Projekt okładki: Paweł Panczakiewicz/PANCZAKIEWICZ ART.

DESIGN
Redakcja: Maria Śleszyńska
Redaktor prowadzący: Grażyna Muszyńska
Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz
Skład wersji elektronicznej: Robert Fritzkowski
Korekta: Barbara Milanowska (Lingventa), Katarzyna Szajowska

Zdjęcie na okładce:
© Zhuk Roman/Schutterstock

Ki © Agata Suchocka
Świąteczne przepychanki © Anna Wolf
Lista Niegrzecznych © Marta W. Staniszewska
Druga szansa © J.B. Grajda
Uwiedzeni smakiem © Anna Szafrańska
Zabójcza pomyłka © Kinga Litkowiec
Miłość o smaku ganache © Anna Bellon
Idealne Święta © Agnieszka Siepielska
Kurier zawsze puka dwa razy © K.N. Haner
BIESz/iCZADY © Paulina Świst

© for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2020

ISBN 978-83-287-1548-6
Wydawnictwo Akurat
Wydanie I
Warszawa 2020
 Spis treści

AGATA SUCHOCKA Ki
ANNA WOLF Świąteczne przepychanki
MARTA W. STANISZEWSKA Lista Niegrzecznych
J.B. GRAJDA Druga szansa
ANNA SZAFRAŃSKA Uwiedzeni smakiem
KINGA LITKOWIEC Zabójcza pomyłka
ANNA BELLON Miłość o smaku ganache
AGNIESZKA SIEPIELSKA Idealne Święta
K.N. HANER Kurier zawsze puka dwa razy
PAULINA ŚWIST BIESz/iCZADY
No przecież dasz radę, Misiu!
Który raz powtórzył to sobie tego popołudnia?
Pozostała już tylko jedna osoba na świecie, która miała prawo tak się do
niego zwracać, odkąd odeszła jego matka. To miała być pierwsza Wigilia
bez niej i wszystko wskazywało na to, że również pierwsza, którą spędzi
w pojedynkę. I nikt nie zwróci się do niego per Misiu w te święta.
Dla kogo więc usiłował zrobić te cholerne pierożki?
Był niemalże pewien, że Ki ostatecznie jednak się nie pojawi, a mimo
wszystko męczył się w kuchni. To nie było jego terytorium, od lat należało
do Ki. Był tutaj obcy.
Pokłócili się jak nigdy przedtem, co było o tyle kuriozalne, iż była to ich
pierwsza poważna kłótnia. Może właśnie dlatego skończyło się wrzaskami,
łzami, wzajemnymi oskarżeniami i drzwiami zamykającymi się z hukiem
za plecami Ki…?
Minął prawie tydzień.
Od tamtego czasu się nie widzieli, telefon milczał, a do jego prywatnej
skrzynki mailowej wpadał wyłącznie spam i newslettery o świątecznych
promocjach. Nie potrzebował ani nowego sprzętu, ani świątecznego
zestawu kosmetyków, ani tym bardziej sylwestra last minute w górskim
kurorcie. Jeśli ta kłótnia oznaczała ostateczne rozstanie, na myśl o czym
jego serce zamieniało się w bryłkę lodu, to i nadejście nowego roku będzie
świętował samotnie. A Ki i tak woli jeździć nad jezioro, nawet w środku
zimy.
Był zbyt dumny, by po prostu zapukać do drzwi kawalerki Ki z banalnym
bukietem czerwonych róż w dłoni i przeprosić, padłszy na kolana. Miał
zresztą przeczucie, że dostałby tym bukietem po głowie. Może powinien
wybrać eustomy albo wracające do łask gerbery…? Ofiarowanie komuś,
kto zajmował się florystyką, banalnych róż, można było przyrównać do
zaproszenia konesera sushi na kebab. Dzięki Ki rozpoznawał coraz więcej
gatunków roślin ozdobnych. Dzięki Ki rozkwitł, jakby sam był kwiatem.
 Dlaczego więc zachował się jak mięsożerna rosiczka?
Spojrzał bezradnie na białą gugłę, którą miętosił. Ciasto kleiło się do
palców, co było jednocześnie obrzydliwe i w jakiś perwersyjny sposób
przyjemne.
Nie umiał gotować, to nie ulegało wątpliwości. Dotychczas po prostu nie
musiał. Przez pierwszą połowę życia rozpieszczała go matka, a w drugiej
dorobił się na tyle, że stać go było na stołowanie się w najlepszych
restauracjach w mieście.
Przed pojawieniem się Ki w kuchni korzystał wyłącznie z ekspresu do
kawy, który codziennie o piątej trzydzieści budził go dyskretnym
dźwiękiem i aromatem docierającym aż na antresolę w jego prawie
dwustumetrowym lofcie. Używał też chłodziarki na wino, w której
przechowywał kolekcję bordeaux. W zasadzie nie wiedział, po co trzymał
w mieszkaniu jakiekolwiek garnki, po co zainstalował kuchenkę czy
zmywarkę, skoro wcale tych sprzętów nie używał. Równie dobrze mógłby
w tym miejscu urządzić sobie siłownię.
Jego życie dzieliło się na „przed Ki” i „po Ki”.
To właśnie na początku epoki Ki kuchnia ożywała poza tymi nielicznymi
momentami, w których odwiedzała go matka.
Z ogromnej modułowej kanapy, z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni
obserwował kuchenne rewolucje w wykonaniu jego matki i Ki. Pełna
komitywa, pełne zrozumienie, symbioza. Patrzył na ich poczynania
z przyjemnością, czując rozlewające się pod żebrami ciepło, które
bynajmniej nie miało związku z wypitym alkoholem.
Tak było dwa lata wcześniej, podczas ich drugiej wspólnej Wigilii.
Matka była jeszcze w pełni sił, choć przekroczyła już osiemdziesiątkę.
Przekazywała swoje tajne przepisy Ki, jakby były to tajemne magiczne
zaklęcia. Poszeptywania, wybuchy śmiechu, czułe gesty matki kwoki
i przygarniętego pod jej opiekuńcze skrzydła pisklęcia. Na wspomnienie tej
sielanki czuł napływające do oczu łzy.
Rok później nie było już tak radośnie. Po kolejnej chemii matka ledwo
trzymała się na nogach, ale uparła się, że zrobi te cholerne pierożki. Były
smaczne, ale jedli je ze świadomością, że robią to wspólnie po raz ostatni.
Żadne pieniądze, żadne terapie, żadne koneksje nie były w stanie
przywrócić zdrowia jego matce.
Odeszła wczesnym latem.
Siedzieli razem z Ki przy jej szpitalnym łóżku. Matka nie pozwoliła,
żeby zabrał ją do domu na te ostatnie tygodnie, choć nalegali.
– Czy ty chcesz, by mój duch na zawsze pozostał w tym mieszkaniu? –
pytała, a jej głos przypominał szelest trawy zmęczonej panującą tamtego
roku suszą. – Spędzicie tu całe życie, nie chcę naznaczyć waszego gniazdka
swoją śmiercią.
I to był koniec rozmowy.
Matka odeszła po cichu, umęczona, ale i szczęśliwa, widząc ich razem.
W koszmarach wciąż wracało do niego wspomnienie ciężaru ciała Ki,
które trzymał, trzęsące się od szlochu po tym, jak zielony zygzak na
monitorze w końcu zamienił się w nieruchomą linię.
Miał jednak również mnóstwo innych, wspaniałych wspomnień, choćby
tej pierwszej Wigilii, gdy przedstawił Ki matce.
– Biedna sierotka! – skwitowała wówczas z troską, dość teatralnie.
Tak zwykle mówiła o Ki: „biedna sierotka”, a na jej pomarszczonym
obliczu wykwitał współczujący, tkliwy uśmiech.
Postanowili nie rozmawiać o sieroctwie Ki, nie wspominać
traumatycznych chwil z biduli i rodzin zastępczych, trudnego wejścia
w dorosłe życie, niełatwego startu. No bo jaki start mógł mieć ktoś, kto
przez całe życie błąkał się od przytułku do przytułku, nie zaznawszy
nigdzie prawdziwej rodzicielskiej miłości, a potem został wrzucony
w trzewia wielkiego miasta, do obskurnej kawalerki w szemranej dzielnicy?
W Ki była jednak siła i determinacja utrzymania się na powierzchni,
rozpoczęcia wszystkiego od nowa, wykreowania siebie. W kilka miesięcy
te cele zostały osiągnięte.
Nigdy nie przypuszczał, że ktoś mógłby utrzymywać się z „wiązania
goździków w pęczki”, jak podczas kłótni niefortunnie określił florystykę.
Chyba właśnie od tego się zaczęło.
To była odzywka godna największego buca.
 Był bucem i prawie gotów był przyznać Ki rację, pokajać się. Prawie.
Oczywiście, że nie zamierzał powiedzieć tego nikomu prosto w oczy, nawet
swojemu odbiciu w lustrze.
Był bucem, który nawet nie potrafił zrobić pierogów.
No ale przecież dyrektor filii prężnej europejskiej korporacji urzędujący
za biurkiem wielkim jak lotnisko w biurze rozmiarów hangaru, w wieżowcu
ze stali i szkła, nieugięty makler biegający po parkiecie giełdy
w czerwonych szelkach nie zajmował się gotowaniem. „Przed Ki” gotowali
dla niego najlepsi szefowie kuchni w mieście.
Męczył się, usiłując przypomnieć sobie przepis, który podczas tamtej
sielskiej Wigilii wleciał mu jednym uchem, a drugim wyleciał. Był
przekonany, że wszystkie kulinarne sekrety odziedziczone po matce
zachowa Ki. Że tak będzie zawsze.
Teraz nie było już matki.
I nie było Ki.
We wczesnej młodości samotność zupełnie mu nie przeszkadzała.
Jeszcze kilka lat temu, gdy czuł potrzebę, kupował sobie najdroższe
towarzystwo: dyskretnie, bezpiecznie, bez zobowiązań. Posmakował
cielesnych uciech, o jakich nie śniło się parweniuszom. Bez zbędnych,
komplikujących wszystko uczuć. Nie lubił zawracać sobie nimi głowy.
Matka zawracała ją sobie za niego.
Jedyny synuś dobiegał czterdziestki, a do tej pory nie przedstawił jej
nikogo, z kim planowałby spędzić życie. Czyżby wyhodowała w nim
kompleks Edypa…?
Udało jej się donosić dopiero czwartą ciążę. Michała urodziła po
czterdziestce, więc uważała to za cud. Jej małżeństwo trzymało się już
wówczas na włosku, wzajemne zawoalowane obwinianie się o brak
potomka zniszczyło i tak wątłą relację, jaką udało jej się zbudować
z o piętnaście lat starszym mężem. Liczyła na to, że dziecko scementuje
związek, ale gdy bez reszty oddała się opiece nad tak długo wyczekiwanym
potomkiem, mąż nie wytrzymał i odszedł. Nie czuł się na siłach być ojcem
w wieku, w którym w zasadzie powinien zostać już dziadkiem. Tak
naprawdę nie wierzyła, że kiedykolwiek ją kochał, i ona chyba też nigdy go
nie kochała. Skupiona na własnym bólu, który rósł z każdą kolejną utraconą
ciążą, nie potrafiła być czułą i oddaną żoną. Nie wymagał tego od niej, bo
przecież jego wkład w każdą z tych ciąż był niezaprzeczalny. Oboje czuli,
że ten związek okazał się pomyłką, ale nie mieli odwagi skończyć go
wcześniej. Byli aranżowanym małżeństwem: on sporo starszy, inżynier, ona
niewykształcona, z małej mieściny. Rozstali się bez żalu i nawet nie płakała
po nim zbyt długo. Płacił tak sowite alimenty, że nie musiała pracować.
Została rozwódką z dzieckiem, ale miała już tyle lat na karku, że nie
wyobrażała sobie budowania relacji z innym mężczyzną. I nie zbudowała,
nie licząc tej z synem.
Pewnie była nadopiekuńcza. Pewnie była zaborcza. Może zbyt
zapobiegliwa, nadgorliwa, jak by to dziś nazwano: toksyczna. Starała się za
wszelką cenę wynagrodzić synowi brak ojca, którego nigdy nie poznał.
Koniec końców, wyszło mu to chyba na dobre, bo mobilizowała go do
pracy, dopingowała, zagrzewała do walki o samego siebie i o nią.
Michał od wczesnej młodości wiedział, że będzie musiał utrzymywać
matkę, gdy dorośnie. Nigdy nie miał z tym żadnego problemu. Skoro
rodzicielka poświęciła dla niego wszystko, mógł się odwdzięczyć, nawet
powinien to zrobić, ale nie odczuwał nigdy tej misji w kategorii przymusu.
Dostał się do najlepszego liceum do klasy o profilu matematyczno-
informatycznym, potem na politechnikę, gdzie zdobył najpierw tytuł
inżyniera, a potem doktora. Zaczepił się już wtedy na praktykach w firmie,
którą obecnie zarządzał. Gdy osiągnął pełnoletniość, przestały przychodzić
alimenty, ale wówczas miał już stypendium, i to niejedno.
Teraz zarabiał tyle, że chwilami nie wiedział, co robić z tymi wszystkimi
pieniędzmi. Kupił matce przytulne mieszkanko w spokojnej dzielnicy.
Nabył spory kawałek ziemi nad jeziorem, gdzie stanęła luksusowa dacza.
„Przed Ki” nigdy tam nie wypoczywał, bo miał za dużo pracy, opłacał tylko
ogrodnika i sprzątaczkę, którzy odwiedzali przybytek kilka razy w sezonie,
by utrzymać go w stanie gotowości na ewentualne przybycie właściciela.
Zdecydował się na kupno samochodu z silnikiem hybrydowym, ignorując
docinki, że to mało męskie. Choć wyglądał jak model z dawnej reklamy
fajek (ale wciśnięty w garnitur), miał głęboko gdzieś współczesne,
toksyczne wzorce męskości. Owszem, poglądy przejawiał dość
konserwatywne, jednak był trochę jak żółw: miękki i wrażliwy pod twardą
skorupą. Oczywiście w sferze mentalnej – w końcu szef korporacji musiał
mieć rzutki i chłonny umysł, zdolny przewidzieć posunięcia konkurencji.
Główny analityk finansowy nie mógł na zewnątrz afiszować się ze swoją
wrażliwością człowieka wychowanego tylko przez matkę. Uzewnętrzniał
ją, kupując anonimowo obrazy młodych artystów czy instrumenty do szkół
muzycznych. Lubił myśleć o sobie jako o tajemniczym mecenasie sztuki.
Nie potrzebował poklasku, wystarczała mu świadomość, że robi coś
dobrego.
Resztę pieniędzy zainwestował w złoto i akcje. Pomnażał majątek, choć
tak naprawdę nie wiedział, dla kogo, skoro wciąż pozostawał sam.
To było jedynym zmartwieniem jego matki, a on cholernie się bał, że
ktoś taki jak Ki nie będzie w jej oczach wymarzoną partią dla syna.
Jakże się mylił!
To była miłość od pierwszego wejrzenia i nie mógł otrząsnąć się z szoku,
że zdobycie sympatii jego matki zajęło Ki zaledwie kilka chwil.
Być może to właśnie wspomniane na samym wstępie sieroctwo obudziło
w starszej pani pokłady czułości? A może to urok Ki, ta delikatność
i kruchość, które przecież natychmiast roztopiły i jego serce?
– Co to za imię: Ki? – spytała matka, gdy wymienili powitalne
grzeczności.
Znał już historię trójki sierotek. Za Pauliną wołano Pipi, za Dominiką
Didi, a za trzecią sierotką Kiki. W dorosłym życiu z Kiki zrobiło się jedno
Ki. I jakoś tak już zostało.
Dwie litery wytłoczone złotą czcionką na wizytówce firmy florystycznej,
którą odebrał z delikatnej dłoni Ki podczas ich pierwszego spotkania.
Wypadło dość niezręcznie. A nawet bardzo niezręcznie. Można wręcz
powiedzieć, że żenująco, przynajmniej z jego strony.
W nowej siedzibie konsorcjum znajdowała się sala konferencyjno-
bankietowa, w której organizowano firmowe eventy: opijano przeróżne
fuzje, skoki giełdowe i inne korporacyjne bzdury. Nie przepadał za tymi
spotkaniami, a musiał być na wszystkich. Cieszył się, że nigdy po nim nie
widać, ile wypił. Trzymał się prosto i sącząc bourbona z lodem, zimnym,
profesjonalnym wzrokiem ojca dyrektora lustrował coraz bardziej
nasączony alkoholem i swobodną atmosferą tłum. Wyniosły, majestatyczny,
skryty w cieniu.
 Tamtego dnia, na godzinę przed przybyciem gości, wypił kolejkę po
scysji z podległą mu pracownicą. Miała najdziwniejsze pomysły, jak na
przykład ten, by na raut udekorować salę kwiatami. Przecież to nie wesele
ani żadna komunia! Obiecał sobie wszakże, że będzie otwarty na pomysły
pracowników, teraz jednak tego żałował. Koncept od początku wydawał mu
się kuriozalny, nie znosił przerostu formy nad treścią.
Dokończył drinka, na dyskretnie ustawiony w kącie barek odstawił
szklankę z lodem, który nawet nie zdążył się rozpuścić, i podążył schodami
w dół, żeby ocenić efekt florystycznych zabiegów, które w jego mniemaniu
kosztowały zdecydowanie za dużo.
Dorobił się majątku, gospodarując funduszami w sposób rozsądny,
i wyrzucanie pięciocyfrowej sumy na dekorację sali wydawało mu się
marnotrawstwem. To właśnie o te gigantyczne pieniądze poszło. Za taką
sumę można by założyć cały ogród botaniczny! Młodsze pokolenie upierało
się jednak, argumentując, że ten nowy trend podbija firmowe imprezy na
całym świecie, więc uległ, żeby mieć spokój. Nie chciał uchodzić za
konserwatywnego, szowinistycznego sztywniaka w oczach milennialsów.
Nie chciał również nawet obejrzeć przysłanego z „kwiaciarni” projektu,
scedował to niżej. Miał zaufanie do swoich ludzi, więc skoro twierdzili, że
zatrudnienie najdroższej firmy florystycznej w mieście do zamiany sali
bankietowej w południowoamerykańską dżunglę jest dobrym pomysłem na
wybicie się w serwisach biznesowych, to i on w końcu w to uwierzył.
Liczył na to, że Argentyńczycy, którzy zamierzali wpompować na ich
firmowe konta grube miliony, również docenią ten gest.
Stanął w progu i oniemiał.
Sala faktycznie zamieniła się w dżunglę. Potężne błyszczące liście
monster rzucały na ściany dziurawe cienie, w przeciągu, który zawsze
wdzierał się na chwilę do sali, zanim zasunęły się sterowane fotokomórką
szklane drzwi, zakołysały się delikatnie gigantyczne paprocie. Wśród
pnączy i storczyków rozmieszczono klatki ze świergoczącymi, bajecznie
kolorowymi ptakami. Kompozycję uzupełniały kosze pełne egzotycznych
owoców. Z głośników rozbrzmiewało fado.
Wrażenie było piorunujące i skonstatował, że zamiast złościć się na
dziewczynę, która wpadła na pomysł zamiany sali bankietowej w oranżerię,
będzie musiał przyznać jej premię.
 Postąpił kilka kroków, zadarłszy do góry głowę, by ze zdumieniem
zauważyć, że część roślin pnie się również pod sufitem po jakichś
niewidocznych trejażach, gdy poczuł tępe uderzenie w pierś.
Zdezorientowany zerknął w dół i napotkał rozeźlone spojrzenie ogromnych
zielonkawych oczu.
– Przepraszam… – mruknął tylko, bo przecież o tej porze wszystko
miało być skończone, gotowa sala miała czekać na gości. Nikogo nie
powinno już tu być. – Co tu robisz? – Automatycznie przeszedł na ty, bo te
oczy należały do kogoś, kto na pierwszy rzut oka mógł być od niego
o połowę młodszy.
– Trzeba było napełnić poidła w klatkach. Właśnie wychodzę.
– Wszystko miało być gotowe godzinę temu – stwierdził, choć przecież
nie zamierzał się kłócić. Spanikował, bo to spojrzenie przeszywało go
elektryczną iskrą. Jak zawsze w chwilach niepewności przybrał zimny,
dyrektorski ton.
– Chyba nie chce pan, by ptaki opadły z sił przed wielkim finałem?
Co za głos! Brzmiał uroczo i delikatnie, jakby był właśnie ptasim trelem,
ale pytanie zabrzmiało tak dwuznacznie, że nie zdołał stłumić parsknięcia.
– Co jest niby tak zabawne? – Kolejne piorunujące spojrzenie, które tym
razem odczuł niebezpiecznie nisko.
– Nie, nic… – Zmieszał się, nie chciał przecież wyjść na kogoś w typie
antybohatera akcji #MeToo. – Zawołaj szefa, chciałbym pochwalić
aranżację.
– Nikogo nie muszę wołać.
W jego stronę wystrzeliła smukła dłoń trzymająca czarny kartonik
wizytówki.
Widniały na nim wytłoczone złotym tuszem dwie litery: „KI”. Na drugiej
stronie kursywą „florystyka” oraz adres strony internetowej i numer
telefonu.
No tak, słyszał przecież, że studio jest prowadzone przez kogoś młodego,
ale nie przypuszczał, że aż tak młodego.
– Pan dyrektor Michał Wierzcholski.
 Na dźwięk własnego nazwiska wypowiedzianego tym zmysłowym
głosem przeszedł go przyjemny dreszcz.
Zaraz, przecież to on powinien się przedstawić! Najwyraźniej nie musiał.
Poczuł się podwójnie głupio, że nie miał pojęcia, jak wygląda jego
kontrahent. Ostatnimi czasy tracił czujność, może łapał go kryzys wieku
średniego…?
– Cieszę się, że aranżacja się panu podoba.
– Jest wspaniała… – szepnął, choć wcale nie zamierzał okazywać
swojego zachwytu.
– A teraz proszę wybaczyć, ptaki czekają.
Tym razem się nie roześmiał.
Patrzył, jak Ki wspina się na palce, dolewając wody do poidła za pomocą
małej srebrnej koneweczki, po czym znika za rozsuwanymi drzwiami.
Przed oczyma pozostał mu obraz zgrabnych napiętych łydek i stóp
w białych tenisówkach.
Przeciąg przeszył jego ciało kolejnym dreszczem.
Ale czy na pewno spowodował go przeciąg…?
Michał uśmiechnął się do tego wspomnienia, gdy jednak spojrzał na
swoje oblepione ciastem dłonie, przestało mu być do śmiechu.
Przynajmniej udało mu się je zagnieść, więc był z siebie cholernie dumny.
– No i dałeś radę, Mi… – Zamilkł, gdyż uświadomił sobie, że najpierw
należało przygotować grzyby do farszu. – Noż w mordę! Dlaczego cię tu
nie ma, Ki?!
Umył ręce w zlewie, osuszył je ścierką i chwycił telefon leżący na
pokrytym mąką blacie.
Ki. Zostaw wiadomość.
Zaklął pod nosem i odłożył komórkę.
Ale nie chodziło przecież o to, że nie potrafi zrobić pierogów, prawda?
Od momentu, gdy za Ki trzasnęły drzwi, chodził jak struty. Świąteczna
atmosfera tylko działała mu na nerwy. W każdej świadomej chwili czuł, że
wymyka mu się z rąk coś niezwykle cennego, coś, czego nie umiał nazwać.
 Mimo to nie był w stanie się przełamać. Wiedział, że Ki nie życzy sobie
żadnych niezapowiedzianych nalotów, że ponad wszystko ceni sobie
prywatność. Ustalili zasady na samym początku i jeszcze nigdy nie
zdarzyło się, by któraś ze stron je złamała. Ale w tej chwili, w Wigilię, gdy
tak miętosił to nieszczęsne ciasto, robił sobie wyrzuty, że jednak nie
spróbował ich nagiąć, że nie stanął pod drzwiami mieszkania Ki i nie walił
w nie pięściami.
A co, jeśli Ki naprawdę nie oddzwoni?
A co, jeśli to faktycznie koniec?
Poczuł narastającą panikę, jego tętno skoczyło niebezpiecznie. Ostatnie
wyniki badań nie wyszły mu najlepiej, ale nikomu o tym nie powiedział.
Przestawił budzik i ekspres o pół godziny wcześniej, żeby przed pracą
skoczyć na basen. Starał się utrzymywać jak najlepszą formę, ale przy tym
poziomie stresu forsowanie się na siłowni tylko niepotrzebnie go
nabuzowywało. A szalejący testosteron nie był dobrym doradcą.
Przecież ta feralna kłótnia zaczęła się właśnie od tego, że niepotrzebnie
podniósł głos na Ki.
Złamał pierwszą niepisaną zasadę ich związku, która mówiła, że nie będą
pozwalać sobie na przemoc w żadnej formie, nawet werbalną. A potem
wszystko potoczyło się lawinowo.
Westchnął ciężko na to wspomnienie.
– To taka krucha, taka wrażliwa istotka! – mawiała jego matka. – Ktoś
taki potrzebuje opieki, ochrony, bezwarunkowej miłości. Ktoś taki nie
wybaczy, jeśli zawiedziesz zaufanie. Ktoś, kto doświadczył w życiu tyle
zimna i zła, a mimo to wszedł w dorosłość zwycięsko, jest kruchy
i delikatny jak płatek śniegu.
Wyjrzał przez okno, za którym siąpił deszcz. Od ilu już lat nie było
prawdziwej zimy? Słupek rtęci opadał coraz niżej, więc poranna gołoledź
była pewna. Nigdzie się jednak nie wybierał, ani teraz, gdy był już nieźle
wstawiony, ani tym bardziej rano. Świąteczny poranek zamierzał spędzić
w łóżku, niestety najprawdopodobniej sam. Nawet dyrektorzy korporacji
mają wolne w pierwszy dzień świąt. Co z tego, skoro najpewniej będzie
spędzał cały dzień samotnie przed kominkiem? Nawali się bordeaux już
przed południem, na klina, znowu upije się na smutno.
 Poczuł w gardle gulę, a łzy przyćmiły mu wzrok. Przecież niemożliwe,
że Ki się nie pojawi! Smutek nagle zamienił się w gniew. Miał huśtawkę
nastrojów, andropauza jak nic! A może to tylko alkohol.
Wydał z siebie jakiś nieartykułowany dźwięk i sięgnął do szafki po zapas
suszonych grzybów. Zbierali je z matką. No, nie tak do końca, bo ona tylko
nawigowała po lesie, nie wychodziła z auta. Nie była już w stanie poruszać
się po nierównym terenie. To on i Ki, narażając się na atak kleszczy
i zbierając na twarze wszystkie pajęczyny, schylali się po podgrzybki
wystawiające brązowe łebki z mchu. Matka mawiała, że udane
grzybobranie jest wtedy, gdy zbierze się przynajmniej jedną pajęczynę na
twarz.
Znowu się roztkliwił, ale postanowił nie dać się sentymentom.
Otworzył hermetyczne pudełko i po kuchni rozszedł się zapach
suszonych grzybów. Przed oczyma stanął mu obrazek matki i Ki za stołem,
nawlekających grzyby na nitki do suszenia. Pewnie dlatego miały
wyjątkowy smak, bo schły nad kaloryferem w jej mieszkaniu, jak
w dawnych czasach.
– No dobra… – Przesypał garść suszu do miski, zastanawiając się, jak
zmienić te powykręcane ciemnobrązowe patyczki w soczysty farsz. – Dalej,
Misiu, pomyśl chwilę. Przecież widziałeś, jak to robią… – gadał do siebie,
nurkując w kuchennych szafkach w poszukiwaniu sitka i garnków. – Panie
dyrektorze, sytuacja na parkiecie jest krytyczna! – Jego głos zadudnił spod
blatu. – Ogarnij się, człowieku, potrafisz okiełznać kilkuset pracowników
i notowania, a nie potrafisz ugotować grzybów?
Wspomnienia wracały jak wyświetlane na wielkim ekranie zdjęcia.
Matka i Ki w kuchni. Śmiechy, szepty, rodzinne ciepło. Wtedy czuł się
kompletny, spełniony. Gotowanie grzybów, przepuszczanie ich przez
maszynkę, wykrawanie krążków ciasta za pomocą szklanki. Widział to
wszystko, pamiętał.
Poczuł przy sobie ciepłe, kruche ciało Ki, przytulone do jego boku, gdy
oglądali fotki ze wspólnych wojaży. Borneo, Petersburg, Wiedeń, Hawaje,
Nowa Zelandia, ale i rodzime Bieszczady czy Mazury. Przez te trzy lata
zdążyli zwiedzić razem kawałek świata. On wysoki, opalony, naprawdę
wyglądający jak model z reklamy Marlboro, a u jego boku drobne, ufnie
przytulone ciało Ki. Wielkie oczy skryte za fioletowymi aviatorami.
Wyglądali jak żywa reklama Benettona.
Nie szczędził pieniędzy na te wyjazdy. Miewał tylko krótkie urlopy, więc
pragnął, by wycisnęli z nich jak najwięcej. Najbardziej luksusowe hotele,
najdroższe alkohole, all inclusive i przeloty pierwszą klasą. Poranki
spędzali w łóżku, rozkoszując się sobą bez pośpiechu, a wieczory
w kameralnych kafejkach i tawernach. Rozpieszczał Ki drogimi
pamiątkami i przymykał oko na zostawianie bajońskich sum w sklepach
bezcłowych. Czy świat można było komuś darować? Właśnie to pragnął
uczynić. Wiedział, że jednym z marzeń Ki był ślub na końcu świata,
najlepiej w jakimś egzotycznym obrządku. Nie chodziło o moc prawną,
a o magiczną ceremonię. Powoli do tego dojrzewał.
Tym bardziej nie wierzył, że wszystko skończy się ot tak, po jednej
kłótni.
Zostanie sam, w swojej zabałaganionej kuchni, a Ki odleci na koniec
świata w ramionach innego mężczyzny…
Przepłukał grzyby na sitku, zalał je wodą, dodał odrobinę soli i postawił
garnek na gazie. Dobrze, że nie zdecydował się na płytę indukcyjną, bo
pewnie teraz nie potrafiłby jej włączyć.
Czy naprawdę stanowi autorytet dla większości maklerów w tym kraju,
a jednocześnie jest takim życiowym niedorajdą? To dość żałosne.
Ki jednak to nie przeszkadzało.
– Jesteś uroczy! – słyszał co chwilę. – To jest doprawdy niewiarygodne.
W firmie wszyscy stają przed tobą na baczność, a tymczasem gdy
zostajemy sami…
– Jeśli już jesteśmy przy stawaniu na baczność… – szepnął, muskając
wargami ukryty wśród jasnych wijących się kosmyków płatek ucha. – Co
powiesz na to, byśmy nieco… rozładowali to napięcie?
Okazje do „rozładowywania napięcia” nadarzały się niezwykle często.
Przez pierwsze miesiące prawie nie wychodzili z łóżka. Zdarzało mu się
urwać z biura, zaparkować limuzynę pod pracownią i porwać Ki znad
laptopa z projektami albo z chłodni, gdzie składano świeżo ścięte kwiaty.
Powróciła do niego pierwsza wspólnie spędzona noc. A w zasadzie
dzień.
 Przysiadł na hokerze, zatapiając się w upojnym wspomnieniu.
Wcześniej byli na kolacji, a potem skoczyli na kilka drinków do
modnego klubu. Ki wirowało w głowie od daiquiri, więc odważył się objąć
ramieniem drobne ciało, oczywiście tylko dla asekuracji. Robiło mu się
coraz bardziej gorąco i nie miało to nic wspólnego z wypitymi martini. Gdy
tylko wyszli na ulicę, poczuł, jak Ki muska palcami jego rękę. Ujął smukłą
dłoń, czując się jak nastolatek. Serce waliło mu jak oszalałe, jakby po raz
pierwszy w życiu naprawdę się zakochał. Może faktycznie tak było?
Mieszkał w samym centrum, więc przejście z klubu pod
apartamentowiec zajęło im kwadrans. Byli nieźle wstawieni i utrzymanie
pionu zdawało się prawdziwą sztuką. Udawali, że te ukradkowe obłapianki
służą wyłącznie zachowaniu równowagi, ale przecież nikt w tym celu nie
chwyta się za pośladki i nie wsuwa rąk pod ubranie…
W windzie poczuł, jak bezwładne ciało Ki osuwa się w jego ramiona,
i w zasadzie doniósł je pod drzwi mieszkania, gdzie przez długą chwilę nie
był w stanie trafić kluczem do zamka. Wtoczyli się do środka, potykając się
o własne nogi. Na moment odzyskali przytomność. Nastawił ekspres
i strzelili sobie po podwójnym espresso, ale nie za wiele to pomogło.
Skończyło się na kilku niezręcznych pocałunkach wśród pijackich
chichotów, gdy wdrapywali się po schodach na antresolę, zrzucając po
drodze wierzchnie ubrania, po czym padli na zaścielone łóżko tak, jak stali.
Obudził się kilka godzin później, o świcie, i wpadł w panikę, gdy poczuł
przy sobie ciepłe, poruszane spokojnym oddechem ciało. Nigdy wcześniej
nie wpuścił nikogo nawet do swojego mieszkania, o łóżku nie
wspominając. Tymczasem ta delikatna, efemeryczna istota, o której w ciągu
kilku ostatnich tygodni dowiedział się więcej niż o sobie samym, drzemała
spokojnie w jego dizajnerskiej stalowoszarej pościeli, z rudawymi włosami
rozrzuconymi na poduszce, częściowo skrywającymi spokojną, piękną
twarz. Delikatnie odgarnął z czoła Ki jasny kosmyk i na widok tego
niewinnego, subtelnego oblicza poczuł w sercu tkliwość, jakiej nie doznał
nigdy wcześniej. Grzbiet nosa Ki zdobiły blade piegi, a gładkie policzki
wywołany alkoholem rumieniec. Półotwarte wargi kusiły, ale nie zamierzał
nawet tknąć kogoś, kto leżał w jego łóżku nieświadomy.
Sytuacja była tak ekstremalnie intymna, że ledwo mógł znieść rozkoszne
napięcie, jakie w nim wywoływała.
 A przecież ta intymność zrodziła się całkiem naturalnie.
Po niefortunnym spotkaniu w sali konferencyjnej zaproponował
przeprosinową kawę, choć nie liczył na to, że Ki przyjmie zaproszenie,
w końcu zrobił fatalne pierwsze wrażenie. Ku jego euforii nie zostało
odrzucone i następnego dnia w porze lunchu siedzieli przy stoliku
w kawiarnianym ogródku, rozkoszując się wiosennym słońcem i jakimś
modnym, bzdurnym latte na sojowym mleku. W Ki buzowała miłość
zarówno do roślin, jak i zwierząt, więc wegetariańska dieta nie była dla
Michała zaskoczeniem. Szukając pretekstu do kolejnego spotkania, poprosił
Ki o polecenie mu jakiejś wegańskiej knajpki, a jako kompletny laik
w temacie zasugerował wspólny posiłek. Ta sugestia została przyjęta
z entuzjazmem i zanim się obejrzał, żywił się wyłącznie w takich lokalach.
Ku własnemu zdumieniu poczuł, że po wyeliminowaniu mięsa z diety
przybyło mu sił i ubyło lat. Chciał być w formie, w końcu dzieliły ich
prawie dwie dekady.
Czy ktoś tak młody jak Ki zwróciłby uwagę na podtatusiałego
biznesmena? Z pewnością nie. No, chyba że w grę wchodziły tylko
pieniądze. Miał nadzieję, że Ki zależy nie tylko na jego portfelu, w końcu
suma, jaką zapłacił za przystrojenie sali, była horrendalna. Pieniądze nie
były więc celem Ki.
Kolejny raz spotkali się u Michała; poprosił Ki o pomoc w wybraniu
roślin do swojego loftu, w którym nie miał nawet jednego zasuszonego
kaktusa. Denerwował się jak przed jakąś wizytacją; polecił sprzątaczce
wypucować mieszkanie szczególnie starannie, za co prawie się na niego
obraziła, bo zawsze była bardzo skrupulatna.
Na widok przestronnego, prawie pustego loftu oczy Ki rozbłysły.
Po tygodniu jego apartament przypominał aranżację sali w biurowcu,
która tak bardzo przypadła mu do gustu. Pojawiła się nawet gigantyczna
woliera dla ptaków – że też dał się namówić na coś takiego!
Tamtego pierwszego wspólnego poranka zbudzone o wschodzie ptaki
śpiewały jak natchnione, wypełniając pomieszczenie hipnotyzującym,
egzotycznym świergotem. A najbardziej egzotyczny i najpiękniejszy z nich
spoczywał w jego łóżku.
Chciał wymknąć się na dół, wziąć prysznic i przy okazji rozładować
napięcie, które domagało się atencji w jego spodniach, ale gdy tylko się
poruszył, smukłe ramię wpełzło na jego pierś niczym wąż.
– Dokąd się wybierasz? – Spod zmierzwionych włosów i rąbka
prześcieradła dobiegł go chropawy od snu i przez to jakże seksowny głos.
– Chciałem wziąć prysznic… – szepnął nagle onieśmielony, gdyż odczuł
to pytanie szczególnie intensywnie w dolnych partiach ciała.
– Mogę iść z tobą?
Pewnie tak samo zareagowałby na dłoń włożoną znienacka w spodnie,
które zsuwały mu się z bioder.
– Pewnie… – odrzekł.
Po chwili schodzili ze schodów, znowu wzajemnie się asekurując. Zanim
dotarli do łazienki, byli już prawie nadzy.
Pod prysznicem zrobili o wiele więcej, niż pierwotnie zamierzali. Gdy
w końcu zdjął z Ki bieliznę i jego oczom ukazał się pępek z piercingiem,
puściły wszelkie hamulce. Strumienie gorącej wody obmywały ich ciała,
para wypełniła obszerną kabinę, a on eksplorował językiem ten kolczyk, ten
pępek, a potem zjechał ustami niżej, zmieniając chichot Ki w śpiewne,
rytmiczne jęki. Jedna ze zgrabnych nóg Ki wylądowała na jego ramieniu,
poczuł, jak te piękne, smukłe, podrapane cierniami róż dłonie wplatają się
w jego włosy…
Michał uśmiechnął się tęsknie do tego wspomnienia, poprawiając
pozycję na hokerze, gdyż obrazy, smaki i zapachy tamtego poranka były aż
nadto sugestywne.
Na stole, w ciemnozielonym, przewiązanym złotą wstążką pudełeczku
spoczywał prezent świąteczny dla Ki: piercing z diamentem, zamiast
zaręczynowego pierścionka. Kilka dni temu, gdy jeszcze wszystko między
nimi było sielanką, taki prezent wydał mu się jednocześnie bardzo osobisty
i bardzo zabawny. Miał nadzieję, że Ki odczyta tę deklarację.
No cóż, wszystko wskazywało na to, że będzie musiał zwrócić tę
ekstrawagancką błyskotkę, bo przecież nie zamierzał przekłuwać własnego
pępka…
Czekając, aż grzyby zmiękną, wspominał dalej ten pierwszy wspólny
poranek po harcach pod prysznicem, podczas którego poczuł się
najszczęśliwszym mężczyzną na świecie.
 Po wszystkim wycierali się wzajemnie wielkimi puszystymi ręcznikami,
nie szczędząc sobie przy tym pieszczot. Nie czuł zwykłego skrępowania
post factum, wręcz przeciwnie, wszystko stało się tak naturalnie, jakby od
dawna znali swoje ciała. Jakby kochali się już wcześniej, może
w poprzednim życiu?
Okrył się szlafrokiem, ale Ki nie przeszkadzała nagość.
– Zdejmij to, będziemy chodzić na golasa!
Zaśmiał się na tę sugestię, gdyż nigdy wcześniej nikt nie zaproponował
mu czegoś tak niedorzecznego.
Nagie ciało Ki zdawało się naturalnym uzupełnieniem tego wnętrza, było
równie piękne, co egzotyczne rośliny i kolorowe ptaki. Zachwycał go każdy
szczegół: deseń piegów na karku, wijące się od wilgoci włosy tuż nad nim,
krótsze z tyłu i opadające niesfornymi kosmykami na oczy, szczupłe
przeguby rąk i dłonie o długich palcach. Nie mógł się napatrzeć na to, jak
cienie roślin podświetlonych łuną poranka kładą się na tej pięknej bladej
skórze.
– Jesteś moim najpiękniejszym ptaszkiem! – stwierdził, co zostało
przyjęte kaskadą perlistego śmiechu.
Po ostatniej wizycie matki zostało mu w lodówce trochę jedzenia
i z przyjemnością patrzył, jak Ki pichci dla nich omlety na śniadanie,
przysłoniwszy nieco swoją nagość kuchennym fartuszkiem. Popijał kawę,
siedząc na golasa na hokerze, i nie czuł z tego powodu żadnego
skrępowania.
Zadzwonił do biura, żeby upewnić się, że firmowa machina doskonale
poradzi sobie bez niego przez jeden dzień. W końcu nie miał nad sobą
zwierzchnika, któremu musiałby meldować nieobecność.
Tamtego przedpołudnia kochali się jeszcze dwa razy. Po pierwszym
prawie się zdrzemnął, wymęczony intensywną rozkoszą. Przez
półprzymknięte powieki podglądał, jak Ki, zarzuciwszy na siebie jego
o wiele za dużą białą koszulę i podkradłszy mu z papierośnicy marlboraska,
pali ukradkiem na tarasie. Patrzył na podświetloną słońcem sylwetkę, łokcie
oparte na poręczy, palce wolnej dłoni leniwie przeczesujące włosy.
I pośladki wystające spod materiału. Obrazek był tak urokliwy, że po chwili
tego podglądactwa Michał znów był gotowy do akcji. Zanim palce Ki
zdusiły niedopałek w popielniczce, stanął z tyłu i objął smukłe, rozgrzane
słońcem ciało. Błądząc dłońmi pod materiałem, ocierał się sugestywnie ową
gotowością o tak skutecznie wabiący go tyłeczek. Zagłębił się między
pośladkami, a palce Ki zacisnęły się kurczowo na barierce, głowa odchyliła
na bok i do tyłu. Docisnął Ki do szklanej tafli, chwytając wargami pełne,
wciąż głodne jego pocałunków usta. Gdy skończył po chwili, ciało w jego
ramionach odwróciło się i wpełzło na niego, obejmując nogami w pasie.
– Jesteś niemożliwy…! – usłyszał tuż przy uchu ten zmysłowy,
dźwięczny świergot.
I tak przez kolejne tygodnie, a potem miesiące.
Aż do zimy, kiedy postanowił przedstawić Ki matce, i w związku z tym
trochę się powściągał. Z ust Ki padały sugestie, że cierpi na kompleks
Edypa. Początkowo się obruszał, ale przecież było w tym ziarenko prawdy.
Matka była dotychczas jedyną kobietą, której Michał ufał, którą cenił,
której zwierzał się z kłopotów. Drugą osobą, którą wpuścił do swojego
życia i swojego serca, stała się Ki.
– Jesteś idiotą, Misiu… – mruknął do siebie i tym razem nie miał na
myśli swojego kulinarnego nieogarnięcia.
– Jesteś idiotą, Misiu!
To właśnie usłyszał, gdy któregoś wieczoru rozmowa zeszła na różnicę
wieku. Ki różnica prawie siedemnastu lat w niczym nie przeszkadzała
i stwierdzenie, że dzieli ich przepaść pokolenia, zostało skwitowane
śmiechem.
Michał przełamał się i opowiedział o trudnym, nieudanym małżeństwie
matki. Nie wiedział, że te historie były już Ki doskonale znane, bo matka,
odnalazłszy bratnią duszę, wyspowiadała się z nich ze wszystkimi
szczegółami.
– Jeśli się kogoś kocha, to takie drobiazgi nie mają żadnego znaczenia.
– Naprawdę uważasz, że siedemnaście lat nie ma żadnego znaczenia? –
zapytał Michał, usiłując wymusić na Ki jakąś uspokajającą odpowiedź.
Nie chciał być postrzegany jako facet, który leczy andropauzę związkiem
z kimś o połowę młodszym od siebie. Jednocześnie rozpaczliwie
potrzebował potwierdzenia, że postępuje słusznie, pielęgnując ten związek.
– Jeśli uważasz, że ma, to naprawdę jesteś idiotą, Misiu!
 I to był koniec tej niedorzecznej według Ki rozmowy. Obejrzeli do końca
jakiś ckliwy film i przysnęli na kanapie, dokończywszy butelkę bordeaux.
– Gdyby chodziło o brakujące siedemnaście centymetrów, to
rzeczywiście byłby to powód do zmartwienia… – dosłyszał jeszcze, zanim
świadomość opuściła Ki na dobre.
Z zamyślenia wyrwał go odgłos minutnika.
Odcedził grzyby i zdał sobie sprawę z tego, że nie ma maszynki, aby je
rozdrobnić, więc postanowił użyć blendera, który dostał od Ki, by
przyrządzać sobie koktajle na siłownię. Oczywiście nie przyrządził
dotychczas żadnego, bo nie zaczął chodzić na siłownię, więc dopiero teraz
nadarzyła się okazja, żeby go użyć.
Co tam jeszcze trzeba było dodać do tego cholernego farszu? Zdaje się,
że podsmażoną cebulkę, i na szczęście znalazł ostatnią leżącą smętnie
w pustej szufladzie lodówki.
Nie zrobił żadnych zakupów świątecznych. Zamierzali zrobić je razem,
ale pokłócili się, zanim do tego doszło. Przez tydzień stołował się na
mieście i zupełnie stracił poczucie czasu. Na moment przypominał sobie, że
idą święta, gdy ktoś przebrany za aniołka usiłował sprzedać mu na ulicy
opłatek albo gdy skupił się na rozbrzmiewającym w restauracji Last
Christmas.
Matka nieźle by go zbeształa za to, że zamierzał urządzić wigilijną
kolację, stawiając na stole puszkę makreli w pomidorach i barszcz
z kartonu. Tylko to zdołał kupić, wracając z biura.
No ale przecież usiłował zaserwować danie specjalne, czyli pierożki
z grzybami smażone w głębokim tłuszczu. Smakowały wybornie nawet
popijane barszczem z kartonu, a świadomość tego, że farsz składa się
z ostatnich grzybów, które zbierali we trójkę, sprawiała, że…
Znowu poczuł w gardle gulę, a wspomnienia osób, które kochał całym
sercem, zalały jego umysł. Jedną z nich utracił bezpowrotnie, a drugą, jak
skończony buc, najprawdopodobniej sam wygonił ze swojego życia.
Wróciły słowa matki, jedne z ostatnich, jakie była w stanie
wypowiedzieć:
– Nie możesz nigdy skrzywdzić kogoś takiego jak Ki, rozumiesz?
Zasługuje na wszystko, co najlepsze. To jest istota zrobiona z dobroci
i światła, ale podaruje je tylko komuś, kto ją bezwarunkowo pokocha. I to
ty właśnie jesteś tym szczęściarzem.
Stojąc nad patelnią, na której skwierczała pokrojona w kostkę ostatnia
cebula, nie czuł się szczęściarzem. Czuł się zimnym draniem, który
doprowadził do łez kogoś, kto mu zaufał. Naprawdę nie pamiętał, od czego
zaczęła się ta idiotyczna kłótnia. Teraz, gdy tak stał jak skończony dureń
nad patelnią, nie potrafiąc przyrządzić cholernych pierogów, wiedział, że
zasłużył na to, by spędzić tę Wigilię samotnie.
Ale to nie to tak bardzo bolało.
Bolała świadomość, że Ki najprawdopodobniej również spędzi Wigilię
w samotności, jak niegdyś, tuż po wyjściu z sierocińca. Dzięki staraniom Ki
obskurna kawalerka zamieniła się wprawdzie w przytulne mieszkanie
zapełnione roślinami i dizajnerskimi mebelkami, ale przecież samotność to
był stan duszy, która mogła boleć niezależnie od tego, gdzie człowiek się
znajdował.
Dokładnie tak, jak w tym momencie bolała dusza Michała; wszystko,
dosłownie wszystko dokoła kojarzyło mu się z Ki. Zarys znajomej sylwetki
wyrysowany był nawet wśród cieni przemykających po ścianach. Zapach
włosów Ki wciąż mógł wyczuć na poduszce. Miał wrażenie, że na
niektórych naczyniach może dostrzec odciski ukochanych palców.
Nawet ptaki były smutniejsze, odkąd zabrakło Ki.
Wyłączył gaz pod patelnią i ponownie chwycił za telefon.
Ki. Zostaw wiadomość.
Westchnął ciężko, przełykając ślinę, by rozluźnić węzeł w gardle.
– Ki… – szepnął, opanowując łamiący się głos. – Kochanie… odezwij
się, proszę. Martwię się. Wiem, że się gniewasz, masz prawo, bo
zachowałem się jak ostatni buc. Masz rację, jestem idiotą. Nie, nie
przeszkadza mi różnica wieku, nie, nie uważam, że twoja praca jest
niepoważna. Tworzysz piękno i dzięki tobie zagościło ono również w moim
pustym życiu. Proszę, przyjdź na kolację. Wprawdzie barszcz będzie
z kartonu, ale robię dla nas te cholerne pierożki z przepisu mamy i kiepsko
sobie radzę. Jeśli mi nie pomożesz, polegnę. – Zrobił dramatyczną pauzę,
ale nie dla efektu, tylko dlatego, że z coraz większym trudem wyciskał
z siebie każde kolejne zdanie. – Jeśli nie wrócisz, to będzie mój koniec…
 Sygnał zakończenia połączenia przerwał mu, choć chyba chciał dodać
coś jeszcze. Może i lepiej, że nie dodał, bo wyszło dość dramatycznie,
jednak mówił prosto z serca. Obiecali sobie szczerość już na samym
początku, nawet jeśli to mogło zaboleć. I najwyraźniej zabolało Ki tak
bardzo, że…
– Nie użalaj się nad sobą, Misiu! – mruknął do wygasłego telefonu. –
Rób te pierogi, choćbyś miał zeżreć je wszystkie sam. I popić barszczem
z kartonu.
Jak powiedział, tak zrobił.
Ciasto na szczęście nadawało się jeszcze do użytku. To przecież nie
mogło być trudniejsze niż zarabianie milionów! W tej kuchni można było
dokonywać kulinarnych cudów, a potrawy Ki były tego najlepszym
przykładem. Michał nie miał za sobą szkoły gastronomicznej i studium
florystycznego, więc nie potrafił upozować dań na talerzu i przybrać ich
orchideami, ale to nie miało żadnego znaczenia. Nadziewał te cholerne
pierogi miłością, a to, że przy okazji sprawił, że kuchnia zaczęła wyglądać
tak, jakby przeszło przez nią tornado… cóż, nie można było prowadzić
wojny bez ponoszenia ofiar! Zadzwoni po sprzątaczkę albo dla odmiany
posprząta sam. Lepsze to niż rozpamiętywanie.
Wspomnienia jednak nie zwracały uwagi na jego postanowienia.
Napływały falami, wywołując naprzemiennie gorycz i euforię.
Gdy wspominał pełne łez i pretensji oczy Ki, coś w jego wnętrzu
zaczynało skwierczeć, jak pierożki na tłuszczu, po czym zamieniało się
w żużel.
Co go napadło? Jak mógł w ten sposób odzywać się do Ki? Jak mógł
wygadywać takie niedorzeczności? Ostatnie dwa tygodnie wyzuły go z sił,
a tuż przed świętami dowiedział się, że potencjalny partner wycofał
inwestycję, co oznaczało spore straty i konieczność dołożenia starań, które
by je zminimalizowały. W firmie wrzało jak w ulu, łącza grzały się od
międzynarodowych konferencji i choć kiedyś obiecał sobie, że robotę
będzie zostawiał w biurze, tym razem nie mógł tego zrobić. Zarządzał tą
firmą, w sytuacji kryzysowej musiał być dostępny dwadzieścia cztery
godziny na dobę. Prawie nie sypiał.
No i w końcu, zmęczony ciężką jak ołów atmosferą w biurze, powiedział
o jedno zdanie za dużo, sugerując, że to jego praca przynosi prawdziwe
pieniądze i ma jakieś znaczenie, a wiązanie goździków w pęczki może być
co najwyżej ekscentrycznym hobby.
W emocjach najwyraźniej zapomniał, że za letnią aranżację ślubną
w posiadłości pary celebrytów na konto Ki wpłynęło kilkadziesiąt tysięcy
złotych, a sesja zdjęciowa zrobiona po ceremonii znalazła się na łamach
jednego z najpoczytniejszych magazynów ślubnych.
Jeśli coś mogło ugodzić Ki prosto w serce i nieodwracalnie zranić dumę,
było to z pewnością umniejszenie pracy włożonej w rozwój firmy.
No tak, Michał musiał od czasu do czasu pokazać, kto jest samcem alfa,
ale zapomniał, że to działa tylko na gruncie zawodowym.
Półświadomie memłał w dłoniach koślawe pierożki, które w niczym nie
przypominały uroczych, identycznych półksiężyców wychodzących spod
zręcznych palców matki czy Ki. Miał nadzieję, że nadrobią przynajmniej
smakiem. Farsz wyszedł całkiem, całkiem, przyprawiony odrobiną maggi
i świeżo zmielonym pieprzem. Nie miał oleju lnianego, ale pierogi
pachniały równie smakowicie obsmażone na ciemnozłoto na
słonecznikowym. Za oliwą nie przepadał i spożywał ją raczej
z konieczności, tylko w sałatkach, i po chwili namysłu cisnął butelkę do
śmietnika. W końcu nie było przy nim nikogo, kto zbeształby go za
niewłaściwe odżywianie. Oddałby wiele, żeby w tej właśnie chwili usłyszeć
znajomy, strofujący go głos.
Jedyną ścieżką dźwiękową tej kulinarnej krucjaty było skwierczenie
tłuszczu i jego bełkotliwe przekleństwa.
Odsączył pierożki z tłuszczu na papierowych ręcznikach i przełożył na
półmisek, który wyciągał tylko przy specjalnych okazjach. Czy używali go
od czasu śmierci matki…? Chyba nie.
Zapach matczynego specjału tym razem przyniósł najsmutniejsze
wspomnienie. Drżące w jego ramionach ciało Ki, trzęsące się od
tłumionego szlochu. Wokół odziani na czarno żałobnicy, w większości jego
pracownicy, bo przecież przyjaciół nie miał. Tacy jak on pracoholicy nie
tracili czasu na zawieranie przyjaźni. Przyszło dwóch kumpli od squasha,
choć nawet nie wiedział, jakim kanałem dotarła do nich wiadomość
o śmierci jego matki. Prosta sosnowa trumna. Białe drobne kwiaty ułożone
rękami Ki. Stypy nie planowano, a prochy przesypano do sprowadzonej
z zagranicy urny, z której miało wyrosnąć drzewo. Razem z Ki wybrali
brzozę. Wiosną planowali zakopać ją na działce nad jeziorem. Nic nie
powiedział Ki, ale miał już gotowy projekt domu, letniej rezydencji, która
miała stanąć na miejscu daczy. Kilkakrotnie o tym rozmawiali,
o przeprowadzaniu się na wieś na okres letni i wracaniu na zimę do miasta.
Zobowiązania zawodowe obu stron nie pozwalały póki co na taki tryb
życia, więc były to raczej luźne pogaduszki, mrzonki odkładane na bliżej
nieokreślone „kiedyś”. Wiedział jednak, że Ki o tym marzy: o życiu
w głuszy, hodowaniu kóz czy innych zielononóżek, o ekologicznym
warzywniku i egzystencji w zgodzie z porami roku.
Przy Ki również dorósł do takich marzeń. Odłożył tak niedorzecznie
wysokie sumy, że mogliby przez najbliższe pięćdziesiąt lat żyć jak pączki
w maśle z oszczędności, a na starość siedzieć na ganku, trzymając się za
ręce.
Wierzył, że Ki nie zrezygnuje z tych marzeń ot tak, że nie zrezygnuje
z niego, z tych wspólnych trzech lat i kolejnych, już zaplanowanych,
trzydziestu.
Pierogi stygły na półmisku, a on gapił się w okno, za którym
w wieczornym półmroku zaczęły tańczyć płatki śniegu. Jak w komedii
romantycznej, brakowało tylko dzwonka do drzwi i ckliwej sceny
pojednania.
Mijały jednak kolejne minuty, a dzwonek się nie rozlegał.
Ubywało za to bordeaux, które pił wprost z butelki. Z drugiej butelki
tego wieczoru. Może i nie było po nim widać, ile wypił, ale w głowie
zaczynało mu szumieć.
Jak podczas tamtego pamiętnego dnia po namiętnym poranku, kiedy
przez cały dzień biegali po lofcie nago, popijali wino i oddawali się
pieszczotom.
To właśnie wtedy, gdy spoczywali w łóżku wymęczeni po całym dniu
namiętnych hulanek, zapytał Ki, jak naprawdę ma na imię.
– Nie nadużywaj go – padła odpowiedź – bo to imię tylko na wyjątkowe
okazje. Dla wszystkich oprócz ciebie będę i na zawsze pozostanę Ki.
Właśnie ten wigilijny wieczór miał być taką wyjątkową okazją.
Plany domu leżały w eleganckiej teczce pod choinką, obok miało
spocząć przewiązane złotą wstążką pudełeczko. Michał pragnął, by
w końcu zamieszkali razem, tak naprawdę. Utrzymywanie przez Ki
mieszkania, które przecież i tak przez większość czasu stało puste, a do
którego trzeba było ciągle biegać i podlewać tysiąc stojących w nim roślin,
wydawało mu się zbytkiem. Przecież mogli rzucić wszystko, wybudować
dom w środku nicości i być w nim po prostu szczęśliwi. Bez stresu, bez
presji, bez posypywania płatkami róż celebryckich stołów, bez
wywrzaskiwania komend na giełdowym parkiecie.
Tylko on i Ki. Na zawsze. Aż razem się zestarzeją i umrą, siedząc
w wiklinowych fotelach na werandzie.
Trzymając się za ręce.
Potarł twarz dłońmi, brudząc ją mąką. Miał na sobie poplamiony
tłuszczem T-shirt, był rozczochrany i pijany, doprawdy cudnie przygotował
się na ewentualny powrót Ki. Jedno zerknięcie w lustro tylko upewniło go
w tym przekonaniu.
– Misiu, jesteś idiotą nad idiotami! – burknął, wstając chwiejnie.
Zamierzał wziąć prysznic i przebrać się w coś bardziej odpowiedniego na
wigilijną wieczerzę.
Nawet jeśli miała składać się z pierogów, makreli i barszczu z kartonu.
Nawet jeśli miał spędzić ten wieczór sam.
Zrzucił T-shirt i człapał właśnie do łazienki, gdy usłyszał dzwonek do
drzwi.
Serce załomotało w jego piersi, a ptaki w klatkach rozświergotały się,
jakby już wiedziały.
Podbiegł do drzwi półnagi i drżącą dłonią chwycił za klamkę.
Czuł, że za moment rozpłacze się ze szczęścia, gdy w progu ujrzał Ki:
z rozkosznie uroczą, nadąsaną miną, z ogniem w świetlistych oczach
i płatkami śniegu topniejącymi w zmierzwionych wiatrem jasnych włosach.
– Czuję pierożki mamy…
Na dźwięk tego głosu serce stopniało mu szybciej niż śnieżynki w cieple
apartamentu. Ogień trzaskał w kominku i faktycznie zrobiło się niezwykle
romantycznie. Zepsuł ten moment, odpowiadając:
– Ale barszcz będzie z kartonu.
– Nie będzie. – Smukła dłoń wyciągnęła się w jego kierunku.
 Poznał ten termos, bo sam go kupił kilka miesięcy wcześniej.
– Zamierzasz tak stać jak idiota, półnagi i uwalany mąką, czy mnie
wpuścisz i weźmiemy razem prysznic? Strasznie zimno się zrobiło…
Michałowi dla odmiany zrobiło się gorąco. Poczuł ciepło rozlewające się
w sercu i niżej.
– Bo wiesz, że jesteś idiotą, Misiu?
Uśmiechnął się, przyciskając do piersi drobne, jakże znajome ciało. Ki
nie przeszkadzało to, że pobrudzi się mąką, bo w końcu za moment mieli
się rozebrać, wziąć wspólnie kąpiel, a potem spędzić święta w swoich
objęciach, pogryzając pierożki według rodzinnego przepisu i oddając się
innym, nie tak świątecznym uciechom.
Michał poczuł, że to pierwszy dzień z ich wspólnej wieczności, musiał
tylko schować dumę do kieszeni i przyznać Ki rację.
– Wiem, Krzysiu – odpowiedział cicho, całując ukochanego w czubek
głowy.

SMAŻONE PIEROŻKI
Z FARSZEM Z SUSZONYCH GRZYBÓW

Do przyrządzenia tych pierożków najlepsze są własnoręcznie zbierane

grzyby, a podczas grzybobrania koniecznie trzeba „zebrać pajęczynę na
twarz”, wówczas są najsmaczniejsze ;)
Suszone grzyby płuczemy na sitku, po czym zalewamy wodą, solimy
i gotujemy pod przykryciem do miękkości. Ugotowane przekręcamy przez
maszynkę, bo jaki będzie efekt po użyciu blendera, to nie wiem…
Na patelni szklimy posiekaną drobno cebulkę, dodajemy rozdrobnione
grzybki, sól i pieprz wedle uznania, można dodać odrobinę maggi.
Ciasto na pierogi przyrządzamy w najprostszy sposób: z ciepłej wody
i mąki, z odrobiną oleju i soli. Wyrabiamy, aż będzie sprężyste i odejdzie od
rąk, podsypując mąką. Rozwałkowujemy na cieniutki placek, wykrawamy
krążki za pomocą szerokiej szklanki, na przykład do whisky. Whisky
oczywiście najpierw wypijamy, żeby dodać sobie animuszu przy
gotowaniu!
 Lepimy szczelne półksiężyce, wypełniając sowicie pierożki farszem
i miłością!
Nie obgotowujemy, a wrzucamy na rozgrzany olej, wedle oryginalnego
przepisu lniany, ale jeśli komuś nie odpowiada jego charakterystyczny
smak, to są równie pyszne na oleju słonecznikowym lub rzepakowym.
Smażymy na ciemnozłoty kolor z obu stron, osuszamy na papierowym
ręczniku.
W rzeczywistości ich przyrządzenie jest dość proste, pod warunkiem że
nie jest się w momencie ich gotowania dumnym, pijanym kulinarnym
niedorajdą ze złamanym sercem!
Podajemy je z domowym barszczykiem, choć pierożki są tak pyszne, że
smakują wybornie nawet popijane barszczem z kartonu!
Jeść w towarzystwie ukochanych osób!
Smacznego!
Nic nie zapowiadało, żeby święta w tym roku miały być wyjątkowe. Nie
zanosiło się na nic zaskakującego. Ale z drugiej strony może to i lepiej,
wmawiała sobie Rose. Mimo, że pogoda ostatnimi czasy płatała figle, to
i tak spodziewano się mroźnych oraz śnieżnych świąt Bożego Narodzenia,
ale Rose nie miała zamiaru na to narzekać. O nie. Dzięki tysiącom
światełek, którymi ozdobiono drzewa, ulice i wystawy sklepowe, czuć było
magiczną atmosferę w powietrzu. Unosiła się i krążyła wokół, a Rose to
uwielbiała – Boże Narodzenie było jej ulubionym świętem. Wspaniale było
czuć lekkie szczypanie mrozu na policzkach, od którego robiły się rumiane
niczym dojrzałe jabłka. I zawsze uśmiechała się na widok unoszących się
obłoczków pary, gdy wydychała powietrze z płuc. Dzisiaj też był taki
mroźny dzień. Właśnie zaczynał lekko prószyć śnieg, a wszystkie stacje
radiowe nadawały świąteczne piosenki, które nuciła pod nosem. Święta
były jej żywiołem.
Rose stała właśnie w kolejce do kasy w supermarkecie, kiedy dotarło do
niej, że już za kilka dni Wigilia. Jak ten czas szybko leci, dla niej za szybko.
Zanim się obejrzy, nadejdą święta, które jak co roku spędzi tylko
z dziadkiem. To jej jedyna rodzina. Mimo że czasem starszy pan był
upierdliwy, dogadywała się z nim całkiem dobrze. Chociaż może z małymi
wyjątkami.
– Dwieście dwadzieścia siedem dolarów – oświadczyła kasjerka, która
właśnie skończyła skanować zakupy Rose.
– A tak, już płacę. – Rose sięgnęła do torebki po portfel i z zaskoczeniem
stwierdziła, że go tam nie ma. Zaczęła przekopywać jej zawartość, jednak
bez skutku. – Chyba zapomniałam zabrać portmonetki z domu. Najmocniej
przepraszam. – Zrobiło jej się głupio, zwłaszcza że zrobiła duże zakupy,
a za nią czekało już kilka osób.
– Zapłacę za tę panią – usłyszała nagle za sobą znajomy głos.
Obróciła się i ujrzała swojego sąsiada uśmiechniętego od ucha do ucha.
Cholera, jeszcze jego tutaj brakowało.
– Nie sprzeczaj się, oddasz mi później.
 – Jasne – mruknęła. – Dzięki. – Posłała mu krzywy uśmiech i czym
prędzej wyszła ze sklepu, pchając przed sobą wózek. Nie miała zamiaru
z nim rozmawiać.
To nie było spotkanie dnia. Ba, w ogóle najchętniej cofnęłaby czas
i zabrała ze sobą portfel, żeby nie doszło do tej sytuacji i żeby nie wyszła na
nieporadną sierotę, za którą on na pewno ją miał. To nie tak, że nie lubiła
Jasona, chociaż… No dobra, facet wyjątkowo działał jej na nerwy. Drażnił
ją do granic możliwości. Albo to ona była przewrażliwiona, albo on
faktycznie był wrzodem na dupie. Hm, jednak zdecydowanie to drugie.
Szybko zapakowała zakupy do bagażnika, poszła odstawić wózek
i wróciła pędem do samochodu. Miała zamiar zmyć się stamtąd jak
najszybciej. Wskoczyła za kierownicę i odpaliła silnik. Była tak
zaaferowana swoją ucieczką, że nie zauważyła, jak ktoś podchodzi do jej
auta. Podskoczyła wystraszona, gdy ten ktoś zapukał w boczną szybę.
Odwróciła głowę i rozpoznawszy intruza, miała ochotę palnąć go w łeb, ale
zamiast tego uśmiechnęła się sztucznie, nacisnęła przycisk i opuściła ciut
szybę.
– Uciekasz? – zapytał rozbawiony Jason.
– Że niby przed tobą? – prychnęła. – Chciałbyś.
– Oj, wiele rzeczy bym chciał, tylko pytanie, czy ty byś chciała mi je dać.
– Mogłabym ci dać… – Udała, że się zastanawia.
– Słucham, mów.
– W zęby, koleś. Może być czy jednak poprosisz Mikołaja o jakieś inne
prezenty na Boże Narodzenie?
– Ale z ciebie jędza.
– Święty się odezwał. Odejdź, bo przejadę ci po stopach – ostrzegła go.
– Nie zrobisz tego – mruknął.
– Przekonamy się? – zapytała.
Wrzuciła wsteczny i zaczęła powoli cofać.
– Wariatka! – krzyknął. – I tak się dzisiaj widzimy!
Rose zacisnęła palce na kierownicy. Zupełnie zapomniała, że to dzisiaj
wypadał ten jeden dzień w miesiącu, w który spotykali się ze swoimi
sąsiadami. A kto był jej sąsiadem? Jason O’Conell. Facet, którego z miłą
chęcią potrąciłaby na pasach i odjechałaby z miejsca zdarzenia, nie
sprawdziwszy, czy przeżył, czy może jednak nie. Takie panowały między
nimi stosunki i to wszystko była jego wina. Tylko i wyłącznie – bo nie
potrafił trzymać gęby na kłódkę.
Pech chciał, że mieszkali obok siebie. Ona z dziadkiem, Jason z babcią.
Byli jednym słowem sąsiadami zza płotu. A tych dwoje starych wapniaków
wymyśliło sobie dawno temu, że raz w miesiącu będą się umawiać na
wspólne kolacyjki, które mieli przygotowywać właśnie Jason i ona. Akurat
tak się złożyło, że to dzisiejszego wieczoru wypadała kolacja w domu
Jasona, którą Rose miała wspólnie z nim przyrządzić, podczas gdy ich
dziadkowie jak zwykle rozegrają sobie partyjkę pokera.
– Cholera jasna – mruknęła pod nosem.
Może jakoś by się od tego wymigała, ale znając jej szczęście… Nie ma
szans. Lepiej było porzucić płonne nadzieje, bo jej plan i tak od razu
spaliłby na panewce. Dziadek miał nosa i od razu wiedziałby, że Rose się
miga. Miał jakiś wewnętrzny wykrywacz kłamstw, coś jak wykrywacz
metalu.
Pół godziny później zaparkowała przed ich dużym domem, wyciągnęła
z samochodu zakupy i z dwiema wielkimi papierowymi torbami ruszyła do
środka. Już miała wejść na schody werandy, gdy nagle ktoś
niespodziewanie głośno zatrąbił. Przestraszona upuściła jedną z toreb.
Zaklęła rozwścieczona. Dobrze wiedziała, kto to zrobił. Powinna się już
uodpornić na te głupie żarty, ale za każdym cholernym razem udawało mu
się ją wystraszyć. Jak ona go nie cierpiała! Wściekła odwróciła się w prawą
stronę i zobaczyła Jasona, który z zadowoloną miną wysiadał właśnie
z samochodu.
– Coś się stało? – zapytał głupio.
– Już ty dobrze wiesz co.
– Aż ci para uszami idzie. – Zaśmiał się, czym jeszcze bardziej wkurzył
Rose.
– Idź do diabła!
– Bardzo chętnie, ale najpierw ty do niego trafisz za swój niewyparzony
język, owieczko.
 Tego było już dla Rose za wiele. Złapała pierwszą lepszą rzecz i rzuciła
nią w tego bęcwała.
– Porąbało cię?! – krzyknął Jason, kiedy kubek jogurtu wylądował na
jego ukochanym samochodzie i roztrzaskał się, brudząc karoserię.
– Nie. Ale… lepiej uważaj, co będziesz jadł dziś wieczorem –
odpowiedziała i zaczęła zbierać porozrzucane zakupy.
– Chcesz mnie otruć? – zapytał, wpatrując się w blond sąsiadkę.
– Czasami mam taką ochotę – mruknęła pod nosem.
Podniosła swoje torby, rzuciła mu jeszcze spojrzenie i szybko ukryła się
w domu. Dopiero w kuchni, gdy odstawiła zakupy na blat, odetchnęła
z ulgą. Przez blondwłosego sąsiada potłukł się słoik z majonezem i teraz
nadawał się tylko do wyrzucenia. Rose miała ochotę wziąć ten majonez
i wysmarować nim karoserię samochodu Jasona, żeby tylko zrobić mu na
złość. Naprawdę czasem miała ochotę uszkodzić go za to jego głupie
zachowanie. Nie byli już nastolatkami, tylko dorosłymi ludźmi, a ten baran
zachowywał się jak szczeniak.
– Kupiłaś wszystko? – zapytał dziadek, który właśnie wszedł do kuchni.
– Tak, ale ja tam nie idę.
– Jak to?
– Jak to? A tak to. Mam ochotę skręcić kark temu baranowi.
– Jason znowu coś zmalował?
– Dziadku – Rose popatrzyła z czułością na siedemdziesięciolatka
w niebieskiej koszuli i spodniach wyprasowanych w kant – tak można
mówić o nastolatku, a to jest dorosły koń.
– Który wciąż cię wkurza.
– Jeszcze jak!
– Ale i tak musimy iść tam razem. Teraz nasza kolej.
– Nie możemy czegoś zamówić? To tylko jeden wieczór.
– Rose Templeton, nie tak cię wychowałem.
– Nie znoszę go.
– To dosyp mu czegoś do jedzenia i będzie po sprawie.
– Mam go otruć? – zapytała zaskoczona.
 – Tam od razu otruć. Podaj mu cichaczem coś na przeczyszczenie.
Będzie miał z głowy cały wieczór.
– Wiesz, że jesteś diabłem wcielonym? – Zaśmiała się i ucałowała
dziadka w policzek.
– Kochanie, gdy ma się tyle lat co ja, pewne zasady już nie obowiązują.
Więcej mi wolno, niż nie wolno. Więc zbieraj się i idziemy. A tym
gogusiem się nie przejmuj i naprawdę rozważ dosypanie mu czegoś
w ramach nauczki. Może być nawet coś na sen, najwyżej przy kolacji
padnie jak mucha twarzą w jedzenie. Będziemy mieć z Neli chociaż temat
do rozmowy. Ostatnio jakoś wieje nudą.
Rose miała ochotę wyściskać dziadka, ale musiała schować zakupy, poza
tym i tak już sobie poszedł. Czasem pojawiał się i znikał niczym duch.
Cieszyła się, że ma chociaż jego. Byli dwuosobową rodziną, czasem
dziwną, ale rodziną.
Punkt osiemnasta zapukali do drzwi sąsiadów i Rose odetchnęła z ulgą,
gdy otworzyła je pani O’Conell, a nie ten troglodyta, który we wszystko się
mieszał i wszystko psuł.
– Wejdźcie. Rose, możesz zanieść to do kuchni? Ja porwę twojego
dziadka na chwilę.
– Oczywiście – powiedziała dziewczyna.
Znała rozkład pomieszczeń, bywali tutaj bardzo często, więc ruszyła
pewnie wielkim holem, pchnęła duże drewniane drzwi i już była w kuchni,
za którą znajdowała się jadalnia. Odstawiła przyniesione produkty
spożywcze i uśmiechnęła się na widok świątecznych pierników. Babcia
Jasona piekła najlepsze pierniczki na świecie, jednak nikomu nie chciała
zdradzić przepisu. Powiedziała, że dostanie go tylko przyszła żona jej
wnuka – czyli na pewno nie Rose. Skoro nie dostanę przepisu, nacieszę się
przynajmniej teraz tymi delicjami, pomyślała, sięgając po kolejne ciastko.
– Znowu jesz?
Zamknęła na chwilę oczy. Przysięgła sobie, że kiedyś wepchnie mu
pierniczek do gardła.
– Mogę, to jem – odpowiedziała i pochłonęła jeszcze jednego.
– Lepiej zacznij gotować.
 – Przypominam ci, że to nie tylko moje zadanie, szefuniu. – Parsknęła
śmiechem, gdy przypomniała sobie, co miał na sobie ostatnim razem.
– Co cię tak bawi?
– W sumie to nic. A nie, czekaj, jednak coś. Ten twój fartuch z reniferem.
– Sama masz strój skrzata.
– Wolę być skrzatem niż łosiem.
– Renifer to nie łoś, kurduplu.
– Jeszcze raz tak mnie nazwiesz, to słowo daję, skorzystam z sugestii
swojego dziadka.
– A niby jakiej? – zapytał podejrzliwie Jason. Znał starszego pana
i wiedział, że czasem trzymają się go głupie żarty.
– Żebym dosypała ci do jedzenia proszków na przeczyszczenie. Co jest
bardzo kuszące, uwierz mi, więc lepiej mnie nie wkurzaj, Jason.
Chłopak już się nie odezwał. Pokręcił tylko głową i założył swój fartuch,
po czym zaczął wyciągać produkty z lodówki. Cieszył się, że za kilka dni są
święta i że w końcu wyjedzie na długo planowany wyjazd. Wszystko było
zarezerwowane, tylko spakować się i jechać. Niewątpliwym plusem
wyjazdu było też to, że nie będzie musiał oglądać Rose przez dobre kilka
dni. Ta perspektywa zdecydowanie poprawiła mu humor.
W sumie Rose była całkiem miła – dla wszystkich oprócz niego.
Wrogość między nimi panowała od kilku dobrych lat. Nie pamiętał nawet,
od czego się zaczęło. No dobra, tylko udawał, że nie pamięta. Świetnie znał
powód. Cóż, naśmiewanie się z Rose w obecności kolesia, z którym
umówiła się na randkę, o czym Jason tak jakby wiedział, nie było dobrym
posunięciem. Skończyło się to tym, że facet sobie poszedł, a Rose była tak
wkurzona, że przestała się do Jasona odzywać na dwa tygodnie. Później
z kolei odwdzięczyła mu się tym samym, kiedy spotkała go na jego randce.
To była jedna wielka katastrofa. Od tamtego czasu stale prowadzili wojnę,
ogłaszając zawieszenie broni na ten jeden wieczór w miesiącu, co wcale nie
oznaczało, że byli wtedy dla siebie mili. Wiecznie sobie dogryzali, rzucali
niewybredne żarty. To była ich codzienność i zanosiło się na to, że zostanie
tak między nimi już na zawsze.
– Zaczniesz w końcu coś robić czy będziesz tak stał? – fuknęła Rose.
– Co?
 – Weź się do roboty. Nie mam ochoty wysłuchiwać marudzenia tej
dwójki, że jakieś opóźnienia mamy i muszą czekać.
– Ale z ciebie jędza – mruknął.
– Wiesz co? – Rose miała dosyć. Ściągnęła fartuch i popatrzyła na
Jasona. – Gotuj sobie sam. W końcu jesteś w tym taki dobry, jeśli nie
najlepszy. Ciągle się przechwalasz. Co to dla ciebie kolacja dla trzech osób?
– Zaraz, zaraz. – Zagrodził jej drogę ucieczki. – Dezercja?
– A żebyś wiedział.
– Nic z tego. Nie będę gotował sam i sam siedział z nimi przy stole.
– A co? Boisz się dwójki staruszków?
– Nie przeginaj, Templeton.
– Radzę ci zagęszczać ruchy – popukała palcem w zegarek – zostało ci
niewiele czasu.
– Siedzimy w tym razem, więc zostajesz.
– To patrz, jak zostaję. – Uśmiechnęła się słodko, zanurkowała pod jego
ramieniem i już pędziła do drzwi.
– Nie tak prędko.
Jason dopadł małego uciekiniera. Złapał Rose za sweter i pociągnął do
siebie. Nie przewidział tylko, że siła, z jaką to zrobił, powali ich dwójkę na
podłogę. Rose uderzyła w niego z takim impetem, że zwaliło ich to z nóg,
a w efekcie końcowym wylądowała na Jasonie.
– O matko – jęknął, czując przeszywający ból w plecach.
– Diabli cię tutaj nadali – mamrotała pod nosem Rose.
– Złaź ze mnie, kobieto – wystękał Jason.
– To puść moje piersi!
– Co?
– Cholera, zabieraj łapy, ty kretynie, z moich cycków!
Dopiero teraz zdał sobie sprawę, gdzie trzyma dłonie. Szybko je cofnął,
a Rose sturlała się z niego, wstała i zmierzyła go wkurzonym spojrzeniem.
Jason powoli podniósł się z podłogi, po czym wyprostował się i zmierzył
Rose takim samym rozjuszonym wzrokiem swoich szarych oczu.
 – To wszystko twoja wina – warknął.
– Że niby co? – zapytała zaskoczona.
– Było nie uciekać, przez ciebie teraz bolą mnie plecy.
– Przeze mnie? Ty… – Chciała dodać coś jeszcze, ale do kuchni zajrzała
babcia Jasona.
– Jak tam? Kiedy możemy liczyć na coś do zjedzenia? – zapytała
z uśmiechem, patrząc na swojego wnuka i sąsiadkę stojących naprzeciw
siebie niczym dwa nastroszone koguty.
– Raczej nie dzisiaj – odezwała się Rose. – No chyba że pani wnuk
nauczy się dobrych manier.
– Jason, co znowu zrobiłeś?
– Dlaczego wiecznie ja zostaję o coś oskarżony? Doszło do małego
wypadku, ale to nie była moja wina.
– Jak zwykle ty niczemu nie jesteś winny – prychnęła Rose.
– Za dziesięć minut oczekujemy kolacji, więc radzę wam się pospieszyć
– odezwała się śpiewnie pani O’Conell i wyszła.
– Twoja babka jest niemożliwa.
– Powiedz mi coś, czego nie wiem. To co robimy? – zapytał Jason.
– Chyba kończymy, ale dostaną tylko makaron z kurczakiem. Nie będę
gotować nic więcej.
– To się wyrobimy.
Równo dziesięć minut później jedzenie wylądowało na zastawionym
stole, przy którym rozsiedli się dziadkowie Rose i Jasona, patrząc na
młodych z uśmiechem.
– A to tak o suchym pysku będziemy jeść…? – mruknął starszy pan.
– A kolacja to za mało? – zapytała Rose.
– Ale jakieś winko, naleweczka by się zdała.
– Dziadku, wybacz, ale nie wzięłam nic takiego, więc musi wystarczyć ci
woda.
– Ale my coś mamy. Jason – pani O'Conell spojrzała na wnuka –
w kuchni znajdziesz butelkę.
 Jason nie dyskutował z babcią. To była taka osoba, że jakby jej nie podał
trunku, poszłaby i wzięła sobie sama.
Kolacja przebiegała wręcz idealnie. Rose i Jason nie odzywali się wcale,
zajęci grzebaniem w swoich talerzach, za to ich dziadkowie nie mogli się
nagadać. W pewnym momencie Rose uniosła głowę i spojrzała najpierw na
dziadka, a potem na babcię Jasona.
– O czym wy mówicie? – zapytała, mając nadzieję, że się przesłyszała.
– O świętach.
– A co ze świętami? – Do rozmowy włączył się Jason. – Przecież
wyjeżdżamy za dwa dni.
– Tak jakby nie wyjeżdżamy – mruknęła jego babcia.
– Jak to nie wyjeżdżamy? Zarezerwowałem hotel, sama chciałaś jechać.
– Zmieniłam zdanie.
– Zmieniłaś zdanie? – Jason odsunął od siebie talerz, tracąc apetyt. –
Kiedy miałaś zamiar mi o tym powiedzieć?
– No przecież właśnie ci mówię.
– Dziadku? – powiedziała Rose z naciskiem. – Co wy knujecie?
– Nic, zupełnie nic.
– Dlaczego mam wrażenie, że robicie coś za naszymi plecami?
– Nic takiego nie robimy, prawda, Neli?
– Oczywiście, że nie. Przecież to nic złego chcieć spędzić święta we
własnym domu. To żadna zbrodnia.
– Ale wy dwoje – Rose wycelowała palec w staruszków – za dobrze się
bawicie. Coś przed nami ukrywacie. Chcę wiedzieć co.
– Kochanie – zwróciła się do niej starsza pani – to nic takiego. Po prostu
postanowiliśmy razem z twoim dziadkiem, że tegoroczne święta spędzimy
razem, we czwórkę.
Rose o mało nie zadławiła się makaronem, który właśnie przełykała.
Jason klepnął ją w plecy tak mocno, że z wrażenia upuściła widelec
i zaczęła kaszleć. Kiedy w końcu mogła nabrać powietrza, nie wytrzymała
i ryknęła:
 – Nie ręczę za siebie, jeśli jeszcze raz tak zrobisz! Co to ja jestem, krowa
na pastwisku, żeby mnie tak klepać?
– Przesadzasz, chciałem tylko pomóc.
– Nie prosiłam. – Odsunęła talerz, zmierzyła wzrokiem babcię i dziadka,
po czym wypaliła: – Nie wiem jak wy, ale ja święta spędzam u siebie
w domu, więc…
– Wspólne święta! Idealnie! – Dziadek Rose zatarł dłonie zadowolony.
– Co?
– Zrobimy święta u nas. Bez urazy, Jasonie, ale Rose gotuje lepiej…
Chociaż będziesz musiał jej pomóc, bo…
– Bo? – zapytali jednocześnie Rose i Jason.
– Tak jakby zaprosiliśmy kogoś jeszcze.
– Kogoś to znaczy kogo, babciu?
– E tam – machnęła od niechcenia ręką – tylko kilku naszych wspólnych
starych znajomych.
– Co zrobiliście? – Rose nie kryła zaskoczenia. – Ilu?
– Niech no policzę – odezwał się jej dziadek i zaczął wymieniać: – Paul,
Tom, Gracie…
– Lu, Sammy oraz Katie – dokończyła pani Neli. – Mają jakiś remont
i nie mieliby gdzie spędzić świąt, więc ich zaprosiliśmy.
– Pięknie, będzie istny bal emerytów – prychnął Jason.
– Przepraszam, ale ja wychodzę. – Rose wstała od stołu. – Jason cię
odprowadzi, dziadku.
Rose wyszła pospiesznie z domu pani O’Conell i stanęła na werandzie.
Kiedy poczuła na twarzy mroźne zimowe powietrze, dotarło do niej
w końcu, co tych dwoje wymyśliło. Czyż jeszcze rano nie zapowiadało się,
że tegoroczne święta będą takie jak zwykle? Okazuje się, że lepiej uważać,
czego sobie człowiek życzy, bo te życzenia mogą się spełnić.
– Jeszcze tutaj jesteś? – usłyszała za plecami.
– Już mnie nie ma – mruknęła i zeszła ze schodów.
– Poczekaj.
– Czego chcesz? – Odwróciła się twarzą do Jasona.
 – Nieźle nas wrobili. Wierzysz w tę bajeczkę, że w domu opieki trwa
remont?
– Sama nie wiem, ale… – Nagle Rose zdała sobie z czegoś sprawę
i zaczęła się głośno śmiać.
– Co cię tak bawi?
– Nie rozumiesz, co oni zrobili?
– Zaprosili watahę staruszków na święta.
– Lepiej. My będziemy dla tych staruszków gotować.
– Nie ma mowy. Nic z tego, Rose. Nie dam się w to wrobić.
– To idź i im to powiedz. Zresztą chyba jest już za późno, bo klamka
zapadła.
– Szlag!
– Miłego wieczoru! – krzyknęła Rose i już była u siebie na podjeździe. –
Nie zapomnij odstawić mi dziadka w jednym kawałku.
– Wciąż jesteś jedzą!
– A ty wciąż baranem! – odwarknęła.
– Owieczko – nazywał ją tak, bo jej włosy skręcały się w sprężynki
przypominające owcze runo – jedziemy na tym samym wózku, nie
zapominaj o tym.
– Zobaczymy, koleś.
– Właśnie, zobaczymy.
Jason patrzył za odchodzącą dziewczyną i myślał o tym, gdzie podczas
upadku w kuchni znalazły się jego dłonie. Dawniej Rose za coś takiego
pewnie ucięłaby mu klejnoty rodowe, ale tym razem nic takiego się nie
wydarzyło. To był jakiś postęp w ich relacjach.
– Wisisz mi kasę! – krzyknął jeszcze, gdy była już przy drzwiach, żeby
trochę się z nią podrażnić.
– Teraz mam ci ją oddać?
– Byłoby miło.
– Przypomnij mi, żebym nigdy nic od ciebie nie pożyczała. Jesteś gorszy
niż urząd skarbowy.
 – Cóż, ciesz się, że nie jestem bankiem i nie pożyczam na procent.
– Jezu – mruknęła. – Zaraz ci oddam.
Rose nie wierzyła własnym uszom. Czy naprawdę nie może poczekać
z tym do jutra? Ale nie, uparł się, że teraz musiał odzyskać kasę. Po dwóch
minutach wyszła przed dom z gotówką w dłoni i zmierzyła Jasona
spojrzeniem, które, gdyby tylko było to możliwe, zamieniłoby go w popiół.
– Masz – wcisnęła mu pieniądze w dłoń – nawet więcej, to twój procent.
Wiem, że nie ma nic za darmo.
– Żartowałem.
– A ja nie – odpowiedziała poważnie.
Odwróciła się na pięcie i czmychnęła szybko do domu. Nie chciała już
z nim dłużej rozmawiać. Miała dość atrakcji na dziś. Z niechęcią myślała
o tym, że atrakcje te będą miały ciąg dalszy. Co też ten dziadek wymyślił!
Sama idea może nie była taka zła, ale ona i Jason w jednej kuchni przez
cały dzień – to był przepis na katastrofę. Rose zrezygnowana poszła do
swojego pokoju, położyła się na łóżku i zanim się zorientowała, smacznie
spała.

