Chasalle Joie G.

Dotimas
Ang proseso ng pagsulat ng isang sanaysay ay karaniwang nagsisimula
sa malapit na pagbabasa ng isang teksto. Siyempre, ang personal na
karanasan ng manunulat ay maaaring paminsan-minsan ay dumating sa
sanaysay, at ang lahat ng mga sanaysay ay nakasalalay sa sariling
obserbasyon at kaalaman ng manunulat. Ngunit ang karamihan sa mga
sanaysay, lalo na ang mga sanaysay na pang-akademiko, ay nagsisimula
sa isang malapit na pagbabasa ng ilang uri ng teksto — isang pagpipinta,
isang pelikula, isang kaganapan — at kadalasan ay ng isang nakasulat na
teksto. Kapag isinara mo nang nabasa, napapanood mo ang mga
katotohanan at detalye tungkol sa teksto. Maaari kang tumuon sa isang
partikular na daanan, o sa teksto bilang isang kabuuan. Ang iyong
hangarin ay maaaring mapansin ang lahat ng kapansin-pansin na mga
tampok ng teksto, kabilang ang mga tampok na retorikal, elemento ng
istruktura, sanggunian sa kultura; o, ang iyong hangarin ay maaaring
mapansin lamang ang mga piling tampok ng teksto — halimbawa, mga
oposisyon at pagsusulatan, o partikular na mga sanggunian sa
kasaysayan. Alinmang paraan, ang paggawa ng mga obserbasyong ito ay
bumubuo ng unang hakbang sa proseso ng malapit na pagbabasa.

Ang pangalawang hakbang ay ang pagbibigay kahulugan sa iyong mga

obserbasyon. Ang pinag-uusapan natin dito ay inductive na
pangangatuwiran: paglipat mula sa pagmamasid ng mga partikular na
katotohanan at detalye sa isang konklusyon, o interpretasyon, batay sa
mga obserbasyong iyon. At, tulad ng inductive na pangangatuwiran, ang
malapit na pagbabasa ay nangangailangan ng maingat na pangangalap
ng data (iyong mga obserbasyon) at maingat na pag-iisip tungkol sa
kung ano ang idinagdag sa data na ito.