Professional Documents
Culture Documents
AghaLibrary
AghaLibrary
ﻛﺘﺎب ﭘﯧﮋﻧﺪﻧﻪ:
Download from:aghalibrary
ﻫــﻮﺳۍ
ﻧــﺎول
ﻟﻴﻜﻮال:
Download from:aghalibrary
ﻳـــﺎر
Download from:aghalibrary
دﻏﯥ ﺑﺮﺧﯥ ﺗﻪ د ﻻ زﻳﺎﺗﯥ ﭘﺎﻣﻠﺮﻧﯥ ﭘﻪ ﻫﻴﻠﻪ .ﺗﺎﺳﻮ د ښﺎﻏﻠﻲ ﻳﺎر ددﻏﻪ ﻧﺎول ﻟﻮﺳﺘﻠﻮ ﺗﻪ راﺑﻮﻟﻢ.
ﭘﻪ درﻧښﺖ
زرﻳــﻦ اﻧځــﻮر
2005/8/22
ﺟﺮﻣﻨﻲ ،ﻛﻮﻟﻦ ښﺎر
Download from:aghalibrary
ﻟﻮﻣړى څﭙﺮﻛﻰ
د ﻛـــــﻮټﯥ ﻛړﻛـــــۍ او دروازه ﺑﻴﺨـــــﻲ ډﻧګـــــﯥ ډﻳـــــﻮال ﭘﺮﺗـــــﻪ وه .د ﻟﻤـــــﺮ وړاﻧګـــــﯥ ﭘـــــﻪ ﻛړﻛـــــۍ ﻛـــــﯥ
راﻧﻨــﻮﺗﻠﯥ وې .ﻫــﻮا دوﻣــﺮه ﭘﺎﻛــﻪ وه ،ﭼــﯥ زره ګــﺮد ﻫــﻢ د ﻟﻤــﺮ ﭘــﻪ وړاﻧګــﻮ ﻛــﯥ ﻧــﻪ ﻟﻴــﺪل ﻛﯧــﺪه .ځــﺎن ﻣــﯥ
ﻛړﻛــۍ ﺗــﻪ ښــﻪ ورﻧــﺰدې ﻛــړ ،د ﺳــﻴﻨﺪ ﺷــﻮر او زوږ ﻣــﯥ ﺗــﺮ ﻏــﻮږ راورﺳــﯧﺪ ،ﺳــﺮ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻛړﻛــۍ ﻧــﻪ ښــﻪ
ﺑﻬــﺮ ﻛــړ ،ﻻﻧــﺪې ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻣــﺴﺘۍ ﺑﻬﯧــﺪه .ﻳﺨــﯥ ﻳﺨــﯥ څﭙــﯥ ﻟــﻪ ﺳــﻴﻨﺪه راﺟګﯧــﺪﻟﯥ ،د ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه
د "وﻟـــﻮ" د وﻧـــﻮ څـــﺎﻧګﯥ ﺳـــﻴﻨﺪ ﻛـــﯥ ډوﺑـــﯥ ﺷـــﻮې وې .ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ اوړي د ﻏـــﺮو ﭘـــﻪ ﺳـــﺮوﻧﻮ ﭘـــﻮره واوره
ﭘﺮﺗـــﻪ وه ،ﻧـــﻮ ځﻜـــﻪ ﺧـــﻮ ﺳـــﻴﻨﺪ ﭘـــﻪ ﻣـــﺴﺘۍ ﻛـــﯥ و ،اوﺑـــﻪ ﺧـــﻮ ﻳـــﯥ دوﻣـــﺮه ﻳﺨـــﯥ وې ،ﭼـــﯥ ﻫـــډو ﻻس ﭘـــﻪ
ﻛــﯥ ﭼــﺎ ﻧــﺸﻮ ښــﻜﺘﻪ ﻛــﻮﻟﯥ .ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﻣﻌﻤــﻮل ﺳــﺮه ﺳــﻢ ﻟــﻪ ﻫﻤــﺪﻏﯥ ﻛړﻛــۍ ﻧــﻪ د ﺷــﺎﺗﻮت د زړې وﻧــﯥ ﭘــﻪ
دوه ﺧﻮښــﻲ ښــﺎخ ﻛــﯥ د ﺑــﺎﺟﻮﻧﻜﯥ ځــﺎﻟﯥ ﺗــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﭘــﺎم ﻛــﺎوه .د ﺗــﻮرې ﺑــﺎﺟﻮﻧﻜﯥ ځﺎﻟــﻪ ﺧــﻮ ﻟــﻪ ﻛﻠﻮﻧــﻮ
ﻛﻠﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪﻏﯥ ښـــﺎخ ﻛـــﯥ ﭘﺮﺗـــﻪ وه .ﻣـــﺎ ﻻ ﻟـــﻪ ځـــﺎﻟﯥ ﻧـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻧـــﻪ وې اړوﻟـــﯥ ،ﭼـــﯥ ﺑﺎﺟﻮﻧﻜـــﻪ د
ځــﺎﻟﯥ ﺗــﺮ څﻨګــﻪ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ډﻛــﻲ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه .ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﻣــښﻮﻛﻪ ﻛــﯥ ﻳــﯥ ﻳــﻮ اوږد ډﻛــﻰ ﻧﻴــﻮﻟﻰ و .ﻏﻮښــﺘﻞ ﻳــﯥ
ﭼــﯥ ډﻛــﻰ ﭘﺨﭙﻠــﻪ ځﺎﻟــﻪ ﻛــﯥ ﺳــﻢ ﻛــړي .ﺑﻠــﻪ ﺑﺎﺟﻮﻧﻜــﻪ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺑﻠــﻪ څﺎﻧګــﻪ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه ،ﺷــﭙﯧﻠﻲ ﻳــﯥ
وﻫﻞ .دا ځﺎﻟﻪ د ﻫﻐﻮى ډﯦﺮه ﭘﺨﻮاﻧۍ ﻣﯧﻨﻪ وه.
رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﺧﭙﻠــﻪ ځﺎﻟــﻪ ،ﺧﭙﻠــﻪ ﻣﯧﻨــﻪ او ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر څــﻮﻣﺮه ﺧــﻮږ ﺷــﻰ دى! ﭘــﻪ ﻫــﺮ ﭼــﺎ اﻧــﺴﺎن دى ﻛــﻪ
ﺣﻴـــﻮان او ﻛـــﻪ ﭘﺮﻧـــﺪه دى ،ﺧﭙـــﻞ ټـــﺎټﻮﺑﻰ ﭘـــﺮې ګـــﺮان دى .زه ﻟـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ ﭘﺨـــﻮا راوﺗـــﻰ وم زﻳـــﺎت وﺧـــﺖ
ﻣﯥ ښﺎر ﻛﯥ ﺗﯧﺮﯦﺪه ،ﻳﻮازې ﺑﻪ اﺧﺘﺮوﻧﻮ ﻛﯥ ﻛﻠﻲ ﺗﻪ ﺗﻠﻢ.
زﻣــﻮږ ﻛﻠــﻰ ډﯦــﺮ ﻟــﻮى ﻧــﻪ و ،ﺧــﻮ د ښــﻜﻠﻴﻮ ﻣﻨﻈــﺮو ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﭘــﺮوت و .دوو ﺧــﻮاو ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﺟــګ
ﺟــګ ﻏﺮوﻧــﻪ وﻻړ وو .دﻏــﻪ اﺳــﻤﺎن څــﻮﻛﻲ ﻏﺮوﻧــﻪ ﭘــﻪ ﺷــﻨﻮ ځﻨګﻠﻮﻧــﻮ ﭘــټ و ،د څﯧــړۍ او ﻧــښﺘﺮو وﻧــﻮ
د ګــڼ واﻟــﻲ ﻻﻣﻠـــﻪ ﺗــﻮره ﺷـــﭙﻪ ﺟــﻮړه ﻛـــړې وه .اوړى _ ژﻣــﻰ ﭘـــﺮ دﻏــﻮ ﻏﺮوﻧـــﻮ واورې ﭘﺮﺗــﯥ وي .ﻧﺎووﻧـــﻪ
او ﺧﻮړوﻧـــﻪ ﻟـــﻪ روڼـ ـﻮ او ﭘـــﺎﻛﻮ اوﺑـــﻮ ډك ﺑﻬﯧـــږي .ﭘـــﻪ ﻏﺮوﻧـــﻮ ﻛـــﯥ ځـــﺎى ځـــﺎى ﺑﺎﻧـــډې او ﻛﺮوﻧـــﺪې ﻫـــﻢ
ﺷـــﺘﻪ .ډﯦـــﺮى ﺧﻠـــﻚ ﭘﻜـــﯥ اوﺳـــﯧږي ،د ﻏـــﺮو ﻟﻤﻨـــﻮ ﻛـــﯥ ﻟـــﻮى او واړه ﻛﻠـــﻲ ﭘﺮاﺗـــﻪ دي ،ﺧـــﻮ دا ﻛﻠـــﻲ د
ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﭘــﺮوت دى .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﻴﻨﺪ ﻛــﯥ ﺳــﯧﻼب راﺷــﻲ ،ډﯦــﺮ ﻛﻮروﻧــﻪ او ځﻤﻜــﯥ ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ
ﺳــــﺮه وړي .ﺑــــﺲ ﻫﻤــــﺪا ﻏﺮوﻧــــﻪ او ﻫﻮاګــــﺎﻧﯥ دي ،ﭼــــﯥ ددې ﺳــــﻴﻤﯥ د ﻛﻠﻴــــﻮ ﺧﻠــــﻚ ﻳــــﯥ روغ رﻣــــټ
ﺳﺎﺗﻠﻲ دي.
Download from:aghalibrary
زﻣـــﺎ ښـــﻪ ﻳـــﺎد ﺷـــﻲ ،ﭼـــﯥ د ﺑﺎﻧـــﺪﻧﻲ ﻫﯧﻮادوﻧـــﻮ ځﻴﻨـــﯥ ﺳـــﻴﻼﻧﻴﺎن زﻣـــﻮږ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﺗﯧﺮﯦـــﺪل او ﻧـــﻮرو
درو ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺗﻠــﻞ .ددې ځــﺎى ﭘــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ ﻛــﯥ ښــﻪ راﺷــﻪ درﺷــﻪ ﺷــﺘﻪ دى .ﭘــﻪ اﺧﺘﺮوﻧــﻮ او اﺷــﺮوﻧﻮ ﻛــﯥ ﻟــﻪ ﻳــﻮ
ﺑـــﻞ ﻛـــﺮه ځـــﻲ راځـــﻲ .ﻫـــﺴﯥ ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ ټـــﻮل اﻓﻐﺎﻧـــﺴﺘﺎن ﻛـــﯥ ﻫﻤـــﺪا ﻛﻮﻟﺘـــﻮر دى ،ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ ځـــﺎﻧګړي ﺗﻮګـــﻪ
ددې ځـــﺎى ﭘـــﻪ ﭘـــښﺘﻨﻮ ﻛـــﯥ دﯦـــﺮې او ﺣﺠـــﺮې ﭘـــﻪ ټﻨـــګ ټﻜـــﻮر ﺗـــﻮدې دي او ﺑﻴـــﺎ ﺧـــﻮ د ژﻣـــﻲ ﭘـــﻪ اوږدو
ﺷــﭙﻮ ﻛــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﻟــﻪ ﺣﺠــﺮو ﻧــﻪ د ټﭙــﻮ او ﻳﻜــﻪ زار ﻏــږ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﯧــږي .ﺳــﺮه ﻟــﻪ دوﻣــﺮه ﻏﺮﻳﺒــۍ ﻫــﻢ ټــﻮل ﻟﻜــﻪ
د وروڼـــﻮ ﭘـــﻪ ﺷـــﺎن ﺷـــﭙﯥ ورځـــﯥ ﺗﯧـــﺮوي .ادب ،ﺣﻴـــﺎ د ﻛـــﺸﺮ او ﻣـــﺸﺮ ﺧﭙـــﻞ ﺧﭙـــﻞ ځـــﺎى او درﻧـــﺎوى
ﭘﻜـــﯥ ﻣﻮﺟـــﻮد دى .ﭼـــﻞ ول ،ټګـــﻲ ﺑﺮګـــﻲ دا ﺧﻠـــﻚ ﻧـــﻪ ﭘﯧﮋﻧـــﻲ ،ﺧـــﻮ ﻳـــﻮ ﺷـــﻮى ﭼـــﻲ ددې ﺧﻠﻜـــﻮ ژوﻧـــﺪ
ﻳــﯥ ﺗﺒــﺎه ﻛــړى دى ،ﻫﻐــﻪ ﺑــﯥ ﺳــﻮادي ده ،ﭼــﯥ ﻗــﺼﻮر او ګﻨــﺎه ﻳــﯥ د ﺗﯧــﺮو رژﻳﻤﻮﻧــﻮ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ده .ﺳــﺮه
ﻟﻪ ﺑﯥ ﺳﻮادۍ ﻫﻢ ،ﺧﻠﻚ ﻳﯥ ﭘﻪ ادب ګړﯦږي .ﺗﻪ ﺑﻪ واﻳﯥ ،ﭼﯥ ﻟﻮړې زده ﻛړې ﻟﺮي.
زه ډﯦـــﺮه ﻣـــﻮده ﭘـــﺲ ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻰ وم .ﭘـــﻪ ﻧـــﻮرو ﻛﻠﻴـــﻮ ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ وګﺮځﯧـــﺪم .ﭘـــﻪ ټﻮﻟـــﻮ ﻛﻠﻴـــﻮ ﻛـــﯥ د
ﺧﻠﻜـــﻮ ﺗـــﺮﻣﻨځ ﺳـــﺨﺖ اﺗﻔـــﺎق او اﺗﺤـــﺎد ﻣﻮﺟـــﻮد و ،ټـــﻮل ﻟﻜـــﻪ وروڼـــﻪ داﺳـــﯥ اوﺳـــﯧﺪل .ﺳـــﺮه ﻟـــﻪ دوﻣـــﺮه
ﻏﺮﻳﺒـــۍ ﻳـــﻮ ﺗـــﺮ ﺑﻠـــﻪ ځﺎرﯦـــﺪل ،دا ﻧـــﻪ وه ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ څـــﻮك ﻳـــﯥ او زه څـــﻮك ﻳـــﻢ ،ﻟﻜـــﻪ د ﻳـــﻮه ﻛﺎﻟـــﻪ د ﺧﻠﻜـــﻮ
ﻏﻮﻧﺪې ﻳﯥ ژوﻧﺪ ﻛﺎوه.
ﻣﺎﺗــﻪ ﻫﻐــﻪ ژوﻧــﺪ ﺧﻮﻧــﺪ راﻛــﺎوه ،ﻳــﻮه ﻣﻴﺎﺷــﺖ ﭘــﻪ رﺧــﺼﺘۍ راﻏﻠــﻰ وم ،ﭘــﻮه ﻧــﻪ ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ دا ﻳــﻮه
ﻣﻴﺎﺷﺖ څﻨګﻪ زر ﺗﯧﺮه ﺷﻮه؟.
دې ښــﺎر ﺗــﻪ ﭼــﯥ راﻏﻠــﻰ ﻳــﻢ ،دا څﻮوﻣــﻪ ﺷــﭙﻪ ده ،ﭼــﯥ ﻫــﯧڅ ﺧــﻮب ﻧــﻪ راځــﻲ .زړه ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ
ﭘـــﺎﺗﯥ دى ،ﻫﻐـــﻪ ﺷـــﻨﻪ ﺑﺎﻏﻮﻧـــﻪ ،د ﻛﻠـــﻲ ﭼﻨﺎروﻧـــﻪ ،ﭘـــﻪ دﯦـــﺮو او وﺳـــﺘﻠﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ د ﺧﻠﻜـــﻮ ﻧﺎﺳـــﺘﻪ
ﭘﺎﺳـــﺘﻪ ،د ﭼﯧﻠﻤـــﺎﻧﻮ ﻟﺨـــړې ،د ﻛﻠـــﻲ د ټﻮﻛﻤـــﺎرو ﺗـــﺮﻣﻨځ ټـــﻮﻛﯥ ټﻜـــﺎﻟﯥ ،د ﭘـــﺴﺮﻟﻲ ﭘـــﻪ ﻣﻮﺳـــﻢ ﻛـــﯥ د
ﺷـــﻨﻮ ﺗﻮﺗﻴـــﺎﻧﻮ اوازوﻧـــﻪ ،د ﺳـــﭙﯧﺮو ﺗـــړو ﻟـــﻪ ﭘﺎﺳـــﻪ د ﻣـــﺴﺘﻮ زرﻛـــﻮ ﭼړﭼﻜـــﯥ ،ﭘـــﻪ ﺷـــﻨﻮ ﻓـــﺼﻠﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ
ګﺮځﯧـــﺪل ،راګﺮځﯧـــﺪل ،ګﻮدروﻧـــﻮ ﺗـــﻪ د ﻛﻠﻴـــﻮ د ﻧﺠﻮﻧـــﻮ ﻛﺘﺎروﻧـــﻪ ،ﻫـــﺮ ﻣﺎښـــﺎم ﭘـــﻪ ﺷـــﻨﻮ وﻧـــﻮ ﻛـــﯥ د
ﻣﺮﻏﻴــﻮ ﺷــﻮر او اوازوﻧــﻪ ،د ﭼــﻢ ګﺎوﻧــډ ګڼــﻪ ګﻮڼــﻪ ،ودوﻧــﻪ ،اﺧﺘﺮوﻧــﻪ ،ټﺎﻟﻮﻧــﻪ او ﺳــﻤﻨﻜﻮﻧﻪ ﻳــﻮ ﺷــﯥ،
ﭼﯥ ﻫﯧڅ ﻟﻪ ﻳﺎده ﻣﯥ ﻧﻪ وځﻲ او ﻫﻐﻪ دا دى ،ﭼﯥ:
د ﻫﻐــﻪ ﺑــﺮ ﻛﻠــﻲ ﺗﺮڅﻨګــﻪ ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻟــﻮړ ګړﻧــګ ﻛﺠﻴــﺮان ﻧﺎﺳــﺖ وْ او ﭘــﺎس ﺑــﻪ ﻫــﻮا ﻛــﯥ د زاڼــﻮ ﻛــﺎږه
واږه ﻛﺘﺎروﻧـــﻪ ﺗﯧﺮﯦـــﺪل ،د ښـــﻜﺎرﻳﺎﻧﻮ ﺳـــﺎﺗﻞ ﺷـــﻮﻳﻮ زرﻛـــﻮ ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﭘﻨﺠـــﺮو ﻛـــﯥ څﻨګـــﻪ ښـــﯥ او ﭘـــﻪ زړه
ﭘﻮرې ﭼړﭼﻜﯥ وﻫﻠﯥ.
ﻛـــﺮار ﻛـــﺮار راﻧـــﻪ د ښـــﺎر ﻣـــﺼﺮوﻓﻴﺘﻮﻧﻮ د ﺧﭙـــﻞ ﻛﻠـــﻲ ﻳﺎدوﻧـــﻪ واﺧﻴـــﺴﺘﻞ .ﺑﻮﺧﺘﻴـــﺎوې ﻣـــﯥ زﻳـــﺎﺗﯥ
ﺷــﻮې ،د ﻛﻠــﻲ ﻳﺎدوﻧــﻪ ﻣــﯥ ﻫﯧــﺮ ﺷــﻮل ،ﺧــﻮ ﺑﻴــﺎ ﻫــﻢ ﺳــړى ﻫــﺮ ﺷــﻰ ﻫﯧﺮوﻟــﻰ ﺷــﻲ وﻟــﯥ د ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر او
ﻛﻠﻲ د ﺧﺎﭘﻮړو ﻛﻮڅﯥ ﻧﻪ ﺷﻲ ﻫﯧﺮوﻟﻰ.
Download from:aghalibrary
زﻣـــﻮږ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ اﻳﻠـــﻪ ﺑﯧﻠـــﻪ درې _ څﻠـــﻮر ﺗﻨـــﻪ ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ او ﺗﻨﺨـــﻮا ﺧـــﻮاره ﻣﻮﺟـــﻮد وو ،ﻧـــﻮرو
ټﻮﻟـــﻮ ﭘﺨﭙﻠـــﻪ ځﻤﻜـــﻪ ﻛـــﯥ ﻟـــﻪ ﭘﺨـــﻮا ﻧـــﻪ ﺑﺰګـــﺮي ﻛﻮﻟـــﻪ .زه د ﻣﻌﻤـــﻮل ﺳـــﺮه ﺳـــﻢ ﺧﭙﻠـــﯥ دﻧـــﺪې ﺗـــﻪ ﺗﻠـــﻢ .د
ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﺗﻨﺨﻮاګـــﺎﻧﯥ ﻛﻤـــﯥ وې ،ټﻮﻟــــﻮ اﻗﺘـــﺼﺎدي ﺳـــﺘﻮﻧﺰې درﻟـــﻮدﻟﯥ ،ﺧــــﻮ ﭼـــﺎ د ﻫﻐـــﯥ وﺧــــﺖ د
رژﻳﻢ ﻟﻪ ډاره څﻪ ﻧﻪ ﺷﻮ وﻳﻠﻰ.
ﺑﻴـــﺎ ﻫـــﻢ ﻫـــﺮ ﭼـــﺎ ﺳـــﺘﻮﻧﺰو ﺗـــﻪ ﻏـــﺎړه اﻳـــښﯥ وه .ﭼﯧﺮﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣﻴﺎﺷـــﺖ ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ ﻫـــﻢ ﻛـــﻮم ﻣـــﺎﻣﻮر ﻏﻮښـــﻪ،
ښــــﻮروا ﻧــــﻪ ﺷــــﻮه ﺧــــﻮړﻟﻰ .د اﻓﻐﺎﻧــــﺴﺘﺎن ﭘــــﻪ ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــــﻮ وﻻﻳﺘﻮﻧــــﻮ ﻛــــﯥ د ﺧﻠﻜــــﻮ د ژوﻧــــﺪ ﺑــــﯧﻼ ﺑﯧﻠــــﯥ
ﻃﺮﻳﻘـــﯥ وې .ﭘـــﻪ ﻫﯧـــﻮاد ﻛـــﯥ د اﻗﺘـــﺼﺎدي او اﺟﺘﻤـــﺎﻋﻲ ﭘﺮﻣﺨﺘﻴـــﺎو ﺧـــﻮ ﻫـــډو ﻓﻜـــﺮ ﭼـــﺎ ﺳـــﺮه ﻧـــﻪ و.
ﻳــﻮازې ﭘــﻪ ګــﺮد اﻓﻐﺎﻧــﺴﺘﺎن ﻛــﯥ ښــﻪ اﻣﻨﻴــﺖ ﻣﻮﺟــﻮد و .ﻫﯧﭽــﺎ ﺳــﺮه د ﺳــﺮ او ﻣــﺎل ﺧﻄــﺮه ﻧــﻪ وه .ﺑﯧګﺎﻧــﻪ
و ﺧـــﻮ زﻣـــﻮږ ﻣﻠـــﻚ ﺗـــﻪ ﻛـــﺎږه ﻫـــﻢ ﻧـــﺸﻮ ﻛـــﺘﻼى .د ﺧﻮښـــۍ او اراﻣـــۍ ﻓـــﻀﺎ ﺧـــﻮره وه .د ﻫـــﺮ ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ
ﺟﻮﻣﺎت ﻛﯥ ﺑﻪ د ﺟﻤﻌﯥ ﺗﺮ ﻟﻤﺎﻧځﻪ وروﺳﺘﻪ دوﻋﺎ ﻛﯧﺪه او وﻳﻞ ﻛﯧﺪه ﺑﻪ ﭼﯥ:
زﻣـــﻮږ د ﭘﺎﭼـــﺎ ﺗﺨـــﺖ و ﺑﺨـــﺖ دې ﺧـــﺪاى ﺑﺮﻗـــﺮار ﻟـــﺮې ،ﺗﺎﺳـــﻮ ﺗـــﻪ ښـــﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣـــﻪ ده ،ﭼـــﯥ ﻫﯧﭽـــﺎ ﺑـــﻪ د
ﭘﺎﭼﺎ ﭘﻪ ﻫﻜﻠﻪ ﺑﺪه ﺧﺒﺮه ﻧﻪ ﻛﻮﻟﻪ ،د ﻫﺮ ﭼﺎ ﭘﻪ ژﺑﻪ دا وﻳﻞ ﻛﯧﺪل:
اﷲ دې زﻣﻮږ د اﺳﻼم ﺑﺎﭼﺎ ﺗﻪ ډﯦﺮ ﻋﻤﺮ ورﻛړي.
دوﻟﺘــﻲ ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﻫــﻢ ﭘــﻪ ښــﻜﺎره څــﻪ ﻧــﺸﻮ وﻳﻠــﻰ ،وﻟــﯥ زړوﻧــﻪ ﻳــﻲ د وﺧــﺖ ﻟــﻪ ﻧــﺎﺧﻮاﻟﻮ ﻧــﻪ ﭘــﻪ ﺗﻨــګ
راﻏﻠــﻲ وو .ﻣــﺎﻣﻮر ﺳــﻬﺎر ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ راﻏــﻰ ،ﻣــﻮږ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ د ښــﺎر ﻛﻴــﺴﯥ ﻛــﻮﻟﯥ .ده وﻳــﻞ
ﻧــﻮى ﻣــﺎﻣﻮر ﺷــﻮى وم ،د ورځﭙــﺎڼﯥ ﻟﭙــﺎره ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻫــﺮه ورځ د ﺧﭙﺮوﻟــﻮ وړ ﻣــﻮاد ﺗﻴــﺎرول ،ﺗــﻞ ﺑــﻪ ﻣــﯥ د
ﻛﺎر ﭘﻪ ځﺎى ﻛﯥ ﭘﺨﭙﻞ ﻣﯧﺰ ﺳﺮټﻴټ ﻛړى و ،څﻪ ﺑﻪ ﻣﯥ ﻟﻴﻜﻞ.
ﻳـــﻮه ورځ د ﻛـــﺎر ﭘـــﻪ ﺧﻮﻧـــﻪ ﻛـــﯥ ﺳـــﺨﺖ ﻣـــﺼﺮوف وم ،ﭼـــﯥ د دﻓﺘـــﺮ ﻣـــﻼزم راﻏـــﻰ ،وﻳﻠـــﯥ ﻣـــﺎﻣﻮر
ﺻـــﺎﺣﺐ څـــﻮك دې ﻏـــﻮاړي .ﺧﻮﻟـــﻪ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ﻧـــﺴﻮارو ډﻛـــﻪ وه ،ﭘـــﻪ ﻟﻴﻜﻨـــﻪ ﺑﻮﺧـ ـﺖ وم ،ﺳـــﺮ ﻣـــﯥ راﺟـــګ
ﻛـــړو ،ﭼـــﯥ وړاﻧـــﺪې ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ ﻳـــﻮه ﺟﻴﻨـــۍ راﻧﻨﻮﺗﻠـــﻪ .ښـــﻜﻠﯥ ﺟﻴﻨـــۍ ﭘـــﻪ ښـــﻜﻠﯥ درﯦـــﺸۍ ﻛـــﯥ
رارواﻧﻪ وه.
زر ﻣــﯥ ﻧـــﺴﻮار ﺗــﻮ ﻛـــړل ،ﻟــﻪ ﻣﯧـــﺰ ﻧــﻪ ورﭘﺎڅﯧـــﺪم او د ﻫﻐــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗــﻪ ورﻏﻠـــﻢ ،ﭼــﯥ ﻧـــﺰدې راﻏﻠـــﻪ او
ﺳــﺘﺮګﯥ ﻣــﯥ ﭘــﺮې وﻟګﯧــﺪې ،ښﺎﯦــﺴﺖ او ښــﻜﻼ ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﻫــﻚ ﭘــﻚ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮم .ﺣﯧــﺮان ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ دا
ښـــﻜﻠﯥ او ﻓﯧـــﺸﻨﻲ ﭘﯧﻐﻠـــﻪ او ﺳـــﻬﺎره ﺗـــﻪ؟ زه د ﻛﻠـــﻲ ﺳـــړى او دا د ښـــﺎر ښـــﺎﭘﯧﺮۍ؟ ﻣـــﺎ وې دا بْ څـــﻮك
وي؟ ﻣﺨــــﺎﻣﺦ ور روان وم ،وﻳﻠــــﯥ ﻣــــﺎﻣﻮر ﺳــــﻬﺎر ﺗﺎﺳــــﯥ ﻳﺎﺳــــﺖ؟ ﻣــــﺎ وى ﻫــــﻮ ﺑــــﻲ ﺑــــﻲ زه ﻳــــﻢ راځــــﻪ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړه راځﻪ.
ﻫﻐﯥ راﺗﻪ ﺳﺘﺮګﻮ ﺳﺘﺮګﻮ ﺗﻪ ﻛﺘﻞ ،وې وﻳﻞ
ﻣﻨﻪ ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ،ښﻪ ﺷﻮ ﭼﯥ دا ﺳﺘﺎ ﻛﺎر ځﺎى ﻣﯥ وﻣﻮﻧﺪ.
Download from:aghalibrary
زه ﻻ ﺷــــﻜﻤﻦ ﺷــــﻮم ،ﻣــــﺎ وې ﻟﻜــــﻪ ﭼــــﯥ ﻛﻮﻣــــﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳــــﻪ ﻳــــﯥ درﭘــــﺴﯥ ﻛــــړې ده ،ﺧــــﺪاى دې ﺧﻴــــﺮ
ﭘـــﯧښ ﻛـــړي ،ﻛﻮﻣـــﻪ ګﻨـــﺎه ﺧﻄـــﺎ راﻧـــﻪ ﺷـــﻮې ﻧـــﻪ وي ،ﻧـــﻮر څـــﻪ ﺧـــﻮ ﻧـــﻪ وو ،ﺻـــﺮف ځﻴﻨـــﻲ ﻟﻴﻜﻨﯧـــﻲ ﻣـــﯥ
داﺳــﯥ ﻛــړې وې ،ﭼــﯥ ﭘــﺮ ﻧﻈــﺎم د اﻧﺘﻘــﺎد ﺑــﻮى ﺗــﺮې ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﯧــﺪه او ﻫــﻢ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻧﻴﻤــﻪ ﻟﻴﻜﻨــﻪ ﻛــﯥ د
وﺧــﺖ ﻟــﻪ ﻧــﺎﺧﻮاﻟﻮ ﻧــﻪ ﺳــﺮ ټﻜــﺎوه .اګﺮﭼــﯥ ډﯦــﺮو ﺑــﻪ د رژﻳــﻢ ﭘــﻪ ﺧــﻼف ځﻴﻨــﯥ ﻣﻘــﺎﻟﯥ او ﻃﻨﺰﻳــﻪ ﻟﻴﻜﻨــﯥ
ﭘــﻪ اﺧﺒــﺎروﻧﻮ ﻛــﯥ ﺧﭙﺮوﻟــﯥ ،ﺧــﻮ ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﻣــﯥ ډﯦــﺮ څــﻪ ﺗﯧﺮﯦــﺪل .ﻫﻐــﻪ زﻣــﺎ د ﻣﯧــﺰ ﺗﺮڅﻨګــﻪ ﭘــﻪ څــﻮﻛۍ
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ ،د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻻﻧـــﺪې ﻣـــﯥ وڅﺎرﻟـــﻪ ،ﻣـــﺎ وې ﻛـــﻪ ﻛﻮﻣـــﻪ ﺧﭙﻠﻮاﻧـــﻪ او ﺷـــﻨﺎﺧﺘﻪ ده او ﻛـــﻪ څﻨګـــﻪ؟
د ﺷﻌﺒﯥ ﺧﺪﻣﺘګﺎر ﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
واﻟﻜـــﻪ ﭼﻨـــﺎر ګﻠـــﻪ! ﻫـــﻦ دا ﭘﻴـــﺴﯥ واﺧﻠـــﻪ ﭼـــﺎى راوړه .ﻟـــﻪ دوﻛﺎﻧـــﻪ درﺳـــﺮه ﺷـــﻴﺮ ﭘﯧـــﺮه ﻫـــﻢ راوړه .زه
ﺧﭙﻞ ﻣﯧﺰ ﺗﻪ ﻛښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﺟﻴﻨۍ ﺗﻪ ﻣﯥ ﭘﻪ اﺣﺘﻴﺎط او ادب ﺳﺮه ﻣﺦ ورواړاوه ،ورﺗﻪ وﻣﯥ وﻳﻞ:
ﺑﺨښﻨﻪ ﻏﻮاړم ﻛﻪ ﺧﭙﻞ ځﺎن راﺗﻪ راوﭘﯧﮋﻧﯥ؟
ﻫﻐــﻪ ﻣﻮﺳــﻜۍ ﺷــﻮه ﺳــﺮې ﻧــﺮۍ ﺷــﻮﻧډې ﻳــﯥ ﺑﯧﺮﺗــﻪ ﻛــړې ،ﺗــﻮرې اوږدې ﺳــﺘﺮګﯥ ﻳــﯥ راواړوﻟــﯥ،
وې وﻳﻞ:
زﻣـــﺎ ﻧـــﻮم ﻫﻮﺳـــۍ دى .د ادﺑﻴـــﺎﺗﻮ د ﭘـــﻮﻫﻨځﻲ د څﻠـــﻮرم ﻛـــﺎل ﻣﺤـــﺼﻠﻪ ﻳـــﻢ .ﺧﭙـــﻞ ورﺑـــﻞ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﭼـــﭗ
ﺧﻮا وارﺗﺎوه ﻛړه ،ﺳﺘﺮګﯥ ﻳﯥ ﻣړې ﻏﻮﻧﺪې ﭘﻮرﺗﻪ واړوﻟﯥ ،وې وﻳﻞ:
ﻟــﻪ ﭘﺨــﻮا ﻧــﻪ راﺳــﺮه دا ﻫﻴﻠــﻪ وه ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﺗﺎﺳــﯥ ﺳــﺮه ﻟــﻪ ﻧــﺰدې ﻧــﻪ وګــﻮرم .د ژوﻧــﺪون ﭘــﻪ ﻣﺠﻠــﻪ ﻛــﯥ
ﻣـــﯥ ﻳـــﻮه ورځ ﺳـــﺘﺎ ﻳــﻮه ﻣﻘﺎﻟـــﻪ ﻟﻮﺳـــﺘﻠﯥ وه ،ټﻮﻟـــﻮ ﭘـــﺮې ښـــﯥ ﺗﺒـــﺼﺮې ﻛـــﻮﻟﯥ .ﺳـــﺘﺎ راډﻳـــﻮ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ
ﻫــﺮ ﭼــﺎ اورﯦــﺪﻟﻲ دي ،ﻣــﺎ ﻫــﻢ د ﻫــﺮې ﺟﻤﻌــﯥ ﭘــﻪ ﺷــﭙﻪ ﺳــﺘﺎ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ اورﯦــﺪﻟﻲ او ﺗﻌﻘﻴــﺐ
ﻛــړي دي ،ﻏﻮښــﺘﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻳــﻮ ځــﻞ دې ﻟــﻪ ﻧــﺰدې ﻧــﻪ وګــﻮرم .ﺳــﻬﺎر ﺻــﻴﺐ! ﻟــﻪ ډﯦــﺮه وﺧﺘــﻪ راﻫﻴــﺴﯥ
ﺳﺘﺎﺳـــﯥ راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ د ﺟﻤﻌـــﯥ ﭘـــﻪ ﺷـــﭙﻪ اورم ،ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ،ﻟﻨـــډې ﻛﻴـــﺴﯥ او ﻣﻘـــﺎﻟﯥ
ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﻟﻮﺳــﺘﻲ دي .څــﻮ وارې ﻣــﯥ ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺳــﺮه ﭘﺮﯦﻜــړه ﻛــړې ده ،ﭼــﯥ ﺗﺎﺳــﯥ ﻟــﻪ ﻧــﺰدې ﻧــﻪ ووﻳــﻨﻢ ،ﻟــﻪ
ښــﻪ ﻣﺮﻏــﻪ ﭼــﯥ دا ﻧــﻦ ﻣــﯥ ﺳﺘﺎﺳــﯥ ﺳــﺮه د ﻟﻴــﺪو ﻧــﺼﻴﺐ وﺷــﻮ ،ﻟــﻪ ډﯦــﺮو ﭘﻮښــﺘﻨﻮ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ دﻟﺘــﻪ
ﭘﻴﺪا ﻛړې.
ﻣـــﺎ وې ﻫـــﻮ وﻻ څـــﻪ وﻛـــړو وﻇﻴﻔـــﻪ ده ،ﺳـــﺒﺎ ﻳـــﯥ راځـــﻮ ،ټﻮﻟـــﻪ ورځ ﺑـــﺲ ﻫﻤـــﺪا ﻛـــﺎر دى ،ﭘـــﻪ دې ﻣﯧـــﺰ
ﻣــﯥ ﺳــﺮ ټﻴــټ وي ان ﭼــﯥ ﻣــﺎزدﻳګﺮ ﺷــﻲ ﺑﻴــﺎ ﻛــﻮر ﺗــﻪ روان ﺷــﻢ .ﭘــﻪ دې وﺧــﺖ ﻛــﯥ د ﺷــﻌﺒﯥ ﺧــﺪﻣﺘګﺎر
ﭼــﺎى راوړ .ﻣــﺎ د ﭼــﺎى ﭘﻴﺎﻟــﻪ ډﻛــﻪ ﻛــړه او د ﻫﻐــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﺮ ﻣﯧــﺰ ورﺗــﻪ ﻛﯧــښﻮده .د ﭼــﺎى څــښﻠﻮ
ﻫﻴﻠﻪ ﻣﯥ ﺗﺮې وﻛړه .وﻳﻞ ﻣﻨﻨﻪ .ﻣﺎ ﻫﻢ د ﭼﺎى ﭘﻴﺎﻟﻪ ځﺎﻧﺘﻪ ډﻛﻪ ﻛړه.
Download from:aghalibrary
ﭘـــﻪ زړه ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ دا ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻛـــﯥ ډﯦـــﺮ څـــﻪ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮل ،ﺣﯧـــﺮان ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ دې وم ﭼـــﯥ دا ښـــﻜﻠﯥ
ﺟﻴﻨـــۍ او ﺳـــﻬﺎره ﺗـــﻪ ﻧـــﺴﻮارﭘﻚ .ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻓﻜـــﺮ وﻛـــﺎوه ،ﻣـــﺎ وى ﺧـــﻮ ﺧـــﺎﻟﻲ ﻟﻴـــﺪو ﺗـــﻪ دې راﻏﻠـــﯥ
ده ،ﻧـــﻮ ﺗـــﻪ اوس څـــﻪ زړه ښـــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــﻮې .ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ زړه راﻟـــﻮى ﻛـــړو او داﺳـــﯥ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﻣـــﯥ ﺗـــﺮې
وﻛړه:
ﺑﺨـــښﻨﻪ ﻏـــﻮاړم ﻛـــﻪ ﺗﺎﺳـــﯥ ځـــﺎن راﺗـــﻪ راوﭘﯧﮋﻧـــﺊ او ﻫـــﻢ راﺗـــﻪ وواﻳـــﺊ ،ﭼـــﯥ اﺻـــﻠﻲ ﻣﻄﻠـــﺐ دې څـــﻪ
دى؟
وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﻣﺨﻜـــﯥ ﻣـــﯥ درﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ ،ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ ﻧـــﻮم ﻫﻮﺳـــۍ دى ،د ﻛﺎﺑـــﻞ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ادﺑﻴـــﺎﺗﻮ ﭘـــﻮﻫﻨځﻲ ﻛـــﯥ د
څﻠﻮرم ﻛﺎل ﻣﺤﺼﻠﻪ ﻳﻢ.
ﻧﻮر ﻣﯥ ﺗﺮې د ﭘﻮښﺘﻨﯥ ﺟﺮاْت ﻧﻪ درﻟﻮد ،ﺧﻮ ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
ﻛــﻮر ﻣــﯥ ﭘــﻪ وزﻳــﺮ اﻛﺒــﺮ ﺧــﺎن ﻣﯧﻨــﻪ ﻛــﯥ دى اﺻــﻼً د ﺟﻨــﻮﺑﻲ ﻳــﻮ .زﻣــﻮږ ټﻮﻟــﻪ ﻛــﻮرﻧۍ د ﺟﻤﻌــﯥ ﭘــﻪ
ﺷﭙﻪ ﺧﺎﻣﺨﺎ ﺳﺘﺎﺳﯥ راډﻳﻮﻳﻲ داﺳﺘﺎﻧﻮﻧﻪ اوري.
ﻫﻐــﯥ د ﭼــﺎى ﻧــﻪ ﻏــړپ وﻛــړو ،زه ورﺗــﻪ ښــﻪ ﭘــﻪ ځﻴــﺮ ﺷــﻮم ،ﺧــﺪاى راﺳــﺘﻲ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻏــړۍ ﻛــﯥ ﻳــﯥ
اوﺑـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪې .زه ﻟـــﻪ وړوﻛﺘﻮﺑـــﻪ ﺷـــﺮﻣﯧﻨﺪوﻛﻰ وم ،ښـــځﻮ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﻧـــﺸﻮ ﻛـــﺘﻼى ،ﺧـــﻮ ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ زړه
راﻟـــﻮى ﻛـــړو ،ﭘـــﻪ ﻏټـــﻮ او روڼـــﻮ ﻣـــﯥ وروﻛﺘـــﻞ .ﻫﻐـــﯥ ﭼـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ راواړوﻟـــﯥ ،ﻣـــﺎ وې ګﻨـــﯥ زړه ﻳـــﻲ
راﻧـــﻪ ووﯦـــﺴﺖ ،څـــﻪ ﺑـــﻞ ﺷـــﺎن ښﺎﯦـــﺴﺖ رب ورﻛـــړى و .ﭘـــﻪ ﻣـــﺮۍ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ﻻړې وﭼـــﯥ ﺷـــﻮې ،ﻫﻐـــﻪ ﻫـــﻢ
راﺑﺎﻧــﺪې ﭘــﻮه ﺷــﻮه .ﻣــﺎ ﭼــﯥ ﺑﻴــﺎ وروﻛﺘــﻞ ،ﻫﻐــﯥ زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛــﯥ ﺧﭙﻠــﯥ ﺳــﺘﺮګﯥ ښــﺨﯥ ﻛــړې .زه
وﺷــﺮﻣﯧﺪم د ﻫﻐــﯥ د ﺳــﺘﺮګﻮ ﺟﻨــګ ﻛــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ راﻏﻠــﻢ .ﻳــﻮه ﺷــﯧﺒﻪ ﻣــﻮﻧږه دواړه ﻏﻠــﻲ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮ ،ﭘــﻪ زړه
ﻛﯥ ﻣﯥ ﺗﯧﺮ ﺷﻮل ﻣﺎ وې ﻫﺴﯥ ﻧﻪ ﭼﯥ درﺑﺎﻧﺪې ﭘﻮه ﺷﻲ او ﺷﻜﺎﻳﺖ درﻧﻪ وﻛړي .ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
ﺑــښﻨﻪ ﻏــﻮاړم ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻛــﺎره دې وﻧــﻪ ﺑﺎﺳــﻢ .ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ ﭘﻴــﺎﻟﯥ ﻳــﯥ ګــﻮټ وﻛــړ ،ﭘــﻪ ﺷــﻌﺒﻪ ﻛــﯥ ې ﻫــﺮې
اﻟﻤﺎرۍ ﺗﻪ ﻳﻮ ځﻞ وروﻛﺘﻞ ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ زﻣﺎ ﻣﯧﺰ او ﻣﺎﺗﻪ ﭘﻪ ځﻴﺮ ځﻴﺮ ﻛﺎﺗﻪ.
ﻣـــﺎ ﻏﻮښـــﺘﻞ ،ﭼـــﯥ دوﻳﻤـــﻪ ﭘﻴﺎﻟـــﻪ ﭼـــﺎى ورواﭼـــﻮم ،وﻳﻠـــﯥ ﺑـــﺲ دى .ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ډﯦـــﺮه ډﯦـــﺮه ﻣﻨﻨـــﻪ
اوس ﻫﻤـــﺪوﻣﺮه .ﻟـــږ څـــﻪ ﭘﯧﮋﻧـــﺪګﻠﻮي ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه وﺷـــﻮه .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﻛـــﻪ وﺧـــﺖ وﻟـــﺮي ﻛـــﻮم ځـــﺎى ﺑـــﻪ ﺳـــﺮه
وﻋــﺪه ﻛﯧــږدو ،ﻏــﻮاړم ﭘــﻮره درﺳــﺮه وﭘﯧــﮋﻧﻢ څﻨګــﻪ؟ ډﯦــﺮه ښــﻪ ده ﺑــﻲ ﺑــﻲ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ زه ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ
درﺗــﻪ ﻻﻧــﺪې د ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ وﻻړ ﻳــﻢ .ﻛــﻪ دې ﻏﻮښــﺘﻞ او وﺧــﺖ دې درﻟــﻮد ﺳــﺮه وﺑــﻪ ګــﻮرو .وﻳــﻞ
ﻳﯥ :ﺳﻤﻪ ده .اوس ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ اﺟﺎزت ﺳﺮه درﻧﻪ رﺧﺼﺖ ﺷﻢ .ﻣﺎ وې ښﻪ ده ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړه.
زه ورﺳﺮه ان ﺗﺮ دروازې ﻻړم ،ﻣﺦ ﻳﯥ راﺳﺘﻮن ﻛړو وې وﻳﻞ:
ﺑــﺲ ﻧــﻮر ﻣــﻪ راځــﻪ ډﯦــﺮ ﺗــﺸﻜﺮ ،د ﻣﯧﻠﻤــﻪ ﭘــﺎﻟﻨﯥ ﻧــﻪ دې .وﻳــﯥ ﺧﻨــﺪل .د ﻣﻴﻨــﯥ ډﻛــﻪ ﺧﻨــﺪا ﻳــﯥ وﻛــړه،
ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ورﺳـــﺮه ﺧﻮﻟـــﻪ ﭼﻴﻨګـــﻪ ﻛـــړه .ﺧـــﺪاى ﭘـــﻪ اﻣـــﺎﻧﻲ ﻣـــﯥ ورﺳـــﺮه وﻛـــړه او ﻻړه .ﺑﻴﺮﺗـــﻪ ﭼـــﯥ راﺳـــﺘﻮن
ﺷــﻮم ،د ﺳـــﺮ وﻳـــښﺘﺎن ﻣـــﯥ ﻧﯧـــﻎ ودرﯦــﺪل .دﺳـــﺘﻲ ﻣـــﯥ ﻳـــﻮه ټﻮﻧګـــﻪ ﻧــﺴﻮار ﺧـــﻮﻟﯥ ﺗـــﻪ وارﺗـــﻮل .ﭘـــﻪ ﻓﻜـــﺮ
ﻛـــﯥ ډوب ﻻړم ،ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ د ﻛﻮﻧـــډې زوﻳـــﻪ ﻳـــﻮ ﻓﻘﻴـــﺮ ﻣﻠﻨـــګ ﻟﻴﻜـــﻮال ﭘـــﻪ ﻏﻴـــﺮ ﻟـــﻪ دې ﻣﺎﻣﻮرﻳﺘـــﻪ ﻧــﻮر
ﻫــــﯧڅ ﻧــــﻪ ﻟــــﺮې ،ﭘــــﻪ ﻛﻠــــﻲ ﻛــــﯥ دې ﻳــــﻮ زوړ ﻛــــﻮر او زړه ﺑــــﻮډۍ ﻣــــﻮر درﭘــــﺎﺗﯥ ده ،ﻏﺮﻳﺒــــۍ ﺧــــﻮ ﻟــــﻪ
وړوﻛﺘﻮﺑﻪ د ﻫﺮ ﺷﻲ ﻟﻪ ﺟﺮﺋﺘﻪ وﯦﺴﺘﻠﻰ ﻳﯥ.
د ﺧﻮارې ﻛﻮﻧډې زوﻳﻪ ،ﺧﭙﻠﯥ روټﻲ ژوﻳﻪ
ﭘــــﻪ ﻣﻨــــډه ﻟــــﻪ ﻣﯧــــﺰه ﭘﻮرﺗــــﻪ ﺷــــﻮم او ﭘــــﻪ دﯦــــﻮال ﭘــــﻮرې ځﻮړﻧــــﺪې ﻫﻨــــﺪارې ﺗــــﻪ ودرﯦــــﺪم .ﭘﺨﭙﻠــــﻮ
وﻳښﺘﺎﻧﻮ ﻣﯥ ګﻮﺗﯥ ﻣﺘﯥ ووﻫﻠﯥ ،څﻪ ﺗﻤﻪ ﻣﯥ ځﺎﻧﺘﻪ ﭘﻴﺪا ﺷﻮه .زړه ﻛﯥ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﻟــﻪ ﭼــﺎ ﻧــﻪ ﻛــﻢ ﻧــﻪ ﻳــﯥ! ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﺟﯧــﺐ ﻛــﯥ دې ﻗﻴــﺮان ﺟــﺎن )ﻏﻴــﺮان( ﻧــﻪ ﺑــﻮدﯦږي .ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ څــﻮ
ګﺎﻣــﻪ ﭘــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ واﺧﻴــﺴﺘﻞ ،ﺳــګﺮټ ﻣــﯥ وﻟګــﺎوه ،ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﻓﻜــﺮ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ .ﻧــﻮم ﻣــﯥ ﻫﻮﺳــۍ دى،
د ادﺑﻴـــﺎﺗﻮ د ﭘـــﻮﻫﻨځﻲ ﻣﺤـــﺼﻠﻪ ﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ دا د ﻛـــﺎﻓﺮ ﻟـــﻮر څـــﻮﻣﺮه ښـــﻜﻠﯥ ده؟ ﺳـــﺮې ﻧـــﺮۍ ﺷـــﻮﻧډې،
ﺳـــﭙﻴﻦ ﻏﺎښـــﻮﻧﻪ ،ﺗـــﻮرې اوږدې ﺳـــﺘﺮګﯥ ،دﻧګـــﻪ وﻧـــﻪ ،ﺻـــﺮاﺣﻲ ﻏـــﺎړه ،ﺗـــﻮرې اوږدې زﻟﻔـــﯥ ﻳـــﺎ رﺑـــﻪ
ﭼـــﯥ څـــﻮﻣﺮه ښﺎﯦـــﺴﺖ دې ورﻛـــړى دى .ﺑﻴـــﺎ ﻣﯧـــﺰ ﺗـــﻪ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ ووې :د ﭼـــﻮﻧﭽڼﯥ
زړه دې دى دا څﻪ ﻛﻮې؟ ﻏﺮﻳﺐ ﺳړى او ﺑﺮګ ﻳﯥ ﺳﭙﻰ ،ﭘﺮدۍ ﺟﻴﻨۍ ﭘﺴﯥ دې زړه ﻻړ.
ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻫــﺮه ﻏﺮﻣــﻪ د ډوډۍ ﭘــﻪ ﺳــﺮ ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﻮ ﻫﻤﻜــﺎراﻧﻮ ﺳــﺮه ټــﻮﻛﯥ ټﻜــﺎﻟﯥ ﻛــﻮﻟﯥ ،ﺧــﻮ ﭘــﻪ دې ﻏﺮﻣــﻪ
ﻣﯥ ﺳﭙږه ﻣړه وه .اﻧډﻳﻮاﻻﻧﻮ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﻧــﻦ ﻏﻠــﻰ ﻳــﯥ ټــﻮﻛﯥ ﻧــﻪ ﻛــﻮې څﻨګــﻪ ﭼﺮﺗــﻲ ﻳــﯥ؟ ﻣــﺎ ځــﺎن ﺗﺮﯦﻨــﻪ ﺗﯧــﺮاوه .ﻣــﺎزدﻳګﺮ ﭼــﯥ ﻛــﻮر
ﺗـــﻪ ﻻړم د ډوډۍ ﺗﻴـــﺎرى او دﻳـــګ ﻣﻴـــګ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ﻻﺳـــﻪ ﻧـــﻪ ﻛﯧـــﺪه .ﺑـــﺲ ﻫﻤـــﺪا ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻓﻜـــﺮ ﻛـــﯥ
راﻛﻮزﯦـــﺪل .اﻟﻜـــﻪ ﺳـــﻬﺎره دا ﺟﻴﻨـــۍ درﺳـــﺮه څـــﻪ ﻟـــﺮي؟ اﺳـــﺘﺨﺒﺎراﺗﻮ وﻇﻴﻔـــﻪ ورﻛـــړې ده او ﻛـــﻪ څﻨګـــﻪ؟
ﻧﻪ ﻧﻪ ....ﻛﯧﺪاى ﺷﻲ ﺧﻮارﺷﯥ ﻣﻴﻨﻪ درﺳﺮه وﻟﺮي .ﻣﻴﻨﻪ ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ زﻣﺎ ﻏﺮﻳﺒﻲ او ﻟﻪ ﻫﻐﯥ ﺳﺮه ﻣﻴﻨﻪ؟
ﭘـــﻪ دې ﺷـــﭙﻪ ﺧـــﻮب ﻧـــﻪ راﺗﻠـــﻮ ،ﺳـــﻬﺎر ﺧﭙﻠـــﯥ دﻧـــﺪې ﺗـــﻪ ﻻړم .ﭘـــﻪ دې ﻓﻜـــﺮ وم ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو
ﺑﺠــﻮ راځــﻲ او ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ ﺟﯧــﺐ ﻛــﯥ ﻏﻴــﺮان ﻧــﺸﺘﻪ ،ﻟــﻪ ﻳــﻮه ﻣــﺎﻣﻮر ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﺳــﻞ روﭘــۍ ﭘــﻮر ﻛــړې .ﻣــﺎ وې
ﻧــﻪ وﻳــﻞ ﻛﯧــږي ،ﭼــﯥ د ﺿــﺮورت ﭘــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ورﺗــﻪ ﺧﺠﺎﻟــﺖ ﻧــﻪ ﺷــﻢ او ﭘــﻪ دې ورځ ﻣــﯥ ﺑﺎﻳــﺪ ﻧﻴﻤګــړى
داﺳﺘﺎن راډﻳﻮ ﺗﻪ ﭘﻮره ﻛړى واى.
ﺧـــﻮ ﻓﻜـــﺮ او ﻗﻠـــﻢ ﻣـــﯥ ودرﯦـــﺪل ،ﻧـــﻮر راﻛـــﯥ د ﻟﻴﻜﻠـــﻮ ﺗـــﻮان ﻧـــﻪ و ،ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ورځ ﭘـــﻪ دا څـــﻮ ﺷـــﯧﺒﻮ
ﻛــﯥ ﺑــﻪ زړه ﺗــﻪ ډﯦــﺮ ډﯦــﺮ څــﻪ راﻏﻠــﻞ .ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻓﻜــﺮ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ،ﭼــﯥ ﻛﯧــﺪاى ﺷــﻲ دا ﺟﻴﻨــۍ د ﻛــﻮم ﺑــﻞ
ﻣﻄﻠـــﺐ ﻟﭙـــﺎره ﭼـــﺎ ﻣﻮْﻇﻔـــﻪ ﻛـــړې وي ،ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ ﺳـــﻬﺎره ﺗـــﻪ ﻧـــﻮ څـــﻪ ﻛـــﻮم ﻟـــﻮړ ﻣﻘـــﺎم ﻟـــﺮې ﻳـــﺎ د
ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺿﺪ ﺳړى ﻳﯥ ﺗﻪ څﻪ ﺷﻰ ﻳﯥ؟ ﭼﯥ دا ﻧﻪ ﻳﯥ ﻧﻮ څﻪ ﺑﺪل ﻓﻜﺮوﻧﻪ ﻛﻮې.
ﻛﯧﺪاى ﺷﻲ ﻣﻴﻨﻪ درﺳﺮه وﻟﺮي .ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه ﺑﻪ ﻣﯥ وﺧﻨﺪل .ﻣﺎ ﺳﺮه ﻣﻴﻨﻪ؟
ﺧـــﻮ ﻟﻨـــډه دا ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ﺳـــﻮﭼﻮﻧﻮ او ﻓﻜﺮوﻧـــﻮ ﻛـــﯥ څﻠـــﻮر ﺑﺠـــﯥ ﺷـــﻮې ،رﺧـــﺼﺘﻲ ﺷـــﻮه .زړه
ﻧــﺎزړه ﻣــﯥ ﺣﺎﺿــﺮي اﻣــﻀﺎء ﻛــړه ،ﻟــﻪ ﻧــﻮرو ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻰ ﺷــﻮم ،ﭘــﻪ ﻛــﺮار ﻛــﺮار ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ
ووﺗﻠــﻢ .د ﺧﭙــﻞ ﻟــﻴﻦ ﺑــﺲ ﺳــﺮوﻳﺲ ﭼﻠــﻮوﻧﻜﻲ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ووﻳــﻞ :ﻣــﺎ وې زه ﻧــﻦ ﭼﯧــﺮې ﻛــﺎر ﻟــﺮم ،ﻧــﻦ ﺗﺎﺳــﯥ
ﺳـــﺮه ﻧـــﺸﻢ ﺗـــﻼى .ټـــﻮل ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻛﻮروﻧـــﻮ ﺗـــﻪ وﻻړل .زه د ﻣﻄﺒﻌـــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻳـــﻮازې ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮم .ﭘـــﻪ
ﺳـــړك وړاﻧـــﺪې ﻻړم او د ﻫﻐـــﯥ د رﺗﻠـــﻮ اﻧﺘﻈـــﺎر ﻣـــﯥ ﻛـــﺎوه .ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﭘـــﺲ ﻳـــﻮ ﺗـــﻮر ښـــﻜﻠﻰ ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﯥ
ﻣﺨﯥ ﺗﻪ ودرﯦﺪ ،ﻫﻐﻪ ﻟﻪ ﻣﻮټﺮه راښﻜﺘﻪ ﺷﻮه .ﭘﻪ ﺧﻨﺪا ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ډﯦـــﺮ اﻧﺘﻈــﺎر ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮې .ﺑــښﻨﻪ ﻏـــﻮاړم ﻟــﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن څﺨــﻪ ﭘــﻪ ﻫﻤـــﺪوﻣﺮه
وﺧﺖ ﻛﯥ ﺳړى رارﺳﯧږي .ﻫﻠﻪ راځﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړه .ﻣﻮټﺮ ﺗﻪ ﺑﻪ وﺧﯧږو.
زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ ﻛــﯥ ﻻړې وﭼــﯥ ﺷــﻮې وې ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ د ﭘــﺮدۍ ﻟــﻮر ﺳــﺮه ﭘــﻪ داﺳــﻲءگ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ او
ﺑﻴﺎ ﭼﯧﺮﺗﻪ؟ زه ﻟږ زړه ﻧﺎزړه وم ،ﻫﻐﻪ وﻣﻮﺳﯧﺪه وې وﻳﻞ:
ﺗﺎﺳﯥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړئ ﭘﻪ ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ ﺑﻪ ﺧﺒﺮې ﺳﺮه وﻛړو.
ﻟـــﻮﻣړى ځـــﻞ ﻣـــﯥ و ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دﻏـــﺴﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ .ﻟـــﻪ ﺣﻴـــﺎ ﻧـــﻪ ﭘـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﺳـــﻴټ ﻛـــﯥ
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﻣـــﺎ وى ﭼـــﯥ څـــﻮك ﻣـــﯥ وﻧـــﻪ وﻳﻨـــﻲ .ﻫﻐـــﯥ ﺑﻴـــﺎ ﻟـــﻪ ﻧـــﺎزه ﻳـــﻮ اوﺧﻜـــﻰ ﻛـــﻮږ ﻛـــړو ﻣﻮﺳـــﻜۍ
ﺷﻮه ،وې وﻳﻞ:
ﺳــــﻬﺎر ﺻــــﺎﺣﺐ ﻣﺨﻜــــﯥ ﺑــــﻪ ﻧﺎﺳــــﺖ واى ،ﻣــــﺎ وې ﺧﻴــــﺮ دى ﻫﻤﺪﻟﺘــــﻪ ﺑــــﻪ ﻛــــښﯧﻨﻢ .ﻫﻐــــﯥ راﺗــــﻪ ﻣــــﺦ
راواړاوه ،وې وﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ څــﻪ ﺗﯧــﺮ ﻧــﺸﻲ داﺳــﯥ ځــﺎى ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ ،ﭼــﯥ دواړه ﺳــﺮه ښــﻪ ﻳــﻮ
ﺑــﻞ وﭘﯧﮋﻧــﻮ او ﻧــﻮرې ﺧﺒــﺮې ﺑــﻪ ﻫﻠﺘــﻪ ﻛــﻮو .زړه دې ﻣــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــﻮه .ﻣــﺎ وې ﻧــﻪ ﻧــﻪ ﺑــﻲ ﺑــﻲ ﭘــﺮوا ﻧــﻪ
ﻟﺮي ﺳﺘﺎ ﺧﻮښﻪ زﻣﺎ ﺧﻮښﻪ ده .ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
ښﻪ ﻧﻮ وواﻳﻪ ،ﭼﯥ د ﻛﺮﻏﯥ ډﻧډ ﺗﻪ وﻻ ﺷﻮ او ﻛﻪ ﻛﻮم ﻫﻮټﻞ ﺗﻪ؟
ﭘـــﻪ دوﻳﻤـــﻪ ﺧﺒـــﺮه ﻣـــﯥ ﻧﯧـــﻎ ټـــﻮپ وﻛـــړو ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ ﺟﻴـــﺐ ﻛـــﯥ ﻳـــﻮازې ﻳـــﻮ ﺳـــﻞ ګـــﻮن ﭘـــﺮوت و.
ﻫﻐــﯥ زر ﺧﺒــﺮه وﻧﻴﻮﻟــﻪ وﻳﻠــﯥ د ﻛﺮﻏــۍ ډﻧــډ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ .ﻣــﺎ وې ښــﻪ ده .ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﺣﺮﻛــﺖ ورﻛــړو.
ﭘﻪ ﻻره ﻳﯥ راﻧﻪ دا ﭘﻮښﺘﻨﻪ وﻛړه:
ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ څﻮ ﻛﻠﻦ ﻳﯥ؟
ﻣﺎ وې 25ﻛﻠﻦ ﻳﻢ.
ﻫﻐﯥ وې:
ﺑﻴﺨﻲ ځﻮان ښﻜﺎرې ،ﻣﺎ وې ﻣﻨﻨﻪ ﺑﻲ ﺑﻲ څﻪ ځﻮاﻧﻲ ده ،ﺧﻮ ﺑﺲ ﺗﯧﺮﯦږي.
د ﭘﻮﻟﻴﺘﺨﻨﻴﻚ ﭘﻪ ﻣﺨﻪ ﭼﯥ ﺗﯧﺮﯦﺪﻟﻮ وې وﻳﻞ:
واده ﺧﻮ ﺑﻪ دې ﻛړى ﻳﯥ؟
ﻣــﺎ وې :ﻧــﻪ واده ﻣــﯥ ﻧــﻪ دى ﻛــړى .ﺑــﻲ ﺑــﻲ ﺟــﺎن ﻣــﺎ ﻻ ﭘــﻪ ﺳــﻴﺮ ﻛــﯥ ﭘــﻮڼۍ ﻫــﻢ ﻧــﻪ ده رﯦــﺸﻠﯥ .ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ
ﻛـــړت ﻛـــړت وﺧﻨـــﺪل .وﻳﻠـــﯥ ﻫﺮڅـــﻪ ﺑـــﻪ ﺧـــﺪاى وﻛـــړي ،دﻧﻴـــﺎ ﭘـــﻪ اﻣﻴـــﺪ ﺧـــﻮړل ﻛﯧـــږي .ﻛﺮﻏـــﯥ ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ
ورﺳــﮕﺪو ،وﻳﻠــﯥ د ﺳــﭙﻮږﻣۍ ﻫﻮټــﻞ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ورﺷــﻮ ،ﻟــﻮﻣړى ﺑــﻪ ﻳــﻮه ﻧﺎﺷــﺘﻪ وﻛــړو او ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ د ډﻧــډ ﭘــﻪ
ﻏــﺎړه ﭼﻜــﺮ ووﻫــﻮ .د ﺳــﭙﻮږﻣۍ د ﻫﻮټــﻞ ﻧــﻮم ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻫﻐــﯥ د ﺧــﻮﻟﯥ ﻧــﻪ واورﯦــﺪ .ﻏﺮﺷــﻰ ﭼــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ
د ﺳﭙﻮږﻣۍ ﻫﻮټﻞ ﻣﺨﯥ ﺗﻪ ودروﻟﻮ .ﻣﻮټﺮ ودرﯦﺪ او ﻣﻮږ دواړه ﻫﻮټﻞ ﺗﻪ ﻧﻨﻮﺗﻠﻮ.
ﻫﻐــــﻪ ﻣﺨﻜــــﯥ او زه ورﭘــــﺴﯥ وم ،د ﻫﻮټــــﻞ ﭘــــﻪ ګﻮښــــﻪ ځــــﺎى ﻛــــﯥ ﭘــــﻪ ﻣﯧــــﺰ ﺳــــﺮه ﻛــــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ .د
رﺳﺘﻮراﻧټ ﻛﺎرګﺮ راﻏﻰ وﻳﻠﯥ څﻪ ﺧﻮرئ؟ ﻫﻐﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ څـــﻪ ﺷـــﯥ ﺧـــﻮرې؟ ﻣـــﺎ وې ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ څـــﻪ ﺧـــﻮرې ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻪ زه ﻫـــﻢ وﺧـــﻮرم .ﻫﻐـــﯥ ﻟـــږ
وﺧﻨـــﺪل ،وې وﻳـــﻞ :ﻣـــﺎﻫﻲ ﺑـــﻪ راوﻏـــﻮاړو .د ﻫﻮټـــﻞ واﻻ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :دوه ﺧﻮراﻛـ ـﻪ ﻣـــﺎﻫﻲ راړه .ﻫﻐـــﻪ
ﻣﺎﺗــﻪ ﻣﺨــﺎﻣﺦ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ ،ﻧــﺰدې دﻣــﻪ ﻣــﯥ ﻫــﯧڅ ﺗﻤــﻪ ﻧــﻪ وه او ﻧــﻪ ﭘﻮﻫﯧﺪﻣــﻪ ،ﭼــﯥ دا ﺑــﻪ ﻣﺎﺗــﻪ څــﻪ واﻳــﻲ
او څــﻪ ﻣﻄﻠــﺐ ﺑــﻪ ﻟــﺮي؟ ﻣــﺎ ﻫــﯧڅ ﻫﻐــﯥ ﺗــﻪ ﻣﺨــﺎﻣﺦ ﻧــﻪ ورﻛﺘــﻞ ،ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﻳــﯥ څــﻪ ور وﻧــﻪ
ګﺮځــﻲ .ځــﺎن ﻣــﯥ ﻏﻠــﻰ ﻧﻴــﻮﻟﻰ و ،د ﻣــﺎﻫﻲ ﭘــﻪ ﺧﻮﻧــﺪ ﻫــﻢ ﭘــﻮه ﻧــﺸﻮم .وﻟــﯥ ﭼــﯥ ﺟﯧــﺐ ﻣــﯥ ﺧــﺎﻟﻲ و او د
ﻫﻐـــﯥ د ښﺎﯦـــﺴﺖ ﺗـــﺮ ﺗـــﺎﺛﻴﺮ ﻻﻧـــﺪې وم .ﻫﻐـــﻪ ډﯦـــﺮه ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪه ،ډوډۍ ﻳـــﯥ ﺧﻮړﻟـــﻪ او ﻣﺎﺗـــﻪ ﺑـــﻪ
ﻳــﯥ ﻛﺘــﻞ ،ﺧــﻮ ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﻣﺨــﺎﻣﺦ ﻧــﻪ ﻛﺘــﻞ .د ﻫﻐــﯥ ﺑﯧــﺮون ﺗــﻪ ﭘــﺎم ﺷــﻮ ،ﻟــﻪ وﺧــﺖ ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ اﺳــﺘﻔﺎده ﺳــﺮه
زر وروﻛﺘـــﻞ ،ﺗـــﻮرې ﻏټـــﯥ اوږدې ﺳـــﺘﺮګﯥ ،ﺳـــﭙﻴﻦ ﻣـــﺦ ،ﺳـــﺮې ﻧـــﺮۍ ﺷـــﻮﻧډې ،ﺟګـــﻪ ﻏـــړۍ ،ﺳـــﭙﻴﻦ
ﻏﺎښﻮﻧﻪ ،د زﻧﯥ د ﺳﺮ ﺷﻴﻦ ﺧﺎل او ﺗﻮر ﻛﺎﻛﻞ ﺧﻮ ﻳﯥ ﻧﻴﻤﺎﻳﻲ ﺳﭙﻴﻦ ﻣﺦ ﭘټ ﻛړى و.
ﻫﻐـــﯥ ﭼـــﯥ ﻣـــﺦ راواړوه او ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻳـــﯥ راﺳـــﺮه ﻣﺨـــﺎﻣﺦ وﺟﻨګـــﻮﻟﯥ ،ﺑـــﺲ ﻫﻤﺪﻏـــﻪ ﺷـــﯧﺒﻪ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ
زړه ﺑﻴﺨـــﻲ ﺑـــﻞ ډول ﺷـــﻮ ،ﻣـــﺎ وې ګﻨـــﯥ زړه ﯦـــﻲ راﻧـــﻪ ﺑـــﻮټ ووﯦـــﺴﺖ .ﭘـــﻪ ډوډۍ ﭘـــﺴﯥ ﻳـــﯥ ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ
ﭼﺎى راوﻏﻮښﺖ ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻳﻮ ﺧﺎص ﻧﺰاﻛﺖ ﺳﺮه ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ! ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺣﯧــﺮان ﭘــﺎﺗﯥ ﻳــﯥ ﭼــﯥ دې ﺟﻴﻨــۍ ﺗــﺮ دې ځــﺎى څﻨګــﻪ او د څــﻪ ﻣﻄﻠــﺐ ﻟﭙــﺎره
راوﺳـــﺘﻰ ﻳـــﻢ؟ ﻣـــﺎ وروﻛﺘـــﻞ ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ داﺳـــﯥ ﺣـــﺎل ﻛـــﯥ ،ﭼـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ډډه ﻛـــږې رااړوﻟـــﯥ
وې ،زﻟﻔﻮ ﻳﯥ ﻧﻴﻤﺎﻳﻲ ﻣﺦ ﻧﻴﻮﻟﻰ و .ﻣﺎ ورﺗﻪ ﭘﻪ ځﻮاب ﻛﯥ ووﻳﻞ:
ﻧﻪ ﺑﻲ ﺑﻲ ﺧﻮ ﺗﻪ راﭘﺴﯥ راﻏﻠﯥ او ﭘﻪ ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ دې راوﺳﺘﻢ ،ﻧﻮ ﻫﻐﯥ داﺳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ! زه ﺑﻪ اوس درﺳﺮه د ﻣﻄﻠﺐ ﺧﺒﺮې وﻛړم.
زه ﭘﻪ څﻮﻛۍ ﻛﯥ راټﻮل ﺷﻮم ،ﻣﺎ وې اﷲ ﺧﻴﺮ ﻛړې څﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﻟﺮي؟
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻣﯧﺰ دواړه څﻨګﻠﯥ وﻟګﻮﻟﯥ وې وﻳﻞ:
د ﺧﭙــﻞ ځــﺎن ﭘــﻪ ﺑــﺎب درﺗــﻪ واﻳــﻢ ،ﭼــﯥ ﺗــﻪ داﺳــﯥ ﻓﻜــﺮ وﻧــﻪ ﻛــړې ،ﭼــﯥ ګﻨــﯥ دا ﺟﻴﻨــۍ ﻛﻮﻣــﻪ ﺑــﺪﻛﺎره
ده ،د ﺧﭙﻠـــﯥ ﺳـــﺎﻋﺖ ﺗﯧـــﺮۍ ﻟﭙـــﺎره ﻳـــﯥ زه راوﺳـــﺘﻰ ﻳـــﻢ .ﻣـــﺎ درﺗـــﻪ ﺳـــﺘﺎ ﭘـــﻪ دﻓﺘـــﺮ ﻛـــﯥ ووﻳـــﻞ ،ﭼـــﯥ زه
ﻫﻮﺳــۍ ﻧــﻮﻣﯧږم ،د ﭘـــﻼر ﻧــﻮم ﻣــﯥ ﺳـــﻮر ګــﻞ دى .د ﻇــﺎﻫﺮ ﭘـــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ رﺋـــﻴﺲ و او د ﺷــﺎﻫﻲ ﻛـــﻮرﻧۍ
ﺳــﺮه ﻧــږدې اړﻳﻜــﻲ ﻟــﺮي .ددې داود ﺧــﺎن ﭘــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﻳــﯥ ﺗﻘــﺎوت وﻛــړو .ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً ﺑــﻮډۍ
ده ،وروڼــﻪ ﻧــﻪ ﻟــﺮم ،دوه ﺧﻮﯦﻨــﺪې ﻣــﯥ واده ﺷــﻮي دي .ﻳــﻮ ﻛــﻮر ﻣــﻮ ﭘــﻪ وزﻳــﺮ اﻛﺒــﺮ ﺧــﺎن ﻣﯧﻨــﻪ ﻛــﯥ او ﺑــﻞ
ﻛـــﻮر ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ څﻠﻮرﻣـــﻪ ﻛﺎرﺗـــﻪ ﻛـــﯥ دى .ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ د ډﯦـــﺮو ﺷـــﺘﻮ او ﭘﻴـــﺴﻮ ﺧﺎوﻧـــﺪ دى ،ﻳـــﻮ ﺗـــﺮه ﻣـــﯥ د
ﺟﺮﻣﻨـــﻲ ﺗﺠـــﺎرت ﻛـــﻮي ،د ﻛﺎﻛـــﺎ زاﻣـــﻦ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﺗﺤـــﺼﻴﻞ ﺑﻮﺧـــﺖ دي ،زه ﻫـــﻢ د ادﺑﻴـــﺎﺗﻮ د ﭘـــﻮﻫﻨځﻲ د
څﻠﻮرم ټﻮﻟګﻲ ﻣﺤﺼﻠﻪ ﻳﻢ.
ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﻴﺐ ﺳـــﺘﺎ راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ﭘﺨـــﻮا ﻧـــﻪ ﺗﻌﻘﻴـــﺐ ﻛـــړي او اورﯦـــﺪﻟﻲ دي .زه ﺳـــﺘﺎ
ﻟــﻪ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎﻧﻮﻧﻮ ﺳــﺮه ﺳــﺨﺘﻪ ﻋﻼﻗــﻪ ﻟــﺮم .زﻣــﻮږ ﻛــﻮرﻧۍ ﻫــﻢ ﺳــﺘﺎ ﻟــﻪ ﺟﻤﻌــﯥ د ﺷــﭙﯥ راډﻳــﻮﻳﻲ
داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻮ ﺳـــﺮه ﺧﺎﺻـــﻪ ﻋﻼﻗـــﻪ ﻟـــﺮي .ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﻣﺠﻠـــﻪ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ﺳـــﺘﺎ ﻳـــﻮه ﻣﻘﺎﻟـــﻪ وﻟﻮﺳـــﺘﻠﻪ ،ډﯦـــﺮه ﻣـــﯥ
ﺧﻮښــﻪ ﺷــﻮه او ﻫــﻢ ﻣــﯥ ﭘﻜــﯥ ﺳــﺘﺎ ﻋﻜــﺲ وﻟﻴــﺪ .ﭘــﻪ ﻫﻤﻐــﻪ ﺳــﺎﻋﺖ ﻣــﯥ زړه ﻛــﯥ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮل ،ﭼــﯥ ﻣــﺎ وى
ﻛﻠـــﻪ ﺑـــﻪ دې ﻟـــﻪ ﻧـــﺰدې ﻧـــﻪ وګـــﻮرم او دا دى اوس ﭼـــﯥ ﻣـــﯥ وﻟﻴـــﺪې او ﻟـــﻪ ﻧـــﺰدې ﻣـــﯥ درﺳـــﺮه ﻣﻼﻗـــﺎت
وﺷــــﻮ ،ﻻ ﺑــــﻪ دې ښــــﻪ ﭘــــﺴﯥ ﻧــــﻮر ﻫــــﻢ وﭘﯧــــﮋﻧﻢ .دا ﺧــــﻮ ﻟــــﻮﻣړۍ ورځ ده ،ﻛــــﻪ د دواړو ﺳــــﺮه وﻟګﯧــــﺪه
وروﺳـــﺘﻪ ﺑـــﻪ ﺑﻴـــﺎ ﻻ ښـــﻪ ﭘـــﺴﯥ ﻣﻌﺮﻓـــﻲ ﺷـــﻮ ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﻧـــﻮرې ﺧﺒـــﺮې ﻛـــﻮو ،څﻨګـــﻪ ﺧﻮښـــﻪ دې ده؟ د ﻫﻐـــﯥ
ﺧﺒــﺮو راﺗــﻪ ﭘــﻮره ﺟــﺮاْت راﻛــړى و ،ﻣــﺎ وې وﻟــﯥ ﻧــﻪ .ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﺗﯧــﺮه ﺷــﻮه ،ﭼــﯥ ﺟﻴﻨــۍ درﺑﺎﻧــﺪې
ګﺮﻣﻪ راﻏﻠﯥ ده ،ﺑﻞ ﻛﻮﻣﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﺸﺘﻪ دى .ځﻪ ﺗﻮﻛﻞ ﭘﻪ ﺧﺪاى دى ،ﭼﯥ وړاﻧﺪې څﻪ ﻛﯧږي؟
وې وﻳﻞ :ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړه ﻛﻪ ﺗﻪ ﻫﻢ راﺗﻪ ځﺎن ﭘﻮره ﭘﻮره راوﭘﯧﮋﻧﯥ؟
ﻣﺎ ځﺎن ﭘﻪ ﭼﻮﻛۍ ﻛﯥ راﻧﯧﻎ ﻛړو او داﺳﯥ ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻧــﻮم ﻣــﯥ ﻫــﺎرون ،ﺳــﻬﺎر ﻣــﯥ ﺗﺨﻠــﺺ دى .د ﭘــﻼر ﻧــﻮم ﻣــﯥ ﺣﻴــﺪر ﺧــﺎن دى ،ﭘــﻪ ﻗــﻮم ﻣﻮﻣﻨــﺪ ﻳــﻢ .ﻛﻠــﻪ
ﭼـــﯥ د ﺧﻮﺷـــﺎل ﺧـــﺎن ﻟﯧـــﺴﯥ ﻧـــﻪ ﻓـــﺎرغ ﺷـــﻮم ،ﭘـــﻪ ﻛـــﺎﻧﻜﻮر ﻛـــﯥ ادﺑﻴـــﺎﺗﻮ ﭘـــﻮﻫﻨځﻲ ﺗـــﻪ ﻛﺎﻣﻴـــﺎب ﺷـــﻮم .د
ژورﻧــﺎﻟﯧﺰم ﻟــﻪ څــﺎﻧګﯥ ﻧــﻪ ﻓــﺎرغ ﺷــﻮم او ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﻪ ﻛــﯥ ﻣﻘــﺮر ﺷــﻮم .ﭘــﻼر ﻣــﯥ ﻣــړ دى ،ﻳــﻮه وړوﻛــﯥ
ﺧـــﻮر او ﻳـــﻮه ﺑـــﻮډۍ ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ اوﺳـــﯧږي .ﺧـــﺎﻟﻲ ﻳـــﻮه ﻛﻮټـــﻪ ﻟـــﺮو ،ﻣځﻜـــﻪ ﻣـــﻮ ﻟـــږه ده ،د
اﻗﺘــﺼﺎدي ﺳــﺘﻮﻧﺰو ﺳــﺮه ﻣﺨــﺎﻣﺦ ﻳــﻮ .ﻛﻠــﻪ ﻛﻠــﻪ ﭘــﻪ رﺧــﺼﺘﻴﻮ او د اﺧﺘــﺮ ﭘــﻪ ورځــﻮ ﻛــﯥ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ د ﻣــﻮر
ﻟﻴﺪو ﺗﻪ ځﻤﻪ ،ﺑﺲ ﻫﻤﺪا ﻣﯥ ﭘﯧﮋﻧﺪګﻠﻮي ده ﺑﻲ ﺑﻲ!
ﻫﻐﯥ ﻟﻮﻣړى ﻧﺮۍ ﻣﻮﺳﻜﺎ وﻛړه او وې وﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﻏﺮﻳﺒـــﻲ ﭘـــﺮوا ﻧـــﻪ ﻟـــﺮي ،د اﻓﻐﺎﻧـــﺴﺘﺎن ډﯦـــﺮ ﺧﻠـــﻚ ﻏﺮﻳـــﺐ دي ،ﺧـــﺪاى ﺑـــﻪ دې ټـــﻮﻟﯥ
ﺳﺘﻮﻧﺰﯦﮓ ﻫﻮارې ﻛړي ،ﻫﯧڅ ﻓﻜﺮ ﻣﻪ ﻛﻮه ،ﭘﻪ ﻣﺨﻜﯥ دې ډﯦﺮ اوږد ژوﻧﺪ ﭘﺮوت دى.
ﻣــﺎ وې ﻫــﻮ ﺳــﻤﻪ ده ،دﻧﻴــﺎ ﭘــﻪ اﻣﻴــﺪ ﺧــﻮړل ﻛﯧــږي .ﻫﻐــﯥ ووﻳــﻞ :ﻫــﻮ ﻛــﻪ ﻧــﺼﻴﺐ دې ښــﻪ و ،ډﯦــﺮ زر
ﺑــﻪ دې ژوﻧــﺪ ﺟــﻮړ ﺷــﻲ .زړه ﻛــﯥ وې ﭘــﻪ دې ﺗﻨﺨــﻮا ﺑــﻪ ﻣــﯥ څــﻪ ژوﻧــﺪ ﺟــﻮړ ﺷــﻲ؟ ﺗﻮﻛــﻞ ﭘــﻪ ﺧــﺪاى دى
ﺑﻲ ﺑﻲ!
ﭘـــﺮې ﭘـــﻮه ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ درﺗـــﻪ ښـــﻪ ﻧﻴـــﺖ ﻟـــﺮي او د راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻲ ژوﻧـــﺪ ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب درﺳـــﺮه ﻣﻴﻨـــﻪ او
ﻳﻮځﺎى ﻛﯧﺪل ﻏﻮاړي .ﻫﻐﯥ وﺧﻨﺪل وې وﻳﻞ :ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﻛﻮژدن ﺧﻮ ﺑﻪ دې ﻧﻪ وي ﻛړې؟
ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﻧــﻪ ﺑــﻲ ﺑــﻲ ﻣــﺎ ﺧــﻮ ﻻ ﭘــﻪ ﺳــﻴﺮ ﻛــﯥ ﭘــﻮڼۍ ﻫــﻢ ﻧــﻪ ده رﻳــﺸﻠﯥ ،ﺗﺮاوﺳــﻪ ﻣــﯥ ﻻ ﭘﻨځــﻪ
وﻳﺸﺘﻢ ﻛﺎل روان دى.
ﻫﻐـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧﻨـــﺪا ﻛـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﺧـــﺪاى دې ښـــﻜﻠﻲ ﭘـــﻪ ﻧـــﺼﻴﺐ ﻛـــړه ،ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ډډه ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ د ﺳـــﺘﺮګﻮ
ﻻﻧــﺪې ﻛﺘــﻞ وﻳــﻞ ﻳــﯥ :راځــﻪ ﻛــﻪ دې ﺧﻮښــﻪ وﻳــﻲ ﭘــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻛــﯥ ﻫﻤــﺪوﻣﺮه ﺑــﺲ دي ،ﺑﯧــﺮون ﺑــﻪ د اوﺑــﻮ د
ډﻧـــډ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﭼﻜـــﺮ ووﻫـــﻮ .ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ ده .ﻟـــﻪ ﻣﯧـــﺰه راﭘﺎڅﯧـــﺪو او د ﭘﻴـــﺴﻮ دﺧــﻞ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ روان ﺷـــﻮ .د
ﭘﻴــﺴﻮ د ورﻛﻮﻟــﻮ ځــﺎى ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ورﻧــﺰدې ﺷــﻮ ،زه ﻣﺨﻜــﯥ ﺷــﻮم او د ﺧــﻮراك ﻣــﺼﺮف ﭘﻴــﺴﯥ ﻣــﯥ
ﻟــﻪ ﺟﯧﺒــﻪ راواﻳــﺴﺘﻠﯥ .ﭘــﻪ دې وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﻫﻐــﯥ راﻏــږ ﻛــړو :ﭘﻴــﺴﯥ ﺑــﻪ زه ورﻛــﻮم ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺟﯧــﺐ ﺗــﻪ ﻻس ﻧــﻪ
ﺗﯧــﺮوې ،ﺗﺮڅــﻮ ﭼــﯥ ﻫﻐــﻪ ﺗــﺮ دﺧــﻞ رارﺳــﯧﺪه ،ﻣــﺎ ﭘﻴــﺴﯥ ورﻛــړې وې .ﻫﻐــﯥ راﺗــﻪ ﻳــﻮازې دوﻣــﺮه ووﻳــﻞ:
زه ﻛﻠــﻪ ﭘــﻪ ﺗــﺎ ﭘﻴــﺴﯥ ورﻛــﻮم .ﻟــﻪ ﻫﻮټﻠــﻪ راووﺗﻠــﻮ ،وړاﻧــﺪې د اوﺑــﻮ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه د ګﻠﻮﻧــﻮ او ﺷــﻨﻮ ﻣﻨﻈــﺮو
ﭘﻪ ﻣﻨﺢ ﻛﯥ دواړه روان ﺷﻮ.
ﭘـــﻪ ټﻮﻟـــﻪ ﺷـــﺎوﺧﻮا ﻛـــﯥ څـــﻮك ﻧـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪل ،ﻫﻠﺘـــﻪ ﻟﻴـــﺮې د اوﺑـــﻮ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه وړوﻛـــﯥ
ﻛښﺘۍ ﻛﯥ دوه ﻛﺴﺎن ﻧﺎﺳﺖ وو ،د اوﺑﻮ ﻏﺎړې ﺗﻪ د وﺗﻠﻮ ﭘﻪ ﺣﺎل ﻛﯥ و.
ﻟﻤـــﺮ ﭘـــﻪ ﻏړﻏـــړه و ،د دوو ﻧﺎﺟﻮګـــﺎﻧﻮ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺷـــﻨﻪ ﺟﻠګـــﻪ ﻣـــﻮږ دواړه ﺳـــﺮه ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،د
ﻫﻮﺳـــۍ درﯦـــﺸﻲ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻧـــﻮې او ﺗﻨګـــﻪ وه ،ﻣـــﺎ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻛـــﻮرﺗۍ ووﯦـــﺴﺘﻠﻪ او ﻫﻴﻠـــﻪ ﻣـــﯥ ﺗـــﺮې وﻛـــړه .ﻣـــﺎ
وې ﺑـــﻲ ﺑـــﻲ ﻣﻬﺮﺑـــﺎﻧﻲ وﻛـــړه ﭘـــﻪ دې ﻛﺮﺗـــۍ ﻛـــښﯧﻨﻪ ،ﭼـــﯥ درﯦـــﺸﻲ دې ﭼټﻠـــﻪ ﻧـــﺸﻲ .ﻫﻐـــﯥ راﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧـــﻪ او د ﻣﻴﻨـــﯥ ډك ﻧﻈـــﺮ وﻛﺘـ ـﻞ وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :ﻧـــﻪ ﻧـــﻪ ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ داﺳـــﯥ ﻛﺎروﻧـــﻪ ﻣـــﻪ ﻛـــﻮه ،ﺧﭙـــﻪ
ﻛﯧږم.
د اوﺑـــﻮ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﭘـــﻪ ﺷـــﻴﻦ ﭼﻤـــﻦ ﻛـــﯥ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﺷـــﺎوﺧﻮا ﺗـــﻪ د ګﻠﻮﻧـــﻮ ﺑﯧـــﻞ ﺑﯧـــﻞ ډوﻟﻮﻧـــﻪ ﻟﻴـــﺪل
ﻛﯧـــﺪل .د ګﻼﺑـــﻮ او ﻧـــﻮرو ګﻠﻮﻧـــﻮ ﺧﻮﺷـــﺒﻮﻳﻲ ﭘـــﻪ ﺗﯧـــﺮه ﺑﻴـــﺎ د ﺳـــﯧﻨځﻠﯥ د وﻧـــﯥ ﻧـــﻪ ښـــﻜﻠﯥ ﺧﻮﺷـــﺒﻮﻳﻲ
راﺗﻠــﻪ .د ﻟــږ واټــﻦ ﭘــﻪ څﻨــګ ﻛــﯥ د ﻳــﻮه ﻟــﻮړ ﭼﻴﻨــﺎر ﭘــﻪ ﺟــګ ښــﺎخ دوه ﻛﻜﻮګــﺎن ﻧﺎﺳــﺖ وو ،ﭘﻮرﺗــﻪ ﻣــﯥ
ﭼــﯥ ورﭘــﺎم ﻛــړ ،ﻛــﺎﻛﻮ ﻛــﺎﻛﻮ ﻧــﺎرې ﻳــﯥ وﻫﻠــﯥ .ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﺑــﻲ ﺑــﻲ ﺟــﺎن ﺗــﻪ ګــﻮره ﭘــﺎس ﭼﻴﻨــﺎر ﺗــﻪ.
ﻫﻐﯥ ﭼﯥ ﭼﻴﻨﺎر ﺗﻪ ﭘﻮرﺗﻪ ورﭘﺎم ﻛړ ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ زر ﻣﺎﺗﻪ ووﻳﻞ :وﻟﯥ ﻣﻮږ ګﻨﯥ ﺗﺮ دوى ﻛﻢ ﻳﻮ څﻪ؟
ﻛـــټ ﻛـــټ وﻳـــﯥ ﺧﻨـــﺪل .ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﯥ د ورﺑـــﻞ وﻳـــښﺘﺎن ﻟـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ واړول وې وﻳـــﻞ :دا ټـــﻮل او ﻫﺮڅـــﻪ
ښــﻜﻠﻲ دي ،ﻟــﻪ دې ﺧﺒــﺮه ﺳــﺮه ﻳــﯥ زﻣــﺎ د ﻛﺮﺗــۍ ﭘــﻪ ﺟﯧــﺐ ﻛــﯥ ﻻس ښــﻜﺘﻪ ﻛــړو ،ﺧــﻮ ﻣــﺎ ﭘــﺮې ځــﺎن ﭘــﻮه
ﻧـــﻪ ﻛـــړو )زړه ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ وګﺮځﯧـــﺪ ،ﭼـــﯥ واﻟﻜـــﻪ ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ﻏﺮﻳـــﺐ ﺳـــړى ﻳـــﯥ دا ﺟﻴﻨـــۍ او ﺳـــﺘﺎ ورﺳـــﺮه ﭘـــﻪ
داﺳـــﯥ ځـــﺎﻳﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ ګﺮځﯧـــﺪل ﭘـــﻪ ژور ﻓﻜـــﺮ ﻛـــﯥ ډوب ﺷـــﻮم( .ﻫﻐـــﯥ ﻻس رااوږد ﻛـــړو ،ﭘـــﻪ اوږه ﻳـــﯥ
راﺗـــﻪ ﻛﯧـــښﻮد څﻨګـــﻪ ﭘـــﻪ ﭼـــﻮرت ﻛـــﯥ ﻻړې؟ ﻣـــﺦ ﻣـــﯥ ورواړاوه ،ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻳـــﯥ زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻛـــﯥ
ښــــﺨﯥ ﺷــــﻮې،ﻫﻤﺪﻏﻪ ﺷــــﯧﺒﻪ زﻣــــﻮږ د دواړو د زړوﻧــــﻮ ورﻛﻮﻟــــﻮ ﺷــــﯧﺒﯥ وې .زﻣــــﺎ ﺧــــﻮ ﻟــــﻪ وﭼــــﻪ وﭼــــﻪ
ﻛﯧــﺪه ،د ﻫﻮﺳـــۍ ﺳــﺘﺮګﯥ ﻟـــﻪ ﺗـــﻮرواﻟﻲ ﻧــﻪ ﺳـــﺮې واوښــﺘﯥ .دواړه ﺳـــﺮه ﭘـــﻮه ﺷــﻮ ،ﺧـــﻮ د وﻳﻠــﻮ څـــﻪ ﻣـــﻮ
ﭘــﻪ ﺗــﻮان ﻛــﯥ ﻧــﻪ و .زه ﺧــﻮ ﻛﻠﻴ ـﻮال ﺳــړى وم ،ښــځﻮ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﺳــﻢ ﻧــﺸﻮ ﻛــﺘﻼى او ﻫﻮﺳــۍ ﻫــﻢ څــﻮﻣﺮه ﭼــﯥ
ښﺎرۍ وه ،ﺧﻮ ﭘﻪ دﻏﻪ ﺷﯧﺒﻪ ﻳﯥ څﻪ ﻧﺸﻮ وﻳﻠﯥ ،ﻏﻠﯥ وه.
ﻳـــﻮه ﺷـــﯧﺒﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﻫﻮﺳـــۍ ﺟـــﺎﻧﯥ ﻳـــﻮه ﺧﺒـــﺮه درﺗـــﻪ ﻛـــﻮم ،ﭼـــﯥ زﻣـــﻮږه ﺟﺎﻣﻌـــﻪ
وروﺳــﺘﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ده ،ﻣﻄﻠــﺐ ﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻣﺎﺗــﻪ ﻣــﻪ راځــﻪ ،زﻣــﺎ ﻣــﺸﻮره دا ده ﭼــﯥ ﭘــﻪ ټﻴﻠﻔــﻮن ﻛ ـﯥ ﺑــﻪ
ﻳﻮځــﺎى وﻋــﺪه ﻛــﻮو او ﺳــﺮه ګــﻮرو ﺑــﻪ څﻨګــﻪ ﺧﻮښــﻪ دې ﻧــﻪ ده؟ وﻟــﯥ ﻧــﻪ ﺗــﻪ ﭼــﯥ څﻨګــﻪ واﻳــﯥ ﻫﻤﻐــﺴﯥ
ﺑــﻪ ﻛــﻮو .ﻫﻐــﯥ ﺧﭙــﻞ ﺳــﺎﻋﺖ ﺗــﻪ وﻛﺘــﻞ وﻳﻠــﯥ راځــﻪ ﺳــﻬﺎر ﺻــﻴﺐ ﭼــﯥ ځــﻮ ،ﻧﺎوﺧﺘــﻪ دى .ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ وﺧﺘــﻮ
او د ښــﺎر ﭘــﻪ ﻟــﻮري ﻣــﻮ ﺣﺮﻛــﺖ وﻛــړ .ﭘــﻞ ﺑــﺎغ ﻋﻤــﻮﻣﻲ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ورﺳــﯧﺪو ،ﻫﻐــﯥ ووﻳــﻞ زﻣــﺎ او ﺳــﺘﺎ د
وﻋﺪې ځﺎى ﻫﻤﺪﻟﺘﻪ ﺷﻮ .ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪې ځﺎى ﻛﯥ ﺳﺘﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻮم .ﻣﺎ وې ،ﺳﻤﻪ ده.
ﻫﻐــﻪ ﻻړه ،زه ﻫــﻢ ﭘــﻪ ﺳــﺮوﻳﺲ ﻛــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړم .د ﺷــﭙﯥ ﻣــﯥ ﻧﻴﻤګــړى ﻣــﻀﻤﻮن ﭘــﻮره ﻛــړ ،ﻣــﺎ
وې ﭼﯥ ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﻪ ﻣﯥ ﺣﻮاﻟﻪ ﺷﻲ.
د ﻣــﻀﻤﻮن ﻟﻴﻜﻠــﻮ ﻧــﻪ ﭼــﯥ ﻓــﺎرغ ﺷــﻮم ،ﻣﺎښــﺎم ﺗﯧــﺮ و ،ﺧﺒﺮوﻧــﻮ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻏــﻮږ وﻧﻴــﻮ .ﭘــﻪ ښــﺎر ﻛــﯥ د
ﻫﻐــﯥ وﺧــﺖ ﭘــﻪ ﺧــﻼف ﻣﻈــﺎﻫﺮه ﺷــﻮې وه .ټــﻮل د ﻛﺎﺑــﻞ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻣﻈــﺎﻫﺮې ﺗــﻪ وﺗﻠــﻲ وو .د ﺷــﭙﯥ ﺧﺒــﺮو
ﻧــﻪ ﻣــﯥ واورﯦــﺪل ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ د ﭼــﺎ ﻳﻠﭙــﺎره ﭼــﺎى ﺟــﻮش ﭘــﻪ ﻣﻨﻘــﻞ ﻛﯧــښﻮد .زه د ﺧﭙﻠــﯥ ﻛــﻮټﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ
د ﻳـــﻮه وړوﻛـــﻲ ﻣﯧـــﺰ ﺗـــﺮ څﻨګـــﻪ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،راډﻳـــﻮ ﻻ ﻟګﻴـــﺎ وه ﺳـــﻨﺪرې ﻳـــﯥ ﻏږوﻟـــﯥ .د ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ
ﭼــﺮت ﻛــﯥ ﻻړم )د ورځــﯥ ﻛــﻮم ﺣﺎﻟــﺖ ﭼــﯥ زﻣــﻮږ ﺗــﺮﻣﻨځ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮى و ،ﻫــﺮ ﻳــﻮ ﻣــﯥ ﺳــﺘﺮګﻮ ﺳــﺘﺮګﻮ ﺗــﻪ
ﻛﯧــﺪه او ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ اوښــﺘﻪ راوښــﺘﻪ ،ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﺧﭙﻠــﻪ ﻏﺮﻳﺒــﻲ او د ﻫﻐــﯥ ﻣــﺴﺘﻲ ﻟــﺮه
ﺑـــﺮه ﻛﯧـــﺪه( ﻧﺎڅﺎﭘـــﻪ ﻣـــﯥ د ﻛـــﻮرﺗۍ ﺟﯧـــﺐ ﺗـــﻪ ﻻس ﺗﯧـــﺮ ﻛـــړو ،ﭼـــﯥ څـــﻪ ډﯦـــﺮو ﭘﻴـــﺴﻮ ﺑﺎﻧـــﺪې ﻣـــﯥ ﻻس
وﻟګﯧﺪه .زر ﻣﯥ ﻟﻪ ﺟﯧﺒﻪ راواﻳﺴﺘﯥ ﺣﯧﺮان ﺷﻮﻣﻪ ،ﭼﯥ دا دوﻣﺮه ﭘﻴﺴﯥ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺷﻮې؟
دﺳـــﺘﻲ ﭘـــﻪ دﺳـــﺘﻲ )ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ( ﻣـــﯥ وﺷـــﻤﯧﺮﻟﯥ ﭘـــﻮره ﻟـــﺲ زره اﻓﻐـــﺎﻧۍ وې .ﻣـــﺎ وې ﺧﺪاﻳـــﻪ دوﻣـــﺮه
روﭘـــۍ ﻣـــﯥ ﻛﻠـــﻪ ﺧـــﻮ ﺷـــﻤﺎرﻟﻲ ﻧـــﻪ دي دا د ﻛﻮﻣـــﻪ ﺷـــﻮې؟ ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻏﻠـــﻰ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮم ،ﺧﻴـــﺎل ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ
وواﻫــﻪ او ښــﻪ ﻓﻜــﺮ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه وﻛــړو ،ﭘــﻮه ﺷــﻮم ﭼــﯥ دا ﭘﻴــﺴﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ زﻣ ـﺎ
ﺟﯧــﺐ ﻛــﯥ اﻳــښﻲ دي ،ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻳــﯥ د ﻗﺮﻏــﯥ ډﻧــډ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﻻس زﻣــﺎ د ﻛــﻮرﺗۍ ﭘــﻪ ﺟﯧــﺐ ﻛــﯥ وﻣﺎﻧــډه.
ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﻪ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ دا ﭘﻴـــﺴﯥ راﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﺟﯧـــﺐ ﻛـــﯥ اﻳـــښﻲ دي .ددې ﭘﻴـــﺴﻮ ﺳـــﺮه ﺑﻴـــﺎ ﭘـــﻪ ﺳـــﻮچ ﻛـــﯥ
ډوب ﺷﻮﻣﻪ.
ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﭘــﺲ ﭘــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﺳــﻮى ﺑــﻮى او ﻟــﻮګﻰ ﭘﻴــﺪا ﺷــﻮ ،دوﻣــﺮه دا ﺑــﻮى او ﻟــﻮګﻰ زﻳــﺎت ﺷــﻮ،
ﭼــﯥ ګﻨــﯥ ﻣــﺎ وې ﺳــﺎه ﻣــﯥ ووﺗــﻪ .ﻟــﻪ ﻛــﻮټﯥ ﻧــﻪ ﭼــﯥ ووﺗﻠــﻢ ،ﭘــﻪ اﺷــﭙﺰ ﺧﺎﻧــﻪ ﻛــﯥ ﻟﻤﺒــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮه .ﭘــﻮه
ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ ﭼـــﺎى ﺟـــﻮش وﺳـــﻮځﯧﺪ .د اوﺑـــﻮ ډك ﺳـــﻄﻞ ﻣـــﯥ ﭘـــﺮې ورواړاوه ،ﻣﻨﻘـــﻞ ﻣـــﯥ ﻣـــړ ﻛـــړو ،د
ﻛــﻮر ﻛړﻛــۍ ﻣــﯥ ﺧﻼﺻــﯥ ﻛــړي ،ﺗﺮڅــﻮ ﻟــﻮګﻰ راووځــﻲ .ﻟــﻪ ﻟــږې ﺷــﯧﺒﯥ ﻟﭙــﺎره ﺑﻴــﺮون ﺗــﻪ ووﺗﻠــﻢ .د ﻛــﻮر
ﺷــﺎوﺧﻮا ګﺎوﻧــډﻳﺎن ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻟــﻮګﻲ ﻧــﻪ ﭘﺘﻨــګ ﺷــﻮي وو .ﻫﻐــﻮى ﻫــﻢ ﺑﻬــﺮ ﺗــﻪ راووﺗــﻞ ،ﻣــﺎ ورﺗــﻪ د ﻟــﻮګﻲ
ﺟﺮﻳـــﺎن وواﻳـــﻪ ،ټﻮﻟـــﻮ راﭘـــﻮرې ﺧﻨـــﺪل .وﻳﻠـــﯥ ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ډﯦـــﺮ اﺣﺘﻴـــﺎط ﻛـــﻮې وﻟـــﯥ داﺳـــﯥ وﺷـــﻮل؟ ﻣـــﺎ ﺑـــﻪ
ورﺗــﻪ څــﻪ وﻳﻠــﻲ واى؟ ﻳــﻮ ﺳــﺎﻋﺖ وروﺳــﺘﻪ دوﺑــﺎره ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﻨــﻮﺗﻠﻢ ،ﭘﻴــﺴﯥ ﻣــﯥ ﺟﯧــﺐ ﻛــﯥ ﻛﯧــښﻮدې،
ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﻣــﯥ ووﻳــﻞ ﺳــﺒﺎ ﺑــﻪ دا ﭘﻴــﺴﯥ واﭘــﺲ ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ ورﻛــﻮم اﺧــﺮ ﻣﺎﺗــﻪ ﺷــﺮم دى ،ﭼــﯥ د ﻫﻐــﯥ
ﭘﻪ ﭘﻴﺴﻮ ځﺎن ﺳړى ﻛړم .ﻫﻤﺪاﺳﯥ ﺑﻪ ﻛﻮم ،ﻫﻮ ﻫﻤﺪاﺳﯥ...
ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻻړم ،څــﻪ ﻣــﯥ ﻟﻴﻜــﻞ ﭼــﯥ ﭘــﻪ دې ﻛــﯥ ټﻴﻠﻔــﻮن راﻏــﻰ ،ﻏــﻮږۍ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ
ﻛـــړه ،ﻫﻮﺳـــۍ وه .وﻳﻠـــﯥ ﻫـــﺴﯥ اﺣـــﻮال ﻣـــﯥ دې واﺧﻴـــﺴﺘﻠﻮ ،ﭼـــﯥ څﻨګـــﻪ ﻳـــﯥ؟ د ﺷـــﭙﯥ د ﭼـــﺎى ﺟـــﻮش
ﻛﻴـــﺴﻪ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻛـــﯥ ورﺗـــﻪ وﻛـــړه ،وﻳـــﯥ ﺧﻨـــﺪل ښـــﻪ ډﯦـــﺮ ﻳـــﯥ وﺧﻨـــﺪل وﻳﻠـــﯥ ﺧـــﺪاى دې ﺧﻴـــﺮ
درﭘــﯧښ ﻛــړي دا ﺧــﻮ ﻻ اول دﻣﻨــﻰ ﺳــﺮ دى .ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ ﭼــﯥ رﺧــﺼﺖ ﺷــﻮې ،ﻫﻤﻐــﻪ ځــﺎى ﺗــﻪ
راځﻪ.
دﻏــﻪ ورځ اوږده ﺷــﻮه ،اوږده څﻠـــﻪ وه ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﻣـــﺎ اوږده ﺷــﻮه .ﻣـــﺎ وې ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﺑـــﻪ رﺧــﺼﺘﻲ ﻛﯧـــږي،
ﭼﯥ دا ﭘﻴﺴﯥ ﻳﯥ ﺑﯧﺮﺗﻪ ورﻛړم.
څﻠـــﻮر ﺑﺠـــﯥ ﭼـــﯥ رﺧـــﺼﺘﻲ ﺷـــﻮه ،ټـــﻮل ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﭘـــﻪ ﺳﺮوﻳـــﺴﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮ ﻛﻮروﻧـــﻮ ﺗـــﻪ وﻻړل .زه
ﭘــﻪ دﻏــﻪ ورځ ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ ﺳــﺮوﻳﺲ ﻛــﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮم ،ﻛــﻢ ﭼــﯥ ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﺟــﺎدهء ﻣﻴﻮﻧــﺪ ﺗــﺮ ﺳــﻴﻨﻤﺎى
ﭘـــﺎﻣﻴﺮه وړل .ﻟـــﻪ ﺳـــﻴﻨﻤﺎﻳﻲ ﭘـــﺎﻣﻴﺮه ﭘـــﻪ ﭘـــښﻮ ﺗـــﺮ ﭘـــﻞ ﺑـــﺎغ ﻋﻤـــﻮﻣﻲ وﻻړم .ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ټـــﺎﻛﻠﻲ ځـــﺎى ﺗـــﻪ
ورورﺳـــﯧﺪم ،ﻫﻐـــﻪ راﺗـــﻪ وﻻړه وه او زﻣـــﺎ اﻧﺘﻈـــﺎر ﻳـــﯥ ﻛـــﺎوه .ﭘـــﻪ دې ورځ ﻳـــﯥ ډﯦـــﺮه ښـــﻜﻠﯥ درﯦـــﺸﻲ ﭘـــﻪ
ځـــﺎن ﻛـــﯥ وه ،ﺗـــﺮ ﻣـــﻮټﺮه ﻣـــﻮږ دواړه ﭘﻴـــﺎده روان ﺷـــﻮ .ﺑـــﺎور وﻛـــړئ ،ﭼـــﯥ زه ﺷـــﺮﻣﯧﺪﻣﻪ ،ﭼـــﯥ د دوﻣـــﺮه
ښــﻜﻠﯥ او ﻟﻮﻛــﺴﯥ ﺟﻴﻨــۍ ﺳــﺮه زه روان وم ،ﭼــﯥ ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺑــﻪ ﻫﻐــﯥ ﺗــﻪ ورﻛﺘــﻞ او ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺳــﺮه ﺑﻨګﯧــﺪه.
ﻣــــﻮټﺮ ﺗــــﻪ ﭼــــﯥ ورﺳــــﯧﺪو ،ﻫﻐــــﯥ راﺗــــﻪ د ﻣــــﻮټﺮ دروازه ﺧﻼﺻـــﻪ ﻛــــړه ،وﻳﻠــــﯥ ﻣﻬﺮﺑــــﺎﻧﻲ وﻛــــړه ﺳــــﻬﺎر
ﺻـــﻴﺐ! دﻟﺘـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﺳـــﻴټ ﻛـــﯥ ﻛـــښﯧﻨﻪ .د ﻣـــﻮټﺮ ﭘـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﺳـــﻴټ ﻛـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ ﺗﺮڅﻨګـــﻪ
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،زړه ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ وګﺮځﯧـــﺪل )ﺳـــﻬﺎره ﺑﭽـــﻮ ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ ورځ دې رواﻧـــﻪ ﺷـــﻮه( ﻫﻐـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ روان
ﻛــړو ،ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﻳــﯥ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه وﻳﻠــﯥ څﻨګــﻪ ﻳــﯥ څــﻪ ﺗﻜﻠﻴــﻒ ﺧــﻮ ﺑــﻪ ﻧــﻪ ﻟــﺮې؟ ﻣــﺎ وې ﺗــﺸﻜﺮ ﺑــﻲ ﺑــﻲ ښ ـﻪ
ﻳﻢ ﺗﺎﺳﯥ څﻨګﻪ ﻳﺊ؟
وﻳـــﻞ ﭘـــﻪ دوﻋـــﺎ دې ﻳـــﻢ .ﭘـــﻪ دې ﻛـــﯥ ﺗـــﺮ دﻫﻤﺰﻧـــګ ورﺳـــﯧﺪو ،ﻫﻮﺳـــۍ ﻟـــږ ﻣـــﺦ راواړاوه او ﭘـــﻪ ﺧﻨـــﺪا
ﻛــﯥ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :زﻣــﺎ ﺳــﺎده ﺑــﺎده ﺳــﻬﺎره ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺧﺒــﺮ ﻧــﻪ ﻳــﯥ ﭼــﯥ ﭼﯧــﺮې دې وړم؟ ﺗــښﺘﻮم دې .ﺧــټ ﺧــټ
وﻳـــﯥ ﺧﻨـــﺪل .زﻣـــﺎ ﻟـــﻪ ﺧـــﻮﻟﯥ ﻧـــﻪ ورﺗـــﻪ ووﺗـــﻞ :ﻣـــﺎ ﺧﭙـــﻞ ځـــﺎن درﺑـــښﻠﻰ دى ،ﻫـــﺮ ﭼﯧـــﺮې ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ وړې
اﺧﺘﻴــﺎر ﻟـــﺮې .ﻣـــﻮږ ﻻ ﭘــﻪ دې ﺧﺒـــﺮو ﻛـــﻲ و ،ﭼـــﯥ د داراﻻﻣــﺎن ﺑـــڼ ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﻣــﻮټﺮ ﻳـــﯥ ﭘـــﺎرك ﻛـــړو،
وﻳﻠـــﯥ راځـــﻪ ﭼـــﯥ دې ﺑـــڼ ﺗـــﻪ ﻧﻨـــﻮزو )زړه ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ ﭼـــﯥ ﻧـــﻦ ﻳـــﯥ دې ﺑـــڼ ﺗـــﻪ راوﺳـــﺘﯥ ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ
درﺑﺎﻧــﺪې ښــﻪ ګﺮﻣــﻪ ده ،ﻫﻤــﺪا دې وﺧــﺖ دى د ﻛﻮﻧــډې زوﻳــﻪ( ﭘــﻪ ﺑــڼ ﻛــﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ وﺧﺘــﻮ ،د ګﻠﻮﻧــﻮ ﭘــﻪ
ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ د ګـــﻼب د ګـــﻞ وﻧـــﻪ ﺳـــﻤﻪ ﻏﻮړﯦـــﺪﻟﯥ وﻻړه وه .ﻫﻮﺳـــۍ د ګـــﻼب د ګـــﻞ څﺎﻧګـــﻪ راوﻧﻴـــﻮه،
ﻣﺎﺗﻪ ﯦﻲ ﻛړه :ﺳﻬﺎر ﺻﻴﺐ ګﻮره ﻫﻐﯥ د ګﻠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﻣﻨځ ﻛﯥ ځﺎن ﭘټ ﻛړو زه ورﺗﻪ اﻏﯧړ ودرﯦﺪم.
د ګﻠﻮﻧــﻮ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﻳـــﯥ ګــﻞ ګــﻼب او ﺷــﻨﯥ څـــﺎﻧګﯥ راټﻴټــﯥ ﻛــړې ،ﺧﭙــﻞ ﻣـــﺦ ﻳــﯥ ﭘﻜــﯥ راښـــﻜﺎره
ﻛـــړو ،ﻣـــﺎ ﭼـــﯥ وروﻛﺘـــﻞ ،ﺳـــﺮو ﺷـــﻮﻧډې ﻳـــﯥ د ګـــﻼب د ګـــﻞ ﭘـــﺎڼﯥ ﺷـــﺮﻣﻮﻟﯥ .ﻣـــﺎ ﭼـــﯥ دا دوﻳﻤـــﻪ ورځ
ﻧـــﻮﻛﯥ ﺟـــﺮاْت ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړى و ،ورﻏـــږ ﻣـــﯥ ﻛـــړو ﻫﻮﺳـــۍ ﻗـــﺴﻢ ﭘـــﻪ ﺧـــﺪاى ﭼـــﯥ د ګـــﻞ ګـــﻼب ﻧـــﻪ دې ﻫـــﻢ
ﺷـــﻮﻧډې ښﺎﯦـــﺴﺘﻪ دي .ﻣـــﺎ وې راځـــﻪ دﻏـــﯥ د ګﻠﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ټـــﻞ ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ دواړه ﻛـــښﯧﻨﻮ .دا ښـــﻪ د ﻧﺎﺳـــﺘﯥ
ځـــﺎى دى .ﻫﻐـــﯥ ﺑﻴـــﺎ ورﺑـــﻞ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺧـــﻮا وارﺗـــﺎوه او ﻣﻮﺳـــﻜﯧﺪه وﻳﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻫﻐـــﻪ راﺳـــﺮه
څﻨـــګ ﭘــــﻪ څﻨـــګ ﻛــــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ ،ﺷـــﺎوﺧﻮا ﻫﯧڅــــﻮك ﻧـــﻪ وو .د ﻫﻮﺳــــۍ دا ﻋـــﺎدت و ،ﭼــــﯥ ﻫﻤﻴـــﺸﻪ ﺑــــﻪ
ﻣﺎﺗﻪ ﻣﺨﺎﻣﺦ ﻛښﯧﻨﺎﺳﺘﻠﻪ.
ﻣـــﺎ ﻟـــﻮﻣړى ﺟﯧـــﺐ ﺗـــﻪ ﻻس ﻛـــړو ،ﭘﻴـــﺴﯥ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ راواﻳـــﺴﺘﻠﯥ ورﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ووﻳﻠـــﯥ :ﻟـــﻪ ﺗﺎﻧـــﻪ ډﯦـــﺮه
ﻣﻨﻨـــﻪ ﻫـــﻪ دا ﭘﻴـــﺴﯥ دې واﺧﻠـــﻪ .ﺧﻴـــﺮ دى ﻣﻴﻨـــﻪ ﻏﺮﻳﺒـــﻲ ﻧـــﻪ ﻏـــﻮاړي .ﻳـــﻮه ﻫﻴﻠـــﻪ درﻧـــﻪ ﻟـــﺮم او ﻫﻐـــﻪ دا ﭼـــﯥ
ﻛــﻪ ﭼﯧﺮﺗــﻪ ﻣﮕــﻲ ﻟــﻪ دې ﻏﺮﻳﺒــۍ ﺳــﺮه ﻗﺒﻠــﻮې ،ﺧﻮښــﻪ ده او ﻛــﻪ ﻧــﻪ ﻧــﻮ زه ﺳــﺘﺎ وﺧــﺖ ﻧــﻪ ﻧﻴــﺴﻢ .ﭘــﻪ دې
ﺧﺒـــﺮه ﻫﻐـــﻪ ﺳـــﺮه واوښـــﺘﻪ ،ﭘﺎڅﯧـــﺪه او ﻣﺎﺗـــﻪ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ وې وﻳـــﻞ :ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ زه ﻛﻮﻣـــﻪ
ﻧﺎﭘﻮﻫــﻪ او ﺑــﯥ ﺳــﻮاده ﻛﻮڅــﻪ ګــﺸﺘﻪ ﺟﻴﻨــۍ ﻧــﻪ ﻳــﻢ .ﭘــﻪ ﻣــﺎ ﭘــﺴﯥ د دﻧګــﻮ ﻣــﺎڼﻴﻮ څــښﺘﻨﺎن ﭘﻮښــﺘﻨﯥ ﺗــﻪ
راځـــﻲ ،ډﯦـــﺮ ځﻮاﻧـــﺎن ﻻ زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﺗﻤـــﻪ ﻧﺎﺳـــﺖ دي .ډﯦـــﺮ راﺗـــﻪ د ﻣـــﻮټﺮو او ﻗـــﺼﺮوﻧﻮ ﻻﭘـــﯥ وﻫـــﻲ ،ﺧـــﻮ زه
ﺣــﺴﻦ او ﻣﻴﻨــﻪ ﭘﯧــﮋﻧﻢ ،اﻧــﺴﺎﻧﻴﺖ ﺗــﻪ ﺳــﺨﺖ اﺣﺘــﺮام ﻟــﺮم .ﻇــﺎﻫﺮي ﺷــﺎن او ﺷــﻮﻛﺖ ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﺑــﺪي راځــﻲ.
ﻛـــﻪ درﺗـــﻪ وواﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ د ﺷـــﺎﻫﻲ ﻛـــﻮرﻧۍ ځﻮاﻧـــﺎن راﭘـــﺴﯥ دي ﻟـــﻪ ﭘـــﻼره ﻣـــﯥ ﻏـــﻮاړي ،ﺑـــﺎور ﺑـــﻪ دې
راﻧــﺸﻲ .ډﯦــﺮ ﺷــﺘﻤﻦ زﻟﻤﻴــﺎن ﭘــﻪ دې ﻫـــڅﻪ ﻛــﯥ دي ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﺳــﺮه ﺻــﺮف ﺧﺒــﺮي وﻛــړي .زه ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن
ﻛــﯥ ډﯦــﺮه ﭘــﻪ ﻋــﺬاب ﻳــﻢ ،ﺗــﻞ د ﺧﭙﻠــﻮ ﻫﻤــﺼﻨﻔﻴﺎﻧﻮ ﺳــﺮه ﭘــﻪ ډﻟــﻪ ﻛــﯥ ګــﺮځﻢ او ﺗــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږې ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ډاره
ﺗﻤﺎﻧﭽــﻪ ګﺮځــﻮم ،واﻳــﻢ ﭼــﯥ څــﻮك ﻣــﯥ وﻧــﻪ ﺗــښﺘﻮي .ﺗﺮاوﺳــﻪ ﭘــﻮرې ﭘﺮﻣــﺎ د ﭼــﺎ ﻻس ﻫــﻢ ﻟګﯧــﺪﻟﻰ ﻧــﻪ
دى .ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﺧــﻮ ﻫﻤــﺪا ﺳــﺒﺐ دى ،ﭼــﯥ ډﯦــﺮه ﭘﻴــﺎده او ﻳــﺎ ﭘــﻪ ﻧــﻮرو ﻣــﻮټﺮو ګــﯥ ﻧــﻪ ګــﺮځﻢ ،ﺗــﻞ ﭘــﻪ
ﺧﭙــﻞ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ګــﺮځﻢ ،ﭘــﻼر ﻣــﯥ ﻫﻤــﺪا ټﻴﻨګــښﺖ ﻛــﻮي .ﺧــﻮ زه ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ ﻏﻴــﺎب ﻛــﯥ ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ ژوﻧــﺪ او
ﭘﻪ ﺗﺎ ﻣﯧﻨﻪ ﺷﻮې ﻳﻢ ،ټﻮﻛﯥ ﺑﻪ راﺳﺮه ﻧﻪ ﻛﻮې ،دﻏﻪ ﭘﻴﺴﯥ ﺟﯧﺐ ﺗﻪ ﻛړه.
ځــﺎن ﻳــﯥ ﻟــږ ﻣــﺮور ﻏﻮﻧــﺪې وﻧﻴــﻮ ،ﻣــﺎ ﺑﻴــﺎ ورﺗــﻪ ﻛــړه :ﻫﻮﺳــۍ ﻫﻴﻠــﻪ درڅﺨــﻪ ﻛــﻮم دا ﭘﻴــﺴﯥ واﺧﻠــﻪ،
وﻟـــﯥ ﺧﺠﺎﻟـــﺖ راﻛـــﻮې .ﻫﻐـــﯥ راﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﺗﻨـــﺪه ﻟﻬﺠـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﻣـــﺴﺨﺮې ﻣـــﻪ ﻛـــﻮه ،زه دې ﻻ
ﻧـــﻪ ﻳـــﻢ ﭘﯧﮋﻧـــﺪﻟﯥ ،زﻣـــﺎ او ﺳـــﺘﺎ د ﻟﻴـــﺪﻟﻮ او ﻛﺘﻠـــﻮ ﺧـــﻮ څـــﻪ ډﯦـــﺮ وﺧـــﺖ ﭘـــﻪ ﻣـــﺦ ﻛـــﯥ ﭘـــﺮوت دى ،د ﻳـــﻮې
ورځﯥ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻧﻪ ﺳﺮه ﻛﻮو.
زﻣــﺎ ﻻس ﻳــﯥ ټﻴــﻞ واﻫــﻪ ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :دا څــﻪ ﭘﻴــﺴﯥ دي ،د ﭘﻴــﺴﻮ ﺧﺒــﺮه دوﻣــﺮه ارزښــﺖ ﻧــﻪ ﻟــﺮي.
ﺧﺒــﺮې د زړوﻧــﻮ دي ،د ژوﻧــﺪ او ﻣﻴﻨــﯥ ﺧﺒــﺮې ﻣﺎﺗــﻪ ارزښــﺖ ﻟــﺮي ،ﻧــﻮره ﺳــﺘﺎ ﺧﻮښــﻪ ﭼــﯥ ﺗــﻪ څــﻪ ﻓﻜــﺮ
ﻛﻮې؟
زه ﭘـــﻮه ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ راﺳـــﺮه وړاﻧـــﺪې راﺗﻠـــﻮﻧﻜﯥ ﺷـــﭙﯥ ورځـــﯥ ﻳﻮځـــﺎى ﺗﯧـــﺮول ﻏـــﻮاړي .ﻣـــﺎ
ﻫــﻢ ﻧــﻮر ﭼــﺮت ﭘﻜــﯥ وﻧــﻪ واﻫـــﻪ ،ﭘﻴــﺴﯥ ﻣــﯥ ﺟﯧــﺐ ﺗــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﻛـــړې ،د ﻟــږې ﺷــﯧﺒﯥ ﻟﭙــﺎره ﻫﻐــﻪ ﭼـــﻮپ
ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮه ،زر ﻣﯥ ﻣﺦ ورواړاوه ﻣﺎ وې ﻫﻮﺳۍ زﻣﺎ ﭘﻪ ﺧﺒﺮو ﺧﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻳﯥ ﺧﭙﻪ ﺷﻮې؟
ﻧﻪ ﻧﻪ ....ﻫﺴﯥ ﺳﻮچ واﺧﻴﺴﺘﻢ ،ﭼﯥ ﺗﻪ ﺑﻪ زﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﻜﻠﻪ څﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻮې؟
ﭘـــﻪ دې ځـــﺎى ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ د ګﺮاﻧـــﯥ ﻛﻠﻴﻤـــﻪ ﻳـــﺎده ﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وې ګﺮاﻧـــﯥ ﭘـــﺎم ﭼـــﯥ زړه ﻛـــﯥ دې څـــﻪ وﻧـــﻪ
ګﺮځـــﻲ ،ﻣﺎﺗـــﻪ دې ﻫـــﺮه ادا او اﻧـــﺴﺎﻧﻲ ﻛﺮﻛټـــﺮ ﻳـــﻮه دﻧﻴـــﺎ ده .ﺳـــﺘﺎ د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻫـــﺮ رپ ﻣـــﯥ اوﺑـــﻪ ﻛـــﻮي،
ﺣــﺴﻦ او ﻣﻴﻨـــﯥ دې راﻧـــﻪ ﺟـــﺮاْت وړى دى ،ﻣـــﺎ ﺑـــﻪ ﺧـــﺎﻟﻲ ﻛـــﺎﻟﺒﻮت ﻧـــﻪ ﭘﺮﯦـــږدې ،زه درﺳـــﺮه ﻣﻴﻨـــﻪ ﻟـــﺮم .دا
ﺑـــڼ او دا ښـــﻜﻠﯥ ﻣﻨﻈـــﺮه ﺑـــﻪ زﻣـــﺎ او ﺳـــﺘﺎ د ﻣﻴﻨـــﯥ ﺷـــﺎﻫﺪي ﻛـــﻮي .ﻻس دې راﻛـــړه ،ﭼـــﯥ ﻳـــﻮ ځـــﻞ ﺑﻴـــﺎ د
ﻣﻴﻨــﯥ ټﻴﻨګــﻪ وﻋــﺪه ﺳــﺮه وﻛــړو .ﻫﻐــﯥ ﻟــﻮﻣړى ﻻس او ﺑﻴــﺎ رﻏــﺎړې وﺗــﻪ ،ټﻮﻟــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻏﯧــږ ﻛــﯥ ټﻴﻨګــﻪ
وﻧﻴﻮﻟــﻪ ،ﻫــﯧڅ ﻧــﻪ ﭘﻮﻫﯧــﺪم ټــﻮل ځــﺎن ﻣــﯥ ﺧــﻮﻟﯥ ﺧــﻮﻟﯥ ﺷــﻮى وى .ﻳــﻮه ﻟﻨــډه ﺷــﯧﺒﻪ د ﻣﻴﻨــﯥ ﭘــﻪ ﺧــﻮږو
ﻛــﯥ ﺳــﺮه ډوب ﺷــﻮ .ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮ ﭼــﯥ ﻳــﻮ ﺑــﻞ ﺗــﻪ ﺳــﺮه وﻛﺘــﻞ ،ﻣــﺦ ﻳــﯥ ﻟﻜــﻪ د ﺳــﺮه ګــﻼب ﻏﻮﻧــﺪې اوښــﺘﻰ و.
ﺳــﺘﺮګﯥ ﻳــﯥ ﻣــړاوې راواړوﻟــﯥ ،د ورﺑــﻞ ټﻴــﻞ ﻳــﯥ ﻧﻴﻤــﺎﻳﻲ ﻣــﺦ راﻧــﻪ ﭘــټ ﻛــړو ،ﺑــﻞ ډول ﺷــﻮې وه ،ﭘــﻪ
ﻣــﻮږ دواړو د ﻣﻴﻨــﯥ ﻓــﺴﺎد ﺷـــﻮى و ،ﻳــﻮ د ﺑــﻞ ﭘــﻪ ﻛﺘـــﻮ ﻧــﻪ ﻣړﯦــﺪو ،ﺗــﺮ ډﯦـــﺮه ﭘــﻮرې ﭘــﻪ ﻫﻤﺪﻏــﻪ ﺣﺎﻟـــﺖ
ﻛــﯥ ﺳــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ وو ،زﻣــﺎ ﺧــﻮ ﺑﻴﺨــﻲ ژﺑــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ ﻛــﯥ وﭼــﻪ ﺷــﻮې وه .ﻣــﻮﻧږ ﻫــﯧڅ ﭘــﻮه ﺷــﻮي ﻧــﻪ وو ،ﭼــﯥ
د ﻣﺎښـــﺎم ﺧـــړه راﺑﺎﻧـــﺪې ﻟګﯧـــﺪﻟﯥ وه .ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ دى ﻧـــﻮر ﺑـــﻪ ځـــﻮ .ﻫﻐـــﯥ ﭼـــﯥ ﺑﻴـــﺎ
ﺧﭙـــﻞ ورﺑـــﻞ ﺗـــﻪ ټـــﻚ ورﻛـــړو ،ﭘـــﻪ ﭼﭙـــﻪ ﺧـــﻮا ﻳـــﯥ ﺗـــﻮرې زﻟﻔـــﯥ ﺧـــﻮرې ورې واوښـــﺘﯥ ،ﺗـــﻮرې ﺳـــﺘﺮګﯥ
ﻳــﯥ ﺳــﺮې اوښــﺘﯥ وې ،د اﻧﻨګــﻮ ﭘــﻪ ﺳــﺮ ﻳــﯥ د ﺧﻮﻟــﻮ څــﺎڅﻜﻲ ﻟﻜــﻪ د زﻣــﺮودو ﻏﻤــﻲ ځﻠﯧــﺪل .ﭘــﻪ ﻏﻠــﻲ
ﻏــږ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :وﺧــﺖ ﻻ ډﯦــﺮ دى ،ﻳــﻮه ﺷــﯧﺒﻪ ﺑــﻪ ﻧــﻮر ﻫــﻢ ﻛــښﯧﻨﻮ .ﻫــﻮ رښــﺘﻴﺎ ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ! ﺳــﺒﺎ ﺑــﻪ
ﭘﻨځـــﻪ ﺑﺠـــﯥ د ﻧـــﻮي ښـــﺎر ﻣﻐـــﺎزو ﺗـــﻪ ورځـــﻮ ،دواړه ﺑـــﻪ ﻧـــﻮي درﯦـــﺸۍ ځﺎﻧﺘـــﻪ واﺧﻠـــﻮ .څﻨګـــﻪ ﺧﻮښـــﻪ دې
ده؟
ﻣــﺎ وې وﻟــﯥ ﻧــﻪ! ﺗــﻪ ﭼــﯥ څﻨګــﻪ واﻳــﯥ ،ﻫﻐــﺴﯥ ﺑــﻪ ﻛــﻮو .ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﻣــﻮ د زړه ﺧﻮاﻟــﻪ ﻧــﻮره ﻫــﻢ وﻛــړه
او ﺑﻴﺎ ﻟﻪ ﻫﻐﯥ ځﺎﻳﻪ د ﻛﻮر ﭘﻪ ﻟﻮر راروان ﺷﻮ.
ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﭼــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً ﺧــړه ﻟګﯧــﺪه .ﻫﻐــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ ﻟﺘــﻪ ورﻛــړه ﺗــﺮ دﻫﻤﺰﻧګــﻪ ﻳــﯥ
ﻣــﻮټﺮ ﺑﻴﺨــﻲ اﻟﻮځــﺎوه .ﭘــﻪ ﭘــﻞ ارﺗــﻦ ورﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﭘــﻪ ﺟــﺎده ﻣﻴﻮﻧــﺪ ﻛــﯥ ووﺗﻠــﻮ ،زﻣــﻮږ ﺗــﺮ ﻛــﻮره ﭘــﻪ ﻟــږ
وﺧــﺖ ﻛــﯥ ورﺳــﯧﺪو .ﻣــﺎ وې راځــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﺟــﺎﻧﯥ ﻣــﻮږ ﻛــﺮه ﺑــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ ،ﻣــﻮټﺮ درﺳــﺮه دى ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﺑــﻪ
ځـــﯥ .ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ ﺧﻨـــﺪا ﺷـــﻮه وې وﻳـــﻞ ډﻳـــﺮه ﺑـــﻪ ښـــﻪ واى ﺧـــﻮ !....ﻻس ﻳـــﯥ رااوږد ﻛـــړو ،ﻣﺨـــﻪ ښـــﻪ ﻣـــﯥ
ورﺳــﺮه وﻛــړه او ﻫﻐــﻪ ﻻړه .زه ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړم ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻫﺮڅــﻪ ﻣــﯥ ګــډ وډ ﭘﺮاﺗــﻪ و .ﻟــﻮﻣړى ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻧــﻞ
ﻧــــﻪ ﺳــــﻄﻞ راډك ﻛــــړو ،ﺑﻴــــﺎ ﻣــــﯥ ځﺎﻧﺘــــﻪ ډوډۍ ﺗﻴــــﺎره ﻛــــړه ،ﻟــــﻪ ﭼــــﺎى او ډوډۍ ﻧــــﻪ وروﺳــــﺘﻪ ﻣــــﯥ
ﻏﻮښـــﺘﻞ ،ﭼـــﯥ ﻧﻴﻤګـــړى داﺳـــﺘﺎن راډﻳـــﻮ ﺗـــﻪ ﺗﻴـــﺎر ﻛـــړم .ﭘـــﻪ ﻣﯧـــﺰ ﭼـــﯥ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﻗﻠـــﻢ ﻣـــﯥ ﻻس ﻛـــﯥ
ﻛﺎﻏـــﺬ ﻣـــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﭘـــﺮوت ﻛـــﺮار ورﺗـــﻪ ګـــﻮرم ﻟﻜـــﻪ څﻨګـــﻪ ﺑـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣﺨﻜـــﯥ ﭘـــﻪ ﻣﯧـــﺰ د ﻟﻴﻜﻠـــﻮ ﻟﭙـــﺎره
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻟﻴﻜـــﻞ ،ﺧـــﻮ اوس ﻣـــﯥ ﻗﻠـــﻢ ټﻜﻨـــﻰ ﺷـــﻮى و .زړه ﻣـــﯥ ﺑـــﻞ ﭼﯧـــﺮې
ﺣﯧــﺮان ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮم .ﺳــﻮچ واﺧﻴــﺴﺘﻢ )دا ﺟﻴﻨــۍ ﺑــﻪ ګﻨــﯥ ﻣــﺎ ﺳــﺮه ﺗــﺮ اﺧــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻲ؟( ﺳــﻬﺎره د ژوﻧــﺪ
ﻏﺮﻳﺒــﻲ دې ﭘــﻪ ﻗﻠــﻢ ﭼﻠﯧﺪﻟــﻪ ،ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ د ژوﻧــﺪ څــﺮخ دې ﭘــﻪ ﺑﻠــﻪ ﺗــﺎو ﺷــﻮ ،ﻫــﺮ څــﻮﻣﺮه ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﺧــﻮاري
وﻛــړه ،ﺑــﺎور وﻛــړه ﭼــﯥ ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﺷــﭙﻪ ﻣــﯥ ﻫــﯧڅ ﻫــﻢ وﻧــﺸﻮاى ﻟــﻴﻜﻼى ،ﺑﻴﺨــﻲ ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻫﺮڅــﻪ راﻧــﻪ ﭼــﺎ
اﺧﻴـــﺴﺘﻲ وي ،ﺑـــﯥ ﺣـــﺴﻪ ﻏﻮﻧـــﺪې ﻧﺎﺳـــﺖ وم .ﻣـــﺎ ﺑﺎﻳـــﺪ د ﻫﯧـــﻮاد ورځﭙـــﺎڼﯥ ﺗـــﻪ ﻫـــﻢ ټـــﺎﻛﻠﻰ ﻣـــﻀﻤﻮن
ﻟﻴﻜﻠــﻰ واى ،ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ﺷــﭙﯥ ﭘــﻮرې ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻫــﺮ څــﻮ ﺧــﻮاري وﻛــړه ،څــﻪ ګټــﻪ ﻳــﯥ ﻧــﻪ درﻟــﻮده .ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ
ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر او ﺧﭙﻠــﯥ ﺑــﻮډۍ ﻣــﻮر ﺗــﻪ او ﻫــﻢ د ژوﻧــﺪ ﻧــﻮرې ﺳــﺘﻮﻧﺰې ﺑــﻪ ﭼــﯥ راﻳــﺎدې ﺷــﻮې ،ﻳــﻮ
دم ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ووﻳــﻞ :واﻟﻜــﻪ دا ﭘﯧــښﯥ ﭘﺮﯦــږده ،ﺗﺎﺗــﻪ ګــﻮره او ددﻏــﯥ ﻣﻌﺘﺒــﺮې ﺟﻴﻨــۍ ﺳــﺮه
ژوﻧــﺪ ﻛــﻮل .دا زﻣــﺎ د ﻛﻠــﻲ ﺧﻠــﻚ ﺑــﻪ څــﻪ واﻳــﻲ؟ ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ﺷــﭙﯥ ﻣــﯥ دا ﺳــﻮﭼﻮﻧﻪ ﻛــﻮل ،ﺗــﺮ ﭼــﺮګ ﺑﺎﻧګــﻪ
ﻣـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ ورﻧﻐﻠـــﯥ .ﺳـــﺒﺎﻳﻲ ﭼـــﯥ ﻣـــﯥ ﻣـــﺦ وﻣﻴﻨځﻠـــﻮ ﭘـــﻪ اّﺋﻴﻨـــﻪ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ وﻛﺘـــﻞ ،رﻧـــګ ﻣـــﯥ زﯦـــړ
ﺗښﺘﯧﺪﻟﻰ و.
ﺳـــﻬﺎر ﭼـــﯥ ﻛﺎرﺗـــﻪ ﻻړم ،رﺋـــﻴﺲ وروﻏﻮښـــﺘﻠﻢ وﻳﻠـــﯥ ﺳـــﻬﺎره اﺧﺒـــﺎر ﺗـــﻪ دې ﻣـــﻀﻤﻮن ﻧـــﻪ دى ﻟﻴﻜﻠـــﻰ.
د ﺧﭙﻞ ﻣﻀﻤﻮن ځﺎى دې ﺗﺶ ﭘﺮﻳښﻰ دى.
ﻣﺎ ورﺗﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ وﻛړه ،ﻣﺎ وې رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﻟږ ﻧﺎروﻏﻪ وم.
ﻫﻐﻪ وﻳﻞ ﺧﻴﺮ دى ،ﭘﻪ دﻏﻪ ﺑﺮﺧﻪ ﻛﯥ ﻳﻮ ﺑﻞ څﻪ ورواﭼﺎوه.
ﻟــﻪ ﻧــﻮرو ورځــﻮ ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻛــﺎره ﺳــﺮه ﻋﻼﻗــﻪ ﻛﻤﯧــﺪه ﻟــﻪ ﻳــﻮې ورځــﯥ ﻧــﻪ ﺑﻠــﯥ ﺗــﻪ ﺑــﯥ ﻋﻼﻗــﯥ ﻛﯧــﺪم .ﭘــﻪ
ټﻮﻟـــﻪ ورځ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ د راﺗﻠـــﻮ ﺷـــﯧﺒﯥ ﺷـــﻤﺎرﻟﯥ ،ﭘـــﻪ دې ورځ ﻣـــﯥ ﻻ وﺧﺘـــﻲ ځـــﺎن د وﻋـــﺪې ځـــﺎى
ﺗــﻪ وررﺳــﻮﻟﻰ و .ﻫﻐــﻪ ﻣــﺎزدﻳګﺮ ﭘــﻪ ﭘﯧﻨځــﻪ ﺑﺠــﻮ ټــﺎﻛﻠﻲ ځــﺎى ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ او د ﻧــﻮي ښــﺎر ﭘــﺮ ﻟــﻮري ﻳــﯥ
ګــﺎډى روان ﻛــړو .ﭘــﻪ ډﯦــﺮو ﻣﻐــﺎزو ﻛــﯥ وګﺮځﯧــﺪو ،ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻛــﯥ ﻣــﻮ درﯦــﺸﻲ واﺧﻴــﺴﺘﻠﯥ وروﺳــﺘﻪ ﺑﻴــﺎ
ﻳــﻮه رﺳـــﺘﻮراﻧﺖ ﺗـــﻪ وﺧﺘﻠـــﻮ .ﻟـــﻪ دﻣـــﯥ او ﭼـــﺎى څﮕﮕــښﻠﻮ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ د ﺑـــﺎغ ﺑـــﺎﻻ ﭼﻜـــﺮ ﺗـــﻪ ﻻړو .ﻫﻠﺘـــﻪ
ښﻪ ډﯦﺮ وګﺮځﯧﺪو د ﻧﺎﺟﻮګﺎﻧﻮ د ﻻﻧﺪې ﻛښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ.
