Amanda Quick Bestia

Była to scena z nocnego koszmaru. Gideon Westbrook,

wicehrabia St. Justin, stał w progu, przypatrując się, jak wygląda
pogodne popołudnie w piekle.
Wszędzie wokół walały się kości. Wyszczerzone w dzikim
uśmiechu czaszki, zbielałe żebra, połamane kości udowe
przypominały siedzibę szatana. Na parapecie okiennym piętrzyły się
fragmenty skał zawierające skamieniałe zęby, kości palców i inne
dziwne resztki. W rogu pokoju widniała sterta kręgów.
W samym środku tego niepokojącego rozgardiaszu siedziała
niewielka postać w poplamionym fartuchu. Biały muślinowy czepek
przekrzywiony na bakier przykrywał grzywę splątanych
kasztanowych włosów. Kobieta, najwyraźniej dość młoda, siedziała
przy masywnym mahoniowym biurku. Zwrócona do Gideona
plecami, szkicowała coś pracowicie, skupiwszy całą uwagę na
czymś, co wyglądało na długą kość uwięzioną w kamieniu.
Stojący w progu Gideon zauważył brak obrączki na jej
szczupłych palcach trzymających rysik. Była to zatem jedna z córek,
nie zaś wdowa po wielebnym Pomeroyu.

5
Amanda Quick
Właśnie tego mi teraz potrzeba, pomyślał Gideon, kolejnej
córki proboszcza.
Gdy umarła córka poprzedniego, a jej ojciec opuścił to
miejsce, ojciec Gideona wyznaczył kolejnego proboszcza,
wielebnego Pomeroya. A kiedy ten umarł cztery lata temu, Gideon,
zarządzający już wtedy majątkiem swego ojca, nie trudził się nawet,
by wyznaczyć nowego. Po prostu nie był szczególnie
zainteresowany kondycją duchową mieszkańców Upper Biddleton.
Zgodnie z porozumieniem zawartym z Pomeroyem, jego
rodzina pozostała w probostwie. Płacili czynsz na czas i była to
jedyna rzecz, która interesowała Gideona.
Teraz przyglądał się jeszcze przez chwilę niecodziennej
scenie, którą miał przed oczami, po czym rozejrzał się w
poszukiwaniu osoby, która zostawiła drzwi domku otwarte. Nie
zauważywszy nikogo, zdjął z głowy kapelusz o pofalowanym
rondzie z bobrowych skórek i wszedł do niewielkiego przedpokoju.
Wchodząc, poczuł towarzyszący mu powiew morskiej bryzy. Był
koniec marca i pomimo że dzień był wyjątkowo ciepły jak na tę
porę roku, morskie powietrze nadal było ostre.
Gideona rozbawił, ale też - musiał to przyznać -zaintrygował
widok młodej kobiety siedzącej wśród starych kości po krywa-
jących podłogę gabinetu. Szybkim krokiem przeciął hall, starając się
jednak, by jego buty do konnej jazdy nie wydały najcichszego nawet
dźwięku w zetknięciu z kamienną podłogą. Był rosłym mężczyzną,
niektórzy nawet mówili, że monstrualnym, i dlatego by nie
wyglądać niezgrabnie - wiele lat temu nauczył się poruszać
bezszelestnie. Nie lubił, kiedy mu się ciągłe ktoś przyglądał.
Zatrzymał się w progu gabinetu, by przyjrzeć się jeszcze raz
pracującej kobiecie. Najwyraźniej była tak pochłonięta
szkicowaniem, że nie wyczuła jego obecności. Gdy przemówił, czar
tej chwili prysł.
- Dzień dobry.
Młoda kobieta przy biurku drgnęła, przestraszona, upuściła
6 7
Bestia
rysik i zerwała się z krzesła. Odwróciła się i stanęła twarzą w twarz
z Gideonem. Jej oczy wyrażały przerażenie.
Gideon przywykł już do takiej reakcji. Nigdy nie był
przystojnym mężczyzną, w dodatku głęboka blizna, przecinająca
lewy policzek i szczękę, nie poprawiała ogólnego wrażenia.
- Kim jesteś, u diabła? - Młoda kobieta schowała ręce za
plecami. Starała się ukryć swoje rysunki pod gazetą. Wstrząs,
widoczny w jej wielkich, turkusowych oczach, zaczął się stop-
niowo zmieniać w podejrzliwość.
- St. Justin. - Gideon posłał jej uprzejmy, choć chłodny
uśmiech, świadom tego, jak brzydko skrzywiła się przy tym jego
blizna. Czekał, aż jej niewiarygodnie błyszczące oczy wypełnią
się odrazą.
- St. Justin? Lord St. Justin? Wicehrabia St. Justin?
- Tak.
Zamiast spodziewanego obrzydzenia, w jej oczach rozbłysła
głęboka ulga.
- Dzięki ci, Boże.
- Rzadko jestem witany z takim entuzjazmem - mruknął
Gideon.
Młoda dama ciężko opadła na krzesło. Zachmurzyła się.
- Nieładnie, milordzie. Przyprawił mnie pan o silny wstrząs.
Dlaczego podkradał się pan w tak dziwny sposób?
Gideon rzucił za siebie znaczące spojrzenie, wskazując
otwarte drzwi domku.
- Jeżeli tak bardzo niepokoi panią myśl o ewentualnych
intruzach, najlepszym wyjściem byłoby bez wątpienia zamknięcie
i zaryglowanie drzwi.
Podążyła wzrokiem w ślad za jego spojrzeniem.
- Ach, tak. Widocznie pani Stone zostawiła je otwarte. Jest
zwolenniczką świeżego powietrza. Proszę wejść, milordzie.
Ponownie wstała i podniosła dwa opasłe tomy z jedynego
wolnego krzesła w pokoju. Przez chwilę rozglądała się nie-
Amanda Quick
zdecydowanie, szukając wśród rumowiska kamieni wolnego miejsca
dla książek. Poddała się z lekkim westchnieniem i upuściła książki
na podłogę.
- Proszę usiąść, sir.
- Dziękuję. - Gideon wszedł niespiesznie do gabinetu i
ostrożnie usiadł na niedużym krześle. Moda na delikatne meble nie
była najodpowiedniejsza dla wzrostu i wagi wicehrabiego. Ku
jego uldze, krzesło okazało się dość solidnie.
Popatrzył na książki, które przedtem zajmowały jego
krzesło. Pierwszą z nich była Teoria Ziemi Jamesa Huttona, drugą
zaś Ilustracja Huttońskiej teorii Ziemi Playfaira. Teksty te, wraz
z zaśmiecającymi pokój kośćmi, wyjaśniały wszystko. Ich
właścicielka była miłośniczką skamielin.
Może obcowanie ze zbielałymi, szczerzącymi zęby
czaszkami sprawiło, że nie przeraziła jej moja zeszpecona twarz,
pomyślał złośliwie Gideon. Najwyraźniej była przyzwyczajona do
niecodziennych widoków. Przez chwilę przyglądał się, jak zbiera
szkice i notatki. Była co najmniej dziwna.
Gąszcz potarganych, wzburzonych włosów wymknął się
spod czepka i ledwie się trzymał dzięki kilku niedbale wetkniętym
weń szpilkom. Włosy ocieniały jej twarz niczym puszyste,
skłębione obłoki.
Z pewnością nie była piękna ani nawet ładna, a przynajmniej
nie tak, jak wymagała tego ówczesna moda. Jednak jej uśmiech miał
pewien wdzięk. Pełen był energii i życia, podobnie jak
reszta jej osoby. Gideon zauważył, że dwa z małych, białych zębów
wystawały nieco do przodu. Nie wiedzieć czemu, uznał
to za urocze.
Ostry grzbiet niedużego nosa, wystające kości policzkowe w
połączeniu z błyskiem inteligencji w badawczo patrzących oczach
nadawały jej twarzy wyraz nieco agresywny. To nieśmiała, skromna
panienka, stwierdził Gideon. Przy takiej kobiecie zawsze było
wiadomo, na czym się stoi. Spodobało mu się to.
8 9
Bestia
Jej twarz przywiodła mu na myśl obraz małego, sprytnego
kotka i - wiedziony nagłym impulsem - zapragnął ją pogłaskać,
ale powstrzymał się. Bolesne doświadczenie mówiło mu, że córki
pastorów mogą okazać się bardziej niebezpieczne, niż na to
wyglądają. Raz się już sparzył, i wystarczy.
Odgadł, że gospodyni tego domku ma niewiele więcej niż
dwadzieścia lat. Zastanawiał się, czy to przez brak posagu była
dotąd niezamężna, czy też zamiłowanie do starych kości odstraszało
potencjalnych konkurentów. Niewielu dżentelmenów miałoby
ochotę oświadczyć się kobiecie, która wykazywała więcej
zainteresowania skamielinami niż flirtem.
Gideon omiótł wzrokiem resztę jej postaci. Zauważył
muślinową suknię z podniesionym stanem, która niegdyś miała
prawdopodobnie odcień błyszczącego brązu, a teraz była wyblakła.
Plisowana bluzka wypełniała skromny dekolt sukni.
To, co znajdowało się pomiędzy bluzką a fartuchem, dawało
pole do popisu dla wyobraźni. Gideon odgadł gładkie, krągłe piersi i
szczupłą talię. Patrzył uważnie, gdy młoda dama pośpieszyła na
drugą stronę stołu, by ponownie zająć swoje miejsce. Kiedy otarła
się o brzeg biurka, lekki muślin naciągnął się na czymś, co mogło
być pełnym tyłeczkiem.
- Jak pan widzi, zaskoczył mnie pan, milordzie. - Schowała
resztę szkiców pod „Raporty Towarzystwa Miłośników Skamielin
i Wykopalisk". - Przepraszam za mój wygląd, ale nie oczekiwałam
pana dziś rano, nie można mnie więc chyba winić za to, że nie
ubrałam się odpowiednio na tę okazję.
- Proszę się nie przejmować swoim wyglądem, panno
Pomeroy. Zapewniam panią, że nie czuję się obrażony. - Gideon
pozwolił sobie na lekkie uniesienie brwi, mające wyrażać
zainteresowanie. - Panna Harriet Pomeroy, nieprawdaż?
Zarumieniła się.
- Tak. Oczywiście, milordzie. Kim innym mogłabym być?
Z pewnością pomyślał pan sobie, że jestem źle wychowana.
Amanda Quick
Nawet moja ciotka twierdzi, że brakuje mi ogłady towarzyskiej.
Chodzi jednak o to, że dla kobiety w mojej sytuacji ostrożności
nigdy nie za wiele.
- Rozumiem - odpowiedział jej zimno Gideon. - Reputacja
damy to dość kruchy towar, a córka proboszcza narażona jest na
szczególne niebezpieczeństwo, prawda?
Popatrzyła na niego, nic nie rozumiejąc.
- Przepraszam. Co pan powiedział?
- Może powinna pani poprosić kogoś z rodziny lub
gospodynię, by nam towarzyszyli. Ze względu na pani dobre imię.
Oczy Harriet rozszerzyły się w zdumieniu.
- Dobre imię? Na Boga! Nie o tym mówiłam, milordzie.
Nigdy jeszcze nie groziło mi uwiedzenie, a teraz, jako że mam
prawie dwadzieścia pięć lat, perspektywa takiego zagrożenia nie
wydaje się bliższa.
- Czy matka pani nie zadała sobie trudu, by ostrzec panią
przed obcymi?
- Na Boga, nie! - Uśmiechnęła się na myśl o matce. - Ojciec
nazywał ją świętą za życia. Była życzliwa i gościnna w stosunku
do wszystkich. Zginęła w powozie, w wypadku, który wydarzył
się dwa lata przed naszym sprowadzeniem się do Upper Bidd-
leton. Był środek zimy i wiozła ciepłe ubrania dla biednych.
Wszystkim nam okropnie jej brakowało przez dłuższy czas.
Szczególnie tacie.
- Rozumiem.
- Jeżeli zaś chodzi panu o zasady przyzwoitości, milordzie -
ciągnęła gawędziarskim tonem - obawiam się, że nic nie możemy
zrobić. Moja ciotka i siostra poszły do miasteczka do sklepu.
Natomiast gospodyni jest tu gdzieś w pobliżu, ale wątpię, by
okazała się pomocna w wypadku, gdyby pan nastawał na moją
cześć. Jest dość odporna na wszelkie symptomy nadchodzącego
niebezpieczeństwa.
- Zgadzam się - odparł Gideon. - W niewielkim stopniu
10
Bestia
okazała się pomocna młodej damie, która mieszkała tu
poprzednio.
Harriet popatrzyła na niego zainteresowana.
- Ach, poznał pan zatem panią Stone?
- Znaliśmy się kilka lat temu, gdy mieszkałem w
sąsiedztwie.
- Oczywiście. Była przecież gospodynią poprzedniego
rektora, prawda? Odziedziczyliśmy ją razem z probostwem. Ciocia
Effie mówi, że jej obecność wpływa na nią deprymująco, ale tata
powtarzał, że powinniśmy być miłosierni. Twierdził, że nie
możemy jej odprawić, bo nigdy w okolicy nie znajdzie sobie pracy.
- Stanowisko godne pochwały. Jednakże musi pani znosić
gospodynię dość niesympatyczną, chyba że pani Stone zmieniła się
bardzo w ciągu kilku ostatnich lat.
- Niestety, nie. Ale tata był bardzo łagodnym człowiekiem. I
chociaż brakowało mu zmysłu praktycznego. Staram się
zachowywać tak, jak on by sobie życzył, mimo że czasem to bardzo
nudne. - Harriet pochyliła się do przodu i splotła dłonie. - Ale nie
jest to temat na teraz. Pozwoli pan, że przejdę do rzeczy.
- Oczywiście. - Gideon zdał sobie sprawę, że coraz lepiej
się bawi.
- Mówiąc, że nigdy dość ostrożności, myślałam o czymś
nieskończenie ważniejszym niż moja reputacja, sir.
- Zadziwia mnie pani. Cóż może być ważniejszego, panno
Pomeroy?
- Moja praca, oczywiście. - Oparła się plecami o krzesło
posyłając mu znaczące spojrzenie. - Jest pan człowiekiem
światowym. Z pewnością wiele pan podróżował. I widział
prawdziwe życie, że tak powiem. Zdaje pan sobie sprawę, że
wszędzie czają się pozbawieni skrupułów łajdacy.
- Doprawdy?
- Ależ oczywiście. Może pan być pewien, że są tacy, którzy
ukradliby moje skamieniałości i bez cienia wyrzutów sumienia
11
Amanda Quick
nazwaliby swoim odkryciem. Zdaję sobie sprawę z tego, że dobrze
wychowanemu, szlachetnemu dżentelmenowi, jakim jest pan,
trudno uwierzyć, że istnieją ludzie, którzy mogą upaść tak nisko, ale
tak to już jest. To są fakty. Muszę się bez przerwy mieć na
baczności.
- Rozumiem.
- A teraz... nie chciałabym się okazać zbytnio podejrzliwa,
ale czy mógłby pan potwierdzić swoją tożsamość?
Gideon oniemiał. Blizna była dla większości ludzi wystarczającym
dowodem jego tożsamości, szczególnie tu, w Upper Biddleton.
- Powiedziałem już, że jestem St. Justin.
- Przykro mi, ale muszę nalegać na okazanie jakiegoś
dowodu. Jak powiedziałam, nigdy dość ostrożności.
Zrozumiawszy, o co jej chodzi, Gideon nie wiedział, śmiać się czy
kląć. Nie mogąc wymyślić nic innego, sięgnął do kieszeni i
wyciągnął list.
- Wydaje mi się, że przysłała mi to właśnie pani, panno
Pomeroy. Z pewnością fakt, że znajduje się to w moim posiadaniu,
będzie wystarczającym dowodem na to, że nazywam się St. Justin.
- A tak. Mój list. - Uśmiechnęła się z ulgą. - A więc dostał
go pan. I przybył pan natychmiast. Spodziewałam się tego. Wszyscy
mówią, że nie obchodzi pana, co się dzieje w Upper Biddleton, ale
wiedziałam, że to nieprawda. Przede wszystkim dlatego, że tu się
pan urodził, prawda?
- Owszem, miałem to szczęście - odpowiedział sucho
Gideon.
- Musi pan być zatem mocno związany z tym miejscem.
Pańskie korzenie tkwią tu głęboko, mimo że zdecydował się pan
osiedlić w innej z pańskich posiadłości. Naturalnie jest pan
związany poczuciem obowiązku i odpowiedzialności z tą
okolicą.
– Panno Pomeroy...
12
Bestia
- Nie mógłby pan odwrócić się plecami do osady, która pana
wykarmiła. Jest pan wicehrabią, dziedzicem hrabstwa. Wie pan, to
znaczy obowiązek, który...
- Panno Pomeroy! - Gideon uniósł dłoń, by ją uciszyć. Był
nieco zaskoczony, gdy podziałało. - Chciałbym, żeby między nami
było wszystko jasne. Nie jestem szczególnie zainteresowany losem
Upper Biddleton, a jedynie tym, by leżące tutaj dobra mojej rodziny
przynosiły dochód. Jeśli ich zyskowność spadnie, zapewniam panią,
że sprzedam je od ręki.
- Ale przecież życie wielu mieszkających tu osób zależy w
mniejszym lub większym stopniu od pana. Jako największy
posiadacz ziemski w okolicy jest pan odpowiedzialny za
ekonomiczną stabilność całego regionu. Musi pan sobie przecież
zdawać z tego sprawę.
- Jestem tą okolicą zainteresowany finansowo, nie
emocjonalnie.
Harriet wyglądała na zdezorientowaną tym oświadczeniem, ale
otrząsnęła się błyskawicznie.
- Żartuje pan sobie ze mnie, milordzie. Z pewnością
obchodzi pana los tego miasteczka. Przybył pan w odpowiedzi na
mój list, czyż nie? To dowodzi, że jednak panu zależy.
- Jestem tu ze zwykłej, najczystszej ciekawości, panno
Pomeroy. Ten list nie był niczym więcej niż królewskim rozkazem.
Nie nawykłem do tego, by otrzymywać polecenia od dzieci, których
nigdy nie spotkałem, a tym bardziej do tego, by mnie pouczały co
do moich obowiązków. Muszę przyznać, że byłem niemiernie
ciekaw kobiety, która uzurpuje sobie do tego prawo.
- Och... - Do Harriet dotarło, że powinna być bardziej
powściągliwa. Jak tylko zobaczyła Gideona, zdała sobie sprawę, że
nie jest zachwycony ich spotkaniem. Spróbowała się uśmiechnąć.-
Proszę wybaczyć, milordzie. Czy mój list był zbyt stanowczy?
- To i tak dość łagodne określenie, panno Pomeroy.
13
Amanda Quick
Zagryzła dolną wargę, przyglądając mu się.
- Przyznaję, że mam pewne ciągoty, by być... nazwijmy to
dość otwartą.
- Słowo „wymaganie" byłoby tu chyba bardziej
odpowiednie. Lub może „żądanie". Nawet „tyranizowanie".
Harriet westchnęła.
- Wydaje mi się, że to dlatego, że jestem zmuszona sama
podejmować decyzje. Tata był wspaniałym człowiekiem pod
wieloma względami, ale wolał zajmować się raczej religijnymi
potrzebami swojej trzódki niż sprawami życia codziennego.
Ciocia Effie jest kochana, ale nigdy nie uczono jej dbać
o wszystko, jeśli wie pan, o co mi chodzi. Natomiast moja
siostra dopiero skończyła edukację. Nie ma zbyt dużego
doświadczenia.
- Dawno już przejęła pani pieczę nad gospodarstwem i
nabawiła się pani nawyku przewodzenia innym oraz wydawania
rozkazów - podsumował Gideon. - Czy to chce mi pani powiedzieć,
panno Pomeroy?
Uśmiechnęła się, wyraźnie zadowolona z jego domyślności.
- Dokładnie tak. Widzę, że pan rozumie. Jestem pewna, że
rozumie pan również, iż w takiej sytuacji ktoś musi przejąć
inicjatywę i wszystkim pokierować.
- Tak jak na okręcie? - Gideon uśmiechnął się ukradkiem,
wyobraziwszy sobie Harriet Pomeroy dowodzącą którymś z
liniowców Jego Królewskiej Mości. Stwierdził, że w mundurze
oficera marynarki wyglądałaby interesująco. Opierając się na tym,
co do tej pory zobaczył, gotów był założyć się, że tyłeczek panny
Pomeroy nieźle prezentowałby się w spodniach.
- Tak jak na okręcie - zgodziła się z nim Harriet. - Tu, w tym
gospodarstwie, ja jestem osobą wydającą polecenia.
- Rozumiem.
- No właśnie. Naprawdę wątpię, by przebył pan całą tę drogę
z pańskich dóbr na północy tylko po to, by zaspokoić ciekawość
14
Bestia
co do kobiety, która napisała do pana list w dość kategorycznym
tonie. Zależy panu na losie Upper Biddleton, milordzie. Proszę się
przyznać.
Gideon wzruszył ramionami, chowając list do kieszeni.
- Nie będę się sprzeczał na ten temat, panno Pomeroy.Jestem
tu, przejdźmy więc do rzeczy. Może będzie pani tak uprzejma i
wyjaśni mi, co to za „mroczne zagrożenie", o którym wspomniała
pani w liście, i dlaczego mielibyśmy zachować „najściślejszą
dyskrecję"?
Harriet wydęła wzgardliwie usta.
- Och. Nie dość, że byłam zbyt natarczywa, to jeszcze
wpadłam w złowieszczy ton, prawda? Mój list musiał zabrzmieć jak
fragment jednej z gotyckich powieści panny Radcliffe.
- Zgadza się, panno Pomeroy. - Gideon nie uznał za
stosowne wspomnieć, że czytał jej list wielokrotnie. W tym
natchnionym wezwaniu i żywym, jeśli nie dramatycznym stylu było
coś na tyle intrygującego, że zapragnął osobiście poznać autorkę.
- Widzi pan, chciałam być pewna, że zwrócę pańską uwagę
na tę sprawę.
- Najwyraźniej udało się to pani.
Harriet ponownie pochyliła się, zacierając dłonie, jakby przy-
stępowała do jakiegoś interesu.
- Będę szczera, milordzie. Dowiedziałam się niedawno, że
Upper Biddleton stało się siedzibą bandy niebezpiecznych złodziei
i zbójów.
Rozbawienie Gideona prysło. Przyszło mu na myśl, że ma do
czynienia z wariatką.
- Może zechce pani uzasadnić to spostrzeżenie, panno Pomeroy.
- Jaskinie, milordzie. Przypomina pan sobie szereg jaskiń na
wybrzeżu? Tu blisko, w zasięgu pańskiej ręki. - Machnęła
niecierpliwie ręką w kierunku otwartych drzwi, wskazując nagie,
skaliste wybrzeże poniżej probostwa, oddzielające pola od plaży. -
Przestępcy wykorzystują jedną z jaskiń.
15
Amanda Quick
- Pamiętam je doskonale. Nigdy się nimi nie zajmowano.
Moja rodzina pozwalała poszukiwaczom skamieniałości i różnych
dziwnych rzeczy przeszukiwać je do woli. - Gideon skrzywił
się. - Czy chce pani powiedzieć, że ktoś wykorzystuje jaskinie do
nielegalnej działalności?
- Dokładnie tak, milordzie. Odkryłam to kilka tygodni temu
przeszukując nowe przejście przez skały. - Jej oczy zapłonęły
entuzjazmem. - W tym właśnie korytarzu dokonałam szczególnie
obiecujących odkryć. Wspaniała kość udowa, ale nie tylko... -
Przerwała nagle.
- O co chodzi?
- O nic. - Harriet skrzywiła nos niezadowolona z siebie. -
Proszę mi wybaczyć tę dygresję, milordzie. Często się zapominam,
gdy dotykam tematu moich wykopalisk. Pewnie pana nie interesują
moje badania. Wróćmy do wykorzystywania jaskiń przez
kryminalistów.
- Proszę kontynuować - mruknął Gideon. - To zaczyna być
interesujące.
- A zatem, jak mówiłam, badałam właśnie nowe przejście i...
- Nie uważa pani, że to dość niebezpieczny sposób spędzania
wolnego czasu? Zdarzało się, że ludzie spędzali kilka dni zagubieni
w tych jaskiniach. Niektórzy nawet tam umarli.
- Zapewniam pana, że jestem ostrożna. Mam zawsze ze sobą
lampę i znaczę drogę. Mój ojciec mnie tego nauczył. A zatem,
podczas jednej z moich ostatnich wypraw weszłam do wspaniałej
jaskini. Wielkiej jak salon. I pełnej wielce interesujących for-
macji. - Harriet zmrużyła oczy. - Była również pełna nielegalnego
towaru.
- Towaru?
- Towaru. Łupu. Przecież musi pan wiedzieć, o co mi chodzi.
Kradzione rzeczy.
-Ach, łupy. Tak, oczywiście. - Gideon przestał się zastana-
wiać, czy jest szalona. Z pewnością była niezwykle intrygującą
16
Bestia
kobietą, jakiej nie spotkał już od wieków. - Jakie to łupy, panno
Pomeroy?
Zamyśliła się, marszcząc nos.
- Zaraz. Było tam kilka sztuk pięknej srebrnej zastawy. Kilka
złotych lichtarzy. Nieco biżuterii. Wszystko to w najlepszym
gatunku. Od razu domyśliłam się, że nie pochodzi to z okolic
Upper Biddleton.
- Dlaczego?
- W pobliżu jest jeden lub dwa domy, w których mogą się
znajdować tak cenne rzeczy, ale kradzież czegokolwiek byłaby
głośna. Tymczasem o niczym takim nie słyszano.
- Rozumiem.
- Podejrzewam, że złodzieje przynieśli te przedmioty nocą i
czekają, aż ich właściciele zaprzestaną poszukiwań. Mówiono mi
kiedyś, że złodzieje często wpadają, próbując sprzedać łupy.
- Jest pani znakomicie poinformowana.
- Tak. Wydaje się jasne, że jacyś wyjątkowo przebiegli
przestępcy wpadli na pomysł przechowania ukradzionych rzeczy
w jaskiniach do czasu, aż ucichnie szum i zainteresowanie
kradzieżą. Potem łup zostanie zabrany do Bath lub Londynu
i sprzedany u różnych jubilerów.
- Panno Pomeroy.-Gideon po raz pierwszy zaczął się poważ-
nie zastanawiać, czy rzeczywiście w jaskiniach nie dzieje się
niebezpiecznego. - Czy mogłaby mi pani powiedzieć, dla-
czego nie zwróciła się pani z tą sprawą do mojego rządcy lub do
miejscowego sędziego?
- Nasz sędzia jest już dość stary, sir. Prawdopodobnie nie
poradziłby sobie z tą sprawą, a pańskiemu rządcy, wybaczy pan
szczerość, nie ufam zbytnio. - Harriet zacisnęła usta. - Nie
chciałabym wydawać pochopnych sądów, milordzie, ale mam
wrażenie, że on wie o tym, co się tu dzieje, i przymyka na to oko.
Gideon zmrużył oczy.
- To bardzo poważne oskarżenie, panno Pomeroy.
17
Amanda Quick
-Tak, wiem. Ale czuję, że nie mogę ufać temu człowiekowi.
Nie wiem nawet, co pana skłoniło do zatrudnienia go.
- Był pierwszym, który zgłosił się na to stanowisko - uciął
sprawę Gideon. - Jego referencje były wyśmienite.
- Dobrze, niech sobie będą, jakie chcą, a ja i tak mu nie
wierzę. Przejdźmy do faktów. Przynajmniej dwukrotnie byłam
świadkiem, jak jacyś mężczyźni wchodzili w nocy do jaskiń.
Wnosili tam paczki, a wychodzili z pustymi rękami.
- Późno w nocy?
- Dokładnie - po północy. Oczywiście tylko w czasie
odpływu. Inaczej wejście do jaskiń byłoby niemożliwe.
Gideon przemyślał tę informację i zaniepokoił się. Myśl
o pannie Pomeroy biegającej po nocy bez opieki nie była
przyjemna. Szczególnie, jeśli nie myliła się w swoich teoriach.
Zdecydowanie ta młoda dama nie jest dość dobrze pilnowana.
- A co, u Boga Ojca, robiła pani w nocy na plaży?
- Śledziłam ich, oczywiście. Z okna mojej sypialni widzę
część plaży. Gdy odkryłam w moich jaskiniach skradzione
rzeczy, rozpoczęłam regularną obserwację. Kiedy pewnej nocy
dojrzałam na plaży światła, wzbudziło to moją podejrzliwości
i wyszłam z domu, żeby się temu przyjrzeć z bliska.
Gideon nie wierzył własnym uszom.
- Tak po prostu opuściła pani bezpieczny dom po to, by
późną nocą śledzić ludzi, których podejrzewała pani o kra-
dzież?
Spojrzała na niego ze zniecierpliwieniem.
- A jak inaczej mogłabym się dowiedzieć, co się tam
właściwie dzieje?
- Czy ciotka wie o pani dziwnym zachowaniu? - zapytał bez
ogródek.
- Oczywiście, nie. Tylko by się zmartwiła, dowiedziawszy
się o przestępcach w okolicy. Ciocia Effie ma skłonności do
dramatyzowania.
18
Bestia
- Nie ona jedna. W tym przypadku jestem w stanie w pełni
zrozumieć jej uczucia.
Harriet zignorowała tę uwagę.
- W każdym razie i tak ma dość spraw na głowie. Obiecałam
znaleźć sposób na to, by przygotować moją siostrę, Felicity, do jej
debiutu tej zimy, a ciocia Effie bardzo przejęła się tym
projektem.
Gideon uniósł brwi.
- Chce pani sfinansować debiut swojej siostry? Sama?
Harriet wydała z siebie ciche westchnienie.
- Sama oczywiście nie dam rady. Nie wystarczy na to
niewielki pensja, jaką zostawił mi ojciec. Od czasu do czasu
powiększam ją o niewielki dochód ze sprzedaży moich znalezisk,
ale w ten sposób nie dam rady sfinansować debiutu Felicity. Mam
jednak pewien plan.
- Jakoś mnie to nie dziwi, Jej twarz rozbłysła entuzjazmem.
- Mam nadzieję, że uda się nakłonić ciocię Adelajdę do
pomocy, teraz, gdy ten jej skąpy mąż przeniósł się na łono
Abrahama. Zgromadził majątek i wbrew swoim chęciom nie był w
stanie zabrać tego ze sobą. Ciotka Adelajda niedługo wszystko
przejmie.
- Rozumiem. I sądzi pani, że ona zechce sfinansować debiut
pani siostry?
Harriet zachichotała, najwyraźniej zachwycona swoim pla-
nem
- Jeśli zabierzemy Felicity do Londynu, jestem pewna, że
uda nam się wydać ją za mąż. Ona jest zupełnie inna niż ja. Jest
rzeczywiście atrakcyjna. Mężczyźni będą padać jak muchy u jej
stóp. Ale żeby do tego doszło, muszę wysłać ją do Londynu,
zupełnie jak na targ. Zna pan to?
- Znam.
- Tak. Rzeczywiście. - Harriet zasępiła się. - Musimy wy-
19
Amanda Quick
wiesić Felicity jak dojrzałą śliwkę przed całym Beau Monde
i czekać z nadzieją, że jakiś godny zaufania dżentelmen zerwie
ją z gałązki.
Gideon zacisnął zęby, wyraźnie przypominając sobie własne
doświadczenia związane z londyńskim sezonem towarzyskim.
- Dość dobrze wiem, jak działa ten system, panno Pomeroy.
Harriet zaróżowiła się.
- Domyślam się, milordzie. Wróćmy zatem do sprawy opróż-
nienia jaskiń.
- Proszę mi powiedzieć, panno Pomeroy, czy poruszała już
pani z kimś ten temat?
- Nie. Kiedy stwierdziłam, że nie mogę zaufać panu Crane,
bałam się wspominać komukolwiek o moich spostrzeżeniach.
Pomyślałam, że każdy, komu zaufam, mógłby poczuć się zobo-
wiązany do pójścia z tą sprawą do pana Crane'a. A potem
dowody mogłyby zniknąć. Poza tym, jeśli mogę być szczera,
wolałabym, by nikt nie wchodził do tej jaskini.
- Hm. - Gideon przyglądał jej się przez dłuższą chwilę,
starając się uporządkować to, co usłyszał. Niezaprzeczalnie.
Harriet Pomeroy mówiła to wszystko poważnie. Nie mógł już
się oszukiwać, że jest wariatką czy choćby tylko dziwaczką. -
Jest pani pewna, że widziała w jaskini skradzione przedmioty?:
- Oczywiście. - Harriet wyprostowała się. - Sir, uważam, że
powinien pan natychmiast zacząć działać, by wyrzucić tych
przestępców z jaskiń. Zmuszona jestem nalegać, by zajął się pan
tą sprawą jak najszybciej. To jest pański obowiązek.
Głos Gideona stał się wyjątkowo uprzejmy. Ci, którzy go
dobrze znali, zdawali sobie sprawę z przyczyny takiego tonu.
- Pani nalega, panno Pomeroy?
- Obawiam się, że muszę. - Harriet była najwyraźniej nie-
świadoma ukrytej groźby w jego głosie. - Widzi pan, ci przestępcy
mi przeszkadzają.
Gideon zastanawiał się, czy nie zgubił wątku.
20
Bestia
- Przeszkadzają? Nie rozumiem.
Posłała mu pełne niecierpliwości spojrzenie.
- Przeszkadzają w moich poszukiwaniach. Nie mogę
się doczekać, kiedy będę mogła przeszukać tę jaskinię. Do tej pory
się wahałam, czekając, aż przestępcy zostaną stamtąd usunięci.
Obawiam się, że jeżeli tam wejdę z młotkiem i dłutem, złodzieje
zauważą, że ktoś był w jaskini.
- Dobry Boże! - Gideon zapomniał już, że miał jej za złe
kategoryczny ton. Jej nalegania miały istotne przyczyny. - Jeśli
choć połowa z tego, co mi pani powiedziała, jest prawdą, nie
wolno pani nawet myśleć o zbliżeniu się do tej jaskini, panno
Pomeroy.
- Ależ w dzień jest tam zupełnie bezpiecznie. Złodzieje
odwiedzają to miejsce tylko w nocy. Co do planu ujęcia prze-
stępców, mam pewien pomysł, którym pan będzie pewnie
zainteresowany. Chociaż z pewnością ma pan i swoje sugestie.
Najlepiej będzie, jeśli zajmiemy się tym razem.
- Panno Pomeroy, nie słucha mnie pani. - Gideon podniósł
się, postąpił krok w kierunku biurka i się nad nim pochylił.
Wsparł się mocno dłońmi na mahoniowym blacie. Był świadom,
jakie wrażenie wywarł w ten sposób na Harriet. Musiała teraz
patrzeć wprost na jego zeszpeconą twarz. Otworzyła szeroko
oczy, zdziwiona jego zachowaniem, ale nie wydawała się onie-
śmielona.
- Ależ słucham pana, milordzie. - Chciała się cofnąć.
Gideon powstrzymał jej unik, chwytając ją palcami pod
brodę. Nie bez przyjemności zauważył, że jej skóra była miękka
i niewiarygodnie gładka. Zdał sobie również sprawę z tego, że
cała jest delikatna. Jej drobne kości wydawały się kruche w jego
masywnych dłoniach.
- Pozwoli pani, że będę bezpośredni - warknął, nie starając
się ukryć zniecierpliwienia. Harriet Pomeroy nie analizowała
pozornie uprzejmych słów.- Nie wolno pani pokazywać się
21
Amanda Quick
w pobliżu jaskiń, dopóki nie zbadam tej całej sprawy i nie
podejmę stosownych działań. Czy to jasne, panno Pomeroy?
Harriet rozchyliła usta, chcąc zaprotestować. Ale zanim
zdołała wydobyć z siebie głos, na progu domku rozległ się
przeraźliwy krzyk. Harriet podskoczyła i odwróciła się do drzwi.
Gideon podążył za jej wzrokiem.
- Pani Stone - stwierdziła Harriet głosem zdradzającym ab-
solutne zaskoczenie.
- Boże w niebiesiech! To on! Potwór z Blackthorne Hall! -
Drżąca ręka pani Stone powędrowała do szyi. Wpatrywała się
przerażona w Gideona. - A więc wróciłeś tu, ty rozpustny,
krwiożerczy potworze. Jak śmiesz dotykać swymi rękami kolejnej
czystej panny? Proszę uciekać, panno Harriet! Niech pani ratuje
swoje życie.
Gideon poczuł, jak żołądek zaciska mu się z wściekłości.
Uwolnił Harriet i zbliżył się o krok do pani Stone.
- Milcz, stara czarownico!
- Nie dotykaj mnie! - pani Stone odskoczyła od niego. - Nie
podchodź do mnie, potworze! Och! - Nagle jej wzrok poszybował
w górę i pani Stone zemdlona osunęła się ciężko na podłogę. |
Gideon popatrzył na nią z niesmakiem. Potem odwrócił się
do Harriet, by zobaczyć, jak to przyjęła. Ta w niemym przerażeniu
przyglądała się nieruchomemu ciału gospodyni.
- Wielkie nieba - udało jej się w końcu wykrztusić.
- Widzi pani teraz, dlaczego nie spędzam tu wiele czasu
panno Pomeroy - powiedział ponuro Gideon - Nie cieszę się
w Upper Biddleton zbyt wysokim poważaniem. I jest tu więcej
osób, które życzą mi rychłej śmierci, nie tylko pani Stone.
22
Bestia
2
Ileż kłopotów z tą kobietą. - Harriet wstała i przykucnęła
obok pani Stone. Uklękła. - Zwykle ma gdzieś przy sobie sole
trzeźwiące. A, tu są.
Z przepastnej kieszeni szarej sukni gospodyni wyciągnęła
małą buteleczkę. Zanim zbliżyła sole do nosa zemdlonej kobiety,
wahała się i popatrzyła na Gideona.
- Może lepiej, żeby się pan nad nią nie pochylał, gdy
przyjdzie siebie. Wygląda na to, że to pański widok pozbawił ją
przytomności.
Gideon chmurnie przyglądał się gospodyni.
- Ma pani rację. Pójdę już, panno Pomeroy. Ale zanim to
zrobię, powtórzę to, co mówiłem gdy nam przerwano. Nie wolno
pani zbliżać się do jaskiń, dopóki nie załatwię sprawy złodziei. Czy
to jasne?
- Jasne - odpowiedziała niecierpliwie. - Ale pozbawione
sensu. I tak będę panu musiała towarzyszyć do jaskini, która
służy przestępcom do przechowywania łupów. Mało prawdopo-
dobne, żeby pan ją sam znalazł. Mógłby pan błądzić samotnie przez
lata. Sama odkryłam ją niedawno.
23
Amanda Quick
- Panno Pomeroy...
W jego oczach ujrzała błysk zdecydowania i postarała się
o najbardziej przekonujący uśmiech, na jaki ją było stać.
Wspomniała, jak kiedyś radziła sobie z ojcem. Pomyślała też, że w
tym domu od dawna nie było mężczyzny. Mężczyźni to uparte
stworzenia, stwierdziła. Ten zaś miał w tym kierunku wyjątkowe
skłonności.
- Proszę pomyśleć rozsądnie, sir. - Harriet powiedziała to
specjalnie uspokajającym tonem. - Za dnia na plaży jest absolut-
nie bezpiecznie. Złodzieje przychodzą tylko późno w nocy, i to
najwyżej raz lub dwa razy w miesiącu. Wie pan, odpływy. Nie
zaryzykujemy niczego, gdybym jutro pokazała panu jaskinię.
- Może mi pani narysować mapę - odparł chłodno Gideon.
Zaczynał ją irytować. Czy naprawdę spodziewał się, że powie-
rzy mu coś tak ważnego? W grę wchodziły jej cenne znaleziska.
- Obawiam się, że choć szkicuję dość dobrze, nie mam
wyczucia kierunku - skłamała gładko. - A oto mój plan. Jutro rano
przejdę się jak co dzień po plaży. Może pan chyba zjawić się tam o
tej samej porze, prawda?
- Nie o to mi chodzi.
-Możemy spotkać się w taki sposób, by postronny
obserwator uznał to spotkanie za przypadkowe. Pokażę panu
przejście przez skały, prowadzące do jaskini, której używają
złodzieje. Potem zastanowimy się, jak zorganizować pułapkę. A
teraz, proszą wybaczyć, chciałabym zająć się panią Stone.
- Do diabła, kobieto! - Ciemne brwi Gideona zbiegły się
w groźnym grymasie. - Może nawykła pani do rozkazywania
wszystkim dookoła, ale proszę nie sądzić, że uda się pani mnie
zmusić do czegokolwiek.
- Och - jak na zawołanie jęknęła pani Stone. - Och! Dobry
Boże! Tak źle się czuję. - Zamrugała powiekami.
Harriet przybliżyła sole trzeźwiące do jej twarzy i syknęła na
stojącego przy drzwiach Gideona.
24
Bestia
- Proszę, milordzie - powiedziała, nie odwracając się. - Zmu-
szona jestem nalegać. Pani Stone z pewnością wpadnie w histerię,
gdy zobaczy tu pana. Spotkamy się jutro rano około godziny
dziesiątej na plaży. To jedyny sposób, by odnalazł pan właściwą
jaskinię. Musi mi pan uwierzyć.
Gideon zawahał się, wyraźnie niezadowolony z tego, że się
go do czegoś zmusza. Przymrużył oczy.
- Doskonale. Jutro o dziesiątej na plaży. Ale na tym skończy
się pani udział w tej sprawie, panno Pomeroy. Czy dość jasno się
wyrażam?
- Zupełnie jasno, milordzie.
Obrzucił ją taksującym, podejrzliwym spojrzeniem. Harriet
pomyślała, że widocznie nie przekonał go jej uspokajający
uśmiech. Przeszedł obok niej i skierował się do hallu.
- Miłego dnia, panno Pomeroy. - Nacisnął na głowę ka-
pelusz.
- Miłego dnia, milordzie - zawołała za nim. - I dziękuję, że
tak szybko przyjechał pan tu w odpowiedzi na mój list. Doceniam
pańską pomoc w tej sprawie. Myślę, że sobie pan z nią poradzi.
- Jestem szczęśliwy, że okazałem się odpowiednim
kandydatem na stanowisko, które chciała pani obsadzić - burknął. -
Zobaczymy, jak szczodra okaże się pani, gdy spełnię swoje
zadanie i przyjdzie czas na zapłatę.
Harriet drgnęła, poruszona jego sarkazmem. Patrzyła, jak
przez otwarte drzwi wyszedł na marcowe słońce. Nawet się nie
obejrzał.
Dojrzała zarys sylwetki rosłego rumaka czekającego
spokojnie na zewnątrz. Koń był doprawdy masywnym stworzeniem,
podobnie zresztą jak jego właściciel. Ciężkie kopyta, imponujące
mięśnie. Kształt łba świadczący o uporze. W tym wierzchowcu nie
było nic delikatnego, eleganckiego. Wyglądał na dość dużego i
spokojnego, by dźwigać na grzbiecie rycerza w pełnej zbroi,
zdążającego na pole bitwy.
25
Amanda Quick
Harriet usłyszała, że wicehrabia odjeżdża drogą wzdłuż
skarpy. Na chwilę zastygła w bezruchu, klęcząc obok zemdlonej
gospodyni. Przedpokój domku wydał jej się znowu przestronny.
Przedtem, gdy przebywał w nim St. Justin, sprawiał wrażenie
ciasnego.
Harriet zdała sobie nagle sprawę, że dzikie, zeszpecone
blizną rysy twarzy St. Justina wryły się głęboko w jej pamięć. Nigdy
jeszcze nie spotkała takiego mężczyzny.
Był niewiarygodnie duży - podobnie jak jego koń - wysoki,
masywnie zbudowany, miał szerokie, umięśnione ramiona i mocne
nogi. Jego dłonie były ogromne, stopy - również. Harriet
zastanawiała się, czy rękawicznik i szewc wicehrabiego liczyli sobie
za zużycie większej ilości materiału na każdą parę rękawic
czy butów.
St. Justin miał prawdopodobnie nieco ponad trzydzieści lat
i wszystko w nim wydawało się silne i dzikie.
Przypominał jej wyniosłego lwa, którego widziała trzy lata
temu w zwierzyńcu pana Petershama. Nawet jego oczy miały coś z
dzikiej bestii. Harriet pomyślała, że to piękne oczy, złote, pełne
ostrożności i chłodnej inteligencji.
Czarne jak smoła włosy St. Justina, szerokie kości policzkowe
i silnie zarysowana szczęka uzupełniały jego lwi wygląd. Blizna
jedynie podkreślała wrażenie siły drapieżnej bestii, której nieobca
jest przemoc.
Harriet zastanawiała się, gdzie i jak został zraniony. Blizna
przecinająca jego twarz wyglądała na starą. Prawdopodobnie
stało się to kilka lat temu. Miał szczęście, że nie stracił oka.
Pani Stone wzdrygnęła się ponownie i jęknęła. Harriet
zmusiła się do zainteresowania jej stanem. Poruszyła buteleczką,
którą trzymała przy twarzy zemdlonej.
- Słyszy mnie pani, pani Stone?
-Co? Tak. Tak, słyszę. - Kobieta otworzyła oczy i popatrzyła
na Harriet. Skrzywiła się boleśnie. - Co się stało? Ach, Boże!
26
Bestia
Już pamiętam. On był tutaj, prawda? To nie była zjawa. Bestia jest
tutaj. W cielesnej postaci.
-Proszę się uspokoić, pani Stone. Już się wyniósł.
Oczy pani Stone rozszerzyły się w ponownym przypływie
strachu. Przylgnęła do ramienia Harriet, zaciskając jak imadło swe
kościste palce wokół jej talii.
-Nic się panience nie stało? Czy ten szubrawiec dotknął
panienki? Widziałam, że pochylał się nad panienką jak olbrzymi
wąż.
Harriet starała się nie okazywać irytacji.
- Nie ma o czym mówić, pani Stone. On tylko na chwilę ujął
mnie pod brodę.
-Boże, chroń nas...- Oczy pani Stone ponownie się zamknęły.
W tej samej chwili Harriet usłyszała stukot butów na ganku,
a zaraz później drzwi, które przedtem zatrzasnęły się za
wychodzącym wicehrabią, otworzyły się, odsłaniając Eufemię Po-
meroy i uroczo zarumienioną siostrę Harriet, Felicity. Nie bez
powodu uważana była przez wszystkich w Upper Biddleton za
wyjątkową piękność. Była nie tylko urocza, ale miała też poczucie
stylu i elegancji, rzucające się w oczy mimo skromnych możliwości
finansowych sióstr Pomeroy.
Dziś wyglądała zachwycająco świeżo w ozdobionej falbankami
sukni w białe i jasnozielone pasy. Ciemnozielony płaszcz i zie-
lony, przybrany piórami czepek uzupełniały jej strój. Miała
jasne, zielone oczy, złote blond włosy - jedno i drugie odzie-
dziczone po matce. Krój sukni podkreślał też inną cechę, którą
zawdzięczała przodkom po kądzieli - piękny, pełny biust.
Eufemia Pomeroy Ashecombe weszła do domku pierwsza,
ściągając rękawiczki. Owdowiała tuż przed śmiercią brata,
wielebnego Pomeroya, i niedługo potem stanęła w progu domu
swoich bratanic. Dobiegała teraz pięćdziesiątki. Kiedyś uważano
ją za piękność. W opinii Harriet nadał była atrakcyjną kobietą.
Zdjąwszy czepek, odsłoniła siwe, niegdyś ciemne włosy. Jej
27
Amanda Quick
oczy miały szczególny, charakterystyczny dla Pomeroyów
turkusowy kolor, podobnie jak oczy Harriet.
Effie z przerażeniem patrzyła na zemdloną gospodynię.
-Och, nie. Znowu.
Felicity weszła za ciotką do hallu, zamknęła drzwi i
zobaczyła panią Stone.
- Wielkie nieba! Kolejny atak histerii. O co chodzi tym
razem? Mam nadzieję, że o coś bardziej interesującego niż ostatnio.
Wydaje mi się, że wtedy poszło tylko o to, że najstarszej córce lady
Barker udało się złapać na męża bogatego kupca.
- Rzeczywiście, to tylko kupiec. Przecież wiesz, że pani
Stone przywiązuje wielką wagę do odpowiedniej pozycji
towarzyskiej - przypomniała jej ciotka Effie. - Annabelle Barker
pochodzi z bardzo dobrej rodziny. Pani Stone miała rację uważa-
jąc, że mogła trafić lepiej.
- Jeśli chodzi o moje zdanie, Annabelle nie mogła trafić
lepiej - stwierdziła Felicity w typowy dla siebie pragmatyczny
sposób. - Mąż ją finansuje bez żadnych ograniczeń. Mieszkają w
pięknym domu w Londynie, mają dwa powozy i Bóg wie ile służby.
Annabelle ma zapewnione dostatnie życie.
Harriet skrzywiła się, trzymając ocet pod nosem pani Stone.
- W dodatku słyszy się, że Annabelle jest nieprzytomnie
zakochana w swoim bogatym kupcu. Zgadzam się z tobą,
Felicity, nie wyszła na tym tak źle. Ale wątpię, by ciocia Effie lub
pani Stone mogły spojrzeć na to z naszego punktu widzenia.
- Z tego związku nic dobrego nie będzie - stwierdziła pro-
roczym tonem ciotka Effie. - Nigdy nie jest dobrze, kiedy młoda
dziewczyna idzie za głosem serca. Szczególnie wtedy, gdy prowadzi
ją to prosto na dół drabiny społecznej.
- Zawsze nam to powtarzasz, ciociu Effie. - Felicity zwróciła
się ku pani Stone. - A zatem, co się stało tym razem?
Zanim Harriet zdążyła odpowiedzieć, pani Stone otworzyła
oczy i z trudem usiadła.
28
Bestia
- Potwór z Blackthorne Hall powrócił - zaczęła.
- Dobry Boże - przestraszyła się ciotka Effie. - O czym ona
mówi?
- Bestia powróciła na miejsce swej zbrodni - ciągnęła pani
Stone.
- Kim, u Boga Ojca, jest ten Potwór z Blackthorne Hall?
-zapytała Felicity.
- St. Justin - szepnęła pani Stone. - Jak śmiał? Jak śmiał tu
wrócić? I jak śmiał straszyć panienkę Harriet?
Felicity popatrzyła zaciekawiona na Harriet.
-Wielkie nieba! Wicehrabia St. Justin był tutaj?
- Tak, był - przyznała Harriet.
Ciotka Effie bezwiednie otworzyła usta.
- Był tu wicehrabia? Tu, w tym domu?
- Zgadza się - odpowiedziała Harriet. - A teraz, ciociu Effie,
Felicity. jeśli zaspokoiłyście swoją ciekawość, może zajmiemy się
postawieniem pani Stone z powrotem na nogi.
- Harriet, nie mogę w to uwierzyć. - Głos ciotki Effie
zdradzał przestrach. - Czy chcesz mi powiedzieć, że najważniejszy
w tym okręgu ziemianin, wicehrabia, mający wkrótce odziedziczyć
godność lorda, złożył nam wizytę i przyjęłaś go tak ubrana?
W tym brudnym fartuchu i okropnej sukni, która już dawno
powinna była zostać przefarbowana?
- On tylko wpadł po drodze - wyjaśniła Harriet, starając się
utrzymać niedbały ton.
- Wpadł tu po drodze? - Felicity wybuchnęła śmiechem. -
Doprawdy, Harriet, nie zdarzyło się jeszcze, by wicehrabiowie
zaglądali do nas po drodze.
- Czemu nie? - nie ustępowała rozdrażniona Harriet. - Black-
thorne Hall to jego dom, a to niedaleko stąd.
- W ciągu pięciu lat, od kiedy tu mieszkamy, wicehrabia St.
Justin nigdy jeszcze nie potrudził się, by odwiedzić Upper
Hiddleton. Nawet tata widział tylko ojca St. Justina i to zaledwie
29
Amanda Quick
raz. Było to w Londynie, gdy Hardcastle wyznaczył go na rektora
i zaoferował mu tę parafię.
- Musisz mi uwierzyć na słowo, Felicity, że St. Justin
odwiedził nas i była to zwykła towarzyska wizyta - podsumowała
zwięźle Harriet. - Dla mnie jest to zupełnie naturalne, że odwiedził
posiadłości rodzinne w tym okręgu.
- W miasteczku mówią, że St. Justin nigdy nie zagląda do
Upper Biddleton. Nienawidzi samego widoku tego miejsca. -Ciotka
Effie powachlowała się dłonią. - Wielkie nieba! Sama zaczynam
czuć się słabo. Wicehrabia tu, w tym domu. Trudno to sobie
wyobrazić.
- Na pani miejscu nie byłabym taka spokojna, pani
Ashecombe. - Pani Stone posłała jej mroczne, porozumiewawcze
spojrzenie. - Położył rękę na panience Harriet. Widziałam to. Dzięki
Panu Najwyższemu, weszłam do gabinetu w samą porę.
- W samą porę? - Zainteresowanie Felicity osiągnęło
apogeum.
- Nieważne, panienko Felicity. Jest panienka za młoda na
takie rzeczy. Powinniśmy dziękować Bogu, że nie było za późno,
gdy przyszłam.
- Za późno na co? - nie ustępowała Felicity.
Harriet westchnęła tylko.
Ciotka Effie zmarszczyła się.
- Co się tu wydarzyło, Harriet, kochanie? Nie straciłyśmy
chyba herbaty czy czegoś równie okropnego?
- Nie, nie straciłyście herbaty, bo nawet mu jej nie
zaproponowałam - przyznała się Harriet.
- Nie zaproponowałaś mu herbaty? Odwiedził cię wicehrabia
i niczym go nie poczęstowałaś? - Na twarzy ciotki Effie pojawił się
wyraz najprawdziwszego zaskoczenia. - Harriet, co ja mam z tobą
zrobić? Czy nie potrafisz się odpowiednio zachowywać?
- Chcę wiedzieć, co się stało - przerwała jej zdecydowanie
Felicity. - Co z tym kładzeniem na tobie rąk, Harriet?
30
Bestia
- Nic się nie stało. - Harriet żachnęła się. - Nie położył na
mnie rąk. - Przypomniała sobie wielką dłoń wicehrabiego
podtrzymującą jej brodę i groźne spojrzenie jego ciemnych oczu. -
No, może dotknął mnie, ale tylko na chwilę. Nie ma o czym mówić,
zapewniam was.
- Harriet! - Felicity była wyraźnie podekscytowana. -
Opowiedz nam wszystko.
Ale to pani Stone jej odpowiedziała.
- Zuchwały jak sam diabeł. - Jej spracowane dłonie zginęły
w fałdach fartucha, podczas gdy oczy płonęły świętym oburze-
niem. - Myśli, że wszystko mu wolno. Bestia nie ma w sobie
wstydu, odrobiny wstydu - parsknęła.
Harriet popatrzyła na nią groźnie.
- Proszę teraz nie płakać, pani Stone.
- Przepraszam, panienko Harriet. - Pani Stone pociągnęła
jeszcze cichutko nosem i otarła oczy rąbkiem fartucha. - Po
prostu jego widok wywołał te wszystkie okropne wspomnienia
sprzed lat.
- Jakie wspomnienia? - zapytała zaciekawiona Felicity.
- Boże! Wspomnienia o mojej ślicznej, małej panience
Deirdre. - Pani Stone zakryła oczy.
- Kim była Deirdre? - dopytywała się ciotka Effie. - Pani
córką?
Pani Stone przełknęła łzy.
- Nie, nie była moja. Zbyt była delikatna, by być ze mną
spokrewniona. Była jedynym dzieckiem wielebnego Rushtona.
Opiekowałam się nią.
-Rushton -skojarzyła szybko ciotka Effie. - A, tak. Poprzedni
proboszcz tej parafii. Ten, którego zastąpił mój drogi brat.
Pani Stone potwierdziła ruchem głowy. Jej wąskie usta drżały.
Od śmierci jego słodkiej żony panienka Deirdre była dla
niego wszystkim. Wniosła do tego domu radość i słońce. A potem
ta bestia ją zniszczyła.
31
Amanda Quick
- Bestia? - Felicity wyglądała tak, jakby czytała którąś ze
swoich ulubionych powieści z dreszczykiem. - Czy chodzi
o wicehrabiego St. Justina? Zniszczył Deirdre Rushton? Jak?
- Bezwstydny potwór - wymamrotała pani Stone, ponownie
przykładając dłonie do oczu.
- Dziwne. - Ciotka Effie wyglądała na zaskoczoną. - Wice-
hrabia zrujnował dziewczynę? Doprawdy, pani Stone. Trudno
uwierzyć w coś takiego. Pomijając wszystko inne, ten człowiek
jest dżentelmenem. Dziedzicem hrabstwa. A ona była córką
proboszcza.
- Nie jest żadnym dżentelmenem - stwierdziła pani Stone.
Harriet straciła cierpliwość. Odwróciła się do gospodyni.
- Pani Stone. Sądzę, że na dziś dość już będzie pani
dramatycznych uwag. Może już pani wrócić do kuchni.
Mokre od łez oczy pani Stone wyrażały nieme cierpienie.
- To prawda, panienko Harriet. Ten człowiek zabił moją
małą panienkę Deirdre tak samo, jakby własnoręcznie pociągnął za
spust w pistolecie.
- Pistolecie? - Harriet popatrzyła na nią zaskoczona.
Na chwilę w hallu zapanowała pełna napięcia cisza. EfFie
nie mogła z siebie wydobyć słowa. Nawet Felicity nie potrafiła
sformułować następnego pytania.
Harriet poczuła, że zaschło jej w ustach.
- Pani Stone - powiedziała w końcu ostrożnie. - Chce pani
powiedzieć, że wicehrabia St. Justin zabił poprzedniego mieszkańca
tego domu? Obawiam się, że nie pozwolę pani kon-
tynuować tej opowieści, jeśli zamierza pani dalej mówić tak
potworne rzeczy.
- Ale to prawda, panienko Harriet. Przysięgam na moje
życie. Wszyscy mówili, że to samobójstwo, niech spoczywa w
pokoju, ale ja wiem, że to on ją do tego doprowadził. Potwór z
Blackthorne Hall jest skończonym grzesznikiem i wszyscy w
miasteczku o tym wiedzą.
32
Bestia
- Wielkie nieba! - westchnęła Felicity.
- To jakaś pomyłka - wyszeptała ciotka Effie.
Ale Harriet popatrzyła pani Stone prosto w oczy i wyczytała
z nich, że gospodyni mówi prawdę, a przynajmniej w to wierzy.
Harriet nagle poczuła się słabo.
- Jak St. Justin mógł doprowadzić Deirdre Rushton do
samobójstwa?
- Byli zaręczeni i mieli się pobrać - powiedziała cicho pani
Stone. - To było dawniej, zanim się okazało, że on odziedziczy
tytuł. Starszy brat Gideona Westbrooka, Randal, jeszcze wtedy żył.
Oczywiście to Randal miał odziedziczyć tytuł. Był takim
wspaniałym człowiekiem. Prawdziwy, godny dziedzic hrabstwa
Hardcastle. Człowiek godzien podążyć w ślady jego hrabiowskiej
mości.
- Nie tak jak Potwór z Blackthorne Hall? - zapytała Felicity.
Pani Stone posłała jej dziwne spojrzenie i zniżyła głos do szeptu.
- Niektórzy nawet mówią, że Gideon Westbrook zabił swego
brata, żeby odziedziczyć tytuł i majątek.
- To jest fascynujące - mruknęła Felicity.
- Niewiarygodne. - Ciotka Effie była oszołomiona.
-Jeśli chcecie znać moje zdanie, to wszystko jest kłamstwem-
obwieściła Harriet. Ale gdzieś w dole brzucha poczuła nie-
przyjemny chłód. Pani Stone wierzyła w prawdziwość każdego
swego słowa. Miała co prawda skłonności do dramatyzowania,
ale Harriet znała dość długo swoją gospodynię, by wiedzieć, że
jest absolutnie uczciwa.
- To najszczersza prawda - powiedziała chmurnie pani
Stone. - Przysięgam.
- Dobrze, pani Stone. Proszę nam teraz opowiedzieć, jak ta
bestia, to jest wicehrabia, doprowadził tę młodą damę do samobój-
stwa - nalegała Felicity.
Harriet przestała oponować. Wyprostowała się, mówiąc
sobie, że zawsze lepiej jest znać fakty.
33
Amanda Quick
-Tak, pani Stone. Skoro powiedziała już nam pani aż tyle,
równie dobrze może nam pani wyznać resztę. Co dokładnie
przydarzyło się Deirdre Rushton?
Pani Stone zacisnęła pięści.
- Narzucał się jej. Uwiódł ją, zrobił to, bestia. Użył jej do
swoich rozpustnych celów. Zrobił jej dziecko, ot co. Ale zamiast
zachować się jak trzeba i ożenić się z nią, odepchnął ją. To nie
była żadna tajemnica. Zapytajcie kogokolwiek w okolicy.
Ciotka Effie i Felicity milczały, nie mogąc w to uwierzyć.
- O, mój Boże! - Harriet usiadła gwałtownie na stołku. Zdała
sobie sprawę, że do bólu zacisnęła pięści. Zmusiła się do
głębokiego, odprężającego oddechu. - Czy jest pani tego ab-
solutnie pewna, pani Stone? Nie wyglądał na takiego. Właściwie...
nawet mi się spodobał.
- A co ty wiesz o mężczyznach, którzy robią takie rzeczy?
zapytała ciotka Effie z chłodną logiką. - Nigdy nie miałaś okazji
takiego spotkać. Nawet nie miałaś swego debiutu, ponieważ mój
brat niech spoczywa w pokoju, nie zostawił nam dość pieniędzy.
Może gdybyś pojechała do stolicy i poznała trochę świata,
nauczyłabyś się, że mężczyznę tego typu nie zawsze można
rozpoznać na pierwszy rzut oka.
-Pewnie masz absolutną rację, ciociu Effie. - Harriet czuła
się w obowiązku przyznać, że to, co mówi ciotka, może być
prawdą. Rzeczywiście, nie miała żadnych doświadczeń z męż-
czyzną zdolnym do tego, by uwieść niewinną kobietę, a następnie
ją porzuć- - Słyszy się różne historie, ale to oczywiście nie to samo
co bezpośrednie doświadczenie z tego typu człowiekiem,
prawda.
- Pewnie bolejesz nad tym, że nie masz takich doświadczeń -
zauważyła Felicity. Ponownie zwróciła się do pani Stone: -
Błagam niech pani opowiada dalej.
Tak - potwierdziła Harriet smutno. - Może pani nam już
teraz powiedzieć.
34
Bestia
Pani Stone zwiesiła głowę, popatrzyła na Harriet i Felicity
załzawionymi oczyma.
- Jak już mówiłam, Gideon Westbrook był drugim synem
hubiego Hardcastle.
- Czyli nie był wicehrabią - mruknęła Felicity.
- Oczywiście - wtrąciła się ciotka Effie z właściwym sobie
tonem autorytetu w tych sprawach. - Nie nosił wtedy żadnego
tytułu, ponieważ był tylko drugim synem. Jego starszy brat został
wicehrabią.
- Wiem, ciociu Effie. Proszę mówić dalej, pani Stone.
- Ta bestia zapragnęła mojej słodkiej Deirdre, gdy tylko
pokazała się w Londynie. Wielebny Rushton zgromadził wszystkie
swoje fundusze, żeby sfinansować jej debiut, a Potwór był
pierwszym, który się jej oświadczył.
- I wielebny Rushton zdecydował się chwycić to, co się da?
-zapytała Harriet.
Twarz pani Stone rozjaśniła się.
- Wielebny powiedział pannie Deirdre, żeby przyjęła te
oświadczyny. Potwór nie posiadał tytułu, ale miał pieniądze i
pochodził z dobrej rodziny. To była świetna partia.
- Tak to wtedy wyglądało - skomentowała cicho Effie.
- Innymi słowy, chciała go poślubić dla jego pieniędzy i mo-
żliwości związania się ze znaną rodziną- podsumowała Harriet.
- Moja panienka Deirdre była zawsze dobrą i posłuszną
córką. - W głosie pani Stone wyczuwało się zachwyt. - Zgodziła
się zrobić to, co kazał jej ojciec, chociaż Westbrook był jedynie
drugim synem i do tego brzydkim jak noc. Mogła trafić lepiej,
ale jej ojciec nie chciał ryzykować, czekając. Nie było go stać
na dłuższe trzymanie jej w Londynie.
Harriet popatrzyła na nią zirytowana.
- Wcale nie uważam, że jest brzydki.
Pani Stone skrzywiła się.
- Wielka, przerośnięta kreatura. Z tą przerażającą szramą
35
Amanda Quick
wygląda jak diabeł z samego piekła. Zawsze tak wyglądał, nawet
zanim został ranny. Moja biedna panienka Deirdre dostawała
dreszczy na sam jego widok. Ale spełniła swój obowiązek
-A nawet więcej, sądząc po tym, co usłyszałyśmy - mruknęła
Harriet.
Ciotka Effie potrząsnęła smutno głową.
- Ach, te głupie młode dziewczyny, które upierają się, by iść
za głosem serca, a nie rozsądku. Co za głupota. Kiedyż wreszcie]
nauczą się, że muszą mieć się na baczności i strzec swej
niewinności aż do chwili, kiedy szczęśliwie wyjdą za mąż, o ile nie
chcą zrujnować sobie życia?
- Moja Deirdre była dobrą dziewczyną, taka była -
zapewniała lojalnie pani Stone. - Uwiódł ją, mówię wam. Była
niewinnym jagnięciem, które nie znało spraw ciała, a on ją
wykorzystał. Poza tym byli zaręczeni. Kiedy zobaczyła, że będzie
miała dziecko, sądziła, że on zachowa się jak dżentelmen.
- Wierzyła pewnie, że żaden prawdziwy dżentelmen nie
odwoła zaręczyn - powiedziała z namysłem Harriet.
- Tak, prawdziwy dżentelmen by nie odwołał- zauważyła
cierpko ciotka Effie. - Sprawa polega na tym, że kobieta nie
może być pewna uczciwości mężczyzny w takich sytuacjach.
I właśnie dlatego musi przede wszystkim unikać ryzyka kom-
promitacji. Gdy zabierzemy cię do Londynu, Felicity, najlepiej
zrobisz, pamiętając o tej historii.
-Tak, ciociu Effie.
Felicity znacząco popatrzyła w górę, a Harriet pozwoliła
sobie na ponury uśmiech. Nie pierwszy raz musiały wysłuchać szcze
gólnego wykładu życzącej im dobrze ciotki.
Effie uważała się za najwyższy autorytet w dziedzinie
dobrych manier. Nieodwołalnie ogłosiła się doradcą i strażnikiem w
tych sprawach, mimo że Harriet często przypominała jej, że tu, w
Upper Biddleton, nie było niczego, przed czym miałyby się
strzec.
36
Bestia
- Jak powiedziałam, St. Justin nie jest dżentelmenem. Jest
okrutną, pozbawioną serca, bezwstydną bestią.- Pani Stone otarła
oczy wierzchem czerwonej, kościstej dłoni. - Najstarszy
syn hrabiego został zabity wkrótce potem, jak panienka Deirdre
zdała sobie sprawę, że jest w ciąży. Jechał niedaleko stąd wzdłuż
wybrzeża i podobno koń poniósł. Spadł ze skarpy do morza.
Skręcił kark, ot co. Wypadek, jak mówili. Ale ludzie zaczęli
mieć wątpliwości, gdy zobaczyli, jak wicehrabia potraktował
panienkę Deirdre.
- Obrzydliwe. - Oczy Felicity były nadał szeroko otwarte.
Jak tylko Gideon Westbrook dowiedział się, że odziedziczy
tytuł, zerwał zaręczyny.
-Nie. Naprawdę? - wykrzyknęła Felicity.
Pani Stone potwierdziła chmurnie.
- Opuścił ją natychmiast, chociaż wiedział, że nosi jego
dziecko. Oświadczył jej, że teraz jest wicehrabią St. Justin,
a kiedyś zostanie hrabią Hardcastle, i że może mu się trafić coś
lepszego niż biedna córka proboszcza.
- Dobry Boże! - Harriet przypomniała sobie błysk chłodnej
inteligencji w mrocznych oczach Gideona. Kiedy się nad tym
zastanowiła, musiała przyznać, że nie wyglądał na człowieka,
którym kierują zbyt subtelne uczucia. Wyglądał na człowieka
upartego. Zadrżała. - Mówi pani, że on wiedział o tym, że
Deirdre spodziewa się dziecka?
- Tak, niech będzie przeklęta jego dusza. Wiedział. - Pani
Stone na przemian zaciskała i rozluźniała pięści. - Siedziałam
z nią tej nocy, gdy zdała sobie sprawę, że jest w ciąży. Objęłam
ją. Płakała przez całą noc, a nad ranem poszła się z nim zobaczyć.
Gdy wróciła, po jej minie poznałam, że została odepchnięta.
Łzy zakręciły się w oczach pani Stone i spłynęły po jej
pulchnych policzkach.
- Co było dalej? - zapytała cicho przejęta Felicity.
-Panienka Deirdre poszła do gabinetu, wyjęła pistolet swojego
37
Amanda Quick
ojca i zastrzeliła się. To właśnie wielebny Rushton, biedaczysko,
ją znalazł.
- Biedne, nieszczęśliwe dziecko - szepnęła ciotka Effie. -
Gdyby była choć trochę ostrożniejsza. Gdyby bardziej dbała
o swoją reputację i nie zaufała mężczyźnie. Będziesz pamiętała
tę historię, gdy pojedziesz do Londynu, prawda, Felicity?
- Tak, ciociu Effie. Na pewno nie zapomnę. - Felicity była
najwyraźniej poruszona tą wstrząsającą opowieścią.
- Mój Boże - mruknęła Harriet. - To wszystko jest niewia-
rygodne. - Popatrzyła na zaśmiecony kamieniami gabinet i z tru-
dem przełknęła ślinę, przypominając sobie, jak St. Justin pochylił
się nad jej biurkiem i swą silną ręką ujął ją pod brodę. - Pani
Stone, czy jest pani absolutnie pewna tego wszystkiego?
- Absolutnie. Gdyby żył ojciec panienki, potwierdziłby, że
to prawda. Wiedział, co przydarzyło się córce wielebnego Rush-
tona, wiedział dobrze, ale zachował dyskrecję w tej sprawie,
uważając, że nie jest to odpowiedni temat do dyskusji z dwiema
młodymi damami. Gdy mi o tym opowiedział, zgodziłam się
z nim i dochowałam tajemnicy. Jednak nie mogłam już dłużej
tego taić.
Ciotka Effie potwierdziła ruchem głowy.
- Oczywiście, nie mogła pani. Teraz, gdy St. Justin pojawił
się w okolicy, wszystkie skromne młode panienki powinny się
strzec.
- Uwiedziona i porzucona. - Felicity pokręciła głową nie
mogąc dojść do siebie. - Niewiarygodne.
- Okropne - powiedziała ciotka Effie. - Wyjątkowo okropne.
Młode damy powinny być bardzo, ale to bardzo ostrożne.
Felicity, nie będziesz wychodziła z domu, gdy w pobliżu kręci
się wicehrabia. Rozumiesz?
- Bzdura. - Felicity zwróciła się do Harriet: - Nie zamierzasz
chyba więzić mnie w moim własnym domu tylko dlatego, że
wicehrabia odwiedził te okolice?
38
Bestia
Harriet skrzywiła się.
-To oczywiste, że nie.
Ciotka Effie zrobiła surową minę.
-Harriet, Felicity, musicie być ostrożne. Z pewnością rozu-
miecie dlaczego.
Harriet podniosła wzrok.
-Felicity jest bardzo zrównoważoną osobą ciociu Effie. Nie
zrobi nic niemądrego. Prawda, Felicity?
Felicity uśmiechnęła się.
-Miałabym stracić szansę na debiut w mieście? Możesz być
pewna, Harriet, że nie jestem aż taką idiotką.
Pani Stone zacisnęła usta.
-St. Justin gustuje w pięknych młodych niewiniątkach, to
wielka, podstępna bestia. A teraz, gdy nie ma już tutaj ojca
panienki, musi panienka być bardzo ostrożna.
-Święta racja - zgodziła się z nią ciotka Effie.
Harriet uniosła brwi.
-Widzę, że żadna z was nie przejmuje się moją reputacją
tak jak reputacją Felicity.
Ciotka Effie zareagowała błyskawicznie.
- Ależ kochanie, wiesz, że to nieprawda. Ale masz już
prawie dwadzieścia pięć lat. A tego typu rozpustnik, jak opisała go
pani Stone, ma ciągoty do młodziutkich niewiniątek.
- A nie do starych niewiniątek, jakim jestem ja - mruknęła
Harriet. Zignorowała uśmieszek Felicity. - No dobrze, chyba
masz rację, ciociu Effie. Mało prawdopodobne, by groziło mi
uwiedzenie przez St. Justina. - Urwała.
- Co takiego? - Ciotka Effie popatrzyła na nią.
- Nieważne, ciociu Effie. - Harriet ruszyła ku otwartym
drzwiom gabinetu. - Jestem pewna, że Felicity nie straci głowy ani
niczego równie ważnego, nawet jeśli przydarzy jej się znaleźć w
towarzystwie hrabiego St. Justina. Nie jest głupia. A teraz,
wybaczcie, muszę skończyć swoją pracę.
39
Amanda Quick Bestia

Harriet podążyła z godnością do swej kryjówki i cicho

zamknęła za sobą drzwi. Potem, z westchnieniem smutku, opadła na
krzesło, oparła łokcie na biurku i podparła twarz dłońmi. Silny
dreszcz przeszył jej ciało.
To nie Felicity była głupia, skonstatowała chmurnie. To ona
sama zachowała się niemądrze. Sprowadziła Potwora z Black thorne
Hall do Upper Biddleton.
3

