ॐ नमोजी ीअ रामा । परा पर तूं मेघःशामा । ा दकां न कळे म हमा ।

अ वनाश हणो नयां ॥१॥

व वयां सा नज क पत । को ट मयंकां न काश थो । तेथ वेदशा ांचा वचा
। पावो न शके ॥२॥
वोरस मन वाचे अगोचर । याच ेम यासी सा ा कार । येरा टकमक वचार ।
सर्गु वण ॥३॥
‘ॐ’कार मूळ रचना बंध । जो वेदशा ाचा आधारकं द । तेथू न गुण साहाका रला
वध । शू याकार पर-व तु ॥४॥
ॐकारा न ‘अ’कार उ ोवोनी । तवन के ल बोब डया वचन । त ऐकाव संत ोतेजन
। भाव धरो नयां ॥५॥
ॐकार स य र अ र । पाहे पां अध मातृकेचा पसर । तेथू न वोळखा ह चराचर ।
साहाका रल प ॥६॥
व वली ववेकर नांची माळ । च चतां वाढे ल पा हाळ । सकळ तोडो नयां व हळ ।
ह रसी त वल ॥७॥
ॐ नमोजी परम द नो ारणा । मज लावाव कृ पे चया तना । मग तो व प पा हा ।
परावाचेचा ॥८॥
मग त परे यानी वचन । ती होय तूयच कथन । ते हां ह रनाम मरण । दय स
वसे ॥९॥
ॐ रा ह लया माघार । ‘न’ आरं भला तो अवधारा । संत च ाव या उ रा । शेख
महंमद हणे ॥१०॥
‘न’ अ र नवलाव जाणा । पातल सर वती या तवना । च ाव ककरा या वचना
। ल डवाळ हणवू नयां ॥११॥
नवलाव ध नयां ानी । न मली मूळ माया वरो चनी । व ान सधूची मांडणी ।
र चती जाली ॥१२॥
न मली ती प व कृ पा श । जी करी ई वराची ेमभ । सोऽहं ेम लावी नगुती ।
बोधी बोधाच प ॥१३॥
न मली अवो कृ पे साजणी । न य तुवां वसाव मा या वदन । मग मी वततन
अनुसंधान । वानुभवालागी ॥१४॥
न मली अवो कृ पे वे हाळे । मज ावे अमृताचे गराळे । मग श द उमटती स वळे । शु
ानंदे ॥१५॥
नरासुरांची सवणी । तरी तूं आ दश भवानी । अखंड ई वराच यान । काश अस
तुझा ॥१६॥
नाम प ठसा तुजपासुनी । जैसे वडवानळ वल पाणी । नाह तरी नराकार नरशु य
। ई वर होता ॥१७॥
नमन क रतां रसाळ वैखरी । नाना परी उमटे हेरी । त त कृ पा तपाळ करी । धृ त
पा हा घाली ॥१८॥
न कळे हणवू न सर व त । नम का न मागतो म त । मग ते बो लली वशाळ श ।
ते प रयेसा प ॥१९॥
नवल बो लयली कृ पा वचन । तुज मी स मुळापासूनी । एक वध होऊ नयां व ान
। तवी सद्गु ॥२०॥
रा हलो माग ‘ॐ’कार ‘न’कार । पुढ आरं भला तो ‘म’ कार । सद्गु वणावयाचा वचार
। प रसा संत हो ॥२१॥
सद्गु नाम गुणातीत । ‘ ’ ह णजे पा वर हत । हणो न शेख महंमद मात । व णते
जाले ॥२२॥
वणना कर जोडु नी । स ाव ध नयां मन । ेम णावलं त व ध नी । बोधी बोधाच
प रयेसा ॥२३॥
‘म’ माग माग दा वला मज । यालाग वं दला सद्गु राज । संत नरो पल बीज ।
वण माझे ॥२४॥
महद माया नर सली जेण । दा वल नराभास ठे वण । मग त लोपली दशन ।
ै तपणाच ॥२५॥
जैस स मुख पाहातं दपण । स मुख दे खजे आपण । तैस सद्गु पाहाणेपण । पाठ
पोट नाह ॥२६॥
आतां माझ नमन ज सद्गु । करावा प ततांचा अं गका । तु ही महा व र ठ दगंब
। द न तारक जे ॥२७॥
मानापमानावेगळे के ल । श य व लोपवू न गु व द धल। प र यां पा हजे जतन के ल ।
कृ पेन तुम चये ॥२८॥
मायबापांचा अठ वतां उपकार । यांनी हा वाढ वला संसार । प र भवमोचकाचा वचार
। नेणतीच कांह ॥२९॥
ममता ध नयां व तार । के ला ल चौ यांशी कारभार । ततुके ठाय वषय वष
अपार । मज भोवण लागल ॥३०॥
‘म’ अ र के वळ जाणा । यांत व णला सद्गु राणा । पुढ योगे वरां या तवना ।
आरंभ के ला ॥३१॥
मग सद्गु हणे शेख महंमद । तुंवा माता पता वं दजे शु । हा ऐके पां माझा श द ।
सगुण सुता ॥३२॥
मायबाप तपा ळल तुज । महा सायास आरं भल काज । सायास के ली शरीराची
वोज । नव मास जठर ॥३३॥
सद्गु बोले टांत उ र । पाहे पां पुडलीक स वधीर । मायबापाची सेवा करी साचार
। स ाव ध नयां ॥३४॥
पूव लोहदं ड े पंढरी । होती महा व णूची नगरी । तेथ पुंडलीक रा य करी ।
स वधीरपण ॥३५॥
ऐको न भ चा नधार । कौतुक पहाती ई वर । व नी घातली भीमेची धार । स व
पहावया ॥३६॥
भाग झाले असे भीमातीर । ारके न आले शार धर । उभे ठाकले पुंड लकासमोर ।
च र पहावया ॥३७॥
पतृसेवा करी पुंडलीकरावो । उजवा धरो न दय पावो । वाम कर वीट टा कली बैसा
वो । वामी महा ीप त ॥३८॥
पुंडलीक हणे ीरंग । प याचा होईल न ा भंग । हणवू न न घडे च संग ।
बोलावयालाग ॥३९॥
पुंड लक वन वल व वनायका । भाक मा गतली सांगेन ट का । तु ही माझ गांवी न
जाऊं नका । सेवा घेत या वण ॥४०॥
व ल वटे चा आदर घेतला । अ ा वस युग तो उभा ठाकला । परी त भंग नाह के ला
। पुंड लक प याचा ॥४१॥
पु भाव करी मायबापाची भ । स य लाधेल या सायो यता मु । ीस ह
तारा वण भ । असे च ना ॥४२॥
ऐसी सांगो न नबंध वाता । नवांत के ला शेख महंमद ोता । आतां भाव वंद माता
पता । सद्गु हणत असे ॥४३॥
नम का रला तो माता पता । याचे न जो डला सद्गु दाता । ते हां आ म ान कथा
वाता । च चत जाल ते अवधारा ॥४४॥
मग नम का रला माता पता । तह आ शवाद दधला पुरता । जयवंत होई सू रजनसुता
। सद्गु चरण ॥४५॥
आतां इतुका घेऊ नयां ‘ना-भी’ कार । पुढ नमीन ते योगे वर । मग यांचे कृ पेचे अंकुर ।
फु टती मज द नाला ॥४६॥
‘म’ अ र माग सर याउपर । पु हां ‘ स’ आरं भली साचार । वणावया साधके वर ।
आरंभ के ला आतां ॥४७॥
शी स ांत ते साधक । या यान तरे हा व वलोक । भावभ चा होय अ भषेक ।
चरण जयाचे ॥४८॥
सीमा याची थोर असे जाणा । क थतां नये च या वदना । ते खांब या भुवना । धीर
मे जैसे ॥४९॥
‘ स’ न जेथ कांही न उमटे । दशन जा लया भवबंधन तुटे । सेवा घड या गुण फाटे ।
शी हेळमा ॥५०॥
सधु तुका न ये च अवधारा । ब थोर परी उदक असे खारा । र व श श नव ल तारा ।
ते ह फे रे खाती ॥५१॥
‘ ी’कारी ॐ नमोजी नारायण । ‘या अ ला’ हणती यवन । यावेगळ अनेक तवन ।
साही दशनांची ॥५२॥
‘ स’ शरो न शू य मीनमाग । घेतल स साधुसंतांच अंग । स या वण समजा वली
भग । वप रतांच सुप रत ॥५३॥
यालाग वय शरण आल तु हांस । बोले शेख महंमद उदास । कृ पा क नयां सेवकास
। ंथा स आ ा ावी ॥५४॥
मग अ भवादती ते साधके वर । तुंवा पुव च पू जला ई वर । हणो न फु टती अंकुर ।
स वळे दयी तुझे ॥५५॥
मग ॠषीस के ल नम कार । पुढ आरं भला तो ‘ध’ कार । माघार सां डला ‘ स’ कार ।
अ रबंधेसी ॥५६॥
‘ध’ कार न मले ते ोते । आ ण महा कु शल व े । यावेगळे ते बावळे नेणते ।
नम का रले ॥५७॥
शाहा णव कु ळ च कवी वर । आ णक नज भ उदार । ततु कयांस माझा नम कार
। सा टांग प ॥५८॥
नम कार क नयां वचन । बोले शेख महंमद व ापन । ल डवाळ असे तुमच द न ।
आ शवादाव ॥५९॥
धम न ठ पु याथ भले । आ म व स संगत नवाले । मनु यदे ह दे वपण मर वले ।
यांस माझा नम कार ॥६०॥
ध नी परमाथ बोध क रती । अ ट ह अंग बाणली ा शां त । आसन भोजन
शयनी मती । परमे वर शुची ॥६१॥
साही दशनांचे साधक । यावेगळे सम वषम लोक । नम का न मा गतली भीक ।
व ेची ॥६२॥
मात भ ा दधली सद्गु न । मग ह भुवन दस ठगण । ल चौ यांश च मण
ट भासे ॥६३॥
आतां सद्गु बो लले नज गु । व ा नरो पली तुज । तुंवा लीन हाव सहज ।
अनुवाद दे खो नयां ॥६४॥
पाहे जे जे आनुवादा पातले । थत कमजंजाळा गुंतले । ते न होती सद्गु चे अं कले ।
बरळती बा कळ ॥६५॥
सर या अंकुश डफावरी लावून । हाट हाट उमगती भांडण । जैस पसाळल वान ।
कवोन झडा घा लत असे ॥६६॥
दांडाईत डफग याची एक च मती । दाटू न खवळू न कळ क रती । परी ते नेणती
थती । वय अनुभव ॥६७॥
टांत डांकुलता हसा करी । श द ान ठक नरनारी । तैसी क तनाची भरउभरी ।
करव वधू नयां ॥६८॥
जैसे थोड ीर डेरां ता वल । उत आ या ब तस दे खल । तैस श द ा यांस जाल ।
भीतरी रत रा हलस ॥६९॥
रतां कुं भ म तक घेतला । तो पवन वाजत नद स गेला । जळ भ र या ध रला अबोला
। तैस बोधाच च ह ॥७०॥
थोड जळ कुं भ शीरावरी । चालतां हदोळा हदोळ करी । तैस अघो यासी बोलतां
वचारी । क ट होईजेल ॥७१॥
जो ा ध त तडकाळू के ला दे व । यास जरी आपण भे टजे वभाव । तरी शी
पीडा भरेल वोळखाव । ठाय च च भ यांनी ॥७२॥
ेम दे तां बुके फरासास । ला व या वण सुगंध लागे अंगास । तैस आळ वल पा हजे
गुणवंतांस । ल ण वोळखो नयां ॥७३॥
प व प व ासी भेटतेवेळे । होती ेमसुखाचे सोहोळे । यासी दे खो न चांडाळ तळमळे
। अभा यपण ॥७४॥
साधूस जा या साधूच दशन । बीजर न वती मुखामधुन । तेण पु नत होय भुवन ।
चांडाळ दे खील ॥७५॥
यासी पडेल गु व ठाव । तेण मौ य ध नयां राहाव । गंभीर व आचरण आचराव ।
या जनांम य ॥७६॥
के ळ जवळ ला व या बोरी । वा रयान हाल वतां सवाग चरी । तैसी या जनाची संगती
बरी न हे । साधुजनांलागी ॥७७॥
नेणतेपण अ व ा उप ध । जाणतपण होय वेवाद । हणऊ न हे दो ही पण छे द ।
स ानपण ॥७८॥
नेणतपण खैराचा शूळ । जाणतपण चंदनाचा के वळ । टो चतां फु टतां न लगे वेळ ।
जाणीव नेणीस तैसी असे ॥७९॥
खैर जळो न होय नम न । झज या ीखंड होय के वळ चंदन । तैसे ग ळत जा या
साधुस जन । शीतळ मर वती जनांभीतरी ॥८०॥
ह सद्गु न सां गतल उपल ण । पु हां ह सांगती कु शळपण । त ऐकाव ववेक
ववरोन । ान व ान गोडी ॥८१॥
पाहे च जाणे चलागुन । तेथ मनाच होय अमनपण । त वकारार हत बरवपण ।
पंचमा वाग वतील ॥८२॥
या पंचमा सांगेन वेगळा या । या या सव ात सव या । नांव नातलग होऊ न पशुना
जा या । या या याम य ॥८३॥
सद्गु हणे शेख महंमद । आ णक एक ऐके पां श द । ार ध सं चत या वेवाद ।
या या न गुण ॥८४॥
कृ पा चैत या महदा श । अ व ा न ा उघडी ची त । या दोघीजणी स भांडती
। जनांत नल जपण ॥८५॥
वेगळाल ल ण सांगेन नांव । त अंतर वोळखो न नवांत राहाव । ै ती अ ै त पडेल
ठाव । के या वण जाल ॥८६॥
कृ पेसंग जो असे अवतरला । तो वतः स साधके वर जाला । प व पण ई वरास
आवडला । वया त हणो नयां ॥८७॥
तो मूळ वंश ई वराचा । ेम घोष करी ह रनामाचा । कांटाळा वाटे ल इतर गो ट चा ।
गम हणो नयां ॥८८॥
चै यासव जो अवतरला । तो पाखांड अनुवादा पातला । नमा लयां दे वतांसी आवडला
। भूतपण असे ॥८९॥
तो रा स अवधारा । छ ळतां न हणे भला बुरा । मढ मशान ध न थारा ।
झडपणी क रत असे ॥९०॥
जे जे वासना ध न नमाले । ते पु हां तैसेच पावले । यालाग न करण बरळे । मन
क पनेच ॥९१॥
महदे संग जो अवतरला । तो असुर े असे जाला । ई वरभजन कं टाळला । अखंड
उ असे ॥९२॥
बा कळ कारभारी हेतु मोठ । ऐके न प व ां या गो ट । वावगीच करी त ड पट ।
हागवण जैसी ॥९३॥
अ व ेसंगे जो अवतरला । तो महा चंड हसक जाला । कं टाळा न ये या टाला ।
व वासघात क रतां ॥९४॥
अ ट अंग यान ट दोषी । जेथ जाय तेथ चांडाळ अपेशी । धगू जाल आवडे ना
जनासी । फटमर हणती ॥९५॥
ऐसी ही च ं श च ल ण । वेगळाल सां गतल सद्गु न । आ णक ह गु ाथ पुसण
। तो ह पुसे बापा ॥९६॥
हा ऐको न भेदाकार । मग शेख महंमद पुसे उ र । त सांगाव जी द नो ार । दया
क नयां ॥९७॥
घ डक भला घ डक फुं दे अनाचार । ह सांग वामी कव णया वचार । सद्गु हणती
ऐक उ र । व वास ध नयां ॥९८॥
तुम या ान ववेकाची गोडी । ते मज कळे ना म त असे थोडी । पता घांस चाऊ नयां
आवडी । बालकामुख घा लतसे ॥९९॥
तैसे नज ववेकाचे घांस । तु ही आवडी घालावे मुखास । तेण ेमबोध उ हास । होईल
मात ॥१००॥
स वर संग प हला संपला । पु हां भाव सरा आरं भला । सावध हाव अनुभवाला
शेख महंमद हणे ॥१०१॥