ﭘـــﻪ ﻫﻤﺪﻏـــﻪ ﺗﺮﺗﻴـــﺐ ﺳـــﺮه زﻣـــﻮږ د دواړو ﻣﻴﻨـــﻪ ﻟـــﻪ ﻳـــﻮې ورځـــﯥ ﻧـــﻪ ﺑﻠـــﯥ ﺗـــﻪ زﻳﺎﺗﯧﺪﻟـــﻪ .ﺷـــﭙﯥ ورځـــﯥ
ﺗﯧﺮﯦــﺪﻟﯥ ،زه ﻧــﻮر ﻫﻐــﻪ ﺳــﻬﺎر ﻧــﻪ وم ،ﭼــﯥ ﺑــﻪ ﻫــﺮه ورځ د ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﭘــﻪ ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــﻮ څــﺎﻧګﻮ ﺑــﻪ ګﺮځﯧﺪﻣــﻪ،
ﭘــﻪ ﻣﺠﻠــﻮ او اﺧﺒــﺎروﻧﻮ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻟﻴﻜﻨــﯥ ﻛﻤــﯥ ﺷــﻮې .راډﻳــﻮ داﺳــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﭘــﻪ ټﭙــﻪ ودرﯦــﺪل ،ﻟــﻪ
ﻫـــﺮې ﻓﺮﻫﻨګـــﻲ څـــﺎﻧګﯥ ﻧـــﻪ ﺑـــﻪ راﺗـــﻪ ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻛﯧـــﺪﻟﻮ ،وﻳﻠـــﯥ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ :ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﻟﻴﻜﻨـــﯥ دې وﻟـــﯥ
ﻛﻤﯥ ﻛړي دي؟
ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﺑﻠــﻪ ﺑﻬﺎﻧــﻪ ﻧــﺸﻮه ﻛــﻮﻻى ،ﭘــﻪ ﻏﯧــﺮ ﻟــﻪ دې ﭼــﯥ وﻳﻠــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ :ﻧــﺎروﻏﻲ راﭘﯧــښﻪ ﺷــﻮې ده،
ځﻜﻪ ﻣﯥ ﻟﻴﻜﻨﯥ ﻛﻤﯥ ﺷﻮي دي.
زه ﺧـــﻮ ﺑـــﻪ ﻫـــﺮه ﻣـــﺸﺎﻋﺮه او ادﺑـــﻲ ﺑﺎﻧـــډار ﻛـــﯥ ﻛﻮرﺑـــﻪ وم ،ﻣګـــﺮ ټﻮﻟـــﻪ ذﻫﻨـــﻲ ﻗـــﻮه او ﻣﻄﺎﻟﻌـــﻪ ﻣـــﯥ
ﻳﻮازې د ﻫﻮﺳۍ ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﭘﻮرې ﻏﻮټﻪ ﺷﻮه ،ﻧﻮر ژوﻧﺪ راﺗﻪ ﺧﻮﻧﺪ ﻧﻪ راﻛﺎوه.
ﻛﻠــــﻪ ﻛﻠــــﻪ ﺑــــﻪ راﺗــــﻪ ﻫﻮﺳــــۍ وﻳﻠــــﯥ :درﺑﺎﻧــــﺪې ﭘــــﻮه ﻳﻤــــﻪ ﭼــــﯥ د ﻟﻴﻜﻨــــﻮ او ﻣﻄــــﺎﻟﻌﯥ ﻧــــﻪ دې ﻻس
اﺧﻴـــﺴﺘﻰ دى ،زه ﺧـــﻮ ﺑـــﯥ ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﯥ ﺳـــﺘﺎ ﻳﻤـــﻪ ،ﺧﭙـــﻞ ﭘﺨـــﻮاﻧﻰ روزګـــﺎر او ژوﻧـــﺪ دې ﭘـــﻪ ﻋـــﺎدي ﺗﻮګـــﻪ
ﭘــﺮﻣﺦ روان ﻛـــړه .زه ﻫـــﻢ درﺳـــﺮه دا ﻧــﺸﻢ ﻣـــﻨﻼى ،ژوﻧـــﺪ ﭘـــﻪ ﻣﻴﻨـــﻪ ﭘــﻮرې ﺗړﻟـــﻰ دى ،ژوﻧـــﺪ او ﻣﻴﻨـــﻪ ﺑﯧـــﻞ
ﻧــﻪ دي ،ﺗــﻪ ﺑﺎﻳــﺪ دوﺑــﺎره ﺧﭙﻠــﯥ ﻟﻴﻜﻨــﯥ ﺗــﺎزه ﻛــړې .ﺧــﺪاى ﺷــﺎﻫﺪ دى ،ډﯦــﺮ ﻳــﯥ ﺗــﺸﻮﻳﻘﻮﻟﻢ ،ﺗــﻞ ﭘــﻪ ﻳــﯥ
وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎره د ﻟﻴﻜــﻮاﻟۍ ﻧــﻪ ﻻس واﻧﺨﻠــﯥ ،زه ﺳــﺘﺎ ﻟﻴﻜــﻮاﻟۍ ﻟــﻪ ﺗــﺎ ﺳــﺮه ﻣﻠګــﺮې ﻛــړې ﻳــﻢ ،ﭘــﺎم ﻛــﻮه
ﭼــﯥ ځــﺎن دې ﻟ ـﻪ ﺧﭙﻠــﻪ ﻣــﺴﻠﻜﻪ وروﺳــﺘﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ﻧــﻪ ﻛــړې .ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ وروﺳــﺘﻪ ارﻣــﺎن ﻛــﻮې او وﺧــﺖ ﺑــﻪ درﻧــﻪ
ﺗﯧـــﺮ وي .ﻫﻐـــﯥ ﻫـــﻢ ﭘﺨﭙﻠـــﻮ درﺳـــﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ ﻛﻮښـــښ ﻛـــﺎوه ،ټﻮﻟـــﻮ اﺳـــﺘﺎداﻧﻮ ورﺗـــﻪ وﻳﻠـــﻲ وو ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ
ﻓﺎرﻏﯧـــﺪو وروﺳـــﺘﻪ ﺑـــﻪ ﺧﺎﻣﺨـــﺎ د اﺳﻴـــﺴﺘﺎﻧﺖ ﭘـــﻪ ﺗﻮګـــﻪ ﭘـــﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻛـــﯥ ﭘـــﺎﺗﯥ ﻛﯧـــﺪې ﺷـــﯥ ،ﺧـــﻮ
ﻫﻮﺳــۍ د ﻧــﻮرو ﺗﺤــﺼﻴﻼﺗﻮ ﺧﻴــﺎل ﻛــﺎوه او ﻣﺎﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ دا وﻳﻠــﯥ ،ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ وي ﭼــﯥ دواړه د ﻟــﻮړو
زده ﻛـــړو ﻟﭙـــﺎره ﺧـــﺎرج ﺗـــﻪ ﻻړ ﺷـــﻮ .دا ﻳـــﯥ ارﻣـــﺎن او ﻫﻴﻠـــﻪ وه ،زه ځـــﺎن ﺗـــﻪ ﻣﺘـــﻮﺟﯥ ﺷـــﻮم ،ﻣـــﺎ د ﻫﻐـــﯥ
ﺧﺒــﺮو ﺗــﻪ ﻏـــﻮږ وﻧﻴــﻮ او دوﺑـــﺎره ﺧﭙﻠــﯥ دﻧـــﺪې ﺗــﻪ ﻣﺘـــﻮﺟﯥ ﺷــﻮم .ﻟـــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ ﻟﻴﻜـــﻮاﻟۍ او وﻇﻴﻔــﯥ ﺳـــﺮه
ﻣـــﯥ ځـــﺎن ﻋﻴـــﺎر او ﺑﺮاﺑـــﺮ ﻛـــړو ،ﻟـــﻪ ﭘﺨـــﻮا ﻧـــﻪ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﻻ ښـــﻪ ﻣـــﻀﺎﻣﻴﻦ ،داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ او ادﺑـــﻲ ټـــﻮټﯥ
ﻟﻴﻜﻠــﯥ .ﻛﻠــﻪ ﻧﺎﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ښــﻪ ﺗﻜــړه ﻣﻘﺎﻟــﻪ ﻳــﻮې ﻧﻴﻤــﯥ ﻣﺠﻠــﯥ ﻛــﯥ ﭼﺎﭘﯧﺪﻟــﻪ .ډﯦــﺮو راﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﺗــﻪ ﻟﻜــﻪ
د ﻛــﻮﻧړ درﻳــﺎب داﺳــﻲءگ ﻳــﯥ ﭘــﻪ اوړي ﻣــﻮج ﻧــﻪ وﻫــﯥ ،ﭘــﻪ ژﻣــﻲ ﻛــﯥ دې ﭼړوﻧــﻪ ﻓﺮﻳﺎدوﻧــﻪ ﻛــﻮي .ﻣــﻮر
ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ښــﯥ ډﯦــﺮې ﭘﻴــﺴﯥ ﻟﯧږﻟــﻲ .ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ د څــﻮ ورځــﻮ ﻟﭙــﺎره ﭘ ـﻪ رﺧــﺼﺘۍ د ﻣــﻮر ﻟﻴــﺪو ﺗــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ
ورﺗﻠﻢ .دا ځﻠﻲ ﭘﺲ ﻟﻪ اوږدې ﻣﻮدې ﻧﻪ وروﺳﺘﻪ ﻛﻠﻲ ﺗﻪ وﻻړم.
ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ راﺗـــﻪ ډﯦـــﺮ وژړل او ﭘـــﻮره اوښـــﻜﯥ ﻳـــﯥ ﺗـــﻮﻳﯥ ﻛـــړې او دا ﻳـــﯥ ﻫـــﻢ راﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﺑﭽـــﻰ زه
ﺑـــﻮډۍ ﺷـــﻮې ﻳـــﻢ ،ﺧﭙـــﻪ ﻛﯧـــږم زر زر ﻣـــﯥ ﻟﻴـــﺪو ﺗـــﻪ راځـــﻪ .ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ زﻣـــﺎ ﻳـــﻮه رڼـــﻪ اوښـــﻜﻪ ﻳـــﯥ ،زړه ﻣـــﯥ
درﭘـــﺴﯥ وران دى ،ﺑﭽـــﻲ ﺑـــﯥ ﻟـــﻪ ﺗﺎﻧـــﻪ راﺑﺎﻧـــﺪې ژوﻧـــﺪ ګـــﺮان ﺗﯧﺮﯦـــږي .ﻫﻐـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﻋـــﺎدي ﺣﺎﻟـــﺖ ﺗـــﻪ
راﻏﻠـــﻪ ،ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ راﻧـــﺰدې ﺷـــﻮه وﻳﻠـــﯥ :ﻫـــﻮ رښـــﺘﻴﺎ زوﻳـــﻪ ﭘـــﻪ دې ورځـــﻮ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ زړه دى ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ
ﻛﻠﻲ ﻛﯥ درﺗﻪ ﻛﻮژدن وﻛړم .ﭘﻪ دې ﺧﺒﺮه ﯦﻲ زر ﭘﻪ ﺧﻮﻟﯥ ﻛﯥ وروﻟﻮﯦﺪم.
ﻣــﻮرې ﭘــﺎم ﭼــﯥ ﭘــﻪ دې ﻫﻜﻠــﻪ ﭼﺎﺗــﻪ وﻧــﻪ واﻳــﯥ ،زه ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﺧﻴــﺮه ﺑــﻞ ځــﻞ ﭘــﻪ رﺧــﺼﺘۍ راﻏﻠــﻢ ،ﺑﻴــﺎ
ﺑــﻪ درﺗــﻪ وواﻳــﻢ .ﺗــﺮ ﻫﻐــﯥ ﺑــﻪ ﺧﻴــﺮ دى ﻧــﻮر ﻫــﻢ ﺗﻜﻠﻴــﻒ ﺗﯧــﺮ ﻛــړه ،ﺑــﻞ ځــﻞ ﭘــﻪ ﺧﻴــﺮ زر راځــﻢ .ﺧﺎﻣﺨــﺎ ﺑــﻪ
دي ﭘــﻪ ﺧﻴــﺮ ﺳــﺮه ﺳــﺘﺎ ﻧــږور ﭘﻴــﺪا ﺷــﻲ ،ﭘــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﺑــﻪ دې ګﺮځــﻲ ،ﻟــﻪ ﻛــﺎروﻧﻮ او ځﻴﻨــﻮ ﺗﻜﻠﻴﻔﻮﻧــﻮ ﻧــﻪ
ﭘــﻪ ﺧﻼﺻــﻪ ﺷــﯥ .ﻣــﺎ ﺧــﻮ ﻫــﯧڅ ﻓﻜــﺮ ﻧــﻪ ﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ګﻨــﯥ ﻣــﻮﻧږ ﺗــﻪ ﺑــﻪ څــﻮك ﺧــﻮر او ﻟــﻮر راﻛــړي ،ځﻜــﻪ
ﭼــﯥ د ﺧــﺪاى ﭘــﻪ دا ارﺗــﻪ دﻧﻴــﺎ ﻛــﯥ اﻳﻜــﻲ دا ﻳــﻮه ﻛﻮټــﻪ ﻟــﺮو ،ﻧــﻮر ﻫــﯧڅ ﻧــﻪ ﻟــﺮو ،ﺧﻠــﻚ ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﻣــﺎل او
دوﻟـــﺖ ﭘـــﺴﯥ ګﺮځـــﻲ .ﭘـــﻪ دې وﻃـــﻦ ﻛـــﯥ ﻟﻴﺎﻗـــﺖ او اﻫﻠﻴـــﺖ ﻧـــﻪ ﭘﻜـــﺎرﯦږي ،ﻳـــﻮازې ﭘﻴـــﺴﯥ ﭼﻠﯧـــږي .ﺧـــﻮ
ﺗﻮﻛــﻞ زﻣــﻮږه ﭘــﻪ ﺧــﺪاى دى ،ﻫﺮڅــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﻢ ﺷــﻲ .ﺗــﺎ دې راﺗــﻪ اﷲ ژوﻧــﺪۍ ﻟــﺮي .ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮه
ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮه ،ﭘـــﻪ زوره زوره ﻳـــﯥ وﺧﻨـــﺪﻟﯥ ،ﻣـــﺎ ﻳـــﯥ ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ورﻣﭽـــﻲ ﻛـــړل .ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ
ځﻴﻨــﯥ ﻛــﺴﺎن زﻣــﺎ ﻫﻤﺰوﻟــﻲ زﻣــﺎ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ ،زﻣــﻮږ ﻛﻮټــﻪ ﻳــﻮه وه ،ﺧــﻮ ﻟﻮﻳــﻪ وه .ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ
ﻳـــﯥ ﻏـــﻮﻟﻰ )ﻣﻨـــډاو( او اﻧګـــړ ودان ﺷـــﻮي وو ،څـــﻮ ﻛټﻮﻧـــﻪ ﭘﻜـــﯥ ﭘﺮاﺗـــﻪ وو .ﭘـــﻪ دا ځـــﻞ د ﻛﻠـــﻲ ټـــﻮل
ﺧﻠــﻚ زﻣــﺎ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ .ﭘﺨــﻮا ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړم ،ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﺑــﻪ څــﻮك ﻧــﻪ راﺗﻠــﻞ .ﻳــﻮازې ﭘــﻪ
ﺟﻮﻣــﺎت ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ راﺗــﻪ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ وﻳﻠــﯥ .ځﻴﻨــﻮ ﻛــﺴﺎﻧﻮ راﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ ﺳــﺘﺎ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ
اورو ،ټــﻮل ﺧﻠــﻚ ﻳــﯥ ﺧﻮښــﻮي .ځﺎﻧﺘــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﺗﻤــﻪ ﭘﻴــﺪا ﺷــﻮه .ﻫﻠﺘــﻪ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﭘــﻮه ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ دا
ﺧﻠــﻚ ﻛــﻪ ﺳــﻮاد ﻧــﻪ ﻟــﺮي ،د ﭘﯧــښﻮ او ژوﻧــﺪ ﭘــﻪ ټﻮﻟــﻮ ﻛﻴــﺴﻮ ﺧﺒــﺮ دي .رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﻫــﺮ ﭼــﺎ راﺳــﺮه ښــﻪ
ﺳـــﻠﻮك ﻛـــﺎوه ،زﻣـــﺎ ﻟـــﻪ وړوﻛﺘﻮﺑـــﻪ ﻋـــﺎدت و ،ﭼـــﯥ ﺳـــﺒﺎﻳﻲ او ﻣـــﺎزدﻳګﺮ ﺑـــﻪ ﺟﻮﻣـــﺎت ﺗـــﻪ ﺗﻠـــﻢ ،ﭼـــﯥ
ﻻﺗﺮاوﺳـــﻪ ﻣـــﯥ ﻫﻤﻐـــﻪ ﻋـــﺎدت درﻟـــﻮد ا د ﺧـــﺪاى ﻋﺒـــﺎدت ﻣـــﯥ ﻛـــﺎوه .ﭘـــﻪ دې ﻫـــﻢ د ﺧﻠﻜـــﻮ ﺧﻮښـــﯧﺪم .ﭘـــﻪ
دې رﺧـــﺼﺘۍ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ دوه ﻫﻔﺘـــﯥ ﺗﯧـــﺮې ﻛـــړې .ﺣـــﺎل دا ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ راﺗـــﻪ د ﭘﻨځـــﻪ و ورځـــﻮ اﺟـــﺎزت
راﻛــړى و .ﻣﺨﻜــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻮره ﻳــﻮه ﻣﻴﺎﺷــﺖ ﺗﯧﺮوﻟــﻪ ،ﻛﻠــﻪ ﻣــﯥ ﭼــﯥ دوه اوﻧــۍ ووﺗﻠــﯥ ،ﻟــﻪ ﻣــﻮره ﻣــﯥ
اﺟــﺎزت راواﺧﻴــﺴﺘﻠﻮ ﻧــﻮر ﺧﭙﻠــﻮان ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﻣــﻮﻧږه ﻛــﺮه راﻏﻠــﻲ وو ،زﻣــﻮﻧږ ﻧــﺰدې ﺧﭙﻠﻮاﻧــﻮ ﺑــﻪ زﻣــﺎ ﻟــﻪ
ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﻣﺮﺳــﺘﻪ ﻛﻮﻟــﻪ .ﺧﭙﻠــﻮان ﻣــﻮﻧږ ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﭼــﻢ ګﺎوﻧــډ ﻛــﯥ ډﯦــﺮه وو .د ﻣــﻮر ټــﻮل ﻣــﺸﻜﻼت ﻣــﯥ
ﺣــﻞ و ،ﻣﺎﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﺗــﻞ ﻣــﻮر ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﺑﻴﻮﻟــﻪ .ﻟــﻪ ټﻮﻟــﻮ څﺨــﻪ ﻣــﯥ رﺧــﺼﺖ راواﺧﻴــﺴﺖ او ﺑﯧﺮﺗــﻪ
ښــﺎر ﺗــﻪ راﻏﻠــﻢ .ﻣﺎښــﺎم ﺗﯧــﺮ و ،ﭼــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪم .ﺷــﭙﻪ ﺗﯧــﺮه ﺷــﻮه او ﺳــﺒﺎ ﻳــﯥ ﺧﭙﻠــﯥ دﻧــﺪې ﺗــﻪ
ﻻړم .ﭘـــﻪ ﻛـــﺎر ﺑﻮﺧـــﺖ وم ،د څـــﻮ ورځـــﻮ ﻛـــﺎر ﻣـــﯥ راﺗـــﻪ ﭘـــﺮوت و .ﻟګﻴـــﺎ وم ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ﻣـــﯥ ﻛـــﻮﻟﻲ ﭼـــﯥ د
ټﻴﻠﻔﻮن زﻧګ راﻏﻰ ،ﻏﻮږۍ ﻣﯥ ﭼﯥ ﭘﻮرﺗﻪ ﻛړه ،ﻣﺎ وﻳﯥ ﺑﻠﯥ .وﻳﻞ ﻫﻮﺳۍ ﻳﻢ.
ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ راﻏﻠــﻰ ﻳــﯥ؟ ﻣــﺎ وې ﻫــﻮ .څﻨګــﻪ ﻳــﯥ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﺧﻴﺮﻳــﺖ دى ،ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ ټﻠﻴﻔــﻮن راﺳــﺮه
ګــړه ﺑــړه وﻛــړه .وې وﻳــﻞ :ﺗــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږې ،ﭼــﯥ زه ﺑﻠﻜــﻞ ﻧﺎروﻏــﻪ ﺷــﻮې ﻳــﻢ ،رﻧــګ ﻣــﯥ زﯦــړ اوښــﺘﻰ دى ،د
ازﻣﻮﻳﻨﯥ ورځﯥ ﻣﯥ دي ،ﻫﯧڅ ﺗﻴﺎري ﻣﯥ ﻧﻪ ده ﻧﻴﻮﻟﯥ.
ﻣـــﺎ وې ﻫﻮﺳـــۍ د ﻛـــﻮر او ﻛﻠـــﻲ ﻛﺎروﻧـــﻪ وو ،ﻟـــﻪ ﺑـــﻞ ﭘﻠـــﻮه ﻣـــﯥ ﻣـــﻮر راﭘـــﺴﯥ ﺧﭙـــﻪ ﺷـــﻮې وه .ﻛـــﻪ زر
ﺗـــﺮې راﺗـــﻼى ﻧـــﻮره ﻫـــﻢ ﻻ ﭘـــﺴﯥ ﺧﭙـــﻪ ﻛﯧﺪﻟـــﻪ .ﺑـــښﻨﻪ ﻏـــﻮاړم ﺷـــﭙﯥ ﻣـــﯥ ﻟـــږې ډﯦـــﺮې ﺗﯧـــﺮې ﺷـــﻮې .دا دى
اوس درﺗــﻪ راﻏﻠــﻰ ﻳــﻢ .وﻳﻠــﯥ زړه ﻣــﯥ ﭼــﻮي ،څﻨګــﻪ وﻛــړم ﻧــﻦ ﻫــﻢ ﭘــﻮﻫﻨځﻲ ﺗــﻪ ﻧــﻪ وﻣــﻪ ﺗﻠﻠــﯥ .ټﻮﻟــﻪ ورځ
ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ راﺗــﻪ ﻣﻮﺳــﻴﻘﻲ ﻏږﯦﺪﻟــﻪ .ﻧــﻦ ﺑــﻪ زه ﭘــﻪ ﭘــﻮره څﻠــﻮر ﺑﺠــﯥ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﺗــﻪ درﺷــﻢ .ډﯦــﺮه ښــﻪ ده ﺧــﻮ
ﻣﻮټﺮ دې ﻣﻄﺒﻌﯥ ﻧﻪ وړاﻧﺪې ودروه .د ﺧﺪا ﻳﭙﻪ اﻣﺎن.
د ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻏـــﻮږۍ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻛﯧـــښﻮده ،رﺋـــﻴﺲ وروﻏﻮښـــﺘﻢ وﻳﻠـــﯥ ﭘـــﺎﺗﯥ ﻛﺎروﻧـــﻪ درﺳـــﺮه ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ
ﻳﻮﺳــﻪ ،ﭼــﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﺧــﻼص ﻛــړې .ﻣــﺎ وې ښــﻪ ده رﺋــﻴﺲ ﺻــﺎﺣﺐ ﺗ ـﻪ ورﺗــﻪ ﺗــﺸﻮﻳﺶ ﻣــﻪ ﻛــﻮه ،ﺳــﺒﺎ
ﺗﻪ ﺑﻪ اﻧﺸﺎء اﷲ ټﻮل ﻛﺎروﻧﻪ ﺳﻢ وي.
ﻧﻴﻤګـــړې ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ راواﺧﻴـــﺴﺘﯥ او ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه دوﺳـــﻴﻪ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ
ﻛﯧښﻮدې ،ﻣﺎ وې ﭼﯥ د ﺷﭙﯥ ﻟﻪ ﺧﻮا ﺑﻪ ﭘﺮې ﻛﺎر وﻛړم.
ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﻣــﯥ دوﺳــﻴﻪ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه واﺧﻴــﺴﺘﻠﻪ او ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ ووﺗﻠــﻢ .وړاﻧــﺪې ﻣــﯥ ﭼــﯥ
ﭘـــﺎم وﻛـــړو ،د ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮټﺮ وﻻړ و .ﭘـــﻪ ﭼټﻜـــﻮ ګـــﺎﻣﻮﻧﻮ ورروان ﺷـــﻮم ،ﻣـــﺎ وې ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻪ راﺗـــﻪ ډﯦـــﺮه
ﻣﻨﺘﻈـــﺮه ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮې وي ،ﭼـــﯥ ورﻧـــﺰدې ﺷـــﻮم ﻫﻐـــﻪ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه راﻛـــﻮزه ﺷـــﻮه ،ښـــﻜﻠﯥ درﯦـــﺸﻲ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ
ځــﺎن ﻛــﯥ وه .ﭘــﻪ ﭘﻨځــﻮ ﺳــﻮو ګــﺎﻣﻮﻧﻮ ﻛــﯥ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ورﻧــﺰدې ﺷــﻮم ،ﻫﻐــﻪ زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻟــﻮر رارواﻧــﻪ ﺷــﻮه .ﻏــږ
ﻣــﯥ ﭘــﺮې وﻛــړو :ﻫﻮﺳــۍ زه درځﻤــﻪ ﺗــﻪ ځــﺎن ﻣــﻪ ﭘــﻪ ﻋــﺬاﺑﻮه .زه ﻧــﻮر ﻫــﻢ ورګړﻧــﺪى ﺷــﻮم ،ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﺳــﺮه
ﻧـــﺰدې ورﻏﻠـــﻮ ،ﭘـــﺎم ﭼـــﯥ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ وﻛـــړو ،د ﻫﻐـــﯥ ﻟـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ اوښـــﻜﻮ دارې وﻫﻠـــﯥ ،ﻣـــﺎ وې اّخ دا
وﻟﯥ ژاړي؟
ﻟــﻪ ﺧـــﻮﻟﯥ ﻧــﻪ ﻳـــﯥ ﻏـــږ ﻧــﻪ ﺧـــﻮت ﻳـــﻮازې دواړه ﻻﺳــﻮﻧﻪ ﻳـــﯥ راﻧـــﻪ ﺗــﺎو ﻛـــړل او ﭘـــﻪ ﺳــﻠګﻮ ﺳـــﻠګﻮ ﻳـــﯥ
وژړل .ﻣـــﺎ وې ﻫﻮﺳـــۍ څـــﻪ ﺷـــﻮي؟ وﻟـــﯥ دوﻣـــﺮه ژاړې؟ د ژړا ﭘـــﻪ ﺣﺎﻟـــﺖ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﺗـــﻪ ورﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮه،
زه ﻫـــﻢ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ورﺳـــﺮه ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﻣـــﻮټﺮ ﻳـــﯥ د ﻣﻄﺒﻌـــﯥ اړخ ﺗـــﻪ ودروﻟـــﻰ و ،ﭘـــﻪ ژړﻏـــﻮﻧﻲ اواز ﻳـــﯥ
ووﻳـــﻞ :ﻣـــﺎ ﺧـــﻮ درﺗـــﻪ ﭘﻨځـــﻪ ﺷـــﭙﯥ وﻳﻠـــﯥ وﻳـــﺂ ،زه ﺧـــﻮ دې ﻟـــﻪ ژوﻧـــﺪه وﻳـــﺴﺘﻠﯥ ﻳـــﻢ ،ﻧﺎﺳـــﺘﻪ وﻻړه ﻫـــﯧڅ
ﺧﻮﻧﺪ ﻧﻪ راﻛﻮي.
ﻣﺎ وې ښﻪ ﻧﻮ دا ﺧﺒﺮه ده!
ﻫﻐــﻪ ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﻏﻠــﯥ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه ،ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ ﻧــﻪ ﭼــﺎﻻوه .ﭘــﻮه ﺷــﻮم ﭼــﯥ راﻧــﻪ ﺧﻮاﺑــﺪې ده ،ﺧــﻮا ﺗــﻪ ﻳــﯥ
ورﻧـــﺰدې ﺷـــﻮم ،د زﻧـــﯥ ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ وﻧﻴﻮﻟـــﻪ :ﻫﻮﺳـــۍ ﺑﺨـــښﻨﻪ ﻏـــﻮاړم ،زه ﻣﺠﺒـــﻮر وم ،ﭼـــﯥ څـــﻮ ﺷـــﭙﯥ ﻣـــﯥ
ځﻨـــډ ﻛـــړى واى .ﺧﻴـــﺮ دې ﻣـــړې راﻧـــﻪ ﻣـــﻪ ﺧﭙـــﻪ ﻛﯧـــږه .ﻣـــﺦ ﻳـــﯥ راواړاوه ،ﻣﻮﺳـــﻜۍ ﺷـــﻮه ،وې وﻳـــﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﭼﯧــﺮې ﺑــﻪ درﻧــﻪ ﺧﭙــﻪ ﻧــﻪ ﺷــﻢ ،ﺧــﻮ ﺣﯧﺮاﻧــﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ﻳــﻢ ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺎ څــﻪ ﺷــﻮي دي؟ ﻣــﻮر ﻣــﯥ راﺗــﻪ څــﻮ
ځﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ووﻳـــﻞ :څـــﻪ درﺑﺎﻧـــﺪې ﺷـــﻮي ﻫﻮﺳـــۍ ﻟـــﻮرې ،ﭼـــﯥ دا رﻧـــګ دې اﻟـــﻮﺗﻰ ښـــﻜﺎري .ﭘـــﻪ
دې ورځﻮ ﻛﯥ دې ﺑﻞ ﺷﺎن وﻳﻨﻤﻪ؟ زه ورﺗﻪ څﻪ وواﻳﻢ ،ﭼﯥ وﻟﯥ؟
ﻫﻮﺳۍ ﺟﺎﻧﯥ! ﭘﻪ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﯥ دا ﺧﺒﺮې ﺷﺘﻪ دي ،دوﻣﺮه ﻳﯥ اﺳﺎﻧﻪ ﻣﻪ ګڼﻪ.
ﻣﻴﻨﻪ ﺧﻮ د اﻧﺴﺎن ﺳﺘﺮګﯥ ﭘټﻮي او ﻏﻮږوﻧﻪ ﻳﯥ ﻛڼﻮي.
ځــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻮﻣــﻪ ﺧــﻮا ﻻړ ﺷــﻮ ،دﻟﺘــﻪ د ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻣﺨــﻪ ده ،ﻫــﺴﯥ ﻧــﻪ ﭼــﯥ څــﻮك ﻣــﻮ ووﻳﻨــﻲ .ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ
ﻋـــﺎدي ډول د ﻧـــﺎز ﺧﻨـــﺪا وﻛـــړه ،وﻳﻠـــﯥ د ﺗـــﻮړۍ زوﻳـــﻪ راځـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﻧـــﻦ ﭘﻐﻤـــﺎن ﺗـــﻪ ﻻړ ﺷـــﻮ .ﻣـــﺎ وې ډﯦـــﺮه
ښــﻪ ده ،ځــﻮ ﺑــﻪ .ﻫﻐــﯥ ﻣــﻮټﺮ روان ﻛــړو او د ﻣــﻮټﺮ ټﻴــﭗ ﻛــﯥ ﻳــﯥ د وﺣﻴــﺪ ﺻــﺎﺑﺮي )ﻻﻟﻴــﻪ ګــﺎډي واﻧــﻪ(
ﺳـــﻨﺪره ﭼـــﺎﻻن ﻛـــړه .ﭘـــﻪ ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﻛﻮټـــﻪ ﺳـــﻨګﻲ ﺗـــﻪ ورﺳـــﺎوه .د ﻣﻴـــﺮوﻳﺲ ﻣﻴـــﺪان ﻟـــﻪ
دوﻛــﺎﻧﻮﻧﻮ ﻧــﻪ ﻣــﻮ ﺧــﻮراﻛﻲ ﺷــﻴﺎن ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه راواﺧﻴــﺴﺘﻞ او ﺑﻴــﺎ ﭘﻐﻤــﺎن ﺗــﻪ روان ﺷــﻮ .راﺳــﺎً د ﺗﭙــﯥ
ﺑڼ ﺗﻪ ﻻړو ،د ﺗﭙﯥ ﺑڼ د ګﻠﻮﻧﻮ ښﻜﻼګﺎﻧﻮ ﺗﻪ ورﻏﻠﻮ.
ﻫــﺮ رﻧــګ ګــﻼن ﻏﻮړﯦــﺪﻟﻲ وو ،ﭘــﻪ ﻳــﻮ ښــﻜﻠﻲ ځــﺎى ﻛــﯥ د ګﻼﻧــﻮ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﭘــﻪ ﺑــڼ
ﻛــﯥ ﺧﻠــﻚ ګﺮځﯧــﺪل ،ﻣــﻮږه ﭼــﺎ ﻧــﻪ ﻟﻴــﺪو .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﻮږه ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ ،ﺳﻤﺪﺳــﺘﻲ ﻫﻮﺳــۍ راﺗــﻪ ووﻳــﻞ:
ﺳــــﻬﺎره د ﺧﭙــــﻞ ﺳــــﻔﺮ او ﻛــــﻮر ﻛﻠــــﻲ ﻛﻴــــﺴﻪ راﺗــــﻪ وﻛــــړه .ﻟــــﻮﻣړى دا وواﻳــــﻪ ﭼــــﯥ ﻣــــﻮر دې څﻨګــــﻪ وه؟
روﻏﺘﻴﺎ ﻳﯥ ښﻪ وه؟ او رښﺘﻴﺎ د ﺧﭙﻞ ﻛﻮر او ﺧﭙﻠﻮاﻧﻮ ﭘﻪ ﺑﺎب راﺗﻪ ﭘﻮره ﭘﻮره وواﻳﻪ.
ﻣــﺎ ورﺗــﻪ د ﻛــﻮر او ﻛﻠــﻲ ،د ﺧﭙﻠــﯥ ﻣــﻮر د ﺣــﺎل اﺣــﻮال ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﺧﺒــﺮې وﻛــړې ،څــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ
ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮي وو ،ټﻮﻟــﻪ ﻛﻴــﺴﻪ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ وﻛــړه .دې راﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﻣــﻮر دې ښــﺎر ﺗــﻪ ﻧــﻪ راوﻟــﯥ؟ ﻣــﺎ وې ﻧــﻪ
ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﺑـــﻮډۍ ده ،ﭘﺨﭙـــﻞ ﻛـــﻮر او ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ده .ورور ﻳـــﯥ او ﻧـــﻮر ﺧﭙﻠـــﻮان ﻳـــﯥ ﭘـــﻮره ﺧﻴـــﺎل
ﺳـــﺎﺗﻲ .ﻫـــﻮ رښـــﺘﻴﺎ ﻫﻮﺳـــۍ دا ځﻠـــﯥ ﻣـــﯥ ﻣـــﻮر راﺗـــﻪ د ﻛـــﻮژدﻧﯥ ﺧﺒـــﺮه وﻛـــړه ،وﻳﻠـــﯥ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ درﺗـــﻪ
ﭼﯧﺮې ﻻس ﭘﻮرﺗﻪ ﻛﻮم.
اخ ﻧﻮ ﺗﺎ څﻪ ورﺗﻪ ووﻳﻞ؟
ﻫﻐـــﻪ راﺗـــﻪ ﻣﺘـــﻮﺟﯥ ﺷـــﻮه وﻳﻠـــﯥ وواﻳـــﻪ ﺳـــﻬﺎره رښـــﺘﻴﺎ رښـــﺘﻴﺎ واﻳـــﻪ ،دا ﭼـــﯥ ډﯦـــﺮ وځﻨډﯦـــﺪې ،ﻟﻜـــﻪ
ﭼﯥ ﻫﻤﺪا ﺧﺒﺮه وه.
ﻧــﻪ ﻧــﻪ! ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﺑــﺎب ﻫــﯧڅ ﻧــﻪ دي ﺷــﻮي .ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﻣــﻮرې ﺑــﻞ ځــﻞ ﭼــﯥ راﻏﻠــﻢ ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﺧﺒــﺮې
ﺳــﺮه وﻛــړو ،ﺗــﺮ ﻫﻐــﯥ ﺑــﻪ زﻣــﺎ د ﻛــﻮژدﻧﯥ ﺧﺒــﺮه ﻫﯧﭽــﺎ ﺳــﺮه ﻧــﻪ ﻛــﻮې .ﻫﻐــﻪ دوﺑــﺎره ﺧﭙــﻞ ﻋــﺎدي ﺣﺎﻟــﺖ ﺗــﻪ
راﻏﻠـــﻪ ،ﻻس ﻳـــﯥ ﻛڅـــﻮړې ﺗـــﻪ ورﺗﯧـــﺮ ﻛـــړو ،ﺧـــﻮراﻛﻲ ﺷـــﻴﺎن ﻳـــﯥ راواﺧﻴـــﺴﺘﻞ او زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻳـــﯥ
ﻛﯧښﻮدل.
ﻟــــﻮﻣړى ﻣــــﻮږه ﻣﯧــــﻮه وﺧــــﻮړه .ﻫﻮﺳــــۍ راﺗــــﻪ ووﻳــــﻞ :ﺳــــﻬﺎر ﺻــــﺎﺣﺐ د راﺗﻠــــﻮﻧﻜﻲ ﭘــــﻪ ﺑــــﺎب څــــﻪ
ﻓﻜﺮﻛﻮې؟ ﻣﺎ ورﺗﻪ ﭘﻪ ځﻮاب ﻛﯥ ووﻳﻞ :زه اوس ﻫﯧڅ ﻓﻜﺮ ﻧﺸﻢ ﻛﻮﻟﻰ ،ځﻜﻪ ﭼﯥ!...
څﻨګﻪ دې ځﻜﻪ ﭼﯥ ووﻳﻞ؟
زه ﻟــږ ﻏﻠــﻰ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮم ،ﻫﻐــﯥ ﻫﻤﺪﻏــﻪ ﺧﺒــﺮه ﺑﻴــﺎ راﻏﺒﺮګــﻪ ﻛــړه ،ﻣــﺎ ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﻧﻴــﻮﻟﻲ ﻏــږ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ:
ﺣﯧﺮان ﻳﻢ ﻫﯧڅ ﻧﺸﻢ وﻳﻠﻰ.
ﻫﻐــﯥ راﻧــﻪ ﺧﺒــﺮه وﻧﻴﻮﻟــﻪ وې وﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ زه ﭘـــﻮﻫﯧږم ،ﭼــﯥ ﺗــﻪ څــﻪ واﻳــﯥ؟ ﻧــﻦ درﺳــﺮه څـــﻮ
ﺑﺮﺑﻨډې او ﻏﻮڅﯥ ﺧﺒﺮې ﻛﻮل ﻏﻮاړم ،څﻨګﻪ دې ﺧﻮښﻪ ده؟
ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ ده ﻣﻬﺮﺑـــﺎﻧﻲ وﻛـــړه! )ﭘـــﻪ زړه ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮل ،ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ ﻧـــﻦ دې ﻫﺮڅـــﻪ ﭘـــﻪ ډاګـــﻪ
ﻛﯧــږي( وﻳﻠــﯥ ﻣــﺎ درﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړۍ ﻟﻴﺪﻧــﻪ ﻛــﯥ دا وﻳﻠــﻲ وو ،ﭼــﯥ زه ﻳــﻮازې ﺳــﺘﺎ د ﻟﻴﻜﻨــﻮ ﺳــﺮه ﻣﻴﻨــﻪ
ﻧـــﻪ ﻟـــﺮم ،ﺑﻠﻜـــﯥ ﻟـــﻪ ﺗـــﺎ ﺳـــﺮه ﻫـــﻢ ﻣﻴﻨـــﻪ ﻛـــﻮل ﻏـــﻮاړم .ﺗـــﺎ ﺑﺎﻧـــﺪې ﭘﻮﻫﯧﺪﻣـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻏﺮﻳﺒـــﻲ دې راﺗـــﻪ
ﻣﺨـــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ .ﻣـــﺎ درﺗـــﻪ وﻳﻠـــﻲ و ،ﭼـــﯥ ﻣﻴﻨـــﻪ ﻏﺮﻳﺒـــﻲ ﻧـــﻪ ﻏـــﻮاړي .اوس ﻧـــﻮ زه او ﺗـــﻪ ﻳـــﻮ ﭘـــﺮ ﺑـــﻞ
ﭘﻮﻫﯧـــﺪﻟﻲ ﻳـــﻮ ،زﻣـــﻮږ ټـــﻮل رازوﻧـــﻪ ﻳـــﻮ ﺑـــﻞ ﺗـــﻪ څﺮګﻨـــﺪ دي ،ﺧـــﻮ ﻳـــﻮ راز او ﻫﻐـــﻪ دا ﭼـــﯥ ﺗـــﺎ زﻣـــﺎ ﻣـــﻮر و
ﭘــﻼر او ﻛـــﻮرﻧۍ ﻧـــﻪ ده ﻟﻴـــﺪﻟﯥ ،ﻳـــﻮ ځـــﻞ ﺑـــﻪ درﺑﺎﻧـــﺪې ﺧﭙﻠـــﻪ ﻛـــﻮرﻧۍ وﻳـــﻨﻢ ،ﭘـــﻪ داﺳـــﯥ ﺣـــﺎل ﻛـــﯥ ﭼـــﯥ
ﻫﻐــﻮى درﺑﺎﻧــﺪې ﻫــﯧڅ ﭘــﻮه ﻫــﻢ ﻧــﺸﻲ .ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮم ،ﻣــﺎ وې ﺳــﻬﺎره ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﺳــﺮه
دې واده ﻛﯧــږي ،ﺧــﻮ وﻟــﯥ ﺑﻴــﺎ ﻫــﻢ ﺧﭙﻠــﯥ ﺑــﯥ وﺳــۍ ﭘــﻪ ﭼــﺮت ﻛــﯥ ﻻړم .اﻟﻜــﻪ ﻧــﻪ دې ﻛــﻮر ﺷــﺘﻪ ،ﻧــﻪ دې
ﭘﻴـــﺴﯥ ،دا ﺧـــﻮ د ﻣﻌﺘﺒـــﺮ ﺳـــړي ﻟـــﻮر ده راﺗﻠـــﻮﻧﻜﯥ ګـــﻮزاره ﺑـــﻪ دې څﻨګـــﻪ ﺷـــﻲ؟ ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ څﻨګـــﻞ
ووﻫﻠﻢ ،وﻳﻠﯥ ﺑﻴﺎ څﻨګﻪ ﭘﺨﭙﻠﻮ ﭼﺮﺗﻮﻧﻮ ﻛﯥ ډوب ﺷﻮې؟ ﻣﺎ وې ﻧﻪ ﻧﻪ ...ﻫﺴﯥ!...
زه ﺑــﻪ داﺳــﯥ زﻣﻴﻨــﻪ ﺑﺮاﺑــﺮه ﻛــړم ،ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر وﭘﯧﮋﻧــﯥ ،ﺧــﻮ ﻛــﻪ ﭼﯧــﺮې ﻫﻐــﻮى ﭘــﻪ ﻣــﻮﻧږه
ﭘـــﻮه ﺷـــﻲ ﻣـــﺎ ﺑـــﻪ ﺳـــﺨﺘﻪ ﺗﻬﺪﻳـــﺪ ﻛـــړي .ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ د زاړه ﻛﻮﻟﺘـ ـﻮر ﺳـــړى دى ،ﻫﻐـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮې ﻛﻠـــﻪ ﻣﻨـــﻲ.
ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ دﻏـــﺴﯥ درواﺧﻠـــﻪ ،ﺧـــﻮ ﻳـــﻮه ﺧﺒـــﺮه ده ،ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻮى ﭘـــﻪ ﻣـــﺎ ﭘـــﻮره ﺑـــﺎور ﻟـــﺮي .زه ورﺑﺎﻧـــﺪې
ډﯦــﺮه زﻳﺎﺗــﻪ ګﺮاﻧــﻪ ﻳــﻢ ،ﭼــﯥ ﻫــﺮ څــﻮﻣﺮه ﭘﻴــﺴﯥ وﻏــﻮاړم ،راﻛــﻮي ﻳــﯥ .دا ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ راﺗــﻪ اﺧﻴــﺴﺘﻰ دى.
ﻫﻤــﺪا راﺗـــﻪ واﻳـــﻲ ،ﭼــﯥ ﻳـــﻮ ښـــﻜﻠﻰ ﻛــﻮر درﺗـــﻪ ﺟـــﻮړوم .د ﭘﻴــﺴﻮ او ﺷـــﺘﻮ ﻛﻤـــﻰ ﻧــﻪ ﻟـــﺮي ،ﺧـــﺪاى ﺷـــﺘﻪ
ﭼــﯥ ډﯦــﺮې ﭘﻴــﺴﯥ ﺗــﺮې زه ﻣــﺼﺮﻓﻮم .ﺧــﺪاى دې راﺗــﻪ ژوﻧــﺪي ﻟــﺮي ،ﻧــﻮ ځﻜــﻪ ﻣــﯥ درﺗــﻪ دا ﺧﺒــﺮه ﻳــﺎده
ﻛړه ،ﭼﯥ دواړه ﭘﻪ راﺗﻠﻮﻧﻜﻲ څﻪ ﻓﻜﺮ وﻛړو.
ﻫﻮﺳــۍ زه څــﻪ وﻳﻠــﻰ ﺷــﻢ ،ﻳــﻮازې دوﻣــﺮه وﻳﻠــﻰ ﺷــﻢ ﭼــﯥ ﻣﻴﻨــﻪ درﺳــﺮه ﻟــﺮم او دا ﻣﻴﻨــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺗــﺎ
ﺳــﺮه ﺗــﺮ اﺧــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ وي ،ﻧــﻮر ﻧــﻮ ﭘــﻪ ﺗــﺎ ﭘــﻮرې اړه ﻟــﺮي .زه ﺧــﻮ ﻧــﻪ ﭘﻴــﺴﯥ ﻟــﺮم او ﻧــﻪ داﺳــﯥ څــﻪ ،ﭼــﯥ دا د
ﻧﻦ دراﻧﻪ رواﺟﻮﻧﻪ ﭘﻪ ځﺎى ﻛړاى ﺷﻢ ،ﻳﻮازې ﻫﻤﺪا ﺳﻬﺎر ﻳﻢ او ﺑﺲ.
ﻫﻐــﻪ ﻣﻮﺳــﻜۍ ﺷــﻮه ،ﺧــﺮپ ﺷــﻮ ﭘــﻪ وﻟــﯥ ﻳــﯥ ووﻫﻠــﻢ ،وﻳﻠــﯥ ﻫﻤــﺪوﻣﺮه ﻣــﯥ درﻧــﻪ ﻏﻮښــﺘﻞ ،ﻧــﻮر ﺑــﻪ
ﻛﯧږي .ﺗﺮ ﻣﺎزدﻳګﺮ ﻧﺎوﺧﺘﻪ ﭘﻮرې ﭘﻪ ﺗﭙﯥ ﺑڼ ﻛﯥ وګﺮځﯧﺪو ،ﻛﻮر ﺗﻪ ﻧﺎوﺧﺘﻪ وﻻړو.
ﻧﻴﻤګـــړي ﻛﺎروﻧـــﻪ ﻣـــﯥ د ﺷـــﭙﯥ ﺳـــﺮﺗﻪ ورﺳـــﻮل .ﻫﻮﺳـــۍ ﭼـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ رواﻧﯧـــﺪه ،وﻟـــﯥ زه او ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ
دوه ورځــﯥ ﻧــﻮر ﻧــﺸﻮ ﻟﻴــﺪﻟﻰ .زه ازﻣﻮﻳﻨــﻪ ﻟــﺮم ،ﭘــﻪ ټﻴﻠﻔــﻮن ﺑــﻪ ﺳــﺮه ﺧﺒــﺮ اﺧﻠــﻮ ،ﻣــﺎ وې ﺳــﻤﻪ ده ﻳــﻮ ﻟــﻪ
ﺑﻠﻪ ﻣﻮ ﺳﺮه ﻣﺨﻪ ښﻪ وﻛړه.
ﻣــﺎ ﺧﭙــﻞ ﭘــﺎﺗﯥ ﻛﺎروﻧــﻪ ﭘــﻪ دﻏــﻮ دوه ورځــﻮ ﺳــﻢ ﻛــړل .ﭘــﻪ درﯦﻤــﻪ ورځ ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻛــﺎره رﺧ ـﺼﺖ ﺷــﻮم ،د
ﻣﻄﺒﻌـــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮم .وړاﻧـــﺪې ﻣـــﯥ وﻟﻴـــﺪ ،ﭼـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ ګـــﺎډى وﻻړ دى .د ګـــﺎډي ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ
ور روان ﺷــﻮم .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ښــﻪ ورﻧــﺰدې ﺷــﻮم ،ﻫﻐــﻪ ﻟــﻪ ﻣــﻮټﺮه راښــﻜﺘﻪ ﻧــﺸﻮه ،ﺧــﺎﻟﻲ د ﻣــﻮټﺮ دروازه ﻳــﯥ
راﺗـــﻪ ﺧﻼﺻـــﻪ ﻛـــړه ،وﻳﻠـــﯥ راځـــﻪ ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ! ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﭼـــﯥ ورﺳـــﺮه ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ
ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﺧﭙـــﻪ ﻧـــﺸﯥ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ځﻜـــﻪ ښـــﻜﺘﻪ ﻧـــﺸﻮم ،ﭼـــﯥ څـــﻮك ﻣـــﯥ وﻧـــﻪ وﻳﻨـــﻲ .ﺑـــﻞ ﻫﻐـــﻪ دوه
ځﻮاﻧﺎن راﺗﻪ وﻻړ دي ،څﻪ ﺧﻮ ﻳﯥ راﺗﻪ ﻧﻪ دي وﻳﻠﻲ ،ﺧﻮ ځﺎﻧﻮﻧﻪ راﺗﻪ ﺑﻮڅ ﺑﻮڅ ﻛﻮي.
ﻣﺎ ورﺗﻪ وﺧﻨﺪل او ﺑﻴﺎ ﻣﯥ ورﺗﻪ داﺳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﺘﺎ ﺣــﺴﻦ ﺗــﻪ ﻫﯧڅــﻮك د ټﻴﻨګــﯥ ﻧــﻪ دى ،ﭼــﯥ رښــﺘﻴﺎ راﺑﺎﻧــﺪې واﻳــﯥ ،ډﯦــﺮې ځــﻮاﻧۍ درﺗــﻪ اوﺑــﻪ
ﻛﯧــږي .ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮه ﻳــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﭘــﻪ ﺗــﺮاټ ﺳــﺮه روان ﻛــړو .ﻫﻐــﻪ دوه ځﻮاﻧــﺎن ﻫﻤﻐــﺴﯥ دﯦﻮاﻟــﻪ ﺗــﻪ ﺣﯧــﺮان
ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮل .ﺗـــﺮ ډﯦـــﺮه ﻣـــﻮﻧږ ﺧﻨـــﺪل او ﻣـــﻮټﺮ روان و .ﻣـــﻮټﺮ ﭼـــﯥ د ﻣﻴﻮﻧـــﺪ واټ ﺧـــﻮﻟﯥ ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪه ،ﭘـــﻪ
دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﻛـــﻮﻣﻲ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ځـــﻮ؟ ﻣـــﺎ وې ﺳـــﺘﺎ ﺧﻮښـــﻪ! ﻫﻐـــﯥ ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ووﻳـــﻞ:
راځﻪ ﻧﻦ ﺑﻪ د ﭼﻬﻠﺴﺘﻮن ﺑڼ ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ .ﻣﺎ وې ﺳﻤﻪ ده ځﻮ ﺑﻪ.
ﭘــﻪ ﺟــﺎده ﻛــﯥ ﻳــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﻟــږ څــﻪ ګړﻧــﺪى ﻛــړ ،ﻣــﺎ وې ﻫﻮﺳــۍ ﺟــﺎﻧﯥ ﺧﻴــﺎل ﺳــﺎﺗﻪ د ﺧﻠﻜــﻮ ګڼــﻪ ګﻮڼــﻪ
زﻳﺎﺗﻪ ده ،ﺧﺪاى ﻣﻪ ﻛړه ﻛﻮﻣﻪ ﭘﯧښﻪ وﻧﻪ ﺷﻲ .وﻳﻠﯥ ﺳﺘﺎ ﺧﺒﺮه ﭘﺮځﺎى ده.
د ﻛﺎﺑــــﻞ ﭘــــﻪ ښــــﺎر ﻛــــﯥ ﻳــــﻮازې دا د ﻣﻴﻮﻧــــﺪ واټ ﺳــــړك ﻟــــږ څــــﻪ ﭘﺮاﺧــــﻪ دى ،ﻣــــﻮټﺮ ﭘﻜــــﯥ ګړﻧــــﺪى
ﺗﯧﺮﯦﺪى ﺷﻲ ،ﻧﻮر د ښﺎر ﺳړﻛﻮﻧﻪ ﺑﻴﺨﻲ ﺗﻨګ دي.
د ﻫﻮﺳــۍ دا ﻋــﺎدت و ،ﭼــﯥ ﺗــﻞ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ډﻛــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ ﺧﻨــﺪا ﻛﻮﻟــﻪ .زه ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﺧﺒــﺮو راوﺳــﺘﻠﻢ .زه
ﻳـــﯥ ﻧـــﻪ ﭘﺮﯦـــښﻮدم ،ﭼـــﯥ ﻏﻠـــﻰ او ﭼـــﻮپ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻢ .زﻣـــﺎ ﻋـــﺎدت و ،ﭼـــﯥ ډﯦـــﺮ ﻧـــﻪ ګړﯦـــﺪم ،ﭼـــﯥ ﭼـــﺎ ﺑـــﻪ
راګړوﻟــﻰ ﻧــﻪ وم ،ﻟــﻪ ﺧــﻮﻟﯥ ﻣــﯥ ﻏــږ ﻧــﻪ ﺧــﻮت ،ﺧــﻮ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﺧﺒــﺮو راوﺳــﺘﻢ .ﭘــﻪ دې ورځ ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ د
ﻛﺎﺑــﻞ ګــﺬرګﺎه ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو ،د ﺑــﺎﺑﺮ د ﺑــڼ ﭘــﻪ دروازه ﻣــﻮ ﺳــﺘﺮګﯥ وﻟګﯧــﺪې .ﻣــﺎ وې ﻳــﻮه ورځ ﺑــﻪ د ﺑــﺎﺑﺮ
ﺑــڼ ﺗــﻪ ﻫــﻢ راځــﻮ .ﻫﻐــﯥ وﻳــﻞ ﻛــﻪ ﻏــﻮاړې ﭼــﯥ اوس ورﺗــﺎو ﺷــﻮ .ﻣــﺎ وې ﻧــﻪ ﻧــﻪ ﻧــﻦ ﭼﻬﻠــﺴﺘﻮن ﺗــﻪ ځــﻮ .ﭘــﻪ
ﻫﻤـــﺪې ﺧﺒـــﺮو ﺧﺒـــﺮو ﻛـــﯥ د ﭼﻬﻠـــﺴﺘﻮن د ﺑـــڼ دروازې ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮ او دﻧﻨـــﻪ ﻣـــﻮ
ﻏﻮښـــﺘﻞ ،ﭼـــﯥ ﻧﻨﻮځـــﻮ .ﺑـــڼ ﺗـــﻪ د ورﻧﻨﺘﻠـــﻮ ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ډﯦـــﺮ ﺧﻠـــﻚ د ﺑـــڼ دﻧﻨـــﻪ روان وو ،ﻫـــﺮ ﭼـــﺎ ﺑـــﻪ
ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ ورﻛﺘــﻞ .ډﯦــﺮ ځﻮاﻧــﺎن ﺑــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﺧــﻮا ﺗــﻪ څﻨــګ و څــټ ﻛﯧــﺪل ،ﺧــﻮ ﻫﻐــﯥ ﺑــﻪ ﭘــﺮې ﺧﻴــﺎل ﻫــﻢ
ﻧــﻪ راوړو .ډﯦــﺮو ﺑــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ښﺎﻳــﺴﺖ او ښــﻜﻼ ﺗــﻪ ﭘــﺮزې وﻳﻠــﯥ ،ﻣــﺎ ﺑــﻪ ځــﺎن ﺗﯧــﺮاوه ،ﻫﻐــﯥ ﻫــﻢ ﭼــﺮت
ﻧﻪ ﺧﺮاﺑﺎوه.
ﻳــﻮازې ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﻣــﺎ ﺳــﺮه ﺧﺒــﺮې ﻛــﻮﻟﯥ ،ﭼــﯥ ډﯦــﺮه ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﻋــﺬاب ﺷــﻮه ،دوﻣــﺮه ﺑــﻪ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :ﺑــﯥ ﺗﺮﺑﻴــﻪ
از ﺧﻮد ﺧﻮار و ﻣﺎدر ﻧﺪارﻳﺪ؟ ﻧﻮره ﻳﯥ ﭘﻪ ﻗﻴﺼﻪ ﻛﯥ ﻧﻪ وه.
ځﻴﻨـــﻮ ﺑـــﻪ ﻣﺎﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ ﻧـــﻮش ﺟﺎﻧـــﺖ .زه ﺑـــﻪ ﺣﯧـــﺮان ورﺗـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ وم ،ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ﺣﺎﻟـــﺖ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮﻧږ د
ﭼﻬﻠـــــﺴﺘﻮن ﺑـــــڼ دروازې ﺗـــــﻪ ورﻧﻨﻮﺗﻠـــــﻮ او دﻧﻨـــــﻪ ﻣـــــﻮ د ورﺗﻠـــــﻮ ﻗـــــﺼﺪ درﻟـــــﻮد ،ﭼـــــﯥ ان ﻟـــــﻮﻣړى د
ﭼﻬﻠﺴﺘﻮن ﻗﺼﺮ )وداﻧۍ( وګﻮرو او ﺑﻴﺎ وړاﻧﺪې د ګﻼﻧﻮ ﺧﻮا ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ.
د ﺧﻠﻜــﻮ ﺑﻴــﺮو ﺑــﺎر زﻳــﺎت و ،ﺧــﻮ ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﻮﻧږه د ﭼﻬﻠــﺴﺘﻮن ﭘــﻪ دروازه وردﻧﻨــﻪ ﺷــﻮ ،ددﻏــﯥ ﺑــڼ
ﺟـــګ ﺟـــګ ﭼﻨﺎروﻧـــﻪ ،رﻧګﺎرﻧـــګ ګـــﻼن ،د ګﻴﻼﺳـــﻮﻧﻮ ﻣﻴـــﻮې ،د ﭼﻬﻠـــﺴﺘﻮن د ﻣـــﺎڼۍ ښـــﻜﻼ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ
څـــﻮﻣﺮه ﺳـــﻴﻼﻧﻴﺎن راﺗﻠـــﻞ .ﺑـــﺎور وﻛـــړئ د ﺧﻠﻜـــﻮ ﺑﻴﺮوﺑـــﺎر ﺑـــﻪ دوﻣـــﺮه زﻳـــﺎت و ،ﭼـــﯥ د ﺗﯧﺮﯦـــﺪو ﺷـــﺎن
ﭘﻜــﯥ ﻧــﻪ و .ﻣــﻮﻧږ د ﺧﻠﻜــﻮ ﻟــﻪ ټﯧــﻞ ﻧــﻪ ځــﺎن ووﯦــﺴﺖ ،ﺷــﺎﺗﻪ راﭘــﺴﯥ دوه ﺗﻨــﻪ زﻟﻤﻴــﺎن وو او ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ
ﻳــﯥ ازار ورﻛـــﺎوه .ﻣــﻮږ ﭘـــﻪ ﻛــﺮار ﻛـــﺮار ﺗﻠــﻮ ،ﻫﻐـــﻪ ﻳــﻮه ﺗـــﻦ ﺣﻴــﺎ او ﺷـــﺮم ﻏــﻮرزوﻟﻰ و ،ﻟـــﻪ اﻧــﺴﺎﻧﻴﺖ ﻧـــﻪ
ﻧــﻮر ووت ،ﭘــﻪ ﻣــﺎ ﻟــﻪ ډﯦــﺮه ﻗﻬــﺮه ﻧــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ راﻣﺎﺗــﻪ وه .ﻧﺎڅــﺎﭘﻲ ﻣــﯥ ﭘــﺮې وروداﻧګــﻞ ،ﻟــﻪ ﭘــښﻮ ﻧــﻪ ﻣــﯥ
وﻧﻴــﻮ او ﺳـــﺮﺗﻪ ﻣـــﯥ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛــړو ،ﭘـــﻪ ځﻤﻜـــﻪ ﻣـــﯥ راﺧﺘــﺎ ﻛـــړو .ﭼـــﭗ ﻻس ﻳـــﯥ ﭘــﻪ ځﻤﻜـــﻪ وﻧـــښﺘﻮ ځـــﻮان
ﻳـــﻮازې ووﻳـــﻞ :اﷲ ﻣـــﺮدم دﺳـــﺘﻢ ﺷﻜـــﺴﺖ .ﻧـــﻮر ﻧـــﻮ ﻫﻐـــﻪ ﻟـــﻪ ځﺎﻳـــﻪ وﻧـــﻪ ﺧﻮځﯧـــﺪ ،ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻞ راﺑﺎﻧـــﺪې ﻟـــﻪ
ﭘﺎﺳـــﻪ ﭘـــﺮوت و ،زه ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﺳـ ـﺮ ﺑﺎﻧـــﺪې ﭘـــﻪ ﺑـــﻮﻛﺲ ووﻫﻠـــﻢ ،ﺳـــﺮ ﻣـــﯥ ګـــﻨګﺲ ﺷـــﻮ .ﻫﻮﺳـــۍ ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ
ﺳــــﺘﺮګﻮ ﻛــــﯥ ﭘــــﻪ ﺳــــﻮك وواﻫــــﻪ ،زه ﻳــــﻲ ﭘﺮﯦــــښﻮدم ،او ﭘﺎڅﯧــــﺪ .ﺧﻠــــﻚ راﻏﻮﻧــــډ ﺷــــﻮ ،ﻳــــﻮ ﭘــــﻮﻟﻴﺲ
راﻏــﻰ ،ﻣــﺎ ټــﻮل ﺟﺮﻳــﺎن ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ وواﻳــﻪ .ټﻮﻟــﻮ ﭘــﺮې ﻟﻌﻨــﺖ واﻳــﻪ .ﭘــﻮﻟﻴﺲ ﻫﻐــﻮى ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺳــﺮه ﺑﻮﺗﻠــﻞ.
ﻻس ﭼــــﯥ ﻳــــﯥ ﻣــــﺎت و ،ﻫﻐــــﻪ ﻻﭘــــﯥ ﻛــــﻮﻟﯥ وﻳﻠــــﯥ :ﻧﻤــــﻰ ﻣــــﺎﻧﻢ اش دﺳــــﺖ ﻣــــﺮا ﺷﻜــــﺴﺘﺎﻧﺪه اﺳــــﺖ.
ﭘــــﻮﻟﻴﺲ ،ﭼــــﯥ د ﻫﻠــــﻚ ﻻس وﻟﻴــــﺪ ،رښــــﺘﻴﺎ ﭼــــﯥ ﻏــــﻮټ ﻣــــﺎت ﺷــــﻮى و .د ﻫﻠــــﻚ ﺑــــﺪن ﻟــــړزه ﻛﻮﻟــــﻪ،
ﭘـــﻮﻟﻴﺲ ﻣﺎﺗـــﻪ ﻣـــﺦ راواړاوه ،وﻳﻠـــﯥ دده ﺧـــﻮ ﻻس ﻣـــﺎت دى .ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻮﻟﻴﺲ ﺗـــﻪ
ووﻳﻞ :ﻫﻦ دا ﻛﺎﻏﺬ د ﭘﻮﻟﻴﺴﻮ ﻣﺎﻣﻮر ﺗﻪ ورﻛړه.
ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ ﺳـــﭙﻴﻦ ﻛﺎﻏـــﺬ ﻛـــﯥ ﭘﻴـــﺴﯥ اﻳـــښﯥ وې ،د ﭘـــﻮﻟﻴﺲ ﭘـــﻪ ﺟﯧـــﺐ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﻛﺎﻏـــﺬ ﻛﯧـــښﻮد،
ﭘﻮﻟﻴﺲ ﻧﻮر څﻪ وﻧﻪ وﻳﻞ ،ﻫﻐﻪ دواړه ﻳﯥ ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه ﺑﻮﺗﻠﻞ.
ﺧــﺪاﯦږو ﻫﻐــﻪ ﻳــﻮ ﻋﺠﻴﺒــﻪ وﺧــﺖ و ،ﻟــﻪ ﻳــﻮه ﭘــﻮﻟﻴﺲ ﻧــﻪ ﺑــﻪ ټــﻮل ﻛﻠــﻰ ډارﯦــﺪه .ﭘــﻪ دﻏــﺴﯥ ﭘﯧــښﻮ ﻛــﯥ
ﺑـــﻪ د ﭘـــﻮﻟﻴﺲ ﻏـــﻮا ﻟﻨګـــﻪ وه .ﻣـــﻮﻧږه ﭼـــﯥ د ﭘﯧـــښﯥ ﻟـــﻪ ځﺎﻳـــﻪ روان ﺷـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﭼټﻜـــۍ ﺳـــﺮه ﻣـــﻮ ﺗـــﺮ ﻣـــﻮټﺮه
ځـــﺎن ورﺳـــﺎوه .زﻣـــﺎ ﻛﻤـــﻴﺲ څﯧــﺮې ﺷـــﻮى و ،ﺳـــﺮ ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ درد ﻛـــﺎوه .ﻫﻮﺳـــۍ ﻫـــﻢ زﯦـــړه ﺗـــښﺘﯧﺪﻟﯥ وه،
ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ روان ﻛــړو ،ﻟــﻪ ﻗﻬــﺮه ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :دا ټﻮﻟﻨــﻪ د ژوﻧــﺪ ﻛﻮﻟــﻮ ﻧــﻪ ده ،ﺧــﻮ څــﻪ وﻛــړو زﻣــﻮﻧږ ﻧﺎﻛــﺎم
دى ،ﻧــﻮ .ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﻣﺎﺗــﻪ راوﻛﺎﺗــﻪ وﻳــﻞ ﺑــﻪ ﻳــﯥ څﻨګــﻪ ﭘــﻪ ﺗﻜﻠﻴــﻒ ﺧــﻮ ﻧــﻪ ﻳــﯥ؟ ﻣــﺎ ﺑــﻪ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﻛــﯥ
ووﻳــﻞ :ﻫﻮﺳــۍ ﻫــﻴڅ ﺧﺒــﺮه ﻧــﺸﺘﻪ ،ﺗــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﭘــﻪ اﺣﺘﻴــﺎط ﭼﻠــﻮه ،ﺳــﺘﺎ ﺧﺒــﺮه ﭘــﻪ ځــﺎى ده ،دﻟﺘــﻪ ګــﻮزاره
ګﺮاﻧﻪ ده.
دا ﺧـــﻮ ﻻ ښـــﺎر دى ،د اﻓﻐﺎﻧـــﺴﺘﺎن ﭘﺎﻳﺘﺨـــﺖ دى ،ﭘـــﻪ اﻃـــﺮاف او ﻛﻠﻴـــﻮ ﻛـــﯥ ﺧـــﻮ ﻫـــډو ﻣﻴﻨـــﻪ ﻛـــﻮل
ګﻨــﺎه ده .ﻣﻴﻨــﻪ ﻫﻠﺘــﻪ د ﻣــﺮګ ﺳــﺮه ﻟــﻮﺑﯥ دي .ﻫــﻮ ﻳــﻮ ﺷــﻰ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻛﻠﻴــﻮ ﻛــﯥ ﺷــﺘﻪ دى ،ﻫﻐــﻪ دا دى ﭼــﯥ
داﺳـــﯥ ﺑـــﯥ ﺣﻴـــﺎﻳﻲ او ﺑـــﺪاﺧﻼﻗﻲ ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ دﻟﺘـــﻪ ده ،ﻫﻠﺘـــﻪ ﻧـــﻪ ﺷـــﺘﻪ .ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮټﺮ د ﻳـــﻮه رﺳـــټﻮراﻧټ
ﻣﺨﯥ ﺗﻪ ودروﻟﻮ ،وﻳﻠﯥ راځﻪ ﭼﯥ دﻏﻪ رﺳټﻮراﻧټ ﻛﯥ ﭼﺎى وڅښﻮ.
ﻣــــﻮټﺮ ﻳــــﯥ ﭘــــﺎرك ﻛــــړو ،ﻣــــﻮږ دواړه ﻳــــﻮه رﺳــــټﻮراﻧټ ﺗــــﻪ ﭘﻮرﺗــــﻪ ﺷــــﻮ .ﺳــــﺎه ﻧﻴــــﻮﻟﻰ ﭘــــﻪ ﻣﯧــــﺰ
ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ .ﭘــﻪ رﺳــټﻮراﻧټ ﻛــﯥ دوﻣــﺮه ګڼــﻪ ګﻮڼــﻪ ﻧــﻪ وه ،څــﻮ ﺗﻨــﻪ د ﭘﺎﺧــﻪ ﻋﻤــﺮ ﺳــړي او څــﻮ ځﻮاﻧــﺎن
ﺟــﻼ ﺟــﻼ ﺳــﺮه ﻧﺎﺳــﺖ وو .درې ﺗﻨــﻪ اﻧﺠــﻮﻧﯥ ﻫــﻢ د ﺧﭙــﻞ ﻓﺎﻣﻴــﻞ ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻣﯧــﺰ ﻧﺎﺳــﺘﯥ وې .ﻫﻮﺳــۍ
راﻧــﺰدې ﺷــﻮه ،ﺳــﺮ ﻳــﯥ راټﻴــټ ﻛــړو وﻳﻠــﯥ ﺳــﺮ دې درد ﻛــﻮي؟ ﻧــﻪ دوﻣــﺮه ﻧــﻪ ﺧــﻮ ﻟــﻮﻣړى ﻳــﯥ درد ﻛــﺎوه،
ﻣګــﺮ اوس درد ﻧــﻪ ﻛــﻮي .ﻫﻮﺳــۍ ﭼــﯥ رﻧــګ ﻳــﯥ زﯦــړ اوښــﺘﻰ و ،ﺧﭙــﻪ او ﺳــﺘړي ښــﻜﺎرﯦﺪه .ﭘــﻪ ورو او
ټﻴـــټ ﻏـــږ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :ددې ټـــﻮﻟﻨﯥ ﻫﺮڅـــﻪ وﻳﺠـــﺎړ دي ،دﻟﺘـــﻪ ژوﻧـــﺪ ډﯦـــﺮ ګـــﺮان دى .ﻫﻮﺳـــۍ ﺧﻴـــﺮ دى ﻣـــﻪ
ﺧﭙــﻪ ﻛﯧــږه .ﺑــﻼ ﭘــﺴﯥ ﻛــﻪ ،ﻫﺮڅــﻪ ﭼــﯥ و ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ .ﭘــﻪ ډﯦــﺮو ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﺑﺎﻳــﺪ ﺳــﺘﺮګﯥ ﭘټــﯥ ﺷــﻲ ،ﻫﯧــﺮ ﻳــﯥ
ﻛــړه .د رﺳــټﻮراﻧټ ﺷــﺎګﺮد ﭼــﺎى راوړو ،ﭼــﺎى ﻣــﻮ څــښﻠﯥ ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﻛــﯥ ووﻳــﻞ :ﻫﻐــﻪ ﻳــﻮ
ﺧــﻮ ﻣــﯥ ﭘــﻪ دا ﺧﻮﻟــﻪ ﻟګــﺎو ﻛــړ ،ﻳــﻮ ﺳــﻮك ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ وواﻫــﻪ اخ ﺗــﺎ ﻛــﻪ ﻫﻐــﻪ ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ وﻫﻠــﯥ ﻧــﻪ
واى ،ﺧﺪاﯦﺰده ﭼﯥ څﻪ ﺑﻪ ﭘﯧښﯧﺪل .رښﺘﻴﺎ ﭼﯥ ټﻮﻟﻮ ﺧﻠﻜﻮ ﭘﻪ ﻫﻐﻮ ﻟﻌﻨﺘﻮﻧﻪ او ﺑﺪل وﻳﻞ.
او ﻫـــﻰ ﭼـــﯥ د دوى ژوﻧـــﺪ وي ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ د ﭼـــﺎ ﺗﻮرﺳـــﺮو ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﺳـــﭙﻜﻪ وﻧـــﻪ ګـــﻮري.د ﻳـــﻮه ﻻس ﻣـــﺎت
ﺷــﻮ ،ﺧــﻮ ﭘــﻮﻟﻴﺲ ﻫــﻢ وﻧــﻪ ﻧﻴــﻮﻟﻢ .ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﺗﻮﻧــﺪه ﻟﻬﺠــﻪ ووﻳــﻞ :ﺗــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږې ،ﭼــﯥ ﭘــﻮﻟﻴﺲ ﺗــﻪ ﻣــﺎ ﭘــﻪ
ﻛﺎﻏـــﺬ ﻛـــﯥ ﭘﻴـــﺴﯥ ﺗـــﺎو ﻛـــړې او ﺟﯧـــﺐ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ﻛﯧـــښﻮدې ،ځﻜـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘﺮﯦـــښﻮدې .ﻫﻮﺳـــۍ ﺑـــﺲ
ﻧــﻮر دا ﺧﺒــﺮې ﭘﺮﯦـــږده ،ﻫﺮڅــﻪ ﭼـــﯥ و ﺗﯧــﺮ ﺷـــﻮل .د ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ رﻧـــګ ﻛــﯥ ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﺳــﻮرواﻟﻰ ﭘﻴﺪاﺷـــﻮ ،د
ﭼﺎى ګﻮټ ﻳﯥ وﻛړو او ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻳﯥ ﭘﻪ ﻣﯧﺰ ﻛﯧښﻮده وې وﻳﻞ:
ﺳـــﺒﺎ ﻧـــﻪ ﺑـــﻞ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ زﻣـــﺎ د ﺗـــﺮه د زوى واده دى ،ﭘـــﻪ ﻛﺎﺑـــﻞ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ .زه ﺑـــﻪ درﺗـــﻪ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ د واده
ﻛﺎرت درﻛړم .واده ﺗﻪ ﺑﻪ راﺷﯥ،
ﻣﺎ وې زه ﺧﻮ ﻧﻮ څﻮك ﻧﻪ ﭘﯧﮋﻧﻢ ،ﺳﺘﺎﺳﻮ ﻟﻪ ﺧﻠﻜﻮ ﺳﺮه ﺑﻠﺪ ﻧﻪ ﻳﻢ ،واده ﺗﻪ ﺑﻪ څﻨګﻪ درﺷﻢ.؟
ﺧـــﻮ زه ﻫﻤـــﺪا ﻏـــﻮاړم ،ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ﻟـــﻮﻣړى زﻣـــﺎ ﻣـــﻮر او ﭘـــﻼر ووﻳﻨـــﯥ ،زه ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ وړاﻧـــﺪې ﺗﺎﺗـــﻪ
وښـــﺎﻳﻢ ،زﻣـــﺎ ﻛـــﻮرﻧۍ ﺑـــﻪ وﭘﯧﮋﻧـــﯥ .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ زه درﺗـــﻪ ﻧﯧﻜټـــﺎﻳﻲ او ﻛﻤـــﯧﺲ راوړم ،ﻫﻐـــﻪ ﺗـــﻮره ﻧـــﻮې
درﯦﺸﻲ ﺑﻪ دې واﻏﻮﻧﺪې .ﻣﺎ وې ښﻪ ده.
زړه ﻣـــﯥ راﻟـــﻮى ﻛـــړو او ورﺗـــﻪ وﻣـــﯥ وﻳـــﻞ :او ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﻛﻮﻣـــﻪ درﯦـــﺸﻲ واﻏﻮﻧـــﺪي؟ ﺧﺒـــﺮې ﻣـــﻮ د ﻣﻴﻨـــﯥ
ﺧــﻮا ﺗــﻪ ﻻړې .د ﻫﻐــﯥ رﻧــګ ﭘــﻪ ﻋــﺎدي ﺣــﺎل ﺷــﻮ ،وﻳﻠــﯥ زه درﻳــﺸﻲ ﻧــﻪ اﻏﻮﻧــﺪم ،زه ﺑــﻪ ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﺟﺎﻣ ـﻪ
ﻛـــﯥ ﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﻫـــﯧڅ وﻧـــﻪ ﭘﯧﮋﻧـــﯥ .ﻣـــﺎ وې دا څـــﻪ واﻳـــﯥ؟ ﻫﻐـــﯥ وﻳﻠـــﯥ ﻫـــﻮ .د واده ﺟـــﺎﻣﯥ ﺧـــﻮ
ﻧـــﻮرې دي .ﻣـــﺎ ﭘﺨﭙـــﻞ ﻋﻤـــﺮ ﻛـــﯥ ﭼﯧـــﺮې د ښـــﺎر واده ﻧـــﻪ و ﻟﻴـــﺪﻟﻰ .ﻓﻜـــﺮ واﺧﻴـــﺴﺘﻢ ،دا ﺑـــﻪ څﻨګـــﻪ واده
وي .زه ﺑـــﻪ د ﻛﺎﺑـــﻞ د ښـــﺎر واده ووﻳـــﻨﻢ او ﻫﻐـــﯥ ﺑـــﻪ داﺳـــﯥ ﺟـــﺎﻣﯥ اﻏﻮﺳـــﺘﯥ وي ،ﭼـــﯥ زه ﻳـــﯥ ﻫـــﯧڅ وﻧـــﻪ
ﭘﯧﮋﻧﻢ.
ښــﻪ ډﯦــﺮ ﭘــﻪ ﭼــﺮت ﻛــﯥ ﺗﻠﻠــﻰ وم ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ راﺗــﻪ ﻛــړه :څﻨګــﻪ ﺳــﻮچ ﻛــﯥ ﻻړې ،ﭘــﺎم دې وي ﭼــﯥ
ﻫــﯧڅ ﻓﻜــﺮ وﻧــﻪ ﻛــړې ،زه ﺑــﻪ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﺗــﻪ ﺗــﺎ ﺳــﻢ وروﭘﯧــﮋﻧﻢ ،ورﺗــﻪ ﺑــﻪ وواﻳــﻢ ،ﭼــﯥ دا زﻣــﺎ ټــﻮﻟګﻲ
وال دى ،ﻧﻮر څﻪ واﻳﯥ.
ﻣــــﺎ وى ﻫــــﻮ ﻫــــﻮ ﻫﻤﺪﻏــــﺴﯥ وﻛــــړه ،دا ﺧﺒــــﺮه ﻣــــﯥ زړه واﺧﻴــــﺴﺘﻪ ،وﻳــــﯥ ﺧﻨــــﺪل او وﻳﻠــــﯥ :ﺳــــﻬﺎر
ﺻﺎﺣﺐ زړور او ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ځﺎن وﻧﻴﺴﻪ ،داﺳﯥ وګڼﻪ ﭼﯥ ﺳﺘﺎ د ﺗﺮه د زوى واده دى.
ښــﻪ ښــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﺮوا ﻣــﻪ ﻛــﻮه .ﻣﺎښــﺎم ﺧــړه ﻟګﯧــﺪه ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ رﺳــﺘﻮراﻧﻪ راووﺗﻠــﻮ او د ﻛــﻮر ﭘــﻪ ﻟــﻮر
روان ﺷﻮ .زه ﻳﯥ د ﻛﻮر ﺧﻮا ﻛﯥ ښﻜﺘﻪ ﻛړم او ﻫﻐﻪ راﻧﻪ ﻻړه.
ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ د واده ورځ راورﺳـــﯧﺪه ،ﺳـــﻬﺎر وﺧﺘـــﻲ ﺣﻤـــﺎم ﺗـــﻪ ﻻړم ،ځـــﺎن ﻣـــﯥ ښـــﻪ ﭘـــﺎك ﻛـــړ .ﻳـــﻮه ورځ
راﺗـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ښـــﻜﻠﯥ ﻧﯧﻜټـــﺎﻳﻲ ،ﻧـــﻮى ﻛﻤـــﻴﺲ او ﻧـــﻮي ﺑﻮټـــﺎن راوي وو .ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ورځ ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ
وﻇﻴﻔـــﯥ ﻧـــﻪ رﺧـــﺼﺖ ﺷـــﻮم ،د ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﭘـــﻪ ګـــﺎډي ﻛـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻻړم .ﻧـــﻮي درﯦـــﺸﻲ ﻣـــﯥ واﻏﻮﺳـــﺘﻠﻪ،
ﭘـــﻪ ځـــﺎن ﻣـــﯥ ﭘـــﻮره ګـــﻮﺗﯥ ووﻫﻠـــﯥ .واده د ﻣـــﺎزدﻳګﺮ ﭘـــﻪ ﺷـــﭙږو ﺑﺠـــﻮ ﭘﻴـــﻞ ﻛﯧـــﺪه .ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره راووﺗﻠـــﻢ،
ﻏﻮښــﺘﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻳــﻮ ټﻴﻜــﺴﻲ ﻛــﯥ ﺗــﺮ ﻛﺎﺑــﻞ ﻫﻮټــﻞ ﭘــﻮرې ځــﺎن ورﺳــﻮم .ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﻳــﻮ دوﺳــﺖ
د ﻳـــﻮه دوﻛـــﺎن ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ وﻻړ دى ،ﻣـــﺦ ﻳـــﯥ راواړاوه او ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﭘـــﻪ ﺧﻨـــﺪا ﺷـــﻮ ﻻس ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ وراﻳـــﻪ
ﺧـــﻮاره ﻛـــړل .ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ﻛﻠﻜـــﻪ ﻏﯧـــږه ورﻛـــړه ،ډﯦـــﺮه ﻣـــﻮده ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه ﻧـــﻪ و ﻟﻴـــﺪﻟﻲ ،ﺧـــﻮږه ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ ﻣـــﻮ
وﻛــړه .ﻣﻠﻨــډې ﻣــﻮ ﻟــﻪ ﭘﺨــﻮا ﻧــﻪ درﻟــﻮدﻟﯥ ،وﻳﻠــﯥ د ﻛﻮﻧــډې زوﻳــﻪ ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﻮم ﻫــﺎﺗﻲ دې ﭘــﻪ ﺳــﻮﭘﺮه
ﻛﯥ وﻫﻠﻰ دى ،څﻨګﻪ ﻏﻮړ ﺷﻮى ﻳﯥ؟ .ﺗﻪ او دا د ﻣﻮد ﻓﯧﺸﻦ دي؟
ﻣـــﺎ وې وﻟـــﯥ زه دې دوﻣـــﺮه ﭘـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻛـــﯥ ﻛـــﻢ راﻏﻠـــﻰ وم ،دﻧﻴـــﺎ ﺧـــﻮ د ارټ ﻣﻨګـــﻮټﻰ دى ،ﻳـــﻮ ﭘـــﺮ
ﺑﻞ ﭘﺴﯥ اوړي رااوړي .ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻞ زﻣﻮږ د ﺧﻮارو ﭘﻪ ﺑﺮﺧﻪ وي؟
ﻫﻐـــﻪ وﻳــﻞ :ﻫـــﻮ ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﻫﺮڅـــﻪ ﺑـــﺪﻟﯧږي ،ﺧـــﻮ زه ﺣﯧـــﺮان دې ﺗـــﻪ ﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ډﯦـــﺮ زر ﺑـــﻞ
ﺷﺎن ﺷﻮې وﻳﻠﯥ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﭼﯧﺮې روان ﻳﯥ؟
ﻫـــﻮ اﻧډﻳﻮاﻟـــﻪ ﻛﺎﺑـــﻞ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ واده ﺗـــﻪ ﻏﻮښـــﺘﻞ ﺷـــﻮى ﻳـــﻢ .وﻳﻠـــﯥ راځـــﻪ ﭼـــﯥ زه دې ورﺳـــﻮم .ﺧﭙـــﻞ
ﻣـــﻮټﺮ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړم ،ﻫﻐـــﻪ ﻟـــﻪ ﭘﺨـــﻮا ﻧـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ګﺮځﯧـــﺪه .د ﻟـــﻮى ﺗﺠـــﺎر زوى و ،ﻣـــﺎ ﺳـ ـﺮه ﭘـــﻪ
ﭘﻮﻫﻨﺘﻮن ﻛﯥ ﻳﻮځﺎى ﭘﻪ ﻳﻮه ټﻮﻟګﻲ ګﻲ و.
ﺗــــﺮ ﻛﺎﺑــــﻞ ﻫﻮټــــﻞ ﭘــــﻮري ﻣــــﻮ ﺳــــﺮه ښــــﻪ د زړه ﺧﻮاﻟــــﻪ وﻛــــړه او دا ﻳــــﯥ ﻫــــﻢ راﺗــــﻪ ووﻳــــﻞ :ﺳــــﻬﺎره
داﺳــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ دې ﭘﺮﻟــﻪ ﭘــﺴﯥ اورم او ﻣــﻀﺎﻣﻴﻦ دې ﻟــﻮﻟﻢ .ﻫﻴﻠــﻪ ﻣــﻦ ﻳــﻢ ،ﭼــﯥ ﻧــﻮر ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﭘــﻪ ﻟﻴﻜﻨــﻮ ﻛــﯥ
وړاﻧــﺪې ﻻړ ﺷــﯥ .زﻣــﻮږ اﻓﺘﺨـــﺎر ﻳــﯥ ﻳــﺎر .ﻣــﻮټﺮ ﻳـــﯥ د ﻛﺎﺑــﻞ ﻫﻮټــﻞ ﻣﺨــﯥ ﺗـــﻪ ودراوه .ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ووﻳـــﻞ
راځــﻪ ﻣــﺎ او ﺗــﺎ ﭘﻜــﯥ څــﻮك څــﻪ ﭘﯧﮋﻧــﻲ ،ﺗــﻪ ﻫــﻢ راﺳــﺮه وﻻړ ﺷــﻪ .ﻫﻐــﻪ ﻟــږ ﻣﻮﺳــﻜﻰ ﺷــﻮ وﻳﻠــﯥ ورځــﻪ ﺑﭽــﻮ
ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﺎر دې ﭘــﻮخ دى .زه درﺳــﺮه ﻧــﻪ ځــﻢ .ﺧــﺪاى ﭘــﻪ اﻣــﺎﻧﻲ ﻣــﻮ ﺳــﺮه وﻛــړه او وﻻړ .زه ﭘــﻪ ﻛــﺮار زړه
ﻧـــﺎزړه د ﻫﻮټـــﻞ دروازې ﭘﻠـــﻮ روان ﺷـــﻮم .ﻟﻴـــﺪل ﻣـــﯥ ،ﭼـــﯥ ډﯦـــﺮ ﻛـــﺴﺎن ﭘـــﻪ ﻧﻮﻳـــﻮ ﺟـــﺎﻣﻮ ﻛـــﯥ او ﭘـــﻪ ﻧﻮﻳـــﻮ
درﯦـــــﺸﻴﻮ ﻛـــــﯥ وﻻړ دي ،څـــــﻮك ﻧﻨـــــﻮځﻲ او څـــــﻮك ﻻ وﻻړ دي .دروازې دواړو ﻏـــــﺎړو ﺗـــــﻪ څـــــﻮ ﺗﻨـــــﻪ
ځﻮاﻧـــﺎن ﭘـــﻪ ښـــﻜﻠﻴﻮ درﯦـــﺸﻴﻮ ﻛـــﯥ د ﺧﻠﻜـــﻮ اﺳـــﺘﻘﺒﺎل او ﻫﺮﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ وﻻړ وو .ﻣـــﺎ ﺧﭙـــﻞ ګﺎﻣﻮﻧـــﻪ ﻛﻠـــﻚ
او ﻣـــﻀﺒﻮط اﺧﻴـــﺴﺘﻞ ،ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ راﺗـــﻪ ښـــﻪ ﻫﺮﻛﻠـــﻰ وﺷـــﻮ .ﻟـــﻪ دروازې ﻧـــﻪ ﭼـــﯥ ﻟـــږ ورﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ،
ﻣﺨـــﺎﻣﺦ وړاﻧـــﺪې د ﭘﯧﻐﻠـــﻮ اﻧﺠﻮﻧـــﻮ ټـــﻮﻟګﻰ ﻫﺮﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ وﻻړ وو ،ټﻮﻟـــﻮ ښـــﻜﻠﯥ ﺟـــﺎﻣﯥ اﻏﻮﺳـــﺘﯥ وې،
ﻣﺎﺗــﻪ ﺧــﻮ ټــﻮﻟﯥ ﻧﺎﺑﻠــﺪه وې ،ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ د ﻫﻮټــﻞ ﺗــﺎﻻر او زال ﻟــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ ډك ښــﻜﺎرﯦﺪه .ﻣــﺎ ځــﺎن ﭘــﻪ
ﻏټـــﻮ ﻛـــﯥ وﻫﻠـــﻰ و ،ﭘـــﻪ ﺗﻤﻜـــﻴﻦ او ارام ګـــﺎﻣﻮﻧﻮ ﻣـــﯥ ﻗﺪﻣﻮﻧـــﻪ اﺧـــﺴﺘﻞ ،ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ درې څﻠـــﻮر
ﺟﻨﻜـــۍ راﻏﻠـــﯥ ،ﻫـــﺮې ﻳـــﻮې ﭘـــﻪ ﺧﭙـــﻞ اﻧـــﺪاز ﻛـــﯥ ښـــﻜﻠﯥ ﺟـــﺎﻣﯥ اﻏﻮﺳـــﺘﯥ وې ،ﻫـــﺴﯥ ډول ﻳـــﯥ ﻛـــړى
و ،ﭼــﯥ ﻳــﻮه ﻟــﻪ ﺑﻠــﯥ ﻧــﻪ ﭘﯧﮋﻧــﺪل ﻛﯧــﺪه .ﻣﺎﺗــﻪ ﻟــﻮﻣړى ﻳــﻮې ﻻس رااوږد ﻛــړو ،ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﻳــﯥ راﻛــړه،
درې ﻧــــﻮرې ﻳــــﯥ راﺗــــﻪ راوﭘﯧﮋﻧــــﺪل .ﻣــــﺎ ﻫــــﯧڅ ﻧــــﻪ ورﻛﺘــــﻞ ،ﻫﻤﺪاﺳــــﯥ ﺗــــﺮې روان ﺷــــﻮم .ﻫﻐــــﻮى ټﻮﻟــــﻮ
وﺧﻨــﺪل ،زه ځــﺎن ﭘــﻮې ﺣﯧــﺮان ﺷــﻮم زه ﻟــږ څــﻪ ځــﺎن ﭘــﻮرې ﺧﺠﺎﻟــﺖ ﺷــﻮم ،ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﻣــﯥ وې ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ
ﻛــﻮم څــﻪ دي ﺑﺮاﺑــﺮ ﻧــﻪ دي ،ځﻜــﻪ ﺧــﻮ اﻧﺠﻮﻧــﻮ درﭘــﻮرې وﺧﻨــﺪل .څــﻮ ګﺎﻣــﻪ وړاﻧــﺪې ﺗﻠﻠــﻰ ﻧــﻪ وم ،ﭼــﯥ
ﻫﻤﻐــﻪ ﺟﻴﻨــۍ ﺑﻴــﺎ راﻏﻠـــﻪ ،ﺷــﺎﺗﻪ ﻳــﯥ راﭘـــﺴﯥ ﻏــږ ﻛــړو ،ﺧﻨـــﺪل ﻳــﯥ ﺳــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﻣـــﺦ
ﻣـــﯥ ورواړاوه ،ﭼـــﯥ ﻫﻤﻐـــﻪ ړوﻣﺒﻨـــۍ ﺟﻨـــۍ ده ،ﭼـــﯥ ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﻟـــږ ودرﯦـــږه ،ﭼـــﯥ
ودرﯦــﺪم او ورﺗــﻪ زﻳــﺮ ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻣﺰﻟــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ وړاﻧــﺪې وﭘﯧﮋﻧﺪﻟــﻪ ،ﻫﻐــﻪ ﭘــﻪ ﭼــﺎﺑﻜﻮ ګــﺎﻣﻮﻧﻮ ﺧــﻮا ﺗــﻪ
راﻏﻠــﻪ .درﺗــﻪ ﻧــﻪ ﻣــﯥ و وﻳﻠــﻲ ﭼــﯥ ﭘــﻪ واده ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﺎ وﻧــﻪ ﭘﯧﮋﻧــﯥ؟ ﻣــﺎ وې دا ﺗﺎﺳــﯥ ﭘــﻪ ځــﺎن څــﻪ ﻛــړي
دي؟ دا ډول ﺟـــﺎﻣﯥ او دا دوﻣـــﺮه ﺳـــﻴﻨګﺎر .ﭘـــﻪ واﷲ ﭼـــﯥ ﻏـــږ دې راﺑﺎﻧـــﺪې ﻧـــﻪ واى ﻛـــړى ،ﻛـ ـﻪ ﺗـــﺮ اﺧـــﺮه
ﻣـــﯥ ﭘﯧﮋﻧـــﺪﻟﻰ واى .ﻫﻮﺳـــۍ زﻣـــﺎ ګﻨـــﺎه ﻧـــﻪ ده ،دا ﻣـــﯥ ﻟـــﻮﻣړى ځـــﻞ دى ،ﭼـــﯥ داﺳـــﯥ واده او داﺳـــﯥ
ﺟﺎﻣﯥ او ﻓﯧﺸﻨﻮﻧﻪ ګﻮرم.
ﻫﻐـــﯥ ﭼـــﯥ راﺗـــﻪ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ راوﻛﺘـــﻞ ،ﻏﻠـــﻰ ﺷـــﺎن ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ﻛـــړه :ﺑﻴﺨـــﻲ ښـــﺎﭘﯧﺮۍ درﻧـــﻪ ﺟـــﻮړه ﺷـــﻮې
ده .ﻣﻮﺳـــﻜۍ ﺷـــﻮه وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :ﺗـــﺎ ځﺎﻧﺘـــﻪ ﻛﺘﻠـــﻲ دي ،دې ټﻮﻟـــﻮ ﺟﻴﻨﻜـــﻮ راﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ دا زﻟﻤـــﻰ څﻨګـــﻪ
ﻗﻨـــﺪوﻟﻚ او ښـــﻜﻠﻰ دى .راځـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮي ﭘﺮﯦـــږده ،راځـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣـــﻮر او ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ دروﭘﯧـــﮋﻧﻢ .ﻫﻐـــﻪ راﻧـــﻪ
ﻣﺨﻜــﯥ ﺷــﻮه او زه ورﭘــﺴﯥ .د ﻫﻮټــﻞ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ د ﺗﻠــﻮ راﺗﻠــﻮ ﭘــﻪ ﻻره وړاﻧــﺪې د ﻫﻮټــﻞ ﭘــﻪ اﺧــﺮ ﻛــﯥ
ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻣﯧــﺰ د ﻫﻮﺳــۍ ﻛــﻮرﻧۍ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه ،ﭘــﻼر او ﻣــﻮر ﺗــﻪ ﭼــﯥ ورﻏﻠــﻮ ،ﺳــﻼم ﻣــﯥ ورواﭼــﺎوه زه ﻳــﻲ
ورﻣﻌﺮﻓ ـﻲ ﻛــړم .ﻟــﻮﻣړى ﻳــﯥ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﭘــﻪ ډﯦــﺮ اﺣﺘــﺮام او درﻧــﺎوي ﺳــﺮه ووﻳــﻞ دا زﻟﻤــﻰ زﻣــﺎ ﻫﻤــﺼﻨﻔﻲ
دى واده ﺗــﻪ راﻏﻠــﻰ دى ،ﺗﺎﺳــﯥ ﺗــﻪ ﻣــﯥ دروﭘﯧﮋاﻧــﺪه .ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﻳــﯥ ښــﻪ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ راﺳــﺮه وﻛــړه.
ﻫﻮﺳــۍ ﺧﭙــﻞ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﺗــﻪ زﻣــﺎ ډﯦــﺮه ﺳــﺘﺎﻳﻨﻪ وﻛــړه ،ﺧــﻮ دا ﻳــﯥ ورﺗــﻪ وﻧــﻪ وﻳــﻞ ،ﭼــﯥ ګﻨــﯥ دا ﻫﻐــﻪ
څـــﻮك دى ،ﭼـــﯥ ﺗﺎﺳــﯥ ﺗـــﻞ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ ﻟـــﻮﻟﻲ او ﻏـــﻮږ ورﺗـــﻪ ږدئ .زﻣـــﺎ ﻧـــﻮر ﻛـــړه وړه ﻳـــﯥ ﺗـــﺮې ﻟـــﻪ ځـــﺎن
ﺳــﺮه وﺳــﺎﺗﻞ .ﻟــﻪ ﭘﯧﮋﻧــﺪګﻠﻮ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﻣﺎﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺧــﺎص ادب ﻛــﯥ ووﻳــﻞ :ﺗﺎﺳــﯥ راځــﺊ،
ﭼــﯥ ﻫﻠﺘــﻪ ﻧــﻮر ﻣﻠګــﺮي ﻫــﻢ ﻧﺎﺳــﺖ دي ،ﻫﻐــﻮى ﺳــﺮه ﺑــﻪ ﻳﻮځــﺎى ﻛــښﯧﻨﺊ .د ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﻟــﻪ ﻣﺨــﻪ ﻳــﯥ
ﻫـــﺴﯥ ووﻳـــﻞ .زه ورﺳـــﺮه روان ﺷـــﻮم ،ﭘـــﻪ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ ﭼـــﯥ ﻛـــﻮم ښـــﻪ ﻣﯧـــﺰ او ځـــﺎى ﻣﻮﺟـــﻮد و ،ﻫﻠﺘـــﻪ ﻳـــﯥ
ﺑـــﻮﺗﻠﻢ ،ﭘـــﻪ ﻣﯧـــﺰ دوه درې ﺳـــړي او ښـــځﯥ ﻫـــﻢ ﻧﺎﺳـــﺖ وو ،د ﻣﯧـــﺰ ﭘـــﻪ ﻛـــﻮﻧﺞ ﻛـــﯥ زه ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﻫﻐـــﯥ
راﺗﻪ ووﻳﻞ :زه دﺳﺘﻲ ﺑﯧﺮﺗﻪ راځﻢ.
ﻳــﻮه ﺷــﯧﺒﻪ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ﻛﺘــﻞ ،ﭼــﯥ ﻫﻐــﻪ راﻏﻠــﻪ ،دوه ﺟﻴﻨﻜــۍ ﻧــﻮري او ﻳــﻮ زﻟﻤــﻮټﻰ ﻫﻠــﻚ ،ﭼــﯥ
ﻫﻮﺳــــۍ د اﻛــــﺎ زوى و ،راﻏﻠــــﻞ ،زﻣــــﺎ ﺳــــﺮه ﻛــــښﯧﻨﺎﺳﺘﻞ .ﻫﻮﺳــــۍ دوﻣــــﺮه ﺧﻮﺷــــﺎﻟﻪ ښــــﻜﺎرﯦﺪه ،ﭼــــﯥ
ﻫــﯧڅ اﻧــﺪازه ﻳــﯥ ﻧــﻪ وه .دوﻣــﺮه ښــﻜﻠﯥ وه ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻛــﯥ ټﻮﻟــﻮ ورﺗــﻪ ﺧﺎﻣﺨــﺎ ورﻛﺘــﻞ .ﻣــﺎ ځــﺎن ﭘــﻪ
ارام ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻳـــﻮې ﺧـــﻮا ﻧﺎﺑﻠـــﺪه وم او ﻟـــﻪ ﺑﻠـــﯥ ﺧـــﻮا ﻣـــﺎ وې ،ﭼـــﯥ څـــﻮك درﺑﺎﻧـــﺪ ﭘـــﻮه
ﻧــﺸﻲ .ﻣګــﺮ ﻫﻮﺳــۍ د ﻫﯧﭽــﺎ ﭘــﻪ ﻗﻴــﺼﻪ ﻛــﯥ ﻧــﻪ وه ،ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﺳــﺮه ﻳــﯥ ﻫﻤﻐــﺴﯥ ﭘــﻪ ﻣﻴﻨــﻪ ﺧﺒــﺮي ﻛــﻮﻟﯥ .د
ﻫﻐـــﯥ ﺧـــﻮ د ﻛﺎﻛـــﺎ د زوى واده و ،ﭘـــﻪ ګـــﺮد ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ ګړﻧـــﺪۍ ګړﻧـــﺪۍ ګﺮځﯧـــﺪه راګﺮځﯧـــﺪه .ﻫـــﺮ ﭼـــﺎ
داﺳــﯥ ﻓﻜــﺮ ﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ټــﻮل اﺧﺘﻴــﺎر د واده د ﻫﻤــﺪې ﭘــﻪ ﻻس ﻛــﯥ دى ،ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﻧــﻪ ﺑــﻪ ﻻړه د
ﻫﻮټــﻞ ﭘــﻪ وړاﻧــﺪې ځــﺎى ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺼﺮوﻓﻪ وه .د ﻣــﺼﺮوﻓﻴﺖ ﭘــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﯥ زﻣــﺎ ﭘﻠــﻮ ﻫــﺮه ﺷــﯧﺒﻪ
راﻛﺘــﻞ ،ﺧــﻮ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ د واده ﭘــﻪ ښــﻜﻠﻮ ﺟــﺎﻣﻮ ﻛــﯥ زﻣــﺎ ﺧــﻮا ﺗــﻪ رارواﻧــﻪ وه ،ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﺧﻨــﺪا
ﺷــﻨﻪ وه .زه ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛــﯥ د ﻣﻴﻨــﯥ ﭘــﻪ راز ﭘــﻮه ﻛــړم ،راﺳــﺮه ﻧﺎﺳــﺘﻮ ﻛــﺴﺎﻧﻮ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﯦــﻲ ووﻳــﻞ :دا
ﻣــﺴﺎﻓﺮ درﻧــﻪ ﺧﭙــﻪ ﻧــﻪ ﺷــﻲ .ﻫﻐــﻮى ﺑــﻪ ټﻮﻟــﻮ ﻣﺎﺗــﻪ راوﻛﺘــﻞ او اوﺑــﻪ ﻳــﯥ وﻳ ـﻞ :وﻟــﯥ ﺑــﻪ ﺧﭙــﻪ ﻛﯧــږي .ﭘــﻪ دې
وﺧﺖ ﻛﯥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻮ ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﭘﻪ ﻏږوﻟﻮ ﭘﻴﻞ وﻛړو.
ټﻮﻟـــﻮ ووﻳـــﻞ دا ښـــﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨـــﺪان دي ،ښـــﯥ ﺳـــﻨﺪرې واﻳـــﻲ .رښـــﺘﻴﺎ ﻫـــﻢ ﭼـــﯥ رﺧـــﺸﺎﻧﯥ او ﻫﻤﺎﻫﻨـــګ
وار ﭘﻪ وار ﺧﻮږې ﺳﻨﺪرې وﻳﻠﯥ .ﻫﻮټﻞ ﻟﻪ ﺧﻠﻜﻮ ښځﻮ او ﻧﺮو ډك ﺷﻮ.
ﻫﻮﺳـــۍ ښـــﻪ اوږده ﺷـــﯧﺒﻪ ﺗـــﺮي ﺗـــﻢ ﺷـــﻮې وه ،ﻫﺮڅـــﻮ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ واړوﻟـــﯥ راواړوﻟـــﻲ ،د
ﻫﻐــﯥ څــﻪ ﭘﺘــﻪ ﻧــﻪ ﻟګﯧــﺪه .ﭘﺨﭙﻠــﻮ ﺧﻮﻟــﻮ ﻛــﯥ ډوﺑــﻪ وه .د واده ﻣﺮاﺳــﻢ ﺗــﺎوده روان و ،ﭘــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻛــﯥ ګڼــﻪ
ګﻮڼـــﻪ زﻳﺎﺗـــﻪ وه ،څـــﻮ ﻛـــﺴﺎن ﻣـــﯥ د ﭘﯧﮋﻧـــﺪګﻠﻮ وﻟﻴـــﺪل .ﻧـــﻮرې اﻧﺠـــﻮﻧﯥ ﻫـــﻢ زﻣـــﺎ د ﻣﯧـــﺰ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﯥ.
ﻛﻠــﻪ ﻧﺎﻛﻠــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺎ ﭘــﺮزې وﻳﻠــﯥ ،ﺧــﻮ ﻣــﺎ ورﺗــﻪ وﺧــﺖ ﻧــﻪ ورﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ګــﭗ ﺷــﭗ راﺳ ـﺮه وﻟګــﻮي .ﻛﻠــﻪ
ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﻣﻮﺳــﻜۍ ﻣﻮﺳــﻜۍ زﻣــﺎ ﺧــﻮا ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ،ﻧﺎﺳــﺘﻮ ﺟﻴﻨﻜــﻮ ﺗــﻪ ﻳــﯥ زور ورﻛــﺎوه .ﻫﻐــﻮى
ټـــﻮﻟﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ ښﺎﯦـــﺴﺖ ﺗـــﻪ ﺣﯧﺮاﻧـــﯥ ﭘـــﺎﺗﯥ وې .ﻣﺎښـــﺎم ﺷـــﻮ ﺗﻴـــﺎره ﺷـــﻮه ،د ډوډۍ ﺧﻮړﻟـــﻮ اﻋـــﻼن
وﺷـــﻮ ،ټـــﻮل ﺧﻠـــﻚ ﻟـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻮ ځـــﺎﻳﻮﻧﻮ ﻧـــﻪ ﭘﺎڅﯧـــﺪل او د ډوډۍ ﺧﻮﻟـــﻮ ﺧـــﻮﻧﯥ ﺗـــﻪ روان ﺷـــﻮل .زه ﻻ ﻧﺎﺳـــﺖ
وم ،ﭼــــﯥ ﻟـــږه ﺷــــﯧﺒﻪ وروﺳــــﺘﻪ ﻫﻐــــﻪ راﻏﻠــــﻪ او وﻳﻠــــﯥ راځــــﻪ ،ﭼــــﯥ ځــــﻮ ،ﻣــــﻮږ دواړه ﻳﻮځــــﺎى د ډوډۍ
ﺧـــﻮﻧﯥ ﺗـــﻪ روان ﺷـــﻮ .د ﺧﻠﻜـــﻮ ټﯧـــﻞ زﻳـــﺎت و ،ﻫﻮﺳـــۍ زﻣـــﺎ ﻻس وﻧﻴـــﻮ راﺗـــﻪ وې وﻳـــﻞ :ټﯧـــﻞ دى ،ﭼـــﻲ
راﻧــــﻪ ورك ﻧــــﺸﯥ .د ډوډۍ ﺧــــﻮﻧﯥ ﺗــــﻪ ﻻس ﻧﻴــــﻮﻟﻰ ﻻړو .ﻫﻠﺘــــﻪ ﻫــــﺮ ډول ﺧــــﻮاړه ﺗﻴــــﺎر ﺷــــﻮي وو ،د
ډوډۍ ﺧﻮړﻟـــﻮ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻧـــﺎوې او ﺷـــﺎه راﻏﻠـــﻞ ،ﻫﻮﺳـــۍ د ﺷـــﺎه ﺗـــﺮ څﻨګـــﻪ رواﻧـــﻪ وه ،ﭘـــﻪ ﺳـــټﯧﺞ ﻛـــﯥ
ﻳــــﻮه ﻟﻨــــډه ﺷــــﯧﺒﻪ ودرﯦــــﺪل ،د ښــــﺎدۍ واﻻ ﻛــــﻮرﻧۍ د ﻧــــﺎوې او ﺷــــﺎه ﺳــــﺮه وﻻړ وو .ﻋﻜﺎﺳــــﻲ وﺷــــﻮه،
ﻣﻮﺳــﻴﻘﻲ ښـــﻪ ﭘـــﻪ ﻏـــﺮب ﺳـــﺮه رواﻧـــﻪ وه .ﻧڅـــﺎوې ﻛﻴــﺪﻟﯥ ،څـــﻮ ځﻠـــﻲ ﻫﻮﺳـــۍ د ﻧڅـــﺎ وار ﺗﯧـــﺮ ﻛـــړو .واده
ان د ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﺮ دوو ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې روان وْ .ﭘـــﻮره ﭘـــﻪ دوه ﺑﺠــﻮ واده ﭘـــﺎى ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪه .ﻟـــﻪ ﻫﻮټـــﻞ ﻧـــﻪ ﺧﻠـــﻚ
ﭘـــﻪ وﺗﻠـــﻮ ﺷـــﻮل .زه ﭼـــﯥ ﻛﻠـــﻪ دروازې ﺗـــﻪ راووﺗﻠـــﻢ ،ﻫﻮﺳـــۍ وﻻړه وه .ﻳـــﻮه ځـــﻮان ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ د ﻫﻮﺳـــۍ د
ﻛﺎﻛــﺎ زوى و ،ووﻳــﻞ وروره دا ﻣﯧﻠﻤــﻪ ﺑــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ورﺳــﻮې او ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺗــﺮې ﺑﯧﺮﺗــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﺗــﻪ راﺷــﯥ،
ﭼــﯥ ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮږ ﻛــﻮر ﺗــﻪ وﻻړ ﺷــﻮ .زه د ﻫﻐــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﻏﻠــﻢ او د ﻫﻐــﯥ د ﻛﺎﻛــﺎ زوى راﻧــﻪ ﺑﯧﺮﺗــﻪ
وﻻړ.
ډﯦــﺮ ﺳــﺘﻮﻣﺎﻧﻪ ﺷــﻮى وم ،ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﺷــﭙﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻮره ﺧــﻮب وﻛــړو ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ د ﺟﻤﻌﮕــﯥ ورځ
وه ﺳــﺘړﺗﻴﺎ ﻣــﯥ ورﻛــﻪ ﺷــﻮه .د ﺟﻤﻌــﯥ ورځ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ دﻣــﻪ وﻛــړه ،ﭼﯧــﺮې وﻻړ ﻧــﻪ ﺷــﻮﻣﻪ .ﭘــﻪ ﺳــﺒﺎ
ﺗـــﻪ ﻟﻜـــﻪ د ﻧـــﻮرو ورځـــﻮ ﻧﻮرﻣـــﺎل ﺧﭙﻠـــﯥ دﻧـــﺪې ﺗـــﻪ ﻻړم .ﻫـــﺮه ورځ ﺑـــﻪ د ﻣـــﺎزدﻳګﺮ ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ ﻣـــﻮږه ﭼﻜـــﺮ
واﻫــﻪ ،د ﺷــﭙﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ داﺳــﺘﺎن او ځﻴﻨــﯥ ﻃﻨﺰﻳــﻪ ﻟﻴﻜﻨــﯥ ﻛــﻮﻟﯥ .زﻣــﺎ داﺳــﺘﺎن ﺑــﻪ ﭘــﻪ راډﻳــﻮ ﻛــﯥ
ﺧﺎﻣﺨــﺎ ﻧــﺸﺮﯦﺪه ،ﻣﻤﺜﻠﻴﻨــﻮ ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﺧــﻮرا ښــﻪ ډول ﺗﻤﺜــﻴﻼوه ،ﻧــﻮ ځﻜــﻪ د ﺧﻠﻜــﻮ ﺑــﻪ ﺧﻮښــﯧﺪه .ﭘــﻪ ﻣﺠﻠــﻮ
او ورځﭙــﺎڼﻮ ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﻣﻘــﺎﻟﯥ او ﻧــﻮرې ﻟﻴﻜﻨــﯥ ﻧــﺸﺮﯦﺪﻟﯥ ،ﭘــﻮره ﺣــﻖ اﻟﺰﺣﻤــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ راﻛﻮﻟــﻪ .د
ﻣﻴﺎﺷـــﺘﻨۍ ﺗﻨﺨـــﻮاه ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﺣـــﻖ اﻟﺰﺣﻤـــﻪ زﻳﺎﺗﯧﺪﻟـــﻪ .ژوﻧـــﺪ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻧﻮرﻣـــﺎل ډول ښـــﻪ ﺗﯧﺮﯦـــﺪه ،ﻳـــﻮ څـــﻪ
روﭘـــۍ ﻣـــﯥ زﺧﻴـــﺮه ﻛـــړې وې ،ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :وﻃـــﻦ ﺗـــﻪ ځﻤـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻪ زړه ﺧﻮﻧـــﻪ ړﻧګـــﻮم او ﻧـــﻮى
ﻛﻮر ﭘﻜﯥ ﺟﻮړوم ،ډﯦﺮ ځﻨډ ﻧﻪ ﻛﻮم ﻳﻮازې ﭼﺎﺗﻪ ﺑﻪ ﯦﻲ ﭘﻪ اﺟﺎره ورﻛړم ،ﺳﺘﺎ څﻨګﻪ ﺧﻮښﻪ ده؟
ﻫﻐــﻪ ﻟــږه ﻏﻠــﯥ ﺷــﻮه ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :ډﯦــﺮه ښــﻪ ده ،زه ﺑــﻪ ﻫــﻢ درﺳــﺮه ﻣﺮﺳــﺘﻪ وﻛــړم .ﻣــﺎ وې ﻛــﻪ وﺷــﻮه
دوه ورځــﯥ وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻢ .ﺳــﺒﺎ ﻣــﺎزدﻳګﺮ ،ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﻣــﻮﻧږه ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ او
د ښــﺎر ﭘــﻪ ﻟــﻮر رﻫــﻲ ﺷــﻮ ،ﻫﻐــﯥ ﺧﭙــﻞ ﺑﻜــﺲ ﺗــﻪ ﻻس ﻛــړو ،ﭘﻴــﺴﯥ ﻳــﯥ راواﯦــﺴﺘﯥ ،وﻳﻠــﯥ دا ﻟــﺲ زره
اﻓﻐــﺎﻧۍ ﺑــﻪ زﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺧــﻮا درﺳــﺮه ﻣﺮﺳــﺘﻪ وي ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ وروﺳــﺘﻪ ګــﻮرو ،ﺗــﻪ ﻳــﻮ ځــﻞ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﭘﻴــﻞ وﻛــړه،
دا دې ښـــﻪ ﭘـــﻼن ﺟـــﻮړ ﻛـــړى دى .وﻳـــﯥ ﺧﻨـــﺪل وې وﻳـــﻞ ﻛﯧـــﺪاى ﺷـــﻲ ﻛـــﻮم وﺧـــﺖ درﺳـــﺮه ﭘـــﻪ ﭼﻜـــﺮ ﻛﻠـــﻲ
ﺗﻪ ﻻړه ﺷﻢ.
ﻣﺎ وې ﻛﻮم ﺑﻪ ﻫﻐﻪ ﺳﺎﻋﺖ وي.
ﻫﻐـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﭘـــﻪ ﻛـــﺮار ﻛـــړو ،ﻣـــﺦ ﻳـــﯥ راواړاوه ،وې وﻳـــﻞ :ﺗـــﻪ ﭘـــﻮﻫﯧږې ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دې ورځـــﻮ ﻛـــﯥ
زﻣــﻮږ ﻗــﻮﻣﻲ ﺧﻠــﻚ زﻣــﺎ د ﻏﻮښــﺘﻨﯥ ﻟﭙــﺎره زﻣــﻮږ ﻛــﻮر ﺗــﻪ څــﻮ ځﻠــﻲ راﻏﻠــﻲ دي ،د ﭘــﻼر ﻣﮕــﻲ ﺧﻮښــﻪ
ده ،ﭼــﯥ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻣــﯥ ورﻛــړي ،ﻣګــﺮ ﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ وﻳﻠــﻲ دي ،ﭼــﯥ ګــﻮرئ ﭘــﺎم زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻏﻴــﺎب ﻛــﯥ
ﺑــﻪ زﻣــﺎ ژوﻧــﺪ ﭘــﻪ ﭼــﺎ ﭘــﻮرې ﻧــﻪ ﺗــړئ .ﻟــﻪ ﻣﺎﻧــﻪ ﺑــﻪ ﺧﺎﻣﺨــﺎ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛــﻮئ .دﻏــﺴﯥ ﺧﺒــﺮې ﺷــﺘﻪ دي .ﻓﻜــﺮ
دې وي ،ﭼــﯥ دا ځــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ وﻻړې ﻣــﻮر ﺗــﻪ ﺑــﻪ دې زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﺧﺒــﺮې ﻛــﻮې .ښــﻪ ده ﻫﻮﺳــۍ زﻣــﺎ ﻫــﻢ
دا ﺳــﺘﺎ ﺧﺒــﺮه ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ده .زه ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﻫﺮوﻣــﺮو ﺳــﺘﺎ ﺧﺒــﺮه ﻛــﻮم .ﺗــﻪ ډاډﻣﻨــﻪ اوﺳــﻪ ،ﺧــﻮ ﺳــﺘﺎ
د ﭘﻼر ﺳﺮه ﺑﻪ څﻪ ﻛﯧږي ،ځﻜﻪ ﭼﯥ زه....
ﭘــﺎم ﭼــﯥ داﺳــﯥ ﻓﻜــﺮ وﻧﻜــړې ،ﺗﺮڅــﻮ ﭼــﯥ ﺗــﻪ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ ﺑﯧﺮﺗــﻪ راګﺮځــﯥ ،ﭘــﻪ دې ﻫﻜﻠــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻳــﻮ
څﻪ ﻛﺎر ﻛړى وي.
دوه ورځــﯥ وروﺳــﺘﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړم ،ﻣــﻮر ﻣــﯥ ډﯦــﺮه زﻳﺎﺗــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮه ،ﻳــﻮه ورځ ﻣــﯥ د زوړ ﻛــﻮر
د وراﻧﻮﻟﻮ ورﺗﻪ ووﻳﻞ ،ﻫﻐﯥ راﺗﻪ اخ وﻛړو ،وې ﻛﻮر وﻟﯥ وراﻧﻮې؟
ﻣﻮرې ﻧﻮى ﻛﻮر درﺗﻪ ﺟﻮړوم.
ﭘﻴﺴﯥ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﻪ ﺷﻲ؟
ﻣــﻮرې ﺧــﺪاى ﻣﻬﺮﺑﺎﻧــﻪ دى ،ﻳــﻮ څــﻪ ﭘﻴــﺴﯥ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺳــﺮه راوړي دي ،د ﻛــﻮر د ﺟﻮړﯦــﺪو ﭼــﺎره
ﺑــﻪ ﭘــﺮې وﺷــﻲ .ﻫــﻮ ﻣﻮرﺟــﺎﻧﯥ رښــﺘﻴﺎ ،ﭼــﯥ ﻫﻐــﻪ ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن د ﺧټــﯥ ﭘــﺴﺨګﺮ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ دى او ﻛــﻪ
ﭼﯧﺮﺗﻪ ﺗﻠﻠﻰ دى؟
ﺷــﺘﻪ دى زوﻳــﻪ ،د ﺧﻠﻜــﻮ ﻛﻼګــﺎﻧﯥ ﺟــﻮړوي ،ﻫﻐــﻪ ډﯦــﺮ ښــﻪ ﻛﻮروﻧــﻪ ﺟــﻮړوي ،د ﻛــﻮر ﻛــﺎر ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ
وﻛــړه .ﻫــﻮ ﻣﻮرﺟــﺎﻧﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ورﭘــﺴﯥ ورﺷــﻢ ،ﺧﺒــﺮې ﺑــﻪ ورﺳ ـﺮه ﻟــﻪ ﻧــږدې ﻧــﻪ وﻛــړم .ﻣــﻮر ﻣــﯥ زﻣــﺎ ﭘــﻪ
دې ﻛــﺎر زﻳﺎﺗــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮه ،ﻻس ﻳــﻲ ﭘــﺎس ﺗــﻪ ﭘــﻪ دوﻋــﺎ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړل .ډﯦــﺮه دوﻋــﺎ ﻳــﯥ راﺗــﻪ وﻛــړه ،ﭘــﻪ
دې وﺧــﺖ ﻛــﯥ زﻣــﺎ څــﻮ ﻛﻠﻴــﻮال ﻣﻠګــﺮي ﻣــﻮږ ﻛــﺮه راﻧﻨﻮﺗــﻞ .زﻣــﺎ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ .ﺗــﺮ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ
ﭘــﻮرې راﺳــﺮه ﻧﺎﺳــﺖ وو ،ﺳــﺒﺎﻳﻲ وﺧﺘــﻲ ﭘــﻪ ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن ﭘــﺴﯥ ﻻړم .ﻻ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻧــﻪ و ﺗﻠﻠــﻰ .د ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر
د ﺟﻮړﯦـــﺪو ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ﻣـــﯥ ورﺳـــﺮه ﺧﺒـــﺮي وﻛـــړې ،ﻫﻐـــﻪ ښـــﻪ د ﺗﺒـــﯥ ﺳـــړى و ،ﻟـــﻮﻣړى راﺗـــﻪ ﺣﯧـــﺮان ﭘـــﺎﺗﯥ
ﺷــﻮ ،وﻳﻠــﯥ وراره ﺷــﺎه ﺑــﺎش ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ﭘﻴــﺴﯥ دې ﭘﻴــﺪا ﻛــړي دي؟ ﻣــﺎ وې ﻫــﻮ ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن اﻛــﺎ ﻳــﻮ څــﻪ
ﺧـــﻮ ﻣـــﯥ ﻛـــړي دي .اوس راﻏﻠـــﻰ ﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ د ﻛـــﻮر د ﺟﻮړﯦـــﺪو ﺧﺒـــﺮه راﺳـــﺮه وﻛـــړې .ﻫﻐـــﻪ ووﻳـــﻞ:
وراره زه دوه ډوﻟــﻪ ﻛــﺎر ﻛــﻮم ،ﻳــﻮ دا ﭼــﯥ ﭘــﻪ اﺟــﺎره ﻧﻴــﻮل او دوﻳــﻢ دا ﭼــﯥ ﭘــﻪ ورځﻨــۍ ﻣــﺰدورۍ .اوس
ﺳــﺘﺎ ﺧﻮښــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻮﻣــﻪ ﻳــﻮه درﺗــﻪ اﺳــﺎﻧﻪ ښــﻜﺎري .ﻣــﺎ وې ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن اﻛــﺎ زه وﺧــﺖ ﻧــﻪ ﻟــﺮم ،ﭼــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ
ﺷﻢ ،ﺧﻮ د ﻛﻮر وراﻧﻮل او د ﻧﻮي ﺟﻮړﯦﺪو ﺧﺒﺮه راﺳﺮه وﻛړه.
ﻫﻐــﻪ ډﯦــﺮه ﺷــﯧﺒﻪ ﺳــﻮچ وواﻫــﻪ ،ﺑﻴــﺎ ﻳ ـﯥ ووﻳــﻞ :زه ﺑــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ وﺧﺘــﻲ درﺷــﻢ ،د ﻧــﻮي ﻛــﻮر اﻧــﺪازه ﺑــﻪ
واﺧﻠـــﻢ ،ﭼـــﯥ څـــﻮ ﻣﺘـــﺮه اوږده ﻟـــﺮې او څـــﻮﻣﺮه ﻟﻨـــډواﻟﻰ ﻟـــﺮي ،څـــﻮ ﭘﻜـــﯥ ﻛـــﻮټﯥ ﺟـــﻮړوې ،دا ټـــﻮل ﺑـــﻪ
ﺳـــﺮه وﺳـــﻨﺠﻮو .د زوړ ﻛـــﻮر د وراﻧﯧـــﺪو ﺧﺒـــﺮه ﺑـــﻪ ﻫـــﻢ وﻛـــړو .ﻧﻴﻤـــﺎﻳﻲ ﭘﻴـــﺴﯥ ﺑـــﻪ ﭘﻴـــﺸﻜﻲ )ﻣﺨﻜـــﯥ(
راﻛــړې ،ﭼــﯥ زه ﭘــﺮې ﻛــﺎر ﭘﻴــﻞ ﻛــړم .ﻣــﺎ وې ډﯦــﺮه ښــﻪ ده ،ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ راﻏﻠــﯥ ﻧــﻮرې ﺧﺒــﺮې ﺑــﻪ ﻫﻠﺘــﻪ
وﻛـــړو .اوس ﻧـــﻮ درﻧـــﻪ ځﻤـــﻪ .د ﺟﻤﻌـــﻪ ﺧـــﺎن ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ رﺧـــﺼﺖ راواﺧﻴـــﺴﺖ او ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻢ .زوړ ﻛـــﻮر
ﻣﯥ ﭼﯥ ﭘﻪ ﻣﺘﺮوﻧﻮ ﻛړو ،څﻠﻮﯦښﺖ ﻣﺘﺮه اوږد او دﯦﺮش ﻣﺘﺮه ﭘﻪ ﻟﻨډو ﺟﻮړ ﺷﻮى و.
د ﻧــــﻮي ﻛــــﻼ اﻧــــﺪازه ﻣــــﯥ ﭼــــﯥ وﻟګﻮﻟــــﻪ ﭘــــﻪ ﻣــــﻨځ ﻛــــﯥ ﻳــــﯥ درې ﻛــــﻮټﯥ ﻛــــﻮر ،ﻳــــﻮه اﺷــــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ
)ﭘﺨﻠﻨځﻰ( او ﻳﻮ د ﻟﻤﺒﺎ ﻛﻮټﻪ او ﭘﻪ ﻳﻮه ﻛﻮﻧﺞ ﺑﻴﺮون ﺗﻪ ﻳﻮه ټټۍ ﺟﻮړﯦﺪﻟﻪ.
ﺳــﻬﺎر وﺧﺘــﻲ ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن اﻛــﺎ ﭼــﺎى ﻣــﻮږ ﻛــﺮه راوړ ،ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻛﺎﻏــﺬ ﻛــﯥ د ﺧﭙــﻞ ﻓﻜــﺮ ﺳــﺮه ﺳــﻢ د
ﻧـــﻮي ﻛـــﻮر د ﺟﻮړﯦـــﺪو ﻧﻘـــﺸﻪ وښـــﻮدﻟﻪ .ﻫﻐـــﻪ ﭼـــﺎى څـــښﻮ او ﻓﻜـــﺮ ﻳـــﯥ ﻛـــﺎوه .ﭘـــﺲ ﻟـــﻪ ډﯦـــﺮ وﺧـــﺖ ﻧـــﻪ
وروﺳــــﺘﻪ ﻫﻐــــﻪ وﻳــــﻞ :وراره ﺟﺎﻧــــﻪ د زوړ ﻛــــﻮر وراﻧﯧــــﺪل او د ﻧــــﻮي ﻛــــﻮر ﺟﻮړﯦــــﺪل ﺑــــﻪ دې ټــــﻮل ټــــﺎل
ﭘﻨځــﻮس زره اﻓﻐــﺎﻧۍ ﻟګﯧــږي .ﻣــﺎ وې ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن اﻛــﺎ ﺗــﻪ او ﺧﭙــﻞ اﻧــﺼﺎف دې زه ﺧــﻮ ﭘــﻪ دې ﺑــﺎب څــﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣــﺎت ﻧــﻪ ﻟــﺮم .ﻫﻐــﻪ وﻳــﻞ ﻛــﻪ ﻣــﯥ درﺗــﻪ زﻳﺎﺗــﻪ وﻳﻠــﻲ و ،ددې ﻛﻠــﻲ د ﺧﻠﻜــﻮ ﻧــﻪ ﻫــﻢ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛــﻮﻟﻰ
ﺷــﯥ .د ﭼــﺎى څــښﻠﻮ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﺳــﺒﺎ ﺳــﻬﺎر ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﺧﻴــﺮه راﺷــﯥ ،ﭼــﯥ د ﻛﻠــﻲ څــﻮ ﺗﻨــﻪ
ﻣــﺸﺮان او د ﻛﻠــﻲ اﻣــﺎم ﭘــﻪ ګــډون ﺑــﻪ ﺳــﺮه دوﻋــﺎ وﻛــړو .ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻛــﺎر ﭘﻴــﻞ ﻛــړې ،وﻳﻠــﯥ ښــﻪ ده زه ﺑــﻪ
اوس ﻻړ ﺷــﻢ ،ﭼــﯥ ﭘــﺴﺨﻪ وﻫــﻢ .ﻏﺮﻣــﻪ ﺗــﻮده ﺷــﻮه ،ﺧټګــﺮ ﺑــﻪ راﻏﻠــﻰ وي .ﻫﻐــﻪ ﻳــﻮه ﻟﻮﻳــﻪ ﻛــﻼ ﭘــﻪ اﺟــﺎره
ﻧﻴﻮﻟﯥ وه ،ﭘﻪ ﻣﻨډه ﻳﯥ ﺧﭙﻠﯥ څﭙﻠۍ ﭘښﻮ ﻛړې او ﻻړ.
ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ورځ ﻣـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ ﻟـــﻪ ځﻴﻨـــﻮ ﺧﻠﻜـــﻮ ﻧـــﻪ د ﺧټګـــﺮو د ﻣـــﺰدورۍ او زﻣـــﺎ د ﻛـــﻮر د ﺟﻮړﯦـــﺪو ټـــﻮل
ﺧــﺼﻮﺻﻴﺎت وﭘﻮښــﺘﻞ .ﻫﻐــﻮى ووﻳــﻞ دوﻣــﺮه ګﺮاﻧــﻪ ﺳــﻮدا ﻧــﻪ ده ،ﻧــﻦ ﺳــﺒﺎ ﻣــﺰدوري ګﺮاﻧــﻪ ﺷــﻮې ده،
ﭘﻴـــﺴﯥ زﻳـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮي دي .ﺧﻠـــﻚ ﻧـــﻮې اﺑـــﺎدي ګـــﺎﻧﯥ ﻛـــﻮي ،ﻣـــﺰدوري ګﺮاﻧـــﻪ ده .ﺟﻤﻌـــﻪ ﺧـــﺎن ﺧټګـــﺮ
درﺳـــﺮه ﻣﻨﺎﺳـــﺒﻪ ﻓﻴـــﺼﻠﻪ ﻛـــړې ده .ﺑﯧګـــﺎه ﺗـ ـﻪ ﻣـــﯥ دا ټـــﻮﻟﯥ ﺧﺒـــﺮې ﻟـــﻪ ﻣـــﻮر ﺳـــﺮه او ﻟـــﻪ ﻣﺎﻣﺎګـــﺎﻧﻮ ﺳـــﺮه
ﺷـــﺮﻳﻜﯥ ﻛـــړې ،ﻫﻐـــﻮى ﭘـــﻪ دې ﻛـــﺎر ډﯦـــﺮ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮل .ﻣـــﺸﺮ ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﺧﻮرﻳـــﻪ! ډﯦـــﺮ زﻳـــﺎت
ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﺗــﻪ د ﺧﭙﻠــﻪ اﻧــﺪه ﺷــﻮې او دا زوړ ﻛــﻮر دې ﻧــﻮى ﺟــﻮړوې .دا زﻣــﻮږ د ټﻮﻟــﻮ ﻟﭙــﺎره د
ﺧﻮښــۍ ځــﺎى دى ،ﺧــﺪاى دې ﺑــﺮى درﻛــړي .ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﺷــﭙﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ وه ،ﺷــﻜﺮ ﻳــﯥ ووﯦــﺴﺖ،
وﻳﻠـــﯥ ﺷـــﻜﺮ دى اﷲ ،ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ زوى دې ،دې ورځـــﯥ ﺗـــﻪ راورﺳـــﺎوه .ﻣـــﻮږ ﺧـــﻮ د ﺧـــﺪاى ﻏﺮﻳﺒﺎﻧـــﺎن وو.
ټﻮﻟﻮ راﺳﺮه ﭘﻪ دې دوﻋﺎ وﻛړه ،ﭼﯥ زوړ ﻛﻮر ﺑﻪ وراﻧﻮو او ﻧﻮى ﻛﻮر ﺑﻪ ﺟﻮړوو.
ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ وﺧﺘـــﻲ ﺟﻤﻌـــﻪ ﺧـــﺎن ﺧټﻜـــﺮ ﻣـــﻮږ ﻛـــﺮه راﻏـــﻰ ،ﻣـــﻼ اﻣـــﺎم او څـــﻮ ﺗﻨـــﻪ د ﻛﻠـــﻲ ﻣـــﺸﺮان ﻣـــﻮ
راوﻏﻮښـــﺘﻞ ،ﭼـــﺎى ﻣـــﺎى ﭼـــﯥ وڅـــښﻞ ﺷـــﻮ ،ﻣـــﻼ اﻣـــﺎم ﻳـــﻮ ﺳـــﻮرت ﻗـــﺮاّت ﻛـــړ وروﺳـــﺘﻪ ﺑﻴـــﺎ دوﻋـــﺎ
وﺷــﻮه ،ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺑﻴــﺎ ﺧﭙــﻞ ﻧﻈــﺮ ورﻛــﺎوه .ﭼــﺎ وﻳــﻞ :څﻨګــﻪ ﻧﻘــﺸﻪ ﭘﻜــﯥ اﭼــﻮئ؟ ﭼــﺎ ﺑــﻪ وﻳــﻞ ﻳــﻮ ځــﻞ دا زوړ
ﻛــﻮر ﻫــﻮار ﺷــﻲ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﭘــﺮې ﺗﻨــﺎب واﭼــﻮل ﺷــﻲ ،وﺑــﻪ ﻛﺘــﻞ ﺷــﻲ ﭼــﯥ څــﻮ ﻛــﻮټﯥ ﭘﻜــﯥ ﺟﻮړﯦــﺪى ﺷــﻲ.
ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻣﺨﻜــﯥ ﻟــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﻧــﻪ ﻧﻴﻤــﺎﻳﻲ ﭘﻴــﺴﯥ ورﻛــړې ،ﻫﻐــﻪ ووﻳــﻞ ﺳــﺮ ﻟــﻪ ﺳــﺒﺎ ﻧــﻪ ﻣــﻮږ د
ﻛـــﻮر ﭘـــﻪ وراﻧﻮﻟـــﻮ ﭘﻴـــﻞ ﻛـــﻮو ،ﺗﺎﺳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛـــﺎﻟﻲ ﺗـــﺮې ﻫﻤـــﺪا ﻧـــﻦ وﺑﺎﺳـــﺊ ،ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ ﺳـــﺮه زه
ﻣﺰدوران راوﻟﻢ.
ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ ده .ټﻮﻟـــﻪ ورځ ﻣـــﻮ ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره ﺳـــﺎﻣﺎن د ﻣﺎﻣـــﺎ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ وﭼـــﻼوه ،ﺧﭙﻠﻮاﻧـــﻮ راﺳـــﺮه ﻣﺮﺳـــﺘﻪ
وﻛــړه ،ﻛــﺎﻟﻲ ﻳــﯥ راﺳــﺮه وﭼﻠــﻮل ،ﻛــﻮر ﻣ ـﻮ ﻣــﺎزدﻳګﺮ ﺗــﻪ ﺧــﺎﻟﻲ ﻛــړو ،ﺳــﺒﺎ وﺧﺘــﻲ ﻳــﯥ د ﻛــﻮر ه وراﻧﻮﻟــﻮ
ﭘﻴـــﻞ وﻛـــړو ،ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو ورځـــﻮ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ټـــﻮل ﻛـــﻮر ﺳـــﻢ ﻫـــﻮار ﻛـــړو .ﺟﻤﻌـــﻪ ﺧـــﺎن ﺧټګـــﺮ ووﻳـــﻞ :د ﺧټـــﯥ
ځــﺎى او د ﻛــﻮر د ﺟﻮړﯦــﺪو د څﻠــﻮر دﻳــﻮاﻟۍ ﻛﭽــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣــﻮو .ﻣــﺎ وې ښــﻪ ده ﺟﻤﻌــﻪ ﺧــﺎن اﻛــﺎ
ﻳــﻮ ځــﻞ ﺑـــﻪ ﺑﻴــﺎ د ﺗﻬـــﺪاﺑﻮﻧﻮ اﻳــښﻮدﻟﻮ ﻟﭙـــﺎره ﻣــﻼ ﺻــﺎﺣﺐ او ﻫﻤﻐـــﻪ ﻣــﺸﺮان راوﻟـــﻮ .ﻫﻐــﻪ وې ﺳـــﻤﻪ ده،
ﺧﻮ دا ﻛﺎر ﺑﻪ ﻟږ وﺧﺘﻲ ﻛﻮو.
ﭘــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﻮ ﻫﻤﻐــﻪ ﻛــﺴﺎن راﻏﻮښــﺘﻞ ،د ﻛﻠــﻲ ﻧﻘــﺸﻪ ګــﺮ ﺧﻴــﺮو ﺟــﺎن ﻣــﻮ ﻫــﻢ راوﻏﻮښــﺖ ،زﻣــﻮږ د
زاړه ﻛـــﻮر ﺷـــﺎوﺧﻮا څﻠـــﻮر ﺧـــﻮاو ﺗـــﻪ زﻣـــﻮږ ﺷـــﺎړه ځﻤﻜـــﻪ ﭘﺮﺗـــﻪ وه ،ﭘـــﻪ اوږدواﻟـــﻲ او ﻟﻨـــډواﻟﻲ ﻣـــﻮ ﺧﺒـــﺮې
اﺗـــﺮې ﭘـــﺮې ډﯦـــﺮې ﺳـــﺮه وﻛـــړې .ﺑﻴـــﺎ دوﻋـــﺎ وﺷـــﻮه ،ﻣـــﻼ اﻣـــﺎم د ﻗـــﺮاّن ﻣﺠﻴـــﺪ ﺳـــﻮرت ووى .ﺑﻴـــﺎ ورﭘـــﺴﯥ
دوﻋـــﺎ وﺷـــﻮه او ﺷـــﻴﺮﻳﻨﻲ )ﺧـــﻮږه( ووﯦـــﺸﻞ ﺷـــﻮه .ﺧﻴﺮوﺟـــﺎن ﻧﻘـــﺸﻪ ګـــﺮ ﺗﻨـــﺎب راواﺧﻴـــﺴﺖ ،ﭘـــﻪ ﻫـــﻮار
ﺷـــﻮي ﻛـــﻮر او ﺷـــﺎړه ځﻤﻜـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ اوږدو ﺧـــﻮر ﻛـــړو ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻮره ﭘﻨځـــﻮس ﻣﺘـــﺮه اوږدواﻟـــﻰ او ﭘﯧﻨځـــﻪ
دﯦـــﺮش ﻣﺘـــﺮه ﻳـــﯥ ﺳـــﻮر وﺷـــﻮ .ټﻮﻟـــﻮ ووﻳـــﻞ دا ﺧـــﻮ ﻟﻮﻳـــﻪ ﻛـــﻼ ﭘﻜـ ـﯥ ﺟﻮړﯦـــﺪى ﺷـــﻲ .ﺧﻴـــﺮو ﺟـــﺎن ووﻳـــﻞ:
راځــﺊ ،ﭼــﯥ د ﻛــﻼ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ اوس د ﻛــﻮر ﻧﻘــﺸﻪ واﭼــﺎوو .ﭘــﻪ ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﻛــﯥ ﻳــﯥ د څﻠــﻮرو ﻛﻮټــﻮ ،ﻳــﻮې
اﺷــﭙﺰﺧﺎﻧﯥ )ﭘﺨﻠﻨځــﻲ( او ټټــۍ ﻧﻘــﺸﻪ ﺟــﻮړه ﻛــړه .ﺧټګــﺮ ﺗــﻪ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :دا دې د ﻛــﻮر ﻧﻘــﺸﻪ ،ﻧــﻮر ﭘــﻪ ﺗــﺎ
اړه ﻟـــﺮي .ﺟﻤﻌـــﻪ ﺧـــﺎن ﺧټګـــﺮ ﭘـــﻪ ﺧټـــﻮ ﭘﻴـــﻞ وﻛـــړو ،ﻣـــﺎ ﻧـــﻮرې څـــﻮ ﺷـــﭙﯥ ﺗﯧـــﺮي ﮔﻜـــړې ،ﻟـــﻪ ﻣـــﻮره ﻣـــﯥ
رﺧﺼﺖ واﺧﻴﺴﺖ او دوﺑﺎره ﺧﭙﻠﯥ دﻧﺪې ﺗﻪ ﻻړم.