Ciężka, szara mgła, która w ciągu nocy przypełzła od morza,

o dziesiątej rano wisiała jeszcze nad wybrzeżem. Idąca ścieżką w
dół skarpy Harriet nie widziała dalej niż na kilka stóp przed
nią. Ciekawa była, czy Gideon stawi się na wyznaczone
spotkanie, by zobaczyć jaskinię złodziei.
Zastanawiała się też zaniepokojona, czy zależy jej na tym,
by się stawił. Przeleżała niemal całą noc. Zamartwiała się, że
popełniła niewybaczalny błąd, wysyłając ów nieszczęsny list do
niesławnego wicehrabiego.
Jej mocne, skórzane buty poślizgnęły się na kamieniach,
gdy zbiegała ścieżką. Harriet mocniej chwyciła niewielką torbę
z narzędziami, a wolną rękę wyciągnęła w bok, by odzyskać
równowagę.
Prowadząca przez zbocze ścieżka była bezpieczna dla kogoś,
kto ją znał, miała jednak odcinki dość trudne do przejścia. Harriet
zawsze żałowała, że nie ma na sobie spodni, gdy wychodziła na
poszukiwania skamieniałości, ale wiedziała, że ciotka Effie
zemdlałaby, gdyby o czymś takim usłyszała, a ona starała się
w miarę możności nie denerwować ciotki.
40
41
Amanda Quick
Wiedziała, że ciotce nie podobał się już sam pomysł
zbierania skamieniałości. Effie uważała, że dla młodej damy jest to
zajęcie nieodpowiednie, i nie mogła zrozumieć, dlaczego Harriet
jest tak oddana swojej pasji. Harriet nie chciała dodatkowo dener-
wować starszej pani wybieraniem się na poszukiwania w męskim
stroju.
Gęste pasma mgły owinęły się wokół Harriet, gdy dotarła do
końca ścieżki i wyprostowała się. Słyszała fale uderzające
o brzeg, ale nie widziała ich w gęstej mgle. Wilgotny chłód
przenikał przez grubą wełnę wytartej ciemnobrązowej pelisy.
Pomyślała, że jeżeli nawet Gideon pojawi się tego ranka
prawdopodobnie nie będzie w stanie odnaleźć jej we mgle.
Skręciła, ruszyła plażą u podnóża skarpy. Woda cofnęła się, ale
piasek był nadał wilgotny. Podczas przypływu woda pokrywała
całą plażę w zasięgu wzroku, fale uderzały o skarpę, zalewając
niżej położone jaskinie i ścieżki.
Raz, czy może dwa razy, zdarzyło się Harriet popełnić błąd -
zbyt długo pozostała w jaskiniach i prawie dała się zaskoczyć
przez nadchodzący przypływ. Wspomnienie o tym prześladowało
ją do tej pory i teraz bardzo ostrożnie planowała czas swoich
wypraw do jaskiń.
Szła powoli wzdłuż skarpy, wypatrując na piasku śladów.
Gdyby kilka minut temu przechodził tędy Gideon, z pewności
udałoby się jej rozpoznać odciski jego wielkich butów. Jeszcze raz
zwątpiła w słuszność swego pomysłu. Ściągając Gideona
z powrotem do Upper Biddleton, wyraźnie uzyskała więcej, niż
mogła się spodziewać.
Z drugiej strony, pocieszała się, coś przecież trzeba było
zrobić z bandą złodziei, którzy używali jej bezcennych jaskiń
do składowania łupów. Nie mogła pozwolić, by to dłużej trwało
Po prostu musiała mieć swobodę w penetrowaniu tej właśnie
jaskini.
Trudno nawet przewidzieć, jak wspaniałe skamieniałości
42
Bestia
czekały na odkrycie w tej podziemnej komnacie. Zatem, stwier-
dziła Harriet, im dłużej pozwalała opryszkom korzystać z tej
jaskini, tym większe stawało się ryzyko, że któryś z nich będzie
wystarczająco sprytny, by zacząć szukać okazów na własną rękę.
Mógłby znaleźć coś interesującego, wspomnieć o tym komuś,
kto z kolei powiedziałby o tym innemu zbieraczowi. Upper
Biddleton mogłoby wtedy przeżyć prawdziwy najazd poszuki-
waczy skamielin.
To było nie do pomyślenia. Kości czekające w jaskiniach na
odkrycie należały do niej.
Oczywiście już dawniej przeszukiwano jaskinie w Upper
Biddleton, ale zarzucono prace, których jedynym efektem było
kilka skamieniałych ryb i muszli. Harriet jednak dotarła głębiej
niż ktokolwiek przedtem i przeczuwała, że czekają ją ważne
odrycia. Musiała dowiedzieć się, jakie tajemnice kryją skały.
Stwierdziła, że nie ma innego wyjścia, jak ciągnąć to, co
rozpoczęła. Potrzebowała kogoś silnego i bystrego, by pozbyć
się złodziei. Cóż miało tu do rzeczy, że Gideon był łajdakiem,
wyjątkowo niebezpiecznym szubrawcem? Jak lepiej poradzić
sobie ze złodziejami, niż nasyłając na nich Potwora z Blackthorne
Hall?
Dobrze im to zrobi.
W tym momencie mgła zawirowała wokół niej, układając się
u niewyraźny, nieregularny wzór. Harriet zatrzymała się nagle,
świadoma, że nie jest już sama na plaży. Coś sprawiło, że włosy
na karku stanęły jej dęba. Rozejrzała się i zobaczyła wyłaniającego
się z mgły Gideona. Szedł w jej kierunku.
- Dzień dobry, panno Pomeroy. - Jego głos był tak głęboki
jak huk morza. - Spodziewałem się, że mgła pani nie zatrzyma. -
- Dzień dobry, milordzie. - Harriet uspokoiła się, widząc, jak
Gideon kroczy po mokrym, zbitym piasku. W jej wyobraźni był
demonem przedzierającym się przez dym piekieł. Był większy,
niż się spodziewała.
43
Amanda Quick
Miał na sobie czarne buty i rękawice i czarny obszerny
płaszcz z wysokim kołnierzem, okalającym zeszpeconą twarz. Jego
odkryte czarne włosy błyszczały od porannej mgły.
-J ak pani widzi, jeszcze raz usłuchałem rozkazu. - Gideon
uśmiechnął się lekko, przystając obok i spoglądając na nią
z góry. - Muszę kontrolować tę tendencję do wypełniania
wszystkich pani życzeń, panno Pomeroy. Nie chciałbym, żeby
przerodziła się w nawyk.
Harriet wyprostowała się i zdobyła na uprzejmy uśmiech.
- Nie mam takich obaw, milordzie. Jestem pewna, że
niełatwo byłoby panu nabrać nawyku słuchania czyichś poleceń,
chyba że miałby pan jakieś ukryte cele.
Zbył to nieznacznym wzruszeniem ramion.
- Kto wie, co może zrobić mężczyzna, gdy ma do czynienia
z interesującą kobietą?- Chłodny uśmiech wykrzywił jego
zeszpeconą twarz w przerażającą maskę. - Oczekuję kolejnego
rozkazu, panno Pomeroy.
Harriet przełknęła ślinę i uniosła ciężką torbę.
- Wzięłam ze sobą dwie lampy, milordzie- powiedziała
szybko. - Będziemy ich potrzebowali w korytarzu.
- Pozwoli pani. - Wyjął z jej palców torbę. Zakołysała się
w jego dłoni, jakby była zupełnie lekka. - Ja zajmę się sprzętem
Proszę prowadzić, panno Pomeroy. Nie mogę się doczekać
widoku pani jaskini pełnej skradzionych rzeczy.
- Tak. Oczywiście. Tędy. - Odwróciła się i ruszyła w mgłę
- Nie jest dziś pani tak pewna siebie, panno Pomeroy.-
Gideon był najwyraźniej rozbawiony. - Podejrzewam, że ktoś,
może nasza dobra pani Stone, podał pani kilka pikantnych
szczegółów z mojej bytności w Upper Biddleton?
- Bzdura. Nie interesuje mnie pańska przeszłość, sir. -
Harriet dokonywała nadludzkich wysiłków, by jej głos brzmiał
chłodno i zdecydowanie. Nie ośmieliła się jednak spojrzeć za siebie
niemal biegła po piasku. - To nie moja sprawa.
44
Bestia
Jednak muszę panią uprzedzić, że nigdy nie powinna była
mnie pani tu sprowadzać. - W jego słowach zabrzmiała ukryta
groźba. - Obawiam się, że nie jestem w stanie uwolnić się od
mojej przeszłości. Gdzie ja, tam i ona. Fakt, że mam odziedziczyć
tytuł, pomaga czasem ludziom przemilczeć moją przeszłość, ale
nie udaje mi się całkowicie z niej otrząsnąć. Szczególnie tu,
w Upper Biddleton.
Harriet zerknęła przez ramię, kwitując cierpkim uśmiechem
napięcie, które wyczuła w jego głosie.
- Czy to panu przeszkadza, milordzie?
- Moja przeszłość? Nieszczególnie. Już dawno nauczyłem
się żyć ze świadomością, że jestem uważany za przybysza z dołu.
Trzeba jednak przyznać, że moja reputacja ma pewne zalety.
- Wielkie nieba. Jakie zalety?
Jego twarz stężała.
- Chroni mnie to na przykład od prześladowań ze strony
mamuś pragnących wydać swe córki za mąż. Są wyjątkowo
ostrożne, by córeczki nie dostały się w moje ręce. Boją się
panicznie, że uwiodę bezwstydnie ich pisklęta, zajmę się nimi po
swojemu, a potem odsunę splamione.
-Och - jęknęła Harriet.
-Takie z pewnością by były - ciągnął lekko Gideon. -
Splamione, ot co. Nie byłoby możliwe wystawienie na targowisku
ślubnym dziewczyny, gdyby się rozniosło, że ja ją zniszczyłem. - -
- Rozumiem. - Harriet odchrząknęła i ruszyła nieco szyb-
ciej. Wyczuwała za sobą obecność Gideona, choć nie słyszała
jego kroków na ubitym piasku. Niezwykła cichość jego ruchów
denerwowała ją, bo przecież i tak miała świadomość jego
obecności i ogromu. Czuła się tropiona przez tajemniczą
bestię.
Co do dręczenia mnie ich młodymi niewiniątkami – ciągnął
nieubłaganie Gideon- żaden rodzic w ostatnich czasach nie
próbował mnie zmusić do oświadczyn za pomocą starej sztuczki
45
Amanda Quick
polegającej na oskarżeniu mnie o skompromitowanie jego córki.
Wszyscy wiedzą, że to nie zadziała.
- Jeśli zamierza pan, milordzie, ostrzec mnie w ten niewy-
szukany sposób, może pan być pewien swojego bezpieczeństwa.
- Jestem absolutnie pewien swego bezpieczeństwa, panno
Pomeroy. To pani powinna zachować ostrożność.
Harriet miała już dość. Zatrzymała się niespodziewanie i od-
wróciła. Był tak wysoki, że zrobiła krok w tył. Spojrzała groźniej
- A zatem to prawda? Porzucił pan córkę poprzedniego
rektora? Po tym, jak zaszła z panem w ciążę?
Gideon przyglądał jej się nachmurzony.
- Jest pani bardzo zaintrygowana jak na kogoś, kto
deklarował obojętność wobec mojej przeszłości.
- To pan zaczął tę rozmowę.
- Prawda. Chyba nie mogłem się powstrzymać, gdy stało się
jasne, że słyszała pani tę historyjkę.
- A zatem? - zapytała po chwili wyzywająco. - Zrobił pan
to?
Gideon zmarszczył brew i wyglądał, jakby się namyślał. Gdy
popatrzył na Harriet, jego oczy płonęły.
- Fakty są niewątpliwie takie, jak pani przedstawiono. Moja
narzeczona była brzemienna. Wiedziałem o tym, zrywając
zaręczyny. Ona poszła do domu i zastrzeliła się.
Harriet nabrała powietrza i cofnęła się jeszcze o krok. Zapo-
mniała zupełnie o jaskini pełnej łupów.
- Nie wierzę w to.
- Dziękuję, panno Pomeroy. - Pochylił głowę w udanej
wdzięczności. - Ale zapewniam panią, że wszyscy inni wierzą.
- Och. - Harriet otrząsnęła się. - Tak. A zatem, jak powie-
działam, to nie moja sprawa. - Okręciła się na pięcie, by po-
śpieszyć w kierunku jaskini. Jej policzki płonęły. Powinna była
trzymać buzię na kłódkę, powtarzała sobie wściekła. Cała ta
sytuacja była niewiarygodnie niezręczna.
46
Bestia
Kilka minut później, gdy doszli do celu, Harriet wydała
westchnienie ulgi. Mroczny otwór w skarpie ział ponurą ciemną
plamą. Gdyby nie wiedziała dokładnie, gdzie się znajduje,
przegapiłaby go we mgle.
- Oto wejście, milordzie. - Harriet zatrzymała się ponownie
i odwróciła do wicehrabiego. - Jaskinia, której używają złodzieje,
znajduje się na końcu korytarza.
Gideon przez chwilę wpatrywał się w otwór w skarpie, po
czym odłożył torbę.
- Teraz chyba będziemy potrzebowali lamp.
- Tak. Zaledwie kilka kroków od wejścia jest zupełnie ciemno.
Harriet patrzyła, jak Gideon zapala lampy. Jego dłonie,
mimo ich masywności i siły, poruszały się z nieoczekiwanym
wdziękiem i zręcznością. Gdy podawał jej jedną z lamp, pochwycił
jej badawcze spojrzenie. Uśmiechnął się chłodno. Blizna na jego
twarzy wykrzywiła się brzydko.
- Chwila namysłu przed wejściem ze mną do jaskini, panno
Pomeroy?
Zmierzyła go wzrokiem i niemal wyrwała mu lampę z ręki.
- Ależ nie! Ruszajmy!
Harriet pokonała wąskie wejście, trzymając wysoko lampę.
Pasma mgły wpełzały do jaskini i rzucały dziwne cienie na
wilgotne, kamienne ściany. Zadrżała, zastanawiając się, dlaczego
korytarz wydawał jej się tak niesamowity i ponury tego ranka,
powtarzała sobie, że przecież jest tu nie pierwszy raz.
Zrozumiała, że to obecność wicehrabiego tak ją denerwuje,
powinna naprawdę powściągnąć wyobraźnię i od razu załatwić całą
sprawę.
Gideon wszedł tuż za nią swoim bezszelestnym, miękkim
krokiem. Blask jego lampy sprawił, że cienie na ścianach przybrały
jeszcze dziwniejsze kształty. Rozejrzał się zdegustowany.
- Zwykle przychodzi tu pani sama, panno Pomeroy, czy też
ktoś pani towarzyszy?
47
Amanda Quick
- Kiedy jeszcze żył mój ojciec, zwykle przychodził tu ze
mną. To on zaszczepił we mnie zainteresowanie skamieniałoś-
ciami. Był zapalonym zbieraczem i towarzyszyłam mu w po-
szukiwaniach od czasu, gdy byłam dość duża, by chodzić. Ale
od kiedy zabrała go gorączka, zawsze wybieram się tu sama.
- Nie wydaje mi się to zbyt rozsądne.
Posłała mu uważne spojrzenie.
- Już pan to mówił. Ale zapewniam pana, że mój ojciec i ja
nauczyliśmy się przeszukiwać jaskinie na długo przedtem, nim
przeprowadziliśmy się do Upper Biddleton. Jestem specjalistką.
Tędy, milordzie. - Weszła dalej, czując tuż za sobą Gideona. -
Mam nadzieję, że nie należy pan do osób, które czują się
niepewnie w zamkniętej przestrzeni, takiej jak ta?
- Zapewniam panią, że dużo trzeba, żeby mnie
zdenerwować, panno Pomeroy.
Przełknęła ślinę.
- Tak, wiele osób ma problemy z wejściem do jaskini. Ale
korytarz jest tu wygodnie szeroki. Nie zwęża się nigdzie bardziej
nawet w najciaśniejszym punkcie.
- Pani pojęcie wygody jest nieco inne od mojego, panno
Pomeroy - zauważył sucho Gideon.
Harriet obejrzała się za siebie i stwierdziła, że musiał się
garbić, a czasem pochylać swe masywne plecy, by zmieścić się
w przejściu.
- Cóż, jest pan dość wysoki.
- Zdecydowanie wyższy niż pani, panno Pomeroy.
Zagryzła wargę.
- Musi pan zatem starać się nie utknąć. Byłoby to dość przykre.
-Zgadza się. Szczególnie, wziąwszy pod uwagę fakt, że ta
część jaskini jest najwyraźniej zalewana w czasie przypływu.-
Gideon przyglądał się kamiennym ścianom, po których spływała
woda. Mały, jasny krab uciekł przed światłem lampy, kryjąc się w
cieniu.
48
Bestia
Niższa część tych jaskiń u podstawy skarpy jest wypełniana
wodą morską podczas wysokich przypływów- powiedziała
Harriet kontynuując marsz. - To się może okazać wyjątkowo
ważne, gdy będzie pan planował sposób ujęcia złodziei. Poza
tym przestępcy kręcą się tu tylko późno w nocy i w czasie
odpływów. Każdą koncepcję pojmania ich będzie pan musiał
oprzeć na tych faktach.
- Dziękuję, panno Pomeroy. Będę to miał na uwadze. -
Obruszyła się, czując ironię w jego słowach.
- Staram się jedynie panu pomóc.
- Ach, tak.
- Czy muszę panu przypominać, że to ja podpatrzyłam tych
przestępców? Wydaje mi się, że powinien pan być zadowolony z
możliwości przedyskutowania ze mną sposobu przygotowania
pułapki.
- A ja chciałbym pani przypomnieć, że już tu kiedyś miesz-
kałem. Doskonale znam ten teren.
- Tak, wiem o tym, ale zapomniał pan z pewnością wiele
szczegółów. Poza tym dzięki moim poszukiwaniom jestem
ekspertem od tych jaskiń.
- Obiecuję, że jeśli będę potrzebować pani rady, poproszę o
nią.
W tym momencie irytacja Harriet wzięła górę nad ostrożnością.
- Z pewnością cieszyłby się pan większym szacunkiem, sir,
gdyby postarał się pan być bardziej uprzejmy.
- Nie interesuje mnie pozyskiwanie szacunku.
- Najwyraźniej - mruknęła. Miała zamiar powiedzieć coś
jeszcze, gdy poślizgnęła się na zabłąkanym kawałku wodorostu,
pozostawionym przez cofające się morze. Straciła równowagę
i wyciągnęła rękę. Osłonięta rękawiczką dłoń ześlizgnęła się po
gładkiej ścianie, nie znajdując punktu oparcia. - Och!
-Trzymam - powiedział spokojnie Gideon. Jego ramię objęło
ją w talii i przycisnęło do szerokiej piersi.
49
Amanda Quick
- Przepraszam. - Harriet nie była w stanie odetchnąć, stwier-
dziwszy, że jest tak blisko niego. Czuła ramie wicehrabiego jak
stalową obręcz, sztywną i nie do rozgięcia.
Plecy Harriet opierały się o masywny, muskularny tors.
Nosek jednego z jego wielkich butów zawędrował pomiędzy jej
stopy. Wyraźnie czuła ucisk ud wicehrabiego na swoich
pośladkach.
Nabrawszy głęboko powietrza, poczuła jego ciepły, męski zapach.
Był pomieszany z wonią wilgotnej wełny i skóry. Doznała nagle
obcego jej dotąd uczucia bliskości mężczyzny.
- Musi pani więcej ćwiczyć, panno Pomeroy. - Gideon
wypuścił ją. - Jeśli nie, może pani źle skończyć w tych jaskiniach.
- Zapewniam pana, że nic mi tu nigdy nie groziło.
-Aż do dziś? - Posłał jej niewinne, pytające spojrzenie.
Harriet postanowiła to zignorować.
-Tędy, milordzie. To już niedaleko. - Wygładziła pelisę
i spódnicę. Chwyciła mocniej lampę, wyprostowała się i ruszyła
do wnętrza jaskini.
Gideon podążył za nią w milczeniu. Jedynie gra cieni na
wilgotnych ścianach wskazywała na jego obecność. Harriet nie
odważyła się już wspomnieć ani słowem o planach ujęcia
złodziei. Prowadziła go po wznoszącej się łagodnie pochyłości
korytarza, aż dotarli do miejsca, którego nie sięgały wody nawet
najwyższych przypływów.
Ściany i podłoga jaskini były tu suche, a mimo to powietrze
przesycała przeszywająca do szpiku kości wilgoć. Harriet przy-
glądała się oświetlonym latarnią kamiennym ścianom. Owładnął
nią zapał zbieracza.
- Czy wie pan, że znalazłam tu kiedyś skamieniały liść? -
Obejrzała się za siebie. - Czytał pan może artykuły pana Parkinsona
na temat znaczenia faktu, w której z warstw znajdowane są rośliny?
- Nie, panno Pomeroy. Nie czytałem.
- Widzi pan, to jest jedna z najbardziej zadziwiających
50
Bestia
rzeczy. W poszczególnych warstwach znajdowane są podobne
do siebie rośliny,niezależnie od tego jak głęboko się te warstwy
znajdują. Zaobserwowano to nie tylko w Anglii, ale na całym
kontynencie europejskim.
- Fascynujące.- Głos Gideona wyrażał raczej zdziwienie niż
zachwyt. - Widzę, że jest pani pasjonatką skamielin.
- Zauważyłam że ten temat nie interesuje pana, ale zapewniam,
że z tego można się wiele dowiedzieć o przeszłości. Ja osobiście
mam nadzieję na odkrycie w tych jaskiniach czegoś rzeczywiście
ważnego. Mam już na swoim koncie szereg intrygujących odkryć
- Ja też - mruknął Gideon.
Niepewna, co właściwie miał na myśli i czy rzeczywiście
chciałaby się tego dowiedzieć, Harriet ponownie ucichła. Ciotka
powiedziała jej kiedyś, że zanudza ludzi, którzy nie podzielająjej
entuzjazmu.
Po chwili znaleźli się za zakrętem korytarza i przystanęli
przy wejściu do obszernej komnaty. Harriet weszła do środka i
uniosła wyżej lampę , by oświetlić stertę płóciennych worków
znajdującą się pośrodku kamiennej podłogi. Gideon podążał za nią.
-To tu, milordzie - Czekała, aż okaże należne zaskoczenie
widokiem łupów zgromadzonych w kamiennej komnacie.
W milczeniu wszedł do środka. Gdy zbliżył się do worków
jego twarz spoważniała na tyle, że Harriet poczuła się usatys-
fakcjonowana.. Przykucnął obok jednego z nich i pociągnął za
rzemień, którym był przewiązany.
Harriet widziała, że uniósł wyżej lampę, żeby zajrzeć do
worka. Przez chwilę przeglądał jego zawartość, po czym zanurzył
w nim rękę. Wyciągnął pięknie cyzelowany srebrny świecznik.
- Bardzo interesujące. - Gideon przyglądał się połyskowi na
srebrnej powierzchni - Czy wie pani, panno Pomeroy, że gdy
opowiedziała mi pani wczoraj tę historię, miałem wątpliwości?
Sądziłem, że dała pani upust nadmiernej wyobraźni. Ale teraz
muszę przyznać, że dzieje się tu coś nielegalnego.
51
Amanda Quick
- Rozumie pan teraz, że te przedmioty nie pochodzą stąd.
Gdyby w Upper Biddleton zginęło coś tak pięknego jak ten
lichtarz, byłoby o tym głośno.
- Zgadzam się z tym. - Gideon zaciągnął rzemień i wstał.
Jego ciężki płaszcz uniósł się jak peleryna, gdy podszedł do
następnego pakunku.
Harriet przyglądała mu się jeszcze przez chwilę, po czym
straciła zainteresowanie. Obejrzała łupy już wtedy, gdy je tu
znalazła.
Przedmiotem jej zainteresowań była jak zwykle sama
jaskinia. Czuła instynktownie, że ukryte tu są niewypowiedziane
bogactwa, bogactwa nieporównywalne ze skradzioną biżuterią czy
srebrnymi lichtarzami.
Podeszła do interesującego kawałka skały.
- Mam nadzieję, że szybko się pan upora z tymi opryszkami,
wicehrabio - rzuciła, przebiegając palcami po niewyraźnym
kształcie zarysowanym w skale. - Nie mogę się doczekać chwili
kiedy uda mi się dokładnie przebadać tę jaskinię.
-Widzę.
Harriet pochyliła się, by obejrzeć interesujące ją miejsce.
- Z tonu pańskiego głosu wnoszę, że uważa pan, iż znowu
zaczynam panu rozkazywać. Przykro mi, że tak pana poganiam,
ale sama staję się coraz bardziej niecierpliwa. Zmuszona byłam
już czekać na pana kilka dni, a teraz, jak przypuszczam, przyjdzie
mi czekać jeszcze trochę, aż przestępcy zostaną stąd usunięci.
- Bez wątpienia.
Odwróciła się i zobaczyła, że Gideon pochylił się nad kolejnym
workiem.
- Kiedy zacznie pan działać?
-Nie mogę jeszcze na to odpowiedzieć. Musi mi pani
pozwolić uporać się z tą sprawą tak, jak uznam za stosowne.
- Wierzę, że nie zajmie to panu zbyt wiele czasu.
- Muszę pani przypomnieć, panno Pomeroy, że wezwała
52
Bestia
mnie pani do Upper Biddleton po to, bym zajął się tą sprawą.
Bardzo dobrze. Zrobiła to pani. Teraz ja zajmę się oczyszczeniem
pani cennych jaskiń ze złodziei. Będę panią informował o moich
działaniach. - Gideon mówił od niechcenia, wpatrzony w garść
połyskujących kamieni, które wyjął z worka.
- Tak, ale... - Urwała. - Co pan tam ma?
- Naszyjnik. Powiedziałbym, że dość wartościowy. Założyw-
szy, że kamienie są prawdziwe.
- Prawdopodobnie są. - Harriet nie okazała zainteresowania.
Naszyjnik interesował ją tylko w tym sensie, że chciała jak
najszybciej pozbyć się go z jaskini. - Wątpię, by ktoś zadał sobie
trud, żeby ukryć tu falsyfikat.
Powróciła do badania zarysu jakiejś skamieniałości,
wpatrując się weń intensywnie. Było w niej coś...
- Wielkie nieba! - szepnęła, starając się powściągnąć pod-
niecenie.
- Co się stało?
- Jest tu coś wielce interesującego, milordzie. - Przysunęła
bliżej lampę. - Nie jestem do końca pewna, ale może to być krawędź
zęba. - Harriet studiowała kształt na ścianie. - I chyba jest jeszcze
przyczepiony do kawałka szczęki.
- Wyraźnie to panią wstrząsnęło.
- Oczywiście. Ząb trzymający się jeszcze szczęki jest o wiele
łatwiejszy do zidentyfikowania niż luźny kawałek. Gdybym
mogła jeszcze dziś użyć mojego młotka i szpachelki, żeby
wydobyć go ze skały... - próbowała upewnić go o konieczności
wydobycia skamieniałości. - Zapewne nie byłoby dobrze, gdybym
teraz...
- Nie! - Gideon wrzucił z powrotem błyszczący naszyjnik do
worka i podniósł się. - Nie może pani tu używać swoich
narzędzi, dopóki nie zlikwidujemy tego gniazda złodziei. Miała
pani rację, wstrzymując prace w tej jaskini, panno Pomeroy. Nie
powinniśmy spłoszyć tej bandy rzezimieszków.
53
Amanda Quick
- Sądzi pan, że mogliby przenieść swoje łupy gdzie indziej
gdyby dowiedzieli się, że zostali odkryci?
- O wiele bardziej interesuje mnie fakt, że gdyby ktokolwiek
zobaczył tę kolekcję skamielin, doszedłby po śladach prosto do
pani. Z pewnością nie ma w okolicy wielu zbieraczy.
Harriet patrzyła na skałę niezdecydowana. Myśl o pozosta-
wieniu tu nowego odkrycia była doprawdy przygnębiająca.
- A co będzie, jeśli ktoś znajdzie mój ząb?
- Wątpię, by ktokolwiek zauważył pani bezcenny ząb. Nie w
obecności takiej fortuny w kamieniach i srebrze, zgromadzonej na
środku tego pomieszczenia.
Harriet nachmurzyła się i tupnęła.
- Nie jestem pewna, czy mój ząb będzie tu bezpieczny.
Mówiłam już panu, że teraz jest wielu pozbawionych skrupułów
zbieraczy. Może powinnam wziąć szpachelkę i wydłubać ten
kawałeczek. Może nikt nie zauważy... Och.
Gideon odstawił lampę. Wystarczyły dwa kroki i wyrósł nad
Harriet, oparłszy jedną dłoń o ścianę jaskini tuż za nią. Została
złapana między jego wielkie, masywne ciało i równie masywną
skałę. Otworzyła szeroko oczy.
- Panno Pomeroy - powiedział łagodnie Gideon,
wymawiając każde słowo oddzielnie i kładąc na nie nacisk. -
Powiem to jeszcze raz i tylko raz. Będzie się pani aż do odwołania
trzymała z daleka od tej jaskini. I nie będzie pani przychodziła
nawet w pobliże tego miejsca, dopóki nie powiem, że jest już
bezpieczne. A właściwie ma się pani trzymać z dala od skarpy do
czasu,aż załatwię tę sprawę.
- Doprawdy, wicehrabio, posuwa się pan za daleko.
Przysunął się bliżej. Żółty blask lampy, którą trzymała
Harriet, zmienił jego ostre rysy w przerażającą maskę. Przez chwilę
rzeczywiście wyglądał jak dzika bestia, za jaką uchodził.
- Nie będzie pani - wycedził przez zęby - szukała tu niczego,
dopóki nie wyrażę na to zgody.
54
Bestia
- Proszę posłuchać. Jeśli sądzi pan, że będę tolerować takie
zachowanie, proszę się jeszcze raz nad tym zastanowić. Nie mam
najmniejszego zamiaru zaprzestać zbierania na tej plaży skamie-
niałości i i czekać, aż uzna pan za stosowane mi na to pozwolić. -
W tej kwestii mam przecież jakieś prawa.
-Nie ma pani żadnych praw, panno Pomeroy. Przyzwyczaiła
się pewnie pani myśleć o tych jaskiniach jak o swojej osobistej
własności, ale pozwolę sobie przypomnieć, że tak się składa, że
to moja rodzina posiada każdy cal ziemi, która znajduje się teraz nad
pani głową. Jeśli złapię panią w pobliżu tych jaskiń, uznam
to za naruszenie własności prywatnej.
Zmierzyła go gniewnym spojrzeniem, próbując wybadać,
czy mówi serio.
- Ach, to tak! I co pan wtedy zrobi? Zamknie mnie do
więzienia czy odda w ręce władz? Niech pan nie będzie śmieszny.
- Może znajdę jakiś inny sposób, by ukarać pani niepo-
słuszeństwo, panno Pomeroy. Jestem St. Justin, czy pamięta pani
o tym? Potwór z Blackthorne Hall. - Jego oczy płonęły w złotym
świetle. Blizna na twarzy przypominała o dawnym bólu i śmier-
telnym niebezpieczeństwie.
- Proszę natychmiast przestać mnie straszyć - rozkazała
Harriet dość słabo.
Przysunął się jeszcze bliżej.
- Ludzie w okolicy uważają, że nie mam honoru, szczególnie
wtedy, gdy mam do czynienia z kobietami. Proszę zapytać
kogokolwiek, a dowie się pani, że jeśli chodzi o kontakty
z niewinnymi młodymi damami, jestem wcielonym diabłem.
- Bzdury. - Zaciśnięte na lampie palce Harriet drżały, ale
udało jej się to opanować. - Wydaje mi się, że celowo usiłuje
mnie pan przestraszyć, sir.
- Ma pani cholerną rację. - Położył dłoń na jej karku.
Poczuła na skórze szorstkie dotknięcie rękawicy.
Harriet nagle zrozumiała jego zamiary, ale było zbyt późno
55
Amanda Quick
na ucieczkę. Dzikie, lwie oczy Gideona płonęły za ciemnymi
gęstymi rzęsami. W miażdżącym pocałunku przycisnął usta do
jej warg.
Przez chwilę, której długości nie potrafiłaby określić, Harriet
stała jak wryta. Nie mogła się poruszyć, nie mogła nawet myśleć.
Nic, czego doświadczyła w swoim dwudziestoczteroletnim życiu
nie było podobne do uścisku Gideona.
Jego wielka dłoń z zadziwiającą delikatnością prześlizgnęła
się po jej szyi, a kciuk przebiegł wzdłuż linii twarzy. Potem
przyciągnął ją bliżej do swego gorącego ciała. Ciężki płaszcz
przesunął się po jej nogach.
Nie mogła złapać tchu. Po wstrząsie, jakiego z początku do-
znała odczuła dreszcz emocji. Nawet nie zauważyła, kiedy wyjął la-
mpę z jej bezwładnych palców. Nieświadomie uniosła ręce i chwy-
ciła dłońmi gruby wełniany materiał jego płaszcza. Nie wiedziała,
czy po to, by go odepchnąć, czy po to, by go przyciągnąć bliżej.
- Do diabła! - Głos Gideona był ochrypły, co zdradzało
jakieś nie znane Harriet napięcie. - Gdybyś miała choć trochę
rozsądku uciekłabyś ode mnie, gdzie pieprz rośnie.
- Nie sądzę, by udało mi się zrobić choć jeden krok - wy-
szeptała zaskoczona. Popatrzyła na niego spod przymkniętych
powiek i delikatnie dotknęła szramy na policzku.
Gideon drgnął, czując dotyk jej palców. Jego oczy zwęziły się.
– Nieważne. I tak nie pozwoliłbym ci uciec.
Pochylił głowę i jego usta znów spoczęły na jej wargach -
tym razem z zadziwiającą delikatnością - aż nagle zdała sobie
sprawę, że chciał całować ją namiętniej. Z wahaniem uległa
niememu rozkazowi. Gdy jego język wtargnął do gorącego wnętrza
jej ust, jęknęła i przywarła do Gideona. Nigdy jeszcze nikt jej tak
nie całował.
- Jesteś bardzo delikatna - powiedział w końcu, wciąż przy-
tulony do Harriet. - Miękka. Ale masz w sobie siłę.
Objął ją w pasie.Zadrżała, gdy chwycił ją mocno i uniósł bez
56
Bestia
wysiłku. Jej nogi zawisły w powietrzu. Musiała przytulić się do
niego, by zachować równowagę.
Pocałuj mnie- rozkazał głębokim, niskim głosem. Przez
plecy Harriet przebiegł rozkoszny dreszcz.
Bez namysłu zarzuciła mu ręce na szyję i nadstawiła usta.
Zastanawiała się, czy to właśnie oznacza być uwiedzioną? Może
akurat taka mieszanina tkliwości i pożądania zachęciła biedną
Deirdre Rushton do poddania się Gideonowi wiele lat temu? Harriet
nie dziwiła się lekkomyślności tej młodej kobiety.
- Ach, moja słodka panno Pomeroy - szeptał Gideon. - Czy
naprawdę nie uważasz mojej twarzy za bardziej odpychającą niż
twoje bezcenne skamieniałe czaszki?
- Nie ma w panu nic odpychającego, milordzie. Jestem tego
pewna. - Harriet zwilżyła usta koniuszkiem języka. Czuła się
oszołomiona szalejącą w niej burzą uczuć. Dotknęła jego ze-
szpeconej twarzy i uśmiechnęła się niepewnie. - Jest pan wspa-
niały. Jak pański koń.
Przez chwilę Gideon patrzył na nią zaskoczony. Jego oczy
błyszczały. Potem wyraz jego twarzy stał się bardziej srogi.
Postawił ją na ziemi.
- A zatem, panno Pomeroy? - W jego słowach kryło się
wyzwanie.
- Zatem, milordzie? - wykrztusiła Harriet. Nie miała w tej
dziedzinie żadnego życiowego doświadczenia, ale jej kobiecy
instynkt podpowiadał, że pocałunek wywarł na Gideonie równie
silne wrażenie jak na niej. Nie rozumiała, dlaczego Gideon nagle
stał się tak zimny i nieprzyjemny.
- Musi pani podjąć decyzję. Może pani zdjąć suknię i
położyć się na kamiennej podłodze jaskini, byśmy mogli dokończyć
to, co właśnie zaczęliśmy, lub pobiec bezpiecznie na plażę.
Doradzałbym pośpiech w podejmowaniu tej decyzji, gdyż nastrój, w
jakim się znajduję, sprawia, że mogę stać się nieobliczalny. Muszę
przyznać, że uważam panią za apetyczny kąsek.
57
Amanda Quick
Harriet poczuła się tak, jakby wylano jej na głowę kubeł
lodowatej wody. Wpatrywała się w Gideona. Jej zmysłowa euforia
zniknęła w obliczu nie skrywanej groźby. Mówił to poważnie.
Naprawdę ostrzegał ją, że jeśli natychmiast nie wyjdzie z jaskini,
gotów jest ją zniewolić.
To była jej wina, stwierdziła poniewczasie. Zbyt gorliwie
odpowiedziała na jego pocałunek. Mógł o niej powziąć jak
najgorsze mniemanie.
Twarz Harriet spłonęła nie ze strachu, tylko ze wstydu.
Chwyciła lampę i ruszyła w stronę bezpiecznego korytarza
prowadzącego na plażę.
Gideon podążył za nią, lecz Harriet nie obejrzała się ani
razu, Za bardzo obawiała się zobaczyć ironiczny uśmiech w jego
złotych oczach.
58
Bestia
4
Crane pocił się. Na kominku w bibliotece palił się niewielki
ogień mający przepędzić chłód deszczowego dnia, ale Gideon
wiedział, że zarządca ocierał czoło z innego powodu.
Gideon od niechcenia przerzucał kartki księgi leżącej na
stole. Bez wątpienia był systematycznie oszukiwany. Wiedział, że
może winić o to tylko siebie. Zbyt małą wagę przywiązywał do
pilnowania majątku w Upper Biddleton i teraz- co nietrudno było
przewidzieć - płacił za to wysoką cenę.
Gideon przyjrzał się kolejnej długiej kolumnie cyfr.
Wyglądało na to, że Crane, którego wynajął rok temu, by zarządzał
majątkiem, podniósł opłaty wielu rodzinom. Rządca nie zadał sobie
jednak trudu, by przekazać zysk swemu pracodawcy. Różnicę
najprawdopodobniej po prostu ukradł.
To była typowa historia, ale nie dla Gideona. Wielu
właścicieli ziemskich, zajętych beztroskim życiem w Londynie,
całkowicie powierzyło zarządzanie majątkami swoim zarządcom.
Dopóki pieniądze płynęły bez ograniczeń, rzadko przeglądano
księgi. Było wręcz niemodne przyznawać się do ścisłego
kontrolowania stanu posiadania.
59
Amanda Quick
Gideona jednak nie interesowało ani beztroskie życie, moda.
W ciągu kilku ostatnich lat nie zajmował się niczym innym oprócz
majątku rodzinnego i zwykle bacznie obserwował sprawy z nim
związane.
Z wyjątkiem Upper Biddleton.
Specjalnie omijał te okolice. Trudno mu było zaangażować
się w sprawy miejsca, którego nienawidził. To tutaj sześć lat temu
poniósł dotkliwą porażkę.
Przed pięciu laty, gdy ojciec powierzył mu odległe dobra
Hardcastle, skorzystał z tej szansy. Celowo poświęcił się za-
rządzaniu majątkiem rodzinnym.
Praca stała się narkotykiem zagłuszającym ból po stracie
honoru. Przenosił się z jednej osady do drugiej, pracując nie-
zmordowanie przy naprawie domów, wprowadzaniu nowych
technik gospodarowania, szukaniu nowych sposobów poprawienia
wydajności górnictwa i rybołówstwa.
Wynajmował tylko najlepszych i płacił tyle, by nie kusiło ich
oszukiwanie. Osobiście przeglądał księgi. Wysłuchiwał uwag
swoich podwładnych. Wykształcił grupę inżynierów i wynalaz-
ców, zdolnych opracowywać metody zwiększenia wydajności
gruntów.
Ale nie tu - w Upper Biddleton.
Gdyby to zależało od Gideona, dobra Hardcastle, leżące w
pobliżu Upper Biddleton, mogłyby zgnić.
Miał prawo sprzedać je już dawno temu. Zrobiłby tak, gdyby
nie to, że sprawiłby tym przykrość ojcu. Ziemie Upper Biddleton
należały do hrabiów Hardcastle już od pięciu pokoleń. Były
najstarszą częścią majątku i służyły jako siedziba rodu aż do czasu
skandalu.
Gideon wiedział, że nie może ich sprzedać. I dlatego przyjął
drugie możliwe wyjście. Starał się o nich zapomnieć.
Mimo iż tak nienawidził tej ziemi, odkrył teraz, że oszustwa
mierzi go bardziej. Uśmiechnął się zimno do wpatrzonego weń
60
Bestia
niespokojnie Crane'a. „Żuraw" - pasuje do niego to nazwisko,
pomyślał. Wysoki, szczupły, o długich kończynach, Crane przy-
pominał wielkiego ptaka.
- No, Crane, wygląda na to, że wszystko jest w porządku. -
Gideon zamknął księgę, wyczuwając u swego rządcy
gwałtowne westchnienie ulgi. - Bardzo starannie prowadzi pan
rachunki. Świetna robota.
Dziękuję, sir. - Crane nerwowo przesunął dłonią po łysie-
jącym czole. Odprężył się. Jego ptasie oczy wędrowały pomiędzy
księgą a zeszpeconą twarzą Gideona. - Robię, co w mojej mocy,
milordzie. Żałuję tylko, że nie uprzedził pan nas o swoim
przyjeździe i nie mogliśmy się należycie przygotować.
Gideon doskonale zdawał sobie sprawę, jaki niepokój i prze-
rażenie wywołało w tym domu jego nieoczekiwane przybycie.
Gospodyni gwałtownie szukała w osadzie pracowników, by
pomogli jej uporządkować Blackthorne Hall.
Słyszał ludzi biegających niespokojnie po schodach. Groma-
dzono zapasy żywności. Starto kurz pokrywający nie używane
od lat meble. Do biblioteki sączył się zapach świeżo pastowanych
podłóg.
Niewiele jednak można było zrobić w ogrodach w tak krót-
kim czasie. Ponure, zniszczone przez wiatr, zdradzały zaniedbanie,
w jakie popadły pod rządami Crane'a. Gideon przypomniał sobie,
jak bardzo jego matka lubiła ogrody przy Blackthorne Hall.
- Mój lokaj Owl, który wszędzie mi towarzyszy, przyjedzie
tu dziś po południu. Zajmie się służbą. - Gideon zauważył, że oczy
Crane'a poszybowały nerwowo w kierunku jego blizny. Niewielu
ludziom udawało się umiejętnie nie zauważać tej zeszpeconej
twarzy, dopóki nie przywykli do jej widoku. Niektórzy w ogóle nie
byli w stanie przywyknąć.
Deirdre na przykład uważała twarz Gideona za odpychającą.
Nie była jedyna. Jakie to przykre, mówili ludzie, że drugi syn
hrabiego nie jest tak przystojny i wytworny jak pierwszy.
61
Amanda Quick
Wszyscy niewymownie współczuli hrabiemu Hardcastle,
gdy okazało się, że musi oddać tytuł dziedzicowi, który na to nie
zasługuje. Gideon wątpił, by ktokolwiek był w stanie dorównać
Randalowi.
Randal był synem i spadkobiercą, jakiego życzyliby sobie
wszyscy rodzice. Wystarczy popytać wokoło.
Długo był jedynym dzieckiem - Gideon urodził się dopiero,
gdy Randal miał dziesięć lat. Matka rozpieszczała starszego
syna, a ojciec był dumny z tak przystojnego, wykształconego
i godnego szacunku młodzieńca, który miał być następnym
hrabią Hardcastle.
Przygotowywano go do tej roli już od kołyski i trzeba
przyznać że nie zawiódł oczekiwań. Miał zastępy przyjaciół. Sama
jego postura budziła respekt i nikt nie śmiał wątpić w honor wice-
hrabiego.
Gideon musiał przyznać, że Randal jako brat był w
porządku. Nie byli, co prawda, bardzo sobie bliscy. Przez różnicę
wieku ich związek przypominał raczej relację wuj - siostrzeniec.
Gideon zawsze starał się naśladować brata, ale w końcu zdał
sobie sprawę, że niemożliwe jest skopiowanie naturalnego stylu i
wdzięku Randala. Gdyby żył, Gideon z pewnością zarządzałby
majątkiem w jego imieniu. Randal wolał życie w stolicy od
doglądania gruntów.
Gideon był zrozpaczony, gdy brat umarł. Nikt tego jednak
nie zauważył. Wszyscy zajęci byli pocieszaniem całkowicie zała-
manych rodziców. Szczególnie matki. Wielu obawiało się, że
hrabina już nigdy nie otrząśnie się z melancholii. Hrabia zaś dał
wyraźnie do zrozumienia, że drugi syn nie może nawet marzyć o
równaniu się z pierwszym, który właśnie zginął.
Crane odchrząknął.
- Wybaczy pan, milordzie. Czy zamierza pan zatrzymać się
tu na dłużej? Gospodyni chciałaby wiedzieć, jak duże zapasy należy
zrobić i ile osób służby trzeba będzie przyjąć.
62
Bestia
Gideon rozparł się na krześle. Wiedział doskonale, dlaczego
Crane pyta o długość pobytu swego pracodawcy. Rządca niewąt-
pliwie zastanawiał się teraz nad zmianą własnych planów. Gideon
nie był jeszcze pewien, czy Crane jest zamieszany w sprawę
kradzieży -jak podejrzewała Harriet - ale nie zamierzał spraw-
dzać tego przy jej pomocy. Zdecydował, że nocne spotkania w
jaskiniach nie mają sensu.
- Może jej pan powiedzieć, żeby była przygotowana na
dłuższy pobyt - powiedział głośno. - Dawno nie byłem
w Upper Biddleton i znajduję tutejsze morskie powietrze
wyjątkowo przyjemnym. Zastanawiam się, czy nie spędzić tutaj
wiosny.
Crane'owi opadła szczęka. Z trudem ją zamknął.
- Wiosny, milordzie? Całej wiosny?
- A może i lata... O ile pamiętam, morze jest wtedy najpięk-
niejsze. Dziwne. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo tęsk-
niłem za dobrami rodzinnymi w Upper Biddleton.
- Rozumiem. - Crane przesunął palcem wzdłuż kołnierzyka.-
Jesteśmy oczywiście szczęśliwi, że wśród tak wielu zajęć znalazł
pan czas, by nas odwiedzić.
- Mnóstwo czasu - zapewnił Gideon. Wyprostował się, pod-
niósł księgę i podał ją Crane'owi. - Może pan iść. Dość już czasu
spędziłem nad pańskimi doskonale prowadzonymi rachun-kami.
Uważam takie drobiazgi za niezwykle nużące.
Crane chwycił księgę i wstał pośpiesznie, uśmiechając się
słabo. Jeszcze raz otarł czoło żółtą chustką.
- Tak, milordzie. Rozumiem. Niewielu dżentelmenów inte-
resuje się tego typu rzeczami.
- No właśnie. I dlatego wynajmujemy ludzi takich jak pan.
Życzę miłego dnia, panie Crane.
- Miłego dnia, milordzie. - Crane pośpieszył do drzwi i
opuścił bibliotekę. Gideon czekał wpatrzony w gęsty deszcz za
oknem, aż drzwi zamkną się za rządcą. Potem wstał, minął biurko
63
Amanda Quick
i podszedł do małego stolika, na którym gospodyni umieściła
wcześniej dzbanek z herbatą.
Nalał sobie filiżankę mocnego napoju i sączył go powoli.
Był w dziwnym nastroju. Wiedział, że wywołał go powrót do Hard-
castle po tylu latach dobrowolnego wygnania.
W żadnej z rodzinnych miejscowości nie miał stałego do-
mu. W żadnej nie czuł się dobrze. Wciąż przenosił się z jed-
nej do drugiej pod pretekstem doglądania majątków. Ale tak
naprawdę potrzebował tylko ciągłego ruchu. Musiał stale być
zajęty.
Wiedział, kto jest przyczyną przerwania trwającego od
pięciu lat mechanicznego wykonywania obowiązków.
Jeszcze raz przypomniał sobie poranną scenę w jaskini. Zo-
baczył twarz Harriet Pomeroy, gdy ze schowanych w jaskiń worków
wyjął klejnoty warte fortunę. Nie zauważył nawet błysku
prawdziwego zainteresowania, choć spodziewał się po-żądania.
Większość kobiet byłaby wstrząśnięta widokiem złotego naszyjnika
z diamentami.
Harriet podniecały wyłącznie kamienie, w których tkwiły
zastygłe zęby.
No i jego pocałunki. Na wspomnienie o tym znów poczuł
falę gorąca, jaka zalała go w jaskini. Harriet odpowiedziała na jego
pocałunek z takim samym entuzjazmem i zachwytem, jaki
okazywała temu cholernemu zagrzebanemu zębowi.
Gideon uśmiechnął się krzywo. Nie wiedział, czy powinien
czuć się uszczęśliwiony czy upokorzony odkryciem, że mógł z
powodzeniem konkurować ze skamielinami.
Ruszył w kierunku okna, ale zatrzymał się, widząc swoje
odbicie w lustrze wiszącym nad kominkiem. Zwykle nie spędzał
zbyt wiele czasu na wpatrywaniu się w swoje odbicie. Nie był to
budujący widok.
Tego popołudnia jednak był ciekaw, co zobaczyła Harriet,
gdy mu się przyglądała. Cokolwiek to było, nie odstraszyło jej
64
Bestia
na tyle, by odmówiła pocałunku. Wiedział, że ten słodki, niewinny
zapał nie był udawany. Był absolutnie prawdziwy.
Nie, z jakichś nieodgadnionych powodów jego twarz nie
była dla niej odpychająca. Dopiero jego celowo niegrzeczna groźba
odarcia jej z ubrania i wzięcia tam, w jaskini, uczyniła ją
ostrożniejszą.
Gideon wzdrygnął się na wspomnienie swego paskudnego
zachowania. Czasami nie radził sobie sam ze sobą. Coś mu
kazało potwierdzać swym postępowaniem najgorsze z krążących
o nim plotek.
A jednak na swój sposób próbował ją ostrzec, ochronić, choć
ona tego prawdopodobnie nie wyczuła.
Ponieważ jej chciał. Strasznie chciał.
Był chyba głupcem, podpuszczając ją aż tak bardzo.
Powinien był wziąć to, co mógł, i dać sobie spokój z udawaniem
dżentelmena. I tak nikt nie wierzył, że nim jest, więc dlaczego po
tylu latach trudził się jeszcze, by grać tę rolę we właściwy sobie,
pozbawiony wdzięku sposób?
Gideon nie potrafił satysfakcjonująco odpowiedzieć na to
pytanie. Po raz kolejny nazwał siebie głupcem i zmusił się do
myślenia o ważniejszych sprawach. Należało załatwić problem
grupy złodziei. Jeśli nie zabierze się do tego dość szybko, Harriet
może spróbować zrobić coś na własną rękę.
I z pewnością zacznie marudzić, żeby on się tym zajął.
Następnego wieczoru Harriet miała okazję przyjrzeć się
sąsiadom zgromadzonym na cotygodniowym wieczorku tanecz-
nym. Od kilku już miesięcy uczestniczyła z ciotką Effie w tych
spotkaniach ze względu na Felicity. Uważała to jednak za
wyjątkowo nudne.
Był to pomysł ciotki Effie, żeby dać Felicity możliwość zdobycia
poloru w towarzystwie, który mógł być przydatny,
65
Amanda Quick
gdyby nadeszło od ciotki Adelajdy upragnione zaproszenie do
Londynu. Miejscowe wieczorki były jedyną okazją uprawiania
takich wyrafinowanych sztuk pięknych jak właściwe posługiwanie
się wachlarzem. Felicity przejawiała prawdziwy talent w tym
kierunku.
Harriet uważała własny wachlarz za przekleństwo. Zawsze
jej przeszkadzał.
Dzisiejsze spotkanie nie różniło się niczym od poprzednich.
Harriet rozumiała powody, dla których ciotka Effie nalegała na
uczestniczenie w nim, ale nie sądziła, by Felicity mogła wiele
zyskać tutaj, w Upper Biddleton.
Na przykład nie tańczono walca. A wszyscy wiedzieli, że
w Londynie był teraz szalenie modny. Ale w Upper Biddleton
pary ograniczały się do kotyliona, kadryla i wybranych miej-
scowych tańców. Przez tutejsze damy z towarzystwa walc
uważany był za nieprzyzwoity.
- Tłumnie dzisiaj, prawda? - Ciotka Effie poruszała wach-
larzem rozglądając się uważnie po sali. - A Felicity prezentuje się
najlepiej z nich wszystkich. Na pewno przetańczy jak zwykle
wszystkie tańce.
- Na pewno- zgodziła się Harriet. Siedząc obok ciotki i
przyglądając się tańczącym, rzucała ukradkowe spojrzenia na mały
zegarek przypięty do dość skromnej sukni. Starała się to ukryć.
Wprowadzanie Felicity w świat było poważnym zadaniem i Harriet,
podobnie jak ciotka, chciała być przygotowana na nadejście wielkiej
szansy siostry.
- Muszę jej przypomnieć, żeby nie okazywała na parkiecie
tyle entuzjazmu - ciągnęła lekko skrzywiona Effie. - W stolicy nie
okazuje się tak uczuć. Tak nie można.
- Przecież wiesz, jak Felicity lubi tańczyć.
- To nieważne - odpowiedziała Effie. - Musi poćwiczyć
poważniejszy wyraz twarzy.
Harriet westchnęła skrycie. Miała nadzieję, że wkrótce zostaną
66
Bestia
podane napoje. Nie tańczyła jeszcze, co nie było dziwne, i z utęsk-
nieniem wypatrywała możliwości przerwania monotonii wieczo-
ru. Herbata i kanapki podawane na tych spotkaniach nie były
szczególnie inspirujące, ale wprowadzały jakiś element rozrywki. -
- No, proszę, nadchodzi pan Venable- mruknęła ciotka Effie.
- Lepiej przygotuj się, kochanie.
Harriet podniosła wzrok, by ujrzeć starszego mężczyznę w
niemodnym śliwkowym żakiecie i zielonej kamizelce, zmie-
rzającego w ich kierunku. Zmrużyła oczy.
- Będzie mnie wypytywał o najnowsze znaleziska, jak sądzę.
- Wiesz, że nie musisz z nim rozmawiać.
- Tak, ale jeśli nie uda mu się przycisnąć mnie dzisiaj, znajdę
go w niedzielę przed kościołem po mszy. Wiesz, jaki jest
uparty. - Harriet uśmiechnęła się chmurnie do pana Venable,
który przesłał jej równie szczery uśmiech.
Od dawna byli przeciwnikami. Venable od lat był
zapalonym zbieraczem skamieniałości aż do chwili, gdy
nieszczęśliwy wypadek w jaskini spowodował fobię
uniemożliwiającą mu zbliżenie się do skarpy. Musiał ograniczyć
swoje poszukiwania do plaży i nie dokonał ostatnio żadnych
poważniejszych odkryć. To jednak nie przeszkadzało mu
przekonywać Harriet, że jest jej potrzebny do nadzorowania prac.
Harriet znała takie sztuczki. Zbieracze skamieniałości to bezwstydna
zgraja i miała się zawsze na baczności w pobliżu takich entuzjastów
jak pan Venable.
- Dobry wieczór, panno Pomeroy. - Pan Venable pochylił się
sztywno nad jej dłonią. - Czy mógłbym mieć przyjemność podania
pani filiżanki herbaty?
- Dziękuję, sir. Będę zachwycona. - Harriet wstała i
pozwoliła panu Venable poprowadzić się do stołu, gdzie
natychmiast podał jej filiżankę.
- Jak się pani miewa, moja droga? -Jego uśmiech był
przekorny.- Dużo pracy w jaskiniach, prawda?
67
Amanda Quick
- Chodzę tam, gdy mam czas. - Harriet uśmiechnęła sil
słabo. - Wie pan, jak to jest, sir. Mamy dużo pracy w gospodar-stwie
i rzadko ostatnio zdarza się okazja, by zbierać skamieniałości.
Oczy Venable'a zabłysły. Oczywiście wiedział, że to
kłamstwo. To stara gra, w którą grali już od dawna.
- Czy mówiłem pani, że zamierzam skontaktować się z
moim kolegą z Królewskiego Towarzystwa Geologicznego w
sprawie przedstawienia pracy o miejscowych odkryciach?
Harriet zamrugała, zaskoczona.
- Nie, nie mówił pan. Zamierza pan przedstawić pracę To-
warzystwu, sir?
- Przyznaję, że zastanawiałem się nad tym długo. Jestem
bardzo zajęty. - Venable połknął całą kanapkę. - Na to potrzeba
przecież czasu.
- I paru ciekawych, nietypowych okazów - dokończyła
oschle Harriet. - Czy znalazł pan ostatnio coś interesującego?
- Jedną czy dwie sztuki. - Venable zakołysał się na obcasach,
robiąc przy tym mądrą minę. - Jedną czy dwie. A pani, moja
droga?
Harriet uśmiechnęła się.
- Cóż, nic specjalnego, jak przypuszczam. Mówiłam już, że
mam teraz niewiele czasu na zbieranie.
Venable wyraźnie szukał sposobu, by ją wybadać. Wtem
przez salę przeszedł szept. Harriet rozejrzała się zaciekawiona.
Muzyka ucichła, ale to nie wyjaśniało nagłego zastygnięcia tłumu.
Stwierdziła, że oczy wszystkich wpatrzone są w drzwi.
- Dobry Boże! - nie wytrzymał zaskoczony Venable. - To St.
Justin. Co on tu, u diabła, robi?!
Wzrok Harriet poszybował w stronę wejścia do zatłoczonej
sali. Stał tam Gideon - podstępna bestia nocy, która wkroczyła do
domu modlitwy.
Był ubrany na czarno, od wypolerowanych butów po świetnie
skrojony żakiet. Tylko marszczony biały żabot i biała koszula
68
Bestia
łagodziły przygnębiającą czerń. Rozejrzał się chłodnym okiem po
tłumie.
- Nie widziałem go od lat - mruknął Venable. - Ale wszędzie
rozpoznałbym tę piekielną szramę. Słyszałem, że zatrzymał się
w sąsiedztwie. Ma cholernie mocne nerwy, skoro wpadł tu tak
po prostu.
Harriet zdenerwowała się.
- To jest publiczne zgromadzenie - powiedziała cierpko -
a on jest największym ziemianinem w okolicy. Moim zdaniem
powinniśmy być dumni i wdzięczni mu za to, że przyszedł. Więcej,
dziwi mnie, że pozwala pan sobie na takie uwagi na temat jego
blizny. Nie widzę w niej nic niezwykłego.
Venable skrzywił się.
- Jest pani zbyt naiwna, moja droga. Wynika to, jak przy-
puszczam, z atmosfery panującej w domu duszpasterza. Szrama na
twarzy St. Justina jest oznaką jego mrocznego charakteru.
- Sir! - Harriet była zdegustowana.
- Zapomniałem, że nie zna pani przyczyn. Nieistotne. Ta
historia nie jest warta, by ją opowiadać młodej damie.
- Ufam zatem, że mi jej pan nie opowie... - zaczęła Harriet.
- A niech to! Widzę, że St. Justin zbliża się do nas. - Venable
wyprostował się. - Proszę się nie bać, moja droga.
- Nie boję się. - Harriet zobaczyła, że Gideon istotnie kieruje
się w ich stronę.
Muzycy pośpiesznie zaczęli grać kolejną melodię, skutecznie
zagłuszając poszeptywanie tłumu. Kilka młodych par, w tym
Felicity i syn jakiegoś gospodarza, wyszło na parkiet.
Harriet uśmiechnęła się do zbliżającego się Gideona. Nie
mogła się doczekać, by usłyszeć, jak poradził sobie z zarządcą i czy
skontaktował się już z policją z Bow Street w Londynie.
Od chwili, gdy planowali wspólnie, w jaki sposób pozbyć się
złodziei, minęło już trochę czasu.
Ciemne brwi Gideona uniosły się na widok promiennego
69
Amanda Quick
uśmiechu Harriet. Stanął przed nią i uprzejmie skłonił głowę Jego
oczy płonęły.
- Dobry wieczór, panno Pomeroy. Wygląda pani dziś wyjąt-
kowo korzystnie. i - To świetnie. Wiem, że mogę na was polegać. - Gideon
- Dziękuję, sir. Miło pana znowu widzieć. Mam nadzieję, że
przyjemnie pan tu spędza czas.
- Stosownie do tego, czego można było się spodziewać.-
Teraz zwrócił się do Venable'a: - Witam, panie Venable. Dawno
się nie widzieliśmy.
Venable skrzywił się i przysunął do Harriet.
- Dobry wieczór, milordzie. Nie wiedziałem, że zna pan
pannę Pomeroy. 1 Młodzi ludzie na parkiecie uśmiechnęli się tylko i przystąpili
- Spotkaliśmy się już - uciął Gideon. Ponownie zwrócił się
do Harriet: - Czy mogę liczyć na przyjemność zatańczenia
z panią następnego tańca?
Oczy Harriet rozszerzyły się.
- Nie jestem zbyt doświadczoną tancerką, milordzie.
- Ja też nie. W ciągu ostatnich lat niewiele miałem okazji,
by poćwiczyć.
Harriet odetchnęła z ulgą.
- Ach, jeśli tak, będzie mi bardzo miło. Proszę mi wybaczyć,
panie Venable. - Podała mu filiżankę i talerzyk.
Ależ, panno Pomeroy - zaniepokoił się Venable, odbierając
od niej naczynia. - Nie jestem pewien, czy pani ciotka będzie
zadowolona z tego, że nie pyta jej pani o pozwolenie.
- Nonsens. - Harriet jednym ruchem złożyła wachlarz i
oparła dłoń na ramieniu Gideona. - Raczej będzie zadowolona, że
udało mi się dziś choć raz zatańczyć. - Przez opuszczone rzęsy
popatrzyła na Gideona. - A zatem, sir?
- Proszę bardzo, panno Pomeroy. - Gideon poprowadził ją na
parkiet.
Dokąd idziemy? - zapytała Harriet, widząc, że kierują się w
stronę muzyków.
70
Bestia
- Dokonać zamówienia. - Gideon pochylił się nad skrzyp-
kiem i coś do niego powiedział. Muzyk zdecydowanie skinął głową.
- Oczywiście, milordzie. Natychmiast.
wyprostował się i podał ramię Harriet.
A teraz? - zapytała, gdy weszli na parkiet.
- Teraz, oczywiście, tańczymy.
W tym właśnie momencie melodia ucichła. Tancerze za-
trzymali się, patrząc na siebie w zaskoczeniu.
Po chwili skrzypce podały tonację i zaczęły pełnego ognia
walca. Dołączyły się pozostałe instrumenty.
do dzieła, zanim ktokolwiek zdołał zaprotestować. Pary skwapliwie
podjęły zakazany dotąd taniec. Starsi krzywili się z niesmakiem.
Jeszcze raz oczy wszystkich spoczęły na Gideonie.
A on patrzył na Harriet, czekając na jej reakcję.
Niepewność wywołała u niej nagły skurcz żołądka, ale
jednocześnie ogarnęło ją przyjemne podniecenie. Głęboko
zaczerpnęła powietrza i przyjęła ramię Gideona. Uśmiechnął się
zadowolony i poprowadził ją do tańca.
- Byłem pewien, że cofnie się pani przed tym wyzwaniem,
panno Pomeroy - powiedział miękko.
- Nigdy, milordzie. - Roześmiała się. - Daję słowo, wywołał
pan dziś niemałe zamieszanie. Nasze wieczorki nigdy już nie będą
takie same. Wprowadził pan walca do Upper Biddleton.
- Podejrzewam, że w mniemaniu niektórych tutejszych „po-
rządnych obywateli" jest to równoznaczne ze sprowadzeniem do
miasta zarazy.
- Przeżyją to. A jeśli chodzi o mnie, jestem panu wdzięczna.
- Doprawdy, panno Pomeroy?
- O tak. Obawiałam się, że Felicity nie będzie tu miała okazji
poćwiczyć kroku walca przed wyjazdem do Londynu. A teraz może
to zrobić.
71
Amanda Quick
-A pani? - Przyglądał się jej, wirując z nią po sali. - Nie jest
pani zadowolona, że ma pani okazję poćwiczyć walca na wypadek,
gdyby i pani dotarła do Londynu?
- Poważnie wątpię, czy uda mi się zatańczyć walca w stolicy.
To Felicity będzie miała swój debiut, nie ja. - Uśmiechnęła się. -
Ale muszę przyznać, milordzie, że to fascynujący taniec i radzi
pan sobie znakomicie. Oczywiście, nie dziwię się, że jest pan
wspaniałym tancerzem. Porusza się pan tak lekko.
Zaskoczony przymrużył oczy.
- Dziękuję. Minęło już sześć lat od czasu, gdy ostatnio
usiłowałem tańczyć. Przyjmuję to jako komplement. - Popro-
wadził ją do kolejnej serii obrotów.
Harriet poddała się muzyce, czując siłę i ciepło dłoni
Gideona, spoczywającej na jej plecach. Przywoływało to
niepokojące wspomnienie pocałunku w jaskini i poczuła, że się
rumieni. Modliła się, by uczestnicy wieczorku - w tym i Gideon -
przypisali te wypieki panującemu w sali upałowi.
- Jestem zaskoczona, widząc tu dziś pana, milordzie - po-
wiedziała. Starała się pomniejszyć znaczenie faktu, że tańczy
walca. - Nie sądziłam, że interesują pana nasze małe spotkania.
- Bo nie interesują. Pani mnie interesuje, panno Pomeroy.
Zaskoczona otworzyła szerzej oczy.
- Ja, milordzie?
- Tak, pani.
- Ach. - Wtem uderzyła ją pewna myśl. Uśmiechnęła się do
niego ponownie. - Tak, teraz już rozumiem.
- Doprawdy? - Posłał jej dziwne spojrzenie. - Cieszę się, że
choć jedno z nas coś z tego rozumie.
Zignorowała tę tajemniczą uwagę, ponieważ jej umysł zdołał
już poskromić uczucia.
- Z pewnością chciał mi pan objaśnić plan ujęcia złodziei.
Wiedział pan, że trudno będzie zorganizować kolejne spotkanie i
uniknąć komentarzy. Zatem przyszedł pan tutaj z nadzieją, że
72
Bestia
uda się panu porozmawiać ze mną pod pozorem towarzyskiego
spotkania.
- Gratuluję pani umiejętności zbaczania z tematu.
- A zatem? - Popatrzyła na niego wyczekująco.
- Co zatem?
Westchnęła zniecierpliwiona.
- Proszę mi powiedzieć o swoich planach. Czy wszystko
przygotowane? Skontaktował się pan z policją? Jak zdecydował się
pan postąpić z panem Crane'em? Chciałabym znać szczegóły.
Gideon przez chwilę mierzył ją wzrokiem. Potem jego usta wygięły
się w słabym uśmiechu.
- Nie wyjawiłem jeszcze Crane'owi swoich intencji, a wia-
domość na Bow Street już wysłałem. Przygotowania do pozbycia się
złodziei z pani jaskini trwają. Ufam, że będzie pani z tego
zadowolona.
- Jestem pewna. Proszę mi o wszystkim opowiedzieć. Co
dokładnie teraz pan zamierza?
- Musi mi to pani pozostawić, panno Pomeroy.
- Ależ nie o to chodzi, milordzie.
- Obawiam się, że właśnie o to. - Uśmiech Gideona był
nieodgadniony. - Sądzi pani, że się do tego nadaję?
- Do czego? Żeby panu zaufać? Oczywiście. Wiem, że zrobi
pan to, co pan obiecał. Ale chciałabym znać szczegóły. Jestem
zaangażowana w tę sprawę. Poza tym, to moja jaskinia.
- Pani jaskinia?
Harriet zarumieniła się i przygryzła wargę.
- No, może nie należy do mnie, ale też nie byłabym skłonna
oddać jej komuś takiemu jak pan Venable.
- Proszę się uspokoić, panno Pomeroy. Obiecuję dać pani
wyłączne prawo do wykopywania wszystkich starych kości w tych
jaskiniach.
Uśmiechnęła się przebiegle.
- Czy mam na to pańskie słowo honoru?
73
Amanda Quick
Jego głębokie, złote oczy błysnęły za ciemnymi rzęsami, gdy
przyglądał się jej twarzy.
- Tak, panno Pomeroy - powiedział miękko. - Niezależnie od
tego, ile jest ono warte, ma pani moje słowo.
Harriet była zachwycona.
- Dziękuję, sir. Mam jeden istotny kłopot z głowy. Ale wciąż
chciałabym wiedzieć, co pan zamierza.
- Musi pani pohamować swoją niecierpliwość, panno Po-
meroy.
Taniec zakończył się. Harriet była zła, że nie może już
przycisnąć Gideona do muru.
- Wierzę, milordzie, że mogłabym być wielce pomocna w tej
sprawie - powiedziała szybko. - Znam jaskinie najlepiej ze
wszystkich i pański człowiek z Bow Street z pewnością będzie
się chciał czegoś ode mnie dowiedzieć.
Gideon ujął ją za rękę i powiedział zdecydowanie:
- Spodziewam się, że przedstawi mnie pani teraz swojej
ciotce i siostrze, panno Pomeroy.
- Teraz?
- Tak. Uważam, że byłoby to właściwe w tych okolicznoś-
ciach.
- Jakich okolicznościach? - Harriet zauważyła pełne nie
spokojnego oczekiwania spojrzenie ciotki Efifie.
- Właśnie zatańczyliśmy walca, panno Pomeroy. Ludzie
będą o tym mówić.
- Bzdura. Nie dbam o to, co się o mnie mówi. Przecież nie
splamił pan mojego honoru samym tylko tańcem.
- Zdziwiłaby się pani, jak bardzo mogę zniszczyć reputację
kobiety, panno Pomeroy. Naprawmy to, co zepsuliśmy dziś
wieczorem, poprzez właściwe przedstawienie mnie pani rodzinie.
Harriet westchnęła.
- No, dobrze. Ale zdecydowanie wolałabym omówić teraz
plany ujęcia przestępców.
74
Bestia
Gideon posłał jej jeden ze swoich bladych, dyskretnych
uśmiechów.
- Domyślam się tego. Jednak, jak powiedziałem, musi mi
pani zaufać w tej sprawie.
Harriet obudziła się następnego ranka tuż przed świtem.
Przez chwilę leżała, przypominając sobie wydarzenia poprzedniego
dnia.
Ciotka Effie była wstrząśnięta faktem przedstawienia jej
niesławnego wicehrabiego St. Justina. Zachowała się jednak
godnie. Udało jej się niemal nie zdradzić swego stanu ducha.
Felicity była jak zwykłe szczera i rozsądna. Przyjęła prezentację
z wdziękiem.
Gideon zdołał zatrzeć wrażenie zbyt odważnego zachowania
przez szybkie opuszczenie sali, tuż po spotkaniu z Effie i Felicity.
Gdy zniknął w mroku nocy, w pełnej ludzi sali wybuchł
prawdziwy wulkan podnieconych głosów. Harriet zdawała sobie
sprawę, że to ona jest teraz w centrum zainteresowania kilku
przyglądających się jej osób.
W drodze do domu, w powozie, Effie nie przestawała mówić
o tym wydarzeniu.
- Miejscowi ludzie mają rację nazywając go dziwnym i nie-
obliczalnym -powtórzyła po raz setny. - Nie do wiary: zamówić
walca i nie zadać sobie trudu, by poprosić o pozwolenie, tylko
wyciągnąć cię tak po prostu do tańca, Harriet. Dzięki Bogu nie
wybrał Felicity, która przed debiutem w Londynie nie może
sobie pozwolić, by łączono z nią jego imię.
- Właściwie - stwierdziła Felicity - jestem mu wdzięczna.
Teraz, gdy walc został wprowadzony do Upper Biddleton,
będziemy mogli tańczyć go na następnym wieczorku. A w Lon-
dynie jest teraz taki modny. Sama mi mówiłaś.
75
Amanda Quick Bestia

-To nie ma nic do rzeczy - ucięła Effie. - Jestem przekonana,
że pani Stone i inni mają rację. On nawet wygląda niebezpiecznie.
Obie powinnyście zachowywać przy nim wyjątkową ostrożność,
rozumiecie?
Harriet ziewnęła.
- O co chodzi, ciociu Effie? Czyżby niepokój o moją reputa-
cję? Wydawało mi się, że chroni mnie zaawansowany wiek.
- Coś mi mówi, że żadna kobieta nie jest przy nim bezpiecz-
na - powiedziała poważnie Effie. - Pani Stone nazywa go bestią
i wcale nie jestem pewna, czy nie ma racji.
- A ja czułam się przy nim bezpiecznie - zaprotestowała
Harriet. - Nawet wtedy, gdy tańczyliśmy walca.
Wiedziała, że to kłamstwo. W ogóle nie czuła się
bezpiecznie w ramionach Gideona, wręcz przeciwnie. Spodobał jej
się dreszczyk emocji, którego doświadczyła, gdy wirowali na par-
kiecie.
Kątem oka zauważyła jakąś postać na plaży. Przystanęła
i wychyliła się przez okno. Starała się sama siebie przekonać, że
to rybak, ale chwilę później postać znów powróciła w pole
widzenia i Harriet stwierdziła, że tak nie jest. Mężczyzna miał
na sobie płaszcz i płaski, wymiętoszony kapelusz naciągnięty na
uszy. Nie widziała jego twarzy, lecz odgadła, że kierował się
ku wejściu do jej bezcennej jaskini.
Nie wahała się dłużej. To było wyjątkowe wydarzenie i wy-
magało natychmiastowego działania. Ten mężczyzna z pewnością
nie był jednym ze złodziei, którzy pojawiali się tu jedynie
w środku nocy. A więc był to z pewnością jakiś zbieracz
skamieniałości, który usiłował węszyć w jej jaskiniach.
Czuła, że musi zejść na dół i przekonać się, jakie zamiary ma
ów intruz.

Czuła, że już nie uda się jej zasnąć, a było za wcześnie, by

domownicy się obudzili. Odrzuciła kołdrę i wstała. Ubrała się
i zeszła na dół, żeby sobie zrobić herbatę. Pani Stone nie byłaby
chyba zadowolona. Wyznawała zasadę, że damy nie powinny
zajmować się takimi sprawami, a w tym przypadku było to
ewidentne odstępstwo od przyjętych zwyczajów. Harriet nie
miała jednak zamiaru budzić gospodyni o tak wczesnej porze
i wolała sama przygotować herbatę.
Sypialnia była wychłodzona po długiej, zimnej nocy. Harriet
ubrała się szybko w wypłowiałą wełnianą suknię z długimi
rękawami, a na splątanych włosach upięła muślinowy czepeczek
Mijając okno, odruchowo spojrzała na światło poranka
rozlewa- jące się po powierzchni morza. Był odpływ, doskonała
okazja do zbierania skamieniałości. To przykre, że Gideon zabronił
jej zbliżać się do jaskiń aż do zakończenia sprawy z przestępcami.
76 77
Amanda Quick Bestia

Natychmiast stwierdziła, że nie może posuwać się dalej bez

jakiegokolwiek światła. Przez chwilę stała nieruchomo, czekając, aż
oczy przyzwyczają się do ciemności. Słyszała kapiącą zewsząd
wodę.
Starała się dojrzeć coś w dolnej części korytarza
odchodzącego od głębszej części jaskini. Ani śladu światła. Intruz
musiał już minąć wijący się tunel, prowadzący do jaskini
zawierającej skradzione precjoza i jej ząb.
5 - Do diabła - mruknęła dość głośno Harriet, czując nara-
stające rozdrażnienie. Nic już nie mogła zrobić. Poczeka, aż ten
człowiek tu wróci. Wtedy powie mu ostro, że ma osobiste
zapewnienie Gideona, że te jaskinie mogą być przeszukiwane
wyłącznie przez nią.
Stała ze skrzyżowanymi na piersi rękoma i czekała niecierp-
Tego ranka było zimno. Harriet szczelniej otuliła się płasz-
liwie, gdy nagle na jej ramię opadła czyjaś ciężka, wielka dłoń. Ktoś
czem, który kiedyś należał do jej matki. Ostrożnie schodziła
chwycił ją mocno i odwrócił do siebie.
ścieżką ze skarpy. Słońce miało wkrótce wzejść, ale na razie
- Co u Boga Ojca?... - Harriet szarpnęła się zaskoczona, gdy
widoczna była tylko lekka, srebrna poświata rozlewająca się po
stwierdziła, że to Gideon wszedł tu za nią. - Och, milordzie! To
powierzchni morza.
tylko pan! Dzięki Bogu! Naprawdę mnie pan przestraszył.
Gdy znalazła się na samym dole, ruszyła szybko ku rzędowi
- Zasłużyła pani na coś więcej niż tylko przestraszenie -
nisz na skarpie. Na wilgotnym piasku zauważyła ślady butów.
grzmiał Gideon. - Powinienem panią przełożyć przez kolano
Gdyby choć mogła stwierdzić, że intruz nie zmierzał ku tej
i stłuc. Co za bies panią tu przygnał! Mówiłem, żeby nie
szczególnej jaskini, która ją tak ostatnio interesowała, poczułaby
przychodziła pani do tych jaskiń, dopóki nie załatwię sprawy ze
niezmierną ulgę. Wystarczy iść za śladami, by przekonać się, czy
złodziejami.
nikt nie znalazł wejścia do jaskini, w której odkryła ząb.
- Tak, wiem, milordzie. Ale zrozumie pan, dlaczego tu
Wkrótce z przerażeniem stwierdziła, że ślady giną w znajo
przyszłam, gdy powiem panu, że wyglądając przez okno, zoba-
mym miejscu. Zaniepokojona wmawiała sobie, że to tylko
czyłam wchodzącego tu jakiegoś zbieracza.
przypadek.
- Oczywiście! - Gideon zerknął w głąb tunelu. Trzymał w
A może ktoś chciał położyć swoje brudne łapska na jej
dłoni lampę, ale nie zapalił jej.
bezcennym zębie? Do diabła! Była głupia, zgadzając się nie
- Ależ tak - zapewniła go Harriet. - Nie pomyślałam o za-
przychodzić tutaj do zakończenia sprawy. Oto, czym się kończy
braniu ze sobą lampy i dlatego postanowiłam tu na niego czekać. -
powierzanie poważnych spraw komuś takiemu jak Gideon.
A co, u diabła, zamierzała pani zrobić, gdy się pojawi?
Harriet owinęła się szczelnie płaszczem i przekroczyła
Uniosła głowę.
wąskie wejście do jaskini. Żałowała, że nie zabrała ze sobą lampy.
79
78
Amanda Quick
- Zamierzałam go poinformować, że mam wyłączne prawo
do przeszukiwania jaskiń na pańskim terenie, sir. Zamierzałam
ostrzec go, że jeżeli będzie naruszał granice tych ziem, każe go
pan aresztować.
Gideon z dezaprobatą potrząsnął głową.
- Te pani cholerne skamieniałości... - Ciągnąłby tę myśl
dalej, ale przerwało mu ciche pogwizdywanie dochodzące z tunelu.
- To on - powiedziała szybko Harriet. Odwróciła się i zoba-
czyła blask lampy w tunelu. - Doskonała okazja, milordzie, żeby
powiedział mu pan osobiście, że nie ma prawa przebywać w tych
jaskiniach.
Gwizdanie stawało się coraz głośniejsze, a blask lampy
coraz jaśniejszy. Po chwili drobny, przygarbiony człowieczek w
ciężkim palcie, małym kapeluszu i rozchodzonych butach wyłonił
się z tunelu. Był to ten sam osobnik, którego widziała na plaży
Lampa w jego ręce oświetlała wąską, ściągniętą twarz i małe,
paciorkowate oczki. Zatrzymał się, widząc Gideona i Harriet
stojących w pierwszej jaskini.
- Dzień dobry, milordzie. Widzę, że zdążył pan na czas,
Niewielu znam ludzi z pańskiej sfery skłonnych zerwać się
z łóżka przed południem. I, jak widzę, przyprowadził pan
przyjaciółkę. - Niski człowieczek wykonał przed Harriet
zadziwiająco niski ukłon. - Witam panią.
Harriet skrzywiła się.
- Kim pan jest, sir, i co pan robi w moich jaskiniach?
- Pani jaskiniach? - Wykrzywił twarz w ironicznym
uśmieszku. - Nic o tym nie słyszałem.
- Z wielu przyczyn te jaskinie należą do mnie - stwierdziła
zdecydowanie Harriet. - Jego lordowska mość wyjaśni to panu.
Gideon posłał jej pełne nienawiści spojrzenie.
-Sądzę, że zanim wszystko skomplikuje się jeszcze bardziej,
lepiej będzie, jeżeli pozwolę sobie przedstawić pani, panno
Pomeroy, pana Dobbsa z policji z Bow Street w Londynie.
80
Bestia
Harriet przyjrzała się człowieczkowi.
- Bow Street, sir? Jest pan z Bow Street?
- Mam ten wyjątkowy honor, madame. - Dobbs ponownie
wykonał dworski ukłon.
- Jakie to podniecające. - Harriet popatrzyła na Gideona. -
A zatem pańskie plany są gotowe do wprowadzenia w życie.
- Przy pewnej dozie szczęścia uda się pochwycić złodziei,
gdy przyjdą tu następnym razem, by ukryć swe łupy. - Wskazał
ruchem głowy niskiego człowieczka. Dobbs będzie trzymał wartę w
jaskiniach przez kilka najbliższych tygodni.
- Miło mi to słyszeć. - Harriet zwróciła się do Dobbsa:
-Wydaje mi się, że zamieszane są w to dwie osoby, choć czasem
towarzyszy im ktoś trzeci. Czy poradzi pan sobie z tyloma
przestępcami, panie Dobbs?
- Jeśli będzie trzeba... - odpowiedział. - Oczekuję jednak
pewnej pomocy. Kiedy spotkam na plaży przestępców, za pomocą
lampy nadam sygnał ze szczytu wzgórza.
- Mój służący i ja co noc będziemy wypatrywać tego sygnału
podczas każdego odpływu, aż do czasu ujęcia złodziei - wyjaśnił
Gideon. - Gdy zobaczymy lampę Dobbsa, zejdziemy na plażę, by
się upewnić, że wszystko idzie zgodnie z planem.
Harriet z aprobatą pokiwała głową.
- Wygląda to na doskonały plan. Tak sprytny jak ten, który
sama przygotowałam.
- Dzięki - skwitował chłodno Gideon.
- Jednakże - ciągnęła Harriet - pozwolę sobie na pewną małą
uwagę. Oczywiście, jeśli wolno.
- Nie - uciął Gideon. - Nie sądzę, żeby to było konieczne.
Dziękuję. - Teraz popatrzył na Dobbsa.- Czy znalazł pan komorę, w
której przechowywane są łupy?
- To właśnie przed chwilą zrobiłem, sir. Zdałem się na szkic,
który mi pan dostarczył, i od razu trafiłem do właściwej jaskini.
Bardzo interesująca kolekcja. - Jego oczy zapłonęły. - Wiele
81
Amanda Quick
z tego rozpoznaję. Niektóre z tych przedmiotów zgłoszono
nam jako zaginione i szukaliśmy ich od jakiegoś czasu. Nic
dziwnego, że nie natknęliśmy się na nie w stolicy. Tu je
schowano do czasu, aż wszyscy o nich zapomną. Sprytnie.
Bardzo sprytnie.
- Ponieważ pan Dobbs otrzyma nagrodę za zwrócenie skra-
dzionych przedmiotów ich prawowitym właścicielom – mruknął
Gideon do Harriet - może być pani pewna, że jego zainteresowanie
obserwacją tych jaskiń będzie dość duże.
- Tak, oczywiście - Harriet uśmiechnęła się do Dobbsa.-
Czy pan wie, że nigdy jeszcze nie spotkałam policjanta z Bow
Street? Jest tak wiele pytań, które chciałabym panu zadać, żeby
dowiedzieć się czegoś o pańskiej pracy, panie Dobbs.
Dobbs skłonił się lekko.
- Oczywiście, proszę pytać.
Gideon uniósł rękę.
- Nie teraz. Jestem pewien, Dobbs, że chciałby pan jak
najprędzej opuścić okolicę i zająć się innymi sprawami. Wolałbym,
żeby nikt tu pana nie zobaczył.
- Ma pan rację, sir. Zatem odchodzę. Życzę miłego dnia,
madame.
Dobbs jeszcze raz ukłonił się Harriet i wyszedł z jaskini.
Odprowadziła go wzrokiem.
- To doprawdy wielka ulga. Muszę przyznać, że jestem
bardzo zadowolona z tak szybkiego postępu w tej sprawie.
Świetna robota, milordzie. Ale szkoda, że nie skonsultował pan tego
ze mną.
- Rzadko z kimś coś konsultuję, panno Pomeroy. Wolę
działać sam.
- Rozumiem. - Harriet skrzywiła się, ale doszła do wniosku,
że dyskusja na temat jego metod byłaby bezcelowa. Plany były
gotowe i wydawały się sensowne. Powinna być z tego zadowolona.
- Chyba muszę już iść, zanim zaczną mnie szukać.
82
Bestia
Gideon zatarasował jej drogę i pochylił się nad nią groźnie.
- Jedną chwileczkę, panno Pomeroy. Chciałbym coś
wyjaśnić, zanim pani wróci do domu.
- Tak, milordzie?
- Ma pani trzymać się z dala od tych jaskiń do chwili, aż
sprawa zostanie zakończona. - Gideon cedził słowa przez zaciśnięte
zęby. - Nie będę już tego powtarzał. Rozumie pani?
Harriet zamrugała powiekami.
- Tak, oczywiście. Rozumiem. Ale nie jestem dzieckiem,
milordzie. Potrafię być ostrożna, gdy jest to niezbędne.
- Ostrożna! Nazywa pani ostrożnością dzisiejsze zejście na
plaże po to, by śledzić obcego mężczyznę? To nie było zachowa-
nie dorosłego, ostrożnego człowieka, tylko bezmyślnej smarkuli!
- Nie jestem smarkulą! - wybuchnęła Harriet. - Przypusz-
czałam, że pan Dobbs jest poszukiwaczem skamieniałości i dla-
tego idzie wprost do jaskiń.
- Ale pomyliła się pani, prawda? Nie był żadnym
zbieraczem. Tak szczęśliwie złożyło, że to człowiek z Bow Street.
Równie dobrze mógł być jednym ze złodziei, sprawdzającym, czy
wszystko w porządku.
- Mówiłam panu, że złodzieje nigdy tu za dnia nie
przychodzą. I byłabym wdzięczna, gdyby pan łaskawie przestał na
mnie krzyczeć, milordzie. Ośmielę się przypomnieć, że to ja
odkryłam tych złodziei. Powinien pan przynajmniej uważać mnie za
partnera w tej sprawie. Próbuję jedynie chronić moje znaleziska. -
- Do diabła z pani znaleziskami! Czy nie potrafi pani myśleć
o niczym innym?
- Chyba nie - warknęła.
- A co z pani reputacją? Czy przyszło pani na myśl, co może
wyniknąć z tropienia złodziei i policjantów, a także wszystkich
nieznajomych, którzy zawędrują na tę plażę? Nie obchodzi pani, co
ludzie pomyślą i będą mówić, gdy dowiedzą się, czym się pani
zajmuje po całych nocach i dniach?
83
Amanda Quick
Harriet była teraz naprawdę wściekła. Nie przywykła do tego
by pouczał ją ktokolwiek poza ciotką Effie, a i to nauczyła się
już dawno puszczać mimo uszu. Ale z Gideonem było inaczej.
Nie sposób było ignorować jego uwag, gdy tak stał i się nad nią
pochylał.
- Niezbyt interesuje mnie, co powiedzą ludzie - stwierdziła. -
Pilnowanie reputacji nie pasjonuje mnie aż do tego stopnia. Tym
bardziej że nie interesuje mnie zamążpójście.
Oczy Gideona błysnęły w cieniu.
- Głuptasie. Czy sądzi pani, że ryzykuje pani jedynie utratę
ewentualnych starających się o rękę, na których i tak pani nie
zależy?
- Tak.
- Myli się pani. - Gideon lekko chwycił jej podbródek i
uniósłgo nieco, tak że musiała mu patrzeć prosto w oczy. - Nie ma
pani pojęcia, co pani ryzykuje. Nie ma pani pojęcia, co oznacza
stracić reputację i honor. Gdyby pani wiedziała, nie pozwoliłaby
pani sobie na takie czcze deklaracje.
Usłyszawszy w jego głosie niekłamany ból, Harriet poczuła,
jak opuszczają gniew. Wiedziała, że jego słowa są świadectwem
gorzkich doświadczeń.
- Nie chciałam powiedzieć, że honor nie ma wartości. Cho-
dziło mi tylko o to, że nie obchodzi mnie, co mówią inni.
- A zatem jest pani rzeczywiście niemądra - powiedział. -
Czy mam pani powiedzieć, jak to jest, gdy cały świat uważa,
że nie ma się honoru? Gdy reputacja została całkowicie znisz-
czona? Gdy wszyscy, nawet własna rodzina, sądzą, że nie jest
się godnym tytułu dżentelmena?
- Och, Gideon. - Harriet lekko dotknęła jego dłoni.
Czy mam powiedzieć, jak czuje się ktoś, kto wie, że gdy wejdzie na
bal, wszyscy zaczną szeptać o jego przeszłości? Jak czuje się
człowiek grający w swoim klubie w karty, kiedy zastanawia się, czy
w przypadku wygranej nie zostanie oskarżony
84
Bestia
o oszukiwanie? Przecież człowiek bez honoru zawsze oszukuje,
prawda?
- Gideon, proszę...
- Czy wiesz, co oznacza utrata wszystkich przyjaciół?
- Nie, ale...
- Czy wiesz, jak to jest, gdy wszyscy bez wyjątku są gotowi
uwierzyć w najgorsze rzeczy opowiadane o tobie?
- Gideon, przestań!
- Gdy twój własny ojciec podaje w wątpliwość twój honor?!
-Własny ojciec...? - Harriet była wstrząśnięta
- Gdy człowiek jest bogaty i silny, nikt nie wyzwie go na
pojedynek twarzą w twarz, ale też nie da mu szansy wytłumacze-
nia wszystkiego. Ludzie szepczą za jego plecami. Nie ma szans by
oczyścić swoje imię. A po jakimś czasie stwierdza, że nie ma
nawet sensu próbować. Nikt nie chce prawdy. Wszyscy starają się
tylko dorzucić coś niecoś do krążących plotek. Szepty stają się tak
głośne, że czasem ma się wrażenie, że można od nich ogłuchnąć.
- Dobry Boże!
- Oto, co znaczy utracić honor i reputację, panno Pomeroy
Proszę się dobrze zastanowić, zanim pani znów zaryzykuje -
Cofnął rękę.- Teraz proszę iść do domu, bo złapię panią za
słowo i pokażę, czym grozi niedocenianie opinii ludzi.
Harriet otuliła się szczelniej płaszczem i popatrzyła mu
prosto w oczy.
- Nie wierzę w to, że nie ma pan honoru, milordzie. Chciała
bym, żeby pan to wiedział. Wątpię, by człowiek pozbawiony
honoru tak się mną zajmował i tak bardzo żałował tego, co
stracił. Przykro mi, że pan cierpi. Widzę, że wiele to pana kosztuje.
- Nie potrzebuję pani cholernego współczucia! - wybuchnął.
- Proszę stąd iść. Natychmiast!
Harriet stwierdziła, że nie przebije się przez mur bólu i
udręki, jaki Gideon zbudował wokół siebie. Wyzwoliła w nim
bestię, która teraz zwróciła się przeciwko niej.
85
Amanda Quick
Minęła go bez słowa i ruszyła ku wyjściu. Odwróciła się, by
raz jeszcze na niego spojrzeć.
– Miłego dnia, milordzie. Z niecierpliwością będę oczekiwała
pomyślnego zakończenia sprawy.
Przybycie pani Treadwell do probostwa tego popołudnia
wprawiło całe gospodarstwo w stan gotowości bojowej. Effie
radziła sobie doskonale. Harriet musiała przyznać, że ciotka ma
do tego wyjątkowy dryg, i zawsze czuła się świetnie, gdy
wzywano ją do poprowadzenia okrętu po wzburzonych wodach
towarzyskich spotkań.
Pani Treadwell była żoną jednego ze znamienitszych
ziemian w okolicy. Jej mąż całą uwagę poświęcał swoim
myśliwskim psom, pani Treadwell zaś oddała się odpowiedzialnemu
zadaniu wyrokowania w kwestiach towarzyskich.
Była kobietą mocno zbudowaną i preferowała ciemne suknie
oraz takież turbany. Tego dnia wyglądała imponująco w swej
czarnej spacerowej sukni i ciężkim szarym turbanie, całkowicie
skrywającym rzadkie, siwiejące włosy.
Zaskoczona nagłą wizytą Effie natychmiast rzuciła się w wir
zajęć. Nie minęła chwila, a gość już siedział w salonie z filiżanką
herbaty. Harriet otrzymała rozkaz opuszczenia swego gabinetu,
a Felicity była na tyle uprzejma, że odłożyła robótkę i zajęła panią
Treadwell rozmową.
- Cóż za miła niespodzianka, pani Treadwell. - Effie usado-
wiła się na sofie i ostrożnie nalewała herbatę. - Zawsze bardzo
nas cieszą takie wizyty. - Uśmiechnęła się ciepło, podając
filiżankę. - Nawet jeśli nie trwają długo.
Harriet wymieniła z Felicity znaczący uśmiech.
- Obawiam się, że to coś więcej niż zwykłe towarzyskie
odwiedziny - odezwała się pani Treadwell. - Doszły mnie wieści
86
Bestia
o dość niefortunnym wydarzeniu, które miało miejsce na wczoraj-
szym wieczorku.
- Doprawdy? - rzuciła zdawkowo Effie, sącząc herbatę. - -
- Powiedziano mi, że pojawił się St. Justin.
- Rzeczywiście - zgodziła się Effie.
- I zamówił walca - ciągnęła złowieszczo pani Treadwell -
którego zatańczył z pani bratanicą, Harriet.
- Było mi bardzo miło - zapewniła szczerze Harriet.
- Tak było. - Felicity uśmiechnęła się do pani Treadwell. -
Walc wszystkim bardzo się spodobał. Mamy nadzieję, że będzie
grany na następnym spotkaniu.
- Należy jednak uznać, panno Pomeroy - pani Treadwell
wyprostowała i tak sztywne już plecy- tańczenie walca za wysoce
niewłaściwe. Bardziej jednak niepokoi mnie to, że St. Justin tańczył
właśnie z tobą, Harriet. I tylko z tobą. Zgodnie z tym, co mi
powiedziano, wyszedł zaraz potem.
- Podejrzewam, że czuł się znudzony naszym małym
spotkaniem - skwitowała chłodno Effie, zanim Harriet zdążyła się
odezwać. - Wystarczył mu zapewne jeden taniec, by się
zorientować, że nie będzie się dobrze bawił. Przypuszczam, że
nawykł do bardziej okazałych spotkań.
- Przeoczyła pani pewną istotną rzecz, pani Ashecombe -
powiedziała pani Treadwell podniosłym tonem.- St. Justin tańczył z
pani siostrzenicą właśnie walca. Co prawda to Harriet, a nie Felicity,
stała się obiektem tego wielce niepożądanego zainteresowania,
niemniej jest to nieprzyjemna sprawa.
- Byłam tam przez cały czas - stwierdziła stanowczo Effie. -
Może być pani pewna, że trzymałam rękę na pulsie.
- To nieważne. St. Justin opuścił salę nie poprosiwszy do
tańca nikogo innego. Tym samym wyróżnił pani bratanicę. Musi
być pani świadoma, że tego typu wydarzenie będzie przez
wszystkich komentowane.
- Doprawdy? - Brwi Effie uniosły się nieznacznie.
87
Amanda Quick
- O tak - zapewniła ją zdecydowanie pani Treadwell. - Już
się o tym mówi. Oto, dlaczego wybrałam się tu dziś rano.
- To wyjątkowo uprzejmie z pani strony- nie mogła się
powstrzymać Harriet. Gdy spotkała wzrok Felicity, z trudem
pohamowała kolejny uśmiech.
Pani Treadwell skupiła się na rozmowie z Effie.
- Doskonale rozumiem, że jest pani nowa w tej okolicy, pani
Ashecombe. Nie sądzę, by znała pani historię St. Justina. I raczej ta
sprawa nie powinna być poruszana w obecności niewinnych,
młodych panienek.
- A zatem, skoro są tu dwie niewinne, młode panienki, nie
poruszajmy może tego tematu - zasugerowała Effie.
- Powiem tylko - pani Treadwell pruła uparcie przed siebie -
że ten człowiek stanowi zagrożenie dla młodych kobiet. Nazy-
wamy go Potworem z Blackthorne Hall właśnie dlatego, że
ponosi odpowiedzialność za zrujnowanie reputacji pewnej panny,
która niegdyś mieszkała w tym domu. Odebrała sobie życie
z tego powodu. Poza tym, wspomina się nawet o morderstwie
w związku ze śmiercią jego starszego brata. Czy wyrażam się
dość jasno, pani Ashecombe?
- Absolutnie, pani Treadwell, absolutnie. Czy napije się pani
jeszcze herbaty? - Effie uniosła dzbanek.
Pani Treadwell dała upust swemu zdenerwowaniu. Z
głośnym brzękiem odstawiła filiżankę i spodeczek, po czym wstała
gwałtownie.
- Spełniłam swój obowiązek. Została pani ostrzeżona, pani
Ashecombe! Jest pani odpowiedzialna za te dwie młode damy.
Wierzę, że da pani sobie z tym radę.
- Będę się starała zrobić wszystko, co w mojej mocy -
odpowiedziała chłodno Effie. - Życzę miłego dnia, pani Treadwell.
Wierzę, że gdy następnym razem zdecyduje się pani do nas wpaść,
uprzedzi nas pani. Inaczej mogłaby nas pani nie zastać. Polecę
gospodyni, by odprowadziła panią do drzwi.
88
Bestia
Drzwi hallu otworzyły się, a po chwili zamknęły. Harriet
wydała z siebie głębokie westchnienie ulgi.
- Co za wścibskie stworzenie. Nigdy jej nie lubiłam.
- Ani ja - dodała Felicity. - Muszę przyznać, że świetnie
sobie z nią poradziłaś, ciociu Effie.
Effie wydęła usta i przymknęła oczy w zamyśleniu.
- To była nieprzyjemna scena, prawda? Aż się boję
pomyśleć, o czym się mówi się dziś w miasteczku. Teraz na pewno
wszystkie gospodynie rozmawiają z każdą napotkaną osobą o
wczorajszym spotkaniu. Tego się obawiałam, Harriet.
Harriet dolała sobie herbaty.
- Ależ, ciociu Effie, nie musisz się tym przejmować. To był
tylko jeden taniec. Poza tym, jako że jestem na najlepszej drodze, by
zostać starą panną, nie sądzę, by cała sprawa miała jakiekolwiek
znaczenie. To podniecenie szybko minie.
- Miejmy nadzieję. - Effie westchnęła. - Spodziewałam się
konieczności obrony Felicity przed St. Justinem, a tymczasem to ty
jesteś w niebezpieczeństwie. Dziwne. Zgodnie z tym, co się o nim
mówi, woli młodsze.
Harriet przypomniała sobie poranne spotkanie z Gideonem.
Wiedziała, że nie zapomni gniewu i bólu w jego oczach, gdy mówił
o utraconym honorze.
- Nie sądzę, że należy wierzyć we wszystko, co się mówi o
St. Justynie, ciociu Effie.
W progu ukazała się pani Stone; spoglądała groźnie.
- Lepiej, żeby panienka uwierzyła, jeśli wie panienka, co jest
dla niej dobre. Proszę zapamiętać moje słowa. Jeśli tylko pojawi się
jakaś szansa, Potwór nawet się nie zawaha przed zniszczeniem
kolejnej młodej damy.
Harriet wstała.
- Proszę więcej nie nazywać wicehrabiego Potworem, pani Stone.
Rozumie pani? Jeśli to się jeszcze raz powtórzy, będzie pani musiała
poszukać sobie nowej pracy.
89
Amanda Quick
Minęła panią Stone i ruszyła do swego gabinetu, ignorując
pełne zaskoczenia milczenie, jakie za sobą pozostawiła. Gdy
wreszcie poczuła się bezpiecznie w swojej kryjówce, zamknęła
drzwi i usiadła za biurkiem. Bezwiednie sięgnęła po wyszczerzoną
w przerażającym uśmiechu czaszkę i zaczęła ją obracać w rękach.
Gideon nic był potworem. To człowiek głęboko zraniony
przez życie i los, ale z pewnością nie potwór. Harriet czuła, że
mogłaby na to postawić swoją reputację i własne życie.
Późnym wieczorem Gideon odłożył tom historii, który usi-
łował czytać przez ostatnią godzinę, i nalał sobie brandy. Wyciągnął
nogi w kierunku kominka i oddał się kontemplacji refleksów
płonącego ognia na brzegach kieliszka.
Im prędzej zakończy się sprawa ujęcia złodziei, tym lepiej.
Sytuacja stawała się niebezpieczna. Wiedział o tym, nawet jeśli
Harriet Pomeroy nie zdawała sobie z tego sprawy. Jeżeli zostało mu
choć trochę rozumu, powinien jak najszybciej wynieść się z tej
okolicy.
Co mu, u diabła, przyszło do głowy, by ją poprosić zeszłego
wieczoru do walca?! Doskonale wiedział, że ludzie będą gadać,
zwłaszcza że nie zadał sobie trudu, by poprosić do tańca kogoś
oprócz Harriet.
„Kolejna córka proboszcza tańczyła z Potworem z
Blackthorne Hall. Czyżby historia miała się powtórzyć?"
W Harriet było coś, co prowokowało jego nieostrożność.
Tłumaczył sobie, że to tylko lekkomyślna sawantka, której wszelkie
uczucia zarezerwowane są dla starych kości. Ale wiedział, że to
nieprawda.
Harriet miała w sobie dość zmysłowości, by zadowolić męż-
czyznę. Nawet gdyby nie doświadczył tego w czasie pocałunku w
jaskini, odczytałby to z blasku jej oczu, gdy wziął ją w ramiona, by
tańczyć z nią walca.
90
Bestia
Zaraz potem wyszedł stamtąd, ponieważ zdawał sobie
sprawę, że gdyby pozostał choć chwilę dłużej, plotki w miasteczku
byłyby jeszcze głośniejsze. To Harriet musiała wytrzymać rozmowy
i szepty po jego wyjściu. Uważała, że to nieważne, ale była naiwna.
To mogło być piekło.
Gideon ogrzał szklankę w dłoniach. Najlepiej byłoby szybko
opuścić okolicę, zanim wplącze się w coś poważniejszego. Coś
jednak mówiło mu, że ujęcie złodziei zajmie mu jeszcze wiele
czasu
Rozparł się na krześle i przypomniał sobie, jak się czuł,
trzymając Harriet w ramionach. Była ciepła, miękka i wspaniale
dotrzymywała mu kroku w tańcu. Była w niej jakaś wzruszająca
gorliwość. Z dzikiego, zmysłowego walca czerpała niekłamaną
radość. Gideon wiedział, że potrafiłaby się kochać z równie wielkim
entuzjazmem.
Miała już prawie dwadzieścia pięć lat i była bardzo
inteligentna. Może powinien dać sobie spokój ze swoją
szlachetnością i pozwolić jej samej martwić się o swoją reputację,
Któż mógłby odmówić damie prawa do igrania z ogniem?
Trzy noce później Harriet stwierdziła, że nie może zasnąć.
Przez dwie godziny wierciła się w łóżku i przewracała z boku na
bok. Prześladowało ją uczucie niepokoju. Beż żadnego wyraźnego
powodu czuła się wytrącona z równowagi.
Przestała w końcu udawać przed sobą, że zdoła odpocząć,
i wstała z łóżka. Rozsunąwszy zasłony stwierdziła, że księżyc
jest częściowo zakryty chmurami. Był odpływ i mogła dojrzeć
skrawek srebrzystej plaży u stóp skarpy.
Zobaczyła jeszcze coś. Błysk lampy.
Złodzieje powrócili.
Poczuła rosnące podniecenie. Otworzyła okno i wychyliła
się. Kolejny błysk oznaczał drugiego przestępcę. Nic dziwnego. Na
91
Amanda Quick
o gół było ich dwóch, chociaż czasami na plaży pojawiało trzech
mężczyzn.
Harriet jeszcze przez chwilę wypatrywała trzeciego błysku
ale stwierdziła, że tym razem było ich tylko dwóch.
Zastanawiał a się, czy pan Dobbs z Bow Street wkroczył już
do akcji. Pewnie zawiadamiał teraz Gideona. O mało nie wypadła
przez okno, starając się dojrzeć, co się dzieje na plaży.
Bez wą tpienia była to najbardziej podniecająca rzecz, jaka
się jej kiedykolwiek przydarzyła. Żałowała, że nie może zobaczyć w
jakich okolicznościach pan Dobbs dokona aresztowania.
Przypomniał a sobie ostre pouczenia Gideona i jego nakaz
trzymania się z dała od jaskiń. Jakież to typowe, że mężczyznom
wolno bezpośrednio doświadczać smaku ryzyka, podczas gdy ona,
która pierwsza zauważyła, co się dzieje, musiała wyglądać przez
okno, żeby cokolwiek zobaczyć.
Harriet niecierpliwie wypatrywał a Gideona, który miał dołą-
czyć do pana Dobbsa, ale słabe światło księżyca uniemożliwiało
zorientowanie się w sytuacji na plaży.
Przyszł o jej do głowy, że ze szczytu skarpy miałaby lepszy
widok.
W cią gu kilku zaledwie minut ubrała się w ciepłą wełnianą
suknię, wciągnęła trzewiki, chwyciła płaszcz i rękawiczki.
Chwilę później naciągnęła kaptur, by osłonić się przed
rześkim powietrzem nocy, wyszła z domu i ruszyła ku skarpie.
Z nowego punktu obserwacyjnego widział a szerszy pas
plaży który z każdą chwilą trochę się zwężał, ponieważ nadchodził
przypływ. Za jakieś pół godziny woda zacznie się wdzierać do
jaskiń.
Złodzieje muszą się doskonale orientować w porach
przypływu, stwierdziła Harriet. Byli tu już przecież wielokrotnie.
Gideon i pan Dobbs także zdawali sobie z tego sprawę. Muszą teraz
działać szybko, bo przestępcy nie będą się ociągać, żeby nie dać się
złapać w jaskini przez nadchodzącą falę przypływu.
92
Bestia
Zauważyła ruch cieni na plaży. Dwóch cieni. Żaden nie miał
lampy. Bez wątpienia Gideon ze służącym odpowiedzieli na
wezwanie Dobbsa.
Harriet zbliżyła się do skraju skarpy. Nagle owładnął nią
strach. Złodzieje, najpewniej uzbrojeni, mogą się lada chwila
wynurzyć z jaskini.
Po raz pierwszy przyszło jej do głowy, że Gideonowi może
grozić jakieś niebezpieczeństwo. Myśl ta zdenerwowała ją tak
bardzo, że minęło poprzednie przyjemne podniecenie. Zdała sobie
sprawę, że nie zniosłaby myśli, że coś mu się stało.
Cienie, które Harriet uznała za Gideona i służącego,
dołączyły do trzeciego, który musiał należeć do pana Dobbsa, i
zajęły pozycje za sporymi głazami.
W tym momencie u wylotu jaskini błysnął promyk światła.
Wyłonili się dwaj mężczyźni prowadzeni przez Dobbsa. Wśród
szumu wiatru i morza Harriet ledwie dosłyszała pewny siebie głos:
- Proszę się zatrzymać!
Dały się słyszeć jakieś krzyki. Harriet starała się dojrzeć, co się
dzieje, ale nagle chwyciło ją jakieś męskie ramię i zacisnęło się jej
szyi. Zamarła przerażona.
- Co pani tu, u diabła, robi, panno Pomeroy? - syknął Crane.
- Panie Crane, przestraszył mnie pan. - Harriet starała się
myśleć szybko. - Nie mogłam zasnąć, wiec przechadzałam się
po skarpie. A co pan tu robi? - Pogratulowała sobie bystrości
umysłu.
- Obserwuję, panno Pomeroy. I chyba dobrze, prawda?
Inaczej mógłbym zostać złapany jak ci biedni głupcy tam na plaży. -
Ostrzem noża dotknął jej szyi.
Harriet drgnęła, czując zarówno nieprzyjemny zapach tego
chudego mężczyzny, jak i siłę jego wężowego ramienia.
- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, panie Crane. Czy na
plaży coś się stało? Myślałam, że już dawno skończyliśmy tu z
przemytnikami.
93
Amanda Quick Bestia