Kolejne trzy dni były niczym huragan. Zakupy, ciągłe załatwianie

różnych spraw i jeżdżenie po coś. Marudzenie dziadka i codzienne
widywanie najbardziej wkurzającego sąsiada na świecie – to były jej
perspektywy na nadchodzące święta.
– Masz wszystko? – zapytał Jason, który przyniósł do jej kuchni kolejne
zakupy.
– Nie wiem, najwyżej znowu pojedziesz do sklepu.
– Bardzo zabawne.
– Widzisz, jaka jestem dowcipna, boki można zrywać.
– To co robimy?
– Najpierw to ja muszę wypić kawę, jestem nieprzytomna. Piąta rano to
nie jest moja pora na wstawanie.
 – Kto cię obudził o tak nieludzkiej porze? – zaśmiał się Jason.
– Ha, ha, bardzo śmieszne – wykrzywiła się, bo tym kimś był on.
– Nie za bardzo, bo mamy przygotować wigilię dla dziesięciu osób,
w tym ośmiu tetryków.
– Dlatego potrzebuję kawy, najlepiej z wkładką. Może jak się upiję, to
jakoś przeżyję twoją obecność w swojej kuchni.
– Przeginasz, owieczko.
– Ugryź się w dupę – warknęła i podeszła do ekspresu, żeby nalać sobie
ciemnego naparu.
– A ja?
– Masz ręce, wiesz, gdzie są kubki, to sobie nalej. Nie jestem służącą.
– Jestem gościem.
– Niezbyt mile widzianym – skwitowała. Wsypała cukier, zamieszała
i dolała mleka do kawy, po czym upiła łyk. – Pyszna.
– Na pewno z tym słodkim kryształowym zabójcą.
– Odczep się, ja nie komentuję tego, jaką kawę pijesz.
Z kubkiem w dłoni Rose opadła na krzesło przy stole. Marzyła, żeby
znaleźć się z powrotem w łóżku, zakopać w pościeli i wstać za dwie
godziny, ale nie – on akurat teraz musiał dostarczyć zakupy, bo pewnie
później nie mógł tego zrobić.
Boże, to miały być naprawdę ciężkie dwa dni. Musiała poszukać butelki
wina, wieczorem miała zamiar z deka się znieczulić. Po dzisiejszym dniu
z Jasonem będzie tego potrzebować.
– To…
– Nie, nie i jeszcze raz nie – przerwała mu. – Nie muszę słuchać twojego
głosu, kiedy piję poranną kawę. Potrzebuję chwili świętego spokoju.
Prawda była taka, że Rose musiała się dobudzić; wciąż była jeszcze
nieprzytomna. Wolałaby dłużej pospać, ale jutro Wigilia, a oni mieli
przygotować kolację dla całej watahy staruszków.
– Ładna piżamka – odezwał się Jason, ale nie doczekał się odpowiedzi. –
Dzięki za kawę. Którą musiałem nalać sobie sam.
 – I to byłoby chyba na tyle, jeśli chodzi o chwilę świętego spokoju –
mruknęła.
– Musimy działać zespołowo.
– A czy zespołowo możesz przymknąć dziób?
– Jesteś z rana zła jak osa.
– A ty nie rozumiesz, co się do ciebie mówi.
Jason obserwował Rose, gdy ta podeszła do blatu kuchennego, na który
odstawiła kubek. Jego oczy mimowolnie powędrowały w dół, taksując jej
zgrabne nogi i tyłek. Cholera, musiał przyznać, że wyglądała naprawdę
seksownie, mimo że miała na sobie piżamę w renifery. Te krótkie spodenki
świetnie eksponowały jej boskie nogi. Poczuł nagłą ochotę, żeby do niej
podejść i przejechać dłonią po jej skórze. Czy faktycznie jest taka
aksamitna w dotyku, na jaką wygląda? Na samą myśl o tym zacisnął
mocniej palce na kubku.
– Cholera – wymsknęło mu się, kiedy Rose schyliła się, żeby podnieść
coś z podłogi.
– Coś się stało? – Podniosła głowę i przyłapała go na gapieniu się na nią.
– Aha – mruknęła, wyprostowała się i czmychnęła z kuchni, jakby gonił ją
sam diabeł.
– Aha – mruknął Jason.
Jeśli będzie miał szczęście, to Rose zapomni o całej sprawie i nie będzie
do niej wracać, jeśli nie, to będzie bardzo ciekawie. Liczył jednak na to
pierwsze. Nie miał ochoty wysłuchiwać jej pretensji.
– Nie możesz spać, chłopcze? – Do kuchni wszedł dziadek Rose.
– Mogę, ale zdaje się, że ktoś wymyślił sobie wypasioną wigilię –
mruknął Jason.
– Nie mogłem zostawić kumpli w potrzebie. Rozumiesz, tak powinien
zachować się przyzwoity człowiek.
– Ależ oczywiście. A ten remont musiał być akurat teraz – zakpił.
– Gdzie jest Rose? – Starszy pan zmienił temat.
– Musi się dobudzić.
 – Nie lubi wcześnie wstawać. A swoją drogą wziąłbyś się do roboty, a nie
chodzisz jak kot koło płotu i czekasz, aż mysz ucieknie.
– He? O czym pan mówi?
– Rose miała rację, czasem bywasz tępy.
– Jestem – odezwała się Rose. – O czym plotkujecie?
– O tym – odezwał się Jason – że mamy mnóstwo roboty i ponoć jestem
tępy.
– A właśnie – dziadek Rose podrapał się po głowie zakłopotany – na
wigilii będzie kilka osób więcej.
– O masz ci los! – Rose nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać.
– Tak jakby plany się zmieniły i będą trzy osoby więcej – doprecyzował
starszy pan.
Jason i Rose popatrzyli na siebie i wybuchnęli śmiechem. To powoli
zaczynało przypominać farsę. Zgraja emerytów będzie buszować po domu,
a oni będą się uwijać w kuchni i gotować dla bandy tetryków.
– Chyba będzie lepiej, jak zaczniemy już gotować, bo za godzinę może
się okazać, że do ekipy gości dokooptuje jeszcze kilka osób – rzucił
z przekąsem Jason.
– To ja was zostawiam, rządźcie się sami – rzucił starszy pan i dał nogę
z kuchni.
– Ale nas wrobili – mruknął chłopak. – I… nie jestem tępy.
– A kto tak powiedział? – Rose miała ochotę wybuchnąć śmiechem na
widok jego miny.
– Ponoć ty.
– Ja? Nie przypominam sobie, żebym powiedziała coś takiego. Ale
owszem, czasem do bystrzaków nie należysz.
– Odezwała się miss inteligencji.
Rose nie zamierzała się dłużej sprzeczać. Zaczęła sprawdzać, czy
wszystko mają. Zrobiła nawet specjalną listę, którą właśnie przebiegła
wzrokiem, i zobaczyła, że wśród sprawunków nie ma tego najważniejszego.
Miała to napisane czarno na białym i dała listę temu tutaj, ale właśnie
okazało się, że jak czegoś człowiek sam nie zrobił…
 – Czy ty czasem o czymś nie zapomniałeś? – zapytała z krzywym
uśmiechem.
– Nie… Kupiłem wszystko.
– Ależ wierz mi, że nie wszystko. Czy ty widzisz tutaj gdzieś indyka,
którego wczoraj kazałam ci kupić?
– Nic takiego nie kazałaś mi kupować – zaprzeczył.
– Był na liście.
– Nie było go na liście, jeszcze nie mam, do cholery, sklerozy.
Wiedziałbym, że coś mam kupić, gdyby było to na liście.
– A jak nie ma, to nie kupisz? Cuuudownie – zakpiła. – Czyli bez listy
świątecznych zakupów nie wiesz, że u nas na kolacji wigilijnej jada się
indyka?
– Nie przeżywaj. Pojadę zaraz i kupię.
– Oby, bo jak nie, to ciebie podam na kolację niczym pieczone prosię.
– A dodasz jabłko? – Puścił do niej oko i wypadł z kuchni, bo Rose już
się zamachnęła, żeby czymś w niego rzucić.
– Kretyn – wymamrotała.
Jason miał ochotę śmiać się z tej całej sytuacji. Robiło się zabawnie.
Ach, jak on lubił wkurzać swoją sąsiadkę, to jakby bonus do tego
wszystkiego. Miał tylko nadzieję, że nie postanowi uciąć mu klejnotów
i podać jako cynaderek na przystawkę. Godzinę później wracał z indykiem.
Kupił największego ptaka, jakiego udało mu się znaleźć. Był z siebie
dumny. Bardzo dumny. Ta mała owieczka już nie będzie mu suszyć głowy,
że o czymś zapomniał. Był na sto procent pewien, że zwyczajnie mu tego
nie zapisała. Nigdy o niczym nie zapominał, miał bardzo dobrą pamięć.
Otrzepał śnieg z butów, wszedł do środka, odwiesił kurtkę, po czym
ruszył do kuchni ze swoją zdobyczą. Przystanął w progu. Rose stała
odwrócona do niego tyłem, a on bezkarnie mógł obserwować, jak delikatnie
kołysze biodrami w rytm jakiejś świątecznej piosenki lecącej z radia.
Jeansy tak ciasno przylegały do jej pupy, że zastanawiał się, jak ona je na
siebie wciągnęła. Pewnie użyła jakichś specjalnych mocy albo
posmarowała nogi masłem, żeby się w nie zmieścić. Owszem Rose nie była
gruba, jak na jego gust miała idealnie proporcjonalną figurę. W ogóle miała
wszystko, czego szukał u kobiet i co mu się podobało. Lubił długie włosy
i to była jedyna rzecz, której jej brakowało. Włosy Rose nie były krótkie jak
u chłopaka, jednak sięgały zaledwie do ramion, a on wolał takie
przynajmniej do połowy pleców. Ale przecież nie można mieć wszystkiego.
Zaraz, zaraz, cholera, przecież on nie miał Rose. Byli tylko sąsiadami, od
dawna, w sumie od zamierzchłej przeszłości, ale pewnego dnia ich stosunki
naprawdę się pogorszyły, bo on niestety czasem nie potrafił trzymać języka
za zębami.
– Długo tak będziesz stał i się gapił? – zapytała nagle dziewczyna,
wyrywając Jasona z zamyślenia.
– Nie wolno?
– Jeśli nie ma z tego czegoś pożytecznego, to nie.
– A co byś z tego chciała mieć? – zaczął się z nią droczyć, kiedy
podchodził coraz bliżej z indykiem w ręku.
– Lepiej ze mną nie zaczynaj, bo może się to dla ciebie źle skończyć,
Jason – ostrzegła go.
– Grozisz mi, kurduplu?
– Kupiłeś indyka? – zmieniła temat. Nie miała ochoty na głupie
pogawędki z tym osłem.
– Kupiłem – potwierdził zadowolony i grzmotnął wypatroszonym
ptakiem o blat. – Całkiem dorodny, a udka jakie jędrne i nóżki delikatne.
– Czy ty aby na pewno mówisz o indyku? – zapytała z lekką kpiną.
– A o kim niby miałbym mówić? – Nie miał zamiaru się przyznawać,
kogo miał na myśli.
– A bo ja wiem, co ci łazi po tej twojej łepetynie?
– Lepiej, żebyś nie wiedziała.
– Nie interesuje mnie to.
Jakiś czas później oboje stali przy blacie i o dziwo zgodnie pracowali. Co
prawda co jakiś czas wchodzili sobie w paradę, ale nie było najgorzej. Mieli
już trzy ciasta i właśnie w piekarniku wylądowała blacha z pierniczkami,
podczas gdy Rose mieszała lukier. To lubiła chyba najbardziej, tylko nie
mogła się zdecydować, czy ma dekorować, czy może raczej zajadać.
– A co ja mam niby z tym zrobić? – Jason potrząsnął rękawem
cukierniczym wypełnionym białym lukrem, który mu przed chwilą podała.
 – A bo ja wiem. – Uśmiechnęła się przekornie. – Bądź kreatywny.
– Czyli że jak narysuję piernikowemu ludzikowi penisa na głowie, to
będzie znaczyło, że jestem kreatywny?
– A czy jak zamoczysz swojego penisa w lukrze, to znaczy, że jesteś
piernikowym ludzikiem? Nie, będzie to znaczyło tylko tyle, że jesteś
kretynem z wielkim workiem cukierniczym w ręku, a twoje szare komórki
nie są tam, gdzie powinny.
– Masz na myśli, że przeszły do mojej mniejszej głowy?
– To już tylko ty wiesz, gdzie one są. Ale skoro tam sobie poszły, to
muszę stwierdzić, że jesteś osłem.
– Ty mała pokrako.
Jason nacisnął rękaw i chlup! Lukier wystrzelił prosto w blond włosy
Rose. Nie mogła uwierzyć, że ten dureń to zrobił! Sięgnęła ręką do głowy
i w tym momencie poczuła kolejną porcję lukru na sobie, tym razem trafił
perfekcyjnie. Biała maź spłynęła jej prosto między cycki. Zagotowało się
w niej. Nie puści mu tego płazem. Chwyciła miskę z niedokończonym
lukrem – jego konsystencja była jeszcze dość lejąca – i już miała się nią
zamachnąć, ale Jason był szybszy.
– Nic z tego – powiedział, blokując jej ręce.
– Wredna małpa! – mruknęła po nosem.
– Mówiłaś coś, krasnalu? – Nachylił się i dojrzał fragment jej piersi
widocznych w dekolcie. Uśmiechnął się. – Czy tylko mi się zdawało?
– A twoje orzeszki mają zostać całe czy może mam powiesić je na
choince w roli ozdób?
– Ha, ha, bardzo, ale to bardzo śmieszne, naprawdę.
– Widzisz – odepchnęła go – ja też tak potrafię. A teraz zabieraj łapska,
bo… – Urwała, poczuwszy zapach spalenizny. – Puść mnie!
– A co, jeśli nie puszczę?
– Jason, pierniki się palą! – krzyknęła, bo do chłopaka nic nie docierało.
– Co? – Puścił ją i rzucił się do piekarnika.
Ze środka wydobyły się kłęby dymu. Jason, posykując z gorąca,
wyciągnął blachę i rzucił ją na podłogę.
 – Kurwa! – zawył z bólu. Ścierka okazała się niewystarczająca. –
Chryste, ale boli. – Włożył rękę pod kran i dopiero strumień zimnej wody
przyniósł mu ulgę.
– Ależ z ciebie sierota – mruknęła Rose, podchodząc bliżej.
– Sama sobie piecz te gówniane małe brązowe gnomy, pieprzę to.
– Faceci tylko potrafią marudzić. Daj. – Wyciągnęła do niego rękę, chcąc
obejrzeć oparzenie.
– Zabieraj łapy. Jestem niezdolny do pracy.
Rose odsunęła się od niego, pokręciła głową i westchnęła. Mają na
kolacji dziesięciu tetryków, a on jej wykręca taki numer. Jason zakręcił
wodę, usiadł na krześle i troskliwie zaczął oglądać zaczerwienione miejsce.
Wyglądało niezbyt ciekawie. Rose podeszła do lodówki i wyciągnęła
specjalny żel na oparzenia. Sama często była ofiarą swojej nieuważności,
więc miała w zanadrzu różne specyfiki.
– Daj rękę – poprosiła go.
– Po co? Chcesz mi ją odrąbać? – Spojrzał na nią podejrzliwie.
– Nie pomyślałam o tym, a to by wiele rozwiązało. Mam żel na
oparzenia. – Pokazała mu.
– Oby, bo ta dłoń mi się jeszcze przyda, zwłaszcza do robótek ręcznych.
– Aha – mruknęła. – Gotowe – powiedziała, kiedy skończyła smarować.
– Od razu lepiej – sapnął z ulgą i rozejrzał się po kuchni. – Ale burdel –
stwierdził, patrząc na spalone pierniczki na podłodze i kłęby dymu
w powietrzu, które powoli się rozwiewały.
– Skoro nie możesz gotować, to chociaż posprzątaj, a ja tu przewietrzę.
Zapowiadało się na katastrofę. Trzeba było upiec nową partię
pierniczków, Jason poparzył sobie dłoń, a przed Rose był jeszcze ogrom
pracy.
Westchnęła, umyła ręce i zapomniawszy o lukrze we włosach, zaczęła
ponownie wykrawać piernikowe ludziki, tudzież misie. Gdy po dwóch
godzinach skończyła, ledwo stała na nogach. Kark i plecy bolały ją
niemiłosiernie, marzyła już tylko o gorącej kąpieli i łóżku. Pokręciła
delikatnie głową na boki, po czym położyła sobie dłoń na barku, żeby
rozmasować napięte mięśnie. Z głośnym westchnieniem ulgi opadła na
krzesło. Wtedy poczuła czyjąś rękę na szyi. Jason.
– Co robisz? – zapytała zaskoczona.
– Rozmasuję ci kark.
– A może chcesz mi go skręcić? – zażartowała.
– To może później. – Jason zaczął delikatnie ugniatać palcami jej skórę. –
Po kolacji wigilijnej. Na razie ktoś musi odwalić czarną robotę.
– Jakiś ty bezinteresowny – prychnęła i strąciła jego rękę. Wstała
i obróciła się twarzą do niego. – Zawsze masz jakiś ukryty cel, prawda?
– Tak? A niby jaki mam teraz? – Bacznie lustrował twarz Rose i dopiero
teraz dostrzegł drobne piegi na jej nosie.
– To oczywiste. – Dźgnęła go palcem w pierś. – Próbujesz się wymigać
od pracy.
– Tak o mnie myślisz?
– A niby jak mam myśleć?
Nagle Jason pod wpływem impulsu lub cholera wie czego pochylił się
i pocałował Rose. Pocałunek trwał zaledwie kilka sekund, a kiedy chłopak
oprzytomniał, cofnął się dla własnego bezpieczeństwa.
– Ja… – Urwał.
W sumie nie wiedział, co miałby powiedzieć, ale zaskoczyło go to, że
Rose się nie odezwała, tylko wyszła z kuchni i zostawiła go samego.
Spodziewał się, że dziewczyna nawrzeszczy na niego, a jej krzyk będzie
słychać w całym domu, ale ona zwyczajnie wyszła. Z jej strony było to
dziwne zachowanie, zwłaszcza że mowa była tutaj nie o kim innym,
a o Rose Templeton. Ale w końcu ona była kobietą, a kobiety przecież były
z innej planety, więc czego innego można było się po nich spodziewać?
Niczego.
Rose wciągnęła na siebie kurtkę i tylnym wyjściem uciekła do ogrodu.
Zobaczyła, że zaczął sypać gęsty śnieg. Uwielbiała zimę! Owinęła się
szczelnie kurtką, nasunęła na głowę kaptur, po czym zeszła po schodkach
na przysypaną śniegiem trawę i wyciągnęła dłoń przed siebie. Targane
wiatrem płatki śniegu wirowały w powietrzu i lądowały na jej rozgrzanej
skórze, a potem w mgnieniu oka topniały. Rose dotknęła ust opuszkami
palców, wciąż zszokowana zachowaniem Jasona. Nigdy nie myślała o nim
w ten sposób. Owszem, był przystojny. Ale znała go praktycznie całe swoje
życie i do tego był dupkiem, więc jego zachowanie było irracjonalne. I co
ona niby miała zrobić w tej sytuacji? Wrócić i udawać, że nic się nie stało?
Że nic to dla niej nie znaczyło? Najlepiej jedno i drugie.
Westchnęła, obróciła się i ruszyła do środka. Ledwo stanęła na
niewielkim tarasie, z domu wyłonił się jej dziadek.
– Życie jest zbyt krótkie, żeby tracić czas na rozmyślanie, Rose.
– Ale czasem lepiej pomyśleć niż zrobić głupotę.
– Ale gdyby nie głupoty, człowiek nie wiedziałby, że żyje.
– Dziadku – upomniała go.
– Co „dziadku”? Taka jest prawda. Zanim się obejrzysz, będziesz
w moim wieku. Mówi ci to stetryczały starszy pan, który poza wnuczką nie
ma nikogo. Nie popełnij tego błędu.
– Jakiego znowu błędu?
– Gdy nadarza się okazja, łap ją, a dopiero później myśl. Albo najlepiej
nie myśl wcale. Zbyt dużo myślenia szkodzi – powiedział z wbitym w dal
nieobecnym wzrokiem.
Rose nie skomentowała słów dziadka, tylko schowała się w środku.
Spędziła na dworze zaledwie chwilę, ale mróz zdążył o sobie dać znać.
Przechodząc korytarzem, zatrzymała się w drzwiach do największego
pokoju w tym domu, gdzie stała choinka. Popatrzyła na nią i zdała sobie
sprawę, że jest tak samo samotna jak to drzewko. Tak było przez całe jej
życie. Zawsze wszyscy ją opuszczali. Przyjaciele wyjechali albo
pozakładali rodziny, ale nie ona. Zresztą prawda była taka, że to był jej
świadomy wybór, nigdy nie zostawiłaby dziadka. To on ją wychował, kiedy
rodzice zmarli. Miała tylko jego.
Odwiesiła kurtkę i ruszyła do kuchni, która okazała się pusta. Spojrzała
na zegarek i zdała sobie sprawę, że już dawno nastało popołudnie.
Posprzątała szybko bałagan, po czym poszła na górę do siebie i opadła na
duży pluszowy fotel. Wpatrując się w padający za oknem śnieg, oparła
głowę na oparciu i życzyła sobie, żeby przeżyć jutrzejszy dzień oraz
kolację, tylko tyle chciała.
 Ale jutrzejszy dzień miał się okazać zupełnie inny, niż Rose i Jason się
spodziewali.

Jason obudził się wcześniej niż zwykle, mimo że położył się grubo po
północy. Zegarek wskazywał szóstą rano. Stanowczo za wcześnie, żeby się
zrywać z łóżka. Dzisiaj była Wigilia i czekało ich to cholerne gotowanie.
Spojrzał na swoją dłoń i z ulgą stwierdził, że nie zrobił się wielki bąbel,
jedynie skóra była jeszcze mocno zaczerwieniona. Jakoś mógł z tym żyć.
Jego wzrok powędrował do okna, za którym panowała ciemność, choć taka
nie do końca ciemna. Śnieg odbijał światło i było bardziej szarawo niż
mrocznie, a niebo, jak zwykle, zasnute było chmurami. Jason okrył się
kołdrą i postanowił poleżeć jeszcze chwilę.
Czuły i delikatny pocałunek lekko połaskotał jego policzek. Jason
mruknął coś niezrozumiałego i przewrócił się na plecy. Otworzył oczy i nie
mógł uwierzyć w to, co widzi. Przy jego łóżku w kuszącym, kusym stroju
mikołajki stała Rose. Krótka spódniczka ledwo zakrywała jej kobiecość,
a czerwony gorset był tak mocno wycięty, że widać było jej sutki. Rose
nachyliła się i puściła do niego oko. Cholera, była gorąca jak samo piekło.
Uśmiechnęła się do niego łobuzersko, przygryzła dolną wargę, po czym
weszła na łóżko, by uwięzić go między swoimi udami. Kiedy Jason uniósł
głowę, dostrzegł, że Rose nie ma na sobie bielizny. Jego penis na samą
myśl o jej wilgotnej cipce stanął na baczność. A kiedy pogłaskała go przez
koc, Jason jęknął w udręce.
– Zabawimy się? – wymruczała.
– Yhy. – Tylko tyle był w stanie z siebie wydusić, kiedy zadawała mu
palcami tę słodką torturę.
Zaśmiała się perliście, kolejny raz puściła do niego oko i zerwała z niego
okrycie, odkrywając twardego jak stal penisa. Przejechała po nim delikatnie
czerwonymi paznokciami, aż przeszedł go dreszcz. Oblizała seksownie
usta, a jemu zaschło w gardle. Miał ochotę posmakować jej piersi, chciał je
possać, poczuć pod palcami jej gładką skórę. Już wyciągał rękę, już miał
sięgnąć do jej lateksowego gorsetu, ale wtedy – ku jego zaskoczeniu –
 dosiadła go, a on wbił się w nią do końca. Tak cudownie było poczuć ją
wokół siebie. Jej miękkie i ciepłe dłonie spoczęły na jego torsie, gdy
rytmicznie i powoli się na nim poruszała. Zamknął oczy i jęknął z rozkoszy,
jaką mu dawała. Już czuł narastające napięcie, te iskry biegnące wzdłuż
kręgosłupa i rozprzestrzeniające się po całym ciele, kiedy nagle wszystko
ustało.
Gwałtownie otworzył oczy, gdy do jego uszu doleciały podniesione
głosy. Lekko zdezorientowany rozejrzał się wokół. Cholera, był sam, a seks
z Rose był tylko snem. Przyjemnym, ale tylko snem.

Rose patrzyła na babcię Jasona, która uśmiechała się do niej z sympatią.

– A pewnie, idź i go obudź, kochanieńka, bo to leń, jak widać.
– Dziękuję. Mamy mnóstwo roboty, a ten sobie w kulki leci.
Rose pognała schodami na górę.
Jason odrzucił kołdrę i wstał, ale zanim zdążył się ubrać, drzwi do jego
pokoju otworzyły się z rozmachem. Spodziewał się babci, ale ku jego
zaskoczeniu w progu stała Rose.
– A może byś tak zapukała, co?
– A może byś tak zwlekł swój tyłek i mi pomógł? – Spojrzała na jego
bokserki i wybuchnęła śmiechem. – Brakuje ci jeszcze tylko elfów na tych
gatkach.
– Ale za to mam dwa dzwonki. Jak pociągniesz za uchwyt, zobaczysz,
jak działają.
– Jezu – mruknęła i przewróciła oczami. – Zbieraj się, nie mamy czasu.
– Co się rzucasz, jest dopiero… – Spojrzał na zegarek i zamilkł z głupią
miną. – O cholera.
– Zaspało się, co? Zdajesz sobie sprawę, że za jakąś godzinę, może dwie,
będzie tutaj cała wataha staruszków? Bo jakoś mi się nie wydaje, a do tego
nie liczę na święty spokój w kuchni czy gdziekolwiek.
– Czy ja wyglądam na kretyna?
 – Niestety tak.
– To było pytanie retoryczne.
– Ale moja odpowiedź już nie.
– Wyjdź z mojego pokoju, niedługo przyjdę.
– Nie ma sprawy.
Odwróciła się i ruszyła do wyjścia, ale w drzwiach jeszcze przystanęła.
Uśmiechnęła się pod nosem, postanowiwszy zagrać mu na nerwach.
– Rozumiem – zerknęła na niego przez ramię – że masz dla mnie
prezent?
– Oszalałaś? Jedyny prezent, jaki kupiłem, jest dla mojej babci.
Nie odpowiedziała już nic i wyszła. Żałowała, że w ogóle zadała to
głupie pytanie. Chociaż może to lepiej, że wie, iż nic od niego nie dostanie.
A ona była na tyle głupia, że coś mu kupiła. Trudno.
Jason wciągnął na siebie pospiesznie ubranie, obserwując drzwi, czy się
czasem znowu nie otworzą. Pięć minut później stał na dole w kuchni,
zastanawiając się, czy robić sobie kawę, czy może iść już do Rose i liczyć
na to, że ona go nią poczęstuje? Jego rozważania przerwało nadejście babci,
która łypała na niego z niezbyt przyjazną miną.
– A co tym razem zrobiłem?
– Czy ja coś mówię?
– Wystarczy, że tak na mnie patrzysz.
– Nie kupiłeś Rose prezentu.
– I co z tego? Ważne, że mam dla ciebie.
– Ja już niczego nie potrzebuję, a skoro spędzamy Wigilię razem, mogłeś
jej kupić jakiś drobiazg.
– Przesadzasz. Znasz przecież Rose, babciu. Na pewno niczego by ode
mnie nie przyjęła.
– Ja ją znam, ale obawiam się, że ty nie – mruknęła i poszła sobie.
Jason wzruszył ramionami i wyszedł na zewnątrz. Nie założył nawet
kurtki, nie była mu potrzebna; do domu Rose miał kilka kroków. Pokonał
biegiem dwa podjazdy i bez pukania wparował do sąsiadów. Przywitał go
aromat świeżo zaparzonej kawy i ciasta. Zaburczało mu w brzuchu
i przypomniał sobie, że nie zjadł śniadania.
Wszedł do kuchni i uśmiechnął się na widok Rose, która siedziała przy
stole z kubkiem kawy i przeglądała coś w telefonie.
– Jakieś wieści?
– Tak, ma być śnieżyca, mróz i… – uniosła głowę i spojrzała na Jasona –
dodatkowi goście.
– Że co? Żartujesz sobie? Twój dziadek zaprosił kogoś jeszcze?
– Tym razem to nie on. Wyobraź sobie, że naprawdę mają remont w tym
domu opieki. Pękła im jakaś rura czy coś i nie ma ogrzewania ani ciepłej
wody.
– Nie mów tylko, że cała ta zgraja wapniaków się tutaj pojawi?
– Cała może nie, ale dojdzie nam jeszcze jakieś pięć lub… – zawahała
się – dziesięć osób?
– Ożeż kurwa. Ty mówisz całkiem poważnie.
– Niestety. Mają tutaj być za jakieś dwie godziny.
– Jedzenie, musimy zrobić więcej jedzenia! – Rzucił się do lodówki
i zaczął przeglądać, co w niej jest. – Cholera, nie wystarczy dla wszystkich.
– No proszę. – Rose oparła się o blat. – Teraz raptem wpadłeś w panikę?
– A ty nie? Dwadzieścia osób to nie nasza czwórka.
– Z naszą czwórką będą dwadzieścia cztery osoby, kochanieńki –
powiedziała Rose z lekką kpiną w głosie.
– Ja pierdzielę! – Podszedł do niej, złapał ją za ramiona i lekko
potrząsnął. – Musimy zrobić więcej jedzenia!
– Oszalałeś dzisiaj czy jak? – Spojrzała mu prosto w oczy i to był błąd.
Jason kolejny raz zatracił się w jej piegach, jej tęczówkach i kolejny raz
ją pocałował, ale tym razem się nie odsunął, tylko pogłębił pocałunek, na co
Rose mu pozwoliła. I ten pocałunek zapewne dalej by trwał i trwał, gdyby
nie przerwało im czyjeś chrząknięcie.
– Ja tutaj widzę bardzo zgrany zespół – mruknął dziadek Rose. – I tak
powinno być. Brawo, synu, w końcu zabrałeś się do rzeczy. – Wyszczerzył
się w uśmiechu i zniknął tak szybko, jak się pojawił.
 Jason puścił dziewczynę i odsunął się, czekając, aż ona ucieknie,
nawrzeszczy na niego albo czymś w niego rzuci. Ale Rose nie zrobiła nic
takiego, spojrzała mu tylko w oczy, odwróciła się i podeszła do kuchennego
blatu. Musiała ochłonąć. Tego nie było w świątecznym repertuarze. Nie
było tylu gości, takich świąt ani pocałunków. Tego było dla niej za dużo.
W sumie nie wiedziała, co ma z tym zrobić. Co ma zrobić z Jasonem?
– Powiesz coś czy będziesz tak milczeć i udawać, że nic się nie stało?
– Nie wiem, co miałabym powiedzieć – wyznała szczerze.
– Aha – mruknął.
I to byłoby na tyle. Magiczna chwila trwała tylko sekundę, ale każde
z nich w głębi serca czuło, że coś zaczyna się zmieniać. Nie byli tylko
pewni, czy była to dobra zmiana, czy może wręcz przeciwnie. Tak czy
inaczej, po chwili zaczęli wspólnie gotować i napięcie między nimi minęło.
Jason faszerował indyka, co było nie lada wyzwaniem, a Rose robiła jakąś
polewę. W całym domu roznosił się słodki zapach świątecznego gotowania.
W południe zadzwonił dzwonek do drzwi, ale oboje byli tak zajęci, że nie
usłyszeli. Dopiero gdy rozbrzmiał ponownie, spojrzeli po sobie i oboje
jednocześnie powiedzieli:
– Oho.
– Pójdziesz otworzyć? – zapytała Rose i pokazała swoje dłonie. – Mam
ręce ubabrane ciastem.
– Już – mruknął Jason, kończąc związywać indycze nogi.
Ruszył do drzwi, które otworzył z rozmachem, i stanął jak wryty na
widok licznej ekipy staruszków na werandzie. Do końca miał nadzieję, że
jednak nie przyjadą.
– Będziesz tak stał – odezwała się starsza pani – czy nas wpuścisz? Ziąb
jak cholera.
– A tak, tak. – Odsunął się z przejścia. – Zapraszam do środka.
Do przedpokoju wlała się fala dziadków. Jason stał i tylko liczył
w myślach, ilu ich tutaj przyjechało. Zatrzymał się na liczbie osiemnaście.
Już miał zamknąć drzwi, kiedy coś pchnęło je od zewnątrz.
– Nieładnie tak zamykać ludziom drzwi przed nosem! – fuknęła
staruszka z jakimś futrzakiem okręconym wokół szyi. Wyłupiaste oczy
patrzyły na Jasona badawczo, aż się wzdrygnął.
– Zapraszam – powiedział tylko, zamknął drzwi i czmychnął do kuchni.
Rose skończyła właśnie polewę do ciasta z żurawiną, kiedy do jej uszu
dotarł gwar rozmów, ale to mina Jasona najbardziej ją rozbawiła.
– Co się stało?
– Boże. – Jason wziął brytfannę z indykiem i ruszył do piekarnika. – Jak
można nosić wypchane zwierzaki na szyi?
– Co? – zapytała zaskoczona.
– Jedna z nich miała na szyi lisa. Takiego z oczami. To było blee.
– Taa, starsi ludzie mają dziwne gusta.
– Dobra, mam tylko nadzieję, że przy stole podczas kolacji nie będą
puszczać bąków.
– To byłoby nic w porównaniu ze sztuczną szczęką, która mogłaby
wypaść komuś podczas jedzenia.
Jason o mało nie upuścił brytfanny.
– Chryste, nie!
– Żartowałam – zaśmiała się Rose. – Ale twoja mina była bezcenna.
– Mamy dwóch swoich prywatnych tetryków, jak wytrzymamy
z dwudziestoma nadprogramowymi?
– Jeden wieczór, czy raczej jedne święta, i będzie z głowy. Przeżyjemy,
to znaczy mam taką nadzieję.
– Oby, bo inaczej ktoś ucierpi…
Jason nastawił piekarnik zgodnie ze wskazówkami Rose, a ona
przygotowała sałatki. Wszystko szło całkiem sprawnie i nawet zgodnie
z planem. I wtedy coś huknęło w głębi domu. Popatrzyli na siebie
i wylecieli z kuchni niczym z procy w kierunku hałasu. Całe zamieszanie
miało miejsce w ich salonie, ale to, co tam zastali, wywołało u dziewczyny
o nietęgą minę. Choinka, którą Rose tak pieczołowicie udekorowała, leżała
teraz przewrócona, a obok niej stało trzech panów, w tym jej dziadek.
– Co się stało?! – zapytała.
– Nic – odpowiedział dziadek. – Chłopcy stwierdzili, że na choince jest
za mało światełek, i chcieli jeszcze trochę zawiesić.
 – Za mało światełek?
– Zaraz to naprawimy.
Ale nie naprawili, nie byli w stanie. Za to Jason już tak. Położył
pocieszająco dłoń na ramieniu Rose, nachylił się do jej ucha i szepnął:
– Zaraz wróci na swoje miejsce.
I tak było. Po kilku chwilach świąteczne drzewko znów stało stabilnie,
niestety niektóre ozdoby potłukły się, a lampki smętnie zwisały z zielonych
gałązek. Rose miała ochotę kogoś zatłuc. Bożonarodzeniowa choinka była
dla niej świętością, a ta banda właśnie ją zrujnowała.
– Trzeba poprawić lampki – mruknęła zła.
– Zaraz to zrobię – zaproponował Jason i od razu zabrał się do pracy.
Wszystko było tak jak przedtem. Choinka znowu wyglądała pięknie.
Rose nie kryła zachwytu – do czasu, bo kiedy Jason wsadził wtyczkę do
gniazdka, zaiskrzyło i lampki zgasły, a po chwili po pokoju rozniósł się
swąd palonego plastiku.
– Pali się! – wrzasnął ktoś.
– Co się pali? – zapytała Rose i po sekundzie już wiedziała. – Jason,
uważaj! – krzyknęła i rzuciła mu się na pomoc, kiedy choinka
niebezpiecznie przechyliła się w lewo.
Jason w ostatniej chwili uciekł spod upadającego drzewka, które
z hukiem uderzyło o drewnianą podłogę, a po chwili jakaś ciecz
wylądowała na nim i na choince.
– Trzeba było ugasić. – Starszy pan wyszczerzył się.
To była katastrofa.
Rose aż kipiała w środku. Naprawdę starała się być wyrozumiała, ale czy
goście nie mogliby usiąść spokojnie i zagrać sobie w coś albo wyjść na
dwór i ulepić bałwana? Wściekła pomaszerowała do kuchni, gdzie zaczęła
zawzięcie przygotowywać szynkę do pieczenia. Była tak zaabsorbowana
wyładowywaniem złości na mięsie, że nie usłyszała kroków za sobą. Nie
zareagowała na bliskość Jasona, dopiero jego dłonie na jej barkach
przywróciły ją do stanu świadomości.
– Przysięgam, że zaraz któregoś ubiję i zrobię z niego pieczeń rzymską –
wysyczała pod nosem.
 – Nie powiem, ale mają pomysły.
– Pomysły? – Rose odwróciła się do niego z tłuczkiem w dłoni
i pomachała mu nim przed nosem. – To nie są pomysły. Im się wydaje, że
wszystko im wolno. Jestem ciekawa, co jeszcze zmalują, bo jestem pewna
jak diabli, że to nie koniec – jęknęła.
– Wszystko będzie dobrze. – Jason przytulił ją do siebie w geście
pocieszenia. – A jeśli nie, to zostawimy ich i pójdziemy do baru coś zjeść.
– Taa, a oni puszczą chatę z dymem.
– Taa, jest taka opcja.
Stali jeszcze tak przez chwilę i żadne jakby nie miało nic przeciwko, że
jedno przytulało, a drugie było przytulane, ale niestety panujący wokół
harmider przywrócił ich do rzeczywistości. Rose niezgrabnie wyswobodziła
się z objęć Jasona i wróciła do swoich zadań, a on poszedł sprawdzić stan
piekącego się indyka.
Późnym popołudniem w domu zapanowała podejrzana cisza. Ucichł
harmider, umilkły rozmowy. Było to aż wręcz zadziwiające, ale dało im
dwojgu sposobność do przygotowania świątecznego stołu. Byli właśnie
w trakcie nakrywania go, kiedy cała banda staruszków wpadła do salonu
z przyklejonym do butów śniegiem, który pod wpływem ciepła roztapiał
się, tworząc na podłodze kałuże. Miny seniorów wyrażały podejrzane
zadowolenie, a Rose patrzyła ze zgrozą na naniesione przez nich śnieg
i błoto. Miała ochotę wrzasnąć.
– Czy my chcemy wiedzieć, co znowu wymyśliliście? – zapytał ich
Jason.
– Nic takiego, naprawdę nic takiego – odparł jeden z dziadków. – Mamy
dla was niespodziankę.
– Chyba nie chcę jej oglądać – wymamrotała zrezygnowana Rose.
– Ależ uwierz nam, drogie dziecko, że chcesz.
Nie mogli zaprotestować, bo te stare uparciuchy złapały ich za ręce
i pociągnęły w kierunku wyjścia do ogrodu. Rose nie rozumiała, czemu
ustawiono ich przed otwartymi drzwiami pośrodku korytarza. Nie bardzo
wiedziała, o co im chodziło i co oni znowu knuli. Za to Jason zorientował
się pierwszy i wybuchnął śmiechem. Tego się po tej bandzie nie
spodziewał. Zabawiali się w kupidynów. Zielona jemioła z białymi
jagodami przywiązana do lampki czerwoną wstążeczką zwisała łagodnie
i czekała na pierwszych gości. Tak się złożyło, że oni byli tymi osobami…
Nad ich głowami wisiała jemioła.
– Stoicie pod jemiołą – cała zgraja staruszków orzekła jednym głosem –
więc pora na pocałunek.
– Ani mi się śni – syknęła Rose, która już odwracała się, żeby odejść.
– Nie tak prędko. – Jason złapał ją za ramię i przyciągnął do siebie, po
czym na oczach wszystkich pocałował. I to jak!
Kiedy skończył i odsunął nieco twarz od jej twarzy, popatrzyła na niego
oszołomiona. Wokół słyszała gwar wesołych głosów, wśród których
rozpoznała śmiech swojego dziadka. Zmrużyła oczy, zacisnęła usta
i niczym chmura gradowa pognała do kuchni. Zdała sobie sprawę, że to
wszystko zostało ukartowane. To całe przedstawienie z wigilią i wszystkim.
Wściekła zaczęła wyciągać produkty na muffiny z suszoną żurawiną.
Dzięki gotowaniu mogła zapomnieć choć na chwilę o bożym świecie.
– Przestań mnie, do cholery, całować – warknęła, kiedy poczuła
pocałunek na czubku głowy.
– A co, jeśli mi się spodobało?
– To niech ci się odpodoba.
– Czemu jesteś zła jak osa?
– Mam powody.
– Jakie znowu?
– Wiesz, że to wszystko – odstawiła mąkę z hukiem na blat i odwróciła
się do niego przodem – to jedna wielka mistyfikacja?
– Ale przynajmniej się najemy – zażartował.
– Ciebie to bawi?
– Chcieli nas spiknąć, nie wiedzieli tylko, jak to zrobić, i wymyślili całą
tę szopkę. W sumie to jest nawet zabawne.
– O, bardzo! Brakuje jeszcze kota podłączonego do prądu! Bo choinkę
już zniszczyli.
– Nie wiedziałem, że lubisz smażone koty – zaśmiał się.
– Uch! Spadaj, idź, zrób coś pożytecznego! Nie mam teraz czasu.
 – A co takiego robisz?
– Babeczki z żurawiną.
– Moje ulubione! – ucieszył się. Aż mu ślina napłynęła do ust, kiedy
przypomniał sobie ich smak. Nikt nie robił lepszych babeczek z żurawiną. –
To ja sobie postoję i popatrzę.
– To już lepiej wyciągnij blachę do muffinów i wsadź do otworów
papilotki. Przydaj się do czegoś.
Rose powoli wrzucała wszystkie produkty do jednej miski, a po dwóch
minutach miała gotowe ciasto, które Jason z lubością nakładał do papilotek,
po czym wstawił blachę do piekarnika. Mieli teraz około dwudziestu minut
na poustawianie na stole półmisków z jedzeniem, zabrali się więc do pracy.
Uwijali się jak mrówki, a kiedy skończyli, poszli sprawdzić, co dzieje się
w salonie. Rose popatrzyła na choinkę, która przedstawiała sobą obraz
nędzy i rozpaczy: była nadpalona, miała połamane gałązki i wisiały na niej
niedziałające światełka. Ale stała. Dziewczyna wybuchnęła śmiechem.
Cały jej gniew minął i wszystko rozpłynęło się jak za dotknięciem
czarodziejskiej różdżki. Zasiedli do stołu wśród gwaru rozmów i przy
dźwiękach kolędy płynącej z radia. Wszystko było naprawdę dobrze do
chwili, kiedy powstało nowe zamieszanie.
– Zgubiłam je! – lamentowała jakaś starsza pani.
– Co znowu zgubiłaś? – zapytała ją babcia Jasona.
– Swoje zęby!
Jason aż się opluł, kiedy to usłyszał. Nie spodziewał się, że coś takiego
mogłoby się wydarzyć naprawdę. Owszem, Rose wspomniała o takiej
sytuacji, ale to było przecież w żartach.
– Sprawdź w zupie, na pewno pływają w zupie – zasugerował dziadek
Rose.
– Ja chyba mam dosyć na dzisiaj – mruknęła Rose, spoglądając na
Jasona.
– Ja, zdaje się, też.
Już wstawali od stołu, kiedy poczuli unoszący się w powietrzu odór.
Spojrzeli po zebranych gościach, którzy bawili się w najlepsze.
– Chryste, nie wierzę – syknął Jason.
 – Które z was puściło bąka? – zapytała kobieta z lisem na szyi.
– Żadne z nas – odpowiedzieli chórem.
Ale Rose i Jason już tego nie słyszeli, nie było ich przy stole, tylko stali
na dworze, na dużej werandzie i patrzyli na udekorowane domy sąsiadów
wokół. Mróz szczypał ich w policzki, a wirujące na wietrze płatki śniegu
sprawiały, że atmosfera Bożego Narodzenia była jeszcze bardziej magiczna.
– Nie ma co, nieźle to wszystko uknuli.
– Myślisz, że ta sztuczna szczęka i reszta to też część ich planu? –
zapytała Rose.
– Nie wiem, ale udało się im.
– Niby co takiego?
– My. – Przytulił ją do siebie, a ona wcale się nie opierała. – Przestaliśmy
drzeć koty, nie zauważyłaś?
– W tym całym zamieszaniu nie zastanowiłam się nad tym. Ale masz
rację. – Oparła głowę na jego ramieniu. – Zaczęliśmy ze sobą rozmawiać
jak normalni ludzie.
– Ciekawe, jakie będą kolejne święta?
– Coś mi się wydaje, że mogą być równie zwariowane. Nasi dziadkowie
miewają szalone pomysły.
– Wiesz, im więcej wolno, niż nie wolno.
– Lepiej odwołaj to, wolę spokojne święta.
– Uważaj, czego sobie życzysz, dobrze?
– Coś w tym stylu, Jason.
– To ja życzę sobie… – uśmiechnął się pod nosem i pocałował
dziewczynę w czoło – żeby zawieszenie broni między nami potrwało trochę
dłużej niż jeden wieczór.
– Przekonamy się rano, koleś.
Stali tak jeszcze długo, ciesząc się ciszą i świąteczną atmosferą, aż
w końcu zrobiło się naprawdę późno i każde poszło do siebie, wiedząc, że
nie muszą przejmować się zaproszonymi gośćmi, bo oni doskonale dawali
sobie radę bez nich, mimo lat na karku.
 A gdy nastał świąteczny poranek, okazało się, że zarówno po gościach,
jak i po ich dziadkach nie ma śladu. Rose po przeszukaniu całego domu
wciągnęła na siebie pospiesznie szlafrok, mając w nosie to, że pod spodem
miała piżamę w renifery, i ruszyła do wyjścia. Otworzyła z impetem drzwi
i wpadła na Jasona, który był ubrany prawie tak samo jak ona.
– Gdzie oni są? – zapytali jednocześnie.
– Ty mów pierwsza.
– Nie mam pojęcia, dziadek zniknął, a jego telefon leży u niego
w pokoju.
– Mojej babci też nie ma, nie mogę się do niej dodzwonić, więc zdaje się,
że mieli inne plany. – Pchnął ją lekko do tyłu. – Zimno, właź do środka.
– A co, boisz się, że te twoje orzeszki skurczyły się jeszcze bardziej?
– Moim orzeszkom nic nie dolega, są w doskonałej kondycji, ale
najpierw daj mi kawy, kobieto, bo odpadnie mi coś innego.
– Taa – prychnęła, pokręciła głową i ruszyła do kuchni, a za nią podreptał
Jason.
Pięć minut później kawa była gotowa. Podał Rose kubek, po czym wziął
swój. Ledwo upili po łyku, gdy drzwi frontowe otworzyły się i hol wypełnił
gwar rozmów. Czekali na tych niesubordynowanych delikwentów, którzy
po minucie stanęli w kuchni z dziwnymi minami.
– Przepraszam – dał się słyszeć głos kogoś, kto próbował się przedrzeć
przez ten tłum. – Proszę mnie przepuścić.
– Co się stało? – zapytała Rose, robiąc wielkie oczy na widok policjanta,
który właśnie przedarł się do przodu.
– Czy to państwa rodzina? – zapytał funkcjonariusz, wskazując na bandę
tetryków.
– My nic takiego nie zrobiliśmy, kochanie – pospieszył z wyjaśnieniem
dziadek Rose.
– Śmiem twierdzić inaczej. – Policjant wyciągnął coś z kieszeni. – To są
kluczyki od busa, którym obecni tutaj poruszali się po drodze niczym
pijany zając. Zostali zatrzymani przez jednego z naszych funkcjonariuszy
po tym, jak staranowali czyjś płot.
– O Boże – jęknęła Rose. – Dziadku, co ty sobie myślałeś?
 – Chcieliśmy sobie zrobić wycieczkę jak za dawnych dobrych czasów.
– Proszę pani, czy te osoby to pani rodzina? – ponowił pytanie policjant.
– Tylko on. – Rose wskazała dziadka. – Za resztę towarzystwa nie
odpowiadam.
– To właśnie ten pan prowadził.
– Że co?! – O mało kubek nie wyleciał jej z rąk.
– To nie jego wina – wtrąciła się babcia Jasona. – Ja go namówiłam.
– Przysięgam – odezwał się Jason sztucznie spokojnym głosem – że
zaraz kogoś zamorduję.
– To dołączę do ciebie – dodała Rose.
– Jeśli pokryją państwo szkody, nie zostaną postawione żadne zarzuty.
Właściciele płotu zgodzili się załatwić sprawę polubownie – zreferował
funkcjonariusz.
– Pokryjemy – potwierdził Jason. – I dziękujemy za odstawienie ich do
domu.
– Miłych świąt życzę.
– Miłe to one były, ale dwa dni temu – rzucił Jason i zmierzył staruszków
groźnym spojrzeniem.
Późnym popołudniem, kiedy goście w końcu pojechali i nastał święty
spokój, Rose z Jasonem patrzyli na swoich dziadków, którzy rozgrywali
właśnie partyjkę pokera na drugim końcu pokoju, jak gdyby nic wielkiego
się nie stało.
– Wyglądają na zadowolonych – powiedziała Rose.
– A kto by nie był? Narobili bałaganu, a my musieliśmy po nich
posprzątać. Ale zrobili też coś dobrego. Stan zawieszenia broni między
nami wciąż trwa, a to zakrawa na bożonarodzeniowy cud. Nie uważasz?
– Dopóki mnie nie wkurzysz, Jason.
– Cicho bądź i podaj mi babeczkę.
Rose nie odezwała się, tylko sięgnęła po słodkość i bez słowa podała ją
Jasonowi. I to była prawda. Wiele się między nimi zmieniło. Siedzieli
w jednym pomieszczeniu i nie skakali sobie do gardeł, żeby je sobie
nawzajem poderżnąć. To rzeczywiście był cud. Tyle że tym razem Świętym
Mikołajem była cała zgraja staruszków.

BABECZKI Z ŻURAWINĄ

1 szklanka mleka
½ szklanki oleju
½ szklanki cukru
1 jajko
2 szklanki mąki pszennej
1 łyżeczka proszku do pieczenia
½ łyżeczki sody oczyszczonej
½ szklanki suszonej żurawiny

Wymieszać w misce składniki mokre, a następnie dodać suche i niezbyt

starannie – tak, żeby zostały niewielkie grudki – wymieszać całość. Ciasto
przełożyć do sztywnych papierowych foremek lub specjalnej metalowej
formy na muffinki wyłożonej papilotkami. Piec do zbrązowienia w 180
stopniach.
Wigilia Bożego Narodzenia była moim ulubionym dniem. Kochałam
blichtr, przepych i doniosłą atmosferę tych świąt. Kochałam ich
pretensjonalność i wszechobecną tandetę. Te uginające się pod ciężarem
ozdób choinki, kolorowe, nieznośnie gryzące swetry, świąteczne dania i ich
zapach, smak, szczere życzenia „wesołych świąt” i udawaną uprzejmość.
Kochałam to wszystko. Nad wyraz uwielbiałam prezenty – dostawać
owszem, też, ale to ofiarowywanie ich sprawiało, że czułam się prawdziwie
spełniona. Rozdawałam więc, co miałam, a że jako studentka z wysokim
czesnym nie miałam wiele, dawałam swój czas. To rodzice –
a w szczególności matka – nauczyli mnie, aby w święta dawać od siebie
innym jak najwięcej. Kiedyś, dawno temu, babcia przekazała mi swoją
tajemną recepturę na reniferowe ciasteczka, jedyny przepis, jaki mi został
po jej odejściu. Wzięłam go, udoskonaliłam i zaczęłam wykorzystywać na
potrzeby dawania.
Moi znajomi z roku już dawno rozjechali się do domów, gdzie
relaksowali się, popijając likier jajeczny i pakując prezenty, by wręczyć je
nazajutrz – ale nie ja. Ja też byłam już w domu, jednak miałam inne plany
na ten dzień. Co roku w Wigilię, odkąd skończyłam osiemnaście lat,
piekłam tonę okrągłych ciastek z babcinego przepisu, potem łączyłam je po
dwa, przekładając ciastka czekoladą lub nutellą, a na koniec ozdabiałam je
czekoladowymi porożami, oczami i błyszczącymi czerwonymi
cukierkowymi nosami. Wkładałam zabawny zielony strój i jako elf
asystowałam swojemu ojcu w lokalnym centrum handlowym. Ganiałam
wkoło, bawiąc dzieci czekające w kolejce, by zasiąść na kolanach Świętego
Mikołaja i zdradzić mu swoje tegoroczne marzenia. Umilałam im to
oczekiwanie, częstując je swoimi ciasteczkami. Ubóstwiałam tę pracę
równie mocno, jak uwielbiałam święta. Dobrze wiedziałam, że inne
dziewczyny, które tak jak ja przywdziały dziś zielony strój, są tu tylko ten
jeden raz i w przyszłym roku będziemy pracowali już z kimś innym.
Macy’s w New Haven wypełnione było klientami, jednak dla mnie
najważniejsi byli ci najmłodsi. Nieważne, że musiałam wstać skoro świt ani
że miałam być na nogach przez cały dzień. Kochałam dzieci równie mocno
jak święta. To dla nich byliśmy tu razem z ojcem i to ich zadowolenie było
naszym priorytetem. Nie żebym była świętsza od samego Świętego
Mikołaja, co to, to nie! Lubiłam zabawić się ze znajomymi do białego rana.
Czasem zdarzało mi się wagarować, bo akurat miałam coś lepszego do
roboty niż studiowanie. Jako nastolatka kilka razy uciekałam z domu,
doszedłszy do wniosku, że życie pod kuratelą nadopiekuńczych rodziców
jest udręką dorównującą mękom Prometeusza. Jednak odkąd zrozumiałam,
że to rodzina jest najważniejsza, nigdy nie ominęłam wigilijnego spotkania
ze Świętym Mikołajem.
No, Stella, to już szósty rok z rzędu, pomyślałam, podrygując do piosenki
Pada śnieg rozbrzmiewającej ze sklepowych głośników. Mała ruda
dziewczynka w szarym płaszczyku w kwiatki pomachała do mnie
przyjaźnie z oddali. Ruszyłam w jej stronę, a jej twarz rozjaśnił szeroki
uśmiech. Dziewczynka utknęła w kolejce tak daleko od podestu, że
z pewnością czekało ją jeszcze dobre pół godziny stania, ale raczej nie
narzekała na swój los. Trzymając rączką kurtkę swojej mamy, wspinała się
na palce, żeby dojrzeć coś więcej ponad głowami wyższych dzieci.
Zdecydowanie zasługiwała na ciasteczkowego renifera. Rozpoznałam ją od
razu z zeszłego roku, kiedy jako ledwie odrosły od ziemi bąbel zażyczyła
sobie w prezencie od Świętego Mikołaja braciszka. Takich życzeń się nie
zapomina.
– Dzień dobry, Tamito – przywitałam się, przykucając przy niej
i wkładając do małej rączki ciastko. Oczy dziewczynki rozszerzyły się
wesoło.
– Ty znasz moje imię? – zdziwiła się i ugryzła ofiarowany jej smakołyk.
Przytaknęłam, a dzwoneczek na mojej czapce zadźwięczał cichutko.
– My elfy znamy imiona wszystkich dzieci. Tak samo jak Święty Mikołaj
– odparłam. Mrugnęłam porozumiewawczo do jej mamy i wtedy właśnie
zauważyłam, że jej brzuch jest lekko zaokrąglony. Byłam ciekawa, czy
mała wie o tym, iż jej prośba z zeszłego roku może się niedługo spełnić. –
Czy masz już przygotowane życzenie do Świętego Mikołaja? Pamiętaj, że
nie może być takie samo jak w zeszłym roku – powiedziałam, a twarz
dziewczynki nieco posmutniała, choć jej buzia nie przerywała chrupania.
– W zeszłym roku Mikołaj nie przyniósł mi tego, o co poprosiłam –
powiedziała cicho, przełykając ciastko. – Zamiast brata dostanę siostrę.
 Jej mama popatrzyła na nią ze zrozumieniem, zaciskając mocno usta.
Pogłaskała małą po głowie.
– Wiesz co? – zaczęłam, podając jej kolejne ciasteczko. – Mikołaj nie
zawsze spełnia nasze prośby… ale robi to celowo. Czasami jest tak, że daje
nam nie to, czego chcemy, ale to, czego naprawdę potrzebujemy. Myślę, że
Święty Mikołaj popatrzył na ciebie w zeszłym roku i stwierdził, że taka
mądra, grzeczna dziewczynka jak ty potrzebuje małej siostry, żeby móc
nauczyć ją wszystkiego, co wie, i pokazać jej wszystko, co umie.
Mama Tamity przesłała mi bezgłośne „dziękuję” i nachyliła się ku niej.
– Może warto zaufać elfowi i sprawdzić, czy ta mała dziewczynka, która
się niedługo urodzi, nie będzie przypadkiem tak samo fajna jak brat? –
zasugerowała. – Jeśli dasz jej szansę, na pewno nie pożałujesz.
Tamita nareszcie się rozpogodziła, a jej smutną twarzyczkę rozjaśnił
niepewny uśmiech. Skończyła pierwszego reniferka i z apetytem napoczęła
kolejnego.
– To jakie masz dziś życzenie? – spytałam.
– Chciałabym dostać lalkę, taką z reklamy, z niebieską sukienką
i kotkiem.
Zerknęłam na mamę Tamity, a ona potwierdziła bezgłośnie, że właśnie
taki prezent szykuje dla małej.
– Myślę, że w tym roku Mikołaj ma szansę spełnić twoje marzenie, ale
musisz poczekać cierpliwie i powiedzieć mu o nim sama.
– Dziękuję – odpowiedziała Tamita i ponownie pomachała mi rączką,
teraz umazaną czekoladą, gdy radosnym krokiem zmierzałam już do
kolejnego dziecka.
Pod koniec dnia, gdy pożegnaliśmy z ojcem ostatnie dziecko oraz
pozostałe elfy i zaczęliśmy powoli zbierać się do domu, z głodu burczało
mi w żołądku, nogi wchodziły w tyłek, stopy bolały od odcisków, a bluza
drapała w szyję niczym igły jeża. Nie narzekałam jednak. Mój tata posadził
dziś sobie na kolanach prawdopodobnie kilka setek spragnionych
prezentów maluchów, ale on także nigdy się nie skarżył. Uwielbiał dzieci,
a dzieci uwielbiały jego. Może dlatego co roku przy świątecznym stole
modlił się o wnuki. Śmialiśmy się z niego z braćmi, że chce jedynie,
abyśmy na własnej skórze poznali, jak to jest mieć dzieci, i podziękowali
mu w końcu za te lata z naszą wymagającą i hałaśliwą trójką.
Schyliłam się, aby pozbierać porozkładane przez siebie to tu, to tam na
podeście atrapy prezentów i papierowych bombek. Trzymając je
w dłoniach, podniosłam się chyba ciut za szybko i… nagle poczułam, że
tracę świadomość i lecę jak długa z podestu wprost na spotkanie
z marmurową posadzką głównego holu. Ostatnie, co zapamiętałam, to huk,
potem nastała ciemność.
Ocknęłam się na podłodze galerii handlowej. Wokół siebie słyszałam
rozgorączkowane głosy pracowników sprzątających centrum, którzy
w pośpiechu wykonywali swoje obowiązki, by móc wrócić do domów i do
szykowania świątecznych dań. Wyglądało na to, że nikt nawet nie
zauważył, gdy runęłam niezdarnie ze sceny. Może to i dobrze, zważywszy
na to, jak żenujący musiał to być widok. Gdy z pewnym trudem
otworzyłam oczy, ujrzałam nad sobą twarz mężczyzny.
A jednak ktoś mnie zauważył…
Obraz pomału nabierał ostrości, rysy nieznajomego stawały się
wyraźniejsze i zaskakująco coraz bardziej atrakcyjne, choć wciąż widziane
do góry nogami. Zapewne dlatego, że mężczyzna patrzył na mnie od strony
mojej głowy, ale nie miałam pewności, czy to nie przypadkiem jakiś omam
spowodowany upadkiem. Leżałam więc i patrzyłam, analizując odbierany
przez źrenice widok nieco zbyt długo. Tak naprawdę to trochę bałam się
poruszyć i przekonać, czy wszystkie kości mam całe i czy z któregoś
miejsca na moim ciele nie sączy się krew. Co zaskakujące, nic mnie nie
bolało. Jakbym zamiast walnąć o twardą kamienną podłogę spadła na
miękką puchową poduszkę.
– Cześć – mruknęłam do gapiącego się na mnie faceta i uśmiechnęłam
się kącikiem ust, próbując ukryć rosnące zażenowanie.
Chłopak szeroko otworzył oczy.
– Ty mnie widzisz – stwierdził z wyraźnym zaskoczeniem. Uniósł
kształtne czarne brwi wysoko, a na jego czole pojawiły się poziome
zmarszczki.
– Raczej tak – odparłam niepewna, o co mu właściwie chodzi. – Trudno
byłoby cię nie zauważyć. Zdaje się, że wisisz nade mną, a ja leżę na
podłodze sklepu, mając daremną nadzieję, że to mnie nikt nie widzi. Trochę
to krępujące, ale chyba tak przedstawia się aktualna sytuacja?
– Tak, dokładnie tak – wybąkał, jakby nie do końca docierało do niego
to, co właśnie powiedziałam. – Ale ty… ty nie powinnaś mnie widzieć.
Teraz to ja nie zrozumiałam. Gadaliśmy jak dwoje przygłupów, ja leżąc,
on zwisając nade mną. Co prawda widok miałam nie najgorszy, ale ta
rozmowa zmierzała donikąd.
– Przestanę cię widzieć zaraz po tym, jak ty przestaniesz nade mną stać –
warknęłam coraz bardziej skołowana. Dobrze, że byliśmy w publicznym
miejscu pełnym ludzi, bo chyba zaczęłabym się także niepokoić jego
dziwnym zachowaniem.
Chłopak pokręcił głową jakby z niedowierzaniem. On nie dowierzał, ja
nie rozumiałam, istny cyrk na kółkach.
– Przepraszam, to nie tak… Po prostu… Jesteś cała? – spytał w końcu
z wyraźną troską.
– Jeszcze nie wiem – odparłam zgodnie z prawdą. – Okaże się, jak
wstanę.
– Coś cię boli? Głowa? Albo szyja? Możesz ruszać palcami u nóg i rąk?
– dopytywał, wciąż nachylając się nade mną, po czym ciepłą dłonią dotknął
mojego czoła, odsuwając z niego rozczochraną grzywkę. Sprawdziłam, jak
prosił, czy mogę poruszać tym i owym.
– Wszystko działa bez zarzutu – potwierdziłam i spróbowałam się
podnieść, ale że szło mi to niezdarnie, chłopak nie miał innego wyjścia jak
wyciągnąć do mnie dłoń i pomóc mi wstać z podłogi. Co za żenada tak się
rozłożyć przed ludźmi. Szczególnie przed nim! Najlepiej byłoby teraz
zapaść się pod ziemię i tam przeczekać święta. Jego wydatna szczęka
zacisnęła się kilkukrotnie, gdy jęknęłam, gramoląc się na kolana, a potem
podparta jego ramieniem podniosłam się i poprawiłam zieloną bluzę. Kiedy
już stanęłam prosto, na jego przystojnej twarzy ukazał się szeroki
śnieżnobiały uśmiech. Przeczesał palcami włosy, odgarniając niesforne
czarne kosmyki, i obciągnął rękawy kurtki w tym samym kolorze.
Przypominał mi młodszą wersję Toma Ellisa, jednakże o bardziej surowej,
jakby jeszcze dzikszej charyzmie. Jego policzki i brodę pokrywał
kilkudniowy zarost. Był tak wysoki, że mógłby sprawdzić, czy na czubku
głowy mam odrosty. Albo oprzeć na nim podbródek, gdyby ogarnęło go
nagłe zmęczenie i chciałby dać odpocząć mocnym ramionom od noszenia
tej przystojnej głowy. Co w sumie przy moim metrze pięćdziesięciu,
mierząc w czapce elfa, nie było taką wielką sztuką.
– Dziękuję – odezwałam się, gdy już zebrałam siebie i myśli.
Rozejrzałam się dokoła za ojcem, ale niestety nigdzie go nie było. – Nie
wiem, jak to się stało, strasznie mi głupio.
– Nieźle gruchnęłaś – przyznał, a ja poczułam, że na policzkach
wykwitają mi czerwone niczym strój mojego ojca plamy. – Nie sądziłem, że
tak szybko się pozbierasz. Nazywam się Nick.
Ponownie wyciągnął do mnie dłoń.
– Stella. Nie widziałeś gdzieś mojego taty? To znaczy Świętego
Mikołaja. Takiego faceta w czerwonym stroju – doprecyzowałam.
Mężczyzna uśmiechnął się podejrzanie tajemniczo.
– Mikołaj ze sceny jest twoim ojcem? Oczywiście, przecież to musiał
być aż taki zbieg okoliczności.
Czy to przez to, że zapatrzyłam się w jego zielonozłote, przenikliwe
oczy, czy może dlatego, że gadał coraz bardziej od rzeczy, stwierdziłam, że
nie zrozumiałam nic z tego, co do mnie mówił. Chyba dostrzegł moje
zagubienie, bo dodał:
– Wyjaśnię ci później, jeśli… – Nie dałam mu dokończyć, bo nareszcie
odnalazłam wzrokiem swojego ojca, przebranego już w cywilne ciuchy
i zmierzającego w naszą stronę. Uśmiechał się i wyglądał na
zaintrygowanego, co było niezwykłe, zważywszy iż zwyczajowo traktował
moich znajomych płci męskiej z zimnym ojcowskim dystansem.
Oczywiście nie dlatego, że był niemiłą osobą, nie, mojego ojca kochali
wszyscy od pierwszego słowa, które do nich wypowiadał. Był cudownym
i pełnym ciepła facetem. Dla wszystkich z wyjątkiem mężczyzn, którzy
pojawiali się w moim otoczeniu. Zawsze wtedy mrużył podejrzliwie oczy
i udawał groźniejszego, niż był w rzeczywistości. Zwykle nie zwróciłabym
na to specjalnej uwagi, ale z nim teraz również coś było nie do końca
w porządku…
– Przedstawisz mnie swojemu znajomemu? – Mój tata jak zwykle
przeszedł od razu do konkretów. Co zaskakujące, była to wersja Ojca dla
Wszystkich Innych. Ojciec Troszczący się o Swoją Małą Córeczkę
najwyraźniej schował się w kąciku i tylko obserwował. – Jestem Bryce, tata
Stelli, my się chyba nie znamy.
– Tato, to właściwie nie jest mój znajomy, on tylko pomógł mi podnieść
się z podłogi…
– Mam na imię Nicolas, proszę pana – odezwał się chłopak, a to zdanie
zadudniło w mojej klatce piersiowej. Dlaczego dopiero teraz zauważyłam,
jak donośny i męski ma głos? – I tak, to prawda, dopiero poznaliśmy się ze
Stellą, ale chciałbym zaprosić pana córkę na kolację, oczywiście jeśli nie
ma pan nic przeciwko temu.
Ojciec skinął głową i uścisnął dłoń Nicka.
– Stella miała długi i pracowity dzień, zasługuje na trochę relaksu –
odparł.
– Przepraszam, halo! – wtrąciłam się energicznie w radosne świergolenie
tych dwóch świątecznych synogarlic. – Czy ja mam tutaj coś do
powiedzenia? – spytałam oburzona.
W sumie to nie miałam nic przeciwko spotkaniu z Nickiem, wydawał się
miły. Był bardzo w moim typie, choć troszkę przerażało mnie jego obłąkane
gadanie, ale do cholery, po pierwsze miałam prawo sama zdecydować. A po
drugie – aktualnie byłam ubrana w zielony strój elfa, który jakkolwiek
uroczy, niespecjalnie był odpowiedni na spontaniczną randkę
z nieznajomym. Randka – to słowo od kilku miesięcy nie gościło w moim
słowniku. Po burzliwym rozstaniu z chłopakiem jakoś opornie szedł mi
proces powrotu do obiegu.
– Nick wydaje się bardzo miłym młodym człowiekiem – podsumował
tata, wypowiadając moje myśli na głos. – Odprowadź, proszę, Stellę do
domu przed dziesiątą – polecił Nickowi, jakbym miała piętnaście lat. Nie
znosiłam tego. Od dawna byłam pełnoletnia i nie raz, nie dwa mieliśmy już
z tatą rozmowę na temat tego, kiedy, jak i czy w ogóle wrócę do domu.
Miałam swój pokój nad garażem u rodziców, moje późne powroty nikomu
nie przeszkadzały, więc skąd to nagłe „odprowadź Stellę przed dziesiątą”? –
Jutro od rana mamy sporo przygotowań do świątecznego obiadu –
przypomniał mi. – Mama chce już o świcie zacząć piec indyka i będzie
potrzebować twojej pomocy.
– Oczywiście, proszę pana, Stella będzie w domu na czas – zapewnił go
uprzejmie Nick i puścił mi figlarnie oczko, a mój ojciec, jak gdyby nigdy
nic, ucałował mnie w policzek i odszedł w stronę parkingu, gdzie
zaparkowaliśmy samochód.
– Nie wiem, co z nim zrobiłeś, ale to nie był mój ojciec – odezwałam się,
gdy tylko zostaliśmy sami. – Jakby ktoś rzucił na niego jakiś czar.
– Tym razem to nie byłem ja. – Nick uniósł dłonie w obronnym geście
i zaśmiał się nisko, gardłowo. W normalnych okolicznościach
powiedziałabym, że seksownie… ale mnie jakoś nie było do śmiechu.
Wszyscy wokół zachowywali się, jakby potracili kilka klepek. – Jak twoje
stopy? – spytał znienacka.
– Zadajesz strasznie dziwne pytania.
– Chodziło mi tylko o to, czy masz jeszcze siłę, żeby przejść się na krótki
spacer.
Pokiwałam głową twierdząco, choć rzeczywiście czułam w nogach
zrobione dziś kilometry.
– Byle nie za daleko – zaznaczyłam, a Nick znów uśmiechnął się
tajemniczo.
– Tego nie mogę obiecać, ale postaram się, żebyś za dużo nie chodziła,
jeśli to sprawi, że będziesz spokojniejsza.
Nie sprawiło, z każdym kolejnym zdaniem Nick coraz bardziej bredził
jak opętany. Miałam nadzieję, że żartował z tym dalekim spacerem. Kiedy
zerknęłam dziś przelotnie na swój smartwatch, na moment odniosłam
wrażenie, że licznik kroków zwariował. Na koniec mojego dnia pracy
w roli elfa wskazywał, iż przeszłam ich około ośmiu tysięcy. Dla mnie był
to rezultat godny olimpijczyka i byłam z niego bardzo dumna. W zwykły
dzień udawało mi się przejść maksymalnie około trzech tysięcy kroków.
Zbyt mało się ruszałam. Skrzywiłam się na tę myśl, postanawiając w duchu,
że od przyszłego roku zmienię nawyki. Szkoda tylko, że obiecywałam tak
sobie w każdego sylwestra.
Wyszliśmy z centrum handlowego i spacerem skierowaliśmy się w stronę
pobliskiego parku. Ściemniło się już, ale w rozświetlonym milionami
świątecznych białych lampek parku było jasno jak za dnia. Nie mogłam się
napatrzeć, jak cudownie ozdobiono New Haven w święta. To była zapewne
zasługa nowo wybranego burmistrza. Część mieszkańców narzekała, że
rachunki za prąd przekroczą budżet z zeszłego roku, ale pozostali zupełnie
się tym nie przejmowali i cieszyli oczy pięknem i przepychem ozdób
i światełek, tłumacząc, że zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie narzekał.
Prawdę mówiąc, zgadzałam się z tą drugą grupą.
– Szkoda, że w tym roku nie będzie białych świąt – odezwałam się,
drepcząc parkową alejką i chłonąc świąteczną atmosferę wigilijnego
wieczoru. Starałam się znaleźć jakiś punkt zaczepienia do logicznej
konwersacji, pozbawionej potencjalnie irracjonalnych pytań o moje stopy.
Pogoda wydawała się najlepszym tematem. – Ten park wygląda pięknie
latem, ale chyba jeszcze ładniej zimą.
Nick przytaknął, skręcając w kolejną dróżkę.
– Muszę ci uwierzyć na słowo, Stello. Choć tej zimy ze śniegiem miałem
już przyjemność.
– To mówiłeś, że skąd jesteś, Nick? – spytałam, zerkając na niego
z ukosa. Był wyjątkowo przystojny, właściwie był najprzystojniejszym
mężczyzną, z jakim byłam na randce. Jeśli to spotkanie można w ogóle
nazwać randką. Wokół jego sylwetki unosiła się migocząca świetlista aura,
zapewne spowodowana panującą w powietrzu wilgocią. Jakby był nie
z tego świata.
– Nie mówiłem… – odparł Nick i nagle ni z tego, ni z owego skręcił na
trawnik, na którym rósł gęsty i wysoki żywopłot laurowiśni oddzielający
jedną ścieżkę od drugiej. Rozchylił gąszcz zimozielonych grubych liści. Ku
mojemu zdziwieniu zamiast kolejnej parkowej alejki, która, odkąd
pamiętałam, zawsze tam była i którą przecież przed chwilą szliśmy,
zobaczyłam, że znajdujemy się na końcu długiej ośnieżonej uliczki.
Problem w tym, że od początku tegorocznej zimy w New Haven nie spadł
nawet jeden płatek śniegu! Na końcu uliczki, wzdłuż której poustawiano
niskie lampiony z żywo skaczącym po świecach płomieniem, majaczył
ganek dużego białego domu. Dach budynku pokryty był warstewką śniegu,
tak samo jak drzewa okalającego dom ogrodu. Jak to się stało, że nie
znałam tej części miasta, choć mieszkałam tu od urodzenia? I skąd, do
cholery, wziął się tutaj śnieg? Pytania mnożyły się w zatrważającym
tempie.
Nick wyciągnął do mnie dłoń, a ja jak zaczarowana chwyciłam ją bez
najmniejszego wahania. W momencie, gdy nasze palce się zetknęły,
w uliczce zerwał się wiatr i zawirowały płatki śniegu. Poczułam podmuch
zimowego powietrza, który wciągnął nas przez otwór w żywopłocie, a ten
zasklepił się za naszymi plecami. Dziwne, ale zamiast strachu czułam błogi
spokój. Gdy tylko przekroczyliśmy linię żywopłotu, moją głowę wypełniły
melodie kolęd, znałam je wszystkie, każde słowo, każdą nutę. Powietrze
ożyło dźwiękami. Szumem drzew i wiatru w liściach, ćwierkaniem ptaków,
skrzypieniem śniegu pod naszymi stopami, dzwonieniem dzwonków,
a każdy odgłos tego niezwykłego miejsca zdawał się wychwalać
nadchodzący świąteczny czas i nim radować. Odruchowo zerknęłam na
zegarek i choć wciąż chyba wskazywał prawidłowo godzinę, to i tak
musiałam przyjrzeć się dwa lub trzy razy, zanim zrozumiałam, co widzę.
Wskazówka kompasu w moim smartwatchu kręciła się w kółko, jednak nie
to było najdziwniejsze. Dodatkowy licznik zegarka odnotował coś, co nie
miało najmniejszego sensu. Smartwatch dawał mi znać, że wykonałam dziś
świetną robotę, przeszedłszy osiem milionów kroków! Pomyślałam, że
będę musiała oddać urządzenie do serwisu.
– Czujesz to? – spytał nagle Nick, prowadząc mnie za rękę w stronę
białego domu. – To świąteczna radość – powiedział, a ja jakimś cudem
zrozumiałam, o czym mówił. Czułam ją w każdej komórce skóry, jakby
chłodny, ale mimo to przyjemny wiatr wtłaczał ją w moje ciało, opływał je
i koił.
Ogród wokół domu sprawiał wrażenie zaczarowanego. Drzewa poruszały
się, jakby były zanurzone w rozmowie, płatki śniegu wirowały przy ziemi,
to tu, to tam, tańcząc, a małe światełka na setkach porozstawianych na
trawnikach choinek migotały leciutko w rytm dzwoneczków. Nie
wiedziałam, skąd dochodzi ich dźwięk, jakby był wszędzie, jakby otaczał
nas niczym powietrze.
– Co to za miejsce? – wydusiłam w końcu pytanie. Rozglądałam się tak
ciekawie, że rozbolała mnie szyja. Ten świat był jak z bajki, jak
namalowany, choć wciąż tak bardzo realny. Raj miłośnika świąt. Mój raj.
– Ludzie nazywają je biegunem północnym – odparł Nick, przykrywając
moje ramiona swoją kurtką, a ja zaśmiałam się nerwowo, szybko jednak
zorientowałam się, że Nick wcale nie miał zamiaru mnie rozśmieszyć.
– Nie żartuj sobie ze mnie, powiedz po prostu, gdzie jesteśmy –
poprosiłam. Niemal zażądałam, a chłopak popatrzył na mnie z powagą.
 – Już odpowiedziałem na twoje pytanie, Stello. Tylko od ciebie zależy,
czy uwierzysz…
Ach tak, czyli w taką grę gramy! – uśmiechnęłam się do siebie. Nick
chciał, abym weszła cała w świąteczny nastrój, nawet jeśli mieliśmy
udawać, że naprawdę znajdujemy się na biegunie. Gra stworzona dla mnie,
pomyślałam. Podeszliśmy do białego domu i zatrzymaliśmy się przed
gankiem.
– Okej, czyli rozumiem, że poznam prawdziwego Świętego Mikołaja –
stwierdziłam, na co chłopak przytaknął, a kącik jego ust uniósł się
w zagadkowym uśmiechu. Zrobiło mi się jakoś cieplej na sercu. Dopiero
teraz, gdy mój szok zelżał, a jego twarz oświetliło jaśniejsze światło
dochodzące z okien domu, przyjrzałam się lepiej jego idealnym rysom.
Jego zdrowym, schludnie przyciętym włosom, na których zalśniły
osiadające na nich płatki śniegu. Wokół niego wciąż dostrzegałam tę
dziwną świetlistą aurę. Chyba oprócz zegarka powinnam skontrolować
oczy…
– Jeśli tylko chcesz – odparł Nick. – Co prawda jest teraz bardzo zajęty,
ale myślę, że znajdzie dla ciebie chwilkę. – Zmrużył tajemniczo oczy.
Teraz to ja się uśmiechnęłam. Podobała mi się ta nasza mała gra
w udawanie.
– Jesteś nareszcie! – usłyszałam lekko chropawy kobiecy głos
i odwróciłam twarz w kierunku, skąd dochodził. Na ganku domu stała
kobieta, na moje oko około czterdziestoletnia, choć jej uroda sprawiała, że
bardzo trudno było określić, ile tak naprawdę ma lat. Patrząc na jej strój,
można by pomyśleć, że przeniosła się tu z początków poprzedniego wieku.
Jej długa czerwona, przyozdobiona białym fartuszkiem spódnica zafalowała
na zimowym wietrze. – Wszędzie cię szukaliśmy – mruknęła w kierunku
Nicka. Ton kobiety wskazywał, że nie jest zachwycona jego zniknięciem,
ale jej twarz mówiła coś zupełnie innego. To było oblicze dobrej, radosnej
istoty, stęsknionej i wyczekującej.
– Stello, poznaj moją matkę – przedstawił ją Nick, a ja skłoniłam się
lekko. Na ustach kobiety zagościł szeroki uśmiech, taki sam jak ten, jakim
obdarzał mnie jej syn. Byli podobni, nie dało się ukryć, ale Nick… Nick
miał w sobie coś niezwykłego, jego matka zaś wydawała się zwyczajna,
w dobrym tego słowa znaczeniu, taka ludzka… Zaskoczyło mnie to
spostrzeżenie.
– Miło mi cię poznać, kochanie, a teraz wchodźcie do środka, no już,
Stella musi być przemarznięta. Pewnie też umiera z głodu. Właśnie
nakładam kolację.
Przytaknęłam bez namysłu. Matka Nicka nawet nie mrugnęła okiem, że
pojawiłam się w jej domu w kostiumie zielonego elfa, i choć na głowie nie
miałam czapki z dzwonkiem, nie zmieniało to faktu, że wyglądałam co
najmniej niedorzecznie.
Rzeczywiście, przez to całe zaaferowanie nie zauważyłam, że od spaceru
po zaśnieżonych parkowych alejkach zmarzły mi stopy i nieco skostniały
palce u rąk, choć Nick starał się je ogrzać, co jakiś czas zamykając je
w swoich dłoniach. Ale, co najważniejsze, zapomniałam, jak jestem głodna.
I właśnie wtedy w moje nozdrza uderzył zapach pieczonej szynki
i tłuczonych ziemniaków. O matko, jak dawno nie jadłam ziemniaków
z sosem i żurawiną! Musiał minąć cały rok, od poprzednich świąt! Moje
ślinianki radośnie dały o sobie znać. Ten zapach pieczystego i ziemniaków
pomieszany z aromatem ciepłego, świeżo wyciągniętego z pieca chleba.
Wołał mnie, ciągnął za nos w swoją stronę. Nie trzeba mnie było dwa razy
namawiać, żebym chciała dołączyć do kolacji.
– Ojciec w warsztacie? – spytał Nick, gdy weszliśmy do środka
i zasiedliśmy przy stole z surowego drewna zastawionym talerzami
i sztućcami.
– Utknął przy pracy. Powiedział, że zje nieco później – poinformowała
go matka. – Wiesz, jaki on jest, trudno go oderwać od obowiązków.
Nick przytaknął i sięgnął po piętkę chleba z koszyka stojącego pośrodku
stołu, a jego matka skrzywiła się teatralnie, niezadowolona z faktu, że
zaczyna jedzenie przed wszystkimi. Chleb zachrupał w jego równych
białych zębach.
– Mama, odkąd pamiętam, w każde święta piecze chleb z tego samego
przepisu – wyjaśnił i podał mi kromkę do spróbowania.
Mówiąc to, nachylił się ku mnie, a ja poczułam woń świeżego pieczywa
zmieszaną z miętą pasty do zębów. Pomyślałam z zaskoczeniem, że męski
oddech chyba nie mógłby pachnieć seksowniej. Musiałam być bardziej
głodna, niż mi się wydawało. I jeszcze te jego usta, gdy żuł kawałek chleba,
nie umiałam oderwać od nich spojrzenia. Takie pełne, zaczerwienione od
mrozu, tak apetyczne…
Zagapiłam się i z letargu wyrwał mnie dopiero dźwięk stawianego na
stole ciężkiego talerza. Na blacie zawitała rumiana, pachnąca szczęściem
kula z ponacinaną w kwadraty brązową skórką i powbijanymi w nią
regularnie goździkami.
– Szynka – odezwał się szeptem Nick. – Tajna receptura mamy.
Nie mogłam wydobyć z siebie słowa, bo ślina wypełniła mi usta i bałam
się, że przez przypadek się opluję. Na stole pojawiały się kolejne specjały:
wielka miska z purée ziemniaczanym i toną ciemnego sosu. Potem
gotowane warzywa: brukselka, marchew, pieczone w grubych słupkach
słodkie ziemniaki. Jednak to nie one sprawiły, że ogarnęła mnie euforia,
a moje ślinianki oszalały. Na stole postawiono ostatni smakołyk, według
mnie najważniejszy – placek z pekanów. Nie jadłam takiego od lat, odkąd
zmarła babcia, zabierając przepis na ten przysmak ze sobą do grobu. Mama
nigdy nie poważyła się na próbę odtworzenia popisowego babcinego
wypieku.
Zaczęłam wiercić się na krześle, a Nick zaśmiał się uroczo, widząc moje
zniecierpliwienie. Nałożył mi plaster ukrojonej przez siebie szynki i wielką
łyżkę ziemniaków suto polanych gęstym sosem, a ja miałam ochotę go za to
ucałować ze szczęścia. Kosztowałam wszystkiego, delektując się smakami,
z namaszczeniem gryzłam i jak najdłużej przeżuwałam każdy kęs. Smaki
tańczyły na moim podniebieniu i śpiewały arie w mojej głowie, a jedyne,
czego teraz pragnęłam, to żeby ten wieczór nigdy się nie skończył.
Chciałam zapamiętać każdą nutę smakową, każdą perfekcyjnie dobraną
przyprawę. Moment sytości nadszedł zbyt szybko i zostawił mnie z całą
symfonią aromatów na języku. Nie miałam pewności, czy to fakt
posiadania nareszcie pełnego pyszności brzucha, czy może wszechobecny
klimat świąt, a może jednak dwa kieliszki wyczekiwanego przez rok likieru
jajecznego, ale nagle poczułam się błogo i odniosłam wrażenie, że Nick
ukradkiem mi się przygląda. Ja też zaczęłam zerkać w jego kierunku i te
przelotne spotkania naszych spojrzeń wywoływały miłe łaskotanie
w żołądku i nieśmiałe uśmiechy na naszych twarzach.
– Dziękuję, to było pyszne – pochwaliłam matkę Nicka, a ona ukłoniła
się jak artystka na scenie. Jej szarzejące kosmyki przy policzkach, które
wymknęły się z koka na karku, zawirowały niczym poruszone magicznym
podmuchem. – Musi mi pani kiedyś zdradzić przepis na ten placek
z pekanów, bo czegoś tak pysznego nie jadłam od lat.
Nick również podziękował i pomógł swojej mamie zebrać naczynia ze
stołu, gdy ja dopijałam ajerkoniak.
– Chcę ci coś pokazać – szepnął mi do ucha. Jego oddech na mojej
skórze powodował, że poczułam ciarki biegnące od karku po czubki palców
u stóp.
A potem niczym nastolatek, podśmiewając się i szepcząc konspiracyjnie,
żebym przestała wreszcie wylizywać talerzyk po placku pekanowym,
skorzystał z okazji, że jego mama zebrała ostatnie naczynia i poszła zanieść
je do zlewu. Złapał mnie za dłoń i przy wtórze moich protestów, gdyż nie
byłam jeszcze gotowa, żeby rozstać się z niesamowitymi aromatami
dolatującymi z piekarnika, wyciągnął mnie na zewnątrz i poprowadził
w kierunku wielkiego budynku za domem. Zanim wyszliśmy, z wieszaka
w sieni chwycił w przelocie swoją kurtkę i jakiś gruby czerwony sweter,
który mi wręczył, żebym miała się czym okryć na dworze. Z oddali
budowla wyglądała jak stodoła lub stajnia. Z okien budynku, które
wydawały się nieoszklone, wylewało się jasne światło.
– Mam nadzieję, że wrócimy jeszcze do środka choć na chwilę.
Chciałabym się pożegnać – powiedziałam, drepcząc za swoim
rozbawionym towarzyszem. Z ciemnego nieba przyfrunęły w naszą stronę
maleńkie białe płatki, osiadły na naszych głowach i policzkach i stopniały
natychmiast po zetknięciu ze skórą. Zaczął padać śnieg. – Rany, jestem tak
pełna, że chyba pęknę! – westchnęłam, choć nie dlatego, że było mi źle
z tym uczuciem – po prostu z przejedzenia ledwo nadążałam przebierać
nogami.
Nick, uśmiechając się do mnie uroczym uśmiechem, objął mnie
ramieniem, tak że oparłam się na nim i było mi lżej iść. Nie miałam nic
przeciwko temu.
– Muszę spróbować tych twoich słynnych na całe New Haven ciasteczek.
Dzieciaki zajadały się nimi, aż im się uszy trzęsły.
Przystanęłam na moment.
– Czyli przyglądałeś mi się – zauważyłam z przekąsem, zerkając na
niego w górę.
 – Możliwe, że odrobinę na ciebie popatrzyłem z oddali – przyznał
i znienacka chwycił mój podbródek, po czym pogładził kciukiem linię
mojej żuchwy. – Prawdę mówiąc, nie mogłem oderwać od ciebie oczu,
jesteś piękną kobietą – szepnął jakby do siebie, zapatrzony w jeden punkt
na moich ustach. Zimowy miękki podmuch otulił nas niczym szalik. Nagle
jakaś niezrozumiała dla mnie siła pociągnęła mnie w jego kierunku i nasze
wargi się złączyły. Jego usta były ciepłe, słodkie, idealne. Smakował
pekanami i likierem – doskonała świąteczna kombinacja. Moje serce
zamarło na jedno uderzenie, jakby zapomniało, że należy bić. Gdy Nick
oderwał swoje usta od moich, jedyne, czego pragnęłam, to więcej i więcej.
Więcej Nicka!
– Czy to pocałunek na pożegnanie? – spytałam, a on przechylił głowę,
jakby zastanawiając się nad odpowiedzią, i ponownie objął mnie,
prowadząc dalej w poprzek ogrodu w kierunku oświetlonego budynku,
z którego teraz dało się słyszeć ciche postukiwanie.
– Tylko jeśli ty tak zdecydujesz – odparł, a niezadane pytanie zawisło
między nami. Nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Chciałam tu zostać,
w tej świątecznej bańce, w tym dziwnym miejscu, o którego istnieniu nie
wiedziałam, a które pokochałam, gdy tylko odetchnęłam jego powietrzem.
Czułam, że należę do tego miejsca, że tu pasuję. Chciałam zostać z nim…
Jednak już i tak za długo tu zabawiłam. Musiałam wracać do domu.
Milczeliśmy przez chwilę, sunąc stopami przez warstewkę śniegu, która
ułożyła się równomiernie na trawniku, tworząc przed nami puszysty biały
dywan. W pewnym momencie nie zdołałam zapanować nad odruchem ciała
i czknęłam głośno. Nick wybuchł gromkim śmiechem, który poniósł się
echem przez ogród. Podejrzewałam, że w tej chwili czerwone ze wstydu
miałam nawet kolana i czubki paznokci.
– Przepraszam, za dużo zjadłam, ale wszystko było takie pyszne –
wymamrotałam z oczami wbitymi w trawnik. Nie byłam teraz w stanie
spojrzeć gdziekolwiek indziej.
– Pocałowałem cię w najlepszym możliwym momencie – zauważył Nick,
chichrając się jak szalony. – Jak mawiał Shrek: z dwojga złego lepiej tą
stroną – dodał, zaśmiewając się i niemal przykucając w rozbawieniu. Otarł
napływające do oczu łzy. – Ja na szczęście zostawiłem sobie miejsce. Mam
nadzieję, że znasz na pamięć przepis na te ciastka.
 – To właściwie jedyny przepis, który znam w całości na pamięć, jedyny,
który został mi po mojej babci. To ona mnie nauczyła je piec.
– W takim razie będę musiał cię ubłagać, żebyś je dla mnie upiekła.
Cieszyłam się, że Nick tak szybko zmienił temat po mojej wpadce sprzed
chwili. Rumieniec wstydu na moich policzkach powoli zastępowało
zaczerwienienie wywołane coraz mroźniejszymi podmuchami. Płatki
padającego śniegu z każdą minutą stawały się gęstsze i większe.
– Może kiedyś…
– Może dziś? – zaproponował, zatrzymując się przy dużych drewnianych
wrotach stanowiących najprawdopodobniej wejście do budynku, który
chciał mi pokazać.
– Dziś? – zdziwiłam się, obejmując się ramionami. Sweter, który mi dał,
był bardzo ciepły, ale marzły mi nogi w moich zielonych elfich legginsach.
– Przypominam ci, że ustaliłeś z moim ojcem, że odprowadzisz mnie
grzecznie do domu przed dziesiątą.
– I tak zrobię – zapewnił mnie. – Nie możemy zawieść Świętego
Mikołaja, bo nie przyniesie nam prezentów. – Mrugnął do mnie rozkosznie.
– Nie dam rady upiec tych ciastek w tak krótkim czasie. – Pokręciłam
głową. Jego pomysły były szalone, a może po prostu dziecinne, jakby nie
do końca wyrósł z chłopca w mężczyznę, którym był. Wysokiego,
postawnego, apetycznego mężczyznę. Zastanowiło mnie, jaki kształt mają
napięte mięśnie jego ud. Zupełnie nie wiem, dlaczego akurat ta myśl
przyszła mi do głowy, i wyrzuciłam ją z niej równie szybko, jak się
pojawiła.
– Mamy tyle czasu, ile tylko potrzebujesz. Obiecuję, że dotrzesz do
domu o wyznaczonej godzinie.
Zmrużyłam oczy, lustrując jego pewną siebie minę.
– Jesteś lekko stuknięty. Nie wiem, czy to jest urocze, czy przerażające.
– To oczywiście może być prawda – przyznał z rozbrajającym
uśmiechem, który dotarł aż do jego zielonych jak mój elfi strój oczu –
jednakże tutaj, na biegunie, czas płynie zupełnie innym tempem, wolniej
lub wcale, w zależności od potrzeb – stwierdził. Musiałam popatrzeć na
niego jak na wariata, bo szybko dodał: – Zanim wezwiesz smutnych panów
w białych kitlach i z dawką diazepamu… Pracę skończyłaś
o dziewiętnastej, prawda? – Przytaknęłam, wciąż nie wiedząc, do czego
zmierza. Westchnęłam niecierpliwie. – Potem spotkałaś mnie, przyszliśmy
tutaj, chwilę spacerowaliśmy, zjedliśmy kolację. Ile czasu minęło twoim
zdaniem? Tak mniej więcej.
– Nie mam pojęcia – odparłam zgodnie z prawdą.
– Nie musisz określać co do minuty, powiedz w przybliżeniu, ile godzin
mogło minąć, odkąd spotkaliśmy się w holu Macy’s.
– Wydaje mi się, że około dwóch, ale na pewno co najmniej półtorej
godziny.
Nick kiwnął głową na zgodę.
– Właściwie to minęły prawie trzy godziny. Trochę zeszło ci się z tym
wielkim kawałkiem placka – odparł z cwanym, choć rozbrajającym
uśmiechem, a ja fuknęłam na niego, udając złość, ale wcale zła nie byłam.
Świadomość, że minęły już trzy godziny i zaraz będę musiała wracać do
domu, sprawiła, że zamiast złości poczułam smutek. Kochałam swoją
rodzinę i uwielbiałam przebywać w domu w czasie świąt, jednak to
miejsce… Chciałam tu zostać dużej, jeszcze chwilkę lub dwie. Pooddychać
świąteczną atmosferą, nacieszyć się muzyką w moich uszach, która tak
naprawdę nie wiem jakim cudem się w nich znalazła. Domyślałam się, że
musieli tu porozstawiać jakieś głośniki czy coś… I skąd dobiegało to coraz
głośniejsze, radosne rżenie?
– Spójrz na swój zegarek.
Spełniłam jego prośbę, choć musiałam przyjrzeć się zegarkowi dłuższą
chwilę, żeby zrozumieć, co widzę. Wyświetlacz pokazywał kwadrans po
siódmej.
– Jak to zrobiłeś? – wykrzyknęłam, potrząsając nadgarstkiem. Zegarek
wskazywał tę samą godzinę, gdy ostatnio na niego patrzyłam.
– Nadal nie umiesz uwierzyć. – Nick rozciągnął usta we
wszystkowiedzącym uśmiechu i pstryknął palcami. Poczułam znajomy
powiew chłodnego wiatru, a potem… potem mogłam się zdecydować, czy
zemdleć ze strachu, zdziwienia czy zachwytu, kiedy na środku placu,
dokładnie w tym samym miejscu, w którym przed chwilą się
pocałowaliśmy, wiatr odsłonił fragment śniegu, a spomiędzy źdźbeł trawy
wychynęła mała roślinka. Najpierw pokiwała się na różne strony,
wypuszczając małe igiełki, po czym w szybkim tempie urosła do wielkości
krzaczka. Ubierała się w coraz więcej zielonych igieł, aby na koniec
osiągnąć wysokość dorodnego drzewa i pokryć się bombkami, łańcuchami
i światełkami we wszystkich kolorach tęczy. Jakbym oglądała kanał
National Geographic w przyspieszonym tempie. Zadarłam wysoko głowę,
żeby móc dojrzeć czubek choinki.
Świadomość tego, co właśnie zobaczyłam, uderzyła mnie niczym grom.
Moje myśli zawirowały jak płatki śniegu towarzyszące nam, odkąd
wyszliśmy na dwór. Łapczywie chwytałam mroźne zimowe powietrze, aż
rozbolały mnie płuca i zakręciło mi się w głowie. Smartwatch na moim
nadgarstku najpierw zwariował, nie umiejąc odnaleźć kierunku północnego,
potem naliczył osiem milionów kroków, a teraz, chociaż minęły już trzy
godziny, on wciąż wskazywał ten sam czas… Moja mina musiała być
chyba jeszcze bardziej nie z tej ziemi niż miejsce, w którym się znalazłam,
bo uśmiech na przystojnej twarzy Nicka stał się jeszcze szerszy. Mój
zegarek… on nie był popsuty! To miejsce było dziwne. To ono to sprawiło!
– To nie ma sensu. – Mój szept nie był głośniejszy od oddechu. –
Niemożliwe, żebyśmy byli…
– Powiedz to na głos – poprosił łagodnie.
– Nie jesteśmy już w New Haven – wyjąkałam, a Nick przytaknął
z powagą, ale na jego pięknych ustach błąkał się uśmiech.
– Mówiłem od samego początku…
– Ale jak? – wykrztusiłam. – Jak to się stało? Przecież dopiero co
byliśmy w miejskim parku! Czy nadal w nim jesteśmy?
– Nie do końca.
– Wytłumacz mi to! – zażądałam. – Tak, żebym zrozumiała.
– Magia świąt i odrobina zwykłej magii – odparł, jakby to była
najoczywistsza z odpowiedzi. – Biegun północny jest oczywiście
prawdziwy, jest tu tak zwany Święty Mikołaj, mamy biuro z elfami, nawet
renifery, ale… Jak by to powiedzieć… On nie jest do końca tam, gdzie
ludziom się wydaje, że jest. Na pewno nie jest na dalekiej północy, choć
w zimie mamy śnieg i mróz. Nie jest też takim miejscem, jakie ludzie
przedstawiają w swoich opowiadaniach.
 – Przecież ty tylko odsłoniłeś jakieś gałęzie, weszliśmy tu przez cholerne
krzaki!
– Jak to wyjaśnić, żebyś mogła najłatwiej to zrozumieć? To jest tak, że to
miejsce znajduje się jakby w innym wymiarze. W tym samym czasie
i przestrzeni, ale trochę gdzie indziej. Wejście do niego ukazuje się tym,
którzy wiedzą, jak je odnaleźć.
– To niemożliwe, to się nie dzieje naprawdę. To jakieś szaleństwo! Ja
oszalałam! Tak, to jest sen – mamrotałam. To musiał być sen, przecież
Święty Mikołaj nie istnieje! Co prawda co roku mój ojciec przebierał się za
niego i przekonywał dzieciaki, że to właśnie od niego dostają prezenty, ale
to był mit, baśń, bajka dla maluchów, do której w czasach internetu już
nawet kilkulatki trudno było przekonać. I do licha, co to były za dziwne
dźwięki, które dobiegały z budynku tuż obok?
– Czy to są…? – Nie byłam w stanie dokończyć i popatrzyłam na Nicka
z błaganiem o wyjaśnienia.
– To nasze renifery – oznajmił, nie czekając na ciąg dalszy mojego
pytania. – Postanowiliśmy, że skoro ludzie tak bardzo kojarzą je z naszą
pracą, to będziemy je mieli, ale wbrew powszechnej opinii nie używamy
ich do latania, choć moglibyśmy. Chodź, pokażę ci. – Pociągnął mnie za
dłoń do środka.
Zatrzymałam się jak wryta, gdy tylko otworzyły się ciężkie drzwi stajni.
Przede mną jak wół stało stado reniferów, pochrząkując, skubiąc siano
z paśników i postukując kopytami. Cholerne renifery Świętego Mikołaja!
– To jest Kometek, to Błyskawiczny. – Nick wskazywał kolejno palcem
zwierzaki, a one podnosiły głowy, jakby rozumiały, że o nich mowa. – Tam
stoi Amorek, a obok niego Złośnik, ale nie pytaj, dlaczego tak ma na imię,
bo się jeszcze wkurzy – dodał Nick, ściszając głos, a renifer, którego
wskazał, wyglądał, jakby właśnie zjadł cytrynę.
– A gdzie Rudolf? – spytałam, czując się przy tym jak totalna idiotka.
Wciąż nie mogłam uwierzyć w to wszystko, co mi się przytrafiło. Bałagan
w mojej głowie przerastał nawet ten w pokoju moich młodszych braci, a to
był nie lada wyczyn.
– Rudolf niestety odszedł zeszłej jesieni. – Nick popatrzył na mnie
smutno, ale gdy dostrzegł moją przerażoną minę, roześmiał się w głos. –
 Żartowałem! No nie patrz tak, to tylko głupi dowcip. Rudolf razem
z pozostałą czwórką jest na badaniach u weterynarza.
Nie odważyłam się spytać, skąd w innym wymiarze, czy gdziekolwiek ja
teraz do cholery byłam, wzięli weterynarza.
– Chciałabyś je nakarmić?
– Mogę? – wykrzyknęłam, a renifery zarżały wesoło, kiwając głowami
na zgodę. Kto nie chciałby nakarmić reniferów Świętego Mikołaja? Po tym
wydarzeniu już mnie chyba nic w życiu nie zdziwi. Moje przerażenie
i konsternację niepostrzeżenie zastąpiła ekscytacja. Podałam jednemu ze
zwierząt kępkę siana, a wtedy inny podszedł pod moją dłoń i potraktował ją
jak drapaczkę do grzbietu. Pisnęłam, gdy podbiegł do mnie Kometek
i ukradł mi z ręki całą przygotowaną wiązkę.
– Nie wiem, kto cię uczył karmienia reniferów, ale nie zrobił najlepszej
roboty – dowcipkował sobie Nick, wręczając mi kolejną porcję reniferowej
paszy.
– Mądrala z ciebie. Ty pewnie robisz to od dziecka. Ja miałam okazję co
najwyżej karmić królika lub świnkę morską. – Zamyśliłam się chwilę
oparta o drewnianą balustradę oddzielającą zagrodę reniferów od części dla
ludzi. Podałam siano Złośnikowi do pyska i obserwowałam, jak żuje je
z lubością. Powoli zaczynałam rozpoznawać zwierzaki i zapamiętywać ich
imiona. Nick przysunął się do mnie, stanął przy balustradzie i oparł swoje
ramię o moje. W miejscu, gdzie się stykaliśmy, moje ciało pokryła gęsia
skórka. Zastanawiałam się, czy to też część wszechobecnej magii – lub, co
bardziej prawdopodobne, magii, którą posiadał Nick – że ciągnęło mnie do
tego chłopaka jak Amorka do podanej mu właśnie wiązki siana.
– Ile ty właściwie masz lat, Nick? – spytałam niepewnie, jakbym bała się
tego, co mogę usłyszeć.
– Całkiem sporo – odparł, zerkając na mnie z ukosa. – A zresztą, jakie to
ma znaczenie? Wiek jest tylko liczbą, a czas jedynie odliczaniem
momentów. Nie jest ważne to, co było kiedyś, bo nigdy nie wróci, ani tym
bardziej to, co przed nami, bo może nigdy nie nadejść. Liczy się tylko tu
i teraz.
– Dla mnie czas ma znaczenie. Ja żyję tam, w New Haven. Nie mogę tak
jak ty zatrzymać czasu i żyć, nie myśląc o nim.
 – Mogłabyś zamieszkać tutaj. – Nachylił się ku mnie i pogładził mój
policzek.
Uśmiechnęłam się na tę absurdalną propozycję. Nawet nie wiedziałam,
gdzie właściwie było to „tutaj”.
– To jaka jest odpowiedź? – zmieniłam temat, nie chcąc nawet rozważać
takiej opcji. To miejsce było cudowne, on był cudowny, ale nie umiałabym
chyba rozstać się z rodziną. Co, jeśli on ma rację i nie zwariowałam, co,
jeśli to miejsce istnieje naprawdę i naprawdę czas płynie tu wolniej,
inaczej? Oznaczałoby to tylko tyle, że nigdy się nie zestarzeję lub stanie się
to dużo wolniej, co było kuszącą perspektywą, jednak wiązałoby się z tym,
że przeżyłabym swoją rodzinę i żyła jeszcze długo, długo po ich odejściu.
– Dokładnie sto dwadzieścia cztery – odpowiedział w końcu.
Na moment mnie zamurowało, nie miałam pewności, czy nie robi sobie
ze mnie żartów, ale gdy zerknęłam w górę i napotkałam jego poważne,
zielone, wpatrzone we mnie spojrzenie, zobaczyłam, że mówi prawdę.
Nasze włosy poruszył nagły podmuch. Przeszedł mnie dreszcz, a Nick
bez namysłu przytulił mnie do siebie, objąwszy ramionami w pasie,
zapewne żeby ochronić mnie przed wpadającym przez uchylone wrota
chłodem. Zagadką pozostawało, czy zadrżałam przez zimny wiatr, czy
zmroziła mnie perspektywa pożegnania z rodziną, a może powodem była
obecność tego niezwykłego mężczyzny.
W jego objęciach było mi błogo. Czułam się w nich szczęśliwa
i bezpieczna. To uczucie było tak silne, że miałam wrażenie, jakbym nigdy
nie doświadczyła niczego podobnego. Nie rozumiałam tego, ale chciałam
więcej. Jakby sama jego obecność sprawiała mi radość. Umościłam sobie
miejsce, tuląc się do niego silniej. Z gardła Nicka wydobył się cichy jęk,
odsunął się ode mnie, robiąc przestrzeń pomiędzy naszymi ciałami
i wpuszczając tam drażniący chłód. Nie dałam mu uciec, ponownie
przyciągnęłam go do siebie, tak było mi dobrze w jego cieple… I w tej
samej chwili, w której jego ciało zetknęło się z moim, zrozumiałam,
dlaczego się odsunął. Krew w moich żyłach zawrzała, na twarz wypłynął
szkarłatny rumieniec. Ledwo panowałam nad oddechem, który
nieoczekiwanie przyspieszył. Nick odchrząknął, ale już nie odsunął się ode
mnie. Moje biodra zafalowały zachęcone reakcją jego ciała. Nie
rozumiałam, dlaczego chciałam go tak bardzo. Czy to ta jego przystojna
twarz, czy mocne, twarde ciało, czy może uczucie upojenia i spokoju,
jakich doświadczałam, gdy stał przy mnie, a im bliżej był, tym silniej
wypełniały moje wnętrze.
– To nawet zabawne… – odezwałam się, a mój głos mnie zawiódł, gdy
Nick poruszył się nieco za mną, a ja odkryłam, że twarda wypukłość, którą
wyczuwałam, jeszcze powiększyła się i stwardniała. Poczułam jego ciepły
oddech na zmarzniętych policzkach. – To zabawne – powtórzyłam,
próbując opanować drżenie głosu – bo ja mam dwadzieścia cztery.
– To zabawne, bo nie wyglądasz na rozbawioną – sparafrazował mnie
Nick. Nazwanie gorącą atmosfery, jaka panowała teraz między nami,
byłoby czystym niedomówieniem. Czułam, że płonę. Od tak dawna nie
miałam mężczyzny w swoim łóżku, w swoich objęciach, że niemal
zapomniałam, jak to jest być z kimś tak blisko. Poruszyłam biodrami,
a z ust Nicka wydobył się głuchy pomruk, gdy zrobiłam to ponownie, jego
dłonie zacisnęły się na moich ramionach, a oddech przyspieszył, zrównując
tempo z moim.
– Powinnam już iść – jęknęłam zupełnie bez przekonania.
– Powinnaś – szepnął tuż przy mojej szyi i przywarł do niej wargami.
Całując mnie delikatnie, przemierzył drogę w górę do mojego ucha,
zagryzając zęby na jego płatku. Jego dłonie najpierw zdjęły ze mnie sweter,
a potem przesunęły się wolno po moim brzuchu, pokonując drogę do bioder
i odwracając mnie stanowczo przodem ku sobie. Nie czekał, aż
zaprotestuję, i słusznie, bo byłam tego bardzo bliska. W momencie, gdy
jego wargi ponownie dotknęły moich warg, a jego język wtargnął do moich
ust i odnalazł mój język, zatonęłam w tym pocałunku i w nim całym. Uniósł
mnie i posadził sobie na biodrach, zachęcając, abym objęła go nogami.
Poczułam, jak gorące miejsce pomiędzy moimi udami staje się jeszcze
gorętsze. Domagało się jego bliskości, domagało się dotyku, wypełnienia.
Pragnęłam go każdym fragmentem siebie, każdą komórką niepieszczonej
od miesięcy przez żadnego mężczyznę skóry. Już nie kontrolowałam
swoich odruchów, nie chciałam kontrolować. Oddałam mu władzę nad sobą
i nad tą chwilą i nie chciałam jej już nigdy odebrać. Kolejny silny dreszcz
wstrząsnął moim ciałem i tym razem nie miałam wątpliwości, co go
spowodowało. Znajomy podmuch wpadł przez uchylone drzwi stodoły.
Nick machnął od niechcenia ręką w stronę wrót, a one zamknęły się cicho,
jakby pchnięte silnym powiewem. Jak gdyby ktoś bawił się w magiczne,
wietrzne przepychanki. Nie miałam czasu zastanowić się nad tym, co
właśnie się stało, gdy Nick postawił mnie na ziemi i chwycił moją bluzę
w mikołaje, a następnie z moją pomocą przeciągnął mi ją przez głowę.
– To nie będzie nam potrzebne – wymruczał, rzucając ją w kąt na stertę
siana tuż obok swetra.
– Renifery patrzą – zażartowałam nieudolnie, chwytając łapczywie
powietrze i resztki zdrowego rozsądku.
– Niech patrzą. One są bardzo dyskretne – odrzekł i pstryknął palcami,
a światło w pomieszczeniu przygasło. Kolejne warstwy mojej odzieży
lądowały na sianie, najpierw biała koszula, potem legginsy. Gdy zostałam
w samej bieliźnie, przyklęknął przede mną. Ta jego pozycja, to dzikie,
wygłodniałe spojrzenie, jakim mnie taksował, ten tajemniczy łobuzerski
uśmiech przywoływały do mojej głowy jedynie niegrzeczne myśli, które
zaskoczyły nawet mnie samą. Niczego bardziej teraz nie chciałam niż
poczuć te wygięte bezczelnie usta na sobie, poczuć je tam na dole,
chciałam, żeby mnie smakował i lizał, żeby doprowadził mnie na szczyt
właśnie w ten sposób. Nick energicznym ruchem ściągnął swoją kurtkę, pod
którą miał tylko czarny podkoszulek. Położył kurtkę na poręczy za mną
i posadził mnie na niej. Nie protestowałam, kiedy nachylił się do miejsca
między moimi udami i odetchnął wilgotnym zapachem na moich majtkach.
Jakby wiedział, czego pragnę, jakby czytał w moich myślach.
Niepohamowany jęk rozkoszy wydarł się z mojego gardła, gdy Nick
odsunął materiał bielizny, a jego język od razu odnalazł moją łechtaczkę.
Wziął mnie całą w swoje usta i zassał mocno. Musiałam chwycić się jego
głowy, żeby nie stracić równowagi na barierce pod sobą, ale Nick trzymał
mnie za pośladki i jeszcze silniej napierał językiem. Moje nogi oparte
jedynie o niższą poręcz ogrodzenia dygotały od intensywności doznań,
oddech pędził, nagły przypływ tlenu mącił w głowie. Jego kciuk znalazł się
w miejscu, w którym przed chwilą był język, i drażnił wrażliwy punkt,
doprowadzając mnie na granicę szaleństwa. Znienacka delikatnie ugryzł
mnie w skórę na wewnętrznej stronie uda, po czym pocałował to miejsce
z czułością. Niespodziewane uczucie lęku zmieszanego z rozkoszą
sprawiło, że krzyknęłam, ale gdy Nick wsunął we mnie palec, a potem
drugi, wiedziałam już, że nie powstrzymam zbliżającego się orgazmu.
Każdy kolejny ruch jego palców w moim wnętrzu wydobywał ze mnie
głośniejsze jęki. To nie była fala zgromadzonego i powstrzymywanego zbyt
długo napięcia, to było istne tsunami uczuć i emocji, które zalało mnie
i wypełniło. Jęczałam i ciągnęłam jego gęste czarne włosy, wyłam, walcząc
z napływającymi łzami, tego było zbyt wiele, zbyt mocno, zbyt
intensywnie. Gdy już wiedziałam, że więcej nie zniosę, ostatni ruch jego
języka wydobył ze mnie długie westchnienie. Nie miałam nic więcej, nic do
oddania, siedziałam tam i drżałam, niezdolna do najmniejszego ruchu,
a Nick przytrzymał moje bezwładne ciało, żebym nie spadła z poręczy.
Poprosiłam, żeby pomógł mi z niej zejść. Złapał mnie, unosząc w swoich
ramionach, i postawił lekko na ziemi. Nie obchodziło mnie, jakiej magii
użył, żeby uczynić ten orgazm najsilniejszym, jaki przyszło mi przeżyć
w moim krótkim życiu. Włożyłam zielone ubranie elfa i naciągnęłam na nie
sweter, a światło rozbłysło z poprzednią siłą.
– To, co się stało… – zaczął niepewnie. – Nie wiem dlaczego, ale nie
umiałem się oprzeć – wyznał jakby zagubiony. Dokładnie rozumiałam,
o czym mówi. Wszystko wydarzyło się za szybko, zbyt gwałtownie, jakby
ktoś celowo pchał nas ku sobie.
– Chyba powinnam już wracać – szepnęłam, a Nick kiwnął głową na
zgodę. Przez moment wydawało mi się, że w jego pięknych zielonych
oczach widzę ten sam smutek, który pożerał moje serce.
– A chcesz już wracać…? – spytał. – Możesz zostać jeszcze trochę…
Nie chciałam. Ten wieczór, cała jego magia, cała atmosfera i ciepło,
czułam, że właśnie dobiegają końca, choć całą sobą pragnęłam, żeby trwały
wiecznie. Cierpiałam, ale wiedziałam, że właśnie nadszedł czas pożegnania.
– Będzie lepiej, jeśli odprowadzisz mnie teraz do domu –
zadecydowałam, wchodząc mu w słowo. – Choć muszę przyznać, że trochę
mi szkoda, iż nie poznałam prawdziwego Świętego Mikołaja, gdy miałam
taką okazję. – Puściłam do niego oczko, udając, że wszystko jest
w porządku. Nie było! Na szczęście Nick niczego nie zauważył
i uśmiechnął się z przekąsem.
– Właściwie to… Właściwie to poznałaś – rzekł i wolno wskazał na
siebie palcem.
– Ale… Nie rozumiem, ty jesteś taki… – jąkałam bez sensu.
– Młody?
 – Chciałam powiedzieć: stuknięty, niedojrzały, obłąkany… ale „młody”
to też dobre określenie.
Nick parsknął śmiechem, kręcąc z niedowierzaniem głową. Czy ja
właśnie nazwałam Świętego Mikołaja stukniętym?
Przeszliśmy niespiesznie przez znajomy zaśnieżony placyk, a ja
przyjrzałam się ostatni raz wielkiemu drzewu rosnącemu w centralnym
punkcie. Chłonęłam każdy szczegół, każdy krzaczek, każdy płatek śniegu.
Chciałam zachować je w swojej pamięci jak obrazy, zdjęcia z najlepszych
świąt, jakie mogłam sobie tylko wymarzyć.
– Ludzie myślą, że Święty Mikołaj to siwobrody dziadek w czerwonym
kubraku. Jak miałaś okazję się przekonać, prawda wygląda inaczej. Funkcja
Mikołaja, jak ją nazywają ludzie, jest trochę jak puchar przechodni, jak
praca, a to jest jedno ze stanowisk, na które się awansuje. Z tą różnicą, że to
stanowisko jest dziedziczone przez syna aktualnego Mikołaja, gdy osiąga
on sto lat.
– Czyli to trochę jak zasiadanie na tronie… – stwierdziłam, nie
zwalniając kroku. Miałam dziwne wrażenie, że Nick coraz bardziej się
ociąga i przytrzymuje mnie, abym szła jego tempem.
– Wolę porównanie do sztafety, ale rzeczywiście proces jest podobny do
dziedziczenia tronu. Tyle że w tym królestwie to król odwala najcięższą
robotę.
Nick objął mnie ramieniem i wolnym krokiem poprowadził w stronę
wielkiego domu i przejścia w żywopłocie, gdzie zaczęła się moja niezwykła
przygoda. Z jednej strony cieszyłam się, że będę miała okazję pożegnać się
z jego matką i jeszcze raz podziękować za kolację, ale z drugiej nie byłam
pewna, czy po tym wszystkim zdołam spojrzeć jej w oczy. Nie żeby było
mi źle czy wstyd, ale sytuacja była nieco niezręczna. Miałam nadzieję, że
renifery rzeczywiście są tak dyskretne, jak zapewniał Nick.
– A twój ojciec? Co on teraz robi? – spytałam, nie przestając się
rozglądać, nawet gdy dotarliśmy do ganku domu, który przecież już
zdążyłam dokładniej poznać.
Nick stanął przede mną, włożył dłonie do kieszeni spodni i zakołysał się
na stopach.
 – Ojciec przeszedł na emeryturę i główne obowiązki przekazał mnie, ale
wciąż nie opuszcza biura i zachowuje się, jakby dalej pełnił swoją funkcję.
– Twoja mama mówiła, że jest w warsztacie. Czy on tam wykonuje…
zabawki? – spytałam.
– W warsztacie ojciec naprawia rower – odpowiedział Nick. Dotarło do
mnie, jak naiwne było to pytanie. Zupełnie nie wiedziałam, na czym polega
jego praca. W dzieciństwie karmieni jesteśmy bajkami o Mikołaju, elfach,
warsztacie i saniach, o kominach i podrzucanych ukradkiem prezentach.
Wychodziło na to, że o prawdziwym Mikołaju wiemy tyle, co o życiu na
innych planetach. Coś tam komuś dzwoniło, ktoś coś widział, ktoś coś
dopowiedział, resztę zmyśliliśmy i tak powstała miła historyjka, którą
opowiadamy dzieciom.
– Czyli ta cała legenda o tym, że z elfami robicie zabawki i rozdajecie je
grzecznym dzieciom, latające renifery i sanie…
– Niestety nie na tym polega nasza praca. Zresztą, jak się zastanowić, to
sam nie wiem, jak to miałoby wyglądać. Mielibyśmy cały rok siedzieć przy
stołach stolarskich otoczeni małymi stworkami i w jednym końcu za
pomocą śrubokrętu i młotka składać drewniane kolejki, a w drugim szyć
szmaciane lalki i wypychać je watą?
– Kiedy tak to przedstawiasz, to rzeczywiście brzmi niedorzecznie –
przyznałam mu rację.
– Cały mit Mikołaja wziął się z małego nieporozumienia sprzed wielu,
wielu lat, ale to długa i nudna historia.
– Czyli czym ty się tak właściwie zajmujesz? – kontynuowałam swoje
przesłuchanie. Wszystko to było tak niesamowite, że nie mogłam się
powstrzymać od zadawania kolejnych pytań. Nick odpowiadał cierpliwie
i nawet z sensem, ale i tak w moim przekonaniu nie rozwikłało to choćby
części tej niezwykłej łamigłówki.
– Powiedzmy, że nadzoruję grupę dobrych duchów, które na co dzień
w sposób niezauważalny pomagają ludziom, kiedy ci tego naprawdę
potrzebują – wyjaśnił. – Ludzie, zdaje się, nazywają to „cudami”, choć nie
zawsze są to spektakularne i wielkie wydarzenia. Czasem po prostu
wskazujemy drogę. W święta mamy wyjątkowo dużo pracy.
 – A to wszystko dookoła? Te lampki, świąteczne jedzenie, wrażenie
wszechobecnego szczęścia, dzwonki, renifery?
– My tu też lubimy atmosferę świąt – odparł po prostu i nie musiał nic
więcej tłumaczyć. – Chciałbym ci coś dać. W końcu jestem Mikołajem. –
Mrugnął do mnie uroczo i wyciągnął rękę, wręczając mi coś, zanim
zdążyłam odmówić.
W mojej dłoni zabłyszczał mały srebrzysty posążek przedstawiający
cztery renifery połączone w taki sposób, że wyglądały, jakby biegły za sobą
w korowodzie.
– To taka pamiątka, żebyś o mnie nie zapomniała. Rudolf, Pyszałek,
Fircyk i Amorek – wyliczył, wskazując każdą z miniaturowych postaci.
– Dziękuję ci, jest piękny. – Mój głos znowu zadrżał. Dlaczego miałam
ochotę rozryczeć się jak dziecko? Powinnam cieszyć się z tego dnia,
powinnam być szczęśliwa…
Obejrzałam prezent i schowałam go do kieszeni zielonych spodni.
– To ja ci dziękuję, że zgodziłaś się ze mną spotkać, choć założę się, że
z początku wzięłaś mnie za niezłego świra.
– Niestety nie mogę zaprzeczyć… – spróbowałam zażartować.
– Od zawsze byłaś na mojej Liście Niegrzecznych – odparł Nick
i roześmialiśmy się równocześnie, jednak wcale nie było mi ani wesoło, ani
radośnie. – Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się spotkamy.
– To nie zależy ode mnie – odparłam. Nagle zaszkliły mi się oczy.
– Nawet nie wiesz, jak wiele zależy od ciebie – szepnął i nachylił się do
moich ust, po czym złożył na nich ciepły, słodki pocałunek.
Tylko jedna myśl krążyła teraz w mojej głowie: że wolałabym nigdy go
nie spotkać, żeby to wszystko się nie wydarzyło, żebym nigdy nie
odwiedziła tego pięknego miejsca i nie czuła tego olbrzymiego żalu, jaki
teraz rozrywał moje serce. Nick oderwał swoje usta od moich. Popatrzył
w moje oczy tak głęboko, tak spokojnie, z niepojętym dla mnie
zrozumieniem, i pstryknął palcami…
W uszach miałam jedynie to pstryknięcie i ostry, powtarzalny dźwięk
pikania jakiejś aparatury, a częstotliwość nieznośnego dźwięku
przyspieszała z każdą sekundą. Rozchyliłam powieki, ale natychmiast je
zamknęłam pod naporem bieli i oślepiającego światła. Jęknęłam z bólu.
Bolało mnie dosłownie wszystko, jednak najbardziej głowa i gałki oczne,
a ból nasilał się pod wpływem światła.
– Zgaś to światło, Rodney! – Głos mojej matki pojawił się jakby znikąd.
– Zasłońcie żaluzje! Szybko! Budzi się! – wydawała rozkazy jak rasowy
dowódca wojsk.
Pstryknięcie włącznika przyniosło nagłą ciemność pod powiekami, co
potwierdziło mi, że światło zostało zgaszone. Usłyszałam szum żaluzji,
tupot stóp, ktoś chyba przesunął krzesło, ktoś westchnął głęboko. Znowu
spróbowałam otworzyć oczy. Tym razem z sukcesem, choć wciąż
towarzyszył mi przeszywający, pulsujący ból w czaszce. W słabym świetle
dolatującym gdzieś z tyłu najpierw dojrzałam mamę pochylającą się nade
mną z zatroskaną miną, potem ojca stojącego tuż za nią, a na końcu, po
drugiej stronie łóżka, wstającego z krzesła Caleba. Rodney opierał się
o ścianę przy drzwiach, wyglądając na znudzonego, a Caleb zamiast troski
miał na twarzy minę naburmuszonego nastolatka, czyli właściwie wszystko
było po staremu. Obaj stwarzali wrażenie zupełnie zniesmaczonych faktem,
iż muszą tu być. Właśnie, gdzie ja właściwie byłam?
– Mamo? – jęknęłam i odruchowo chwyciłam się za głowę, która
pulsowała bólem. Moje palce natrafiły na jakiś materiał. Ze zdziwieniem
odkryłam, że całe moje włosy szczelnie przykrywa bandaż. – Co się stało?
Mama uśmiechnęła się wreszcie, choć pod tym uśmiechem wciąż było
widać w jej oczach przerażenie.
– Jesteś w szpitalu, Stello. Upadłaś z podestu w Macy’s. Byłaś
nieprzytomna prawie całą noc. Nic nie pamiętasz?
– Upadłam? – wydusiłam z trudem.
– Runęłaś, aż huk poszedł na całe centrum – dodał ojciec. – Nie mogłem
cię ocucić, leżałaś jak połamana, powyginana w dziwnych kierunkach.
Krwawiłaś z rany na głowie. Przez chwilę myślałem, że już… – Zakrył usta
dłonią, a w kącikach jego oczu zalśniły łzy.
– Nieźle nas nastraszyłaś, siostra – odezwał się nareszcie Rodney,
a Caleb mu przytaknął.
– Przez ciebie mama spaliła indyka – mruknął Caleb, na co brat zasadził
mu solidnego strzała otwartą dłonią prosto w potylicę.
 – Wszystko jest dobrze, tylko trochę boli mnie głowa – zapewniłam,
ignorując wygłupy braci. Widziałam, jak przejęci są całym tym zdarzeniem.
– Gdzie jest Nick? – spytałam wreszcie.
– Kto taki? – Tata spochmurniał.
Patrzyłam przez moment na zatroskane twarze rodziny i wtedy to do
mnie dotarło. Serce zaczęło mi łomotać w klatce piersiowej, co uwidoczniło
się na monitorze, a pikanie maszynerii nagle przyspieszyło. Byłam
w szpitalu, leżałam na szpitalnym łóżku, w szpitalnej koszuli,
nieprzytomna! Bóg jeden wiedział, jak długo. A Nicolas… Nick mi się
tylko przyśnił? Powinnam cieszyć się z takiego cudownego snu, czy może
bardziej z tego, że jestem cała po tak koszmarnym upadku, ale wcale nie
czułam, że mam powody do radości. To, co wydarzyło się na biegunie
północnym, było jak bajkowy sen, ale było też tak rzeczywiste jak to, że
jestem tutaj i rozmawiam z rodziną. Doświadczyłam wszystkiego każdym
zmysłem, czułam smaki, zapachy, kolory, dźwięki, dotyk ciepłych palców
na swojej skórze, pocałunki, wciąż miałam ich smak na ustach, ich
wilgoć…
– Dajmy jej odpocząć, jeszcze nie doszła do siebie – zarządziła mama,
wypychając ojca i braci z sali.
Dokładnie w chwili, gdy moja rodzina opuściła pomieszczenie, zdjęłam
klips monitorujący z palca i zerwałam się z łóżka, ale momentalnie
powróciłam na nie z jeszcze większym pulsowaniem i kołataniem
w czaszce. Ból był niemal nie do zniesienia, promieniował na szyję
i ramiona. Z trudem zbierałam myśli, ale musiałam się upewnić, musiałam
sprawdzić, potwierdzić, że to wszystko było tylko złudzeniem. Moje
spodnie i reszta stroju leżały złożone na parapecie po drugiej stronie
pokoju. Odczekałam chwilę i znowu spróbowałam się podnieść, tym razem
wolniej, jakbym miała się zaraz rozlecieć na kawałki. Przeszurałam
ostrożnie do okna, upewniwszy się, że na całej trasie mam w zasięgu ręki
coś, czego mogłabym się złapać w razie utraty równowagi. Jakaś gasnąca
iskierka nadziei we mnie podpowiadała mi, że ona tam jest, że ją znajdę,
znajdę dowód, że Nick istniał naprawdę, ale kieszenie były puste. Figurka
zniknęła. Pustka w kieszeni odzwierciedlała pustkę w mojej duszy. Byłam
wyzuta z energii i uczuć, martwa w środku, choć na szczęście całkiem żywa
na zewnątrz. Moja głowa ponownie zapulsowała kłującym bólem,
skierowałam się więc prosto do łóżka. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem
w tej chwili było zdrzemnąć się, przespać ten ból głowy i ból duszy. Sen
był remedium na wszystko. No, może nie na wszystko, ale na bardzo wiele
problemów. Wiedziałam, że gdy obudzę się później, moja naiwna dziecinna
ufność, że wydarzenia z poprzedniej nocy były choć odrobinę prawdziwe,
będzie mnie bardziej śmieszyła, niż smuciła.
Zaległam na łóżku i naciągnęłam na siebie kołdrę. Tymczasem zjawiła
się pielęgniarka, która przyniosła mi tabletki przeciwbólowe
i poinformowała, że zostanę w szpitalu do jutra na obserwacji. Czułam, jak
leki zaczynają działać, a ja odpływam w krainę, w której wszystko może się
zdarzyć. Miałam szczerą nadzieję, że ponownie spotkam tam Nicka. Choć
ten ostatni raz…
– Stella – usłyszałam głos swojego ojca przywołujący mnie znad granicy
ogarniającego mnie pomału snu. Chłodny powiew wpadł przez uchylone
drzwi. Uniosłam głowę. – Zapomniałem ci powiedzieć, że znalazłem to
w twojej kieszeni. – Włożył mi do ręki ciepły metalowy przedmiot.
Renifery w korowodzie! To był taki sam posążek. Identyczny! Przez
sekundę miałam wątpliwości, czy przypadkiem leki przeciwbólowe, które
dostałam od pielęgniarki, nie spowodowały, że ponownie mam omamy lub
śnię, ale ból w czole potwierdził, że to nie był sen.
– Rudolf, Pyszałek, Fircyk i Amorek – wyliczyłam, niemal szepcząc.
– I jeszcze jedno – odezwał się ojciec, mrużąc podejrzliwie oczy. Znałam
to spojrzenie. – Jest tu ktoś do ciebie…

Nick lubił odwiedzać markety tuż przed Gwiazdką, choć ojciec nie był
z tego faktu specjalnie zadowolony. Mawiał, że ludzie w przedświątecznym
okresie tracą poczucie rzeczywistości. Skupiają się na konsumpcji,
zakupach, sprzątaniu, a zapominają o tym, co naprawdę jest wtedy ważne.
O czasie z rodziną. Tyle że ojca Nicka, odkąd tylko chłopak sięgał
pamięcią, nigdy nie było na święta w domu. Nikt jak jego stary nie dawał
pochłonąć się pracy właśnie w tym czasie. Gdy Nick był dzieckiem, nie
miało dla niego specjalnie znaczenia to, że ojciec nie miał innego wyjścia.
Tak więc ojciec w święta skupiał się na uszczęśliwianiu wszystkich innych,
a Nick na obserwowaniu bywalców centrów handlowych
w przedświątecznej gorączce. Nawet dziś, kiedy był już dorosły i przejął
większość obowiązków związanych z prowadzeniem rodzinnego interesu,
teraz, gdy rozumiał, na czym praca ojca polega i jaka jest ważna, jego małą
tradycją pozostało wymykanie się na kilka chwil, by w przeddzień Bożego
Narodzenia poobserwować krzątających się po marketach ludzi. Pewnie
teraz, gdyby ojciec miał taką możliwość, powiedziałby Nickowi, żeby
lepiej zajął się czymś bardziej pożytecznym, jak chociażby szukaniem
dobrej żony, ale jego coś ciągnęło do tego świata. Sklepowicze, jak ich
nazywał, wydawali mu się fascynujący i tacy inni od tych, z którymi
obcował na co dzień. Biegali w różnych kierunkach, czasem całkiem bez
celu, krzyczeli, wołali się, śmiali, martwili. Byli tacy… ludzcy.
Nick co roku wybierał inne centrum handlowe, a było ich tak wiele, że
nie obawiał się, iż w jego długim życiu zabraknie mu miejsc do
odwiedzenia. W te święta market Macy’s w New Haven wyglądał wręcz
olśniewająco. Girlandy zielonego ostrokrzewu zwisały z wysokich
kanciastych kolumn, na łukach pod sufitem kołysały się błyszczące
brokatowe bombki wyglądające niczym gigantyczne winogrona, ilość
lampek ozdabiających witryny sklepowe mogłaby sprawić, że centrum
handlowe widoczne było niemal z Międzynarodowej Stacji Kosmicznej.
Zdawałoby się, że popandemiczne straty absolutnie nie dotknęły ani
sklepikarzy, ani kupujących, ale Nick wiedział, że była to tylko dobra mina
do złej gry, w którą zmuszeni byli grać ludzie.
Na szczęście w każdej takiej galerii, niezależnie od położenia, czasu czy
sytuacji politycznej na świecie, od zawsze niezmiennie wyznaczone było
miejsce dla grubawego faceta w czerwonym kubraku i z wielką białą brodą.
Nie inaczej było w New Haven. Dzieciaki tłumnie gromadziły się wokół
ogrodzonego zielonym płotkiem podestu, na którym w wielkim złotym
fotelu zasiadał Święty Mikołaj. Nick zlustrował przebranego jegomościa
i zaśmiał się w myślach na przydomek „święty” oraz na to, w jaki sposób
nowoczesna popkultura ubrała w niego tę postać. Oczywiście najbardziej
znany, ten, który rozsławił niejako tę postać i nadał jej imię „Mikołaj”, był
Mikołaj z Miry, mianowany po czasie najprawdziwszym ludzkim świętym,
ale Nick wiedział, że historia przedstawiała się zupełnie inaczej niż
w opowieściach ludzi. Przed laty z jakiegoś niewyjaśnionego powodu
w swych głowach ułożyli sobie, że tak właśnie wygląda dobry duch
zimowych świąt, i wcisnęli białobrodego dziadka z donośnym głosem
w ciężki szkarłatny strój z wielkim czarnym pasem i jeszcze większą
czapką z pomponem – kto wie czemu, niech pierwszy rzuci kamieniem –
wsadzili go na sanie ciągnięte przez renifery uzbrojone w dzwoneczki
i kazali mu – uwaga! – bezszelestnie, w środku nocy wślizgiwać się przez
wąskie kominy domów, w których najczęściej palił się przecież ogień, aby
tam, pod choinką, niepostrzeżenie, jak gdyby nigdy nic, zostawiać prezenty
dla dzieci. Cóż za ludzki ironiczny patetyzm, przepleciony potencjalnym
okrucieństwem wobec biednego pulchnego starowiny. Na całe szczęście to
była tylko legenda, mit, dziecięce wyobrażenia i sny, ale na Boga, czemu
niby miał służyć jego czerwony strój, skoro ponoć miał nie dać się dostrzec
na białym śniegu? A dzwonki reniferów, skoro miał się poruszać
bezszelestnie i nie dać się przyłapać? Ludzie są tacy zabawni i nielogiczni,
pomyślał Nick. I właśnie za to ich kochał.
Tak więc w Macy’s w New Haven tradycyjnie, jak co roku, gruby pan
w nieokreślonym wieku, stylizowany jednak na wiekowego dziadka,
z doczepioną wacianą brodą, pocący się w bijącym po oczach czerwonością
stroju zasiadał na wielkim krześle na środku podestu. Wokół niego
w podekscytowaniu dreptały w miejscu małe nóżki dzieci chętnych
wyjawić mu, co pragną dostać pod choinkę w tym roku. A że słuchanie
dziecięcych próśb jest wyczerpujące dla starszawego pana w za grubym
kombinezonie, do pomocy zawsze ma odziane w zielone kubraczki elfy.
Nick zastanawiał się, kto chciałby wykonywać tak ciężką i niewdzięczną
fuchę. Pobieżnie naliczył, że Mikołaj z New Haven dorobił się aż czterech
nieszczęśliwców, prawdopodobnie niezbyt zadowolonych ze stanowiska,
jakie piastowali, być może ciut zażenowanych swoimi strojami,
a najprawdopodobniej po prostu zmuszonych przez swoją sytuację
materialną do imania się każdego zajęcia, jakie było dostępne. Początkowo
trudno było się zorientować w liczbie elfów, bo zielone postacie biegały
między dziećmi, dzwoniąc dzwonkami przy czapkach i mówiąc
śmiesznymi głosikami niczym postacie z kreskówek. Najważniejsze jednak,
że dzieciom się podobało. Jeden z elfów wyglądał inaczej niż inne i od razu
przykuł uwagę Nicka. To była dziewczyna, właściwie kobieta, w wieku
około dwudziestu kilku ludzkich lat, nie za wysoka, smukła, kształtna,
gdzie trzeba, w zielonej bluzie, o ironio – w mikołaje, w zielonej czapce,
spod której wystawały długie do łopatek, brązowe jak futro renifera proste
lśniące włosy. Nick oparł się o filar obok stoiska z zegarkami i założył ręce
na piersi. Przy ladzie z czasomierzami jakaś kobieta wybierała prezent dla
męża. Nick pomyślał, że mąż będzie zadowolony z wyboru, i delikatnie
nakierował kobietę na właściwy model, ale wciąż nie umiał wyrzucić
z głowy pytania, jaki kolor oczu może mieć brązowowłosy elf. Czy także
zielone, jak jego oczy i jak bluza, którą nosiła, czy może brązowe jak
poranna herbata z mlekiem? Dziewczyna lawirowała pomiędzy dziećmi,
rozmawiała z nimi i rozdawała im coś, co z tej odległości wyglądało na
zbyt mocno przypieczone ciastka. W przeciwieństwie do innych elfów
uśmiechała się szeroko i szczerze. To podskakiwała w rytm kolęd, to kucała
przy którymś z dzieci i pokazywała na brodatą landrynkę na środku sceny,
a dzieci chichotały radośnie, klaszcząc w małe rączki. Płynęła pomiędzy
drobnymi postaciami zwinnie, miękko, jej ruchy były nieziemsko delikatne,
jakby nie ludzkie. Gdyby nie zaokrąglone uszy, Nick pomyślałby, że
mogłaby być prawdziwym elfem, bo tylko one poruszały się w taki sposób.
Była ładna, nawet piękna, choć nie klasycznie, bardziej jak dziewczyna
z sąsiedztwa, typowa Amerykanka, ale raczej nie jak królowa balu
absolwentów z filmów z lat dziewięćdziesiątych, a jak jej najlepsza
koleżanka. Zawsze w cieniu, choć zwykle ładniejsza od popularnej
kompanki i zdecydowanie mądrzejsza. Lekko pucołowate policzki
dziewczyny zaokrąglały się jeszcze bardziej, a oczy zwężały się nieco, gdy
jej twarz rozjaśniał uśmiech. Nick skupił się na chwilę i już wiedział. Stella,
jej imię było zwiewne i lekkie jak jej ruchy. Dziewczyna spojrzała w jego
stronę i na sekundę zatrzymała na nim wzrok, zupełnie jakby była w stanie
go dojrzeć, ale szybko przeniosła uwagę na czekających w kolejce
rozbawionych małych ludzi. Popatrzę jeszcze chwilę, pomyślał Nick.
Jeszcze tylko minutkę i wracam, bo pewnie już mnie szukają…

CIASTECZKOWE RENIFERY STELLI

2 szklanki mąki pszennej

0,5 szklanki mąki ziemniaczanej
0,5 szklanki cukru pudru
1 kostka margaryny do pieczenia
3 żółtka
Krem czekoladowy (na przykład nutella)
 Czerwone (lub kolorowe) czekoladowe draże

Mąkę mieszamy na blacie z cukrem pudrem. Schłodzoną margarynę kroimy

na osiem części i dużym nożem siekamy z mąką, aż składniki się połączą.
Dodajemy żółtka i zagniatamy ciasto, aż stanie się jednolite. Owijamy folią
i schładzamy w lodówce minimum pół godziny. Gotowe ciasto dzielimy na
cztery porcje. Wałkujemy na cienkie placki, nie grubsze niż pół centymetra,
i wycinamy szklanką ciastka. Ciasto można podsypywać mąką, aby nie
lepiło się do wałka. Robimy wszystko dość szybko, bo jeśli tłuszcz
w surowym cieście się rozpuści, ciasteczka podczas pieczenia mogą stracić
ładny kształt. Pieczemy je około 10 minut na blasze wyłożonej papierem do
pieczenia w 180°C, do uzyskania brązowego koloru. Ciastka łączymy po
dwa, przekładając je kremem czekoladowym (ja najczęściej wybieram
nutellę). Na wierzchu patyczkiem lub wykałaczką rysujemy czekoladą
reniferowe poroża, oczka i przyklejamy czerwone cukierkowe nosy (na
przykład z cukierków M&M’s). Pyszności!
13 grudnia, piątek
Na dwunastą w południe zwołano jakieś pieprzone zebranie w sali
konferencyjnej, a ja siedzę właśnie w łazience, zapierając tę cholerną plamę
z kawy na swojej bluzce. Mam jeszcze chwilę, aby doprowadzić się do
porządku. Patrzę na efekt swoich wysiłków: plama zniknęła, ale za to przód
bluzki mam cały mokry. No pięknie. Wystąpię na zebraniu jako miss
mokrego podkoszulka. Dziadek będzie zachwycony.
– Szlag! Cholerna kawa! – syczę, aby choć odrobinę sobie ulżyć.
Zakładam pospiesznie bluzkę i przeglądam się w lustrze. Jestem więcej
niż pewna, że mój wygląd ucieszy wszystkich moich kolegów z pracy.
Wszystkich z wyjątkiem szefa…
Pracuję w magazynie motoryzacyjnym jako asystentka redaktora
naczelnego, którym jest nikt inny jak… mój własny dziadek. Dziadek
odgrywa w moim życiu bardzo ważną rolę. Po śmierci rodziców, którzy
zmarli, kiedy miałam dziesięć lat, to właśnie on stał się najbliższą mi osobą.
Wychowywał mnie, stworzywszy ciepły i wspierający dom. Był przy mnie,
kiedy okazało się, że Karol, rzekoma miłość mojego życia, po trzech latach
małżeństwa okazał się parszywym wiarołomnym gnojkiem, który zdradzał
mnie jeszcze przed ślubem. I tak oto w wieku trzydziestu trzech lat
zostałam rozwódką. Zjawiłam się wówczas pod drzwiami dziadka
z walizką w ręku. Mam serdecznie dość przedstawicieli płci męskiej i tego
buchającego z nich na wszystkie strony testosteronu. Wcześniej
pracowałam w dziale reklamy firmy zajmującej się dystrybucją systemów
klimatyzacyjnych, w tej samej zresztą co Karol. Po rozstaniu z nim nie
miałam, rzecz jasna, ani ochoty, ani tym bardziej siły codziennie oglądać
jego zdradzieckiej facjaty, musiałam więc zmienić pracę. Z pomocą od razu
przyszedł mi dziadek i zaoferował etat u siebie. Z początku nie miałam
zamiaru przyjmować jego propozycji, bo po pierwsze, praca w zespole
składającym się z samych mężczyzn nigdy nie była moim marzeniem, a już
szczególnie nie na tym etapie życia, a po drugie, ja nie mam bladego
pojęcia o samochodach! Oczywiście jak każdy przeciętny obywatel
posiadam prawo jazdy, zasilam również budżet państwa, płacąc co jakiś
czas drobne mandaty, ale praca w gazecie o motoryzacji? Nonsens! Niestety
po wielu tygodniach pełnego zapału i determinacji aplikowania na różne
stanowiska poległam i zatrudniłam się u dziadka, co oczywiście miało być
tymczasowe, a okazało się rozwiązaniem na dłużej.
Patrzę na zegarek.
– Jasna cholera!
Jestem już dobre pięć minut spóźniona. Pięknie! Po prostu wspaniale.
Nie dość, że wpadnę, sapiąc i dysząc jak po ostrym treningu kardio, to
jeszcze wszyscy uczestnicy zebrania będą mogli podziwiać mój falujący
biust w koronkowym biustonoszu prześwitujący pod mokrą bluzką.
Wypadam z łazienki i ruszam biegiem do sali konferencyjnej. Tak jak
przypuszczałam, kiedy otwieram drzwi, wszystkie spojrzenia kierują się
w moją stronę. Wejście godne celebrytki wkraczającej na czerwony dywan.
Kilku kolegów gwiżdże z entuzjazmem, na co ja zakładam ręce na piersi,
próbując zakryć najwięcej, jak się da.
Dziadek na chwilę przerywa swoją wypowiedź, odwraca się i patrzy na
mnie ze zdziwieniem.
– Wszystko w porządku, Wiki? – pyta.
– Tak. Miałam… eee… taki mały, maleńki wypadek.
– Dobrze, siadaj, dziecko. – Jak on może w taki sposób zwracać się do
mnie przy ludziach?!
Szybko namierzam wolne miejsce i przeciskając się przez zgromadzony
tłumek, w końcu docieram do celu i opadam na krzesło. Dziadek
odchrząkuje, ściągając uwagę zebranych z powrotem na siebie, za co jestem
mu wdzięczna, i kontynuuje.
– Teraz już chyba nikogo nie brakuje? A więc, jak wspomniałem, w tym
roku obchodzimy jubileusz trzydziestolecia naszej gazety. Pierwszy numer
ukazał się dokładnie dwudziestego grudnia, dlatego z tej okazji
przygotowałem dla was coś specjalnego.
W sali rozlegają się przejęte szepty. Wszyscy chcą się w końcu
dowiedzieć, co takiego wymyślił mój dziadek. Mnie samą zżera ciekawość.
Nie pisnął ani słowa, trzymając nas wszystkich w niepewności do ostatniej
chwili. Oczywiście każdy z nas ma swoją teorię. Jedni liczą na podwyżkę,
inni na bony świąteczne, a jeszcze inni sądzą, że wyprawimy wystawny bal,
taki z wielką pompą. Okazało się jednak, że nikt nie zgadł, co takiego
wykombinował nasz naczelny.
– Ciii. – Dziadek próbuje uciszyć gwar panujący na sali. – Mogę?
Dziękuję. Nie będę trzymał was dłużej w napięciu. – Robi efektowną
pauzę, posyłając zebranym szeroki uśmiech. – W poniedziałek o siódmej
rano wszyscy stawiacie się na zbiórce przed budynkiem spakowani na
tygodniowy wyjazd integracyjny… w góry! – Ostatnie słowa akcentuje
klaśnięciem w dłonie. – Proszę, to są foldery informacyjne, zapoznajcie się
z nimi. Mam nadzieję, że wszystko będzie dla was zrozumiałe. Wynająłem
cały pensjonat, więc miejsca będzie pod dostatkiem. Liczę na
stuprocentową frekwencję! Aha, jeszcze jedno – dziadek lekko puka się
w czoło, przypomniawszy sobie coś – po zebraniu wszyscy macie wolne!
Lećcie się pakować i do poniedziałku!
Siedzę z rozdziawionymi ustami. Jaki znowu tygodniowy wyjazd
integracyjny?! W ekipie dwudziestu mężczyzn?! Nie! To jakiś koszmar.
– Wiki, zamknij buzię, bo wyglądasz… No wiesz… – Ktoś udziela mi
dobrej rady. Patrzę na Leszka z działu reklamy i mrugam kilkakrotnie.
Przymykam usta.
– Spadaj! – odwarkuję i wstaję. Kieruję się do gabinetu dziadka. Muszę
jak najszybciej wyjaśnić całą tę niedorzeczną sytuację. Wpadam do niego,
darowawszy sobie pukanie.
– Dziadku, słuchaj…
– Dziecko, co się stało z twoją bluzką? Litości, czy ty nie wiesz, że
pracujesz z mężczyznami?
Przewracam oczami zirytowana. Jasne, że wiem! Zdążyłam zauważyć.
– Posłuchaj, ten wyjazd… – zaczynam.
– Porozmawiamy o tym w domu. Teraz masz wolne, idź i ogarnij sobie
jakieś zakupy przed wyjazdem. Zdaję sobie sprawę, że jako kobieta
potrzebujesz więcej czasu na skompletowanie całej niezbędnej garderoby
i pakowanie, ale spokojnie, tym razem możesz sobie odpuścić szpilki
i sukienki. Nie będą ci potrzebne.
– Dziadku, nie rozumiesz…
– Załatwiłem ci apartament w oddzielnym skrzydle. Będziesz miała
więcej prywatności. Cieszysz się?
 – Ja nie mogę jechać – wyrzucam z siebie w końcu. – Zrozum, to będzie
męski wyjazd, będę wam tylko przeszkadzać.
– Dziecko…
– Nie jestem dzieckiem! – krzyczę. Mam już dość.
– Wiki… istny wulkan energii z ciebie, zupełnie jak Krysia.
– Proszę, nie zaczynaj. Nie próbuj mnie zmiękczyć wspomnieniami
o mamie. To ci się nie uda! Nie tym razem!
Dziadek śmieje się w głos. Lubi się ze mną droczyć. Tak szczerze muszę
przyznać, że los podarował mi chyba najbardziej zajebistego
i wyluzowanego dziadka, jaki był dostępny na tej planecie. Niedawno
skończył osiemdziesiąt lat, a wygląda, jakby miał o dobrych dziesięć
wiosen mniej. Jest wysportowany i dobrze ubrany. Pasuje idealnie do
swojego stanowiska. No i oczywiście jeździ odjazdowym sportowym
wozem, za którym wszyscy się oglądają. Jego sposób bycia i charyzma
przysparzają mu licznych fanów, zarówno płci żeńskiej, jak i męskiej.
Kiedy już mam wysunąć kolejną porcję argumentów przeciwko swojemu
udziałowi w wyjeździe, słyszymy pukanie i do środka wchodzi przyjaciel
dziadka, pan Mirek.
– Stachu! Brachu! – śmieje się.
– Mireczku!
Dziadek wstaje zza biurka i rusza koledze na spotkanie. Witają się
serdecznie, poklepując się po plecach, a ja wciąż stoję na środku gabinetu
i zrezygnowana wypuszczam powietrze z płuc. Super, to sobie pogadałam
z dziadkiem.
– Wiki, pamiętasz mojego kolegę Mirka? – pyta on uprzejmie.
– Tak, pewnie. Jak mogłabym zapomnieć. – Uśmiecham się do gościa.
– Zaprosiłem go na nasz wyjazd. I żebyś już więcej nie marudziła, Mirek
zabierze ze sobą swoją wnuczkę, Monikę. Będzie ci raźniej.
– Dziadku…
– Dobra, dosyć już. Smęcisz jak stara tetryczka. Dziadku i dziadku. Idę
z Mireczkiem na lunch, a tobie radzę jechać się pakować. Znając twoje
zdolności, to i tak połowy rzeczy zapomnisz.
 Obaj w dobrych humorach opuszczają pomieszczenie, zostawiając mnie
w nim zrezygnowaną i złą. Dlaczego nie umiem odmawiać temu staremu
zgredowi? Tupię nogą ze złości. Zapowiada się długi tydzień. Nie tylko
będę musiała znosić męskie fochy, jeszcze na bank odmrożę sobie tyłek. Po
prostu ubaw po pachy! Wzdycham i ruszam do wyjścia.

14 grudnia, sobota
Wczoraj po powrocie z pracy długo czekałam na dziadka. Chciałam
z nim porozmawiać i wyperswadować mu pomysł swojego uczestnictwa
w tym całym męskim cyrku. Niestety koło dwudziestej drugiej moje ciało
poddało się i zasnęłam. Dziś kiedy wstaję, już go nie ma. Dzwonię do
niego, ale dostaję tylko SMS-a, że jest na zakupach z Mirkiem i że wróci
wieczorem. Wspaniale. Wychodzi na to, że nie mam innego wyjścia jak
wziąć się za pakowanie. Nigdy nie lubiłam tego robić. Biorę do ręki kartkę
i długopis i zaczynam tworzyć listę rzeczy potrzebnych na wyjazd. Kiedy
kończę, jest przerażająco długa. Przeglądam ją jeszcze raz, ale wszystko, co
na nią wpisałam, jest po prostu niezbędne. W końcu jadę tam na cały
tydzień. Wyciągam z szafy walizkę i zaczynam wkładać do niej ubrania,
bardzo szybko jednak brakuje mi w niej miejsca. A muszę przecież jeszcze
zmieścić spodnie narciarskie i kurtkę na zmianę. Wyciągam drugą walizkę,
ciut większą, i wypycham ją po brzegi spodniami, swetrami i bluzami. Do
trzeciej, najmniejszej, pakuję wszystkie niezbędne kosmetyki. Zadowolona
z siebie ustawiam wszystko w przedpokoju. Żeby uczcić koniec roboty,
zamawiam pizzę i oglądam, chyba już po raz setny, swój ulubiony film Top
Gun z moją platoniczną miłością, którą jest Maverick.
Nagle słyszę jakiś rumor w przedpokoju. Zrywam się z fotela, strącając
pudełko po pizzy. Musiałam przysnąć; na telewizorze miga ekran końcowy,
a za oknem jest już ciemna noc. Włączam lampkę i ruszam w kierunku,
z którego rozległ się hałas.
– Jasny szlag! Czy ktoś w tym domu chce mnie zabić?! Co to jest, do
jasnej cholery?!
Zapalam światło w przedpokoju i zamieram przerażona. Dziadek siedzi
na podłodze, trzymając się za nogę, i klnie, na czym świat stoi.
– Wiki, czyś ty zwariowała? Po jaką cholerę to tutaj poustawiałaś?!
Musisz zawieźć mnie na pogotowie, coś mi się stało w stopę.
 – Co?! – Siadam obok dziadka. – Pokaż.
Zerkam i od razu widzę, że sytuacja jest nieciekawa. Gołym okiem
widać, że dziadek nie pohula na stoku.
– Kurwa mać – wyrywa mi się.
– Wiki! – gani mnie dziadek.
– No co? Złap się mnie, pomogę ci wstać.
Kuśtykamy do samochodu i ruszamy do najbliższego szpitala.
Zapowiada się długa i ekscytująca noc.

15 grudnia, niedziela
Wracamy dopiero nad ranem. Prowadzę dziadka do jego pokoju
i pomagam mu wygodnie się ułożyć. Niestety diagnoza jest taka, jak się
spodziewałam: złamanie. Złamanie śródstopia konkretnie. Noga dziadka
została unieruchomiona na sześć tygodni w gipsie, a on sam dostał surowy
przykaz, żeby ją oszczędzać. Przysiadam na jego łóżku i głaszczę go po
dłoni. Jest mi strasznie przykro, bo czuję, że to wszystko przeze mnie.
– Przepraszam – mówię. – Dziadku, tak mi przykro.
– Daj spokój, dziecko. Trudno, stało się.
– Ale co będzie z wyjazdem? Przecież już wszystko opłacone.
– Jak to co? Ja sobie tutaj zostanę, Mirek mi pomoże. A ty pojedziesz
i wszystkiego dopilnujesz.
– Przestań. Przecież powinnam się tobą opiekować, a nie wyjeżdżać! To
jakiś absurd!
– Ja sobie dam radę, a ty musisz jechać. W ten sposób mi pomożesz.
Pamiętaj, jesteś za wszystko odpowiedzialna, w końcu piastujesz funkcję
mojej asystentki. – Uśmiecha się i puszcza do mnie oko. – I rozchmurz się,
bo nie do twarzy ci z tym nosem na kwintę. – Głaszcze mnie czule po
policzku.
– Możesz przestać sobie żartować? Dziadku, to poważne złamanie, a ty
sobie dowcipkujesz. Jesteś niemożliwy – ganię go.
– Słuchaj. Zorganizowałem ten wyjazd dla całego zespołu i nie mogę go
tak po prostu odwołać. Musisz mi pomóc wyjść z tego wszystkiego
z twarzą. – Znów się uśmiecha.
 – Wiesz, irytujesz mnie, ty stary zgredzie. – Tym razem i ja się śmieję.
– Widzisz? Od razu jesteś piękniejsza – mówi zadowolony dziadek.
Kocham tego człowieka jak nikogo innego na świecie, od śmierci
rodziców i babci jest dla mnie wszystkim, ale czasami mam ochotę go po
prostu udusić gołymi rękoma. Dziadek doskonale zdaje sobie sprawę, że nie
potrafię mu odmówić, i wykorzystuje to przy każdej okazji. Niestety to
cholerne złamanie oznacza, że definitywnie straciłam szansę na wykręcenie
się z wyjazdu.
Całuję dziadka w czoło, okrywam go kołdrą i zaciągam rolety, żeby mógł
się porządnie wyspać. Sama idę pod prysznic, aby zmyć z siebie całe
napięcie. Stoję pod strumieniami wody i zastanawiam się, czy dobrze robię.
Miałabym zostawić połamanego dziadka samego. No, może nie tak całkiem
samego, ale mnie przy nim nie będzie. Ten wyjazd od samego początku
wydawał mi się marnym pomysłem. Cały tydzień w grupie mężczyzn,
którzy potrafią rozmawiać jedynie o szybkich i drogich samochodach,
laskach i MotoGP. Swoją drogą, może to moja szansa? Może uda mi się
przeżyć coś… niezwykłego? Od rozstania z Karolem unikam mężczyzn jak
ognia, ale może wreszcie przyszedł czas na zmiany? Od rozwodu miałam
dwóch kochanków, ale to były jednorazowe przygody, które skończyły się,
zanim na dobre się zaczęły. Coraz bardziej brakuje mi kogoś, z kim
mogłabym spędzać wolne chwile, kogoś, kto dałby mi czułość i bliskość.
A najbardziej brakuje mi seksu, takiego dobrego, rozładowującego napięcie
po całym ciężkim dniu, seksu, od którego można się uzależnić. Oszukuję
sama siebie, że nie potrzebuję mężczyzny, w głębi serca zaś czekam na
światełko, które rozjaśni mrok. Moje myśli wciąż krążą wokół tego jednego
tematu. Pragnę czuć się potrzebna i kochana. Delikatne łaskotanie w dole
brzucha sprawia, że zaciskam uda. Fala gorąca zalewa mnie od środka i nie
ma to związku z temperaturą wody lecącej z deszczownicy. Moje ciało
domaga się pieszczot i chwili zapomnienia. Zaczynam delikatnie głaskać
swoją rozpaloną skórę, wyobrażając sobie, że stoję w objęciach mężczyzny.
Muskam szyję i wrażliwe miejsce tuż za uchem. Czuję, jak z każdą chwilą
rośnie we mnie pożądanie, jak moja cipka zaczyna przyjemnie pulsować,
domagając się dotyku. Opuszkami palców zataczam delikatne kręgi wokół
swoich sutków, oddycham coraz głębiej. Wiem, że sama muszę rozładować
to napięcie, już nie jestem w stanie przestać. Żałuję, że nie wzięłam ze sobą
pod prysznic prezentu od Sylwii, swojej przyjaciółki. W dniu, w którym
orzeczono mój rozwód, dostałam od niej najwspanialszą rzecz, jaką
stworzono dla kobiety: wibrujący stymulator łechtaczki. Istny cud techniki.
Trudno, w tej chwili musi mi wystarczyć dłoń. Jedną ręką pieszczę swoje
piersi, a druga wędruje po brzuchu w kierunku miejsca, które najbardziej
domaga się dotyku. Odnajduję wrażliwy punkt i zaczynam go pobudzać.
Woda przyjemnie pieści moją skórę, a ja przymykam powieki
i przypominam sobie przystojnego chirurga z izby przyjęć, który tak
profesjonalnie zajął się dziadkiem. W wyobraźni moje dłonie należą do
pana doktora, który fachowo bada każdy centymetr mojego ciała. Kiedy
fala gorąca zalewa mnie od środka, uginają się pode mną nogi, a ja niemal
tracę równowagę. Opieram jedną rękę o ścianę, żeby nie upaść, drugą
przyciskam mocniej do łechtaczki. Orgazm sprawia, że zaczynam drżeć. To
doznanie na moment pozbawia mnie tchu, a potem pomału ustaje.
Otwieram oczy. Jestem w swojej łazience, pod prysznicem, sama. Czuję
przyjemne odprężenie. Orgazm, nawet taki, który dało się sobie samemu,
jest lekiem na całe zło. Uśmiecham się i pełna nowej energii zakręcam
wodę. Wychodzę spod prysznica i okrywam się ręcznikiem. Przecieram
dłonią zaparowane lustro i spoglądam na swoje odbicie. Mam zarumienione
policzki i błyszczące oczy. Wyglądam naprawdę nieźle. Tak, najwyższy
czas zacząć cieszyć się życiem. Brać z niego pełnymi garściami. Wycisnąć
jak cytrynę. Pospiesznie wycieram całe ciało i idę do łóżka, żeby choć
trochę się przespać. W końcu od poniedziałku będę musiała godnie
reprezentować firmę, a worki pod oczami nie ułatwią mi tego ani trochę.

16 grudnia, poniedziałek
Przekazuję ostatnie wskazówki panu Mirkowi, który będzie opiekował
się dziadkiem, po czym, zapakowawszy do bagażnika swoje trzy
nieszczęsne walizki, wsiadam do samochodu. Do samochodu dziadka,
dodajmy gwoli ścisłości. Tak, staruszek uparł się, abym jechała jego
superodjazdową bryką, bo po pierwsze jest bezpieczniejsza, a po drugie
prezentuje się godniej niż mój siedmioletni minivan. Jest w tym trochę
racji, dlatego nie dyskutowałam z nim zbyt długo.
Rozsiadam się wygodnie, włączam płytę swojego ulubionego Michele’a
Morrone, w nawigacji wpisuję adres pensjonatu i ruszam na spotkanie
z przygodą.
 Po ponad sześciu godzinach jazdy i przejechaniu czterystu trzydziestu
kilometrów docieram na miejsce. Po drodze zachwyciły mnie zmieniające
się krajobrazy, widoki były naprawdę niezwykłe. Już tak dawno nie byłam
w górach, a do tego warszawska zima nas raczej nie rozpieszcza. Może to
i dobrze? Nienawidzę zimna i śniegu, ale niewykluczone, że tu, w tym
miejscu, pokocham tę porę roku na nowo.
Nawigacja poprowadziła mnie na obrzeża Zakopanego. Zatrzymuję się
przed pensjonatem Przy Kominku i spoglądam na niego oczarowana;
kompletnie nie spodziewałam się ujrzeć czegoś tak niezwykłego! Jestem
pod wielkim wrażeniem. Hotelik zbudowano z drewnianych bali i na
białym tle wygląda fenomenalnie, wręcz bajkowo. Już na pierwszy rzut oka
widać, że jest raczej kameralny; w środku znajduje się zapewne nie więcej
niż kilka pokoi. Niedziwne, że dziadek na nasz pobyt zarezerwował cały ten
przybytek.
Wysiadam z samochodu i na rozgrzanej twarzy czuję mroźny powiew.
Rozglądam się dokoła, ale nigdzie nie dostrzegam busa, którym miała
przyjechać reszta pracowników. Może to i lepiej; rozejrzę się najpierw
spokojnie sama. Zakładam kurtkę oraz czapkę i ruszam w stronę wejścia,
słuchając, jak pod butami przyjemnie skrzypi śnieg. Staję przed drzwiami,
odwracam się za siebie i zamieram z wrażenia. Pensjonat znajduje się na
skraju wielkiej polany pokrytej lśniącym w słońcu, zmrożonym śniegiem.
W oddali zaś widzę góry. Ta panorama idealnie nadawałaby się na
widokówkę z podpisem „Pozdrowienia z Tatr”. Coś niesamowitego.
– Jak pięknie… – szepczę.
– Prawda? Ja też zakochałam się w tym widoku – słyszę za plecami.
Odwracam się przodem do siwowłosej kobiety, która wita mnie szerokim
uśmiechem.
– Dzień dobry, jestem…
– Tak, wiem, kochana. Wiktoria Kamas. Ja nazywam się Kalina Górska,
witam w naszym pensjonacie. Twój dziadek o wszystkim mnie uprzedził.
Swoją drogą, jaki pech z tym wypadkiem! Bardzo mi przykro, że nie będę
mogła go poznać. Razem z moim mężem Michałem tak się na to
cieszyliśmy… – Składa ręce jak do modlitwy i kontynuuje: – Mam
nadzieję, że wszystko skończy się dobrze. Twój pokój już czeka. Będzie ci
u nas wygodnie. Dziadek prosił, aby przeznaczyć dla ciebie pokój
w oddzielnym skrzydle, tuż obok jego pokoju. W zaistniałej sytuacji jego
pokój zajmie wnuk pana Mirka.
Matko święta! Ta babka ma taki słowotok, że ciężko za nią nadążyć.
– Przepraszam, ale coś musiało się pani pomylić. To wnuczka.
– Słucham?
– To wnuczka ma przyjechać. Wnuczka. Pana Mirka. Monika.
– Nie. Dziś, jak z nim rozmawiałam, to powiedział… A zresztą… –
Macha ręką. – Zresztą nieważne. Pewnie coś pomieszałam. Chodź,
dziecko, nie stójmy tak na tym mrozie. Zaparzę ci herbaty z imbirem
i pomarańczą. Jest idealna na rozgrzewkę.
Prowadzi mnie do środka i sadza przy wielkim stole w jadalni.
– Proszę, rozgość się, zaraz przyniosę herbatę.
Nie czekając na moją reakcję, znika w kuchni, a ja zostaję sama. Mam
chwilę, aby się rozejrzeć. Nagle słyszę samochód przed domem. Podchodzę
do okna. Obok bmw mojego dziadka parkuje czarny mercedes. No, no,
ciekawa jestem, kto tu przyjechał taką bryką. Dowiaduję się chwilę później.
Z auta wysiada dobrze zbudowany brunet ubrany w jeansy i bluzę
z kapturem. Od razu rusza do środka. Jakoś nie mam ochoty na spotkanie
twarzą w twarz z tym facetem. Od samego patrzenia robi mi się gorąco.
– Halo, jest tu kto? – słyszę jego głos i obtupywanie butów ze śniegu. –
Mogłabyś się odezwać, kiedy wołam. – Wchodzi do jadalni i od razu mnie
atakuje. – Słyszysz mnie? Do ciebie mówię.
Patrzę na niego, nie wierząc własnym uszom.
– Słucham?! – pytam, wstając. – A kim ty jesteś, żeby tak traktować
kobietę? Co? I od kiedy jesteśmy na ty? Nie przypominam sobie, żebym
znała takiego buraka. – Szturcham go lekko palcem w pierś.
– Pani Wiktorio, herbatka – mówi gospodyni, wchodząc do jadalni. –
O, dzień dobry, pan jest zapewne wnukiem pana Mirka? Mateusz
Kamiński, zgadza się? Kalina Górska, bardzo mi miło.
Biorę łyk magicznej rozgrzewającej herbatki, a usłyszawszy, kogo mam
przed sobą, parskam nią na… wnuka pana Mirka. Co tu jest grane, do jasnej
cholery?! Jaki wnuk?! A gdzie Monika?! No tak, to pewnie sprawka
mojego cudownego dziadka.
 – Ej, mogłabyś uważać z łaski swojej? Oplułaś mnie!
– Och, wasza książęca mość, proszę mi wybaczyć! – syczę do niego. –
Pani Kalino, mogłaby pani pokazać mi mój pokój? – zwracam się do
gospodyni. Mam dość tego wszystkiego.
– Tak, zaprowadzę państwa. Państwa pokoje są w jednym skrzydle.
– Nasze? Czyli mam rozumieć, że będę miała pokój obok tego…
– Ej, licz się ze słowami, mała! – przerywa mi Mateusz.
Patrzę na niego z żądzą mordu w oczach. Jakim cudem ta kreatura jest
wnukiem uroczego i uprzejmego pana Mirka?
– Słuchaj – podchodzę do niego i spoglądam mu z bliska w oczy – nie
wiem, kto cię tu zaprosił, ale radzę ci nie wchodzić mi w drogę.
Zrozumiałeś?
W odpowiedzi on uśmiecha się kpiąco, a ja czuję jeszcze większą
wściekłość. Co za kutas!
– Nie wiedziałem, że pan Staszek ma taką charakterną wnusię.
Prycham i odwracam się do niego plecami. Dupek! Idę za panią Kaliną.
Kiedy docieramy na miejsce, gospodyni mówi:
– Tu są te pokoje. Oba są takie same, z widokiem na góry. Proszę sobie
wybrać.
W tym samym momencie oboje łapiemy za klamkę drzwi do pokoju
po lewej stronie. Kiedy nasze dłonie się spotykają w tym przelotnym
dotyku, czuję, jak przez moje ciało przechodzi dziwny prąd. Szybko
zabieram rękę, co wywołuje ironiczny uśmiech na jego twarzy.
– Nie słyszałeś, że damom się ustępuje?
– Słyszałem. Jak pojawi się jakaś w okolicy, to proszę, daj mi znać. –
Puszcza do mnie oko i zwraca się do pani Kaliny: – Dziękuję pani, na
pewno będzie mi w tym pokoju bardzo dobrze.
Otwiera drzwi i wchodzi do środka, nie oglądając się za siebie.
Bezczelny! Gotuję się ze złości. Muszę koniecznie zadzwonić do dziadka
i pozbyć się tego typa! Nie mam zamiaru spędzić ani chwili dłużej
w obecności tego ogra! Patrzę na uśmiechniętą panią Kalinę.
– Oj, dzieci, dzieci. – Kiwa głową i oddala się, zostawiwszy mnie samą.
 Wzdycham i wchodzę do pokoju po prawej. Na szczęście to, co zastaję
w środku, zachwyca mnie na tyle, że na moment zapominam o swoim
aroganckim sąsiedzie. Mój pokój nie jest maleńka klitką, lecz przestronnym
trzydziestometrowym apartamentem z wielkim tarasowym oknem,
z którego rozciąga się wspaniały widok na góry! Wielkie łóżko kusi, aby
zanurzyć się w pościeli i oddać błogiemu lenistwu. Siadam na jego brzegu,
biorę do ręki poduszkę i wtulam w nią twarz. Jest tak miękka i pachnąca, że
od razu czuję się jak w domu. Postanawiam wyjść na taras. Otwieram drzwi
i wciągam w płuca mroźne górskie powietrze. Słońce przyjemnie grzeje.
Rozkładam ramiona na boki, przymykam oczy i rozkoszuję się chwilą.
Nagle tuż obok słyszę chrząknięcie.
– Oj, przepraszam, nie chciałem ci przeszkadzać.
Odwracam się i widzę, że bezczelny typ, którego miałam nieprzyjemność
poznać przed chwilą, siedzi sobie wygodnie na moim tarasie, zakłócając
moją magiczną chwilę.
– Co ty tu robisz?! – pytam.
– No widzisz, jak by ci to wytłumaczyć? – Udaje, że zastanawia się przez
chwilę. – Mieszkam. Tuż za ścianą.
No tak. Nasze pokoje sąsiadują ze sobą i mają wspólny taras. Fukam
wściekła i wracam do środka, odprowadzana salwą jego donośnego
śmiechu. Chwytam za telefon.
– Dziadku, do jasnej cholery, możesz mi z łaski swojej wytłumaczyć, co
ten cały Mateusz robi na naszym wyjeździe integracyjnym, i to w pokoju
obok mojego?! O ile mnie pamięć nie myli, to miała być Monika! Kobieta!
A nie ten nadęty goguś!
– Dzień dobry, dziecko – wita mnie dziadek i słyszę, że się uśmiecha. –
Cieszę się, że już zdążyłaś poznać Mateusza.
– Cieszysz się? Ty się cieszysz? Słuchaj, nie taka była umowa!
– Najwidoczniej coś pokręciłem, przepraszam. Musisz mi wybaczyć, nie
te lata.
– Nie denerwuj mnie! – Tupię ze złości nogą. – Wybieraj, albo ja, albo
ten zadufany w sobie przystojniaczek!
– Przystojniaczek? Chyba go polubiłaś? – stwierdza raczej, niż pyta.
 – Polubiłam? Nie żartuj sobie! Jest bezczelny, niewychowany i uważa się
za pępek świata! To, że ma zgrabny tyłek, nie zwalnia go z przyzwoitego
zachowania, które nakazują podstawowe normy społeczne. Których on
najwidoczniej nie zna! I przy całym szacunku, jaki mam dla pana Mirka,
oświadczam, że nie spędzę w towarzystwie jego wnuka ani minuty dłużej!
Słyszysz?!
– Halo, Wiki… Halo, jesteś tam…?
I w tym momencie rozlega się sygnał przerwanego połączenia. No
wspaniale! Po prostu cudownie! Po chwili przychodzi SMS: „Daj mu
szansę, to dobry chłopak”. O losie! W co ja się wpakowałam?!

Wieczorem
Po mojej rozmowie z dziadkiem do pensjonatu przyjechali pozostali
pracownicy. Część z nich udała się na odpoczynek, inni od razu ruszyli
zwiedzać okolicę. Ustaliliśmy, że spotkamy się wszyscy na kolacji
o godzinie dziewiętnastej.
Dziesięć minut przed umówionym czasem wkładam czarne jeansy, biały
top i granatowy sweter. Związuję swoje czarne włosy w kucyk, nakładam
lekki makijaż i ruszam do jadalni. Pani Kalina naprawdę się postarała; stół
jest zastawiony lokalnymi specjałami. W powietrzu unosi się zapach
słynnej kwaśnicy, za którą osobiście nie przepadam, ale jej aromat jest
nawet całkiem apetyczny.
– O, pani Wiktoria. Wszystko w porządku?
– Tak, dziękuję. Proszę mi mówić po imieniu. Wiki. – Wyciągam do
gospodyni rękę.
– Kalina. Zaraz wypijemy za to, kochaniutka, ale póki panów jeszcze nie
ma, to pozwolisz, że dokończę rozstawiać półmiski.
– Może pomogę?
– Nie, no co ty. Siadaj sobie.
Nagle za plecami słyszę, że do jadalni wchodzą moi koledzy z firmy. Na
szczęście nigdzie nie widzę nadętego Mateusza. I bardzo dobrze,
przynajmniej nie zepsuje mi dzisiejszego wieczoru.
– Siadajcie – zapraszam. – Jak już wiecie, w związku z nieszczęśliwym
wypadkiem redaktor naczelny nie mógł się wybrać na nasz jubileuszowy
wyjazd. Musicie zadowolić się moim towarzystwem.
– Wikuniu, skarbeńku, z tobą to i na koniec świata – żartuje Piotrek.
– Nie pozwalaj sobie, bo zarobisz żółtą kartkę. – Grożę mu palcem. –
Dziękuję wszystkim za przybycie, mam nadzieję, że będziecie się świetnie
bawić, a po powrocie wasze żony i dziewczyny nie urwą wam… czegoś. –
Wszyscy się śmieją. – Tak że panowie, grzecznie mi tutaj. Mamy
wykupione karnety narciarskie na każdy dzień, dostaniecie również
wejściówki na basen. W planach są także kulig i ognisko, dokładny termin
zostanie podany później. Postarajcie się, proszę, nie spóźniać na posiłki. To
chyba tyle. Życzę wam dobrej zabawy.
Muszę przyznać, że z każdą kolejną godziną i kolejnym kubkiem
grzanego wina coraz bardziej lubię tych facetów. Rozmawiamy i śmiejemy
się, nie przejmując się niczym. Jedzenie jest wyśmienite, obawiam się
tylko, że po tygodniu takiego stołowania się będę o co najmniej jeden
rozmiar większa… Cóż, coś za coś. Koło północy, kiedy czuję, że mam już
dość, wstaję i na chwiejnych nogach ruszam do swojego pokoju. Otwieram
drzwi i ściągam buty, na nic więcej niestety nie mam siły. Nie myślę o tym,
że jutro od rana będę umierać z powodu kaca ani że będzie mi niewygodnie
spać w jeansach. Odgarniam pachnącą i miękką kołdrę i przytulam głowę
do poduszki. Jest mi tak przyjemnie. Pościel pachnie tak dobrze… Pachnie
mężczyzną… Tak, tym pyskatym i seksownym mężczyzną… Wiki, to tylko
sen… Zasypiam z uśmiechem na ustach.

17 grudnia, wtorek
Potworny ból rozsadza mi głowę, w ustach mam istną Saharę. To jest
właśnie ta chwila, w której żałuję każdej wypitej kropli alkoholu. Czuję,
jakbym pod powiekami miała pełno piasku. Powoli uchylam powieki
i mrugam kilkakrotnie. Nie wierzę w to, co widzę! Obok mnie leży… jakiś
facet! Podrywam się jak oparzona do pozycji siedzącej i naciągam na siebie
kołdrę, tym samym ściągając ją z niego. Moim oczom ukazuje się
seksowny tyłek w czarnych bokserkach. Gościu leży obok mnie bez
koszulki i najspokojniej w świecie sobie śpi. Rozglądam się dokoła. Jestem
w swoim pokoju. Skąd, do cholery, w moim łóżku wziął się ten
mężczyzna?! Jasna cholera, co ja wczoraj nawywijałam? Kompletnie nic
nie pamiętam. Kiedy nieznajomy przekręca się twarzą w moją stronę,
zamieram. To Mateusz! W dodatku ubrany w same bokserki, które idealnie
podkreślają jego męskie atrybuty. Wpatruję się w mięśnie na jego brzuchu,
które pracują miarowo przy każdym oddechu. Dlaczego on musi być taki
przystojny? I czemu matka natura obdarzyła go takim idealnym ciałem?
Gdzie na tym świecie jest sprawiedliwość? Oblizuję spierzchnięte wargi
i wciąż gapię się na niego w osłupieniu. Zabiję go! Jakim prawem wszedł
do mojego pokoju i do mojego łóżka? Staję na podłodze i kiedy rozglądam
się dokładniej, zdaję sobie sprawę, że to nie on pomylił pokoje, tylko ja!
– Brawo, Wiki – gratuluję sobie szeptem.
Gdzie ja miałam głowę? Co za cholerne upokorzenie! A może on nie
zauważył, że tu spałam? Wymknę się po cichu i nic się nie wyda. Odkładam
powoli kołdrę na łóżko, zgarniam po drodze swoje buty i wychodzę na
korytarz. Mam nadzieję, że zrobiłam to na tyle cicho, iż nie obudziłam
śpiącego królewicza. Wchodzę do siebie i szybko zamykam drzwi. Opieram
się o nie plecami i śmieję się z siebie.
– Kretynka – mówię. – Mistrzyni pakowania się w kłopoty.
Podchodzę do stolika, biorę z niego butelkę wody i gaszę pragnienie.
Rozbieram się i idę pod prysznic. Przed oczami wciąż mam apetyczne ciało
macho zza ściany. Zastanawiam się, jaki jest w łóżku, czy czuły
i romantyczny, czy może władczy i stanowczy? Obie wersje kochanka
o takich wdziękach przyjęłabym z otwartymi ramionami. Momentalnie
pragnę sprawdzić i przekonać się na własnej skórze, co taki facet ma do
zaoferowania kobiecie. Myję dokładnie całe ciało. Wychodzę spod
prysznica, owinąwszy się przyjemnym, puchatym ręcznikiem. Szczotkuję
zęby, aby pozbyć się paskudnego posmaku z ust, i uśmiechnięta wychodzę
z łazienki. Zamieram w pół kroku. Na moim łóżku, w tych zajebiście
seksownych bokserkach, leży Mateusz.
– Co ty tutaj robisz? – pytam osłupiała.
– Leżę.
– To widzę, ale dlaczego w moim łóżku?!
– Myślałem, że skoro ty spałaś w moim, to ja mogę teraz trochę poleżeć
w twoim. Zamienianie się jest fajne, nie sądzisz?
Rozdziawiam w oszołomieniu usta. Moje nadzieje, że niczego nie
zauważył, właśnie zostały pogrzebane.
 – Słuchaj, rozumiem, że ci się podobam, bo w końcu kawał zajebistego
faceta ze mnie, ale czy łaskawie mogłabyś przymknąć swoją śliczną buzię?
Bo widzisz, maleńka – wstaje i podchodzi do mnie, a ja wciąż gapię się na
niego i nie mogę wydusić z siebie ani słowa – patrząc na ciebie, mam tylko
jedno skojarzenie, ale chyba nie powinienem się z nim w tej chwili
zdradzać.
Dotyka delikatnie mojej brody i przymyka mi usta. Przełykam ślinę
i zwilżam językiem zaschnięte wargi. To, co się w tej chwili dzieje w tym
pokoju, to jakiś totalny absurd. Stoję w samym ręczniku naprzeciwko
prawie nagiego faceta, który działa mi na nerwy jak mało kto.
Mateusz nachyla się, zakłada mi kosmyk włosów za ucho i szepcze:
– Jeżeli jeszcze raz obliżesz w ten sposób swoje seksowne usteczka, nie
będę mógł dłużej być dżentelmenem. To samo tyczy się twoich odwiedzin
w moim łóżku. Czuj się zaproszona, ale następnym razem musisz się liczyć
z tym, że nie będę trzymał rąk przy sobie.
Wymija mnie i wychodzi. A ja stoję sparaliżowana, z walącym sercem.
Co to było, do jasnej cholery? Co tu się przed chwilą wydarzyło? Czy ten
facet ze mną flirtował? Wkurzając mnie przy okazji nieludzko swoim
cwaniackim zachowaniem. Kretyn! Myśli, że skoro wygląda, jakby
wyrzeźbił go sam Michał Anioł, to wolno mu odstawiać takie numery?
Wściekła wybiegam z pokoju i bez pukania wparowuję do niego. Niestety
wybrałam raczej kiepski moment. Mateusz akurat w tej właśnie chwili,
kiedy pojawiam się nieproszona, ściąga swoje bokserki, ukazując mi tym
samym swoją nabrzmiałą erekcję. Staję jak wmurowana.
– Mam się odwrócić? Czy może wolisz popatrzeć na niego? – Wskazuje
palcem na swoją męskość.
Unoszę wzrok i patrzę mu oczy, które mają w sobie dziwny blask.
Przechyla lekko głowę.
– To jak? Idę po prysznic, chcesz się przyłączyć?
Znowu przełykam ślinę i oblizuję wargi. A on nagle rusza do mnie
szybkim krokiem i wyrzuca z siebie:
– Ostrzegałem cię, maleńka.
Jednym ruchem zrywa ze mnie ręcznik. Wpija się w moje usta i zaczyna
namiętnie całować. A robi to tak, że tracę zdrowy rozsądek. Czuję jego
twardy członek między swoimi udami. Zaczynam delikatnie się o niego
ocierać, pragnąc poczuć go w środku. On jedną ręką łapie mnie za włosy
i odchyla moją głowę do tyłu, całuje szyję, drugą przytrzymuje mnie za
plecy. Rozpływam się w jego ramionach. Topię jak lód. Łapię go za
pośladki i delikatnie paznokciami przejeżdżam w górę pleców. On jeszcze
bardziej napiera na mnie swoim penisem. Jęczę, pragnąc go coraz silniej.
Wtedy Mateusz przerywa na moment, podchodzi do szafki przy łóżku
i wyciąga prezerwatywę. Łapie mnie za rękę i prowadzi w stronę łazienki.
Nie protestuję. Odkręca wodę, ustawia odpowiednią temperaturę, nakłada
gumkę i wchodzi pod prysznic. Robi to wszystko powoli, patrząc mi
w oczy. Zagryzam dolną wargę i nie zastanawiając się ani sekundy dłużej,
wchodzę za nim. Mateusz bierze mnie w ramiona i przyciska do ściany.
Chwyta moje udo i unosi nogę do góry. Oplatam nią jego biodro. Napiera
na mnie i jednym sprawnym ruchem wchodzi we mnie. Odchylam głowę
do tyłu i wbijam paznokcie w jego plecy. Zaczyna rytmicznie się poruszać,
dając nam obojgu dziką przyjemność. Jego wielkość idealnie pasuje do
mnie, perfekcyjnie trafiając w ten najczulszy punkt. Przy każdym pchnięciu
moje ciało dostaje nową, coraz większą porcję rozkoszy. To jest
niesamowite. Czuję, że nadchodzi ten najważniejszy moment, i gonię za
nim. Łapię Mateusza mocniej za pośladki, dociskając go do swojej
łechtaczki, i ten ruch powoduję lawinę, która uderza w moje rozpalone
ciało. Orgazm jest tak intensywny, że tracę równowagę. Czuję, jak nogi
uginają się pode mną. Przytrzymuję się jego ramion, zębami lekko
przygryzam jego szyję. Mateusz mruczy z dziką satysfakcją i łapie mnie za
pupę. Dociska mnie do ściany i zaczyna pieprzyć naprawdę mocno. Nagle
nadchodzi druga, jeszcze intensywniejsza fala rozkoszy. Łapię go za głowę
i dochodząc, jęczę i wzdycham tak głośno, że mam wrażenie, iż słyszy nas
cały pensjonat.
– O tak, maleńka – szepcze Mateusz.
Nagle czuję, jak jego penis twardnieje jeszcze bardziej. Mateusz z całej
siły wbija się we mnie i dochodzi, dysząc z głową wtuloną w moje piersi.
Przygryza leciutko jeden z sutków, a po chwili pieści go językiem.
Delikatnie ciągnie mnie w dół, wciąż trzymając mnie w ramionach.
Siedzimy na posadzce wtuleni w siebie i wsłuchujemy się w szum wody.
Pierwsza podnoszę wzrok i spoglądam na niego. Tysiące myśli kotłuje
się w mojej głowie. Emocje, jakie mi towarzyszą, są tak sprzeczne, że się
w nich gubię. Kompletnie nie wiem, co myśleć ani jak się zachować, ale
jego uśmiech jest dla mnie jak drogowskaz.
– Głodna? – pyta i całuje mnie w czoło. Zaskakuje mnie tym gestem. –
Chyba musimy wstać – śmieje się.
– Chyba tak. Która godzina? Zdążymy na śniadanie?
– Nie wiem. A jak nie, to będzie twoja wina.
– Co proszę? Chyba żartujesz? – Uśmiecham się.
– Nie – droczy się. Widzę, że jest zadowolony. – To przez twoje
zachowanie.
– Znowu to robisz!
– Co?
– Drażnisz mnie!
Szturcham go lekko w bok. A on… obejmuje dłońmi moją twarz i całuje
mnie czule.
– Złośnica. Złośnica, która zajebiście smakuje.
Ponownie się rozpływam. Nie tylko jest nieziemsko przystojny, ale
potrafi też zaczarować mnie słowami.
Wstajemy, okrywamy się ręcznikami i wychodzimy z łazienki.
– Pójdę się ubrać – mówię, kierując się do drzwi.
– Mnie tam twoja golizna nie przeszkadza.
– Tobie nie, ale pozostałym…
– Myślę, maleńka – nie daje mi dokończyć – że pozostałym twój wygląd
również by nie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie, uznaliby to za świetny
bonus do śniadania.
– Bonus? – śmieję się.
– Tak, ja już swój dostałem i liczę na więcej.
– Na taki bonus, mój drogi, trzeba sobie zasłużyć. – Coraz bardziej
podoba mi się takie przekomarzanie.
– Co ty nie powiesz… – Podchodzi do mnie tak blisko, że czuję jego
oddech na skórze. Przejeżdża palcem po moim ramieniu, wywołując u mnie
tym gestem przyjemne mrowienie. – Jeżeli w tej chwili nie wyjdziesz,
obawiam się, że będziesz musiała zapomnieć o śniadaniu…
– Wiesz, w sumie to nie jestem bardzo głodna… – odpowiadam
kokieteryjnie.
W jego oczach pojawia się błysk, a na ustach zadowolony uśmieszek.
Jednym ruchem odrzuca swój ręcznik i nim zdążę cokolwiek powiedzieć,
pociąga również za mój. Nadzy i znów spragnieni kładziemy się na łóżku.
– Tym razem będę robił wszystko powoli i delikatnie – szepcze, całując
moją szyję. – Chcę odkryć każdy twój zakamarek, posmakować każdego
miejsca na twoim ślicznym ciele, maleńka.
Wiję się, leżąc pod nim, a on, tak jak obiecał, pieści mnie namiętnie,
całując każdy centymetr mojego ciała. Odchodzę od zmysłów. Mateusz
rozpala mnie jak żaden inny mężczyzna. Moja skóra płonie, chcąc więcej
i więcej. Ja chcę więcej. Moja cipka pulsuje, domagając się rozkoszy.
Zaczynam się o niego ocierać, prowokuję go. Mateusz bezbłędnie odczytuje
moje pragnienia. Wchodzi we mnie i rozpoczynamy nasz taniec od nowa.
Po wszystkim zasypiamy wtuleni w siebie. Po kilku godzinach budzi nas
pukanie. Mateusz wstaje, wciąga bokserki i uchyla drzwi.
– Przepraszam, panie Mateuszu, że niepokoję, ale nie pojawił się pan na
śniadaniu. Zaraz podaję obiad i chciałam sprawdzić, czy wszystko
w porządku.
– Tak, dziękuję, pani Kalino. Za chwilę zejdę.
– A tak przy okazji. Martwię się o Wiki. Jej również nie było na
śniadaniu, w pokoju chyba też jej nie ma. Nie zauważyłam, kiedy
wychodziła. Nie odbiera telefonu.
– Widziałem się z nią. Na pewno pojawi się na obiedzie.
– Ooo – dziwi się gospodyni. – Skoro tak, to już nie przeszkadzam.
Mateusz zamyka drzwi i kładzie się obok mnie. Odgarnia moje włosy
z czoła i czule głaszcze po policzku. Jego pieszczoty przerywa głośne
burczenie w moim brzuchu. Śmiejemy się.
– Okej, rozumiem. – Mateusz podnosi ręce w geście kapitulacji. – Nie
mam więcej pytań. Nie wyganiam cię, ale chyba jednak musisz iść się
ubrać.
 – No wieem… – Przeciągam się, zsuwając przy tym kołdrę.
Jego oczy znów błyszczą niebezpiecznie. Patrzy na mnie, uśmiechając
się pod nosem.
– Rozumiem, że obiad też możemy sobie darować? – pyta.
– Nie! – krzyczę i zabieram jego kołdrę, po czym owijam się nią
szczelnie. Wstaję i biegiem ruszam do swojego pokoju.
Ubieram się, myśląc o tym, że kompletnie straciłam głowę i zdrowy
rozsądek. Nasze pierwsze spotkanie, które można zaliczyć do najbardziej
nieudanych w dziejach ludzkości, doprowadziło do dzikiego seksu pod
prysznicem. Kto by pomyślał? Muszę koniecznie wypytać dziadka
o Mateusza.

18 grudnia, środa
Przebudzam się nad ranem wtulona w ciepłą kołdrę i w męskie ramię. Po
wczorajszym obiedzie i dwugodzinnym spacerze wróciliśmy prosto do
łóżka, w którym spędziliśmy resztę wieczoru i całą noc. Czuję każdy
mięsień w swoim ciele. Nigdy w życiu nie zaliczyłam takiego maratonu
w łóżku. Liczba przeżytych orgazmów przerosła moje oczekiwania.
Przekręcam się i przyglądam śpiącemu Mateuszowi. Co ja tak w ogóle
o nim wiem? Dziadek wspomniał przez telefon, że miał ostatnio jakieś
problemy i ten wyjazd miał być dla niego odskocznią. Nie mam jednak
bladego pojęcia, o co konkretnie chodzi. Nie chciałam wypytywać dziadka,
żeby nie pomyślał sobie Bóg wie czego.
Z rozmyślań wyrywa mnie zaspane „dzień dobry”.
– Hej – odpowiadam. – Głodny? Może tym razem zejdziemy na
śniadanie?
– Możemy, bo musisz mieć siły. Zabieram cię na spacer. Zaplanowałem
nam cały dzień.
– Okej, choć nie jestem pewna, czy mam się bać, czy cieszyć.
Nachyla się nade mną, nakrywając mnie swoim ciałem, i składa na moich
ustach czuły pocałunek.
– Bać? Ze mną nic ci nie grozi.
– Będę o tym pamiętać.
 – Wiki…
– Tak?
– Bo widzisz…
Przerywa nam dzwonek jego telefonu.
– Przepraszam, muszę odebrać.
– Jasne, pójdę się ubrać.
W swoim pokoju zastanawiam się, kto mógł dzwonić do niego o tak
wczesnej porze. Musi to być ktoś ważny, skoro Mateusz odebrał,
przerywając naszą rozmowę. Czy powinnam się martwić? W sumie nie
powinnam mieć żadnych oczekiwań. Połączył nas tylko przelotny romans,
nic więcej. Fakt, polubiłam Mateusza, ale przecież my się w ogóle nie
znamy. Nic o sobie nie wiemy. Nie wolno mi inwestować w tę znajomość
zbyt dużo, to powinna być relacja bez emocjonalnych zobowiązań. Ale czy
ja tak potrafię? Czy dam radę?
Ubieram się i schodzę do jadalni. Witam się z kolegami i dołączam do
nich przy stole. Czekam na Mateusza. Niestety mijają minuty, a on się nie
pojawia.
– Wiki, lecisz z nami na narty? – pyta Kuba.
– Dzięki, ale to nie moje klimaty.
– Eee, no co ty! Daj spokój, no chodź przynajmniej raz! Załatwimy ci
najprzystojniejszego instruktora! – dowcipkuje Bartek.
– Albo nie! Chodźmy na basen! Chętnie zobaczę twoje bikini – dorzuca
swoje trzy grosze Leszek.
Rzucam mu mordercze spojrzenie, a on, nie przejmując się tym w ogóle,
posyła mi całusa. Kręcę głową z uśmiechem. Ci faceci są niereformowalni.
Po śniadaniu wszyscy rozchodzą się do swoich pokoi. Siedzę samotnie,
popijając kawę. Zastanawiam się, co mogło zatrzymać Mateusza. Czy
powinnam iść do niego? Sprawdzić, co się stało? Nie, to byłoby głupie. Nie
mogę zachowywać się jak zakochana nastolatka. Wstaję od stołu i kieruję
się do swojego pokoju. W progu wpadam na zdenerwowanego Mateusza.
– Wiki… – mówi. – Przepraszam, ale muszę wyjechać.
– Jasne, rozumiem – odpowiadam trochę zbyt pospiesznie. Wcale nie
rozumiem!
 – Problemy w firmie. Obiecuję, że załatwię wszystko i wrócę jak
najszybciej.
– Słuchaj, nie musisz mi niczego obiecywać – mówię, siląc się na
swobodny ton. – Jesteśmy dorosłymi ludźmi i to, co się wydarzyło…
Nie jest mi jednak dane dokończyć swojej wypowiedzi. Mateusz zamyka
mi usta delikatnym pocałunkiem. Jego wargi powoli, zmysłowo dotykają
moich. Czuję, jak bez słów próbuje przekazać mi swoje emocje. Kiedy
przestaje, opiera swoje czoło o moje i obejmuje dłońmi moją twarz.
– Wiem, że nie muszę. Ale chcę. I choć jestem mężczyzną z krwi i kości
i jak przystało na prawdziwego samca, wstydzę się swoich uczuć, to chcę,
abyś wiedziała, że traktuję cię poważnie. – Całuje mnie czule w czoło. –
A teraz naprawdę przepraszam, ale muszę jechać wyprostować pewne
sprawy.
Zostawia mnie samą i wychodzi. Słyszę, jak odjeżdża spod pensjonatu.
No cóż, widocznie tak musiało być. Samotność to dla mnie nic nowego.
Powinnam chyba ją polubić i zaakceptować fakt, że będzie mi towarzyszyć
jeszcze długo, być może już zawsze. Postawmy sprawę jasno: nie mam
szczęścia w miłości.
– Wiki? Co tak stoisz? – Z zamyślenia wyrywa mnie pytanie
przechodzącego korytarzem Kuby.
– Właśnie się zastanawiam, co tu robić. Moje plany uległy zmianie –
mówię szczerze.
– No, kochana – odpowiada ucieszony – było mówić tak od razu. Chodź
– bierze mnie za rękę – zapewnię ci ekstrarozrywkę.
W sumie co mi szkodzi? Lepsze to niż samotne użalanie się nad sobą
w pokoju.

Wieczorem
Po kilku godzinach spędzonych na nauce jazdy na nartach – najpierw na
oślej łączce, a później na prawdziwym stoku – idziemy z Kubą na kolację.
Przyznaję, że przed tym wyjazdem w góry zamieniłam z nim nie więcej niż
kilka zdań, tymczasem okazało się, że przy bliższym poznaniu chłopak
bardzo zyskuje. Restauracja, którą zaproponował, znajduje się na
Krupówkach i jest strzałem w dziesiątkę. Wystrój lokalu zachwyca mnie do
tego stopnia, że daję się namówić na zjedzenie słynnej jagnięciny po
góralsku i wypicie kilku kubków grzańca, po których czuję się przyjemnie
zrelaksowana. W restauracji zadbano o świąteczny nastrój, który dodaje
temu miejscu jeszcze więcej uroku. W rogu sali stoi piękna duża choinka,
jej gałęzie błyszczą setkami białych lampek. Zachwycona nie mogę
oderwać od niej oczu.
Kiedy wracamy taksówką do pensjonatu, myślę o tym, jak miło
spędziłam dzień. Jestem bardzo zmęczona, a wypite wino przyjemnie grzeje
mnie od środka. Opieram głowę o ramię Kuby i przymykam oczy. Przez
cały dzień ani razu nie pomyślałam o Mateuszu. On nie dał znaku życia,
pomimo iż obiecał zadzwonić. Trudno. Widocznie tak musi być. Przyjmę tę
kolejną porażkę z godnością.
Gdy docieramy na miejsce, Kuba, jak na dżentelmena przystało,
odprowadza mnie do pokoju. Stojąc pod drzwiami, ziewam rozdzierająco,
dając mu jasno do zrozumienia, że dzisiejsze spotkanie uważam za
zakończone. Dziękuję mu i chwytam za klamkę.
– Wiki…
Odwracam się w jego stronę.
– Tak?
– Ja też dziękuję i… – robi krok do przodu – mam nadzieję, że… jutro
również mogę liczyć na twoje towarzystwo.
– Cóż, nie mam specjalnych planów, tak że…
Przerywa mi, całując mnie delikatnie w kącik ust.
– Dobranoc.
– Dobranoc – odpowiadam i speszona uciekam do swojego pokoju.
Ściągam kurtkę i buty, zastanawiając się, jak to się stało, że w ciągu kilku
dni zainteresowało się mną aż dwóch mężczyzn. Przecież nie jestem jakaś
wyjątkowa. Nie wyróżniam się niczym szczególnym wśród innych kobiet.
Mój wygląd nie zwala z nóg. Muszę jednak przyznać, że bardzo mi się
podoba to męskie zainteresowanie.

19 grudnia, czwartek
Święta zbliżają się wielkimi krokami. Cieszę się, że za dwa dni wrócę do
domu, do dziadka, że wspólnie, jak co roku, ubierzemy choinkę
i usiądziemy przy wigilijnym stole.
 Zakładam ciepły sweter, bo temperatura na zewnątrz spadła o dobrych
kilka stopni. Nie przeszkadza mi to jednak zupełnie. Kiedy zamykam drzwi
swojego pokoju, ktoś kładzie mi rękę na ramieniu. Podskakuję
przestraszona.
– Ej, spokojnie, to tylko ja. Przyniosłem śniadanie, pomyślałem, że
zjemy razem. – Kuba stoi przede mną, trzymając tacę zastawioną
pysznościami. Uśmiecham się do niego.
– Pewnie. Chodź.
Otwieram drzwi i wchodzimy do środka. Siadamy pod dużym oknem
tarasowym i jedząc, podziwiamy panoramę gór.
– Gotowa na kolejny dzień szusowania?
– Jasne! – odpowiadam. W sumie dlaczego nie?
– Tylko ubierz się ciepło, bo zrobił się tęgi mróz. Pięknie tu masz.
– Dzięki. Trzeba przyznać, że pani Kalina się postarała. Dostałam
najlepszy pokój. Ten widok zaraz po przebudzeniu… Bajka!
– A te drzwi obok? – pyta Kuba.
Wzruszam ramionami. Nie chcę mówić o lokatorze sąsiedniego pokoju.
Co miałabym o nim powiedzieć? Kim dla mnie jest?
– To znajomy mojego dziadka – wyjaśniam, nie mijając się z prawdą. –
Musiał wyjechać.
– Serio? To może ja się tam przeniosę – śmieje się Kuba. – Miałbym
o wiele bliżej do ciebie.
– Myślę, że dwa dni przed wyjazdem nie ma sensu robić pani Kalinie
kłopotu z zamianą pokoi.
– Dwa? Myślałem, że wyjeżdżamy w sobotę…
– Wy tak. Możecie zostać do soboty, ale ja wracam jutro.
– No co ty? A kulig? Przecież na jutro mamy zarezerwowane sanie. Nie
możesz wyjechać. Wiki, proszę cię.
– Zastanowię się – mówię wymijająco.
Po śniadaniu i kawie Kuba zamawia taksówkę, którą jedziemy na stok.
Gotowy sprzęt już na nas czeka, a moim instruktorem jest, tak jak wczoraj
zresztą, Kuba. Bawimy się świetnie, a mnie z każdą kolejną godziną idzie
coraz lepiej. Spodobała mi się jazda na nartach!
– Dobra, świetnie, a teraz powoli, pługiem. Hamuj! – instruuje mnie
Kuba, kiedy zjeżdżam wprost na niego. – Wiki! Hamuj!
Nie udaje mi się wyhamować i wpadam wprost w jego ramiona. Oboje
lądujemy na śniegu, zaśmiewając się jak dzieci.
– Trzeba było powiedzieć, że na mnie lecisz – żartuje.
– Oj, no co ty. Tak od razu? – śmieję się.
Nagle Kuba poważnieje. Patrzy na mnie, odpina mi kask i odkłada go na
bok. Dalej wszystko toczy się tak szybko, że nie mam czasu na
zastanowienie. Przysuwa mnie bliżej siebie i całuje. Smakuje miętą. Jego
usta są ciepłe i przyjemnie mnie rozgrzewają. Choć nie tak jak usta
Mateusza…
– Możecie się przesunąć? Tarasujecie przejazd – słyszymy tuż nad
swoimi głowami.
Odrywamy się od siebie i wstajemy, otrzepując się ze śniegu.
– Przepraszam, ale próbuję poderwać tę dziewczynę – tłumaczy się
łobuzersko Kuba.
– To zabierz ją do hotelu.
Kiedy zniesmaczony narciarz oddala się od nas, Kuba bierze mnie za
ręce. Staje naprzeciwko mnie i uśmiechając się, pyta:
– Skorzystamy z jego rady?
Nagle dociera do mnie, co się przed chwilą wydarzyło. Jeszcze dwa dni
temu leżałam w objęciach Mateusza, a teraz całuję się z Kubą. Co ja
wyprawiam? Przecież nie mogę się tak zachowywać! Fakt, Kuba jest
przystojny i wysportowany, ale czy to jest w porządku? Mateusz zawrócił
mi w głowie i pomimo że na początku go nie znosiłam, to później narodziła
się między nami namiętność. Tylko że jego już przy mnie nie ma. Czy mam
prawo zastąpić go kimś innym?
Od udzielenia odpowiedzi ratuje mnie… Święty Mikołaj!
– Ho, ho, ho Merry Christmas! Wesołych świąt, gołąbeczki! Prezencik
dla panienki? Byłaś grzeczna, moja droga? – pyta, a ja wykorzystuję
sytuację i odsuwam się na bezpieczną odległość od Kuby.
 – Ja? Pytanie! Pewnie, że byłam. Jak co roku.
– No to zapraszam, sięgnij do magicznego worka Świętego Mikołaja!
Patrzę na Kubę i posyłam mu szeroki uśmiech. On chyba jest niezbyt
zadowolony z takiego rozwoju wypadków. Trudno, później pomyślę, jak
taktownie i sprytnie zniechęcić go do siebie.
Nie zastanawiam się dłużej i nurkuję po swój prezent. Wyciągam
kwadratowe pudełeczko wielkości kubka do kawy. Cieszę się jak dziecko,
bo prezent jest zapakowany w piękny lśniący papier, szary w białe
śnieżynki. Dziękuję Mikołajowi i zabieram się za rozpakowywanie.
W środku znajduję szklaną śnieżną kulę. W jej wnętrzu jest maleńki
drewniany domek, który stoi na białej polanie. Kiedy potrząsam kulą,
sztuczne płatki śniegu rozpoczynają swój taniec. Niesamowite, bo ten
domek wygląda jak nasz pensjonat.
– Kuba, spójrz – mówię – to przecież nasz pensjonat! Niezwykłe! –
cieszę się, wciąż potrząsając śnieżną kulą. Oglądam ją ze wszystkich stron.
Kiedy odwracam ją spodem do góry, odkrywam tam napis: „Czasami warto
zaryzykować i dać drugą szansę”. Dziwne. Nie bardzo rozumiem sens tych
słów, ale nie zaprzątam sobie nimi głowy. Wciąż uśmiechnięta pytam Kubę:
– Może pójdziemy coś zjeść?
– Wiesz, ja mam już trochę dość na dziś. Wracajmy. Pani Kalina na
pewno przygotowała jakąś pyszną kolację.
– Okej – zgadzam się.
W drodze do pensjonatu wciąż wpatruję się w kulę i w napisane na niej
słowa. Jak powinnam je zinterpretować? Przecież to chyba niemożliwe,
żeby były skierowane do mnie? W końcu każdy mógł wyciągnąć z worka tę
kulę.
Po kolacji w pensjonacie dziękuję Kubie za miły dzień i idę do swojego
pokoju. Teraz i ja czuję zmęczenie. Zrzucam ubranie i w samej bieliźnie
kładę się pod ciepłą kołdrę. Obok, na szafce nocnej, stawiam kulę. Patrząc
na nią, zasypiam.
Budzi mnie zapach męskich perfum. Jest odważny, zmysłowy, ma
w sobie coś pierwotnego. Znam go, choć nie pamiętam skąd. Przeciągam
się, rozkoszując się ciepłem łóżka. Nagle na ramieniu wyczuwam delikatny
dotyk, który pieści moją skórę, wywołując dreszcz podniecenia. Czy to sen?
Mruczę z zadowoleniem. Jeżeli to sen, to nie chcę się obudzić. Leżę wciąż
z zamkniętymi oczami i upajam się chwilą, dotykiem męskiej dłoni, która
pieści moje rozgrzane ciało. Otwieram oczy.
– Hej, wróciłem… – słyszę głos Mateusza. On naprawdę tu jest! Wrócił
do mnie! Uśmiecham się rozradowana. Łapię go za kark i przyciągam do
siebie.
– Masz szczęście – odpowiadam i całuję jego ciepłe miękkie usta.
Stęskniłam się za nim, choć wiem, że nie powinnam, że nie mogę. Nie
należy do mnie.
Od pocałunku przechodzimy do pieszczot, które stają się coraz
gwałtowniejsze. Stęskniona jego bliskości pospiesznie go rozbieram. Kiedy
leżymy już nadzy, ciało przy ciele, Mateusz wchodzi we mnie, wypełniając
moje spragnione wnętrze. Odchylam głowę do tyłu, rozkoszując się tym
cudownym uczuciem bliskości. Zaczyna się poruszać, a ja wraz z nim,
odnajdujemy wspólny rytm. Nasze ciała tworzą jedność, połączył nas
niewidzialny łańcuch pożądania, którego nie jesteśmy w stanie zerwać.
Delektuję się tą chwilą, pragnę zapamiętać ją na długo. Jego dotyk na
swoim nagim ciele. Jego usta na moich. To wszystko jest tak niesamowite,
że przez moment pragnę zatrzymać go tylko dla siebie i nigdy już nie
wypuścić. Jest mi tak dobrze, każdy ruch jego bioder idealnie trafia w to
właściwe miejsce, sprawiając, że przez moje ciało przechodzi potężna fala
rozkoszy. Czuję mrowienie na każdym centymetrze swojej nagiej skóry.
Tonę w doznaniach, które ciągną mnie w kierunku orgazmu. Jestem już tak
blisko. Pospiesznie zmieniam pozycję, przejmując kontrolę nad sytuacją.
Mateusz chwyta mnie za biodra, a ciepło jego dłoni zdaje się przenikać aż
do moich kości, wywołując przyjemny dreszcz. Przyspieszam,
przekraczając magiczną granicę. Pochłania mnie potężny ocean doznań,
miażdży swoimi falami. Płynę, oddając się czystej i zmysłowej
przyjemności. Chwytam się jego klatki piersiowej, żeby nie stracić
równowagi. Moje serce galopuje, aż tracę oddech. Orgazm, który zawładnął
moim ciałem, odbiera mi wszystkie siły. Zwalniam tempo, patrząc
Mateuszowi w oczy. On siada, wciąż trzymając mnie w ramionach.
Głaszcze moje plecy, szepcząc mi do ucha:
– Jesteś niesamowita, piękna…
Rozpływam się od jego dotyku, słów, bliskości. Z moich ust wyrywa się
drżące westchnienie. Czy można chcieć czegoś więcej?
 Mateusz powoli obraca mnie na plecy. Leżę teraz wygodnie, dochodząc
do siebie, i obserwuję ruchy swojego kochanka. Układa się między moimi
nogami i ponownie wchodzi we mnie. Każde jego pchnięcie drażni moją
nabrzmiałą łechtaczkę w sposób, który spycha mnie w otchłań rozkoszy.
Jego palce wbijają się w moje uda. Cicho pojękuję, czując, że jego
seksowne ciało sztywnieje. Wiem, że jest już blisko. Zaciskam mięśnie na
jego penisie, a jemu wyrywa się krzyk rozkoszy. Wykonuje jeszcze trzy
mocniejsze pchnięcia i opada, dysząc z wysiłku. Kiedy wysuwa się ze mnie
i kładzie obok, czuję dziwną pustkę, która na szczęście trwa tylko chwilę.
Mateusz obejmuje mnie swoimi silnymi ramionami i przyciąga do siebie.
Leżę wtulona w jego klatkę piersiową i wsłuchuję się w mocne bicie serca.
Nie odzywamy się. Nie potrzebujemy słów. On głaszcze moje plecy i całuje
mnie czule w głowę. Przysuwam się jeszcze bliżej. Nie przeszkadza mi, że
nasze ciała są śliskie od potu, a w pokoju unosi się zapach seksu. To
miejsce i sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, są wyjątkowe. Czuję, że moje
powieki stają się coraz cięższe. Sen ogarnia moje zmęczone ciało. Ziewam,
a wtedy Mateusz ponownie całuje mnie w czoło.
– Śpij… – szepcze.
Uśmiecham się i szczęśliwa zamykam oczy, udając się do krainy snów.

20 grudnia, piątek
Budzi mnie dźwięk telefonu. Powoli otwieram oczy i zerkam na
Mateusza, który stoi odwrócony do mnie tyłem, prezentując swoje
umięśnione plecy i zgrabny tyłeczek. Uśmiecham się zadowolona. Takie
poranki to ja rozumiem. Widzę, jak zdenerwowany przeszukuje kieszenie
spodni w poszukiwaniu nieprzestającego dzwonić telefonu. Kiedy go
znajduje, patrzy na wyświetlacz i wciąga głośno powietrze. Telefon
przestaje dzwonić, aby po chwili znowu zacząć. Mateusz odwraca się
w moją stronę i odbiera. Pociemniałym ze zdenerwowania wzrokiem patrzy
mi prosto w oczy i odzywa się szorstko do osoby po drugiej stronie:
– Słucham!
Siadam, zakrywając się kołdrą, i patrzę zdezorientowana na tego faceta,
który jeszcze niedawno był zupełnie inny.
– Nie! Powiedziałem ci już wszystko! Dominika, zrozum, do cholery, że
między nami koniec! – krzyczy.
 „Dominika”?! „Między nami koniec”?! Jasna cholera, co jest grane?
Podnoszę się z łóżka i zakładam szlafrok. Staję w pewnej odległości od
Mateusza i obserwuję jego rozmowę, zachodząc w głowę, o co w tym
wszystkim chodzi.
– Nie mam ci już nic więcej do powiedzenia! Spotkamy się na
rozprawie!
Rozłącza się i spuszcza głowę. Po chwili zaczyna się ubierać, nie patrząc
w moją stronę. W jednej sekundzie cała jego wściekłość się ulatnia. Czuję,
że prowadzi wewnętrzną walkę z samym sobą. Stoję i obserwuję, jak
nerwowo zaciska szczękę. Czekam.
– Wiki… – zaczyna szeptem.
Kompletnie nie wiem, czego się spodziewać, ale czuję, że to, co zaraz
usłyszę, nie będzie przyjemne.
– Wiem, że powinienem powiedzieć ci to wcześniej… – Przerywa na
moment i patrzy na mnie. Robi krok do przodu. – Ale… Bo widzisz… –
jąka się. – Zawróciłaś mi w głowie i…
– Słuchaj, powiedz to w końcu – proszę.
Wciąga głośno powietrze i przejeżdża dłońmi po twarzy. Widzę, jak
szuka sensownych słów, aby wyjaśnić mi wszystko.
– Dominika… Ona…
Dłużej nie mogę znieść tego napięcia.
– Wyduś to w końcu! – krzyczę.
– To moja żona!
Wybucham krótkim śmiechem. Odwracam się do niego plecami
i podchodzę do okna. Patrzę na ten wspaniały widok, który zachwycił mnie
pierwszego dnia. Momentalnie czuję pod powiekami piekące łzy. Mrugam
szybko, modląc się, aby się nie rozpłakać. Nie teraz.
– Wyjdź – mówię spokojnie przez zaciśnięte zęby.
– Wiki…
– Powiedziałam: wyjdź!
Odwracam się z zamiarem wyrzucenia go za drzwi. On patrzy na mnie.
Widok jego smutnych, utkwionych we mnie oczu nie ułatwia mi zadania.
 – Proszę cię, wyjdź… – szepczę, wciąż walcząc ze łzami.
– Wiki, proszę, pozwól mi to wytłumaczyć.
Podchodzi do mnie i bierze mnie w ramiona. Jego dotyk powoduje, że
nie potrafię się już dłużej hamować. Pragnę go, a zarazem nienawidzę.
Miliony sprzecznych emocji targają mną od środka. Obiecałam sobie, że nie
zaangażuję się w tę znajomość, nie dam się zranić. Nie udało mi się. Czuję
słone łzy płynące po policzkach.
– Proszę, nie płacz. – Mateusz dotyka czule mojej twarzy.
– Zostaw mnie i wyjdź.
Odpycham go. Muszę zwiększyć dystans.
– Wiki, moje małżeństwo…
– Zamknij się, do cholery! Wynoś się i więcej nie wracaj! Żałuję, że
w ogóle cię poznałam! Wracaj do żony! Już!
Ostatni raz patrzy mi głęboko w oczy, przekazując mi tym samym
milczące błaganie o wybaczenie. Patrzę na niego, pragnąc cofnąć czas.
Odwraca się i nim ruszy do drzwi, szepcze:
– Przepraszam.
Kiedy zostaję sama, nie próbuję już powstrzymywać łez. Szlocham,
mając nadzieję, że przyniesie mi to ulgę, której w tej chwili tak bardzo
potrzebuję. Kładę się do łóżka i wtulam w poduszkę, która wciąż pachnie
moim kochankiem.

Wieczorem
Budzi mnie pukanie. W pokoju panuje mrok. Musiałam przespać cały
dzień. Niechętnie się podnoszę i podchodzę do drzwi. Otwieram je,
a oślepiające światło z korytarza potęguje ból głowy, który rozsadza mi
czaszkę.
– Wiki? Wszystko w porządku?
Patrzę na Kubę, który stoi w progu ze zmartwioną miną.
– Nie najlepiej się czuję – odpowiadam zgodnie z prawdą.
– Może ci coś przynieść? Masz gorączkę?
– Nie. Poleżę trochę. Dziękuję.
 – Jedziemy zaraz na kulig. Myślałem, że skoro zostałaś, to dasz się
namówić, ale jeśli źle się czujesz, to może zostanę z tobą?
Jeszcze tylko tego mi brakowało. Opłakiwania rozstania z jednym
w ramionach drugiego.
– Dziękuję ci, ale chciałabym zostać sama. Wybacz.
Widzę, jak troska w spojrzeniu Kuby w jednej chwili zmienia się
w rozczarowanie. Trudno. Nie dam rady zadowolić wszystkich.
– Jasne. Nie będę się narzucał.
Odchodzi, zostawiając mnie z lekkimi wyrzutami sumienia. Widzę, że się
stara, że zależy mu na naszej znajomości, ale ja niestety nie mogę mu nic
więcej dać.
Postanawiam zabrać się za pakowanie, aby móc jutro z samego rana
wyruszyć w drogę powrotną. W końcu wielkimi krokami zbliżają się
święta, a ja nie dopuszczę do tego, żeby moje złamane serce pokrzyżowało
mi plany. Biorę telefon i wybieram numer dziadka.
– No hej, dziecko. – Kiedy słyszę jego głos, od razu robi mi się cieplej na
sercu. – Jak tam? Wracasz do mnie? Mam dla ciebie niespodziankę –
trajkocze zadowolony. Najwidoczniej pomimo złamanej nogi humor mu
dopisuje.
– Cześć, dziadku.
– Czemu masz taki dziwny, zachrypnięty głos?
– Wydaje ci się. Co to za niespodzianka? – próbuję odwrócić jego uwagę.
– Wyobraź sobie, że Mireczek zaprosił nas do siebie na Wigilię!
Wspaniale, prawda? Poznałaś już jego wnuka Mateusza, a teraz będziesz
miała okazję poznać resztę jego rodziny. Tak się cieszę!
Nie! To nie może być prawda! Mam spędzić Wigilię z mężczyzną, który
złamał mi serce?! Który perfidnie i z premedytacją wykorzystał moją
naiwność?! Który zataił prawdę o tym, że ma żonę?! Może mam jeszcze się
z nimi podzielić opłatkiem?!
– Dziadku… to super, ale wiesz… ja podziękuję. Pani Kalina,
właścicielka pensjonatu, zaprosiła mnie na święta – kłamię. Nic
sensowniejszego nie przychodzi mi do głowy. – Odmówiłam, bo nie
chciałam cię zostawiać samego, ale skoro znalazłeś sobie towarzystwo…
 – Ale jak to…? – pyta zdziwiony dziadek.
– No wiesz… Tak mi się tu podoba, że z wielką przyjemnością zostanę
w górach kilka dni dłużej.
– Ale dziecko, toż to święta! Nie możesz spędzić ich sama, tak daleko od
domu!
– Dziadku, po pierwsze nie sama, a po drugie dobrze mi zrobi taki
odpoczynek. Muszę poukładać sobie pewne sprawy… – Gryzę się w język.
Wiem, że dziadek zaraz zacznie drążyć, co to za „pewne sprawy”.
– Oj, dziecko, nie podoba mi się to…
– Mnie też się nie podobało, kiedy zaprosiłeś na ten wyjazd bez mojej
zgody obcego mężczyznę! Myślisz, że to było w porządku?! Nie! Chciałeś
zabawić się w swatkę?! To bardzo mi przykro, ale nie wyszło! Zapomniałeś
zweryfikować jedną najważniejszą rzecz! On ma żonę!
– Dziecko, ale…
– Nie! Nie chcę o nim mówić! Idź sobie na Wigilię do pana Mirka i jego
wspaniałej rodziny, ja zostaję tutaj. Cześć!
Rozłączam się ze łzami w oczach. Momentalnie uderzają we mnie
wyrzuty sumienia, że tak wrednie potraktowałam jedyną osobę, którą
kocham. Nie powinnam wyładowywać na nim swojej złości. Trudno,
później oddzwonię i przeproszę, a teraz muszę szybko lecieć załatwić sobie
przedłużenie pobytu u pani Kaliny.

21 grudnia, sobota
Po śniadaniu moi koledzy spakowani i zadowoleni wyruszyli w drogę
powrotną. Przed wyjazdem wszyscy dziękowali mi za wspaniały pobyt,
jedynie Kuba trzymał dystans. Wiem, że należą mu się wyjaśnienia, ale
w tamtej chwili nie miałam na to ani sił, ani tym bardziej ochoty.
– Gotowa? – słyszę za plecami. To pan Michał.
– Jasne! – Zacieram ręce rozradowana. – Polecę tylko po kurtkę.
Wczoraj wieczorem długo rozmawiałam z panią Kaliną. Wyznałam jej
całą prawdę związaną z Mateuszem, a ona pozwoliła mi zostać
w pensjonacie tak długo, jak będę miała ochotę. Kamień spadł mi z serca.
Zaproponowała również, abym wzięła udział w przygotowaniach do świąt.
Zajmę czymś głowę, a i jej przyda się dodatkowa para rąk do pomocy.
Zgodziłam się od razu. Dlatego teraz, ciepło ubrana, jadę razem z panem
Michałem po choinkę. Mam tylko nadzieję, że moje złamane serce da mi
choć na chwilę o sobie zapomnieć.

Wieczorem
Leżę w łóżku i wpatruję się w swoją śnieżną kulę, wspominając
dzisiejszy dzień. Muszę przyznać, że pani Kalina spisała się na medal.
Dawała mi coraz to nowe zadania, które skutecznie odwracały moją uwagę
od zranionych uczuć.
Kiedy razem z panem Michałem przywieźliśmy do domu najładniejsze
drzewko, jakie udało nam się znaleźć, wzięłam się za jego dekorowanie.
Czułam się zaszczycona, że mogę się tym zająć. Pani Kalina zniosła ze
strychu kilka pudeł z przeróżnymi ozdobami. Podobno są one w jej rodzinie
od pokoleń i niektóre mają po kilkadziesiąt lat. Obchodziłam się z nimi
delikatnie i z dużą uważnością. Nie spodziewałam się, że uda mi się
stworzyć coś tak pięknego. Efekt końcowy był wspaniały! Okazała, bogato
ozdobiona choinka stanęła na honorowym miejscu w jadalni. Patrząc na
śliczne, mieniące się i mrugające do mnie światełka, poczułam wielką
radość i wzruszenie. Ale to nie był koniec pracy na dziś. Pani Kalina
zaprosiła mnie do kuchni – swojego królestwa – gdzie zagniotłyśmy sporą
ilość ciasta na pierniczki i ciasteczka, po czym wsadziłyśmy je na noc do
lodówki. Dowiedziałam się, że na Wigilii będzie córka pani Kaliny i pana
Michała wraz z mężem i dwójką dzieci, a także brat pana Michała z żoną
i rodziną. I jeszcze jakaś daleka ciotka, łącznie piętnaście osób. Całkiem
sporo w porównaniu do kameralnej wieczerzy mojej i dziadka. Oczywiście
nie zamierzałam przeszkadzać im w rodzinnym świętowaniu, nie po to tu
zostałam.
Ostatni raz patrzę na śnieżną kulę i z nadzieją na lepsze jutro zasypiam.

24 grudnia, wtorek
Wigilia
Dwa poprzednie dni były istnym kalejdoskopem wydarzeń. Wstawałam
rano i zmęczona kładłam się późnym wieczorem. Upiekłyśmy ponad
dwieście pierniczków o różnych kształtach, które później ozdabiałyśmy
kolorowym lukrem i posypką. Najbardziej podobały mi się te w kształcie
serca i gwiazdek. Poznałam rodzinę pani Kaliny, która okazała mi bardzo
dużo życzliwości. Wszyscy zjechali na święta, ciesząc się na czas spędzony
w rodzinnym gronie. Czy żałuję, że zostałam? Trochę tak, ale telefon od
dziadka rozwiał wszystkie moje wątpliwości. Dziadek powiedział, że cieszy
się na święta u przyjaciela, a ja przecież nie mogłabym mu tam
towarzyszyć. Nie chciałam psuć mu planów ani tym bardziej martwić go
swoimi problemami. To byłoby nie w porządku. Sama muszę się z nimi
uporać.
Uległam mężczyźnie, który okazał się zajęty. Należy do innej kobiety.
Niczego nieświadomej kobiety, która z mojego powodu została zdradzona
przez własnego męża. Zrobiłam coś, przez co sama przechodziłam parę
miesięcy temu, i nie byłam z siebie dumna. Najgorsza w tym wszystkim
była jednak świadomość, że gdybym mogła cofnąć czas, zrobiłabym
dokładnie to samo. Pomimo że spędziłam z nim tylko kilka upojnych chwil,
cholernie za nim tęskniłam. Za jego głosem, uśmiechem i cudownie
delikatnymi ustami. Za tym, jak patrzył na mnie i jak potrafił rozpalić moje
ciało.
Właśnie ubierałam się do kolacji wigilijnej, rozpamiętując swoje
pierwsze spotkanie z Mateuszem, które – choć nie należało do
najprzyjemniejszych – było początkiem naszego namiętnego flirtu. A może
to przeznaczenie? Nie! Nonsens. Coś takiego nie istnieje.
Ubrana w nową kreację, którą kupiłam specjalnie na tę uroczystość,
wchodzę do jadalni. Nie miałam w planach uczestniczenia w tej kolacji, ale
pani Kalina w ogóle nie chciała słuchać moich wykrętów. Zagroziła, że
w przeciwnym razie „wyrzuci mój zgrabny tyłek na mróz”. Dlatego teraz
wraz z całą jej rodziną siedzę przy wigilijnym stole i śpiewam kolędy.
Każdy z uśmiechem opowiada, co przez miniony rok wydarzyło się w jego
życiu. Ich rodzina w takim gronie spotyka się tylko w święta, ponieważ
dzielą ich od siebie długie kilometry.
Po dwóch godzinach siedzenia przy stole pragnę rozprostować nogi
i zaczerpnąć świeżego górskiego powietrza. Zakładam kurtkę i czapkę
i wymykam się na dwór.
Sypie śnieg, stopniowo przykrywając wszystko puchową kołderką.
Obserwuję płatki opadające powoli w wirującym tańcu na ziemię. Jest
w nim coś magicznego. Wyciągam dłoń, ląduje na niej kilka pojedynczych
śnieżynek. Przyglądam się im zauroczona, dopóki nie znikną,
pozostawiwszy po sobie jedynie nikły mokry ślad. Podnoszę głowę, żeby
spojrzeć w niebo, i od razu muszę przymknąć powieki. Z zamkniętymi
oczami wspominam ostatni tydzień… Moja twarz robi się wilgotna, ale nie
tylko od topniejących płatków śniegu. Czuję, jak spod przymkniętych
powiek powoli płyną ciepłe, słone łzy. Czy żałuję? Nie. To dlaczego
płaczę? To nie są łzy szczęścia, tego jestem pewna. Pierwszy raz
popełniłam błąd, którego nie żałuję. Pomógł mi uświadomić sobie moje
największe wartości. Dzięki niemu uporządkowałam swoje uczucia,
pragnienia i priorytety. Jestem zupełnie inną kobietą niż ta, którą byłam
jeszcze tydzień temu. Oczywiście moja przeszłość nie uległa zmianie, nadal
jestem trzydziestotrzyletnią rozwódką, która spędza święta samotnie.
Jednak teraz już wiem, czego oczekuję od życia.
Otwieram oczy, wycieram nos chusteczką i wkładam rękawiczki. Nie
lubię zimy, w Warszawie próżno szukać jej w tak pięknej odsłonie. Jednak
w tym miejscu ta pora roku jest magiczna. Może to właśnie ta magia
sprawiła, że przeżyłam najwspanialszą przygodę życia? Namiętny romans,
o jakim większość kobiet mogłaby tylko pomarzyć. Na wspomnienie dłoni
Mateusza zalewa mnie fala gorąca, która przyprawia moje ciało o drżenie.
Doskonale pamiętam każdy jego dotyk, pocałunki, które sprawiały, że moje
serce topniało. Każda chwila spędzona w jego ramionach była niezwykła.
Uśmiecham się do siebie. Dotykam delikatnie swoich ust. Szorstka
rękawiczka nie jest tak przyjemna jak wspomnienie jego ciepłych,
aksamitnych warg. Patrzę ostatni raz w niebo, na migoczące gwiazdy.
Głęboko wdycham mroźne powietrze, aż czuję ukłucie w płucach.
Przełykam ślinę i odwracam się w stronę pensjonatu. Powoli ruszam przez
zaspy w kierunku domu. Wtedy spostrzegam jakąś postać stojącą przed
wejściem. Zatrzymuję się przestraszona. Kto to może być i czego chce?
Rozglądam się, ale wokół nie ma nikogo, jesteśmy tylko my dwoje.
Ruszam więc na spotkanie z nieznajomym. Po chwili słyszę swoje imię
wypowiedziane jego głosem.
– Wiki… to ja… Wróciłem. Do ciebie.
To niemożliwe! Podchodzę bliżej.
– Co ty tutaj robisz?! A twoja rodzina? Żona? – pytam.
– Rozwodzę się. Już od dłuższego czasu nam się nie układało. Tę decyzję
podjąłem już dawno, ale nie dałaś mi szansy tego wytłumaczyć. Wiem, że
spieprzyłem, że powinienem ci wszystko powiedzieć, ale bałem się. Nasza
znajomość… Nasze pierwsze spotkanie… nie byłem wtedy sobą – wyrzuca
jednym tchem.
Uśmiecham się. Czy to się dzieje naprawdę? Czy sprawiła to magia
świąt?
– Wiki… powiedz coś… – prosi Mateusz.
– Wiesz… może faktycznie czasami warto zaryzykować i dać drugą
szansę.
– Co takiego? – pyta zdziwiony.
– Mówię, że pomimo twojego paskudnego charakteru lubię cię –
odpowiadam zadziornie.
Podchodzi i bierze mnie w ramiona. Toniemy w głębokim, wymownym
spojrzeniu. Oboje wiemy, co za chwilę się wydarzy.
– Paskudnego charakteru? Mojego? – śmieje się.
– Aha – przytakuję.
– Złośnica… – szepcze, a w jego oczach dostrzegam błysk pożądania. –
Zawróciłaś mi w głowie już od pierwszych chwil. Wiem, zachowałem się
wtedy jak dupek…
– Przez grzeczność nie zaprzeczę – odpowiadam, co wywołuje uśmiech
na jego twarzy.
– Ale ty pokazałaś mi, gdzie moje miejsce, a ja nie mogłem przestać
o tobie myśleć. Tkwiłaś w mojej głowie. Po rozstaniu z żoną obiecałem
sobie: nigdy więcej kobiet. I wtedy pojawiłaś się ty. Piękna i pyskata.
– Wiesz co? Mam dla ciebie dobrą radę, przystojniaczku…
– Tak?
– Zamknij się w końcu i mnie pocałuj.
Pochyla się i spełnia moje żądanie, śmiejąc się przy tym. Całuje mnie
tak, jakby miał nastąpić koniec świata. Pierwszy raz w życiu poddaję się
romantycznej wizji miłości, która zalewa moje spragnione ciało. Tracę
poczucie czasu i jest mi z tym tak dobrze. Teraz już rozumiem znaczenie
sentencji z mojej śnieżnej kuli. Czasami naprawdę warto zaryzykować i dać
drugą szansę.
Wesołych świąt, kochani!
ŚWIĄTECZNE PIERNICZKI PANI KALINY

pół kostki masła

3 szklanki mąki pszennej
1,5 szklanki cukru pudru
¾ szklanki miodu
1 jajko
1 łyżeczka proszku do pieczenia
1 opakowanie przyprawy do piernika
1 łyżka kakao

Do miski włóż miękkie masło i pozostałe składniki. Wszystko wymieszaj

mikserem. Ciasto przełóż na posypany mąką stół i zagniataj, aż będzie
gładkie. Zawiń je w folię i schowaj na noc do lodówki. Nazajutrz
schłodzone ciasto wałkuj partiami na grubość około 0,5 cm i wycinaj
foremkami. Pierniczki ułóż na blasze wyłożonej papierem do pieczenia
i piecz 8–10 minut w 180 stopniach. Po ostygnięciu zaproś całą rodzinę do

zabawy w dekorowanie
Smacznego!
Sernik z białą czekoladą i musem karmelowym, pavlova z żurawiną,
ciasteczka z pistacjami, kulki cynamonowe, ciasto truflowe, muffiny
piernikowe, kruche ciastka Cranberry Noël…
Zacisnęłam powieki i sapiąc ze złością, uderzyłam kartką o udo. Nie
umknęło mojej uwadze, że Filip wzdrygnął się niespokojnie, upuszczając
na szklane biurko długopis, który nerwowo obracał w palcach od początku
naszej rozmowy.
– Co to, do cholery, jest? – wycedziłam jadowicie.
Dyrektor hotelu skulił ramiona, mrucząc pod nosem:
– Wiedziałem, że tak zareagujesz.
– Skoro tak, to po co mi to w ogóle pokazywałeś? – zapytałam,
potrząsając wściekle kartką. – Filip, rozumiem doskonale nową politykę
naszego hotelu i ją akceptuję. Częściowo, bo jednak… – Z odrazą cisnęłam
na biurko swojego szefa menu, które już na pierwszy rzut oka jasno
sugerowało, dla gości w jakim przedziale wiekowym miało być to
przyjęcie. – Niech idą z tym do jakiejś firmy organizującej kinderparties. Ja
się wypisuję.
Składając ramiona na piersi, wojowniczo zadarłam brodę. Czekałam, aż
Filip przyzna mi rację i zabierze tę cholerną kartkę sprzed moich oczu,
jednak on oblizał nerwowo usta i westchnął tak głośno, że jego perfekcyjny
garnitur zatrzeszczał w szwach. To oznaczało tylko jedno – tego zlecenia
nie można było ot tak odrzucić.
– Problem w tym, że wynajął nas Jan Jeremi Dąbrowski – stęknął
markotnie, zerkając na mnie z ukosa.
Pokerowa twarz.
Tylko to mnie teraz ratowało.
A i tak poczułam, jak po mojej szyi pełznie ognisty rumieniec.
Jan Jeremi Dąbrowski. Od blisko pół roku mój osobisty prześladowca.
Człowiek, który swoją ironią potrafił dotknąć mnie do żywego, by
w kolejnej sekundzie zmiękczyć jednym spojrzeniem albo
charakterystycznym brzmieniem swojego głosu.
Starając się robić dobrą minę do złej gry, ukradkowo przygryzłam
wnętrze policzka.
– Znowu on? O ile dobrze pamiętam, w zeszłym tygodniu
organizowaliśmy dla niego prywatny bankiet w jednej z sal
konferencyjnych. Jeśli tak dalej pójdzie, trzeba będzie powołać specjalny
zespół do wyłącznej dyspozycji Dąbrowskiego – fuknęłam z przekąsem.
– No już nie narzekaj. Doskonale wiesz, że Dąbrowski ściąga do naszego
hotelu swoich najlepszych kontrahentów, a ci wracają do nas skuszeni
świetną obsługą oraz wybornym jedzeniem, które im serwujesz – nieśmiało
próbował kontrargumentować Filip. I byłoby dobrze, gdyby na tym
zakończył, jednak on posunął się o krok dalej: – Poza tym jesteś mu to
winna…
Urwał w jednej chwili i zbladł. Moje zwężone oczy musiały mu jasno
dać do zrozumienia, że właśnie przekroczył cienką granicę dzielącą mnie
od spektakularnego wybuchu.
Mój szef odchylił się na fotelu, gdy oparłszy się dłonią na stole, niemal
nad nim zawisłam.
– Interesuje mnie jedna rzecz. Skąd pomysł, żeby mój zespół gotował
u niego w domu, co?
– No wiesz… Od słowa do słowa… Jakoś tak wyszło… – roześmiał się
Filip, próbując obrócić wszystko w żart. Zawtórowałam mu bez większego
entuzjazmu, po czym wykrzywiając usta w gorzkim grymasie, odwróciłam
się na pięcie. – Ale poczekaj! Anastazja, pomyśl o tym jak o niesamowitej
okazji dla nas wszystkich! Rozgłos to jedno, ale Dąbrowski płaci za ten
jeden wieczór tyle, że każdy z kelnerów i sous chefów dostanie ekstra
premię! Takiej okazji nie możemy przegapić!
Zawahałam się z ręką wyciągniętą w stronę klamki.
Ten argument mnie ruszył. Pomyślałam o jednej z naszych najlepszych
kelnerek, Oldze, która od dwóch lat odkłada na wymarzone wesele,
o swoim zastępcy Teodorze, który w sierpniu rozpoczął budowę domu dla
swojej żony i rocznego synka. Może jestem arogancka, czasem
impertynencka i zbyt chłodno traktuję ludzi wokół siebie, jednak to nie
znaczy, że nie mam serca. Zespół zawsze był dla mnie najważniejszy i Filip
doskonale o tym wiedział. Dlatego uderzył w najczulszą strunę.
Obróciwszy się w stronę szefa, splotłam ramiona na piersi.
– Grasz nieczysto – wygarnęłam mu, gromiąc go spojrzeniem.
Filip, obchodząc biurko, wzruszył niewinnie ramionami.
– Cel uświęca środki, prawda?
Z trudem zapanowałam nad głośnym westchnieniem zdradzającym moją
frustrację.
– Dobra. Wyślij mi wytyczne mailem, a ja ogarnę ci zespół… – W jednej
sekundzie język stanął mi w ustach kołkiem, gdy Filip uciekł wzrokiem
w bok. – Nie! Stanowcze nie!
– Co miałem zrobić! – zawołał spanikowany i przytrzymał drzwi, gdy
szarpnęłam za klamkę. – On wyraźnie prosił o ciebie i oczekuje jakiegoś
popisu przy przyrządzaniu jednego z tych wypieków!
– Jeśli szuka atrakcji, to niech idzie do cyrku, tam akrobacji jest pod
dostatkiem! Kuchnia to nie arena, a ja nie jestem cyrkową małpą!
– Ale spod twoich zręcznych paluszków wychodzi prawdziwa magia!
Rozmyślnie odsunęłam się od Filipa. Inaczej istniałoby wysokie
prawdopodobieństwo, że uduszę go własnymi rękami! Szczególnie że łapał
się tak idiotycznych komplementów.
Z dłońmi zaciśniętymi na ramionach podeszłam do wysokiego po sufit
okna, a mój wzrok zaczął błądzić po pięknym parkowym ogrodzie. Nawet
widok pokrytych szronem drzew i kołyszących się na wietrze srebrzystych
łanów trawy nie przyniósł mi ukojenia. Jakże miałby mi je przynieść, skoro
Jan Jeremi Cholerny Dąbrowski nękał mnie od dobrych kilku miesięcy.
I wcale nie wyolbrzymiam ani niczego nie koloryzuję – on mnie
prześladował, tak samo jak prześladowały mnie wyrzuty sumienia. Nie
pozwalał zapomnieć o incydencie, po którym miałam ochotę zapaść się pod
ziemię.
Jednak tym razem posunął się za daleko. I jasne, mogłam odmówić,
jednak… Na szali leżała premia moich pracowników. Byłam im to winna.
Wiedziałam, że nie jestem łatwą szefową, a wręcz mój zespół raczej ma ze
mną pod górkę, więc chociaż w ten sposób mogłabym im wynagrodzić ich
ciężką pracę. Musiałabym tylko schować swoją dumę do kieszeni
i zasznurować sobie usta.
– Nikt ci nie każe zakładać spódnicy primabaleriny i w niej gotować –
urabiał mnie Filip, skradając się powoli w moją stronę. – Po prostu rób to,
co zawsze, a wtedy przyciągniesz uwagę wszystkich, zaręczam ci.
Powątpiewająco uniosłam jedną brew.
– Piekąc dla bandy dzieciaków?
– Cóż, Dąbrowski wspominał, że byłoby cudownie, gdybyś
zorganizowała też małe warsztaty dla zaproszonych gości… Ale
porozmawiam z nim i postaram się wykreślić ten punkt z listy! – dodał
pospiesznie, widząc, że wybałuszam z niedowierzaniem oczy na sam
dźwięk tych słów.
– Jeszcze tego by brakowało – skwitowałam i nie czekając na odpowiedź
Filipa, pewnym krokiem ruszyłam do drzwi.
– Mam to rozumieć jako „tak”?! – zawołał podekscytowany, ale nawet
się nie odwróciłam.
Brak odpowiedzi to też odpowiedź.
Windą dla pracowników zjechałam na pierwsze piętro, gdzie mieściła się
nasza restauracja. Sprężystym krokiem dotarłam do swojego gabinetu.
Dopiero gdy zamknęłam za sobą drzwi, wkurzona wydałam z siebie dźwięk
przywodzący na myśl mieszankę pisku i warczenia. Wiedziałam, że nie
mam czasu, by poddawać głębokiej analizie kolejną fazę gnębienia mnie
przez Dąbrowskiego, więc po zaliczeniu chwilowego kryzysu podeszłam do
biurka, by sprawdzić terminarz. Sama wściekłość całkowicie ze mnie
wyparowała, gdy otworzywszy szafę, zobaczyłam swoją białą bluzę. Już
sam jej widok mnie wyciszył, zapewnił jasność i klarowność myśli.
Przebrana w bluzę i spodnie mocno obwiązałam czarną przepaskę wokół
talii. Z wolna sunąc dłońmi po materiale, wygładziłam wszystkie
najmniejsze zagniecenia. To było moje wcielenie i w nim czułam się
najlepiej. Prestiż wynikający ze stanowiska dawał mi pewność siebie,
swobodę w działaniu i tworzeniu, stanowiąc wynagrodzenie za lata pracy
na granicy sił i wytrzymałości. Pracowałam w najlepszych restauracjach,
szkoliłam się pod okiem najznamienitszych szefów kuchni, gotowałam dla
najważniejszych osobistości w kraju i zagranicznych głów państw, a nawet
dla rodzin królewskich. Jednak mimo upływu lat, podczas których
nabywałam doświadczenie, jedno się we mnie nie zmieniło – wciąż
dążyłam do niedoścignionego ideału, jakim był mój ojciec. Właściciel kilku
prestiżowych restauracji na całym świecie, gdzie goście na stolik czekają
pół roku, jeśli nie rok. Był niedoścignionym wzorem, ale też i powodem,
dla którego podjęłam pracę w tym resorcie.
Przejęłam dzienną zmianę po swoim zastępcy, odbyłam krótkie zebranie
z kucharzami i pomocnikami, szefową kelnerek i menadżerką sali.
Poinformowałam swoich pracowników o zleceniu od cholernego
Dąbrowskiego, jednak ów epitet dodałam tylko w myślach. W końcu byłam
znana ze swojego chłodnego opanowania, no i nie mogłam krytykować
gościa przy swoich pracownikach. Skinęłam głową w stronę dwóch
patissierów, których wybitne umiejętności cukiernicze z pewnością
uświetnią to wydarzenie. Pozostałym dałam wolność wyboru, jako że
termin zlecenia wypadał dzień przed Wigilią.
Hotel miał to do siebie, że nigdy nie zasypiał. Nocą przychodziło na
kuchnię wiele zamówień room service, a i kelnerzy często byli
oddelegowywani do któregoś z czterech barów, które znajdowały się na
terenie obiektu. Można by pomyśleć, że to praca jak każda inna, jednak
wymagała ogromnej dyspozycyjności i cierpliwości. Długie weekendy, gdy
nie mogliśmy wziąć wolnego, gdyż uniemożliwiał to wzmożony ruch,
imprezy rodzinne i te wśród znajomych, na których nie mogliśmy być,
święta, kiedy to nasza rodzina zasiadała do wigilii bez nas. W przypadku
tych dwóch ostatnich ja… cóż. Starałam się odciążyć swój zespół na tyle,
na ile mogłam. Na mnie nikt w domu nie czekał, tym bardziej w czasie
świąt. Ale dla tych, którzy mieli rodzinę, zobowiązania, okres Bożego
Narodzenia był magiczny, a każda chwila cenna. Dlatego nie zmuszałam
ich, by wybierali między pracą a rodziną.
Każdy stanął przy swojej sekcji i zajęliśmy się przygotowaniami.
W pomieszczeniu powoli rozchodziły się zapachy przygotowywanych
potraw. Aromat gotowanego mięsa, apetyczna woń wypiekanych bułeczek
i ciast, dominujący bukiet skomplikowanych mieszanek ziołowych
dobranych w idealnych proporcjach, by jak najdokładniej oddać charakter
dania. Wokoło rozbrzmiewał szczęk garnków, uderzanie trzepaczek o dno
misek, głuche odgłosy siekania mięs i warzyw na deskach. Ktoś stojący
obok mógłby pomyśleć, że to kakofonia, jednak dla mnie tak właśnie
brzmiała idealna harmonia dźwięków. Ścisłe współdziałanie, balans, czysta
perfekcja. A i tak było to tylko preludium do głównego przedstawienia.
Przechodząc od sekcji do sekcji, oceniałam postęp pracy swoich
kucharzy, sprawdzałam składniki, próbowałam i kosztowałam na niemal
każdym etapie. Skupiona przystanęłam obok swojego sous chefa, jednego
z najlepszych, z jakimi miałam okazję pracować, i do którego miałam pełne
zaufanie.
– Sprawdza się – wymamrotał ukradkiem Teodor, jakby w odpowiedzi na
moje pytanie zadane w myślach.
– Sprawdzanie się to za mało – odpowiedziałam rozważnie, skupiona na
ruchach niedawno zatrudnionego sauciera, który właśnie przygotowywał
sos holenderski.
Teodor roześmiał się cicho, czym zasłużył sobie na moje karcące
spojrzenie. Jakby wyczuwszy mój wzrok na sobie, odwrócił się od
przygotowywanych ryb, by mrugnąć do mnie porozumiewawczo.
– Daj mu trochę czasu, rozkręci się. Wczoraj pracowałem z nim na
zmianie, goście chwalili jakość przyrządzonych przez niego mięs.
– Czyli co? – Głęboko westchnęłam, krzyżując ręce na piersiach. –
Kolejna osoba, którą stresuje gotowanie w mojej obecności?
– Wiesz, jak jest, Nastka. – Teodor wzruszył ramionami. – Teraz
z nostalgią wspominam swoje początki w twojej kuchni, ale wtedy… przez
tydzień jechałem na stoperanie!
Tym razem nie udało mi się powstrzymać śmiechu. Wiem, że nie jestem
łatwą szefową. Od swojego zespołu oczekuję zaangażowania, skupienia,
wkładania serca w każde danie. W naszej pracy nie ma miejsca na
niedociągnięcia i półśrodki. Nie ma znaczenia, jak prestiżowe szkoły
gastronomiczne kto skończył, jakie kursy i szkolenia zaliczył – dyplomy
zostawia się za drzwiami, bo na kuchni liczą się tylko umiejętności. Nic nie
może równać się z pasją do gotowania i otwartym umysłem. Wszystkiego
można się nauczyć, podszkolić w każdej technice, ale dopiero jeśli ktoś
zachowuje zapał mimo długich godzin pracy, trzyma poziom pomimo
zmęczenia, wówczas mogę docenić jego zaangażowanie i taka osoba
zyskuje w moich oczach. Jak Teodor, który początkowo bladł na sam
dźwięk mojego głosu.
 – Zabawne, bo właśnie po tygodniu zaproponowałam ci awans na
swojego zastępcę.
– I dopiero wtedy zaprezentowałem ci pełen wachlarz swoich
możliwości!
Światło błysnęło w ostrzu jego noża, gdy popisując się, zręcznie obrócił
go w dłoni. Już nabierałam powietrza, by zwrócić mu uwagę, ale po kuchni
rozniósł się piskliwy dźwięk.
– Więc rozwiń go już teraz – poradziłam, podchodząc do swojego
stanowiska. Zabrałam z drukarki pierwsze zamówienia, które kelnerki
wysyłały bezpośrednio z sali. Obróciwszy się, obrzuciłam wzrokiem
swoich kucharzy i pomoce. Wszyscy byli wpatrzeni we mnie. – Gotowi?
Zamówienie!
Wyrecytowałam pierwsze zamówienia, podczas gdy kucharze trwali
w bezruchu, wysłuchując ich do końca. Dopiero gdy z moich ust spłynęły
ostatnie słowa, bez niepotrzebnej bieganiny, pośpiechu czy popłochu
przystąpili do pracy.
Skupiona na kontrolowaniu i ocenie dań wydałam pierwsze zamówienia.
Za nimi kolejne i następne. Po jakiejś godzinie dosłyszałam, jak Teodor
syczy pod nosem.
– Co, do…
Marszcząc brwi, ukradkiem zerknęłam za siebie. Mój zastępca trzymał
w rękach pustą miskę, a sądząc po panice w oczach młodej dziewczyny,
która natychmiast do niego podbiegła, zrozumiałam, że skończyły mu się
składniki.
– Przepraszam – wybąkała cicho, odbierając od Teodora miskę. – Już
nadganiam.
Odbiegła, nie patrząc pod nogi. Trzeba przyznać, była gibka, zwinna
i lawirowała między kucharzami niczym rasowy ninja, jednak takie
praktyki należało ukrócić. Gdy mnie mijała, złapałam ją za łokieć.
– Wiktoria, tak? – Zmierzyłam ją spojrzeniem i chyba musiałam
wyglądać jak ostatni demon z piekielnych czeluści, bo dziewczyna zbladła
jeszcze bardziej i głośno przełykając ślinę, przycisnęła do siebie metalową
miskę niczym tarczę, która miała ochronić ją przed moim jadem. Widząc,
jak w jednym momencie struchlała, pochyliłam się i wyszeptałam do niej
nieco cieplejszym tonem: – Nadganiaj, ale nie biegaj po kuchni. To
niebezpieczne.
Cicho wciągnęła powietrze i zamrugała swoimi sarnimi oczami.
Natychmiast potaknęła, a jej policzki zaogniły się rumieńcem.
– Oczywiście, przepraszam.
Odprowadziłam ją wzrokiem aż do obieralni; porzuciła szaleńczy sprint
przez kuchnię na rzecz szybkiego chodu. Dziewczyna była młoda
i odbywała u nas praktyki. Zaczęła jako pomoc, ale kto wie, może za
tydzień lub dwa pozwolę jej stanąć bezpośrednio przy kucharzu, by
pomagała mu w gotowaniu? Nie jestem zwolenniczką traktowania
praktykantów w sposób, w jaki robią to inne restauracje czy hotele. Chcę
w pełni wykorzystać potencjał nowego pracownika i pozwolić mu się
rozwijać, jednak doskonale wiem, że nawet zwykły obierak uczy
dyscypliny i obcowania ze składnikami.
W zamyśleniu przygryzłam policzek.
Obierak. Łańcuszek myśli natychmiast poprowadził mnie do
znienawidzonego popołudnia blisko pół roku wcześniej. To wtedy
nawarzyłam piwa, które piłam do dziś.

– Wojtek! – zawołał Teodor do pomocnika. – Halibut!