ﺳــﻬﺎر ﭼــﯥ د ﺧﭙــﻞ ﻛــﺎر ځــﺎى ﺗــﻪ وﻻړم ،دا ﻣــﯥ ﻫﻴﻠــﻪ وه ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ څــﻪ ﺗﺮﺗﻴــﺐ ﺳــﺮه د ﺧﭙــﻞ
راﺗــګ ﻧــﻪ ﺧﺒــﺮ ﻛــړم .د ورځــﯥ دووﻟــﺲ ﺑﺠــﯥ د ټﻴﻠﻔــﻮن زﻧــګ راﻏــﻰ .د ټﻴﻠﻔــﻮن ﻏــﻮږۍ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ
ﻛړه ،ﻫﻮﺳۍ وه .وﻳﻠﯥ اّخ ﺷﻜﺮ ﺧﺪاﻳﻪ ﺗﻪ راﻏﻠﻰ ﻳﯥ؟
ﻣﺎ وې ﻫﻮ ﺑﯧګﺎه ﻣﺎښﺎم راورﺳﯧﺪم ،ﺗﻪ څﻨګﻪ ﻳﯥ؟
ښﻪ ﻳﻢ ﺗﻪ څﻨګﻪ ﻳﯥ؟
زه ﻫﻢ ښﻪ ﻳﻢ ،ﻣﻮر دې ښﻪ وه؟
ﻫﻮ د ﺧﺪاى ﻓﻀﻞ او ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ده ،ﻫﻮﺳۍ ﻣﻮر او ﭘﻼر دې ﺟﻮړ دي.
ﺷﻜﺮ ﺟﻮړ دي ،ﻣﻨﻨﻪ .ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻦ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭘﻮره څﻠﻮرو ﺑﺠﻮ درﺷﻢ.
ﻣﺎ وې ښﻪ ده ،ﻫﺮ ﻛﻠﻪ راﺷﯥ.
زﻣــﺎ ډﯦــﺮ ﻛﺎروﻧــﻪ ډپ ﭘــﺎﺗﯥ و ،ﺑــﯥ ﻟــﻪ ﻛــﻮﻣﯥ دﻣــﯥ ﻣــﯥ ﺿــﺮوري ﻛﺎروﻧــﻪ ﺗﺮﺳــﺮه ﻛــړل .ﭘــﻪ څﻠــﻮرو
ﺑﺠــﻮ ﻣــﯥ د ﻛــﺎر ﻳــﻮه دوﺳــﻴﻪ ﻫــﻢ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه واﺧﻴــﺴﺘﻠﻪ ،ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﻛــﺎر ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﺗﺮﺳــﺮه
ﻛــړم .ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ څﺨــﻪ ووﺗــﻢ ،ﺑﻴــﺮون وړاﻧــﺪې ﻻړم ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ ﭘﺨــﻮا ﻣــﯥ ﻻ ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ وﻳﻠــﻲ و ،ﭼــﯥ
ﻛﻠــﻪ راﺗﻠــﯥ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﺗــﻪ ﻧــﺰدې ﻣــﻪ درﯦــږه ،ګــﺎډى وړاﻧــﺪې دروه .زه ﭘــﻪ ﭼــﺎﺑﻜﻮ ګــﺎﻣﻮﻧﻮ روان وم ،ﻫﻐــﯥ
ﻣــﻮټﺮ ﭘــﻪ ټــﺎﻛﻠﻲ ﺳــړك ودروﻟــﻰ و ،زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻟﻴــﺪو ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ ﻣــﻮټﺮه راښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮه ،د ﻣــﻮټﺮ ﺗــﺮ څﻨګــﻪ
ودرﯦــــﺪه .زه ﭼــــﯥ ورورﺳــــﮕﻴﺪم ،د ﻫﻐــــﯥ زړه و ﭼــــﯥ راﻏــــﺎړې وځــــﻲ ،ﻣــــﺎ وې ﻧــــﻪ ﺧﭙــــﻞ ﻻس ﻣــــﯥ
ورﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﻛــړ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﻣــﯥ ورﺳــﺮه وﻛــړه .وﻳﻠــﯥ داﺳــﯥ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ درﺳــﺮه ﻧــﻪ ﻛــﻮم .ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ
وﺧﺘــﻮ راﻏــﺎړې وﺗــﻪ ،ﻣــﺎ ﻫــﻢ د ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ زﻟﻔــﻮ ﺳــﺮ ﻛﯧــښﻮد ،ښــﻪ ﺷــﯧﺒﻪ ﻫﻤﺪاﺳــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮ .ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮ ﻳــﻮ
ﺑـــﻞ ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣﻴﻨـــﻪ ﻣﻴﻨـــﻪ ﺳـــﺮه وﻛﺘـــﻞ .د ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻛـــﯥ اوښـــﻜﯥ وګﺮځﯧـــﺪې ،زه ﻫـــﻢ وچ ﻛﻠـــﻚ
ﭘــﺎﺗﯥ وم ،ﺑــﺪن ﻣــﯥ ﻏــﻮﻧﻲ ﻏــﻮﻧﻲ ﺷــﻮ .ﻟــﻪ ﻣــﻮﻧږ دواړو ﻧــﻪ ﺧﺒــﺮې ﻫﯧــﺮې ﺷــﻮې ،اﺧــﺮ دوﻣــﺮه ﻣــﯥ ورﺗــﻪ
ووﻳﻞ:
ځﻪ ﭼﯥ ځﻮ .ﻫﻮﺳۍ اﺳﻮﻳﻠﻰ وﻳﻮﺳﺖ ﻳﻮازې دوﻣﺮه ﻳﯥ ووﻳﻞ :درﺳﺮه ګﻮرم ﺑﻪ!
ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ ﭼــﺎﻻن ﻛــړو ،دوه ﻛﻴﻠــﻮﻣټﺮه ﻻره ﻳــﯥ ،ﭼــﯥ ووﻫﻠــﻪ ﻣﺎﺗــﻪ ﻳــﯥ راوﻛﺎﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ ﭼﯧــﺮې ځــﻮ؟
ﻣــﺎ وې ﻫﻮﺳــۍ راځــﻪ ﻧــﻦ ﺑــﻪ داراﻟﻤــﺎن ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ ،ﻫﻠﺘــﻪ ﭘــﻪ رﺳــﻤﻲ ورځــﻮ ﻛــﯥ څــﻮك ﻧــﻪ وي .ﻫﻐــﯥ ﻧــﻮر
څـــﻪ وﻧـــﻪ وﻳـــﻞ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻳـــﯥ ﻛﺘـــﻞ ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺳـــﺘﺮګﻪ ورﻛﺘـــﻞ ،ﻫﻮﺳـــۍ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻻﻧـــﺪﻳﻨۍ ﺷـــﻮﻧډه
وﭼﻴﭽﻠــﻪ ،ﻟــږ وروﺳــﺘﻪ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻫــﺮ ﭼﯧــﺮي ﻏــﻮاړې ،ﻫﻠﺘــﻪ ﺑــﻪ ځــﻮ .ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﻣﻮﺳــﻜۍ
ﺷـــﻮه ،ورو ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ووﻳـــﻞ د ﻛـــﺎﻓﺮ زوﻳـــﻪ درﭘـــﺴﯥ ژﺑـــۍ ﺷـــﻮې ﻣـــﯥ ده ،ﻫـــﻮ د ﻛـــﺎﻓﺮ زوﻳـــﻪ
درﭘــﺴﯥ ژﺑــۍ ﺷــﻮې ﻣــﯥ ده .داﺳــﯥ ﻓﻜــﺮ ﻳــﯥ ﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ﻣــﺎ ﻧــﻪ دي اورﯦــﺪل ،ﻣﺎﺗــﻪ ﺧﻨــﺪا راﻏﻠــﻪ ،ﭘــﻪ
ﻛـــټ ﻛـــټ ﻣـــﯥ وﺧﻨـــﺪل ،وﻳﻠـــﯥ څﻨګـــﻪ دې وﺧﻨـــﺪل؟ ﻫـــﺴﯥ ﺧﻨـــﺪا راﻏﻠـــﻪ ﻧـــﻮ .وﻳﻠـــﯥ ﻫﻠـــﻪ زر ﺷـــﻪ راﺗـــﻪ
وواﻳﻪ څﻨګﻪ دې وﺧﻨﺪل.؟
ﻣﺎ وې ﻫﺴﯥ ﻣړې ﺗﺎ ﭘﻮرې ﺧﻮ ﻣﯥ ﻧﻪ دي ﺧﻨﺪﻟﻲ.
ﭘﻮﻫﯧږﻣـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣـــﺎ ﭘـــﻮري دې ﻧـــﻪ دي ﺧﻨـــﺪﻟﻲ ،ﺧـــﻮ وواﻳـــﻪ ﻛـــﻪ ﻧـــﻪ ﭼـــﯥ څﻨګـــﻪ دې ﭘـــﻪ زوره زوره
وﺧﻨـــﺪل؟ .د ﻟـــﻮﻣړي ځـــﻞ ﻟﭙـــﺎره ﻣـــﯥ ﺳـــﺘﺎ ﭘـــﻪ ﻗﻬﻘﻬـــﻪ ﺧﻨـــﺪا واورﯦـــﺪه .وﻣـــﯥ ﺧﻨـــﺪل ﭘـــﻪ دې ﭼـــﯥ ﻣـــﺎ وې
زﻣﺎ ﻣﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ د ﻣﻴﻨﯥ ﭘﻪ اﻧډول زﻳﺎﺗﻪ وي ،ﺧﻮ ﭼﯥ ﺗﻪ ﻣﯥ وﻟﻴﺪې ،ﻟﻪ ﻣﺎﻧﻪ ډﯦﺮه وارﺧﻄﺎ ﻳﯥ.
ﻫﻤﺪې ﭘﻮرې دې وﺧﻨﺪل؟ ښﻪ ﻧﻮ ﻛﻠﻪ ﭼﯥ ورﺳﯧﺪو ،ﻫﻠﺘﻪ ﺑﻪ درﺳﺮه ګﻮرم!.
ﻫﻮ وﻟﯥ ﻧﻪ ،ﭘﻮﻫﯧږم ﭼﯥ راﺑﺎﻧﺪې ﭘﻪ ﻗﻬﺮ ﻳﯥ.
ﻧﻮ ﭘﻪ ﻗﻬﺮ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻳﻢ ،ﭘﻪ ﻣﺎ څﻪ ﺗﯧﺮﯦﺪل؟ ﺳﺘﺎ زړه ﺧﻮ ﺳﻨﺪان دى.
ﻣــﺎ ﭼــﯥ ځــﺎن ﺧﺒــﺮې ﺗــﻪ ﺟــﻮړاوه ،داراﻟﻤــﺎن د ﺑــڼ ﭘــﻪ دروازه ﻛــﯥ ودرﯦــﺪو .ﻟــﻪ ګــﺎډي ﻧــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮ
او دﻧﻨــﻪ ﺑــڼ ﺗـــﻪ ورﻧﻨﻮﺗﻠــﻮ .ﻧﯧـــﻎ د ﻓــﻮارې ﺗﺮڅﻨـــګ د ګﻠﻮﻧــﻮ ټــﻞ ﺗـــﻪ ﻣــﻮ ځـــﺎن ورﺳــﺎوه ،څـــﻮ ځﺎﻳــﻪ د څـــﻮ
ډوﻟـــﻪ ګﻠﻮﻧـــﻮ وړوﻛـــﻰ ﭘټـــﻲ و .ﺷـــﺎوﺧﻮا ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ د ﻧﺎﺟﻮګـــﺎﻧﻮ وﻧـــﯥ وﻻړې وې ،ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ وﺧـــﺖ ﺷـــﺎوﺧﻮا
ﺗـــﻪ ﻫـــﯧڅ څـــﻮك ﻧـــﻪ ﻟﻴـــﺪل ﻛﯧـــﺪل ،ﭘـــﻪ ﺷـــﻨﻪ ﺟﻮﻟګـــﻪ ﺑﺎﻧـــﺪې ﻣـــﻮﻧږ دواړه ﺳـــﺮه ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﻫﻮﺳـــۍ د
ﺧﭙـــﻞ ﻋـــﺎدت ﺳـــﺮه ﺳـــﻢ راﺗـــﻪ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻠﻪ .ﻟـــﻮﻣړى ﻳـــﯥ ﻳـــﻮه ﻧﺎزﻛـــﻪ ﻣﻮﺳـــﻜﺎ وﻛـــړه ،ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﯥ
ووﻳﻞ :اوس وواﻳﻪ ﭼﯥ ﭘﻪ ﻛﻠﻲ ﻛﯥ دې څﻪ وﻛړل؟
ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ د ﺧﭙﻠـــﯥ ﻣـ ـﻮر د روﻏﺘﻴـــﺎ ډاډ ورﻛـــړ او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ د ﻛـــﻮر د ﺟﻮړﯦـــﺪو ﭘـــﻪ ﻫﻜﻠـــﻪ ټـــﻮﻟﯥ
ﺧﺒــﺮې وﻛــړې .د راﺗــګ ﺗــﺮ وﺧﺘــﻪ ﭘــﻮرې ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ﻛﻴــﺴﻪ ﺗﯧــﺮه ﻛــړه .ﻫﻐــﯥ راﺗــﻪ ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﺣــﺎل ﻛــﯥ ﻏــﻮږ
ﻧﻴــﻮﻟﻰ و ،ﭼــﯥ ﺧﭙﻠــﯥ ﺗــﻮرې ﻏټــﯥ ﻏټــﯥ اوږدې ﺳــﺘﺮګﯥ ﻳــﯥ ﻟــﻪ ﻣﺎﻧــﻪ ﻧــﻪ وﯦــﺴﺘﻠﯥ .ورﺑــﻞ ﻳــﯥ ﻧﻴﻤــﺎﻳﻲ
ﻣـــﺦ ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و ،ﭘـــﻪ ﻛـــﻴڼ ﭘﻠـــﻮ ﻣـــﺦ ﻳـــﯥ ﺧـــﺪاﻳﻰ ﺗـــﻮر داغ ﺑﻴﺨـــﻲ ﺑـــﻞ ﺷـــﺎن ښـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪه .ﭘـــﻪ ﭘـــﻮزه او
ﺷـــﻮﻧډو ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﺧـــﻮ ﻫـــﯧڅ "ﺧـــﻮ" ﻧـــﻪ وه .ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ورځ ﻳـــﯥ ﻧـــﻮر ﺳـــﻴﻨګﺎر ﭘـــﺴﯥ ﻛـــړى و ،د ﭼـــﺎ ﺧﺒـــﺮه
ګﻠﻮﻧــﻮ ﺗــﺮې د ښﺎﯦــﺴﺖ ﻟــﻪ ﺷــﺮﻣﻪ ﺧﭙــﻞ ﻣﺨﻮﻧــﻪ ﭘــﻪ ﭘــﺎڼﻮ ﭘټــﻮل .زه ﻫــﻢ ﻋﺠﻴﺒــﻪ ﺳــړى ﻳــﻢ ،دوﻣــﺮه ﺳــﺨﺖ
زړى وم ،ﭼﯥ ﻫﯧڅ ﻧﻪ اوﺑﻪ ﻛﯧﺪﻣﻪ.
ﻣــﺎ ﭼــﯥ ورﺗــﻪ د ﻛﻠــﻲ ﻛﻴــﺴﻪ ﺗﯧــﺮه ﻛــړه ،ﻫﻐــﯥ ووﻳــﻞ :رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﺗــﺎ ډﯦــﺮ ﻛﺎروﻧــﻪ ﺳــﺮﺗﻪ رﺳــﻮﻟﻲ دي.
ﻫﻮ رښﺘﻴﺎ ﻫﻐﻪ زﻣﺎ ځﻮاب.
ﻛﻮم ځﻮاب؟
واخ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﻫﯧﺮ ﺷﻮى دې و ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
زه ﻟږ ﻏﻠﻰ ﺷﻮم ،ﻛﻮم ﺳﻮال ځﻮاب؟
ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻ ﺗﻠﻠــﻰ ﻧــﻪ وې ،ﻳــﻮه ورځ د ﺗﻠــﻮ ﻧــﻪ دې ﻣﺨﻜــﯥ ﻣــﺎ ﭼــﯥ درﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﺑــﻪ
دې زﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﻜﻠﻪ!......
ﻫـــﻮ اوس راﻳـــﺎد ﺷـــﻮل ،ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ ﺧـــﺪاى ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دې ﺑـــﺎب ﻟـــﻪ ﻣـــﻮره زښـــﺖ ﺷـــﺮﻣﯧږﻣﻪ ،ﺗـــﻪ ﻫـــﯧڅ
ﻓﻜﺮ ﻣﻪ ﻛﻮه ،دا ﺑﻪ ﻫﺮوﻣﺮو ﻛﯧږي ،ﺧﻮ ﭘﻪ دا څﻮ ورځﻮ ﻛﯥ ﺳﺘﺎ وﺧﺖ ښﻪ ﺗﯧﺮﯦﺪه؟
وﻟــﯥ ﻧــﻪ؟ ﻫــﺮه ورځ راﺑﺎﻧــﺪې ﻟﻜــﻪ د ﻛــﺎل اوږدﯦــﺪه ،څــﻮ ځﻠــﻲ راﻧــﻪ ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،وﻳﻠــﯥ
ﻟــﻮرې ﭘــﻪ دې ورځــﻮ ﻛــﯥ ډﯦــﺮ ﺳــﻮچ ﻛــﻮې .ﻣــﺎ ورﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ :ﻣــﻮرې د ازﻣــﻮﻳﻨﯥ ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﻓﻜــﺮ وړې ﻳــﻢ،
ﭼــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﻧــﺸﻢ .درې ورځــﯥ ﻣﺨﻜــﯥ راﺗــﻪ ﻧﺘﻴﺠــﻪ اﻋــﻼن ﺷــﻮه ،ﭘــﻪ ﺻــﻨﻒ )ټــﻮﻟګﻲ( ﻛــﯥ ﻟــﻮړې ﻧﻤــﺮې
زﻣﺎ وې.
اﻓﺮﻳﻦ ،ﺗﺒﺮﻳﻚ ،ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻫﻮﺳۍ! ﺑﻼدې ﻛړې ده او زﻣﺎ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ؟
ﭘﻪ ﺳﺘﺮګﻮ ﻧﻮر ﻣﯥ ﻫﯧڅ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻪ درﻟﻮد ،ﺧﻮ ﻳﻮازې....
_ ﻳﻮازې څﻨګﻪ؟
ﭘﻪ دې وﺧﺖ ﻛﯥ ﻳﯥ ﻻس رااوږد ﻛړو ،ﻛﻠﻚ ﻳﯥ وﺳﻜﻮﻧډﻟﻢ .ﻣﺎ ﻫﻢ ﭘﻪ ﻏﯧږ ﻛﯥ راﻛﻠﻜﻪ ﻛړه.
وﻳﻠــﯥ ﭘﺮﯦــږده څــﻮك ﺑــﻪ راﺷــﻲ .ﺧﻮﺷــﯥ ﻣــﯥ ﻛــړه ،وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﺳــﻬﺎره دا څــﻪ ﻛــﻮې؟ ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ د ﻣﻴﻨــﯥ
ټﻮﻛﯥ دې ﻧﻪ دي زده؟
ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﺣــﺎل ﻛــﯥ ،ﭼــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻻﺳــﻮﻧﻪ ﻣــﯥ ﺳــﺴﺖ ﻛــړل ،ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻏﯧــږ ﻛــﯥ ﻟﻜــﻪ د ګــﻞ ﭘــﻪ ﺷــﺎن
وﻏﻮړﯦــــﺪه .ﭘــــﻪ ﺗﻨــــﺪي ﻳــــﯥ ﺧﻮﻟــــﻪ راﻣﺎﺗــــﻪ ﺷــــﻮې وه ،ﭘــــﻪ ﻛــــﺮاره ﭘﺨﭙــــﻞ ځــــﺎى ﻛــــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ .زر زر ﻳــــﯥ
ﺷــﺎوﺧﻮا ﻟــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻧــﻪ ﺗﯧــﺮ ﻛــړل ،ﭘــﻮه ﺷــﻮه ﭼــﯥ څــﻮك ﻧــﻪ ښــﻜﺎري ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ﺳــﺘﺮګﯥ راواړوﻟــﯥ ،ﻣــﺎ
وې ګﻨـــﯥ ﺗﺒـــﺎه ﻳـــﯥ ﻛـــړم .زړه ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﺳـــﻴﻨﻪ ﻛـــﯥ ټﻮﭘﻮﻧـــﻪ وﻫـــﻞ ،ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ دواړه ﭼـــﻮپ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮ ،د
ﻣﻴﻨــﯥ ﭘــﻪ ﺧﻮاﻟــﻪ ﻛــﯥ او د ﺧﺒــﺮو اﺗــﺮو ﭘــﻪ ﻟــړ ﻛــﯥ ورو ورو ﻟﻤــﺮ ﭘــﻪ ﻏړﻏــړه ﻛﯧــﺪه ،ﻫﻐــﯥ ﻟــﻪ ﺧﭙــﻞ ﺑﻜــﺲ
ﻧــــﻪ وړوﻛــــﯥ ﻛﻤــــﺮه راووﯦــــﺴﺘﻠﻪ ،ﻟــــﻮﻣړى ﻳــــﯥ زﻣــــﺎ څــــﻮ ﻋﻜــــﺴﻮﻧﻪ وﯦــــﺴﺘﻞ .ﻣــــﺎ د ﻫﻐــــﯥ ﻋﻜــــﺴﻮﻧﻪ
وﯦــﺴﺘﻞ ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ﻛﻤــﺮه ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺟــګ ځــﺎى ﻋﻴــﺎره ﻛــړه ،ﻣﺎﺗــﻪ ﻳــﯥ ﻛــړه راﺷــﻪ ،ﭼــﯥ ﻳﻮځــﺎى ﻋﻜــﺴﻮﻧﻪ
واﺧﻠـــﻮ .د ګﻠﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ څـــﻮ ډوﻟـــﻪ ﻋﻜـــﺴﻮﻧﻪ واﺧﻴـــﺴﺘﻞ .ﻧـــﺰدې د ﻣﺎښـــﺎم ﺧړﻧـــۍ ﻟګﯧﺪﻟـــﻪ،
ﻛــﻮر ﺗــﻪ د ﺗﻠــﻮ ﭘــﻪ ﻧﻴــﺖ ﻟــﻪ ﺑــڼ ﻧــﻪ د راوﺗﻠــﻮ ﻻره ﻣــﻮ وﻧﻴﻮﻟــﻪ .ﻻس ﺗــﺮ ﻻﺳــﻪ راروان وو ،ﭘــﻪ ﻻره ﻛــﯥ ﺑــﻪ
ﻳــﻮ ﺑــﻞ ﺗـــﻪ ﺳــﺮه ﺟﻮﺧـــﺖ ﺷــﻮﻟﻮ ،ﺑﻴـــﺎ ﺑــﻪ روان ﺷـــﻮ ﺗﺮڅــﻮ ﺗــﺮ ﻣـــﻮټﺮه ورﺳــﯧﺪو .ﻛﻠـــﻪ ﭼــﯥ ﭘـــﻪ ګــﺎډي ﻛـــﯥ
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،د ﺳـــړك ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ او ﻧـــﻮر ﻧـــﺰدې ﻫﯧڅـــﻮك ﻧـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪل .ﺧﭙﻠـــﯥ ﭼـــﻮﻛۍ ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ځـــﺎن ﭘـــﻪ
ﻫﻐـــﯥ ﭘـــﺴﯥ وراوږد ﻛـــړو ،د ﻣـــﺦ ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ورﻧـــﻪ ښـــﻪ ﻣـــﻀﺒﻮﻃﻪ ﻣﻮﭼﻜـــﻪ واﺧﻴـــﺴﺘﻠﻪ .ﻫﻐـــﯥ وش وش
وﻛــړو ،څــﻮﻛۍ ﺗــﻪ ﯦــﻲ ﺗﻜﻴــﻪ ووﻫﻠــﻪ ،ﺗــﻮرې زﻟﻔــﯥ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺦ راﺧــﻮرې وې ،ﭘــﻪ ﺗــﻮرو ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛــﯥ ﻳــﯥ
ﺳـــﺮﺧﻲ ﻫـــﻢ ځﻠﯧـــﺪه .ﻣـــﺎ وې ﻣـــﻮټﺮ دې ﭼﻠـــﻮه ،ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ دى .ﻟـــږه ﭼـــﻮپ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮه ،وگ وﻳـــﻞ زه ﺣﯧﺮاﻧـــﻪ
دې ﺗــﻪ ﻳــﻢ ،ﭼــﯥ ﺷــﭙﻪ ﺑــﻪ راﺑﺎﻧــﺪې څﻨګــﻪ وځــﻲ؟ ﺧــﻮ راځــﻪ د زړه ﻛــﻪ زﻣــﺎ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﺳــﺮه وﻻړه ﺷــﻪ .زړه
ﺧــﻮ ﻣــﯥ ﻛﯧــږي وﻟــﯥ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﻣــﯥ څــﻪ ﺑــﻞ ﺷــﺎﻧﺘﻪ ﺧﻠــﻚ دي ،ﭘــﻪ ﺧــﺪاى ﻛــﻪ راﺑﺎﻧــﺪې ﭘــﻮه ﺷــﻲ ،ﺑــﯥ
ﻣﺮګﻪ ﻣﯥ ﻧﻪ ﭘﺮﯦږدي.
ﻫﻮﺳۍ اّﺧﺮ ﺑﻪ څﻪ ﻛﯧږي؟ ﺻﺒﺮ ښﻪ ﺷﻰ دى.
ﺻﺒﺮ ﻛﻮه ﺻﺒﺮ ﺧﻮ ښﻪ دى
ﭘﻪ ﺑﯥ ﺻﺒﺮۍ ﻣﻌﺸﻮﻗﯥ ﭼﺎ ﻣﻴﻨﺪﻟﻲ دﻳﻨﻪ؟
ﻫﻮﺳۍ زﻣﻮږ ټﻮل ﻋﻤﺮ ﭘﻪ ﺻﺒﺮ ﺗﯧﺮ ﺷﻮ ،ﺻﺒﺮ او ﺑﻴﺎ ﻫﻢ ﺻﺒﺮ!
ﻏـــﺮ ﺷـــﻮ ګـــﺎډى ﻳـــﯥ روان ﻛـــړو ،ﻟـــږه ﻻره ﭼـــﯥ وﻻړو ،ﻫﻐـــﯥ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ وړاﻧـــﺪې ﺳـــړك ﺗـــﻪ ﻛﺎﺗـــﻪ وې
وﻳﻞ :ﺳﻬﺎره زﻣﺎ د ﭘﻮﻫﺘﻮن اﺧﺮﻧﻰ ﺳﻤﺴﺘﺮ دى ،ﻓﺎرﻏﯧږم.
ﻧـــﻮ ﻻ ﺷـــﭙږ ﻣﻴﺎﺷـــﺘﯥ ﺧـــﻮ درﺗـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ دي .ﺷـــﭙږ ﻣﻴﺎﺷـــﺘﯥ ﺧـــﻮ ﭘـــﺎﺗﯥ دي ،ﻣګـــﺮ د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﭘـــﻪ رپ
ﻛــــﯥ ﺗﯧﺮﯦــــږي .زه ﺗﺎﺗــــﻪ ﻳــــﻮ وړاﻧــــﺪﻳﺰ ﻛــــﻮم او ﻫﻐــــﻪ دا دى ،ﭼــــﯥ ﻫﻤــــﺪا ﻧــــﻦ ﺷــــﭙﻪ ﺑــــﻪ دواړه د ﺧﭙــــﻞ
راﺗﻠــﻮﻧﻜﻲ ﭘــﻪ ﻫﻜﻠــﻪ ﺳــﻢ ﻓﻜــﺮ وﻛــړو ،ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺑﻴــﺎ ﺳــﺮه ﺧﭙــﻞ ﻧﻈﺮوﻧــﻪ ﺷــﺮﻳﻚ ﻛــړو .څﻨګــﻪ ﺧﻮښــﻪ
دې ده؟ ﻣﺎ وې ﻫﻮ وﻟﯥ ﻧﻪ ،ﻟﻪ دې ﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﻠﻪ ښﻪ ﺧﺒﺮه!.
ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ﺧﺒـــﺮو ﻛـــﯥ وو ،ﭼـــﯥ زﻣـــﻮږ د ﻛـــﻮر ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ګـــﺎډى ودرﯦـــﺪ ،زه ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ښـــﻜﺘﻪ
ﺷــﻮم ،ﻫﻐــﯥ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻛړﻛــۍ ﻛــﯥ ﺳــﺮ وردﻧﻨــﻪ ﻛــړو ،ﻣــﺎ وې راځــﻪ زړه وﻛــړه ،زﻣــﺎ ﻛــﻮر ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﻧــږدې ﻧــﻪ
وګـــﻮرې ،واﷲ ﻛـــﻪ ﻫﯧڅـــﻮك وي ،ﻛـــﻪ ﻧـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ ﻛﯧـــﺪې ،ﻟـــږه دﻣـــﻪ ﺑـــﻪ وﻛـــړې ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻻړه ﺷـــﯥ.
ﻣﻮټﺮ درﺳﺮه دى ،څﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ درﺗﻪ ﻧﺸﺘﻪ دى.
ﻫﻐﻪ ﺑﻴﺎ ﻏﻠﯥ ﺷﻮه ،ﻣﺎ ﻳﯥ ﻻس وﻧﻴﻮ ،ﻣﺎل )ﻣﺎ وې( راځﻪ راځﻪ ﻣړې داﺳﯥ ﻣﻪ ﻛﻮه.
وې وﻳﻞ :ﭘﻪ ﻳﻮ ﺷﺮط؟
ﭘﻪ ﻛﻮم ﺷﺮط
ﭼﯥ ﻧﻮر څﻪ راﺗﻪ وﻧﻪ واﻳﯥ ،دوﻳﻢ دا ﭼﯥ ﻳﻮازې ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ درﺳﺮه ﻛﯧﻨﻢ ،ﺑﻴﺎ ﺑﻪ درﻧﻪ ځﻢ.
ﻣﺎ وې ﺑﻴﺨﻲ ﺳﻤﻪ ده ،ﺗﻪ ﭼﯥ څﻨګﻪ واى ﻫﻤﻐﺴﯥ وﻛړه اوس ﻧﻮ راځﻪ.
ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻧـــﻪ راښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮه ،زړه ﻧـــﺎزړه راﺳـــﺮه رواﻧـــﻪ ﺷـــﻮه ،د ﻣﺎښـــﺎم ﺧـــړه ﻟګﯧـــﺪﻟﯥ وه ،ﻟـــﻪ ﻳـــﻮه
دوﻛـــﺎن ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﺗـــﺎزه ﻣﯧـــﻮه او ﻫﻮټـــﻞ ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ډوډۍ راﺳـــﺮه واﺧﻴـــﺴﺘﻞ .ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻣـــﻮږ دواړه وﺧﺘـــﻮ ،د
ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﭘــﻪ دروازه ﻛــﯥ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ﻫﺮﻛﻠــﻰ وواﻳــﻪ .ﻣﻨﻨــﻪ ﻳــﯥ راځﻨــﯥ وﻛــړه ،زﻣــﺎ ﺧــﻮ د ﻣﺠــﺮدۍ ﻛــﻮر
و ،ﻫﺮڅـــﻪ ﺳـــﺮه ګـــډ وډ ﭘﺮاﺗـــﻪ و ،ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ ﭼـــﻮﻛۍ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ ،وې وﻳـــﻞ :ﺧـــﺪاى دې ﺳـــﺘﺎ د ﻛـــﻮر دا
وﺿﻌﻪ ﺑﺮاﺑﺮه ﻛړي ،ﻣﻮږ دواړو ﺳﺮه ﭘﻪ دې ﺧﺒﺮه وﺧﻨﺪل.
راډﻳــﻮ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ﭼــﺎﻻن ﻛــړه ،ﻫﻐــﯥ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ټﻠﻮﻳﺰﻳــﻮن ﻧــﻪ و ،ﭘــﻪ ټﯧــﭗ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ د ﻗﻤــﺮ ګــﻞ
ﻳـــﻮه ﺳـــﻨﺪره ﻛﯧـــښﻮده .ﻣـــﺎ زر زر ﭘـــﻪ ﻣﯧـــﺰ ډوډۍ ﺗﻴـــﺎره ﻛـــړه ،داﺳـــﯥ ﻫﻴﻠـــﻪ ﻣـــﯥ ﺗـــﺮې وﻛـــړه :ﻫﻮﺳـــۍ
ﺑﺨــښﻨﻪ ﻏــﻮاړم ،څــﻪ ﭼــﯥ ﺗﻴــﺎر وي ،ﻫﻐــﻪ د ﻳــﺎر وي .د ﻳــﻮه دروﻧــﺪ ﻣﯧﻠﻤــﻪ ﭘﺎﻟﻨــﻪ او ﻫﺮﻛﻠــﻰ راﭘــﻪ ﻏــﺎړه
و ،د ﻣﻴﻨــﯥ ﺧﺒــﺮې د ﻣﻴﻨــﯥ ﭘــﻪ ځــﺎى ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮې ،ﻣــﺎ ﻟــﻪ ﻫﻐــﯥ ﺳــﺮه د ﻳــﻮه دروﻧــﺪ ﻣﯧﻠﻤــﻪ ﭘــﻪ ﺗﻮګــﻪ ﭼﻠﻨــﺪ
ﻛﺎوه ،ځﻜﻪ ﭼﯥ ﻫﻐﻪ زﻣﺎ ﻛﻮر ﺗﻪ راﻏﻠﯥ وه او زه ﻫﻢ د ﻛﻠﻲ ﺳړى وم.
ﻫﻐــﻪ زﻣــﺎ ﺣﺎﻟــﺖ ﺗــﻪ ﺣﯧﺮاﻧــﻪ ﭘــﺎﺗﯥ وه ،ﺧــﻮ ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻳــﯥ وﺧــﺖ ﭘــﻮره ﺷــﻮ او رواﻧﯧﺪﻟــﻪ ،ﭘــﻪ دروازه
ﻛﯥ ﻳﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ :ﺳﻬﺎره څﻨګﻪ ﭼﯥ ﻣﯥ ﻓﻜﺮ ﻛﺎوه ،ﻫﻤﻐﺴﯥ وﺧﺘﯥ...
زه وارﺧﻄﺎ ﻏﻮﻧﺪې ﺷﻮم ،ﻣﺎ وې وﻟﯥ؟ ﻛﻮﻣﻪ ﻏﻠﻄﻲ ﺧﻮ راﻧﻪ ،ﻧﻪ ده ﺷﻮې؟
ﻧـــﻪ ﻧـــﻪ ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ﻏﻠﻄـــﻲ واى ،ﻣګـــﺮ د ﭘـــښﺘﻮﻧﻮﻟۍ او ښـــﻪ ﺳـــړﻳﺘﻮب درﺑﺎﻧـــﺪې ﺗﻤﺎﻣـــﻪ ده .ﭘـــﻪ دې ﺧﭙـــﻞ
ﻛﻮر ﻛﯥ دې ﻫډو راﺗﻪ ﻣﺨﺎﻣﺦ ﻫﻢ وﻧﻪ ﻛﺎﺗﻪ.
ﻫﻮﺳـــۍ ﺟـــﺎﻧﯥ د ﭘـــښﺘﻮن ﻟـــﻮظ او ژﺑـــﻪ ﻛـــﻮل د ﭘـــښﺘﻨﻲ ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﻏـــﻮره ﺑﯧﻠګـــﻪ ده .ﺗـــﻪ ﭘﺨﭙﻠـــﻪ ﭘـــﻪ دې
ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﻧــﻪ ښــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږې .ﻟــﻪ ﻛــﻮره راووﺗﻠــﻮ ،ﺗــﺮ ﻣــﻮټﺮه ورﺳــﺮه وﻻړم ،د ﻣﺨــﻪ ښــﯥ ﭘــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ
ﻣــﯥ ﺑﻴـــﺎ ﻫـــﻢ څﻨګـــﻪ ﭼــﯥ ﻗـــﺪرﻣﻦ ﻣﯧﻠﻤـــﻪ د ﭼـــﺎ ﻟــﻪ ﻛـــﻮره رﺧـــﺼﺘﯧږي ،ﻫـــﺴﯥ ﭼﻠﻨــﺪ ﻣـــﯥ ورﺳـــﺮه وﻛـــړو،
ﻫﻐﻪ ﻻړه.
زه زړه وﺗﻠــــﻰ ﻛــــﻮر ﺗــــﻪ راوګﺮځﯧــــﺪم ،د ﭼــــﺎى ﭘﻴﺎﻟــــﻪ ﻣــــﯥ ځﺎﻧﺘــــﻪ ډﻛــــﻪ ﻛــــړه او ﻛــــﺮار ﭘــــﻪ څــــﻮﻛۍ
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﭘـــﻪ دې ﺳـــﻮچ ﻛـــﯥ ډوب ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﺳـــﺮه ﺧﭙـــﻞ راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻰ ژوﻧـــﺪ څﻨګـــﻪ وﺗـــړم؟
ﻫــﯧڅ ﭼــﻞ ﻳــﯥ ﻧــﻪ راﺗﻠــﻮ ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻫﻐــﻪ د ﻣــﺎړه ﺳــړي ﻟــﻮر وه ،ﭘــﻼر ﻳــﯥ د درﺑــﺎر ﺳــړى و او زه ﺗــﺶ ﻳــﻮ
ﻟﻴﻜﻮال د ﻛﻠﻲ ﺳړى.
ﭘــﻪ دې ﺷــﭙﻪ ﻣــﯥ ډﯦــﺮ ﻓﻜــﺮ ﻛــﺎوه ،ﻟــﻪ ډﯦــﺮه ﺳــﻮﭼﻪ وروﺳــﺘﻪ دﻏــﻪ ﻧﺘﻴﺠــﻪ ﻻس ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ،زه ﭘــﻪ ښــﺎر
ﻛــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﻧــﻪ ﻟــﺮم ،ﻫﻐــﻪ ﺑــﻪ راﺳــﺮه ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ وﻻړه ﺷــﻲ او ﻛــﻪ ﻧــﻪ؟ د وﻟــﻮر ﭘﻴــﺴﯥ ﻫــﻢ ﻧــﻪ ﻟــﺮم .ﻣــﺎ وې
راځــﻪ ﺳــﻬﺎره داﺳــﯥ ﺑــﻪ وﻛــړم ،ﭼــﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻫﻤﺪﻏــﻪ څــﻮ ﺷــﻴﺎن ﻫﻐــﯥ ﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﻛﯧــﺪم ،ﭼ ـﯥ ﻫﻐــﻪ
ﭘﻜﯥ څﻪ واﻳﻲ؟
ﺗـــﺮ ﻧﻴﻤـــﯥ ﺷـــﭙﯥ ﭘـــﻮرې ﻣـــﯥ ﭼـــﺮت او ﺧﻴـــﺎل د ﻫﻐـــﯥ ﺳـــﺮه و ،ﭘﺨـــﻮا ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ د ﻣﺠﻠـــﻮ او اﺧﺒـــﺎروﻧﻮ
ورځﭙــﺎڼﻮ ﻟﭙــﺎره ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﻣــﻀﻤﻮن او څــﻪ ﻟﻴﻜﻨــﯥ ﻛــﻮﻟﯥ ،وﻟــﯥ اوس د ﻫﻐــﻮ ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﻧــﻪ ووﺗﻠــﻢ .زﻣــﻮږ ﭘــﻪ
ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﻣﺘـــﻞ دى واﻳـــﻲ"ﻏﺮﻳـــﺐ ﺳـــړى او ﺑـــﺮګ ﻳـــﯥ ﺳـــﭙﻰ" ﻫﻐـــﻪ راﺑﺎﻧـــﺪې ښـــﻪ ﭘﻮﻫﯧـــﺪه ،ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر
ﻣﯥ ﻟﻪ ژوﻧﺪه وﯦﺴﺘﻠﻰ دى.
ﺷـــﭙﻪ ﺗﯧـــﺮه ﺷـــﻮه ،ﺳـــﻬﺎر ﺑﻴـــﺎ د ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﺳـــﺮوﯦﺲ ﺗـــﻢ ځـــﺎى ﻛـــﯥ ودرﯦـــﺪم .ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻻ ﻧـــﻪ وه ﺗﯧـــﺮه
ﺷــﻮې ،ﭼــﯥ زﻣــﻮږ د ﻟــﯧﻦ ﺳـــﺮوﯦﺲ ګــﺎډى راﻏــﻰ .ورﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮم او ﺧﭙﻠـــﯥ دﻧــﺪې ﺗــﻪ وﻻړم .ﭘــﻪ ګـــﺎډي
ﻛــﯥ راﺗــﻪ څــﻮ ﺗﻨــﻮ ﻏــږ وﻛــړو ،وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﻧــﻪ ﻳــﻮازې دا ﭼــﯥ ﭘــﻪ ورځﭙــﺎڼﻮ او ﻣﺠﻠــﻮ ﻛــﯥ دې
ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ﻧـــﺸﺘﻪ ،ﺑﻠﻜـــﯥ ﺗـــﻪ ﻫـــﻢ دا ډﯦـــﺮه ﻣـــﻮده ﻛﯧـــږي ،ﭼـــﯥ ﻧـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦږې .د ټﻮﻟـــﻮ د ﭘﻮښـــﺘﻨﯥ ﻻﻧـــﺪې
راﻏﻠـــﻰ وم ،ﻫﻐـــﻮى ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﻳـــﻮه ﺑﻬﺎﻧـــﻪ او ﺑﻠـــﻪ ﺑﻬﺎﻧـــﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ .ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ورځ ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ ډﯦـــﺮ زﻳـــﺎت ﻛـــﺎرر
درﻟــﻮد ،ټﻮﻟــﻪ ورځ ﻣــﯥ ﻟﻴﻜﻨــﻪ وﻛــړه ،ﺿــﺮوري ﻛﺎروﻧــﻪ ﻣــﯥ ﻟــږ راﺳــﭙﻚ ﻛــړل ان ﺗــﺮ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﻣــﯥ
ﭘـــﻪ ﻣﯧـــﺰ ﺳـــﺮ ټﻴـــټ ﻛـــړى وى .د ﻫﻮﺳـــۍ ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻫـــﻢ راﺗـــﻪ راﻧﻐـــﻰ ،د رﺧـــﺼﺘۍ ﺷـــﯧﺒﯥ راورﺳـــﯧﺪې،
ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ وﺗــﻞ اﺧــﺮي ﺗــﻦ زه وم ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ دﻓﺘــﺮ ﻧــﻪ ووﺗﻠــﻢ .د ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ګــﺎډى رواﻧﯧــﺪه،
ﺗـــﺮ دﻏـــﻪ وﺧﺘـــﻪ ﻫﻐـــﻪ راﻏﻠـــﯥ ﻧـــﻪ وه .زه ﭘـــﻪ دې ﻓﻜـــﺮ ﻛـــﯥ وم ،ﭼـــﯥ د ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﻣـــﻮټﺮ روان ﺷـــﻮ ،زه ﺑـــﻪ
ددﻏــﯥ وﻧــﯥ ﻻﻧــﺪې ودرﯦــږم .ﻧــﻴﻢ ﺳــﺎﻋﺖ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﺳــﺎﻋﺖ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﺎم ﺷــﻮ ﭼــﯥ ﭘــﻪ دې ﻛــﯥ د ﻫﻮﺳــۍ
ﻣــﻮټﺮ ﭘــﻪ ﻣــﺦ ﻛــﯥ راﺗــﻪ ودرﯦــﺪ .ﭘــﻪ ﭼټﻜــۍ ﻟــﻪ ﻣــﻮټﺮه راښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮه ،زﻣــﺎ ﺧــﻮا ﺗــﻪ رارواﻧــﻪ ﺷــﻮه .ﻛﺘــﻞ
ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ﭼــﯥ رﻧــګ ﻳــﯥ ﺳــﭙﻴﻦ اوښــﺘﻰ و ،ﻟــﻪ ﻧــﻮرو ورځــﻮ ﻧــﻪ ﺑــﻞ ډول ښــﻜﺎرﯦﺪه .ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﻣــﻮ
ﺳﺮه وﻛړل ،دﺳﺘﻲ ﻣﯥ ﺗﺮې وﭘﻮښﺘﻞ :ﻫﻮﺳۍ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺧﻮ دى؟ رﻧګ دې ﻟږ اﻟﻮﺗﻰ ﻏﻮﻧﺪې دى؟
ﭘـــﻪ ډﯦـــﺮه وارﺧﻄـــﺎﻳۍ راﻏﻠـــﻢ ،ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ ﺷـــﻮى و ،ﺗـــﺎ ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ ﺳـــﻮدا وه .ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ اﻧﺘﻈـــﺎر ﺑـــﻪ
ﺑﺎﺳــﯥ .د ﺗــﺮور ﻛــﺮه ﺗﻠﻠــﯥ وم ،ﺑﯧګــﺎه ﺷــﭙﻪ ﻣــﯥ ﻫﻠﺘــﻪ وه .د ﻫﻐــﻮى ﻟــﻪ ﻛــﻮره ﻧﺎوﺧﺘــﻪ راﻏﻠــﻢ ،ﺧــﺎﻟﻲ ﭘـــﻪ
ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻫﻤــﺼﻨﻔﺎﻧﻮ ﺳــﺮه د ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻛﺘﺎﺑﺨــﺎﻧﯥ ﺗــﻪ ځــﻢ ،ﻛﯧــﺪاى ﺷــﻲ ﻛــﻮر
ﺗـــﻪ ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ راﺷـــﻢ .زه ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ وارﺧﻄـــﺎ وم ،ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ راﻧـــﻪ دوه ځﻠـــﯥ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ وﻛـــړه ،وﻳﻠـــﯥ
ﻫﻮﺳۍ څﻨګﻪ داﺳﯥ وارﺧﻄﺎ ښﻜﺎرې؟ ﻣﺎ وې ټﻮﻟګﻲ وال راﺗﻪ اﻧﺘﻈﺎر دي ،ﭼﯥ زر ورﺷﻢ.
وﻳﻠـــﯥ ځـــﻪ ورځـــﻪ ﻟـــﻮرې اﻧﺘﻈـــﺎر ﺑـــﺪ ﺷـــﻰ دى .اﺟـــﺎزه ﻣـــﯥ ﺗـــﺮې راواﺧﻴـــﺴﺘﻪ ،ﭘـــﻪ ﺑﻴـــړه ﻣـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ
راوﺳﺖ ،ﻣﺎ وې ﺳﻬﺎر ﺑﻪ ﻣﯥ اﻧﺘﻈﺎر ﻛﻮي.
ډﯦﺮه ﻣﻨﻨﻪ ﻫﻮﺳۍ درځﻪ ﭼﯥ ځﻮ.
دواړه ګـــﺎډي ﺗـــﻪ ورﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﺑﯧګـــﺎه ﺷـــﭙﻪ درﺑﺎﻧـــﺪې ښـــﻪ ﺗﯧـــﺮه
ﺷﻮه؟
ﻫﻮ ښﻪ وه ،ﺧﻮ....؟
ﺧﻮ وﻟﯥ؟
وﻟﯥ ځﻜﻪ ﭼﯥ ټﻮﻟﻪ ﺷﭙﻪ ﻣﯥ زﻣﻮﻧږ د راﺗﻠﻮﻧﻜﻲ ﭘﻪ ﺑﺎب ﻓﻜﺮ ﻛﺎوه.
ﺳﻬﺎره ﻛﻪ دې ﺧﻮښﻪ وي راځﻪ دا ﺧﺒﺮې ﺑﻪ ﻫﻠﺘﻪ ﻛﻮو .ﻫﻮ رښﺘﻴﺎ ﭼﯧﺮې ځﻮ؟
ﻛﻮم ځﺎى ﭼﯥ ﺳﺘﺎ ﺧﻮښ وي.
راځﻪ ﭼﯥ ﻧﻦ د ﺑﺎﺑﺮ ﺑڼ ﺗﻪ وﻻړ ﺷﻮ.
ډﯦﺮه ښﻪ ،ښﻪ ځﺎى دې ﻧﻦ وټﺎﻛﻪ ،درځﻪ ﭼﯥ ځﻮ ښﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﻮ ﺗﯧﺮ ﺷﻲ.
ﭘﻞ ارﺗﻦ ﺗﻪ ﭼﯥ ورﺳﯧﺪو ،داﺳﯥ ﻳﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
زه ﺑﻪ ﺗﺎﺗﻪ د ﻧﻦ ﻧﻪ وروﺳﺘﻪ ﺧﺎﻣﺨﺎ ﻣﻮټﺮ در زده ﻛﻮم ،ﻳﻮازې ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ډرﯦﻮره ﻳﻢ؟
ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ وﺧﻨـــﺪل ،ډﯦـــﺮه ښـــﻪ ده ﻣـــﺎ د ځـــﺎن ﻣـــﻮټﺮوان ﻛـــړه ،څـــﻮﻣﺮه ﺑـــﻪ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻢ .د ﺑـــﺎﺑﺮ ﺑـــڼ ﺗـــﻪ
ورﺳــﯧﺪو ،ﻧــﻮر ډﯦــﺮ ﺧﻠــﻚ ورﺗــﻪ ﻫــﻢ ور روان وو ،ﻫــﺮ څــﻮك ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ ،ﻣــﻮږ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ
ښــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﺘــﻞ .د ﺑــڼ ﭘــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ټﻮﻟــﻮ ځــﺎﻳﻮﻧﻮ ﻛــﯥ ﻣــﻮ ﭼﻜــﺮ وواﻫــﻪ ،د ﺑــﺎﺑﺮ ﭘــﻪ ﺑــڼ ﻛــﯥ د
ﻟﻤﺒﺎ ډﻧډ دى .ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ :ﻛﻪ ﺳﺘﺎ اﺟﺎزت وي ،زه ﺑﻪ ﭘﻪ دې ډﻧډ ﻛﯥ وﻻﻣﺒﻢ.
ﻫﻐﯥ وې وﻟﯥ ﻧﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړه.
ﻫﻐــﻪ راﺗــﻪ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻪ او ﻣــﺎ ﭘــﻪ ډﻧــډ ﻛــﯥ ﻟﻤﺒــﺎ ﭘﻴــﻞ ﻛــړه ،ښــﻪ ډﯦــﺮ ﻣــﯥ وﻟﻤﺒــﻞ .ﺗــﺮ ﻟﻤﺒــﺎ وروﺳــﺘﻪ د
ﺑــڼ ﻟــﻮړې ﺑﺮﺧــﯥ ﺗــﻪ ﻻړو او ﻫﻠﺘــﻪ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ځﺎﻧﺘــﻪ ځــﺎى ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ .ﻫﻐــﯥ راﺗــﻪ ﻛــړه :اوس ﻧــﻮ ﻛــﻮﻟﻰ
ﺷﯥ ﭼﯥ ﺧﭙﻞ ﺑﯧګﺎﻧﻰ ﺣﺎﻟﺖ او ﺧﺒﺮي راﺗﻪ وﻛړې.
ﺑﯧګﺎﻧۍ ﺷﭙﻪ ﻣﯥ ډﯦﺮ ﺳﻮﭼﻮﻧﻪ او ﻓﻜﺮوﻧﻪ ووﻫﻞ ،دا څﻮ ﺷﻴﺎن ﻣﯥ ﻣﺨﯥ ﺗﻪ ﺧﻨډ ﺟﻮړوي.
ﻛﻮم ﺷﻴﺎن دي؟
ﻫﻮﺳــۍ ﻣــﺎ درﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ﻫــﻢ وﻳﻠــﻲ و ،ﭼــﯥ زه ﻳــﻮ در ﺑــﻪ دره ﺑﻨﻴــﺎدم ﻳــﻢ ،ﻧــﻪ ﻣــﺎل او دوﻟــﺖ
ﻟــﺮم ،ﻧــﻪ ﺳــﺘﺎ د ﺷــﺎن ﺳــﺮه ﺑﺮاﺑــﺮ ﻛــﻮر او ﻧــﻪ ﻛــﻮم ﻣــﻮټﺮ .ﻳــﻮ ﺑــﯥ وﺳــﯥ ﻟﻴﻜــﻮال ﻳــﻢ ،ﻟــﻪ ﺑﻠــﯥ ﺧــﻮا زﻣــﻮږ
رﺳـــﻢ و رواج او ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﻻ ﻫﻤﺎﻏـــﻪ ﺷـــﺎن ﻛﻠﻴـــﻮاﻟﻰ دى او ﺳﺘﺎﺳـــﯥ د ژوﻧـــﺪ ﺳـــﻄﺤﻪ ﻟـــﻮړه ده .ﻛـــﻪ ﻣﻴﻨـــﻪ
او ﻣﺤﺒـــﺖ ﻳـــﻮې ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ او د ا زﻣـــﺎ ﺳـــﺘﻮﻧﺰﻣﻦ ژوﻧـــﺪ ﺑﻠـــﯥ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ،ﺳـــﺘﺎ راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻰ ژوﻧـــﺪ ﺑـــﻪ ګﻨـــﯥ
ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﻪ ﻛړي؟ اوس ﺳﺘﺎ ﻧﻈﺮ او راﻳﻪ څﻪ ده؟
ﻫﻐﯥ راﺗﻪ ﭘﻪ ځﻮاب ﻛﯥ داﺳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ! ﭘـــﻪ ﻳـــﺎد ﺧـــﻮ دې دي ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻟـــﻮﻣړي وار ﭘـــﻪ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﺳـــﺘﺎ دﻓﺘـــﺮ ﺗـــﻪ
درﻏﻠــﻢ او د ﺧﭙﻠــﯥ ﻣﻴﻨــﯥ اﻇﻬــﺎر ﻣــﯥ درﺗــﻪ وﻛــړو او ﺗــﺎ ﻫــﻢ ﻟﻜــﻪ ﻫﻤــﺪا اوس ﭼــﯥ دې ووﻳــﻞ ،ﻫﻤــﺪاې
دې ووﻳﻞ ،ﺧﻮ ﻣﺎ درﺗﻪ ﭘﻪ ځﻮاب ﻛﯥ څﻪ ووﻳﻞ؟
ﻫــﻮ ﺗــﺎ ووﻳــﻞ دا ﻫﺮڅــﻪ ﻣــﯥ ﻗﺒــﻮل دي ،زه ﻳــﻮازې ﻣﻴﻨــﻪ ﻏــﻮاړم .ﻣــﺎ او ﺗــﺎ دواړو ﭘــﻪ ﻫﻤﺪﻏــﻪ ﺧﺒــﺮه د
ﻣﻴﻨـــﯥ ﻟـــﻮظ وﻛـــړو .دا ﺧﺒـــﺮې دي ﺑﻴـــﺎ وﻟـــﯥ زﻣـــﺎ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻛﯧـــښﻮدې؟ زه ﺧـــﻮ ﭼﯧـــﺮې ﻧﺎﻟﻮﺳـــﺘﯥ ﻧـــﻪ ﻳـــﻢ،
ژوﻧــﺪ ،ﻣﻴﻨــﻪ ،ښــﻜﻼ ﭘﯧــﮋﻧﻢ .زﻣــﺎ د ﭘــﻼر دﻧﻴــﺎ او ﺛــﺮوت زړه ﺗــﻪ ﻣــﻪ ﻧﻴــﺴﻪ ،ﻣــﻮږ ﻫــﻢ ﭘــښﺘﺎﻧﻪ ﻳــﻮ ،اﺧــﺮ
ژﺑـــﻪ او ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه ﺷـــﺮﻳﻚ دى او ﺑﻴـــﺎ ﺧـــﻮ ﻣﻴﻨـــﻪ او ﻣﺤﺒـــﺖ دا ﺷـــﻴﺎن ﻧـــﻪ ﻏـــﻮاړي .ﻫﻴﻠـــﻪ ﻣﻨـــﻪ ﻳـــﻢ
ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ! دا ځﻴﻨﯥ ﺷﻴﺎن ﻟﻪ ﻣﻐﺰه اوﺑﺎﺳﻪ.
ﭘﻮه ﺷﻮم ﺳﺘﺎ د زړه اواز ﻣﯥ واورﯦﺪ ،ﺧﻮ څﻨګﻪ ﺑﻪ وﻛﻮﻻى ﺷﻮ ﭼﯥ ﺳﺮه ګډ ژوﻧﺪ ﭘﻴﻞ ﻛړو؟
زه ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ﺑـــﺎب ﻓﻜـــﺮ وﻛـــړم ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻛـــﻮﻣﯥ ﻻرې ﻣـــﯥ ﻣـــﻮر او ﭘـــﻼر وﭘﻮﻫـــﻮم او ﻫﻐـــﻮى
راﺿﻲ ﺷﻲ؟ ﺗﻪ ﻫﻢ ﻳﻮازې ﭘﻪ دې ﺑﺎب ﻓﻜﺮ وﻛړه.
ښﻪ ده ﻣﻮږ دواړه ﺑﺎﻳﺪ ښﻪ ﻓﻜﺮ وﻛړو او د ﺧﭙﻞ راﺗﻠﻮﻧﻜﻲ ﻟﭙﺎره ﻏﻮره ﻻره وﺳﻨﺠﻮو.
ﻣــﻮږ دواړه ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﭼــﻮپ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮ .څــﻪ دروغ درﺗــﻪ وواﻳــﻢ ،ﻫﻐــﻪ راﺑﺎﻧــﺪې ﭘــﻪ ﻣﻴﻨــﻪ ﻛﻮﻟــﻮ ﻛــﯥ
زړوره وه ،وې وﻳﻞ:
راځـــﻪ ﺳـــﻬﺎره دا ﺧﺒـــﺮې ﭘﺮﯦـــږده ،ﻧـــﻮرې ﺧﺒـــﺮې ﻛـــﻮه .ﻣﻮﺳـــﻜۍ ﺷـــﻮه ،د ﺑﻜـــﺲ ﻧـــﻪ ﻳـــﯥ وړوﻛـــﻰ
ﺷﻴﺸﻪ )اﺋﻴﻨﻪ( راواﺧﻴﺴﺘﻪ او ﺧﭙﻞ ځﺎن ﻳﯥ ﭘﻜﯥ وﻟﻴﺪ.
ﻣﺎ وې دﻏﻪ اّﺋﻴﻨﻪ )ﺷﻴﺸﻪ( ﭘﺮﯦږده ،زﻣﺎ د زړه ﭘﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻛﯥ ﺧﭙﻞ ځﺎن ووﻳﻨﻪ.
ﻫﻐﯥ ﻣﺦ راواړاوه او ﻳﻮه ﺧﻮږه ﺧﻨﺪا ﻳﯥ راﺗﻪ وﻛړه ،وﻳﻞ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ډﯦﺮه درﺑﺎﻧﺪې ګﺮاﻧﻪ ﻳﻢ؟
ﻣﺎ وې :د ګﺮاﻧښﺖ ﻧﻪ ﺧﺒﺮه وﺗﻠﯥ ده ،ﻟﻪ ژوﻧﺪه دې وﻳﺴﺘﻠﻰ ﻳﻢ.
واخ ﻟﻪ ژوﻧﺪه ﻣﯥ څﻨګﻪ وﯦﺴﺘﻠﻰ ﻳﯥ؟
ژوﻧﺪ ﺧﻮ ﺑﻪ وﺷﻲ ،ﻣګﺮ دا ﺷﯧﺒﯥ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﻧﻪ وي.
ﻫـــﻮ دا ﺧﺒـــﺮه ﻣـــﯥ زړه ﻛـــﯥ وه ،ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ﺑﺎﻳـــﺪ ﻟﻜـــﻪ څﻨګـــﻪ ﭼـــﯥ دې ﻣﺨﻜـــﯥ ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ ،ﻻ ﭘـــﺴﯥ
ښــﻪ اداﻣــﻪ ورﻛــړې .زﻣــﺎ درﺗــﻪ ﺧﻴــﺎل دى دا ډﯦــﺮه ﻣــﻮده ﻛﯧــږي ،ﭼــﯥ ﻛــﻮم راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﻣــﯥ دې ﻧــﻪ
دى اورﻳﺪﻟﻰ ،دا وﻟﯥ؟
دا وﻟﯥ؟ دا ﭘﻮښﺘﻨﻪ دې ﻟﻪ ځﺎﻧﻪ وﻛړه.
زه ﺧﻮ ددې ﭘﻮښﺘﻨﯥ ځﻮاب ﻧﻪ ﻟﺮم ،وﻟﯥ ﺧﭙﻞ زړه او ﻣﻴﻨﻪ دې وﺧﺖ درﻛړى.
ﻟـــﻪ ﻣﺎﻧـــﻪ ﻫـــﻢ ﻧـــﻮر ژوﻧـــﺪ ﭘـــﺎﺗﯥ دى ،د ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن اﺧـــﺮي ازﻣﻮﻳﻨـــﻪ ده ،اﺳـــﺘﺎد راﺗـــﻪ د ﻣﻮﻧـــﻮګﺮاف
دﻧــــﺪه راﻛــــړې ده ،واﷲ ﻛــــﻪ ﻣــــﯥ ټــــﻚ ﭘﻜــــﯥ ﻛــــړى وي ،ﻫﻤﺪارﻧګــــﻪ درﺳــــﻮﻧﻪ ﻣــــﯥ ﻧــــﻪ دي وﻳﻠــــﻲ.
ازﻣـــﻮﻳﻨﯥ ﺗـــﻪ ﺗﻴـــﺎرى ﻧـــﻪ ﻟـــﺮم ،ﻇﺎﻟﻤـــﻪ ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﻛﺘـــﺎب راواﺧﻠـــﻢ او درس وﻳﻠـــﻮ اراده وﻛـــړم ،ﻧﯧـــﻎ ﻣـــﯥ
ﻣﺨﯥ ﺗﻪ ودرﯦږې.
ﺗـــﻪ د ﺧﭙـــﻞ ځـــﺎن واﻳـــﯥ او زﻣـــﺎ ﻧـــﻪ؟ ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮږ دواړه ﻣﻼﻣﺘـــﻪ ﻧـــﻪ ﻳـــﻮ ،ﻣﻴﻨـــﻪ ﺧـــﻮ دا ﻛـــﺎﻧﯥ ﻟـــﺮي.
وروﺳــﺘﻪ ﻟــﻪ دې ﺑــﻪ دواړه وﻋــﺪه ﺳـــﺮه وﻛــړو ،ﭼــﯥ ﻧﻮرﻣــﺎل ژوﻧــﺪ او ﺟﺎﻧـــﺪاري ﺑــﻪ ورﺳــﺮه ﻫــﻢ ﻛـــﻮو .زه
ﺑــﻪ دا ﻧــﻦ ﺷــﭙﻪ ﻫﻐــﻪ ﻧﻴﻤګــړى د ﻣﻴﻨــﯥ داﺳــﺘﺎن ﭘــﻮره ﻛــړم ،ﭘــﻪ راﺗﻠــﻮﻧﻜﻲ ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ واورې
او ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ د ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻛﺘﺎﺑﺨــﺎﻧﯥ ﺗــﻪ ورځــﯥ .ﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻣــﺎ ﭘــﺴﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﻪ راځــﻪ .د ﻣﻼﻗــﺎت
وﺧﺖ ﺑﻪ ﺑﻠﯥ ورځﯥ ﺗﻪ واړاوو.
ﻫﻮﺳۍ ﻏﻠﯥ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮه ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ :ټﻴﻠﻔﻮن ﻛﯥ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﺨﺎ ﺧﺒﺮې ﻛﻮو.
وﻟﯥ ﻧﻪ ټﻴﻠﻔﻮن ﻛﯥ ﺑﻪ ﺳﺮه اﺣﻮال اﺧﻠﻮ.
ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﻣـــﺎزﻳګﺮ ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه ﭘـــﻮره د زړه ﺧﻮاﻟـــﻪ وﻛـــړه ،ﭘـــﻪ ګﺮځﯧـــﺪو او ﭼﻜـــﺮ وﻫﻠـــﻮ ﺳـــﺘړي ﺷـــﻮ،
ﻧـــﺰدې ﺧـــړه ﻟګﯧﺪﻟـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﺳـــﻮاره ﺷـــﻮ .د ﻧـــﻮي ښـــﺎر ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ د ﻛﺒـــﺎب ﺧﻮړﻟـــﻮ ﻟﭙـــﺎره
وﻻړو .ﺗـــﺮ ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ ﭘـــﻮرې ﭘـــﻪ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ ،ﻣﺎﺧـــﺴﺘﻦ ﺗﯧـــﺮ ﻳـــﯥ زه ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﺳـــﻮﻟﻢ او ﻫﻐـــﻪ
راﻧـ ـﻪ ﻻړه .ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﺷـــﭙﻪ ﻣـــﯥ د ﻧﻴﻤګـــړي داﺳـــﺘﺎن ﻟﻴﻜﻨـــﻪ ﭘـــﻮره ﻛـــړه .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ راډﻳـــﻮ ﺗـــﻪ داﺳـــﺘﺎن
وﺳﭙﺎره او د ﺟﻤﻌﯥ ﺷﭙﯥ ﺗﻪ ﻳﯥ د ﻧﺸﺮوﻟﻮ اﻣﺮ ورﻛړو.
د ورځــﯥ ﻣــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻋــﺎدي دﻧــﺪه ﺳــﺮﺗﻪ رﺳــﻮﻟﻪ ،ﻟــﺲ ﻛــﻢ څﻠــﻮر ﺑﺠــﯥ راﺗــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ټﻴﻠﻔــﻮن وﻛــړو،
وﻳﻠـــﯥ زه د ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻟـــﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨـــﺎﻧﯥ ﻧـــﻪ ﻏږﯦـــږم ،د ﻣﻮﻧـــﻮګﺮاف ځﻴﻨـــﯥ ﻣـــﻮاد او ﻣﺎﺧﺬوﻧـــﻪ ګﻮﺗـــﻮ ﺗـــﻪ
راﻏﻠﻞ ،زړه ﻣﯥ دى ﭼﯥ ﻣﻮﻧﻮګﺮاف ﭘﻴﻞ ﻛړم.
ﻣـــﺎ وې :ډﯦـــﺮه ښـــﻪ ده ،ﻛﻮښـــښ وﻛـــړه ﭼـــﯥ ښـــﻪ ﻣﻮﻧـــﻮګﺮاف وﻟﻴﻜـــﯥ ،ﺗـــﺮ ﺟﻤﻌـــﯥ ﺑـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﺧﭙـــﻞ
ﻛﺎروﻧﻪ ﺳﺮﺗﻪ ورﺳﻮو ،ﺧﻮ ګﻮره ﻫﻮﺳۍ د ﺟﻤﻌﯥ ﭘﻪ ﭘﻪ راډﻳﻮﻳﻲ داﺳﺘﺎن ﺗﻪ ﻏﻮږ ﻛﯧﺪه.
زه ﻳـــﻮازې ﻧـــﻪ ،ﺑﻠﻜـــﯥ زﻣـــﺎ ټﻮﻟـــﻪ ﻛـــﻮرﻧۍ ورﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ځﻴـــﺮ ﺳـــﺮه ﻏـــﻮږ ﻧﻴـــﺴﻲ او راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎن
اورو .ښـــﻪ ده اوﺑـــﻪ ګـــﻮرم ﭼـــﯥ څﻨګـــﻪ دى ﻟﻴﻜﻠـــﻰ دى .رښـــﺘﻴﺎ ﺳـــﺘﺎ ﻳـــﻮه راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎن ﺗـــﻪ ﻣـــﺎ او
ﻣﻮر ﻣﯥ دواړو ژړل اوس ﻫﻤﺪوﻣﺮه ،د ﺧﺪاى ﭘﻪ اﻣﺎن.
ښﺎده اوﺳﯥ ،ﭘﻪ ﻣﺨﻪ دې ګﻠﻮﻧﻪ.
د رﺧـــﺼﺘۍ وﺧـــﺖ راورﺳـــﯧﺪ ،ځـــﺎن ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﭼـــﺎﻻﻛۍ ﺳـــﺮه د ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﻣـــﻮټﺮ ځـــﺎى ﺗـــﻪ ورﺳـــﺎوه .د
ﺧﭙــﻞ ﻟــﻴﻦ ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ ورﺟــګ ﺷــﻮم ،زﻳــﺎﺗﻮ ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ راﺗــﻪ ﻛﺘــﻞ .وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ دا ډﯦــﺮه ﻣــﻮده ﭘــﻪ
ﺳﺮوﯦﺲ ﻛﯥ ﻧﻪ ځﻲ؟ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﻣﻮټﺮ دې اﺧﻴﺴﺘﻰ دى ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
اّخ ﭘـــﻪ دې ﺗﻨﺨـــﻮا ﻛـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ اﺧﻴـــﺴﺘﻞ؟ دا څﻨګـــﻪ ﻛﯧـــﺪى ﺷـــﻲ؟ دا ﺗﻨﺨﻮاګـــﺎﻧﯥ ﺧـــﻮ ﻳـــﻮازې د ﻳـــﻮه
ﺗﻦ ګﻮزاره ﭘﺮې ﻧﻪ ﻛﯧږي ،ﭘﺎﺗﯥ ﻻ ﻣﻮټﺮ؟
ﻳﻮ ﻣﺎﻣﻮر راﺗﻪ ﻛﻠﻚ ﺷﻮ ،وﻳﻠﯥ ښﻪ ﻧﻮ ﺗﻪ ﭘﻪ څﻪ ﺷﻲ ﻛﯥ ﻛﻮر ﺗﻪ ځﯥ؟
ﻣــﺎ وې ﻟــﻪ ﻳــﻮه ﻣﻠګــﺮي ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ځــﻢ ،ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪﻏﯥ ﺗﺮﺗﻴــﺐ ﺳــﺮه څــﻮ ورځــﯥ ﻣــﻮﻧږه ﻟــﻪ ﻧــﺰدې
ﻧـــﻪ ﻣﻼﻗـــﺎت او ﻟﻴﺪﻧـــﻪ وﻧـــﻪ ﻛـــړه .ﻫﻮﺳـــۍ ﺧﭙـــﻞ ﻛﺎروﻧـــﻪ ﺳـــﻢ ﻛـــړل او ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ﺧﭙـــﻞ .د ﺟﻤﻌـــﯥ ﺷـــﭙﻪ
راورﺳـــﯧﺪه ،ﭘﻮﻫﯧﺪﻣـــﻪ ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دې ﺷـــﭙﻪ ﺑـــﻪ ډﯦـــﺮى ﺧﻠـــﻚ راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎن اّوري .ﻣﺎﺳﭙـــښﻦ دوه
ﺑﺠــﯥ راﺗــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ټﻴﻠﻔــﻮن وﻛــړ ،وﻳﻠــﯥ ﻧــﻦ ﺧــﻮ د ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﻪ ده ،ﺳﺘﺎﺳــﯥ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﺗــﻪ ﻣــﯥ
ﺧﭙﻠﯥ درې ﺗﻨﻪ ﻣﻠګﺮې ،ﭼﯥ زﻣﺎ ټﻮﻟګﻲ واﻟﯥ دي ،راﻏﻮښﺘﻲ دي ،ښﻪ ﭘﻪ ﻏﻮر ﺑﻪ ﻳﯥ واورو.
ﻣﺎ وې ښﻪ ده د داﺳﺘﺎن ﻧﻴﻤګړﺗﻴﺎوې ﺑﻪ راﺗﻪ ﺑﻴﺎ وروﺳﺘﻪ ﭘﻪ ګﻮﺗﻪ ﻛړې.
وﻳﻠـــﯥ :دا ﺧﺒـــﺮې ﺑـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻛـــﻮو ،ﺧـــﻮ دا وواﻳـــﻪ ﭼـــﯥ د ﻧـــﺰدې ﻟﻴـــﺪو ﻣﻼﻗـــﺎت ﺑـــﻪ څـــﻪ وﺧـــﺖ ﺳـــﺮه
ﻛﻮو؟
ﺳﺘﺎ ﭼﯥ څﻨګﻪ ﺧﻮښﻪ وي.
وﻳﻠﯥ د ﺟﻤﻌﯥ ورځ ﺑﻪ ﻟﻴﺪو ﺗﻪ وﺑﺎﺳﻮ.
ﻣــﺎ وې ښــﻪ ده .د رﺧــﺼﺘۍ وﺧــﺖ راورﺳــﯧﺪ .ﻟــﻪ ﻣﻌﻤــﻮل ﺳــﺮه ﺳــﻢ ﺑﻴــﺎ د ﻟــﯧﻦ ﭘــﻪ ګــﺎډي ﻛــﯥ ﻛــﻮر ﺗــﻪ
ﻻړم ،د ﺟﻤﻌــﯥ ﭘــﻪ ﺷــﭙﻪ ﻣــﯥ دوه ﺗﻨــﻪ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ راﻏﻠــﻲ وو .ﭘــﻪ ﻣﯧﻠﻤﻨــﻮ ﻛــﯥ ﻳــﻮ ﺗــﻦ ﻓﺮﻫﻨګــﻲ زﻟﻤــﻰ و او
ﺑﻞ ﻳﯥ د ﻛﻠﻲ ﻧﻪ راﻏﻠﻰ ﻳﻮ د ﭘﺎﺧﻪ ﻋﻤﺮ ﺳړى و ،ﭘﻪ ﻟﻴﻚ ﻟﻮﺳﺖ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﯧﺪه ،ﺧﻮ زﻳﺮك ﺳړى و.
د ﺷــﭙﯥ ﭘــﻪ ﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﭘﻴــﻞ ﺷــﻮ ،ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﻛــړه :ﻧــﻦ ﺷــﭙﻪ زﻣــﺎ راډﻳــﻮي داﺳــﺘﺎن
ﺧﭙﺮﯦــــږي .ﻫﻐــــﻮى دواړه ﭼــــﺎى څــــښﻞ او داﺳــــﺘﺎن ﺗــــﻪ ﻳــــﯥ ﻏــــﻮږ ﻧﻴــــﻮﻟﻰ و .ﻛﻠــــﻪ ﭼــــﯥ ﭘــــﻪ راډﻳــــﻮ ﻛــــﯥ
داﺳـــﺘﺎن ﺗﺮاژﻳـــﺪي ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻧـــﺰدې ﻛﯧـــﺪه ،د دواړو ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ ﺣﺎﻟـــﺖ ﺑﺪﻟﯧـــﺪﻟﻮ ،ډﯦـــﺮ ﭘـــﻪ ﻏـــﻮر ﺳـــﺮه ورﺗـــﻪ
ﻧﺎﺳــــﺖ وو .د ﭼــــﺎى ﭘﻴــــﺎﻟﯥ ﺗــــﺮې ﻻ ﭘﺨــــﻮا ﺳــــړې ﺷــــﻮې وې ،ﺑﻌــــﻀﯥ وﺧــــﺖ ﺑــــﻪ د ﻛﻠــــﻲ ﻣﯧﻠﻤــــﻪ ﺳــــﻮړ
اﺳـــﻮﻳﻠﻰ ﻟـــﻪ ﺧـــﻮﻟﯥ ووﯦـــﺴﺖ او ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﻫـــﺎى ﻫـــﺎى څـــﻮق ،څـــﻮق ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻞ زﻟﻤـــﻲ
ﻣﯧﻠﻤـــﻪ ﺑـــﻪ زر زر ﻣﺎﺗـــﻪ ﻛﺎﺗـــﻪ .ﻛـــﻮم وﺧـــﺖ ﭼـــﯥ د داﺳـــﺘﺎن ﭘـــﻪ ﭘـــﺎى ﻛـــﯥ د داﺳـــﺘﺎن اﺗﻠـــﻪ وژل ﻛﯧـــږي ،د
ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ ﻟـــﻪ ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻧـــﻪ اوښـــﻜﯥ رواﻧـــﯥ ﺷـــﻮې .رښـــﺘﻴﺎ ﻫـــﻢ د داﺳـــﺘﺎن ﻣﻤﺜﻠـــﻴﻦ ﺧـــﺪاى دې وﺑـــښﻲ ﻳـــﻮه
زﻟﯧﺨــﺎ ﻓﺨــﺮي او ﭘﺎﻳــﺎ ﺻــﺎﺣﺐ ﭼــﯥ دواړه ﺑــﻼ ﻛﻮﻟــﻪ .د راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ دواړه
ﻏﻠـــﻲ او ﺧﭙـــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻞ ،ﻣـ ـﺎ وې راځـــﺊ ،ﭼـــﯥ اوس ﭼـــﺎى وڅـــښﻮ ،داﺳـــﺘﺎن ﻣﺎﺳـــﺘﺎن ﺧـــﻮ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ.
ﻫﻐــــﻮى ﻣــــﯥ دوﺑــــﺎره ﻋــــﺎدي ﺣﺎﻟــــﺖ ﺗــــﻪ راوﺳــــﺘﻞ ،ﻫــــﺮ څــــﻮ ﺑــــﻪ ﻣــــﯥ ﭼــــﯥ ﻫﻐــــﻮى ﺗــــﻪ ﻳــــﻮه ﻣﻮﺿــــﻮع
راواﺧﻴـــﺴﺘﻪ ،ﻫﻐـــﻮى ﺑـــﻪ ﻟـــﻪ داﺳـــﺘﺎن ﻧـــﻪ ﻟﻴـــﺮې ﻧـــﻪ ﺗﻠـــﻞ .د ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﺮ ډﯦـــﺮه ﻧﺎﺳـــﺖ وو .ﺳـــﻬﺎر ﻫﻐـــﻮى ﻟـــﻪ
ﭼــﺎى ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ رﺧــﺼﺖ ﺷــﻮل ،ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً ﻟــﺲ ﺑﺠــﯥ ﻛﯧــﺪې ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﻻﻧــﺪې ﭘــﻪ ﺳــړك ﻛــﯥ ﻣﺎﺗــﻪ
اﻧﺘﻈـــﺎر ﺑﺎﺳـــﻲ .ﻟـــﻪ د ﻛړﻛـــۍ ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﻻﻧـــﺪې وﻛﺘـــﻞ ،ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ وﻻړه ده .ﻣـــﻮټﺮ ﯦـــﻲ د ﺳـــړك ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه
دروﻟـــﻰ و .ﭘـــﻪ ﭼـــﺎﻻﻛۍ ﺳـــﺮه ورښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮم ،ګـــړه ﺑـــړه ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه وﻛـــړه ،زارۍ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ وﻛـــړې ،ﭼـــﯥ
ﻛﻮر ﺗﻪ راﺳﺮه وﺧﯧﮋي ،ﺧﻮ ﻫﻐﯥ ﻫﻤﺪا وﻳﻞ :راځﻪ ﭼﯥ ځﻮ ،ﻧﻪ راځﻪ ﭼﯥ ځﻮ.
ﭘﻪ ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ ﺳﻮاره ﺷﻮ او د ښﺎر ﭘﻪ ﻟﻮري روان ﺷﻮ .ﻣﺎ وې ﭼﯧﺮې ﺑﻪ ځﻮ؟
وﻳﻠــﯥ ﻧــﻦ ﺟﻤﻌــﻪ ده ،ﭘــﻪ ﻫــﺮ ځــﺎى ﻛــﯥ ﻋــﺴﻜﺮ او ﻃﻼﺑــﺎن ګﺮځــﻲ ،د ښــﺎر ﺧﻠــﻚ ﻫــﻢ ﻫــﺮې ﺧــﻮا ﺗــﻪ
ځﻲ راځﻲ ،ﻧﻦ ﺑﻪ ﻛﻪ زﻣﺎ اورې ﻛﺎرﯦﺰ ﻣﻴﺮ ﺗﻪ وﻻړ ﺷﻮ.
ﻣـــﺎ وې دا ﺧـــﻮ ﺑـــﻪ ډﯦـــﺮه ښـــﻪ وي ،ﭼـــﯥ ﻣـــﺎ ﻫـــﯧڅ ﻧـــﻪ دي ﻟﻴـــﺪﻟﻲ ،ﻧـــﻮي ښـــﺎر ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ ﺧـــﻮراﻛﻲ ﺷـــﻴﺎن
راوﻧﻴﻮل او د ﻛﺎرﯦﺰ ﻣﻴﺮ ﭘﻪ ﻟﻮر ﻣﻮ ګﺎډى ﺧﻮﺷﯥ ﻛړو.
ﭘﻪ ﻻره ﻣﯥ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ووﻳﻞ ،ﻣﺎ ﺧﻮ ﻛﺎرﯦﺰ ﻣﻴﺮ ﻧﻪ دى ﻟﻴﺪﻟﻰ ،ﺗﺎ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻟﻴﺪﻟﻰ وي؟
وﻳﻠــﯥ ﻫــﻮ ،زه ﺧــﻮ څــﻮ ځﻠــﻲ ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ ﻛــﻮرﻧۍ ﺳــﺮه ﻫﻠﺘــﻪ ﺗﻠﻠــﯥ ﻳــﻢ ،د ﻟﻴــﺪو وړ ځــﺎى دى ،ښــﻜﻠﻰ
ﺑڼ ،ﻳﺨﯥ د ﻛﺎرﯦﺰه اوﺑﻪ ،دا اﻧګﻮر او ﻣڼﯥ ،څﻪ ﺗﺎزه ﻫﻮا واﷲ ﭼﯥ د ﺳړي زړه ﭘﻜﯥ ﺗﺎزه ﻛﯧږي.
څــﻪ ﻛـــﻢ دووﻟـــﺲ ﺑﺠــﯥ ﻛﯧـــﺪې ،ﭼـــﯥ ﻫﻠﺘـــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ډﯦـــﺮ ﺧﻠـــﻚ د ښـــﺎر ﻧــﻪ ورﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻲ وو ،ﻫـــﺮه
ﺧــــﻮا ډﻟــــﻪ ډﻟــــﻪ ﺧﻠــــﻚ ﻧﺎﺳــــﺖ وو ،څــــﻮك ګﺮځﮕﯧــــﺪل .ځﻴﻨــــﯥ ځــــﺎﻳﻮﻧﻮ ﻛــــﯥ د ﻣﻮزﻳــــﻚ او ﻣﻮﺳــــﻴﻘۍ
ﭘﺮوګﺮاﻣﻮﻧـــﻪ و ،ﭼـــﺎ ﻛﺒﺎﺑﻮﻧـــﻪ ﭘﺨـــﻮل او ځﻴﻨـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮ ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه ﻣـــﺼﺮوف وو .ﻣﺎﺗـــﻪ ډﯦـــﺮ ﭘـــﻪ زړه ﭘـــﻮرې
ځﻜـــﻪ وه ،ﭼـــﯥ د ﻟـــﻮﻣړي ځـــﻞ ﻟﭙـــﺎره ﻣـــﯥ ﻫـــﺴﯥ ﺑﺎﻏﻮﻧـــﻪ او ﻇـــﺎﻫﺮ ﺷـــﺎﻫﻲ ﺑـــڼ او ښـــﻜﻠﻲ ځﺎﻳﻮﻧـــﻪ ﺗـــﺮ
ﺳــــﺘﺮګﻮ ﻛﯧــــﺪل .زه او ﻫﻮﺳــــۍ د ﻳــــﻮې ﻟــــﻮړې ﻏﻮﻧــــډۍ ﺳــــﺮﺗﻪ وﺧﺘــــﻮ ،ﭼــــﯥ ﻫﻠﺘــــﻪ د ارﻏــــﻮان وﻧــــﯥ او
ﻧﺎﺟﻮګـــﺎن وﻻړ وو .ﺷـــﺎوﺧﻮا ﺗـــﻪ رواﻧـــﯥ ﻳﺨـــﯥ رڼـــﯥ اوﺑـــﻪ ﺑﻬﯧـــﺪﻟﯥ ،اوړى و ﺧـــﻮ ﺑـــﺎور وﻛـــړئ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ
دﻏــﻮ اوﺑــﻮ ﻛــﯥ ﭼــﺎ ﻻس ﻧــﺸﻮاى ﻧﻴــﻮﻟﻰ ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ ډﯦــﺮې ﻳﺨــﯥ وې .ﻣــﻮږ د ګﻠﻮﻧــﻮ او ﻳﺨــﻮ اوﺑــﻮ ﭘــﻪ
ﻏـــﺎړه واړول ،ﻟـــﻮﻣړى ﺧـــﻮ ﻣـــﻮ ښـــﻪ ډﯦـــﺮه ﻋﻜﺎﺳـــﻲ وﻛـــړه او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﻮ ﻳـــﻮ څـــﻪ ﺧـــﻮاړه وﺧـــﻮړل ،ﻣـــﻮﻧږ
ﻏﻮﻧﺪې ډﯦﺮ ﺧﻠﻚ راﻏﻠﻲ وو او ﻳﻮ ﺗﺮ ﺑﻠﻪ ځﺎرﯦﺪل.
ﺗـــﺮ ډوډۍ ﺧﻮړﻟـــﻮ ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ وروﺳـــﺘﻪ اوازه ګـــډه ﺷـــﻮه ،ﭼـــﯥ اﻋﻠﺤـــﻀﺮت ﻛـــﺎرﯦﺰ ﻣﻴـــﺮ ﺗـــﻪ راځـــﻲ.
ﺧﻠـــﻚ اﺧـــﻮا دﯦﺨـــﻮا ﻧـــﻪ ګړﻧـــﺪي ګړﻧـــﺪي ﺳـــﺮه ګﺮځﯧـــﺪل ،ﭘﻮﻟﻴـــﺴﺎن راورﺳـــﯧﺪل ،ځـــﺎى ﭘـــﺮ ځـــﺎى ﭘـــﻪ
ګﺮځﯧــﺪو ﺑﻨــﺪﻳﺰ وﻟګﯧــﺪ .ﻫﻠﺘــﻪ وړاﻧــﺪې د ﻇــﺎﻫﺮ ﺷــﺎه د اوﺳــﯧﺪﻟﻮ ښــﻜﻠﯥ ﻣــﺎڼۍ ﺗــﺮ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛﯧﺪﻟــﻪ ،د
ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ ﺷﺨـــﺼﻲ اﺳـــﺘﻮګﻦ ځـــﺎى ﻛـــﯥ ﻣﺎﺷـــﻲ ﻫـــﻢ ﻧـــﺸﻮ ګﺮځﯧـــﺪﻟﯥ ،ﺧﻠﻜـــﻮ وړاﻧـــﺪې ﺳـــړك ﺗـــﻪ ﻛﺘـــﻞ،
ﺗﺮڅــﻮ ﻋﻤــﺮ دې ډﯦــﺮ ﺷــﻪ ﺑﺎﭼــﺎ راﺷــﻲ .ﻟــﻪ ﻣــﻮﻧږه وړاﻧــﺪې څــﻮ ﺗﻨــﻪ ځﻮاﻧــﺎن او ښــځﯥ ﻧﺎﺳــﺘﯥ وې ،ﻫﻐــﻪ
ﻳﻮه ووﻳﻞ:
_ از ﻇﺎﻫﺮ ﻛﻞ درﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺧﻼص ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻳﻢ.
ﻣﻮږ ﭼﯥ دا ﺧﺒﺮه واورﯦﺪه ،دواړو ﭘﺮې ښﻪ ډﯦﺮ وﺧﻨﺪل .ﺑﻴﺎ ﻣﯥ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
دا ﺧﻠـــﻚ رښـــﺘﻴﺎ واﻳـــﻲ ،اوږده ﻣـــﻮده ﺗﯧـــﺮه ﺷـــﻮه ،ﭼـــﯥ دا ﺑﺎﭼـــﺎﻫﻲ ﻛـــﻮي ،ﭘـــﻪ ﻣﻠـــﻚ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﻫـــﯧڅ
ﺧـــﺪﻣﺖ ﻧـــﻪ دى ﻛـــړى .ژوﻧـــﺪ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ټﭙـــﻪ دروﻟـــﻰ دى ،دﻧﻴـــﺎ څـــﻮﻣﺮه وړاﻧـــﺪې وﻻړه ،ﺧـــﻮ اﻓﻐﺎﻧـــﺴﺘﺎن
ورځ ﭘﻪ ورځ ﻻﻧﺪې وځﻲ .ﻫﻮﺳۍ اوس ﺧﻮ ﺧﺒﺮه راﻏﻠﻪ ،ﻏﻮږ ﻛﯧﺪه ﭼﯥ څﻪ درﺗﻪ واﻳﻢ:
دا زه ﭼــــﯥ څــــﻪ ﻟــــﻴﻜﻢ او ﻛــــﻪ ﻣــــﺎ ﻏﻮﻧــــﺪې ﻧــــﻮر ﻳــــﯥ ﻟﻴﻜــــﻲ ،دا ټــــﻮﻟﯥ ﻧــــﺎﺧﻮاﻟﯥ او ددې وﺧــــﺖ
ﻧﺎرواګــــﺎﻧﯥ ﭘﻜــــﯥ ﭘــــﻪ ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــــﻮ ډوﻟﻮﻧــــﻮ راﻧﻐــــښﺘﻞ ﻛﯧــــږي ،ﻣــــﻮږ دده د ﭘﺎﭼــــﺎﻫۍ ﻧــــﻪ ژاړو .ﺧــــﺪاى
ښﺎﯦـــﺴﺘﻪ او ﻟـــﻪ ﻫﺮڅـــﻪ ﻧـــﻪ ډك وﻃـــﻦ راﻛـــړى دى ،ﺧـــﻮ ددﻏـــﺴﯥ ﭘﺎﭼﺎﻫـــﺎﻧﻮ ﻟـــﻪ ﻻﺳـــﻪ ﺷـــﺎړ ﭘـــﺮوت دى .زه
ﻻ ﭘـــﻪ دې ﺧﺒـــﺮو ﻛـــﯥ وم ،ﭼـــﯥ ﻣﻨـــډې ﺷـــﻮې ،ﻫـــﺮ ﭼـــﺎ ﻏﻮښـــﺘﻞ ﭼـــﯥ ﺑﺎﭼـــﺎ ووﻳﻨـــﻲ او د دوزخ اور ﭘـــﺮې
ﺣـــﺮام ﺷـــﻲ .ﻣـــﻮږ ﻫـــﻢ ﭘﺨﭙـــﻞ ځـــﺎى ودرﯦـــﺪو ،ﺑﺎﭼـــﺎ د ﻛـــﺎرﯦﺰ ﻣﻴـــﺮ ﺑـــڼ ﺗـــﻪ ﺗـــﺸﺮﻳﻒ راوړو ،ﺗﻘﺮﻳﺒـ ـﺎً اوﻳـــﺎ
ګﺎﻣـــﻪ ﺗـــﺮې ﻟﻴـــﺮې وﻻړ و .ﻫﻮﺳـــۍ ووﻳـــﻞ ﻛـــښﯧﻪ ﻛـــښﯧﻨﻪ ﺳـــﻬﺎره ﻣـــﺎ ﺧـــﻮ اﻋﻠﺤـــﻀﺮت ډﯦـــﺮ ﻟﻴـــﺪﻟﻰ دى،
څــﻮ ځﻠــﻲ د ﺧﭙــﻞ ﭘــﺎر ﺳــﺮه ارګ ﺗــﻪ ورﺳــﺮه ورﻏﻠــﯥ ﻳــﻢ ،ﻻ وړه وم ﭼــﯥ ﭘــﻼر ﻣــﯥ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﺑﻴــﻮﻟﯥ
وم .ﻣــﺎ ﻳــﯥ اّن ټــﻮل ﺧﺎﻧــﺪان ﻟﻴــﺪﻟﻰ دى ،ﻫــﺮ ﻳــﻮ ﻳــﯥ ځﺎﻧﺘــﻪ د ورځــﯥ د ﻣــﻮد ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ګﺮځــﻲ ،څــﻪ
ﺑﻞ ﺷﺎﻧﻪ ژوﻧﺪ ﻟﺮي.
ﻧـــﻮ زه ﺧـــﻮ ﻫﻤـــﺪا واﻳـــﻢ ﻛﻨـــﻪ! دوى دﻏـــﺴﯥ ژوﻧـــﺪ ﻟـــﺮي وﻟـــﯥ ﻣﻠـــﺖ ﭘﺮﯦـــږده ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﺑـــﯥ وزﻟـــۍ او
ﻏﺮﻳﺒــۍ ﻛــﯥ ﺷــﭙﯥ ورځــﯥ ﺗﯧــﺮوي ،ﻧــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ ﺗــﻪ ﻛــﺎر ﺷــﺘﻪ او ﻧــﻪ روزګــﺎر ،ﻧــﻪ ﺳــړﻛﻮﻧﻪ ﺟــﻮړوي او ﻧــﻪ
ښــﺎروﻧﻪ ،ﻧــﻪ دوا درﻣــﻞ ﺷــﺘﻪ او ﻧــﻪ درﻣــﻞ ځــﻲ .ﺳــﻮاد ﺧــﻮ ﻫــډو درك ﻧــﻪ ﻟــﺮي ،ﭘــﻪ ﺳــﻠﻮ ﻛــﯥ اﺗــﻪ ﻧــﻮي
ﺧﻠﻚ ښځﯥ او ﻧﺮ ﺑﯥ ﺳﻮاده دي ،ﻧﻮ ﺗﻪ او ﺧﺪاى د ﺳړي زړه درد وﻧﻪ ﻛړي؟
ﺳﻬﺎره ﭘﻪ دې ﺧﺒﺮو ﭘﺴﯥ ﻣﻪ ګﺮځﻪ.
ﻫﻮﺳۍ د ﺑﯥ دردو ﺧﺒﺮې ﻣﻪ ﻛﻮه ،ﺗﻪ ﺧﻮ ﻫﻢ ﭘﻪ دې ښﻪ ﭘﻮﻫﯧږې ،ﺳﺘﺮګﯥ ﺑﻪ ﻧﻪ ﭘټﻮې.
ﻧﻮ څﻪ ﻛﻮﻟﻰ ﺷﻮ ﺳﻬﺎره! وواﻳﻪ ﻧﻮ ﺗﻪ وواﻳﻪ ﻛﻨﻪ!
زه ﻳـــﻮازې دا واﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ ددې ﺧـــﻮار ﻣﻠـــﺖ ﺳـــﺘﻮﻧﻰ راډك ﺷـــﻮى دى ،ﻫـــﺮ ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ وي ﭘـــﻪ دوى ﺑـــﻪ
وراﻧﻴــږي .ﻫﻐــﯥ راﺗــﻪ ﺧﭙــﻞ اوښــﻜﯥ ﻛــﻮږ ﻛــړو ،ﭘــﺮې ﭘــﻮه ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ دې ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﺳــﺮه دﻟﭽــﺴﭙﻲ ﻧــﻪ
ﻟﺮي ،ﻣﺎ ﻫﻢ ﺧﭙﻠﯥ ﺧﺒﺮې ﺑﻨﺪې ﻛړې او ﻫﻐﯥ ﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
ښــﻪ ده ﻧــﻮ راځــﻪ ﭼــﯥ زه او ﺗــﻪ اﺧــﻮا ﺗــﻪ ﭼﻜــﺮ ووﻫــﻮ ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ دا ﺳــﻴﻤﻪ ﻣــﺎ ﻫــﯧڅ ﻧــﻪ ده ﻟﻴــﺪﻟﯥ .ﻟــﻪ
دﻏـــﻪ ځﺎﻳـــﻪ وﻻړو ،وړاﻧـــﺪې د ګﻴﻼﺳـــﻮﻧﻮ وﻧـــﯥ ﺗـــﻮرې ﻧـــښﺘﯥ وې ،ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ د زرداﻻﻧـــﻮ څـــﻮ وﻧـــﯥ
ﻫــﻢ ډﻛــﯥ وﻻړې وې ،ﺗﻮﺗــﺎن ﺧــﻮ ﺗــﻚ ﺳــﺮه ﻧــښﺘﻲ وو .د ﺗﻮﺗــﻮ وﻧــﻮ ﻻﻧــﺪې د ﻛــﺎرﯦﺰه ﻳﺨــﯥ ﭘــﺎﻛﯥ رڼــﯥ
اوﺑـــﻪ ﺑﻬﯧـــﺪﻟﯥ .د ﺗـــﻮت څﺎﻧګـــﻪ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻻس راوڅﻨډﻟـــﻪ ،دﻟـــۍ ﺗﻮﺗـــﺎن ﺗـــﺮې ﻻﻧـــﺪې ﭘـــﻪ ﻳﺨـــﻮ اوﺑـــﻮ ﻛـــﯥ
راﺗــﻮى ﺷــﻮل .ﻣــﻮږ دواړو ﭘــﺮې ﺗــﺎﻻن ﺟــﻮړ ﻛــړو ،ښــﻪ د ﻣــﺰې ﺗــﻮت ﻣــﻮ وﺧــﻮړل .ﭘــﻪ ګﻴﻼﺳــﻮﻧﻮ ﻣــﻮ ﻫــﻢ
ﺧﻮﻟــﻪ ﺧــﻮږه ﻛــړه .ﻟــﻪ ﻳــﻮې ﺑــﻮډۍ ښــځﯥ ﻧــﻪ ﻣــﻮ ﺷــړوﻣﺒﯥ وﻏﻮښــﺘﯥ ،ﻫﻐــﯥ د ﻧــﺮ ﻟــﻮر ډك ﺟــﺎم ﺷــړوﻣﺒﯥ
راوړې ،ﻫﻮﺳـــۍ وﻧـــﻪ څـــښﻠﯥ ﺧـــﻮ ﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺳـــﺎه د ﺷـــړوﻣﺒﻮ ﺟـــﺎم ﺗـــﺶ ﻛـــړو .ﻫﻐـــﯥ راﭘـــﻮرې ډﯦـــﺮ
وﺧﻨـــﺪل ،وﻟـــﯥ ﻣـــﺎ ﺧﭙـــﻞ د ﻛﻠـــﻲ ﻋـــﺎدت ﻛـــړى و .ﺑﻴـــﺎ وروﺳـــﺘﻪ د ﻳـــﻮې ﻧـــﺎﺟﻮ ﺗﺮڅﻨګـــﻪ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺟﻮﻟګـــﻪ
ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﭘـــﻪ داﺳـــﯥ ﺣـــﺎل ﻛـــﯥ ﭼـــﯥ ﻣـــﺎ ﺧﭙـــﻞ ﺳـــﺮ د ﻫﻐـــﯥ ﭘـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ اﻳـــښﻰ و ،څـــﻪ ﺧـــﻮ د ﻣﻴﻨـــﯥ
ﺟﺬﺑـــﻪ وه او څـــﻪ د ﺗﻮﺗـــﻮ او ﺷـــړوﻣﺒﻮ ﻧـــﺸﻪ وه ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧـــﻮاږه ﺧـــﻮب وﻳـــﺪه
ﻛــړم .ﻳــﻮ وﺧــﺖ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺦ ﻫﻮﺳــۍ ﻏﺎښــﻮﻧﻪ ښــﺦ ﻛــړ ،ﻣــﺎ وﻳــﻞ ګﻨــﯥ د ﻣــﺦ ﻏﻮښــﯥ ﻳــﯥ راﻧــﻪ ﻳــﻮوړې.
ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ وﻏړوﻟـــﯥ ،ﺷـــﻨﻪ د ﺧﻨـــﺪا اوښـــﺘﯥ وه .ﺳـــﭙﻴﻨﻮ ﻏﺎښـــﻮﻧﻮ ﻳـــﯥ ﺑـــﺮﯦښ ﻛـــﺎوه ،زر ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ
ﻛﺎﻛــﻞ ﻧــﻪ راوﻧﻴــﻮه ،وش وش ﻳــﯥ ﭘﻴــﻞ ﻛــړو ،ځﺎﻧﺘــﻪ ﻣــﯥ راﻛــږه ﻛــړه ،ﺧــړپ ﻟــﻪ ﻧﺮﻳــﻮ ﺳــﺮو ﺷــﻮﻧډو ﻧــﻪ
ﻣﯥ ورﻧﻪ ﻣﭽﻮ واﺧﺴﺘﻪ ،وﻳﻠﯥ ﻣﻪ ﻛﻮه څﻮك ﺑﻪ ﻣﻮ ووﻳﻨﻲ.
ﻣـــﺎ وې واﷲ ﻛـــﻪ دې ﭘﺮﯦـــږدم ،زه ﭼـــﯥ دې ﭼـــﻴﭽﻠﻢ ،ﺧـــﻮ دا ﺧﺒـــﺮه ﻧـــﻪ وه او اوس ﺑـــﻪ !....ﺗـــﺮ ﻣـــﺎزﻳګﺮه
ﻣﻮ د ﻣﻴﻨﯥ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﯧﺮى وﻛړ ،ﭘﻪ زړه ﭘﻮرې ورځ ﻣﻮ ﺗﯧﺮه ﻛړه.
د راﺗﻠـــﻮ ﻧـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ووﻳـــﻞ :ﭘـــﻪ دې ﻛـــﺎر ﻧـــﻪ ﻛﯧـــږي ﭘـــﻪ ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ ﺟﺮګـــﻪ وﻛـــړه ،ﺗﺮڅـــﻮ ﺑـــﻪ....
راﺑﺎﻧﺪې ﺗﯧﺮﯦږي.
ﻣـــﺎ وې ﻫﻮﺳـــۍ زه ﺧـــﻮ دا ﻛـــﺎر ﻧـــﺸﻢ ﻛـــﻮﻟﻰ ،څﻨګـــﻪ او څـــﻮك ﭘـــﻪ څـــﻪ ﺗﺮﺗﻴـــﺐ ﺳـــﺘﺎ ﭘـــﻪ ﭘـــﻼر ﺟﺮګـــﻪ
ﻛړم؟ دا ﺧﻮ څﻪ ﻛﻠﻰ ﻧﻪ دى ،دﻟﺘﻪ ﺧﻮ زه ﻫﯧڅﻮك ﻧﻪ ﭘﯧﮋﻧﻢ ،ﺗﻪ څﻪ ﻧﻈﺮ ﻟﺮې.؟
ﻫﻐــﯥ د ﻧــﺎز اوښــﻜﻰ ﻛــﻮږ ﻛــړ ،وې وﻳــﻞ :ﻟﻴﻜﻨــﯥ او ﻣﻘــﺎﻟﯥ ﺧــﻮ ﻧــﻪ دي ،ﭼــﯥ وﻳــﯥ ﻟﻴﻜــﯥ .ﻛﻠــﻪ دې
ﺟﺮګﯥ ﻣﺮګﯥ ﻧﻪ دي ﻟﻴﺪﻟﻲ ،ﺗﻪ ﺧﻮ ﻛﻠﻴﻮال ﻫﻠﻚ ﻳﯥ ،څﻨګﻪ ﻧﻪ ﭘﻮﻫﯧږې؟
ﭘﻮﻫﯧږﻣﻪ ﺧﻮ څﻮك اﺧﺮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﭘﻼر ﺟﺮګﻪ ﻛړم؟
ﻫﻐــﻪ ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﻏﻠــﯥ وه ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :د ﺧﭙﻠــﯥ ﺷــﻌﺒﯥ ﻣــﺪﻳﺮ او رﺋــﻴﺲ درﺳــﺮه راوﻟــﻪ ،وروﺳــﺘﻪ
ﻣــﯥ ﭘــﻼر ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﻧــﻪ ﭘــﻪ دې ﺑــﺎب ﺣﺘﻤــﻲ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛــﻮي ،زه ﺑــﻪ ورﺗــﻪ ﺑﻴــﺎ ﺧﭙــﻞ ﻧﻈــﺮ وواﻳــﻢ .ﺗــﻪ ﻟــﻮﻣړى
ﻫﻤﺪا ﻛﺎر وﻛړه.
زﻣﺎ زړه ﺗﻪ وﻟﻮﯦﺪه ،ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ :ﻫﻮﺳۍ ﻛﻠﻪ ﺑﻪ دا ﻛﺎر وﻛړو؟
ﺳــﺒﺎ ﻳــﯥ ﻛــﻮﻟﻰ ﺷــﯥ ،ﻫﻮښــﻴﺎران واﻳــﻲ ﭘــﻪ ښــﻮ ﺗﻠــﻮار ،ﭘــﻪ ﺑــﺪو ﺗﺎْﻣــﻞ .ﻛــﻮﻟﻰ ﺷــﯥ ﺳــﺒﺎ ﻣﺎښــﺎم ﺗــﻪ
زﻣﻮږ ﻛﻮر ﺗﻪ ﺟﺮګﻪ راوﻟﯧږې.
ﺑﻴﺨــﻲ ﻣــﯥ ﺧﻮښــﻪ ده ،ﺳــﺮ ﻟــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺑــﻪ دا ﻛــﺎر ﻛــﻪ ﺧــﺪاى ﻛــﻮل وﻛــړم ،ﺧــﻮ ﻳــﻮه ﺧﺒــﺮه ده ﭼــﯥ ﻛــﻪ ﺳــﺘﺎ
ﭘﻼر ﺑﻪ ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻛﻮر وي او ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
د ورځـــﯥ ﻟـــﻪ ﺧـــﻮا دې ﺳﺘﺎﺳـــﯥ رﺋـــﻴﺲ ورﺗـــﻪ ټﻴﻠﻔـــﻮن وﻛـــړي ،ورﺗـــﻪ ودې واﻳـــﻲ ﭼـــﯥ ﻣـ ـﻮږ ﻣﺎښـــﺎم
ﺳﺘﺎ ﻟﻴﺪو ﺗﻪ درځﻮ .ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ وي او ﺗﺎﺳﯥ ﺑﻪ راﺷﺊ.
ﻫﻮﺳــۍ ﻗــﺴﻢ دى ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻫﺮڅــﻪ ﻛــﯥ ﻣــﺎﻫﺮه ﻳــﯥ ،د ﻣــﺎﻫﺮ ﺗــﻮب څــﻪ ﺧﺒــﺮه ده ،دا زﻣــﻮږ ﻛﻠﺘــﻮر دى
ﭘﻪ ﻫﻤﺪې ﺑﺎب ﻣﻮږه دواړه ﻟږه ﺷﯧﺒﻪ ﻏﻠﻲ او ﭼﻮپ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮ.
ﻳــﻮه ﺷــﯧﺒﻪ ﻏﻠــﻰ وم ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺧﭙــﻞ زړه ﺳــﺮه ﺻــﻼح وﻛــړه ،ﭘــﻪ ﻛــﻮر او ﻛﻠــﻲ ﻛ ـﯥ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻣــﻮر
ﻧــﻪ ﻫــﻢ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﻫــﻢ راﺗــﻪ ﻣــﺸﻮره راﻛــړه .ﻟــﻪ ډﯦــﺮې ﺧﻮښــۍ ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﻧﺎڅﺎﭘــﻪ ﻟــﻪ ﺧــﻮﻟﯥ
ووﺗـــﻞ :زﻣـــﺎ او ﺳـــﺘﺎ ﺑـــﻪ ګﻨـــﯥ واده وﺷـــﻲ؟ ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ ﻛـــړت ﻛـــړت ﭘـــﻪ ﺧﻨـــﺪا ﺷـــﻮه ،وﻳﻠـــﯥ د ﻛﻮﻧـــډې
زوﻳﻪ څﻪ ﭼﻞ درﺑﺎﻧﺪې وﺷﻮ؟ د ﻟﯧﻮﻧﻮ ﭘﯧښﯥ دې ﭘﻴﻞ ﻛړې ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
ﻫﻮﺳــــۍ دا ﺧــــﻮ ﭘﻜــــﯥ ﺷــــﺘﻪ دى ،ﭘــــﻮﻫﯧږم ﭼــــﯥ د ﻣﻴﻨــــﯥ د ازﻣﯧــــښﺖ ﻧــــﻪ ﺑــــﻪ ﻣــــﻮږه دواړه ﺑﺮﻳــــﺎﻟﻲ
راوځﻮ .ﻫﻐﻪ دا ځﻞ ﭘﻪ دې ښﻪ ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﺷﻮه ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﻫﻮ ﺧﺎﻣﺨﺎ ﺑﻪ ﻣﻮږه دا ﻟﻮﺑﻪ ګټﻮ.
ښــﻪ ﻧــﻮ زه ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﺧﻴــﺮه ﭘــﻪ دا ﺑﻠــﻪ اوﻧــۍ ﻛــﯥ ﭘــﻪ دې ﺑــﺎب د ﺧﭙــﻞ رﺋــﻴﺲ ﺳــﺮه ﺧﺒــﺮې وﻛــړم .ﻛــﻪ ﭼﯧــﺮې
راﺳـــﺮه ﻣﻮاﻓﻘـــﻪ ﻳـــﯥ وﻛـــړه ،د درﺗﻠـــﻮ او ﻣﺮﻛـــﯥ وﺧـــﺖ او ﻧﯧټـــﻪ ﺑـــﻪ ﺑﻴـــﺎ وټـــﺎﻛﻮ .دواړه ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﻫﻤﻐـــﻪ ورځ
ﭘﺮې ﻏږﯦږو .دواړه ﻫﻤﺪا ﺧﺒﺮه ﺳﺮه ﻏﻮټﻪ ﻛړه ،ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
راځــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪې ﺧﺒــﺮه ﻟــﻪ دې ځﺎﻳــﻪ ووځــﻮ او راﺳــﺎً د ګﻠﺒﻬــﺎر د ﻓــﺎﺑﺮﻳﻜﯥ ﺗﺮڅﻨګــﻪ د ﭘﻨﺠــﺸﻴﺮ
ﺳــﻴﻨﺪ ﻏــﺎړې ﺗــﻪ ځﺎﻧﻮﻧــﻪ ورﺳــﻮو .ﺳــﺎﻋﺖ ﺗــﻪ ﻣــﻮ وﻛﺘــﻞ د ورځــﯥ ﻳــﻮه ﺑﺠــﻪ وه ،د اوړي ﺗــﻮده ورځ وه،
ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ او د ﭘــﺮوان وﻻﻳــﺖ ﭘــﻪ ﻟــﻮري ﻣــﻮ ﻛــﺶ ورﻛــړ ،ﻫﻮﺳــۍ ﻫــﻢ ﺧﭙﻠــﻪ ﻣــﻮټﺮواﻧﻲ
راښـــﻮدﻟﻪ ،اّن ﭘـــﻪ اﺗﻴـــﺎ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﭼـــﻼوه .ﻟـــﻪ ﻣټﻜـــﻪ ﺗـــﺮ ﭘﺮواﻧـــﻪ ﭘـــﻪ ﺳـــﻴﻤﻪ ﻛـــﯥ د ﺳـــړك ﭘـــﺮ دواړو
ﺧــﻮاوو ﻛــﯥ د اﻧګــﻮرو او ﻧــﻮرو ﻣﯧــﻮو ﺷــﻨﻪ او ﻏﻮړﯦــﺪﻟﻲ ﺑﺎﻏﻮﻧــﻪ ﺗــﺮ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛﯧــﺪل .د ﺳــړك ﭘــﻪ ﻏــﺎړه
ځـــﺎى ځـــﺎى ځﻴﻨـــﻮ ﺧﻠﻜـــﻮ او ﻣﺎﺷـــﻮﻣﺎﻧﻮ ﺳـــﺮه ﺗﻮﺗـــﺎن او ﺑﺎدرﻧـــګ د ﺧﺮڅﻮﻟـــﻮ ﻟﭙـــﺎره اﻳـــښﻲ وو ،ﻳـــﻮ ﻧـــﻴﻢ
ګـــﺎډى ﺑـــﻪ ورﺗـــﻪ ودرﯦـــﺪه او ﺳـــﻮرﻟۍ ﺑـــﻪ ﺗـــﺮې دﻏـــﻪ ﻣﻮﺳـــﻤﻲ ﻣﯧـــﻮې راﻧﻴـــﻮﻟﯥ .زه ددﻏـــﯥ ﺳﻤـــﺴﻮرې
ﺳــﻴﻤﯥ ﭘــﻪ ﺗﻤﺎﺷــﻪ وم ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﻏــﺮ ﺷــﻰ ﻣــﻮټﺮ ودرواوه .وﻳــﻞ ﻳــﯥ دا د ﭘــﺮوان د وﻻﻳــﺖ ﺑــﺎزار دى.
ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮ او ﭘـــﻪ ﺑـــﺎزار ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ دوﻛـــﺎﻧﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ ښـــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﭼﻜـــﺮ وواﻫـــﻪ .ﻳـــﻮ څـــﻪ
ﺧــﻮراﻛﻲ ﺷــﻴﺎن ﻣــﻮ ﻫــﻢ راوﻧﻴــﻮل او د ﻧــﺴﺎﺟﻲ ګﻠﺒﻬــﺎر ﺧــﻮا ﺗــﻪ وﺧﻮځﯧــﺪو .ﻟــﻪ ﻣټﻜــﻪ ورﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﭘــﻪ
ښـــﻲ ﻻس د ﻏـــﺮه ﭘـــﻪ اړخ ﻛـــﯥ دا ﺳـــړك ﻧـــﺴﺎﺟﻲ ګﻠﺒﻬـــﺎر ﺗـــﻪ ﺗﻠﻠـــﻰ و .ﭘـــﻪ څـــﻮ دﻗﻴﻘـــﻮ ﻛـــﯥ ﺗـــﺮ ګﻠﺒﻬـــﺎره
ورﺳـــﯧﺪو .ﺗـــﺮ ﻓـــﺎﺑﺮﻳﻜﯥ ورﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ ،وړاﻧـــﺪې ﻣـــﻮ ﺳـــﺘﺮګﯥ د ﭘﻨﺠـــﺸﻴﺮ ﭘـــﻪ ﺳـــﻴﻦ وﻟګﯧـــﺪې .ورﻧـــﺰدې
ﺷـــﻮ او د درﻳـــﺎب ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﻣـــﻮ ګـــﺎډى ودراوه .ﺑـــﯥ واره ﻣـــﻮ ﻏﻮښـــﺘﻞ ،ﭼـــﯥ د ﺳـــﻴﻨﺪ ﻏـــﺎړې ﺗـــﻪ ﻧـــﺰدې
ځﺎﻧﻮﻧـــﻪ ور ورﺳـــﻮو ،ﺧـــﻮراﻛﻲ ﺷـــﻴﺎن ﻣـــﻮ ﻟـــﻪ ځﺎﻧـــﻪ ﺳـــﺮه واﺧﻴـــﺴﺘﻞ او ﭘـــﻪ ﺗﻮﻧـــﺪو ګـــﺎﻣﻮﻧﻮ ﺳـــﺮه ﻫﻠﺘـــﻪ
وړاﻧـــﺪې د ﺳـــﻴﻨﺪ د ﻣـــﺴﺘﻮ څﭙـــﻮ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﭘـــﻪ ﻟﻮﻳـــﻮ او ﻫـــﻮارو ﺗﻴـــږو ﺑﺎﻧـــﺪې ورﺗـــﻪ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ .ﺳـــﻴﻨﺪ
ﺳــﻢ ﭘــﻪ ﻣــﺴﺘۍ او ﺷــﻮر ﺳــﺮه ﻣــﺦ ښــﻜﺘﻪ روان و .وړاﻧــﺪې ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﭼــړ ﻛــﯥ ﻳــﻮه ﺟــﺎﻟګﺮ ﺟــﺎل ارﺗــﺎوه او
ﻣـــﺎﻫﻲ ﻳـــﯥ راﻧﻴـــﻮل ،ﺑـــﺎور وﻛـــړئ ،ﻫـــﺮ ﺟـــﺎل ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ راﻛـــښﺎوه .ﺳـــﭙﻴﻦ ﻏـــټ ﻏـــټ ﻣﺎﻫﻴـــﺎن ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ
راواﯦـــﺴﺘﻞ .ﻣـــﻮﻧږ ﻳـــﻮ ﺑـــﻞ ﺳـــﺮه ﺧﺒـــﺮې ﻻ ﻧـــﻪ وې ﭘﻴـــﻞ ﻛـــړې ،ﻳـــﻮازې د ﺟـــﺎﻟګﺮ ﺟـــﺎل ﺗـــﻪ ﻣـــﻮ ورﻛﺘـــﻞ.
ﺧــﻮاري ﭘــﻪ ﻣــﻮ وﻛــړه ،ﺧــﻮ ﻣﺎﻫﻴــﺎن ﺑــﻪ ﻣــﻮ ﺳــﻢ ﺷــﻤﺎر ﻧــﻪ ﻛــړاى ﺷــﻮل ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻫــﺮ ﻣــﺎﻫﻲ ﺑــﻪ ﭘﺨﭙــﻞ
ﻗــﻮت ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﺟــﺎل ﻛــﯥ ټﻮﭘﻮﻧــﻪ وﻫــﻞ .ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﻣــﺎﻫﻲ ﺑــﻪ ځــﺎن ﭘــﻪ ﺳــﺨﺘﻪ ﺧــﻮارۍ ﺳــﺮه ﻟــﻪ ﺟــﺎل ﻧــﻪ ازاد ﻛــړ
او ﺳــﻴﻨﺪ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ځــﺎن ورﻏﻮﭘــﻪ ﻛــړو .د ﺳــﻴﻨﺪ ﺷــﻮر او د ﻣﺎﻫﻴــﺎﻧﻮ د ﻧﻴﻮﻟــﻮ ﺗﻤﺎﺷــﯥ ﺗــﺮ ډﯦــﺮه ﭘــﻮرې
ﻣﻮﻧږ دواړه ﻫﻚ ﭘﻚ ﻛړي وو ،ﻣﺎ وې ﻫﻮﺳۍ ﻧﻦ دې ډﯦﺮ ښﻪ ځﺎى ﺗﻪ راوﺳﺘﻠﻢ.
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺧﻨﺪا ﺷﻮه ،وې وﻳﻞ :ﻫﻮ زړه دې دى ﭼﯥ څﻪ ﭘﻜﯥ وﻟﻴﻜﯥ.
ﻫــﻮ وﻟــﯥ ﻧــﻪ ،ﻟــﻴﻜﻢ ﺧــﻮ ﺑــﻪ وروﺳــﺘﻪ ،ﺧــﻮ ﺗــﻪ دا ښــﻜﻼ وګــﻮره ،دا ﻏﺮوﻧــﻪ ،دا ﺳــﻴﻨﺪ ،دا ﺟــﺎﻟګﺮ او
دا ﻣﺎﻫﻴﺎن.
ﺗﺎﺗﻪ څﻨګﻪ ښﻜﺎري؟
ﻣﺎﺗﻪ ډﯦﺮ ښﻜﻠﻰ ښﻜﺎري ،ﺧﺪاى دﻏﺴﯥ ﺟﻨﺘﻲ وﻃﻦ راﻛړى دى ،ﺧﻮ!....
ﺧﻮ دې ﭘﻜﯥ څﻨګﻪ ووﻳﻞ؟
ﺳﻬﺎره ﺗﻪ ﭘﺮې ﻟﻪ ﻣﺎﻧﻪ ﻻ ښﻪ ﭘﻮﻫﯧږې.
اّﻫﺎ ،ﻫﻮ ،ﻫﻮ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﻣﻄﻠﺐ ورﺳﯧﺪم ،ﻛﺎﺷﻜﯥ ﭼﯥ....؟
دا ﻫﺮڅﻪ ﭼﯥ ﺳﻤﯧږي ،ﭘﻪ ﻣﻮﻧږ ﺑﻪ ﺧﺎورې اوښﺘﯥ وي.
ﻫﻐـــﯥ وې راځـــﻪ راځـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮې اوس ﭘﺮﻳـــږده ،ﻟـــﻮﻣړى ﺑـــﻪ دا ﻣﯧـــﻮه وﺧـــﻮرو او ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﺗـــﺮ ﻫﻐـــﻮ وﻧـــﻮ
ﭘـــﻮرې د ﺳـــﻴﻨﺪ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ورو ورو وﻻړ ﺷـــﻮ .ﻛـــﻮﻻى ﺷـــﻮ ﺗـــﺮ ﻣـــﺎزﻳګﺮه ﭘـــﻮرې د ﺳـــﻴﻨﺪ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﭼﻜـــﺮ
ووﻫــﻮ .زرداﻟــﻮ ﻣــﻮ د ﭘﻨﺠــﺸﻴﺮ ﭘــﻪ اوﺑــﻮ ﻛــﯥ ﻳــﺦ ﻛــړل او ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮ ﭘــﻪ ﻣــﺰه ﻣــﺰه وﺧــﻮړل .ﭘــﻪ ﻟﭙــﻮ ﻟﭙــﻮ اوﺑــﻪ
ﻣﻮ وڅښﻠﯥ ،ﺑﻴﺎ ﻣﻮ د ﺳﻴﻨﺪ څﭙﻮ ﺗﻪ ورﻧﺰدې ﭘﻪ زړه ﭘﻮرې ځﺎﻳﻮﻧﻮ ﻛﯥ ﻋﻜﺎﺳﻲ ﻫﻢ وﻛړه.
د ﻳــﻮې وﻧــﯥ ﻻﻧــﺪې ﻳــﺦ ﺳــﻴﻮري ﺗــﻪ د ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﺣــﺎل ﻛــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﭼــﯥ د ﭼــﺎ
ﺧﺒـــﺮه د اوﺑـــﻮ دارې ﭘـــﻪ ﻣـــﻮږه دواړه ﻟګﯧـــﺪﻟﯥ .د ﺳـــﻨځﻠﯥ ﻧـــﻪ داﺳـــﯥ ﺧﻮﺷـــﺒﻮﻳﻲ راﻟﻮﯦﺪﻟـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﺳـــړى
ﻳــﯥ ﺧﻤــﺎر ﺧﻤــﺎر ﻛــﺎوه .د ﺗﯧــږو ﻟــﻮړ دﻳﻮاﻟــﻪ ﻧــﻪ د ګﻼﺑــﻮ د ګﻠــﻮ ډﻛــﯥ څــﺎﻧګﯥ راځﻮړﻧــﺪې ﺷــﻮې وې ،ﻟــږ
څــﻮ ګﺎﻣــﻪ اﺧــﻮا ﺗــﻪ د ﻳــﻮه ﭼﻨــﺎر ﭘــﻪ وﻧــﻪ ﻛــﯥ ﻛﻜــﻮ ﭘ ـﻪ ﻛﻜــﻮ ﻛﻜــﻮ ﻧــﺎرو ﻟګﻴــﺎ و .ﻧﺎڅﺎﭘــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﻮه ﻣــﺎﻫﻲ د
ﺳـــﻴﻨﺪ ﻧـــﻪ راﺑﻬـــﺮ ﭘﻮرﺗـــﻪ ټـــﻮپ ﻛـــړل او ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﺳـــﻴﻦ ﻛـــﯥ ﻏﻮﭘـــﻪ ﺷـــﻮ .ﻣـــﻮږ دواړو څـــﻪ دروغ ﺑـــﻪ درﺗـــﻪ
واﻳـــﻢ ،ﻳـــﻮ د ﺑـــﻞ ﭘـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ د ﻣﻴﻨـــﯥ ﺧـــﻮب وړي وو .ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻣـــﯥ وﻏړوﻟـــﯥ ،ﭼـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ د ورﺑـــﻞ
وﻳــښﺘﺎن ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛــﯥ راﭘﺮﯦﻮﺗــﻞ ،ﻫﻐــﻪ ﭘــﻪ ﻧــﺎزك ﺧــﻮب وﻳــﺪه وه ،ﭘــﻪ ﺗﻨــﺪي او ﺷــﻮﻧډو ﻳــﯥ د
ﺧﻮﻟــﻮ څــﺎڅﻜﻲ ښــﻜﺎرﯦﺪل ،راﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮم ،ﻫﻐــﻪ ﻫــﻢ راﺑﻴــﺪاره ﺷــﻮه ،د ﻣــﺎزﻳګﺮ ﻟﻤــﺮ ﭘــﻪ ﻏړﻏــړه و ،ﻣــﺎ
وې ﻫﻠﻪ ﻫﻮﺳۍ وﻳښﻪ ﺷﻪ ،ﭼﯥ ﻧﺎوﺧﺘﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ.
ﭘﺮﻳــږده ﺳــﻬﺎره ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﺧــﻮ ﺑــﻪ دې ﭘﺮﯦــښﯥ واى ،د ﺧــﻮاږه ﺧﻮﺑــﻪ دې راوﻳــښﻪ ﻛــړم .د ﺧﭙــﻞ ورﺑــﻞ
وﻳــښﺘﺎن ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻻس ﭘﻮرﺗــﻪ واړول ،ﺳــﺘﺮګﯥ ﻳــﯥ ﺳــﺮې راواړوﻟــﯥ ،ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺧــﺎص ﻧــﺎز ﻳــﯥ ووﻳــﻞ:
ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺳﺘﺮګﻮ ﻛﯥ ﺧﻮب ﻧﺸﺘﻪ دى؟
ﻫﻮﺳـــۍ د ﻣﻴﻨـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧـــﻮب ګﻨـــﯥ څـــﻮك ﻣړﯦـــږي؟ ﻛـــﻪ ﻣـــﯥ ﭘﺮﯦـــښﻰ واى ،ﭘـــﻪ ﺧـــﺪاى ﭼـــﯥ ﺷـــﭙﻪ ﺑـــﻪ
راﺑﺎﻧﺪې ﻫﻤﺪﻟﺘﻪ راﻏﻠﯥ واى.
څﻪ ﭘﺮوا ﻳﯥ ﻛﻮﻟﻪ ،څﻪ ﺧﻄﺮه ﺧﻮ ﻧﺸﺘﻪ دى؟
ﻫﻮ ﺧﻄﺮه ﻧﺸﺘﻪ دى ،دا ﻏﺮ او دا ﺑﻴﺪﻳﺎ ،ﻛﻮم ﻟﯧﻮه ﭼﯥ راﻧﻪ ﺧﻮړﻟﯥ واى ،ﭘﻪ ﺗﺶ ﻻس ﻳﻮ څﻪ ﺑﻪ ﻣﯥ
ﻛﻮل؟
زﻣﺎ ﭘﺎم ﭘﺎس ﻏﺮه ﺗﻪ و ،ﭼﯥ ﻫﻐﻪ راﺑﺎﻧﺪې ﻧﺎﺑﺒﺮه د ﺳﻴﻨﺪ اوﺑﻪ راوﺷﻴﻨﺪﻟﯥ ،دوﻣﺮه ﻳﺨﯥ وې ،ﭼﯥ ﺳﻠګۍ
ﻣﯥ وﻛړې ،ﻣﺎ ﻫﻢ ﻻس ښﻜﺘﻪ ﻛړو ﻫﻐﯥ ﺗﻪ ﻣﯥ څﻮ دارې وﻛړې ،ﻻرې ﻻرې ﻳﯥ ﭘﻪ ﻣﺦ اوﺑﻪ راﺗﻮى ﺷﻮې،
درﯦﺸﻴﺎﻧﯥ ﺧﻮ د دواړو ﻟﻤﺪې ﻗﻴﺸﺘﯥ ﺷﻮې ،ﻳﻮ ﭘﺮ ﺑﻞ ﻣﻮ ښﻪ ډﯦﺮ وﺧﻨﺪل ،ﻫﻐﯥ ﺧﭙﻞ ﻣﺦ وﭼﺎوه ،ﭼﯥ
ﻧﺎڅﺎﭘﻪ ﻣﯥ ﭘﻪ ﻏﯧږ ﻛﯥ اوﭼﺘﻪ ﻛړه ،اوﺑﻮ ﻛﯥ دې ﻏﻮﭘﻪ ﻛﻮم ،ځﺎن راﻧﻪ ﻧﺸﯥ ﺧﻼﺻﻮﻟﻰ .ﻫﻐﯥ ﻻس ﭘښﯥ
وﻫﻠﯥ .د ﺳﻴﻨﺪ ﭘﻪ ﻏﺎړه اوﺑﻮ ﻛﯥ ﻣﯥ ودروﻟﻪ ،ﺑﻮټﺎن ﻳﯥ ﻻﻣﺪه ﺷﻮل ،ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ﻣﻲ وﻧﻴﻮه ،ﻫﻐﯥ اوﭼﺖ
ﻏﯧږې ﺗﻪ راوداﻧګﻞ ،ﻣﺎ ﻫﻢ ښﻪ ﻛﻠﻜﻪ ﭘﻪ ﻏﯧږ ﻛﯥ ټﻴﻨګﻪ وﻧﻴﻮﻟﻪ .ﭘﻪ ﺧﻨﺪا ﺧﻨﺪا ﻛﯥ ﻳﯥ راﺗﻪ ﭘﻪ ﻏﻮږ ﺧﻮﻟﻪ
وﻟګﻮﻟﻪ ،ﭘﻪ ﻏﺎښﻮﻧﻮ ﻳﯥ ﭘﻮره زور راﺑﺎﻧﺪې وﻛړو ،ځﺎن ﻣﯥ ﺗﺮې ﭘﻪ ﻳﻮه ﭼﻞ ﻛﯥ ﺧﻼص ﻛړو او ﻏﻮښﺖ ﻳﯥ
ﭼﯥ وړاﻧﺪې راﻧﻪ د ګﻠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﺑﻮټﻮ ﻛﯥ ﭘټﻪ ﺷﻲ .ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻣﻨډه ﻛﯥ وه ،وروﺳﺘﻪ ﻣﯥ راوﻧﻴﻮه او ﭘﻪ زﻧﻪ ﻣﯥ
ورﺗﻪ ﺧﻮﻟﻪ ښﻪ ښﺨﻪ ﻛړه او ﭼﻴﻐﯥ ﻳﯥ ﭘﻴﻞ ﻛړې .ﻛﺘﻞ ﻣﯥ ﭼﯥ وړاﻧﺪې دوه ﺗﻨﻪ ﻻروي ﭘﻪ ﻻره ګړﻧﺪي
راروان وو ،ﻣﻮږ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺳﺮه ﭘﺮﯦښﻮدل ،ﻣﺎ وې ﻫﻮﺳۍ اوس ﺑﻪ وﻻړ ﺷﻮ ،ﻧﺎوﺧﺘﻪ ﻛﯧږي.
ﻫﻐـــﯥ وﻳﻠـــﯥ ښـــﻪ ده ،ﻫـــﻦ ﻻس راﻛـــړه ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ دې ﺗﯧـــږو ﻧـــﻪ درﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻢ .ﻻس ﻣـــﯥ وراوږد ﻛـــړو،
ﭘــﻪ ﻳــﻮ ټــﻚ ﻣــﯥ راﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړه .ﻣﻨﻨــﻪ ﻳــﯥ راځﻨــﯥ وﻛــړه ،ﭘﻮرﺗــﻪ د ﺳــړك ﭘــﻪ ﻟــﻮر روان ﺷــﻮ .ﻻره ﻧﯧﻐــﻪ وه،
ﻫﻮﺳــۍ ﺳــﺘړې ﺷــﻮه ،ﭘﻮﻫﯧــﺪم ﭘــﺮې ﭼــﯥ ﺳــﻴﻨﻪ ﻳــﯥ ځــﻲ راځــﻲ .ﻣــﺎ وې :څﻨګــﻪ ﺳــﺎ وﺗﻴګــﺎه ﻳــﯥ؟ ﻛــﻪ
ﺳﺘړې ﻳﯥ ﭼﯥ ﭘﻪ ﺷﺎ دې ﻛړم.
ﻣﻠﻨډې راﺑﺎﻧﺪې ﻣﻪ وﻫﻪ ،ﻛﻠﻪ ﻫﻢ ﭘﻪ داﺳﯥ ﻛړﭘﻮ ﻛﯥ ﻧﻪ ﻳﻢ ﺗﻠﻠﯥ ،وﻟﯥ ډﯦﺮ ﺧﻮﻧﺪ راﻛﻮي.
ﭘــــﻪ ﻛــــﺮار ﻛــــﺮار ﺧﺒــــﺮو ﺧﺒــــﺮو ﻛــــﯥ ﺗــــﺮ ﻣــــﻮټﺮه ورﺳــــﯧﺪو ،ﻟﻤــــﺮ ﭘﺮﯦــــﻮت .ﻣــــﻮږ ﻫــــﻢ ﭘــــﻪ ﻣــــﻮټﺮ ﻛــــﯥ
ﻛښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ .ﻟږه دﻣﻪ ﻣﻮ وﻛړه .ﻫﻮﺳۍ راﺗﻪ ﻛړه:
ﺳﺮ ﻟﻪ ﺳﺒﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ درﺗﻪ ډرﻳﻮري درزده ﻛﻮم ،ﻳﻮازې ﺑﻪ دا زه درﺗﻪ ﻣﻮټﺮواﻧﻲ ﻛﻮم؟
دا ﺧﻮ ﺑﻪ ډﯦﺮه ښﻪ وي ،ﭼﯥ ﻣﻮټﺮ راﺗﻪ رازده ﻛړې ،ﺑﻴﺎ ﻧﻮ زه ﭘﻮه ﺷﻪ او ﺳﺘﺎ ﻣﻮټﺮواﻧﻲ.
ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﭘــﺲ ﻟــﻪ رﺧــﺼﺘۍ ﭘــﻪ ﺧﻴــﺮ ﺳــﺮه ﭼﻤــﻦ ﺑﺒــﺮك ﭘﻠــﻮ ﺗــﻪ ﺳــﺘﺎ د ﻣــﻮټﺮواﻧۍ د ﺗﻤــﺮﻳﻦ ﻟﭙــﺎره
وﻻړ ﺷــﻮ ،ﺧــﻮ رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ دې د رﺋــﻴﺲ او ﻧــﻮرو ﻣﻠګــﺮو ﺳــﺮه د ﻣﺮﻛــﯥ وواﻳــﯥ .زه ﺑــﻪ درﺗــﻪ ﭘــﻪ
ﻳﻮه ﺑﺠﻪ ټﻠﻴﻔﻮن دروﻛړم.
ﻣﺎ وې ﺳﻤﻪ ده ،ﺳﺮ ﻟﻪ ﺳﺒﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ دا ﻛﺎر ﻛﻮم.
ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﭘــښﻪ ټﻴﻨګــﻪ ﻛــړه او ﭘــﻪ ﻟــږ وﺧــﺖ ﻛــﯥ د ګﻠﺒﻬــﺎر ﻧــﺴﺎﺟۍ ﻧــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ او ﭘــﻞ ﻣټــﻚ ﺗــﻪ
ورﺳــــﯧﺪو ،د ﻣﺎښــــﺎم ﺧــــړه ﻻ ﻧــــﻪ وه ﻟګﯧــــﺪﻟﯥ ،ﭼــــﯥ ﭘــــﻪ ﭘــــﺮوان واوښــــﺘﻮ ،ﻣﻴــــﺮ ﺑﭽــــﻪ ﻛــــﻮټ ﺗــــﻪ ﭼــــﯥ
ورﺳــﯧﺪو ﻟــږ ﻟــږ ﺗــﻮرﺗﻢ وﻟګﯧــﺪ .ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ وروﺳــﺘﻪ ﻟــﻪ دښــﺘﯥ ﭼﻤﺘﻠــﯥ ﻧــﻪ واوښــﺘﻮ او ﭘــﻪ ﻛﻮﺗــﻞ ﺑﺎﻧــﺪې
ﺳــﺮاى ﺷــﻤﺎﻟﻲ ﺗــﻪ ورښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮ .ﭘــﻪ ﻫﻐــﯥ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﺧﻴﺮﺧﺎﻧــﻪ ﻣﯧﻨﻨــﻪ ﻛــﯥ ﻳــﻮازې څــﻮ ﻛﻮروﻧــﻪ ﺟــﻮړ
ﺷــﻮي وو ،ﻧــﻮره ټﻮﻟــﻪ ﺧﻴﺮﺧﺎﻧــﻪ ﺷــﺎړه ﭘﺮﺗــﻪ وه .د ﻏــﺮه ﭘــﻪ ﺑــﯧﺦ ﻛــﯥ ﻫﻤــﺪا ﻳــﻮ ﺳــړك ﺗــﺮ ښــﺎره ﺗﻠﻠــﻰ و،
ﻣﺎﺧــﺴﺘﻦ ﻛﯧــﺪه ،ﭼــﯥ ښــﺎر ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ﭘــﻪ ﺧﺒــﺮو ﺧﺒــﺮو ﻛــﯥ زﻣــﻮږ ﺗــﺮ ﻛــﻮره ورﺳــﯧﺪو ،ﻫﻮﺳــۍ ﻣــﻮټﺮ
ودراوه .ﻟﻪ ﻣﻮټﺮه ﻫﻐﻪ ﻫﻢ راښﻜﺘﻪ ﺷﻮه ،وې وﻳﻞ:
ځﻪ ورځﻪ ،ﻧﻮر د ﺧﺪاى ﭘﻪ اﻣﺎن.
ﻣﺎ وې راځﻪ ﻧﻦ ﺧﻮ زړه راﻟﻮى ﻛﻪ راﺳﺮه ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻪ.
ﻣﻮﺳﻜۍ ﺷﻮه ،ﻫﻮ درﺳﺮه ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻢ ،ﭼﯥ......
ﻣﺎ وې :زه ﺧﻮ درﻣﻌﻠﻮم ﻳﻢ.
وﻟــﯥ ﻧــﻪ ښــﻪ راﺗــﻪ ﻣﻌﻠــﻮم ﻳــﯥ ،ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻣــﯥ څــﻪ ﻧــﻪ دي وﻳﻠــﻲ ،ﺗــﻪ ﭘــﻪ درﺧﻮاﺳــﺖ ﻋﺠﻠــﻪ او
ﺗﻨﺪي وﻛړه ،ﺑﻴﺎ زﻣﺎ ﭘﺎﺗﯥ ﻛﯧﺪل درﺳﺮه اﺳﺎﻧﻪ دي.