- Proszę sobie darować te kłamstwa, panno Pomeroy. -

Zacisnął ramię, prawie uniemożliwiając jej oddychanie. - Sam
widzę, co się tu dzieje. Moich kumpli złapano w pułapkę.
- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi.
- Doprawdy? Dowie się pani błyskawicznie, gdy zejdziemy
razem na plażę.
Harriet z trudem przełknęła ślinę.
- Po co mielibyśmy tam schodzić?
- Chcę poczekać, aż ten bubek sobie pójdzie, i zgarnąć, ile 6
się da. Z pierwszym brzaskiem przyjdzie tu ktoś z policji, żeby
zabrać kosztowności. Muszę łapać, ile się da. A pani będzie moją
zakładniczką, na wypadek, gdyby ktoś nas próbował zatrzymać.
- Przecież zbliża się przypływ- próbowała desperackiej
obrony. - Nie zdążymy.
- No to musimy się śpieszyć, prawda? Oboje. Proszę się
Przypływ nadchodził szybko i Harriet widziała fale niecierp-
ruszać, panno Pomeroy. I ostrzegam, że jeśli pani krzyknie, przebiję
liwie bijące o plażę. Szła niepewnie, ponieważ Crane mocno ściskał
pani gardło nożem.
ją za ramię, trzymając jednocześnie nóż przy jej szyi.
Crane pchnął ją ku ścieżce. Harriet zerknęła na plażę
Gdy dotarli do plaży, popatrzyła dokoła, modląc się, by
i stwierdziła, że Gideon i jego pomocnicy wypełnili już swoje
Gideon i Dobbs odwrócili się i zobaczyli, co się dzieje. W słabym
zadanie. Prowadzili przestępców ku innej ścieżce. Gdyby nawet
świetle księżyca widziała jednak tylko nikły zarys ich postaci. - -
któryś z nich się odwrócił, nie dojrzałby w ciemnościach Crane'a
- Przypominam, ani słowa! - Crane zacisnął ramię wokół jej
i Harriet.
szyi. - Mam nie tylko nóż. Także pistolet w kieszeni. Jeśli uda się
Za kilka minut odejdą tak daleko, że nie usłyszą nawet jej
pani uciec przed nożem, wpakuję pani kulkę w plecy. Obiecuję. - -
krzyku.
- Jeśli pan strzeli, inni to usłyszą- ostrzegła go Harriet.
Drżała ze strachu.
- Może tak, a może nie. Woda szumi coraz głośniej. Proszę
się nie wtrącać, panno Pomeroy, tylko ruszać się. Szybko!
Harriet nagle zdała sobie sprawę, że nie tylko ona drży ze
strachu. Crane również dygotał. Czuła dreszcze przechodzące
przez ramię okalające jej szyję. Wyczuwała narastający w nim
strach. Cuchnął nim.
Miała wrażenie, że to nie tylko sprawa pośpiechu.
Wyczuwała,że on boi się jaskiń.
95
Amanda Quick
Nic nowego. Jak mówiła Gideonowi, wielu ludzi nie od-
ważyłoby się wejść do jaskini.
Opuściwszy wzrok, spostrzegła morską pianę omywającą jej
buty. Miała pomysł.
- Nie ma pan czasu, panie Crane. Utknie pan w jaskiniach.
Jeśli nawet uda się panu nie utonąć, będzie pan musiał spędzić całą
noc w ciemnej jaskini. Wątpię, by ta lampa wystarczyła na długo.
Proszę sobie tylko wyobrazić tę przygnębiającą, przerażającą
ciemność, panie Crane. Jak w piekle.
- Zamknij się - syknął Crane.
- Policja będzie czekać na odpływ tylko do rana. Wpadnie
pan prosto w ich ramiona. O ile oczywiście nie zgubi się pan w
jaskiniach. To też jest możliwe. Ginęli już tutaj ludzie, panie Crane.
Proszę sobie tylko wyobrazić, że mógłby pan zgubić się w tych
ciemnościach.
-Wyjdę stąd za kilka minut. Mam mapę. Rusz się, kobieto!
Usłyszała rosnące w jego głosie napięcie. Był przerażony.
Wiedział równie dobrze jak ona, że zostało im niewiele czasu.
Jego wahanie dawało jej jakąś szansę. Starała się myśleć
szybko. W pierwszej jaskini będzie ciemno. Crane zatrzyma się
żeby zapalić lampę. Będzie zdenerwowany, a jego palce nie są
zręczne. Nie zdoła trzymać noża przy jej szyi przez cały czas
podczas zapalania lampy.
Jeśli będzie dość szybka, schowa się w korytarzu w tylnej
części, zanim on wyciągnie pistolet i wystrzeli.
Jeszcze raz obrzuciła wzrokiem spowitą ciemnością plażę i
poczuła rozpacz. Gideon i jego towarzysze byli już daleko, z każdą
chwilą coraz dalej.
Gdyby krzyknęła dość głośno, może Gideon usłyszałby ją
mimo głośnego szumu, ale nie wiedziała, czy zrozumiałby, co się
właściwie dzieje.
Musiała starać się uciec na własną rękę.
Wzdrygnęła się, gdy Crane pchnął ją ku wejściu do jaskini.
96
Bestia
- Nie wygląda na to, bym potrzebował pani jako
zakładniczki, gdy będzie po wszystkim. Oni już sobie poszli.
Mógłbym już teraz się się pani pozbyć. Na rany Chrystusa, ale tu
ciemno! Jak oni to wytrzymują?
Gdy Crane mocował się z lampą, Harriet z rozmysłem
potknęła się i upadła na kolana. Uwolniła się od jego uścisku.
- Gideon! - Jej krzyk wypełnił jaskinię, ale nie była pewna,
czy był słyszalny, na plaży. Kopnęła lampę i uskoczyła w bok.
- Zamknij się, suko! Szlag by to trafił!
Crane stał pomiędzy nią a wejściem. Nie uda jej się go
wyminąć. Odwróciła się i ruszyła w ciemną czeluść jaskini, macając
ściany wyciągniętymi rękami.
- Wracaj tutaj! - krzyknął.
W tym momencie lampa buchnęła płomieniem, oblewając
jaskinie złotym światłem. Harriet była o niecały jard od wejścia do
tunelu. Rzuciła się w jego kierunku.
Rozległ się zwielokrotniony echem huk wystrzału. Harriet
nawet się nie obejrzała. Była już w tunelu, w ciemnościach.
- A niech cię! - krzyknął wściekle Crane. - A niech cię szlag!
Przykucnęła w tunelu, poza zasięgiem światła lampy.
Słyszała, jak Crane biegnie za nią ciężko. Miała nadzieję, że się
przestraszy i zrezygnuje z zabrania skarbu. Niestety, okazało się, że
jego żądza zawładnięcia łupem była silniejsza niż strach przed ciem-
nością czy możliwością schwytania przez policję.
Harriet zapuściła się dalej w atramentowoczamy tunel, przez
cały czas macając przed sobą kamienne ściany. Promyk światła
lampy Crane'a ostrzegał ją, że wciąż jest ścigana. Jego kroki
odbijały się echem od kamiennej podłogi. Słyszała jego głośny
oddech. Rzuciła się do tunelu. Coś przetoczyło się przez jej but.
Pewnie krab.
Ta niebezpieczna gra w chowanego zdawała się przeciągać
w nieskończoność, zmuszając Harriet do coraz śmielszego zapusz-
czania się w korytarz. Morze było coraz głośniejsze. Wiedziała,
97
Amanda Quick
że potężne fale zaczynają się wlewać do pierwszej jaskini, powoli,
ale skutecznie odcinając drogę ucieczki. Za kilka chwil wyjście z
jaskiń nie będzie w ogóle możliwe. Będzie za późno.
- Do diabła! - zagrzmiał Crane. - Gdzie jesteś, głupia babo!
Potem dobył z siebie przeraźliwy wrzask czysto zwierzęcego
przerażenia, który obiegł korytarze zwielokrotniony echem.
Odległy, chwiejny blask lampy nagle znikł, pozostawiając
Harriet w absolutnej ciemności. Usłyszała oddalający się stukot
butów. Jego strach nareszcie przezwyciężył chciwość.
Harriet nabrała powietrza głęboko w płuca, żeby uspokoić
nerwy, i powoli, ostrożnie rozpoczęła marsz ku wejściu do
jaskini. Wiedziała, że prawdopodobnie jest już za późno. Z pierw-
szej jaskini dobiegał ją wyraźnie szum fal. Zmusiła się do tego,
by przystanąć i pomyśleć.
Potrafiła pływać, ale z pewnością nie miała dość siły, by
przezwyciężyć opór wdzierającej się do środka wody. Rozbiłaby się
o kamienne ściany.
Perspektywa samotnego spędzenia nocy w ciemnej jaskini
wcale jej się nie podobała. Wzdrygnęła się na myśl, że być może
utknęła tu na długie godziny.
- Harriet! Harriet, jesteś tam? Gdzie, u diabła, się
podziewasz?
- Gideon! - Spłynęło na nią uczucie niewysłowionej ulgi. Nie
była już sama w tej czarnej dziurze. - Tu jestem! W tunelu! Nic nie
widzę! Nie mam lampy!
- Zostań, gdzie jesteś! Zaraz tam będę!
Najpierw dostrzegła chwiejący się płomyk. Chwilę później
pojawił się sam Gideon, pochylający rozłożyste ramiona, by
przecisnąć się przez zakręt wąskiego korytarza.
Nie miał na sobie kapelusza, płaszcz przerzucił przez
ramiona Harriet zauważyła, że jego spodnie i buty są przemoczone, i
domyśliła się, jak trudno mu było brnąć przez wodę. Zdała sobie
sprawę, że zdjął płaszcz, by uchronić go przed zamoczeniem.
98
Bestia
Zobaczywszy ją, zatrzymał się. Uniósł lampę, by przyjrzeć
się jej dokładniej. Światło wykrzywiało groźnie jego twarz, ale
Harriet pomyślała, że nie widziała jeszcze przystojniejszego
mężczyzny niż Gideon w tej chwili. Był taki wielki i silny.
Chciała mu się rzucić w ramiona i z trudem zdołała się poha-
mować.
Nic się nie stało? - zapytał szorstko.
- Nic. Ze mną wszystko w porządku. - Popatrzyła na niego
bezradnie. - Co się stało z panem Crane'em?
- Próbował zmierzyć się z morzem. Jeśli nie utonął, Dobbs
go dopadnie. Wydaje mi się, że nie mamy już szans wydostać się
stąd przed świtem. Przyjdzie nam spędzić resztę nocy w tych
cholernych jaskiniach, panno Pomeroy.
- Tego się obawiałam. Dzięki Bogu, ma pan lampę.
- Mamy tę oraz kilka innych zostawionych przez złodziei
w komorze, gdzie przechowywali łupy. A teraz wyjdźmy z tego
diabelskiego tunelu. Jest ciaśniejszy niż płaszcz skrojony przez
Westona.
Harriet nie sprzeczała się. Odwróciła się i ruszyła ku jaskini,
Gideon podążył za nią i gdy znaleźli się u wejścia, odetchnął
z ulgą.
- Nie jest to jednak najlepszy z pokoi gościnnych w gos-
podzie. - Zawiesił lampę na metalowym haku, który przestępcy
wbili kiedyś w ścianę. - Obsługa kiepska, a kamienna podłoga rano
z pewnością okaże się dość niewygodna. Proszę mi przypomnieć,
bym nie szafował napiwkami.
Harriet zagryzła wargę w poczuciu winy.
- Wiem, milordzie, że to moja wina. Jest mi bardzo przykro,
że przeze mnie znalazł się pan w tak niezręcznej sytuacji.
- Niezręcznej? - Gideon uniósł brwi. - Nie znasz jeszcze
znaczenia tego słowa, Harriet. Jutro się dowiesz, co naprawdę
oznacza słowo niezręczny.
Zasępiła się.
99
Amanda Quick
- Nie rozumiem, sir. Co mi pan próbuje powiedzieć?
- Nieważne. Jeszcze będzie dość czasu, by o tym mówić,
Gideon usiadł na występie skalnym i zaczął ściągać mokre buty.
- Na szczęście ma pani swoje ubranie, a ja suchy płaszcz.
Tu jest bardzo zimno.
- Tak. - Harriet wtuliła się w płaszcz i rozejrzała się
niespokojnie. Zaczęło do niej docierać, że ma tu spędzić noc z
Gideonem. Nigdy jeszcze w swoim życiu nie spędziła nocy z
mężczyzną w jednym pomieszczeniu. - Jak mnie pan znalazł? Czy
usłyszał pan mój krzyk? A może strzał pana Crane'a?
- Jedno i drugie. - But Gideona opadł na kamienną podłogę.
Zajął się drugim. - Wypatrywałem trzeciego złodzieja, o którym
pani mówiła. Przypuszczałem, że stoi na warcie. Ale nie spo
dziewałem się, że zejdzie ścieżką razem z panią. - Drugi but
uderzył o podłogę.
- Rozumiem. - Harriet popatrzyła na buty i oblizała dziwnie
suche wargi.
- Prosiłbym o jakieś wyjaśnienie, jeśli to możliwe, panno
Pomeroy. - Gideon wstał i zabrał się do rozpinania spodni.
Oczy Harriet rozszerzyły się w przerażeniu,gdy stwierdziła,
że zamierza się pozbyć reszty przemoczonej garderoby. Powtarzała
sobie, że to jedyne rozsądne wyjście w zaistniałych okolicznościach.
Przecież nie mógł spać w mokrym ubraniu, boby się przeziębił.
Harriet nigdy jeszcze nie widziała rozebranego mężczyzny.
Odwróciła się i zaczęła mówić szybko, by pokryć zmieszanie.
- Nie mogłam spać. Gdy podeszłam do okna, zauważyłam,
że na plaży są jacyś ludzie, i pomyślałam, że wrócili złodzieje.
Wiedziałam, że pan Dobbs pana zawiadomi i będzie można
zrealizować wasz plan. Z początku byłam bardzo podniecona.
Chciałam zobaczyć, co się dzieje. A potem zaczęłam się bać.
- O co? O te cholerne kamienie i kości?
- Nie. O pana - szepnęła, słysząc wyraźnie odgłos zdejmo-
wanych spodni.
100
Bestia
- O mnie?- Tu nastąpiła krótka pauza. - Czemu, u Boga
Ojca, miałaby się pani o mnie bać?
- No... dlatego, że nie ma pan specjalnego doświadczenia w
łapaniu złodziei, milordzie. - Harriet nerwowo wykręcała ręce pod
płaszczem - To znaczy... nie jest to pańskie codzienne zajęcie.
Wiedziałam, że przestępcy z całą pewnością są uzbrojeni, a zatem
niebezpieczni i... no... - Głos Harriet załamał się. Ciężko było
przyznać się przed sobą, że jej zainteresowania są bardziej osobistej
natury.
- Rozumiem. - Głos Gideona był chłodny.
- Nie chciałam pana urazić, milordzie. Chodziło mi tylko o
pańskie bezpieczeństwo.
- A co z pani bezpieczeństwem, panno Pomeroy?
Jego sarkastyczny ton zbił ją z tropu.
- Nie sądziłam, że coś mi grozi tam, na szczycie skarpy.
- Ledwo panią słyszę, panno Pomeroy.
Harriet odchrząknęła.
- Powiedziałam, że nie sądziłam, żeby mi coś groziło tam, na
szczycie skarpy.
- Ale się pani pomyliła, prawda? A teraz grozi pani znacznie
poważniejsze niebezpieczeństwo, niż jest to pani w stanie sobie
wyobrazić.
Harriet odwróciła się na tę groźbę. Z ulgą stwierdziła,
Gideon włożył już płaszcz, który zakrywał jego ciało
aż do kostek. Pochylił sie nad jednym z leżących na ziemi
worków.
- Co pan robi, sir?
- Przygotowuję dla nas posłanie. Chyba że chce pani spać na
stojąco. - Gideon otworzył worek i bez wahania wysypał na ziemię
biżuterię oraz wartą majątek srebrną zastawę stołową.
- Wątpię, bym w ogóle mogła zasnąć- mruknęła Harriet.
Patrzyła na Gideona opróżniającego kolejny płócienny worek. -
Wiem, milordzie, że jest pan ze mnie bardzo niezadowolony,
101
Amanda Quick
i jest mi z tego powodu przykro, ale musi pan przyznać, że to co się
stało, jest dziełem czystego przypadku.
- Raczej przeznaczenia, panno Pomeroy. Sądzę, że lepszym
wytłumaczeniem będzie przeznaczenie. To, co się stało dziś
wieczorem, nosi niezaprzeczalne, typowe, niepokojące znamiona
działania najprawdziwszego, przerażającego, cholernego prze-
znaczenia.
- Nie poświęcałam się szczególnie filozofii. Czytałam oczy
wiście kilku klasyków, ale zawsze bardziej interesowały mnie
skamieniałości.
Gideon posłał jej dziwne spojrzenie.
- Proszę się przygotować, panno Pomeroy. Przed pani
oczyma otworzy się teraz całkowicie inna dziedzina.
Harriet wzdrygnęła się.
- Jest pan w raczej dziwnym nastroju, milordzie.
-Może pani przypisać mój nastrój temu, że, w przeciwie-
ństwie do pani, odczuwam zdrowy respekt wobec siły przezna-
czenia.- Gideon opróżnił ostatni worek. Przewrócił wszystkie na
lewą stronę i ułożył je, tworząc coś w rodzaju materaca.
Blask lampy oświetlał stertę kosztowności na kamiennej
podłodze. Złote lichtarze, rubinowe pierścienie i inkrustowane
tabakiery połyskiwały w jasnym blasku ognia, który jednak nie
dawał ani odrobiny ciepła.
Harriet zerknęła na worki.
- Zamierza pan tam spać, milordzie?
- Oboje będziemy tu spać. - Gideon wygładził posłanie.-
Worki ochronią nas przed chłodem skał, a przykryjemy się naszymi
płaszczami. Dzięki temu jakoś przeżyjemy tę noc.
- Tak, oczywiście.- Chciał, żeby spała obok niego! Przez
plecy Harriet przebiegł nerwowy dreszcz, a zaraz potem fala chłodu.
Rozglądała się po jaskini, szukając jakiegoś innego miejsca do
spania. - Tak, wydaje mi się to dość rozsądne.
Gideon popatrzył na jej przemoczone buty.
102
Bestia
- Lepiej to zdjąć.
Podążyła za jego wzrokiem.
- Tak. Tak, oczywiście.
Usiadła obok występu skalnego sąsiadującego ze ścianą, w
której tkwił odkryty przez nią wcześniej ząb. Popatrzyła ze
smutkiem na ząb i pochyliła się, by zacząć powoli rozwiązywać
trzewiki.
Po chwili zsunęła buty z nóg i z przerażeniem stwierdziła, że
ma zupełnie gołe stopy. Nie miała czasu, by przed wyjściem z domu
włożyć pończochy. Czuła, że się rumieni, mając jednocześnie
nadzieję, że Gideon tego nie zauważy.
- Uspokój się, Harriet. Co się stało, już się nie odstanie,
Żadnemu z nas nie pozostaje teraz nic innego do roboty, jak tylko
się zdrzemnąć. Z resztą poradzimy sobie rano. - Groźne oczy
Gideona złagodniały, gdy wyczuł jej zmieszanie i niepew-
ność. - Chodź tu, moja droga. Musimy się do siebie przytulić, żeby
się nie przeziębić na tych workach.
Harriet stanęła na palcach na zimnej podłodze. Wyprostowa-
ła plecy. Gideon miał rację. To było jedyne sensowne rozwiązanie.
Niezdolna, by spojrzeć mu prosto w oczy, podeszła z
wahaniem do sterty worków. Stanęła na skraju posłania, nie
wiedząc, co ma robić dalej.
Gideon pochylił się ku niej i rozchylił poły jej płaszcza.
Odnalazł jej dłoń, chwycił mocno i pociągnął ku sobie delikatnie,
choć zdecydowanie.
Wielkim wysiłkiem woli udało się Harriet zachować pozory
opanowania, ale jej palce zadrżały w masywnej dłoni Gideona
i widziała, że to wyczuł. Był na tyle taktowny, że nie natrząsał
się z niej i zachowywał się tak, jakby nic nadzwyczajnego się nie
działo.
Zaraz potem przytulił ją do siebie, okrył płaszczem od stóp
do głów, nasunął jej na głowę kaptur. Czuła ciepło bijące od
jego silnego ciała leżącego tuż przy niej. Odczuwała je nawet
103
Amanda Quick
poprzez grube fałdy jego palta. To było miłe. Harriet leżała
nieruchomo, obserwując cienie igrające na ścianach.
- Jest mi naprawdę przykro z powodu tych niewygód, milor-
dzie - powiedziała cicho.
- Spij, Harriet.
- Tak, milordzie. - Przez chwilę milczała. - Rodzina będzie
się o mnie bardzo martwić, gdy rano nie będzie mnie w łóżku.
- Nie wątpię.
- Czy sądzi pan, że Dobbs powiadomi ich, że jesteśmy w
jaskiniach?
- Jestem pewien, że wkrótce usłyszą całą historię - odparł
sucho.
- Będziemy mogli wyjść stąd dość wcześnie rano- powie
działa Harriet z nutką optymizmu w głosie.
-Nie dość wcześnie, by zatrzymać koło przeznaczenia, panno
Pomeroy. - Gideon przewrócił się na bok i przylgnął do niej,
Jego ramię objęło ją w pasie. - Nie dość wcześnie...
Harriet powstrzymała oddech, czując na sobie ciężar jego
ręki,Ale po chwili zdała sobie sprawę, że chciał ją tylko ciaśniej
przytulić, żeby jej było cieplej. Rozluźniła się nieco.
- To bardzo dziwna sytuacja, przyzna pan, milordzie?
- Bardzo dziwna. Staraj się zasnąć, Harriet.
Zamknęła oczy, pewna, że nie uda jej się zasnąć. Potem
ziewnęła, wtuliła się szczelniej w ciepło bijące od Gideona
i zapadła w drzemkę.
Gdy ocknęła się jakiś czas później, zdała sobie sprawę, że
zrobiło się chłodniej. Poczuła na sobie nogę Gideona. Odruchowo
przytuliła się do niego, próbując się ogrzać. Zesztywniała od
leżenia na boku na twardej podłodze, więc przewróciła się na drugi
bok i znalazła się twarzą w twarz z Gideonem.
Od razu zauważyła, że ma otwarte oczy. Przyglądał się jej,
dziwnie napięty. Jego oczy płonęły w migotliwym świetle lampy, a
ramię zacisnęło się na jej ciele.
104
Bestia
- Gideon? - Uśmiechnęła się nieśmiało. Zaspana wyciągnęła
rękę by pogładzić jego zeszpecony policzek. - Czy już dziękowałam
za uratowanie mnie?
Przez chwilę milczał. Potem uniósł się na łokciu i pochylił
nad nią.
- Wątpię, byś rano chciała mi za coś dziękować.
Już miała zacząć zapewniać go, że się myli, ale nie dał jej
szansy. Pochylił głowę i dotknął ustami jej ust.
Harriet nie zawahała się. Zarzuciła mu ręce na szyję i
przylgnęła do niego całym ciałem, upajając się ciepłem i siłą
Gideona. Jakaś część umysłu podpowiadała jej, że powinna się czuć
wstrząśnięta, a przynajmniej głęboko upokorzona. Coś mówiło jej,
że powinna zaprotestować. Ale inna część wiedziała, że od
pierwszego uścisku Gideona w jaskini czekała na ten pocałunek.
- Widzę, że naprawdę jesteś moim przeznaczeniem - szepnął
Gideon. - Na dobre i złe. Jesteśmy związani. Czy będziesz ze mną
walczyć, Harriet?
Nie zrozumiała.
- Dlaczego miałabym z tobą walczyć?
- Miejscowi ludzie nazywają mnie przecież Potworem z
Black-thorne Hall.
- Nie jesteś żadnym potworem. - Harriet ponownie dotknęła
jego twarzy i pogładziła z przyjemnością ostro zarysowany policzek
i szczękę. -Jesteś mężczyzną. Najbardziej fascynującym mężczyzną,
jakiego w życiu spotkałam.
- Założę się, że nie było ich wielu - odparł ochryple Gideon,
rozsuwając jej płaszcz, by pocałować szyję.
To nie ma znaczenia. - Zadrżała, czując na sobie wargi
Gideona. - Na całym świecie nie ma drugiego takiego jak ty. Jestem
tego pewna. Tego wieczoru, gdy tańczyłeś ze mną, modliłam się,
żeby ten walc nigdy się nie skończył.
Podobał ci się walc? - Znów całował jej usta.
- Bardzo.
105
Amanda Quick
- Tak myślałem. Odczytałem przyjemność z twoich oczu.
Jest pani bardzo wrażliwą osobą, panno Pomeroy. Walc został
stworzony dla pani.
- Chciałabym go jeszcze kiedyś zatańczyć - odparła, czując
że braknie jej tchu.
- Wezmę to pod uwagę. - Rozsunął szerzej poły jej płaszcza.
Napotkała jego pytający wzrok, gdy położył dłoń na jej piersiach
Czekał na reakcję.
Westchnęła, zdumiona tym śmiałym gestem. Wiedziała, że
powinna go powstrzymać, ale przecież miała już prawie dwadzieścia
pięć lat. I dopiero po raz pierwszy doświadczyła dotknięcia
mężczyzny. Może to jedyny i ostatni raz? Poza tym, to przecież
Gideon!
- No, Harriet? - Masywna dłoń Gideona poruszała się z
zaskakującą delikatnością: głaskała, chwytała, drażniła.
Harriet czubkiem języka zwilżyła usta. Nie znajdowała
słów, by mu odpowiedzieć. Serce waliło jej mocno i czuła,
jak gdzieś wewnątrz niej rozlewa się wilgotne ciepło. Objęła
go za szyję i pocałowała namiętnie, z uczuciem, które wez-
brało w niej nagle. Gideon nie potrzebował więcej. Chłodny
dystans nagle znikł. Zsunął z niej płaszcz i sięgnął do tasiemek
sukni.
- Harriet. Moja słodka, ufna Harriet - szepnął, zsuwając z
niej górną część sukni. - Przypieczętowałaś dziś swój los.
Nie rozumiała jego tajemniczych słów, pochłonięta
napływem nowych wrażeń, starając się zrozumieć ich znaczenie.
Wiedziała tylko, że jest to coś, czego pragnie. Coś, czego nie może
uniknąć. Coś, czego chce, i czego musi doświadczyć.
Przez chwilę, gdy zimne powietrze dotknęło jej skóry,
poczuła chłód. Ale zaraz potem Gideon położył się przy niej i znów
zrobiło się ciepło. Nie tylko ciepło. Było jej gorąco. Goręcej niż
kiedykolwiek w życiu. Jego ciężar był niewiarygodnie
podniecający. Odpowiedziała nań wszystkimi zmysłami.
106
Bestia
Gideon pozbył się niecierpliwie swojego płaszcza,
odsłaniając jedyną rzecz, którą miał na sobie, czyli długą, białą
koszulę. Na szerokiej piersi wiły się ciemne, gęste włosy, niknące
niżej w mrocznym zagłębieniu. Harriet kącikiem oka zauważyła
wielką, twardą męskość i zadrżała.
- Gideon?
- Musisz mi ufać -powiedział matowym, ochrypłym głosem,
przez który przebijało pożądanie. Okrył ich oboje swoim płaszczem,
zasłaniając swoje ciało przed jej wzrokiem. - Nie masz
innego wyjścia, jak tylko mi zaufać. Popatrz na mnie, moja słodka
Harriet.
Usłuchała i zobaczyła w jego oczach pragnienie. Nigdy
przedtem nie widziała pożądania w oczach mężczyzny, ale
rozpoznała je natychmiast. Zobaczyła w jego wzroku niepokój i
determinację, jak gdyby zmagał się z jakimś cierpieniem, którego
nadejścia się spodziewał.
Harriet uśmiechnęła się lekko.
- Ufam ci, Gideonie.
Westchnął i pochylił się, by delikatnie całować jej piersi,
Zacisnęła dłonie na jego plecach. To przechodziło wszelkie
wyobrażenie. Czuła, jak ręka Gideona zsuwa się coraz niżej,
podciąga jej suknię ponad biodra, coraz wyżej, aż odsłoniła ją całą.
Harriet drżała pod lekką pieszczotą jego palców.
Dłoń Gideona zawędrowała teraz pomiędzy jej uda,
przesuwając się ku źródłu owego wilgotnego ognia, który w niej
płonął. A potem, gdy nagle wsunął palec w ten ogień, otwierając ją,
krzyknęła zaskoczona.
- Jesteś już dla mnie mokra. - Gideon wyjął delikatnie palec i
niespodziewanie wsunął go z powrotem.
Całe ciało Harriet napięło się w odpowiedzi na to nieoczeki-
wane wtargnięcie. Zacisnęła powieki i zastygła w bezruchu, nie
mogąc się zdecydować. Jego obecność w niej sprawiała jej
przyjemność. To wszystko było takie nowe. Fascynująco nowe.
107
Amanda Quick
Gideon jeszcze raz poruszył ręką, a ona zdecydowała się.
To było wspaniałe! Uniosła biodra ku niemu, objęła go
ramionami.
- Chcesz mnie. - Gideon lekko chwycił zębami jej pierś i
pociągnął. - Powiedz to.
- Chcę. - Trudno jej było mówić. Wydała z siebie
niewyraźne westchnienie. - Chcę ciebie, Gideonie.
- Powtórz to. Muszę to słyszeć, moja słodka, lekkomyślna
Harriet. Muszę to od ciebie usłyszeć. - Jego ręka poruszała się w
niej, zataczając nieregularne koła w wilgotnym ogniu.
Harriet nie spodziewała się, że płonący w niej ogień może
jeszcze przybrać na sile. Wsunęła się pod Gideona, szukąjąc
czegoś, czego nie potrafiłaby nazwać.
- Proszę! Proszę, Gideonie!
- Tak - wymamrotał. - Do diabła, tak!
Rozsunął szerzej nogi Harriet i ułożył się pomiędzy jej
udami. Poczuła, że sięgnął ręką, by dotrzeć do tej części jej ciała,
którą właśnie pieścił. Otarł się o jej gorącą wilgoć. Zaraz potem
poczuła, że zaczyna w nią wchodzić.
Wyprężyła się, zrozumiawszy, że ta szczególna część jego
ciała jest równie pokaźna jak on cały. Zacisnęła palce na plecach
mężczyzny i gwałtownie otworzyła oczy, by spotkać jego dziki,
pełen namiętności wzrok.
- Sprawiam ci ból - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Nie
chciałem tego. Jesteś taka wąska. Taka mała, piękna i wąska.
A ja jestem wielkim, niezgrabnym brutalem, który ci się narzuca bez
powodu.
- Nie mów tak. Nie narzucasz mi się. - Popatrzyła prosto w
jego lwie oczy i w ich głębi dostrzegła ból i żal. - Nigdy już nie
mów czegoś takiego. To nieprawda.
- To jest prawda. Z rozmysłem nauczyłem cię odczuwać coś
z czym nie jesteś w stanie sobie poradzić. A ja wykorzystuję twoje
uniesienie.
108
Bestia
- Nie jestem dzieckiem. Sama podejmuję decyzje - odparła. -
- Doprawdy? Nie sądzę. Rano będziesz miała czego żałować.
Nie powinienem ci dokładać kłopotów.
Wyczuła instynktownie, że Gideon chce się wycofać, a ona
tego nie chciała. Potrzebował teraz zapewnienia, że Harriet chce go
tak samo jak on jej.
- Nie! - Zatopiła paznokcie w jego masywnym karku i
wygięła się zapraszająco. - Nie, Gideonie! Proszę, nie odsuwaj mnie
teraz. Chcę ciebie!
Zawahał się, wciąż jednak dotykając tej miękkiej, wilgotnej
bramy, zapraszającej do jej wnętrza. Na jego czole pojawiły się
kropelki potu.
- Na Boga! Chcę ciebie! Chcę bardziej niż czegokolwiek
dotąd w moim życiu. - Słowa te wydobyły się z trudem z jego
piersi, podczas gdy powoli, ale uparcie, zagłębiał się w jej ciele.
Nie potrafiła powstrzymać się od krzyku. Gideon zamknął
jej usta pocałunkiem, upajając się jej spazmatycznym jękiem.
Harriet owładnęło podniecenie wywołane zarówno bólem,
jak i przyjemnością. Czuła się rozciągnięta i napełniona do granic
wytrzymałości i nagle mgliście zdała sobie sprawę, że bliska
jest tego dreszczu podniecenia, który przedtem wydawał jej się
nieosiągalny.
Zrozumiała, że dotarła do krawędzi wielkiego odkrycia.
Jeszcze chwila, a sięgnie po nieuchwytną rozkosz. Była tego pewna.
Nie było czasu. Gideon cofnął się na chwilę, by ruszyć
ponownie do ataku, prosto do jej wnętrza. Wydał z siebie okrzyk
pełen dzikiej, męskiej satysfakcji. Jego ciało wygięło się; każdy
mięsień napięty był jak struna, twardy jak stal.
A potem opadł na nią, ciężko oddychając i przyciskając ją do
twardej kamiennej podłogi jaskini.
109
Amanda Quick Bestia

To, że się z nią kochał, było równie nieuniknione jak

nadejście świtu.
Gideon przeciągnął się ostrożnie, krzywiąc się, gdy
prostował mięśnie zesztywniałe od leżenia na twardej skale.
Wyczuł, że Harriet poruszyła się obok niego i przytuliła, szukając
ciepła. Nie otworzyła oczu.
7 Uśmiechnął się do siebie, patrząc na nią. Oparła mu głowę
na ramieniu tak, jakby to była najbardziej naturalna pozycja pod
słońcem. Większą część jej twarzy zakrywały wijące się bezładnie
kasztanowe włosy. Gideon dotknął ich delikatnie i stwierdził, że są
niezwykle miękkie. Zacisnął dłoń, a zaraz potem otworzył,
wpuszczając z niej włosy. Jak żywe istoty, rozproszyły się
natychmiast. Pomyślał, że włosy Harriet są takie jak ona: miękkie,
pachnące i pełne kobiecej żywotności.
Tej nocy zatracił się przy tej kobiecie. Tej nocy uzmysłowił
Gideon wstał raz w ciągu nocy, żeby zapalić drugą lampę.
sobie pełnię swego pożądania. Tej nocy ona powiedziała i pokazała
Nie budząc Harriet, powrócił na ich prowizoryczne posłanie,
mu, że go pragnie. Oddała mu się w dzikim, a jednocześnie
przytulił się do niej i zasnął.
naiwnym zapamiętaniu, które było nieskończenie więcej warte niż
Gdy obudził się ponownie, świtało. W jaskini trudno to było
cała ta sterta klejnotów leżących na podłodze jaskini.
stwierdzić, ale zmysły podpowiadały mu nadejście poranka.
Oddała się Potworowi z Blackthorne Hall, mimo jego
Poranka i czasu wyrównania rachunków.
szpetnej twarzy i równie szpetnej przeszłości!
Wiedział, na co się zanosi, już od chwili, gdy zauważył
Ciało Gideona zesztywniało pod wpływem gorących wspo-
Crane'a umykającego z jaskini, i domyślił się, że Harriet jest w
mnień. Przesunął nogą po jej udzie, a jego dłoń zakreśliła łuk na
środku. Brnąc przez nacierające wściekle fale, zdawał sobie sprawę,
wydatnym łuku pośladków. Marzył, by ta czarowna chwila nigdy
że nie ma już czasu na odnalezienie jej i wyprowadzenie stamtąd
się nie skończyła.
przed całkowitym zalaniem wejścia. A to oznaczało, że spędzi z nią
Nigdy dotąd nie obawiał się konfrontacji z rzeczywistością.
noc. Oznaczało, że przed nadejściem poranka, skompromituje ją
Dawno już się nauczył sobie z tym radzić. Ale tego ranka oddałby
całkowicie. Nie mógł zrobić nic, by uciec przed tym, co
duszę za czarodziejską różdżkę. Machnąłby nią w tej jaskini,
nieuniknione.
zamieniając ją w świat, w którym on i ta kobieta mogliby pozostać
Mimo wszystko nie zamierzał komplikować dodatkowo
na zawsze.
sprawy, kochając się z Harriet.
Harriet uniosła powieki i zamrugała. Przez chwilę patrzyła
Teraz zrozumiał, że gdy zobaczył jej uśmiech, gdy wyciągnęła
zaspana na Gideona, aż w końcu powrót świadomości rozjaśnił jej
do niego ręce i otworzyła się zapraszająco, wszystkie jego dobre
turkusowe oczy.
intencje uleciały jak dym.
111
110
Amanda Quick
Dobry Boże - powiedziała siadając gwałtownie. - Która
godzina?
- Jest już rano, jak przypuszczam. - Zauważył, że
zawstydzona otuliła się płaszczem. Unikała jego wzroku. Na jej
policzkach zapłonął rumieniec. - Uspokój się, Harriet.
- Moja rodzina będzie śmiertelnie przerażona.
- Niewątpliwie.
- Musimy stąd wyjść, żebym mogła im pokazać, że nic mi
się nie stało.
- A czy to prawda?- Gideon usiadł niespiesznie, patrząc na
nią.
Odwróciła się od niego.
- Nie rozumiem, milordzie.
- Wybacz mi, moja droga. Nie chciałem być złośliwy.-
Gideon wstał, nieświadom swej nagości do chwili, gdy Harriet
odwróciła nagle wzrok. Rozbawiło go to. Wyglądało to, jakby
nie dostrzegała szramy na jego twarzy i jakby zawstydzał ją
tylko widok jego męskości. - Powinnaś się ubrać, Harriet. Zaczął
się odpływ i Dobbs, szukając nas, może tu lada chwila zajrzeć.
- Tak. Tak, oczywiście. - Wstała, nadal ściskając płaszcz.
Pochyliła się, by podnieść suknię. Zawahała się, nie mogąc
zdecydować, jak się ubrać, nie zdejmując płaszcza.
- Zaraz ci pomogę - zaproponował łagodnym tonem.
- To nie będzie konieczne, milordzie.
- Jak sobie życzysz. - Gideon przeciągnął się ponownie
i podszedł do swoich rzeczy. Włożył koszulę i spodnie, zadowo-
lony, że wyschły przez noc. Jego przemoczone buty były sztywne
od soli.
- Gideon?
- Tak, kochanie?
Harriet zawahała się.
-Chodzi mi o tę noc, milordzie. Nie chciałabym... To znaczy,
nie powinien pan czuć się...
112
Bestia
- Możesz powiedzieć swojej ciotce, by oczekiwała mnie dziś
o trzeciej po południu. - Gideonowi udało się w końcu wciągnąć
jeden z zesztywniałych butów. To nie było łatwe zadanie. Skóra
skurczyła się bardzo.
- Dlaczego? - zdumiała się Harriet.
Podniósł głowę, posłał jej porozumiewawcze spojrzenie i
począł mocować się z drugim butem. Harriet patrzyła na niego
zaskoczona. Zastanawiał się, czy dotarło do niej w pełni znaczenie
ostatnich wydarzeń.
-W tych okolicznościach będę chciał oczywiście złożyć jej
uszanowanie - odparł.
- Uszanowanie? Tylko to?
Żachnął się.
-I złożyć oficjalną propozycję małżeństwa. - Wiedziałam -
wybuchnęła Harriet. - Wiedziałam, że o tym pan myślał! Ale ja
pańskich oświadczyn nie przyjmę. Rozumie pan?Nie pozwolę panu
tego zrobić.
- Nie pozwolisz mi tego zrobić? - Gideon przyglądał się jej
podejrzliwie.
- Oczywiście. Och, wiem, o czym pan teraz myśli. Uważa
pan, że z powodu tego, co zaszło między nami dziś w nocy, jest pan
zobowiązany oświadczyć się. Ale zapewniam pana, sir, że jest to
absolutnie zbędne.
- Doprawdy?
- Zdecydowanie. - Harriet wyprostowała się dumnie. - To, co
się dzisiaj wydarzyło, nie jest pańską winą. To ja jestem winna.
Gdybym nie okazała się na tyle głupia, by wyjść na skarpę i
przyglądać się, co się dzieje, nic by się nie stało.
- Ale tam poszłaś, Harriet. I cała reszta już się stała.
- To nieistotne. Nie chcę, by pan czuł się zobowiązany do
oświadczyn.- Wyglądała na zdecydowaną.
- Harriet, jesteś zdenerwowana. Gdy się uspokoisz, stwier-
dzisz, że nie masz innego wyjścia, jak tylko przyjąć moją
113
Amanda Quick
propozycję małżeństwa. Podejrzewam, że twoja ciotka i siostra też
będą nalegać, byś się zgodziła.
- Nie sądzę, by ich nalegania były aż tak ważne. Sama
podejmuję decyzje, milordzie, i tak właśnie stało się tej nocy
Poniosę pełne tego konsekwencje.
- Ja też sam podejmuję decyzje, Harriet - powiedział, tracąc
powoli cierpliwość z powodu jej wojowniczego nastawienia.-I ja też
ponoszę za nie odpowiedzialność. Dziś po południu zaręczymy się.
- Nie. Nie zaręczymy się. Do diaska, Gideonie! Nie wyjdę za
mąż tylko dlatego, że zostałam skompromitowana!
Gniew Gideona osiągnął apogeum.
- A ja nie pozwolę, by znów mówiło się, że Potwór z Black-
thorne Hall uwiódł i potem bez skrupułów odepchnął kolejną
córkę proboszcza!
Harriet zbladła. Patrzyła na niego oczyma rozszerzonymi
przerażeniem.
- Na Boga! Gideon! Nie pomyślałam o tym, co o tobie
powiedzą.
- Do diabła! - Gideon zbliżył się do niej i chwycił ją za
ramiona. Chciał nią potrząsnąć. Trzymał ją mocno, zmuszając,
by patrzyła mu prosto w oczy. - W ogóle nie myślałaś. Snułaś
tylko te swoje naiwne, sentymentalne przypuszczenia, nie mając
pojęcia o tym, z jaką rzeczywistością przyjdzie ci się zmierzyć,
gdy opuścimy to miejsce.
Patrzyła na niego.
- Przez cały czas wiedziałeś, do czego będziesz zmuszony.
To o tym myślałeś, mówiąc o przeznaczeniu.
- Oczywiście wiedziałem, jaki będzie tego koniec. Ty też.
Potrząsnęła zdecydowanie głową.
- Nie. Naprawdę nie pomyślałam o tym aż do dzisiejszego
ranka, gdy obudziłam się i stwierdziłam, że możesz czuć się
zobowiązany do złożenia mi propozycji małżeństwa. Powiedziałam
sobie, że to niepotrzebne. Wytrzymam plotki ludzi z okolicy.
114
Bestia
A ponieważ i tak nie wejdę do towarzystwa i nie planuję
małżeństwa, nie sądziłam, by ważne było to, co powiedzą ludzie.
- A jeśli będziesz w ciąży? Jak sobie z tym poradzisz?
Harriet opuściła wzrok zapłoniona.
- To mało prawdopodobne, milordzie. W końcu to tylko
jeden raz.
Harriet, wystarczy tylko jeden raz.
Zacisnęła usta.
- Tak czy inaczej, przekonam się o tym za kilka dni.
- Kilka dni? To będą najdłuższe dni w twoim życiu! Harriet,
jesteś przecież inteligentną kobietą. Proponuję, byś wzięła to pod
uwagę i przestała być naiwnym, ulegającym nastrojom dzieckiem,
Jej palce zacisnęły się na brzegu płaszcza.
- Tak jest, milordzie.
Gniew opuścił Gideona równie szybko, jak przyszedł.
Przyciągnął Harriet do siebie i przytulił. Wyczuwał napięcie jej
zesztywniałych pleców.
- Czy małżeństwo ze mną to coś tak strasznego, Harriet? W
nocy nie uważałaś mnie za odpychającego.
- Ależ nie jest pan wcale odpychający, milordzie. - Jego
koszula tłumiła jej słowa. - Nie o to chodzi. Rzecz w tym, że nie
chcę wychodzić za mąż z samego tylko poczucia obowiązku. -
- Rozumiem. Należysz do upartych kobiet. - Uśmiechnął się
ponad jej głową. - Przyzwyczajona jesteś chodzić swoimi własnymi
drogami. Bez wątpienia obawiasz się utraty swojej cennej
niezależności.
- Nie zamierzam tracić niezależności - wymamrotała.
- Z czasem przyzwyczaisz się do małżeństwa.
- Posłuchaj, Gideonie. O co chodzi w tej mowie o przy-
zwyczajaniu się?
- Nieważne - powiedział łagodnie. - Zajmiemy się tym póź-
niej. A teraz musisz mi pozwolić poinformować twoją ciotkę o
naszych zaręczynach.
115
Amanda Quick
-Ależ, Gideonie...
- Mówisz, że za kilka dni będziesz wiedziała, czy nosisz
moje dziecko. Jeśli się okaże, że tak, postaram się o wszystkie
potrzebne dokumenty i natychmiast się pobierzemy. Jeśli nie -
załatwimy rzecz w bardziej tradycyjny sposób i ustalimy datę
w odpowiednio odległym terminie.
Harriet uniosła głowę; nagle wszystko zrozumiała.
- Chce pan czekać tak długo, jak się da?
- Tak. Jeśli rozniesie się, że nie ma powodu do pośpiechu,
plotki ucichną. A teraz, gdy wszystko ustalone, ruszajmy. Ludzie
wkrótce zaczną nas szukać. - Uwolnił ją z objęć i poszedł po
lampę.
Harriet nie wypowiedziała ani słowa, idąc za nim tunelem.
Gideon wyczuwał, że jest przygnębiona, ale zacisnęła usta i nie
protestowała.
Wiedział, że czuje się nieszczęśliwa i schwytana w pułapkę,
lecz nie potrafił poprawić jej nastroju. Pewien był jednak, że może
uczynić ją daleko bardziej nieszczęśliwą, jeśli nie wymusi na niej
decyzji o ślubie.
Upierała się, że nie potrzebuje ochrony w postaci oficjalnej
propozycji małżeństwa z powodu wydarzeń ostatniej nocy, ale
Gideon znał prawdę. Jej życie mogłoby się zmienić w piekło, nawet
tu, w Upper Biddleton, gdyby nie postąpiła właściwie. Nie chciał
stać się przyczyną jej nieszczęścia! Zdawał sobie sprawę, że nie jest
zachwycona perspektywą poślubienia go, lecz nie było innego
wyjścia.
Teraz była zbyt zdenerwowana, by myśleć jasno. Gideon
zastanawiał się, kiedy do niej dotrze, że powinna obawiać się czegoś
o wiele gorszego niż perspektywa wyjścia za mąż.
Z pewnością wkrótce znajdzie się jakaś uczynna duszyczka,
która zada sobie trud ostrzeżenia jej przed prawdziwym nie-
bezpieczeństwem, tym mianowicie, że może nigdy nie wyjść za
mąż.
116
Bestia
Wcześniej czy później ktoś poczuje się w obowiązku
przypomnieć Harriet, że Gideon ma taką reputację, że nikt nie
spodziewa się po nim, by postępował właściwie. Potwór z
Blackthorne Hall nie był znany jako człowiek honoru, gdy rzecz
dotyczyła niewinnych, młodych kobiet.
Dobbs czekał na nich przy wejściu do jaskini. Towarzyszył
mu Owl, wyjątkowo wszechstronny służący Gideona.
Gideon wybrał go w taki sam sposób, w jaki wybierał konie.
Nie ze względu na wygląd czy przyjemne usposobienie, lecz dla
lojalności, siły i opanowania. Do czasu spotkania Gideona Owl
wiódł żywot boksera.
W przeciwieństwie do innych mistrzów boksu potrafił prze-
trwać lata, dając pokazowe mecze. Miał skromny dochód z tego,
że pozwalał dobrze urodzonym młodym byczkom płacić
za szansę zmierzenia się z nim. Takie młode byczki nie lubią
przegrywać. Owi rozumiał ten podstawowy dla prowadzenia
interesów fakt.
Jego twarz nosiła ślady jego kariery: wielokrotnie złamany
nos, zmaltretowane uszy, liczne braki w uzębieniu. Miał masywną
budowę boksera i nigdy nie prezentował się dość dobrze w stroju
służącego, ale Gideonowi nie o to chodziło. Owi był jednym
z nielicznych ludzi na tym świecie, którym ufał, i jedynym,
z którym mógł szczerze porozmawiać.
- No, no. Widzę, że jakoś oboje przeżyliście tę noc. -
Dobbs uniósł lampę na ich widok.- Wszystko gra, jak się
domyślam?
- W porządku. - Gideon popatrzył na Owla. - A u was?
- Oczywiście, milordzie. - Owi obrzucił Harriet niechętnym
spojrzeniem. - To jest panna Pomeroy, jak przypuszczam? Jej
rodzina jest wielce zaniepokojona. Rozmawiałem z ich
gospodynią , panią Stone, która najwyraźniej w pełni pojmuje
powagę sytuacji.
- To mnie nie dziwi- odparł cicho Gideon. - Panno Pomeroy,
117
Amanda Quick
pozwoli pani przedstawić sobie mojego służącego. Nazywa się Owi.
Jest wyjątkowo pomocny w wielu sytuacjach, ale całkowicie
pozbawiony poczucia humoru. Panna Pomeroy i ja zamierzamy się
wkrótce pobrać, Owl.
Owl łypnął na nią okiem bazyliszka.
- To doskonale, milordzie.
Harriet skinęła głową.
- Nie wygląda pan jednak na zachwyconego tym pomysłem,
Owl.
- Nie moja rzecz o tym decydować, panno Pomeroy. Moj
pan postępuje tak, jak sam uzna za stosowne. Zawsze tak było.
I bez wątpienia będzie.
- Nie zwracaj na niego uwagi - rzekł Gideon. - Będziesz
musiała do tego przywyknąć. Dobbs, czy udało się wam złapać
Crane'a?
0 Tak jest, sir - odparł radośnie Dobbs. - Udało się. Wycią-
gnęliśmy go z wody, zanim poszedł na dno. Ale było już za późno
na wchodzenie do jaskini po pana i pannę Pomeroy. Pomyśleliśmy,
że zaprowadzi ją pan do suchej części jaskini i tam przetrwacie noc.
Tak. - Gideon rzucił okiem na podejrzanie spokojną Harriet.-
Odprowadźmy teraz pannę Pomeroy do domu. Przeżycia ją
wyczerpały. Poza tym jest jeszcze parę drobiazgów, które chciałbym
z panem omówić, Dobbs.
- Rozumiem, sir. Rozumiem.
Cała grupa wyszła z jaskini i ruszyła plażą, a potem ścieżką
w kierunku starego probostwa. Na szczycie skarpy Gideon ujął
Harriet za ramię. Odprawił Dobbsa i Owla ruchem głowy.
- Chodź, Harriet - powiedział łagodnie. - Odprowadzę cię do
samego wejścia.
- To nie jest konieczne - odparła. - Trafię przecież do włas-
nych drzwi.
Pohamował się z ripostą. Harriet była oszołomiona ostatnimi
wydarzeniami i jej naturalna niezależność szukała jakiegoś
118
Bestia
ujścia, by dać o sobie znać. Gideon powtarzał sobie, że w najbliższej
przyszłości powinien być przygotowany na brak entuzjastycznej
współpracy z jej strony. Ważne było, by zrozumiała, że nie ma
innego wyjścia, jak tylko przyjąć oświadczyny.
Drzwi probostwa otworzyły się, zanim Gideon i Harriet
dotarli do pierwszych stopni. Felicity, z wyrazem ulgi i
zaciekawienia na twarzy, najwyraźniej wypatrywała ich przez okno.
- Harriet, tak się martwiliśmy. Nic ci się nie stało?
- Wszystko w porządku - zapewniła ją siostra. - Co z ciocią
Effie?
- Przypuszczam, że przygotowuje się w salonie na pogrzeb.
Pani Stone zemdlała zaraz po tym, jak pan Owl przyszedł tu
późno wieczorem, by opowiedzieć nam, co się stało. Cuciłam
ją przez kilka godzin. - Felicity zwróciła się do Gideona: -
A pan, sir, co ma do powiedzenia?
Gideon uśmiechnął się z rezerwą na to wyzwanie.
- Obawiam się, że nie mam ani czasu, ani chęci, by mówić
teraz cokolwiek. Wrócę tu jednak o trzeciej, by pomówić z pani
ciotką. Proszę jej powtórzyć, by mnie oczekiwała. - Zwrócił się do
Harriet: - Do zobaczenia, moja droga. Zobaczymy się po południu.
Nie przemęczaj się. Z pewnością poczujesz się lepiej, gdy weźmiesz
gorącą kąpiel.
Harriet prychnęła pogardliwie.
- Nie mam zamiaru się „przemęczać", jak pan był łaskaw to
określić. Ale rzeczywiście wezmę gorącą kąpiel.
Wmaszerowała do domu i zdecydowanym ruchem zamknęła
mu drzwi przed nosem. Gideon powrócił do Dobbsa i Owla.
- Panna Pomeroy nie jest dziś w najlepszym nastroju - za-
uważył Dobbs. - Widocznie po tym, co przeszła. Sympatyczna
panienka. Mamy szczęście, że nie wpadła w histerię, sir.
- Moja narzeczona nie należy do osób łatwo wpadających w
histerię. Proszę nie zaprzątać sobie uwagi nastrojami panny
Pomeroy, Dobbs. Mamy inne, ważniejsze sprawy do omówienia.
119
Amanda Quick
- Tak jest, sir. A jakie to sprawy, wasza lordowska mość?
Gideon popatrzył znacząco na skarpę.
- Możliwość, że nie złapaliśmy jeszcze wszystkich złodziei
Brzydka twarz Dobbsa wykrzywiła się w dziwnym grymasie.
- Sądzi pan, że są jeszcze inni?
- Kolekcja klejnotów przechowywanych w tej jaskini jest
doprawdy imponująca - powiedział z namysłem Gideon. - Wy
daje mi się, że wybierał je ktoś znający się na rzeczy i nie jest to
przypadkowy zbiór.
Aha. - Dobbs uchwycił się tej myśli. - Uważa pan, że za tymi
złodziejami stoi jakiś mózg? Ktoś, kto wyznaczał najcen
niejsze okazy do kradzieży?
- Myślę, że warto przepytać Crane'a i pozostałych dwóch,
których ujęliśmy dziś w nocy.
- Zgadzam się - przytaknął Dobbs, zacierając ręce. - Im
więcej, tym lepiej. Nie muszę panu przypominać, że rozwiązanie
tej sprawy przysporzy mi wiele rozgłosu. Tak, sir, wszyscy
eleganci będą się ustawiać w kolejkach, żeby wynająć J. Williaap
Dobbsa.
Niewątpliwie. - Gideon zwrócił się do Owla - Gdy pójdę do
magistratu z Dobbsem, by zająć się przesłuchaniami, ty ruszaj
do Blackthorne Hall i każ lokajowi przygotować dla mnie
ubranie na wizytę w probostwie. Upewnij się, że wszystko jest w
porządku, Owl. Zamierzam się oświadczyć i chciałbym zrobić dobre
wrażenie.
– Pewnie będzie pan chciał się ubrać na czarno, milordzie. Tak jak
na pogrzeb.
Effie nalała sobie kolejną filiżankę herbaty. To już czwarta
od czasu, gdy Harriet zeszła na dół po kąpieli. Felicity prze
chadzała się pod oknem salonu z niezmiernie poważną miną. Pani
Stone zdołała już przyjść do siebie po kolejnym omdleniu
120
Bestia
wołanym pojawieniem się Harriet. Gdy tylko się podniosła,
zaciągnęła wszystkie story w oknach, jak w domu umarłego.
Wysoki zegar tykał dostojnie, wskazując nieubłaganie
zbliżającą się godzinę trzecią. Z każdym nieznacznym poruszeniem
jego wskazówek Effie coraz głębiej zapadała w przygnębienie. Nad
całym domem zawisła aura niepokoju.
Harriet zdawało się, że staje się ona coraz gęstsza.
Z początku gnębiło ją poczucie winy, że tak wszystkich zmartwiła.
Teraz zaczynała tracić cierpliwość z powodu dziwnego zachowania
domowników.
- Nie mogę zrozumieć, dlaczego zachowujecie się wszy-
scy jakbym umarła w tej jaskini - mruknęła, nalewając sobie
herbatę.
Nie wiedząc, jaki rodzaj sukni byłby najbardziej odpowiedni
na taką okazję jak przyjmowanie oświadczyn, wybrała najnowszą,
muślinową, niegdyś białą, którą przefarbowała na żółto, gdy
zaczęła tracić kolor. Długie rękawy zebrane były w nadgarstkach,
a dekolt zakrywała skromna wyszywana narzutka. Na niesfornych
włosach upięła świeży, biały czepek z koronki. Bez czepka
zawsze czuła się nie ubrana.
Gdy przyglądała się sobie w lustrze, doszła do wniosku, że
wygląda tak jak zwykle. A właściwie jak codziennie. Można by
się spodziewać, że po tym, co się wydarzyło ostatniej nocy,
powinna się choć trochę zmienić. Stać się bardziej ponętna albo
interesująca... Ciekawie byłoby stwierdzić, że stała się teraz kimś
tajemniczym. Tymczasem wyglądała po prostu jak Harriet.
- Dzięki Bogu, nie umarłaś - odezwała się Felicity. - Mówię
poważnie, Harriet. Przede wszystkim, nie rozumiem, jak mogłaś
w ogóle pójść do tych jaskiń, a tym bardziej spędzić całą noc
w którejś z nich. To musiało być straszne.
- Właściwie nie było to straszne, tylko dość niewygodne. - A
poza tym, nie miałam specjalnego wyboru. - Harriet upiła łyk
herbaty. - Gdy już tam weszłam, nie było sposobu, żeby wyjść,
121
Amanda Quick
bo zaczął się przypływ. Wszystko to tylko wypadek. Chciałabym to
jeszcze raz podkreślić.
- To koszmar - powiedziała ponuro Effie. - Bóg jeden wie co
się teraz może zdarzyć.
- Zapewne moje zaręczyny - odparła z westchnieniem
Harriet
- Z mężczyzną, który ma odziedziczyć tytuł para - zauważyła
jak zwykle pragmatyczna Felicity. - Nie taki zły los, moim
zdaniem.
- Nie byłoby to takie złe, gdyby żenił się ze mną, bo się
nieprzytomnie zakochał - sprostowała Harriet. - Problem polega na
tym, że on żeni się z poczucia obowiązku.
- I tak powinno być - podsumowała chmurnie Effie. - Znisz-
czył twoją reputację. Całkowicie.
Harriet żachnęła się.
-Wcale nie czuję się zrujnowana.
Pani Stone wkroczyła do pokoju, niosąc kolejną tacę z
herbatą, i dołączyła do nielicznej grupy zebranych. Miała wygląd
kogoś komu dane będzie obwieścić koniec świata.
- Nie będzie żadnych zaręczyn ani małżeństwa. Posłuchajcie
moich słów. Zobaczycie. Potwór z Blackthorne Hall zabawił się
w swój diabelski sposób z panienką Harriet i teraz odtrąci ją jak
śmieć.
- Panie Boże, dopomóż! - Effie zmięła w dłoni chusteczkę
i z jękiem przechyliła się do tyłu.
Harriet pociągnęła nosem.
- Doprawdy, pani Stone. Wolałabym, aby nie wyrażała się
pani o mnie jako o śmieciu. Powinna pani pamiętać, kim dla pani
jestem.
- To nie żadna aluzja osobista, panienko Harriet. - Pani Stone
z brzękiem postawiła tacę. - Ja po prostu znam naturę tej bestii. Już
raz przez to przeszłam. Dostał, czego chciał. Teraz jest już daleko.
Felicity popatrzyła z namysłem na Harriet.
122
Bestia
- Czy naprawdę dostał, czego chciał, Harriet? Nie wyrażałaś
się na ten temat dość jasno.
- Na miłość boską - wtrąciła się Effie, zanim Harriet zdążyła
choćby pomyśleć o odpowiedzi. - To naprawdę nie jest teraz istotne.
Najważniejsze, że zło już się stało.
Harriet uśmiechnęła się blado do siostry.
- Widzisz, Felicity? To, co się naprawdę wydarzyło, nie jest
ważne. Liczą się pozory.
- Tak, wiem - odparła Felicity. - Ale wiesz, że jestem bardzo
ciekawa.
- Och, uwiódł ją, uwiódł - powiedziała zdecydowanie pani
Stone. - Możesz być pewna. Żadna młoda, niewinna panienka nie
spędziłaby nocy z Potworem z Blackthorne Hall, żeby nie stwierdzić
rano, że ją uwiódł.
Harriet poczuła, że się rumieni. Sięgnęła po jedno z małych
ciasteczek na tacy.
- Dziękujemy pani za opinię, pani Stone. Wydaje mi się, że
dość już usłyszałyśmy. Dlaczego nie pójdzie pani teraz dopilnować
kuchni? Jestem pewna, że jego lordowska mość przybędzie tu lada
chwila. Będziemy potrzebowali więcej herbaty.
Pani Stone żachnęła się.
- Już przyniosłam herbatę. A pani tylko oszukuje samą
siebie, myśląc, że St. Justin pokaże się tu dziś po południu. Lepiej
poddać się temu, co i tak nieuchronne. I modlić się do Pana
Najwyższego, żeby panienka nie była w ciąży tak jak moja biedna
Deirdre.
Harriet zacisnęła usta w gniewie.
- Nawet jeśli taki jest mój los, nie zamierzam dodawać do
tego dramatu samobójstwa, pani Stone.
- Harriet, proszę - zaoponowała Effie. - Czy nie możemy
porozmawiać o czymś innym? Cała ta gadanina o uwiedzeniu i
samobójstwach źle działa mi na nerwy.
Odgłos kopyt końskich przyniósł szczęśliwie koniec tej roz-
123
Amanda Quick
mowy. Felicity poszybowała do okna, by wyjrzeć spomiędzy
zasłon.
- To on! - krzyknęła triumfalnie. - Na jakimś wielkim koniu.
Harriet miała rację. St. Justin przyjechał tu, żeby się oświadczyć.
- Bogu niech będą dzięki - stwierdziła Effie, prostując się na
krześle. - Jesteśmy uratowane. Harriet, wyjmij to ciastko z ust albo
przełknij je szybko.
- Jestem głodna - z pełnymi ustami zaoponowała Harriet. -
Nie dostałam jeszcze śniadania, pozwolę sobie przypomnieć.
- Młoda dama, która ma właśnie otrzymać propozycję mał
żeństwa, powinna być zbyt zdenerwowana, by móc jeść. Tym
bardziej jeśli ta propozycja ma nastąpić w takich, a nie innych
okolicznościach. Pani Stone, proszę się przygotować na otwarcie
drzwi. Jego lordowska mość nie będzie przecież czekał cały
dzień. Felicity, usuń się, to ciebie nie dotyczy.
- Och, dobrze już, ciociu Effie. - Felicity, podobnie jak
Harriet, uniosła znacząco oczy ku niebu i wybiegła z salonu. -
Ale zażądam potem wyczerpującego raportu! - krzyknęła jeszcze
z hallu.
Mimo dziarskiego wyglądu, jaki starała się utrzymać,
żołądek Harriet ścisnął się. Teraz ważyły się jej losy i nic nie szło
tak, jak sobie zaplanowała. Gdy usłyszała nagłe, zdecydowane
pukanie Gideona do frontowych drzwi, pożałowała, że nie zjadła w
końcu tego ciastka. Czekała w napięciu, aż pani Stone otworzy.
- Proszę powiedzieć pani Ashecombe, że przyszedł St. Justin
powiedział oschle. - Jestem oczekiwany.
- To okrutne, że pozwala pan myśleć biednej pannie
Pomeroy że się pan z nią ożeni - stwierdziła zdecydowanym tonem
pani Stone. - Wyjątkowo okrutne.
- Proszę się usunąć, pani Stone - huknął Gideon. - Sam trafię
do salonu.
Jego buty zadudniły na podłodze hallu. To było celowe.
Gideon potrafił poruszać się bezszelestnie, kiedy chciał.
124
Bestia
Harriet przestraszyła się.
- O Boże! Obawiam się, że źle się to zaczęło, ciociu Effie.
Pani Stone udało się go obrazić, zanim jeszcze przekroczył próg.
- Cicho - zgromiła ją Effie. - Poradzę sobie z tym.
Gideon wkroczył do pokoju, a Harriet zaparło dech w
piersiach na ten widok. Jego duże, masywne ciało w doskonale
skrojonym ubraniu i nieskazitelnie wypolerowanych butach
prezentowało się wyjątkowo elegancko. Harriet zastanawiała się,
czy to ta nowa, bardzo intymna znajomość dodawała czegoś
niezwykłego jego wyglądowi.
Ich oczy spotkały się i stwierdziła, że Gideon doskonale
pamięta ich wspólną noc. Spłonęła rumieńcem, zmieszana.
Starając się zatrzeć to wrażenie, chwyciła ciasteczko i wgryzła
się w nie, gdy Gideon zwrócił się do Effie.
- Witam panią, pani Ashecombe. Dziękuję za przyjęcie
mnie. Już pani zapewne wie, w jakim celu tu przyszedłem.
- Rzeczywiście, słyszałam coś niecoś na ten temat, sir.
Proszę usiąść. Harriet panu naleje. - Effie znacząco popatrzyła na
bratanice.
Starając się przełknąć nieszczęsne ciastko, Harriet chwyciła
czajniczek i nalała herbatę. Bez słowa podała Gideonowi filiżankę.
Dziękuję, panno Pomeroy. - Usiadł naprzeciwko Harriet. --
Wygląda pani dziś wyjątkowo ślicznie. Już się pani otrząsnęła z
szoku, jak przypuszczam?
Z jakiegoś powodu, być może dlatego, że jej nerwy były już
u granic wytrzymałości, Harriet odebrała ten komentarz jako
napastliwy. Przełknęła ciastko o smaku trocin i postarała się o pełen
rezerwy uśmiech.
- Tak, milordzie. Zupełnie. Muszę przyznać, że zawsze łatwo
przychodzę do siebie. Przecież teraz, zaledwie kilka godzin po tym,
jak stwierdziłam, że moja reputacja została zrujnowana, nie wpadam
w rozpacz ani desperację, jakiej można by się spodziewać po
poświęceniu cennego dziewictwa Potworowi z Blackthome Hall.
125
Amanda Quick Bestia

Effie była wstrząśnięta.

