Содржина

 Конфигурација . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

 Ширина на опсег на изворот . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .3

 Употреба . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .5

 Користена литература . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 8

1
Интерферометарот на Микелсон е вообичаена конфигурација за оптичка
интерферометрија и е измислена од Алберт Абрахам Микелсон. Користејќи разделник
на зрак, изворот на светлина се дели на два снопови. Секој од тие светлосни снопови се
рефлектира назад кон изворот, кој потоа ги комбинира нивните амплитуди со
принципот на суперпозиција. Резултирачката шема на пречки што не е насочена назад
кон изворот, обично е насочена кон некој вид на фотоелектричен детектор или
камера. За различни апликации на интерферометарот, двете патеки можат да бидат со
различни должини, да вклучуваат оптички елементи или дури и материјали што се
испитуваат. Интерферометарот на Микелсон (меѓу другите конфигурации на
интерферометар) е користен во многу научни експерименти и станал добро познат по
неговата употреба од Алберт Микелсон и Едвард Морли во познатиот експеримент
Микелсон-Морли (1887) во конфигурација што би открила движење на земјата низ
наводниот светлечки етер во кој верувале повеќето физичари во тоа време, дека е
медиумот во кој пропагирале светлосни бранови. Нултиот резултат на тој експеримент
во суштина го отфрли постоењето на таков етер, што на крајот доведе до посебна
теорија на релативност и револуција во физиката на почетокот на дваесеттиот век. Во
2015 година, друга апликација на интерферометарот на Микелсон, ЛИГО, го направи
првото директно набудување на гравитационите бранови.  Ова набудување го потврди
важното предвидување на општата релативност, потврдувајќи го теоретското
предвидување за искривување на просторот и времето во контекст на космички настани
од големи размери (познати како силни тестови на терен).

-Конфигурација

Интерферометарот на Микелсон се состои минимално од огледала M1 и M2 и

распрскувач на зрак М. На Сл. 1, изворот S испушта светлина што удира во сплитер на
зракот (во овој случај, плочка за светло) на површината M во точката C. M е делумно
рефлектирачка, така што дел од светлината се пренесува до точката Б, додека некои
зраци се рефлектираат во правец на A. И двaта зраци се рекомбинираат во точката C 'за
да се добие инцидент со шема на пречки на детекторот во точката Е (или на
мрежницата на окото на лицето) . Ако има два агли помеѓу двата рефелектирачки
зраци, на пример, тогаш детекторот за сликање ќе сними синусоидна шема на раб, како
што е прикажано на Сл. 2. Ако постои совршена просторна траса помеѓу зраците што
се враќаат, тогаш нема да има таква шема, туку постојан интензитет над зракот зависен
од диференцијалната должина на патот. Ова е тешко, бара многу прецизна контрола на
патеките на зракот. Сл. 1 покажува употреба на кохерентен (ласерски) извор. Тесната
спектрална светлина од празнење или бела светлина може да се користи, сепак за да се
добие значителна контраст на пречки, се бара диференцијалната патека да се намали
под должината на кохерентноста на изворот на светлина. Тоа може да биде само
микрометри за бело светло, како што е дискутирано подолу. Ако се користи безмачкач
на гума без загуба, тогаш може да се покаже дека е зачувана оптичка енергија. На секој

2
момент од шемата за пречки, моќта што не е насочена кон детекторот во Е е прилично
присутна во зрак што се враќа во правец на изворот.

Сл.1

Како што е прикажано на Сл.2 , набудувачот има директен преглед на огледалото М1

што се гледа преку разделот на зракот и гледа рефлектирана слика М'2 на огледалото
М2. Рабовите може да се толкуваат како резултат на мешање помеѓу светлината што
доаѓа од двете виртуелни слики S'1 и S'2 на оригиналниот извор S. Карактеристиките на
моделот на мешање зависат од природата на изворот на светлина и прецизната
ориентација на огледалата и разделениот зрак. На слика 2a, оптичките елементи се
ориентирани така што S'1 и S'2 се во согласност со набудувачот, а добиената шема на
мешање се состои од кругови во центарот на нормалата до M1 и M'2 (рабови со еднаква
склоност) . Ако, како што е на Сл. 2б, М1 и М'2 се наклонети едни на други, рабовите
на пречките генерално ќе бидат во форма на конусни пресеци (хиперболи), но ако М1 и
М'2 се преклопуваат, рабовите крај оската ќе бидат исправени, паралелни и подеднакво
распоредени (рабови со еднаква дебелина). Ако S е проширен извор отколку како извор
на точка како што е илустрирано, рабовите од Сл. 2а мора да се набудуваат со телескоп
поставен на бесконечност, додека рабовите од Сл. 2б ќе бидат локализирани на
огледалата.

Сл.2
3
-Ширина на опсег на изворот

Белата светлина има мала должина на кохерентност и е тешко да се користи во

интерферометарот на Микелсон. Дури и тесен широко-појасен (или „квази-
монохроматски“) спектрален извор бара големо внимание на проблемите со хроматска
дисперзија кога се користи за осветлување на интерферометар. Двете оптички патеки
мора да бидат практично еднакви за сите бранови должини присутни во изворот. Овој
услов може да се исполни ако и двете патеки преминуваат еднаква дебелина на стакло
со иста дисперзија. На слика 3а, хоризонталниот зрак го преминува разделувачот на
зракот три пати, додека вертикалниот зрак еднаш го преминува разделот на зракот. За
да се изедначи дисперзијата, таканаречена компензациска плоча идентична со
подлогата на разделувачот на зракот може да се вметне во патеката на вертикалниот
зрак. [3]: 16 На Сл. 3б, гледаме дека користењето на разделувачот на коцка зрак веќе се
изедначува должина на патеката во стакло. Барањето за изедначување на дисперзијата
се елиминира со употреба на екстремно тесно-појасна светлина од ласер. Обемот на
рабовите зависи од должината на кохерентноста на изворот. На Сл. 2б, жолтото
натриумско светло кое се користи за илустрацијата на раб се состои од пар тесно
распоредени линии, Д1 и Д2, што подразбира дека моделот на мешање ќе замагли по
неколку стотици рабови. Ласерите со единечен надолжен режим се многу кохерентни и
можат да создадат мешање со висока контраст со диференцијални должини на
милиони, па дури и милијарди бранови должини. Од друга страна, со употреба на бела
светлина, централниот раб е остар, но подалеку од централниот раб, рабовите се обоени
и брзо стануваат неразлични за окото. Раните експерименти со кои се обидоа да ја
откријат брзината на Земјата во однос на наводниот етер, како што се експериментите
на Микелсон и Морли (1887) и Милер (1933), користеле квази-монохроматска
светлина само за почетно усогласување и груба патека за изедначување на
интерферометар. Потоа се префрлија на бела светлина, бидејќи со употреба на бела
светлина во интерферометријата тие би можеле да ја измерат точката на апсолутно
фазно изедначување (наместо фазен модул 2π), со што ќе ги постават должините на
патеките на двата краци еднакви. Што е уште поважно, во бел светлосен
интерферометар, секој последователен „скок на раб“ (диференцијална промена на
должината на една бранова должина) секогаш би се откривал.

Сл.3

4
-Употреба на интерферометарот на Микелсон

1. Спектрометар за трансформација на Фуриер

На Сл. 4 е илустрирана работата на Фуриеро-трансформацискиот спектрометар, што во
суштина е Микелсонов интерферометар со едно подвижно огледало. (Практичен
спектрометар за трансформација на Фјуриер би ги заменил рефлекторите на аголните
коцки за рамните ретровизори на конвенционалниот интерферометар на Микелсон, но
за едноставност, илустрацијата не го покажува ова.) Се создава интерферограм со
правење мерења на сигналот на многу дискретни позиции на движењето огледало.
Фуриес трансформација го претвора интерферограмот во вистински спектар.
Спектрометрите за трансформација на Фјуриер можат да понудат значителни
предности во однос на дисперзивните (т.е. решетката и призмата) спектрометрите под
одредени услови. Детекторот на интерферометарот на Мишелсон, всушност, ги следи
сите бранови должини истовремено во текот на целото мерење. Кога користите бучен
детектор, како што е на инфрацрвена бранова должина, ова нуди зголемување на
односот на сигнал кон бучава при користење само на еден детекторски елемент;
интерферометарот не бара ограничен отвор, како и спектрометрите за хелиум или
призма, за кои е потребно влезната светлина да помине низ тесен пресек за да се
постигне висока спектрална резолуција. Ова е предност кога влезната светлина не е на
единечен просторен режим.

Сл.4
5
2. Тјуман-Грин интерферометар

Интерферометарот Тјуман-Грин е варијација на интерферометарот на Микелсон

користен за тестирање на мали оптички компоненти, измислен и патентиран од Тјуман
и Грин во 1916 година. . Микелсон (1918) ја критикуваше конфигурацијата Тјуман-
Грин како несоодветна за тестирање на големи оптички компоненти, бидејќи
достапните извори на светлина имаа ограничена должина на кохерентност. Микелсон
истакна дека ограничувањата во геометријата принудени со ограничена должина на
кохерентност бараат употреба на референтно огледало со еднаква големина на
огледалото на тестот, што го прави Тјујан-Грин непрактичен за многу намени. Децении
подоцна, доаѓањето на ласерски извори на светлина одговори на забелешките на
Микелсон. Употребата на референтно огледало во едната рака му овозможува на
Тјуман-Грин интереферометарот да се користи за тестирање на различни форми на
оптичка компонента, како што се леќи или огледала на телескоп. На Сл. 5 е илустриран
интерферометар Тјуман-Грин поставен за тестирање на леќи. Извор на точка на
монохроматска светлина се проширува со дивергирачки леќи , а потоа се искачува во
паралелен зрак. Конвексно сферно огледало е поставено така што неговиот центар на
искривување се совпаѓа со фокусот на леќата што се тестира. Појавата на зрак е
снимена од страна на систем за сликање за анализа.

Сл.5

3. Ласерски нееднаков интерферометар на патека

„LUPI“ е Тјуман-Грин интерферометар кој користи кохерентен ласерски извор на

светлина. Високата должина на кохерентност на ласерот овозможува нерамномерна
должина на патеката во тестот и дозволува економична употреба на Тјуман-Грин
конфигурација при тестирање на големи оптички компоненти. Слична шема се користи
од страна на Таџмамал М. во неговата докторска теза (Универзитет Манчестер, Велика

6
Британија, 1995) за да се балансираат двата крака на системот за ЛДА. Овој систем
користеше спојка за насока на оптички влакна.

4. Ѕвездени мерења
.
Sвездениот интерферометар на Микелсон се користи за мерење на дијаметарот на
sвездите. Во 1920 година, Микелсон и Френсис Г. Пиза го искористија за мерење на
дијаметарот на Бетелгез, за прв пат да се измери дијаметарот на ѕвездата освен
Сонцето.

5. Откривање на гравитациониот бран

Интерферометријата на Микeлсон е водечки метод за директно откривање на

гравитационите бранови. Ова подразбира откривање на ситни видови во самиот
простор, влијаат нерамномерно на долги раце на интерферометарот, поради силен
поминувачки гравитациски бран. Во 2015 година првото откривање на гравитационите
бранови беше постигнато со помош на инструментот ЛИГО, интерферометар на
Микелсон со 4 км оружје. Ова беше прва експериментална валидација на
гравитационите бранови, предвидена со Општата теорија на релативноста на Алберт
Ајнштајн. Со дополнителни интерферометри поставени на други континенти, како
Девицата поставена во Европа, стана можно да се пресмета правецот од каде
потекнуваат гравитационите бранови, од малата временска разлика кога сигналите ќе
пристигнат на секоја станица. Уште поголем интерферометар на Микелсон во
вселената, за да се постигне поголема чувствителност при ниски фреквенции, е во
фазите на планирање.

7
Користена литература

-https://en.wikipedia.org/wiki/Michelson_interferometer

-http://hyperphysics.phy-astr.gsu.edu/hbase/phyopt/michel.html

-https://opentextbc.ca/universityphysicsv3openstax/chapter/the-michelson-interferometer/