ﻻس ﻳـــﯥ رااوږد ﻛـــړ ،ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ﻻس ورﻛـــړوو ﺧـــﺪاى ﭘـــﻪ اﻣـــﺎﻧﻲ ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه وﻛـــړه او ﻫﻐـــﻪ ﻻړه .زه زړه
ﻧــﺎزړه ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮم .د ﺷــﭙﯥ ﺗــﺮ ډﯦــﺮه ﻣــﯥ ﺳــﻮچ وواﻫــﻪ ،اﺧــﺮ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﻣــﯥ ﭘﺮﯦﻜــړه وﻛــړه،
ﭼﯥ ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ رﺋﻴﺲ او ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﺪﻳﺮ ﺗﻪ دا ﺧﺒﺮه ﻛﻮم ،ﭼﯥ ﻣﺮﻛﯥ ﺗﻪ راﺳﺮه وﻻړ ﺷﻲ.
ﺳـــﻬﺎر ﭼـــﯥ ﻛـــﺎر ﺗـــﻪ وﻻړم ،ﺗـــﺮ ﻟـــﺴﻮ ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې ﻣـــﯥ د ﺧﭙﻠـــﯥ ﺷـــﻌﺒﯥ )څـــﺎﻧګﯥ( ﺿـــﺮوري ﻛﺎروﻧـــﻪ
ﺗﺮﺳــﺮه ﻛــړل ،ﺧــﻮ ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ ﻣــﯥ ددې ﺧﺒــﺮې اړﺧﻮﻧــﻪ ﺗﻠــﻞ راﺗﻠــﻞ ،ﺑــﯥ ﻛــﺴﻲ ﻫــﻢ ﺑــﺪ ﺷــﻰ ده ،د ﻛﻠــﻲ
ﺳــړى وم ﭘــﻪ ښــﺎر ﻛــﯥ ﻣــﯥ څــﻮك ﻧــﻪ و ،ﭼــﯥ ﻣﺨﻜــﯥ ﻟــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﻳــﯥ د ﻣﺮﻛــﯥ زﻣﻴﻨــﻪ راﺗــﻪ ﺑﺮاﺑــﺮه ﻛــړې
واى ،ﺧـــﻮ د ورځـــﯥ ﻟـــﺲ ﺑﺠـــﯥ ﺷـــﻮې ،زړه ﻣـــﯥ راﻟـــﻮى ﻛـــړ ،د رﺋـــﻴﺲ ﺧﺒـــﺮ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ﺳــﻜﺘﺮه واﺧﻴـــﺴﺖ،
ﭼـــﯥ ځﺎﻧﺘـــﻪ دې ﭘـــﻪ ﭼـــﺎﻳﻮ ﻣـــﺼﺮوف دى .اﺟـــﺎزت ﻣـــﻲ واﺧﻴـــﺴﺖ او ورﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ .ورﺳـــﺮه ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،دا
ﺧﺒﺮه ﻣﯥ ورﺳﺮه ﻳﺎده ﻛړه ،ﻟﻮﻣړى ﻳﯥ وﺧﻨﺪل او ﺑﻴﺎ ﻳﯥ راﺗﻪ ﻛړه:
ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻮ دا ﺧﺒﺮه ده ،ﭼﯥ ﭘﻪ دې ورځﻮ ﻛﯥ دې ﭘﻪ ﻧﺸﺮاﺗﻮ ﻛﯥ ﻛﻢ وﻳﻨﻢ؟
ﻣــﺎ وې ﻧــﻪ ﻧــﻪ رﺋــﻴﺲ ﺻــﺎﺣﺐ! ﺑــښﻨﻪ ﻏــﻮاړم دوﻣــﺮه ﺳــﭙﻴﻦ ﺳــﺘﺮګﻰ ﻧــﻪ ﻳــﻢ ،ﺧــﻮ څــﻪ وﻛــړم ﻧــﻮر څــﻮك
ﻣــﯥ ﻧــﺸﺘﻪ دى ،د ﺧﭙﻠــﯥ ﻣﺠﺒــﻮرۍ ﻟــﻪ اﻣﻠــﻪ ﻣــﯥ ﻳــﻮازې ﺗﺎﺳــﯥ ﺗــﻪ ﺳــﺘﺮګﯥ ﻏړﯦــږي .ﺗﺎﺳــﯥ زﻣــﺎ ﻫــﺮ څــﻪ
ﻳﺎﺳﺖ.
ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮه رﺋــﻴﺲ ﺧــﻮښ ﺷــﻮ ،وې وﻳــﻞ :ډﯦــﺮه ښــﻪ ده ،دﻏــﻪ ﺧﻠــﻚ ﻟــږ و ډﯦــﺮ ﭘﯧــﮋﻧﻢ ،ﭘــښﺘﺎﻧﻪ دي
ﻣګﺮ ﻟﻪ درﺑﺎر ﺳﺮه ﺗﻞ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮي دي ،زﻣﻮږ ﺑﻪ واوري او ﻛﻪ ﻧﻪ؟
ﻟﻪ ﺧﭙﻠﯥ ﭼﺎى ﭘﻴﺎﻟﯥ ﻧﻪ ﻳﯥ ګﻮټ وﻛړو ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﻧﻮر درﺳﺮه څﻮك ﺑﻴﺎﻳﯥ؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﺗﺎﺳﯥ او زﻣﻮږ د ﺷﻌﺒﯥ ﻣﺪﻳﺮ ﺻﺎﺣﺐ .ﺳﺘﺎﺳﯥ ﭘﻪ ﻧﻈﺮ څﻨګﻪ؟
ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ :ﺑﻴﺨـــﻲ ﺳـــﻤﻪ ده ،ﻫﻐـــﻪ ﻫـــﻢ د ﺗﺠﺮﺑـــﯥ ﺧﺎوﻧـــﺪ دى ،ﺳـــﭙﻴﻦ ږﻳـــﺮى دى ،ﭘـــﻪ دې ﺷـــﻴﺎﻧﻮ ښـــﻪ
ﭘﻮﻫﯧږي .ﻛﻠﻪ دې ﻧﻴﺖ دى ﭼﯥ ورﺷﻮ؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻣﺎزﻳګﺮ ﺗﻪ ﺑﻪ ورﺷﻮ ،ﭘﻨځﻪ ﺑﺠﯥ ﺑﻪ د ﻫﻐﻮى ﻛﻮر ﺗﻪ وﻻړ ﺷﻮ.
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :ﺧﺒﺮ دې ورﻛړى دى ،ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ دى ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
ﻫﻮ ﻧﻦ ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ دى ،ﻟﻪ ﻛﺎره ﭼﯥ رﺧﺼﺖ ﺷﻮ ،د ﻫﻐﻮى ﻛﻮر ﺗﻪ ﺑﻪ راﺳﺎً وﻻړ ﺷﻮ.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﺳــﻤﻪ ده زه دې ﭘــﻪ ﻣــﺦ ﻛــﯥ ﻳــﻢ ،ﭘــﻪ دواړو ﺳــﺘﺮګﻮ وﻟــﯥ ﻧــﻪ ،ﺧــﻮ ﺗــﻪ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻟــﻮﻣړى ﺧﺒــﺮ
ورﻛړه ،ﻫﺴﯥ ﻧﻪ ﭼﯥ ﺟﺎﻟﻪ ﻣﻮ ﭘﻪ ﻛﺎړ وﺧﯧﮋي.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ښﻪ رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ ،زه ﺑﻪ ورﺗﻪ ﺧﺒﺮ ورﻛړم.
رﺋﻴﺲ وﻳﻞ :ښﻪ ده ،ﭘﻪ ﭘﻨځﻪ ﺑﺠﻮ ﺑﻪ وﻻړ ﺷﻮ.
زه ﺗــﺮې راووﺗﻠــﻢ ،ﺧﭙــﻞ د ﻛــﺎر ﻣﯧــﺰ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،ﺷــﺮﻧګ ټﻴﻠﻔــﻮن راﻏــﻰ ،ﻏــﻮږۍ ﻣــﻲ ﭼــﯥ
ﭘﻮرﺗﻪ ﻛړه ﻫﻮﺳۍ وه ،وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ورځ دې ښﻪ ،څﻪ دې وﻛړل؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻧﻦ ﭘﻪ ﭘﻨځﻪ ﺑﺠﻮ درځﻮ.
ښـــﻪ ﻧـــﻮ داﺳـــﯥ وﻛـــړه ،ﭼـــﯥ زﻣـــﻮږ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ټﻴﻠﻔـــﻮن وﻛـــړه ،ﻣـــﻮر ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ وواﻳـــﻪ .زه ﺑـــﻪ ﺷـــﻞ دﻗﻴﻘـــﻲ
وروﺳﺘﻪ ﻛﻮر ﺗﻪ ورﺳﮕﻴږم ،ﺗﻪ ﻫﻢ ﺷﻞ دﻗﻴﻘﯥ وروﺳﺘﻪ زﻧګ ووﻫﻪ.
ﻣــﺎ وې ښــﻪ ده ،د ټﻴﻠﻔــﻮن ﻏــﻮږۍ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻛﯧــښﻮده ،ﺣﯧــﺮان ﺷــﻮم ﻣــﺎ وې ﺧﺪاﻳــﻪ اوس ﻳــﻲ ﻣــﻮر ﺗــﻪ
څﻨګــﻪ ﻳــﺎده ﻛــړم؟ ﺳــﺎﻋﺖ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻛﺘــﻞ ﻧــﻴﻢ ﺳــﺎﻋﺖ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ زﻧــګ وواﻫــﻪ ،ﺑﺮاﺑــﺮ ﻫﻮﺳــۍ د
ټﯧﻠﻔـــﻮن ﻏـــﻮږۍ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وې زه ﻳـــﻢ .ﻫﻐـــﯥ ځـــﺎن ﭘـــﻪ ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻛـــﯥ ﻧﺎﺑﻠـــﺪه وﻳﻨـــﻮ ،وﻳﻠـــﯥ ﺑﺨـــښﻨﻪ
ﻏــﻮاړم ﺗﺎﺳــﯥ څــﻮك ﻳﺎﺳــﺖ؟ ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﻫــﻮ ﺷــﺘﻪ دى .دا زﻣــﻮږ ﺧﺒــﺮي ﮔﻤــﻮر ﻳــﯥ اورﯦــﺪﻟﯥ ،ﻳــﺎﻧﯥ ﻣــﻮر
ﻳﯥ د ﻟﻮر ﺧﺒﺮې اورﻳﺪﻟﯥ.
ﻣـــﻮرې اى ﻣـــﻮرې! ﭼــﺎ ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻛـــړى ﺧﺒـــﺮې درﺳـــﺮه ﻛـــﻮي .ﻣـــﻮر ﻳـــﯥ د ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻏـــﻮږۍ واﺧﻴـــﺴﺘﻪ،
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺑﻠﯥ ،ﺑﻠﯥ څﻮك ﻳﯥ؟
اﻟــﺴﻼم ﻋﻠـــﻴﻜﻢ زه ﻳــﻢ ﺳـــﻬﺎر ﻟﻴﻜــﻮال! ﻣـــﻮر ﺟـــﺎﻧﯥ ﻧــﻦ ﭘـــﻪ ﭘﯧﻨځــﻪ ﺑﺠـــﻮ زﻣــﻮږ د ﻣﻄﺒﻌـــﯥ رﺋـــﻴﺲ او
زه ﺗﺎﺳﯥ ﻛﺮه درځﻮ ،ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﺗﻪ وواﻳﻪ ،ﭼﯥ ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ اوﺳﻲ ،ﻟﻪ ﻫﻐﻪ ﺳﺮه ﻳﯥ څﻪ ﻛﺎر دى.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ښﻪ ده وروره! زه ﺑﻪ ﻳﻲ ورﺗﻪ وواﻳﻢ.
ښﻪ ﺷﻮه ﻣﻨﻨﻪ ﺗﺮ ﻟﻴﺪو ﭘﻮرې د ﺧﺪاى ﭘﻪ اﻣﺎن ،ﺧﺪاى ﭘﻪ اﻣﺎن.
زړه ﻣـــﯥ درزا ﭘﻴـــﻞ ﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وې دا ﺑـــﻪ څﻨګـــﻪ ﺷـــﻲ؟ ﻛـــﺎر ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ وﺷـــﻲ او ﻛـــﻪ ﻧـــﻪ؟ ﻳـــﻮ ﺳـــﺎﻋﺖ ﭘـــﻪ
ﺳـــﻮچ ﻛـــﯥ ډوب ﻻړم ،ﻣـــﺎ وې ﺑـــﯥ ﻛـــﺴﻲ دې ورﻛـــﻪ ﺷـــﻲ ﻛـــﻪ ﻣـــﺸﺮ ورور ﻣـــﯥ واى ،ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ ژوﻧـــﺪى
واى ﻣﺎﺗﻪ ﺑﻪ ددې ﻛﺎروﻧﻮ څﻪ ﺿﺮورت و.
ﻫــﻮ رښــﺘﻴﺎ ﻧــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږم ،ﭼــﯥ زه ورﺳــﺮه وﻻړ ﺷــﻢ او ﻛــﻪ ﻧــﻪ؟ زﻣــﻮږ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﺧــﻮ ﻫﻠــﻚ د ﻛــﻮژدن
واﻻ ﻧــﻪ ځــﻲ ،ﭼــﯥ دﻟﺘــﻪ ﺑــﻪ څــﻪ ډول رواج وي .داﺳــﯥ ﺑــﻪ وﻛــړم ،ﭼــﯥ د رﺋــﻴﺲ ﺳــﺮه ﺑــﻪ وﻻړ ﺷــﻢ ،ځــﺎن
ﺑﻪ وروﭘﮋﻧﻢ ،د ﻣﺮﻛﯥ او ﺧﺒﺮو اﺗﺮو ﭘﻪ وﺧﺖ ﻛﯥ ﺑﻪ ﺗﺮې زه راووځﻢ ،دوى ﺑﻪ ﺳﺮه ﺧﺒﺮې وﻛړي.
رﺧـــﺼﺘﻲ ﺷـــﻮه ،ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ رﺧـــﺼﺖ ﺷـــﻮل ،څـــﻮ دﻗﻴﻘـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ رﺋـــﻴﺲ ﺻـــﺎﺣﺐ او زﻣـــﻮږ ﻟـــﻮى
ﻣـــﺪﻳﺮ درې واړه د رﻳـــﻴﺲ ﭘـــﻪ ګـــﺎډي ﻛـــﯥ د ﻫﻐـــﻮى ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ روان ﺷـــﻮ .ﭘـــﻪ ﻻر ﻛـــﯥ راﺗـــﻪ رﺋـــﻴﺲ او ﻟـــﻮى
ﻣﺪﻳﺮ وﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ! ﺧـــﺪاى دې وﻛـــړي ،ﭼـــﯥ دا ﺧﻠـــﻚ زﻣـــﻮږ ﻣﺮﻛـــﻪ وﻣﻨـــﻲ او ﺳـــﺘﺎ ﻛـــﺎر ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ ﺳـــﺮه
وﺷﻲ.
ﻣﺎ ورﺗﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺧﻨﺪل او دوﻣﺮه ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺳﺘﺎﺳﯥ ﺑﺮﻛﺖ او ﻟﺤﺎظ ډﯦﺮ دى ،ﻫﻴﻠﻪ ده ﭼﯥ ﺧﺎﻟﻲ ﻻس ﺑﻪ ﻧﻪ راځﻮ.
د ﻫﻮﺳـــۍ دوى ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو ،د دروازې زﻧـــګ ﻣـــﻮ وواﻫـــﻪ ،ﻳـــﻮ ﻫﻠـــﻚ دروازه ﺧﻼﺻـــﻪ ﻛـــړه،
ﻣﺎ ﺗﺮې دﺳﺘﻲ وﭘﻮښﺘﻞ:
وروره! ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﭘﻪ ﻛﻮر دې دى؟
ﻫﻐﻪ ووﻳﻞ :ﻫﻮ راځﺊ.
رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﭙﻞ ډرﯦﻮر ﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻫﻠﻜﻪ ﻫﻤﺪﻟﺘﻪ اوﺳﻪ ،ﻣﻮږ ﻧﻨﻮﺗﻠﻮ.
دﻧﻨــﻪ د ﻛــﻮر ﭘــﻪ ﺣــﻮﻳﻠۍ ﻛــﯥ ﺑﺎﻏﭽــﻪ وه ،ﭼــﯥ ډول ډول ګﻠﻮﻧــﻪ ﭘﻜــﯥ و ،د ﺣــﻮﻳﻠۍ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه
ﻧﺮۍ د ﺳﻤټﻮ ﭘﻪ ﭘﺨﻪ ﻻره ﻣﺨﺎﻣﺦ ﻳﻮې ښﻜﻠﯥ وداﻧۍ ﺗﻪ ورروان وو.
ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﻟـــﻪ دروازې ﻧـــﻪ راووت او زﻣـــﻮﻧږ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ راروان ﺷـــﻮ ،ﻟـــﻪ وراﻳـــﻪ ﭘـــﻪ ﺧﻨـــﺪا ﺷـــﻮ ،وﻳـــﻞ
ﻳــﯥ :راځــﺊ ﺻــﺎﺣﺐ .ﻣــﻮږ ﻧــﺰدې ورﻏﻠــﻮ ،ﻫﻐــﻪ ﻟــﻮﻣړى ﻟــﻪ رﺋــﻴﺲ ﺳــﺮه د ﻏﯧــږې روﻏﺒــړ وﻛــړو او ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ
ﻟــﻪ ﻣــﻮږ ﺳــﺮه .د ﻛــﻮر ﻟــﻮى ﺳــﺎﻟﻮن ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﻻرښــﻮوﻧﻪ وﻛــړه ،ﻫﻐــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ او ﻣــﻮږ ورﭘــﺴﯥ ﺳــﺎﻟﻮن ﺗــﻪ
ﻧﻨﻮﺗﻠـــﻮ او ﭘـــﻪ ﻛﻮﭼﻮﻧـــﻮ ﻛـــﻲ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻠﻮ .ﻣـــﺎ ﻟـــﻮﻣړى اﺟـــﺎزت وﻏﻮښـــﺖ او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ رﺋـــﻴﺲ ورﻣﻌﺮﻓـــﻲ
ﻛـــړو او ورﭘـــﺴﯥ ﻣـــﯥ ﻟـــﻮى ﻣـــﺪﻳﺮ او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﻲ ځـــﺎن وروﭘﯧﮋاﻧـــﺪ .ﻫﻐـــﻪ راﺗـــﻪ ښـــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ وﻛﺘـــﻞ ،وار
دواره ﻳﻲ ووﻳﻞ :ﺗﻪ ﻛﻮم ﺳﻬﺎر ﻫﻐﻪ ﭼﯥ راډﻳﻮي داﺳﺘﺎﻧﻮﻧﻪ ﻟﻴﻜﻲ؟
ﭘﻪ دې وﺧﺖ ﻛﯥ رﺋﻴﺲ ﻟﻪ ﻣﺎﻧﻪ ﻣﺨﻜﯥ ﺷﻮ ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﻫﻤﻐﻪ دى ،دا ډﯦﺮ ﻻﻳﻘﻪ او د ﻣﻠﻚ ﭘﻴﺎوړى ﻟﻴﻜﻮال دى ،د ښﻪ ﺳړﻳﺘﻮب ﻫﻢ ﭘﺮې ﺗﻤﺎﻣﻪ ده.
ﻟﻮى ﻣﺪﻳﺮ زﻣﺎ ﭘﻪ ﻫﻜﻠﻪ داﺳﯥ ووﻳﻞ:
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ! دده ﭘـــﻪ ﺷــﺎن ﻟﻴﻜـــﻮاﻻن ډﯦـــﺮ ﻛــﻢ ﻟـــﺮو .دى د ﻧﻨګﺮﻫـــﺎر د ﺳــﻴﻤﯥ دى ،د ﻳـــﻮې ډﯦـــﺮې ښـــﯥ
ﻛـــﻮرﻧۍ ﭘـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ راﻟـــﻮى ﺷـــﻮى دى ،د ﻛﺎﺑـــﻞ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن د ژورﻧـــﺎﻟﯧﺰم څـــﺎﻧګﯥ ﻧـــﻪ ﻓـــﺎرغ ﺷـــﻮى دى،
زﻣﻮږ ﺗﻜړه ﻫﻤﻜﺎر دى.
ﭘﻪ دې وﺧﺖ ﻛﯥ ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ووﻳﻞ:
ﺗﺎﺳــﯥ ﺑــﺎور ﭘــﻪ ﺧــﺪاى وﻛــړئ ،ﭼــﯥ ﻣــﻮﻧږ د ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﯥ ﺗــﻪ ورځــﻲ ﺷــﻤﺎرو ،واﻳــﻮ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ د
ﺟﻤﻌﯥ ﺷﭙﻪ راځﻲ ،ﭼﯥ دده راډﻳﻮﻳﻲ داﺳﺘﺎن واورو.
رﺋـــﻴﺲ ووﻳـــﻞ :زه ﻓﻜـــﺮ ﻛـــﻮم د ټـــﻮل اﻓﻐﺎﻧـــﺴﺘﺎن ﺧﻠـــﻚ دده راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ ﭘـــﻪ ﺷـــﻮق او ﻏـــﻮر
ﺳﺮه اوري .ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ! ﺧﺪاى دې ﻻ ﺑﺮى ورﻛړي ،زﻣﻮږ د ﺳﺮ ﺗﺎج دى ،اﻓﺮﻳﻦ دې ﭘﻪ ده وي.
ﻳـــﻮه ﻫﻠـــﻚ ﭼـــﺎى راوړو ،ورﭘـــﺴﯥ ﻳـــﯥ ﻛﻠﭽـــﯥ او ډول ډول ﻣﻴـــﻮې راوړې ،ﻳـــﻮه ﭘﻴﺎﻟـــﻪ ﭼـــﺎى ﻣـــﻮ،
ﭼﯥ وڅښﻞ ،ﻣﺎ رﺋﻴﺲ ﺗﻪ وروﻛﺘﻞ ،ورﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
رﺋــﻴﺲ ﺻــﺎﺣﺐ زه ﺑــﻪ ﺳﺘﺎﺳــﯥ ډرﯦــﻮر ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ ﺑــﻞ ﻛــﺎر ﭘــﺴﯥ وﻻړ ﺷــﻢ ،ﭘــﻪ اوه ﺑﺠــﯥ ﺑــﻪ دﻟﺘــﻪ
راوګﺮځﻢ.
ﻫﻐﻪ ﭘﻮه ﺷﻮ او راﺗﻪ وې وﻳﻞ:
ﺳﻤﻪ ده ،ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻟﺘﻪ راﺷﯥ.
زه ﺗﺮې راروان ﺷﻮم ،د ﻫﻮﺳۍ ﭘﻼر راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺑﭽﻰ ﺑﻴﺮﺗﻪ ﺧﻮ راځﯥ.
ﻣــﺎ وﻳــﻞ ﻫــﻮ ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ،ﻳــﻮ ﻛــﺎر ﭘــﺴﻲءگ ځــﻢ ،ﺑﻴﺮﺗــﻪ راځــﻢ .ﻟــﻪ ﺳــﺎﻟﻮن ﻧــﻪ ﭼــﯥ راووﺗﻠــﻢ ،ﻫﻮﺳــۍ د
ﺳـــﺎﻟﻮن څﻨـــګ ﺗـــﻪ د ګﻠﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه څـــﻮﻛۍ ﻧﺎﺳـــﺘﻪ وه ،ﻛﺘـــﺎب ﻳـــﯥ ﻟﻮﺳـــﺖ ،ﻣـــﺎ ﭼـــﯥ
وروﻛﺘﻞ ﻣﻮﺳﻜۍ ﺷﻮه او ﭘﻪ دې وﭘﻮﻫﯧﺪه ،ﭼﯥ د ﻣﺮﻛﯥ د ﺧﺒﺮو ﭘﻪ وﺧﺖ ﻛﯥ دى ووت.
ﻣــﻮﻧږ دواړه ﺳــﺮه ﭘــﻮه ﺷــﻮ ،ﺧــﻮ زه ډﯦــﺮ زر ﺑﻬــﺮ ووﺗﻠــﻢ ،د رﺋــﻴﺲ ډرﯦــﻮر ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺖ و ،ﻣــﺎ
وې راځـــﻪ اﻧډﻳﻮاﻟـــﻪ ﻳـــﻮ ﭼﻜـــﺮ ﭼﯧـــﺮې ځـــﻮ .ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ان ﺗـــﺮ ﻧـــﻮي ښـــﺎره وﻻړو ،ﭼـــﺮت اﺧﻴـــﺴﺘﻰ وم،
ﻣــﺎ وﻳـــﻞ ﭼـــﯥ دا ﺑـــﻪ څـــﻪ ﻛﯧــږي؟ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻳـــﻮ ﺳـــﻜﺎﻧﺪاز ټﻴﻠﻔـــﻮن راﻏــﻰ ،ﻣـــﺎ وې ﭼــﯥ ﻳـــﻮ ځـــﻞ ﻫﻮﺳـــۍ
ﺳﺮه وﻏﯧږم ،ﭼﯥ څﻪ ﻧﻈﺮ ﻟﺮي.
ټﻠﻴﻔــﻮن ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻢ ،زﻧــګ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ورﺗــﻪ وواﻫــﻪ ،ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﻫﻮﺳــۍ وه ،ﻣــﺎ وﻳــﻞ :ﻫﻤــﺪا اوس ﺳــﺘﺎ د
ﭘـــﻼر ﺳـــﺮه د ﻣﺮﻛـــﯥ ﺧﺒـــﺮې رواﻧـــﯥ دي او زه ﺗـــﺮې راووﺗﻠـــﻢ ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ﭘـــﻮﻫﯧږې ،د ﭘـــښﺘﻨﻮ ﭘـــﻪ
ﻛﻮﻟﺘﻮر ﻛﯥ ﻫﻠﻚ ﭘﻪ ﺟﺮګﻪ او درﺧﻮاﺳﺘۍ ﻛﯥ ﻧﻪ ﻛښﯧﻨﯥ.
ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
ﻫﻮ ﻫﻤﺪﻏﺴﯥ ده ،ﺗﻪ ﺧﻮ ﺑﯧﺮﺗﻪ راځﯥ؟
ﻫﻮ راځﻤﻪ.
زه ﺑﻪ د ﺳﺎﻟﻮن ﺗﺮڅﻨګﻪ ﭘﻪ ﻛړﻛۍ ﻛﯥ ﻏﻮږ ورﺗﻪ وﻧﻴﺴﻢ ،ښﻪ ﺷﻮه ﭘﻪ ﻣﺨﻪ دې ښﻪ.
ﻟــﻪ ډراﯦــﻮر ﺳــﺮه ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﭼﻜــﺮ وواﻫــﻪ ،ﭘــﻪ دې وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻳــﻮ ﺳــګﺮټ ګــﻞ ﻛــﺎوه او ﺑــﻞ
ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻟګــﺎوه ،ﺗﻘﺮﻳﺒ ـﺎً ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﺳــﺎﻋﺖ ﻣــﻮږه ځﻨــډ وﻛــﺎوه او ﺑﻴــﺎ دوﺑــﺎره وﻻړو .د ﻫﻮﺳــۍ د ﻛــﻮر ﻣﺨــﯥ
ﺗـــﻪ ﻣـــﻮ ګـــﺎډى ودراوه ،ﻣـــﺎ د دروازې زﻧـــګ وواﻫـــﻪ ،ﻫﻤﻐـــﻪ ﻫﻠﻜـــﻰ ﺑﻴـــﺎ راﻏـــﻰ ،دروازه ﻳـــﯥ راﺧﻼﺻـــﻪ
ﻛــړه ،وﻳﻠــﯥ راځــﻪ ﻣﻬﺮﺑــﺎﻧﻲ وﻛــړه .زه ﭘــﻪ ﭼــﺮت ﻛــﯥ ورﻧﻨــﻮﺗﻠﻢ .ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﻫﻠﺘــﻪ وړاﻧــﺪې د
ﺧﭙﻠـــﯥ ﻛـــﻮټﯥ ﭘـــﻪ ﻛﻠﻜـــﻴﻦ ﻛـــﯥ ﺳـــﺮ راوﯦـــﺴﺘﻠﻰ دى ،ﻻس ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ وﺧﻮځـــﺎوه او ﺧـــﻮﻟﯥ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻻس
وﻧﻴــﻮ ،ﭘــﻮه ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﻫﻐــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﺷــﻮه .ﻣــﺎ زړه ﻛــﯥ وې ﻟﻜــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﺎر دې ﺷــﻮى دى ،د ﺳــﺎﻟﻮن ﭘــﻪ
دروازه ورﻧﻨﻮﺗﻠﻢ ،ﺳﻼم ﻣﯥ واﭼﺎوه ،رﺋﻴﺲ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ راﻏﻠﯥ؟
ﻣﺎ وې ﻫﻮ راﻏﻠﻢ.
ﻫﻐﻪ ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﺗﻪ ﻣﺦ واړاوه ورﺗﻪ وې وﻳﻞ:
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ اوس ﺑــﻪ درﻧــﻪ رﺧــﺼﺖ ﺷــﻮ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻛــﻪ ژوﻧــﺪ ﺑــﺎﻗﻲ ﺑــﻪ ﺳــﺮه ﺧﺒــﺮ ﺷــﻮ .ﻫﻐــﻪ وﻳــﻞ :ﺳــﻤﻪ
ده ،ﺧﻮ دﺳﺘﻲ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﭙﯥ ﺗﻪ راﺳﺮه ﭘﺎﺗﯥ ﺷﺊ ،ډﯦﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﺷﻢ.
رﺋﻴﺲ ووﻳﻞ:
ﻣﻨﻨـــﻪ ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﺧـــﺪاى دې ﺗـــﻞ ژوﻧـــﺪى ﻟـــﺮه ،زﻣـــﻮږ دې ﻗـــﺪر وﻛـــړو ،ﺧـــﺪاى دې روغ او ښـــﺎد ﻟـــﺮه،
اوس ﻧﻮ اﺟﺎزت راﻛړه.
ﻟـــﻪ ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﻧـــﻪ ﻣـــﻮ رﺧـــﺼﺖ راواﺧﻴـــﺴﺖ او ﺗـــﺮې ﻧـــﻪ راووﺗﻠـــﻮ .ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه
ﻛښﯧﻨﺎﺳﺘﻮو ﻟﻮﻣړى راﺗﻪ رﺋﻴﺲ داﺳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ! ﻣــﻮﻧږ ورﺳــﺮه ﺳﺘﺎﺳــﯥ د ﺧﭙﻠــﻮۍ ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﺧﺒــﺮې وﻛــړې ،ﻫﻐــﯥ زﻣــﻮږ ټﻮﻟــﻮ ﺧﺒــﺮو
ﺗﻪ ﻏﻮږ ﻧﻴﻮﻟﻰ و ،ﻛﻠﻪ ﭼﯥ زﻣﻮږ ﺧﺒﺮې ﭘﺎى ﺗﻪ ورﺳﯧﺪې ،ﻫﻐﻪ ﻟږه ﺷﯧﺒﻪ ﻏﻠﻰ و ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺗﺎﺳــــﯥ زﻣــــﺎ ﺳــــﺮ ﺳــــﺘﺮګﯥ ﻳﺎﺳــــﺖ ،دا ﺧــــﻮ زﻣــــﻮږ او ﺳﺘﺎﺳــــﻮ رواج دى ،د ﺧــــﻮر او ﻟــــﻮر ﭘﻮښــــﺘﻨﻪ
ﻛﯧـــږي ،ﺧـــﻮ دوﻣـــﺮه درﺗـــﻪ وﻳﻠـــﻰ ﺷـــﻢ ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ د ﻟـــﻮر ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب راﺗـــﻪ دوه درې ﻛـــﺴﺎﻧﻮ وﻳﻠـــﻲ دي ،ﻣـــﺎ ﻻ
ﺗﺮاوﺳــﻪ ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ ښــځﯥ ﺳــﺮه او ﻟــﻮر ﺳــﺮه ﭘــﻪ دې ﺑــﺎب څــﻪ ﻧــﻪ دي وﻳﻠــﻲ ،ﻟــﻮﻣړى ﺧــﻮ ﺑــﻪ زه ﻟــﻪ ﻫﻐــﻮى
ﺳـــﺮه د ﺧﭙـــﻞ ﻛﺎﻟـــﻪ ﻣـــﺸﻮره وﻛـــړم او ﭘـــﻪ ﺧﺎﺻـــﻪ ﺗﻮګـــﻪ د ﻟـــﻮر ﺳـــﺮه ﺑـــﻪ ګړﯦـــږم ،ﭼـ ـﯥ ﻫﻐـــﻪ څـــﻪ ﻏـــﻮاړي،
ﻫﻐـــﺴﯥ ﺑـــﻪ ﻛﯧـــږي ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ زه ﻫﻤـــﺪا اﻳﻜـــﯥ ﻳـــﻮه ﻟـــﻮر ﻟـــﺮم ،ﻫﻐـــﻪ ﻫـــﻢ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻛـــﯥ ده ،زه ﭘﺨـــﻮاﻧﻰ
ﺳـــړى ﻳـــﻢ ﺳـــﭙﻴﻦ ږﻳـــﺮى ﻳـــﻢ ،ﺧـــﻮ ﻫﻐـــﻪ ډﯦـــﺮ ﭘﺨـــﻮاﻧﻰ ﻓﻜـــﺮ راﺳـــﺮه ﻧـــﺸﺘﻪ دى ،څﻨګـــﻪ ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ ﻟـــﻮر
ﻏــﻮاړي ،ﻫﻤﻐــﺴﯥ ﺑــﻪ وﻛــړو .ﺗﺎﺳــﯥ ﺑــﻪ ﺑﻴــﺎ ﺧﺒــﺮ ﺷــﺊ ،اوس درﺗــﻪ ﻫــﯧڅ ﻧــﺸﻢ وﻳﻠــﻰ ،ﺗﺎﺳــﯥ راﻧــﻪ ﺧﭙــﻪ
ﻧﺸﺊ.
ﻣﻮﻧږ ﭼﯥ ﻳﯥ ﻧﻈﺮ واورﯦﺪ ،ﺑﺪ ﻧﻪ و ،اوس ﻧﻮ ﭘﻪ ﺗﺎ ﭘﻮرې اړه ﻟﺮي.
ﻟـــﻮى ﻣـــﺪﻳﺮ راﺗـــﻪ ﻛـــړه :ﺳـــﻬﺎره رښـــﺘﻴﺎ وواﻳـــﻪ دا ﺧﻠـــﻚ او ﺳـــﺘﺎ د ﺧﭙﻠـــﻮۍ رﯦـــﺸﺘﻪ ﺑـــﻪ څﻨګـــﻪ ﺷـــﻲ.؟
ﻛﻪ راﺗﻪ روښﺎﻧﻪ ﻳﯥ ﻛړې!
ﻣــﺎ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ټﻮﻟــﻪ ﻛﻴــﺴﻪ وﻛــړه او دا ﻣــﯥ ﻫــﻢ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ :زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﺧﻴــﺎل ﻛــﯥ د ښــځﯥ او
واده ﻛﻮل ﺧﻴﺎل ﻫډو ﭘﻪ ﺳﺮ ﻛﯥ ﻧﻪ و.
ﻫﻐـــﻮى دواړه ﭘـــﻪ ﻛـــړت ﻛـــړت وﺧﻨـــﺪل ،رﺋـــﻴﺲ ووﻳـــﻞ :ښـــﻪ ﻧـــﻮ ﭼـــﯥ دا ﺧﺒـــﺮه ده ،ﻟﻮﺑـــﻪ ﺗـــﺎ وړې ده.
ﻣـــﻮږ ټﻮﻟـــﻮ ﭘـــﻪ ګـــډه ﺳـــﺮه وﺧﻨـــﺪل .ﻫﻐـــﻮى دواړو راﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﻟـــږه ﻣـــﻮده وروﺳـــﺘﻪ ورﭘـــﺴﯥ څـــﻮك
وروﻟﯧـــږه ،ﻫﺮوﻣـــﺮو ﺑـــﻪ دﺳـــﺘﻤﺎل درﻛـــړي .زه ﻳـــﯥ ﺗـــﺮ ﻛـــﻮره ورﺳـــﻮﻟﻢ ،ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﻣﻨﻨـــﻪ وﻛـــړه او
ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗـــﻪ وﻻړل .ﻣﺎښـــﺎم ﻧـــﺰدې و ،ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ ،ﻟـــﻮﻣړى ﻣـــﯥ د ډوډۍ ﻏـــﻢ ځﺎﻧﺘـــﻪ وﺧـــﻮړ او ﺑﻴـــﺎ
ﻣـــﯥ ﺗـــﺮ ﻧﻴﻤـــﯥ ﺷـــﭙﯥ ﻫﻤـــﺪا ﭼﺮﺗﻮﻧـــﻪ وﻫـــﻞ ،ﻫﻮﺳـــۍ راﻧـــﻪ ﻧـــﻮر د دﻧﻴـــﺎ ﻛﺎروﻧـــﻪ ﺷـــﺎﺗﻪ ﻛـــړي و ،ﺳـــﺒﺎ ﻳـــﯥ
ﭼــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻻړم ،ﻫــﯧڅ ډډه ﻣــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻧــﻪ ﻟګﯧــﺪه ،اﺧــﻮا دﯦﺨــﻮا ﻟــﺮ ﺑــﺮ ﻛﯧــﺪم ،ﭘــﻪ دې ﺗﻤــﻪ وم ،ﭼــﯥ
ﻫﻮﺳــۍ ﺑــﻪ راﺗــﻪ ټﻴﻠﻔــﻮن ﻛــﯥ څــﻪ ﭘﻴﻐــﺎم ﻟــﺮي .ﻳــﻮه ﺑﺠــﻪ ﺷــﻮه ،ﻧــﻮر ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻦ د ﻏﺮﻣــﯥ ډوډۍ ﺗــﻪ ﺗﻠﻠــﻲ
وو ،ﭼــﯥ زﻧــګ راﻏــﻰ ،زه ﺧﭙﻠــﻪ ﺷــﻌﺒﻪ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺖ وم ،زر ﻣــﯥ ﻏــﻮږۍ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړه ،ﭼــﯥ د ﻫﻮﺳــۍ ﻏــږ
راﻏﻰ ،ﺑﯥ ﻟﻪ ﻛﻮﻣﯥ ﺑﻠﯥ ﺧﺒﺮې ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﻛﺎر دې وﻧﺸﻮ.
ﻣـــﺎ وې :ﻣـــړې زړه ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ودرﯦـــږي ،دا ﺧﺒـــﺮه ﻣـــﻪ ﻛـــﻮهْ ،ﺑﯧګـــﺎه راﻫﻴـــﺴﯥ ﻣـــﯥ واﷲ ﻛـــﻪ ﺧـــﻮب ﻛـــړى
وي ،ﭘﻪ ﺳﻮدا او ﭼﺮﺗﻮﻧﻮ ﻣﯥ رﻧګ زﯦړ زﻋﻔﺮان ﺷﻮ.
وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :اخ دا څـــﻪ واﻳـــﻲ؟ ﺳـــﻬﺎره ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ﭘـــﻮه ﺳـــړى ﻳـــﯥ ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ زه دې ﺗﺮاوﺳـــﻪ ﺳـــﻤﻪ ﻧـــﻪ ﻳـــﻢ
ﭘﯧﮋﻧـــﺪﻟﯥ ،ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ دې ﻫـــﻢ ﭘـــﻮﻫﯧږې ،ﭼـــﯥ ﭘـــښﺘﻨﯥ اﻧﺠـــﻮﻧﯥ د ﭘـــﺮدو ﻫﻠﻜـــﺎﻧﻮ ﺳـــﺮه ګﺮځﯧـــﺪى ﻧـــﻪ
ﺷــﻲ ،څــﻮ ﺳــﺮه ﻳــﯥ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭼــﯥ ښــﻜﺎره دي ﻣﻴﻨــﻪ وﻛــړي .ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړۍ ورځ ﻣــﯥ درﺗــﻪ څــﻪ وﻳﻠــﻲ و؟ ﻫﯧــﺮ
ﻛړې دي دي؟
ﻧﻪ ﻧﻪ ﻫﯧﺮ ﻣﯥ ﻧﻪ دي ،ﺧﻮ....
ﺧـــﻮ ﻳـــﯥ ﻻ څـــﻪ وي؟ د ﻣﻴﻨـــﯥ ﺗـــﺎر ﻣـــﻮ ﻏـــښﺘﻠﻰ دى ،ﻣـــﻪ وارﺧﻄـــﺎ ﻛﯧـــږه ،ﺧـــﻮ دا زﻣـــﻮږ د ټـــﻮﻟﻨﯥ
دﺳﺘﻮر دى ﺳﺘﺎ ﻏﻮږ دى؟
ﻫﻮ ﻫﻮ وﻟﯥ ﻧﻪ ،ﻏﻮږ ﻣﯥ دى.
ﺑﯧګــﺎه ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ﺷــﭙﯥ ﭘــﻮرې ﻣــﯥ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪې ﺧﺒــﺮه ﺳــﺮه ﻟګﻴــﺎ وو ،زه ﻟــﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨــﺎﻧﯥ ﻧــﻪ
ﻧﺎوﺧﺘــﻪ راﻏﻠــﻢ ،د ﻣﺎښــﺎم ﻟــﻪ ډوډۍ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻛﺘــﺎب وﻳﻠــﻮ ﻣــﺼﺮوﻓﻪ وم ،ﭼــﯥ
ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ راﻏﻠـــﻪ ،وﻳﻠـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﻟـــﻮرې ﺗـــﻪ راﺷـــﻪ ﭘـــﻼر دې ﻏـــﻮاړي .زه د واره ﭘـــﻮه ﺷـــﻮم ،ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ
ﻣﻮرﺟـــﺎﻧﯥ درځﻤـــﻪ .ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻣـــﯥ ځﻨـــډ وﻛـــړو ،ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ ښـــﻪ ﺳـــﻨﺠﺶ وﻛـــړو ،ﺑﻴـــﺎ ورﻏﻠـــﻢ.
ﻫﻐﻮى دواړه ﭘﻪ ﺳﺎﻟﻮن ﻛﯥ ﻧﺎﺳﺖ وو ،ﻟﻮﻣړى ﻣﯥ ﺳﻼم واﭼﺎوه ،ﭘﻼر ﻣﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻟﻮرﻛۍ راځﻪ دﻟﺘﻪ زﻣﺎ ﺗﺮڅﻨګﻪ ﻛﯧﻨﻪ.
ﻣﺎ وې :ښﻪ ﭘﻼره.
ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ راﺗـــﻪ ﻟـــﻮﻣړى ډﯦـــﺮې ﺧﺒـــﺮې وﻛـــړې ،زﻣـــﺎ د راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻲ ژوﻧـــﺪ ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ﻳـــﯥ ډﯦـــﺮې ﺧﺒـــﺮې
وﻛړې .ﺑﻴﺎ ﻳﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻟــﻮرې ډﯦــﺮ ﺧﻠــﻚ راﻧــﻪ ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛــﻮي .دا ﻳــﯥ ﻫــﻢ ووﻳــﻞ ﭼــﯥ ﭘﻼﻧﻜــﻰ ﻓﺮﻗــﻪ ﻣــﺸﺮ دې
زوى ﺗـــﻪ ﻏـــﻮاړي ،زﻣـــﺎ وراره ،ﺗﺤـــﺼﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘـــﻪ دى ښـــﻪ ځـــﻮاﻧﻲ ﺧـــﺪاى ورﻛـــړې ده ،ﻳـــﻮ ﺑـــﻞ ﺳـــﺮدار ﻳـــﯥ
راﺗــﻪ وښــﻮد ،ﭼــﯥ ﻣــﻮټﺮې او ﻣــﺎڼۍ ﻟــﺮي او ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ ﯦــﻲ ﺳــﺘﺎ د ﻣﺮﻛــﯥ ﻫــﻢ راﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﺧــﻮ دا ﻳــﯥ
ﻫـــﻢ زﻳﺎﺗـــﻪ ﻛـــړه ،ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر ﻟﻴﻜـــﻮال دى ،ﻣګـــﺮ ﻏﺮﻳـــﺐ ﺳـــړى دى ،ﻛـــﻮرﻧۍ ﻳـــﯥ ﻣﻌﻠﻮﻣـــﻪ ﻧـــﻪ ده ،ﭼـــﯥ
څﻮك دي؟
ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ ادب ووﻳــﻞ :ﭘــﻼره زه ﭘﺨﭙــﻞ ﺳﺮﻧﻮﺷــﺖ ﻓﻜــﺮ ﻛــﻮﻟﻰ ﺷــﻢ ،ﺷــﺮم او ﺣﻴــﺎ راځــﻲ ،ﭼــﯥ دا
ﺧﺒــﺮې ﻛــﻮم ،ﺧــﻮ اّﺧــﺮ راﺑﺎﻧــﺪگ ﻛﯧــږي .زﻣــﺎ ﻛــﻮټۍ او ﻣــﻮټﺮې ﻧــﻪ دي ﭘــﻪ ﻛــﺎر ،ﻳــﻮازې ﺑــﻪ ﻫﻐــﻪ څــﻮك
راﺳــﺮه راﺗﻠــﻮﻧﻜﻰ ژوﻧــﺪ ﺷــﺮﻛﻮي ،ﭼــﯥ زﻣــﺎ راﺗﻠــﻮﻧﻜﻰ ژوﻧــﺪ ورﺳــﺮه ښــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻲ او ﻫﻐــﻪ ﺑــﻪ ﻫﻤﺪﻏــﻪ
ﻟﻴﻜﻮال وي ،ﭼﯥ ﻣﯥ درﺗﻪ د ﻻﻻ ﭘﻪ واده ﻛﯥ ﭘﯧﮋﻧﺪﻟﻰ و.
ﭘﻼر او ﻣﻮر ﻣﯥ دواړو ووﻳﻞ :ﻫﻮ ﻫﻤﻐﻪ ﻟﻴﻜﻮال ،ﭼﯥ ﭘﺮون ﯦﻲ ﻣﺮﻛﻪ راﻟﯧږﻟﯥ وه.
ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ﺳــﺮ ﻛــﯥ دواړه ﭼﻨــﺪان رﺿــﺎ ﻧــﻪ وو ،ﺧــﻮ ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ﺷــﭙﯥ ﻳــﯥ وﻏړﻧﺠﻮﻟــﻪ ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ ﻳــﯥ
ووﻳﻞ:
ﻟــﻮرې ﺳــﺘﺎ رﺿــﺎ ﺑــﻪ وﻛــړو ،ﺧــﻮ اﻳﻨــﺪه دې ﻧــﺸﻮ ﺗــﻀﻤﻴﻨﻮﻟﻰ .ﻣــﺎ وې :ﺧﭙﻠــﻪ راﻳــﻪ او ﻧﻈــﺮ ﻣــﯥ درﺗــﻪ
وړاﻧﺪې ﻛړو ،ﻧﻮره ﺳﺘﺎﺳﯥ ﺧﻮښﻪ.
زه ﺗـــﺮې ﺧﭙﻠـــﻲ ﻛـــﻮټﯥ ﺗـــﻪ وﻻړم ،ﻫﻐـــﻮى دواړه ﻧﺘﻴﺠـــﯥ ﺗـــﻪ رﺳـــﯧﺪﻟﻲ وو .ﺳـــﻬﺎر ﭼـــﯥ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﺗـــﻪ
ﺗﻠﻤﻪ ،ﻣﻮر ﻣﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻟــﻮرې ﺳــﺘﺎ ﺧﺒــﺮه ﻣــﻮ وﻣﻨﻠــﻪ .ﻟــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟۍ ﻧــﻪ ﭘــﻮه ﻧــﻪ ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﺗــﻪ څﻨګــﻪ ورﺳــﯧﺪم ،ﻟــﻪ
ډﯦﺮې ﺧﻮﺷﺎﻟۍ ﻧﻪ ﻣﯥ د ﻣﻮټﺮ دروازه ﺑﺮﺳﯧﺮه ﭘﺮﯦښﯥ وه .ﺳﻬﺎره ﻣﺒﺎرك دې ﺷﻪ.
ﻣﺎ وې اخ دا څﻪ واﻳﯥ؟
څﻪ واﻳﻢ ﻫﻤﺪﻏﻪ واﻳﻢ ،ﻧﻮرې ﺧﺒﺮې ﺑﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ رﺧﺼﺘۍ ﻛﻮو ،زه ﺑﻪ ﭘﻪ څﻠﻮر ﻧﻴﻤﻮ ﺑﺠﻮ درﺷﻢ.
ﻣﺎ وې ﺳﻤﻪ ده ،د ﺧﺪاى ﭘﻪ اﻣﺎن ،د ټﻴﻠﻔﻮن ﻏﻮږۍ ﻳﯥ ﻛﯧښﻮده.
زړه ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺧﻮښــۍ ﻧــﻪ ټﻮﭘﻮﻧــﻪ وﻫــﻞ ،ﺣﯧــﺮان وم ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﭼــﺎ زﯦــﺮى وﻛــړم ،ﺑــﻮډۍ ﻣــﻮر ﺧــﻮ ﻣــﯥ ﭘــﻪ
ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ وه ،ﭘــﻪ ﻣﻨــډه ﻣﻨــډه د ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﭘــﻪ ډﯦــﺮ وڅــﺎﻧګﻮ ﻛــﯥ ﺧﻮﺷــﯥ وګﺮځﯧــﺪم ،راوګﺮځﯧــﺪم،
څــﻮك ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ ،ﻫﻤــﺪا ﺑــﻪ ﻳــﯥ وﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﻧــﻦ ﻫــﺴﯥ ﺗــﺎزه ښــﻜﺎرې .ﭘــﻪ دﻏــﻪ
ورځ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ډﯦـــﺮې ﺧﻮﺷـــﺎﻟۍ ﻧـــﻪ اّن ﺗـــﺮ ﭘﯧﻨځـــﻪ ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې ډوډۍ وﻧـــﻪ ﺧـــﻮړه ،څﻠـــﻮر ﻧﻴﻤـــﻮ ﺑﺠـــﻮ ﺗـــﻪ
اﻧﺘﻈـــﺎر وم ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ راﺷـــﻲ او ټـــﻮﻟﯥ ﺧﺒـــﺮې راﺗـــﻪ وﻛـــړي .د رﺧـــﺼﺘۍ ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﻟـــﻪ ټﻮﻟـــﻮ
ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﻧـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻟـــﻪ ﺷـــﻌﺒﯥ ﻧـــﻪ ووﺗﻠـــﻢ ،د ﻣﻄﺒﻌـــﯥ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﺳـــړك ﺑﺎﻧـــﺪې روان ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ د
ﻫﻮﺳـــۍ د راﺗﻠـــﻮ ﻻره وه .ﭘـــﻪ ﺳـــړك ﺗـــﺮ ډﯦـــﺮه ﻻړم ،وړاﻧـــﺪې د ﻫﻐـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ راروان و ،زﻣـــﺎ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ
راورﺳـــﯧﺪه ﻏـــﺮ ﺷـــﻲ ﻣـــﻮټﺮ ﻳـــﯥ راﻧـــﻪ ﺗﯧـــﺮ ﻛـــړو ،زه ﺣﯧـــﺮان ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ دا وﻟـــﯥ؟ ﻛﺘـــﻞ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ
دوﺑـــﺎره ﺷـــﺎﺗﻪ راﻏﻠـــﻪ ،ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ ﺑﺮﻳـــﻚ وﻧﻴـــﻮ ،دروازه ﻳـــﯥ ﺧﻼﺻـــﻪ ﻛـــړه ،ﺷـــﻨﻪ د ﺧﻨـــﺪا ﭘـــﺎﺗﯥ
وه ،ﻣﺎ وې څﻨګﻪ راﻧﻪ ﺗﯧﺮه ﺷﻮې؟
ﺑﺎور وﻛړه ،ﭼﯥ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺳﻮچ ﻛﯥ وم ،ﺧﺪاى درﺑﺎﻧﺪې ړﻧﺪه ﻛړم.
ﻣﺎ وې :ﻛﻮه ﻛﻮه دا ﻧﺰاﻛﺘﻮﻧﻪ ﻛﻮه ،څﻪ دې ﻛﻤﻰ دى ،د ﺳﻬﺎر ﻫﻢ ﺧﺪاى ﺷﺘﻪ دى.
وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :راوړاﻧـــﺪې ﺷـــﻪ د ﻇـــﺎﻟﻢ زوﻳـــﻪ ګﻴﻠـــﯥ ﭘﺮﯦـــږده ،ﻣـــﺦ ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ ﻛﻠـــﻚ وﺳـــﻜﻮﻧډو ،وش وش
ﻣﯥ وﻛړو دواړه ﻣﻮټﺮ ﺗﻪ وﺧﺘﻮ.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :راوړاﻧــﺪې ﺷــﻪ اوس ﻧــﻮ ټﻮﻟــﻪ ټﻮﻟــﻪ ﺳــﺘﺎ ﻳﻤــﻪ ،ﺧــﺮپ ﺷــﻮ ﻣــﻮږ دواړو ﺳــﺮه ﻣــﻮﭼﻲ ﻛــړل.
ﻟﻪ ډاره ﻣﻮ ﺷﺎوﺧﻮا ﺗﻪ وﻛﺘﻞ ،ﻣﺎ وې :ﻫﻮﺳۍ ﭼﯧﺮې ځﻮ؟
ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ ﻧـــﻦ ﺑـــﻪ ﻳـــﻮ ځﺎﻧﺘـــﻪ ځـــﺎى ﺗـــﻪ ځـــﻮ ،ﺗﺮڅـــﻮ ښـــﻪ ﭘـــﻪ زړه ﭘـــﻮرې د زړه ﺧﻮاﻟـــﻪ وﻛـــړو .ﻣـــﺎ وې
ﭘﻐﻤــﺎن ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ ،ﻣــﻮټﺮ ﻣــﻮ د ﭘﻐﻤــﺎن ﭘــﻪ ﻟــﻮر ﺧﻮﺷــﯥ ﻛــړ .ﭘــﻪ ﻣﻴــﺮوﻳﺲ ﻣﻴــﺪان ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ
ووﻳــﻞ :دﻟﺘــﻪ ﺑﺮﻳــﻚ ﺷــﻪ ﻳــﻮ څــﻪ ﺧــﻮراﻛﻲ ﺷــﻴﺎن ﺑــﻪ رااﺧﻠــﻮ ،ﻣﺎﻟــﻪ ډﯦــﺮې ﺧﻮﺷــﺎﻟۍ ﻧــﻪ د ﻏﺮﻣــﯥ ډوډۍ
ﻧﻪ ده ﺧﻮړﻟﯥ.
وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :د ﻛﻮﻧـــډې زوﻳـــﻪ څـــﻪ ﺷـــﻰ درﺗـــﻪ واﺧﻠـــﻢ ،ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨـــﻪ ،زه ﺑـــﻪ درﺗـــﻪ ﻛﺒـــﺎب
راواﺧﻠﻢ.
ﻣـــﺎ وې :ﻧـــﻪ ﺗـــﻪ ﻛﯧﻨـــﻪ زه ﺑـــﻪ ګړﻧـــﺪى ﻻړ ﺷـــﻢ .ﻣـــﻮږ دواړه ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ د ﻛﺒـــﺎب ﭘﺨﻠﻨځـــﻲ ځـــﺎى ﺗـــﻪ
وﻻړو ،ﻛﺒـــﺎب او ﺗـــﺎزه ﻣﯧـــﻮه ﻣـــﻮ راوﻧﻴـــﻮه او ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﻮ ﭘﻐﻤـــﺎن ﺗـــﻪ ﺧﻮﺷـــﯥ ﻛـــړو .ﭘـــﻪ ﻟـــږ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ د
ﭘﻐﻤــﺎن ﭘــﻪ دو ﺳــﺮﻛﯥ ورواوښــﺘﻮ او ﻧﯧــﻎ د ﺗﭙــﯥ ﺑــڼ ﺗــﻪ روان ﺷــﻮ .ﺷــﯧﺒﻪ ﭘــﺲ د ﺗﭙــﯥ ﺑــڼ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو،
ﻫﻤﻐـــﻪ ځـــﺎى ﺗـــﻪ ﻻړو ،ﭼـــﯥ ﭘﺨـــﻮا ﻳـــﻮ ځـــﻞ ورﻏﻠـــﻲ وو .ﻟـــﻮﻣړى ﻣـــﻮ څـــﻪ ﺧـــﻮاړه وﺧـــﻮړل او ﺑﻴـــﺎ د ګﻠﻮﻧـــﻮ
ګــڼ ټــﻞ ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻮ .ﭘــﻪ ﺑــڼ ﻛــﯥ ﻧــﻮر ﺧﻠــﻚ ښــځﯥ او ﻧــﺮ ګﺮځﯧــﺪل ،ﺧــﻮ د ﺟﻤﻌــﯥ د ورځــﯥ ﭘــﻪ ﺷــﺎن ﭘﻜــﯥ
دوﻣــﺮه ډﯦــﺮ څــﻮك ﻧــﻪ وو .ﻣــﻮﻧږ ﻫﻐــﻪ ځــﺎى ﺗــﻪ ﻻړو ،ﭼــﯥ ﺑﻴﺨــﻲ ځﺎﻧﺘــﻪ و ،ﻫﯧڅــﻮك ﻫﻠﺘــﻪ ﻧــﻪ و ،ﻳــﻮازې
د ﺑـــڼ ﻣﺮﻏﻴـــﻮ ﺷـــﻮر رااﺧﻴـــﺴﺘﻰ و .ﻣـــﻮﻧږ دواړه د رﻳـــﺪي ګﻠﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﺷـــﺎوﺧﻮا
ﻣـــﻮ د ﻧﺎﺟﻮګـــﺎﻧﻮ او ګﻼﺑـــﻮ ﺑـــﻮټﻲ وﻻړ وو ،ﻣـــﻮږ ﭼـــﺎ ﻧـــﻪ ﻟﻴـــﺪﻟﻮ ،ﺧـــﻮ ﻣـــﻮږ ﻟـــﻪ دﻏـــﻪ ځﺎﻳـــﻪ ﻫـــﺮ څـــﻮك
ﻟﻴﺪﻟﻰ ﺷﻮل.
ﻣﻌﻤــﻮﻻً ﻣــﻮ ﻟــﻮﻣړى ﻳــﻮ د ﺑــﻞ ﻋﻜﺎﺳــﻲ وﻛــړه او ﺑﻴــﺎ دواړه ﻧــﺰدې څﻨــګ ﭘــﻪ څﻨــګ ﺳــﺮه ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ.
ﻫﻮﺳــۍ راﺗــﻪ د ﺗﯧــﺮې ﺷــﭙﯥ د ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ټــﻮﻟﯥ ﺧﺒــﺮې ﻳــﻮ ځــﻞ ﺑﻴــﺎ وﻛــړې ،ﺧــﻮ د ﺧﺒــﺮو ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ
ﻳﯥ ووﻳﻞ:
اوس درﺗـــﻪ ﻳـــﻮه ﻣـــﺸﻮره درﻛـــﻮم او ﻫﻐـــﻪ دا ده ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ورځـــﻮ ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ ﻻړ
ﺷــــﯥ ،ﻛﺎﻛــــﺎ دې او ﻧــــﻮر دوه درې ﻛــــﺴﺎن ﻧــــﺰدې ﺧﭙﻠــــﻮان دې او دوه درې ﺗــــﻮر ﺳــــﺮې درﺳــــﺮه راوﻟــــﻪ،
ﭼﯥ د ﻣﻮر او ﭘﻼر ﺳﺮه ﻣﯥ ﺧﺒﺮې وﻛړي او د ﺧﭙﻠﻮۍ دﺳﺘﻤﺎل درﻛړي .ﺗﻪ ﭘﻜﯥ څﻪ واﻳﯥ؟
ﻣـــﺎ وې :ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﻣﺎﺗـــﻪ داﺳـــﯥ ﭘﺨـــﯥ ﻣـــﺸﻮرې راﻛـــﻮې ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ دا ټـــﻮل ﻛﺎروﻧـــﻪ ﺗـــﺎ ﻛـــړي وي ،د
ﻳــــﻮه ﻣــــﺸﺮ ورور او ﻣــــﻮر او ﭘـــﻼر ﻏﻮﻧــــﺪې ﻣــــﺸﻮرې راﻛــــﻮې .ﻟــــﻪ ﻣــــﺎ ﻧــــﻪ دې ﭘــــﻪ دې ﻣــــﺴﺎﯦﻠﻮ زﻳــــﺎت
ﺳﺮﺧﻼص دى.
ﻫﻐـــﻪ ﻣﻮﺳـــﻜۍ ﺷـــﻮه ،وې وﻳـــﻞ :ﺳـــﻬﺎره دا زﻣـــﻮږه ټﻮﻟﻨـــﻪ ده ،د ﺧﭙﻠـــﯥ ټـــﻮﻟﻨﯥ رواﻳﺘﻮﻧـــﻪ ،رواﺟﻮﻧـــﻪ
او ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﭘﯧﮋﻧـــﻮ .ﻣﻴﻨـــﻪ ﺑـــﻪ ﻛـــﻮو ،ﺧـــﻮ ﻟـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﺳـــﺮه ﺳـــﻤﻪ ،اګـــﺮ ﭼـــﯥ دﻟﺘـــﻪ ګﺮاﻧـــﻪ ده ،ﭘـــﻪ
ﭘښﺘﻨﻮ ﻛﯥ ﺑﺮاﻻ ﻣﻴﻨﻪ ﻛﻮل ﺟﺮم دي او ﻳﻮ ﺧﻮ ﺗﻪ ﻳﯥ ﭼﯥ...
ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻮﻫﯧږم ،ﭼــﯥ راﺗﻠــﻮﻧﻜﻰ ژوﻧــﺪ ﺑــﻪ دې راﺳــﺮه ډﯦــﺮ ښــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻲ ،ﻣــﺎ او ﺗــﺎ دواړه د ﺧﭙﻠــﯥ
ټـــﻮﻟﻨﯥ ﭘـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ راﻟـــﻮى ﺷـــﻮي ﻳـــﻮ ،ﻫـــﺮ دﺳـــﺘﻮر ﻳـــﯥ زﻣـــﻮږ ﭘـــﻪ ﻟﯧﻤـــﻮ ،ﻧـــﻮ ﻛـــﻪ ﺳـــﺘﺎ ﺧﻮښـــﻪ وي د
ﭘﻨﺠــﺸﻨﺒﯥ ﭘــﻪ ورځ ﺑــﻪ ﻳــﺎﻧﯥ ﺳــﺒﺎ ﻧــﻪ ﺑــﻞ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ زه ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻢ ،ﭼــﯥ د ﻛــﻮر د ﺟﻮړﯦــﺪو ﭘــﻪ ﺣــﺎل ځــﺎن
ﭘﻮه ﻛړم او ﻫﻢ ﻣﯥ ﺧﭙﻠﯥ ﻣﻮر او ﻛﺎﻛﺎ ﺳﺮه ددې ﺧﺒﺮې ﭘﻪ ﺑﺎب ﺗﺼﻤﻴﻢ وﻧﻴﺴﻢ.
ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ :ډﯦﺮه ښﻪ ده ،ﺳﺒﺎ ﺑﻪ درﺗﻪ ﻳﻮ څﻪ ﭘﻴﺴﯥ ﻫﻢ ﻟﻪ ځﺎﻧﻪ ﺳﺮه راوړم.
ﻣﺎ وې :ﻫﻮﺳۍ ﻳﻮه ﭘﻮښﺘﻨﻪ درﻧﻪ ﻛﻮﻟﻰ ﺷﻢ؟.
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :وﻟﯥ ﻧﻪ ﺳﻬﺎره ،ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ وﻛړه.
ﻣﺎ وې :دا ﭘﻴﺴﯥ ﭼﯥ ﺗﻪ ﻣﺎﺗﻪ راﻛﻮې د ﻛﻮر ﻧﻪ ﻳﯥ راوړې او ﻛﻪ ﺧﭙﻠﯥ ځﺎﻧګړې ﭘﻴﺴﯥ ﻟﺮې؟
ﻫﻐــﯥ وﻳــﻞ :ﻟــﻪ ﭘﺨــﻮا ﻧــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻼر او ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﭘﻴــﺴﯥ راﻛــړي دي ،ټــﻮﻟﯥ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺑﺎﻧــﻚ ﻛــﯥ ذﺧﻴــﺮه
ﻛــړي دي ،ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﻧــﻪ ﻳــﯥ ﻧــﻪ ﻏــﻮاړم او ﻛــﻪ ﺗــﺮې وې ﻏــﻮاړم ،ﻫﻐــﻮى ﻫــﻢ راﻛــﻮي .ﭘــﻪ ﺑﺎﻧــﻚ ﻛــﯥ ﻻ
ﭘـــﻮره ﭘﻴـــﺴﯥ ﻟـــﺮم ،زړه ﻣـــﻪ ښـــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــﻮه ،د زړه ارﻣـــﺎن ﺑـــﻪ دې د ژوﻧـــﺪ ﭘـــﻪ ټﻮﻟـــﻮ ﭼـــﺎرو ﻛـــﯥ ﭘـــﻮره
ﻛړم ،څﻪ ښﻪ واﻳﻲ:
ﭼﯥ وارﺧﻄﺎ ﻧﺸﯥ ﻻﻟﻴﻪ
ﭘﻪ وارﺧﻄﺎ ﻣﻮرﭼﻞ دې زه وﻻړه ﻳﻤﻪ
د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﺗـــﻮره ﺳـــﻬﺎره! ﻳـــﻮازې ﺗـــﺎ ﻏـــﻮاړم ،ﭘﻴـــﺴﯥ او دﻧﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﻧـــﻪ ده ﭘـــﻪ ﻛـــﺎر ،ﭘﺮﯦـــږده ،ﭼـــﯥ
دواړه راﺗﻠــﻮﻧﻜﻰ ژوﻧــﺪ ﭘــﻪ ﻣﻴﻨــﻪ ﺗﯧــﺮ ﻛــړو .اوس دا ﺧﺒــﺮي ﭘﺮﯦــږده .د ﭘﻐﻤــﺎن ﺗﭙــﯥ ﭘــﻪ ﺑــڼ ﻛــﯥ د دا ﺷــﻨﻪ
اﺳﻤﺎن د ﻻﻧﺪې د ګﻠﻮﻧﻮ ﭘﻪ ﻣﻨځ ﻛﯥ ددې ﺷﯧﺒﻮ ﻧﻪ ﺧﻮﻧﺪ واﺧﻠﻪ ،ﻧﻮرې ﭼﺎرې ﭘﺨﭙﻞ وﺧﺖ.
ﻣـــﺎ وې :ﻫـــﺮه ﺧﺒـــﺮه دې راﺗـــﻪ د ﻛـــﺎڼﻲ ﻛﺮښـــﻪ ده ﻫﻮﺳـــۍ! زﻣـــﺎ ﺧﺘﻠـــﻰ ژوﻧـــﺪ ﺑـــﻪ وﻏـــﻮړوې ،ﺳـــﺘﺎ ﭘـــﻪ
ﻣﻴﻨــﻪ اﻳﻤــﺎن ﻟــﺮم ،ﺣــﺴﻦ دې راﺗــﻪ ﺳــﻢ د ﺧــﻮږې ﻣﻴﻨــﯥ ﺳــﺒﻖ راﻛــړو ،د ﻣﻴﻨــﯥ ځﻴﻨــﯥ رښــﺘﻴﺎﻧۍ ﻛﻴــﺴﯥ
ﻣــﯥ اورﯦــﺪﻟﻲ وې ،ﺧﭙﻠــﻪ ﻣــﯥ ﻟﻴﻜﻠــﻲ ﻫــﻢ دي ،ﺧــﻮ زه اﻳﻠــﻪ اوس د ﻣﻴﻨــﯥ او ﻣﺤﺒــﺖ ﭘــﻪ راز ﭘــﻮه ﺷــﻮم،
ﻛﻪ ټﻮﻟﯥ ﻣﻴﻨﯥ وﺗﻠﻞ ﺷﻲ ،ﺧﺪاﯦږو ﭼﯥ زﻣﻮﻧږه د دواړه ﻛﻨډه ﺑﻪ ﭘﺮې درﻧﻪ وﺧﯧﮋي.
ﻫﻮﺳۍ ووﻳﻞ :ﻫﻮ ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﯥ ﻟﻪ ﻣﺎ ﺳﺮه ﭘﻪ دې ﻛﻨډه ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﯥ.
ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ﺧﺒـــﺮه ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ زړه راوداﻏـــﻪ ،ﺑـــﯥ واره ﻣـــﯥ ورﻧـــﻪ ﻏﯧـــږ واﺧﻴـــﺴﺘﻪ او ﺧـــړپ ﺷـــﻮ ،ﭼﭙـــﻪ
ﻣــﯥ ﺗــﺮې واﺧﻴــﺴﺘﻪ .د ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ ﺗﻨــﺪي ﻫــﻢ ﻧــﺮۍ ﺧﻮﻟــﻪ راﻏﻠــﻪ ،دا ﻳــﯥ د ﺗــﻮدې ﻣﻴﻨــﯥ ﻧــښﻪ وه ،ورﺑــﻞ ﻳــﯥ
ﭘـــﻪ ﻣـــﺦ راﻣـــﺎت ﺷـــﻮ ،اﻧﻨګـــﻲ ﻳـــﯥ ﻳـــﺎﻗﻮﺗﻲ ﺷـــﻮل ،ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻳـــﯥ ﺗـــﻮرې ﺗـــﻮرې ﺷـــﻮې ،ﭘـــﻪ ﺑـــﺪن ﻳـــﯥ د
ﻣﺤﺒـــﺖ څﭙـــﻪ راﻏﻠـــﻪ ،وﺟـــﻮد ﻳـــﯥ ﻏﻨـــﯥ ﻏﻨـــﯥ ﺷـــﻮ ،ﺧﭙﻠـــﯥ ﺷـــﻮﻧډې ﻣـــﯥ د ﻫﻐـــﯥ ﺷـــﻮﻧډو ﺗـــﻪ ورﻧـــږدې
ﻛـــړې ،د ﻣﻴﻨـ ـﯥ ﺗـــﻮدې ﺗـــﻮدې ﻋﻼﻣـــﯥ ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ ﺑـــﺪن راﺧـــﻮري ﺷـــﻮې ،ﭘـــﻪ ﻳـــﻮ ﺑـــﻞ ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه ورك ﺷـــﻮ،
ﺧـــﺪاﯦﺰده ﭼـــﯥ څـــﻮﻣﺮه وﺧـــﺖ ﺑـــﻪ ﺳـــﺮه ورك و ،ﻳـــﻮ وﺧـــﺖ د ﺧﻠﻜـــﻮ ﺧﺒـــﺮې ﻣـــﻮ ﺗـــﺮ ﻏـــﻮږ ﺷـــﻮې ،ﭼﻴﻐـــﯥ
وې ،ﻧـــﺎري وې ﭼـــﯥ راﺑﻴـــﺪا ﺷـــﻮ ،د ﺑـــڼ ﻛـــﻴڼ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ وړاﻧـــﺪې د دوو ﻛـــﺴﺎﻧﻮ ﺟګـــړه وه ،ﻧـــﻮر څـــﻮ
ﻛــﺴﺎن ورﺗــﻪ راټــﻮل ﺷــﻮي وو ،ﺷــﻮر او ﻏﺎﻟﻤﻐــﺎل ﻳــﯥ ﺗــﺮ ﻣــﻮﻧږه راﺗﻠــﻮ .ﻣــﻮږ راﭘﺎڅﯧــﺪو او د ﻗﺮﻏــﯥ ﭘــﻪ
ﺳــړك ﻣــﻮ ﻛﺎﻟــﻪ ﺗــﻪ د راﺗﻠــﻮ ﻧﻴــﺖ وﻛــړ ،ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ او د ﻗﺮﻏــﯥ د ډﻧــډ ﭘﻠــﻮ ﺳــړك ﻣــﻮ وﻧﻴــﻮ .ﭘــﻪ
ﻻره ﻛــــﯥ څــــﻮ ﻛﻮروﻧــــﻪ ﻣﺨــــﯥ ﺗــــﻪ راﻏﻠــــﻞ ،وﻧــــﯥ او ﺑﺎﻏﻮﻧــــﻪ وو ،ﭘــــﻪ ﻟــــږ وﺧــــﺖ ﻛــــﯥ ﻗﺮﻏــــﯥ ډﻧــــډ ﺗــــﻪ
ورﺳــــﯧﺪو .د ډﻧــــډ ﭘــــﻪ اړخ ﻛــــﯥ ﺟګــــﻪ ﺗﭙــــﻪ وه ،ﭼــــﯥ د ﻧﺎﺟﻮګــــﺎﻧﻮ وﻧــــﯥ ﭘﻜــــﯥ وﻻړې وې ،ﺳــــړك ﻳــــﯥ
ﻻﻧﺪې ﻟﻪ اړخ ﺳﺮه ﺗﯧﺮ ﺷﻮى و ،ﻫﻮﺳۍ ﭘﻪ ﻛﺮار ﻛﺮار ﻣﻮټﺮ ﭼﻼوه ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﺳﻴﻠﻮﻧﻪ ﻛﻮه او زه ﺑﻪ ﻣﻮټﺮواﻧﻲ ﻛﻮم.
ﻣﺎ وې :ﺧﻮ ﻣﺎﺗﻪ ﻣﻮټﺮ رازده ﻛړه ،ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺳﯧﻠﻮﻧﻪ ﻛﻮې.
وﻳﻞ ﻳﯥ :دا ﻛﺎر ﺣﺘﻤﻲ ﻛﻮم ،ﻛﻠﻪ ﭼﯥ ﻟﻪ ﻛﻠﻲ ﻧﻪ راوګﺮځﯧﺪې ،ﻣﻮټﺮ ﺑﻪ زده ﻛﻮې.
ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ ودراوه ،ﭘﺨﭙﻠــﻮ ﭘــښﻮ ﭼﻜــﺮ ﺗــﻪ روان ﺷــﻮ ،ﺑﻨــﻲ ﺑــﺸﺮ ﻧــﻪ و .ﻳــﻮه ټﻮټــﻪ ﭼــﯥ ﻻړه ،د ډﻧــډ ﭘــﻪ
ﻏﺎړه وړوﻛﯥ ﻛښﺘۍ وﻻړه وه ،ﭘﻪ ﺧﻮا ﻛﯥ ﻳﯥ ﻳﻮ ﺗﻦ ﻧﺎﺳﺖ و ،ﻣﺎ ﺗﺮې ﭘﻮښﺘﻨﻪ وﻛړه:
اﻧډﻳﻮاﻟــﻪ ﭘــﻪ دې ﻛــښﺘۍ ﻛــﯥ ﺗــﻼى ﺷــﻮ؟ وﻳــﻞ ﻳــﯥ :وﻟــﻲ ﻧــﻪ ،ﺷــﻞ اﻓﻐــﺎﻧۍ ﺑــﻪ راﻛــړې ،ﻛــﻮﻻى ﺷــﺊ
ﭼﯥ ﺑﻴﺎ ﭘﻪ ﻛﯥ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻔﺮ وﻛړئ.
ﺳﻤﺪﺳـ ـﺘﻲ ﻣـــﯥ ﺷـــﻠګﻮن ﭘـــﻪ ﻻس ﻛـــﯥ ورﺗـــﻪ ﻛﯧـــښﻮد ،ﻫﻐـــﻪ د ﻛـــښﺘۍ ﭼـــﻞ راوښـــﻮد ،ﻣـــﻮﻧږ دواړه
ﻛـــښﺘۍ ﺗـــﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮ ،ﻛـــښﺘۍ ﻣـــﻮ د ډﻧـــډ ﻣـــﻨځ ﺗـــﻪ ﺧﻮﺷـــﯥ ﻛـــړه ،د ﻻس ﭘـــﻪ ﭼﭙـــﻮ ﻣـــﻮ ﻛـــښﺘۍ ښـــﻪ
ﺗﻮﻧــﺪه رواﻧــﻪ ﻛــړې وه ،ﺗﺮڅــﻮ ﭼــﯥ د ډﻧــډ ﻣــﻨځ ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻮ .د ډﻧــډ ﻣــﻨځ ﻟــﻪ وﭼــﯥ ﻧــﻪ ډﯦــﺮ ﻟﻴــﺮې و ،ﭘــﻮره
واټــﻦ ﻳــﯥ ﻻره .ﻣــﻮږ دواړو د ډﻧــډ ﭘ ـﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﻳــﻮ ﭘــﺮ ﺑــﻞ ﻛــﯥ ﺳــﺘﺮګﯥ ښــﺨﯥ ﻛــړې وې ،ﺗــﺮ ډﯦــﺮه ﻣــﻮ د
ﺳــﺘﺮګﻮ ﺟﻨــګ وﻛــړو ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮ ﺷــﺎوﺧﻮا ﺳــﻴﻤﻪ ،ﭼــﯥ څــﻮﻣﺮه ﺷــﻨﻪ او ښــﻜﻠﯥ ښــﻜﺎرﯦﺪه ،ﻟﻴﺪﻟــﻪ .اوﺑــﻮ
ﻛــﯥ ﻣﺎﻫﻴــﺎن ﻟﻴــﺪل ﻛﯧــﺪل ،ﭘــﻮره ﻳــﻮ ﺳــﺎﻋﺖ ﻣــﻮ ﭘــﻪ ﻛــښﺘۍ ﻛــﯥ ﭼﻜــﺮ وواﻫــﻪ .دوﺑــﺎره وﭼــﯥ ﺗــﻪ د ډﻧــډ
ﻏــﺎړې ﺗــﻪ راووﺗﻠــﻮ ،ﻛــښﺘۍ ﻣــﻮ ورﺗــﺴﻠﻴﻢ ﻛــړه او ﻣــﻮږ د ﻣــﻮټﺮ ﺧــﻮا ﺗــﻪ روان ﺷــﻮ .ﻟﻤــﺮ ﻫــﻢ ﭘــﻪ ﻏړﻏــړه
و ،ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ او ﻣـــﺦ ﭘـــﻪ ښـــﺎر روان ﺷـــﻮ .د ﻫﻮﺳـــۍ دا ﻋـــﺎدت و ،ﭼـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ راﺗﻠـــﻮ،
ﻣــﻮټﺮ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﺮار ﻛــﺮار ﭼــﻼوه ،زﻣــﻮږ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﭼــﯥ ورﺳــﯧﺪو ،ﻫﻐــﯥ ﺗــﻪ ﻣــﯥ د ﭘــﺎﺗﯥ ﻛﯧــﺪو ﺳــﺖ
وﻛړو ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
وﺧﺖ ﻻ ﺷﺘﻪ دى ،ﺧﻮ ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ د ﻛﺎر ﺷﻌﺒﯥ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻟﺴﻮ ﺑﺠﻮ درﺷﻢ.
ﻣﺎ وې :ډﯦﺮ ښﻪ .ﻫﻐﻪ ﻻړه او زه ﻛﻮر ﺗﻪ ﻻړم.
ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ ﻫﻐــﻪ راﻏﻠــﻪ ،زﻣــﺎ ﺳــﺮ ﭘــﻪ ﻛــﺎر ټﻴــټ و ،ﭼــﯥ ﻏﻠــﯥ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺮ وﻻړه وه ،ﺗــﺮ
روﻏﺒړ وروﺳﺘﻪ ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ :څﻪ ﺗﻪ ﻣﻴﻞ ﻟﺮې؟ ﭼﺎى ،ﻣﯧﻮه او ﻛﻪ ﺷﺮﺑﺖ؟
ﻫﻐﯥ د ﻧﺮ ﻟﻮر ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ راﺗﻪ ﻛړه :ﻫﺮ څﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ ﺳﺘﺮګﻮ ﻛﯥ دي ،ﻧﻮر څﻪ ﺗﻪ ﻣﯧﻞ ﻧﻪ ﻟﺮم.
ﻣــﺎ وې ښــﻪ ﻧــﻮ زه ﺑــﻪ دا څــﻮ ﺟﻤﻠــﯥ ﭘــﻮره ﻛــړم ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ وځــﻮ .ﻣــﺎ ﭘــﺎﺗﯥ ﺟﻤﻠــﯥ ﻟﻴﻜﻠــﯥ او ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺎ
ﻛــﯥ ﺳــﺘﺮګﯥ ښــﺨﯥ ﻛــړې وې .ﻛﻠــﻪ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻟﻴﻜﻨــﻪ ﺳــﺮﺗﻪ ورﺳــﻮﻟﻪ ،ورﺗــﻪ ﻣــﯥ ووﻳــﻞ :ﻣــړې دا ﺳــﺘﺮګﯥ
ﺧﻮ ﻟږې رﭘﻮه ،ﭼﯥ ﺳﺘړې ﻧﻪ ﺷﻲ.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :رښــﺘﻴﺎ ﻟﻴﻜــﻮال ﻳــﯥ ﻧــﻮ ،زه ﻧــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږم ﭼــﯥ دا ﺗــﻪ څــﻮﻣﺮه ﻣﻴﻨــﯥ او ﻟــﻪ ﻫﻨــﺮه ډﻛــﯥ ﻟﻴﻜﻨــﯥ
څﻨګﻪ ﻛﻮې؟
ﻟﻴﻜﻨــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﯥ ﭘــﻮره ﻛــړه ،ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ راووﺗﻠــﻮ او د ﻧــﻮي ښــﺎر ﻳــﻮه رﺳــټﻮراﻧټ ﺗــﻪ ﻻړو ،ﭼــﺎى
ﻣــﻮ وڅــښﻠﯥ ،زﻣــﺎ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ د ﺗﻠــﻮ ﺧﺒــﺮې ﻣــﯥ ﭘﻴــﻞ ﻛــړې .د راﺗﻠــﻮﻧﻜﻲ ژوﻧــﺪ او ﭘــﻪ ﺗﯧــﺮه ﻣــﻮ ﻟــﻮﻣړى د
دوﻳﻤـــﯥ ﻣﺮﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﻫﻜﻠـــﻪ ﺧﺒـــﺮې وﻛـــړې .زه ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﺗـــﺸﻨﺎب ﺗـــﻪ ﻻړم ،ﻫﻮﺳـــۍ ﻻ د ﭼـــﺎﻳﻮ
ﭘﻴﺎﻟﻪ څښﻠﻪ .ﺑﯧﺮﺗﻪ ﭼﯥ راﻏﻠﻢ ،ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ! ﻳــﻮ څــﻪ روﭘــۍ ﻣــﯥ درﺗــﻪ ﭘــﻪ دې ﭘﺎﻛــټ ﻛــﯥ راوړي ،درﺳــﺮه واﻳــﯥ ﺧﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻫﻠﺘــﻪ
ﭘﺮې ﻣﺎﺗﻪ ګﻮډه ﺳﻤﻪ ﻛړې.
ﻣﻨﻨــﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺮې وﻛــړه ،ﭘﺎﻛــټ ﻣــﯥ ﺟﯧــﺐ ﺗــﻪ ﻛــړو ،ﺧــﻮ ﻛﻠــﻪ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ وﺷــﻤﯧﺮﻟﯥ،
دﯦـــﺮش زره اﻓﻐـــﺎﻧۍ وې ،ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ دﯦﺮﺷـــﻮ زرو ﭘـــﻮره ﻛـــﺎر ﻛﯧـــﺪه ،ﻻ د ﻫﻮټـــﻞ ﻧـــﻪ ،ﻧـــﻪ وو
وﺗﻠﻲ ،ﭼﯥ ﻣﺎ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
زه ﻓﻜـــﺮ ﻛـــﻮم ،ﭼـــﯥ دا ځـــﻞ ﺑـــﻪ دوه اووﻧـــۍ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮ ،ګﺮﭼـــﯥ ﻛﺎروﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ډﯦـــﺮ دي،
ﺧﻮ دﻟﺘﻪ دا ﻛﺎر ﻟﻪ ټﻮﻟﻮ ﻧﻪ ﻣﻬﻢ دى.
ﻣﻮﺳـــﻜۍ ﺷـــﻮه او وې وﻳـــﻞ :زه واﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه اووﻧـــۍ ﻛـــﯥ ﺑـ ـﻪ ﻫﺮڅـــﻪ ﺳـــﻢ ﺷـــﻲ ،دا ﻛـــﺎر ﭼـــﯥ
وﺷﻮ ،ﻧﻮر ﻛﺎروﻧﻪ ﺑﻪ څﻨګﻪ ﻧﻪ ﻛﯧږي؟
ﺗــﻪ ﭼــﯥ راﺗــﻪ ﻫﺮڅــﻪ واﻳــﯥ ،ﻫﻐــﺴﯥ ﺑــﻪ وﻛــړم ،ﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﺧﭙــﻞ ﺿــﺮوري ﻛﺎروﻧــﻪ ﺗﺮﺳــﺮه ﻛــړه،
ﭼﯥ ﺳﺘﻮﻧﺰې دې ﺣﻞ ﺷﻮې ،ﻧﻮ واﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﻴﺮ ﺳﺮه رځﯥ.
ﻟـــﻪ ﻫﻮټﻠـــﻪ راووﺗﻠـــﻮ ،ﭘـــﻪ ښـــﺎر ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ د ځﻴﻨـــﻮ ﺷـــﻴﺎﻧﻮ د راﻧﻴﻮﻟـــﻮ ﻫﻐـــﯥ ﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ ،ﻫﻮﺳـــۍ وﻳــﻞ:
راځــﻪ ﭼــﯥ ﺑــﺎزار ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ .ﭘــﻪ ﺑــﺎزا ﻛــﯥ ﻣــﻮ ﺳــﻮدا وﻛــړه او د ﻛــﻮر ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﻣــﻮ راورﺳــﻮﻟﻪ .ﻫﻐــﻪ ﻻ ﺗــﺮ
ﻫﻐــﯥ ﭘــﻮرې ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه ،ﭼــﯥ ﺗﺮڅــﻮ ﻣــﺎ ﺳــﻮدا ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړه ،ﺑﻴــﺎ د ﻫﻮﺳــۍ ﺧــﻮا ﺗــﻪ
ورﻏﻠﻢ .راﺗﻪ وې وﻳﻞ:
ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ دې ﺣﺮﻛــﺖ ﻛــﺎوه ،ﻣﺎﺗــﻪ ﺑــﻪ ټﻠﻴﻔــﻮن وﻛــړې ،ﻫــﻮ ﻛــﻪ دې راﺗــﻪ ﭘــﻪ اﺗــﻮ ﺑﺠــﻮ زﻧــګ وواﻫــﻪ
ﻧﻮ...
ﻣــﺎوې :ﺳــﻤﻪ ده ﭘــﻪ اﺗـــﻮ ﺑﺠــﻮ ﺑــﻪ درﺗـــﻪ زﻧــګ ووﻫــﻢ .ﻛﻠــﻪ ﭼـــﯥ ﻣــﻮ ﻣﺨــﻪ ښـــﻪ ﺳــﺮه ﻛﻮﻟــﻪ ،د ﻫﻮﺳـــۍ
ﺳــﺘﺮګﯥ ﻟــﻪ اوښــﻜﻮ ډﻛــﯥ ﺷــﻮې ،ورﭘــﻮرې وﻣــﯥ ﺧﻨــﺪل :دوﻣــﺮه دې زړه ﻧــﺮى دى؟ ﻣــﻪ ﺧﭙــﻪ ﻛﯧــږه ،ډﯦــﺮ
زر ﺑﻪ ﻛﻪ ﺧﻴﺮ وې درﺗﻪ راوګﺮځﻢ.
ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮه ﻳــﯥ ﻏﺒﺮګــﯥ اوښــﻜﯥ ﭘــﻪ اﻧﻨګــﻮ ښــﻜﺘﻪ راوﻟﻮﯦــﺪې ،وﻳﻠــﯥ راځــﻪ ،ﭼــﯥ څــﻮ دﻗﻴﻘــﯥ ﺑــﻪ
دواړه ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨــﻮ .ﻣــﺎ وې ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ .دواړه ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮ ،ﺷــﺎوﺧﻮا ﻣــﯥ ﭘــﺎم وﻛــړو ﻧــﺰدې
ﻫﯧڅــﻮك ﻧــﻪ و ،ﭘــﻪ ﻏﯧــږ ﻛــﯥ ﻣــﯥ راوﻧﻴــﻮه ،ﺧــړپ ﺧــړپ ﭘــﻪ دواړو ﻣــﯥ ښــﻜﻞ ﻛــړه .ﻫﻐــﻪ ﻫــﻢ راﺗــﻪ ﻳــﻮه
ﻟږه ﺷﯧﺒﻪ ﭘﻪ ﻏﺎړه راﭘﺮﯦﻮﺗﻪ .ﻣﻮږه دواړه د ﻣﻴﻨﯥ ﺧﻮاږه ﺳﺮه وڅﻜﻞ ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺑــﺲ دى ﻣﻠګــﺮې ﺑــﻪ ﻣــﯥ راﺗــﻪ اﻧﺘﻈــﺎر ﻛــﻮي .ﭘــﻪ اﺧــﺮ ځــﻞ ﻣــﻮ ﺳــﺮه ﺑﻴــﺎ ﺷــﻮﻧډې ﻧــﺰدې ﻛــړې ،ﺗــﻮده د
ﻣﻴﻨــﯥ ډﻛــﻪ ﻣﺨــﻪ ښــﻪ ﻣــﻮ ﺳــﺮه وﻛــړه ،ﺧــﻮ ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻳــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﭼــﺎﻻن ﻛــړو ،ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﻻس ﺧﻮځــﺎوه ،د
ﻫﻐﯥ ﻻﻧﺪﻧۍ ﺷﻮﻧډه ورﭘﯧﺪه ،ﻧﻮر ﻳﯥ ﭘﻪ ﺳﻮړ اﺳﻮﻳﻠﻲ ﻣﺦ راځﻴﻨﯥ واړاوه او ﻻړه.
زه ﻣړژواﻧـــﺪى ﻏﻮﻧـــﺪې ﻣﻄﺒﻌـــﯥ ﺗـــﻪ ﺳـــﺘﻮن ﺷـــﻮﻣﻪ ،ﻧﯧـــﻎ د رﺋـــﻴﺲ ﺻـــﺎﺣﺐ دﻓﺘـــﺮ ﺗـــﻪ ﻻړم ،رﺋـــﻴﺲ
راﺗﻪ ﻛړه:
ﺳﻬﺎره څﻨګﻪ ﺳﺎه ﻧﻴﻮﻟﻰ راﻏﻠﯥ؟
ﻣﺎ وې :رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ د ځﻨﯥ ﺑﻨﺪه دې دا ډﯦﺮ ﻣﺸﻜﻼت ورك ﺷﻲ ،څﻪ وﻛړو ،ﺳﺘﻮﻧﺰې دي.
وﻳﻞ ﻳﯥ :څﻨګﻪ؟
ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ټﻮﻟــﻪ ﻛﻴــﺴﻪ ﺗﯧــﺮه ﻛــړه ،ﻫﻐــﻪ ﺗــﻪ زﻣــﺎ د ژوﻧــﺪ ﻫﺮڅــﻪ ورﻣﻌﻠــﻮم و ،څــﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺮې ﭘــټ ﻧــﻪ و،
ځﻜﻪ ﺧﻮ ﭘﯥ ګﺮان وم .وﻳﻞ ﻳﯥ :رﺧﺼﺖ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻧﻪ اﺧﻠﯥ.
ﻣﻜــﺮۍ ﺧﻨــﺪا ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮﻟﯥ وﺧﺘــﻪ ،ﻫﻐــﻪ ﻫــﻢ ﻣﻮﺳــﻜﻰ ﺷــﻮ ،وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﭘــﺮوا ﻧــﻪ ﻟــﺮي،
ﻫﺮڅﻪ راﺗﻪ زړور واﻳﻪ ،د ﻣﺸﺮ ورور ﭘﻪ ﺷﺎن ﻣﯥ وګڼﻪ.
ﻟــﻪ ﻟﻨــډې زړه ﺧــﻮاﻟﯥ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺮې رﺧــﺼﺖ راواﺧﻴــﺴﺖ ،د ﭘﯧــﺴﻮ ﻻﭘــﻪ ﺷــﺎﭘﻪ ﻳــﯥ ﻫــﻢ راﺗــﻪ
وﻛــــړه .ﻣــــﺎ وې ﻣﻨﻨــــﻪ رﺋــــﻴﺲ ﺻــــﺎﺣﺐ ﻛــــﻮر دې ودان ،ټــــﻮﻟﯥ ﺳــــﺘﻮﻧﺰې ﻣــــﯥ ﻓﻌـــﻼً ﺣــــﻞ دي ،ﺗــــﺮې ﻧــــﻪ
راووﺗﻠــﻢ .ښــﺎر ﺗــﻪ وﻻړم او ځﻴﻨــﯥ ﻧــﻮر ﺷــﻴﺎن ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺷــﺮﻣﻪ ﭘــټ ﻛــړي و ،راوﻧﻴــﻮل
او ﺑﻴـــﺎ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ټﻴﻜـــﺴﻲ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻣـــﺎزدﻳګﺮ وﻻړم .ﺷـــﭙﻪ ﻣـــﯥ ﺗﯧـــﺮه ﻛـــړه او ﺳـــﻬﺎر وﺧﺘـــﻲ ﻟـــﻪ
ﻛـــﻮره ووﺗﻠـــﻢ او ﭘـــﻪ ټﻴﻜـــﺴﻲ ﻛـــﯥ زﻣـــﻮږ د ﺳـــﻴﻤﯥ د ﻣـــﻮټﺮو ﻫـــډې ﺗـــﻪ ﻻړم .اﺗـــﻪ ﺑﺠـــﯥ ﻛﯧـــﺪې ،ﭼـــﯥ
ﻫﻮﺳــۍ راﺗــﻪ ټﻴﻠﻔــﻮن وﻛــړو ،ﻫﻤــﺪا ﻳــﯥ وﻳــﻞ ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻳــﻮې ﻫﻔﺘــﯥ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ راځــﯥ .ﻣــﺎ وې ﺳــﻤﻪ
ده .زه ﻫﻤــﺪا اوس ﭘــﻪ ﻧﻬــﻮ ﺑﺠــﻮ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺳــﺮوﯦﺲ ﻛــﯥ ﺣﺮﻛــﺖ ﻛــﻮم ،ﻟــﻪ ﺗــﺎ ﺳــﺮه ﺧــﺪاى ﭘــﻪ اﻣــﺎﻧﻲ ﻛــﻮم ،د
ﺑﻴﺎ ﻟﻴﺪو ﭘﻮرې .ﻫﻐﯥ ﻫﻢ ووﻳﻞ :د ﺑﻴﺎ ﻟﻴﺪو ﭘﻮرې.
ﭘـــﻪ ﻫـــډه ﻛـــﯥ ګـــﺎډى ﺗﻴـــﺎر وﻻړ و ،ﺳـــﺎﻣﺎن ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ زر زر ورﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړو ،د ګـــﺎډي ﻛﻠﻴﻨـــﺮ ﻻ د ﻟـــﯧﻦ
د ﺗﻠـــﻮ ﻧـــﺎرې وﻫﻠـــﯥ ،ﭼـــﯥ د ګـــﺎډي ﭼﻠـــﻮوﻧﻜﻰ راﻏـــﻰ او ﻣـــﻮټﺮ ﻳـــﯥ ﭼـــﺎﻻن ﻛـــړ .د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﭘـــﻪ رپ ﻛـــﯥ
ګـــﺎډى ډك ﺷـــﻮ او ﺣﺮﻛـــﺖ ﻳـــﯥ وﻛـــړ .ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﺳـــړك ﭘـــﻮخ و ،ﭘـــﻪ درﻳـــﻮ ﺳـــﺎﻋﺘﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ
ورﺳـــﯧﺪو ،ﻻ د ﻏﺮﻣـــﯥ ډوډۍ ﻣـــﻮ ﻫـــﻢ ﭘـــﻪ ﻻر ﻛـــﯥ ﺧـــﻮړﻟﯥ وه ،د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺑـــﻞ ګـــﺎډي ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ
ﻣـــﺎزﻳګﺮ ځـــﺎن ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ ورﺳـــﺎوه .ﺳـــﺎﻣﺎن راﺳـــﺮه زﻳـــﺎت و ،ځﻴﻨـــﻮ ﻛﻠﻴﻮاﻟـــﻮ راﺳـــﺮه ﺗـــﺮ ﻛـــﻮره ﺷـــﻴﺎن او
ﺳــﺎﻣﺎن ورﺳــﺎوه .زﻣــﻮږ ﭘــﻪ ﭘﺨــﻮاﻧۍ ﻛﻮټــﻪ ﺑﺎﻧــﺪې ﻟﻮﻳــﻪ ﻛــﻼ ﺟــﻮړه ﺷــﻮې وه ،ﭘــﻪ ﻳــﻮه ګــﻮټ ﻛــﯥ ﻳــﯥ
ورﺗــﻪ ان درې ﭘــﻮړه ﺟــګ ﺑــﻮرج ﻫــﻢ ﺧﯧﮋوﻟــﻰ و .ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ﻣــﯥ وﻧــﻪ ﭘﯧﮋاﻧــﺪه ،ﺧــﻮ ﭼــﯥ ښــﻪ ورﺗــﻪ
ځﻴــﺮ ﺷــﻮم ،رښــﺘﻴﺎ ﻫــﻢ زﻣــﺎ ﭘﺨــﻮاﻧﻰ ﻛــﻮر ﻫﻤﺪﻟﺘــﻪ و .ﭘــﻪ ﻻره ﻛــﯥ راﺗــﻪ ﻛﻠﻴﻮاﻟــﻮ ووﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ
دا ﺳﺘﺎ ﻛﻼ ده ،د ﺧﭙﻠﯥ ﻛﻼ دروازې ﭘﻪ ﻣﺨﻜﯥ راﺳﺮه ﻛﻠﻴﻮاﻟﻮ ﺳﺎﻣﺎن ﻛﯧښﻮد.
ﭘـــﻪ دې ﻛـــﯥ زﻣـــﺎ د ﺗـــﺮه زوى راﻏـــﻰ ،ﻏﯧـــږ ﻳـــﯥ راﻛـــړ ،ګـــړه ﺑـــړه ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه وﻛـــړه ،ﻛـــﻼ ﺗـــﻪ ﻣـــﻮ ﺳـــﺎﻣﺎن
ورﻧﻨﻮﯦـــﺴﺖ .زﻣـــﻮږ ﻫﻐـــﻪ ﻳـــﻮه ﭘﺨـــﻮاﻧۍ ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﻼ ﺷـــﻮې وه ،ښـــﻜﻠﯥ ښـــﻜﻠﯥ د ﺷﻴـــﺸﻮ ﻛـــﻮټﯥ ﻳـــﺎﻧﯥ د
ﻟﻮﻳـــﻮ )ﻛړﻛﻴـــﻮ( ﻟﺮوﻧﻜـــﯥ او ﺷﻴـــﺸﻪ ﻳـــﻲ ﻛـــﻮټﯥ ﭘﻜـــﯥ وداﻧـــﯥ ﺷـــﻮې وې ،ﻛﺘـــﻞ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ او د
ﻛﺎﻛــﺎ ﻟﻮڼــﻪ ﻣــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ راﻏﻠــﯥ ،ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﻳــﯥ راﺳــﺮه وﻛــړه ،زه د ﻛــﻮر ﭘــﻪ ﺟﻮړﯦــﺪو ډﯦــﺮ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ
ﺷــﻮم ،ﭘـــﻪ ﻛـــﻼ ﻛـــﯥ ګړﻧـــﺪى ګړﻧـــﺪى وګﺮځﯧـــﺪم ،ﺑـــﻮرج ﺗـــﻪ وروﺧـــﺘﻠﻢ ،د ﺑـــﻮرج ﻟـــﻪ وړوﻛـــﻮ ﻛړﻛﻴـــﻮ ﻣـــﯥ
ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً ټــﻮل ﻛﻠــﻰ وﻟﻴــﺪ .زﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺑــﻮرج ﻧــﻪ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﺑــﻞ ﻫــﺴﯥ ﺑــﻮرج ﻧــﻪ و ،ﻫــﺮه ﻛﻮټــﻪ ،ﺗــﺸﻨﺎﺑﻮﻧﻪ،
ﭘﺨﻠﻨځــﻰ او ﻧــﻮر ټــﻮل ځﺎﻳﻮﻧــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﺗﯧــﺮ ﻛــړل ،دوﻣــﺮه ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺟــﺎﻣﻮ ﻛــﯥ ﻧــﻪ
ځﺎﻳﯧﺪﻣﻪ.
د ﻛـــﻼ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ﻳـــﻮه وړوﻛـــﯥ ﺗﭙـــﻪ ګـــۍ ﺑﺎﻧـــﺪې ﭼـــﺎﻳﻮ ﺗـــﻪ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﻣـــﻮږ ﻻ ﭼـــﺎى ﻧـــﻪ و ﭘﻴـــﻞ
ﻛــړى ،ﭼــﯥ ﻛﺎﻛــﺎ او د ﻛﺎﻛــﺎ ﻣﯧــﺮﻣﻦ ﻣــﯥ راﻏﻠــﻞ ،ښــﻪ ﺗــﻮده ﺳــﺘړي ﺷــﻤﻲ ﻳــﯥ راﺳــﺮه وﻛــړه .ﭘــﻪ ﭘﺨــﻮا
وﺧﺘﻮﻧــﻮ ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻢ ،ﺧﭙﻠﻮاﻧــﻮ ﺑــﻪ راﺳــﺮه د ﺧــﻮﻟﯥ د ﺳــﺮ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﻛﻮﻟــﻪ ،ﺧــﻮ
دا ځــﻞ ﻣــﯥ ﺑﻴﺨــﻲ ځﺎﻧﺘــﻪ ﺗﻤــﻪ وﺷــﻮه ،دا دﻧﻴــﺎ ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﻇــﺎﻫﺮي ﺗﻮګــﻪ ﺧــﻮړل ﻛﯧــږي .ﻛﺎﻛــﺎ ﻣــﯥ ،د ﻛﺎﻛــﺎ
اوﻻدوﻧﻪ ،ﻧﻮر ﺧﭙﻠﻮان ،ﻣﺎﻣﺎګﺎن ﻣﯥ ،ﻧﻮرو د ﻛﻠﻲ ﺧﻠﻜﻮ ﺑﺮﺧﻮرد راﺳﺮه ﺑﻞ ډول ﺷﻮ.
ﭘﺨــﻮا ﺧــﻮ ﻣــﯥ ﻳــﻮه ﻛﻮټــﻪ وه ،ﻏﺮﻳﺒــﻲ راﻧــﻪ ﻫــﻢ ﺗــﺎوه ،وه ﭼــﺎ څــﻪ ﻛــﻮﻟﻢ ،ﺧــﻮ اوس ﭼــﯥ ﺣﺠــﺮه ﺷــﻮه،
ﭼــﺎى ﭼﻠــﻢ ﺷــﻮ ،ﺑــﺎور وﻛــړئ د ﻧــﻮرو ﻛﻠﻴــﻮ ﻧــﻪ ﺑــﻪ راﺗــﻪ ﺧﻠــﻚ راﺗﻠــﻞ .ﭘــﻪ دې ځــﻞ ﺗــګ ﺳــﺮه د ټــﻮل ﻛﻠــﻲ
ﺧﻠــﻚ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ ،ﺧﻠﻜــﻮ دا ګﻮﻣــﺎن ﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ﺳــﻬﺎر ﺣﺘﻤــﻲ ﭘــﻪ ﻛﻮﻣــﻪ ﺧﺰاﻧــﻪ ﻛــﯥ ﻻس
ﻣﻨډﻟﻰ دى.
ﭘﺨـــﻮا ﺑـــﻪ زه او ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ دوه ﭘـــﻪ دوه ډوډۍ ﺗـــﻪ ﻛـــښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﺧـــﻮ اوس ﺑـــﻪ د ﻫـــﺮ وﺧـــﺖ ﭘـــﻪ ډوډۍ
ښﺎﯦــﺴﺘﻪ دﻟــۍ ﻛــﺴﺎن ﻧﺎﺳــﺖ وو ،زه ﺑــﻪ ﻫــﻢ رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﻫــﺮه ﺷــﯧﺒﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ وم .ﭘــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻛﺘــﻞ،
ﭼــﯥ ﺧټګــﺮ ځــﺎن راورﺳــﺎوه ،ﻫﻐــﻪ ﻻ څــﻪ ﻧــﻪ و وﻳﻠــﻲ ،ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ﭘﻴــﺴﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮ ټــﻚ وروﺷــﻤﯧﺮﻟﯥ.
ﻧﺠـــﺎر ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ ﭘﻴـــﺴﯥ ورﻛـــړې ،ﻣـــﻮر او ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ډﯦـــﺮ راﻧـــﻪ راﺿـــﻲ ښـــﻜﺎرﯦﺪل .ﺑﻠـــﯥ ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﻪ د
ﻣﺎښﺎم ډوډۍ ﻧﻪ وروﺳﺘﻪ ﻣﻮر ﻣﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺑﭽـــﻰ اوس دې د ښـــځﯥ ﻛﻮﻟـــﻮ وار رارﺳـــﯧﺪﻟﻰ دى ،ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ راﺗـــﻪ څـــﻮ ﻛـــﺴﺎﻧﻮ وﻳﻠـــﻲ دي ،څـــﻮ
ﺟﻴﻨﻜۍ ﻣﯥ ﻫﻢ ﻟﻴﺪﻟﻲ دي .زﻣﺎ ﺧﻮ ﻫﺮه ﻳﻮه ﺧﻮښﻪ ده ،ﺧﻮ ﺳﺘﺎ رﺿﺎ او ﺧﻮښﻲ ﻫﻢ ﭘﻜﺎر ده.
ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﻣـــﻮرې ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ د ﭼـــﺎ ﺳـــﺮه ﭘـــﻪ دې ﺑـــﺎب ﺳـــﺮ ﻧـــﻪ ﺧﻮځـــﻮې ،ﻳـــﻮه اوﻧـــۍ
وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﻣــﻮږ او ﺗﺎﺳــﯥ ﻛﺎﺑــﻞ ﺗــﻪ ځــﻮ ،ﻟــﻪ ﻳــﻮه ﭼــﺎ ﺳــﺮه ﻣــﯥ د ﺧﭙﻠــﻮۍ وﻳﻠــﻲ دي ،ﻫﻐــﻮى ﻫــﻢ راﺗــﻪ
ﻟﻮظ راﻛړى دى ،ﺧﻮ ﺳﺘﺎﺳﯥ ﭘﻪ ورﺗﻠﻮ ﺑﻪ د ﺧﭙﻠﻮۍ ﺗﺎر ﻏښﺘﻠﻰ ﻛﯧږي.
ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﺗﻌﺠـــﺐ ﺷـــﻮه :اخ ﺑﭽـــﻰ ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ راﻧـــﻪ د ﻛﺎﺑـــﻞ ﺷـــﻮې ،ﺧﭙﻠـــﻪ ﺳـــﭙﻴﻦ ﺳـــﺮې ﻣـــﻮر دې
ﭼﺎﺗﻪ ﭘﺮﯦږدې؟ ﻛﺎﺑﻠۍ ﻧﺠﻮﻧﯥ ګﻨﯥ ﻣﻮږ ﻏﻮﻧﺪې ﺧﻠﻜﻮ ﺳﺮه ژوﻧﺪ ﺗﯧﺮوي؟
ﻣﻮرﺟــﺎﻧﯥ ﻛـــﻮم ﭼـــﺎ ﺳـــﺮه ،ﭼـــﯥ زه ﺧﭙﻠـــﻮي ﻛـــﻮم ،ﻫﻐـــﻮى ﭘـــښﺘﺎﻧﻪ دي ،ﭘـــﻪ اﺻـــﻞ ﻛـــﯥ د ﭘﻜﺘﻴـــﺎ دي،
ﺧـــﻮ ﭘﺨـــﻮا راﻫﻴـــﺴﯥ ﭘـــﻪ ﻛﺎﺑـــﻞ ﻛـــﯥ اوﺳـــﯧږي ،ﻛﺎروﺑـــﺎر ﻳـــﯥ د ﺷـــﺎﻫﻲ ﻛـــﻮرﻧۍ ﺳـــﺮه دى ،ﻛـــﻮم ﺳـــﺘﺮ
ﺳـــﺘړى و ،ﻏټـــﻪ څـــﻮﻛۍ ﻳـــﯥ درﻟﻮدﻟـــﻪ ،ﭘـــﻪ ﻛﺎﺑـــﻞ ﻛـــﯥ ﻛﻮروﻧـــﻪ او ﻣـــﻮټﺮې ﻟـــﺮي .ﻫﻐـــﻪ ﻫﺮڅـــﻪ ﻳـــﯥ ﺧﭙـــﻞ
دي ،ﺧــﻮ ﻣﺎﺗــﻪ ﻣﻌﻠــﻮم ﺷــﻮي دي ،ښــﻪ ﭘــښﺘﻮن ﺳــړى دى ،ﻟــﻮر ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻛــﯥ ده ،ژوﻧــﺪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ
ښـ ـﺎر ﻛـــﯥ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮى دى ،ﻣګـــﺮ ﭘﺨﭙﻠـــﻪ د ښـــﻪ ﭘـــښﺘﻮن ﺧـــﻮى او ﺧـــﺼﻠﺖ ﻟﺮوﻧﻜـــﯥ ده .ﭘـــﻮﻫﯧږم ﻣـــﻮرې
ډﯦــﺮ ﻗــﺪر او ﻋــﺰت ﺑــﻪ دې ﻛــﻮي .ﺑﻠــﻪ دا ﭼــﯥ ﺗــﻪ څــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږې ،ددې ﻛــﻼ د ﺟﻮړﯦــﺪو ﭘﻴــﺴﯥ ﻣــﺎ ﻟــﻪ ﻛﻮﻣــﻪ
ﻛړې ،دا د ﻫﻐﯥ ﺟﻨۍ ﭘﻴﺴﯥ دي ،ﭼﯥ ﻣﺎﺗﻪ ﻳﯥ راﻛړي دي .ﻣﻮر ﻣﯥ راداﻧګ ﻛړو:
ﺑﭽﻰ ﺑﯧﺮﺗﻪ ﻳﯥ درﻧﻪ اﺧﻠﻲ؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻧﻪ ﻧﻪ ﻣﻮرﺟﺎﻧﯥ ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﻧﻨګﻮر ﺷﻲ.
وﻳﯥ وﻳﻞ :ﭼﯥ دوﻣﺮه ښﻪ ﺟﻨۍ ده زوﻳﻪ ،ﺑﻴﺨﻲ ﻣﯥ درﺳﺮه رﺿﺎ ده ،ﭘښﺘﻨﻪ ﺧﻮ ده ﻛﻪ ﻧﻪ؟
ﻣـــﺎ وﻳـــﻞ :ﻫـــﻮ ﻣﻮرﺟـــﺎﻧﯥ ﭘـــښﺘﻨﻪ ده ،ﻛـــﻪ ﻟـــﻪ ﻧـــﺰدې ﻧـــﻪ دې وﻟﻴـــﺪه ،ﺧﻮښـــﻪ ﺑـــﻪ دې ﺷـــﻲ .ﻣـــﻮرې ﻳـــﻮه
ﺧﺒــﺮه درﺗــﻪ ﻛــﻮم ،ﭼــﯥ ﺑﯧګــﺎه ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺗــﻪ ﻳــﻮازې د ﻛﺎﻛــﺎ ﺳــﺮه دا ﺧﺒــﺮه ﺷــﺮﻳﻜﻪ ﻛــړې ،زه ﺗــﺮې ﺷــﺮﻣﯧږم،
ورﺗﻪ وﻳﻠﻰ ﻧﺸﻢ دا ﻛﺎر ﺑﻪ ﺗﻪ ﻛﻮې.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ښــﻪ ﺑﭽــﻰ زه ﺑــﻪ ﻣﺎﺧــﺴﺘﻦ د ﻫﻐــﻮى ﻛــﺮه ﻻړه ﺷــﻢ ،ورﺳــﺮه وﺑــﻪ ګړﯦــږم ،ﺗــﻪ ﺑــﯥ ﻏﻤــﻪ اوﺳــﻪ.
ﻣـــﻮرې دا ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ درﺗـــﻪ څـــﻪ ووﻳـــﻞ ،دا ټـــﻮﻟﯥ ﺧﺒـــﺮې ورﺳـــﺮه وﻛـــړه او ﻫﻤـــﺪا ﻫـــﻢ ورﺗـــﻪ وواﻳـــﻪ ،ﭼـــﯥ د
راﺗﻠﻮﻧﻜﯥ ﺟﻤﻌﯥ ﭘﻪ ورځ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﺗﻪ ځﻮ.
ښﻪ ښﻪ زوﻳﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﯥ دى دا ﺳﺘﺎ ټﻮﻟﯥ ﺧﺒﺮې ﺑﻪ ورﺗﻪ وﻛړم.
ﻣﻮرﺟــﺎﻧﯥ ﻧــﻮې ﺟــﺎﻣﯥ ځﺎﻧﺘــﻪ ﻛــړې ﻛــړه ،دا ﻛــﻮم ﻛــﺴﺎن ﭼــﯥ راﺳــﺮه ځــﻲ ﭘــﺎﻛﯥ ﺟــﺎﻣﯥ دې ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ
ﺳـــﺮه واﺧﻠـــﻲ .زه ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ دې څـــﻮ ورځـــﻮ ﻛـــﯥ دا ځﻴﻨـــﯥ ﻛﺎروﻧـــﻪ ﺳـــﻢ ﻛـــړم ،ددې ﻧـــﻮي ﻛـــﻮر ځﻴﻨـــﯥ ﺷـــﻴﺎن
ﻧﻴﻤګـــړي دي دا ﺑـــﻪ ورﭘـــﻮره ﻛـــړم .د ﺣﺠـــﺮې ﭘـــﻪ څﻨـــګ ﻛـــﯥ ﺗـــﺸﻨﺎب ﺟـــﻮړول ،ﻧــﻮي ﻛټﻮﻧـــﻪ ،دوه ﺟـــﻮړې
ګﻠﻴﻤـــﺎن او د ﻛـــﻮر او ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ ﻟﭙـــﺎره ﻧـــﻮې ﺑـــﺴﺘﺮې او ﻧـــﻮر ډﯦـــﺮ ﺷـــﻴﺎن اﺧﻴـــﺴﺘﻞ او ﺟﻮړﯦـــﺪل ﻏـــﻮاړي .د
ځﻴﻨـــﻮ ﺷـــﻴﺎﻧﻮ ﺑـــﻪ د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى ﺷـــﯧﺮو ﺗـــﻪ وواﻳـــﻢ ،ﭘﻴـــﺴﯥ ﺑـــﻪ ورﺗـــﻪ ﭘﺮﯦـــږدم ،ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ﺳـــﻨﺒﺎل ﻛـــړي.
ﻫﻤــﺪا اوس ﺑــﻪ ﺟــﻼل اّﺑــﺎد ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻢ ،ځﻴﻨــﯥ ﺳــﺎﻣﺎن او ﺷــﻴﺎن ﺑــﻪ واﺧﻠــﻢ ،ﺷــﻴﺮو ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺳــﺮه
ﺑﻮځﻢ ،ﺗﻪ ﺑﻪ ﭘﺨﭙﻞ ﻛﺎر ﭘﺴﯥ ﺑﯧګﺎه ﺗﻪ ورﺷﯥ .اوس زه ﻻړم ﻣﻮرې ،د ﺧﺪاى ﭘﻪ اﻣﺎن.
ﻟـــﻪ ﺷــــﯧﺮو ﺳـــﺮه ﻳﻮځــــﺎى ﺟـــﻼل اّﺑــــﺎد ﺗـــﻪ ﻻړم ،ﻛــــﻮم ﺿـــﺮوري ﺷــــﻴﺎن ﭼـــﯥ و ،ﭘــــﻪ ﺑـــﺎزار ﻛــــﯥ ﻣــــﻮ
واﺧﻴـــﺴﺘﻞ او ﺑﯧګـــﺎ ﺗـــﻪ ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻮ .ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو ﭘﯧﻨځـــﻪ ورځـــﻮ ﻛـــﯥ ﻛـــﻮم ﺿـــﺮوري ﻛﺎروﻧـــﻪ
ﻧﻴﻤګـــړي ﭘـــﺎﺗﯥ وو ،ﺗﺮﺳـــﺮه ﻣـــﻮ ﻛـــړل .وﺧـــﺖ ﻣـــﯥ ﻛـــﻢ او ﻛﺎروﻧـــﻪ ﻣـــﯥ زﻳـــﺎت وو ،ﻫـــﺮ ﻣﺎﺧـــﺴﺘﻦ ﺑـــﻪ
ﺣﺠــﺮې ﺗــﻪ د ﻛﻠــﻲ زﻟﻤﻴــﺎن راﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ ،ښــﻪ ﺑﺎﻧــډار ﻣــﻮ ﺟــﻮړ و .ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺑــﻪ راﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ :ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ
دﻏـــﯥ ﺟﻤﻌـــﯥ ﺷـــﭙﯥ دې ﻛـــﻮم راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎن ﺟـــﻮړ ﻛـــړى دى؟ ﻫﻤـــﺪا ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ﻛﻮﻟـــﻪ ،ﭼـــﯥ
زﻣﻮږ د ﺧﻠﻜﻮ څﻮﻣﺮه ذوق او ﻋﻼﻗﻪ وه ،د ﺟﻤﻌﯥ د ﺷﭙﯥ راډﻳﻮﻳﻲ داﺳﺘﺎﻧﻮﻧﻮ ﺳﺮه.
رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﻣﺎﺗــﻪ ﺛﺎﺑﺘــﻪ ﺷــﻮه ،ﭼــﯥ د اﻓﻐﺎﻧــﺴﺘﺎن ﺧﻠــﻚ ﻟــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻛﻮﻟﺘــﻮر او ﻓﺮﻫﻨــګ ﺳــﺮه څــﻮﻣﺮه
ﻋﻼﻗــﻪ ﻟــﺮي ،ﺧــﻮ ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧــﻪ زﻳــﺎت ﺧﻠــﻚ ﺑــﯥ ﺳــﻮاده او ﻧﺎﻟﻮﺳــﺘﻲ دي .ﭘــﺮ ﻣــﺎ دا ﻳــﻮه اوﻧــۍ ﻟﻜــﻪ د ﺑــﺎد
ﭘــﻪ ﺷـــﺎن ﺗﯧـــﺮه ﺷــﻮه ،د ﭘﻨﺠـــﺸﻨﺒﯥ ﭘـــﻪ ورځ ﻣـــﯥ د وﻟــﺴﻮاﻟۍ ﻧـــﻪ ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ټﻴﻠﻴﻔــﻮن وﻛـــړ ،او ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ
ﻣـــﯥ د ورﺗـــګ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ .ﻫﻐـــﻪ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮه ،وﻳﻠـــﯥ :ﺧـــﺪاى ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ ﺳـــﺮه راوﻟـــﻪ .ﭘـــﻪ ﻣـــﻮر دې
ﺳـــﻼم ﻛـــﻮه .ﻣـــﺎ وې ﻣـــﻮر ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ،ﭼـــﯥ ﺳـــﺘﺎ ﺧﺒـــﺮي وﻛـــړې څـــﻪ ﻣﺎﻟګـــﻪ ﻣـــﺴﺎﻟﻪ ﻣـــﯥ ورزﻳﺎﺗـــﻪ ﻛـــړه،
ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﺑﭽـــﻰ دا ﺻـــﻔﺘﻮﻧﻪ ﭼـــﯥ ﻟـــﺮي ﺧﺎﻣﺨـــﺎ ﻳـــﯥ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﭘـــﻪ ﻛـــﺎر ده .وﻳﻠـــﯥ ﭘﻮﻫﯧږﻣـــﻪ،
ﭼــﯥ ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﺑــﻪ دې څــﻪ ﻣــﺪاري ﺗــﻮب ورﺗــﻪ ﻛــړى وي ،ﺧﻮﺷــﯥ ﻣــﺎ ﺑﻬﺎﻧــﻪ ﻛــﻮې .ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﺷــﻮه او ﻣﺨــﻪ
ښﻪ ﻳﯥ راﺳﺮه وﻛړه.
ﭘـــﻪ دې ﺷـــﭙﻪ ﻣـــﯥ ﻛﺎﻛـــﺎ دوى او ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راوﺳـــﺘﻞ ،د ﻣﺎښـــﺎم ﻟـــﻪ ډوډۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﯥ
ﻛﺎﻛﺎ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻛﺎﻛــﺎ ﺟﺎﻧــﻪ! ﺳــﻬﺎر ﺑــﻪ ﺗﻨــﺪار ﻣــﯥ او ﺗــﻪ ﻣــﻮر ﻣــﯥ او ﻣﺎﻣــﺎ ﺟــﺎن ﻣــﯥ ﭘــﻪ اﺗــﻪ ﺑﺠــﻮ د ﺳــﻬﺎر ﻟــﻪ ﻛــﻮره
وځــﻮ او ﻛﺎﺑــﻞ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻴــﺮ ﺳــﺮه ﺣﺮﻛــﺖ ﻛــﻮو .ﺧﭙــﻞ ﺳــﺎﻣﺎن ،ﺟــﺎﻣﯥ او ﺿــﺮوري ﺷــﻴﺎن ﻣــﻮ ورﺳـــﺮه
راواﺧﻠﺊ.
ټﻮﻟـــﻮ ووﻳـــﻞ :ﺳـــﻤﻪ ده .ﻫﻐـــﻮى راﭘـــﻮرې ټـــﻮﻛﯥ ټﻜـــﺎﻟﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ ،ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ وې :ﺧﻮرﻳـــﻪ ﭼـــﯥ د ښـــځﯥ
ﻣﺴﺌﻠﻪ دې ده ،څﻨګﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ اوړې رااوړې.
ټﻮﻟــﻮ ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮه وﺧﻨــﺪل ،ﻣــﺎ ﺳــﺮ ټﻴــټ اﭼــﻮﻟﻰ و ،ﺣﻴــﺎ راﺗﻠــﻪ ،د ﺷــﭙﯥ ﺗــﺮ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﭘــﻮرې زﻣــﻮږ
ﻛﻮرﻧﻰ ﺑﺎﻧډار ﺗﻮد و ،ﺑﻴﺎ ﻣﯥ ﻛﺎﻛﺎ ووﻳﻞ:
اوس وﻳـــﺪه ﺷـــﺊ ،ﺳـــﺒﺎﻳﻲ ﺑـــﻪ وﺧﺘـــﻲ ﻟـــﻪ ﺧﻮﺑـــﻪ ﺟګﯧـــږئ .دوﻋـــﺎ وﺷـــﻮه او ﻫـــﺮ څـــﻮك د وﻳـــﺪه ﻛﯧـــﺪو
ﻟﭙﺎره ﺧﭙﻠﻮ ځﺎﻳﻮﻧﻮ ﺗﻪ وﻻړل.
ﺷــﭙﻪ ﺗﯧــﺮه ﺷــﻮه ،ﺳــﺒﺎﻳﻲ وﺧﺘــﻲ ادې ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺧﻮﺑــﻪ راﺟــګ ﻛــړم ،ﻟــﻪ ﺗــﺸﻨﺎب ﻛﻮﻟــﻮ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ
ﺧﭙــﻞ ﺳــﺎﻣﺎن ﺳــﻨﺒﺎل ﻛــړو .ﻣــﻮر ﻣــﯥ ورﻳﺠــﯥ ﺳــﺎﺗﻠﯥ وې ،ﺧــﺪاﯦﺰده د څــﻮ ﻛــﺎﻟﻮ زړې ورﯦﺠــﯥ وې ،ﭘــﻪ
ﺑـــﻮﺟۍ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ وﺗړﻟـــﯥ ،ﺑﻜـــﺴﻮﻧﻪ ﻣـــﯥ ﺑﺮاﺑـــﺮ ﻛـــړل ،ﻛﺘـــﻞ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ دوى راﻏﻠـــﻞ .ﻣـــﻮﻧږ
ﭘﻨځــﻪ ﺗﻨــﻪ وو ،ﭼــﯥ ﻛﺎﺑــﻞ ﺗــﻪ ﺗﻠﻠــﻮ .د ﻛﻠــﻲ ﻳــﻮه ﻣــﻮټﺮوان ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻻ ﻣﺨﻜــﯥ د ﻣﺨﻜــﯥ ﻧــﻪ وﻳﻠــﻲ و ،ﭼــﯥ
ﻣـــﻮﻧږ ﺑـــﻪ ان ﺗـــﺮ ﻛﺎﺑﻠـــﻪ رﺳـــﻮي .ﻫﻐـــﻪ ﻫـــﻢ ﻣـــﻮټﺮ راوﺳـــﺖ او ﻛـــﺎﻟﻲ ﻣـــﻮ ﭘﻜـــﯥ ﻛﯧـــښﻮدل .ﺑﺮاﺑـــﺮ اﺗـــﻪ ﺑﺠـــﯥ
وې ،ﭼـــﯥ ﺣﺮﻛـــﺖ ﻣـــﻮ وﻛـــړو .ﻣـــﻮټﺮ ﺧـــﻮ ﻫـــﺴﯥ زوړ واګـــﻮن ﻏﻮﻧـــﺪې و ،ﭘـــﻪ ﺧﺎﻣـــﻪ ﺳـــړك ﻳـــﯥ ﺧﻮﺷـــﯥ
اوازوﻧـــﻪ ﻛـــﻮل ،ﭘـــﻪ ﻻره ﭼـــﯥ ګـــﺎډي روان و ،دوړې او ﺧـــﺎورې ﻳـــﯥ ﺑـــﺎدوﻟﯥ او ﭘـــﻪ ﻣـــﻮﻧږه ﭘﺮﯦـــﻮﺗﻠﯥ .د
ګــﺎډي ﻛړﻛﻴــﻮ ﺷﻴــﺸﯥ ﻣــﺎﺗﯥ وې ،د ﺳــړك ټــﻮﻟﯥ ﺧــﺎورې ﺑــﻪ دﻧﻨــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ راﻧﻨــﻮﺗﻠﯥ .ﺳــﺘﺮګﯥ او ﻣــﺦ
ﻣــﻮ ﭘــﻪ دوړو ﻛــﯥ ﻧــﻪ ښــﻜﺎرﯦﺪه .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ د ﺟــﻼل اّﺑــﺎد ښــﺎر ﻛــﯥ ﻟــﻪ ﻣــﻮټﺮه ښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮ ،ﻟــﻪ ځﺎﻧﻮﻧــﻪ ﻣــﻮ
دوړې وڅﻨــډﻟﯥ ،ﻣــﺦ او ﻻﺳــﻮﻧﻪ ﻣــﻮ ﻫــﻢ ﭘﺮﻳﻤﻴﻨځــﻞ .دﻣــﻪ ﻣــﻮ وﻛــړه ،ﭼــﺎى وڅــښﻞ ﺷــﻮې ،ﺑﻴــﺎ د ﻛﺎﺑــﻞ
ﭘـــﻪ ﻟـــﻮر روان ﺷـــﻮ ،د ﺟـــﻼل اﺑـــﺎد او ﻛﺎﺑـــﻞ ﺗـــﺮﻣﻨځ ﺳـــړك ﭘـــﻮخ و ،دوړې او ﺧـــﺎورې ﻧـــﻪ ﺑﺎدﯦـــﺪﻟﯥ .د
ﻟﻐﻤـــﺎن ﭘـــﻪ ﻛـــڅ ورواوﺧﺘـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻻره ﻣـــﻮ د اﻟﻔـــﺖ ﺻـــﺎﺣﺐ زﻳـــﺎرت ﺗـــﻪ ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړل .ﺳـــﺮوﺑﻲ ﺗـــﻪ
ﭼﯥ ورﺳﯧﺪو ،ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ﻏږ ﻛړ:
دﻟﺘﻪ ﻟﻤﻮﻧځﻮﻧﻪ ﻛﻮو.
ګــﺎډى د ﺳــﺮوﺑﻲ د ډﻧــډ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ودرﯦــﺪ ،ﻳــﻮه ﻫﻮټــﻞ ﺗــﻪ ورﻧﻨﻮﺗﻠــﻮ ،ﻫﻐــﻮى ﻟﻤﻮﻧځﻮﻧــﻪ وﻛــړل ،ﭘــﻪ
ﺑـــﺎزار ﻛـــﯥ وګﺮځﯧـــﺪو ښﺎﯦـــﺴﺘﻪ ډﯦـــﺮ دوﻛﺎﻧﻮﻧـــﻪ وو ،ﭘـــﻪ ﻫﻮټﻠﻮﻧـــﻮ ﻛـــﯥ ﻫﻨـــﺪﻳﻲ او اﻓﻐـــﺎﻧﻲ رﻛﺎټﻮﻧـــﻪ
ﻏږﯦــﺪل .ﭘــﻮره دﻣــﻪ ﻣــﻮ وﻛــړه ،ﻟــﻪ دﻣــﯥ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﺑﻴــﺎ د ﻛﺎﺑــﻞ ﭘــﻪ ﻟــﻮر روان ﺷــﻮ .د ﺳــﺮوﺑﻲ ﻧــﻪ ﺑــﺮه ﺧــﻮا
ﭘــﻪ ﻟﻮﻳــﻪ ﭼړاﻳــﻲ ﻛــﯥ زﻣــﻮږ ګــﺎډى ﭘــﻪ ﺧــﻮارو ﺧــﻮارو ﭘﻮرﺗــﻪ ور روان و ،ﭘــﻪ اوﻟﻴــﺎﻧﻮ اوﻟﻴــﺎﻧﻮ د ﭼــړاى
ﺳــﺮﺗﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮ .ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ وروﺳــﺘﻪ د ﻣــﻮﻣﻦ ﺧــﺎن او ﺷــﻴﺮﻳﻨۍ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻣــﻮ ﺳــﺘﺮګﯥ وﻧــښﺘﯥ .ﺳــﻴﻨﺪ
ﻏـــﺎړې ﺗـــﻪ ګـــﺎډي ﭘـــﻪ ﺳـــړك ورښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮ ،د اﻧـــﺎرو ﺑـــﺎغ ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه اﻧـــﺎر راځړﯦـــﺪﻟﻲ وو ،ﻟـــﻪ دﻏـــﻪ ځﺎﻳـــﻪ
ورﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ د ﻣــﺎﻫﻴﭙﺮ ﺟــګ ﻏﺮوﻧــﻪ راﻧــﺰدې ﺷــﻮل .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ د ﻣــﺎﻫﻴﭙﺮ د ﺟګــﯥ ﺗــﺮۍ ﻻﻧــﺪې ﻣــﻮټﺮ ورو
ورو روان و ،ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ﻣﻮټﺮ ﭼﻠﻮﻧﻜﻲ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
وروره ﻛﻠﻪ ﭘﻪ دې ﺳړك ﺗﯧﺮ ﺷﻮى ﻳﯥ؟
ﻫﻐـــﻪ ووﻳـــﻞ :ﻫـــﻮ ﻛﺎﻛـــﺎ څـــﻮ ځﻠـــﻲ راﻏﻠـــﻰ ﻳـــﻢ ،ﺗﺎﺳـــﯥ ﻣـــﻪ وارﺧﻄـــﺎ ﻛﻴـــږئ ،ﭘـــﻪ ﻛـــﺮا ﻛـــﺮار ﺑـــﻪ ﭘـــﺮې
ورﺧﯧــﮋو .د ﻣــﺎﻫﻴﭙﺮ ﭘــﻪ ﭼﻴﻨــﻪ ﻛــﯥ ﻣــﻮ ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ دﻣــﻪ وﻛــړه ،ﻫــﺮ ﭼــﺎ څــﻮ ﻟﭙــﯥ اوﺑــﻪ وڅــښﻠﯥ ،ﭘــﻪ ﻣــﺎﻫﻴﭙﺮ
راواوښـــﺘﻮ ،اﻳﻠـــﻪ ﻣـــﻮ ﻻړې ﺗﯧـــﺮې ﺷـــﻮې ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻳـــﻮې ﺧـــﻮا ﻣـــﻮټﺮ ډﯦـــﺮ زوړ و او ﻟـــﻪ ﺑﻠـــﯥ ﺧـــﻮا
ﺳــړك ګــﺮان او ﭘﯧﭽــﻮﻣﻲ ﻳــﯥ درﻟــﻮدل .ﻣــﻮر او ﺗﻨــﺪار ﻣــﯥ دواړه ډارﯦــﺪل ،ﭘــﻪ ټﻮﻟــﻪ ﻻره ﻳــﯥ زﻳﺎرﺗﻮﻧــﻪ
ﻳـــﺎدول ،ﺗﻨګـــﻲ ﺗـــﻪ راورﺳـــﯧﺪو ،وړاﻧـــﺪې ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ ﻋـــﺴﻜﺮي ﭼـــﻮڼۍ ګـــﺎﻧﻮ ﺳـــﺘﺮګﯥ وﻟګﻴـــﺪې.
ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻫﺮڅــﻪ ﻧــﺎ اﺷــﻨﺎ وو .ﭘــﻪ ﭘﻠﭽﺮﺧــﻲ ورﺗــﺎو ﺷــﻮ او د ﺣﺮﺑــﻲ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﭘــﻪ ﻣﺨــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ .ﻫﻐــﻮى
ﺻــﻨﻌﺘﻲ ﭘــﺎرك او ﺷــﺎوﺧﻮا ﺷــﻨﯥ ﺳــﻴﻤﯥ ﺗﻤﺎﺷــﺎ ﻛــﻮﻟﯥ ،د ﻳﻜــﻪ ﺗــﻮت ﺑﺮﺟــﻮره ﻛــﻼ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ،
ورﭘــﺴﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه رپ ﻛــﯥ ﭘــﻞ ﻣﺤﻤــﻮد ﺧــﺎن ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ﻣــﻮرر ﻣــﯥ او ﺗﻨــﺪار ﻣــﯥ راﻧــﻪ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه،
وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﺑﭽﻰ دا ﻛﺎﺑﻞ دى.
ﻣـــﺎ وﻳـــﻞ ﻫــــﻮ دا ﻛﺎﺑـــﻞ دى .دې ځــــﺎى ﺗـــﻪ ﭘــــﻞ ﻣﺤﻤـــﻮد ﺧـــﺎن واﻳــــﻲ .ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﭘــــﻪ ﭼﻤـــﻦ ﺣــــﻀﻮري
ورﻏﻠــﻮ ،ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻫﺮځــﺎى ﺑﯧــﻞ ﺑﯧــﻞ ورﭘﯧﮋاﻧــﺪه .ﭘــﻪ ﺟــﺎده ﻛــﯥ ووﺗﻠــﻮ ،ﭘــﻪ ښــﻲ اړخ ﺳــﻴﻨﻤﺎى
ﭘـــﺎﻣﻴﺮ ﺑﺎﻧـــﺪې ﺷـــﺎه دو ﺷﻤـــﺸﻴﺮه ﺗـــﻪ وګﺮځﯧـــﺪو .د ښـــﺎر ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ووﺗﻠـــﻮ او ﺧﭙـــﻞ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻻړو.
ﻣـــﺎزدﻳګﺮ ﻧـــﺰدې و ،ﭼـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﭼـــﺎى دﻣـــﯥ ﻛـــړې ،ﻫﻐـــﻮى ﭘـــﻪ ﭼـــﺎﻳﻮ
ﻛــــښﯧﻨﺎﺳﺘﻞ او زه ﺳﻤﺪﺳــــﺘﻲ ﺑــــﺎزار ﺗــــﻪ ووﺗﻠــــﻢ ،ﻏﻮښــــﻪ او ﺗــــﺎزه ﻣﯧــــﻮه ﻣﮕــــﻲ راوﻧﻴﻮﻟــــﻪ .دوى ﻻ ﭘــــﻪ
ﭼــﺎﻳﻮ ﻧﺎﺳــﺖ وو ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ اﺷــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛــﯥ ﻣــﯥ دﻳــګ ﺑــﺎر ﻛــړ .ﻫﻐــﻮى د ﻣــﺎزﻳګﺮ ﻟﻤﺎﻧځــﻪ ﺗــﻪ ﺳــﺮه ﭘﻮرﺗــﻪ
ﺷــﻮل ،زه ﭘــﻪ ﻣﻨــډه د ﺗﻠﻴﻔــﻮن ﻏﺮﻓــﯥ ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻢ .ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ ﻣــﯥ زﻧــګ وواﻫــﻪ ،ﻣــﻮر ﻳــﯥ ﻏــﻮږۍ ﭘﻮرﺗــﻪ
ﻛــړه ،ﺧــﺎﻟﻲ دوﻣــﺮه ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳ ـۍ ﺗــﻪ وواﻳــﻪ ﻫﻐــﻪ ﺳــﺘﺎ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ رارﺳــﯧﺪﻟﻲ دي .ﻫﻐــﯥ
وﻳﻠﯥ ﺗﺎﺳﯥ څﻮك ﻳﺎﺳﺖ؟
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :زه ﻳــﯥ د ﺻــﻨﻒ )ټــﻮﻟګﻲ( اول ﻧﻤــﺮه ﻳــﻢ .ﻳــﻮازې دوﻣــﺮه ورﺗــﻪ وواﻳــﻪ ،ﭼــﯥ ﺧﺒــﺮه ﺷــﻲ او دا
ﻫــﻢ ورﺗــﻪ وواﻳــﻪ ،ﭼــﯥ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ وﺧﺘــﻲ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﺗــﻪ راﺷــﻪ ،ﭼــﯥ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ ﺑــﻪ دﻳــﯥ درﺗــﻪ اﻧﺘﻈــﺎر ﺑﺎﺳــﻲ،
ﻣﻄﻠﺐ د ﻫﻐﯥ ټﻮﻟګﻲ واﻟﯥ دي.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ښﻪ وروره ﭘﻪ ﺳﺘﺮګﻮ.
زه دوﺑـــﺎره ﭘـــﻪ ﻣﻨـــډه ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻢ ،ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ دﯦـــګ ﻧـــﻪ وي ﺳـــﻮى .ﭘـــﻪ اﺷـــﭙﺰ ﺧﺎﻧـــﻪ ورﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ،
دﻳـــګ ﺑﺨـــﺎرر اوازوﻧـــﻪ ﭘﻴـــﻞ ﻛـــړي وو ،ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ ﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻢ ،ﻫﻐـــﻮى ﻟﻤﻮﻧځﻮﻧـــﻪ ﻛـــړي وو ،ﺧﭙﻠـــﻮ ﻛـــﯥ
ﺳــﺮه ﻣــﺸﻐﻮل وو .ﻣــﺎ وې ﺗﺎﺳــﯥ ﺧﭙــﻪ ﻧــﺸﺊ ،زﻣــﺎ ﻛــﻮر ﺗﻨــګ دى .د ښــﺎر ژوﻧــﺪ دﻏــﺴﯥ وي ،ﭘــﻪ ﺗﻨګــﻮ
ﻛﻮټﻮ ﻛﯥ ﺧﻠﻚ اوﺳﯧږي ،ﻣﺎوﻳﻞ ﭼﯥ ﻗﻴﺪ ﻧﺸﺊ.
ﻫﻐﻮى راﺗﻪ ﻛړه :څﻨګﻪ ﺗﻨﺪ ﺗﻨﺪ ګﺮځﯥ.