- Harriet!
Harriet uśmiechnęła się słodko.
- Nie dlatego, żebym nie planowała czegoś bardziej inte-
resującego. Po prostu nie odczuwam tak boleśnie tej straty.
Effie spojrzała na bratanicę z naganą.
- Zachowuj się. W końcu jego lordowska mość fatygował się
tutaj po to, żeby ci się oświadczyć. - Odwróciła się do Gideona,
Obawiam się, że Harriet nie jest dzisiaj sobą. Ma delikatne
nerwy, jak pan wie. Jest oszołomiona ostatnimi wydarzeniami.
Gideon zaprezentował swój lwi uśmiech. 8
- Rozumiem, pani Ashecombe. Rzeczywiście, delikatne ner
wy. Tego właśnie należy oczekiwać od dobrze wychowanej
młodej damy. Może powinniśmy tylko we dwoje przedyskutować
całą sprawę. Coś mi mówi, że pani bratanica niewiele wniesie
do tej rozmowy.
Tajemniczy ząb, wraz z fragmentem skamieniałej szczęki,
dał się wyjąć ze skały ze zdumiewającą łatwością. Harriet posłużyła
się szpachelką i młotkiem z precyzją, której wiele lat temu nauczyła
się od ojca i którą później ćwiczyła pracując samodzielnie.
Ząb był bardzo duży, w kształcie płytki. Nie tkwił
bezpośrednio w kości, lecz był osadzony w zębodole. Harriet
stwierdziła, że jest to ząb istoty mięsożernej. I to bardzo dużej.
Przyjrzała mu się w świetle lampy zawieszonej na haku. Nie
mogła mieć pewności przed dokonaniem bardziej szczegółowych
badań. Teraz pewna była tylko tego, że ząb nie przypominał tych,
które znalazła dotychczas. Nie można go też było porównać
z żadnym z okazów z kolekcji ojca. Przy odrobinie szczęścia mogło
się okazać, że jest to resztka jakiegoś nie istniejącego już gatunku.
Jeśli nie uda się go sklasyfikować, będzie mogła napisać referat na
jego temat i przedstawić go całemu światu.
Minęły już dwa dni od owej brzemiennej w skutki nocy
spędzonej z Gideonem. Trzymając w dłoni swoje znalezisko,
127
Amanda Quick
Harriet rozejrzała się po jaskini, która zmieniła jej życie. Skra-
dzione klejnoty zostały już zabrane przez Dobbsa, pod nadzorem
Gideona i urzędnika z magistratu. Usunięto nawet worki, które
posłużyły im za posłanie.
Nadal ściskając ząb, Harriet podeszła do miejsca, gdzie tak
niedawno spoczywała w ramionach Gideona. Wspomnienia
zawładnęły nią całkowicie. Przypomniała sobie dzikie pożądanie
w jego oczach, pot na jego skroniach i twarde, napięte mięśnie
jego ramion. Tej nocy bliski był całkowitej utraty panowania nad
sobą.
Zdała sobie sprawę, jak ważne było dla niego wtedy to, że
sprawia jej ból. Jak tylko mógł, starał się go zmniejszyć, mimo że
najwyraźniej owładnięty był szałem namiętności.
Harriet wzdrygnęła się na wspomnienie tego, co czuła, gdy
w nią wszedł. Wypełnił ją tak szczelnie, że niemal stał się jej
częścią. Przez chwilę byli sobie tak bardzo bliscy, jak to tylko jest
możliwe. Poczucie tej niesamowitej bliskości było nie tylko
fizyczne. Harriet miała wrażenie, że dotknęła samej duszy
Gideona. Wiedziała, że on odebrał to tak samo.
Niezwykła fala poetyckiej zadumy przestraszyła ją.
- Bzdury - mruknęła na głos. Prawdopodobnie o tego typu rzeczach
rozmyślają wszystkie zakochane młode damy, które są na tyle
głupie, by oddać swoje dziewictwo jeszcze przed ślubem. Jakoś
trzeba usprawiedliwić ten błąd.
Ale może właśnie powinna sobie wybaczyć te poetyckie
porywy. Była przecież, co tu kryć, zakochaną kobietą.
Harriet wiedziała o tym od dwóch dni. Prawdę
powiedziawszy, wiedziała nawet wcześniej. Świadomość, że Gideon
żenił się z nią tylko z poczucia obowiązku, rozdzierała jej serce.
Wiedziała, że nie wyperswaduje mu tego małżeństwa. Zbyt
okrutnie rozprawiono się kiedyś z jego honorem. Nie pozwoli by się
to powtórzyło, szczególnie w tak podobnych okolicznościach. Rana
zadana jego dumie była zbyt świeża.
128
Bestia
Harriet zdjęła lampę z haka i wyszła z jaskini, gdzie odkryła, że
miłość nie jest ani taka prosta, ani taka słodka, jak się spodziewała.
O wiele łatwiej było zmagać się z takimi zagadkami kamieni
jak piękny skamieniały ząb niż zrozumieć złożoną naturę męż-
czyzny takiego jak Gideon. Bo mężczyzna taki jak Gideon powinien
być akceptowany i kochany.
Ale był zbyt dumny na to, by się tłumaczyć czy prosić o
zrozumienie.
Felicity wpadła do gabinetu właśnie w chwili, gdy Harriet
zabierała się do narysowania zęba znalezionego w jaskini.
- Tu jesteś. Tak myślałam. - Felicity zamknęła za sobą drzwi
Usiadła. - Jak możesz po tym wszystkim zmusić się do oglądania
tych szkaradnych kamieni?
Harriet podniosła głowę.
- Szczerze mówiąc, ostatnio uważam tę pracę za rodzaj
ucieczki.
- Ach! Ja na twoim miejscu przygotowywałabym już swój
posag. Tylko pomyśl, Harriet. Będziesz hrabiną.
- Wicehrabiną.
- Och, na razie tak. Ale kiedyś, gdy umrze ojciec St. Justina,
zostaniesz hrabiną Hardcastle. Wyobraź to sobie. Czy zdajesz sobie
sprawę, jak to zmieni moje życie?
Harriet uniosła brwi.
- Twoje życie?
- Oczywiście. Nie muszę już tak dobrze wyjść za mąż. Jeśli
kiedyś pojadę do Londynu, będę mogła się bawić, zamiast polować
na odpowiedniego męża. Co za ulga!
Harriet odłożyła ołówek i usiadła wygodniej na krześle.
- Nie wiedziałam, że czujesz się do czegoś zmuszana,
Felicity.
- Właśnie tak się czułam. Wiedziałam, że ciocia Effie i ty
liczycie na to, że dobrze wyjdę za mąż i w ten sposób zapewnię
129
Amanda Quick
sobie przyszłość. - Felicity uśmiechnęła się pogodnie. - I oczy-
wiście wypełniłabym ten obowiązek, skoro tak trzeba. Poza tym
nie chciałabym być dla was kłopotem. A teraz jestem wolna.
Harriet potarła palcami skronie.
- Przepraszam. Nigdy nie zastanawiałam się nad twoimi
planami. Myślałam, że gdy pojedziesz do Londynu, po prostu
oczarujesz kilku odpowiednich młodzieńców i będziesz mogła się
zakochać w którymś z nich.
- Poważnie wątpię, by dało się pogodzić miłość z wymogami
zdrowego rozsądku - stwierdziła sucho Felicity.
- Chyba masz rację. Popatrz tylko na sytuację, w jakiej się
znalazłam.
- A co w niej złego? Moim zdaniem wszystko wygląda
sympatycznie. Bardzo lubisz St. Justina. Nie zaprzeczaj. Widziałam
wyraz twojej twarzy, gdy z nim rozmawiałaś.
- Tak, lubię go- mruknęła Harriet, świadoma, że słowo
„lubić" jest zbyt blade, by oddać to, co czuje do Gideona. - Ale
nie zwróciłaś uwagi na fakt, że on proponuje mi małżeństwo
wyłącznie dlatego, by wykazać, że jest człowiekiem honoru.
Felicity jęknęła.
- Na litość boską, Harriet! To oczywiste, że musi się z tobą
ożenić, choć pani Stone nie wierzy, że tak się stanie. Przecież cię
uwiódł! - Tu nastąpiła znacząca pauza. - A zrobił to, prawda? - To
nie jest najważniejsze, jak mówi ciocia Effie. Przede wszytkim
chodzi o pozory.
Harriet przymrużyła oczy.
- Jak, u Boga Ojca, udało ci się dojść do tego wieku z tym
nieszczęsnym brakiem taktu, moja droga siostro?
- Zapewne dzięki temu, że to ty jesteś moją siostrą, a jak
dotąd zawsze byłaś skłonna nazywać rzeczy po imieniu. Nie
masz ogłady towarzyskiej, o czym bez przerwy przypomina nam
ciocia Effie.
Harriet skinęła głową zrezygnowana.
130
Bestia
- Wiedziałam, że to i tak moja wina. Wszystko, co się dzieje,
zawsze jest z mojej winy.
- A co, litujemy się nad sobą?
- Tak - odburknęła Harriet. - Jeśli już koniecznie chcesz
wiedzieć, rzeczywiście mi siebie żal.
- Na twoim miejscu, moja droga, uwiedziona siostro, dzię-
kowałabym swojej szczęśliwej gwieździe, że mężczyzna, który mnie
uwiódł, chce się ze mną ożenić. Czy wiesz, co mówią w
miasteczku?
- Nie. I chyba nie chcę wiedzieć.
- Co prawda mówi się wiele o ujęciu złodziei, ale ludzi
bardziej interesuje twoja sytuacja.
Harriet jęknęła.
- Wyobrażam sobie.
- Mówią, że historia się powtarza. - Felicity delektowała się
tym dramatem. -Uważają, że Potwór z Blackthorne Hall uwiódł
kolejną młodą, niewinną córkę proboszcza i że wkrótce ją odtrąci.
Harriet skrzywiła się.
- Czy wiedzą, że St. Justin i ja jesteśmy zaręczeni?
- Oczywiście. Ale po prostu nie wierzą, że dojdzie do ślubu.
Są przekonani, że podzielisz los biednej Deirdre.
- Dyrdymały. - Harriet ujęła w dłoń ołówek i zabrała się do
pracy. - Jedyną rzeczą, której jestem pewna w tej nieszczególnej
sytuacji, jest to, że wyjdę za mąż. Nawet sam diabeł nie po-
wstrzymałby St. Justina od małżeństwa.
- Miejmy nadzieję. Będzie ciężko, jeśli tego nie zrobi,
prawda?
Odgłos kopyt końskich na podjeździe uniemożliwił Harriet
odpowiedź. Felicity zerwała się na równe nogi i podbiegła do
okna.
- St. Justin - obwieściła. - Skąd on bierze takie konie? Prze-
cież to potwory. Ciekawe, czego chce tym razem? Wygląda ponuro.
- To nic nie znaczy. Zawsze tak wygląda.
131
Amanda Quick
Felicity przyjrzała się siostrze.
- Mogłabyś przynajmniej zdjąć ten okropny fartuch i
poprawić czepek. Szybko, siostro. Masz zostać wicehrabiną. Musisz
się nauczyć odpowiednio ubierać.
- Wątpię, czy St. Justin zauważyłby na mnie nową suknię.
Harriet mimo wszystko posłusznie zdjęła fartuch i zaczęła
poprawiać włosy.
W hallu dał się słyszeć podniesiony głos pani Stone.
- Powiem pannie Pomeroy, że pan przyjechał, sir.
- Nie trzeba. Spieszę się. Sam jej powiem.
Harriet podeszła do drzwi w momencie, gdy się otwierały.
Uśmiechnęła się grzecznie.
- Witam, milordzie. Nie spodziewałyśmy się pana.
- Jestem tego świadom. - Gideon nie odwzajemnił uśmiechu.
Miał na sobie ubranie do konnej jazdy i Felicity trafnie odgadła
jego nastrój. Rzeczywiście był ponury. Bardziej niż zwykle. -
Przykro mi, Harriet, ale musiałem tu wpaść bez zapowiedzi albo
wysłać umyślnego. Wolałem załatwić to osobiście.
Harriet przyglądała mu się przerażona.
- O co chodzi, milordzie? Czy coś złego?
- Otrzymałem wiadomość, że stan mojego ojca znowu się
pogorszył. Posłał po mnie. Wyjeżdżam natychmiast do Hardcastle.
Nie wiem, kiedy będę mógł wrócić.
Harriet podeszła do niego i pogładziła go ze współczuciem
po ramieniu.
- Och, Gideonie. Tak mi przykro. Mam nadzieję, że twój
ojciec wyzdrowieje.
Wyraz twarzy Gideona nie złagodniał ani trochę.
- Dotychczas tak było, że poprawiało mu się zaraz po moim
przyjeździe. Już nie pierwszy raz jestem wzywany do jego łoża
śmierci, ale nigdy nie wiadomo, kiedy to prawda, więc muszę
jechać.
- Rozumiem.
132
Bestia
- Zostawię ci mój adres w Hampshire. - Ściągnął z dłoni
skórzaną rękawicę i podszedł do biurka. Złapał ołówek i skreślił
kilka słów na papierze przygotowanym do szkicowania zęba.
Gdy skończył, wyprostował się, złożył papier i rzucił jej
prosto w ręce. Ich oczy spotkały się w niemym porozumieniu.
- Dasz mi znać, jeżeli zdarzy się coś, o czym powinienem
wiedzieć. Rozumiesz?
Przełknęła z trudem ślinę, świadoma, że prosi ją o natych-
miastowe powiadomienie, gdyby odkryła, że jest w ciąży,
- Tak, milordzie. Powiadomię pana.
- Świetnie. Muszę ruszać.
Naciągnął rękawicę, a potem chwycił Harriet w ramiona.
Przycisnął ją mocno i szybko pocałował.
Zanim zdążyła odpowiedzieć, Gideon puścił ją i wyszedł. Po
chwili drzwi frontowe zatrzasnęły się i na podjeździe dał się słyszeć
stukot kopyt jego rumaka.
Felicity przyglądała się Harriet rozszerzonymi z ciekawości
oczyma.
- Wielkie nieba! Czy tak właśnie cię całował, gdy cię
uwodził? Muszę przyznać, że wygląda to podniecająco.
Harriet opadła na krzesło.
- Felicity, jeśli powiesz jeszcze choć jedno słowo na temat
tej nocy, przysięgam, że cię uduszę. Radzę ci być ostrożną. Teraz,
skoro już nie zamierzasz dobrze wyjść za mąż, nie jesteś tak cenna
dla tego domostwa.
Felicity zachichotała.
- Będę to miała na uwadze. Ale przyznaj, miałaś szczęście,
że ciocia Effie nie była świadkiem tego pożegnalnego pocałunku. W
tym momencie drzwi otworzyły się nagle i do gabinetu wtargnęła
wstrząśnięta Effie.
- Cóż to znaczy?! Był tu St. Justin. Pani Stone twierdzi, że
przyjechał, aby ci zakomunikować, że cię porzuca.
Harriet wzruszyła ramionami.
133
Amanda Quick
- Uspokój się, ciociu Effie. Jedzie do ojca, który podobno
jest umierający.
- Ale nie było jeszcze oficjalnego ogłoszenia zaręczyn. W
gazetach nie ukazała się o tym ani jedna wzmianka.
- Gdy wróci, będzie mnóstwo czasu na formalności - odparła
spokojnie Harriet.
Z korytarza wyłoniła się pani Stone. Jej oczy płonęły
satysfakcją.
- Nie wróci - szepnęła ponuro. - Wiedziałam, że tak będzie.
Ale nie chciałyście słuchać moich ostrzeżeń. A teraz wyjechał.
Nie zobaczycie go już. Biedna panienka Harriet pozostawiona
swojemu strasznemu losowi!
Harriet popatrzyła groźnie na gospodynię.
-Pani Stone, proszę nie pokazywać nam tu swoich histerii.
Nie mam na to najmniejszej ochoty.
Ale było już za późno. Oczy pani Stone poszybowały w
górę,a ona padła na podłogę.
Następnego ranka przyszedł list od ciotki Adelajdy. Effie
otworzyła go podczas śniadania i przeczytała siostrzenicom z
rosnącym podnieceniem.
Moja Droga Siostro, Drogie Siostrzenice.
Mam przyjemność zakomunikować Wam, że zakończyłam już
sprawy związane z żałobą i prawnikami. Nareszcie fortuna, którą
zgromadził mój nieboszczyk małżonek, należy do mnie i zamierzam
jej używać do woli. Dobry Bóg wie, że to ja zarobiłam każdego
pensa z tej sumy.
Wynajęłam w Londynie dom na resztą sezonu i chciałabym
abyście wszystkie trzy niezwłocznie tu do mnie zjechały. Nie traćcie
ani chwili, bo sezon zbliża się do kulminacyjnego punktu, Zostawcie
wszystko. Tu przygotujemy Wam garderobę.
134
Bestia
Sporządziłam nowy testament, zgodnie z którym Harriet
i Felicity otrzymają pokaźne wiano. Ta część majątku, której nie
uda mi się wydać, zanim opuszczę ten świat, przypadnie również
moim uroczym siostrzenicom.
Wasza Adelajda
Effie podniosła wzrok ku niebu i przycisnęła list do piersi.
- Jesteśmy uratowane. To jest odpowiedź na moje modlitwy.
- Poczciwa ciocia Addie - dodała Felicity. - Uparła się i w
końcu dostała swoje pieniądze. Ale będzie cudownie! Kiedy
wyjeżdżamy?
- Natychmiast - stwierdziła krótko Effie. - Nie traćmy ani
chwili. Wyobraźcie sobie tylko: obie jesteście dziedziczkami
fortuny!
- Niezupełnie - wytknęła jej Harriet. - Ciotka Adelajda
pisze, że postara się wydać te pieniądze. Kto wie, ile z tego
zostanie.
- Nikt w Londynie o tym nie pomyśli - odparła przytomnie
Effie - Wszyscy zostaną poinformowani, że obie otrzymacie
okrągłe sumki. Tylko to się liczy. - Popatrzyła na zegar. - Wyślę
panią Stone do miasteczka, żeby zarezerwowała dla nas miejsca
w dyliżansie pocztowym. Musimy się zaraz pakować. Chcę, byście
jutro rano były gotowe do wyjazdu.
- Chwileczkę, jeśli pozwolisz, ciociu Effie. - Harriet odłożyła
łyżkę. - To rzeczywiście wspaniała okazja dla Felicity, ale ja nie
muszę jechać do Londynu. Ani nawet nie chcę. Zaczynam właśnie
pracę nad niezwykle interesującym odkryciem. Wydobyłam
na razie tylko ząb, ale spodziewam się odnaleźć inne szczątki tego
stworzenia.
Effie odstawiła filiżankę. Jej niebieskozielone oczy patrzyły
uważnie.
- Pojedziesz z nami, Harriet. Zdecydowałam.
- Ależ mówiłam, że nie mam ochoty jechać do stolicy.
135
Amanda Quick
- Pojedziecie we dwie z Felicity. Jestem pewna, że będziecie
się dobrze bawiły. Poza tym jest mi wystarczająco dobrze tu, w
Upper Biddleton.
- Wydaje mi się - zaczęła groźnie Effie - że się nie rozu
mierny, Harriet. To niebywała okazja. Nie tylko dla Felicity.
Także dla ciebie.
- Jak to? - zapytała zaskoczona Harriet. - Przecież już jestem
zaręczona. Nic więcej nie można się chyba spodziewać po
wywiezieniu mnie do stolicy.
Oczy Effie wezbrały gniewem.
- Sądziłam - powiedziała zimno - że skoro masz zostać
wicehrabiną, a potem hrabiną, będziesz chciała nauczyć się
czegoś, by móc wejść do towarzystwa. Nie chciałabyś przecież
przynosić wstydu swemu mężowi, prawda?
Harriet była zaskoczona. Nawet nie podejrzewała istnienia
takiego problemu.
- Zawstydzanie St. Justina to ostatnia rzecz, jakiej bym sobie
życzyła - powiedziała powoli. - Bóg jeden wie, ile już upokorzeń
wycierpiał w życiu.
Effie uśmiechnęła się z satysfakcją.
- A zatem postanowione. Masz właśnie szansę
przygotowania się do swojej nowej życiowej roli.
Felicity uśmiechnęła się złośliwie.
- Świetna okazja do zdobycia odrobiny ogłady, Harriet.
- A mój ząb? - próbowała jeszcze protestować Harriet. - Co z
moimi skamieniałościami?
- Te kamienie utkwiły w skale na długo przed potopem -
stwierdziła lekceważąco Effie- i mogą jeszcze poczekać kilka
miesięcy, aż będziesz miała czas je zbadać.
Tu Felicity roześmiała się.
- Punkt dla cioci, Harriet! A ty masz przecież zostać wice-
hrabiną. Naprawdę powinnaś nauczyć się, jak należy się za-
chowywać w towarzystwie, nie tylko ze względu na samego St.
135
Bestia
Justina, ale też na całą jego rodzinę. Chcesz przecież, żeby rodzice
wicehrabiego cię zaakceptowali.
Harriet zamyśliła się. A potem uderzyła ją pewna myśl. W
Londynie będzie mogła zbadać ząb. Będzie w stanie orzec, czy to
rzeczywiście unikat.
- Może istotnie powinnam sobie zrobić kilka tygodni
wolnego i pojechać do stolicy, żeby nabrać ogłady.
- Doskonale.- Ciotka Effie posłała jej uśmiech pełen
aprobaty.
Harriet przytaknęła.
- Dobrze. Napiszę do St. Justina i powiadomię go o
wszystkim Jej twarz rozjaśniła się. - Może do nas dołączy, gdy
poprawi się stan zdrowia jego ojca.
Może, ale nie liczyłabym na to- powiedziała Effie. Jej oczy były
poważniejsze niż kiedykolwiek. - Nie wydaje mi się, że
powinnyśmy mówić tyle o twoich, hm, zaręczynach.
Harriet popatrzyła na nią zdumiona.
- Nie mówić? Co miałaś na myśli, ciociu Effie?
Effie odchrząknęła i delikatnie otarła usta serwetką.
- Rzecz w tym, kochanie, że nie było oficjalnego ogłoszenia
zaręczyn. O ile wiem, St. Justin nie był nawet łaskaw wysłać
zawiadomienia do prasy. Byłoby wysoce niewskazane, żebyśmy
same to zrobiły. A zatem, dopóki on zajmuje się tamtą sprawą...
Harriet zwiesiła głowę.
- Wydaje mi się, że zaczynam rozumieć, ciociu Effie. Pani
Stone zasiała w tobie ziarno niepokoju, zgadza się? Nie jesteś
pewna, czy nie zostałam uwiedziona i porzucona.
- To nie pani Stone jest przyczyną obaw - przyznała smutno
Effie. - Twój los jest szeroko dyskutowany w miasteczku.
Miejscowi ludzie, którzy twierdzą, że znają St. Justina aż za dobrze,
uważają, że on bawi się tobą w okrutny sposób. Przyznasz, pomysł
opuszczenia tych okolic w tak krótkim czasie nie wróży nic
dobrego?
137
Amanda Quick
- Na litość boską! Jego ojciec jest przecież poważnie chory.
- To on tak twierdzi. - Effie przyciszyła głos, gdy do pokju
weszła pani Stone z tacą pełną grzanek. - Ale nie wiemy tegol na
pewno, prawda?
- St. Justin nie jest kłamcą - wybuchnęła Harriet. - Zaczynam
widzieć, do czego zmierzasz. Boisz się, że nie możemy polegać na
słowie St. Justina.
- No...
- Masz nadzieję, że pojedziemy do Londynu i będziemy
udawać, że nic się nie stało. Czy jednak będziesz w stanie ukryć
przed ludźmi, że jestem z nim zaręczona, lub uciszyć pogłoski o
tym, co wydarzyło się w jaskiniach?
Effie posłała jej lodowate spojrzenie.
- Jesteś teraz dziedziczką fortuny, Harriet. Wiele ci się z tego
powodu wybaczy. Co więcej, pogłoski o twoim uwiedzeniu mogą
nie dotrzeć do Londynu. Upper Biddleton jest daleko.
- Nie pozwolę ci przemilczać moich zaręczyn - uprzedziła ją
Harriet. - Niezależnie od tego, czy w nie wierzysz, czy nie. Pojadę
do Londynu, by nauczyć się, jak radzić sobie w towarzys-twie, a
także z innych, osobistych powodów. Ale nie wyprę się Upper
Biddleton i nie licz na to, że wystawisz mnie na tym ślubnym
targowisku jako niewinną młodą dziedziczkę. Nawet gdybym nie
była zaręczona, jestem już za stara na tę rolę.
- Brawo! - wykrzyknęła Felicity. - Dobrze powiedziane,
Harriet. To ja będę ową niewinną młodą dziedziczką, a ty możesz
być tajemniczą starszą damą. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że
żadna z nas nie musi już się starać o męża. Możemy się po prostu
dobrze bawić. Zatem postanowione: jedziemy wszystkie do
Londynu.
- Mam nadzieję- powiedziała Effie, patrząc znacząco na
Felicity - że nie będziemy już musiały mieć do czynienia z tak
przerażającymi incydentami jak ten, który miał miejsce w Upper
Biddleton. Jedna zrujnowana kobieta wystarczy w tej rodzinie,
138
Bestia
Kiedy Gideon wszedł do pokoju śniadaniowego w
Hardcastle, od razu zauważył list zaadresowany do siebie.
Wyciągnął go ze srebrnej patery zawierającej codzienną pocztę.
Jeszcze zanim złamał pieczęć, wiedział, że to list od Harriet. Jej
pismo było takie jak ona - energiczne, niezwykle oryginalne i
niezaprzeczalnie kobiece.
Natychmiast pomyślał, że chyba jedynym powodem, dla
którego mogłaby do niego napisać, jest ciąża.
Ta perspektywa obudziła w nim niekłamaną satysfakcję i
jakąś dziwną radość posiadania. Wyobraził sobie Harriet łagodnie
zaokrągloną, brzemienną, a zaraz potem inną, trzymającą w ra-
mionach niemowlę. Obydwa te obrazki wydawały mu się niezwykle
miłe.
Wyobrażał też sobie Harriet jedną ręką szkicującą jakąś
kość,a drugą przystawiającą dziecko do piersi.
Z początku wmawiał sobie, że wolałby, aby tak się nie stało.
I bez tego Harriet było wystarczająco trudno z samą tylko
perspektywą wyjścia za mąż. Wiedział, że wzbudziło to jej
niepokój.
Gideon ze swej strony też wolałby uciszyć nieco plotki w
Upper Biddleton. Dla dobra Harriet lepiej byłoby, żeby wszyscy
wiedzieli, że ze ślubem nie ma pośpiechu.
Poza tym była przecież córką rektora.
Stwierdził jednak, że i pośpieszny ślub za specjalnym po-
zwoleniem da się przeżyć. Miało to tę zaletę, że Harriet wkrótce
przeniosłaby się do jego łoża. Ta myśl wywołała nagłe pulsowanie
gorącej krwi w jego skroniach.
- Dzień dobry, Gideonie.
Podniósł wzrok znad listu Harriet i zobaczył w drzwiach swoją
matkę, Margaret, hrabinę Hardcastle. Ta drobna, z pozoru krucha
kobietka była w rzeczywistości całkiem silna, o czym doskonale
Gideon wiedział. Margaret poruszała się tak, jakby się unosiła o cal
nad powierzchnią ziemi. Było w niej coś delikatnego,
139
Amanda Quick
zwiewnego, co harmonizowało z jej srebrnymi włosami i ulu-
bionymi pastelowymi kolorami sukien.
- Dzień dobry, madame. - Gideon odczekał, aż lokaj pomoże
jej usiąść przy stole. Położył list od Harriet przy talerzu. Później
przeczyta. Nie powiedział jeszcze rodzicom o swoich zaręczynach.
Ojciec, jak zwykle, gdy tylko się dowiedział, że Gideon
przyjechał wieczorem, poczuł się lepiej. Teraz syn oczekiwał jego
pojawienia się na śniadaniu.
- Jak widzę, otrzymałeś jakiś list, kochanie. - Lady Hardca-
stle skinęła głową lokajowi nalewającemu kawę. - Ktoś, kogo
znam?
- Wkrótce ją poznasz.
- Ją?- Łyżeczka lady Hardcastle zawisła w połowie drogi do
filiżanki. Posłała Gideonowi pytające spojrzenie.
- Nie miałem jeszcze sposobności, żeby wam powiedzieć, że
się zaręczyłem. - Gideon uśmiechnął się zdawkowo do matki Ale
skoro ojciec najwyraźniej dzielnie przetrwał ostatni kryzys
powinienem chyba o tym wspomnieć.
- Zaręczyłeś się?! Gideonie, czy ty mówisz poważnie?
Spokój zniknął z oczu lady Hardcastle. Zastąpiło go zaskoczenie i
ledwo dostrzegalna iskierka nadziei.
- Bardzo poważnie.
- Jak miło to słyszeć, mimo że jej nie znam. Zaczynałam się
obawiać, że po doświadczeniach z przeszłości całkowicie zarzuciłeś
myśl o ożenku. A skoro nie ma już z nami twojego drogiego brata...
- Tylko ja mogę zapewnić dziedzica Hardcastle - dokończył
obcesowo Gideon. - Nie musisz mi o tym przypominać, madame
Jestem świadom, że ojciec poważnie niepokoił się moim zanie-
dbaniem w tym zakresie.
- Gideonie, czy zawsze musisz nadawać najmniej właściwe
znaczenie słowom twego ojca?
- Czemu nie? Czyż on myśli o mnie w bardziej właściwy
sposób?
140
Bestia
W tej właśnie chwili przy drzwiach powstało jakieś zamie-
szanie. Pojawił się sam lord Hardcastle. Towarzyszył mu jeden z
lokajów, podtrzymujący go za ramię, ale widać było, że jego
lordowska mość czuje się znacznie lepiej. Sam fakt, że trudził się,
by zejść na śniadanie, świadczył niezawodnie, że nie odczuwał już
owych bólów w piersiach, które kazały mu wezwać Gideona.
- A cóż to? - zażądał wyjaśnień Hardcastle. Jego piękne
oczy, równie głębokie jak Gideona, były lekko przyćmione
wiekiem, ale nadal pełne wyrazu. Lordowi brakowało ledwie
roku do siedemdziesiątki, ale zachował atletyczną budowę mło-
dzieńca, jakim był niegdyś. Był niemal tak wysoki jak Gideon.
Jego rzednące włosy miały ten sam odcień srebra, co włosy
żony, a szeroka twarz o wystających kościach policzkowych
niewiele złagodniała z biegiem lat. - Pojechałeś tam i wróciłeś
zaręczony?
- Tak jest, sir. - Gideon wstał od stołu, by nałożyć sobie
jedzenie z półmisków stojących na kredensie.
- Już czas. - Hardcastle zajął miejsce u szczytu stołu. - Do
diabła, chłopie! Nie zadałeś sobie nawet trudu, żeby nas uprzedzić.
To nie jest taka drobnostka. Jesteś ostatnim z nas i martwiliśmy się z
matką, kiedy nareszcie coś postanowisz.
- Właśnie to zrobiłem. - Gideon wybrał kiełbaski i jajka, po
czym wrócił do stołu. - Przygotuję wizytę mojej narzeczonej tak
szybko, jak tylko się da.
- Powinieneś powiedzieć nam o wszystkim, zanim się zarę-
czyłes - wypomniała mu lady Hardcastle.
- Nie było czasu. - Gideon nadział kiełbaskę na widelec. -
Zaręczyny odbyły się bez żadnych wcześniejszych zapowiedzi. Ślub
może się odbyć w podobnych okolicznościach.
Lord spojrzał na niego rozwścieczony.
- Na Boga, człowieku! Czy chcesz nam powiedzieć, że
skompromitowałeś kolejną młodą damę?
- Wiem, że żadne z was mi nie uwierzy, ale tej pierwszej nie
141
Amanda Quick
skompromitowałem. Jestem natomiast winien kompromitacji
drugiej. - Gideon wyczuwał przerażenie matki i gniew ojca
Skoncentrował się na jedzeniu. - To był wypadek. Ale stało się.
I będzie ślub.
- Nie wierzę - powiedział zdecydowanie lord. - Bóg mi
świadkiem, nie wierzę, że mogłeś zrujnować kolejną młodą kobietę.
Gideon zacisnął palce na nożu, ale nie odezwał się ani
słowem. Przysiągł sobie, że tym razem nie będzie się spierał z
ojcem, ale czuł, że nie ma nadziei na uniknięcie dalszych takich scen
Nie mogli razem przebywać nawet pięciu minut w tym samym
pomieszczeniu, by nie wybuchnąć gniewem.
Lady Hardcastle posłała Gideonowi pełne dezaprobaty spoj-
rzenie, po czym zajęła się rozwścieczonym mężem.
- Uspokój się, mój drogi. Jeśli się nie opanujesz, dostaniesz
znowu ataku.
- Jeśli stracę przytomność przy tym stole, będzie to tylko
jego wina! - Lord wycelował w syna widelec. - Dość tego! Powiedz,
co się stało, i nie trzymaj nas dłużej w niepewności.
- Niewiele jest do opowiadania - rzekł spokojnie Gideon.-
Nazywa się Harriet Pomeroy.
- Pomeroy? Pomeroy? To nazwisko ostatniego proboszcza,
jakiego wyznaczyłem w Upper Biddleton. - Lord przeraził się. I To
jakaś rodzina?
- Jego córka.
- O, mój Boże! - Lady Hardcastle westchnęła. - Kolejna
córka proboszcza. Gideonie, coś ty najlepszego zrobił?
Gideon uśmiechnął się chłodno,zrywając pieczęć z listu Harriet.
- Musielibyście zapytać moją narzeczoną, jak do tego doszło.
Ona ponosi za wszystko odpowiedzialność. A teraz, jeśli mi
wybaczycie,przeczytam jej list i wkrótce potem będę w stanie
powiedzieć wam, czy potrzebne będzie specjalne pozwolenie na
wcześniejszy ślub.
Czyżbyś zrobił dziecko tej biedaczce? - zagrzmiał lord.
142
Bestia
-Dobry Boże - szepnęła lady Hardcastle.
Gideon skrzywił się tylko, otwierając list.
Mój Drogi Panie!
Zanim przeczyta Pan ten list, będę już w Londynie uczyć się,
jak zostać dobrą żoną. Moja ciotka Adelajda (pewnie już o niej
wspomniałam) przejęła w końcu majątek po swoim mężu. Wezwała
nas wszystkie do stolicy. Chcemy umożliwić Felicity jej debiut
towarzyski, a ciocia Effie twierdzi, że ja nabędę tam ogłady
towarzyskiej, która uchroni mnie od postawienia Pana kiedyś
w nieprzyjemnej sytuacji z powodu mojego nieobycia. Jest to
najważniejszy powód, dla którego zdecydowałam się pojechać.
Żeby być całkowicie szczera, muszę przyznać, że wolałabym
pozostać w Upper Biddleton. Jestem bardzo podniecona z powodu
zęba, który odkryłam w jaskini. Jeszcze raz chciałabym
Panu przypomnieć, aby Pan z nikim o tym nie rozmawiał.
Złodzieje cudzych znalezisk kręcą się wszędzie. (Ale rozumiem, że
jako córce proboszcza, brakuje mi wiele, jeśli chodzi o znajomość
reguł zachowania się). Jak mówi ciocia Effie, będzie Panu
potrzebna żona znająca się na tych sprawach. Mam nadzieję, że
nauczę się tego wszystkiego, by móc wkrótce powrócić do moich
skamieniałości.
Spodziewam się zbadać i sklasyfikować mój ząb podczas pobytu w
Londynie. To przyjemna myśl, która sprawia, że cala ta wyprawa
nie wydaje mi się tak bezsensowna.
Wyjeżdżamy jutro. Jeśli będzie Pan chciał się ze mną skontaktować,
znajdzie mnie Pan u mojej ciotki Adelajdy. Załączam jej dres.
Modlę się o zdrowie Pańskiego Ojca. Proszę przekazać wyrazy
uszanowania dla Pańskiej Matki.
Przy okazji, jeśli chodzi o sprawę, która tak bardzo Pana zajmuje,
pozwolę sobie zapewnić, że nie ma Pan powodów do obaw. Nagły
ślub nie jest konieczny.
Pańska Harriet
143
Amanda Quick Bestia

Cholera, pomyślał Gideon, szybko składając list. Dopiero

teraz zdał sobie sprawę, jak dalece oswoił się z myślą o rychłym
ślubie.
- Nie. Moja narzeczona nie jest w ciąży. Niestety.
Wydarzyło się coś o wiele poważniejszego.
Lady Hardcastle zamrugała powiekami.
- Wielkie nieba. Cóż mogłoby być poważniejszego?
- Wywieziono ją do Londynu, żeby nabrała towarzyskiej
ogłady. - Gideon przełknął ostatni kęs kiełbasy i wstał od stołu. -A
teraz, skoro nie umierasz, milordzie - tu zwrócił się do ojca - muszę 9
natychmiast ruszać w drogę.
- Do diabła, Gideonie! Wracaj tutaj! - wybuchnął
Hardcastle.- Co się dzieje? Dlaczego jedziesz do stolicy?
Gideon zniecierpliwiony zatrzymał się w progu.
- Nie mogę się ociągać, sir. Myśl o Harriet w Londynie
W odróżnieniu od innych dżentelmenów Gideon niezbyt
bardzo mnie niepokoi.
lubił swoje kluby. Nie były dla niego schronieniem ani nie
- Brednie - skrzywiła się lady Hardcastle. - Nic nie jest w
zastępowały mu domu. Świadomość, że w momencie, gdy
stanie zaniepokoić ciebie, Gideonie.
przekroczy próg, odżyją opowieści sprzed sześciu lat o uwie-
- Nie znasz Harriet, madame.
dzionych dziewicach, samobójstwie i tajemniczej śmierci, nie
nastrajała go pozytywnie do klubowego życia. Niestety, nikt mu
wprost niczego nie zarzucił i nie dał okazji do zażądania satysfakcji,
uważano bowiem, że jest na to zbyt niebezpieczny. Niektórzy
dobrze pamiętali pojedynek na rapiery, w którym nabawił się
szpecącej twarz blizny.
Wypadek ten wydarzył się ponad dziesięć lat temu, ale
świadkowie wciąż chętnie przypominali każdemu, że St. Justin o
mało nie zabił wtedy swego przeciwnika, Bryce'a Morlanda.
Morland, jak podkreślali świadkowie, był przyjacielem St.
Justina z lat dziecięcych, a sam pojedynek był niczym innym jak
zawodami sportowymi między młodzieńcami ze szlachetnych
rodów. Nie miała to być prawdziwa walka wrogów.
Sam diabeł by nie zgadł, co zrobiłby St. Justin w normalnym
pojedynku. Na pewno by się nie zawahał i zabiłby przeciwnika.
145
Amanda Quick
Gideon bardzo dokładnie pamiętał pojedynek na rapiery sto-
czony z Morlandem. To nie krew, kapiąca z otwartej rany na twarzy,
nie ból ani obecność świadków powstrzymały go w ostatniej chwili,
gdy oprzytomniał i zdołał rozbroić Morlanda. To jego wołanie o
litość.
Wciąż słyszał te słowa: „Na miłość boską, człowieku, to był
wypadek".
W ferworze sportowej walki, która przerodziła się w
prawdziwy szermierczy pojedynek, Gideon nie był pewien, czy
cięcie rapierem, które zniszczyło mu twarz, było rzeczywiście
przypadkowe. Ale wszyscy inni byli tego pewni. Bo właściwie
dlaczego Morland miałby zabijać St. Justina? Nie miał motywu.
Jednak tak wyglądały fakty: Morland błagał o litość, a
Gideon stwierdził, że nie może zabić człowieka z zimną krwią.
Odsunął czubek rapiera od gardła Morlanda i wszyscy obecni
wydali zbiorowe westchnienie ulgi.
Trzy lata później, gdy Londyn obiegły opowieści o
zgwałceniu i samobójstwie Deirdre, odżyła historia pojedynku,
przedstawiona teraz w znacznie gorszym świetle. Przypominano
również szczegóły śmierci Randala, pytano o różne sprawy, lecz
zawsze za plecami Gideona.
Gdy zdarzyło mu się przyjechać do miasta, wpadał do
klubów tylko z jednego powodu - były one znakomitym źródłem
informacji. A tym razem chciał dowiedzieć się paru rzeczy, nim
złoży wizytę Harriet.
Pierwszego wieczoru po przyjeździe do Londynu Gideon
wszedł po schodach i wkroczył frontowymi drzwiami do jednego z
najbardziej ekskluzywnych klubów na St. James Street. Nie zdziwił
go szmer zainteresowania i ciekawości, jaki przeszedł po głównej
sali, gdy panowie zorientowali się, kto przybył.
Zawsze tak było.
Kiwnąwszy głową kilku starszym dżentelmenom, którzy byli
bliskimi przyjaciółmi jego ojca, Gideon zajął miejsce przy
146
Bestia
kominku. Posłał po butelkę reńskiego wina i wziął do ręki gazetę.
Nie musiał długo czekać, aż ktoś do niego podejdzie.
- No, proszę, dawnośmy tu pana nie widzieli, St. Justin.
Krąży plotka, że się pan zaręczył. Czy jest w tym źdźbło prawdy?
Gideon popatrzył znad gazety. W tęgim i łysym
dżentelmenie rozpoznał lorda Fry, barona z majątkami w
Hampshire. Fry był jednym ze starych znajomych ojca z czasów,
gdy hrabia zajmował się zbieraniem skamielin.
- Dobry wieczór, sir. - Gideon starał się zachować uprzejmy
ton. - Mogę pana zapewnić, że plotki dotyczące moich zaręczyn
to prawda. Ogłoszenia ukażą się w jutrzejszych porannych
gazetach.
- Tak - rzucił Fry nachmurzony. - A więc to prawda?
Gideon uśmiechnął się chłodno.
Właśnie potwierdziłem, że to prawda.
- Noo... taaak. A więc to tak. Tego się obawiałem... - Fry
wyglądał na zasmuconego. - Panna Pomeroy była tego pewna, ale
nigdy nie wiadomo, póki nie ma oficjalnego ogłoszenia. Wie pan,
jak to jest. Jej rodzina milczy.
- Niech pan siada, Fry. Proszę się poczęstować
kieliszeczkiem reńskiego.
Fry opadł na wyściełany skórą fotel naprzeciw Gideona.
Wyciągnął wielką białą chustkę i otarł nią czoło. - Tak. Trochę
tu gorąco, tak przy ogniu, nieprawdaż? Nigdy tak blisko nie
siadam.
Gideon odłożył gazetę i utkwił spojrzenie w postawnym
baronie.
- Rozumiem, że poznał pan moją narzeczoną?
- Tak, w istocie. - Fry ożywił się. - Jeśli mówimy o pannie
Harriet Pomeroy, to w istocie miałem przyjemność. Właśnie
przystąpiła do Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk.
- To wyjaśnia sprawę. - Gideon odetchnął. - Mogę pana
zapewnić, że to ta sama Harriet Pomeroy.
147
Amanda Quick
-Aha. No, szkoda. - Fry znów otarł czoło. - Biedna dziew
czyna - wymruczał prawie niedosłyszalnie.
Gideon zmrużył oczy.
- Słucham?
- Eee... nic, nic. Tak, urocza młoda dama. Bardzo bystra
Tak, bardzo bystra. Wprawdzie w niektórych sprawach trochę
ma zamącone w głowie, na przykład jeśli idzie o warstwy
geologiczne, skamieliny i ogólne zasady geologii, ale poza tym
naprawdę bardzo bystra.
- Tak, to prawda.
Fry spojrzał z ciekawością na Gideona.
- Jej siostra jest prawdziwą sensacją sezonu.
- Ach, tak? - Gideon nalał mu kieliszek reńskiego.
- Ależ oczywiście. Piękna dziewczyna, niezły posag. Świat
jest u jej stóp. - Fry pociągnął spory łyk ze swego kieliszka.-
Taaak... Kilkoro z nas w Towarzystwie nie mogło uwierzyć, że
nasza panna Harriet Pomeroy jest z panem zaręczona.
- A dlaczegóż to państwo nie mogą w to uwierzyć, Fry?-
spytał spokojnie Gideon.
- Hm, jak by to powiedzieć... Nie jest to taki typ, jeśli pan
wie, co mam na myśli.
- Nie, nie wiem, co pan ma na myśli. Może zechce mi pan
wyjaśnić.
- Taka inteligentna kobieta... - Fry niespokojnie kręcił się na
krześle.
- Uważa pan, że taka inteligentna kobieta powinna mieć
więcej rozsądku i nie zaręczać się ze mną? - odpowiedział
Gideon, zniżając głos jeszcze bardziej.
Nie, nie. Nic takiego. - Fry znów łyknął reńskiego. - Po
prostu tak bardzo interesuje się skamielinami, geologią i podob
nymi sprawami, że wyobraziliśmy sobie, że gdyby miała wyjść
za mąż, wybrałaby kogoś o podobnych zainteresowaniach. Niech
pan się nie czuje urażony, sir.
148
Bestia
- Mnie się tak łatwo nie uraża, Fry. Ale jeśli chce pan
spróbować, proszę bardzo.
Ehm, tak - Fry zaczerwienił się. - Mówiła, że przywieziono
ją do Londynu, żeby nabrała ogłady ze względu na pana.
- Tak słyszałem.
- Aha. - Fry spojrzał zadziornie. - Moim zdaniem, nie trzeba
jej żadnej ogłady. Jest wspaniała taka, jaka jest.
- Tu się zgadzamy, Fry. Fry zmieszał się i rozpaczliwie
szukał innego tematu.
- Noo, tak. Ehm. A jak tam pański ojciec?
- Zupełnie nieźle.
- Dobrze, noo, dobrze. Miło mi to słyszeć. - Fry mówił
dalej. - Swego czasu bardzo się interesował skamielinami.
Dyskutowaliśmy sporo na temat starożytnych skamielin mor-
skich. Muszle, skamieniałe ryby i tym podobne rzeczy. Zbiera je
jeszcze?
- Nie, przestał się tym zajmować parę lat temu.
Zaraz po opuszczeniu Upper Biddleton, pomyślał Gideon.
Ojciec nie wykazywał zapału do niczego od czasu wypadków, jakie
zaszły przed sześcioma laty. Nie interesował się nawet swymi
majątkami. Jedyne, na czym mu jeszcze zależało, to doczekać się
wnuka.
- Taak. No, szkoda. Swego czasu był niezłym kolekcjone-
rem. - Fry zerwał się na nogi. - No, muszę lecieć,
Gideon uniósł brwi.
- Nie ma pan zamiaru pogratulować mi zaręczyn, Fry?
- Co? - Fry uniósł kieliszek i wysuszył resztkę wina do dna.
-A tak, oczywiście. Gratuluję. - Spojrzał groźnie na Gideona. -Ale w
dalszym ciągu uważam, że ta dama nie wymaga ogłady.
Gideon patrzył w zamyśleniu, jak Fry się oddala. Na jedno z
pytań, z jakimi tu dziś przyszedł, znał już odpowiedź - Harriet nie
robiła z ich zaręczyn żadnej tajemnicy.
Był zadowolony. Ta młoda dama najwidoczniej nie obawiała
149
Amanda Quick
się, że może być uwiedziona i porzucona przez słynnego Potwora z
Blackthorne Hall. Naprawdę oczekiwała tego małżeństwa.
Jednak sądząc po reakcji lorda Fry, inni nie byli tak spokojni
co do losów Harriet. Gdy Gideon przystanął, by przejrzeć klubową
księgę zakładów, przeczytał kilka wpisów dotyczących jego
zaręczyn. W większości były w stylu ostatniego u dołu strony
Lord R. zakłada się z lordem T., że pewna młoda dama dowie się w
ciągu dwóch tygodni, że wcale nie jest zaręczona z pewnym
Potworem.
Harriet pochłonięta była zapamiętałą dyskusją z kilkoma
członkami Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk na
temat skał pochodzenia wulkanicznego, gdy salę balową obiegła
wieść, że Gideon jest w mieście.
Wkrótce u jej boku pojawiła się bardzo przejęta Effie. W
pierwszej chwili Harriet pomyślała, że coś się przydarzyło Felicity
lub ciotce Adelajdzie.
- Chciałabym z tobą zamienić słówko, Harriet, jeśli nie masz
nic przeciwko temu - szepnęła dyskretnie, uśmiechając się uroczo
do grupki ludzi, zebranych wokół bratanicy.
- Oczywiście, ciociu Effie. - Harriet wycofała się ze swego
towarzystwa. - Czy coś się stało?
- St. Justin jest w Londynie. Właśnie się dowiedziałam.
- Och, świetnie. - Serce podskoczyło Harriet do gardła,
chociaż powtarzała sobie, że nie może mieć zbyt wielkich nadziei.
Było mało prawdopodobne, że podczas tego krótkiego rozstania
Gideon się w niej zakochał. - To znaczy, że jego ojciec poczuł się
lepiej.
Effie westchnęła.
Moja droga, jesteś taka naiwna. Chyba nie rozumiesz, że stajemy w
obliczu potencjalnej katastrofy. Twoi przyjaciele
150
Bestia
z tego Towarzystwa Skamielin mogą zaczekać. Teraz chodź ze mną,
bo musimy się naradzić z Adelajdą.
- Ciociu Effie, wyszłam w samym środku pasjonującej roz-
mowy na temat znaczenia płynnych skał. Czy ta narada nie może
poczekać?
- Nie, nie może. - Effie prowadziła ją do swej siostry. -W grę
wchodzi cała twoja przyszłość i musimy być przygotowane na
najgorsze. Spacerujemy po linie, Harriet.
- Ależ, ciociu Effie, przesadzasz. - Harriet pozwoliła się
jednak zawlec do Adelajdy. Lepiej już mieć to za sobą i wrócić jak
najprędzej do nowych znajomych.
Siostra ciotki Effie, Adelajda, czyli lady Bustom, była
postawną kobietą. Złośliwi skłonni byli uważać, że jest gruba. Effie
wyjaśniła Harriet i Felicity, że tak potężną postać Adelajda
zawdzięcza temu, że długie lata nieszczęśliwego małżeństwa
osładzała sobie dużą ilością łakoci.
Odkąd zakończyła najkrótszy możliwy okres żałoby po
swym niedawno zmarłym mężu, zaczęła szybko tracić na wadze.
Tego wieczoru wyglądała wspaniale w jaskrawopurpurowej kreacji.
Z niecierpliwością oczekiwała nadejścia Effie i Harriet.
- Słyszałaś już, Harriet? - powiedziała cicho Adelajda, po-
syłając czarujący uśmiech damie w zielonym turbanie, która się
właśnie kłaniała.
- Słyszałam, że mój narzeczony przyjechał do Londynu -
przyznała Harriet.
- Otóż to, moja droga. Nie możemy być pewne, czy jest
jeszcze twoim narzeczonym, jeśli wiesz, o czym mówię. W końcu
nie było żadnych oficjalnych ogłoszeń. Ani słowa w gazetach.
Skoro nie uznał za stosowne podać do wiadomości publicznej
swoich zaręczyn, nie możemy być pewne jego zamiarów.
Harriet patrzyła tęsknie na grupę czekających na nią entu-
zjastów skamielin. Chciała jak najszybciej wrócić do fascynującej
rozmowy. Całe to zamieszanie na temat zaręczyn z Gideonem
151
Amanda Quick
już ją zaczynało złościć. Ciotki zamartwiały się tym od paru dni,
odkąd Efifie i jej bratanice przyjechały do miasta.
- Jestem pewna, że ogłoszenia pojawią się w odpowiednim
czasie, ciociu Adelajdo. St. Justin miał ostatnio sporo zajęć
z pojmaniem tych złodziei i kłopoty z niedomagającym ojcem.
Na pewno nie miał jeszcze okazji wysłać zawiadomienia do gazet.
Effie spojrzała na nią z politowaniem.
- Nie mogę pojąć, jak możesz mieć takie zaufanie do czło-
wieka, który cię tak szkaradnie potraktował.
Teraz już Harriet straciła cierpliwość.
- St. Justin nie potraktował mnie szkaradnie. Jak możecie tak
mówić? Ten człowiek chce się ze mną ożenić z powodu tego,
co wydarzyło się w jaskini.
- Harriet! - Ciotka Effie rozejrzała się niespokojnie. - Ciszej!
Bratanica nie zwracała na nią uwagi.
- To nie jego wina, że został tam ze mną uwięziony. Poszedł
za mną, żeby mnie uratować, i wpadł w pułapkę.
- Na miłość boską, Harriet, bądź ciszej! - Adelajda wach
lowała się zdenerwowana. - Nie wiem, co zrobimy, jeżeli ktoś
usłyszy albo domyśli się, że zostałaś skompromitowana. Na razie
z powodzeniem udawało nam się to ukryć. Stworzyłyśmy wokół
ciebie jakby aurę tajemniczości. Nie możesz teraz tego rozgłosić
wszem i wobec.
- Ależ co to za różnica? St. Justin mnie poślubi i w oczach
towarzystwa wszystko będzie w porządku.
Effie i Adelajda spojrzały na siebie ponuro. Effie
westchnęła.
- Nie możemy spocząć, póki nie będziemy wiedziały na
pewno, że St. Justin zrobi, co do niego należy.
- Bzdura! - Harriet uśmiechnęła się do zmartwionych ciotek.
- Oczywiście, że St. Justin zrobi, co należy. A teraz, jeśli mi
wybaczycie, chciałabym wrócić do moich przyjaciół.
- Ty i te twoje skamieliny - Adelajda pokiwała głową. -
152
Bestia
Biegnij, moja kochana. Tylko pamiętaj, bądź ostrożna w sprawie
swych zaręczyn.
- Tak, ciociu - zapewniła grzecznie Harriet.
Rzuciła się w tłum, chcąc jak najprędzej znaleźć się znów w
gru pie, którą przed chwilą opuściła. Była już bliska celu, gdy ktoś
stanął jej na drodze. Harriet natychmiast rozpoznała Bryce'a
Morlanda. W ostatnim tygodniu pojawiał się na tych samych balach
i wieczorkach, co ona i Felicity. Tańczył z obiema siostrami, lecz
ostatnio, ku zdziwieniu wszystkich, wyraźnie preferował Harriet.
Wiedziała, że względy tego mężczyzny powinny jej
pochlebiać. W końcu był wybitnie przystojny. Smukły, pełen
wdzięku, o delikatnych dłoniach. Bryce był wdowcem w wieku
około trzydziestu pięciu lat. Miał delikatne, jak wyrzeźbione,
ascetyczne rysy, jasnozłociste włosy i szaroniebieskie oczy. W
sumie, oceniła Harriet, mógłby służyć malarzowi jako model przy
malowaniu archanioła.
- Panno Pomeroy. - Bryce uśmiechnął się. - Szukałem pani
po całej sali. Mam nadzieję, że zechce mi pani ofiarować następny
taniec?
Harriet powstrzymała westchnienie. Bryce był wobec niej i
Felicity bardzo uprzejmy na pierwszych balach. Zawsze dbał o to,
żeby obie tańczyły, i przedstawiał im coraz to nowych partnerów.
Effie i Adelajda były mu bardzo wdzięczne. Harriet wiedziała, że
byłoby niesłychanie niegrzecznie odmówić mu tego jednego tańca.
Mogła jeszcze kilka minut poczekać na powrót do dyskusji o
skałach wulkanicznych.
- Dziękuję, panie Morland. - Zdobyła się na uśmiech i po-
zwoliła się poprowadzić na zatłoczony parkiet. - Bardzo miło a pana
strony, że pan mnie szukał.
- Ależ skąd. - Bryce rozpoczął walca. - Zrobiłem
przyjemność sobie. Ten wieczór nie byłby pełny, gdybym choć raz
nie zatańczył z panią. Jest pani czarująca w tej sukni. Nie można się
oprzeć pani urokowi.
153
Amanda Quick
Zarumieniła się. Wciąż nie przywykła do kwiecistych wyra-
żeń, używanych na parkiecie. Wiedziała, że wygląda dobrze bo
Effie i Adelajda o to zadbały. Jedwab na turkusową balo-
wą kreację został dopasowany do koloru jej oczu. Stanik na
podniesionej talii wycięty był znacznie głębiej niż w jej sta-
rych sukniach i musiała wciąż się pilnować, by był na swoim
miejscu. Niestety, nikomu nie udało się zrobić nic z jej włosa
mi. Tworzyły bardzo niemodną, nieco pierzastą aureolę wokół
głowy.
- Doprawdy, panie Morland, bardzo mi pan pochlebia, ale
chyba nie powinien mi pan mówić takich rzeczy - powiedziała
sztywno.
- Dlaczego? Bo podobno jest pani zaręczona z St. Justinem?
Pozwolę sobie o tym zapomnieć.
- Nie podobno jestem, tylko jestem zaręczona z St. Justinem.
I nie jest to fakt, o którym wolno panu zapomnieć.
- Wciąż nie mogę uwierzyć, że z własnej woli związuje się
pani z Potworem z Blackthorne Hall zauważył ponuro Bryce
Harriet potknęła się, zaskoczona, że usłyszała ten epitet tutaj
w Londynie. Wiedziała, że tak szeptano poza jej plecami, ale
po raz pierwszy ktoś określił Gideona w ten sposób w jej
obecności.
Zalała ją fala gniewu tak wielkiego, że przystanęła na środku
parkietu, zmuszając tym samym Morlanda do zatrzymania się, Kilka
osób odwróciło się z ciekawością. Harriet nie zważając na to, wbiła
lodowate spojrzenie w Morlanda i oświadczyła:
- Nie będzie się pan więcej wyrażał w ten sposób o moim
narzeczonym! Czy wyraziłam się jasno, panie Morland?!
Bryce opuścił złociste rzęsy, przysłaniając nimi jasne oczy.
- Proszę mi wybaczyć, panno Pomeroy. Troska o panią
przeważyła nad moimi manierami.
- Proszę się o mnie nie troszczyć, sir. To, co pan słyszał o
moim narzeczonym, jest tylko głupią plotką.
154
Bestia
- Niestety, obawiam się, że tak nie jest. Znam dobrze St.
Justina, panno Pomeroy.
- Zna pan? - Harriet spojrzała na niego zdumiona.
- Och, tak. Swego czasu byliśmy przyjaciółmi. -
- Przyjaciółmi?
- Tak. Wychowywaliśmy się razem w Upper Biddleton.
Trzymałem jego stronę po śmierci narzeczonej. Prawdę mówiąc,
tylko ja jeden. Oczywiście, nie pochwalałem tego, co zrobił. Ale był
moim przyjacielem, a ja nie odwracam się od przyjaciół, niezależnie
od tego, co zrobili. Byłbym jego przyjacielem do dzisiaj, ale St.
Justin mnie zignorował tak samo, jak wszystkich innych w
eleganckim świecie.
Harriet zmarszczyła brwi.
- Nie wiedziałam tego, sir.
Bryce znów ją objął i tańczyli dalej. Harriet nie protes-
towała, tak była zaciekawiona. Była to pierwsza osoba z Upper
Biddleton czy z Londynu, która uważała się za przyjaciela Gideona.
- I mówi pan, że zna pan St. Justina od kilku lat?
- Tak. - Bryce uśmiechnął się swym anielskim uśmiechem,
a w jego oczach malował się żal. - Kiedyś wszystko robiliśmy
razem. Nie będę ukrywał, że świetnie się bawiliśmy przez kilka
sezonów. Bywały noce, że graliśmy w kasynie do bladego świtu,
a później szliśmy na wyścigi czy mecz bokserski, nie zaglądając
nawet do domu. Nie było takiej rzeczy, której choć raz nie
spróbowaliśmy. A później pojawiła się w mieście Deirdre Rushton,
która wtedy debiutowała, i wszystko się zmieniło.
Harriet przygryzła wargi.
- Nie mówmy o tym, sir.
Bryce uśmiechnął się wyrozumiale.
- Bóg jeden wie, jak często chciałem zapomnieć, co wyda
rzyło się w tamtym sezonie. Czasami wracam myślą do tych wyda-
rzeń i zastanawiam się,czy mogłem coś zrobić, by zapobiec tragedii.
154
Amanda Quick
Niech pan się nie obwinia, panie Morland - powiedziała
szybko Harriet.
- Ale byłem najlepszym przyjacielem Gideona - odparł
Bryce. - Znałem go lepiej niż ktokolwiek inny. Zdawałem sobie
sprawę, że jest zuchwały i lubi postawić na swoim. I wiedziałem też,
że Deirdre była równie niewinna jak piękna. Gideon ją zobaczył
i zapragnął jej natychmiast.
- Oboje byli z Upper Biddleton, więc musieli się znać, nim
Deirdre Rushton przyjechała na swój debiut.
-Choć mieszkali w tej samej miejscowości, nie spędzali ze sobą
zbyt wiele czasu - wyjaśnił Bryce. -Ja też jej wiele nie widywałem,
Deirdre chodziła do szkoły, nim ojciec zdołał ją wysłać do Londynu.
A Gideon przecież był starszy. Najpierw chodził do szkół, a później
przebywał w Londynie, gdy Deirdre przeistaczała się w kobietę.
- Słyszałam, że była piękna - powiedziała cicho Harriet.
- Była. I powiem pani całkiem szczerze: nie kochała
Gideona. Jak mogłaby się w nim zakochać?
- Myślę, że bardzo prosto - odparowała Harriet.
- Nonsens. Była piękną istotą, którą pociągało piękno u
innych. Wyznała mi kiedyś; że nie jest w stanie patrzeć na
oszpeconą blizną twarz Gideona. Mogła najwyżej z nim zatańczyć,
gdy się tego domagał.
- Pyszałkowata! - oburzyła się Harriet. - Nie ma nic od-
rażającego w twarzy St. Justina. No i cudownie tańczy.
- Jest pani bardzo wyrozumiała, moja droga - Bryce
uśmiechnął się. - Ale prawda jest taka, że ludzie nie lubią na niego
patrzeć. Wie pani, że ma tę bliznę od dziesięciu lat?
- Nie, nie wiedziałam.
- Był ranny w pojedynku na rapiery.
Oczy Harriet rozszerzyły się ze zdziwienia.
- Nie miałam o tym pojęcia.
-Jestem jednym z niewielu ludzi,którzy znają tę całą historię.
Jak pani mówiłem, byłem wówczas jego najlepszym przyjacielem.
156
Bestia
Harriet w zamyśleniu przechyliła głowę w bok.
- Jeśli Deirdre Rushton nie mogła znieść widoku Gideona, to
znaczy St. Justina, to dlaczego zgodziła się na zaręczyny z nim?
- Ze zwyczajnych powodów - spokojnie odpowiedział
Bryce. - Jej ojciec nalegał. Deirdre była posłuszną córką, a wielebny
Rushton koniecznie chciał ją skojarzyć z taką ustosunkowaną
rodziną. Miał taki kaprys, żeby córka poślubiła syna hrabiego. Gdy
Gideon zaproponował małżeństwo, Rushton dosłownie zmusił ją do
przyjęcia oferty. Nie było to tajemnicą.
Harriet przypomniała sobie, co mówiła pani Stone.
Najwidoczniej wszyscy doszli do podobnych wniosków co do
powodu tych zaręczyn.
- Ależ to straszne dla Gideona - wyszeptała Harriet.
Bryce znów spojrzał ze smutkiem.
- Może dlatego zrobił to, co zrobił.
- O czym pan mówi?
- Panno Pomeroy, trudno mi to pani mówić, ale powinna
pani uważać. Na pewno słyszała pani oskarżenia, że St. Justin
uwiódł Deirdre Rushton, gdy byli zaręczeni?
- A potem ją porzucił. Tak, słyszałam i nie wierzę w to.
Wyraz twarzy Bryce'a był niezwykle poważny.
- Z olbrzymim smutkiem mówię pani o tym, ale musi pani
być realistką. Jest absolutnie pewne, że wziął Deirdre siłą. Mogę
panią zapewnić, że nie oddałaby mu się z własnej woli, gdyby to
było do uniknięcia. Chyba że w noc poślubną i na pewno nie
wcześniej.
Nie wierzę w to, że St. Justin użył przemocy wobec swojej
narzeczonej. - Harriet była oburzona. Znów zatrzymała się na
parkiecie i wywinęła się z objęć Bryce'a. - Jest to kłamstwo,
sir, i nie powinien go pan nikomu powtarzać. Nie będę tego więcej
słuchać.
Obróciła się na pięcie i ruszyła przez parkiet, nie czekając na
eskortę Bryce'a. Słyszała za sobą szmer zaciekawionych i rozba-
157
Amanda Quick
wionych głosów. Zignorowała je, kierując się wprost ku grupie
entuzjastów skamielin.
Nowi przyjaciele powitali ją ciepło i prędko włączyli do
rozmowy. Cóż za ulga, pomyślała Harriet, znaleźć się wśród
ludzi, którzy mają ciekawsze tematy do dyskusji niż stare
plotki.
O1iver, lord Applegate, młody baron o trzy lata starszy od
Harriet, uśmiechnął się do niej z nie ukrywanym podziwem. Swój
tytuł otrzymał niedawno i czasami sprawiał śmieszne wrażenie,
starając się dobrze wypaść w nowej roli. Poza tym jednak był
bardzo miły i Harriet go lubiła.
- O, jest pani, panno Pomeroy. - Applegate przysunął się
bliżej i podał jej szklankę lemoniady. - Przyszła pani w samą
porę, żeby pomóc mi zbić argumenty lady Youngstreet. Stara
się nas wszystkich przekonać, że złoża wygładzonych bloków
skalnych i rumowiska znajdujące się u podnóży górskichw re-
gionach alpejskich są pozostałością Wielkiego Potopu.
- Właśnie tak - oświadczyła z całą mocą lady Youngstreet
Była to potężna kobieta w nieokreślonym wieku, zagorzała
kolekcjonerka. Spędziła nawet jakiś czas w poszukiwaniu skamielin
na kontynencie, po wojnie z Napoleonem. Nie omieszkała
przypominać o tym przy każdej okazji. - A cóż innego, powiedzcie
mi państwo, poza wodą, i to ogromnymi masami wody, mogłoby
poruszyć olbrzymie kamienie i porozrzucać je w tak niezwykły
sposób?
Harriet zmarszczyła czoło w zamyśleniu.
- Dyskutowałam kiedyś o tym z moim ojcem. Wspominał
również inne możliwe przyczyny takich gigantycznych erupcji, na
przykład wybuchy wulkanów czy trzęsienie ziemi. Nawet -
zawahała się - nawet lód mógłby tego dokonać.
Wszyscy popatrzyli na nią ze zdumieniem.
- Lód? - spytała lady Youngstreet, wyraźnie zaintrygowana.
-To znaczy takie olbrzymie kawały lodu jak lodowce?
158
Bestia
- No, jeśli lodowce w górach były niegdyś o wiele większe
niż obecnie, mogły pokrywać cały ten teren. Później stop-
niały, a pozostały po nich kamienie i żwir, które zebrały po
drodze.
- Kompletna bzdura - włączył się gwałtownie do rozmowy
lord Fry, który właśnie podszedł do ich grupy. - Cóż za nonsens,
żeby takie olbrzymie tereny na kontynencie miały być pokryte
warstwą lodu.
Lady Youngstreet uśmiechnęła się do niego czule. Nie było
dla nikogo tajemnicą, że stanowili parę.
- Oczywiście, masz rację, kochanie. Ci młodzi zawsze
szukają nowe go wytłumaczenia tego, co daje się wyjaśnić z pomocą
starych, wypróbowanych i prawdziwych odpowiedzi. Czy przy-
niosłeś mi jeszcze szampana?
- Oczywiście, kochanie, jak mógłbym zapomnieć. - Fry z
eleganckim ukłonem wręczył jej kieliszek.
- Właściwie - ciągnęła Harriet w zamyśleniu - cały problem
polega na tym, że trudno wyobrazić sobie, jak woda z potopu
mogłaby zalać od razu całą ziemię. Dokąd by popłynęła, cofając
się?
- Doskonała uwaga - wtrącił Apllegate z entuzjazmem, z ja-
kim zwykle odnosił się do wypowiedzi Harriet.- Wulkany i
trzęsienia ziemi są znacznie lepszym wyjaśnieniem. Tłumaczą one,
dlaczego możemy znajdować skamieliny morskie na szczytach gór, i
wyjaśniają- dodał z nieśmiałym uśmiechem- pochodzenie skał
wulkanicznych.
Harriet poważnie pokiwała głową.
- Takie siły, wynoszące powierzchnię ziemi w górę, z pew-
nością równoważą efekty erozji i to tłumaczy, dlaczego krajobraz
ziemski nie stanowi równej, płaskiej powierzchni. Jednak sprawa
znajdowania skamielin starodawnych zwierząt nie da się prosto
wyjaśnić. Na przykład, dlaczego nie ma żadnych żyjących
egzemplarzy tych zwierząt?
159
Amanda Quick
Ponieważ zginęły wszystkie w Wielkim Potopie - oświad-
czyła lady Youngstreet. - To zupełnie jasne. Utopiły się. Co do
jednego, biedactwa. - Przełknęła całą zawartość kieliszka.
Cóż- odrzekła Harriet - nie jestem wciąż pewna... - Prze-
rwała nagle, gdyż zauważyła, że nikt z rozmówców nie zwraca już
na nią uwagi.
Po chwili zrozumiała, że zaszło coś niezwykłego. Przez tłum
przebiegały szepty i wszystkie głowy zwróciły się w kierunku
eleganckich schodów na końcu sali balowej. Harriet również
popatrzyła w tamtą stronę.
Na szczycie schodów stał Gideon, mierząc tłum
pogardliwym spojrzeniem. Ubrany był na czarno, a biały fular i
kamizelka podkreślały tylko kolor jego wieczorowego stroju.
Oczy ich się spotkały. Harriet nie mogła zrozumieć, jak zdołał
ją wyłowić z tłumu, zapełniającego salę balową. Zaczął schodzić po
wyłożonych czerwonym dywanem schodach. Jego lekko aro-gancki
sposób poruszania się sugerował, że albo nie zdawał sobie sprawy z
ciekawości, jaką budził, albo była mu ona zupełnie obojętna.
Przyjechał! Harriet przywołała się do porządku, by nie przy-
wiązywać zbyt wielkiej wagi do tego faktu. Było oczywiste, że
wcześniej czy później się pojawi. Nie musiało to wcale oznaczać że
umiera z chęci spotkania się z nią. Po prostu uważał, że pokazanie
się tutaj jest jego obowiązkiem.
Szeptane komentarze szumiały za nim jak fala dochodząca
do odległego brzegu. W miarę jak szedł, tłum rozstępował się na
boki, a on przechodził, nie rozglądając się ani w prawo, ani w lewo.
Nikogo nie witał. Po prostu szedł cały czas prosto do Harriet.
- Dobry wieczór, moja droga - powiedział cicho, wśród
uciszonych nagle rozmów. Ukłonił się, biorąc ją za rękę. - Mam
nadzieję, że zarezerwowała pani dla mnie jakiś taniec.
- Oczywiście, milordzie. - Harriet uśmiechnęła się na powi-
tanie i dotknęła palcami jego ręki. - Może najpierw pozna pan moich
przyjaciół.
160
Bestia
Gideon rozejrzał się po twarzach ludzi stojących za nią.
- Niektórych znam.
- Więc pozwoli pan, że przedstawię resztę. - Harriet szybko
dokonała prezentacji.
- A więc to prawda - z niezadowoleniem oświadczyła lady
Youngstreet. - Jesteście zaręczeni?
- Absolutna prawda - odpowiedział Gideon. - Jutro w poran-
nych gazetach będą ogłoszenia. - Odwrócił się do Harriet. -
- Rozumiem, lady Youngstreet, że składa pani mojej
narzeczonej gratulacje i najlepsze życzenia?
- Oczywiście. - Lady Youngstreet wydęła usta.
- Naprawdę - wymamrotał Applegate. Starał się nie patrzeć
na bliznę Gideona. - Cieszę się wraz z wami, naturalnie.
Reszta grupy również wymamrotała stosowne życzenia.
- Dziękuję - odrzekł Gideon. Ogarnął ich chłodnym spoj-
rzeniem. - Przypuszczałem, że to powiecie. Chodź, moja droga,
dawno nie tańczyliśmy razem.
Zaprowadził Harriet na parkiet, gdy tylko orkiestra zaczęła
walca. Harriet starała się zachować wyniosłą obojętność, jakiej
przez ostatnie dni uczyły ją Effie i Adelajda, ale prawie natychmiast
z tego zrezygnowała. Rozpraszała ją świadomość, że znów jest w
ramionach Gideona, choćby tylko w tańcu.
Już prawie zapomniała, jaki on ogromny. Jego olbrzymia
ręka obejmowała całe plecy Harriet. Czuła na sobie jego dłoń.
Potężna klatka piersiowa i ramiona były solidne jak mur.
Przypomniała sobie ciężar ciała Gideona na swoim tamtej nocy w
jaskini i zadrżała na wspomnienie tego uczucia.
- Mam nadzieję, że pański ojciec wyzdrowiał, sir? - spytała,
gdy obrócił ją w tańcu.
- Tak, czuje się znacznie lepiej, dziękuję. Mój widok
ma na niego taki wpływ jak machina elektryczna. Nieza
wodnie stymuluje jego powrót do zdrowia - odpowiedział
sucho.
161
Amanda Quick
O Boże, milordzie. Czy to znaczy, że tak ucieszył się
pańskim widokiem, że mu się poprawiło?
- Niezupełnie. Mój widok przypomina mu, co się stanie,gdy
w końcu opuści ten padół. Sama myśl o tym, że to ja odziedziczę
tytuł hrabiowski, wystarcza zwykle, by go postawić na nogi.
Przerażeniem napawa go fakt, że szlachetny tytuł Hardcastle
przejdzie w tak niegodne ręce.
-Mój Boże. - Harriet popatrzyła na niego ze współczuciem.
Czy stosunki między pańskim ojcem a panem są aż tak złe
milordzie?
- Tak, moja droga. Bardzo złe. Ale nie powinna się pani tym
niepotrzebnie martwić. Po ślubie postaramy się spotykać z moimi
rodzicami jak najrzadziej. A teraz, jeśli nie ma pani nic przeciwko
temu, wolałbym porozmawiać o czymś znacznie ciekawszym
niż moje stosunki z rodzicami.
- Oczywiście. O czym chciałby pan porozmawiać?
Usta mu zadrżały, gdy spojrzał w jej głęboko wycięty dekolt.
- Może mi pani opowie o ogładzie, jakiej pani nabywa
w Londynie? Dobrze się tu pani bawi?
- Prawdę mówiąc, z początku zupełnie mnie to nie bawiło.
Później miałam okazję poznać lorda Fry.
- Ach, tak.
- Jak się okazało, interesuje się bardzo skamielinami
i zaprosił mnie do Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wyko-
palisk. Od czasu gdy uczestniczę w zebraniach Towarzystwa
spędzam czas wspaniale. To tacy ciekawi ludzie i niezwykle dla
mnie uprzejmi.
- Naprawdę uprzejmi?
- Och, tak. Są bardzo dobrze poinformowani. - Rozejrzała się
szybko, by upewnić się, czy nikt ich nie podsłuchuje. Potem zniżyła
głos i nachyliła się do Gideona.
- Zamierzam pokazać mój ząb któremuś z członków
Towarzystwa.
162
Bestia
- Myślałem, że obawia się pani, że inny kolekcjoner może go
ukraść lub wybrać się na poszukiwanie drugiego okazu, kiedy się
dowie, gdzie mieszczą się jaskinie.
Harriet zmarszczyła brwi w zakłopotaniu.
- Oczywiście, mam takie obawy. Ale zaczynam uważać, że
kilkorgu z członków mogę zaufać. Dotychczas nie udało mi się
samej zidentyfikować tego zęba. Jeśli żaden z członków
Towarzystwa nie będzie w stanie tego zrobić, będę miała tym
większą pewność, że znalazłam nieznany gatunek. Będę mogła
napisać o tym artykuł.
Gideon leciutko skrzywił usta.
- Moja słodka Harriet - zamruczał. - Z przyjemnością za-
uważam, że jesteś wciąż nieogładzona.
- Zapewniam pana, sir - oburzyła się - że i nad tym pracuję,
choć przyznaję, że nie jest to ani w połowie tak zabawne i
interesujące jak kolekcjonowanie skamielin.
- Potrafię to zrozumieć.
Harriet rozpromieniła się, gdy wśród tańczących mignęła jej
sylwetka siostry. Felicity wyglądała dziś zabójczo w brzo-
kwinioworóżowej kreacji i uśmiechnęła się do niej radośnie, nim
znikła z jej pola widzenia. Zaprosił ją do tańca przystojny młody
lord.
- Może ja muszę jeszcze dużo pracować, by zdobyć ogładę -
powiedziała Harriet - ale z przyjemnością stwierdzam, że Felicity
już jest klejnotem. Robi tu furorę. Teraz, gdy ma niezły posag od
cioci Adelajdy, nie musi się śpieszyć z małżeństwem. Przy-
puszczam, że chętnie przeżyje jeszcze jeden sezon. Doskonale się
bawi. Miejskie życie bardzo jej odpowiada.
Gideon spojrzał na nią z zaciekawieniem.
- A ty żałujesz, że jesteś zmuszona do pośpiesznego małżeń-
stwa, Harriet?
Utkwiła wzrok w jego śnieżnobiałym krawacie.
- Rozumiem, sir, że czuje się pan zobowiązany zawrzeć to
163
Amanda Quick
małżeństwo i nie możemy sobie pozwolić na luksus dłuższego
czekania, aby się upewnić w swych uczuciach.
- Czy mam przez to rozumieć, że nie żywisz do mnie
żadnych uczuć?
Harriet przestała wpatrywać się w jego krawat i spojrzała na
niego poruszona. Czuła, jak gorąco oblało jej twarz.
- Och, nie, Gideonie. Nie chciałam przez to powiedzieć, że
nic do ciebie nie czuję.
- Sprawiłaś mi tym wielką ulgę. - Wyraz jego twarzy złagod-
niał. - Chodź, taniec się kończy. Odprowadzę cię do twoich
przyjaciół. Wydaje mi się, że bardzo się o ciebie martwią. Widzę,
jak na nas patrzą.
- Proszę nie zwracać na to uwagi, sir. Czują się pewnie za
mnie odpowiedzialni z powodu tych wszystkich plotek krążących
wokół. Nie mają złych intencji.
- Zobaczymy - mruknął Gideon, prowadząc ją przez tłum do
miejsca, w którym zebrali się członkowie Towarzystwa Miłośników
Skamielin i Wykopalisk.
- O, widzę w waszej grupie nowego przybysza.
Harriet spojrzała przed siebie, ale nie zauważyła nawet lorda
Applegate'a czy lady Youngstreet.
- Pański wzrost daje panu dużą przewagę w takim tłumie,
milordzie.
- Tak, w istocie.
W tym momencie tłum się rozstąpił i Harriet zobaczyła
wśród swych przyjaciół tęgawego mężczyznę o czerwonej twarzy.
Było w nim coś znamionującego siłę, ale zarazem bardzo nie-
przyjemnego. Był potężnie zbudowany, choć nie tak jak Gideon, ale
nie to zaniepokoiło Harriet. Jego bystre, ciemne oczy przeszywały ją
jak sztylety. Mięsiste usta wykrzywione były boleśnie. Siwe włosy,
na czubku głowy mocno już przerzedzone, okalały policzki w
postaci długich, falistych bokobrodów. Przypominał Harriet badaczy
pisma, tych niestrudzonych reformatorów Kościoła.
164
Bestia
którzy nieustannie walczyli ze wszystkim, począwszy od tańca, a
skończywszy na pudrze do twarzy.
Nowo przybyły nie czekał, aż zostanie przedstawiony.
Ostrym spojrzeniem zmierzył Harriet od stóp do głów, po czym
zwrócił się do Gideona:
- Widzę, sir, że znalazł pan następną niewinną owieczkę, by
ją zaprowadzić na rzeź.
W grupie zbieraczy rozległo się zbiorowe westchnienie.
Tylko Gideon wydawał się nieporuszony.
- Pozwoli pan, że przedstawię go mojej narzeczonej -
powiedział, jak gdyby nic się nie stało. - Panno Pomeroy, czy mogę
przedstawić...
Nieznajomy przerwał mu, wykrzykując niegrzecznie:
- Jak pan śmie? Wstydu pan nie ma? Jak pan śmie wciągać w
swój nieczysty proceder córkę kolejnego proboszcza? Czy z tą też
będzie pan miał dziecko, nim ją pan odrzuci? Chce pan znów
spowodować śmierć niewinnej kobiety i jej maleństwa?
Wśród otaczającej grupy rozległy się szepty dezaprobaty i
niesmaku. Oczy Gideona zwęziły się niebezpiecznie.
Harriet uniosła rękę.
- Dość tego - powiedziała ostro. - Nie wiem, kim pan jest, sir, ale
zapewniam pana, że obrzydły mi już te oskarżenia dotyczące
poprzedniego narzeczeństwa jego lordowskiej mości.
Przypuszczam, że wszyscy zdają sobie sprawę, że tylko w jednym
przypadku St. Justin zmieniłby swe plany małżeńskie co do Deirdre
Rushton.
Nieznajomy znów przerzucił na nią wściekłe spojrzenie. -
Czyżby, panno Pomeroy? - wyszeptał chrapliwie. - A cóż to za
przyczyna, zechce mi pani łaskawie wyjawić?
- Oczywiście. Ta biedna dziewczyna nosiła dziecko innego
mężczyzny- odpowiedziała natychmiast Harriet. Miała już naprawdę
dość tych złośliwych plotek. - Mój Boże, myślałam, że inni też na to
wpadli. Przecież to jedyne logiczne wyjaśnienie.
165
Amanda Quick Bestia

Zapadła cisza. Straszny nieznajomy spojrzał na Harriet tak,

jakby miał ją zabić wzrokiem.
- Jeśli pani w to wierzy, panno Pomeroy - wyszeptał -
współczuje pani. Jest pani naprawdę naiwna..
Mężczyzna odwrócił się i rzucił do ucieczki. Wszyscy poza
Gideonem, jak zafascynowani, z otwartymi ustami wpatrywali się w
Harriet.
Na twarzy Gideona malowała się niemal dzika satysfakcja.
- Dziękuję ci, moja droga - powiedział miękko. 10
Harriet zmarszczyła brwi, spoglądając na oddalającą się syl-
wetkę nieznajomego.
- Kim był ten dżentelmen?
- Wielebny Clive Rushton - odparł Gideon. - Ojciec Deirdre.