– Trzy minuty!
Wściekle zgrzytając zębami, przysunęłam się do swojego zastępcy.
– Nie miał dzisiaj do nas dołączyć nowy pomocnik? – W sumie mieliśmy
trzech na kuchni, ale to stanowczo zbyt mało jak na sierpniowy sezon
urlopowy.
Teodor oddalił się na moment od palników, by złapać oddech.
– Nic nie wiem na temat spóźnienia. Przepraszam – dodał rozkojarzony,
marszcząc brwi.
Nie byłam nim ani trochę rozczarowana, wiedziałam, w czym tkwił
problem. Od dłuższego czasu oboje borykaliśmy się ze zmęczeniem, gdyż
przez braki kadrowe dzień w dzień od prawie miesiąca spędzaliśmy na
kuchni po blisko dziesięć godzin. Poza tym wina leżała też po mojej
stronie, bo na odprawie mogłam dopytać o nowego.
– Ktoś właśnie wszedł od zaplecza – zakomunikował kucharz, który
pracował wraz z Teodorem na sekcji z rybami i owocami morza.
Oczy Teodora rozszerzyły się do niepokojących rozmiarów, gdy
warknęłam ledwo dosłyszalnie:
– Zastąp mnie.
– Tylko nie zjedz go na surowo!
Wyszłam na korytarz i rozejrzałam się rozjuszona. Splótłszy ręce na
piersi, zawołałam za wysokim mężczyzną o włosach czarnych niczym
skrzydła kruka. Przystanął zaskoczony, z wolna odwracając się w moją
stronę.
– Dzień… dobry? – przywitał się ostrożnie mocnym, niskim głosem.
W ostatniej chwili stłumiłam westchnienie, przesuwając czubkiem języka
po ustach. Matka natura była dla niego stanowczo zbyt łaskawa. Przydługie
włosy opadały mu na uszy, podkreślając kwadratową, gładko ogoloną
szczękę. Wysokie kości policzkowe dodawały rysom twarzy surowości,
a głęboko osadzone piwne oczy wpatrywały się we mnie zza zmrużonych
powiek. Zdawało mi się, że przez ułamek sekundy zamigotały flirciarsko,
podczas gdy wargi rozciągnęły się w krzywym uśmiechu, ukazując
dołeczek w policzku. Widząc to, poczułam nagłą suchość w ustach. Coś
było w tym mężczyźnie, w jego postawnej sylwetce, w samym spojrzeniu,
co odbierało mi pewność siebie. I to nie było normalne.
Wyprostowałam dumnie pierś i przywołałam na twarz swoją najbardziej
srogą minę.
– Dobry wieczór – skorygowałam go ostro i nie tracąc rezonu, czym
prędzej dodałam: – Masz jakiekolwiek usprawiedliwienie dla swojego
spóźnienia? Przez ciebie moja kuchnia łapie postoje, a to niedopuszczalne!
Jeśli masz zamiar potraktować tę pracę poważnie, to dobrze ci radzę zabrać
tyłek i w tej chwili meldować się na obieraku.
Mężczyzna zamrugał skonsternowany.
– Przepraszam… gdzie…?
 Na chwilę odjęło mi mowę. Ale nie pierwszy raz spotykałam
początkującego pracownika, który myślał, że zatrudnienie w hotelowej
kuchni oznacza natychmiastowe objęcie stanowiska zastępcy szefa.
Przysunęłam się do niego niemal bezszelestnie i wysoko zadarłam brodę.
– Czy ty sobie ze mnie żartujesz? – spytałam retorycznie, bo nie tracąc
czasu na zbędne rozmowy, rozkazałam mu iść za sobą. Zaprowadziłam go
do szatni dla pracowników, otworzyłam szafkę, która nie była opatrzona
żadnym nazwiskiem, i wyciągnęłam z niej złożone czyste ubranie.
Rzuciłam je mężczyźnie, a ten złapał biały fartuch w locie. Miał dobry
refleks. – Zakładaj kitel, toczek, torbę wrzuć do szafki. I za mną.
Nie czekając, aż mężczyzna przebierze się w pracownicze ubranie,
przecięłam korytarz i przeszłam przez kuchnię. Zauważyłam, że nowy
przygląda mi się uważnie. Nie mogłam też zignorować krzywego
uśmieszku, który sugerował, że całkiem dobrze się bawi, co kompletnie
wytrącało mnie z równowagi. Obiecałam sobie, że dołożę wszelkich starań,
by jak najszybciej zetrzeć mu go z twarzy.
– Na początek kilogram krewetek. Masz pięć minut – zakomunikowałam,
wskazując czekające na niego owoce morza.
Popatrzył na mnie, na krewetki i znowu na mnie.
– Co mam z nimi zrobić?
– To sen. Zaraz się obudzę – wymamrotałam, czując, że zbliżam się do
granicy wytrzymałości, gdzie pobłażliwość nie ma wstępu. – Czy ty
kiedykolwiek pracowałeś na kuchni? – spytałam prosto z mostu, a widząc,
jak zdecydowanie kręci głową, wywróciłam z obrzydzeniem oczami.
Stanęłam przy blacie i złapałam za krewetkę. – Pokażę ci, więc patrz
uważnie.
Łapiąc za główkę skorupiaka, oderwałam ją jednym zdecydowanym
ruchem wraz z pancerzem, który zdarłam aż do ogona. Za pomocą nożyka
pozbyłam się kończyn oraz jelit i wyprułam żyłkę z góry.
– Powtórz – poleciłam, przekazując mężczyźnie nożyk, a wtedy…
z sercem, które podskoczyło mi aż do gardła, odskoczyłam do tyłu,
uderzając biodrem o metalowy rant blatu.
Nie spodziewałam się, że będzie stał aż tak blisko. Nie byłam niska,
a mimo wszystko praktycznie skuliłam się przy górującym nade mną
mężczyźnie. Patrzył na mnie. Jego uważny wzrok sunął po moim ciele
i zatrzymał się gdzieś w okolicach skrawka odsłoniętego karku wystającego
zza wysokiego kołnierza bluzy. Ciepły oddech owiał fragment mojej nagiej
skóry, powodując dreszcz, który pobiegł w dół kręgosłupa. Wokół mnie
roztoczył się nieznajomy, nęcący zapach. Był intensywny, a jednocześnie
naturalny, przywodził na myśl mieszankę bergamotki, pieprzu
syczuańskiego i drewna. Całkowicie zdominował moje wyczulone zmysły,
wyparł wszystkie inne aromaty, którymi przesiąknięta była kuchnia za
naszymi plecami. Upojona nim wzdrygnęłam się, gdy nieoczekiwanie
chłodnymi, długimi palcami objął moją dłoń. Tę, którą kurczowo
zaciskałam na rączce nożyka…
Odskoczyłam jak oparzona i przycisnęłam dłoń do piersi, starając się
uspokoić szalejące serce. Przez dudniący w uszach puls przedarł się
chropowaty śmiech nowego pomocnika.
Nie miałam doświadczenia z mężczyznami, szczególnie tak
przystojnymi. A ten wyjątkowo mnie onieśmielał i irytował swoim
dziwnym zachowaniem. Zaplatając ramiona na piersi, głęboko
zaczerpnęłam tchu. Nie mogłam sobie pozwolić na takie uczucie rozbicia.
Odchrząkując ukradkiem, przysunęłam się nieznacznie i spojrzałam
mężczyźnie przez ramię, gdy ten zaczął maltretować skorupiaki.
– Źle – skomentowałam jego pierwszą próbę. – Źle. Źle! – Szybciej, niż
zdążyłam pomyśleć, odepchnęłam barkiem mężczyznę i sama
błyskawicznie obrałam kilka krewetek. – Zapamiętaj sobie. Nie pozwalam
na marnowanie składników. Popatrz. Łapiesz tu, ciągniesz, urywasz.
Wszystko idzie samo…
Zamilkłam. I głośno przełknęłam ślinę. Jeśli kilka chwil wcześniej stał
zbyt blisko, to teraz absolutnie naruszał moją prywatną przestrzeń. Jego
pociągła twarz znajdowała się raptem kilka centymetrów od mojej. Z tej
odległości mogłam policzyć nawet jego długie czarne rzęsy, poddać
dogłębnej analizie teksturę ust. Moje spojrzenie zatrzymało się na wydatnej
dolnej wardze, która zadrgała lekko.
– Racja. Dziecinnie proste.
Jego szept sprawił, że oprzytomniałam, a po mojej szyi wspięła się
szkarłatna smuga. Zaskoczona pożądliwą nutą w jego głosie przeniosłam na
niego spojrzenie. Piwne oczy mężczyzny wydawały się ciemnieć z każdą
chwilą. Rozluźniłam kurczowo zaciśnięte palce i na tyle, na ile potrafiłam
udawać, spokojnie odłożyłam nożyk na brzeg zlewu. Cofnęłam się o krok,
starając się pozbyć z głowy natrętnych myśli.
– To ile ma ich być? – rzucił mężczyzna, jak gdyby przed chwilą nie
wydarzyło się nic nadzwyczajnego.
– Kilogram – odpowiedziałam automatycznie i byłam niebywale z siebie
dumna, gdyż mój głos nie zadrżał ani odrobinę. – Trzy minuty.
– Miało być pięć!
– Dwie zmarnowałeś na zmaltretowanie trzech krewetek – odparłam,
odwracając się na pięcie. – I zanim wyniesiesz cokolwiek na kuchnię,
poproś któregoś z kucharzy o sprawdzenie!
Wracając na swoje stanowisko, zapoznałam się z aktualnie
przygotowywanymi zamówieniami, a Teodor przekazał mi wiadomość od
kelnerek, że spóźniają się goście, których dzisiaj nasz szef Filip
podejmował w prywatnej sali. Przytakiwałam bezsensownie, bo myślami
byłam zupełnie gdzieś indziej.
Tamten mężczyzna. To wszystko jego wina! Dlaczego tak mnie
zdekoncentrował? Czy coś jest ze mną nie tak? Pokręciłam głową, by
pozbyć się niechcianych myśli, ale bez skutku. Wmawiałam sobie, że gdy
kolejny raz go zobaczę, z pewnością mi przejdzie. W końcu kierował mną
wyłącznie pociąg fizyczny, który do tej pory całkiem nieźle udawało mi się
poskromić.
Miałam nikłe doświadczenie z mężczyznami, gdyż zwyczajnie nie
starczało mi czasu na randkowanie i w ogóle na prywatne życie. Karierę
stawiałam na pierwszym miejscu. Niewielu mężczyzn, z którymi się
spotykałam (a właściwie to żaden), było w stanie to zaakceptować.
Ponowne wejście w tryb szefowej kuchni zajęło mi trochę czasu, a gdy
już byłam na dobrej drodze, do kuchni wszedł Filip, mój szef. Istniało
wielkie prawdopodobieństwo, że bym go zignorowała, ale ten oparł się
bokiem o wysoki kontuar, na którym stawiałam dania do serwisu.
– Pocisz się bardziej niż zwykle – skomentowałam, gdy Filip,
zgarnąwszy z blatu papierowe ręczniki, urwał listek i otarł nim skronie.
Łypnął na mnie groźnie spode łba.
– To nie jest zabawne.
 – Nie, nie jest. Ten zapach też.
– Nastka. – Filip głęboko zaczerpnął powietrza. – Nie widziałaś może
pana Dąbrowskiego?
– Kogo? – mruknęłam nieprzytomnie, bo właśnie oceniałam wydawane
przystawki i zawiadamiałam odpowiedzialną za rewir kelnerkę.
– To biznesmen, z którym mam mieć spotkanie w prywatnej sali – odparł
nerwowo Filip, zataczając ręką koło. – Jest architektem, prowadzi firmę
zajmującą się wystrojem wnętrz i wyposażeniem hoteli. To on był
odpowiedzialny za remont apartamentów w ubiegłym roku. Jest ulubieńcem
właściciela hotelu, a moim dobrym znajomym. Od pewnego czasu lokuje
swoich parterów biznesowych w naszym resorcie, a nawet wynajmuje sale
na szkolenia swoich pracowników i organizuje spotkania z kontrahentami.
A prywatnie często korzysta z naszej siłowni i… Cholera, nie czas teraz na
to! Powinien być u mnie pół godziny temu! – warknął, wyszarpując
z wewnętrznej kieszeni marynarki komórkę.
– Czemu mnie o niego pytasz? – spytałam rzeczowo. – Idź na recepcję
albo spytaj boya…
Filip pokręcił zdecydowanie głową.
– Z pewnością nie wszedł głównym wejściem. Zna ten hotel jak własną
kieszeń, więc dałem mu przepustkę, by korzystał z parkingu dla personelu
wedle własnego uznania.
Moje palce zesztywniały, a dziwny prąd poraził mi skórę, gdy powoli
podnosiłam wzrok na swojego szefa.
– Jak wygląda ten Dąbrowski?
– Jak wygląda…? – powtórzył nieprzytomnie, a wybierając numer
komórki, wzruszył ramionami. – Wysoki, ciemne włosy i oczy,
przystojny… chyba. W każdym razie przystojniejszy ode mnie – zaśmiał
się wesołkowato. Jednak jego śmiech zamarł niemal natychmiast, gdy Filip
na mnie spojrzał. – Nastka? Co ci się stało?
Czułam, jak krew odpływa mi z twarzy.
– Lepiej… Lepiej chodź za mną – wyszeptałam głucho. Filip zamrugał,
nie rozumiejąc, o co mi chodzi. Wycierając ręce, zawołałam swojego
zastępcę.
 – Anastazja, o co chodzi? – dopytywał się Filip, depcząc mi po piętach,
gdy szłam wzdłuż długiego kontuaru.
Głęboko zaczerpując powietrza, przeszłam do najdalej położonej części
kuchni. Nie miałam odwagi powiedzieć swojemu szefowi, jak bardzo
schrzaniłam sprawę. Za coś takiego mogłam wylecieć na zbity pysk.
Z duszą na ramieniu stanęłam przy metalowym zlewie i brodą wskazałam
na jego drugą stronę. Filip zbaraniał, zobaczywszy, że poszukiwany przez
niego Dąbrowski siedzi na niskim stołeczku i obiera ziemniaki, sięgając po
nie do wielkiego wora.
– Janek?!
Rzeczony Dąbrowski uniósł głowę, a ujrzawszy mojego szefa,
uśmiechnął się raźnie i zamachał nożykiem.
– Cześć, Filip!
I jak gdyby nigdy nic wrzucił obranego ziemniaka do gara z wodą.
Głośny plusk był idealnym podsumowaniem końca mojej kariery.
Filip wodził rozbieganym spojrzeniem między mną a Dąbrowskim. Na
zmianę to purpurowiał na twarzy, to bladł jak ściana.
– Ale… Ale… Cholera, że jak?! Anastazja! Jak do tego doszło?!
Pierwszy raz słyszałam, by Filip podniósł głos. Ale całkowicie na to
zasłużyłam. Zastanawiało mnie jedno. Ktoś jego pokroju, specjalny gość
szefa i znajomy właściciela hotelu, szanowany biznesmen, od razu
powinien mi powiedzieć, gdzie jest moje miejsce. Dlaczego tego nie zrobił?
– Dlaczego w porę nie wyprowadził mnie pan z błędu, gdy… – Urwałam
pospiesznie. Mieszanka strachu i wściekłości była złym doradcą.
Mężczyzna podniósł się z niskiego krzesełka i swoją posturą natychmiast
zdominował otoczenie. Spokojnym ruchem odpiął guziki białego kitla.
– Sam nie wiem. – Wzruszył ramionami, nie kryjąc rozbawienia. – Ale
w pani głosie było coś takiego, że nie ośmieliłem się sprzeciwić, gdy kazała
mi pani iść za sobą – dodał, mrugając do mnie porozumiewawczo.
Zacisnęłam dłoń w pięść tak mocno, że wbiłam krótkie paznokcie
w skórę. W tej chwili żałowałam, że moje długie czarne włosy tkwią
związane pod czapką szefa kuchni. Zasłoniłabym nimi palący rumieniec
wstydu. Bo Dąbrowski ze mną nie flirtował. Po prostu błędnie odczytałam
jego zamiary.
 – W każdym razie… – wtrącił się Filip. – Janek, najmocniej cię
przepraszam.
– Nie, spokojnie, nie ma problemu – rzucił do bólu wyluzowany
Dąbrowski, ściskając kitel w dłoniach.
– Wynagrodzę ci to jakoś!
– Filip, mówię poważnie, odpuść. W sumie całkiem dobrze się bawiłem –
stwierdził, a ja doszukałam się w jego słowach ironii. – Małe urozmaicenie
ciągłego siedzenia za biurkiem.
Na końcu języka miałam, by darował sobie te zgrywy, bo część winy
leżała po jego stronie, ale widząc, jak Filip wybałusza na mnie oczy,
zrezygnowałam z uszczypliwości.
– Proszę wybaczyć – wymamrotałam nieco zbyt pretensjonalnie i targana
poczuciem sprawiedliwości dodałam: – Jednak wina leży również po pana
stronie. Trzeba było mnie w porę wyprowadzić z błędu, a uniknęlibyśmy tej
absurdalnej sytuacji.
Filip niemal mordował mnie wzrokiem. Z kolei Dąbrowski posłał mi
powłóczyste spojrzenie, a jego piwne oczy zabłysły tajemniczo.
– Ma pani rację. Dlatego ja również przepraszam za swoje zachowanie.
Zapomnę, że to zdarzenie miało miejsce, ale pod jednym warunkiem.
Zaserwuje mi pani jedno ze swoich najlepszych dań.
Dostrzegłam wyzwanie malujące się w jego ciemnych oczach.
Wiedziałam, o co toczy się stawka. Skoro zna się z właścicielem hotelu,
mógłby mu wtrącić słówko lub dwa na temat tego zajścia. Na szali leżała
moja przyszłość w tej kuchni. I moja duma. Podniosłam rękawicę,
wypinając pierś.
– W takim razie udajmy się do sali i zacznijmy w końcu spotkanie –
wciął się Filip. – Proszę, tędy.
Jednak Dąbrowski nie ruszył za moim szefem tak od razu. Przystanął
obok mnie, a podając mi kitel, pochylił się lekko, by wymruczeć niskim
szeptem wprost do mojego ucha:
– Miło było móc pod panią pracować.
Dopiero wtedy zniknął mi z oczu. Przynajmniej nie usłyszał okrzyku
wściekłości, gdy cisnęłam jego kitlem o podłogę.
 Po zamknięciu wieczornego serwisu oraz sprawdzeniu zamówień na
kolejny dzień mogłam wrócić do swojego biura. Czułam napięcie pulsujące
w zmęczonych mięśniach, ale to dobrze – jego brak oznaczałby, że nie
dałam z siebie stu procent. Skupiona na przeglądaniu listy rezerwacji VIP-
ów, dla których miałam gotować w tym tygodniu, w pierwszym momencie
nie zarejestrowałam drobnej zmiany, która zaszła w moim biurze. Dopiero
gdy przekroczyłam próg, do moich nozdrzy doleciał kwiatowy zapach.
Czujnie uniosłam głowę i w półmroku dostrzegłam zarys wiklinowego
koszyka gęsto wypełnionego aranżacją z ciętych kwiatów. Powoli
zamknęłam drzwi i zbliżyłam się do niespodzianki wyeksponowanej na
samym środku mojego szklanego biurka. Zapaliłam lampkę.
Nie byłam zaskoczona – co najmniej dwa razy w tygodniu ktoś przysyłał
mi kwiaty. Stały na biurku, gdy przychodziłam do pracy bądź kiedy
kończyła się moja zmiana. Kim była ta osoba? Nie miałam pojęcia.
W środku nigdy nie było żadnego liściku, nie znalazłam też logo
kwiaciarni, do której mogłabym zadzwonić, by spróbować wyciągnąć
nazwisko zleceniodawcy tego zamówienia.
Jednak gdybym wiedziała, kim była ta osoba, czy to cokolwiek by
zmieniło? Nie dopuszczałam do siebie myśli o żadnym, nawet przelotnym
flircie czy romansie. Ani w miejscu pracy, ani tym bardziej w życiu
prywatnym, a wyniósłszy naukę z kilku porażek, jakimi były moje
poprzednie związki, powoli zaczynałam sądzić, że miłość jest nie dla mnie.
Żachnęłam się cicho, przesuwając palcami po kolorowych płatkach.
– Nie tak powinna wzdychać kobieta, która dostaje kwiaty.
Z mojego gardła wydobył się wysoki pisk, a z kanapy ustawionej pod
ścianą powoli podniósł się Dąbrowski.
– Co…? Co pan tu robi?!
– Miałem spotkanie z Filipem, więc pomyślałem, że wpadnę i osobiście
ustalę z panią szczegóły nowego zlecenia – odparł niewzruszony.
– Wolałabym, żeby wszelkie dyspozycje przekazał mi pan przez Filipa –
rzuciłam, splatając ręce na piersi, jakbym w ten sposób starała się
zagłuszyć serce, które w dalszym ciągu nie miało zamiaru się uspokoić.
Nie wiedziałam, co Dąbrowski wyczytał w moich słowach, ale pokręcił
pobłażliwie głową, a jego wargi wykrzywił nieodgadniony uśmiech.
Podpierając się dłońmi o blat biurka, pochylił się w moją stronę.
– Widzi pani, ze swoimi kontrahentami wolę negocjować, patrząc im
prosto w oczy. Można z nich wiele wyczytać.
Struchlałam i stanowczo zbyt późno odwróciłam wzrok od twarzy
mężczyzny. Byłam przekonana, że on zdaje sobie sprawę z tego, jak na
mnie działa, i jawnie to wykorzystuje. Ten głos… Charakterystyczna
chrypka, od której całe moje ciało natychmiast stawało w płomieniach.
Było mi gorąco, jakbym właśnie wyszła z dusznej kuchni. Starając się
odzyskać panowanie nad sobą, przesunęłam czubkiem języka po ustach. To
był zły ruch. Z piersi Dąbrowskiego wydobył się stłumiony pomruk, a on
sam sprawiał wrażenie, jakby przed czymś się powstrzymywał. Jego dłonie
zacisnęły się w pięści. Chciałam coś powiedzieć, ale moje spojrzenie padło
na odsłonięte przedramiona Dąbrowskiego. Naprężone mięśnie ostro
rysowały się pod śniadą skórą, a błądząc wzrokiem po wypukłościach żył,
dotarłam aż do podwiniętej do łokci bladoniebieskiej koszuli. Poczułam
suchość w gardle i odchrząknęłam nieznacznie.
Przysunęłam sobie krzesło, ale tylko w jednym celu. Przy Dąbrowskim
całe moje ciało zdawało się niczym z waty.
– Liczba osób? – rzuciłam sucho, doskonale zdając sobie sprawę, że mój
głos jest o oktawę wyższy.
– Około trzydziestu.
Skinęłam głową. Usiadłam na krześle i zapisałam informację na czystej
kartce wpiętej do podkładki do notowania. W tym momencie cieszyłam się,
że oddziela nas biurko i ogromny bukiet, jednak moja ulga była tylko
chwilowa. Dąbrowski rozmyślnie przesunął kosz na skraj blatu, by nic nie
utrudniało nam kontaktu. Niewzruszona kontynuowałam profesjonalnym
tonem:
– Przedział wiekowy?
– Dziesięciolatki.
– Konkretny termin i przewidywany czas przyjęcia?
– Dwudziesty trzeci grudnia, od szesnastej do około dwudziestej.
 – Alergeny? – Odpowiedziała mi cisza. Było jasne, że Dąbrowski nie
posiada takich informacji. – Rozumiem. Pozwolę sobie odpowiednio
zmodyfikować kilka przepisów.
– Cokolwiek uważa pani za słuszne.
Nie dając się wybić z rytmu, wyrecytowałam wszystkie zasady
bezpieczeństwa i obostrzenia, jakie panują na kuchni, gdy gotuję ze swoimi
ludźmi, kiedy mam zamówić towar i kiedy mają go dostarczyć pod
wskazany adres, ile czasu zajmą nam przygotowania. Dąbrowski
przytakiwał, przyjmując wszystko z zadziwiającą uległością. Wydawał się
podejrzanie skory do współpracy, co wzmogło moją czujność, a wraz z nią
pojawiły się niecodzienne myśli – kim jest dziewczynka, dla której
Dąbrowski wynajął sztab najlepszych kucharzy? Do tej pory nigdy nie
interesowało mnie życie prywatne ani zawodowe osób, dla których
gotowałam – liczyła się tylko perfekcyjność serwowanych dań, dogodzenie
podniebieniu smakoszy. Moje wnętrzności zacisnęły się w supeł na myśl,
że…
Przywołując się do porządku, uniosłam głowę znad notatek. Widząc, że
mężczyzna nadal zuchwale mi się przypatruje, spytałam:
– Chce pan o coś zapytać?
– Tylko o to, kiedy zaserwuje mi pani swoje najlepsze danie.
Skrywając się za maską godną pokerzysty, z niedowierzaniem uniosłam
brew.
– Co proszę?
– Do tej pory go nie otrzymałem – powiedział Dąbrowski, bezradnie
rozkładając ręce.
Długopis wypadł mi z dłoni. Poczułam, że zrywam się na równe nogi.
– I… I to jest powód, dla którego notorycznie zleca mi pan organizację
tych wszystkich bankietów, kolacji?! – Wbiłam w Dąbrowskiego ostre
spojrzenie.
– Całkiem możliwe – odparł enigmatycznie.
– A… te kwiaty…?
– Całkiem możliwe. Zaskoczona?
 Naigrawał się ze mnie. Teraz byłam o tym przekonana. Zaciśnięte
w pięści dłonie przycisnęłam do tułowia.
– Proszę przestać – wysyczałam cicho. – Natychmiast.
– Nie potrafię. Jestem biznesmenem i zawszę dostaję to, czego chcę.
Tego było już zbyt wiele. Miałam dość despotycznego Dąbrowskiego,
który zręcznie okręcał sobie ludzi wokół palca. Ze mną nie pójdzie mu tak
łatwo, nie dam się oczarować i złapać na te jego teksty.
– Jest pan… Jest pan… – sapałam wściekle. – Jest pan aroganckim,
zadufanym w sobie, lekceważącym, nadętym, naigrawającym się z ludzi…
Niemal zakrztusiłam się powietrzem, zdawszy sobie sprawę, że oto
znalazłam się tuż przed Dąbrowskim. Postąpił krok do przodu, przypatrując
mi się z góry, a jego twarz nie zdradzała żadnych emocji.
– I? Jaki jeszcze? – zachęcił chrapliwym szeptem, zwężając oczy do
rozmiaru wąziutkich szparek.
– I szantażuje mnie pan! – dodałam, dźgając palcem powietrze.
– Ja? Nie śmiałbym! – zaoponował i zaintrygowany przekrzywił głowę. –
Gdybym panią szantażował, to przy każdej nadarzającej się okazji
ubarwiałbym naszą rozmowę zabawnymi szczegółami pewnego incydentu,
do którego doszło między nami. Proszę spojrzeć na to z innej strony. Jeśli
chciałbym pani zaszkodzić, już dawno naraziłbym na szwank pani reputację
i uciął sobie małą pogawędkę z właścicielem hotelu, prawda? A tak… daję
pani szansę na zrehabilitowanie się.
– To właśnie wyczerpuje definicję szantażu – wytknęłam mu zaciekle.
– Ale przynajmniej naszą tajemnicę znają tylko trzy osoby. Filip, pani
i ja.
– Jakie to wspaniałomyślne z pańskiej strony – prychnęłam ironicznie, na
co Dąbrowski roześmiał się gardłowo. Jednak wiedząc, w co on pogrywa
i jakimi kartami dysponuje, musiałam podjąć trudną decyzję. Nabrawszy
głośno powietrza, spojrzałam w bok i powiedziałam spokojnie: – Proszę
przyjąć do wiadomości, że to ostatni raz.
Najwidoczniej nie to spodziewał się usłyszeć. Drgnął zaskoczony,
a między jego zmarszczonymi brwiami pojawiła się podłużna zmarszczka.
– Ostatni? – powtórzył głucho.
 – To ostatnie zlecenie, którego podejmuję się osobiście. Jeśli
w przyszłości będzie pan chciał skorzystać z naszych usług, będę
oddelegowywać swoich zastępców.
Cisza krzyczała w moich uszach. Byłam ciekawa jego reakcji, więc
powoli uniosłam głowę. Dąbrowski zachowywał pozorny spokój, jednak
w jego oczach dostrzegłam żarliwy błysk.
– A jeśli doniosę pani zwierzchnikowi?
– Wówczas poniosę konsekwencje.
– A jeśli nadal będę się upierał, by to pani dla mnie gotowała?
– Wtedy… – Zacisnęłam palce na ramionach. – Będę zmuszona złożyć
rezygnację. Proszę zrozumieć. Bycie szefem kuchni to moje stanowisko,
gotowanie to moja praca, jednak tworzenie potraw, wydobywanie z nich jak
najlepszego smaku… to moje życie. Nie czuję się swobodnie,
przygotowując posiłek na oczach ludzi. W kuchni, gdzie nikt oprócz mojej
załogi nie obserwuje moich ruchów, czuję się bezpiecznie, zamykam się
w swoim własnym świecie. To sprawia, że nadal czuję pasję, że chcę
uraczyć gości najsmakowitszymi potrawami, jakie wyjdą z mojej kuchni.
Łącznikiem między mną a salą są kelnerzy i tak powinno pozostać.
Dopiero wtedy Dąbrowski zdał sobie sprawę, jak poważnie to mówię.
I wydawał się z tego powodu wściekły. Pytanie tylko: na mnie czy na
siebie?
– Nie spodziewałem się, że… – Gwałtownie pokręcił głową, a mięsień na
jego policzku zadrgał, gdy zacisnął szczęki. – Przepraszam, że sprawiłem
pani kłopot. Poproszę Filipa, by przysłał któregoś z pani zastępców.
W progu przystanął na ułamek sekundy, ponownie pokręcił głową, po
czym zatrzasnął za sobą drzwi. Powinnam czuć ulgę, bo w końcu pozbyłam
się problemu, Dąbrowski nareszcie da mi spokój… Dlaczego więc czułam
się wewnętrznie rozdarta? Dlaczego tym razem, gdy spojrzałam na kosz
z kwiatami, w piersi poczułam przeszywający ból?
 Dąbrowski nie rzucał słów na wiatr. Dotrzymał słowa i następnego dnia
zaskoczony Filip zakomunikował mi, że jego przyjaciel zrezygnował
z moich usług, a w zamian poprosił o któregoś z moich sous chefów. Nie
dawało mi to spokoju. Z jednej strony nie chciałam dłużej brać udziału
w tej grze, w którą bawił się Dąbrowski, nie wiedziałam, czy jestem w niej
jedynie pionkiem, czy też nagrodą. Z drugiej strony ciążył mi na sumieniu
fakt, że spławiłam go tak bezceremonialnie i najwyraźniej go zraniłam. Za
każdym razem, gdy przeglądałam listę rezerwacji VIP-owskich, poczucie
ulgi mieszało się z rozgoryczeniem. Nie było wśród nich Dąbrowskiego.
Z czasem nauczyłam się blokować te uczucia, jednak gdy wracałam z pracy
do pustego mieszkania, moje natrętne myśli krążyły wokół tego mężczyzny,
który zalazł mi za skórę. Była to dla mnie kompletna nowość i nie
wiedziałam, jak poradzić sobie z tymi emocjami, jednak jedno wiedziałam
na pewno – tak szybko nie wybiję sobie Dąbrowskiego z głowy. Boleśnie to
sobie uświadomiłam, gdy na dzień przed przyjęciem kucharze omawiali
ostatnie szczegóły, a moje serce drżało niespokojnie za każdym razem, gdy
dosłyszałam jego nazwisko. I gdy w sobotni poranek zadzwonił do mnie
Teodor, mówiąc, że w nocy rozchorował się jego synek, a on sam
kompletnie nie nadaje się do pracy, nie zastanawiałam się dwa razy
i natychmiast powiedziałam, że go zastąpię.
– Co ja sobie myślałam? – mruknęłam pod nosem, gdy kilka godzin
później stałam w ogromnej kuchni należącej do Dąbrowskiego.
Przynajmniej powodu mojego wewnętrznego konfliktu nie było w tym
momencie w mieszkaniu. Drzwi otworzyła jego gosposia, starsza i szalenie
miła pani, która pospiesznie oddaliła się, by skończyć dekorowanie domu.
A miała co robić, bo ogromny apartament był dwupoziomowy.
Ubijając białka na gęstą pianę, nadal byłam zaskoczona brakiem swojej
asertywności. Mówiłam jedno, a robiłam całkowicie coś innego.
Z pewnością było ze mną coś nie tak, wariowałam, zatracałam instynkt
samozachowawczy. I to wszystko przez jednego mężczyznę… Jęknęłam
cicho, gdy na samo jego wspomnienie poczułam dreszcz na karku.
– Anastazja?
Poderwałam się tak gwałtownie, że szklana misa wysmyknęła mi się
z rąk. W ostatniej chwili z pomocą pary ciepłych rąk, które przykryły moje
dłonie, udało mi się zatrzymać ją na blacie.
 – Co ty tu robisz? – usłyszałam zaskoczony szept tuż przy swoim uchu.
Dwójka pozostałych kucharzy oraz patissier pospiesznie odwrócili
głowy, wracając do szykowania ciast.
– Mojemu zastępcy rozchorował się w nocy synek, więc nie mógł
przyjechać.
– Myślałem, że zmieniłaś zdanie.
Dąbrowski nie poruszył się ani o milimetr, a jego dłonie… Przesunęły się
po moich palcach w taki sposób, że aż straciłam dech. Obawiając się na
niego spojrzeć, stanowczo pokręciłam głową.
– Nie, nie zmieniłam.
Zamarł zmieszany moją odpowiedzią. Mruknął głuche „rozumiem”
i czym prędzej wyszedł z kuchni, pozostawiwszy mnie z burzą myśli
w głowie. Wróciłam do pracy, a i tak przez następne kilka godzin
podświadomie wyczuliłam się na każdy ślad obecności Dąbrowskiego.
Dzięki kuchni otwartej na ogromny salon widziałam, jak czerwono-złotymi
girlandami i innymi ozdobami dekoruje pomieszczenie, jak żartuje poufale
z gosposią. Jego ciepły i bezpośredni ton sugerował, że znają się od wielu
lat.
Jakieś trzy godziny przed planowym rozpoczęciem przyjęcia gosposia
zaproponowała nam, byśmy zrobili sobie przerwę, a widząc moje rozdarcie,
gdy kalkulowałam w głowie, ile mamy jeszcze do zrobienia, dodała
matczynym tonem:
– Każdemu należy się odrobina wytchnienia. Nie wolno się
przepracowywać. – Starając się mnie przekonać, szorstką dłonią poklepała
mnie po ramieniu, a w jej oczach zalśniła troska. – Chodź. Zrobię nam
wszystkim gorącej czekolady.
Mój racjonalny umysł podpowiedział mi, bym uświadomiła starszej pani,
że nie pora teraz na gorącą czekoladę, może co najwyżej na filiżankę
herbaty lub kawy, ale język niemal przylepił mi się do podniebienia, gdy
poczułam unoszący się znad rondla zapach.
Był orientalny, słodki, ostry, pikantny, orzeźwiający… Przywodził mi na
myśl czasy dzieciństwa, gdy opatulona w koc sączyłam czekoladę na
gorąco zrobioną przez tatę, podczas gdy mama czytała mi bajki.
Uchyliwszy powieki, skupiłam rozmarzony wzrok na kobiecie stojącej przy
kuchence. Mieszała mleko w rondelku, a ruchy jej rąk były spokojne
i wyważone, ona sama zaś z zaskakującą czułością wpatrywała się we
wzburzoną taflę, na której pływały goździki, starta skórka z pomarańczy
i złotobrązowe kawałki cynamonu. Właśnie dosypała dwie łyżeczki
przyprawy do piernika. Już otwierałam usta, by ją powstrzymać, bo
przecież powinna użyć imbiru, kardamonu i gałki muszkatołowej, ale… nie
zrobiłam tego. Dlaczego? Przecież nigdy nie miałam oporów, by forsować
swój przepis. Do mojego wyczulonego nosa doleciał obezwładniający
zapach czekolady. Starsza pani połamała tabliczkę i wrzuciła ją
bezpośrednio do mlecznej mieszanki. Kuchnia wypełniła się słodkim
aromatem i już sam ten zapach sprawił, że moje serce zabiło mocniej
z podekscytowania. Ściągnąwszy rondelek z kuchenki, odstawiła go, by
ostygł, a mnie poprosiła o przygotowanie sześciu kubków. Z szafki
wyciągnęła pianki marshmallow, a jeden z kucharzy zaproponował, że ubije
śmietanę do udekorowania czekolady. Kobieta podziękowała z uśmiechem,
bo zamiast tego dolała kremówkę bezpośrednio do ciemnego płynu. To
mnie niemal zmroziło, jednak gdy podała mi do rąk kubek, gdy ostrożnie
umoczyłam usta w gorącej czekoladzie… Moja głowa eksplodowała
tysiącem doznań. Czułam na języku wyważoną mieszankę przypraw, balans
słodyczy i ostrości, niepozorną moc skórki pomarańczy, a to wszystko
zatopione w aksamitnej czekoladzie, która rozpływała się w ustach. Niemal
parząc sobie przełyk, zachłannie wypiłam kolejny łyk.
– Przepyszne – sapnęłam oczarowana wybornym smakiem.
Starsza pani się roześmiała, a ja zawstydzona swoją spontaniczną reakcją
zacisnęłam dłonie na kubku.
– Uznanie z ust doświadczonego szefa kuchni… Dziękuję. –
Uśmiechnęła się pogodnie. – To dla mnie zaszczyt.
– Mówię poważnie. Dawno nie piłam czegoś tak… ciepłego.
Do ostatniej chwili wahałam się, czy użyć tego słowa. Ale właśnie to
czułam. Wspomnienie świąt, gdy dzięki rodzinie, dzięki obecności
rodziców czułam ich miłość. Gula narastająca w moim gardle sprawiła, że
przełknęłam pospiesznie napływające do oczu łzy.
– Tym bardziej się cieszę – powiedziała starsza pani, głaszcząc mnie po
ramieniu. – Pij spokojnie i odpoczywaj. Zaniosę kubek Jankowi.
– A czy ja…
 Nie przemyślałam tego. Jednak zanim zdążyłam się zreflektować,
gosposia z uśmiechem podała mi kubek i zachęcająco skinęła głową
w stronę salonu. Nie mając innego wyjścia, poszłam do Dąbrowskiego.
Niespokojne serce tłukło mi się w gardle. Zastanawiałam się, co powinnam
teraz zrobić. Odchrząknąć? Zawołać go po imieniu czy też po nazwisku?
Od razu przeprosić za swoje zachowanie, za słowa, którymi go zraniłam?
Ale nim zdołałam podjąć decyzję, mężczyzna odwrócił się w moją stronę
zwabiony zapachem gorącej czekolady. Tak sobie pomyślałam, ale gdy
zabierał kubek z moich dłoni, jego piwne oczy wpatrzone były tylko we
mnie.
Niezręczna cisza powoli zaczynała mi ciążyć. Upiwszy łyk czekolady,
Dąbrowski zamruczał nisko. Właśnie ten dźwięk sprawił, że w jednej
chwili wszystkie włoski na moim ciele stanęły dęba. Starając się przywołać
swój rozum do porządku, wskazałam na drzewko, na którym zawisły
pstrokate bombki i bajecznie kolorowe łańcuchy.
– Jest przepiękna.
– Dziękuję. Tym bardziej że nie mam w tym wprawy – dodał i nieco
zawstydzony podrapał się po karku.
– W sumie racja. Choinkę dekoruje się tylko raz w roku.
Nieznacznie pokręcił głową, a w jego ciemnych oczach dojrzałam
smutek.
– Nie o to mi chodziło. Gdyby nie Helenka, zapewnie i w tym roku nie
obchodziłbym świąt.
– Nie lubisz ich?
Wzruszył ramionami, co chyba miało wyglądać nonszalancko, jednak
odniosłam wrażenie, że to tylko gra pozorów.
– Zwyczajnie nie mam dla kogo i z kim świętować – wyznał pospiesznie,
zanim przycisnął usta do krawędzi kubka.
Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. Najpewniej powinnam go pocieszyć,
wyznać, że podczas każdych świąt czuję się podobnie, ale… Potrzeba
odwagi, by przyznać się do samotności. To jak wyznanie wstydliwego
grzechu, którego ktoś inny mógłby nie zrozumieć. W tym momencie nie
potrafiłam wydobyć z siebie ani słowa, a wszystkie myśli wydawały się
zbyt śmiałe albo zbyt mało znaczące. Dlatego tak po prostu wyciągnęłam
rękę i dotknęłam jego ramienia. Przeniósł na mnie skonsternowane
spojrzenie, a między jego zmarszczonymi brwiami pojawiła się głęboka
pozioma bruzda. Dostrzegł coś w moich oczach. Coś, czego nie potrafiłam
ukryć i co wzmocniło więź, która się między nami nawiązywała. Nie wiem,
kto zrobił pierwszy krok i jakim cudem przeoczyłam fakt, że dłoń
Dąbrowskiego niespodziewanie znalazła się na moim policzku. Dopiero
gdy delikatnie przesunął palcami wzdłuż mojej skroni, gdy jego kciuk
niespiesznie musnął moją dolną wargę, wstrząsnął mną niespodziewany
dreszcz. Do moich uszu dotarł jego stłumiony szept.
– Anastazja.
Moje imię w jego ustach… Wymówił je tak czule, tak nęcąco, tak…
pożądliwie. Nadał mu nowe brzmienie, które zabarwiło się pieszczotliwą,
intymną nutą, a której stłumione echo odbiło się od zapomnianych
zakamarków mojego ciała. Nieświadomie rozchyliłam usta, czubkiem
języka niechcący dotknęłam stwardniałej faktury kciuka Jana. Zawstydzona
spojrzałam na niego spod rzęs. Myślałam, że roześmieje się drwiąco, jednak
on… gwałtownie wciągnął powietrze, a jego pociemniałe oczy wpatrzone
były w moje usta. Jego wzrok zabarwił się nieznanym mi wcześniej
płomieniem. Nienasyceniem, żądzą, których się nie spodziewałam.
Oprzytomniałam, słysząc hałas za plecami i wykorzystując to, że na
ułamek sekundy uwaga mężczyzny została odwrócona, pospiesznie
wysunęłam się z jego objęć. Na miękkich nogach wpadłam do kuchni,
gdzie przez chwilę chaotycznie się rozglądałam, szukając zajęcia dla rąk.
W końcu zdecydowałam się pomóc kucharzowi, który wyrabiał ciasto na
stolnicy, przygotowując ciasteczka z pistacjami. Dłonie drżały mi tylko
odrobinę, ale gdy zatopiłam palce w cieście i zaczęłam je ugniatać,
a później wałkować, wkładałam w to więcej siły, niż powinnam. Jednak
w jakiś sposób musiałam wyrzucić z siebie narastającą frustrację. Bo nie
mogłam przestać myśleć o tym, jak by to było, gdyby Dąbrowski mnie
pocałował. Surrealistyczne, prawda? Śmiałam się z samej siebie, a jednak
w dole brzucha zaciążyło mi poczucie niespełnienia. Wmawiałam sobie, że
to tylko nic nieznacząca fantazja, a jednak… chciałam tego. Posmakować
tych warg, które tak często wykrzywiały się w nieodgadnionym uśmieszku.
Kilka minut po piętnastej zjawiły się dwie kelnerki, a zaraz po nich
zabrzmiał kolejny dzwonek do drzwi. Nie mogąc się opanować, ciekawsko
zerknęłam w stronę przedsionka, gdzie Dąbrowski, przebrany w zwykłe
dżinsy i wełniany zielono-niebieski sweter we wzorki w renifery, porwał
właśnie w ramiona małą, na oko pięcioletnią dziewczynkę. Bez trudu
podrzucił ją sobie na ramieniu, a jego oczy jaśniały czułością, gdy
przyciszonym głosem rozmawiał z drobną blondynką, która właśnie
ściągała płaszcz. Od razu rozpoznałam, że musi być mamą dziewczynki.
Helenki.
Poczułam się, jakby ktoś wylał na mnie kubeł lodowatej wody. A jeśli to
jest jego…? Jeśli Helenka to jego dziecko, a stojąca obok nich kobieta
to…? I znowu w ustach poczułam gorycz. Bawił się mną, a ja tak łatwo…?
Ugryzłam się w język. Słodki ból pozwolił opanować szalejące emocje.
Praca. To na niej powinnam się skupić. Potraktować Dąbrowskiego jak
każdego innego klienta, a nie… Pospiesznie przerwałam potok
niechcianych myśli.
Schroniłam się w swoim świecie, na powrót skupiając się na
odmierzaniu, wyrabianiu, dekorowaniu. Nie zawracałam sobie głowy
odgłosami roześmianych dzieci, gdy animatorka organizowała im różne
konkursy i zabawy. Starałam się nie patrzeć na kobietę i mężczyznę, którzy
stali pod panoramicznym oknem, rozmawiając ze sobą przyciszonymi
głosami.
Jednak nijak nie mogłam zignorować spojrzenia pary orzechowych oczu,
które utkwiono we mnie, gdy dekorowałam jedną z czterech bez.
Dziewczynka jak zahipnotyzowana wpatrywała się w ruchy moich dłoni.
– Hej – przywitałam się, zmuszając wargi do nikłego uśmiechu. Na jej
policzkach natychmiast wykwitł ognisty rumieniec, a ona sama wbiła
zawstydzone spojrzenie w podłogę. Wycierając dłonie w papierowy
ręcznik, przysunęłam się bliżej i kucnęłam przed dziewczynką. – Helenka,
prawda? Dlaczego nie bawisz się z innymi dziećmi?
– Jest… trochę… za głośno – wyznała cicho, wstydliwie.
Rzeczywiście, wszystkie dzieci zdawały się pogrążone w zabawie do
tego stopnia, że zapomniały o jubilatce. Wystarczyło jedno spojrzenie na
małą, bym utwierdziła się w przekonaniu, że taki rodzaj przyjęcia jest nie
dla niej. Wydawała się cicha, spokojna i z całą pewnością bardziej
zafascynowana tym, co się dzieje w kuchni. Dlatego targana dziwnym
przeczuciem zaproponowałam:
– Chciałabyś mi pomóc udekorować bezę?
 Rozszerzone w niedowierzaniu oczy dziewczynki natychmiast zwróciły
się w moją stronę. Wyciągnęłam do niej dłoń, a ta ujęła ją z wyraźnym
wahaniem. Jeden z kucharzy przysunął do blatu niski stołek i pomógł
wdrapać się na niego małej. Pod wpływem chwili wyciągnęłam z torby
swoją zapasową bluzę. Niemal do połowy musiałam podwinąć jej rękawy,
by dziewczynka mogła swobodnie operować dłońmi. Pokazałam jej
wszystkie składniki do dekorowania bezy. Jak urzeczona przypatrywała się
kuleczkom czerwonej żurawiny. Dałam jej skosztować lekkiego
piankowego kremu – słodko zmarszczyła nosek, gdy trafnie rozpoznała, iż
nie dodałam do niego cukru. Pilnie słuchała moich poleceń, a nawet kilka
razy złapałam ją na tym, że spogląda na mnie z ukosa, starając się
odwzorować moje ruchy.
– A co tu się dzieje?
Wzdrygnęłyśmy się obie, a mnie dodatkowo przeszył dreszcz, który
powędrował w dół kręgosłupa.
– Wujku! – zawołała szczebiotliwie Helenka, obróciwszy się na stołku. –
Nie strasz mnie tak!
Moja głowa samoistnie obróciła się w stronę mężczyzny. „Wujku”!
Na całe szczęście Dąbrowski nie usłyszał westchnienia, które wydostało
się z moich ust, bo w tym samym momencie śmiał się, żartobliwie
tarmosząc kołnierz małej.
– Przepraszam – wyznał bez cienia skruchy i oparłszy dłonie na blacie,
przyjrzał się z bliska pracy dziewczynki. – Pani Anastazja szkoli cię na
patissiera?
– Pata… Co?
– Cukiernika – podsunęłam i jeszcze raz, wolno i wyraźnie powtórzyłam
skomplikowaną nazwę. – Według mnie masz do tego prawdziwy talent. Kto
wie, może za kilkanaście lat założysz prawdziwą bluzę szefa kuchni? –
dodałam, mrugając do niej konspiracyjnie.
W jednej chwili twarz dziewczynki rozświetlił gigantyczny uśmiech.
Zaproponowałam, by z pomocą wujka zaserwowała bezowe torty swoim
gościom. Tym samym miałam czas, by posprzątać kuchnię i przygotować
się do umówionego pokazu. Patissier już rozstawiał na blacie potrzebne
składniki, z których na oczach dzieci miał stworzyć domowe karmelki.
Kiedy maluchy weszły do kuchni, a Helenka zajęła honorowe miejsce
u boku patissiera, wówczas uzmysłowiłam sobie, dlaczego Dąbrowskiemu
zależało, aby właśnie moja ekipa uświetniła przyjęcie urodzinowe małej.
Zazwyczaj serwowane przez nas jedzenie było dodatkiem do przyjęcia.
Smakowitym, niecodziennym, ale jedynie dodatkiem. Teraz jednak byliśmy
tu tylko dla tej małej. To jej uśmiech był dla nas najcenniejszy.
– Pani Anastazja?
Okręciłam się, spoglądając przez ramię, i stanęłam oko w oko z mamą
Helenki.
– Tak? – powiedziałam uprzejmie, splatając dłonie przed sobą.
– Chciałam pani podziękować.
Zamrugałam niepewnie.
– Ale… za co?
Kobieta podeszła bliżej, a jej delikatne usta ułożyły się w tkliwy
uśmiech. Łagodne rysy twarzy, eteryczna budowa ciała i blond włosy, które
najwyraźniej odziedziczyła jej córka, sprawiły, że wyglądała krucho niczym
porcelanowa lalka.
– W końcu zobaczyłam, jak Helenka się uśmiecha – powiedziała
przejmującym, rzewnym głosem. Jej oczy pojaśniały, gdy patrzyła na swoją
córkę, która pilnie wykonywała polecenia patissiera. – Mój mąż, a młodszy
brat Janka, miał wypadek na początku roku.
Zacisnęłam rozchylone usta. To tłumaczyło wyobcowanie dziewczynki.
– Współczuję – wymamrotałam niewyraźnie, niepewna, jak powinnam
się zachować.
Kobieta przytaknęła, zerkając na mnie przelotnie. Przesunęła dłońmi po
ramionach, jakby sama próbowała dodać sobie otuchy.
– Trzymam się dla Helenki, jednak ona… Bardzo kochała swojego tatę.
Obawiałam się tych świąt, pierwszych urodzin, odkąd nie ma z nami
Wiktora, ale dzięki Jankowi zaczynam wierzyć, że prędzej czy później
wszystko się ułoży. Może nie wróci do normy, bo zmieniło się tak wiele,
ale… zaczęłam mieć nadzieję, że to nowy etap dla nas obu. A jeśli dzięki
spotkaniu z panią Helenka odnalazła coś, co sprawi, że na nowo zacznie się
uśmiechać, wówczas będę ją wspierać i dołożę wszelkich starań, by ten
uśmiech nigdy nie przygasł. Dlatego… dziękuję – dodała, zerkając na mnie
pogodnie. – Cieszę się, że będę miała zaszczyt pracować z tak życzliwą
osobą jak pani.
Zamrugałam zaskoczona.
– Rozpocznie pani pracę w tym samym hotelu co ja?
Kobieta również się zmieszała.
– To Janek nic pani nie mówił? – spytała zdezorientowana.
– O czym?
Przeczesała dłonią włosy i zacisnęła na chwilę powieki.
– Janek ma teraz krótką wideokonferencję z… – Nie uszło mojej uwadze,
że zerknęła na mnie z rezerwą. – Może lepiej, jak sami wyjaśnią pani, o co
chodzi.
Pospiesznie uciekając wzrokiem przed moim zdziwionym spojrzeniem,
skinęła głową, bym poszła za nią. Zaprowadziła mnie do innej części
apartamentu i delikatnie zastukała do drzwi. Cichy głosik w mojej głowie
podpowiadał mi, że powinnam zachować czujność. Sytuacja była co
najmniej dziwna, a świadomość, że bratowa Dąbrowskiego ma lepszy
wgląd w sprawę niż ja, sprawiała, że dopuszczałam do siebie naprawdę
szalone myśli. Przodowała ta, że Dąbrowski może chcieć wykupić udziały
w hotelu albo nawet go przejąć. To było powszechne w naszej branży
i dostępne dla każdego, kto dysponował odpowiednio dużym kapitałem.
A ja miałam przeczucie, że Dąbrowski takowy posiada. Niepewna, czego
się spodziewać, weszłam za kobietą do gabinetu, gdy tylko usłyszałyśmy
zaproszenie Dąbrowskiego.
– Janek… – zaczęła blondynka, jednak ja nie dałam jej dojść do słowa.
– Co ty znowu kombinujesz? – rzuciłam oskarżycielsko.
Wbiłam ostry wzrok w siedzącego za biurkiem mężczyznę, który z wolna
ściągnął okulary z nosa. Nie odwracając ode mnie oczu, spokojnie
powiedział do bratowej:
– Możesz nas zostawić, proszę?
Ta natychmiast potaknęła, a gdy zamknęła za sobą drzwi, odniosłam
wrażenie, że atmosfera w pokoju uległa zmianie. Powietrze zgęstniało do
tego stopnia, że nie mogłam swobodnie oddychać. Dąbrowski spokojnie
zamknął leżącą obok siebie teczkę i sprężyście podniósł się z fotela.
 – Co dokładnie powiedziała ci Teresa?
Zacisnęłam palce na ramionach, starając się dodać sobie odwagi i nie
cofnąć się, gdy Dąbrowski zakradał się do mnie niczym lew do swojej
ofiary.
– Że będziemy niebawem współpracować.
– Cóż… po części to prawda. Zamierzam otworzyć swój własny resort.
W Gdańsku, przy samym morzu. Przestronny, nowoczesny, zapewniający
gościom swobodę i intymność. Balans między parami a rodzinami
z dziećmi.
– I co ja mam z tym wspólnego? – rzuciłam, chociaż podświadomość
podpowiadała mi możliwą odpowiedź.
Jednak nim Dąbrowski otworzył usta, by wypowiedzieć na głos moje
myśli, w pokoju rozległ się doskonale znany mi głos.
– Będziesz szefem kuchni, Nastka.
Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Nie tego się spodziewałam. Nie
że będzie w tym maczać palce mój własny ojciec! Błyskawicznie dopadłam
do biurka i spojrzałam w monitor laptopa.
– T-tata? – wyjąkałam zszokowana. Ojciec uśmiechnął się serdecznie,
witając się ze mną, jednak nie docierała do mnie absurdalność tej sytuacji.
Oskarżycielsko wycelowałam palec w Dąbrowskiego, który przystanął
obok i podsunął mi swój fotel. – To wy…
– Tak. Moim wspólnikiem będzie twój ojciec – oświadczył tak po prostu,
a pode mną ugięły się nogi.
– Dlatego poleciłem cię w hotelu, w którym obecnie pracujesz, byś
zyskała potrzebne doświadczenie.
– Ale… Skąd… Jak możesz mnie polecać, skoro nigdy nie próbowałeś
moich dań, odkąd zaczęłam pracę w hotelu! – wytknęłam mu, patrząc na
ojca z niedowierzaniem. Mój głos zabrzmiał piskliwie.
Jego pociągłą twarz, na której z każdym rokiem przybywało nowych
zmarszczek, przeciął cień.
– Robiłem to. Przychodziłem do restauracji, a gdy któraś z kelnerek mnie
rozpoznała, prosiłem o dyskrecję. I wierz mi, delektowałem się każdym
daniem, jakie mi zaserwowałaś. Przez moment dałaś mi poczuć, że
przenoszę się do innego miejsca.
– Dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałeś? Myślałam, że…
– Krytyka sprawia, że albo się poddajesz, albo podnosisz się z kolan
i z determinacją przesz do przodu. Chcesz udowodnić, ile naprawdę jesteś
warta – oświadczył z powagą, a gdy ponownie na mnie spojrzał,
zauważyłam, że jego niebieskie oczy rozświetliła duma. – Moje słowa były
zbędne, bo ty nigdy w siebie nie zwątpiłaś. Zawsze wierzyłaś w swoje
możliwości, byłaś pełna zapału, nawet gdy zaczynałaś jako stażystka.
Byłem przy tobie, gdy stawiałaś pierwsze kroki w gastronomii, ale nim się
obejrzałem, ty… zaczęłaś biec. Doceniam cię, moje dziecko, twoją pracę
i twój talent. Dlatego chciałbym, abyś wzięła udział w tym projekcie.
Będziesz miała wolną rękę w kwestii wyposażenia kuchni, doboru menu,
kadry. Janek zapozna cię ze szczegółami.
Jak przez mgłę pamiętałam dalszy rozwój wydarzeń. Ojciec mówił, że
chciał mnie osobiście wtajemniczyć w projekt stworzenia resortu
w pierwszy dzień świąt, kiedy miał do mnie przylecieć. Wyjaśniłby mi
wszystko i na spokojnie wytłumaczył. Oprócz stanowiska otrzymałabym
również udziały, a także decyzyjność w sprawach związanych z rozwojem
obiektu. Ale było tego tak dużo, tak wiele szczegółów, że zwyczajnie
przestałam nadążać. Czułam, że mój rozgorączkowany mózg nie pomieści
więcej rewelacji.
– Może na dziś wystarczy – przerwał delikatnie Dąbrowski.
Ojciec przyznał mu rację i roześmiany przeprosił za swoje
podekscytowanie. Niemrawo się z nim pożegnałam, a chwilę później na
ekranie laptopa pojawiło się czarne okienko oznaczające zakończenie
rozmowy. Chciałam westchnąć, ale czułam jakiś ciężar w piersi.
– Zbyt wiele informacji? – zagadnął nieoczekiwanie Jan, podając mi
szklaneczkę z bursztynowym płynem. Pokręciłam głową, odsuwając jego
rękę.
– Jestem w pracy.
– Wiem. To herbata z goździkami i pomarańczą. Specjalność pani
Doroty. Co prawda już wystygła, ale nadal smakuje wybornie.
 Marszcząc brwi, ciekawsko przyjrzałam się zawartości szklaneczki.
Dopiero teraz do moich nozdrzy doleciał specyficzny herbaciany zapach.
Jak bardzo byłam skołowana, skoro nie rozpoznałam tego aromatu?
Jan przysiadł na brzegu biurka.
– Co o tym myślisz? – spytał niezobowiązująco.
– Szczerze? Sama nie wiem – odparłam, bijąc się z myślami. –
Marzyłam, by pójść w ślady ojca i w dalekiej przyszłości otworzyć własną
restaurację, ale…
– Zarządzanie resortem to co innego.
– Właśnie.
– Jednak mam powody, by wierzyć, że to byłoby idealne miejsce dla
ciebie.
Prychając pod nosem, podniosłam na niego oczy i rzuciłam mu
powątpiewające spojrzenie. Skąd niby mógł to wiedzieć? Ale zanim
zdołałam powiedzieć to na głos, Dąbrowski z wolna przykucnął przy fotelu,
skupiając na mnie wzrok.
– Przez ostatnie pół roku przypatrywałem się temu, jak pracujesz, jak
zarządzasz zespołem, jak dbasz o każdy szczegół dania. Jesteś wybitna,
unikatowa, Anastazjo. Zarówno twój talent, jak i ty sama. I dlatego chcę cię
mieć.
Głośno przełknąwszy ślinę, odchyliłam się na oparcie fotela. Starałam się
opanować drżenie rąk, dlatego zacisnęłam dłonie na podołku. Ale nic nie
mogłam poradzić na to, że gdy usłyszałam jego ostatnie słowa, przez moje
ciało przetoczył się dreszcz niczym grzmot zwiastujący nadejście burzy.
Jeśli dodać do tego sposób, w jaki na mnie patrzył, jakby pieścił mnie
samym spojrzeniem… Potrząsnęłam głową. Starałam się patrzeć wszędzie,
byle nie na Dąbrowskiego.
– Więc po to były te bankiety i kolacje. Testowałeś mnie.
– Służbowo? Tak. Ale jest też inna kwestia, bardziej prywatna – dodał
tajemniczo.
Tym samym ściągnął na siebie mój pytający wzrok. Myślałam, że to
błąd, że ostatnie, co mogę zrobić, to poddać się sugestiom mężczyzny,
jednak… Wszystkie moje wątpliwości przestały mieć znaczenie. Nic nie
mogło się równać z tym, jak patrzył na mnie Jan. Jak starając się
zapanować nad instynktem, tłumił szalejące… pożądanie.
Sięgnął dłonią do mojej twarzy, po czym zatrzymał ją, gdy była
o centymetr od mojego policzka. Dawał mi wybór. Pozwalał mi podjąć
ostateczną decyzję. I cholera, może byłam wariatką, może gdzieś zatraciłam
poczytalność, ale w tej chwili marzyłam tylko o tym, by ponownie poczuć
jego ciepłe palce przesuwające się niespiesznie po mojej skórze, by znowu
rozbudził we mnie to pragnienie, by dotknąć ustami jego ust. Dlatego
nachyliłam się i z westchnieniem wtuliłam policzek w jego dłoń.
– Wiesz, czym jest fascynacja? To coś, co cię zainteresowało, przykuło
twoją uwagę i splątało ci myśli do tego stopnia, że nie potrafisz wyrzucić
tego z głowy. Tak właśnie wyglądało dla mnie nasze pierwsze spotkanie.
Zaintrygowała mnie twoja postawa, determinacja i powaga, jaką miałaś
wypisaną na twarzy.
– Naigrawałeś się ze mnie – wytknęłam, nie kryjąc urazy.
– Masz mnie. Ale nie mogłem się powstrzymać. – Jan mrugnął do mnie
łobuzersko. – Gdy się z tobą drażniłem, na twojej szyi pojawiał się ognisty
rumieniec… Jak teraz – dodał, przełykając ślinę, a jego palce wolno
zsunęły się aż do wysokiego kołnierza mojej bluzy. – Z czasem
zauważyłem, że zaczęłaś reagować na moją bliskość. Na ton mojego głosu.
A ja stałem się wrażliwy na każde twoje spojrzenie, które mnie tyleż
uspokajało, co pobudzało. Możesz uznać mnie za skończonego egoistę, ale
właśnie dlatego chciałem mieć jak najwięcej powodów, by kręcić się wokół
ciebie. Mój biznes z twoim ojcem to jedno, jednak ty… ty zdominowałaś
moje myśli. Widok twojej idealnie porcelanowej skóry sprawiał, że
zastanawiałem się, jaka jest w dotyku. Czy twoje hebanowe włosy są
gładkie niczym jedwab, czy raczej spływają nieujarzmioną kaskadą na
twoje drobne barki. Czy ten uśmiech, który widywałem, gdy byłaś
zadowolona z pracy swoich ludzi, potrafi zauroczyć mnie jeszcze bardziej.
Czy usta, które tak często przygryzałaś w skupieniu, są tak miękkie i…
namiętne.
Westchnęłam głośno, wciągając powietrze do płuc, gdy Jan, przesuwając
kciukiem po mojej dolnej wardze, przyprawił mnie o kolejny rozkoszny
dreszcz.
 – Popatrz – wymamrotałam niewyraźnie – a ja cały czas sądziłam, że
próbujesz mnie wkurzyć, bo nie zaserwowałam ci swojej najsmaczniejszej
potrawy.
Jan uśmiechnął się tajemniczo. To miał być żart, jednak on zrozumiał go
na opak.
– Od początku nie o to mi chodziło. Dlatego pozwól, że odpowiednio
skoryguję swoje zamówienie.
Nim oprzytomniałam i zdałam sobie sprawę, co ma na myśli, Jan
gwałtownie przysunął sobie fotel, a ja wpadłam wprost w jego rozpostarte
ramiona. Nie pozwolił mi zaczerpnąć tchu. Nie dał mi możliwości, bym
w porę go zatrzymała. Tym razem nie spytał mnie o zgodę, tylko zniewolił
moje usta, zamykając je w namiętnym pocałunku. Zacisnęłam palce na
miękkim materiale jego wełnianego swetra, chciałam go odepchnąć, ale…
kompletnie straciłam czucie w dłoniach. Zamiast tego przyciągnęłam go
bliżej i, pokonana, zamruczałam wprost w jego rozchylone usta. Jan
całował mnie, pozbawiając tchu, nęcił, bym sama pragnęła i prosiła
o więcej. Poddałam się jego twardym, zaborczym wargom, które na zmianę
zasysały i zmysłowo przygryzały moje rozchylone usta. Moje myśli
wirowały, a kołaczące się w piersi serce potęgowało pulsowanie w uszach.
Chciałam go dotknąć, objąć, jednak przeszkadzała mi w tym wysokość
fotela. I w tym samym momencie, gdy zdecydowałam się odrzucić wszelkie
hamulce, by ześlizgnąć się wprost na jego kolana, on poderwał się
z podłogi, pociągając mnie za sobą. Gwałtownym ruchem ręki zgarnął
rzeczy z biurka, by sekundę później owinąć ramię wokół mojej talii
i posadzić mnie na drewnianym blacie. Stanął między moimi udami,
a z mojego gardła wydobył się przeciągły jęk. Czułam jego pobudzenie,
twardą erekcję napierającą na moją pulsującą kobiecość.
Niemal przygryzłam jego język, gdy po gabinecie rozniósł się dźwięk
mojego telefonu. Spłoszona natychmiast zeskoczyłam z biurka i to był
ogromny błąd. Zatoczyłam się na miękkich nogach i to Jan uratował mnie
przed żenującym upadkiem na tyłek. Wymamrotałam ciche podziękowanie,
a następnie wygrzebałam z kieszeni spodni komórkę, by rzucić okiem na
wyświetlacz. Nie zawracałam sobie głowy odbieraniem. Nie teraz, gdy głos
odmawiał mi posłuszeństwa. Zapewne jeden z kucharzy chciał mi
przekazać, że skończyli już pokaz i sprzątają kuchnię. Poprawiając włosy
i obciągając sztywny materiał bluzy, zerknęłam z ukosa na Jana. Przyglądał
mi się z uśmiechem, wcale nie kryjąc zadowolenia.
– Miałem rację. Teraz tym bardziej nie będę potrafił zrezygnować z tak
rozkosznego smaku – dodał, pochylając się, by złożyć na moich ustach
słodkiego całusa, po którym łakomie oblizał wargi.
Wypuszczając mnie z rąk, mrugnął przebiegle, a ja na miękkich nogach
wyszłam z gabinetu i wróciłam do kuchni. Nikt nie skomentował moich
ognistych rumieńców. Zapewne zrzucili to na karb zmęczenia, jednak mnie
było to obojętne. Pożegnałam się z załogą, która już była spakowana
i gotowa do wyjścia, a sama umyłam i wypolerowałam swoje noże szefa
kuchni. W tym samym czasie z gabinetu wyłonił się Jan, który odprowadzał
Helenkę i jej mamę do drzwi. Mała przybiegła do mnie na sekundę i, słodko
zawstydzona, podziękowała mi za wspólny czas w kuchni. Na pożegnanie
dałam jej bluzę, którą miała na sobie, gdy pomagała mi dekorować bezy.
Rozradowana pomknęła do mamy, która uśmiechnęła się do mnie
z wdzięcznością ponad głową roześmianej córki.
Spakowałam resztę noży i gdy zasuwałam zamek pokrowca, wyczułam
ruch za plecami.
– Nie miałem okazji podziękować ci za to, co dla niej zrobiłaś –
powiedział Jan, stając dokładnie za mną.
Siląc się na wyluzowanie, z udawaną swobodą wzruszyłam ramionami.
– Pokazałam tylko, w jaki sposób dekorować ciasto.
– Nie, Nastka. Dałaś jej radość. Dawno nie widziałem, by uśmiechała się
tak szczerze.
Przypomniałam sobie wyraz twarzy Helenki, gdy ofiarowałam jej swoją
bluzę, i moment, w którym przycisnęła ją do piersi niczym najcenniejszy
skarb. Bezwiednie uśmiechając się do tego obrazka, chwyciłam za
pokrowiec z nożami. Chciałam zapakować go do torby, jednak wtedy dłoń
Jana znalazła się na mojej. Przysunął się do mnie tak blisko, że na
odsłoniętym karku poczułam jego ciepły oddech.
– Spędź ze mną te święta, Nastka – wymruczał, pieszcząc wargami
skrawek mojej szyi.
– To nie będzie konflikt interesów?
Jan roześmiał się na te słowa.
 – Zawsze możemy przyjąć, że będzie to biznes rodzinny.
– R-rodzinny? – bąknęłam, obracając się do niego. – Chyba czas
najwyższy ostudzić emocje i…
Nie pozwolił mi dokończyć. Jego zachłanne usta ponownie zmusiły mnie
do uległości. Albo to raczej ja poddałam im się całkowicie.
– Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo – wyszeptał, przypatrując mi się
zza zmrużonych powiek. – Będę o ciebie walczył i zabiegał, jak to robiłem
od niemal pół roku. Jestem cierpliwy.
– Albo po prostu nierozważny. Jest wiele rzeczy, których o sobie nie
wiemy.
– Zmienimy to.
– Moje poprzednie związki nie były… – Zawiesiłam głos, szukając
odpowiedniego słowa.
– Dogadamy to – powiedział, sunąc niespiesznie dłońmi po moich
ramionach. Na końcu języka miałam pytanie, dlaczego tak wszystko
bagatelizuje, jakby żadna z tych rzeczy nie stanowiła dla niego problemu.
Lecz nim odważyłam się je zadać, Jan rozgryzł mnie bez trudu. – Moja
praca jest moją pasją, ale dla ciebie, dla kobiety takiej jak ty, mężczyzna
jest gotów zmienić całe swoje dotychczasowe życie – wyszeptał, zbliżając
swoje czoło do mojego.
– Nawet jeżeli nieraz cię wkurzę? – spytałam, spinając się i próbując się
powstrzymać, by ponownie nie sięgnąć do jego ust, które kusiły mnie swą
bliskością. – Nawet jeżeli mam więcej wad niż zalet?
– Tak samo jak ja i jak każdy inny człowiek – odparł miękko, a ja
zacisnęłam palce na jego przedramionach.
– Zawsze masz na wszystko gotową odpowiedź, prawda?
Tłumiąc śmiech, odsunął się nieznacznie. Pieszczotliwym ruchem
palców sunął od linii mojej szczęki aż po skronie. Zahaczył o krawędź
czapki. Nieznośnie powoli zsunął ją z mojej głowy, a kolejnym krokiem
było ściągnięcie gumki z moich włosów. Pozbawiona tchu wpatrywałam się
w jego oczy, w których dostrzegłam błysk zachwytu, gdy moje czarne
splątane włosy opadły na ramiona. Odruchowo chciałam odgarnąć z twarzy
kosmyki, które mnie łaskotały, jednak Jan mi na to nie pozwolił. Obejmując
mój kark, stanowczym ruchem przysunął mnie do siebie.
 – Po prostu lubię być gotowy na każdą ewentualność – wymruczał
chrapliwie, składając na moim czole pojedynczy pocałunek.
Zamknęłam oczy i bezwiednie rozchyliłam usta. Zaciskając palce na
twardych bicepsach Jana, uniosłam się na palcach. Chciałam znowu poczuć
to szaleństwo, żar rozprzestrzeniający się pod skórą, cudowne uczucie
całkowitego oderwania od rzeczywistości. I on mi to ofiarował, nawet
z nawiązką. Jego usta smakowały upajająco. Piernikową przyprawą,
goździkami, miodem, czekoladą. Aż zawirowało mi w głowie od tej
pobudzającej mieszanki. Westchnęłam głęboko, gdy zęby Jana zacisnęły się
na mojej dolnej wardze. Poczułam elektryczny impuls, gdy kojąco
przesunął czubkiem języka w miejscu ugryzienia. Stanęłam na palcach,
a moje dłonie krążyły wokół linii jego włosów na karku, nim w końcu
zdecydowałam się zebrać je w garść. Przyciągnęłam go do siebie
zachłannie, ledwo trzymając się na miękkich nogach.
Jan przycisnął mnie do wyspy kuchennej. Granitowy kant wbił mi się
w dolny odcinek kręgosłupa, ale nie miało to dla mnie specjalnego
znaczenia. Nie gdy jego miękkie usta zsunęły się na moją szyję, całując
każdy milimetr odkrytej skóry. Gdzieś na granicy mojej świadomości
zabłąkała się myśl, że to nie powinno zdarzyć się tak szybko, jednak
ostatecznie nie miałam siły walczyć z potężniejącym pożądaniem. Oboje
mieliśmy podobne charaktery i z równą zapalczywością brnęliśmy do celu.
Dlatego poddając się całkowicie, z głośnym jękiem powitałam rozkosz
rozprzestrzeniającą się po ciele. Jego zręczne palce szybko poradziły sobie
z zapięciem bluzy, a wyplątawszy mnie z niej, zamruczał nisko,
przesuwając dłońmi po mojej wąskiej talii. Dotarłszy do piersi, objął je, po
czym wolno przesunął kciukiem po stwardniałych sutkach. Wszystkie myśli
uleciały mi z głowy, a z gardła wydostało się ciche kwilenie. Nie
przerywając pieszczenia językiem mojej szyi, Jan ponowił ruch, nieco
mocniej zaciskając dłonie na moich miękkich piersiach. Ostry skurcz
zelektryzował moje ciało, kumulując się u styku moich ud. Opadłam bez
tchu na twardy tors mężczyzny, wspierając głowę w miejscu, w którym
spod skóry dobywało się głośne, przejmujące dudnienie. Rytm mojego
serca był tak samo oszalały. Właśnie ten rezonujący dźwięk sprawił, że
unosząc się na palcach, zachłannie przyciągnęłam do siebie głowę Jana. Nie
wydawał się zaskoczony, raczej zadowolony moją reakcją oraz tym, że
w końcu przerwały się tamy i przestałam nad sobą panować.
 Moje palce zaczęły zsuwać się po jego umięśnionej piersi. Złapałam za
dolny brzeg swetra i pociągnęłam go do góry. Jan wyręczył mnie i jednym
ruchem pozbył się wełnianego swetra wraz z koszulą. Widok jego nagiej
opalonej skóry całkowicie wytrącił mnie z równowagi. Przesuwałam
łakome spojrzenie po apetycznie zarysowanych mięśniach, aż dotarłam do
charakterystycznego zagłębienia na wysokości bioder. Wtedy też
zauważyłam, że jego dżinsy są naprężone do granic możliwości. Na ten
widok zaschło mi w ustach. Moją uwagę rozproszył niski dźwięk
dobywający się z piersi Jana. Podniosłam na niego oczy i zacisnęłam usta,
widząc, że podśmiechuje się ukradkiem.
– Nie mruż oczu w ten sposób. – Pogroził mi palcem i obejmując mnie
w talii, przysunął do siebie. Nie wiem, co było bardziej upajające – jego
gorące, sprężyste ciało przy moim czy twardość napierająca na mój brzuch.
– Bo w końcu przestanę nad sobą panować.
Nie czekając ani chwili, jasno pokazałam mu, co może zrobić z ustami
zamiast bezsensownie gadać. Nie teraz, gdy byłam na granicy utraty
kontroli. I podobało mi się to.
Jan natychmiast spełnił moją prośbę. Jego gorący język wniknął do
wnętrza moich ust. Opuszkami palców zmysłowo przesunął po moich
plecach, kreśląc na nich ognistą smugę, aż po pośladki. Zdekoncentrował
mnie tym. Gwałtownie je ściskając, przysunął mnie do swoich bioder,
a z mojego gardła wydobył się przeciągły jęk. Jan zakołysał naszymi
ciałami, a ja poczułam przebłysk tępego bólu, który zakotwiczył między
moimi drżącymi udami.
Nie odrywając ode mnie ust, pociągnął mnie na swoje biodra.
Odchyliwszy się nieznacznie, poczułam jego twardą męskość napierającą
na moje łono, dokładnie w miejscu, gdzie najbardziej go potrzebowałam.
Próbowałam odsunąć się nieco od jego ponętnego ciała, jednak on nie
ułatwiał mi zadania, niosąc mnie po schodach i całując przy tym do utraty
tchu. Jego język, jego dłonie ugniatające moje pośladki. Granica między
naszymi ciałami powoli się zacierała, aż przylgnęłam do Jana całkowicie.
Usłyszałam trzaśnięcie drzwi, a chwilę później położył mnie na swoim
łóżku, moszcząc się między moimi nogami. Odrzuciłam głowę, gdy pchnął
seksownie biodrami, a jego erekcja podrażniła moje pulsujące płatki.
Całował mnie wzdłuż linii szczęki, sunąc czubkiem języka po szyi, dotarł
aż na granicę obcisłej koszulki. Zahaczył palcami o materiał i przeciągnął
podkoszulek przez moją głowę, po czym natychmiast przylgnął do moich
piersi osłoniętych zwykłym sportowym stanikiem. Żałowałam, że nie mam
na sobie seksownej bielizny, ale do pracy musiałam zakładać ubrania, które
nie krępowały mi ruchów. Jednak Jan zupełnie nie zwrócił na to uwagi,
pieszcząc ustami sutki, których zarys wyraźnie odznaczał się pod
elastycznym materiałem. Wplotłam palce w jego włosy, rozkoszując się
wilgotnymi pocałunkami i coraz mocniejszymi ruchami bioder, na które
nieświadomie odpowiadałam. Czułam, że wyciekające ze mnie soki
doszczętnie zmoczyły bieliznę.
– Ja… muszę… – wycharczałam nieskładnie, próbując na moment
zastopować Jana. – Pod prysznic…
– Nie ma problemu.
Zacisnęłam usta, próbując nie okazać niezadowolenia z powodu nagłej
utraty kontaktu z jego ciałem. Naiwnie pomyślałam, że Jan pozwoli mi
skorzystać z prysznica samej. Wziął mnie na ręce i przeniósł do łazienki,
gdzie postawił mnie przy kabinie prysznicowej i sam zaczął się rozbierać.
Cielęcym wzrokiem sunęłam po jego sprężystym ciele i w końcu poznałam
tajemnicę, którą skrywał za szorstką fakturą dżinsów. Rozmyślnie mnie
torturował, przeciągając moment, w którym w końcu stanął przede mną
nagi, gdyż najpierw ściągnął spodnie, a dopiero później, cholernie wolno,
pozbył się bokserek. Przygryzłam usta, pocierając udami o siebie.
– Będziesz brać prysznic w ciuchach? – rzucił z uśmiechem.
Wytrącona z równowagi podniosłam na niego oczy. I zamknęłam usta.
Uświadomiłam sobie, że zamiast się rozebrać, gapiłam się na jego pokaźną
erekcję, a ten widok rozpalił mnie jeszcze bardziej. Pospiesznie rozebrałam
się do naga i unikając wzroku Jana, wślizgnęłam się pod prysznic. Czując
na skórze chłodną wodę, starałam się chociaż odrobinę zapanować nad
pierwotnym instynktem, który chciał mną zawładnąć. Nigdy czegoś takiego
nie czułam i byłam przekonana, że jestem na dobrej drodze, by doszczętnie
zwariować na punkcie Jana.
Stanął tuż za mną. Czułam, jak jego pożądliwy wzrok błądzi po moim
mokrym ciele. Jego dłonie przesunęły się wzdłuż moich przedramion aż po
barki. Rozmasowywał zgromadzone w nich napięcie, jednocześnie nie
pozwalając, bym całkowicie ochłonęła przed naszą pierwszą upojną nocą.
Przesunął moje wilgotne włosy na lewe ramię, przyciągnął usta do mojego
karku.
– Słodka… Moja słodka Nastka…
Zagryzłam usta, odchylając się nieznacznie i poddając pieszczocie jego
cudownych warg. Jego dłonie zsunęły się po moich obojczykach, twardych
sutkach, aż na brzuch. Pozwoliłam powiekom opaść i odchyliłam się wprost
na jego twardy tors. Wyszeptał mi do ucha, bym rozsunęła nieco nogi.
Zrobiłam to, a dłoń Jana zagłębiła się w moim najbardziej intymnym
miejscu. Ruch jego palców był delikatny, ulotny, wabił mnie i nęcił.
Ofiarowywał mi najbardziej wyszukaną sensualną pieszczotę, po której
spragniona na ślepo szukałam jego ust. Jan objął mnie w talii ramieniem,
przywarł do mnie całkowicie. Między pośladkami czułam nacisk jego
gorącej erekcji. Szum krwi w uszach wzmagał się, aż stał się nie do
zniesienia. Podświadomie zaczęłam wypychać biodra, szukając ukojenia
dla trawiącego mnie żaru. Gdy jego palce wniknęły we mnie całkowicie,
jęknęłam zatrwożona wprost w usta swojego kochanka. Znalazłam się na
granicy, gdzie tępy ból całkowicie wypierał zdolność myślenia. Drżałam,
spragniona zaspokojenia.
– Janek… – Kołysząc biodrami, pocierałam jego twardego penisa. –
Pragnę… Pragnę cię – wyszeptałam błagalnie, obracając się w jego
ramionach.
– Cholera, Nastka – warknął, wbijając palce w skórę na moich żebrach.
Nic więcej nie mówiąc, zakręcił wodę i wyciągnął mnie spod prysznica.
Mokrą zaniósł do łóżka i zdusił usta wygłodniałym pocałunkiem, gdy
próbowałam powiedzieć mu, że powinniśmy się chociaż wytrzeć.
Wplatając palce w jego wilgotne włosy, uniosłam biodra, by się pod nim
przesunąć. Wspierając się na przedramieniu, przygarnął mnie ciasno do
siebie. Zatraceni w gorączkowych pocałunkach nie panowaliśmy nad
niecierpliwymi ruchami. Moja skóra zdawała się żarzyć od gorąca
rozsadzającego ciało. Myśli rozpłynęły się, gdy w końcu poczułam nacisk
twardego penisa na swoją kobiecość. Głęboko zaczerpnęłam tchu, a Jan
oderwał usta od mojej szyi, by spojrzeć mi w oczy. Patrzył z fascynacją,
wnikając we mnie powoli. Rozchyliłam usta w niemym krzyku, czując, jak
mnie rozciąga, jak jego gorąca erekcja drga, pobudzając moje napięte
mięśnie. Jan wziął moją twarz w dłonie i z wielką czułością złożył
delikatny pocałunek na każdej z moich powiek. Zebrał pojedynczą łezkę
spływającą po mojej skroni. Wycofując się nieznacznie, otoczył palcami
mój sutek i gdy ponownie zaczęłam mruczeć z rozkoszy, zakołysał lekko
biodrami. Palące uczucie dyskomfortu powoli zaczęło zanikać. Zacierała
się granica między bólem a rodzącą się przyjemnością. I kiedy ponownie
się we mnie wbił, tym razem do końca, krzyknęłam głośno, zaciskając
palce na jego naprężonych barkach. Tym razem się nie zatrzymał.
Napierając na mnie, uniósł się, by przytrzymać moje biodra. Wzmagające
się tempo całkowicie pozbawiło mnie tchu. Czułam żar w mięśniach ciasno
otulających erekcję Jana. Prężąc się, rozszerzyłam mocniej nogi i oplotłam
go nimi w pasie. Jan syknął przez zaciśnięte zęby. Jego dłoń pieściła
zmysłowo moje udo, podczas gdy kciukiem drugiej zataczał kręgi
w miejscu, gdzie byliśmy złączeni. Szarpnęłam się, czując narastający
orgazm. Jan natychmiast zwolnił, co powitałam sfrustrowanym jęknięciem.
– To będzie zbyt szybkie, skarbie.
Ostrzegał mnie czy zachęcał? Nie miało to dla mnie znaczenia.
Pragnęłam tego mężczyzny oraz uwolnienia, które tylko on mógł mi dać.
– Później, później – powtarzałam, starając się przyciągnąć go do siebie.
Jan uśmiechnął się przebiegle niczym bazyliszek.
– Później?
Przytaknęłam gorliwie. Zdecydowanie chciałam kochać się z nim jeszcze
raz, a potem kolejny i następny, jednak teraz byliśmy zbyt spragnieni, by
powstrzymać się przed spalającym nas pożądaniem. Jan zgarbił się,
czubkiem języka znacząc ścieżkę na moich piersiach. Ponownie się na mnie
położył i wsunąwszy dłonie pod moje barki, przytrzymał mnie w miejscu.
Nasze języki splotły się w nienasyconym pocałunku, gdy jego biodra
zaczęły uderzać w moje. Całowaliśmy się w rytm głuchych uderzeń, aż do
momentu, gdy straciwszy rytm, zaczęłam cicho jęczeć. Targana dreszczem
i wzrastającym dudnieniem pulsującej krwi przylgnęłam do gorącego ciała
swojego kochanka. Nasze ciała pokryły się kroplami potu. Czułam pod
palcami, jak pracują mięśnie barków Jana, jak rozluźniają się i zaciskają.
Jak jego oddech staje się ciężki, a ruchy gwałtowniejsze. Chłonęłam te
spotęgowane doznania. Zatraciłam się w nich bez reszty. Czując, że już
więcej nie dam rady znieść, zacisnęłam mięśnie na pulsującej erekcji Jana.
Mój krzyk trwał i trwał zduszony przez ramię mężczyzny, do którego
przycisnęłam swoje usta.
 Gdy już mój oddech się uspokoił, a ciało nieco ochłonęło, spojrzałam na
mężczyznę, w którego objęciach się znajdowałam. Myślałam, że pojawią
się wyrzuty sumienia, że zacznę żałować, ale… nic takiego nie nastąpiło.
Mimo to nie byłabym sobą, gdybym nie pozwoliła sobie na drobną
uszczypliwość.
– Dopiąłeś swego. Uwiodłeś mnie – rzuciłam mu prosto w twarz,
zadziornie mrużąc oczy.
Janek uniósł wysoko prawą brew i nim się spostrzegłam, znalazł się pode
mną, a ja siedziałam mu na biodrach. Tłumiąc pisk zaskoczenia,
poruszyłam się na jego nabrzmiewającej erekcji.
– Wypraszam sobie – prychnął, a jego obrzmiałe od pocałunków usta
wykrzywiły się w doskonale znanym mi już uśmieszku. – To ty uwiodłaś
mnie swoim smakiem.

DOMOWA GORĄCA CZEKOLADA

– doskonała nie tylko na jesienno-zimowe wieczory ;)

Składniki:
250 ml mleka
3 łyżki cukru
1 łyżeczka cynamonu
szczypta mielonych goździków
1 łyżeczka skórki z pomarańczy
2 łyżeczki przyprawy do piernika
200 g gorzkiej czekolady
200 ml kremówki 36%

W rondlu podgrzewamy mleko z cukrem. Cały czas mieszając,

dodajemy cynamon, goździki, skórkę z pomarańczy i przyprawę do
piernika. Gdy mleko się zagrzeje (nie zagotuje), dodajemy do niego
czekoladę. By czekolada szybciej się rozpuściła, tabliczkę lepiej jest
wcześniej drobno posiekać.
 Kiedy konsystencja będzie jednolita, zestawiamy rondel z ognia
i czekamy chwilę, aż lekko się ostudzi. Powoli i cały czas mieszając,
dolewamy kremówkę. Gorącą czekoladę podajemy w kubkach lub
filiżankach i przystrajamy ją wedle uznania – można dodać na wierzch bitą
śmietanę i starte czekoladowe wiórki bądź kilka pianek marshmallow.
Smacznego!
Włócząc się po zaśnieżonych ulicach Chicago, po raz pierwszy od bardzo
dawna poczułam spokój w sercu. Każdy kolejny krok upewniał mnie
w przekonaniu, że dobrze zrobiłam, wyjeżdżając z Kalifornii. Mogłabym
się okłamywać, że tęsknię, że chciałabym spędzić te święta z rodziną.
Jednak to nie była prawda. Jak mogłabym usiąść z nimi przy jednym stole
i udawać, że wszystko jest w porządku? Liczyłam, że na swoje dwudzieste
pierwsze urodziny dostanę jakiś symboliczny drobiazg, nie oczekiwałam
niczego wielkiego. Zamiast tego oni postanowili poinformować mnie, że
zostałam adoptowana. Czy naprawdę nie mogli zrobić tego innego dnia? To
miał być prezent? Spakowałam się więc i opuściłam dom, w którym nie
umiałam już przebywać. Tłumaczeniom nie było końca, ale ja nie chciałam
ich słuchać.
Kiedy tak wędrowałam zamyślona, nie zauważyłam, że się ściemniło
i nastała noc. Ocknęłam się, nie mając pojęcia, gdzie jestem. Rozejrzałam
się dokoła, ale nie rozpoznawałam okolicy, w której się znalazłam.
Zobaczyłam przechodzących nieopodal dwóch podejrzanie wyglądających
mężczyzn. Serce zabiło mi szybciej, gdy jeden z nich szturchnął towarzysza
łokciem, kiwając głową w moją stronę. Niewiele myśląc, zawróciłam
i szybkim krokiem ruszyłam przed siebie. Bałam się obejrzeć, czułam, że
tamci są coraz bliżej. Na rogu ulic skręciłam w prawo, po czym weszłam
w pierwsze drzwi, które napotkałam. Dzięki Bogu, były otwarte. Dopiero
po chwili dotarło do mnie, że znalazłam się w jakiejś starej, opuszczonej
kamienicy. Pomyślałam, że jeśli mężczyźni, którzy za mną szli, wiedzą, że
znajduje się tu pustostan, wejdą sprawdzić, czy się w nim nie ukryłam.
Wyciągnęłam telefon, żeby oświetlić pomieszczenie. Zobaczyłam schody,
na które weszłam bez chwili namysłu. Pokonywałam po dwa stopnie, mając
nadzieję, że nie są spróchniałe. Stare deski, po których pięłam się coraz
wyżej, uginały się pod moim ciężarem. Przeszło mi przez myśl, że nawet
w obliczu zagrożenia nie żałuję, że zdecydowałam się na spędzenie świąt
w tym mieście.
Weszłam na samą górę, a wtedy moim oczom ukazała się panorama
Chicago. Byłam naprawdę wysoko. Kiedy się uspokoiłam, poczułam
ogromne zmęczenie. Stałam na dachu budynku znajdującego się w bardzo
bliskiej odległości od innych kamienic. Nie trzeba było być bardzo
wysportowanym, by móc przeskoczyć na sąsiedni dach. Uśmiechnęłam się
na tę myśl. W tym miejscu było coś, co do mnie przemawiało. Zatrzymałam
się na skraju dachu i przyjrzałam się stojącemu obok, znacznie nowszemu
budynkowi. Przygryzłam dolną wargę, próbując zdecydować, czy to dobry
pomysł. To jednak było silniejsze ode mnie. Skoczyłam. Wylądowałam
i uśmiechnęłam się szeroko. Poczułam, że żyję. Nie zastanawiałam się, jak
wrócę do hotelu. W tamtej chwili nie liczyło się nic. Byłam sama, nikt nie
wiedział, że tu jestem. Jakaś część mnie, nie wiem, na ile dominująca,
chciała, żeby tak już zostało.
Stałam przed niewielką barierką i oglądałam Chicago z góry. Widok był
niesamowity. W końcu zaczął doskwierać mi chłód. Z ciekawości
sprawdziłam godzinę w telefonie, dochodziła północ. Nie miałam pojęcia,
jak daleko od hotelu się znajduję. Najwyższy czas, żebym pomyślała
racjonalnie. Już miałam ruszyć w drogę powrotną, przeskoczyć na dach
starej kamienicy i zejść po schodach, gdy nagle usłyszałam jakiś dźwięk.
Odwróciłam się gwałtownie i zobaczyłam kogoś przed sobą. W pierwszej
chwili pomyślałam, że to tylko gra cieni, ale postać się poruszyła. Zaczęła
iść w moją stronę. Wolno, bardzo wolno, a ja po raz drugi tego wieczoru
poczułam się zagrożona. Najpierw dostrzegłam długi czarny płaszcz, wciąż
jednak nie widziałam twarzy. Mimo to byłam niemal pewna, że mam przed
sobą mężczyznę. Moje przypuszczenie się potwierdziło. Nieznajomy stanął
tuż przede mną i przyjrzał mi się z góry. Pod jego zimnym spojrzeniem
z trudem przełknęłam ślinę.
– Co tutaj robisz? – odezwał się z zadumą w głosie.
– To długa historia… – wybąkałam z trudem. Nie wiem, czy to była
odwaga, czy po prostu straciłam rozum, ale zapytałam: – A ty?
Zmrużył oczy, jakbym zadała mu wyjątkowo trudne pytanie.
– Kim jesteś? – powiedział po chwili, zignorowawszy je.
Uniosłam głowę i przyjrzałam mu się z tym samym nieżyczliwym
grymasem, którym on obdarował mnie.
– Nazywam się Naomi – powiedziałam niechętnie. – Jeśli zapytam cię
o to samo, ponownie udasz, że mnie nie słyszysz? – dodałam kąśliwie.
– Tak – odparł oschle.
 Odwróciłam się do niego plecami, by jeszcze raz przyjrzeć się panoramie
Chicago z góry. Wypuściłam głośno powietrze, po czym spojrzałam przez
ramię na tajemniczego mężczyznę. Przyglądał mi się wciąż w ten sam
sposób. Nie rozumiałam, dlaczego znalazł się w tym samym miejscu,
w które trafiłam ja, ale nie miało to dla mnie większego znaczenia. Pewnie
w innych okolicznościach zachowałabym się inaczej, może nawet
zaczęłabym uciekać. Jednak po tym wszystkim, co wydarzyło się w ciągu
ostatnich trzech dni, nie byłam do końca sobą.
– Uciekałam przed kimś – zaczęłam opowiadać, ponownie patrząc przed
siebie. – Trafiłam do starej kamienicy, później na jej dach, a na koniec tutaj.
Tak naprawdę nie wiem, gdzie dokładnie jestem. Zatrzymałam się w hotelu
Gold Rose. Chyba będę musiała złapać taksówkę, żeby do niego wrócić –
zaśmiałam się cierpko. – Tak czy inaczej, mam teraz dziwny czas w życiu.
Najpierw uciekłam z domu, kiedy moi rodzice poinformowali mnie, że
zostałam adoptowana, później musiałam uciekać na ulicy, bo szło za mną
dwóch podejrzanych typów. – Westchnęłam. – Nie wiem, po co ja ci to
w ogóle mówię – burknęłam na koniec.
Kątem oka zauważyłam, że mężczyzna się poruszył. Stanął obok, ale
zdawał się nie zwracać na mnie uwagi. Skupił się na kimś, kto przechodził
właśnie w dole ulicą. Z ciekawości sama przyjrzałam się tej osobie, ale było
zbyt wysoko, żeby dojrzeć jakikolwiek szczegół.
– A więc prawdę o swoim pochodzeniu postanowiłaś odreagować w ten
sposób – skomentował po chwili.
– Nie wpadłam na inny. Jednak nie żałuję. Mieszkam w Kalifornii od
urodzenia, ale dopiero tutaj poczułam się jak w domu.
– Wierz mi, w Chicago nie jest tak kolorowo, jak może ci się wydawać –
powiedział tajemniczo.
– Wierzę, w końcu uciekłam na dach, bo ktoś mnie gonił – zażartowałam.
– Długo zamierzasz uciekać przed swoją rodziną?
– Nie wiem. Na pewno przez całe święta. Po raz pierwszy nie spędzę ich
z nimi. Chyba w ogóle zapomnę, że mamy grudzień.
Zaskoczyło mnie to, że otworzyłam się przed człowiekiem, który nie
chciał mi nawet zdradzić, jak ma na imię. Może brakowało mi
towarzystwa? A może było w nim coś, co sprawiło, że poczułam się dobrze
w jego obecności? Znajomość zawarta na dachu wieżowca… Cóż, to dość
niespotykane.
Kiedy spojrzałam na niego, odniosłam wrażenie, że jest spięty.
– Pójdę już – powiedziałam, gdy cisza się przedłużała i zaczęła być
krępująca.
Zrobiłam kilka kroków, a wtedy mężczyzna się odezwał.
– Do zobaczenia, Naomi.
Zatrzymałam się i wolno odwróciłam głowę, ale jego już nie było.
Zupełnie jakby się rozpłynął w powietrzu. Nie mógł przecież skoczyć
z dachu.
– Do zobaczenia? – powtórzyłam.
Jaka była szansa, że znów się zobaczymy? W tak wielkim mieście jest to
chyba mało prawdopodobne. Nie zaprzątałam sobie jednak dłużej głowy
słowami nieznajomego. Teraz pragnęłam tylko gorącej kąpieli i ciepłego
łóżka. Z tą myślą wróciłam na dach starej kamienicy.
Gdy tylko otworzyłam drzwi wychodzące na ulicę, przypomniałam
sobie, jak się tu znalazłam. Ostrożnie wyszłam z budynku, a kiedy nie
zauważyłam niczego podejrzanego, szybkim krokiem zaczęłam zmierzać
w stronę, z której dobiegały odgłosy miasta. W ciszy przerażających
mrocznych uliczek tej szemranej okolicy, do której trafiłam przez swoje
zamyślenie, odkryłam ciemne oblicze Chicago. W pewnym momencie
usłyszałam dwa strzały, które padły bardzo blisko mnie. Zrobiło się zbyt
cicho, słyszałam jedynie bicie swojego serca. Rzuciłam się biegiem przed
siebie.
Na szczęście po niedługim czasie wydostałam się z labiryntu posępnych
zaułków i znalazłam się na jednej z gwarnych, zatłoczonych miejskich
arterii. Szybko udało mi się złapać taksówkę i wkrótce stałam pod wejściem
do hotelu. Z trudem przeszłam przez hol, w głowie mi huczało, a w moich
żyłach wciąż krążyła adrenalina. Ten dzień był zupełnym zaprzeczeniem
całego mojego zwyczajnego życia.
 Obudziłam się tuż przed południem. Przeciągnęłam się leniwie na łóżku,
a wtedy wróciły do mnie wszystkie wspomnienia poprzedniego dnia.
Gapiłam się tępo w sufit, próbując ułożyć sobie w głowie wszystko, co się
wydarzyło. Moment, w którym znalazłam się na dachu kamienicy.
Tajemniczego mężczyznę, któremu opowiedziałam swoje ostatnie
przeżycia. Strzały…
Po prysznicu przyjrzałam się swojemu odbiciu w lustrze, a wtedy po raz
pierwszy w życiu zauważyłam, jak bardzo różnię się od swoich rodziców.
Oboje mieli jasne włosy, porcelanową skórę i niebieskie oczy. Przeczesałam
palcami brązowe włosy, przyjrzałam się oliwkowej cerze, spojrzałam
głęboko w swoje brązowe oczy. Byłam zupełnie inna. Nigdy, przenigdy nie
przeszło mi przez myśl, że mogę być adoptowana. A przecież mój wygląd
mówił wszystko. Nawet w dalszej rodzinie nie było nikogo, kto miałby
chociaż podobny typ urody do mojej.
Siedziałam w pokoju hotelowym do późnego wieczora. W końcu jednak
doszłam do wniosku, że powinnam ten czas spędzić inaczej. Zabawić się,
nie myśleć. Miałam już dość odrzucania połączeń od swoich rodziców i tej
bezczynności, która pogarszała jedynie mój podły nastrój.
Założyłam krótką czarną sukienkę i szpilki. Zrobiłam mocny makijaż
i zeszłam na dół, do hotelowego baru. Mój plan był prosty: kilka drinków,
a potem odkrywanie Wietrznego Miasta. Czułam na sobie spojrzenia
mężczyzn, ale właśnie o to mi chodziło. Nikt mnie tu nie znał, więc
mogłam być, kim tylko chciałam. W drodze do baru zmyśliłam historię
swojego życia. Byłam stewardesą na urlopie, która postanowiła spędzić
święta w samotności. To brzmiało naprawdę dobrze.
Usiadłam przy barze i zamówiłam cosmopolitana. Po chwili sączyłam
drinka, przyglądając się ukradkiem otaczającym mnie ludziom. Większość
z nich była chyba na spotkaniach służbowych. Pomyślałam, że mają ciężkie
życie, skoro pracują nawet w święta. Później przypomniałam sobie, że sama
nie spędzam tego czasu wśród najbliższych. Kiedy odstawiłam pusty
kieliszek, barman postawił przede mną drugiego drinka, a obok położył
jakiś świstek. Spojrzałam na niego pytająco, jednak on wzruszył jedynie
ramionami i odszedł na drugi koniec kontuaru. Wolno wyciągnęłam rękę
w kierunku zgiętej na pół kartki ciekawa, kto jest jej adresatem.

Są święta, Naomi. Grzeszysz, pijąc coś takiego.

 Patrzyłam na te dwa zdania, zastanawiając się, kto tutaj może znać moje
imię. Przecież nie miałam w Chicago żadnych znajomych.
– Przepraszam, co to jest? – zapytałam przechodzącego barmana,
wskazując na drinka, którego podał mi chwilę wcześniej.
– Nie mam pojęcia, dostałem go razem z liścikiem.
– I tak po prostu mi go pan podał? Nie pomyślał pan, że ktoś mógłby
wsypać tam narkotyki?! – Uniosłam głos, nie mogąc uwierzyć, że dostałam
do picia coś niewiadomego pochodzenia.
– Spokojnie. Zapewniam, że nie ma tu niczego, co wyrządziłoby pani
jakąkolwiek krzywdę.
Uśmiechnął się do mnie jakoś dziwnie i sobie poszedł. Zawahałam się,
ale z jakiegoś powodu postanowiłam uwierzyć barmanowi i spróbowałam
tajemniczego drinka. Smakował mi, był słodki, wyczułam w nim mocny
posmak alkoholu. Mimo obaw postanowiłam go wypić i spróbować się
dowiedzieć, od kogo go dostałam. Wiedziałam, że ten człowiek jest gdzieś
tutaj i obserwuje mnie z ukrycia. Czułam jego obecność, spojrzenie na
swoim ciele. Skąd ten ktoś zna moje imię?
Czekałam, aż znowu podejdzie do mnie barman, żeby go zapytać, od
kogo dostał tego drinka, ale ten gdzieś przepadł. Z każdą kolejną minutą
byłam coraz bardziej pewna, że coś tu nie gra. Zsunęłam się z hokera
i wolno ruszyłam w stronę wyjścia. Zrezygnowałam ze swoich planów.
Choć czułam, że powinnam wyjść z hotelu, skierowałam się do windy.
Postanowiłam zostać w pokoju. Wciąż czułam na sobie czyjś wzrok.
Weszłam do windy, a kiedy jej drzwi już prawie się zamknęły, ktoś wsunął
nogę w szczelinę, powodując ich ponowne otwarcie. Uniosłam głowę
i ujrzałam tego samego mężczyznę, którego spotkałam dzień wcześniej na
dachu. Tym razem był ubrany w czarny garnitur, a jego twarzy nie skrywał
cień.
– To ty? – zapytałam cicho, zaskoczona jego obecnością.
W odpowiedzi jedynie kiwnął głową i wszedł do środka. Cofnęłam się
odruchowo, uderzając plecami o ścianę windy. Zauważyłam, że nieznajomy
uśmiechnął się na ten widok. Podszedł do mnie blisko, zbyt blisko.
Sparaliżowana nagłym strachem wciągnęłam głośno powietrze. Wtedy on
znów się uśmiechnął w sposób, który zmroził mi krew w żyłach.
 – Nawet nie wiesz, jak podoba mi się lęk, który właśnie maluje się
w twoich oczach – powiedział ochrypłym głosem.
– O co ci chodzi? – wyjąkałam.
– Masz coś, co należy do mnie. – Otworzyłam usta, by zaprzeczyć, ale
wtedy on położył na nich swój palec i pokręcił głową. – Tak, wiem, Naomi,
że nie masz pojęcia, o czym mówię.
Odsunął się ode mnie, ale zanim zabrał palec, przejechał nim po mojej
dolnej wardze. Nie do końca rozumiałam, co się dzieje. Jak mogłam mieć
coś, co należało do niego? Przecież to niemożliwe. Drzwi windy otworzyły
się, a mężczyzna wyszedł z niej pierwszy i ruszył przodem. Szłam za nim
w stronę swojego pokoju, zachowując bezpieczną odległość. Zatrzymał się
przy drzwiach, czekając, aż się z nim zrównam. Trzęsącymi się dłońmi
wygrzebałam z torebki klucz i wpuściłam nieznajomego do środka. Wszedł
wolnym krokiem, rozejrzał się po pokoju, a chwilę później ruszył w stronę
mojej torby. Kucnął przed nią, bez wahania rozsunął zamek i zaczął czegoś
w niej szukać. Stałam nieruchomo, przyglądając się temu, co się działo.
– Podoba mi się. – Z osłupienia wyrwał mnie jego głos. Spojrzałam na
nieznajomego i zobaczyłam, że trzyma w dłoni moją koronkową koszulkę
nocną.
– Chyba nie tego szukałeś? – rzuciłam nerwowo.
– Nie, ale wrócimy do tego, kiedy znajdę to, na czym teraz mi zależy.
– Nie znajdziesz tam niczego, co należy do ciebie – odparłam z niezbitą
pewnością.
Wrócił do przeszukiwania mojej torby.
– Na lotnisku mój wspólnik pomylił cię z kimś innym – wytłumaczył mi
krótko, po czym wyciągnął mały prostokątny przedmiot. – Czy to należy do
ciebie? – zapytał, unosząc brew. W odpowiedzi pokręciłam głową. To na
pewno nie było moje. – No właśnie.
– Skąd wiedziałeś, że to mam?
– Wiedziałem. – Podszedł do mnie i uśmiechnął się lubieżnie. – Możemy
teraz wrócić do tej koronkowej szmatki?
– Żartujesz? – Otworzyłam szeroko oczy.
 – Ja nigdy nie żartuję, kotku. Żeby cię znaleźć i naprawić to, co zepsuł
ktoś inny, musiałem przylecieć tu aż z Paryża.
– Niewiele rozumiem z tego, co do mnie mówisz.
– Chodź, umilisz mi pobyt w tym cholernym mieście. Nienawidzę
Chicago.
– Wolne żarty! – powtórzyłam.
Chciałam go wyminąć, otworzyć drzwi i wyprosić go z pokoju, jednak
on był szybszy. Złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie. Moje
plecy przylgnęły do jego klatki piersiowej. Poczułam ciepły oddech na
swoim policzku, a po chwili na uchu.
– Naomi. Ja. Nigdy. Nie. Żartuję – wypowiedział każde słowo wolno
i z ostrym akcentem.
Zrozumiałam, że ten facet nie przyjmuje odmowy. Tylko dlaczego uwziął
się na mnie? Nie rozumiałam, czemu właśnie mnie to spotyka, ale coś mi
mówiło, że mój sprzeciw nic nie da. Jakbym była w pułapce.
– No dobrze. I tak nie mam nic ciekawszego do roboty – odparłam,
udając obojętną. – Ale mam warunek. Powiesz mi wreszcie, jak masz na
imię.
– Mateo – wyszeptał, po czym delikatnie pocałował mnie w szyję.
Nigdy nie czułam tylu skrajnych emocji co w tamtym momencie.
Podniecenie, strach, zaciekawienie i chęć walki. Wszystko mieszało się ze
sobą, a ja w końcu postanowiłam zagłuszyć głos rozsądku. Miałam tu
zostać tylko dwa dni, a później wrócić do Kalifornii albo ruszyć gdzieś
dalej. Skoro miałam tak szybko zniknąć z Wietrznego Miasta,
postanowiłam zrobić to, na co nie odważyłabym się w domu. To miała być
świąteczna przygoda, oderwanie od rzeczywistości.
Mateo mnie puścił i gestem dłoni wskazał drzwi. Złapałam swoją
torebkę, po czym ruszyłam do wyjścia, nie zastanawiając się, co w ogóle
robię. Szliśmy w ciszy do windy, a kiedy znaleźliśmy się w środku i drzwi
się za nami zamknęły, zostałam przyparta do ściany. Zaskoczył mnie.
Chwilę później zaczął całować moją szyję. Nie spodziewałam się, że to
zrobi, ale odchyliłam głowę, poddając się tej pieszczocie. Uchyliłam
powieki, które odruchowo przymknęłam, gdy tylko poczułam na sobie jego
wargi. Wyciągnął dłoń w stronę przycisku zatrzymującego windę. Stanęła,
a on odsunął się ode mnie i poluzował swój krawat. Po raz pierwszy
miałam okazję mu się przyjrzeć, dostrzec szczegóły jego wyglądu. Miał
mocno zarysowaną szczękę, przeszywające spojrzenie ciemnozielonych
oczu oraz pełne wargi układające się w nieodgadniony uśmiech. Przejechał
dłonią po swoich czarnych włosach i spojrzał na mnie wymownie.
– Nie wiem, dlaczego to robię – wyszeptałam, podejmując decyzję
o wejściu do gry na zasadach tego mężczyzny.
Wahałam się jeszcze przez chwilę, ale w końcu nabrałam odwagi.
Zsunęłam z siebie sukienkę, ani na chwilę nie przestając patrzeć Mateo
w oczy. On zrobił to pierwszy. Kiedy zostałam w samej bieliźnie, jego
spojrzenie przeniosło się z mojej twarzy na ciało. Miałam wrażenie, że
lustruje każdy centymetr mojej skóry. Wróciło uczucie, którego
doświadczyłam w barze, kiedy byłam pewna, że ktoś mi się przygląda.
Mateo zerwał swój krawat, podszedł do mnie i założył mi go na szyję.
Spojrzałam na niego niepewna, co planuje zrobić. Jednym szybkim ruchem
odwrócił mnie tyłem do siebie i popchnął na szklaną ścianę. Pociągnął za
materiał moich fig, zrywając je gwałtownie. Nie tracił czasu, już po kilku
sekundach poczułam napierającego na mnie penisa. Położył dłoń w dolnej
części mojego brzucha i przyciągnął moje biodra do siebie, a to sprawiło, że
wbił się we mnie jednym silnym ruchem. Jęknęłam, czując go w sobie.
Moje ciało przeszedł dreszcz, który sprawił, że całkowicie odblokowałam
się na tego mężczyznę, który wciąż był mi zupełnie obcy. Pieprzył mnie
tak, jak nikt nigdy wcześniej tego nie robił. Jego penis poruszał się we mnie
w szalonym tempie, a ja nie potrafiłam stłumić krzyku rozkoszy, który
z każdą kolejną chwilą zdawał się coraz głośniejszym błaganiem
o spełnienie, którego wtedy potrzebowałam. Poczułam, że zbliżam się do
upragnionego orgazmu, i jeszcze mocniej wypięłam pupę w kierunku
Mateo. Dostałam wtedy silnego klapsa w prawy pośladek, ugięły się pode
mną nogi i tylko dzięki temu, że Mateo wciąż mnie trzymał, nie opadłam na
kolana. Na sekundę wróciła mi świadomość i zastanowiłam się, co ja
w ogóle robię i jak mogłam do tego dopuścić. Seks z nieznajomym
w windzie hotelowej? To w ogóle nie było w moim stylu. Szybko jednak
odpędziłam te myśli, powiedziałam sobie: „pieprzyć to” i przestałam
zastanawiać się nad swoim postępowaniem. Mateo mi w tym pomógł. Robił
ze mną wszystko, na co miał ochotę, przeczuwając chyba, że mu się nie
sprzeciwię. Powinnam była, ale chęć przeżycia czegoś szalonego okazała
się silniejsza. Czy mogłabym wymyślić coś bardziej lekkomyślnego?
W tamtej chwili nie mogłam tego sobie wyobrazić.
Krzyknęłam głośno, gdy moje ciało obezwładnił orgazm. Byłam na
granicy utraty przytomności, a on nie zwalniał. Wtedy dotarło do mnie, że
Mateo nie założył prezerwatywy. Dlaczego o tym nie pomyślał?
– Prezerwatywa – wydyszałam.
– Przecież bierzesz tabletki – warknął mi w ucho.
Chciałam zapytać, skąd o tym wie, ale wtedy Mateo naparł na mnie
jeszcze mocniej, a z jego ust wydobył się gardłowy pomruk. Poczułam
wilgoć na swoich udach. Jeszcze zanim Mateo wyszedł ze mnie, przyszło
opamiętanie i ogarnął mnie wstyd, że zgodziłam się na coś takiego.
Złapałam swoją torebkę, która leżała w rogu windy, i wygrzebałam z niej
paczkę chusteczek. Mateo nie dał mi nawet chwili, bym do siebie doszła.
Kiedy wycierałam jego spermę z ud, on uruchomił windę. Rzuciłam mu
pełne nienawiści spojrzenie i przetarłam w pośpiechu swoje nogi.
Ściągnęłam krawat i rzuciłam nim w swojego kochanka, po czym
założyłam sukienkę, a kiedy ją poprawiałam, drzwi windy zaczęły się
rozsuwać. Miałam wrażenie, że wszyscy na mnie patrzą, co było cholernie
krępujące. Ścisnęłam w dłoni brudną chusteczkę, po czym kucnęłam, żeby
wziąć torebkę. W tym samym momencie przypomniałam sobie o majtkach.
Rozejrzałam się po podłodze windy, ale nigdzie ich nie było. Podniosłam
się wolno i niechętnie spojrzałam na Mateo. Uśmiechnął się do mnie jakby
kpiąco, po czym przyłożył sobie dłoń do twarzy. Z zaciśniętej pięści
wystawał kawałek koronkowego materiału. Mój kochanek dostrzegł, że go
zobaczyłam, i schował moje figi do kieszeni marynarki.
– Chodź, Naomi. Powinnaś wziąć prysznic – rzucił obojętnie i wyszedł
z windy.
Ja jednak nie miałam zamiaru się ruszyć. Owszem, powinnam wziąć
prysznic. Wyciągnęłam dłoń, by wybrać swoje piętro i wrócić do pokoju.
Chciałam się rozerwać i przez chwilę być kimś innym. To mi zdecydowanie
wystarczyło. Nie miałam zamiaru ciągnąć tej przygody dłużej. Drzwi windy
zaczęły się zamykać, a wtedy Mateo ponownie zatrzymał je swoją stopą.
– Chodź – powiedział surowo. – Wierz mi, lepiej, żebyś nie została sama
w tym hotelu – dodał tajemniczo.
 – O czym ty mówisz? – zapytałam zaskoczona jego słowami. – Co to ma
w ogóle znaczyć?
Nie odpowiedział. Złapał mnie za nadgarstek i pociągnął za sobą, nie
zwracając najmniejszej uwagi na mój opór, gdy ciągnął mnie przez hol.
Wydawało mi się, że nie zauważa nawet zaciekawionych spojrzeń ludzi,
którzy z pewnością zastanawiali się, czy nie powinni jakoś zareagować.
Mogłam przecież o to poprosić, krzyknąć, żeby ktoś mi pomógł. Bałam się
jednak, że coś mi grozi. W słowach Mateo było coś naprawdę
złowróżbnego. Nie byłam dzieckiem, wiedziałam, że złe rzeczy przydarzają
się ludziom nie tylko w filmach. Choć tak krótko przebywałam w Chicago,
przeżyłam tu tak wiele. Uciekałam przed dwoma zbirami, którzy raczej na
pewno mieli wobec mnie złe zamiary. W ciemnym zaułku słyszałam strzały.
Właśnie dlatego postanowiłam trzymać się Mateo. Wprawdzie nie czułam
się przy nim bezpiecznie, ale nie czułam się także zagrożona. Ciężko było
mi nazwać uczucia, które mną wtedy kierowały.
Wyszliśmy z hotelu, a kilka sekund później zostałam niemal wepchnięta
do czarnej limuzyny zaparkowanej naprzeciwko wejścia. Mateo usiadł za
kierownicą i od razu ruszyliśmy.
– Dokąd mnie zabierasz? – spytałam, a on rzucił mi przeszywające
spojrzenie.
– Tam, gdzie będziesz bezpieczna – rzucił krótko.
– Co to znaczy „bezpieczna”? Nic z tego nie rozumiem.
– Mówiłem ci, że ktoś pomylił cię z inną kobietą. Nie powinnaś była
wejść w posiadanie tego, co znalazłem w twojej torbie. Ja wiem, że nie
zdawałaś sobie sprawy, że to masz, ale inni tego nie wiedzą. Nikt ci nie
uwierzy.
– Coś mi grozi?
– Prawdopodobnie tak. Jeśli zorientują się, że wciąż żyjesz…
– Czekaj! – przerwałam mu. – Że wciąż żyję?! Chcesz mi powiedzieć, że
przez pomyłkę jakiegoś idioty miałabym umrzeć?! Czy ty sobie, kurwa, jaja
ze mnie robisz?! – krzyczałam wzburzona tym, co mi właśnie oznajmił.
– Uspokój się, coś wymyślimy – rzucił beznamiętnie, jakbyśmy nie
rozmawiali właśnie o mojej śmierci.
 – Nie wierzę, że mówisz to tak po prostu, jakby to było dla ciebie nic
wielkiego – fuknęłam wściekła.
Mężczyzna posłał mi krzywy uśmiech i poprawił się w fotelu.
Przyjrzałam mu się dokładnie i wtedy zobaczyłam, że zza pasa jego spodni
wystaje jakiś przedmiot. Widać było jedynie niewielki fragment, ale mimo
to wiedziałam, co to takiego. Broń.
– Znam śmierć lepiej niż życie, kotku – powiedział spokojnie.
Spojrzałam na jego twarz i zrozumiałam, że zauważył, co zauważyłam ja.
– Kim jesteś? – zapytałam przez ściśnięte gardło.
– Twoim egzekutorem, Naomi – odparł złowrogo. – Problem w tym, że
wcale nie chcę cię zabijać. Bądź więc tak miła i zrób wszystko, bym nie
zechciał zmienić zdania.
Byłam przerażona, oddychałam z trudem. Odwróciłam głowę od Mateo
i gapiłam się tępo w szybę. Starałam się nawet skupić na drodze, żeby
w razie czego wiedzieć, jak mam wrócić do hotelu. Jednak czy
kiedykolwiek miałam do niego wrócić? Tego nie byłam pewna.
Jechaliśmy długo, godzinę, może więcej. W mojej głowie tłukło się tak
wiele myśli, że straciłam poczucie czasu. Mateo zaparkował przed
niewielkim domem ozdobionym świątecznymi dekoracjami. W oknach
paliło się światło, jakby ktoś na nas czekał. W środku jednak nie było
nikogo. Mateo popchnął mnie, żebym przeszła przez drzwi, bo sama nie
byłam w stanie zrobić nawet jednego kroku. Dopiero po pewnym czasie
poczułam, że jest mi cholernie zimno. Potarłam ramiona dłońmi, ani na
moment nie spuszczając wzroku z mężczyzny krążącego po dużym salonie.
Ściągnął marynarkę i rzucił ją na fotel o ciemnozielonej barwie, po czym
podszedł do kominka. Ucieszyłam się, widząc, że ma zamiar rozpalić
w nim ogień. Było mi naprawdę zimno. Zrobiłam kilka niepewnych kroków
i usiadłam na kanapie, wciąż przyglądając się Mateo. Nie wiedziałam, czy
to, co mnie spotkało, można było nazwać porwaniem, bo przecież mogłam
do niego nie dopuścić. Mimo to czułam się jak ktoś przetrzymywany
wbrew swojej woli. Zastanowiłam się nawet, czy Mateo goniłby mnie,
gdybym nagle stamtąd wybiegła. Na obcasach, w krótkiej sukience, nie
wiedząc, gdzie dokładnie się znajduję. To nie byłoby zbyt mądre.
Trzymając się Mateo, miałam chyba większe szanse jakoś wybrnąć z tej
sytuacji. Tak przynajmniej mi się wydawało.
 Bardzo dokładnie obejrzałam salon, w którym się znajdowaliśmy. Nie
dowierzałam, że ten dom należy do Mateo. Ani tym bardziej, że sam go
urządził. Udekorowanie ogromnej choinki wymagało z pewnością wielu
godzin pracy, a przede wszystkim musiał to zrobić ktoś, kto miał w sobie
ducha świąt, którego temu facetowi z pewnością brakowało. W tamtej
chwili ja również go nie czułam. Patrzyłam na to wszystko, podobało mi
się, ale nic poza tym. Było ładnie i tyle.
– Na górze jest łazienka – poinformował mnie Mateo, odchodząc od
kominka.
W odpowiedzi kiwnęłam jedynie głową i wstałam z kanapy. Wiedziałam,
co miał na myśli. Niespiesznie weszłam po schodach i otwierając kolejno
drzwi na piętrze, w końcu trafiłam na łazienkę. Zamknęłam się w niej na
klucz i podeszłam do wanny. Otworzyłam szerzej oczy, zauważywszy, że
nawet płyn do kąpieli jest z limitowanej świątecznej serii. Czyj to dom? To
pytanie wciąż kołatało w mojej głowie.
Zanurzyłam się w gorącej wodzie i nareszcie poczułam, że robi mi się
ciepło. Ulga sprawiła, że w końcu mogłam się skupić na tym, co działo się
wokół mnie. Czułam się zagubiona i przerażona, ale jednocześnie było mi
dobrze. Ot, taki paradoks. Znowu targały mną sprzeczne emocje, których
nie potrafiłam zrozumieć. Nie chciałam ich chyba rozumieć. Jedyne,
o czym wtedy marzyłam, to powrót do domu.
Najchętniej zostałabym w tej kąpieli na zawsze, ale w końcu musiałam
wyjść z wody. Osuszyłam skórę ręcznikiem i założyłam gruby szlafrok, bo
nie miałam niczego innego. Nie mogłam przecież włożyć pobrudzonej
sukienki. Zeszłam na dół, w salonie panowała zupełna cisza, ale zrobiło się
tu dużo cieplej. Podeszłam do kominka i usiadłszy jak najbliżej niego na
dywanie, wpatrywałam się w ogień. Po kilku minutach usłyszałam kroki,
spojrzałam za siebie i zobaczyłam zbliżającego się do mnie Mateo. Stanął
koło mnie, przez co musiałam zadrzeć głowę. Bez słowa wyciągnął rękę
w moją stronę. Trzymał w dłoni wysoką szklankę wypełnioną jakimś
kremowym płynem.
– Co to? – zapytałam cicho.
– Jedyny alkohol, jaki wypada pić w święta – odpowiedział rozbawiony.
Dopiero wtedy zauważyłam, że jest to taki sam drink jak ten, który
dostałam w barze hotelowym. Wzięłam szklankę i od razu upiłam łyk.
 – Nasze spotkanie na dachu nie było przypadkowe, prawda? –
Spojrzałam na Mateo podejrzliwie.
– Prawda – odparł zamyślony. – Miałem cię wtedy zabić.
Znów poczułam, jak każdy mój mięsień napina się do granic możliwości.
Miałam zginąć? W chwili, w której po raz pierwszy poczułam się naprawdę
dobrze, ktoś planował mnie zabić?
– Dlaczego tego nie zrobiłeś?
– Miałem chęć się z tobą zabawić.
– Nie wierzę, że to powiedziałeś – mruknęłam pod nosem, ale na tyle
głośno, by to usłyszał.
– Nie tylko postanowiłem, że cię nie zabiję, ale także pozbyłem się
dwóch typów, którzy mieli zamiar porwać cię i torturować, dopóki im się
nie znudzisz. Powinnaś być mi wdzięczna, kotku.
Pokręciłam milcząco głową; żadne słowa nie oddałyby tego, co czułam
w tamtej chwili. Paraliżowała mnie myśl, że jestem ścigana. A przynajmniej
na to wyglądało.
– Dopóki nikt nie wie, że żyjesz, jesteś bezpieczna. Niektórzy będą
chcieli się upewnić, więc sprawdzą twój pokój hotelowy i rozejrzą się po
okolicy. O tym miejscu nie wie jednak nikt. Dlatego poczekasz tu
grzecznie, aż postanowię, co z tobą zrobić.
– Co ze mną zrobisz? – powtórzyłam wolno.
– Zasługujesz na śmierć czy życie? – zapytał poważnie, jednak
wyglądało na to, że nie oczekuje odpowiedzi. – Dopóki nie zdecyduję,
będziesz tu ze mną.
Nie spodobał mi się wyraz jego twarzy, wiedziałam, co mu chodzi po
głowie. Jak miał o tym nie myśleć, skoro bez wahania rozebrałam się przed
nim w windzie? Czy uważa, że jestem łatwa? Tego nie byłam pewna, miał
jednak prawo tak o mnie pomyśleć. W tamtej chwili sama patrzyłam na
siebie w ten sposób.
Był już środek nocy, kiedy poczułam działanie alkoholu. Wypiłam trzy
drinki przygotowane przez Mateo. Może nie były zbyt mocne, jednak
wystarczyły, bym nieco się rozluźniła. Patrzyłam na swojego towarzysza,
nie przejmując się tym, że on patrzy na mnie. Można powiedzieć, że
gapiliśmy się na siebie, jakbyśmy toczyli ze sobą niemą rozmowę. O czym
tak dyskutowaliśmy? Miałam wrażenie, że o wszystkim. To dziwne, ale nie
mogłam zaprzeczyć, że nawiązała się między nami jakaś więź. Może byłam
naiwna, nawet głupia, jednak tak właśnie na to patrzyłam. Wpatrywałam się
w Mateo i myślałam o tym, że jest pociągający, a przede wszystkim
cholernie męski. Był ode mnie znacznie wyższy, przy tym potężnym facecie
czułam się mała i bezbronna. Im dłużej o nim myślałam, tym bardziej moje
spojrzenie się zmieniało. W końcu dotarło do mnie, że go prowokuję,
a mimo to nie przestałam tego robić. Może to dlatego, że mógł mnie zabić,
a moja podświadomość wybrała taką właśnie linię obrony? Chciałam go
uwieść, by darował mi życie, czy po prostu tak bardzo mnie pociągał? Obie
możliwości były prawdopodobne, a jedna wcale nie wykluczała drugiej.
Nie miałam zamiaru robić kolejnego kroku, wypiłam zdecydowanie za
mało, by się na to odważyć. Wstałam więc z podłogi i podeszłam do niego
tylko po to, by zapytać:
– Gdzie mam spać?
– Pode mną – rzucił bez wahania.
Przekrzywiłam głowę i spojrzałam na niego pytająco. Musiałam zmusić
się, by nie pokazać po sobie, że ta odpowiedź podziałała na mnie silniej, niż
powinna. Zdrową reakcją byłoby oburzenie. Coś złego się ze mną działo.
Wiedziałam to.
– Ściągnij to – powiedział stanowczo, gestem głowy wskazując mój
szlafrok.
Bardzo wolno uniosłam ręce na wysokość swojej talii i jeszcze wolniej
rozwiązałam pasek. Mateo oparł się na fotelu i położył stopę jednej nogi na
kolanie drugiej. Podparł brodę dłonią, a kiedy zsunęłam materiał z ramion,
przygryzł dolną wargę. Obserwowanie go było fascynujące. Widziałam, że
mu się podobam, nie próbował nawet tego ukryć, wręcz przeciwnie.
Szlafrok opadł na podłogę, a ja stałam przed Mateo zupełnie naga.
Czekałam, aż wykona jakiś ruch, ale on tylko na mnie patrzył. Zdawał się
badać wzrokiem moje ciało. Nie przeszkadzałam mu, po prostu czekałam,
nie spuszczając oczu z jego skupionej twarzy.
– W Kalifornii zostawiłaś chłopaka?
W odpowiedzi pokręciłam głową.
– Spotykałaś się z kimś bez zobowiązań?
 Znowu przeczący ruch głową.
– Lubisz jednorazowe numerki?
– Nie! – Uniosłam głos urażona tą sugestią.
– Po co bierzesz tabletki?
– Naprawdę muszę ci o tym mówić? – powiedziałam zażenowana.
– To takie trudne pytanie? – spytał chłodno.
– Na wyregulowanie okresu – odpowiedziałam cicho. – Skąd wiesz, że je
biorę?
– Były w twojej torbie.
Nagle wstał i podniósł mnie z ziemi. Oplotłam go nogami w pasie
i zarzuciłam ręce na jego barki. Po raz pierwszy górowałam nad nim, choć
wciąż czułam się mała. Chciałam go pocałować, już miałam zbliżyć twarz
do jego twarzy, niepewna, czy mi na to pozwoli, ale wtedy on wbił zęby
w moją szyję. Jeszcze mocniej zacisnęłam nogi wokół niego i odchyliłam
głowę. Mateo przejechał językiem w miejscu ugryzienia, po czym zassał
mocno podrażnioną skórę. Ścisnął moje pośladki i ruszył przed siebie.
Trzymając mnie na rękach, pokonał schody, a po chwili wniósł mnie do
jednej z sypialni. Czekałam, aż rzuci mnie na łóżko, ale ominął je. Posadził
mnie na biurku i błyskawicznie rozpiął swoje spodnie. Opadły mu do
kostek, a on pozbył się ich razem z bokserkami. Zerknęłam w dół, bo
ciekawość była silniejsza ode mnie. Jego twardy penis ocierał się leniwie
o moją łechtaczkę, a każdy kolejny ruch doprowadzał mnie do szaleństwa.
Rozchyliłam szerzej nogi, prosząc tym samym, żeby dłużej mnie nie
dręczył, ale on chciał to robić. Rzuciłam mu wyczekujące spojrzenie, co
tylko go rozbawiło. Zacisnęłam zęby, napierając na niego, zamruczałam,
gdy w końcu zaczął wsuwać się we mnie.
– Chcesz, żebym cię zerżnął? – warknął w moje usta.
– Chcę – wyszeptałam uwodzicielsko.
Znów mnie uniósł, a po chwili moje plecy zderzyły się ze ścianą.
Zabolało, jednak nie zwróciłam na to żadnej uwagi. Mateo wszedł we mnie
głęboko. Zacisnęłam dłonie na jego ramionach z niemal równą siłą, z jaką
on wbijał palce w moje pośladki. Z każdym jego ruchem unosiłam się
i opadałam, ocierając się plecami o zimną ścianę. Jego oddech omiatał moją
szyję i dekolt, język kreślił mokre ścieżki na skórze, a dłonie sprawiały, że
ból zamieniał się w czystą rozkosz.
Doprowadził mnie do orgazmu, jeszcze silniejszego niż poprzedni.
Szczytowałam długo, bezwstydnie wykrzykując przekleństwa, tak bardzo
cisnące mi się na usta. Znów poczułam ciepły płyn spływający po udach.
Mateo postawił mnie i oparł głowę o ścianę tuż przy moim ramieniu.
Słyszałam jego ciężki oddech, który mieszał się z biciem mojego serca.
Przymknęłam oczy i próbowałam dojść do siebie, utrzymać równowagę,
choć moje nogi były niczym z waty. W końcu jednak mój kochanek
poruszył się i cofnął o krok.
– Prysznic – rzucił oschle.
Odwrócił się do mnie tyłem, dzięki czemu mogłam rzucić okiem na jego
umięśnione pośladki. Nie mogłam się jednak przyjrzeć, bo już po chwili
znalazł się obok drzwi w rogu pokoju. Otworzył je i spojrzał na mnie
zniecierpliwiony. Weszłam do małej łazienki i nie czekając na znak Mateo,
wskoczyłam pod prysznic. Dołączył do mnie, nim zdążyłam odkręcić wodę.
Ciepły strumień oblał moje ciało, sprawiając, że od razu poczułam się
senna. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w łóżku i nie myśleć o tym, co
czeka mnie jutro. Tak też się stało. Wspólny prysznic trwał zaledwie pięć
minut, minął w zupełnej ciszy, co w tamtym momencie naprawdę mi
odpowiadało. Wróciliśmy do sypialni i nago weszliśmy do łóżka. Jakby to
było normalne, jakbyśmy robili to nie po raz pierwszy.
– Mówiłem ci, że będziesz spała pode mną – powiedział Mateo lekko
zachrypniętym głosem.
Leżałam na boku, odwrócona do niego tyłem. Na dźwięk tych słów
przekręciłam się na plecy i spojrzałam na Mateo. Uśmiechnął się lekko
i jednym zdecydowanym ruchem przyciągnął mnie do siebie. Przez
sekundę myślałam, że naprawdę położy się na mnie, jednak on przytulił
tylko dłoń do mojego brzucha, a na dobranoc wyszeptał:
– Cieszę się, że cię nie zabiłem, Naomi.
 Bywa, że po przebudzeniu potrzebujemy chwili, żeby przypomnieć sobie
zdarzenia z poprzedniego dnia. W moim przypadku kolejny dzień wyglądał
zupełnie inaczej. Zanim otworzyłam oczy, wiedziałam, w co zostałam
wpakowana. Obudziłam się sama w łóżku, Mateo nie było w sypialni, a ja
zastanawiałam się, czy go jeszcze zobaczę. Mógł mnie tam zostawić,
przecież nie był za mnie odpowiedzialny. Bałam się tego. Chciałam
zatrzymać go przy sobie, dopóki nie będę całkiem bezpieczna. Tak, byłam
egoistką. Jednak kto na moim miejscu nie robiłby wszystkiego, by ocalić
swoje życie?
Nie miałam żadnych ubrań, dlatego zeszłam na dół owinięta jedynie
w białe prześcieradło. Jeszcze na schodach poczułam zapach jedzenia,
podążyłam za nim i tak oto znalazłam się w niewielkiej kuchni, w której
przy oknie siedział Mateo. Ubrany był jedynie w szare dresowe spodnie.
Czyżby chciał sprawdzić, jak duże wrażenie na mnie zrobi jego idealnie
wyrzeźbiony brzuch? Zrobił – wielkie – a ja nie mogłam jedynie nadziwić
się sama sobie, że nie potrafię oderwać od niego oczu.
– Zjedz śniadanie. – Z zamyślenia wyrwał mnie ochrypły głos. – Dziś
wracasz do domu.
Poczułam ulgę czy zawód? Cholera, nie potrafiłam odpowiedzieć na to
pytanie.
– Będę tam bezpieczna?
– Tak. Po południu masz lot, nic ci nie grozi.
Zrobiłam kilka kroków w stronę wyspy kuchennej. Udając obojętność,
złapałam tost i nałożyłam na niego odrobinę masła orzechowego. Kątem
oka obserwowałam Mateo, który wyraźnie o czymś rozmyślał. Patrzył
w okno nieobecnym wzrokiem, nie zwracając na mnie uwagi. Głupio
pomyślałam, że może chciałby spędzić ze mną więcej czasu. Skarciłam się
za tak idiotyczny pomysł.
– Nie mam nic, w co mogłabym się ubrać – odezwałam się niepewnie.
Mateo spojrzał na mnie, po czym bez słowa wyszedł z kuchni. Wrócił po
chwili i podał mi moją torbę. Rzuciłam mu pytające spojrzenie, ale nie miał
zamiaru tłumaczyć mi, jakim cudem ma moje rzeczy. Jednak nie to było
moim zmartwieniem. On również nim nie był. Miałam spotkać się
z rodzicami, choć wcale nie planowałam tak wczesnego powrotu do domu.
 – Muszę wracać do Kalifornii? – zapytałam nieśmiało.
– Lepiej jest mieć rodziców adopcyjnych niż w ogóle ich nie mieć,
Naomi.
Musiałam przyznać mu rację.
Zsunęłam się z krzesła i złapałam za torbę. Chciałam się wykąpać
i przygotować na powrót do domu, jednak kiedy przechodziłam przez
salon, moją uwagę przykuła choinka. Upuściłam torbę na podłogę
i podeszłam do pięknie ozdobionego drzewka. Poczułam to. Świątecznego
ducha.
– Musisz zapomnieć o moim istnieniu.
Odwróciłam się gwałtownie. Nie miałam pojęcia, że Mateo stoi tuż za
mną. Patrzył na mnie zimno, jakby jego słowa miały być ostrzeżeniem.
– Bez obaw, już zapomniałam – odparłam pewnie.
– To dobrze.
Wystarczyła chwila, krótki kontakt wzrokowy, a wszystko przestało
istnieć. To były moje ostatnie godziny w tym domu, w tym mieście, z tym
mężczyzną. Skoro miałam zapomnieć o jego istnieniu, nie widziałam
przeszkód, by znów zrobić coś głupiego. Puściłam prześcieradło,
pozwalając mu opaść na podłogę. Mateo nie czekał na dalszą zachętę.
Błyskawicznie położył mnie na dywanie. Zawisł nade mną, dokładnie mi
się przyglądając. Patrzyłam mu prosto w oczy, pragnąc tylko jednego, a on
doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Sprawnie pozbył się spodni i naparł
na mnie swoim penisem. Rozchyliłam szerzej nogi, dając mu lepszy dostęp
do siebie, chcąc poczuć go głębiej i mocniej. Tak właśnie zrobił. Pochylił
się nade mną, nasze usta znajdowały się bardzo blisko siebie, ale jednak
były zbyt daleko, bym mogła go pocałować. Właśnie dlatego wysunęłam
język i przejechałam nim po pełnych wargach swojego kochanka. Nie
zareagował tak, jak chciałam. Przyspieszył ruchy bioder, złapał moje dłonie
i skrzyżował mi je nad głową. Wpatrywał się we mnie intensywnym
spojrzeniem, które sprawiało, że traciłam rozum.
– Pocałuj mnie – wypowiedziałam na głos błaganie, które do tej pory
krzyczało jedynie w mojej głowie.
Widziałam, że się zawahał. Jakby pocałunek był czymś złym,
niedopuszczalnym. Może tak właśnie było. Mimo to poczułam jego usta na
swoich. Na początku były niepewne, dopiero gdy wysunęłam swój język,
Mateo zapomniał o wszystkich hamulcach. Całował mnie i pieprzył z tą
samą intensywnością. Sprawił, że rozpadłam się na milion kawałków
w chwili, gdy orgazm ogarnął mnie całą. Zamknęłam oczy i pozwoliłam
sobie poczuć wszystko, zapamiętać to uczucie, bo wątpiłam, że
kiedykolwiek przeżyję je ponownie. Wiedziałam, że wyszeptałam jego
imię, choć zdawało się jedynie echem w mojej głowie. Poczułam, jak
Mateo dochodzi, a wtedy rozchyliłam powieki, by zobaczyć jego twarz.
Zobaczyłam ulgę pomieszaną z bólem, nie rozumiałam tego.
Nagle Mateo wstał i wyszedł z salonu, zostawiwszy mnie w zupełnym
osłupieniu. Leżałam na podłodze i przez jakiś czas przyglądałam się
choince, ale w końcu podniosłam się, by zacząć szykować się do drogi.
Miałam wrócić do domu, musiałam się na to odpowiednio psychicznie
przygotować.
Czas płynął bardzo szybko. Pobyt w tajemniczym domu zakończył się,
a ja stałam obok Mateo i czekałam na swój lot. Mężczyzna zdawał się
niecierpliwić.
– Nie możesz się doczekać, aż się mnie pozbędziesz? – zapytałam,
udając rozbawioną.
– Nie mogę się doczekać, aż zapomnę o twoim istnieniu – odparł
poważnie.
– A jeśli ja nie zapomnę o twoim?
Popatrzył na mnie, ale nic nie odpowiedział. Nie było na to dobrej
odpowiedzi. Może wtedy pożałował, że mnie nie zabił?
– Żegnaj, Naomi – wyszeptał mi do ucha, kiedy przyszedł na mnie czas.
Nie dał mi szansy na odpowiedź. Zniknął z mojego życia tak szybko, jak
się w nim pojawił. Było mi żal, choć wciąż nie rozumiałam dlaczego.
Tak będzie lepiej.
Zapomnij o nim.
Wróć do domu.
W chwili, w której zajęłam miejsce w samolocie, postawiłam sobie
wyzwanie: zapomnieć o istnieniu Mateo.
Nigdy nie byłam w Chicago.
 Zwiedzałam Kalifornię.
Nie opuściłam swojego rodzinnego stanu.

ŚWIĄTECZNY DRINK

200 ml ajerkoniaku
100 ml soku z żurawiny
50 ml wódki
3 kostki lodu

Na dno wysokiej szklanki wlewamy wódkę i ajerkoniak, po czym dodajemy

sok żurawinowy. Mieszamy ze sobą wszystkie składniki i wrzucamy kostki
lodu.
Jedziemy w góry! – zawołał od progu Damian, wparowując do pracowni.
Przerwałam tynkowanie tortu i wyprostowałam się. Wyglądał na
wyjątkowo zadowolonego z siebie, a to nie wróżyło dobrze. Robił taką
minę tylko wtedy, gdy wymyślił coś zupełnie absurdalnego i liczył na to, że
jakimś cudem się na to zgodzę. W takich chwilach zaczynałam mocno
żałować dnia, w którym zdecydowałam się założyć razem z nim cukiernię.
Nawet jeśli był najlepszym cukiernikiem, jakiego znałam. I moim
najlepszym przyjacielem, choć często doprowadzał mnie do szału.
– Zwariowałeś? – zapytałam, wycierając ręce w fartuch. Na dżinsach
dostrzegłam plamę z ciemnej czekolady. Czekało mnie kolejne pranie. –
Niby kiedy? Mamy pełno zamówień na święta i obiecałam mamie, że tym
razem przyjadę wcześniej niż w Wigilię o dwudziestej.
– Na dwa dni przed Wigilią – odparł z szerokim uśmiechem, ani trochę
niezrażony moją reakcją. – Ten konkurs cukierniczy to świetna sprawa.
Jęknęłam. Cholerny konkurs, na który namawiał mnie od dwóch
miesięcy, a ja za każdym razem mówiłam mu „nie”.
– Błagam cię, nie mów, że nas zgłosiłeś…
– Oczywiście, że tak! – odpowiedział. – Rozmawiałem też z twoją mamą
i mnie poparła.
Moja mama uwielbiała Damiana. Była jego matką chrzestną i traktowała
go jak syna. Nasze mamy przyjaźniły się od czasów studenckich i do tej
pory pozostawały nierozłączne. Wcale się nie zdziwiłam, że Damian wyciął
teraz taki numer.
– Świetnie – burknęłam. – Wiesz, że wystarczająco mnie wkurza ta cała
otoczka świąteczna i po zrobieniu wszystkich zamówień chce mi się rzygać
na samą myśl o świętach, a ty wyciągasz mnie w góry na konkurs
cukierniczy o tematyce świątecznej?
– Daj spokój, Tośka. Ten konkurs to świetna okazja do rozreklamowania
cukierni. Nie bądź takim Grinchem. – Podszedł do mnie i potarł moją skroń
ze zmarszczonymi brwiami. – Zielona się powoli robisz.
 Sapnęłam wściekła i zgarnęłam z blatu ścierkę, którą zdążyłam go
smagnąć w tyłek, zanim uciekł na zaplecze. Damian jednak tylko parsknął
śmiechem i jak gdyby nigdy nic poszedł się przebrać. Po chwili wrócił
w powycieranych dżinsach i koszulce z Ciasteczkowym Potworem. W ręce
trzymał swój fartuch w kaktusy. Dostał go od mojej mamy.
– To co robimy? – zapytał zupełnie niewzruszony tym, że nadal byłam na
niego wkurzona. W zasadzie miałam wrażenie, że ma ze mnie ubaw.
– Ja robię sobie przerwę – oznajmiłam, wkładając tort do lodówki, żeby
nieco schłodzić masę, zanim dokończę dekorowanie. – Ty robisz ganache.

W dzień wyjazdu obudziło mnie walenie do drzwi. Uniosłam się tylko na

tyle, żeby zerknąć na zegarek. Była dopiero siódma. Jęknęłam i zwlekłam
się z łóżka, żeby otworzyć, bo naprzemienne pukanie i dzwonienie nie
ustawało.
– Nienawidzę cię – oznajmiłam tylko, wpuszczając Damiana do środka.
Do późnej nocy pracowaliśmy nad ostatnimi zamówieniami i byłam
nieprzytomna. W przeciwieństwie do mojego wspólnika, który tryskał
energią.
– Tak, tak – zaśmiał się. – Mówisz mi to średnio dwa razy dziennie
i nadal się ze mną przyjaźnisz.
– Niestety – mruknęłam.
Pół godziny później ruszyliśmy w drogę. Cały czas padał śnieg i samo
wyjechanie z Warszawy zajęło nam sporo czasu z powodu marnej
widoczności i śliskiej jezdni.
– To znak – stwierdziłam, gdy zarzuciło nami na jakimś rondzie.
Ścisnęłam mocniej swój kubek z kawą i złapałam się deski rozdzielczej. –
Bogowie od śniegu uważają, że powinniśmy siedzieć teraz w domu i piec
pierniczki.
– Nie świruj, Tośka – odpowiedział Damian, mrużąc oczy i nie
odrywając wzroku od drogi. – Dojedziemy na miejsce w jednym kawałku.
 Osunęłam się niżej na fotelu, upiłam łyk swojej latte i pogłośniłam radio,
a głos George’a Michaela wypełnił cały samochód. Potem nadszedł czas na
Johna Farnhama i gdy tylko poleciały pierwsze takty You’re the Voice,
oboje zaczęliśmy śpiewać na całe gardło. Oczywiście najlepiej znaliśmy
refren.
Na wysokości Kłodzka w końcu przestał sypać śnieg, a my
odetchnęliśmy z ulgą. Nawet Damian z całym swoim optymizmem stracił
entuzjazm po pierwszym postoju, gdy jechaliśmy w regularnej śnieżycy.
Z powodu warunków pogodowych finalnie dotarliśmy na miejsce po
sześciu godzinach. Wysiadłam z samochodu i rozejrzałam się wokół.
Pensjonat prezentował się bardzo ładnie. Spod przykrywającego dach
śniegu w kilku miejscach wystawała ruda dachówka. Posiadłość otaczał
ogród, który latem musiał wyglądać urokliwie. Zdecydowanie wolałabym
tu przyjechać o innej porze roku.
Damian odebrał w recepcji klucze do naszego pokoju i gdy weszłam do
środka, zamarłam.
– Podwójne łóżko? – zapytałam, oglądając się na swojego towarzysza.
Wyglądał na lekko zmieszanego.
– Późno rezerwowałem i nie było zbytniego wyboru – odpowiedział,
przeczesując ciemne włosy palcami. – To tylko dwie noce… Chyba jakoś
damy radę, zdarzało nam się już spać razem.
– Tak, ale ostatni raz spaliśmy razem, gdy nosiłeś jeszcze piżamkę
z Zygzakiem McQueenem – przypomniałam mu, parskając śmiechem na
samo wspomnienie.
– I wyglądałem w niej uroczo. – Damian wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– Gotowa, żeby iść coś zjeść czy chcesz się najpierw odświeżyć?
– Umieram z głodu, więc najpierw jedzenie – zadecydowałam. –
Damian… – zaczęłam, gdy już wychodziliśmy z pokoju.
– No? – Spojrzał w moją stronę, ale się nie zatrzymał.
– Ile jestem ci winna za nocleg? – zapytałam wprost. – Ten apartament
wygląda na wypasiony.
– Daj spokój, Tośka. Kiedy ostatnio byliśmy na wakacjach?
Nie musiałam się długo zastanawiać. Nie byliśmy nigdzie od otwarcia
cukierni. Urabialiśmy się po łokcie, żeby spłacić kredyt, który wziął dla nas
tata Damiana, bo nam żaden bank nie udzieliłby tak dużej pożyczki na
rozkręcenie biznesu. Do tego jeszcze dochodził czynsz za lokal, w którym
mieściła się cukiernia, no i za coś musieliśmy oboje wyżyć. Nie zostawało
zbyt dużo funduszy na wojaże, bo gdy tylko udawało nam się coś odłożyć,
wszystko ładowaliśmy w Sophisticake. W lepszy sprzęt, szkolenia, reklamę.
Wydatki zdawały się nigdy nie mieć końca.
– Jakieś dwa lata temu – westchnęłam. – Co nie zmienia faktu, że
musiałeś się teraz wykosztować.
– Potraktuj to jak prezent świąteczny – odpowiedział i wiedziałam, że dla
niego dyskusja właśnie się skończyła. Jeśli coś było prezentem, nie znosił
odmowy. Na pewno nie z mojej strony. Swoich najbliższych zawsze
rozpieszczał i mógł odmówić czegoś sobie, ale nie komuś innemu.
Ostatni raz byliśmy w tych okolicach jeszcze jako nastolatkowie, razem
z rodzicami. Zbyt wiele się przez ten czas tu nie zmieniło i nadal istniała
knajpka, w której wtedy jadaliśmy. Serwowano w niej pyszne domowe
obiady. Postanowiliśmy nie szukać innego miejsca i od razu złożyliśmy
zamówienie.
– Ja płacę. – Przytrzymałam rękę Damiana, gdy sięgał po portfel.
– Niech będzie – mruknął i poszedł zająć stolik.
Gdy zaczęliśmy jeść, pomyślałam o konkursie i dopadł mnie stres. Nigdy
dotąd nie braliśmy udziału w czymś takim. Najpierw piekliśmy dla
znajomych, potem dla klientów w zaciszu pracowni. Nawet gdy ścigaliśmy
się z czasem, żeby się ze wszystkim wyrobić, robiliśmy to na własnym
gruncie i we własnym tempie. Nagle przez moją głowę przewinęły się setki
czarnych scenariuszy. Przecież milion rzeczy mogło pójść nie tak.
– A co, jeśli nie damy rady? – zapytałam, bawiąc się jedzeniem na
talerzu. Jakoś straciłam apetyt. – Na pewno będą tam cukiernicy bardziej
doświadczeni i bardziej utalentowani od nas.
– I co z tego? – Damian wzruszył ramionami. – Warto spróbować. Jak
nam nie pójdzie, to nic się nie stanie.
– Nie chcę się zbłaźnić – skrzywiłam się. Nie potrafiłam przegrywać.
Każdą porażkę przeżywałam znacznie bardziej, niż powinnam, i Damian
wiedział to lepiej niż ktokolwiek inny. Spędziliśmy razem całe dwadzieścia
pięć lat swojego życia. To na jego ramieniu opłakiwałam wszystkie swoje
porażki.
– Jeśli ty się zbłaźnisz, to ja też. Siedzimy w tym razem, Tośka –
przypomniał mi. – Zrobisz jednak niezłe przedstawienie, jeśli zemdlejesz
z głodu, więc jedz.
Westchnęłam ciężko, ale nie zamierzałam się kłócić. Po obiedzie
skoczyliśmy na małe zakupy spożywcze. W naszym pokoju był aneks
kuchenny, więc śniadanie i kolację mogliśmy spokojnie zjeść
w pensjonacie.
Przyjechaliśmy dzień wcześniej, żeby nie stawać do konkursu prosto po
kilku godzinach drogi. Zaczynał się jutro w południe, więc musielibyśmy
wyjechać z Warszawy najpóźniej o piątej rano. Damian doskonale zdawał
sobie sprawę z tego, że niewyspana nie jestem w stanie właściwie
funkcjonować, więc wszystko zaplanował. Dla odmiany mogliśmy jednak
trochę poleniuchować, a odkąd otworzyliśmy cukiernię, rzadko mieliśmy
na to czas. Szczególnie tuż przed świętami. W minioną Wigilię
wydawaliśmy ostatnie zamówienia, a o tej porze siedzieliśmy w pracowni,
urabiając się po łokcie.
Gdy tylko dotarliśmy do pensjonatu, poszłam pod prysznic i przebrałam
się w luźniejsze ciuchy. Po wyjściu z łazienki zastałam Damiana siedzącego
na łóżku z laptopem.
– Mam nadzieję, że szukasz filmu, a nie przeglądasz faktury –
odezwałam się, przysiadając koło niego. Natychmiast zamknął komputer.
Wyglądało na to, że przyłapałam go na gorącym uczynku. – Mieliśmy nie
pracować w święta, a oficjalnie zaczęliśmy dzisiaj urlop – przypomniałam
mu.
– To silniejsze ode mnie – przyznał, krzywiąc się. – Co chcesz obejrzeć?
– Obojętne. Poszukam czegoś, a ty skocz pod prysznic.
Oboje byliśmy beznadziejni w oglądaniu seriali. Jeśli nie zrobiliśmy
sobie maratonu i nie obejrzeliśmy sezonu ciągiem, potrafiliśmy oglądać coś
na raty przez rok. Mieliśmy więc strasznie dużo pozaczynanych seriali,
których nie udało nam się jeszcze skończyć. W końcu wybrałam Sherlocka,
bo obejrzeliśmy tylko pierwszy sezon, a przy dobrych wiatrach udałoby
nam się dzisiaj obejrzeć cały drugi.
 – Mam nadzieję, że… – zaczęłam, gdy usłyszałam otwierające się drzwi
do łazienki, ale urwałam w pół słowa. Damian wszedł do pokoju w samych
spodniach dresowych, bez koszulki. Mimowolnie utkwiłam wzrok w jego
wyrzeźbionym brzuchu. To nie tak, że nie widywałam go wcześniej
półnagiego. Może moja psychika miałaby się lepiej, gdyby było inaczej. –
Rany, ubierz się! – Rzuciłam w Damiana koszulką, którą zostawił na łóżku.
Złapał ją w locie i roześmiał się, ale założył ją bez szemrania.
– Zadowolona? – zapytał wciąż rozbawiony i usiadł obok mnie.
Nie odpowiedziałam i włączyłam pierwszy odcinek serialu. Gdzieś
w trakcie czwartego zasnęłam i gdy się ocknęłam, laptop leżał na stoliku
nocnym, a Damian spał obok mnie. Luźno obejmował mnie ręką w pasie
i spróbowałam się wyswobodzić, ale jak tylko się poruszyłam, zmarszczył
brwi i zacieśnił uścisk, przyciągając mnie jeszcze bliżej. Westchnęłam
ciężko, spoglądając w sufit. Nie chciałam go budzić, bo kiedy wyrwało się
go ze snu, miewał problemy z ponownym zaśnięciem. Wyglądało więc na
to, że utknęłam. Na dodatek czułam się nieco niezręcznie.
Ta pozycja wydawała mi się zbyt intymna jak na łączące nas relacje.
Przyjaźniliśmy się i Damian nigdy nie zrobił w moją stronę kroku, który
mógłby sugerować coś więcej, choć czasem sama nie byłam pewna swoich
uczuć wobec niego. Spędzaliśmy ze sobą dużo czasu, zawodowo
i prywatnie. Żadnemu innemu facetowi nie ufałam do tego stopnia
i wiedziałam, że to zgubne. Dotychczas na poważnie spotykałam się
z dwoma chłopakami. Damian żadnego z nich nie polubił, więc ostatecznie
obie relacje dosyć szybko zakończyłam. Trudno jest mieć faceta, którego
nie znosi najbliższa ci osoba.
Damian poruszył się we śnie. Jedną nogę oparł o moje udo, przypierając
mnie do materaca swoim ciężarem, a jego ciepły oddech połaskotał mnie
w szyję. Czekała mnie bezsenna noc.

Czas konkursu przyszedł zdecydowanie szybciej, niżbym tego chciała.

Nie czułam się gotowa i miałam pustkę w głowie. Oprócz nas było jeszcze
pięć innych drużyn dwuosobowych i wszyscy uczestnicy wyglądali na co
najmniej kilka lat starszych od nas. Damian musiał zobaczyć panikę na
mojej twarzy, bo chwycił na moment moją dłoń i ścisnął ją pokrzepiająco.
Pierwsza runda polegała na przygotowaniu świątecznego deseru. Miał
zawierać czerwone i zielone akcenty. Dwie godziny na przygotowanie to
jednocześnie dużo i mało. W naszej pracowni czułam się zdecydowanie
swobodniej. Wiedziałam jednak, że muszę dać z siebie wszystko, bo
Damianowi zależy na tym konkursie. A ze wszystkich ludzi na świecie jego
najbardziej nie chciałam zawieść.
– Okej, co robimy? – zapytałam, sięgając po notatnik.
– Pierniczki odpadają, pewnie przynajmniej dwie drużyny się na nie
porwą. Może miniciasto pistacjowe? – zaproponował Damian.
– Zielony akcent mielibyśmy z głowy. Są też maliny i żurawina. Co
wybieramy?
– Może to połączymy? – zaproponował Damian.
– Czemu nie. – Wzruszyłam ramionami.
Zabraliśmy się do pracy. Nigdy nie mieliśmy problemu z dzieleniem się
obowiązkami. Ja zabrałam się za ciasto, Damian za krem ganache z białej
czekolady. Mieliśmy wydać cztery porcje i odmierzyliśmy dwa razy więcej
składników, żeby mieć zapas, gdyby coś poszło nie tak. Uwijaliśmy się jak
w ukropie, żeby zostało nam jak najwięcej czasu na dopieszczenie
dekoracji. Nie mogliśmy podać zwykłego ciasta z kremem. Za pierwszą
rundę zbieraliśmy punkty, które potem miały być doliczone do punktacji za
główne zadanie, czyli tort. Nie mogliśmy nawalić.
– Cholera, krem nie chce zgęstnieć – zaklął Damian, mieszając w rondlu.
Zajrzałam mu przez ramię, krem miał wodnistą konsystencję, przypominał
ciasto na naleśniki.
– Wywal i zacznij od nowa – poleciłam.
– Stracimy czas – zaprotestował.
– Ten krem już nie zgęstnieje, rób od nowa – powtórzyłam z uporem.
Wiedział, że mam rację. On też miał, przez głupi krem straciliśmy już
przynajmniej kilkanaście minut.
– Jakiś problem? – zapytała dziewczyna ze stanowiska obok. Była mniej
więcej w naszym wieku i od wejścia wodziła za Damianem oczami.
Doprowadzała mnie tym do szału, choć nie przyznałabym tego na głos.
 – Nie, wszystko idzie świetnie – odpowiedziałam z wymuszonym
uśmiechem, ubiegając Damiana. Posłał mi pytające spojrzenie. Pokręciłam
tylko głową.
Za pierwszą rundę zbieraliśmy punkty na drugą, czyli tort. Udało nam się
zdobyć siedem punktów na dziesięć, ale nie tylko nam, więc nie mieliśmy
żadnej przewagi. Jako inspirację wybraliśmy placek czeski i zrobiliśmy
krem z miodem, a smak biszkoptu podbiliśmy orzechami.
Damian nachylił się nade mną i spróbował kremu. Jęknął przeciągle, a ja
zagryzłam wargi. To był niemal erotyczny jęk przyjemności.
– Zajebisty – skomentował. – Tak mi dobrze, tak mi rób. – Zaśmiał się
i pociągnął mnie za troczek fartucha. Dokuczał mi tym tekstem, odkąd
dorwał kiedyś romans, który akurat czytałam. Oczywiście, że kartkując
książkę, z miejsca trafił na scenę erotyczną i przeczytał ją na głos,
wprawiając mnie w zażenowanie.
Biszkopt wrzuciliśmy do schładzarki szokowej i gdy tylko wystarczająco
się schłodził, przełożyliśmy go kremem. Potem zabraliśmy się za
szykowanie dekoracji. Damian zajął się ornamentami z czekolady
plastycznej; miał bardzo zwinne palce i był w tym lepszy ode mnie. Ja
lepiej sprawdzałam się w typowym rzeźbieniu i malowaniu, więc mi
przypadło tynkowanie tortu.
Na wykonanie tortu mieliśmy cztery godziny. To stosunkowo niewiele,
gdy tematem przewodnim są święta. Nie było mowy o minimalizmie, więc
uwijaliśmy się jak w ukropie. Wysiłek się opłacił, oboje byliśmy
zadowoleni z efektu. Jurorzy również, choć finalnie wygrała inna drużyna.
Nie czułam jednak zawodu. W zasadzie byłam z nas całkiem dumna.
Pierwszy raz pracowaliśmy pod taką presją czasu, a jednak udało nam się
zrealizować nasz pomysł.
– Padam z nóg – westchnęłam, zdejmując fartuch. – Dobrze, że
przyjechaliśmy tu samochodem.
Damian skinął tylko głową. Wyglądał na równie zmęczonego jak ja.
Zebraliśmy swoje rzeczy i zapakowaliśmy się do auta. Dla odmiany
w końcu przestał padać śnieg. Ruszyliśmy w drogę powrotną do pensjonatu
i nie mogliśmy być dalej niż kilometr od niego, gdy Damian zaklął
i gwałtownie skręcił, żeby zjechać na pobocze. Dopiero po chwili
dostrzegłam dym wydobywający się spod maski. Prędko wysiedliśmy
z auta, a Damian sięgnął po gaśnicę. Nie znam się zbyt dobrze na
samochodach, ale taki minipożar oznaczał raczej, że nigdzie dalej nie
pojedziemy.
– Co poszło? – zapytałam niepewnym głosem. Obawiałam się, że
jakakolwiek odpowiedź by padła, najpewniej będzie oznaczała, że
utknęliśmy, i mogłam tylko mieć nadzieję, że może nie na całe święta.
– Chyba alternator – westchnął Damian, przyglądając się smętnym
wzrokiem swojej wysłużonej corolli. – Poszukaj numeru do jakiejś pomocy
drogowej.
Zajęło mi dłuższą chwilę, zanim udało mi się gdziekolwiek dodzwonić.
Okres przedświąteczny widać rządził się swoimi prawami w każdym
biznesie. Na przyjazd lawety musieliśmy trochę poczekać. Damian zachęcał
mnie, żebym wsiadła do samochodu, ale fakt, że ten jeszcze przed chwilą
się dymił, nieszczególnie mnie do tego zachęcał. Wolałam stać na mrozie.
– Myślisz, że uda nam się wrócić jutro do domu? – Mój głos zabrzmiał
skrzekliwie. Nie wyobrażałam sobie spędzenia świąt bez rodziny. Nie
wspominając już nawet o tym, że bałabym się powiedzieć mamie, że mnie
nie będzie. Strach przed matczynym gniewem niestety nie mijał z wiekiem.
– Nie wiem, Tośka – przyznał. – Biorąc pod uwagę, że jutro Wigilia,
może być ciężko. Szczerze wątpię, że ktoś nam to naprawi od ręki, jeśli
rzeczywiście poszedł alternator.
– Fantastycznie – mruknęłam.
W końcu przyjechała laweta i poprosiliśmy jej kierowcę, żeby odstawił
nasze auto pod najbliższy warsztat samochodowy. Ten o dziwo był jeszcze
otwarty, ale Damian niestety miał rację. Facet nie miał na stanie
potrzebnych części i nie było opcji, żeby do jutra udało się naprawić nasze
autko. Jednym słowem, utknęliśmy. Pozostało nam tylko zrobić po drodze
zakupy i liczyć na to, że uda nam się przedłużyć rezerwację pokoju
w pensjonacie.
– Mają państwo szczęście – oznajmiła gospodyni, gdy opisaliśmy jej
swoją beznadziejną sytuację. – Akurat ktoś dzisiaj rano odwołał rezerwację,
więc pokój jest wolny aż do Nowego Roku.
Odetchnęłam z ulgą. Przynajmniej mieliśmy gdzie spać.
 – Mamy nadzieję, że nie zostaniemy aż tak długo, ale to dobra
wiadomość – odpowiedział Damian. – Dziękujemy.
Gdy tylko weszliśmy do pokoju, padłam na łóżko. W tej całej sytuacji
pocieszało mnie tylko towarzystwo Damiana. Mogłam trafić dużo gorzej.
– Zamierzasz przespać święta? – zapytał ze śmiechem Damian.
– To nie byłby głupi pomysł, biorąc pod uwagę fakt, że miałam straszną
ochotę na pierogi twojej mamy – jęknęłam.
– Będą musiały wystarczyć ci kupne. Jeśli wcześniej wypijesz
wystarczająco dużo wina, może nawet zaczną przypominać w smaku te
autorstwa mojej mamy.
– Nie mamy wina – przypomniałam mu.
– Wina może nie, ale mam glögg w walizce. – Wyszczerzył zęby
w szerokim uśmiechu. – W sumie jest tam wino.
Damian podgrzał glögg, a ja w tym czasie zrobiłam nam coś do jedzenia
i rozsiedliśmy się na łóżku. Zawsze w Boże Narodzenie oglądaliśmy Święta
Last Minute, więc i tym razem chcieliśmy podtrzymać tę tradycję.
– Mogę cię o coś zapytać? – odezwał się po dłuższej chwili Damian, gdy
zdążyłam opróżnić już swój kubek do połowy.
– Pewnie.
– Co to było wtedy w trakcie konkursu? Odpysknęłaś tej lasce, jakby nie
wiem o co zapytała.
– Ordynarnie cię obczajała – prychnęłam. – Nie zauważyłeś?
Potrząsnął głową, zaciskając na moment wargi, jakby powstrzymywał
śmiech.
– Przeszkadzało ci to?
Omal się nie zakrztusiłam glöggiem i z trudem przełknęłam trunek,
zanim stanowczo zaprzeczyłam. Choć całkiem możliwe, że jednak mi
przeszkadzało.
– Nie lubiłaś żadnej z moich dziewczyn – zauważył.
– Ty nie lubiłeś żadnego z moich chłopaków – odparowałam i upiłam
duży łyk. Cierpki smak wina wypełnił moje usta, ale nie zaradził na gorycz,
którą czułam w gardle. Nie podobał mi się kierunek, w którym zmierzała ta
rozmowa. – Nie żeby te związki tak czy siak miały jakąś przyszłość.
– Czemu?
W pierwszej chwili chciałam skłamać, ale wypiłam wystarczająco dużo
alkoholu, żeby poczuć przypływ odwagi. Grzane wino to jedno, ale grzane
wino z rumem to drugie. Glögg kopał, i to porządnie.
– Bo wszystkich facetów zawsze porównuję do ciebie – odpowiedziałam
szczerze i utkwiłam wzrok w prawie pustym kubku. Moje słowa
zadźwięczały mi w uszach i od razu chciałam je cofnąć.
– Tonia… – zaczął Damian. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz mnie tak
nazwał. Od dawna byłam wyłącznie Tośką. Wyjął mi kubek z dłoni i gdy
uniosłam głowę, poczułam na ustach ciepłe, miękkie wargi. Na moment
zabrakło mi tchu. Smakował winem i nutką rumu. Wsunął palce w moje
włosy i przyciągnął mnie bliżej. Usiadłam na jego udach, a on musnął
językiem moje usta, rozchylając je. Z mojego gardła wyrwał się jęk.
To było intymne, słodkie i zapowiadało coś większego. Sam jego dotyk
wprawiał mnie w drżenie. Damian zdjął mi sweter, zostawiając mnie
w cienkim koronkowym staniku. Jego wargi zamknęły się wokół jednego
z nabrzmiałych sutków, ssąc go przez materiał. Potrzebowałam więcej.
Zaczęłam kołysać biodrami i poczułam przez materiał jego spodni twardą
erekcję.
– Tonia… – westchnął po raz kolejny Damian. Zdjęłam z niego koszulkę
i pod palcami wyczułam gorącą skórę i twarde mięśnie. Był idealny. –
Mogę? – zapytał, sięgając do rozporka moich dżinsów. Opadłam na plecy
i uniosłam się lekko, pozwalając Damianowi ściągnąć z siebie spodnie
razem z majtkami. Jego oddech połaskotał wnętrze moich ud
i westchnęłam, gdy objął wargami łechtaczkę. Do ust zaraz dołączył język
i poczułam pierwszy skurcz rozkoszy. Wolne ruchy jego języka zawiodły
mnie na krawędź spełnienia. Potrzebowałam, żeby mnie wypełnił. Tak
cholernie go potrzebowałam…
– Masz gumki? – zapytałam, a Damian potrząsnął głową i zaraz znów
zassał moją łechtaczkę wargami. Drżały mi uda, gdy powstrzymywałam
orgazm. Chciałam dojść z nim w środku. – Biorę tabletki na uregulowanie
cyklu.
 Damian nie potrzebował większej zachęty. Podciągnął się do góry, żeby
mnie pocałować, i umościł się pomiędzy moimi udami. Wypełnił mnie
jednym ruchem, a ja jęknęłam głośno jego imię, wyginając się w łuk.
Czułam go każdą komórką ciała. Drżałam i jęczałam, gdy wycofywał się
i znów się we mnie wbijał. Palcami przesunęłam po jego twardym brzuchu,
który napiął pod moim dotykiem. Był wszystkim tym, co dotychczas
wydawało mi się nieosiągalne. Wystarczyło muśnięcie, a moja skóra
wibrowała pod jego dotykiem. Uniósł moje biodra i gdy znów we mnie
wszedł, krzyknęłam z rozkoszy. Pierwszy raz uprawiałam seks bez gumki
i doznania wręcz oszałamiały. Damian wciąż mnie wypełniał, poruszając
się coraz szybciej, a orgazm narastał i narastał, aż pod powiekami
zobaczyłam gwiazdy.
Gdy doszłam, Damian stłumił mój jęk pocałunkiem. Z jego gardła
wydobył się gardłowy pomruk. Zadrżał, zanim opadł na mnie całym
ciężarem, dysząc. Potrzebował chwili, zanim się ze mnie wysunął
i przetoczył na plecy.
Zasłonił oczy ramieniem i ku mojemu zdziwieniu – roześmiał się.
– Co jest takie zabawne? – zapytałam niepewnie. Obleciał mnie strach.
– Znamy się całe życie, Tonia. Gdybym wiedział, że wystarczy utknąć
z tobą w górach, żeby w końcu mieć cię tak, jak zawsze chciałem cię mieć,
sam zepsułbym ten cholerny samochód.
Dotknął mojej twarzy z taką czułością, że na moment zaniemówiłam.
Tyle lat tłumiłam swoje uczucia do niego, próbując go kimś zastąpić,
a tymczasem przez te wszystkie lata mogliśmy być razem, gdyby
którekolwiek z nas zebrało się wcześniej na odwagę. Za bardzo bałam się,
że może nie czuć do mnie tego samego, więc przez większość czasu nawet
przez myśl mi nie przeszło, żeby zdobyć się na wyznanie. Aż do teraz, choć
nie była to w pełni świadoma i przemyślana decyzja.
– Pomogłabym ci zepsuć ten samochód – powiedziałam i nachyliłam się,
żeby go pocałować. Wyczułam uśmiech na jego wargach.
 Minionej nocy kochaliśmy się jeszcze dwa razy. Rano obudziłam się
lekko obolała i gdy zerknęłam w lustro, omal się nie roześmiałam. Brązowe
włosy miałam nastroszone i poplątane, zarumienione policzki, spuchnięte
wargi i błyszczące oczy. Na lewym biodrze dostrzegłam siny ślad, po
którym przesunęłam dłonią. Damian zrobił mi też malinkę na obojczyku,
czym strasznie mnie wkurzył, ale szybko mi przeszło.
Po prysznicu założyłam spodnie dresowe i bluzę. Obawiałam się, że jeśli
się nie ubiorę, cały dzień spędzimy w łóżku. Damian jeszcze spał, gdy
wyszłam z łazienki, więc starałam się być jak najciszej, żeby go nie
obudzić. Nie mogłam się jednak powstrzymać i obserwowałam go przez
dłuższą chwilę. Najbardziej lubił spać na brzuchu i teraz mogłam podziwiać
jego wyrzeźbione plecy i fragment pośladka, który wystawał spod kołdry.
Po kilku minutach jakby wyczuł, że mu się przyglądam, poruszył się
i przewrócił na bok, po czym otworzył oczy.
– Długo nie śpisz? – zapytał zachrypniętym głosem. – I czemu się
ubrałaś?
Parsknęłam śmiechem i przysiadłam na łóżku.
– Jakiś czas. Zdążyłam wziąć prysznic i ktoś tu chyba obiecał mi wczoraj
spacer między jednym a drugim orgazmem, więc staram się, żeby doszedł
do skutku.
– Chodź tutaj. – Damian złapał za troczki przy kapturze mojej bluzy
i przyciągnął mnie do pocałunku. Z początku był to słodki buziak, jednak
po chwili rozsunął moje wargi językiem i całus stracił swoją niewinność. –
Naprawdę wolałbym, żebyś nie miała na sobie ubrań. Liczyłem na deser na
śniadanie – oznajmił, chwytając mnie sugestywnie za pupę.
– Jesteś niewyżyty – zaśmiałam się.
– Po prostu korzystam z nowo nabytych przywilejów – odparł i przesunął
dłonią po wnętrzu mojego uda. Przez całą noc czułam na jego języku swój
smak i ten krótki dotyk dobitnie mi o tym przypomniał.
– Powinniśmy coś zjeść – powiedziałam, odsuwając się nieznacznie.
Bałam się, że mu się poddam, jeśli zacznie mnie rozbierać. – A tobie
przydałby się prysznic.
– Śmierdzę? – zapytał z przekąsem.
 – Pachniesz seksem – odpowiedziałam szczerze, czując rumieńce
wypływające na moje policzki. Nigdy nie przeżyłam takiej nocy jak ta
z Damianem. W zasadzie miałam wrażenie, że dopiero teraz zrozumiałam,
o co ten szum wokół seksu. Wychodziło na to, że jednak sporo zależy od
tego, z kim się go uprawia. Przy Damianie nie zastanawiałam się, jak
wyglądam w trakcie, nie czułam żadnego skrępowania. Ufałam mu
bezgranicznie.
Posłał mi pewny siebie uśmiech i skradł mi jeszcze jeden pocałunek,
zanim wstał i poszedł pod prysznic. Zabrałam się za szykowanie śniadania
i zrobiłam nam kawę. Damian wrócił z łazienki w samych bokserkach.
Przygryzłam policzek i odwróciłam wzrok. Na szczęście zanim usiadł do
stołu, założył dresy. Robiłam, co mogłam, żeby nie gapić się na jego klatę.
– Myślałem o czymś… – zaczął, sięgając po kawę.
– O czym? – zainteresowałam się.
– Powinniśmy zawsze brać sobie wolne na całe święta i wracać do
pracowni dopiero po Nowym Roku. Od dwóch lat odkładamy też wyjazd na
porządne wakacje. Gdyby nie konkurs, właśnie bylibyśmy w pracowni
i robili kolejne partie pierniczków, na które nie mogę patrzeć już od dwóch
tygodni.
– Wiesz, że to nie takie proste – przypomniałam mu. – Nadal mamy
kredyt do spłacenia.
– Mamy coraz więcej zamówień i w ostatnim kwartale zarobiliśmy
całkiem sporo. Więcej niż rok temu. Nie musimy się aż tak żyłować. Dwa
tygodnie wolnego w roku to niewiele. Sophisticake w tym czasie nie
padnie.
Westchnęłam ciężko. Odkąd założyliśmy własny biznes, często
pracowaliśmy nawet w dni ustawowo wolne. Zresztą dopiero w tym roku
mogliśmy sobie pozwolić na większą selekcję zamówień, które
przyjmowaliśmy.
– W takim razie gdzie jedziemy na wakacje?
Damian odpowiedział mi uśmiechem, który sugerował, że ma więcej niż
jeden pomysł.
 Przez cały dzień zachowywaliśmy się jak para i z początku czułam się
z tym nieco dziwnie. Ostatni raz trzymaliśmy się z Damianem za ręce, gdy
byliśmy dziećmi i przechodziliśmy przez ulicę w drodze do sklepu po gumy
Turbo i oranżadę. Postanowiliśmy na razie nic nie mówić naszym
rodzicom, dopóki nie wrócimy do domu, i było trochę niezręcznie, gdy
połączyliśmy się z nimi na Skypie. Musieliśmy się pilnować, żeby czegoś
nie palnąć i zachowywać się jak zawsze. Nasze mamy od razu by się
zorientowały, że coś jest nie tak, gdyby tylko zauważyły jakąś zmianę.
Jednocześnie starałam się też ukryć smutek. Damian przezywał mnie
Grinchem, ale w rzeczywistości lubiłam święta. To była moja pierwsza
Wigilia bez rodziny i źle to znosiłam. Kupne pierogi wydawały mi się
zupełnie bez smaku, a wino, które piliśmy do kolacji, cierpkie.
Odetchnęłam z ulgą, gdy w końcu się rozłączyliśmy. Zaczynały mnie boleć
policzki od udawania uśmiechu, który opadł w chwili, w której Damian
nacisnął czerwoną słuchawkę.
– Wszystko okej? – zapytał z troską, opierając dłoń na moim udzie.
Pokręciłam głową.
– Po prostu nie tak wyobrażałam sobie te święta – przyznałam. – Cieszę
się, że jestem tu z tobą, ale tęsknię za rodziną.
– Za dwa dni wracamy do domu, na pewno uda nam się to jakoś nadrobić
– próbował mnie pocieszyć, choć oboje wiedzieliśmy, że to nie będzie to
samo. Czekały nas całe święta spędzone wyłącznie we dwójkę.
– Może coś obejrzymy? – zaproponowałam, odpuszczając sobie
wałkowanie tego tematu.
– Pewnie, ty wybierasz.
Podał mi swojego laptopa i rozsiedliśmy się na łóżku. Po niespełna
godzinie zaczęliśmy jednak tracić zainteresowanie filmem i odłożyliśmy
oglądanie czegokolwiek na jutro. Położyliśmy się twarzami do siebie
i zaczynały mi już trochę ciążyć powieki po zarwanej nocy. Nawet nie
wiem, kiedy zasnęłam. Obudził mnie Damian.
 – Idziemy na pasterkę – oznajmił. – Ubierz się ciepło.
– Na pasterkę? Zwariowałeś? – mruknęłam, próbując się rozbudzić.
– Zawsze chodzimy na pasterkę. – Wzruszył ramionami. – Do
najbliższego kościoła nie jest daleko, pytałem gospodynię.
Poddałam się. Wiedziałam, że mu nie wybiję tego pomysłu z głowy, choć
nie miałam najmniejszej ochoty dokądkolwiek się ruszać.
Dziesięć minut później byliśmy już na zewnątrz. Gdy spałam, spadł
świeży śnieg, który przyjemnie skrzypiał pod butami. Nie mogłam sobie
przypomnieć ostatnich świąt tak białych jak te. Kolorowe lampki, które
oświetlały płoty, dachy domów i iglaki w ogrodach, tylko podbijały klimat.
Święta było wręcz czuć w tym mroźnym powietrzu, gdy szliśmy przez
ciemny park zdrojowy i z oddali dostrzegłam fasadę neobarokowego
kościoła. Msza miała się zaraz rozpocząć, więc gdy weszliśmy do środka,
było już całkiem sporo ludzi. Zajęliśmy miejsca w jednym z ostatnich
rzędów i rozejrzałam się wokół. Świątynia była niewielka, a jej wnętrze
pięknie wykończone.
Nabożeństwo trwało prawie dwie godziny. Śpiewając wyuczone na
pamięć kolędy, poczułam się trochę jak w domu. Rodzice pierwszy raz
zabrali nas na pasterkę, gdy byliśmy nastolatkami. Tylko w tę jedną noc
w roku mogliśmy się kłaść tak późno, przez co wydawała nam się bardziej
wyjątkowa. Potem już weszło nam to w nawyk.
– Dziękuję – powiedziałam, spoglądając na Damiana, gdy
wychodziliśmy z kościoła.
– Za co? – Uniósł pytająco brwi i złapał mnie za rękę.
– Ta pasterka poprawiła mi humor – przyznałam. – Święta w końcu
zaczęły przypominać święta.
– W takim razie, żeby dopełnić tradycji, powinniśmy jeszcze dzisiaj do
rana oglądać świąteczne filmy i podjadać zimne pierogi? – zapytał
i uśmiechnął się szeroko. Jego uśmiech też poprawiał mi humor.
– Jestem po drzemce, mogę nie spać do rana – odpowiedziałam
i nachyliłam się, żeby go pocałować.
Mimo mrozu miał rozpiętą kurtkę, więc wsunęłam pod nią dłonie,
szukając odrobiny ciepła. Dochodziła druga w nocy i było kilka stopni
poniżej zera. Zachichotałam przy ustach Damiana, gdy poczułam, jak
zimny ma nos. Jego miękkie wargi zaraz opadły na moje, tłumiąc śmiech.
Pierwszy raz posmakowałam ich niewiele ponad dobę temu, a już miałam
całkowitą pewność, że całowanie Damiana nigdy mi się nie znudzi.
Spacer do pensjonatu zajął nam tym razem nieco więcej czasu. Nie
spieszyliśmy się i wybraliśmy okrężną drogę. Zdążyliśmy całkiem nieźle
zmarznąć i po powrocie od razu poszliśmy pod prysznic. Razem, więc zajął
nam znacznie dłużej, niż gdybyśmy brali go osobno. Nie mogliśmy jednak
oderwać od siebie rąk. Żeby dać maratonowi filmowemu jakiekolwiek
szanse, ubraliśmy się w piżamy.
Rano przy okazji spaceru zrobiliśmy jeszcze jedne zakupy
i zaopatrzyliśmy się w wino. Jedno wypiliśmy do kolacji, a teraz Damian
otworzył drugą butelkę. Ja w tym czasie zrobiłam całą górę kanapek i na
osobny talerz wyłożyłam wszystkie pierogi, które nam zostały. Mogłam
sobie z łatwością wyobrazić robienie tego samego w Warszawie, w jego lub
moim mieszkaniu. Maratony filmowe, budzenie się koło niego…
Normalnie spędzaliśmy ze sobą bardzo dużo czasu, ale teraz chciałam mieć
go przy sobie nieustannie. Miałam wrażenie, że zmarnowaliśmy masę
czasu, który mogliśmy spędzić wspólnie. Nie było mowy o normalnym,
powolnym tempie, które zazwyczaj wyznaczało kolejne etapy w związku.
Dotychczas nie tylko się przyjaźniliśmy. Znaliśmy się całe życie, a do tego
byliśmy także partnerami w pracy.
– Trochę boję się powrotu do domu – przyznałam w pewnym momencie.
Na film tylko popatrywaliśmy, a przez większość czasu po prostu ze sobą
rozmawialiśmy.
– Czemu? – zapytał Damian, zerkając w moim kierunku.
– Mam wrażenie, że teraz żyjemy w mydlanej bańce. Jesteśmy z dala od
domu, tylko we dwoje. Po powrocie wróci cukiernia i masa innych
zobowiązań. Nie będziemy mieli dla siebie tyle czasu. Będziemy się
widywać w pracy i to tyle. Może raz w tygodniu znajdziemy chwilę tylko
dla siebie.
Damian pokiwał głową. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak to
zazwyczaj u nas wygląda. Wiele sobie obiecywaliśmy, a finalnie niemal
spaliśmy w pracowni. Milczał jednak przez dłuższą chwilę i zaczęłam się
odrobinę denerwować, co powie.
 – Tonia… może nie szukaj nowego mieszkania, tylko po prostu
zamieszkajmy razem u mnie? I tak lada moment kończy ci się umowa
najmu, a u mnie jest całkiem sporo miejsca. Wiem, że to zabójcze tempo,
ale nie znamy się przecież tydzień czy dwa. Podejrzewam, że i tak po
prostu sypialibyśmy u siebie nawzajem.
Przygryzłam policzek. Jeśli mieszkalibyśmy razem, mielibyśmy dla
siebie więcej czasu. Po dwóch nocach wspólnego spania obawiałam się też,
że tak łatwo nie zasnę bez Damiana obok siebie. Lubiłam czuć go przy
sobie. Jego ciepło, jego dotyk… Gdy w końcu mogłam to wszystko mieć,
nie chciałam z tego rezygnować. Jeśli i tak mielibyśmy nocować u siebie
nawzajem, wynajmowanie dwóch mieszkań nie miało za wiele sensu.
– Może uda nam się odłożyć na wakacje… – zasugerowałam nieśmiało.
– Jeśli potrzebujesz jeszcze chwili do namysłu, spróbuję ci pomóc przy
podejmowaniu decyzji – powiedział Damian i po chwili pisnęłam, gdy
przyciągnął mnie gwałtownie do siebie. Poczułam jego ciepłe wargi na
swojej szyi, a potem na obojczyku, w miejscu, gdzie minionej nocy
zostawił mi malinkę. O filmie zupełnie zapomnieliśmy.

W pierwszy dzień po świętach ocknęłam się wtulona w Damiana. On

obejmował mnie ciasno, jakby się bał, że ucieknę mu, gdy będzie spał. Tym
sposobem nawet nie mogłam się ruszyć. Nie żebym narzekała. Nie
zamierzałam mu uciekać. Minione dwa dni spędziliśmy głównie w łóżku.
Dużo rozmawialiśmy, oglądaliśmy filmy, a Damian nadal usilnie mnie
przekonywał do pomysłu, żebym u niego zamieszkała. Nie chciałam mu
jeszcze mówić, że udało mu się to od razu.
Obudził się niedługo później i uśmiechnął się, gdy tylko na mnie
spojrzał. Łatwo było się przyzwyczaić do takich poranków.
– Cześć – odezwałam się, gładząc opuszkami palców jego nagi tors.
Zaczęłam już rozważać poproszenie go, żeby od teraz pracował bez
koszulki, ale jeszcze nie wiedziałam, jak tę prośbę uargumentować.
 – Cześć – odpowiedział, sięgając dłonią do mojego policzka, żeby
odsunąć mi zbłąkany kosmyk za ucho. – Jak spałaś?
– Całkiem dobrze, choć z chęcią pospałabym dłużej – odparłam,
posyłając mu znaczące spojrzenie. – Jestem ciekawa, czy temu
mechanikowi serio uda się dzisiaj naprawić twój samochód.
– Ma się odezwać, gdy dostanie potrzebne części. Może uda się jeszcze
dzisiaj.
Zdążyliśmy wstać i zjeść śniadanie, gdy koło dziesiątej zadzwonił
mechanik. Doszły potrzebne części i od razu miał się zabrać do pracy.
Oboje odetchnęliśmy z ulgą. Było nam tu razem dobrze, ale musieliśmy
w końcu wrócić do domu, a Damian miał zbyt duży sentyment do swojego
pierwszego w życiu auta, żeby zostawiać je tu na pastwę losu.
Spakowaliśmy się i niecierpliwie czekaliśmy na sygnał od mechanika, że
samochód jest gotowy do odbioru. Gdy podliczyliśmy wszystkie koszty,
okazało się, że awaria alternatora drogo nas kosztowała. Choć Damian na
początku próbował się ze mną spierać, zapłaciliśmy po połowie.
Ruszyliśmy do Warszawy wczesnym popołudniem.
W drodze rozmawialiśmy niewiele. Wracaliśmy do rzeczywistości i choć
w teorii wszystko brzmiało świetnie, obawiałam się, czy po powrocie do
domu nasz pomysł rzeczywiście wypali. Czy za bardzo się nie
pospieszyliśmy z planami na przyszłość. Mimo wszystko nie cofnęłabym
czasu. Nie żałowałam ani jednej chwili spędzonej z Damianem i ta myśl
dawała mi nadzieję, że nam się uda.
Tym razem nie jechaliśmy w śnieżycy, za to w ogromnych korkach. Był
pierwszy dzień po świętach, więc nie spodziewaliśmy się niczego innego.
Na wjazdówce do Warszawy staliśmy dobre czterdzieści minut. Normalnie
pewnie po drodze zajechalibyśmy najpierw do każdego z nas, ale
wiedzieliśmy, że rodzice na nas czekają. Tata Damiana nawet specjalnie
wziął dzisiaj urlop.
Przed wejściem do domu, w którym się wychowałam, zaczerpnęłam
głęboko powietrza. Nie było mowy o tym, żeby udało nam się utrzymać
w tajemnicy, iż zmienił się charakter naszej relacji. Wspólnie ustaliliśmy
też, że nie chcemy się ukrywać przed własną rodziną. Byłoby to wyjątkowo
trudne, gdyż za dwa miesiące kończyła mi się umowa najmu obecnego
mieszkania i nie zamierzałam jej przedłużać. Nie miałam pojęcia, jak moi
rodzice zareagują. Dla mojego taty wciąż byłam jego małą dziewczynką
i dwa kucyki przestałam nosić dopiero wczoraj, tak samo jak różowe
ogrodniczki.
– Gotowa? – zapytał Damian, sięgając do dzwonka. Wolną ręką trzymał
moją dłoń.
Skinęłam głową, choć miałam ochotę stamtąd uciec. On natomiast
wydawał się zupełnie spokojny, wręcz pewny siebie. Po drugiej stronie
drzwi rozległy się kroki. Zacisnęłam usta, gdy otworzyła nam moja mama.
Jej wzrok od razu padł na nasze złączone dłonie i mogłabym przysiąc, że
nigdy nie widziałam, żeby uśmiechała się tak szeroko.
– Marta! – zawołała, zanim uściskała nas na powitanie. Ledwo
zdążyliśmy wejść do środka, gdy pojawiła się mama Damiana, który nawet
na moment nie puścił mojej ręki. Spojrzała tylko na nas i roześmiała się,
kręcąc głową.
– W końcu – skomentowała tylko.
Niepewnie zerknęłam na Damiana. Posłał mi pokrzepiający uśmiech.
W domu byli nie tylko nasi rodzice, ale też najbliższa rodzina, więc minęła
dłuższa chwila, zanim udało nam się ze wszystkimi przywitać.
– Jak konkurs? – zapytała jedna z kuzynek.
– Nie wygraliśmy, ale nie poszło nam źle – odpowiedziałam. – Gorzej, że
po konkursie zepsuł nam się samochód.
– Chyba na złe wam to nie wyszło, co? – zażartowała.
Okazało się, że nasze rodziny od lat obstawiały, że w końcu zostaniemy
parą. Najbardziej czekały na to oczywiście obie mamy. Może wszyscy
dostrzegali między nami coś, czego sami nie widzieliśmy lub może nie
chcieliśmy widzieć? Mój tata jak nigdy przyjął nowinę ze stoickim
spokojem. Ilekroć zaczynałam się z kimś spotykać, serwował mi wykład,
jednak nie tym razem. Ufał Damianowi, a to było miłą odmianą. Z zasady
nie lubił żadnego z moich facetów. Aż do teraz.
W domu pachniało świętami zupełnie jak w Wigilię. Nasze mamy
z pomocą reszty rodziny przygotowały wszystkie potrawy, które wcześniej
nas ominęły. Ktoś przyniósł sałatkę, ktoś inny rybę po grecku. Przede
wszystkim były jednak pierogi. Parsknęłam śmiechem, gdy zobaczyłam
placek czeski. To ciasto miało mi się już zawsze kojarzyć z konkursem
i pierwszą nocą spędzoną z Damianem. Gdyby nie całe to przedsięwzięcie,
wszystko byłoby po staremu. Nadal bylibyśmy tylko przyjaciółmi.
– Chce ktoś glögg? – zaproponował mój tata i omal nie zakrztusiłam się
herbatą. Obawiałam się, że jeszcze przez jakiś czas nie tknę tego trunku.
– Dziwnie wpływa na mój system decyzyjny, więc tym razem odpuszczę
– odpowiedziałam, widząc, że wszyscy patrzą na mnie z lekką konsternacją.
Poza Damianem, który posłał mi szelmowski uśmiech.
Resztę wieczoru spędziliśmy tak, jak zwykle spędzaliśmy święta.
Opowiadaliśmy sobie te same anegdoty powtarzane co roku, a najstarsi
z grona jak zwykle wspominali wszystkie zabawne sytuacje z naszego
dzieciństwa. Po raz enty musieliśmy więc wysłuchać historii o tym, jak
z Damianem jako dzieci zamknęliśmy się w łazience u moich dziadków,
a klucz spadł nam za maszynę do szycia. Dwójka czterolatków nie miała
szans ze starym, ciężkim singerem. Nasi ojcowie musieli zdjąć drzwi
z zawiasów i od ponad dwudziestu lat przypominali nam o tym przy każdej
możliwej okazji.
Z domu moich rodziców wyszliśmy dopiero przed północą. Dawniej
Damian odwiózłby mnie i pojechał do siebie. Nawet przez moment
wahałam się, czy czasem go o to nie poprosić. Nie chciałam jednak spędzać
tej nocy samotnie. Nie, gdy przez ostatnich kilka dni budziłam się
w ramionach Damiana, i nie chodziło nawet o świetny seks, choć ten
rzeczywiście był nieziemski i rumieniłam się na samo wspomnienie.
– Zabierz mnie do siebie – zdecydowałam w końcu.
W mieszkaniu Damiana ledwo odłożyliśmy bagaże, rzuciliśmy się na
siebie. Pisnęłam, gdy uniósł mnie do góry, przypierając do drzwi, i oplotłam
nogami jego biodra. Obijając się o ściany i nie przestając całować,
dotarliśmy do sypialni. Opadłam plecami na materac i dopiero wtedy
odsunęłam się na chwilę, żeby złapać oddech.
– Nie tak wyobrażałam sobie te święta – odezwałam się, wciąż lekko
dysząc.
– Okazały się gorsze czy lepsze od twoich wyobrażeń? – zapytał
Damian, nie odrywając ode mnie niebieskich oczu, które wpatrywały się we
mnie z mieszanką pożądania i czegoś jeszcze, czego nie potrafiłam nazwać.
 – Sto razy lepsze – odpowiedziałam i gdy go pocałowałam, wyczułam, że
się uśmiecha.

GLÖGG

750 ml wytrawnego wina

125 ml rumu
2–3 laski cynamonu
4-centymetrowy kawałek świeżego imbiru
(albo szczypta mielonego)
1 łyżeczka ziaren kardamonu
1 łyżeczka goździków
1–2 gwiazdki anyżu
sok z całej pomarańczy

Wino razem ze wszystkimi dodatkami najlepiej odstawić na kilka godzin

przed podgrzewaniem, ale jeśli nie należycie do cierpliwych, bez tego też
wychodzi pycha ;) Pamiętajcie, żeby wina nie zagotować, wyłącznie
podgrzać, żeby było ciepłe! Jeśli wolicie półwytrawne wino, też się nada.
Wedle uznania można glögg dosłodzić miodem przed podaniem.

Podanie:
Na dno szklanek wrzucamy kilka migdałów i rodzynek, a następnie
wlewamy do nich glögg, najlepiej przez sitko.
 Rozdział 1
POLA

Święta Bożego Narodzenia to dla mnie najpiękniejszy czas w roku,

wypełniony cudownymi zapachami i magią unoszącą się w powietrzu. Od
kiedy wkroczyłam w dorosłość, każdego roku o tej porze zamieniam się
w świąteczną świruskę. Wszystko musi być idealne, jak w amerykańskich
filmach.
Jedną z najlepszych rzeczy, jaka mogła spotkać taką wariatkę jak ja, jest
posada menadżera centrum handlowego, która daje możliwość
nadzorowania wystroju całego obiektu, a następnie przyglądania się z dumą
swojemu dziełu.
Do tej pory pracowałam jako organizatorka małych przyjęć, ale kiedy
mama mojej koleżanki Elizy otwierała w Polsce kolejne, czwarte już
centrum handlowe, zaproponowała mi tę posadę. Mam teraz o wiele więcej
obowiązków niż do tej pory i nie wiem, czy przed świętami znajdę choć
godzinę wolnego, żeby wyskoczyć do fryzjera. Do Bożego Narodzenia
zostały jeszcze cztery tygodnie, a w moim grafiku widnieje już rozpiska na
walentynki i notatka o naborze na królika wielkanocnego, który będzie
przyciągał dzieci, a co za tym idzie, rodziców, którzy zostawią w naszych
sklepach kupę kasy.
Zerkam na srebrny zegarek zdobiący mój lewy nadgarstek i zauważam,
że jest po dziesiątej wieczorem, co oznacza, że galeria zapewne już
opustoszała. Wstaję więc od biurka i się przeciągam, po czym zakładam
płaszcz i sięgam po torebkę. Przeglądam się w lustrze przy wieszaku,
przygładzam z lekka rozczochrane ciemne włosy i pod swoimi brązowymi
oczami zauważam cienie, które są efektem przemęczenia.
Wychodzę z biura i wsiadam do windy. Postanawiam zatrzymać się na
drugim piętrze, żeby trochę się rozejrzeć. Staję przy barierkach, nucąc pod
nosem świąteczną melodię rozlegającą się z głośników.
Spacerując wzdłuż balustrady pustego holu, obserwuję z góry kurtyny
świetlne, ogromne choinki, girlandy, podest z wielkim fotelem dla Mikołaja
(do którego już za kilka dni zaczną ustawiać się kolejki) i chatkę elfów
obsypaną sztucznym śniegiem. Wszystko perfekcyjnie zaaranżowane,
właśnie tak, jak sobie wymarzyłam.
Zjeżdżając ruchomymi schodami na pierwsze piętro, a potem na parter,
zauważam, że w restauracji na dole nadal świeci się światło. Postanawiam
więc tam zajrzeć i zapytać, jak idą przygotowania do przyjęcia z okazji
otwarcia, które Aleksander, syn właścicielki, chce wyprawić właśnie tutaj
zaraz po swoim powrocie z zagranicy. Ponieważ szefowa, pani Wanda, nie
daje ostatnio rady, pieczę nad nowym obiektem postanowiła powierzyć
swojemu synowi. Wolałabym, żeby moją przełożoną została Eliza, ale
cóż… Z tego, co mi wiadomo, Aleksander przez kilka lat mieszkał z ojcem
w Niemczech i nie interesował się zbytnio losem matki i siostry.
Wchodzę do restauracji i kieruję się do kuchni, a gdy przekraczam jej
próg, uśmiecham się na widok Moniki i Olafa.
– Wszystko w porządku? – pytam.
– Tak, kończymy sprzątać i zaraz zamykamy. Dziś był szał na twoje
paszteciki z pieczarkami – odpowiada Monika. – Jutro też je przyniesiesz,
prawda? – pyta, oddając mi pustą blaszkę.
O cholera, zapomniałam o swojej obietnicy, ale trudno, słowo się rzekło.
Przyniosłam im kiedyś te paszteciki, moje ulubione – zawsze piekła je moja
babcia – i tych dwoje kompletnie przepadło.
– Pewnie – odpowiadam mimo wszystko z entuzjazmem, bo
świadomość, że jedzenie, które sama przygotowałam, komuś tak smakuje,
jest bardzo miła. – Jeśli będziecie czegoś potrzebować podczas szykowania
przyjęcia naszego nowego szefa, dajcie, proszę, znać. Ja i Eliza we
wszystkim wam pomożemy. Do jutra! – mówię i kieruję się do wyjścia.
– Pola! – słyszę jeszcze głos Olafa. Odwracam się. – Czy mogłabyś
podać to tamtemu gościowi, który siedzi na parkingu na tyłach? – pyta,
trzymając w ręce papierową torbę.
– Jakiemu gościowi?
Monika czerwieni się i zerka na Olafa.
 – Chyba jest bezdomny. Nie odzywa się i jest nieszkodliwy. Czeka
codziennie na tamtym murku, więc staramy się zawsze wynieść mu trochę
jedzenia.
Ruchem głowy wskazuje torbę.
– W porządku – odpowiadam niepewnie.
– Nic ci nie zrobi – zapewnia mnie Olaf.
– Jak ma na imię?
Na moje pytanie oboje wzruszają ramionami. Kręcąc z niedowierzaniem
głową, odbieram torbę, po czym przez zaplecze wychodzę na parking.
Mimo że w prognozach pogody na grudzień zapowiadano dość wysokie
temperatury i opady deszczu, to teraz, w końcówce listopada, prószy śnieg.
Czując, jak lodowate płatki muskają mój kark, chcę postawić kołnierz, ale
mam zajęte ręce. Rozglądam się wokół po oświetlonym latarniami parkingu
i zauważam mężczyznę ubranego na czarno. Spod kurtki wystaje mu kaptur
osłaniający jego głowę. Jednak wbrew temu, co mówił Olaf, nie siedzi na
murku, tylko stoi, przyglądając się budynkowi galerii i trzymając dłonie
w kieszeniach jeansów.
A może to nie ten facet, któremu mam dać jedzenie? Olaf i Monika
zapewniali, że jest tutaj codziennie, więc to chyba musi być on…
Poza tym, prawdę powiedziawszy, trochę obawiam się do niego podejść.
Co, jeśli to jakiś kryminalista? Przypominam sobie jednak, co słyszałam
kiedyś w telewizyjnym programie o seryjnych mordercach: trzeba
pokazywać po sobie odwagę i pewność siebie, bo oprawca zawsze wyczuje,
kiedy ofiara się lęka. Wtedy jest jeszcze gorzej.
W końcu facet siada, a ja zbliżam się do niego zdecydowanym krokiem,
choć w środku cała drżę. Najwyżej pacnę gościa blaszką po pasztecikach.
Kładę torbę z jedzeniem na nieszczęsnym murku, mrucząc pod nosem:
– Smacznego.
Mężczyzna unosi nieznacznie głowę i spogląda na torbę. Po chwili
opuszcza głowę, a ja się zastanawiam, czy chociaż podziękuje. Liczę
przynajmniej na to, że dziękuje, kiedy inni przynoszą mu jedzenie.
W końcu odwracam się i ruszam w kierunku swojego samochodu. Nagle
do moich uszu dolatuje szelest papieru, a potem stwierdzenie, które
sprawia, że staję jak wryta:
 – Nieźle, ale wolałbym krewetki.
Kiedy otrząsam się z szoku, odwracam się i widzę, że facet wyjmuje
z wewnętrznej kieszeni kurtki papierosy oraz zapalniczkę.
Co za typ!
Z nieba zaczynają sypać wielkie płatki śniegu. Jeden z nich opada na
moje rzęsy, mrugam pospiesznie.
– Ejże, dostajesz codziennie ciepły posiłek. I jakikolwiek by on był, masz
jeszcze tupet, żeby wybrzydzać? – pytam, podchodząc bliżej. – Poza tym
skoro jesteś bezdomny, to czy nie byłoby lepiej przeznaczyć kasę na coś
bardziej pożytecznego niż fajki?
– A kto powiedział, że jestem bezdomny? – Teraz jego głos brzmi bardzo
nieprzyjemnie, a on sam gromi mnie wzrokiem, zbijając z tropu.
– Tak założyłam, skoro…
– Tak założyłaś – wchodzi mi w słowo. Wstaje i przybliża się do mnie. –
Zawsze tak łatwo oceniasz ludzi? – Taksuje mnie wzrokiem od góry do
dołu i prycha: – Panienka, której się wydaje, że wszystko jej wolno?
– Ja nie…
Czuję ukłucie w klatce piersiowej i mogłabym przysiąc, że to poczucie
winy. Przyglądam się nieco dokładniej twarzy mężczyzny, którą oświetla
światło latarni ulicznej. Jego wzrok jest pełen złości, a twarz pokrywa lekki
ciemny zarost.
– Przepraszam, nie powinnam – mamroczę w końcu.
Tym razem nie odpowiada, tylko kiwa głową, a ja odwracam się
i szybkim krokiem idę do samochodu, nie oglądając się już więcej za siebie.
Nawet kiedy mijam mężczyznę samochodem, nie mam odwagi na niego
spojrzeć, a wyjeżdżając na główną ulicę, niemal wymuszam na kimś
pierwszeństwo.
– Szlag by to! – krzyczę zirytowana, sama nie wiem, czy dlatego, że
przed chwilą dostałam przyspieszoną lekcję kultury, czy może dlatego, że
w ogóle założyłam… sama nie wiem co. W każdym razie moje pozytywne
nastawienie do świata i świąteczny nastrój poszły się pieprzyć.
Po przejechaniu połowy miasta parkuję w końcu przed swoim blokiem.
Wdrapuję się po schodach na trzecie piętro i otwieram drzwi do
mieszkania. Zapaliwszy światło, zsuwam z nóg botki i rzucam na stolik
torebkę.
Zdejmuję płaszcz i padam zmordowana na kanapę.

Rozdział 2
POLA
Przeciskając się przez tłum ludzi w markecie, docieram do działu
z ozdobami świątecznymi. Zerkam na półki i sięgam po tubę z pozłacanymi
szklanymi kulami, po czym obracam ją w dłoni, zastanawiając się, czy będą
pasować do tegorocznego wystroju mojego mieszkania.
Odkładam je jednak, bo obok zauważam przeuroczy stroik, który po
prostu muszę mieć. Poza tym leży biedak tak samotnie, ostatnia sztuka, aż
błaga, żeby go wziąć. Chwytam go i wkładam do koszyka, z którego nagle
zostaje przez kogoś wyciągnięty.
Spoglądam gniewnie na stojącą przede mną kobietę. Jest niewiele
wyższa ode mnie, a jej szare oczy lśnią, gdy wlepia we mnie zirytowany
wzrok.
– Nie potrzebujesz tego – fuka Eliza.
– Dlaczego? – pytam oburzona.
– Bo masz dom tak zawalony ozdobami, że ledwo można przejść. Poza
tym zbankrutujesz, jeśli w tym tempie będziesz wydawać kasę na
świąteczne pierdoły – tłumaczy niegrzecznie i zakłada swoje blond włosy
za uszy. – A przede wszystkim dlatego, że sama prosiłaś, bym cię
powstrzymała, gdy zaczniesz przesadzać.
– Twoja mama jest właścicielką tej galerii, mogłabyś mi załatwić zniżki
u sprzedawców – mówię i ruszam dalej niezrażona jej uwagami. – Poza tym
powinnaś przewidzieć, że kiedy zacznę pracować w tej świątyni
świątecznej rozpusty, zacznę świrować. Spójrz, te cudeńka aż krzyczą:
„Bierz nas!”.
Nawet jeśli rzeczywiście mam pewien problem, co w tym złego, że
jestem zakupoholiczką tylko przez jeden miesiąc w roku?
 – Ty fiuta potrzebujesz, nie dziesiątego krasnala na komodę, bombek,
które będą i tak zalegać w kartonach, i stroika, który zupełnie nie pasuje do
całej reszty. – Zerkam na nią teatralnie oburzona, wiedząc, do czego
zmierza. – Powinnaś trochę zaszaleć. Spójrz, ja po jednonocnej przygodzie
z Robertem od razu zaszłam w ciążę z bliźniakami i byliśmy szczęśliwym
małżeństwem przez prawie sześć lat.
Tak, byli. Dopóki dosłownie nie wystawił jej z dziećmi za drzwi, bo
zrozumiał, że „potrzebuje przestrzeni”.
– Wiesz, że liczba takich przypadków na całym świecie jest znikoma?
Prawdopodobnie jesteście jedyną parą, która przetrwała, a i tak w końcu się
rozstaliście.
– Nieprawda, na świecie jest więcej oszołomów, poza tym mam
przystojnego samotnego brata.
– Znowu zaczniesz te swoje wywody o Aleksie? Nie, dziękuję.
Truje mi na jego temat od kilku tygodni, choć sama dopiero co odnowiła
z nim kontakt.
– Przecież nawet go jeszcze nie poznałaś! – krzyczy, aż kilka osób zerka
w naszą stronę.
– I nie chcę poznawać – mówię stanowczo. – Słyszałam o nim
wystarczająco dużo historii.
Wiem, że niegrzecznie jest opierać swoje opinie na opowieściach innych,
ale mam swoje powody.
Pracuję dla Wandy Nachman krótko, ale słyszałam już wiele historii o jej
mężu, który szczęśliwie w końcu dał jej rozwód i wyjechał do Niemiec.
Facet o mały włos nie doprowadził kobiety do ruiny, a do tego zdradzał ją
na każdym kroku. Pracowników traktował jak śmieci, a o premiach mogli
zapomnieć; zawsze znalazł wymówkę, by im ich nie przyznać. Nikt nigdy
nie usłyszał od niego nawet zwykłego „dziękuję”. A Aleksander, jego syn,
jest podobno taki sam: arogancki egocentryk, którego interesuje tylko
napychanie sobie kabzy. Przez kilka lat mieszkał z ojcem za zachodnią
granicą i to tam rozkręcali wspólny interes. Teraz z jakiegoś powodu młody
Nachman wraca i ma przejąć dowodzenie w nowym centrum handlowym,
ponieważ Wanda stwierdziła, że musi trochę odpocząć. Niemal na kolanach
błagałam Elizę, żeby przejęła tutaj rządy zamiast brata, ale stwierdziła, że
się do tego nie nadaje.
– Aleks nie jest taki zły – ciągnie Eliza. – Poza tym pomyśl, czy to nie
byłoby urocze, gdyby dwie bliskie mi osoby były razem? I wiesz,
przeciwieństwa się przyciągają. Mogłabyś też pewnie brać ze sklepów tyle
gadżetów, ile tylko byś zechciała. – Uśmiecha się przebiegle.
– Nie jestem materialistką – bronię się, na co Eliza wywraca oczami.
– Wiesz dobrze, że nie to miałam na myśli.
Wiem, ale nie dam się zeswatać z młodym Nachmanem. Na oczy jeszcze
faceta nie widziałam. Postanawiam szybko zmienić temat.
– To dobrze. A skoro wspomniałaś już o bliźniakach, to proszę, trzymaj
je z dala od mojego mieszkania, przynajmniej do wakacji – mówię,
nawiązując do zeszłorocznej Wigilii, którą wyprawiałam u siebie.
– Ty znowu o tym? Ależ z ciebie maruda. Jesteś jak Grinch i Scrooge
razem wzięci.
– Wypraszam sobie – odpowiadam poważnie, choć chce mi się śmiać.
– Tamta Wigilia nie była taka zła!
Odwracam się w jej kierunku.
– Elizka – mówię ze spokojem. – Mój dziadek o mały włos nie udławił
się ludzikiem Lego, którego Mati włożył do ryby po grecku, a Majka
posypała karpia brokatem, żeby był kolorowy. I naprawdę nie chcę
wspominać o tym, że na końcu twój syn zapragnął wspiąć się na choinkę,
z którą wylądował na fotelu. Nie wiedziałam, czy otwierać drzwi
kolędnikom, czy wydostawać swoją mamę spod tego zawaliska!
– Oj, ale przynajmniej będziesz miała miłe wspomnienia i mogłaś się
przekonać, jak to jest, kiedy ma się dzieci.
– O nie, dziękuję, po tamtych wydarzeniach naprawdę mam traumę
i podaję w wątpliwość istnienie mojego instynktu macierzyńskiego.
– Dobra, chodźmy, marudo. O szesnastej miałam odebrać dzieci od niani,
już jestem spóźniona.
– Okej, okej – wzdycham niezadowolona z zakupów.
Odstawiam pusty koszyk i ostatni raz spoglądam tęsknym wzrokiem na
stroik, który byłam zmuszona zostawić, a następnie opuszczam sklep.
 Lekki mróz szczypie mnie w nos, choć wczorajszy śnieg jest już tylko
wspomnieniem. Przemierzamy parking w kierunku naszych samochodów,
kiedy zauważam faceta z wczoraj. Stoi niedaleko, rozmawiając z jednym
z naszych pracowników.
Zatrzymuję się i mrużę oczy.
– Idziesz? – pyta Eliza.
– Jedź, ja muszę jeszcze coś załatwić – odpowiadam, nie odrywając
wzroku od nieznajomego, po czym ruszam w jego kierunku. Mężczyzna
dostrzega mnie, dopiero kiedy staję tuż przy nim. W świetle dnia wygląda
zupełnie inaczej, młodziej.
Rozgląda się wokół i w końcu na chwilę skupia uwagę na mnie.
– Stalkujesz mnie? – pyta ostrym tonem, wyraźnie niezadowolony
z mojej obecności. Ledwo się hamuję, żeby nie wywrócić oczami.
– Raczej ty mnie, ja tu pracuję – odpowiadam.
Teraz spogląda na mnie, jakby nie dowierzał, a po chwili jego oczy
zaczynają błyszczeć z zaciekawienia.
– Doprawdy?
– Tak. – Nagle wpada mi do głowy pomysł. – Czy mogę cię zaprosić na
kawę? – pytam nieśmiało i dociera do mnie, że chyba mi odbiło.
– Chcesz się umówić na kawę z bezdomnym?
Oczywiście, że musiał mi to wypomnieć. Tak jakbym nie czuła się
wystarczająco źle po naszym pierwszym spotkaniu.
– Jeszcze raz przepraszam za tę pomyłkę, nie powinnam nikogo oceniać.
Uśmiecha się i mogłabym przysiąc, że ten facet ma najpiękniejsze usta
i zęby, jakie kiedykolwiek widziałam.
– W porządku, ale ja płacę.
– Zgoda, mam tylko jedną prośbę.
– Kobiety. – Wzdycha, spoglądając w niebo. – Słucham.
– Chcę poznać twoje imię.
Przez chwilę patrzy na mnie podejrzliwie, po czym wyciąga rękę w moją
stronę.
– Jakub, miło mi.
 – Pola – przedstawiam się i podaję mu dłoń, którą zamyka w żelaznym
uścisku.
– Chodź, Pola, postawię ci tę kawę.
O dziwo, nie prowadzi mnie do galerii, a do jednej z kawiarenek na
sąsiedniej ulicy. W środku pomaga mi zdjąć płaszcz, po czym zdejmuje
swój, ukazując idealnie wyprasowaną czarną koszulę, a następnie prowadzi
mnie do wolnego stolika przy oknie.
– Jaką pijesz? – pyta.
– Ze śmietanką i bez cukru poproszę.
Kiwa głową i odchodzi. Odprowadzam go wzrokiem, gdy podchodzi do
lady i zamawia nasze napoje.
Zerkając na zatłoczoną ulicę, zastanawiam się, co mi strzeliło do głowy,
żeby zaprosić nieznajomego mężczyznę na kawę. Być może to naciski
Elizy tak na mnie podziałały. Może faktycznie potrzebuję faceta,
a pomijając fakt, że o Jakubie nie wiem nic, to z wyglądu jest naprawdę
niezłym materiałem na kochanka. Ale przecież wygląd to nie wszystko.
Odgłos stawianej przede mną filiżanki sprawia, że wracam do
rzeczywistości.
– Więc jesteś pracownicą galerii Nachmanów? – pyta Jakub, siadając
naprzeciwko mnie.
– Skąd wiesz, kim są właściciele?
– Wszyscy wiedzą, czyż nie? Czym się tam zajmujesz?
– Upewniam się, że jest miło i przytulnie, a czasami moja szefowa daje
mi premię za bycie suką dla reszty zespołu – mówię sarkastycznie
i puszczam do niego oko.
Naprawdę z każdą chwilą sama siebie zaskakuję, bo nie wiem, skąd we
mnie tyle luzu w obecności zupełnie nieznanego mi człowieka.
– Czyli twoja szefowa używa cię jak bata? – śmieje się.
Wzruszam ramionami.
– Między innymi.
Popijam gorący napój, zauważając, że bardzo interesuje go ta informacja.
– Zamierzasz zmienić pracę?
 Kolejne pytanie.
– Czy to jest Sto pytań do…? Jesteś jakimś szpiegiem z konkurencji?
– Czysta ciekawość. Rozmowa o pogodzie wskazywałaby, że się z tobą
nudzę, pytania o życie prywatne zostawiam na później.
– Życie prywatne, co? – Uśmiecham się. – Moje znudziłoby cię szybciej
niż rozmowa o pogodzie, uwierz mi. Opowiedz coś o sobie.
– Pracuję tu i tam, nie lubię zimy, świąt i kawy, ale w towarzystwie
pięknej kobiety ją wypiję, jesteś wolna? – Całe zdanie łącznie z pytaniem
na końcu wypowiada na jednym wydechu.
Rozdziawiam buzię i mam wrażenie, że mój sweter zrobił się za ciasny,
bo jakoś ciężko mi jest złapać oddech.
– Jestem i zamierzam pozostać wolna jeszcze długo.
– To się świetnie składa – mówi on, po raz kolejny racząc mnie swoim
pięknym uśmiechem. – Mamy ze sobą coś wspólnego, bo ja też.
Śmieję się.
– Dobrze.
– Ale ludzie tacy jak my też czasami muszą zrzucić z siebie stres dnia
codziennego i sobie ulżyć.
Chwileczkę…
– Czy ty sugerujesz to, co myślę?
– Ja nie sugeruję, stwierdzam fakt, że powinniśmy wyjść z tej kawiarni,
wsiąść do mojego samochodu i pojechać gdziekolwiek, byle uczynić nasze
życie piękniejszym, przeżyć przygodę, a potem się rozstać – oświadcza. –
Los nie po to nas zetknął ze sobą dwa dni z rzędu, żebyśmy skończyli na
pogaduszkach przy kawie.
Kuszące, cholera! Dlaczego to jest takie kuszące?
– Chcesz tego, prawda? – pyta i posyła mi szelmowski uśmiech.
Te jego usta! Ale nie mogę, muszę wracać do domu i upiec paszteciki.
Tak! Powinnam.
– Kawa była przepyszna, towarzystwo cudowne, ale muszę już iść.
Wesołych świąt – mówię i zanim dam się omamić do reszty, wstaję.
 Pędzę w kierunku wyjścia, zdejmując po drodze płaszcz z wieszaka, po
czym dosłownie uciekam z lokalu, o mało nie wpadając pod samochód,
kiedy przebiegam przez ulicę.

Po powrocie do domu dzwonię do Elizy i opowiadam jej całe to

zdarzenie.
– Widzisz! O tym ci mówiłam! Idź na całość! Najpierw jednak powinnaś
sfotografować jego dowód i wysłać zdjęcie mnie. Jeśli zaginiesz, będę
miała jakieś dane, które podam policji.
– Eliza!
– Dobra, dobra. Sama powiedziałaś, że jest przystojny.
Opisuję jej dokładnie Jakuba i w odpowiedzi zapada cisza.
– Jesteś tam?
– Jestem, myślałam, że Majka się obudziła. Tak jak powiedziałam,
korzystaj z życia, muszę lecieć, pa!
Rozłącza się, zostawiając mnie z moją rozterką.
Cholera! Do tej pory cieszyło mnie, że mogę wrócić sama do pustego
mieszkania, wziąć gorącą kąpiel i ciesząc się ciszą, wypić lampkę wina,
a potem spać do czwartej rano, by o tej godzinie znów rozpocząć swoją
codzienną gonitwę o dobro firmy.
Teraz ta cisza jest jak cichy morderca, wino smakuje jak sfermentowany
sok, a sen nie nadchodzi i poranki są do dupy.
Mam nawet ochotę zadzwonić do Elizy i powiedzieć, żeby
przyprowadziła pod moją opiekę bliźniaki, byle nie być sama.
– Ech! – wzdycham i idę do kuchni, żeby pichcić.
 Rozdział 3
POLA
– Pola, proszę!
– Nie! – krzyczę i niemal uciekam korytarzem przed Elizą.
Przed chwilą poprosiła mnie, żebym pojechała do domu jej brata
i dopilnowała prac ekipy zajmującej się wystrojem wnętrz. Oszalała do
reszty! Cały tydzień biłam się z myślami, czy dobrze zrobiłam, uciekając od
Jakuba, i kiedy w końcu wyluzowałam, znowu jakieś akcje.
– Muszę poszukać nowego Mikołaja! Ten, którego wybrałam już miesiąc
temu, nagle zrezygnował! – warczę wściekła.
– Już to załatwiłam – mówi ze spokojem Eliza.
Przyglądam się jej podejrzliwie.
– Widzisz? Tym już nie musisz się martwić – oświadcza. – Wszystko się
ułoży.
– Nic się nie ułoży, wszystko jest do dupy! – fukam. – Kim jest ten nowy
Mikołaj?
– Oto on – mówi radośnie moja przyjaciółka, a wtedy do biura wchodzi
Jakub.
– Znowu ty! – krzyczę.
– Wy się znacie? – pyta Eliza, ale nie wygląda na szczególnie
zaskoczoną.
Coś mi tu śmierdzi, zbyt wiele zbiegów okoliczności, zbyt wiele. A może
mi się wydaje?
– Tak – odpowiada nasz gość.
– To super – wymądrza się Eliza i nagle potulnieje, gdy kręcę głową. –
Pola, błagam. Załatwię ci fryzjerkę i kosmetyczkę do domu, dam karnet do
spa, pomyśl o tym.
Zatrzymuję się i spoglądam na nią.
– Dwa tygodnie urlopu po Nowym Roku, może być bezpłatny, ale muszę
odpocząć.
– Zrobione – odpowiada, podając mi kluczyki.
 Odchodzi, zostawiając mnie samą z facetem, który tydzień temu
proponował mi seks bez zobowiązań.
– Co ty tutaj robisz? – pytam gniewnie.
– Nie słyszałaś? Jestem nowym Świętym Mikołajem. Jeśli usiądziesz na
moim kolanie, spełnię wszystkie twoje marzenia. – Znów się uśmiecha,
niemal zwalając mnie tym z nóg.
Zbliża się do mnie i chwyta luźny kosmyk moich włosów.
– Co takiego byś chciała?
– Żeby wszyscy dali mi święty spokój!

Wchodzę do ogromnego domu, w którego salonie, tak jak zapowiedziała

Eliza, poustawiane są pudła z ozdobami.
Otwieram jedno po drugim, żeby wszystko przejrzeć, a następnie
obchodzę dom, starając się wyobrazić sobie, jak najefektowniej rozmieścić
dekoracje. Korzystając z tego, że jestem sama, postanawiam zaparzyć sobie
kawę. Gdy nastawiam wodę w czajniku, wyczuwam nagle czyjąś obecność.
Odwracam się i na widok tego faceta aż podskakuję.
– Ty! – krzyczę, a ten dureń się uśmiecha.
– Ja – odpowiada Jakub, ot tak, po prostu.
– Co robisz w tym domu? I kto tu, do cholery, kogo stalkuje!?
– Mam klucze, Aleks napisał do mnie, że będę potrzebny do pomocy.
– Czyli jednak znasz Nachmanów? Co to miało być ostatnio? Dlaczego
mi nie powiedziałeś?! A może ty faktycznie jesteś stalkerem? I dlaczego
Eliza nic mi nie powiedziała?!
– Nie chciała cię denerwować, zadzwoń do niej, jeśli to sprawi, że
będziesz spokojniejsza.
Mrużę oczy, zastanawiając się, czy faktycznie mówi prawdę.
Maszeruję do przedpokoju, gdzie zostawiłam telefon, i piszę wiadomość
do przyjaciółki, chcąc zweryfikować wersję Jakuba. Nie dzwonię, bo wiem,
że to pora, w której może kłaść bliźniaki spać.
Odpowiedź przychodzi szybko i jest twierdząca.
Mimo że jestem na nią zła, wzdycham z ulgą i chowam telefon do
kieszeni jeansów, po czym wracam do kuchni. Na blacie stoją dwa
kieliszki, do których nalano wina.
– Po pierwsze, miałam zamiar zaparzyć sobie kawę, a po drugie, nie za
bardzo się rozgościłeś? – pytam, wskazując na naczynia z trunkiem.
– A ty nie za bardzo się rozgościłaś? Po prostu robiłem to co ty, z tą
różnicą, że postanowiłem nalać nam czegoś mocniejszego.
Niepewnie podchodzę do blatu i sięgam po kieliszek. Pieprzyć to, raz się
żyje!
– Co myślisz o Aleksandrze? – pyta.
– Nie znam go, więc nic nie myślę.
– Daj spokój, o gościu krążą legendy, każdy ma o nim jakieś zdanie.
– Jest samolubny, głupi, nie ma uczuć wyższych. Jego siostra pokłada
w nim zbyt wiele nadziei. Zrobiłam nawet małą ankietę wśród naszych
pracownic; żadna by go nie chciała.
– Robiłaś na jego temat ankietę? – Widzę, że stara się powstrzymać
uśmiech.
– Tak.
– Może coś w tym jest. – Zamyśla się, stukając palcem w brodę.
– Uważam, że bez względu na to, skąd pochodzimy i jaką mamy
przeszłość, musimy pamiętać, by pozostać ludźmi – mówię.
Przygląda mi się uważnie.
– Zgoda, ale czy nie mamy w sobie namiastki tego, co nas
ukształtowało?
– Mamy. Ale zadaj sobie pytanie: wolałbyś siedzieć sam w takiej
rezydencji, otoczony drogocennymi rzeczami, będąc pewnym, że z każdą
sekundą stan twojego konta powiększa się o miliony, czy spędzić życie pod
przysłowiowym mostem, ale z osobą, którą kochasz? Trzeba mieć
priorytety. Dla jednych jest to rodzina, przyjaźń, dla drugich hajs.
 – Naprawdę jesteś osobą, która buja w obłokach i myśli, że kiedyś świat
stanie się piękny, co?
– Tak.
– Więc czeka cię wiele rozczarowań – prycha.
– Zdaję sobie z tego sprawę.
Naszą rozmowę przerywa pukanie do drzwi i pojawia się ekipa.
Wskazuję, gdzie co ma zostać umieszczone. Kilka razy Jakub kłóci się ze
mną, uważając, że mam zbyt dziewczyńskie podejście, podczas gdy dom
należy do faceta. Olewam jego opinię i przez kolejne dwie godziny daję się
pochłonąć dekorowaniu, a gdy ekipa opuszcza dom, znów zostajemy sami.
– Jestem głodny – burczy Jakub, przeglądając zawartość szafek
i lodówki.
– Ja jadę do domu – oświadczam.
– Daj spokój, znam Aleksa. Jestem w tym domu zawsze mile widziany,
nie wściekłby się, wiedząc, że poczęstowałem się jego zapasami. Mogłabyś
zrobić te paszteciki, które zanosisz codziennie do restauracji.
– Chyba oszalałeś! Poza tym pewnie i tak nie ma tu wszystkich
składników.
– Czego potrzebujesz?
– Na przykład pieczarek.
Jakub wchodzi do spiżarni połączonej z kuchnią, a po chwili wraca
z tacką grzybów.
– O tym mówisz?
– Skąd takie produkty w niezamieszkanym jeszcze domu? Masz z tym
coś wspólnego? – pytam.
– Skąd? Może Aleks ma gosposię? Jest próżny, pamiętasz? – Puszcza do
mnie oko. – Jak to leciało? Arogancki… A nie, samolubny, głupi, nie ma
uczuć wyższych… – Unosi teatralnie brwi.
Wzdycham ciężko, ale postanawiam dłużej nie dyskutować. Zabieram się
za przygotowanie pasztecików. Zmuszam Jakuba, żeby zajął się obieraniem
cebuli, potem pieczarkami, w tym czasie ja wyrabiam ciasto.
Po godzinie siedzimy przy blacie i zajadamy się.
 – To jest pyszne, powinnaś to robić za pieniądze.
– To nic trudnego, naprawdę – odpowiadam. – Poza tym nie mogłabym
za nie brać pieniędzy, przynoszę je Monice i Olafowi, bo właściwie nie
mam dla kogo piec.
Teraz przypominam sobie, że nawet w Boże Narodzenie będę sama.
Moja rodzina zarezerwowała apartament w Zakopanem, ale ze względu na
pracę nie będę mogła do nich dołączyć.
– Mogłabyś zrobić takie na imprezę – mówi Jakub, wyrywając mnie
z zamyślenia.
– Jaką imprezę?
– Na przyjazd na imprezę Aleksa.
– Nie sądzę, żeby był zadowolony.
Wstaję i sprzątam po naszej późnej kolacji, a następnie wędruję do
ogromnego salonu i oglądam jego wystrój, zadowolona z mojej… z naszej
pracy.
Nagle czuję na plecach ciepło jego ciała i przymykam powieki, gdy
ramiona Jakuba wędrują wokół mojej talii.
– Co teraz? – pyta szeptem.
– Teraz wychodzimy – odpowiadam.
– Jesteś pewna?
Przełykam ślinę. Nie, nie jestem. W tym problem.
Czuję jego wargi przy swoim uchu, a po chwili owiewa mnie jego ciepły
oddech.
– Daj spokój, Pola – mruczy. – Lubisz święta. Odwaliłaś kawał dobrej
roboty. Pozostało ci pozwolić Świętemu Mikołajowi, żeby spełnił wszystkie
twoje marzenia.
– Jesteś bardzo pewny siebie – parskam.
Wyrywam się z jego objęć i odwracam, żeby powiedzieć, że teraz
powinniśmy się pożegnać. Jednak gdy zauważam tlące się w jego zielonych
oczach pożądanie, nie potrafię tak po prostu odejść. Brak mi słów, a do
głosu dochodzi ta część mnie, która bezsprzecznie potrzebuje tego samego
co on.
 Lustruję jego twarz, mój wzrok zatrzymuje się na jego ustach. Nagle
Jakub przyciąga mnie do siebie i zachłannie całuje, a ja nie mam zamiaru
więcej się opierać, ten jeden raz, gdy jego język tańczy z moim, a dłonie
zaciskają się na moich biodrach, jakby chciał uchronić mnie przed
upadkiem albo upewnić się, że nie ucieknę. Gdyby nie wpijał się w moje
usta z każdą chwilą coraz mocniej, powiedziałabym mu, że nie mam
takiego zamiaru.
Po chwili Jakub przerywa pocałunek, sunie teraz ustami do mojej szyi.
Czuję, jak jego ciepłe dłonie wsuwają się pod moją bluzkę. Wplatam palce
w jego włosy.
Zdrowy rozsądek stara się dojść do głosu, przekrzykując pożądanie,
podpowiada, że jesteśmy w domu, który należy do mojego szefa.
– Nie powinniśmy tego robić tutaj – dyszę, lecz on zdejmuje szybkim
ruchem moją bluzkę i uśmiecha się jak sam diabeł.
– Boisz się, że wróci Aleks? A może tak jest fajniej?
O Boziu, jest!
Jak oszalała drżącymi palcami rozpinam guziki jego koszuli, potem
pasek od spodni. Niemal zrywamy z siebie ubrania, a chwilę później
zupełnie nadzy padamy na ogromną kanapę. Jakub sięga do kieszeni spodni
i wyjmuje z nich portfel, a z niego foliowe opakowanie, które pospiesznie
rozrywa.
Po chwili wchodzi we mnie jednym zdecydowanym ruchem, a z moich
ust wyrywa się jęk. Być może nie jest to seks z kimś, kogo darzy się
uczuciem, lecz jednorazowa przygoda, ale odnoszę wrażenie, jakby Jakub
mimo wszystko starał się uczynić go czymś specjalnym. Przyciąga mnie do
siebie i z każdym ruchem składa pocałunki na mojej twarzy.
Czując nadchodzący orgazm, zaciskam mocniej uda wokół bioder
kochanka, po czym gryzę jego ramię, by stłumić swój krzyk.
Obezwładniona własnym spełnieniem czuję, jak Jakub się napina,
zwalnia i wbija się we mnie ten ostatni raz.
– Wesołych świąt – dyszy, opadając na mnie.
Po chwili zsuwa się ze mnie. Wychodzi zupełnie nagi, zdejmując
prezerwatywę. Ściągam z oparcia sofy pled i się nim okrywam.
 Jakub wraca, po czym wsuwa się pod moje przykrycie, przyciągając
mnie do siebie, czym kompletnie mnie zaskakuje.
Leżąc, spoglądam na niego.
– Muszę iść – mówię, choć jest to ostatnia rzecz, jakiej w tym momencie
chcę.
– Zostań – odpowiada lekko zachrypniętym głosem.
– Chyba zwariowałeś, a co, jeśli Aleks wróci?
– Będziemy mieć kłopoty? – Całuje moją skroń, pogarszając tylko
sytuację.
Jeszcze chwila i nie będę w stanie się od niego oderwać.
Wstaję i zbieram swoje ubrania z podłogi.
– Nie dostanę buziaka na pożegnanie?
– Nie i powinniśmy przestać się w ten sposób spotykać. W ogóle
powinniśmy przestać się spotykać.

Rozdział 4
Aleksander
– Aleks. Gdybyś więcej czasu spędzał w firmie, tobyś wiedział, że
przyjęcie z okazji otwarcia organizujemy my – fuka Eliza, a ja zastanawiam
się, po jaką cholerę odebrałem to połączenie. – Przysięgam, że mama cię
wydziedziczy, jeśli nadal będziesz prezentował taki brak zainteresowania.
– Miał być catering, siostra. Tam będą moi goście z zagranicy.
– Nie obchodzi mnie to! Powiedziałeś już Poli?
– Nie – odpowiadam, przesuwając dłonią po twarzy.
– Ona mi nigdy tego nie wybaczy. Miałeś jej się przyznać dzisiaj. Ja już
żałuję, że dałam się w to wmanewrować!
– Zajmę się tym i wszystko jej wyjaśnię. A tak w ogóle to był twój
pomysł, chciałaś, żeby poznała moją prawdziwą, ludzką stronę, a nie tę,
o której słyszała od ludzi.
 – Ale nie miałeś jej przelecieć, dopóki wszystkiego jej nie wyjaśnisz!
– Już się pochwaliła? – pytam niezadowolony, bo poniekąd została
naruszona moja prywatność.
– Jestem jej sąsiadką i przyjaciółką, do kogo miała z tym pójść, do babci
Lotki z parteru?
Baby!
– Dobra! Zajmę się tym i wszystko jej wyjaśnię. Teraz muszę kończyć –
mówię, docierając na miejsce umówionego spotkania z ojcem.
– Nie zbywaj mnie, Aleks!
– Nie zbywam cię, siostra, przysięgam. Mam ważne spotkanie, potem się
odezwę.
Rozłączam się w momencie, gdy staję przed drzwiami restauracji.
Zgodziłem się na to spotkanie tylko dlatego, żeby w końcu dał mi spokój.
Wchodzę do środka.
– Dobry wieczór, panie Nachman – wita mnie hostessa, która już mnie
zna z racji tego, że bywam tu dość często.
Zajęty rozważaniem różnych scenariuszy tego spotkania mruczę pod
nosem odpowiedź, po czym podaję jej płaszcz.
– Pański ojciec czeka już w sali obok.
Kiwam głową, a następnie ruszam we wskazanym kierunku. Widząc
Edmunda popijającego whisky, prostuję się i poprawiam krawat.
Podchodzę do stolika i zajmuję miejsce naprzeciwko niego.
– Dobry wieczór, ojcze – mówię szorstkim tonem, dokładnie tak, jak
zawsze mnie uczył.
Tylko tak pozwalał mnie i Elizie się do siebie zwracać.
– Synu – zaczął. Niemal parskam ironicznie. Nigdy nie wypowiedział na
głos mojego imienia, przynajmniej nie w mojej obecności. – Czego się
napijesz?
W tym samym momencie podchodzi do nas kelner.
– Poproszę to samo – zwracam się do młodego chłopaka, który kiwa
głową i odchodzi, zostawiając nas samych.
 – Co tu robisz i o czym chciałeś ze mną porozmawiać? – pytam starszą
wersję siebie.
Przez tego faceta z trudem mogę spojrzeć na swoje odbicie w lustrze.
– Dlaczego tak oschle? Zbliżają się święta, mógłbyś być milszy.
– Powiedział facet, który nie wie, co to słowo oznacza – prycham.
Tak jak oczekiwałem, natychmiast widzę błysk złości w jego oczach.
– Jak się miewa twoja matka? – zmienia temat.
– Nie będziemy rozmawiać o niej – mówię przez zaciśnięte zęby.
– Dlaczego nie? Nie radzi sobie dobrze? – śmieje się. Pieprzony
skurwiel.
Po raz kolejny zastanawiam się, jak mogłem dać mu się omotać na tyle,
że postanowiłem zamieszkać z nim, a nie z matką. Na szczęście
zmądrzałem. Chyba.
– Spróbuj ją obrazić jeszcze raz, a nie ręczę za siebie – ostrzegam.
– Nie przesadzaj, tylko o niej wspomniałem.
– I wystarczy – mówię.
Do naszego stolika wraca kelner i stawia przede mną szklankę, którą
niemal natychmiast chwytam i upijam łyk dla rozluźnienia.
– Rozumiem, że razem z siostrą stanęliście po stronie matki, ale jestem
waszym ojcem, więc powinniśmy utrzymywać kontakt.
– No proszę, proszę. Nagle, gdy zostałeś sam jak palec, chcesz nas znać?
A to nowość! Zdajesz sobie sprawę, że Eliza przeszła przez paskudny
rozwód? Że ona i twoje wnuki omal nie wylądowały na ulicy?
– Przykro mi – mówi bez przekonania.
– Jesteś potworem – parskam, a ojciec wybucha śmiechem.
Kiedy w końcu się uspokaja, spogląda na mnie, a na jego twarzy maluje
się rozbawienie.
– Aleksandrze Nachman – mówi powoli – jesteś dokładnie taki jak ja.
Nigdy nie miałeś charakteru swojej matki. Dlatego będziesz krzywdził
ludzi, nie potrafisz inaczej. Możesz udawać zatroskanego syna,
kochającego brata i wujka, ale to ja cię wychowywałem i to ja znam cię
najlepiej.
 – Nigdy nie zniżyłbym się do twojego poziomu.
– Czy to jest zniżanie się? – Kręci głową. – Tacy jak my mają władzę.
Zgrzytam zębami na to porównanie, po czym opróżniam szklankę.
Odstawiam ją z hukiem na stolik, a następnie wstaję.
– Władzę? – śmieję się. – To, że ludzie myślą o tobie jako o kanalii,
nazywasz władzą? Jeśli chciałeś się spotkać dla tak bezsensownej wymiany
zdań, to gratuluję. Niestety ja nie mam czasu na bzdury. Wesołych świąt,
ojcze.
Odwracam się i ruszam w kierunku wyjścia, słysząc po raz kolejny jego
śmiech i zapewnienie, że jestem taki sam jak on.
Udowodnię mu, że się myli.
Postanawiam jechać do galerii, bo pierwszą osobą, którą mam ochotę
zobaczyć po spotkaniu z ojcem, jest Pola. Tylko sam nie wiem dlaczego.

Rozdział 4
POLA
Ciężko jest wykonywać obowiązki, kiedy cały czas myśli się
o mężczyźnie, z którym przez ostatnie dwa tygodnie regularnie spotykam
się w swoim biurze, żeby uprawiać seks. Jest jeszcze gorzej, kiedy
nachodzą mnie myśli, że to jest coś więcej. Ale jestem prawie
trzydziestoletnią babą, więc być może przypisuję tej znajomości zbyt duże
znaczenie.
Za każdym razem też powtarzam sobie, że to ostatni raz, lecz kiedy tylko
Jakub wchodzi do mojego pokoju, wszystkie postanowienia szlag trafia.
Otrząsam się i doprowadzam do porządku w biurowej łazience, bo za
godzinę rozpocznie się impreza z okazji otwarcia galerii i oficjalne
przejęcie jej sterów przez Aleksandra, którego nadal nie miałam okazji
poznać.
Kiedy jestem już gotowa, wychodzę na korytarz i zmierzam do swojego
biura, wpadając po drodze na Wandę Nachman.
– Pola! Jak dobrze cię widzieć! – wykrzykuje, przytulając mnie do siebie.
 – Pani Wanda, dzień dobry! Co za miła niespodzianka. – Odsuwam się
i uśmiecham.
– W końcu Aleks zajmie się tym, czym powinien – mówi kobieta ze
smutkiem w głosie. – Wiem, że było wam z Elizką ostatnio ciężko, bo mój
syn wszystko sobie lekceważył.
– To prawda, jeszcze nie pojawił się tutaj.
Wanda przygląda mi się, sprawiając wrażenie zdezorientowanej.
– Ale jak to, przecież Aleks jest w Warszawie od połowy listopada.
Naprawdę nie wiem, co mój syn ma w głowie. Nie wierzę. Po prostu nie
wierzę, że Eliza go kryła! – mówi z oburzeniem.
A to szok!
– Przykro mi, ale nie do końca wiem, o co chodzi.
Moja szefowa wyjmuje komórkę i przesuwa palcami po ekranie, po czym
pokazuje mi zdjęcie… Jakuba.
– To… To… – jąkam, bo w jednej chwili mam wrażenie, jakbym dostała
obuchem w głowę.
– Aleks, mój syn.
Czuję się, jakby ściany wokół zaczęły pędzić w moją stronę, by mnie
zmiażdżyć.
– Nie wierzę – szepczę.
– Dobrze się czujesz? – ledwo słyszę zaniepokojony głos Wandy.
– Tak… nie. – Kiwam głową, sama nie wiem, jak się czuję z myślą, że
przez ostatnie dwa tygodnie dawałam się oszukiwać i jemu, i Elizie. Jak
ona mogła mi to zrobić? – Przepraszam, wyjdę na chwilę na zewnątrz.
Nie czekając na odpowiedź, uciekam do windy, gdzie opieram się
o ścianę i oddycham głęboko, by nie zemdleć z wrażenia. Niemal na oślep
opuszczam budynek i siadam na wilgotnej ławce.
– Pola, dobrze się czujesz?
Unoszę nieznacznie głowę i widzę Elizę.
– Zajebiście, kurwa! Właśnie dowiedziałam się, że – z twoim
błogosławieństwem – byłam niczego nieświadomą zabawką swojego szefa.
Kolor jej twarzy chyba dopasowuje się właśnie do mojego.
 – Przepraszam, to nie tak.
– Nie chcę tego słuchać! – mówię stanowczo.
– Pola, proszę. – Jej głos drży.
– Zejdź mi z oczu! – krzyczę, chowając twarz w dłoniach. – Twoja mama
właśnie przyjechała, może powinnaś pójść do niej.
– Jeszcze tego mi brakowało.

Wiedząc, że to nie czas na dąsanie się, wstaję w końcu z ławki i idę się
upewnić, że sala jest przyszykowana na przybycie gości, a następnie
wpadam do kuchni i sprawdzam, czy wszystkie dania są już gotowe. Sama
miałam nawet zasiąść do stołu, ale po dzisiejszych rewelacjach nie będę
w stanie spojrzeć na Aleksa vel Jakuba. Nawet nie chcę wiedzieć, dlaczego
tak mnie oszukał.
Gdy zjawiają się goście, nasza ekipa przygotowuje się do roznoszenia
potraw.
– Dobra, barszcz wychodzi – mówi Olaf.
Obserwuję, jak kelnerzy wynoszą talerze, po czym sama idę do spiżarni
po produkty, rozglądam się po półkach, kiedy w kuchni rozlega się huk
i czyjś krzyk.
– Co to ma być, do cholery?! To jakiś żart? Zaprosiłem zagranicznych
gości, a wy mi barszcz z uszkami podajecie?!
Odwracam się w stronę drzwi i czuję, że mi słabo, bo znam ten głos.
– Aleks, uspokój się! Gdybyś sam tego przypilnował, a nie latał po
mieście, wszystko byłoby po twojej myśli. Powinieneś podziękować. Jest
okres świąteczny, dlatego chciałyśmy twoim gościom zaserwować nasze
tradycyjne polskie potrawy, nie krewetki i homary.
– Podziękować?! Zostałem skompromitowany!
– Żartujesz sobie? – pyta z niedowierzaniem Eliza.
– Kto spieprzył moją kolację? No kto?!
 Słysząc jego krzyk, wchodzę do kuchni i dostrzegam stojącego do mnie
bokiem Jakuba w garniturze. Cholera! Aleksa.
– Ja. Ja spieprzyłam twoją kolację, całe menu było moim pomysłem –
mówię z uniesioną głową.
Odwraca się w moją stronę i zastyga.
– Pola…
– Nic się nie stało, szefie. Nie musisz mnie zwalniać, sama odchodzę.
Nie będę cię kompromitować bardziej, niż ty skompromitowałeś mnie.
– Zrobiłyście ze mnie głupca – szepcze.
Kręcę głową, a do moich oczu napływają łzy.
– Nie! – krzyczę. – Nikt nie musiał z ciebie robić głupca, bo ty już nim
jesteś! Bezdusznym dupkiem, który choćby nie wiadomo jak chciał
ukrywać przed światem swoją prawdziwą twarz, ona zawsze się pokaże!
Wielu ludzi w tym momencie podziękowałoby za to, że mają co jeść, ale
nie ty! – wrzeszczę, po czym wychodzę.
Zabieram z biura wszystko, co należy do mnie, i odjeżdżam, nie mając
zamiaru nigdy wracać do tego miejsca.

Budzę się i nie muszę spoglądać na budzik, żeby wiedzieć, że jest

czwarta rano. Przez kilka ostatnich dni wyskakiwałam z łóżka jak oparzona,
chcąc szykować się do pracy, by po chwili zdać sobie sprawę z tego, że
przecież już jej nie mam. Telefon wyłączyłam po kilku dniach, bo Eliza nie
dawała mi spokoju. Dobijała się też do drzwi, ale jej nie otworzyłam. Nie
wiem, co chciała osiągnąć.
Ja z kolei po wypłakaniu się zaczęłam robić listę jasnych stron takiego
obrotu spraw. W końcu mogłam zrobić coś tylko dla siebie: pójść do
fryzjera i do kosmetyczki, a o posadę będę się martwić po Nowym Roku.
Wędruję do łazienki, a następnie parzę kawę i zabieram się za porządki.
Biorę się do roboty, ale na blacie wibruje moja komórka, którą
włączyłam dziś rano, żeby zadzwonić do rodziców.
 Widząc na wyświetlaczu imię Elizy, postanawiam tym razem odebrać.
– W końcu – wzdycha moja była przyjaciółka.
– Nic nie w końcu. Daj spokój, czego chcesz? – pytam niegrzecznie.
– Pogadać.
– Nie mam czasu.
– Co możesz robić o szóstej rano?
– Mam domówkę ze ścierką i mopem, nie jesteś zaproszona, to
zamknięta impreza, tylko dla prostaków.
Po drugiej stronie słyszę kolejne westchnienie.
– Pola, proszę.
Jej głos się łamie, a moje serce natychmiast mięknie.
– Dobrze, pogadajmy.
Nagle połączenie zostaje przerwane i słyszę pukanie do drzwi.
Wywracam oczami i wpuszczam do środka skruszoną Elizę.
Wchodzi niepewnie do pokoju i siada na kanapie.
– Oprócz tego, że przyszłam przeprosić, chciałam też opowiedzieć, co się
stało po twoim wyjściu.
– Nie chcę tego słuchać.
– Ale powinnaś. – Uśmiecha się. – Goście byli zachwyceni, a faceci
pytali, kto robi takie zajebiste paszteciki, zaś Aleks…
– Proszę – powstrzymuję ją, wyciągając przed siebie rękę – nie mów nic
o nim – niemalże błagam.
– Wszystko mi wyjaśnił. Miał ciężkie spotkanie z ojcem jakieś dwa
tygodnie temu i w końcu wszystko w nim wybuchło w nieodpowiednim
momencie – tłumaczy Eliza. – Codziennie siedzi przy twoim biurku i czeka
na ciebie. Bardzo chce cię przeprosić. Odwiodłam go nawet od pomysłu
zjawienia się u ciebie w domu.
– Rozumiem, ale chyba nie potrafię wybaczyć ani jemu, ani tobie.
– Potrafisz, jesteś dobrą, bezinteresowną osobą, więc pozwól sobie
wytłumaczyć. Wpadliśmy na ten durny pomysł po tym, jak cię spotkał
pierwszy raz. Powiedziałam mu, jakie masz o nim zdanie, i wiedziałam, że
ty nie wiesz, jak on wygląda, dlatego się na to wszystko zgodziłam, ale
nigdy nie miałam złych intencji.
– Sama nie wiem, Eliza. Nie potrafię ot tak wybaczyć i ruszyć do przodu.
– Rozumiem – odpowiada. – Jednak wiedz, że czekamy na ciebie i jest
nam bardzo, bardzo przykro.

Rozdział 5
POLA
Wigilia Bożego Narodzenia. Ciężko jest spędzać ten cudowny dzień
w samotności. Zastanawiałam się nawet nad wyjazdem do Zakopanego, ale
nie było już sensu.
Siedzę na kanapie okryta pledem i popijam gorącą czekoladę, oglądając
Kevina. Moment, w którym zjeżdża sankami ze schodów, nierozerwalnie
kojarzy mi się z dzieciństwem. Też tak próbowałam. Tyle że mnie nie udało
się trafić w drzwi, a potem ciężko było żyć bez górnych jedynek.
Nagle myślami uciekam do Elizy, Aleksa i bliźniaków. Potem
przypominam sobie, że dziś miałam odebrać w galerii prezenty dla Majki
i Matiego.
Zrywam się na równe nogi, lecę pod prysznic i ubieram się szybko.
Godzinę później biegam po galerii, w której, jak sobie obiecałam, moja
noga miała już nigdy nie postać.
Kiedy odbieram wszystkie pakunki, mogę już śmiało wrócić do domu
i spędzić swoje „idealne” święta. Prawda? Przecież nikt w tym roku nie
będzie niszczył moich potraw i nie zrujnuje choinki. Czy nie tego
chciałam? Perfekcyjnego jak z obrazka wystroju.
Wmawiam sobie wszystkie te pierdoły, potem pociągam nosem i dopiero
wtedy dociera do mnie, że płaczę. Ocieram dłonią łzy z twarzy.
– Wszystko w porządku? – pyta jakaś kobieta, a ja uśmiechając się
uprzejmie, kiwam głową, po czym ruszam przez zatłoczony parking do
swojego samochodu i pakuję prezenty do bagażnika.
 Wsiadam za kierownicę i próbuję odpalić silnik. Przekręcam kilkakrotnie
kluczyk i nic.
Ktoś puka w okno. Rozpoznaję pracownika ochrony i opuszczam szybę.
– Nie odpali. Podwiozę panią.
Nie znam się na samochodach, dla mnie to pudła, które mają mnie wozić
z punktu A do punktu B, więc nie dyskutuję, tylko zgadzam się na
propozycję.
Zbieram wszystkie potrzebne rzeczy i przesiadam się do auta
ochroniarza. Kiedy rusza, odnoszę wrażenie, że jedziemy w złym kierunku.
– Dokąd mnie pan wiezie?
– Proszę się nie gniewać.
– Za co?
– Rodzina Nachmanów panią kocha. Nie chcieli, żeby spędziła pani
dzisiejszy dzień sama, a Eliza wiedziała, że pani wróci po prezenty.
Moje zbolałe serce nagle otula ciepło.
– To pan majstrował przy moim samochodzie, prawda?
– Przepraszam.
– Ja się nie gniewam… – Czuję, że za chwilę się rozpłaczę.
Nagle nie ma znaczenia, co mam na sobie i co stało się w ostatnich
dniach, a kiedy parkujemy pod domem Aleksa, jestem oniemiała.
Patrzę na drzwi przystrojone girlandą.
– Czekają na panią. Ja też powinienem już jechać do rodziny.
Kiwam głową.
– Dziękuję. Wesołych świąt.
– Wesołych świąt.
Zabieram swoje rzeczy i wysiadam, by po chwili stanąć przed wejściem
do domu Aleksa. Drzwi otwiera Eliza, a ja od razu słyszę krzyki Majki
i Matiego dolatujące z głębi domu.
– Tak się cieszę, że jesteś – szepcze Eliza i spogląda na trzymane przeze
mnie pakunki. – Wejdź, chodźmy do salonu, podejrzewam, że te prezenty są
dla moich diabełków, schowamy je pod choinką.
 Przekraczam próg, po czym maszeruję we wskazanym kierunku,
a następnie kładę podarunki tam, gdzie ich miejsce, obok sterty innych.
Rozglądam się po wnętrzu; jest udekorowane dokładnie tak, jak
zapamiętałam, najlepsze zaś są skarpety na kominku. Są podpisane, a jedna
z nich jest moja.
Wyczuwam, że ktoś za mną staje.
– Zapytałaś mnie, czy wolałbym spędzić święta w pięknym, idealnym
domu sam, czy pod przysłowiowym mostem z bliskimi mi ludźmi.
Wybieram to drugie. I wiesz co, Pola? – Ciepło, które jeszcze niedawno
otulało moje serce, rozlewa się teraz po całym ciele. Tak dobrze jest słyszeć
jego głos. Odwracam się na drżących nogach. – Możesz pomyśleć, że
oszalałem, bo znamy się niedługo, ale chciałbym, żebyś ty też była ze mną
pod tym mostem. – Uśmiecha się. – No, może ty i jeszcze twoje paszteciki.
Śmieję się i łzy znów spływają po moich policzkach. Aleks natychmiast
ściera je opuszkami palców.
– Nie płacz, proszę. – Z troską wpatruje się w moją twarz. A potem
całuje mnie lekko i bierze w objęcia.
– Nareszcie! – słyszę okrzyk Wandy.
– Mamo!
– Nie „mamo”, potem się sobą nacieszycie. My kobiety mamy wieczerzę
do przygotowania, ty idź zabawiać bliźniaki. I trzymaj je z daleka od
prezentów!

Siedząc przy zastawionym stole, spoglądam z radością na wszystkich

obecnych. Aleksander zrozumiał coś bardzo ważnego, ale ja też. Nic nie
musi być idealne. Girlanda może się oderwać, bombka zbić, obrus może
być poplamiony barszczem, a sernik pęknięty. Bo to są właśnie idealne
święta.

PASZTECIKI Z PIECZARKAMI
 Ciasto:
1 kg mąki
10 dkg drożdży
1 margaryna
2 szkl. mleka
2 łyżki cukru
szczypta soli

Farsz:
1-1,5 kg pieczarek
1 cebula
sól
pieprz

Do naczynia wsypujemy mąkę, dodajemy pokruszone drożdże, cukier i

szczyptę soli. Rozrabiamy z mlekiem i odstawiamy, aż ciasto „urośnie”.
Następnie należy mieszać, dolewając stopniowo roztopioną, letnią
margarynę. Jeżeli zajdzie taka potrzeba, można dodać jeszcze mąkę.
Pieczarki należy sparzyć. Gdy ostygną, kroimy w paseczki. Cebulę
pokrojoną w drobną kostkę podsmażamy na złocisty kolor, po czym
dodajemy pieczarki. Wszystko smażymy, doprawiając solą i pieprzeć.
Zostawiamy do wystygnięcia.
Ciasto należy rozwałkować, a następnie pokroić. Nakładamy wcześniej
przygotowany farsz z pieczarek i formujemy na kształt rogalików.
Paszteciki wkładamy do rozgrzanego do temperatury 180°C piekarnika i
pieczemy ok. 20 minut, aż się zarumienią.
Smacznego!
Dawniej najbardziej intensywnym miesiącem w mojej pracy był grudzień.
Z czasem zacząłem do tej kategorii zaliczać również listopad, bo z roku na
rok przedświąteczne szaleństwo rozpoczynało się coraz wcześniej. Kiedyś
gorączka gwiazdkowa startowała w okolicach szóstego grudnia, czyli
w mikołajki, ale odkąd zaczęła zalewać nas moda z Zachodu, to już po
Wszystkich Świętych wszyscy myśleli tylko o Bożym Narodzeniu.
I o prezentach. Tysiące paczek, które codziennie rozwoziłem, obrzydzały
mi ten magiczny czas. Jako dziecko i nastolatek uwielbiałem święta, potem
przyszła dorosłość i sporo się zmieniło. Moja rodzina nie była zamożna i na
każdą złotówkę musiałem ciężko zapracować. Pomagałem też siostrze,
którą facet zostawił z brzuchem, gdy tylko się dowiedział, że będzie
tatusiem. Moja siostrzenica miała dopiero pięć miesięcy, ale już wywróciła
do góry nogami życie całej rodziny. Dziadkowie, czyli moi rodzice, totalnie
zakochali się w małej Gabrysi, która skradła również moje serce.
Był siedemnasty grudnia, a ja właśnie przyjechałem do domu na szybki
obiad. W progu powitała mnie Kasia, moja siostra bliźniaczka, z Gabi na
rękach.
– Ale dziś pizga złem! – zaśmiałem się, wchodząc do środka i ściągając
czapkę z głowy.
Zapach smażonych kotletów mielonych i buraczków sprawił, że od razu
poczułem, jak bardzo jestem głodny. Muszę przyznać, że nikt nie gotuje
lepiej niż moja mama. Nie żebym był jakimś maminsynkiem, taka po prostu
jest prawda.
– Mamo, Kamil przyjechał! – krzyknęła Kaśka, podając mi małą.
Gabrysia była kopią Kasi, aniołkiem o blond włosach i wielkich
niebieskich oczach. Kaśce nadal to zostało. Z zewnątrz anioł, a w środku
diabeł, który dawał wszystkim nieźle popalić. Zresztą, chyba oboje tacy
byliśmy. Ja również miałem jasne włosy i niebieskie oczy, a mój uśmiech
zdążył już złamać kilka serc.
– Chwila, moment, daj mi umyć ręce! – zaprotestowałem na widok
wyciągniętego w moją stronę niemowlaka.
 Ruszyłem do łazienki, odwieszając po drodze kurtkę do szafy. Nie
zdjąłem butów, za co od razu oberwałem burę, bo gdy tylko wkroczyłem do
kuchni, na świeżo umytej podłodze zostały ślady z błota pośniegowego. Do
świąt został tylko tydzień, a że na Wigilii miało być u nas ponad
dwadzieścia osób, mama szalała, szorując wszystko i pucując.
– Ja wiem, że ci się spieszy, synku, ale następnym razem dostaniesz
ścierą przez łeb! – Mama spojrzała na mnie karcąco, ale już sekundę
później się uśmiechnęła.
Miałem dwadzieścia siedem lat, ale wciąż byłem bardzo związany
z rodziną. Nie mieszkałem z nimi, ale nie wyobrażałem sobie nie wpaść do
nich choć raz w tygodniu. A teraz, gdy pracowałem od rana do nocy,
wpadałem tu prawie codziennie, by zjeść choć jeden ciepły posiłek.
– Wybacz, Grażka, mam tylko dziesięć minut. – Podszedłem do niej
i objąłem ją delikatnie.
– Ja ci dam Grażkę! – Mama szturchnęła mnie żartobliwie w bok
i zabrała się do nakrywania do stołu.
– Grażka, moja życiowa porażka! – Do kuchni wszedł Karol, mój
umorusany smarem ojciec, który zapewne znowu grzebał przy aucie.
Spojrzał na swoją żonę z taką czułością, że wywróciłem oczami.
Tak.
Moi rodzice byli razem od ponad trzydziestu lat i nadal kochali się na
zabój. Nie wiem, jak oni to robili, ale naprawdę uszczęśliwiali się
wzajemnie. Bywały lepsze i gorsze czasy, jak w każdej rodzinie, ale ich
związek był silny i niezniszczalny. Nie będę kłamał, że im tego
zazdroszczę, bo przecież przyszło mi żyć w nieco innej rzeczywistości.
Byłem aktywnym użytkownikiem Tindera i Instagrama. Nie wchodziłem
w stałe związki, bo wybór i możliwości były zbyt kuszące, by się
ograniczać. Miewałem panienki na jedną noc. Umawiałem się z laskami na
piwo, kebab albo seks. Nie było problemu, by kogoś poznać. W każdej
chwili mogłem wziąć do ręki telefon i się z kimś spotkać. Bez zobowiązań.
Bez problemów. Bez miłości.
– Och, Karol, Karol! – Mama pogroziła ojcu palcem i postawiła na stole
kolejne nakrycie. – Umyj ręce! – dodała.
 Szybki obiad w rodzinnym gronie naładował mi akumulatory na resztę
dnia. Czekała mnie niezła przeprawa z rozwiezieniem wszystkich paczek.
Te dni tuż przed Wigilią zawsze były najgorsze. Setki klientów, jeszcze
więcej paczek i telefonów. Ludzie mają w zwyczaju zamawiać prezenty na
ostatnią chwilę, a potem robi się nerwówka, bo przy takiej liczbie
zamówień zawsze coś pójdzie nie tak. Mój telefon dzwonił kilkadziesiąt
razy dziennie. Klienci najczęściej byli w porządku, ale czasami jeden czy
drugi roszczeniowy palant potrafił wyprowadzić mnie z równowagi.
Zdarzały się też zabawne sytuacje, a trudy tych dni wynagradzały mi
napiwki, które dostawałem. Bywało tak, że kończyłem rozwozić przesyłki
późno w nocy, bo przecież w ciągu dnia wiele osób jest w pracy i nie mają
jak odebrać paczki. Wtedy starałem się być wyrozumiały, umawiałem się na
inny dzień lub godzinę i otrzymywałem za to profity. Ostatnio starsza pani,
która zamówiła dla swojego męża aparat słuchowy, dała mi w ramach
napiwku blachę pysznego sernika i słoik domowego dżemu
truskawkowego. To było miłe, a sernik smakował wyśmienicie. Taka osłoda
na koniec ciężkiego dnia harówki.
– Halo? – odebrałem kolejny tego dnia telefon i przełączyłem na
głośnomówiący. Jechałem akurat przez dzielnicę domów jednorodzinnych
na Wilanowie.
– Halo, dzień dobry. Czy był pan już na Łanowej? – zapytał kobiecy
głos.
Zerknąłem na GPS, a potem na ulicę, na której się znajdowałem.
– Jeszcze nie, ale za jakieś pół godziny tam będę – odpowiedziałem,
wrzucając kierunkowskaz.
– A mógłby pan podjechać do mnie teraz? Muszę wyjść z domu, a potem
mnie nie będzie – powiedziała.
To było jedno z najczęściej kierowanych do mnie pytań.
Wywróciłem oczami.
– Niestety, proszę pani, muszę się trzymać planu dnia. Gdybym
podjeżdżał poza kolejnością na życzenie każdego klienta, to nie zdążyłbym
rozwieźć wszystkich paczek – wyjaśniłem. – Mogę być u pani za
dwadzieścia minut – dodałem.
– Wtedy nie zdążę na autobus – bąknęła kobieta.
 Ja pierdolę.
A co mnie to obchodzi?
Westchnąłem.
– Mogę zostawić paczkę u sąsiada.
– Nie! – zaprotestowała piskliwie. – Nie może pan zostawić tej paczki
u sąsiada!
– Dobrze, w takim razie może będzie pani wieczorem w domu? Albo
jutro? – zapytałem.
– Wieczorem, ale późnym. Dopiero po dwudziestej drugiej – odparła.
– Dobrze, podjadę o tej godzinie. Proszę podać mi nazwisko i numer
paczki – poprosiłem.
Zapisałem sobie dane w notesie, który zawsze miałem pod ręką, i się
rozłączyłem. Musiałem jeszcze wrócić na bazę po resztę zamówień, bo
wszystko nie zmieściło się w samochodzie na jeden raz. Jeśli ktoś nie
pracował nigdy jako kurier, to nie ma pojęcia, co się dzieje w takich
firmach w okresie świąt. Totalny chaos, nerwówka, opóźnienia, zagubione
i uszkodzone paczki, a klienci stają się coraz mniej wyrozumiali. Zdarzyło
mi się pokłócić z jednym czy drugim chamem, choć zawsze starałem się
wszystko załatwiać na spokojnie. Czasami jednak każdemu puszczają
nerwy.
Wróciłem do swojego mieszkania przed dwudziestą pierwszą. Miałem
chwilę na szybki prysznic, zjedzenie czegoś w biegu i powrót na Wilanów,
by dostarczyć klientce paczkę. Dobrze, że mieszkam na Ursynowie, a stąd
jest tam w miarę dobry dojazd.

Podjechałem pod dom na ulicy Łanowej i wyłączyłem silnik. Było

dziesięć po dwudziestej drugiej i miałem nadzieję, że klientka nie
zapomniała o naszych ustaleniach. Wziąłem do ręki telefon i wybrałem jej
numer. Czekałem dłuższą chwilę, nim odebrała.
 – Dobry wieczór, kurier z tej strony. Mam paczkę dla pani – odezwałem
się.
– Cholera… – usłyszałem niewyraźny głos. – Proszę dać mi chwilę, już
schodzę na dół.
Pomyślałem, że chyba ją obudziłem. Dziwne, bo wcześniej mówiła, że
wróci późno do domu.
– Dobrze, czekam – odpowiedziałem, chwyciłem paczkę dla niej
i wysiadłem z auta.
Mimo połowy grudnia było całkiem ciepło. Znowu zapowiadały się
święta bez śniegu i mrozu. Jakoś specjalnie mnie to nie martwiło, ale
jednak trochę było mi szkoda, bo nawet cienka warstwa białego puchu
potrafiła stworzyć magiczną świąteczną atmosferę.
Po chwili furtka się otworzyła, a ja wszedłem na posesję. Sprawdziłem
nazwisko klientki na przesyłce i na skanerze. Zakląłem pod nosem, bo
dopiero teraz zauważyłem, że karton jest nieco uszkodzony i się rozkleił.
Zerknąłem do środka, by się upewnić, że zawartość jest cała. I nagle
prychnąłem śmiechem, bo zobaczyłem, że w paczce znajduje się wibrator.
Nie znałem się za bardzo na zabawkach erotycznych, ale ta nie była takim
typowym chamskim, gumowym kutasem. Nie zdążyłem opanować
uśmiechu, kiedy drzwi się otworzyły. Moim oczom ukazała się zaspana
brunetka, która mimo rozczochranych włosów wyglądała po prostu ślicznie.
– Dobry wieczór, przepraszam za kłopot – odezwała się, zerkając na
mnie niepewnie.
– Żaden kłopot, poda mi pani kod odbioru? – poprosiłem.
– Ach tak, już! – Dziewczyna wycofała się do środka i wróciła po chwili
z telefonem w ręku. – Siedem, pięć, trzy, trzy, sześć, osiem – podyktowała.
– Zgadza się, proszę. – Podałem jej paczkę. – Karton się rozkleił, ale
zawartość jest cała – dodałem, próbując zachować się profesjonalnie, ale
nadal głupio się uśmiechałem.
Jestem tylko facetem, więc moja wyobraźnia szalała. Od razu
wyobraziłem sobie, jak ta urodziwa dziewczyna zabawia się swoim nowym
wibratorem.
– Zaglądał pan do środka? – zapytała zawstydzona.
 – Nie, dopiero zauważyłem, że paczka się rozerwała, ale karton nie jest
mokry. Dla pewności proszę rozpakować i sprawdzić, czy zawartość na
pewno jest cała – zaproponowałem zadowolony.
– Na pewno jest. Dobranoc. – Dziewczyna zrobiła się czerwona na
twarzy i utkwiła we mnie niepewne spojrzenie.
– Dobranoc. – Skinąłem głową i się odwróciłem.
Usłyszałem, jak dziewczyna pospiesznie zamyka drzwi, i roześmiałem
się cicho. Jako kurier dostarczałem już naprawdę przeróżne rzeczy. Tej
dziewczyny w życiu bym nie podejrzewał o zamawianie asortymentu tego
typu, ale jak to mówią… nigdy nie oceniaj książki po okładce. Może ona
właśnie taka była: z pozoru niewinna, a w łóżku petarda? Takie chyba
lubiłem najbardziej. Te na pierwszy rzut oka odważne i prowokacyjne
często okazywały się drętwe, samolubne i nudne.
Wsiadłem do auta i już miałem ruszać w drogę powrotną do domu, kiedy
zawibrował mój telefon. Zerknąłem, by odczytać powiadomienie. Znajoma,
którą poznałem na Tinderze, wysłała mi sprośną, zawierającą aluzję
wiadomość. Zaśmiałem się i pokręciłem głową. Zastanowiłem się krótką
chwilę, czy mam ochotę na szybki numerek, i stwierdziłem, że dobrze
będzie się odstresować po całym dniu ciężkiej pracy. Odpisałem, że mogę
być u niej za dwadzieścia minut, i w odpowiedzi dostałem emotikonkę
przedstawiającą serduszko. Lubię takie nieskomplikowane relacje.
Agnieszka była naprawdę spoko laską, ale nigdy nie łączyło nas nic więcej
niż tylko seks. Poznaliśmy się na Tinderze jakieś pół roku temu
i spotkaliśmy kilka, a może kilkanaście razy. Zawsze u niej, bez zbędnego
gadania i porannych niezręczności po wspólnej nocy. Bzykaliśmy się,
dostawała buziaka w policzek i wracałem do siebie. Tak było i tym razem.
Podjechałem pod blok, wjechałem windą na górę, a w progu mieszkania
powitała mnie napalona rudowłosa Agnieszka. Uśmiechnąłem się do niej,
a ona wciągnęła mnie do środka.
– Miałam dziś okropny dzień. Musisz mi umilić chociaż wieczór –
powiedziała, a ja rozejrzałem się po niewielkim salonie połączonym
z kuchnią.
Na blacie stała opróżniona butelka wina oraz kieliszek. Obok leżało
pudełko po pizzy, które też świeciło pustkami. Brakowało jedynie
opakowania po czekoladzie albo lodach.
 – A ty jak mi go umilisz? – zapytałem, uśmiechając się uwodzicielsko.
– Chodź, to ci pokażę. – Agnieszka zaciągnęła mnie do swojej malutkiej
sypialni, w której działy się wielkie rzeczy.
Na początek wielki zrobił się mój kutas, który na widok rozbierającej się
powoli dziewczyny stwardniał dosłownie w kilka sekund. Potem pełne
wargi Agnieszki zrobiły mi tak dobrze, że prawie doszedłem w jej ustach.
Musiałem nieco przystopować, chwyciłem ją za ramiona i przyciągnąłem
do siebie. Objąłem mocno i razem opadliśmy na łóżko. Zaczęliśmy się
całować, ale ona była tak napalona, że od razu wyjęczała mi w usta, że
mam ją mocno zerżnąć. Wiedziała, czego chce, a ja nie miałem nic
przeciwko, więc oboje byliśmy zadowoleni. Zrobiłem jej dobrze ustami,
a potem przeszliśmy do finału. Agnieszka wypięła swoją zgrabną pupę,
więc z łatwością dobrałem się od tyłu do jej cipki. Założyłem gumkę
i wszedłem w nią gwałtownie. Dziewczyna jęknęła, gdy zacząłem się w niej
poruszać. Oboje byliśmy już bardzo blisko, więc nie trwało to długo.
Doszedłem chwilę po tym, gdy upewniłem się, że jej orgazm nie był
udawany. Laski bardzo często udają ekstazę, czego kompletnie nie
rozumiem. Dla mnie brak orgazmu u dziewczyny to sygnał, że muszę się
bardziej postarać, a takie symulowanie z jej strony nie prowadzi do niczego
dobrego. Byłem kiedyś z laską, która udawała za każdym razem. Kiedy się
w tym połapałem, pomyślałem, że może po prostu jej nie pasuję. Stawałem
na głowie, by jej dogodzić, aż w końcu nasz wspólny kumpel uświadomił
mi, że ona udaje z każdym. Oczywiste było dla mnie, skąd on o tym wie.
W końcu mnie zostawiła i zaczęła zatruwać życie komuś innemu. A kumpel
nadal pozostał kumplem.
– Może zostaniesz? Wiem, że rano musisz iść do pracy, ale nie chcę dziś
być sama – poprosiła Agnieszka.
Dopiero teraz dotarło do mnie, że faktycznie jest jakaś nieswoja.
– A co się stało? – zapytałem od niechcenia.
Nie lubiłem takich sytuacji.
Co mnie to obchodzi?
Przecież spotkaliśmy się na seks, a nie po to, żeby wypłakiwała mi się na
ramieniu.
 – W sumie nic, tylko ten przedświąteczny czas mnie wkurwia. Mam dość
pracy i studiów. Nie chce mi się jechać na Wigilię do domu, bo wszyscy
znowu będą się kłócić.
– To nie jedź – powiedziałem po prostu i wstałem.
Chciałem się jak najszybciej stamtąd ewakuować.
– Muszę, bo babci będzie przykro. I tak rzadko tam jeżdżę. – Agnieszka
ruszyła za mną do łazienki.
Kurwa.
Czyżby to był nasz ostatni raz? Niestety na to wyglądało, bo ja nie
potrzebowałem ładować się w coś takiego. Pogaduszki po bzykanku,
pocieszanie i dawanie sobie nawzajem rad to są rzeczy, które ludzie robią
w poważnych związkach, a mnie się do takowego nie spieszyło.
– To zaciśnij zęby i jakoś to przetrwaj. Wróć w pierwszy dzień świąt i idź
z koleżankami na imprezę. Wyrwiesz kogoś i zapomnisz o wkurwiającej
rodzince – doradziłem jej szczerze.
– A ty wybierasz się gdzieś w pierwszy dzień świąt? Może pójdziemy
razem?
Kurwa mać.
Tylko nie to.
– Nie wiem, raczej nie. Ja z tych rodzinnych raczej jestem – odparłem
wymijająco i zacząłem się ubierać.
– Cholera, szkoda, ale jakbyś zmienił zdanie, to daj znać. Chętnie
poszłabym z tobą do klubu. – Agnieszka uśmiechnęła się wesoło.
Okej, była ładna, świetnie się bzykała, ale nie stanowiła materiału na
dziewczynę. I nie miałem zamiaru się nad nią użalać.
– W razie czego się odezwę – odpowiedziałem, zapinając rozporek.
Podszedłem do niej. – Dzięki, było fajnie, jak zawsze – dodałem
i cmoknąłem ją w policzek.
Bądź co bądź, nie chciałem wyjść na totalnego dupka, który ma ją gdzieś.
Szanuję kobiety i nie mam zamiaru nikogo skrzywdzić, ale jeśli dziewczyna
ewidentnie chce czegoś więcej, to ja uciekam gdzie pieprz rośnie.
– To może jednak zostaniesz? – ponowiła propozycję, uśmiechając się do
mnie słodko.
 – Aga, nie mogę. Za kilka godzin muszę wstać, żeby rozwozić te
pieprzone paczki – odpowiedziałem szczerze. – I nie obraź się, ale
pamiętaj, że my tylko… No… wiesz. Łączy nas tylko dobre bzykanko –
dodałem najdelikatniej, jak potrafiłem.
– Dobre? – Dziewczyna zrobiła nadąsaną minę.
– Najlepsze. – Dałem jej drugiego buziaka i szybko zacząłem się zbierać.
W locie założyłem koszulkę, buty, kurtkę i wyszedłem. Kiedy wsiadłem
do auta, odetchnąłem z ulgą. Czułem wielkie zmęczenie, więc szybko
wróciłem do siebie. Przyjemna cisza utuliła mnie do snu.

Ostatnie dni przed świętami mijały jak szalone. Pracowałem od rana do

nocy, a w Wigilię byłem tak zmęczony, że prawie zasnąłem nad pysznym
barszczem mamy. Przy stole siedzieli wszyscy najważniejsi dla mnie
członkowie mojej rodziny: rodzice, Kaśka i Gabi, brat mamy i jego żona,
ich dzieci ze swoimi dziećmi, babcia, dziadek i dwie kuzynki z dalszej
rodziny, z którymi byliśmy blisko. Takie chwile są dla mnie bezcenne.
Zacząłem je doceniać od czasu, gdy trzy lata temu miałem wypadek
motocyklowy. Kilka miesięcy wyjętych z życia, hektolitry łez wylanych
przez moją mamę i siostrę. Gdy z tego wyszedłem, obiecałem sobie, że
nigdy więcej się tak nie narażę. Lubiłem adrenalinę, ale to był czysty
egoizm. Jako młody i beztroski chłopak uważałem, że jestem nieśmiertelny,
ale wystarczyła jedna sekunda, żeby całe życie przeleciało mi przed
oczami, i niewiele zabrakło, żeby rodzina odwiedzała mnie teraz na
cmentarzu. Ta myśl była kubłem lodowatej wody na mój młody i głupi,
parujący od pomysłów łeb. Miałem wiele szczęścia, bo z takich wypadków
mało kto wychodzi cało, nie mówiąc o dojściu później do pełnej
sprawności. Ja wróciłem do zdrowia, ale w głowie zostały wspomnienia
i refleksja, że wszystko jest tak bardzo ulotne.
– A teraz prezenty! – powiedziała zadowolona Kasia i usiadła z Gabi pod
choinką.
Wszystkie dzieciaki zleciały się i usiadły wokół niej.
 – Wujek Kamil będzie Świętym Mikołajem! – Pięcioletnia córka mojej
ciotecznej siostry podbiegła do mnie i wręczyła mi czerwoną czapę
z białym pomponem.
– Dobra, ale ty będziesz mi pomagała. – Mrugnąłem do niej i wziąłem ją
na ręce.
Mała objęła mnie i razem usiedliśmy w fotelu obok choinki. Cała rodzina
zebrała się wokół nas. To była nasza gwiazdkowa tradycja: po kolacji
wigilijnej nadchodził czas na prezenty. Dzieciaki miały wtedy największą
radochę. Mnie nie zależało na podarunkach, choć zawsze miło było dostać
kopertkę od babci i dziadka. Kilka stówek ekstra, które mogłem wydać
w sylwestra.
– Każdy musi powiedzieć wierszyk! – zarządziła moja mała pomocnica.
Nie oponowałem, bo jako Święty Mikołaj nie musiałem opowiadać
durnych rymowanek.
– A może zaśpiewać kolędę? – zaproponowała moja mama.
– Tak! „Lulajże, Jezuniu, moja perełko…” – zanuciła babcia.
– „Lulaj, ulubione me pieścidełko” – dołączył do niej dziadek.
Po chwili śpiewali już wszyscy oprócz mnie – ja nie umiem. Słuchałem
jednak i obserwowałem uważnie. W repertuarze znalazło się jeszcze kilka
innych pastorałek i dopiero potem mogłem rozdać prezenty. Byłem
zaskoczony, kiedy okazało się, że jeden z nich jest podpisany moim
imieniem. Odkąd w naszej rodzinie pojawiły się dzieci, umówiliśmy się, że
dorośli robią sobie jedynie drobne podarunki, ale ja najczęściej nie
dostawałem nic. Nie potrzebowałem prezentów, nie zależało mi na nich.
Niepewnie rozpakowałem pięknie zapakowane kwadratowe pudełeczko
i zobaczyłem, że w środku znajduje się markowy zegarek. Taki
nowoczesny, który można sparować ze smartfonem i odbierać na nim
wiadomości oraz połączenia.
– To się Mikołaj wykosztował – powiedziałem, a mój wzrok zatrzymał
się na twarzy mojej mamy, która siedziała naprzeciwko mnie.
– Podoba ci się, synku? – zapytała z taką troską w głosie, że ścisnęło
mnie w serduchu.
– Tak, jest super, mamo. – Uśmiechnąłem się i wstałem, by jej
podziękować.
 – W końcu będę spokojniejsza, że prowadząc, nie będziesz się rozpraszał
odbieraniem telefonu. Pan w sklepie wszystko tacie objaśnił i tata cię
nauczy, jak to obsługiwać. Tu jest głośnik i…
Spojrzałem w jej zaszklone od łez oczy i sam próbowałem się nie
rozpłakać.
Ja pierdolę.
Próbowałem być twardy, ale takie sytuacje zawsze mnie rozwalają.
Troska matki o dziecko, bezwarunkowa miłość. Mam cholerne szczęście
w życiu.
Podziękowałem również ojcu i uciekłem na chwilę do łazienki.
Musiałem uspokoić emocje, bo doskonale zdawałem sobie sprawę, że taki
zegarek to duży koszt i wiele wyrzeczeń dla moich rodziców. Ja miałem dla
mamy jedynie jedwabną apaszkę, a dla ojca whisky. Chrześnicy kupiłem
matę edukacyjną dla maluchów, a siostrze kartę podarunkową do znanej
sieciówki. Co z tego, że nie mieliśmy kupy kasy, że nie stać nas było na
zagraniczne wakacje all inclusive i inne luksusy? Mieliśmy siebie
i dawaliśmy sobie radę. Raz było lepiej, raz gorzej. Przez te lata nauczyłem
się kombinować. Może nie zawsze zgodnie z prawem, ale małe machlojki
jeszcze nikomu nie zaszkodziły. W firmie kurierskiej można było ugrać coś
dla siebie, więc z tego korzystałem. Nie okradałem klientów, co to, to nie.
Nic z tych rzeczy. Po prostu, kiedy można było dorobić, korzystałem
z okazji. Wróciłem do salonu i resztę wieczoru spędziłem z rodziną przy
choince. Tego dnia, żeby sprawić przyjemność mamie, zanocowałem
w domu. Koło północy popijałem z ojcem whisky, a mama z Kasią
sprzątały po kolacji. Moja siostrzenica już spała w łóżeczku, które stało
obok migającej światłem lampek choinki. Czego mi więcej potrzeba?
W tym momencie niczego. Miałem wszystko, a nawet więcej, niż mogłem
sobie wymarzyć.

Pierwszy dzień świąt także spędziłem w gronie rodzinnym. Cały dzień

łaziłem po domu w piżamie i objadałem się pysznościami, a na wieczór, jak
co roku, zaplanowałem wyjście z kumplami na imprezę. Udało mi się nawet
namówić siostrę, by z nami poszła – odkąd urodziła małą, prawie nigdzie
nie wychodziła, nie licząc spacerów po parku oczywiście. Wiedziałem, że
nadal ma złamane serce, ale ile można płakać za facetem? Skurwiel się
zmył, gdy tylko usłyszał o ciąży, i tyle go widzieliśmy.
– Mamo, jakby Gabi się obudziła, to… – kończyła właśnie swoje kazanie
Kasia.
Nie wiem, który to już raz wywróciłem oczami.
– Mama wychowała nas dwoje, więc wszystko wie – wtrąciłem
zniecierpliwiony, bo pod domem czekał już kumpel.
W zeszłym roku to mnie przypadła rola kierowcy, więc tym razem
mogłem się napić, miałem też zamiar namówić na małe szaleństwo Kaśkę,
w końcu nie była na porządnej imprezie od dobrych dwóch lat. Siostra
znała moich znajomych, bo chodziliśmy do jednej szkoły. Wśród nich był
Krzysiek, mój najlepszy przyjaciel, który od zawsze się w niej
podkochiwał. Kiedyś mi to nawet przeszkadzało. No bo jakże to – kumpel
miałby bzykać moją siostrę? Jednak teraz, gdy Kaśka miała już na koncie
trochę życiowych doświadczeń, uważałem, że mały flirt by jej nie
zaszkodził. A Krzysiek był dobrym facetem. I na pewno by jej nie
skrzywdził.
– Nie wkurwiaj mnie. Dotychczas nie zostawiałam małej na dłużej niż
godzinę – odburknęła mi.
– Ale przecież nic jej nie będzie. Babcia się nią zajmie. – Objąłem
ramieniem naszą mamę i wyszczerzyłem zęby w pokrzepiającym uśmiechu.
– Pewnie, że tak! A wy bawcie się dobrze i wracajcie bezpiecznie –
poparła mnie mama.
Do przedpokoju wszedł ojciec i na odchodne szepnął mi do ucha:
– Niech Kaśka trochę zaszaleje.
Prawie parsknąłem śmiechem.
Spojrzałem na swoją siostrę, która dziś wyglądała naprawdę ładnie,
i niemal siłą wyciągnąłem ją z domu.
– Wyluzuj, młoda. Mama sobie poradzi, a ty musisz się rozerwać –
powiedziałem do niej, gdy szliśmy w stronę samochodu Krzyśka.
Cieszyłem się, że to nie ja miałem nas dzisiaj wozić.
 – Łatwo ci mówić. Nie masz pojęcia, jak to jest. Do końca życia będę się
już martwić o Gabi. – Kasia posłała mi niespokojne spojrzenie.
– Zachowaj zamartwianie się na czas, kiedy zacznie chodzić na imprezy.
Przypomnij sobie nasze wyczyny. Jak przesadziłaś z winem i rzygałaś na
schodach. Albo jak mnie odbieraliście z ojcem z komisariatu.
– Gabi taka nie będzie! – oburzyła się.
– Ta, jasne! – Trąciłem siostrę łokciem, a ona w końcu się roześmiała.
Wsiedliśmy do auta, a Krzysiek od razu zerknął na Kaśkę. Nie widział jej
od dawna. Ostatni raz, gdy była w końcówce ciąży i przypominała toczącą
się kulkę. Od tamtej pory wróciła do formy, a nawet wyglądała lepiej niż
przed porodem. Opieka nad takim maluchem to ciężka harówka i niezły
trening.
– Cześć, mamuśka! – odezwał się Krzysiek, gdy Kaśka nachyliła się, by
cmoknąć go w policzek.
– E tam, mamuśka. Ojca nie ma, dziecko jest. – Moja siostra w końcu
zaczynała wchodzić w odpowiednią wesołą fazę.
Dawniej była naprawdę otwartą i radosną dziewczyną. Kiedy poznała
Maćka, całkowicie dla niego przepadła. Podporządkowała się mu, robiła
tylko to, co on aprobował, była w niego kompletnie zapatrzona. Facet
wydawał się ogarnięty i odpowiedzialny, a okazał się gnojem, który uciekł,
gdy tylko dowiedział się o dziecku. Nie miałem okazji z nim o tym po
męsku porozmawiać, bo wyprowadził się z Warszawy. Kasia prosiła, żebym
go nie szukał i nie robił niczego w tej sprawie. Odpuściłem, choć
niechętnie. To była decyzja Kaśki.
– Jakiś zastępczy tatuś na pewno się znajdzie – rzuciłem wymownie
w stronę Krzyśka.
– Kamil, nie zaczynaj! – zbeształa mnie moja siostra.
– No co? Przecież nie mam nikogo konkretnego na myśli – udawałem
niewiniątko.
– Jasne. Proszę cię, nie zaczynaj! – powtórzyła.
Chyba ją zawstydziłem.
Wiele razy próbowałem ją podpytać o Krzyśka, ale zawsze się zarzekała,
że on jej się nie podoba. Na to nie było rady, ale jakoś nie potrafiłem w to
uwierzyć. Przecież przystojny był z niego gość. Wysoki, dobrze zbudowany
i wygadany. Bajerę miał niezłą; nieraz wspólnie chodziliśmy do klubów
i widziałem, jak gada z pannami. W dodatku miał całkiem dobry gust. Nie
miałbym nic przeciwko temu, gdyby on i moja siostra… zbliżyli się do
siebie.

Tego wieczoru bawiliśmy się w klubie The View. Kumpel znał

menadżera, a ten wisiał mu jakąś przysługę, więc załatwił nam lożę dla
VIP-ów. Nie przepadam za miejscami, gdzie butelka szampana potrafi
kosztować ponad tysiąc złotych, ale to zapewne była nasza jedyna okazja,
by pobawić się w takim miejscu. Bananowe towarzystwo mnie nie kręciło,
choć miło było popatrzeć na śliczne dziewczyny, które mijałem w kolejce.
Wszystkie wyglądały jak celebrytki z Instagrama – wylaszczone, zrobione,
w kusych kieckach. Czułem, że tego wieczoru zabawa może być całkiem
niezła. Kasia szła za mną, rozglądając się dokoła w oszołomieniu. Jakby
weszła do innego świata.
– Ja pierdolę, nie stać mnie nawet na jednego drinka – bąknęła do mnie,
gdy mijaliśmy bar.
– Spoko, ja stawiam – uspokoiłem ją.
W końcu naprawdę miałem zamiar ją upić.
– To jakaś porażka, co to za miejsce? – zaśmiała się nerwowo.
Od razu dotarło do mnie, że moja siostra nie czuje się komfortowo wśród
tych wszystkich „idealnych” ludzi. Ja też zresztą się tak nie czułem, ale
miałem to gdzieś. Chciałem bawić się w naszym gronie, a towarzystwo
mieliśmy wyborowe.
– Zobacz, jaki widok – odparłem, a po chwili na szyję rzucił mi się drugi
kumpel, Bolo. Imprezowicz jakich mało. To on załatwił nam tę lożę.
Bolo był raczej niski i przy kości, ale miał świetne poczucie humoru.
Laski je kochały, wyrywał panny częściej niż ja w swojej szczytowej
formie.
 – No kurwa, nareszcie! Wyciągnąłeś młodą na balet – roześmiał się,
obejmując moją siostrę. – Super, Kaśka, że jesteś. Będziemy chlać do
upadłego! – dodał i podał jej kieliszek szampana.
– Od półtora roku nie miałam alkoholu w ustach, więc to się może źle
skończyć – powiedziała niepewnie Kasia.
– Daj spokój. Ile razy Kamil przemycał cię do domu po pijaku? Nie
zliczę! – Bolo znowu się roześmiał i przywitał się z resztą towarzystwa.
Było nas ośmioro, sami dobrzy znajomi. Od lat bawiliśmy się w tym
gronie i wiedzieliśmy, że możemy sobie ufać. Zawsze ktoś nie pił, by po
imprezie rozwieźć wszystkich do domów. Poza tym czuwał, żeby inni
niczego nie odwalili.
– To było dziesięć lat temu, Bolo.
– Oj tam, oj tam. Dziś się bawimy, a ty masz dotrzymać nam kroku. Będę
niepocieszony, jeśli się nie ubzdryngolisz! – Bolo wręczył jej drugi
kieliszek szampana, a mnie kieliszek wódki.
Wiedziałem, że zbyt szybkie tempo picia jest dla mnie bardzo
niewskazane, ale potrafiłem oszukiwać. Najpierw jednak wprawiłem się
w dobry nastrój kilkoma kieliszkami czystej. W głowie mi zaszumiało, tak
jak zresztą pozostałym. Śmialiśmy się, piliśmy, wspominaliśmy dawne
czasy. Kasia w końcu wyluzowała i pozwoliła, by Bolo ją upił. Niewiele
było jej trzeba, a w stanie wskazującym była taka urocza, że pękaliśmy ze
śmiechu.
– Pogadaj z nią, a nie siedzisz jak kołek. – Nachyliłem się do Krzyśka,
który był tego wieczoru dziwnie milczący.
– Bolo ją zabawia, ja nie muszę. – Spojrzał na mnie wymownie.
– Bolo na nią nie leci, a ty tak. Zrób wreszcie jakiś ruch. – Szturchnąłem
go lekko w bok.
– Co tam szepczecie? – zapytała moja nabzdryngolona siostra.
– Krzysiek chce cię poprosić do tańca – powiedziałem, szczerząc zęby
w uśmiechu.
– O, ekstra, chodźmy! Chodźmy tańczyć! – Kaśce nie trzeba było dwa
razy powtarzać. Widać było, że dziewczyna chce poszaleć na parkiecie.
 – Ochujałeś? – warknął do mnie Krzysiek, ale wstał i pomógł mojej
siostrze wyjść z loży.
Odprowadziłem ich wzrokiem i obserwowałem chwilę, jak zaczęli
tańczyć. Chociaż „taniec” to za wiele powiedziane; Krzysiek podtrzymywał
Kaśkę, która próbowała podrygiwać do rytmu muzyki. Wydawało jej się
pewnie, że jest królową parkietu, ale wyglądała dość pociesznie. Nie miało
to jednak dla niej znaczenia, po prostu dobrze się bawiła. Nagle ona
i Krzysiek zniknęli mi gdzieś w tłumie, więc wróciłem do przerwanej
rozmowy. Po chwili jednak przy loży pojawił się Krzysiek, który wyglądał
na wkurzonego. Chciał, żebym poszedł z nim do toalety.
– Co się stało? – zapytałem.
– Kaśka rzyga w kiblu! – warknął.
– O rany, a bo to pierwszy raz! – zaśmiałem się.
– Nie będę jej niańczył! – dodał dosadnie.
Trochę zdziwiły mnie jego słowa.
– Dobra, zajmę się nią – odparłem i poprosiłem ochroniarza, by wpuścił
mnie na sekundę do siostry.
Na szczęście obyło się bez afery. Pełna kulturka. Wszedłem do damskiej
toalety, a potem do kabiny, gdzie jakaś dziewczyna przytrzymywała mojej
nachylonej nad sedesem siostrze włosy.
– Już sobie poradzimy, dzięki. – Uśmiechnąłem się, a wtedy ona na mnie
spojrzała.
O kurczę, znałem twarz tej dziewczyny. Teraz miała dość mocny makijaż
i piękne wyprostowane włosy, ale to była ta sama laska, której kilka dni
wcześniej dostarczyłem paczkę z wibratorem.
– Chyba powinieneś zabrać swoją dziewczynę do domu – powiedziała do
mnie i się uśmiechnęła.
Nie byłem pewny, czy mnie skojarzyła.
– To moja siostra – wyjaśniłem. – A my się chyba znamy – dodałem, by
się upewnić.
– Tak, chyba tak… – potwierdziła i posłała mi takie spojrzenie, że
zastygłem.
Kurwa.
 Było w nim coś tak elektryzującego, że przez chwilę nie mogłem
oderwać od niej wzroku.
– Zawartość paczki nie była uszkodzona? – Moje pytanie zabrzmiało
znacząco… bo miało tak zabrzmieć.
Ona doskonale wiedziała, że ja wiem, co tam było.
– Na szczęście nie. To była bardzo ważna przesyłka – odpowiedziała
figlarnie.
Albo mi się wydawało, albo ona ze mną flirtowała!
– Mam nadzieję, że ci służy… A teraz wybacz, ale muszę odwieźć siostrę
– dodałem.
– Jasne, odwieź ją bezpiecznie do domu.
Kaśka usiadła na zamkniętym sedesie, a dziewczyna podała jej mokrą
chusteczkę, by wytarła usta. Ja stałem nad nimi i patrzyłem z politowaniem
na swoją kompletnie pijaną siostrę.
– Ale impreza! – roześmiała się Kasia, nie przejmując się niczym.
– Dobra, chodź, młoda. Wracamy do domu! – Pomogłem jej wstać.
– Co? Nie. Krzyś mnie odwiezie – wybełkotała.
– Co?
– Krzyś mnie odwiezie – powtórzyła. – Gdzie on jest? Zawołaj go –
poleciła.
– Lepiej zawołaj tego Krzysia. Ja bym się z nią teraz nie sprzeczała –
zasugerowała rozbawiona dziewczyna.
– Okej, zaraz wracam.
Poszedłem szybko do loży i wyciągnąłem z niej Krzyśka. Poprosiłem go,
by odwiózł Kaśkę, a on na szczęście nie zaprotestował. Może właśnie o to
mu chodziło? By mogli zostać choć na chwilę sami?
Wróciliśmy do dziewczyn, które czekały na nas przed toaletą. Moja
siostra wtuliła się w Krzyśka, który poprowadził ją do wyjścia z klubu.
Odprowadziliśmy ich do drzwi, ale ja nie miałem ochoty jeszcze wracać.
Spojrzałem na dziewczynę, która na odchodne dała Kaśce drugą mokrą
chusteczkę.
 – Powinienem z nimi jechać, ale kusi mnie, by postawić ci drinka –
zagadałem.
Pamiętałem, że ma na imię Magda, a przynajmniej tak zaadresowana
była paczka, którą jej dostarczyłem.
– A mnie kusi, by wypić z tobą tego drinka – odparła z uśmiechem. –
Czy twoja siostra będzie bezpieczna z tym kolesiem? – upewniła się.
Urzekło mnie to, że martwi się o obcą osobę.
– Tak, to mój przyjaciel – potwierdziłem.
– No to chodźmy – powiedziała.
Szybko pożegnałem się z Kaśką i Krzyśkiem i razem z nieznajomą
przeszedłem do baru. Zamówiłem nam dwa lekkie drinki i zaprosiłem ją do
naszej loży. Okazało się, że nikogo w niej nie ma, bo wszyscy ruszyli na
parkiet. Super! Mieliśmy chwilę tylko dla siebie.
– Kamil – przedstawiłem się, stukając szklanką o jej szklankę.
– Magda.
– Więc jak to było z tą paczką, Magdo? Czy jej zawartość była
przeznaczona dla ciebie? – wróciłem do tematu, który mnie intrygował.
Magda się roześmiała i upiła łyk drinka.
– Pewnie cię rozczaruję, ale nie, jej zawartość nie była dla mnie, tylko
dla mojej współlokatorki – wyjaśniła.
– Fakt, czuję się rozczarowany – przyznałem, udając zawiedzionego.
– A co? Już zdążyłeś stworzyć sobie jakąś sprośną historyjkę na mój
temat? – spytała rozbawiona.
– Historyjkę? Nie. Ale wyobraziłem sobie ciebie w akcji. I nie pomyśl,
że jestem jakimś zbokiem. Jestem po prostu facetem – odpowiedziałem
wesoło.
– O, to ciekawe. A co sobie wyobraziłeś? – zapytała półżartem.
– Hmm… – nachyliłem się do niej – lepiej ze mną zatańcz – mruknąłem.
Moje usta były tuż obok jej ucha. Poczułem słodki zapach perfum, które
idealnie komponowały się z jej skórą. Wtedy zauważyłem również, że
zadrżała, gdy się tak do niej przybliżyłem. To było fajne uczucie. Dodało
mi pewności siebie i sprawiło, że moje ego zaczęło trochę świrować.
Pomyślałem zuchwale, że dziś ją przelecę. Zwykle tak robiłem, gdy
poznawałem interesującą laskę w klubie.
– Nie lubię tańczyć – odpowiedziała i się odsunęła. – Powinnam już iść –
dodała nagle, jakby wyczuła moje intencje.
Spojrzała na mnie niepewnie.
– Nie, zostań… – Chciałem ją objąć, ale ona ewidentnie miała coś
przeciw.
– Naprawdę muszę iść, nie jestem tu sama – odparła i w tym samym
momencie do loży weszła nieznana mi piękna blondynka z nogami aż do
samej szyi.
– Madzia, chodź! – powiedziała do Magdy nagląco.
Zapewne jej koleżanka.
Może ta od wibratora?
Kurwa.
Po co ja o tym pomyślałem?
– Muszę iść, dzięki za drinka. – Magda podniosła się gwałtownie, a ja za
nią.
– Numer, daj mi swój numer – poprosiłem.
– Po co?
– Magda, chodź! – wtrąciła się znowu blondyna.
Miałem ochotę rzucić w nią kieliszkiem szampana.
– Tylko numer, nic więcej – powiedziałem.
– Madzia!
– Przecież ma pan mój numer, panie kurierze. Wesołych świąt! – rzuciła
na odchodne i posłała mi taki uśmiech, że na moment zrobiło mi się gorąco.
Ja pierdolę.
To było takie dziwne, że nic więcej nie powiedziałem. Odprowadziłem ją
wzrokiem, uważnie się jej przyjrzawszy. Miała na sobie zwyczajne jeansy
i biały top, a jednak wyglądała w tych ciuchach jak bogini. Lśniące włosy
opadały jej na plecy. Patrzyłem za nią, aż niemal zniknęła mi z oczu. Wtedy
się obejrzała i pokazała gestem, żebym zadzwonił. Mimowolnie oblizałem
usta i kiwnąłem do niej. Poczułem w brzuchu dziwne łaskotanie, jakby
motyle? Te cholerne motylki, o których wszyscy mówili i pisali,
a w których istnienie nigdy nie wierzyłem.

Przez resztę wieczoru rozglądałem się uważnie wokół z nadzieją, że

wypatrzę w tłumie tajemniczą i hipnotyzującą Magdę. Niestety
najprawdopodobniej wyszła, bo nie dostrzegłem nigdzie ani jej, ani jej
blond towarzyszki. Nastrój mi siadł, choć kompletnie nie rozumiałem
dlaczego. Byłem wśród znajomych, z którymi do tej pory zawsze doskonale
się bawiłem, a tym razem nawet pić mi się odechciało. Zadzwoniłem do
Krzyśka, by upewnić się, że odstawił Kasię do domu. Okazało się, że już
dojechali, a moja mama właśnie parzyła im herbatę. Krzysiek obiecał, że za
godzinę, góra dwie wróci do nas, by wszystkich rozwieźć, ale ja już
straciłem ochotę na imprezowanie. Pożegnałem się z towarzystwem,
zamówiłem ubera i zszedłem na dół na papierosa. Noc była wyjątkowo
chłodna, więc zapiąłem kurtkę i próbowałem zapalić zapalniczkę. I nagle
w niewielkim tłumie, który kłębił się przed budynkiem, dostrzegłem
Magdę. Stała, dygocząc, przy krawężniku i rozmawiała z kimś przez
telefon. Ruszyłem w jej stronę.
– Zostawiłyście mnie i teraz muszę czekać pół godziny na taksówkę! –
usłyszałem jej słowa, które kierowała do kogoś po drugiej stronie linii.
Nie wierzyłem w swoje szczęście.
Podszedłem do niej od tyłu i nim mnie zobaczyła, zdjąłem kurtkę
i zarzuciłem jej na ramiona.
Przestraszona odwróciła się gwałtownie, ale gdy na mnie spojrzała,
ujrzałem ulgę w jej oczach.
– Za dwie minuty będzie mój uber – powiedziałem.
– Dobra, poradzę sobie! – burknęła do telefonu i utkwiła we mnie
wdzięczne spojrzenie. – Ale nie pojedziemy do ciebie – dodała, a ja się
roześmiałem.
– Znowu czuję się rozczarowany – zażartowałem.
 – Jakoś ci to wynagrodzę. – Uśmiechnęła się i chciała zdjąć kurtkę, ale
powstrzymałem ją. Przy niej było mi dziwnie gorąco, więc pomimo chłodu
nie potrzebowałem okrycia.
Czekaliśmy dosłownie chwilę, podjechał mój uber i ruszyliśmy w drogę.
Zmieniłem miejsce docelowe, by odwieźć Magdę. Absolutnie nie liczyłem
na zaproszenie, a jednak – gdy dojechaliśmy, zaproponowała, żebym
wszedł na chwilę. Rzecz jasna, ani myślałem odmawiać. Dom z zewnątrz
nie wyglądał okazale, ale w środku był pięknie odremontowany.
Odświeżone i unowocześnione wnętrza były naprawdę imponujące.
– Mieszkasz tu z koleżanką? – zapytałem, rozglądając się po kuchni
wykończonej na wysoki połysk.
– Tak, z kilkoma kumpelami. Wynajmujemy cały ten dom –
odpowiedziała. – Kawy, herbaty, wody? – zaproponowała, zerkając na
mnie zza drzwi lodówki.
– Poproszę herbatę. – Podszedłem do niej. – Mogę zapytać, dlaczego
mnie zaprosiłaś?
Nie lubiłem gierek i niedomówień.
Jeśli chciała się bzykać, to chciałem to wiedzieć.
– Sama nie wiem, chyba cię polubiłam. – Uśmiechnęła się słodko.
Ja pierdolę.
Nadal nic nie wiedziałem, bo w tym jej spojrzeniu kryło się dużo więcej,
niż chciała mi wyznać.
– Zapraszasz do domu wszystkich kolesi, których lubisz? – zapytałem,
krzyżując ramiona na piersi.
– Nie, niewielu da się lubić.
– Oho, coś mi się zdaje, że ktoś tu ma złamane serduszko – zaśmiałem
się, a ona zmrużyła oczy, ale po sekundzie także się uśmiechnęła.
– Każdy miał kiedyś złamane – stwierdziła. – Ale teraz jestem singielką
i zaprosiłam do domu kuriera, który dostarcza mi paczki. W dodatku ten
kurier ma ładne oczy i uśmiech. I nie wiem, co z nim zrobić – dodała
i chyba bezwiednie przygryzła usta.
Obczajała mnie, ale zupełnie mnie to nie krępowało.
– Zrób mi tej herbaty – powiedziałem, szczerząc zęby w uśmiechu.
 Dziewczyna zajęła się przygotowaniem napoju. Nie spodziewałem się, że
dostanę jakąś świąteczną miksturę z pomarańczą, cytryną, malinami,
miodem i imbirem. Dodatkowo poczęstowano mnie także kawałkiem
pysznego seromakowca, który, o dziwo, był lepszy niż ten, który na święta
piekła moja mama.
– Proszę – powiedziała uprzejmie, zapraszając mnie do stołu, ale ja
wolałem zjeść przy blacie. Magda napiła się herbaty razem ze mną. To było
takie miłe i normalne.
– Wybacz, że zapytam, ale muszę się upewnić: nie masz nikogo, prawda?
– zapytała nagle.
Uniosłem brew.
– Jestem singlem, tak jak ty.
– Okej, przepraszam, że spytałam, ale mój ostatni facet przyprawiał mi
rogi z laskami z Tindera. Ciężko to zniosłam – powiedziała szczerze.
Zaskoczyło mnie to, ale… jeszcze bardziej zaskoczyła mnie moja
reakcja. Najczęściej gdy rozmowa z dziewczyną przybierała taki obrót,
dystansowałem się, uciekałem. A tym razem nie miałem ochoty nigdzie
uciekać.
– Też mam konto na Tinderze – zdobyłem się na szczerość.
– Ale nie jesteś moim facetem. – Magda spojrzała na mnie i znowu
przygryzła wargę.
Odstawiłem kubek na blat i zrobiłem krok w jej stronę. Chwyciłem jej
dłonie. Uniosła głowę, by na mnie spojrzeć, i uśmiechnęła się słodko, jakby
zawstydzona. Była urocza, kusząca i niewiarygodnie seksowna, choć chyba
nie zdawała sobie z tego sprawy. I gdy już miałem ją pocałować, do kuchni
wparowała odziana jedynie w kusy szlafroczek blond koleżanka Magdy,
którą widziałem w klubie.
– O, jesteś, i to nie sama! – zauważyła donośnym głosem, na co Magda
odskoczyła ode mnie.
– Musiałam przecież jakoś wrócić, a Kamil zaproponował, żebym się
z nim zabrała uberem – zaczęła tłumaczyć się jak dziecko.
– A teraz mu się odwdzięczasz? – rzuciła żarcik blondynka, przyglądając
mi się bacznie.
 – Zaprosiłam go na chwilę, to nic…
– Pójdę już – wtrąciłem, by nie stawiać dłużej Magdy w kłopotliwej
sytuacji.
– Nie no, spoko, dla mnie możesz zostać. – Blondyna podeszła bliżej. –
Wiem, że zachowuję się jak matka, ale Madzia ma za dobre serce, które
nadal leczy po nieudanym związku.
– Kinga! – Magda burknęła na koleżankę. – Daj spokój – dodała ciszej,
zerkając na mnie niepewnie.
– Dobra, już się nie wtrącam. – Kinga mrugnęła do mnie. – Jak coś, to
kondomy mam u siebie w sypialni – oznajmiła na koniec.
Monika spiekła raka. Jej policzki w sekundę stały się intensywnie
różowe, a ja… zacząłem się śmiać.
– Spoko, będę pamiętał. – Kiwnąłem głową i objąłem ramieniem
zażenowaną Magdę.
– Boże, ona zawsze mi to robi – powiedziała, gdy Kinga zostawiła nas
samych.
– Martwi się, jak prawdziwa przyjaciółka – odpowiedziałem.
– Wiem, ale… robi mi w ten sposób przypał. Co sobie o mnie teraz
pomyślisz?
– Że nie zaliczasz każdego napotkanego na swojej drodze kolesia, bo nie
masz zapasu prezerwatyw – rzuciłem ze śmiechem.
– Może powinnam zmienić podejście i zainstalować sobie Tindera? –
spojrzała na mnie i się roześmiała.
– O nie, absolutnie się na to nie zgadzam – skrzywiłem się. – Chyba że
nas ze sobą sparuje. – Mrugnąłem do niej.
– Dobra, raz się żyje. – Nagle zrobiła krok w moją stronę. – Chodź na
górę – wyszeptała cichutko.
– Nie musisz…
– Wiem, ale chyba właśnie taki gwiazdkowy prezent bym chciała –
wyjaśniła. – Może być miło – dodała takim słodkim głosem, że nie
wytrzymałem.
Musiałem ją pocałować.
 Objąłem ją, a moje dłonie zsunęły się w dół jej pleców. Dziewczyna
przywarła do mnie, więc podniosłem ją, a ona oplotła moje biodra nogami.
Jej bliskość sprawiła, że od razu mi stanął. Nie mogłem nad tym
zapanować.
– Będzie miło, obiecuję – odpowiedziałem, choć zabrzmiało to chyba
dość żałośnie.
Jak tania gadka na podryw.
Magda uśmiechnęła się, a wtedy moje usta przywarły do jej
ust. Poczułem miękkość, słodycz jakiejś pomadki albo błyszczyka i posmak
alkoholu. Podobała mi się ta mieszanka.
– Naprawdę nie mam prezerwatyw – rzuciła nagle.
Ścisnąłem mocniej jej pośladki.
– Ja mam. Idziemy na górę? – zapytałem, by sprawdzić, czy jest tego
pewna.
Magda tylko kiwnęła głową.
Puściłem ją, a ona chwyciła mnie za rękę i pociągnęła za sobą w stronę
schodów. Szybko znaleźliśmy się na piętrze, a potem w jej pokoju,
w którym panował niezły rozgardiasz. Wszędzie walały się ciuchy i pudła
z książkami.
– Daj mi sekundę, już tu ogarniam! – Magda spojrzała na mnie
przepraszająco, ale mnie bałagan nie przeszkadzał. Sam nie byłem typem
pedanta.
– Zostaw to – zaprotestowałem i jednym ruchem ściągnąłem z łóżka
narzutę, na której było sporo rzeczy.
– Dobra, to jeszcze chwilka. Muszę do toalety! – dodała i czmychnęła na
korytarz.
No dobrze, chwilę mogłem poczekać.
Rozejrzałem się wokół, po czym usiadłem na łóżku, a następnie oparłem
się o jego wezgłowie w pozycji półsiedzącej. Nie spodziewałem się, że
zmęczenie dopadnie mnie dosłownie w kilka sekund. W pokoju było ciepło,
a miękki materac sprawił, że się rozluźniłem. Zdjąłem koszulkę, by się choć
trochę przygotować, i położyłem się, ale nim Magda do mnie wróciła, to…
cholera jasna, zasnąłem.
 Obudziłem się kilka godzin później. W pierwszej chwili nie wiedziałem,
gdzie jestem. Prawie zerwałem się z łóżka, bo w ciemnym pokoju nic nie
było widać, ale wtedy poczułem, że ktoś leży obok. Zamarłem. Musiałem
natychmiast przypomnieć sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru. Nie
byłem kompletnie pijany, nie miałem kaca. Klub. Magda. Uber. Pocałunek.
Odetchnąłem z ulgą, że nic głupiego nie nawywijałem. Poruszyłem się,
a wtedy dziewczyna się przebudziła.
– Zasnąłeś – powiedziała zaspanym głosem.
– Nie wiem, jak to się stało – mruknąłem przepraszająco. – Pierwszy raz
zdarzyło mi się coś takiego.
– Zostań do rana, jeśli chcesz – zaproponowała, sięgając dłonią do
lampki nocnej.
Delikatne światło rozświetliło pomieszczenie, a ja mogłem przyjrzeć się
jej twarzy.
Była bez makijażu, taka naturalna. Najładniejsza, jaka mogła być.
Usiadła, eksponując swoje zgrabne ramiona i piersi, na których opinała
się czarna koszulka. Mój wzrok przesunął się po tych apetycznych
krągłościach, a potem spojrzałem jej w oczy.
– Chciałbym, ale nie wiem, czy powinienem – odpowiedziałem.
Ona nie była jedną z tych lasek. Pierwszy raz w życiu pomyślałem, że nie
powinienem, mimo że ogromnie mi się podobała. Może warto było nieco
lepiej ją poznać? Spróbować odgadnąć tę tajemnicę, którą widziałem w jej
twarzy? Rozwiać wątpliwości, które czaiły się w jej oczach.
– Możemy po prostu iść spać – zaproponowała, uśmiechając się lekko.
– Nie mogę obiecać, że będę trzymał ręce przy sobie – stwierdziłem
szczerze.
Miałem ochotę jej dotknąć, przytulić ją, pocałować.
– Lubię się przytulać – odparła zadowolona. – I jestem cieplutka –
zachęciła mnie, patrząc na mnie tak słodko.
 Zaśmiałem się.
– Jesteś bardzo przekonująca.
Położyliśmy się, a ja objąłem Magdę w pasie.
Faktycznie.
Była gorąca.
W każdym znaczeniu tego słowa.
Mój kutas też to wiedział.
Stwardniał i ona na pewno to poczuła.
Próbowałem nad tym zapanować, ale nie mogłem.
– Krępuje cię to? – zapytałem, bo Magda zaczęła się wiercić.
Na chwilę zapadła cisza.
– Nie, cholernie mnie to kusi – odpowiedziała szczerze, wprawiając mnie
w osłupienie.
Jak miałem się teraz uspokoić? W dodatku Magda odwróciła się do mnie
twarzą. Mogłem na nią patrzeć, bo nie wyłączyła lampki nocnej.
– Mnie też kusi, ale nie chcę, żebyś zrobiła coś, czego nie jesteś pewna –
odpowiedziałem szczerze, ale ona chyba już podjęła decyzję, bo nagle
wsunęła dłoń między nas i sięgnęła w dół.
Kurwa mać.
Ścisnęła mocno mojego kutasa przez spodnie, a ja od razu jęknąłem.
– Magda, na pewno? – Chwyciłem jej dłoń.
Nie wiem czemu, ale to ja miałem masę wątpliwości.
– Będzie miło. – Uśmiechnęła się tak słodko, a zarazem uwodzicielsko,
że przestałem się zastanawiać.
Jej dłoń śmiało rozpięła pasek moich spodni, a potem rozporek.
Dziewczyna wsunęła palce pod gumkę bokserek i musnęła opuszkami
główkę penisa. Westchnąłem głęboko i poruszyłem się niecierpliwie.
Myślałem jedynie o tym, że gumki mam w portfelu w kurtce, którą
zostawiłem w kuchni. Uniosłem biodra, by zsunąć z siebie spodnie
i bokserki. Magda zrzuciła z nas kołdrę. To było niesprawiedliwe, że tylko
ja byłem nagi. Usiadłem i chciałem ją rozebrać. Chwyciłem nadgarstek
Magdy, by przestała mnie pieścić. Zacząłem sunąć dłońmi w górę jej ciała.
Wsunąłem palce pod jej koszulkę i zdjąłem ją jej przez głowę. Ujrzałem
piękne pełne piersi, które od razu chwyciłem i zacząłem pieścić.
Pociągnąłem Magdę na siebie, usiadła na mnie okrakiem. Dzielił nas
jedynie materiał jej krótkich spodenek, więc jedną ręką powędrowałem do
jej pupy, a potem nieco niżej, aż do cipki. Zaskoczyło mnie, jaka była tam
gładka. Podnieciło mnie to jeszcze bardziej. Chciałem jej posmakować,
sprawdzić, czy jest mokra i gotowa. Delikatnie wsunąłem dwa palce
między jej wargi, a potem zatoczyłem malutkie kółeczka tuż przy wejściu.
Kciukiem naparłem na łechtaczkę, a wtedy Magda jęknęła i poruszyła się
niecierpliwie.
– Nigdy nie miałam orgazmu – wyznała, spojrzała na mnie totalnie
rozpalona i mnie pocałowała.
Była taka wrażliwa, trudno było uwierzyć, że żaden facet nigdy jej nie
zaspokoił.
– Łatwo się od tego uzależnić – zaśmiałem się ochryple i wsunąłem
w nią palec.
Poczułem cudowne ciepło, wilgoć i to, że była bardzo ciasna.
Mój kutas zapulsował, a ja od razu wyobraziłem sobie, jak mi będzie
w niej dobrze.
– Naucz mnie tego – powiedziała, poruszając delikatnie biodrami.
Pomagała mi. Napierała na moje palce. Ocierała się.
Przyspieszyłem, pieszcząc ją w środku, drażniąc łechtaczkę. Kiedy
poczułem, że się rozluźniła i zrobiła jeszcze bardziej mokra, dołączyłem
kolejne palce. Skoro chciała przeżyć swój pierwszy w życiu orgazm, to
musiałem przejść do konkretów. Pchnąłem ją na łóżko i zacząłem całować
i lizać całe jej ciało, które pachniało fiołkami. Najwidoczniej zdążyła się
wykąpać, kiedy ja zasnąłem. Schodziłem coraz niżej, aż dotarłem do cipki
i bez wahania zatopiłem w niej swoje usta.
– O Boże! – Dziewczyna poderwała się do pozycji siedzącej i podparła
rękoma, by nie opaść do tyłu.
Patrzyła na mnie, gdy leżałem między jej udami, językiem sprawiając jej
rozkosz. Dołączyłem palce i dałem z siebie wszystko. Wychodziło na to, że
nikt nigdy nie zrobił jej porządnej minetki, bo jej ciało zareagowało na
mnie naprawdę szybko. Widziałem, jak dyszy, jak nogi zaczynają jej drżeć,
czułem, jak zaciska się od środka. Chciałem poczuć, jak ekstaza wypełnia
jej ciało, ale Magda nagle chwyciła moją głowę i podciągnęła do siebie.
Opadłem na nią, idealnie między jej nogi.
– Chcę dojść z tobą – jęknęła.
– Nie mam tu gumek – wydyszałem przez zęby.
Mój kutas sterczał, napierając na jej uda.
Kurwa.
Wystarczył jeden ruch, a byłbym w niej.
– Ja mam. – Uśmiechnęła się, podając mi prezerwatywę.
– Co? Skąd? – zdziwiłem się.
– Wzięłam te od Kingi, gdy wyszłam z pokoju – oznajmiła i rozerwała
zębami opakowanie.
Nasunąłem gumkę na penisa, chwyciłem go mocno u podstawy
i nakierowałem na nią. Nie miałem ani krzty wątpliwości. Magda też nie.
Wbiłem się w nią, a ona zadrżała pode mną. Naparłem mocniej, wycofałem
się i pchnąłem znowu. Poczułem słodkie ciepło, wilgoć i to, jak zaciska się
coraz szybciej. Objęła mnie za szyję i poprosiła, bym ją pocałował. Tak
więc zrobiłem, jednocześnie przyspieszając. Całowałem ją, odbierając jej
oddech, i czułem, jak zaczyna dochodzić. Ugryzła mnie, mocno, prawie do
krwi, ale jeszcze bardziej mnie to nakręciło. Wsunąłem dłoń pod jej plecy
i nieco zmieniłem pozycję. Wszedłem głębiej i mogłem poruszać się
szybciej. Też chciałem dojść, przekonać się, jakie będą moje doznania. Czy
poczuję to, co zwykle, czy może coś więcej? Pieprzyliśmy się mocno
i namiętnie, ale jej dotyk i pocałunki były inne niż te, które znałem. To nie
było wyuczone i mechaniczne, a takie prawdziwe, naturalne. Gdy czułem,
że jestem blisko, ona znowu doszła. Zaskoczyło to nas oboje.
– O Boże, Kamil… – jęknęła, uśmiechając się i dysząc jednocześnie. –
Nie wiem, jak… O Boże, nie przestawaj – błagała.
Nie przestałem jeszcze tylko przez chwilę, bo również osiągnąłem
orgazm, a następnie zastygłem, przygniatając ją do materaca. Magda wtuliła
się we mnie, a ja w jej szyję. Nie przeszkadzały mi nawet jej włosy, które
przykleiły się do mojej twarzy. Leżeliśmy tak dłuższy moment, aż w końcu
przeturlałem się na bok. Pozbyłem się gumki.
– Było bardziej niż miło – szepnąłem, gdy spojrzała na mnie.
 I znowu zobaczyłem w jej oczach niepewność.
– A rano przyjdzie brutalna rzeczywistość? – spytała.
– Czyli?
– Czyli że nigdy nie zadzwonisz – wyjaśniła.
Skrzywiłem się.
– Czemu tak myślisz?
– Nie wiem, to chyba tak działa? Numerek i do widzenia?
– To nie był numerek, Magda. To był świetny seks, który chętnie
powtórzę – powiedziałem szczerze.
– Teraz? – Uśmiechnęła się. – Wzięłam na zapas kilka prezerwatyw –
dodała figlarnie.
– Teraz, jutro, za tydzień. Pasuje? – Zrzuciłem z siebie kołdrę i objąłem
Magdę, wciągając ją na siebie.
– Byłoby miło. – Przygryzła wargę i zaczęła się o mnie ocierać.
Szybko założyłem kolejną gumkę, a Magda mnie dosiadła. Znowu
zaczęliśmy się pieprzyć. Miałem gdzieś, że tym razem byliśmy głośniej.
Magdzie też to nie przeszkadzało. Jęcząc i dysząc, porzuciwszy
zahamowania, zmierzała ku rozkoszy, przy okazji sprawiając mi ogrom
przyjemności. Cudownie było poczuć z kimś taką bliskość, mimo że prawie
się nie znaliśmy. Szybko uświadomiłem sobie, że czegoś takiego nie
czułem do żadnej z dziewczyn, z którymi się spotykałem czy uprawiałem
seks. Zdawałem sobie sprawę, że to pewnie tylko chwilowe, ale dla takich
chwil warto było zaszaleć.
– To, co zrobiłeś z moim ciałem, to świąteczny cud – wyszeptała, gdy po
wszystkim leżeliśmy przytuleni.
– To ten prezent, o którym marzyłaś. Wszystkiego najlepszego z okazji
świąt – zaśmiałem się.
Magda spojrzała na mnie.
– Dziękuję i wzajemnie. Wszystkiego najlepszego. – Przybliżyła się, by
mnie pocałować. – Jak brzmiał tytuł takiego filmu? Listonosz zawsze
dzwoni dwa razy? – zapytała nagle, ale nie zrozumiałem, o co jej chodzi.
– No, jest taki film, ale co to ma wspólnego z nami?
 – Listonosz dzwoni, a kurier zawsze puka dwa razy – wyjaśniła z takim
zadziornym uśmiechem, że roześmiałem się w głos.
– Masz wyobraźnię. – Pokręciłem głową – I to by oznaczało, że już
nigdy więcej cię nie „puknę”. – Spojrzałem na nią wymownie.
– O nieee, to nie może być prawda. – Wtuliła się we mnie. – Moglibyśmy
spróbować… No wiesz… Cholera, ja wiem, że to szybko, bo się nie znamy,
ale…
– Wiem – przerwałem jej i przyciągnąłem ją do siebie. – Też mi się tak
wydaje – dodałem i ją pocałowałem.
– Jutro mam wolne, a potem w sylwestra… – powiedziała z uśmiechem.
– Jakoś cię wcisnę między te wszystkie paczki. – Mrugnąłem do niej.
– Nie masz wyjścia, bo…
– Bo?
– Bo ten wibrator to był jednak dla mnie – wyznała, czerwieniąc się
słodko.
– Co?
– No tak! – Wstała, zakrywając się rękoma. – Kupiłam go, bo byłam
przekonana, że przez najbliższy czas będę samotną sfrustrowaną singielką,
a tu nagle zjawiasz się ty i robisz ze mną takie rzeczy – wyjaśniła, patrząc
na mnie nieśmiało. – Ale tu chyba nie chodzi tylko o seks, przecież od
razu…
– Tak, ja też to poczułem – przerwałem jej i też wstałem. – Fajnie będzie
zakończyć stary i rozpocząć nowy rok z kimś… kimś takim jak ty –
wyznałem szczerze.
Magda spojrzała na mnie, a w jej oczach tańczyły wesołe iskierki.
Objąłem ją i wróciliśmy do łóżka. Chciałem obalić jej teorię o tym, że
kurier puka zawsze dwa razy.
W sylwestra znowu jej to udowodniłem.
W walentynki również.
W Dzień Kobiet byłem już tak zakochany, że kupiłem pierścionek
i poprosiłem ją o rękę.
Tak, po niecałych trzech miesiącach znajomości.
 Kolejne święta spędziliśmy już jako małżeństwo. Świadkami na naszym
ślubie byli oczywiście moja siostra i Krzysiek, jej narzeczony.
Rok później nasza rodzina powiększyła się o pewną maleńką istotkę,
która połączyła nas już na całe życie.

ŚWIĄTECZNY SEROMAKOWIEC

puszka maku mielonego z bakaliami

wiaderko twarogu mielonego na sernik
opakowanie herbatników
5 żółtek
3 białka
150 g masła
1 szklanka cukru
1 łyżeczka budyniu waniliowego w proszku
1 łyżka mąki pszennej
15 g cukru waniliowego

Pokruszone herbatniki wysyp na dno tortownicy o standardowej średnicy,

na to dodaj mak z bakaliami. W osobnej misce ubij białka na sztywną
pianę, po czym powoli dodaj do niej żółtka. Dodaj cukier, mąkę, budyń
i cukier waniliowy. Na sam koniec roztop masło i dodaj ostudzone.
Powstałą masę dodaj po trochu do twarogu. Masę z sera, jajek i dodatków
wylej na przygotowany w tortownicy spód z herbatników i maku.
Piecz sernik przez 20 minut w temperaturze 180 stopni, a następnie
zmniejsz temperaturę do 160 i piecz jeszcze około godziny. Seromakowiec
musi być lekko przypieczony z wierzchu, więc trzeba to kontrolować.
Smacznego!

ZIMOWA HERBATA Z MIŁOŚCIĄ

Zaparz swoją ulubioną herbatę. Dodaj do niej plasterki świeżej pomarańczy

oraz cytryny. Zima to nie sezon na maliny, ale mrożone jak najbardziej się
nadadzą. Wrzuć kilka do gorącego napoju. Dodaj dobrej jakości miód, ja
polecam lipowy, spadziowy lub kwiatowy – łyżeczkę bądź dwie. Na koniec
zetrzyj na tarce odrobinę świeżego imbiru, który nada herbacie
niepowtarzalny smak i rozgrzeje cię w chłodny zimowy wieczór.
Możesz mi powiedzieć, co, do kurwy nędzy, poszło nie tak? –
Wpatrywałam się w szerokie plecy swojego najlepszego kumpla, wspinając
się za nim po mokrym bieszczadzkim szlaku. Śniegu nie było. Za to było
mokro, nieprzyjemnie i lało jak z cebra.
– A dokładnie o co pytasz, Mycha? – Patryk obrócił się i popatrzył na
mnie ze standardowym dla siebie drwiącym uśmiechem.
– Przecież miało być inaczej – poskarżyłam się jak pięciolatka. – Miałam
tu być szczęśliwa i zakochana! Z Ernestem! To miał być pierwszy wspólny
świąteczny wyjazd cementujący nasz związek! – Pociągnęłam nosem.
Cieszyłam się, że moja twarz jest cała mokra od deszczu.
Prawdopodobieństwo dostrzeżenia na niej łez było o wiele mniejsze.
– Co wasz? Powiedziałaś „związek”? – Zaśmiał się, podając mi kijek,
żeby pomóc mi pokonać wyjątkowo wielką kałużę. – Chyba cię stara
kołysała w betoniarce… To było wydarzenie najbardziej zbliżone do
„cementowania związku” w twoim życiu.
– Śmiej się, śmiej z mojego złamanego, krwawiącego serca –
zamarudziłam, przeskakując bajorko i hamując całym ciężarem ciała na
jego klacie.
– Ech, Michalina. – Patryk przytrzymał mnie obiema rękami w pasie
i popatrzył na mnie uważnie. – Szkoda gadać. Chodź, coraz mocniej pada.
Usiądziemy na chwilę pod tą wiatą i poczekamy na rozwój wydarzeń. A ten
chłopaczek to była jakaś totalna porażka. Ważniejsza od ciebie była dla
niego jakaś laska z IQ naćpanego kwasem szympansa.
– Skąd wiesz, że jest taka głupia? – Nadstawiłam uszu.
– Bo byłem z nią kiedyś przez piętnaście minut na randce, ale nie
wytrwałem dłużej. Wkręciłem jej, że jestem pilotem oblatywaczem
i pryskam pola domestosem, żeby wytłuc stonkę ziemniaczaną. I mam pilną
interwencję, bo nastąpiła ich inwazja. I skubana uwierzyła.
Wbrew sobie parsknęłam śmiechem.
 – Ten pilot oblatywacz się nawet zgadza. Widziałeś mema z tablicą
ostrzegawczą na lotnisku, że trzeba uważać, bo pilot może cię przelecieć
i nawet tego nie zauważy? – Sprzedałam mu kuksańca.
– Znam, to stare. Coś ty sobie myślała z tym Ernestem? Przecież on ma
na twarzy wypisane „pierdolę” na wszystko, co nie dotyczy jego samego. –
Popatrzył na mnie uważnie.
– Myślałam, że w głębi serca mnie kocha, tylko ma problem
z wyrażaniem uczuć. – Usiadłam obok niego pod drewnianym daszkiem
i przyjęłam z wdzięcznością kubek kawy.
Zawsze był perfekcyjnie przygotowany do wypraw w góry. Mapa,
termos, ciuchy na zmianę, czołówka, nóż, prowiant. Rozpoznanie trasy,
pogody, wszystkich możliwych scenariuszy. Pełna profeska.
– Faceci nie mają żadnych problemów z wyrażaniem uczuć. O ile tylko
je mają. – Przytulił mnie szybko i zajrzał do swojego plecaka. – Co mi
zrobisz fajnego, żeby dostać snickersa?
– Loda. – Pokazałam mu język i wyciągnęłam rękę po batonik. –
Myślisz, że on za mną tęskni? – Popatrzyłam na niego jak cielę.
– Skala męskiej tęsknoty jest następująca. – Patryk spokojnie pogryzał
kabanosa. – Zakochany facet tęskni po godzinie. Facet zauroczony – po
dniu. Facet w jakiejś nieokreślonej relacji – zastanowił się – po tygodniu,
wtedy, gdy jazda na ręcznym już mu nie wystarcza. A facet, który nie czuje
się z tobą związany, bo ma na ciebie totalnie wyjebane… I to jest właśnie
twoja sytuacja. – Wskazał na mnie kabanosem. – Dopiero wtedy, gdy twoja
zastępczyni mu się znudzi. Soraweczka, ale tak to wygląda z męskiego
punktu widzenia.
– Więc uważasz, że przez lata inwestowałam swój czas, emocje, siły,
marzenia i milion innych rzeczy w faceta, który miał mnie od samego
początku w dupie? – oburzyłam się całkiem szczerze.
– Tak właśnie uważam. – Uśmiechnął się szeroko. – A na dodatek
wielokrotnie ci o tym mówiłem. Ale ty jesteś mądrzejsza. Ty go znasz
lepiej, on nie jest taki, on jest po prostu skomplikowany. Bla, bla, bla, całe
to pierdolenie. No i co, łajzo? Kto miał rację?
– Ty… – przyznałam ze smutkiem. – A po jakim czasie ty za mną
tęsknisz? – zaciekawiłam się.
 – Zawsze jak nie słyszę twojej durnej gadki gdzieś w pobliżu. Za silnym
mężczyzną zawsze stoi kobieta – powiedział uduchowionym tonem.
Spojrzałam na niego i otworzyłam usta ze zdziwienia. Takiego oblicza
Patryka nie znałam.
– Stoi… i pierdoli – dokończył, rechocząc.
No, teraz mi pasowało. Zwinęłam się w kłębek, płacząc ze śmiechu.
– A kończąc temat Ernesta, to jestem frajer, co nie? – wydukałam, kiedy
się nieco opanowałam.
– Koszmarny. – Dał mi pstryczka w nos. – Ale ma to swoje dobre
strony… Dzięki temu nie musiałem tu zabierać żadnej laski tylko po to,
żeby było do pary…
– A która dostąpiłaby tego zaszczytu? – Z prawdziwą przyjemnością
zmieniłam temat.
Mocno lało, ale kawa mnie rozgrzewała, a batonik był pyszny. No
i ostatecznie byłam w górach właśnie z tą osobą, z którą najbardziej
chciałam tu być. Ernest łaził po szlaku z gracją lamy, a marudził przy tym
jak stara primadonna.
– Myślałem, żeby zabrać Jasminę. – Uśmiechnął się szeroko.
– Naprawdę ma tak na imię? – Uniosłam prawą brew. – Jej starzy lubią
Disneya czy robisz sobie ze mnie jaja?
– Powaga. Widziałem jej dowód osobisty – powiedział, szczerząc zęby
w uśmiechu.
– Ooo, czyli już skończyła osiemnaście lat – wyzłośliwiłam się.
– Ale wygląda młodziej – odpyskował od razu.
– Ciekawa jestem, kiedy uznasz, że masz dość tych idiotek, i poszukasz
jakiejś kobiety, która byłaby ciebie warta – powiedziałam tonem starej
ciotki.
 Znalazłem już dawno temu, pomyślałem, ale nie powiedziałem tego na
głos. Zamiast tego przybrałem cwaniacki ton.
– Czepiasz się zupełnie bez powodu. – Poprawiłem jej czapkę pilotkę.
Tylko ona była w stanie włożyć sobie na łeb coś takiego i nadal wyglądać
uroczo.
– Patryk, na to się nie da patrzeć. Ostatnio mi znów któraś z tych twoich
lafirynd komentowała fotkę na Facebooku. Dawała mi do zrozumienia, że
coś między wami jest. – Przewróciła oczami.
– Która? – Niespecjalnie się zaciekawiłem.
Nie pamiętałem połowy tych lasek. Ale bardzo mnie bawiło, że ona
pamiętała wszystkie.
– Taka nawet niezła. Beata?
Udawała, że się zastanawia, choć byłem absolutnie pewny, że
przetrzepała cały jej profil i wiedziała o niej kompletnie wszystko: od
numeru buta zaczynając, na znajomych z podstawówki kończąc.
– Aaa, Betty, królowa Instagrama. – Uśmiechnąłem się szeroko. – Wiesz,
jaka ona jest fajna? – rozmarzyłem się.
– Spałeś z nią? – spytała podejrzliwie.
Ciekawe, kiedy zauważy, że to, jak wkurwiają ją wszystkie moje
dziewczyny, daleko wykracza poza normy koleżeństwa.
– Eee. Raz. Dawno temu – rzuciłem od niechcenia. Natychmiast w jej
oczach zapaliły się płomienie wkurwu. Uwielbiałem ją drażnić. – Naprawdę
ma fajne ciało. Bez grama tłuszczu.
– To jest jej zawód, baranie. Musi tak wyglądać, bo z tego żyje. Jakbym
cały dzień nie robiła nic innego oprócz dodawania na Instagrama zdjęć, na
których wypinam dupę do obiektywu, to też bym tak wyglądała.
Jak zawsze kiedy się wkurzyła, wstała i zaczęła się przede mną
przechadzać. Tak jakby musiała jakoś spożytkować energię.
– Daj spokój Beatce, to stare dzieje – uciąłem temat. – Poza tym u ciebie
też nie ma się do czego przyczepić. – Popatrzyłem z uznaniem na jej tyłek.
– No widzisz! – Odwróciła się w moją stronę. – A ja jeszcze zajmuję się
innymi sprawami, na przykład takimi jak praca. Nie „instapraca”, tylko taka
normalna, dla normalnych ludzi. Mam nadzieję, że w związku z tym nade
mną też wzdychasz z zachwytem jak nad tymi wszystkimi lambadziarami
bez mózgów!
Oj, wzdycham, pomyślałem.
– One mają mózgi! – zaprotestowałem z udawanym oburzeniem.
Oczywiście tylko dla pozoru, bo nie byłem co do tego specjalnie
przekonany.
– Ta, bo ty się na tym akurat znasz – wyzłośliwiała się. – Opowiadałeś mi
ostatnio, że byłeś u słodkiej kurwy! Czy ty się słyszysz, Patryk? Słodkiej
kurwy! – Zrobiła arcyzdziwioną minę.
– No, taka była… Życzliwa, uśmiechnięta. – Nadal miałem ubaw.
Część historii znacznie koloryzowałem tylko po to, by oglądać jej święte
oburzenie. Zawsze gdy się tak wściekała, miałem ochotę ją przelecieć.
– Też jestem dla ciebie życzliwa i uśmiechnięta, a nie biorę za to
czterystu złotych. Widzisz różnicę? Zresztą, chętnie bym posłuchała
rozmów tych pań w burdelu, kiedy z niego wychodzisz…

– Czemu miałyby o mnie gadać? – Popatrzył na mnie zbaraniały.

– Bo jesteś przystojny, zabawny, teoretycznie mądry, kochany
i uczuciowy, a na dodatek masz kasę i z tego, co mówią na mieście, dużego
fiuta… Założę się, że nawet one doszły do wniosku, że jesteś idealny z tym
drobnym wyjątkiem, że chodzisz na kurwy – wyrzuciłam z siebie to, co już
dawno chciałam mu oznajmić.
– Z kim ty rozmawiasz o moim fiucie? – wybuchnął śmiechem.
Oczywiście to była jego jedyna refleksja po tym, co mu powiedziałam.
Niereformowalny typ.
– A jest jakaś laska w naszym mieście, która nie ma na ten temat
naocznej opinii? – zapytałam z przekąsem.
– Yhym. Ty. – Zaciągnął mi troczki przy kapturze. – Mycha, kocham te
twoje umoralniające gadki, ale zawracamy.
 Spojrzał z niepokojem w niebo. Podążyłam za jego wzrokiem. Coś
wisiało w powietrzu. Coś niekoniecznie dobrego.
– Co to jest? – zapytałam, patrząc na kłębiące się ciemne chmury. – Jest
zima. Nie ma szans na burzę.
– Nie mam pojęcia. Ale nie podoba mi się to. I dzieje się zdecydowanie
za szybko. Spadamy stąd.
– Dobrze wiesz, że w naszym związku nie ma demokracji. Jeśli uważasz,
że pogoda się spierdoli jeszcze bardziej, to nie zamierzam z tobą
dyskutować. – Grzecznie potuptałam jego śladem.

– Musimy znaleźć schronienie – ryknąłem, ale nie wiedziałem nawet, czy

mnie słyszy w tym szalejącym wietrze.
Pogoda totalnie zwariowała. Jeśli zeszlibyśmy ze szlaku, tobyśmy tego
nie przeżyli. Czułem, że zaczyna się robić przeraźliwie zimno. W głowie
odtworzyłem trasę, którą oglądałem wcześniej na zdjęciach satelitarnych.
Niedaleko powinna być chatka w lesie. Pamiętam, że zastanawiałem się,
kto chciałby mieszkać w czymś takim. Mam nadzieję, że ten ktoś jest
gościnny albo chociaż ma telefon. W naszych komórkach od dawna nie
było zasięgu.
– Patryk. – Szczękała zębami. – Jest słabo, nie?
Starała się trzymać fason, ale widziałem, że jest autentycznie przerażona.
– Bywało gorzej – powiedziałem pewnie.
Nie chciałem jej dodatkowo straszyć. Prawda jednak była taka, że nie
pamiętałem, kiedy ostatnio było choć w połowie tak źle. Najbardziej
przerażał mnie fakt, że tej komórki burzowej nie było w prognozach. Nawet
tych aktualizowanych, specjalistycznych, do których przecież również
miałem dostęp. Słyszałem wiele o burzach śnieżnych, ale ta była zupełnie
inna. Przerażająca i niepodobna do niczego innego. Teoretycznie anomalie
pogodowe się zdarzały, ale kompletnie nie miałem pojęcia, co tu się dzieje.
 – Tu niedaleko jest chatka. Musimy do niej dotrzeć. – Głos miałem
pewny i spokojny, mimo że czułem, że nie mam żadnej kontroli nad
sytuacją. Wiedziałem jednak, że ona polega na mnie jak na Zawiszy. Jeśli
zobaczy, że panikuję, to się rozsypie.
– I co dalej? – Ledwo ją słyszałem w szalejącej wichurze.
– Dalej się zobaczy, kiedy tam dojdziemy, daj rękę. – Wyciągnąłem dłoń
w jej stronę.
Przestawałem już widzieć cokolwiek. Szedłem totalnie na pałę, dlatego
wolałem mieć ją w bezpiecznej odległości. Na szczęście po paru metrach
zobaczyłem zarys budynku. Niestety w oknach nie paliło się światło.
Weszliśmy na ganek. Zapukałem kilkakrotnie do drzwi przystrojonych
świątecznymi dekoracjami, ale bez rezultatu. No trudno, należało uznać, że
włamanie jest usprawiedliwione wyższą koniecznością. Już miałem wejść
z buta, razem z drzwiami, kiedy usłyszałem krótkie:
– Czekaj.
Michalina pochyliła się nad stojącą obok drzwi figurką drewnianej
postaci z rogami i skrzydłami i po chwili trzymała w ręce klucz.
– Skąd wiedziałaś? – zdziwiłem się.
– Z kątowni. – Uśmiechnęła się, otwierając drzwi. – Coś mnie tknęło. Ta
figurka jest jakaś dziwna. Myślę, że przedstawia Biesa, złego
bieszczadzkiego ducha. Nigdy bym tego nie postawiła na ganku, gdyby to
nie miało jakiegoś wyższego celu, na przykład nie służyło jako przykrywka
dla schowka na klucze.
– Czarownica – powiedziałem jak zawsze, kiedy działał jej niesamowity
instynkt.
Czasem wyczuwała rzeczy, na które nie wpadłbym nawet po
wielogodzinnej analizie. A czasem nie widziała totalnych oczywistości,
zaślepiona przez szalejące w jej głowie abstrakcyjne rozważania. Tak
właśnie działaliśmy: ja na chłodno, a ona w kompletnych emocjach.
Dlatego razem byliśmy absolutnie nie do zajebania. I dlatego kiedy się
kłóciliśmy, to z energią wybuchającej bomby atomowej.
– Oho, ho! – Włączyła światło.
Domek był przygotowany na przyjęcie gości. Wysprzątany pokój,
przecudna choinka ozdobiona kolorowymi bombkami i anielskim włosem,
płonący w kominku ogień. Leżący przed kominkiem dywanik, który wręcz
zapraszał do tego, by się na nim pieprzyć. Wino na stole. Tym razem ja
poczułem, że coś mi tu nie pasuje. Zbyt filmowe, zbyt poukładane.
Wydawało się, jakby ktoś wyszedł stąd przed minutą, zostawiając nam
idealną scenografię do świetnej zabawy.
– Widzisz te małe figurki nad kominkiem? To Czady. Dobre duchy
Bieszczadów, które w zamierzchłej przeszłości były złe, ale potem
zbuntowały się przeciw Biesowi i teraz pomagają ludziom. Stąd wzięła się
nazwa Bieszczady. Podobno Bies i Czady toczą wieczną wojnę o ludzki los.
Ależ tu ślicznie! – kontynuowała Michalina z szerokim uśmiechem. – Ktoś
musiał sobie ten domek wynająć na święta, więc spieprzymy jakiejś parze
słodką randkę.
Zdecydowałem, że pomyślę o tym wszystkim później. Najpierw trzeba
ocalić życie. Ogrzać się, wykąpać.
– Nie sądzę, żeby dojechali tu w taką pogodę. Chyba że skuterem
śnieżnym. Rozgościmy się, a jutro zlokalizujemy właściciela i się
rozliczymy. – Zrzuciłem z siebie mokrą kurtkę i równie mokrą koszulkę.

– Panie władzo, on się przede mną obnaża – powiedziałam tonem

zaaferowanej bigotki, która właśnie spotkała zboczeńca.
– Panie władzo, ona to bardzo lubi – zripostował od razu.
– To fakt. „Za takie ciało dam się sponiewierać” – zanuciłam szyderczo.
Jednocześnie pozwoliłam sobie na przelotne zerknięcie. Nie więcej. Jeśli
zapatrzę się za bardzo, to za chwilę będę jedną z tych głupich idiotek, które
rzucają mu swoje życie do stóp, podczas gdy on tego nawet nie zauważa. Te
mądre rozmyślania nie uchroniły mnie przed refleksją, że wbijanie pazurów
w te ramiona musi być jedną z przyjemniejszych rzeczy, jakie można sobie
wyobrazić.
– Wyskakuj z tych ciuchów, jesteś przemoczona. – Popatrzył na mnie
z niepokojem, ściągając spodnie. Stał przede mną w samych bokserkach
z Guessa. Wiem, że z Guessa, bo sama mu je kupiłam. Pamiętam, że stojąc
przy kasie w sklepie, stwierdziłam, że mają taki sam kolor jak jego oczy
i będą świetnie do nich pasować. Oczywiście się nie myliłam. Dlatego
właśnie teraz stałam jak rasowa kretynka i gapiłam się na niego jak cielę,
nadal ubrana w ociekające wodą rzeczy. Ogarnij się, kobieto!
– Aaa, to fakt, muszę ci przyznać, że jeszcze żaden inny facet nie
sprawił, że byłam aż tak mokra – powiedziałam kąśliwie, a potem nie
myśląc, co robię, zrzuciłam kurtkę, koszulkę i spodnie. Kiedy uniosłam
głowę i zobaczyłam jego wzrok ślizgający się po moim ciele, oblała mnie
fala gorąca. Kurwa, niedobrze… Byłam pewna, że to zauważył,
i oczywiście się nie myliłam.
Ruszył do mnie powoli, jak na autopilocie, a mnie nagle skończyły się
wszystkie głupie teksty, jakimi zawsze byłam w stanie zmrozić kolesi.
Patrzyłam tylko w te zamglone, błękitne oczy.
– Patryk… skup się: kąpiel, wino, a potem zagramy w bierki –
próbowałam żartować.
Jego mina powiedziała mi jednak, że tym razem moje żarty nie zdadzą
się na nic. I ta myśl bardzo, ale to bardzo mi się… podobała. Chyba
zwariowałam.
Podszedł do mnie i jednym ruchem przyciągnął do siebie.
– Nie wiem, co sprawiło, że przestałaś się pilnować, ale widziałem twój
wzrok, Mycha. I jeśli tak się sprawy mają, to uważam, że z czystej
międzyludzkiej empatii powinienem cię dziś przelecieć. – Wsunął jedną
rękę w moje włosy, drugą przyciągnął mnie do siebie.
– A jesteś tak dobry, jak mówią na mieście? – Nie powstrzymałam się.
– Nie – powiedział, wędrując prawą ręką po moim tyłku. – Będę o wiele
lepszy, bo z tobą mam zamiar się postarać. – Klepnął mnie w tyłek.

Wiedziałem od zawsze, że jej się podobam, ale teraz dostawałem

nieprawdopodobną szansę od losu i musiałem to dobrze rozegrać. Nie będę
robił za zastępstwo jej Ernesta. Jeśli dziś pójdziemy do łóżka, a znałem się
na tyle, by wiedzieć, że pójdziemy, to musiał być taki numerek, który
wytnie jej z pamięci nie tylko tego typa, ale też wszystkich poprzednich. Na
szczęście byłem świetnie przygotowany… Wielokrotnie rozmawialiśmy
o seksie i o tym, co w nim lubimy. Miałem więc ogromną przewagę nad
konkurencją. Dlatego podszedłem do tego po swojemu – czyli na zimno
i według planu. Pocałowałem ją delikatnie, a kiedy zarzuciła mi na szyję
ręce i równie delikatnie oddała mi pocałunek – szarpnąłem ją mocno za
włosy, odchylając jej głowę do tyłu. Tak, by musiała popatrzeć mi w oczy.
– Misia, to nie będzie numerek z serii słodki seks na pocieszenie we
friendzone, wiesz? – Uśmiechnąłem się, widząc jej zaskoczoną minę.
– Pewność siebie jest fajna pod warunkiem, że idą za nią czyny. –
Popatrzyła na mnie drwiąco.
Była święcie przekonana, że mnie zna, i miała rację. Ale nie znała mnie
z tej jednej strony – ze strony łóżka, a ocenienie faceta z wyłączeniem tej
wiedzy niekoniecznie jest mądre.
– To przejdźmy do czynów. – Puściłem ją i wziąłem do jednej ręki
butelkę wina, a do drugiej dwa kieliszki. – Marsz do łazienki, bo dostaniesz
zapalenia płuc. – Kiwnąłem głową w stronę jedynych na parterze domku
drzwi. – Kąpiel, wino, a potem… ekhm… zagramy w bierki…
Kiedy zobaczyła mój wzrok, zaczerwieniła się aż po końcówki uszu. No
proszę, pani cwaniara robi się nieśmiała… Bez cienia protestu podreptała
do łazienki. Nie omieszkała po drodze pokręcić mi przed oczami tyłkiem
w fikuśnych stringach.
– O ja cię…! – usłyszałem, kiedy tylko otworzyła drzwi.
Łazienka była kosmiczna. Ogromna wanna z jacuzzi, którą ktoś napełnił
wodą, była wpuszczona w podłogę. Obok leżały świeże ręczniki. Wszystko
przygotowane na przybycie gości. Pochyliłem się nad panelem sterującym
i włączyłem bąbelki wraz z podgrzewaniem wody i czerwonym
oświetleniem.
– Wiesz, że to wszystko jest zbyt piękne, żeby było prawdziwe, prawda?
– zapytałem.
W tym momencie zdjęła stanik i zapomniałem kompletnie, o czym
mówiłem, gapiąc się na jej cycki. Ostatnio byłem pod takim wrażeniem,
kiedy w wieku jedenastu lat znalazłem w „Playboyu” ojca rozkładówkę
z Pamelą Anderson.
 – Sugerujesz, że zamarzliśmy w lesie i trafiłam do piekła? – Popatrzyła
na mnie przez ramię ze złośliwym uśmiechem.
A potem powolutku zdjęła stringi i zanurzyła stopę w wodzie. Patrzyłem
na nią jak zaczarowany, nie mogąc wydusić ani słowa.
– Woda jest ciepła. Patryk, wchodź. – Ułożyła się w wannie, patrząc na
mnie prowokująco.
No cóż. Challenge accepted.
Nalałem wina do kieliszków, postawiłem je na półeczce, a potem zdjąłem
bokserki, wszedłem do wanny i ułożyłem się naprzeciwko niej. Tym razem
to ona patrzyła na mnie z otwartą buzią.
– Co jest, Mycha? Coś ci nie pasuje? – Rozwaliłem się niczym Wiedźmin
i pociągnąłem łyk wina.

– Dobra, już rozumiem, co one wszystkie w tobie widzą – wysiliłam się

na ironię, ale już nabrałam pewności, że raczej nie mam szans w tym
starciu. Dla dodania sobie odwagi wypiłam od razu pół kieliszka.
– Jeszcze się trochę poszarpiesz dla zachowania pozorów? – Uśmiechnął
się, wylał na rękę żel do kąpieli i zaczął od namydlenia mojej stopy.
A potem przesunął dłonie na łydkę. Cały czas patrząc mi w oczy…
– Lepiej umrzeć, stojąc, niż żyć na kolanach! – wymamrotałam, choć
byłam już tak podniecona, że równie dobrze mogłam wywiesić białą flagę
i krzyknąć głośno: Nicht schießen!
Błyskawicznie pochylił się nade mną, a jego ręka zawędrowała na moje
udo.
– Na kolanach to za chwilę – wyszeptał mi do ucha i włożył we mnie
dwa palce. Wygięłam się w łuk i zaczęłam się ruszać w rytmie, jaki mi
narzucił. Prawą ręką robił mi dobrze, lewą opierał na skraju wanny, zaraz
obok mojej głowy, a usta przesuwał po mojej szyi. Po chwili uniósł głowę
i popatrzył na mnie drwiąco.
 – Wspominałaś mi kiedyś, że uwielbiasz, jak ktoś do ciebie brzydko
mówi w łóżku, prawda?
– Jesteśmy w wannie, baranie – wysyczałam przez zęby.
Było zbyt intensywnie, zbyt szybko, czułam, że totalnie tracę nad sobą
kontrolę.
– Ha, ha! – roześmiał się. – Myślę, Misia, że to niewiele zmienia. Chcesz
spoiler?
– Nie – wydyszałam.
– I tak dostaniesz. – Zaczął szybciej ruszać palcami, jednocześnie
przygryzł zębami płatek mojego ucha. Potem go polizał. – Najpierw
dojdziesz tu, wijąc się na mojej dłoni. Potem wyciągnę cię z tej wanny
i zrobisz mi epickiego loda. Żadnego nowoczesnego i delikatnego. Będę po
prostu mocno pieprzył twoje usta, trzymając ręce w twoich włosach. Tak
jak lubisz. A na koniec ustawię cię na tym dywaniku, tyłem do siebie
i zerżnę tak, że do końca pobytu nie będziesz w stanie usiąść. Mamy
jasność? – zapytał, a ja nie dałam rady mu odpowiedzieć, bo w tym
momencie doszłam.

Miała przymknięte oczy, zaróżowione z podniecenia policzki, oddychała

szybko i była tak absolutnie bezbronna, że musiałem nieco zmodyfikować
swój plan. Na jeszcze wredniejszy, rzecz jasna. Uniosłem ją tak, że oparła
głowę o brzeg wanny, a cycki wystawały ponad poziom wody. Potem
wylałem na jej piersi resztę wina i zacząłem powoli lizać.
– Patryk, do kurwy nędzy! – powiedziała, wyginając się mocniej.
– Mycha, ja jeszcze nawet nie zacząłem. A daję ci słowo harcerza, że
kiedy skończymy, to będzie zacna przewaga w orgazmach na twoją rzecz. –
Wróciłem do całowania jej piersi.
– Nie jesteś harcerzem… Aaaach… – Nie skończyła.
Wyszedłem z wanny, wziąłem ją na ręce i uśmiechnąłem się drwiąco.
– Jestem. Hufiec w Tychach, a co?
 Postawiłem ją na miękkim dywaniku. A potem lekko oparłem ręce na jej
barkach i popchnąłem ją w dół.
– Patryk… – zaczęła, unosząc na mnie oczy.
Prawie nie było widać jej źrenic, tak bardzo tęczówki pociemniały
z podniecenia.
– Nie patrykuj mi teraz. – Znów pojechałem stylem cwaniaka. Miałem
absolutną pewność, że to na nią działa. – Była umowa? Dostałaś batonik?
To dawaj loda.
Uśmiechnęła się i objęła mnie dłońmi. A potem podniosła na mnie oczy
i już wiedziałem, że po początkowym zaskoczeniu wraca do gry. Wysunęła
język i przejechała nim od nasady aż po sam czubek, ani na sekundę nie
spuszczając ze mnie oczu. Bawiła się tak dobre pięć minut, aż nie
wytrzymałem i wsunąłem rękę w jej włosy, mocniej dociskając ją do siebie.
– Pan harcerz się niecierpliwi? – wyszeptała, oblizując wargi. – Gdzie
twój duch, druhu?
Wzięła w usta sam czubek i oblizała arcylubieżnie. Wykończy mnie ta
kobieta. Ale to nie jest dobry moment, żeby się wycofać ze swojego planu.
Wplotłem w jej włosy drugą dłoń i mocno wbiłem się w jej usta.
Zobaczyłem w jej oczach zaskoczenie, ale dzielnie poddała się moim
ruchom. Po kilku chwilach poczułem, że powoli przestaję się kontrolować,
więc lekko rozluźniłem uchwyt. Ta wredna cholera od razu to wykorzystała
i zaczęła na zmianę oplatać mnie językiem, a potem wsuwać coraz głębiej.
Jeśli zaraz jej nie przerwę, to skończę imprezę… Kurwa, nie wymięknę!
Mimo iż kosztowało mnie to trzy czwarte całej mojej silnej woli, lekko ją
odepchnąłem. Upadła tyłkiem na dywanik, opierając się na dłoniach,
i popatrzyła na mnie psotnie.
– Zrobiłam coś źle? – Uśmiechnęła się tak, że wiedziałem, iż nie bierze
tego pod uwagę.
– Bynajmniej. Robisz aż za dobrze – podałem jej rękę, przyciągnąłem
i oparłem plecami o ścianę – więc ja też modyfikuję plan.
Podniosłem ją po ścianie w górę tak, że miała oczy na wysokości moich.
Zarzuciłem jedną nogę na swoje biodro, a potem wszedłem w nią od razu:
mocno i głęboko. Wydarła się głośno, jednocześnie opierając głowę
o ścianę. Była zbyt mokra, żeby ją zabolało, więc byłem pewien, że po
prostu doszła po raz kolejny. Poczułem przypływ satysfakcji i zacząłem
ruszać się szybciej. Objęła rękami moją szyję i zaczęła zachłannie całować.
Złapałem w dłonie jej tyłek i zacząłem wchodzić jeszcze mocniej i jeszcze
głębiej. Odpłynęła totalnie: zaciskała na mnie mięśnie, oplatała mój język
swoim i ruszała się w idealnie dobranym do mnie rytmie. Znów oparłem ją
o ścianę i popatrzyłem w nieprzytomne oczy.
– Podoba ci się? – wyszeptałem jej do ucha.
Zwykle niewiele mówię podczas seksu, ale wiedziałem, że ona ma na
tym punkcie prawdziwego pierdolca, a ja postanowiłem dziś wykorzystać
całą wiedzę, jaką nieostrożnie mi sprzedała. Zmieniłem rytm i tym razem
wchodziłem w nią bardzo, bardzo wolno.
– Sześć na dziesięć – wyjęczała.
Ale widziałem po jej minie, że było co najmniej jedenaście na dziesięć.
Skubana, umiała motywować.
– Tak słabo, kochanie? – Opuściłem ją na podłogę. – To chodź,
sprowadzę cię do parteru. – Lekko ją popchnąłem i ustawiłem na
czworakach. Oparła się na przedramionach i kusząco uniosła tyłek w górę.
No cóż, lubiłem ją również za to, że kompletnie nie potrafiła się poddawać.
Uklęknąłem za nią i powoli przejechałem rękami po tyłku. A potem
wydzieliłem jej takiego strzała w pośladek, że krzyknęła i obróciła głowę
w moją stronę. Puściłem do niej oko, poprawiając z drugiej strony.
– Paaatryk! – wysyczała, a ja rozmasowałem czerwony ślad.
– Yhym? – mruknąłem, pochylając się nad nią.
– To boli! – powiedziała obrażonym tonem.
Ten ton nie bardzo współgrał z jej maksymalnie podnieconymi oczami.
– Wiem, Mycha… – Położyłem jej dłoń między łopatkami tak, że
położyła się piersiami na dywaniku i rozrzuciła ręce na boki. Jednocześnie
pośladkami naparła mocno na mojego fiuta. – Wspominałaś mi kiedyś, że
ma trochę boleć. – Złapałem jej ręce i odciągnąłem do tyłu, przytrzymując
w jednej dłoni. Drugą ręką złapałem ją za szyję i lekko pociągnąłem
w moją stronę. W momencie, w którym się wygięła, wbiłem się w jej cipkę.
Teraz już nie miałem zamiaru kalkulować. Zacząłem ruszać się w szalonym
tempie, jednocześnie ostrożnie ściskając jej szyję. Nie na tyle, by nie miała
dostępu powietrza, ale na tyle, by dostała porządny strzał adrenaliny. Kiedy
usłyszałem jej ciche jęki i wiedziałem, że znów doszła, puściłem ją
i pozwoliłem jej opaść na podłogę.
– Teraz ja – wyszeptałem przez zęby i zacząłem się w nią wbijać,
kompletnie się nie kontrolując. Po chwili nareszcie doszedłem. Ja pierdolę!
To była naprawdę nieźle wykonana robota.
Pocałowałem ją w łopatkę, po czym położyłem się na plecach obok niej,
starając się uspokoić oddech. Miałem tylko nadzieję, że nie przegiąłem.
Leżeliśmy chwilę w ciszy. Słychać było tylko nasze głośne oddechy.
Podniosłem głowę z podłogi i popatrzyłem na nią badawczo.
– I co, Mycha? Żyjesz? – zaryzykowałem.
– Nie wiem i zupełnie mnie to nie obchodzi. – Uniosła na mnie
absolutnie zauroczony wzrok. – Piętnaście na dziesięć. – Poddała się
nareszcie.
Roześmiałem się i pocałowałem ją delikatnie, a potem wstałem, wziąłem
ją na ręce i wsadziłem z powrotem do wanny.
– Poleż tu chwilę. Było dość ostro, a ja chciałbym mieć z ciebie jeszcze
pożytek – powiedziałem chytrze, choć prawda była taka, że trochę się
bałem, czy nie będzie miała jutro do mnie pretensji. – Rozejrzę się po
kwaterze.
– No dobra. – Wyciągnęła się w wannie leniwie jak kot. – Jeszcze chwilę
się pobyczę, a potem zrobię coś do jedzenia… Konserwa turystyczna na
krakersach może być? – Uśmiechnęła się do mnie.
– Jezu, jak to dobrze, że świetnie robisz loda, bo umiejętnościami
kulinarnymi to ty raczej faceta przy sobie nie zatrzymasz – oznajmiłem, po
czym oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

Nie wiem, co myśmy narobili, dlaczego, po co, jak to wpłynie na naszą

długoletnią przyjaźń, czy to było mądre ani co zrobimy z tym dalej, ale
chwilowo nie miałam zamiaru o tym myśleć. Poleżałam kilka minut
w ciepłej wodzie, po czym owinęłam się w miękki puchaty ręcznik
i rozejrzałam po tej cudownej łazience.
 – Nie wiem, komu w zasadzie mam być za to wszystko wdzięczna, ale:
dziękuję, mordo – wyszeptałam w przestrzeń i otworzyłam drzwi. Uśmiech
od razu zszedł mi z twarzy. Patryka w pokoju nie było. Za to było dwóch
typów ubranych od stóp do głów w maskujące ciuchy. Potem mój wzrok
przeniósł się na stolik, na którym leżały jakieś paczki. Jestem adwokatem,
znam ten rodzaj paczek. Każda z nich miała w sobie pół kilo dragów. Było
ich co najmniej dwadzieścia, a więc dziesięć kilo. Jedna z nich była
rozcięta, a dwaj uroczy panowie właśnie układali sobie na stole białe kreski.
Tak – dotarło do mnie – jesteś tylko w ręczniku i masz przed sobą dwóch
gangsterów z dziesięcioma kilogramami koksu.
– Ooo, jest i prezent od firmy. Dzień dobry, skarbie – powiedział jeden
z nich z wyraźnym wschodnim akcentem. – Nikt nas nie uprzedził.
Biorą mnie za prostytutkę, czyli nie spotkali Patryka. To dobra
informacja. Jedyna dobra w tym momencie. Wiedziałam, ile wart jest taki
transport, wiedziałam, jak blisko granicy jesteśmy. Zaledwie wczoraj, choć
teraz wydawało mi się, że to było w innym życiu, Patryk robił mi fotkę przy
pomniku na szczycie Krzemieńca. Tam, gdzie spotykały się granice trzech
państw: Polski, Ukrainy i Słowacji. Genialne miejsce przerzutowe dla
handlu narkotykami. To tłumaczyło, czemu ten domek był przygotowany
i zadbany. Czekał na gości, choć niekoniecznie na turystów, o których
w pierwszym momencie pomyśleliśmy.
– Dzień dobry, panowie – zagrałam w tę grę.
Czas, kurwa, czas. Muszę zyskać na czasie.
– Cześć, malenkaja. – Jeden z nich od razu zaczął ściągać kurtkę. – Już
się martwiliśmy, że nie uda nam się w tę pogodę ściągnąć lasek z Roksy, ale
szef najwyraźniej pomyślał za nas. Jak się tu dostałaś? – zapytał.
– Przywieźli mnie skuterem. – Uśmiechnęłam się uroczo. – Miałam być
z koleżanką, ale niestety nie mogła… i będę musiała wam wystarczyć. –
Przesunęłam się bliżej ściany tak, by widzieć schody na piętro. Nie było
naszych plecaków i rzeczy; musiał je tam wnieść. Musiał ich też słyszeć,
więc pewnie teraz kombinował, co zrobić. Patryk, kurwa, rusz dupę!
– Chyba wystarczysz – zawyrokował jeden z nich, wciągając kreskę.
Drugi podszedł do mnie.
– Zrzuć ten ręcznik, to ocenimy. – Jedną ręką wytrącił mi z rąk ręcznik.
 Popatrzyłam na niego przerażona i w tym momencie zobaczyłam wysoką
postać u szczytu schodów.
– Słyszeliście kiedyś o Czarnych? – zapytałam, starając się odsunąć od
siebie ręce tego typa. Nie udało mi się… Złapał mnie za pierś.
– O jakich Czarnych? – zaciekawił się ten drugi i wstał od stołu.
– Weź jej nie słuchaj, nie jest tu po to, żeby gadać. – Drugi już rozpiął
spodnie.
– O antyterrorystach – powiedziałam spokojnie. – Panowie, spierdalajcie
stąd, i to szybko, bo on was zajebie – powiedziałam z całym przekonaniem.
Nie wątpiłam w to ani przez moment. Patryk już schodził z piętra. Miał
na sobie dżinsy i T-shirt, więc najwyraźniej właśnie się ubierał, gdy tu
weszli. W ręce trzymał swój nóż, a choć wolałam nie znać szczegółów jego
pracy, domyślałam się, co jest w stanie z nim zrobić.
– Skończ pierdolić – powiedział koks i przycisnął mnie mocniej do
ściany.
Poczułam jego fiuta na swoim brzuchu i prawie zwymiotowałam. W tym
momencie usłyszałam krótki krzyk. Bandzior, który się do mnie dobierał,
obrócił się zaskoczony, akurat w momencie, w którym jego kolega padł na
ziemię, trzymając się za nogę. Z jego uda wystawał ulubiony nóż Patryka.
– Jak się ruszysz, stary, to będzie dosyć słabo. Jeśli nóż się przesunie, to
trafi w tętnicę udową i wykrwawisz się szybciej, niż zdążysz powiedzieć
„kurwa mać” – poradził mu Patryk tonem doktora Burskiego z Na dobre
i na złe.
Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie, a ja kompletnie nic z tego
nie rozumiałam. Czułam pulsujące mi na szyi tętno i nie pojmowałam, jak
w takiej sytuacji on może być tak absurdalnie spokojny. Jeden z bandytów
leżał na ziemi i kwiczał, a drugi patrzył zbaraniały na Patryka. Potem
zerknął na broń, którą zostawili na stoliku. I znów na Patryka. Najwyraźniej
doszedł do takich samych wniosków jak ja, bo wyglądał na
zdezorientowanego.
Patryk uśmiechnął się i przechylił głowę w lewo, potem w prawo. Tak
jakby się rozgrzewał.
– No chodź, leszczu, twoja kolej – rzucił, jakby zapraszał go na partyjkę
pokera.
 Miał totalnie zimne spojrzenie i po prostu wyglądał jak świr. Wcale się
nie zdziwiłam, kiedy bandzior wybrał najbardziej kuszącą opcję. Puścił
mnie i pędem rzucił się w stronę drzwi.
– Amatorzy. – Patryk poszedł do kuchni, chwilę grzebał w szufladzie
i wrócił z kilkoma trytytkami i kuchenną ścierką.
– Jak ci się udało tak dobrze wycelować? – zapytałam zszokowana, nadal
opierając się o ścianę. Nie byłam w stanie się ruszyć.
– Nie udało mi się. Celowałem w jaja – uśmiechnął się pod nosem – ale
w sumie wyszło jeszcze lepiej, no nie, towarzyszu? – Zamroczony bólem
bandzior wpatrywał się w niego z autentycznym przerażeniem. Patryk
związał mu ręce trytytką, założył na nogę prowizoryczny opatrunek ze
ścierki, a potem, piszczącego z bólu, złapał za ramię i zaczął go wlec
w stronę drzwi. – Ubierz się, skarbie, bo się przeziębisz – rzucił do mnie
przez ramię.

Zobaczyłem świeże ślady prowadzące do lasu, a więc zgodnie z moimi

oczekiwaniami drugi z przemytników uciekł. Ich broń i plecaki zostały na
stole, więc nie miałem się czego obawiać. Poza tym widziałem w jego
oczach ślepy strach, raczej nie siliłby się na bohaterską decyzję o powrocie
tutaj. Póki co emocje miałem totalnie odcięte, ale wiedziałem, że za chwilę
wrócę do siebie. I nie będę mógł sobie darować, że zignorowałem
wszystkie znaki ostrzegawcze. To, co przegapiłem, mogło nas kosztować
życie.
– Chyba robię się za stary do tej roboty – wyznałem przemytnikowi,
lokując go w szopie na drewno.
Nie odpowiedział, tylko marudził coś pod nosem po ukraińsku. Dzięki
opatrunkowi nóż się nie przesunął, więc tętnica ocalała. Jest więc szansa, że
przeżyje, choć szczerze mówiąc, jego los zwisał mi i powiewał. Zamknąłem
szopę i wyjąłem z kieszeni dżinsów komórkę. Pogoda się poprawiła, a wraz
z nią wrócił zasięg. Zadzwoniłem do swojej jednostki, meldując, co się
dzieje, i prosząc o interwencję. Kątem oka dostrzegłem też powiadomienie
na smartfonie o anomaliach pogodowych w Bieszczadach. Otworzyłem
artykuł i prawie popłakałem się ze śmiechu.

Pobiegłam na piętro, ubrałam się, a potem wróciłam do pokoju

i usiadłam na kanapie przy stoliku. Tępo wpatrywałam się w leżący na nim
koks. Nawet nie podniosłam oczu, słysząc otwierające się drzwi.
– Oddajemy czy wciągamy? – rzucił Patryk.
– Jak ty to robisz? – zapytałam, obejmując się rękami. – Jak jesteś
w stanie tak totalnie wyłączyć emocje?
– Taką mam pracę, Mycha. – Usiadł obok mnie i mocno mnie przytulił. –
Potem będę musiał i tak to przerobić i wyżyć, a ty możesz mi w tym
pomóc. – Uśmiechnął się seksownie.
– Pomogę – obiecałam. – O ile wcześniej nie zwariuję.
– Jesteś twarda bestia, dasz radę. Zasięg w komórkach wrócił. – Patryk
położył nogi na stoliku. – Dzwoniłem do jednostki, żeby załatwić to
szybciej, naszymi kanałami. Przed chwilą oddzwonili ze straży granicznej,
dlatego tak długo mnie nie było. Ścigają tego, który uciekł, mają w pobliżu
drony, a pogoda się poprawiła, więc raczej szybko go znajdą. Po tego
drugiego i po nas też zaraz ktoś przyjedzie.
– Gdzie on jest? – zapytałam z niepokojem.
– W szopie na drewno. Niestety raczej przeżyje… Aaa i jeszcze jedno. –
Roześmiał się głośno.
– Z czego się śmiejesz, świrze? – zapytałam zdziwiona. – To była
największa trauma w moim życiu – dodałam.
To była prawda, tymczasem on zachowywał się, jakbyśmy siedzieli na
piwie w naszym ulubionym barze.
– Oj tam, oj tam. Trauma by była, gdyby skończyło się źle. – Przytulił
mnie mocniej. – A śmieję się, bo kiedy już wezwałem pomoc, to
przegooglowałem lokalne newsy. – Nachylił się nade mną. – W czasie tej
niespodziewanej pogodowej anomalii zerwało dach w pobliskim chlewie.
Wiatr był tak silny, że jakaś świnia przeleciała za ogrodzenie.
– I to cię tak bawi? Że biedne zwierzątko ucierpiało? – zdziwiłam się.
– Świnia żyje, nic jej nie jest. Ale czy ty pamiętasz, co mi powiedziałaś,
jak parę lat temu zaproponowałem ci seks? – Uniósł brwi.
– Powiedziałam: prędzej świnie zaczną latać – ryknęłam śmiechem.
– Dokładnie, czarownico. – Pocałował mnie w czoło.

EPILOG
Dwa Czady siedziały na dwóch sąsiednich sosnach w okolicy Baligrodu
i uśmiechały się szeroko.
– Przegięłaś z tym winem i kąpielą. Ta laska się nie skroiła, jest totalnie
romantyczna, ale on od razu wiedział, że coś jest nie tak – powiedział
pierwszy Czad. – Musiałem mu przywalić taką dawkę feromonów, żeby
przestał myśleć głową.
– Myślę, że już wcześniej miał problemy z myśleniem przy niej głową. –
Drugi Czad pokazał partnerowi język. – A ty przegiąłeś i z tą burzą,
i z feromonami. Myślałam, że zaczną się bzykać jeszcze przed kąpielą,
zaziębią się i umrą, a to by znaczyło, że nie ma happy endu i jednak Bies
wygrał… Ale powiem ci, że Bies robi się coraz lepszy. Kiedy zobaczyłam
tych przemytników, to myślałam, że już po imprezie.
– Ja też. Nie moglibyśmy pomóc, gdyby on nie był takim kozakiem.
Dobrą parę wybrałaś. Procentuje twoja chora obsesja na punkcie świetnie
zbudowanych mężczyzn.
– Oj tam, oj tam. Od razu obsesja. Wybieram podobnych do ciebie, tylko
bez rogów i skrzydeł. – Uśmiechnęła się do niego uroczo. – Kompletnych
świrów i nawróconych kurwiarzy z lekkim obłędem w oczach.
– Twoja stara ma obłęd w oczach – odpyskował.
– Mamusi do tego nie mieszaj – oburzyła się tak, że prawie spadła
z drzewa.
 – Dobrze, nieważne. Na szczęście był ogarnięty, udało się i Bies kolejny
rok z rzędu dostał w dupę. – Nabrał powietrza i pełnym głosem ryknął
w stronę Tarnicy: – Każdy to powie! Czternastokrotni mistrzowie!
Kaaaaażdy to pooooowie! Czternastokrotni mistrzowieeee!
Odpowiedział mu głuchy pomruk wiatru. Bies najwyraźniej lizał rany
i nie miał zamiaru wchodzić w pyskówkę.
– Ten kutafon zaraz ześle nam jakieś cuda na kiju, kompletnie nie umie
przegrywać! – powiedział Czad. – Chodź już, przecież jest Wigilia, czas się
skitrać w norze i wypić szota z pokrzywy.
– Naprawdę uważasz, że nieczyste duchy powinny obchodzić Wigilię? –
Zeskoczyła lekko z drzewa.
– Kochanie, każda okazja jest dobra. I przestań się już na nich gapić,
niech idą w swoją stronę. – Wylądował obok niej i pstryknięciem palców
zamknął portal, przez który obserwowała Michalinę i Patryka. – Mamy
fajrant.
– Dobrze, dobrze. Mam już pomysł, co zrobimy za rok. – Piękna Czadka
uśmiechnęła się pod nosem.
– Okej, skarbie, ale obiecaj mi, że będzie nieco mniej cukierkowo…
– Cukierkowo? Nazwałbyś ten seks cukierkowym? – Popatrzyła na niego
drwiąco.
– Seks to była moja zasługa. – Czad zrobił cwaniacką minę.
– Chciałbyś. I uważaj, jak leziesz. Przeskocz nad tym niedźwiedziem
z lewej, bo uchwyci nas fotopułapka i nadleśniczy Kazimierz będzie miał
zagwozdkę – zamarudziła.
– Za każdym silnym Czadem stoi Czadka… Stoi… i pierdoli!
Po lesie rozległ się cichy jak dzwoneczki śmiech. A może to był tylko
wiatr.

PRZEPIS NA KARPIA W POMARAŃCZACH

Czas przygotowania: 5 h… Ha, ha, ha, ha, żartowałam. :P

Popisowe danie Świstaczka:
ŚWIĄTECZNY LONG ISLAND :P

20 ml czystej wódki
20 ml ginu
20 ml jasnego rumu
20 ml srebrnej tequili
20 ml cointreau
20 ml soku z limonki
20 ml soku z cytryny
20 ml syropu cukrowego
słomka w świątecznych barwach
szklanka z podobizną Świętego Mikołaja

Przed przystąpieniem do „gotowania” sprawdź jakość wszystkich

przyszykowanych składników. Czy wódka jest odpowiednio zmrożona?
Czy gin się nie zepsuł, czy rum pachnie Karaibami, czy tequila jest ostra,
a cointreau aromatyczne? Limonki, cytryny i syropu cukrowego sprawdzać
nie musisz. :P Cytryny bardziej nie skwaśnieją, a cukier szkodzi. Po
skosztowaniu wszystkich składników i ich pozytywnym zweryfikowaniu
weź do ręki szklankę z podobizną Świętego Mikołaja i zadumaj się
głęboko, czemu gruby dziadek z białą brodą i czerwonym nosem,
wskazującym na długoletnie nadużywanie alkoholu, budzi w tobie tak
pozytywne emocje. Zastanów się, czy to aby nie przez reklamę Coca-Coli,
która leciała, kiedy byłaś dzieckiem. Zanuć głośno: „Coraz Bliżej Święta”
(hymn CBŚ :P) i włóż do szklanki kilka kostek lodu. Wytrzyj to, co
wylałaś, kiedy potknęłaś się w drodze do zamrażarki, a potem znajdź
słomkę. Nie drap się nią po głowie, to niehigieniczne. Włóż ją do szklanki,
wlej składniki. Podałam ci, ile ma ich być, ale po tym testowaniu
z pewnością nie będzie ci się chciało ich odmierzać, więc wlej je „na oko”
(na oko to jeden pan w szpitalu umarł – tak mawiała moja chemiczka,
której serdecznie nie pozdrawiam :P). Kiedy wlejesz wszystko do szklanki
i wytrzesz to, co się rozlało na stół (albo nie wytrzesz, w końcu są święta.
Sprzątałaś przez miesiąc nie po to, żeby teraz było czysto jak w szpitalu :P),
pomieszaj wszystko wcześniej przygotowaną słomką i wypij moje zdrowie.
Ja twoje wypiję! Wesołych świąt!
Wydawnictwo Akurat
imprint MUZA SA
ul. Sienna 73
00-833 Warszawa

tel. +4822 6211775

e-mail: info@muza.com.pl

Dział zamówień: +4822 6286360

Księgarnia internetowa: www.muza.com.pl
Wersja elektroniczna: MAGRAF s.c., Bydgoszcz