ﻣﺎ وې څﻪ ﺧﺒﺮه ﻧﺸﺘﻪ دى ،ﺧﺎﻟﻲ دﻳګ ﻣﯥ ﺑﺎﻧﺪې ﻛﺎوه .ﻣﻮر او ﺗﻨﺪار ﻣﯥ ﻏﺒﺮګ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻧﻪ ﻧﻪ ﺑﭽﻰ دا څﻪ ﻛﻮې ،دا ﺧﻮ زﻣﻮﻧږه ﻛﺎر دى.
ﻣــﺎ وې ﺗﺎﺳــﯥ ﻧــﻮي او ﺗــﺎزه ﻣــﺎ ﻛــﺮه د ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ﻟﭙــﺎره راﻏﻠــﻲ ﻳﺎﺳــﺖ ،ﻟــﻮﻣړۍ ﻣﯧﻠﻤــﺴﺘﻴﺎ ﺑــﻪ زه
درﺗﻪ ﺑﺮاﺑﺮه ﻛړم ،ﻧﻮر ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ګﻮرو.
ﭘــﻪ دې ﺷــﭙﻪ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ښــﻪ ﺷــﻮروا ﺑﺮاﺑــﺮه ﻛــړه ،د ډوډۍ ﭘــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ټﻮﻟــﻮ ښــﻪ وﻟګﯧــﺪه ،ﻫــﺮ
ﻳﻮه ﺑﻪ راﺗﻪ وﻳﻠﯥ :واﷲ ﭼﯥ د ښځﻮ ﻧﻪ دي ښﻪ ﭘﺨﻠﻰ ﻳﺎد دى .وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺳﻬﺎره ﺗﻪ ﺧﻮ ﺳﻢ اﺷﭙﺰ ﻳﯥ.
ﻣﺎ وې :وﻟﯥ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻳﻢ ټﻮل ﻋﻤﺮ ﻣﯥ ﻣﺴﺎﻓﺮۍ ﻛﯥ ﺗﯧﺮ ﺷﻮ ،اﺧﺮ ﻳﻮه ښﻮروا ﭘﺨﻮل ﺧﻮ ﺑﻪ ﻳﺎدوو.
ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺎزه ﻣﯧــﻮه ﭘــﻪ ﻣﯧــﺰ ﻛﯧــښﻮده او د ﻛﺎﺑــﻞ د ښــﺎر ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﻣــﯥ ورﺳــﺮه ﺧﺒــﺮې ﻛــﻮﻟﯥ،
ﻫﻐﻮى ﻫﺮ ﻳﻮه ﺑﻪ وﻳﻞ :ﺳﻬﺎره زوﻳﻪ! دا ﻛﺎﺑﻞ ﺧﻮ ډﯦﺮ ﻟﻮى ښﺎر دى.
ﻣــﺎ وې ﻫــﻮ دا ﺧــﻮ ﻻ د ښــﺎر ﻣــﻨځ دﻳــﻮ ﺷــﺎوﺧﻮا ﻧــﻮر ﻫــﻢ ﭘﺮاﺧــﻪ دى ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﺧﻴــﺮه ﭘﻜــﯥ وګﺮځــﺊ،
ﺳﻴﻠﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻜﯥ وﻛړئ.
ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ دواړو ووﻳـــﻞ :ﻣـــﻮږ ﺑـــﻪ ﺗـــﺎ ﺳـــﺮه ﻳـــﻮازې درې ورځـــﯥ ﺗﯧـــﺮوو ،دا ﻛـــﺎر دې ﺧـــﺪاى
ﺳﻢ ﻛړي ،ﭼﯥ ﻛﻮر ﺗﻪ ﭘﻪ ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ زړه وروګﺮځﻮ.
ﻣــﺎ وې ډﯦــﺮه ښــﻪ ده ،ﻫﺮڅــﻪ ﺑــﻪ وﺷــﻲ ،ﭼــﯥ راﺳــﺮه ﺧﭙــﻪ ﻧــﺸﺊ .د ﻣــﻮټﺮ ﭼﻠــﻮوﻧﻜﻲ ﻣــﯥ ﻫــﻢ ښــﻪ ﺧﻴــﺎل
ﺳــﺎﺗﻠﻮ ،ﻣــﺎ وﻳــﻞ د ﻛﻠــﻲ ﺳــړى دى ،ﭼــﯥ ﻗــﺪر ﻳــﯥ وﺷــﻲ .ﺳــﺒﺎﻳﻲ وﺧﺘــﻲ راﻧــﻪ رﺧــﺼﺖ ﺷــﻮ ،ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ
ﻛﺮاﻳﯥ ﻧﻪ ﻣﯥ ورﺗﻪ ﻧﻮره ﺧﺮﭼﻪ ﻫﻢ ورﻛړه ،ښﻪ ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﻻړ.
دا ﻧـــﻮر ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﭘﺮﯦـــښﻮدل او زه ﺧﭙﻠـــﯥ دﻧـــﺪې ﺗـــﻪ وﻻړم .ﻟـــﻮﻣړى د رﺋـــﻴﺲ دﻓﺘـــﺮ ﺗـــﻪ
ﻻړم ،ﺧـــﻮ ﻫﻐـــﻪ ﻻ ﻧـــﻪ و راﻏﻠـــﻰ ،ﭘـــﻪ ﻧـــﻮرو ﻫﻤﻜـــﺎراﻧﻮ او ﻣﻠګـــﺮو وروګﺮځﯧـــﺪم ،ﺑﻴـــﺎ ﺧﭙـــﻞ دﻓﺘـــﺮ ﺗـــﻪ
راﻏﻠﻢ ،ﭼﯥ د رﺋﻴﺲ ﻣﻼزم راﻏﻰ ،وﻳﻞ ﻳﯥ :رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ دې ﻏﻮاړي.
رﺋﻴﺲ ﺗﻪ ورﻏﻠﻢ ،د ﻣﯧﻠﻤﻨﻮ ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ ،ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﺷﻮ ،د واره ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺑﯧګﺎه ﺗﻪ ﺑﻪ زﻣﺎ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧﻪ ﺷﺊ.
ﻣـــﺎ وې ﻣﻨﻨـــﻪ رﺋـــﻴﺲ ﺻـــﺎﺣﺐ ،ﻫﻐـــﻮى ﻻ دﻟﺘـــﻪ دي ،ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ګـــﻮرو ،ﺧـــﻮ زه ددې ﻟﭙـــﺎره راﻏﻠـــﻰ وم،
ﻣﺎ وې ﭼﯥ ﺳﺘﺎ څﻪ ﻧﻈﺮ دى ،دوى ﺑﯧګﺎه ﺗﻪ وروﻟږم .ﻫﻐﻪ وﻳﻞ:
وﻟــﯥ ﻧــﻪ ،ډﯦــﺮ ﺑــﻪ ښــﻪ ﺷــﻲ ،ﺑﯧګــﺎه ﺗــﻪ ﻳــﯥ ورواﺳــﺘﺎوه .ﻛــﻪ د ﻣــﻮټﺮ ﺧﺒــﺮه وه ،زﻣــﺎ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ دې وﻻړ
ﺷﻲ.
ﻣﺎ وې :ډﯦﺮه ﻣﻨﻨﻪ ﻳﻮ ټﻜﻴﺴﻲ ﻛﯥ ﺑﻪ وﻻړ ﺷﻲ.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﺳــﻬﺎره ﭘــﻪ ښــﻮ ﺗﻠــﻮار او ﭘــﻪ ﺑــﺪو ﺗﺎﻣــﻞ ،ټــﻮﻟﯥ ﺧﺒــﺮې ورﺗــﻪ وښــﺎﻳﻪ ،ﺗــﺮ ﻛــﻮره ورﺳــﺮه ﺗــﻪ
وﻻړ ﺷﻪ ،ﭼﯥ ﻫﻐﻮى ﺧﻮ ﻧﺎﺑﻠﺪ دي.
ﻣـــﺎ وې :ﻫـــﻮ ﺻـــﺎﺣﺐ ﻫﻤﺪﻏـــﺴﯥ ﺑـــﻪ ﻛـــﻮم .ﻫﻤـــﺪوﻣﺮه رﺋـــﻴﺲ ﺻـــﺎﺣﺐ زه ﺑـــﻪ اوس ﺧﭙـــﻞ ﻛـــﺎر ﺗـــﻪ وﻻړ
ﺷﻢ.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ،ﭘﻪ ﻣﺨﻪ دې ښﻪ ﺷﻪ.
دوﺑــﺎره ﺧﭙــﻞ د ﻛــﺎر ﻛــﻮټﯥ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻢ ،ﭘــﻪ څــﻮﻛۍ ﻛــﯥ ﻻ ﻧﺎﺳــﺖ ﻧــﻪ وم ،ﭼــﯥ ﺷــﺮﻧګ ﺷــﻮ د ټﻴﻠﻔــﻮن
زﻧــګ راﻏــﻰ ،ﻏــﻮږۍ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻏــﻮږ ﺗــﻪ وﻧﻴــﻮه ،ﺑﻠــﯥ ﯦــﻲ وﻛــړل ،ﭘــﻮه ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ده .ﻣــﺎ ورﺗــﻪ
اواز ﺑﺪل ﻛړو ،وې ﻧﻪ ﭘﯧﮋﻧﺪم ،وﻳﻞ ﻳﯥ :څﻮك ﻳﯥ؟
ﻣﺎ وې :ﺗﺎﺳﯥ څﻮك ﻳﺊ؟
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺘﻪ دى؟
ﺧﭙﻞ ﻏږ ﻣﯥ ﻧﻮر ﻣﺎل ﻛړو :ﻫﻮ ﻫﻮ ﺷﺘﻪ دى ،ﻟﻪ ﻏږه ﻳﯥ وﭘﯧﮋﻧﺪم.
وﻳﻞ ﻳﯥ :راﻏﻠﻰ ﻳﯥ ،ﺳﺘړى ﻣﺸﯥ ،ﭘﻪ ﺧﻴﺮ راﻏﻠﯥ.
ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ﺗـــﺮې د ﻣـــﻮر او ﭘـــﻼر د اﺣـــﻮال ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ وﻛـــړه ،وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :اوس ﻫﻤـــﺪوﻣﺮه ،زه ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ
درځﻤﻪ ﻟﻪ ﻛﻮټﯥ ﻧﻪ ﻣﻪ وځﻪ.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ښﻪ ده راځﻪ ،ﻫﺮ ﻛﻠﻪ راﺷﯥ.
ﻳــﻮه اوﻧــۍ ﻣـــﻮ ﺳــﺮه ﻧـــﻪ و ﻟﻴــﺪﻟﻲ ،ﻣـــﻮږ دواړه ﻟﯧﻮاﻟــﻪ وو ،ﭼــﯥ ﺳـــﺮه ووﻳﻨــﻮ .د ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻏــﻮږۍ ﻣـــﯥ
ﻛﯧـــښﻮده ،د دﻓﺘـــﺮ ﺿـــﺮوري ﻛﺎروﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﺗﺮﺳـــﺮه ﻛـــړل ،ﻻ ﭘـــﻪ ﻛـــﺎر ﺑﻮﺧـــﺖ وم ،ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ راورﺳـــﯧﺪه.
روﻏﺒــړ ﻣــﻮ ﺳــﺮه وﻛــړو ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ﻟــﻪ ﺧﻮښــۍ ﻧــﻪ اوښــﻜﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻛــﯥ ﻟــﺮې ﺑــﺮې ﺷــﻮې ،څــﻮك ﻧــﻪ و،
ﻳﻮه ښﻪ ﺷﯧﺒﻪ راﻏﺎړې وﺗﯥ وه ،ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻳﯥ وﻳﻞ:
ﺧﻠﻚ دې څﻪ ﻛړل؟
ﻣﺎ وې :ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ دي.
ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه ﻳﯥ :دا ﺑﻪ څﻨګﻪ زه ووﻳﻨﻢ؟
ﻣـــﺎ وې ﺗـــﻪ اوس دا ﺧﺒـــﺮې ﭘﺮﯦـــږده ،دا ﺧـــﻮ ﺷـــﻌﺒﻪ ده دﻟﺘـــﻪ ﺧﺒـــﺮې ﻧـــﻪ ﻛﯧـــږي ،ﻛـــﻮم ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ وﻻړ
ﺷــﻮ .ﺳﻤﺪﺳــﺘﻲ ووﺗﻠــﻮ او د ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻫﻮټــﻞ ﺗــﻪ وﻻړو ،ﭘــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻛــﯥ ﻣــﻮ دﺳــﺘﻲ ﭘــﻪ دﺳــﺘﻲ
د دوﻳﻤﯥ ﻣﺮﻛﯥ ﺧﺒﺮې ﭘﻴﻞ ﻛړې ،ﻫﻮﺳۍ ووﻳﻞ:
ﻛﻠﻪ زﻣﻮږ ﻛﻮر ﺗﻪ راځﺊ؟
ﻣﺎ وې :ﻧﻦ ﺷﭙﻪ ﺧﻮ ﻧﻪ ﻛﯧږي ،ﺳﺒﺎ ﺷﭙﻲ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻧږه درﺷﻮ.
ﻫﻐــﯥ ووﻳــﻞ :زه ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﺗــﻪ وواﻳــﻢ ،ﭘــﻼر ﺗــﻪ ﺧــﻮ ﻟــﻪ ﺷــﺮﻣﻪ ﻧــﺸﻢ وﻳﻠــﻰ ،ﺧــﻮ
ﻳﻮازې ﺑﻪ ﻣﻮر ﺧﺒﺮه ﻛړم ،ﻫﻐﻪ ﺑﻪ ﻳﯥ ﭘﻼر ﺗﻪ وواﻳﻲ.
ﻣﺎ وې ﺳﻤﻪ ده.
ﻫﻮﺳــــۍ ووﻳــــﻞ :ﭼــــﯥ ﻣﯧــــﻮه )ﺷــــﻴﺮﻳﻨﻲ ،ﻧﻘــــﻞ( درﺳــــﺮه راوړې .زﻣــــﺎ ﻛــــﻮرﻧۍ ﺑــــﻪ ﺗﺎﺳــــﯥ ﺗــــﻪ ګــــﻞ
درﻛړي .زﻣﻮﻧږ ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ ﻫﻢ ﻣﯧﻮه ﺷﺘﻪ دى ،ﺧﻮ دا ﭘﻪ ګﻮړه ﻣﺎﺗﻲ ﻛﯥ رواج دى.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻫﻮﺳۍ داﺳﯥ ﺧﺒﺮې ﻛﻮې ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﻫﺮڅﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ واك ﻛﯥ دي.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﻫﻤﺪﻏﺴﯥ ﻳﯥ ﺑﻮﻟﻪ ﻧﻮ ،د ﻛﻮﻧډې زوﻳﻪ ﻣﺰې دې دي.
ﻣﺎ وﻳﻞ :وﻟﯥ ﺳﺘﺎ ﻧﻪ دي څﻪ؟
ﺳﺮ ﻳﯥ ﻟﻪ ﺷﺮﻣﻪ ښﻜﺘﻪ ﻛړو ،ﻟږه ﻏﻠﯥ وه ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎره ﺗﻪ ﺑﻪ ورﺳﺮه راﺷﯥ.
ﻣﺎ وﻳﻞ :زه ﺧﻮ ﺷﺮﻣﯧږم.
وﻳﻞ ﻳﯥ :د ﻛﻠﻲ ﺧﺒﺮې دې ﭘﻪ ﻛﻠﻲ ﻛﯥ ﭘﺮﯦږده.
ﻣﺎ وﻳﻞ :وﻟﯥ د ﻛﻠﻲ ﻧﻪ ﻣﯥ اوﺑﺎﺳﯥ.
ﺳﺎده ﺳﻬﺎره ﭘښﺘﺎﻧﻪ واﻳﻲ ﻟﻪ ﻛﻠﻲ وځﻪ ،ﺧﻮ د ﻧﺮﺧﻪ ﻣﻪ وځﻪ.
ﻫﻮﺳـــۍ زﻣـــﺎ او ﺳـــﺘﺎ ﻣﻴﻨـــﻪ ﺧـــﻮ رښـــﺘﻴﺎ ﺷـــﻮه ،د ﻣﻴﻨـــﯥ ﻟـــﻪ ﻧﺎﻛـــﺎﻣۍ دې اﷲ ﺳـــﺎﺗﻪ .ګﺮاﻧـــﻪ ﺧﺒـــﺮه ده،
ﭼــﺎى ﻣــﻮ وڅــښﮕﻠﯥ ﻣــﺎ وې زه ﺑــﻪ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻫــﻢ ﻧــﻪ ځــﻢ ،ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻻړ ﺷــﻢ ،ﭼــﯥ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ ﺑــﻪ ﻗﻴــﺪ ﺷــﻮي
وي ،ﭼــﯥ ﺑﯧــﺮون ﺗــﻪ ﻳــﯥ رااوﺑﺎﺳــﻢ .ﻣــړه ﺳــﺘﺎ ﻣــﻮټﺮ ﻧــﻪ دى زده ،ﭼــﯥ ﻫﻐــﻮى دې ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ګﺮځــﻮﻟﻰ
واى .ښـــﻪ ده راځـــﻪ ،ﭼـــﯥ ځـــﻮ .زﻣـــﻮږ ﺗـــﺮ ﻛـــﻮره راﻏﻠـــﻮ ،ﻫﻐـــﯥ ﺧﭙـــﻞ ﺑﻜـــﺲ ﺗـــﻪ ﻻس ﻛـــړ ،وﻳﻠـــﯥ ﻫـــﻦ دا
ﭘﻴــﺴﯥ درﺳــﺮه واﺧﻠــﻪ ،ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ راﻏﻠــﻰ ﻳــﯥ ،ﺑــﯥ ﺧﺮڅــﻪ ﺷــﻮى ﺑــﻪ ﻳــﻲ ،ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ دې دي ،ﺳــﻢ ﻗــﺪر ﻳــﯥ
ﻛﻮه.
ﻫـــﺮ څـــﻮ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :روﭘـــۍ راﺳـــﺮه ﺷـــﺘﻪ دى ،ﻫﻐـــﯥ ﻧـــﻪ ﺑﺎوروﻟـــﻪ ،ﻳـــﻮ ﺑﻨـــډل ﭘﻴـــﺴﯥ ﻳـــﻲ
راﺗـــﻪ ﭘـــﻪ زوره ﭘـــﻪ ﺟﯧـــﺐ ﻛـــﯥ ﻛﯧـــښﻮدې ،او دا ﻳـــﯥ ﻫـــﻢ ووﻳـــﻞ :څـــﻮﻣﺮه اﻃﺮاﻓـــﻲ ﺧـــﻮى ﻟـــﺮې ،ﺗﺮاوﺳـــﻪ ﻻ
ﻧــﻪ ﻳــﯥ ﻗــﺎﻧﻊ ﺷــﻮى ﺳــﻢ د ﻣــﺪﻋﻲ ﭘــﻪ څﯧــﺮ ﻳــﯥ راﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﻣــﺎ ﻧــﻮر څــﻪ وﻧــﻪ وﻳــﻞ .ﻫﻐــﻪ ﻻړه او زه ﻫــﻢ ﻛــﻮر
ﺗـــﻪ ﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ ،ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ زر ﺗـــﺮ زره د ﭘﯧـــﺴﻮ ﺑﻨـــډل وﺷـــﻤﺎره ،ﭘـــﻮره ﻟـــﺲ زره اﻓﻐـــﺎﻧۍ وې ،ﭼـــﯥ
ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ډﯦــﺮې ﭘﻴــﺴﯥ وې .ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﻧﻨــﻮﺗﻠﻢ ،ﻫﻐــﻮى ﺑﺎﻧــډار ﭘﻴــﻞ ﻛــړى و ،د ﻏﺮﻣــﯥ
ډوډۍ ﻳـــﯥ ﺧـــﻮړﻟﯥ وه ،ﭼـــﺎى ورﺗـــﻪ اﻳـــښﻰ و .ﻣـــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ داﺳـــﯥ ګﺮځﯧـــﺪﻟﯥ ﻟﻜـــﻪ
ﭘﺨــﻮا ﭼــﯥ ﻳــﯥ ﭘﻜــﯥ ﺷــﭙﯥ ورځــﯥ ﺗﯧــﺮې ﻛــړې وي ،ﻫﺮڅــﻪ ﻳــﯥ ﺗﻴــﺎر ﻛــړي وو ،ﻣــﺎ وې :ﺑــښﻨﻪ ﻛــﻮئ ،د
ﺷــﻌﺒﯥ ﻛــﺎر ﻣــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ و ،ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﺗﺮﺳــﺮه ﻛــړو .اوس ﻫــﻢ ﻟــﻪ ﺧﭙــﻞ وﺧــﺖ ﻧــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ راﻏﻠــﻢ .ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ
ﺗﺎﺳــﯥ ﺧﭙــﻪ ﺷــﻮي ﻧــﻪ ﻳﺎﺳــﺖ؟ ټﻮﻟــﻮ وﻳﻠــﯥ :زوﻳــﻪ ﺳــﺮﻟﻮړى اوﺳــﯥ ،وﻟــﯥ ﺑــﻪ ﺧﭙــﻪ ﻛﯧــږو ،دا ﺧــﻮ ﺳــﺘﺎ
ﺑﺮﻛــــﺖ دى ،ﭼــــﯥ ﻛﺎﺑــــﻞ وﻳﻨــــﻮ ،ﻣــــﻮﻧږ ﭼﯧﺮﺗــــﻪ او ﻛﺎﺑــــﻞ ﭼﯧﺮﺗــــﻪ؟ اوس دې اﷲ دا زﻣــــﻮږ ﻛــــﺎر وﻛــــړي،
ورﺳﺮه ﺳﻮدا ﻣﻮ ده.
ﻣـــﺎ وې ﺗﻮﻛـــﻞ ﭘـــﻪ ﺧـــﺪاى ﻫﺮڅـــﻪ ﺑـــﻪ وﺷـــﻲ ،ښـــﻪ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺑـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ ﺳـــﺘﺎﻧﻪ ﺷـــﺊ ،ﺧـــﻮ داﺳـــﯥ ﺑـــﻪ
وﻛـــړو ،ﭼـــﯥ ﺧـــﺪاى ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ﻛـــﻮي ،ﺳـــﺒﺎ ﻣﺎښـــﺎم ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ درﺧﻮاﺳـــﺖ ورځـــﻮ ،ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﺑـــﻪ څـــﻪ
ﺷـــﻴﺮﻳﻨﻲ وړو ،ﻧـــﻮر د ﻫﻐـــﻮى ﻛـــﺎر دى .ټﻮﻟـــﻮ ﭘـــﻪ دې ﺧﺒـــﺮه ﻻس ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړل ،وﻳﻠـــﯥ :ﺧـــﺪاى دې ﻓـــﻀﻞ
وﻛړي.
ﻣﺎ وې :اوس ﺑﻪ ښﺎر ﺗﻪ ووځﻮ ،ﭼﯥ ﻟږ ﺳﻴﻞ ﺧﻮ وﻛړئ .ﻫﻐﻮى وﻳﻠﯥ :ډﯦﺮه ښﻪ ده.
ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره ووﺗﻠـــﻮ او ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ټﻴﻜـــﺴﻲ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﭘـــﻞ ﺧـــﺸﺘﻲ ﺟﻮﻣـــﺎت ﭘـــﻮري ورﻏﻠـــﻮ ،ﻫﻐـــﻮى ﭼـــﯥ
ﺟﻮﻣـــﺎت وﻟﻴـــﺪ ،ﺣﯧـــﺮان ورﺗـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ وو ،وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :اورﯦـــﺪﻟﻲ ﻣـــﻮ وو ،ﺧـــﻮ اوس ﻣـــﻮ ﭘﺨﭙﻠـــﻮ ﺳـــﺘﺮګﻮ
وﻟﻴﺪ .دوى راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻧــﻦ ﺑــﻪ د ﻣﺎﺳﭙــښﻴﻦ ﻟﻤــﻮﻧځ ﭘــﻪ دې ﭘــﻞ ﺧــﺸﺘﻲ ﺟﻮﻣــﺎت ﻛــﯥ ﻛــﻮو .ﻣــﺎ وﻳــﻞ ښــﻪ ده .ﻳــﻮ ځــﻞ ﺑــﻪ ﭘــﻪ
ﻣﻴﻮﻧـــﺪ واټ ﻛـــﯥ وګﺮځـــﻮ ،دا ﺷـــﺎوﺧﻮا ځﺎﻳﻮﻧـــﻪ ﺑـــﻪ ان ﺗـــﺮ ارګ ﭘـــﻮرې وګـــﻮرئ ،د ﻣﺎﺳﭙـــښﻴﻦ ﺟﻤﻌـــﯥ
ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ځﺎﻧﻮﻧـــﻪ راورﺳـــﻮو .دوى ﻣـــﯥ ښـــﻪ ډﯦـــﺮ وګﺮځـــﻮل ،ﺳـــﻢ ﺳـــﺘړي ﺷـــﻮل ،د ﭘـــﻞ ﺑـــﺎغ ﻋﻤـــﻮﻣﻲ ﻧـــﻪ ﭘـــﻞ
ﺧـــﺸﺘﻲ ﺟﻮﻣـــﺎت ﺗـــﻪ ووﺗﻠـــﻮ .ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ دوى دواړه ﺟﻮﻣـــﺎت ﺗـــﻪ ﻧﻨﻮﺗـــﻞ ،ﻣـــﻮﻧږ درې واړه ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ
وﺧﺘﻠــــﻮ .ډوډۍ ﻣــــﻮ راوﻏﻮښــــﺘﻠﻪ ،ډوډۍ ﭼــــﯥ ﻣــــﻮ وﺧــــﻮړه ،ﻣــــﻮر او ﺗﻨــــﺪار ﻣــــﯥ ﭘــــﻪ ﻫﻮټــــﻞ ﻛــــﯥ
ﭘﺮﯦـــښﻮدﻟﯥ او زه ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﭘـــﺴﯥ ﺟﻮﻣـــﺎت ﺗـــﻪ ﻻړم .زه ﭼـــﯥ د ﺟﻮﻣـــﺎت دروازې ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪم ،ﺧﻠـــﻚ
ﻟــﻪ ﺟﻮﻣــﺎت ﻧــﻪ راﺧــﻮاره ﺷــﻮل ،ﭘــﻪ ﻣﻨــډه ﺟﻮﻣــﺎت ﺗــﻪ دﻧﻨــﻪ ورﻏﻠــﻢ .ﻫﻐــﻮى دواړه د ﺟﻮﻣــﺎت ﭘــﻪ ﺣــﻮﻳﻠۍ
ﻛــﯥ وﻻړ وو او ﭘﻮرﺗــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻳــﯥ د ﺟﻮﻣــﺎت ﻟــﻮړ ﻣﻨــﺎر او ﺷــﻨﯥ ګﻨﺒــﺪې ﺗــﻪ ﻛﺘــﻞ .ﻏــږ ﻣــﯥ ﭘــﺮې وﻛــړو،
ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ورﻏﻠـــﻢ ﻣـــﺎ وې راځـــﺊ ،ﭼـــﯥ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ ادې دوى ځﺎﻧﺘـــﻪ ﻧﺎﺳـــﺘﯥ دي ،ﭼـــﯥ ورﺷـــﻮ .ﻫﻮټـــﻞ
ﺗﻪ ﭼﯥ ﻻړو ،ډوډۍ ﻣﯥ ورﺗﻪ راوﻏﻮښﺘﻪ ،ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯥ وﻳﻞ:
ﺧﻮرﻳـــﻪ ﺟﺎﻧـــﻪ ،ﭼـــﯥ زه ﺧـــﺪاى ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړى ﻳـــﻢ ،دوﻣـــﺮه ﻏټـــﻪ ﺟﻤـــﻪ ﻣـــﯥ ﻧـــﻪ وه ﻟﻴـــﺪﻟﯥ .دا ښﺎﯦـــﺴﺘﻪ
ﺟﻮﻣـــﺎت ،دا ﻣـــﺴﻠﻤﺎﻧﻲ ،د ډوډۍ ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ ﻳـــﯥ ﻻس ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړو ،وﻳﻠـــﯥ ﺧـــﺪاى دې دا د اﺳـــﻼم ﺑﺎﭼـــﺎ
ﺗــﻞ ﺗــﺮ ﺗﻠــﻪ ﺑﺮﻗــﺮار ﻟــﺮي .ﻛﺎﻛــﺎ ﻣــﯥ ﻫــﻢ ورﺳــﺮه اﻣــﻴﻦ ووﻳــﻞ .ﻣــﺎ ورﺗــﻪ څــﻪ وﻧــﻪ وﻳــﻞ ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ د ﻫﻐﻴــﻮ
دواړو ﺧﭙـــﻞ ﻧﻈـــﺮ او ﻓﻜـــﺮ وو .ﭘـــﻪ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ ډﯦـــﺮه دﻣـــﻪ وﻛـــړه ،ﭼـــﺎى ﻣـــﻮ وڅـــښﻠﯥ ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ ﺑﻴـــﺎ د
ارګ ﺷــﺎﻫﻲ او د ﭘــﻞ ﺧــﺸﺘﻲ ﺟﻮﻣــﺎت ﭘــﻪ ﻫﻜﻠــﻪ رڼــﺎ واﭼﻮﻟــﻪ .ﻫﻐــﻮى ﻫــﻢ راځﻨــﯥ ﭘﻮښــﺘﻨﯥ ﻛــﻮﻟﯥ ،ﻣــﺎ
ﺑــﻪ ورﺗــﻪ ﺑﯧﻠــﯥ ﺑﯧﻠــﯥ ځﻮاﺑــﻮﻟﯥ .ﻟــﻪ ﻣــﻮر او ﺗﻨــﺪار ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،ﻣــﺎ وې ادې ﻛﺎﺑــﻞ دې ﺧــﻮښ
ﺷﻮ ﺗﻨﺪار ﺗﻪ څﻪ واﺋﯥ؟
ﻟـــﻮﻣړى ﻣـــﯥ ﻣـــﻮر ووﻳـــﻞ :ﺑﭽـــﻰ ښﺎﯦـــﺴﺘﻪ ښـــﺎر دى ،ﺧـــﻮ دا ښـــځﯥ ﭘﻜـــﯥ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻟـــﻮڅﯥ ګﺮځـــﻲ ،دا
ﺧـــﻮ د ﻛﻔـــﺮ ﻛـــﺎر دى .ﺗﻨـــﺪار ﻫـــﻢ د ادې ﺧﺒـــﺮه ﺗﺎﺋﯧـــﺪ ﻛـــړه ،وﻳﻠـــﯥ :ورك دې ﺷـــﻲ دا ﺧﻮﺷـــﻴﻦ ﻛﻔـــﺮ دى.
ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ ﻟـــږ ټـــﻮﻛﻲ ﻏﻮﻧـــﺪې و ،وې وﻳـــﻞ :ﺗﺎﺳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻏﺮوﻧـــﻮ او درو ﻛـــﯥ ژوﻧـــﺪ ﻛـــړى دى ،دا ﻫﺮڅـــﻪ
درﺗـــﻪ ﺳـــﺮﭼﭙﻪ ښـــﻜﺎري .ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﭘـــﺮې راداﻧـــګ ﻛـــړو :ﭼـــﻮپ ﺷـــﻪ ﭼـــﻮپ ﺷـــﻪ ﺗﺎﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻫـــﻢ ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ
ﺧﻮﻧﺪ درﻛړو ،دا د ﭘښﺘﻮ او ﻏﯧﺮت ﻛﺎر دى
ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯥ وﻳﻞ :دﻟﺘﻪ ﭘښﺘﻮ او ﻏﯧﺮت څﻪ ﻛﻮي ،دا د ﭘښﺘﻨﻮ ﺧﺒﺮې دي.
ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﺧﻮﺷـــﯥ ﻛـــړس ﻣـــﻪ ﻛـــﻮئ ،دا دﻧﻴـــﺎ ﻳـــﻮازې د دوى ده ،ﭘـــﺮې ﭼـــﯥ ﻫﺮڅـــﻪ ﻛـــﻮي ،د
دوى ﻛﺎر دى ،ﺧﺪاى دې ﭘښﺘﺎﻧﻪ ﻟﻪ داﺳﯥ ﻛﺎروﻧﻮ ﻧﻪ وﺳﺎﺗﻲ.
ﻣــﺎ وې ﻛــﻪ دﻣــﻪ ﺷــﻮي ﻳﺎﺳــﺖ ،ﻧــﻮ اوس ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﺑــﺎزار ﻛــﯥ ﺳــﻮدا وﻛــړو او ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ځــﻮ .ﻟـــﻪ
ﻫﻮټﻠــﻪ راووﺗﻠــﻮ ،وﭼــﯥ ﻣﻴــﻮې ،ﻧﻘــﻞ او ﻧــﻮر ﺿــﺮوري ﺷــﻴﺎن ﻣــﻮ راوﻧﻴــﻮل او ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ټﻴﻜــﺴﻲ ﻛــﯥ
ﻛـــﻮر ﺗــــﻪ ﻻړو .ﺗﻨــــﺪار ﻣــــﯥ د ﻣﺎښــــﺎم ډوډ ﺗﻴــــﺎره ﻛــــړه ،ﻟــــﻪ ډوډۍ وروﺳــــﺘﻪ ﻫﻐــــﻮى او ﻣــــﺎ د ﻣﺎﺧــــﺴﺘﻦ
ﻣــﻮﻧځ وﻛــړو او ﭼــﺎى ﺗــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ .ﻫــﺮ ﻳــﻮه راﻧــﻪ د ﻛﺎﺑــﻞ ښــﺎر ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﭘﻮښــﺘﻨﯥ ﻛــﻮﻟﯥ ،ﻣــﺎ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ
ادب ﺳﺮه ځﻴﻨﯥ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎﺗﻮﻧﻪ ورﻛﻮل .ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯥ راﻧﻪ وﭘﻮښﺘﻞ ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﺧﻮرﻳﻪ ﺗﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻛﯥ څﻪ ﻛﺎر ﻛﻮې؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻣﺎﻣﺎ ﺟﺎﻧﻪ زه ﻣﻄﺒﻌﻪ ﻛﯥ ﻛﺎر ﻛﻮم ،ﻣﺎﻣﻮر ﻳﻢ.
ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :دا د ﺟﻤﻌـــﯥ ﭘـــﻪ ﺷـــﭙﻪ ﭼـــﯥ راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ اورې ،ﺧـــﻮ دا ﻳـــﯥ ﻟﻴﻜـــﻲ
ﻛﻨﻪ.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ښﻪ ﻫﻐﻪ ﺗﻪ ﻟﻴﻜﯥ؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻫﻮ ﻣﺎﻣﺎ ﺟﺎﻧﻪ! زه ﻳﯥ ﻟﻴﻜﻢ.
وﻳــﻞ ﻳــﻲ :واﻟﻜــﻪ ﺧﻮرﻳــﻪ ﻣــﺎ ﺧــﻮ ﻟــﻪ ﺗــﺎ ﻧــﻪ دوﻣــﺮه ﺗﻤــﻪ ﻧــﻪ ﻟﺮﻟــﻪ ،ﺗــﻪ ﺧــﻮ زورور ﺳــړى راوﺧﺘــﻰ ،اﻓــﺮﻳﻦ
ﺷــﻪ ﭘــﻪ ﺗــﺎ! ﭘــﻪ دې ﻋﻤــﺮ ﻛــﯥ ﺗــﻪ داﺳــﯥ ﭘﺨــﻮاﻧۍ ﻛﻴــﺴﯥ ﻟﻴﻜــﯥ ،ﭼــﯥ ﻋﻘــﻞ ورﺗــﻪ ﻛــﺎر ﻧــﻪ ﻛــﺊ .ﺷــﻜﺮ دى
رﺑــﻪ ،ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﺧــﻮرى دوﻣــﺮه ﭘــﻮه ﺳــړى دى ،ټــﻮل ﻻس ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړئ ،ﭼــﯥ اﷲ ﻳــﯥ ﻟــﻪ دې ﻧــﻪ ﻫــﻢ ﺟــګ
ﻛړي.
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :ﻣﺎﻣــﺎ ﺟﺎﻧــﻪ ﻣــﺎ ﻛــﻮم ﻣﻬــﻢ ﻛــﺎر ﻧــﻪ دى ﻛــړى ،ﻧــﻦ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﺧﻠــﻚ ډﯦــﺮ ﻟــﻮى او ﺳــﺘﺮ ﻛﺎروﻧــﻪ
ﻛﻮي ،ﺧﻠﻚ ان اﺳﻤﺎن ﺗﻪ وﺧﺘﻞ.
ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ وﻳـــﻞ :رښـــﺘﻴﺎ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دې ﻛﺎﺑـــﻞ ﻛـــﯥ دا ﻛﺎروﻧـــﻪ ﺷـــﻮي دي ،ﺗﻌﺠـــﺐ دى .ﻫﻐـــﻪ وﻳـــﻞ ﻫـــﻮ
دا ﺧﺒـــﺮه ﺧـــﻮ ده ،دا ﻧـــﻦ ﭼـــﯥ ﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ دې ښـــﺎر ﻛـــﯥ دا ﻛـــﻮم ﺷـــﻴﺎن وﻟﻴـــﺪل ،دا ﻫـــﻢ د ﺗﻌﺠـــﺐ ﺧﺒـــﺮه ده.
ﺧـــﺪاﯦږو ﺧﻮرﻳـــﻪ ﺟﺎﻧـــﻪ! ﻳـــﻮازې دا ﻣـــﻮږ ﭘـــښﺘﺎﻧﻪ ﺑـــﯥ ﻣﺎﻟـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ ﻳـــﻮ ،ﻧـــﻮر ﺧﻠـــﻚ ﻣﺨﻜـــﯥ ﺗﻠﻠـــﻲ دي.
ﻣﺎﺗـــﻪ ﻫﻐـــﻮى د وﺧـــﺖ او ﺣـــﺎﻻﺗﻮ د ﻻ څـــﻪ وﻳﻠـــﻮ زﻣﻴﻨـــﻪ ﺑﺮاﺑـــﺮه ﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وې ﺗﺎﺳـــﯥ ﺗـــﻪ د ﻛﺎﺑـــﻞ دا ﻋـــﺎدي
ﺷـــﻴﺎن ﺗﻌﺠـــﺐ ښـــﻜﺎري ،وﻟـــﯥ د ﻧـــﻮرو ﻣﻠﻜﻮﻧـــﻮ د ژوﻧـــﺪ ﺳـــﻄﺤﻪ ډﯦـــﺮه ﻟـــﻮړه ده ،ﻫـــﺮ ﻣﻠـــﻚ ﻛـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮ
ﺧﻠﻜــﻮ ﻳــﯥ ﻛــﺎر ﻛــړى دى ،ﺣﻜﻮﻣﺘﻮﻧــﻪ ﻳــﯥ ښــﻪ دي ،ﻋﻠــﻢ او ﻣﻌﺮﻓــﺖ ﭘﻜــﯥ ﺷــﺘﻪ دى ،ﻧــﺮ او ښــځﯥ ﻳــﯥ
ﻟﻴـــﻚ او ﻟﻮﺳـــﺖ ﺑﺎﻧـــﺪې ﭘـــﻮﻫﯧږي ،ځﻜـــﻪ ﻳـــﯥ ﺧـــﻮ ژوﻧـــﺪ ښـــﻪ دى .زﻣـــﻮږ او ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﻧـــﺮ او ښـــځﯥ ﺑـــﯥ
ﺳـــﻮاده دي ،ﭼﯧـــﺮې ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﻳـــﻮ ﻧـــﻴﻢ ﻣﯧـــﺮزا ﭘﻴـــﺪا ﺷــﻲ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻟﻴـــﻚ ﻟﻮﺳـــﺖ ﭘـــﻮﻫﯧږي ،دا څـــﻮ
ﻛﺎﻟـــﻪ ﻛﯧـــږي ،ﭼـــﯥ دا ښـــﻮوﻧځﻲ ﺟـــﻮړ ﺷـــﻮي دي ،ﻳـــﻮ ﺷـــﻤﯧﺮ ﻧـــﻮي ځﻮاﻧـــﺎن د ﺧﭙﻠـــﯥ ټـــﻮﻟﻨﯥ ﺧـــﺪﻣﺖ ﺗـــﻪ
راوﺗﻠــــﻲ دي ،ﻛــــﻪ ﭘﺨــــﻮا ښــــﻮوﻧځﻲ او ﻣﻜﺘﺒﻮﻧــــﻪ واى ،ﺧــــﻮ ﺗﺎﺳــــﯥ ﺑــــﻪ ﻫــــﻢ ﺳــــﺒﻘﻮﻧﻪ وﻳﻠــــﻲ واى،
ﻧﺎﻟﻮﺳـــﺘﻲ ﺑـــﻪ ﻧـــﻪ واى ﭘـــﺎﺗﯥ .دا د ژوﻧـــﺪ ﭘﺮﻣﺨﺘـــګ او ﺗﺮﻗـــﻲ ټﻮﻟـــﻪ ﭘـــﻪ ﻋﻠـــﻢ او ﭘـــﻮﻫﯥ ﭘـــﻮرې اړه ﻟـــﺮي او
د ښـــﻮوﻧځﻴﻮ ﻟـــﻪ ﻻرې ﻣـــﻨځ ﺗـــﻪ راﺗـــﻼى ﺷـــﻲ .زﻣـــﻮږ او ﺳﺘﺎﺳـــﯥ د ژوﻧـــﺪ ﺑـــﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑـــﯥ ﻋﻠﻤـــﻲ ده ،ﻣـــﻮﻧږ
ﭘﻪ دې ﺑﺎب ډﯦﺮې ﺧﺒﺮې وﻛړې ،وروﺳﺘﻪ ﻣﺎﻣﺎ ووﻳﻞ:
ﺧـــﺪاى دې ﻫﻐـــﻪ ﭼـــﺎره ﭘﯧـــښﻪ ﻛـــړي ،ﭼـــﯥ زﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ ﻛـــﯥ ﺧﻴـــﺮ وي .اﷲ دې زﻣـــﻮږ اﻳﻤـــﺎن ﻧـــﻪ ﺧﻄـــﺎ
ﻛﻮي .ﻣﻮر ﻣﯥ ﭘﻪ دې وﺧﺖ ﻛﯥ ﻟﻪ اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﯥ ﻧﻪ راﻏﻠﻪ ،داﺳﯥ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
د ﺳﺒﺎ ﺧﺒﺮه وﻛړئ ،ﭼﯥ څﻨګﻪ ﺑﻪ ﻛﻮو؟
ﻣـــﺎ وې :ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﻟـــﻪ ﺧﻴـــﺮه ﻣـــﺎزدﻳګﺮ او د ﻣﺎښـــﺎم ﺗـــﺮﻣﻨځ ﻫﻐـــﻮى ﻛـــﺮه ورځـــﻮ ،ﺗﺎﺳـــﯥ ﺧﭙﻠـــﯥ ﻧـــﻮې
ﺟـــﺎﻣﯥ ﺗﻴـــﺎرې ﻛـــړئ ،زه ﺑـــﻪ درﺗـــﻪ ﺟـــﺎﻣﯥ اوﺗـــﻮ ﻛـــړم .ﻫـــﻮ رښـــﺘﻴﺎ! ﻣﺨﻜـــﯥ ﺑـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﺗـــﻪ زه ﺧﺒـــﺮ ﺑﺎﻳـــﺪ
ورﻛــړم ،ﺧــﻮ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ وﻇﻴﻔــﯥ ﺗــﻪ ﻻړم ،ټﻴﻠﻴﻔــﻮن ﺑــﻪ ورﺗــﻪ وﻛــړم .ﻛﻮښــښ ﺑــﻪ وﻛــړم ،ﭼــﯥ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﭘــﻪ
ﻳﻮه ﺑﺠﻪ ﺑﯧﺮﺗﻪ راﺷﻢ.
دﻏــﻪ ﺷــﭙﻪ ﺗﯧــﺮه ﺷــﻮه ،ﺳــﺒﺎﺋﻲ ﻣﻌﻤــﻮﻻً ﺧﭙﻠــﯥ دﻧــﺪې ﺗــﻪ ﻻړم ،ﭘــﻪ ﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ ﺑﻴــﺎ د رﺋــﻴﺲ ﺻــﺎﺣﺐ
دﻓﺘــﺮ ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻢ ،ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺟﺮﻳﺎﻧــﻪ ﺧﺒــﺮ ﻛــړ ،وﻳﻠــﯥ ﻛــﻪ ډﯦــﺮ ﺿــﺮوري ﻛــﺎر درﺗــﻪ ﭘــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﻧــﻪ وي،
ځــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻪ ،ﺧﭙــﻞ ﻛﺎروﻧــﻪ دې ﺑﯧګــﺎه ﺗــﻪ ﺳــﻢ ﻛــړه .ﻣــﺎ وې ﺗــﺮ دوﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ ﻳﻤــﻪ ،ﺗﺮڅــﻮ ځﻴﻨــﯥ
ﺿـــﺮوري ﻛﺎروﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﺗﺮﺳـــﺮه ﻛـــړم .ﺧﭙﻠـــﯥ ﺷـــﻌﺒﯥ ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻢ ،ﭼـــﯥ د ټﻴﻠﻔـــﻮن زﻧـــګ راﻏـــﻰ ،ﻫﻮﺳـــۍ
وﻳﻞ ﻳﯥ:
دوه ځﻠﻲ ﻣﯥ درﺗﻪ زﻧګ وواﻫﻪ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ﭘﻪ ﺷﻌﺒﻪ ﻛﯥ ﻧﻪ وې.
ﻣــــﺎ وې :ﻫــــﻮ رﺋــــﻴﺲ ﺻــــﺎﺣﺐ ﺗــــﻪ ورﻏﻠــــﻰ وم .ﻣــــﺎ ورﺗــــﻪ ووﻳــــﻞ :ﻧــــﻦ ﻣــــﺎزدﻳګﺮ د ﺷــــﭙږو ﺑﺠــــﻮ ﭘــــﻪ
ﺷـــﺎوﺧﻮا ﻣـــﻮﻧږ درځـــﻮ ،ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ دوى ﺧﺒـــﺮه ﻛـــړه ،ﻣـــﻮر دې ﻫـــﻢ زﻣـــﻮﻧږ د ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ ﻧـــﻪ ﺧﺒـــﺮه ﻛـــړه ،ﻣـــﺎ
ﺳﺮه ﭘﺮدي څﻮك ﻧﻪ درځﻲ.
ﻫﻐـــــــــــــــــــــﯥ وې :ښـــــــــــــــــــــﻪ ده ،زه ﺑـــــــــــــــــــــﻪ ﻫﻐـــــــــــــــــــــﻮى وﭘﻮﻫـــــــــــــــــــــﻮم .ﺳـــــــــــــــــــــﻬﺎره!
ﻣـــــــــــــــﻮﻧږ ﺑـــــــــــــــﻪ ﻣﯧﻠﻤﻨـــــــــــــــﻮ ﺗـــــــــــــــﻪ ډوډۍ ﺗﻴـــــــــــــــﺎره ﻛـــــــــــــــړو ،ﺗـــــــــــــــﻪ ﭼـــــــــــــــﯥ راﺗﻠـــــــــــــــﯥ
ﻫﻐـــــــــــــــﻪ ﻧـــــــــــــــﻮې ﺗــــــــــــــــﻮره درﯦـــــــــــــــﺸﻲ ﺑـــــــــــــــﻪ واﻏﻮﻧــــــــــــــــﺪې ،ﻧﯧﻜټـــــــــــــــﺎﻳﻲ وﺗــــــــــــــــړه،
ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــــــــــــــــﻪ ﺑـــــــــــــــــﻪ ﻫـــــــــــــــــﻢ ﺧﭙـــــــــــــــــﻞ ﭘـــــــــــــــــﺎك ﻛـــــــــــــــــﺎﻟﻲ واﻏﻮﻧـــــــــــــــــﺪي ،ﺧﭙـــــــــــــــــﻪ
ﻧﺸﯥ ،زﻣﺎ ﺧﺒﺮه او ﺳﺘﺎ ﻳﻮه ﺧﺒﺮه ده.
ﻣﺎ وې ښﻪ ده او ﺗﻪ ﺑﻪ؟
ﻫﻐــــــــــــــــﯥ وﻳــــــــــــــــﻞ :زه ﺑــــــــــــــــﻪ دې ﻟــــــــــــــــﻪ ﻟﻴــــــــــــــــﺮې ﻟﻴــــــــــــــــﺮې ﺗﻤﺎﺷــــــــــــــــﯥ ﻛــــــــــــــــﻮم،
ﻟﻜﻪ ﻫﻨګﺎﻣﻪ ﭼﯥ واﻳﻲ:
ﺟﺎﻟﻪ ﻻﻫﻮ ﻛړه ﺟﺎﻟﻪ واﻧﻪ
ﭼﯥ ﻣﺎزدﻳګﺮ ﺷﻲ ﻣﺮﻏۍ ﺷﻨﻮ وﻧﻮ ﻟﻪ ځﻴﻨﻪ
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻫﻮﺳۍ ﻣﻮر او ﭘﻼر ﺧﻮ ﺑﻪ دې.......
وﻳـــــــــــــــﻞ ﻳـــــــــــــــﯥ :ﻧـــــــــــــــﻪ ﻧـــــــــــــــﻪ ﺳـــــــــــــــﻬﺎر ﺻـــــــــــــــﺎﺣﺐ ،ﻫﻐـــــــــــــــﻪ ﺧﺒـــــــــــــــﺮې ﺣـــــــــــــــﻞ
ﺷــــــــــــــــﻮي دي ،ﻳــــــــــــــــﻮازې د ﺧﭙﻠــــــــــــــــﻮۍ ﺗــــــــــــــــﺎر ﺑــــــــــــــــﻪ ﻏﻮټــــــــــــــــﻪ ﻛﯧــــــــــــــــږي ،ﻣــــــــــــــــﻮر
او ﭘﻼر ﺑﻪ ﻣﯥ ﺣﺘﻤﻲ دﺳﺘﻤﺎل درﻛﻮي.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﭘﻪ ﺧﻮﻟﻪ دې ﺑﺮﻛﺖ ﺷﻪ ،زﻣﺎ ﺧﻮ زړه درزﯦږي.
وﻳﻞ ﻳﯥ :زړه ﭼﯥ ښﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗﻪ ﻧﻜړې ،ﻫﻮﺳۍ درﺳﺮه ده.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻣﻨﻨﻪ زه ﻫﻤﺪا اوس ﻛﻮر ﺗﻪ ځﻢ.
وﻳﻞ ورځﻪ ﭘﻪ ﻣﺨﻪ دې ګﻠﻮﻧﻪ.
زه ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﻟـــﻪ ﺷـــﻌﺒﯥ ﻧـــﻪ ووﺗﻠـــﻢ او ﻧﯧـــﻎ ﺣﻤـــﺎم ﺗـــﻪ ﻻړم ،ﺗـــﺮ ﺣﻤـــﺎم ﻛﻮﻟـــﻮ وروﺳـــﺘﻪ ﺷـــﻞ ﻛـــﻢ دوه
ﺑﺠـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪم .ﻟـــﻮﻣړى ﻣـــﯥ د ﻫﻐـــﻮى ﺟـــﺎﻣﯥ اوﺗـــﻮ ﻛـــړې او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻪ درﯦـــﺸﻲ .ﻫﻐـــﻮى
ډوډۍ ﺧـــﻮړﻟﯥ وه ،ﻣـــﺎ زر زر ډوډۍ وﺧـــﻮړه او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﻫﻐـــﻮى ﺗـــﻪ د ﻫﻮﺳـــۍ دوى ﻛـــﺮه د ورﺗـــګ ﭘـــﻪ
ﺑــﺎب ځﻴﻨــﯥ ﺧﺒــﺮې وﻛــړې .د ﻧﺎﺳــﺘﯥ ﭘﺎﺳــﺘﯥ ،د ﺧﺒــﺮې ﻛﻮﻟــﻮ ﻃﺮﻳﻘــﻪ او ځﻴﻨــﯥ ﻧــﻮرې ﺧﺒــﺮې ﻣــﯥ ورﺗــﻪ
وﻛـــړې .ﻣـــﺎ وې ﺳﺘﺎﺳـــﯥ د ﺧﭙﻠـــﯥ ﺳـــﻴﻤﯥ د ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﺧﺒـــﺮې ښـــﯥ زده دي ،ﻣګـــﺮ ددې ځـــﺎى ﻛﻮﻟﺘـــﻮر ﻟـــږ
ﺗـــﻮﭘﻴﺮ ﻟـــﺮي .ﺗـــﺮ ﭘﯧﻨځـــﻮ ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې ﻣـــﻮﻧږ ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﺳـــﺮه د ﻣﺮﻛـــﯥ او د ﺧﭙﻠـــﻮۍ ﻛﻮﻟـــﻮ ﺧﺒـــﺮې اﺗـــﺮې
ﭘﺨﭙﻠــﻮ ﻛــﯥ ﺳــﺮه وﻛــړې .ﻟــﻪ ﻛــﻮره راښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮم او ټﻜﻴــﺴﻲ ﭘــﺴﯥ ګﺮځﯧﺪﻣــﻪ ،څــﻮ دﻗﻴﻘــﯥ وروﺳــﺘﻪ
ټﻜﻴـــﺴﻲ راﻏـــﻰ او ﻣـــﻮﻧږ ﭘﻜـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ او د ﻫﻮﺳـــۍ دوى ﻛـــﺮه ﻻړو .د ﻫﻐـــﻮى د ﻛـــﻮر زﻧـــګ ﻣـــﻮ ﭼـــﯥ
وواﻫﻪ ،وړوﻛﻰ ﻫﻠﻚ دروازه ﺧﻼﺻﻪ ﻛړه ،ورﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
ورﺷﻪ ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ دوﻛﺮه وواﻳﻪ ،ﭼﯥ ﺳﻬﺎر دوى راﻏﻠﻲ دي.
ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ وروﺳـــﺘﻪ د ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮر دروازې ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻪ ،ﻣـــﻮږ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :راځـــﺊ راځـــﺊ ،دﻧﻨـــﻪ
راځــﺊ .ورﻧﻨﻮﺗﻠــﻮ ،ﻫﻐــﯥ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﺑﯧــﻞ ﺑﯧــﻞ وروﭘﯧﮋﻧــﺪل او ﻫﻐــﯥ ښــﻪ ﺗــﻮده ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﻟــﻪ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﺳــﺮه
وﻛــړه .ﻣﺎﺗــﻪ ﻳــﯥ ﻫــﻢ ﻻس رااوږد ﻛــړو او ﭘــﻪ ﻣﻴﻨــﻪ ﻳــﯥ روﻏﺒــړ راﺳــﺮه وﻛــړو .دﻧﻨــﻪ ﻳــﯥ ﺳــﺎﻟﻮن ﺗــﻪ ﺑﻮﺗﻠــﻮ،
ﭘﻪ ﻛﻮﭼﻮﻧﻮ ﻛﯥ ﻛښﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،د ﻫﻮﺳۍ ﻣﻮر ووﻳﻞ:
د ﻫﻮﺳۍ ﭘﻼر ﭼﯧﺮﺗﻪ ﺗﻠﻠﻰ دى اوس دﺳﺘﻲ راځﻲ.
ﻳــﻮ ﺑــﻞ زﻟﻤــﻮټﻰ ﻫﻠــﻚ او ﻳــﻮه وړوﻛــﯥ ﺟﻴﻨــۍ ،ﭼــﯥ د ﻫﻮﺳــۍ د ﺗــﺮور اوﻻدوﻧــﻪ وو ،ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ
ګﺮځﯧﺪل راګﺮځﯧﺪل .ﻫﻐﻪ ﻟﻪ ﺳﺎﻟﻮن ﻧﻪ ووﺗﻠﻪ ،وﻳﻠﯥ ﭼﯥ زه ﭼﺎى درﺗﻪ راوړم.
ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ﻏﻠﻲ ﺷﺎﻧﺘﻪ ووﻳﻞ :دا ﺧﻮ ﻟﻜﻪ ﭼﯥ ډﯦﺮ ﻣﺎړه ﺧﻠﻚ دي؟
ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯥ ووﻳﻞ :ﺧﻮرﻳﻪ دا ﻛﻮر ﻳﯥ ﺧﭙﻞ دى.؟
ﻣـــﺎ وې ﻫـــﻮ ﻣﺎﻣـــﺎ ﺟﺎﻧـــﻪ ،دا ﻛـــﻮر څـــﻪ ﻛـــﻮې ،ﻧـــﻮر ﺳـــﺮاﻳﻮﻧﻪ ﻟـــﺮي ،دا ﺧـــﻮ د ﺷـــﺎﻫﻲ ﻛـــﻮرﻧۍ ﺳـــﺮه
ﻧـــږدې ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮى ﺳـــړى دى ،ﭘﺨـــﻮا ﻳـــﯥ ﻏټـــﻪ څـــﻮﻛۍ درﻟـــﻮده ،ﭘـــﻪ اﺻـــﻞ ﻛـــﯥ د ﺟﻨـــﻮﺑﻲ دي ،ﺧـــﻮ
ﭘﺨـــﻮا ﻛﺎﺑـــﻞ ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻲ دي ،اوس ددې ځـــﺎى ﺷـــﻮي دي .ﻣـــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ ﻏﻠـــﻲ ﻏﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻛﻮﭼﻮﻧـــﻮ
ﻧﺎﺳـــﺘﯥ وې ،د ﻫﻮﺳــۍ دوى ﻣـــﺰدورې ﭼـــﺎى راوړو او ﭘـــﻪ ﻣﯧـــﺰ ﻳـــﯥ ټﻮﻟـــﻮ ﺗـــﻪ ﭼـــﺎى واﭼـــﻮﻟﯥ .ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ
وروﺳــﺘﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ﻣــﻮر راﻏﻠــﻪ .ﭘــﻪ ﺧــﻮرا ورﻳــﻦ ﺗﻨــﺪي ﻳــﯥ ﺑﻴــﺎ ﻟــﻪ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﻧــﻪ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،ﻫــﺮه ﺧﺒــﺮه
ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻏﻮړﯦـــﺪﻟﻲ ټﻨـــډه ﻛﻮﻟـــﻪ ،زﻣـــﺎ ﻣـــﻮر ﺗـــﺮي د ﻛـــﻮرﻧۍ د ﺣـــﺎل اﺣـــﻮال ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﭘـــﻪ ﻟـــﻮړ ﺟﺮﺋـــﺖ ﺳـــﺮه
وﻛــړه ،ﻫﻐــﯥ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا او ﻣﻬﺮﺑــﺎﻧۍ ځــﻮاب واﻳــﻪ .ﻣــﻮږ ﻻ ﻳــﻮه ﭘﻴﺎﻟــﻪ ﭼــﺎى ﻧــﻪ و څــښﻠﻲ ،ﭼــﯥ ﺧــﺎن
ﻛﺎﻛـــﺎ راﻏـــﻰ .روﻏﺒـــړ ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه وﻛـــړو ،ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻣـــﻮر ،ﻛﺎﻛـــﺎ ،ﻣﺎﻣـــﺎ او ﺗﻨـــﺪار وروﭘﯧﮋﻧـــﺪل .ﻫﻐـــﻪ
ﻫﻢ ﺧﭙﻞ ځﺎن ﭘﻮره ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛړو ،ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻳﯥ ښځﯥ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
دوى درﻧﻪ ﺧﭙﻪ ﺷﻮي ﻧﻪ ﻳﯥ.
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :دوى ﻫﻢ ﻟږه ﺷﯧﺒﻪ ﻛﯧږي ،ﭼﯥ راﻏﻠﻞ.
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ﻟــﻮﻣړى ﭘــﻪ ټﻴﻠﻔــﻮن ﻛــﯥ ﭼﺎﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﭼــﯥ زه ﻧــﻦ ﺷــﭙﻪ ﻧــﺸﻢ درﺗــﻼى ،ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ ﻟــﺮم .ﭘــﻪ
ﺳــﺎﻟﻮن ﻛــﯥ ﭘــﻪ ځــﺎﻧګړې څــﻮﻛۍ ﻛــﯥ ﻛــښﯧﻨﺎﺳﺖ ،ﻟــﻪ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﺳــﺮه ﻳــﯥ دوﺑــﺎره ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ او اﺣــﻮال
ﭘﺮﺳـــﻲ وﻛـــړه ،ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ د ﻟﻤﺎﻧځـــﻪ وﺧـــﺖ دى ،ﻟﻤـــﻮﻧځ ﺑـــﻪ وﻛـــړو .ټـــﻮل ﭘﺎڅﯧـــﺪل د ﻟﻤﺎﻧځـــﻪ ﭘـــﻪ
ﺗﻜـــﻞ ،څـــﻮك ﺗـــﺸﻨﺎب ﺗـــﻪ ﻻړل ،ځﻴﻨـــﯥ ﭘـــﻪ ﻟﻤﺎﻧځـــﻪ ودرﻳـــﺪل ،زه ﻟـــﻪ ﺳـــﺎﻟﻮن ﻧـــﻪ ﺑﻬـــﺮ ﺣـــﻮﻳﻠۍ ﻛـــﯥ د
ګﻠﻮﻧــﻮ ﺑﺎﻏﭽــﻪ ﻛــﯥ ګﺮځﯧﺪﻣــﻪ ،د ﻫﻮﺳــۍ د اﻛــﺎ زوى او دوه ﻣﺎﺷــﻮﻣﺎن ﻧــﻮر ﻫــﻢ زﻣــﺎ ﺧــﻮا ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ .د
ﺣــﻮﻳﻠۍ ﭘــﻪ ﺑــﺮه ﺧــﻮا ﻛــﯥ دوه ﻣﻨﺰﻟــﻪ وداﻧــۍ وه ،ﭼــﯥ دﻳﻮاﻟﻮﻧــﻪ ﻳــﯥ د ﺳــﻨګ ﻣﺮﻣــﺮو وو .د ﻛــﻮر ﺳــﺎﻟﻮن
د ﻫﻐـــﯥ وداﻧـــۍ ﻧـــﻪ راﺑﯧـــﻞ ﺟـــﻮړ ﺷـــﻮى و ،وړاﻧـــﺪې دوه درې ﭘﻴـــﺎده ﺧـــﺎﻧﯥ وې ،د وداﻧـــۍ دوﻫـــﻢ ﭘـــﻮړ
ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﻛړﻛــۍ ﺧﻼﺻــﻪ وه ،ﭼــﯥ ښــﻪ ورﺗــﻪ ځﻴــﺮ ﺷــﻮم ،وﻣــﯥ ﻟﻴــﺪه ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﻛړﻛــۍ
ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳـــﺘﻪ ده .ﻣﺎﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻻس وﺧﻮځـــﺎوه ،ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ څـــﻮك ﻣـــﯥ وﻧـــﻪ وﻳﻨـــﯥ ،ﺧـــﺎﻟﻲ ﺧﭙـــﻞ ﺳـــﺮ ﻣـــﯥ
ورﺗــﻪ وښــﻮراوه .ﻫﻐــﻪ ﻟــﻪ ﻫﻐــﻪ ځــﺎى ﻧــﻪ راښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮه او ﻻﻧــﺪې ﭼﯧــﺮې ﻣ ـﺼﺮوﻓﻪ ﺷــﻮه .زه د ﺣــﻮﻳﻠۍ ﭘــﻪ
ډول ډول ګﻠﻮﻧـــﻮ ﻛـــﯥ ګﺮځﯧـــﺪم ،د ﻫﻮﺳـــۍ د ﺗـــﺮه زوى ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ وﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وې ورورﻛـــﻪ دا ﻛـــﻮر
د دوى ﺧﭙـــﻞ دى .ﻫﻐـــﻪ وې ﻫـــﻮ دا ﻳـــﯥ ﺧﭙـــﻞ ﻛـــﻮر دى .ددې ﻧـــﻪ ﻳـــﯥ ﻳـــﻮ ﺑـــﻞ ښـــﻪ ﻛـــﻮر ﭘـــﻪ وزﻳـــﺮ اّﺑـــﺎد ﻛـــﯥ
دى ،ﻫﻐــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻛﺮاﻳــﻲ ورﻛــړى دى .دا ﻫﻠــﻚ اﻳﻠــﻪ د ﭘﻨځﻠــﺴﻮ ﻛــﺎﻟﻮ ﺑــﻪ و ،د ﭘــﻼر ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺮې
وﻛــړه ،وﻳﻠــﯥ ﭘــﻼر ﻣــﯥ رﺋــﻴﺲ دى ،ﺧــﻮ ﻫﻐــﻪ ﻧــﻪ ﭘﻮﻫﯧــﺪه ،ﭼــﯥ ﭘــﻼر ﻳــﯥ د څــﻪ ﺷــﻲ رﺋــﻴﺲ و .ﻟــﻪ ﺧﺒــﺮو
ﻧـــﻪ ﻳـــﯥ ﻣﻌﻠﻮﻣﯧـــﺪل ،ﭼـــﯥ د ﺷـــﺘﻮ ﺧﺎوﻧـــﺪان دي .ﻳـــﻮ ﺳـــګﺮټ ﻣـــﯥ وڅـــښﺎوه او ﺑﻴـــﺎ د ﺳـــﺎﻟﻮن و ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ
روان ﺷـــﻮم .ﻣﺨـــﺎﻣﺦ د ﻳـــﻮې ﺑﻠـــﯥ ﻛـــﻮټﯥ ﭘـــﻪ ﻛړﻛـــۍ ﻛـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﺑﻴـــﺎ وﻻړه وه ،ﻧﻴﻤـــﺎﻳﻲ ځـــﺎن ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ
ﻛړﻛـــۍ ﻧـــﻪ راوﯦـــﺴﺘﻠﻰ و ،ﺧﭙـــﻞ دواړه ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ﻳـــﯥ ﺳـــﺮه وﻣـــښﻞ او ﻟـــﻪ ﻣﻌﻤـــﻮل ﺳـــﺮه ﺳـــﻢ ﻳـــﯥ ﺧﭙـــﻞ
اورﺑـــﻞ ﭼـــﭗ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﺗـــﺎواوه .زﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ واټـــﻦ دوﻣـــﺮه زﻳـــﺎت ﻧـــﻪ و ،زه د ﺳـــﺎﻟﻮن ﭘـــﻪ ﻟـــﻮر
وګﺮځﯧـــﺪم او ﻫﻐـــﻪ ﻻ وﻻړه وه .ﺧړﻧـــۍ ﻟګﯧـــﺪه ،ﺳـــﺎﻟﻮن ﺗـــﻪ ورﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ ،ﻫﻐـــﻮى ﻟﻤـــﻮﻧځ ﺧـــﻼص ﻛـــړى
و.ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ د ﻛﺎﻛــﺎ دوى ﺳــﺮه ﭘﺨــﻮاﻧۍ ﺧﺒــﺮې ﭘﻴــﻞ ﻛــړې وې ،ﻧــﻮرو ورﺗــﻪ ﻏــﻮږ اﻳــښﻰ و .ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ
د اﻧګﺮﯦﺰاﻧـــﻮ د وﺧـــﺖ ﻛﻴـــﺴﯥ راواﺧﻴـــﺴﺘﯥ ،ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ښـــﻪ ﻛـــﻮل ،ﻣـــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ
ﻟــﻪ ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﺑﻠــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺘﯥ وې .د ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ﺧﺒــﺮې اوږدې ﺷــﻮې ،ﻣــﺰدور ﻳــﯥ د ﺳــﺎﻟﻮن ﭘــﻪ
دروازه ﻛــــﯥ راﻧﻨــــﻮت ،وﻳﻠــــﯥ ﺧــــﺎن ﻛﺎﻛــــﺎ ډوډۍ ﺗﻴــ ـﺎره ده .ﺧــــﺎن ﻛﺎﻛــــﺎ ﺧﺒــــﺮې ﺑﻨــــﺪې ﻛــــړې ،وﻳﻠــــﯥ
ﻣﻬﺮﺑـــﺎﻧﻲ وﻛـــړئ ،درځـــﺊ ،ﭼـــﯥ ډوډۍ وﺧـــﻮرو .د ﺳـــﺎﻟﻮن ﻧـــﻪ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﺑﻠـــﻪ ﻛﻮټـــﻪ وه ،اوږد ﻣﯧـــﺰ ﭘﻜـــﯥ
ﭘﺮوت و ،ډوډۍ ﭘﺮې ﺗﻴﺎره ﺷﻮې وه ،ﭘﻪ ﻣﯧﺰ ﭼﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﻫﺮ ډول ﺧﻮاړه ﭘﻪ ﻣﯧﺰ اﻳښﻲ وو.
ډوډۍ ﻣــﻮ وﺧــﻮړه او ﺑﻴــﺎ دوﺑــﺎره ﻫﻤﻐــﻪ ﺳــﺎﻟﻮن ﺗــﻪ راﻏﻠــﻮ .ورﭘــﺴﯥ د ﻣﺎﺧــﺴﺘﻦ ﻟﻤــﻮﻧځ ﻫــﻢ وﺷــﻮ،
ﻧـــﻮﻛﺮ )ﻣـــﺰدور( ﭼـــﺎى راوړو او ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﯥ ورﭘـــﺴﯥ ﺗـــﺎزه ﻣﯧـــﻮه راوړه .د ﻣﯧـــﻮې ﻟـــﻪ ﺧﻮړﻟـــﻮ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ
ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ﻟﻮﻣړى ﻟﻪ ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﻧﻪ اﺟﺎزت واﺧﻴﺴﺖ او ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ﺧﭙﻠﯥ ﺧﺒﺮې داﺳﯥ ﭘﻴﻞ ﻛړې:
ﺧــــﺎن ﻛﺎﻛــــﺎ ﻣــــﻮږ د ﻧﻨګﺮﻫــــﺎر د ﺳــــﻴﻤﯥ اوﺳــــﯧﺪوﻧﻜﻲ او ﻣﻮﻣﻨــــﺪ ﻳــــﻮ ،ﺳــــﻬﺎر ﺻــــﺎﺣﺐ ﻣــــﯥ وراره
دى ،دﻟﺘﻪ ﭘﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻛﯥ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﻮ ﻛﯥ ﻛﺎر ﻛﻮي.
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ووﻳــﻞ :ﻫــﻮ ﻫــﻮ ﭘﯧــﮋﻧﻢ ﻳــﯥ ،ﻳــﻮ ډﯦــﺮ ﺗﻜــړه ﻟﻴﻜــﻮال دى ،ډﯦــﺮ ښــﻪ زﻟﻤــﻰ دى ،ﺗﯧــﺮو ورځــﻮ
ﻛﯥ ﻟﻪ ﻳﻮه رﺋﻴﺲ ﺳﺮه دﻟﺘﻪ راﻏﻠﻰ و ،ﭘﻪ ﻏﻴﺮ ﻟﻪ ﻫﻐﯥ دده ډراﻣﯥ ﻫﺮه ﺟﻤﻌﯥ ﭘﻪ ﺷﭙﻪ اورو.
ﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺷــﺮﻣﻪ ځــﺎن راټــﻮل ﻛــړو او ﺑﻬــﺮ ﺗــﻪ ووﺗﻠــﻢ .ﻛﺎﻛــﺎ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ د ﺧﭙﻠــﻮۍ ﻛﻮﻟــﻮ وړاﻧــﺪﻳﺰ ﻛــړى و،
ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ د ﻧـــﻮې ﺧﭙﻠـــﻮۍ ﭘـــﻪ ﻫﻜﻠـــﻪ ﻫﺮاړﺧﻴـــﺰې ﺧﺒـــﺮې ﻛـــړې وي ،زه ﺑﻬـــﺮ ﺣـــﻮﻳﻠۍ ﺗـــﻪ وروﺗﻠـــﻢ،
ﺳــګﺮټ ﻣــﯥ وﻟګــﺎوه ،د ﺳــﺎﻟﻮن ﻧــﻪ وړاﻧــﺪي د ﻧــﺎﺟﻮ د وﻧــﯥ ﺗﺮڅﻨګــﻪ ودرﯦــﺪم ،ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ
ﺑﻴﺮﺗــﻪ ﺗــﻪ راووﺗﻠــﻪ ،ﭘﺨﭙﻠــﻮ ﻛــﻮرﻧۍ ﺟــﺎﻣﻮ ﻛــﯥ وه راﺗﻠــﻪ راﺗﻠــﻪ ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﺧــﻮا ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ،وﻳ ـﻞ ﻳــﯥ:
څﻮك ﻳﯥ؟
ﻣﺎ وې زه ﻳﻢ راځﻪ.
ﻫﻐـــﻪ راﻧـــﺰدې ﺷـــﻮه ،ﻟـــﻮﻣړى ﻳـــﯥ ﻛـــﻮر ﭘﻠـــﻮ ﭘـــﺎم وﻛـــړو او ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻣـــﺎ راﻣﻨـــډه ﻛـــړه ،ﻻس ﻳـــﯥ
رااوږد ﻛـــړو ،ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ ﻳـــﯥ راﻛـــړه ،زه ښـــﻪ ورﻧـــﺰدې ﺷـــﻮم ،ﻻس ﻣـــﯥ ورﻟـــﻪ ﻛﻠـــﻚ ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و .وﻳـــﻞ
ﻳﯥ :څﻨګﻪ ﺧﺒﺮې ﺧﻮ رواﻧﯥ دي؟
ﻣﺎ وې ﻫﻮ زه ﺗﺮې راووﺗﻠﻢ.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﻣــﺎ ﺧــﻮ ﻟــﻪ ﻛړﻛــۍ ﻧــﻪ وﻟﻴــﺪې ،ﭼــﯥ ﺳــګﺮﯦټ دې وﻟګــﺎوه ،زه ﺑــﻪ دوﻋــﺎ درﺗــﻪ ﻛــﻮم ،ﭼــﯥ
ﭘﻼر ﻣﯥ درﻛړي ،زه درﻧﻪ ﻻړم ﭼﯥ ﻣﻮر ﻣﯥ ﭘﻮه ﻧﻪ ﺷﻲ.
ﻣﺎ وې ځﻪ ورځﻪ.
ﻫﻐــــﻪ ﻻړه او زه ﻫــــﻢ د ﺳــــﺎﻟﻮن ﻛــــﻮټﯥ ﺗــــﻪ ﻧــــﺰدې ورﻏﻠــــﻢ ،ﭘــــﻪ دروازه ﻛــــﯥ ور روان وم ﭼــــﯥ د ﺧــــﺎن
ﻛﺎﻛــﺎ ﻟــﻪ ﺧــﻮﻟﯥ ﻣــﯥ واورﯦــﺪل :ﺳﺘﺎﺳــﯥ ﺧﭙﻠــﻮي ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺮ او ﺳــﺘﺮګﻮ ﻗﺒﻮﻟــﻪ ده ،زﻣــﺎ ﭘــښﺘﺎﻧﻪ وروڼــﻪ
ﻳﺎﺳﺖ ،ﺗﺎﺳﯥ ﻧﻪ ﺷﻢ ﺧﭙﻪ ﻛﻮﻟﻰ ،زﻣﺎ د ﻛﻮرﻧۍ درﺳﺮه رﺿﺎ ده.
ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ دواړو ﻏﺒـــﺮګ ووﻳـــﻞ :ﻛـــﻮر دې ودان ﺻـــﻴﺐ .ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ زه ﻟـــږ ﭘـــښﻪ ﻧﻴـــﻮﻟﻰ
ﺷﻮم ،وړوﻛﻰ زوى او ﻣﺰدور ﻳﯥ راووﺗﻞ ،ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﻏږ وﻛړو:
واﻟﻜﻪ ورﺷﻪ ﻣﻮر ﺗﻪ دې وواﻳﻪ ،ﭼﯥ دﺳﺘﻤﺎل راوړي.
ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ﻣﺎﺗـــﻪ راﻏـــږ ﻛـــړ :ﺳـــﻬﺎره ،ﺳـــﻬﺎره زوﻳـــﻪ! زه ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ ورﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ ،وﻣـــﯥ وﻳـــﻞ :دا دى
ﻛﺎﻛﺎ راﻏﻠﻢ.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﻫﻠﻪ څﻪ ﻣﯧﻮه ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ...
ﻣﺎﻣـــﺎ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ د ﺷـــﯧﺮﻳﻨﻲ ﭘﺘﻨـــﻮس ورﻛـــړو او ﭘـــﻪ ﻧﺎﺳـــﺘﻮ ﻛـــﺴﺎﻧﻮ ﻳـــﯥ ﻧﻘـــﻞ ﺳـــﺮه ووﯦـــﺸﻞ .د ﻧﻘﻠـــﻮ
ﭘﺘﻨــﻮس ﻳــﯥ دﻧﻨــﻪ ښــځﻮ ﺗــﻪ ﻫــﻢ ﻳــﻮوړو ،ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﭘــﺲ ﻳــﯥ دﺳــﺘﻤﺎل ﭘ ـﻪ ﻳــﻮه ﺑــﻞ ﭘﺘﻨــﻮس ﻛــﯥ اﻳــښﻰ و،
ښــځﯥ ورﺳــﺮه ټــﻮﻟﯥ ﺳــﺎﻟﻮن ﺗــﻪ راﻏﻠــﯥ .ټﻮﻟــﻮ ﻣﺒــﺎرﻛﻲ ووﻳﻠــﻪ ،وروﺳــﺘﻪ زﻣــﺎ ﻛﺎﻛــﺎ ﻳــﻮ د ﻗــﺮاّن ﺷــﺮﻳﻒ
ﺳــﻮرت وﻟﻮﺳــﺖ او دوﻋــﺎ وﺷــﻮه .ﺑﻴــﺎ ﻧــﻮ زﻣــﺎ ﻣــﻮر ﺗــﻪ ټﻮﻟــﻮ ﻣﺒــﺎرﻛﻲ ورﻛــړه ،زه ﻏﻠــﻰ ﭘــﻪ څــﻮﻛۍ ﻛــﯥ
ﻧﺎﺳــــﺖ وم ،ﺧﻨــــﺪا وه ،ﺧﻮﺷــــﺎﻟﻲ وه .د ﻣﺎﺧــــﺴﺘﻴﻦ ﺗﯧــــﺮه ﭘــــﻮرې ورﺳــــﺮه ﻧﺎﺳــــﺖ وو ،ﺑﻴــــﺎ ﻣــــﻮ ﺗــــﺮې
اﺟـــﺎزت واﺧﻴـــﺴﺖ او ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﺗـــﺮې راﻏﻠـــﻮ .ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ دواړه ﭘـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻮۍ ﺧﻮښـــﻲ ښـــﻜﺎره ﻛﻮﻟـــﻪ،
وﻳﻠﯥ ښﻪ ﺷﻮ ﭼﯥ دا ﻛﺎر وﺷﻮ ،ﺧﺎﻟﻲ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﻛﻠﻲ ﺗﻪ ﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﺷﻮ .ﻣﻮر ﻣﯥ ﻫﻐﻮى ﺗﻪ ووﻳﻞ:
درې ورځــﯥ وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﻣــﻮﻧږه ﺧــﻮږه ﻛﻮﻧــډۍ وروړو ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ځــﻮ .ټﻮﻟــﻮ ووﻳــﻞ :ډﯦــﺮه ښــﻪ
ﺧﺒﺮه ده.
ﭘـــﻪ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ ﻛـــﺎر ﺗـــﻪ ﻻړم ،رﺋـــﻴﺲ ﺻـــﺎﺣﺐ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﻛﻴـــﺴﻪ ﺗﯧـــﺮه ﻛـــړه ،ﻫﻐـــﻪ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮ او
ﻣﺒــﺎرﻛﻲ ﻳــﯥ راﻛــړه ،وﻳــﻞ ﻳــﻲ ښــﻪ ﺷــﻮه ،ﭼــﯥ ﺳــﺘﺎ د زړه ﻛــﺎر وﺷــﻮ .ﺳــﺘﺎ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻲ زﻣــﺎ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻲ ده.
ﻣﻨﻨــﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺮې وﻛــړه او ﺑﻴــﺎ ﺧﭙــﻞ دﻓﺘــﺮ ﺗــﻪ ﻻړم .ﻟــﻪ ډﯦــﺮې ﺧﻮﺷــﺎﻟۍ ﻧــﻪ ﻣــﯥ وروﺳــﺘﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ﻛﺎروﻧــﻪ ﭘــﻪ
ﭼـــﺎﻻﻛۍ ﺳـــﺮه اﺟـــﺮا ﻛـــړل ،ﻳـــﻮوﻟﺲ ﺑﺠـــﯥ وې ټﻴﻠﻔـــﻮن راﻏـــﻰ ،ﻏـــﻮږۍ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړه ،ﻫﻮﺳـــۍ
وه ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﻣﺒﺎرك دې ﺷﻪ.
ﻣﺎ وې :ﺳﺘﺎ دې ﻣﺒﺎرك ﺷﻲ ،ﭼﯧﺮې ﻳﯥ؟
وﻳﻞ ﻳﯥ :زه ﭘﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘﻮن ﻛﯥ ﻳﻢ ،ﺗﺮ درې ﺑﺠﻮ ﭘﻮرې درس ﻟﺮم ،ﭘﻪ څﻠﻮرو ﺑﺠﻮ ﺑﻪ درﺷﻢ.
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :ښــﻪ زه ﺑــﻪ دې اﻧﺘﻈــﺎر ﻛــﻮم ،د ﺧــﺪاى ﭘــﻪ اﻣــﺎن .د ټﻴﻠﻔــﻮن ﻏــﻮږۍ ﻣــﯥ ﻛﯧــښﻮده او ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ
ﭘﺨﭙــﻞ ﻛــﺎر ﭘــﻪ ډاډه زړه ﭘﻴــﻞ وﻛــړو ،ﺗــﺮ دووﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ ﻣــﯥ ﻛــﺎر وﻛــړو او ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﺗﻔــﺮﻳﺢ ﻛــﯥ ﺗــﺮ ﻛــﻮره
ﻻړم ،ﻣﺎ وې ﭼﯥ ﻣﯧﻠﻤﻨﻮ ﺑﻪ څﻪ ﭘﺎﺧﻪ ﻛړي وي ﻛﻪ ﻧﻪ؟
ﭘــﻪ ﻻر ﻛـــﯥ ﻣــﯥ ﺗﺮﻛـــﺎري او ﺗـــﻮدې ډوډۍ واﺧﻴــﺴﺘﯥ ،ﻛـــﻮر ﺗــﻪ ﭼـــﯥ ورﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ ،ﻣــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ
دواړه ﭘـــﻪ اﺷـــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳـــﺘﯥ وې او دﻳـــګ ﻳـــﯥ ﺑﺎﻧـــﺪې ﻛـــړى و .وﻳﻠـــﯥ زوﻳـــﻪ ﺳـــﺘړى ﻣـــﺸﯥ ،ﻛﺎﻛـــﺎ
او ﻣﺎﻣﺎ دې ﺑﻬﺮ ﺗﻪ ﭘﻪ ﭼﻜﺮ وﺗﻠﻲ دي.
ﻣﺎ وې ﻣﻮر ﺟﺎﻧﯥ زه ﺑﻪ ورﭘﺴﯥ ورووځﻤﻪ ،ﻫﺴﯥ ﻧﻪ ﭼﯧﺮې ﭘﻪ ﺑﻠﻪ ﻧﻪ وي ﺗﻠﻠﻲ!
ﭘــﻪ ﻣﻨــډه ﻟــﻪ ﻛــﻮره راووﺗﻠــﻢ ،ﭘــﻪ ﻛﻮڅــﻪ ﻛــﯥ ﻣــﯥ وړاﻧــﺪې ﭘــﺎم وﻛــړو ،ﻫــﯧڅ ﭘــﻪ ﻧﻈــﺮ راﻧﻐﻠــﻞ ،ﻣــﺎ وې
ﺗﻪ راځﻪ ﻫﻐﯥ وړاﻧﺪې وﻧﻮ ﭘﻮري ﺑﻪ ورﺷﻢ ،ﻛﻪ ﭼﯧﺮي ﺳﻴﻮري ﺗﻪ ﻧﺎﺳﺖ وي؟
وﻧـــﻮ ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ ورﻧـــﺰدې ﺷـــﻮم وﻣـــﯥ ﻟﻴـــﺪل ،ﭼـــﯥ دواړه د اوﺑـــﻮ ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه وﻳﺎﻟـــﻪ ﻛـــﯥ اودﺳـــﻮﻧﻪ ﻛـــﻮي،
ﺧﻮا ﺗﻪ ورﻧﺰدې ﺷﻮم ،ﺳﻼم ﻣﯥ ﭘﺮې واﭼﺎوه ،وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺳﻬﺎره ﺑﭽﻰ ﺗﻪ راﻏﻠﯥ.؟
ﻣـــﺎ وﻳـــﻞ :ﻫـــﻮ ﻛﺎﻛـــﺎ ﺟﺎﻧـــﻪ ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره درﭘـــﺴﯥ راووﺗﻠـــﻢ ،ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ ﭼﻴـــﺮې ﻻدرﻛـــﻪ ﻧـــﺸﺊ .دواړو
وﺧﻨــﺪل وې وﻳــﻞ :دوﻣــﺮه ﺧــﻮ ﻧﺎﺑﻠــﺪه ﻧــﻪ ﻳــﻮ ،درﯦﻴﻤــﻪ ورځ ﻣــﻮ ده .ﭘــﻪ دې ﺷــﺎوﺧﻮا ﻛــﯥ ﺑﻠــﺪ ﺷــﻮي ﻳــﻮ.
ﻣــﻮږ ﺗــﻪ ﻻره ﻣﻌﻠﻮﻣــﻪ ده ،ﺗــﻪ ځــﻪ ﻣــﻮﻧږه ﭘﺨﭙﻠــﻪ درځــﻮ ،دﻟﺘــﻪ ﺑــﻪ ﻟﻤــﻮﻧځ وﻛــړو ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ درﺷــﻮ .زه
ﺗـــﺮې ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ وﻻړم ،ﻣـــﻮﻧږ ﭼـــﯥ ﺗﺮڅـــﻮ ډوډۍ ﺗﻴﺎروﻟـــﻪ ،ﻫﻐـــﻮى ﻫـــﻢ راﻏﻠـــﻞ .ډوډۍ ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه
وﺧﻮړه ﭘﻪ ﭼﺎﻳﻮ ﻧﺎﺳﺖ وو ،د ﻫﻮﺳۍ د ﭘﻼرګﻨۍ ﺧﺒﺮې ﻣﻮ راواﭼﻮﻟﯥ ،ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
ﻣﺎﺗــــﻪ ﭼــــﯥ ﭘﺘــــﻪ وﻟګﯧﺪﻟــــﻪ ،ډﯦــــﺮه ښــــﻪ ﻛــــﻮرﻧۍ او ﭘﺨﭙﻠــــﻪ ﭘــــښﺘﻮ او اﺳــــﻼم وﻻړ ﺧﻠــــﻚ راﺗــــﻪ
ښﻜﺎري.
ﻣـــﺎ ووﻳـــﻞ :ﻣﺎﺗـــﻪ ﻫـــﻢ ﺧﺎﻧـــﺪاﻧﻲ او د ﭘـــﻮره ﺷـــﺘﻮ ﺧﺎوﻧـــﺪان ښـــﻜﺎره ﺷـــﻮل .دا ﺧﭙﻠـــﻮي دې ورﺳـــﺮه
زﻣــﻮﻧږ ﺧــﺪاى ټﻴﻨګــﻪ او ﺑﺨﺘــﻮره ﻛــړي .ﻛﺎﻛــﺎ ﻣــﯥ د ﻣــﻮر او ﺗﻨــﺪار ﻧــﻪ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،وﻳﻠــﯥ :ﺗﺎﺳــﻮ ﺗــﻪ
دا ﺧﻠﻚ څﻨګﻪ ښﻜﺎره ﺷﻮ؟
ﻫﻐـــﻮى دواړو ووﻳـــﻞ :ډﯦـــﺮه ښـــﻪ ښـــځﻪ ﻳـــﯥ وه ،ﻣـــﻮﻧږه ﭘﺨﭙـــﻞ ﻋﻤـــﺮ داﺳـــﯥ ښـــﻪ ښـــځﻪ ﻧـــﻪ وه ﻟﻴـــﺪﻟﯥ،
څــﻮﻣﺮه ﻧﻴــﺖ ﭘــﻪ ﺧﻴــﺮه او ﻣﻬﺮﺑﺎﻧــﻪ ښــځﻪ وه .ﻫﻤــﺪا ﻳــﯥ وﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﻃــﺎﻟﻊ ﻣﻨــﺪ او ﺧــﻮش ﺑﺨﺘــﻪ
دى ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻧـــﺼﻴﺐ ﺷـــﻮه او ﻟـــﻪ داﺳـــﯥ ښـــﻪ ټﺒـــﺮ ﺳـــﺮه ﻳـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮي وﺷـــﻮه .دوى دواړه ﺑـــﻪ
ﻧﯧﻜﻤﺮﻏــﻪ ژوﻧــﺪ وﻟــﺮي .ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮو ﻛــﯥ درې ﺑﺠــﯥ ﺷــﻮې ،ﻣــﺎ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﺗﺎﺳــﻮ ﻛــﻪ ﭘــﻪ ﻛــﻮر
ﻛــﯥ ﻗﻴــﺪ ﺷــﻮئ ،ﺑﻴــﺮون ﺗــﻪ ووځــﺊ ،زه ﻛﯧــﺪاى ﺷــﻲ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻟــږ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ راﺷــﻢ ،زه ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ راﻏﻠــﻢ
او ﺧﭙﻞ ﭘﺎﺗﯥ ﻛﺎروﻧﻪ ﻣﯥ ﺗﺮﺳﺮه ﻛړل.
ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﻣ ـﯥ ﭼــﯥ ﺣﺎﺿــﺮي اﻣــﻀﺎء ﻛــړه ،ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻮﻋــﺎﺗﻮ ﻧــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮم او ﭘــﻪ ﺳــړك ﺑﺎﻧــﺪې
ﭘـــﻪ ﭼـــﺮت ﻛـــﯥ روان ﺷـــﻮم ،ﺗـــﺮ ډﯦـــﺮه وﻻړم ،ﭘـــﺎم ﻣـــﯥ ﻛـــﺎوه ﭼـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮټﺮ راواوﺧـــﺖ ،ﻣـــﻮټﺮ ﻳـــﯥ
ودراوه او راښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮه ،ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﻪ اﻧـــﺪازه ﺧﺎﻧـــﺪي او ﺷـــﺮﻣﯧږي ،ﭼـــﯥ ﻫـــﯧڅ ﺣـــﺪ ﻧـــﺸﺘﻪ دى ،زه ﺣﯧـــﺮان
ﭘـــﺎﺗﯥ وم ،ﭼـــﯥ دا وﻟـــﯥ ﻧـــﻦ ﺑـــﻞ ډول ده؟ ﻫــﺴﯥ ﻳـــﯥ ځـــﺎن ﺟـــﻮړ ﻛـــړى و ،ﻟﻜـــﻪ د ﭼـــﻴﻦ ﻣـــﺎﭼﻴﻦ ښـــﺎﭘﯧﺮۍ،
ﭘﻪ ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﻣﺎ وې دا وﻟﯥ داﺳﯥ ښﻜﺘﻪ ښﻜﺘﻪ ګﻮرې؟
وﻳﻞ ﻳﯥ :د ﻛﻮﻧډې زوﻳﻪ ښﻜﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻪ ګﻮرم.
ﭘــﺎم ﻛــﻮه ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻞ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻃﺒﻴﻌــﻲ ﺣــﺎل اوﺳــﯥ ،زه او ﺗــﻪ ﻟــﻪ ﻧــﻦ ﻧــﻪ ﭘــﻪ اﯦــﺴﺘﻪ دوه
ﻣﻠګــﺮي ﻳــﻮ .د ﻣﯧــړه او ښــځﯥ ﺧــﻮ څــﻪ ﺧﺒــﺮه ﻧــﻪ ده ،زﻣــﺎ او ﺳــﺘﺎ د ﺑــﺮي راز ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪې ﺣﻘﻴﻘــﻲ ﻣﻴﻨــﻪ ﻛــﯥ
دى ،ﻧـــﻮر ژوﻧــــﺪ دى ﻛﯧــــږي ﺑــــﻪ .ﺧﭙــــﻞ ښــــﻲ ﻻس ﻳــــﯥ رااوږد ﻛــــړو ،ژﻣــــﺎ ﭘــــﻪ اوږه ﻳــــﯥ ﻛﯧــــښﻮد او وې
وﻳﻞ:
ﻣـــﺎ ﺧـــﻮ درﺗـــﻪ وﻳﻠـــﻲ و ،ﭼـــﯥ ﻣﻴﻨـــﻪ درﺳـــﺮه ﻟـــﺮم ،اوس ﻧـــﻮ زه ﺳـــﺘﺎ او ﺗـــﻪ زﻣـــﺎ ﻳـــﯥ ،راځـــﻪ ﭼـــﯥ اوس
ﻛﻮم د ﺳﺎﻋﺖ ﺗﯧﺮۍ ځﺎى ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ .ﻣﻮټﺮ ﺗﻪ ﻳﯥ ﺣﺮﻛﺖ ورﻛړو ،ﻣﺎ وې :ﭼﯧﺮې ځﻮ؟
ﻧـــﻦ ﺑـــﻪ ﺳـــﻬﺎره راﺳـ ـﺎً ﻛـــﻪ دې ﺧﻮښـــﻪ وي ﺷـــﯧﻮه ﻛﻴـــﻮ ﺗـــﻪ ﻻړ ﺷـــﻮ ،ﻫﻠﺘـــﻪ ﺑـــﻪ د درﻳـــﺎب ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﻳـــﻮه
ﺷﯧﺒﻪ ﺳﺮه ﻛﯧﻨﻮ.
ﻣــﺎ وې :ﺑﻠﻜــﻞ ﻣــﯥ ﺧﻮښــﻪ ده ،ﺧــﻮ ﻧــﻦ ﺑــﻪ ﻟــږ ﭘــﻪ وﺧــﺖ راوګﺮځــﻮ ،وﻟــﯥ ﭼﯧــﮓ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ
دي.
ﻫﻐﯥ ﻣﻮټﺮ ګړﻧﺪى ﭼﻼوه ،ﭘﻪ ﻻره ﭼﯥ ﺗﻠﻮ راﺗﻪ وې وﻳﻞ:
ﭘﻪ ﺑﻠﻪ اوﻧۍ ﻛﯥ ﺑﻪ درﺗﻪ ﻣﻮټﺮ ﭼﻠﻮل زده ﻛړم ،ﺑﺒﺮك ﭼﻤﻦ ﺗﻪ ﺑﻪ دې ﺑﻮځﻢ.
ﻣﺎ وﻳﻞ دا ﺑﻪ څﻮﻣﺮه ښﻪ ﺷﻲ ،ﭼﯥ زه ډرﻳﻮري وﻛړم.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﭘﺮوا وﻧﻪ ﻛړې ،اوس ﺑﻪ ټﻮل ﻫﺮڅﻪ ﺳﻢ ﺷﻲ.
ﻣﺎ وې :رښﺘﻴﺎ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ﺧﻮږه ﻛﻮﻧډۍ ﭘﯧﮋﻧﯥ؟
وﻳﻞ ﻳﯥ :وﻟﯥ ﻧﻮ ﻧﻪ ﻳﯥ ﭘﯧﮋﻧﻢ ،ﺳﻬﺎره ﭘﻪ ﻧﻈﺮ ﻛﯥ دې ﭘښﺘﻨﻪ ﻧﻪ راځﻢ ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
ﻣـــﺎ وﻳـــﻞ :ﻧـــﻪ ﻧـــﻪ وﻟـــﯥ ﻧـــﻪ ،ﺧـــﻮ ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ ﺗﺎﺳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛﺎﺑـــﻞ ﻛـــﯥ ډﯦـــﺮ وﺧـــﺖ ﺗﯧـــﺮ ﻛـــړى دى ،ځﻴﻨـــﯥ
دودوﻧﻪ ﻣﻮ ﻫﯧﺮ ﻛړي ﻧﻪ وي.
ﻧﻪ ﻧﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﺧﭙﻞ رواج ﻟﺮي ،ﻫﺮ ﭼﯧﺮې دا دود ﺷﺘﻪ دى.
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :ﻣــﻮﻧږ ﻛــﻪ ﻛﻮﻣــﻪ ﭘﯧــښﻪ ﻧــﻪ وه ﭘــﻪ ﺧﻴــﺮ ،ﺳــﺒﺎ ﻧــﻪ او ﺑــﻞ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺧــﻮږه ﻛﻮﻧــډۍ دروړو .ﻣــﻮر ﺗــﻪ
دې وواﻳﻪ ،ﭼﯥ ﭘﻪ ﻫﻐﯥ ورځﯥ ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻮر ﻛﯥ وي .وﻳﻞ ﻳﯥ ﺳﻤﻪ ده.
ﭘـــﻪ دې ﺧﺒـــﺮو ﻛـــﯥ ﻣـــﻮﻧږه ﺷـــﻴﻮه ﻛﻴـــﻮ ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو ،د ﺟﻤﻴﻌـــﺖ ﻟﯧـــﺴﯥ ﻧـــﻪ ورﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ ،ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ
ﺳـــﻴﻨﺪ راﻏـــﻰ ،ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﻮ د ﺳـــړك ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ودراوه او ﻣـــﻮﻧږه ﭘﻴـــﺎده ﺷـــﻮ .د ﺳـــﻴﻦ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه وړاﻧـــﺪې
وﻻړو ،د ﺗـــﻮت وﻧـــﯥ ﺳـــﺮه ﻧـــښﺘﯥ وې ،ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ځـــﺎى ﻣـــﻮ د ﺗـــﻮت څـــﺎﻧګﯥ ﻧـــﻪ ﺗﻮﺗـــﺎن وﺧـــﻮړل ،ښـــﻪ ﭼـــﯥ
وړاﻧـــﺪې ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ ،د ﺳـــﻴﻦ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﺟﻮﻟګـــﻪ وه ،ﺷـــﺎوﺧﻮا ﻳـــﯥ ګڼـــﯥ وﻧـــﯥ او د ګﻼﺑـــﻮ ګﻠﻮﻧـــﻪ ﺳـــﺮه
ښﻜﺎرﯦﺪل ،ﻣﻮﻧږ ﻳﻮ ﺑﻞ ﺗﻪ ﺳﺮه وﻛﺘﻞ ،ﻣﺎ وې راځﻪ ﻫﻮﺳۍ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ دﻟﺘﻪ ﻛﯧﻨﻮ.
ﻫﻐﯥ وﻳﻠﯥ راځﻪ ﭼﯥ ﻛﯧﻨﻮ.
د ګﻼﺑـــﻮ ﺑﻮټـــﻮ ﻛـــﯥ ورﻧﻨﻮﺗﻠـــﻮ ان د ﺳـــﻴﻨﺪ ﻏـــﺎړې ﺗـــﻪ ﻣـــﻮ ځﺎﻧﻮﻧـــﻪ ورورﺳـــﻮل ،ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﺷـــﻨﻪ ﻛﺒﻠـــﻪ
ورﺗـــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ ،د ﺳـــﻴﻦ اوﺑـــﻪ ﺧـــړې ﻏﻮﻧـــﺪې وې او ﭘـــﻪ ﻣـــﺴﺘۍ ﺳـــﺮه ﺳـــﻴﻨﺪ روان و ،ﺷـــﺎوﺧﻮا ځﻤﻜـــﻪ
ﻳــﯥ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه وړې وه ،د ﺳــﻴﻨﺪ ﻧــﻪ ﭘــﻮرې ﻫــﻢ ګڼــﯥ وﻧــﯥ د ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه وﻻړې وې ،ﻫﯧڅــﻮك ﻧــﻪ
ښﻜﺎرﯦﺪل .ﻳﻮ ﻧﻴﻢ ﺑﺰګﺮ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﭘټﻲ ﻛﯥ ﻟګﻴﺎ و ،ﻣﺎ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ﻛړه:
دا ﺧﻮ ﺑﻴﺨﻲ ځﺎﻧﺘﻪ ځﺎى دى ،ﺑﻨﻲ ﺑﺸﺮ ﻧﻪ ښﻜﺎري.
وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :ﻣـــﻮږ ﺗـــﻪ ﻫﻤﺪاﺳـــﯥ ځـــﺎى ښـــﻪ دى .وې ﺧﻨـــﺪل او ﻻس ﯦـــﻲ د ﺳـــﻴﻦ اوﺑـــﻮ ﺗـــﻪ ښـــﻜﺘﻪ ﻛـــړو،
دارې ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ وﻛـــړې ،ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ د اوﺑـــﻮ دارې وروﺷـــﯧﻨﺪﻟﯥ .ﭘـــﻪ ټﻮﻛـــﻮ ټﻮﻛـــﻮ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ ځﺎﻧﻮﻧـــﻪ ﻻﻣـــﺪه
ﺧﯧــﺸﺘﻪ ﻛــړل ،وروﺳــﺘﻪ ﻣــﻮ اوﺑــﻪ ﻟــﻪ ځــﺎﻧﻮﻧﻮ ﻧــﻪ وڅﻨــډﻟﯥ او د ګﻼﺑــﻮ ګﻠﻮﻧــﻮ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺷــﻨﻪ
درب ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ .زﻣـــﺎ ﻛﻤـــﻴﺲ ﻟﻮﻧـــﺪ ﺷـــﻮى و ،ﻟـــﻪ ځﺎﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ووﯦـــﺴﺖ او ﭘـــﻪ ﺑﻮټـــﻮ ﻣـــﯥ ﻟﻤـــﺮ ﺗـــﻪ
وﻏـــﻮړاوه .د ﻫﻐـــﯥ ﻫـــﻢ ﻛﻤـــﻴﺲ ﻟﻮﻧـــﺪ و ،ﻣـــﺎ وې ﻫﻮﺳـــۍ څـــﻮك ﻧـــﺸﺘﻪ دى ،ﻛﻤـــﻴﺲ دې اوﺑﺎﺳـــﻪ او ﭘـــﻪ
دې ﺑﻮټــﻮ ﻳــﯥ ﺧــﻮر ﻛــړه .وﻳﻠــﯥ ﻧــﻪ دا ﻛــﺎر دﻟﺘــﻪ ﻧــﻪ ﻛﯧــږي ،ﻛــﻪ څــﻮك ﻣــﻮ وګــﻮري ،ﻧــﻮ څــﻪ ﺑــﻪ واﻳــﻲ؟ ﺗــﻪ
ﺧـــﻮ ﻧﺎرﻳﻨـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘـــﺮوا ﻧـــﻪ ﻛـــﻮي ،ﻣګـــﺮ زه ﺧـــﻮ دا ﻛـــﺎر ﻛﻠـــﻪ ﻛـــﻮﻟﻰ ﺷـــﻢ ،ﺧﻴـــﺮ دى وﭼﯧـــږي .ﻫﻮﺳـــۍ د
ﻟﻮﻣړي ځﻞ ﻟﭙﺎره زﻣﺎ د ﺳﻴﻨﯥ ﺑﺒﺮ وﻳښﺘﺎن وﻟﻴﺪل ،وې وﻳﻞ:
ﺳﻬﺎره دا څﻮﻣﺮه ﺑﺒﺮ ﻳﯥ؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :وﻟﯥ ﻧﻪ دې ﺧﻮښﯧږي؟
وﻳﻞ ﻳﯥ :د ﺧﻮښﯧﺪو ﺧﺒﺮه ﺧﻮ ﺑﯧﻠﻪ ده ،ﻣګﺮ دوﻣﺮه ډﯦﺮ ګڼ وﻳښﺘﺎن!
ﻣﺎ ﻳﯥ زﻟﻔﻮ ﺗﻪ ﻻس وروړو ،او وﻣﯥ وﻳﻞ:
او دا ﺳـــﺘﺎ د زﻟﻔـــﻮ ﻗـــﻮدې! ځﺎﻧﺘـــﻪ ﻣـــﯥ راوړاﻧـــﺪې ﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وى ﭼـــﯥ د ﻣﻴڼـــﻲ ﺗﻨـــﺪه ﻣﺎﺗـــﻪ ﻛـــړم ،ﺧـــﻮ
ﻫﻮﺳۍ راﻧﻪ ځﺎن راښﻜﺪو ،وﻳﻞ ﻳﯥ :ﻧﻪ ،زﻳﺎﺗﯥ ﺑﻪ ﻧﻪ ﻛﻮو.
ﻣﺎ وې ﻫﻐﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻪ ﻛﻮه ﻫﺮ ﺷﻰ ﭘﻪ ﺧﭙﻞ وﺧﺖ ﻛﯥ.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﻫﻮ ﻫﻤﺪاﺳﯥ ده ،ﺑﯥ ﻫﻮښﻪ ﻛﯧږه ﻣﻪ ،ﺧﺪاى دې د زړه ﺻﺒﺮ درﻛړي.
ﻫﻮﺳۍ راﻧﻪ وړاﻧﺪې ﻛﯧﻨﺎﺳﺘﻪ ،ﻣﺎﺗﻪ ﻳﯥ ورو ﻏﻮﻧﺪې ووﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎره دا ځـــﺎى ﺑﻴﺨـــﻲ ځﺎﻧﺘـــﻪ دى ،څـــﻮك ﺑـــﻪ ﺷـــﻚ راﺑﺎﻧـــﺪې وﻛـــړي ،ﻛﻤـــﻴﺲ دې واﻏﻮﻧـــﺪه ،د
ﺳﻴﻨﺪ ﻏﺎړې ﺗﻪ ﺑﻪ ورﺷﻮ ،ﭼﯥ د ﭼﺎ ﺷﻚ راﺑﺎﻧﺪې راﻧﻪ ﺷﻲ.
وﻳﻞ ﻣﯥ :ﻫﻮﺳۍ ﻧﻦ راﺗﻪ ﺑﯥ زړه ښﻜﺎره ﻛﯧږې.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺑﯥ زړه ﺧﻮد ﻳﻢ اّن ﺗﺮ واده ﭘﻮرې ﺑﻪ داﺳﯥ ﺑﯥ زړه اوﺳﻢ.
د ﺳــﻴﻨﺪ ﻏــﺎړې ﺗــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮ ،ﻛﺘــﻞ ﻣــﻮ ﭼــﯥ ﭘــﺎس د ﺗــﻮت څــﺎﻧګﯥ ﺳــﺮې ﻟــﻪ ﺗﻮﺗــﺎﻧﻮ ﻧــښﺘﯥ دي،
ﭘـــﻪ اوﺑـــﻮ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ﻳـــﻮه څﺎﻧګـــﻪ راوڅﻨډﻟـــﻪ ،ﺳـــﺮه ﭘﺎﺧـــﻪ ﺗـــﻮت ﭘـــﻪ اوﺑـــﻮ ﻛـــﯥ ﭘـــﺮي واﺗـــﻪ .ﻣـــﻮﻧږ دواړه د
ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ اوﺑــﻮ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺰه ﻣــﺰه او ټﻮﻛــﻮ ټﻮﻛــﻮ ﻛــﯥ ډﯦــﺮ ﺗﻮﺗــﺎن وﺧــﻮړل ،ښــﻪ ﺷــﯧﺒﻪ د ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه
ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ ،ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ :راځـــﻪ ﭼـــﯥ زﻳـــﺎﺗﻲ ځـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــﻪ دي ،ﺟـــﯥ ځـــﺎن
ورورﺳﻮم ،ﺧﭙﻪ ﻧﻪ ﺷﻲ.
ﻫﻮﺳــۍ ﭼــﯥ ﺑــﻮټ ﻳــﯥ ﻟــﻪ ﭘــښﻮ وﯦــﺴﺘﻠﻰ و ،ﺑــﻮټ ﯦــﻲ ﭘــښﻮ ﻛــړل د ﻣــﻮټﺮ ﺧــﻮا ﺗــﻪ راروان ﺷــﻮ ،ﻟــﻪ
ﺷﯧﻮه ﻛﻴﻮ ﻧﻪ د ښﺎر ﭘﻪ ﻟﻮر روان ﺷﻮ ،ﭘﻪ ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ ﻣﯥ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻧږ د ﺧﻮږې ﻛﻮﻧډۍ ﻟﭙﺎره ﭘﻪ ﺑﺎزار ﻛﯥ ځﻴﻨﯥ ﺳﻮدا راﻧﻴﺴﻮ.
ﻫﻐﯥ وې :څﻪ ﺑﻪ راﻧﻴﺴﺊ؟
ﻣــﺎ وې :ﻣــﻮر ﻣــﯥ راﺗــﻪ ټــﻮل ﺷــﻴﺎن راښــﻮدﻟﻲ دي ،ﻟﻜــﻪ وﭼــﻪ او ﺗــﺎزه ﻣﯧــﻮه ،ﻣﺎﻫﻴــﺎن ،ﺷــﻴﺮ ﺑــﺮﻳﻨﺞ،
ﺳﺎﺑﻪ او داﺳﯥ ﻧﻮر ...ﺑﯧګﺎه ﺗﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺎ ﻟﻪ ﻫﻐﻮى ﻧﻪ ﭘﻮښﺘﻨﻪ وﻛړم.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﺳــﻬﺎره د ټﻮﻟــﻮ ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﺗﻜﻠﻴــﻒ ﻣــﻪ ورﻛــﻮه ،ﭘــﻪ ﻟــﺴﻮ
ﺑﺠﻮ ﺑﻪ زه ﻣﻄﺒﻌﯥ ﺗﻪ درﺷﻢ ،دواړه ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ ،واﺑﻪ ﻳﯥ ﺧﻠﻮ.
ﻣﺎ وې :ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ﺑﻪ راﺳﺮه ﭘﻪ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺷﯥ.
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :ﻧﻮ دا ﺧﻮ ﻳﻮازې ﺳﺘﺎ ﻛﺎر ﻧﻪ دى زﻣﻮږ د دواړو ګډ ﻛﺎر دى.
ﻣــﺎ وې :ﺳــﻤﻪ ده زه ﺑــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺳــﺘﺎ اﻧﺘﻈــﺎر ﻛــﻮم .زﻣــﻮږ ګــﺎډى ﭘــﻪ ﻗﻼﭼــﻪ راﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﻛــﯥ
ﺣـــﻀﻮري ﭼﻤـــﻦ ﺗـــﻪ راورﺳـــﯧﺪو ،ﻟﻤـــﺮ ﭘـــﻪ ﻏړﻏـــړه و ،ﭼـــﯥ د ﻛـــﻮر ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ودراوه .زه ﺗـــﺮې
راښﻜﺘﻪ ﺷﻮم او ﻫﻮﺳۍ ﭘﻪ ﭼﺎﻻﻛۍ ﺳﺮه ﻣﻮټﺮ روان ﻛړو او ﻻړه.
وړاﻧـــﺪې ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ دواړه راروان وو ،ﻫﻐـــﻮى ﺧـــﻮ وﻟﻴـــﺪه ،ﻣګـــﺮ څـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘﯧﮋﻧﺪﻟـــﻪ ،ﭼـــﯥ څـــﻮك
ده؟ زه ورﺗﻪ ﭘښﻪ ﻧﻴﻮﻟﻰ ﺷﻮم ،ﺧﻮا ﺗﻪ ﻣﯥ راﻧﺰدې ﺷﻮل ،وﻳﻠﯥ :ﺳﻬﺎره راﻏﻠﯥ؟
ﻣﺎ وې ﻫﻮ راﻏﻠﻢ.
وﻳﻞ ﻳﯥ :دا ﻣﻮټﺮ د ﭼﺎ و؟
ﻣـــﺎ وې دا ﺧـــﻮ زﻣـــﻮږ د رﻳﺎﺳـــﺖ ﻣـــﻮټﺮ و .ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻧﻨﻮﺗﻠـــﻮ ،ﻣـــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ راﺗـــﻪ ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ
ووﻳــﻞ ،ﻣــﺎ وې ﻣﻮرﺟــﺎﻧﯥ ﺑﯧګــﺎه ﺗــﻪ ﻣــﻮ څــﻪ ﭘﺎﺧــﻪ ﻛــړي دي؟ وﻳــﻞ ﻳــﯥ :زوﻳــﻪ ﺗﺮاوﺳــﻪ ﺧــﻮ ﻣــﻮ څــﻪ ﺷــﻰ
ﻧﻪ دي ﺑﺎﻧﺪې ﻛړي.
زه ﭘــ ـﻮه وم ﭼــــﯥ د ﭘﺨﻮﻟــــﻮ څــــﻪ ﻧــــﺸﺘﻪ ،ﻣــــﺎ وې زه ﺑــــﺎزار ﺗــــﻪ وځــــﻢ ﭼــــﯥ ﻏﻮښــــﻪ راوړم .ﭘــــﻪ ﻣﻨــــډه
راووﺗﻠـــﻢ ،ﻟـــﻪ ﻗـــﺼﺎﺑﻪ ﻣـــﯥ ﻏﻮښـــﻪ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻳـــﻮوړه ،ﻣـــﺎ ﻳﺨﭽـــﺎل ﻧـــﻪ درﻟـــﻮد ،ﭼـــﯥ ﻏﻮښـــﻪ او ﻧـــﻮر ﺧـــﻮاړه
ﻣــﯥ ﭘﻜــﯥ ذﺧﻴــﺮه ﻛــﻮﻟﻰ .ﻫــﺮه ورځ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻧــﻮې ﺳــﻮدا ﻛــﻮر ﺗــﻪ اﺧﻴــﺴﺘﻠﻪ .د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ډوډۍ ﺧﻮړﻟــﻮ ﻧــﻪ
وروﺳــﺘﻪ ﻣــﻮر او ﺗﻨــﺪار ﺗــﻪ ﻣ ـﯥ ووﻳــﻞ :ﻣــﻮږ او ﺗﺎﺳــﯥ ﺑــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﺎزﻳګﺮ ﻫﻐــﻮى ﻛــﺮه ورځــﻮ ،ﺧــﻮ ﻛــﻮم
ﻛــﻮم ﺷــﻴﺎن واﺧﻠــﻮ .ﻫﻐــﻮى راﺗــﻪ ﺑﻴــﺎ ﻫﻤﻐــﻪ ﺷــﻴﺎن ﻳــﺎﻧﯥ ﺷــﻴﺪې ،ﺳــﺎﺑﻪ ،ﺗــﺎزه ﻣﺎﻫﻴــﺎن ،ﺷــﻴﺮ ﺑــﺮﻳﻨﺞ او
ﺗﺎزه ﻣﻴﻮې راﺗﻪ ﭘﻪ ګﻮﺗﻪ ﻛړې .ﻫﻐﻮى ﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ زه ﻫﻤــﺪا ﺷــﻴﺎن ﻛــﻮر ﺗــﻪ راوړم او ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﺑــﻪ ځــﻮ .ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻻړم ،ﺗــﺮ
ﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ ﻣــﯥ ﭘﺨﭙــﻞ دﻓﺘــﺮ ﻛــﯥ ﻛــﺎر وﻛــړ ،ﺑﻴــﺎ ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ ووﺗﻠــﻢ او د ﻫﻮﺳــۍ اﻧﺘﻈــﺎر ﻣــﯥ ﻛــﺎوه.
ﻫﻐــﻪ ﭘــﻪ ﺧﭙــﻞ ټــﺎﻛﻠﻲ وﺧــﺖ راورﺳــﯧﺪه ،ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ او ﻧــﻮي ښــﺎر ﺗــﻪ ﻻړو .د ﺧــﻮږې ﻛﻮﻧــډۍ
ټــــﻮل ﺷــــﻴﺎن ﻣــــﻮ واﺧﻴــــﺴﺖ ،ﻫﻮﺳــــۍ ﭘﻴــــﺴﯥ راوﯦــــﺴﺘﻠﯥ ،ﻣــــﺎ وې ﻫﻮﺳــــۍ دا ﭘﻴــــﺴﯥ ﭘــــﻪ زه ځﻜــــﻪ
ورﻛـــﻮم ،ﭼـــﯥ ﺑﻴـــﺎ راﺗـــﻪ ﭘـــﻪ راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻲ ﻛـــﯥ ﭼﯧﺮﺗـــﻪ ﭘﯧﻐـــﻮر وﻧـــﻪ ﻛـــړې .ﭘـــﻪ ټﻮﻛـــﻪ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ.
ﻫﻐﯥ راﺗﻪ ﭘﻪ ﻣﻮﺳﻜۍ ﺗﻮګﻪ ووﻳﻞ:
ددې ﭘﺨﻮاﻧﻴـــﻮ د اﻃﺮاﻓـــﻲ ﺧﺒـــﺮو ﻧـــﻪ واﻧـــﻪ وﺧﺘـــﯥ ،ﺳـــﻤﻪ ده ﺗـــﻪ ﭘﻴـــﺴﯥ ورﻛـــړه ،ﻣﺎﺗـــﻪ ﻳـــﻮه ﺧﺒـــﺮه
ښﻜﺎري ﺧﻮ ﺗﻪ....
ﭘﻪ ﻛړ ،ﻛړت ﻣﯥ ورﺗﻪ وﺧﻨﺪل ،ﻫﻮﺳۍ زه ﺧﻮ د ﻛﻠﻲ ﺳړى ﻳﻢ.
وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :ﻛﻠـــﻰ اوس ﭘﺮﯦـــږده .ﭘـــﻪ ټﻮﻛـــﻮ ،ټﻮﻛـــﻮ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ ﺳـــﻮدا ﭘـــﻮره ﻛـــړه او ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ
واﭼﻮﻟـــﻪ .دوﻟـــﺲ ﺑﺠـــﯥ ﻛﯧـــﺪې ،ﭼـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻣـــﻮ راورﺳـــﻮﻟﻪ .ﻫﻐـــﯥ راﺳـــﺮه ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه راښـــﻜﺘﻪ ﻛـــړه او
ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﻮ ﻣﺨـــﻪ ښـــﻪ ورﺳـــﺮه وﻛـــړه .ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ رواﻧـــﻪ ﺷـــﻮه .ﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﭼـــﺎﻻﻛۍ ﺳـــﺮه ټـــﻮل ﺷـــﻴﺎن ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ
ﻧﻨﻮﯦــﺴﺘﻞ ،ﻣــﻮر او ﺗﻨــﺪار ﻣــﯥ څــﻪ ﻣﺎﻫﻴــﺎن ﭘﺎﺧــﻪ ﻛــړل او څــﻪ ﻳــﯥ اوﻣــﻪ ﺳــﻨﺒﺎل ﻛــړل .د ﺧــﻮږې ﻛﻮﻧــډۍ
ﻫﺮڅـــﻪ ﻳـــﯥ ﺗـــﺮ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې ﺑﺮاﺑـــﺮ ﻛـــړل .څﻠـــﻮر ﺑﺠـــﯥ ﺷـــﻮې ،ټﻮﻟـــﻮ ځﺎﻧﻮﻧـــﻪ ﺗـــګ ﺗـــﻪ ﺑﺮاﺑـــﺮ ﻛـــړ،
ﺳـــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ﻣـــﻮ راواﺧﻴـــﺴﺘﻞ او ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ټﻴﻜـــﺴﻲ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻻړو .ﻫﻐـــﻮى زﻣـــﻮږ د ورﺗـــګ ﻧـــﻪ ﺧﺒـــﺮ وو،
ټـــﻮل ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ و ،ﻧـــﻮر د ورور ﻛـــﻮرﻧۍ ﻳـــﯥ ﻫـــﻢ راﻏﻠـــﯥ وه ،ښـــځﯥ ،ﻣﺎﺷـــﻮﻣﺎن او ﺳـــړي ورﻛـــﺮه وو.
ټﻮﻟــﻮ راﺳــﺮه ﭘــﻪ ګــﺮم ﺟﻮﺷــۍ او ﻣﻴﻨــﻪ ﺳــﺮه ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ وﻛــړه .ﻳــﻮ ﺑــﻞ ﺗــﻪ ﺳــﺮه ورﻣﻌﺮﻓــﻲ ﺷــﻮ ،ﻧﺎرﻳﻨــﻪ
ﭘــﻪ ﻟــﻮى ﺳــﺎﻟﻮن ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻞ او ښــځﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺑﻠــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﯥ .ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ټﻮﻟــﻮ ﺗــﻪ ﭘــﻪ ورﻳــﻦ
ﺗﻨـــﺪي ﺧﺒـــﺮې ﻛـــﻮﻟﯥ ،د ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻞ ورور ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ده ﻧـــﻪ ﻛـــﺸﺮ و ،دروﻧـــﺪ ﺳـــړى او د ښـــﻪ ﺧـــﻮى او ﭘـــﻮﻫﯥ
څــــښﺘﻦ و .ﻫﻐــــﻪ ﻫــــﻢ د ﭘــــښﺘﻨﻮ د ﺗــــﺎرﻳﺦ او ﺑﻴــــﺎ ﺧــــﺼﻮﺻﺎً د ﺟﻨــــﻮﺑﻲ او ﻣــــﺸﺮﻗﻲ د ﭘــــښﺘﻨﻮ د ﺗﯧــــﺮو
ﺣـــﺎﻻﺗﻮ ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ځﻴﻨـــﯥ ﻳـــﺎدوﻧﯥ وﻛـــړې او وروﺳـــﺘﻪ زﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ دې ﺧﭙﻠـــﻮۍ ﺧﭙﻠـــﻪ ﭘـــﻮره رﺿـــﺎﻳﺖ او
ﺧﻮښـــﻲ وښـــﻮدﻟﻪ .دوه درې زﻟﻤﻴـــﺎن ،ﭼـــﯥ دوه ﺗﻨـــﻪ د ﻫﻤﺪﻏـــﻪ زﻣـــﺎ د ﻛﺎﻛـــﺎ ﺧـــﺴﺮ زاﻣـــﻦ وو او ﻳـــﻮ ﻳـــﯥ د
ﺗــﺮور زوى و ،ﭘــﻪ ﻣﺠﻠــﺲ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺖ وو .ﻧﺎﺳــﺘﻮ ﻛــﺴﺎﻧﻮ ﭘــﻪ ﻏﯧــﺐ ﻛــﯥ زه ﭘــﻮره ﭘﯧﮋﻧــﺪﻟﻢ ،ﺧــﻮ ﻟﻴــﺪﻟﻰ
ﻳﯥ ﻧﻪ وم ،ﻫﺮ ﻳﻮه ﺑﻪ دا وﻳﻞ :ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ﺗﻪ ﻳﯥ؟
دا ځﻜــــﻪ ﭼــــﯥ ﻫﻐــــﻮى ټﻮﻟــــﻮ ښــــځﻮ او ﻧــــﺮو زﻣــــﺎ داﺳــــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ ﭘــــﻪ راډﻳــــﻮ ﻛــــﯥ اورﯦــــﺪﻟﻲ وو .زه
ﭘﻮﻫﯧﺪﻣﻪ ،ﭼﯥ زﻣﺎ او ﻫﻮﺳۍ ﭘﻪ ﻛﻮژدﻧﻪ ﻫﻐﻮى ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ دي.
ﻛﻠــــﻪ ﭼــــﯥ د ﻣﺎښـــﺎم ډوډۍ وﺧــــﻮړل ﺷــــﻮه ،زﻣــــﺎ ﺧﻮاښــــﯥ ﻳــــﻮ ګــــﻴﻼس ﺷــــﺮﺑﺖ راوړو او ﻣﺎﺗــــﻪ ﻳــــﯥ
وﻧﻴــﻮ ،ﻣــﺎ ﻫــﻢ ﺷــﺮﺑﺖ وﭼــښﻮ او ﻟــﺲ زره روﭘــۍ ﻣــﯥ ورﺳــﺮه ورﻛــړې .ټﻮﻟــﻮ ﺧﻠﻜــﻮ ﻣﺎﺗــﻪ ﻛﺘــﻞ ،ﭼــﯥ دا
ﺑـــﻪ اوس څـــﻪ ﻛـــﻮي؟ ﻣـــﺎ ﭼـــﯥ ﭘﻴـــﺴﯥ د ګـــﻴﻼس ﺳـــﺮه ورﻛـــړې ،ټـــﻮل ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮل .ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ووﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎره ﺑﭽــﻰ ﺧــﺎﻟﻲ ﻳــﻮ ﺳــﻞ ګــﻮن ﻧــﻮټ ﭘﻜــﯥ ﻛﻴــږده ،ﻛﻔﺎﻳــﺖ ﻛــﻮي ،ﻧــﻮرې ﭘﻴــﺴﯥ
ﺑﯧﺮﺗــﻪ واﺧﻠــﻪ .ﻫــﺮ څــﻮﻣﺮه ﭼــﯥ ﻳــﯥ ﻳﺎدوﻧــﻪ وﻛــړه ،ﻣــﺎ ﭘﻴــﺴﯥ دوﺑــﺎره واﻧــﻪ ﺧﻴــﺴﺘﻠﯥ .ﻫﻮﺳــۍ ﻳــﯥ زﻣــﺎ
ﻣـــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﺗـــﻪ راوﺳـــﺘﯥ وه ،ورﭘﯧﮋﻧـــﺪﻟﯥ ﻳـــﯥ وه .ﺗـــﺮ ﻣﺎﺧـــﺴﺘﻦ ﺗﯧـــﺮه ﭘـــﻮرې د ﺧﭙﻠـــﻮۍ او ﺧﻮښـــۍ
ﻣﺠﻠـــﺲ وﺷـــﻮ ،ﻣـــﻮﻧږ ﺗـــﺮې د ﺷـــﭙﯥ ﭘـــﻪ دوﻟـــﺴﻮ ﺑﺠـــﻮ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ د ﺗﻠﻠـــﻮ اﺟـــﺎزت وﻏﻮښـ ـﺖ ،ﻫﻐـــﻮى وﻳـــﻞ
ﺧﺎﻣﺨﺎ ﺑﻪ ﺷﭙﻪ ﻛﻮئ ،ﻫﺮ څﻮ ﭼﯥ ټﻴﻨګ ﺷﻮل ،اﺟﺎزه ﻣﻮ ﺗﺮې واﺧﻴﺴﺘﻠﻪ او ﺗﺮې راروان ﺷﻮ.
د راوﺗﻠـــﻮ ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﻳـــﻮ ﺑﻜـــﺲ ﻳـــﯥ ﻣـــﺰدور ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره راووﯦـــﺴﺖ او ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ واﭼـــﺎوه.
ټﻮﻟــﻮ راﺳــﺮه ښــﻪ ﭘــﻪ ﻣﻴﻨــﻪ ﻣﺨــﻪ ښــﻪ وﻛــړه او د ﻫﻐــﻮى ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻳــﯥ وراره ﺗــﺮ ﻛــﻮره راورﺳــﻮﻟﻮ.
ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣـــﻮ ﺑﻜـــﺲ ﺧـــﻼص ﻛـــړو ،د ټﻮﻟـــﻮ ﻟﭙـــﺎره ﭘﻜـــﯥ ﺟـــﺎﻣﯥ اﻳـــښﯥ وې ،زﻣـــﺎ ﻟﭙـــﺎره ﻳـــﯥ ﻧـــﻮې ﺗـــﻮره
درﯦـــﺸﻲ اﻳـــښﻲ وه .ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ دواړه ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮل ،وﻳﻠـــﯥ دا ﺧﻠـــﻚ ﭘـــﻪ ټﻮﻟـــﻮ رواﺟﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻮره
ﭘﻮﻫﯧږي .ﻣﺎﺗﻪ ﻳﯥ ﻣﺦ راواړاوه ،وﻳﻞ ﻳﯥ:
ﺑﭽــﻰ ﭘــﺎم ﻛــﻮه ،ﭼــﯥ دوى درﻧــﻪ ﺧﭙــﻪ ﻧــﺸﻲ ،ﻣــﻮږ ﺧــﻮ ﺗــﺮې ﻟﻴــﺮې ﻳــﻮ ،ﻣګــﺮ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ډﯦــﺮ ﺧﻴــﺎل
ﺳﺎﺗﯥ.
ﻣــــﺎ وې د ﺧﭙﻠــــﯥ ﺑﻨــــﺪګۍ ووﺳــــﻪ ﺑــــﻪ ﻛــــﻮم ،ﺳﺘﺎﺳــــﯥ دوﻋــــﺎ دې راﺳــــﺮه وي ،اﻧــــﺸﺎء اﷲ زﻣــــﻮږ
ﺧﭙﻠــﻮي او دوﺳــﺘﻲ ﺑــﻪ ﺗــﺮ اﺧــﺮه ښــﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻲ .ﻫﻐــﻮى ﺧﭙﻠــﻮ ﻛــﯥ ﺳــﺮه ﻣــﺼﻠﺤﺖ وﻛــړو ،وﻳﻠــﯥ ﻣــﻮږ ﺑــﻪ
ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ ﺳـــﺮه ﺳـــﻬﺎر وﺧﺘـــﻲ ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ ځـــﻮ .وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ ښـــﻪ ﺷـــﻮه ،ﭼـــﯥ دا ﻛـــﺎر ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ ﺳـــﺮﺗﻪ ورﺳـــﯧﺪ او
ﺧﺎﻟﻲ ﻻﺳﻮﻧﻪ ﻻړ ﻧﻪ ﺷﻮ .ﻣﺎ ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻛـــﻪ ﻳـــﻮه ورځ راﺳـــﺮه ﺑﻠـــﻪ ﻫـــﻢ ﺗﯧـــﺮه ﻛـــړئ ،زه ﺑـــﻪ ډﯦـــﺮ ﺧـــﻮښ ﺷـــﻢ .ﻫﻐـــﻮى ﻫﯧڅﻜﻠـــﻪ ﻟـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﻛـــﻮر او
ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ ﺑﻬــﺮ ﺳــﻔﺮ ﻧــﻪ و ﻛــړى ،ﭘــﻪ دا ﻳــﻮه اوﻧــۍ ﻛــﯥ ﭘﺨﭙــﻞ ﻛــﻮر ﭘــﺴﯥ ﺧﭙــﻪ ﺷــﻮي وو ،ﻣــﺎ وى ښــﻪ ده،
ﺳﻬﺎر ﭼﯥ ﭘﺎڅﯧﺪو ،ﻫﺮ څﻪ ﺑﻪ وﺷﻲ.
ﺷــﭙﻪ ﺗﯧــﺮه ﺷــﻮه ،ﺳــﺒﺎﻳﻲ وﺧﺘــﻲ ټــﻮل ﻟﻤﺎﻧځــﻪ ﺗــﻪ ﭘﺎڅﯧــﺪل ،زه ﻫــﻢ وﺧﺘــﻲ ﻟــﻪ ﻛــﻮره ووﺗﻠــﻢ ،دوى ﺗــﻪ
ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﺑـــﺎزار ﻛـــﯥ ﭼـــﺎى ،ﺑـــﻮره او ﻧـــﻮرې وﭼـــﯥ ﻣﻴـــﻮې راوﻧﻴـــﻮې ،ﺗﺮڅـــﻮ ﭼـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راﺳـــﺘﻨﯧﺪﻣﻪ،
ﭼــﺎى ﺗﻴــﺎر و .ﻟــﻪ ﭼــﺎى وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﺗــﻪ ﺧﭙﻠــﻪ ﺑﺮﺧــﻪ ﺗﺤﻔــﻪ ورﻛــړه او ﭘــﻪ ﻳــﻮه ټﻴﻜــﺴﻲ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ
ﭘـــﻞ ﻣﺤﻤـــﻮد ﺧـــﺎن ﺗـــﻪ د ﻣـــﻮټﺮو ﻫـــډې ﺗـــﻪ ﻻړو .د ﻳـــﻮه ﺳـــﺮوﯦﺲ ګـــﺎډي ﻛﻠﻴﻨـــﺮ ﻧـــﺎرې وﻫﻠـــﯥ "ﺟـــﻼل اﺑـــﺎد
واﻻ ﺟـــﻼل اﺑـــﺎد واﻻ" ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﻣـــﻮ ﺳـــﺎﻣﺎن ورﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړو او ﻣـــﻮر دوى ﻣـــﯥ ټـــﻮل ﭘـــﻪ ﺳـــﺮوﯦﺲ ﻛـــﯥ
ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻞ .ﻟــږه ﺷــﯧﺒﻪ ﻛــﯥ ګــﺎډى ډك ﺷــﻮ ،ﻣــﺎ ﺗــﺮې اﺟــﺎزت واﺧﻴــﺴﺖ او ﻟــﻪ ﻫﻐــﻮى ﺳــﺮه ﻣــﯥ ﻣﺨــﻪ ښــﻪ
وﻛړه .ګﺎډى روان ﺷﻮ.
زه ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ورځ ﻟـــږ ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ ﻛـــﺎر ﺗـــﻪ ﻻړم ،زﻣـــﻮږ رﺋـــﻴﺲ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ټـــﻮل ﺟﺮﻳـــﺎن وواﻳـــﻪ ،ﻫﻐـــﻪ ډﯦـــﺮ
ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮ ،وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :ﺳـــﻬﺎره واده ﺑـــﻪ دې ښـــﻪ ﭘـــﻪ ډﻧـــګ ډوﻧـــګ وﻛـــړو .څـــﻮ ټـــﻮﻛﯥ ﻳـــﯥ راﺳـــﺮه
وﻛړې ،زه ﺗﺮې ﺧﭙﻞ دﻓﺘﺮ ﺗﻪ ﻻړم او ﭘﻪ ﻛﺎر ﻣﯥ ﭘﻴﻞ وﻛړو.
ډﯦـــﺮي ورځـــﯥ ﺷـــﻮې وې ،ﭼـــﯥ ځﻴﻨـــﯥ ﻛﺎروﻧـــﻪ راﺗـــﻪ ډب ډﯦـــﺮۍ ﭘﺮاﺗـــﻪ وو ،ﺗـــﺮ دوﻟـــﺴﻮ ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې
ﻛــﻮم ﻧﻴﻤګــړي ﻛﺎروﻧــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ وو ،ﺳــﺮﺗﻪ ﻣــﯥ ورﺳــﻮل .د ﻏﺮﻣــﯥ ډوډۍ ﻣــﯥ ﭼــﯥ وﺧــﻮړه ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ
ﭘــﻪ ﻛــﺎر ﭘﻴــﻞ وﻛــړو .د ﺟﻤﻌــﯥ د ﺷــﭙﯥ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﻣــﯥ ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ورﺳــﺎوه ،ﺧــﻮ ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺳــﺮه ﻣــﻲ
ﻓﻴــﺼﻠﻪ وﻛــړه ،ﭼــﯥ راډﻳــﻮي داﺳــﺘﺎن ﺑــﻪ د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﺗﻜﻤﻴــﻞ ﻛــړم .د اﺧﺒــﺎر او ﻣﺠﻠــﻮ
ځﻴﻨـــﯥ ﺿـــﺮوري ﺷـــﻴﺎن ﻣـــﯥ وﻟﻴﻜـــﻞ ،دوه ﺑﺠـــﯥ وې ،ﭼـــﯥ د ﻫﻮﺳـــۍ د ټﻴﻠﻔـــﻮن زﻧـــګ راﻏـــﻰ ،راﺗـــﻪ وې
وﻳﻞ :ﻧﻦ ﺑﻪ ﺑﺒﺮك ﭼﻤﻦ ﺗﻪ ځﻮ ،ﭼﯥ ﻫﻠﺘﻪ درﺗﻪ ﻣﻮټﺮ ﭼﻠﻮل درزده ﻛړم.
ﻣـــﺎ وې :ښـــﻪ زه ﺑـــﻪ اﻧﺘﻈـــﺎر ﻛـــﻮم .ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻪ راﻏﻠـــﻪ ،ﺑﺒـــﺮك ﭼﻤـــﻦ ﺗـــﻪ وﻻړو .ﻫﻐـــﯥ
وﺧــﺖ ﻛــﯥ د ﺑﺒــﺮك ﭼﻤــﻦ ﻻ څــﻪ ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺧﯧﺮﺧﺎﻧــﻪ ﻛــﯥ دوﻣــﺮه ډﻳــﺮه اﺑــﺎدي ﻧــﻪ وه ﺷــﻮې .د ﺑﺒــﺮك ﭼﻤــﻦ
ﭘـــﻪ زﻳﺎﺗـــﻪ ﺑﺮﺧـــﻪ ﻛـــﯥ اوﺑـــﻪ وﻻړې وې او ﻟـــﻮﺧﯥ ﭘﻜـــﯥ ﺷـــﻨﻪ وﻻړ وو ،ﻣـــﻮږ ﻳـــﻮې وﭼـــﯥ ﺑﺮﺧـــﯥ ﺗـــﻪ ﻻړو،
ځـــﺎى ﭘﺮځـــﺎى ﭘﻜـــﯥ ﻣـــﻮټﺮې ﭼﻠﯧـــﺪﻟﯥ وې .د ﻟـــﻮﻣړي ځـــﻞ ﻟﭙـــﺎره د ﻣـــﻮټﺮ ﭘـــﻪ ﺟﻠـــﻮ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻢ ،ﻫﻮﺳـــۍ
راﺗـــــﻪ د ﻣـــــﻮټﺮ ﺗﻮﻟـــــﻪ ،ګﻴﺮوﻧـــــﻪ ،ﺑﺮﻳـــــﻚ ،ګـــــﺎز ،ﻛﻠـــــﭻ ،اﺷـــــﺎرې ا ﻧـــــﻮر د ﻣـــــﻮټﺮ ﺑﯧﻼﺑﯧﻠـــــﯥ ﺑﺮﺧـــــﯥ
راوښــﻮدﻟﯥ .څــﻮ ځﻠــﻲ ﻳــﯥ راﺑﺎﻧــﺪې ﺗﻜــﺮار ﻛــړې ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ د ﻣــﻮټﺮ ﻛﻠــﻲ راﻛــړه او د ﭼــﺎﻻﻧﻮﻟﻮ ﭼــﻞ ﻳــﯥ
رازده ﻛــړو .ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﭼــﺎﻻن ﻛــړو او ګــﺎز ﻣــﯥ ورﻛــړ ،ﻣــﻮټﺮ روان ﺷــﻮ ،ﺧــﻮ راﻧــﻪ
ګـــډ وډ ﺷـــﻮ ،زړه ﻣـــﯥ درزﯦـــﺪه ،د ﻣـــﻮټﺮ ﺗﻮﻟـــﻪ )ﺷـــټﺮﻳﻨګ( ﻣـــﯥ ﻛﻠـــﻚ ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و ،ټـــﻮل ﺑـــﺪن ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ
ﻛﻠــﻚ او ﺷــﺦ ﻧﻴــﻮﻟﻰ و ،څــﻮ ﻣﺘــﺮه ﭼــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻣﺨﻜــﯥ ﻻړ ،راﻧــﻪ ګــﻞ ﺑــﻪ ﺷــﻮ .ﻫﻐــﯥ راﺗــﻪ ﺑﻴــﺎ ﺗــﺸﺮﻳﺢ
وﻛړه ،وې وﻳﻞ:
ﻣـــﻪ ډارﯦـــږه ،ﺑـــﺪن ﺳـــﺴﺖ او ﻋـــﺎدي وﻧﻴـــﺴﻪ ،ﺷـــﺘﺮﻳﻨګ ﻫـــﻢ ﻛﻠـــﻚ ﻣـــﻪ ﻧﻴـــﺴﻪ ،ﻣﺨـــﺎﻣﺦ وړاﻧـــﺪې
ګﻮره ،ﻻﻧﺪې ﭘښﻮ ﺗﻪ ﻣﻪ ګﻮره ،ځﻪ زړور ځﻪ .ﻫﻦ ﭼﺎﻻن ﻛړه.
ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﭼـــﺎﻻن ﻛـــړو ،دا ځـــﻞ ﻟـــږ وړاﻧـــﺪې ﻣـــﻮټﺮ روان ﺷـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻫﻤﺪﻏـــﻪ ﺗﺮﺗﻴـــﺐ ﺳـــﺮه ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً
درې ﺳــﺎﻋﺘﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ دﻏــﻪ ورځ ﺗﻤــﺮﻳﻦ وﻛــړو .ﻛﻠــﻪ ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ راﺑﺎﻧــﺪې ﭘــﻪ ﻏﻮﺳــﻪ ﺷــﻮه ،ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ټــﻮﻛﯥ
راﭘﻮرې وﻛړې ،وﻳﻠﯥ ﺑﻪ ﻳﻲ :دا ﺧﻮ ﻟﻴﻜﻞ ﻧﻪ دي ،ﭼﯥ وې ﻛړې.
ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪﻏﯥ ﺗﺮﺗﻴــﺐ ﺳــﺮه ﻳــﻮه اوﻧــۍ ﻣــﯥ د ﻣــﻮټﺮ ﭼﻠــﻮل ﺗﻤــﺮﻳﻦ وﻛــړو ،ﻟــﻪ ﻳــﻮﮔﻲ ورځــﻲ ﻧــﻪ ﺑﻠــﯥ ﺗــﻪ
ښــﻪ ﻛﯧﺪﻣــﻪ ،ﭘــﻪ دوو اوﻧﻴــﻮ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﭼﻠــﻮل ﺳــﻢ زده ﻛــړل .ﭘــﻪ وړو او ﺷــﺎړو ﺳــړﻛﻮﻧﻮ ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ
ﻣـــﻮټﺮ ځﻐـــﻼوه ،ﻫﻮﺳـــۍ ﺑـــﻪ راﺳـــﺮه ﻧﺎﺳـــﺘﻪ وه .ﻟﻨـــډه دا ﭼـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﯥ ښـــﻪ ﺳـــﻢ زده ﻛـــړو او ﭘـــﻪ ﻟﻮﻳـــﻮ
ﺳړﻛﻮﻧﻮ ﻛﯥ ﺑﻪ زړور ﺗﻠﻤﻪ.
د ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﯥ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻟـــﻪ ﻛـــﺎره اﯦـــﺴﺘﻠﻰ و ،ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ زده ﻛـــړ ،ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﻮټﺮ
ورﻛـــﺸﺎپ ﺗـــﻪ ودراوه او درې ورځـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ ﻳـــﯥ ﻣـــﻮټﺮ ﺟـــﻮړ ﻛـــړو ،ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﭼـــﻲ ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﺎ ﭘـــﺴﮕﻲ
راﻏﻠـــﻪ ،ﻣـــﻮټﺮ ﺑـــﻪ ﻣـــﺎ ﭼـــﻼوه .ﻫﻐـــﻪ ﺑـــﻪ راﺗـــﻪ څﻨـــګ ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳـــﺘﻪ وه ،ﻫﻐـــﻪ زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮواﻧۍ ﭘـــﻮره
ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ وه .وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﺑﻴــﺎ زﻳــﺎت وﺧــﺖ ﻣــﻮټﺮ ﻣــﺎ ﺳــﺮه و ،ﻫﻐــﻪ ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﻮر ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮه،
ﻣـــﻮټﺮ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ﻣﺎﺗـــﻪ راﻛـــړو ،ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﭘﻜـــﯥ ﻻړم .ﻛﻠـــﻪ ﻧﺎﻛﻠـــﻪ ﺑـــﻪ وﻇﻴﻔـــﯥ ﺗـــﻪ ﭘﻜـــﯥ ﻫـــﻢ ﺗﻠـــﻢ .زﻣـــﺎ د
ﻛـــﻮژدﻧﯥ ﻧـــﻪ د ﻣﻄﺒﻌـــﯥ ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﺧﺒـــﺮ ﺷـــﻮل ،ټﻮﻟـــﻮ راﺗـــﻪ ﺗﺒﺮﻳﻜـــﻲ راﻛﻮﻟـــﻪ .ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ ﯦـــﻲ ﭼـــﯥ
وﻟﻴـــﺪم ،ځﻴﻨـــﻮ ﺑـــﻪ راﭘـــﻮرې ﻣﻠﻨـــډې وﻫﻠـــﯥ ،وﻳﻠـــﯥ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ :ﺳـــﻬﺎره د ﻣـــﻮټﺮ څـــښﺘﻦ ﺷـــﻮى ﻳـــﻲ .ﻟﻜـــﻪ
ﭼﯥ......
ﻣــﺎ ﺑــﻪ ورﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ ،ﭼــﯥ دا ﻫﺮڅــﻪ ﻣــﯥ د ﻣﯧﺮﻣﻨــﯥ دي ،زه ﺧــﻮ ﻫﻤﻐــﻪ ﺳــﻬﺎر ﻳــﻢ ،ﺑــﺪل ﺷــﻮى ﻧــﻪ ﻳــﻢ.
ﻫﻐــﻮى راﭘــﻮرې ﻣﻠﻨــډې ﻛــﻮﻟﯥ ،زه ﭘــﻪ ټﻮﻟــﻮ ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ګــﺮان وم ،ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﺑــﻪ دا وﻳﻠــﯥ ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﺟﻤﻌــﯥ
ﺷــﭙﯥ دې راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﻟﻴﻜﻠــﻰ ﻛــﻪ ﻧــﻪ؟ ﻣــﺎ ﭼــﯥ ﺑــﻪ دﻫــﻮ ځــﻮاب ورﻛــړو ،ټــﻮل ﺑــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮل او
د ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﯥ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ راډﻳــﻮ ﺗــﻪ د داﺳــﺘﺎن ټــﺎﻛﻠﻲ وﺧــﺖ ﺗــﻪ ﻣﻨﺘﻈــﺮ ﻧﺎﺳــﺖ وو .د ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﯥ
ﺗــﻪ ﻻ دوه ﺷــﭙﯥ ﭘــﺎﺗﯥ وې ،ﻣــﺎ ﻫــﻢ ورﺗــﻪ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﻧﻴﻤــﯥ ﺗــﻪ رﺳــﻮﻟﻰ و ،ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ
ﻻړم ،ﻟــﻮﻣړى ﻣـــﯥ راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎن ﭘـــﺎﺗﯥ ﺑﺮﺧـــﻪ ﺗﻜﻤﻴـــﻞ ﻛــړه او ﻧـــﺸﺮ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ وﺳـــﭙﺎره .ﻳـــﻮه ﺑﺠـــﻪ وه،
ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ټﻴﻠﻔـــﻮن وﻛـــړو ،وﻳﻠـــﯥ ﻧـــﻦ د ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻛﺘﺎﺑﺨـــﺎﻧﯥ ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ راﺷـــﻪ ،ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﻟـــﻪ
دې ځﺎﻳﻪ ﺑﻞ ﺧﻮا ﺗﻪ ﭘﻪ ﭼﻜﺮ وﻻړ ﺷﻮ .ﻣﺎ وې ښﻪ ده زه ﺑﻪ څﻠﻮر ﻧﻴﻤﻮ ﺗﻪ درورﺳﯧږم.
ﺗـــﺮ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ ﻣـــﯥ ﺧﭙـــﻞ ﻛﺎروﻧـــﻪ اﺟـــﺮا ﻛـــړل او ﺑﻴـــﺎ د ﻛﺎﺑـــﻞ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﭘـــﻪ ﻟـــﻮري روان ﺷـــﻮم .د
ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻛﺘﺎﺑﺨـــﺎﻧﯥ ﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻢ ،ﻛﺘـــﻞ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ د ﭘﻨځـــﻪ ﺷـــﭙږو اﻧﺠﻮﻧـــﻮ ﺳـــﺮه ﭘـــﻪ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧـــﻪ
ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺘﻪ ده .زه ﻳــﯥ ﭼــﯥ وﻟﻴــﺪم ،ﺳــﭙﻜﻪ راﭘﺎڅﯧــﺪه او ﻟــﻪ ﻫﻐــﻮى ﻧــﻪ ﻳــﯥ اﺟــﺎزه راواﺧﻴــﺴﺘﻪ .ﻫﻐــﻮى
ټﻮﻟـــﻮ زه وﻟﻴـــﺪم ،ﺧـــﻮ ﻧـــﺰدې ورﻧﻐﻠـــﻢ .د ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻟـــﻪ دروازې ﻧـــﻪ راووﺗﻠـــﻮ او د داراﻟﻤﻌﻠﻤـــﻴﻦ او اﺑـــﻦ
ﺳــﻴﻨﺎ د ښــﻮوﻧځﻴﻮ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﻣﺨــﺎﻣﺦ ﺳــړك ﺑﺎﻧــﺪې راﺳــﺎً داراﻻﻣــﺎن ﺗــﻪ ﻻړو .ﻣــﻮټﺮ ﻣــﻮ د ﺳــړك ﭘــﻪ
ﻏــﺎړه ودراوه او ﻣــﻮږه دﻧﻨــﻪ ﺑــﺎغ ﺗــﻪ ﻧﻨﻮﺗﻠــﻮ .ﻟــﻮﻣړى ﻣــﻮ ﭘــﻪ ﺑــﺎغ ﻛــﯥ ښــﻪ ډﯦــﺮ ﭼﻜــﺮ وواﻫــﻪ او ﺑﻴــﺎ ﻫﻤﻐــﻪ
ﭘﺨﻮاﻧﻲ ځﺎى ﺗﻪ ورﻏﻠﻮ .د ګﻼﺑﻮ ﭘﻪ ﻣﻨځ ﻛﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،د ﺧﺒﺮو ﭘﻪ ﻟړ ﻛﯥ ﻣﯥ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
د ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن د ﻓﺎرﻏﯧـــﺪو ﺷـــﭙﯥ دې راﻟﻨـــډې ﺷـــﻮي دي ،ازﻣـــﻮﻳﻨﯥ ﺗـــﻪ ﺗﻴـــﺎرى وﻧﻴـــﺴﻪ ،ﻣﻮﻧـــﻮګﺮاف
دې ﻣﺨﻜــﯥ ﻟــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﻧــﻪ اﺳــﺘﺎد ﺗــﻪ وﺳــﭙﺎره .زﻣــﺎ ﺧــﻮ داﺳــﯥ ﻧﻈــﺮ دى ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻧــﻪ ﺧﻼﺻــﻪ
ﺷﻮې ،د واده ﺑﻨﺪوﺑﺲ ﺑﻪ ﻛﻮو.
ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﻣﻮﺳﻜﯧﺪو ،ﻣﻮﺳﻜﯧﺪو ووﻳﻞ :وﻟﯥ دا ازاد ژوﻧﺪ دې ﻧﻪ ﺧﻮښﯧږي؟
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :وﻟــﯥ ﻣــﯥ ﻧــﻪ ﺧﻮښــﯧږي ،ﺧــﻮ ﺗﺮڅــﻮ ﺑــﻪ ﻳــﻮه ﺧــﻮا او ﺑﻠــﻪ ﺧــﻮا ګﺮځــﻮ ،اﺧــﺮ دواړه ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﻳــﻮه
ﻛﻮر ﻛﯥ د اوﺳﯧﺪﻟﻮ ﻣﺰه ﻫﻢ وګﻮرو.
وې وﻳﻞ :ﺳﻬﺎره ګﻮره زﻣﺎ او ﺳﺘﺎ واده ﺑﻪ ﺳﺘﺎ ﭘﻪ دﻏﻪ ﻛﺮاﻳﻲ ﻛﻮر ﻛﻲ ﻛﯧږي؟
زه ﻟــږ ﻏﻠــﻰ ﺷــﻮم ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﻫــﻮ ﻧــﻮ ﭼﯧــﺮې ﺑــﻪ ﻛﯧــږي ،زه ﺧــﻮ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﻧــﻪ ﻟــﺮم ،ﺗﺎﺗــﻪ ﺧــﻮ
ﻫﺮڅﻪ ﻣﻌﻠﻮم دي.
ﻫﻐﻪ ﻟږه ﺷﯧﺒﻪ ﻏﻠﯥ وه او زه ﻫﻢ ﭼﻮپ ﭘﺎﺗﯥ وم .وروﺳﺘﻪ ﺑﻴﺎ ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
زه ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﻣـــﻮر او ﭘـــﻼر ﺳـــﺮه ﺧﺒـــﺮې وﻛـــړم ،ﺗـــﻪ د واده او ﻧـــﻮرو ﺷـــﻴﺎﻧﻮ ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ﻫـــﯧڅ ﺗـــﺸﻮﻳﺶ ﻣـــﻪ
ﻛﻮه ،ﻫﺮڅﻪ ﭼﯥ ﺟﻮړ او ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮل ،ﺑﻴﺎ ﺑﻪ واده ﻛﻮو.
ﻣﺎ وﻳﻞ :زه ﭘﻮه ﻧﻪ ﺷﻮم ،ﻫﺮڅﻪ ﭼﯥ ﺟﻮړ ﺷﻮ ﻳﺎﻧﯥ څﻪ او څﻨګﻪ؟
ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ :ﻣـــﺴﻠﻤﺎﻧﻪ ﺧـــﻮ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ څـــﻪ ﻛـــﻮې ،ﭘـــﻼر ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ راﺗـــﻪ ﻧـــﻮى ﻛـــﻮر راوﻧﻴـــﺴﻲ د واده ټـــﻮل
ﺷﻴﺎن ﺑﻪ ﺗﻜﻤﻴﻞ ﺷﻲ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ درﺗﻪ وواﻳﻢ ،ﭼﯥ اوس واده ﻛﻮو ،ﻧﻮر څﻪ واﻳﯥ؟
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﺳﺘﺎﺳﯥ ﭘﻪ ځﺎى ﻛﯥ د واده وﻟﻮر څﻮ دى؟
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :وﻟﻮر څﻪ ﻛﻮې ،ﭼﯥ ﭘﻮښﺘﻨﻪ ﻳﯥ ﻛﻮﻳﺂ ،ﻟﻪ ﺗﺎﻧﻪ ﺧﻮ څﻮك وﻟﻮر ﻧﻪ ﻏﻮاړي.
ﻣﺎ وې :ﻧﻪ ﺧﻮ ځﺎن ﺧﺒﺮوم ،ﭼﯥ ﺳﺘﺎﺳﯥ د ﺧﻠﻜﻮ د وﻟﻮر رواج څﻨګﻪ دى؟
وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ :زﻣـــﻮږ د ﺧﻠﻜـــﻮ رواج ډﯦـــﺮ ﺧـــﺮاب دى ،ﭘﯧﻨځـــﻪ ﻟﻜـــﻪ ،ﺷـــﭙږ ﻟﻜـــﻪ اﻓﻐـــﺎﻧۍ وﻟـــﻮر اﺧﻴـــﺴﺘﻞ
ﻛﯧــږي .ډﯦــﺮې ﭘﯧﻐﻠــﯥ د ﭘــﻼر ﻟــﻪ ﻛﺎﻟــﻪ زړې ﺷــﻲ او ډﯦــﺮ ځﻮاﻧــﺎن د وﻟــﻮر د ګټﻠــﻮ او ﭘــﻮره ﻛﻮﻟــﻮ ﻟﭙــﺎره د
ﻋﺮﺑــﻮ ګﺮﻣــۍ ﭘﺎﺧــﻪ ﻛــړل .ﺗــﻪ ﻳــﻲ څــﻪ ﻏــﻢ ﻛــﻮې ﻫﻮﺳــۍ ﺑــﻪ ﺑــﯥ وﻟــﻮره درﻛــﺮه درځــﻲ .څــﻮﻣﺮه ښــﻪ ﻧــﺼﻴﺐ
ﻟﺮې.
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :زﻣــﺎ ﻧــﺼﻴﺐ ﭘﺨــﻮا دوﻣــﺮه ښــﻪ ﻧــﻪ و ،ﺧــﻮ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻪ ﻧــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﯥ ﺳــﺘﺎ ﺳــﺮه ﻟﻴــﺪه ﻛﺎﺗــﻪ ﺷــﻮي
دي ،ورځ ﻣـــﯥ رواﻧـــﻪ ده .ﻻس ﻣـــﯥ وراوږد ﻛـــړو ﻟـــﻪ ﻏـــﺎړې ﻣـــﯥ راوﻧﻴﻮﻟـــﻪ ،ﺧـــﺪاى دې راﺗـــﻪ ژوﻧـــﺪۍ
ﻟﺮه ،ﭘﻪ ﻏﯧﺮ ﻟﻪ ﻣﻴﻨﯥ ﺑﻪ دې ﭘﻪ ژوﻧﺪ ﻛﯥ اﺣﺴﺎن وړم.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﭘــﻪ دې ﻛــﯥ ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ د اﺣــﺴﺎن څــﻪ ﺧﺒــﺮه ده؟ ﭘــﻪ ﻣﻴﻨــﻪ ﻛــﯥ ﺧــﻮ دا ﺷــﻴﺎن ﻧــﻪ ځــﺎﯦﻴږي.
ﻟــﻪ ﻧــﻦ ورځــﯥ ﻧــﻪ ﭘــﻪ اّﺧــﻮا دا ﺷــﻴﺎن ﻟــﻪ ﻣﻐــﺰه وﺑﺎﺳــﻪ ،ﭘــﻪ ﺗﯧــﺮو ﺑﺤﺜﻮﻧــﻮ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻫــﻢ درﺗــﻪ وﻳﻠــﻲ دي.
ﻫـــﯧڅ ډار ﭘـــﻪ زړه ﻛـــﯥ وﻧـــﻪ ﻟـــﺮې ،ﻫﺮڅـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ راځـــﻲ ،ﭘـــﻪ دواړو ﺑـــﻪ وي ،د اﺣـــﺴﺎن څـــﻪ ﺧﺒـــﺮه
ﻧﺸﺘﻪ.
ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﭘـــﺎس د ﻳـــﻮې وﻧـــﯥ ﭘـــﻪ څﻨګـــﻪ دوه ﻣﺮﻏـــۍ ﻧﺎﺳـــﺘﯥ وې ،دواړو ﻳـــﻮ ﭘـــﺮ ﺑـــﻞ ﻏـــړۍ
اړوﻟـــﯥ وه ،زه ورﺗـــﻪ ﻣﺘـــﻮﺟﯥ ﺷـــﻮم ،ﻛﻠـــﻪ ﺑـــﻪ ﻳـــﻮې ﻣﺮﻏـــۍ ﺧﭙﻠـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ ﭘټـــﯥ ﻛـــړې او ﻫﻐـــﻪ ﺑﻠـــﯥ ﺑـــﻪ
ځـــﺎن وڅﺎﻧـــډه او ﺧﭙـــﻞ ﺳـــﺮ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ د ﻫﻐـــﯥ ﺑﻠـــﯥ ﭘـــﻪ څـــﺎﻧګﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ وﻣﺎﻧـــډه .ﻣـــﺎ ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﻏﻠـــﻲ ﺷـــﺎن
اﺷـــﺎره وﻛـــړه ،ﻳـــﻮ ﻻس ﻣـــﯥ ورﻟـــﻪ ﭘﺨﭙـــﻞ ﻻس ﻛـــﯥ ټﻴﻨـــګ وﻧﻴـــﻮ او ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻪ ګﻮﺗـــﻪ وﻧـــﯥ ﺗـــﻪ
وﻧﻴﻮﻟــﻪ .ﻫﻐـــﯥ ﭼــﯥ ﻣﺮﻏـــۍ ﭘـــﻪ وﻧــﻪ ﻛـــﯥ وﻟﻴـــﺪې ،ﭼــﯥ دواړه ﻳـــﻮ ﭘــﺮ ﺑـــﻞ ﻛـــﯥ ﺳــﺮه ورك دي ،ﭘـــﻪ ﺧﻨــﺪا
ﺷــــﻮه او وې وﻳــــﻞ :ﻣــــﻮږ دواړه ﺗــــﺮې څــــﻪ ﻛــــﻢ ﻳــــﻮ .ﻣﻮﺳــــﻜۍ ،ﻣﻮﺳــــﻜۍ ﻳــــﯥ ځــــﺎن زﻣــــﺎ ﻏﯧــــږې ﺗــــﻪ
راوارﺗــﺎوه ،ﻣــﺎ ﻫــﻢ ﺧﭙــﻞ ﺳــﺮ د ﻫﻐﮕــﻲ ﭘــﻪ زﻟﻔــﻮ ﻛــﯥ ﭘــټ ﻛــړو ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﺮار ﺳــﺮه ﺧﭙﻠــﯥ ﺷــﻮﻧډې د
ﻫﻐـــﯥ ﺷـــﻮﻧډو ﺗـــﻪ وروړې ،ﻫﻐـــﯥ ﻫـــﻢ ﺧﭙﻠـــﯥ ﺷـــﻮﻧډې د ګـــﻼب ګـــﻞ د ﭘـــﺎڼﻮ ﻏﻮﻧـــﺪې ورو ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﻛـــړې او
زﻣـــﺎ ﺷـــﻮﻧډې ﻳـــﯥ ښـــﯥ ﻛﻠﻜـــﯥ وزﺑﯧـــښﻠﯥ ،ﺗﺮښـــﻪ ډﯦـــﺮه ﺷـــﯧﺒﻪ ﭘـــﻪ ﻫﻤﺪﻏـــﻪ ﺣـــﺎل ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه ﭘـــﺎﺗﯥ وو،
وروﺳــﺘﻪ ﻫﻐــﻪ ﺳــﭙﻜﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮﻟﻪ ،وﻳﻠــﯥ څــﻮك راﻧــﺸﻲ .ﺳــﺘﺮګﯥ ﻳــﯥ ﭘــﻪ زﻟﻔــﻮ ﻛــﯥ ﻧــﻪ ښــﻜﺎرﯦﺪې،
ﻣــﺦ ﻳــﯥ ﺧــﻮﻟﯥ ﺷــﻮى و ،ﺧﭙــﻞ ﻣــﺦ ﻳــﯥ ﭘــﺎك ﻛــړو ،وې وﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎره زه ﺑــﻪ درﺗــﻪ ډﯦــﺮه ګﺮاﻧــﻪ ﻳــﻢ او ﻛــﻪ
ﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻪ؟
ﻣـــﺎ وﻳـــﻞ :دا ﺑـــﻪ ﻧـــﻮ ﺧـــﺪاى ﺗـــﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣـــﻪ وي .ﻳـــﺮه ﻫﻮﺳـــۍ زه ﺧـــﻮ واﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ دواړه ﻳـــﻮ ﺑـــﻞ ﺳـــﺮه
ﻣﺴﺎوي ﻣﻴﻨﻪ ﻟﺮو .ﻟﻜﻪ ﺗﻪ ﭼﯥ راﺑﺎﻧﺪې څﻮﻣﺮه ګﺮاﻧﻪ ﻳﯥ ،زه ﻫﻢ ﭘﻪ ﺗﺎ ﻫﻮﻣﮕﺮه ګﺮان ﻳﻢ.
ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ :ﻫـــﻮ ﻫﻤﺪاﺳـــﯥ ده ،ﺧـــﺪاى دې ﻣـــﻮږ ﻧـــﻪ د ﻧﻈـــﺮه ﻛـــﻮي .ﺳـــﻬﺎره! ﻣﻴﻨـــﯥ راﻧـــﻪ ﻫﺮڅـــﻪ ﻫﯧـــﺮ
ﻛړي دي ،ازﻣﻮﻳﻨﻪ راﻧﺰدې ﺷﻮه ،ﻫﯧڅ ﺗﻴﺎرى ﻧﻪ ﻟﺮم.
ﻣــﺎ وې :ﺗﻴــﺎرى ﺑﺎﻳــﺪ وﻟــﺮې ،ﻟــﻪ ﺳــﺒﺎ ﻧــﻪ ﭘــﻪ اﺧــﻮا ﺑــﻪ ﺧﭙــﻞ درﺳــﻮﻧﻪ ﭘﻴــﻞ ﻛــړې ،اﺧﺮﻧــﻰ اﻣﺘﺤــﺎن دې
دى ،ﭼﯥ ﭘﻪ ښﻪ درﺟﻪ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻪ ﺷﯥ.
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :ﺗﻪ ﺧﻮ واﻳﯥ ،ﻣګﺮ ﻛﻠﻪ ﭼﯥ ﻛﺘﺎب ﺗﻪ ﻛﯧﻨﻢ ،ﺑﺲ ﻫﻤﺪا ﺳﻮدا ﻣﯥ راواﺧﻠﻲ.
ﻣﺎ وې :ﻛﻮﻣﻪ ﺳﻮدا؟
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :وﻟﯥ ﺧﻮ ﻫﻤﺪا ﻳﻮه ﺳﻮدا او ﺳﻮچ دى ﻧﻮ!
ﻣﺎ وې :ﻣړې ﭘﺮﯦږده ،ﭼﯥ ﭼﯧﺮﺗﻪ درﻧﻪ ﭘﻪ اوږده ﺳﻔﺮ ﺗﻠﻠﻰ ﻧﻪ ﻳﻢ.
ﻫﻐــﯥ وﻳــﻞ :واخ ده ﺗــﻪ ګــﻮره! ﺗــﻪ وا دا ګﻨــﯥ اوږد ﺳــﻔﺮ ﻧــﻪ دى ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﯥ ،ﺑﻴــﺎ
ﻣﯥ ﻫﯧﺮه ﻛړې ،دوه درې اوﻧۍ ﭘﻪ ﻛﻠﻲ ﻛﯥ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻲ.
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :ﻫﻮﺳــۍ روزګــﺎر ﺧــﻮ ﻫــﻢ ﻛــﻮل ﻏــﻮاړي ،ﻫﻠﺘــﻪ ﻣــﻮر ﻛــﻮر او ﻛﻠــﻰ دى ،ﻧــﻮى ﻛــﻮر ﻣــﯥ ﺟــﻮړ
ﻛړى دى ،ﻻ ټﻮل ﺷﻴﺎن ﻳﯥ ﻧﻪ دي ﭘﻮره.
ﻫﻐﯥ وﻳﻞ :ﻫﻮ رښﺘﻴﺎ ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ ،ﻛﻮر دې ښﻪ ﺟﻮړ ﻛړى دى ﻛﻪ ﻧﻪ؟
ﻣـــﺎ وې :د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻧـــﻮرو ﻛﻮروﻧـــﻮ ﻛـــﯥ زﻣـــﺎ ﻛـــﻮر ښـــﻜﻠﻰ دى ،ﻛـــﻪ ﻗـــﺴﻤﺖ دې ﺷـــﻮى و ،وﺑـــﻪ ﻳـــﯥ
ګﻮرې.
وﻳــﯥ ﺧﻨــﺪل ،وﻟــﯥ ﻧــﻪ ﺧﺎﻣﺨــﺎ ﺑــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ دواړو ځــﻮ .ﻣــﺎ وې :ﻫﻐــﻪ ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﺳــﺎﻋﺖ وي ،ﭼــﯥ ﻣــﺎ او ﺗــﺎ دواړه
ﻛﻠﻲ ﺗﻪ ﻳﻮځﺎى ﻻړ ﺷﻮ؟
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :ﺳــﻬﺎره ﺑــﺲ ﺑــﺲ دا دوﻣــﺮه ارﻣــﺎن ﻧــﻪ دى ،واده ﻣــﻮ ﭼــﯥ وﻛــړو ﺧﺎﻣﺨــﺎ ﺑــﻪ ځــﻮ .راځــﻪ ﭼــﯥ
ﺣﺮﻛـــﺖ وﻛـــړو وﺧـــﺖ ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ دى ،ﻣـــﺎزﻳګﺮ ﭘـــﻪ ﺗﯧﺮﯦـــﺪو و ،ﭼـــﯥ داراﻟﻤـــﺎن ﻧـــﻪ راروان ﺷـــﻮ او ﻣـــﻮټﺮ ﺗـــﻪ
زه ﻛﯧﻨﺎﺳﺘﻢ ،زﻣﻮږ ﺗﺮ ﻛﻮره ﻣﯥ ﻣﻮټﺮ وﭼﻼوه.
ﻟــﻪ ﻣــﻮټﺮه ﭼــﯥ ښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮ ،ﻣــﺎ وې راځــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﻧــﻦ راﺳــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻪ ،ﻣــﻮر و ﭘــﻼر ﺗــﻪ ﺑــﻪ دې څــﻪ
ﺑﻬﺎﻧﻪ وﻛړې.
وﻳــﻞ ﻳــﯥ :اوس ﻧــﺸﻢ ﭘــﺎﺗﯥ ﻛﯧــﺪى ،ﻛــﻮر ﻣــﯥ څــﻪ ﻧــﻪ دي وﻳﻠــﻲ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻳــﻮه ﺷــﭙﻪ درﺳــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻢ،
اوس ﻻ اول د ﻣﻨﻲ ﺳﺮ دى.
ډﯦـــﺮه زاري ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ وﻛـــړه ،ﺧـــﻮ ﻫﻐـــﯥ ﺧﭙـــﻞ ﺗـــﺼﻤﻴﻢ وﻧـــﻪ ګﺮځـــﺎوه ،ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻪ او
ﻻړه.
زﻣــﻮږ د دواړو ژوﻧــﺪ ﻫﻤﺪﻏــﺴﯥ ﭘــﺴﯥ ﺗﯧﺮﯦــﺪه ،ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻧــﻪ ﻓﺎرﻏــﻪ ﺷــﻮه ،ﭘﻨځــﻪ ﺷــﭙږ
ﻣﻴﺎﺷــﺘﯥ ﺗﯧــﺮې ﺷــﻮې ،زه ﺑﻴــﺎ ﻫــﻢ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړم ،د ﻛــﻮر ﻧﻴﻤګــړې ﭼــﺎرې ﻣــﯥ ﺳــﻨﺒﺎل ﻛــړې ،د واده ﭘــﻪ
ﺑﺎب ﻣﯥ ﻟﻪ ﻣﻮر او ﻛﺎﻛﺎ دوى ﺳﺮه ﺧﺒﺮې اﺗﺮې وﻛړې ،ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
څــﻮﻣﺮه ﭘﻴــﺴﯥ ﺑــﻪ ﭘﻜــﺎر ﺷــﻲ؟ واده ﺧــﻮ ﭘــﻪ ډﯦــﺮو ﭘﻴــﺴﻮ ﻛﯧــﺪى ﺷــﻲ ،ﺳــﻬﺎره څــﻪ درﺳــﺮه ﺷــﺘﻪ او
ﻛﻪ ﻧﻪ؟
ﻣــﺎ وې ﻛﺎﻛــﺎ ﺟﺎﻧــﻪ ﻟــږ و ډﯦــﺮ څــﻪ ﺧــﻮ ﺑــﻪ راﺳــﺮه وي ،وﻟــﯥ ﻛﻮژدﻧــﻪ ﻣــﯥ راﺗــﻪ واﻳــﻲ ﻳــﻮه روﭘــۍ ﺑــﻪ دې
ﻣﺼﺮف ﻧﻪ ﺷﻲ ،ﻫﺮڅﻪ ﺑﻪ زه ﭘﺨﭙﻠﻪ ﻛﻮم.
ﻫﻐــﻪ ووﻳــﻞ :دا ﺧــﻮ څــﻪ ﺑــﻞ ﺷــﺎن ښــﻪ ﺧﻠــﻚ دي ،ﺧــﻮ ﻳــﻮ ځــﻞ ﺑﻴــﺎ ﻫــﻢ ځــﺎن ورﺳــﺮه د واده ﭘــﻪ ﻛﻮﻟــﻮ او
ﻣــﺼﺮف ﻫﺮڅــﻪ ورﺳــﺮه ﭘــﻪ ډاګــﻪ ﻛــړه ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻣــﻮږ ﺗــﻪ ﺧﺒــﺮ راﻛــړې ،ﭼــﯥ ځــﺎن ورﺗــﻪ ﺑﺮاﺑــﺮ ﻛــړو .ﻛــﻪ ډﯦــﺮې
ﭘﻴﺴﯥ ﻳﯥ ﻏﻮښﺘﯥ ﭼﯥ څﻪ ﭼﺎره وﻟټﻮو.
ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ ﻛﺎﻛـــﺎ ﺟﺎﻧـــﻪ ،ﭼـــﯥ زه دا ځـــﻞ ﻻړم ،د واده ﺧﺒـــﺮې ﺑـــﻪ ورﺳـــﺮه وﻛـــړم ،ﺗﺎﺳـــﯥ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ اﺣـــﻮال
راوﻟﯧـــږم ،ﺧـــﺎﻃﺮ ﺟﻤـــﻊ اوﺳـــﺊ ،ﻣﻮرﺟـــﺎﻧﯥ زړه ﭼـــﯥ دوﻣـــﺮه ښـــﻜﺘﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻧـــﻪ ﻛـــړې ،وﻟـــﻮر راﻧـــﻪ ،ﻧـــﻪ
اﺧﻠــﻲ ،زه ﻓﻜــﺮ ﻛــﻮم ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻛﺎﺑــﻞ ﻛــﯥ ﺑــﻪ راﺗــﻪ ﻛــﻮر ﻫــﻢ واﺧﻠــﻲ .ﭘــﻪ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﻳــﯥ ډﯦــﺮ ګــﺮان ﻳــﻢ ،ﭘــﻪ
ﻫﻔﺘــﻪ ﻛــﯥ ﻳــﻮ ځــﻞ ورځﻤــﻪ ډﯦــﺮ ﻗــﺪر ﻣــﯥ ﻛــﻮي .زه د ﻣــﻮر او ﻛﺎﻛــﺎ دوى ﻧــﻪ ﭘــﻪ دوﻋــﺎ ﻧﻔــﺎ ښــﺎر ﺗــﻪ راﻏﻠــﻢ.
زړه ﻣـــﯥ دى ﭼـــﯥ ﻫﻤـــﺪا ﻧـــﻦ ﺳـــﺒﺎ ﻟـــﻮﻣړى ﻫﻮﺳـــۍ ﺳـــﺮه د واده ﺧﺒـــﺮې ﻣﻄـــﺮح ﻛـــړم او ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ د ﺧـــﺴﺮ او
ﺧﻮاښــﯥ ﺳــﺮه ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ،ﭼــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻻړم ،د ﻫﻮﺳــۍ دوى ﻛــﺮه ﻣــﯥ ټﻴﻠﻔــﻮن وﻛــړو ،ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﻣــﯥ ﭘــﯥ
ﺧﺒــﺮې وﻛــړې ،ﺣــﺎل اﺣــﻮال ﻣــﯥ ﺗــﺮې واﺧﻴــﺴﺖ ،د ﺧﭙــﻞ راﺗــګ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﻣــﺎ وې ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ
راﻏﻠﻰ ﻳﻢ ،زﻣﺎ د ﻣﻮر او ټﻮﻟﻮ ﺧﭙﻠﻮاﻧﻮ ﭘﻮښﺘﻨﻪ ﻳﯥ راځﻴﻨﯥ وﻛړه .ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺑﯧګــﺎه ﺗــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﺷــﻪ ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻧــﺰدې ﻧــﻪ دې ووﻳــﻨﻢ .ﻣــﺎ وې ﻛــﻪ وﺷــﻮه ﺳــﺒﺎ ﺷــﭙﯥ ﺗــﻪ ﺑــﻪ درﺷــﻢ.
وﻳﻠــﯥ ښــﻪ ﻣــﻮﻧږ ﺑــﻪ درﺗــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺷــﭙﯥ ﺗــﻪ ﭘــﻪ ﺗﻤــﻪ ﻳــﻮ .ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ اﻧﺠﻮﻧــﻮ ﺳــﺮه ﭼﯧــﺮې وﺗﻠــﯥ وه ،ﻣــﺎ وې ﭘــﻪ
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ﺳــﻼم ﻛــﻮه .د ﻣﯧــﺰ ﭘــﻪ ﺳــﺮ ﻣــﯥ ځﻴﻨــﯥ ﻛﺎروﻧــﻪ راﺗــﻪ ﭘﺮاﺗــﻪ وو ،ﭘــﻪ ﻫﻐــﯥ ﻣــﺼﺮوف ﺷــﻮم ان ﺗــﺮ
ﻳــﻮې ﺑﺠــﯥ ﻣــﯥ ﺳــﻢ ﺿــﺮﺑﺘﻲ ﻛــﺎر وﻛــړو .د ﻏﺮﻣــﯥ ﺗــﺮ ډوډۍ وروﺳــﺘﻪ دوه ﺑﺠــﯥ وې ،ﭼــﯥ د ﻫﻮﺳــۍ د
ټﻴﻠﻔﻮن زﻧګ راﻏﻰ .ﻟﻪ ﺳﻼم او روﻏﺒړ ﻧﻪ ﭘﺲ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
زه ﺑـــﻪ څﻠـــﻮر ﺑﺠـــﯥ درﺷـــﻢ ،ﻣﻨﺘﻈـــﺮ اوﺳـــﻪ .ﺗـــﺮ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ ﻣـــﯥ ﻛـــﺎر وﻛـــړ ،ﻧـــﻮې راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎن
ﻣــﯥ د ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﯥ ﻧــﺸﺮ ﺗــﻪ ورﻛــړ ،ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﭽــﻮ ﻟــﻪ ﻣﻄﺒﻌــﯥ ﻧــﻪ راښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮم او د ﻫﻮﺳــۍ ﻣﺨــﯥ
ﺗــﻪ روان ﺷــﻮم ،ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻫﻐــﻪ ﻫــﻢ راورﺳــﯧﺪه ،ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ ﻣﺎﺗــﻪ ﭘــﻪ اﺧﺘﻴــﺎر ﻛــﯥ راﻛــړ او وﻳﻠــﯥ :ﻧــﻦ
ﺑﻪ ﺑګﺮاﻣﻴﻮ ﺗﻪ ځﻮ.
ﻣــﺎ ﺧــﻮ ﺑګﺮاﻣــﻲ ﻧــﻪ و ﻟﻴــﺪﻟﻲ ،ﻫﻐــﯥ راﺗــﻪ ﻻره ښــﻮدﻟﻪ .ﺗــﺮ ﺳــﻴﺎه ﺳــﻨګﻪ ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﻻړم ،اّﺧــﻮا ﺗــﻪ ﻫﻐــﯥ
رﻫﻨﻤــﺎﻳﻲ ﻛــﻮﻟﻢ ﺗﺮڅــﻮ ﺑګﺮاﻣﻴــﻮ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ﻫﻠﺘــﻪ ﻣــﻮ ﻣــﻮټﺮ د ﺳــړك ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﭘــﺎرك ﻛــړو او ﻣــﻮﻧږ د
ﺣﻨﻴﻔــﻪ ښــﻮوﻧځﻲ ﺗﺮڅﻨــګ ﻳــﻮه ﺑــﺎغ ﺗــﻪ ورﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ .د ﻳــﻮې وﻳــﺎﻟﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺮ د وﻟــﻮ ﭘــﻪ ﺑــﯧﺦ ﻛــﯥ ﺳــﻴﻮري ﺗــﻪ
ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ ،دا داﺳــﯥ ځــﺎى و ﭼــﯥ ﻫﯧڅــﻮك ﭘﻜــﯥ ﻧــﻪ و ،ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﺳــړى ﺑــﻪ وړاﻧــﺪې د ﭘټــﻮ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻧــﺮۍ
ﻻره روان وه ،ﭘـــﻪ دې ورځ ﻣـــﯥ ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ د واده ﺧﺒـــﺮې ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻛـــړې ،ﻫﻐـــﻪ ﻟـــﻮﻣړى
ﻟږه ﻏﻠﻰ ﺷﻮه ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﻟﻜﻪ ﭼﯥ د ټﻴﻨګﯥ ﻧﻪ ﻳﯥ؟
ﻣـــﺎ وﻳـــﻞ :ﻧـــﻪ ﻧـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮه ﻧـــﻪ ده ﻫﻮﺳـــۍ ﭘﺮﯦـــږده ﭼـــﯥ ﻣـــﻮﻧږ دواړه د ﺧﭙـــﻞ ژوﻧـــﺪ د ﺧـــﻮږو ﻧـــﻪ ﻫـــﻢ ﻟـــږه
څﻜــﻪ ﺧــﻮ وﻛــړو او رښــﺘﻴﺎ ﺧﺒــﺮه ﺧــﻮ دا ده ،ﭼــﯥ زﻣــﺎ او ﺳــﺘﺎ ﻫﻤــﺪا وﺧــﺖ د واده ﻛﻮﻟــﻮ دى ،څﻨګــﻪ ﺗــﻪ
ﭘﻜﯥ څﻪ واﻳﯥ؟
ﻫﻐــﯥ وﻳــﻞ :ﺗــﻪ ﭼــﯥ څﻨګــﻪ واﻳــﯥ ،درﺳــﺮه ﺧﻮښــﻪ ﻣــﯥ ده .ﻫــﻮ رښــﺘﻴﺎ اﺑﻠــﻪ ورځ د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﻣــﻮږ
ﭘـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﺳـــﺎﻟﻮن ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه ﻧﺎﺳـــﺖ وو ،ﭘـــﻼر او ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ دواړو زﻣـــﺎ او ﺳـــﺘﺎ د ﻛـــﻮر ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ﺧﺒـــﺮې
ﻛﻮﻟﯥ .ﭘﻼر ﻣﯥ ﻣﻮر ﺗﻪ ووﻳﻞ:
دوى ﺗــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﻧــﻮم ﻳــﻮ ﻛــﻮر ﭘــﻪ دې ﻧــﺰدې ﺷــﺎوﺧﻮا ﻛــﯥ واﺧﻠــﻢ ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻣــﻮﻧږه ﻟﻴــﺮې ﻧــﻪ وي.
ﻳــﻮ ﻛــﻮر ﻣــﯥ ﭘﻴــﺪا ﻛــړى دى ،ﻳــﻮ ځﻠــﯥ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ګــډه ﺳــﺮه ووﻳﻨــﻮ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ورﺳــﺮه ﺧﺒــﺮې وﻛــړو .ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ
ﺳــﺎﻋﺖ ﻛــﯥ ﺧــﻮ ﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺷــﺮﻣﻪ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ څــﻪ وﻧــﻪ وﻳــﻞ ،ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮر ﺗــﻪ ووﻳــﻞ ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ
دﻏــﻪ ﻛــﻮر ﭘــﺴﯥ زر ﺗــﺮ زره وګﺮځــﺊ ،داﺳــﯥ ﻧــﻪ ﭼــﯥ ﺑــﻞ څــﻮك ﻳــﯥ واﺧﻠــﻲ .ﻫﻤﻐــﻪ و ،ﭼــﯥ ﻣــﻮر ﻣــﯥ اﺑــﺎ
ﺗــﻪ وﻳﻠــﻲ وو .زه ﻓﻜــﺮ ﻛــﻮم ﭼــﯥ ﭘــﻼر ﻣــﯥ ﻛــﻮر ﻟﻴــﺪﻟﻰ دى ،ﺧــﻮ اوس ﻳــﻮازې زﻣــﻮږ ﻟﻴــﺪو ﺗــﻪ ﭘــﺎﺗﯥ دى.
ﺑﻴګــﺎه ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻣــﻮر ﺗــﻪ دا ﺧﺒــﺮه ورﻳــﺎده ﻛــړم ،ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﻮر ﻣﻌﻠــﻮم ﺷــﻲ ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ د واده ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﺧﺒــﺮې
ﻛــﻮو .ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ درﺗــﻪ د ﻛــﻮرر ﻣﻌﻠﻮﻣــﺎت درﻛــړم .رښــﺘﻴﺎ ﭘــﻪ ﻛﻠــﯥ ﻛــﯥ ﻧــﻮرې څــﻪ ﺧﺒــﺮې وې ،ﻛــﺮاري
وه ،ﻣﻮر ﻣﯥ ،ﻛﺎﻛﺎ دوى او ﻧﻮر ټﻮل ﺧﭙﻠﻮان ﻣﯥ ﭘﻪ ﻛﻮژدﻧﯥ ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﺷﻮي دي؟
ﻣــﺎ وﻳــﻞ :ﺳــﺘﺎ د ﭘــﻼر او ټــﻮﻟﯥ ﻛــﻮرﻧۍ ﺻــﻔﺘﻮﻧﻪ ﻣــﯥ ﻣــﻮر ﭘــﻪ ټــﻮل ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﺧﻠﻜــﻮ ﺗــﻪ ﻛــړي دي،
دوﻋﺎګـــﺎﻧﯥ ﻳـــﯥ ﺗﺎﺳـــﯥ ﺗـــﻪ ﻛـــﻮﻟﯥ ،ټﻮﻟـــﻮ ﺳـــﻼﻣﻮﻧﻪ وﻳﻠـــﯥ .ﻧـــﻦ ﺳـــﻬﺎر ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ادې ﺳـــﺮه ﺧﺒـــﺮې وﻛـــړې
)ﺳﺘﺎ د ﻣﻮر( ﺳﺮه ،ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﺷﻮه ،وﻳﻠﯥ ﻧﻦ ﺑﯧګﺎه ﺗﻪ ﻛﻮر ﺗﻪ راﺷﻪ.
ﻫﻐــﯥ وﻳــﻞ :ﺳــﻬﺎره زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻣــﻮر ﺧــﻮ دې څــﻪ ﻛــﻮډي ﻧــﻪ دي ﻛــړي ،ﻫــﺮ وﺧــﺖ ﻫــﺮه ﺷــﭙﻪ دې ﻳــﺎدوي او
ﻫﻤــﺪا واﻳــﻲ ،ﭼــﯥ دا ﻫﻠــﻚ ﺧــﻮ ﺑﻴﺨــﻲ اﻃﺮاﻓــﻲ ﺧــﻮى ﻟــﺮي ،ﺧﭙﻠــﻪ ﭘــښﺘﻮ ﻳــﯥ ټﻴﻨګــﻪ ﻧﻴــﻮﻟﯥ ده ،ﻣــﻮږ
ﻛﺮه ﻧﻪ راځﻲ.
او اى ﺗــﻪ ﺧــﻮ ﭘــﻪ رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﺑﻠﻜــﻞ ﻟــﻪ ﻫﻐــﻮ درو ﻧــﻪ ﺑﻴﺨــﻲ راوﺗﻠــﻰ ﻧــﻪ ﻳــﯥ .ﻛﻠــﻪ ﻧﺎﻛﻠــﻪ ﺧــﻮ ﻣــﻮږ ﻛــﺮه
راځﯥ ،ﻫﻤﺪا ﻧﻦ ﺷﭙﻪ ﺑﻪ راﺳﺮه ﻻړ ﺷﯥ.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﺧﺪاﯦږو ﻫﻮﺳۍ ﺷﺮﻣﯧږم.
ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ :ﻫـــﻮ دا ﺧﺒـــﺮې ﻣـــﯥ ﭘـــﻼر ﻛـــړي دي واﻳـــﻲ ﺳـــﻬﺎر ښـــﻪ ﻫﻠـــﻚ دى ،د ښـــﻪ ﺧـــﻮى او ﭘـــﻮﻫﯥ
ﺧﺎوﻧﺪ دى ،ﻣﺼﺮوﻓﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﯥ زﻳﺎت دي ،ځﻜﻪ ډﯦﺮ ﻧﻪ راځﻲ.
ﻣﺎ وﻳﻞ :ﻣﺎ ﺧﻮ ﺳﺘﺎ ﻟﻪ ﻣﻮر ﺳﺮه ﺑﯧګﺎ ﺗﻪ وﻋﺪه اﻳښﯥ ده ،ﭼﯥ درﻛﺮه درځﻤﻪ.
_ دا څﻪ واﻳﯥ؟ رښﺘﻴﺎ واﻳﯥ ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
_ ﻛﻠﻪ ﻣﯥ درﺗﻪ دروغ ګﻨﯥ وﻳﻠﻲ دي؟
ﻫﻐﻪ ﻟﻪ ﺧﻮﺷﺎﻟۍ ﻧﻪ ﭘﺎڅﯧﺪه ﭘﻪ ﺧﻨﺪا ﻳﯥ ووﻳﻞ:
څﻮﻣﺮه ښﻪ ﭼﯥ واورې دې ﻣﺎﺗﯥ ﻛړې او ﻣﻮږ ﻛﺮه راځﯥ.
_ ﭼﯥ داﺳﯥ ده ،ﻧﻮ ﭘﺲ ﻟﻪ دې ﺑﻪ ﻫﺮه ورځ درځﻤﻪ.
_ ﺳﻬﺎره ﻟږ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ دﻟﺘﻪ ﻛﯧﻨﻮ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ راﺳﺎً ﻣﻮﻧږ ﻛﺮه ځﻮ ،ﻫﻤﺪاﺳﯥ ﺑﻪ وي ﻛﻪ څﻨګﻪ؟
_ ﻫـــﻮ ﻫﻤﺪﻏـــﺴﯥ ﺑـــﻪ وﻛـــړو .ﺳﺎﺳـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﻧـــﺰدې ﻣـــﺎ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ښـــﻜﺘﻪ ﻛـــړې ،ﻳـــﻮه ﺷـــﯧﺒﻪ
وروﺳﺘﻪ ب زه ﻛﻮر ﺗﻪ درﺷﻢ ،ﺳﻤﻪ ده.
وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺑﻴﺨﻲ ﺳﻤﻪ ده.
ﻳــﻮه ﺷــﯧﺒﻪ وروﺳــﺘﻪ د ﺑګﺮاﻣﻴــﻮ ﭘــﻪ ﺑــﺎزارګﻲ ﻛــﯥ وګﺮځﯧــﺪو او ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮ ګــﺎډى د ﻫﻮﺳــۍ د ﻛــﻮر ﭘــﻪ
ﻟــﻮري ﺧﻮﺷــﯥ ﻛــړو .ﭘــﻪ ﻟــږ ﺳــﺎﻋﺖ ﻛــﯥ وزﻳــﺮ اﻛﺒــﺮ ﺧــﺎن ﻣﯧﻨــﯥ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو ،د ﻫﻐــﻮى د ﻛــﻮر ﺧــﻮا ﺗــﻪ
ﻣـــﯥ ګـ ـﺎډ ودراوه ،ﻛﻠـــﻲ ﻣـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ورﻛـــړه ،ﻫﻐـــﻪ ﻻړه او زه ﻟـــږ وروﺳـــﺘﻪ ورﭘـــﺴﯥ ﻻړم .د دروازې
زﻧـــګ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ وواﻫـــﻪ ،ﻫﻮﺳـــۍ دروازې ﺗـــﻪ ﻗـــﺼﺪاً راﻏﻠـــﻪ ،زه ﻳـــﯥ ﭼـــﯥ وﻟﻴـــﺪم ﺳـــﻤﻪ وﻏﻮړﯦـــﺪه ،د
ﻛـــﻮر ﻛـــﺎﻟﻲ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه وو ،ﻣـــﺎ وې ګﻨـــﯥ د ﺳـــﺒﺮ ﺗﺎﻧـــﺪه ده .ددې ﻟﭙـــﺎره ﭼـــﯥ ﺧﭙـــﻞ ﺟـــﻮګ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮر
ﭘــﻮخ ﻛــړى اوﺳــﻲ ،ﻟــﻪ ﻣﺎﻧــﻪ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻣﻨــډه ﻳــﯥ ﺗــﺮ ﻣــﻮره ځــﺎن ورﺳــﺎوه ،ﻣــﻮر ﻳــﯥ ﻫﻮښــﻴﺎره ښــځﻪ وه ،ﭘــﻪ
ﻛــړت ﻛـــړت ﺧﻨـــﺪا ﻳــﯥ وﻛـــړه او زﻣـــﺎ ﻣﺨــﯥ ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻪ ،ﭘــﻪ دواړه ﻃـــﺮف ﻳـــﯥ ښــﻜﻞ ﻛـــړم ،ﻟﻜـــﻪ د ﺧﭙﻠـــﯥ
ﻣــﻮر ﻏﻮﻧــﺪې ﻣﻴﻨــﻪ ﻳــﯥ راﻛــړه ،ﻣــﺎ ﻳــﯥ ﻫــﻢ ﻻﺳــﻮﻧﻪ ښــﻜﻞ ﻛــړل ،ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﻨﻮﺗﻠــﻮ .ﭘــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﻳــﯥ داﺳــﯥ
ﻏږ وﻛړ:
ﻟــﻮرې ﺗــﺎ ﺧــﻮ ﻓﺎﻛﻮﻟﺘــﻪ وﻳﻠــﯥ ده ،داﺳــﯥ ﻣﻨــډه دې د ﺧﭙــﻞ ﺳــﻬﺎره وﻛــړه ﻟﻜــﻪ ﭘﺨﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﭼــﯥ
وي.
ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﺳـــﺎﻟﻮن ورﻧﻨﻮﺗﻠـــﻮ ادې ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ځﺎﻧـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻛـــړه او زه ﺗـــﺮې وروﺳـــﺘﻪ ﺷـــﻮم .ﻣـــﺎ وې
ﭼــﯥ اﺣﺘــﺮام او درﻧــﺎوى ﻳــﯥ وﺷــﻲ .وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ د څﻨــګ ﻛــﻮټﯥ ﺗــﻪ ورﭘــﺎم ﺷــﻮ ،ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﺧﭙﻠــﻪ
ﺧﻮﻟﻪ ﻻس اﻳښﻰ دى او ﺧﻨﺪا ﺷﻨﻪ ﻛړې ده .ﻣﺎﺗﻪ ﻳﯥ ﭘﻪ څﻮ ډوﻟﻮ ﻧﺎزوﻧﻮ او اﺷﺎرو ﻫﺮﻛﻠﻰ واﻳﻪ.
ﺧﻮاښــﯥ او ﺧــﺴﺮ ﻣــﯥ دواړه راﺗــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ وو او زﻣــﺎ ﭘــﻪ ورﺗــګ ﺳــﺮه ﻳــﯥ ﺧﻮښــﻲ ﻛﻮﻟــﻪ .د ﻣﺎښــﺎم
ﻟــﻪ ډوډۍ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ د ﭼــﺎﻳﻮ ﭘــﻪ ﺳــﺮ دواړو راﺳــﺮه داﺳــﯥ د زړه ﺧﻮاﻟــﻪ ﻛﻮﻟــﻪ ،ﻟﻜــﻪ ﻣــﻮر او ﭘــﻼر ﻳــﯥ
ﭼـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮ ﺑﭽﻴـــﺎﻧﻮ ﺳـــﺮه ﻛـــﻮي .د راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻲ ژوﻧـــﺪ د ﭘﯧـــﺮزو ﺧﺒـــﺮې ﻳـــﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ ،زﻣـــﻮږ د واده ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب
ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﺑﭽــﻰ! ﭘــﺎم ﻛــﻮه ﭼــﯥ زړه ﻛــﯥ دې څــﻪ در وﻧــﻪ ګﺮځــﻲ ،ﺗــﻪ ﻣــﯥ زوى ﻳــﯥ او ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻮر ده،
ﺳﺘﺎﺳــﯥ واده ﺑــﻪ ﭘــﻪ ښــﻪ ﺷــﺎن ﺳــﺮه درﺗــﻪ وﻛــړم .ﻟــﻮﻣړى درﺗــﻪ ﻛــﻮر واﺧﻠــﻢ ،ﻧــﻮ ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﺧﻴــﺮه د واده
ﺑﻨـــﺪوﺑﺲ ﻛـــﻮو .زﻣـــﺎ ﺧـــﻮ داﺳـــﯥ ﻧﻈـــﺮ دى ،ﭼـــﯥ د ﺧﭙﻠـــﯥ ﻟـــﻮر واده ﻟﻜـــﻪ د ﻧـــﻮرو ﭘـــښﺘﻨﻮ او اﻓﻐﺎﻧـــﺎﻧﻮ
ﭘﺮﺧﻼف ﭘﻪ ﺧﭙﻞ ﻣﺼﺮف وﻛړم .زه ﻟﻮر ﻟﻜﻪ د ﻧﻮرو ﭘﻪ ﺷﺎن ﻧﻪ ﺧﺮڅﻮم.
د ﻫﻐـــﻪ ﻫـــﺮه ﺧﺒـــﺮه راﺑﺎﻧـــﺪې ډﯦـــﺮه ښـــﻪ ﻟګﯧـــﺪه ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ د ﻓﺎﻳـــﺪې ﺧﺒـــﺮې ﻳـــﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ .ﺗﯧـــﺮ
ﻣﺎﺧﻮﺳــﺘﻦ ﭘــﻮرې ﻣــﻮ ﻫﻤــﺪا د واده ﺧﺒــﺮې ﻛــﻮﻟﯥ ،ﻣــﺎ ﺧــﻮ ﻫــﯧڅ ﻧــﻪ وﻳــﻞ ،ﺧــﺎﻟﻲ ﻏــﻮږ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ اﻳــښﻰ
و .د واده ﻧــﻪ ﭘــﻪ ﻏﻴــﺮ ﻧــﻮرو ﺧﺒــﺮو ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻳــﻮه ﻧﻴﻤــﻪ ورﺳــﺮه وﻳﻠــﯥ .د ﻫﻐــﻮى ﭘــﻪ ﻧﻴــﺖ او ﻋﻤــﻞ ﭘــﻮه
ﺷﻮم ،ﭼﯥ زﻣﺎ ﭘﻪ ګټﻪ او ﻓﺎﯦﺪه ﭘﻮره ﻧﻴﺖ ﻟﺮي .دا ﻳﯥ ﻫﻢ راﺗﻪ ووﻳﻞ ﭼﯥ:
دوه ورځـــﯥ ﭘـــﻪ اووﻧـــۍ ﻛـــﯥ دﻟﺘـــﻪ راځـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﺳـــﺮه ګـــﻮرو .ﻧﻴﻤـــﻪ ﺷـــﭙﻪ وه ،ﭼـــﯥ ﺑﻴـــﺪه ﺷـــﻮ .ﺳـــﻬﺎر
وﺧﺘــﻲ وﻇﻴﻔــﯥ ﺗــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻻړم ،ﺧــﺴﺮ ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﭼﯧــﺮې ﭘﺨﭙــﻞ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ وﻻړ .ﻟــﻪ ﻣﺎﻧــﻪ
ﻫﻐﻪ ﻣﺨﻜﯥ ﻟﻪ ﻛﻮره ووت ،ﻣﺎﺗﻪ ﻳﯥ ﻳﻮازې دوﻣﺮه ووﻳﻞ:
ﺑﭽــﻰ وﻇﻴﻔــﯥ ﺗــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ وﻻړ ﺷــﻪ .ﺧــﺪاى ﭘــﻪ اﻣــﺎﻧﻲ ﻳــﯥ راﺳــﺮه وﻛــړه او ﻻړ .ﻛﻠــﻪ
ﭼـــﯥ زه ﻟـــﻪ ﺳـــﺎﻟﻮن ﻧـــﻪ راووﺗﻠـــﻢ ،ﺧﻮاښـــﯥ ﻣـــﯥ راﺳـــﺮه رواﻧـــﻪ وه .ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ورﻏـــږ ﻛـــړ :ﻫﻮﺳـــۍ وه
ﻫﻮﺳۍ ﻫﻐﯥ ﻟﻪ دﻧﻨﻪ ﺑﻠﯥ ﻛﻮټﯥ ﻧﻪ ووﻳﻞ :اّه ادې ﺟﺎﻧﯥ څﻪ واﻳﯥ؟
_ ﻟـــﻮرې د ﻣـــﻮټﺮ ﻛﻠـــﻲ دې راوړه ﺗـــﻪ د زړو ﺧﻠﻜـــﻮ ﻧـــﻪ ﺑـــﺪﺗﺮه ﻳـــﯥ ،ﺷـــﺮﻣﻴﻨﺪوﻛﻪ ﺟﻨـــۍ ﻳـــﯥ ﺗـــﻪ ﺧـــﻮ
راﺷﻪ.
ﻫﻐــﻪ ﻟــﻪ ﻛــﻮټﯥ راووﺗﻠــﻪ او رارواﻧــﻪ ﺷــﻮه ،ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﻳــﯥ ﺧﻨــﺪل ،د ﻛــﻮټﯥ ﭘــﻪ ګــﻮټ ﭼــﯥ راوﺧﺘــﻪ
ﻣﺎﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘﺨﭙﻠـــﻮ ﺧﺎﺻـــﻮ اﺷـــﺎرو ﺳـــﺮه ډﯦـــﺮ څـــﻪ ووﻳـــﻞ .ﻛﻠـــﻲ ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ ﻟـــﻪ ﻟﻴـــﺮې ﻧـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮره
ﺷــﺮﻣﯧﺪﻟﻪ ،ﭘــﻪ ډډه ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻻس ﻛﻠــﻲ راﻛــړه او ﭼﻮﭘــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ ﺑﻴﺮﺗــﻪ رواﻧــﻪ ﺷــﻮه .ﻣــﻮر ﻳــﯥ وﺧﻨــﺪل،
وې وﻳﻞ:
دې ﻻ ﭘﻮﻫﻨﺘﻮن وﻳﻠﻰ دى ،دوﻣﺮه ﺷﺮﻣﯧﻨﺪوﻛﻪ ده.
ﻣــﺎ ﭘــټ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ووﻳــﻞ :ﻫــﻮ ﺷــﺮﻣﻴﻨﺪوﻛﻪ ده! ډﯦــﺮه زﻳﺎﺗــﻪ ﺷــﺮﻣﯧﻨﺪوﻛﻪ ده .ﻟــﻪ ﺧﻮاښــﯥ ﻧــﻪ ﻣــﯥ
اﺟــــﺎزه راواﺧﻴــــﺴﺘﻪ او ﺧﭙﻠــــﯥ دﻧــــﺪې ﺗــــﻪ ﻻړم .د ورځــــﯥ دوه ﺑﺠــــﯥ وې ،ﻫﻮﺳــــۍ ټﻴﻠﻔــــﻮن راوﻛــــړو.
وﻳﻠـــﯥ ﭘـــﻪ څﻠـــﻮرو ﺑﺠـــﻮ د ﺣﻘﻮﻗـــﻮ ﭘـــﻮﻫﻨځﻲ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ راﺷـــﻪ ،زه ﺑـــﻪ دې اﻧﺘﻈـــﺎر ﻛـــﻮم .ﻣـــﺎ وې ښـــﻪ ده.
ﭘــﻮره ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑــﻪ ځــﺎن درورﺳــﻮم .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ څﻠــﻮر ﺑﺠــﯥ ﺷــﻮې ،ﻟــﻪ ﻛــﺎره رﺧــﺼﺖ ﺷــﻮم ،ﭘــﻪ ﭼــﺎﻻﻛۍ
ﺳــﺮه ﻣــﯥ ﺣﺎﺿــﺮي اﻣــﻀﺎ ﻛــړه او ﺑﻴــﺎ د ﻛﺎﺑــﻞ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﭘــﻪ ﻟــﻮر ﻣــﯥ ګــﺎډى روان ﻛــړ .دﻫﻤﺰﻧــګ ﺳــﺮه ﭘــﻪ
ﻳـــﻮه ﺗﺮاﻓﻴﻜـــﻲ ﭘﯧـــښﻪ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﺳـــړك ﻣـــﻮټﺮې وﻻړې وې ،ﻧـــﻴﻢ ﺳـــﺎﻋﺖ ځﻨـــډ ﭘﻜـــﯥ راﻏـــﻰ ،ﺗﺮڅـــﻮ ﭼـــﯥ
ﭘﻮﻫﻨﺘﻮن ﺗﻪ ورﺳﯧﺪم ،ﭘﯧﻨځﻪ ﺑﭽﯥ ﻛﯧﺪﻟﯥ.
ﻫﻮﺳـــۍ د څـــﻮ ﺗﻨـــﻮ ﻧﺠﻮﻧـــﻮ ﺳـــﺮه وﻻړه وه ،زه ﻳـــﯥ ﭼـــﯥ وﻟﻴـــﺪم ،ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﻧـــﻪ ﻳـــﯥ اﺟـــﺎزه واﺧﻴـــﺴﺘﻪ
او رارواﻧــﻪ ﺷــﻮه .ﻟــﻪ وراﻳــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﺷــﻮه ،وﻳﻠــﯥ زړه ﻣــﯥ ﺑــﯥ واره و ،ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ ﺧــﺪاى ﻣــﻪ ﻛــړه څــﻪ
ﭘﯧښﻪ ورﺗﻪ ﻧﻪ وي ﭘﻴﺪا ﺷﻮي .دا څﻨګﻪ دې ﻧﺎوﺧﺘﻪ ﻛړ؟
_ ﭘﻪ دﻫﻤﺰﻧګ ﻛﯥ ﻻره ﺑﻨﺪه وه ،ﻛﻮﻣﻪ ﺗﺮاﻓﻴﻜﻲ ﭘﯧښﻪ ﺷﻮې وه.
ﻣﻮټﺮ ﺗﻪ وﺧﺘﻠﻮ او ﺑﺎغ ﺑﺎﻻ ﺗﻪ ﻣﻮ ﺣﺮﻛﺖ وﻛړو .ﻫﻮﺳۍ ووﻳﻞ:
ﻧــﻦ ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﺑــﺎغ ﺑــﺎﻻ ﻛــﯥ ﭼﻜــﺮ ووﻫــﻮ .د ﺑــﺎغ ﺑــﺎﻻ ﭘــﻪ ﺳــړك د ﻣــﻮټﺮو ﺑﻴﺮوﺑــﺎر زﻳــﺎت و ،د ﺧﻠﻜــﻮ ګڼــﻪ
ګﻮﻧـــﻪ وه ،ﻣـــﻮږ ﻣـــﻮټﺮ ودراوه او وړاﻧـــﺪې ﭘـــﻪ ﺑﻮټـــﻮ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﭼﻜـــﺮ ﺷـــﻮ .د اﻧګـــﻮرو ﭘـــﻪ ﺑﻮټـــﻮ ﻛـــﯥ ښـــﻪ
وړاﻧـــﺪې ﻻړو ،ﻫﻠﺘـــﻪ د ﻳـــﻮې ﺟګـــﯥ ﺑـــﺎرې ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ .د ﭘـــﺮوان ﻛـــﺎرﺗﯥ او ﺧﯧﺮﺧـــﺎﻧﯥ ﺳـــﻴﻤﯥ
ټﻮﻟـــﻪ ﺳـــﺎﺣﻪ ﻣـــﻮ ﻟﻴﺪﻟـــﻪ ،د ﺧﯧﺮﺧـــﺎﻧﯥ ﭘـــﻪ ﻛﻮﺗـــﻞ ﺗﻮﻧـــﺪې ﺗﻮﻧـــﺪې ﻣـــﻮټﺮې اوښـــﺘﯥ رااوښـــﺘﯥ ،ﻣـــﻮﻧږ
دواړو ﺑﯧګﺎﻧۍ ﺧﺒﺮې راواﭼﻮﻟﯥ .ﻫﻐﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺑﯧګـــﺎه ﻣـــﯥ ټـــﻮﻟﯥ ﺧﺒـــﺮې اورﯦـــﺪﻟﯥ دي ،ﺗﺎﺳـــﯥ ﭼـــﯥ څـــﻪ وﻳـــﻞ .ﻣـــﺎ ورﺗـــﻪ ﻏـــﻮږ اﻳـــښﻰ و ،د ﻣـــﻮر و
ﭘــﻼر ټــﻮﻟﯥ ﺧﺒــﺮې ﻣــﯥ واورﯦــﺪﻟﻲ .ﻣــﺎ ﺧــﻮ درﺗــﻪ وﻳﻠــﻲ و ،ﭼــﯥ ﭘــﻼر ﻣــﯥ ﻟــﻮﻣړى ﻛــﻮر اﺧﻠــﻲ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ
واده ﻛﯧږي.
_ ﺑﻠﻜـــﻞ ﻫﻮﺳـــۍ! ﭼـــﯥ ﺗـــﺎ څـــﻪ وﻳﻠـــﻲ وو ،ﻫﻤﻐـــﻪ ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﺑﯧګـــﺎه وﻛـــړې ،ﻟﻜـــﻪ ﭼـــﯥ زﻣـــﻮږ د واده
ﺷﭙﯥ راﻧﺰدې ﺷﻮي دي .اى ﺟﻴﻨۍ ﭼﯥ زه ﺑﻪ ﺗﺎﺗﻪ ﭘﻪ واده ﻛﯥ څﻪ اﺧﻠﻢ؟
_ ﺳﺘﺎ ﭼﯥ څﻪ ﺧﻮښﯧږي ،ﻫﻐﻪ ﺑﻪ واﺧﻠﯥ.
_ ﻳﻮ ﺧﻮ ﺑﻪ درﺗﻪ د ﺳﺮو ﻫﺎر ﺟﻮړوم او ﺑﻞ ﺑﻪ درﺗﻪ د ﺳﺮو ﭼﺎرګﻞ.
_ ﺑﺲ ﻫﻤﺪا؟
_ ﻧﻪ ﻧﻮ ﻧﻮر ﺧﻮ ﺑﻪ ﺗﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﻛﻮې.
_ زه درﺗﻪ وواﻳﻢ؟
_ ﻫﻮ وواﻳﻪ ﻛﻨﻪ.
_ ﺳﻬﺎره! ﻛﻪ زﻣﺎ ﻣﻨﯥ د ﺳﺮو ﻣﺮو ﻧﻪ ﺗﯧﺮﯦږه ،زﻣﺎ دوﻣﺮه ﻋﻼﻗﻪ ورﺳﺮه ﻧﺸﺘﻪ دى.
_ ﻧـــﻪ ﻧـــﻪ ﻫﻮﺳـــۍ دا زﻣـــﺎ ﺧﻮښـــﻪ ده ،ﻧـــﺎوې ﺧـــﻮ ﻟـــﻪ ﺳـــﺮو ﺳـــﺮه ښـــﻪ ښـــﻜﺎري .اګـــﺮ ﭼـــﯥ ﺳـــﺘﺎ ﻫـــﯧڅ ﺗـــﻪ
ﺣﺎﺟــــﺖ ﻧــــﺸﺘﻪ دى ،وﻟــــﯥ ا ﺳــــﺮه او ﻃﻼګــــﺎﻧﯥ ،ډول ډول ګــــﺎڼﯥ ﭘــــﻪ واده ﻛــــﯥ ﺧﻮﻧــــﺪ ﻛــــﻮي .د ﻧــــﺎوې
ﻟﭙــﺎره ﭼــﯥ ﻛﻮﻣــﻪ ګﺎڼــﻪ ﭘــﻪ ﻛــﺎر ده ،ټﻮﻟــﻪ ﺑــﻪ ﺑﺮاﺑــﺮه ﻛــړم .اّن ﻻ د اوس ﻧــﻪ ﺑــﻪ زرګــﺮ ﺗــﻪ ﻓﺮﻣــﺎﯦﺶ ورﻛــړو،
ﺧﻮښﻪ دې ﻧﻪ ده؟
_ ﭼﯥ ﺳﺘﺎ ﺧﻮښﻪ وي ،زه ﭘﻪ ﻛﯥ څﻪ وﻳﻠﻰ ﺷﻢ؟
_ زه ﺧـــﻮ واﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ ﺳـــﺮ ﻟـــﻪ ﺳـــﺒﺎ ﻧـــﻪ ﺑـــﻪ دواړه ﻳـــﻮ ځـــﻞ د زرګﺮاﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻛﻮڅـــﻪ ورﭼﻜـــﺮ ﺷـــﻮ .ﻫﻐـــﯥ
ووﻳﻞ:
ﺳﻤﻪ ده.
ﻣــﺎ ووﻳــﻞ :ﻫــﻮ رښــﺘﻴﺎ ﻳــﻮ ځــﻞ ﭼــﯥ وﻟــﻮر او د واده ﻧﯧټــﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣــﻪ ﺷــﻲ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ دا ﺷــﻴﺎن ﻛــﻮو .ﻛــﻪ
څﻨګﻪ؟
_ ﺳﻬﺎره ﺑﻴﺎ دې د وﻟﻮر ﺧﺒﺮه ﻳﺎده ﻛړې.
_ ګـــﻮره ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻮﻫﯧږم ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻣـــﺎ ﺳـــﺮه ﺳـــﺘﺎ ﻣـــﻮر او ﭘـــﻼر ﻟﻜـــﻪ د ﺧﭙـــﻞ اوﻻد ﭘـــﻪ ﺷـــﺎن ﭼﻠﻨـــﺪ
ﻛــﻮي ،وﻟــﯥ ﻫﻐــﻮى او زﻣــﺎ ﻣــﻮر ﻛﺎﻛــﺎ او ﻛــﻮرﻧۍ ﻣــﯥ ټــﻮل ﺳــﺮه ﻛﯧﻨــﻲ او ﭘــﻪ ګــډه ﺳــﺮه د واده د ﻛﻮﻟــﻮ
ﺧﺒﺮې ﺧﻮ وﺷﻲ ﻛﻨﻪ.
_ ﺳــﺘﺎ ﻧﻈــﺮ ﺳــﻢ دى ،ﺧــﻮ دا ټــﻮل ﻛﺎروﻧــﻪ ﭘﺨﭙــﻞ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﻛﯧــږي .ﻟــﻮﻣړى ﻛــﻮر او د ﻛــﻮر ﺳــﺎﻣﺎن
او ﺑﻴـــﺎ د واده ﻛـــﻮل .ﻟﻨـــډه دا ﭼـــﯥ ﻛﻠـــﻪ ﻣـــﻮ ﻛـــﻮر واﺧﻴـــﺴﺖ ،ﻳـــﻮه اوﻧـــۍ وروﺳـــﺘﻪ ﺑـــﻪ ﺗـــﻪ د واده ﻛﻮﻟـــﻮ
ﻟﭙـــﺎراه زﻣـــﺎ ﭘـــﻼر او ﻣـــﻮر ﺳـــﺮه ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﻣـــﺸﺮان ﺧﺒـــﺮې وﻛـــړي .ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﯥ ﻧـــﻪ ﺑـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﭼـــﯥ ﻫـــﺮ څـــﻪ
ﻣﻌﻠــﻮم ﺷــﻮل ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ دواړه ﭘــﻪ ګــډه ﺳــﺮه ﻧــﻮر ﻛﺎروﻧــﻪ او ﺳــﺎﻣﺎن ﺑﺮاﺑــﺮوو .ﺗــﻪ ﻫــﯧڅ ﻓﻜــﺮ ﻣــﻪ ﻛــﻮه ،ﭘــﻪ دا
ټﻮﻟــﻮ ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﺑــﻪ ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﻫﻤﻐــﯥ وﺧــﺖ ﻛــﯥ دواړه ګړﯦــږو .ﻛﯧــﺪى ﺷــﻲ ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﻮﻧږه د ﻛــﻮر ﻟﻴــﺪو ﺗــﻪ ﻻړ
ﺷـــﻮ ،ﻛـــﻪ ﺧـــﻮښ ﻣـــﻮ ﺷـــﻮ ،ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﻳـــﯥ اﺧﻠـــﻮ .ﻛـــﻮم ځﻨـــډ ﭘﻜـــﯥ ﻧـــﺸﺘﻪ دى .زﻣـــﻮږ د ﺳـــﻴﻤﯥ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ
دى ،څﻠــﻮر ﻛــﻮټﯥ ﻛــﻮر دى ،ﭘــﻮخ ،ﺑﺎﻏﭽــﻪ ﻫــﻢ ﻟــﺮي .ډﯦـــﺮ ﺷــﻴﺎن ﭘــﻪ ﻛــﯥ ﻣﻮﺟــﻮد دي .ﭘــﻪ دوه ﻟﻜــﻪ ﻳـــﯥ
وﻳﻠﻰ دى ،ﻛﻪ ﻓﻴﺼﻠﻪ ورﺳﺮه وﺷﻮه ،ﺑﻴﺎ ﺑﻪ دې ورﺗﻪ ﺑﻮځﻢ ،ﭼﯥ وﻳﯥ ګﻮرې.
د ﻛـــﻮر ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ﻣـــﺎ ﻫـــﯧڅ ﻧـــﺸﻮى ﻛـــﻮﻟﻰ ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ د ﻛـــﻮر اﺧﻴـــﺴﺘﻞ زﻣـــﺎ ﻟـــﻪ ارادې ﻧـــﻪ ﺑﻬـــﺮ وو.
ﻫﻮﺳۍ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﭘــﻪ دې ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﻛــﯥ ﻧــﻮر ﻫــﯧڅ ﻓﻜــﺮ وﻧﻜــړې ،ﻣــﺎ درﺗــﻪ ﭘﺨــﻮا وﻳﻠــﻲ دي ،ﭼــﯥ ﻫــﺮ څــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﻢ
ﺷﻲ.
زه ﻟــږ ﻏﻠــﻰ ﺷــﻮم ،ﻧﺎڅﺎﭘــﻪ ﻣــﯥ ﻓﻜــﺮ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ،ﭼــﯥ ﻧــﻦ ﺑــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﺑﻴــﺎﻳﻢ ،ﻛــﻪ
ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ﻧﻪ ﻛﻮﻟﻪ ،ﻣﺎﺧﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺑﻮځﻢ ﺗﺮ ﻛﻮره ﺑﻪ ﻳﯥ ورﺳﻮم.
_ ﻫﻮﺳۍ راځﻪ ﻧﻦ ﺑﻪ ﻛﻮر ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ.
_ ﺳــﻬﺎره ﺗــﻪ ﺧــﻮ ښــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږې ،ﭼــﯥ ﺷــﭙﻪ درﺳــﺮه ﻧــﺸﻢ ﻛــﻮﻟﻰ ،زه ﭼــﯥ د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړه
ﻧﻪ ﺷﻢ ،ﻣﻮر و ﭘﻼر ﺗﻪ ﺑﻪ څﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻛﻮم؟
_ ﻣﺎﺧـــﺴﺘﻦ ﺑـــﻪ دې ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﺳـــﻮم ،ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ وواﻳـــﻪ ﻛـــﻮم د ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﺳـــﻴﻤﻴﻨﺎر ﺗـــﻪ ﻟـــﻪ ﻧـــﻮرو
ﻣﻠګﺮو ﺳﺮه ﺗﻠﻠﯥ وم.
_ ښﻪ ده درﺳﺮه ﻻړه ﺑﻪ ﺷﻢ ،ﺧﻮ ﻟﺲ ﺑﺠﯥ ﺑﻪ ﻣﯥ ﻛﻮر ﺗﻪ رﺳﻮې.
د ﺑـــﺎغ ﺑـــﺎﻻ ﻧـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ روان ﺷـــﻮ او ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻻړو .ﻣـــﺎزﻳګﺮ ﻧـــﺰدې و ،ﭼـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو.
ﻟــﻮﻣړى ﻣــﻮ ﭼــﺎى دم ﻛــړ او ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻗــﺼﺎﺑﻪ ﻏﻮښــﻪ ﻳــﻮوړه .ﻣــﻮﻧږ دواړو ﭘــﻪ اﺷــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻛــﯥ د ﻣﺎښــﺎم
ﻟﭙﺎره ﻣﺰې داره دﻳګ ﭘﻮخ ﻛړ .ﻟﻪ ډوډۍ ﻧﻪ وروﺳﺘﻪ راﺗﻪ ﻫﻐﯥ وﻛړه ،وﻳﻠﯥ:
ﺳـــﻬﺎره اﻓـــﺮﻳﻦ ﺷـــﻪ ﭘـــﻪ ﺗـــﺎ ﭼـــﯥ څﻨګـــﻪ ځﺎﻧﺘـــﻪ ژوﻧـــﺪ ﺗﯧـــﺮوې؟ دا ﭘﺨﻠـــﻰ ﻛـــﻮل ،د ﻛـــﻮر ﭘـــﺎﻛﻮاﻟﻰ ،د
ﻟﻮښﻮ وﻳﻨځﻞ او ورﺳﺮه ﭘﻪ څﻨګ ﻛﯥ ﻧﻮر ﻛﺎروﻧﻪ....
ﻣﺎ وې :ﭘﺮﯦږده زﻣﺎ ﻟﻪ ژوﻧﺪه ﺧﻮ ﺧﺒﺮه ﺷﯥ ﻛﻨﻪ.
ﻫﻮﺳــۍ راﺳــﺮه ﻟﻮښــﻲ ﭘﺮﯦﻤﻴﻨځــﻞ ،ﻛــﻮر ﻳــﯥ ﭘــﺎك ﻛــړو ،ﻫﺮڅــﻪ ﻳــﯥ ﺳــﻨﺒﺎل ﻛــړل ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮږه دواړه
ﭘــﻪ ټﻮﻛــﻮ او ﺧﻨــﺪا ﺳــﺮه ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ او ﻳــﻮ ﻟــﻪ ﺑﻠــﻪ ﺳــﺮه ﻣــﻮ داﺳــﯥ ﻣــﺸﻐﻮﻟﺘﻴﺎ راواﺧﻴــﺴﺘﻪ ﻟﻜــﻪ څــﻮ ﻛﺎﻟــﻪ
ﻣﻮ ﭼﯥ ﺳﺮه ګډ ﺗﯧﺮ ﻛړې وي.
زه ﺣﯧـــﺮان دې ﺗـــﻪ ﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﺳـــﺮه ﭘـــﻪ ﺑﻴـــﺮون ګﺮځﯧـــﺪو او ﭼﻜـــﺮ ﻛـــﯥ داﺳـــﯥ ﻣﻴﻨـــﻪ راﺗﻠـــﻪ ،ﻣـــﺎ
وې ﭼــﯥ ټﻮﻟــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ځــﻞ وﺧﻮرﻣــﻪ ،ﺧــﻮ زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻫﻐــﯥ ﺳــﺮه د ﻳــﻮه دروﻧــﺪ ﻣﯧﻠﻤــﻪ
ﭘــﻪ ﺷــﺎن ﭼﻠﻨــﺪ ﻛــﺎوه ،ﻧــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږم ﭼ ـﯥ دا وﻟــﯥ؟ او ﻫﻐــﻪ زﻣــﺎ ﭘــﻪ روﺣﻴــﻪ او ﻣــﺰاج ﭘﻮﻫﯧــﺪه ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﻮر
ﻛــﯥ ﺗــﺮې ﻣﻴﻨــﻪ ﻫﯧﺮﯦــږي .ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﺣــﺎل ﻛــﯥ زﻣــﺎ ﭘــﻪ دواړو ﺳــﺘﺮګﻮ ﺑﺎﻧــﺪې ﻻس ﻛﯧــښﻮدل ،ﭼــﯥ
زه ﭘــﻪ ﻣﯧــﺰ ﻧﺎﺳــﺖ وم او څــﻪ ﻣــﯥ ﻟﻮﺗــﻞ .وﻳﻠــﯥ دا ﻟﻮﺳــﺘﻞ او ﻟﻴﻜــﻞ ﭘﺮﯦــږده درﻧــﻪ رواﻧــﻪ ﻳــﻢ .ﺧﭙــﻞ دواړه
ﻻﺳــﻮﻧﻪ ﻣــﯥ د ﻫﻐــﯥ ﻟــﻪ ﻏــﺎړې ﻧــﻪ ورﺗــﺎو ﻛ ـړل ،ﻣــﻮږ دواړو ګــﻮﺗﯥ ﻟګــﻮل ﭘﻴــﻞ ﻛــړل .ﻳــﻮ ﻟــﻪ ﺑﻠــﻪ ﻣــﻮ ﻏﯧــږه
واﺧﻴــﺴﺘﻪ ،ﺧﻮﻟــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ ﺷــﻮ ،ﺗــﺮ ډﯦــﺮه ﭘــﻮرې د ﻣﻴﻨــﯥ ﭘــﻪ ﻧــﺸﻪ ﻛــﯥ ﻏــﺮق ﭘﺮاﺗــﻪ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮي وو .زه
ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻛﻠــﻪ ﻟــﻪ ﺳــﺪ او ﺧــﻮده ووﺗــﻢ ،ﻫﻐــﯥ ﺑــﻪ ﻛﻨټﺮوﻟــﻮﻟﻢ ،ﺗﺮڅــﻮ ﭼــﯥ د ﺷــﭙﯥ ﺗــﺮ ﻟــﺴﻮ ﺑﺠــﻮ ﭘــﻮرې ﻣــﻮﻧږ
د ﻣﻴﻨــﯥ ﺧﻮاﻟــﻪ وﻛــړه .ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﻫﻐــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ورﺳــﻮﻟﻪ او زه دوﺑــﺎره د ﻫﻐــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ
راﻏﻠﻢ.
ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ وﻇﻴﻔــﯥ ﺗــﻪ ﻻړم ،ﺗــﺮ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﭘــﻮرې ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﺷــﻌﺒﻪ ﻛــﯥ ﻣــﺼﺮوف وم ،ﭘــﻮره څﻠــﻮر
ﺑﺠــﯥ وې ټﻴﻠﻔــﻮن ﻳــﯥ راﻏــﻰ ،وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎره ﻫﻐــﻪ ﻛــﻮر ﻣــﻮ وﻟﻴــﺪ ،ډﯦــﺮ ښــﻪ ﻛــﻮر دى .ﭘــﻼر ﻣــﯥ ورﺳــﺮه
د اﺧﻴــﺴﺘﻠﻮ ﻓﻴــﺼﻠﻪ وﻛــړه ،ﭘــﻪ ﭘــﻪ دوه ﻟﻜــﻪ روﭘــۍ ﻳــﯥ ﺗــﺮې واﺧﻴــﺴﺖ .وﻳﻠــﯥ ﺗــﻪ ځــﺎن راورﺳــﻮه ،ﭼــﯥ
ﻛﻮر ووﻳﻨﯥ.
زه ﺧﻮﺷﺎﻟﻪ ﺷﻮم او ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻣﯥ ځﺎن ورورﺳﺎوه .ﻫﻐﻪ راﺗﻪ د ﺧﭙﻞ ﻛﻮر ﭘﻪ ﻣﺨﻜﯥ وﻻړه وه.
دوه ﻛــــﻮڅﯥ اﺧــــﻮا ﺗــــﻪ دﻏــــﻪ ﻛــــﻮر ﻳــــﯥ ﻟــــﻪ ﻟﻴــــﺮې راﺗــــﻪ راوښــــﻮد .ﻧــــﺰدې ورﻏﻠــــﻮ ،دروازه ﻣــــﻮ
وروټﻜﻮﻟــــﻪ ،ﻳــــﻮ ﭼــــﺎ دروازه راﺗــــﻪ ﺧﻼﺻــــﻪ ﻛــــړه ،ورﻧﻨﻮﺗﻠــــﻮ .ښــــﻜﻠﻰ ﭘــــﻮخ ﺳــــﭙﻴﻦ ﻛــــﻮر و ،ﭘﺮاﺧــــﻪ
ﺣـــﻮﻳﻠۍ ﻳـــﯥ درﻟـــﻮده ،رﻳـــښﺘﻨﯥ وﻧـــﯥ او ګـــﻼن ﭘﻜـــﯥ وو .ﭘـــﻪ ﺑﺎﻏﭽـــﻪ ﻛـــﯥ ﻫـــﺮ راز ګﻠﻮﻧـــﻪ وﻻړ وو ،ﭘـــﻪ
ټﻮل ﻛﻮر ﻛﯥ وګﺮځﯧﺪو رښﺘﻴﺎ ﭼﯥ ډﯦﺮ ښﻜﻠﻰ ﻛﻮر و ،ﻫﺮڅﻪ ﻳﯥ ﺗﻜﻤﻴﻞ و.
زﻣـــﻮﻧږ د دواړو ﭘـــﻮره ﺧـــﻮښ ﺷـــﻮ ،دوه ورځـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ د ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻼر ﻫﻤﺎﻏـــﻪ ﻛـــﻮر د ﺧﭙﻠـــﯥ ﻟـــﻮر
ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻪ ﻧـــﻮم ﻛـــړو .ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﻣﻴﺎﺷـــﺖ ﻛـــﯥ دﻧﻨـــﻪ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﺳـــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ راوړل ﺷـــﻮل ،ټـــﻮل ﺳـــﺎﻣﺎﻧﺎﻧﻮﻧﻪ
ﻫﻐـــﻮى واﺧﻴـــﺴﺘﻞ ،د ﻛـــﻮر ﻫﺮڅـــﻪ ﯦـــﻲ ﭘـــﻮره ﻛـــړل ،زﻣـــﺎ ورﺳـــﺮه ﺧـــﺎﻟﻲ ﻣﻨـــډه ﺗـــﺮړه وه .ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﻣﻴﺎﺷـــﺖ
ﻛﯥ ﻛﻮر اوﯦﺪﻟﻮ ﺗﻪ ﺳﻨﺒﺎل ﺷﻮ.
ﻳﻮه ﺷﭙﻪ د ﻫﻮﺳۍ ﭘﻼر ﻛﻮر ﺗﻪ وروﻏﻮښﺘﻢ ،ﻣﺎﺧﺴﺘﻦ ﻛﯥ ﻳﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﺑﭽــﻰ! زه ﺳــﺘﺎ او د ﻫﻮﺳــۍ ﻓــﺮق ﻧــﻪ ﻛــﻮم ،ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻮر ده او ﺗــﻪ ﻣــﯥ زوى ﻳــﯥ ،ﻛــﻮر ﻣــﯥ
درﺗــــﻪ واﺧﻴــــﺴﺖ ،ﺳــــﺎﻣﺎن ﻣــــﯥ ﻫــــﻢ ورﺗــــﻪ ﭘــــﻮره ﻛــــړو ،اوس ﺗــــﻪ ﻛــــﻮﻟﻰ ﺷــــﯥ ﭼــــﯥ د واده ﺑﻨــــﺪوﺑﺲ
وﻧﻴـــﺴﯥ .ﭘـــﺎم دې وي ،ﭼـــﯥ ﻫﯧڅﻜﻠـــﻪ د ﺟﻴﻨـــۍ ﭘـــﻼر زوم ﺗـــﻪ داﺳـــﯥ ﻧـــﻪ واﻳـــﻲ ،ﻛـــﻮﻻى ﺷـــﯥ ﭼـــﯥ ﺧﭙـــﻞ
ﻛﺎﻛــــﺎ او ﻣــــﻮر ﺳــــﺮه دې د واده ﻛﻮﻟــــﻮ ﺧﺒــــﺮه ﻏﻮټــــﻪ ﻛــــړې .زﻣــــﻮږ ﻟــــﻪ ﺧــــﻮا ﻛــــﻮم ﻣﻤﺎﻧﻌــــﺖ ﻧــــﺸﺘﻪ دى.
ﻫﻮﺳـــۍ ﻫـــﻢ ﻟـــﻪ ﭘﻮﻫﻨﺘـــﻮن ﻧـــﻪ ﻓﺎرﻏـــﻪ ﺷـــﻮې ده ،ﭘـــﻮﻫﯧږم ﭼـــﯥ داﺳـــﯥ ﻛـــﻮم ﺧﻨـــډ ﻻ ﻣـــﻮﻧږ او ﺳﺘﺎﺳـــﻮ ﭘـــﻪ
ﻣﺨﻜـــﯥ ﻧـــﺸﺘﻪ دى ،ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې وﺟـــﻪ ﻣـــﯥ ﻧـــﻦ راﻏﻮښـــﺘﻰ وې ،ﭼـــﯥ زړه ﻛـــﯥ دې ﻧـــﻮر څـــﻪ ﺗﯧـــﺮ ﻧـــﻪ ﺷـــﻲ،
ځﻜـــﻪ ﻣـــﯥ درﺗـــﻪ ځﺎﻧﺘـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮه وﻛـــړه ،ﺧـــﻮ زﻣـــﻮږ ﻣﻮﻗـــﻒ او ﺳـــﺘﺎ ﺣﺎﻟـــﺖ د ﻫﻐـــﺴﯥ ﺷـــﺮاﯦﻄﻮ ﻧـــﻪ دى او
زه ﭘﺨﭙﻠــﻪ د ﻫﻐــﻪ زاړه دود ﭘﻠــﻮى ﻧــﻪ ﻳــﻢ .زه ﺑــﻪ د ﺧﭙﻠــﯥ ﻟــﻮر واده ﭘﺨﭙــﻞ ﻣــﺼﺮف ﻛــﻮم ،ﺗــﻪ د ﻫــﯧڅ ﺷــﻲ
ﭘﺮوا ﻣﻪ ﻛﻮه.
ﻣﺎ ﺗﺮې ډﯦﺮه ډﯦﺮه ﻣﻨﻨﻪ وﻛړه ،ﺧﻮاښﯥ ﻣﯥ ﻫﻢ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
زوﻳــﻪ! ﻫــﯧڅ ﻓﻜــﺮ ﻣــﻪ ﻛــﻮه ،ﻫﺮڅــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﻢ ﺷــﻲ .ﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺧــﺴﺮ او ﺧﻮاښــﯥ ﻧــﻪ ﻫﻴﻠــﻪ وﻛــړه او ورﺗــﻪ ﻣــﯥ
ووﻳﻞ:
ﻛــﻪ ﺳﺘﺎﺳــﯥ ﺧﻮښــﻪ وي ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ زه ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻢ ،ﭼــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻣــﻮر او ﻛﺎﻛــﺎ دوى ﺳــﺮه د
واده ﺧﺒﺮه ﺷﺮﻳﻜﻪ ﻛړم.
ﻫﻐﻮى دواړو ووﻳﻞ :وﻟﯥ ﻧﻪ ،دا ﺧﻮ ﺳﺘﺎ ﺧﭙﻠﻪ ﺧﻮښﻪ ده ،ﺳﺘﺎ ﺳﺮه زﻣﻮږه ﻫﻤﺪا ﻣﺸﻮره ده.
_ ﺧــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﺳـــﻴﻮرى دې ﺧــﺪاى زﻣـــﺎ ﻟـــﻪ ﺳـــﺮه ﻧــﻪ ﻛﻤـــﻮي .د ﻣﺎﺧـــﺴﺘﻦ ډوډۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ
ﻣــﯥ ﺗــﺮې اﺟــﺎزت واﺧﻴــﺴﺖ ،ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړم ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻛــﺎره رﺧــﺼﺖ واﺧﻴــﺴﺖ ،ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﺮ ﭘــﻞ
ﻣﺤﻤــﻮد ﺧــﺎن ﭘــﻮرې ﭘﺨﭙــﻞ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ورﺳــﻮﻟﻢ .د ﺟــﻼل اّﺑــﺎد ﺗــﻪ د ګــﺎډو ﭘــﻪ ﻫــډه ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺳــﺮوﯦﺲ
ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻢ .ﻫﻮﺳـــۍ راﺗـــﻪ وﻻړه وه ،ﭼـــﯥ زﻣـــﻮږه ﺳـــﺮوﯦﺲ ﺣﺮﻛـــﺖ وﻛـــړو .ﻫﻐـــﯥ ﺧﭙـــﻞ ﻻس
ﺧﻮځــﺎوه او ﻟــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻣــﯥ ﭘﻨــﺎه ﺷــﻮه .ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ د ﻣــﺎﻫﻴﭙﺮ ﭘــﻪ ﺗــﺮۍ ﻛــﯥ ﺳــﺮوﻳﺲ ښــﻜﺘﻪ ﻛﻮځﯧــﺪه ،زه
د واده ﭘــــﻪ ﭼــــﺮت ﻛــــﯥ ﺗﻠﻠــــﻰ وم )ﭘــــﻪ ﻛــــﻮم ﻫﻮټــــﻞ ﻛــــﯥ ﻣــــﯥ واده ﻛﯧــــږي ،ﻫﻮﺳــــۍ ﺑــــﻪ د واده ﺟــــﺎﻣﯥ
اﻏﻮﺳـــﺘﯥ وي ،ﻣـــﻮږه دواړه ﺑـــﻪ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ ﺳـــټﯧﺞ دروي او ﺧﻠـــﻚ ﺑـــﻪ راﺗـــﻪ ګـــﻮري( ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې
ﺳـــﻮچ ﺳـــﻮچ ﻛـــﯥ ﺟـــﻼل اّﺑـــﺎد ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﻫﻠﺘـــﻪ زﻣـــﻮږ د ﻛﻠـــﻲ ګـــﺎډي د ﺳـــﺘﻲ ﭘـــﻪ دﺳـــﺘﻲ ﺗﻴـــﺎر و .ﭘـــﻪ
ﭼـــﺎﻻﻛۍ وروﺧـــﺘﻢ او ګـــﺎډى د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻟـــﻮر روان ﺷـــﻮ .زﻣـــﻮږ د ﻛﻠـــﻲ د ﻟـــﯧﻦ ﺳـــﺮوﻳﺲ ﭘـــﻪ ﻻره ﻛـــﯥ
ﺧــﺮاب ﺷــﻮ ،ښــﻪ ﺷــﯧﺒﻪ ګـــﺎډى ځﻨــډ ﺷــﻮ ،ﻻره ﺧــﻮ دوﻣــﺮه ﻧـــﻪ وه ،ﺧــﻮ ﺳــﺮوﯦﺲ ﭘــﻪ ﻛــﺮاره روان و .اﻳﻠـــﻪ
ﺑﯧﻠــﻪ د ﻣﺎښــﺎم ﺧــړه ﻟګﯧــﺪه ،ﭼــﯥ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪم .ﺑﻜــﺲ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﺟﯧــﭗ ﻧــﻪ راښــﻜﺘﻪ ﻛــړو او د ﻛــﻮر ﭘــﻪ
ﻟـــﻮر روان ﺷـــﻮم .د ﺧﭙـــﻞ ﻧـــﻮي ﻛـــﻮر دروازه ﻧـــﻴﻢ ﻛـــښﻮ وه ،ﭘـــﻪ دروازه ورﻧﻨـــﻮﺗﻢ ،د ﺗـــﺮه د زو ﻣﯧـــﺮﻣﻦ ﻣـــﯥ
ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ،ﻫﻐــﻮى ﻫــﻢ زﻣــﺎ ﻟــﻪ ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻧــﻮي ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻳﻮځــﺎى اوﺳــﯧﺪل .ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﻟــﻪ وړاﻧــﺪې
ﺑﺮﻧـــډې ﻧـــﻪ وﻟﻴـــﺪم ،ﺧﭙﻠـــﻪ ﺳـــﻴﻨﻪ ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧﭙﻠـــﯥ ﻣﻨګـــﻞ ووﻫﻠـــﻪ ،وﻳﻠـــﯥ :اّخ ﺷـــﻜﺮ ﺧﺪاﻳـــﻪ د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﺗـــﻮر
ﺳـــﻬﺎر ﻣـــﯥ راﻏـــﻰ .ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ ګړﻧـــﺪي ګـــﺎﻣﻮﻧﻮ راﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﺷـــﻮه ،زه ﻫـــﻢ ﭘـــﻪ ﻣﻨـــډه ورﻧـــﺰدې ﺷـــﻮم ،ﻫﻐـــﯥ
راﺗـــﻪ ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ﺧـــﻮاره ﻛـــړل ،ﭘـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ وﻧﻴـــﻮم ،ﻣـــﺎ ﻳـــﯥ دواړه ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ښـــﻜﻞ ﻛـــړل .د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى
ﻣــﯥ او ﺑﭽﻴــﺎن ﻳــﯥ راﻏﻠــﻞ ،ﻟــﻪ ټﻮﻟــﻮ ﺳــﺮه ﻣــﯥ روﻏﺒــړ وﻛــړو ،ﻛﺎﻛــﺎ دوى ﻳــﯥ ﻫــﻢ راﺧﺒــﺮ ﻛــړل ،ټــﻮل ﺳــﺮه
راﻏﻮﻧــــډ ﺷــــﻮل او د ﺷــــﭙﯥ ﻣــــﻮ ښــــﻪ ﺑﺎﻧــــډار ﺟــــﻮړ ﻛــــړو .ﻫﻐــــﻮى ټﻮﻟــــﻮ راﻧــــﻪ زﻣــــﺎ د ﺧــــﺴﺮ او ﺧﻮاښــــﯥ
ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ وﻛـــړه ،ﻣـــﺎ د ﻫﻐـــﻮى ﺳـــﻼم ورورﺳـــﺎوه .ﻟـــﻪ ﭼـــﺎى او ډوډۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﯥ ﻫﻐـــﻮى ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ د
ﺧــﺴﺮ او د ﻛــﻮر اﺧﻴــﺴﺘﻞ او ﻧــﻮر ټــﻮل څــﻪ ﭼــﯥ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮي وو ،ﻛﻴــﺴﻪ وﻛــړه .ټــﻮل ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮل او ﭘــﻪ
ګډه ﻳﯥ ﻫﻐﻮى ﺗﻪ دوﻋﺎوې وﻛړې ،ﺑﻴﺎ ورﺗﻪ د واده ﻛﻮﻟﻮ ﺧﺒﺮې راﻳﺎدې ﻛړې .ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
_ ﻫﻐــﻮى ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻣــﻮږ ﺳــﺮه دوﻣــﺮه ﻣﺮﺳــﺘﻪ ﻛــﻮي ،ټــﻮل د واده ﻣــﺼﺮف او ﺗﻜﻠﻴــﻒ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه اﺧﻠــﻲ.
ﻣــﻮﻧږ ﺑــﻪ ﻏﯧــﺮ ﻟــﻪ واده د ﻛﺎروﺑــﺎر ﻧــﻪ ﻳــﻮ څــﻪ ﺧﺎﺻــﻪ ډاﻟــۍ د ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ او ﺳــﻴﻤﯥ ﻧــﻪ ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻟــﻪ ځــﺎن
ﺳـــﺮه ﻳﻮﺳـــﻮ .ﻳـــﻮ ﺧـــﺮوارر ﻧـــﺮۍ ورﻳﺠـــﯥ ،ﭼـــﯥ د ﻛـــﻮﻧړ ﭘـــﺸﺪۍ ورﻳﺠـــﯥ ﻧـــﻮم ﻟـــﺮي واﺧﻠـــﻮ ،څـــﻮ ټﻴﻤـــﻪ
ﺷﺎت او څﻮ ټﻴﻤﻪ ﺳﻮﭼﻪ ﻏﻮړي ﺑﻪ ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه ﻳﻮﺳﻮ .د واده ﺟﺎﻣﻪ او ګﺎڼﻪ ﺑﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻛﯥ واﺧﻠﻮ.
د ﻛﺎﻛﺎ دﻏﻪ ﺧﺒﺮه ﻣﯥ زړه ﺗﻪ وﻟﻮﯦﺪه ،ﻣﺎ وى ﺳﻤﻪ ده ﻫﻤﺪﻏﺴﯥ ﺑﻪ وﻛړو.
ﺳـــﺮ ﻟـــﻪ ﺳــــﺒﺎ ﻧـــﻪ ﻣــــﯥ ﭘﻴـــﺴﯥ ﻛﺎﻛــــﺎ ﺗـــﻪ ورﻛــــړې ،ﻫﻐـــﻪ دوه ﻫﻠﻜــــﺎن وﻟﯧـــږل ،ﻳــــﻮ ﺧـــﺮوار ﭘــــﺸﺪۍ
ورﻳﺠـــﯥ ،ﭘﯧﻨځـــﻪ ټﻴﻤـــﺎن د ﻏﻮړﻳـــﻮ او ﭘﻨځـــﻪ ټﻴﻤـــﺎن ﻳـــﯥ د ﺷـــﺎﺗﻮ اﺧﻴـــﺴﺘﻠﻲ وو او ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ دوه
ورځـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ راورﺳـــﻮل .ﺧﭙﻠـــﻪ ټﻜـــﻪ ټﻮﻛـــﻪ ﻣـــﻮ ﺑﺮاﺑـــﺮه ﻛـــړه ،د ﺟﻤﻌـــﯥ ﭘـــﻪ ورځ ﻣـــﯥ ﻛﺎﻛـــﺎ ،ﻣﺎﻣـــﺎ ا د
ﻣﺎﻣـــﺎ زاﻣـــﻦ ﻣـــﻮر او ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ او د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى او ﻟـــﻮڼﯥ ﻳـــﯥ ټﻮﻟـــﻮ ﭘـــﻪ ګـــډه ﺳـــﺮه ﻳـــﻮ ﺳـــﺮ ﺧـــﻼص ګـــﺎز
ﻣـــﻮټﺮ وﻧﻴـــﻮ او ان ﺗـــﺮ ﻛﺎﺑﻠـــﻪ ﻣـــﻮ درﺑـــﺲ ﻛـــړو .ﻣﺎښــﺎم ﻛﺎﺑـــﻞ ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو ،ﺷـــﭙﻪ ﻣـــﻮ ﺗﯧـــﺮه ﻛـــړه ،ﺳـــﻬﺎر
وﺧﺘـــﻲ ﻣـــﻮ ﻫﻤﻐـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﭘـــﻪ اﺗـــﻪ و ﺑﺠـــﻮ ﺣﺮﻛـــﺖ وﻛـــړو او د ﻫﻮﺳـــۍ دوى ﻛـــﺮه ورﻏﻠـــﻮ .ورﻳﺠـــﯥ،
ﻏـــﻮړي او ﺷـــﺎت ﻣـــﻮ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ښـــﻜﺘﻪ ﻛـــړل او د ﻫﻐـــﻮى ﻛـــﺮه ﻣـــﻮ ﻧﻨﻮﯦـــﺴﺘﻞ ،ﺧـــﺴﺮ او ﺧﻮاښـــﯥ ﻣـــﯥ
راووﺗﻞ او زﻣﻮږ ﺳﺮه ﻳﯥ ﭼﯥ دا ﺷﻴﺎن وﻟﻴﺪل ،ﺣﯧﺮان ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮل ،وﻳﻠﯥ دا څﻪ دي؟
ﻛﺎﻛــﺎ ﻣــﯥ ورﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ دا زﻣــﻮږ د وﻃــﻦ ﻳــﻮه ﻣﯧــﻮه ده ،ﭼــﯥ ﺗﺎﺳــﻮ ﺗــﻪ ﻣــﻮ ډاﻟــۍ راوړې
ده" .ﺑﺮګ ﺳﺒﺰ ،ﺗﺤﻔﻪء دروﯦﺶ".
وﻳﻠﯥ دا ﺧﻮ ﺗﺎﺳﻮ دوﻣﺮه ډﯦﺮ ﺗﻜﻠﻴﻒ وﯦﺴﺘﻠﻰ دى ،دې ﺗﻪ څﻪ ﺿﺮورت و؟
ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ! زﻣـــﻮږ وﻃـــﻦ ﻫـــﺴﯥ ﻏـــﺮ وﻃـــﻦ دى ،څـــﻪ ﭘﻜـــﯥ ﻧـــﻪ ﭘﯧـــﺪا ﻛﯧـــږي ،ﭼـــﯥ
ﻣــﻮﻧږه ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه راوړي ﺷــﻴﺎن دﻧﻨــﻪ د ﻫﻐــﻮى ﻛــﺮه ﻧﻨﻮﯦــﺴﺘﻞ .ځــﺎى ﭘــﺮ ځــﺎى ﻣــﻮ ﻛــړل .ﭘــﻪ ﺳــﺎﻟﻮن ﻛــﯥ
ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ ،ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﻫﻐـــﻮى د ﻏﺮﻣـــﯥ ډوډۍ ﺗﻴـــﺎره ﻛـــړه او زﻣـــﻮږ ﻳـــﯥ ډﯦـــﺮ ﻗـــﺪر وﻛـــړو .ﻣـــﺎزدﻳګﺮ
ﺗــﺮې ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﻏﻠــﻮ ،د واده ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﻣــﻮ ﻫــﯧڅ وﻧــﻪ وﻳــﻞ .دوه ورځــﯥ وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ﺧــﺴﺮ ﺗــﻪ ﭘــﻪ
ټﻠﻴﻔـــﻮن ﻛـــﯥ ووﻳـــﻞ ،ﭼـــﻲ ﻛﺎﻛــﺎ ﻣـــﯥ واﻳـــﻲ ﺧﺒـــﺮې درﺳـــﺮه ﻛـــﻮم .وﻳﻠـــﯥ د ټﻴﻠﻔـــﻮن ﻏـــﻮږۍ ورﻛـــړه .ﻛﺎﻛـــﺎ
ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ﻛــﻪ ﺳــﺘﺎ اﺟــﺎزت وي او وﺧــﺖ وﻟــﺮې ،ﺑﯧګــﺎه ﺷــﭙﯥ ﺗــﻪ ﻣــﻮﻧږه درځــﻮ .ﻫﻐــﻪ ووﻳــﻞ :وﻟــﯥ
ﻧﻪ ﭘﻪ ﺳﺘﺮګﻮ ،ﻫﺮ ﻛﻠﻪ راﺷﺊ.
ﻣــﻮﻧږ ﭼــﯥ د ﻣﺎښــﺎم ډوډۍ وﺧـــﻮړه ،ﭘــﻪ ﻳــﻮه ټﻜـــﺴﻲ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ د ﻫﻐـــﻮى ﻛــﺮه ﻻړو .د ﻫﻮﺳــۍ ﻛﺎﻛـــﺎ
او د ﻛﺎﻛـــﺎ زاﻣـــﻦ ﻳـــﯥ ﻫـــﻢ راﻏﻠـــﻲ وو ،د ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﺮ ﻧﺎوﺧﺘـــﻪ ﭘـــﻮرې ﭘـــﻪ ﺑﯧﻠـــﻮ ﺑﯧﻠـــﻮ ﻣﻮﺿـــﻮﻋﺎﺗﻮ ﺑﺎﻧـــﺪې
ﺧﺒـــﺮې ﻛﯧـــﺪﻟﯥ .ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ﻛﺎﻛـــﺎ د واده وړاﻧـــﺪﻳﺰ وﻛـــړو ،زه د ﺳـــﺎﻟﻮن ﭘـــﻪ اﺧـــﺮ ﻛـــﻮﻧﺞ دروازې ﺗـــﻪ څﯧﺮﻣـــﻪ
ﻧﺎﺳﺖ وم ،ﺧﺎﻟﻲ ﻏﻮږ ﻣﯥ اﻳښﻰ و .د ﻫﻮﺳۍ ﭘﻼر ﭘﻪ ډﯦﺮه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧۍ او ﻛﺮاره ﻟﻬﺠﻪ ووﻳﻞ:
اوس ددې وﺧـــﺖ رارﺳـــﯧﺪﻟﻰ دى ،ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر ﺻـــﺎﺣﺐ ﺧﭙــــﻞ واده وﻛـــړي .زه ﻟـــﻪ ﺗﺎﺳـــﯥ ﻧـــﻪ ﻛــــﻮم
وﻟـــﻮر ﻧـــﻪ ﻏـــﻮاړم ،د واده ﻟﭙـــﺎره ﭼـــﯥ څـــﻪ ﺗـــﻪ ﺿـــﺮورت دى ،ټـــﻮل ﻣـــﺎ ﭘﺨﭙﻠـــﻪ ﻏـــﺎړه اﺧﻴـــﺴﺘﯥ دى .ﻫـــﻮ
ﺗﺎﺳــﯥ ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﻪ اﻧــﺪه ﻛﻮﻣــﻪ ﺟــﻮړۍ ﺟﺎﻣــﻪ ﻳــﺎ ګﺎڼــﻪ ﻛــﻮئ ﻛــﻮﻻى ﺷــﺊ او ﻛــﻪ وس ﻣــﻮ ﻧــﻪ ﻛﯧــږي ،ﻫﻐــﻪ ﻫــﻢ
ﻣـــﻪ ﻛـــﻮئ ،ﻫﺮڅـــﻪ ورﺗـــﻪ زه ﻛـــﻮم .ﻛـــﻮر ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ اﺧﻴـــﺴﺘﻰ دى ،د ګـــﺎڼﯥ ﻓﺮﻣـــﺎﯦﺶ ﻳـــﯥ ﺷـــﻮى دى ،د
ﺟــﺎﻣﻮ او د ﻧـــﻮرو ﺷـــﻴﺎﻧﻮ ﺑﻨـــﺪوﺑﺲ ﻳـــﯥ ﭘـــﻮره ﭘـــﻮره ﺷـــﻮي دى .اوس ﺑـــﻪ ﺻـــﺮف ﻳـــﻮازې د واده ﭘـــﻪ ﻧﯧټـــﻪ،
د ﺧﻠﻜـــﻮ ﺧﺒـــﺮول ،ﻫﻮټـــﻞ او رﺳـــټﻮراﻧټ ﻧﻴـــﻮل ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﺷـــﻴﺎﻧﻮ ﺧﺒـــﺮې وﻛـــړئ .زه د ټﻮﻟـــﻮ ﺷـــﻴﺎﻧﻮ ﻧـــﻪ
ﭘﺮﺗﻪ ،ﻳﻮ ﻧﻮى ﻣﻮټﺮ ﻫﻢ ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ اﺧﻠﻢ.
ﻛﺎﻛـــﺎ ﺧـــﺴﺮ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :واده ﺑـــﻪ د ﻛﺎﺑـــﻞ ﻫﻮټـــﻞ ﻛـــﯥ وﻛـــړو ،زه ﺑـــﻪ ورﺳـــﺮه ﻧﯧټـــﻪ او د ډوډۍ ﭘﺨﻮﻟـــﻮ
ﺧﺒﺮه وﻛړم .د ﻫﻮټﻞ ﻣﺼﺎرف ﻳﯥ زﻣﺎ ﭘﻪ ﻏﺎړه ،رﺧﺸﺎﻧﻪ او ﻫﻤﺎﻫﻨګ ﺑﻪ ﻫﻢ راوﻏﻮاړم.
د ﻛﺎﻛــﺎ ﺧــﺴﺮ زوى ﻣــﯥ ووﻳــﻞ :د واده ﺑﻠــﻦ ﻟﻴﻜﻮﻧــﻪ ﺑــﻪ زه ﺗﺮﺗﻴــﺐ ﻛــړم ،د زرو ﺗﻨــﻮ ﭘــﻪ ﺷــﺎوﺧﻮا ﻛــﯥ
ﺑﻪ ﻛﺎرﺗﻮﻧﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻛړم.
ﻛﺎﻛــﺎ ﻣــﯥ وﻳــﻞ :د واده ﻧﯧټــﻪ ﺑــﻪ ﻛﻠــﻪ ﺷــﻲ؟ ددې ﻣﻴﺎﺷــﺘﯥ ﭘــﻪ اﺧــﺮه ﺟﻤﻌــﯥ ﺷــﭙﻪ ټﻮﻟــﻮ ووﻳــﻞ ﺳــﻤﻪ
ﻧﯧټﻪ ده .ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
_ ﻻس ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړئ ،دوﻋـــﺎ وﻛـــړئ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ او ﻛﺎﻣﻴـــﺎﺑۍ ﺳـــﺮه دا واده وﺷـــﻲ .دوﻋـــﺎ ﺷـــﻮه،
ﺷــﭙﻪ ﺗﯧــﺮه وه ،ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً د ﺷــﭙﯥ ﻳـــﻮه ﻧﻴﻤــﻪ ﺑﺠــﻪ وه ،ﭼـــﯥ ﻟــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﻧــﻪ ﻣــﻮ اﺟـــﺎزت راواﺧﻴــﺴﺖ او ﻛـــﻮر
ﺗــﻪ راﻏﻠــﻮ .ﺳــﻬﺎر ﺗــﻪ زه وﻇﻴﻔــﯥ ﺗــﻪ ﻻړم او ﻧــﻮر ﻻ وﻳــﺪه وو .ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﻫﻮﺳــۍ ځــﺎن راورﺳــﺎوه،
ﻟــﻪ رﺧــﺼﺘۍ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ د ﻧــﻮي ښــﺎر ﻳــﻮ ﻫﻮټــﻞ ﺗــﻪ ﻻړو ،ﭘــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻛــﯥ ﻛﻴﻨﺎﺳــﺘﻮ او د
واده ﺧﺒــﺮې ﻣــﻮ ﭘﻴــﻞ ﻛــړې .ﻛﻮﻣــﻮ ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﺿــﺮورت و ،ﻫﻐــﻪ ﻣــﻮ ټــﻮل ﭘــﻪ ﻛﺎﻏــﺬ ﻛــﯥ ﻧــﻮټ ﻛــړل،
ﺑﻴــﺎ ﻟــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻧــﻪ ووﺗﻠــﻮ او د ښــﺎر ﭘ ـﻪ ځﻴﻨــﻮ ﻣﻐــﺎزو ﻛــﯥ وګﺮځﯧــﺪو .زه ﭘــﻪ دﻏــﻪ ورځ ﻟــږ ﺧﭙــﻪ ﭘــﻪ دې وم،
ﭼـــﯥ ﭘﻴـــﺴﯥ راﺳـــﺮه ﻧـــﻪ وې ،ﻣـــﺎ وې ﺷـــﺮم دى ﭼـــﯥ د واده ﺷـــﻴﺎن ټـــﻮل دوى واﺧﻠـــﻲ ،ﻧـــﻮ زﻣـــﺎ وﻧـــډه څـــﻪ
ﺷـــﻰ ﺷـــﻮه؟ ﻣـــﻮﻧږه ﺳـــﺮه ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ټـــﻮﻟﯥ ﺷـــﻞ زره اﻓﻐـــﺎﻧۍ وې ،ﺣـــﺎل دا ﭼـــﯥ واده او ﺑﺮاﺑـــﺮول ﯦـــﻲ د
ﻳـــﻮ ﻟـــﻚ او څـــﻮ زرو ﺧﺒـــﺮه وه .ﻫﻮﺳـــۍ زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﺣـــﺎل ﭘـــﻮه ﺷـــﻮه ،وﻳﻠـــﯥ څﻨګـــﻪ داﺳـــﯥ ﻏړﻧـــﺪ ښـــﻜﺎرې،
ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺧﻮ دى؟
ﻣﺎ وې ﻫﺴﯥ.
_ ﻧﻪ ﻧﻪ رښﺘﻴﺎ ﺧﺒﺮه ﻛﻮه ،ﻫﺴﯥ څﻨګﻪ؟
زه ﭼـــﻮپ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮم ،ﻫﻐـــﻪ راﺗـــﻪ ﭘـــﻪ داﺳـــﯥ ﺣـــﺎل ﻛـــﯥ ،ﭼـــﯥ د ﻧـــﻮي ښـــﺎر د ﻳـــﻮې ﻣﻐـــﺎزې ﺗﺮڅﻨګـــﻪ
وﻻړ و ،راﺗﻪ راوګﺮځﯧﺪه ﺳﺮه ﺳﭙﻴﻨﻪ واوښﺘﻪ ،وې وﻳﻞ:
ﺳﻬﺎره ﺳﻤﻪ ﺳﭙﻴﻨﻪ راﺗﻪ وواﻳﻪ ،څﻪ ﭼﻞ ﺷﻮى دى؟
_ ﻫﻮﺳـــۍ! ﺧـــﺪاى راﺳـــﺘﻲ ،ﭼـــﯥ ﻫـــﯧڅ ﻧـــﺸﺘﻪ دى ،ﻳـــﻮازې ﭘـــﻪ دې ﻟـــږ دﻟګﻴـــﺮ ﻳـــﻢ ،ﭼـــﯥ دا دوﻣـــﺮه د
واده ﻟګښﺖ ﻣﯥ ﺳﺘﺎﺳﻮ ﭘﻪ ﻏﺎړه ﭘﺮوت دى .زه ﻫﯧڅ ﻧﺸﻢ ﻛﻮﻟﻰ ،ﻳﻮازې ﺷﻞ زره اﻓﻐﺎﻧۍ ﻟﺮم.
ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ :دا ځﺎى ددې ﺧﺒﺮو ﻧﻪ دى ،ﺗﻪ راځﻪ ﭼﯥ ﭘﻪ ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ دواړه ﻛﯧﻨﻮ.
ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ ،ﻫﻐـــﻪ ﭼـــﯥ د ﻧـــﻮر وﺧـــﺖ ﭘـــﻪ ﺷـــﺎن ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﻧـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪه ،ﭘـــﻪ ﻣـــﺎ ﻟـــږه ﻏﻮﺳـــﻪ
ﺷﻮې وه ،رﻧګ ﻳﯥ ﺳﭙﻴﻦ ﺗښﺘﯧﺪﻟﻰ و ،وې وﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎره زه ﺧـــﻮ ﺑـــﻪ درﺗـــﻪ اوس ازﻣﯧـــښﺖ ﺷـــﻮې ﻳـــﻢ ،زﻣـــﺎ ﭘـــﻼر او ﻣـــﻮر ﻟـــﻪ ﻣـــﺎ ﻧـــﻪ ﻫـــﻢ زﻳـــﺎت ﭘـــﻪ ﺗـــﺎ
ﻟﻮرﻳﻨــﻪ ﻟــﺮي ،ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ زه او ﺗــﻪ ﻳــﻮ ﺷــﻰ ﻳــﻮ .د واده ګﺎڼــﻪ واڼــﻪ ټــﻮل ﻫﻐــﻮى ﭘــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻣــﺼﺮف ﺗﻴــﺎروي،
زه او ﺗــﻪ ﺗــﺮې ﺧــﻼص ﻳــﻮ .دا ﺧﺒــﺮې زﻣــﺎ ﭘــﻼر او ﻣــﻮر ﭘﺨﭙﻠــﻮ ﻛــﯥ ﺳــﺮه ﻛــړي دي ،ﭘــﻪ ﺗــﺎ ﺑﺎﻧــﺪې د ﻳــﻮې
روﭘــۍ ﻣــﺼﺮف ﻫــﻢ ﻧــﻪ ﻛــﻮي .ﺗــﻪ ددې ﺧﺒــﺮو ﻧــﻪ ﺑــﯥ ﻏﻤــﻪ اوﺳــﻪ ،وﻟــﯥ ﺗــﺸﻮﻳﺶ ﻛــﻮې ،دﻏــﻪ ﺑــﯥ ځﺎﻳــﻪ
ﻏﯧـــﺮت اﯦـــﺴﺘﻪ ﻛـــړه .ﻣـــﺎ ﭘـــﻪ دې ډول ﺣﺎﻟـــﺖ ﻣـــﻪ ځـــﻮروه ،اوس ﺧـــﻮ ﻧـــﻮ زﻣـــﺎ او ﺳـــﺘﺎ ژوﻧـــﺪ ،ﭘﻴـــﺴﯥ او
ﻫﺮڅﻪ ﺳﺮه ﺷﺮﻳﻚ دي ،وﻟﯥ ﭘﻜﯥ دا ﺑﺮﻳﺪوﻧﻪ ﺟﻮړوې؟
ﺳــﻬﺎره ﻫﻴﻠــﻪ درﻧــﻪ ﻟــﺮم ،ﭼــﯥ ﻧــﻮر دا ﺧــﻮى دې ﭘﺮﯦــږده .ﺷــﻞ زره روﭘــۍ ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻛﯧــږده ،ﭼــﯥ د
ﺿــﺮوري ﻛــﺎروﻧﻮ ﻟﭙــﺎره دې ﭘــﻪ ﻛــﺎر ﺷــﻲ .ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ زه درﺗــﻪ ﻧــﻮرې ﭘﻴــﺴﯥ ﺳــﺘﺎ ﺷــﻌﺒﯥ ﺗــﻪ راوړم ،ﺗــﻪ
ﻓﻜــﺮ ﻣــﻪ ﻛــﻮه ،ﭘــﺲ ﻟــﻪ دې ﺑــﻪ د ﭘﻴــﺴﻮ ﭘــﻪ ﺑــﺎب ﻫــﯧڅ ﻓﻜــﺮ ﻧــﻪ ﻛــﻮئ .درځــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﺎ ورﺳــﻮې او ﺑﻴــﺎ ﺧﭙــﻞ
ﻛﻮر ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻪ ،ﭼﯥ ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ دې ﻣﯧﻠﻤﺎﻧﻪ دي.
ﭘــﻪ ﺑﯧــړه ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ او ﻫﻐــﻪ ﻣــﯥ ﺗــﺮ ﻛــﻮره ورﺳــﻮﻟﻪ .ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺑــﺎزار ﻛــﯥ ﻏﻮښــﻪ ،ﻣﯧــﻮه
واﺧﻴـــﺴﺘﻠﻪ او ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻻړم .ﻛﺎﻛـــﺎ دوى ﺑﯧـــﺮون ﺗـــﻪ وﺗﻠـــﻲ وو ،ﻳـــﻮازې ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ او ﺗﻨـــﺪار ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ
ﻧﺎﺳـــﺘﯥ وې .ﻣـــﺎزﻳګﺮ و ،ﭼـــﯥ د دﻳـــګ ﻛﻮﻟـــﻮ ﻧﻴـــﺖ ﻣـــﯥ وﻛـــړو .ﻫﻐـــﻮى راﭘﺎڅﯧـــﺪې ،وﻳﻠـــﯥ ﺑﭽـــﻰ ﺗـــﻪ
ﻛﯧﻨـــﻪ ﻣـــﻮﻧږ ﺑـــﻪ ﭘﺨﻠـــﻰ وﻛـــړو .ﻣـــﻮر ﺧـــﻮ ﻣـــﯥ ﺑـــﻮډۍ وه ،ﺧـــﻮ ﺗﻨـــﺪار ﻻ څـــﻪ ﻧـــﺎ څـــﻪ ځﻮاﻧـــﻪ وه .ﻫﻐـــﯥ ﭘـــﻪ
ﭘﺨﻠﻨځــﻲ ﻛــﯥ ﭘــﻪ دﻳــګ ﭘﺨﻮﻟــﻮ ﭘﻴــﻞ وﻛــړو .زه او ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺖ وو ،ﻧــﻮر واړه ﺑﻴــﺮون
وو .ﻣﻮر ﻣﮕﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
زوﻳﻪ ﻳﻮه ﭘﻮښﺘﻨﻪ درﻧﻪ ﻛﻮم ،ﺗﻪ ﭼﯥ دا واده ﻛﻮې ،څﻪ ﭘﻴﺴﯥ ﻣﻴﺴﯥ ﻟﺮې ﻛﻪ ﻧﻪ؟
ﻣـــﺎ وې ﻣـــﻮرې زه ﺻـــﺮف ﺷـــﻞ زره اﻓﻐـــﺎﻧۍ ﻟـــﺮم ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دې ﭘﻴـــﺴﻮ دا واده ﻧـــﻪ ﻛﯧـــږي .ﻣـــﻮرې د
واده ﻣـــﺼﺮف ﻫﺮڅـــﻪ زﻣـــﺎ ﺧـــﺴﺮ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه اﺧﻴـــﺴﺘﻰ دى ،ﻛـــﻮر ﻳـــﯥ ﻧـــﻮى اﺧﻴـــﺴﺘﻰ دى ،د ﻛـــﻮر ﺳـــﺎﻣﺎن
ﻟــﻮر ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﻧــﻮى ﻣــﻮټﺮ ﻫــﻢ اﺧﻴــﺴﺘﻰ دى .د ﻫﻮټــﻞ او ﻫﻨﺮﻣﻨــﺪاﻧﻮ ﻣــﺼﺮف ﻳــﯥ ﻫــﻢ ﭘﺨﭙﻠــﻪ دوى ﻳــﺎﻧﯥ د
ﻫﻮﺳـــۍ ﻛﺎﻛـــﺎ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه اﺧﻴـــﺴﺘﻰ دى .ﻣـــﺎ ﺗﺮاوﺳـــﻪ ﻳـــﻮه روﭘـــۍ ﻫـــﻢ ﻧـــﻪ ده ﻟګـــﻮﻟﯥ .دوﻣـــﺮه ښـــﻪ ﺧﻠـــﻚ
دي ،ﻣﻮرې ﺗﻪ ﭘﻜﯥ څﻪ واﻳﯥ؟
_ ﺑﭽــــﻰ ﺧــــﺪاى دې دوى ژوﻧــــﺪي ﻟــــﺮي ،دا څــــﻮﻣﺮه ښــــﻪ ﺧﻠــــﻚ دي ،ﭼــــﯥ ﻣــــﻮﻧږ ﺳــــﺮه ﻳــــﯥ دوﻣــــﺮه
ﻣﺮﺳﺘﻪ او ﻧﻴﻜﯥ وﻛړه .زوﻳﻪ واده ﭘﻪ ﻛﻮﻣﻪ ورځ دى؟
_ ﻣﻮرﺟﺎﻧﯥ راﺗﻠﻮﻧﻜﯥ ﺟﻤﻌﻪ ﭼﯥ درې ورځﯥ ورﺗﻪ ﭘﺎﺗﯥ دي.
ﭘﻪ دې وﺧﺖ ﻛﯥ ﻛﺎﻛﺎ دوى راﻧﻨﻮﺗﻞ وﻳﻠﯥ ﺳﻬﺎره زوﻳﻪ ﻟﻪ وﻇﻴﻔﯥ ﻧﻪ راﻏﻠﯥ؟
ﻣﺎ وې ﻫﻮ ﻛﺎﻛﺎ ﺟﺎﻧﻪ ﻳﻮ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﺨﻜﯥ راﻏﻠﻢ ،ﺗﺎﺳﯥ ﺧﻮ ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﺷﻮي ﻧﻪ ﻳﺎﺳﺖ؟
_ ﻧــﻪ ﻧــﻪ ﻣــﻮږ ﺧــﻮ ﭘــﻪ ﺑــﺎزار ﻛــﯥ ښــﻪ ﭼﻜــﺮ وواﻫــﻪ ،دﻟﺘــﻪ څــﻮك ﻧــﻪ ﻗﻴــﺪ ﻛﯧــږي .دا ﺧــﻮ د ﺳــﻴﻞ ﺻــﻔﺎ
ښــﺎر دى ،ﻳــﺮه ﺧــﻮ ﭼــﯥ د ﺳــړي ﭘﻜــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر وي ،اﻳﻠــﻪ ﺑــﻪ ښــﻪ ژوﻧــﺪ وﻛــړي .دﻟﺘــﻪ ﺑــﯥ ﺗﻨﺨــﻮا او ﺑــﯥ
ﻟﻪ ﻛﻮره ژوﻧﺪ ګﺮان دى.
ﻣــﺎ وې ﻫــﻮ ﻛﺎﻛــﺎ ﺟﺎﻧـــﻪ دﻟﺘــﻪ ﭘــﻪ ﭘﯧـــﺴﻮ ژوﻧــﺪ ﻛﯧــږي ،زﻣــﻮږ وﻃـــﻦ ﻛــﯥ ﺧــﻮ ډﯦـــﺮ ﺷــﻴﺎن ﻳــﯥ ﭘﻴـــﺴﻮ
دي .وﻟــــﯥ دﻟﺘــــﻪ ﭼــــﯥ ګــــﺎم اﺧﻠــــﯥ ،ﻣــــﺼﺮف دى .ﻫﻐــــﻮى د ﻣﺎښــــﺎم ﭘــــﻪ ﻟﻤﺎﻧځــــﻪ ودرﯦــــﺪل .زه ﭘــــﻪ اوﺑــــﻮ
ﭘﻴـــﺴﯥ ووﺗﻠـــﻢ ،ﭘـــﻪ ﺳـــﻄﻞ ﻛـــﯥ ﻣــﯥ ﻟـــﻪ ﻧـــﻞ ﻧـــﻪ ﻳﺨـــﯥ اوﺑـــﻪ راوړې .د ﻣﺎﺧـــﺴﺘﻦ د ډودۍ وﺧـــﺖ ﺷـــﻮ ،ﭘـــﻪ
دﺳﺘﺮﺧﻮان ﺳﺮه ټﻮل ګډ ﻛﯧﻨﺎﺳﺘﻮ ،ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺧـــﻮرﻳﯥ ﺟﺎﻧـــﻪ! واده دې دى ،دا دوﻣـــﺮه ﻣـــﺼﺮف ﻣـــﻪ ﻛـــﻮه ،ﺳـــﺎز ﻛـــﻮه ،ﭘـــﻪ واده ﻛـــﯥ ډﯦـــﺮ ﻣـــﺼﺮف
ﻛﯧږي.
ﻣﺎ وې :ﻣﺎﻣﺎ ﺟﺎﻧﻪ! زﻣﺎ د واده ﻣﺼﺎرف ټﻮل زﻣﺎ ﺧﺴﺮ ﻛﻮي.
ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ ووﻳـــﻞ :دا څـــﻪ واﻳـــﯥ ﺧﻮرﻳـــﻪ؟ ﻫـــﻮ ﻣﺎﻣـــﺎ ﻫﻤﺪﻏـــﺴﯥ ده ،ﭼـــﯥ زه ﺧـــﺪاى ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړى ﻳـــﻢ
داﺳــﯥ ښــﻪ ﺧﻠــﻚ ﺧــﻮ ﻣــﺎ ﻫــﯧڅ ﻧــﻪ دي ﻟﻴــﺪﻟﻲ ،ﭼــﯥ ﻟــﻮر ﻫــﻢ ورﻛــړې او دﻏــﺴﯥ ﻟــﻮړ ﻣــﺼﺮف ﻫــﻢ وﻛــړي.
داﺳـــﯥ ﻣﻌﻠـــﻮﻣﯧږي ،ﭼـــﯥ دا ډﯦـــﺮ ﺷـــﺘﻤﻦ او ﻟـــﻪ ﺣـــﺪه زﻳـــﺎت ښـــﻪ ﺧﻠـــﻚ دي .ﺧـــﺪاى دې ﺳـــﺮﻟﻮړي ﻟـــﺮي.
ﻣﺎﺧﺴﺘﻦ راﺗﻪ ﺑﻴﺎ ﻣﻮر ﻣﯥ ووﻳﻞ :د واده ﺟﺎﻣﻪ،گ ﺑﺴﺘﺮه ﺑﻪ ﻛﻠﻪ ﺟﻮړوې؟
_ ﻣـــﻮر ﺟـــﺎﻧﯥ ﻣـــﺎ ﺧـــﻮ درﺗـــﻪ وﻳﻠـــﻲ دي ،ﭼـــﯥ ﻫﺮڅـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﻛـــﻮي.؟ ﻣﺎﺗـــﻪ ﻳـــﯥ وﻳﻠـــﻲ دي ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ﻟـــﻪ
ﻫﺮڅـــﻪ ﻧـــﻪ ﺧـــﻼص ﻳـــﯥ .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﺗﺎﺳـــﯥ ټـــﻮل ښـــﺎر ﺗـــﻪ ﺑـــﻮځﻢ ،ﭼـــﯥ ﻧـــﻮې ﺟـــﺎﻣﯥ د واده ﻟﭙـــﺎره درﺗـــﻪ
واﺧﻠﻢ .ﻛﺎﻛﺎ او ﻣﺎﻣﺎ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
دا ﻛـــﺎر ﻣـــﻮږ ﻧـــﻪ ﻛـــﻮو ،ﻣـــﻮږ ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﺟـــﺎﻣﯥ راوړي دي ،ﻳـــﻮازې دې ﻣﯧﻨـــﺪو ﺗـــﻪ ﻛـــﻪ ﻛـــﻮم ﺷـــﻰ
راﻧﻴﺴﯥ ،اﺧﺘﻴﺎر ﻟﺮې.
ﻣــﺎ وې دوى ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﺟــﺎﻣﯥ واﺧﻠــﻢ ،ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ زه ﻟــﻪ وﻇﻴﻔــﯥ ﻧــﻪ ﭘــﻪ وﺧــﺖ راﺷــﻢ ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ښــﺎر ﺗــﻪ ﻻړ
ﺷﻮ.
ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﭼﯥ وﻇﻴﻔﯥ ﺗﻪ ﻻړم ،ﭘﻪ ﻟﺴﻮ ﺑﺠﻮ ﻫﻮﺳۍ زﻧګ وواﻫﻪ ،وﻳﻠﯥ څﻪ ﭘﻼن ﻟﺮې؟
ﻣﺎ وې ﻧﻦ ﭘﻪ وﺧﺖ ﻛﻮر ﺗﻪ ځﻤﻪ ،ﭼﯥ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧﻪ ښﺎر ﺗﻪ راوﺑﺎﺳﻢ ،ﭼﯥ ﺳﻮدا ﻣﻮدا وﻛړي.
ﻫﻐﯥ وﻳﻠﯥ :ښﻪ ده ،ﻣﻮږ ﻫﻢ ځﻴﻨﻮ ﺷﻴﺎﻧﻮ ﭘﺴﯥ ځﻮ ،ﻧﻦ ﻟﻴﺪﻟﻰ ﻧﻪ ﺷﻮ.
ﻣﺎ وې ډﯦﺮ ښﻪ ﭘﻪ ﻣﺨﻪ دې ګﻠﻮﻧﻪ د ﺑﻴﺎ ﻟﻴﺪو ﭘﻮرې.
ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺑﺠــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړم او ﻫﻐــﻮى ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ښــﺎر ﺗــﻪ ﺑﻮﺗﻠــﻞ .ﭘــﻪ ښــﺎر ﻛــﯥ ﻣــﻮ ﺳــﻮدا وﻛــړه،
ډﯦــﺮ وګﺮځﯧــﺪو ،ﻣــﺎزﻳګﺮ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﺳــﺘﺎﻧﻪ ﺷــﻮ .ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﺎر ﺗــﻪ ﻻړم ،د ورځــﯥ ﻳــﻮه ﺑﺠــﻪ
وه ،ﭼـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﻧﺎڅﺎﭘـــﻪ زﻣـــﺎ ﺷـــﻌﺒﯥ ﺗـــﻪ راﻧﻨﻮﺗﻠـــﻪ ،زه ﭘـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻪ ﺷـــﻌﺒﻪ ﻛـــﯥ ﻳـــﻮازې ﻧﺎﺳـــﺖ وم ،ﺳـــﺘړي
ﻣـــﺸﻲ ﻣـــﯥ ورﺳـــﺮه وﻛـــړه ،ﻣـــﺎ وې ﻫﻮﺳـــۍ څﻨګـــﻪ ﻧﺎڅـــﺎﭘﯥ راﻏﻠـــﯥ؟ ټﻴﻠﻴﻔـــﻮن ﺑـــﻪ دې ﻛـــړې واى ،زه ﺑـــﻪ
درﭘﺴﯥ درﻏﻠﻰ وى.
_ ﻧﻪ ﻣﺎ وې ﭼﯥ ﻟﻪ ﻛﺎره وﻧﻪ وځﯥ ،زه ﭘﻪ ټﻜﺴﻲ ﻛﯥ راﻏﻠﻢ.
ﭼـــﺎى ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ راوﻏﻮښـــﺖ ،زه ﭘـــﻪ ﻟﻴﻜﻠـــﻮ ﻣـــﺼﺮوف وم ،ﻣـــﺎ وې دا ﻟـــږ ﻛـــﺎر راﺗـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ دى ،ﭼـــﯥ
دا ﺧــﻼص ﻛــړم ،ﺑﻴــﺎ ﺑــﻪ ځــﻮ .ﻫﻐــﯥ ﻳــﻮه ﭘﻴﺎﻟــﻪ ﭼــﺎى وڅــښﻮ ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ﺧﭙــﻞ ﺑﻜــﺲ ﺗــﻪ ﻻس ورﺗﯧــﺮ ﻛــړ ،ﻳــﻮ
ﺑﻨډل ﭘﻴﺴﯥ ﻳﯥ ﺗﺮې راووﯦﺴﺘﻠﯥ ﻣﺎﺗﻪ ﻳﯥ وﻧﻴﻮې .وﻳﻠﯥ ﻫﻦ ﺳﻬﺎر ﺻﺎﺣﺐ دا درﺳﺮه واﺧﻠﻪ.