Czegoś takiego w życiu nie widziałam. - Adelajda, jeszcze w

lizesce, podniosła do ust filiżankę z gorącą czekoladą.
- Założę się, że ta historia obiegnie dziś rano całe miasto.
Wszyscy będą opowiadać, jaką odprawę Harriet dała Rushtonowi.
Effie przymknęła oczy z rezygnacją i jęknęła.
- Będą plotkować o tej scenie, gdy przeczytają ogłoszenie o
jej zaręczynach w dzisiejszych gazetach. Boże drogi, nawet nie
wyobrażam sobie, co pomyślą. Żeby niewinna młoda kobieta
opowiadała o takich rzeczach na środku sali balowej. To już
przekracza wszelkie wyobrażenia.
- Nie jestem taka zupełnie niewinna, ciociu Effie. - Harriet,
która siedziała w kącie pokoju porannego Adelajdy, popatrzyła znad
ostatniego numeru „Raportów Królewskiego Towarzystwa
Geologicznego".
- Cóż, staramy się, jak możemy, żebyś za taką uchodziła -
zauważyła Adelajda.
- Nie wiem, o co ten cały krzyk. - Harriet skrzywiła się. -
Wspomniałam tylko zupełnie oczywisty fakt, który umknął uwagi
innych.
167
Amanda Quick
-Ach, ty i to twoje logiczne podejście - ponuro skomentował
Adelajda. - Zapewniam cię, że fakt, iż Deirdre Rushton była
w ciąży, nie umknął niczyjej uwagi. Nasłuchałam się tego po uszy
gdy tylko rozeszła się wieść, że jesteś zaręczona z St. Justinem.
- Chodzi mi o to, że dziecko było kogoś innego. Z całą
pewnością nie Gideona. - Harriet powróciła do swych „Ra
portów".
-Skąd możesz być tego taka pewna? - dopytywała się Ade
lajda.
- Ponieważ jestem przekonana, że poczucie honoru Gideona
jest takie samo jak każdego innego dżentelmena z tak zwanego
towarzystwa. Założę się nawet, że jest znacznie bardziej rozwinietę.
Zrobiłby, co należy, gdyby to dziecko było jego.
- Zupełnie nie wiem, skąd możesz być go taka pewna, -Effie
westchnęła. - Możemy tylko mieć nadzieję, że właściwie oceniasz
jego poczucie honoru.
- Oczywiście. - Harriet złapała kawałek grzanki i chrupała go
smakowicie, wertując dalej „Raporty".
- A propos, Gideon przyjdzie dziś o piątej po południu.
Wybieramy się na przejażdżkę do parku.
- Mógłby przynajmniej zaczekać z zabraniem cię do parku,
aż ucichnie trochę ten raban, jaki wywołała twoja scena z
Rushtonem. Cały świat jeździ do parku o piątej. Wszyscy cię
zobaczą - zrzędziła Effie.
- I o to chodzi, moim zdaniem. - Felicity weszła właśnie do
pokoju i uśmiechnęła się do siostry znacząco. - Jestem pewna,
że St. Justin chce pokazywać Harriet, gdzie i kiedy się tylko da,
Trochę jak egzotyczne zwierzątko przywiezione z dalekich
krajów.
- Zwierzątko!! - powtórzyła Effie wzburzona.
- Dobry Boże - Adelajda westchnęła - cóż za skojarzenie!
Harriet spojrzała znad swego pisma, czując, że siostra nie
żartuje.
168
Bestia
- Co przez to rozumiesz, Felicity?
- Czyż to nie jasne? - Felicity nałożyła sobie na talerz
grzankę i jajka. W żółtej sukience wyglądała bardzo radośnie. -
Jesteś jedyną znaną nam żyjącą istotą, która rzeczywiście wierzy w
honor St. Justina. Jesteś również jedyną, która uważa, że to nie on
uwiódł i porzucił biedną Deirdre Rushton.
- Bo to nie on ją uwiódł i porzucił - automatycznie
odpowiedziała Harriet. Po chwili zamyśliła się, wspominając wyraz
twarzy Gideona wczorajszego wieczoru, gdy pokłóciła się z
Rushtonem. - Natomiast masz chyba rację, jeśli idzie o pokazywanie
mnie jak na wystawie.
- Trudno mieć o to do niego pretensje. Pokusa, żeby
pochwalić się twoim niezachwianym zaufaniem do Potwora z
Blackthorne Hall, jest nie do odparcia. - Felicity uśmiechnęła się.
- Prosiłam cię, żebyś nie nazywała go w ten sposób - powie-
działa Harriet, myśląc już o czymś innym. Zastanawiała się nad
tym, co przed chwilą powiedziała Felicity. Było w tym
niestety źdźbło prawdy. Harriet powinna była sama to zauważyć.
To jasne, że Gideon chciał mieć z tego małżeństwa, którego
przecież nie pragnął, jak najwięcej satysfakcji. Trudno mieć do
niego o to pretensje.
Niestety, nic nie wskazywało na to, żeby się we mnie
zakochał, powiedziała sobie Harriet. Po prawdzie, w ogóle nie
mówił jej nic o miłości ani nie domagał się takich wyznań od niej.
Jeśli wczoraj wieczorem pytał, czy coś do niego czuje, to zapewne
jedynie z ciekawości.
Wiedziała, że jej wiara w honor Gideona jest dla niego
znacznie ważniejsza niż wszelkie manifestowanie miłości. Tak, to
było dla niego naprawdę ważne. Zbyt długo żył w cieniu niesławy.
Harriet obserwowała Felicity, jak siadła przy stole i zajadała ze
zdrowym apetytem. Te wszystkie noce spędzane na nieustannym
tańcu wywołały ostatnio u siostry ogromne zainteresowanie
śniadaniem.
169
Amanda Quick
Adelajda spojrzała na Effie znad swej filiżanki.
- Coz, nie pozostaje nam nic innego, jak robić dobrą minę do
złej gry. Póki St. Justin sam mówi o zaręczynach, jesteśmy
bezpieczne. Przy odrobinie szczęścia możemy dotrwać do końca
sezonu, nim wydarzy sie coś nieoczekiwanego.
Harriet rozzłoszczona zamknęła pismo.
- Zapewniam cię, ciociu Adelajdo, że nie wydarzy się nic
nieoczekiwanego. St. Justin na to nie pozwoli.- Popatrzyła na
zegar. - Jeśli mi wybaczycie, muszę się ubrać. Idę na zebranie
Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk.
Effie spojrzała na nią ostro.
- Zauważyłam, że bardzo się zaprzyjaźniłaś z niektórymi
członkami Towarzystwa, moja droga. Podoba mi się młody lord
Applegate. Jest skoligacony z markizą Asherton. Ostatnio wraz z
tytułem odziedziczył spory majątek.
Harriet uśmiechnęła się krzywo.
- Ciociu przypominam ci, że jestem już zaręczona. I to ni
mniej, ni więcej, tylko z hrabią.
- Jak można zapomnieć? - Effie westchnęła.
- Nie tak dawno - przypomniała Harriet - byłaś zdolna do
wszystkiego, żeby tylko wydać Felicity lub mnie za hrabiego.
- Po prostu nie jestem zupełnie pewna, czy uda mi się ciebie
wydać za tego właśnie hrabiego - odpowiedziała potulnie Effie.
W chwili, gdy weszła do salonu lady Youngstreet, Harriet
odczuła, że członkowie Towarzystwa Miłośników Skamielin i
Wykopalisk są zaciekawieni i zaniepokojeni jej udziałem w
wydarzeniach ostatniego wieczoru. Jednak nic na ten temat nie
mówili, za co była im ogromnie wdzięczna
Jak zwykle, było to duże zgromadzenie, co wskazywało na
rosnące zainteresowanie skamielinami i geologią. Gdy wszyscy już
usiedli, natychmiast pogrążyli, się w dyskusji dotyczącej
170
Bestia
fałszerstw skamielin, które wystawiono ostatnio w kamieniołmach
na północy.
- Wcale mnie to nie zaskoczyło - oświadczyła lady
Youngstreet. - Zdarzało się to już przedtem i niewątpliwie będzie się
zdarzać. Jest to znany mechanizm. Robotnicy w kamieniołomach
szybko się zorientowali, że istnieje bardzo chłonny rynek na
niezwykłe skamieliny, na jakie natrafiają przy swej pracy. Gdy nie
mogli już więcej wykopać, by zaspokoić popyt, sami zajęli się ich
produkcją dla kolekcjonerów.
- Słyszałem, że w kamieniołomach powstał cały warsztat.
-Lord Fry kiwnął głową.- Używali części powszechnie znaj-
dowanych skamielin ryb i innych starych kości do konstruowania
przeróżnych nowych szkieletów. Ceny na niektóre bardziej
oryginalne konstrukcje były całkiem wysokie. Co najmniej dwa
muzea, nie wiedząc o tym, zakupiły fałszerstwa.
- Obawiam się, że nasza dziedzina będzie wciąż dawać
szansę różnym oszustom i fałszerzom - stwierdziła Harriet,
popijając herbatę.- Fascynacja tym, co leży pogrzebane pod skałami,
jest tak wielka, że zawsze będzie przyciągać jakieś typy bez
skrupułów.
- Smutne, ale prawdziwe - zgodził się Applegate,
wzdychając. Jego gorący wzrok zatrzymał się dłużej na skromnie
okrytym biuście Harriet. - Jest pani niezwykle przenikliwa, panno
Pomeroy.
Harriet uśmiechnęła się.
- Dziękuję, milordzie.
Lord Fry ostentacyjnie odchrząknął.
- Ja, na przykład, z całą pewnością zakwestionowałbym
fałszowane liście i kwiaty sprzedawane wszystkim bez wyjątku
przez robotników.
- A mnie nie zmyliłyby ani na chwilę stworzenia, które
wyglądały w połowie jak ryba, a w połowie jak czworonóg -
stwierdziła podstarzała intelektualistka.
171
Amanda Quick
- Mnie też nie - oświadczyła lady Youngstreet.
Zgodny szmer przebiegł po salonie. Zebranie pogrążyło się
w chwilowym chaosie, gdyż członkowie Towarzystwa podzieli się
na mniejsze grupki. Każdy wypowiadał się na temat fałszerstw i
twierdził, że na pewno nie dałby się nabrać.
Lord Applegate manewrował tak, by znaleźć się jak najbliżej
Harriet. Wpatrywał się w nią z nieśmiałym uwielbieniem.
- Wygląda pani dziś prześlicznie, panno Pomeroy -
wyszeptał. - Bardzo pani do twarzy w niebieskim.
- Bardzo pan uprzejmy. - Harriet dyskretnie wysunęła fałdę
swej turkusowoniebieskiej sukni spod jego uda.
Applegate zarumienił się z wściekłości na siebie, gdy zdał
sobie sprawę, że usiadł na skrawku muślinu.
- Najmocniej panią przepraszam.
- Proszę się nie przejmować. - Harriet uśmiechnęła się uspo-
kajająco. - Mojej sukni nic się nie stało. Czy czytał pan ostatnie
wydanie „Raportów", sir? Dostałam dziś ten egzemplarz i
przeczytałam fascynujący artykuł na temat identyfikowania
skamielin zębów.
- Nie miałem jeszcze okazji, ale zrobię to bezzwłocznie po
powrocie do domu. Jeśli pani uważa, że ten artykuł jest
wartościowy, wiem na pewno, że należy się z nim zapoznać.
Trafność pani ocen w tych sprawach jest wyjątkowa, panno
Pomeroy.
Harriet przełknęła pochlebstwo. Postanowiła go delikatnie
podpytać na temat skamielin zębów.
- Bardzo to uprzejme z pana strony, sir. Czy zajmował się
pan trochę zębami?
- O tyle, o ile, nie ma o czym mówić. Muszę przyznać, że
jeśli idzie o możliwość identyfikacji, wolę palce stóp. Można z nich
wiele wywnioskować.
- Rozumiem. - Harriet była zadziwiona. Byłoby miło, gdyby
mogła pokazać ten swój ząb lordowi Applegate. Lubiła go i była
172
Bestia
przekonana, że można mu zaufać. Ale nie było sensu mu tego
pokazywać, skoro nie wiedział nic o zębach.
- Ja, osobiście, wolę zęby. Patrząc na nie można natychmiast
odróżnic zwierzęta mięsożerne od stworzeń roślinożernych. A gdy
to już wiadomo, można wydedukować znacznie więcej o samym
zwierzęciu.
- Koniecznie musi pani któregoś dnia zwiedzić muzeum
pana Humboldta, panno Pomeroy - oświadczył z entuzjazmem App-
legate. - W swoim starym domu zgromadził zadziwiającą kolekecję
skamielin. Jest otwarta dla publiczności dwa razy w tygodniu, w
poniedziałki i czwartki. Byłem tam raz czy dwa w poszukiwaniu
palców stóp i innych rzeczy. Ma szuflady pełne zębów.
- Naprawdę? - Harriet była zachwycona. Ledwo zauważyła,
że kolano Applegate'a zbliżało się znów do jej kolan, a spódnica
była ponownie narażona na wygniecenie. - Czy pan Humboldt jest
członkiem Towarzystwa?
- Kiedyś był - odparł Applegate - ale nazwał nas wszystkich
beznadziejnymi amatorami i zrezygnował z członkostwa. To dosyć
dziwny typ. Bardzo tajemniczy, jeśli idzie o jego pracę, i strasznie
podejrzliwy w stosunku do innych.
- Trudno się dziwić. - Harriet zapisała w pamięci, by przy
najbliższej okazji zaplanować wizytę w muzeum pana Humboldta.
Applegate wziął głęboki oddech i spojrzał na nią bardzo
poważnie.
- Panno Pomeroy, czy ma pani coś przeciwko temu,
żebyśmy zmienili temat naszej rozmowy i porozmawiali o sprawie,
którą uważam za ważniejszą?
- Cóż to za sprawa? - Harriet zastanawiała się, w jakich
godzinach muzeum jest czynne. Może w gazecie jest jakieś
ogłoszenie.
Applegate przesunął palcem po swym krawacie, po czym go
rozluźnił. Na brwiach pojawiły mu się kropelki potu.
- Obawiam się, że uzna mnie pani za impertynenta.
173
Amanda Quick
- Bzdura. Niech pan pyta, milordzie. - Objęła wzrokiem
szemrzący głosami pokój. Temat fałszerstw najwidoczniej bardzo
przypadł do gustu członkom Towarzystwa.
- Chodzi o to, panno Pomeroy... To znaczy... - Applegate
znów pomajstrował przy krawacie i odchrząknął. Zniżył głos prawie
do szeptu. - Chodzi o to, że nie mogę uwierzyć, że jest pani
zaręczona z St. Justinem.
Po tej uwadze Harriet natychmiast spojrzała na Applegate'a.
Zmarszczyła czoło.
- Z jakiegoż to powodu, na miłość boską, nie może pan w to
uwierzyć?
Applegate wyglądał dość rozpaczliwie, ale odważnie brnął
dalej.
- Proszę mi wybaczyć, ale pani jest dla niego za dobra.
- Za dobra dla niego?
- Tak, panno Pomeroy. O wiele za dobra. Mogę tylko sądzić,
że on panią w jakiś sposób zmusza do tego związku.
- Applegate, czy pan postradał zmysły?
Applegate pochylił się ochoczo do przodu i odważył dotknąć
jej ręki. Palce drżały mu z przejęcia.
- Może mi pani zaufać, panno Pomeroy. Pomogę pani
wyrwać się ze szponów Potwora z Blackthorne Hall.
Oczy Harriet zapłonęły gniewem. Odstawiła raptownie
filiżankę i zerwała się na nogi.
- Doprawdy, sir. Posunął się pan za daleko. Nie będę tole
rowała takich wypowiedzi. Jeśli chce pan być moim przyjacielem,
musi się pan od nich powstrzymać.
Odwróciła się od zawstydzonego Applegate'a i przeszła
szybko do drugiego końca pokoju, by dołączyć do niewielkiej
grupki dyskutującej na temat metod odkrywania fałszerstw.
To wszystko staje się już przygnębiające, pomyślała
rozżalona Harriet. Zastanawiała się, jak Gideon mógł wytrzymywać
te plotki przez sześć długich lat. Ona sama już miała ochotę uciec
174
Bestia
z Londynu i nigdy tu nie wracać, choć to przecież nie jej honor jest
tu wciąż kwestionowany.
Określenie Felicity, że Gideon wystawia swą narzeczoną jak
egzotyczne zwierzątko na pokaz, znalazło tego popołudnia pełne
potwierdzenie. Harriet z niecierpliwością oczekiwała tej przejażdż-
ki po parku. W każdej innej sytuacji naprawdę bardzo by ją to
cieszyło. Był piękny dzień, słoneczny i radosny.
Felicity asystowała Harriet przy wyborze sukienki i okrycia.
- Zdecydowanie żółty muślin i turkusowa pelerynka -
oświadczyła Felicity. - Z turkusowym kapturkiem. Pasuje ci do
oczu.I nie zapomnij rękawiczek.
Harriet przyglądała się sobie w lustrze.
- Czy nie uważasz, że to zbyt jaskrawe?
Felicity uśmiechnęła się znacząco.
- Bardzo jaskrawe. I wyglądasz wspaniale. Będzie cię
doskonale widać w parku i St. Justin to doceni. Z całą pewnością
chce, żeby wszyscy cię zauważyli.
Harriet spojrzała na nią rozzłoszczona, ale nic nie
powiedziała. Obawiała się, że siostra ma rację.
Gideon zajechał przed dom ciotki Adelajdy pięknym jasno-
ółtym powozikiem, zaprzęgniętym w dwa wyjątkowo silne, rosłe
konie. Zwierzęta, niezgodnie z modą, nie były dopasowane kolorem.
Jeden był masywnym, umięśnionym kasztanem, drugi potężnym
siwkiem. Wyglądały, jakby były bardzo trudne do prowadzenia, ale
okazały się dobrze ułożone. Harriet była pod dużym wrażeniem.
- Cóż za wspaniałe zwierzęta, milordzie - powiedziała, gdy
Gideon podał jej rękę, by mogła się wspiąć na wysokie siedzenie. -
Założę się, że potrafią pędzić pełnym galopem godzinami. Wydają
się bardzo wytrzymałe.
- I są- odparł Gideon. - Ma pani zupełną rację, jeśli idzie
175
Amanda Quick
o ich żywotność. Ale sądzę, że dla Minotaura i Cyklopa to zaszczyt
ciągnąć ten powóz, gdy pani w nim siedzi. Wygląda pani dziś
czarująco.
Harriet wyczuła szczerą satysfakcję, kryjącą się za tymi
uprzejmościami, i spojrzała szybko na Gideona. Nie mogła jednak
nic wyczytać z jego zaciętych rysów. Lekko wskoczył na siedzenie
obok niej i chwycił lejce.
Nie zdziwił jej wcale fakt, że Gideon tak świetnie powozi.
Gładko przeprowadził konie przez zatłoczone przejście i skręcił do
parku. Włączyli się w tłum elegancko ubranych ludzi, którzy
pojawili się w najróżniejszego rodzaju powozach, a także
wierzchem, bo chcieli wszystkich widzieć i sami być widziani.
Harriet zorientowała się natychmiast, że ona i Gideon
stanowili tu centrum zainteresowania. Każdy, kogo mijali, spoglądał
na parę w żółtym powozie z różnym stopniem uprzejmości i
zainteresowania. Niektórzy gapili się wprost i bez żenady. Inni
chłodno kiwali głowami, taksując Harriet spojrzeniem. Kilka osób
nie mogło oderwać wzroku od blizny na twarzy Gideona, a jeszcze
inni unosili brwi na widok niemodnych koni.
Gideon wydawał się zupełnie nieświadomy zainteresowania,
jakie wzbudzała Harriet, ona jednak zaczęła się czuć nieswojo.
Pomyślała, że czułaby się dziwnie, nawet gdyby Felicity nie
wystąpiła z tą uwagą o egzotycznym zwierzątku.
- Podobno tańczyła pani walca z Morlandem wczoraj
wieczorem - odezwał się po jakimś czasie Gideon. Brzmiało to tak,
jakby mówił o pogodzie.
- Tak - potwierdziła Harriet. - Był bardzo miły dla Felicity
i dla mnie, kiedy pojawiłyśmy się w mieście. Twierdzi, że jest
pańskim starym przyjacielem, sir.
- To było dawno temu - mruknął Gideon, skupiając uwagę
na koniach, gdyż przejeżdżali właśnie przez bardziej zatłoczo-
ny odcinek. - Byłbym rad, gdyby pani z nim więcej nie tań-
czyła.
176
Bestia
Harriet, która była już dość zdenerwowana atakującymi ją
zewsząd spojrzeniami, zareagowała ostrzej niż normalnie.
- Czy to znaczy, że ma pan zastrzeżenia do pana Morlanda,
sir?
- Dokładnie to, moja droga. Jeśli ma pani ochotę tańczyć
walca, z chęcią będę pani partnerem.
- Oczywiście, że wolę tańczyć z panem, milordzie, przecież
pan wie. Ale słyszałam, że kobiety zaręczone, a nawet mężatki,
często tańczą z innymi mężczyznami. To jest teraz bardzo modne.
- Nie musisz się przejmować modą, Harriet. Wprowadzisz
swój własny styl.
- Wydaje mi się, że to pan próbuje wprowadzić swój styl. -
Harriet odwróciła głowę, by uniknąć spojrzenia jakiegoś mężczyzny
na koniu. Była pewna, że mijając powóz powiedział coś złośliwego
do swego przyjaciela. Nieprzyjemny śmiech przeszył powietrze.
- Staram się uniknąć problemów - wyjaśniał cicho Gideon. -
Harriet, jesteś rozsądną kobietą. Zaufałaś mi przedtem, musisz
zaufać i teraz. Trzymaj się z dala od Morlanda.
- Dlaczego? - dopytywała się uparcie.
Gideon zacisnął szczęki.
- Nie sądzę, żebym musiał koniecznie wyjawiać powody.
- A ja tak. Nie jestem podlotkiem, milordzie. Jeśli chce pan,
abym coś robiła czy czegoś nie robiła, musi pan wyjaśnić
dlaczego. - Uderzyła ją pewna myśl, łagodząc rodzący się opór.
Uśmiechnęła się niepewnie. - Jeśli jest pan zazdrosny o pana
Morlanda, zapewniam pana, że nie ma powodu. Taniec z nim nie
sprawił mi nawet w połowie takiej przyjemności jak taniec
z panem.
- To nie jest kwestia zazdrości. To sprawa rozsądku. Czy
muszę ci przypominać, Harriet, że znaleźliśmy się w obecnej
sytuacji dlatego, że nie posłuchałaś mnie przy innych okazjach?
Harriet zamilkła, ogarnięta poczuciem winy. Nie mogła zaprzeczyć,
że do oświadczyn Gideona doprowadził fakt, że nie
177
Amanda Quick
siedziała spokojnie w domu tej nocy, gdy łapano złodziei.
Próbowała ratować twarz.
- Przyznaję, że jest to częściowo moja wina, milordzie. Ale
gdyby mnie pan uwzględnił w swych planach, jak prosiłam,
byłabym ostrożniejsza tamtej nocy. Niech mi pan wybaczy,sir,
ale jest pan autokratą. To bardzo nieprzyjemny rys.
Gideon popatrzył na nią, uniósłszy jedną ciemną brew.
- Jeśli to jedyna wada, jaką we mnie znajdujesz, moja droga
to będzie nam razem doskonale.
Spojrzała na niego niezadowolona.
- To bardzo poważna wada, sir, nie drobna.
- Tylko w twoich oczach.
-Ale tu liczą się tylko moje - odparowała.
Na ustach Gideona pojawił się słaby uśmiech.
- To muszę ci przyznać. Naprawdę liczą się tylko twoje
oczy. A oczy masz piękne, Harriet. Czy już ci to mówiłem?
Komplement natychmiast ją ułagodził.
- Nie, sir, nie mówił pan.
- Więc pozwól mi to teraz zrobić.
- Dziękuję. - Harriet zarumieniła się, a powóz ruszył dalej
parkową alejką. Nie była przyzwyczajona, by ktoś jej mówił, że w
ogóle ma coś ładnego.
- Felicity powiedziała, że kolor tego kaptura podkreśli moje
oczy.
- I tak rzeczywiście jest. - Gideon był najwyraźniej
rozbawiony.
- Ale niech pan nie myśli, że przez te uprzejmości
zapomnę o pana okropnych skłonnościach do wydawania rozkazów,
sir.
- Będę o tym pamiętał, moja droga.
Rzuciła mu taksujące spojrzenie.
- Czy na pewno nie powie mi pan, dlaczego życzy pan sobie,
żebym unikała Morlanda?
178
Bestia
- Wystarczy powiedzieć, że nie jest takim aniołem, na
jakiego wyglądada.
Harriet zmarszczyła brwi.
- A wie pan, że właśnie to sobie pomyślałam wczoraj
wieczorem? Ze wygląda jak archanioł ze starego obrazu.
- Proszę nie mylić wyobrażeń z rzeczywistością.
- Nie będę, milordzie - powiedziała sztywno. - Nie jestem
taka głupia.
- Wiem - powiedział łagodnie Gideon. - Ale bywasz trochę
zacięta i uparta.
- To chyba sprawiedliwe, że ja też mam jakieś skazy, żeby
panu dorównać _ odpowiedziała słodko.
- Hm.
Miała zamiar kontynuować temat Bryce'a Morlanda, gdy z
tłumu jeźdźców na ścieżce wyłoniła się znajoma postać. Harriet
powitała uśmiechem lorda Applegate'a, który dosiadał smukłego
czarnego wałacha. Zwierzę to było całkowitym przeciwieństwem
koni Gideona. Miało delikatny kościec, a jego elegancka sylwetka
harmonizowała z wykwintnym wyglądem jeźdźca.
- Dzień dobry, panno Pomeroy, St. Justin. - Applegate
prowadził swego konia obok żółtego powozu. Patrzył wzrokiem
pełnym uwielbienia na twarz Harriet, otoczoną nieco
przekrzywionym turkusowym kapturkiem.
- Wygląda pani dziś prześlicznie, jeśli wolno mi to powiedzieć.
- Dziękuję, sir - Harriet spojrzała kątem oka na Gideona.
Wydawał się znudzony. Popatrzyła znów na Applegate'a.
- Czy miał pan już okazję przeczytać ten artykuł w
„Raportach" na temat identyfikacji zębów?
- Tak, oczywiście - ochoczo zapewnił Applegate. - Gdy
tylko pani mi o tym powiedziała, poszedłem do domu i
przeczytałem go dokładnie. Szalenie interesujący.
- Mnie szczególnie zainteresował fragment dotyczący
identyfikacji uzębienia gadów- powiedziała ostrożnie Harriet. Nie
179
Amanda Quick
chciała jeszcze ujawniać szczegółów swojego cennego znaleziska,
a z drugiej strony kusiło ją, by z kimś o tym porozmawiać.
Applegate przybrał niesłychanie poważny wyraz twarzy.
Fascynująca dyskusja. Jednak ja osobiście mam poważne
wątpliwości co do tego, ile można wywnioskować na podstawie
zębów. To zbyt mały fragment dla poważnych konkluzji. Kość palca
stopy jest znacznie użyteczniejsza.
- No tak, lepiej mieć coś więcej niż zaledwie ząb, by
opracować poważniejsze wnioski. - Harriet usiłowała kontynuować
uprzejmą rozmowę. Gideon, jak zauważyła, zupełnie nie starał się
jej pomóc.
Applegate uśmiechał się z uwielbieniem.
- Pani podchodzi tak dokładnie i metodycznie do tych
panno Pomeroy. Zawsze można się czegoś od pani nauczyć.
Harriet poczuła, że znów się rumieni.
- To bardzo uprzejme z pana strony, sir.
Gideon w końcu zauważył Applegate'a.
- Czy nie zechciałbyś może odsunąć nieco swego konia
Applegate? Mój siwek zaczyna się niepokoić.
Applegate zaczerwienił się.
Przepraszam, sir. - Ściągnął w bok czarnego wałacha.
Gideon dał sygnał swej parze. Wielkie konie natychmiast ruszyły w
cwał. Powóz odskoczył od Applegate'a, który wkrótce znikł w
tłumie. Gideon znów popuścił wodze.
- Widzę, że znalazłaś wielbiciela - zauważył.
- Jest bardzo miły - odpowiedziała Harriet. - I mamy wiele
wspólnego.
- Wspólne zainteresowania zębami w skamielinach?
Harriet zmarszczyła się.
- Właściwie lord Applegate bardziej interesuje się palcami
stóp. Ja jednak uważam, że koncentruje się na niewłaściwych
częściach anatomicznych. Potrafię bowiem wydedukować, jakie
dane zwierzę ma stopy, na podstawie jego zębów. Roślinożerne,
180
Bestia
na przykład, mają kopyta. Mięsożerne będą miały pazury. Moim
zdaniem, zęby są znacznie użyteczniejsze niż stopy.
- Nie potrafię wyrazić, jaka to dla mnie ulga, że Applegate
się myli. Przez moment podejrzewałem, że mam poważnego
rywala.
Harriet miała dość.
- Rozumiem, że pan się ze mnie wyśmiewa, sir.
Wyraz twarzy Gideona złagodniał, gdy spojrzał w jej oczy.
-Wcale nie, jestem tylko nieco rozbawiony.
- Tak, wiem o tym, sir. Ale jest dla mnie jasne, że bawi się
pan moim kosztem, i nie życzę sobie tego.
Łagodność znikła z oczu Gideona.
- Czyżby?
- Tak, właśnie tak - odparła Harriet. - Rozumiem, że nie jest
pan szczególnie zadowolony, że musiał się pan zaręczyć w takich
okolicznościach, i starałam się być wyrozumiała.
Rzęsy Gideona przysłoniły w połowie jego brązowe oczy.
- Wyrozumiała?
- Tak, wyrozumiała. Ale byłabym wdzięczna, gdyby pan
wziął pod uwagę, że i ja nie jestem zachwycona naszą sytuacją. I
wydaje mi się, sir, że musimy oboje starać się wyjść z tego jak
najlepiej. Bardzo będzie pomocne, jeśli powstrzyma się pan i nie
będzie wyśmiewał mnie i moich przyjaciół.
Gideon przez chwilę był zmieszany.
-Zapewniam cię, Harriet, że nie mam zamiaru cię wyśmiewać.
- Jestem zachwycona. Więc będziesz się bardzo starał, by nie
obrażać moich przyjaciół i moich zainteresowań skamielinami,
obiecujesz?
- Harriet, wydaje mi się, że zareagowałaś zbyt gwałtownie
na drobną uwagę.
- Lepiej od początku zacząć tak, jak mam zamiar postępować
dalej - poinformowała go Harriet. - I zapewniam cię, że jeśli
mamy mieć szansę na spokojne i harmonijne życie małżeńskie,
181
Amanda Quick
będziesz musiał się nauczyć być mniej ironiczny i apodyktyczny?
Nie chcę, żebyś warczał na każdego, kto się do mnie zbliży. Nic
dziwnego, że masz tak ograniczony krąg przyjaciół.
Gideon wpadł we wściekłość.
-Do diabła, Harriet, jak śmiesz oskarżać mnie o apodyktycz
ność ! Sama potrafisz być czasem niezłym tyranem. Jeśli naprawdę
chcesz spokojnego i harmonijnego małżeństwa, radziłbym ci nie
przeciwstawiać się mężowi na każdym kroku.
- Ha, ha. Znalazł się znawca, żeby udzielać porad
małżeńskich Przecież nie byłeś nigdy żonaty.
- Ty też nie byłaś zamężna. I zaczynam podejrzewać, że to
jeden z powodów, dla których masz takie jędzowate skłonności.
Zbyt długo żyłaś bez męskiego nadzoru.
- Nie mam ochoty na męski nadzór. I jeśli sądzisz, że będzie
twoim obowiązkiem nadzorowanie mnie po ślubie, to 1epiej jeszcze
przemyśl swoją rolę jako męża.
- Znam swoje obowiązki małżeńskie - powiedział Gideon
przez zaciśnięte zęby. - Ale ty musisz się nauczyć swoich. A teraz
zechciej łaskawie przestać paplać na temat, o którym na razie nic nie
wiesz. Ludzie już zwracają na nas uwagę.
Harriet uśmiechnęła się promiennie, świadoma ciekawych
spojrzeń, kierowanych w ich stronę.
- Boże, nie możemy stać w centrum publicznego zaintereso-
wania, prawda?
- Już w nim jesteśmy.
- To mam na myśli, sir - mruknęła. - Co za różnica kłócić
się tu czy tam, jeśli i tak ludzie będą się gapić. Równie dobrze
możemy prowadzić nasze sprzeczki w parku, żeby wszyscy mieli
zabawę.
Gideon wydał z siebie stłumione mruknięcie, które mogło
być zarówno śmiechem, jak westchnieniem żalu.
- Harriet, jesteś niemożliwa. Gdybyśmy byli w tej chwili
gdziekolwiek indziej, a nie w parku, wiesz, co bym zrobił?
182
Bestia
Zmrużyła oczy.
- Nic groźnego, mam nadzieję.
-Oczywiście, że nie - oburzył się Gideon. - Cokolwiek by o
mnie mówiono, nie skrzywdzę cię, Harriet.
Harriet przygryzła wargi. Czuła w jego słowach ukryty ból.
Oczywiście nie wyobrażała sobie, by Gideon mógł użyć wobec
niej siły. Kiedy tylko przypominała sobie noc, jaką spędzili
razem w jaskini, ogarniały ją wspomnienia pełne podziwu dla
kontroli i opanowania, jakie wykazywał wobec swej olbrzymiej siły
fizycznej.
- Wybacz mi, Gideonie. Wiem, że nigdy nie będziesz wobec
mnie brutalny. Spojrzenia ich się spotkały.
- Jak możesz być tego pewna? Czy tak mi ufasz, maleńka?
Poczuła, że się rumieni. Odwróciła wzrok i zajęła się obserwacją
końskich uszu.
- Zapomina pan, jak blisko się poznaliśmy. - Wierz mi, nie
zapominam o tym ani przez chwilę - odpowiedział Gideon. -
Nocami leżę, nie śpiąc, i wspominam, jak się poznawaliśmy.
Ostatnio fatalnie sypiam, Harriet, a to wszystko twoja wina.
Opanowałaś całkowicie moje sny.
- Och. - Nie była pewna, czy bardzo mu przeszkadzało to, że
opanowała jego sny. Zastanawiała się, czy powiedzieć o tym, że-
ostatnio on również gościł w jej snach.
- Przykro mi, że pan źle sypia, sir. Ja czasami też mam
problemy ze snem.
Gideon skrzywił usta.
- Tylko ty spędzasz czasami bezsenną noc rozmyślając o zę-
bach w skamielinach, a ja godzinami wyobrażam sobie, jak będę
się z tobą kochał, gdy nareszcie będę cię miał w swoim łóżku.
- Gideonie!
- I właśnie to bym najchętniej teraz zrobił, gdybyśmy nie
siedzieli w odkrytym powozie w środku parku.
183
Amanda Quick
- Sza! Gideonie!
- Pamiętaj o tym następnym razem, gdy będzie cię kusiło,
żeby tak odpowiadać swemu przyszłemu panu i władcy, panno
Pomeroy - z uśmiechem groził jej Gideon. - Możesz być pewna, że
zawsze, gdy mu się przeciwstawisz, wymyśli nowy, niezwykły
sposób, żebyś drżała i wiła się z rozkoszy w jego ramionach.
Z wrażenia zaniemówiła, co sprawiło Gideonowi niekłamaną
satysfakcję.
Harriet wyczuwała jakieś dziwne napięcie w salonie lady
Youngstreet, gdzie odbywało się pośpiesznie zwołane zebranie
Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk. Kilka razy
w czasie zebrania czuła na sobie wzrok lorda Fry, wiedziała też,
że lord Applegate patrzy na nią z jakąś dziwną stanowczością. Lady
Youngstreet wydawała się podniecona, jak gdyby ukrywała jakiś
sekret.
Zebranie Towarzystwa zostało zwołane dość nagle przez
lady Youngstreet. Niejaki pan Crisply wygłaszał dość nudny
wykład, w którym udowadniał, że zwierzęta znane ze skamielin w
żaden sposób nie mogą być poprzednikami współczesnych zwierząt.
Byłoby absurdem twierdzić, że mogłyby one być wcześniejszą
wersją zwierząt obecnych, utrzymywał.
- Zaakceptowanie takich dziwacznych idei - ostrzegał pan Crisply
złowieszczym tonem - prowadziłoby do bluźnierczej i naukowo
bezzasadnej teorii, że istoty ludzkie mogły mieć jakichś przodków
zupełnie różnych od dzisiejszego człowieka.
Nikt oczywiście nie aprobował takiej przedziwnej sugestii, w
każdym razie nie publicznie. Gdy pan Crisply skończył, rozległy się
skąpe oklaski.
Kiedy tłumek rozdzielił się na mniejsze grupki, lord Fry
nachylił się do Harriet.
184
Bestia
-No taak, wspaniały wykład, prawda, panno Pomeroy?
- Wspaniały - odpowiedziała uprzejmie. - Byłam tylko za-
wiedziona, że nie powiedział nic o zębach w skamielinach.
- No, może następnym razem - pocieszył ją lord Fry. - A
właśnie, dziś po zebraniu lady Youngstreet, Applegate i ja jedziemy
z wizytą do przyjaciela, który ma fenomenalną kolekcję skamielin
zębowych. Czy miałaby pani chęć pojechać z nami?
Harriet natychmiast się zapaliła.
- Będę zachwycona. Czy pański przyjaciel mieszka daleko
stąd?
- Poza miastem - odpowiedział Fry. - Bierzemy powóz lady
Youngstreet.
- Bardzo dziękuję za zaproszenie, sir. Z największą przyjem-
nością obejrzę kolekcję pańskiego przyjaciela.
- Tego się spodziewałem. - Fry uśmiechnął się z zadowo-
leniem.
- Poślę jakąś wiadomość do ciotki, że będę dziś trochę
później - powiedziała Harriet. - Nie chcę, żeby rodzina się
martwiła.
- Jak pani sobie życzy. Przypuszczam, że lady Youngstreet
może wysłać kogoś ze swojej służby, żeby to doręczył.
Po południu, gdy pozostali goście już się rozeszli, Harriet
została usadzona w staromodnym powozie podróżnym lady
Youngstreet. Właścicielka uśmiechnęła się łagodnie, gdy Harriet
siadała obok niej.
- Zawsze używam tego powozu, nawet w mieście. Jest o
wiele wygodniejszy niż te nowomodne powozy miejskie.
Fry i Applegate usiedli naprzeciwko pań, na siedzeniach
wyściełanych aksamitem w kolorze kasztanowym. Harriet nie mogła
się oprzeć wrażeniu, że byli jacyś napięci.
- Będzie to bardzo miła przejażdżka - zaczęła lady Young-
street.
- Cieszę się ogromnie - odpowiedziała Harriet. - Mam w to-
185
Amanda Quick
rebce szkicownik. Czy przypuszczają państwo, że ten właściciel
kolekcji zębów pozwoli mi coś naszkicować?
- Myślę, że da się namówić - mruknął lord Fry.
Ciężki stary powóz z trudem przebijał się przez zatłoczone
ulice. Dojechali jednak na skraj miasta, a powóz wcale się nie
zatrzymał. Woźnica popędził czwórkę spokojnym galopem.
Harriet zaczęła się niepokoić. Spojrzała przez okno i zauważyła że
opuścili już miasto i byli na otwartym terenie.
- Czy dojeżdżamy już do domu pańskiego przyjaciela,
lordzie Fry?
Twarz lorda Fry przybrała kolor ciemnoczerwony. Odchrzą-
knął.
- Ehm. Sądzę, że nadszedł czas, by powiedzieć pani, co się
dzieje, droga panno Pomeroy.
- Tak, oczywiście. - Lady Youngstreet uspokajająco
poklepała ją po ręku. Oczy błyszczały jej z przejęcia.
- Możesz być spokojna, Harriet. Jako twoi wierni przyjaciele
postanowiliśmy uratować cię od małżeństwa z Potworem z Black-|
thorne Hall.
Harriet wpatrywała się w nią.
- Proszę?
Lord Applegate pogładził palcami wysoko zawiązany fular.
Wyglądał bardziej stanowczo niż zwykle.
- Zdążamy do Gretna Green, panno Pomeroy.
-Gretna Green? Porywacie mnie?
Lord Fry zmarszczył brwi.
- Ależ skąd, panno Pomeroy. Ratujemy panią. Pracowaliśmy
nad tym od czasu, gdy St. Justin pojawił się w Londynie. Stało się
wtedy jasne, że ma zamiar kontynuować te swoje brudne sztuczki.
Nie możemy na to pozwolić. Jest pani naszą przyjaciółką i zrobimy,
co do nas należy.
obry Boże - wyszeptała zdumiona Harriet. - Ale dlaczego
Gretna Green?
186
Bestia
Applegate wyprostował swe dość wąskie ramiona.
- Będzie dla mnie największą przyjemnością bez zbędnych
formalności poślubić tam panią. Uznaliśmy, że to jedyny sposób, by
ukrócić machinacje St. Justina.
- Poślubić mnie? Boże! - Harriet nie wiedziała, czy śmiać
czy płakać. - St. Justin się wścieknie.
- Niech pani się nie lęka - rzekł Applegate. - Obronię panią.
- A ja mu pomogę - oświadczył lord Fry.
- Ja również.-Lady Youngstreet znów poklepała rękę Harriet.
- W dodatku mamy do pomocy stangreta. Bez obaw. Z nami
jesteś bezpieczna, moja droga. A teraz mam tu ze sobą coś na
rozgrzewkę. Łyczek brandy zawsze umila długą podróż, nie
sądzicie?
- Słuszna uwaga, moja droga. - Fry uśmiechnął się do lady
Youngstreet z aprobatą, gdy ta wyciągała butelkę z dużej torby.
- Dobry Boże- powiedziała znów Harriet. Nagle przyszło jej
coś do głowy i skrzywiła się. - Czy to znaczy, lordzie Fry, że nie ma
pan żadnego przyjaciela z kolekcją skamielin z zębami?
- Obawiam się, że nie, moja droga - powiedział Fry, od-
bierając butelkę z rąk lady Youngstreet.
- Bardzo się rozczarowałam - odpowiedziała Harriet. Oparła
się głębiej o pluszowe poduszki i postanowiła czekać na Gideona.
Wiedziała, że wyruszy wkrótce na jej poszukiwanie, a gdy dogoni
powóz lady Youngstreet, nie będzie łagodnie usposobiony.
Wiedziała, że przyjdzie jej bronić swych przyjaciół przed gniewem
Gideona.
Amanda Quick
11
Gideonowi udało się ukryć zdumienie, gdy późnym
popołudniem wprowadzono do jego biblioteki Felicity Pomeroy
wraz z ciotką. Wstając, zauważył, że obie wyglądają dość
nieszczęśliwie. Harriet z nimi nie było. Czuł jakieś kłopoty.
-Dzień dobry paniom - powiedział, gdy siadły
naprzeciwkojego biurka. - Czemu zawdzięczam tę nieoczekiwaną
wizytę?
Effie popatrzyła na Felicity, a widząc, że ta kiwnęła
zachęcająco, zwróciła się do Gideona:
- Dzięki Bogu, że zastałyśmy pana w domu, sir.
- Mam zamiar jeść obiad w domu - wyjaśnił. Złożył ręce
przed sobą na biurku i czekał cierpliwie, aż Effie przejdzie do
rzeczy.
- To nieco dziwna sprawa, milordzie. - Effie znów spojrzała
niepewnie na Felicity, która prędko kiwnęła głową.
- Nie jestem zupełnie pewna, czy powinniśmy pana kłopotać.
Dosyć trudno to wyjaśnić. W każdym razie, jeśli stało się to, co
przypuszczamy, jesteśmy wszyscy w obliczu ogromnej katastrofy.
- Katastrofy? - Gideon spojrzał pytająco na Felicity. - Czy
sprawa ta dotyczy Harriet?
188
Bestia
- Tak, milordzie - odpowiedziała zdecydowanie. - Właśnie
tak Mojej ciotce trudno to wyjaśnić, ale ja przejdę od razu do
rzeczy. Chodzi o to, że ona zniknęła.
- Zniknęła?
- Sądzimy, że została porwana i w tej chwili jest wieziona do
Gretna Green.
Gideon poczuł się, jakby spadł ze skały. Wszystkiego mógł
się spodziewać, ale nie tego. Gretna Green! Był tylko jeden powód,
dla którego jechało się do Gretna Green.
- O czym, u diabła, pani mówi? - spytał spokojnie.
Effie nie zwróciła uwagi na jego ton.
- Nie wiemy na pewno, czy została porwana - powiedziała
pośpiesznie. - Ale istnieje możliwość, że coś takiego się stało. Może
jednak pojechała na północ, lecz zrobiła to z własnej woli. -
- Nonsens - przerwała jej Felicity. - Nie pojechałaby z
własnej woli. Jest zdecydowana poślubić wicehrabiego, nawet jeśli
ją wystawia w towarzystwie na pokaz, niczym egzotyczne
zwierzątko.
Gideon spojrzał gniewnie na Felicity.
- Egzotyczne zwierzątko? O co, u diabła, chodzi? Effie
zwróciła się do Felicity, zanim dziewczyna zdołała odpowiedzieć:
- Przecież ona jest z lady Youngstreet, Felicity. Wprawdzie
ta dama jest znana z dziwnych pomysłów, ale nie słyszałam
nigdy, żeby kogoś porwała.
Gideon uniósł rękę.
- Chciałbym usłyszeć rzeczową i zwięzłą relację, jeśli panie
pozwolą. Może pani zacznie, panno Pomeroy.
- Nie ma sensu niczego udawać ani upiększać. - Felicity
patrzyła wprost na Gideona. - Uważam, że Harriet została porwana
przez niektórych nadgorliwych członków Towarzystwa Miłośników
Skamielin i Wykopalisk.
Dobry Boże - wyszeptał Gideon. Pamięć podsunęła mu
189
Amanda Quick
natychmiast obraz Applegate'a patrzącego z uwielbieniem na
Harriet. Ilu mężczyzn w Towarzystwie uległo jej urokowi,
zastanawiał się. - Dlaczego pani uważa, że ta banda z nią ucieka?
Felicity patrzyła na niego w skupieniu.
- Dziś po południu Harriet pojechała na zebranie
Towarzystwa. Niedawno dostałyśmy od niej karteczkę, że jedzie z
przyjaciółmi do jakiegoś dżentelmena, zbierającego skamieliny z
zębami. Mam powody sądzić, że to nieprawda.
Gideon zignorował Effie, która mruczała coś, że nie jest
absolutnie pewna, że tak się sprawy potoczyły. Skoncentrował się
na Felicity.
- Dlaczego pani uważa, że Harriet nie ogląda teraz kolekcji
skamielin, panno Pomeroy?
- Przepytałam młodego lokaja, który przyniósł wiadomość.
Powiedział, że Harriet, lady Youngstreet, lord Fry i lord Applegate
wsiedli wszyscy do powozu podróżnego, nie miejskiego. W
dodatku, gdy wypytywałam dalej, dowiedziałam się, że do powozu
zapakowano również kilka toreb.
Dłoń Gideona zacisnęła się w pięść. Zmusił się, by powoli
rozluźnić palce.
- Rozumiem. A dlaczego podejrzewa pani, że pojechali do
Gretna Green?
Piękne usta Felicity zacisnęły się ponuro.
-Ciocia Effie i ja wracamy właśnie z domu lady Youngstreet.
Przepytałyśmy jej kamerdynera i pokojówki. Woźnica zdradził
jednej z pokojówek, że ma się przygotować do szybkiej podróży
na północ.
Effie westchnęła.
- Fakt, że lord Applegate przebąkiwał ostatnio często o
ratowaniu mojej bratanicy od małżeństwa z panem, sir, każe nam
podejrzewać, że może postanowił wziąć sprawę we własne ręce.
Lady Youngstreet i lord Fry najwidoczniej pomogli mu w tym
przedsięwzięciu.
190
Bestia
Gideonowi ścisnął się żołądek.
- Nie zdawałem sobie sprawy, że Applegate tak się
przejmował ratowaniem mojej narzeczonej.
- No cóż, nie poruszał przecież tego tematu w pana
obecności, milordzie - zauważyła rzeczowo Felicity. - Ale faktem
jest, że mówił o uratowaniu Harriet na tyle dużo, że sprawa stała się
tematem plotek.
- Rozumiem.
Plotek, które do mnie nie dotarły, uświadomił sobie Gideon,
Popatrzył na Effie.
- Ciekawi mnie, dlaczego przyszła pani wprost do mnie, pani
Ashecombe. Czy mam z tego wnioskować, że jednak wolałaby pani,
żeby bratanica wyszła za mnie niż za Applegate'a?
- Niezupełnie - odparła szczerze Effie. - Ale już za późno,
żeby mogło być inaczej. Szaleńczy pomysł ucieczki i mał-
żeństwa z Applegate'em spowodowałby jeszcze większy skandal
niż obecny.
- A więc jestem mniejszym złem - stwierdził Gideon.
- No właśnie, sir.
- Jak to miło wiedzieć, że moja oferta małżeńska została
przyjęta z tak prozaicznych powodów.
Effie zmrużyła lekko oczy.
- Sytuacja jest znacznie gorsza, niż się panu wydaje,
wicehrabio. Plotki na temat nocy, jaką spędził pan z Harriet w tej
strasznej jaskini, mogły dotrzeć aż tutaj. Słyszałam delikatną
aluzję na wieczorku u Wraxhamów. Jakby mało było innych
plotek, ludzie zaczną się zastanawiać, czy rzeczywiście
skompromitował pan moją bratanicę. Jej reputacja nie zniosłaby
jeszcze tego porwania.
- Byłoby oczywiście inaczej, gdybyśmy były pewne, że
Harriet wyjdzie za Applegate'a - dorzuciła rzeczowo Felicity.
- Tak, rzeczywiście byłoby inaczej. - Palce Gideona
zacisnęły się na figurce ptaka, stojącej na biurku.
191
Amanda Quick
-Jednakże - ciągnęła Felicity - wiemy, że nawet jeśli
do Gretna Green, Harriet nie poślubi Applegate'a.
Gideon przejechał kciukiem po skrzydle ptaka.
- Dlaczego pani tak sądzi?
- Ona uważa, że związana jest z panem, milordzie. Harriet
nigdy nie złamałaby takiego przyrzeczenia. Gdy wszyscy wrócą z
północy, a Harriet nie będzie żoną Applegate'a, po całym mieście
będą krążyć opowieści. I tak już mamy dosyć spekulacji na temat
pana przyszłego małżeństwa z moją siostrą.
Effie westchnęła.
- Wszyscy powiedzą, że biedna Harriet chciała umknąć ze
szponów Potwora z Blackthorne Hall, uciekając do Gretna
Green, żeby, jak tylu innych zbiegów, pośpiesznie wziąć ślub,
a gdy tam dotarła, Applegate się rozmyślił. Dziewczyna będzie
podwójnie skompromitowana.
Gideon wstał i pociągnął za dzwonek, wzywając swego
kamer-dynera.
- Mają panie rację. Dość już tego gadania. Zajmę się tą
sprawą niezwłocznie.
Felicity spojrzała na drzwi, gdy Owl je otwierał. Później
znów zerknęła na Gideona.
- Pojedzie pan za nimi, milordzie?
- Oczywiście. Jeśli, jak pani mówi, pojechali starodawnym
powozem lady Youngstreet, mogę panią zapewnić, że ich wkrótce
dogonię. Ten jej powóz ma co najmniej dwadzieścia lat. Jest bardzo
ciężki i ma fatalne resory. A jej konie są prawie tak stare jak ten
powóz. Nie mogą biec zbyt szybko.
- Słucham, milordzie? - spytał Owl swym ponurym tonem.
- Każ zaprzęgać Cyklopa i Minotaura do powozu i przy-
prowadź go natychmiast - powiedział Gideon.
- Oczywiście, milordzie. Ale nie jest to miły wieczór na
przejażdżkę, jeśli mogę coś doradzać, sir. Obawiam się, że w drodze
może pana złapać burza.
192
Bestia
- Zaryzykuję, Owi. I, proszę, nie opóźniaj wykonania moich
rozkazów.
- Jak pan sobie życzy, sir. Tylko proszę nie mówić, że pana
nie ostrzegałem. - Owl znikł, cicho zamykając za sobą drzwi.
- No dobrze. - Effie wstała i zawiązała czepek. - Lepiej już
sobie pójdziemy, Felicity. Zrobiłyśmy, co się dało.
- Tak, ciociu Effie. - Felicity wstała i spojrzała ostro na
Gideona. - Milordzie, jeśli pan ich dogoni...
- Z całą pewnością ich dogonię, panno Pomeroy. Patrzyła na
niego przez kilka sekund i wzięła głęboki oddech. - A więc, gdy ich
pan dogoni, sir, mam nadzieję, że nie będzie pan nieuprzejmy dla
mojej siostry. Jestem pewna, że potrafi odpowiednio wyjaśnić to
zdarzenie.
- Z całą pewnością znajdzie wyjaśnienie. - Gideon podszedł
do drzwi i otworzył je przed paniami. - Harriet nigdy nie brakuje
wyjaśnień. A czy będzie ono odpowiednie, to już inna sprawa.
Felicity zmarszczyła brwi.
- Sir, musi mi pan dać słowo, że nie będzie pan dla niej
ostry. Nie nalegałabym na przyjście tutaj i wyjaśnianie panu, co się
stało, gdybym przypuszczała, że będzie pan na nią zły.
Gideona zniecierpliwiła ta troska Felicity.
- Niech się pani nie trudzi, panno Pomeroy. Pani siostra i ja
doskonale się rozumiemy.
- Ona też tak mówi - mruczała Felicity, wychodząc za ciotką.
- Mam nadzieję, że oboje macie rację.
- A przy okazji - dodał Gideon, gdy wychodziły już do hallu
- proszę spakować torbę dla mojej narzeczonej, gdy tylko panie
wrócą. Wstąpię po nią, wyjeżdżając z miasta.
Effie spojrzała czujnie.
- Więc nie zdoła pan przywieźć jej nam przed świtem?
Felicity odpowiedziała pierwsza.
- Oczywiście, że nie wróci z nią dziś w nocy, ciociu. Kto
wie, jak daleko Harriet i jej przyjaciele już zajechali? W każdym
193
Amanda Quick
razie mam nadzieję, że kiedy zobaczymy Harriet, będzie już
mężatką. Czy nie mam racji, milordzie?
- Tak - odpowiedział Gideon. - Absolutną rację. Myślę, że
nadszedł czas, żeby zakończyć ten nonsens raz na zawsze. Nie mogę
pozwolić, by wszyscy bez wyjątku starali się ratować moją
narzeczoną przed Potworem z Blackthorne Hall. To już się staje
uciążliwe.
Owl mylił się w swej przepowiedni pogody. Wieczorne
niebo było wprawdzie zachmurzone, ale nie padało i droga była
sucha. Gideon przemykał sprawnie po ulicach Londynu, a gdy
tylko wyjechał z miasta, popędził konie. Cyklop i Minotaur
ruszyły do boju, rytmicznie i silnie uderzając o ziemię olbrzymimi
kopytami.
Jeszcze przez dwie godziny nie będzie całkiem ciemno.
Sporo czasu, żeby dogonić ciężki, stary powóz lady Youngstreet.
Sporo czasu, żeby myśleć. Może zbyt wiele. Czy gonił porwaną
narzeczoną, czy narzeczoną, która uciekła od Potwora z Blackthome
Hall?
Chciał wierzyć, że Felicity miała rację, mówiąc, że Harriet
czuje się z nim związana. Ale możliwości, że Harriet mogła uciec z
własnej woli wprost w ramiona zadurzonego Applegate'a, też nie
należało bagatelizować.
Wczoraj, gdy zabrał ją na przejażdżkę do parku, była zła.
Wygłosiła wykład na temat jego zapędów dyktatorskich. Dała
mu wyraźnie do zrozumienia, że nie jest przyzwyczajona do
rozkazów, nawet gdyby osoba rozkazująca miała jak najlepsze
intencje.
Gideon zacisnął szczęki. Z całą pewnością wiele się ostatnio
zastanawiała, jak się będzie czuła jako mężatka. Wyraźnie chciała
mu powiedzieć, że po ślubie nie ma zamiaru rezygnować z
niezależności.
194
Bestia
Zdaniem Gideona problem polegał na tym, że Harriet zbyt
długo była niezależna. Przez wiele lat musiała podejmować
decyzje za siebie i za innych. Przyzwyczaiła się do tego tak samo,
jak do samotnego biegania po jaskiniach. Przyzwyczaiła się do
wolności.
Gideon obserwował drogę przed sobą, niezupełnie świadom
lejców, poruszających się w jego rękach, gdy konie parły do przodu.
Wybrał Cyklopa i Minotaura, tak jak wybierał wszystko inne w
swoim życiu - z powodu ich wytrzymałości i siły, a nie wyglądu.
Dawno już zrozumiał, że wygląd niewiele znaczy u koni, kobiet i
przyjaciół.
Człowiek, który oceniany był w świecie na podstawie oszpe-
conej twarzy i reputacji, dość szybko odkrył, że zalet u innych
należy szukać głębiej, a nie na powierzchni.
Doszedł do wniosku, że Harriet, tak jak jego konie, była z
mocnego materiału. I umysł miała niezależny.
Może zdecydowała, że jej życie będzie przyjemniejsze, jeżeli
wyjdzie za kogoś takiego jak Applegate, który nie będzie śmiał
wydawać jej rozkazów.
Applegate miał sporo do zaoferowania, łącznie z fortuną i
tytułem. Gideon uświadomił sobie, że konkurent w dodatku
podzielał zainteresowania Harriet skamielinami. Mógł ją pociągać
jego umysł.
Małżeństwo z Applegate'em miałoby wiele zalet, a żadnej
z wad, towarzyszących małżeństwu z Potworem z Blackthorne
Hall.
Gdybym był prawdziwym dżentelmenem, pomyślał Gideon,
pewnie pozwoliłbym jej uciec dziś z Applegate'em.
A później wyobraził sobie Harriet w ramionach tamtego i
zrobiło mu się zimno. Wyobraził sobie, jak dotyka jej piersi, całuje
delikatne usta, wchodzi w to wąskie, gorące miejsce, Gideonem
wstrząsnął żal i uczucie ogromnej straty. Nie, to niemożliwe.
Wiedział, że jej nie odda.
195
Amanda Quick
Perspektywa życia bez Harriet była nie do zniesienia.
Przypomniał sobie coś, co powiedziała Felicity na temat
wystawiania Harriet na pokaz, jak gdyby była jakimś niezwykłym
stworzeniem z dalekich stron. Zacisnął ręce na lejcach, uświa-
damiając sobie, że może właśnie tak to traktował. A przecież to
jedyna kobieta na świecie, która nie boi się wyjść za Potwora.
Gideon rozluźnił i popędził konie. Mógł się tylko modlić do
jakiegoś boga, który go opuścił sześć lat temu, by okazało się że
Harriet nie ucieka z własnej woli.
Opary alkoholu wypełniły wnętrze ogromnego powozu lady
Youngstreet, zmierzającego na północ. Harriet otworzyła okno, gdy
lady Youngstreet wraz z lordem Fry prezentowali kolejną
interpretację jakiejś knajpianej piosenki. Postanowiła zapytać kiedyś
lady, skąd je zna.
Pewna młoda dama z Dolnych Wschodnich Dipples
Miała dwa ogromne, fantastyczne cyce.
Podczas podróży lord Applegate spoglądał na Harriet
przepraszająco. Pochylił się teraz w jej stronę, by przekrzyczeć te
sprośne śpiewy.
- Mam nadzieję, że nie czuje się pani zbyt urażona, panno
Pomeroy. Rozumie pani, starsze pokolenie, nie takie subtelne. Ale
mają dobre intencje.
- Tak, wiem - odpowiedziała Harriet ze smętnym
uśmiechem. - Przynajmniej oni się dobrze bawią.
- Myślałem, że dobrze będzie zabrać ich z sobą. Ich obe-
cność usankcjonuje naszą ucieczkę - wyjaśniał gorliwie Applegate
Problem w tym, milordzie, co staram się panu od jakiegoś
czasu wytłumaczyć, że nie mam zamiaru wyjść za pana, nawet
gdybyśmy dotarli do Gretna Green, w co wątpię.
196
Bestia
Applegate popatrzył na nią zdumiony.
- Mam nadzieję, że zmieni pani zamiar, moja droga. Zostało
nam jeszcze kilka godzin. Zapewniam panią, że będę bardzo
oddanym mężem. I w dodatku mamy tyle wspólnego. Proszę
pomyśleć, moglibyśmy razem poszukiwać skamielin.
- Brzmi to wspaniale, sir, ale powtarzam panu, że jestem już
zaręczona. Nie cofnę słowa, jakie dałam wicehrabiemu St.
Justinowi.
Applegate patrzył na nią z podziwem.
- Pani poczucie honoru w tej kwestii jest godne podziwu,
Nikt jednak nie oczekuje od pani lojalności w stosunku do tego
mężczyzny. W końcu to jest St. Justin. Z taką reputacją nie może
wymagać lojalności i szacunku od kogoś tak uroczego i niewinnego
jak pani.
Harriet, która miała już dość wyjaśniania, postanowiła
spróbować innej taktyki.
- A gdybym panu powiedziała, że nie jestem taka niewinna, sir?
Applegate wyprostował się uroczyście.
- Nie uwierzyłbym w to. Każdy, kto na panią spojrzy, wie od
razu, że jest pani uosobieniem niewinności i cnoty.
- Tak po prostu patrząc?
- Oczywiście. W dodatku miałem zaszczyt nawiązać z panią
bliższy kontakt intelektualny. Tak wspaniały umysł nie zniżyłby
się do nieczystych myśli, a co dopiero czynów.
- To interesujący wniosek - mruknęła Harriet.
Chciała z nim polemizować, lecz w tym momencie
zauważyła, że powóz zwalnia. Lord Fry przerwał piosenkę i znów
łyknąłz butelki.
- Zatrzymujemy się, żeby coś przekąsić? Świetny pomysł. A
poza tym, chętnie bym poszedł na stronę.
- Doprawdy, Fry. - Lady Youngstreet żartobliwie uderzyła
go wachlarzem i spojrzała wymownie. - Nie możesz być taki
niedelikatny przy młodych ludziach.
197
Amanda Quick
- Masz rację. - Fry skłonił się przed Harriet. - Przepraszaj
panno Pomeroy - powiedział trochę niewyraźnie. - Nie wiem co we
mnie wstąpiło.
- Ja wiem, co w ciebie wstąpiło - oświadczyła lady
Youngstreet radośnie. - Moja najlepsza brandy. Daj mi tę butelkę.
Przecież jest moja i mam zamiar ją dokończyć.
Na zewnątrz powozu słychać było jakieś krzyki. Harriet
usłyszała tętent kopyt na drodze. Jakiś powóz zbliżał się do nich w
zawrotnym tempie. Było już prawie ciemno, ale rozpoznała żółty
powozik i olbrzymie konie, które nagle pojawiły się tuż przy
powozie lady Youngstreet.
Lekki, szybki pojazd przemknął obok. Zdołała zerknąć na
powożącego. Ubrany był w gruby płaszcz, a na oczy miał nasunięty
kapelusz, ale te szerokie ramiona rozpoznałaby wszędzie.
Gideon nareszcie ich dogonił!
Z kozła woźnicy rozległ się krzyk i wiązanka przekleństw,
po czym powóz jeszcze bardziej zwolnił.
- Do licha! - zdenerwował się Applegate. - Jakiś szaleniec
spycha nas na brzeg drogi!
Lady Youngstreet rozejrzała się mętnym wzrokiem.
- Może nas zatrzymuje jakiś rozbójnik?
- Nigdy nie widziałem rozbójnika w takim powoziku -
zdziwił się Fry.
- To St. Justin- spokojnie oznajmiła Harriet.- Mówiłam wam,
ze przyjedzie, gdy tylko zorientuje się, co się stało.
- St. Justin? -Fry był zaskoczony.- Co za diabeł! Znalazł nas!
- Bzdura! Nikomu nie mówiłam, co planujemy. Absolutnie
nie mógł nas znaleźć! - Lady Youngstreet łyknęła ze swojej butelki i
mrugnęła chytrze.
- A jednak znalazł - stwierdziła Harriet. - Wiedziałam, że tak
będzie.
Applegate nieco pobladł, ale śmiało wypiął pierś.
-Nie bój się, Harriet! Obronię cię przed nim!
198
Bestia
To stwierdzenie naprawdę Harriet przeraziło. Tylko
przejawów bohaterstwa Applegate'a brakowało jej do szczęścia.
Wiedziała, jak zareagowałby na nie Gideon.
Powóz stanął. Harriet słyszała, jak woźnica ostro rozmawia z
St Justinem, dopytując się, o co właściwie chodzi.
- Nie będę was długo zatrzymywał - powiedział Gideon. -O
ile wiem, macie ze sobą coś, co należy do mnie.
Harriet usłyszała jego głośne kroki na bruku, co było niewąt-
pliwą oznaką złego humoru. Spojrzała ostrzegawczo na swych
towarzyszy.
- Słuchajcie mnie uważnie - powiedziała. - Musicie pozwolić
mi porozmawiać z wicehrabią, rozumiecie?
Applegate był oburzony.
- Na pewno nie pozwolę ci samej przeciwstawiać się
Potworowi. Cóż ze mnie byłby za mężczyzna?
Drzwi powozu otwarły się.
- Dobre pytanie, Applegate - powiedział Gideon złowie-
szczym głosem. Stał przy drzwiach i wyglądał naprawdę groźnie.
Czarny płaszcz powiewał wokół niego jak peleryna czarnoksiężnika.
Wewnętrzne lampy powozu oświetlały jego twarz przeciętą blizną.
- A więc jesteś, wicehrabio - rzekła spokojnie Harriet. -
zastanawiałam się, kiedy do nas dojedziesz. Odbyłam bardzo miłą
przejażdżkę. Piękny wieczór, prawda?
Spojrzenie Gideona wędrowało po wszystkich pasażerach,
aż wróciło do Harriet.
- Czy masz już dość tego wieczornego powietrza, moja
droga? - spytał.
- Wystarczająco, dziękuję. - Harriet wzięła swoją torebkę
i stanęła u wyjścia z powozu.
Niech się pani nie rusza, panno Pomeroy - odważnie
rozkazał Applegate. - Nie pozwolę, żeby ten łajdak panią tknął.
Będę pani bronił do ostatniej kropli krwi.
- Będzie dla mnie zaszczytem pomóc lordowi Applegate
199
Amanda Quick
bronić pani, moja droga - głośno obwieścił Fry. - Obaj będziemy
pani bronić do ostatniej kropli krwi Applegate'a
- Para pijanych głupków- mruknął Gideon obejmując Harriet
w pasie swymi wielkimi rękami. Z łatwością wyniósł ją z powozu
- Zostaw ją! Zostaw natychmiast! Nie pozwolę na to ! - Lady
Youngstreet rzuciła w Gideona torebką, która odbiła się i spadła
na podłogę. - Postaw ją tu z powrotem, ty Potworze. Nie
weźmiesz jej.
- No właśnie. My ją ratujemy przed tobą - wyjaśnił Fry.
Harriet jęknęła.
- O Boże! Wiedziałam, że to będzie niezręczne.
- To będzie więcej niż niezręczne, Harriet - Gideon zabrał
się do zamykania drzwi powozu.
- Zaraz, chwileczkę - bełkotał Applegate, otwierając z pod-
wrotem drzwi. Popatrzył odważnie na Gideona. - Nie możesz
jej tak po prostu zabrać.
- A kto mnie powstrzyma? - spytał łagodnie Gideon. - Może
ty?
Applegate wyglądał bardzo mężnie.
- Oczywiście, że ja! Dobro panny Pomeroy jest dla mnie
najważniejsze. Zobowiązałem się jej bronić i uczynię to!
- Brawo, brawo! Tylko tak dalej, chłopcze - grzmiał pijany
Fry. - Nie pozwól, by Potwór złapał ją w swoje szpony. Broń jej
własną krwią, Applegate. Będę tuż za tobą.
- Ja tez- zadeklarowała lady Youngstreet perlistym, nieco
bełkotliwym głosem.
- Do pioruna! - mruknął Gideon.
Applegate zignorował pijany duet. Wychylił się z powozu
i oświadczył:
- Mówię poważnie, St. Justin. Nie pozwolę panu zabrać stąd
panny Pomeroy, żądam, aby pan tego natychmiast zaniechał.
Gideon uśmiechnął się tym swoim chłodnym uśmiechem, w
którym obnażał zęby i wykrzywiał bliznę.
200
Bestia
- Bądź spokojny, Applegate, będziesz miał doskonałą okazję,
żeby protestować, gdy zażądam satysfakcji za tę awanturę.
Applegate mrugnął parę razy, gdy uświadomił sobie grozę
sytuacji, i zaczerwienił się. Nie wycofał się jednak.
- Jak pan sobie życzy, sir. Jestem gotów przyjąć pańskie
wyzwanie. Honor panny Pomeroy jest dla mnie więcej wart niż
moje życie.
- To bardzo dobrze- odparł Gideon- bo właśnie o tym
mówimy. O pańskim życiu. Rozumiem, że wybiera pan pistolety? A
może jest pan zwolennikiem dawnej mody? Wprawdzie już długo
nie używałem rapiera, ale pamiętam dokładnie, że ostatnio
wygrałem.
Oczy Applegate'a powędrowały ku bliźnie na twarzy
Gideona.Przełknął ślinę.
- Pistolety mi odpowiadają.
- Doskonale - mruknął Gideon. - Mam nadzieję, że uda mi
się znaleźć dwóch sekundantów. W klubie zawsze się kręci kilku
dżentelmenów, którzy uwielbiają takie historie.
- Dobry Boże! - ocknął się Fry, prawie trzeźwy. -Czyżbyśmy
mówili tu o pojedynku? No nie, to już pewna przesada.
- Co to jest? - Lady Youngstreet świdrowała Gideona spoj-
rzeniem. - Zaraz, chwileczkę. Przecież nic się nie stało. Chcieliśmy
tylko ratować tę dziewczynę.
Applegate zachowywał stoicki spokój.
- Nie obawiam się pana, St. Justin.
- Miło mi to słyszeć - rzekł Gideon. - Może zmieni pan
opinię, gdy spotkamy się o świcie za kilka dni.
Harriet stwierdziła, że sprawa staje się już niebezpieczna.
Wystąpiła do przodu i uspokajającym gestem położyła Gideonowi
rękę na ramieniu.
- Dość tego, wicehrabio - powiedziała ostro. - Nie będzie
pan straszył moich przyjaciół.
Gideon spojrzał na nią z góry.
201
Amanda Quick
- Twoich przyjaciół?
- Oczywiście, że są moimi przyjaciółmi. Nie byłabym z nimi
gdyby było inaczej. Mieli dobre intencje. Skończmy te niemądre
rozmowy. Nic można się pojedynkować z powodu drobnego
nieporozumienia.
- Nieporozumienia! - zgrzytnął Gideon. - Uważam, porwanie
to coś więcej niż nieporozumienie.
- Nie było żadnego porwania - powiedziała Harriet. - I nie
będę tolerowała pojedynków. Czy to jasne?
Applegate uniósł głowę.
- Nie szkodzi, panno Pomeroy. Nie mam nic przeciwko temu
by za panią umrzeć.
- Ale ja mam - odpowiedziała Harriet. Uśmiechnęła się do
niego przez okno powozu. - Jest pan bardzo miły, lordzie Applegate
bardzo odważny. Ale po prostu nie mogę pozwolić, by ktokolwiek
angażował się w pojedynek z powodu zwykłej przejażdżki na wieś
Lady Youngstreet ożywiła się.
- Właśnie, przejażdżka na wieś. To było właśnie to.
Fry miał wątpliwości.
- Trochę więcej niż przejażdżka, moja droga. Chcieliśmy
dziewczynę wydać za mąż, jeśli pamiętasz.
Harriet nie zwracała na niego uwagi. Popatrzyła w
nachmurzoną twarz Gideona.
- Jedźmy już, wicehrabio. Robi się późno. Musimy dać
moim przyjaciołom czas na powrót do miasta.
- Rzeczywiście - powiedziała lady Youngstreet. - Czas na
nas. - Chwyciła laskę lorda Fry i zastukała w dach powozu.
-Zawracaj - zawołała głośno. - I to szybko!
Woźnica, który przysłuchiwał się całej awanturze z lekkim
znudzeniem, łyknął ze swojej butelki i chwycił lejce. Pokierował
końmi tak, że wielki powóz wykonał szeroki zakręt i ruszył ociężale
w kierunku Londynu. Applegate przez okno patrzył tęsknie na
Harriet, póki powóz nie zniknął za zakrętem.
202
Bestia
- No, więc - mówiła Harriet wesolutko, poprawiając
czepeczek. - Już po wszystkim. My też już powinniśmy ruszać,
milordzie. Założę się, że czeka nas długa droga powrotna.
Gideon chwycił ją pod brodę i przytrzymał twarz tak, że nie
mogła ukryć oczu pod rondem czepka. Było prawie ciemno, ale
Harriet zauważyła smutny wyraz jego twarzy.
- Harriet, nie myśl ani przez chwilę, że ta sprawa jest
zakończona.
Przygryzła wargi.
- Bałam się, że możesz być trochę zły.
- Delikatnie mówiąc.
- Rzecz w tym - zapewniała go - że naprawdę nie było to nic
takiego, poza kłopotem dla wszystkich. Nie chcieli mi zrobić
krzywdy. Przyznaję, że dla ciebie było to szczególnie uciążliwe, i
bardzo mi z tego powodu przykro, ale nie wydarzyło się nic takiego,
żebyś tak okropnie wystraszył Applegate'a.
- Do licha, kobieto, przecież chciał z tobą uciec.
- Ale zadbał o to, żeby zabrać przyzwoitki. Nie możesz mu
nic zarzucić, jeśli idzie o zachowanie dobrych obyczajów.
- Do diabła, Harriet!
- Nawet gdyby mu się udało dowieźć mnie do Gretna Green,
w co wątpię, nic strasznego by się nie stało. Po prostu
zawrócilibyśmy do Londynu.
- Nie mogę uwierzyć, że stoję tu na środku drogi, dyskutując
z tobą na ten temat. - Gideon wziął Harriet pod rękę i zaprowadził
do czekającego powozu. - Przecież ten człowiek miał zamiar cię
poślubić. - Podsadził Harriet i pomógł jej się usadowić.
Układała spódnicę, a Gideon wskoczył do powozu i chwycił
wodze.
- Z pewnością nie wierzysz, milordzie, że wyszłabym za
Applegate'a. Przecież jestem zaręczona z tobą.
Gideon spojrzał na nią z ukosa, zawracając konie w kierunku
Londynu i prowadząc je dość wolno.
203
Amanda Quick
- Ten fakt nie powstrzymał twoich przyjaciół przed
ratowaniem cię z moich szponów.
- Oni po prostu nie rozumieją, że ja chcę być w twoich
szponach, milordzie.
Nic nie odpowiedział. Siedział przez jakiś czas cicho, po-
grążony we własnych myślach. Harriet oddychała głęboko
chłodnym nocnym powietrzem. Niebo zaczęło się przecierać i
pokazały się gwiazdy.
Pomyślała, że taka droga nocą jest bardzo romantyczna
Wszystko wydawało się trochę nierzeczywiste. Czuła, jak gdyby
wraz z Gideonem i końmi znalazła się w jakimś bajkowym świecie i
pędziła w noc tajemniczą drogą prowadzącą donikąd.
Powóz dojechał do zakrętu i na horyzoncie pojawiły się
światła gospody.
- Harriet? -spytał cicho Gideon.
- Słucham, milordzie?
- Nie chciałbym jeszcze raz przeżywać takiej historii.
- Rozumiem milordzie. Wiem, że było to dla pana bardzo
kłopotliwe.
- Nie o to chodzi. - Gideon wpatrywał się w światła gospody
w oddali- Chciałem powiedzieć, że mam zamiar zakończyć to
narzeczeństwo.
Harriet zaniemówiła z wrażenia. Nie wierzyła własnym
uszom.
- Zakończyć narzeczeństwo, milordzie? Dlatego, że byłam
na tyle głupia, żeby się dać wywieźć na północ?
- Nie. Dlatego, że się obawiam, że takich przypadków może
być więcej. Tym razem nic się takiego nie stało, ale kto wie, co
może się jeszcze stać?
- Ależ, milordzie...
- Całkiem możliwe, że któryś z twoich wielbicieli spróbuje
bardziej radykalnie obronić cię przed Potworem z Blackthorne Hall
- ciągnął Gideon. Nie patrzył na nią, koncentrując się na powożeniu.
204
Bestia
Harriet spojrzała na jego ostry profil.
- Nie będzie pan więcej używał tego wstrętnego przezwiska,
mi lordzie. Słyszy pan?
- Tak, panno Pomeroy. Słyszę panią. Czy wyjdzie pani za
mnie, gdy tylko dostanę potrzebne zezwolenie?
Harriet ścisnęła torebkę.
- Wyjść za pana? Natychmiast?
- Tak.
Była oszołomiona.
- Myślałam, że chce pan zakończyć nasze narzeczeństwo?
- No tak, jak najprędzej. Małżeństwem.
Harriet poczuła, że ogarnia ją uczucie ulgi. Starała się zebrać
myśli.
- Rozumiem. Jeśli idzie o małżeństwo, to myślałam, że
będziemy mieli więcej czasu, żeby się poznać.
- Wiem, że myślałaś. Ale nie sądzę, żeby to miało większe
znaczenie. Znasz już najgorsze i to cię jakoś nie zniechęciło.
Twoja ciotka twierdzi, że po wypadkach tego wieczoru będzie
jeszcze więcej plotek. Nasz ślub zamknie usta niektórym
plotkarzom.
- Rozumiem - powiedziała znów Harriet, w dalszym ciągu
niezdolna do logicznego myślenia. - Doskonale, milordzie. Jeśli
pan sobie życzy.
- Życzę sobie. A więc, załatwione. Myślę, że będzie
najlepiej, jeśli zatrzymamy się na noc tutaj. W ten sposób załatwimy
ślub przed powrotem do Londynu.
Harriet spojrzała na gospodę.
- Tu mamy dziś nocować?
- Tak. - Gideon zatrzymał konie i wprowadził je na
podwórze gospody. Wielkie kopyta uderzały o bruk.
- Tak będzie najwygodniej. Rano załatwię pozwolenie, a po
ślubie zabiorę cię prosto do Hardcastle House i przedstawię moim
rodzicom. Niestety, niektórych rzeczy nie da się uniknąć.
205
Amanda Quick Bestia

Drzwi gospody otwarły się, nim Harriet zdołała

odpowiedzieć Młody chłopak podbiegł, by zająć się końmi. Gideon
wysiadł z powozu.
Wszystko działo się zbyt szybko. Harriet starała się mówić
spokojnie. I
- A co z moją rodziną, sir? Będą się o mnie niepokoić.
Prześlemy im z tej oberży wiadomość, że jesteś bezpieczna i że cię
zabieram do Hardcastle House. Nim powrócimy do Londynu, 12
sprawa już trochę ucichnie. A ja będę cię miał w swoich szponach.

Gideon oglądał pokój w gospodzie. Był najlepszy, jaki

gospodarze mieli do zaoferowania, ale cóż z tego - stało w nim
jedno łóżko, w dodatku nieduże.
- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu , że
przedstawiłem nas właścicielowi jako małżeństwo? - Gideon
przykleknał, żeby poruszyć węgle na palenisku. Wyczuwał napięcie
Harriet
- Nie nie mam-odpowiedziała cicho.
- Wkrótce to będzie prawda.
- Tak
Z niejasnych powodów Gideon był tego wieczoru szczególnie
świadom swych rozmiarów. Czuł się dziwnie niezdarny w tym
małym pokoiku. Bał się ruszać i dotykać czegokolwiek w obawie,
że coś zniszczy. Wszystko, łącznie z Harriet wydawało mu się małe
i kruche
- Sądziłem, że to nie byłby dobry pomysł, żebyś nocowała
dziś sama w pokoju obok hallu - powiedział, wciąż na nią nie
patrząc. - gdybyś miała ze sobą pokojówkę albo siostrę to co
innego...
207
Amanda Quick
- Rozumiem.
- Samotna kobieta w takiej gospodzie to zawsze ryzyko. Juz,
jest kilku pijaczków na dole w szynkwasie. Nigdy nie wiadomo czy
któremuś z nich nie przyjdzie do głowy wejść na górę i próbować,
które drzwi są otwarte.
- Niezbyt przyjemna perspektywa.
- Poza tym, ludzie mieliby wątpliwości, czy na pewno jesteś
damą, gdyby wiedzieli, że nie jesteśmy mężem i żoną.-
Gideon wstał, gdy ogień już się rozpalił. Patrzył, jak małe
płomyczki połączyły się w duży, buzujący płomień.- Snuliby
domysły.
- Rozumiem. W porządku. Proszę, nie przejmuj się tym
Gideonie. - Harriet podeszła do kominka i wyciągnęła ręce, by je
zagrzać. - Jak mówisz, wkrótce i tak będziemy małżeństwem.
Popatrzył na jej profil i poczuł, że cały jest napięty. W
blasku ognia skóra Harriet wydawała się złota. Jej miękkie,
sprężyste włosy okalały twarz. Niemalże słyszał, że szeleszczą,
jakby ożyły. Wyglądała tak słodko i krucho.
- Do diabła, Harriet. Nie mam zamiaru dochodzić dziś swych
praw małżeńskich - wymamrotał Gideon. - Masz prawo oczekiwać,
że się od tego powstrzymam, i takie mam intencje.
- Rozumiem. - Nie spojrzała na niego.
- To, że straciłem głowę tamtej nocy w jaskini, nie znaczy,
że nie jestem zdolny panować nad sobą.
Harriet spojrzała na niego z ciekawością.
- Nigdy nie uważałam, że pan nie potrafi nad sobą panować,
milordzie. Przeciwnie, jest pan najbardziej opanowanym
mężczyzną, jakiego znam. Czasami mnie to nawet martwi. Prawdę
mówiąc, jest to jedyna rzecz, która mnie u pana niepokoi.
Patrzył na nią z niedowierzaniem.
- Uważasz, że jestem zbyt opanowany?
- Myślę, że to dlatego, że przez ostatnich kilka lat musiałeś
znieść tyle obrzydliwych plotek - stwierdziła Harriet rzeczowo. -
208
Bestia
Nauczyłeś się ukrywać swoje uczucia, Może za bardzo. Czasami
zupełnie nie wiem, co ty właściwie myślisz.
Gideon chwycił swój krawat, rozwiązując go błyskawicznie.
- Często myślę to samo o tobie, Harriet.
- O mnie? - Spojrzała zdumiona. - Przecież ja prawie w
ogóle nie ukrywam swoich emocji.
- Czyżby? - Podszedł do jedynego krzesła i powiesił krawat
na oparciu. Zrzucił z siebie żakiet.
- Być może panią to zdziwi, ale nie znam pani prawdziwych
uczuć do mnie, panno Pomeroy. - Zaczął rozpinać koszulę. -Nie
wiem, czy pani uważa, że jestem zabawny, wstrętny czy cholerny
nudziarz.
- Gideon, na miłość boską...
- To była główna przyczyna mojego zmartwienia, gdy do-
wiedziałem się, że zostałaś wywieziona z miasta i jesteś w drodze
do Gretna Green. - W rozpiętej koszuli siadł na brzegu łóżka i zaczął
ściągać but. - Wydawało mi się całkiem możliwe, że zdecydowałaś
się na coś lepszego niż nieco gburowaty wicehrabia o zszarganej
opinii.
Harriet przypatrywała mu się przez chwilę.
- Jest pan czasami gburowaty, milordzie, to muszę panu
przyznać. A także uparty.
- I skłonny do rozkazywania - przypomniał.
- Niewątpliwie, ubolewania godna skłonność.
Ściągnął drugi but i rzucił go na podłogę.
- Niewiele wiem na temat skamielin, geologii czy teorii
formowania się Ziemi.
- Absolutna prawda. Aczkolwiek wydajesz się inteligentny
i mógłbyś się nauczyć.
Gideon spojrzał ostro, niepewny, czy z niego żartuje.
- Nie mogę zmienić swojej twarzy ani swojej przeszłości.
- Nie przypominam sobie, żebym cię o to prosiła.
- Do licha, Harriet, dlaczego właściwie chcesz za mnie wyjść?
209
Amanda Quick
Przechyliła głowę, zastanawiając się.
- Może dlatego, że mamy wiele wspólnego.
-Do diabła, kobieto, przecież w tym cały problem - krzyknął
że nie mamy nic wspólnego poza tym, że spędziliśmy razem
noc w jaskini.
- Ja też jestem czasami dość uparta -ciągnęła w zamyśleniu.
Sam nazwałeś mnie tyranką, kiedy spotkaliśmy się po raz
pierwszy.
Gideon chrząknął.
- To fakt, panno Pomeroy, to fakt.
- I mam skłonności do fascynacji starymi zębami i kośćmi w
stopniu wskazującym na brak manier, a nawet bywam wtedy
niegrzeczna.
- Twoja fascynacja skamielinami nie jest aż tak groźna -
rzekł wielkodusznie Gideon.
- Dziękuję, sir. Poza tym, muszę dodać, że, podobnie jak
pan, nie mogę zmienić ani swojej twarzy, ani przeszłości-ciągnęła
Harriet, jakby sporządzała listę nieco uszkodzonych towarów, które
ma zamiar sprzedać.
Zaskoczyło to Gideona.
- Co masz do zarzucenia swojej twarzy albo przeszłości?
- Mam. Nie da się ukryć, że nie jestem taką pięknością jak
moja siostra i nie można zmienić mojego wieku. Mam prawie
dwadzieścia pięć lat i nie jestem rozkoszną, zgodną we współżyciu
panienką świeżo po szkole.
Gideon zauważył cień uśmiechu na jej ustach. Poczuł, że coś
zaczyna się w nim rozluźniać.
- To racja - przyznał. - Na pewno byłoby łatwiej wyszkolić
jakąś głupią gąskę, która nie potrafi samodzielnie myśleć. Ale
ponieważ sam też nie jestem już nieopierzonym młokosem, nie
mam chyba prawa uskarżać się na twój podeszły wiek.
Harriet roześmiała się.
- Bardzo łaskawie, milordzie.
210
Bestia
Gideon patrzył na nią i czuł, jak wzbiera w nim gorąco. To
będzie długa noc, pomyślał.
- Chciałbym jeszcze wyjaśnić pewien szczegół.
- A cóż to takiego, milordzie?
- Jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek znałem -
wyszeptał ochryple.
Harriet otwarła usta ze zdumienia.
- Co za bzdura! Jak możesz coś takiego mówić, Gideonie?
Otrząsnął się.
- To absolutna prawda.
- Och, Gideonie. - Harriet zamrugała, usta jej drżały.
Przebiegła przez pokój i wpadła wprost w jego ramiona.
Mile zaskoczony tą nieoczekiwaną reakcją, Gideon dał się
przewrócić na łóżko. Objął Harriet i położył ją na swojej
piersi
- Jesteś najatrakcyjniejszym, najprzystojniejszym, najwspa-
nialszym mężczyzną, jakiego znam - szepnęła Harriet nieśmiało w
jego kark.
- Widzę, że do listy twoich felerów musimy jeszcze dołączyć
wadę wzroku. - Gideon wsunął palce w jej gęste włosy. - Ale
wydaje się, że w naszym przypadku jest to niewielka i bardzo
użyteczna wada.
- Twój wzrok musi być równie kiepski, skoro uważasz, że
jestem piękna. - Harriet zachichotała. - No i proszę, milordzie.
Dopasowane wady. Z pewnością jesteśmy idealnie dobrani.
- Z pewnością. - Gideon chwycił jej twarz w dłonie i przy-
bliżył usta do jej ust.
Odpowiedziała na jego pocałunek z taką słodką zaciętością,
że poczuł, jak krew pulsuje mu w żyłach. Poprzez płaszcz i suknię
czuł miękkie piersi. Zacisnął palce na jej włosach.
- Gideon? - Harriet uniosła nieco głowę, by spojrzeć na
niego zamglonymi oczyma.
- Boże, jak ja cię chcę. - Błądził wzrokiem po jej twarzy
211
Amanda Quick
w nadziei, że da mu jakiś znak, że nie musi zachować się jak
dżentelmen w przeddzień ślubu. - Nawet nie wiesz, jak bardzo.
Oczy miała przysłonięte rzęsami, ale Gideon widział jej
gorące policzki.
- Ja też cię chcę. Śniłam wiele razy o tej nocy, którą
spędziliśmy razem.
- Od jutra, od naszego ślubu, będziemy każdą noc spędzać
razem - przyrzekł.
- Gideonie - powiedziała łagodnie. - Wiem, że nasze mał-
żeństwo wynikło z konieczności. Uważałeś, że musisz zachować się
wobec mnie jak należy. Ale zastanawiałam się...
- Zastanawiałaś się nad czym? - Zirytowała go jej interpreta-
cja faktów i nie bardzo wiedział, jak temu zaprzeczyć. Miała rację.
Oświadczył się dlatego, że ją skompromitował.
- Czy sądzisz - spytała powoli - że kiedyś mógłbyś się we
mnie zakochać?
Gideon zamarł. Przymknął na moment oczy, by nie widzieć
nadziei w tym turkusowym spojrzeniu.
- Harriet, chcę, żeby wszystko między nami było
powiedziane uczciwie.
- Słucham, milordzie?
Otworzył oczy z uczuciem bólu płynącego z samej głębi.
- Sześć lat temu zapomniałem, co to znaczy kochać. Ta część
mnie już nie istnieje. Ale przysięgam, że będę dobrym mężem,
będę się o ciebie troszczył i bronił, nie szczędząc życia. Nie
zabraknie ci niczego, co tylko będę w stanie ci ofiarować. I będę
wierny.
Oczy Harriet zwilgotniały, ale udało jej się to pokonać. Usta
jej zadrżały nieśmiałym uśmiechem, który był jak powitanie.
- A więc, milordzie, ponieważ oboje dostatecznie się skom
promitowaliśmy, nie widzę powodu, żebyśmy musieli odkładać
tę nieuniknioną następną noc. Nie musi pan dowodzić szlachet
nych intencji akurat mnie.
212
Bestia
Zaproszenie w oczach Harriet przyprawiło Gideona niemalże
o utratę tchu. Czuł narastające pożądanie.
- Nieuniknioną? - spytał ochryple. - Tak to rozumiesz? Tak
odbierasz nasze kochanie się? Jako nieunikniony obowiązek?
- To nie było nieprzyjemne - zapewniła go prędko. - Nie
chciałam cię urazić. Było to na swój sposób fascynujące. Z całą
pewnością coś w tym było.
- Dziękuję ci - mruknął oschle Gideon. - Starałem się. -
- Wiem o tym. Poza tym należy wziąć poprawkę na to
niewygodne łoże, które dzieliliśmy wtedy. Skaliste podłoże nie jest
zbyt zachęcające do uprawiania miłości.
- Nie jest.
- I jeszcze ten dodatkowy czynnik pańskich rozmiarów,
milordzie - ciągnęła Harriet. - Jest pan potężnym mężczyzną. -
Chrząkneła dyskretnie.- Niektóre pańskie partie są propor-cjonalne
w stosunku do całości, milordzie. To trochę jak z moimi
skamielinami. Czy wie pan, że na podstawie zęba można często
określić wielkość całego zwierzęcia?
- Harriet... - jęknął Gideon.
- Tak więc nie było to dla mnie zbyt wielkim zaskoczeniem -
zapewniła. - W końcu mam dość duże doświadczenie w określaniu
rozmiarów i kształtów różnych stworzeń na podstawie badania kości
czy zębów odbitych w skale. Był pan taki, jak należało się
spodziewać. Proporcjonalny.
- Rozumiem - zdołał wtrącić przyduszonym głosem.
- W istocie, rozpatrując teraz to wydarzenie, należy tylko
się dziwić, że przebiegło ono tak dobrze za pierwszym razem.
Mam nadzieję, że w przyszłości będzie przebiegało jeszcze
sprawniej.
- Dość już, Harriet. - Gideon delikatnie, ale stanowczo zakrył
ręką jej usta. - Nie mogę tego więcej słuchać. Co do jednego
masz rację: w przyszłości będzie to przebiegać znacznie łatwiej.
Odwracając ją na plecy, zobaczył ponad swoją ręką jej szeroko
213
Amanda Quick
otwarte oczy. Gdy zaczął odpinać jej płaszcz, objęła go ramionami
za szyję.
Gideon westchnął. Pocałował ją mocno, czując ogarniające
go pragnienie. Przekraczało wszystko, co kiedykolwiek czuł Nigdy
nie pragnął żadnej kobiety tak, jak teraz Harriet. Ale dzisiaj,
przyrzekł sobie, zapanuje nad sobą, póki ona nie pozna swoich
pragnień. Ofiarowała mu siebie i chciał jej odpłacić najlepiej, jak
potrafi.
Udało mu się ściągnąć z niej płaszcz i suknię, kiedy leżała
pod nim na łóżku. Gdy była już tylko w koszulce i pończochach
postawił ją delikatnie i odsunął kołdrę.
Dzięki Bogu, pościel jest w miarę czysta, pomyślał z ulgą.
W gospodach różnie z tym bywało. Nie mógłby położyć Harriet
jakimś niechlujnym łóżku. Dość, że za pierwszym razem wziął ją na
skalistym podłożu jaskini. Harriet zasługiwała na to, co najlepsze
Ona jednak najwyraźniej nie zwracała na to uwagi. Patrzyła
na niego rozmarzonym wzrokiem, a gdy się uśmiechała, widział te
śmieszne małe ząbki. Nie zważała na to, że przez cieniutki materiał
koszuli prześwitywały różowe sutki.
Gideonowi było z Harriet bardzo dobrze. Miała do niego
zaufanie, że czuł się przy niej odważny, szlachetny i wzbudzający
szacunek. Zrozumiał, że znalazł w niej to, co stracił w oczach ojca i
świata sześć długich lat temu.
Harriet w niego wierzyła i to mu wystarczało.
- Jesteś taka cudna - wyszeptał. Chwycił ją w pasie i uniósł
do góry. Całował jej piersi, aż pod jego ustami delikatna koszulka
stała się przezroczysta.
Harriet zacisnęła mocniej obejmujące go palce i odchyliła
głowę. Jęknęła, gdy przygryzł delikatnie jedną pierś.
- Och, Gideonie.
- Czy to jest miłe, maleńka?
- Och, tak. Bardzo. - Wpiła palce w jego ramiona. Zadrżała,
gdy dotknął ustami drugiej piersi.
214
Bestia
Gideon powoli opuszczał Harriet, aż znów stanęła przed
nim, obejmując ramionami jego szyję. Chwycił brzegi jej koszuli i
ściągnął ją przez głowę. Później klęknął, by odwiązać podwiązki i
zdjąć pończochy. Czuł, jak drży pod jego dotykiem.
Wstał i głodnym wzrokiem podziwiał jej pięknie
wyrzeźbione ciało. Blask kominka oświetlał zarys zgrabnych
pośladków i prostych pleców. Ostrożnie położył dłoń na ciemnym
trójkącie, gdzie kończyły się uda. Poczuł, że przeszedł przez nią
dreszcz. Wsunął rękę między jej nogi i, wciąż ją całując, delikatnie
rozchylił płatki kwiatu, skrywającego jej sekrety.
Harriet gorączkowo szeptała imię Gideona, rozchylając jego
rozpiętą koszulę. Całowała jego pierś i jej pieszczoty przypominały
Gideonowi dotknięcie motyla na napiętej skórze. Palce Harriet
wędrowały po jego ramionach, odsuwając coraz bardziej koszulę, by
złożyć jeszcze więcej delikatnych pocałunków na jego gorącym jak
ogień ciele.
Obchodziła się z nim tak delikatnie, jak ze swymi cennymi
skamielinami, pomyślał nieco rozbawiony i absolutnie oczarowany
tym uczuciem. Nigdy nie miał kobiety, która traktowałaby go jak
rzadki i cenny skarb.
- Harriet, nie zdajesz sobie sprawy, co mi robisz. Uwielbiam
cię dotykać.
Gdy uniosła głowę, w jej oczach malował się zachwyt.
- Jesteś niesamowity. Taki silny i pełen gracji.
- Gracji? - Parsknął śmiechem. - Pierwszy raz ktoś
powiedział o mnie, że jestem pełen gracji.
- Ale jesteś. Poruszasz się jak lew. Miło na to patrzeć.
- Och, Harriet, rzeczywiście masz wadę wzroku, ale nie
mogę na to narzekać.
Jego usta znów znalazły się przy jej ustach, i nagle uderzył
mu do głowy zapach jej podnieconego ciała. Poczuł jednocześnie
swą wzbierającą męskość. Uniósł Harriet i położył ją na łóżku,
leżała obserwując, jak Gideon kończy się rozbierać. Odwrócił
215
Amanda Quick
się na moment, by rzucić spodnie i koszulę na krzesło, znów na nią
spojrzał, zauważył, że wpatruje się zafascynowa, w jego napięte
ciało.
- Dotknij mnie. - Ułożył się obok niej na łóżku. - Chcę
czuć na sobie twoje dłonie. Masz takie delikatne ręce, moja
słodka.
Zrobiła to, o co prosił. Najpierw jej palce poruszały się
bardzo nieśmiało, później nabrały pewności. Odkrywała zarysy jego
klatki piersiowej, a potem jej dłoń zsunęła się na udo Gideona i
zatrzymała się.
- Chcesz mnie tam dotknąć? - Z trudem mógł wydobyć
słowa. Pragnienie wypełniało go, dusiło, paliło.
- Chciałabym cię dotknąć tak jak ty mnie. - Oczy jej błysz-
czały. - Jesteś taki piękny. Gideonie.
- Piękny! -jęknął. - Niezupełnie, kochanie.
- To jest takie męskie piękno siły - wyszeptała Harriet.
- Nie wiem nic o męskim pięknie - mruknął - ale bardzo bym
chciał, żebyś dotknęła tej części mojego ciała, która wkrótce
znajdzie się w tobie.
Poczuł, jak jej palce tańczą po nim delikatnie, leciutko, jakby
ucząc się tego kształtu. Ledwie mógł to wytrzymać. Przymknął oczy
i starał się z całej siły panować nad sobą.
- Dosyć, maleńka. - Z żalem zdjął jej rękę. - Ta noc jest dla
ciebie.
Popchnął ją lekko na plecy, trzymając nogę między jej
gładkimi udami. Głaskał ją delikatnie, poszukując tego
najwrażliwszego miejsca kobiecej rozkoszy. Jęknęła, gdy je znalazł.
Jej ciało wygięło się.
- Gideon, proszę. Och tak, proszę!
Podniósł głowę, by patrzeć jej w twarz podczas dalszych
pieszczot. Jest piękna w tym uniesieniu, pomyślał. Widok Harriet,
wijącej się w jego ramionach, napawał go wzruszeniem. Nie-
spiesznie, powstrzymując się, rozpalał w niej ogień. Tak wspaniale
216
Bestia
reagowała. Nie wierzył własnemu szczęściu. Pragnęła go! Uważała,
że jest piękny!
Całował jej szyję i piersi. Harriet przylgnęła do Gideona,
starając się go przyciągnąć bliżej. Nie rozumiała, dlaczego strumień
gorących pocałunków poczuła nagle na brzuchu. Wpiła palce w jego
włosy. Gideon postanowił osiągnąć cel i oparł się słodkiej pokusie,
by już, teraz, się w niej zanurzyć. Rozsunął jeszcze nieco jej nogi, a
pocałunki z brzucha przesunęły się niżej.
Harriet krzyknęła cicho. Jej całe ciało gwałtownie
zesztywniało i wygięło się.
- Gideon! Co ty ze mną zrobiłeś?
Zaczęła drżeć. Wiedział, że wkrótce się to stanie. Teraz już
nie czekał. Gdy tylko ogarnęły ją drobne wstrząsy, wsunął się w nią
powoli i głęboko. Uczuł na moment miękką przeszkodę, lecz po
chwili był w środku, dokładnie nią otoczony. Ta chwila była jedną z
najwspanialszych rzeczy, jakie kiedykolwiek przeżył. Była dziś tak
samo ciasna, gorąca i miękka jak owej nocy w jaskini, lecz miał
satysfakcję, że ona już odczuwa odprężenie. Jeśli nawet sprawiał jej
ból, ona była tego nieświadoma.
- Harriet, och, Boże, Harriet, tak!
Z trudem udało mu się stłumić okrzyk triumfu. Jej palce
wplatały się gwałtownie w jego włosy, a kolana unosiły, by zbliżyć
ją do niego.
Gideona znów ogarnął ogień i było to uczucie, którego nie
potrafiłby opisać. Była jego. On był częścią jej. Nic więcej nie miało
już znaczenia. Nawet utracony honor.
Ogień w kominku był już tylko pomarańczowym żarem,
kiedy Gideon ocknął się z płytkiego snu. Poczuł stopę Harriet
ześlizgującą się po jego nodze i uświadomił sobie, co go obudziło.
- Myślałem, że już śpisz-mamrotał, przyciągając ją do siebie.
- Rozmyślałam o tym, co się dziś wydarzyło.
Uśmiechnął się, po raz pierwszy od lat czując się tak lekko.
-Ach, panno Pomeroy, któż by podejrzewał, że ma pani takie
217
Amanda Quick Bestia

lubieżne myśli? Cóż to za nieprzyzwoite wspomnienia? Może mi je - Opuścić kraj - powtórzyła przerażona. - Czy to właśnie
pani szczegółowo opowie. czeka kogoś, kto zabił przeciwnika w pojedynku?
Dała mu kuksańca w bok. - Wprawdzie władze przymykają oko na pojedynki, jednak
- Mówię o tym, co się wydarzyło, gdy zatrzymałeś powóz takiego drobiazgu jak zabicie przeciwnika nie przeoczą. - Gideon
lady Youngstreet. skrzywił się. - Choćby przeciwnik nie wiem jak zasługiwał na
Uśmiech znikł z twarzy Gideona. śmierć.
- A co takiego? Harriet siadła na łóżku.
- Chcę, żebyś mi obiecał, że nie wyzwiesz Applegate'a na - To już jest szczyt wszystkiego. Absolutnie nie zgadzam się,
pojedynek. żebyś tak ryzykował.
- Nie przejmuj się tą sprawą, Harriet. - Pocałował ciepłą, Położył rękę na jej nodze.
miękką pierś. - Nie chcesz, żebym musiał wyjeżdżać z kraju?
Oparła się na łokciu i pochyliła nad nim. Jej twarz wyrażała - Oczywiście, że nie - odpowiedziała.
niepokój. - Harriet, reagujesz przesadnie. Dałem ci słowo, że go nie
- Mówię bardzo poważnie, milordzie. Będziesz musiał mi to zabiję. Musisz jednak zrozumieć, że nie mogę pozwolić, żeby jego
obiecać. czyn przeszedł bezkarnie. Jeśli rozejdzie się wieść, że jednemu
- To nie twój problem. - Uśmiechnął się, kładąc rękę na jej pozwoliłem na takie sztuczki, jest bardzo prawdopodobne, że inny
pięknie wymodelowanym brzuchu. Gdy wyobraził sobie, że być spróbuje podobnych. Albo gorszych.
może już teraz zaczyna w nim rosnąć jego nasienie, znów poczuł - Nonsens. Naprawdę mało prawdopodobne, żebym znów
pożądanie. wsiadła do powozu z jakimś obcym mężczyzną. - Harriet
- A właśnie, że mój - upierała się Harriet. - Nie chcę, żebyś wyślizgnęła się z łóżka i sięgnęła po swoją koszulę.
pojedynkował się z biednym Applegate'em tylko dlatego, że wraz z To nie musi być obcy, który cię namówi do wejścia do
innymi wyjechał dzisiaj ze mną na wieś. cudzego powozu - powiedział cicho Gideon, obserwując ją. - To
- Na miłość boską, Harriet. Oni cię porwali. może być ktoś, kogo znasz. Komu ufasz.
- Bzdura. Nikt nie żądał okupu. Niemożliwe. Będę się strzec. - Harriet chodziła tam i z po-
Gideon jęknął. wrotem przed dogasającym ogniem. Blask z resztek żaru oświetlał
- To nie ma nic do rzeczy. Applegate próbował cię wywieźć jej cienką koszulkę, przez którą przeświecały zarysy jej piersi i ud.
i muszę się z nim rozprawić. I to wszystko. - Gideon, proszę, obiecaj, że nie będziesz walczył z App-
- Nie, to nie wszystko. Nie zastrzelisz go, Gideonie, słyszysz lcgate'em.
mnie? - Posuwasz się za daleko prosząc, bym tego zaniechał. Nie
Zaczął się niecierpliwić. Irytowało go wzbierające w nim mów już więcej na ten temat.
pragnienie. Popatrzyła na niego groźnie, wciąż drepcząc z wściekłością.
- Nie zabiję go, jeśli to cię tak martwi. Nie mam ochoty być - Nie możesz oczekiwać, żebym po prostu przestała o tym
zmuszony do opuszczenia kraju. mówić.
218 219
Amanda Quick
- Dlaczego me? - spytał łagodnie, przypatrując się zarysowi
jej pośladków. Pomyślał, że nigdy nie będzie miał dość tej kobiety
- Mówię zupełnie poważnie - oświadczyła. - Nie będę tole-
rowac żadnych pojedynków z mojego powodu. Naprawdę. Poza
tym, jest to zupełnie niepotrzebne. Nic się nie stało, a Applegate nie
miał złych zamiarów. Na swój sposób on i pozostali starali się mnie
ochronić.
- Do licha, Harriet!
- Poza tym on zajmuje się geologią i skamielinami i założę
się, ze nie ma absolutnie pojęcia o pojedynkach.
- To już nie mój problem - stwierdził Gideon
- Jeśli go zastrzelisz, nic przez to nie osiągniesz.
- Juz ci wyjaśniłem, co osiągnę.
Rzuciła się na niego jak mała tygrysica.
- Gideon, musisz mi obiecać, zaraz, dzisiaj, że nie będziesz
dążył do tego pojedynku.
- Nie obiecam ci tego, moja słodka. A teraz wracaj do łóżka i
nie zajmuj się sprawami, które cię nie dotyczą
Stanęła przy końcu łóżka z rękoma skrzyżowanymi pod
piersiami. Była wyprostowana i wyglądała bardzo stanowczo.
- Jeśli nie da mi pan słowa honoru w tej sprawie, sir -
powiedziała Harriet - nie zgodzę się jutro na małżeństwo z panem.
Gideon zareagował prawie tak, jakby go zrzucił koń albo
ktoś kopnął w żołądek Na moment stracił oddech
-Więc Applegate tyle dla ciebie znaczy? - zapytał chrapliwie,
- Applegate nic dla mnie nie znaczy - rzuciła z furią – To o
ciebie chodzi. Czy nie rozumiesz tego, ty arogancki, uparty
człowieku? Nie chcę,żebyś narażał się na kolejne plotki albo nawet
ryzykował życie z powodu czegoś, co było tylko przejażdżką. na
wieś.
Gideon odrzucił kołdrę i wyskoczył z łóżka. Z rękoma na
biodrach stanął naprzeciwko Harriet. Nie cofnęła się ani o cal. Była
prawdopodobnie jedyną kobietą na świecie, która się go nie bała.
220
Bestia
Śmiesz mi grozić? - zapytał Gideon bardzo cicho.
- Tak, sir. Skoro jest pan w tej sprawie tak beznadziejnie
uparty, muszę się uciec do groźby. - Wyraz jej twarzy złagodniał. -
Gideon, przestań się tak zachowywać i bądź rozsądny.
- Jestem rozsądny - grzmiał. - Wybitnie rozsądny. Staram się
zapobiec na przyszłość takim incydentom jak dzisiejszy.
- Ale nie ma potrzeby wyzywania Applegate'a. Jest tylko
młodym człowiekiem, który chciał być dzielnym rycerzem. Czy to
tak trudno zrozumieć i wybaczyć?
- Do licha, Harriet! - Gideon ze zdenerwowania
przeczesywał włosy palcami, pokonany przez jej logikę. Oczywiście
rozumiał, że Applegate nie stanowi żadnego zagrożenia. Chodziło o
zasadę.
- Czy możesz powiedzieć, że nigdy nie chciałeś występować
w roli dzielnego rycerza, gdy byłeś w jego wieku?
Gideon znów zaklął, tym razem mocniej, gdyż wiedział, że
przegrywa tę rundę. Ona miała rację. Pewnie, że w wieku
Applegate'a nieraz udawał dzielnego rycerza. Większość młodych
tak robi.
Było jasne, że Harriet nie kocha się w tym chłopaku, i z tym
nie było problemu. Może powinien zlekceważyć ten incydent?
Gideon nie miał ochoty dalej się o to kłócić. W tej chwili był w
stanie skoncentrować się jedynie na widoku rozkosznego ciała
Harriet podświetlonego przez ogień. Marzył o niej, krew mu wrzała,
był napięty.
A ona była tak wspaniała w swej namiętności. Może są
ważniejsze sprawy niż dawanie nauczki Applegate'owi?
- Dobrze - mruknął w końcu.
- Gideonie! - Oczy jej błyszczały.
Tym razem stanie na twoim. Ale nie podoba mi się, że uchodzi mu
to tak bezkarnie. Może nie będzie to zbyt szkodliwe.
Uśmiech Harriet był jaśniejszy niż rozżarzone węgle w kominku.
- Dziękuję ci, Gideonie.
221
Amanda Quick Bestia

- Możesz to potraktować jako prezent ślubny - oznajmił.

- Bardzo dobrze, milordzie. Uznaję to za prezent ślubny.
Chwycił ją, przytrzymał w talii i uniósł w powietrze.
- A jaki będzie twój prezent dla mnie? - spytał z
szelmowskim uśmiechem.
- Co tylko zechcesz, milordzie. - Oparła się rękami o jego
ramiona i śmiała się, gdy okręcił ją wkoło. - Musisz tylko wyrazić
swoje życzenie.
Zaniósł ją z powrotem na łóżko. 13
- Właśnie na tym mam zamiar spędzić resztę nocy. I każdą
następną. A ty je wszystkie wypełnisz sobą.

Hrabia Hardcastle nie był zadowolony z tak nagłego przed-

stawienia mu synowej. Hrabina Hardcastle czyniła wysiłki, by
zachowywać się uprzejmie, ale było jasne, że nagłe małżeństwo
syna nią również wstrząsnęło. Harriet sądziła, że hrabinie nie
podoba się związek syna z jakimś nieznanym stworzeniem z Upper
Biddleton.
Jeśli idzie o Gideona, wyraźnie się cieszył na myśl o fajer-
werkach , jakie wybuchną, gdy pojawi się nagle na progu domu
rodziców ze świeżo poślubioną żoną.
Nie było to najmilsze powitanie, jakiego doświadczyć może
młoda żona, ale Harriet pocieszała się, że nie było też najgorsze.
Jednak mimo tak filozoficznego podejścia do sprawy kolacja
była wydarzeniem pełnym napięć. Hrabia siedział sztywno przy
jednym końcu długiego stołu, hrabina przy drugim. Gideon rozsiadł
się w swym krześle naprzeciwko żony jak wielki, drapieżny kot.
Oczy błyszczały mu czujnym rozbawieniem i Harriet czuła, że w
każdej chwili może się ono zmienić w zimną złość.
- Słyszeliśmy, że byłaś ostatnio w Londynie, Harriet -
wycedziła lady Hardcastle.
223
Amanda Quick
- Tak, proszę pani, byłam. - Nałożyła sobie małą po ozorka
w sosie porzeczkowym, który podał kamerdyner. Oz nie należał do
jej ulubionych dań. - Ciotka zabrała mnie żebym nabrała ogłady
towarzyskiej. Przekonała mnie, że konieczne, zanim zostanę
wicehrabiną.
- Tak - powiedziała lady Hardcastle. - I co, nabrałaś ogłady?
- Nie - przyznała Harriet, nakładając sobie ziemniaków. Była
już bardzo głodna po tym męczącym dniu: ślub, długa podróż do
Hardcastle House. - W każdym razie niezbyt wiele. Ale
stwierdziłam, że moja ogłada nie jest taka konieczna, skoro
wicehrabia też jej nie posiada.
Lady Hardcastle wzdrygnęła się. Rzuciła poprzez stół
niepewne spojrzenie na hrabiego, który mruknął coś pod nosem.
Gideon zaśmiał się przelotnie, unosząc kieliszek.
- Jestem zdruzgotany, pani małżonko, że tak nisko oceniasz
moje umiejętności towarzyskie.
Harriet zmarszczyła brwi.
- Ale to przecież prawda. Musisz przyznać, że uwielbiasz
denerwować wszystkich w towarzystwie i chętnie się kłócisz
o najdrobniejsze sprawy. Chyba nie sądzisz, że zapomniałam
o tym idiotycznym wyzwaniu, jakie chciałeś rzucić biednemu
Applegate'owi?
Hrabia spojrzał ostro.
- Jakie wyzwanie?
Lady Hardcastle zamachała ręką.
- Dobry Boże! Gideonie, chyba nie sprowokowałeś kłótni
z Applegate 'em?
Gideon wydawał się znudzony, ale patrzył na Harriet błysz-
czącymi oczyma.
- To on zaczął.
Hrabia najeżył się.
- Do diabła! Młody Applegate zrobił coś, co mogło do
prowadzić do pojedynku?
224
Bestia
-Porwał Harriet. Chciał ją wywieźć do Gretna Green. Zła-
pałem ich wczoraj w drodze na północ- wyjaśnił Gideon
uprzejmie.
Zapanowała cisza.
- Porwał ją? Mój Boże! - Spojrzenie lady Hardcastle węd-
rowalo od Gideona do Harriet. - Nie wierzę w to.
- I bardzo dobrze - pochwaliła Harriet. - Bo z całą pewnoś-
cią nie było to porwanie. Ale mój mąż był diablo uparty i nie
chciał zrozumieć, że to tylko nieporozumienie. W każdym
razie, nie ma potrzeby już się tym martwić. Już jest po wszys-
tkim i nie będzie żadnego spotkania o świcie. Czy nie tak,
milordzie?
Gideon wzruszył ramionami.
- Tak. Zgodziłem się nie wyzywać Applegate'a.
- Wszystko to jest niejasne - narzekała lady Hardcastle.
Harriet szybko kiwnęła głową.
- Tak, wiem o tym. Ludzie często nic nie rozumieją, jeśli
idzie o wicehrabiego. Ale to jego wina, moim zdaniem. Nie stara się
im wyjść naprzeciw, żeby cokolwiek wyjaśnić. Z drugiej jednak
strony jest to zupełnie zrozumiałe.
Hrabia spojrzał na nią wojowniczo.
- Co to znaczy, zrozumiałe? Dlaczego, do diabła, przed
nikim się nie tłumaczy?
Harriet przeżuła kęs ziemniaków i grzecznie je przełknęła,
nim odpowiedziała.
- Zapewne jest zły, że wszyscy o nim myślą jak najgorzej.
Więc tym bardziej ich do tego zachęca. Rozumie pan, taka
perwersyjna przyjemność.
Gideon uśmiechnął się słabo i zabrał się do królika w curry.
-To dziwne- szepnęła lady Hardcastle i rzuciła w stronę
syna zaciekawione spojrzenie.
Harriet łyknęła wina.
- Wcale nie jest dziwne. To jasne, skąd mu się to wzięło.
225
Amanda Quick
- Jest bardzo uparty i bardzo arogancki. I przesadnie
tajemniczy jeśli idzie o jego plany. Od czasu do czasu utrudnia mu
to życie.
-Czarujące, o pani. - Gideon żartobliwie skłonił głowę. -
O, te upojne pierwsze dni małżeństwa, gdy żona widzi w mę-
żu tylko to, co najlepsze. Ciekawe, co będziesz o mnie myś-
lała za rok.
Hrabia nie zwracał uwagi na syna. Utkwił badawcze
spojrzenie w Harriet.
- Słyszałem, że twoje zaręczyny z moim synem nastąpiły w
dość niezwykłych okolicznościach. Czy to również było
nieporozumienie?
- Ależ, hrabio - zwróciła mężowi uwagę lady Hardcastle To
naprawdę nie jest odpowiedni temat przy stole.
Harriet oddaliła obawy gospodyni miłym gestem.
- Nic nie szkodzi. Zupełnie mi nie przeszkadza omawianie
tych okoliczności. Był to łańcuch nieszczęśliwych wypadków
wywołany przeze mnie. Zakończył się moją beznadziejną kom-
promitacją i biedny wicehrabia nie miał innego honorowego
wyjścia, jak zdecydować się na małżeństwo ze mną. Chcemy w
każdym razie zrobić wszystko, by się ono jak najlepiej ułożyło,
prawda, milordzie? - Uśmiechnęła się zachęcająco do Gideona.
- Tak - odpowiedział. - Takie są nasze intencje. I na razie
idzie nam całkiem dobrze. Jestem pewien, że po jakimś czasie
Harriet bardzo dobrze dopasuje się do sytuacji.
- Ha! - odparowała Harriet. - To pan będzie się dostoso-
wywał, sir.
Gideon w milczeniu uniósł brwi.
- No więc, co to były za wydarzenia, które doprowadziły do
waszych zaręczyn? - dopytywał się hrabia.
- A więc - powiedziała Harriet - wicehrabia zastawił
pułapkę, by złapać bandę złodziei, którzy używali moich jaskiń do
ukrywania skradzionych towarów.
226
Bestia
- Jaskiń Hardcastle'ów - poprawił sucho Gideon.
- Złodziei? - Lady Hardcastle była poruszona. - Cóż to, na
miłość boską, za złodzieje?
- O co chodzi? - Hrabia popatrzył na syna. - Nikt mi nie
mówił o złodziejach na terenach Hardcastle'ów. Gideon wzruszył od
niechcenia potężnymi ramionami.
- Nie wykazywał pan od pewnego czasu żadnego zaintere-
sowania tym, co się dzieje w majątkach, sir. Uznałem, że nie ma
potrzeby zawracać panu głowy drobiazgami.
Oczy Hardcastle'a błysnęły gniewem.
- Cholernie arogancko z twojej strony, Gideonie.
- Też tak myślę. - Harriet spojrzała na teścia, podziwiając
trafność jego obserwacji. - Ma silne skłonności do takiego
zachowania, sir. Niezwykle arogancki.
- Skończ tę historię o złodziejach - zagrzmiał Hardcastle.
Tego samego tonu używał jego syn, gdy był w złym nastroju.
- Teraz już wiem, skąd ma te skłonności - mruknęła Harriet.
Gideon zaśmiał się.
- Opowiedz ojcu resztę historii, moja droga.
- Więc- ciągnęła Harriet posłusznie- tej nocy, gdy była
zastawiona pułapka, zostałam wzięta jako zakładniczka przez
jednego złodzieja z szajki. Przyznaję, że była to moja wina. Ale nie
doszłoby do tego, gdyby wicehrabia omówił przedtem ze mną swój
plan działania, tak jak go poinstruowałam.
- Mój Boże... - Lady Hardcastle była wyraźnie oszołomiona.
- jako zakładniczka?
- Tak. Wicehrabia bohatersko przedostał się do jaskiń, by
mnie uratować, lecz nim do mnie dotarł, nadszedł przypływ,
zalewając dolne jaskinie. - Harriet patrzyła poprzez stół na pełną
wyrzutów twarz teścia. - Na pewno zna pan te przypływy wokół
Upper Biddleton, sir.
- Znam. - Krzaczaste brwi Hardcastle'a tworzyły w tej chwili
linię prostą. - Są bardzo niebezpieczne.
227
Amanda Quick
- Zgadzam się, sir - powiedział cicho Gideon. - Jednak
dotychczas nie udało mi się przekonać o tym mojej żony.
- Bzdura - rzuciła Harriet. - Nie są niebezpieczne, jeśli się
zwraca uwagę na przypływy i oznacza przebytą wewnątrz trasę|
Lecz, jak mówiłam, tego właśnie wieczoru wicehrabia i ja daliśmy
się zaskoczyć. Musieliśmy spędzić tam noc, a on oczywiście uznał,
że po tym wydarzeniu musi poprosić o moją rękę.
- Rozumiem. - Lady Hardcastle trzęsącymi palcami sięgnęła
po kieliszek.
- Robiłam, co mogłam, żeby go od tego odwieść - ciągnęła
Harriet. - Nie widziałam powodu, dla którego nie mogłabym dożyć
swych dni w Upper Biddleton jako kobieta upadła. W końcu taka
reputacja nie przeszkodziłaby mi w kolekcjonowaniu skamielin.
Jednak wicehrabia nalegał.
Lady Hardcastle chciała coś powiedzieć i zakrztusiła się
winem. Podbiegł do niej przerażony kamerdyner, lecz oddaliła go
machnięciem dłoni.
- Nic mi nie jest, Hawkins.
Wzrok hrabiego był wciąż wlepiony w Harriet.
- Kolekcjonujesz skamieliny?
- Tak. - Wydało jej się, że widzi w oczach teścia iskierkę
zainteresowania. - Czy pan interesuje się tym, sir?
- Kiedyś tak. Właśnie kiedy mieszkałem w Upper Biddleton,
znalazłem kilka ciekawych egzemplarzy.
Harriet natychmiast to zaciekawiło.
- Czy jeszcze pan je ma, milordzie?
- A, tak. Gdzieś tam są schowane. Od lat ich nie oglądałem.
Chyba Hawkins albo gospodyni mogliby ich poszukać. Chciałabyś
je zobaczyć?
Harriet była pełna entuzjazmu. Postanowiła powierzyć hra-
biemu sekret swego zęba. W końcu byli teraz rodziną.
- Bardzo bym chciała, sir. Ja odnalazłam niedawno bardzo
interesujący ząb. Czy wie pan coś na temat zębów, milordzie?
228
Bestia
- Trochę. - Hrabia był wyraźnie zainteresowany tematem. -A
jaki to ząb?
- Jest zupełnie niezwykły i wciąż staram się go zidentyfiko-
wać wyjaśniła Harriet. - Wygląda, jakby należał do dużej jaszczurki,
ale nie jest przyrośnięty do szczęki, jak u jaszczurek, Jest sadzony w
zębodole. I wygląda, jakby należał do jakiegoś dużego zwierzęcia
mięsożernego.
- Zębodoły? I duży, tak? - Hrabia przerwał na chwilę. -- A
może to krokodyl?
- Nie, sir, jestem pewna, że to nie ząb krokodyla. Sądzę
jednak, że należy do gada. Olbrzymiego gada.
- Bardzo interesujące - mruknął hrabia. - Bardzo interesu-
jące. Będziemy musieli przejrzeć moje zbiory i poszukać, czy
mam coś podobnego. Już trochę zapomniałem, co jest w tych
pudłach.
- Czy moglibyśmy to zrobić po kolacji, milordzie? - natych-
miast zaproponowała Harriet.
- Właściwie, dlaczegóż by nie? - zgodził się Hardcastle.
- Dziękuję, sir - Harriet odetchnęła. - Mam ten ząb ze sobą.
Miałam go w torebce, gdy zostałam porwana. To znaczy, gdy
przyjaciele zabrali mnie na przejażdżkę za miasto.
Gideon spojrzał na matkę porozumiewawczo.
- I to koniec uprzejmej konwersacji towarzyskiej na ten
wieczór, chyba że pani twardo zaoponuje, madame. Gdy moja
żona wejdzie na temat skamielin, bardzo trudno ją od niego
odciągnąć.
Lady Hardcastle zrozumiała aluzję.
- Wydaje mi się, że badanie skamielin może zaczekać do
jutra - powiedziała zdecydowanie.
Harriet starała się ukryć rozczarowanie.
- Oczywiście, madame.
- Gospodyni i Hawkinsowi odnalezienie skrzyń ze starymi
zbiorami jego lordowskiej mości zajmie sporo czasu - dodała
229
Amanda Quick
lady Hardcastle. - Nie można im kazać rozpoczynać poszukiwań o
tej porze.
- Chyba nie- przyznała Harriet. Osobiście nie widziała
specjalnych przeszkód, żeby wysłać służbę na poszukiwanie skrzyń
ze skamielinami. W końcu nie było aż tak późno.
- A teraz, Harriet, musisz nam opowiedzieć wszystko o tym
jak przebiega sezon w Londynie - poprosiła lady Hardcastle. Nie
byłam tam od lat. Od czasu... - Przerwała szybko. - No, od jakiegoś
czasu.
Harriet starała się podtrzymać uprzejmą rozmowę. Było to
trudne, bo wolałaby porozmawiać z hrabią o skamielinach.
- Przypuszczam, że sezon jest fascynujący dla kogoś, kto
lubi tego rodzaju rozgrywki. Moja siostra, na przykład, świetnie się
bawi i chce to wszystko powtórzyć w przyszłym roku.
- A tobie nie bardzo się to podoba? - spytała lady Hardcastle.
- Nie.- Harriet rozpromieniła się.- Z wyjątkiem walca.
Uwielbiam tańczyć walca z wicehrabią.
Gideon uniósł swój kieliszek w niemym podziękowaniu.
Uśmiechnął się do niej poprzez stół.
- Odwzajemniam to uczucie, madame.
Harriet ujęła elegancja męża.
- Dziękuję, sir. - Zwróciła się znów do lady Hardcastle: -
Najlepsze w Londynie było to, że wstąpiłam do Towarzystwa
Miłośników Skamielin i Wykopalisk.
Hardcastle odezwał się ze swego końca stołu.
- Byłem kiedyś jego członkiem. Oczywiście, od lat już nie
uczestniczyłem w żadnym zebraniu.
- To teraz całkiem spora grupa i na zebrania przychodzą
bardzo mądrzy ludzie - powiedziała ochoczo Harriet. - Niestety, nie
poznałam nikogo, kto wiedziałby coś więcej na temat zębów.
- Znowu zaczyna - ostrzegł matkę Gideon.- Lepiej ją szybko
powstrzymać, jeśli nie chcemy, by rozmowa wróciła do skamielin.
Harriet zaczerwieniła się.
230
Bestia
- Proszę mi wybaczyć, madame. Często mi mówią, że męczę
otoczenie tym tematem.
- Nie przejmuj się- odparła łaskawie lady Hardcastle.
Popatrzyła na męża. - Pamiętam czasy, gdy hrabia był takim
samym entuzjastą. Teraz już od dawna nie rozmawia o ska-
mielinach. Ale rzeczywiście to nieco ogranicza rozmowę.
Czy możesz nam opowiedzieć jeszcze coś ciekawego o Lon-
dynie?
- Właściwie nie - przyznała w końcu Harriet. Przez chwilę
rozważała to starannie. - Mówiąc zupełnie szczerze, wolę życie na
wsi. Nie mogę doczekać się powrotu do Upper Biddleton, bo
chciałabym już popracować w jaskini.
Gideon spojrzał na nią pobłażliwie.
- Jak widzicie, poślubiłem odpowiednią osobę dla człowieka,
który woli zajmować się rodzinnymi dobrami.
- Z wielką przyjemnością będę podróżować z Gideonem,
gdy będzie nadzorował majątki Hardcastle'ów - powiedziała Harriet
z zadowoleniem. - Będę mogła poszukać nowych terenów ze
skamielinami.
- Cóż za ulga dowiedzieć się, że mam coś wartościowego
do zaoferowania w tym małżeństwie- stwierdził Gideon.-
Zacząłem się już zastanawiać, czy znajdujesz coś pożyte-
cznego w tym związku. Zdaję sobie sprawę, że takie
drobiazgi jak stary tytuł i kilka dochodowych majątków
nie mają większego znaczenia dla takiej kolekcjonerki skamielin
jak ty.
Hrabia i hrabina Hardcastle patrzyli na syna zdumieni.
Harriet zmarszczyła nos.
- Widzi pani, co miałam na myśli? - powiedziała na boku
do lady Hardcastle. - Nie może się powstrzymać, żeby kogoś
nie sprowokować, gdy nadarzy się okazja. To już mu weszło w
nawyk.
Kiedy posiłek dobiegł wreszcie końca, Gideon oparł się
231
Amanda Quick
plecami o krzesło i z rozbawieniem obserwował, jak matka nakłania
Harriet do opuszczenia stołu i przejścia z nią do salonu.
- Może zostawimy panów przy porto? - mruknęła lady Hard-
castle.
- Nie mam nic przeciwko temu, żeby pili przy nas - oświad
czyła radośnie Harriet.
Gideon roześmiał się.
- Naprawdę masz za mało miejskiej ogłady, skoro nie
pojęłaś, co moja matka daje ci do zrozumienia. Powinnyście odejść
od stołu, żeby panowie sami mogli się zapić do nieprzytomności.
Harriet spojrzała groźnie.
- Mam nadzieję, że nie ma pan zwyczaju zbyt wiele pić,
milordzie. Mój ojciec nigdy nie znosił pijaków i ja też nie.
- Postaram się zachować resztki przytomności, bym mógł
spełnić swe małżeńskie obowiązki, moja droga. W końcu jest to
nasza noc poślubna, jeśli pamiętasz.
Harriet z drugiej strony stołu zrozumiała tę niezbyt subtelną
aluzję i zarumieniła się w zachwycający sposób. Jednak matka
Gideona nie była tak zachwycona.
- Gideon! Jak można powiedzieć coś tak skandalicznego.
Rzuciła mu wściekłe spojrzenie. - To jest przyzwoity dom i masz się
porządnie zachowywać. Nie mówi się o takich rzeczach przy stole i
doskonale o tym wiesz. Twoje maniery stały się skandaliczne przez
ostatnie sześć lat.
- Racja - mruknął Hardcastle. - Zawstydziłeś to dziewczątko.
Przeproś swoją żonę.
Harriet uśmiechnęła się łobuzersko do Gideona.
- Tak, wicehrabio, proszę to zrobić natychmiast. Nigdy je
szcze nie słyszałam, żebyś przepraszał. Nie mogę się wprost
doczekać.
Gideon wstał i elegancko się przed nią skłonił. Oczy mu błyszczały.
- Przepraszam, madame. Nie chciałem urazić pani
delikatnych uczuć.
232
Bestia
- Bardzo ładnie. - Harriet zwróciła się do teściów: - Czy nie
zrobił tego ładnie? Naprawdę mam nadzieję, że da się go jeszcze
wyuczyć, jak zachowywać się w towarzystwie nie wywołując
zamieszania.
Matka Gideona wstała nagle, z zaciętymi ustami.
- Harriet, przejdźmy razem do salonu.
Harriet wstała z wdziękiem.
- Tak, lepiej wyjdźmy, nim wicehrabia znów powie coś
skandalicznego. Zachowuj się dobrze, gdy odejdę, milordzie.
- Postaram się - odpowiedział Gideon.
Patrzył, jak matka wyprowadza Harriet z jadalni, a gdy
drzwi się za nimi zamknęły, znów usiadł.
W pokoju zapanowała głęboka cisza. Hawkins podszedł z porto
i nalał po kieliszku Gideonowi i hrabiemu, po czym się oddalił.
Cisza między mężczyznami przedłużała się. Gideon nie
starał jej przerwać. Po raz pierwszy od dawna był z ojcem sam na
sam. Jeśli chce z nim rozmawiać, zdecydował Gideon, niech się, do
diabła, stara.
- Jest interesująca - powiedział w końcu hrabia. - To ci
muszę przyznać. Nie taka jak wszystkie.
- Nie. Zupełnie. To jedna z jej najlepszych cech. Znów
zapadła cisza.
- Nie taka, jak mógłbym oczekiwać - powiedział Hardcastle.
- Sądząc po Deirdre, tak? - Gideon spróbował ciężkiego
porto i oglądał stojące przed nim elegancko rzeźbione lichtarze. -
Mam o sześć lat więcej, sir. I mimo wszystkich swoich wad rzadko
popełniam dwa razy ten sam błąd.
Hardcastle chrząknął.
- To znaczy, tym razem miałeś na tyle przyzwoitości, żeby
się odpowiednio zachować?
Palce Gideona zacisnęły się na nóżce kieliszka.
- Nie, sir. Tym razem znalazłem kobietę, której mogę zaufać. Do
jadalni powróciła cisza.
233
Amanda Quick
- Twoja pani rzeczywiście wydaje się mieć do ciebie
zaufanie - mruknął Hardcastle.
- Tak, to bardzo miłe uczucie. Dawno już nikt mi nie ufał
- A czego, do diabła, się spodziewałeś po tej historii z
Deirdre?- rzucił Hardcastle.
- Zaufania.
Hardcastle uderzył dłonią o stół tak, że zadrżał kieliszek.
- Dziewczyna była w ciąży, gdy zmarła. Zerwałeś zaręczyny,
zanim się zastrzeliła. Powiedziała ojcu, że odrzuciłeś ją po tym jak
ją wziąłeś siłą. To co mieliśmy wszyscy myśleć?
- Ze może ona kłamała.
- Dlaczego miałaby kłamać? Przecież chciała się zabić, na
miłość boską. Nie miała nic do stracenia.
- Nie wiem, co sobie wyobrażała. Nie była sobą, gdy
przyszła do mnie ten ostatni raz. Ona... - Gideon przerwał.
Nie było sensu starać się wyjaśniać, jaka była Deirdre tamtej
nocy. Zorientował się od razu, że coś jest nie w porządku, gdy nagle
postanowiła go uwieść. Przez całe miesiące nie reagowała na jego
delikatne i bardzo niewinne pocałunki, aż tu nagle wprost rzuciła się
na niego. Widział w tym jakąś desperację. Gideon czuł, że była z
innym mężczyzną. Gdy podzielił się z nią swymi podejrzeniami,
wpadła we wściekłość. Jej słowa wciąż dźwięczały mu w uszach.
„Tak, jest ktoś inny. Cieszę się, że nie położyłeś na mnie
swoich wielkich, okropnych łap, ty potworze. Myślę, że nie
zniosłabym takiego dotyku. Nie zniosłabym widoku twojej
strasznej twarzy nad sobą. Czy naprawdę wierzyłeś, że chciałam
abyś mnie kochał? Że chciałam wyjść za ciebie? To ojciec kazał mi
przyjąć twoje oświadczyny".
Hrabia wypił spory łyk porto.
- Jeśli był inny mężczyzna, dlaczego tego nie wyznała?
Czemu nie zostawiła jakiegoś listu czy czegoś takiego? Do
diabła, człowieku, czy wiesz, jak bardzo twoja matka starała się
234
Bestia
uwierzyć, że Deirdre dała się uwieść innemu? Ale fakty mówiły
same za siebie.
- Może porozmawiajmy na inny temat - zaproponował
Gideon
- Do diabła, moje jedyne wnuczę zmarło wraz z Deirdre
Rushton.
Gideona opuściło opanowanie.
- Nie, do licha, to nie było twoje wnuczę. To dziecko
nie było moje.
Gideon, na miłość boską, uważaj na ten kieliszek.
- Ostatni raz - warknął Gideon - przysięgam na mój honor,
chociaż wiem, że twoim zdaniem nie mam honoru, że nawet nie
tknąłem Deirdre Rushton. Nie mogła znieść mojego dotyku, jeśli, do
cholery, musisz wszystko wiedzieć. Powiedziała to wyraźnie.
Niesłychanym wysiłkiem woli Gideon się opanował.
Ostrożnie odstawił kieliszek. Ojciec obserwował go uważnie.
- Może masz rację - powiedział. - Może porozmawiajmy na
inny temat.
- Tak. - Gideon wziął głęboki oddech, by się uspokoić. -
Przepraszam za to przedstawienie, sir. Po tylu latach powinienem
się nauczyć, że to nie ma sensu. Można za to winić moją żonę.
Zawsze narzeka, że się nie tłumaczę. - Uśmiechnął się smutno. -
Ale widać, co się dzieje, kiedy to robię. Nikt mi nie wierzy.
- Z wyjątkiem twojej żony? - spytał chłodno Hardcastle.
- Uwierzyła w moją niewinność, zanim jej cokolwiek wyjaś-
niłem - odpowiedział Gideon nie bez głębokiej satysfakcji. -Prawdę
mówiąc, nigdy jej nie opowiedziałem wszystkiego. A jednak stanęła
na środku zatłoczonej sali balowej i oznajmiła całemu wielkiemu
światu, że to jasne, iż ojcem dziecka Deirdre nie byłem ja, lecz kto
inny.
- Nic dziwnego, że się z nią ożeniłeś - rzekł oschle Hardcastle.
- No właśnie. Nic dziwnego. O czym jeszcze chciał pan ze
mną rozmawiać, sir?
235
Amanda Quick
Hardcastle patrzył na niego przez dłuższą chwilę.
- O złodziejach, jeśli łaska. Opowiedz mi o tych draniach
którzy ukrywali w jaskiniach kradziony towar.
Z pewnym wysiłkiem Gideon przestawił swoje myśli na inne
tory.
- Niewiele jest do opowiadania. Zastawiłem pułapkę z
pomocą policjanta z Bow Street. Złapaliśmy ludzi, którzy chowali
tam towary.
- A skąd wiedziałeś, co się tam dzieje?
Gideon uśmiechnął się krzywo.
- To Harriet przy zbieraniu skamielin odkryła, że jaskinie
pełne są kradzionych przedmiotów. Wezwała mnie do Upper
Biddleton i poleciła załatwić tę sprawę jak najszybciej, ponieważ
chciała dalej spokojnie badać jaskinie. Jeśli jeszcze pan tego nie
zauważył, muszę stwierdzić, że Harriet ma skłonności tyrana.
- Rozumiem. Więc schwytałeś złodziei, a przy okazji
zdobyłeś Harriet.
- Tak. - Gideon trzymał w dłoniach kieliszek z porto i
przypatrywał się rubinowym odblaskom. - Jest tylko jedna sprawa,
która mi wciąż nie daje spokoju. Wydaje mi się, że był czwarty
mężczyzna, którego nie złapaliśmy.
- Dlaczego tak uważasz?
- Po pierwsze, kiedy przesłuchiwaliśmy później złodziei,
wszyscy twierdzili, że mieli instrukcje od tajemniczego mężczyzny,
którego twarzy nigdy nie widzieli. Jestem skłonny im wierzyć.
- Dlaczego?
- Przedmioty, które znaleźliśmy w jaskini, były w
najlepszym gatunku. Wspaniała robota, ale nie pochodziły z
zamożnych domów w Upper Biddleton. Żaden z trzech złapanych
mężczyzn nie miał tak dobrego oka na takie rzeczy. Wyglądali na
takich, co to wytłuką szybę w jakimś bogato wyglądającym domu i
porwą, co im się wyda wartościowe.
236
Bestia
- Rozumiem - powiedział powoli Hardcastle.
- Co więcej, gdy policjant zwrócił niektóre ze skradzionych
przedmiotów ich właścicielom w Londynie, dowiedział się, że nikt
nie zdawał sobie sprawy, że jest ofiarą włamania, póki nie zauważył,
że ten czy ów przedmiot znikł z domu.
Hardcastle był poruszony.
- Nikt nie zauważył włamania? Gideon pokręcił głową.
- Chodzi o to, że nie było żadnych stłuczonych okien czy
wyłamanych zamków, które zwróciłyby uwagę właścicieli. Proszę
pomyśleć, jak olbrzymi jest Hardcastle House czy Blackthorne Hall,
a nawet dom miejski w Londynie. Gdyby ktoś nie wyłamał drzwi
ani nie stłukł okna, żeby się dostać do środka, czy zorientowałby się
pan, że został pan ograbiony, póki nie zauważyłby pan braku
jakiegoś przedmiotu?
- No nie, chyba nie. A co ze służbą?
- Zdaniem Dobbsa, człowieka z policji, którego wynająłem,
często właśnie ktoś ze służby pierwszy zauważał brak jakiegoś
przedmiotu.
Hrabia patrzył na syna z rosnącą ciekawością.
- Więc jakie wyciągasz z tego wnioski?
- Że ktoś przed kradzieżą mógł zwiedzać domy i upewniać
się, jakie wartościowe przedmioty się w nich znajdują i gdzie są
ukryte - powiedział Gideon. - A później za sprawą tej samej osoby
przedmioty były zabierane elegancko i sprawnie bez tłuczenia okien
i wyważania drzwi.
- I uważasz, że ta osoba może wciąż działać?
- Wiem tylko, że jej nie złapaliśmy. - Gideon dopił porto.
-Jest jeszcze jedna interesująca rzecz, którą o niej wiemy prócz tego,
że ma oko na cenne rzeczy i wstęp do najlepszych domów.
- Zna jaskinie wokół Upper Biddleton - wywnioskował
Hardcastle.
- Tak. Zna je bardzo dobrze.
237
Amanda Quick Bestia

- Nie ma chyba zbyt wielu osób, które spełniają te warunki -

powiedział Hardcastle.
- Przeciwnie - Gideon uśmiechnął się ponuro. - Przez
ostatnie lata bardzo wielu ludzi poszukiwało skamielin w tych
jaskiniach, Spora ich część to dżentelmeni, przyjmowani w
towarzystwie. Weźmy pana, sir.
- Mnie?
- Doskonale pan pasuje. Dżentelmen, znający się na dobrych
rzeczach, bywający w najlepszych salonach, który jest ekspertem,
jeśli idzie o jaskinie w Upper Biddleton.
Hrabia był zdumiony. Oczy błyszczały mu z wściekłości. 14
- Jak śmiesz imputować coś takiego własnemu ojcu?
Gideon natychmiast zerwał się na równe nogi. Skłonił
głowę.
- Przepraszam, sir. Nie chciałem niczego imputować. Oczy-
wiście, nie podejrzewam pana o kradzież. Pański honor jest
nieskazitelny.
Harriet wychyliła się poza barierkę loży teatralnej i obser-
- Tak myślę, do cholery!
wowała jasno oświetloną scenę. Loże sąsiadujące z tą, którą
- Poza tym, jako administrator pańskich dóbr, doskonale
zajmowała wraz z ciotkami i Felicity, pełne były wspaniale
znam wielkość pańskiego majątku. Nie ma pan potrzeby uciekania
prezentujących się ludzi, pragnacych zwrócić na siebie uwagę.
się do kradzieży. Tak więc nie umieszczę pana na mojej liście
Każda loża stanowiła małą scenę, na której publiczność wystawiała
podejrzanych.
siebie, swoich kochanków, kochanki i klejnoty.
- Dobry Boże - grzmiał Hardcastle. - Powiedzieć coś
Na parterze hałaśliwy, awanturniczy tłum, który niemalże
takiego! Nawet sugerować, że mógłbym być osobą podejrzaną, już
zmiótł aktorów tuż przed przerwą, prezentował własne przed
przekracza granice, mój panie.
stawienie. Gogusie i dandysi pysznili się, opowiadali głośno
Gideon podszedł do drzwi.
nieprzystojne dowcipy, klepiąc się wzajemnie po plecach i tworząc
- To ciekawe uczucie, prawda?
radosną atmosferę, równie zabawną jak to, co działo się na scenie.
- Jakie uczucie? - rzucił hrabia.
Harriet na poczatku interesowała się spektaklem, lecz
- Ze ktoś, na czyj szacunek liczysz, wątpi w twój honor, a ty
wkrótce ją to znudziło. O wiele bardziej wolałaby zostać w domu i
nie możesz mu udowodnić swej niewinności.
zajmować się skamieniałymi zębami. Ponieważ jednak był to
Gideon nie czekał na odpowiedź. Wyszedł z jadalni i
zaledwie jej drugi wieczór po powrocie do Londynu jako wice-
zamknął za sobą drzwi.
hrabiny St. Justin, Gideon chciał, by poszła ze swą rodziną do teatru
Harriet nie bardzo rozumiała, dlaczego tak mu na tym zależy,
239
Amanda Quick
ale gdy do loży Adelajdy zaczął napływać strumień gości wszystko
się wyjaśniło. Gideon wystawił swą świeżo poślubioną żonę na
pokaz.
- Jak się bawisz? - spytała Felicity w czasie krótkiej przerwy
w napływie gości. Wyglądała kwitnąco w jasnoróżowej muś-linowej
sukience, ozdobionej falbankami i wstążeczkami. ―Założę się, że
dzisiaj jest komplet.
- Chyba tak. Poza tym jest dość gorąco. Harriet zaczęła się
gwałtownie wachlować, lecz przestała, gdy Felicity spojrzała na nią,
udając przerażenie.
Harriet westchnęła. Wiedziała, że nie posiadła sztuki
zalotnego i uwodzicielskiego używania wachlarza. Dobrze, że
przynajmniej nikt nie mógł niczego zarzucić jej sukni. Była bardzo
piękna - z turkusowego muślinu, przybrana falbankami i wstążką.
To Felicity ją wybrała.
Zasłona przy wejściu do loży rozchyliła się i weszło dwóch
przystojnych młodzieńców w nienagannych wieczorowych
strojach.
- Przybyli bliźniacy adonisi - mruknęła Harriet do Felicity.
- Właśnie widzę.- Felicity uśmiechnęła się promiennie,
wyraźnie zachwycona swą rolą brylantu czystej wody.
Dwaj młodzi ludzie przezwani przez Harriet bliźniakami
adonisami nie byli wcale spokrewnieni. Byli jednak tego samego
wzrostu i kolorytu, ubierali się u tego samego krawca, in-
teresowali się tymi samymi kobietami. Ostatnio razem uwielbiali
Felicity. Bliźniacy uprzejmie powitali Adelajdę i Effie i zwrócili
się z radością do Felicity, która natychmiast obdarzyła ich
uśmiechem.
- Dobry wieczór, panowie. Jak miło was obu widzieć. Czy
znacie moją siostrę, nową wicehrabinę St. Justin?
- Miło panią widzieć z powrotem w Londynie - powiedział
pierwszy adonis z wytwornym ukłonem. W jego oczach widać było
nagłe zaciekawienie.
240
Bestia
- Bardzo mi miło. Gratulacje z okazji niedawnego ślubu. -
Drugi adonis powtórzył elegancki ukłon pierwszego i natychmiast
obaj zwrócili się znów do Felicity.
W głębi loży Adelajda i Effie gawędziły ze starzejącą się
majętną wdową ubraną na czarno. Harriet podsłuchała, że dama ta
upewnia się, czy rodzina odetchnęła, że ślub jednak doszedł do
skutku.
- Jesteśmy oczywiście nieco zawiedzione, że młodzi nie
czekali na bardziej uroczysty ślub, ale cóż, miłość ma swoje
prawa.
- Ktoś to zrobił po swojemu - szepnęła wdowa. - Moim
zdaniem, St. Justin.
Harriet doskonale zdawała sobie sprawę z ciekawskich spoj-
rzeń, rzucanych w jej stronę z innych lóż. Wychyliła się jednak
przez balustradę, by obserwować bójkę, jaka wybuchła na
parterze. Nie zauważyła wejścia do loży ostatniego gościa, póki nie
usłyszała znanego męskiego głosu, witającego Adelajdę i Effie.
- Och, dobry wieczór, panie Morland - powitała go radośnie
Effie. - Miło pana dziś widzieć.
- Przyszedłem złożyć uszanowanie nowej wicehrabinie St.
Justin.
- Ależ prosimy - odparła Effie.
Harriet odwróciła się i zobaczyła, że stoi nad nią Bryce. W
świetle błyszczały jego złociste włosy, a uśmiech był pełen
wdzięku. Przypomniała sobie ostrzeżenie Gideona: nie jest takim
aniołem, na jakiego wygląda.
- Dobry wieczór, panie Morland. - Uśmiechnęła się
uprzejmie
- Pani...- Bryce siadł na wyściełanym krześle obok niej.
Zniżył głos, patrząc jej w oczy. - Wygląda pani dziś uroczo.
- Dziękuję, sir.
- Dopiero dziś rano dowiedziałem się, że jest pani znów w
Londynie - powiedział Bryce - i że wyszła pani za mąż.
241
Amanda Quick
Harriet skłoniła głowę. Większość ludzi składała choćby
zdawkowe gratulacje.
- Tak.
- Plotki towarzyszące pani nagłemu wyjazdowi z miasta
kilka dni temu były bardzo niepokojące.
- Doprawdy? - Harriet wzruszyła ramionami. - Mnie nic nie
niepokoiło. Nie wiem, dlaczego miałoby to martwić innych
- Niektórzy z nas obawiali się o pani bezpieczeństwo -
powiedział miękko Bryce.
- Nonsens. Ani przez chwilę nie byłam w
niebezpieczeństwie. Nie wiem, skąd się to wzięło.
Bryce uśmiechnął się smutno.
- Ci z nas, którzy się o panią obawiali, sądzili, że był powód
do strachu, gdy St. Justin pojechał za panią i jej przyjaciółmi.
- No, a teraz pan widzi, że nie było się czego obawiać -
zakończyła Harriet stanowczo.
- Jest pani bardzo odważną damą. - Bryce skłonił głowę z
szacunkiem. - Budzi to mój najwyższy podziw.
Harriet spojrzała na niego zdziwiona.
- O czym, na Boga, pan mówi?
- Nic takiego. Nieważne. Zresztą, już się stało. - Bryce
wskazał głową publiczność. - Czy te spojrzenia i komentarze
pani nie przeszkadzają? Jest pani najnowszą ciekawostką na
publicznej scenie, lady St. Justin. Młoda żona Potwora z
Blackthorne Hall.
Harriet odsunęła się wściekła.
- Bardzo wyraźnie pana prosiłam, żeby pan nie nazywał
mojego męża tym okropnym imieniem. Proszę opuścić tę lożę,
panie Morland.
- Nie chciałem pani obrazić. Po prostu powtarzam to, co
mówią wszyscy. Czy zabiłaby pani posłańca, przynoszącego złe
wiadomości?
- Tak, jeśli tylko wtedy przestałby je powtarzać. - Wskazała
242
Bestia
u wyjście wachlarzem. - Niech pan wyjdzie, sir. Nie mam nastroju
na takie brednie.
- Jak pani sobie życzy. - Bryce wstał i ujął jej dłoń, zanim
zorientowała się, do czego zmierza. Pochylił się.- Niech mi będzie
wolno raz jeszcze złożyć wyrazy podziwu.
- Panie Morland, dość już tego.
Zniżył głos tak, by tylko ona mogła go usłyszeć.
- Pani odwaga jest już legendą w towarzystwie. Nie każda
kobieta odważyłaby się dzielić łoże z taką bestią jak St. Justin.
Harriet wyrwała rękę z jego uścisku w momencie, gdy aksamitne
zasłony znów się rozsunęły. Do loży wszedł Gideon i natychmiast
skierował wzrok na Bryce'a.
- St. Justin. - Bryce uśmiechnął się lakonicznie. - Właśnie
gratulowałem twojej żonie.
- Czyżby? - Gideon odwrócił się, by powitać Effie, Adelajdę
i Felicity. Później spojrzał na Harriet i zatrzymał wzrok na jej
twarzy.
Udało jej się szybko zmusić do uśmiechu. Chciała za
wszelką cenę uniknąć tego, by Bryce sprowokował Gideona. Miała
już dosyć historii z Applegate'em i przekonywania Gideona, by
odwołał pojedynek.
- No, jesteś, milordzie - powiedziała radośnie. - Właśnie się
zastanawiałam, czy się tu dzisiaj pokażesz.
Gideon podszedł do żony mijając Bryce'a, jakby był niewi-
dzialnym duchem. Schylił się nad ręką Harriet i ucałował jej palce.
- Mówiłem, że się tu spotkamy - przypomniał delikatnie.
- A tak, oczywiście - Harriet była zmieszana. Czuła wrogość
między obu mężczyznami i chciała uniknąć starcia.
- Niech pan siada, sir. Drugi akt zaraz się zacznie. - Skinęła
oschłe głową w stronę Bryce'a, obserwującego Gideona. -
Dobranoc, panie Morland. I dziękuję za gratulacje.
Dobranoc, madame. - Bryce znikł za aksamitnymi za-
słonami.
243
Amanda Quick
- Czy on cię niepokoił? - spytał cicho Gideon, siadając o
Harriet.
- Ależ skąd. - Szybko rozłożyła wachlarz i zaczęła poruszać.
- Był po prostu uprzejmy.
Napotkała wzrok siostry. Felicity pytała spojrzeniem,
wszystko w porządku. Harriet w ten sam sposób starała się
uspokoić.
- Miło mi to słyszeć. - Gideon swobodnie rozsiadł się na
obok Harriet tak, by wszyscy zauważyli jego postawę właściela
- Czy podoba ci się przedstawienie?
- Nie bardzo. Przede wszystkim niewiele słychać.
Publiczność jest bardzo głośna. Niektórzy z tych ludzi na dole tuż
przed przerwą zaczęli obrzucać scenę skórkami od pomarańczy.
Adelajda zachichotała.
- Harriet wciąż ma wrażenie, że do teatru chodzi się, żeby
obejrzeć i usłyszeć przedstawienie. Mówiłyśmy jej, że to najmniej
istotny powód, żeby tu przyjść.
Gideon uśmiechnął się nieznacznie. Popatrzył na tłum z
wyraźną satysfakcją.
-Oczywiście.
Harriet niecierpliwie wierciła się na krześle. Miała dość tego
wystawiania się na pokaz jako nowo poślubiona żona Potwora z
Blackthorne Hall.
Późnym wieczorem, gdy pokojówka opuściła jej sypialnię i
Harriet nareszcie została sama, postanowiła, że musi rozmówić się z
Gideonem. Podeszła do drzwi łączących jej sypialnię z sypialnią
męża i przyłożyła ucho. Usłyszała, że jego kamerdyner właśnie
wychodzi. Natychmiast otworzyła drzwi i weszła do pokoju.
Gideon, w czarnym szlafroku, nalewał sobie kieliszek koniaku.
Spojrzał na nią, unosząc jedną brew.
- Chciałabym z panem porozmawiać, milordzie - oznajmiła
244
Bestia
- Oczywiście, moja droga. Właśnie miałem przyjść do
ciebie. Ale skoro już tu jesteś, może mi potowarzyszysz i łykniesz
kieliszeczek?
- Nie, dziękuję. Nie mam ochoty.
- Wyczuwam jakieś zdenerwowanie w twoim głosie -
Gideon wypił łyk koniaku i przyjrzał się jej uważnie. - Czy jesteś na
mnie o coś zła?
- Tak, Gideonie. Nie chciałam iść dzisiaj do teatru. Zrobiłam
to, bo nalegałeś.
- Myślałem, że będzie ci miło spotkać się z rodziną i
upewnić ich, że szczęśliwie wyszłaś za mąż. Nie muszą się już
martwić, czy cię uwiodę i porzucę, czy też nie. Jesteś teraz
wicehrabiną St. Justin i nic tego nie zmieni.
- Nie dlatego chciałeś, żebym poszła, i wiesz o tym
doskonale. Gideonie, moja siostra uważa, że wystawiasz mnie na
pokaz jak rzadki gatunek zwierzęcia. Czy to prawda? Bo jeśli tak, to
mi się to nie podoba. Mam dosyć.
- Jesteś bardzo rzadkim okazem, moja droga. - Oczy mu
błyszczały. - Naprawdę, bardzo rzadkim.
- To nieprawda, milordzie. Jestem zwyczajną kobietą i tak
się składa, że jestem teraz twoją żoną. Gideonie, nie chcę już być
wystawiana na pokaz. Czy musisz jeszcze publicznie udowadniać,
co do mnie czujesz?
- Cokolwiek twierdzi twoja siostra, nie wysłałem cię dzisiaj
do teatru na pokaz, Harriet.
- Jest pan tego zupełnie pewien, milordzie? - spytała ła-
godnie.
- Do diabła! Oczywiście, że jestem pewien. Co za śmieszne
pytanie. Myślałem, że sprawi ci przyjemność pójście z rodziną i że
spodoba ci się przedstawienie. I to wszystko.
- Bardzo dobrze - odpowiedziała Harriet. - Następnym
razem, gdy zaproponujesz mi pójście gdzieś, gdzie iść nie mam
ochoty, będę miała prawo odmówić.
245
Amanda Quick
Spojrzał na nią zniecierpliwiony.
- Harriet, jesteś teraz kobietą zamężną i powinnaś robić to co
ci każę.
- Och! Więc masz zamiar mi rozkazywać i posyłać mnie
tam, dokąd nie mam ochoty chodzić?
- Harriet...
- Jeśli zaczniesz mi wydawać takie rozkazy, mogę tylko
sądzić, że masz inne powody niż sprawianie mi przyjemności
wybuchnęła Harriet. - I jedynym motywem, jaki przychodzi mi do
głowy, jest chęć wystawienia mnie na pokaz.
- Nie wystawiam cię na pokaz. - Gideon dopił koniak, po-
denerwowany.
- Więc wróćmy do Upper Biddleton - powiedziała szybko.-
Żadne z nas nie lubi specjalnie miejskiego życia. Jedźmy do
domu.
- Koniecznie chcesz wrócić do swoich skamielin?
- Oczywiście, że chcę. Wiesz dobrze, jak się martwię, żeby
ktoś inny nie znalazł kości, która pasuje do mojego zęba. A
ponieważ ty nie bawisz się w towarzystwie lepiej niż ja, nie ma
powodu, żebyśmy nie mieli wracać.
- Te twoje przeklęte skamieliny - jęknął. - Czy tylko o tym
potrafisz myśleć?
Harriet zorientowała się, że Gideon był nie tylko zniecierp-
liwiony. Zaczynał się naprawdę złościć.
- Przecież wiesz dobrze, że nie, milordzie.
- Czyżby? Powiedz więc, moja droga, na którym jestem
miejscu za twoimi skamielinami? Inni mężowie muszą być
zazdrośni o takich mężczyzn jak Morland, a mnie przypadło w
udziale konkurowanie z kupą starych kości i zębów.
- Gideon, robi się z tego idiotyczna kłótnia. Nie rozumiem
cię dzisiaj.
Zaklął pod nosem.
- Nie jestem pewien, czy sam siebie dzisiaj rozumiem
246
Bestia
Nie jestem w najlepszym nastroju. Harriet. Może lepiej pójdziesz
spać
Podeszła do niego. Położyła mu rękę na ramieniu i spojrzała
w stężałą twarz.
- Co się stało, Gideonie?
- Nic się nie stało.
- Nie próbuj mnie oszukać. Coś musiało się stać, że jesteś
taki cierpki.
- Twoim zdaniem jestem taki z natury.
- Nie zawsze - zaprzeczyła. - Powiedz, co cię zdenerwowało,
Gideonie. Czy to, że pan Morland wstąpił do naszej loży w teatrze?
Gideon odsunął się od niej i podszedł do małego stolika, na
którym stał koniak. Nalał sobie jeszcze jeden kieliszek.
- Z Morlandem się porachuję.
- Gideonie! - Harriet była przerażona. - Co ty opowiadasz? -
- Mówię, że się z nim porachuję.
- Posłuchaj mnie, milordzie - nie wytrzymała Harriet. - Nie
myśl nawet o tym, żeby sprowokować Morlanda do pojedynku.
Nawet przez moment. Rozumiesz mnie? Nie będę tego tolerować!
- Więc tak ci zawrócił w głowie?
- Na miłość boską, przecież wiesz, że to nieprawda. Co się
z tobą dzisiaj dzieje?
- Powiedziałem, madame, że będzie najlepiej, jeśli pani
pójdzie spać.
- Nie dam się wysłać do łóżka jak niegrzeczne dziecko,
kiedy ty będziesz się tu miotał jak jakiś wielki... wielki...
- Potwór?
- Nie, nie jak potwór! - krzyknęła Harriet. - Jak nieznośny,
niewrażliwy mąż, który nie ufa żonie.
To go zaskoczyło. Spojrzał na nią.
- Ufam ci, Harriet.
Wyczytała to w jego oczach i jej złość częściowo przeszła.
- Cóż - mruknęła - nie widać tego z twojego zachowania.
247
Amanda Quick
Jego brązowe oczy były prawie złote w blasku kominka.
- Nie ma na całym świecie nikogo, komu ufałbym tak
zupełnie jak tobie. Nigdy o tym nie zapominaj.
Harriet poczuła, jak zalewa ją fala szczęścia.
- Naprawdę?
- Nigdy nie mówię nieprawdy.
- Och, Gideonie, to najmilsza rzecz, jaką mi kiedykolwiek
powiedziałeś.
Przebiegła pokój i wpadła wprost w jego ramiona.
- Boże, jak mogłaś pomyśleć, że ci nie ufam. - Odstawił
kieliszek i przyciągnął ją blisko. - Nigdy nie wolno ci w to
wątpić, kochanie.
Jeśli mi ufasz - szeptała przytulona - dlaczego się
przejmujesz Morlandem?
- Jest niebezpieczny - odpowiedział.
- Skąd wiesz?
- Dobrze go znam. Uważał się za mojego przyjaciela.
W końcu spędziliśmy razem część dzieciństwa. Jego rodzina
mieszkała wtedy jakiś czas niedaleko Blackthorne Hall. Potem
się przeprowadzili. Spotkałem znów Morlanda w Londynie
gdy wróciłem z uniwersytetu. Wciąż nazywał siebie moim
przyjacielem, nawet po tym, jak mi przeciął twarz ostrzem
rapiera.
Harriet zamarła. Potem uniosła głowę i delikatnie dotknęła
jego blizny na policzku.
- Morland ci to zrobił?
- To był wypadek. W każdym razie on tak wtedy twierdził.
Byliśmy obaj znacznie młodsi, nieco dzicy. Pewnego wieczoru
wypiliśmy za dużo i Morland zaproponował zawody szermiercze.
Zgodziłem się.
- O Boże!
- Nie mieliśmy masek ochronnych na twarzach, ale czubki
ostrzy były zabezpieczone. Kilku naszych kolegów zrobiło
248
Bestia
miejsce na środku podłogi i zaczęliśmy się zakładać. Usta-
liliśmy, że zwycięży ten, który pierwszy odeprze gardę prze-
ciwnika.
- I co się stało? Gideon wzruszył ramionami.
- Po kilku minutach było po wszystkim. Morland nie był
specjalnie dobrym szermierzem. Wygrałem, wytrącając mu broń z
reki. Cofnąłem się i opuściłem rapier. W tym momencie on podniósł
swój i natarł na mnie bez ostrzeżenia. Ochraniacz z czubka jego
rapiera gdzieś odpadł i ostrze rozcięło mi szczękę.
- Mógł cię zabić.
- Tak. Zastanawiałem się wiele razy, czy taki miał zamiar.
Przez te kilka sekund było coś takiego w jego oczach... Zauważyłem
to, gdy do mnie podszedł. Widziałem, że mnie w tym momencie
nienawidzi, ale nie miałem pojęcia dlaczego.
- A jak tłumaczył to, że się na ciebie rzucił, mimo że
przegrał?
- Twierdził później, że to do niego nie dotarło. Myślał, że
mecz jeszcze trwa, a ja się tylko cofam.
- A to, że miał nie osłonięte ostrze? Jak to wyjaśnił?
- Wypadek. - Znów wzruszył ramionami. - W ferworze
walki nie zauważył, że osłona spadła. Było to logiczne
wytłumaczenie. Takie rzeczy się zdarzają.
- I co zrobiłeś?
Gideon milczał przez chwilę.
- Zobaczyłem w jego oczach wściekłość i zareagowałem
instynktownie. Zacząłem walczyć, jak gdyby to był prawdziwy
pojedynek. Morland był tak zaskoczony, że stracił równowagę
i upadł na podłogę. Rzuciłem moją broń i chwyciłem jego.
Przyłożyłem mu ostrze do gardła. Zaczął krzyczeć, że to był
wypadek.
- Uwierzyłeś mu?
- A jak można to było inaczej wytłumaczyć? Obaj za dużo
wypiliśmy. Powiedziałem sobie, że to na pewno wypadek.
249
Amanda Quick
Przecież Morland był moim przyjacielem. Ale nigdy nie zapomnę
jego wzroku, gdy się na mnie rzucił.
- Pozostaliście przyjaciółmi?
- Do pewnego stopnia. Później przeprosił, a ja przyjąłem
jego przeprosiny. Było, minęło. Wiedziałem, że będę miał bliznę na
całe życie, ale była to moja wina, że się zgodziłem na te głupie
zawody.
- On twierdzi, że był jedynym, który został przy tobie, gdy
oskarżono cię o porzucenie Deirdre.
Gideon uśmiechnął się swym smutnym uśmiechem.
- Tak, rzeczywiście. Tylko że to on ją uwiódł i z nim
miała dziecko, ale ponieważ był wtedy żonaty, uznał, że lepiej
uchodzić za mojego przyjaciela. W ten sposób wyglądał ab
solutnie niewinnie.
Harriet uniosła głowę, zupełnie wstrząśnięta.
- Więc to Morland ją uwiódł?
- Tak. Deirdre przyznała się do tego tej nocy, gdy do mnie
przyszła. Ale przecież nie można było tego udowodnić po jej
śmierci. Bardzo by mi pomogło, gdyby pomyślała o tym i zostawiła
jakiś list. No, ale nigdy nie myślała zbytnio o innych, Nie
przeszkadzałoby jej, żeby mnie obwiniono o jej samobójstwo.
Harriet wstrząsnęła się, słysząc ból i żal w głosie Gideona.
- Gideonie, ale ty już jej nie kochasz?
- Broń Boże! - Spojrzał na nią ze zdumieniem. - Byłem
przekonany, że ją kocham, gdy się oświadczałem. Teraz myślę,
że byłem po prostu oszołomiony jej urodą i faktem, że taka
piękna istota mnie chce. Ale cokolwiek czułem do Deirdre
Rushton, umarło tej nocy, gdy mi wyznała, że przyjęła moje
oświadczyny tylko dlatego, że ojciec ją zmusił, a poza tym, że jest w
ciąży z innym mężczyzną. Powiedziała, że nie może znieść nawet
mojego widoku.
- Och, Gideonie. - Harriet objęła go mocno w pasie. - To
musiała być bardzo zrozpaczona kobieta. Była bardzo młoda i na
250
Bestia
pewno sądziła, że jest zakochana w Morlandzie. Wiedziała, że jego
mieć nie może, a nie chciała być zmuszona do małżeństwa z
człowiekiem, którego nie kochała. Zrzuciła na ciebie swoje
problemy.
- Nie musisz jej tłumaczyć - mruknął Gideon.
- Chcę, żebyś sobie uświadomił, że może wcale cię nie
nienawidziła. Po prostu czuła się osaczona i swój strach i obawy
wyładowywała na tobie.
- Jeśli o to jej chodziło, to na pewno udało jej się na mnie
zemścić - powiedział Gideon.
- Wiem. Żyłeś w piekle przez sześć długich lat.
To może zbyt dramatycznie wyrażone, ale niedalekie od
prawdy- stwierdził oschle Gideon.- W każdym razie byłem
samotny.
Harriet uśmiechnęła się, wzruszona.
- Ale już nie jesteś. Teraz masz mnie.
- Teraz mam ciebie. - Uniósł ręce, dotykając jej włosów. - I
przysięgam, że będę bardzo o ciebie dbał, Harriet.
- Dziękuję, milordzie. Obiecuję również dbać o ciebie.
- Naprawdę? - W jego lwich oczach błysnął ciepły ogieniek.
- Oczywiście. To nie jest tak, że wolę moje skamieliny od
ciebie. - Stanęła na palcach i dotknęła ustami jego ust. - Jestem
wprawdzie do nich bardzo przywiązana, ale znacznie bardziej
obchodzisz mnie ty.
Gideon powoli się uśmiechnął.
- Miło mi to słyszeć.
Wziął ją w ramiona, jakby była lekka niczym piórko. Przy
Gideonie czuła się jak delikatna księżniczka z bajki. Ułożył ją w
środku swego łóżka i położył się obok niej.
- Może teraz mi pani pokaże, madame, które części mojego
ciała uważa pani za równie lub nawet bardziej interesujące od
starych kości, jakie pani zbiera.
Harriet zaśmiała się.
251
Amanda Quick
- To bardzo długa lista.
- Więc możesz zacząć od palców u nóg i iść w górę.
- Z przyjemnością.
Popchnęła go delikatnie i Gideon posłusznie ułożył się
plecach. Uklękła obok niego i badała jego stopę z bardzo
poważnym wyrazem twarzy.
- Muszę stwierdzić, że rzadko spotyka się w skamielinach
kości śródstopia tej wielkości.
- Pochlebia mi to. - Gideon obserwował jej twarz oświetloną
blaskiem ognia.
- I niezwykle rzadko można mieć szczęście, aby znaleźć
takich rozmiarów piszczel - Harriet przesuwała palec po we-
wnętrznej stronie jego nogi. - Imponująca.
- Z ulgą przyjmuję wiadomość, że ta część mojego
organizmu wypada korzystnie w porównaniu ze znaleziskami.
- Zdecydowanie - upewniła go. Palce jej wędrowały
ponad kolanem, wewnątrz uda. - Poza kością udową słonia, którą
udało mi się raz przestudiować, nie widziałam jeszcze innej równie
wspaniałej.
Gideon wstrzymał oddech, gdy jej dłoń posunęła się wyżej
rozsuwając poły jedwabnego szlafroka.
- Cieszę się, że to doceniasz.
- Z całą pewnością, milordzie. - Nachyliła głowę i na jego
udzie złożyła przelotny pocałunek. Szorstkie, kręcone włoski
połaskotały ją w nos. Jego męski zapach sprawił, że poczuła rosnące
pragnienie. Dotknęła olbrzymiego stwardnienia.
- A teraz przechodzimy do najciekawszego odkrycia.
- Chyba mi nie powiesz, że znajdowałaś skamieliny tej
części anatomicznej - upewnił się Gideon.
Nie - przyznała Harriet. - Ale jest twardsza od najtwardszej
wykopanej przeze mnie skamieliny.
- Ach. - Gideon oddychał głęboko, gdy go pieściła.
Harriet zobaczyła, jak napinają mu się mięśnie ud i klatki
252
Bestia
piersiowej. Wydawał się zrobiony ze stali. Jego siła ją hip-
notyzowała.
- Gdybym kiedykolwiek odkryła coś w tym rodzaju - mru-
czała Harriet, zataczając palcem kółeczka - z pewnością opisałabym
to w „Raportach".
Śmiech Gideona był jednocześnie jękiem rosnącego napięcia.
- Chyba nie przeżyję tej lekcji. Chodź no tu, moja damo.
Mam zamiar ukryć w tobie część mojego ciała, nim z powodu
frustracji zmieni się na zawsze w skamielinę.
Harriet uśmiechnęła się, gdy przeciągał ją przez swoje ciało,
Siedziała teraz na nim okrakiem. Czuła jego twarde uda i pulsującą
męskość między swoimi udami. Było to podniecające uczucie i
dawało jej świadomość własnej kobiecości. Pochyliła się,
rozchylając jego szlafrok, by ułożyć ręce na jego szerokich
piersiach. Dotknęła językiem płaskich sutków.
- Jak dobrze. - Gideon westchnął. - Bardzo dobrze.
Położył ręce na jej kolanach i przesuwał wolno wewnątrz ud.
Poczuł wilgotne ciepło i wiedział, że jest gotowa.
- Gideon... - Harriet wygięła naprężone ciało.
- Włóż mnie do środka - wyszeptał.
Znalazła go drżącymi rękami. Uniosła się na kolana i wolno
opadła. Wsunął się w nią delikatnie. Było to, jak zawsze, wspaniałe
uczucie. Czuła się taka wypełniona. Potem byli już tak zespoleni,
jak tylko może być zespolony mężczyzna i kobieta. Harriet znów
poddała się uczuciu niezwykłej radości, jaką odczuwała w silnych
ramionach Gideona.
Przez dłuższy czas nie myślała ani o Morlandzie, ani o tym,
co zrobił Gideonowi. Gdy obudziła się trochę później i przypo-
mniała sobie tę straszną opowieść, zobaczyła, że mąż spokojnie śpi
obok niej. Przez moment miała ochotę go obudzić i przypomnieć,
żeby nie prowokował Bryce'a, ale spał tak smacznie, że postanowiła
zaczekać do rana.
Jednak gdy obudziła się rano, Gideona przy niej nie było.
253
Amanda Quick
15
W Tattersall's było już tłoczno, gdy Gideon wszedł
podwórze. Był tam zresztą zawsze ruch, zwłaszcza w dni handlowe,
takie jak dzisiaj. Ta ekskluzywna aukcja koni najlepszej krwi w
Londynie była dla dżentelmenów z towarzystwa tym, czym cukierki
dla dzieci. Między wszystkimi, których było na to stać, a również
tymi, których nie było, trwała nieustanna rywalizacja o najlepsze
wierzchowce.
Część podwórza znajdowała się pod dachem,
podtrzymywanym przez klasyczną kolumnadę. Gideon oparł się
ramieniem o jedną z kolumn i przypatrywał się, jak przez tłum
potencjalnych nabywców prowadzono konia do polowań. Taki go
dzisiaj nie interesował.
Dalej stała wspaniała para koni do zaprzęgu. Były piękne
dopasowane kolorem, lecz Gideon uważał, że nie miały od-
powiednio rozwiniętej klatki piersiowej. W zaprzęgu wygląd
niewiele znaczył. Liczyła się żywotność i zrywność. Poza tym nie
przyszedł dziś na targ w poszukiwaniu koni do zaprzęgu.
Przestał interesować się końmi, a zaczął przypatrywać się
ludziom. Był prawie pewien, że znajdzie tu swój cel. Z uwag
254
Bestia
rzucanych mimochodem wczoraj wieczorem w klubie wynikało, że
Bryce Morland będzie tu dzisiaj na aukcji. Po chwili Gideon
w ypatrzył go w tłumie; stał przy końcu kolumnady, rozmawiając
z grubawym jegomościem w źle skrojonym palcie. Gideon oderwał
się od kolumny i ruszył w kierunku Morlanda.
W tym momencie pojawił się stajenny, prowadząc piękną
jabłk owitą klaczkę arabską. Gideon zawahał się, wyobrażając
sobie nagle siedzącą na niej Harriet. Zatrzymał się i dokładniej
przyjrzał klaczy. Miała smukłą, zwartą sylwetkę, co oznaczało
siłę i wytrzymałość. Małe uszy znamionowały wrażliwość i czuj-
ność, a szeroko osadzone w pięknej głowie oczy – inteligencję.
Dla Harriet na pewno inteligencja u konia byłaby ważna.
Badał właśnie delikatne kopyta zwierzęcia, gdy nagle
usłyszał za sobą głos Morlanda.
- Niezupełnie w twoim stylu, co, St. Justin? Bardziej by ci
się zdało jakieś wielkie, ciężkie bydlę. Coś, czego byś nie zgniótł
przy wdrapywaniu się.
Gideon nie spojrzał na niego; dalej zajmował się klaczą.
- Cieszę się, że jesteś tu dzisiaj, Morland. Chciałem zamienić
z tobą parę słów.
- Czyżby? Niesamowite! - Głos Morlanda brzmiał szyder-
czo. - Przez ostatnie sześć lat prawie się do mnie nie odzywałeś.
- Nie mieliśmy o czym rozmawiać.
- A teraz mamy?
- Niestety, tak. Muszę cię ostrzec, Morland, i mam nadzieję,
że potraktujesz to poważnie.
- A jeśli nie?
- To się tobą zajmę. - Gideonowi podobało się mocne wy
cięcie ogona klaczy i jej dumna sylwetka. Ten koń miał w sobie
żywotność i entuzjazm, podobnie jak Harriet.
- Czy może przypadkiem masz zamiar mi grozić? - żartował
Morland.
- Tak. - Gideon oglądał uroczy zad klaczki. Silna, zdecy-
255
Amanda Quick
dował. Wytrzyma długie trasy. - Chcę, żebyś trzymał się z dala od
mojej żony.
- Ty cholerny sukinsynu! - Morland już przestał szydzić, kipiał
wściekłością. - Kim ty, do diabła, jesteś, żeby mi grozić?
- Jestem St. Justin - powiedział spokojnie Gideon. Potwór
z Blackthorne Hall. Ponieważ to przezwisko zawdzięczam częś-
ciowo tobie, dobrze by było, żebyś je potraktował poważnie.
- Grozisz mi, bo wiesz, że gdybym tylko chciał zabrać ci tę twoją
małą Harriet, zrobiłbym to. Wiesz doskonale, że przyszłaby do
mnie, gdybym tylko kiwnął palcem.
- Nie - powiedział Gideon, wciąż wpatrzony w klacz - nie
przyszłaby.
- Jeżeli taki jesteś pewien, to czemu mi grozisz? - dopytywał się
Morland.
- Bo nie chcę, żebyś ją niepokoił. -. Gideon dał znak stajennemu. -
A teraz przepraszam, ale chcę kupić tego konia.
Odszedł od Morlanda, nie spojrzawszy na niego ani razu.
Wiedział doskonale, że ta milcząca zniewaga znaczyła dla Morlanda
więcej niż sama groźba.
Gideon wrócił do domu po południu, by opowiedzieć Harriet
o klaczce. Dowiedział się jednak, że żona pojechała zwiedzać
muzeum pana Humboldta. Będzie musiał zaczekać ze swoją
niespodzianką. Zdenerwowało go to. Zdał sobie sprawę, że czeka z
niecierpliwością na jej reakcję. Popatrzył gniewnie na Owla, a ten
na Gideona.
- Muzeum pana Humboldta? - powtórzył.
- Tak, milordzie. Była tym bardzo przejęta. Bóg wie czemu. Nie
wiem, co jest takiego nadzwyczajnego w kolekcji spróchniałych
starych kości.
- Będziesz się musiał przyzwyczaić, Owl, do entuzjazmu lady St.
Justin dla takich spraw.
256
Bestia
- Tak mi się wydawało.
Gideon ruszył do biblioteki, lecz zatrzymał się po drodze.
- Czy pamiętała, żeby wziąć z sobą pokojówkę albo któregoś
z lokajów?
- Nie, ale ja się tym zająłem, sir. Jest z nią pokojówka.
- Świetnie. Wiem, że można na ciebie liczyć, Owl - dodał
Gideon w drodze do biblioteki.- Czekam na wizytę pana
Dobbsa. Wprowadź go, kiedy przyjdzie.
- Dobrze, milordzie.
Dobbs zjawił się po piętnastu minutach, jak zwykle
elegancki. Odłożył kapelusz i usiadł naprzeciwko Gideona w
swobodnej pozie.
- Dobry wieczór, sir. Mamy listy gości, o które pan pro
sił. - Dobbs wyciągnął plik papierów. - Nie udało się zdobyć
wszystkich. Niektóre już poginęły albo je zgubili. Ale mam
sporo.
- Doskonale. Popatrzmy, co tutaj mamy. - Gideon rozłożył
listy gości na biurku. Przebiegł wzrokiem po długich listach ludzi,
którzy byli zapraszani do domów, gdzie wykryto kradzieże w czasie
tego sezonu.
- Nie będzie łatwo wyłowić nazwiska osób, które były za
praszane do tych domów, a jednocześnie mogą znać te jaskinie, sir. -
Dobbs wskazał na listy. - Setki nazwisk do przejrzenia.
Też pomysły, żeby urządzać takie wielkie przyjęcia.
- Widzę, że zajmie to trochę czasu. - Gideon przebiegł
palcem po jednej z list. - Podejrzewam, że nasz poszukiwany może
być kolekcjonerem skamielin.
- Nie musi być kolekcjonerem, milordzie - stwierdził Dobbs.
- Może to być ktoś, kto pochodzi z okolic Upper Biddleton albo tam
przyjeżdżał.
Gideon potrząsnął głową.
- Przypadkowy turysta nie poznałby jaskiń na tyle, żeby
wiedzieć, gdzie ukryć towar. Ktoś, kto wybrał tę jaskinię, znał
257
Amanda Quick
dobrze to miejsce. A do tych jaskiń chodzi się wyłącznie
poszukiwanie skamielin.
- No, skoro pan tak uważa... Więc zostawiam to panu i
czekam na wiadomość co do naszego następnego kroku.
- Dziękuję, Dobbs. Był pan niezwykle pomocny. - Gideon
podniósł wzrok na niewielkiego człowieczka. - Jak się panu udało
zdobyć tyle list?
Twarz gnoma zmarszczyła się w uśmiechu.
- Powiedziałem, że chcę je dostać jako część mojej nagrody
za zwrot skradzionych przedmiotów. Bardzo szybko je wręczali.
Gideon uśmiechnął się.
- Oczywiście, to znacznie taniej niż wypłacać nagrodę w go-
tówce.
- Ludzie z towarzystwa są skorzy do wydawania fortuny na
dobrego konia albo piękną biżuterię, ale mają węża w kieszeni, jak
przyjdzie płacić za usługi takich zwykłych ludzi jak ja.- Dobbs
wcisnął na głowę zgnieciony kapelusz. - Jednak skoro tym razem
pracuję dla pana, przypuszczam, że dostanę moje wynagrodzenie.
Sprawdziłem to. Pańska reputacja w tych sprawach jest bez zarzutu.
Wszyscy mówią, że pan płaci rachunki i nie próbuje wykiwać w
interesach.
Gideon uniósł brwi.
- Miło usłyszeć, że ma się dobrą opinię w jakimś
środowisku.
- W środowisku, w którym ja żyję, opinia na temat
uczciwości w interesach jest jedyną, jaka się liczy.
Muzeum pana Humboldta było oszałamiające i warto było
tyle zapłacić za wstęp. Kolekcje skamielin, szkieletów, wypchanych
zwierząt i egzotycznych roślin wypełniały od góry do dołu cały
dom. Nie pominięto żadnego pokoju. Nawet w sypialni
umieszczono eksponaty i skrzynie pełne zakurzonych szkieletów,
skamielin morskich i innych drobiazgów.
258
Bestia
Harriet była zafascynowana rozmiarami muzeum.
- Popatrz tylko, Beth - mówiła do pokojówki. Obejrzała
wszystkie pokoje na parterze, wypełnione skarbami. Zwiedzający
wędrowali swobodnie z jednego pomieszczenia do drugiego,
oglądając i wykrzykując coś nad czaszkami nosorożców i wy-
pchanymi wężami.
- To jest cudowne! Absolutnie cudowne!
Beth zajrzała ostrożnie do pierwszego pokoju. Wzdrygnęła
się na widok szkieletu wielkiego rekina.
- Czy muszę iść z panią? Dostaję dreszczy od takich rzeczy,
psze pani.
- Dobrze, możesz zaczekać w hallu. Będę sama zwiedzać.
- Dziękuję, psze pani.
Beth zwróciła uwagę na młodzieńca, który pobierał opłatę za
wstęp. Posłała mu nieśmiały uśmieszek. Młody człowiek zuchwale
się roześmiał. Harriet zignorowała te uwagi.
- Co jest w tamtym pokoju? - spytała, wskazując na
zamknięte drzwi koło schodów.
Chłopak popatrzył na nią.
-To prywatny gabinet pana Humboldta. Nikt tam nie wchodzi,
tylko on. Ten jeden pokój w całym domu jest zamknięty dla gości.
- Rozumiem. - Harriet podeszła do schodów. - Wobec tego
sądzę, że zacznę od samej góry i będę schodziła do dołu.
Weszła na drugie piętro i zagłębiła się w studiowaniu eks-
ponatów w jednym z pokoi. To była rozkosz. W muzeum było
niewielu zwiedzających, w każdym razie nie wchodzili Harriet w
drogę. Czas płynął jej szybko na dokładnym zwiedzaniu dużego
domu od górnego piętra do samego dołu, czyli piwnic. Wprawdzie
Harriet głównie szukała skamielin zębów, jednak często jej uwagę
zaprzątały inne fascynujące eksponaty. Znalazła dobrze
zachowanego skamieniałego morskiego jeżowca, jakiego leszcze
nigdy nie widziała. W tym samym miejscu znajdowało się jeszcze
kilka innych ciekawych skamielin morskich.
259
Amanda Quick
Przeglądanie wszystkich szuflad we wszystkich gablotach
zajmowało ogromnie dużo czasu, ale Harriet nie chciała niczego
przegapić. Za każdym razem, gdy otwierała szufladę lub zaglądała
do oszklonej skrzynki, mówiła sobie, że być może już zaraz
znajdzie ząb taki sam jak ten z Upper Biddleton. Może nawet
będzie opisany. Dowiedziałaby się, czy ktoś już taki ząb
zidentyfikował.
Piwnice zostawiła sobie na koniec. W zwyczajnym domu
w tej części mieściłaby się kuchnia i pokoje służby, ale Hum-
boldt przeznaczył ją na magazyny muzeum. Gdy Harriet ze-
szła na dół, była zupełnie sama. Bardzo jej to odpowiadało.
W dwóch ciemnych pokojach znajdowały się tylko skrzynie.
Jednak gdy otworzyła ostatnie drzwi przy końcu hallu, znala-
zła się w słabo oświetlonym pokoju, pełnym szkieletów, czasami
całkiem sporych. Dwie syczące świece płonęły w kinkie-
tach na zewnątrz pomieszczenia. Harriet wzięła jedną z nich
by zapalić na wpół wypalone ogarki w lichtarzach w pokoju, do
którego chciała wejść. Było oczywiste, że rzadko ktoś tu
przychodzi.
Było tu nie tylko ciemno, ale i zimno. Wszystko pokryte
było grubą warstwą kurzu, lecz Harriet to nie przeszkadzało. Kurz
i brud były nieuchronnym elementem towarzyszącym zbieraniu
skamielin.
W ciemnym pomieszczeniu spostrzegła kilka rzędów
wysokich szafek, z których każda zawierała dziesiątki szuflad.
Uszczęśliwiona Harriet pomyślała, że w którejś z tych szuflad
mogą. znajdować się zęby.
Zanim jednak zabrała się do badania zawartości szafek, za-
częła oglądać różne dziwne rzeczy leżące w pokoju. Na jednej z sza-
fek zobaczyła duży odłamek kamienia. Przypatrzyła mu się dokła-
dniej i zauważyła na nim delikatny zarys jakiejś dziwnej ryby.Dalej,
w tym samym rzędzie, odkryła szkielet niezwykłego stworzenia,
które miało i płetwy, i łapy. Przyglądała się zachwycona. Nigdy
260
Bestia
jeszcze nie widziała czegoś podobnego. Znalazła w kącie krzesło i
przysunęła je do jednej z szaf, zawierającej nieznane skamieliny.
Weszła na nie, żeby się lepiej przyjrzeć szkieletom. Gdy nachyliła
się, by dotknąć dziwnej płetwy, uniosła się chmura kurzu i Harriet
ujrzała małe szpileczki, mocujące płetwy do reszty szkieletu.
- Aha - mruknęła zadowolona. - Fałszerstwo. Wiedziałam.
Nic dziwnego, że pan Humboldt skazał cię na podziemne rejony
-powiedziała do biednego stworzenia. - Pewnie dobrze za ciebie
zapłacił, zanim się zorientował, że został nabrany.
Schodząc z krzesła zauważyła plamy na swym żółtym
płaszczu. Żałowała, że nie zabrała jakiegoś fartucha. Następnym
razem będzie o tym pamiętać.
Stała na palcach, badając szkielet dziwnej ryby, gdy
usłyszała, że otwierają się za nią drzwi. Za chwilę po cichu się
zamknęły. Jakiś zwiedzający też znalazł drogę do magazynu
Humboldta. Harriet nie zwracała na niego uwagi, póki nie podszedł
do rzędu szaf, przy których stała.
- Dzień dobry, Harriet - odezwał się Bryce Morland z dru-
giego końca przejścia.
Harriet zamarła nie tylko dlatego, że ostatnią rzeczą, jaką się
spodziewała tutaj usłyszeć, był jego głos, ale również dlatego, że
wyczuła w nim jakieś zagrożenie. Odwróciła się do niego.
- Pan Morland! Cóż pan robi tutaj, w muzeum. Nie wiedzia-
łam, że interesuje się pan skamielinami.
- Nie, nie interesuję się. - Morland się uśmiechnął, ale w pa
nującym półmroku wyglądało to jak parodia jego anielskiego
wyrazu twarzy. - Natomiast bardzo się interesuję tobą, moja
słodka, mała Harriet.
Dreszcz przebiegł jej po plecach.
- Nie rozumiem.
- Nie? Nie przejmuj się. Wkrótce zrozumiesz. - Zbliżał się
do niej wzdłuż rzędu szaf. Przyćmione światło z kinkietu pozłacało
jego blond włosy, ale piękna twarz była w cieniu.
261
Amanda Quick
Harriet instynktownie cofnęła się o krok. Nagle zaczęła
bardzo bać.
- Wybaczy pan, sir. Jest późno i muszę iść.
- Jest rzeczywiście późno. Muzeum zamknięto dziesięć
minut temu.
Harriet zdumiała się.
- Boże! Jak ten czas przeleciał. Moja pokojówka na mnie
czeka.
- Pani pokojówka jest zajęta flirtowaniem z chłopakiem,
który sprzedaje bilety. Żadne z nich nie zainteresuje się nami przez
jakiś czas.
- Wszystko jedno, idę. - Harriet uniosła głowę. - Proszę mnie
przepuścić, sir.
Wąskim przejściem Morland szedł wolno w jej stronę.
- Jeszcze nie teraz, mała Harriet, jeszcze nie teraz. Muszę ci
powiedzieć, że widziałem się dzisiaj z twoim mężem.
- Ach tak? - Harriet powoli się cofała.
- Pogadaliśmy miło i kazał mi się trzymać od ciebie z daleka.
Oczy Morlanda błyszczały z wściekłości. - Widzisz, wie, że cię
pociągam.
- Nie. - Harriet cofnęła się jeszcze o krok. - To nieprawda i
pan o tym wie, panie Morland.
- Ależ to prawda. Jesteś taka jak Deirdre. Ona też nie mogła
mi się oprzeć.
- Czy pan zwariował? O czym pan mówi?
- O tobie i Deirdre, oczywiście. St. Justin stracił ją i straci
ciebie. Tym razem jego duma naprawdę ucierpi. Zawsze był taki
obrzydliwie arogancki, cholernie dumny, chociaż cały Londyn
szeptał za jego plecami. Ale tym razem nie zniesie plotek tak dobrze
jak ostatnim razem.
- Co chcesz zrobić? - spytała.
- Umieścić w tobie swoje nasienie, tak samo jak w ciele
Deirdre - spokojnie odpowiedział Bryce. - Deirdre była uszczęś-
262
Bestia
liwiona, że ją uwiodłem. Ciebie, zdaje się, trzeba będzie trochę
przekonywać, co?
Harriet wpatrywała się w niego.
- Nigdy ci się nie uda. Jak mogłeś coś takiego pomyśleć?
Morland kiwnął głową, wyraźnie zadowolony.
- Więc nie wystarczą namowy. Trzeba będzie użyć też nieco
siły. Nawet tak wolę. Tylko rzadko trafiam na kobietę, która by mi
robiła tę przyjemność, żebym miał okazję z nią walczyć. Wszystkie
mi się same pchają do łóżka.
- Jak śmiesz? - wyszeptała.
Nie mam oporów. Czekałem na tę okazję od kilku dni. Po tej
niemiłej dzisiejszej rozmowie z twoim mężem zacząłem cię szukać.
Uznałem, że nadszedł czas, i muszę cię dzisiaj mieć. St. Justin mnie
dzisiaj bardzo, bardzo zdenerwował.
- Szedłeś za mną?
- Oczywiście. Gdy zobaczyłem, że tu wchodzisz, postanowi-
łem sprawdzić, czy będę miał okazję, jakiej szukałem. I okazało się,
że tak. Klucz od tego pokoju był w drzwiach. Wyjąłem go
wchodząc i zamknąłem za sobą drzwi. - Morland wyciągnął z
kieszeni ciężki klucz i pokazał go Harriet ze śmiechem, po czym z
powrotem wrzucił go do kieszeni płaszcza.
- Będę krzyczeć.
- Nikt cię nie usłyszy. Ściany tego pomieszczenia są z ka-
mienia i w dodatku bardzo grube. I nikt nie zejdzie tu na dół, bo
muzeum jest już zamknięte do jutra.
Harriet znów cofnęła się ostrożnie kilka kroków. Była już
prawie przy końcu przejścia między rzędami szaf. Za chwilę będzie
mogła śmignąć za róg ostatniej szafy i pobiec sąsiednim przejściem.
Nie wiedziała jeszcze, co potem zrobi, ale była pewna, że coś
wymyśli. A na razie musi się postarać jakoś zatrzymać Morlanda.
- Dlaczego tak koniecznie chce się pan zemścić na moim
mężu - spytała. - Co on ci w ogóle zrobił?
263
Amanda Quick
- Co zrobił? - Przez piękną twarz Bryce'a przemknęła
wściekłość. - Jak wszyscy jemu podobni, miał wszystko. Zawsze. A
ja nic miałem nic. Nic. Nasze rodziny sąsiadowały ze sobą. Doras-
tając obserwowałem, jak on i jego starszy brat dostają wszystko co
najlepsze. Konie, powozy, ubrania, szkoły.
- Panie Morland, proszę mnie posłuchać.
- Czy wiesz, jak to było? Nie, oczywiście, że nie. Do Black-
thorne Hall przyjeżdżali z wizytą bardzo ważni ludzie. Wszyscy
zabiegali o względy hrabiego Hardcastle. Ja musiałem być
wdzięczny za zaproszenie na bal u nich. Byłem szczęśliwy, gdy
mnie zaprosili na polowanie. Moi rodzice należeli do zwykłej,
drobnej szlachty. Płaszczyli się przed hrabią Hardcastle. Ale ja nie.
Ani przed nim, ani przed jego synami. Byłem im równy.
- Jak może pan mówić, że mój mąż miał wszystko? - dopy-
tywała się Harriet.
- Jest dziedzicem tytułu i olbrzymiej fortuny, a ja musiałem
ożenić się z córką kupca, żeby mieć pieniądze, jakich potrze-
bowałem. To niesprawiedliwe.
- Przecież pan nazywał siebie jego przyjacielem.
Morland wytwornie wzruszył ramionami.
- Przyjaciele z tych kręgów bardzo się przydają ludziom
w mojej sytuacji. Taki przyjaciel jak St. Justin może wprowadzić
do najlepszych klubów, na najlepsze salony, do najlepszych
łóżek. Nauczyłem się zdobywać przyjaciół, takich jak St. Justin,
ale teraz nie jest mi już specjalnie potrzebny. Poza tym
obraził mnie.
Harriet wpatrywała się w niego.
- Pan uważa, że jest lepszy od niego, prawda? Wmawia pan
sobie, że wprawdzie on ma tytuł i majątek, ale pan jest mądrzejszy,
przystojniejszy i atrakcyjniejszy dla kobiet niż on.
- Bo to prawda.
- Ale nienawidzi go pan, bo w głębi duszy wie pan, że on
jest znacznie lepszym człowiekiem, niż pan kiedykolwiek zdoła
264
Bestia
być. I tu nie chodzi o bogactwo czy tytuł. To coś głębszego, czego
pan nigdy nie będzie miał. Czy o to chodzi, panie Morland?
- Jeśli tak uważasz, moja droga.
- A co pan chce udowodnić, krzywdząc mnie?
Oczy mu rozbłysły.
- Raz jeszcze udowodnię, że mogę odbierać St. Justinowi
jego kobiety. Gdy posiądę ciebie, będę miał satysfakcję, że
miałem obie kobiety, o których sądził, że są jego. Może to
niewiele, ale mnie to bawi.
- Jest pan głupcem, panie Morland. Przecież wie pan, co mój
mąż zrobi, jak się dowie, że próbował mnie pan zaatakować.
- Myślę, że pani mu nie powie o naszej małej schadzce,
madame. - Bryce spojrzał na nią znacząco. - Kobiety raczej się nie
chwalą takimi rzeczami, nawet jeśli były wzięte siłą. Boją się chyba,
że wina i tak spadnie na nie. A żadna kobieta, która poślubiła
Potwora z Blackthorne Hall, nigdy się nie przyzna, że była
niewierna. Będzie się bała, bo ta bestia na pewno zwróci się
przeciwko niej.
Palce Harriet wymacały brzeg ostatniej szafy.
- Ja nie będę się bała. Uwierzy mi i oczywiście mnie pomści.
- Raczej cię zamorduje- powiedział Bryce, przybliżając się. -
Jesteś dostatecznie mądra, żeby to wiedzieć. Nie zniesie tego, że
jego nowo poślubiona żona, którą z taką dumą prezentował w
towarzystwie, od razu go zdradziła.
- Nic o nim nie wiesz. - Harriet bez ostrzeżenia śmignęła za
róg szafy.
Bryce rzucił się za nią. W jego oczach malowała się wściek-
łość.
Harriet biegła już następnym przejściem pomiędzy rzędami
szaf. Bryce był tuż za nią. Jeszcze dwa kroki i byłby ją złapał.
Zobaczyła krzesełko, którego używała, badając sfałszowaną
skamielinę. Stało tam, gdzie je postawiła, na środku. Wskoczyła na
nie i wdrapała się na szafę w momencie, gdy Bryce chciał
265
Amanda Quick
ją złapać za suknię. Nie udało mu się. Harriet biegła po szafach
zrzucając na ziemię leżące na nich czaszki, kości udowe i kręgo-
słupy. Bryce biegł dołem, starając się złapać ją w końcu, gdy będzie
się chciała dostać do drzwi.
- Lepiej zejdź od razu, ty mała dziwko! To się może
skończyć tylko w jeden sposób! - W jego głosie słychać było
wyraźne podniecenie.
Harriet nie zwracała na niego uwagi. Miała teraz jeden cel -
dobiec do wielkiego kamienia na szczycie ostatniej szafy w tym
rzędzie, tego, w którym był odbity kościec wielkiej ryby. Modliła
się tylko, żeby kamień nie okazał się dla niej zbyt ciężki.
Bryce nie odgadł jej zamiaru. Nie przyszło mu do głowy, że
kobieta mogłaby się uciec do takich sposobów obrony albo że
będzie dostatecznie silna, żeby spróbować.
Jednak Harriet nie na darmo wykopywała od lat skamieliny z
twardych skał i spędzała długie godziny na pracy pobijakiem i
dłutem. Wiedziała, że nie jest słabeuszem. Podniosła kamień i
cisnęła nim w jasną głowę Bryce'a w momencie, gdy sięgał, by ją
złapać za kostkę.
W ostatniej chwili Bryce zorientował się, co się dzieje.
- Do diabła, nie! - Umilkł i próbował odskoczyć.
Jednak było już za późno. Z trudem zdołał uniknąć bezpo-
średniego uderzenia ciężkim głazem. Kamień ześlizgnął się po
jego głowie i uderzył go ciężko w ramię, nim upadł na ziemię,
rozbijając się. Bryce potknął się i przewrócił. Leżał bez ruchu
z zamkniętymi oczami. Z czoła, spod pukla jasnych włosów, sączyła
się krew.
W ciemnym pokoju pełnym starych kości zaległa cisza.
Harriet stała na szafie, dysząc głęboko. Serce jej waliło, a ręce się
trzęsły. Patrzyła na Bryce'a, niezdolna do zebrania myśli
W końcu zmusiła się do podjęcia decyzji i zsunęła z szafy.
Bała się przejść obok Bryce'a. Nie wiedziała, czy żyje, ale nie
chciała wiedzieć. Potrzebowała klucza, żeby się wydostać. Parę
266
Bestia
razy odetchnęła głęboko i ostrożnie podeszła do nieruchomego
ciała. Gdy się nie poruszył ani nie otworzył oczu, uklękła obok
niego i sięgnęła ręką do kieszeni. Zacisnęła palce na ciężkim
kawałku żelaza. Poczuła w ręku chłód. Bryce wciąż się nie ruszał.
Nie zauważyła nawet, czy oddychał. Dłużej nie czekała. Podbiegła
do drzwi, wsadziła klucz w zamek i otworzyła go.
Była wolna!
Podbiegła do schodów prowadzących na parter. Wszystko
było spowite cieniem. Ciężkie zasłony na oknach od frontu
zatrzymywały światło późnego popołudnia.
Nagle otworzyły się drzwi od prywatnego gabinetu pana
Humboldta. W progu pojawiła się zgarbiona postać z gęstymi
bokobrodami, przypominająca olbrzymiego pająka. Postać krzyk-
nęła na nią z wściekłością.
- Co to ma być? Nie jesteś kucharzem z moją kolacją! Co tu,
do diabła, robisz? Wszyscy zwiedzający powinni byli już wyjść!
- Właśnie wychodziłam.
- Co takiego? Mów głośniej, dziewczyno - przytknął rękę do
ucha.
- Powiedziałam, że właśnie wychodziłam! - krzyknęła
Harriet. Odgonił ją niecierpliwie.
- Idź sobie, wynoś się stąd. Mam ważną pracę. Już za późno
na jakichś cholernych gości. Żeby nie to, że potrzebuję pieniędzy na
kupno nowych eksponatów, nikogo bym nie wpuścił do tego domu.
Banda amatorów i ciekawskich! Głupcy!
Humboldt odwrócił się, poczłapał do swego gabinetu i za-
trzasnął drzwi.
Harriet zauważyła, że drży. Jak mogła, otrzepała suknię, a
gdy otworzyła frontowe drzwi i wyszła na ulicę, zobaczyła Beth
koło powozu. Dziewczyna śmiała się z czegoś, co opowiadał
stangret. Był z nimi chłopak sprzedający bilety. Wszyscy troje
spojrzeli na nią.
267
Amanda Quick Bestia

- Czy pani jest gotowa? - spytał grzecznie stangret. - To było bardzo ciekawe przeżycie, milordzie. Nie mogę się
- Tak. - Harriet podeszła do powozu. - Ruszajmy. I tak już doczekać, żeby ci o tym opowiedzieć.
jestem spóźniona. Palce Harriet drżały, gdy zdejmowała rękawiczki. Zorien-
Beth zrobiła wielkie oczy na widok zakurzonej żółtej towała się, że teraz dopiero reaguje na wydarzenia w muzeum.
sukienki i płaszcza. Całe ciało było jakieś nienaturalne. Nie mogła powstrzymać
- Ojej, psze pani! Taka śliczna sukienka, cała zniszczona. Te przeszywających ją drobniutkich, prawie niewidocznych dreszczy.
wszystkie stare kości i inne rupiecie. Mogłam zabrać dla pani Przeszła koło Gideona wprost do biblioteki. Jego czujny
fartuch. wzrok spoczął na jej twarzy i uśmiech znikł. Zamknął drzwi
- Nie szkodzi, Beth. - Harriet usadowiła się w powozie. - biblioteki i odwrócił się do niej.
Proszę, śpieszmy się. Bardzo chcę już być w domu. - Co się stało, Harriet?
- Tak, psze pani. Szukała właściwych słów. Była roztrzęsiona i przerażona
Chłopak od biletów spojrzał na nią. własną reakcją. Nie mogła już dłużej nad sobą panować. Z cichym
- A co się stało z tamtym panem? Tym, co mówił, że chce okrzykiem podbiegła do Gideona, przylgnęła do niego, szukając
obejrzeć skamieliny w samotności? ukojenia w jego sile.
Harriet uśmiechnęła się chłodno. - Och, Gideonie, wydarzyła się straszna rzecz. Chyba
- Nie mam pojęcia.Nie widziałam nikogo, gdy wychodziłam. zabiłam Morlanda.
Chłopak podrapał się w głowę.
- Musiał wyjść, jak nie patrzyłem.
- Tak sądzę. - Harriet skinęła stangretowi, by ruszał. - Jestem
pewna, że to nie nasza sprawa.
Dwadzieścia minut później wychodziła z powozu przed
swoim domem.Wciąż nie mogła się zdecydować, ile powiedzieć
mężowi.
Z jednej strony, chciała mu się rzucić w ramiona i wyznać
wszystko. Musiała komuś opowiedzieć o tych strasznych wyda-
rzeniach w muzeum pana Humboldta.
Z drugiej strony, okropnie się bała, co postanowi Gideon.
Nie mógł puścić płazem takiej obrazy swojej żony.

Gideon stal w drzwiach biblioteki, gdy Harriet weszła do

hallu. Uśmiechnął się na widok jej zakurzonego ubrania.
- Sądząc z brudu na twojej sukni można przypuszczać, że wspaniale
spędziłaś czas w muzeum pana Humboldta, madame
268
Amanda Quick
16
Nie było łatwo wyciągnąć z niej całą historię. Gideon zdobył
się na cierpliwość i trzymając Harriet w objęciach wysłuchał
opowieści, w której występowały podrabiane skamieliny, kamień z
odbitą w nim rybą i postać Bryce'a Morlanda. Na dźwięk tego
nazwiska Gideona ogarnęła wściekłość.
- Więc rzuciłam w niego kamieniem - Harriet uniosła głowę
znad ramienia Gideona - i uderzyłam go. Polała się krew,
Gideonie. Dużo krwi. A później on upadł na podłogę i chyba
uderzył głową o gabloty, nie jestem pewna. Gdy podeszłam,
żeby wyjąć z jego kieszeni klucz, nie ruszał się. Co my teraz
zrobimy? Czy myślisz, że mnie powieszą za zamordowanie
Morlanda?
Ogromnym wysiłkiem woli Gideon powstrzymywał wściek-
łość.
- Nie - powiedział. - Z całą pewnością nie powieszą cię. Nic
pozwolę na to.
Harriet westchnęła z ulgą.
- Dziękuję ci, milordzie. To bardzo pocieszające. Tak się
martwiłam.
270
Bestia
Złapała wielką białą chusteczkę, którą jej podał, i osuszyła oczy.
- Czy sądzisz, że będziemy musieli wyjechać za granicę,
żeby uniknąć skandalu?
- Nie, myślę, że to nie będzie konieczne. - Gideona aż
skręcało ze złości. Morland tym razem posunął się już za daleko.
- Dzięki Bogu. - Harriet pociągała nosem nad chusteczką. -
Nie chcę teraz wyjeżdżać za granicę. Marzę, żeby wrócić do Uppcr
Biddleton i kontynuować pracę. Poza tym tobie na pewno byłoby
trudno zajmować się majątkami rodzinnymi z zagranicy.
- Bez wątpienia. - Gideon chwycił ją mocno za ramiona. -
Harriet, czy jesteś zupełnie pewna, że nic ci nie zrobił?
Potrząsnęła niecierpliwie głową i wydmuchała nos w chus-
teczkę.
- Nie, nie, nic mi nie jest, milordzie. Oczywiście, z
wyjątkiem sukienki, która jest zniszczona, ale to właściwie nie jest
wina Morlanda. Wybrudziłam ją, zanim on się pokazał.
Rzeczywiście, nic jej się nie stało. Musiał sobie o tym wciąż
przypominać. Morland nie dostał jej w swoje wstrętne łapska.
Harriet sama się obroniła, używając do tego prehistorycznej ryby,
wtopionej w kawałek skały. A mąż jej nie uratował...
- Moja dzielna, roztropna mała Harriet. Jestem z ciebie
bardzo dumny.
Uśmiechnęła się, drżąc.
- Dziękuję, Gideonie.
- Ale jestem zły na siebie, że tak słabo o ciebie dbam -dodał
ponuro.- Nie powinnaś była znaleźć się w takim niebezpieczeństwie.
- Przecież to nie twoja wina. Nie mogłeś się domyślić, że
Morland pojedzie do muzeum Humboldta. - Harriet przerwała na
chwilę, by znów ciągnąć z zapałem. - To wspaniałe muzeum, sir.
Nie miałam jeszcze okazji ci opowiedzieć, bo wyjaśniałam, jak
zapewne zabiłam Morlanda. Ale nie znalazłam żadnych zębów
podobnych do mojego.
271
Amanda Quick
Gideon uśmiechnął się krzywo. To cała Harriet - bardziej się
interesuje zębem wielkiego gada niż grożącym jej niebezpieczeń-
twem. Położył palec na ustach żony.
- Możesz mi o tym opowiedzieć później. A teraz będzie
najlepiej, jeśli pojadę się zorientować, w jakiej jesteśmy sytuacji.
Harriet przeraziła się.
- Co masz na myśli?
- Jadę do muzeum pana Humboldta, sprawdzić, czy Morland
żyje, czy nie. - Gideon pocałował ją w czoło. - Wtedy będę mógł coś
dalej planować.
- Tak, oczywiście. - Harriet przygryzła wargę. -A jeśli
przypadkiem żyje? Czy myślisz, że mnie oskarży o usiłowanie
zabójstwa?
- Myślę - powiedział łagodnie Gideon - że to byłaby ostatnia
rzecz, jaką by zrobił.
Będzie zajęty tylko tym, żeby uratować własną skórę, po
cichu obiecał sobie Gideon.
- Nie byłabym tego taka pewna. - Harriet zmarszczyła brwi. -
To nie jest zbyt miły człowiek, sir. Miałeś rację, kiedy mówiłeś, że
nie jest takim aniołkiem, na jakiego wygląda.
- Tak. Idź na górę, moja droga. Wrócę, gdy zajmę się
Morlandem.
Harriet dotknęła jego ramienia.
- Bądź bardzo ostrożny, milordzie, dobrze? Nie chciałabym,
żeby ktoś cię zobaczył obok zwłok. Zakładając, że nie żyje,
oczywiście. A jeśli żyje, może być niebezpieczny. Nie ryzykuj.
- Będę uważał. - Gideon podszedł do drzwi i otworzył je. -
Może mi to zabrać trochę czasu. Nie martw się o mnie.
Harriet nie była przekonana, że tak będzie najlepiej.
- Myślę, że powinnam jechać z tobą. Pokażę ci dokładnie,
gdzie zostawiłam Morlanda.
- Sam go znajdę.
- Ale gdybym z tobą pojechała, mogłabym stać na straży,
272
Bestia
a ty zająłbyś się Morlandem. - Wyraźnie zapalała się do swego
projektu.
- Poradzę sobie. A teraz, Harriet, jeśli można, chciałbym juz
jechać. - Wyprowadził ją do hallu. Szła powoli, najwyraźniej
rozważając jeszcze niektóre kwestie.
- Milordzie, im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem
przekonana, że byłoby najlepiej, gdybym ci towarzyszyła.
- Harriet, powiedziałem, nie.
- Ale wiesz równie dobrze jak ja, że nie zawsze wszystko
idzie tak jak zaplanowałeś. Przypomnij sobie, co wydarzyło się
w jaskini, a wszystko dlatego, że nie wciągnąłeś mnie do
współpracy.
- Moje plany nie sprawdzają się tylko wtedy, madame, gdy
pani się do nich wtrąca - skwitował Gideon. - Dziś wieczorem
zrobisz co ci każę. Ja się zajmę Morlandem. Pójdziesz prosto na
górę do swego pokoju, wykąpiesz się, wypijesz herbatę i dojdziesz
do siebie. I nie wyjdziesz z domu, póki nie wrócę. Czy to zupełnie
jasne, moja droga?
- Ależ, Gideonie...
- Widzę, że niezupełnie jasne. Trudno, będę brutalny. Jeśli
nie wejdziesz natychmiast na te schody, zaniosę cię. Czy teraz się
rozumiemy, madame?
Harriet zamrugała oczami.
- No, jeśli tak do tego podchodzisz...
- Właśnie tak - zapewnił.
Przeszła obok niego z wahaniem.
- Dobrze, milordzie. Ale proszę, uważaj.
- Będę uważał. Hariett...
Spojrzała pytająco.
- Tak, milordzie?
- Możesz być pewna, że w przyszłości będę bardziej o ciebie
dbał.
-Co za bzdura. Dbasz o mnie doskonale.
273
Amanda Quick
Myli się, myślał Gideon, patrząc, jak żona idzie po
schodach. Wcale nie dbał o nią dostatecznie i dzisiaj prawie
zapłaciła za jego niedbalstwo. Jedno było pewne - nadszedł czas, by
pozbyć się Morlanda raz na zawsze.
O ile, oczywiście, Harriet jeszcze tego nie zrobiła.
Był wczesny wieczór, gdy Gideon szedł pieszo przez za-
tłoczone ulice do muzeum pana Humboldta. Stwierdził, że
sprawniej dotrze tam bez konia czy powozu, a poza tym pieszo
łatwiej było zgubić się w tłumie pojazdów i ludzi przemierza-jących
Londyn.
Konie St. Justina zwracały uwagę, a tego wieczoru wolał nie
być rozpoznany. Gdyby zobaczył jakąś znajomą twarz, mógł zawsze
schować się w którejś z bocznych uliczek.
Kiedy dotarł w okolice muzeum, zaczekał w małej alejce,
żeby się upewnić, czy nikogo nie widać. Później podszedł do
frontowej części domu, wbudowanej tak, by okna zapewniały
światło w suterenie. Jak wszędzie, schodki prowadzące w dół
otoczone były żelaznym płotkiem z furtką. Była oczywiście
zamknięta. Upewnił się jeszcze raz, że nikogo wokół nie widać,
przeskoczył płotek i znalazł się na schodkach. Były przeznaczone
dla służby i handlarzy i prowadziły do również zamkniętych drzwi.
Usiłował zajrzeć przez małe okienka, ale zasłonięte były grubymi
storami.
Zaczął się zastanawiać, czy będzie musiał zadać sobie trud
wybicia okna, gdy zauważył, że ktoś zapomniał jedno z nich
zamknąć. Otworzył je szerzej i przesadził nogę przez parapet.
Po chwili znalazł się w ciemnym pokoju, wypełnionym gablotami,
skrzyniami i kośćmi. Zorientował się, że to nie ten pokój,
o którym opowiadała Harriet. Wyjął świecę z kinkietu, zapalił
ją i wyszedł z zakurzonego pokoju do krótkiego, ciemnego
274
Bestia
korytarza. Na jego końcu znajdowały się otwarte drzwi do jakiegoś
pokoju.
Gdy tylko do niego wszedł, wiedział, że to tu Harriet została
zaatakowana. Ogarniała go wściekłość, kiedy sprawdzał wszyst-
kie przejścia między wysokimi gablotami. Była tu w pułapce,
osaczona przez Morlanda. Zagnał ją tutaj, jak bezbronną saren-
kę, a później zaatakował. Uratowała się dzięki własnemu
sprytowi.
Dłoń Gideona zacisnęła się na świecy. Był w tej chwili
prawie tak samo wściekły na siebie, jak na Morlanda. Jako mąż nie
wypełnił swych obowiązków. Harriet nigdy nie powinna była
znaleźć się w takim niebezpieczeństwie.
Dotarł do przejścia, w którym Harriet zrzuciła kamień na
Morlanda. Kawał skały leżał na podłodze, część się odłamała.
Kiedy Gideon przykląkł, żeby zbadać miejsce klęski Morlanda, łój
ze świecy nakapał na odcisk dziwnego morskiego stworzenia.
Na podłodze były ciemne plamy zaschniętej krwi. Gideon
wstał i prędko zbadał cały pokój. Nigdzie ani śladu Morlanda.
Wychodząc z pokoju, zauważył jeszcze kilka ciemnych
plam. Idąc ich śladem doszedł do okna, którym przed chwilą sam
wszedł. Uniósł świecę i zobaczył na parapecie krwawy odcisk palca.
Morland wydostał się z domu tą drogą. To wyjaśniało sprawę nie
domkniętego okna.
Niepotrzebnie Harriet tak się bała, że zabiła tego drania.
Najwidoczniej był wystarczająco sprawny, żeby wykraść się z
muzeum, gdy się pozbierał.
Gideon uśmiechnął się do siebie, zdmuchując świecę. Był
zadowolony, że Morland żyje. Miał co do niego inne plany.
Dwadzieścia minut później wszedł do niewielkiego domu
Morlanda, anonsując się gospodyni, która otworzyła drzwi.
Wpatrywała się w jego bliznę, wycierając ręce o fartuch.
275
Amanda Quick
- Nie ma go dla nikogo - mruknęła. - Sam tak powiedział,
może z pół godziny temu. Zaraz jak przyszedł. Miał wypadek,
- Dziękuję. - Gideon wszedł do hallu, odtrącając na bok
zaskoczoną kobietę. - Sam się zapowiem.
- Ależ, proszę pana - gderała gospodyni - miałam tak przy-
kazane. Pan Morland nie czuje się dobrze i odpoczywa w bib-
liotece.
- Będzie się czuł znacznie gorzej, gdy ja się z nim porachuję.
Gideon otworzył pierwsze drzwi po lewej i okazało się, że
dobrze trafił. Był w bibliotece. Z początku nie widział ani śladu
swojej ofiary, lecz po chwili z fotela ustawionego frontem do
kominka dobiegł głos Morlanda.
- Wynoś się, do diabła! - warknął, nie patrząc nawet, kto
wszedł. - Dałem pani, do licha, polecenie, pani Heath, żeby mi nie
przeszkadzać.
- A to jest właśnie to, co mam ochotę zrobić, Morland
powiedział spokojnie Gideon. - Przeszkodzić ci. I to bardzo.
Zapadła cisza. Potem Morland wychylił się z fotela i obrócił
tak, by widzieć Gideona. Koniak, który trzymał w ręku, rozlał się na
dywan.
Nie wyglądał już na archanioła. Ufryzowane zwykle blond
włosy opadały w nieładzie, na czole zastygła plama krwi, oczy
błyszczały jak w gorączce. Trzęsącymi się rękami odstawił
kieliszek.
- St. Justin! Co tu, u diabła, robisz?
- Nie udawaj uprzejmego gospodarza, Morland. Widzę, że
nie za dobrze się czujesz. Poza tym masz na czole bardzo brzydką
ranę. - Gideon uśmiechnął się. - Ciekawe, czy zostanie po niej
blizna.
- Wynoś się stąd, St. Justin.
- Bała się, że cię zabiła tym kawałkiem kamienia. Harriet jest
bardzo silna jak na kobietę. To był dość spory kamień, prawda?
Widziałem go na podłodze w tej sali, gdzie ją zaatakowałeś.
276
Bestia
Morland patrzył dzikim wzrokiem.
- Nie wiem, o czym, do cholery, mówisz. I nie chcę
wiedzieć. Żądam, żebyś natychmiast wyszedł.
- Wyjdę natychmiast, jak tylko załatwimy pewną drobną
sprawę.
- Jaką sprawę?
Gideon uniósł brew.
- Czy nie wyjaśniałem? Żądam nazwisk twoich
sekundantów, oczywiście. Muszą się spotkać z moimi i omówić
szczegóły naszego spotkania.
Morland na chwilę zaniemówił.
- Sekundantów? Spotkanie? Zwariowałeś? O czym ty w
ogóle mówisz?
- Po prostu wyzywam cię na pojedynek. Sądziłem, że się
tego spodziewasz. W końcu znieważyłeś moją żonę. Cóż innego w
mojej sytuacji może zrobić dżentelmen niż żądać satysfakcji?
- Nie dotknąłem twojej żony. Nie wiem, o czym mówisz
-powiedział szybko Morland. - Jeżeli twierdzi, że ją znieważyłem, to
kłamie! Słyszysz? Kłamie!
Gideon potrząsnął głową.
- No tak, znów ją obrażasz. Jak śmiesz oskarżać moją żonę o
kłamstwo, Morland? Teraz już na pewno musisz mi dać satysfakcję.
Nie mogę tego puścić płazem.
-Do licha, St. Justin. Mówię prawdę.Nawet jej nie dotknąłem.
- Tak, wiem - odpowiedział cierpliwie Gideon. - Zdołała się
przed tobą obronić, i bardzo dobrze, ale to nie zmazuje zniewagi,
Jako dżentelmen rozumiesz doskonale, co muszę w tej sytuacji
zrobić.
Morland patrzył na niego z wyrazem furii i rozpaczy.
- Kłamie, mówię ci- Nie wiem dlaczego, ale kłamie. Po
słuchaj, St. Justin. Byliśmy niegdyś przyjaciółmi. Mnie możesz
zaufać.
Gideon zmierzył go badawczym wzrokiem.
277
Amanda Quick
- Czy sugerujesz, że twoje słowo jest ważniejsze niż mojej
żony?
- Tak, do diabła, właśnie tak. Dlaczego masz jej wierzyć?
Była zmuszona wyjść za ciebie, bo ją skompromitowałeś. Wiem o
tym. Gdy was nie było, po mieście krążyły plotki.
- Tak? Ale teraz już te plotki nic nie znaczą. Ożeniłem się z
nią. W oczach towarzystwa to wszystko załatwia, jak obaj
doskonale wiemy.
- Ależ nie możesz jej wierzyć - powiedział Morland. - Ona
cię nie kocha. Nie bardziej niż Deirdre. Jak może kobieta kochać
kogoś z taką twarzą?! Twoja żona była zmuszona do tego
małżeństwa, tak jak Deirdre.
- Dziwię się, że przywołujesz tu imię Deirdre - cicho powie-
dział Gideon - po tym, co jej zrobiłeś.
Morland przez kilka sekund poruszał ustami, z których nie
mógł wydobyć dźwięku.
- Po tym, co jej zrobiłem? A o czym ty, do licha, mówisz?
- Wyznała mi nazwisko swojego kochanka tej nocy, gdy
przyszła do mnie. Wpadła we wściekłość, gdy nie udało jej się
przeprowadzić swojego planu. Wydało mi się podejrzane, że nagle
stałem się dla niej tak nieodparcie atrakcyjny, że nie mogła zaczekać
do ślubu.
- Nienawidziła nawet twojego widoku.
- Wiem. Powiedziała to wyraźnie, kiedy odrzuciłem jej
hojną ofertę. Z wściekłości sporo mi o tobie opowiedziała,
Morland. Że ją kochałeś, ale nie mogłeś się z nią ożenić,
bo niestety na przeszkodzie stała twoja żona, że poradziłeś,
aby mnie uwiodła, gdy się zorientowała, że jest w ciąży,
jak oboje planowaliście kontynuować ten romans po jej ślubie ze
mną...
Morland otarł usta dłonią.
- Deirdre kłamała.
- Kłamała?
278
Bestia
- Oczywiście, że tak! - krzyczał Morland. - A ty wiedziałeś
o tym. Musiałeś wiedzieć. Inaczej byś... inaczej...
- Wyzwałbym cię na pojedynek sześć lat temu? W jakim
celu? Przecież to ciebie chciała i tobie się oddała. Sama wybrała
A skoro wyznała, że nie może znieść mojego widoku, po co
miałem się o nią pojedynkować? Zabicie ciebie niczego by nie
załatwiło.
- Kłamała! - Morland zacisnął pięści i uderzał nimi w krzesło
w geście bezsilnej złości. - Obie kłamią.
- Moja żona nie kłamie- powiedział spokojnie Gideon -
I nie będę tolerował obrażania jej. Podaj nazwiska swoich
sekundantów.
- Nie będę ci wymieniał żadnych sekundantów.
- Widzę, że jesteś jeszcze podrażniony przez tę świeżą ranę i
nie możesz podać nazwisk dwóch mężczyzn, którym możesz zaufać
i powierzyć ustalenie szczegółów naszego spotkania W porządku,
dam ci trochę czasu.
- Czasu? - Morland zrobił się nagle czujny.
- Oczywiście. Całą noc. Moi sekundanci odwiedzą cię jutro
wcześnie rano. Do tego czasu musisz podać dwa nazwiska
Dobranoc, Morland. Z niecierpliwością oczekuję spotkania -
Gideon odwrócił się do drzwi.
- Zaczekaj. - Morland ruszył się gwałtownie. Trafił ręką w
kieliszek, który potoczył się po dywanie. - Powiedziałem czekaj, do
diabła! Nie możesz się ze mną pojedynkować. Pomyśl o plotkach.
Gideon uśmiechnął się.
- Zapewniam cię, że myśl o plotkach mnie nie przeraża
Miałem sześć długich lat, by się przyzwyczaić do wszystkiego
najgorszego, co w tej dziedzinie oferuje towarzystwo. A właśnie
niemalże o czymś zapomniałem.
Morland wyprostował się, przerażony, gdy Gideon znów do
niego podszedł.
279
Amanda Quick
- Co takiego? Odejdź ode mnie, St. Justin.
- Wydaje mi się, że zgodnie ze zwyczajem powinienem
uderzyć cię w twarz rękawiczką, prawda? Pozwól.
Gideon ścisnął mocno pięść i uderzył nią Morlanda prosto w
szczękę. Morland upadł na podłogę z cichym jękiem. Gideon stanął
nad nim.
- Wybacz, o mały włos zaniedbałem formalności. Kiedy się
przebywało poza towarzystwem tak długo jak ja, zapomina się
czasami o tych drobiazgach, nieodzownych u dżentelmena.
Następny przystanek, zdecydował Gideon, będzie w klubie,
Nie tylko Morland musiał podać nazwiska dwóch mężczyzn do
ustalenia szczegółów pojedynku. Gideon również potrzebował
sekundantów. A ponieważ nie miał żadnego bliskiego znajomego w
towarzystwie, wybór jego był ograniczony.
Na szczęście Harriet zdobyła kilku przyjaciół. Gideon
znalazł młodego Applegate'a w głównej sali klubu przy ulicy św.
Jakuba. Był z nim Fry. Obaj wyglądali na z lekka przestraszonych
gdy zauważyli zbliżającego się Gideona.
- Dobry wieczór panom. - Siadł przy nich i poczęstował się
czerwonym winem z butelki lorda Fry. - Miło mi panów widzieć.
Potrzebuję przysługi.
W oczach lorda pojawił się strach. Kieliszek w ręku App-
legate'a zadrżał nieznacznie, ale on sam spojrzał odważnie na
Gideona.
- Jeśli przyszedł pan w sprawie pojedynku, sir, jestem gotów,
Gideon uśmiechnął się.
- Bzdura. Moja żona już wyjaśniła sprawę swego uprowa-
dzenia. Jestem gotów uznać je za niebyłe.
- O! - Fry spojrzał z ukosa. - Czyżby?
- Oczywiście. Chciałbym porozmawiać z panami o czym
innym.
280
Bestia
Applegate, zmieszany, zmarszczył brwi.
- O czym?
Gideon rozsiadł się w fotelu i zmierzył ich wzrokiem.
- Jestem pewien, że obaj panowie przyjmiecie ze smutkiem
wiadomość, że moja żona została obrażona przez pana Bryce'a
Morlanda.
Fry i Applegate popatrzyli na siebie, a potem na Gideona.
Applegate spojrzał gniewnie.
-Nigdy go właściwie nie lubiłem. Co ten drań jej powiedział?
- Dokładne słowa nie są tu ważne - mruknął Gideon. -
Wystarczy, że uznaję sprawę za poważną obelgę, i mam zamiar
żądać satysfakcji. Potrzebuję dwóch zaufanych ludzi jako sekun-
dantów. Czy któryś z panów, a może obaj, zgodziłby się?
Applegate zamrugał i popatrzył na lorda Fry, który był
równie zaskoczony.
- Ach tak, no tak - mamrotał Fry.
-Czy już wyzwał pan Morlanda? - spytał ostrożnie Applegate.
- Nie miałem innego wyjścia - wyjaśnił Gideon. - Rozumie
pan, sprawa honoru. Ten człowiek obraził moją żonę.
Applegate był coraz bardziej przejęty.
- Nie możemy pozwolić, żeby Morland latał tu i tam,
obrażając lady St. Justin.
- Dokładnie to samo uważam - powiedział Gideon.
Bokobrody lorda Fry zadrżały.
- Zawsze uważałem, że Morland jest jakiś nieprzyjemny.
Jest taki zbyt gładki. Nic dziwnego, że w końcu przekroczył
granicę.
Applegate pokiwał głową, już całkiem trzeźwy.
- Tak, słyszało się czasami o nim różne plotki. Przeważnie o
jego niemiłych zwyczajach w burdelach. To oczywiście domysły,
ale na takich trzeba zawsze uważać.
- Chcę mieć pewność, że w przyszłości nie będzie już nie-
pokoił mojej żony. Czy mogę liczyć na pomoc panów?
281
Amanda Quick
Applegate otrząsnął się i wyprostował. Wydawał się nico
zamroczony, ale w jego oczach malował się entuzjazm.
- Nigdy czegoś takiego nie robiłem. Przeważnie zajmowałem
się skamielinami. Ale myślę, że sobie poradzę. Oczywiście, sir Będę
zaszczycony, mogąc być pana sekundantem.
- Ja również. - Fry był purpurowy. Oczy mu błyszczały. -
Noo, tak. Jestem zaszczycony, sir. Może pan zostawić nam
wszystkie sprawy. Pojedziemy do Morlanda zaraz z rana.
- Wspaniale. - Gideon poderwał się z fotela. - Jestem
waszym dłużnikiem, panowie.
Fakt, że Potwór z Blackthorne Hall jest ich dłużnikiem,
zaskoczył obu. Gdy St. Justin odchodził, siedzieli z wyrazem
zdumienia na twarzach.
Na ulicy przed klubem Gideon zatrzymał przejeżdżającą
dorożkę, podał adres swego domu i wskoczył do środka. Jadąc
ciemnymi ulicami, rozmyślał o przygotowaniach. Nie wątpił w
lojalność obu sekundantów. Na pewno zrobiliby dla Harriet
wszystko. Dowiedli tego, gdy ją porwali, ryzykując gniew Potwora
z Blackthorne Hall. Był również pewien, że nie będą w stanie
milczeć na temat swej roli sekundantów. Widział podniecenie w ich
oczach. Żaden z nich jeszcze się nie parał męską sztuką pojedynku.
Uważali się za ludzi nauki, a nie czynu. Poproszeni o przysługę jako
sekundanci w sprawie honorowej, znaleźli się w zupełnie nowej
sytuacji.
Morland miał rację. Plotka na temat pojedynku do rana
obiegnie miasto. Gideon pragnął właśnie tego.
Kilka minut później wysiadł z powozu i wszedł po schodach
do domu. Przy drzwiach powitał go Owl.
- Lady St. Justin prosi, żeby pan natychmiast do niej
przyszedł, sir- powiedział Owi z miną człowieka przeczuwającego
nieszczęście.
Dziękuję, Owl. - Gideon podał mu płaszcz i rękawiczki. -
Gdzie ona jest?
282
Bestia
- Myślę, że w swojej sypialni, sir.
Gideon kiwnął głową i ruszył po schodach, skacząc po dwa
stopnie naraz. Gdy dotarł na piętro, skręcił, zatrzymał się przed
drzwiami Harriet i raz zapukał.
- Wejdź - odezwała się natychmiast.
Otworzył drzwi i wolno wkroczył do pokoju. Harriet
podbiegła do niego.
- Dzięki Bogu, że nareszcie jesteś w domu. - Westchnęła z
ulgą, obejmując męża. - Tak się martwiłam. Czy znalazłeś zwłoki?
Co z nimi zrobiłeś? Jak się ich pozbędziemy?
- Znalazłem. - Gideon uśmiechnął się, wtulając twarz w
gęste włosy Harriet. - Zupełnie żywe. Morland był w domu i lizał
rany.
- Żyje? - Harriet cofnęła się, krzyżując ręce na piersi. Jej
brwi zbiegły się w poziomą linię. - Jesteś pewien?
- Zupełnie pewien. Możesz odetchnąć, moja droga. Nie
udało ci się go zabić. Szkoda. Ale mam nadzieję, że wszystko jest
dobrze załatwione. Nawiasem mówiąc, gratuluję celnego rzutu.
Harriet westchnęła.
- Chociaż tak go nie znoszę, cieszę się, że żyje. Mogłoby to
spowodować nie kończące się problemy.
- Nie sądzę. - Gideon rozluźnił krawat i zdjął żakiet, pod-
chodząc do drzwi łączących ich pokoje. - Nawet gdyby go
znaleziono martwego w tej sali pełnej kości, wyglądałoby na to, że
ten kamień spadł na niego przypadkowo.
Otworzył drzwi i wszedł do swojej sypialni.
- Tak myślisz? - Harriet prędko weszła za nim. - Może masz
rację, milordzie. Odetchnęłam, że się to wszystko tak skończyło,
chociaż chciałabym, żeby można było Morlanda jakoś ukarać za to
wstrętne zachowanie. Muszę się zadowolić tym, że go zraniłam.
- Uhm - mruknął od niechcenia Gideon, odrzucając krawat i
żakiet. Zdjął koszulę.
Harriet spojrzała na niego ostro.
283
Amanda Quick
- Powiedziałeś, że poszedłeś do niego do domu?
- Tak. - Gideon nalał wody z dzbanka do miski i obmywał
twarz. Chyba będzie musiał jeszcze raz ogolić się przed wyjściem,
pomyślał. Ciemny zarost był nieustannym problemem. - Nie masz
zamiaru się przebrać, moja droga? Przecież mieliśmy iść na bal do
Berkstone'ów?
- Tak, wiem - odpowiedziała Harriet niecierpliwie. - Gideo-
nie, co się wydarzyło w domu Morlanda? - Zawahała się, a potem
spytała ostrożnie: - Mam nadzieję, że nie podjąłeś żadnych
pochopnych decyzji?
- Nie jestem pochopny, kochanie. - Gideon wziął ręcznik i
wytarł twarz i ręce. Przejrzał się w lustrze. - Czy sądzisz, że
powinienem się ogolić?
- Chyba tak. Gideonie, spójrz na mnie. Spotkał jej wzrok w
lustrze i uniósł brew.
- O co chodzi, Harriet?
- Mam niejasne wrażenie, że czegoś unikasz.
- Staram się po prostu być gotów na czas na bal. I tak już
będziemy nieźle spóźnieni.
- Nigdy cię nie interesowało, czy będziemy na balu na czas,
czy nie. Co się stało?
- Nic, czym mogłabyś się martwić, moja droga.
- Do diabła, milordzie, powiedz mi prawdę.
Rzucił jej badawcze spojrzenie.
- Cóż za język, moja droga.
- Jestem rozstrojona - odparowała. - Jestem taka delikatna,
rozumiesz...
- Tak, rozumiem. - Roześmiał się.
- Co zrobiłeś Morlandowi?
- Niewiele, w zestawieniu z tym, na co zasługuje.
Harriet położyła mu rękę na ramieniu.
- Powiedz mi prawdę.
Uniósł ramię. Wiedział doskonale, że dowie się wszystkiego
284
Bestia
dziś wieczorem na balu, a najpóźniej jutro. Wszyscy będą o tym
mówić. Gwarantował to dobór sekundantów.
- Zrobiłem to, co zrobiłby każdy dżentelmen w mojej
sytuacji: wyzwałem go na pojedynek.
- Wiedziałam! - wykrzyknęła Harriet. - Tego się obawiałam.
Kiedy mi powiedziałeś, że żyje, od razu wiedziałam, że mogłeś
zrobić coś tak idiotycznego. Nie pozwolę na to, Gideonie,
słyszysz?
- Uspokój się, moja droga. Nie uda ci się mnie od tego
odwieść, tak jak w przypadku Applegate'a - powiedział spokojnie.
- Oczywiście, że mi się uda. Nie będziesz się pojedynkował
z Morlandem. Kategorycznie zabraniam. Mógłby cię zabić
albo zranić. Przecież to jasne, że nie będzie walczył uczciwie.
- Będę miał swoich szacownych sekundantów po to, żeby
sprawdzili, że wszystko odbywa się prawidłowo.
Złapała go za ramię.
- Sekundantów?
- Applegate'a i lorda Fry. Ironia losu, prawda? Są
zachwyceni.
- Boże drogi, nie mogę w to uwierzyć. Nie mów tak, jakby
już wszystko było postanowione, Gideonie. Nie pozwolę ci na to.
- Uwierz mi, Harriet, wszystko będzie dobrze.
- Milordzie, przeżyliśmy to już raz, gdy straszyłeś, że za-
strzelisz lorda Applegate'a. Nie mogę tolerować takiego po-
stępowania. To jest zbyt ryzykowne. Coś może się nie udać
i zostaniesz ranny albo zabity, albo będziesz musiał uciekać
przed władzami. - Harriet wstała i uniosła głowę. - Zabraniam
ci.
- Wyzwanie zostało już rzucone, moja droga.
Gideon ustawił na umywalni przybory do golenia. Zrobił
pianę i zaczął ją rozprowadzać po twarzy. Golenie zimną wodą było
niezbyt miłe, ale nie chciał już tracić czasu na zamawianie ciepłej
wody z kuchni.
285
Amanda Quick Bestia

- Musisz mi pozwolić załatwić tę sprawę. Gideon zmrużył oczy.

- Nie - oświadczyła Harriet. - Nie pozwolę na taki nonsens, - Nie odzywać się do mnie? Ty? Milczeć dłużej niż
-Wszystko będzie dobrze, Harriet. - Znów napotkał jej wzrok piętnaście minut? To będzie zabawne.
w lustrze i w pięknych, turkusowych oczach zobaczył przerażenie. - Słyszałeś? Ani słowa. Od tej chwili nie rozmawiam z pa-
Był pewien, że boi się o niego. Poczuł miłe ciepło. - Przysięgam, że nem, sir.
nie dam się zabić. Harriet odwróciła się na pięcie i wyszła z sypialni Gideona.
- Ależ nie możesz tego wiedzieć na pewno, Gideonie, nie Patrzył na nią, miotany sprzecznymi uczuciami - chciał krzy-
zniosłabym, gdyby coś ci się stało. Kocham cię. czeć z radości, a jednocześnie miał ochotę przełożyć tę małą
Gideon powoli odłożył brzytwę. Odwrócił do niej twarz, całą wiedźmę przez kolano.
w pianie. Kocha go. Ta wiadomość wydała mu się tak rozkoszna, jak
- Coś ty powiedziała? sama Harriet w środku nocy.
- Słyszałeś - odparła Harriet. - Dlaczego jesteś taki zdumio-
ny? Kocham cię od dawna. A dlaczego niby pozwoliłam ci na to, co
zdarzyło się w jaskini?
Gideon poczuł nagłe uniesienie. Przez chwilę nie mógł
zebrać myśli.
- Harriet!
- Tak, tak, wiem, że to dla ciebie kłopotliwe i zdaję sobie
sprawę, że ty mnie nie kochasz - powiedziała prędko - ale nie o to
chodzi. Chodzi o to, że postanowiliśmy dać sobie szansę w tym
małżeństwie i jeśli tak ma być, musisz respektować moje życzenia w
niektórych kwestiach.
- Harriet...
- A to jest jedna z tych spraw, milordzie - ciągnęła gwałtow-
nie. - Nie pozwolę, żebyś się wciąż o mnie pojedynkował. Prędzej
czy później coś się komuś stanie.
- Harriet, czy mogłabyś uciszyć się na chwilę?
- Tak - odpowiedziała. - Oczywiście, uciszę się. A nawet
jeśli sobie życzysz, mogę zamilknąć zupełnie.
- Doskonale.
Dokładnie mówiąc, sir, nie będę się do pana odzywać, póki
pan nie skończy z tymi idiotyzmami. Czy pan mnie zrozumiał,
milordzie?
286
Amanda Quick
17
Plotka o pojedynku Gideona z Morlandem została niemalże
pobita przez plotkę na temat tego, co wkrótce nazwano w to-
warzystwie kłótnią.
Całe towarzystwo, ku zmartwieniu Harriet, wydawało
zachwycone, że postanowiła nie odzywać się do męża. Ta
wiadomość rozeszła się na balu lotem błyskawicy. Młoda żona
Potwora z Blackthorne Hall potraktowała swego pana ozięble!
Krążyły domysły dotyczące przyczyn kłótni.
W końcu powody, dla których Harriet nie odzywała się do
męża, stały się dla towarzystwa mniej istotne niż sama „kłótnia",
która dostarczała wspaniałej rozrywki. Harriet wkrótce się
przekonała, jak trudno ignorować Gideona, jeśli on sam nie chciał
być ignorowany. Był zachwycony okazywaniem tego publicznie.
Rozmawiała właśnie na balu w gronie entuzjastów
skamielin, kiedy pojawił się Gideon. Nie pokazywał się jej, na
szczęście, aż do teraz. Ale o jedenastej wszedł do sali i podszedł
wprost do Harriet. Jak zwykle, nie witał się z nikim po drodze.
- Dobry wieczór, moja droga- powiedział cicho, zatrzymując
288
Bestia
się przed żoną. - Zdaje się, że zaraz zagrają walca. Czy zatańczysz
ze mną?
Harriet zadarła głowę i odwróciła się do niego plecami.
Zagłębiła się znów w rozmowie, jak gdyby nie zauważyła, że jej
potężny mąż stoi tuż nad nią. Ludzie wokół niej usilnie starali się
kontynuować dyskusję na temat skamielin morskich, ale nie mogli
się skupić. Byli zbyt zaciekawieni dalszym rozwojem wypadków.
Może Harriet mogła zignorować Potwora, ale nikt inny nie mógł
sobie na to pozwolić.
Gideon udawał, że nie zauważył, jak go potraktowała.
- Dziękuję ci, moja droga. Wiedziałem, że nie odmówisz
walca.
Harriet wydała stłumiony okrzyk zdumienia, gdy olbrzymie
dłonie Gideona zacisnęły się od tyłu wokół jej talii. Bez wysiłku
podniósł ją i zaniósł na parkiet, wśród stłumionych chichotów i
potępiającego wzdychania. Postawił ją na nogi, objął i zaczęli
tańczyć. Nie było ucieczki z tego więzienia, jakie stworzyły jego
ramiona.
Harriet patrzyła na niego groźnie. Gideon uśmiechał się do
niej, jego brązowe oczy błyszczały.
- Brak ci słów, moja droga?
Chciała mu palnąć kazanie, ale nie mogła. Złamałaby swoje
przyrzeczenie. Nie pozostawało nic innego, jak skończyć tego
nieszczęsnego walca. Harriet była oczywiście świadoma ciekaw-
skich spojrzeń i szeptanych komentarzy.
Jaką cudowną pożywką dla jutrzejszych plotek będzie ta
scena, pomyślała ze złością. Sala balowa już szumiała od
opowieści.
Jeszcze jeden skandaliczny postępek Potwora z Blackthorne
Hall.
Gideon mówił od niechcenia o wszystkim, począwszy od
pogody, aż do tłumu na sali balowej. Harriet wpatrywała się w jeden
punkt nad jego ramieniem, gdy prowadził ją w tańcu.
289
Amanda Quick
- Widzę, że przyszli Applegate i Fry - mruknął Gideon, gdy
kończyli grać. - Będziesz musiała mi wybaczyć, moja droga.
Muszę z nimi omówić pewną sprawę.
Harriet odwróciła się na pięcie i sztywno pomaszerowała z
powrotem do swych przyjaciół. Gdy obejrzała się przez ramię
zobaczyła, że Fry i Applegate pogrążeni są w poważnej rozmowie z
Gideonem. Nie tylko ona zauważyła to trio. Plotka rozchodziła się
szybko i wszyscy zwrócili na nich uwagę.
- Mówią o pojedynku - szepnęła do Harriet lady Young
street. - Fry powiedział, oczywiście, że to sekret. On i Applegate
są sekundantami St. Justina. Nie przypuszczam, żebyś wiedziała
coś więcej?
- Nie, nie wiem - powiedziała stanowczo Harriet.
Po chwili przyszła do niej Effie.
- Cała sala jest zelektryzowana. Czy to prawda? Czy St.
Justin chce się pojedynkować?
- Jeśli mi się uda, to nie - wycedziła przez zęby Harriet.
Effie zmierzyła ją wzrokiem.
- Co się dzieje, Harriet! I co ma znaczyć ta skandaliczna
scena kilka minut temu? St. Justin cię podniósł i zaniósł na parkiet.
Wszyscy o tym rozmawiają.
- Ludzie zawsze obgadują mojego męża - mruknęła Harriet, -
Chciałabym lemoniady albo czegoś mocniejszego.
Lady Youngstreet uśmiechnęła się promiennie.
- Idzie lokaj z tacą. Posłałam po niego. Poczęstuj się, moja
droga.
Harriet złapała najbliżej stojący kieliszek, nie patrząc, czy
jest to lemoniada, czy szampan. Wypiła łyk i stała, przytupując
lekko jedną nogą, obutą w satynowy pantofelek.
Effie zmarszczyła brwi.
- Postaraj się nie wywoływać dzisiaj więcej komentarzy,
Harriet. Było ich już dosyć.
- Dobrze, ciociu Effie.
290
Bestia
Ciotka zmiażdżyła ją wzrokiem i zniknęła w tłumie.
Niewielkie grono miłośników skamielin usiłowało wznowić
rozmowę, ale ich wysiłki zostały wkrótce udaremnione, gdyż
pojawił się Clive Rushton.
Przepchał się do grupy wokół Harriet i wpił w nią swój
niesamowity wzrok. Zapanowała cisza.
- A więc - odezwał się swym chrapliwym głosem - udało się
pani wyjść za Potwora. Gratulacje, lady St. Justin. Poślubiła pani
mordercę.
Harriet patrzyła na niego przerażona.
- Jak pan śmie!
Rushton zignorował ją i całą zdumioną grupkę.
- Jak długo? - zaintonował Rushton. - Jak długo jeszcze
będzie pani cudzołożyć z tym demonem? Jak długo, zanim rzuci się
na panią? Jak długo będzie pani bezpieczna, lady St. Justin?
- Proszę pana, rozumiem, że wciąż jeszcze, po tylu latach,
jest pan ogarnięty rozpaczą i bardzo panu współczuję. Ale proszę
odejść, zanim mój mąż usłyszy, jak pan się do mnie odzywa.
- Za późno - powiedział cicho Gideon, który się nagle
pojawił obok Harriet. - Już usłyszałem.
Rushton zwrócił swój oszalały wzrok na Gideona.
- Morderco! Zabiłeś ją! Zabiłeś moją córkę. -Zaczął grzmieć
głosem niewątpliwie wyszkolonym na ambonie. - Słuchajcie
mnie. Potwór z Blackthorne Hall wkrótce pochłonie następną
ofiarę. Jego niewinną żonę spotka śmierć, tak jak spotkała moją
córkę.
Zanim ktokolwiek zorientował się, do czego zmierza,
Rushton wyrwał kieliszek z ręki lady Youngstreet i chlusnął jego
zawartością w twarz Gideona.
Harriet ogarnęła wściekłość.
- Nie nazywaj go Potworem, do diabła!
Szampanem ze swojego kieliszka oblała Rushtona, a potem rzuciła
się na niego.
291
Amanda Quick
Rushton cofnął się, zaskoczony. Uniósł ręce w geście
obrony. Lady Youngstreet krzyknęła, podobnie jak inne panie, na
widok tego, co się dzieje. Panowie stali bezradni, a na ich twarzach
malowało się przerażenie i zmieszanie. Nikt się nie ruszał. Nikt
nie wiedział, jak należy się właściwie zachować w przypadku
bójki na sali balowej, wywołanej przez damę. Nikt oprócz
Gideona.
Podszedł bliżej i złapał Harriet, gdy zaczynała okładać Rush-
tona pięściami. Gideon śmiał się tak, że omal jej nie upuścił.
- Dosyć, moja pani. - Przerzucił ją sobie przez ramię i objął
ręką jej uda, żeby się nie wyrwała. - Już dostatecznie obroniłaś mój
honor. Wielebny Rushton jest pokonany, jak sądzę. Czyż nie tak,
sir?
Przewieszona przez ramię Gideona Harriet nie bardzo wie-
działa, co się dzieje. Przekręciła głowę na tyle, żeby zobaczyć
wściekłą twarz Rushtona.
Rushton nie odpowiedział na zaczepkę Gideona. Podbiegł
przez zdumiony tłum do drzwi sali balowej. Gideon postawił Harriet
na podłodze. Poprawiła suknię i zobaczyła, że jej mąż się śmieje.
Jego oczy miały kolor roztopionego złota.
- Może walca, madame? - spytał, wytwornie się kłaniając.
Harriet była tak zdenerwowana wszystkim, co się
wydarzyło, że bez słowa znalazła się w jego ramionach.
Tej nocy Gideon przyszedł do jej sypialni, jak gdyby nic
między nimi nie zaszło. Zezłościło to Harriet, która już zdołała
dojść do siebie po scenach na balu u Berkstone'ów. Odwróciła
się do niego plecami, gdy niespiesznie podszedł do łóżka.
- Czy dobrze się bawiłaś, moja droga? - spytał Gideon,
stawiając świecę na nocnym stoliku.
Harriet odpowiedziała kamiennym milczeniem.
292
Bestia
- Tak, bal był rzeczywiście całkiem banalny. Właściwie
nawet nudny. - Gideon rzucił swój szlafrok na krzesło, odsunął
przykrycie i ułożył się obok niej. Był nagi.
- Wyglądasz uroczo. Jak zwykle, zresztą.
Harriet poczuła, że jedną ręką objął jej talię, a drugą położył
na piersi. Starała się go ignorować.
- Harriet, czy mówiłaś prawdę dzisiaj wieczorem, że mnie
kochasz?
Tego już było za wiele. Zapomniała o swoim przyrzeczeniu
milczenia.
- Na miłość boską, Gideonie, to nie jest pora, żeby mnie o to
pytać. Jestem na ciebie wściekła.
- Tak, wiem. Nie odzywasz się do mnie. - Pocałował ją w
szyję.
- Nie odzywam się.
- Ale czy to prawda?
- Tak- przyznała, wciąż na niego zła. Ręka Gideona wę-
drowała po biodrze Harriet, a noga wsuwała się między jej nogi.
Leżała wciąż odwrócona plecami, ale to go absolutnie nie
powstrzymywało.
- Cieszę się - powiedział i podniósł brzeg jej koszuli aż do
pasa. - To było wszystko, o czym chciałem w tej chwili roz-
mawiać. Nie musisz nic więcej mówić, jeśli nie masz ochoty,
Zrozumiem.
- Gideon...
- Ciii! - Pochylił się nad nią, całując szyję i wrażliwe miejsce
za uszami. Ręka przesuwała się po pośladkach.
Harriet zadrżała, reagując na jego dotyk.
- Gideonie. Ja to powiedziałam poważnie, że nie będę się do
ciebie odzywać.
- Wierzę. - Jego palce wędrowały coraz niżej, głębiej,
delikatnie, przygotowując ją, otwierając.
- Śmiejesz się ze mnie?
293
Amanda Quick
- Nigdy bym się nie śmiał z ciebie, kochanie, ale czasami się
uśmiecham.
Nagle nie czuła już jego palców, a on wsunął się w nią
powoli i łagodnie.
Nawet gdyby Harriet chciała kontynuować rozmowę, nie
byłaby w stanie. Przyjemność, jaka ją ogarnęła, wyparła wszelką
ochotę na rozmowę.
Następnego ranka Harriet była umówiona z Effie i Felicity
na zakupy. Nie miała na to specjalnej ochoty. Wiedziała, że Effie
będzie jej prawiła kazania na temat incydentu na balu.
Gdy pokojówka zapukała i powiedziała, że czeka na nią
siostra i ciotka, Harriet zaklejała napisany właśnie list.
- Dopilnuj, żeby to poszło z dzisiejszą pocztą, rozumiesz? -
powiedziała do pokojówki.
Dziewczyna kiwnęła głową i pobiegła szukać lokaja. Harriet
niechętnie wzięła kapelusz i zeszła na dół. Jednak gdy znalazła się w
hallu, nie było śladu Felicity i Effie.
- Gdzie one są, Owl?
- Jego lordowska mość zaprosił panie do biblioteki, żeby na
panią zaczekały. - Owl otworzył jej drzwi.
- Aha. Dziękuję. - Wpadła do biblioteki i zobaczyła Effie i
Felicity siedzące naprzeciw Gideona. Jęknęła.
Gideon wstał. W jego oczach widać było rozbawienie.
- Dzień dobry, moja droga. Widzę, że jesteś gotowa do
wyjścia. O której możemy spodziewać się ciebie w domu?
Kampania milczenia stawała się coraz trudniejsza w
realizacji, jak stwierdziła Harriet ostatniej nocy. Dzisiejszego ranka
postanowiła jednak kontynuować wysiłek. Była to, jak uznała, jej
jedyna broń, żeby przywołać męża do porządku. Spojrzała na
Felicity, zawiązującą kapturek.
-Możesz powiedzieć jego lordowskiej mości, że po zakupach
294
Bestia
idę na zebranie Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk.
Będę w domu przed czwartą.
Oczy Felicity zabłysły rozbawieniem. Odchrząknęła i
zwróciła się do Gideona:
- Pańska żona powiedziała, że wróci przed czwartą, mi
lordzie.
- Wspaniale. Akurat w porę na przejażdżkę po parku.
Harriet zmarszczyła się.
- Felicity, powiedz jego lordowskiej mości, że nie mam dziś
ochoty na przejażdżkę po parku.
Felicity uśmiechnęła się, patrząc na Gideona.
- Moja siostra mówi...
- Słyszałem - mruknął Gideon, spoglądając na Harriet. -
Mimo wszystko życzę sobie jechać do parku dziś po południu i
wiem, że zechce mi towarzyszyć. Koniecznie chcę zobaczyć, jak
będzie dosiadała swojej nowej klaczy.
- Jakiej nowej klaczy? - spytała Harriet i zorientowała się, te
skierowała pytanie do Gideona, toteż znów zwróciła się do siostry: -
Spytaj jego lordowską mość o tę nową klacz, o której mówił.
- Dobry Boże - mruczała Effie. - Nie mogę w to uwierzyć.
Przecież to śmieszne.
Jednak Felicity świetnie się bawiła.
- Moja siostra jest ciekawa tej nowej klaczy, sir.
- Wyobrażam sobie. Powiedz jej, że przybyła do naszej
stajni wczoraj i może ją sama zobaczyć, jeśli pojedzie ze mną po
południu do parku.
Harriet spojrzała na niego groźnie.
- Felicity, powiedz z łaski swojej mojemu mężowi, że nie
dam się przekupić.
Felicity już otworzyła usta, by przekazać ostrzeżenie, ale
Gideon ją powstrzymał. Uniósł rękę.
- Rozumiem. Moja żona nie życzy sobie, żebym myślał, że
295
Amanda Quick
uda mi się przerwać to milczenie, jeśli podaruję jej konia.Proszę ją
zapewnić, że nie mam takiego zamiaru. Klacz została zakupiona,
zanim Harriet przestała się do mnie odzywać, więc jeżdżąc na niej,
nie musi sobie robić wyrzutów.
Harriet spojrzała niepewnie najpierw na męża, potem na
siostrę.
- Powiedz jego lordowskiej mości, że dziękuję mu za klacz,
ale nie uważam, aby dzisiaj był dobry dzień na jazdę. Nie będziemy
mogli rozmawiać i przejażdżka będzie nudna.
- Ona mówi... - zaczęła Felicity.
- Tak, słyszałem. Chodzi jednak o to, że jeśli dzisiaj pojadę
do parku sam po tym, co wydarzyło się ostatniej nocy, ludzie zaczną
gadać. Będę obiektem bardzo nieprzyjemnych spekulacji. Możliwe
nawet, że niektórzy powiedzą, że biję swoją żonę.
- Bzdura - rzuciła Harriet do Felicity.
- Nie jestem tego taki pewien - powiedział zatroskany Gi-
deon. - Ludzie oczekują najgorszego po Potworze z Blackthorne
Hall. Bicie żony bardzo by pasowało do plotek na jego temat. A po
wczorajszych strasznych przepowiedniach i oskarżeniach Rushtona
wszyscy będą oczekiwać, że stanie się najgorsze. Czy zgadza się
pani, pani Ashecombe?
Effie spojrzała na niego zaniepokojona.
- Tak, to bardzo prawdopodobne. Jedno jest pewne - nie
zabraknie dzisiaj plotek. Przez to wszystko już oboje jesteście
ogólnie znani.
Harriet zacisnęła zęby, zaniepokojona możliwością, że
Gideon może mieć rację. Ludzie chętnie wierzyli we wszystko co
najgorsze na jego temat, a on nie robił nic, żeby to zmienić.
Ostatniej nocy jeszcze ona dołożyła swoje do atmosfery skandalu,
która go zawsze otaczała. Jeśli dzisiaj nie zobaczą ich razem,
rozejdzie się plotka o niesnaskach między nimi.
- Dobrze. - Harriet podniosła głowę. - Felicity, możesz poin
formować mojego męża, że pojadę dziś z nim do parku.
296
Bestia
- Miło mi to słyszeć, moja droga - odparł Gideon.
Effie się zdenerwowała.
- Dosyć mam tej zwariowanej rozmowy! Jedźmy już!
- Oczywiście. - Harriet wyprowadziła je z biblioteki, nie
patrząc nawet na Gideona, ponieważ wiedziała, że się z niej po
cichu naśmiewa.
Po kilku minutach, gdy Effie i Felicity siedziały już w
powozie naprzeciwko Harriet, Felicity wybuchnęła śmiechem.
- Nie widzę, co w tym takiego zabawnego-narzekała Harriet.
- Jak długo będziesz się tak wygłupiać i nie rozmawiać z
nim? - spytała Felicity. - Słyszałam wczoraj na parkiecie od moich
partnerów, że w klubach przyjmują zakłady, jak długo będzie trwać
ta kłótnia.
- To nie jest ich sprawa.
Effie spojrzała ostro.
- Jeśli tak, to trzeba było uważać, żeby kłótnia pozostała
tylko między wami.
- To było niemożliwe. Gideon specjalnie mnie prowokuje na
każdym kroku. Tak jak przed chwilą w bibliotece. Nie chce
pogodzić się z tym, że z nim nie rozmawiam.
Effie spojrzała na nią ze zdziwieniem.
- Nie powinnaś być zaskoczona, że w towarzystwie jest to
temat fascynujący. Twój mąż zawsze był powodem plotek.
- Wiem - przyznała Harriet.
- Twoje zaatakowanie Rushtona wczoraj wieczorem dodało
całej sprawie pikanterii.
Harriet spojrzała ze złością.
- Rushton znów nazwał mojego męża Potworem. Nie mogę
znieść, kiedy ktoś używa tego wstrętnego przezwiska.
- Po raz pierwszy mamy okazję widzieć cię samą - odezwała
się Felicity, nachylając się do siostry. - I umieram z ciekawości,
dlaczego się nie odzywasz do St. Justina. Czy ma to coś wspólnego
z plotkami o pojedynku? Co się dzieje, Harriet?
297
Amanda Quick
Harriet spojrzała na siostrę i ciotkę i o mało nie wybuchnęła
płaczem.
- Słyszałyście o pojedynku?
- Wszyscy słyszeli -zapewniła ją Felicity. - Na miłość boską,
St. Justin wybrał lorda Fry i Applegate'a na sekundantów. Żaden z
nich nie potrafi milczeć. Są tak przejęci swoją rolą światowych
mężczyzn!
- To jest oburzające - narzekała Effie. - Pojedynek należy
przeprowadzać w tajemnicy, na litość boską.
- Zawsze się plotkuje o pojedynkach - zauważyła Felicity.
- Tak, ale w tym przypadku sprawa stała się publicznym
spektaklem. Cały świat o tym wie.
- O Boże! - Harriet sięgnęła do torebki po chusteczkę. - To
takie straszne. Boję się, że Gideon zostanie zabity albo będzie
musiał wyjechać z kraju. A wszystko z powodu tego Morlanda. Nie
jest wart pojedynku. Wyjaśniałam to Gideonowi, ale nie chce go
odwołać.
Effie spojrzała na nią zaskoczona.
-To dlatego nie rozmawiasz z mężem? Jesteś zła, że chce
nadstawiać karku w pojedynku?
Harriet smętnie pokiwała głową.
-Tak. I to wszystko jest właściwie moja wina.
Felicity oparła się głębiej o siedzenie.
- St. Justin wyzwał Morlanda z powodu czegoś, co Morland
ci powiedział? Tak było?
Harriet westchnęła.
- Było to coś więcej niż obraza, wierz mi. W każdym razie...
- Co jeszcze, oprócz obrazy? - dopytywała się Effie.
- Morland mnie zaatakował, jeśli chcecie znać prawdę. -
Harriet zobaczyła przerażenie w oczach ciotki i pośpiesznie ją
uspokoiła. - Mnie się nic strasznego nie stało. Tylko Morlandowi.
Zrzuciłam mu na głowę dość spory kamień. Ale Gideon nie chce tej
sprawy zostawić.
298
Bestia
- Pewnie, że nie - stwierdziła Effie. - To wszystko zmienia.
Oczywiście, że St. Justin musi coś zrobić.
- Och, Harriet. - Felicity westchnęła. - On będzie się
pojedynkował o twój honor. Myślę, że to strasznie romantyczne.
- Ja nie. Muszę temu jakoś zapobiec.
- Musi cię bardzo kochać - zauważyła ze zdumieniem
Felicity.
Harriet skrzywiła się.
-To nie o to chodzi.Po prostu bardzo serio traktuje swój honor.
-A ponieważ jesteś jego żoną,twój honor traktuje jak własny.
- Niestety, tak. - Harriet wyprostowała się, podejmując po-
stanowienie. - Ale znajdę sposób, żeby nie dopuścić do tego
idiotycznego pojedynku. Już poczyniłam pewne kroki.
- Kroki?
- Dziś rano, zanim przyjechałyście, posłałam po pomoc.
Effie patrzyła zdziwiona.
- Jaką pomoc?
- Po rodziców Gideona - powiedziała Harriet z satysfakcją. -
Posłałam im wiadomość, że coś strasznego może się wydarzyć.
Jestem pewna, że pomogą mi zakończyć tę sprawę. W końcu
mój mąż jest ich jedynym synem i spadkobiercą. Nie będą
chcieli, żeby narażał się w pojedynku, tak samo jak ja.
Plotki o pojedynku, kłótni i ataku Harriet na Rushtona bul-
wersowały nie tylko śmietankę towarzyską. Harriet zauważyła tego
popołudnia, że były również omawiane na zebraniu Towarzystwa
Miłośników Skamielin i Wykopalisk. Fry i Applegate, obaj
uroczyści i strasznie ważni, przybrali pozy dziarskich ludzi czynu,
wkraczając do salonu lady Youngstreet. Wszyscy starali się dostać
jak najbliżej nich, w nadziei na jakieś okruchy informacji.
Kwestia honoru - oświadczył Fry ponurym tonem. - Oczy-
wiście, nie mogę nic więcej powiedzieć. Bardzo poważna sprawa.
Rzeczywiście poważna.
Absolutnie nie mogę o tym mówić - dodał Applegate. -
299
Amanda Quick
Jestem pewien, że to rozumiecie. Mogę tylko powiedzieć, że Justin
postępuje jak dżentelmen. Obawiam się, że nie mogę tego
powiedzieć o przeciwnej stronie. Odmawia spotkania z nami i
podania sekundantów.
Harriet, siedząc na sofie, usłyszała komentarz Applegate i
rozchmurzyła się nieco. Zastanawiała się, czy to znaczy,że Morland
będzie mógł jakoś odwołać pojedynek. Może wyśle do Gideona
przeprosiny? Nachyliła się, starając się jeszcze coś usłyszeć.
Niestety, właśnie wtedy lady Youngstreet postanowiła usiąść
obok niej. Mrugnęła porozumiewawczo. Harriet zorientowała się, że
łyknęła już swoją popołudniową porcję sherry.
- No, no, moja mała - powiedziała lady Youngstreet protek
cjonalnie. - Niezłe przedstawienie dałaś wczoraj. Rzuciłaś się
na Rushtona jak mała tygrysica.
- Nazwał mojego męża Potworem - broniła się Harriet.
Lady Youngstreet w zamyśleniu przechyliła głowę na bok.
- Czy wiesz, że nigdy przedtem nie zauważyłam Rushtona?
Chyba nie miał czelności zbyt wiele się pokazywać w towarzystwie.
A ostatnio wszędzie się go widzi, prawda?
- Tak - odpowiedziała Harriet. - Wszędzie.
Im więcej ludzie mówili o pojedynku, tym bardziej wydawał
się nieunikniony. Dla Harriet stało się jasne, że jej próba zmiany
zamiarów Gideona poprzez nieodzywanie się do niego, skazana jest
na niepowodzenie. Zastanawiała się ponuro, czy z niej nie
zrezygnować.
A on nawet nie zauważył jej gniewu.
Tego popołudnia, gdy pomógł jej dosiąść pięknej, nowej
klaczy, odzywał się tak sympatycznie, jak gdyby Harriet normalnie
odpowiadała.
- No i co o niej myślisz? Tworzycie obie piękną parę. -
300
Bestia
Z łatwością wrzucił Harriet na siodło, a później cofnął się,
żeby podziwiać ten widok. Pokiwał głową z zadowoleniem.
- Kapitalnie!
Harriet, w rubinowoczerwonej amazonce i filuternym czer-
wonym kapelusiku na gęstych włosach, z trudem powstrzymywała
się od mówienia. Mała arabska klacz była naprawdę piękna. Harriet
nigdy w życiu nie jechała na tak eleganckim koniu. Zachwycona,
poklepywała smukłą szyję zwierzęcia.
Łagodna, inteligentna i dobrze ułożona klacz radośnie
tańczyła obok olbrzymiego gniadego ogiera Gideona. Nie przerażał
jej zupełnie rozmiar gniadosza.
Harriet zdawała sobie sprawę ze spojrzeń, jakie na nich
rzucano, gdy jechali przez park. Wiedziała, że tworzą na pewno
atrakcyjną parę nie tylko z powodu towarzyszących im plotek, ale
również dlatego, że razem na koniach wyglądali malowniczo.
Rycerz dosiadający swego rumaka na przejażdżce ze swą damą na
wierzchowcu, pomyślała rozmarzona. Tak ją poruszył ten obraz, że
o mało nie złamała przysięgi i nie opowiedziała o tym Gideonowi.
Już otwierała usta, ale zamknęła je stanowczo.
Gideon uśmiechnął się.
- Wyobrażam sobie, jakie to musi być dla ciebie trudne, żeby
tak cicho siedzieć. I to zupełnie niepotrzebnie. Sama powiedziałaś,
że jestem niezwykle uparty, więc nie zmienię zamiaru z powodu
twego milczenia.
Harriet popatrzyła na niego i wiedziała, że mąż ma rację.
Ten człowiek był niemożliwie uparty. Zrezygnowała ze swojej kam-
panii ciszy z uczuciem ulgi, ale i złości.
- Masz rację, milordzie - powiedziała szorstko. - Jesteś nie-
zwykle uparty. Ale masz świetny gust, jeśli idzie o konie. -
Uśmiechnęła się zadowolona do swej pięknej klaczki.
- Dziękuję, moja droga - odparł skromnie Gideon. - Zawsze
miło się dowiedzieć, że chociaż do czegoś się człowiek przydaje.
- Nadaje się pan do wielu rzeczy, milordzie, ale nie nada się
301
Amanda Quick
pan do niczego, jeśli się pan da zabić w głupim pojedynku.
Odwróciła się do niego odruchowo. - Gideonie, nie możesz te
zrobić.
Wydął usta.
- Jest pani bardzo konsekwentna, madame. Powiem ci ty
jeszcze raz, że nie masz się czym tu przejmować. Wszystko jest w
porządku. Postaraj się mieć odrobinę zaufania do swego biednego
męża.
- To nie jest kwestia zaufania, tylko zdrowego rozsądku. -
Harriet patrzyła prosto przed siebie. Wiedz, że nie wykazujesz go
zupełnie. - Nagle przyszło jej coś do głowy. - Gideonie, czy dzieje
się coś, o czym nie wiem? Czy ty przypadkiem nic przeprowadzasz
jednego ze swoich tajemniczych planów?
- Mam pewien plan, moja droga. To jest wszystko, co chcę ci
w tej chwili powiedzieć.
- Opowiedz mi - dopominała się Harriet.
- Nie - odparł Gideon.
- Dlaczego? Jestem twoją żoną. Możesz mi zaufać.
- To nie jest kwestia zaufania - uśmiechnął się przelotnie
tylko zdrowego rozsądku.
Harriet skrzywiła się.
- Myślisz, że nie potrafię dotrzymać tajemnicy? Czuję się
obrażona, sir.
- To nie to. Po prostu wydaje mi się, że będzie najlepiej, jeśli
nikt oprócz mnie nie będzie wiedział, co zaplanowałem.
- Ale dopuściłeś Applegate'a i lorda Fry do tajemnicy
protestowała.
- Tylko częściowo. Wybacz, kochanie, lecz jestem przy-
zwyczajony załatwiać takie rzeczy samemu. Stary zwyczaj.
- Ale teraz masz żonę - przypomniała mu.
- Wierz mi, że jestem tego w pełni świadom.
Bestia
Gdy dwa dni później Harriet weszła na salę balową u
Lambsdale'ów, usłyszała szmer zdumienia i wiedziała już, że cze-
kają ją znów ogłupiające plotki. Doprowadzało ją to do wściekłości.
Rodzice Gideona nie pojawili się dotychczas. Zaczęła się już
niepokoić, czy jej list w ogóle dotarł albo czy stosunki między
Gideonem a ojcem były tak złe, że hrabia nie chciał pomóc synowi
nawet w sprawie dotyczącej życia lub śmierci. A może hrabia gorzej
się poczuł i nie mógł podróżować? Różne mogły być przyczyny, ale
skutek był taki, że musiała zmierzyć się z problemem pojedynku
sama. I absolutnie nie udawało jej się złamać uporu męża, który
postanowił załatwić tę sprawę osobiście.
Harriet stała wśród przyjaciół z Towarzystwa Miłośników
Skamielin i Wykopalisk, gdy podeszła do niej Felicity.
- Przyszedł Fry z Applegate'em - oznajmiła. - Widziałam
ich przed chwilą. Myślę, że szukają twojego męża.
Lady Youngstreet aż oczy zabłysły z wrażenia.
- Tak, to na pewno to. Fry mówił, że będą dzisiaj
poszukiwać Morlanda, żeby go zmusić do ustalenia czasu i miejsca
spotkania.
- O Boże! - odezwała się bezradnie Harriet.
- Muszę powiedzieć, że nigdy nie słyszałem o pojedynku,
który miałby taką reklamę - stwierdził ktoś z grupy. - Bardzo
dziwne.
Sir George, specjalista od kości udowych, był wyraźnie za-
niepokojony.
- Muszą być ostrożni, bo władze dowiedzą się o czasie
i miejscu i przyjdą ich aresztować.
- Dobry Boże! - szepnęła Harriet.
Natychmiast wyobraziła sobie Gideona w więzieniu.
Felicity uspokajająco poklepała ją po ramieniu.
- Nie martw się, Harriet. Nie wierzę, żeby St. Justin rozpo-
czynał coś takiego i nie wiedział, jak odpowiednio zakończyć.
- Tak mi właśnie mówił.-Harriet stanęła na palcach, szukając
303
Amanda Quick
wzrokiem Gideona. Był tak wysoki, że zwykle łatwo go by
zauważyć.
Stał na drugim końcu sali przy oknach. Harriet wydawało że
obok niego zobaczyła czubek łysiny lorda Fry.
Nagle przez tłum przeszedł szmer rozmów. Rozpoczął się
w tamtym końcu sali i jak fala przetaczał się w kierunku
Harriet. W miarę jak fala się zbliżała, pomruk był coraz
głośniejszy.
- O co chodzi? - spytała Harriet siostrę. - Co się dzieje?
- Jeszcze nie wiem. Coś się stało. - Felicity stała
wyczekująco.
Sir George przemówił z miną znawcy.
- Przypuszczam, że ustalono lokalizację. Pewnie zgodzili się
na pistolety. Nikt już nie używa rapierów. Bardzo staromodne.
Mogliby to wszystko urządzić na Drury Lane i zaprosić do
teatru śmietankę towarzyską- podsumowała lady Youngstreet.
Harriet ścisnęła rękę Felicity.
- Co mam zrobić? Nie mogę pozwolić, żeby Gideon walczył
w tym pojedynku.
- Poczekaj spokojnie na to, co się stanie ― poradziła jej
siostra.
Szmer rozmów był już coraz bliżej, prawie koło nich.
Niektóre słowa słychać było wyraźnie.
- Pojechał na kontynent...
- ...nikomu ani słowa...
- ...nawet służba nie wiedziała...
- Ohydny tchórz...
- ...zawsze mówiłem, że za ładny, żeby mu to wyszło na
dobre. Bez charakteru...
Ktoś nachylił się do lady Youngstreet. Słuchała uważnie,
a potem odwróciła się, żeby przekazać wiadomość w swoim
kręgu, zgromadzonym wokół Harriet. Wszyscy czekali z zapartym
tchem.
304
Bestia
- Morland uciekł na kontynent - oświadczyła lady Young
street. - Spakował walizki i znikł w nocy. Nie powiedział nic
nawet służbie. Jego wierzyciele będą rano walić w drzwi.
Wszyscy pogrążyli się w ożywionej rozmowie. Harriet czuła
się jak ogłuszona. Usiłowała się porozumieć z lady Youngstreet.
- To znaczy, że nie będzie pojedynku?
- Oczywiście, że nie. Morland okazał się tchórzem i uciekł -
powiedziała lady Youngstreet. - St. Justin wykurzył go z kraju.
Sir George pokiwał głową z mądrą miną.
- Zawsze mówiłem, że St. Justin musiał mieć sporo
rozsądku, żeby znieść to, co przeżył przez ostatnich kilka lat.
- Na pewno wszystko, co o nim mówili, to kłamstwa -
oświadczyła lady Youngstreet. - Nasza Harriet nigdy by za niego
nie wyszła, gdyby to nie był człowiek z charakterem.
Reszta zgodnie ją poparła.
Harriet była tak uszczęśliwiona, że nie słyszała dobrze, co
mówią.
- Felicity, nie będzie pojedynku!
- Wiem. - Siostra Harriet zaśmiała się. - Możesz przestać się
kłócić z St. Justinem. Już po wszystkim. I jeśli się nie mylę,
twojemu mężowi udało się przy okazji zmyć plamę na swoim
honorze. Zdumiewające!
- Nie było plamy na jego honorze - powiedziała automatycz
nie Harriet. - To były tylko plotki.
- Tak, zdaje się, że teraz wszyscy tak uważają. - Felicity
uśmiechnęła się. - Ciekawe, jak szybko ludzie mogą zmienić
poglądy. Wszyscy wolą popierać zwycięzcę. Kiedy jutro rano
St. Justin się obudzi, okaże się, że wszyscy za nim szaleją.
Ale Harriet już nie słuchała. Zobaczyła, że ludzie się
rozstępują i poprzez tłum, wprost do niej, idzie Gideon. Niektórzy
usiłowali z nim porozmawiać, lecz on nie patrzył ani w prawo, ani
w lewo.
305
Amanda Quick
Rozradowany wzrok utkwił w Harriet i nie przestał się w nią
wpatrywać do czasu, aż stanął przed nią i wziął ją za rękę.
- Myślę, że będą zaraz grać walca. Czy ofiarujesz mi ten
taniec, moja droga?
- Och tak, Gideonie! - zawołała Harriet i padła mu w objęcia,
Roześmiał się triumfalnie, prowadząc ją na parkiet.
Dużo później, siedząc w powozie w drodze do domu, Harriet
mogła nareszcie porozmawiać z mężem. Po raz pierwszy tego
wieczoru byli sami.
- Czy to już naprawdę po wszystkim, Gideonie?
- Na to wygląda. Wymagało to od Applegate'a i lorda Fry
trochę wysiłku, żeby zbadać, co stało się z Morlandem. Udało im się
dopiero dziś wieczorem. Myślę, że byli rozczarowani, kiedy się
dowiedzieli, że uciekł za granicę. Bardzo chcieli się wywiązać ze
swego obowiązku sekundantów.
Harriet przypatrywała mu się uważnie.
- Powiedz mi, czy tak to cały czas planowałeś? Czy
wiedziałeś, że Morland będzie wolał uciec niż się pojedynkować?
Gideon wzruszył ramionami.
- Taka możliwość od początku istniała. Wiedziałem, że jest
tchórzem.
- Powinieneś był mi powiedzieć, Gideonie. Tak się bałam.
- Nie miałem pewności, czy to tak zadziała. Dlatego ci się
nie zwierzałem. Nie chciałem na próżno budzić w tobie nadziei.
Istniała przecież możliwość, że jednak się z nim spotkam, i
wiedziałem, że to cię martwi.
Harriet miotała się między uczuciem ulgi a złością.
- Życzyłabym sobie jednak, milordzie, żebyś omawiał mną
różne sprawy. To bardzo denerwujące, tak nic nie wiedzieć.
- Zrobiłem to, co uważałem za najlepsze, Harriet.
306
Bestia
- Twoja ocena tego, co najlepsze, nie zawsze pokrywa się
z moją - powiedziała stanowczo. - Jesteś za bardzo przyzwy
czajony, że możesz robić wszystko, niczego nie wyjaśniając.
Musisz opanować te skłonności.
Gideon uśmiechnął się lekko.
- Czy chcesz, moja droga, spędzić całą noc na prawieniu mi
kazań? Ja osobiście chętnie bym robił coś innego.
Harriet westchnęła, gdy powóz zatrzymał się przed domem.
- Gdyby nie to, że czuję taką ulgę, bo jesteś bezpieczny, to...
przysięgam, prawiłabym ci kazania całą noc, aż do rana.
- Ale jestem bezpieczny - cedził wolno Gideon, gdy lokaj
otwierał drzwi - a ty się uspokoiłaś. Więc darujemy sobie kazania i
pójdziemy do łóżka, hm?
Wychodząc z powozu Harriet spojrzała na męża krzywo.
Wyszedł za nią. Wziął ją pod rękę i wprowadził na schody. Cały
czas się uśmiechał.
Drzwi się otwarły i pojawił się w nich Owl. Jego smętna
twarz wydawała się jeszcze bardziej ponura niż zwykle.
- Dobry wieczór, milady, milordzie.
Harriet przyjrzała mu się uważnie.
- Czy ktoś umarł, Owl?
- Nie, proszę pani. - Spojrzał na Gideona. - Mamy gości.
- Gości? - Gideon przestał się uśmiechać. - Kto, u diabła,
odwiedza nas o tej porze? Nie zapraszałem nikogo.
- Pańscy rodzice przyjechali, sir.
Moi rodzice? - wybuchnął Gideon. - Do diabła! Co oni tu
robią?
Owl skierował wzrok na Harriet.
- Powiedziano mi, że otrzymali zaproszenie od lady St.
Justin, proszę pana.
- Tak, rzeczywiście. - Harriet udała, że nie widzi, jak w Gi-
deonie narasta furia. - Zaprosiłam ich, bo myślałam, że pomogą mi
powstrzymać cię w tej sprawie z Morlandem.
307
Amanda Quick
- Ty ich zaprosiłaś? Bez mojego pozwolenia? - spytał
Gideon gniewnym tonem.
- Zrobiłam to, co uważałam za najlepsze, milordzie. Jeśli ty
mi różnych rzeczy nie mówisz, nie spodziewaj się, że ja ci będę
mówiła o wszystkich drobiazgach. - Przeszła obok niego po
schodach i poszła powitać teściów.
Hrabia i hrabina Hardcastle siedzieli w bibliotece przed
kominkiem. Podano im dzbanek z herbatą. Spojrzeli z niepokojem,
gdy Harriet wpadła do biblioteki.
Hrabia popatrzył najpierw na Harriet, a później na Gideona,
Zmierzył syna groźnym wzrokiem, a ten odwzajemnił się równie
strasznym spojrzeniem.
- Dostaliśmy list - burknął Hardcastle. - Dotyczył
dramatycz- nych wydarzeń grożących skandalem, rozlewem krwi, a
może nawet i morderstwem.
- Psiakrew! - powiedział Gideon. - Harriet zawsze miała
talent do pisania listów.
Bestia
18
Dwie godziny później Gideon kopnął drzwi łączące jego
sypialnię z sypialnią Harriet i wkroczył do pokoju. Był nastawiony
bojowo.
Harriet siedziała w łóżku, oparta o poduszki. Spodziewała
się tej konfrontacji. Zdawała sobie sprawę, że Gideon stara się
trzymać swoje emocje na wodzy od chwili, gdy zastali w domu jego
rodziców. Próbował się zachowywać przyzwoicie w stosunku do
hrabiego i swej matki. Zrelacjonował im nawet ostatnie wydarzenia,
co ich wyraźnie zaskoczyło.
Było jednak zupełnie jasne, że nie będzie się tak
zachowywał w stosunku do Harriet, co przerażało wszystkich
oprócz niej.
Oparł rękę na rzeźbionym filarku w nogach łóżka. Zdjął już
ubranie, prócz spodni. Światło świec uwydatniało zarys jego
szerokich ramion i piersi; oczy mu błyszczały.
- Nie jestem z pani zadowolony, madame - powiedział
ponuro.
- Widzę to, milordzie.
- Jak śmiesz decydować sama o wysłaniu zaproszenia do
moich rodziców?
- Byłam załamana. Biegałeś po Londynie, planując
pojedynek,
309
Amanda Quick
i nie chciałeś mnie słuchać. Musiałam znaleźć jakiś sposób, żeby cię
powstrzymać.
- Panowałem nad sytuacją - szalał Gideon. Puścił filarek i
podszedł bliżej. - Nad wszystkim, z wyjątkiem ciebie, jak się
okazuje. Do licha, kobieto! Mężczyzna powinien być panem we
własnym domu.
- Przecież jesteś panem w tym domu. Przeważnie. - Harriet
próbowała się uśmiechnąć pojednawczo. - Ale od czasu do czasu
pojawia się też coś, co wymaga i ode mnie zdecydowanej postawy.
Byłeś taki uparty i nie chciałeś mnie słuchać.
- Sprawa z Morlandem należała do mnie.
- Ale dotyczyła również mnie, Gideonie. Przecież wyzwałeś
go na pojedynek ze względu na mnie.
- To nie ma znaczenia.
- Ależ ma. - Harriet podciągnęła kolana i objęła je rękami.
Dotyczyło to tak samo mnie, jak i ciebie. Dlaczego tak się złościsz?
- Wiesz, dlaczego. Nie porozumiałaś się ze mną, nim we-
zwałaś moich rodziców. - Głos Gideona był szorstki. - Nie chcę ich
tutaj. Może zauważyłaś, że ledwie się do siebie odzywamy. Nie
rozumiem, jak mogłaś sobie wyobrażać, że ich przyjazd coś
pomoże.
- Zależy im na tobie i wiedziałam, że się zmartwią, że chcesz
ryzykować życie w pojedynku.
- Zmartwią się o mnie? Do cholery, jedyny powód, dla
którego by się zmartwili, gdybym zginął w pojedynku, to ten, że
wymarłaby linia.
- Jak możesz tak mówić? Widziałam twarz twojej matki
dzisiaj wieczorem, gdy weszliśmy do biblioteki. Była bardzo tobą
przejęta.
- Dobrze, zgadzam się, że moja matka być może jeszcze coś
do mnie czuje. Ale ojciec tylko dlatego chce mnie widzieć żywego,
żeby się doczekać wnuka. Nie łudź się, że poza tym interesuje go, co
się ze mną dzieje.
310
Bestia
- Och, Gideonie, jestem pewna, że to nieprawda. - Harriet
przyklękła i dotknęła jego ręki. - Obchodzisz swego ojca. On tylko
jest tak samo uparty, arogancki i dumny jak ty. W dodatku jest dużo
starszy i jeszcze bardziej się to w nim ugruntowało.
- Nie mam jego lat, ale możesz mi wierzyć, że te cechy we
mnie też się ugruntowały.
- Bzdura. Jesteś bardziej tolerancyjny i elastyczny niż on.
Gideon uniósł brwi.
- Naprawdę?
- Oczywiście. Spójrz tylko, jak mnie tolerujesz.
- I to jest błąd - mruknął. - Byłem zbyt tolerancyjny dla
ciebie, moja pani.
- Gideon, chcę ci to uzmysłowić, posłuchaj. Jeśli chcesz być
znów w przyjacielskich stosunkach z ojcem, musisz mu to ułatwić.
On nie będzie wiedział, jak zburzyć mur, który wyrósł między wami
przez ostatnie sześć lat.
- A dlaczego ja mam się starać być z nim w przyjacielskich
stosunkach? Przecież to on się ode mnie odwrócił.
-Niezupełnie, Gideonie. Powierzył ci zarządzanie majątkami.
- Nie miał wielkiego wyboru - odparował Gideon. - Jestem
jedynym synem, jaki mu pozostał.
- Nie zerwał zupełnie kontaktów - ciągnęła Harriet. - Od-
wiedzasz go dość często. Przypomnij sobie, jak popędziłeś do niego
po naszej nocy w jaskini.
- Mój ojciec wydaje tylko polecenia, abym go odwiedził,
kiedy myśli, że umiera.
- Może sądzi, że musi używać takiego podstępu, żeby cię
wezwać?
Gideon wpatrywał się w nią.
- Boże drogi! Jakim cudem doszłaś do takiego wniosku?
- Połączyłam różne fakty w logiczną całość. Zauważ, że
troska o zdrowie nie przeszkodziła mu natychmiast ruszyć ci na
ratunek. Przyjechał, bo interesuje go, co się z tobą dzieje.
311
Amanda Quick
Wielkie dłonie Gideona zacisnęły się na jej ramionach.
Pochylił się bliżej.
- Mój ojciec nie przyjechał tu, żeby mnie ratować.
Przyjechał bo zaalarmowałaś moją matkę i oboje pomyśleli, że
zakończę linię hrabiów Hardcastle. To jest jedyny powód. I dosyć
już mam tych bzdur.
- Ja też. Chcę, żebyś mi obiecał, że będziesz grzeczny dla
ojca. Daj mu szansę.
- Nie chcę już rozmawiać o moim ojcu. Przyszedłem tu
porozmawiać z tobą, moja pani.
Harriet patrzyła wyczekująco.
- O czym?
- O twoich obowiązkach jako mojej żony. Od teraz będziesz
ze mną omawiała ważniejsze decyzje, na przykład pomysł
skontaktowania się z moimi rodzicami. Czy to jasne?
- Ubiję z tobą interes, milordzie. Ja będę różne sprawy
omawiała z tobą, pod warunkiem, że ty będziesz omawiał je ze mną.
Chcę mieć twoje słowo honoru, że w przyszłości będziesz ze mną
dyskutował o takich sprawach, jak to głupie wyzwanie Morlanda na
pojedynek.
- Nie było pojedynku! Po co, do cholery, wciąż do tego
wracasz?!
- Bo cię znam, Gideonie. Wiem doskonale, że byłby poje-
dynek, gdyby Morland nie stchórzył i nie uciekł na kontynent. I
gdyby coś się nie udało, mógłby cię zabić. Nie mogłam znieść tej
myśli.
Gideonowi nagle zabłysły oczy.
- Dlatego, że mnie kochasz?
- Tak! - Harriet prawie krzyknęła. - Ile razy mam ci mówić,
że cię kocham?
- Myślę - powiedział Gideon, kładąc ją na plecach i
układając się obok niej - że będziesz musiała mi to powtarzać wiele,
wiele razy. I będziesz to musiała mówić do końca życia.
312
Bestia
- Doskonałe, milordzie. - Objęła go ramionami za szyję
i przyciągnęła do siebie. - Kocham cię.
Pokaż mi, jak bardzo. - Jego ręce już były na jej ciele.
Pokazała. Sześć lat temu Gideon zapomniał, co to znaczy
kochać. Ale Harriet miała nadzieję, że jej mąż uczy się tego na
nowo.
Następnego ranka Gideon zaraz po śniadaniu zaszył się w
bibliotece. Nie był w nastroju do zajmowania się rodzicami. Byli w
domu i nic na to nie mógł poradzić. Przecież nie mógł ich wyrzucić.
Stwierdził jednak, że skoro Harriet zaprosiła ich do Londynu, musi
ich teraz sama zabawiać. Powiedział sobie, że ma inne, ważniejsze
rzeczy na głowie.
Siadł przy biurku i studiował ostateczną wersję swej listy
podejrzanych. Wybranie nazwisk potencjalnych złodziei z list gości
to wymagające wielkiej uwagi i nużące zajęcie. Na listach były
dziesiątki nazwisk, co niekoniecznie znaczyło, że wszyscy przyjęli
zaproszenia. W czasie sezonu pojawiały się osoby, za którymi ludzie
szaleli i które były zapraszane na wszystkie wieczorki, bale i gry w
karty. Z góry wiadomo było, że przyjdą tylko na najbardziej
ekskluzywne imprezy.
Gideon miał problem ze zorientowaniem się, kto z zaproszo-
nych gości mógł uczestniczyć w danej imprezie. Nie wiedział, kto
był obecnie modny, a kto nie, kto mógł przyjąć zaproszenie, a kto
odrzucić. Przez ostatnie sześć lat zupełnie odstał od towarzystwa.
Kiedy raz jeszcze czytał listę, by ją uściślić, otwarły się
drzwi. Do biblioteki z wahaniem wszedł ojciec i zatrzymał się.
- Twoja żona powiedziała, że tu mogę cię znaleźć -
powiedział Hardcastle.
- Czy ojciec czegoś sobie życzy?
- Chciałbym z tobą zamienić słowo, jeśli nie masz nic
przeciwko temu.
313
Amanda Quick
Gideon wzruszył ramionami.
- Proszę usiąść.
Hrabia przeszedł przez pokój i usadził się po drugiej stronic
biurka.
- Jesteś zajęty?
- Mam problem, nad którym pracuję od kilku dni.
- Aha. Cóż... - Hardcastle przebiegł wzrokiem po bibliotece
i raz czy dwa chrząknął. - Jak widzę, nie wiedziałeś, że Harriet
posłała po matkę i po mnie?
- Nie, nie wiedziałem.
Hardcastle spojrzał karcąco.
- Ona chciała jak najlepiej, wiesz chyba?
- Zareagowała zbyt histerycznie na sytuację, która była cał-
kowicie pod kontrolą.
- Mam nadzieję, że nie potraktowałeś jej zbyt ostro wczoraj
wieczorem. Widziałem, że byłeś zdenerwowany.
Gideon uniósł jedną brew.
- Harriet i ja już omówiliśmy tę sprawę. Nie ma się o co
niepokoić.
- Do pioruna, człowieku! O co tu w ogóle chodziło? Pojedy
nek? Z Morlandem? Co cię opętało, żeby zaczynać z Morlandem?
- Napastował Harriet w muzeum pana Humboldta.
Uratowała się, bo uderzyła go w głowę wielkim kamieniem.
Niestety, przeżył to, więc musiałem ja go wyzwać. Proste i jasne,
tylko Harriet się za bardzo przejęła.
- Morland napastował Harriet? - Hardcastle był wyraźnie
pod wrażeniem. - Dlaczego, do diabła?
Gideon studiował listę gości, którą trzymał przed sobą.
- Prawdopodobnie wiedział, że nie uwiedzie jej, tak jak
Deirdre. - Odkreślił jedno z nazwisk na liście.
- Deirdre?
Zapanowała długa cisza. Gideon nie podnosił wzroku. Dalej
odhaczał nazwiska.
314
Bestia
- Chcesz mi powiedzieć, że to Morland uwiódł Deirdre
Rushton sześć lat temu? - spytał w końcu Hardcastle.
- Tak. O ile sobie przypominam, wspominałem raz czy
drugi, że miała romans z innym mężczyzną, a ja jej nawet nie
tknąłem.
- Tak, ale...
- Ale ojciec myślał, że to ze mną miała dziecko - przerwał
mu Gideon. - Zaprzeczałem temu kilka razy, lecz nikt nie zwrócił na
to uwagi.
- Była córką proboszcza... - W głosie ojca nie było agresji,
tylko wielki smutek. - A przecież powiedziała gospodyni i swemu
ojcu, że to było twoje dziecko. Po co by miała kłamać, jeśli chciała
się zabić?
- Sam się często nad tym zastanawiałem, ale Deirdre tyle
razy wtedy kłamała, że to jedno kłamstwo więcej...
Hardcastle zmarszczył brwi.
- Czy wiedziałeś wtedy o jej romansie z Morlandem?
- Sama mi powiedziała ostatniego wieczoru. Później, gdy
było po wszystkim, nie było sposobu, żeby to udowodnić. Morland
był żonaty, a jego biedna żona miała i tak dosyć kłopotów.
- Jego żona? Coś sobie przypominam. Takie smętne stwo-
rzenie bez wyrazu.
- Mówili, że nie był dla niej zbyt miły - wspominał Gideon. -
Nie widziałem sensu, żeby publicznie oskarżać go o uwiedzenie
Deirdre. Nikt by mi nie uwierzył, a jego biedna, smutna żona
miałaby jeszcze więcej zmartwień.
- Rozumiem. Zauważyłem wtedy, że nie widuje się już
Morlanda w twoim towarzystwie, ale myślałem, że odwrócił się od
ciebie jak wszyscy inni. A to ty zerwałeś tę znajomość
- Tak.
- To był trudny okres dla nas wszystkich - powiedział Hard-
castle. - Twój brat zmarł kilka miesięcy wcześniej. Matka jeszcze
nie doszła do siebie po tym szoku.
315
Amanda Quick
- Ojciec też nie ― powiedział chłodno Gideon. - Widziałem
jasno, że już nigdy nie dojdzie.
- To był mój pierworodny syn - powiedział powoli. - Przez
długi czas mój jedyny.Przez kilka lat po jego urodzeniu twoja matka
nie zachodziła w ciążę. Był wszystkim, co mieliśmy,i w dodatku był
takim synem i dziedzicem, jakiego można sobie tylko wymarzyć.
Chyba dlatego był uprzywilejowany, nawet gdy ty już się pojawiłeś
- I było jasne, że w oczach ojca nigdy nie zajmę jego
miejsca. Odczułem to, sir.
Hardcastle spojrzał na Gideona.
- Jak już powiedziałem, strata Randala była wielkim
szokiem, a potem jeszcze ten skandal ze śmiercią Deirdre.
Potrzebowaliśmy czasu, żeby się z tym pogodzić, synu.
- Niewątpliwie. ― Gideon spojrzał na swoje listy nazwisk.
Przynajmniej na siebie nie wrzeszczymy, pomyślał. Po raz
pierwszy w ogóle rozmawiali o przeszłości w miarę rozsądnie.
Chciałbym o coś zapytać. Czy kiedykolwiek wierzył ojciec w te
inne historie, o których szeptano?
- Nie bądź idiotą. Oczywiście nigdy nie wierzyliśmy ani
przez moment, żebyś miał coś wspólnego ze śmiercią Randala.
Przyznaję, sądziłem, że zachowałeś się niegodnie w stosunku do
Deirdre Rushton, ale ani twoja matka, ani ja nawet przez chwilę nie
uważaliśmy cię za mordercę.
Gideon spojrzał ojcu w oczy i trochę się odprężył.
- Cieszę się. - Nigdy nie był do końca pewien, które plotki
rodzice słyszeli i w które wierzyli. Tyle ich było sześć lat temu,
jedne gorsze od drugich.
- Nad czym pracujesz? - spytał Hardcastle po chwili. Gideon
zawahał się, lecz odpowiedział.
- Szukam szefa tej szajki złodziei z jaskiń.
- Pamiętam, jak mówiłeś, że to prawdopodobnie ktoś przyj
mowany w towarzystwie, kto się też interesuje skamielinami.
Wymieniałeś również mnie jako kandydata - mruknął Hardcastle.
316
Bestia
Gideon zobaczył w oczach ojca błysk ironii.
- Pewnie ojciec przyjmie to z ulgą, że jest skreślony z listy
podejrzanych.
- Na jakiej podstawie?
- Takiej, że ostatnio nie bywa w towarzystwie. Potrzebuję
kogoś, kto swobodnie porusza się po Londynie, bywa na przyjęciach
i tak dalej... - wyjaśniał Gideon. - Ojciec z matką przez ostatnie lata
żyli w Hardcastle House jak pustelnicy.
- No wiesz, moje zdrowie... - Hrabia spojrzał na syna
przenikliwie.
- Jak podkreśliła wczoraj wieczorem Harriet, zdrowie nie
przeszkodziło ojcu pognać do Londynu zaraz po otrzymaniu jej
listu.
- Ostatnio lepiej się czuję.
- Niewątpliwie z powodu nadziei na wnuka.
Hardcastle wzruszył ramionami.
- Czas leci... Ta twoja lista jest dość długa.
- Trudno jest ustalić, kto mógłby znać jaskinie w Upper
Biddleton. Za każdym razem, gdy pytam w klubie, dowiaduję się, że
znowu ktoś się zaczął interesować zbieraniem skamielin. Nie
miałem pojęcia, że tyle osób fascynuje się starymi kośćmi.
- Może mogę ci pomóc. W okresie, gdy się interesowałem
skamielinami, znałem sporo kolekcjonerów. Mogę rozpoznać jakieś
nazwiska na twojej liście.
Gideon zawahał się, ale po chwili odwrócił listę tak, by
ojciec mógł ją przestudiować.
- Ciekawe- mówił Hardcastle, wodząc palcem po spisie
nazwisk. - Jenkins i Donelly mogą być skreśleni. O ile pamiętam,
rzadko wyjeżdżają z Londynu i na pewno nie pojechaliby do
tak mało popularnej miejscowości jak Upper Biddleton. Poza
tym, mało się interesują skamielinami.
Gideon spojrzał na ojca, a potem pochylił się, żeby postawić
znaczek przy tych nazwiskach.
317
Amanda Quick
- Świetnie - powiedział sztywno.
- A czy mógłbym cię spytać, dlaczego tak koniecznie chcesz
schwytać tego tajemniczego człowieka?
- Jak tylko wrócimy do Upper Biddleton, Harriet popędzi do
swych ukochanych jaskiń. Chcę mieć pewność, że będzie tam
bezpieczna. Nie uspokoję się, póki ten ktoś, kto kieruje szajką, nie
zostanie zatrzymany. Następnym razem Harriet może wpaść na
takich, co podrzynają gardła, a nie tylko kradną.
- Rozumiem. Uważasz, że szef bandy wróci do jaskiń?
- Nie widzę powodu, dla którego nie miałby chcieć wrócić,
gdy sprawa przycichnie. Z pewnością wie, że ja nie mogę siedzieć
cały czas w Upper Biddleton i pilnować plaży. A wszystko świetnie
działało, póki Harriet przypadkowo nie weszła do tej jaskini. Tak,
myślę, że może spróbować jeszcze raz.
Hardcastle ściągnął brwi.
- W takim razie zabierajmy się do pracy. - Spojrzał na dwa
następne nazwiska na liście. - Restonville i Shedwick mają fortuny,
których król Midas by się nie powstydził. Nie mają potrzeby
uciekać się do takich metod.
- W porządku. - Gideon skreślił jeszcze dwa nazwiska.
Pracowali dalej przez jakiś czas, stopniowo skracając listę.
Byli w połowie tej roboty, gdy do pokoju wpadły Harriet i lady
Hardcastle, gotowe do wyjścia. Gideon wraz z ojcem uprzejmie
wstali.
- Chciałam was tylko zawiadomić, że idziemy na zakupy,
milordzie - powiedziała Harriet od niechcenia. - Twoja matka życzy
sobie obejrzeć najnowszą modę.
- Koniecznie potrzebny mi nowy kapelusz i materiały na
suknie - powiedziała lady Hardcastle, obdarzając Harriet lekkim
uśmiechem.
Wyraz oczu matki, gdy patrzyła na Harriet, nie uszedł uwagi
318
Bestia
Gideona. Chyba oczarowała powoli i jego matkę, tak jak wszyst-
kich innych.
- Nic tak nie pozwala lepiej się poznać dwóm kobietom jak
wyprawa na zakupy - ciągnęła radośnie Harriet. - Twoja matka
i ja mamy wiele wspólnego, milordzie.
Gideon uniósł brew.
- Co, na przykład?
- Ciebie, oczywiście. - Uśmiechnęła się.
Wzrok lady Hardcastle wędrował niepewnie z męża na syna
- Widzę, że jesteście zajęci.
- Właśnie - odparł Hardcastle. - Przeglądamy listę podej-
rzanych.
Harriet zdumiała się.
- Podejrzanych?
- Zapomniałem ojca przestrzec - jęknął Gideon - żeby nic o
tym nie mówił.
- O co chodzi z tymi podejrzanymi? - dopytywała się Harriet
- Szukam kogoś, kto mógł zorganizować tę szajkę złodziei
złapanych w jaskiniach - wyjaśnił Gideon. - Mam powody sądzić, że
jest to osoba przyjmowana w najlepszych salonach. Musi to być
również ktoś, kto sporo wie o jaskiniach w skałach.
- Może kolekcjoner skamielin?
Gideon niechętnie przytaknął.
- Tak, całkiem możliwe.
- Wspaniały pomysł. Kolekcjonerzy skamielin mogą być
bezwzględni, mówiłam ci. - Oczy Harriet rozbłysły entuzjaz-.
mem. - Może mogę pomóc. Poznałam tu w Londynie wielu
kolekcjonerów i kilku wydaje mi się bardzo niewyraźnych.
Gideon uśmiechnął się ponuro.
-Ty uważasz większość swoich kolegów za niegodnych
zaufania. Nie sądzę, żeby twoja opinia pomogła nam zawęzić
listę. W każdym razie możesz mi dać spis członków tego twojego
Towarzystwa. Porównam go z moimi listami.
319
Amanda Quick
- Oczywiście. Przygotuję to, jak tylko wrócimy z zakupów.
Lady Hardcastle spojrzała na męża.
- A kto jest na razie na tej liście?
- Sporo ludzi. To długa lista. - odparł Hardcastle.
- Mogę ją zobaczyć? - Lady Hardcastle popłynęła do biurka.
Harriet przeszła za nią i spojrzała jej przez ramię.
- Boże drogi! Jak możesz w ogóle znaleźć winnego wśród
tylu podejrzanych?
- To nie będzie łatwe - powiedział Gideon. - Proponuję,
żebyście już obie poszły. My z ojcem będziemy nad tym pracować.
Lady Hardcastle skrzywiła się, patrząc na listę.
- Nie widzę tu Bryce'a Morlanda. O ile pamiętam, nie
interesował się nigdy skamielinami, ale na pewno zna dobrze
okolice Upper Biddleton.
Gideon spojrzał na matkę.
- Rozważałem tę możliwość. Nie miałby żadnych
skrupułów, żeby posunąć się do kradzieży, ale nie uważam, żeby to
był on. Nawet gdyby był, to nie mamy się czym martwić, bo
wyjechał z kraju.
- Racja. - Lady Hardcastle dalej studiowała listę. - A Clive
Rushton? Jego nazwiska też nie ma. Swego czasu był zapamiętałym
zbieraczem. - Spojrzała na męża. - Jeśli dobrze pamiętam, to on cię
wciągnął wtedy w to hobby, mój drogi.
Zapanowała nieprzyjemna cisza. Hardcastle kręcił się
niepewnie na krześle.
-Był moim proboszczem.Miałby kierować gangiem złodziei?
Gideon powoli usiadł. Patrzyli w zamyśleniu na matkę.
- Umieściłem go z początku na liście, ale wykreśliłem, gdy
zorientowałem się, że nie ma go na wielu listach gości w domach,
które zostały obrabowane. Z tego też powodu wykreśliłem
nazwisko Morlanda. Człowiek, którego poszukuję, jest zapraszany
do najbardziej ekskluzywnych salonów śmietanki towarzyskiej.
Rushton i Morland nie obracają się w tych kręgach.
320
Bestia
- Boże, przecież to nic nie znaczy - zauważyła lady Hard
castle. - Najlepsze domy pękają w szwach, gdy urządzany jest duży
wieczorek czy bal. Impreza byłaby nieudana, gdyby nie było
strasznego tłoku. Wprawdzie należy przy wejściu pokazywać
zaproszenie, ale wiesz, jak to jest. Schody i hall są zwykłe
zatłoczone przy takich okazjach. Można się prześlizgnąć.
- Twoja matka ma rację - powiedziała prędko Harriet. - Jeśli
ktoś jest odpowiednio ubrany i pojawi się razem z kimś za
proszonym, śmiało może wejść do zatłoczonej sali balowej. Kto w
takim ścisku zauważy jednego dodatkowego gościa?
Gideon stukał palcami w biurko.
- Może masz rację.
Hardcastle również zapalił się do tej możliwości.
- Oczywiście, że mają rację. Przecież można nawet zaczekać
aż będzie największy tłok, i wejść od strony ogrodu. Nikt by nie
zauważył.
- Skoro tak - mówił szybko Gideon - Rushton jest wciąż
prawdopodobnym kandydatem, Morland również. Do licha
i jeszcze wielu innych.
Hardcastle uniósł dłoń.
- Wciąż jednak ten, kto kierował szajką, musiał dobrze znać
jaskinie z Upper Biddleton. To pozwala skrócić listę.
- Myślę, że tak.
- Możesz zawsze zwrócić się do Harriet albo do mnie, jeśli
będziesz jeszcze potrzebował przewodnika po życiu towarzyskim. -
Lady Hardcastle uśmiechnęła się, naciągając rękawiczki - Chodź,
Harriet, musimy iść. Marzę, żeby znów pochodzić po Oxford Street.
Była tam wspaniała francuska modystka, która robiła przepiękne
czepki.
- Tak, oczywiście - powiedziała uprzejmie Harriet. Patrzyła
tęsknie na leżącą przed Gideonem listę. Było jasne, że wolałaby się
zająć tym niż iść na zakupy.
- A przy okazji- dodała lady Hardcastle, zatrzymując się
321
Amanda Quick
przy drzwiach - czas już, żeby Harriet wydała przyjęcie. Pomogę jej.
Zaproszenia zostaną wysłane dziś po południu. Nie róbcie żadnych
planów na wtorkowy wieczór w przyszłym tygodniu.
Gideon odczekał, aż Harriet i matka wyjdą z biblioteki i
spojrzał na ojca siedzącego po drugiej stronie biurka.
- Harriet chyba ma rację - powiedział wolno.
- W czym?
- Może częściej powinienem mówić innym o swoich planach
i o tym, co robię. Dzisiejszego ranka więcej się dowiedziałem na
temat moich podejrzanych niż w ciągu kilku dni, kiedy siedziałem
nad tym sam.
Hardcastle zachichotał.
- Nie jesteś jedynym, który się ostatnio paru rzeczy dowie
dział. A teraz mam propozycję. Może byśmy dziś po południu
wpadli do kilku moich klubów? Mogę odnowić jakieś znajomości,
popytać, i może nam się uda jeszcze skrócić listę.
- Doskonale.
Gideon zdał sobie sprawę, że właśnie zaakceptował ojca jako
wspólnika w tym przedsięwzięciu. Było to uczucie dziwne, ale nie
nieprzyjemne.
Gdy Gideon z ojcem weszli do klubu, rozległ się szmer
zdziwienia. Kilku dawnych kolegów hrabiego kiwnęło głowami
wyraźnie zadowolonych ze spotkania starego przyjaciela po tylu
latach.
Zanim zbliżył się do nich ktokolwiek inny, rzucili się do
nich Applegate i Fry.
- Może panowie wypiją z nami szklaneczkę porto - radośnie
zaprosił Applegate. Spojrzał na hrabiego. - Świętujemy druzgocące
zwycięstwo St. Justina nad Morlandem. Przypuszczam, że pan o
tym słyszał, Hardcastle. Opowiadają dzisiaj o tym w całym mieście.
Ten tchórz wolał uciec na kontynent niż walczyć z pańskim synem.
322
Bestia
- Tak, słyszałem.
- Muszę powiedzieć, że to rzuca zupełnie nowe światło na te
nieprzyjemności sprzed sześciu lat - oświadczył Fry. Nachylił się
konfidencjonalnie do hrabiego. - Widzi pan, lady St. Justin
wyjaśniła nam co nieco na ten temat.
- Ach tak? - Hardcastle wziął szklaneczkę porto.
- A teraz ta historia z Morlandem dowodzi, że plotki z prze-
szłości były bez sensu - podsumował Fry. - St. Justin to nie tchórz i
nie boi się stanąć w obronie honoru kobiety. W dodatku pokazał, że
potrafi zachować się właściwie, kiedy trzeba.
- Lady St. Justin zawsze tak twierdziła. - Applegate
potrząsnął głową. - Wie pan, jak to jest z plotką. Okropna rzecz.
Dołączyło do nich jeszcze kilku panów, którzy chcieli
powitać Hardcastle'a.
- Słyszeliśmy o Morlandzie - odezwał się jeden z nich. -
Dobrze, że się go pozbyliśmy. Nigdy mu nie ufałem. W zeszłym
roku miał chrapkę na moją córkę. Na pewno chciał położyć łapę na
jej posagu. Głupia dziewczyna myślała, że jest w nim zakochana.
Niełatwo było jej to wyperswadować.
- Podobno - powiedział teraz jego towarzysz - kupił pan
swojej małżonce fantastyczną klacz. Moja żona tak jej zazdrości, że
też chce nowego konia. Zastanawiałem się, czy mógłby mi pan
doradzić coś na czwartkowej aukcji w Tatersall's.
-Nie planowałem udziału w czwartek -odpowiedział Gideon.
Mężczyzna kiwnął głową, zaczerwieniony ze wstydu.
- Rozumiem, oczywiście. Nie chciałem się narzucać. Myś
lałem tylko, że gdyby pan tam akurat był, mógłby mi pan szepnąć
słówko.
Gideon zauważył ostrzegawcze spojrzenie ojca i wzruszył
lekko ramionami.
- Oczywiście, jeżeli będę w czwartek w Tattersall's, chętnie
wskażę panu jednego czy drugiego konia, odpowiedniego dla
małżonki.
323
Amanda Quick Bestia

Rozmówca się rozpromienił.

- Dziękuję. No, to będę się zbierał. Na pewno zobaczymy
się wieczorem na balu u Urskinów. Żona mówi, że wypada się
pokazać. Mówi, że cały świat tam będzie, żeby zobaczyć pana
i lady St. Justin.

Cały świat, a w każdym razie śmietanka towarzyska,

pokazała się tego wieczoru na sali balowej Urskinów. Od razu było 19
wiadomo, że przyszli tu z powodu Gideona i Harriet.
Lord i lady St. Justin stali się główną atrakcją wieczoru, a
obecność hrabiego i hrabiny Hardcastle była dodatkowym powodem
do dumy gospodyni.
Effie i Adelajda były przejęte i niezwykle uhonorowane
Następnego ranka Harriet była jeszcze w swojej sypialni,
powiązaniami z tą najmodniejszą parą. Dla Felicity wszystko to
gdy przyszła do niej lady Hardcastle. Harriet odłożyła artykuł o
było szalenie zabawne. Przy końcu wieczoru Hardcastle odnalazł
historii naturalnej zamieszczony w magazynie, który niedawno
Gideona, stojącego przy oknie. Pierwszy raz od początku balu
kupiła. Uśmiechnęła się do teściowej.
Gideon był sam i rozkoszował się chwilą samotności.
- Dzień dobry, lady Hardcastle. Myślałam, że pani jeszcze
- Zdumiewające, ilu przyjaciół masz ostatnio. - Hardcastle
śpi. Jest dopiero dziesiąta, a wczoraj tak późno wróciliśmy.
sączył szampana, przyglądając się tłumowi.
- Okropnie późno, prawda? Obawiam się, że
- Prawda? Wydaje się, że jeśli idzie o towarzystwo,
przyzwyczaiłam się już do wiejskiego trybu życia. Trochę to
zmazałem swoją plamę na honorze. Zawdzięczam to wszystko
potrwa, zanim znów będę się nadawać do późnego chodzenia do
mojej nadzwyczajnej żonie.
łóżka. - Lady Hardcastle przefrunęła do niewielkiego krzesełka przy
- Nie - powiedział Hardcastle z nieoczekiwaną stanowczoś
oknie i lekko usiadła.
cią. - Dzięki swej małżonce odzyskałeś tylko reputację w oczach
- Chciałam z tobą porozmawiać, jeśli nie masz nic
społeczeństwa. Ale twój honor zawsze był twój. I nigdy go nie
przeciwko temu.
zszargałeś.
- Oczywiście, proszę bardzo.
Gideon był tak zdumiony, że mało nie wypuścił kieliszka z
Lady Hardcastle uśmiechnęła się łagodnie.
ręki. Odwrócił się do ojca, nie wiedząc, co powiedzieć.
- Nie wiem, jak mam zacząć. Myślę, że muszę zacząć od
- Dziękuję, sir - zdołał wydusić.
podziękowania.
- Nie masz mi za co dziękować - mruknął hrabia. - Jestem
Harriet się zdumiała.
dumny, że jesteś moim synem.
- Za co?
325
Amanda Quick
- Jak to? Za wszystko, co zrobiłaś dla Gideona, oczywiście.
A również za to, co zrobiłaś dla mojego męża i dla mnie.
- Ależ nic nie zrobiłam - protestowała Harriet. - Naraziłam
państwa niepotrzebnie na pośpieszną wyprawę do nas, a przy okazji
okropnie zdenerwowałam Gideona. Jestem szczęśliwa, że się to
wszystko dobrze skończyło. Przy odrobinie szczęścia wyjedziemy
niedługo z Londynu do Upper Biddleton. Nie przepadam za
miejskim życiem.
Lady Hardcastle wytwornie uniosła rękę.
- Nie zrozumiałaś mnie, moja droga. Dziękuję ci za coś
znacznie ważniejszego niż wezwanie nas do Londynu. Dałaś mi
z powrotem syna. Nie wiem, czy kiedykolwiek zdołam ci się
odwdzięczyć.
Harriet wpatrywała się w teściową.
- Lady Hardcastle, zapewniam, że przecenia mnie pani.
- Nie. Sześć lat temu, po śmierci mojego najstarszego syna,
byłam zrozpaczona, przygnębiona jak nigdy w życiu. Nie mogłam
się z tego wyzwolić. Mijały miesiące. Przeprowadziliśmy się nawet
z Upper Biddleton do Hardcastle House, ponieważ doktor uważał,
że zmiana może mi pomóc. I kiedy w końcu zaczęłam powracać do
życia, dowiedziałam się, że niemalże straciłam drugiego syna.
- Musiało to być dla pani okropne-cicho powiedziała Harriet.
- Przez pewien czas mój mąż nie chciał nawet z nim roz-
mawiać ani wpuszczać do domu. Wszyscy oskarżali Gideona o
okropne potraktowanie biednej Deirdre Rushton. Po jakimś czasie
Gideon po prostu przestał zaprzeczać. Odwrócił się od nas
wszystkich, ale trudno go za to potępiać.
- Ale pani mąż powierzył mu zarządzanie majątkami Hard-
castle'ów.
- Tak. Kiedy wystraszył się, że zdrowie go opuszcza,
wezwał Gideona i wszystko mu przekazał. Myślałam, że to poprawi
ich stosunki, ale tak nie było. Ile razy Gideon wszedł do domu,
zawsze pokłócił się z ojcem.
326
Bestia
- Gideon jest uparty.
- Jego ojciec też. Pod pewnymi względami są bardzo
podobni, chociaż się do tego nie przyznają. Muszę ci powiedzieć,
że kiedy wczoraj zastałyśmy ich w bibliotece razem, o mało nie
popłakałam się z radości. Po raz pierwszy od sześciu lat widziałam
ich spokojnie robiących coś razem. A wszystko dzięki tobie.
Harriet dotknęła jej ręki.
- Lady Hardcastle, to bardzo miłe z pani strony, ale
zapewniam panią, że zrobiłam niewiele.
Dłoń lady Hardcastle zacisnęła się na ręce Harriet.
- Mój syn stał się tak nieznośny i niebezpieczny jak go
nazywali: Potwór.
- Dobry Boże - powiedziała Harriet. - Nigdy nie był taki zły.
Przede wszystkim był zawsze bardzo rozsądny. I bardzo miły dla
mnie.
- Miły? - Lady Hardcastle była zdumiona. - On uwielbia
ziemię, po której stąpasz.
Teraz Harriet spojrzała zdumiona, a później się roześmiała.
- Cóż za przesada! Owszem, przyznaję, że mi ulega, ale
zapewniam panią, że mnie nie uwielbia.
- Jestem pewna, że się mylisz, Harriet.
Harriet stanowczo pokręciła głową.
- Nie, wcale nie. Sam mi powiedział, że zapomniał, co to
znaczy kochać. Ożenił się ze mną, bo jest niezwykle honorowy i nie
miał wyboru. Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi, ale to wszystko.
- Jesteście mężem i żoną- powiedziała twardo lady Hard-
castle. - Widziałam, jak mój syn na ciebie patrzy. Założę się o
brylanty Hardcastle'ów, że jesteście więcej niż dobrymi przy-
jaciółmi, moja droga.
Harriet się zaczerwieniła.
-No, oczywiście, jest między nami naturalny pociąg, jak to
w małżeństwie. Ale niczego więcej w tym nie widzę.
327
Amanda Quick
Lady Hardcastle przypatrywała się jej dokładnie.
- Ale ty jesteś w nim zakochana, prawda?
Harriet zmarszczyła nos.
- Czy to tak widać?
- Oczywiście. Zauważyłam to od chwili, gdy cię poznałam.
Myślę, że wszyscy inni też to widzą.
- O Boże... - Harriet westchnęła. - Tak się staram to ukry
wać. Nie chcę zawstydzać Gideona publicznie. To bardzo niemodne
w towarzystwie pokazywać takie uczucia między mężem a żoną.
Lady Hardcastle uniosła się, jakby była piórkiem, i nachyliła
się, by uścisnąć Harriet.
- Nie sądzę, żeby mój syn kiedykolwiek mógł się przez
ciebie wstydzić. Uwierzyłaś w niego, kiedy sądził, że nikt inny nie
wierzy. Nigdy ci tego nie zapomni.
- Jest na swój sposób bardzo lojalny - ciepło stwierdziła
Harriet. - Można na nim polegać. Bardzo podobałby się mojemu
ojcu.
Lady Hardcastle podeszła do drzwi i jeszcze się na moment
zatrzymała.
- Ludzie nazywali mego syna Potworem po tym, co zdarzyło
się sześć lat temu. Jego figura i ta straszna blizna sprawiły, że
przezwisko pozostało, i obawiam się, że do pewnego stopnia żył
tak, żeby na nie zasługiwać. Ale twoje zaufanie i wiara w niego
odmieniły go. Dziękuję ci za to z całego serca.
Lady Hardcastle wyfrunęła z pokoju i bardzo delikatnie
zamknęła za sobą drzwi.
Warto mieć taką okropną opinię - stwierdziła Adelajda na
przyjęciu u St. Justinów. - Patrzcie na ten tłum. Harriet, moja droga,
okazałaś się wspaniałą gospodynią. Gratuluję!
- Rzeczywiście, Harriet. - Effie rozglądała się z zadowole-
328
Bestia
niem. Dom St. Justinów pękał w szwach. - Potworny ścisk.
Wszystko będzie jutro w gazetach.
Felicity uśmiechnęła się do siostry.
- Śmiało możemy powiedzieć, że zdobyłaś dostateczną
ogładę towarzyską, żeby nie kompromitować St. Justina
publicznie. Nikt nie powie, że poślubił nieodpowiednią
gospodynię.
Harriet zrobiła do niej minę.
- Nie chcę, żeby któraś z was myślała, że sama to zrobiłam.
Prawda jest taka, że lady Hardcastle wszystko zorganizowała. Ja
jestem tylko bezgranicznie szczęśliwa, że wszyscy, którzy byli
zaproszeni, przyszli.
- I jeszcze paru innych - zauważyła Felicity. - Nikt się
nie mógł oprzeć. Ty i St. Justin zdobyliście uznanie całego
towarzystwa przebojem. Na niego patrzą jak na cierpiącego
przez lata romantycznego bohatera, a ty jesteś damą, która go
pokochała mimo jego mrocznej przeszłości. Historia jak z gotyckiej
powieści.
- Nie wiem nic o gotyckich romansach - powiedziała Effie -
ale nie da się zaprzeczyć, że wy dwoje jesteście teraz w modzie.
Wspaniały moment na wydanie takiego przyjęcia.
- Tak właśnie powiedziała lady Hardcastle - przyznała
Harriet. - Ja będę szczęśliwa, jak się to skończy.
Pojawili się dwaj znajomi, bardzo przystojni młodzieńcy i
ruszyli w stronę Felicity i jej rodziny.
Harriet nachyliła się do siostry.
- Nadchodzą adonisi.
Felicity uśmiechnęła się czarująco.
- Są bardzo atrakcyjną parą. Martwi mnie tylko, że wszystko
robią razem. Ciekawi mnie, jak daleko się w tym posuwają.
- Felicity, doprawdy. - Effie zrobiła zgorszoną minę.
Harriet stłumiła chichot, gdy się zbliżyli. Poczekała, aż się
wszyscy przywitają, i wycofała się, wiedząc, że nie odczują jej
329
Amanda Quick
braku. Bliźniacy adonisi interesowali się tylko Felicity, a Harriet
miała ciekawsze rzeczy do roboty.
Gideon i jego rodzice po drugiej stronie przepełnionego
salonu rozmawiali z jakąś parą, której Harriet nie znała. Pewnie
jacyś przyjaciele lady i lorda Hardcastle.
W pokoju zrobiło się gorąco. Harriet przez chwilę się wach
lowała, ale zdecydowała wyjść do ogrodu, by zaczerpnąć świeżego
powietrza. Kilka osób pokiwało do niej przyjacielsko, gdy
przechodziła do drzwi.
Po kilku minutach była w hallu. Owl komenderował sztabem
lokajów, roznoszących tace z szampanem i zakąskami. Kiwnął
głową ponuro.
- Czy wszystko w porządku, Owl? - spytała Harriet.
- Panujemy w tej chwili nad sytuacją, proszę pani, ale tłum
jest większy, niż oczekiwaliśmy. Można tylko mieć nadzieję, że nie
zabraknie szampana.
- Ojej - przeraziła się. - Czy to możliwe?
Zawsze istnieje możliwość katastrofy przy takich uroczys-
tościach, proszę pani - odpowiedział Owl. - Oczywiście, zrobię, co
mogę, żeby tego uniknąć.
- Oczywiście.
Harriet pobiegła korytarzem do tylnego wyjścia, ale zmieniła
zamiar, gdy się nagle zorientowała, że obluźniła się jej podwiązka.
Zdecydowała się iść na górę do swojej sypialni, żeby ją zawiązać.
Na szczycie schodów skręciła w lewo i poszła dalej korytarzem. Nie
było wątpliwości. Podwiązka zdecydowanie się rozwiązała, a
pończocha zaczęła opadać. Całe szczęście, że zauważyła to w porę.
Byłoby okropne, gdyby pończocha spadła jej do kostki w czasie
pierwszego przyjęcia.
W korytarzu było ciemniej niż zwykłe, stwierdziła. Ktoś
zdmuchnął niektóre ze świec w kinkietach. Pewnie Owl starał się
oszczędzać. Otworzyła drzwi do swojej sypialni i stanęła jak wryta,
kiedy zobaczyła, że nie jest całkowicie pogrążona w ciem-
330
Bestia
ności - na sekretarzyku paliła się świeca. Wiedziała, że jej tam nie
zostawiła. Podeszła zaniepokojona, zastanawiając się, czy to
pokojówka ją zapaliła.
Wtedy zobaczyła garbatą postać, pochyloną nad otwartą
szufladą. W sekundzie wiedziała, co się dzieje. Była to szuflada,
gdzie trzymała swoją cenną skamielinę.
- Stój, złodzieju! - wrzasnęła. Ruszyła do przodu, dzierżąc
swą jedyną broń, wachlarz. - Stój natychmiast! Jak śmiesz?
Ciemna figura uniosła się. Intruz zatrzasnął szufladę i
obrócił się, skulony, przodem do Harriet. W świetle świec ujrzała
wykrzywioną twarz pana Humboldta.
- Przekleństwo! - zasyczał. Skoczył do drzwi, przewracając
Harriet. Upadła na dywan i oparła się o łóżko. Wyciągnęła rękę i
natrafiła na nocnik. Schwyciła go i próbowała wstać.
- Co się tu, u diabła, dzieje? - grzmiał od drzwi Gideon. - Do
pioruna, Harriet!
W tym momencie uciekający Humboldt wpadł prosto na
Gideona, który złapał go za kark i odrzucił. Humboldt z jękiem
zwinął się na dywanie.
- Dopilnuj go, Dobbs. - Gideon dwoma susami przeskoczył
pokój, pochylił się i wziął Harriet w objęcia.
- W porządku? - spytał ochryple.
- Tak, tak, nic mi nie jest. - Westchnęła. - Dziękuję Bogu, że
go złapałeś. Myślę, że chciał ukraść mój ząb.
- Raczej szukał pani klejnotów, lady St. Justin - powiedział
od drzwi Dobbs. - A to chytrus. Nawet wygląda na złodzieja, co?
Nie zawsze można ich rozpoznać po wyglądzie, oczywiście, ale ten
gość wygląda na kryminalistę.
Gideon odwrócił się, trzymając Harriet w ramionach.
Patrzyła na Humboldta, który powoli siadał na dywanie.
- Naprawdę, panie Humboldt. Jak pan mógł tak się stoczyć?
Powinien się pan wstydzić.
Humboldt jęknął i pozwolił, żeby Dobbs go postawił.
331
Amanda Quick
-Chodziłem sobie i zgubiłem się tutaj. Na pewno nie miałem
zamiaru ukraść klejnotów lady St. Justin. Po co mi biżuteria?
- Jeśli szukał pan biżuterii, w co wątpię, prawdopodobnie
miał pan zamiar ją spieniężyć, żeby finansować swoją pasję
kolekcjonera - stwierdziła Harriet.
Humboldt spojrzał na nią.
- To nieprawda. Dobrze, jeśli pani musi wiedzieć...
Słyszałem plotki, że znalazła pani coś interesującego w jaskini w
Upper Biddleton. Nie uwierzyłem w nie, oczywiście. Parę lat temu
sam badałem dokładnie te jaskinie i wiem, że nic ważnego tam już
nie ma. Jednak chciałem zobaczyć, czy przez przypadek nie natrafiła
pani na coś.
- Ha! Wiedziałam! - Harriet z pogardą kiwnęła głową i
popatrzyła na Gideona. - Mówiłam ci cały czas, że kolekcjonerzy
skamielin to bezwzględna banda.
- Tak, mówiłaś. - Gideon był zatroskany. - Jesteś pewna, że
nic ci się nie stało?
- Zupełnie nic. Możesz mnie postawić. - Harriet poprawiła
sukienkę, kiedy mąż postawił ją na podłodze. Podwiązka zupełnie
się rozwiązała i pończocha opadła.
- Jak tu dotarłeś na czas?
- Zatrudniłem pana Dobbsa, żeby pilnował tego tłumu dziś
wieczorem - wyjaśnił Gideon. - Jak pamiętasz, zaprosiliśmy
wszystkich podejrzanych z mojej listy. Postanowiłem nie
ryzykować.
Harriet uśmiechnęła się promiennie.
- Cóż za wspaniały plan.
- Był, dopóki ty nie postanowiłaś pobiec na górę w nie
odpowiednim momencie - odparował Gideon.
- To tylko dowodzi, że powinieneś był mnie poinformować,
milordzie. Mówiłam ci to nieraz. Można by pomyśleć, że się
wreszcie nauczyłeś.
Gideon uniósł brew.
332
Bestia
- Można by?
Nagle Harriet zdumiała się.
- Właśnie coś mi przyszło do głowy. Pan Humboldt nie był
na naszej liście gości!
- Nie, nie był - zgodził się Gideon. - Co dowodzi, że obser-
wacje mojej matki na temat list gości były słuszne. W takim tłumie
każdy, kto jest odpowiednio ubrany, może wejść. Jeśli jest sprytny.
Rozmowa przy śniadaniu następnego ranka dotyczyła
schwytania Humboldta.
- Gwarantuję, że to wydarzenie będzie dzisiaj głównym
tematem na mieście - mówiła rozbawiona lady Hardcastle do
Harriet. - Wszyscy będą opowiadać, że lord i lady St. Justin znów
zapewnili gościom wspaniałą rozrywkę. Wyobraźcie sobie. Wy
oboje łapiecie złodzieja w najgorętszym momencie wieczoru.
- To wszystko jest w dzisiejszych gazetach - oznajmił Hard
castle z drugiego końca stołu. Był w połowie pliku gazet. -
Wspaniałe sprawozdania. Mówią, że Humboldt jest hersztem bandy
odpowiedzialnym za serię kradzieży z kilku ostatnich miesięcy.
- A St. Justin jest bohaterem, który zastawił pułapkę, by go
schwytać - powiedziała Harriet, posyłając Gideonowi spojrzenie
pełne uwielbienia. - Czy gazety o tym piszą?
Gideon popatrzył na nią groźnie z odległego krańca stołu.
- Mam nadzieję, że nie.
- Ależ tak. Tutaj jest.- Hardcastle odłożył jedną gazetę i
wziął drugą. - Nazywają cię dzielnym i mądrym, mój chłopcze.
I opisują, jak uratowałeś swoją panią przed złodziejem mordercą.
- Cudownie! - wykrzyknęła Harriet. - Cieszę się, że od-
powiednio to przedstawili.
- Pan Humboldt uciekał, by ratować życie, gdy na mnie
333
Amanda Quick
wpadł, moja droga - tłumaczył żonie Gideon. - Nie widziałem, żeby
usiłował kogoś mordować. To ty wyglądałaś groźnie. Nigdy nie
zapomnę widoku ciebie z nocnikiem w ręku. Wyglądałaś
zatrważająco.
- Myślałam, że chodzi mu o mój ząb - wyjaśniła Harriet.
- Wniosek, do jakiego doszedł pan Dobbs, jest następujący:
Humboldtowi dawno skończyły się fundusze na utrzymywanie
muzeum - wyjaśniał Gideon. - Uciekł się do kradzieży, żeby
finansować zakupy następnych skamielin.
Harriet pokiwała głową.
- Kolekcjoner jest zdolny do wszystkiego, gdy jest bez
wyjścia. Biedny pan Humboldt. Mam nadzieję, że nie będą
dla niego zbyt surowi. W pewnym sensie rozumiem jego
motywy.
- W każdym razie ugruntowałaś swoją opinię jako
gospodyni - dodała lady Hardcastle z satysfakcją. - Ludzie z
towarzystwa najbardziej obawiają się nudy, a ty im znów
zaprezentowałaś fascynujący spektakl.
Harriet już miała odpowiedzieć, gdy wszedł Owl z poranną
pocztą na srebrnej tacy. List na wierzchu zaadresowany był do
Harriet.
- Boże - powiedziała rozrywając pieczęć. - To od pani
Stone. Ciekawe, czy coś się stało.
- Na pewno ktoś umarł po długich cierpieniach albo jakaś
epidemia nawiedziła Upper Biddleton - skomentował Gideon. -
Tylko takie wydarzenia mogłyby skłonić tę starą kobietę do
napisania listu.
Harriet zignorowała go i przebiegła oczami krótką notatkę.
Krzyknęła z przerażenia, gdy dotarło do niej, co czyta.
- Psiakrew!
Hrabia i jego żona spojrzeli zatroskani.
- Czy coś się stało, moja droga? - spytał spokojnie Gideon
między jednym a drugim kęsem bekonu.
334
Bestia
- Wszystko! - Harriet wymachiwała listem. - Wszystko, co
najgorsze. Tego się właśnie obawiałam.
Gideon, nieporuszony, przełknął bekon.
- Może nam powiesz, co to za wiadomość.
Harriet była tak przejęta, że z trudem mogła mówić.
-Pani Stone pisze, że ma podstawy sądzić, że jakiś zbieracz
skamielin chodzi po moich jaskiniach. Widziała niedawno na
plaży jakiegoś mężczyznę, a gdy go zobaczyła po raz drugi, niósł
duży kawał kamienia.
Gideon odłożył grzankę.
- Pokaż mi ten list.
Harriet wręczyła mu kartkę.
- To już koniec. Ten ktoś mógł znaleźć kości, które pasowały
do mojego zęba. Muszę natychmiast wracać do Upper
Biddleton. A ty musisz posłać wiadomość do kogoś w Black-
thorne Hall, sir. Nikt nie ma prawa wchodzić do mojej jas-
kini.
Gideon wpatrywał się w list.
- Nie wiedziałem, że pani Stone umie czytać i pisać.
- Była gospodynią u dwóch proboszczów - zauważyła lady
Hardcastle. - Niewątpliwie czegoś się przez te lata nauczyła.
- Albo podyktowała to komuś we wsi - powiedział hrabia. -
Zawsze tak robią.
Gideon położył list na stole.
- Poślę wiadomość do Blackthorne Hall, moja droga. Każdy,
kto się będzie kręcił koło jaskiń, dostanie ostrzeżenie, że wkracza
na teren prywatny. Czy to ci wystarczy?
Harriet potrząsnęła głową.
- Wszystko pięknie i ładnie, milordzie, ale czuję, że
powinnam natychmiast wracać. Muszę się upewnić, że nikt nie
znalazł resztek mojego stwora.
- Nie sądzę, żebyś koniecznie potrzebowała wracać i
osobiście strzec swoich cennych skamielin - zaczął Gideon.
335
Amanda Quick
- A ja tak. - Harriet zerwała się od stołu. - Idę na górę od
razu się pakować. O której możemy wyruszyć, milordzie?
Gideon spojrzał zagniewany.
- Właśnie powiedziałem, że nie ma takiego pośpiechu z po
wrotem do Upper Biddleton.
- Ależ jest. Przecież sam widziałeś, jacy bezwzględni są
kolekcjonerzy. Jeśli ktoś odkrył moją jaskinię, nie wystarczy go
po prostu ostrzec. Znajdzie sposób, żeby się zakraść. Na pewno.
Hardcastle pokiwał głową.
-Kiedy kolekcjoner poczuje zapach starych kości, cholernie
trudno go powstrzymać. Możemy tylko mieć nadzieję, że jeszcze
nie odkrył tej jaskini Harriet.
Spojrzała na teścia z wdzięcznością.
- Dziękuję za zrozumienie, sir. Widzisz, Gideonie? Musimy
natychmiast jechać.
Lady Hardcastle uśmiechnęła się do syna.
- Nie ma powodu, żebyście nie mogli pojechać do Upper
Biddleton na parę dni, zbadać sprawę. My z ojcem tu zostaniemy.
Gideon uniósł ręce, poddając się. Spojrzał wyrozumiale na
Harriet.
- No dobrze, moja droga. Zacznij się pakować.
- Dziękuję ci, Gideonie. - Harriet pobiegła do drzwi. - Będę
gotowa za godzinę.
Powóz zajechał na podwórze Blackthorne Hall krótko po
dziewiątej wieczorem. Gideon wiedział, że bardzo to Harriet
zmartwiło. Chciała biec prosto do skał i nawet to zaproponowała.
On jednak tym razem stanowczo sprzeciwił się pomysłowi żony. -
Nie, nie będziesz tam chodziła w środku nocy. Twoje drogie
jaskinie mogą zaczekać do rana - zadecydował, a służba rzuciła się,
żeby przygotować sypialnie i rozładować bagaż. Wchodząc po
schodach, Harriet próbowała jeszcze oponować.
336
Bestia
-To nie potrwa długo, milordzie. Wpadnę tylko na moment
do jaskini upewnić się, że nikt nie ruszył moich kości.
Gideon objął ją ramieniem i zdecydowanie zaprowadził do
sypialni.
- Jest za późno na taką wyprawę. Mieliśmy długą podróż i
na pewno jesteś zmęczona.
- Wcale nie jestem zmęczona - zapewniła szybko.
- A ja jestem. - Stanął przed jej sypialnią i uwięził ją przy
ścianie, opierając ręce po obu stronach jej głowy. - A jeśli nie
jesteś, to powinnaś być. Idź spać, moja pani. Rano, jak już nie
będzie przypływu, pójdziemy do twoich jaskiń.
Harriet westchnęła, niezadowolona.
- Dobrze, milordzie. Wiem, że powinnam być wdzięczna, bo
byłeś bardzo uprzejmy i tak szybko mnie tu przywiozłeś. Rozu-
miem, że wcale ci się tu nie śpieszyło. To bardzo miło z twojej
strony. W ogóle jesteś dla mnie bardzo dobry.
Gideon zgryzł w ustach przekleństwo.
- Idź do łóżka. Przyjdę do ciebie za chwilę.
- Myślałam, że jesteś zmęczony, milordzie.
- Nie do tego stopnia. - Gideon wyciągnął jedną rękę,
otworzył za plecami Harriet drzwi do jej sypialni i delikatnie
popchnął ją do środka. Zobaczył, że pokojówka już na nią czeka.
Zamknął drzwi i poszedł do swojej sypialni.
Jej słowa dźwięczały mu w uszach. „Jesteś dla mnie bardzo
dobry". Dobry? Gideon krótkim kiwnięciem głowy odprawił
kamerdynera i zaczął odpinać koszulę. Zobaczył swoje odbicie
w lustrze na gotowalni. Jego zdeformowana twarz patrzyła
ironicznie.
Wcale nie był dobry dla Harriet. Właściwie zmusił ją do
małżeństwa, wystawiał ją na pokaz w towarzystwie jak egzotyczne
zwierzątko, naraził na niebezpieczeństwo ze strony Morlanda.
W zamian ona dała mu miłość, pomogła odzyskać reputację i
naprawić stosunki z rodzicami. Nie, nie był zbyt dobry dla
337
Amanda Quick
Harriet. Chciała tylko jego miłości, ale on powiedział, że tego jej
dać nie może. „Sześć lat temu zapomniałem, co to znaczy kochać".
Ależ był idiotą!
Gideon zzuł buty, wyskoczył ze spodni, narzucił szybko
czarny szlafrok i podszedł do drzwi łączących sypialnie. Gdy
usłyszał, że Harriet odsyła pokojówkę, zapukał.
- Wejdź, Gideonie.
Otworzył drzwi i zobaczył, że Harriet siedzi w łóżku. Na
głowie miała muślinowy czepeczek i trzymała książkę na kolanach.
Na stoliku obok paliła się świeca. Gdy wchodził, uśmiechnęła się do
niego swym ciepłym, radosnym uśmiechem.
- Harriet... - Nagle nie wiedział, co powiedzieć.
- Słucham, milordzie?
- Powiedziałem ci kiedyś, że jesteś najpiękniejszą kobietą,
jaką spotkałem.
- Tak, powiedziałeś, to było bardzo uprzejmie.
Gideon przymknął oczy w nagłej udręce.
- Nie powiedziałem tego przez uprzejmość. Powiedziałem
tak, bo to prawda. - Otworzył oczy. - Za każdym razem,
gdy na ciebie patrzę, uświadamiam sobie, jaki jestem szczęśliwy.
- Jesteś? - Harriet spojrzała zdumiona i odłożyła książkę.
- Tak. - Gideon zbliżył się o krok do łóżka i zatrzymał się. -
Dałaś mi więcej, niż sobie zdajesz sprawę, Harriet. A ja tylko
bratem twoje dary. Wiem, że niewiele mogę ci dać w zamian.
- To nieprawda, milordzie. - Odrzuciła przykrycie i wy-
gramoliła się z łóżka. - Dałeś mi bardzo wiele. Złożyłeś mi
przysięgę, której dotrzymasz. Traktujesz mnie uprzejmie i z sza-
cunkiem. Czuję się przy tobie piękna, chociaż wiem, że nie jestem.
- Harriet...
- Jak możesz powiedzieć, że masz mało do zaoferowania?
Nie znam mężczyzny, który miałby więcej i tak chojnie tym
obdarzał. - Podeszła do niego boso, drobna i wiotka, w baty-
338
Bestia
stowym szlafroczku, z przekrzywionym czepeczkiem na gęstych
włosach. Oczy jej błyszczały. Wyciągnęła ręce.
Gideon przyciągnął ją do siebie, wdychając jej cudowny,
ciepły, kobiecy zapach.
- Jesteś wszystkim, czego mogłem chcieć. Boże, nawet nie
wiedziałem, jak bardzo potrzebuję twojej miłości, póki mi jej nie
dałaś.
- Masz moją miłość, Gideonie. Zawsze będzie twoja - szep-
nęła, wtulona w jego pierś.
- Jesteś dla mnie taka dobra - szepnął. - Bardziej, niż za-
sługuję.
- Gideonie...
Porwał ją w ramiona i zaniósł na łóżko. Ułożył na
śnieżnobiałej pościeli i położył się obok niej. Obejmował ją jak
cenny skarb, jakim dla niego w istocie była, delikatnie, ostrożnie, z
bezmierną wdzięcznością.
Harriet otwierała się przed nim, jak kwiat otwiera się w
słońcu. Gideon całował jej usta, czuł jej smak, a ręce odnajdywały
piękne kobiece kształty ciała. Była taka miękka i czuła. Wszystko w
niej rozpalało jego pragnienie. Gdy poczuł brzeg jej stopy na swojej
łydce, jęknął.
- Gideon?
- Pragnę cię- mruczał. Pocałował jedną jej pierś, delikatnie
ciągnąc sutek, aż Harriet wygięła się i przytuliła do niego. Wciąż go
zdumiewały i zachwycały jej wspaniałe reakcje. Rozpalały w nim
płomień, jakiego nic innego nie mogło rozpalić.
Gdy nie mógł już znieść tej słodkiej udręki, ułożył się w
kołysce, jaką tworzyły jej uda. Jego ręka wyczuła delikatne,
wilgotne ciepło. Czekała na niego. Ta świadomość wyzwoliła w nim
falę gorącej rozkoszy.
- Harriet. Moja słodka, kochana Harriet. - Znów całował jej
usta, dotykał językiem jej warg i wsuwał się powoli w jej ciało.
Poczuł rozkosz jak zwykle, gdy w nią wchodził. Czuł, jak się
339
Amanda Quick Bestia

wokół niego zaciska i wciąga go wciąż głębiej. Czuł się w niej

bezpieczny. Nareszcie, przez nie kończącą się chwilę, był jej
częścią.
Harriet owinęła nogi wokół niego, a paznokcie wpiła w
ramiona męża. Przylgnęła do niego, uniosła się, by być bliżej, z taką
samą namiętnością jak on. Mówiła mu o swej miłości, gdy doszła do 20
szczytu, a jej ciało drżało w jego ramionach. Gideon trzymał ją
mocno przy sobie, póki nie poczuł ostatnich delikatnych wstrząsów,
i dopiero wtedy pozwolił sobie na długą ulgę, która nie miała
początku ani końca.
Obudził się tuż po wschodzie słońca na świecie, który był
znacznie jaśniejszy i spokojniejszy niż dawniej. Przez chwilę leżał
bez ruchu, rozkoszując się odkryciem, którego dokonał w swym
sercu ostatniej nocy. Kochał Harriet. Będzie ją kochał do końca
Harriet trzymała lampę wysoko w górze i dokładnie badała
życia.
jaskinię. Z wielką ulgą stwierdziła, że nie ma żadnych śladów
Odwrócił się i wyciągnął do niej rękę; słowa w nim
używania tu przez kogoś pobijaka i dłuta. Skamieliny, które się tu
narastały.
znajdowały, w dalszym ciągu tutaj są, bezpiecznie uwięzione w
Harriet nie było.
kamieniu. Pełna zapału zawiesiła lampę na kołku w ścianie i
wyciągnęła swój worek z narzędziami. Miała dziś rano doskonały
nastrój i wiedziała dlaczego - przez te kilka dni było jej z Gideonem
naprawdę wspaniale.
Ostatniej nocy czuła, że jest mu jeszcze bliższa. Jego
namiętność wzbogacona była o uczucie zdecydowanie głębsze niż
sympatia. Nie wiedziała, czy on sobie z tego zdaje sprawę, ale ona
czuła to całym sercem. Dziś rano obudziła się z przekonaniem, że
Gideon wkrótce znów się nauczy miłości. Ta pewność napełniła ją
takim szczęściem, że z energią ruszyła do pracy, gdy tylko skończył
się przypływ.
Z pobijakiem i dłutem w ręku Harriet powędrowała do
miejsca, gdzie znalazła ząb olbrzymiego gada. Zdecydowała, że
zacznie tutaj. Jeśli będzie miała szczęście, może znajdzie większy
fragment szczęki. Przyłożyła dłuto do kamienia i zaczęła delikatnie
odłupywać skałę.
341
Amanda Quick
Zapewne z powodu głośnego uderzania metalu o kamień
usłyszała nadejścia mężczyzny. Może była tak skoncentrowana na
pracy, że nie zwróciła uwagi na przytłumione kroki, a może zbyt
przyzwyczaiła się do traktowania tych jaskiń jako swojego
prywatnego terenu.
W każdym razie, gdy od strony wejścia rozległ się
dźwięczny głos Clive'a Rushtona, Harriet z krzykiem wypuściła z
rąk dłuto.
- Liczyłem na to, że pojawisz się w tych jaskiniach zaraz po
powrocie do Upper Biddleton. - Pokiwał głową z zimną satysfakcją.
- To oczywiście ja wysłałem list, a nie pani Stone. Ona pojechała w
odwiedziny do siostry. Bardzo szczęśliwie się złożyło.
- Boże, ależ pan mnie wystraszył, sir. - Harriet odwróciła się.
- Wiedziałem, że przybiegniesz natychmiast, sądząc, że
twoje cenne skamieliny są zagrożone. Nie ma to jak entuzjazm
prawdziwego kolekcjonera. Też to swego czasu przeżywałem.
Palce Harriet zacisnęły się na drewnianym pobijaku, gdy
zauważyła, że Rushton trzyma w ręku wycelowany w nią pistolet.
- Wielebny Rushton! Nie rozumiem. Czy pan zwariował?
O co tu chodzi?
- O wiele rzeczy, lady St. Justin. Przeszłość, teraźniejszość
i przyszłość. - Oczy Rushtona płonęły jakimś strasznym ogniem.
Patrzył na nią, jakby ją przymierzał do jakiegoś kręgu piekielnego. -
To znaczy moją przeszłość, twoją teraźniejszość i moją przyszłość.
Bo ty, moja droga, nie masz już przyszłości.
- Proszę pana, niech pan odłoży pistolet. Pan zwariował.
- Niektórzy tak uważają, ale oni nic nie rozumieją.
- Czego nie rozumieją? - Harriet starała się mówić
spokojnym głosem. W jakiś dziwny sposób czuła, że jej jedynym
ratunkiem jest nakłonienie Rushtona do mówienia. Nie miała
pojęcia, co zrobi z tak pozyskanym czasem, ale liczyła na cud.
- Nie rozumieją, ile mnie kosztowało wysiłku zapewnienie
mojej pięknej Deirdre małżeństwa z St. Justinem - powiedział
342
Bestia
Rushton a w jego głosie brzmiała furia. - Musiałem poświęcić
pierworodnego syna Hardcastle'ów.
- Dobry Boże, to pan zabił brata Gideona?
- To było proste. Jeździł na koniu po skarpie każdego ranka.
Była to tylko kwestia przestraszenia jego konia strzałem z pistoletu
pewnego zimowego dnia. - Wzrok Rushtona złagodniał, oddalił się,
jakby widział coś zupełnie innego. - Koń się spłoszył, ale nie zrzucił
jeźdźca. Podbiegłem do niego. Jego pan zorientował się co
zamierzam. Zeskoczył z konia, ale było już za późno. Byłem za
blisko.
Harriet zrobiło się słabo.
- Zepchnąłeś Randala ze skarpy, tak? Zamordowałeś go!
Rushton kiwnął głową.
- Jak powiedziałem to było proste. Pierworodny Hardcastle
był już zaręczony z kimś innym, rozumiesz. Nigdy nie wykazywał
zainteresowania moją piękną Deirdre. Ale młodszy syn tak. St.
Justin nie mógł się jej oprzeć od chwili, gdy ją zobaczył na jej
pierwszym balu- Wiedziałem, że chce ją mieć. Jak mógłby nie
chcieć? Była taka urocza.
-Ale ona go nie kochała, prawda?
Twarz Rushtona przemieniła się we wściekłą maskę.
- Ta idiotka mówiła, że nie może znieść jego widoku. Zmu-
siłem ją do przyjęcia jego oświadczyn. Twierdziła, że kocha kogoś
innego. Kogoś, kogo nazywała pięknym aniołem.
- Bryce'a Morlanda.
- Nie wiedziałem, kto to był, i nic mnie to nie obchodziło. -
Wykrzywił twarz z pogardą. - Wiedziałem tylko, że ten człowiek
był nikim W dodatku żonaty. I to z córką kupca. Oczywiście, nie
miał ani własnych pieniędzy, ani tytułu.
- A na tym panu zależało? Żeby Deirdre wyszła za kogoś z
majątkiem i tytułem?
Rushton zdumiał się.
- Oczywiście. Była moim jedynym majątkiem, rozumiesz?
343
Amanda Quick
Jedyną rzeczą, za którą mogłem kupić z powrotem należne
mi miejsce w świecie. Mógłbym mieć władzę i pieniądze, ale mój
ojciec, ten nicpoń, przegrał wszystko w karty, gdy byłem
chłopcem. Nigdy mu nie przebaczyłem, że tak przepuścił moją
fortunę.
-Więc wymyślił pan inny sposób, żeby zdobyć bogactwo
i status, które ojciec przegrał przy stoliku?
Oczy Rushtona pociemniały.
- Gdy Deirdre zaczęła rozkwitać na piękną kobietę, wiedzia-
łem, że mogę jej użyć, aby oczarować syna jakiejś dobrej rodziny.
Gdybym już był przez małżeństwo spokrewniony z odpowiednimi
ludźmi, miałbym dostęp do władzy i przywilejów, jakie można mieć
za pieniądze. W końcu, byłbym teściem. Dzięki Deirdre mogłem
zdobyć to, co chciałem.
- Próbował pan posłużyć się córką.
- Miała obowiązek być posłuszna - powiedział gwałtownie
Rushton. - Była zbyt piękna, żeby się zmarnować dla mężczyzny,
który nie mógł niczego dać rodzinie. Ale nauczyłem ją rozsądku.
Powiedziałem jej, że jak już wyjdzie za St. Justina, może mieć, kogo
zechce. Nie była głupia. Zrozumiała. Powiedziała, że wyjdzie
choćby za samego diabła, żeby tylko być w ramionach swojego
anioła.
- O Boże! - wyszeptała Harriet.
- Ale wtedy wszystko się pokręciło. - Głos Rushtona
podniósł się do wściekłego krzyku. - Ta mała idiotka oddała się
swojemu kochankowi, zanim poślubiła St. Justina. Była w ciąży. To
był bękart tego kochasia. Zorientowała się, że musi szybko uwieść
St. Justina i przekonać go, że to jego dziecko.
- Ale jej plan się nie powiódł, prawda? St. Justin wiedział, że
coś jest nie w porządku.
- Deirdre była głupia. Głupia idiotka. Wszystko popsuła.
Przyszła i powiedziała mi, co się stało. Chciała pozbyć się dziecka.
Ale na małżeństwo z St. Justinem było już za późno.
344
Bestia
Za dużo mu powiedziała. Nie mogłem uwierzyć, że była taka głupia.
Pokłóciliśmy się.
Harriet wzięła głęboki oddech, bo nagle coś ją oświeciło.
- W gabinecie?
- Tak.
- I zabił ją pan, prawda? Zastrzelił ją pan, a potem postarał
się, żeby to tak wyglądało, jakby się sama targnęła na życie. Dlatego
nie było żadnego listu. Nie popełniła samobójstwa, tylko została
zamordowana! Przez własnego ojca!
- To był wypadek! - Rushton dziko wytrzeszczył oczy. - Nie
chciałem jej zabić! Krzyczała, że ucieknie ze swoim kochankiem.
Złapałem pistolet ze ściany. Chciałem ją tylko nastraszyć. Ale on...
Coś się stało. Powinna była słuchać ojca!!
- Pan powinien być w domu wariatów.
- Och nie, lady St. Justin. Nie zwariowałem. Jestem przy
zdrowych zmysłach. - Rushton uśmiechnął się. - Jestem też bardzo
sprytny. Kto zorganizował tę szajkę złodziei, która trzymała łupy w
jaskiniach?
- Pan?
Rushton skinął głową.
- Znałem je doskonale. Musiałem mieć pieniądze. Deirdre
nie żyła i nie mogła już mi zapewnić przyszłości przez bogate
małżeństwo, tak jak zawsze planowałem.
- Więc znalazł pan inne źródło dochodów?
- Kiedy zacząłem się nad tym zastanawiać, stwierdziłem, że
w salonach Londynu jest mnóstwo skarbów. I to łatwych do
zabrania. Z początku sam podbierałem jakiś drobiazg i szybko
sprzedawałem, nim zauważono jego brak. Ale potem wpadłem na
możliwość większych zarobków. Zabrałoby to trochę czasu i
wymagało miejsca do przechowywania towaru. Przypomniałem
sobie o tych jaskiniach.
- St. Justin złapał tę pana szajkę.
- Przez ciebie - powiedział zimno Rushton. - Zrujnowałaś
345
Amanda Quick
moje nowe plany, tak jak niegdyś Deirdre stare. Poślubiłaś
mężczyznę, który miał się ożenić z Deirdre. Uratowałaś go od kary,
jaką miał znosić z powodu wyroku, który na niego zapadł w
towarzystwie. Wszystko zniszczyłaś.
Rushton uniósł pistolet.
Harriet zaschło w ustach. Cofnęła się o krok, chociaż i tak
nie miała dokąd uciekać. Jeśli nie trafi za pierwszym razem, może
uda jej się dobiec do wyjścia jaskini, zanim znów załaduje pistolet
lub ją schwyta. Wiedziała jednak, że szansa ucieczki jest niewielka.
- Zabicie mnie niczego nie załatwi - szepnęła.
Znów cofnęła się o krok. Słyszała, że pistolety bywają
zawodne, chyba że używa się ich z bliska. Im dalej będzie stała od
Rushtona, gdy ten naciśnie spust, tym większa szansa, że pierwszy
strzał będzie chybiony.
- Przeciwnie - mówił Rushton - załatwi bardzo dużo. Po
pierwsze, będę pomszczony. A ponieważ twój mąż będzie
oskarżony o to morderstwo, moja kochana Deirdre również będzie
pomszczona.
- To pan zabił swoją córkę, nie St. Justin.
- Ale przez niego. On był winien - warknął Rushton.
- Ludzie nigdy nie uwierzą, że mój mąż mnie zabił. St. Justin
nigdy by mnie nie skrzywdził i wszyscy o tym wiedzą.
- Nie, nie wiedzą. To prawda, że w tej chwili jest uznawany
w towarzystwie. Jednak gdy cię znajdą martwą w tych jaskiniach,
ludzie zaczną się zastanawiać, czy Potwór z Blackthorne Hall nie
powrócił do dawnych zwyczajów. Sześć lat temu prędko się od
niego odwrócili. Teraz też nie będzie inaczej.
- To nieprawda.
Rushton wzruszył ramionami i uniósł pistolet wyżej.
- Powiedzą, że pewnie był zdradzany. Która kobieta nie
poszukałaby sobie kochanka, gdyby była zmuszona co noc patrzeć
na oszpeconą twarz Potwora z Blackthorne Hall.
- Nie jest potworem. Nigdy nie był. Nie mów tak o nim! -
346
Bestia
Harriet nie wytrzymała. Rozwścieczona rzuciła w Rushtona
pobijakiem.
Uskoczył i pobijak uderzył w kamienną ścianę jaskini.
Rushton odwrócił się szybko, raz jeszcze wycelował i...
- Rushton! - Głos Gideona wstrząsnął ścianami jaskini,
odbijając się echem.
Jednym ruchem Rushton obrócił się i wystrzelił.
Gideon zdążył się cofnąć z przejścia i kula trafiła w ścianę.
- Gideon! - krzyknęła Harriet.
Kula uderzyła w skałę, odłupując kawał kamienia. Mimo
gradu spadających odłamków Gideon rzucił się na Rushtona
obalając go na ziemię.
Przez chwilę walczyli, kotłowali się na kamiennym podłożu.
Harriet zauważyła z przerażeniem, że ręka Rushtona sięga po dłuto,
które upuściła. Uniósł rękę z dłutem, gdy Gideon wydostał się na
wierzch.
- Zabiję cię tak, jak zabiłem twojego brata. Miałeś się ożenić
z Deirdre. Wszystko przepadło - krzyknął Rushton z wściekłością,
kierując dłuto w oczy przeciwnika. W ostatniej chwili
Gideon uchylił się przed tym ciosem. Potem złapał rękę Rushtona,
przygwoździł do ziemi i wykręcił w przegubie, aż ten wypuścił
dłuto.
Gideon uniósł się, usiadł i z całej siły uderzył pięścią w szczękę
przeciwnika. Rushton stracił przytomność. Przez moment Harriet
nie mogła się ruszyć z miejsca.
- Gideon! - Po chwili podbiegła i rzuciła się w jego objęcia. -
O Boże, o Boże!
Przyciągnął ją do siebie.
- W porządku?
- Tak. Słuchaj, on ją zabił. Zastrzelił Deirdre.
- Tak.
- I zamordował twojego brata.
- Tak. Niech go piekło pochłonie!
347
Amanda Quick
- I to on był przywódcą szajki złodziei. Biedny pan
Humboldt. Musimy dopilnować, żeby go natychmiast zwolnili.
- Zajmę się tym.
- Gideonie, uratowałeś mi życie. - Harriet podniosła głowę,
żeby nareszcie popatrzeć na męża. Trzymał ją tak mocno, że ledwie
mogła oddychać, ale wcale jej to nie przeszkadzało.
- Harriet, nigdy w życiu się bardziej nie bałem niż kilka
minut temu, gdy zorientowałem się, że Rushton poszedł za tobą do
jaskini. Nigdy, nigdy już mnie na nic takiego nie narażaj.
Zrozumiano, moja pani?
- Tak. Gideonie.
Ujął jej twarz w dłonie. W jego brązowych oczach, gdy
patrzył na nią z góry, malowało się zmęczenie przeżytym napięciem.
- Co to ma, do diabła, znaczyć, żeby wychodzić z łóżka o
takiej wczesnej porze?
- Przypływ się skończył i nie mogłam spać - powiedziała
cicho. - Chciałam koniecznie zacząć pracę.
- Trzeba było mnie obudzić. Poszedłbym z tobą.
- Na litość boską, Gideonie, chodziłam do tych jaskiń od lat.
Nigdy nie były specjalnie niebezpieczne aż do teraz.
- Nigdy więcej sama do nich nie pójdziesz, jasne? Jeśli z
jakichś powodów ja nie będę mógł iść z tobą, weźmiesz z sobą
lokaja albo kogoś innego ze służby. Nigdy nie będziesz tu pracować
sama.
- Dobrze, Gideonie - powiedziała potulnie. - Jeśli to cię
uspokoi...
Znów ją przyciągnął i mocno przytulił.
- Jeszcze nieprędko się uspokoję. Nigdy nie zapomnę
widoku Rushtona z wycelowanym w ciebie pistoletem. Boże,
Harriet, co ja bym zrobił, gdybym cię dziś stracił?
- Nie wiem - powiedziała stłumionym na jego piersi głosem
co byś zrobił. Brakowałoby ci mnie?
Bestia
- Brakowało ciebie? Brakowało? To nie jest odpowiednie
słowo do opisania tego, co bym czuł. Do licha, Harriet!
Harriet zdołała unieść głowę z jego piersi. Uśmiechnęła się
do niego i serce jej zabiło.
- Tak, milordzie? - Nagle jej wzrok padł na ścianę jaskini
ponad jego ramieniem. - Och, mój Boże, Gideonie! Spójrz!
Gideon puścił ją i obrócił się w mgnieniu oka, gotów do
następnej walki.
Zmarszczył się, widząc, że nikt nie stoi w wejściu.
- Co takiego, Harriet? Co się stało?
- Popatrz na niego, Gideonie. - Harriet podeszła dwa kroki
do ściany jaskini, zafascynowana tym, co ujrzała.
Pistolet Rushtona odstrzelił fragment skały, która odsłoniła
ścianę na dużej przestrzeni. Odpadł kawał kamienia odsłaniając
świeżą warstwę.
W odkrytym fragmencie ściany ukazała się wtopiona
wspaniała gmatwanina olbrzymich kości. Gigantyczne kości
udowe, piszczele, kręgosłup i dziwna czaszka leżały razem jak w
gnieździe. Widać też było fragment długiej szczęki. Harriet wydało
się, że jest w niej zarys zębów, pasujących do tego, który znalazła
wcześniej. Wszystko razem wyglądało, jakby to olbrzymie zwierzę
ułożyło się dawno, dawno temu do snu i nigdy się nie obudziło.
- Popatrz na niego. - Harriet wpatrywała się w zastygłe
w kamieniu stworzenie. Przepełniona była grozą i nieporównywalną
z niczym dumą odkrycia. - Nigdy nie widziałam ani
nie czytałam o niczym takim, Gideonie. Czy nie jest wspaniały,
taki olbrzymi potwór?
Stojący za nią Gideon zaczął się śmiać. Był to grzmiący
śmiech, odbijający się echem od kamiennych ścian. Harriet
odwróciła się, zaskoczona.
- Co w tym śmiesznego, milordzie?
- Ty, oczywiście. I może ja? - Gideon szeroko uśmiechnął
349
Amanda Quick
się do niej, a w jego oczach malowała się czułość - Harriet, kocham
cię.
Słysząc to, zapomniała natychmiast o potworze w jaskini.
Wpadła w ramiona Gideona i nie chciała ich opuścić.
Hrabia i hrabina Hardcastle pojawili się z wizytą wczesną
jesienią, tego samego dnia, kiedy wyszedł ostatni numer „Raportów
Towarzystwa Miłośników Skamielin i Wykopalisk".
Ogrody wokół Blackthorne Hall były wciąż pełne
wczesnojesiennych kwiatów. Pałac, z oknami otwartymi na morskie
podmuchy, był oazą spokoju. Rozlegał się miły szum domowej
krzątaniny. Nazajutrz, z okazji przyjazdu Hardcastle'ów, miał się
odbyć bal, na który zostali zaproszeni wszyscy w promieniu kilku
mil.
Gideon zaczynał śniadanie, gdy nadeszła poczta. Nakładał
na talerz jajka przy kredensie i z przyjemnością uświadomił sobie,
że znów czuje się w Blackthorne Hall jak w domu, kiedy do pokoju
wszedł Owi. Harriet dostrzegła leżący na tacy magazyn.
- Przyszły „Raporty". - Zeskoczyła z krzesła i przebiegła
przez pokój, żeby je złapać, nim Owl do niej podejdzie.
Gideon spojrzał z dezaprobatą.
- Nie ma potrzeby biec, moja droga. Prosiłem cię tyle razy,
żebyś teraz bardziej uważała.
Zaawansowana ciąża Harriet nie spowodowała bynajmniej
zwolnienia tempa jej życia. Wciąż poruszała się z energią i
entuzjazmem, które mogłyby wykończyć przeciętnego mężczyznę.
Oczywiście, gdy zachowywała się tak w łóżku, było to niezwykle
przyjemne, przypomniał sobie Gideon. Nie chciał jednak, by się
przemęczała. Była mu zbyt droga.
Musiał jej ostatnio pilnować bardziej niż zwykle. Nie miała
pojęcia, jak powinna się zachowywać kobieta w jej stanie. Wczoraj
rano usiłowała sama pójść do jaskiń. I to nie pierwszy
350
Bestia
raz. Tłumaczyła się, jak zwykle, że służba była zajęta. Gideon był
zmuszony palnąć jej kazanie. Uświadomił sobie, że czeka go całe
życie pełne takich kazań.
- Jest tutaj! - krzyknęła Harriet, gdy usiadła z powrotem
i otworzyła magazyn na spisie treści. - Opis wielkiego potwora
z Upper Biddleton - autorka: Harriet, lady St. Justin. - Oczy jej
błyszczały z przejęcia. - Nareszcie to wydrukowali, Gideonie.
Teraz już wszyscy będą wiedzieli, że ten potwór z jaskini należy
do mnie.
Uśmiechnął się.
- Gratuluję, moja droga. Sądzę, że i tak wszyscy wiedzieli.
- Jestem skłonny się zgodzić. - Hardcastle spojrzał
porozumiewawczo na żonę.
Lady Hardcastle uśmiechnęła się do synowej.
- Jestem dumna, mogąc powiedzieć, że znam odkrywcę
takiego wspaniałego zbioru skamielin, moja droga.
Harriet promieniała.
- Dziękuję. Nie mogę się doczekać, kiedy przyjdą na herbatę
Effie i Felicity. - Przerzuciła strony, żeby znaleźć swój artykuł. -
One chyba nie wierzyły, że to będzie wydrukowane.
- Śmiem twierdzić, że przez jakiś czas będzie to główny
temat rozmów kolekcjonerów skamielin - powiedział hrabia. -
Będzie wiele sporów na temat istnienia tak olbrzymiego gada.
Wszyscy będą chcieli zobaczyć tego potwora.
- Niech się sprzeczają - odparła Harriet, szczęśliwa.
Popatrzyła na męża. - Ja wiem, że mój potwór jest bardzo rzadki i
cenny.
Gideon znów spojrzał na nią z drugiego końca stołu. Można
się było zatopić w miłości, jaką zobaczył w jej oczach. Po raz któryś
zastanawiał się, jak mógł żyć przez tyle lat, zakopany w swojej
ciemnej jamie. Przecież w tym ponurym okresie przed poznaniem
Harriet po prostu wegetował. Nie odczuwał radości życia ani nie
oczekiwał niczego w przyszłości, dopóki ona się nie pojawiła.
351
Amanda Quick Bestia

Wydobyła go na światło dzienne, tak jak kości starożytnego

potwora z jaskini.
Twój potwór bez ciebie byłby niczym, kochanie –
powiedział miękko Gideon. - Byłby wciąż uwięziony w kamieniu.

Dwa miesiące później Harriet szczęśliwie urodziła

zdrowego syna. Było jasne, że maleństwo będzie miało brązowe
oczy ojca, a także jego wzrost i siłę. Okazywało też charakter i upór,
które wszystkim wydały się wyjątkowo znajome.
Kiedy Gideon złożył wrzeszczące niemowlę w ramionach
Harriet, uśmiechnęła się smutno.
- Obawiam się, że razem stworzyliśmy prawdziwego
Potwora z Blackthorne Hall, milordzie - powiedziała. - Posłuchaj,
jak ryczy.
Gideon roześmiał się, szczęśliwszy, niż mu się to
kiedykolwiek wydawało możliwe.
- Już ty poskromisz tę małą bestię, kochanie. Masz swoje
sposoby na potwory.