ﻣﺎ وې دا د څﻪ ﺷﻲ ﭘﻴﺴﯥ دي؟
ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ :ﭘﺮون ﻧﻪ اّﺑﻠﻪ ورځ ﻣﯥ ﭼﯥ درﺳﺮه وﻋﺪه ﻛړې وه.
زه ﭘﺨﭙﻠـــﻪ څـــﻮﻛۍ ﭼـــﻮپ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮم ،ﻫﻐـــﯥ ﭘﻴـــﺴﯥ ﻫﻤﻐـــﺴﯥ ﭘـــﻪ ﻻس ﻛـــﯥ راﺗـــﻪ ﻧﻴـــﻮﻟﯥ وې .وﻳﻠـــﯥ
ﺗﻪ ﺧﻮ دا واﺧﻠﻪ .ﻣﺎ ﺗﺮې ﭘﻴﺴﯥ واﺧﻴﺴﺘﯥ ،ﺑﻴﺎ ﻣﯥ ﭘﻪ ﻛﺮار ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻫﻮﺳـــۍ ګـــﻮره ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﺑﺎﻧـــﺪې ټـــﻮل د واده ﻣـــﺼﺎرف راﻏﻠـــﻲ دي ،دا ﭘﻴـــﺴﯥ زﻣـــﺎ ﻟـــﻪ ﻃﺮﻓـــﻪ ﻫﻐـــﻪ
ﺗﻪ ورﻛړه .د ﺧﻨﺪا ﭘﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﯥ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﺗــﻪ ﺧﺒــﺮ ﻧــﻪ ﻳــﯥ ﻣګــﺮ زﻣــﺎ ﭘــﻼر ﺑــﯥ ﺷــﻤﯧﺮه ﭘﻴــﺴﯥ ﻟــﺮي ،ﺧﻮﺷــﯥ ﭘــﻪ ﻫﻐــﻪ دﻏــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ ﻳــﯥ
ﻣــﺼﺮف ﻛــړي .ﭘﺮﯦــږده ﭼــﯥ زﻣــﺎ او ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ واده ﻛــﯥ ﻳــﯥ وﻟګــﻮي .دا ﭘﻨځــﻮس زره ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﻟــﻪ ﻫﻐــﻪ ﻧــﻪ
اﺧﻴـــﺴﺘﻲ دي .ﺗـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮې ﭘﺮﯦـــږده راځـــﻪ ﭼـــﯥ ښـــﺎر ﺗـــﻪ ﻻړ ﺷـــﻮ ،ﺳـــﺘﺎ د درﯦـــﺸۍ ﻓﺮﻣـــﺎﯦﺶ ورﻛـــړو،
زﻣﺎ ﻫﻢ څﻪ ﻧﺎڅﻪ ﭘﻪ ﻛﺎر دي.
ﻣــــﻮﻧږ دواړه ښــــﺎر ﺗــــﻪ ﻻړو ،ﻟــــﻮﻣړى ﻣــــﻮ زﻣــــﺎ د درﯦــــﺸۍ ﺗﻴﻜــــﻪ واﺧﻴــــﺴﺘﻠﻪ او ﺧﻴــــﺎط ﺗــــﻪ ﻣــــﻮ د
ګﻨـــډﻟﻮ ﻟﭙـــﺎره ورﻛـــړه ،ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻮټ ،ﻧﯧﻜټـــﺎﻳﻲ ،ﻛﻤـــﻴﺲ او ﺟﺮاﺑـــﯥ ﻣـــﻮ واﺧﻴـــﺴﺘﯥ .ﺑﻴـــﺎ د ﻫﻮﺳـــۍ ځﻴﻨـــﯥ
ﺷـــﻴﺎن ﭘـــﻪ ﻛـــﺎر و ،ﻫﻐـــﻪ ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ ﻧـــﻮي ښـــﺎر ﻛـــﯥ واﺧﻴـــﺴﺘﻞ ،ﺗـــﺮ ﻣﺎښـــﺎﻣﻪ ﻣـــﻮﻧږه ﭘـــﻪ دې ورځ ﺧﭙﻠـــﻪ
ﺿﺮوري ﺳﻮدا ﭘﻮره ﻛړه.
ﻣﺎښــﺎم ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﻣــﯥ ﻫﻐــﻪ ﺗــﺮ ﻛــﻮره ورﺳــﻮﻟﻪ ،زه ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﺳــﺘﻮن ﺷــﻮم ،ﺳــﺒﺎ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻧﻬــﻮ ﺑﺠــﻮ
د ﻫﻮﺳـــۍ ﻛـــﺮه ورﻏﻠـــﻢ ،ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ د واده ﺑﻠﻨﻠﻴﻜﻮﻧـــﻪ راواﺧﻠـــﻢ او ﺧﻠﻜـــﻮ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ وﻟﯧـــږم .د ﺧـــﺴﺮ ﭘـــﻪ
ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻳــﻮ ﺷــﻤﯧﺮ ﺑﻠﻨﻠﻴﻜﻮﻧــﻪ رواﺧﻴــﺴﺘﻞ او ﻫﻐــﻪ څــﻮك ﭼــﯥ زﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﺑﺎﻳــﺪ ﺧﺒــﺮ ﺷــﻮي واى،
ﻧﻮﻣﻮﻧــﻪ ﻣــﯥ ﭘﻜــﯥ وﻟﻴﻜــﻞ او ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﺧﻠﻜــﻮ ﺗــﻪ وﻟﯧــږل .ﻧــﻮر ﺑﻠﻨﻠﻴﻜﻮﻧــﻪ زﻣــﺎ د ﺧــﺴﺮ ﻛﺎﻛــﺎ زوى ﺧﻠﻜــﻮ
ﺗـــﻪ ورواﺳـــﺘﻮل .د واده ﺗـــﺮ ورځـــﯥ ﭘـــﻮرې ﻣـــﻮږ ټـــﻮل ﭘـــﻮره ﻻﻟﻬﺎﻧـــﺪه او ﺳـــﺮګﺮداﻧﻪ وو .زﻣـــﺎ ﻛﺎﻛـــﺎ او
ﻣﺎﻣــﺎ ،ﻣــﻮر ﻣــﯥ ،ﺗﻨــﺪار ﻣــﯥ او ﻧــﻮر ﻧــﺰدې ﺧﭙﻠــﻮان ﻫــﻢ راورﺳــﯧﺪل .زﻣــﺎ ﻛــﻮر ﻫــﻢ ﻟــﻪ ﻣﯧﻠﻤﻨــﻮ ﻧــﻪ ډك و،
د واده ورځ راورﺳـــﯧﺪه ،ﻫﻮﺳـــۍ ﻳـــﯥ اراﯦـــﺸګﺎه ﺗـــﻪ د ﺳـــﻴﻨګﺎروﻟﻮ ﻟﭙـــﺎره ﺑﻮﺗﻠـــﻪ .ﻣﺎﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻫـــﻢ ﻧـــﻮې
درﯦـــﺸﻲ راواﻏﻮﺳـــﺘﻠﻪ ،واده ﭘـــﻪ ﭘﻨځـــﻪ و ﺑﺠـــﻮ ﭘﻴـــﻞ ﻛﯧـــﺪه .راﺑﻠـــﻞ ﺷـــﻮي ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــﻪ د ﻛﺎﺑـــﻞ ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ
راروان وو .زﻣـــﺎ ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره ټـــﻮل ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــﻪ ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ ﻻړل ،ﻳـــﻮازې زﻣـــﺎ د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى او ځﻴﻨـــﯥ ﻧـــﻮر ﻧـــﺰدې
ﻫﻤﺰوﻟــﻲ ﻣــﯥ راﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ روان ﺷــﻮل .ﻳــﻮ ښــﻜﻠﻰ ﻣــﻮټﺮ ﻳــﯥ ګــﻞ ﭘــﻮش ﻛــړى و ،زه او ﻫﻮﺳــۍ
ﻳــﯥ ﭘــﻪ ګﻠﭙــﻮش ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﻮﻟــﻮ ،ﺷــﺎﺗﻪ راﭘــﺴﯥ ﺧــﺪاﯦﺰده څــﻮ ﻣــﻮټﺮې رارواﻧــﯥ وې .د ﺑــﺎغ ﺑــﺎﻻ ﺑــڼ ﺗــﻪ ﻳــﯥ
ﭘــﻪ ﭼﻜــﺮ ﺑﻮﺗﻠــﻮ ،ﻟــﻪ ﻫﻐــﻪ ځﺎﻳــﻪ ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﺳــﻨګﻲ راﺗــﺎو ﺷــﻮل ،ﭘــﻪ ﭘــﻞ ارﺗــﻦ راﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﭘــﻪ ﺟــﺎده ﻛــﯥ
ان ﺣــﻀﻮري ﭼﻤــﻦ ﺗــﻪ ﻳــﯥ وﯦــﺴﺘﻠﻮ .ﭘــﻪ ﭘــﻞ ﻣﺤﻤــﻮد ﺧــﺎن ﺑﺎﻧــﺪې راﺗــﺎو ﺷــﻮ ،ﻟــﻪ ارګ ﻣﺨــﯥ ﻧــﻪ راﺗﯧــﺮ
ﺷﻮ ،ﻫﻮﺳۍ راﺗﻪ ورو ووﻳﻞ:
د ﺷﺎﻫﻲ ﻛﻮرﻧۍ ﻫﻢ واده ﺗﻪ راځﻲ.
ﻣﺎ ﭘﻪ زړه ﻛﯥ ﭘټ ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎره د ﺑﻞ ﭼﺎ ﭘﻪ وزرو اﻟﻮځﯥ ،ﺧﺒﺮه دې ان ﺗﺮ ﺷﺎﻫﻲ ﻛﻮرﻧۍ ورﺳﯧﺪه.
ﻣﺎښـــﺎم ﺧـ ـړه ﻟګﯧـــﺪه ،ﭼـــﯥ ﻛﺎﺑـــﻞ ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ ورﺳـــﮕﯧﺪو ،ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ ځﻴﻨـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮان د ﻣﯧﻠﻤﻨـــﻮ
ﻫﺮﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ وﻻړ وو ،ﻋﻜﺎﺳـــﻲ ګـــﺎﻧﯥ ﻣـــﻮ ﻛﯧـــږي .ﻣـــﻮږ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه ﭘﻴـــﺎده ﺷـــﻮ او ﭘـــﻪ ﻛـــﺮار ﻛـــﺮار دﻧﻨـــﻪ
ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ روان وو .د ﻫﻮټـــﻞ ﻟـــﻪ دروازې ،ﭼـــﯥ وردﻧﻨـــﻪ ﺷـــﻮ د )اﻫـــﺴﺘﻪ ﺑـــﺮو اﻫـــﺴﺘﻪ ﺑـــﺮو( ﻏـــږ ﻣـــﻮ د
ﻫﻤﺎﻫﻨــګ ﭘــﻪ اواز واورﯦــﺪ .ﻫﻮټــﻞ ﻟــﻪ ښــځﻮ ﻧــﺮو ډك و ،ﻣــﻮږ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﺮار ﻛــﺮار ﺑﻮﺗﻠــﻮ ،ﺗﺮڅــﻮ ﭼــﯥ د
ﺷــﺎه او ﻧــﺎوې ﺳــټﯧﺞ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ﻫﻠﺘــﻪ ودرﯦــﺪو ،ښــځﻮ او ﻧــﺮو ﻧڅــﺎوې ﻛــﻮﻟﯥ ،ﻛﺘــﻞ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﭼــﯥ زﻣــﺎ
د ﻛﺎﻛﺎ زوى ﻫﻢ ﭘﻜﯥ ښﻜﺎرﯦﺪه.
ﻣــﻮﻧږ ﻳــﯥ ﺑﻴــﺎ ﻛﯧﻨﻮﻟــﻮ ،زﻣــﻮږ د ﻧﺎﺳــﺘﯥ ځــﺎى ﻟــﻮړ و ،ﭘــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺖ ﺧﻠــﻚ ﻣــﻮ ښــﻪ ﻟﻴــﺪﻟﻰ
ﺷــﻮل .ﻫﻤﺎﻫﻨــګ اﺳــﺘﺎد ﺧــﻮږې ﺳــﻨﺪرې وﻳﻠــﯥ ،داﺳــﯥ ګــډاګﺎﻧﯥ ﻛﯧــﺪﻟﯥ ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻋﻤــﺮ ﻣــﯥ ﻧــﻪ
وې ﻟﻴـــﺪﻟﯥ .ﻛﺎﻛـــﺎ او ﻣﺎﻣـــﺎ ﻣـــﯥ ﺳـــﺮه د زﻣـــﺎ د ﻣـــﻮر زﻣـــﺎ ﺗﺮڅﻨګـــﻪ وﻻړ وو .د ﻫﻮﺳـــۍ ﺗﺮڅﻨګـــﻪ ﻳـــﯥ ﻣـــﻮر
او د ﻛﺎﻛـــﺎ ﻟﻮرګـــﺎﻧﯥ وﻻړې وې ،ﺳـــﺎﻋﺖ ﭘـــﻪ ﺳـــﺎﻋﺖ ﺑـــﻪ ﺧﻠـــﻚ راﺗﻠـــﻞ او ﻣـــﻮږ ﺳـــﺮه ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ ﻋﻜﺎﺳـــﻲ
ﻛﻮﻟــﻪ .د واده ﻣﺒــﺎرﻛﻲ ﺑــﻪ ﻳــﯥ وﻳﻠــﻪ ،د ﺷــﭙﯥ ﺗــﺮ ﻳــﻮې ﺑﺠــﯥ ﭘــﻮرې د واده ﻣﺮاﺳــﻢ روان و .ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﺑﺠــﻪ
د واده د ﺧــﺘﻢ او ﭘــﺎى ﺳــﻨﺪره ﻫﻤﺎﻫﻨــګ ووﻳﻠــﻪ .وروﺳــﺘﻪ ﺑﻴــﺎ ﻟــﻪ ﻫﻮټــﻞ ﻧــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ ﭘــﻪ وﺗﻠــﻮ ﭘﻴــﻞ وﻛــړ.
ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ ﻣــﻮږ ﻫــﻢ ﻟــﻪ ﻫﻮﺗﻠــﻪ راووﺗﻠــﻮ او ﭘــﻪ ګــﻞ ﻛــړې ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻳــﯥ ﻧــﻮي ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻳــﻮوړو .ﻣــﻮږ ﺳــﺮه
ﻳـــﻮازې زﻣـــﺎ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻛـــﻮرﻧۍ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﺑﻴـــﺎ وروﺳـــﺘﻪ ﻛﺎﻛـــﺎ ،ﻣﺎﻣـــﺎ او ﻧـــﻮر ﺧﭙﻠـــﻮان زﻣـــﺎ
ﭘﺨـــﻮاﻧﻲ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻛـــﯥ د ﺧـــﻮب ﻟﭙـــﺎره وﻻړل .ﻳـــﻮازې زﻣـــﺎ ﻣـــﻮر ،ﺗﻨـــﺪار او د ﻫﻮﺳـــۍ د ﻛﺎﻛـــﺎ
ﻟﻮڼــﻪ زﻣــﻮږ ﺳــﺮه ﭘــﻪ ﻧــﻮي ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮې ،ټــﻮل ﺑــﯥ ﺧﻮﺑــﻪ وو ،وﻳــﺪه ﺷــﻮل .زه ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻫــﺮه
ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﯥ وګﺮځﯧـــﺪم راوګﺮځﯧـــﺪم ،ﭘـــﻪ ﻫـــﺮه ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﯥ د ﺿـــﺮورت وړ ﺷـــﻴﺎن ﭘﺨﭙـــﻞ ﺧﭙـــﻞ ځـــﺎى ﭘﺮاﺗـــﻪ
او ځـــﺎى ﭘـــﺮ ځـــﺎى ﺷـــﻮي وو .ﭘـــﻪ ﻫـــﺮه ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﯥ ﻓـــﺮش ﻏﻮړﯦـــﺪﻟﻰ و ،ﭘـــﻪ ﺳـــﺎﻟﻮن او دﻫﻠﯧﺰوﻧـــﻮ ﻛـــﯥ
ښــﻜﻠﯥ ﻗــﺎﻟﻴﻨﯥ ﻏﻮړﯦــﺪﻟﯥ وې ،ټــﻮل وﻳــﺪه ﺷــﻮل ﻫﻮﺳــۍ ﻳــﯥ ﻣﺨﻜــﯥ ﺧﭙﻠــﯥ د ﺧــﻮب ﻛــﻮټﯥ ﺗــﻪ ﺑﻴــﻮﻟﯥ
وه .زه ﭘــﻪ ﺳــﺎﻟﻮن ﻛــﯥ ﻳـــﻮه ﺷــﯧﺒﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻢ ،ﺑﻴــﺎ راﭘـــﺴﯥ ﺗﻨــﺪار راﻏﻠــﻪ وﻳﻠــﯥ ځـــﻪ ﺳــﻬﺎره ﺧﭙﻠــﯥ ﻛﻮټـــﻪ
ﺗــﻪ! ﻧﺎوﺧﺘــﻪ دى ،ﻟــﻪ ﺑــﯥ ﺧــﻮﺑۍ ﻧــﻪ دې ﺳــﺘﺮګﯥ ﺳــﺮې ﺷــﻮي دي .ﻣــﺎ وې ښــﻪ ځﻤــﻪ .ﻫﻐــﻪ ﭼــﯥ وﻻړه ،زه
ﻫـــﻢ د ﺧـــﻮب ﻛـــﻮټﯥ ﺗـــﻪ ور روان ﺷـــﻮم ،دروازه ﭼـــﯥ ﻣـــﯥ ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﻛـــړه ،ﭘـــﻪ ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﯥ د ښـــﻜﻠﻲ ګـــﺮوپ
ﺳــﺮه ،ﺳــﭙﻴﻨﻪ او ﺷــﻨﻪ رڼــﺎ وه ،ﻟــﻪ ﻛــﻮټﯥ ﻧــﻪ ﭘــﻪ زړه ﭘــﻮرې ﺧﻮﺷــﺒﻮﻳﻲ ﺧﺘﻠــﻪ .ټﻮﻟــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﭘــﻪ ګﻠﻮﻧــﻮ ډﻛــﻪ
وه ،د ﻛــﻮټﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﺗﺨــﺖ اﻳــښﻰ و ،ﭼــﯥ ﻣــﺎ د ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ﻟﭙــﺎره دﻏــﺴﯥ ﺗﺨــﺖ وﻟﻴــﺪ .ﻣﺨــﺎﻣﺦ
دﻳﻮاﻟــﻪ ﺗــﻪ اﻟﻤــﺎرۍ وﻻړه وه ،ﭼــﯥ ﭘﻠــۍ ﻳــﯥ ﺷﻴــﺸﻪ ﻳــﯥ وي .د ﺗﺨــﺖ ﺳــﺮ ﺗــﻪ ﻫــﻢ ﺷﻴــﺸﻪ وه او ﭘــښﻮ ﺗــﻪ
ﻫــــﻢ ﺷﻴــــﺸﻪ وﻻړه وه .ټﻮﻟــــﻪ ﻛﻮټــــﻪ ﺷﻴــــﺸﻪ ﺷﻴــــﺸﻪ وه ،ورو ورو ﻣــــﯥ د ﺗﺨــــﺖ ﺧــــﻮا ﺗــــﻪ ګﺎﻣﻮﻧــــﻪ ور
واﺧﻴـــﺴﺘﻞ ،ﻫـــﺴﯥ اﺣـــﺴﺎس ﻣـــﯥ ﻛـــﺎوه ،ﭼــﯥ ګﻨـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻋﻤـــﺮ ﻛـــﯥ ﻧـــﻪ وه ﻟﻴـــﺪﻟﯥ ،ﻫﻐـــﻪ ﭘـــﻪ
ﺗﺨــﺖ ﻛــﯥ ﻻ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه .ﻫﻤﻐــﺴﯥ ﻫﻐــﯥ ﻫــﻢ داﺳــﯥ اﺣــﺴﺎﺳﻮﻟﻪ ،ﭼــﯥ زه ﻳــﯥ ﻛﻠــﻪ ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﻧﻴــﺖ ﻧــﻪ وم
ﻟﻴـــﺪﻟﻰ .ﭘـــﻪ ﺗﺨـــﺖ ﻛـــﯥ ورﺳـــﺮه ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻢ ،ﻫﻐـــﻪ وﻣـــﺴﻜﯧﺪه ،د واده ﭘـــﻪ ﺷـــﺎﻟﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ ﺳـــﺮ ټﻴـــټ
ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و .ﻣـــﺎ ﻳـــﯥ ورو د ﺷـــﺎل ﭘﻠـــﻮ ﻟـــﻪ ﻣﺨـــﻪ اﻳـــﺴﺘﻪ ﻛـــړ ،ﻫﻐـــﯥ ﭼـــﯥ راوﻛﺎﺗـــﻪ دوﻣـــﺮه ښـــﻜﻠﯥ ﺷـــﻮې وه،
ﭼــﯥ ﺳــﺘﺮګﻮ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ورﻟــﻪ ﻛﺘــﻰ ﻧــﺸﻮاى .ﺧﭙﻠــﯥ ﻏټــﯥ ﺗــﻮرې اوږدې ﺳــﺘﺮګﯥ ﻳــﯥ ﻣــړې راواړوﻟــﯥ ،ﭘــﻪ
ﺧﻨﺪا ﺷﻮه ،ﻏﻠﻲ ﺷﺎﻧﺘﻪ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎره ﻧﻦ ﺑﻞ ډول ښﻜﻠﻰ ﺷﻮى ﻳﯥ.
ﻣــﺎ وې او ﺗــﻪ؟ زه داﺳــﯥ ﻓﻜــﺮ ﻛــﻮم ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ټﻮﻟــﻪ ﻧــړۍ ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﺳــﺘﺎ ﻏﻮﻧــﺪې ښــﻜﻠﯥ ﺑﻠــﻪ ﻧــﻪ وي .ﻣــﺎ
ﻳﯥ ﻟﻪ زﻧﯥ ﻧﻪ ﻻس ﻻﻧﺪې وﯦﺴﺖ او ورﺗﻪ وﻣﯥ وﻳﻞ:
ﻫﻮﺳـــۍ ﻧـــﻦ ﺑـــﻪ زه او ﺗـــﻪ د ﻣﻴﻨـــﯥ ﺗﻨـــﺪه ﺳـــﺮه ﻣـــﺎﺗﻮو .ﻫﻐـــﻪ وﺷـــﺮﻣﯧﺪه او ځـــﺎن ﻳـــﯥ ﭘـــﻪ ﺗﺨـــﺖ ﻛـــﯥ
واﭼــﺎوه ،ﻟــﻮﻣړى ﻣــﻮ ﺧﭙﻠــﻮ ﻛــﯥ ﺳــﺮه ﻳــﻮ ﻟــﻪ ﺑﻠــﻪ ﭼﭙــﯥ واﺧﻴــﺴﺘﯥ ،دواړه ﺳــﺮه ﺧﻮﻟــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻮﻟــﻪ ﺷــﻮﻟﻮ،
د ﻣﻴﻨـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧـــﻮږو ﻛـــﯥ ﺳـــﺮه ﺗـــﺮ ﺳـــﻬﺎره ورك ﺷـــﻮو ،د ﺧـــﻮږې ﻣﻴﻨـــﯥ ﭘـــﻪ ﺧـــﻮږه ﻧـــﺸﻪ ﻛـــﯥ د ورځـــﯥ ﺗـــﺮ
ﻳﻮوﻟـــﺴﻮ ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې وﻳـــﺪه ﭘـــﺎﺗﯥ وو .ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻳﻮوﻟـــﺴﻮ ﺑﺠـــﻮ راوﻳښ ﺷـــﻮم او ﺗـــﺸﻨﺎب ﺗـــﻪ ﻻړم،
دﻏـــﻮﻣﺮه ښـــﻜﻠﻰ ﺗـــﺸﻨﺎب او د ځـــﺎن د ﻣﻴﻨځﻠـــﻮ ﺗـــﭗ ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ ﭘـــﻪ ﻟـــﻮﻣړي ځـــﻞ وﻟﻴـــﺪ ،ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ
ووﻳـــﻞ :ﺳـــﻬﺎره ورځ دې رواﻧـــﻪ ده .ﻟـــﻪ ﺗـــﺸﻨﺎب ﻛﻮﻟـــﻮ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﺳـــﺎﻟﻮن ﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻢ ،ﻻ څـــﻮك ﻧـــﻪ و،
ﺑﻴــﺮون ﺣــﻮﻳﻠۍ ﺗــﻪ ووﺗﻠــﻢ .ﭘــﻪ ګﻠﻮﻧــﻮ ﻛــﯥ ﻳــﻮ ﺳــﺎﻋﺖ وګﺮځﯧــﺪم ،ﭼــﯥ دوﺑــﺎره ﺳــﺎﻟﻮن ﺗــﻪ ﻧﻨــﻮﺗﻠﻢ ،ﭼــﺎى
ﺗﻴـــﺎر و .د ﻫﻮﺳـــۍ د ﺗـــﺮه ﻟﻮرګـــﺎﻧﻮ او زﻣـــﺎ ﺗﻨـــﺪار ﭼـــﺎى ﺗﻴـــﺎر ﻛـــړى و ،ﻫﻮﺳـــۍ ﯦـــﻲ ﻫـــﻢ راوﻳﻮﮔـــﺴﺘﻠﻪ.
ډﯦـــﺮه ﺷـــﺮﻣﯧﺪﻟﻪ ،رﻧـــګ ﻳـــﯥ وﻫﻠـــﻰ و ،ﭘﺨـــﻮاﻧۍ ﻫﻮﺳـــۍ ﻧـــﻪ وه .زﻣـــﺎ ﺗﺮڅﻨګـــﻪ ﻳـــﯥ ﻛﯧﻨﻮﻟـــﻪ ،ﭼـــﺎى ﻣـــﻮ
وڅـــښﻠﯥ ،ﻫﻐـــﻮى راﭘـــﻮرې ټـــﻮﻛﯥ ټﻜـــﺎﻟﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ ،ﻣـــﻮږ دواړه ﺷـــﺮﻣﯧﺪﻟﻮ .ﺑﻴـــﺎ ﻟـــږ ﺳـــﺎﻋﺖ وروﺳـــﺘﻪ
ﻛﺎﻛـــﺎ دوى راﻏﻠـــﻞ .ﻫﻮﺳـــۍ ورﭘﺎڅﯧـــﺪه ،ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ﻳـــﯥ ورﻣﭽـــﯥ ﻛـــړل ،ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ ﻳـــﯥ ورﻛـــړه ،ټـــﻮل
ﭘـــﻪ ګـــډه ﺳـــﺎﻟﻮن ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ .د ﻏﺮﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ډوډۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻛﺎﻛـــﺎ دوى ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ د ﺗﻠﻠـــﻮ ﻧﻴـــﺖ
وﻛـــړو ،وﻳﻠـــﯥ ﺷـــﭙﯥ ﻣـــﻮ ډﯦـــﺮې ﺷـــﻮي دي ،ښـــﻪ ﺷـــﻮه دا واده ﺧـــﺪاى ﭘـــﻪ ﺧﻴـــﺮ ﺳـــﺮه ﺗﯧـــﺮ ﻛـــړو ،ﻣـــﻮﻧږ ﺑـــﻪ
درﻧﻪ وﻻړ ﺷﻮ .څﻪ ﻣﻮده ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﺎﺳﯥ ﺧﺎﻣﺨﺎ ﻛﻠﻲ ﺗﻪ راﺷﺊ.
ﻣــﺎ وې ښــﻪ ﻛﺎﻛــﺎ ﺟﺎﻧــﻪ ،ﻳــﻮه ﻣﻴﺎﺷــﺖ وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﻣــﻮږ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻛــﻪ ﺧــﺪاى ﻛــﻮل درﺷــﻮ .ﻫﻐــﻮى ﻣــﻮ
ﻣﻮټﺮ ﻛﯥ ﭘﻞ ﻣﺤﻤﻮد ﺧﺎن ﺗﻪ ﻳﻮوړل ،ګﺎډى ﺗﻴﺎر وﻻړ و ،وروﺧﺘﻞ او د ﻛﻠﻲ ﭘﻪ ﻟﻮر روان ﺷﻮل.
ﻣــﻮر او د ﻛﺎﻛــﺎ زوى ﻣــﯥ راﺳــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮل ،ﻣــﺎ وې ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﻮﻧږ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﺗﻠﻠــﻮ ،دا ﺑــﻪ ﻫــﻢ راﺳــﺮه
ﻳﻮځــــﺎى وﻻړ ﺷــــﻲ .ﻣــــﻮر ﻣــــﯥ ډﯦــــﺮه ﺧﻮﺷــــﺎﻟﻪ وه ،ﭘﯧﻨځــــﻪ وﺧﺘــــﻪ ﻟﻤﺎﻧځــــﻪ ﻛــــﯥ ﺑــــﻪ ﻳــــﯥ زﻣــــﺎ ﺧــــﺴﺮ او
ﺧﻮاښــﯥ ﺗــﻪ دوﻋــﺎ ﻛﻮﻟــﻪ .ﭘﺨــﻮاﻧﻰ ﻛــﻮر ﻣــﯥ ﭘﺮﻳــښﻮد او ﭘــﻪ ﺧﺎوﻧــﺪ ﻣــﯥ وﺳــﭙﺎره .زﻣــﻮږ ﻧــﻮى ژوﻧــﺪ ﭘــﻪ
ﻧــﻮي ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﭘﻴــﻞ ﺷــﻮ .د ژوﻧــﺪ ﻫــﺮه ﺷــﯧﺒﻪ ډﯦــﺮه ښــﻪ ﺗﯧﺮﯦــﺪه ،ﻫﻮﺳــۍ زﻣــﺎ د ﻣــﻮر ډﯦــﺮ ﻗــﺪر او ﻋــﺰت
ﻛـــﺎوه ،ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﯥ ﻫـــﻢ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻧـــږور ګﺮاﻧـــﻪ وه .څـــﻮ ورځـــﯥ ﺑـــﻪ د ﻫﻮﺳـــۍ د ﭘـــﻼر ﻟـــﻪ ﻛـــﻮره ﻣـــﻮﻧږ ﺗـــﻪ ﭘﺨـــﻪ
ډوډۍ راﺗﻠﻪ.
ﻟـــﻪ ﻳـــﻮې اووﻧـــۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻼر ﻛـــﺮه د اوﻣـــﯥ ﻻړه .زه ،د ﺗـــﺮه زوى او ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﻳـــﻮازې
ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮ .ﻟــﻪ ﻣﻌﻤــﻮل ﺳــﺮه ﺳــﻢ ﺑــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ دﻧــﺪې ﺗــﻪ ﺗﻠﻤــﻪ ،د ﻫﻮﺳــۍ ﭘﺨــﻮاﻧﻰ ﻣــﻮټﺮ راﺳــﺮه
و .ﻧـــﻮى ﻣـــﻮټﺮ د ﻫﻮﺳـــۍ ﺳـــﺮه و ،زﻣـــﻮږ ﭘـــﻪ دې ﻧـــﻮي ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﻳﺨﭽـــﺎل او ﻣﻜﻤﻠـــﻪ اﺷـــﭙﺰﺧﺎﻧﻪ او ﻧـــﻮر
ټـــﻮل ﺳـــﺎﻣﺎن او ﻟـــﻮازم ﻳـــﯥ ﭘـــﻮره و .د ﻣﻨـــﻲ ﻣﻮﺳـــﻢ راﻧـــﺰدې ﻛﯧـــﺪه ،ګﺮﻣـــﻲ ورځ ﭘـــﻪ ورځ ﻛﻤﯧـــﺪه ،ﺷـــﭙﻪ
ﻣــﺦ ﭘــﻪ ﻳﺨﯧــﺪو وه .د ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ راﺗﻠــﻮ ﺳــﺮه ﻣــﯥ اﻗﺘــﺼﺎدي ﺳــﺘﻮﻧﺰې ﺣــﻞ ﺷــﻮې وې ،ﻛــﻮر ﻣــﯥ ودان
ﺷـــﻮ ،دوﺳـــﺘﺎن او ﻣﻠګـــﺮي ﻣـــﯥ زﻳـــﺎت ﺷـــﻮل .ﺧﭙﻠـــﻪ دﻧـــﺪه ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ښـــﻪ ﺗﻮګـــﻪ ﺳـــﺮﺗﻪ رﺳـــﻮﻟﻪ ،ﻛﻠـــﻪ ﻧﺎﻛﻠـــﻪ
ﻣـــﯥ ﻣﻠګـــﺮي او د څـــﺎﻧګﯥ رﺋـــﻴﺲ او ﻣـــﺪﻳﺮان ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــﻪ ﻛـــﻮل .ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ټﻮﻟـــﻮ زه ګـــﺮان وم .ﻫﻤـــﺪا وﺟـــﻪ
وه ،ﭼــﯥ څــﻮ ورځــﯥ وروﺳــﺘﻪ ﻳــﯥ د ﻧــﺸﺮاﺗﻮ د رﺋــﻴﺲ ﭘــﻪ ﺗﻮګــﻪ وټــﺎﻛﻠﻢ .ﭘــﻪ ﻟــږ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﻣــﯥ اړﻳﻜــﯥ
ﺗـــﺮ وزﻳـــﺮه ورﺳـــﯧﺪل .ﻳـــﻮه ﺷـــﭙﻪ ﻣـــﯥ د اﻃﻼﻋـــﺎﺗﻮ او ﻛﻮﻟﺘـــﻮر وزﻳـــﺮ او ځﻴﻨـــﯥ رﺋﻴـــﺴﺎن ﻣﯧﻠﻤﺎﻧـــﻪ ﻛـــړل.
زﻣـــﺎ ﺧـــﺴﺮ ﻳـــﯥ ﭘﯧﮋاﻧـــﺪه ،ﭘـــﻪ ﻫﻤـــﺪې ﺗﺮﺗﻴـــﺐ ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ ﺗﻤﺎﺳـــﻮﻧﻪ زﻳـــﺎت ﺷـــﻮل.ﻟـــﻪ ﺧـــﺴﺮ ﺳـــﺮه د ﺷـــﺎﻫﻲ
ﻛﻮرﻧۍ ﻳﻮه دﻋﻮت او ﻣﯧﻠﻤﺴﺘﻴﺎ ﺗﻪ وﻻړم.
دوﻳﻢ څﭙﺮﻛﻰ
ﭘـــﻪ ﻣﯧﻠﻤـــﺴﺘﻴﺎ ﻛـــﯥ ﭘﺨـــﻮاﻧﻰ ﭘﺎﭼـــﺎ اﻋﻠﺤـــﻀﺮت ﻣﺤﻤـــﺪ ﻇـــﺎﻫﺮ ﺷـــﺎه او د ﻫﻐـــﯥ ﻣﯧـــﺮﻣﻦ د ﺷـــﺎﻫﻲ
ﻛـــﻮرﻧۍ ﻧـــﻮر ﻏـــړي ،ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒـــﻪ ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ ،ﺟﻨـــﺮاﻻن ﺣﺎﺿـــﺮ وو .زه او ﻫﻮﺳـــۍ د ﺧـــﺴﺮ ﭘـــﻪ ﺷـــﻤﻮل ﭘـــﻪ
دﻏــﻪ ﺷــﺎﻧﺪاره ﻣﺤﻔــﻞ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻣﯧــﺰ ﺳــﺮه ﻳﻮځــﺎى ﻧﺎﺳــﺖ وو .ﻣــﺎ ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﻣﺤﻔــﻞ ﻛــﯥ د ﺧﭙــﻞ ﺧــﺴﺮ
ﭘﯧﮋﻧـــﺪګﻠﻮي وﻟﻴـــﺪه .دى ﻳـــﻮازې ﻇـــﺎﻫﺮ ﺷـــﺎه ﺗـــﻪ ورﻏـــﻰ ،روﻏﺒـــړ ﻳـــﯥ ورﺳـــﺮه وﻛـــړو او ﻧـــﻮر زﻳـــﺎت
راﻏﻠــﻲ ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ زﻣــﺎ ﺧــﺴﺮ ﺗــﻪ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ .ﭘــټ ﭘــﻪ زړه ﻛــﯥ د ﺧﭙــﻞ ﺧــﺴﺮ ﭘــﻪ ﺷﺨــﺼﻴﺖ
ﭘـــﻮره ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮم ،د ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﺮ اﺧـــﺮه ﭘـــﻮرې ﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ زړه ﭘـــﻮرې ﻣﻮﺳـــﻴﻘﻲ واورﯦـــﺪه .د ﻫﻮﺳـــۍ
ښـــﻪ ﺳـــﺎﻋﺖ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ ،ورو ورو د ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ځﻴﻨـــﻮ ﻟﻮﻳـــﺎﻧﻮ د ﺧﭙـــﻞ ﺧـــﺴﺮ ﭘـــﻪ ﺳـــﻴﻮري ﻛـــﯥ او ﻫـــﻢ
ﻳــﯥ د ﺧﭙﻠــﻮ ﻟﻴﻜﻨــﻮ او راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎﻧﻮﻧﻮ ﭘــﻪ وﺟــﻪ ﭘﯧﮋﻧــﺪﻟﻢ .ﻣــﻮږ د ﻛــﻮر ﻛــﺎروﻧﻮ ﻟﭙــﺎره ﻣــﺰدوره
ﻧﻴـــﻮﻟﯥ وه ،ﻫﺮڅـــﻪ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ راﺗﻴـــﺎرول ،د ﭘﺨﻠـــﻲ او ﺧﺎﺻـــﻮ ﻛـــﺎروﻧﻮ ﻟﭙـــﺎره ﻣـــﻮ ﻳـــﻮه ﺑﻠـــﻪ ښـــځﻪ ﻧﻴـــﻮﻟﯥ
وه ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ اﺷــﭙﺰۍ ﭘــﻮره ﭘﻮﻫﯧﺪﻟــﻪ .ﻟــﻪ ﻳــﻮې ورځــﯥ ﻧــﻪ ﻣــﻮ ﺑﻠــﯥ ﺗــﻪ ژوﻧــﺪ ﭘــﺮﻣﺦ روان و .ﻫﻮﺳــۍ د
ﭘــﻼر ﻟــﻪ ﻛــﻮره ښــﯥ ډﯦــﺮې ﭘﻴــﺴﯥ راوړې وې ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺑﺎﻧــﻚ ﻛــﯥ ﻣــﻮ ذﺧﻴــﺮه ﻛــړې وې .زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﻣﻌــﺎ
روزﻣﺮه ژوﻧﺪ ﺗﯧﺮﯦﺪه ،څﻪ ﻣﻮده وروﺳﺘﻪ ﻣﻮﻧږه ﺧﭙﻞ ﻛﻠﻲ ﺗﻪ د ﺗﻠﻠﻮ ﻧﻴﺖ وﻛړو.
ﻣــﻮر ﻣــﯥ ﺗــﻞ راﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ ،ﭼــﯥ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﺑﺎﻳــﺪ ﻻړ ﺷــﻮ ﻛــﻮر ﻣــﻮ ﺧﻮﺷــﯥ ﭘﺮﯦــښﻰ دى ،ﻫﻮﺳــۍ ﻫــﻢ
د ﻛﻠــﻲ ﺗــګ ﺗــﻪ ﻟﯧﻮاﻟــﻪ وه .د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﻣــﻮ ﺗــﺼﻤﻴﻢ وﻧﻴــﻮ او ﺧــﺴﺮ ﺗــﻪ ﻣــﯥ د ﻛﻠــﻲ د ﺗــګ ووﻳــﻞ.
ﻫﻐـــﻮى ووﻳـــﻞ ﻻړ ﺷـــﺊ ،څـــﻮ ورځـــﯥ ﺑـــﻪ ﻣـــﻮ ښـــﯥ ﺗﯧـــﺮې ﺷـــﻲ .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ د ﭘﻨﺠـــﺸﻨﺒﯥ ورځ وه ،د ﻛـــﻮر
ﺧــﺪﻣﺘګﺎرو ﺗــﻪ ﻣــﯥ ووﻳــﻞ ،ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﺑــﻪ ﭘــﺎم ﻛــﻮئ ،ﻫﻐــﻮى ﺑــﯥ ﻫﻐــﯥ زﻣــﻮﻧږ د ﻛــﻮر ﭘــﻪ ﭘﻴــﺎده ﺧــﺎﻧﻮ
ﻛﯥ اوﺳﯧﺪل ،ﺷﭙﻪ او ورځ ﻳﯥ ﻛﻮر ﺳﺎﺗﻠﻮ.
ﺳــﺒﺎ ﺳــﻬﺎر وﺧﺘــﻲ ﻣــﻮﻧږه ﺑــﺎزار ﺗــﻪ ﻻړو ،د ﻛﻠــﻲ د ﻛــﻮر ﻟﭙــﺎره ﻣــﻮ ﺳــﻮدا ﻣــﻮدا وﻛــړه .د ﻫﻮﺳــۍ
ﻧـــﻮى ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﻮ د ﻫﻐـــﯥ د ﭘـــﻼر ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ودراوه .ﭘـــﻪ ﭘﺨـــﻮاﻧﻲ ګـــﺎډئ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮږه ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ ،ﻟـــﻪ
ﻛﺎﺑــﻞ ﻧــﻪ ﻣــﻮ د ﻧﻨګﺮﻫــﺎر ﭘــﻪ ﻟــﻮر ﺣﺮﻛــﺖ وﻛــړو .زﻣــﺎ ﻟــﻮﻣړى ځــﻞ و ،ﭼــﯥ د ﺟــﻼل اّﺑــﺎد ﭘــﻪ ﺳــړك ﻣــﯥ
ﻣــﻮټﺮ ﭼﻠــﻮل ﭘﻴــﻞ ﻛــړل .ﭘــﻞ ﻣﺤﻤــﻮد ﺧــﺎن ﻧــﻪ ورﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﭘــﻪ ﺻــﻨﻌﺘﻲ ﺳــﻴﻤﻪ ورﻏﻠــﻮ ،د ﺳــﺘﺮګﻮ ﭘــﻪ
رپ ﻛــﯥ د ﺣﺮﺑــﻲ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻟــﻪ ﻣﺨــﯥ ﻧــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ او ﺗﻨګــﻲ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ﻣــﺎﻫﻴﭙﺮ ﺗــﻪ ﭼــﯥ ﻧــﺰدې ﺷــﻮ
ادې ﻣـــﯥ ﺧـــﻮب وړې وه .د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى ﺧـــﻮ ان ﻻ ﻣﺨﻜـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ ﭘټـــﯥ ﭘټـــﯥ ﻛﯧـــﺪې .ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻮره
ﻏـــﺮه ﻛـــﯥ د اوﺑـــﻮ ځړوﺑـــﻲ ﺗـــﻪ ﻛﺘـــﻞ ،د ﻏـــﺮه د ﺟګـــﻮ ګړﻧګﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﺳـــﻴﻞ ﺑﻮﺧﺘـــﻪ وه .ﻫﻤـــﺪا ﻳـــﯥ راﺗـــﻪ
وې :ﺳـــﻬﺎره ﭘـــﻮرې د ﻏـــﺮه ﻣﻨﻈـــﺮه څـــﻮﻣﺮه ښـــﻜﻠﯥ ده .ﻣـــﺎ وې ﻫـــﻮ دا ﺧـــﻮ ددې ﻏﺮوﻧـــﻮ ښـــﻜﻼګﺎﻧﯥ
دي ،ﻛـــﻪ د ﻛـــﻮﻧړ د ﻏﺮوﻧـــﻮ ﻣﻨﻈـــﺮې ووﻳﻨـــﻲ ،ﭘـــﻪ ﺗﯧـــﺮه ﺑﻴـــﺎ ﺗـــﺮ ﺑﺮګـــﻲ ﻣټﺎﻟـــﻪ ﭘـــﻮرې د ﻏﺮوﻧـــﻮ او درو
ښﺎﯦــﺴﺖ وګــﻮرې ،ﭘــﻪ ﻟﻴــﺪو ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﻣــړه ﻧــﻪ ﺷــﯥ .دا ﻛﺎﺑــﻞ او ﻧــﻮر ﺑــﻪ دې ﺑﻴﺨــﻲ ﻟــﻪ ﻳــﺎده ووځــﻲ او ﻳــﺎ
ﺧـــﻮ ﭼـــﯥ د ﺳـــﻮات ﭘـــﻪ ښـــﻜﻼګﺎﻧﻮ ورﭼﻜـــﺮ ﺷـــﯥ واﭘـــﺲ ﺑـــﻪ ﺗـــﺮې راوﻧـــﻪ ګﺮځـــﯥ .ﺳـــﻬﺎره ﺧـــﺪاى ﺗـــﻪ
وګﻮره ورﻟﻪ ﺑﻮﻣﯥ ځﻪ!...
_ ﻛﻪ ژوﻧﺪ ﺑﺎﻗﻲ و او وﺧﺖ ﻣﻮ ﭘﻴﺪا ﻛړ ،ﺧﺎﻣﺨﺎ ﺑﻪ دې ورﺗﻪ ﺑﻮځﻢ.
ﻫﻮﺳۍ وﺧﻨﺪل_ دا ﺑﻪ ﻛﻠﻪ وي؟
_ ﻣــﺎ ﺧــﻮ درﺗــﻪ ووﻳــﻞ ﻛــﻪ ژوﻧــﺪ ﻳــﺎري وﻛــړه دا ټــﻮل ﺑــﻪ وګــﻮرو! ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪې ﺧﺒــﺮو ﺧﺒــﺮو ﻛــﯥ ﻟــﻪ
ﻣـــﺎﻫﻴﭙﺮه ښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮ ،ﻣـــﻮټﺮ ﻣــﯥ ﭘـــﻪ ﺑﯧـــړه ﭼـــﻼوه ،ﻫﻮﺳـــۍ د ﺳـــړك دواړو ﺧـــﻮاو ﺗـــﻪ ﻛﺘـــﻞ ،د ﻧـــﻮر
څــﻪ ﭘــﻪ ﻓﻜــﺮ ﻛــﯥ ﻧــﻪ وه .ﺳــﺮوﺑﻲ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو ،ﻣــﻮټﺮ ﻣــﻮ ودراوه .د ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﻣــﻮ دﻣــﻪ ﻛﻮﻟــﻪ.
ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ،ﻫﻮﺳـــۍ او د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮه راښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮل .زه ﻫﻮټـــﻞ ﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻢ ﻫـــﻮټﻠﻲ ﺗـــﻪ
ﻣــــﯥ د ډوډۍ ووﻳــــﻞ .د ﻫﻮټــــﻞ ﺷــــﺎګﺮد راﺗــــﻪ ان د ﺳــــﻴﻨﺪ ﻏــــﺎړې ﺗــــﻪ ډوډۍ راوړه .ﻫﻮﺳــــۍ دواړه
ﭘـــښﯥ اوﺑـــﻮ ﻛـــﯥ اﭼـــﻮﻟﯥ وې او ﺳـــﻴﻨﺪ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻛﺘـــﻞ .د ډوډۍ ﭘـــﻪ ﭼـــﺮت ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ ﻧـــﻪ وه .ﻟـــﻪ دﻣـــﯥ
وروﺳـــﺘﻪ ﺑﻴـــﺎ د ﺟـــﻼل اّﺑـــﺎد ﭘـــﻪ ﻟـــﻮر روان ﺷـــﻮ .ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﺳـــړك ﭘـــﻮخ و ،ﻣـــﻮټﺮ ګړﻧـــﺪى روان
و.
د ﻟﻐﻤــﺎن ﭘــﻪ ﻛــڅ ﻛــﯥ راﻧــﻪ ﻫﻮﺳــﻰ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه ،وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎره دا ﭘــﻮرې ﻛــﻮم ځــﺎى دى ،ﭼــﯥ
ﻫﻮار ﻣﻌﻠﻮﻣﯧږي؟
ﻣﺎ وې دﻏﻪ ﻟﻐﻤﺎن دى.
ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ :دا ﺧـــﻮ ښـــﻪ ﭘﺮاﺧـــﻪ ﻣځﻜـــﯥ ﻟـــﺮي .ﻫﻠﺘـــﻪ ﻟﻴـــﺮې ﺟـــګ ﺟـــګ ﻏﺮوﻧـــﻪ وﻻړ دي .څـــﻮﻣﺮه
ښﻪ.
_ ﻫﻮﺳۍ ﺗﺎ ﺧﻮ ﻳﻮازې ﻛﺎﺑﻞ ﻟﻴﺪﻟﻰ دى ،زﻣﻮﻧږ ټﻮل اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ښﻜﻠﻰ دى.
ﭘـــﻪ دې ﺧﺒـــﺮو ﻛـــﯥ ﻻ وو ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ دروﻧټـــﯥ ﻧـــﻪ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ او ﭘـــﻪ ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻛـــﯥ ﺟـــﻼل اّﺑـــﺎد ﺗـــﻪ
ورﺳـــﯧﺪو .ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ د ﺟـــﻼل اّﺑـــﺎد ښـــﺎر ﻧـــﻮى و ،ﻫـــﺮې ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﺣﯧـــﺮان ﺣﯧـــﺮان ﻛﺘـــﻞ .د ﺟـــﻼل
اّﺑــﺎد ګﺮﻣــۍ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﺦ ﺧــﻮﻟﯥ راﻣــﺎﺗﯥ ﻛــړې .ﭘــﻪ ټــﻮل ښــﺎر ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻣــﻮټﺮ وګﺮځــﺎوه ،ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ
دوى ټــﻮل ښــﺎر ووﻳﻨــﻲ .ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﻣــﻮټﺮ ودروﻟــﻮ ،ﻳــﻮه ﻫﻮټــﻞ ﺗــﻪ د ﭼــﺎى څــښﻠﻮ ﻟﭙــﺎره وﺧﺘــﻮ .ﻟــﻪ دﻣــﯥ
وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﻮ ﺗـــﺎزه ﻣﻴـــﻮې ﻟـ ـﻪ ځﺎﻧـــﻪ ﺳـــﺮه واﺧﻴـــﺴﺘﯥ او د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻟـــﻮر ﻣـــﻮ ﺣﺮﻛـــﺖ وﻛـــړ .ﻣـــﺎزﻳګﺮ
ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو ،ﺳــړك د ﻛﻠــﻲ ﻟــﻪ اړﺧــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮى و ،ﭘــﻪ ﻫﻐــﯥ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﺑــﻪ دﻏــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﭘﻨځــﻪ
ﺷـــﭙږ ﻣـــﻮټﺮې ورځ ﻛـــﯥ ورﺗﻠـــﯥ .ﻣـــﻮټﺮ ﻣـــﯥ ښـــﻪ د ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﺰدې څﻨـــګ ﺗـــﻪ وروﺳـــﺖ ،ﻧـــﻮر ﻧـــﻮ ﺳـــړك
وړاﻧــﺪې ﺑــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻏځﯧــﺪﻟﻰ و .ﻣــﻮټﺮ ﻣــﯥ د ﺳــړك ﺗﺮڅﻨګــﻪ د ﻳــﻮه ﻛﻠﻴــﻮال د ﻛــﻮر دﻳــﻮال ﭘــﻮرې
ودراوه .د ﻛــﻮر واﻻ ﺗــﻪ ﻣــﯥ ووﻳــﻞ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ درﺳــﺮه ﭘــﺎم ﻛــﻮه .ﻫﻐــﻪ ﺧــﻮ ﭘﯧﮋﻧــﺪﻟﻢ ،ﻟــﻮﻣړى ﻳــﯥ
ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ وﻛــړه ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ ﭘــﻮره ﺳــﺖ وﻛــړو ،ﺧــﻮ ﻣــﻮﻧږ ﺗــﺮې ﻛــﻮر ﺗــﻪ روان ﺷــﻮ .ﺧړﻧــۍ ﻻ ﻧــﻪ وه
ﻟګﯧـــﺪﻟﯥ ،ﭼـــﯥ د ﺧﭙﻠـــﯥ ﻛـــﻼ دروازې ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﻟـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ ﻧـــﻪ ﻣـــﻮ ﺳـــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ورﺳـــﺮه اﺧﻴـ ـﺴﺘﻲ
و ،د ﻛـــﻼ ﭘـــﻪ دروازه ﻻ ﻧﻨـــﻮﺗﻠﻲ ﻧـــﻪ وو ،ﭼـــﯥ ﺷـــﺎوﺧﻮا د ﭼـــﻢ ﺧﻠـــﻚ ښـــځﯥ او ﻧـــﺮ ﺣﯧـــﺮان ﭘـــﺎﺗﯥ وو،
ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺑــﻪ ﻣـــﻮﻧږ ﺗــﻪ راﻛﺘﻠــﻮ ﭼـــﯥ ا ﺳــﻬﺎر ﻟــﻪ ﻣـــﻮر ،وراره او ﻛــﻮﻣﯥ ښــځﯥ ﺳـــﺮه ﻟــﻪ ﻛﻮﻣــﻪ راﻏﻠـــﻞ؟
دﻧﻨـــﻪ ﭼـــﯥ ورﻧﻨﻮﺗﻠـــﻮ د ﻛـــﻮر ﻟـــﻮى واړه ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻞ .ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ راﻏـــﻰ ،ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ټﻮﻟـــﻮ ﺗـــﻪ
ووﻳﻞ:
دا ﻣــــﯥ ﻧﻨګــــﻮر ده ﻫﻮﺳــــۍ ﺟﺎﻧــــﻪ .د ﺳــــﺘړي ﻣــــﺸﻲ او روﻏﺒــــړ ﻧــــﻪ وروﺳــــﺘﻪ ﻫﻮﺳــــۍ د ﻛــــﻼ
دﻳﻮاﻟﻮﻧـــﻮ ﺗـــﻪ ﻛﺘـــﻞ ،ﻫﻐـــﯥ ﺗـــﻪ ﻫﺮڅـــﻪ ﻧـــﻮي و ،ﺣﯧﺮاﻧـــﻪ ﭘـــﺎﺗﯥ وه .د ﻛﺎﻛـــﺎ ﻣﯧـــﺮﻣﻦ او ﻧـــﻮرو اوﻻدوﻧـــﻮ
ﻳﯥ ﻟﻪ ﻫﻮﺳﻰ ﻧﻪ ګﺮد ګﺮد ﺗﺎوﯦﺪل .ﻣﺎ ﻏﻠﻲ ﺷﺎن ﻫﻮﺳۍ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
دا ټﻮل ﺳﺘﺎ د ﻗﺪر او ﻋﺰت ﭘﻪ ﺧﺎﻃﺮ درﺳﺮه ﻧﺰدې ﻧﺰدې ﻛﯧږي.
ﻫﻐــﯥ وې ﻫــﻮ زه ﭘــﻮﻫﯧږم .د ﻣﺎﻣــﺎ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻳــﯥ ﻳــﻮ ﻣﺎﺷــﻮم وﻟﯧــږه ،وروﺳــﺘﻪ ﻣــﻮ ﻛﺘــﻞ ﭼــﯥ ﻣﺎﻣــﺎ
ﺳـــﺮه د ﺧﭙﻠـــﯥ ﻣﯧﺮﻣﻨـــﯥ او زاﻣﻨـــﻮ راﻏﻠـــﻞ .د ﻛﺎﻛـــﺎ ﻧـــﻮر زاﻣـــﻦ او ﻟﻮڼـــﻪ ﻫـــﻢ راﻏﻠـــﻞ .زﻣـــﻮږ ﻛـــﻼ ﻛـــﯥ
ﺷــﻮر ﻣﺎﺷــﻮر ﺟــﻮړ وو ،ﭼﺮګــﺎن ﺣــﻼل ﺷــﻮل ،د ﻣﺎښــﺎم ډودۍ ﺗﻴــﺎره ﺷــﻮه .ﻧﺎرﻳﻨــﻪ ﭘــﻪ ﺳــﺎﻟﻮن ﻛﻮټــﻪ
ﻛـــﯥ ډوډۍ ﺗـــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻞ او ښـــځﯥ ﭘـــﻪ ﺑﻠـــﻪ ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﯥ ډوډۍ وﺧـــﻮړه .ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﺷـــﭙﻪ ﻫﻐـــﻮى ټـــﻮل
زﻣــﻮږ ﭘــﻪ ورﺗــګ او ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ځــﺎﻧګړې ﺗﻮګــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ورﺗــګ او ﻟﻴــﺪو ﺑــﯥ ﺣــﺪه ﺧﻮښــﻲ ﻛﻮﻟــﻪ .د
ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﭘــﻪ ﺳــﺎﻟﻮن ﻛــﯥ ګــﯧﺲ ﻟګﯧــﺪﻟﻰ و ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﺑﺮﯦــښﻨﺎ ﻧــﻪ وه .ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ
ﺷـــﭙﯥ ټـــﻮﻛﯥ ټﻜـــﺎﻟﯥ او ﺳـــﺎﻋﺖ ﺗﯧـــﺮي وه ،د ﺷـــﭙﯥ ﻫﻐـــﻮى ﺧﭙﻠـــﻮ ﻛﻮروﻧـــﻮ ﺗـــﻪ ﻻړل او ﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ
ﺧﭙﻠﻪ ﻛﻼ ﻛﯥ ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮ.
ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ زه او ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﻛﻮټــﻪ ﻛــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮ .ﻣــﻮر ﻣــﯥ راﻏﻠــﻪ وﻳﻠــﯥ زوﻳــﻪ ﺳــﺘﺎ د ﺧــﻮب
ﻛﻮټـــﻪ ﺗﻴـــﺎره ده ،ﺧﭙﻠـــﯥ ﻛـــﻮټﯥ ﺗـــﻪ ﻻړ ﺷـــﺊ ،ﻛـــﺮار وﻳـــﺪه ﺷـــﺊ .ﻣـــﻮﻧږ دواړه ﺧﭙﻠـــﯥ ﻛـــﻮټﯥ ﺗـــﻪ ﻻړو.
ﻛﻮټـــﻪ ﻳـــﯥ داﺳـــﯥ ﺟـــﻮړه ﻛـــړې وه ،ﻟﻜـــﻪ د واده د ﺷـــﭙﯥ ﻟﭙـــﺎره ﭼـــﯥ ﺗﻴـــﺎره ﺷـــﻮې وي .ﻛﻮټـــﻪ د ګﻠﻮﻧـــﻮ
او ﺷــﺎﻟﻮﻧﻮ ﻧــﻪ ډﻛــﻪ ﺷــﻮې وه ،د ﻛــﻮټﯥ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ دوه ﻛــﺴﻴﺰ ﭘﺎﻟﻨــګ ﻳــﯥ ﻛــټ ﺟــﻮړ ﺷــﻮى و .ﺗــﺮ
ﺳـــﻬﺎره ﭘـــﻮرې ﻣـــﻮ ښـــﻪ ﺧـــﻮب ﭘـــﻪ ﻛـــﯥ وﻛـــړ .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ د ﻛﻠـــﻲ ښـــځﯥ او ﻧـــﺮ زﻣـــﻮږ ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ او
ﻣﺒــﺎرﻛۍ ﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ .ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﻣــﻮ واورﯦــﺪل ،ﭼــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﺧﻠــﻚ راﻧــﻪ د واده ډوډۍ ﻏــﻮاړي .ﻟــﻪ
ډﯦــﺮو ﻧــﻪ ﺧــﻮ ﻣــﯥ واورﯦــﺪل ،وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎر ﺻــﺎﺣﺐ ﻣــﻮږ ﺗــﻪ ﺑﺎﻳــﺪ د واده ﺷــﻴﺮﻳﻨﻲ راﻛــړي .ﭘــﻪ ﻛــﻮر
ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻛﺎﻛــﺎ دوى ﺳــﺮه ﻣــﺸﻮره وﻛــړه ،ﭼــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﺧﻠﻜــﻮ ﺗــﻪ د واده ﻧــﺎرى ورﻛــړو ټــﻮل ووﻳــﻞ:
ﻳﻮ ﻏﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺣﻼل ﻛړو او د ﻛﻠﻲ ټﻮﻟﻮ ﺧﻠﻜﻮ ﺗﻪ ﺑﻪ ډوډۍ ﺗﻴﺎره ﻛړو.
دوه ورځـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﻮ ﻳـــﻮ ﻏـــﻮﻳﻰ واﺧﻴـــﺴﺖ او ورﻳﺠـــﯥ ﻣـــﻮ ﻫـــﻢ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ واﺧﻴـــﺴﺘﯥ،
وړه ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﺗﻴـــﺎر وو ،ﺧﻠﻜـــﻮ ﺗـــﻪ ﻣـــﻮ اﺳـــﺘﺎزي وﻟﯧـــږل ،ﭼـــﯥ د ﺟﻤﻌـــﯥ ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﻪ د واده
ډوډۍ ﺗـــﻪ راﺷـــﻲ .ﻳـــﻮه ورځ ﻣﺨﻜـــﯥ د ﭼـــﻢ ګﺎوﻧـــډ ﺧﻠـــﻚ او ﺧﭙﻠـــﻮان زﻣـــﻮږ ﭘـــﻪ ﺣﺠـــﺮه ﻛـــﯥ راټـــﻮل
ﺷـــﻮل .ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ د واده د ډوډۍ ﭘﺮوګـــﺮام ،د ﻏـــﻮﻳﻰ ﺣﻼﻟـــﻮل ،د ورﻳﺠـــﻮ ﭘﺨﻠـــﻰ ،د ﻏﻮښـــﯥ او ﻧـــﻮرو
اﺷــﭙﺰۍ ﻛﺎروﻧــﻪ ﺳــﺮه ووﻳــﺸﻞ ﺷــﻮل .د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا ﺗــﻪ ﺧﭙﻠﻮاﻧــﻮ ښــځﻮ او اﻧﺠﻮﻧــﻮ زﻣــﻮږ ﭘــﻪ ﻛــﻮر
ﻛـــﯥ ﭼﻤﺒـــﯥ وﻫﻠـــﯥ او ﺳـــﻨﺪرې ﻳـــﯥ وﻳﻠـــﯥ .ﭘـــﻪ ﺣﺠـــﺮه ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ ځﻮاﻧـــﺎن راټـــﻮل ﺷـــﻮي وو .ﻳـــﻮه ډﻟـــﻪ
ﺳـــﻨﺪرﻏﺎړي راﻏﻠـــﻲ وو ،ﭼـــﯥ د ﻣﺎښـــﺎم ډوډۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻳـــﯥ ﻣﺠﻠـــﺲ ﭘﻴـــﻞ ﻛـــړو .ډﯦـــﺮې ﺧـــﻮږې
ﺳـــﻨﺪرې ﻳـــﯥ وﻳﻠـــﻲ .د ﻣﻨګـــﻲ او ﺳـــﻴﺘﺎر ﺳـــﺮه د ﻳﻜـــﻪ زار او ټﭙـــﯥ ﻏږوﻧـــﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛﯧـــﺪل .ان د ﺳـــﻬﺎر
ﺗــﺮ ازاﻧــﻪ ﭘــﻮرې ټﻨــګ ټﻜــﻮر روان و .ﻫﻮﺳــۍ ﭘــﻪ ﺧﻮښــﻴﻮ ﻛــﯥ دوﻣــﺮه ډوﺑــﻪ وه ،ﭼــﯥ زه ﻳــﯥ ﻻ ﻫﯧـــﺮ
ﻛړى وم .زه ﻳﯥ ﺑﻴﺨﻲ ﻟﻪ ﻳﺎده وﺗﻠﻰ وم.
ﭘـــﻪ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﺳـــﻬﺎر وﺧﺘـــﻲ د ﻛـــﻼ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﺧﻠـــﻚ راټـــﻮل ﺷـــﻮي وو .ﭼـــﺎ ﻏـــﻮﻳﻰ ﺣﻼﻟﻮﻟـــﻮ ،ﭼـــﺎ
دﻳګﻮﻧـــﻪ ﺑﺎﻧـــﺪې ﻛـــﻮل او ځﻴﻨـــﻮ ﻟﺮګــﻲ ﻣـــﺎﺗﻮل .د ﻛـــﻼ د دروازې څﻨـــګ ﺗـــﻪ د ﺣﺠـــﺮې دوه ﻏټـــﯥ ﻏټـــﯥ
ﻛـــﻮټﯥ او داﻻن د ﻛټﻮﻧـــﻮ ﻧـــﻪ ډك ﺷـــﻮي وو .د ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﺰدې ﺧﭙﻠـــﻮان او د ﭼـــﻢ ګﺎوﻧـــډ ﺧﻠـــﻚ او ځﻴﻨـــﯥ
ﻣﯧﻠﻤﺎﻧــﻪ ﭘــﻪ ﻛټﻮﻧــﻮ ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺖ وو ،ﭼــﺎ ﻛﻴﺘــﯥ ﻛــﻮﻟﯥ ،ﭼــﺎ ﻛــﺎر ﻛــﺎوه .ﻣﺎﺷــﻮﻣﺎﻧﻮ ﻣﻨــډې راﻣﻨــډې
وﻫﻠــﯥ .دﻧﻨــﻪ ﻛــﻼ ﻛــﯥ ﻫــﻢ ډﯦــﺮې ښــځﯥ راﻏﻮﻧــډې ﺷــﻮې وې ،ﻟــﻪ ښــځﻮ او ﻣﺎﺷــﻮﻣﺎﻧﻮ ﻧــﻪ ﻛــﻼ ډﻛــﻪ
وه .ﻫﻮﺳــــۍ ﺗــــﻪ ﻳــــﯥ د واده ﺟــــﺎﻣﯥ اﻏﻮﺳــــﺘﯥ وې ،ﻣﺎﺗــــﻪ ﻳــــﯥ ﻫــــﻢ ﻧــــﻮې ﺟــــﺎﻣﯥ او ﺗــــﻮر واﺳــــﻜټ
راواﻏﻮﺳــﺖ ،ﺗــﻮرې ﻧــﻮې څﭙﻠــۍ ﻳــﯥ راﭘــښﻮ ﻛــړې ،ﻧــﻮې رﻳــښﻤﻴﻨﻪ ﻟــﻮڼۍ ﻳــﯥ راﭘــﻪ ﻛــړه .راﺗــﻪ وې
وﻳــﻞ ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ډوډۍ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﺳــﺮه ﻳﻮځــﺎى ودرﯦــږې ،ﭼــﯥ ﻋﻜﺎﺳــﻲ درﺗــﻪ وﻛــړو.
ﺧﭙﻠــﻮ ﻫﻤﺰوﻟــﻮ ﺑــﻪ راﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ ﺳــﻬﺎره ډﯦــﺮ ښــﻜﻠﻰ ﺷــﻮې ﻳــﯥ؟ ﻣــﺎ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﻧــﻪ ﻣﻨﻨــﻪ ﻛﻮﻟــﻪ ،ﺧــﻮ
ورﺗﻪ ﻣﯥ وﻳﻠﯥ ،ﭼﯥ ﻋﻜﺎﺳﻲ او ودرﯦﺪل د ﻛﻠﻲ رواج ﻧﻪ دى.
ﭘــﻪ ﺣﺠــﺮه او دﯦــﺮه ﻛــﯥ ﭘــﻪ ټﻮﻟــﻮ ﻣﯧﻠﻤﻨــﻮ ګﺮځﯧــﺪﻟﻢ ،زﻣــﻮﻧږ د ﻛــﻼ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﺷــﻨﻪ ﻟــﻮګﻲ ﭘﻮرﺗــﻪ
ﻛﯧـــﺪل ،ﭘـــﻪ ﺣﺠـــﺮه او دﯦـــﺮه ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳـــﺖ ﺧﻠـــﻚ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣﯧـــﺪل .ﻟـــﻪ دوﻟـــﺴﻮ ﺑﺠـــﻮ ﻧـــﻪ اﯦـــﺴﺘﻪ د
ﻛﻠــﻲ ﺧﻠــﻚ ﺣﺠــﺮې ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ ،دﯦــﺮه او ﺣﺠــﺮه ﻟــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ ﻧــﻪ ډﻛــﻪ ﺷــﻮه .ډوډۍ ورﻛــﻮل ﭘﻴــﻞ ﺷــﻮ .د
ﻛﻠـــﻲ ﺧﻠﻜـــﻮ ﺷـــﻤﯧﺮ ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً څﻠـــﻮرو ﺳـــﻮو ﺗـــﻪ رﺳـــﯧﺪه ،ﺳـــﺮه د ﻣﺎﺷـــﻮﻣﺎﻧﻮ .د ﻛﻠـــﻲ ځﻴﻨـــﯥ ښـــځﯥ ﻫـــﻢ
دﻧﻨـــﻪ ﻛـــﻼ ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﯥ وې ،ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻮى ﺗـــﻪ دﻧﻨـــﻪ ډوډۍ ورﻛـــړل ﺷـــﻮه .ﺗـــﺮ دوو ﺑﺠـــﻮ ﭘـــﻮرې ډوډۍ
رواﻧـــﻪ وه .ﻫﺮڅـــﻪ ﭘـــﻮره او ﭘﺮﯦﻤﺎﻧـــﻪ وو ،ټﻮﻟـــﻮ وﻳﻠـــﯥ ﭼـــﯥ د ﻟـــﻮﻣړي ځـــﻞ ﻟﭙـــﺎره ﻣـــﻮ داﺳـــﯥ ډوډۍ
وﺧـــﻮړه .وروﺳـــﺘﻪ ﺑﻴـــﺎ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ زﻣـــﻮﻧږ د واده ډوډۍ اوازه ﺧـــﻮره ﺷـــﻮې وه .ﺧﻠﻜـــﻮ ﺑـــﻪ ﭼـــﯥ
ډوډۍ وﺧـــﻮړه ،د ﺗﻠـــﻮ ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ورﺳـــﺮه ﻣﺨـــﻪ ښـــﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ .ﺗـــﺮ درې ﺑﺠـــﻮ د ډوډۍ ﭘﺮوګـــﺮام
ﭘــﺎى ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪه .ﻣــﻮﻧږ ﻫــﻢ ډوډۍ وﺧــﻮړه ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ زه دﻧﻨــﻪ ﺑــﻮﺗﻠﻢ ﻛﺘــﻞ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﻳــﯥ ﭘــﻪ
ﭘﺎﻟﻨـــګ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨـــﻮﻟﯥ ده او ښـــځﯥ ﺗـــﺮې ﺗـــﺎوې دي .زه ﻟـــﻪ ﺷـــﺮﻣﻪ ﺑﯧﺮﺗـــﻪ راﺳـــﺘﻮن ﺷـــﻮم او ﺣﺠـــﺮې ﺗـــﻪ
ورﻏﻠــﻢ .ﺣﺠــﺮه ﺧــﻮ ﻻ د ﺧﻠﻜــﻮ ﻧــﻪ ډﻛــﻪ وه ،د ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﭼــﺎى اﻳــښﻰ و ،د ﺷــﭙﯥ ﻟــﻪ ﺧــﻮا د ﻛﻠــﻲ
ﻫﻤﺰوﻟـــﻲ او ﻧـــﻮر ﺧﻠـــﻚ ﺑﻴـــﺎ راټـــﻮل ﺷـــﻮل ،ﻣﻨګـــﻲ وﺗـــړل ﺷـــﻮل ،د ﻛﻠـــﻲ ﺳـــﻴﺘﺎر ﭼـــﯥ د ﻣﻨګـــﻲ واﻻ
ﺳــﺮه ﻧﺎﺳــﺖ و او ﭘـــﻪ ﺧﭙــﻞ ځﻮﻧــډي دار ﺳـــﯧﺘﺎر ﻳــﯥ ګــﻮﺗﯥ وﻫﻠـــﯥ ،درﯦــﻢ ﺗــﻦ ﺧﭙﻠـــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﺑﺎﺟـــﻪ
اﻳښﯥ وه .ﻟږه ﺷﯧﺒﻪ وروﺳﺘﻪ د ﺳﺎز او ﻧﻐﻤﯥ ﻏﺮب ﺟﻮړ ﺷﻮ ،ﺗﺮ ﻧﻴﻤﯥ ﺷﭙﯥ ﻣﺠﻠﺲ وﺷﻮ.
د واده ﻣﺮاﺳــﻢ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ښــﻪ ﺳــﺮﺗﻪ ورﺳــﯧﺪل .دوه درې ﺷــﭙﯥ وروﺳــﺘﻪ ﺧﭙﻠﻮاﻧــﻮ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﭘــﻪ
وار ﺳـــﺮه ﻣـــﻮﻧږ ﺗـــﻪ ﻣﯧﻠﻤـــﺴﺘﻴﺎوې ﻛﻮﻟـــﻪ .ﻣﯧﻠﻤـــﺴﺘﻴﺎګﺎﻧﯥ ﭼـــﯥ ﺧﻼﺻـــﯥ ﺷـــﻮې ،ﺑﻴـــﺎ ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣـــﻮټﺮ
ﻛـــﯥ ﻟﻴـــﺮې ځـــﺎﻳﻮﻧﻮ ﺗـــﻪ د ﺳـــﻴﻞ او ﺳـــﺎﻋﺖ ﺗﯧـــﺮۍ ﻟﭙـــﺎره ﺗﻠـــﻮ .ﻫﻮﺳـــۍ راﺗـــﻪ څـــﻮ ځـــﻞ ووﻳـــﻞ :ﺳـــﻬﺎره
ﻛﺎﺑﻞ ﺗﻪ زر ﻧﻪ ځﻮ.
زﻣــﺎ د رﺧــﺼﺘۍ ﻟــﻪ ورځــﻮ ﻧــﻪ ﺳــﻮا ﻳــﻮه اوﻧــۍ ﻧــﻮره ﻫــﻢ ﺗﯧــﺮه ﺷــﻮې وه ،ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ ﻣــﯥ د ﻛﺎﺑــﻞ
د ﺗﻠﻮ ووﻳﻞ.
د ﻫﻐــﯥ ﻫـــﯧڅ زړه ﻧـــﻪ ﻛﯧــﺪه ،ﻣـــﺎ وې ﺑـــﻞ ځـــﻞ ﺑــﻪ ډﯦـــﺮو ﺷـــﭙﻮ ﻟــﻪ راﺷـــﻮ ،اوس ﻫﻤـــﺪوﻣﺮه ﺑـــﺲ دى.
ﻛﺎﻛـــﺎ ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ د ﻛـــﻼ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ﭘټـــﻲ ﻛـــﯥ د ﺑـــﺎغ د ﺟﻮړوﻟـــﻮ ﻣـــﺸﻮره وﻛـــړه ،ﻫﻐـــﻪ وې
ﭘــﺴﺮﻟﻲ ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﺑــﻮټﻲ واﺧﻠــﻢ او ﺑــﺎغ ﺑــﻪ ﺟــﻮړ ﻛــړم .ﻣــﻮﻧږ ﻛﺎﺑــﻞ ﺗــﻪ د ﺗﻠــﻮ ﻧﻴــﺖ وﻛــړو .ﻣــﻮر ﻣــﯥ وﻳﻠــﯥ
دا ځـــﻞ درﺳـــﺮه ﻧـــﺸﻢ ﺗـــﻼى ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ دﻟﺘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ څـــﻮك ﻧـــﺸﺘﻪ دى ،ﻳـــﻮ د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى دې
دﻟﺘﻪ راﺳﺮه دى .دا ﺧﻮ اوس ﻫﻐﻪ ﭘﺨﻮاﻧﻰ ﻛﻮر ﻧﻪ دﻳﻮ څﻮك ﺑﻪ راﻧﻪ ﻏﻼ وﻛړي ﺑﭽﻰ.
_ ﻣﻮرې! ﻣﻮږ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻪ څﻪ ﻳﻮﺳﻲ او ﺑﻴﺎ ﭘﻪ دې ﻛﻼ راﺧﺘﻞ ﺧﻮ ډﯦﺮ ګﺮان ﻛﺎر دى.
_ زوﻳــﻪ دا ﺧــﻮ څــﻪ ﻛﺎﺑــﻞ ﻧــﻪ دى ،ﭼــﯥ ﭘــﻮﻟﻴﺲ دې ﭘــﻪ ﻫﺮڅــﻪ ﭘــﺎم ﻛــﻮي ،ﻫﻠﺘــﻪ ﺧــﻮ ﺷــﭙﻪ ﻫــﻢ ﻟﻜــﻪ
د ورځـــﯥ ﭘـــﻪ ﺷـــﺎن رڼـــﺎ وي ،څـــﻮك ﺑـــﻪ څـــﻪ ﻏـــﻼ وﻛـــړي .دﻟﺘـــﻪ ﺧـــﻮ ﻛﻠـــﻰ دى اوس ﻫـــﻢ د ﭼـــﺎ ﺳـــﺘﺮګﯥ
راﺗــﻪ ﻧــﻪ ﻏړﯦــږي ،رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﺑﯧګــﺎه ﺗــﻪ درﺗــﻪ ﺳــﭙﯧﻠﻨﻲ ﻟــﻮګﻰ ﻛــړم ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻧﻈــﺮه ﻧــﺸﯥ .د ﺧﻠﻜــﻮ
درﭘﻜﯥ ﺳﺘﺮګﯥ دي ،ﺳﺘﺮګﯥ ﻧﻪ دې ﭼﻮﻧﻪ ﻛﻮي.
_ ﻣﻮرې ﻛﻪ ﺳﺘﺎ رﺿﺎ وي ،ﻧﻮ ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﺧﻴﺮ ﺳﺮه ﻣﻮﻧږه ﻛﺎﺑﻞ ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ.
ﻫﻐـــﯥ وې ډﯦـــﺮه ښـــﻪ ده زوﻳـــﻪ ﻻړ ﺷـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﻏﻴـــﺮ ﺣﺎﺿـــﺮ ﻧـــﻪ ﺷـــﯥ .ﺑﯧګـــﺎه ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﺧﭙﻠـــﻮان راټـــﻮل
ﻛـــړل ،ﭘـــﺲ ﻟـــﻪ ډوډۍ ﻧـــﻪ ﻣـــﯥ ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﻮى ﻧـــﻪ د ﺗﻠﻠـــﻮ اﺟـــﺎزت واﺧﻴـــﺴﺖ ،ﻫﻐـــﻮى ټﻮﻟـــﻮ ﻣـــﻮﻧږ ﺗـــﻪ
دوﻋــﺎوې ﻛــﻮﻟﯥ .ﺳــﺒﺎ ﻳــﯥ ﺗــﺮې ﭘــﻪ دوﻋــﺎ او ﺳــﭙﺎ رارﺧــﺴﺖ ﺷــﻮ .ﻣــﻮر ﻣــﯥ اوښــﻜﯥ ﺗــﻮﻳﯥ ﻛــړې،
ﻫﻮﺳــۍ ﻳــﯥ ﻻس او ﭘــښﯥ ښــﻜﻞ ﻛـــړل ،ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ ﺧﻮاښــﯥ ﺳــﺮه ﻳـــﯥ اوښــﻜﯥ ﺗــﻮﻳﯥ ﻛــړې ،ﺧـــﺪاى
ﭘﻪ اﻣﺎﻧﻲ ﻣﻮ ﺗﺮې راواﺧﻴﺴﺘﻪ او ﻛﺎﺑﻞ ﺗﻪ ﻣﻮ ﺣﺮﻛﺖ وﻛړو.
د ﺟـــﻼل اّﺑـــﺎد ﭘـــﻪ ښـــﺎر ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ د ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ دوى ﻟﭙـــﺎره ﻣـــﺎﻟټﯥ او ﺳـــﻨﺘﺮې ،ګﻨـــډﯦﺮۍ ورﺳـــﺮه
واﺧﻴــﺴﺘﯥ او ﺑﻴــﺎ د ﻛﺎﺑــﻞ ﭘــﻪ ﻟــﻮري روان ﺷــﻮ .ﭘــﻪ دروﻧټــﻪ ﻛــﯥ ﻣــﻮ د څــﻮ دﻗﻴﻘــﻮ ﻟﭙــﺎره د ﻧﻨګﺮﻫــﺎر
د ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن وداﻧــۍ او ﺑــڼ ﻟــﻪ ﻧــږدې ﻧــﻪ وﻟﻴــﺪ .دروﻧټــﯥ ﻟــﻪ ﺑﻨــﺪه ،ﭼــﯥ ورﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ د ډﻧــډ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﻣــﻮ
د ﻣﺎﻫﻴــﺎﻧﻮ ﭘــﺮوژه وﻟﻴــﺪه .ﭘــﻪ ډﻧــډ ﻛــﯥ دوﻣــﺮه ﻫﻴﻠــۍ ﻧﺎﺳــﺘﯥ وې ،ﭼــﯥ د اوﺑــﻮ ﻣــﺦ ﻳــﯥ ﭘﻮښــﻠﻰ و .د
ﻟﻐﻤــــﺎن ﭘــــﻪ ﻛــــڅ ورﻏﻠــــﻮ وړاﻧــــﺪې دډاك ﭘــــﻪ ﻣــــﻨځ ﻛــــﯥ ﭘﺨــــﻮاﻧۍ ﺳــــﭙﻴﻨﻪ او ﺧــــړ ﺑﺨــــښﻨﻪ ﺗﺎڼــــﻪ
ښــﻜﺎرﯦﺪه .ﻟــﻪ ﻛــڅ ﻧــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ د ارواښــﺎد اﻟﻔــﺖ ﺻــﻴﺐ زﻳــﺎرت ﺗــﻪ ﻣــﻮ دوﻋــﺎ وﻛــړه .ځــﺎى ﭘــﻪ ځــﺎى
ﻫﻮټﻠﻮﻧـــﻪ وو ،د ﻻرې ﻣـــﺴﺎﭘﺮو ﭘﻜـــﯥ دﻣـــﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ .د ﻫﻮټﻠـــﻮ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ څـــﻮ ګـــﺎډي وﻻړ و .ﺳـــﺮوﺑﻲ
ﻧــﻪ راښــﻜﺘﻪ ﻣﺨــﺎﻣﺦ د ﭘــﻮرې ﻏــﺮه د ﻳــﻮه ګړﻧــګ ﻻﻧــﺪې د ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ ﻏــﺎړه ﻣــﻮ دﻣــﻪ وﻛــړه .ﻣــﻮټﺮ ﻣــﻮ
د ﺳــړك ﭘــﺮ څﻨــګ ﻛــﯥ ودروﻟــﻮ او ﻣــﻮﻧږ ﺳــﻴﻨﺪ ﺗــﻪ ﻧــﺰدې ورښــﻜﺘﻪ ﺷــﻮ .ﻫﻠﺘــﻪ د ﻳــﻮې ﻫــﻮارې ﺗﯧــږې
ﭘــﻪ ﺳــﺮ ﺳــﻴﻨﺪ ﺗــﻪ ورڅﯧﺮﻣــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ .ﻟــﻮﻣړى ﻣــﻮ ﻛﺒــﺎب ﻛــړى ﭼــﺮګ ﭼــﯥ ﻣــﻮر ﻣــﯥ راﺗــﻪ اﻳــښﻰ و،
راواﺧﻴــــــﺴﺖ ،ډوډۍ ﻣــــــﻮ وﺧــــــﻮړه .د ﺳــــــﻴﻨﺪ ﺷــــــﻮر د ﻏــــــﺮه ﻣﻨﻈــــــﺮه او ښــــــﻜﻠﻰ ﻃﺒﻴﻌــــــﺖ زړه
راښــــﻜﻮﻧﻜﻰ و .ﻫــــﯧڅ زړه ﻣــــﻮ ﻧــــﻪ ﻛﯧــــﺪه ،ﭼــــﯥ ﻟــــﻪ دﻏــــﻪ ځﺎﻳــــﻪ راﭘﺎڅﯧــــﺪﻟﻲ واى .ﻟــــﻪ ډﯦــــﺮې دﻣــــﯥ
وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﻮ ﺑﻴـــﺎ ﺣﺮﻛـــﺖ وﻛـــړو .ﭘـــﻪ ﺳـــﺮوﺑﻲ راﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ ،د ﻣـــﺎﻫﻴﭙﺮ ﻏﺮوﻧـــﻮ ﺗـــﻪ ورﻧـــﺰدې ﺷـــﻮ .د
ﻣـــﺎﻫﻴﭙﺮ ﭘـــﻪ ﺗـــﺮۍ ﻛـــﯥ ﻫﻮﺳـــۍ ﺑﻴـــﺎ د ﭘـــﻮرې ﻏـــﺮه ښـــﻜﻠﯥ ﻣﻨﻈـــﺮې ﺗـــﻪ ﻣﺘـــﻮﺟﯥ وه .ﻟـــﻪ ځـــﺎن ﺳـــﺮه ﻳـــﯥ
وﻳﻠـــﯥ :څـــﻮﻣﺮه ښـــﻜﻠﻰ ﻏـــﺮ دى؟ د اوﺑـــﻮ ﺧړوﺑـــﻲ ﻟـــﻪ ﻳـــﻮه ګړﻧـــګ ﻧـــﻪ و ﺑـــﻞ ﺗـــﻪ د ﻣﺮﻏـــﺎﻧﻮ اﻟﻮﺗـــﻞ دا
څـــﻮﻣﺮه ﭘـــﻪ زړه ﭘـــﻮرې دي .ﻫﻐـــﻪ ﻻ د ﻏﺮوﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﺗﻤﺎﺷـــﻪ وه ،ﭼـــﯥ ﺗﻨګـــﻲ ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﭘـــﻪ ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ
ﻛــﯥ د ﺣﺮﺑــﻲ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن ﻧــﻪ ﺗﯧــﺮ ﺷــﻮ ،ﭘــﻞ ﻣﺤﻤــﻮد ﺧــﺎن ﺗــﻪ ﭼــﯥ ورﺳــﯧﺪو ،ﻣــﺎزﻳګﺮ و ،ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﭼــﯥ
ورﺳـــﯧﺪو ،ﻫﻮﺳـــۍ ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ ﺧﭙﻠـــﯥ ﻣـــﻮر ﺗـــﻪ ټﻴﻠﻔـــﻮن وﻛـــړ ،ﺣـــﺎل اﺣـــﻮال ﻳـــﯥ واﺧﻴـــﺴﺖ ،ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ
ورﺳﺮه ﺧﺒﺮې وﻛړې .ﻫﻐﻪ ډﯦﺮه ټﻴﻨګﻪ ﺷﻮه ،وﻳﻠﯥ ﻣﻮﻧږ ﻛﺮه راﺷﺊ ،ﺧﻮ ﻫﻮﺳۍ ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻣـــﻮرې! ﺳـــﺒﺎ ﺷـــﭙﯥ ﺗـــﻪ ﺑـــﻪ درﺷـــﻮ ،اوس ډﯦـــﺮ ﺳـــﺘړي ﻳـــﻮ ،ﭼـــﯥ اﺳـــﺘﺮاﺣﺖ وﻛـــړو .ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ورﺗـــﻪ
ووﻳﻞ .ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﭘﻪ ﻛﻮر ﻛﯥ ﻧﻪ و ،ﻣﺎ وې ﺳﺒﺎ ﺗﻪ درځﻮ ﭘﻪ ﺧﺎن ﻛﺎﻛﺎ ﺳﻼم واﻳﻪ.
ﻣـــﻮﻧږه رښـــﺘﻴﺎ ﭼـــﯥ ﺳـــﺘړي وو ،د ﻣﺎښـــﺎم ډوډۍ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ وﻳـــﺪه ﺷـــﻮ .ﺧـــﺪﻣﺘګﺎرو
ﺗــﻪ ﻣــﻮ ﻣﻴــﻮې او ځﻴﻨــﯥ ﺷــﻴﺎن ورﻛــړل ،ﻫﻐــﻮى ﻟــﻪ ﻣــﻮﻧږه ﺳــﺮه ډﯦــﺮ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ وو .ﭘــﻪ ډﯦــﺮه ښــﻪ ﺗﻮګــﻪ
ﻳـــﯥ زﻣـــﻮﻧږ د ﻛـــﻮر ﺳـــﺎﺗﻨﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ ،ﻣـــﻮﻧږه د ﺗﻨﺨـــﻮاه ﻧـــﻪ ﻋـــﻼوه ډوډۍ ﻫـــﻢ ورﻛﻮﻟـــﻪ .زﻣـــﻮﻧږه اﺷـــﭙﺰه
ډﯦــﺮه ﺻــﺎدﻗﻪ او ښــﻪ ښــځﻪ وه .زﻣــﻮﻧږ ﭘــﻪ ﻫــﺮ څــﻪ ﻳــﯥ د ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﻏﻮﻧــﺪې ﭘــﺎم ﻛــﺎوه .ﻫﻐــﯥ اﻳﻜــﯥ
ﻳــﻮه ﻟــﻮر درﻟﻮدﻟــﻪ ،ﻣﯧــړه ﻳــﯥ ﭘﺨــﻮا ﻣــړ ﺷــﻮى و .د ﭘــﻼر ﻛــﻮر ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﺷــﻤﺎﻟﻲ ﻛــﯥ و ،ﻛﻠــﻪ ﻧﺎﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ
ﻳــﯥ ﻣــﻮر و ﭘــﻼر ورﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ .ﻳــﻮه ﺑﻠــﻪ ﺧــﺪﻣﺘګﺎره وه ،ﭼــﯥ ﻫﻐــﯥ ﺑــﻪ د ﻛــﻮر ﺟــﺎرو ﻛﻮﻟــﻪ او ﻛــﺎﻟﻲ ﺑــﻪ
ﻳـــﯥ ﭘﺮﯦﻤﻴﻨځـــﻞ .د ﻣﺎښـــﺎم ډوډۍ ﻧـــﻪ ﺑـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﺧﭙـــﻞ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﺗﻠﻠـــﻪ .د ﻫﻐـــﯥ ﻛـــﻮر زﻣـــﻮږ د ﻛـــﻮر
ﺗﺮڅﻨګـــﻪ و .ﭘـــﻪ دې ﺷـــﭙﻪ ﻫﻐـــﻮى دواړه ﻣـــﻮﻧږه ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ رﺧـــﺼﺖ ﻛـــړې ،ﻣـــﻮﻧږه د ﺷـــﭙﯥ ﺧﺒﺮوﻧـــﻪ
واورﯦﺪل او ﺑﻴﺎ ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻣﻮﻧږه دواړه وﻳﺪه ﺷﻮ.
ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﭘﺨﭙـــﻞ وﺧـــﺖ وﻇﻴﻔـــﯥ ﺗـــﻪ ﻻړم ،ځﻴﻨـــﯥ ﺷـــﻴﺎن ﻟﻜـــﻪ ﺷـــﺎت او ﻳـــﻮ ﻟـــږ څـــﻪ د ﻏـــﻮا ﺳـــﻮﭼﻪ
ﻏــﻮړي ﻣــﯥ رﺋــﻴﺲ ﺻــﺎﺣﺐ ﺗــﻪ ﻳــﻮوړل .د ﺧﭙــﻞ ﺳــﻔﺮ ﺧﺒــﺮي ﻣــﯥ ورﺗــﻪ وﻛــړې ،ﭼــﯥ څﻨګــﻪ ﭘــﻪ دروازه
وﻧﻨـــﻮﺗﻠﻢ ،رﺋـــﻴﺲ ﺻـــﺎﺣﺐ رﭘﺎڅﯧـــﺪ ،ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ ﻳـــﯥ وﻧﻴـــﻮم .ﻟــﻮﻣړى ﻳـــﯥ ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ وﻛـــړه او ﺑﻴـــﺎ
ﻳﯥ راﺗﻪ ﻣﺒﺎرﻛﻲ ووﻳﻠﻪ .ﻣﺎ وې :د څﻪ ﺷﻲ ﻣﺒﺎرﻛﻲ دې راﻛړه رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ؟
ﻫﻐـــﻪ ووﻳـــﻞ :د رﻳﺎﺳـــﺖ ﻣﻨﻈـــﻮري دې راﻏﻠـــﯥ ده .ﭘـــﻪ ﻟـــﻮﻣړي ﺑـــﺴﺖ ﻛـــﯥ رﺋـــﻴﺲ ﻣﻘـــﺮر ﺷـــﻮى ﻳـــﯥ.
ﻳــﻮ ﺳــﺎﻋﺖ ورﺳــﺮه ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻢ ،ﺑﻴــﺎ ﻳــﯥ راﺗــﻪ ووﻳــﻞ :ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﺑــﻪ دې ﭘﺨﭙﻠــﻪ ﻧــﻮې څــﻮﻛۍ ﻛﯧﻨــﻮو ،ﻧــﻦ
دې ﺧﭙﻠـــﻪ ﭘﺨـــﻮاﻧۍ دﻧـــﺪه ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ﻳﻮﺳـــﻪ .ﺧﭙﻠـــﯥ ﺷـــﻌﺒﯥ ﺗـــﻪ ﻻړم او ﭘـــﻪ ﻛـــﺎر ﻣـــﯥ ﭘﻴـــﻞ وﻛـــړو .ﻟـــږ
ﺳــﺎﻋﺖ وروﺳــﺘﻪ ډﯦــﺮ ﻛــﺴﺎن راﺗــﻪ ﺷــﻌﺒﯥ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ او ﻣﺒــﺎرﻛﻲ ﻳــﯥ راﻛــړه .ﻣــﺎ ﺳــﺮه ﺧــﻮ د رﻳﺎﺳــﺖ
د څــﻮﻛۍ دوﻣــﺮه ﺧﻴــﺎل ﻧــﻪ و ،وﻟــﯥ ﻧــﻮرو ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﺗــﻪ دا ﻟﻮﻳــﻪ ﺧﺒــﺮه وه .ﭘــﻪ څﻠــﻮرو ﺑﺠــﻮ ﭼــﯥ ﻛــﻮر
ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻢ ،ﻫﻮﺳـــۍ ﺗـــﻪ ﻣـــﯥ ﻛﻴـــﺴﻪ ﺗﯧـــﺮه ﻛـــړه ،ﻫﻐـــﻪ ﻫـــﻢ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮه ،وې وﻳـــﻞ :زﻣـــﺎ ﻗـــﺪم درﺗـــﻪ
ﻧﻴﻚ ﺷﻮ ،دواره رﺋﻴﺲ ﺷﻮې.
ﻣﺎ وې :ﻫﻮﺳۍ ﻧﻮ دا څﻮﻛۍ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻪ څﻪ راﻛړي ،ﭼﯥ دوﻣﺮه!....
_ دا څﻮﻛۍ ﺳﺘﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻟﻮړوي ،اﻳﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻪ ﭘﯧﻨځﻪ و ﻛﯥ ﻳﺎد ﺷﯥ.
_ څــــﻮﻛۍ او ﻣﻌــــﺮاج ﻣــ ـﻮْﻗﺘﻲ ﺷــــﻰ دى ،ﺳــــړى ﺑﺎﻳــــﺪ ﺧﭙــــﻞ ﺷﺨــــﺼﻴﺖ او اﻫﻠﻴــــﺖ وﻟــــﺮي .ﭘــــﻪ
ټﻮﻟﻨــــﻪ ﻛــ ـﯥ د دراﻧــــﻪ ﺳــــړﻳﺘﻮب وزن ﻣﻌﻠــــﻮم وي ،وﻟــــﯥ ﻧــــﻪ څــــﻮﻛۍ ﻫــــﻢ ښــــﻪ ﺷــــﻰ دى ،ﻣګــــﺮ زړه
ورﭘﻮرې ﺗړل ﻧﻪ دي ﭘﻪ ﻛﺎر .ﻛﻠﻪ ﺧﻮ د ﻧﻦ ﺷﺎه ﺳﺒﺎ ﺗﻪ ګﺪا ﻛﯧږي ﻫﻢ.
_ ﺳــﻬﺎره ﺳــﺘﺎ ﺳــﺮه ﻳــﯥ څــﻮك ﻧــﻪ ﺷــﻲ وﻳﻠــﯥ .ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﺷــﻮه او وې وﻳــﻞ :زه ﺑــﻪ درﺗــﻪ ﻫــﻢ د ګﻠــﻮ
ګﯧډۍ دروړم.
_ ﭼــﯥ رﺷــﺘﻴﺎ راﺑﺎﻧــﺪې واﻳــﯥ ،ﺗــﻪ ﭼــﯥ راﺳــﺮه ﻳــﯥ ،زﻣــﺎ ﻫــﺮ څــﻪ دي .ﻣﺎﺗــﻪ ﭘــﻪ ژوﻧــﺪ ﻛــﯥ دا ﻧــﻮر
ﺷــﻴﺎن ﻧـــﺴﺒﻲ دي ،ﺑـــﺎور ﭘـــﯥ ﻧـــﻪ دى ﭘﻜـــﺎر .ﻫﻐـــﯥ راﺗــﻪ ﻟـــﻪ اﺷـــﭙﺰﺧﺎﻧﯥ ﻧـــﻪ ﻳـــﻮه ﭘﻴﺎﻟـــﻪ ﭼـــﺎى راوړو او
ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﺗﺮڅﻨګــﻪ ﭘــﻪ ﻛــﻮچ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻪ .ﻣــﺎ د ﻛــﻮر د ټﻴﻠﻔــﻮن ﻧــﻪ د ﻫﻮﺳــۍ ﻣــﻮر ﺗــﻪ ټﻴﻠﻔــﻮن وﻛــړو،
د ﺧﭙــﻞ رﻳﺎﺳــﺖ ﺧﺒــﺮه ﻣــﯥ ورﺗــﻪ وﻛــړه ،ﻫﻐــﻪ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮه ،ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﺧــﺴﺮ ﺳــﺮه ﻫــﻢ ﺧﺒــﺮې وﻛــړې.
ﻫﻐــﻪ ﻫــﻢ ډﯦــﺮ زﻳــﺎت ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮ .ﻟــﻪ ﻫﻮﺳــۍ ﺳــﺮه ﻳــﯥ ﻫــﻢ ﺧﺒــﺮې وﻛــړې .ﻫﻮﺳــۍ راﺗــﻪ ﭘــﻪ ټﻮﻛــﻮ ﻛــﯥ
وﻳﻠﯥ ﻫﻠﻜﻪ اوس ﺑﻪ درﺗﻪ ﭘﺲ ﻟﻪ دﻳﻨﻪ رﺋﻴﺲ ﺻﺎﺣﺐ واﻳﻢ.
_ ﻧــﻪ ﻧــﻪ ﻫﻮﺳــۍ! ﭘــﺎم ﻛــﻮه زه ﺧــﻮ ﺳــﺘﺎ ﻫﻤﻐــﻪ ﺳــﻬﺎر ﻳــﻢ ،دا ﺷــﻴﺎن زﻣــﺎ او ﺳــﺘﺎ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ ﻧــﻪ
ځﺎﻳﯧږي.
_ ښﻪ ده زﻣﺎ زړه ﻫﻢ ﭘﻪ ﺳﻬﺎر ﺧﻮﺷﺎﻟﯧږي ،ﺗﻞ ﺑﻪ د ﺳﻬﺎر ﻏږ درﺗﻪ ﻛﻮم.
رښــﺘﻴﺎ ﻫــﻢ زﻣــﻮﻧږه ﻣﻴﻨــﻪ ﻟــﻪ ﻳــﻮې ورځــﯥ ﻧــﻪ ﺑﻠــﯥ ﺗــﻪ زﻳﺎﺗﯧﺪﻟــﻪ ،ﺗﺮڅــﻮ ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻟــﻪ وﻇﻴﻔــﯥ ﻧــﻪ ﻛــﻮر
ﺗــﻪ رﺳــﯧﺪﻣﻪ ،ﻫﻐــﻪ ﺑــﻪ ﻟــﻪ اﻧﺘﻈــﺎره ﺳــﺘړې ﺳــﺘړې وه .زه ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻢ ،ﻟﻜــﻪ د ګــﻞ ﻏﻮﻧــﺪې
ﺑﻪ وﻏﻮړﯦﺪه ،وﺑﻪ ﻳﯥ ﺧﻨﺪل او ډﯦﺮه ﺷﯧﺒﻪ ﺑﻪ ﻳﯥ ﻏﯧږ ﻛﯥ ﻧﻴﻮﻟﻰ وم.
زﻣـــﻮږ ژوﻧـــﺪ ښـــﻪ ﺗﯧﺮﯦـــﺪه ،ﻳـــﻮ څـــﻪ ﭘﻴـــﺴﯥ ﻣـــﻮ ﭘـــﻪ ﺑﺎﻧـــﻚ ﻛـــﯥ ذﺧﻴـــﺮه ﻛـــړې ﻫـــﻢ وې ،ﻟـــﻪ ﻫـــﯧڅ
ﻣـــﺸﻜﻞ ﺳـــﺮه ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻧـــﻪ وو ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ د ﺟﻤﻌـــﯥ ورځ وه ،ﻣـــﻮﻧږ وﺧﺘـــﻲ د ﻫﻮﺳـــۍ د ﭘـــﻼر ﻛـــﺮه وﻻړو.
ﻫﻐـــﻮى ﭘﻐﻤـــﺎن ﺗـــﻪ د ﺗﻠـــﻮ ﻧﻴـــﺖ ﻛـــړى و ،زﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ ورﺗـــګ ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ﺷـــﻮل ،وﻳﻠـــﯥ ښـــﻪ ﺷـــﻮه ﭼـــﯥ
راﻏﻠـــﺊ ،ﭘـــﻪ ګـــډه ﺑـــﻪ ﻣﻴﻠـــﯥ ﺗـــﻪ ﻻړ ﺷـــﻮ .ﺳـــﺎﻣﺎن او ﺧـــﻮراﻛﻲ ﻣـــﻮاد او د ﻛﺒـــﺎب ﻧﻐـــﺮى او ﺳـــﻴﺨﻮﻧﻪ
ﻣــﻮ ﻫــﻢ ورﺳــﺮه واﺧﻴــﺴﺘﻞ .ﭘﻐﻤــﺎن ﺗــﻪ ﻻړو .ﻛﺘــﻞ ﻣــﻮ ﭼــﯥ ﭘــﻪ دﻏــﻪ ورځ ﭘــﻪ ﭘﻐﻤــﺎن ﻛــﯥ د ﺧﻠﻜــﻮ ګڼــﻪ
ګﻮﻧــﻪ دوﻣــﺮه زﻳﺎﺗــﻪ وه ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺳــړك ﺑﺎﻧــﺪې د ﻣــﻮټﺮو د ﺗﯧﺮﯦــﺪﻟﻮ ﭼــﺎره ﻧــﻪ ﻛﯧــﺪه .ﭘــﻪ ډﯦــﺮ ځﻨــډ ﺳــﺮه
ﭘـــﻪ ﻛـــﺮار ﻛـــﺮار د درې ﺧـــﻮﻟﯥ ﺗـــﻪ ورﺳـــﯧﺪو .ﭘـــﻪ ﺧـــﻮارۍ ﺳـــﺮه ﻣـــﻮ ﻳﻮځـــﺎى ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړو او ﭘﻜـــﯥ
ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ .دﺳـــﺘﻲ ﻣـــﻮ ځـــﺎى ﻣـــﺎى ﺑﺮاﺑـــﺮ ﻛـــړوو د ﻫﻮﺳـــۍ د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى د ﻛﺒـــﺎب ﻟـــﻮګﻲ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړل.
ﻧــﻮرو ﺧﻠﻜــﻮ ﻫــﻢ ﭼــﺎ اﺗــڼ اﭼــﻮﻟﻰ و ،ځﻴﻨــﻮ ﺳــﻨﺪرې وﻳﻠــﯥ ،ﭼــﺎ ﻣــړزان ﺟﻨګــﻮل او ﭼــﺎ ﻫــﻢ ﻛﺒﺎﺑﻮﻧــﻪ
ﭘﺨـــﻮل .ﻳـــﻮ ﺷـــﻮر ﻣﺎﺷـــﻮر او ﭘـــﻪ زړه ﭘـــﻮرې ﻣﯧﻠـــﻪ وه .ﺗـــﺮ ﻣـــﺎزﻳګﺮه ﻣـــﻮ ښـــﻪ ﺳـــﺎﻋﺖ ﺳـــﺮه ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ،
ﻣــﺎزﻳګﺮ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﻛﻮروﻧــﻮ ﺗــﻪ راﺳــﺘﺎﻧﻪ ﺷــﻮ .ﺳــﺒﺎ ﻳــﯥ ﭼــﯥ ﺧﭙﻠــﯥ دﻧــﺪې ﺗــﻪ ﻻړم ،زﻣــﻮږ رﺋــﻴﺲ راﺗــﻪ
ووﻳﻞ:
ﺳـــﻬﺎره! راځـــﻪ ﭼـــﯥ د ﻧـــﺸﺮاﺗﻮ رﻳﺎﺳـــﺖ ﺗـــﻪ ځـــﻮ ،ﻣﻌـــﻴﻦ ﺻـــﻴﺐ راځـــﻲ ،ﺳﺘﺎﺳـــﯥ د ﻣﻌﺮﻓـــۍ ﭘـــﻪ
ﻫﻜﻠــﻪ .ﻣــﻮﻧږه د ﻧــﺸﺮاﺗﻮ رﻳﺎﺳــﺖ ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻮ .ﻛﺘــﻞ ﻣــﻮ ﭼــﯥ د ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــﻮ څــﺎﻧګﻮ ﻣــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﻫــﻢ راټــﻮل
ﺷــﻮي دي .ﭘــﻪ دې ﻛــﯥ ﻣﻌــﻴﻦ ﺻــﻴﺐ راﻏــﻰ ،ﻟــﻪ ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ وروﺳــﺘﻪ ﻳــﯥ ﭘــﺲ ﻟــﻪ ﻟــږې ﺷــﯧﺒﯥ ﻧــﻪ
ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻨﻮ ﺗـــﻪ زﻣـــﺎ ﻣﻌﺮﻓـــﻲ وﻛـــړه او څـــﻮ ﺧﺒـــﺮې ﻳـــﯥ وﻛـــړې .ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ﭘﺨﭙـــﻞ وار ﺳـــﺮه څـــﻮ ﺟﻤﻠـــﯥ
ووﻳﻠــﯥ .ﻣﻌــﻴﻦ زه ﭘــﻪ څــﻮﻛۍ ﻛﯧﻨــﻮﻟﻢ او ټﻮﻟــﻮ ﭼــﻚ ﭼــﻚ وﻛــړو ،ﭼــﺎى او ﺷــﻴﺮﻳﻨﯥ وﺧــﻮړل ﺷــﻮه.
زه ﻟﻪ دﻏﯥ ورځﯥ ﻧﻪ وروﺳﺘﻪ د ﻧﺸﺮاﺗﻮ رﺋﻴﺲ ﺷﻮم.
څـــﻪ ﻣـــﻮده وروﺳـــﺘﻪ ﻣـــﯥ اړﻳﻜـــﯥ ﻟـــﻪ ﻟـــﻮړو ﭼـــﺎرواﻛﻮ ﺳـــﺮه وﻏځﯧـــﺪې ،ﭘـــﻪ رﻳﺎﺳـــﺖ ﻛـــﯥ راﺗـــﻪ د
ﻣﻘـــﺎﻟﻮ او راډﻳـــﻮﻳﻲ داﺳـــﺘﺎﻧﻮﻧﻮ ﺗـــﻪ زﻣﻴﻨـــﻪ ﺑﺮاﺑـــﺮه ﺷـــﻮه .ﻫـــﻢ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﻣﻄﺎﻟﻌـــﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ او ﻫـــﻢ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ
ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ .ﻛﻠـــﻪ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛﻮﻣـــﻪ ﻣﻘﺎﻟـــﻪ او ﻛﻮﻣـــﻪ ﻟﻴﻜﻨـــﻪ ﻛـــﯥ د وﺧـــﺖ ﻧـــﺎﺧﻮاﻟﻮ ﺗـــﻪ ﭘﻜـــﯥ
ﻛﻠﻜــﻪ ګﻮﺗــﻪ وﻧﻴﻮﻟــﻪ ،ﻟــﻪ ﭘﺎﺳــﻪ ﺑــﻪ راﺗ ـﻪ ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ټﻴﻠﻔــﻮن ﻛﯧــﺪه ،وﻳﻠــﯥ ﺑــﻪ ﻳــﻲ :ﭘــﺎم ﻛــﻮه دﻏــﻪ ﺷــﻴﺎﻧﻮ ﺗــﻪ
ګـــﻮﺗﯥ ﻣـــﻪ وروړه ،ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ رﻳﺎﺳـــﺘﻪ ﺑـــﻪ دې اﻳـــﺴﺘﻪ ﻛـــړې .ﻣـــﺎ ﺧﭙﻠـــﯥ ﻟﻴﻜﻨـــﯥ ﻫﻤﻐـــﺴﯥ دواﻣـــﺪاره
ﻛـــﻮﻟﯥ ،د رﻳﺎﺳـــﺖ ﭘـــﻪ ﻛﻠﻮﻧـــﻮ ﻛـــﯥ دوه درې ځﻠـــﯥ ﻣـــﯥ ﺧـــﺎرﺟﻲ ﻫﯧﻮادوﻧـــﻮ ﺗـــﻪ ﺳـــﻔﺮوﻧﻪ وﻛـــړل ،ﻟﻜـــﻪ
روﺳـــﻴﻪ ،ﻫﻨﺪوﺳـــﺘﺎن او اﻳـــﺮان ﺗـــﻪ .د ﭘﺎﭼـــﺎ ﻟـــﻪ ﻛـــﻮرﻧۍ ﺳـــﺮه د ﺧﭙـــﻞ ﺧـــﺴﺮ د ﻫﻮﺳـــۍ د ﭘـــﻼر ﭘـــﻪ
ﭘﯧﮋﻧـــﺪګﻠﻮۍ ﺑﻠـــﺪ او ﭘـــﻮره اﺷـــﻨﺎﻳﻲ ﻣـــﯥ ورﺳـــﺮه ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړه .ﭘـــﻪ ځﻴﻨـــﻮ ﺧﺎﺻـــﻮ ﻣﺤﻔﻠﻮﻧـــﻮ او ﻧﺎﺳـــﺘﯥ
ﭘﺎﺳﺘﯥ ﻛﯥ ﺑﻪ ﻣﻮ ﻟﻴﺪﻧﻪ ﻛﯧﺪﻟﻪ.
د ﭘﺎﭼــﺎﻫۍ دورې ﭘــﻪ اﺧــﺮو وﺧﺘﻮﻧــﻮ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻫﯧــﻮاد ﻛــﯥ ﺣــﺎﻻت ﺑــﺪل ﺷــﻮل ،د ﻛﺎﺑــﻞ ﭘﻮﻫﻨﺘــﻮن
ﭘــــﻪ ﻣﺤــــﺼﻠﻴﻨﻮ او د ښــــﻮوﻧځﻴﻮ ﭘــــﻪ ﺷــــﺎګﺮاﻧﻮ او اﺳــــﺘﺎداﻧﻮ ﻛــــﯥ ﺳﻴﺎﺳــــﻲ ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــــﯥ ﻣﻔﻜــــﻮرې
راﭘﻴـــﺪا ﺷـــﻮې .د ﺷـــﻮروي اﺗﺤـــﺎد ﻧـــﻪ ﻛﻤﻮﻧﯧـــﺴﺘﻲ ﻣﻔﻜـــﻮره ،د ﺳـــﻌﻮدي ﻋـــﺮب ﻧـــﻪ اﺧﻮاﻧﻴـــﺖ او ﻟـــﻪ
ﭼــﻴﻦ ﻧــﻪ ﻣﺎﺋﻮﯦــﺴﺘﻲ اﻓﻜــﺎر راﺧــﻮاره ﺷــﻮل ،ځﻴﻨــﯥ ﻧﯧﺸﻨﻠــﺴﺘﻲ ډﻟــﯥ ﻫــﻢ راوﭘﺎرﯦــﺪﻳﯥ .دﻏــﻮ ټﻮﻟــﻮ
ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــﻮ ډﻟــﻮ ﻟــﻪ ﻳــﻮې ورځــﯥ ﻧــﻪ ﺑﻠــﯥ ﺗــﻪ ﭼټــﻚ ګﺎﻣﻮﻧــﻪ اﺧﻴــﺴﺘﻞ .د ﻛﻠــﻪ ﻧــﻪ ﭼــﯥ ﭘــﻪ اﻓﻐﺎﻧــﺴﺘﺎن
ﻛـــﯥ د ﻟـــﻮﻣړي ځـــﻞ ﻟﭙـــﺎره اﺳﺎﺳـــﻲ ﻗـــﺎﻧﻮن ﻣـــﻨځ ﺗـــﻪ راﻏـــﻰ او د دﻳﻤﻮﻛﺮاﺳـــۍ ﻏـــږ څـــﻪ ﻧﺎڅـــﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ
ﺷـــﻮ .ﻟـــﻪ ﻫﻤﻐـــﯥ ورځـــﯥ ﻧـــﻪ ﺑﻴـــﺎ ﺳﻴﺎﺳـــﻲ ډﻟـــﯥ ټﭙﻠـــﯥ او ﺳـــﺎزﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ﭘـــﺴﯥ ﻻ ښـــﻪ راﺑﯧـــﺪاره ﺷـــﻮل،
ﻣﻈـــﺎﻫﺮې او اﻋﺘـــﺼﺎﺑﻮﻧﻪ ﭘﻴـــﻞ ﺷـــﻮل .ﭘـــﻪ ﻣﻈـــﺎﻫﺮو ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ ﻣﺤـــﺼﻠﻴﻨﻮ او ﺷـــﺎګﺮداﻧﻮ ﻇـــﺎﻫﺮ ﺷـــﺎه ﺗـــﻪ
ردې ﺑﺪې وﻳﻠﯥ او د وﺧﺖ د رژﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻳﯥ ﺳﺮ ټﻜﺎوه.
ورځ ﭘــــﻪ ورځ ﺣــــﺎﻻﺗﻮ ﻛــــﯥ ﺗــــﻮﭘﻴﺮ ﭘﻴــــﺪا ﻛﯧــــﺪه ،ﭘــــﻪ ځﻴﻨــــﻮ ﺧﭙﺮوﻧــــﻮ ﻛــــﯥ اﻧﺘﻘــــﺎدي ﻟﻴﻜﻨــــﯥ او
ګﻮﺗﻨﻴــﻮﻧﯥ ﭘﻴــﻞ ﺷــﻮې ،زﻣــﺎ ﭘــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻓﻜــﺮ ﻛــﯥ څــﻪ ﻛــﻮم ﻧــﻮى ﺑــﺪﻟﻮن ﻧــﻪ و راﻏﻠــﻰ ،ﺧﭙﻠــﯥ ﻟﻴﻜﻨــﯥ
ﻣــﯥ ﻟﻜــﻪ د ﭘﺨــﻮا ﭘــﻪ ﺷــﺎن ﺟــﺎري وﺳــﺎﺗﻠﯥ .ﻫــﺮ څــﻮﻣﺮه ﭼــﯥ ﻣــﯥ ﻟــﻪ ﻟــﻮړو ﭼــﺎرواﻛﻮ ﺳــﺮه ﺗﻤﺎﺳــﻮﻧﻪ
زﻳﺎﺗﯧﺪل ،زﻣﺎ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ او ﺧﻮاﺻﻮ ﻛﯥ ﻛﻮم ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻪ راﺗﻠﻮ .ډﯦﺮ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳﻬﺎره ﻟﻜﻪ د ﭘﺨﻮا ﭘﻪ ﺷﺎن ﭼﯥ څﻨګﻪ وې ،ﻫﻤﻐﺴﯥ ﭘﺎﺗﯥ ﻳﯥ.
ﻣــﺎ ﻫــﻢ ﭘﺨﭙــﻞ ﻃﺒﻴﻌــﻲ ډول ﺳــﺮه ﻟــﻪ ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺳــﺮه ﭼﻠﻨــﺪ ﻛــﺎوه ،ډﯦــﺮو د ﺑﯧﻼﺑﯧﻠــﻮ ﻣﻔﻜــﻮرو ﺧﻠﻜــﻮ
راﺑﺎﻧــﺪې ﺧﭙﻠــﻪ وﺳــﻪ وﻛــړه ،ﭼــﯥ ﻣﻔﻜــﻮره ﻣــﯥ ﺑﺪﻟــﻪ ﻛــړي ،ﻣــﺎ د ﻫﯧﭽــﺎ زړه ﻧــﻪ ﺑــﺪاوه ،ﺧــﻮ راﺑﺎﻧــﺪې
ﭘـــﻮه ﺑـــﻪ ﺷـــﻮ ،ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر دې ﺧﺒـــﺮو ﻧـــﻪ دى .ﭘـــﻪ ﻧﻮرﻣـــﺎل ډول ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ دوﻟﺘـــﻲ ﭼـــﺎرو او ﻫـــﻢ وﻟـــﺴﻲ
ﺧﻠﻜﻮ ﺳﺮه څﻨګﻪ ﭼﯥ وم ،ﻫﻤﻐﺴﯥ ﭘﺎﺗﯥ وم.
ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﭘﺎﭼـــﺎﻫﻲ ﻧـــﺴﻜﻮره ﺷـــﻮه او د داود ﺧـــﺎن ﺟﻤﻬـــﻮري دوره راﻏﻠـــﻪ ،ﺣـــﺎﻻت ﺑـــﺪل ﺷـــﻮل.
څــﻪ ﻧﺎڅــﻪ ﺗﻐﻴﻴــﺮات ﻣــﻨځ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻞ ،د ﺑــﺪﻟﻮن او ﻧــﻮي ﺗــﻮب ﻓﻜــﺮ ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺳــﺮه ﭘﻴــﺪا ﺷــﻮ .زﻣــﻮﻧږ ﭘــﻪ
وزارت ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ ﻳـــﻮ ډول ﺗﻐﻴﻴـــﺮات ﭘـــﯧښ ﺷـــﻮل .زه ﻻ ﭘﺨﭙﻠـــﻪ څـــﻮﻛۍ ﭘـــﺎﺗﯥ وم ،د ﻧـــﻮي دوﻟـــﺖ د
روﺣﻴــﯥ ﭘــﻪ اﺳــﺎس ﺑــﻪ ﻧــﺸﺮات ﻛﯧــﺪل .ﻣــﺎ ﭘﺨﭙﻠــﻮ ﻟﻴﻜﻨــﻮ ﻛــﯥ ﻫــﯧڅ ډول ﺗﻐﻴﻴــﺮ راﻧــﻪ وﺳــﺖ .ورځ ﭘــﻪ
ورځ د ګـــړز او ګـــړوز ﺷـــﯧﺒﯥ زﻳﺎﺗﯧـــﺪﻟﯥ ،د ټـــﻮل ﻫﯧـــﻮاد د وﻟـــﺲ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ځﻴﻨـــﯥ ګﻮﻧګﻮﺳـــﻲ
رااوﭼـــﺖ ﺷـــﻮل .د داود ﺧـــﺎن د ډﻟـــﯥ ټﭙﻠـــﯥ ﭘـــﻪ څﻨـــګ ﻛـــﯥ ﻧـــﻮرې ﺑﯧﻼﺑﯧﻠـــﯥ ﺳﻴﺎﺳـــﻲ ډﻟـــﯥ ټﭙﻠـــﯥ
راژوﻧـــﺪۍ ﺷـــﻮې ،ﻫـــﺮ ﭼـــﺎ ﺑـــﻪ ﺧﭙﻠـــﯥ ﻫﻠـــﯥ ځﻠـــﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ ،ﻣﺎﺗـــﻪ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ﺧـــﺴﺮ ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ﺗـــﻞ وﻳﻠـــﯥ:
ﺳــﻬﺎره ﺑﭽــﻰ! ﻛــﻪ زﻣــﺎ ﻣﻨــﯥ ﭘــﻪ ﻫــﯧڅ ﺳﻴﺎﺳــﻲ ډﻟــﻪ ټﭙﻠــﻪ ﻛــﯥ ﻣــﻪ ځــﻪ ،دا څﻨګــﻪ ﭼــﯥ ﻳــﯥ ،ﻫﻤﺪﻏــﺴﯥ
اوﺳﻪ.
ﻣـــﺎ وې :ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ زه ﻧـــﻪ ﭘـــﻮﻫﯧږم ﭘـــﻪ ړﻧـــﺪو ﺳـــﺘﺮګﻮ ﻳـــﺎﻧﯥ ﭘـــﻪ ﻛـــﻮم ﺳﻴﺎﺳـــﺖ ﻧـــﻪ ﭘﻮﻫﯧـــﺪل او ﭘـــﻪ
ډﻟﻮ ﻛﯥ ﺗګ زﻣﺎ ﭘﻪ ﻓﻜﺮ ﻟﻮﻳﻪ ﻧﺎﭘﻮﻫﻲ ده .ﭘﺮﯦږده ﻫﺮ څﻮك او ﺧﭙﻞ ﻛﺎر ﻳﯥ.
د داود ﺧـــﺎن ﭘـــﻪ ﺟﻤﻬﻮرﻳـــﺖ ﻛـــﯥ زﻣـــﻮږه د ﻣﻄﺒﻌـــﯥ ټـــﻮل ﭘﺨـــﻮاﻧﻲ رﺋﻴـــﺴﺎن او ﻧـــﻮر ﻣـــﺎﻣﻮرﻳﻦ ﭘـــﻪ
ﺧﭙﻞ ځﺎى ﭘﺎﺗﯥ وو ،زﻣﻮﻧږ د ټﻮﻟﻮ ﺗﺮﻣﻨځ ﻧﯧﻚ رواﺑﻂ ﭘﺨﻮا ﻏﻮﻧﺪې ښﻪ ﭘﺎﺗﯥ و.
ﻫﻮﺳـــۍ ﭼــــﯥ ﭘــــﻪ ﻛــــﻮر ﻛــــﯥ ﺗــــﻞ ﺑـــﯥ ﻛــــﺎره وه ،ورځ پ ورځ ﻳــــﯥ د ﺑــــﺪن وزن زﻳﺎﺗﯧــــﺪه ،ﻣــــﺎ ﺑــــﻪ
ورﺳﺮه ټﻮﻛﯥ ﻛﻮﻟﯥ ورﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
ﻫﻮﺳۍ راځﻪ زﻣﺎ ﺳﺮه ﺳﻜﺮﺗﺮه ﺷﻪ ،ﻣﺼﺮوﻓﻪ ﺑﻪ ﺷﯥ .ﻫﻐﯥ ﺑﻪ راﺗﻪ ﭘﻪ ځﻮاب ﻛﯥ ووﻳﻞ:
وﻟـــﯥ اوس دې ﺳـــﻜﺮﺗﺮه ﻧـــﻪ ﻳـــﻢ څـــﻪ؟ ﻫﻐـــﯥ ﻏـــﺬاﻳﻲ رژﻳـــﻢ وﻧﻴـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ ﺑـــﻪ ﻳـــﯥ دﻧﻨـــﻪ
ﺳـــﭙﻮرت ﻫـــﻢ ﻛـــﺎوه ،ﺧـــﻮ ﻳـــﻮه ﺧﺒـــﺮه ﻛـــﻮم ،ﭼـــﯥ ښﺎﯦـــﺴﺖ ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ ﭘﺨـــﻮا ﻧـــﻪ څـــﻮ ﭼﻨـــﺪه ﺷـــﻮ .زﻣـــﻮږ د
دواړو ﻣﻴﻨـــﻪ ﻟـــﻪ ﻳـــﻮې ورځـــﯥ ﻧـــﻪ ﺑﻠـــﯥ ﺗـــﻪ زﻳﺎﺗﯧﺪﻟـــﻪ .ﻛﻠـــﻪ ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ وﻳﻠـــﯥ :ﻫﻮﺳـــۍ زوى ﻳـــﺎ ﻟـــﻮر
ﭘﻴــﺪا ﻛــړه ،ﭼــﯥ ﺳــﺎﻋﺖ دې ورﺳــﺮه ﺗﯧــﺮ وي .ﻫﻐــﻪ ﺑـــﻪ د ﻣﻌﻤــﻮل ﺳــﺮه ﺳــﻢ ﭘــﻪ ﺧﻨــﺪا ﺷــﻮه ،وﻳــﻞ ﺑـــﻪ
ﻳﯥ :ﺗﻪ ﺧﻮ دا واﻳﯥ وﻟﯥ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻮ دا ﺧﻮﻧﺪ ﻧﻪ وي .ﭘﺮﯦږده ﭼﯥ څﻪ ﻣﻮده ازاد ﭘﺎﺗﯥ ﺷﻮ.
ﭘــــﻪ دې ﻛــــﯥ ﻛــــړپ ﺷــــﻲ د داود ﺧــــﺎن ﺣﻜﻮﻣــــﺖ ﭼﭙــــﻪ ﺷــــﻮ ،ﺧﻠﻘــــﻲ دوﻟــــﺖ ﻣــــﻨځ ﺗــــﻪ راﻏــــﻰ.
ﺳﻤﺪﺳـــﺘﻲ راﺗـــﻪ د ﻫﻮﺳـــۍ ﭘـــﻼر ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ ووﻳـــﻞ :ﺑﭽـــﻰ اوس ﺧﺮاﺑـــﻪ ﺷـــﻮه ،ﭘـــﻪ وﺧـــﺖ د ځـــﺎن ﻏـــﻢ
وﺧﻮرئ ،دا زﻣﻮږ ﻟﭙﺎره ﭘﻪ ګټﻪ ﻧﻪ ده.
رښـــﺘﻴﺎ ﻫﻤﻐـــﻪ و ﭼـــﯥ دوه ﻣﻴﺎﺷـــﺘﯥ وروﺳـــﺘﻪ ﺧـــﺎن ﻛﺎﻛـــﺎ وﻧﻴـــﻮل ﺷـــﻮ او ﭘـــﻞ ﭼﺮﺧـــﻲ زﻧـــﺪان ﺗـــﻪ
ﻳــﻮوړل ﺷــﻮ .ﭘــﻪ ﻣــﺎ ﻫــﻢ وﯦــﺮه راﻏﻠــﻪ ،ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ د ﺧــﺴﺮ ﭘــﻪ ﺟــﻢ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﻧﻴــﺴﻲ ،ﻟــږه ﻣــﻮده ﭘــﺲ ﻳــﯥ
ﻟﻪ رﻳﺎﺳﺘﻪ اﯦﺴﺘﻪ ﻛړم او ﭘﺨﭙﻠﻪ ﭘﺨﻮاﻧۍ ﺷﻌﺒﻪ ﻛﯥ ﻣﯥ ﻛﺎر ﻛﺎوه.
ﻫــــﺮ څــــﻪ ﻳــــﻮ دم ﺑــــﺪل ﺷــــﻮل ،ﻣــــﺎ ﻫــــﻢ راډﻳــــﻮﻳﻲ داﺳــــﺘﺎﻧﻮﻧﻪ او ﻣﻘــــﺎﻟﯥ ﻧــــﻪ ﻟﻴﻜﻠــــﯥ ،د ﻣﻄﺒﻌــــﯥ
رﺋﻴـــﺴﺎن ټـــﻮل ﺑـــﺪل ﺷــﻮل ،ﭘـــﻪ ﻫـــﺮ ﭼـــﺎ وﯦـــﺮه او ډار ﭘﺮﯦـــﻮت .زه ﭘـــﻪ ﺧـــﺴﺮ ﭘـــﺴﯥ ډﯦـــﺮ وځﻐﻠﯧـــﺪم ،ﺧـــﻮ
ﻫــﯧڅ ﺧﻮﻧــﺪ ﻳــﯥ وﻧــﻪ ﻛــړ .ﻫﻮﺳــۍ ﺑــﻪ ﻫــﺮه ورځ ﭘــﻪ ﺳــﺮو ﺳــﺘﺮګﻮ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه ،ﻣــﻮر ﻳــﯥ ﻫــﻢ ﺧﭙــﻪ وه ،څــﻮ
ځﻠــﻲ ﭘــﻞ ﭼﺮﺧــﻲ زﻧــﺪان ﺗــﻪ زه او ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ ﻧــﻮرو ﭘــﺎﯦﻮازاﻧﻮ ﺳــﺮه ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﻛﺘــﺎر ﻛــﯥ وﻻړ وو .ﺗــﺮ ﭘﺎﻳــﻪ
ﭘــﻮرې ﺑــﻪ ﻣــﻮ ﭘــښﯥ وﭼــﯥ ﺷــﻮې ،ﺧــﻮ د ﺧــﺎن ﻛﺎﻛــﺎ ﻧــﻮم د ﺑﻨــﺪﻳﻮاﻧﻮ ﭘــﻪ ﻟــﺴﺖ ﻛــﯥ ﻧــﻪ و .ﻣــﺎزﻳګﺮ ﺑــﻪ
ﺧﭙــﻪ ﺳــﺘﻮﻣﺎﻧﻪ ﺑﯧﺮﺗــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﻏﻠــﻮ .څــﻮ ورځــﯥ ﻣــﻮﻧږ د ﻫﻮﺳــۍ ﻟــﻪ ﻣــﻮر ﺳــﺮه ﺗﯧــﺮې ﻛــړې ،زه ﺑــﻪ
ﻫﻢ ﻫﺮه ورځ ﺧﭙﻠﯥ دﻧﺪې ﺗﻪ ﺗﻠﻤﻪ.
څﻪ ﻣﻮده ﭘﺲ ﻣﯥ ﻟﻪ ﻳﻮه ﺗﻦ ﻧﻪ واورﯦﺪل ،وﻳﻠﯥ:
ﺳـــﻬﺎره ﭘـــﻪ ﺧـــﺴﺮ ﭘـــﺴﯥ دې ﻣـــﻪ ګﺮځـــﻪ ،ﻫﻐـــﻪ ﻳـــﯥ وژﻟـــﻰ دى .ﻳـــﻮ ځـــﻞ ﭘـــﻪ ﻛـــﻮرﻧﻰ ﭼـــﺎرو وزارت
ﻛﯥ د ﻣړو ﻛﺴﺎﻧﻮ ﻟﺴﺖ ځړﯦﺪﻟﻰ دى ،ﭘﻪ ﻫﻐﻪ ﻟﺴﺖ ﻛﯥ ﺑﻪ د ﻫﻐﻪ ﻧﻮم وګﻮرې.
زه ﭘــﻪ ﭼــﺎﻻﻛۍ ﺳــﺮه د ﻛﻮرﻧﻴــﻮ ﭼــﺎرو وزارت ﺗــﻪ ﻻړم ،ﻟــﺴﺘﻮﻧﻪ ﻣــﯥ ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻧﻈــﺮه ﺗﯧــﺮ ﻛــړل ،ﭘــﻪ
ﻳــﻮه ﻟــﺴﺖ ﻛــﯥ د ﻫﻮﺳــۍ د ﭘــﻼر ﻧــﻮم ﻟﻴﻜــﻞ ﺷــﻮى و .ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﻻړم ،ﻫﻮﺳــۍ راﻧــﻪ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ
وﻛړه ،وﻳﻠﯥ:
ﺳــﻬﺎره ﻧــﻦ ﺧــﻮ دې زﻣــﺎ د ﭘــﻼر ﭘــﻪ ﺑــﺎب څــﻪ ﻧــﻪ دي اورﯦــﺪﻟﻲ؟ زه ورﺗــﻪ ﻣﻨﻜــﺮ ﺷــﻮم ،ﻣــﺎ وې ﻧــﻪ
واﷲ ﻧﻦ زه ډﯦﺮ وګﺮځﯧﺪﻣﻪ ،ﺧﻮ ﻫﯧﭽﺎ راﺗﻪ څﻪ وﻧﻪ وﻳﻞ.
ډﻳﺮو راﺗﻪ دا ﻫﻢ ووﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره ﺗــﻪ ﻛــﻪ دې ﭘــﻪ ﺧــﺴﺮ ﭘــﺴﯥ داﺳــﯥ ﻻﻟﻬﺎﻧــﺪ او ﺳــﺮګﺮداﻧﻪ ګﺮځــﯥ ،داﺳــﯥ ﻧــﻪ ﭼــﯥ د ﻫﻐــﻪ
ﭘﻪ ټﯧﻞ ﻛﯥ دې څﻮك وﻧﻪ ﻧﻴﺴﻲ؟
_ ﻫﻮﺳۍ ددې ﺣﺎﻻﺗﻮ ﻧﻪ ﻣﯥ وﯦﺮه ﻏﻮﻧﺪې ﻛﯧږي .ﻫﻐﯥ راﺗﻪ ووﻳﻞ:
_ ﺳــﻬﺎره ﻧــﻮر ﺑــﺲ دى ډﯦــﺮ ﻣــﻪ ګﺮځــﻪ ،ﺧــﺪاى ﻧﺎﺧﻮاﺳــﺘﻪ څــﻪ درﭘــﯧښ ﻧــﻪ ﺷــﻲ .ﺧﻮاښــﯥ ﻣــﯥ ﻫــﻢ
راﺗــﻪ ټﻴﻨګﺘﻴــﺎ وﻛــړه .زه ﻫــﻢ ﺑﻴــﺎ ډﯦــﺮ ﻧــﻪ ګﺮځﯧﺪﻣــﻪ ،ﺧــﺎﻟﻲ د وﻇﻴﻔــﯥ ځــﺎى ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻻړم او ﻣــﺎزﻳګﺮ ﺑــﻪ
ﺧﭙﻞ ﻛﻮر ﺗﻪ راﺗﻠﻢ.
ﺣـــﺎﻻت داﺳـــﯥ ﺷـــﻮل ،ﭼـــﯥ روﺳـــﺎن اﻓﻐﺎﻧـ ـﺴﺘﺎن ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻞ ،د ﻫﯧـــﻮاد ټﻮﻟـــﻮ ﺧﻠﻜـــﻮ ﺟﻬـــﺎد ﺗـــﻪ
وروداﻧګـــﻞ ،د روﺳـــﺎﻧﻮ او د ﻫﻐـــﻮى د ګـــﻮډاګﻲ دوﻟـــﺖ ﭘـــﻪ ﺧـــﻼف ﻳـــﯥ د ﺟﻬـــﺎد ﭼﯧﻐـــﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړه.
ورځ ﭘــــﻪ ورځ د اﻓﻐﺎﻧــــﺴﺘﺎن ﭘــــﻪ ﻫــــﺮه ﺧــــﻮا ﻛــــﯥ ﺟګــــړه وﻧــــښﺘﻪ ،دواړو ﺧــــﻮاو ﻳــــﻮ ﭘــــﺮ ﺑــــﻞ ﺣﻤﻠــــﯥ
ﻛــــﻮﻟﯥ ،د ﻣﻠــــﻚ ﺣــــﺎﻻت ورځ ﭘــــﻪ ورځ ﺧﺮاﺑﯧــــﺪل ﺗﺮڅــــﻮ ﻣﺠﺎﻫــــﺪﻳﻨﻮ د ﺧﭙــــﻞ ﻣﻠــــﻚ ﻧــــﻪ ﺑﻬــــﺮ ﭘــــﻪ
ﭘﺎﻛـــﺴﺘﺎن ﻛـــﯥ څـــﻮ ډوﻟـــﻪ ﺗﻨﻈﻴﻤﻮﻧـــﻪ ﺟـــﻮړ ﻛـــړل ،ﭼـــﯥ د ځﻴﻨـــﻮ ﺑْﺮﻧﻴـــﻮ ﻫﯧﻮادوﻧـــﻮ ﻟـــﻪ ﺧـــﻮا ﺑـــﻪ دﻏـــﻮ
ﺗﻨﻈﻴﻤﻮﻧﻮ ﺗﻪ وﺳﻠﯥ او ﻫﺮ ډول ﻣﺮﺳﺘﯥ ورﻛﻮل ﻛﯧﺪې.
زه د ﺣـــﺎﻻﺗﻮ ﭘـــﻪ ډﯦـــﺮ ﺳﻴﺎﺳـــﻲ ﺗـــﻮب ﭘـــﺴﯥ ﭘـــﻪ دې ﻛﺘـــﺎب ﻛـــﯥ ډﯦـــﺮ څـــﻪ ﻧـــﻪ ﻟـــﻴﻜﻢ ،ﺧـــﻮ د وﺧـــﺖ
ﻧـــﺎﺧﻮاﻟﻮ ﺗـــﻪ ﺧـــﺎﻟﻲ ﻟـــږه اﺷـــﺎره ﺧـــﻮ ﭘﻜـــﺎر ده .د روﺳـــﺎﻧﻮ ﻟـــﻪ راﺗـــګ ﻧـــﻪ درې ﻣﻴﺎﺷـــﺘﯥ ﻣﺨﻜـــﯥ ﻣـــﯥ
زوى ﺷـــﻮى و ،ﭼـــﯥ اوس ﻣـــﯥ زوى )ﺑﻬـــﺎدر( د درې ﻛـــﺎﻟﻮ ﺷـــﻮى و ،ﺧﺒـــﺮه دې ﺗـــﻪ راورﺳـــﯧﺪه ،ﭼـــﯥ
د ﻛﺎﺑــﻞ ﭘــﻪ ښــﺎر ﻛــﯥ ﻫــﻢ ﻧــﻮرې ﺷــﭙﯥ ګﺮاﻧــﯥ ﺷــﻮې ،ﻳــﻮه ﺷــﭙﻪ ﻣــﻮ د ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﺮه ﺳــﺮه ﺧﺒــﺮې وﻛــړې،
ﻫﻐﻪ داﺳﯥ ﻓﻴﺼﻠﻪ وﻛړه او وې وﻳﻞ:
ﺳــﻬﺎره! ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻟــﻪ ﺧﭙﻠــﯥ ﻣﯧﺮﻣﻨــﯥ او زوى ﺳــﺮه ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ځــﯥ ،ﻣــﻮږ او د ﻫﻮﺳــۍ ﻣــﻮر ﺑــﻪ
ﺧﭙـــﻞ وﻃـــﻦ ﺟﻨـــﻮﺑﻲ ﺗـــﻪ ځـــﻮ ،ﺟـــﻮاب ﻣـــﯥ ﻟﯧږﻟـــﻰ دى ﺧﻠـــﻚ ﺑـــﻪ ﻧـــﻦ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ راورﺳـــﯧږي او ﻛـــډه ﺑـــﻪ
راﺗــﻪ اﻧﺘﻘــﺎل ﻛــړي .ﺗﺎﺳــﯥ ﻫــﻢ ﺧﭙــﻞ ﻛــﺎﻟﻲ او ﺳــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ﺧــﺮڅ ﻛــړئ ،ﻛــﻮر ﻣــﻮ ﻫــﻢ ﭘــﻪ ﭼــﺎ وﭘﻠــﻮرئ،
ﭘﻴﺴﯥ ﺗﺮې ﻧﻐﺪې ﻛړئ او ﭘښﯥ وﺑﺎﺳﺊ ،ﭘﻪ دې ﻣﻠﻚ ﻛﯥ ﻧﻮرې ﺷﭙﯥ ﻧﻪ ﻛﯧږي.
ﺑـــﺲ ﻫﻤـــﺪا ﻓﻴـــﺼﻠﻪ ﺷــﻮه .ﻣـــﻮﻧږ ﺳـــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ﺧـــﺮڅ ﻛـــړل ﻛـــﻮر ﻣـــﻮ ﻫـــﻢ ﺧـــﺮڅ ﻛـــړو او ﭘـــﻪ ﭘټـــﻪ ﺗﻮګـــﻪ
ﺳــﺮه ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ وﻻړو .ﻣــﻮر ﻣــﯥ زﻣــﻮﻧږ ﭘــﻪ ورﺗــګ ډﯦــﺮه ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮه ،ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﭼــﯥ ځﻴﻨــﯥ
ﺧﻠــﻚ ﭘــﺎﺗﯥ وو ،ﻫﻐــﻮى ﻫــﻢ ﺧﻮﺷــﺎﻟﻪ ﺷــﻮل .زﻣــﻮﻧږه ﭘــﻪ ﻛــﻮرﻧۍ ﻛــﯥ ﻳــﻮازې زﻣــﺎ ﻛﺎﻛــﺎ او د ﻫﻐــﯥ
ﻣﯧــﺮﻣﻦ ﭘــﺎﺗﯥ وه ،ډﯦــﺮ ﻛــﻢ ﺧﻠــﻚ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ وو ،ځﻮاﻧــﺎن او ﻣﺎﺷــﻮﻣﺎن ﺧــﻮ ﺑﯧﺨــﻲ ﭘﻜــﯥ ﻧــﻪ
وو ،ټــﻮل ﺑــﺎﺟﻮړ او ﭘﯧــښﻮر ﺗــﻪ ﺗﻠﻠــﻲ وو .ځﻮاﻧــﺎن او د ﭘﺎﺧــﻪ ﻋﻤــﺮ ﺧﻠــﻚ د ﺟﻬــﺎد ﭘــﻪ ﻟﻴﻜــﻮ ﻛــﯥ ﭘــﻪ
ﺑﯧﻼﺑﯧﻠـــﻮ ﺗﻨﻈﻴﻤﻮﻧـــﻮ ﻛـــﯥ ﺗﻨﻈـــﻴﻢ ﺷـــﻮي وو .ﻣـــﺎ ﭼـــﯥ ﺣـــﺎﻻت وﻟﻴـــﺪل ،ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﻫـــﻢ د ﺷـــﭙﻮ د
ﺗﯧﺮوﻟــﻮ ﺷــﺎن ﻧــﻪ و .دوه ﻣﻴﺎﺷــﺘﯥ ﻣــﻮ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ﺗﯧــﺮې ﻛــړې ،ﺧــﻮ ﻫــﺮه ﺷــﯧﺒﻪ ﻳــﯥ ﻣــﺮګ و .ﻳــﻮه ﺷــﭙﻪ
ﻣﯥ ﻛﺎﻛﺎ ﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﻛﺎﻛــــﺎ ﺟﺎﻧــــﻪ! دﻟﺘــــﻪ ﺧــــﻮ ګــــﻮزاره ګﺮاﻧــــﻪ ده ،دا ﻫــــﺮه ورځ ﻣﺠﺎﻫــــﺪﻳﻨﻮ ﺗــــﻪ ډوډۍ ﭘﺨــــﻮل او دا
ﺣﺠـــﺮه ﭼﻠـــﻮل ﺧـــﻮرا ګـــﺮان ښـــﻜﺎري .زوى ﻣـــﯥ وړوﻛـــﻰ دى ،ﻣﯧـــﺮﻣﻦ ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ دې ﻛـــﺎروﻧﻮ ﺑﻠـــﺪه ﻧـــﻪ
ده ،ﻣـــﻮر ﻣـــﯥ ﺑـــﻮډۍ ده او ﻣﺠﺎﻫـــﺪ راﺑﺎﻧـــﺪې ﻧﺎﺳـــﺖ دي ،ﭼﺎﺗـــﻪ ډوډۍ ﭘﺨـــﻮو ،ﭼـــﺎ ﺳـــﺮه د ﻧﻐـــﺪو
ﻣﺮﺳﺘﻪ او ﻟﻪ ﭼﺎ ﺳﺮه ﻧﻮرې ﻣﻨډې ﺗﺮړې اﺧﺮ ﺑﻪ زﻣﻮږه څﻪ وي؟
ﻛﺎﻛﺎ ﻣﯥ ﻳﻮه ﺷﯧﺒﻪ ﻏﻠﻰ و او ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺑﭽــﻰ زه ﺧــﻮ داﺳــﯥ ﻧﻈــﺮ ﻟــﺮم ،ﭼــﯥ ﺗﺎﺳــﯥ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ ﻧــﻮر ځــﺊ ،ځــﺎن ﭘﯧــښﻮر ﺗــﻪ ﻛــړئ ،دﻟﺘــﻪ
اوﺳــﯧﺪل ګــﺮان ﻛــﺎر دى .ﻣــﻮﻧږ ﺑــﻪ ﻫــﻢ درﭘــﺴﯥ درځــﻮ ،ﻳــﻮ څــﻮك ﺑــﻪ ﭘﻴــﺪا ﻛــړم ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ دې ﻛــﻼ ﻛــﯥ
واوﺳــﯧږي او ﭘـــﻪ ﻛـــﻮر او ﺳـــﺎﻣﺎن ورﺳـــﺮه ﭘـــﺎم ﻛــﻮي .ﺗﺎﺳـــﯥ ﻳـــﻮازې ﻣﻨـــډې ﻟـــﻪ ﻣﺨـــﯥ د ﺿـــﺮورت وړ
ﺷﻴﺎن ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه واﺧﻠﺊ.
ﻣـــﻮﻧږه ټﻮﻟـــﻮ ﻫﻤـــﺪا ﻣـــﺸﻮره وﻛـــړه ،ﭼـــﯥ ﭘﺎﻛـــﺴﺘﺎن ﺗـــﻪ ﻛـــډه ﺷـــﻮ .ﻟـــﻪ ﻫﻤـــﺪﻏﯥ ورځـــﯥ ﻧـــﻪ ﺗـــﻮده
ﺟګـــړه رواﻧـــﻪ وه ،ﻣﺠﺎﻫـــﺪو ﺑـــﻪ د روﺳـــﺎﻧﻮ او ﺣﻜﻮﻣـــﺖ ﭘـــﻪ ﻛﺘـــﺎروﻧﻮ ﺣﻤﻠـــﯥ ﻛـــﻮﻟﯥ او ﻫﻐـــﻮى ﺑـــﻪ
ﺑﺎاﻟﻤﻘﺎﺑــﻞ ﺗﻮﭘﻮﻧــﻪ او ټﺎﻧﻜﻮﻧــﻪ ﻛﻠﻴــﻮ ﺗــﻪ وﻧﻴــﻮل ،ﻫﺮڅــﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﻟﻮټــﻪ ﻟﻮټــﻪ ﻛــړل .دوﻟﺘــﻲ اﻟﻮﺗﻜــﻮ ﺑــﻪ
ﻫـــﻢ ﺑﻤﺒـــﺎرۍ ﻛـــﻮﻟﯥ .ﻫﻮﺳـــۍ ﻟـــﻪ دﻏـــﯥ وﺿـــﻌﯥ ﺳـــﺮه ﺳـــﺨﺘﻪ ﻧﺎراﻣـــﻪ وه ،ﺧﭙـــﻪ او ﺳـــﺘﻮﻣﺎﻧﻪ وﺧـــﺖ
ﭘـــﺮې راﻏـــﻰ .اﺧـــﺮ ﺧﺒـــﺮه ﺗـــﺮ ﻣـــﺮګ ﺳـــﺮﺣﺪه راورﺳـــﯧﺪه .ﻧـــﻮره ﻧـــﻮ ﻣـــﻮﻧږه د ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ د وﺗﻠـــﻮ ﺗﻴـــﺎرى
وﻧﻴﻮﻟــﻪ .د ﺷــﭙﯥ ﺳــﺮه ټــﻮل ﻳــﻮ ځــﻞ ﺑﻴــﺎ ﭘــﻪ ګــډه ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ ،ﻓﻴــﺼﻠﻪ ﻣــﻮ وﻛــړه ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ﺑــﻪ
زه او ﻫﻮﺳـــۍ ﺳـــﺮه د ﺧﭙـــﻞ زوى ﺑـــﺎدر ﺧـــﺎن ﭘﯧـــښﻮر ﺗـــﻪ ځـــﻮ ،ﻣـــﻮر ﺑـــﻪ ﻣـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ ﻟـــﻪ ﻛﺎﻛـــﺎ دوى
ﺳـــﺮه ﻳﻮځـــﺎى راﭘـــﺴﯥ راځـــﻲ .د ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ ﺗـــﺮ ﭘﯧـــښﻮره ﻣـــﻮ ﺳـــړي ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړل ،ﭼـــﯥ زﻣـــﻮﻧږه ﻛـــډه
ورﺳــﻮي .ﺳــﺒﺎ ﺗــﻪ ﻣــﻮ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ د ﺗﻠــﻮ ورځ وه .ﭘــﻪ دﻏــﻪ ﺷــﭙﻪ ﺗــﺮ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﭘــﻮرې ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ ،د ﺗﻠــﻮ
ﻻرې ﭼـــﺎرې او ﻧـــﻮر ﺗـــﺼﻤﻴﻤﻮﻧﻪ ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه وﻧﻴـــﻮل .ﻓﻴـــﺼﻠﻪ وﺷـــﻮه ،ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﺟﺎﻟـــﻪ ﭘـــﻮرې
وځــﻮ او ټﺎﻛــﻞ ﺷــﻮي ﻛــﺴﺎن ﺑــﻪ ﻣــﻮ اﺧــﻮا ﺗــﻪ ور اړوي .د ﺷــﭙﯥ د ﭘﺮﯦﻮﺗﻠــﻮ ﭘــﻪ وﺧــﺖ ﻣــﯥ ﻫﻮﺳــۍ ﺗــﻪ
ﻟﻪ ﺧﻮﻟﯥ ووﺗﻞ:
ﻫﻮﺳــــۍ! ﺣــــﺎﻻت ډﯦــــﺮ ﺧــــﺮاب دي ،ﻫــــﺮه ﺧــــﻮا ﺟګــــړه ده ،ډز او ډوز دى ،ﻧــــﻪ وﻳــــﻞ ﻛﯧــــږي ﻛــــﻪ
ﻣــﻮﻧږه دواړو ﻛــﯥ ﺧــﺪاى ﻧﺎﺧﻮﺳــﺎﺗﻪ ﻛــﻮم ﻳــﻮ ﻧــﻪ و ،ﻫﻐــﻪ ﺑــﻞ ﺑــﻪ ﻳــﯥ د ژوﻧــﺪ ټﻮﻟــﻪ ﻛﻴــﺴﻪ ﻟﻴﻜــﻲ .دا
ﺑــــﻪ زﻣــــﺎ او ﺳــــﺘﺎ ﺗــــﺮﻣﻨځ زﻣــــﻮﻧږ د ﻣﻴﻨــــﯥ او ژوﻧــــﺪ اﺻــــﻠﻲ ﺧﺒــــﺮه وي .ﻣــــﺎ وې دا ﻛﺘﺎﺑﭽــــﻪ درﺳــــﺮه
وﺳﺎﺗﻪ ﺗﺮاوﺳﻪ ﻣﯥ ﺳﺎﺗﻠﯥ او ﺗﺮ دې ځﺎﻳﻪ ﻣﯥ رارﺳﻮﻟﯥ ده.
درﯦﻴﻢ څﭙﺮﻛﻰ
_ ﺗﻨـــﺪار! ﺗﺎﺗـــﻪ ﺧـــﻮ ﺑـــﻪ ﻣﻌﻠﻮﻣـــﻪ وي ،ﭼـــﯥ زه ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ اﻳﻠـــﻪ وﺧـــﺖ رﺳـــﻴﻨﺪه وم ،ﻛـــﻮم
وﺧــﺖ ﭼــﯥ ﺗﺎﺳــﻮ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ د ﺗﻠــﻮ ﻧﻴــﺖ ﻛــړى و او ﭘــﻪ ﺟﺎﻟــﻪ ﻛــﯥ د ﺷــﭙﯥ ﭘــﻪ ﺳــﻴﻨﺪ ﭘــﻮرې وﺗﻠــﺊ .ﭘــﻪ
ﻫﻤﻐـــﻪ ﺷـــﭙﻪ ﻟـــﻪ ﭘـــﻼر ﺳـــﺮه دﻟﺘـــﻪ ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻮ .زړه ادې دې ﺧـــﺪاى وﺑـــښﻲ )ﺳـــﺘﺎ ﺧﻮاښـــﯥ(
ځﺎﻧﻠــﻪ ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه ،ژړل ﻳــﯥ .ﭘــﻼ رﻣــﯥ ورﺗــﻪ ﺧﺒــﺮې وﻛــړې ،ژړا ﻳــﯥ ﺑــﺲ ﻛــړه .د ﺷــﭙﯥ ﺗــﺮ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﭘــﻮرې
ﻫﻐﻮى دواړه ﻣﺸﻐﻮﻟﯧﺪل او زه ورﺗﻪ ﻧﺎﺳﺖ وم .ﭘﻼر ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻞ:
ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﻳـــﺎ ﺑـــﻞ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﭘـــﻪ دې ﻛﻠـــﻲ روﺳـــﺎن ﺣﻤﻠـــﻪ ﻛـــﻮي ،ښـــﻪ ﺷـــﻮه ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر دوى ځﺎﻧﻮﻧـــﻪ
ووﯦﺴﺘﻞ .ﻣﻮﻧږ ﺑﻪ ﭼﯥ د ﻛﻠﻲ ﺧﻠﻜﻮ څﻪ ﺣﺎل و ،ﻫﻐﻪ ﺑﻪ زﻣﻮﻧږه وي.
ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ﺷــﭙﯥ ﭘــﻮرې دواړه ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪې ﺧﺒــﺮو ﺳــﺮه ګړﯦــﺪل ،ﭘــﻼر ﻣــﯥ ﺑﻴــﺎ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړ او زه ﻟــﻪ زړې
ادې ﺳــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮم .ﺳــﻬﺎر وﺧﺘــﻲ ﻳــﯥ راوﻳښ ﻛــړم ،وﻳــﻞ ﻳــﯥ ﺑﭽــﻰ ﭘــﺎڅﯧږه ﻧــﻦ څــﻪ ﺑــﻞ ﺷــﺎن درﻧــﯥ
ډزې ﻛﯧږي .ﻟﻪ ﺑﺎم ﻧﻪ ﻣﯥ ﭘﺎم ﻛﺎوه ،څﻮ ﺗﻮﭘﻮﻧﻪ د ﻛﻠﻲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻛﯥ وﻟګﯧﺪل .ﻟﻪ ځﺎن ﺳﺮه ﻣﯥ ووﻳﻞ:
واﻟﻜـــﻪ! ﺗـــﻪ ﻳـــﻮ ځـــﻞ ﭘـــﻼر ﭘـــﺴﯥ دې ورﺷـــﻪ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ اﺣـــﻮال ځـــﺎن ﭘـــﻮه ﻛـــړې .ﻣﺎﺗـــﻪ ﺑـــﻪ زر ﺑﯧﺮﺗـــﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣـــﺎت راوړې .ﻣـــﺎ ﺧﭙﻠـــﯥ ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻣﻮښـــﻠﯥ او ﭘـــﻼر ﭘـــﺴﯥ ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ﻻړم .د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ وﺳـــﺘﻞ ﻛـــﯥ
ﻫﯧڅــﻮك ﻧــﻪ و ،د ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﭘــﻪ ﻛﻮڅــﻪ ﭼــﯥ ورﺳــﻢ ﺷــﻮم ،ﭘــﻼر ﻣــﯥ د څــﻮ ﺗﻨــﻮ ﻛﻠﻴﻮاﻟــﻮ ﺳــﺮه وﻻړ و .زه
ﭼــﯥ ورﻧــﺰدې ﺷــﻮم ،ﻫﻐـــﻮى ﺧﭙﻠــﻮ ﻛــﯥ ﻫﻤــﺪا ﺧﺒـــﺮې ﻛــﻮﻟﯥ ،ﭼــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﺑـــﺮ ﺳــﺮ ﻳــﯥ ووﯦــﺸﺘﻮ ،ﭘـــﻼر
ﻣﯥ ﻫﻐﻮى ﺗﻪ ووﻳﻞ:
ځــﺊ ﺧﭙﻠــﻮ ﻛﻮروﻧــﻮ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨــﺊ ،ﺑﻴــﺮون ﻣــﻪ ګﺮځــﺊ .ﻣﺎﺗــﻪ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﻨــﻮزه ﻫﯧڅــﻮك ﺑﺎﻳــﺪ
ﻟــﻪ ﻛــﻮره راوﻧــﻪ وځــﻲ .زه ﺑــﻪ د ﺳــﻬﺎر دوى ﻛــﺮه ورښــﻜﺎره ﺷــﻢ .زه ﭼــﯥ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﻨــﻮﺗﻠﻢ ،ﭘــﻪ ﺗــﺸﻨﺎب ﻛــﯥ
ﺧﭙـــﻞ ﻣـــﺦ او ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ﻣـــﯥ ﭘﺮﻳﻤﻴﻨځـــﻞ ،ﻟـــﻪ ﻧـــﻮرو وړو ﺳـــﺮه ﭼـــﺎى ﺗـــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻢ ،ﻣـــﻮﻧږ ﻻ ﭼـــﺎى ﻧـــﻪ و
ﺧـــﻼص ﻛـــړى ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻼر ﻣـــﯥ وارﺧﻄـــﺎ ﻏﻮﻧـــﺪې راﻧﻨـــﻮت ،وﻳﻠـــﯥ ﻫﻠـــﻪ زر ﻛـــﻮئ ،ﭼـــﯥ د ﺳـــﻬﺎر دوى
ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻻړ ﺷــﻮ ،ﻫﻐــﻪ ﻟﻮﻳــﻪ ﻛــﻼ ده دﻳﻮاﻟﻮﻧــﻪ ﺟــګ دي ،ﻛــﻪ روﺳــﺎن ﺣﻤﻠــﻪ وﻛــړي ،ﻛﯧــﺪاى ﺷــﻲ ﭼــﯥ
ﺑـــﭻ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮ .وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ ﻫﻠـــﻪ ﭘـــﺎڅﯧږئ ،ﭼـــﯥ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ څـــﻮ د ﻫـــﻮان ګﻠـــۍ وﻟګﯧـــﺪې ،ﺧـــﺪاى دې ﺧﻴـــﺮ
ﻛــړي ،وﺿــﻌﻪ ﺧﺮاﺑــﻪ راﺗــﻪ ښــﻜﺎري .ﻣﺎﺗــﻪ ﻳــﯥ ووﻳــﻞ :ﺗــﻪ او ﺧــﻮر دې ﭘــﻪ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﺊ ،وروﺳــﺘﻪ
ﺑﻪ ﺑﻴﺎ اﺣﻮال ﺳﺮه واﺧﻠﻮ .ﻣﻮر ﻣﯥ او ﭘﻼر ﻣﯥ ﻟﻪ ﻧﻮرو وړو ﺳﺮه دﻟﺘﻪ راﻏﻠﻞ.
ﺷـــﯧﺒﻪ ﭘـــﻪ ﺷـــﯧﺒﻪ ډزې زﻳﺎﺗﯧـــﺪﻟﯥ ،ﻳـــﻮ ﻣﻴﺰاﻳـــﻞ د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ وﻟګﯧـــﺪ ،زه ﭘـــﻪ ﻣﻨـــډه ﺑﻠـــۍ ﺗـــﻪ
وﺧـــﺘﻢ ،ﻣـــﺎ وې ﭼـــﯥ ﭘـــﺎم وﻛـــړم .زه ﭼـــﯥ ﺑـــﺎم ﺗـــﻪ وﺧـــﺘﻢ ،ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ دوړې ﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮې ،ﺷـــﻮر او
ﻏﺎﻟﻤﻐـــﺎل ورﺳـــﺮه ﺳـــﻢ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮ ،ﭼـــﯥ ﻏـــړز ﺷـــﻮ څـــﻮ ﻣﯧﺰاﻳـــﻞ ﻏﺒـــﺮګ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ وﻟﻮﯦـــﺪل .ﭘـــﻪ ﻫـــﻮا ﻛـــﯥ
ﺟﻨګـــﻲ اﻟـــﻮﺗﻜﯥ ﺗﯧـــﺮې ﺷـــﻮې ،ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻳـــﯥ ﺑﻤﺒـــﺎري وﻛـــړه .ښـــﻪ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ﻛﺘـــﻞ ،ﭼـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ
ﺗﯧـــﺮې ﺷـــﻮې .ﻧـــﻮرې ډزې د ﺗﻮﭘﻮﻧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ راډﯦـــﺮى ﺷـــﻮې ،اﺧـــﺮ زه وډار ﺷـــﻮم ﺧـــﻮر ﻣـــﯥ راﻏـــږ ﻛـــړل:
راﻛـــﻮز ﺷـــﻪ ﺷـــﯧﺮ ﺧﺎﻧـــﻪ وﺑـــﻪ ﻟګﯧـــږې .زه ﻟـــﻪ ﺑﺎﻣـــﻪ راښـــﻜﺘﻪ ﺷـــﻮم ،زه او ﺧـــﻮر ﻣـــﯥ د ﻛـــﻮر ﭘـــﻪ ﺑﺮﻧـــډه ﻛـــﯥ
ﻏﻠــﻲ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ ،ﻏــﻮږ ﻣــﻮ وﻳﻨــﻮ ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ ژړاګــﺎﻧﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﯧــﺪې .ډزې دوﻣــﺮه زﻳــﺎﺗﯥ ﺷــﻮې،
ﭼــﯥ ﻣــﺎ او ﺧــﻮر ﻣــﯥ ﺧﺒــﺮې ﺳــﺮه ﻧــﻪ اورﯦــﺪﻟﯥ .زﻣــﻮږ د ﻛــﻮر ﺷــﺎوﺧﻮا ﺗــﻪ ﺗﻮﭘﻮﻧــﻪ وﻟګﯧــﺪل ،زه او ﺧــﻮر
ﻣـــﯥ وارﺧﻄـــﺎ ﺷـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻛﻮټـــﻪ ﻛـــﯥ د دوو ﻛﻨـــﺪواﻧﻮ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ ورﻧﻨﻮﺗﻠـــﻮ او ﻏﻠـــﻲ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻮ .ﭘـــﻪ ﻫـــﻮا
ﻛــــﯥ د اﻟﻮﺗﻜــــﻮ ﻛړﻧګــــﺎ او ﺑﻤﺒــــﺎرۍ او د ﺗﻮﭘﻮﻧــــﻮ او راﻛټﻮﻧــــﻮ ډزو دوﻣــــﺮه وارﺧﻄــــﺎ ﻛــــړو ،ﭼــــﯥ زه او
ﺧﻮر ﻣﯥ دواړو ﺳﺮه ﻳﻮ ﺑﻞ ﭘﻪ ﻏﯧږ ﻛﯥ وﻧﻴﻮل او رﯦږدﯦﺪﻟﻮ.
ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ وړې ډزې ﻫــﻢ ﭘﻴــﻞ ﺷــﻮې .ﻣــﻮږ دا ﻓﻜــﺮ ﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ګﻨــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﺧﻠــﻚ ﺑــﻪ ډزې ﻛــﻮي،
ﺣـــﺎل دا ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ روﺳـــﺎن رااوښـــﺘﻲ وو .زﻣـــﻮږ ﻛـــﻮر د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛـــﯥ و ،د ﻛـــﻮر دﻳﻮاﻟﻮﻧـــﻪ ﺧـــﻮ
ﻟـــﻮړ و ،د دروازې زﻧځﻴـــﺮ ﻣـــﯥ اﭼـــﻮﻟﻰ و ،ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ د اوﺳـــﭙﻨﯥ ﭘټـــۍ اوښـــﺘﯥ وه .ډﯦـــﺮه ﻛﻠﻜـــﻪ
دروازه وه .ﻳــــﻮه ﺷــــﯧﺒﻪ وروﺳــــﺘﻪ دروازه وټﻜــــﻮل ﺷــــﻮه ،ﻣــــﺎ وې ﭼــــﯥ ګﻨــــﯥ ﭘــــﻼر ﻣــــﯥ راﻏﻠــــﻰ دى ،زه
ورو ورو دروازې ﺗــــﻪ ورﻏﻠــــﻢ ،ﻏــــﻮږ ﻣــــﯥ وﻧﻴــــﻮ ،ﭼــــﯥ ﺑــــﺪﻟﯥ ﺧﺒــــﺮې ﻛﯧــــﺪې ،ﻟــــﻪ دروازې راﺳــــﺘﻮن
ﺷـــﻮم ،ﺑﯧﺮﺗـــﻪ ﻣـــﯥ د ﻛﻨـــﺪواﻧﻮ ﻣـــﻨځ ﺧﺎﻟﻴګـــﺎه ﺗـــﻪ ځـــﺎن ﺧﻮاﺗـــﻪ ورﻧـــﺰدې ﻛـــړو ،ﻫﻐـــﯥ وﻳـــﻞ څـــﻮك و ،ﻣـــﺎ
وې ﺑﻞ څﻮك دي ،ﻛﯧﺪاى ﺷﻲ روﺳﺎن راﻏﻠﻲ وي.
ﻣـــــﻮﻧږ دواړو ﻟـــــﻪ وﯦـــــﺮې ﺳـــــﭙﻮڼ ﻧـــــﻪ ﻛـــــﺎوه ،ﻏټـــــﯥ او درﻧـــــﯥ ډزې ﻏﻠـــــﯥ ﺷـــــﻮې ،ﺧـــــﻮ ﻳـــــﻮازې د
ﻛﻼﺷـــﻴﻨﻜﻮف وړې ډزې ډﯦـــﺮې ﻛﯧـــﺪې .ﭘـــﻪ ﻫـــﻮا ﻛـــﯥ اﻟـــﻮﺗﻜﯥ ﺗﯧﺮﯦـــﺪﻟﯥ ،ﺧـــﻮ ﺑﻤﺒـــﺎري ﻳـــﯥ ﻧـــﻪ ﻛﻮﻟـــﻪ.
دروازه ﭘـــﻪ زوره ټـــﻚ ټـــﻚ ﺷـــﻮه ،ﻣـــﻮﻧږ ځـــﺎن ﻏﻠـــﻰ ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و ،ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ګڼـــﯥ ډزې رواﻧـــﯥ وې.
زﻣــﻮﻧږ ﻟــﻪ دروازې ﻧــﻪ راﻏﻠــﻲ ﻛــﺴﺎن ﻻړل ،ﻣــﻮﻧږه د ﻛﻨــﺪواﻧﻮ ﺗــﺮﻣﻨځ ﭘــﻪ ﻧﺎﺳــﺘﻪ ﺳــﺘړي ﺷــﻮ ،ﻛــﻮټﯥ ﻧــﻪ
راووﺗﻠـــﻮ ،ﭼـــﯥ ﻏـــﻮږ ﻣـــﻮ وﻧﻴـــﻮ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﻫﻤﻐـــﺴﯥ ﺷـــﻮر او زوږ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛﯧـــﺪه ،وﻟـــﯥ ډزې ﻛﻤـــﯥ
ﺷـــﻮې .ﻟـــﻪ ځﻴﻨـــﻮ ﻛﻮروﻧـــﻮ ﻧـــﻪ د ژړا ﻏږوﻧـــﻪ راﺗﻠـــﻞ .ﺷـــﯧﺒﻪ ﭘـــﻪ ﺷـــﯧﺒﻪ وﻳـــﺮ ژړا زﻳﺎﺗﯧﺪﻟـــﻪ .ورځ زﻳـــﺎﺗﻲ ﭘـــﻪ
وﺗـــﻮ وه ،زه ورو ﺷـــﺎﻧﯥ ﺑـــﺎم ﺗـــﻪ ورﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮم ،ټـــﻮل ﻛﻠـــﻰ وﻳـــﺮ ژړا ﭘـــﺴﯥ اﺧﻴـــﺴﺘﻰ و .د ﻛﻠـــﻲ ځﻴﻨـــﻮ
ﻛﻮروﻧــﻮ ﻧــﻪ ﻟــﻮګﻲ او ﻟﻤﺒــﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﯧــﺪې ،وړاﻧــﺪې ﭘــﻪ ﺳــړك ﺧــړې ﻋــﺴﻜﺮي ﻣــﻮټﺮې رواﻧــﯥ وې .ﭘــﻪ
ﻫـــﻮا ﻛـــﯥ ﻳـــﻮه ﻧﻴﻤـــﻪ اﻟﻮﺗﻜـــﻪ او څﺮﺧـــﻲ اﻟـــﻮﺗﻜﯥ ﻫـــﻢ ګﺮځﯧـــﺪﻟﯥ .زﻣـــﻮږ د ﻛـــﻮر ﺷـــﺎوﺧﻮا ګﺎوﻧـــډﻳﺎن
ﻫﯧڅـــﻮك ﻧـــﻪ ښـــﻜﺎرﯦﺪل ،ﻳـــﻮازې د ښـــځﻮ ژړاګـــﺎﻧﯥ زﻳـــﺎﺗﯥ وې ،ﭼـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻫـــﺮ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ اورﯦـــﺪل
ﻛﯧﺪې.
د ﻛــــﻮر د دروازې زﻧځﻴــــﺮ ﻣــــﯥ ﺧــــﻼص ﻛــــړ ،دروازه ﻣﮕــــﯥ راﺑﯧﺮﺗــــﻪ ﻛــــړه ،ﭘــــﻪ ﻛﻮڅــــﻪ ﻛــــﯥ ﻣــــﯥ
ﺷــﺎوﺧﻮا ﺗــﻪ وﻛﺘــﻞ ،وړاﻧــﺪې ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﺳــړى ﭘــﻪ ﻣﻨــډه ﺗﯧﺮﯦــﺪه ،زه دوﺑــﺎره ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﻨــﻮﺗﻠﻢ .ﺧــﻮر ﺗــﻪ ﻣــﯥ
ووﻳﻞ:
ﭘــﻪ ﻛﻠــﯥ ﻧــﻮره ﺟګــړه ﻏﻠــﯥ ده ،ﺧﻠــﻚ ګﺮځــﻲ راګﺮځــﻲ ،راځــﻪ ﭼــﯥ دواړه ﭘــﻪ ﻣﻨــډه د زړې ادې ﻛــﻼ
ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ ،ﭼﯥ د ﻫﻐﻮى اﺣﻮال واﺧﻠﻮ.
ﻟــﻪ ﻛــﻮره ووﺗﻠــﻮ او ﭘــﻪ ﻳــﺮه ﻳــﺮه ﭘــﻪ ﻛﻮڅــﻪ ﻛــﯥ راروان ﺷــﻮ .د ﻛﻠــﻲ ﭘــﻪ ﻫــﺮ ﻛــﻮر ﻛــﯥ ژړا وه ،ﭘــﻪ ځﻴﻨــﻮ
ﻛﻮروﻧــﻮ ﻛــﯥ ﻻ ﻫﻤﻐــﺴﯥ ﻟﻤﺒــﯥ وې ،ټــﻮل ﻛﻠــﻰ ﻟﻮګــﻮ او ﺑــﻮى ﻧﻴــﻮﻟﻰ و .ډﯦــﺮ ﻛــﻢ ﻛــﺴﺎن ﭘــﻪ ﻛﻮڅــﻮ ﻛــﯥ
وارﺧﻄـــﺎ وارﺧﻄـــﺎ ګﺮځﯧـــﺪل .ﻣـــﻮږ ﻟـــﻪ وﻳـــﺮې ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﻣﻨـــډه ﺗـــﺮ ﻛـــﻼ ورﺳـــﯧﺪو .د ﻛـــﻼ ﺑـــﻮرج ﻧﻴﻤـــﺎﻳﻲ
راﻛټﻮﻧـــﻮ ﻏﻮرځـــﻮﻟﻰ و ،د ﻛـــﻼ ﻟﻮﻳـــﻪ دروازه ﻣﺎﺗـــﻪ وه ،دﻳﻮاﻟﻮﻧـــﻮ ﻣﺮﻣـــۍ ﺧـــﻮړﻟﯥ وې .ﭘـــﻪ دروازه ﭼـــﯥ
ورﻧﻨﻮﺗﻠــﻮ د ﻛــﻼ ﭘــﻪ داﻻﻧــﻪ ﻛــﯥ زﻣــﺎ ﭘــﻼر ﻣــړ ﭘــﺮوت و .ﻣــﻮر او زړه ادې ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺑﺮﻧــډه ﻛــﯥ ﻣــړې ﭘﺮﺗــﯥ
وې .د ﻛـــﻼ ﻛـــﻮټﯥ وراﻧـــﯥ وﻳﺠـــﺎړې ﺷـــﻮې وې ،ټـــﻮل ﺳـــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ﻳـــﯥ ﺧـــﺮاب ﻛـــړي وو ،ﺑﻜـــﺴﻮﻧﻪ ﻣـــﺎت
ﭘﺮاﺗــﻪ وو ،ﻣـــﻮږ دواړو ﭼﻴﻐـــﯥ ﻛـــړې ،ﭘـــﻪ ژړا ﻣـــﻮ ﭘﻴـــﻞ وﻛـــړ .د ﻛـــﻼ دروازه ﻛـــﯥ ودرﯦـــﺪو او ﭼﻴﻐـــﯥ ﻣـــﻮ
وﻫﻠـــﯥ ،ښـــﻪ ﺷـــﯧﺒﻪ وروﺳـــﺘﻪ درې ﺗﻨـــﻪ د ﻛﻠـــﻲ ﺳـــړي راﻏﻠـــﻞ ،وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ ﻣـــﻪ ژاړئ ،ﻛـــﻼ ﺗـــﻪ ﻧﻨﻮﺗـــﻞ زﻣـــﺎ
ﭘـــﻼر او ﻣـــﻮر ﻳـــﯥ وﻟﻴـــﺪل او زړه ادې ﻳـــﯥ وﻟﻴـــﺪه ،ﭼـــﯥ ټـــﻮل ﻣـــړه دي .څـــﻮق څـــﻮق ﻳـــﯥ وﻛـــړ ،ﻻس ﻳـــﯥ
ورﺗﻪ ﭘﻮرﺗﻪ ﻛړ ،ﻣﻮږ ﺗﻪ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﺗﺎﺳـــﻮ ﭼﻴﻐـــﯥ ﻣـــﻪ وﻫـــﺊ ،ﺻـــﺒﺮ وﻛـــړئ .ﻫﻐـــﻮى ﻳـــﻮازې ﻣـــړي ﭘـــﻪ ﻛټﻮﻧـــﻮ ﻛـــﯥ ﭘﺮﯦـــﺴﺘﻞ او ﺳـــﭙﻴﻨﯥ
روﺟﺎﻳﻲ ګﺎﻧﯥ ﻳﯥ ﭘﺮې ﺧﻮرې ﻛړې .ﻣﻮﻧږ ﺗﻪ ﻳﯥ ووﻳﻞ:
ﭘــﻪ دې ﺧﺒــﺮه د ﺗﻨــﺪار )ﻫﻮﺳـــۍ( ﻟــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ اوښـــﻜﯥ رواﻧــﯥ ﺷــﻮې ،ﺧﭙــﻞ ټﻴﻜـــﺮى ﻳــﯥ ﺳــﺘﺮګﻮ ﺗـــﻪ
وﻧﻴــﻮ ،اوښــﻜﯥ ﻳــﯥ ﭘــﺎﻛﯥ ﻛــړې ،ﻣــﺎ وﻳــﻞ ﺗﻨــﺪار ﻧــﻮ ﺑﻴــﺎ ډﯦــﺮ ﺳــﺎﻋﺖ وروﺳــﺘﻪ زﻣــﻮږ ﻧــﺰدې ﺧﭙﻠــﻮان او
د ﻛﻠــﻲ څــﻮ ﺗﻨــﻪ ،ﭼــﯥ ژوﻧــﺪي ﭘــﺎﺗﯥ وو ،ﻛــﻼ ﺗــﻪ راﻧﻨﻮﺗــﻞ ،څــﻮ د ﭼــﻢ ګﺎوﻧــډ ځﻴﻨــﯥ ښــځﯥ ﻫــﻢ راﻏﻠــﯥ،
ﻣـــﻮﻧږ ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ووﻳـــﻞ :دا ﻏـــﻢ ﭘـــﻪ ټـــﻮل ﻛﻠـــﻲ دى ،ﭘـــﻪ ﻫـــﺮ ﻛـــﻮر ﻛـــﯥ درې او څﻠـــﻮر وژل ﺷـــﻮي دي ،ﻣـــﻮﻧږ
ﻧـــﻮرو وړاﻧـــﺪې ﻛﻠﻴـــﻮ ﺗـــﻪ اﺳـــﺘﺎزي ﻟﯧږﻟـــﻲ دي ،ﭼـــﯥ ﺧﻠـــﻚ راﺷـــﻲ او د ﺷـــﭙﯥ د ﺷـــﭙﯥ ددې ﻛﻠـــﻲ ټـــﻮل
ﻣــړي ښــﺦ ﻛــړي ،ځﻜــﻪ ﭼــﯥ د ورځــﯥ ﻛﯧــﺪاى ﺷــﻲ ﺑﻴــﺎ ﺑﻤﺒــﺎري وﺷــﻲ ﺑﺎﻳــﺪ ﭼــﯥ ﻣــړي د ﺷ ـﭙﯥ ښــﺦ ﺷــﻲ.
ﻣــﻼ واﻳـــﻲ ﭼـــﯥ ﻏـــﺴﻞ ﻣـــړو ﺗــﻪ ﻣـــﻪ ورﻛـــﻮئ ،ټـــﻮل ﺷـــﻬﻴﺪان دي ،ﻟـــﻪ ﺧﭙﻠــﻮ ﺟـــﺎﻣﻮ ﺳـــﺮه ﻳـــﯥ ښـــﺦ ﻛـــړئ.
درې ښــځﯥ او څــﻮ ﺗﻨــﻪ ﺳــړي ﻣــﻮﻧږ ﺳــﺮه ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮل ،زﻣــﻮﻧږ ﻟــﻪ ﺧﭙﻠﻮاﻧــﻮ ﺳــﺮه ﻳــﯥ ﻳﻮځــﺎى ﻣــړي ﭘــﻪ اب
و ﺗﺎب ﻛړل ،وﻳﻨﯥ ﻳﯥ ﭘﺎﻛﯥ ﻛړې.
د ﻣﺎښـــﺎم ﺧـــړه ﭘـــﻪ ﻟګﯧـــﺪو وه ،د ﻛـــﻼ ﭘـــﻪ ﺑﺮﻧـــډه ﻛـــﯥ درې ﺟﻨـــﺎزې د ﻻټـــﻴﻦ رڼـــﺎ ﺗـــﻪ ﻛﯧـــښﻮدل ﺷـــﻮې،
ﻣــﻮږ ورﺗــﻪ ﭘــﻪ وﻳــﺮ اﺧﺘــﻪ وو .د ﺷــﭙﯥ ﻧﺎوﺧﺘــﻪ ﺧــﺪاﯦﺰده ،ﭼــﯥ څــﻮ ﺑﺠــﯥ وې ﻛــﻼ ﺗــﻪ ﺧﻠــﻚ راﻧﻨﻮﺗــﻞ او
زر زر ﻳـــﯥ دري واړه ﺟﻨـــﺎزې ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړې او ﻫـــﺪﻳﺮې ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻳـــﻮوړې .ﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ ﺟﻨـــﺎزو ﭘـــﺴﯥ وروﺳـــﺘﻪ
ﭘـــﻪ ﭼﻴﻐـــﻮ ﭼﻴﻐـــﻮ ژړل او روان وو .ﺧـــﻮر ﻣـــﯥ ﺧﻠﻜـــﻮ راﺳـــﺘﻨﻪ ﻛـــړه او زه ان ﺗـــﺮ ﻫـــﺪﻳﺮې ﭘـــﻮرې ورﺳـــﺮه
ﻻړم .ﭘــﻪ ﻫــﺪﻳﺮه ﻛــﯥ ﺧﻠﻜــﻮ ﻧــﻮر ﻣــړي ښــﺨﻮل .ﺗــﺮ ﻧﻴﻤــﯥ ﺷــﭙﯥ ﭘــﻮرې ټــﻮل ﻣــړي ښــﺦ ﺷــﻮل ،ﭘــﻪ ﭘــﺎى ﻛــﯥ
ﻣـــﻼ دوﻋﺎﻳـــﻪ وﻟﻮﺳـــﺘﻠﻪ .د ﻛﻠـــﻲ ﺧﻠﻜـــﻮ او د ﻧـــﻮرو ﻛﻠﻴـــﻮ ﺧﻠﻜـــﻮ ﻋﻤـــﻮﻣﻲ دوﻋـــﺎ وﻛـــړه او ﺑﻴـــﺎ ﻳـــﻮه ﺗـــﻦ
ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮي ﭘﻪ ﺟګ اواز ووﻳﻞ:
ددې ﻛﻠــﻲ ﭘـــﺎﺗﯥ ﺧﻠﻜـــﻮ ﺗـــﻪ دا اﻋــﻼن ﻛـــﻮم ،ﭼـــﯥ ﺳـــﻬﺎر وﺧﺘــﻲ ﭘـــﻪ ﺧـــړه ﻛـــﯥ ﻟــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ ووځـــﻲ او
ﻧــﻮرو ﻛﻠﻴـــﻮ ﺗـــﻪ وﻻړ ﺷـــﻲ ،ځﻜـــﻪ ﭼــﯥ اﻣﻜـــﺎن ﺷـــﺘﻪ ﭼـــﯥ روﺳـــﺎن ﺑﻴــﺎ ﺑﻤﺒـــﺎر وﻛـــړي ،ﺧـــﺪاى ﻧﺎﺧﻮاﺳـــﺘﻪ
ﭘﺎﺗﯥ ﺧﻠﻚ ﻣړه ﻧﻪ ﺷﻲ.
ټـــﻮل ﺧﻠـــﻚ ﻟـــﻪ ﻫـــﺪﻳﺮې ﻧـــﻪ ﺧـــﻮاره ﺷـــﻮل ،د ﻧـــﻮرو ﻛﻠﻴـــﻮ ﺧﻠـــﻚ ﺧﭙﻠـــﻮ ﻛﻠﻴـــﻮ ﺗـــﻪ ﻻړل ،زﻣـــﻮږ د ﻛﻠـــﻲ
ﭘــﺎﺗﯥ ﻛــﺴﺎن ﺧﭙــﻞ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ راﺳــﺘﺎﻧﻪ ﺷــﻮل .زه ﭼــﯥ ﻛــﻼ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻢ ،ﺧــﻮر او ﻧــﻮر ﺧﭙﻠــﻮان ﻣــﯥ وﻳــﺪه وو،
ﻳـــﻮازې زﻣـــﺎ د ﭘـــﻼر ﺧـــﻮر ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ ﺗـــﺮور ﻛﯧـــﺪه ،د ﻻټـــﻴﻦ رڼـــﺎ ﺗـــﻪ ﻧﺎﺳـــﺘﻪ وه او ژړل ﻳـــﯥ .زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﻟﻴـــﺪو
راﭘﺎڅﯧﺪه ،وﻳﻞ ﻳﯥ :ﺷﯧﺮﺧﺎﻧﻪ زوﻳﻪ څﻨګﻪ ﭼﻞ ﺷﻮ؟
ﻣـــﺎ وې ﻋﻤـــﻪ ﺟـــﺎﻧﯥ ټـــﻮل ﻣـــړي ښـــﺦ ﺷـــﻮل ،ﺧﻠـــﻚ ﺧـــﻮاره ﺷـــﻮل ،ﺧـــﻮ ﺧﻠﻜـــﻮ ووﻳـــﻞ ،ﭼـــﯥ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ
وﺧﺘــﻲ ﺑــﻪ ﻛﻠــﻰ ﺧــﺎﻟﻲ ﻛﯧــږي او ﭘــﺎﺗﯥ ﺧﻠــﻚ ﺑــﻪ ﻧــﻮرو ﻛﻠﻴــﻮ ﺗــﻪ ورځــﻲ .ﭘــﻪ دې وﺧــﺖ ﻛــﯥ زﻣــﺎ د ﺗــﺮور
ﺧﺎوﻧﺪ ﻫﻢ راﻧﻨﻮت ،ډﯦﺮ ﺧﭙﻪ او ﺳﺘﻮﻣﺎﻧﻪ و .ﻫﻐﻪ ووﻳﻞ:
ځﻴﻨــﯥ ﺿــﺮوري ﺳــﺎﻣﺎﻧﺎﻧﻮﻧﻪ ﭼــﯥ ﻟــﻪ ځــﺎن ﺳــﺮه ﯦــﻲ وړى ﺷــﻮ ،ﺳــﺮ ﻟــﻪ اوس ﻧــﻪ ﺑﺎﻳــﺪ ﺑﺮاﺑــﺮ ﺷــﻲ .ﻧــﻮر
ﺳــﺎﻣﺎﻧﻮﻧﻪ ﺑــﻪ ﭘــﻪ ﻛﻮټــﻮ ﻛــﯥ ﭘﺮﯦــږدو ،دروازې ﺑــﻪ ورﭘــﺴﯥ راﭘــﻮرې ﻛــړو ،د ﻛــﻼ دروازه ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﻛﻠﻜــﻪ
ﻛړو ،ﺳﻬﺎر وﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﻟﻪ ﻛﻠﻲ ﻧﻪ وځﻮ.
ﻟـــږه ﺷـــﯧﺒﻪ ﻣـــﻮ ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻻ ورﻏﻠـــﯥ ﻧـــﻪ وې ،ﭼـــﯥ راﭘـــﺎى څﻮﻟـــﻮ ،وﻳـــﻞ ﻳـــﯥ ﻫﻠـــﺊ رواﻧﯧـــږئ .ﺳـــﻬﺎر
وﺧﺘــﻲ ﺗــﻮرﺗﻢ ﻛــﯥ ﻟـــﻪ ﻛــﻼ ﻧــﻪ ووﺗﻠـــﻮ او د درې ﻻره ﻣــﻮ وﻧﻴﻮﻟــﻪ .ﺗﺮڅــﻮ ﭼـــﯥ ﻟﻤــﺮ راﺧﺘــﻮ ،د درې ﺑﺮﺳـــﺮ
ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ورﺳــﯧﺪو .ﻫﻠﺘــﻪ زﻣــﺎ د ﭘــﻼر ﺧﭙﻠــﻮان و ،د ﻫﻐــﻮى ﻛــﺮه ﻣــﻮ ﭘــﻮره ﻟــﺲ ورځــﯥ ﺗﯧــﺮې ﻛــړې .ﺑﻴــﺎ
ﺧﺒــﺮ راﻏــﻰ ،ﭼــﯥ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ راﺷــﺊ ،اﻣﻨﻴــﺖ دى .دوﺑــﺎره ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ ﻻړو ،ﭘــﻪ ﻣــړو ﭘــﺴﯥ ﻣــﻮ ﺧﻴــﺮات وﻛــړ،
ﻣګـــﺮ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ دوﻣـــﺮه څـــﻮك ﻧـــﻪ وو ،ځﻮاﻧـــﺎن ﺧـــﻮ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻧـــﻪ وو ،ځﻴﻨـــﯥ د ﭘﺎﺧـــﻪ ﻋﻤـــﺮ ﺧﻠـــﻚ او
ﺳــﭙﻴﻦ ږﻳــﺮي ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﭼﯧــﺮې ﭘــﻪ ﻛﻮﻣــﻪ ﻛﻮڅــﻪ ﻛــﯥ اوﺳــﯧﺪل ،د ﻟﻮﻳــﻮ ښــﺎروﻧﻮ ﻧــﻪ ﭘــﻪ ﻏﻴــﺮ ﻧــﻮر ټــﻮل ﻛﻠــﻲ
ﻟﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪﻳﻨﻮ ﺳﺮه و.
ﺗﻨـــﺪار! زه ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ وړوﻛـــﻰ وم ،دا ټـــﻮل ﻏﻤﻮﻧـــﻪ ﻣﺎﺗـــﻪ راﭘـــﻪ ﻏـــﺎړه ﺷـــﻮل .ﺧﭙﻠﻮاﻧـــﻮ
راﺳـــﺮه ﻻس اړاوه ،وﻟـــﯥ دا ټـــﻮﻟﯥ ﺳـــﺘﻮﻧﺰې زﻣـــﺎ ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ وې .ﺗﺎﺳـــﯥ ﻣـــﯥ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻟـــﻪ ﻳـــﺎده وﺗﻠـــﻲ وئ،
ﻳــﻮازې دوﻣــﺮه ﺧﺒــﺮ وم ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﺟﺎﻟــﻪ ﻛــﯥ ﻟــﻪ ﺳــﻴﻨﺪه ﭘــﻮرې وﺗﻠــﺊ او ﭘﺎﻛــﺴﺘﺎن ﺗــﻪ ﺗﻠــﺊ ،ﺧــﻮ ﻟــﻪ ﻫﻐــﯥ
ﭘﯧــښﯥ ﻧــﻪ ﭼــﯥ ﺳﺘﺎﺳــﯥ ﭘــﻪ ﺟﺎﻟــﻪ ﻳــﯥ ډزې ﻛــړې وې او دﻏــﻪ ﭘﯧــښﻪ ﺷــﻮې وه ،ﻫــډو ﻣﻌﻠﻮﻣــﺎت ﻣــﻮ ﻧــﻪ
درﻟـــﻮد .ډﯦـــﺮې ورځـــﯥ وروﺳـــﺘﻪ ﻳـــﻮ ﺗـــﻦ ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﺟﺎﻟـــﻪ ﻛـــﯥ ﻟـــﻪ ﺗﺎﺳـــﯥ ﺳـــﺮه ﻣﻠګـــﺮى و ،ﻫﻐـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ
راﻏﻠـــﻰ و .ﻣـــﻮږ ﺗـــﻪ ﻫﻐـــﻪ دا ﺧﺒـــﺮ راوړ ،ﭼـــﯥ ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﭘـــﻪ ﺟﺎﻟـــﻪ ﺑﺎﻧـــﺪې ﺣﻜـــﻮﻣﺘﻲ ﭘﻮﺳـــﺘﻮ ډزې ﻛـــړې
وې .ﻫﻐﻪ داﺳﯥ ﻛﻴﺴﻪ ﻛﻮﻟﻪ:
ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﺟﺎﻟـــﻪ ډزې ﭘﻴـــﻞ ﺷـــﻮې ،ﻣـــﺎ دﺳـــﺘﻲ ﺳـــﻴﻨﺪ ﺗـــﻪ ځـــﺎن وﻏﻮرځـــﺎوه او د ﺟـــﺎﻟﯥ ﭘـــړى ﻣـــﯥ
ﻛﻠـــﻚ وﻧﻴـــﻮ ،ﻧـــﻮر ﺑـــﺪن ﻣـــﻲ ﭘـــﻪ اوﺑـــﻮ ﻛـــﯥ و ،ﺧـــﺎﻟﻲ ﺳـــﺮ ﻣـــﯥ ﺧﻴګـــﺎﻧﻮ ﭘـــﻮرې ﻧﻴـــﻮﻟﻰ و ،ﭼـــﯥ ډزې ﺑـــﻪ
زﻳــﺎﺗﯥ ﺷــﻮې ،ځــﺎن ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﻴﻨﺪ ﻛــﯥ ﻏﻮﭘــﻪ ﻛــړو .ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ځــﻞ ډزو ﻛــﯥ ﺳــﻬﺎر وﻟګﯧــﺪ او ﺑﻴــﺎ
ورﭘــﺴﯥ ﻳــﻮ ﻳــﻮ ﻟګﯧــﺪه او اوﺑــﻮ ﺗــﻪ ﺑــﻪ ﻟﻮﯦــﺪل .ﻳــﻮازې ﻳــﻮ ﺗــﻦ ﭘــﻪ ﺟﺎﻟــﻪ ﻛــﯥ ﻣــړ ﭘــﺮوت و ،ﺧــﻮ څــﻪ وﺧــﺖ
ﭼــﯥ ﺟﺎﻟــﻪ وان ﻣﺮﻣــۍ وﺧــﻮړه ،ﻟــﻪ ﺧــﻮﻟﯥ ﻳــﯥ اّخ وﺧــﻮت ،ﻧــﻮره ﻧــﻮ ﻫﻐــﻪ ﺑﻴــﺎ ﻻﻣﺒــﻮ ﻧــﺸﻮاى وﻫﻠــﻰ ،ﺗــﺮ
ﻳــﻮ وﺧﺘــﻪ ﭘــﻮرې ﻳــﯥ ﭘــښﯥ ﺧﻮځــﻮﻟﯥ ،ﺗــﻮرﺗﻢ ﺗﻴــﺎره و ،څــﻪ ﻧــﻪ ﻟﻴــﺪل ﻛﯧــﺪه ،د ﺟــﺎﻟﯥ ﻧــﻪ ﻫــﻢ د ﭼــﺎ ﻏــږ ﻳــﺎ
ﻛــﻮم ﻓﺮﻳــﺎد ﻧــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﯧــﺪه .ﻣــﺎ ﻓﻜــﺮ ﻛــﺎوه ،ﭼــﯥ ﻳــﻮازې ﻫﻤــﺪا زه ژوﻧــﺪى ﻳــﻢ ،ﻧــﻮر ټــﻮل ﻣــړه دي .ﺟﺎﻟــﻪ
ﻣـــﯥ ورو ورو ﻛـــښﻮﻟﻪ ،ﺗﺮڅـــﻮ د ﺳـــﻴﻨﺪ ﻏـــﺎړې ﻟﻮﺧـــﻮ ﺗـــﻪ وﻧـــښﺘﻪ .څﻨګـــﻪ ﭼـــﯥ ﺟﺎﻟـــﻪ ودرﯦـــﺪه ،ﻣـــﺎ ﭘـــﻪ
ﭼـــﺎﻻﻛۍ ﺳـــﺮه د ﺳـــﺘﺮګﻮ ﭘـــﻪ رپ ﻛـــﯥ ځـــﺎن وﭼـــﯥ ﺗـــﻪ ورﺳـــﺎوه ،څﭙﻠـــۍ او څـــﺎدر ﻣـــﯥ راﻧـــﻪ ﺳـــﻴﻨﺪ وړي
وو .څﻨګــﻪ ﭼــﯥ وﭼــﯥ ﺗــﻪ ﺷــﻮم ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ ﺟــﺎﻟﯥ ﺗــﻪ ﻧــﻪ دي ﻛﺘﻠــﻲ ،ﺗــﻮرﺗﻢ و څــﻪ ﻧــﻪ ﻟﻴــﺪل ﻛﯧــﺪه ،ﭘــﻪ ﻳــﻮه
ﺧــــﻮا ﻣــــﯥ ﻣﻨــــډه واﺧﻴــــﺴﺘﻪ ،ﻟــــﻪ ﻛﻤــــﻴﺲ او ﭘﺮﺗــــﻮګ ﻧــــﻪ ﻣــــﯥ اوﺑــــﻪ څڅﯧــــﺪﻟﯥ او روان وم .ﻫــــﯧڅ ﻧــــﻪ
ﭘﻮﻫﯧـــﺪم ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻛﻮﻣـــﻪ ځـــﻢ؟ ﻳﺒﻠـــﯥ ﭘـــښﯥ وم ،ﭘـــﻪ ﭘـــښﻮ ﻛـــﯥ ﻣـــﯥ ﻏﻨـــﯥ ﻻړې ،زﻳـــږو ﺗﻴـــږو ﻣـــﯥ ﭘـــښﯥ
راﺗــﻪ وﻳﻨــﯥ ﻛــړې وې .زه ﻟــﻪ وﯦــﺮې ﻧــﻪ ﭘــﻪ ځــﺎن ﻧــﻪ ﭘﻮﻫﯧــﺪم ،دوﻣــﺮه ډﯦــﺮ ﻣــﺰل ﻣــﯥ وﻛــړ ،ﭼــﯥ د اوﺑــﻮ ډﻛــﯥ
ﻟﻤــﺪې ﺟــﺎﻣﯥ راﺑﺎﻧــﺪې وﭼــﯥ ﺷــﻮې وې ،ﻧﻴﻤــﻪ ﺷــﭙﻪ وه ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻳــﻮه ﻛﻠــﻲ ورﭘــﯧښ ﺷــﻮم ،ﻫﻐــﻪ څﻨګــﻪ
ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻟﻴـــﺮې ﻣـــﯥ د ﺳـــﭙﻮ ﻏﭙـــﺎ واورﯦـــﺪه .ﭘـــﻪ ﻫﻤﻐـــﻪ د ﺳـــﭙﻮ ﻏﭙـــﺎ ﭘـــﺴﯥ ﺗﻠﻤـــﻪ ﺗﻠﻤـــﻪ ﭼـــﯥ ﻳـــﻮه ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ
ورﺳــﮕﯧﺪم .ﻛﻠــﻰ د ﻏــﺮه ﭘــﻪ ﻟﻤــﻦ ﻛــﯥ اﺑــﺎد و ،دوﻣــﺮه ﻟــﻮى ﻛﻠــﻰ ﻫــﻢ ﻧــﻪ ښــﻜﺎرﯦﺪه ،د ﻛﻠــﻲ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ څــﻮ
ګـــﻮرې وﻧـــﯥ وﻻړې وې ،ﻣـــﺎ ځـــﺎن وﻧـــﻮ ﺗـــﻪ ورﺳـــﺎوه .د وﻧـــﻮ ﻻﻧـــﺪې ﺑﻴﺨـــﻲ ﺗـــﻮرﺗﻢ و ،ډﯦـــﺮ ﺳـــﺘړى ﺷـــﻮى
وم ،وﻣـــﯥ ﭘﺘﯧﻴﻠـــﻪ ﭼـــﯥ دﻣـــﻪ وﻛـــړم .ﻳـــﻮې ﺗﻴـــږې ﺗـــﻪ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻢ ،د ﺗﻴـــږې ﺳـــﺮ ﻫـــﻮار و ،ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ
ﻫﻤﺎﻏـــﺴﯥ ﻧـــﻮرې ﻫـــﻮارې ﺗﯧـــږې ﭘﺮﺗـــﯥ وې .ﭘـــﻮه ﺷـــﻮم ،ﭼـــﯥ دا وﺳـــﺘﻞ دى ،ﻏﻠـــﻰ ﻛﯧﻨﺎﺳـــﺘﻢ ،ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ
ځﻜــﻪ ﻧــﻪ ورﺗﻠﻤــﻪ ،ﭼــﯥ ﻣــﺎ وې ﻧﻴﻤــﻪ ﺷــﭙﻪ ده ﺧﻠــﻚ وﻳــﺪه دي ،څــﻮك ﻧــﻪ ﭘﯧﮋﻧــﻲ .وﺧــﺖ ﺧــﺮاب دى ﻣــﺎ
وې ﭼـــﯥ ﻫــــﺴﯥ ﺑﻮﺳــــﻮ ﻛــــﯥ ﻻړ ﻧـــﻪ ﺷــــﻢ .د وﻧــــﻮ ﻻﻧــــﺪې وﺳــــﺘﻞ ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳــــﺖ وم ،ﺗﺮڅــــﻮ ﭼــــﯥ د ﺳــــﻬﺎر
ﺳـــﭙﻴﺪې وﭼـــﺎودې او رڼـــﺎﻳﻲ وﻟګﯧـــﺪه .ﻟـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ څـــﻪ ﻛـــﺴﺎن ﭘـــﻪ ﺑﯧﻼﺑﯧﻠـــﻮ ﻛﻮڅـــﻮ ﻛـــﯥ راوﺗـــﻞ او
ﭘﺨﭙـــﻞ ﻛـــﺎر ﭘـــﺴﯥ ﺗﻠـــﻞ .زه ﻟـــﻪ ځﺎﻳـــﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﺷـــﻮم او وړاﻧـــﺪې ﭘـــﻪ ﻻره ﻳـــﻮ ﺗـــﻦ ﺳـــړى روان و ،زه د ﻫﻐـــﻪ
ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻢ .د ﺟﻮﻣـــﺎت ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ ﻣـــﯥ ﺗـــﺮې وﻛـــړه ،ﻫﻐـــﻪ ﺟﻮﻣـــﺎت راوښـــﻮد ،وﻳﻠـــﯥ ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﻛﻮڅـــﻪ
ﺳــﻢ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻻړ ﺷــﻪ .ﺟﻮﻣـــﺎت د ﻛﻠــﻲ ﭘـــﻪ ﻣــﻨځ ﻛـــﯥ دى ،ﻫﻠﺘــﻪ ﺑﻴـــﺎ ﻟــﻪ ﭼﺎﻧـــﻪ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛـــړه در وﺑــﻪ ﻳـــﯥ
ښﺎﻳﻲ.
زه ﻟﻜــﻪ د ﻟﯧــﻮﻧﻲ ﻏﻮﻧــﺪې ﭼــﯥ ﻧــﻪ ﻣــﯥ ﺧــﻮﻟۍ ﭘــﻪ ﺳــﺮ ﭘــﺎﺗﯥ وه او ﻧــﻪ ﻣــﯥ څــﺎدر درﻟــﻮد .د ﻛﻠــﻲ ﻣــﻨځ
ﺗـــﻪ ور روان ﺷـــﻮم ،ﺟﻮﻣـــﺎت ﻣـــﯥ ﭘﻴـــﺪا ﻛـــړو ،زر زر ﻣـــﯥ اودس وﻛـــړو ،د ﺳـــﻬﺎر ﺟﻤﻌـــﻪ ﺗﻴـــﺎره وه ،درې
ﺻـــﻔﻪ ﺧﻠـــﻚ ﭘـــﻪ اﻣـــﺎم ﭘـــﺴﯥ ودرﯦـــﺪل ،زه ﭘـــﻪ اﺧـــﺮ ﺻـــﻒ ﻛـــﯥ وﻻړ وم .ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﻟﻤـــﻮﻧځ ﺧـــﻼص ﺷـــﻮ او
ﻣﻼ دوﻋﺎ وﻛړه ،زه ﺟګ ﺷﻮم ،ﻣﻼ ﺻﻴﺐ ﺗﻪ ﻣﯥ ووﻳﻞ:
اﺳــﺘﺎذه! زه ﻳــﻮ ﻣــﺴﺎﻓﺮ ﻳــﻢ ،ﻧــﻪ ﭘــﻮﻫﯧږم ﭼــﯥ دا ﻛــﻮم ﻛﻠــﻰ دى؟ ﻣــﺎﻏﺰه ﻣــﯥ ﻻ ﭘــﻪ ځــﺎى ﻧــﻪ دي ،ﭘــﻪ
ﺟــﺎﻻ راﭘــﻮرې وﺗﻠــﻮ ،ﺣﻜــﻮﻣﺘﻲ ﭘﻮﺳــﺘﯥ راﺑﺎﻧــﺪې ډزې وﻛــړې ،ﺷــﭙږ اووه ﺗﻨــﻪ ﭘــﻪ ﺟﺎﻟــﻪ ﻛــﯥ وو ،ټــﻮل
ﺑﯧﭽـــﺎره ګـــﺎن وﻟګﯧـــﺪل ،ﺳـــﻴﻨﺪ ﺗـــﻪ وﻟﻮﯦـــﺪل ،ﻳـــﻮازې زه ژوﻧـــﺪى ﭘـــﺎﺗﯥ ﺷـــﻮم .ﺧـــﻮﻟۍ او څـــﺎدر راﻧـــﻪ
ﺳﻴﻨﺪ وړي دي ،ﭼﯥ ﺗﺎﺳﯥ ﺗﻪ ﺑﻞ ﺷﺎن ښﻜﺎره ﻧﻪ ﺷﻢ ،ﻛﻪ څﻪ ﻛﻤﻚ راﺳﺮه وﻛړئ.
ﻣﻼ ووﻳﻞ :وروره ﺗﻪ د ﻛﻮم ځﺎى ﻳﯥ؟
ﺧﭙـــﻞ ﻧـــﻮم ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ﻳـــﺎد ﻛـــړ او د ﺧﭙـــﻞ ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻮم ﻣـــﯥ ﻫـــﻢ ورﺗـــﻪ وښـــﻮد .ﭘـــﻪ ﺟﻮﻣـــﺎت ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳـــﺘﻮ
ﺧﻠﻜﻮ ټﻮﻟﻮ ووﻳﻞ:
وروره ﺳــﺘړى ﻣــﺸﯥ ﻫــﺮ ﻳــﻮه راﺗــﻪ ﭘــﻪ اﺧــﻼص ﺳــﺮه ﺳــﺘړي ﻣــﺸﻲ ووﻳﻠــﻪ .ﭘــﻪ ﻟــﻮﻣړي ﺻــﻒ ﻛــﯥ ﻳــﻮه
ﺗـــﻦ ،ﺑﻠﻜـــﯥ درې څﻠـــﻮرو ﻛـــﺴﺎﻧﻮ ﻏﺒـــﺮګ ووﻳـــﻞ :ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﻛﻠـــﻰ روﺳـــﺎﻧﻮ ﭘـــﺮون ﺑﻤﺒـــﺎري ﻛـــړى دى،
ﻃــﺎﻟﻊ دې ښــﻪ ده ،ﭼــﯥ ژوﻧــﺪى ﭘــﺎﺗﯥ ﺷــﻮى ﻳــﯥ .ﻳــﻮه ﺳــﭙﻴﻦ ږﻳــﺮي ﻣــﻼ ﺻــﺎﺣﺐ ﺗــﻪ ﻏــږ ﻛــړ ،وﻳــﯥ وﻳــﻞ:
اﺳــﺘﺎده ﻻس ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛـــړئ ،ﭼــﯥ ټــﻮل ﺷـــﻬﻴﺪان اﷲ وﺑــښﻲ .د ﺟﻮﻣـــﺎت ﺧﻠﻜــﻮ ﭘــﻪ ګـــډه دوﻋــﺎ او ﻓﺎﺗﺤـــﻪ
وﻛړه ،ﻳﻮ ﺗﻦ ووﻳﻞ:
ﻣﯧﻠﻤﻪ راځﻪ ﻣﺎ ﺳﺮه ﭼﯥ ﻛﻮر ﺗﻪ ﻻړ ﺷﻮ ،ﻫﺮڅﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاى وﻛړي ،ﺗﻪ ﻣﻪ وارﺧﻄﺎ ﻛﯧږه.
ﺳـــړى ﻣﺨﻜـــﯥ او زه ورﭘـــﺴﯥ وم ،د ﻟﻤـــﺮ وړاﻧګـــﯥ راﺧﺘﻠـــﯥ وې ،ﭼـــﯥ د ﺳـــړي ﻛـــﻮر ﺗـــﻪ ورﻧﻨﻮﺗـــﻮ .ﭘـــﻪ
ﺣﺠــﺮه ﻛــﯥ ﻳــﯥ ﻛﯧﻨــﻮﻟﻢ ،ﻫﻐــﻪ ﭼــﺎى راوړو ،ﻟــﻮﻣړى ﻣــﻮ ﭼــﺎى وڅــښﻠﯥ ،ﺑﻴــﺎ ﻫﻐــﻪ ﻛــﻮر ﺗــﻪ ﻧﻨــﻮت ،ﻳــﻮ
ﭘﻜــﻮل او ﺧﭙــﻞ زوړ ﻏﻮﻧــﺪې څــﺎدر ﻳــﯥ راﺗــﻪ راوړو ،ﻣــﺎ ﺗــﺮې ﻣﻨﻨــﻪ وﻛــړه .ﺑﻴــﺎ راﺗــﻪ ﻫﻐــﻪ زﻣــﻮږ د ﻛﻠــﻲ
ﻻره راوښـــﻮده او ﺧﭙـــﻞ ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ راورﺳـــﯧﺪم .د ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻮر ﺧﻠـــﻚ ﺧـــﻮ ﭘﺮﯦـــږده ،ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ ﭘـــﻼر او دوه
وروڼــﻪ ﻫــﻢ ﺷــﻬﻴﺪان ﺷــﻮي وو .درې ورځــﯥ ﭘــﻪ ﺧﭙــﻞ ﻏــﻢ اﺧﺘــﻪ وم ،ﭘــﻪ څﻠﻮرﻣــﻪ ورځ ﻣــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﭘــﺎﺗﯥ
ﺧﻠﻜﻮ ﺗﻪ د ﺟﺎﻟﯥ ﻛﻴﺴﻪ وﻛړه.
ﺗﻨـــﺪار زه د ﻛﻠـــﻲ د ﺧﻠﻜـــﻮ ﻟـــﻪ ﺧـــﻮﻟﯥ ﭼـــﯥ ﺧﺒـــﺮ ﺷـــﻮم ،دﺳـــﺘﻲ ﭘـــﻪ دﺳـــﺘﻲ ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﺳـــړي ﭘـــﺴﯥ ﻻړم.
ﻫﻐــﻪ راﺗــﻪ ټﻮﻟــﻪ ﻛﻴــﺴﻪ وﻛــړه ،وﻟــﯥ ﺳــﺘﺎ د ژوﻧــﺪۍ ﭘــﺎﺗﯥ ﻛﯧــﺪو او ﻟﻴــﺪﻟﻮ ﻳــﯥ څــﻪ وﻧــﻪ وﻳــﻞ ،ﻧــﻮ ﭘــﺲ ﻟــﻪ
ﻫﻐــﯥ زه ﭘــﻮه ﺷــﻮم ،ﭼــﯥ ﺗﺎﺳــﯥ ټــﻮل ﺑــﻪ ﺳــﻴﻨﺪ وړي ﻳﺎﺳــﺖ .ﻟــﻪ ﻫﻐــﯥ ورځــﯥ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ زه او زﻣــﻮږه
ﻧــﻮر ﺧﭙﻠــﻮان څــﻮ ﻛــﺴﺎن د ﺟــﺎﻟﯥ ﻟــﻪ ځﺎﻳــﻪ ښــﻜﺘﻪ د ﺳــﻴﻨﺪ د ﻏــﺎړې ﭘــﻪ ﻟټﻮﻟــﻮ ﻛﻠــﻲ ﭘــﻪ ﻛﻠــﻲ او ﺑﯧﻠــﻪ ﭘــﻪ
ﺑﯧﻠــﻪ د ﺳـــﻴﻨﺪ دواړه ﻏــﺎړې ﻟټـــﻮل ﭘﻴـــﻞ ﻛــړل .د ﺳـــﻴﻨﺪ ﭘــﻪ دواړو ﻏـــﺎړو ﺑـــﻪ روان وو ،ټﻮﻟــﻪ ورځ ﺑـــﻪ ﻣـــﻮ د
ﺳـــﻴﻨﺪ ﻣـــﻨځ ﺑﯧﻠـــﯥ او ﻏـــﺎړې ﻛﺘﻠـــﯥ او ﻫـــﻢ ﺑـــﻪ دوه ﺗﻨـــﻮ ﭘـــﻪ ﻛﻠﻴـــﻮ ﻛـــﯥ د ﻣـــړو د ﭘﻴـــﺪا ﻛﯧـــﺪو او ښـــﺨﯧﺪﻟﻮ
ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛﻮﻟــﻪ .ﺷــﭙﯥ ﺑــﻪ ﻣــﻮ د ﻛﻠﻴــﻮ ﭘــﻪ ﺟﻮﻣــﺎﺗﻮﻧﻮ ﻛــﯥ ﺗﯧﺮوﻟــﯥ ،څﻠﻮرﻣــﻪ ﺷــﭙﻪ ﻣــﻮ د ﺳــﻴﻨﺪ د ﻏــﺎړې
ﭘــﻪ ﻳــﻮه وړوﻛــﯥ ﻛﻠــﻲ ﻛــﯥ ،ﭼــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ ﺑﯧﻠــﻪ وه او ﭘــﻪ ﺑﯧﻠــﻪ ګــﻲ رﻧګــۍ رﻧګــۍ اوﺑــﻪ ﺑﻬﯧــﺪﻟﯥ،
ﺗﯧﺮه ﻛړه.
ﻣـــﻮﻧږ ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ورځ ډﯦـــﺮ ﺳـــﺘړي ﺷـــﻮي وو ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣـــﻮﻧږه ﺳـــﺮه دوه ﺧﻴګـــﺎن )ﺷـــﻨﺎزوﻧﻪ( ﻫـــﻢ
ﻣﻮﺟــﻮد وو ،ﺑﯧﻠــﻪ ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻣﺨــﯥ ﺗــﻪ راﻏﻠــﻪ ﭘــﻪ ﺧﻴګــﺎﻧﻮ ﺑــﻪ ﺑﯧﻠــﯥ ﺗــﻪ ورﭘــﻮرې وﺗﻠــﻮ او ﻣــړي ﺑــﻪ ﻣــﻮ ﻛﺘــﻞ.
دوه ﺗﻨــﻪ ﻻﻣﺒــﻮزن راﺳــﺮه و ،ﻫــﺮه ﺷــﻴﻠﻪ ،د ﺳــﻴﻨﺪ د ﻣــﻨځ ټﺎﭘﻮګــﺎن او ﺑﯧﻠــﯥ ﻳــﯥ ښــﯥ ﺳــﻤﯥ ﻟټــﻮﻟﯥ .ﻛﻠــﻪ
ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ دﻏـــﻪ ﺷـــﭙﻪ ﻣـــﻮﻧږ دﻏـــﯥ واړه ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ ﺷـــﭙﻪ راوړه ،د ﻣﺎښـــﺎم ﻟﻤﻮﻧځﻮﻧـــﻪ ﻗـــﻀﺎ ﺷـــﻮي وو .ﻟـــﻪ
ﺟﻮﻣـــﺎت ﻧـــﻪ ﺧﻠـــﻚ وﺗﻠـــﻲ وو ،ﺟﻮﻣـــﺎت ﻛـــﯥ ﻣﺮﻏﻜـــۍ ﻏﻮړﯦـــﺪﻟﯥ وه ،د ﻣـــﻼ ﭘـــﻪ ﻣﻤﺒـــﺮ ﻛـــﯥ ﭘـــﻮزى
ﭘــﺮوت و ،ﭘــﻪ ﺗــﺎق ﻛــﯥ د ﺗﻴﻠــﻮ ډﻳــﻮه ﭘﺮﺗــﻪ وه .ﻣــﻮﻧږه ټــﻮل څﻠــﻮر ﺳــﺮه ﭘــﻮره وږي ﺷــﻮي وو ،ﻳــﻮ ﺑــﻞ ﺗــﻪ
ﻣـــﻮ ﺳـــﺮه د ﻟـــﻮږې ﭘـــﻪ ﺑـــﺎب ﻳـــﺎده ﻛـــړه .ﻓﻴـــﺼﻠﻪ ﭘـــﻪ دې وﺷـــﻮه ،ﭼـــﯥ دوه ﺗﻨـــﻪ ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﺧﻴـــﺮات
راټﻮﻟـــﻮي او دوه ﺗﻨـــﻪ ﺑـــﻪ ﭘـــﻪ ﺟﻮﻣـــﺎت ﻛـــﯥ ﭘـــﺎﺗﯥ ﻛﯧـــږي .ﻫﻤﻐـــﻪ و ،ﭼـــﯥ زه او ﺗـــﺮورزى ﻣـــﯥ )ﻧـــﻮاز ﺧـــﺎن(
ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ د ﺧﻴـــﺮات راټﻮﻟﻮﻟـــﻮ ﻟﭙـــﺎره ﭘـــﻪ ﻳـــﻮه ﻛﻮڅـــﻪ ورﺳـــﻢ ﺷـــﻮ ،ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻛـــﯥ ﻣـــﻮﻧږه ښـــﻪ ډﯦـــﺮ ﺧﻴـــﺮات
راټـــﻮل ﻛـــړو .ﺟﻮﻣـــﺎت ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ راﻏﻠـــﻮ ،ﻫﻐـــﻮ ﻧـــﻮرو دوو ﻟـــﻪ ﻛـــﻮم ﻛـــﻮر ﻧـــﻪ ﭘـــﻪ ﭼـــﺎى ﺟـــﻮش ﻛـــﯥ ﭼـــﺎى
راوړى و ،ګــــﻮړه ورﺳــــﺮه وه .ﻟــــﻪ ﭼــــﺎى او ډوډۍ ﻧــــﻪ وروﺳــــﺘﻪ ﭘــــﻪ ﺟﻮﻣــــﺎت ﻛــــﯥ څﻤﻼﺳــــﺘﻮ .ﺳــــﻬﺎر
وﺧﺘـــﻲ ﭘﺎڅﯧـــﺪو ،ﻟـــﻮﻣړى ﻣـــﻮ اودﺳـــﻮﻧﻪ وﻛـــړل ،ﻣـــﻼ اذان وﻛـــړو ،د ﻛﻠـــﻲ ﺧﻠـــﻚ ﺟﻮﻣـــﺎت ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻞ.
ټـــﻮل ﺑـــﻪ دووﻟـــﺲ ﺗﻨـــﻪ وو ،ﭘـــﻪ ﺟﻤﻌـــﻪ ودرﯦـــﺪل .د ﺟﻤﻌـــﯥ ﻧـــﻪ وروﺳـــﺘﻪ ﻛﻠـــﻪ ﭼـــﯥ ﻣـــﻼ دوﻋـــﺎ وﻛـــړه ،زه
ﭘﺎڅﯧــﺪم او د ﻛﻠــﻲ ﺧﻠﻜــﻮ ﺗــﻪ ﻣــﯥ د ﺧﭙﻠــﻮ ﻣــړو د ﭘﻴــﺪا ﻛﯧــﺪو او ښــﺨﯧﺪو ووﻳــﻞ .ﻟــﻪ ﺧﻠﻜــﻮ د ﺟﻤﻠــﯥ ﻧــﻪ
ﺳﻤﺪﺳﺘﻲ ﻳﻮه ﺗﻦ ووﻳﻞ:
وروره ﻟﻮﻣړى ﺧﻮ ځﺎن دې ﻣﻮﻧږ ﺗﻪ راوﭘﯧﮋﻧﻪ ،ﭼﯥ د ﻛﻮم ځﺎى ﻧﻪ راﻏﻠﻰ ﻳﯥ؟
ﺧﭙـــﻞ ځـــﺎن ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ وروﭘﯧﮋاﻧـــﺪ ،ﺑﻴـــﺎ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ د ﺧﭙﻠـــﻮ ﻣـــړو د ﻧـــښﻮ ﻧـــښﺎﻧﻮ ووﻳـــﻞ ،ﻧـــﻮم او ﭘﺘـــﻪ
ﻣﯥ ورﺗﻪ ووﻳﻠﻪ .ټﻮﻟﻮ ﺧﻠﻜﻮ ووﻳﻞ:
وروره ﻳـــﻮ ﻣـــړى ﻣـــﻮږ ﭘـــﻪ ﺑﯧﻠـــﻪ ﻛـــﯥ ﻣﻮﻧـــﺪﻟﻰ او ﭘـــﻪ ﻫـــﺪﻳﺮه ﻛـــﯥ ﻣـــﻮ ښـــﺦ ﻛـــړى دى او د ﻣﺎﺷـــﻮم ﭘـــﻪ
ﺑﺎب ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻧﻪ ﻟﺮو .ﭘﻪ دې وﺧﺖ ﻛﯥ ورﻳﻨﺪارې ووﻳﻞ:
ښﻪ ﺑﭽﻰ ﻧﻮ ﺑﻴﺎ څﻪ وﺷﻮل؟
ﻣﺎ د ﺟﻮﻣﺎت ﺧﻠﻜﻮ ﺗﻪ ﭘﻪ ډﯦﺮه ﭼټﻜۍ ﺳﺮه ووﻳﻞ:
وروره ﻛﻠﻪ ﻣﻮ دﻏﻪ ﻣړى ښﺦ ﻛړى دى؟
ﻳﻮه د ﭘﺎﺧﻪ ﻋﻤﺮ ﺳړي ووﻳﻞ:
دا ﻳﻮه ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻪ ﻛﯧږي.
ﺑﻞ ﺗﻦ ووﻳﻞ :ﻳﺮه ﭘﻨځﻪ ﺷﭙږ ورځﯥ ﻛﯧږي.
_ وروره دﻏﻪ ﻣړي څﻪ ﻧښﯥ درﻟﻮدې؟
ﻳــﻮ زﻟﻤــﻲ ﭘـــﻪ داﺳــﯥ ﺣــﺎل ﻛـــﯥ ،ﭼــﯥ ﻧـــﻮى ﻳــﯥ ﺳــﻼم وګﺮځـــﺎوه ،ﻟﻤــﻮﻧځ ﻳــﯥ ﺧـــﻼص ﻛــړو ،داﺳـــﯥ
ﻳﯥ ووﻳﻞ:
اﻧډﻳﻮاﻟــﻪ ﭘــﻪ ﻫﻐــﯥ ورځ زه ﺳــﻬﺎر وﺧﺘــﻲ ﻟــﻪ ﻛــﻮره ووﺗﻠــﻢ ،د ﺑﯧﻠــﯥ ﻏــﺎړې ﺗــﻪ ورﻏﻠــﻢ ،ﻏﻮښــﺘﻞ ﻣــﯥ
ﭼــﯥ ﭘــﻪ اوﺑــﻮ ﻛــﯥ د ﺳــﻴﻨﺪ ﻏــﺎړې ﺗــﻪ وﻻﻣــﺒﻢ .ﻣــﺎ ﭼــﯥ ﺟــﺎﻣﯥ ووﯦــﺴﺘﯥ ،اوﺑــﻮ ﺗــﻪ روان ﺷــﻮم ،وړاﻧــﺪې
د ﺑﯧﻠــﯥ ﭘــﻪ ﺳــﺮ ﻛــﯥ ﻣــړى ﻧــښﺘﻰ و ،وﻟــﻲ او ﺳــﺮ ﻳــﯥ ښــﻜﺎرﯦﺪه ،ﻧــﻮر ﭘــﻪ اوﺑــﻮ ﻛــﯥ ﭘــټ و .زه دوﺑــﺎره د
ﺧﭙﻠـــﻮ ﺟـــﺎﻣﻮ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻢ ،ﺧﭙـــﻞ څـــﺎدر ﻣـــﯥ ﻟﻨـــګ ﻛـــړو ،ﭘـــﻪ ﺷـــﻴﻠﻪ ورﭘـــﻮې وﺗﻠـــﻢ .د ﺑﯧﻠـــﯥ ﺳـــﺮ ﺗـــﻪ
ورﻏﻠــﻢ ،د ﻣــړي ﺧــﻮا ﺗــﻪ ورو ورو ورﺗﻠﻤــﻪ ،ﺗﺮڅــﻮ ﭼــﯥ ورورﺳــﯧﺪم .ﻳــﻮازې ﻛﻤــﻴﺲ او ﭘﺮﺗــﻮګ ﻳــﯥ ﭘــﻪ
ﺗــﻦ ﻛــﯥ وه ،ﻧــﺴﻜﻮر ﭘــﺮوت و .ﻟــﻪ اوﺑــﻮ ﻧــﻪ ﻣــﯥ راووﯦــﺴﺖ ،ﭘــﻪ ﺑﯧﻠــﻪ ﻛــﯥ ﻣــﯥ ﭘــﻪ ﻛﺒﻠــﻮ واﭼــﺎوه ،ددې
ﻛﻠــﻲ ﻧــﺴﻴﻢ اﻛــﺎ ﭼــﯥ اوس ﺑــﻪ ﻫــﻢ ﻣﻮﺟــﻮد وي ،ﻫﻐــﻪ ﻟــﻪ ﻧﻐــﺮي ﻏــﺎړې ﻧــﻪ ﻏــږ ﻛــړو :ﻫــﻮ زه وم .ده ﺗــﻪ ﻣــﯥ ﻟــﻪ
ﺑﯧﻠــﯥ ﻧــﻪ ورﻏــږ ﻛــړل ،ﻣــﺎ وې ﭼــﯥ د ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ ﻳــﻮ څــﻮ ﺗﻨــﻪ راوﻟﯧــږه ،ﭼــﯥ ﻳــﻮ ﻛــټ ﻫــﻢ راوړي ،ﭼــﯥ دا ﻣــړى
راﺳــﺮه ﻟــﻪ ﺑﯧﻠــﯥ ﻧــﻪ ﭘــﻮرې ﺑﺎﺳــﻲ .ﻫﻤﻐــﻪ و ،ﭼــﯥ ﭘﯧﻨځــﻪ ﺷــﭙږ ﺗﻨــﻪ ﻫﻠﻜــﺎن راﻏﻠــﻞ او ﻣــړى ﻣــﻮ راﭘــﻮرې
وﯦــﺴﺖ او د ﻛﻠــﻲ ﺟﻮﻣــﺎت ﺗــﻪ ﻣــﻮ راوړو .ﺑﻴــﺎ ﻣــﻮ ﭼــﯥ وﻛــﻮت راوﻛــﻮت ،داﺳــﯥ ﺧﺎﺻــﯥ ﻧــښﯥ ﻳــﯥ ﻧــﻪ
ﻣﻌﻠﻮﻣﯧـــﺪې ،ﺧـــﻮ ځـــﻮان و ﻣـــﺦ ﻳـــﯥ روغ و .د ﺳـــﻴﻨﯥ ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ ﻳـــﯥ دوه ﺳـــﻮري و او ﻳـــﻮ وړوﻛـــﻰ ﺳـــﻮرى
ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﺗــﺸﻲ ﻛــﯥ و .ټــﻮل و وﻳــﻞ ﭼــﯥ ﺣﺘﻤــﻲ ﭘــﻪ ټﻮﭘــﻚ وﻳــﺸﺘﻞ ﺷــﻮى دى .وﻟــﯥ ﻣــړى ﭘــﻪ ﻫﻐــﯥ ورځ
ﺗﺎزه ښﻜﺎرﯦﺪه ،ډﯦﺮې ورځﯥ ﭘﻜﯥ ﻧﻪ وې ﺗﯧﺮې ﺷﻮې.
ﻳﻮه ﺳړي د ﺟﻮﻣﺎت ﻟﻪ ﺑﻞ ﻛﻮﻧﺠﻪ ﻏږ ﻛړ ،وﻳﯥ وﻳﻞ:
وروره دا څﻮك و؟ د ﻛﻮم ﻛﻠﻲ و؟
ﺗﻨﺪار ﭘﻪ ﭼټﻜۍ ﺳﺮه ووﻳﻞ:
ﺗﺎ ورﺗﻪ څﻪ ووﻳﻞ ،ﭼﯥ څﻮك دى؟
ﻣـــﺎ وې ﻫﻐـــﻪ زﻣـــﺎ د ﻛﺎﻛـــﺎ زوى و ﺳـــﻬﺎر ﻧﻮﻣﯧـــﺪه .ﻛﺎﻛـــﺎ ﺟﺎﻧـــﻪ دا ﻫﻐـــﻪ ﺳـــړى و ،ﭼـــﯥ د ﻫـــﺮې ﺟﻤﻌـــﯥ
ﭘــﻪ ﺷــﭙﻪ ﺑــﻪ ﻳــﯥ راډﻳــﻮﻳﻲ داﺳــﺘﺎن ﭘــﻪ ﻛﺎﺑــﻞ راډﻳــﻮ ﻛــﯥ ﺧﭙﺮﯦــﺪه .ټﻮﻟــﻮ ﭘــﻪ ﺟﻮﻣــﺎت ﻛــﯥ ﻧﺎﺳــﺘﻮ ﻛــﺴﺎﻧﻮ
ووﻳﻞ :اّخ دا څﻪ واﻳﯥ؟ ﻫﻐﻪ ﺳﻬﺎر ﺧﻮ ﭘﻪ ﻛﺎﺑﻞ ﻛﯥ و ،دﻟﺘﻪ ﯦﻲ څﻪ ﻛﻮل؟
ﻳــﻮه ﺗــﻦ داﺳــﯥ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ وﻛــړه .د ﺗﻨــﺪار ﻓﻜــﺮ ﻟــﻪ ﺳــﻬﺎر ﺳــﺮه ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻛﺎﺑــﻞ ﻧــﻪ ﻛﻠــﻲ ﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ ﺷــﻮ او
ﭘـــﻪ ﭼـــﺮت ﻛـــﯥ ډوﺑـــﻪ ﻻړه .ﻣـــﺎ ﺧﻠﻜـــﻮ ﺗـــﻪ د ﻫﻐـــﻪ ﻛﻴـــﺴﻪ وﻛـــړه او د ﺟـــﺎﻟﯥ ﻣـــﯥ ورﺗـــﻪ ووﻳـــﻞ .ټـــﻮل ﭘـــﻪ
ﺟﻮﻣـــﺎت ﻛـــﯥ ﻧﺎﺳـــﺖ د ﻛﻠـــﻲ ﺧﻠـــﻚ ﺧﭙـــﻪ ﺷـــﻮل ،ﻳـــﻮه ﺳـــﭙﻴﻦ ږﻳـــﺮي ووﻳـــﻞ :وروڼـــﻮ ښـــﻪ ﺑـــﻪ دا وي ،ﭼـــﯥ
ددې ﻗﺒﺮ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت وﺷﻲ .ﻗﺒﺮ وﺳﭙړل ﺷﻲ ،ﻟﻮﻣړى وﻛﺘﻞ ﺷﻲ ،دوى ﺑﻪ ﻳﯥ ﭘﯧﮋﻧﻲ.
ټﻮﻟــﻮ ﭘــﻪ ﻫﻤــﺪې ﺧﺒــﺮه ﺳــﻼ وﻛــړه ،د ﻛﻠــﻲ ﺧﻠﻜــﻮ ﭼــﺎرۍ او ﺑﯧﻠﻮﻧــﻪ راواﺧﻴــﺴﺘﻞ او ﻟــﻪ ﻣــﻮږه ﺳــﺮه
ﻳﻮځﺎى د ﻗﺒﺮ راﺳﭙړﻟﻮ ﺗﻪ ﻻړل .ﺗﻨﺪار ﻓﻜﺮ دې دى؟ ﻫﻐﯥ ﻣﺨﺎﻣﺦ رراوﻛﺘﻞ وﻳﯥ وﻳﻞ:
ﻫﻮ ﻧﻮ ﺑﻴﺎ څﻨګﻪ ﭼﻞ وﺷﻮ؟
_ ﻗﺒــﺮ ﭼــﯥ ﻣــﻮ راﺑﺮﺳــﯧﺮه ﻛــړ ،ﻟــﻮﻣړى ﻣــﻮ ﺗــﺮې د ﺳــﺮ ﺗﺨﺘــﻪ واړوﻟــﻪ او ﻛﻔــﻦ ﻳــﯥ ﻧــﻪ و ،ﺧﻠﻜــﻮ وﻳﻠــﯥ
ﻟــﻪ ﻳــﻮې ﺧــﻮا ﺷــﻬﻴﺪ دى او ﻟــﻪ ﺑﻠــﻪ ﺧــﻮا د ﺟــﺎﻣﻮ ﺳــﺮه ﻣــﻮ ځﻜــﻪ ښــﺦ ﻛــړى و ،ﭼــﯥ ﻣــﻮږ وﻳﻠــﯥ ﻛــﻪ څــﻮك
ﺧﭙﻠــﻮان ﯦــﻲ راﺷ ـﻲ او وﻳــﯥ ﭘﯧﮋﻧــﻲ ،ﻧــﻮ ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﯥ د ﻗﺒــﺮ ﻧــﻪ د ﺳــﺮ ﺗﺨﺘــﻪ راﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړه او وﻣــﯥ ﻟﻴــﺪ،
ﺳﻤﺪﺳــﺘﻲ ﻣــﯥ وﭘﯧﮋاﻧــﺪه .ﻧــﻮر زﻳــﺎﺗﻲ ټﻴﻨــګ ﻧــﻪ ﺷــﻮم ،ﺳــﻠګﻮ وﻧﻴــﻮﻟﻢ ،ﺗﺨﺘــﻪ ﻣــﯥ ﭘــﺮې دوﺑــﺎره ﺳــﻤﻪ
ﻛــړه ،ﺧﻠﻜــﻮ ﻟــﻪ ﻗﺒــﺮه راﭘﻮرﺗــﻪ ﻛــړم ،ښــﻪ ﺷــﯧﺒﻪ ﻟــﻪ ځﺎﻧــﻪ ﺧﺒــﺮ ﻧــﻪ وم .ﺧﻠﻜــﻮ راﺗــﻪ ﺗــﺴﻠﻲ او ډاډ راﻛــﺎوه،
ﻳﻮ وﺧﺖ ﻛﯥ ﻣﯥ ﭼﯥ اوﺳﻮن ﭘﺮځﺎى ﺷﻮ ،د ﻛﻠﻲ ﺧﻠﻜﻮ او ﭘﻪ ﺗﯧﺮه ﻣﻼ ووﻳﻞ:
وروره ټﻮﻟـــﻪ ﻳـــﻮ ﺷـــﺎن د ﺧـــﺪاى ﺧـــﺎوره ده ،څـــﻪ دا ﻛﻠـــﻰ او څـــﻪ ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﻛﻠـــﻰ ،ﻳـــﻮ ﺷـــﺎن ﻫـــﺪﻳﺮه ده،
ﻫﻤﺪﻟﺘـــﻪ ﻳـــﯥ ﭘﺮﯦـــږده ،اوس ﺧـــﻮ ﺑـــﯥ ﻟـــﻪ ﻫﻐـــﯥ وﭘﯧﮋﻧـــﺪل ﺷـــﻮ .ﺟﻨـــګ ﺟګـــړه او ﻧـــښﺘﻪ ﭘـــﻪ زور ﻛـــﯥ ده،
ﻫـــﺮې ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ ډزې دې ،ﺗﻮﭘﻮﻧـــﻪ وﻳـــﺸﺘﻞ ﻛﻴـــږي ،د وړﻟـــﻮ ﭼـــﺎره ﻳـ ـﯥ ګﺮاﻧـــﻪ ده .ﻳـــﻮازې ﻫﻤـــﺪا ﻛﻠـــﻰ د
ﺣﻜﻮﻣـــﺖ او روﺳـــﺎﻧﻮ د ﺑﻤﺒـــﺎرۍ ﻧـــﻪ ﭘـــﻪ اﻣـــﻦ دى ،ځﻜـــﻪ ﭼـــﯥ دوﻣـــﺮه ﻏـــټ ﻛﻠـــﻰ ﻧـــﻪ دى ،دا څـــﻮ ﻛﻮروﻧـــﻪ
دي د ﭼـــﺎ ورﺗـــﻪ ﻫـــډو ﭘـــﺎم ﻫـــﻢ ﻧـــﺸﺘﻪ دى .ﻛـــﻪ ژوﻧـــﺪ ﺑـــﺎﻗﻲ و او ﭘـــﻪ راﺗﻠـــﻮﻧﻜﻲ وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ ﺷـــﺮاﯦﻂ ﺑﺮاﺑـــﺮ
ﺷﻮل ،ﺑﻴﺎ ﻳﯥ ﻳﻮﺳﺊ .اوس ﻳﯥ ﻫﻤﺪﻟﺘﻪ ﭘﺮﯦږدئ.
ﻣــﺎ ﭼــﯥ ﻓﻜــﺮ وﻛــړو ﺗﻨــﺪار! رښــﺘﻴﺎ ﭼــﯥ ﻫــﺮې ﺧــﻮا ﺗــﻪ ﺟګــړه وه ،د وړﻟــﻮ ﭼــﺎره ﻳــﯥ ﻧــﻪ ﻛﯧــﺪه .د ﻛﻠــﻲ
ﺧﻠﻜــﻮ ﻳــﻮ ﺑﯧــﺮغ د ﻫﻐــﻪ ﭘــﻪ ﻗﺒــﺮ ودروﻟــﻮ ،ټﻮﻟــﻮ ﭘــﻪ ګــډه دوﻋــﺎ ورﺗــﻪ وﻛــړه او ﻣــﻮﻧږ ﺗــﺮې ﻛــﻮر ﺗــﻪ راﻏﻠــﻮ.
وروﺳــﺘﻪ ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﺑﻴــﺎ څــﻮ ځﻠــﻲ د ﻫﻐــﻪ د ﻣــړي د راوړﻟــﻮ ﻧﻴــﺖ وﻛــړو ﺧــﻮ ﻫــﺮ ﭼــﺎ راﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ :ټﻮﻟــﻪ ﻳــﻮ
ﺷـــﺎن ﺧـــﺎوره ده ،ﻫﻤﻠﺘـــﻪ دې وي .ﺑـــﺲ ﺗـــﺮ ﻧﻨـــﻪ ﻻ ﭘـــﺎﺗﯥ دى او د وړوﻛـــﻲ ﻫﻠـــﻚ ﭘـــﻪ ﻫﻜﻠـــﻪ ﻫـــﻢ ډﯦـــﺮ د
ﺳـــﻴﻨﺪ ﭘـــﻪ ﻏـــﺎړو وګﺮځﯧﺪﻣـــﻪ ان ﺗـــﺮ اﺧـــﺮه ﭘـــﻮرې ﻻړم ،ﻛﻠـــﻲ ﭘـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻣـــﻮ ﭘﻮښـــﺘﻨﻪ وﻛـــړه ،د ﺳـــﻴﻨﺪ
دواړو ﻏـــﺎړو ﻛﻠـــﻲ او ﺑﯧﻠـــﯥ ﻣـــﯥ ﭼـــﺎڼ ﻛـــړې ،ﻣګـــﺮ ﻫـــﯧڅ ﭘﺘـــﻪ وﻧـــﻪ ﻟګﯧـــﺪه .درې ﻣـــړي ﻧـــﻮر ﻫـــﻢ ﭘﻴـــﺪا
ﺷﻮل ،ﺧﻮ ﺳﺘﺎ د زوى ﻫﯧڅ ﭘﺘﻪ وﻧﻪ ﻟګﯧﺪه.
ﻟـــﻪ دې ﺧﺒـــﺮې ﺳـــﺮه ﻫﻮﺳـــۍ ﺗﻨـــﺪار ﺧﭙـــﻞ ﺳـــﺮ ﭘـــﻪ ﺑﺎﻟـــښﺖ وﻟګـــﺎوه ،ﻳـــﻮازې ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ ﺳـــﺘﻮﻧﻲ ﻧـــﻪ
ژړﻏــﻮﻧﻰ ﻓﺮﻳــﺎد راوﺧــﻮت ،ډﯦــﺮه ﺷــﯧﺒﻪ ﻳــﯥ وﺳــﻮﻗﻠﯥ ،ﻣﯧــﺮﻣﻦ ﻣــﯥ او زه ﻫــﻢ ورﺳــﺮه ﭘــﻪ ژړا ﺷــﻮ .دﻏــﻪ
ورځ ﻣـــﻮ ټﻮﻟـــﻪ ﭘـــﻪ ژړا او ﺧﭙګـــﺎن ووﺗﻠـــﻪ ،ﭘـــﻪ ﺳـــﺒﺎ ﺗـــﻪ ﻫـــﻢ د ﻛﻠـــﻲ ځﻴﻨﻴـــﯥ ښـــځﯥ او ﺳـــړي ﻣـــﻮږ ﻛـــﺮه د
ﻫﻮﺳـــۍ ﺗﻨـــﺪار ﻟﻴـــﺪو ﺗـــﻪ راﺗﻠـــﻞ .د ﻫﻐـــﯥ وﺧـــﺖ ﻫﻤﺰوﻟـــﻲ ﻛﻠﻴـــﻮال ﻳـــﯥ ټـــﻮل زاړه ﺷـــﻮي وو ،ﭘـــﻪ درﯦﻤـــﻪ
ورځ راﺗﻪ ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
زﻣﺎ د ﭘﻼرګﻨۍ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺑﻪ ﺧﻮ ﻧﻪ ﻟﺮې؟.
_ ﻧــﻪ ﺗﻨــﺪر ﺧــﺪاﯦږو دا ﻳـــﻮ ﻛــﺎل ﻛﯧــږي ،ﭼــﯥ ﻃﺎﻟﺒـــﺎن راﭘﻴــﺪا ﺷــﻮي دي ،ﭘــﻪ ﻣﻠـــﻚ ﻛــﯥ ﻟــږه اراﻣـــﻲ
راﻏﻠــﯥ ده ،ﻟــﻪ دﻳﻨــﻪ ﭘﺨــﻮا دا ﻛﻠــﻰ ﺷــﺎړ و .ﻣــﻮږ د ﺑــﺎﺟﻮړ ﭘــﻪ ﻛﻤﭙﻮﻧــﻮ ﻛــﯥ اوﺳــﯧﺪﻟﻮ ،ﻟــﻪ ﭘﺮوﺳــږ ﻛــﺎل
راﻫﻴـــﺴﯥ راﻏﻠـــﻲ ﻳـــﻮ .زﻣـــﻮږ او ﺳﺘﺎﺳـــﻮ ټـــﻮﻟﯥ ځﻤﻜـــﯥ ﺷـــﺎړې ﭘﺮﺗـــﯥ وې ،دا ﺳﺘﺎﺳـــﯥ ﺑـــﺎغ وچ ﭘـــﺮوت
و .ﻳـــﻮازې دا څـــﻮ ﻧﺎﺟﻮګـــﺎن او ﺗﻮﺗـــﺎن ﭘﻜـــﯥ ﭘـــﺎﺗﯥ دي ،ﻧـــﻮرې ټـــﻮﻟﯥ وﻧـــﯥ او ﻣﯧـــﻮه دار ﺑـــﻮټﻲ ﻟـــﻪ ﻣﻨځـــﻪ
ﺗﻠﻠـــﻲ دي .د ﻛﻠـــﻲ وﻳﺎﻟـــﻪ وﭼـــﻪ وه ،ﻛﻠـــﻰ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻛﻨډواﻟـــﻪ ﭘـــﺮوت و .ﺳـــږﻛﺎل ﭘـــﻪ ﻛـــﯥ اﻳﻠـــﻪ ﺑﯧﻠـــﻪ ﻟـــږ ﻟـــږ
ﺧﻠﻚ راﭘﻴﺪا ﺷﻮي دي .ﺳﺘﺎ د ﭘﻼرګﻨۍ ﻧﻪ ﻫﯧڅ ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﻧﻪ ﻟﺮم.
ﻫﻐــﯥ ﺳــﻮړ اﺳـــﻮﻳﻠﻰ وﻳﻮﺳــﺖ ،وﻳـــﻞ ﻳــﯥ :ﺑﭽـــﻰ زﻣــﺎ ﻣــﻮر او ﭘـــﻼر ﺑــﻪ ﺣﺘﻤـــﻲ ﻣــړه وي ،ﺧﭙـــﻞ ورور
ﻧــﻪ ﻟــﺮم ،ﭼــﯥ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻳــﯥ زﻣــﺎ ﻛــړې واى ،ﭘــﻮﻫﯧږم ﭼــﯥ ﻛﺎﻛــﺎ ﺑــﻪ ﻣــﯥ ﻫــﻢ ﻣــړ وي ،ﭘــﻪ ﻫﻐــﯥ وﺧــﺖ ﻛــﯥ ﻻ
ﺳﭙﻴﻦ ږﻳﺮى و .د ﻛﺎﻛﺎ زاﻣﻦ ﻣﯥ ﺧﻮ وو ،ﻫﻐﻮى ﺑﯥ ﻏﯧﺮﺗﻮ ﻫﻢ زﻣﺎ ﭘﻮښﺘﻨﻪ وﻧﻪ ﻛړه.
_ ﻛــﻪ رښــﺘﻴﺎ راﺑﺎﻧــﺪي واﻳــﯥ ﺗﻨــﺪار! ﻧــﻮ ﻫﻐــﻮى ﺑــﯥ ﭼــﺎره ګــﺎن ﺑــﻪ ﭼﯧــﺮې ﺳــﺘﺎ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛــړې واى؟
ﺳﺘﺎ د ﻣﺮګ او ژوﻧﺪ ﻧﻪ ﻫﻐﻮى څﻪ ﺧﺒﺮ دي؟
_ داﺳــﯥ ﻣــﻪ واﻳــﻪ زوﻳــﻪ! ﺳــړى ﭘــﻪ ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻣﻜــﯥ ﺗــﻪ رﺳــﮕﯧﺪاى ﺷــﻲ ،ﭘــﻪ ﻣــﺎ ﻟــﻪ ﻫــﺮه ﻃﺮﻓــﻪ راټﻴټــﻪ
ده ،ﻫﺮ څﻪ ﻣﯥ ﻟﻪ ﻻﺳﻪ ورﻛړل ،ﺣﺎﻻﺗﻮ راﻧﻪ ﻫﺮڅﻪ واﺧﻴﺴﺘﻞ.
زﻣــــﺎ ﻣﯧــــﺮﻣﻦ ﺳــــﺒﺮو ورﺗــــﻪ ووﻳــــﻞ :ﺗﻨــــﺪارې ﺧــــﺪاى دې ﺗﺎﺗــــﻪ د زړه ﺻــــﺒﺮ درﻛــــړي ،اﷲ ﺗــــﻪ ﺗﻮﺑــــﻪ
اوﺑﺎﺳﻪ ،ښﻪ دى ،ﭼﯥ ﺗﻪ ﭘﻪ ﺳﺮ ژوﻧﺪۍ ﻳﯥ.
_ ﻟﻮرې زه ﺑﻪ ﭘﻪ دې ژوﻧﺪ څﻪ وﻛړم ،ﭼﯥ رب زه ﻫﻢ ﻟﻪ ﺳﻬﺎر ﺳﺮه ﻣﻠګﺮې ﻛړې واى.
_ داﺳﯥ ﻣﻪ واﻳﻪ ﺗﻨﺪار اﷲ ﺑﻪ درﻧﻪ ﻧﺎراﺿﻪ ﺷﻲ ،ﺧﺪاى ﺗﻪ ﺻﺒﺮ وﻛړه.
ﻫﻐﯥ ﻣﺎﺗﻪ ﻣﺦ راواړاوه وﻳﯥ وﻳﻞ:
د ﺳﻬﺎر ﻗﺒﺮ ﺗﻪ ﺑﻪ ﻣﯥ ﻛﻠﻪ ﺑﻮځﯥ؟
_ ﺳـــﺒﺎ ﺳـــﻬﺎر وﺧﺘـــﻲ ﺑـــﻪ زه د ﺗـــﺮور او ﻣﺎﻣـــﺎ زاﻣـــﻦ ﺧﺒـــﺮ ﻛـــړم ،ﭼـــﯥ ﻫﻐـــﻮى ﻫـــﻢ راﺳـــﺮه ﻳﻮځـــﺎى ﻻړ
ﺷﻲ .ﺑﯧﺮﺗﻪ ﭼﯥ روګﺮځﯧﺪو ﻳﻮ ﺧﻴﺮات ﺑﻪ وﻛړو .د ﻫﻐﯥ ﭘﻪ ﻣﺮۍ ﻛﯥ ﻻړې ﺗﯧﺮې ﺷﻮې وﻳﯥ وﻳﻞ:
ﺧـــﺪاى دې ﺳـــﺮ ﻟـــﻮړى ﻟـــﺮه ﺑﭽـــﻰ! ﻫﻤﺪﻏـــﺴﯥ ﺑــﻪ وﻛـــړو ،ﺧـــﻮ ارﻣـــﺎن ﭼـــﯥ !....ﻫﻐـــﻪ ﺑﻴـــﺎ ژړا وﻧﻴﻮﻟـــﻪ،
ﻣﺎ وې ﺗﻨﺪار څﻨګﻪ ارﻣﺎن ﭼﯥ؟
ﻫﻐــﻪ ﻏﻠــﯥ وه ،ښــﻪ ﺷــﯧﺒﻪ ﻳــﯥ اوښــﻜﯥ ﺗــﻮﻳﯥ ﻛــړې ،وروﺳــﺘﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﺮاره ووﻳــﻞ :د زوى ﻣــﯥ څــﻪ
ﭘﺘــﻪ وﻧــﻪ ﻟګﯧــﺪه ،د ﺧﺎوﻧــﺪ ﺧــﻮ ﻣــﯥ ﻗﺒــﺮ ﻣﻌﻠــﻮم ﺷــﻮ .ﻛﻠــﻪ ﻛﻠــﻪ ﺑــﻪ دوﻋــﺎ ﺗــﻪ ورځــﻢ ،ﺧــﻮ ﻟــﻪ زوى ﺳــﺮه ﺑــﻪ
څﻪ وﻛړم.؟
ﭘـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻮ وﭼـــﻮ ﺷـــﻮﻧډو ﻳـــﯥ ژﺑـــﻪ وګﺮځﻮﻟـــﻪ ،زﻣـــﺎ ﻣﯧـــﺮﻣﻦ ﺳـــﺒﺮو ﺗـــﻪ ﻳـــﯥ ﻏـــږ ﻛـــړ ،ﺳـــﺒﺮ وﻟـــﻮرې ﻳـــﻮ
ګـــﻮټ اوﺑـــﻪ راﻛـــړه ،ﺧﻮﻟـــﻪ ﻣـــﯥ وﭼـــﻪ ﺷـــﻮه .ﺳـــﺒﺮو ورﺗـــﻪ د اوﺑـــﻮ ګـــﻴﻼس وﻧﻴـــﻮ ،ﻫﻐـــﯥ د اوﺑـــﻮ ګـــﻴﻼس
ﺗــﺮې واﺧﻴــﺴﺖ ،ﻣﻨﻨــﻪ ﻳــﯥ ﺗــﺮې وﻛــړه ،اوﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭘــﻪ ﻛــﺮار ﻛــﺮار ﻳــﻮ ﻳــﻮ ګــﻮټ څــښﻠﯥ ،ﺳــﺒﺮو ﺗــﻪ ﻳــﯥ
ووﻳــﻞ :ﻟــﻮرې ﺧــﺪاى دې زﻣــﺎ ﻟــﻪ ﺣﺎﻟــﻪ وﺳــﺎﺗﻪ .ﺳــﺒﺮو ﭼــﯥ ﻣﺨــﺎﻣﺦ ورﺗــﻪ ﻟﻜــﻪ د )ﻧﻔــﺮ ﺧــﺪﻣﺖ( ﻏﻮﻧــﺪې
ﺗﻴﺎرﺳۍ وﻻړه وه ،وﻳﯥ وﻳﻞ:
ﺗﻨـــﺪار دا ټـــﻮل ﻏﻤﻮﻧـــﻪ زﻣـــﻮﻧږ ﺷـــﺮﻳﻚ دي ،زﻣـــﺎ د زړه ﻧـــﻪ ﻫـــﻢ ﻳـــﻮ اﷲ ﺧﺒـــﺮ دى .دا ﺗـــﻪ ﭼـــﯥ څـــﻮﻣﺮه
ﺧﭙــﻪ ﺳــﺘﻮﻣﺎﻧﻪ ﻳــﯥ ،دﻏــﺴﯥ ﻣــﻮﻧږه ﻫــﻢ ﻳــﻮ او ﺑﻴــﺎ ﺧــﻮ ﺳــﺘﺎ ﻟــﻪ ﺣﺎﻟــﻪ ﻣــﻮﻧږ ﻫــډو ﺧﺒــﺮ ﻧــﻪ وو ،ﭼــﯥ ګﻨــﯥ
ﺗـــﻪ ژوﻧـــﺪۍ ﻳـــﯥ ،ټﻮﻟـــﻮ داﺳـــﯥ ګڼﻠـــﻪ ﭼـــﯥ درې واړه ﺗﺎﺳـــﻮ ﺳـــﻴﻨﺪ وړي ﻳﺎﺳـــﺖ .ﻣـــﻮﻧږ ﺗـــﻪ ﻳـــﻮازې ﻧـــﻪ،
ﺑﻠﻜـــﯥ دې ټـــﻮل ﻛﻠـــﻲ ﺗـــﻪ ﺳـــﺘﺎ ژوﻧـــﺪ او راﭘﻴـــﺪا ﻛﯧـــﺪل د ﺗﻌﺠـــﺐ ﺧﺒـــﺮه ده .ﻣـــﻮﻧږ ﻫـــﻢ ﺧﭙـــﻪ ﻳـــﻮ او ﻫـــﻢ
ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ .ﺧﭙـــﻪ ﺧـــﻮ ﭘـــﻪ دې ﻳـــﻮ ،ﭼـــﯥ ټﻮﻟـــﻪ ﻛـــﻮرﻧۍ ﻣـــﻮ ﺗﺒـــﺎه ﺷـــﻮې ده او ﺧﻮﺷـــﺎﻟﻪ ځﻜـــﻪ ﻳـــﻮ ،ﭼـــﯥ ﺗـــﻪ
ژوﻧﺪۍ راﭘﻴﺪا ﺷﻮې.
ﺗﻨﺪار د ﺳﺒﺮو ﭘﻪ ﺧﺒﺮو ﻟږ څﻪ ﭘﻪ ﻛټ ﻛﯥ وﺧﻮځﯧﺪه ،ﻏﺎړه ﻳﯥ ﺗﺎزه ﻛړه ،وﻳﯥ وﻳﻞ:
د ځﻴﻨـــﯥ ژوﻧـــﺪ ﻧـــﻪ ﻣـــﺮګ ﺑﻬﺘـــﺮ دى او ﺑﻴـــﺎ ﻟﻜـــﻪ ﭘـــﻪ ﻣـــﺎ ﭼـــﯥ ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮ ،ﺧﭙﻠـــﯥ ﺳـــﭙﻴﻨﯥ څڼـــﯥ ﻳـــﯥ
راوﻧﻴـــﻮې وﻳـــﯥ وﻳـــﻞ :دا وﻳـــښﺎن ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ ګـــﻮرئ ،ﻟـــﻪ ﺳـــﺨﺘۍ ﻧـــﻪ ﺳـــﭙﻴﻦ ﺷـــﻮي دي .زﻣـــﺎ ﺧـــﻮ دوﻣـــﺮه
ﻋﻤﺮ ﻧﻪ دى ﺷﻮى ،اﻧﺴﺎن ﻟﻪ ګﻞ ﻧﻪ ﻧﺎزك او ﻟﻪ اوﺳﭙﻨﯥ ﻧﻪ ﻛﻠﻚ دى.
ﭘـــﻪ دې وﺧـــﺖ ﻛـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ درې ښـــځﯥ ﭘـــﻪ دروازه ﻛـــﯥ راﻧﻨـــﻮﺗﻠﯥ ،ﺳـــﺒﺮو ﻳـــﯥ ﻣﺨـــﯥ ﺗـــﻪ ورﻏﻠـــﻪ،
ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ ﻳـــﯥ ورﺗـــﻪ ووﻳﻠـــﯥ ،ﻣـــﺎ ﻫـــﻢ ﻫﻐـــﻮى ﺳـــﺮه ﺳـــﺘړي ﻣـــﺸﻲ وﻛـــړه .درې واړو د ﺗﻨـــﺪار ﻻﺳـــﻮﻧﻪ
ورﻣــﻮﭼﻲ ﻛــړل ،زه ﺗــﺮې ﺑﯧــﺮون ووﺗﻠــﻢ او ﻫﻐــﻮى ﭘــﻪ ﺧﺒــﺮو اﺗــﺮو ﺑــﻮﺧﺘﯥ وې .د ﻛﻠــﻲ ﭘــﻪ ﻣــﻨځ ﻛــﯥ څــﻮ
دوﻛﺎﻧﻮﻧـــﻪ و ،ورﭼﻜـــﺮ ﺷـــﻮم .ﭘـــﻪ دوﻛـــﺎﻧﻮﻧﻮ ﻛـــﯥ د ﻛﻠـــﻲ ﺧﻠـــﻚ ﻣﻠـــﻚ ﺧﻮځﯧـــﺪل ،ﻫﻐـــﻪ ﭘﺨـــﻮاﻧﻰ ﻛﻠـــﻰ
ﺧــﻮ ﻧــﻪ و ،ﺧــﻮ ﺑﻴــﺎ ﻫــﻢ د ﻛﻠـــﻲ ﭘــﻪ ﻫــﺮه ﻛﻮڅــﻪ ﻛــﯥ ځﻴﻨــﯥ ﻛـــډې دﯦــﺮه ﺷــﻮې وې .ﭘــﻪ ﺟﻮﻣــﺎت ﻛــﯥ ﺑـــﻪ د
ﻟﻤﺎﻧځـــﻪ ﭘـــﺮ ﻣﻬـــﺎل ﺷـــﻞ دﯦـــﺮش ﻛـــﺴﺎن ښـــﻜﺎرﯦﺪل .د ﻛﻠـــﻲ دوﻛـــﺎﻧﻮﻧﻮ ﭘـــﻪ ﻣﺨـــﻪ ﺳـــړك ﺗﯧـــﺮ ﺷـــﻮى و ،د
ﺻـــﻔﺪر ﻣـــﻮټﺮوان ﻣـــﻮټﺮ وﻻړ و .ﻫﻐـــﻪ ﺳـــﺮه ﻣـــﯥ ﻗﺒـــﺮ ﺗـــﻪ د ﺗﻠـــﻮ درﺑـــﺴﺖ ﺧﺒـــﺮه وﻛـــړه .ﻫﻐـــﯥ ځـــﺎى ﺗـــﻪ ﺷـــﻞ
ﻛﻴﻠــــﻮﻣټﺮه ﻻره وه ،ﭘﺨــــﻮا ﺑــــﻪ ﻫﻤﺪﻏــــﻪ ﻻره ﺧﻠﻜــــﻮ ﭘــــﻪ ﭘــــښﻮ وﻫﻠــــﻪ ،زه ﭼــــﯥ د دوﻛــــﺎﻧﻮﻧﻮ ﭘــــﻪ ﻣﺨــــﻪ
راﺗﯧﺮﯦﺪﻣــﻪ ،ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺑــﻪ راﻧــﻪ د ﺗﻨــﺪار ﭘﻮښــﺘﻨﻪ ﻛﻮﻟــﻪ او وﻳــﻞ ﺑــﻪ ﻳــﯥ ﭼــﯥ ﺗــﺮور څﻨګــﻪ ده؟ او ﭘــﻪ ﺧﺒــﺮو
ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﺗﻌﺠــﺐ ﻛــﺎوه او ﭘــﻪ ټﻴﻨګــﺎر ﺳــﺮه ﺑــﻪ د ﻛﻠــﻲ ښــځﻮ ،ﻧــﺮو راﺗــﻪ وﻳﻠــﯥ ،ﭼــﯥ د ﺗﻨــﺪار ﺧﻴــﺎل
ﺳﺎﺗﻪ او دا ﺑﻪ ﻳﯥ وﻳﻞ ،ﭼﯥ ﭘﻪ ﻣﻮﻧږ ټﻮﻟﻮ ﻳﯥ د ﺧﺪﻣﺖ ﻛﻮﻟﻮ ﺣﻖ ﺷﺘﻪ دى.
درې څﻠـــﻮر ورځـــﯥ ﺗﻨـــﺪار ﭘـــﻪ ژړا ﺗﯧـــﺮې ﻛـــړې ،د ﻛـــﻮر ﻟﻮﻳـــﻮ وړو ورﺳـــﺮه ژړل .د ﻗﺒـــﺮ ﻟﻴـــﺪو او ﺗﻠﻠـــﻮ
ﻧــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ ﻳــﻮه ﺷــﭙﻪ ﻣــﻮ د ﻣﺎﻣــﺎ او ﺗــﺮور زاﻣــﻦ ﺧﭙــﻞ ﻛــﻮر ﺗــﻪ راوﺳــﺘﻞ ،ﺳــﺒﺎﻳﻲ وﺧﺘــﻲ ﺻــﻔﺪر ﺧــﺎن
ﻣـــﻮټﺮ زﻣـــﻮږه د ﻛـــﻼ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ راﻧـــﺰدې ﻛـــړى و ،دروازه ﻳـــﯥ وټﻜﻮﻟـــﻪ ،ﺗـــﺮورزى دروازې ﺗـــﻪ ورﻏـــﻰ،
ﺻــﻔﺪر ﻳــﯥ ﺣﺠــﺮې ﺗــﻪ راوﺳــﺖ .د ﭼــﺎى څــښﻠﻮ ﻧــﻪ وروﺳــﺘﻪ ﺗﻨــﺪار ﺳــﺒﺮو ﻟــﻪ ﻻﺳــﻪ وﻧﻴﻮﻟــﻪ او ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ
ﻳـــﯥ ﺑﻮﺗﻠـــﻪ ،ﻣـــﻮږ ﻫـــﻢ ﻟـــﻪ ﺣﺠـــﺮې ﻧـــﻪ ورووﺗﻠـــﻮ .ﺗﻨـــﺪار ﻣـــﯥ ﭘـــﻪ ﻣﺨﻜـــﯥ ﺳـــﻴټ ﻛـــﯥ ﻛﯧﻨﻮﻟـــﻪ ﺳـــﺒﺮو ﻫـــﻢ
ورﺳــﺮه ﺧــﻮا ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻪ .ﻣــﻮﻧږ ټــﻮل ﭘــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﻛــﯥ ﻛﯧﻨﺎﺳــﺘﻮ .ﺻــﻔﺪر ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ ﺣﺮﻛــﺖ ورﻛــړ .ﺳــړك
ﺧﺎﻣــﻪ و ،ﻛﻨــﺪې ﻛﻮﻧــﺪې ﻳــﯥ ډﯦــﺮې درﻟــﻮدې ،ﭘــﻪ ﻛــﻮم ځــﺎى ﻛــﯥ ﺑــﻪ ﭼــﯥ ﻣــﻮټﺮ ﭘــﻪ ﻛــﺮار ﺷــﻮ ،دوړي ﺑــﻪ
دﻧﻨــﻪ ﻣــﻮټﺮ ﺗــﻪ راﻧﻨــﻮﺗﯥ ،ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺧﭙﻠــﯥ ﺳــﺘﺮګﯥ او ﻣﺨﻮﻧــﻪ ﭘــټ ﻛــړي وو ،ﻣــﺎ ﺧﭙــﻞ څــﺎدر ﻟــﻪ ﺗﻨــﺪار ﻧــﻪ
ﺗﺎو ﻛړ او ﺳﺘﺮګﯥ ﻣﯥ ﻳﯥ د څﺎدر ﭘﻪ ﭘﻴڅﻜﻠﻪ ﻟﻪ دوړو او ګﺮدوﻧﻮ ﻧﻪ ﭘټ ﻛړي وو.
ﻛﻠــﻪ ﭼــﯥ ﻫﻠﺘــﻪ ورﺳــﯧﺪو ،ﻫــﺪﻳﺮه ﻟــﻪ ﺳــړك ﻧــﻪ ﻟﻴــﺮې وه ،ﻣــﻮټﺮ ﻣــﻮ ودروﻟــﻮ او د ﻫــﺪﻳﺮې ﭘــﻪ ﻟــﻮري
روان ﺷــﻮ .ﺻــﻔﺪر ﻣــﻮټﺮوان ﻫــﻢ راﺳــﺮه روان ﺷــﻮ ،ﻫﻐــﻪ زﻣــﻮﻧږه ﻛﻠﻴــﻮال و .د ﻫــﺪﻳﺮې ﭘــﻪ ﻟــﻮر ﻧــﺮۍ ﻻره
ﭘــﻪ ﻛــڅ ﻛـــﯥ ورﻏﻠــﯥ وه ،د ﻛـــڅ ﭘــﻪ ﻣـــﻨځ ﻛــﯥ ﻣـــﻮ د ﺗﻨــﺪار ﭘـــﻪ ﺧــﺎﻃﺮ ،ﭼـــﯥ ﻫﻐــﻪ ﺳـــﺘړې ﺷــﻮې وه ،دﻣـــﻪ
وﻛـــړه .ﭘـــﻮره ﻳـــﻮ ﺳـــﺎﻋﺖ ﻻره وه ،ځـــﺎى ﭘـــﺮ ځـــﺎى ﭘـــﻪ ﻻره ﻛـــﯥ د اﻧځـــﺮ او ﺗـــﻮت وﻧـــﯥ وﻻړې وې ،ﻣـــﻮږ
ﻣﺨﻜـــــﯥ و ،ﺳـــــﺒﺮو او ﺗﻨـــــﺪار دوى ورو ورو راﭘـــــﺴﯥ راﺗﻠـــــﯥ .ﻟـــــﻪ ﻛـــــڅ ﻧـــــﻪ ووﺗﻠـــــﻮ ،وړاﻧـــــﺪې درې
ﻛﻴﻠــﻮﻣټﺮه ﻟﻴــﺮې ﻛﻠــﻰ ﭘــﺮوت و .د ﻏــﺮه ﻟــﻪ ﻳــﻮې ﺗﭙــﯥ څﻨــګ ﻛــﯥ ﭘــﻪ ﻫــﻮا ﻣځﻜــﻪ ﻫــﺪﻳﺮه ښــﻜﺎره ﺷــﻮه .د
ﻫـــﺪﻳﺮې ښـــﻪ ﻧـــښﻪ دا وه ،ﭼـــﯥ ﭘـــﻪ ﻫـــﺪﻳﺮه ﻛـــﯥ د ﺷـــﻬﻴﺪاﻧﻮ ﺑﯧﺮﻏﻮﻧـــﻪ ﻟـــﻪ وراﻳـــﻪ رﭘﯧـــﺪل .ځﻴﻨـــﯥ ﺟګـــﯥ
ﺟګـــﯥ ﺷـــﻨﺎﺧﺘﯥ ﻫـــﻢ ﻟـــﻪ وړاﻧـــﺪې ښـــﻜﺎرﯦﺪې .ﻟـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ ﻳـــﻮه ﻻره ﻫـــﺪﻳﺮې ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﯥ وه ،ﻣـــﻮﻧږه د
ﻫﺪﻳﺮې څﻨګ ﻻره وﻧﻴﻮﻟﻪ او ځﺎن ﻣﻮ د ﺳﻬﺎر ﻗﺒﺮ ﺗﻪ ورﺳﺎوه.
ﻫــﺪﻳﺮه دوﻣــﺮه ﻟﻮﻳــﻪ ﻧــﻪ وه ،ځﻴﻨــﯥ ﺑــﻮټﻲ او ﺗﺮﺧــﯥ ﭘــﻪ ﻫــﺪﻳﺮه ﻛــﯥ وﻻړ وې .ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﻗﺒــﺮ ﭘﻜــﯥ ﭘــﻮخ
د ﺳـــﻤﻨټﻮ ﻫـــﻢ ﻣﻌﻠﻮﻣﯧـــﺪه .وړاﻧـــﺪې د ﻫـــﺪﻳﺮې څﻨـــګ ﺗـــﻪ د ﻏـــﺮه ﻟﻤﻨـــﯥ ﺗـــﻪ ګـــډې او ﺑـــﺰې ﭘـــﻪ څـــﺮ ﻟګﻴـــﺎ
وې ،څــﻮ ﺧــﺮه ﻫــﻢ د ﻫــﺪﻳﺮې ﭘــﻪ ﻳــﻮه ګــﻮټ ﻛــﯥ ﺧــﻮﻟﯥ ښــڅﯥ ﻛــړي وې ،د ﻳــﻮه ﺧــﺮه ﭘــﻪ ﺷــﺎ ﺧــړه ﻣﺮﻏــۍ
ﻧﺎﺳــﺘﻪ وه .ﺗﻘﺮﻳﺒــﺎً ﭘﻨځــﻮس ګﺎﻣــﻪ ﻣــﻮﻧږه ﻟــﻪ ﺗﻨــﺪار دوى ﻧــﻪ ﻣﺨﻜــﯥ روان وو .د ﻫــﺪﻳﺮې ﻧــﻪ ﻻﻧــﺪې ﭘټــﻮ
ﻛــﯥ ښــځﻮ واښــﻪ ﻛــﻮل ،ﻳــﻮ ﻧــﻴﻢ ﺳــړى د ﭘټﻴــﻮ ﭘــﻪ ﭘﻮﻟــﻮ ګﺮځﯧــﺪه .ﻏﺮﻣــﻪ ﻻ ﺗــﻮده ﺷــﻮې ﻧــﻪ وه ،ﺧــﻮ ګﺮﻣــﻲ
ﭘــﻪ زور ﻛــﯥ وه .ﻫــﺮ ﭼــﺎ ﺑــﻪ د ﺗﻨــﺪي ﺧﻮﻟــﻪ ﭘﺎﻛﻮﻟــﻪ ،څــﻮ ځﻠــﯥ د ﺗــﺮور زوى ﭘــﻪ ﻟــښﺘﻲ ﻛــﯥ ﻣــﺦ ﺗــﻪ اوﺑــﻪ
واﭼـــﻮﻟﯥ .ﭘـــﺎم ﻣـــﯥ ﻛـــﺎوه ﭼـــﯥ ﻟـــﻪ ﻛﻠـــﻲ ﻧـــﻪ څـــﻮ ﺗﻨـــﻪ ﺳـــړي ﻣـــﺦ ﭘـــﻪ ﻫـــﺪﻳﺮه راروان وو ،ﻛﺘـــﻞ ﻣـــﯥ ﭼـــﯥ د
ﻫــﺪﻳﺮې ﭘــﻪ ﺑــﺮ ﺳــﺮ ﻛــﯥ د ﺳــﻬﺎر د ﻗﺒــﺮ ﭘــﻪ ﺑﯧــﺮغ ﻣــﻮ ﺳــﺘﺮګﯥ وﻟګﯧــﺪې .ﺑﻴــﺎ ﻣــﯥ زړه ﻛــﯥ د ﻫﻐــﻪ ځــﻮاﻧﻲ
او ښــﻜﻼ او د ژوﻧــﺪ ﻛــړه وړه راﭘــﻪ ﻳــﺎد ﺷــﻮل ،ﺳــﻮړ اﺳــﻮﻳﻠﻰ ﻣــﯥ ﺧــﻮﻟﯥ ﺗــﻪ راﻏــﻰ .ﺳــﺒﺮو دوى ﺗــﻪ ﻣــﯥ
ﻻس اﺷﺎره ﻛړو ،ﻣﺎ وې راځﺊ ،ﻣﻮږ درﺗﻪ ﻣﺎﺗﻞ ﻳﻮ.
ﻫﻐــﻮى ﭼــﯥ ﻣــﻮږ ﺗــﻪ راﻧــﺰدې ﺷــﻮل ،ﺑﻴــﺎ روان ﺷــﻮ د ﺳــﻬﺎر ﻗﺒــﺮ ﺗــﻪ ورﻧــﺰدې ﺷــﻮ ،ﻫﻐــﻮى ﺗــﻪ ﻣــﯥ څــﻪ
ﻧــﻪ وﻳــﻞ ﺗﻠــﻮ ﺗﻠــﻮ ﭼــﯥ زه د ﺳــﻬﺎر ﻗﺒــﺮ ﺗــﻪ ودرﯦــﺪم .ﺗﻨــﺪار دوى ﻫــﻢ راورﺳــﯧﺪې ،ﻣــﻮږ ﻗﺒــﺮ ﺗــﻪ وﻻړ وو.
ﻫﻐﯥ ووﻳﻞ:
دا د ﺳﻬﺎر ﻗﺒﺮ دى؟
رﻧـــګ ﻳـــﯥ زﯦـــړ واوښـــﺖ ،ﻟـــﻮﻣړى ﻳـــﯥ د ﻗﺒـــﺮ ﭘـــﻪ ﺷـــﻨﺎﺧﺘﻮ ﺧﭙـــﻞ ﻻﺳـــﻮﻧﻪ وﺗﭙـــﻮل ،دوه ځﻠـــﻲ ﻫﻮﺳـــۍ
ﺗﻨـــﺪار ګـــﺮده ګـــﺮده ﻟـــﻪ ﻗﺒـــﺮه وګﺮځﯧـــﺪه ،ﺑﻴـــﺎ ﻣﺨـــﺎﻣﺦ ﻗﺒـــﺮ ﺗـــﻪ ودرﯦﺪه،ﻻﻧـــﺪﻳﻨۍ ﺷـــﻮﻧډه ﯦـــﻲ ورﭘﯧـــﺪه،
ټـــﻮل ﺑـــﺪن ﻳـــﯥ وﻟړزﯦـــﺪه ،ټﻴﻜـــﺮى ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ ﺳـــﺮه وﻟﻮﯦـــﺪ ،ﭘـــﻪ رﭘﯧـــﺪو او ﻟړزﯦـــﺪو ﺷـــﻮه ،ﻧـــﺴﻜﻮره ﭘـــﻪ ﻗﺒـــﺮ
وﻟﻮﯦــﺪه .ﻣــﻮﻧږ ټــﻮل ﭘــﻪ داﺳــﯥ ﺣــﺎل ﻛــﯥ ﭼــﯥ ﻻﺳــﻮﻧﻪ ﻣــﻮ دوﻋــﺎ ﺗــﻪ ﻧﻴــﻮﻟﻲ وو ،د ﻫــﺮ ﻳــﻮه ﻟــﻪ ﺳــﺘﺮګﻮ ﻧــﻪ
اوښــﻜﯥ رواﻧــﯥ وې .ﺳــﺒﺮو ﻫــﻢ ﭘــﻪ ﻗﺒــﺮ ﻏﻮړﯦــﺪﻟﯥ وه ،د ﺗﻨــﺪار د ژړا ﻏــږ ﻧــﻪ ﭘﻮرﺗــﻪ ﻛﯧــﺪه ،ﺧــﻮ د ﺳــﺒﺮو
د ژړا ﭼﻴﻐــﯥ ﭘﻮرﺗــﻪ ﺷــﻮې .د ﻗﺒــﺮ ﭘــﻪ ﺳــﺮ وﻳــﺮ ګــډ و ،ﻫﻐــﻪ څﻮﻛــﺴﺎن ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻛﻠــﻲ ﻧــﻪ ﻫــﺪﻳﺮې ﺗــﻪ راﺗﻠــﻞ،
ﻫﻐـــﻮى ﻫـــﻢ زﻣـــﻮﻧږ ﺧـــﻮا ﺗـــﻪ راﻏﻠـــﻞ ،ﻻﺳـــﻮﻧﻪ ﻳـــﯥ ﻗﺒـــﺮ ﺗـــﻪ ﭘﻮرﺗـــﻪ ﻛـــړل ،ﻳـــﻮ ﭘﻜـــﯥ ﻣـــﻼ ﻏﻮﻧـــﺪې و .ﻫﻐـــﻪ
ﻟـــﻮﻣړى د ﻗـــﺮاّن ﺷـــﺮﻳﻒ ﺳـــﻮرت ﻗـــﺮات ﻛـــړو ،دوﻋـــﺎ ﻳـــﯥ وﻛـــړه ،ﺳـــﺒﺮو ﻫﻤﻐـــﺴﯥ ﭼﻴﻐـــﯥ وﻫﻠـــﯥ او ژړل
ﻳــﯥ .ﻣــﻼ ووﻳــﻞ :دﻏــﻪ ﺗــﺮور راﭘﻮﺗــﻪ ﻛــړئ ،ﭼــﯥ ﭘــﻪ ﻗﺒــﺮ ﻧــﺴﻜﻮره ﭘﺮﺗــﻪ ده .ﻣــﺎ ﭼــﯥ د ﻫﻐــﯥ ﺳــﺮ راﭘﻮرﺗــﻪ
ﻛـــړو ،وﻳﻨـــﯥ ﻳـــﯥ ﻟـــﻪ ﺧـــﻮﻟﯥ ﻧـــﻪ ﺗﻠﻠـــﯥ وې او د ﻗﺒـــﺮ ﭘـــﻪ ﺳـــﺮ ﭘﺮﺗـــﯥ وې ،ﺳـــﺒﺮو ﻳـــﯥ ﺧﻮﻟـــﻪ ورﭘﺎﻛـــﻪ ﻛـــړه،
رﻧـــګ ﻳـــﯥ ﺑﻴﺨـــﻲ ﻟﻜـــﻪ د ﻣـــړي ﻫـــﺴﯥ ﺷـــﻮى و .ﺳـــﺒﺮو ﻳـــﯥ ﺳـــﺮ ﭘـــﻪ ﺧﭙﻠـــﻪ ﻏﯧـــږ ﻛـــﯥ ﻛﯧـــښﻮد ،ورﻏـــږ ﻳـــﯥ
ﻛړل:
ﺗﻨﺪار اى ﺗﻨﺪار!
ﻫﻐـــﯥ ﻏـــږ ﻧـــﻪ ﻛـــﺎوه ،ﺳـــﺘﺮګﯥ ﻳـــﯥ ﭘټـــﯥ وې ،ﻣـــﻮﻧږ وارﺧﻄـــﺎ ﺷـــﻮ ،ﻣـــﻼ ﻳـــﯥ ﻻس وﻧﻴـــﻮ او رګ ﻳـــﯥ
ورﻟﻪ وﻛﻮت ،وﻳﯥ وﻳﻞ:
ﻫﻠﻪ دا ډﯦﺮ زر ددﻏﯥ ﻛﻠﻲ ډاﻛټﺮ ﺗﻪ ﻳﻮﺳﺊ ،ﭼﯥ ﻟﻪ ﻫﻮښﻪ وﺗﻠﯥ ده.
زﻣﺎ د ﺗﺮور زوى ،ﭼﯥ ﺗﻜړه زﻟﻤﻰ و ،ﻫﻐﻪ ﭘﻪ ﺷﺎه ﻛړه او ﻟﻪ ﻗﺒﺮ راروان ﺷﻮ.
ﭘﺎى
ﻣﻨﻨﻪ
ﻟـــﻪ ﺧﭙـــﻞ ګـــﺮان دوﺳـــﺖ ﺑـــﺼﻴﺮ ﺑﻴـــﺪار څﺨـــﻪ ډﯦـــﺮه ډﯦـــﺮه ﻣﻨﻨـــﻪ ﻛـــﻮم ،ﭼـــﯥ زﻣـــﺎ د ﻛﺘـــﺎﺑﻮﻧﻮ ﭘـــﻪ
ﭼﺎپ او ﭼﺎپ ﺗﻪ د ﺳﻨﺒﺎﻟﻮﻟﻮ ﭘﻪ ﭼﺎرو ﻛﯥ ﻳﯥ ﺧﭙﻠﯥ ﻫـﻠﯥ ځﻠﯥ ﻧﻪ دي ﺳﭙﻤﻮﻟﻲ.
د ښـــﻪ ﺷـــﻌﺮ ﭘﯧﮋﻧـــﺪوﻧﻜﻲ او وﺗﻠـــﻲ ﻟﻴﻜـــﻮال ښـــﺎﻏﻠﻲ زرﻳـــﻦ اﻧځـــﻮر ﺳـــﺮه دې ﺧـــﺪاى ډﯦـــﺮ ښـــﻪ
وﻛــړي ،ﭼــﯥ ﻟــﻪ ﻣــﺎ ﻧــﻪ ﻳــﯥ ﭘ ـﻪ ﻟﻴﻜﻨــﻮ او د ﻟﻴﻜــﻮاﻟۍ ﭘــﻪ ﺳــﻤﻮﻧﻮ ﻛــﯥ ﺧﭙــﻞ ﻧﻈــﺮ او ﻫﻤﻜــﺎري ﻧــﻪ
ده درﯦﻎ ﻛړې.
د ذﺑﻴﺢ "ﺷﻔﻖ" ﻧﻪ ډﯦﺮه ﻣﻨﻨﻪ ،ﭼﯥ د ﻛﺘﺎب د ټﺎﯦﭗ او ﻛﻤﭙﻮز ﭼﺎرې ﻳﯥ ﭘﺮﻣﺦ ﻳﻮوړې.
ﭘﻪ ادب
ﻣﺤﻤﺪا ﺟﺎن ﻳﺎر
ﻧﺎﭼﺎپ اّﺛﺎر:
_1ﺷﻌﺮي ټﻮﻟګﻪ
_2ﻧﺎول
_3ﻏﺮوﻧﻪ او ﺳﺎﺣﻠﻮﻧﻪ ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻪