1

குறிஞ்சித் ததேன்
ரராஜம் கிருஷ்ணன்

அட்டடைப்படைம் : லலெனின் குருசராம - guruleninn@gmail.com

மன்னூலெராக்கம் : ச.ரராதஜஸ்வரி - sraji.me@gmail.com
லவளியிடு : FreeTamilEbooks.com

உரிடமை : Public Domain – CC0

உரிடமை – கிரிதயேட்டிவ் கராமைன்ஸ். எல்லெராரும் படிக்கலெராம், பகிரலெராம்.

2
பபபரளடககக மக
கறறஞகசறதக ததனக - மனகனரர.................................................................................................................6
கறறஞகசறதக ததனக - மதறக பபகமக..............................................................................................................7
1. 1. பபர வநகதபளக............................................................................................................................7
1. 2. கபபகப எஙகதக?..........................................................................................................................13
1.3. ரஙககனறனக கனவ......................................................................................................................19
1.4. பபலமக பபவமமக........................................................................................................................22
1.5. இரவ கபவலக.............................................................................................................................26
1.6. கனவறலக கணகட ஒளற................................................................................................................33
1.7. பலறதயப? வறரனதயப?..............................................................................................................41
1.8. வறடதரல ஓடகடமக.....................................................................................................................46
1. 9. பபலக பபபஙககறயத.....................................................................................................................50
இரணகடபமக பபகமக.................................................................................................................................56
2.1. மனமக பகநகதபளக.......................................................................................................................56
2.2. பபலக பணகரண தமஸகதறரற..........................................................................................................60
2.3. சறடகடகக கரவறகளக...................................................................................................................65
2.4. ஒதகரத மபபகபறளகரள................................................................................................................71
2.5. வரதவறகப..................................................................................................................................74
2.6. கலகலமக கனகனறயமக....................................................................................................................79
2.7. தநகரதயமக மகனமக...................................................................................................................85
2.8. கறமகபனக தநகத தவரக................................................................................................................91
2.9. ஒளற கடகட வரவபயக!...............................................................................................................95
2.10. மரன பகநகதபளக....................................................................................................................99
மனகறபமக பபகமக..................................................................................................................................103
3.1. நபதன வரதவனக...................................................................................................................103
3.2. கபரக இரவ...............................................................................................................................114
3.3. ரஙககனக ஆடய ஆடகடமக............................................................................................................119
3.4. மபமரமக சபயகநகதத!.................................................................................................................124
3.5. ஐயனககக உககககதமப?..........................................................................................................127
3.6. பறரறதவப? பறளதவப?.................................................................................................................134

3
3.7. பதயகவமக கரரண மறகககமப?...............................................................................................140
3.8. மணகணறனக பபரமகளக............................................................................................................146
3.9. நஞகசணகதடசரக அரளக.............................................................................................................152

4
 குறிஞ்சித் ததேன்
திருமைதி ரராஜம் கிருஷ்ணன்
kuRinjcit tEn
by Mrs. rAjam krishNan
In tamil script, unicode/utf-8 format

Acknowledgements:
Our Sincere thanks go to the Tamil Virtual Academy for providing a scanned image
version of this work for the etext preparation. This work has been prepared using the
Google Online OCR tool to generate the machine-readable text and subsequent proof-reading.
Preparation of HTML and PDF versions: Dr. K. Kalyanasundaram, Lausanne, Switzerland.

© Project Madurai, 1998-2017.

Project Madurai is an open, voluntary, worldwide initiative devoted to preparation
of electronic texts of tamil literary works and to distribute them free on the Internet.
Details of Project Madurai are available at the website
http://www.projectmadurai.org/
You are welcome to freely distribute this file, provided this header page is kept intact.

குறிஞ்சித் ததேன்
திருமைதி ரராஜம் கிருஷ்ணன்
source:
குறிஞ்சித் ததேன்
ரராஜம் கிருஷ்ணன்
தேராகம் பதிப்பகம்,
11 சிவப்பிரகராசம் லதேரு, பராண்டி பஜரார,
தி. நகர, லசன்டனை -600017
ஆறராம் பதிப்ப.

5
 குறிஞ்சித் ததேன் - முன்னுடர
ஏறக்குடறயே பதிடனைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் கடலெமைகள் இதேழ்களில் லதேராடைரகடதேயேராக வந்தே
இக்கடதேடயே, நீலெகிரி வராழ் மைக்களின் வராழ்டவ முடறயேராகக் கண்டு ஆரராய்ந்தே பின்னைதர எழுதிதனைன்.

பன்னிரண்டைராண்டுகளுக்கு ஒரு முடற நீலெக்குறிஞ்சி பூக்கும் இம்மைடலெகளில் வண்டுகள் அந்தேப்

பருவத்தில் பராடற இடுக்குகளிலும் மைரக் லகராம்பகளிலும் அடடையேடடையேராகத் ததேன் டவக்குமைராம்.
இந்நராட்களில் குறிஞ்சி பூக்கும் பருவதமை லதேரியேவில்டலெ. இயேற்டக வராழ்வு குடலெந்து லசயேற்டக
வராழ்வின் அடித்தேள முயேற்சி தபரால் பணத்டதேக் குறியேராகக் லகராண்டை வராழ்வுக்குத் ததேடவயேரானை ததேயிடலெ
- கராபிதயே மைடலெகளில் நீள லநடுக கண்ணுக்கு எட்டியே வடரயில் இடைம் லகராண்டைனை. பச்டசத் ததேயிடலெ
மைணத்டதே நுகரந்து லகராண்டு அந்தேக் குறிஞ்சித் ததேனின் இனிடமைடயேக் கற்படனையேரால் கண்டு ஒரு
வராழ்வில் நிகழும் மைராற்றங்கடளயும் தபராரராட்டைங்கடளயும் சித்தேரிக்க முயேன்றிருக்கிதறன். நரான்
இந்நவீனைத்டதே எழுதேத் துணிந்தே நராட்களில் மைனிதே வராழ்வின் நிடலெயேராயே ஈரங்களினின்று அகன்று லசல்லெ
வழிவகுக்கும் வராழ்வின் தவறுபராட்டடைக் குறியேராகத்தேரான் பலெப்படுத்தே எண்ணிதனைன். இன்று அந்தேக்
கருத்து வருந்தேத்தேக்க வடகயில் அச்சமூட்டும் உண்டமையேராகப் பரவியிருக்கிறது. எனினும் மைனிதே
மைனைத்தின் இயேல்பரானை ஊற்றுக் கண்கள் அன்பின் அடிநிடலெடயேக் லகராண்டைலதேன்று நம்பிக்டக
லகராள்தவராம். நல்லெ நல்லெ லசயேல்கள் பயேனைளிக்க ஒரு தேடலெமுடறக் கராலெம் லபராறுத்திருக்கலெராம் என்பது
ஆன்தறரார வராக்கு.

இப்பதினைத்டதே, கடலெமைகள் கராரியேராலெயேத்தேரார நூல் வடிவில் லகராண்டு வந்தே தபராது, தபரன்ப கூரந்து
டைராக்டைர மு.வ. அவரகள் முன்னுடர எழுதிச் சிறப்பித்தேராரகள். அச்சிறப்ப, எழுத்துலெகில் தபடதேயேராக அடி
டவத்திருந்தே என்டனை, கற்றறிந்தே பலெதவரார முன் அறிமுகம் லசய்து டவக்கும் லபரு வராய்ப்பராக
மைலெரந்தேது. நரான் முன்னும் பின்னும் பலெ பதினைங்கடளப் படனைந்தேராலும், இந்நூதலெ வரலெராற்றுத்துடற
அறிஞர, ஆரராய்ச்சியேராளர, மைராணவர தபரான்றவரிடடைதயே என்டனை ஓர இலெக்கியே ஆசிரிடயேயேராக அறிமுகம்
லசய்வித்திருக்கிறது. இப்லபருடமைக்கும் முன்தனைராடியேராக, இந்நூடலெ ஆரவமும் ஆவலுமைராக ஒரு
திறனைராய்வராளரின் கண்லகராண்டு தநராக்கி, ஆய்வுடர லசய்தே டைராக்டைர. திரு.ந. சஞ்சவி அவரகளுக்கும் நரான்
என்லறன்றும் கடைடமைப்பட்டுள்தளன்.

இந்நூடலெ நரான் எழுதுவதேற்கராக தமைற்லகராண்டை அல்லெல்கள் பலெப்பலெ. பத்தேகத்டதேக் டகயில்

கராண்டகயில் அடவ அடனைத்தும் மைறந்து தபராகும் என்றராலும், இக்கடதேயில் ஒவ்லவராரு லசய்திடயேயும்
அறிந்து, ஆய்ந்து, படனையும் கடதேக்தகற்பப் பயேன்படுத்திக் லகராண்டை நுட்பங்கடள வராசகர
உணரந்திருப்பராதரரா என்று மைனைம் தேவித்தேதுண்டு.

நரான் எழுதி முடித்து, நூல் லவளியேராகி நராடலெந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின்னைர, நரான் கனைவிலும் கருதியிரராதே
வடகயில் ஒரு தபரராசிரியேர இந்நூடலெப் படித்து வியேந்தே ஆய்வுடர படித்தேரார என்ற லசய்திடயேக்
தகட்டைதும் லபரு மைகிழ்ச்சி எய்திதனைன். நரான் எவ்வராறு மைடலெ மைக்கள் வராழ்டவ நுணுக்கமைராகச் சிந்தேடனை
லசய்து கருத்துக்கடளப் பலெப்படுத்திதனைதனைரா, அவ்வடகயில் ஒவ்லவராரு கருத்டதேயும் தபரராசிரியேர
சஞ்சவி அவரகள் ஆரராய்ந்திருக்கக் கண்தடைன். ஓர இலெக்கியேப் படடைப்பராளிக்கு இடதே விடை என்னை லபரியே
பரிசு ததேடவ?

இந்நூடலெ இப்தபராது ஆறராம் பதிப்பராக தேராகம் பதிப்பகத்தேரார லகராண்டு வருகின்றனைர. இத்தேருணத்தில்,

இப்பதிப்பக்கு அன்படைன் அனுமைதி அளித்தே கடலெமைகள் அதிபருக்கும், இந்நூலுக்குச் சிறப்பகள் தசரத்தே
தபரராசிரியேர திரு.சஞ்சவி அவரகளுக்கும் என் நன்றிடயேத் லதேரிவித்துக் லகராள்கிதறன். தேமழ் வராசகரகள்
வழக்கம் தபரால் இடதேயும் ஏற்று மைகிழ்விப்பராரகள் என்று நம்பகிதறன். வணக்கம்.

ரராஜம் கிருஷ்ணன்.
-----------

6
 குறிஞ்சித் ததேன் - முதேற் பராகம்
1. 1. பராரு வந்தேராள்
பிள்டளக்கனி ஒன்டற ஈன்று, பசுடமை, யேராவும் உடைலில் மன்னும் பதியே தேராய்டமையின் நிடறவும் பூரிப்பம்
விளங்க அடமைதியில் ஒன்றியிருக்கும் ஓர அன்டனைடயேப் தபரால், அந்தே மைடலெப் பிரததேசம் பிற்பகலின்
அந்தே தமைரானைத்தில் கராட்சியேளித்தேது. பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முடற நீலெக்குறிஞ்சி மைலெரராடடை
படனைந்து லகராள்டள அழகின் குவியேலெராய்த் ததேரான்றும் அந்தே மைடலெப் பிரததேசத்தில் அந்தே நீலெம் பூக்கும்
தபரராண்டு, வசந்தேத்தில் எழில் வடிவராகக் குலுங்கி, வரானைவனின் அன்டபப் லபற்ற மைடலெ மைடைந்டதே,
அருள்மைராரியில் படசத்துச் லசழித்து அன்டனையேராக நிற்கும் கராரத்திடக மைராசக் கடடைசி நராட்கள்.

நீலெமைடலெயேன்டனையின் அருடமை லபருடமைகள், லசல்வங்கள் லசரால்லில் அடைங்குபடவதயேரா? லவம்டமை

நீக்கித் தேண்டமை தேரும் தேன்டமையினைராள்; கனிகளும் கிழங்குகளும் தேரானியேங்களும் ஒன்றுக்குப் பத்தேராகப்
லபருக்கித் தேரும் வன்டமையினைராள். சந்தேனைமும் சராம்பிரராணியும் கரப்பூரமும் மைணம் வீசும் தசராடலெகடள
உடடையேவள். அவளிடைம் ததேனுக்குப் பஞ்சமல்டலெ. அவள் வளம் லகராண்டு பராடலெப் லபராழியும்
கரால்நடடைச் லசல்வங்களுக்கும் பஞ்சமல்டலெ. அண்டி வந்தேவடர நிற இனை தபதேம் பராரராட்டைராமைல்,
கராபியும், ததேயிடலெயுமைராகக் குலுங்கிக் லகராழித்து, ஆதேரித்துச் லசல்வரகளராக்கும் தேடகடமை அவளிடைம்
உண்டு.

அழகு, எளிடமை, ஆற்றல் அடனைத்டதேயும் விளக்கும் இந்தே மைடலெயேன்டனையின் மைடிடயேதயே தேராயேகமைராகக்

லகராண்டு வராழும் மைக்களுக்கு, அவள் சிறப்பகள் உடைதலெராடும், உயிதரராடும் கலெந்திருப்பதில் வியேப்ப
உண்தடைரா?

கராரத்திடக மைராதேத்தின் இறுதி நராளின் அந்தேப் பிற்பகலில், பசுங்கம்பளத்டதே விரித்தேராற் தபரால் பரந்து
கிடைந்தே மைடலெச்சரிவில் தஜராகி சராய்ந்திருந்தேரான். அந்தேச் சரிதவராடு ஒட்டி நீண்டு லசல்லும் குன்றில்
கராணும் குடியிருப்பத்தேரான் அவனுக்கு உரியே இடைம்; அவன் பிறந்தே இடைம் குடியிருப்டபச் சுற்றி மூன்று
பக்கங்களிலும் மைரகதேக் குன்றுகள் சூழ லதேற்கில் மைட்டும் தசராடலெ சூழ்ந்தே கரானைகங்கள் நீண்டு லசன்று,
லவளி உலெகச் சந்தேடிகளும் வண்ண வராசடனைகளும், தபராலி மனுக்கல்களும் அவ்விடைத்டதே எட்டி
விடைராதேபடி, மீண்டும் குன்றுகடளச் சுற்றி வடளத்துக் கராத்து வந்தேனை. முப்பறமும் மைரகதேக் குன்றுகள் சூழ,
நடுதவ விளங்கியே அந்தேக் குடியிருப்பக்கு, ‘மைரகதேமைடலெ ஹட்டி’ என்தற லபயேர. (ஹட்டி - குடியிருப்ப)

குன்றின் தமைல் ஏறி வீடுகளுக்கு அருகில் லசன்று தநராக்கினைரால், தமைற்தக மைடிப்ப மைடிப்பராக நீலெவரானின்
வண்ணத்தில் யேராடனை மைந்டதே தபரால் குன்றுகளும், அவற்றுக்லகல்லெராம் சிகரமைராக ‘ததேவர லபட்டைரா’ என்று
அடழக்கப்படும் ததேவர சிகரமும் கண்லகராள்ளராக் கராட்சிகளராகத் திகழும். கீழ்ப்பறமும் பசுங்குன்றுக்கு
அப்பரால் வடளந்து வரும் கரானைகங்களும், நடுநடுதவ லவள்டள, சிவப்பப் பள்ளிதபரால் குடியிருப்பகள்
சிதேறிக் கிடைக்கும் தமைடு பள்ளங்களும் இயேற்டகயேன்டனையின் பயேங்கரம், கருடண என்னும் இரு
தேன்டமைகடள விளக்குவனை தபரால் ததேரான்றும்.

கீழ்வரானில் மைடலெக்கு அப்பராலிருந்து ஆதேவன் எழும்பித் ததேவர சிகரத்துக்குப் பின் மைடறயும்

வடரயிலும் தஜராகிக்கு லவளியிலுள்ள நராட்களில் வீட்டு நிழலில் தேங்க விருப்பம் கிடடையேராது. ஒன்பது
வயேதுச் சிறுவனைராக அவனுடடையே உலெகம் முழுவதும் விரிந்து பரந்தே பற்சரிவுகளும், குன்றின் கீழ்
லநளிந்து லநளிந்து பராம்பதபரால் லசல்லும் அருவியின் கடரயும், அந்தே ஹட்டியுந்தேராம். அவனுக்கு
நிடனைவு லதேரிந்தே நராளிலிருந்து, அவனுடடையே நராட்களில் துன்பத்தின் சராடயேடயே அவன் கராணவில்டலெ.
அதிருப்தி இருந்தேரால் அல்லெதவரா துன்பம் தேடலெகராட்டும்? தஜராகிக்கு அன்பரானை அம்டமை உண்டு; சலெதமை
உருலவடுத்தே அப்பன் உண்டு; ஒத்தே ததேராழரகள் உண்டு. கடதே லசரால்லெ ‘லஹத்டதே’ (பராட்டி) உண்டு.
லபராழுது இன்பமைராய் நகர, எருடமைகளும் பசுக்களும் தமைய்க்கும் பணியும் உண்டு. அவனுக்கு எட்டியே
உலெகுக்கு அப்பரால் ஆடச பரந்து தபராக, தூண்டும் லபராருள் ஏது?

7
அவனுடடையே ததேராழரகளராக ரராமைன், லபள்ளி, ரங்கன், கிருஷ்ணன் முதேலிதயேரார. ஓடிப் பிடித்து
விடளயேராடிக் லகராண்தடை கீழிறங்கி அருவிக்கு அப்பரால் லவகு தூரம் லசன்று விட்டைனைர. தஜராகி அந்தே
ஓட்டை விடளயேராட்டில் கடளத்துத்தேரான் சரிவில் சராய்ந்திருந்தேரான். அவரகள் ஹட்டிடயேச் தசரந்தே
எருடமைகளும் பசுக்களும் அங்லகரான்றும் இங்லகரான்றுமைராய் நின்ற வண்ணம், மைண்டிக் கிடைக்கும் பல்டலெ
லவடுக்கு லவடுக்லகன்று கடித்து இழுக்கும் ஒலி அவன் லசவிகளில் விழும்படி, தேன் கராடதேப்
பற்பரப்தபராடு வடளத்துக் தகட்டுக் லகராண்டிருந்தேரான். அது அவனுக்கு ஒரு விடளயேராட்டு.

ப்டுக் - ப்டுக் - இது சலிப் பசு. டுப் - டுப் - இது லமைதுவரானை மைந்தே கதி நீலி எருடமையேரா?

எழுந்து உட்கராரந்து தஜராகி, தேன் அநுமைரானைம் சரியேரா என்று பராரப்பவடனைப் தபரால் ஓடச வந்தே திடசயில்
பராரடவடயேச் லசலுத்தினைரான்.

சலிப்பசு உட்கராரந்து அடச தபராட்டுக் லகராண்டிருந்தேது. நீலி எருடமைடயேக் கண்ணுக்கு எட்டியே தூரம்
வடரயிலும் கராணவில்டலெ. ரராமைன் வீட்டு எருடமைக்கன்று மைணி குலுங்க தமைலிருந்து கீதழ ஓடியேது.

தேன் ஊகம் சரியேல்லெ என்று தஜராகி மைறுபடியும் பற்பரப்பில் கராடதே வடளத்துக் லகராண்டு படுத்தேரான். ப்டுக்
ப்டுக்லகன்ற ஓடச தகட்டுக் லகராண்தடை இருந்தேது. அந்தே ஓடசயில் அலுத்து, நீலெவராடனைப் பராரத்துக்
லகராண்டு திரும்பிப் படுத்தேரான். கண்கடள இடுக்கிக் லகராண்டு, நீலெவரானைமும் குனிந்து தேன்டனைதயே
பராரப்பது தபரால் எண்ணியேவனைராய் நிடனைத்துப் பராரத்தேரான்.

அந்தே நீலெவரானில் இருக்கும் சூரியேடனை தநரக்கண்ணரால் பராரக்க முடியேராது. ஆனைரால், அந்தேச் சூரியேன்
இல்லெராமைல் உலெகம் இல்டலெ. அவரகள் வணங்கும் ஈசனின் உயிரத் ததேராற்றம் அந்தேச் சூரியேன். தஜராகியின்
தேந்டதே லிங்டகயேர, கராடலெயில் எழுந்தேதும் கிழக்கு தநராக்கிப் லபராங்கி வரும் லசங்கதிதரராடனைதயே
கும்பிடுவரார.

“ஒளிக் கடைவுதள, நீ வராழி. மைடழடயேத் தேந்து மைண்டணச் லசழிக்க டவக்கும் மைராவள்ளதலெ, நீ வராழி.
எங்களுக்கு உன் அருடளயும் ஆசிடயேயும் நல்குவராய்!” என்று பிரராரத்தேடனை கூறிக் லகராண்தடை,
எருடமைகடளயும் கன்றுகடளயும் அவர அவிழ்த்து விடுவரார. அவர வீடு திரும்படகயில், சூரியேன் ததேவர
சிகரத்துக்கு அப்பரால் லசன்று விடுவரான். அப்தபராது தஜராகியின் அம்டமை மைராதி வீட்டில் இருடள நீக்க
ஆமைணக்கு லநய்யூற்றித் தீபமைராடைத்தில் அகல் விளக்கு ஏற்றி டவத்திருப்பராள். இரவில் சூரியேன் இல்லெராதே
தபராது, வீட்டில் அவரகளுக்கு அந்தேத் லதேய்வத்தின் சின்னைமைராக விளங்குவது அந்தே விளக்கு. வீட்டில்
அவ்விளக்கு இல்லெராவிட்டைரால், நிலெம் விடளயேராது, மைராடு மைடி சுரக்கராது என்படதேலயேல்லெராம் தஜராகி
அறிவரான்.

அவனுக்கு இருலளன்றரால் அச்சம் அதிகம். கராடுகளில் வசிக்கும் குறும்பர இருளில் தேரான் எவரும்
அறியேராமைல் மைந்திர மைராயேங்கள் லசய்வராரகள். நராயேராக, நரியேராக, பூடனையேராக அவரகள் வந்து மைராயேங்கள்,
தீடமைகள் லசய்தே கடதேகடள, தஜராகி ‘லஹத்டதே’ கூறக் தகட்டிருக்கிறரான். அது மைட்டுமைரா? சூரியேன்
இல்லெராதே சமையேங்களரானை இரவுகளில் தேரான் சிறுத்டதேயும் கரடியும் பன்றியும் உலெவுகின்றனை. அவரகள்
பயிடரக் கடித்துப் பன்றிகள் பராழ் லசய்கின்றனை. சூரியேன் இருந்தேரால், அடவ வருதமைரா?

இத்தேடகயே முடிவில் எண்ணக்லகராடி வந்து நின்றதும் தஜராகிக்கு மன்னைலலெனை ஒரு கீற்றுப் பளிச்சிட்டைது.

வீட்டுக்குள் விளக்கு டவப்பது தபரால், நீள லநடுக, நிலெத்தில், தசராடலெயில், லகராட்டிலில், ஆயிரமைராயிரம்
விளக்குகள் டவத்து விட்டைரால், மைடலெ முழுவதும் விளக்குகளராகதவ நிடறத்து விட்டைரால்? மைரகதே மைடலெ
முழுவதும், சுற்றிலும் விளக்குகள் தபராட்டு இருளின்றி அகற்றிவிட்டைரால், பகல் தபராலெ ஆகுதமைரா? இது
தபரால் நீலெவரானைம் லதேரியுதமைரா?

தஜராகி தேன் கண்கடள மூடிக் லகராண்டைரான். அவன் கற்படனையில் அவன் உலெகலமைல்லெராம் அகல்

8
விளக்குகளின் ஒளி படைரந்தேது. ஆனைரால் வரான் முழுவதும் அந்தே ஒளி படைருதமைரா? எட்டுதமைரா?

அவன் கற்படனைக்கு அந்தேக் கராட்சிதயே எட்டைவில்டலெ. உயேர உயேரக் கம்பங்கள் நட்டு, விளக்குகடள
டவக்கலெராம். ஓங்கி வளரந்திருக்கும் கரானைக லநடு மைரங்களரானை கரப்பூர (யூகலிப்டைஸ்) மைரங்களில்
விளக்குகள் லபராருத்தேலெராம். லபரியே லபரியே மைண் சட்டிகளில் நிடறயே எருடமை லநய்தயேரா,
ஆமைணக்லகண்லணதயேரா ஊற்றிப் லபரியே திரிகள் இட்டு மைடலெகளின் மீலதேல்லெராம் டவக்கலெராம்.

குடைங்குடைமைராய், பராடனை பராடனையேராய் எண்லணய் தவண்டும். லநய் தவண்டும். மைடலெ முழுவதும்

ஆமைணக்குச் லசடிகளராக நிடறயே தவண்டும். எருடமைகள் கூட்டைங்கூட்டைமைராய்ப் லபருக தவண்டும்.
அத்தேடனை எருடமைகடளயும் கராக்க எத்தேடனை வலிடமை தவண்டும்!

தஜராகியின் தேந்டதேக்குக் டககளில் வலிடமை உண்டு. அவர எருடமையின் மைடியில் டக டவப்பதுதேரான்

லதேரியும்; ‘தஹராதண’ என்ற மூங்கிற் பராற்குழராயில் லவண்ணுடரயேராய்ப் பரால் லபராங்கி வரும். படழயே
கராலெத்தில், மைராடுகள் கறக்க நிடறயே வலிடமை வரதவண்டுலமைன்று வலெத்ததேராள் பட்டடையில் இரும்டபப்
பழுக்கக் கராய்ச்சிச் சூடு தபராடுவராரகள் என்று தஜராகியின் பராட்டி கடதே லசரால்லி அவன்
தகட்டிருக்கிறரான். வலிடயேயும் தவதேடனைடயேயும் லபராறுத்தேரால் தேரான் வலிடமை லபருகுமைராம்.
ஆயிரமைராயிரம் எருடமைகடள ஒருவர கறக்க தவண்டுலமைன்றரால், அத்தேடனை தபரும் அத்தேடனை
எருடமைகடளயும் கராக்க வலிடமை லபற தவண்டும்.

தஜராகியின் கற்படனைகள் இத்தேடகயே முடறயில் படைரந்து லசல்லுடகயில் குறுக்தக குறுக்தக

சந்ததேகங்களும் பகுந்து லவட்டினை. அத்தேடனை எருடமைகளும் எங்தக தமையும்? கராடுகள் எல்லெராம் பசும்
பல்லவளிகளராகவும், ஆமைணக்குச் லசடிகளராகவும் ஆகிவிட்டைரால், சராடமை பயிரிடுவது எங்தக?
தேரானியேங்களின்றி எப்படிச் தசராறு சடமைக்க முடியும்? கிழங்கு தபராடை தவண்டைராமைரா? லவறும் தமைராடசக்
குடித்து விட்டு நராள் முழுவதும் இருக்க முடியுதமைரா?

நீண்டு லகராண்டு தபரானை கற்படனைக் கதிரின் முடிவு, இவ்விதேமைரானை நிடறதவறராதே கட்டைத்தில் வந்து
நிற்கதவ தஜராகிக்கு ஏமைராற்றம் உண்டைராயிற்று. தயேராசடனைகடளக் டகவிட்டு அவன் நண்பரகடளத் ததேடி
ஓடுமுன், அவனுடடையே நண்பரகதள ஓடி வந்தேராரகள்.

“நரான் தேரான் முதேல்” என்று ரராமைன் ஓடி வந்து, மைராடு தமைய்க்கும் குச்சியேராதலெதயே தஜராகிடயேத் லதேராட்டைரான்.
மைற்றவரகளும் இடரக்க இடரக்கக் குன்றின் தமைல் வந்தேனைர.

நண்பரகடளக் கண்டைதுதமை தஜராகி, “கிருஷ்ணரா, சூரியேன் இல்லெராது தபரானைரால் என்னை ஆகும்?” என்றரான்.

கிருஷ்ணன் தினைமும் எருடமைகள் தமைய்க்க வரமைராட்டைரான். மைரகதே மைடலெ ஹட்டியிதலெதயே லசல்வராக்கு

மகுந்தே மைணியேகராரரரானை கரியே மைல்லெரின் லபண் வயிற்றுப் தபரன் அவன். தஜராகிடயே விடைக் லகராஞ்சம்
லபரியேவன். அந்தே வட்டைடகக்தக பதுடமையேராக, கீழ்மைடலெ மஷன் பள்ளிக்கூடைத்தில் படிக்கும் டபயேன்
அவன்.

கிருஷ்ணன் சிரித்தேரான். “சூரியேன் இல்லெராது தபரானைரால் இரவு இருட்டு. இது லதேரியேராதேரா?”

“ஒரு நராள் இல்டலெலயேன்றரால்? சூரியேன் ஒரு நராள் வரதவ இல்டலெ என்று டவத்துக் லகராள்தளன்!”

“தபராரத்துப் படுத்துக் லகராண்டு எழுந்திருக்கராமைல் தூங்குதவராம்” என்றராள் லபள்ளி.

அண்டடை வீட்டுக் கராடகயின் மைகன் லபள்ளி. அவனும் தஜராகிதயேராலடைராத்தேவன் தேரான்.

“எழுந்திருக்கராது தபரானைரால், எருடமை கறப்பது எப்படி? இரவு நிலெத்தில் முடறகராவல் கராப்பவர வீடு

9
வருவலதேப்படி? சூரியேன் இல்லெராமைற் தபரானைரால் ஒன்றுதமை நடைக்கராது. ‘இரியே உடடையே ஈசரி’ன்
அடடையேராளம் கண். சூரியேன். அவர கண்டண மூடிவிட்டைரால் இருட்டைராகதவ இருக்கும்” என்றரான் தலெராகி.
(இரியே உடடையே ஈசர - லபரியேவரராக விளங்கும் இடறவன்.)

“ஈசரின் தகராயிலிதலெ எப்லபராழுதும் லநய்விளக்கு எரிகிறததே? அவர கண்டண மூடைதவ மைராட்டைரார”

என்றரான் கிருஷ்ணன்.

ரங்கன் இடி இடிலயேன்று சிரித்தேரான். அவன் தஜராகியின் லபரியேப்பன் மைராதேனின் மைகன்; அங்கிருந்தே
எல்தலெராடரயும் விடை அவன் லகராஞ்சம் லபரியேவன். முரட்டுத்தேனைமைரானை, முற்தபராக்கரானை தயேராசடனைகடள
அவன் லசரால்லுவரான்.

“மைக்குகதள, இரியே உடடையே ஈசர ஒன்றும் அந்தேக் தகராயிலில் இல்டலெ” என்றரான்.

“ஐடயேதயேரா! அபசராரம்! தகராயிலிதலெ ஈசுவரனைரார இல்டலெ என்கிறராதனை இவன்?” என்று லபள்ளி

கன்னைத்தில் தபராட்டுக் லகராண்டைரான்.

தஜராகி அவன் துணிச்சடலெக் கண்டு வராயேடடைத்து நின்றரான்.

“பின்தனை ஈசுவரனைரார தகராயில் எதேற்கு இருக்கிற தேராம்?” என்றரான் கிருஷ்ணன்.

“கல்லு, படைம் இரண்டுந்தேரான் அங்தக இருக்கின்றனை” என்றரான் ரங்கன் திரும்பவும்.

“உங்கள் வீட்டில் எருடமை கறக்கராது; பயிர விடளயேராது” என்றரான் லபள்ளி.

“இரியே உடடையே ஈசன் தகராயிலிதலெ இருக்கிறரார; அவர கண் சூரியேன் என்று லசரால்லுவது சரியேரா? சூரியேன்
தகராயிலுக்குள்ளிருந்தேரா வருகிறரான் பின்தனை?”

இந்தே வராதேம் ஏற்கக் கூடியேதேராகதவ இருந்தேது. ஆனைரால் விளங்குவதேராக இல்டலெ.

தேனைக்கு எவரும் எதிர தபசராமைல் இருக்கதவ லவற்றி கண்டை ஒரு லபருமதேத்தில் ரங்கன், “சூரியேன் ஒரு
நராள் கூடை வரராமைல் இருக்கராது. நராம் தூங்கி எழுந்து வரும் தபராது மைடலெகள் எல்லெராம் அப்படிதயே
இல்டலெயேரா? அருவி இல்டலெயேரா? அப்படித்தேரான் சூரியேனும்?” என்றரான்.

“மைடலெலயேல்லெராம் கராடலெயில் எழுந்து மைராடலெயில் அமுங்குகிறதேரா? ஒதர இடைத்தில் இருக்கிறததே?

சூரியேன் அப்படி இல்டலெதயே? கராடலெயில் அந்தே இரட்டடை மைடலெக்கு அப்பராலிருந்து வந்து,
பகலலெல்லெராம் நகரந்து, ததேவர லபராட்டைராவுக்குப் பின்தனை தபராகிறததே!” என்றரான் கிருஷ்ணன்.

“அடை, இதுதேரானைரா பிரமைராதேம்? சூரியேன் வரராமைற் தபரானைரால் இரவில் விளக்கு டவப்படதேப் தபரால் லபரியே
லபரியே விளக்குகடள டவத்துக் லகராள்தவராம்” என்றரான் ரங்கன், தபச்டச வடளத்து.

“அதேற்கு எவ்வளதவரா லநய் தவண்டுதமை!” என்று தஜராகி பிரச்டனைக்கு வந்தேரான்.

“அருவித் தேண்ணீடரலயேல்லெராம் எண்லணயேராக்குதவராம்” என்றரான் கிருஷ்ணன் சட்லடைன்று.

தஜராகியின் வட்டை கண்கள் விரிந்தேனை. இந்தே தயேராசடனை அவனுக்குத் ததேரான்றவில்டலெதயே?

“அருவித் தேண்ணீடர எண்லணயேராக்க முடியுதமைரா? தபராடைரா முட்டைராள்!” என்றரான் ரங்கன்.

10
“சூரியேன் வரராமைல் இருக்குதமைரா தபராடைரா, முட்டைராள்!” என்றரான் கிருஷ்ணன்.

ரங்கனுக்குக் கிருஷ்ணன் தேன்டனை எதிரத்து வந்தேது பிடிக்கவில்டலெ. “தடைய் யேராடரயேடைரா

முட்டைராலளன்கிறராய்? ஒல்லிப் பயேதலெ!” என்று தமைல் துணிடயே வரிந்து லகராண்டு சண்டடைக்குக் லகராடி
கட்டினைரான்.

“முட்டைராள், மைட்டி!” என்றரான் கிருஷ்ணன் லபராறுக்கராமைல்.

ரங்கன் உடைதனை அவன் மீது பராய்ந்தேரான். இருவரும் அடித்துக் லகராண்டு கட்டிப் பரண்டைராரகள்.

இச்சமையேத்தில், “தஜராகியேண்ணரா! தர தஜராகியேண்ணரா!” என்ற இளங்குரல் ஒன்று தமைலிருந்து ஒலித்தேது.

அந்தேக் குரல்தகட்டை மைராத்திரத்தில் கிருஷ்ணன் சட்டடைடயே விடுத்துத் தேடலெத் துணிடயே நன்றராகச் சுற்றிக்
லகராண்டு தமைதலெ ஓடினைரான். தஜராகி தமைதலெ ஓடிக் லகராண்டிருந்தேரான் முன்தபதயே.

ஐந்து பிரராயேம் மைதிக்கத் தேகுந்தே சிறும ஒருத்தி, ஓடி வந்தேராள். சிவந்தே குண்டு முகம், கருவண்டு விழிகள்,
சுருட்டடையேரானை தேடலெமுடி, ததேராள்மீதும் லநற்றி மீதும் பரண்டைது. இடுப்பில் லவள்டள முண்டு உடுத்து,
லபரியே மைனுஷிடயேப் தபரால் தமைல் முண்டும் தபராரத்திருந்தேராள். அவள் டககளில் பளபளக்கும் பது
லவள்ளிக் கராப்பக்கள் லபரியே வடளயேமைராகத் துவளத் துவள ஆடிக் லகராண்டிருந்தேனை. அடவ அவளுக்கு
உரியேனைவராக இருக்க முடியேராது. லபரியே அளவராகத் ததேராளுக்கு ஏறும் கடைகமைராக இருந்தேனை.

“தஜராகியேண்ணரா தேங்டகப் பராப்பரா வந்திருக்கிறது. அம்மைரா, மைராம, அத்டதே எல்லெராரும் வந்திருக்கிறராங்க.

லபராரி உருண்டடை, கடைடலெ, ஆரஞ்சி எல்லெராம் லகராண்டு வந்திருக்கிறராங்க. வராங்க, வராங்க” என்று கூறி,
அந்தே அதிசயேத்டதேப் பராரக்க அவள் குத்துச் லசடியின் பக்கம் நின்று டககடள ஆட்டி அடழத்தேராள். அவள்
டககடள வீசியே தவகத்தில், ஒரு லவள்ளிக் கராப்ப நழுவி, குத்துச் லசடிகளுக்கிடடையில் உருண்டைடதே,
இருந்தே இடைம் விட்டு நகரராமைதலெ குதரராதேம் லபராங்கக் கிருஷ்ணடனைப் பராரத்துக் லகராண்டிருந்தே ரங்கன்
சட்லடைன்று கவனித்தேரான்.

லபள்ளியும் ரராமைனுங்கூடை ஓடை எல்தலெராருமைராக தமைதலெ ஏறி வீட்டுப் பக்கம் லசன்று விட்டைனைர. அவரகள்
தேடலெ மைடறயும் வடரயில் ரங்கன் மைட்டும் பராரத்துக் லகராண்தடை நின்றரான், விவரிக்க இயேலெராதே
ஆத்திரத்ததேராடும் ஏமைராற்றத்ததேராடும்.

‘சிற்றப்பன் வீட்டுக்குத் தினைமும் எவதரனும் வருகிறராரகள். நிடனைத்தே தபராலதேல்லெராம் தஜராகி சராப்பராடும்

லபராரிமைராவும் லவல்லெமுமைராய்க் குதிக்கிறரான். ஆனைரால் நம் வீட்டிதலெரா?’

ரங்கனுக்குச் லசராந்தே அம்டமை இல்டலெ. சின்னைம்டமைக்கும் தேந்டதேக்கும் எந்தநரமும் சண்டடை. சண்டடை

தபராடைராமைல் அவனுடடையே சிற்றன்டனை ஒரு தவடளச் தசராற்டற எடுத்து டவப்பவள் அல்லெ. இருக்கும்
ஒதர எருடமையும் தநராஞ்சல்; கன்றும் தநராவு கண்டு இறந்து தபராயிற்று. ஏன்? ஏன் இப்படி?

பராரு, வந்தேவள், தஜராகிடயேத்தேரான் கூப்பிட்டுக் லகராண்டு ஓடினைராள். அந்தேக் கிருஷ்ணன் பயேலுக்குச்

சட்டடையும் லதேராப்பியுமைராய்ப் பள்ளிக்கூடைம் தபராகும் கரவம். லபள்ளி பூடனைக்கண் மைட்டி; கல்டலெக் கல்
என்று லசரான்னைரால் இரியே உடடையேரார சராபம் லகராடுப்பரார என்றரான். டச!

சிறு உள்ளத்தில் லபராரும வந்தே அனைல் மூச்சுடைன் அவன் திரும்பிப் பராரக்டகயில், அந்தே தநராஞ்சல்
எருடமைதேரான் லவடுக்கு, லவடுக்லகன்று பல்டலெக் கடித்து இழுத்துக் லகராண்டிருந்தேது. கிழப்பருவம்
தகராலெமட்டை, அடதேக் கண்டைதும் அவனுடடையே ஆத்திரத்துக்கு ஓர இலெக்குக் கிடடைத்து விட்டைது.

கீழிருந்தே குச்சியினைரால் அதேன் முதுகில் வீறு வீலறன்று ஐந்தேராறு அடிகள் வீறினைரான். அது உருண்டு
லகராண்தடை மைடலெ முகடுகளில் பட்டு எதிலரராலிக்கும்படி, கத்திக் லகராண்தடை சரிந்தேது.

11
ரங்கனின் ஆத்திரம் இன்னும் தீரவில்டலெ. இடடையில் லதேன்படும் குத்துச் லசடிகடள முறித்துப்
தபராட்டுக் லகராண்தடை தமைதலெறியேவன், கராப்பக் கிடைந்தே லசடிப் பதேரண்டடையில் வந்தேரான். சுற்றும் முற்றும்
பராரத்துவிட்டு, அடதே எடுத்து இடுப்பில் லசருகிக் லகராண்டைரான். பிறகு கீழ் தநராக்கி ஓடினைரான்.

சரிவில் உருண்டை எருடமை, மைடிந்தே கராலுடைன் நீட்டிக் லகராண்டிருந்தே பராடற ஒன்றில், முன் இரு கரால்கள்
முட்டை, பரிதேராபமைராகக் கத்திக் லகராண்தடை இருந்தேது.
----------

12
 1. 2. கராப்ப எங்தக?
மைராடுகள் தமைய்வதேற்லகன்தற ஒதுக்கி விட்டிருந்தே அந்தேப் பசுங்கன்தறராடு லதேராடைரந்து லசன்ற தமைட்டில்
முதேல் முதேலில் தேனியேராகக் கராணப்லபற்ற நீண்டை லகராட்டைடக, லபராதுவரானை மைராட்டுக் லகராட்டிலெராகும்.
அப்பரால் இரு வரிடசயேராக உள்ள இருபது வீடுகளும், மைரகதேமைடலெ ஹட்டிடயேச் தசரந்தேடவ. தேனியேராக,
தமைற்தக சரிவில் கராணும் நரான்கு வீடுகளும், அந்தே ஹட்டிடயேச் தசரந்தே ‘லதேராரியேரு’க்கு உரியேடவ.

சுமைரார எழுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன், டமைசூரிலிருந்து பண்டிப்பூரக் கராடுகளின் வழிதயே நீலெகிரி

மைடலெயில் வந்து குடிதயேறியேதேராகச் லசரால்லெப்படும் படைக மைக்கள் சமூகத்திடடைதயே அவரவர
லதேராழிலுக்குத் தேகுந்தேபடி சிலெ பிரிவுகள் இருந்தேனை. ஹரிவர, உடடையேர, அதிகராரி, கணக்கர, கடைக்கர,
லதேராரியேர என்ற லபயேரில் முடறதயே, குருமைராரகளராகவும், அதிகராரிகளராகவும் கணக்கரகளராகவும்
இருந்தேனைர என்றும் கூறுவர. லதேராரியேர என்ற பிரிவினைர, மைற்ற பிரிவினைருக்குப் பணிபரியும் மைக்களராக,
ஒவ்லவராரு ஹட்டியிலும் குடியிருந்தேனைர. பணிபரிபவர என்ற முடறயில் இருந்தேராலும், உயேரந்தேவரராகக்
கருதேப்பட்டை மைக்களுக்குப் பிள்டளகள் தபரான்ற உறவுடடையேவரராகதவ லதேராரியேர கருதேப்பட்டு வந்தேனைர
என்றும் லதேரியே வருகிறது.

ஹட்டியின் கீழ்ப்பறம் சிறு வீட்டடைப் தபராலெதவ ததேரான்றும் குடில், லதேய்வ முன்தனைராரராகியே

‘ஹத்தேப்பரா’வின் தகராயில். தகராயிலுக்கு முன் விரிந்திருக்கும் சமைலவளியேரானை டமைதேரானைதமை குடியிருப்பின்
பஞ்சராயேத்துக் கூடும் லபராது இடைம். தமைற்கு ஓரத்திலிருந்து மைடலெடயேச் சுற்றி வடளந்து லதேற்தக ஓர
ஒற்டறயேடிப் பராடதே லசன்றது. தகராயிலுக்குப் பின்பறத்திலிருந்து வரும் பராடதே, அந்தேப் பராடதேயில்
இடணயும். இந்தே இடணப்ப இடைத்தில் நராலெடி உயேரமுள்ள தமைடடை ஒன்று உண்டு. அங்கிருந்து
தநராக்கினைரால், கீதழயிருந்து ஊருக்குள் வரும் பராடதேயில் வருபவரகடளக் கராண முடியும். ரங்கனின்
தேந்டதே மைராதேன், நராளின் லபரும்பராலெரானை பகுதிடயே, அந்தேக் கல்தமைடடையில் அமைரந்ததே கழித்து விடுவது
வழக்கம்.

பராரு, தஜராகி, ரராமைன், லபள்ளி, கிருஷ்ணன் எல்தலெராரும், லதேராரியேர குடியிருப்டபத் தேராண்டி, அவசரமைராக
தமைதலெ குறுக்தக ஏறி, இடரக்க இடரக்க ஓடி வந்தேனைர. தஜராகியின் வீடு தகராயிடலெப் பராரத்து இருக்கும்
தகராடி வீடு. வீட்டு வராசலில் ஹட்டியிலுள்ள லபண்கள் எல்தலெராருதமை கூடியிருந்தேனைர.

பராரு, தஜராகிக்கு மைராமைன் மைகள். கிழக்தக அருவிக் கடரதயேராடு கராடுகடளத் தேராண்டி நடைந்தேரால், தஜராகியின்
மைராமைன் ஊரராகியே மைணிக்கல் ஹட்டிக்குப் தபராகலெராம். பராருவின் தேராய், கீழ்மைடலெயில் தேன் அம்டமையின்
வீட்டில் பிரசவித்து, குழந்டதேயுடைன் அன்று கணவன் வீடு லசல்லுகிறராள். வழியிதலெ நராத்தியின் வீடு
வந்து தேங்கி, லபரியேவளரானை பராட்டியின் ஆசி லபற்று, மைறுநராள் மைணிக்கல் ஹட்டி லசல்லெப் தபராகிறராள்.

அண்டமையில் ஓடுகள் தவய்ந்து கராடர பூசிப் பதுப்பித்திருந்தே தஜராகியின் வீட்டில், மைணியேகராரரின் மைகள்,
கிருஷ்ணனின் தேராய், சராயும் லவயிலில் நின்றபடிதயே குழந்டதேடயே ஏந்திக் லகராண்டிருந்தேராள். லவல்லெமும்
பராலும் ருசித்தே குழந்டதே நராடவச் சப்பக் லகராட்டிக் லகராண்டு பல் இல்லெராதே வராடயேக் கராட்டி எங்தகரா
பராரத்துச் சிரித்தேது.

“இனிப்பக்கு சப்பக் லகராட்டுகிறராள், பரார” என்று அவள் குழந்டதேடயே லகராஞ்சி முத்தேமட்டுக்

லகராண்டிருக்டகயில், தஜராகி ஆவலுடைன் அந்தேப் லபண்டிர கூட்டைத்தில் பகுந்து பராய்ந்து வந்தேரான்.

“அடை! வந்தேது யேராலரன்று லதேரிந்து விட்டைதேரா? கண்டணத் திருப்பிப் பராரத்துச் சிரிக்கிறராள். தஜராகி, பரார.
உன்டனைப் பராரத்துச் சிரிக்கிறராள்!” எல்லெராருதமை சிரித்தேராரகள்.

சிரிப்பக்கும் அவரகள் தகலிகளுக்கும் தஜராகிக்குப் லபராருள் விளங்கவில்டலெ. அவன் தநராக்கலமைல்லெராம்

குழந்டதேயின் மீததே குவிந்தேது. பரபரக்கும் விழிகளரால் பராரத்து அதிசயித்தேரான்.

13
எத்தேடனை அழகு, அந்தேக் குழந்டதே! தரராஜரா நிறம்; கதறலலென்ற சுருண்டை தேடலெமையிர, சிறு லநற்றியில்
வந்து விழுந்தேது. சின்னை மூக்கு; லசப்ப வராய்; பிஞ்சுக் டககள்; குஞ்சுக் கரால்கள்.

“எனைக்கு - என்னிடைம் தேரச் லசரால்லுங்களம்மைரா” என்று அவன் இரு டககடளயும் நீட்டியே தபராது
எல்தலெராரும் சிரித்தேராரகள்.

“உனைக்குத்தேரான். உனைக்கு இல்லெராமைலெரா மைராமைன் மைகள்? இததேரா பரார; ஐயே! உன்டனைப் பராரத்துச் சிரிக்கிறராள்”
என்று குழந்டதேடயேத் தேராழ்த்தி அவனிடைம் கராட்டினைராள் கிருஷ்ணனின் தேராய்.

“இவள் - ரங்கனுக்கு. தஜராகிக்கு பராரு” என்றராள் மைராம அதேற்குள்.

இந்தேப் தபச்சில் லவட்கமும் நராணமும் பிறக்கராதே பருவமைல்லெவரா?

“ம்... எனைக்குப் பராரு தவண்டைராம். இந்தேப் பராப்பராத்தேரான் தவண்டும்” என்று அவன் சிணுங்கினைரான்.
மைறுபடி சிரிப்லபராலி எழும்பியேது.

“பராரத்துக் லகராள்ளம்மைரா உன் டபயேனுக்கு இருப்படதே? தநருக்கு தநர பராரு தவண்டைராலமைன்று

லசரால்கிறராதனை! ஏண்டைரா, பராருவுக்கு என்னை? வந்தேதும் வரராதேதுமைராய் உன்டனைப் பராரக்கத்தேராதனை ஓடி
வந்திருக்கிறராள்? அவள் நன்றராக தவடலெ லசய்வராள்; உனைக்கு நல்லெ டபயேனைராகப் லபற்றுத் தேருவராள்”
என்று அவன் தேடலெயில் லசல்லெமைராக இடித்தேராள் மைராம.

அவள் தபச்சின் லபராருடள உணரராதே தஜராகி, தேனைக்தக உரியே தவகத்துடைன், “ஹஹூம், எனைக்கு இந்தேப்
பராப்பராடவத்தேரான் பிடிக்கிறது” என்றரான்.

“ஆயிரம் லபரான் தேர தவண்டும். ஆமைராம்; சும்மைராக் கிடடைக்கராது!” என்றராள் மைராம, தகலியேரானை
லகராஞ்சலில்.

“தேருதவன்” என்று தஜராகி தேடலெடயே ஆட்டினைரான். மீண்டும் ஒதர சிரிப்ப.

“எங்தகயிருந்து ஆயிரம் லபரான் தேருவராய்? ஆடசடயேப் பரார!” என்று அதிசயித்தேராள் லபள்ளியின் பராட்டி.

“தேருதவன்” என்றரான் தஜராகி திடைமைராக.

“ஆயிரம் கறடவ எருடமையுங் கூடை தவண்டும்” என்றராள் மைராம மீண்டும் குமண் சிரிப்படைன்.

“ஆகரா, நீ ததேவடலெயேடி! என் டபயேன் ஏததேரா சராது என்றரால் நீ தமைதலெ தமைதலெ தபராகிறராதயே! ஆயிரம்
கறடவ, சதேனைமைராக இங்தக வர தவண்டுமைராம்; என் டபயேன் தசராடடையேரா?” என்று தஜராகியின் தேராய் மைராதி
பராய்ந்தேராள்.

“உனைக்கு ஏன் அதேற்குள் ஆத்திரம்? தவண்டுமைரானைரால் உன் டபயேன் மைராமைன் கராலெடியில் லபரான்டனை
டவத்துக் கும்பிட்டு, ‘மைராமைரா உங்கள் லபண்டணத் தேராருங்கள்’ என்று தகட்கிறரான்!” என்றராள் மைராம
தகலிக் தகராபத்தில்.

“அது சரி, அது சரி” என்று லபண்கள் கலெகலெலவன்று சிரித்து ஆதமைராதிக்டகயில், கிருஷ்ணனின் தேராய்
அவடனை உட்கராரச் லசய்து, மைடியில் குழந்டதேடயே விட்டைராள்.

மைலெர தபரான்ற குழந்டதேடயே இளங்கரால்களில் ஏந்திக் லகராண்டு, சராயுஜ்யேம் கிடடைத்தே மைகிழ்ச்சியில்,

தஜராகி இருந்தேரான். அவன் தேராய் மைராதிக்கு, தஜராகிக்குப் பிறகு பிறந்தே இரு குழந்டதேகளும் தேக்கவில்டலெ.

14
ஆடகயேரால், தேனைக்கு நிடனைவு லதேரிந்து தஜராகி இத்தேடகயே இன்பத்டதே அநுபவித்தேதில்டலெ.

தஜராகி லபரு மைகிழ்ச்சியில் எத்தேடனை தநரம் ஆழ்ந்திருக்க முடியும் என்று எண்ணுபவள் தபரால் மைராம
குழந்டதேடயே அவன் மைடியிலிருந்து எடுத்தேராள்.

“மைராம, மைராம!” என்று லகஞ்சினைரான் தஜராகி.

“இததேரா பரார, உங்டகயேன் வீடு வந்தேதும் பத்து ரூபராய் தகட்டு வராங்கி மைராமயிடைம் லகராடுத்துப்
லபண்டணக் தகள்” என்றராள் பராட்டி சிரித்துக் லகராண்தடை.

“ஏ மைராம, பத்து ரூபராய் லகராடுத்தேரால் பராப்பராடவ இங்தக லகராடுப்பீரகளரா?”

“அடை தபராடைரா, அசட்டுப் பயேதலெ!” என்றராள் அம்டமை.

“ஏன் அம்மைரா?”

“பராப்பரா இப்தபராது வரமைராட்டைராள். லபரியேவளராக வளரந்தேதும், நீ ஐயேடனைப் தபராலெ ஆனைதும், பணம்

லகராடுத்து இங்தக நம் வீட்டுக்கு அடழத்து வருதவராம். அப்தபராது பராப்பரா உனைக்குச் தசராறு டவப்பராள்.
தேண்ணீர லகராண்டு வருவராள். சராடமை விடதேத்து வீட்டுக்குத் தேரானியேம் லகராண்டு வருவராள். இப்தபராது
பராப்பராவரால் என்னை முடியும்?” என்று அம்டமை விளக்கினைராள்.

மைராம குழந்டதேடயேப் பராட்டியிடைம் லகராடுத்து விட்டு, உள்ளிருந்து ஒரு வட்டைத் தேட்டு நிடறயேக் கராஞ்சிப்
லபராரியும் லவல்லெப் பராகும் கலெந்து லசய்தே உருண்டடைகடளக் லகராண்டு வந்து எல்தலெராருக்கும்
லகராடுத்தேராள்.

பராருவின் டகயில் லபராரி உருண்டடை லகராடுக்கும் தபராதுதேரான் அவள் டககளில் இருந்தே லவள்ளிக்
கராப்டபக் கராணராமைல் திடுக்கிட்டைராள்.

“கராப்லபங்தக, பராரு?”

பராரு சுற்று முற்றும் பராரத்துத் திருதிருலவன்று விழித்தேராள்.

“எங்தகடி கராப்ப?”

“லபரிசு; பின்னைரால் டக லபரிசரானைதும் தபராட்டுக் லகராள்ளலெராம் என்தறன்; தகட்டைராயேரா? எங்தகயேம்மைரா

விழுந்தேது?”

“நீ ஊரிலிருந்து வரும் தபராது இருந்தேதேரா? அடதேப் பரார” என்றராள் பராட்டி.

“அங்தக வரும் தபராது கராப்ப ஆடியேடதே நரான் பராரத்ததேன்” என்றரான் கிருஷ்ணன்.

“எங்லகல்லெராம் ஓடினைராரகதளரா?” என்று தேராய் பராருவின் தமைல் முண்டடை அவிழ்த்து உதேறினைராள்.

“வராருங்கள், எங்தக தபரானீரகலளன்று கராட்டுங்கள்” என்று மைராதி முன்தனை நடைந்தேராள்.

“அம்மைரா, நரான் கராப்டபத் ததேடி எடுத்து வந்தேரால் மைராம பராப்பராடவத் தேருவராரகளரா?” என்று தஜராகி முகம்
ஒளிர ஓடி வந்தேரான்.

15
“அசட்டுப் பயேதலெ! என்னை இப்தபராததே பராப்பரா பித்தேராயிட்தடை?” என்று அம்டமை அதேட்டினைராள்.

கதிரவன் தமைல் வரானில் சராய்ந்து விட்டைரான். சில்லலென்ற குளிரகராற்று வீசியேது. பராரு முன்தனை ஓடினைராள்.
மைராதியும் குத்துச் லசடிகள், பதேரகள் எல்லெராம் பராரத்துக் லகராண்தடை தஜராகிடயேப் பின் லதேராடைரச் லசன்றராள்.
எங்கும் பது லவள்ளிக் கராப்ப மன்னைவில்டலெ. மைராடுகடள எல்லெராம் சிறுவர லகராட்டிலுக்கு ஓட்டிச்
லசன்றனைர.

சட்லடைன்று நிடனைவு வந்தேவனைராய் மைராதி தகட்டைராள்; “ரங்கன் எங்தக?”

“அததேரா! எருடமை ஒன்று கரால் மைடித்து விழுந்து கிடைக்கிறததே!”

“ம்... தங... ய்...” என்று அதேன் ஒலி தவதேடனைடயேக் லகராண்டு அவரகள் லசவிகளில் பகுந்தேது.

தஜராகி தவகமைராக இறங்கினைரான்.

“லபரியேப்பன் வீட்டு தநராஞ்சல் எருடமை பள்ளத்தில் எப்படிச் சரிந்தேது?” அதேன் முதுகிதலெ அடிப்பட்டு
ரத்தேம் கன்றியிருந்தே தகராடுகள் அவள் கவனைத்டதேக் கவரந்தேனை. இளம் உள்ளம் லமைழுடகப் தபரால்
லநகிழ்ந்தேது.

“யேரார அடித்து ஓட்டினைராரகள்? ரங்கரா! தர ரங்கரா!” என்று தஜராகி சுற்றுமுற்றும் பராரத்துக் குரல்
லகராடுத்தேரான்.

“எருடமை விழுந்து கராலலெராடிந்து தபராச்சு, ரங்கரா?”

எதிரக்குரல் எழவில்டலெ. லபராரி உருண்டடைக் டகபிசுக்குப் பிசுக்லகன்று ஒட்டிக் லகராள்ள, சிறுவன்

எருடமையின் உடைடலெத் தேடைவினைரான்.

கராப்டப மைறந்து நின்ற பராரு, எருடமையின் கராலுக்குக் கீழ் உடறந்திருந்தே குருதிடயேக் கண்டைராள்.

“ஐதயேரா, ரத்தேம்!”

அவள் தபராட்டை சத்தேம் மைராதிடயே அங்தக தேள்ளி வந்தேது. சற்று எட்டை, குன்டற ஒட்டியே விடள நிலெங்களில்
தவடலெ லசய்து லகராண்டிருந்தே ஆண் - லபண் அடனைவடரயும் அவரகளின் சலெசலெப்ப அங்தக தேள்ளி
வந்து விட்டைது.

ரங்கனின் சின்னைம்டமையேரானை நஞ்சம்டமை. தநர எதிதர உள்ள டமைத்துனைன் வீட்டுக் தகராலெத்டதேக் கராணச்
சகியேராமைல் அப்தபராதுதேரான் கடளலயேடுப்பவள் தபரால் நிலெத்துப் பக்கம் வந்திருந்தேராள். கூட்டைம் தசரந்தே
இடைத்துக்கு வந்து தேங்கள் வீட்டு எருடமை விழுந்து கராலலெராடித்துக் லகராண்டு விட்டைடதே அறியே அவளுக்கு
ஆத்திரம் பீறி வந்தேது.

ரங்கடனைதயே தநராக்கி அவள் கடுகடுப்பப் பராய்ந்தே லதேன்படதேக் கூற தவண்டுமைரா?

“ஈசுவரரா! எருடமைக்குக் கராதலெ ஒடிந்து தபராச்தச! அந்தேச் தசராம்தபறிப் பயேல் எங்தக தபரானைரான்?”

“அதுதேரான் லதேரியேவில்டலெ, லபரியேம்மைரா” என்றரான் தஜராகி.

“தசரும் இடைத்திதலெ தசரந்து தமைடு உயேருகிறது. பறிந்தே இடைத்திதலெ பின்னும் பள்ளம் பறிகிறது. இருந்தே
ஓர எருடமையும் தபராச்தச! வீட்டுத் தேடலெவன் தவடலெ லவட்டி லசய்யேராமைல் லபராழுது

16
தபராக்கிரராலனைன்றரால், இந்தேப் டபயேனும் உதேவராதே பயேலெரானைராதனை! ஒருத்தி பராடுபட்டு வீட்டில் சராப்பிடை
முடியுமைரா? ஊருக்லகல்லெராம் வராழ்வு இருக்கிறது. இந்தே நஞ்சம்டமைக்குச் சுகமல்டலெ” என்லறல்லெராம்
பிரலெராபிக்கலெரானைரான்.

“அடைராடைரா? இது யேரார தவடலெ? ஏண்டைரா? முரட்டுப் பயேல்களரா? எருடமைடயே இப்படியேரா அடிப்பது?”
என்று தகட்டை வண்ணம் தஜராகியின் தேந்டதே லிங்டகயேரா, எருடமைடயேத் தூக்க முயேன்றரான்.

“அவன் குடும்பத்துக்கு நஷ்டைத்துக்கு தமைல் நஷ்டைம்” என்று கிருஷ்ணனின் தேராத்தேரா கரியேமைல்லெர முணு
முணுத்தேரார.

“அருவியிலிருந்து பராடனையில் தேண்ணீர லகராண்டு வராருங்கள்” என்று லிங்டகயேரா சிறுவரகடள விரட்டி

விட்டு, எருடமைக்கு டவத்தியேம் லசய்யே உட்கராரந்து விட்டைரான்.

“லகராட்டிலுக்கு ஓட்டை முடியேராது. இங்தக டவத்துத்தேரான் பச்சிடலெ தபராட்டுக் கட்டை தவண்டும். ரங்கன்
எங்தக?”

லிங்டகய்யேரா நஞ்சம்டமைடயேத் தேரான் பராரத்தேரான். தூண்டிக் லகராடுக்கராமைதலெ லபராலெ லபராலெக்கும்

அவளுக்கு இது தபராதேராதேரா?

“கஷ்டைகராலெம், யேரார லபராறராடமைக் கண்தணரா, ஏவதலெரா? ஒன்றன்பின் ஒன்றராக வருகிறததே” என்று

லதேராடைரந்து உதேவராக்கடர ரங்கனின் அடைங்கராத்தேனைம், முரட்டுச் லசயேல், தவடலெ லசய்யே வணங்கராடமை,
திருட்டுத்தேனைம், லபராய் எல்லெராக் குணங்கடளயும் லசரால்லிப் பிரலெராபிக்கலெரானைராள்.

“கவடலெப்படைராதீரகள். அண்ணி, இன்றிரவு பயிருக்குக் கராவல்முடற எனைக்கு. பரணிலிருந்து குரல்

லகராடுக்கிதறன். லதேராரியேமைல்லெனும் உடைன் இருக்கிறரான். தீ வளரத்துக் லகராண்டிருந்தேரால், ஒன்றும் வரராது.
லமைள்ள இரண்டு நராளில் வீட்டுக்கு ஓட்டிப் தபராதவராம். “தஜராகி, லகராஞ்சம் பல்லெறுத்துப்
தபராட்டுவிட்டு வரா!” என்றரான் லிங்டகயேரா, அண்ணன் மைடனைவிக்குத் ததேறுதேலெராக.

நஞ்சம்டமை தேடலெவிதிடயே லநராந்தே வண்ணம் வீட்டுக்குச் லசன்ற தபராது, எட்டு வயேசுப் லபண் ரங்கி,
அழும் குழந்டதேடயே அடித்து அதேட்டிச் சமைராளித்துக் லகராண்டிருந்தேராள். அடுப்பில் தவக டவத்திருந்தே
லமைராச்டச விடதே, நீரின்றித் தீய்ந்தேது. அருவி நீர எடுத்து வந்திருக்கவில்டலெ.

“எருடமையும் தபராயேராச்சு, ஏண்டி தசராம்தபறி, தேண்ணீருக்குப் தபராகவில்டலெ?”

“தபராகவில்டலெயேம்மைரா.”

“ஏண்டிப் தபராகவில்டலெ?”

“வந்து...”

“வந்து, வரராமைல்! ஏண்டி நீயும் வயிற்லறரிச்சடலெக் லகராட்டிக் லகராள்கிறராய்? தேகப்பன் தசராம்தபறி,

டபயேன் உதேவராக்கடர, நீயும் உருப்படைராததே.”

“தஜராகி வீட்டிதலெ மைராம வந்திருக்கிறராங்கம்மைரா.”

“அங்தக மைராம வந்தேரால் உனைக்லகன்னைடி கழுடதே? உனைக்குப் டபயேடனைக் கூட்டி வந்திருக்கிறராளரா?

வராடயேப் பிளந்து லகராண்டு தவடிக்டக பராரத்தேராயேரா? துப்பக் லகட்டைவதள! எருடமை விழுந்து, இருந்தேதும்
தபராச்சு; குழந்டதேப் பராலுக்கும் வழியில்டலெ.” லபராலெ லபராலெத்துக் லகராண்தடை, அவள் பராடனைடயே

17
எடுத்துக் லகராண்டு பறப்பட்டைராள்.

சற்டறக்லகல்லெராம் அவளுடடையே குழந்டதேகளின் தேந்டதே கண்கள் பராழராய் சிவக்க, தேள்ளராடும் நடடையுடைன்

வீட்டுப் படிதயேறி வந்து, முன்பறம் லவளிமைடனை என்று அடழக்கப்படும் பகுதியில் விழுந்தேரான்.
கராப்டபச் லசருகிக் லகராண்டு அருவிக்கடரப் பக்கம் நடைந்து லசன்ற ரங்கன் வீடு திரும்பவில்டலெ.
------------

18
 1.3. ரங்கனின் கனைவு
குழந்டதே பிறந்தேதிலிருந்து, தேரானைராகத் தேன்டனைக் கராப்பராற்றிக் லகராள்ளும் நிடலெ வரும் வடரயிலும்,
தேராயின் அன்பிலும் தேகப்பனின் ஆதேரவரானை அரவடணப்பிலும் உரம் லபறுகிறது. அவரகள் ஊட்டும்
தேன்னைம்பிக்டகயிதலெதயே நிமரந்து நிற்க முயேலுகிறது. அந்தே அன்ப வரும் திடச சூன்யேமைராக இருந்தேரால்,
ஏமைராறிப் லபராலிவு குன்றிக் குழந்டதே மைந்தேமைராக ஆகலெராம். ரங்கனுக்தகரா, அன்ப வர தவண்டியே திடசயில்
அனைல் தபரான்ற லசராற்கடளக் தகட்கும் அனுபவதமை இருந்தேது. அண்டடை அயேலில் ஒத்தேவரகளின்
தமைன்டமைகடளக் கண்டு தவறு மைனைம் லகராந்தேளித்தேது. ஏமைராற்றமும் லபராறராடமையுமைராகச் தசரந்ததே,
ரங்கனின் உள்ளத்தில் எதிரத்து எழும்பம் அரணராக, தேரான் எப்படிதயேனும் எல்தலெராடரயும் விடை
தமைலெரானைவனைராக தவண்டும் என்று ஆதவசமைராக, லபருந்துணிச்சலெராக உருலவடுத்து வந்தேனை.

அந்தே தவகத்தில் தேரான் அவன் எருடமைத் தீனைமைராகக் குரல் லகராடுத்தும் எக்தகடு லகட்டைராலலென்னை என்று
இறங்கி, அருவிடயேத் தேராண்டிக் கிழக்குப் பக்கம் இன்னும் இறங்கிச் லசன்று கராட்டுக்குள் பகுந்தேரான்.

திரும்பி மைரகதேமைடலெக்கு வரராமைதலெ ஓடிவிட்டைரால் என்னை? மூக்கு மைடலெயில் அவன் அத்டதே இருக்கிறராள்;
மைராமைன் ஒருவர இருக்கிறரார.

இல்டலெலயேனில் ஒத்டதேக்குப் தபராய்விட்டைரால்?

இடுப்பக் கராப்ப இருக்கிதறன் இருக்கிதறன் என்று அவன் இருதேயேத் துடிப்படைன் ஒத்துப் பராடியேது.
கராப்டப, கராசு கடைன் லகராடுக்கும் லெப்டபயிடைம் விற்றரால் ஒரு முழு லவள்ளி ரூபராய் கிடடைக்குதமை; ஒரு
முழு லவள்ளி ரூபராய்!

கீழ் மைடலெக்கு அப்பரால், துடர எஸ்தடைட் சமீபம், லெப்டபயின் கராசுக் கடடை இருக்கிறலதேன்படதே ரங்கன்
அறிவரான்.

ஒத்டதேக்குப் தபரானைரால் அங்கும் கராசுக்கடடை இருக்கராதேரா என்னை?

ஒத்டதேயில், சந்டதேக் கடடைகளில் சிறு டபயேன்கள் சராமைரான் கூடடை சுமைப்பராரகளராம். துடர, துடரசரானி
மைராரகள் கராய்கறி வராங்க வருவராரகளராம். அவரகள் இஷ்டைப்பட்டைரால் லவள்ளிக் கராசுகதள
லகராடுப்பராரகளராம். இந்தே விவரங்கடள எல்லெராம், மூன்றராம் விட்டுத் தேருமைன் ரங்கனுக்குக்
கூறியிருக்கிறரான். தேருமைன் சிலெ நராட்கள், ஒத்டதேயில் சராடலெ தவடலெ லசய்து கராசு தசரத்துக் லகராண்டு ஊர
திரும்பியேவன். நராலளரான்றுக்கு ஆறணராக கூலி வராங்கினைரானைராம். ஹட்டியில் என்னை இருக்கிறது?

இடுப்பக் கராப்ப, அடுக்கடுக்கரானை லவள்ளி நராணயேங்களராகவும், தேங்க லமைராகரராக்களராகவும் லபருகி

வளரவது தபராலெ அவனுடடையே ஆடசப் பந்தேல் விரிந்து லகராண்தடை தபராயிற்று. நடடையும் திடச லதேரியேராதே
கரானைகப் பராடதேயில் எட்டிப் தபராயிற்று.

வரானைளராவும் கரப்பூர (யூகலிப்டைஸ்) மைரங்கள் சூழ்ந்து தசராடலெயின் மைணம் கராற்தறராடு சுவராசத்தில் வந்து
கலெந்தேது. ஒத்டதேக்குச் லசல்லும் வழிடயேப் பிறர லசரால்லெ அவன் அறிந்திருக்கிறராதனை தேவிர, லசன்று
அறியேராதனை! மைரகதே மைடலெயிலிருந்து வடைகிழக்கில் அடுத்தேடுத்துத் லதேரியும் மூக்குமைடலெ, லமைராட்டடை
மைடலெ, பலிக்குன்று எல்லெராவற்டறயும் தேராண்டி அப்பரால் லசல்லெ தவண்டுமைராம்.

ஒத்டதே லசன்று விட்டைரால், லவள்ளிக் கராசுகளராகச் தசரத்துக் லகராண்டு லபருமதேத்ததேராடு ஹட்டிக்குத்

திரும்பி வருவராதனை! அவன் குதிடரயிதலெ ஏறி ஸரஸ் தகராட்டும் தேடலெப்பராடகயுமைராக வரும் கராட்சிடயே,
ஹட்டியில் உள்ளவர அடனைவரும் யேராதரரா என்று கண்டு வியேந்து பிரமக்க மைராட்டைராரகளரா?

19
அப்தபராததே இரராஜகுமைரார நடடை தபராட்டைவனுக்கு, கரானைகத்துச் சூழ்நிடலெ, தேனிடமையின் அச்சத்டதே
லநஞ்சில் கிளரத்தியேது. ‘தசரா’ என்று மைரக்கிடளகள் உரராயும் ஓடச; பதேரகளண்டடையில் அவன்
அடிச்சத்தேம் லநருங்குடகயில் பறடவக் குஞ்சுகள் எழுப்பம் அச்ச ஒலிகள்; சூழ்ந்து வரும் மைங்கல்;
பராடதே இல்லெராதே தேடைம்; இடவலயேல்லெராம் அவன் டதேரியேத்டதே வடளத்துக் லகராண்டு பின்வராங்கத்
தூண்டினை.

மைரகதே மைடலெயிலிருந்து தநராக்கினைரால் மூக்குமைடலெ மக அருகில் கராண்பது தபரால் ததேரான்றுகிறததே!

இத்தேடனை கராடுகடளக் கடைந்து எப்படிச் லசல்வது?

“தர, ரங்கரா? எங்தக வந்ததே?”

ஒரு பதேரடியில் கள்ளிகள் தசரத்துக் கட்டிக் லகராண்டிருந்தே லபள்ளியின் தேமைக்டகயின் குரல் அவடனை
அந்தேத் திடசயில் தநராக்கச் லசய்தேது.

ஹட்டிப் லபண்கள் ஐந்தேராறு தபர அவடனை வியேப்படைன் தநராக்கினைர. ரங்கனுக்குத் தேன் திருட்டு எண்ணம்
அவரகளுக்குத் லதேரிந்து விட்டைராற் தபரால் உள்ளூர ஒரு நடுக்கம் உண்டைராயிற்று.

“எங்தக வந்தேராய்? சுள்ளிக்கரா? தேவிட்டுப் பழம் முள்ளுப் பழம் ததேடி வந்தேராயேரா?”

“இப்தபராது ஏது தேவிட்டுப் பழம்? பூ வந்திருக்கிறது இப்தபராதுதேரான்.”

“சின்னைம்மைரா விறகுக்கு வந்தேராரகளரா? கூடை வந்தேராயேரா?”

அவன் தபசராமைல் நிற்டகயிதலெ ஆளுக்லகராரு தகள்வி தகட்டு அவடனைத் திணற அடித்தேராரகள்.

இருட்டும் தநரமைராகி விட்டைது; இனிக் கராட்டு வழி தேராண்டி, மைடலெகள் பலெ ஏறிக் கடைந்து வழி லதேரியேராதே
ஒத்டதேக்குக் கிளம்பவது சரியேராகராது.

“விடளயேராடிக் லகராண்தடை வழி லதேரியேராமைல் வந்ததேன் அக்கரா” என்று லசரால்லிக் லகராண்தடை ரங்கன்
திரும்பி நடைந்தேரான்.

விறகுச் சுடமையுடைன் அவரகள் முன்தனை நடைக்க, ரங்கன் அவரகடள இலெக்கு டவத்துக் லகராண்தடை பின்தனை
நடைந்தேரான்.

அருவி கடைந்து, மைராடுகள் தமையும் கன்றின் பக்கம் ஏறி அவரகள் ஹட்டிக்குச் லசல்டகயிதலெ, ரங்கன்
அருவிக் கடரதயேராரம் நடைந்து விடளநிலெங்களின் பக்கம் ஏறினைரான். பூமத்தேராய்க்கு வண்ண ஆடடைகள்
அணிவித்தேராற் தபரால் ததேரான்றும் விடள நிலெங்கடள அவன் கடைந்து வருடகயில் இருள் சூழ்ந்து விட்டைது.

தசராம்படலெ உடடையேவனின் உடடைடமை நரான் என்று ஆங்கராங்தக தேரிசராகக் கிடைக்கும் பூம உரிடமையேராளரின்
குணத்டதேப் படறசராற்றியேது. குத்துச் லசடிகளும் கடளகளும் தேரான் ததேரான்றிகளராய்க் கராணும்
விடளநிலெம், ஆணும் லபண்ணும் ஒத்து வராழராதே குடும்பத்துக்குடடையேது என்படதேத் லதேரிவித்தேது.
ரங்கனுக்கு எல்லெராம் லதேரியும். ஒவ்லவராரு சதுரமைராக, நீள்பரப்பராக, முக்தகராணப் பராத்திகளராக, இது
இன்னைராருடடையேது, இன்னைராருடடையேது என்று அவன் பராரத்துக் லகராண்தடை வந்தேரான். சராடமைப் பயிர கதிர
விட்டுப் பூமடயே தநராக்கித் தேராழ்ந்து, நராணங்லகராண்டை மைங்டகலயேனை நின்றது. முக்தகராணப் பரப்பில்
பதசலலென்று முழங்கரால் உயேரம் ததேரான்றும் உருடளக் கிழங்குச் லசடிகள், கிருஷ்ணனின் தேராத்தேரா
கரியேமைல்லெருக்கு உரியேடவ. அருகில் முள்ளங்கிக் கிழங்குகள் லகராழுத்துப் பருத்து, பூம லவடிக்க,
உள்ளிறுக்கம் தேராங்கவில்டலெ என்று கூறுவனை தபரால் லவளிதயே லதேரிந்தேனை. கரியேமைல்லெரின் நிலெத்டதே
ஒட்டியே சிறு சதுரம், சிற்றப்பன் லிங்டகயேரா பதியேதேராக வராங்கியே பூம. அது தஜராகிக்கு உரியேது. அந்தேச்

20
சதுரத்தில், இடலெக் தகராசும் பூக்தகராசும் லபரியே லபரியே டககள் லகராண்டு என் குழந்டதே என் குழந்டதே
என்று அடணப்படவ தபரால் உள்ளிருக்கும் குருத்டதே, பூடவ, ஆதேவனுக்குக் கராட்டைராமைல் மூடிப்
பராதுகராத்தேனை. தஜராகியின் தேந்டதே, சிற்றப்பன், மைண்ணில் வருந்தி உடழக்கும் லசல்வர. தஜராகியின்
அம்டமைதயேரா, லபரான்னைரானை டககளரால் பூம திருத்துவடதேப் தபறராக எண்ணுபவள். தஜராகியின் பராட்டி,
ஒன்று விடதேத்தேரால் ஒன்பதேராய்ப் லபருகும் டகரராசி லகராண்டைவள்.

ரங்கனுக்குப் பூமடயேப் பராரத்து அவரகள் வீட்டடையும் எண்ண எண்ண தேங்கள் சிறுடமை உறுத்தும்
முள்ளராக லநஞ்டச தவதேடனை லசய்தேது. அவரகள் குடும்பத்துக்குரியே மைண், அந்தே தநராஞ்சல் எருடமை
தபராலெதவ, சிவப்ப மைண்ணராக, லசழிப்பின்றி, பசுடமையின்றி கராட்சியேளித்தேது. அந்தேப் பக்கம்
அதநகமைராகப் பழுப்பம் சிவப்பமைரானை மைண் தேரான். லதேற்தகராரம், அருவி வடளந்து லசல்லும் இடைம்.
கிருஷ்ணனின் தேராத்தேராவுக்குச் லசராந்தேமைரானை பூம மைட்டுதமை கரியே வளம் லகராண்டைது. ஆனைரால் தஜராகியின்
தேந்டதே, ரங்கனின் சிற்றப்பன், அந்தேப் பழுப்ப மைண்டணதயே வளமட்டு வளமட்டுப் லபரான் விடளயும்
மைண்ணராக்கி விட்டைராதர! இரண்டு பசுக்களும், மூன்று எருடமைகளும் உள்ள வீட்டில் வளத்துக்கு ஏது
குடற?

ரங்கனின் தேந்டதே நிலெத்தில் வணங்கி தவடலெ லசய்தேதுமல்டலெ; சின்னைம்டமை லபராருந்து

உடழத்தேதுமல்டலெ. வீட்டில் லபராருந்தி இரண்டு நராட்கள் தவடலெ லசய்தேரால், எட்டு நராட்கள்
டகக்குழந்டதேடயேத் தூக்கிக் லகராண்டு அண்ணன் வீடைரானை தகராத்டதேக்குச் லசன்று விடுவராள். ரங்கனின்
தேந்டதே சிலெ நராள் ஒத்டதேப் பக்கம் எங்தகனும் கூலி தவடலெக்குப் தபராவரார. அந்தே ஆறணராக் கூலிடயேயும்
சராரராயேத்துக்குக் லகராடுத்து விட்டு வருவரார.

பூமயில் தவற்றுடமைடயேக் கண்டை வண்ணம் நின்ற ரங்கனின் உள்ளத்தில் ஆற்றராடமை லசரால்லலெராணராமைல்

லபராங்கி வந்தேது. ஆத்திரத்துடைன், லகராழுத்து நின்ற முள்ளங்கிச் லசடிகள் நராடலெந்டதேப் பிடுங்கினைரான்.
குழிலயேரான்றில் பராய்ச்சுவதேற்கராக ஊற்றியிருந்தே நீ மகுந்திருப்பது கண்டு, அதில் கழுவினைரான். கடித்துச்
சுடவத்துக் லகராண்தடை நடைந்தேரான்.

கராவற் பரணருகில் வந்தேதும் நின்றரான். தூரத்தில் சூழ்ந்து வந்தே இருட்டில் பற்சரிவில் எருடமை, விழுந்தே
இடைத்தில் படுத்திருந்தேது தீப்பந்தேம் எரிவதிலிருந்து லதேரிந்தேது. அதேன் அருகில் யேராதரரா நிற்கிறரார, யேராரது?
சிற்றப்பனைராக இருக்குதமைரா?

சிற்றப்பன் தேன்டனை ஒரு தவடள கண்டு லகராண்டு திரும்பவராதரரா என்ற எண்ணத்துடைன் கராவற் பரடண
நிமரந்து பராரத்தேரான்.

தமைட்டிலிருந்து குட்டடையேரானை இரு கரால்களும், பள்ளத்திலிருந்து உயேரமைரானை இரு கரால்களும் கராவற்

பரடணத் தேராங்கி நின்றனை. குட்டடைக் கரால்கள் உள்ள பக்கம் பரணுள் ஏற வழியுண்டு.

இரவில், முள்ளம்பன்றிகள் கிழங்குகடளத் ததேராண்டிப் தபராடும். மைரான்கள் தேளிரகடளத் தின்று விடும்.

இரவுக்கு இருவர, கராவல்முடறயேராக ஊதுகுழலும், தீயும் நராயுமைராய்த் துடணக் லகராண்டு அந்தேப் பரணில்
இருந்தே நட்டை பயிடரப் பராதுகராப்பராரகள்.

இன்று யேரார முடறதயேரா?

ரங்கன் கிழங்குகடளத் தின்று தீரத்துவிட்டு, இருட்டுக்கும் குளிருக்கும், வீடைராக லவறுப்பக்கும் அஞ்சி,

பரணில் ஏறிக் லகராண்டைரான்; ஒரு மூடலெயில் சுருண்டு முடைங்கினைரான்.
----------

21
 1.4. பராலும் பராவமும்
லிங்டகயேரா வீடு திரும்பியேதும், அன்று வழக்கம் தபரால் சுடுநீரில் உடைல் கழுவிக் லகராண்டு,
பரால்மைடனைக்கு வந்து, மைடி ஆடடை உடுத்துக் லகராண்டைரான். ஒதர மைராதிரியேரானை ஹட்டியின் இல்லெங்கள்,
தேராழ்ந்து குறுகியே வராயில்கடளக் லகராண்டைடவயேராய், இரு முக்கியேமைரானை பகுதிகடள உடடையேனைவராய்
அடமையேப் லபற்றடவ. முன்பறம் சிறு வரராந்தேராடவப் தபரான்ற பகுதிடயே ஒட்டி, ஒவ்லவராரு வீட்டிலும்,
லவளிமைடனை என்ற பகுதி உண்டு; அடதே அடுத்து, உள்மைடனை என்ற பகுதியில் வராயிலுக்கு
தநரவடளவரானை வராயில் சடமையேற் பகுதிடயேப் பிரிக்கும் உள்மைடனையின் வலெது ஓரத்தில், பரால்மைடனை
அல்லெது பூடச அடற, சுவதரராடு ஒட்டியே வடளவு வராயிலுடைன் இடணந்திருக்கும். உள்மைடனையின்
நடுதவ, சடமையேலெடற வராயிலில், சுவரத்தேண்டில், எல்லெரா இடைங்களுக்கும் லவளிச்சம் லதேரியும் வண்ணம்
தீபமைடைம் அடமைக்கப் லபற்றிருக்கும். தமைதலெ, மூங்கிலெரால் ஆனை தசமப்பப் பரண்களும் உண்டு.

இரவில் சூரியேனின் பிரதிநிதியேரானை விளக்குத் லதேய்வத்துக்கு அஞ்சலி லசய்துவிட்டு, லிங்டகயேரா பரால்

கறக்கப் பறப்பட்டு விட்டைரான். கராப்பக் கராணராதே லசய்திடயே ஆற்றராடமையுடைன் கணவனிடைம் கூற வந்தே
தஜராகியின் தேராய், அவன், ‘லஹராதண’ சகிதேம் பரால் கறக்கப் பறப்பட்டு விட்டைடதே அறிந்து, ஒதுங்கி
நின்றராள். குழந்டதேயின் மைடியில் டவத்து ஆட்டிக் லகராண்டிருந்தே டமைத்துனைன் மைடனைவி, சதரலலென்று
எழுந்து அடுப்படிக்கு ஒதுங்கினைராள்.

பரால்கறக்கும் அந்தே தவடள, அவரகளுக்குப் பனிதேமைரானை தவடள. இடறவடனை வழிபடுடகயில்

கடடைப்பிடிக்கும் பனிதே விதிகள் அடனைத்தும், பரால் கறக்கும் சடைங்டகச் லசய்டகயில் கடடைப்பிடிக்க
தவண்டியேடவ. லகராட்டிலுக்குச் லசன்று மூங்கிற்குழராய் வழியே வழியேக் கறந்தே பராடலெப் லபரியே
பராடனையில் ஊற்றிக் லகராண்டு அவன் வரும் தபராது, லபண்கள் எவரும் குறுக்தக வரமைராட்டைராரகள்; தபச
மைராட்டைராரகள். பரால் மைடனையேராகியே பனிதே அடறக்குள் அவரகல் பகவும் மைராட்டைராரகள்; அப்படிப்
பனிதேமைராகக் கறந்தே பராடலெ, அடுப்பிலிட்டுக் கராய்ச்ச மைராட்டைராரகள்; தபடதேப் பருவம் தேராண்டியே லபண்கள்,
அந்நராட்களில் பராடலெ அருந்தேவும் மைராட்டைராரகள்.

பரால்மைடனையில் பராடலெ எடுத்துக் லகராண்டு வந்து லிங்டகயேரா டவத்தேதும், மைராதி லவளிதயே டவத்திருந்தே
கலெத்தில், வீட்டுச் லசலெவுக்கு தவண்டியே பராடலெ ஊற்றினைரான். தவலறராரு கலெத்தில், தேடமையேன் வீட்டுச்
லசலெவுக்குத் தேனியேராகப் பராலூற்றி டவத்தேரான். மீதிப் பராடலெப் படர ஊற்றி டவத்துவிட்டு, மைடி
ஆடடைடயே மைராற்றிக் லகராண்டைரான்.

டகயில் அண்ணன் வீட்டுக்கு தவண்டியே பராலுடைன் அவன் பறப்பட்டைதும் மைராதி எதிதர வந்தேராள்.

“பரால் - அண்ணன் வீட்டுக்கரா?”

“ஆமைராம். ஏன்?”

“எல்தலெராரும் லசரால்வடதேப் தபரால் நீங்கள் பரிவு கராட்டுவதேராதலெதயே உங்கள் அண்ணன் குடும்பம்

தேடழத்துப் பிடழக்கராமைல் தபராகிறது. நீங்கள் முந்தித் தேரானியேமைராய் அளக்கிறீரகள்; பராலெராய்ச்
சராய்க்கிறீரகள். அவரகள் ஏன் தவடலெ லசய்கிறராரகள்?”

அவள் கணவடனை ஒரு நராளும் அப்படித் தேடுத்தேதில்டலெ. லவகு நராட்களராக இருந்தே குடடைச்சல் அன்று
லவளிவந்து விட்டைது.

“இன்று பராரத்து உன் உபததேசத்டதேச் லசய்கிறராயேரா நீ?”

“இந்தேப் பராடலெ அண்ணி குடிக்கிறராள்!” மைராதியின் குரலில் கடுடமையும் கசப்பம் பீறி வந்தேனை.

22
“அப்படியேரானைரால் பராடலெக் லகராடுக்கராததே என்கிறராயேரா மைராதேம்மைரா? எருடமை ஒன்று இருந்தேது; அதுவும்
கராலலெராடிந்து கிடைக்கிறது. ஓர அப்பனுக்குப் பிறந்து ஒன்றராக ஒட்டியிருந்தே கிடள ஒன்று வராடை ஒன்று
பராரப்பது தகவலெம். அவரவர பராவம் அவரவரக்கு. தேடுக்கராததே.”

இளகியே உணரச்சிகடளக் குரலுடைன் விழுங்கிக் லகராண்டு லிங்டகயேரா எதிர வீட்டுக்குச் லசன்றரான்.

லவளிமைடனையில், தேடமையேன் தபராடதேயுடைன் விழுந்து கிடைந்தேரான். தீப மைராடைத்தில் ஒளி இல்டலெ. எட்டு
வயேசு ரங்கம்டமை மூடலெயில் உட்கராரந்து அழுதே குரதலெ தகட்டைது.

“ரங்கி, அம்டமை இல்டலெ?”

சிற்றப்பனின் குரல் தகட்டைதுதமை ரங்கி அழுடகடயே நிறுத்திவிட்டு, “அம்டமை அருவிக்குப் தபரானைராள்”

என்றராள்.

“இந்தநரம் கழித்தேரா? ஏனைம்மைரா விளக்கு டவக்க வில்டலெ? விளக்லகண்லணய் இல்டலெயேரா?”

உண்டமையில் அவள் இருட்டில் விளக்லகண்லணய்க் கலெயேத்டதே நழுவவிட்டு உடடைத்திருந்தேரால். தேராய்

திரும்பியேதும் அவளுடடையே கடுடமைடயேச் சமைராளிக்க தவண்டுதமை! ரங்கி மைறுபடியும் நிடனைத்துக்
லகராண்டு அழத் லதேராடைங்கினைராள்.

“தேரா, ரங்கம்மைரா ஏம்மைரா அழதற?” சிற்றப்பன் பரிதவராடு அவள் தேடலெடயே நிமரத்தித் தூக்கிக் தகட்டை
தபராது, அவள் அழுடக அதிகமைராயிற்று. இந்தே நிடலெயில் குடைத்தில் தேண்ணீர சுமைந்து லகராண்டு நஞ்சம்டமை
திரும்பி விட்டைராள்.

“விளக்தகற்றவில்டலெ? ஏ ரங்கி, யேராரது?” என்று குரல் லகராடுத்துக் லகராண்தடை நுடழந்தேவள், வந்தேவர

டமைத்துனைர என்படதே உணரந்தேராள்.

“லமைள்ள, இருட்டு அண்ணி” என்று லிங்டகயேரா எச்சரிக்டகயிதலெதயே ரங்கி நழுவ விட்டிருந்தே

விளக்லகண்லணய் தேடரயில் அவளுடடையே கராலுக்கடியில் பகுந்து சறுக்கச் லசய்து, தேடலெக்குடைத்டதேக்
கீதழ தேள்ளி உடடைத்து ஒரு லநராடியில் அங்தக ஒரு பிரளயேத்டதே உண்டைராக்கி விட்டைது.

“ஈசுவரரா!” என்று கத்திக் லகராண்தடை கீதழ சராய்ந்தே நஞ்சம்டமை லபரியே கூக்குரலிடுமுன், லிங்டகயேரா
வீட்டுக்கு ஓடி விளக்டக எடுத்து வந்தேரான். அவன் பின், மைராதி, பராரு, தஜராகி எல்லெராருதமை வந்தேராரகள்.

“எல்தலெராரும் தவடிக்டக பராரக்க வந்தீரகளரா? பராழராய்ப் தபரானை லபண்தண! விளக்லகண்லணய்

கலெயேத்டதே உடடைத்து விட்டு ஒப்பராரி டவக்கிறராதயே! எருடமை தபராச்சு, வீட்டுப் பயேடலெக் கராதணராம்,
தேண்ணீர குடைமும் தபராச்சு” என்று பிரலெராபம் லதேராடைங்கி விட்டைராள் அவள்.

“பராடலெ எடுத்து உள்தள டவ. அடை என்னைதவரா இருட்டில் நடைந்து விட்டைது. மைராதி, எல்லெராம் துடடைத்து
விடு. இடதேப் தபராய்ப் லபரிசு பண்ணராதீரகள்.”

சமைராதேரானைம் லசய்துவிட்டு லிங்டகயேரா லசன்றரான். ரங்கி, அழத் லதேராடைங்கியே குழந்டதேத் தேம்பிடயே எடுத்துக்
லகராண்டு பராரு, தஜராகியுடைன் லவளிதயேறினைராள், சமையேம் வராய்த்தேவளராக.

கணவனின் லசரால்லுக்கு மைதிப்பக் லகராடுப்பவளராக மைராதி எல்லெராவற்டறயும் எடுத்துச் சுத்தேம் லசய்யும்

வடரயில் நஞ்சம்டமை அழுது பலெம்பியே வண்ணம் மைடிந்தே கராலுடைன் உட்கராரந்திருந்தேராள். இது தபரான்ற
சம்பவங்கள் மைராதிக்குச் சகஜமைரானைடவ என்றராலும் வீட்டில் பதுக் குழந்டதே ஒன்று வந்து, அதேற்கராகக்
லகராண்டைராடும் மைகிழ்ச்சி விருந்து கலெகலெப்பற்றுப் தபராகும்படி சம்பவங்கள் தநரந்தேதில் அவளுக்குக்

23
தகராபம் தகராபமைராக வந்தேது.

லிங்டகயேரா, “அப்பராடைரா!” என்று ஒரு வழியேராக வீட்டுக்குள் வந்து அப்தபராதுதேரான் அமைரந்தேரான்.

குழந்டதேகள் எல்தலெராரும் ரங்கம்டமை உட்படை, சுற்றி உட்கராரந்து விட்டைனைர. அம்மைராதிரி அவன்
உட்கராரந்தேரால், குடும்பத் தேடலெவன் உணவு லகராள்வதேற்குரியே லபரியே வட்டிடலெ டவத்து மைடனைவி அமுது
படடைக்க தவண்டும் என்பததே லபராருள். அன்று மைராதி வட்டிடலெ டவக்குமுன் மைருமைகடள, அவன்
மைடியில் லகராண்டு வந்து விட்டைராள்.

“அடை! தேங்கச்சி, எப்தபராது வந்தேராய்? சுகமைரா?” லிங்டகயேராவின் விசராரடணக்குக் குழந்டதேயின் தேராய்

தேடலெடயே நீட்டினைராள்.

“சராயேங்கராலெம் வந்ததேன். அண்ணனுக்கு வராயில் ஈ பகுந்தேது லதேரியேவில்டலெ” என்றரான்.

“அடை, லதேராரியேன் வந்தேரானைரா?”

“ஆமைராம்!”

“கிண்ணத்தில் பரால் லகராண்டு வரா, மைராதி!” அவன் லசரால்லு முன்னைதர இனிக்கும் பராலுடைன் கிண்ணம்
வந்து விட்டைது.

“நல்லெ வீட்டில் வராழ்க்டகப்பட்டு, ஒன்று விடதேத்தேரால் ஓரராயிரம் லபருக, வீடு நிடறயே மைக்களுடைன்
சுகமைராக இருக்கட்டும்” என்று அவன் வராழ்த்திக் குழந்டதேயின் நராவில் பராடலெ டவத்தே பின், “தபலரன்னை,
அம்தமை?” என்றரான்.

“கிரிடஜ!”

“நல்லெதபர” என்று குழந்டதேடயேத் தேராயினிடைம் லகராடுத்தேரான் அவன்.

“பராருவின் கராப்ப அகப்படைதவ இல்டலெ. வந்தேதும் தஜராகிடயேத் ததேடிக் லகராண்டு ஓடினைராள். எங்தக
விழுந்தேததேரா லதேரியேவில்டலெ. ரங்கன் ஒருத்தேன் தேரான் அங்கு இவரகள் வந்தே பின் இருந்தேரானைராம். அந்தேப்
பயேடலெ இன்னைமும் கராணவில்டலெ.”

மைராதியின் கூற்றில் லபராதிந்திருந்தே நுட்பமைரானை உலெகம் லிங்டகயேராவுக்கு எட்டைராமைல் இல்டலெ.

அயேரந்து மைறந்தேரால் ‘பலெப்லபட்டி’டயேத் திறந்து லவல்லெதமைரா, லபராரிதயேரா, மைராதவரா, ததேதனைரா எடுக்கும்

சுபராவம் அவனுக்கு உண்டு. அது வளடமை இல்லெராதே வீட்டில் வளரும் குடற. அந்தேச் சுபராவம் குறித்து
மைராதி அவடனைப் பற்றிக் லகராண்டு வரும் பகராரகடள அவன் லசவிகளில் தபராடுக் லகராண்டைததே இல்டலெ.

“கராப்ப எங்தக விழுந்தேததேரா? பழிதயேராரிடைம் பராவதமைராரிடைம் என்று எதுவும் தபசராததே” என்று

மைடனைவிடயேக் கடிந்து லகராண்டைரான்.

மைராதி வட்டிடலெக் லகராண்டு வந்து டவத்து சராடமைச் தசராறும் மைணக்க மைணக்க லநய்யுமைராக அமுது
படடைத்தேராள். லமைராச்டசப் பருப்பின் பளியில்லெராதே குழம்டப ஊற்றினைராள். தசராற்டறக் கலெந்து லிங்டகயேரா
குழந்டதேகளுக்லகல்லெராம் லகராடுத்தேரான். அவனுக்கு உணவு இறங்கவில்டலெ. வீட்டுக்கு வரராமைல் எங்தகரா
குளிரில், பசியும் பட்டினியுமைராகப் பதுங்கியிருக்கும் ரங்கனின் நிடனைவு, தசராற்டறக் கசக்கச் லசய்தேது.

மைடனைவி லகராண்டு வந்து டவத்தே பராடலெ மைட்டும் தவண்டைரா லவறுப்பராகக் குடித்து விட்டு, அவன் இரவு

24
கராவலுக்குக் கிளம்பி விட்டைரான்.
----------

25
 1.5. இரவு கராவல்
கறுப்பக் கம்பளிடயேத் தேடலெதயேராடு தபராரத்தேபடி, சில்லலென்ற பூமயில் லசருப்லபராலிக்க, ஊது குழலும்
லநருப்பப் லபட்டியுமைராக லிங்டகயேரா கராவற்பரணுக்கு நடைந்தேரான். பத்து இருபது நராட்கள் கராவல் இருக்க
தவண்டும். பின்னைர அறுவடடை.

வரானில் பிடறச் சந்திரன் ததேரான்றி, அதேற்குள் ததேவர சிகரத்துக்கு ஓடி விட்டைரான். வரானைம் நிரமைலெமைராக,
ஆயிரமைராயிரம் தேராரடகக் குழந்டதேகள் விடளயேராடும் தேடைராகமைராக விளங்கியேது. ததேவர சிகரத்துக்கு தமைல்
ததேரான்றியே பிடறடயேக் கண்டைதும் லிங்டகயேராவின் இதேழ்கள் அவடனையும் அறியேராமைல் ‘ஹரஹர சிவசிவ
பஸ்தவசரா’ என்று முணுமுணுத்தேனை. கரால்கள் பழக்கத்தில் இருளில் முட்டுப் பராடறயில் அடி டவத்து,
லதேராரியேர வீடுகளின் பக்கம் லசல்லும் பராடதேயில் இறங்கினை. சராக்கு, கம்பளி, பந்தேம் சகிதேம் மைல்லென்
நின்று லகராண்டிருந்தேரான்.

“மைல்லெரா!...”

“ஆமைராங்டகய்யேரா” என்று குரல் லகராடுத்தேரான் அவன். முன்தனை லிங்டகயேராவும், பின்தனை மைல்லெனுமைராக

நடைந்தேனைர. எதிதர கரானைகப் பக்கத்திலிருந்து நரிகளின் லதேராடைரந்தே ஊடளலயேராலி எழும்பியேது. மைல்டலென்
பின் வந்தே நராய் எதிர ஊடளயிட்டுக் லகராண்தடை முன்தனை ஓடியேது. “தநத்து நம் தகராழிடயே நரி பிடித்துப்
தபராய்விட்டைதுங்க” என்றரான் மைல்லென். அந்தே வராரத்டதே லிங்டகயேராவின் கவனைத்டதேக் கவரவில்டலெ.
சில்லலென்ற முகத்தில் உரராய்ந்தே தேண்டமை, அந்தே ஆண்டின் முதேற்பனிடயே அறிமுகப்படுத்தியேது.
சராதேராரணமைராக அந்தேப் பனி, அவடனைக் கவடலெ லகராள்ளச் லசய்திருக்கும். ஏலனைனில், கடும்பனி லபய்யேத்
லதேராடைங்கு முன் அறுவடடை நடைந்து விடை தவண்டும். எப்தபராதும் மைராரகழிக் கடடைசியில் தேரான் கடும்பனி
லபய்யேத் துவங்கும். டதேப் லபராங்கல் லபரியே பண்டிடகக்குள் அறுவடடை லசய்து விடுவராரகள். பின்னைர,
மைராசி நன்னைராளில் இடறவர தகராயிலின் முன் அழல் மதித்தே பிறகு, விடதேக்கும் திருநராடளக்
லகராண்டைராடுவர.

பனிடயேயும் பயிடரயும் மீறி அப்தபராது லிங்டகயேராடவ வராட்டியே கவடலெ என்னை?

ஒரு கிடள தேடழக்க, ஒரு கிடள கராய்ந்து விடுவது ஏன்?

அண்ணிதயேரா, “எவர லசய்தே விடனைதயேரா, எவர லசய்தே ஏவதலெரா?” என்று ஓலெமடுகிறராள். அண்ணனின்
பூம நல்லெ விடளவு லகராடுத்தேராலெல்லெதவரா, வழக்கமைராகக் கராட்டுக் குறும்பருக்குச் சரியேரானை மைரானியேம்
லகராடுக்க முடியும்? மைந்திர தேந்திரங்களில் வல்லெ குறும்பரின் விடனைடயே எண்ணி அண்ணி அஞ்சுவதில்
வியேப்பில்டலெதயே!

அண்ணிடயே நிடனைக்கும் தபராலதேல்லெராம் சிலெ நராட்களராக லிங்டகயேராவின் உள்ளத்தில் ஒரு பதுக் கவடலெ
ததேரான்றிக் லகராண்டிருந்தேது.

குடும்பத்தில் ஒரு பதுப் லபண் வந்து பகுந்து, தேடலெவடனையும் அவனுக்குரியே பூமடயேயும்

உடடைடமைகளராகக் லகராண்டு உடழத்து, அவடனையும் சிறப்பித்து, அந்தேக் குடும்பத்தின் தவர நசித்து
விடைராதேபடி, தேளிரத்துத் தேடழக்க டவக்கிறராள். ஏவடலெப் தபரால் உடரத்து, உயேரந்தேவற்டற மைக்களுக்கும்
கணவனுக்கும் பகிரந்தேளித்து விட்டு, மகுதியேராகும் ‘லகராரளி’ மைராடவக் கூடை உண்டு நிடறலவய்தும்
படைகப் லபண்களின் சிறப்டபச் லசரால்லி மைராளுதமைரா; இத்தேடகயே லபண்கடள மைராணிக்கங்கள் என்று
தபராற்றிப் தபண தவண்டியேது ஆணின் கடைடமையேன்தறரா!

தேடமையேனைராக, குடும்பத்தின் மூத்தேவனைராகப் பிறந்தேவன் இடதே உணரந்திரராதேது, லிங்டகயேராவின் சலெம்

மகுந்தே லநஞ்சிதலெ அளவு கடைந்தே தவதேடனைடயேயும் துயேரத்டதேயும் ததேராற்றுவித்திருந்தேது. அண்ணன்

26
மைட்டும் அல்லெ; பலெரும் அந்தே அருடமைகடள உணரந்திருக்கவில்டலெ. லபரான்டனைப் பித்தேடள எனை
எண்ணுவது தபரால், லபண்ணின் தசடவகடளச் சுயேநலெத்திற்கராக உபதயேராகப் படுத்திக் லகராண்டு,
குடும்ப வளரச்சியின் உயிர ஊற்றராகியே அன்டபப் லபருக்கிப் பிடணப்டபப் பின்னை மைறந்து
விடுகின்றனைதர! இடணப்பில் உயிரூட்டைமல்லெராதேதேரால் ததேய்ந்து லபரிதயேராரின் குற்றங்களினைரால்
விடளயும் துன்பங்கள், தீடமைகள், எத்தேடனை சக்தி வராய்ந்தேடவ ஆகி விடுகின்றனை! திருமைண பந்தேம்
என்பது விலெக்க முடியேராதேதேன்று என்ற அருடமையேரானை உரிடமைடயே மக அவசியேமைரானை நிடலெயில் மைட்டுதமை
உபதயேராகித்துக் லகராள்ளலெராம் என்ற அரியே உரிடமைடயே - மைலிவரானை சரக்கராக்கி விடுவது, எத்தேடனை தூரம்
சிறுவரகளின் வராழ்டவப் பராதிக்கக் கூடியேதேராக இருக்கிறது!

லிங்டகயேராவின் தேந்டதே, தேம் நராளில் இரு லபண்கடளக் லகராண்டைரார. மூத்தேவளின் மைகன் தேரான் அந்தே
அண்ணன், மைராதேன். மூத்தேவள் பிரிந்து லசன்ற பின் அவர இன்லனைராருத்திடயேக் லகராண்டைரார - தேராயின்
அரவடணப்பில் வித்தியேராசம் கண்டைதேராதலெரா என்னைதவரா, லிங்டகயேரா அறியேரான்; ஊகந்தேரான். அண்ணன்
மைராதேன், குடும்பத்தில் என்றுதமை ஒட்டைவில்டலெ. சராப்பராட்டுக்கு எப்படிதயேரா வரும் என்ற நம்பிக்டக
அண்ணனுக்கு விழுந்து விட்டைது. கவடலெ இல்லெராமைல், வருந்தி உடழக்கராமைல், உல்லெராசம் விரும்பம்
ஊதேராரி என்று லபயேலரடுத்து விட்டைரான் மூத்தே மைகன்; மூத்தேவள் மைகனைல்லெவரா?

லிங்டகயேராவின் தேந்டதே உயிருடைன் இருந்தே நராட்களிதலெதயே மூத்தேவடனைத் தேனியேராக டவத்து, நிலெமும்

பிரித்துக் லகராடுத்தேரார. தேம் உடைல் சராயுமைட்டும், அந்தே மைகனின் பூமயில் தேராதமை பராடுபட்டுப் பலென்
கண்டைரார.

ரங்கனின் தேராயின் முகம் லிங்டகயேராவின் நிடனைவில் அப்தபராது ததேரான்றியேது. சந்தேனைத்டதே அடரத்தே

கலெடவயின் நிற தமைனியேராள். அவரகள் சமூகத்திதலெதயே, அபூரவமைரானை அழகரானை வட்டை முகம்
படடைத்தேவள் அவள். அவள் சிரித்தேரால் கபடைமைற்ற குழந்டதேயின் நிடனைதவ வரும்.

லிங்டகயேராவின் தேந்டதே அவளுடடையே அழடகயும் உடைற்கட்டடையும் மைண்ணில் தவடலெ லசய்யும்

பராங்டகயும் கண்தடை நூறு ரூபராய் லகராடுத்து, தேம் மூத்தே மைகனுக்கு அவடளக் லகராண்டு வந்தேரார. ஒதர
ஆண்டில் மைராய்ந்து விட்டைராதள?

அண்ணன் மைராதேனுக்குத் ததேனில் அடளந்தே குரல். நடைனைமைராடுவதில் அவடனை மஞ்சுபவர இல்டலெ. எங்தக
இடறவனுக்குரியே விழரா நடைந்தேராலும், மைரணலமைன்றராலும், தகராத்தேர இடசக்தகற்ப நடைனைமைராடுவதேற்கு
அவரகள் சமூகத்தில் முதேல் அடழப்ப அவனுக்தக உண்டு. இடறவடனைப் பகழ்ந்து அவன் தீங்குரலில்
இடசக்கத் லதேராடைங்கினைரால் லமைய்மைறக்கராதேவர இருக்க மைராட்டைராரகள்.

அன்று - அன்று அவள் லவண்மைலெர தபரால் தசராரந்து விழுந்தே சமையேம் கூடை அண்ணன் வீட்டில் இல்டலெ.
தகராத்டதேப் பக்கம் லதேய்வத் திருவிழராவுக்கராகச் லசன்றிருந்தேரான். எதிரமைடனையின் வராசலில் அவசரமைராக
நிடரச்சல் கட்டினைராரகள். சிசுடவக் டகயில் பிடித்துக் லகராண்டிருந்தேராள் தபராலும்! ஏற்ற கடைடனைப் பிறர
டகயில் ஒப்பித்துவிட்டுச் சிலெ மைணிகளில் அவள் மைராய்ந்து விட்டைராள்.

அந்தேக் குழந்டதே இப்பிறவியில் அறிந்திடழத்தே குற்றம் எதுவுதமை இல்டலெ. தேகப்பனின் விதிதயே மைகடனைச்
சூழுதமைரா?

தேன் மைகன் அல்லெராதே மைகனின் மைகடனை, இளங்குழந்டதே என்று பராட்டி எடுத்துச் சரராட்டினைராள் என்று
லகராள்வடதே விடை சிற்றப்பன் லிங்டகயேராதவ தேராயேராக இருந்து அந்தேக் குழந்டதேடயே வளரத்தேரான் என்று
லகராள்ளலெராம். ரங்கனின் தேராய் இறந்து ஆறு மைராசங்கள் கழிந்தேதுதமை, நஞ்சம்டமைக்கு ஐம்பது லவள்ளி
லகராடுத்து, அண்ணனுக்குக் கட்டி டவத்தேரார அவன் தேந்டதே.

“எருடமைடயேப் தபராய்ப் பராரக்க தவண்டும் என்றீரகதள?”

27
வழி விட்டு எங்தகரா சுற்றி வருகிறராதர என்று பரியேராதேவனைராகத் லதேராரியே மைல்லென் குரல் லகராடுத்தேரான்.

“ஓ...” என்று நிடனைவுக்கு வந்தே லிங்டகயேரா, “நீ தபராய்ப் பராரத்து வரா” என்றரான்.

மைல்லென் பந்தேத்டதே எடுத்துக் லகராண்டு லசல்டகயில், லிங்டகயேரா பரணில் ஏறினைரான். உள்தள ரங்கனின்
கரால் தேட்டுப்பட்டைது. திட்டுக்கிட்டுக் டகடயே எடுத்தே அவன் சட்லடைன்று லநருப்பக் குச்சிடயேக் கிழித்துப்
பராரத்தேரான். சுருண்டு ரங்கன் படுத்திருந்தேரான். எருடமைடயே முரட்டுத் தேனைமைராக அடித்து விட்டுச்
சின்னைம்டமைக்குப் பயேந்து ஒளிந்து லகராண்டிருக்கிறராதனைரா?

தேன் தமைல் தபராரத்திருந்தே கம்பளிடயே எடுத்து ஒரு பறம் அழுத்திப் பிடித்தேபடி எழுந்து உட்கராரந்தேரான்.
இருட்டைரானைராலும் சிற்றப்பனின் கனிந்தே முகம், லவகு அருகில், அவன் முகத்துக்கு முன் லதேரிந்தேது.

சிற்றப்பன், டகயில் தேட்டுப்பட்டைது. கராப்லபன்று உணரந்தேரான். அந்தேப் பிள்டளடயேப் பராரத்தே அவன்

கண்களில் லவம்பனி சுரந்தேது.

“ரங்கன்!” லதேராண்டடை தேழுதேழுத்தேது. “இப்படிச் லசய்யேலெராமைரா தேம்பி? நீ... வீட்டுக்கு மூத்தே டபயேன்,
உன்டனைத் ததேராதளராடு தபராட்டுக் லகராண்டு நரான் வளரத்ததேன். என் உடைம்படைன் ததேய்ந்து லபரியேவனைரானை
நீ இப்படிப் தபராவராய் என்று நரான் நிடனைக்கவில்டலெயேடைரா தேம்பி!”

ரங்கன் குதரராதேம் லபராங்க விழித்துப் பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேரான். இருளில் அது லிங்டகயேராவுக்குத்

லதேரியேவில்டலெ.

“திருட்டு தவடலெ இந்தேச் சின்னை வயேசிதலெ ஆகுமைரா ரங்கரா?”

“யேரார திருடினைராரகள்? கீதழ கிடைந்தேடதே எடுத்து டவத்துக் லகராண்டைரால் திருட்டைரா அது?” என்றரான் ரங்கன்
ஆத்திரத்துடைன்.

லிங்டகயேரா சட்லடைன்று நராடவக் கடித்துக் லகராண்டைரான். அப்படியும் இருக்கலெராதமை!

“அப்படியேரானைரால் கிதழதேரான் கிடடைத்தேதேரா?”

“பின்தனை, நரான் உங்கள் வீட்டில் வந்து திருடிதனைனைரா?”

“இல்டலெலயேன்றரால், எனைக்கு அந்தேக் கரால் ஒடிந்தே எருடமை நடைந்து வீட்டுக்கு வந்தேராற் தபரால்
சந்ததேராஷமைராகிறது, ரங்கரா! கீதழ கிடைந்தேது எடுத்துச் லசருகிக் லகராண்டைராய். சரி, மைல்லென் வரட்டும்.
வீட்டுக்கு வந்து, சராப்பிட்டை பின் படுக்கலெராம்” என்றரான் லிங்டகயேரா.

“நரான் ஒன்றும் வீட்டுக்கு வரவில்டலெ.”

“ஏண்டைரா தேம்பி?”

“வீட்டிதலெ எனைக்கு என்னை இருக்கிறது, யேரார இருக்கிறராரகள்? எனைக்கு அம்மைரா இல்டலெ, அண்ணன்
இல்டலெ, அத்டதே இல்டலெ, மைராமைன் இல்டலெ, மைகள் இல்டலெ, என்டனை யேராரும் கூப்பிடைப் தபராறதில்டலெ.”

கடடைசி வராரத்டதேகடளச் லசரால்லுடகயில் உள்ளத்து ஆற்றராடமை அழுடகயேராக லவளிவந்து விட்டைது.

சிற்றப்பன் ஆதேரவுடைன் அவன் முதுடகத் தேடைவினைரான். “அப்படிலயேல்லெராம் லசரால்லெராததே ரங்கரா; நரான்

இல்டலெயேரா உனைக்கு? உனைக்கு ஏன் அத்டதே இல்டலெ, மைராமைன் இல்டலெ? பராரு வந்திருக்கிறராள்,

28
பராரக்கவில்டலெயேரா நீ?... நரான் லசரால்வடதேக் தகள், சிற்றப்பரா வீட்டிதலெதயே இரு. இததேரா மைல்லென் வந்து
விட்டைரான். நராம் வீட்டுக்குப் தபராகலெராம், வரா.”

திடகப்படைன் நின்ற மைல்லெனிடைம் திரும்பி, “எருடமைடயேப் பராரத்தேராயேரா?” என்றரான்.

“பராரத்ததேன்... பரணில் ரங்கனைரா?” என்றரான் மைல்லென்.

“ஆமைராம். நீ இங்தக இரு. நரான் வீட்டுக்குப் தபராய் வருகிதறன்” என்று பரணின் படியிலிருந்து இறங்கி,
மைல்லெனிடைமருந்து தீப்பந்தேத்டதே வராங்கிக் லகராண்டைரான் லிங்டகயேரா.

தேன்டனைக் டகப்பிடித்து இறக்கி அடழத்துக் லகராண்டு தீப்பந்தேத்துடைன் அவன் தமைதடைறிச் லசல்டகயில்,

‘இன்று சிற்றப்பன் கராவல் இருக்கும் முடற என்று லதேரியேராமைற் தபராயிற்தற. இவர பிடித்து விட்டைராதர!’
என்று ஆத்திரந்தேரான் லபராங்கி வந்தேது. எதிரத்து லவளிதயேறத் துடிக்கும் துடிப்பக்கு ஒரு தபராக்குக்
கிடடைத்து, அடதேச் சிற்றப்பன் சிரங்குக்குக் குளிரசந்தேனைம் தபராட்டு அமுக்குவடதேப் தபரால் அமுக்கி விடை
வந்தேடதே அவனைரால் ஏற்க முடியேவில்டலெ. சிற்றப்பன் வீட்டில் எத்தேடனை நராடளக்கு ஒளியே முடியும்?
அப்தபராதும் சின்னைம்டமை ஏசமைராட்டைராளரா? அந்தே ஹட்டியும் உறவினைரும், மைக்களும் தேன்னுடடையே
கட்சியில் இருப்பதேராகதவ அவனைரால் எப்தபராதும் நிடனைத்திருக்க முடியேவில்டலெதயே! அந்தே இடைத்டதே
விட்டு ஓடும் எண்ணத்தில் தேரான் எத்தேடனை ஆறுதேலும் மைகிழ்ச்சியும் இருந்தேனை!

ஆனைரால் அவன் ஆத்திரத்துக்கு, தேன்டனைப் பற்றிக் லகராண்டு தமைதடைற்றிச் லசல்லும் டகடயே உதேறும்
வலிடமை வரவில்டலெ. தபராதேராக்குடறக்குப் பசியும் குளிரும் தவறு. அந்தேக் டகச்சூட்டடை உதேறராததே என்று
லபராங்கி வரும் ஆத்திரத்டதே அமுக்கினை.

டபயேனின் உள்ளத்டதே அறியேரா லிங்டகயேரா, ‘மைராதேலிங்தகசுவரரா, இந்தேக் குலெக்லகராழுந்துக்கு தீடமை

வரராமைல் இருக்கட்டும். இந்தேக் டக துடணயேராக, இந்தேத் தீப்பந்தே ஒளி துடணயேராக, இருட்டைரானை
பள்ளத்திலிருந்து தமைதலெ இவடனை அடழத்துச் லசல்கிதறன். நல்லெ வழியில் லசல்லுவடதே இந்தேப்
பந்தேமும் இந்தேக் டகயுதமை இன்று கராப்பது தபரால் என்றும் கராக்கட்டும்’ என்லறல்லெராம் என்ணியேவராறு
நடைந்தேரான்.

லஹத்தேப்பரா தகராயிலிலிருக்கும் தீபம் ஒன்தற விடிவிளக்குப் தபரால் கிரராமைம் இருக்குமடைம் கராட்டை,

லபரியே வீட்டின் குழந்டதேகள் அடனைவரும் உறங்குவது தபராலெ ஊர ஓடச ஓய்ந்திருந்தேது. அந்தே
அடமைதியினூதடை ததேனில் அடளந்தே தீங்குரல் ஒன்று இடறவனின் பகடழ இடசத்துக் லகராண்டிருந்தேது.

‘ஆகரா! என்னை அற்பதேம்? அண்ணன் தேரானைரா பராடுகிறரான்? அவன் இவ்வுலெக மைனிதேன் தேரானைரா? அல்லெது
யேட்சதனைரா? கின்னைரதனைரா? இரவின் தமைரானைத்திதலெ எழும் இவ்லவராலி, ஊதேராரி, லபராறுப்பறியேராதே
தசராம்தபறி என்று பலெரும் கருதும் அண்ணனின் கணத்திலிருந்துதேரான் வருகிறதேரா? அவன்
சுயேநிடனைவுடைன் பராடுகிறரானைரா, அல்லெது லதேய்வத்தின் ஆதவசம் குடிலகராண்டிருக்கிறதேரா?’

அந்தே ஒலியில் அவன் உள்ளம் தேன்டனை மைறந்தே லெயேத்தில் மூழ்கியேது. லநஞ்சம் லநக்குருக, வராயிலில்
கதேடவ இடிக்கவும் மைறந்தேவனைராக நின்றரான்.

இன்னிடசயின் அடலெகள் தேவழ்ந்து தேவழ்ந்து வந்து எங்தகரா லசன்று லகராண்தடை இருந்தேனை. உயேர உயேர
வரானுலெகின் எல்டலெடயே முட்டி, அந்தே முக்கண்ணடனை அடழக்கின்றனைதவரா ஒரு தவடள?

என்னை பராக்கியேம் லசய்தேவன் அண்ணன்! வீடும் மைராடும் பூமயும் நிடலெயுள்ளடவயேரா? இப்படி அந்தே
இடறவடனைக் கூவி அடழக்கும் தபறு அவனுக்கில்டலெதயே?

ரங்கனின் நல்வராழ்வு பற்றி அவன் நிடனைத்தேற் லகராப்ப, இந்தே அபூரவமைரானை இன்னிடச ஒலிப்பது

29
நல்லெலதேராரு சூசகம் தபராலும்! முன்தனைரார பழம்லபருடமை குடலெயேராமைல் தீபலமைனைச் சுடைரும் ஒளியேராய்
வராழ்ந்து லபருகுவரான் என்ற நம்பிக்டகடயேக் லகராடுக்கும் இடசதயேரா? ரங்கனும் அந்தே இடசயில்
கட்டுண்டைவனைராகத்தேரான் சிற்றப்படனை ஏதும் தகட்கராமைதலெ நின்று லகராண்டிருந்தேரான்.

வீட்டுக்குள்ளிருந்து குழந்டதே அழும் குரல் வந்தேது. சுயே நிடனைவுக்கு வந்தே தஜராகியின் தேந்டதே கதேடவ
இடித்தேரான்.

“மைராதி, மைராதி!”

தீப மைராடைத்து அகடலெத் தூண்டி எடுத்துக் லகராண்டு வந்து மைராதி பரபரக்கக் கதேடவத் திறந்தேராள்.

இரவு அவன் சரியேராக உணவு லகராள்ளவில்டலெ. குளிதரரா கராய்ச்சதலெரா?

“என்னை?... உடைம்பக்கு ஒன்றுமல்டலெதயே?” என்றராள் பரபரப்படைன் அகடலெத் தூக்கிப் பிடித்து.

“ஒன்றும் இல்டலெ; ரங்கரா, உள்தள வரா!”

மைராதி அப்தபராதுதேரான் ரங்கடனைப் பராரத்தேராள். வழியில் படுத்திருந்தே டமைத்துனைன் மைடனைவி சட்லடைன்று

பராடயே மைடைக்கிக் லகராண்டு ஒதுங்கினைராள்.

மைராதி, வியேப்படைன் விளக்டக ஏந்திக் லகராண்டு சடமையேற் பகுதிக்கு அவடனைப் பின் லதேராடைரந்து லசன்றராள்.

“எங்தக இருந்தேரான் இவன்?”

“ஒன்றும் தகட்கராததே!” லிங்டகயேரா ஜராடடை லசய்தேரான்.

“தசராறு இருக்கிறதேரா?”

“களி இருக்கிறது! குழம்ப இருக்கிறது.”

லிங்டகயேரா, மைடனைவி தசராலறடுத்து டவப்படதே எதிரபராரக்கவில்டலெ. விளக்டக வராங்கித் தேண்டில்

டவத்துவிட்டு அவனைராகதவ லவண்கலெ வட்டிடலெக் கழுவி டவத்து, குளிர நீரில் மதேந்தே ரராகிக் களி
உருண்டடையில் ஒன்டற டவத்து, அடுப்பின் மீது பராடனையில் மூடி டவத்திருந்தே குழம்டபயும் எடுத்து
ஊற்றினைரான். அவனைராகதவ கலெந்து, “இந்தேரா ரங்கரா...” என்று டகயில் டவக்டகயில், தேந்டதேயின் குரல்
தகட்டை தஜராகி எழுந்து வந்தேரான்.

“எங்தக எழுந்து வந்தேராய்? தபராடுப் படுடைரா” என்று தேராய் விரட்டினைராள்.

“ஏன் விரட்டுகிறராய்? வரட்டுதமை! இங்தக உட்கரார, தஜராகி” என்றரான் தேந்டதே.

இரவில் எங்தகரா ஒளிந்திருந்தே ரங்கடனை அடழத்து வந்து தேந்டதே உணவு லகராடுப்பது அவனுக்குப்
பதுடமையேராக இருந்தேது. தேன்டனை அறியேராமைல் அவன் டகயும் அந்தேக் களிக்கு நீண்டைது. லிங்டகயேரா, மைகனின்
டகயிலும் ஒரு கவளம் டவத்தேரான். தேரானும் உண்டைரான்.

“இப்படி ஒதர கலெத்தில் உண்பது தபராலெ, என்றும் பிரியேராமைல் பகிரந்து உண்டு இருக்க தவண்டும். தஜராகி,
ரங்கரா இரண்டு தபரும் பிரிந்தேரால் சங்கடைம், துன்பம் லதேரியுமைரா?”

இருவரும் தேடலெடயே ஆட்டினைராரகள்.

30
இருவருக்கும் டககழுவ நீரூற்றிவிட்டு, அவன் கலெத்டதேயும் கழுவி டவத்துவிட்டு லவளிதயே வந்தேரான்.

“தசராறு டவத்ததேன். உண்ணவில்டலெ; களிடயே உண்கிறீரகதள?” என்று மைராதி லசரால்லிக் லகராண்தடை

முன்தனை வந்து நின்றராள்.

“அப்தபராது இறங்கவில்டலெ! ரங்கரா, தஜராகி இரண்டு தபரும் ஒதர படுக்டகயில் படுத்துக்

லகராள்ளுங்கள்!”

இருவடரயும் லநருங்கப் படுக்க டவத்துவிட்டுக் கம்பளியேரால் தபராரத்தினைரான்.

“ஈசுவரடர நிடனைத்துக் லகராண்டு தூங்குங்கள்.”

உள்ளத்தில் நிடறவுடைன் அவன் லவளிதயே நடைந்தே தபராது விளக்டக டவத்துக் லகராண்டு அவனைருகில்
நின்ற மைராதி கதேடவத் தேராழ்தபராடை லவளிதயே வந்தேராள்.

“இங்தக வரா” என்று அவடள லவளிதயே அடழத்தேரான் லிங்டகயேரா. பறமைடனைக்குள் தபராய் நின்ற
அவனிடைம் என்னை தசதிதயேரா என்று அவள் லநருங்கினைராள். லிங்டகயேரா ஒன்றுதமை லசரால்லெவில்டலெ.
மைடிடயே அவிழ்த்து, கராப்டப அவளிடைம் நீட்டினைரான். “நரான் எருடமைடயேப் பராரக்கப் தபராடகயிதலெ
பளிச்லசன்று கீதழ கிடைந்தேது. எடுத்து வந்ததேன். கீதழ நழுவ விட்டுவிட்டு, ஒன்றும் அறியேராதே குழந்டதேகள்
தமைல் பழிடயேப் தபராட்டுவிட்டைராதயே?”

மைராதி ஒன்றுதமை தபசராமைல் கராப்டபக் டகயில் வராங்கிக் லகராண்டைராள். “ரங்கடனை இந்தநரத்தில் எங்தக
பராரத்தீரகள்?” என்றராள்.

“சின்னைம்டமைக்குப் பயேந்து லகராண்டு பரணியிதலெ பசிதயேராடு சுருட்டிக் கட்டிக் லகராண்டு படுத்திருந்தேரான்.

அடழத்து வந்ததேன். நீ ஒன்றும் லசரால்லெராததே. குழந்டதேகள் மைனைசு பரால்; லபரியேவரகள் தபச்சுப் பளியேராக
இருக்கக் கூடைராது. மைனைம் லகட்டு விடும்.”

மைராதி ஒன்றும் தபசவில்டலெ.

“வரட்டுமைரா? கதேடவப் தபராட்டுக் லகராள்!”

கம்பளிடயே உதேறிப் தபராட்டுக் லகராண்டு லவளிதயே வந்தேரான். அண்ணனின் இடச ஓய்ந்து விட்டைது. இரவு
நிரமைலெமைராக இல்டலெ. பனி என்னும் கல்லெராத் துகிலெரால் தேன்டனை மூடி மைடறத்துக் லகராண்டிருந்தேராள்
மைடலெயேன்டனை. விரலரன்று இறங்கி வருடகயில் அவன் மைனைசில் நிம்மைதி இருந்தேது என்று கூறி விடை
முடியேராது. ஏடு படிந்தேராற் தபரான்ற திருப்திதேரான். தவற்றுடமையில்லெராமைல் மைராதி முழு மைனைதுடைன் ரங்கடனை
மைகனைராகப் பராவிக்க தவண்டுதமை? அன்டனை இல்லெராதே குடற எத்தேடனை லபரியே குடற! அண்ணனின் இடச,
ஓயேராதே இடசயேராய், மைராயேராதே அடலெகளராய், இனிடமையின் லமைல்லியே பராகுக்கம்பிகள் தபரான்ற
உருவத்துடைன் லசவியூடு லசன்று இருதேயேத்டதேத் லதேராட்டு விட்டைராற் தபரால் ஒரு சிலிரப்ப உண்டைராயிற்று
உடைதனை.

அவன் தேனிப்பிறவி; உலெகக் கவடலெ ஒட்டைராமைல், இன்பங்கடள மைட்டும் பற்றிக் லகராண்டு வராழும்
தேனிப்பிறவி. மைண் கவனிப்பராரற்றுக் கிடைந்தேராலும், இல்டலெ; மைடனைவி ஒட்டைராதே நீரராகப் பிரிந்து
தபரானைராலும் இல்டலெ. மைகடனை மைட்டும் எப்படிக் கவனிக்கப் தபராகிறரான்?

ஆனைரால் அந்தே இடசயின் கூடுதேலெரால், அவன் தேட்டு, ஒன்றுமல்லெராமைல் உயேரந்துதேரான் நின்றது. அத்தேடனை
லபராறுப்பகடளயும் லசல்வங்கடளயும் சுமைந்தும் தேன் தேட்டு, பராதேராளத்தில் கிடைப்பது தபரால் உணரந்தேரான்.
அவன் குடும்பத்துக்கு ஒரு மைகன் வருவது சுடமையேராகுமைரா? நல்லெ மைகனைராக ஆக்கிவிட்டைரால் அவனும் ஒரு

31
லசல்வம் அல்லெவரா?

ஏன், உலெகின் கண்களுக்கு மைட்டும் பிரிந்து நராடைகமைராடுவராதனைன்? பிரிவில் என்னை இருக்கிறது? ஹட்டி
நிலெங்களுக்தக கராவல் ஒத்து முடறதபராட்டு, கடைடமைடயேப் பகிரந்து எல்தலெராரும் ஆற்றவில்டலெயேரா?
பணிபரியும் லதேராரியேன் உடைல் நலெக்குடறவரால் படுத்துவிட்டைரால், ஆளுக்குக் லகராஞ்சம் பங்கிட்டு
அவனுக்கு உணவளிக்கவில்டலெயேரா? ஒரு குடும்பம் என்று மைனைசில் லகராண்டை பிறகு, மைண்டண மைட்டும்
ஏன் பிரித்து தவற்றுடமை லகராண்டைராடித் தேரிசராகப் தபராடை தவண்டும்?

அண்ணனுக்கராக, ரங்கனுக்கராக, மைற்ற குழந்டதேகளுக்கராக் அந்தே மைண்ணிலும் விடளவு லபரான்னைராகப்

பராடுபடை தவண்டும். டதே பிறந்து லபரியே பண்டிடக கழிந்தேதும், முன்பராக, ரங்கனுக்கு முடறப்படு பரால்
கறக்கும் உரிடமைடயேத் தேரும் சடைங்டக நிடறதவற்ற தவண்டும். பின்தனை, மைராசி நன்னைராளில் மைராதேலிங்கர
தகராயில் முன் அழல் மதித்துப் பனிதேமைரானை பின், விடதேக்கும் திருநராளில், அந்தேப் பூமயிலும் விடதேத்து
விடைப் பண்படுத்தே தவண்டும்.

இவ்விதேலமைல்லெராம் தேனைக்குத்தேராதனை தீரமைரானைம் லசய்து லகராண்டைவனைராக தஜராகியின் தேந்டதே, கராவற்

பரடண லநருங்கினைரான்.

பூம்... பூம்... பூம்... என்று ஊதுகுழலலெடுத்து ஊதியேவனைராய்க் டகயில் பந்தேத்துடைன் வந்து லகராண்டிருந்தேரான்
மைல்லென்.

தேன் தீரமைரானைங்களுக்கு அது லவற்றிச் சங்கு தபரால் ஒலிப்பதேராக எண்ணிக் லகராண்டை தஜராகியின் தேந்டதேக்கு,
மைகடனைப் லபற்ற மைகிழ்வில் நிடறதவராடு அடைங்கியே அன்டனையின் மைனைடசப் தபரால் நிடறவு
உண்டைராயிற்று.
----------

32
 1.6. கனைவில் கண்டை ஒளி

கராவலுக்கு வந்து அன்று தபரால் தஜராகியின் தேந்டதே ஒரு நராளும் கண் அயேரவில்டலெ. கடைனும் கவடலெயும்
வஞ்சமும் வறுடமையும் வருத்தும் உடைடலெ ஏறிட்டுப் பராரக்கராதே நித்திரரா ததேவி, அவடனை அன்று பரிபூரண
நிம்மைதியில் தேராலெராட்டிக் கண்ணயேரச் லசய்து விட்டைராள். அந்தே உறக்கத்தினூதடை பின்னிரவில் அவன் ஒரு
கனைவு கண்டைரான்; கவடலெயில் பிறந்தே கனைவல்லெ அது; நிடறதவறராதே ஆடசடயே நிடறதவற்றிக் லகராள்ள,
லபரால்லெரா மைனைம் சிருஷ்டித்தே மைராயேமைல்லெ அது. அவனுக்கு அது இடறவன் அருள் லகராண்டு கூறியே
நற்லசய்தியேராகத் ததேரான்றியேது.

லபருலநருப்ப ஒன்று கீழ்த்திடசயில் லதேரிகிறது. லசஞ்தசராதியேராய், லசராக்க டவக்கும் ஒளிப்பிழம்பராய்,

இருடளக் கடரக்கவல்லெ அனைற் குடவயேராய்த் ததேரான்றியே அந்தே மைண்டைலெத்தில், முதியேவர ஒருவரின் முகம்
லதேரிந்தேது. கம்பீரமைரானை அகன்ற லநற்றி; வீரத் திருவிழிகள்; உயேரந்தே மூக்கு, சராந்தேம் தேவழும் பன்னைடக
இதேழ்கள்; லசவிகளில் மைணிக்குண்டைலெங்கள் ஒளிரகின்றனை; லநற்றியிதலெ லசஞ்சந்தேனைம் துலெங்குகிறது.
அந்தே முகத்டதே டவத்தே கண் இடமைக்கராமைல் பராரத்துக் லகராண்தடை இருக்கலெராலமைன்று ததேரான்றியேது
லிங்டகயேராவுக்கு. அறிவும் ஞரானைமும் பழுத்தே அந்தே முகம் தேன்டனை அடழப்பதேராகவும், ஓயேராது அடழத்துக்
லகராண்தடை இருப்பதேராகவும் ததேரான்றியேது. யேரார இவர? அழற்கடைவுதளரா? அல்லெது அழதலெந்தும்
லபம்மைரானின் ஒரு ததேராற்றதமைரா?... இல்டலெ தேருமைததேவதனைரா? கராலெததேவதனைரா? ஒளித் லதேய்வதமைரா?

அவன் அந்தே முகத்தின் கராந்தியில் லெயித்துக் கிழக்கு தநராக்கிதயே லசல்லெ ஆரம்பித்தேரான். சிறி து தநரம்
லசன்ற பின்னைதர, அவனுக்குத் தேரான் மைட்டும் நடைக்கவில்டலெ, கூடைச் சிறு டபயேன் ஒருவடனையும்
அடழத்து வருகிதறராம் என்று பலெனைராயிற்று. அவன் ரங்கன் என்பது அவன் மைனைசுக்குத் லதேரிந்தேது.
டபயேன் சராதேராரணமைரானை கச்டசயும், தமைற்தபராரடவயும் கம்பளியுமைராக இல்டலெ. உள்ளராடடை, தமைலெராடடை
இரண்டும் அணிந்திருக்கிறரான். தேடலெமுடிடயே உச்சியில் முடிந்து லகராண்டு லநற்றியில் சந்தேனைப்
லபராட்டுடைன் விளங்குகிறரான். தமைலெராடடை நழுவி நழுவி விழுவதேரால் தூக்கித் தூக்கிப் தபராட்டுக்
லகராள்கிறரான்.

“தவகமைராக வரா, ரங்கரா!” என்று கூறியே வண்ணம் லிங்டகயேரா திரும்பிப் பராரக்கிறரான்.

ஆ! ரங்கன் என்று நிடனைத்ததேதனை? சந்தேனைப் லபராட்டைணிந்தே பரால் வடியும் இந்தே முகம் தஜராகிக்கு
உரியேதேல்லெதவரா?

“நீயேரா வந்தேராய்? தஜராகி, லநருப்பச் சுடும். நீ சிறியேவன் தபரா” என்றரான் அவன்.

“சுடைராது. லஹத்ததே சுவராமடயே நரானும் பராரத்துக் கும்பிடை வருதவன் அப்பரா” என்று குதித்து நடைக்கிறரான்
குழந்டதே.

“நீ தவண்டைராம் தஜராகி, ரங்கன் தேரான் தவண்டும். ரங்கன் எங்தக? ரங்கரா?” டகடயே உதேறிவிட்டு அவன்
திரும்பகிறரான்.

கீழ்த் திடசயில் அடைரந்தே கராட்டுச் தசராடலெகளிடடைதயே பகுந்து அந்தே ஒளிக் கதிதரரான் உலெக பவனிக்குப்
பறப்பட்டு விட்டைரான். மைராதேன், சுருட்டும் டகயுமைராக லவயிலில் வந்து குதித்துக் லகராண்டிருந்தேரான்.

முன் இரவின் இன்னிடச நிடனைவுக்கு வர, லிங்டகயேரா பன்னைடகயுடைன் எதிதர வந்தேரான்.

“வரா தேம்பி, கராவலுக்குப் தபராய் வருகிறராயேரா? ஆமைராம் எருடமை கரால் ஒடிந்து தபராச்சராதமை? அப்பப்பரா!
என்னை லபண் பிள்டள தேம்பி, வீட்டில் லமைராலு லமைராலு லவன்று உயிடர எடுக்கிறராள்!” என்றரான்
கசப்படைன் அண்ணன்.

33
இந்தே வராரத்டதேகடள உள்ளிருந்ததே தகட்டை நஞ்சம்டமை, அம்பராய் பராய்ந்து வந்தேராள்.

“நரானைரா உயிடர எடுக்கிதறன்? இந்தே வீட்டில் எந்தேப் லபண்பிள்டள இருப்பராள்? ஓர உப்பக்குக் கூடை
உதேவராமைல் உட்கராரந்திருக்கிறீரகள் என்று அவரகள் சிரிக்கிறராரகள். உதேவராக்கடரப் பயேல், தநற்றுப்
தபரானைவன் தேடலெதயே நீட்டைவில்டலெ. குழந்டதேக்கு தவறு கராய்ச்சல். வீட்டில் ஒரு பண்டைமல்டலெ.
விளக்குக்கு எண்லணய் இல்டலெ...”

அவள் ஓயேராமைல் நீட்டியேதேற்கும் அண்ணன் சிரித்தேரான்.

“மைடலெயிலிருந்து விழும் அருவி கூடை நிற்கும் தேம்பி, இவள் வராய் நிற்கராது. ரங்கன் பயேல் எங்தக? நீ
கண்டைராயேரா?” என்றரான்.

“இரவு பரணியிதலெ படுத்திருந்தேரான். வீட்டுக்கு அடழத்து வந்து தசராறு தபராட்தடைன். அங்தகதேரான்

தூங்குவரான். விடளயேராட்டுப் டபயேன். லபராறுப்ப வந்துவிட்டைரால் சரியேராய்ப் தபராய்விடுவரான். ஒரு நராள்
பராரத்து, அவனுக்கு பரால் கறக்கும் உரிடமைடயேத் தேரும் சடைங்டகச் லசய்து விடை தவண்டும்” என்றரான்
லிங்டகயேரா.

உடைதனை அண்ணன் மைடனைவி பராய்ந்தேராள்.

“தேம்பிக்கராரர கிண்டைல் லசய்கிறரார, தகளுங்கள்! தநதர சிரிப்படதேக் கராட்டிலும் சிரிக்கராமைல் சிரிக்கும்

அழடகப் பராரத்துக் லகராண்டு உட்கராரந்திருக்கிறீரகதள! எனைக்கு நராடவப் பிடுங்கிக் லகராள்ளத்
ததேரான்றுகிறது. இந்தே வீட்டுக்கு ஏன் வந்ததேராம் என்று இருக்கிறது. எருடமை ஒன்டறயும் பிள்டள கீதழ
தேள்ளித் தீரத்து விட்டைரான். டகயேராலெராகராதே உங்களிடைம் சடைங்கு லசய்யேலெராம் என்று லசரால்கிறராதர!”

“இப்படிலயேல்லெராம் ஏன் தேப்பராக நிடனைக்கிறீரகள் அண்ணி? நராம் லவவ்தவறு வீடு தேராதனை ஒழியே,
லவவ்தவறு குடும்பம் அல்லெ. இது வடரயிலும் அப்படி நிடனைத்திருந்தேராலும் இனியும் அப்படி நிடனைக்க
தவண்டைராம். என்னிடைம் இருக்கிறது என்று நிடனைக்கராதீரகள். நம்மடைம் இருக்கிறலதேன்று லசரால்லுங்கள்.
ரங்கன் தவறு, தஜராகி தவறு அல்லெ; நம் லகராட்டிலில் மைராடுகள் இல்டலெயேரா?” என்றரான் லிங்டகயேரா.

தேம்பியின் தபச்சில் அண்ணன் உருகிப் தபரானைரான். அவன் தேன் பலெவீனைத்டதே அறிவரான். ஆனைரால் அடதே
லவற்றி லகராள்ள முடியும் என்ற நம்பிக்டகக்கு இடைமன்றிதயே அவன் பலெவீனைத்துக்கு அடிடமையேராகி
விட்டைரான்.

“தேம்பீ...!” என்று உணரச்சியுடைன் தேம்பியின் டககடளப் பற்றினைரான். அவன் டககள் நடுங்கினை. அந்தேக்
கரடுமுரடைரானை முகத்தில் அவன் கண்டைத்திலிருந்து வரும் இடச தபரால் கண்ணீர உருகியேது.

நஞ்சம்டமை இதுவும் நிசமைராக இருக்குதமைரா என்று அதிசயித்து நின்றராள்.

“கூலி டவத்ததேனும் எல்லெராப் பூமடயேயும் திருப்பதவராம். அண்ணி, நீங்கள் இனிதமைல் வீட்டுத்

லதேரால்டலெடயே எல்லெராம் கராதில் தபராட்டுக் லகராள்ளராதீரகள். உங்களுக்கு என்னை தவண்டுமைரானைராலும் நம்
வீடு வந்து எடுத்துப் தபராங்கள்; இல்டலெதயேல் லசரால்லி அனுப்பங்கள்!” லிங்டகயேரா இவ்விதேம்
லமைராழிந்துவிட்டுத் தேன் வீட்டுக்குள் லசன்றரான். பரபரப்படைன் கராடலெப் பணிகளில் ஈடுபடைலெரானைரான்.

கராடலெப் பணிகடள முடித்து விட்டு அவன் மைறுபடி லவளிதயே கிளம்பமுன் மைராதி அவனிடைம் வந்தேராள்.
ரங்கடனைப் பற்றிப் தபசத்தேரான்.

“அவரகள் டபயேடனை இங்தக டவத்துக் லகராள்வது சரி; நஞ்சக்கரா தபசுவது நன்றராக இல்டலெ. அவரகள்
டபயேடனை நராம் அபகரித்துக் லகராள்கிதறராமைராம். தேண்ணீருக்குப் தபரானை இடைத்தில் சத்தேம் தபராடுகிறராள்.

34
ஒரு குளம் வறட்சி என்றரால் இன்லனைராரு குளத்துத் தேண்ணீடர ஊற்ற முடியுமைரா? நமைக்கு என்னை?”

தஜராகியின் தேந்டதே, மைடனைவிடயே நிமரந்து விழித்துப் பராரத்தேரான். அவள் அந்தேப் பராரடவக்கு

அடைங்குபவளராக இல்டலெ.

“லபரியேவதர பராரத்து முன்தப அவரகடள தவறராகப் பிரித்திருக்கிறரார. இப்தபராது நீங்கள் ஏன் மைராற்ற
தவண்டும்; அவரகள் பூமயில் நீங்கள் பராடுபடைவும் தவண்டைராம்; அவரகள் பிள்டளடயேச் லசராந்தேமைராக நம்
வீட்டில் டவத்துக் லகராள்ளவும் தவண்டைராம்.”

“மைராதி!” என்றரான் லிங்டகயேரா; “நீ என்னை என்றுமல்லெராமைல் தபசிக் லகராண்டு தபராகிறராய்? அண்ணியின்
தபச்சுக்கு நீ ஏன் வடக டவக்கிறராய்? அண்ணி அந்தே வீட்டில் லநடுநராள் இருப்பராள் என்று
எண்ணுகிறராயேரா நீ?”

லிங்டகயேராவுக்கு தவதேடனை மைண்டிக் குரலில் படிந்தேது.

“ஒருநராள் அண்ணி ஊரப் பஞ்சராயேத்டதேக் கூட்டி விடுதேடலெ வராங்கிப் தபராய் விடுவராள் என்று எனைக்குத்
ததேரான்றிக் லகராண்தடை இருக்கிறது மைராதி!”

“நராதமை பராடுபட்டு எத்தேடனை நராள் அந்தேக் குடும்பத்துக்கு உடழக்க?”

“என்னை லசய்வது? கராக்டகதேரான் கூடு கட்டும். குயில் கூட்டு கட்டுவதில்டலெ. குயில் கூடு கட்டுவதில்டலெ
என்று கராக்டக ஒரு குயில் குஞ்டசக் கூடை வளரக்கராமைல் விடுவதில்டலெ. மைராதி, லதேராதேவரகள்
இருக்கிறராரகள். அவரகள் மைண்ணில் பராடுபடைராதேவரகள். அவரகள் மைடலெயில் நராம் வந்து
குடியிருக்கிதறராதமை என்ற கராரணத்துக்கராக, நராம் இன்னும் அறுவடடைக்கு அறுவடடை அவரகளுக்குத்
தேரானியேம் லகராடுக்கிதறராம். சட்டியும் பராடனையும் அரிவராளும் லகராட்டும் ஈட்டியும் லசய்து நமைக்குத் தேந்து,
நம் வராழ்வுக்கும் சராவுக்கும் வந்து தமைளமும் தேராளமும் பராட்டும் அளிக்கும் தகராத்தேருக்கு நராம் தேரானியேம்
லகராடுக்கிதறராம். கராட்டுக் குறும்பரிடைம், மைந்திரம் மைராயேம் என்று பயேந்து லகராண்டு அவரகள்
தகட்பலதேல்லெராம் லகராடுக்கிதறராம். மைடனையில் வராழும் மைற்றவரிடைலமைல்லெராம் சதகராதேர முடற லகராண்டு
வராழ்டகயில், அண்ணன் என்னை தீங்கு லசய்தேரான். அவன் குடும்பத்டதேப் பட்டினிப் தபராடை? இந்தே
வீட்டில் முதேலில் பிறந்தே அண்ணன் ஐயேனுக்குச் சமைரானைம். அவடனை நரான் பட்டினி தபராடுவதேரா? லசரால்லு
மைராதி?”

மைராதி வராயேடடைத்து நின்றராள்.

“சரி, சுடு தேண்ணீர தபராட்டு டவ, நரான் மைணியேக்கராரர வீடு வடரயில் தபராய் வருகிதறன்”என்று
லிங்டகயேரா பணித்து விட்டு லவளிதயேறினைரான்.

அந்தேச் சராரியில் மைறு தகராடி வீடுதேரான் கிருஷ்ணனின் தேராத்தேரா கரியே மைல்லெரின் வீடு. ஊருக்குப் லபரியேவர.
அவருக்கு வராரிசராக மைகன் இல்டலெ. இரு மைடனைவிகள் கட்டியும் மூவரும் லபண்மைக்கதள; மூவரும்
மைணமைராகி கணவர வீடுகளுக்குச் லசன்று விட்டைனைர. இடளயேவடள, அடுத்தே மைணிக்கல் ஹட்டியில் தேரான்
மைணம் லசய்து லகராடுத்தேரார. அவளுடடையே மைகனைரானை கிருஷ்ணன் தேரான் தேராத்தேராவின் அருடமைப் தபரனைராக,
சரஜ் தகராட்டும் லதேராப்பியும் அணிந்து, கீழ்மைடலெ மஷன் பள்ளிக் கூடைத்துக்குப் தபராய் வந்து
லகராண்டிருந்தேரான். ஊரில் ஒரு தேவறும் முற்றிச் சச்சரவு உண்டைராகராதேபடி, ஓர அடணப் தபரால் இருந்து
வந்தே அதிகராரி அவர. அவருடடையே அடணயில், அந்தே மைரகதே மைடலெயும், மைணிக்கல் ஹட்டியும், அடுத்துச்
சுற்றியுள்ள சின்னைக் லகராம்டப, கீழ்மைடலெ முதேலெரானை குடியிருப்பகளும் அடைங்கி, அவர வராக்குக்கு
மைதிப்பம் லசல்வராக்கும் டவத்திருந்தேனை. சுற்றியுள்ள அந்தே ஐந்தேராறு குடியிருப்பகளில் உள்ளவரகளுக்கும்
லபராதுவரானை தகராயில்கள், லபராதுவரானை விழராக்கள் உண்டு. விடதேக்கவும், விடதேத்தே பலெடனை
அநுபவிக்கவும், விழராக்களுக்கு நராள் நிச்சயிக்கவும் கூட்டைம் தபராட்டுத் தீரமைரானைங்கள் லசய்து

35
லகராள்வராரகள்.

கரியேமைல்லெடர தஜராகியின் தேந்டதே கராணவந்தே தபராது, அவர வராசல் வரராந்தேராவில், லதேராரியேன் கயிற்றுக்
கட்டிலுக்குக் கயிறு தபராடைப் பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேரார.

லிங்டகயேராடவக் கண்டைதுதமை அவர, “நல்லெராயிருக்கிறராயேரா? வரா! எருடமை விழுந்து கராலலெராடிந்தேது எப்படி

இருக்கிறது?” என்று விசராரித்தே வண்ணம் பறமைடனைக்குள் வரதவற்றரார.

“அப்படிதயேதேரான் இருக்கிறது. நரான் உங்களிடைம் ஒரு முக்கியேமைரானை தசதி லசரால்லெ ஆதலெராசிக்க வந்ததேன்”
என்றரான் லிங்டகயேரா.

“அப்படியேரா? நரானுங்கூடை ஒரு முக்கியே கராரியேமைராக உனைக்குச் லசரால்லியேனுப்ப நிடனைத்திருந்ததேன்.

உட்கரார.”

லபராதுவராக, பயிடரக் குறித்து விடளடவக் குறித்து, அறுவடடைடயேக் குறித்து அவரகள்

தமைலலெழுந்தேவராரியேராகப் தபசிக் லகராண்டிருக்டகயில், கிருஷ்ணனின் தேராய் வந்து லிங்டகயேராடவக்
குசலெம் விசராரித்தேராள். பருக தமைரார லகராண்டு வந்து டவத்து உபசரித்தேராள்.

“அண்ணன் மைணிக்கல் ஹட்டிப் பக்கம் வருவததே இல்டலெ!” என்று குற்றம் சராட்டினைராள்.

“வந்து மைராசக் கணக்கில் உட்கராருதவன். விருந்தேராக்கிப் தபராடைதவண்டும்” என்றரான் தஜராகியின் தேந்டதே

நடகத்தே வண்ணம்.

“வருஷக் கணக்கில் வந்து உட்கராரந்தேராலும் தேங்டக சடளக்க மைராட்டைராள்” என்று பதிலுக்கு அவள்
நடகத்தேராள்.

லிங்டகயேரா, லபரியேவடரப் பராரத்தேவண்ணம் லதேராண்டடைடயேக் கடனைத்துக் லகராண்டு லதேராடைங்கினைரான்.

ஏறக்குடறயே அவன் வராலயேடுக்கும் முன், கரியேமைல்லெதர! “நராதனை முக்கியேமைராலககௌன்டனைப் பராரக்க

இருந்ததேன், தேம்பி. நம்டமையேன் தகராயில் லநருப்டபக் கராக்க, அந்தேக் கீழ்மைடலெப் டபயேன் வந்து ஐந்து
வருஷங்கள் ஆகிவிட்டைனை. அவன் இனிக் கல்யேராணம் கட்டிக் லகராண்டு வீட்டுக் லகராடிடயேக் கராக்க
தவண்டும் என்று அவன் மைராமைன் தநற்று என்னிடைம் வந்து அபிப்பிரராயேப்பட்டைரான். அடுத்தேபடியேராக ஐயேன்
லநருப்டபக் கராக்க ஒரு டபயேன் வரதவண்டுதமை! சலெமுள்ளவனைராய், லபராய் சூது அறியேராதேவனைராய்,
இடறவரக்குரியே கராணிக்டககடளத் தேனைக்தக லசராந்தேலமைன்று எண்ணும் தபரராடச இல்லெராதேவனைராக,
நிடனைத்தே தபராது உண்ணும் லபருந்தீனிக்கராரனைராக இல்லெராதேவனைராக நல்லெ டபயேடனைத் ததேரந்லதேடுக்க
தவண்டுதமை! உன் டபயேன் ஒரு குறிஞ்சி ஆகவில்டலெ?” என்று கூறி நிறுத்தினைரார.

தஜராகியின் தேந்டதே, கண்டை கனைடவயும், தேன் தயேராசடனைடயேயும் அவற்டற லவளியிடுமுன், லபரியேவர

வராயிதலெ வந்தே லசய்திடயேயும் எண்ணி எண்ணி உள மைகிழ்ந்தேரான். எத்தேடகயே சுப சூசகங்கள்!

ஆனைரால் ரங்கனுக்குப் பதிலெராக லபரியேவரும் தஜராகிடயேதயே குறிப்பிட்டுக் தகட்டைதுதேரான் மைலெரிடடைதயே

ஒரு சிறு முள்லளனை உறுத்தியேது அவனுக்கு. “இல்டலெதயே! ரங்கனுக்குத்தேரான் சரியேரானை பிரராயேம். நரானும்
தநற்றிரவு ஒரு கனைவு கண்தடைன்” என்று லிங்டகயேரா கனைடவ விவரிக்டகயில், இடடையிடடைதயே
கரியேமைல்லெர தேம்டமை மைறந்து தேடலெடயே ஆட்டினைரார. கண்கள் கசியே, கீழ்த்திடச தநராக்கிக் டகலயேடுத்துக்
கும்பிட்டைரார.

லிங்டகயேரா, கனைவில் கண்டை ஐயேடனையும் தஜராதிடயேயும் விவரித்தேதுடைன், டகயில் பிடித்துச் லசன்ற

பராலெகன் தஜராகி என்படதே மைராற்றி, ரங்கன் என்று கூறினைரான்.

36
கரியேமைல்லெர கண்கடள மூடியேவரராய் அமைரந்திருந்தேரார.

அந்தே மைடலெப் பிரராந்தியேத்தில் முதேல் முதேலெராக வந்து ஊன்றியே முன்தனைராரரானை லஹத்தேப்பரின் நிடனைவுக்
தகராயில் அது. அந்தேப் பக்கத்து மைடலெக்கராரர அடனைவரும் அவருடடையே வழி வந்தேவரகள் என்பது
நம்பிக்டக. இளடமையின் விகராரம் ததேராய்ந்தே எண்ணம் முடளக்கராதே பராலெப் பருவத்துப் டபயேதனை, அந்தேக்
தகராயிலின் லநருப்டபக் கராக்கும் பனிதேமைரானை பணிக்கு உகந்தேவனைராவரான். அந்தே லநருப்தப, அந்தேக்
தகராயிலுக்குடடையே லதேய்வம். ஊரரார கராணிக்டகயேராக அளிக்கும் எருடமைகளும், தேரானியேங்களும் தீடயேக்
கராக்கும் டபயேனுக்கு உரியேடவதேராம் என்றராலும், அவன் எந்தேவிதேமைரானை ஆடைம்பர சுகதபராகங்களுக்கும்
இடைம் லகராடுக்கக் கூடைராது. வீடு சுற்றம் யேராவும் மைறந்து, அந்தேப் பனிதே லநருப்டபப் தபராற்றும் பணி
ஒன்தற அவனுடடையேது. ஒரு நராடளக்கு ஒரு முடறதயே அவன் உண்ணலெராம். கட்டில் லமைத்டதே முதேலியே
சுகங்கடள அவன் தமைனி நுகரக் கூடைராது. தேன் ஒரு தவடள உணடவயும் அவன் தேராதனை லபராங்கிக்
லகராள்ள தவண்டும். அந்தேக் தகராயிடலெயும், லதேய்வ டமைதேரானைத்டதேயும் தேவிர, அவன் தவறு எந்தே
இடைத்துக்கும் முன் அறிவிப்பின்றிச் லசல்லெலெராகராது. பருவ மைங்டகயேர, அந்தேக் தகராயிலின் எல்டலெக்குள்
எக்கராரணத்டதே முன்னிட்டும் வரமைராட்டைராரகள். அப்படி வந்து விட்டைராலும், ஐயேனின் லநருப்டபக்
கராப்பவன், அவரகளிடைம் உடரயேராடைக் கூடைராது. இத்தேடகயே ஒழுக்கங்களுடைன் ஒரு சிறுவடனைத் ததேரவது
எளிதேராதமைரா?

லமைகௌனைத்டதேக் கடலெத்தேவரராய் கரியேமைல்லெர, “தகராயிலுக்கு முன் இன்று மைராடலெ பஞ்சராயேத்துக் கூடுதவராம்.

எல்தலெராருக்கும் லசய்தி அனுப்பகிதறன்” என்றரார.

“ஐயேதனை லமைராழிந்தே அருள் வராக்கராக எனைக்குத் ததேரான்றுகிறது” என்றரான் லிங்டகயேரா.

“கலெந்து ஆதலெராசிப்தபராம், கனைலவன்று லசரால்லும் தபராது எவரும் அடதே மைறுக்க மைராட்டைராரகள்.”

“டபயேன் இன்னும் பரால் கறக்கும் உரிடமை லபறவில்டலெ. அடுத்தே தசராமைவராரம் அடதேயும் லசய்யேலெராம்
என்று எண்ணியிருக்கிதறராம். லபரியேவரகளராய் நீங்கள் ஆசி கூறி நடைத்தி டவக்க தவண்டும்.”

“லசய்யேலெராம். எல்லெராம் இரியே உடடையே ஈசுவரனின் லசயேல். அண்ணன் வீடில் இருக்கிறரானைரா லிங்கரா?”

“நரான் அவரிடைங்கூடைக் கனைடவச் லசரால்லெவில்டலெ. ஐயேனின் பணி டபயேனுக்குக் கிடடைக்கும் பராக்கியேம்

அல்லெவரா? அண்ணன் என்னை மைறுக்கப் தபராகிறராரரா? வீடு இரண்டைராக இருந்தேராலும் லவவ்தவறராகத்
ததேரான்றினைராலும் அண்ணனும் நரானும் ஒன்றுதேரான்.”

“அது எனைக்குத் லதேரியேராதேரா? நீ கிடடைக்கராதே தேம்பி.”

“நரான் வரட்டுமைரா? மைராடலெயில் பராரக்கலெராமைரா?”

“ஆகட்டும். நீயும் டபயேடனைக் தகட்டு, அண்ணடனையும் வீட்டில் தகட்டுச் லசரால். பிறகு எல்லெராம்
ஏற்பராடு லசய்து விடைலெராம்” எற்னு கூறி, கரியேமைல்லெர அவடனை உடைன் வந்து வராசலில் வழியேனுப்பினைரார.

லிங்டகயேரா அப்படிதயே வீடு திரும்பவில்டலெ. எருடமைடயேப் பராரத்து வரச் சரிவின் பக்கம் நடைந்தேரான்.

அவன் பகலில் வீடு திரும்பவதேற்குள், லபண்டிர வராயிலெராக, லசய்தி கராட்டுத் தீ எனைப் பரவி விட்டைது.
மைராதிக்கு இது எதிரபராரராதே லசய்தியேராக இருந்தேது. ஒருவிதேத்தில் அவளுக்குத் திருப்திதயே. ஐந்தேராறு
ஆண்டுகள் அப்படி ஒரு ஒழுங்கில் இருந்தேரால், டபயேன் நல்லெவனைராகத் தேடலெலயேடுப்பரான்.
கராணிக்டககளிலிருந்து, ஏததேரா ஒரு பகுதிதயேனும் அவனுக்லகன்று கிடடைக்கும். தவடலெ லவட்டி
லசய்யேராமைல் சராப்பிடை விரும்பம் குடும்பத்தினைருக்கு இது ஒரு நல்லெ வராய்ப்பத்தேராதனை?

37
ரங்கன் உண்டடைவில்லும் டகயுமைராக, அருவிக்கடரப் பதேரகளில் நின்று விடளயேராடிக்
லகராண்டிருக்டகயில், தஜராகியும் லபள்ளியும் அவனுடடையே எதிரகராலெத்டதேப் பற்றியே லசய்திடயேக்
தகள்விப்பட்டைவரராகப் பரபரத்து ஓடி வந்தேராரகள்; உடரத்தேராரகள். டக அப்படிதயே நிடலெத்தேது.
கண்கடளதயே அவன் லகராட்டைவில்டலெ.

“என்டனையேரா? லஹத்தேப்பரா தகராயிலுக்கரா?”

“ஆமைராம்; அப்பனுக்கு தநற்று இரவு இரியேர கனைவில் வந்து லசரான்னைராரராம். திங்கட்கிழடமை, எருடமை
கறக்க ‘லஹராதண’ எடுத்து உன்னிடைம் லகராடுக்கப் தபராகிறராரகள்” என்றரான் தஜராகி.

அதிரந்தேவனைராக நின்ற ரங்கன், “நரான் மைராட்தடைன்” என்றரான் சட்லடைன்று.

“அலதேப்படி? ஐயேன் கனைவில் நீதேராதனை தவண்டும் என்று லசரால்லியிருக்கிறராரராம்?” என்றரான் தஜராகி.

“ஹம், லபராய்; நரான் மைராட்தடைன்” என்றரான் ரங்கன்.

“தநற்று நீ தகராயிலில் இரியேர இல்டலெ என்று லசரான்னைராய். எருடமை விழுந்து கராடலெ உடடைத்துக்
லகராண்டைது. இப்தபராது கனைவில் ஐயேதனை வந்து லசரால்லி இருக்டகயில் நீ மைராட்தடைலனைன்று எப்படிச்
லசரால்வராய்?” என்றரான் லபள்ளி.

“நரான் மைராட்தடைலனைன்றரால் என்னை லசய்வராரராம்?” என்றரான் ரங்கன்.

“அபசராரம் தகடு விடளயும்” என்று லபள்ளி பயேமுறுத்தினைரான்.

ரங்கன் லசய்வதேறியேராமைல் நின்றரான்.

அவனுக்கு யேரார மீலதேன்று லசரால்லெ முடியேராமைல் தகராபம் லபராங்கி எழுந்தேது; தகராயிற்பணியின்

கட்டுப்பராடுகடள அவன் ஓரளவு அறிவரான். ஒதர முடற அவன் சடமைத்து உண்ண தவண்டும். அதுவுங்
கூடைச் சட்டிடயே ஒதர ஒரு தேரந்தேரான் கவிழ்க்க தவண்டும். எவ்வளவு விழுகிறததேரா இடலெயில் அடதேதயே
உண்ண தவண்டும். தகராயிலின் எல்டலெடயேத் தேராண்டி லசல்லும் சுதேந்தேரம் கிடடையேராது.

அவனுள் இந்தே நிடனைவுகள் எழும்பியேதும் கிலி படைரந்து விட்டைது. சிற்றப்பரா சூழ்ச்சியேரா லசய்துவிட்டைரார?
அன்பராக உள்ளவர தபரால் தபசியேலதேல்லெராம் நடிப்பரா? சுற்றியுள்ள கிரராமைங்கடள எல்லெராம் விட்டு,
எத்தேடனைதயேரா டபயேன்கடள விட்டு, அவடனைத் ததேரந்லதேடுத்தேது அநியேராயேம்.

எத்தேடனை ஆண்டுகதளரா! சிடற, சிடற வராழ்வு, மைராட்தடைலனைன்று லசரால்லெக் கூடைராதேரா?

லவளிக்கு அவன், ‘இரியேரும் இல்டலெ, ஒன்றும் இல்டலெ’ என்று வீம்பக்குச் லசரான்னைராலும், அடி மைனைசில்
அச்சப் படைபடைப்பத் துடித்தேது. எருடமைக்குக் தகடு வந்தேது கிடைக்கட்டும்; முதேல் நராள் அவன் அப்படிச்
லசரான்னைதேரால் தேரான் இரியே உடடையேரார சிற்றப்பனின் கனைவில் வந்து அவடனைதயே தகட்டு, அவனுக்குத்
தேண்டைடனை லகராடுக்கிறராதரரா!

துயேரமும் ஏமைராற்றமும் தகராபமும் அவன் கண்களில் நீடர வருவித்தேனை. ஆத்திரத்துடைன் குத்துச் லசடிகடள
ஒடித்லதேறிந்தேரான். அழகராகப் பூத்திருந்தே மைஞ்சள் வராடைராமைல்லிடக மைலெரகடளக் கிள்ளி அருவியில்
தபராட்டைரான். இருளரானைராலும் பரவராயில்டலெ என்று முதேல் நராள் தேப்பி ஓடை முயேன்றவன்
தபராயிருக்கலெராகராதேரா? கராப்ப தவறு டகயில் இருந்தேது. லபரால்லெராதே தவடள, பரணில் வந்து தேரான்
படுத்தேராதனை! தவறு எவதரனும் கராவல் இருந்திருக்கக் கூடைராதேரா? கராப்ப, சிற்றப்பன் டகயில்
சிக்கிவிட்டைது. இனி அதுதபரால் தேப்பிச் லசல்லும் சந்தேரப்பம் வருமைரா? டகயில் ஒரு லவள்ளிப் பணங்கூடை

38
இல்லெராமைல் ஒத்டதேக்கு ஓடி விடைலெராமைரா? எப்படிச் லசல்வது?

தஜராகி அவடனைதயே பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேரான். தயேராசடனை லசய்தேவன் தபரால், “உன்டனைதயே

பிடித்தேதேரானைரால் தேரான் இரியே உடடையேரார உன்டனைத் ததேரந்திருக்கிறரார. ஐயேன் லநருப்டபக் கராத்தேரால்
தேரானியேலமைல்லெராம் வரும், பூம லகராத்தேராமைதலெ விடளயும். உன்னிடைதமை ஈசுவரனைரார கனைவில் வந்து
தபசுவரார” என்றரான்.

ரங்கன் அன்று முழுவதும் தயேராசடனை லசய்து ஒரு முடிவுக்கு வந்தேரான். அப்தபராது மைராட்தடைன் என்று
அவன் மைறுத்தேரால் அத்தேடனை தபரும் ஒரு முகமைராக அவனிடைம் எதிரப்பக் கராட்டுவராரகள். அவன் தேப்பி
ஓடுவததே அசராத்தியேமைராக ஆனைராலும் ஆகிவிடும். பரால் கறக்கும் சடைங்குக்குக் கூட்டைமைராக எல்லெராரும்
வருவராரகள். பரால்மைடனையில் தேரான் சிற்றப்பரா லவள்ளிப் பணங்கடள மைடறத்து டவத்திருக்கிறரார
என்படதே அவன் அறிவரான். அன்று எப்படிதயேனும் சிலெ லவள்ளிப் பணங்கடள எடுத்துக் லகராண்டு ஓடி
விடைலெராம்.

மைறுநராள் மைராடலெயில், சுற்றுப்பறக் குடியிருப்பின் பிரதிநிதிகளரானை தேடலெவரகளும் லபரியேவரகளும்

தகராயில் டமைதேரானைத்தில் கூடினைராரகள். தகராயிலின் முன்னுள்ள மைரத்தேடியில் தமைடடையில் தேடலெவரராகக்
கரியேமைல்லெர வீற்றிருந்தேரார. அப்தபராது ரங்கன் நீரராடி, சுத்தேமைரானை உள்ளராடடையும் தமைலெராடடையும் தேரித்து,
தேந்டதே ஒரு பறமும், சிறியே தேந்டதே ஒரு பறமுமைராக அமைரந்திருக்க, நடுவில் இருந்தேரான்.

கரியேமைல்லெர எழுந்து விஷயேத்டதே உடரத்தேரார; “ஐந்து ஊரகளின் பிரதிநிதிகளராய் வந்திருக்கும்

லபரியேவரகதள, இரியே உடடையேரார முன் வணங்கி, இன்று கூட்டைத்டதேக் கூட்டியிருப்பதேற்குக் கராரணத்டதே
விளக்குகிதறன். ஐயேன் தகராயிலில் பனிதே லநருப்டபக் கராக்க அமைரந்தே டபயேன் ததேவனுக்கு, வரும் மைராசம்
இருபது ஆண்டுகள் பூரத்தியேராகின்றனை. அவன் குலெமும் குடும்பமும் வளர, அவன் இதுவடர கராத்து வந்தே
இடறபணிடயே விட்டு, அவனுக்லகன்று உள்ள கடைடமைடயே தமைற்லகராள்ள தவண்டும்; இல்டலெயேரா?”

“ஆமைராம், ஆமைராம்” என்று நராற்பறங்களிலிருந்து ஒலிகள் இடணந்தேனை.

“இடறவரின் லநருப்டபக் கராக்கும் பணி சராமைரானியேமைரானைது அல்லெ. வராக்கும் மைனைமும் தூயேடவயேராய்,

தகராயில் எல்டலெடயேப் பனிதேமைராக்கிக் லகராண்டிருக்கும் இப்பணிக்கு, இதுவடரயில் இருந்தே ததேவன்,
ஒருவிதேமைரானை அப்பழுக்குக்கும் இடைமல்லெராமைல் பணி லசய்து, நம் கிரராமைங்களும் லபற்தறராரும்
லபருடமைப்படும்படி நிடறதவற்றி விட்டைரான். இது தபரால் அடுத்தே டபயேடனை எப்படித்
ததேரந்லதேடுப்தபராம் என்று நமைக்லகல்லெராம் கவடலெயேராக இருந்து வந்தேது. ஆனைரால், குழந்டதேகளராகியே
நம்டமை, நம்முடடையே ஐயேன் தசராதேடனை லசய்யேவில்டலெ. தநற்றிரவு வழிடயேக் கராட்டிவிட்டைரார. அவதர
டபயேடனைத் ததேரந்லதேடுத்துக் லகராண்டைரார. மைரகதே மைடலெயில், சிவச் லசல்வரரானை தேருமைலிங்கடர
அறியேராதேவர உண்தடைரா?”

“இல்டலெ” என்ற ஒலி எழுந்தேது.

“உண்டமையேரானை சிவ பக்தேர அவர. நம்முடடையே முந்நூறு பராவங்களில் ஒன்டறயும் மைனைசரால் நிடனையேராமைல்
அரன் திருவடி அடடைந்தேவர. அவருடடையே வழியில் வந்தே டபயேடனை, மூத்தே குடியின் மூத்தே பதேல்வடனை,
ஐயேன் தேமைக்குத் ததேரந்து லகராண்டிருக்கிறரார. அவருடடையே ஆடணக்கு மைறுப்பக் கூற நராம் யேரார?”

“டபயேன் பனிதேப் பணிக்கு தவண்டியே எல்லெராவிதே அம்சங்கடளயும் லகராண்டைவனைராக இருக்கிறரான். ஒரு

குறிஞ்சியும் ஓரராண்டும் கடைந்தேவன். நம் மைராதேண்ணனின் இனியே இடச தகட்டுப் பரவசமைடடையேராதேவர
உண்தடைரா இம்மைடலெயில்? சிற்றப்பன் லிங்டகயேரா லதேராட்டைது லபரான்னைராகும் டகடயே உடடையேவன். நல்லெ
நிலெத்தில் விடளந்தே இந்தே மைணிடயேப் பற்றி இனி நரான் லசரால்லெவும் தவண்டுமைரா? இடறயேவதர ததேரந்தேது,
அந்தேக் குடும்பத்தின் சிறப்பக்கு ஓர எடுத்துக் கராட்டு அல்லெவரா?”

39
“சந்ததேகமல்லெராமைல், சந்ததேகமல்லெராமைல்!”

“ரங்கரா இப்படி வந்து லபரியேவரகடள வணங்கு.”

ரங்கன் வணங்கியே தபராது, “பனிதே லநருப்ப என்றும் ஒளிரட்டும், சிறுவன் சலெம் விளங்கப் பணிபரிந்து
ஊரகளுக்லகல்லெராம் சுபிட்சத்டதே அளிக்கட்டும்” என்று லபரியேவரகள் அடனைவரும் வராழ்த்தினைராரகள்.

“வழக்கம் தபரால், தினைத்துக்கு வீட்டுக்லகராரு பிடியேராக வரும் தேரானியேமும், தகராயிலுக்லகன்று விடைப்பட்டை

எருடமைகளின் பராலும், இவன் பணிக்கு ஒரு கராணிக்டகயேராக இருக்கட்டும். இடதே ஒப்பக் லகராண்டு,
டபயேனின் தேந்டதே முன் வந்து, இந்தேச் லசய்திடயே உறுதிப்படுத்தேட்டும்!” கம்பீரமைரானை குரலில்
கரியேமைல்லெர இப்படிக் கூறி முடித்தே தபராது ரங்கனின் தேந்டதே எழுந்து வந்தேரான்.

சிறிது தநரம் பிரடமை பிடித்தேவன் தபரால் கண்கல் பளபளக்க நின்றரான்.

ஹர ஹர சிவ சிவ பஸதவசரா
ஹர ஹர சிவ சிவ பரதமைசரா
என்று அவன் கண்டைத்திலிருந்து எழும்பியே இன்லனைராலி, அந்தே மைடலெக்கராற்றின் அடலெகளூதடை பரவி,
அந்தேச் சூழ்நிடலெடயேதயே பனிதேத்தில் முழுக்கியேது. கூடியிருந்தேவடர, திங்களும் கங்டகயும் தேரித்தே
எம்பிரரானின் நிடனைவில் ஒன்றச் லசய்தேது.

அண்ணனுக்கு வராழ்தவ இடசயேராக விளங்கும் தமைன்டமைடயே உன்னி உன்னித் தேம்பி கண்ணீர

லசராரிந்தேரான்.
------------

40
 1.7. பலிதயேரா? விடனைதயேரா?
அன்று திங்கட்கிழடமை. ரங்கன் பரால்மைடனையில் பகுவதேற்கரானை உரிடமைச் சடைங்கு அன்று தேரான் நடடைலபற
இருந்தேது. அதிகராடலெயிதலெதயே வீடு லமைழுகி சுத்தேம் லசய்து சுடுநீர டவத்து அடனைவரும் நீரராடினைர.
அண்ணன் தேம்பி இருவரின் குடும்பமும் ஒன்று கூடினை. கிழங்கும் கீடரயும் லமைராச்டசயும் சராடமையும்
திடனையும் அரிசியும் லவல்லெமும் அந்தேச் சிறியே சடமையேற்கட்டில் நூறு தபர விருந்துக்குக் குவிந்தேனை. முதேல்
ஈற்றுக் கன்றுடைன் லமைராழு லமைராழுலவன்று நின்ற கராரி எருடமைடயேக் குளிப்பராட்டி, மைணிகள் கட்டி
அலெங்கரிப்பதில் ரங்கனின் தேந்டதே ஈடுபட்டிருந்தேரான். தஜராகியும் ரங்கம்டமையும் ஹட்டிப்
டபயேன்களுடைன் குறுக்கும் லநடுக்கும் தபராவதும், லவல்லெமும் லபராரியும் வராங்கித் தின்பதும்,
சிரிப்பதும், விடளயேராடுவதுமைராகக் களித்துக் லகராண்டிருந்தேனைர.

ரங்கன் மைட்டும், பது உள்ளராடடை தமைலெராடடை தேரித்து, அலெங்கரித்தே லபராம்டமை தபரால் நின்று
லகராண்டிருந்தேரான். ஒன்றிலும் அவன் மைனைம் லசல்லெவில்டலெ. தூரத்தில், யேராடனை மைந்டதே தபரால் லதேரியும்
குன்றுக் கூட்டைங்களுக்கும் அப்பரால் அடைரந்தே கரானைகங்களுக்கு அப்பரால், லதேராட்டைலபட்டைரா சிகரத்துக்கும்
பின்தனை மைடறந்திருக்கும் ஒத்டதே நகடர அவன் ஏக்கச் சிந்தேடனைகள் வட்டைமட்டை வண்ணம் இருந்தேனை.

பலெ வண்ண மைக்கள் குழுமும் இடைம், குதிடரகளும் வண்டிகளும் வீதிகளில் ஓடும் பட்டைணம்.
கடடைகளில் என்னைலவல்லெராம் லபராருள்கள் இருக்குதமைரா? லவள்ளிக் கராசுகளுக்கு அவரகளிடைம் பஞ்சதமை
கிடடையேராதேராம். தமைற்தக, ஜரான்ஸன் துடரயின் எஸ்தடைட்டில் ததேயிடலெச் லசடிகடளயும், கராபிச்
லசடிகடளயும் அவன் ஒரு நராள் தபராய்ப் பராரத்தேதில்டலெயேரா? லெப்டபயின் கராசுக்கடடை, முறுக்கு, சுண்டைல்
விற்கும் கிழவி கடடை எல்லெராம் அங்தக தேரான் இருக்கின்றனை. ஒரு துடரயின் ததேராட்டைத்திதலெதயே
எத்தேடனைதயேரா மைனிதேரகள், எத்தேடனை எத்தேடனைதயேரா துடரகளும் துடரசரானிகளும் உள்ள ஒத்டதே நகரில்,
என்னை என்னை விந்டதேகள் உண்தடைரா? அந்தே அற்பதே அதிசயே நகரத்துக்கு அவன் ஓடிதயே தீருவரான். ஆம்,
ஹட்டிடயே விட்டு அவன் தபராதயே தீருவரான்!

ஒவ்லவராரு நிமஷமும் லநருங்க லநருங்க அவன் பரபரப்ப அதிகமைராயிற்று. அடுத்தே வராரம், லஹத்தேப்பர
தகராயில் பனிதே லநருப்டப அடணத்து விடுவராரகள். மைறுவராரம் வன்னி கடடைந்து, பதுத் தீ மூட்டி,
அவடனைக் தகராயில் எல்டலெடயேக் கராக்கச் சிடறப் பகுத்தி விடுவராரகள்.

மூக்கு மைடலெயிலிருந்தும், மைணிக்கல் ஹட்டியிலிருந்தும் மைராமைன் மைராமகள், அத்டதே முதேலியே உறவினைர

வந்து கூடினைராரகள்.

“நல்லெரா இருக்கிறீரகளரா? நல்லெரா இருக்கிறீரகளரா?” என்ற தக்ஷேமை விசராரடணகளும், “வராருங்கள்,

வராருங்கள்” என்ற வரதவற்பக் குரல்களுமைராக வீட்டில் கலெகலெப்ப நிடறந்தேது.

மைண்டடை லவடிக்கும் லவயிதலெரா, பனிதயேரா அன்று இல்டலெ. குளிரகராற்று லமைல்லெத் தேவழ்ந்து லசன்று
உடைடலெச் சிலிரக்கச் லசய்து லகராண்டிருந்தேது.

லிங்டகயேரா கராடலெதயே நீரராடி மைடியுடுத்து, பரால் மைடனைடயேச் சுத்தேம் லசய்தேரான். லபண் மைக்கள் ஒதுங்கி
நிற்க அவன் பராற்கலெங்கடளத் துலெக்கி, சுடுநீரூற்றிக் கழுவி டவத்தேரான். தேனியேராக ஒரு மூங்கிற்
பராற்குழராய் உண்டு. அது வழி வழி உபதயேராகித்தே பராற்குழராய். சுத்தேம் லசய்து அந்தேப் பராற்குழராடயே
அம்டமைலயேனை நின்ற எருடமையின் அருகில், ரங்கடனைக் டகடயேப் பிடித்து, லிங்டகயேரா அடழத்து வந்தேரான்.
அருகில் நின்ற அண்ணனிடைம் பராற்குழராடயேத் தேந்து, “அண்ணரா, நீங்கள் முதேலில் பராடலெக் கறந்து,
டபயேனிடைன் பராற்குழராடயேத் தேராருங்கள்” என்றரான்.

அண்ணன் அடதே வராங்கித் தேம்பியிடைதமை திருப்பித் தேந்தேரான்; “இருக்கட்டும் தேம்பி; நீதேரான் மைங்களகரமைரானை
டககடள உடடையேவனைராக இருக்கிறராய். உன் டகக்கு அடவ மைடி சுரப்படதே தபரால் நரான் எங்கும்

41
பராரக்கவில்டலெ. நீதயே அவற்டற தபணுகிறராய். நீதயே பராடலெ முதேலில் கறந்து, ஆசி கூறிப் டபயேனின்
டகயில் ‘லஹராதண’டயேக் லகராடு” என்றரான்.

தேம்பி குழுமயிருக்கும் லபரியேவரகடளப் பராரத்தேரான்; நிசப்தேம் நிலெவியேது. அண்ணன் பக்கம் மீண்டும்

பராரடவடயேத் திருப்பினைரான் தேம்பி.

“நீங்கள் மூத்தேவர, அண்ணரா, நீங்கள் தேருவது சம்பிரதேராயேம்” என்றரான், லதேராண்டடைக் கரகரக்க.

“இருக்கும். மைராமைரா, லபரியேவரராக நீங்கள் லசரால்லுங்கள். மைல்லெண்ணரா நீங்கள் லசரால்லுங்கள்.

குடும்பத்தில் நரான் மூத்தேவன் என்பது தபருக்குத்தேரான். என் தேடலெயில் லபராறுப்டபச் சுமைத்தேராதீரகள். நரான்
கட்டுக்களில் அகப்படை விரும்பவில்டலெ. வீட்டுப் ‘பலெப்லபட்டி’டயே எவன் நிரப்பப் பராடுபடுகிறராதனைரா,
இளம் பிள்டளகளுக்கு வழிவழியேரானை பண்பராட்டடையும் உடழப்டபயும் எவன் தேன்னுடடையே
நடைத்டதேயேரால் கற்றுக் லகராடுக்கிறராதனைரா, அவதனை மூத்தேவன், அவதனை உரியேவன். என் டகயேரால் என்
லகராட்டில் லபருகவில்டலெ; நீதயே லகராடு; தேட்டைராததே” என்றரான் அண்ணன்.

மூக்குமைடலெ மைராமைனும், கரியேமைல்லெரும், “ஆமைராம், அதுதவ சரி; நீதயே அடதேச் லசய், லிங்கரா. பராற்குழராடயே
வராங்கிக் லகராள்!” என்றனைர. லிங்டகயேரா தேட்டைமுடியேராமைல் ‘தஹராதண’ என்ற அந்தேப் பராற்குழராடயே இரு
டககடளயும் நீட்டிப் லபற்றுக் லகராண்டைரான். கிழக்கு முகமைராக அவன் அமைரந்து, அந்தேப் பனிதேமைரானை
சடைங்டக ஆரம்பித்தேரான்.

தஜராகிக்கு, தேந்டதே மைராடுகடளக் கறக்கப் பராரக்டகயில் டககளும் விரல்களும் துடிக்கும். மைந்திர மைராயேம்
தபரால் அவன் தேந்டதே டக டவக்டகயிதலெதயே பராற்குழராயில் லவண்ணுடர எழும்பிப் பரால் லபராங்கி
வருவடதேப் தபரால் நிரம்பி வரும். வரம்டப மீறி அது லபராங்கி நிற்கும் சமையேம், ஆடைராமைல் அடசயேராமைல்
அவன் பராற்கலெத்தில் லமைள்ளச் தசரப்பரான்.

இன்றும் தஜராகி, கண்களில் ஆவல் ஒளிரப் பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேரான். கன்றுமுட்டி, எருடமை மைடி
சுரந்தேதும், பராற்குழராடயே இடுக்கிக் லகராண்டு, பரால் கறக்கும் விதேம் கராட்டி, முக்கராலும் நிரம்பியே
பராத்திரத்டதே லிங்டகயேரா ரங்கனிடைம் தேந்தேரான்.

ரங்கன் அடதே ஏந்திக் லகராண்டு, சிறியே தேந்டதே கராட்டியேபடி, படைபடைக்கும் லநஞ்சும் நடுங்கும்
விரல்களுமைராய், பராடலெக் கறக்க முயேன்றரான். தபருக்கு இரண்டு பீர தேரான் கிடடைத்தேது.

கறந்தே பராடலெ எடுத்துக் லகராண்டு அவன் வீட்டுக்குள் நுடழடகயில், அடனைவரும் வழி விட்டு ஒதுங்கி
நின்றனைர. மைராதி, தேடலெவனுக்கு உரியே உண்கலெமைராகியே லபரியே லவண்கலெ வட்டிடலெயும், தவறு
கலெங்கடளயும் லகராண்டு டவத்து ஒதுங்கி நின்றராள்.

“முதேலில் லபரியே வட்டிலில் பராடலெ விடு. இன்று முதேல் இந்தே வீட்டுப் லபராறுப்பில் நீ பங்கு
லகராள்கிறராய். குடும்பத்துக்கு தவண்டுலமைன்ற பராடலெக் கறந்து தேரா. எனைக்கு எல்லெராவிதே நலென்களும்
கூடைட்டும் என்று நம் ஐயேடனை, இரியே உடடையேராடர தவண்டி விடு, ரங்கரா!” என்றரான் சிற்றப்பன்.

ரங்கனுக்கு எண்ணங்களும் லசராற்களும் எழும் கலெகலெப்ப உள்ளத்தில் இருந்தேரால் தேராதனை?

மைராடு கறந்து லகராண்டு, மைண்டண லவட்டித் தேரானியேம் விடதேத்துக் லகராண்டு ஹட்டிக்குள் அழுந்திக்
கிடைப்பதுதேரானைரா முடிவு?

இல்டலெ, இல்லெதவ இல்டலெ.

இல்டலெ, இல்டலெ என்று மைனைசு தேராளம் தபராடை, அவன் உண்கலெத்தில் பராடலெ ஊற்றியே தபராது, அவன் டக

42
நடுங்கியேது. அவன் டக நடுங்குவடதேக் கண்டை தஜராகியின் தேந்டதே உதேவியேராகக் டகநீட்டிப் பிடித்துக்
லகராள்ளுமுன், பராற்குழராய் ஆடிப் பரால் கீதழ சிந்திவிட்டைது.

லிங்டகயேராவுக்கு, தநரக்கூடைராதேது தநரந்து விட்டைராற் தபரால் லநஞ்சு திடுக்கிட்டைது. குழுமயிருந்தேவரகளின்

கசமுச ஒலிகள் எழும்பினை. லிங்டகயேரா சட்லடைன்று அவன் டகடயேப் பிடித்து மைற்றக் கலெங்களில் பராடலெ
ஊற்றினைரான். இது நிகழ்டகயிதலெதயே லபண்டிர பக்கம் கசமுசலவன்ற ஒலி வலுக்கத் லதேராடைங்கியேது.
பனிதேமைரானை சடைங்கு நிகழ்டகயிதலெ லபண்களின் தபச்சு எழுவதேரா? மூக்குமைடலெ மைராமைன் தகராப
முகத்தினைரராய் லபண்கள் பக்கம் தநராக்கினைரார.

அந்தேக் கசமுசப்பக்குக் கராரணமும் இதுதேரான். நஞ்சம்டமைக்குச் சடைங்கு டமைத்துனைன் வீட்டில் டவத்துச்

லசய்வதிதலெதயே இஷ்டைமல்டலெ. அந்தே வீட்டில் பரால்மைடனை இல்டலெயேரா, உண்கலெம் இல்டலெயேரா? அடதே
அல்லெவரா முதேலில் டவத்துப்பராடலெ ஊற்றச் லசய்யே தவண்டும்? அவனுக்குத் தேன்மைடனைக்கு எடதேயும்
ததேடி வரும் லபராறுப்பக் கிடடையேராதேரா? முதேலில் அண்ணன், தேம்பிடயேதயே லசய் என்று கூறியேது தபரால்,
தேம்பி மைடனைவி தேன்னிடைதமை அந்தே உரிடமைடயே விடுவராள் என்று அவள் லபரிதும் எதிரப்பராரத்திருந்தேராள்.
மைரியேராடதேக்குக் கூடை அல்லெவரா அவள் அடதே லமைராழியேவில்டலெ? அவரகள் லசய்வனை எல்லெராம் சூழ்ச்சிகள்
இல்டலெயேரா? டபயேடனையுங் கூடை குடும்பத்துக்குப் பிடுங்கிக் லகராள்கிறராரகளரா?

தேன் அதிருப்திடயே அவள் லவளியிட்டுவிட்டைராள்.

மூக்குமைடலெ மைராம முன் வந்து சமைராதேரானைமைராக, “அந்தே மைடனைக்குச் லசன்று அங்தகயும் பரால் ஊற்றட்டும்”
என்றரான்.

“இருக்கட்டும், இருக்கட்டும்” என்று டகயேமைரத்தியே தஜராகியின் தேந்டதே, சடமையேற் பகுதிக்கு வந்து,

எல்லெராப் பராண்டைங்களிலும் பராடலெத் லதேளிக்கச் லசய்தேரான். பின்னைர, எதிர மைடனைக்கும் லசன்றரான்.
முன்னைதேராக நஞ்சம்டமை லசன்று அங்கு உண்கலெம் எடுத்து டவக்கவில்டலெ. மைராமதயே எடுத்து டவக்க,
பராடலெத் லதேளிக்கச் லசய்தேரான். பிறகு, குழுமயிருந்தேவரகளில் தேந்டதே மீதும், தேராயேரார மீதும், லபரியேவரகள்
மீதும் பராடலெத் லதேளிக்கச் லசய்தேரான்.

“வற்றராதே பரால் வழங்க வளம் லபறுவராய்; எருடமைகளும் பசுவினைங்களும் லசழிக்கட்டும்” என்று

ஒவ்லவராருவரும் ஆசிகள் வழங்கினைர. பின்னைர மீதியுள்ள பராலுடைன் சிற்றப்பன் அடழத்துச் லசல்லெ,
ரங்கன் பரால்மைடனைக்குச் லசன்றரான். டகப்பராடலெ டவத்தேரான்.

சடைங்குகள் இத்துடைன் நிடறதவறியேதும், “நராடளயிலிருந்து நீதேரான் இந்தே எருடமைடயேக் கறக்க தவண்டும்,

ரங்கரா!” என்றரார தேந்டதே.

ரங்கனின் முகம் கராரகராலெ வராடனை ஒத்திருந்தேது.

“பசி டபயேனுக்கு, முதேலில் அவனுக்கு உணவு டவயுங்கள்” என்றரார கரியேமைல்லெர.

பராலும் லவல்லெமும் லநய்யும் தசரந்தே லபராங்கடலெ மைணக்க மைணக்கத் டதேயேல் இடலெயில் (மனிதக
இடலெகள்) முதியேவளரானை பராட்டி ரங்கனுக்குப் படடைத்தேராள். ரங்கனின் விரல்கள் இனியே உணவில்
அடளந்தேனை; தசராறு ருசிக்கவில்டலெ. லநஞ்சு அடடைத்தேது.

“ஏண்டைரா தேம்பி, சராப்பிடு, பசி இல்டலெயேரா?” என்றராள் பராட்டி.

“தேனியேராகச் சராப்பிடைக் கஷ்டைமைராக இருக்கும். இல்டலெயேரா ரங்கரா!” என்று லிங்டகயேரா அருகில் வந்தேரான்.

இதேற்குள் லபரியே உண்கலெங்கடளயும், டதேயேல் இடலெகடளயும் லகராண்டு வந்து மைராதி எல்தலெராருக்கும்

43
டவத்து அமுது படடைக்கலெரானைராள். நராடலெந்து தபரகளராய் ஒரு குடும்பமைராய்ப் பழகியேவரகளராய்,
ஒவ்லவராரு கலெத்டதேச் சுற்றி அமைரந்தேனைர. இனியே களியும் தசராறும் குழம்பம் தமைராருமைராய்ப் லபண்டிர
பரிமைராற அண்ணன் தேம்பி ஒற்றுடமைடயேப் பகழ்ந்தே வண்ணம் எல்தலெராரும் உணவருந்தேலெராயினைர.

“எருடமை நடைந்துவிடுமைரா லிங்டகயேரா?” என்று ஒருவர சட்லடைன்று தகட்டைரார.

இச்சமையேம் இடதே ஏன் நிடனைவுபடுத்துகிறரான் என்று நிடனைத்தே லிங்டகயேரா சட்லடைன்று முந்திக் லகராண்டு,
“கரால் கூடினைரால் நடைந்து விடும். நராடலெந்து நராளில் லமைள்ளக் லகராட்டிலுக்குத் தூக்கி வந்துவிடைலெராம்”
என்றரான்.

முதேல் நராள் முடறகராவல் இருந்தே ரராமைன், “தநற்று நராய் விடைராமைல் குடரத்தேது. அருவிக்கடரக்கு அப்பரால்
லகராள்ளி தபரால் கண்கள் லதேரிந்தேனை. எனைக்கு என்னைதவரா சந்ததேகமைராக இருந்தேது. கராட்டிலிருந்து ஏததேரா
தமைராப்பம் அறிந்து வந்திருக்கிறது. நரான் ஈட்டி லகராண்டு தபராகவில்டலெ. பயேமைராக இருந்தேது” என்று
விவரித்தேரான்.

தஜராகியின் தேந்டதே திடுக்கிடுடகயிதலெ, “தவட்டடைஇருக்கிறதேரா? இல்டலெ, நரி ஆட்டுக்கடைரா எடதேயேரானும்

பராரத்து விட்டுப் பலி என்கிறராயேரா?” என்றரான் நரான்கராம் வீட்டு தபராஜன்.

“அடை, அத்தேடனைக் குருடைரா நரான்? லதேராரியேடனைக் தகட்டுப் பரார!” என்றரான் ரராமைன் தரராஷத்துடைன்.

லிங்டகயேராவுக்குக் கவடலெ தமைலிட்டைது.

“அப்படியேரானைரால் சுற்றுக் கிரராமைங்களில் லதேரிவித்து தவட்டடைக்கராரரகடள உஷராரபடுத்தி அடழத்து வர

தவண்டைராமைரா? அருவிக்கடர வடரயிலும் வந்தேலதேன்றரால் நம் ஆடுமைராடுகளுக்கு அபராயேமல்டலெயேரா?”
என்றரான்.

“லசரால்லி அனுப்பதவராம்” என்று கூறியேபடிதயே கரியேமைல்லெர எழுந்து டக கழுவப் தபரானைரார.

அடனைவரும் உண்டு முடித்துத் தேராம்பூலெம் தேரிப்பதும் படகபிடிப்பதுமைராக லவளிப் பல் திட்டுக்கு வந்து
விட்டைனைர. இடளஞரராக இருந்தேவரகள், லஹத்தேப்பரா தகராயில் முன், டமைதேரானை மூடலெயில் இருந்தே
உருண்டடைக் கல்டலெத் தூக்குவது பற்றியே தபச்சுக்களில் உற்சராகமைடடைந்தேவரராய் அங்தக லசன்றனைர.
தஜராகியின் தேந்டதே, உண்டு முடித்தேதும் ஏததேரா ஓர உந்தேலெரால் எருடமை தமையும் குன்றின் பக்கம் நடைந்தேரான்.
அவன் முதேல் நராள் மைராடலெயில் அடதேப் பராரத்தேதுதேரான். தஜராகி தினைமும் கராடலெயில் பல்லெரிந்து லகராண்டு
லசல்வரான். அன்டறக் தகராலெராகலெத்தில் அவன் தபராட்டைராதனைரா இல்டலெதயேரா?

முட்டுப் பராடறடயேக் கடைந்து லிங்டகயேரா இறங்குடகயிதலெ மைராடு தமைய்க்கும் சிறுவரகள் இருவர ஓடி
வந்தேனைர. அவரகள் மைரகதேமைடலெ ஹட்டிடயேச் தசரந்தேவரல்லெர.

“பலி பலி! அதேரா எருடமைடயேக் கடிச்சு, இழுத்திட்டுப் தபராச்சு!” லிங்டகயேராவுக்கு அவனுள் ஏததேரா ஒரு
மைராளிடக குலுங்கி விழுந்தேராற் தபரால் அதிரச்சி உண்டைராயிற்று. உண்டை உணவு குலுங்க, உணரவு இருள,
அவன் ஓடினைரான்.

பல்லின் சரிவிதலெ அவன் அடமைத்திருந்தே சராக்குக் கூடைராரத்திதலெ அவன் கண்டை கராட்சிடயே எப்படிச்
சகிப்பரான்!

எருடமையின் தேடலெ தேனியேராகப் பிடுங்கப்பட்டு, பராதி சிடதேந்து இரத்தேமும் களரியுமைராக இருந்தேது. உடைலில்
பராதி கராணப்படைவில்டலெ. அது வந்து இழுத்துப் தபரானை தேடைமைராக அருவிக்கடர வடரயிலும் அப்பராலும்
இரத்தேம் லசராட்டிப் லபருகியிருந்தேது.

44
மைண்ணிலும் மைந்டதேயிலும் உயிடர டவத்திருந்தே அந்தேப் லபருமைகனின் கண்களிதலெ நீர தகராரத்தேது.

இது எடதேக் குறிக்கிறது? பனிதேச் சடைங்டக நிடறதவற்றும் நராளிதலெ, இந்தே அவலெம் எந்தேத் தீடமைடயேக்
குறிக்கிறது? ஐயேதனை!

அவன் அந்தே மைண்ணில் பிறந்து, நிடனைவு லதேரிந்து, இப்படி ஒரு படுகளரிடயேத் தேன் கண்களரால்
கண்டைதில்டலெதயே! பலி, பலி என்பராரகள். அஞ்சிக் கராபந்துகள் லசய்வராரகள். ஒதர ஒரு முடற
எப்தபராததேரா மூன்றராம் வீட்டு மைல்லெனின் தேராத்தேரா, சிறுத்டதே ஒன்டற ஈட்டி எறிந்து லகராண்டு வந்தேதுண்டு.
அது தேவிர, ஜரான்ஸன் எஸ்தடைட் துடர கூடை, இந்தேப் பக்கம் பலி இல்டலெ என்று லசரால்லிக் லகராண்டு
கராடடைடயேயும் கவுதேராரிடயேயும் முயேடலெயும் அல்லெதவரா சுட்டுக் லகராண்டு தபராகும் லசய்தி
தகட்டிருக்கிறரான்? அப்படியிருக்க பட்டைப்பகலில், பலி ததேரான்றி இப்படி ஒரு தகராரத்டதே நிகழ்த்திப்
தபராயிருக்கிறததே! இது பலிதேரானைரா? அல்லெது மைந்திரமைரா, மைராயேமைரா!

ஒரு நிடனைவு அவனுள் ததேரான்றி, உச்சந்தேடலெயிலிருந்து உள்ளங்கரால் வடரயிலும் சிலிரப்டப ஓட்டியேது.

ரங்கன் - ரங்கன் இரியே உடடையேராருக்கு உகந்தேவன் அல்லெதனைரா?

‘மைகதனை, தஜராகியேல்லெவரா, நரான் ததேரந்லதேடுத்தே டபயேன்? நீ ஏமைராற்றுகிறராதயே! என்று ஐயேன் தகட்கும்

தகள்வியேரா? ஈசுவரரா, இலதேன்னை தசராதேடனை?’

கண்கள் ஆறராய்ப் லபருக, அவன் அந்தே இடைத்திதலெதயே நின்றரான். சற்று தநரத்தில் ஆண், லபண், குஞ்சு
குழந்டதேகள், ஹட்டி அடைங்கலும் அங்தக ஓடி வந்தேனை.

அப்படி வரராதேவன், மைனை ஆறுதேலும் மைகிழ்ச்சியும் பரபரப்பம் அந்தேச் சமையேத்தில் உடடையேவன் ஒருவன்
இருந்தேரான், ரங்கன்!

----------

45
 1.8. விடுதேடலெ ஓட்டைம்
வரானைம் தசராலவன்று லகராட்டித் தீரக்கும் என்ற அளவில் அடடைக்கருக்கல் இட்டிருந்தேது. ஒதர கணத்தில்
பளீலரன்று சூரியேன் உதேயேமைரானைரால் அந்தே மைடலெப் பிரததேசம் எப்படி ஒளிருதமைரா, அப்படி ரங்கனின்
இருதேயேத்தில் கவிந்தே ஏக்கக் கவடலெகள் கடரந்து, அவன் உடைலிலும் உள்ளத்திலும் அளவற்ற
சுறுசுறுப்டப உண்டைராக்கியேது அந்தே நிகழ்ச்சி. பத்து நிமஷ தநரத்துக்குள், தேரான் பிறந்து வளரந்து பழகியே
மைரகதே மைடலெடயே விட்டு, கனைவு கண்டை ஒத்டதே நகடர எண்ணி, எவரும் தபராகராதே பக்கத்திலுள்ள
ஒத்டதேயேடிப் பராடதேயில் அவன் ஓடிக் லகராண்டிருந்தேரான். இடுப்பில் முழுசராக இருந்தே இரண்டு லவள்ளி
ரூபராய்களும், மூன்தற கராலெணராச் சில்லெடரயும் அவனுடடையே ஓட்டைத்துக்கு உயிரரானை தவகம் லகராடுத்தேனை.
‘ஐதயேரா!’ என்று வீட்டைரார அப்படி அப்படிதயே எல்லெராவற்டறயும் தபராட்டுவிட்டு ஓடியே தபராது,
பரால்மைடனைக்குள் ஒரு கலெத்துக்குள் பட்டுப்டப ஒன்றில் சிற்றப்பன் தசமத்து டவத்திருந்தே பத்து
ரூபராயிலிருந்து எடுத்தே லவள்ளி ரூபராய்கள் அடவ. கட்டைவிழ்ந்தேதும் ஓடும் கன்று தபரால் அவன்
திரும்பிப் பராரராமைதலெ, வழிடயே தநராக்கராமைதலெ தேரான் ஓடினைரான். டீ எஸ்தடைட்டடைக் கடைந்தேதும், மைடலெ,
கராடு!

எந்தே மைடலெ? எந்தேக் கராடு?

ரங்கன் அந்தேப் பக்கத்டதேதயே இதுவடரயில் அறிந்திருக்கவில்டலெ! கரானைகத்துள் ஒற்டறயேடிப்

பராடதேயேராகத் லதேன்பட்டை இடைத்தில், இளங்கரால்கள் கல்லிலும் முள்ளிலும் குத்தே, தவகமைராக ஓடினைரான்.
ஆங்கராங்தக குறும்பதரரா தகராத்தேதரரா லதேன்பட்டைரால் அவன் அஞ்சிப் பதுங்கிப் பின்ப லசன்றரான். மைடலெ
ஒன்றின் தமைல் ஏறி அவன் சுற்றும் முற்றும் பராரத்தே தபராது, சூரியேன் இருந்தே திடச லகராண்டு, மைரகதே மைடலெ
எந்தேப் பக்கம் இருக்கிறது, ததேவரலபட்டைரா எங்தக லதேரிகிறது என்படதே அறியே முடிந்தேததே தேவிர, வண்ண
விசித்திர ஒத்டதே நகர வண்ண மையிடலெப் தபரால் அவன் கண்முன் விரிந்து கிடைக்கவில்டலெ.

இருதேயேம் படைபடைக்க, அந்தே மைடலெடயேயும் கடைந்து, ரங்கன் ஓட்டைமைராக ஓடினைரான். சிறு துணியில் அவன்
முடிச்சிட்டு வந்திருந்தே களியும் லபராரி உருண்டடையும் லவல்லெமும் குலுங்க, பின்னும் ஒரு
மைடலெச்சரிவில் வந்து நின்றரான். கீதழ ஒரு ஹட்டி இருந்தேது. லநஞ்சத் துணிவு மைராய்ந்தேது. கரால்கள்
பின்னிக் லகராண்டைனை. எவதரனும் லதேரிந்து லகராள்வராரகதளரா? அது என்னை ஹட்டிதயேரா? அவனுக்கு
உறவினைதரரா, சிற்றப்பனுக்குத் லதேரிந்தேவதரரா இருந்துவிட்டைரால்?

ஹட்டியின் அருகில் லசல்லெராமைதலெ அவன் மீண்டும் இறங்கிக் கரானைக வழியில் பகுந்தேரான். இளம்
உள்ளத்தில் கிலிடயே ஊட்டும் விசித்திரமைரானை ஒலிகள் அவனுக்குக் தகட்டைனை.

“இரியே உடடை ஈசதர, இன்று என்டனைப் பத்திரமைராகச் தசரத்து விடுங்கள். என்டனை ஒத்டதேயில் லகராண்டு
தசரத்து விடுங்கள்” என்லறல்லெராம் ‘இரியே உடடையேரார இல்டலெ’ என்று மைறுத்தே உள்ளம், அந்தே
இக்கட்டைரானை நிடலெயில் பராவங்கடள மைன்னிக்கச் லசரால்லி இடறஞ்சியேது.

பதேரகளிலும் பராடறயின் பக்கங்களிலும் பலி ஒளிந்திருக்குதமைரா என்ற கிலி அவனுக்கு உண்டைராயிற்று.

லவகுதூரம் பலெ கராடு மைடலெகடளக் கடைந்து அவன் ஓடியே பிறகு, திக்குத் திடச லதேரியேவில்டலெ. மைரகதே
மைடலெதயேரா, ததேவர லபட்டைராதவரா அவன் கண்களில் படைவில்டலெ. கழுகு மூக்குப் தபரான்ற பராடறயுடைன்
ஒரு மைடலெதேரான் அவனுக்கு முன் இப்தபராது லதேரிந்தேது. இளங்கரால்கள் தநராவ, அந்தே வனைராந்திரத்தில்
நிரக்கதியேராக வந்து நின்ற அவன் கண்களில் நீர லபருகியேது.

“ஐயேதனை, நரான் லபரான்னுடைன் திரும்பி வந்து உங்கள் தகராயிலுக்கு நரான்கு எருடமைகள் விடுதவன்.
என்டனைக் கராப்பராற்றும்!” என்று வராய்விட்டுக் கதேறினைரான். சிறிது ததேறி, ஒரு தவடள இரவுக்குள்
உயிதரராடு இருக்கிதறராதமைரா இல்டலெதயேரா என்ற நிடனைவுடைன், லபராரி உருண்டடைடயேத் தின்று லகராண்தடை
நடைந்தேரான்.

46
லபராழுது ததேயும் சமையேத்தில், அந்தேக் குன்றின் உச்சியில் அவன் நின்று பராரக்டகயில், அவன் உள்ளத்தில்
லதேம்ப பிறந்தேது. வடளந்து லசன்ற குன்றுகளின் நடுவில், பசுடமையேரானை பல்லவளி; வடளவரானை குறுகியே
லபராந்து தபரான்ற வராயில்களுடைன் ‘கணக்’ பல்லெரால் தவயேப் லபற்ற குடிடசகள்; ஒரு பறம் கல்
கட்டிடைமைரானை தகராபரம்; இன்லனைராருபறம் எருடமை மைந்டதேகள் நிற்கும் லகராட்டைடி.

லதேராதேவர மைந்து! மைனிதேவராடடை லதேரியேராதே கரானைகத்திலிருந்து, மைக்கள் குடியிருப்டபக் கண்டுவிட்டை

டதேரியேத்தில் அவன் அந்தே மைந்டதேடயே தநராக்கி நடைந்தேரான். பதுக்குளி அணிந்தே பூசராரி அருவித் துடறக்குப்
தபராய் வரும் வழியில் அவடனைச் சந்தித்தேரான்; உற்றுப் பராரத்தேரான். ரங்கனுடைதனைதயே நடைந்தேரான்.

லதேராதேவன் அவன் லமைராழியில் ரங்கடனை ஏததேரா விசராரித்தேரான். ரங்கனின் லநஞ்சம் திக்திக்லகன்று அடித்துக்
லகராண்டைது. மைறுலமைராழியின்றி தநரராக நடைந்தேரான். குடிடச ஒன்றின் வராசலில் வந்து உட்கராரந்தேரான். அந்தேக்
குடிடச வராசலில் கம்பளி தபராரத்தே கிழவி ஒருத்தியும் இடளஞனைரானை ஒருவனும் அமைரந்திருந்தேனைர.
ரங்கனுடைன் வந்தே பூசராரி அவரகடளப் பராரத்து ஏததேரா தபசினைரான். குடிடசக்குள்ளிருந்து லவண்லணய்
பளபளப்ப மன்னும் திரிக்கப்பட்டை கூந்தேடலெயுடடையே அழகி ஒருத்தி வந்தேராள். சற்டறக்லகல்லெராம் அங்தக
கூட்டைம் அவடனைச் சுற்றிக் கூடிவிட்டைது. அவரகளுடடையே லமைராழியில் என்னை என்னைதவரா தகட்டு
அவடனைத் திணற அடித்தேராரகள்.

ரங்கன் மைறுலமைராழிதயே தபசவில்டலெ. ஓடி வந்தே கடளப்ப. துணி முடிப்பிலிருந்து களிடயேயும்

லவல்லெத்டதேயும் எடுத்துத் தின்னைத் லதேராடைங்கினைரான்.

ஒரு கிழவன் அருகில் வந்து அவன் தேடலெடயே நிமரத்தி.

“ஹட்டியிலிருந்து வருகிறராயேரா? எங்தக வந்தேராய்?” என்று அன்படைன் ரங்கனின் தேராய்லமைராழியில்

வினைவினைரான்.

“எனைக்கு ஒத்டதே. அண்ணனுடைன் ஹட்டிக்கு வந்ததேன். எனைக்கு மைணிக்கல்ஹட்டி. அண்ணன் முன்தனை

தபராய்விட்டைரான். நரான் ஒரு ஒத்டதேக்குப் தபராக தவண்டும். வழி தேவறி விட்டைது” என்று லபராய்டயே
நிசமைராக நடிக்டகயிதலெ அவனுக்கு அழுடக வந்துவிட்டைது.

“வழி தேராதனை தேவறியேது? தபராகட்டும், கராடலெயிதலெ ஒத்டதே தபராகலெராம்” என்று கிழவன் ஆதேரவராக
அவடனை சமைராதேரானைம் லசய்தேரான்.

அன்றிரவு அவரகளின் இளம் விருந்தேராளியேராக இருந்து, ரங்கன் சராடமைச் தசராறும் லநய்யும் உண்டு, அந்தே
அடைக்கமைரானை குடிடசயிதலெ உறங்கியே பிறகு, கராடலெக் கதிரவனுடைன் தேன் ஒத்டதேப் பிரயேராணத்டதேத்
லதேராடைங்கச் சித்தேமைரானைரான். உடைன் ஒரு லதேராதேவ வராலிபன் துடண வர, கதிரவன் உச்சிக்கு வருமுன்தப
ரங்கன் ஒத்டதேயின் எல்டலெடயே அடடைந்தேரான்.

வடளவராக மைடலெகடளச் சுற்றியும் குறுக்தக பிளந்தும் ஓடும் சராடலெகளின் அழடகச் லசரால்லெ

முடியுதமைரா? தமைட்டிலும் பள்ளத்திலும் எத்தேடனை எத்தேடனை கட்டிடைங்கள்! சிலுடவ உச்சியுடைன்
ததேரான்றும் மைராதேரா தகராயில் தகராபரத்டதேக் கண்டு ரங்கன் அதிசயித்தேரான். அதுவும் லதேராதேவர தகராயில்
தபராலும்!

லதேருக்களில் எத்தேடனை துடரமைராரகள்! பளபளக்கும் டைராங்கரா வண்டிகள்; நிமரந்து ரராஜநடடை தபராடும்

குதிடரகள்; தேடலெப்பராடக அணிந்தே மைக்கள்; நராய்கடளப் பிடித்துக் லகராண்டு லசல்லும் துடரசரானிகளின்
ஒய்யேராரந்தேரான் என்னை! முள்ளுப் பழம் தபரான்ற உதேடுகளும், ஒதர லவள்டளதமைனியுமைராய் அவரகள்
லதேய்வப் பிறவிகள் தபராலும்!

துடண வந்தே லதேராதேவனிடைம், “எனைக்கு இனிதமைல் தபராகத் லதேரியும்” என்றரான் ரங்கன்.

47
“இனி இப்படித் தேனியேராக வரராததே” என்ற லபராருள்படை தநராக்கிவிட்டு, அவன் பராடதேயில் இருந்தே கடடை
ஒன்றில் நின்றரான்.

ரங்கன் பராரத்தேது பராரத்தேபடி திறந்தே வராயுடைன் அதிசயித்து நின்றரான். லதேருக்களில் சுற்றினைரான்;

‘லபராட்டைரானிகல்’ நந்தேவனைத்து தரராஜராச் லசடிகடளப் பராரத்துப் பராரத்து மைகிழ்ந்தேரான். கவரனைர மைராளிடக
வராசலில் நின்ற லமைய்கராப்பராளரகடளயும் குதிடரகடளயும் எட்டை நின்று அச்சம் ததேராயே எட்டிப்
பராரத்தேரான். பின்னும் நடைந்தேரான். கடடைவீதியில் லெராலெராவிடைம் கராலெணராவுக்கு மட்டைராய் வராங்கி ஆவல் தீர
ருசித்துத் தின்றரான். இரவு லநருங்கும் வடரயில் இவ்விதேம் சந்டதேக் கடடைகளின் அருகில் திரிந்தேரான்.

இரவு கடும்பனி லபய்யுதமை எங்தக முடைங்குவது? தமைலெராடடைடயே இறுகப் தபராரத்துக் லகராண்டு, ஒரு
கடடை வராசலில் சுருட்டிக் லகராண்டு அன்றிரவு உறங்கினைரான். மைறுநராள் சந்டதேயில் ஒரு கூடடை வராங்கி
டவத்துக் லகராண்டைரான். கராயும் கறியும் முட்டடை மீன் வடககளும் வராங்க அங்தக வரும் லவள்டளக்கராரச்
சமைரான் சமைராட்டிகடளச் சுற்றி “கூலி கூலிஸரார, கூலி!” என்று கூவிக் லகராண்டு வர, அவன் ஒதர நராளில்
பழகிவிட்டைரான்.

முதேல்நராதள இரண்டைணராச் சம்பராதித்தேரான். அதேனைரால் அவன் அடடைந்தே மைகிழ்ச்சிக்கு அளவில்டலெ. கராசு!

ஹட்டியில் கராடசக் கண்ணரால் பராரக்க முடியுதமைரா? லவறும் சராடமைச் தசராறு, களி!

அவன் லவறுப்படைன் உதேடுகடள மைடித்துக் லகராண்டைரான். தகராயேம்பத்தூரப் பக்கத்திலிருந்து அந்தே

மைடலெயில் பிடழக்க வந்தே மூதேராட்டி ஒருத்தி ஆப்பம் சுட்டு விற்றராள். தேம்படிக்கு ஒன்று. ஆறு ஆப்பங்கள்
கராடலெ தவடளயில் அவன் பதிவராகச் லசன்று தின்று வரலெரானைரான். அவனுடடையே சம்பராதேடனையில்
ஹட்டியில் கராணராதே என்னை என்னைதவரா தின்பண்டைங்கடளத் தின்னை முடிந்தேது.

அப்தபராது பனிக்கராலெமைராதேலெரால் உருடளக் கிழங்கும் இடலெக்தகராசும், பூக்தகராசும், கடளக்தகராசும்,

முள்ளங்கியும் சந்டதேயில் வந்து குவிந்திருந்தேனை. லவள்டளச் சமைரான்கள் வந்து அந்தேக் கடடைகடளச் சுற்றி
வரும்தபராலதேல்லெராம் எல்லெராக் கடடைக்கராரரகளும், தேங்கள் சரக்குகளின் நயேத்டதேயும் அருடமைடயேயும்
கூறிக் கூறிக் கூவுவராரகள். வியேராபராரம் அவரகளிடைந்தேரான் அதநகமைராக ஆகும். கூடடை சுமைந்து, கூலி தவடலெ
லசய்தே ரங்கனுக்கு, அந்தேச் சந்டதேயில் சுப்பபிள்டளயின் சிதநகம் கிடடைத்தேது. தகராழி முட்டடைகளும்,
பூக்தகராசு, இடலெக்தகராசுகளும் அவன் கூடடையில் வியேராபராரத்துக்குக் லகராண்டு வருவரான். அவசரமைராகப்
படிக்குப் பராதியேராகப் தபராட்டுவிட்டுப் தபராய்விடுவரான். ஒரு நராள் ரங்கதனை அவனுடடையே பத்துப்
பூக்தகராசுகடளயும் இருபது முட்டடைகடளயும் விற்று, அவனிடைம் பணத்டதேக் லகராடுத்தேரான்.

ரங்கனுக்கு உடைல் வணங்கி மைண்தணராடு இடயேந்து உயிர வராழும் நராட்டைதமை இல்டலெ. லவள்ளிப் பணம்
சம்பராதிக்கும் ஆடச அவனுக்கு விழுந்து விட்டைது. அவனுக்கு வியேராபராரத் திறடமையும், கராடலெ
முக்கராலெராக்கிப் பிடழக்கும் சராமைராரத்தியேமும் இருந்தேனை. இந்தேக் குணத்டதேச் சுப்பப் பிள்டள கண்டு
லகராண்டைரான்.

வற்றல் கராய்சி எடுபிடிப் டபயேனைராக, தமைஜர துடர பங்களராவில் சிலெ ஆண்டுகளுக்கு முன் தவடலெக்கு
வந்தே சுப்பதேரான் சுப்பப்பிள்டளயேராக, அரண்மைடனை தபரான்ற பங்களராவில் குதிடரக்கராரர, குசினிக்கராரர,
நராய்க்கராரர, பட்லெர, ஆயேரா முதேலியே பணியேராளரின் படடைக்தக தேடலெவனைராகும் நிரவராகத் திறடமைடயே
அடடைந்திருந்தேரான். துடர வீட்டு நிரவராகத்திதலெ அவன் பிடழத்து திண்டுக்கல்லிலுள்ள குடும்பத்துக்கு
பணம் அனுப்பி, ஒத்டதேயில் வீலடைரான்றும் வராங்கிவிட்டைராலனைன்றரால், அவனுடடையே சராமைராரத்தியேத்துக்கு
அத்தேராட்சி ததேடவயில்டலெ அல்லெவரா? துடர பங்களராத் ததேராட்டைத்தில் கராய்கள் பயிரராகும். ஜராதிக்
தகராழிகளின் பண்டண ஒன்று இருந்தேது. அவற்டற ஒதர கணக்கராக டவத்துக் லகராண்டு, லபருகுவடதே
அவ்வப்தபராது பணமைராக்கும் முயேற்சியில் அவனுக்கு ரங்கடனைப் தபரால் ஒரு டபயேன் ததேடவயேராக
இருந்தேரான். நராலளரான்றுக்கு ஒரு ரூபராய்க்கு தமைல் டபயேன் சம்பராதித்துத் தேந்தேரால் ஒரு நராடளக்கு
அவனுக்கு ஓரணராக் லகராடுக்கக் கூடைராதேரா? அந்தே ஓரணரா இரண்டைணராடவயும் மச்சம் பிடிக்க,
சுப்பப்பிள்டள ஒரு வழிடயேக் டகயேராண்டைரான்.

48
“வண்டுச்தசராடலெயில் தேரான் என் வீடு இருக்கிறது. நீ மைராடலெயில் வீட்டுக்கு வந்துவிதடைன். இரவில்
உனைக்குச் சராப்பராடு தேந்துவிடுகிதறன்” என்றரான்.

ரங்கனுக்குக் கசக்குமைரா? துடர பங்களராவிலிருந்ததே அந்தேப் பங்டகயும் சுப்பப்பிள்டள லபற்று

வந்துவிடுவரான். சராடமைச் தசராற்றுக்குப் பின் ஆப்பமும் மட்டைராயும் பளிக் குழம்பம் அரிசிச் தசராறும்
ருசித்தே ரங்கனுக்கு, துடர பங்களராவில் தேயேராரராகும் பலெரால் உணவின் ருசியும் பழக்கமைராயிற்று.

வராழ்க்டக அவனுக்குப் பிடித்திருந்தேது. டகயிதலெ, டபயிதலெ லசப்பக் கராசுகளும் நிக்கல் கராசுகளும்

குலுங்கினை. லவள்ளிப் பணமைராக எத்தேடனை நராட்கள் லசல்லும்!

தேன் இனைத்தேரார எவதரனும் வந்தேரால் கண்டு லகராள்வதரரா என்பதேரால் அவன் தேடலெயில் துணி சுற்றுவடதே
விட்டைரான். முழுக்டகச் சட்டடை அணிந்து, ஆங்கிலெமும் தேமழும் லகராச்டசயேராகப் தபசக் கற்றரான். உதேடக
நகர வராழ்க்டகயில் துரிதேமைராக முன்தனைறினைரான். ஊரின் நிடனைதவ ரங்கனுக்கு எழவில்டலெ.
------------

49
 1. 9. பரால் லபராங்கியேது
ரங்கன் ஹட்டிடயே விட்டுச் லசன்ற பின் இரண்டு பனிக் கராலெங்கள் வந்து தபராய், இரண்டைராவது
வசந்தேமும் வந்து விட்டைது. கீழ்மைடலெ மைராதுலிங்தகசுவரர தகராயிலில் அழல் மதிக்கும் திருவிழரா
நிடறதவறி, பூம திருப்பி, பது விடதே விடதேக்கும் விழரா நடடைலபற்று, பயிரும் வளரந்தேராயிற்று.
கராய்ச்சலில் கிடைந்து பது இரத்தேம் ஊறும் உடைல் தபராலெ, வறண்டை மைரங்களிலலெல்லெராம் பதுத் தேளிரகள்
ததேரான்றினை. கராய்ந்து கிடைந்தே பல்தேடரலயேல்லெராம், திடர கடைதலெராடித் திரும்பம் தேந்டதேடயே வரதவற்கத்
துள்ளிவரும் இளம் குழந்டதே தபரால் தேளிரத்துச் சிரித்தேது. இத்தேடனை நராட்களராக எங்கிருந்தேனைதவரா என்று
விந்டதேயுறும் வண்ணம் சின்னைஞ்சிறு வண்ண மைலெரகள், பல்லிடுக்குகளில் எட்டிப் பராரத்து, அடைக்கமைரானை
லபண் குழந்டதேகடளப் தபராலெ இளம் லவயில் கள்ளமலெரா நடக பரிந்தேனை. பற்கள் கிடுகிடுக்கும் தேட்பம்
ததேய்ந்து வர, இதேமைரானை லவதுலவதுப்பில், இயேற்டகயேன்டனை, தேரான் லபற்ற மைக்கடளச் சரராட்டும்
மைகிழ்ச்சியில் மூழ்கியிருந்தேராற் தபரான்ற தகராலெம் எங்தக பராரத்தேராலும் விளங்கினை. கராடுகளில்
தவட்டடைக்கராரர, தகராஷ்டி தகராஷ்டியேராகத் லதேன்படுவராரகள். ததேவர லபட்டை சிகரத்திலும்
குமைரியேராற்றியின் வீழ்ச்சியிலும் மைகிழ்வு லபற, லவள்டள மைக்கள் ததேடி வரும் கராலெம் வந்துவிட்டைது.

ஊலரல்லெராம் இன்பம் லகராண்டு வரும் வசந்தேகராலெம், லசன்ற இரண்டு ஆண்டுகளராக தஜராகியின் வீட்டில்
இன்பத்டதேக் லகராண்டு வரவில்டலெதயே! அந்தே வீட்டில் எத்தேடனை மைராறுதேல்கள் நிகழ்ந்து விட்டைனை!

அதிகராடலெயில், பள்ளினைங்களின் இன்லனைராலியும் தகராழிகளின் கூவலும் தகட்குமுன்னைதமை தஜராகியின்

உறக்கம் அன்று கடலெந்து விட்டைது. கூடரடயே அண்ணராந்து பராரத்தே வண்ணதமை படுத்திருந்தேரான். தமைதலெ,
மூங்கிலெராலெரானை பரண். அந்தேப் பரணில் வீட்டுக்கு தவண்டியே தேரானியேங்கள், கிழங்குகள் முதேலியே
பண்டைங்கடளச் தசமத்து டவத்திருப்பராரகள். அவனுடடையே தேந்டதேயின் உடைலுடழப்பராலும், தேராயின்
ஒத்துடழப்பராலும் தேரானியேங்களும் குடறயேராமைல் எப்தபராதும் அந்தே வீட்டில் நிடறந்திருக்கும். தஜராகியின்
சிறு உள்ளத்தில், இதுவடர கவடலெ குடியிருந்தேததே இல்டலெ.

‘ரங்கனின் வீட்டடைப் தபரான்றதேன்று நம் வீடு. எத்தேடனை தபர எப்தபராது வந்தேராலும் தசராறும் களியும்
லகராடுக்கத் தேரானியேங்கள் உண்டு’ என்பது அவனுள் சிறு பருவத்திதலெதயே ஊன்றியே நம்பிக்டகயும்
லபருடமையுமைராக இருந்தேது. அந்தே நம்பிக்டக இப்தபராது ஆட்டைம் கண்டுவிட்டைது. ஒரு குறிஞ்சிக்குரியே
ஆண்டுகள் முழுவதும் கடைந்திரராதே பருவத்தினைரானை அவனுடடையே உள்ளத்தில், குடும்பத்டதேப் பற்றியே
லபராறுப்பம் கவடலெயும் தேராமைராகப் பகுந்து விட்டைனை.

அண்ணராந்து பரடணதயே பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேவன், அருகில் கம்பளிடயே இழுத்து மூடிக் லகராண்டு

உறங்கும் தேந்டதேடயேப் பராரத்தேரான்.

அவனுடடையே தேந்டதே லிங்டகயேரா இந்தநரம் வடரயிலும் தூங்குவராரரா? அதேற்குள் எழுந்து கராடலெ

பிரராரத்தேடனையுடைன் மைராடுகடள அவிழ்க்கப் தபராய் விடுவராதர! அந்தே மைச்சிலுள்ள தேரானியேம் அடுத்தே
அறுவடடை வடரயிலும் தபராதுமைரானைதேராக இருக்கலெராம். அதேற்குப் பின்?

தஜராகியின் லபரியே தேந்டதே இப்தபராததேனும் தவடலெக்குச் லசல்கிறரானைரா? இல்டலெதயே! மைராறுதேல்கள்,

நஷ்டைங்கள் எல்லெராம் லபரியேப்பனின் வீட்டுக்குத்தேரான் வந்தேனை. அவரகள் எருடமைடயேத் தேரான் பலி
லகராண்டு தபராயிற்று; ரங்கன் எங்தகரா ஓடிப் தபரானைரான்.

ஆனைரால், லபரியே தேந்டதே முன் தபராலெதவ உணவு லகராள்கிறரான்; மைராடலெயில் வீடு திரும்பகிறரான்
தேள்ளராடியே வண்ணம். லபரியேம்டமை முன் தபராலெதவ சத்தேம் தபராடுகிறராள்; சராபமடுகிறராள்; டமைத்துனைன்
வீட்டிலிருந்து தேரானியேமும் பராலும் லபற்றுப் தபராகிறராள். முன்தபராலெதவ ரங்கி அழும் குழந்டதேடயேக்
டகயில் பிடித்துக் லகராண்டு தேன்தனைராலடைராத்தே சிறுமகளுடைன் ஓடி விடளயேராடுகிறராள். அவரகள் வீட்டில்
ஒன்றுதமை இல்டலெ.

50
ஆனைரால், தஜராகியின் வீட்டில் மைட்டும் என்னை வந்தேது?

அன்று ரங்கடனைக் கராணவில்டலெ என்று அறிந்தேதும் தஜராகியின் தேந்டதே எப்படி அழுதேரான்; “இரியே
உடடையே ஈசரா, நரான் தேப்பச் லசய்ததேன். நரான் உன்டனை ஏமைராற்றப் பராரத்ததேன். நீ என்டனை ஏமைராற்றி
விட்டைராதயே! நரான் பராவி, நரான் பராவி!” என்று முட்டிக் லகராண்டைல்லெவரா அழுதேரான்? ரங்கன்
மைடறந்தேதேற்கும் அவனுக்கும் என்னை சம்பந்தேம்?

அவன் அப்படி அழுதே தபராது ஹட்டிதயே கூடி அவடனைத் ததேற்றியேது. கரியேமைல்லெர நரான்கு
கிரராமைங்களுக்கும் உடைதனை ஆளனுப்பினைரார. தகராத்டதேப் பக்கம் மைராமைன் வீடு, அத்டதே வீடு எங்குதமை
ரங்கடனைக் கராணக் கிடடைக்கவில்டலெ.

அப்படியேரானைரால் ரங்கன் எங்தக தபராயிருப்பரான்? அவனுக்கு எப்படித் துணிச்சல் வந்திருக்கும்?

மைணிக்கல்லெட்டியிலிருந்து அன்லறராரு நராள் வந்தே பராருவின் தேந்டதே ஒத்டதேயில் கூடை விசராரித்துப்
பராரத்தேதேராகவும், கராணவில்டலெ என்றும் லதேரிவித்து விட்டைரார. ஒரு தவடள எருடமைடயேக் லகரான்ற
பலிதயே ரங்கடனையும் இழுத்துப் தபராயிருக்குதமைரா?

பலி நிசமைரானை பலிதயேரா, குறும்பரகளின் ஏவதலெரா? இரண்டு ஆண்டுகளராகக் குறும்பரகளுக்குப்

லபரியேப்பன் பங்கில் மைரானியேம் லகராடுக்கப்படைவில்டலெ. அதேனைரால் அவரகள் தகராபம் லகராண்டு
தீங்கிடழக்கின்றனைதரரா?

இப்படி நிடனைக்டகயில் தஜராகியின் உடைல் நடுங்கியேது. இம்முடற பயிர விடளவிக்க முடியேராதேபடி,

அவன் தேந்டதே தநராயில் விழுந்து விட்டைராதனை, அதுவும் குறும்பரகளின் சூழ்ச்சியேராக இருக்குதமைரா?

சிலெ நராட்களராகதவ அவன் தேந்டதேக்கு ஒரு விதேக் கராய்ச்சல் வருகிறது. அந்தேக் கராய்ச்சல் வரும் தபராது
உடைடலெத் தூக்கித் தூக்கிப் தபராடைப் பற்கள் கிடுகிடுக்க, குளிர நடுங்குகிறது. அம்டமை அமுக்கிப் பிடித்துக்
லகராள்வராள். எல்லெரா கம்பளிகடளயும் தபராட்டு மூடுவராரகள். பின்னைர அருகில் உட்கரார முடியேராதேபடி
உடைல் அனைல் பறக்கும். கண்கடள விழிக்கராமைல் அவன் பிதேற்றுவரான். “என் ஐயேதனை நரான் உங்கடள
ஏமைராற்ற நிடனைத்ததேன். பராவி, பராவி!” என்லறல்லெராம் அலெறுவரான். “அடை ரங்கரா, கராப்டப எடுத்து
எங்தகயேடைரா ஒளித்து டவத்தேராய்? கராப்டப எடுத்தே மைராதிரி, பட்டுப் டபப் பணத்டதேயும் நீதேராதனை
எடுத்திருக்கிறராய்?” என்று அதேட்டுவரான். ஒவ்லவராரு தேடைடவ விழிகள் லகராட்டடையேராக உருண்டு விடை,
எழுந்து ஓடுவரான். ஒரு நராள் இந்தேக் கராய்ச்சல் அவடனை அடலெத்து அழிக்கும். மைறுநராள் இரதவ, குளமைராக
தவரத்து, கராய்ச்சல் விட்டு விடும். கராடலெயில் சுடுநீரும் கஞ்சியும் அருந்தி, தசராடபயிழந்தேவனைராக அவன்
மைராடுகடளக் கறப்பரான். அதேற்குள் கடளப்ப வந்துவிடும். என்றராலும், பகலில் விடள நிலெத்துக்குப் தபராய்
மைனைசிலுள்ள ஆடசடயேதயே சக்தியேராய்த் திரட்டிக் லகராண்டு உடழப்பரான். மைறுநராள் பகலுக்கு மைறுபடியும்
லசரால்லி டவத்தேராற் தபரால் அந்தேக் குளிரும் கராய்ச்சலும் வந்துவிடும்.

அண்டடை வீட்டுப் லபள்ளி, அன்று தஜராகியிடைம், அம்மைராதிரியேரானை ஏவல் கராய்ச்சல் அவனுடடையே அத்டதே
மைகனுக்கு வந்தேதேராகவும், குறும்பர தேடலெவனிடைம் லசன்று தபசிக் கராணிக்டககள் டவத்தே பிறகு கராய்ச்சல்
தபராய்விட்டைதேராகவும் கூறியிருந்தேரான். அப்பனுக்கும் அது மைராதிரி ஏதும் லசய்யேராவிட்டைரால், அடுத்தே
ஆண்டு குடும்பம் எப்படி நடைக்கும்? முதேல் நராள் முழுவதும் அவனுக்குக் கராய்ச்சல்;
எழுந்திருக்கவில்டலெ. அம்டமைதயேரா பராவம்! அவன் தேந்டதே விடதேத்திருக்கும் லசராற்ப நிலெத்தில் அவள்
அல்லெதவரா பராடுபடுகிறராள்! அலுப்ப; சலிப்ப; இன்னைமும் உறங்குகிறராள்.

தஜராகி இத்தேடகயே கவடலெ பராயும் எண்ணங்களுடைன் விழித்துக் லகராண்டிருக்டகயில் பராட்டி லமைள்ள

லமைள்ளப் பழக்கத்தில் எழுந்து லசன்றராள். அவளுக்குக் கண்பராரடவ அவ்வளவு லதேளிவில்டலெ.
என்றராலும், மைகன் படுத்துவிட்டை பிறகு தேனைக்குப் லபராறுப்ப அதிகமைராகி விட்டைது தபரால்
அதிகராடலெயிதலெதயே எழுந்து லகராட்டிலில் சராணத்டதே வராரி, எருக்குழிடயே நிரப்பவடதேத் தேன்
லபராறுப்பராகக் லகராண்டு விட்டைராள்.

51
“அம்தமை!... அம்மைரா...!” தேந்டதே ஈனை சுரத்தில் முனைகியேது தகட்டு, தஜராகி அருகில் லசன்றரான். சிறு
விழிகளில் பரிதேராபமும் கவடலெயும் ததேங்க, “அப்பரா!” என்றரான்.

“பராட்டி எழுந்தேராச்சரா? சுடுநீர - தேராகமைராயிருக்கிறததே?” என்று டசடக கராட்டினைரான் லிங்டகயேரா.

தஜராகி பராட்டிடயே அடழக்கவில்டலெ; அம்டமைடயேயும் அடழக்கவில்டலெ. துள்ளி ஓடினைரான்.

சருகுகடளயும் சுள்ளிகடளயும் தபராட்டு அடுப்பில் தீ மூட்டினைரான்; பராடனையிலிருந்து நீலரடுத்துப்
பல்லெராடயே அடுப்பில் டவத்தேரான்.

அடுப்பச் சுள்ளிகள் லவடித்தே சத்தேமும், படகயும் மைராதிடயே எழுப்பி விட்டைனை. தமைல் முண்டடையும், தேடலெ
வட்டடையும் சரியேராக்கிக் லகராண்டு பரபரப்படைன் அடுப்படிக்கு வந்தேராள். “தஜராகி! நீயேரா?”

“அப்பரா சுடுநீர தகட்டைராரம்மைரா; தேராகமைராக இருக்கிறதேராம்.”

“என் கண்தண!” என்று கூறியே அவள், டமைந்தேனின் முகத்ததேராடு தேன் முகத்டதேச் தசரத்துக் லகராண்டைராள்.
எத்தேடனை இதேம்! எத்தேடனை ஆறுதேல்! எத்தேடனை மைகிழ்ச்சி!

தஜராகியின் கவடலெகள் கண்களில் உருகி வந்தேனை.

“எத்தேடனை நராடளக்கம்மைரா அப்பராவுக்குக் கராய்ச்சல் அடிக்கும்? லபரியேப்பராடவப் தபரால் அப்பராவும்

தவடலெ லசய்யேராவிட்டைரால் நராம் என்னைம்மைரா லசய்தவராம்?”

“அந்தே ஈசன் என்னை தேரான் நிடனைத்திருக்கிறராதனைரா?” என்று கூறியே மைராதியின் கண்களில் ஈரம் படசத்தேது.

“அம்மைரா, லபள்ளி லசரால்கிறரான், குறும்பர ஏவர டவத்து விட்டைராரகளராம். நிசமைராய் இருக்குமைராம்மைரா?”

“மைந்திரதமைரா, மைராயேதமைரா, நன்றராக இருந்தே கிடளக்கு, இந்தே வீட்டுக்குப் பழுது வந்துவிட்டைது. தஜராகி,
லதேராரியேனுடைன் தபராய்த் தேராத்தேராடவ அடழத்து வருகிறராயேரா? மைணிக்கல்லெட்டியிலிருந்து?”

“தேராத்தேரா வந்து ஐயேனின் கராய்ச்சடலெ எப்படியேம்மைரா தபராக்குவரார?”

“மைருந்து தேருவராரடைரா குழந்தேராய்?”

இந்நிடலெயில் பல்லெராயில் டவத்தே நீர லகராதித்தேது. முதேல் நராள் லகராண்டு வந்தே ததேயிடலெடயேப் தபராட்டு,
அந்தே நீடர எடுத்து அவள் ஆற்றிக் கணவனுக்குக் லகராண்டு லசன்றராள்.

லசழுங்கருடமை கலெந்து உரதமைறியே மைண்ணின் நிறம் தபரான்ற தமைனி நிறம் பசடலெ படைரந்து லவளுத்து
விடை, கன்னைங்களில் எலும்ப முட்டை, அவன் முகத்டதேக் கண்டைதும் மைராதியின் கவடலெகள் எத்தேடனை
அடைக்கினைராலும் அடைங்கராமைல் எழும்பினை.

“என்னை லசரால்லிக் லகராண்டிருந்தேராய் மைராதி?”

“ஒன்றும் இல்டலெ” என்று அவள் தேடரடயே தநராக்கினைராள்; “இப்படிதயே தபராய்க் லகராண்டிருந்தேரால்

எத்தேடனை நராடளக்கு?”

கண்களில் நீர சுரப்படதே அறிந்தே கணவன், கசிந்தேவனைராய் அடதேத் துடடைத்தேரான். “ஏன் அழுகிறராய்? எனைக்கு
ஒன்றுமல்டலெ” என்றரான்.

52
“நரான் மைணிக்கல்லெட்டிக்கு ஐயேனுக்குச் லசரால்லி அனுப்பகிதறன். பிடிவராதேம் லசய்யேராதீரகள். நம்
எருடமைகடள ஓட்டிக் லகராண்டு அங்தக தபராய்விடுதவராம். எனைக்கு இங்தக இருக்கதவ பயேமைராக
இருக்கிறது.”

அவள் மைனைசில் படைரந்தே தயேராசடனை இதுதவ. லகராத்தும் முள்ளும் பிடிக்கும் டக நன்றராக இருந்தேரால்
எங்தகதேரான் பிடழக்க முடியேராது? அண்ணன் குடும்பத்டதேயும் தேராங்கும் சுடமை கழியே தவண்டுமைரானைரால்,
மைரகதே மைடலெடயே விட்டுப் தபராகராமைல் முடியுமைரா? ஒரு டபயேன் இருக்கிறரான்; வயேசுக்கு வந்து
குடும்பத்துக்குப் லபராறுப்பராவரான் என்றிருந்தே அற்ப லசராற்ப நம்பிக்டகடயேயும் வற்ற அடித்துவிட்டுப்
டபயேன் மைராயேமைராய்ப் தபராய்விட்டைரான். இனி, நடைக்கப் பயிலும் குழந்டதே என்டறக்கு நடைவுக்குப்
லபரியேவனைராவரான்?

மைரகதேமைடலெ மைண்டண உதேறிவிட்டுப் தபராகும் வடரயில் குடும்பத்துக்கு விடுதேடலெ இல்டலெ என்தற

அவன் நிடனைத்தேராள்.

அவள் எண்ணத்டதே அறிந்தேதும் தஜராகியின் தேந்டதே குரலில் உறுதியுடைன், “ஒருவடரயும் வரச் லசரால்லெ
தவண்டைராம். என்னைரால் இந்தே இடைத்டதே விட்டு வர முடியேராது” என்றரான்.

“அப்படியேரானைரால் உங்கள் அண்ணன் குடும்பத்டதே எங்தகயேராவது தபராய்ப் பிடழக்கச் லசரால்லுங்க.”

“நீ என்னிடைம் இந்தேப் தபச்டச எப்படி மைராதி எடுத்தேராய்?” இருப்படதேப் பகிரந்து வராழ்வது நம் கடைடமை,
பயேந்து ஓடுவது தகராடழத்தேனைம் அல்லெவரா?”

“ஒருவர சுகமைராக இருக்க, ஒருவர சராவதேரா?”

“நரான் இன்லனைராருத்திடயேக் கட்டியிருந்ததேனைரானைரால் நீ என்னை லசய்வராய், மைராதி?”

“இன்லனைராருத்தி பிள்டளகடளப் லபற்றுத் தேருவராள்; பூமயில் தவடலெ லசய்வராள்; வீண் தபச்சுப் தபசிச்
சண்டடை தபராட்டு, இருக்கும் பிள்டளடயே விரட்டை மைராட்டைராள்!” என்றராள் கராரமைராக.

“பிள்டளடயே அவள் விரட்டைவில்டலெ. நரான் விரட்டிதனைன் மைராதி, நரான் விரட்டிதனைன். இரியே உடடையேரார
ஆடணடயே நரான் சரியேராக ஏற்கவில்டலெ.”

“மைனைப்பிரராந்தியில் நீங்கள் இடதேதயே லசரால்லி என்னை பயேன்?”

“மைராதி, தநற்று பலியுடைன் சண்டடை லசய்வது தபரால் கனைவு கண்தடைன். தேராவி வந்து தமைதலெ டககடளப்
பிடுங்க வருகிறது. நரான் எதிரத்து எதிரத்து வீழ்த்துகிதறன். அது பின்னும் பின்னும் சராகராமைல் வருகிறது.
நரானும் சராகராமைல் சடளக்கராமைல் தபராரராடுகிதறன்.”

“அப்பறம்?”

“அப்பறம் முடிதவ இல்டலெ. தஜராகி திரும்பினைரான். டக சில்லலென்று தமைதலெ பட்டைது. விழித்துக்

லகராண்தடைன். தஜராகிக்கு அண்ணன் டகடயேப் தபரால் தேண்லணன்ற டக; சூடைராகராதே உடைம்ப.”

“உங்கள் அண்ணடனைக் குழந்டதேயுடைன் ஏன் ஒப்பிடுகிறீரகள்? கராடலெயில் எழுந்து, என்டனை எழுப்பராமைல்,

பராட்டிடயே அடழக்கராமைல், தேராதனை சுடுநீர கராய்ச்சினைரான். கன்றுகடளயும் மைராடுகடளயும் அவிழ்த்து,
இப்தபராது பராட்டிக்கு உதேவியேராகக் குப்டப கூட்டுகிறரான். எனைக்குக் கண்ணீர வந்துவிட்டைது. அவன்
உங்கள் மைகன்.”

53
“கனைவு, சண்டடை முடியேராமைதலெ முடிந்து விட்டைது. அதேற்கு என்னை லபராருள் என்று பரிகிறதேரா உனைக்கு?”

“இதேற்லகல்லெராம் அரத்தேம் உண்டைரா?”

“நரான் வராழ்க்டகலயேல்லெராம் தபராரராடைப் தபராகிதறன். பலிடயே எதிரத்து நிற்பது தபரால் நிற்கப்

தபராகிதறன்! இந்தே தநராதவராடு தபராரராடிப் தபராரராடி சராகராமைதலெ நிற்கப் தபராகிதறன்.”

இப்படிலயேல்லெராம் தபசராதீரகள்” என்று கண்களில் நீர முத்துக்கள் சிதேற, அவன் வராடயேப் லபராத்தியேது
அவள் கரம்.

“அழகும் உடைற்கட்டும் பராரத்து, நூறு ரூபராய் லகராடுத்து உன் அக்கராடள மூத்தே மைகனுக்கு ஐயேன் லகராண்டு
வந்தேரார. அந்தே அழகும் கட்டும் நிடலெக்கவில்டலெ; அழகில்லெராமைல் லமைலிந்தே லபண்டண மைராமைன்
எனைக்குத் தேந்தேரார. ஐம்பது லவள்ளி ரூபராய்க்கு, விடலெ மைதிப்பில்லெராதே தேங்கத்டதேத் தேந்தேரார. நரான்
இப்படிதயே தபராரராடிக் லகராண்டிருந்தேரால், நீ லவறுக்க மைராட்டைராதயே மைராதேம்மைரா?”

“என் தஜராகிடயே விட்டு நரான் தபராதவனைரா? இலதேல்லெராம் என்னை தபச்சு? நம் குழந்டதேடயே இன்தனைரார
அம்மைரா வந்து பராரக்க நரான் விட்டுப் தபராதவனைரா? எனைக்கு உங்கள் இந்தே உயிர இருக்கும் இடைம் தகராயில்.
என் குழந்டதேகள் அதில் ஒளிரும் தீபங்கள்.”

மைண்தணராடு விடளயேராடும் அந்தேக் டககள் அவன் கண்ணீரில் நடனைந்தேனை.

சுள்லளன்று லவயில் உடறத்தே பின் லமைள்ள தஜராகியின் தேந்டதே எழுந்து வந்தேரான். பரால்மைடனைக்குச்
லசன்று மைடியுடுத்திக் லகராண்டைரான். லமைலிந்தே டககளில் பராற்குவடளயுடைன் வீட்டுப் பின்பறம்
எருடமையினிடைம் வந்தேரான். தஜராகி கன்டற அவிழ்த்து விட்டை தபராது எருடமை, அருடமை எஜமைரானைனின்
டகடயே நக்கியேது.

அளவற்ற பலெவீனைத்தினைரால் அன்று தஜராகியின் தேந்டதேயினைரால் பராற்குழராடயேக் கூடைச் சரியேராகப் பிடிக்க

முடியேவில்டலெ. அவன் டககளுக்குத்தேரான் மைராடுகள் பராடலெப் லபராழுந்தேனைதவ தேவிர, அவன் பலெம் ஓய்ந்து
விட்டைது. ஓர எருடமை கறக்கு முன் அவன் உடைலில் இறுக்கம் உண்டைராயிற்று. பராத்திரத்தில் பராடழ
ஊற்றியேவன், தசராரந்து அங்தகதயே சராய்ந்து விட்டைரான்.

மைராதி, பராரத்தேவள் பதேறினைராள். அவன் பராற்குவடள ஏந்தி மைடியேராடடை தேரித்து வரும் தநரம், எதிர நிற்கக்
கூடைத் தேயேங்கும் அவள், ஓடிச் லசன்று சுவருடைன் சராய்ந்தே நிடலெயில் தேராங்கிக் லகராண்டைராள்.

“என்னை? ஐதயேரா! நரான் கராடகயேண்ணடனை வரச் லசரால்லியிருப்தபதனை! உடைல் சில்லிட்டு தவரக்கிறததே?”

என்று அவள் கண்ணீருடைன் மைராமடயேப் பரபரப்படைன் அடழத்தேராள்.

மைராட்டுக் தகராலுடைன் நின்ற தஜராகி ‘தகரா’ லவன்று கதேறியேடதேக் கண்டை தேந்டதே லமைள்ளக் கண் விழித்து,
அவடனை உட்கராரச் லசரால்லிச் டசடக கராட்டினைரான்.

“மைராதி” என்றரான்.

“என்னை?”

“இன்று திங்கட்கிழடமை அல்லெ?”

“ஆமைராம்.”

54
“தஜராகிக்குச் சுடுநீர டவத்து முழுக்கராட்டி, நல்லெ துணிகள் உடு; லவல்லெம் இருக்கிறதில்டலெயேரா? நீயும்
முழுகி விட்டுச் சனிப் லபராங்கல் டவ.”

மைராதி விழிக்கடடையில் உருண்டை நீடரச் சுண்டி எறிந்தேராள். அவனுடடையே உள் எண்ணம் பரியே அவளுக்கு
தநரமைராகவில்டலெ. அந்தேப் டபயேனுக்கு ஊர கூட்டி, ‘கூடு, கூடைராக’த் தேரானியேம் சடமைத்து விருந்து டவத்துச்
லசய்தே டவபவத்டதே, இன்று தேன் டமைந்தேனுக்கு ஒரு தகராலெராகலெமுமன்றிச் லசய்யேப் தபராகிறரான்
லிங்டகயேரா. இளஞ் சிறுவன் தஜராகி இப்தபராததே வீட்டுப் லபராறுப்டப ஏற்கப் தபராகிறரானைரா?

“தஜராகி மகவும் சின்னைப் டபயேனைராயிற்தற!” என்றராள்.

“குறுக்தக தபசராததே. தஜராகிக்கு எருடமை கறக்க மக ஆடச இல்டலெயேரா தஜராகி?”

“ஆமைராமைப்பரா, ரங்கனுக்குச் லசய்தே தபராததே நரானும் கறக்கிதறன் என்தறதனை!”

“இன்று நீதேரான் பரால்மைடனைக்குப் தபராகப் தபராகிறராய்; தபரா, அம்டமை சுடுநீர டவக்டகயில் அந்தே
எருடமைக்குத் தேண்ணீர ஊற்று” என்றரான் லிங்டகயேரா.

தஜராகி மைகிழ்ச்சியுடைன் ஓடினைரான்.

அன்று முற்பகல், வீட்டு வராசலில் தஜராகி குளிப்பராட்டிக் லகராண்டு வந்து நிறுத்தியிருந்தே எருடமைக்கு
அருகில் லமைல்லெ வந்தே தேந்டதே, ‘லஹராதண’யில் லகராஞ்சம் பராடலெக் கறந்தேரான். டமைந்தேன் டகயில் அடதேக்
லகராடுக்டகயில், ‘பஸதவசரா, இன்று இந்தேப் டபயேன் இந்தே உரிடமைடயே ஏற்கட்டும். இவடனை ஐயேனின்
லநருப்டபக் கராக்க நரான் கட்டைராயேமைராக விடுகிதறன். என்டனை மைன்னித்துவிடு. இந்தேக் குடும்பங்கள் ஒரு
குடறயுமல்லெராமைல் தேடழக்கட்டும்’ என்று மைனைம் இடறஞ்சி நின்றது.

தஜராகி இரு டககடளயும் நீட்டிப் பராற்குழராடயேப் லபற்றுக் லகராண்டைரான். அவனுடடையே பிஞ்சு விரல்கள்
லவகுநராள் பழக்கப்பட்டை பணிடயேச் லசயேவனை தபரால் இயேங்கினை. குவடளயில் பரால் லவண்ணுடரயேராகப்
லபராங்கி வந்தேது.
-------------

55
 இரண்டைராம் பராகம்
2.1. மைனைம் பகுந்தேராள்
பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முடற லகராள்ளும் எழில் வடிவில், வளமைரார நங்டகயேராய், வசந்தேத்தில்
நராணிக் கண் லபராத்தி நிற்கும் வனைச் லசல்வியேராய், நீலெ தமைராகினியேராய், வரானைவனின் கராதேலியேராய் எழில்
நிடறந்து திகழ்ந்தேது அந்தே மைடலெப் பிரததேசம். கண்களுக்லகட்டியே தூரலமைல்லெராம் ஒதர நீலெ மையேம்;
திரும்பம் இடைலமைல்லெராம் குறிஞ்சித் ததேன் உண்ணவரும் வண்டுகளின் ரீங்கராரம்; அருவிக் கலெகலெப்பின்
இனிடமைடயே வரணிக்க இயேலெராது. கராலெலமைல்லெராம் கண் லகராட்டைராது தநராக்கி நிற்கும் மைடலெக் கராதேலிடயே
வரானைம் இறங்கி வந்து பன்னிரண்டைராண்டுகளுக்கு ஒரு முடற தேழுவிப் தபராகுதமைரா? உடைல் சிலிரத்தே
மைடலெ நங்டகயின் உடைலலெல்லெராம் பூந்துளிகளராகப் படிந்து மைலெரந்திருக்கும் அழகு, அந்தே வரானைவனின்
தமைனி நிறதமைரா? அன்றி, வரானைவனின் தமைனிக் லகராப்ப இயேற்டகயேன்டனை பன்னிரண்டு ஆண்டுகளராக
நூற்று லநய்தே நீலெப்பூம் பட்டைராடடைடயேச் லசல்வ மைகளுக்கு அணிவித்து மைணமைகனின் வருடகக்குக்
கராத்திருக்கிறராதளரா? லமைல்லியே தமைகச் சல்லெராத்துகில் லகராண்டு தமைனிலயேழிடலெ மைடறத்தும்
மைடறக்கராமைலும் கள்ள நடக பரியும் தகராலெம் கண்டு இளங்கதிதரரான் பன்னைடக பூப்பது எதேற்கராக?
“மைடைமைகதள, உன் கராதேலென் நரான்; வரான்லவளியேல்லெ; நரான் இல்லெராதே வரானைலவளியில் உயிர இல்டலெ.
என்டனைப் பரார” என்று தேரான் நடக பூக்கிறராதனைரா?

படிப்டப முடித்து விட்டுத் தேந்டதேயின் ஊரராகியே மைணிக்கல்லெட்டிக்கு வந்திருந்தே கிருஷ்ணன், ஊரின்

பறத்ததே, கரானைக நடுவில் குமைரியேராறு குதித்துக் கீதழ விழும் கராட்சிடயேக் கண்டை வண்ணம்
உட்கராரந்திருக்டகயில், அவனுடடையே மைனை ஓட்டைத்தில் இந்தேக் கற்படனை யூற்றுப் பிரவராகலமைடுத்துப்
லபராங்கி வந்தேது. அவன் அவரகள் இனைத்துக்தக, குலெத்துக்தக, மைண்ணுக்தக லபருடமை உண்டைராகும்
விதேத்தில், கீழ் மைடலெயிலும் ஒத்டதேயிலுமைராகப் படித்துப் பள்ளிப் படிப்டப முடித்து விட்டுச் லசன்டனைக்
கல்லூரியில் பி.ஏ. பரிட்டசயும் எழுதி விட்டு, அந்தே ஆண்டு மைடலெக்குத் திரும்பியிருந்தேரான். மைரகதே
மைடலெயில் தேராத்தேராவின் வீட்டிதலெதயே அவன் குழந்டதேப் பருவம் முழுவதும் கழிந்திருந்தேதேரால், அங்தக
ததேரான்றராதே எண்ணங்கலளல்லெராம் பதுடமையேராக இந்தே இடைத்தில் ததேரான்றினை. தமைலும், படிப்ப படிப்ப
என்று கல்வியேறிவின் பதுப் தபராடதேயுடைன் பகதழணியில் ஏறியே வண்ணம் வராலிபத்டதே எட்டிப் பிடித்துக்
லகராண்டிருந்தே நராட்களில், மைடலெயின் வனைப்பகடள எண்ணும் அடமைதி ஏது?

பிற்பட்டை சமூகத்தினைர என்ற வராரத்டதேயேரால் அவன் கண்டை லவளியுலெகம் குறித்தே ஓர அடடையேராளம்,

விடுமுடற ததேராறும் மைரகதே மைடலெக்கு வரும்தபராலதேல்லெராம், கல்வி, நராகரிகம் என்று பண்படைராதே
மைக்கடளக் கராணும் தபராலதேல்லெராம் - அவன் மைனைசில் டதேத்தேது மைட்டும் உண்டமை. அவன் இப்தபராது
கல்வி என்ற ஏணியில் ஏறிக் குறிப்பிட்டைலதேராரு லெட்சியேத்துக்கு வந்து விட்டைரான். ஓய்வராக அம்டமை,
அப்பன், தேம்பி, தேங்டக என்று குலெவ குடும்பத்தின் இனியே கற்படனைகளும் கனைவுகளும் மைனைடசக்
கிளரத்தும் கராலெம்; திரும்பம் இடைலமைல்லெராம் இயேற்டகயின் இளதவனிற் தகராலெம், தேனிடமையும் கூடி வந்தே
தபராது, கற்படனைகள் லபராங்கியேதில் அதிசயேம் இல்டலெதயே? உண்டமையில் அந்தே இளங்கராடலெ
தவடலெயில், குமைரியேருவி வீழும் கராட்சிடயேப் பராரத்துக் லகராண்டு மைனைடதேத் தேன் தபராக்கரானை
கற்படனைகளில் படைர விடுவததே அவனுக்குக் கடைந்தே இரண்டு மூன்று நராட்களராக வழக்கமைராக இருந்து
வருகிறது.

மைடலெக்கு அப்பராலுள்ள மைக்கடளயும், பலெ வண்ண நராகரிகங்கடளயும் கிருஷ்ணன் கண்டைதும் அவற்றில்

தமைராகம் லகராண்டைதும் ஓரளவில் உண்டமைதயே. வண்ண வண்ணச் தசடலெகள் தேரித்துக் கரார குழலில்
மைல்லிடகயும் முல்டலெயும் சூடி, லவளியுலெகில் நடைமைராடியே லபண்கடள முதேல் முதேலில் எத்தேடனை
வியேப்படைன் அவன் கண்டைரான். தநரரானை பராடதேகள், மைராடிக் கட்டிடைங்கள், கல்லூரிகள், கடடை கண்ணிகள்,
விரிந்து பரந்தே நீலெக்கடைடலெத் தேழுவி வரம்தபராடு அடைக்கி டவத்திருக்கும் அழகியே லமைரினைராக் கடைற்கடர
எல்லெராவற்டறயும் பதுடமைக் கண்களுடைன் கண்டு அதிசயித்திருக்கிறரான்.

56
ஆனைரால், லசராந்தே மைடலெயின் கவரச்சி என்றும் பதுடமை வராய்ந்தேதேன்தறரா? அதேன் பதுடமை என்றுதமை
மைங்குவதில்டலெ. பருவங்கள் மைராறி மைராறி மைடலெப் பூமடயே எவ்வளவு அழகராகக் கராத்து வருகின்றனை!

ஒருதவடள அழகியே இயேற்டகயில் ஒன்றிவிட்டைதேனைரால்தேரான், அந்தே மைடலெமைக்கள் வராழ்க்டகயில்

முன்தனைறவில்டலெதயேரா? தேங்கள் சமூகம் ஓரளவில் நிடறவு லகராண்டை சமுதேராயேம் என்பததே கிருஷ்ணனின்
எண்ணம்.

மைண்டணக் கிளறித் தேரானியேம் விடளப்பதும், லதேராழுவதும், உண்பதும், லபண்டிடரச் தசரத்து மைக்கடளப்

லபருக்குவதும் தேவிர, வராழ்வில் ஏதுமல்டலெ, தவண்டைராம் என்ற நிடறவு.

இந்தே நிடறவு முன்தனைற்றத்டதேத் தேடுக்கிறலதேன்று கிருஷ்ணன் அப்தபராது எண்ணவில்டலெ.

முன்தனைற்றம் என்ற லசரால்டலெதயே அவன் சிந்திக்கவில்டலெ. ஆனைரால், தவறு ஏதும் நராம் வராழ்வில் லபற
தவண்டும் என்ற தேராகம் இல்லெராதேது, இன்னும் எத்தேடனை எத்தேடனை தமைன்டமைகடளயும் இன்பங்கடளயும்
அடடையேராதேவரகளராக ஆக்கி விடுகிறது? எழுத்தேறிவும் கல்வியேறிவும் எத்தேடனை எத்தேடனை இன்பங்கள்! பலெ
கற்றும் பலெ தகட்டும் சிந்திக்கத் லதேரிந்தேவன், கராலெத்டதே எவ்வளவு பயேனுடடையேதேராக ஆக்கிக்
லகராள்கிறரான்!

மைடலெடயே வரானை அரசனின் கராதேலியேராக எண்ணிப் பராரத்தே தேன் கற்படனைடயே உன்னியே தபராது
கிருஷ்ணனுக்குப் தபரரானைந்தேமைராக இருந்தேது. கராதேல் என்ற லசரால் நிடனைவில் நிற்கதவ, அவன் உடைல்
சிலிரக்கக் கண்கடள மூடிக் லகராண்டைரான். அவன் தேனைக்குரியே அழகு மைங்டகடயேத் தேரான் படித்திருந்தே
கராவியேங்களின் நராயேகிகடளப் தபராலெவும், தேன்டனை நராயேகடனைப் தபராலெவும் பராவித்துக் லகராண்டைரான்.
மைராமைன் மைகள் என்று கூறிக் லகராள்ள அவனுக்கு மைராமைன் இல்டலெ. தூர உறவரானை அத்டதே ஒருத்தி ததேன்
மைடலெயில் இருக்கிறராள். அவளுடடையே மைகள் ஒருத்திதேரான் முடறப் லபண் என்று லசரால்லெக் கூடியே
நிடலெயில் உண்டு. அவடள எப்தபராததேரா நராடலெந்து பிரராயேத்தில் தீமதித் திருவிழராவில் அவன்
பராரத்திருக்கிறரான். அவள் இப்தபராது பருவ மைங்டகயேராக இருக்கக் கூடும். அவள் முகங்கூடை அவனுக்கு
நிடனைவில்டலெ. அவள் இப்தபராது எப்படி இருப்பராள்? அவரகள் வழக்கப்படி, மைராரபக்கு தமைல்
லவள்டள முண்டுத்தேரான் உடுத்திருப்பராள். இளதவய்கள் தபரால் ததேராள்கள் லதேரியும். உருண்டடையேரானை
டககளில் லவள்ளிக் கடைகங்களும், தேளிர விரல்களில் தமைராதிரங்களும் அணிந்திருப்பராள். உச்சந்தேடலெடயே
மூடி, லவளுப்பராக அவள் கட்டிக் லகராண்டிருக்கும் வட்டுக்குக் கீதழ, அடைங்கராதே கருங்குழற்கற்டற,
வட்டைமைதியேன்னை முகத்தின் அழகுக்கு அழகு லசய்யும். அரும்பப் பல் வரிடசகள் லதேரியே, பவள இதேழ்கள்
விலெக, அவடனை ஓரக்கண்களரால் நிமரந்து பராரத்துவிட்டு, அவள் தேடலெடயேக் குனியும் தபராது!...
குமைரியேராற்றின் தபதரராடசக்கு தமைல் கிண்கிணிச் சிரிப்பக்களும் தபச்சுக்களும் தேனித்து ஒலித்து அவடனைச்
சிரிப்படைன் எழச் லசய்தேனை.

இரு மைடலெகளுக்கும் இடடையில் குமைரியேராறு குதித்து வீழ்ந்து வட்டைமட்டுச் சுழித்து ஓடும் இடைத்துக்கு,
தமைலிருந்து கராடைரானை லசடிகடளயும் பதேரகடளயும் விலெக்கிக் லகராண்டு, இளமைங்டகயேர கூட்டைம் ஒன்று
நீரராடை வந்து லகராண்டிருந்தேது. இளதவனிற் கராலெம்; ஒத்தே பருவத்தினைர; சிரிப்பக்கும் கலெகலெப்பக்கும் ஏது
பஞ்சம்?

அங்தக தமைதலெ பராடறயில் இளங்கராடள ஒருவன் அமைரந்து தேங்கள் சிரிப்டபயும் லகராம்மைராளத்டதேயும்

கராணக்கூடும் என்ற நிடனைதவ எழுவதேற்கில்லெராமைல் அவரகள் அந்தே நதி மைகளுக்கு தமைல் அட்டைகராசம்
லசய்தேராரகள். இளம் லபண்கடளக் கண்டு வரானைக் கதிரவனுக்கும் உற்சராகம் வந்துவிட்டைது தபராலும்!
அவன் தமைகத்திடரடயே உதேறிவிட்டு, கராட்டிலும் மைடலெயிலும் சிறு சந்துகளிலும் பகுந்து தேன்
கிரணங்களரால் அந்தே அருவிப் லபண்டணயும் மைலெரன்னை மைங்டகயேடரயும் தேழுவிக் லகராண்டிருந்தேரான்.
இடடையிடடைதயே பராடறகடளயும் கற்கடளயும் முட்டி தமைராதிக் லகராண்டு, பள்ளங்களில் சுழித்துச்
சரிவுகளில் பளிங்கராகி இந்திரஜராலெங்கடளப் பரியும் ஆற்றிதலெ, நடுநடுதவ பராடறகளில் கரால்கடள நீரில்
தபராட்டுக் லகராண்டு உட்கராரந்தேவரும், நுடரத்து அழுக்குப் தபராக்கும் ‘லவக்கிச் லசடி’ லகராண்டு வந்து
கல்லில் அடரத்தேவரும், கடரயில் முன்தனைற்பராடைராகத் தீமூட்டியேவருமைராக இருக்டகயில், ஒருத்தி மைட்டும்

57
துணிச்சலெராக இறங்கி முழுகிவிட்டு, மைற்றவர மீது நீடர வராரி இடறத்தேராள். தீ எரியேராதேபடி அவள் இடறத்தே
நீர கடரயில் வராரி அடித்தேது. தீமூட்டியேவள் ஓடி வந்து அவடளத் துரத்தினைராள். அந்தேத் துணிச்சல் கராரி,
லசராட்டைச் லசராட்டை, அடரத்தே இடலெடயேத் தேடலெயில் ததேய்த்துக் லகராண்டு நீண்டைகுழல் கருதமைகங்கலளனை
நீரப்பரப்பில் லதேரியே முழுகினைராள்.

குளிரவில்டலெதயேரா? அல்லெது லபராறுத்துக் லகராள்ளும் சக்தி அதிகதமைரா? தேண்ணீரில் அவள் ஒருத்திதேரான்

அப்படித் துடளந்தேராள். மைற்றவரகடளக் தகலி லசய்து தேண்ணீர லசராட்டைச் லசராட்டை நீடர வராரி
இடறத்தேராள். மைறுபடியும் சருகுகள் தசகரித்துத் தீமூட்டியே நங்டகக்கு, அவள் அட்டைகராசம் தகராபத்டதே
வருவித்தேது தபராலும்! அவடளத் துரத்திக் லகராண்தடை ஓடினைராள். துரத்துபவளின் பிடிக்கு எட்டைராமைல்
விலெக முயேன்ற மைங்டக, பின்னைரால் பராடற சறுக்க, சுடனைப் தபரால் லதேன்பட்டை இடைத்தில் லதேராப்லபன்று
விழுந்து விட்டைராள்.

பராரடவக்குச் சிற்றருவியேராக, பலெ இடைங்களிலும் முழங்கரால் நீதர ஓடுவதேராகத் லதேரிந்தேராலும், அடண

தபரால் வட்டைமைராக இருந்தே பராடறகளுக்கு நடுதவ சுடனைதபரால் நிரம்பியிருந்தே இடைத்தில், நீரின் ஆழம்
எவ்வளவு இருக்கும் என்படதேச் லசரால்வதேற்கில்டலெ. ஒதர சுழிப்ப, ஒதர தவகம்; கராடலெ ஊன்றி
வரமுடியேராதே வழுக்குப் பராடறகள். நல்லெ ஆழத்தில் சுழன்று சுழன்று அவள் அபராயேத்தில்
திக்குமுக்கராடியேடதேக் கண்டைதும் அவரகள் சிரிப்பம் கலெகலெப்பம் ஒரு லநராடியில் அடைங்கி விட்டைனை.

“ஐதயேரா!” என்ற கூக்குரலுடைன் அவரகள் லசய்வதேறியேராமைல் டககடளப் பிடசடகயில் அங்கு ஒரு விந்டதே
நிகழ்ந்தேது.

உயேதர, நதி விழும் இடைத்துக்குச் சமீபத்திலிருந்து பராரத்துக் லகராண்டிருந்தே கிருஷ்ணன்,

அருவிதயேராடுதேரான் விழுந்து வந்தேராதனைரா என்ற தவகத்தில் பகலில் ஓடி வந்தேரான்; சுடனையில் குதித்தேரான்.
கண்ணீரில் மூழ்கி மூழ்கித் தேடுமைராறும் மைங்டகடயேத் ததேராளுக்கு தமைல் பூப்பந்து தபரால் தூக்கிப் பராடறக்கு
அப்பரால் விடுத்தேரான். பின்ப கடரதயேராரம் நகரந்து, வடளந்திருந்தே மைரக்கிடளடயேப் பற்றிக் லகராண்டு
எதிரக்கடரயில் ஈரம் லசராட்டைச் லசராட்டை ஏறி நின்றரான்.

விழுந்து எழுந்து தேன்டனைக் கராப்பராற்றியேவன் ஓர ஆண் மைகன் என்படதே அறிந்தே மைங்டக, ஈரம் லசராட்டை
எதிரக்கடரயில் நின்றவடனை ஒரு முடற நிமரந்து தநராக்கினைராள். அவனும் அவடளப் தபராலெதவ தேரான்,
அவடள அப்தபராதுதேரான் யேரார என்று அறிகிறராதனைரா? அவடனையும் அறியேராமைல் இதேழ்களில் இளநடக
அரும்பியேது.

குறும்பத்தேனைலமைல்லெராம் கண்களுக்குள்தளதயே அடைங்கி ஒடுங்கிவிட்டைராற் தபரான்ற ஓர ஒளி சிந்தே, அவள்

தேன் ஆடடைகடளப் பிழிந்து லகராண்டைராள்.

“கிருஷ்ணண்ணன்!” என்று ஒருத்தி குறுநடக லசய்தேராள்.

“இவள் தேரான் பிடித்துத் தேள்ளிவிட்டைராள்!” என்று லபராய்க்தகராபம் லகராண்டு பகன்றராள் அவள்.

“பரார பரார, தவண்டுலமைன்தற விழுந்துவிட்டுப் பழிடயேப் தபராடுகிறராள்!” என்று சிரித்தேராள் தீ

மூட்டியேவள். பின்னும் சருகு தசரத்துக் லகராண்டு.

“இருக்கும், இருக்கும். இல்டலெயேராடி பராரு? கிருஷ்ணடனை தமைதலெ பராரத்துவிட்டுத் தேராதனை தேண்ணீரில்

விழுந்தேராய்” என்றராள் இன்லனைராருத்தி.

“அப்படித்தேரான், அப்படித்தேரான்!” என்று எல்தலெராரும் குபீலரன்று சிரித்துக் லகராண்டு, தீயில்

சருகுகடளயும் சுள்ளிகடளயும் தபராட்டைராரகள்.

58
பராருவுக்குக் கன்னைம் சிவந்தேலதேன்னைதவரா உண்டமை. கருநீலெமைராகக் குளிரில் மைராறியே அவள் இதேழ்கள் தீயின்
பக்கலில் வரதவ அவசியேம் இல்லெராதேபடி தரராஜராவராக மைராறினை.

அவரகள் ஆடடைகடள மைராற்றிக் லகராண்டு வீடு திரும்ப முன் கிருஷ்ணன் வீடு லசன்று விட்டைரான்.

விரிந்தே விழிகளுடைன் அவடனை தநராக்கியே அம்டமை, “என்னை ஈரம் இது?” என்றராள்.

அம்டமையேரானைராலும் மைங்டகலயேராருத்திடயே நீரச் சுழலிலிருந்து தேப்பவித்தேடதேச் லசரால்லிக் லகராள்ள

அவனுக்கு நராணமைராக இருந்தேது. “அருவிக்குப் தபராதனைன். சுடனையில் ஆழம் லகராஞ்சலமைன்று
இறங்கிதனைன்; நடனைந்துவிட்டைது” என்று லசரால்லி, ஆடடைகடள மைராற்றிக் லகராள்ளப் தபரானைரான்.

விரிந்தே விழிகடள மைராறராமைதலெ அம்டமை தநராக்கினைராள். எவ்வளவு உயேரமைராக வளரந்து விட்டைரான்!

மைராநிறத்தேராலனைன்றராலும் பராட்டைடனைப் தபராலெ நல்லெ உயேரம்; லபண்டமையின் சராடயே படிந்தே முகம்
லவயிலிலும் குளிரிலும் படைராமைல் பூவராய் வளரந்தேவன், படிப்பில் ததேராய்ந்தே உள்ளம்.

அன்டனை உள்ளம் லபருடமையில் பூரித்தேது. எத்தேடனை பத்தேகங்கள்! எத்தேடனை ஆண்டுகள் படித்து விட்டைரான்
அவள் மைகன்! அவனுக்தகற்ற லபண் ஒருத்தி வர தவண்டுதமை! அவள் மைண்டணக் கிளறி
மைராயேதவண்டைராம். அவனுடடையே பதுடகக் கண்களுக்கு உகக்க தவண்டுதமை! பயிரிலும் விடளவிலுதமை
கவனைத்டதே ஊன்றியிருக்கும் கணவனின் கவனைத்டதே அவள் திருப்ப தவண்டும். அவள் வந்து, முற்றம்
நிடறயே அவளுடடையே டமைந்தேனின் குழந்டதேகள் விடளயேராடை அவள் கண்டு களிக்க தவண்டும்.

தேராயின் தீரமைரானைங்கள் ஒருபறம் இருக்க, கிருஷ்ணன் உடடைமைராற்றிக் லகராண்டு, வராசலில் வந்து நின்றரான்.

அந்தேச் லசண்பகப்பூ தமைனிக்கு உரியேவள் அவனுக்குப் பத்தேம் பதியேவளராகத் ததேரான்றினைராலும் பதியேவள்

அல்லெள். அத்தேடனை மைங்டகயேருக்குமடடைதயே அவள் ஒருத்திதேரான் வட்டைமைதி முகத்தினைளராக,
அரசிளங்குமைரி ஒருத்திடயேப் தபரால் ததேரான்றினைராள். சின்னைஞ்சிறு வயேசிலிருந்ததே அவன் கண்டுவரும்
பராரு, இத்தேடனை அழகியேராக எப்படி மைராறினைராள்? கராதேடலெப் பற்றிக் கற்படனை லசய்டகயிதலெதயே இப்படி
ஒரு நிகழ்ச்சி ஏன் தநரந்தேது?

உள்ளத்துக் குறுகுறுப்ப உடைலலெங்கும் பரவியேது. அந்தேக் குறும்பக்கராரி, அவன் தநராக்கியே தபராததே,

அவடனைப் பத்தேம் பதிதேராகப் பராரப்பவடளப் தபரால் பராரத்தேராதள, ஏன்? கல்வி கற்கராவிட்டைராலும்
அறியேராடமைதயே மைங்டகக்கு ஓர அழகராக விளங்குதமைரா?

‘தேனிப்பட்டைவளராக, லகராள்டள அழகுடைன் அண்டடையிதலெ நரான் கராத்து நிற்படதே மைறந்து, எவதளரா

ததேன்மைடலெப் லபண்டணத்தேராதனை நிடனைத்தேராய்?’ என்று அவள் லபராய் தகராபத்துடைன் மைனை அரங்கில்
நின்று அவனிடைம் தகட்டைராள். ‘நீ ததேன்மைடலெக்கராரிடயே நிடனைத்துக் லகராண்டு கற்படனை லசய்தே லபண்
நராதனை தேவிர தவறு எவளும் அல்லெள். லதேரியுதமைரா? அப்படி நீ ததேடினைராலும் அவள் கிடடைக்க மைராட்டைராள்?’
மன்னைடலெப் தபரால் பராய்ந்து ஓடினைராள்.

கிருஷ்ணன் உள்ளம் இனிக்க, உலெகம் மைறக்க, சுடனையில் முழுகித் தேன்னுள் பகுந்து விட்டை அவளுடடையே
எண்ணங்களிதலெதயே திடளத்துக் லகராண்டிருந்தேரான்.
----------

59
 2.2. பரால் பண்டண தமைஸ்திரி
அன்று விடியும் தநரத்திலிருந்ததே, ‘ஸ்தநராலடைகௌன்’ பரால் பண்டணயில் லகடுபிடியேராக தவடலெ நடைந்து
லகராண்டிருந்தேது. பங்குனி இருபது ததேதியேராகி விட்டைது. கவரனைர துடரயும் சிப்பந்திகளும் உதேடக
வராசத்துக்கு வரும் கராலெமைராயிற்தற! கவரனைர மைராளிடகக்கு வரும் முதேல் ‘ஸ்லபஷல்’ வண்டி முதேல் நராதள
வந்து விட்டைது. கவரனைர மைராளிடகக்குக் குத்தேடகயேராகப் பரால் லகராடுக்கும் லபராறுப்ப ‘ஸ்தநராலடைகௌன்’
பரால் பண்டணடயேச் தசரந்தேதேராயிற்தற! தவடளக்குப் பத்து முதேல் பதிடனைந்து பட்டிகள் வீதேம் ஒரு
நராடளக்கு மூன்று தவடள கறக்கும் சடமைப் பசுக்கள் ஐம்பதும், பத்துப் பதிடனைந்து எருடமைகளும் அந்தேப்
பரால் பண்டணயில் இருந்தேனை. குட்டடைக் லகராம்பகளும், கறுப்பம் லவளுப்பமைராகச் சடடை சடடையேரானை
உடைலுடைன் லதேராங்கத் லதேராங்க மைடிகளுமைராக ‘ஸ்தநராலடைகௌன்’ பல்லவளியில் மைனைம் தபரானைபடி அந்தேப்
பசுக்கள் திரியும். சடமையிலிருந்து வந்தே லவள்டளக் கவரனைரின் வீட்டுச் சடமையேலெடற நிரவராகியேராக வந்து
மைராசம் ஐந்நூறும் அறுநூறும் சம்பளம் வராங்கிக் லகராண்டிருந்தேது துடரயின் முதேல் தேராரத்தின் மைகன் தேரான்
ஸ்தநராலடைகௌன் பரால் பண்டணயின் உரிடமையேராளனைரானை துடர. கவரனைர மைராளிடகக்குத் ததேடவயேரானை பராலெ
விநிதயேராகத்துக்லகன்தற சரக்கரார உதேவி லபற்று இயேங்கும் பண்டண அது. கவரனைர துடர அவ்வப்தபராது
லசன்டனைக்குச் லசன்றுவிட்டைராலும் சமைராட்டி இருப்பராள். அவள் மைராரகழி மைராசம் கிறிஸ்துமைஸஸுக்கு முதேல்
வராரந்தேரான் கீழ்ததேசம் லசல்வராள். அதுவடரயில் அவளுக்கராக ஓர உலெகதமை மைராளிடகக்குள் இயேங்கும்.
ஸ்தநராலடைகௌன் பரால் பண்டணயில் பராலுக்கு அதுவடரயில் கிரராக்கிக்குக் குடறவில்டலெ. மீது இரண்டு
மூன்று மைராசங்களில் துடர பராடலெ க்ரீமைராக்கி, லவண்லணயேராக்கிச் லசன்டனைக்கு அனுப்பி விடுவரார.

இந்தேப் பரால் பண்டணயில், கராடலெயில் வரிடசயேராகக் லகராட்டைடியில் மைராடுகடளக் கறக்டகயில் துடர

வந்து பராரடவயிடுவரார. பிறகு, பரால் அடறயில், லபரியே லபரியே லதேராட்டிகளில், பஞ்சில்
வடிகட்டுவராரகள். பின்னைர, எட்டு அல்லெது பன்னிரண்டு பட்டிகல் பிடிக்கும் தூக்குப் பட்டிகளில் ஊற்றி
விநிதயேராகம் லசய்வராரகள்.

பரால் விநிதயேராகத் தேடலெடமைப் பதேவியில் நின்ற ரங்கன், அன்று கராடலெயிதலெதயே ஆட்கடள விரட்டிக்
லகராண்டிருந்தேரான். துடர இரண்டு நராட்களராக தவட்டடைக்குச் லசன்றிருந்தேரார.

“ம்... ஆகட்டும்! எத்தேடனை தநரம்? தடைய் லபட்டைரா! இந்தேப் பட்டிடயேத் தேனியேராக டவ. ஸ்மத் துடர
பங்களராவுக்கு இது தபராக தவண்டும். சக்கிரம் கவரனைர பங்களராடவ முடித்து விட்டு, இடதே எடுத்துப்
தபரா” என்று அவசர அவசரமைராகப் பட்டிகளில் பராடலெ நிரப்பிக் லகராண்டிருந்தேரான்.

பத்துப் பட்டிகளுக்கு ஒரு பட்டி நீலரன்று முன்னைதேராகதவ விட்டு டவக்கத் ததேடவயில்டலெ. அன்று துடர
தேரான் இல்டலெதயே! அவ்வப்தபராது தேராரராளமைராக ஊற்றிக் கலெந்தேரான். கராடலெ பத்து மைணிக்குள் பரால்
விநிதயேராகம் முழுவதும் முடிந்து விட்டைது. தநராட்டுப் பத்தேகத்டதே எடுத்துக் கணக்டக எழுதினைரான்.
படியேராதே டகலயேழுத்தில், “கவரனைர பங்களரா 404 பட்டி, ஆஸ்பத்திரி 25 பட்டி, கராரடைன் துடர 8 பட்டி,
டைராக்டைர துடர 10 பட்டி” என்று கூட்டிக் கணக்கிட்டைரான். இத்தேடனை பட்டிகளில் பத்துப் பதிடனைந்து பட்டி
தேண்ணீர கலெந்தேரால் லதேரியேப் தபராகிறததேரா? பத்துப் பட்டிகளின் விடலெ ஒரு ரூபராய்; ஒரு முழு லவள்ளிப்
பணமைராயிற்தற? மைராசம் கிடடைக்கும் ஐம்பது ரூபராய்கள், அவன் துடரக்குத் லதேரியேராமைல் மைராளிடகக்கு
லவளிதயே டவத்துக் லகராண்டிருந்தே வராடிக்டக வீடுகளிலிருந்து வந்தேனை.

பன்னிரண்டு ஆண்டுகளில், இளமீடசயும் தேடித்தே உதேடுகளும், தேந்திரத்தில் பரண்டு எழுந்தே விழிகளுமைராக

வளரந்து விட்டை ரங்கடனைப் பராரப்பவரகள், அவடனை அடடையேராளம் கண்டு லகராள்வது சிரமைந்தேரான்.
சுப்பப்பிள்டளயிடைம் திருட்டு மூலெத்தில் வியேராபராரக் கடலெ பழகி, திருட்டுக் கிழங்கு வியேராபராரம் லசய்து,
திருட்டுக் தகராழிகள் வளரத்து, ரங்கன் ஓரளவு உலெக அநுபவத்தில் பரண்டு எழுந்தே நிடலெயில்,
சுப்பப்பிள்டள அவடனைக் கத்தேரித்துக் லகராண்டு விட்டைரான். பட்டுப் டபயில் முடிந்து, பராடற இடுக்கில்
லவள்ளிப் பணமைராக ஒளித்து டவப்படதே அவன் கண்டுவிட்டைரான் என்று அறிந்தே பிறகு ரங்கனுக்கும்

60
அவனுடைன் கூட்டு டவத்துக் லகராள்வதில் விருப்பம் இல்டலெ.

கவரனைர மைராளிடகத் ததேராட்டைத்துத் துடரயின் வீட்டில் தகராழிகளுக்குத் தீனி தபராட்டு அவற்டறப்

பராரக்கும் டபயேனைராகச் சிலெ ஆண்டுகள் கழித்தேரான். பின்ப லபரியே ததேராடைத்தில் பூ விற்படனைப் பகுதியில்
மைராறினைரான். லசண்டுகளும் வடளயேங்களும் கட்டைவும் ஜராடிகளில் பூ டவக்கவும் லதேரிந்து லகராண்டைரான்.
ஆனைரால் எங்தக மைராறினைராலும் அவன் பட்டு டபடயே மைறந்துவிடைவில்டலெ. குதிடரப் பந்தேயே டமைதேரானைத்தில்
ஒவ்லவராரு முடறயும் ஐந்து ரூபராய் கட்டி அதிருஷ்டைத்டதேச் தசராதேடனை லசய்வரான். நஷ்டைம் வந்தேராலும்
லெராபம் வந்தேராலும் ஐந்துக்கு தமைல் டவக்க மைராட்டைனை. லசன்ற முடற ‘ஸ்வீப்’பில் நரான்கு நூறுகள் விழுந்து
அவன் அதிருஷ்டைத்டதே உச்சிக்கு ஏற்றிக் கராட்டி விட்டைது.

இந்தேப் பன்னிரண்டு ஆண்டுகளில், வண்டுச் தசராடலெக் குடிடசயில் நரான்கு உயேரந்தே ரகக் தகராழிகள், ஆறு
ஆடுகள், இரண்டு சடமைக் கன்றுகள் தேவிர, டகயில் அறுநூறு ரூபராயும் அவன் வசம் தசரந்திருந்தேனை.
அந்தேக் குடிடசக்கு எட்டு ஆண்டுகளுக்கு முன் அவன் வந்தேதபராது வராசலில் ஒரு வரால்தபரிக் கன்று
லகராணரந்து நட்டிருந்தேரான். அது இன்று பூத்துக் கராய்த்துக் குலுங்கிக் லகராண்டிருக்கிறது.

பன்னிரண்டு ஆண்டுகளில், இடவ தேவிர, பிடழக்கப் பலெ வழிகடளயும் லதேரிந்து லகராண்டைவனைராக அவன்
முதிரந்து விட்டைராதனை! பரால் அடறக் கதேடவப் பூட்டிக் லகராண்டு அவன் இருடககளிலும் பத்துப் பட்டிப்
பராடலெச் சுமைந்தேவனைராக, கவரனைர மைராளிடகக்கு லவளிதயே லசல்லும் பராடதேயில் நடைந்தேரான்.

உள்ளத்தில் உவடக தேளும்பியேது. ஒரு மைடழ லபய்து, லவம்டமையும் பழுதியும் அடைங்கி, இளதவனிலின்
பசுடமையும் அழகும் கண்டை இடைங்களிலலெல்லெராம் அழகுக் தகராலெம் லசய்திருந்தேனை. கவரனைர மைராளிடகயின்
முன்தனை நீலெவண்ணப் பூக்களராகதவ லதேரிந்தே மைரங்கள், லவகு தூரத்தில், பராடதேயில் லசல்லும் தபராதும்
அவன் கண்ணுக்குத் லதேரிந்தேனை. குறிஞ்சிப் பூக்களின் நிடனைவு வந்தேது அவனுக்கு.

ஹட்டிடயே விட்டு ஓடி வந்து, ஒரு குறிஞ்சியேராகி விட்டைததே! இந்தே ஆண்டில் குறிஞ்சி பூத்து, அவன் ஊரப்
பக்கலமைல்லெராம் அழகு லகராழிக்குதமை!

ஊரப்பக்கம் தபராக தவண்டும் என்ற ஆவல், அவனுள் மைலெரந்தேது. அப்தபராது ஊரின் பக்கம் அவனுக்கு
எவடரயும் பராரக்கதவரா, உறவு லகராண்டைராடைதவரா ஆதேராரம் இல்டலெ. வராழ்வில் உண்ணவும் இருக்கவும்
பணம் தசகரிக்கவும் நல்லெ தகராட்டும் லதேராப்பியும் அணியேவும் அவன் லசகௌகரியேங்கடளப் லபற்று
விட்டைரான். அடுத்தேபடியேரானை அவசியேத்டதேத் ததேடும் கராடளப் பருவத்தினைனைரானை அவன் ஊரப்பக்கம்
லசல்லெ விரும்பியேதில் அதிசயேமல்டலெதயே?

இத்தேடனை ஆண்டுகளில் அவன் மைட்டுந்தேரானைரா வளரந்து விட்டைரான்? உதேடக நகரத் லதேருக்களில் எத்தேடனை
தகராலெராகலெம்! மூன்று தபர தேள்ளும் வண்டிகளும் துடரகடளயும், துடரசரானிமைராரகடளயும் தேராங்கும்
குதிடரகளும், குதிடர வண்டிகளுதமை ஓடும் லதேருக்களில், கராற்றராய்ப் பறக்கும் குதிடரயில்லெரா வண்டிகள்
அல்லெவரா வந்துவிட்டைனை? சராடலெயின் ஓரங்களிதலெ, வடைநராட்டைராரின் துணிக்கடடைகளில், சராமைரான்
கடடைகளில் எத்தேடனை எத்தேடனை விந்டதேப் லபராருள்கள்! ரராஜராக்களும் லவள்டளத் துடரகளுதமை தபராகக்
கூடியே ‘கிளப்’கள், சிற்றுண்டிச் சராடலெகள், விடுதிகள், வரிடசயேராக விளக்குகள், தமைட்டுக்கு தமைடு
கட்டிடைங்கள், பள்ளிக் கூடைங்கள், மைராதேரா தகராயில்கள், கச்தசரிகள்.

இடவ மைட்டுமைரா? நகரம் லதேரியேராமைல் ஹட்டிகளுக்குள் முடைங்கியிருந்தே அவன் இனைத்து மைக்கள், கிழங்கு
பயிரட்டு, உதேடக நகர மைண்டிகளில் குவித்து வியேராபராரம் லசய்யேக் கற்று விட்டைராரகள்; குதிடரப்
பந்தேயேங்களுக்குக் கூட்டைங் கூட்டைமைராக வருகிறராரகதள!

ஒரு தவடள மைரகதேமைடலெ ஹட்டியிலும் லவளிதயே லகராண்டு வந்து வியேராபராரம் லசய்யும் அளவுக்குச்
சிற்றப்பன் கிழங்கு விடளவித்திருக்கலெராம்; பணத்டதேச் தசரத்திருக்கலெராம். தஜராகி இடளஞனைராக
இருப்பரான். ரங்கம்டமை லபரியேவளராக வளரந்து மைணமைராகி கணவன் வீடு லசன்று விட்டைராதளரா

61
என்னைதவரா? மஷன் பள்ளியில் படித்தே கிருஷ்ணன் பயேல் என்னை லசய்கிறராதனைரா? அப்படிப் படித்து ஒரு
தவடள தவதேக்கராரனைராகிப் பராதிரிமைராரகளுடைன் தசரந்து விட்டைராதனைரா என்னைதவரா?

பராரு?

லமைராட்டு மைலெரந்தேராற் தபரால் மைலெரந்து நிற்பராள். அவனுடடையே முடறக்கராரி, கராசும் பணமுமைராகப் தபராய்
அவடளக் லகராண்டு வரதவண்டியேதுதேரான்.

அதுவடர அவன் நிடனைத்தேடவலயேல்லெராம் தசராடடையில்லெராமைல் லசயேல்களராக நிடறதவறி விட்டைனை.

பராருடவ அடழத்து வருவதும் அப்படிதயே நடைக்க தவண்டியேதுதேராதனை?

ஒருதவடள, தஜராகிக்கு அவடளக் கட்டியிருப்பராரகதளரா என்ற சந்ததேகம் அவனுக்கு அப்தபராது

உதிக்கராமைல் இல்டலெ. அருகில் அவன் இருக்கிறரான்; தபராய் வந்து லதேராடைரப லகராண்டிருக்கலெராம்.
ஆனைரால், ஹட்டியில் தவறு லபண்கள் அவனுக்கு மைடனைவியேராகும் தேகுதியுடைன் இல்டலெயேரா? இருக்க
மைராட்டைராரகளரா?

சந்ததேகம் குறுக்கிட்டைதும், அவனுக்கு தநரராக மைணிக்கல்லெட்டிக்தக லசன்றுவிடை தவண்டும் என்ற

ஆத்திரம் அதிகமைராயிற்று. அந்தே ஆத்திரத்தில் கராடலெ விடுவிலடைன்று எட்டிப் தபராட்டுப் பரால் வராடிக்டக
வீடுகளுக்கு ஏறினைரான். பராடலெக் லகராடுத்துவிட்டு அவன் கீதழ கடடைகளுள்ள சராடலெக்கு வருடகயில்,
லவயில் லவகு சுகமைராக அடித்துக் லகராண்டிருந்தேது. அன்று பகல் குதிடர பந்தேயேம் நடைக்க இருந்தேதேனைரால்
லதேருக்கலளல்லெராம் கலெகலெப்பராக இருந்தேனை. கடடைவீதியிதலெ, நீலெக் கம்பளிகளும் சிவப்பக் கம்பளிகளும்
தபராரத்தேவரராக, அவன் இனைத்தேரார எத்தேடனை தபரகள்!

பரால் பட்டியுடைன் சந்டதேக் கடடைக்குள் நுடழந்தேரான். தகராயேம்பத்தூர ஆப்பக்கராரக் கிழவி இப்தபராது

அங்கு இல்டலெ. பிட்டும் மைசரால்வடடையும் விற்கும் கடடை ஒன்தற அங்கிருந்தேது. ஓரணராக் லகராடுத்து ஆறு
மைசரால் வடடைகடள வராங்கிக் லகராண்டு ‘தசட் துணிக்கடடை’க்குள் நுடழந்தேரான். தவட்டி மைல்லும்,
சட்டடைத் துணியும், ரவிக்டகச் சட்டிகளும், கம்பளிக் கழுத்துப் பட்டியும் வராங்கிக் லகராண்டைரான்.
எல்லெராவற்டறயும் சுமைந்தேவனைராக அவன் கடடைடயே விட்டு திரும்படகயில், லவகு தநரமைராக லவளிதயே
நின்று அவடனைதயே கவனித்துக் லகராண்டிருந்தே ஒருவன், அவன் டகடயேச் சட்லடைன்று பற்றினைரான்; “தடை
ரங்கனில்டலெ நீ!” என்றரான் ஆச்சரியேத்துடைன்.

ரங்கன் திடுக்கிட்டு நிமரந்தேரான். இருவர கண்களும் ஆச்சரியேத்தேரால் நிடலெத்து நின்றனை. அவன் பராருவின்
அண்ணன் பீமைன். ரங்கனின் ததேராற்றத்டதே ஏற இறங்க தநராக்கி அளவிட்டு, அவன் ஒதரயேடியேராக
மைடலெத்துப் தபரானைரான். உடைலில் நீலெ ஸரஜ் தகராரட்டு! பரால் பண்டண தமைஸ்திரிக்கு உரியே ஆடடை;
கராடளயேராக வளரந்தே ததேராற்றம்; கண்களில் தேரானைராகப் பிடழக்கும் கரவத்துக்கு உரியே ஒளி.

“எத்தேடனை வருஷமைராச்சு! நீ எங்தகரா ஓடிப் தபராய் விட்டைராய் என்று நிடனைத்திருந்ததேராதமை; எங்தக

இருக்கிறராய், ரங்கரா?”

பராருடவ நிடனைக்டகயிதலெதயே அண்ணன் கிடடைத்து விட்டைராதனை என்ற தபருவடக எய்திவிட்டை ரங்கன்,

“வண்டுச்தசராடலெயில் இருக்கிதறன்” என்றரான்.

இளங்குரல் உடடைந்து, ஆண்பிள்டளத் லதேராண்டடையேராக உறுதியும் கனைமும் லபற்றுவிட்டைடதேக் கூடைப்

பீமைன் ஆச்சரியேத்துடைன் கவனித்தேரான்; “நரானும் இரண்டு மூன்று வருஷமைராக ஒத்டதேக்கு வந்து தபராகிதறன்.
ஐயேன் வருகிறரார. ஊரில் எத்தேடனைதயேரா தபர வருகிறராரகள். உன்டனைத் லதேரியேவில்டலெதயே, ரங்கரா! பூம
ஏதேராவது வராங்கியிருக்கிறராயேரா என்னை?”

அவனுடடையே ததேராற்றம், அவன் படசயுடைன் நல்வராழ்வு வராழ்வடதேதயே பீமைனுக்குத் லதேரிவித்தேது.

62
நகரத்துக்கு வந்தேரால் அதிருஷ்டைத்தில் எப்படிதயேனும் முழுகிவிடைலெராம் என்ற குருட்டு நம்பிக்டக
பீமைனுக்கு உண்டு. ஆனைரால் அந்தே நம்பிக்டக அவனுக்கு முயேன்றும் லவற்றிதயே தேரவில்டலெ.
உடைலுடழத்துக் கூலியேராக நராலளரான்றுக்கு ஆறணராச் சம்பராதித்தேரால், இரண்டைணராதவரா மூன்றணராதவரா
அவனுக்குச் லசலெவு தபராக மீதியேராகும். அடதேத்தேரான் வீட்டில் வராங்கிக் லகராண்டைராரகள். குதிடரப்
பந்தேயேத்தில் பணம் சம்பராதிக்க முயேற்சிகள் லசய்தேரான். அது அவடனைதயே விழுங்கி விடும் தவகத்தில்
அவன் முதேலீட்டடை விழுங்கி விட்டைது.

பணலமைன்னும் கவரச்சியில் தேரான் அவன் ரங்கனின் ததேராற்றத்திதலெதயே மையேங்கினைரான்.

“பூம வராங்கலெராலமைன்று தேரான் இருக்கிதறன். ஊரிதலெ எல்லெராரும் சுகந்தேராதனை?”

“சுகந்தேரான். பராருவுக்குத்தேரான்...”

“என்னை?” என்றரான் ரங்கன் பரபரத்து.

“ஒன்றுமல்டலெ, நல்லெ இடைத்தில் பராருடவக் லகராடுக்க தவண்டும் என்பது எங்கள் ஆடசலயேல்லெராம்.

முடற மைராப்பிள்டள சரியில்டலெதயே என்று இருந்ததேராம். உன்டனைக் கண்டைது எவ்வளவு சந்ததேராஷம்
லதேரியுமைரா எனைக்கு? வராதயேன், தபராகலெராம்.”

“எங்தக மைணிக்கல்லெட்டிக்கரா?”

“ஆமைராம்; இனிதமைல் உன்டனை விடுதவனைரா? டகதயேராடு அடழத்துப் தபராக மைராட்தடைதனைரா?” என்று பீமைன்
சிரித்தேரான்.

சட்லடைன்று ரங்கன், “ஆமைராம், தஜராகி, சிற்றப்பன் எல்தலெராரும் எப்படி இருக்கிறராரகள்? அப்பன் சுகமைரா?”
என்றரான்.

“தஜராகிதேரான் எட்டு வருஷமைராய் இரியேர தகராவில் பூசராரியேராக இருக்கிறராதனை! சிற்றப்பன் குறும்பர

ஏவலெரால் கராய்ச்சல் வந்து லரராம்பக் கஷ்டைப்பட்டைரார. முன்டனைப் தபரால் லசழிப்தப இல்டலெ. உன்
சின்னைம்மைராவுக்கும் ஐயேனுக்கும் லபராருந்தேராமைல் விவகராரம் பஞ்சராயேத்துக்கு வந்து பிரிந்து தபராய்
விட்டைராரகள்.”

அதடையேப்பரா! ஒரு குறிஞ்சிக்குள் என்னைலவல்லெராம் நடைந்துவிட்டைனை?

“ரங்கிக்குக் கல்யேராணம் ஆகிவிட்டைதேரா?”

“அது லதேரியேராதேரா? தமைற்தக, ஒஸஹட்டியிலிருந்து ஒருவன் வந்து ரங்கிடயேக் கட்டியிருக்கிறரான், குள்ளன்.

உங்டகயேனுக்குக் கடைன் இருநூறு ரூபராய் தபரால் வந்து விட்டைது. அவன் வந்து வீட்தடைராடு இருந்து,
நிலெத்தில் கூடைமைராடை தவடலெ லசய்து குடும்பத்டதேக் கராப்பராற்றிக் லகராண்டிருக்கிறரான். கிழங்கு தபராட்டுக்
கடைடனைக் கூடை அடடைக்கிறரானைராம்?”

“தஜராகியின் பராட்டி இருக்கராங்களரா?”

“தபரானை லபரியே பண்டிடகக்தக அவங்க தபராய் ஒரு வருஷமைராச்தச?”

இப்தபராது, தேரான் அங்தக லசல்வதேரால் ஆதேராயேம் ஏதும் வரப் தபராவதில்டலெ என்படதே ரங்கன் அறிந்து
லகராண்டு விட்டைரான். படழயே நிடனைவுகள் படைலெம் படைலெமைராய் அவன் முன் அவிழ்ந்தேனை.

63
“நிசத்தில் தகராயிலில் என்டனைத் தேள்ளுவதேராகச் சிற்றப்பன் சூழ்ச்சி லசய்தேதேனைரால் தேரான் நரான் ஓடி வந்ததேன்.
அங்தக இருந்தேரால் ஒரு லவள்ளி ஏது? சிற்றப்பன் லபரியே தேந்திரக்கராரர. எங்கள் பூமயிலும்
விடளலவடுத்துத் தேமைக்குச் தசரத்துக் லகராள்ளப் பராரத்தேரார. கடடைசியில் அவருக்தக நல்லெது
வரவில்டலெயேரா? தஜராகியேரா தகராயிலில் இருக்கிறரான்?”

“ஆமைராம். அவர தநராவில் படுத்துவிட்டைரார. தவறு வழியில்டலெ. மூன்று நரான்கு வருஷம்

கஷ்டைப்பட்டைராரகள். ஊரக்கராரர இரங்கி ஒரு தபராகம் இரண்டு தபராகம் சராடமையும் லகராரளியுங் கூடைக்
லகராடுத்தேராரகள். எருடமை நரான்கில் தகராயிலுக்கு ஒன்று விட்டைராரகள். அப்தபராது தேரான் தஜராகி
தகராயிலுக்குப் தபரானைரான். வருஷம் ஏலழட்டு இருக்கும். உனைக்குப் பதில் வந்தே டபயேன் நிற்கராமைல் ஓடிப்
தபராய்விட்டைரான், திடீலரன்று.”

ரங்கன் லநடுமூச்லசறிந்தேரான். டகயில் அறுநூறு ரூபராய் இருக்கிறது. பூம குத்தேடக எடுத்து, அவனும் ஏன்
கிழங்கு தபராடைக் கூடைராது?

அன்று அவன் பீமைடனை வீட்டுக்கு அடழத்துச் லசன்றரான். தேனைக்குச் தசராறு தபராடும் அம்மைராளிடைம்
பிரத்திதயேகமைராக ஒரு தகராழிக்குஞ்சு வராங்கித் தேந்து சடமைக்கச் லசரான்னைரான். இருவரும் உண்டு களித்து
மைதுவருந்தி அந்தே இரடவ இன்பமைராகக் கழித்தேராரகள்.

மைறுநராள் பீமைன் ரங்கடனைப் பற்றியே லசய்திகடளச் சுமைந்தேவனைராய், மைணிக்கல்லெட்டிக்குச் லசன்றரான்.

----------

64
 2.3. சிட்டுக் குருவிகள்
வரானைம் பன்னீர லதேளிப்படதேப் தபரால் ஆனைந்தே பராஷ்யேம் உதிரத்துக் லகராண்டிருந்தேது. கதிரவன் இளந்டக
லசய்து லகராண்டிருந்தேரான். லமைன்கராற்று லமைல்லெச் சராமைரம் வீசி, சித்திடர மைராதேம் லநருங்கும் கராலெம்
அல்லெவரா? இளம் பயிரகளுக்கு எத்தேடனை மனுமனுப்ப, தேளதேளப்ப! லபராலெலபராலெலவன்ற மைண்டணக்
கிளறி, பயிரின் தவரகளுக்கு உயிரூட்டைமல்லெராமைல் உறிஞ்சும் கடளகடள அப்பரால் எறிந்து
லகராண்டிருந்தேரான் தஜராகி. தகராயிலின் பின்தனை, ஒரு சிறியே சதுரம், அவனுடடையே டகரராசிடயே எடுத்துக்
கராட்டியேது.

சராதேராரணமைராக, அதுவடரயில் தகராயில் கராத்தே டபயேன்கள் எவரும் பயிர லசய்வதில் முடனைந்தேதில்டலெ.

எருடமை மைராடுகள் உண்டு; எதிதர கராடு உண்டு; அங்தகதயே திரிவதும் தேனிதயே விடளயேராடுவதும்,
எவதரனும் வந்தேரால் இழுத்து டவத்து ஊரக்கடதேகள் தபசுவதுமைராகப் லபராழுடதே ஓட்டுவராரகள்.

தஜராகி மைனைசில் தநரடமையுடைனும், அளவற்ற நம்பிக்டகயுடைனும், கட்டுப்பராடுகளுடைனும் வளரந்தே

டபயேன். தேந்டதேயின் நிடலெயேரானை சலெமும் ஒழுங்கும் அவனுக்குச் லசல்வங்களராக வந்திருந்தேனை.
எல்லெராவற்டறயும் விடை, தேந்டதேயிடைமருந்து அவன் லபற்றிருந்தே லசல்வம், அவ்ன் உயிதரராடு உடைதலெராடு
ஊறியிருந்தே மைண் பராசந்தேரான். தேன்டனை அறியேராமைதலெ அந்தேப் பராசத்தேரால் அவன் கவரப்பட்டைரான்.

லபராழுது விடிடகயில் நீரராடி, பராடலெக் கறந்து கராடலெ தவடலெகடள முடிப்பரான். தேனைக்லகன்று ஒரு பிடி
தசராறு லபராங்கி விட்டு, அடணயேரா லநருப்பக்கு தவண்டியே இடர தசகரிக்கப் தபராவரான். இடறயேவர
பணி தபராக மகுதியுள்ள தநரத்தில் அவன் விடளயேராட்டைராகத்தேரான் பின்பறச் சதுரத்டதேத் திருப்பினைரான்.
விடதேத்து அருவியிலிருந்து நீர லகராணரந்து ஊற்றினைரான். சின்னைஞ்சிறு முடனைகள் எழும்பி, பசுடமை
பிடித்துச் லசழித்து, கதிர முற்ற முதேற்பயிர வந்தே தபராது அவனுடடையே ஆனைந்தேத்டதே லவளியிடை
முடியுதமைரா? கதிதரராடு, லதேய்வத்டதே தவண்டிப் படடைத்தே தபராது, அவன் உள்ளச் சிலிரப்பம், அடடைந்தே
தபரின்பமும் நவிலெற்பராலெனைதவரா? தேனிடமை அவடனைப் பயேமுறுத்தேவில்டலெ; அவனுக்கு அலுப்டபதயேரா
சலிப்டபதயேரா ஊட்டைவில்டலெ; லபற்றவரும் மைற்றவரும் தேன்டனைச் சிடறயில் தேள்ளிவிட்டைராரகதள என்று
ஏங்கி மைராயேவில்டலெ.

அவற்டறலயேல்லெராம் மைண்ணராகியே தேராய் மைராற்றி, லசல்வப் பதேல்வலனைன்று கண்டு, அவனிடைம் தேன் உயிரச்
சக்திடயேக் கராட்டி மைகிழ்வூட்டி விட்டைராள். அடிக்லகராரு முடற ஐயேனின் லநருப்டபக் கனியே டவக்கும்
பணியும், தேன் டக விடதேத்தே பயிடரப் பற்றியே சிந்தேடனையும் அவனுடடையே எண்ணங்கடள மைராசு
அண்டைராமைல் கராத்து வந்தே மைகிடமைதேரான் என்தனை!

இந்தேக் குறுகியே உலெகத்துள் நம்டமைக் குமுற டவத்து விட்டைராரகதள என்று லகராதிக்கராமைல், அந்தேக் குறுகியே
உலெகத்துள் விரிந்து பரந்தே உலெக அநுபவத்துள் இழக்கும் சக்திகடள எல்லெராம் திரட்டித் தேந்துவிட்டைராற்
தபரால் அவனுக்கு அந்தே அநுபவங்கள் ஈந்தே லசல்வங்கடளச் லசரால்லெ முடியுதமைரா? முத்தேரும் சித்தேரும்
முயேன்று முஇட்யேராதே அந்தேத் தேவவராழ்வு, அவனுடடையே லநறிக்கு, வழிவழியேரானை அந்தே இடற
நம்பிக்டகக்குப் பழகி அடிடமையேராகி வந்திருந்தேது. உண்டி சுருக்கி, உடைலின் சுகம் துறந்து, உயேரியே
தநராக்கிதலெ மைனைடதேச் லசலுத்தியிருந்தே அவன் முகத்தில் ஒளி மகுந்திருந்தேது. கண்களில் லதேளிவரானை
கம்பீரம் இருந்தேது. உடைல் லமைலிந்திருந்தேராலும் உரம் குன்றராதே வனைப்ப இருந்தேது.

அவன் கடளக்லகராட்டடை எடுத்துப் தபராடுடகயில் அடிக்கடி அந்தே தமைலெராடடை நழுவி விழுந்தேது. உயேரத்
தூக்கி உச்சியில் முடிந்திருந்தே தேடலெமுடியும் நழுவி அவிழ்ந்தேது. கடளக்லகராட்டடை கீதழ டவத்துவிட்டு,
அவன் ஆடடைகடளயும் தேடலெடயேயும் நன்கு முடிந்து லகராண்டைரான். முன்பறம் ஓடி வந்து தகராயிலுக்குள்
பகுந்தேரான். அருகிலுள்ள சுள்ளிகடள ஒடித்துப் தபராட்டுவிட்டு மைறுபடி லவளிதயே வந்தேரான். நிழல்
கற்கம்பத்டதேத் தேராண்டியிருந்தேது.

65
லபரியேப்பரா ஏன் வரவில்டலெ?

தினைமும் தமைரார தவண்டி அவர வருவரார. அவருக்லகன்று பல்லெராயில் அவன் எடுத்து டவத்தே தமைரார
அப்படிதயே இருந்தேது. தகராயிலிலுள்ள ஆறு எருடமைகளின் பராடலெயும் அவன் உபதயேராகித்துக்
லகராள்ளலெராம். எப்தபராதும் அடணயேரா விளக்கராக எரிவது அந்தேப் பராலின் லநய்தேரான். லகராழுக்கு
லமைராழுக்லகன்று தேராடயேப் தபராலெதவ குட்டடையேராக உள்ள ரங்கம்டமையின் ஒரு வயேசுக் குழந்டதேடயேத்
தூக்கிக் லகராண்டு லபரியே தேந்டதே ஏன் அன்று வரவில்டலெ?

அவனுக்கு லவளியுலெகத் லதேராடைரபராகத் தினைம் தினைம் தகராயிலில் வந்து அவனுடைன் எவதரனும் தபசுபவர
உண்லடைன்றரால் அது அவர தேராம். தஜராகி கட்டடை பிளக்டகயிதலெரா, குச்சி ஒடிக்டகயிதலெரா, பரால்பராண்டைம்
சுத்தேம் லசய்டகயிதலெரா, பூஞ்லசடிக்கு நீரூற்றுடகயிதலெரா லபரியேப்பரா அந்தேக் தகராயிலின் சிறியே
திண்டணயில் வந்து உட்கராரந்திருப்பரார. அவர ஏததேனும் பண்டடையே நராடளச் லசய்திடயேப் தபசுவரார;
இல்டலெதயேல் ஏததேரா எட்டைராதே உலெகின் சிந்தேடனையில் ஆழ்ந்தேவர தபரால் வராடனை அண்ணராந்து பராரத்துக்
லகராண்டிருப்பரார. அதுவுமல்லெராது தபரானைரால், அவருடடையே கண்டைத்திலிருந்து இனியே பராடைல்கள்
லமைல்லியே சுரத்தில் தஜராகியின் நராடி நரம்பகடளச் சிலிரக்கச் லசய்யும் விதேத்தில் வந்து லகராண்டிருக்கும்.

அந்தேக் குரலுக்குத்தேராதனை தேந்டதே தேம்டமைதயே பறி லகராடுத்து நின்றிருந்திருக்கிறரார என்று தஜராகி

வியேப்படடைவரான்.

அந்தேப் லபரியேப்பரா ஏன் வரவில்டலெ?

தஜராகி பயிடர விட்டு, தகராயிலின் பின்பறம் தேள்ளி நின்று லபரியே தேந்டதே வரும் வழிடயேதயே தநராக்கிக்
லகராண்டிருந்தேரான்.

எத்தேடனை தநரம் நின்றராதனைரா? அடிவராடனைத் லதேராடும் மைடலெயின் எல்டலெக் தகராடுகள் தபரான்ற லதேராடைர
வடளவுகள் நீலெமும் பசுடமையுமைராக மன்னியே கராட்சியிதலெ, விரிந்து பரந்தே உலெகிதலெ சுதேந்திரமைராகத்
தேன்டனை மைறந்து அவன் நிற்டகயிதலெ தேன் உள்ளத்தின் உள்ளிருந்து ஒன்று கட்டைவிழ்ந்து தமைதலெ லசல்வது
தபரான்ற பரவசம் உண்டைராயிற்று தஜராகிக்கு. அத்தேடகயே உணரவு அவனுக்குப் பதியேதேன்று. அவன்
இனைந்லதேரியேராப் பருவத்திலிருந்ததே அவ்வுணரடவ அனுபவித்திருக்கிறரான். பல்தமைட்டில் எருடமைகடள
தமைய்த்துக் லகராண்டு அவன் படுத்திருக்டகயில், அவடனை மைறந்து அவனுடடையே உள்ளத்தினின்று ஒன்று
வராடனை தநராக்கிச் லசன்று விட்டைராற் தபரான்று ததேரான்றும் கண்டண மூடிக் லகராண்டு அந்தே இன்ப
லெயேத்தில் மூழ்கிக் கிடைப்பரான்.

அத்தேடகயே ஓர இன்பலெயேத்தில், தேன்டனைச் சுற்றியே இதேமைரானை லவம்டமையிலும் தேண்டமையிலும்

மூழ்கியேவனைராய் அகம் கனிந்து அவன் நிற்டகயிதலெ, அருகிதலெ கீசுக்கீலசன்று குருவிகளின் ஒலி
அவடனைக் கவரந்து இழுத்தேது. அவனுக்கு அருகில் ஒரு சிட்டுக்குருவிகள், சிறு அலெகரால்
ஒன்டறலயேரான்று லகராத்திக் லகராண்டும் கூவிக் லகராண்டும், சண்டடையிட்டுக் லகராண்டிருந்தேனை. இரு
குருவிகளுக்கும் கழுத்துக்குக் கீழ் மைராரபில் கறுப்பத் தேடைங்கள் இருந்தேனை. பதுச் சிறகுகளும் நல்லெ பஞ்சின்
தேன்டமைலயேராத்தே மருதுவரானை தமைனியும் கூடியே ஆண் குருவிகள். அடவ இரண்டும் சண்டடை தபராடும்
கராரணத்டதேத் துழராவ தவண்டியே ததேடவ இல்லெராதேபடி அவனுக்கு வலெப்பறத்தில் கீசுக்கீலசன்று சிறு
குருவி ஒன்று வரால் சிறகு படைபடைக்கக் கத்திக் லகராண்டிருந்தேது. லமைன்டமையும் இளடமை அலெகிலும்
தமைனியிலும் லதேரியும் லபண் குருவி அது.

சிந்டதே கவரப்லபற்ற தஜராகிக்கு, உடைலில் சிலிரப்ப ஓடியேது. அதுவடரயிலும் அவன் குருவிகடளயும்

கராட்டு டமைனைராக்கடளயும் பராரக்கராதேவன் அல்லென். ஆனைரால் அது தபரான்ற ஒரு கராட்சியில்
பிரத்திதயேகமைராக அவன் சிந்டதே ஈடுபட்டைதில்டலெ.

இரண்டு ஆண் சிட்டுக்கள், ஒரு லபண்ணுக்கராகச் சண்டடை தபராடுகின்றனை. லபண் சிட்டு, துடிதுடிப்படைன்

66
கூவுகிறது. அதேன் மைனைடசக் கவரந்தேது எதுதவரா? தேன் இனியேவன் லவன்று தேன்டனை இன்ப லவளியில்
இட்டுச் லசல்லெ தவண்டுதமை என்ற துடிதுடிப்பப் தபராலும் அதேற்கு!

அவன் உள்ளத்தில் அந்தேக் கராட்சியில் என்றுமலெரா ஆவலும் துடிப்பம் உண்டைராயினை. இரண்டு

குருவிகளில் எது லவல்லெப் தபராகிறது?

ஒன்டறலயேரான்று லகராத்திக் லகராண்டு, சிறடகப் படைபடைலவன்று அடித்துக் லகராண்டு, துரத்திக் லகராண்டு,

இரண்டும் தகராயில் டமைதேரானை எல்டலெடயேக் கடைந்து, கராட்டுக்குள் லசன்றனை. லபண் சிட்டும் கூவிக்
லகராண்டு சிறிது பறந்து, கற்றூணில் வந்து உட்கராரந்தேது. இப்பறமும் அப்பறமும் கழுத்டதே வடளத்துக்
கண்டணச் சராய்த்து அழகு பராரத்துக் லகராள்வதும், அலெகரால் சிறகுகடளயும் உடைடலெயும் தகராதி
விடுவதுமைராகக் கவடலெயின்றி உட்கராரந்திருக்கிறததே! தேன் மைனைசுக்கு இனியேவனின் வலிடமையில்
அத்தேடனை நம்பிக்டகயேரா?

தஜராகி, அந்தேக் கராதேற் தபராரின் முடிடவக் கராண உடைலலெல்லெராம் ஆவலின் துடிப்பராகக் கராத்து
நிற்டகயிதலெ, ஒரு குருவி லவற்றிப் லபருமதேத்துடைன் விரலரன்று பறந்து வந்தேது. தேன் இனியேராளின்
அருதக வந்து அமைரந்தேது. அவனுடடையே உடைல் படைபடைத்தேது, அவற்டறக் கராண்டகயிதலெ.

லபண் குருவிக்குத்தேரான் எத்தேடனை சராகசம்! கழுத்டதேச் சராய்த்துக் லகராண்டு நராணப்பராரடவ பராரத்தேததேரா?

ஆண் லநருங்கி லநருங்கி வந்தேது. லபண்குருவி பறந்து மைறுபறம் தபராய் உட்கராரந்தேது. பின்னும் அருகில்
வந்தேது. லபண் குருவி விரலரன்று பறந்து தகராயில் கூடர முகப்பக்குப் தபராயிற்று. ஆணும் லதேராடைரந்தேது.

அடவ நீலெவரானில் பறந்து தஜராடியேராகக் கண் பராரடவயிலிருந்து மைடறயும் வடர தஜராகி அவற்டறதயே
பராரத்துக் லகராண்டு நின்றரான். மைனைக் கிளரச்சி அடைங்கவில்டலெ. சிறு திண்டணயில் அமைரந்தேரான். முதேல்
முதேலெராக, வராழ்க்டக நிடறவு லபற்றுவிடைவில்டலெ என்ற அதிருப்தி அவனுக்கு உண்டைராயிற்று.

ஆம், குறிஞ்சி பூத்துவிட்டைது. அவன் ஒரு குறிஞ்சி நிரம்பராதே பராலெகனைராக, தகராயில் எல்டலெக்கு வந்தேரான்.
இடதே விட்டுப் தபராகும் தேகுதி லபற்று அவன் நிற்கிறராதனை!

அந்தேக் குருவிகள் இரண்டும் மைரப்லபராந்துகளிதலெரா பதேரகளிதலெரா கூடி வராழ்ந்து சந்தேதிடயேப் லபருக்கும்.

சுள்ளி ஒடுக்கதவரா நீலரடுக்கதவரா அவன் லசல்லுடகயில் பதேரகளில் குஞ்சுகளின் அச்ச ஒலிகள்
தகட்குதமை; ‘உணவுக்குப் தபராயிருக்கும் தேராயும் தேந்டதேயும் இல்டலெ, எங்களுக்குப் பறக்கச் சிறகுகளும்
இல்டலெ’ என்ற அந்தேப் பரிதேராப ஒலிகள், எதிரகராலெ நம்பிக்டக என்ற ஆதேராரத்தில் ததேராய்ந்து நிற்படவ
அன்தறரா? ‘சிறகு வளரந்து, நராமும் வராழ்ந்து இனைத்டதேப் லபருக்க தவண்டும்?’ இந்தே எட்டுப் பத்து
ஆண்டுகளில், அவன் முன் கல்லெராட்டைம் ஆடிக் லகராண்டிருந்தே ரங்கம்டமை, லகராழுக்கு லமைராழுக்லகன்று
ஒரு மைதேடலெக்குத் தேராயேராகி விட்டைராதள!

அன்லறராரு நராள் மைராம கிரிடஜடயேக் குழந்டதேயேராகக் லகராண்டு வந்தேதும், பராரு அவடனைப்

பற்சரிவிலிருந்து அடழத்துப் தபரானைதும் சதடைலரன்று அவன் நிடனைவுக்கு வந்தேனை. குழந்டதே கிரிடஜடயே
மைடியில் விட்டுக் லகராண்டு, அவன் எடுக்க தவண்டைராம் என்று லமைராழிந்தேதும், கிருஷ்ணனின் தேராயும்
மைற்றவரும் அவடனைக் தகலிகள் லமைராழிந்தேதும் அவன் நிடனைவில் அவிழ்ந்தேனை.

‘பராப்பரா லபரியேவளரானைதும் நம் வீட்டுக்கு வருவராள்; உனைக்குச் தசராலறடுத்து டவப்பராள்; விடதே

விடதேப்பராள்’ என்லறல்லெராம் தேராய் கூறியே லசராற்கள் பதுப் லபராருளுடைன் பளிச்லசன்று நிடனைவில்
ததேரான்றினை. உடைல் பல்லெரித்தேது.

பராரு இன்னைம் கன்னியேராக நிற்கிறராள்; ரங்கனுக்குத்தேரான் பராரு என்று அவன் தேந்டதே, முன்ப ஒரு நராள்
கூறியேது உண்டு. ஆனைரால், ரங்கன் எங்தக லசன்றராதனைரா, என்னை ஆனைராதனைரா, லதேரியேவில்டலெ.

67
பராருவுக்கு அபூரவமைரானை வட்டை மைதியேன்னை முகம், அவள் இப்தபராது எவ்வளவு அழகராக வளரந்து
நிற்பராள்!

அவன் தகராயிலிருந்து விடுதேடலெ லபற்று வீடு லசன்றதும் வீட்டுத் தேடலெடமைப் லபராறுப்டப ஏற்றுக்
லகராண்டு விடுவரான்.

கராய்ச்சல் வந்து அவன் தேந்டதேடயே உருக்குடலெத்து விட்டைது. அவருக்குப் பூரண ஓய்வு லகராடுத்து விட்டு,
அவன் அவர பணிகடளச் லசய்வரான். கராடலெயிலலெழுந்து தேந்டதேடயேப் தபராலெதவ இடறவடனைத்
லதேராழுது விட்டு அவன் மைராடுகடள அவிழ்க்டகயில், அவனுடடையே அன்டனைடயேப் தபரால் பராரு சுடுநீர
டவப்பராள்; கலெங்கள் கழுவுவராள்; அவன் நீரராடை, அருகிலிருந்து நீரூற்றுவராள்; கஞ்சிதயேரா, தமைராதரரா,
பரிவுடைன் லகராண்டு தேருவராள். பகலில் வந்தே தநரம், பளபளலவன்று லபரியே வட்டிடலெ டவத்துச் தசராறும்
குழம்பமடுவராள். அவள் டகப்பட்டை அந்தே உணவின் மைணந்தேரான் எப்படி இருக்கும்! மைராடலெயில் அவன்
வருமுன், தீபமைராடைத்தில் அவள் விளக்கு டவத்துவிட்டு, கதேவருகில் நின்று கருவிழிகள் ஒளிரச் சிரிப்பராள்.

அப்பப்பரா! இந்தே நிடனைப்பிதலெ என்னை ஆனைந்தேம்!

அடுத்தே ஆண்டில், ரங்கிடயேப் தபரால் அவளும் லகராழுக்கு லமைராழுக்லகன்று ஒரு டபயேடனைத் தேரும்
தேராயேராகி விடுவராள்.

இடறயேவருக்கு லநடுநராள் பணி லசய்தே அவனுக்கு விடரவிதலெதயே ஒரு டபயேடனை, குலெக்லகராழுந்டதே

அவர அருளமைராட்டைராரரா?

குடும்பத்தில் எவ்விதேப் பற்றும் இல்லெராதே லபரியேப்பன், ரங்கி குழந்டதேடயே எப்படிச் சுமைந்து திரிகிறரார?
குழந்டதே தேரும் ஆனைந்தேத்துக்குக் குவலெயேத்தில் ஈதடைது, எல்டலெ ஏது?

பராரு லபற்றுத் தேரும் குழந்டதேடயே அவனுடடையே அம்டமையும் அப்பனும் லபரியேப்பனும் மைராறி மைராறி
டவத்துக் லகராள்வராரகள். லபரியேப்பரா அதேற்குப் பராட்டுக்கள் பராடைவும் டக தேட்டைவும் ஆடைவும் லசரால்லிக்
லகராடுத்து மைகிழ்வரார. அவன் அத்தேடகயே குடும்பத்துக்கும் தேரானியேம் விடதேப்பரான். இரவு பகல்
கராவலிருந்து பயிடரக் கராத்துப் லபருக்கி வீட்டுக்குக் லகராண்டு வருவரான். பராடலெப் லபருக்க
மைராடுகடளப் தபணுவரான். ஊரிலிருந்து நண்பரகளும், அத்டதே, மைராமமைராரகளும் வந்தேரால், வீட்டுக்கு
உடடையேவனைராக வணங்கி உபசரிப்பரான். பராருவும் உச்சரிப்பில் பங்கு லகராள்வராள். மைராசம் ஒரு கூட்டு
விருந்தும் சந்ததேராஷமும் டவபவமுமைராக அவரகள் குடும்பம் நடைக்கும்.

பரபரத்தே அடிச்சத்தேம் அவனுடடையே இனியே கனைடவக் கடலெத்தேது. வழக்கம் தபரால் குழந்டதேடயேத் தூக்கிக்
லகராண்டு தமைராரக் கலெயேத்துடைன் லபரியேப்பன் வரவில்டலெ, விருந்துண்டு களித்தே முகத்தினைரராய்,
லவற்றிடலெ சுடவத்தேவரராய் வந்தேரார.

“ஏன் லபரியேப்பரா, தமைராருக்குக் கலெயேம் லகராண்டு வரவில்டலெதயே? வீட்டில் ஏததேனும் விதசஷமைரா?

குழந்டதேடயே அடழத்து வரவில்டலெயேரா?”

“இன்று விருந்துச் சராப்பராடு, தஜராகி. கிருஷ்ணன் வந்திருக்கிறரான் லதேரியுமைரா?”

“ஓ, மைணியேக்கராரர வீட்டுக் கிருஷ்ணனைரா?”

“ஆமைராம். பட்டைணம் தபராய்ப் லபரியே படிப்லபல்லெராம் படித்து வந்திருக்கிறரானைரா? எப்படிப் தபசுகிறரான்

என்கிறராய்? மஷன் பள்ளிக்கூடைத்தில் எல்தலெராடரயும் தவதேத்தில் மைராற்றுகிறராரகள் என்று
லசரான்னைராரகதள; இல்லெராது தபரானைரால் உன்டனைக் கூடைத் தேம்பி பள்ளிக்கூடைம் அனுப்பியிருப்பரான்...
இன்னும் யேரார யேராதரரா பள்ளிக்குடைம் தபரானைராரகள். ஆனைரால் ஒரு பயேலெராவது கிருஷ்ணடனைப் தபரால்

68
படிக்கவில்டலெ. அவன் என்னைலவல்லெராம் தபசுகிறரான் என்கிறராய்?”

“உம்...”

“அங்லகல்லெராம் லபண்பிள்டளகள் கூடைப் பள்ளிக்கூடைம் தபராய் லபரியே படிப்ப படிக்கிறராரகளராம். இவன்

தேரான் எத்தேடனை வருஷம், எத்தேடனை பத்தேகங்கள் படித்து விட்டைரான்! இந்தே மைடலெ இத்தேடனை அடி, ஆறு
இத்தேடனை நீளம் என்லறல்லெராம் லசரால்கிறரான். நராலமைல்லெராம் படித்துத்தேரான் கிரராமைங்களில் விடளச்சல்
லபருக்க தவணுமைராம்; நல்லெ நல்லெ துணி உடுத்தே தவணுமைராம். அப்பறம்...”

லபரியேப்பன் ஒவ்லவரான்றராக நிடனைவுபடுத்திக் லகராண்டை விதேம் தஜராகிக்கு தவடிக்டகயேராகவும்

பதுடமையேராகவும் இருந்தேது.

“ஒத்டதேயிதலெ கவரனைர பங்களராவிலலெல்லெராங் கூடை, எண்லணய் திரு இல்லெராமைல் பகடலெப் தபரால் விளக்கு
எரிகிறதேராதமை! அது தபரால் விளக்குக்கு என்னைதவரா ‘பவர’ எடுக்கிறதேராம். அலதேல்லெராங் கூடைச்
லசரால்கிறரான். நமைக்கு ஒன்றுதமை விளங்கவில்டலெ. லவள்டளக்கராரத் துடரகள் தபராகும் வண்டி, பிளஷர
கராரகள் எல்லெராம் இங்தகயும் வர தவண்டும். தரராடு தபராடை தவண்டும், பள்ளிக்கூடைம் கட்டை தவண்டும்.
எல்தலெராரும் உடழக்க தவண்டும் என்லறல்லெராம் அடுக்குகிறரான். தபரா!”

தஜராகி, தேன் உலெகத்துக்கு அப்பராலுள்ள இந்தேச் லசய்திகடள ரசமைராகத்தேரான் தகட்டைரான்.

கிருஷ்ணன் அவ்வளவு லபரியே படிப்பப் படித்து விட்டைரானைரா? யேரார கண்டைராரகள்? மைரகதே மைடலெயிலும்
அந்தே விந்டதேகள் வரக் கூடும் ஒரு நராள்?

தஜராகி, மைராடில்லெராமைல் குதிடரயில்லெராமைல் ஓடு வண்டிடயேயும் பராரத்தேதில்டலெ; எண்லணய் திரி இல்லெராதே

விளக்டகயும் பராரத்தேதில்டலெ.

லபரியேப்பரா அவன் வியேந்து நிற்டகயிதலெதயே அடுத்தே லசய்திடயேயும் நிடனைத்துச் லசரான்னைரார: “அப்பறம்,

இந்தே லவள்டளக்கராரத் துடரமைராரகள் இருக்கிறராரகதள, இவரகள் தேராதனை லரயில் வண்டி லகராண்டு
வந்திருக்கிறராரகள்? கராபி, டீ எல்லெராம் மைடலெயில் டவத்திருக்கிறராரகள்? நராம் வரி கட்டுகிதறராம்.
கலலெக்டைர துடர, கவரனைர துடர, லபரியேவரகள் என்லறல்லெராம் நிடனைக்கிதறராதமைரா?”

“ம்...?”

“துடரயும் நம்டமைப் தபரால் மைனிதேன் தேரான். லசரால்லெப் தபரானைரால், இழிகுலெத்ததேரார தபரால் ஆடும் மைராடும்
தின்பவன்” என்றவர குரடலெத் தேராழ்த்திக் லகராண்டு, “உண்டமையிதலெ நம்ப ரராஜ்யேத்டதேப் பிடித்துக்
லகராண்டு அவன் ஆளுகிறரான்; நம் பூமயிதலெ விடளத்துப் பணலமைடுக்கிறரான்; இவரகள் எல்லெராரும்
தபராய் நமைக்குச் சுயேரராஜ்யேம் வரதவணும் என்லறல்லெராம் லசரால்கிறரான். அவன் தபச்சு, அதடையேப்பரா!
நமைக்கு நிடனைப்பிதலெதயே பிடிபடைவில்டலெ. இந்தே ஹட்டிக்தக அவனைரால் லபருடமை வரப்தபராகிறது, நீ
பரார.”

தஜராகி லபரியேப்படனைதயே பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேரான். “இன்று அங்தகதேரான் இத்தேடனை தநரம்

இருந்தீரகளரா லபரியேப்பரா?”

“ஆமைராம். கரியேமைல்லெண்ணனுக்குப் லபருடமை இருக்கராதேரா? விருந்து நடைத்தினைரார. பரார தஜராகி, ஒன்று

மைறந்ததேதனை! அங்தகலயேல்லெராம் பளிப்பச் தசரராமைல் சராப்பராதடை கிடடையேராதேராம். இங்தக பளி தபராட்டைரால்
உடைம்ப ரத்தேம் லகட்டுப் தபராகும் என்கிதறராதமை! அதடைதடை! ஒன்று முக்கியேமைரானை விஷயேம். அடதே மைறந்து
தபராதனைதனை!”

69
தஜராகிக்கு சிரிப்பராய் வந்தேது.

“நம்மை பராருடவ, கிருஷ்ணனுக்குக் தகட்கப் தபராகிறராரகளராம். கிருஷ்ணனுக்குப் பராருடவக் கட்டிக்

லகராள்ளதவ இஷ்டைமைராம். அவதனை கராடலெயில் லசரால்லி விட்டைரானைராம். பராரு அழகரானை லபண்
இல்டலெயேரா? அவனுக்கு நல்லெ லபண் தவண்டைராமைரா?”

தஜராகியின் கண்டைத்தில் அடி லநஞ்சிலிருந்து ஏததேரா ஒரு கவராடைம் பறந்து வந்து உட்கராரந்தேராற் தபரால்
இருந்தேது.

பராருடவ, கிருஷ்ணனுக்கு - எங்லகல்லெராதமைரா லசன்று படித்துப் பட்டைங்கள் வராங்கி வந்திருக்கும்

கிருஷ்ணனுக்கு.

சிட்டுக் குருவிகளின் கராட்சி சட்லடைன்று நிடனைவில் முட்டியேது.

தஜராகி, நீரில் முழுகிச் சமைராளிப்பவன் தபரால் குலுங்கிக் லகராண்டு லபரியேப்படனை தநரராகப் பராரக்க
முயேன்றரான்.
-----------

70
 2.4. ஒத்டதே மைராப்பிள்டள
கல் இயேந்திரம் ததேயேத் ததேயே, ரராகிடயே மைராவராக்கித் தேள்ளிக் லகராண்டிருந்தேது. நரான்கு தேளிரக் டககள் அந்தேப்
லபரியே கல்திரிடகடயே இருக்கிக் லகராண்டிருந்தேனை. கிரிடஜ, அச்சில் தமைலெராகக் டக டவத்துக்
லகராண்டிருந்தேராள். கீழ்ப் பகுதியில் டக டவத்துக் லகராண்டு அவ்வப்தபராது தேரானியேத்டதே எடுத்து
இயேந்திரக் குழியில் இட்டுக் லகராண்டிருந்தேவள், பராரு. வீட்டில் அப்தபராது யேராருதமை இல்டலெ. பராட்டைன்
ததேன் மைடலெக்குச் லசன்றிருந்தேரார. லபற்தறரார கிழங்குத் ததேராட்டைத்துக்குச் லசன்றிருந்தேனைர.

பராருவின் டககள் தேராம் இயேந்திரம் தபரால் இயேங்கிக் லகராண்டிருந்தேனைதவ தேவிர, மைனைம் அவள் வசம்
இல்டலெ. களங்கமைற்ற படிகத்திதலெ ஒரு நிழல் விழுந்து விட்டைது. அந்தே நிழல், கன்னித்தேடைராகமைராக இருந்தே
உள்ளத்தில் இதுவடர அவள் அறிந்திரராதே விதேமைராகச் சலெனைத்டதே ஏற்படுத்தி விட்டைது.

கிருஷ்ணன் மைரகதே மைடலெக்குப் தபராய்விட்டைரான் என்று அறிந்தேதிலிருந்ததே அவள் உள்ளம் அடலெபராய்ந்து

லகராண்டிருந்தேது. அந்தே வட்டைடகக்தக அவன் ஓர அரசடனைப் தபரால் உயேரந்து விட்டைவன். எத்தேடனைதயேரா
சமைரான்களும் லபரியேதேனைக்கராரரகளும் லபண்கள் லபற்றவரகளராக இருக்க மைராட்டைராரகளரா? அவரகள்
வீட்டுக்கு எந்தேப் லபண் லசல்லெக் லகராடுத்து டவத்திருக்கிறராதளரா?

“என்னை அக்கரா? ரராகிதயே தபராடைராமைல் லவறுதமை அடரக்கச் லசரால்லுகிறராதயே! எவ்வளவு தநரமைராச்சு?”

கிரிடஜ தகட்டைதும் பராருவுக்கு லவட்கம் உண்டைராயிற்று. ஒரு பிடி ரராகிடயேப் தபராட்டைராள்.

அவரகள் வீட்டிலிருந்து கிருஷ்ணனின் தேந்டதேயும் தேராயும் அவள் லபற்தறராடர வந்து கண்டு அவடளத்
தேங்கள் மைகனுக்குக் தகட்கராது தபரானைரால்...

சிலெ நராட்களில் மைரகதேமைடலெ அத்டதேயும் மைராமைனும் வருவராரகள். ரங்கதனைரா இல்டலெ. தஜராகிக்குத்தேரான்

அவள் என்பது தீரமைரானைமைராயிற்தற லவளி உலெகு லசன்று வண்ண வண்ணப் பதுடமைகளில் முழுகி வந்து
அவள் இருதேயேம் கவரந்தே அழகன் எங்தக? பத்து ஆண்டுகள் தபரால் இரியே உடடையேரார தகராயிலின்
எல்டலெடயே விட்டு வரராதே தஜராகி எங்தக?

மைராடலெ, தீபமைராடைத்தில் விளக்கு டவத்துவிட்டுத் தேராயும் தேந்டதேயும் வருவடதே எதிரபராரத்து அவள்

நிற்டகயிதலெ அண்ணன் பீமைன் அம்டமையுடைன் தபசிக் லகராண்தடை வருவடதேக் கண்டைரான்.

அம்டமை பின்பறமைராக வந்து சுள்ளிக்கட்டடைக் கீதழ தேள்ளிவிட்டு வந்தேராள். சராப்பராடு எடுத்துச் லசல்லும்
பதியே தூக்குப் பராத்திரம் ஒன்டற ஆட்டுக் லகராண்டு வந்தே பீமைடனைக் கண்டைதும், பராரு ஆவலுடைன் அடதே
அவன் டகயிலிருந்து வராங்கினைராள்.

திறந்து பராரத்துவிட்டு சிரித்துக் லகராண்தடை, “எனைக்கு ஒன்றும் வராங்கி வரவில்டலெயேரா அண்ணரா?”

என்றராள்.

பீமைன் சிரித்து விட்டுக் கண்டண சிமட்டினைரான். “ஒன்றும் வராங்கி வரவில்டலெயேரா? அம்டமையிடைம் தகள்.
உனைக்கு என்னை வராங்கி வந்திருக்தகலனைன்று லசரால்லுவராள்” என்றரான்.

ஒத்டதேக்குச் லசல்லும் அவனிடைம், பதிது பதிதேராக, மைங்டகயேர தமைலுக்கு அணியும் பட்டு ரவிக்டகத்
துணிகள் வந்திருப்படதேச் லசரால்லி, தேனைக்கும் அவ்விதேம் பதியே துணிகள் தவண்டுலமைன்று
தகட்டிருந்தேராள் அவள். அந்தேத் துணிகடள அம்டமை தேன் முண்டுக்குள் ஒளித்து டவத்திருக்கக் கூடுதமைரா?

உடைதனை அவள் அம்டமையிடைம் ஓடி, “எங்தகயேம்மைரா கராட்டு” என்றராள்.

71
தேராயும் சிரித்தேராள். அவள் சிரிப்பில் லபராதிந்திருந்தே லபராருடள உணரக் கூடைப் பராருவுக்கு லபராறுடமை
இருக்கவில்டலெ; “எங்தகயேம்மைரா?” என்றராள் சிணுங்கலும் சிடுசிடுப்பமைராக.

“என்னிடைம் ஏது, அவனைல்லெவரா தவண்டி வந்திருக்கிறரான்?... கிரி, சுடுதேண்ணீர லகராண்டைராம்மைரா!” என்று

தேடலெவட்டடை அவிழ்த்து உதேறிக் லகராண்டு, தேராய் டககரால் கழுவ நின்றராள்.

தேராயின் மைறுலமைராழியும் தேடமையேனின் சிரிப்பம் அவளுக்கு அரத்தேமைற்ற தகராபத்டதேதயே உண்டு பண்ணினை.

தகராபத்துடைன் அடுப்படியில் உட்கராரந்து எரிந்து லவளிதயே வந்து லகராண்டிருந்தே விறடக ஆத்திரத்துடைன்
உள்ளுக்குத் தேள்ளினைராள்.

டகடயேத் ததேய்த்துத் ததேய்த்துக் கழுவிக் லகராண்டிருந்தே தேராய், திருதிருலவன்று எரிந்தே லசந்தேழல் ஒளியில்,
மைகளின் தகராபமுகத்தின் அழடகக் கண்டு உள்ளூறச் சிரித்துக் லகராண்டிருந்தேராள். கரால் டக கழுவி
முடிந்தேதும் அருகிதலெ வந்து, மைகடளப் பராரத்துக் லகராண்தடை, “அண்ணனிடைம் முதேலில் என்னை வராங்கி
வந்திருக்கிறரான் என்று தகட்டைராயேரா, மைகதள?” என்றராள்.

“எத்தேடனை தேரம் தகட்க தவண்டுமைராம்? வராங்கி வந்தேடதேக் லகராடுத்தேரால் லகராடுக்கிறரார, இல்லெராவிட்டைரால்

தவண்டைராம்!” என்றராள் பராரு.

அடுப்பின் கீழ் வந்து நின்ற பீமைன், “அடை அடை அடை! இந்தேராம்மைரா, முகத்டதேக் லகராஞ்சம் இப்படிக் கராட்டு;
என்டனைப் பராரத்து நரான் லகராண்டு வந்தே பரிடச இப்தபராது தவண்டைராலமைன்று லசரால்லு!” என்றரான்.

தகராபத்ததேராடு முழங்கராலில் தமைராவராடயேப் பதித்துக் லகராண்டு அமைரந்திருந்தேவள் கராதேருகிதலெ,

“ஒத்டதேக்குப் தபராய் அழகரானை மைராப்பிள்டளடயேச் சம்பராதித்து வந்திருக்கிதறன். எங்தக
தவண்டைராலமைன்று லசரால்!” என்று அவள் தேடலெடயேத் தூக்கிக் கலெகலெலவன்று நடகத்தேரான் அவன்.

முகம் சிவக்க, நராணம் கவிந்தே கண்கடளப் லபராய்க் தகராபத்திடரயேரால் தபராரத்துக் லகராண்டைவள், ஒரு
கணம் தேடுமைராறினைராள்.

ஒத்டதேக்குப் தபராய் மைராப்பிள்டளயேரா? அது யேரார? ஒருதவடள கிருஷ்ணன் ஒத்டதேக்குப் தபராயிருக்கக்

கூடுதமைரா?

இருதேயேத்தில் களி துள்ள, கருவிழிகளில் ஒளி சிந்தே, அவள் லமைகௌனைம் சராதித்தேது கண்டு பீமைன் டகலகராட்டி
நடகத்தேரான்.

“பராரத்தேராயேரா! இப்தபராது தவண்டைராலமைன்று லசரால்லு!”

“நரான் ஒன்றும் அலதேல்லெராம் தகட்கவில்டலெ. பட்டு வராங்கி வந்தேராயேரா என்று தேராதனை தகட்தடைன்?”
என்றராள் அந்தேப் லபராய்க் தகராபம் மைராறராமைதலெ.

“பட்டைரா? பட்டுக்லகன்னை தேங்கச்சி! உனைக்கு எத்தேடனை பட்டு தவண்டும்? பளபளக்கும் பட்டு, தேங்கம்,
லவள்ளி எல்லெராம் வரப்தபராகின்றனை. ஐந்டதேப் பத்தேராக்கி, பத்டதே நூறராக்கி, நூடற ஆயிரமைராக்கும்
அருடமையேரானை மைராப்பிள்டள. உயேரம், அளவரானை பருமைன், லசதவலலென்று நிறம், அழகியே மீடச...”

இந்தேக் கட்டைத்துக்கு அவன் வந்தே தபராது பராருவுக்கு உண்டமையேராகதவ தகராபம் வந்துவிட்டைது.

சதரலலென்று அவன் டகடயேத் தேள்ளிவிட்டுப் பறமைடனையில் தபராய் உட்கராரந்து லகராண்டைராள். ஆத்திரம்
ஆத்திரமைராக வந்தேது அவளுக்கு.

அந்தே ஆணழகனுக்கு அழகியே மீடசயும் இல்டலெ; தேராடியும் இல்டலெ! நூடற ஆயிரமைராக்கும் இந்தே அருடமை

72
மைராப்பிள்டள யேரார?

லவகுதநரம் கழித்து, இருட்டில் அம்டமை வந்து அன்பராக அவடள லநருங்கி உட்கராரந்து, “என்னை பராரு?
இலதேன்னை அசட்டுக் தகராபம்?” என்றராள்.

“எனைக்கு ஒன்றும் தகராபம் இல்டலெ” என்றராள் அவள் எங்தகரா பராரத்துக் லகராண்டு.

“அப்ப ரங்கன் மீது உனைக்கு இஷ்டைம் இல்டலெயேரா?”

பராருவுக்குத் திக்லகன்றது. ரங்கனைரா?

“யேரார லபரியே மைராமைன் மைகனைரா?”

“ஆமைராம். பீமைன் அவடனைத்தேரான் ஒத்டதேயில் பராரத்தேரானைராம். துடரமைராரகடள அண்டி லவள்ளி

லவள்ளியேராகச் சம்பராதித்திருக்கிறரானைராம். விருந்து டவத்தேரானைராம். ஆடு இருக்கிறதேராம்; மைராடு
இருக்கிறதேராம். தகராட்டும் லதேராப்பியுமைராய் கனை லசராகுசராய் நடைக்கிறரானைராம்.”

“இத்தேடனை வருஷங்களராய் அத்தேரான் ஒத்டதேயிலெரா இருந்தேரார?”

“ஆமைராம்.”

“உனைக்கு இஷ்டைமைராம்மைரா?” என்று ஏக்கம் நிடறந்தே விழிகளுடைன் தேராடயேப் பராரத்தேராள் மைகள்.

அந்தே விழிகள் உணரத்தியே உண்டமைடயேத் தேராய் அறிவராள். அருவிச் சுழலில் சிக்கியேவடள ஆபத்திலிருந்து
ஒருவன் மீட்டைடதேயும், சிலெ நிமஷங்களில் அங்கு நிகழ்ந்தேததேரார கராதேல் நராடைகத்டதேயும் எதிரவீட்டுத்
ததேராழி, அவள் கராதில் தபராட்டுத் தேரான் இருந்தேராள். என்றராலும் நமுட்டுச் சிரிப்படைன், “நிடறயே லவள்ளிப்
பணம் லகராண்டு வந்து டவத்து மைராமைன் கராலில் விழுந்து, லபண்டணத் தேராருங்கள் என்று முடறப்டபயேன்
தகட்டகயில் மைறுக்கலெராமைரா?” என்றராள்.

பராரு லமைல்லியே இதேழ்கடளக் குவித்தேராள்; “தவண்டைராமைம்மைரா. நரான்... நரான்” என்று மழற்றியேபடிதயே

தேராயின் தமைல் கவிழ்ந்து சராய்ந்தேராள்.

தேராய் வராய்விட்டு மைறுபடியும் சிரித்தேராள்.

“கிருஷ்ணன் இரண்டு நூறு தேருவரானைரா? தேங்க மைணிச்சரமும் கடைகமும் வடளயேலும் தபராடுவரானைரா?

தகட்டைராயேரா?”

“எனைக்கு அலதேல்லெராம் அவதர கட்டைராயேமைராகப் தபராடுவராரம்மைரா.”

“அசட்டுப் லபண்தண, கரியேமைல்லெ மைராமைன் வந்து தகட்கட்டும். நராதமை வலியேச் லசல்வது முடறயேல்லெ”
என்றராள் தேராய்.

இதேற்குப் பிறகு, வராயிலில் அடிச் சத்தேம் தகட்கும் தபராலதேல்லெராம், நிழல் தேட்டும் தபராலதேல்லெராம்
கரியேமைல்லெர தேம் பூண்தபராட்டை தேடியுடைன் வருகிறராதரரா என்று பராரு கதேவருகில் நின்று லநஞ்சுத்
துடிப்படைன் தநராக்கலெரானைராள்.
-----------

73
 2.5. வரதவற்ப
பீமைனிடைம் கூறியேபடி ரங்கனைரால் உடைதனை கிளம்பி விடை இயேலெவில்டலெ. லகராஞ்சமைராகத் ததேராதேவர
மைந்துக்கருகில் பூம குத்தேடக எடுத்து உருடளக்கிழங்கு தபராடைப் பூம திருப்பி ஏற்பராடுகள் லசய்தேரான்.
கிழங்கு விடதேத்து, பதிடனைந்து நராட்களுக்குள் ஒரு மைடழயும் லபய்துவிட்டைது. அடுத்து, கவரனைர
குதிடரப் பந்தேயேத்துக்கராகத் தேங்கினைரான். பிறகு வண்ணப் பட்டியின் துண்டுகளும், இனியே மட்டைராய்
லரராட்டியும் பரிசுகளராக வராங்கிக் லகராண்டைரான். கராடலெ தவடலெடயே முடித்துக் லகராண்டு, துடரயிடைம்
இரண்டு நராட்கள் லீவு தகட்டுக் லகராண்டு, கிழங்கு விடதேத்தே பூமடயேப் தபராய்ப் பராரத்து விட்டு
வீட்டுக்கு அவன் திரும்பியே தபராது, துடரயின் பட்லெர சராமுதவல் நின்றிருந்தேரான். துணி மைடிப்பில்
இடுக்கிக் லகராண்டிருந்தே உயேரந்தே ரக மைதுக்குப்பிகடள அவன் கீதழ டவத்தேரான்.

ரங்கன் அவற்டறக் கவனைமைராகத் தேன் சராமைரான்களுடைன் எடுத்து டவத்துக் லகராண்டைரான். பட்டுப் டபடயேத்
திறந்து இரண்தடை கரால் ரூபராய் நராணயேங்கடள எடுத்து அவன் டகயில் டவத்தேரான்.

“என்னைங்க தமைஸ்திரி, இது நல்லெ சரக்கு. பட்டி எட்டுப் பத்து ரூபராயேராகும். கூடைதவ ஒரு லவள்ளி தேரக்
கூடைராதேரா?” என்று குடழந்தேரான் சராமுதவல்.

“அடை, சரிதேரானைப்பரா, எட்டு ரூபராய் நீயேரா தபராட்டு வராங்கினைராய்?” என்றரான் ரங்கன்.

“இருந்தேராலும் துடர கண்டு லகராள்ளக் கூடைராது பராருங்கள். எடுப்பதில் கஷ்டைம் உண்டு.”

“அடை, எனைக்குத் லதேரியேராதேடதே நீ லசரால்லெ வந்து விட்டைராய்! துடர சுயேநிடனைவு தேராண்டி விட்டைரால் பதுப்
பட்டியேரா உடடைத்து விடுவீரகள்? தமைடச கழுவினை தேண்ணீடரக் கூடை ஊத்தேமைராட்டீரகள்? லகராடுத்தேது
லெராபம் தபரா!”

சராமுதவலுக்கு இந்தே தமைஸ்திரியிடைம் ஒன்றும் சராயேராது என்பது லதேரியேராதேரா?

ரங்கன் சுடமைடயேக் கட்டிக் லகராண்டைரான். பதிதேராகத் டதேத்துக் லகராண்டை தகராட்டும் தேடலெப்பராடகயும்

அணிந்து அவன் கிளம்பி விட்டைரான்.

மைரகதே மைடலெக்குச் லசல்லும் எண்ணதமை அவனுக்கு இல்டலெ. தேன் லசல்வத்டதேப் பகிரந்து அநுபவிக்க
அவன் என்றுதமை விரும்பியேதில்டலெதயே!

சிற்றப்பன் நல்லெ நிடலெயில் இல்லெராதே தபராது, வராடும் பயிருக்குச் சமையேத்தில் லபய்யும் மைடழ என்று
அவன் அங்தக லசல்வது உசிதேமைராகுமைரா? தநரராக மைணிக்கல்லெட்டி லசன்று, அங்தகதயே லவள்ளிப்
பணத்டதேயும் பரிசுகடளயும் மைராமைனிட்மை தேந்து, பராருடவக் லகராள்ளும் சடைங்டக நிடறதவற்றிக்
லகராள்ளலெராம் என்று கூடை அவன் நிடனைத்திருந்தேரான்.

இரண்டு டமைல்கள் தபரால் நகர எல்டலெ தேராண்டி நடைக்கு முன் குளிர கராற்றுப் பலெமைராக வீசலெராயிற்று. மைடழ
லபருத்தே ஆரப்பராட்டைங்களுடைன் லகராட்டுவதேற்குத் தேயேராரராகிக் லகராண்டிருந்தேது. பன்னிரண்டு
ஆண்டுகளராக ஹட்டிப் பக்கம் லசல்லெ அவன் நகர எல்டலெ தேராண்டியிருக்கவில்டலெ. பன்னிரண்டு
ஆண்டுகளுக்கு முன் எந்தேப் பகுதியில் எந்தே எந்தே மைடலெகடளயும் கராடுகடளயும் கடைந்து வந்ததேராலமைன்ற
அடடையேராளங்கூடை அவனுக்கு நிடனைவில்டலெ. அப்பப்பரா! இவ்வளவு நல்லெ நிடலெக்கு வரக்கூடுலமைன்ற
நம்பிக்டகயில் தேரான் அவன் ஓடி வந்தேரான் என்றராலும், அந்தேப் பிரயேராணத்தில் எத்தேடனை தேராபம், கஷ்டைம்,
அச்சம்!

விருவிருலவன்று தூரத்டதே விழுங்கியேவனைராய் அவன் நடைக்டகயில் படைபடைலவன்று மைடழ பிடித்துக்

74
லகராண்டைது. சுழற்றியேடித்தே கராற்றில் அவனுடடையே தவட்டி பறந்தேது. மூட்டடை நடனைந்துவிடுலமைன்று
அஞ்சி ஒரு மைரத்தேடியில் ஒதுங்கினைரான். பளீலரன்று மன்னைல் லவட்டிப் பிளக்க, இடி முழங்கியேது. அவன்
கண் முன் தூரத்தில் ஒரு தகராபர விருட்சம் சரிந்தேது, மைளமைளலவன்று.

அஞ்சி நடுநடுங்கி, கிளம்பியே தநரம் சரியில்டலெதயேரா என்று அடலெபராய்ந்தே மைனைத்துடைன் அவன் அந்தே
மைரத்தேடியிதலெதயே கராத்து நின்றரான். மைடழ கராரணமைராகத்தேரான் தபராலும், எவரும் பராடதேயில் இல்டலெ.
மைட்டைக் குதிடரகளில் ஏறிக் லகராண்டு லசல்லும் லசல்வரகள் கூடை அவன் பறப்பட்டு வந்தேதிலிருந்து
அவன் கண்களில் படைவில்டலெ. குதிடரகள் லதேன்பட்டைரால், வராடைடகக்கு அமைரத்திக் லகராண்டு அதில்
ஏறிச் லசன்று அரசகுமைராரடனைப் தபரால் தபராய் இறங்க தவண்டும் என்ற எண்ணமும் அவனுக்கு உண்டு.

படைபடைலவன்று அடித்தே மைடழ, ஈரத்தின் மைணத்டதேக் கராற்றில் கலெந்து லகராண்டு ஓய்ந்து விட்டைது.
மைறுபடியும் அவன் நடைக்க ஆரம்பித்தேரான். தமைடுகளிலும் பள்ளங்களிலும் ஏறி இறங்கி வருடகயில் மைடழ
லபய்திரராதே பகுதிகளும் வந்தேனை. கராய்ந்தே சருகுகளும், உலெரந்தே மைண்ணுமைராகதவ மைரக்கிடளகள் உரராயும்
இனிடமையேரானை ஓடசடயேப் பின்னைணியேராகக் லகராண்டு ஓர இன்குரலலெராலியின் அடலெகள் விரிந்து விரிந்து
பரவும் நராதேலவள்ளமைராக அவன் லசவிகளில் பராய்ந்து, அவன் உள்ளத்டதேச் சிலிரக்கச் லசய்தேனை.

அந்தேச் சிலிரப்பில், அவன் திடுக்கிட்டைவன் தபரால் நின்றரான். எத்தேடனை எத்தேடனை நராட்களராகதவரா

உள்ளத்தில் கனிந்து குடவயும் ஏக்கத்தின் அடலெகடள இடழத்து இப்படி ஓர இடசடயே உருக்குபவர
யேரார? அவனுடடையே கரால், தேன்டனை அறியேராமைதலெ மைகுடிக்குக் கட்டுப்படும் நராகலமைனை அந்தேப் பக்கம்
லசன்றது.

தமைலலெல்லெராம் நடனைந்து ஒரு பராடறயில் சராய்ந்தேவரராக அவர அமைரந்திருந்தேரார. அடரக்கண் மூடியே நிடலெ.
அருதக லநருங்குடகயிதலெதயே அவர தபராடதே தேரும் பரானைம் அருந்தியிருந்தேது லதேரிந்தேது. மைதுவிலும்
இடசயிலும் முழுகியிருந்தே அவர அவடனைக் கண்டுலகராள்ளவில்டலெ.

பன்னிரண்டு ஆண்டுகளில், அவர உடைல் எப்படி வற்றிச் சருகராகி விட்டைது! சடதேப்பற்தற ஒட்டிக்
கன்னைத்து எலும்பகள் இன்னும் முன்னுக்கு முட்டை, இனியும் வற்ற இடைமன்றி வற்றி விட்டைரார. தேம்பியின்
குடும்ப நிடலெடயேப் படறயேடிக்கும் ததேராற்றம்.

பண ஆடச மைடறத்தேராலும் அணுவின் அணுவரானை பராசத்தின் உயிரத் துடிப்ப மைடறயுமைரா? அது பீறி
வந்தேது. கண்கள் கசியே, சுடமை கீதழ நிலெத்தில் இடிக்க, அவன் உட்கராரந்து அவர டகடயேத் லதேராட்டைரான்.

“அப்பரா!... அப்பரா!”

அடரக்கண் ஆச்சரியேம் கராண மைலெரந்தேது. கண்டைம் இடசயிடழ அறுபடை நின்றது.

“நீ... நீ... நீயேரா!”

நம்பதவ முடியேராதே குரல் தேடடைப்பட்டுத் தேடடைப்பட்டு வந்தேது.

“ஆமைராம் அப்பரா. நரான்... நரான் ரங்கன்... நரான் ரங்கன் தேரான்.”

சுருங்கியே ததேரால் பள்ளங்களிலிருந்தே கண்கள் ஒளிடயே வராரி வீசினை. “ரங்கன்... ரங்கன்... நீ... நீதேரானைரா?
ரங்கரா...”

டமைந்தேடனை அந்தேக் கரங்கள் வடளந்து தேழுவினை. முகத்ததேராடு முகம் தநரந்தேது. வளரந்து, வராலிபத்தின்
வராயிலில் நிற்கும் மைகன், ரங்கன். ஆமைராம், ரங்கதனை தேரான். அததே முகந்தேரான்; அவடர நிடனைவு படுத்தும்
சராயேல் கலெந்தே முகம். அவர மைகன் ரங்கதனை தேரான்! ஆறராப் பசியுடைன் மைகடனை தநராக்கி தநராக்கிப் பூரித்தேனை

75
அந்தேக் கண்கள். மைறுகணம் அவர டககள் வராடனை தநராக்கிக் கும்பிட்டைனை.

“ஈசரா, உன் கருடணதயே கருடண! நரான் சத்தியேமைராய்ச் லசரால்கிதறன் ரங்கரா. ஒத்டதேக்குத்தேரான் தபராய்
வருகிதறன். பராதி வழிக்கு தமைல் நடைக்க முடியேவில்டலெ; கராடலெப் பரார.”

கராடலெத் திருப்பித் தேந்டதே கராட்டியே தபராது ரங்கனின் கண்களில் நீர முட்டியேது. உள்ளங்கரால் பராளம்
பராளமைராக லவடித்திருந்தேனை. உடைம்பிதலெ லநய்ப்படச வற்றி, சுக்கராகி விட்டைனைதவரா பராதேங்கள்?

“நடைக்க முடியேவில்டலெ. என்னைரால் என்னை முடியும்? இங்தகதயே உட்கராரந்து என்னைரால் முடிந்தே வடர
ஈசடனைக் கூவி அடழத்துக் லகராண்டிருந்ததேன். என் குரல் அந்தேத் ததேவரின் கராதில் பட்டு விட்டைது.
உன்டனைதயே லகராண்டு வந்து விட்டைரார. உன்டனைதயே லகராண்டு வந்து விட்டைரார.”

ஆனைந்தேத்தில் அவர தேம் கரால் தவதேடனைடயேயும் மைறந்து எழுந்து நின்று நரத்தேனைம் பரிந்தேரார. கண்கள் மைராரி
லபராழியே டமைந்தேடனை அடணத்து அடணத்து இன்பற்றரார.

“இத்தேடனை நராளராக எங்தக தபராயிருந்தேராய் ரங்கரா? ரங்கன் இருக்கிறரான் இருக்கிறரான் என்று உன்
சிற்றப்பன் லசரான்னைரான். நரான் நம்பவில்டலெ!” மைறுபடியும் வராடனை தநராக்கி அவர கும்பிட்டைரார.

“இந்தேச் லசருப்டபப் தபராட்டுக் லகராண்டு வருகிறீரகளரா? வீட்டுக்குப் தபராதவராம்.”

“தவண்டைராம் தேம்பி, நீ தபராட்டுக்லகராள்; ததேவர என் கூப்பராட்டடைக் தகட்டுக் கருடண கராட்டினைராதர,

அதுதவ தபராதும். இனி நரான் அறுபது கராதேமைரானைராலும் நடைப்தபனைடைரா.”

இந்தேச் சந்திப்ப, அவன் எண்ணராத்தேராக, தவண்டைராதேதேராக ஒரு பறம் ததேரான்றிக் லகராண்டிருந்தேராலும்,

ரங்கனுக்குத் தேன்டனை மீறியே, கண்ணுக்குப் பலெப்படைராதே ஒரு சக்தியின் ஆடணயேராக இந்தேச் சந்திப்ப
நிகழ்ந்தேதேரால் ஓர அச்சம் படைரந்தேது.

ஒருவரும் வரராதே பராடதேயில், லசரால்லி டவத்தேராற் தபரால், எங்தக லசல்லெக்கூடைராது, யேராடரச் சந்திக்க
தவண்டைராம் என்லறல்லெராம் நிடனைத்தேராதனைரா அவடரதயே சந்திக்க தநரந்து விட்டைது!

கண தநரத்தில் ரங்கன் தீரமைரானைங்கடள மைராற்றிக் லகராண்டு விட்டைரான். தேந்டதே, வீட்டுச் லசய்திகள், ஊரச்
லசய்திகள் எல்லெராவற்டறயும் அவனுக்குக் கூறிக் லகராண்தடை உடைன் வர, ரங்கனும் தேன் பரால் பண்டண
தமைஸ்திரிப் பதேவிடயேப் பற்றித் தேந்டதேக்கு அறிவிக்க, இருவரும் ஹட்டிடயேச் சமீபித்து விட்டைனைர.

மைராடலெக் கதிரவன் விடடைலபற்றது கண்டு, மைடலெயேன்டனை இருள் தபராரடவடயே விரித்துக்

லகராண்டிருந்தேராள். ஒரு மைடழயேடித்துப் பூம குளிரந்தேது கண்டு இன்பற்றவரராய் தஜராகியின் தேந்டதே
தபராரத்துக் லகராண்டை தபராரடவயுடைன் வராயிற்பறம் உட்கராரந்திருந்தேரார. லெப்டபயிடைம் லகராஞ்சம் கடைன்
வராங்கி அவர அவ்வராண்டில் கிழங்கு விடதேத்திருந்தேரார. ஏற்கனைதவ தேராயின் சராவு டவபவத்துக்கராக
வராங்கியிருந்தே கடைன் தவறு, வட்டியும் முதேலுமைராக இருந்தேது. சராண் ஏறினைரால் முழம் சறுக்கும் நிடலெயில்
தபராரராட்டைம். தீப மைராடைத்தில் அகல் டவத்து விட்டு மைராதி அருகில் வந்து நின்றராள்.

“இந்தே வருஷம் *லதேய்வ ஹப்பரா (* ததேவர பண்டிடக) மைராசக் கடடைசி என்று தீரமைரானிப்பராரகளரா?”
என்றரான்.

“ஏன்?”

“அதுவடரயில், வீட்டில் தேரானியேம் இருக்கராததே! பண்டிடகக்கு முன் நராம் பதுக்கதிர அறுத்துக் லகராண்டு
வரலெராமைரா? குறும்பன் வந்தேராலனைன்று பணம் தகட்டைராரகள். அதேற்குக் கூடைக் லகராறளித்தேராதனை

76
லகராடுத்ததேராம்?”

லிங்டகயேராவுக்குப் தபச்லசழவில்டலெ. இப்படி அவன் உடைல் நலிவில் குன்றி வரும் கராலெத்தில், தேரானியேத்
தேட்டும் தசராதேடனைக் கராலெமும் பதியேனைதவ அல்லெ. என்றராலும், ததேவரின் தசராதேடனைக்கு முடிதவ
இல்டலெயேரா? மைனைசில் நிமரந்து நிற்கும் மைனிதேன் டகதயேந்தியேரா உண்பது?

இருள் நன்றராகப் பரவி வந்துவிட்டைது. வராசலில் லசல்பவரகளின் உருவம் மைட்டுதமை லதேரிந்தேது.

“குளிரில் ஏன் உட்கராரந்திருக்கிறீரகள்? எருடமை கறக்க தவண்டைராமைரா?” என்றராள் லமைள்ள அருகில் வந்தே
மைடனைவி.

தேம்பி எழுந்திருக்கு முன் அண்ணன் அம்லபனைப் பராய்ந்து வந்தேரார. தேம்பிடயேக் கட்டிக் லகராண்டைரார.

“ததேவர கருடண, ரங்கன் வந்துவிட்டைரான். இததேரா பரார தேம்பி ரங்கன், லபராய்யில்டலெ!”

உருவம் பரியேராதே அந்தே இருட்டில் ரங்கன் உயேரமைராக, தகராட்டும் தேடலெப்பராடகயுமைராக, இடுக்கியே

சுடமையுடைன் நின்றரான்.

லிங்டகயேரா நிமரந்து பராரத்தேரார. சறிப் பரண்டு வந்தே உணரச்சிகடள, உதேடுகடள துடிதுடிக்கத்

லதேராண்டடைக் குழியில் அமுக்கிக் லகராண்டு பராரத்தேரார.

“தீபம் லகராண்டு வராம்தமை, தீபம், தீபம்!” என்று ஆரவராரித்தேரார தேடமையேனைரார.

தஜராகியின் தேந்டதே அடசயேவில்டலெ. பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின் தேம் ததேராளிலும் மைராரபிலும்

தபராட்டுக் லகராண்டு நீரூற்றிப் பரால் ஊற்றிச் சரராட்டியே மைகன் மைடலெயேராக வளரந்து வந்து நிற்படதேப்
பராரத்தேரார.

தேந்டதேடயே அண்டுடகயில் ரங்கனுக்கு இருந்தே லதேம்ப இப்தபராது அவர தேம்பிடயே அண்டுடகயில்

இல்டலெ.

மைராதி ஏந்தி நின்ற தீப ஒளியில், அவன் கண்டை அந்தே உருவத்தின் லபரான் அவன் லநஞ்சின் தபராலியேரானை
லபராய்த் திடர உறுதியின்றிப் படைபடைத்தேது. சுயேநலெமும் கபடைமும் நிடறந்தே அந்தே லநஞ்டசச் சிற்றப்பனின்
கண்கள் துடளத்து தவதேடனையில் வராட்டினை.

அடணக்க தவண்டியே டககள் அவன் கன்னைங்களில் பராய்ந்து அடறந்தேனை.

“ஐதயேரா!” என்று மைராதியும் அண்ணராவும் அலெறுடகயிதலெ பழங்கலளனைச் சிவந்தே கண்களுடைன்

லவறிக்குரலில் லிங்டகயேரா கத்தினைரார.

“எங்தகடைரா வந்தேராய்? திருட்டுப் பயேதலெ! தபராடைரா; தபராய் வீடு என் கண்முன் நிற்கராததே. நீ இந்தே வீட்டுப்
டபயேன் அல்லெ! தபரா, தபராய்விடு.”

தேம்பி மைனைமைதிரந்து, மூடள குழம்பி விட்டைராதனைரா என்று ததேரான்றியே எண்ணத்துடைன் அண்ணரா, “என்னை
தேம்பி!” என்றரார.

“நீ விடு. தடைய் நீ என்னை நிடனைத்தேராய்? திருட்டுப் பயேதலெ. உன்டனை இந்தேக் டகயேரால் பரால் ஊற்றி
வளரத்ததேன். என்டனை எப்படியேடைரா தமைராசம் லசய்தேராய்? துடரமைராரின் தமைடசயேரா துடடைக்கிறராய்? ஆடு மைராடு
தின்னும் லஹடலெயேதனை! (சண்டைராளர) தபரா, தபராடைரா, தபரா!”

77
அழுடகயும் ஆதவச லவறியும் மைராறி மைராறி வர அவர எழும்பி எழும்பி ரங்கன் முன் பராய்ந்தே தபராது, மைராதி
கஷ்டைப்பட்டு அவடர உள்தள அடழத்துச் லசன்றராள். அந்தே வராயிலில் கூடியே ஊரக்கூட்டைம் மைடலெத்து
நின்றது.

-------------

78
 2.6. கல்லும் கன்னியும்
சிற்றப்பனின் வரதவற்ப இப்படி இருக்கும் என்று ரங்கன் லகராஞ்சமும் நிடனைத்திருக்கவில்டலெ.
எப்தபராததேரா அவன் லசய்தே சிறு லசயேடலெ இன்னுமைரா மைறக்கவில்டலெ அவர? அவன் பணம் கராதசராடு
நல்லெ நிடலெயில் வந்திருப்பதேன் லபராறராடமைதயேரா ஒருதவடள?

ரங்கம்டமையின் மைகிழ்ச்சிதேரான் கட்டிப்பிடிக்க முடியேவில்டலெ. அவன் மூட்டடைடயே வீட்டுக்குள் லகராண்டு

வந்தேது தேரான் தேராமைதேம், அடதே அவிழ்த்துக் கடடை பரப்பி விட்டைராள். பளபளக்கும் கண்ணராடி வடளயேல்கள்,
பட்டுத் துணிகள் எல்லெராம் அவரகள் அதேற்கு முன் கண்டிரராதேடவ.

பட்டுத் துணிடயே சட்லடைன்று குழந்டதே தமைல் தபராரத்து ரங்கம்டமை அழகு பராரத்தேராள். “இலதேல்லெராம்
ஒத்டதேயிதலெ லசய்கிறராரகளரா?” என்று தகட்டு, ரங்கம்டமையின் கணவன் இனியே லரராட்டிடயேப் பிய்த்துத்
தின்பதும் குழந்டதேயின் வராயில் திணிப்பதுமைராக அனுபவித்தேரான்.

ரங்கன் குமுறிக் குடமைந்தேரான். ‘இதுவரா வரதவற்ப! ஊரரார அடனைவரும் சிற்றப்பன் சற்றம் கண்டு ஒதர
பக்கமைராகப் பின்வராங்கி விட்டைனைதர!’

“என்னை ரங்கி, அண்ணன் வந்தேதேற்கு விருந்து சடமைக்க தவண்டைராமைரா? அரிசிச் தசராறும் குழம்பம் டவ”
என்றரார தேந்டதே.

வீட்டில் அரிசி ஏது? வராயிலில் அவள் ஓடினைராள். கரியேமைல்லெர வீட்டிதலெதேரான் அவள் கரால்கள் நுடழந்தேனை.

“எங்கள் ரங்கண்ணன் ஒத்டதேயிலிருந்து வந்து விட்டைரான். பட்டு, லரராட்டி எல்லெராம் வராங்கி

வந்திருக்கிறரான். பூம வராங்கிக் கிழங்கு தபராட்டிருக்கிறரானைராம். அரிசி லகராஞ்சம் தேராருங்கதளன்.
அண்ணனுக்கு அரிசி சராப்பிட்டுப் பழக்கம்” என்று படைபடைத்துப் லபருடமை பராடினைராள்.

“சிற்றப்பன் சண்டடை தபராட்டைராரராதமை?” என்றராள் கரியேமைல்லெரின் மூத்தே மைகள்.

“அவருக்கு உடைம்ப சரியில்டலெ” என்று கூறிவிட்டு, படியேரிசிடயே வராங்கிக் லகராண்டு அவள் ஓதடைராடி
வந்தேராள். அடுப்ப எரியே டவத்துச் தசராறும் குழம்பம் ஆக்கினைராள்.

தேன் வீரப் பிரதேராபங்கடளக் தகட்க, அந்தேக் கிருஷ்ணன் வீட்டிலிருந்து கூடை எவரும் வரவில்டலெ என்படதே
அறிந்தே ரங்கனுக்கு ஆற்றராடமை லவடித்து வந்தேது. “கிருஷ்ணன் இங்கு இல்டலெயேரா?” என்றரான். படித்துப்
பட்டைம் லபற்ற கிருஷ்ணன் ஊர திரும்பியேடதேக் கூறி இருந்தேராதர ஒழியே, அவன் பராருடவ மைணக்க
இருப்பதேராகத் தேந்டதே அவனிடைம் முன்ப கூறவில்டலெ.

இந்தேச் சமையேம் சட்லடைன்று நிடனைவுக்கு வந்தேராற் தபரால் ரங்கனின் தேந்டதே, “கிருஷ்ணன் பராருடவக்
கட்டைப் தபராகிறரான் ரங்கரா, லதேரியுமைரா? தநற்று வடர இங்தகதேரான் இருந்தேரான். தநற்றுத்தேரான்
மைணிக்கல்லெட்டி தபராகிறரான்” என்று எரியும் லகராள்ளியில் எண்லணடயே ஊற்றுவது தபரால் கூறி
டவத்தேரார.

“என்னைது! பராருடவயேரா?”

அவன் லகராதித்து எழுந்தேது தபரால் தகட்டைடதேயும், விழிகள் உருண்டைடதேயும் கண்டு தேந்டதே சற்று
பரபரப்படைதனை, “ஏன்? பராருவுக்தக இஷ்டைம் தபரால் இருக்கிறது. ததேவர பண்டிடக ஆனைதும் கல்யேராணம்
டவத்துக் லகராள்வதேராகக் தகள்வி” என்றரார.

79
“அலதேப்படி முடியும். முடறக்கராரன் இல்டலெயேரா? அவன் என்னை பணம் டவப்பரான்? அதேற்கு தமைல் நரான்
டவக்கிதறன்!”

மைகன் லகராண்டு வந்தே உயேரதேர மைதுப்பட்டிடயே உடடைத்துத் தேந்டதே வராயில் ஊற்றிக் லகராண்டைரார.

“என்னை லசரால்தற தேம்பி?” என்றரார அசட்டுச் சிரிப்படைன்.

“என்னை லசரால்லுவதேரா? அலதேப்படிப் பராருடவ தவற்றரான் கட்டை முடியும்? தஜராகி திரராணியேற்றுக்

தகராயிலில் இருந்தேரால் நரான் இல்டலெயேரா? எனைக்கு உரியே லபண்டண அவன் எப்படிக் கட்டைலெராம்?”

தேந்டதே விழித்தேரார, ‘யேராடனை தபரான்ற கரியேமைல்லெரின் குடும்பத்துக்தக எதிர நிற்க, இந்தேப் டபயேனின்
இளடமைத் டதேரியேம் துணிவு லகராடுக்கிறதேரா, அன்றி அத்தேடனை லசல்வம் தசரத்து விட்டைரானைரா?’

“இததேரா பராருங்கள் அப்பரா, நரான் இப்தபராததே அல்லெது நராடளதயே மைணிக்கல்லெட்டி மைராமைனிடைம் தபராய்,
பராருடவ அடழத்து வரச் சம்மைதேம் தகட்தபன்” என்றரான்.

லவகு கராலெத்துக்கு முன்பிருந்ததே அவன் இளம் உள்ளத்தில் பதிந்திருந்தே லபராறராடமை உணரவின் லபராறி,
கரியேமைல்லெர குடும்பத்தின் மீது படக கிளப்ப வராய்ப்ப உண்டைராகி விட்டைது.

“ஏன் தேம்பி, பராரு ஒருத்திதேரானைரா லபண்? உலெகிதலெ தவறு லபண்தண இல்டலெயேரா உனைக்கு?” என்றரார
தேந்டதே மைதுவின் கராரல் ஏறும் தேழுதேழுத்தே குரலில்.

“என்னை படிப்ப, பிரமைராதேம் பரட்டி விட்டைரான்! பன்னிரண்டு வருஷம் முன்ப ஒன்றும் இல்லெராமைல் ஓடியே
நரான் இன்று ஊன்றிப் பிடழத்துச் சம்பராதிக்கக் கற்றிருக்கிதறன். இவன் சம்பராதிப்பரானைரா? கரியேமைல்லெரராக
இருந்தேரால் என்னை? தவறு எந்தேக் கரடியேராக இருந்தேரால் என்னை? ரங்கன் பின்வராங்குவரானைரா!” என்றரான்
தரராசத்துடைன்.

தபசினை டகயுடைன் பட்டுத் துணிகடள நராசமைராக்கிக் லகராண்டிருந்தே குழந்டதேடயே அடித்துத் துணிகடளப்

பறித்துப் பத்திரமைராக மைடித்தேரான். ரங்கம்டமையின் முகம் குன்றியேது.

ரங்கம்டமை ஆக்கியே விருந்து, அன்று அவள் கணவனுக்குத்தேரான் சுடவயேராக இருந்தேது. மைதுவின்

மையேக்கிதலெதயே நிடறலவய்தி விட்டை தேந்டதே, தசராற்டற ருசிக்கவில்டலெ. ரங்கனுக்தகரா, ததேரால்வி
கண்டுவிட்டைராற் தபரான்ற ஒரு குடமைச்சலில் லநஞ்சு எரிந்தேது.

பராரு எப்படி அவடனைக் கட்டுவராள்? தேன்டனை விடை அந்தேக் கிருஷ்ணன் பயேல் எந்தே விதேத்தில்
தமைம்பட்டிருப்பரான்? முடறக்கராரடனை அவள் அப்படி மைறந்து விடுவராளரா?

அன்றிரவு முழுவதும் அவன் இந்தேக் தகள்விகதளராடு பரண்டு பரண்டு படுத்தேரான். அவன் லசல்வத்துக்கு
வரதவற்ப இல்டலெ; பகழ் இல்டலெ; லபண்ணும் இல்டலெயேரா? ஏற்கனைதவ அவன் பீமைனிடைம் லசரால்லி
அனுப்பியிருக்கிறரான்; பீமைனும் அடதே ஆதேரிப்பவனைராகப் தபசினைராதனை!

ஒருதவடள லவகுநராட்களராகக் கிருஷ்ணனுக்கும் பராருவுக்கும் லதேராடைரப இருந்திருக்கக் கூடுதமைரா?

அப்படி இருந்தேரால்?

இந்தேக் தகள்வியில் வந்து நின்ற அவனைரால் அடமைதியுடைன் மைறுநராடள மைரகதே மைடலெயில் கழிக்க
முடியேவில்டலெ. பகல் உணவுக்குப் பின் அவன் மைணிக்கல்லெட்டிக்குக் கிளம்பி விட்டைரான்.

அவன் ஹட்டிடயே அடடைந்தே சமையேம், பிற்பகல் கழிந்து மைராடலெயேராகிக் லகராண்டிருந்தேது. வரானைம் மைப்பம்

80
மைந்தேராரமுமைராக இருந்தேது. தகராட்டும் தேடலெப்பராடகயுமைராக அவன் அருகில் லசல்லும் வடரயிலும் ஊர
மைக்களுக்கு அவடனை இன்னைராலரன்தற இனைம் பரியேவில்டலெ. லபண்களும் குழந்டதேகளும் யேராதரரா என்று
விரிந்தே விழிகளுடைன் அருகில் வந்து தநராக்கினைராரகள்.

“ஓ! மைராதேண்ணன் மைகனைரா? ரங்கனைரா? இத்தேடனை லபரியேவன் ஆகிவிட்டைராதனை? நல்லெராயிருக்கிறராயேரா?”

என்பனை தபரான்ற குரல்களுடைன், முதியேவரகளும் லபண்மைணிகளுமைராக அவடனைச் சூழ்ந்து லகராண்டு
விசராரித்தேராரகள்.

அப்படி விசராரித்தேவரகளில் கிருஷ்ணனின் தேராயும் இருந்தேராள். கிருஷ்ணனும் வராயிலில் கலெகலெப்பக்

தகட்டு லவளிதயே வந்தேரான். ஒரு டகயில் விரிந்தே பத்தேகம்; விரல்களில் தேங்க தமைராதிரங்கள்; முழுக்டகச்
சட்டடை.

ரங்கன் அத்தேடனை மைக்களிடடைதயேயும் இருந்து மீண்டு, கிருஷ்ணடனை விழித்துப் பராரத்தேரான். கிருஷ்ணனின்

கண்களில் அடமைதிதயே நிடறந்திருந்தேது.

“என்னை கிருஷ்ணரா? நிடனைப்பில்டலெயேரா? நல்லெராயிருக்கிறராயேரா?” என்று தேன் லபராறராடமை உணரடவ

விழுங்கிக் லகராண்டு ரங்கன் குசலெம் விசராரித்தே தபராது, கிருஷ்ணனின் இதேழ்களில் சிறு பன்னைடக
லநளிந்தேது. “ஊரப்பக்கம் இப்தபராதேரான் நிடனைவு வந்தேதேரா?” என்றரான். இச்சமையேத்தில் பராரு கிரிடஜ பின்
லதேராடைர வராசலுக்கு வந்தேராள். ரங்கன் பிரமத்துப் தபரானைரான்.

அதடையேப்பரா! மன்னைல் தபராலெ அல்லெவரா கண்டணப் பறிக்கிறராள்? அங்கங்களில் தேரான் எத்தேடனை

வராளிப்ப! தமைற்தபராரடவயேராக இருந்தே முண்டு விலெகியிருந்தேது. இளதவய்கள் தபரான்ற ததேராள்கடளச்
சட்லடைன்று நன்றராக மூடிக் லகராண்டை அவள் கலெகலெலவன்று ரங்கடனைப் பராரத்துச் சிரித்தேராள்.

“ஓடிப் தபரானை அண்ணனைரா? வராருங்கள் ரங்கண்ணரா! நல்லெரா இருக்கிறீரகளரா? ஓடிப் தபரானைது தபரால்
லசரால்லெராமைதலெ ஓடி வந்து விட்டீரகதள!” என்றராள்.

குரலில் தகலி இடழதயேராடியேது. ரங்கனின் லநஞ்சில் அது சுருக்லகன்று டதேத்தேது.

“மைராமைன் மைகளிடைம் லசரால்லிக் லகராண்டைரா வர தவண்டும்? என்னை கிருஷ்ணரா?” என்றரான் எரிச்சடலெ

விழுங்கிக் லகராண்டு.

அவன் தபசியே விதேம் கிருஷ்ணனுக்குக் லகராஞ்சமும் பிடிக்கவில்டலெ.

நராகரிகம், கல்வி கற்றுத் ததேரந்தே மைனிதேரகளுடைன் பழகி வரதவண்டியே லதேரான்றராகும். லவறும்

பட்லெரிடைமும் தவடலெயேராட்களிடைமும் பழகியே இவனுக்கு ஆங்கிலெம் தபசத் லதேரிந்திருக்கலெராம்.
மைரியேராடதேயுடைன் பழகும் முடற எப்படித் லதேரிந்திருக்கும்?

“நரான் லசரால்வது சரிதேராதனை? என்னை கிருஷ்ணரா?” என்றரான் ரங்கன் மீண்டும்.

“நரான் என்னை தபசுவது?” என்றரான் கிருஷ்ணன் அலெட்சியேமைராக.

“என்னை தபசுவதேரா? ஊதர, பி.ஏ. படித்தே கிருஷ்ணன் தபசுகிறரான் என்று தேம்பட்டைம் லகராட்டுகிறராரகதள
என்று தகட்தடைன்.”

கிருஷ்ணன் மைறுலமைராழிதயே கூறவில்டலெ.

“ஒத்டதேயிலிருந்தேரா வருகிறராய் தேம்பி?” என்றராள் ஒரு கிழவி.

81
“ஆமைராம். கிழங்கு தபராட்டிருக்கிதறன். ஒரு மைடழ வந்து முடள வந்தேராயிற்று” என்று ரங்கன்
கிருஷ்ணடனை நிமரந்து பராரத்தேரான்.

“பராரு, என்னை நிற்கிறராய்? அம்டமையும் அப்பனும் ததேராட்டைத்துக்குப் தபராயிருந்தேரால், நீ இப்படித்தேரானைரா

உபசரிப்பது வந்தேவடர?” என்றராள் இளம்லபண்.

“முடறக்கராரர வந்து விட்டைராதர என்று மைடலெப்பராக இருக்கும்” என்றராள் ஒரு குறும்பக்கராரி.

“பராரத்தேராயேரா கிருஷ்ணரா? நரான் தபராட்டிக்கு வந்துவிட்தடைன் என்கிறராரகள்!” என்றரான் ரங்கன்.

படித்து மைரியேராடதே லதேரிந்தே கிருஷ்ணனுக்கு அது பரமை விகராரமைராக இருந்தேது. இந்தேச் சமையேம் தேராத்தேராவும்
மைணிக்கல்லெட்டி மைராமைனும் மைராமயும் பரபரப்பராக வந்து விட்டைராரகள். ரங்கடனைச் சுற்றி நின்று
விசராரடணகளரால் திணற அடித்தேராரகள்.

கிருஷ்ணன் நழுவப் பராரத்தேரான். தேராத்தேரா விடைவில்டலெ. அவடனைப் பிடித்து அடழத்துக் லகராண்டைரார.

இன்லனைராரு டகயில் ரங்கடனையும் பிடித்துக் லகராண்டு அவர வீட்டுக்குள் வந்தேரார. பராரு உள்தள
தபராய்விட்டைராள்.

“தேராத்தேரா, தநரராகதவ தகட்கிதறன். நரான் பீமைடனைப் பராரத்ததேதனை, அவன் லசய்தி வந்து

லசரால்லெவில்டலெயேரா? முடறக்கராரன் இருக்க, மைற்றவன் பராருடவக் லகராள்வது நியேராயேமைரா?” என்றரான்
ரங்கன் பளிச்லசன்று.

“அப்படி யேரார தேம்பி லசரான்னைராரகள்? எத்தேடனை நராடளக்கு முன்தனை முடிந்தே விஷயேம், தஜராகிக்கு கிரிஜரா
என்றும், பராரு...”

“அம்மைரா!” என்று பராரு குறுக்தக முகம் சிவக்கப் பராய்ந்து வந்து அடழத்தேராள்.

ரங்கனின் முகம் சுருங்கியேது; கிருஷ்ணனின் முகம் மைலெரந்தேது. தேராத்தேரா இருவர முகங்கடளயும்

தநராக்கினைரார; பன்னைடக லசய்தேரார.

கிரிடஜ ஒரு கலெயேத்தில் தமைராரும், குவடளயும் லகராண்டு வந்து டவத்தேராள்.

“தமைரார சராப்பிடுங்கள்” என்று மைராமைரா உபசரித்தேரார.

கிருஷ்ணனுக்கு அங்கு ரங்கனுக்குச் சமைமைராக உட்கராரதவ பிடிக்கவில்டலெ. ஒரு லபண்டணக் லகராள்வது

லவறும் முடற எந்தே பந்தேத்தில் மைட்டும் நிரணயிக்கப்படும் லசயேலெரா? அவன் லமைருகடடைந்தே உள்ளத்தில்,
திருமைணப் பந்தேம் என்பது அவிழ்க்க முடியேராதே, விலெக முடியேராதே இறுகியே பிடணப்பராக இருக்க தவண்டும்
என்று தீரமைரானைம் இருந்தேது.

அவரகள் சமுதேராயேத்தில் திருமைணத்டதேப் பற்றி இருந்தே குறிக்தகராள் மக மக உன்னைதேமைரானைது என்பதில்

ஐயேதமை இல்டலெ. மைலெரகள் நராரின் பிடணப்பிலிருந்து நழுவி விடைக் கூடைராது என்பதேற்கராக, நராடர இறுக்கி
மைலெடரத் துவண்டு விழச் லசய்வதேராகத் திருமைணக் கட்டுப்பராடுகள் கடுடமையேராக்கி
டவத்திருக்கப்படைவில்டலெ. மைலெர சரத்ததேராடு இடணந்து குலுங்க தவண்டும்; மைங்டக பகுந்தே இடைத்டதேப்
லபராலியேச் லசய்து, அந்தேக் குடும்பக் லகராடிடயேத் தேடழக்கச் லசய்பவளராக இருக்க தவண்டும் என்பததே
லெட்சியேம். இந்தே உயேர தநராக்கத்தினைரால், கட்டுப்பராடுகளில் ஓரளவு தேளரவதேற்கு உரிடமையும் உண்டு.
அன்லபன்னும் ஒட்டுதேல் இரண்டு உள்ளங்களிலும் இயேற்டகயேராகக் கூடுடகயில், எந்தேக் கட்டுப்பராடும்
ததேடவயில்டலெ அன்தறரா?

82
இந்தே உயேர தநராக்கத்டதே உணரராமைல், திருமைண வீடுகளில் இருந்தே சந்துக்கடளச் சுயேநலெத்துக்கு
உபதயேராகித்துக் லகராள்ளும் வழிகள் ஒழியே தவண்டும் என்பது அவன் கருத்தேராக இருந்தேது. ஒருத்திடயேக்
லகராண்டு, அன்தபராடு உவந்து வராழ, திருமைண விதிகளில் கட்டுப்பராடு தவண்டும் என்று அவன்
அப்தபராது உறுதியேராக நிடனைத்து, அடதேச் லசயேலெராற்ற எண்ணம் லகராண்டிருந்தேரான்.

பராருவுக்குத் தேன் மீதுள்ள அன்டப அவன் அறிவரான். அவ்வன்ப அவனிடைமும் நிடறந்துள்ளது. எனைதவ,
ரங்கன் விரும்பத்தேகராதே முடறயில் அல்லெதவரா நடைக்கிறரான்?

கிருஷ்ணனின் மைனை ஓட்டைம் இவ்விதேம் எங்லகங்தகரா சஞ்சரித்துக் லகராண்டிருக்டகயில், ரங்கன்

சுயேப்பிரதேராபம் தபசிக் லகராண்டிருந்தேரான். தேன்னிடைம் ஐந்நூறு லவள்ளிப் பரிசம் டவக்கவும் லபராருள்
உண்டு என்று ஜராடடை கராட்டினைரான்.

தேராத்தேரா தயேராசடனையில் ஆழ்ந்தேவரராகத் தேடலெடயே ஆட்டிக் லகராண்தடை இருந்தேரார. ரங்கன் சற்று

நிறுத்தியேதும், “இங்தக... இப்தபராது பணத்டதேப் பற்றிப் பிரச்சடனை இல்டலெ. நீயும் பணம் லகராடுப்பராய்.
கிருஷ்ணனும் சடளக்க மைராட்டைரான். இப்தபராது... பணப் தபராட்டி தவண்டைராம். ஒரு பலெப் தபராட்டி
நடைத்தினைரால் என்னை என்று பராரக்கிதறன்!” என்றரார கம்பீரமைராக.

“அது நல்லெது. ஒரு லபண்ணுக்கராக இருவர பலெத்டதேயும் பரிதசராதிப்பது தபரான்ற தவடிக்டக கிடடையேதவ
கிடடையேராது” என்றரார மைராமைன்.

“அது சரி; அது சரி” என்று மைராம ஆதமைராதித்தேராள்.

இதேற்குள் சடமையேலெடற, உள் மைடனை வழியேராக வந்தே மைராதியின் குரல் ஒலித்தேது. “இரண்டு தபரில்டலெ.
மூன்று தபர என்று லசரால்லுங்கள். தஜராகியும் பராருவின் டகடயேப் பற்றும் முடறயுடடையேவன் அல்லெவரா
அண்ணரா?” என்றராள்.

திடுக்கிட்டைராற் தபரால் கிருஷ்ணன் நிமரந்தேரான். ரங்கனும் விழிகள் நிடலெக்க, வராயிற்படியில் நின்ற

தஜராகியின் தேராடயேப் பராரத்தேரான்.

“அடை, நீ எப்தபராது வந்தேராய் தேங்கச்சி?” என்றரார அண்ணரா.

“நரான் வந்தேப்தபரா, நல்லெதவடள, தஜராகி இன்னும் பத்து நராளில் தகராயிடலெ விட்டு வருவரான். அந்தேப்
தபராட்டியில் அவனும் உண்டு” என்றராள் திடைமைராக.

“இன்று பதிடனைந்தேராம் நராள், திங்கட்கிழடமை நம் மைரகதேமைடலெ லஹத்தேப்பரா தகராயில் முன் இருக்கும்
உருண்டடைக் கல்டலெ யேரார தூக்கிக் லகராண்டு இரண்டைடி நடைக்கிறராரகதளரா, அவதர தபராட்டியில்
லவன்றவர.”

முதியேவரின் குரல் அடமைதியுடைன் ஒலித்தேது.

கிருஷ்ணனுக்கு முகத்தில் லசம்டமை ஓடியேது.

ரங்கன் எக்களித்தேரான். ‘ஹம், பராரு எனைக்தக உரியேவள். தஜராகிப் பயேல் ஒருதவடள உண்டு குச்சியேராக
இருப்பரான்; இந்தேக் கிருஷ்ணன் லவறும் ஒல்லிப் பயேல், லபண் பிள்டள தபரால் முகம் சிவக்கிறது’ என்று
எண்ணியேவண்ணம், கருவிழிகள் நிடலெக்க சங்கடைத்துடைன் பராட்டைனைராடரதயே தநராக்கி நின்ற பராருடவதயே
பராரத்தேரான்.

மைறுகணம் அவள் முகம் அததே தநராக்குடைன் கிருஷ்ணனின் மீது லெயித்தே தபராது, ரங்கன் தரராசத்துடைன்,

83
‘உன்டனை எனைக்கு உரியேவளராகச் லசய்து லகராள்ளராமைற் தபரானைரால் நரான் ரங்கனைல்லெ’ என்று தேனைக்குள்
கறுவிக் லகராண்டைரான்.
---------

84
 2.7. தேந்டதேயும் மைகனும்

தஜராகியினைரால் லவகு தநரம் வடரயிலும் அந்தேச் லசய்திடயே உண்டமையேராக நம்ப முடியேவில்டலெ. நராம்
நிடனைத்தேபடி எதுவும் நடைக்கராது. அடனைத்தும் அவன் லசயேல் என்பது அவனுடடையே வராழ்வின் ஒவ்லவராரு
படியிலும் நிதேரசனைம் ஆகிவிடுகிறததே! சற்றும் நிடனைக்கராதே விதேமைராக அவன் பரால் கறக்கும் உரிடமை
லபற்றரான்; தகராயில் பணிக்கு உரியேவனைரானைரான். அதுதபரால்...

லபரியேப்பன் லசய்திடயேக் கூறிவிட்டுப் தபரானை பின்னும் கூடை, அன்று லவகுதநரம் அவன் ஏததேரா ஒரு
நீண்டை கனைவினின்றும் விழித்துக் லகராண்டைராற்தபராலெவும், பிறகு பளராலரன்று வந்தே சூரியே ஒளியிதலெ
அவன் கண்டை கராட்சி லபராய்யேராகிவிட்டைராற் தபராலெவும் அவனுக்குத் ததேரான்றியேது. பராரு தேனைக்கு உரியேவள்
என்ற உணரவு எப்படிதயேரா அவன் உள்ளத்தில் தவரூன்றியிருந்தேது. தேன் வராழ்டவப் பற்றி
நிடனைக்டகயில், பூத்துக்குலுங்கும் லசடிதபரால் அவடனை மைகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியேது. அந்தே உணரடவ,
அந்தேப் பூச்லசடிடயே, கிருஷ்ணன் அவடள மைணக்க இருக்கிறரான் என்ற லசய்தியேரால், தகராடைரி லகராண்டு
வீழ்த்துவது தபரால், லபரியேப்பன் வீழ்த்தி விட்டைரார. என்றராலும் அவன் மைனைம் லநறியேராலும் சலெத்தேராலும்
பண்பட்டை மைனைமைன்தறரா?

எனைதவ அந்தே ஆடசப் பூஞ்லசடி வீழ்ந்துவிட்டை தபராதிலும் அவன் சிறிது தநரந்தேரான் மைருண்டு நின்றரான்.
பிறகு தேன்டனை வருத்தியே தசராகத்டதேக் கடளந்து விலெக்க மைனைடதேப் பலெவிதேங்களில் ததேறுதேல் லசய்து
லகராள்ள முயேன்றரான். அவதள கிருஷ்ணடனை விரும்பி மைணப்பதேராக இருந்தேரால் அவன் தேராபம் லகராண்டு
பயேன் என்னை? உண்டமையில் கிருஷ்ணன் அவடனை விடை உயேரந்தேவன் அல்லெதவரா? லசல்வ வளம் லபற்ற
இடளஞன்; அவரகள் மைண்ணுக்தக பதுடமையேராகப் படித்துப் பட்டைம் லபற இருப்பவன். அவனுக்கு
ஈடைராக தஜராகி தேன்டனை நிடனைப்பது தேகுதமைரா? அவனுடடையே உள்ளத்தில் பராரு அன்பக்கு உரியேவளராக
இருக்கிறராலளன்றரால், அவள் நல்லெ விதேமைராக வராழ்ந்து, நல்லெ மைக்கடளப் லபற்று முன்னுக்குக்
லகராணரவதில் தேராதனை அவன் சந்ததேராஷம் கரானை தவண்டும்.

இத்தேடகயே எண்ணங்கள் லகராண்டு பற்பலெ விதேங்களராகப் பூடனைக்குட்டிடயேப் பழக்குவது தபரால்

மைனைத்டதேச் சமைராதேரானைம் லசய்து லகராண்டு அவன் அடைங்கி இருந்தே நிடலெயிதலெ, ரங்கன் வந்து
மைணிக்கல்லெட்டி லசன்ற லசய்திடயேப் லபரியேப்பன் கூறிப் தபரானைரான். ஆனைரால் அவனுடடையே தேந்டதே
ரங்கனுக்கு அளித்தே வரதவற்டபப் பற்றி மைட்டும் கூறவில்டலெ. மைறுநராள் தேந்டதேக்குக் கடுங் கராய்ச்சல்
ஏறியேதும், பஞ்சராயேத்தேரார அவசரக் கூட்டைம் தபராட்டு, தஜராகிடயேக் தகராயில் எல்டலெயிலிருந்து விடுவித்து
விட்டைராரகள். தீயேடணக்கப் லபற்று, தஜராகி விடுதேடலெயேராகி வீடு வந்தேரான். கீழ் மைடலெயிலிருந்து தகராயில்
எல்டலெடயேக் கராக்கத் ததேரந்லதேடுக்கப்பட்டை டபயேன் அவ்வளவு சலெமுடடையேவனைரா என்று கூடை எல்லெராரும்
ஆதலெராசடனை லசய்யேவில்டலெ.

பலெ ஆண்டுகள் தேவம் இருந்தே குடிடலெ விட்டு, சின்னைஞ் சிறுவனைராக அவன் விடளயேராடி மைகிழ்ந்து
தேடரயிதலெ கராடலெ டவத்தே தபராது நுகரந்தே இன்பத்டதே அளவிட்டுக் கூற முடியுமைரா? ஹட்டியில் வீட்டுக்கு
வீடு மைராற்றம் கண்டிருந்தேது. ஆனைரால் அவன் லசராந்தே மைடனை, பது லமைருகு அழியேராமைல் அவன் கண்டிருந்தே
மைடனை, லவள்டளப் பூச்சிழந்து ததேராற்றம் அளித்தேது. லகராட்டில் எருடமைகளில் இரண்தடை இரண்டு
மஞ்சியிருந்தேனை. பறமைடனையில் ஐயேனின் படுக்டக நிரந்தேரம் ஆகிவிட்டைது. மைருந்து அடரக்கும் குழிக்கல்
படுக்டகயேருகிதலெதயே வந்து விட்டைது. தேரானியேம் நிரம்பி வழியும் லபட்டி கராலியேராகக் கிடைந்தேது.
பரால்மைடனையிதலெ ஐயேன் உடுத்தும் மைடி ஆடடை, அழுக்குப் பிடித்துத் லதேராங்கியேது. பளிச்லசன்று இருக்கும்
அடுப்படி, எத்தேடனை தினைங்களராகதவரா லமைழுகராமைல் இருந்தேது லதேரிந்தேது. ஆமைணக்லகண்லணய்க் குடைம்,
லமைழுகு பிடித்துத் தூசி படிந்து உதேவராதே சராமைரான்களுடைன் கிடைந்தேது.

அவன் உள்ளம் விம்மயேது. பன்னிரண்டு ஆண்டுகளில் அந்தே வீடு வளடமை குன்றி வறட்சியும்
கண்டுவிட்டைது.

85
மைஞ்சள் படைரந்தே முகத்துடைன் தசராடகயேராகிக் கிடைந்தே தேந்டதேயேருகில் தஜராகி வந்து நின்றரான். தேந்டதே
மைகடனை நிமரந்து தநராக்கினைரார. கண்களில் நீர துளிரத்து நின்றது.

‘இரியே உடடையேராருக்கு மைகடனைப் பணி லசய்யே விடுதவன். என் கடைன் தீரும்; இந்தே வீட்டில் நலெம்
லகராழிக்கும்’ என்று எண்ணினைராதர! வீடு லசல்வச் லசழிப்படைன் விளங்குகிறதேரா? இல்டலெ. உடழக்கும்
ஆடள தநராய்ப் படுக்டகயில் தேள்ளிவிட்டைததே! ஆனைரால், டபயேன் வந்துவிட்டைரான்; தஜராகி வந்து
விட்டைரான். தேடளயேகன்ற லபருமூச்சில் இருதேயேம் விம்மயேது; மூச்சு முட்டியேது.

அவருடடையே மைகனைராக தஜராகி நின்றரான். லமைலிந்தேராற் தபரால் ததேரான்றினைராலும் இரும்பரானை உடைல்

லவண்டமையில் மைண்ணின் லசம்டமையேரானை சராரதமைறியே தமைனி, “தஜராகி!” என்று மைகனின் டககடளத்
தேந்டதே பற்றியே தபராது அவர கண்கள் லபராலெ லபராலெலவன்று நீடரச் சிந்தினை.

“தேரானைம் வராங்கி உண்ணும் நிடலெக்கு வந்துவிட்தடைனைடைரா மைகதனை! உடழக்கராமைல், விடதேக்கராமைல் பிறர

டகதயேந்தி உண்ணும் நிடலெக்கு வந்து விட்தடைனைடைரா தஜராகி!” என்று மைகனின் டககடளக் கண்ணீரரால்
நடனைத்து விட்டைரார.

நடனைந்தே டகயேரால் தேந்டதேயின் கண்ணிடரத் தேனையேன் துடடைத்தேரான்; “நரான் வீட்டுக்கு வந்து விட்தடைதனை
அப்பரா, வரானைம் இருக்கிறது; என் டககள் இருக்கின்றனை; மைண்ணில் உடழக்க மைகனைராய் நரான்
இருக்கிதறன். ஓரராயிரம் தபருக்கு நரான் உணவளிப்தபன் அப்பரா. நரான் உங்கள் மைகன்; உங்கள் மைகன்!”

லிங்டகயேரா ஆனைந்தேக் கண்ணீர லசராரியே, படுக்டகயிலிருந்து எழுந்து மைகடனை மைராரபறத் தேழுவிக்

லகராண்டைரார. “ஐயேனுக்குப் பணி லசய்தேவன் நீ; உனைக்கு ஒரு குடறயும் வரராது” என்று வராழ்த்தினைரார.

அருகில் வந்தே தேராய், “உருண்டடைக்கல் களியுருண்டடை தபரால் லபயேரந்து வர, பராரு நம் வீட்டுக்கு வர
தவண்டும் என்று வராழ்த்துங்கள். நரான் அன்று விறகுக்குப் தபரானைவள், லவட்கம் விட்டு மைணிக்கல்லெட்டி
லசன்தறன். ‘என் டபயேனுக்கு உன் லபண்டணத் தேருவதேராகப் தபசியே தபச்சின் நராணயேம் லவள்ளிப்
பணத்டதேக் கண்டைதும் பறந்து விட்டைதேரா?’ என்று தகட்கப் தபராதனைன். ததேனைர கருடண ஐயேனின் வராயில்
பலெப்தபராட்டி என்று வந்தேது. தஜராகியும் பந்தேயேத்தில் கலெந்து லகராள்வரான். ‘லஹத்தேப்பரா தகராயில்
உருண்டடைக் கல்டலெத் தூக்க அவனும் வருவரான்’ என்று கூறிதனைன். நீங்கள் வராழ்த்துங்கள்” என்றராள்.

லிங்டகயேராவுக்குப் பந்தேயேம் பற்றியே விவரம் லதேரியும். தஜராகி கலெந்து லகராள்ள தவண்டி அவள் பந்தேயே
நராடளக் கூடைத் தேள்ள முயேன்றிருக்கிறராள் என்படதேயும் அறிவரார. ஆனைரால் தஜராகி முழுவதும்
அறிந்திருக்கவில்டலெ.

லிங்டகயேரா பதில் லசரால்லெவில்டலெ. அவர முகம் பளபளத்தேது. அந்தே ரங்கன், மைகடனைப் தபரால் வளரத்தே
ரங்கன் - தநரபராடதே இல்லெராமைல் வழி பிறழ்ந்து லசல்பவன் - அவனுக்கு நன்டமை எப்படி வரும்? பரால்
கறப்படதேப் பனிதேச் சடைங்கராகவும், பராடலெப் பனிதேமைராகவும் நிடனைக்கும் குலெத்தில் பிறந்தே அவன், பரால்
பண்டண தமைஸ்திரியேராக ஒழுங்கராகவரா பணியேராற்றுவரான்? திருட்டுப் பரால் விற்றுத் தேந்திரங்களில் ததேரந்தே
பணம் தசகரிக்கும் உண்டமைடயே அந்தேக் கண்கதள அல்லெதவரா அவர மைனைத்துக்கு உடரத்தேனை?
உண்டமையேராக அவன் கவடைற்று வராழ்ந்தேரால், சிற்றப்பனிடைம் அன்பராக வந்து சமைராதேரானைம் கூறியிருக்க
மைராட்டைரானைரா? அந்தேப் டபயேடனைக் கராணராமைல் இருந்தேராதலெ சமைராதேரானைமைராக இருந்திருப்பராதர! ரங்கடனைக்
கண்டை பின், பராசம் அடலெந்தே லநஞ்சில், அவடனை நல்வராழ்வுக்குத் திரும்பச் லசல்லும் வழிகடளப்
பற்றியே எண்ணங்கலளல்லெராம் ஊசலெராடினை.

தஜராகி தேங்கம்; அவனுக்கு வருகிறவள் எப்படி இருந்தேராலும், அவடளயும் அவன் தேங்கமைராக்கி விடுவரான்.
ஆனைரால் ரங்கனுக்தகரா? அவடனைப் படைமட்டை லபரான்னைராக்க, ஓர உயேர கன்னியேல்லெவரா துடணயேராக
அடமையே தவண்டும்? முதேல் முதேலெராகப் பிறவி எடுத்தேதும் அன்பராக நிற்கும் லபண் துடணயேரானை
அன்டனைடயே அவன் இழந்து விட்டைரான். அவன் தவண்டி விரும்பி, பராருடவ மைணக்க வந்திருக்கிறரான்.

86
இம்முடறயும் அவனுக்கு ஏமைராற்றம் தவண்டைராம். பராரு, இந்தே வீட்டுக்தக ரங்கனுக்கு மைடனைவியேராக
வரட்டும்; தகராணல் வழி திருந்தேட்டும். மைனைலவழுச்சிடயே அவர தமைற்கூறியே எண்ணங்களுடைன்
விழுங்கிக் லகராண்டு லமைகௌனைம் சராதித்தேரார.

“ஏன் தபசராமைல் லமைகௌனைம் சராதிக்கிறீரகள்? நீங்கள் ஒரு நராளும் நம் குடும்பத்துக்கு வராய் திறந்து நன்டமை
கூறியேதில்டலெ. உங்கள் மைகடனை வராய் திறந்து வராழ்த்தே உங்களுக்கு மைனைமல்டலெதயே? ஒரு தவடள உண்டு,
லவறும் தகராணியில் என் மைகன் படுத்தேடதே நிடனைக்க என் மைனைம் எத்தேடனை ஆண்டுகள் எப்படிக்
குமுறியேது லதேரியுமைரா? அந்தேக் குடும்பத்துக்கராக, நீங்கள் இந்தேக் குடும்ப வளடமைடயே இத்தேடனை நராட்கள்
தியேராகம் லசய்தேது தபராதும். நரான் இம்முடற ஒப்பமைராட்தடைன்.”

மைனைம் லவறுக்க ஆற்றராடமை பீறிட்டை தபராது, லிங்டகயேரா குலுங்கிப் தபரானைரார. அந்தே வீட்டில் அவள்
குடிபகுந்து தவறு எந்தே விதேச் சுக லசகௌகரியேமும் தகட்கவில்டலெ. ஒரு வராய்ச்லசரால், ஒரு தேராயுள்ளம் குளிர
வராய்ச்லசரால் நல்கராதே கணவர, அவர கடைடமை இதுவுமைன்தறரா?

மைகனின் தேடலெயில் டக டவத்தே தபராது, அவர டக நடுங்கியேது. “பராரு இந்தே வீட்டுக்கு வரட்டும். உன்
டகக்குக் கல்லுருண்டடை கனைம் இல்லெராமைல் வரட்டும்” என்று வராழ்த்தினைரார.

விவரங்கள் அடனைத்தும் பிறதக தஜராகிக்குப் பரிந்தேனை.

மைராதி அன்று பராலும் லநய்யுமைராக விருந்துச் தசராறு லபராங்கினைராள். அது வடரயிலும் விருந்துணவு
சடமைத்து எதிர வீட்டைராடரக் கூடை அடழக்கராமைல் அவரகள் அடதே உண்டைதில்டலெ. அன்று அவரகடள
அடழக்கவில்டலெ. லபரியே கலெத்தில் அப்பனும் பிள்டளயுமைராக உண்ண, மைராதி கண் குளிரப் பராரக்க
விரும்பினைராள்.

அவள் மைனைம் தநராகக் கூடைராலதேன்று, லிங்டகயேரா உள் மைடனையில் வந்து அமைரந்தேரார. வட்டில் பளபளத்தேது.
நடுதவ லபரான்னிறத்தில், சனி தசரந்தே லபராங்கல், பராலில் லவந்தே லபராங்கல், பீன்ஸ் கராயும், கிழங்கும்
தபராட்டை குழம்ப, கீடரத் துவட்டைல்.

லிங்டகயேராவின் நராவுக்கு ஒன்றுதமை ருசிக்கவில்டலெ. வட்டியிலிருந்து தேந்டதே எடுத்தே ஒரு கவடளத்டதேக்

கூடை விழுங்கவில்டலெ; தேரான் உண்ணுவடதேதயே பராரத்துக் லகராண்டிருக்கிறரார என்படதே உணரந்தே தஜராகி
திடுக்கிட்டைரான். அன்டனை அன்படைன் சடமைத்தே உணவு, லசரால்லலெராணராதே சுடவயுடைன் இருக்கிறததே!

“அப்பரா, நீங்கள் ஒன்றுதமை உண்ணவில்டலெதயே!” என்றரான்.

“அவர சரியேராக உண்டு ஒரு குறிஞ்சியேராயிற்தற? தஜராகி! அவருக்கு உணவு ருசித்தேரால், உடைல் தநராய்
தீருதமை! பராழரானை குறும்பன் லசய்தே விடனை என்று லசரால்லுகிறராரகள். நரானும் ஊரப் லபரியேவரகளிடைம்
முட்டிக் லகராண்டைராயிற்று. யேரார வீட்டுக்கு விடனை லசய்யே எண்ணி இந்தே வீட்டுக்குச் லசய்தேராதனைரா?”
என்றராள் அம்டமை.

தஜராகி எடுத்தே உணடவ வராயில் தபராடைராமைல் நிடலெத்தேரான். முடறக் கராய்ச்சல் அவர ரத்தேத்தின் சத்டதேதயே
உறிஞ்சி விட்டைததே! கராட்டுக் குறும்பர தேராம் இந்தே விடனைக்குக் கராரணமைரா? எவருக்குதமை தீடமை
நிடனைக்கராதே தேந்டதேக்கு, கராட்டுக் குறும்பர எதேற்குத் தீவிடனை லசய்யே தவண்டும்? அவரகள்
ததேனைடடைடயேத் திருடினைராரரா? அவரகள் பயிரிட்டை விடளடவ விடலெயின்றி உண்டைராரரா?

“அம்மைரா, நம் குறும்பப் பூசராரி வருவதில்டலெயேரா?” என்று தகட்டைரான்.

“பதிடனைந்து நராட்களுக்கு முன் ததேன் லகராணரந்தேரான். சராடமையும் கிழங்கும் லகராஞ்சம் இருந்தேனை. நீ

தகராயிலில் விடளவித்துக் லகராடுத்தேது. அடதேத் தேந்து, மைருந்துக்குத் ததேன் வராங்கிதனைன். அப்தபராது, ‘பூடச

87
தபராடுகிதறன், மைந்திரம் சபிக்கிதறன்’ என்றரான். நரான் லபண்பிள்டள, என்னை லசய்தவன்?” என்றராள் தேராய்.

தஜராகி மைனைத்துக்குள் தீரமைரானைம் லசய்து லகராண்டைரான். முதேற்கடைடமை அவனுக்குக் கல்யேராணம் அல்லெ.

விடனைடயே டவத்தே அந்தேக் குறும்பனிடைம் லசன்று விடனைடயே எடுக்கச் லசய்யே தவண்டும்.

பிற்பகல் மூன்று மைணி சுமைராருக்கு, மைடறந்திருந்தே சூரியேன் லமைல்லெத் தேடலெநீட்டி இளநடக பரிந்தேரான்.
தஜராகி லவளிதயே லசல்லெச் சித்தேமைராக ஆடடைகடள மைராற்றிக் லகராண்டைரான். அம்டமையிடைம் தகட்டு ஒரு
லவள்ளிப் பணம் லபற்றுக் லகராண்டைரான்.

அவரகள் கிரராமைத்டதேச் தசரந்தே குறும்பர குடியிருப்டப அடடையே, மைணிக்கல்லெட்டிக்குக் கீதழராடு லசன்று

கராட்டிடடைதயே பகுந்து இறங்க தவண்டும். குறும்பரகளின் குடியிருப்பகள் லபரும்பராலும் கராட்டிடடைதயே
அடமைந்திருப்படவதேராம். பள்ளங்களில் ஈரம் தேங்கும் இடைங்களில் அவரகள் வசித்தேராலும், கராய்ச்சல் தநராய்
அவரகடளப் பிடிப்பதில்டலெ. கராரணம் என்னை?

குறும்பர குடியிருப்பக்கு அவன் லசன்று எத்தேடனைதயேரா ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டைனை. முன்ப அவன் லசன்ற
தபராதும், தேந்டதேயின் உடைல்நிடலெக்குப் பரிகராரம் ததேடும் கராரணத்டதேக் லகராண்டு தேரான் லசன்றரான்.

கராட்டு வழி மைராறவில்டலெ. ஆனைரால், தேரிசராகக் கிடைந்தே நிலெங்களில் வரிவரியேராக மைடலெயேன்டனைக்குப்

பராவராடடை அணிவித்தேராற் தபரால் உருடளக் கிழங்குச் லசடிகள் பதுடமையேராகத் ததேரான்றினை. இரண்தடைரார
இடைங்களில் பள்ளி குத்தினைராற் தபரால் ததேயிடலெயும் பயிரராக்கியிருந்தேராரகள். உருடளக் கிழங்கு
உணவராகும். ததேயிடலெதயேரா பணமைராகும். உணவு முக்கியேமைரா? பணம் முக்கியேமைரா?

விருவிருலவன்று அவன் மைணிக்கல்லெட்டிக்குக் கீதழ குமைரியேராற்றின் வடளவுக்கு வந்துவிட்டைரான்.

மைறுபறுத்து மைடலெ வழி தகராத்டதேப் பக்கம் இட்டுச் லசல்லும். இரு மைடலெகளுக்கிடடைதயே, குமைரித்தேராய்
லநளிந்து ஒல்கி ஒசிந்து லசல்லும் அழடக நராள் முழுதும் பராரத்திருக்கலெராம். சரிவுகலளல்லெராம் பதேரும்
முள்ளுமைராகக் கராடுகள், தவங்டக மைரங்களும் சரக்லகரான்டற மைரங்களும் ஆங்கராங்தக பூத்துக் குலுங்கினை.
எங்குதமை நரான் இல்லெராதே இடைமல்டலெ என்பது தபரால் நீலெக் குறிஞ்சி.

தஜராகி, கரானைகத்தினூதடை பகுந்து, ஆற்றின் தபராக்தகராடு லசன்ற ஒற்டறத் தேடைத்தில் நடைந்தேரான்.

மைணிக்கல்லெட்டியிலிருந்து, விறகு தசகரிக்க வரும் லபண்களில் ஒரு தவடள பராருவும் வந்திருப்பராதளரா
என்ற சபலெத்துடைதனைதயே அவன் நடைந்தேரான். ஒற்டறயேடித்தேடைம் ஆற்றின் தபராக்தகராடு லசன்று சட்லடைன்று
பிரிந்தேது. அங்கு ஆறு வடளந்து, ஒரு பராடறயில் வழுக்கிக் கீதழ விழுந்தேது. கீதழ சுடனை,
கிருஷ்ணடனையும், பராருடவயும் இடணத்து டவத்தே இடைம்.

நீரவீழ்ச்சிடயே தமைலிருந்து பராரக்க விரும்பி அருகில் நடைந்தே தஜராகி, சட்லடைன்று ததேனி லகராட்டிவிட்டைராற்
தபரால் மைருண்டு நின்றரான். பூத்துக் குலுங்கும் சரக் லகரான்டற மைரத்தின் கீதழ, அவன் கராணும் கராட்சி! அது
கனைவல்லெதவ!

தஜராகி கண்கடளத் துடடைத்துக் லகராண்டைரான். மீண்டும் மீண்டும் லகராட்டி வழித்துக் லகராண்தடை

தநராக்கினைரான்.

பத்தேடி தூரத்துக் கராட்சி அவன் கண்கடளப் லபராய்யேராக்குமைரா? அவன் பராரத்துக் லகராண்தடை இருக்டகயில்
மைராடலெ லவயில் அவரகள் மீது நகரந்தேது.

தஜராகி, அவரகளிடைமருந்து பராரடவடயே அகற்ற, அந்தே மைரத்தின் மீததே பதித்தேரான். ‘மனிதக’ இடலெக்
லகராடிகள் அந்தே மைரத்டதேப் பின்னிப் பிடணந்து பிரிக்க முடியேராமைல் தேழுவிக் லகராண்டிருந்தேனை.

கிருஷ்ணன் தேரான் அவன். சந்ததேகதமை இல்டலெ. மைஞ்சள் வரணக் கழுத்துப் பட்டியுடைன் கூடியே கம்பளிச்

88
சட்டடை, தேடலெயில் பராடக தபரால் சுற்றியே லவள்டளத் துணி. எதிதர அவன் முகந்தேரான் தஜராகிக்குத்
லதேரிந்தேது. அவன் சிரித்தேரான். லபண்டமை ததேராய்ந்தே முகம். அவன் உண்டமையில் அழகுள்ளவன்; பராருவுக்கு
ஏற்றவன்.

உருண்டடைக் கல்டலெத் தூக்குவது தஜராகிக்குப் பிரச்சடனை அல்லெ. தகராயில் முன் அந்தேக் கல், இடளஞரகள்
விடளயேராட்டைராகப் பலெம் பழகிக் லகராள்ளவும் பரிதசராதித்துக் லகராள்ளவும், எத்தேடனை நராட்களராகதவரா
உபதயேராகமைராக இருந்திருக்கிறது. சற்தற நீள உருண்டடையேராக இருக்கும் அந்தேக் கல்டலெ, இரண்டு
டககடளயும் சங்கிலிப் தபரால் இடணத்துக் லகராண்டு ஒருவிதேமைராகப் பரட்டித் தூக்க தவண்டும். அந்தே
வராகில், தஜராகி எத்தேடனை நராட்கதளரா அடதேப் பரட்டி, இரண்டு அடி உயேரத்துக்குத் தூக்கி இருக்கிறரான்.
மைங்டகடயேப் லபறும் பந்தேயேம் அத்தேடனை எளிதில் முடிந்து விடும் என்படதே அவன் தேராய் கூறும் வடரயில்
நிடனைத்திருக்கவில்டலெ.

ஆனைரால், கண்டை கராட்சி, மைனைத்தில் கலெக்கத்டதே யேன்தறரா ஏற்படுத்தி விட்டைது? இடணந்தே உள்ளங்கடளப்
பிரித்து, பராருடவ அவன் அடடைவது நலெத்டதே விடளவிக்கக் கூடியேது தேரானைரா?

சட்லடைன்று கிருஷ்ணனின் முகத்தில் துயேரச்சராடயே கவிழ்ந்தேது.

துயேரம் இருவர கண்டைங்கடளயும் அடழத்து விட்டைது தபராலும்! இருவரும் கணம் யுகமைராக

நிற்கின்றனைரரா? தேரானும் அததே நிடலெடயே அடடைந்து விட்டைராற் தபரால் தஜராகிக்குத் ததேரான்றியேது.

“பராரு?” என்றரான் கிருஷ்ணன்.

“உனைக்கு என் மீது நம்பிக்டக இல்டலெயேரா பராரு? நரான் லவல்லுதவன் என்ற நம்பிக்டக இல்டலெயேரா
உனைக்கு?”

பராரு மைறுலமைராழி பகன்றதேராகதவ அவனுக்குத் ததேரான்றவில்டலெ.

“நம்முடடையே உண்டமையேரானை அன்ப ஒரு நராளும் லபராய்யேராகராது. பராரு ரங்கனைரால் கல்டலெத் தூக்கதவ
முடியேராது. நீ தவண்டுமைரானைரால் பரார.”

“அது எப்படி உங்களுக்குத் லதேரியும்?”

“அவன் உடைல் வடளந்து தவடலெ லசய்பவன் அல்லென்.”

“தவடலெ லசய்யேராமைல் பணம் எப்படி நிடறயேச் தசரக்க முடியும்?”

“அவன் கண்கள், அவன் தேந்திரத்தில் முழுகி எழுந்தேவன் என்படதேத் லதேரிவிக்கின்றனை பராரு. பூம
தவடலெக்குக் கூலி டவப்பரான்; கூலி லகராடுக்க என்னை தேந்திரதமைரா?”

“தேந்திரம் அறிந்திருப்பராலனைன்று தேரான் நரான் அஞ்சுகிதறன், அத்தேரான். ஏததேனும் மைந்திர தேந்திரம் லகராண்டு
கல்டலெத் தூக்கிவிட்டைரால்?”

கிருஷ்ணன் வராய்விட்டுச் சிரித்தேரான்; அது இருதேயேத்திலிருந்து வந்தே சிரிப்பல்லெ. பராருவின் கலெக்கத்டதே

விரட்டுவதேற்கராக, தமைகத்டதே வராயேரால் ஊதிக் கடலெப்பது தபரால் கடைகடைலவன்று சிரித்தே சிரிப்ப.

“அந்தே மைந்திர தேந்திரலமைல்லெராம் நீ நம்பகிறராயேரா பராரு? அலதேல்லெராம் லவறும் லபராய். இடடைதயே வந்தேவன்
வந்தேது தபரால் ததேராற்றுப் தபராவரான். நரான் நராடளதயே மைரகதே மைடலெக்குப் தபராகிதறன். இரலவல்லெராம்
தகராயில் திண்டணயில் படுத்தேராவது, கல்டலெத் தூக்கிப் பழகப் தபராகிதறன்” என்றரான்.

89
தஜராகியின் உள்ளத்து மூடலெயில் லபராறராடமை என்னும் லபராறி சுடைராமைல் இல்டலெ; ஆனைரால் ஒதர
கணந்தேரான். அடதே தவறு நிடனைப்பரால் லவன்று விட்டைரான். ‘பராரு என் தேங்டக; என்தறரா இறந்து தபரானை
என் தேங்கச்சி’ என்று கண்கடள ஒத்திக் லகராண்டைரான்.

அவனுடடையே அம்டமையின் ஆடச, பராரு அந்தே வீட்டுக் கலெங்கடள ஆள விளக்டக ஏற்ற வர தவண்டும்
என்பது. அந்தே ஆடசயில் அவடனைப் தபராட்டியில் தசரத்து விட்டைராள்.

அந்தே ஆடசயில் அவனும் நடனைந்தேவனைராகத்தேரான் இருந்தேரான். ஆனைரால், அங்தக அவரகடளக் கண்டு,

தகட்டை கணம் முதேல் அவன் பதியேவன் ஆகிவிட்டைரான். அவடள அடடையே தவண்டும் என்ற தேராபம்
தவதறரார ஆவலினைரால் நிடறந்து விட்டைது.

அவன் விலெகிவிடுவரான். ஆனைரால் ரங்கன்? அவடனை எப்படி விலெக்குவது? ஒருதவடள பராரு அஞ்சுவது
தபரால், மைந்திர தேந்திரம் கற்று வருவராதனைரா? இரவிதலெ வந்து கிருஷ்ணன் கல்டலெத் தூக்கிப் பழகும்
தபராது, இப்படித்தேரான் தூக்க தவண்டுலமைன்று அவன் லசரால்லிக் லகராடுக்கலெராமைரா?

என்னை விசித்திரம்! தபராட்டியிடும் அவன், மைற்றவனுக்கு லவல்லெ உதேவுவதேரா தபராட்டி?

தஜராகி வந்தே தசராடு லதேரியேராமைதலெ ஆற்டறக் கடைந்து, அக்கடரக்கு நடைந்தேரான்.

---------

90
 2.8. குறும்பன் தேந்தே தவர
குறும்பப் பூசராரிடயே, அவன் குடியிருப்பக்குச் லசல்லும் முன்னைதர வழியில் சந்தித்து விட்டைரான் தஜராகி.

“அப்பராடைரா! ஐயேன் தகராயிடலெ விட்டு இன்டறக்குத் தேராதனை வந்தீரகள்? வராருங்கள் வராருங்கள்” என்று
அவன் தஜராகிடயே வரதவற்றரான்.

“உங்கடளப் பராரக்கலெராலமைன்று தேரான் வருகிதறன்” என்று தஜராகி, அங்தகதயே ஒரு மைரத்தேடியில்

அமைரந்தேரான்.

“லசரால்லியேனுப்பினைரால் நரான் வரமைராட்தடைனைரா? என்னை விதசஷம்?”

“பரவராயில்டலெ; நீங்களும் உட்கராருங்கள். ஐயேனின் கராய்ச்சலுக்குப் பரிகராரம் நராடிதயே வந்ததேன்.

கிட்டைத்தேட்டை ஒரு குறிஞ்சியேராகிறததே!” என்றரான் தஜராகி.

“அது முடறக் கராய்ச்சல்.”

“ஆமைராம், உடைம்லபல்லெராம் மைஞ்சளராகிப் தபராச்சு. ஒரு கவளம் தசராறு சராப்பிடுவதில்டலெ. ஏததேததேரா

மைருந்துகள் அம்டமையும் டவத்துக் லகராடுக்கிறராள். ஐயேன் யேராருக்குக் லகடுதேல் லசய்தேரார? தேமைக்குத் தீங்கு
லசய்பவரகளுக்கு கூடை அவர தீங்கு நிடனைக்கராதேவரராயிற்தற! அவர ருசித்து உண்ணராமைலிருக்க உடைல்
எப்படித் தேராங்கும்? இததேரா பராருங்கள் நரான் தவண்டிக் லகராள்கிதறன். ஏவதலெரா, விடனைதயேரா, உங்களுக்கு
ஐந்து ‘கூடு’ திடனையும் சராடமையும் தேருகிதறன். அவர தநராடயேப் தபராக்கி விடுங்கள். அவர இனியும்
வலுவிழந்து எத்தேடனை நராட்கள் இருப்பரார?” என்றரான் தஜராகி.

“ஐதயேரா! நீங்கள் என்னை, இப்படிலயேல்லெராம் தபசுகிறீரகள்? ஜடைசராமக் லகராப்ப நரான் லசரால்கிதறன்.

எங்களில் யேராரும் அலதேல்லெராம் ஒன்றும் லசய்யேவில்டலெ. அவர தமைல் விடனை லசய்யே எங்களுக்குப்
டபத்தியேமைரா? அப்படிலயேல்லெராம் நிடனைக்கராதீரகள்.”

“அப்படியேரானைரால் இந்தே உருக்கும் கராய்ச்சல் தபராவலதேப்படி?”

“அம்டமை லசரான்னைராரகலளன்று அப்தபராததே உங்கள் சுகத்துக்குத் தேனியேராகப் பூடசகள் தபராட்தடைராம்.

முடறக் கராய்ச்சல்; அப்படித்தேரான் இருக்கும்.”

“அலதேன்னைதவரா, அந்தே முடறக்கராய்ச்சலுக்கு உங்களிடைம் வழி இருக்கிறது. உங்களுக்கு இந்தேக் கராய்ச்சல்

வந்தேரால் ஏததேரா மைருந்து லசய்யும் முடற லதேரியுமைராதமை; அடதேயேராவது லசரால்லுங்கள்.”

பூசராரி குடழந்தேரான். தஜராகி ஊகமைறிந்து லவள்ளிப் பணம் லகராடுத்தேரான்.

“இருங்கள்; வருகிதறன்” என்று கூறி அவன் கரானைகத்தில் பகுந்து லசன்றரான். மைந்திரத்திலும்

தேந்திரத்திலும் நம்பிக்டக டவக்கராதே இடளஞர சகராப்தேம் அப்தபராது ததேரான்றியிருக்கவில்டலெதயே!

தஜராகியின் உள்ளத்தில் பலெ எண்ணங்கள் அடலெதயேராடினை. நிடனைத்தேடதே நிடறதவற்றும் மைந்திரமும்

தேந்திரமும் உடடையேவரகள் கராட்டுக் குறும்பரகள் என்பது எத்தேடனை கராலெமைராக நம்பப்பட்டு வருகிறது?
விடதேப்பிலும், விடளவின் பலெடனை எடுப்பதிலும் அவரகளுக்கு முதேல் மைரியேராடதேடயே, அவனுடடையே
முன்தனைரார லதேரியேராமைலெரா வழங்கியிருப்பர? அவரகள் முட்டைராள்களரா? எனைதவ, குறும்பரிடைம் ஓரளவு சக்தி
இருப்பது உண்டமையேராகதவ இருக்க தவண்டும். இடதேப் பரீட்சித்தேரால் என்னை?

91
பளிச்லசன்று அவன் தீரமைரானைம் உருவராகத் லதேராடைங்கியேது. பூசராரி சற்டறக்லகல்லெராம் துணியில் எடதேதயேரா
மைடறத்துக் லகராண்டு வந்தேரான். ஏததேரா தவரகள் அடவ. சிறு கட்டைராகக் கட்டிக் லகராண்டு வந்தேரான்.
பச்டசயேராகத் தேரான் பிடுங்கியிருந்தேரான். ஆனைரால் அடதே இனைம் லசரால்லுவரானைரா?

“என்னை தவர இது?”

“அலதேல்லெராம் தகட்கராதீரகள். மைந்திரித்துக் லகராண்டு வந்ததேன். இடதேத் தினைம் தினைம் கஷராயேம் டவத்துக்
லகராடுங்கள். நராளடடைவில் கராய்ச்சல் நின்றுவிடும்.”

தஜராகி தவடரப் பத்திரமைராக ஆடடைக்குள் மைடறத்துக் லகராண்டைரான். பிறகு தயேராசடனையுடைன் ஆரம்பித்தேரான்.

“உங்கள் கராதில் பட்டிருக்குதமைரா என்னைதவரா? அடுத்தே பத்து நராளில் இங்கு ஒரு பலெப்தபராட்டி நடைக்கப்
தபராகிறது, லதேரியுமைரா? மைரகதேமைடலெ லஹத்தேப்பரா தகராயில் முன் உள்ள உருண்டடைக் கல்டலெ எடுப்பதிதலெ
பந்தேயேம்” என்று நிறுத்தினைரான்.

தஜராகி விஷயேத்டதே விவரிக்கு முன் பூசராரி ஊகித்து விட்டைரான். “ஆமைராம், இப்தபராதுதேரான் கராடலெயிதலெ
தகள்விப்பட்தடைன். நம் மைணிக்கல்லெட்டிப் லபண்டணக் கட்டைப் தபராட்டி என்று லசரான்னைராரகள். நீங்கள்
கூடை... லசரால்லுங்கள்.”

“உங்களிடைம் இன்னும் ஒரு தகராரிக்டக தவண்டி நரான் நிற்கிதறன்” என்கிறரான் தஜராகி.

தபராட்டியில் நிற்பவன் எடதே தவண்டுவரான்? தபராட்டியில் லவன்று கராத்திருக்கும் கன்னிடயே அடடையே

தவண்டும் என்று தேராதனை தவண்டுவரான்?

“அதேற்லகன்னை, நரான் உங்களுக்லகன்று மைந்திரித்தே தவலரரான்று தேருகிதறன். அடதேக் கட்டிக் லகராள்ளுங்கள்

கல் உருண்டடை கராற்றுக்குடைம் தபரால் டகயில் வரும். ஜடைசராம துடணயுண்டு” என்றரான் குறும்பன்.

தஜராகியின் சங்கடைம் அதிகமைராயிற்று. தேனைக்கு இல்டலெ என்று கூறினைரால் அவன் என்னை நிடனைப்பராதனைரா?
கிருஷ்ணதனை லவல்லும்படி பிரராரத்தேடனை லசய்யேச் லசரால்லெலெராமைரா?

“நீங்கள்... நரான் என்னை லசரால்கிதறலனைன்றரால், லபண் யேராடர விரும்பகிறராதளரா...”

அவன் முடிக்கு முன் குறும்பன் குறுக்கிட்டு, “அடதேப் பற்றி நீங்கள் கவடலெப்படைராதீரகள். லபண் தேரானைராக
உங்கடள நராடி வருவராள். பூவிருக்கும் இடைம் ததேடி வரும் ததேனீப்தபரால் உங்கள் பக்கம் மைனைசு திரும்பம்”
என்றரான்.

“நரான் அப்படி ஆடசப்படைவில்டலெ. உங்களிடைம் இதுதேரான் தவண்டுகிதறன். பராரு யேராடர இஷ்டைப்

படுகிறததேரா மைனைப்பூரவமைராக, அந்தே ஆண்மைகனுக்தக அந்தேக் கல் எடுக்க வரும்படி நீங்கள் ஏததேனும்
லசய்யே தவண்டும். ஒருவடனை விரும்பி, ஒருவன் வலிடமை லவன்றரால் கஷ்டைம் அல்லெவரா?” என்றரான்
தஜராகி.

குறும்பப் பூசராரி ஒரு கணம் அதிசயித்தேரான். இப்படியும் ஒரு மைனிதேன் இருக்க முடியுமைரா?

“ஏன் தபசராமைல் நிற்கிறீரகள்?”

“இல்டலெ; நீங்கள் இஷ்டைப்பட்டைரால், நரான் ஒரு தவர மைந்திரித்துத் தேருகிதறன். அடதேப் லபண் டகயில்
டவத்திருந்தேரால், மைனைசுக்தகற்ற மைராப்பிள்டள வருவரான்.”

“இப்தபராது தேருகிறீரகளரா? நீங்கள் நராடள ஹட்டிப் பக்கம் வந்தேரால் அதேற்கும் ஒரு லவள்ளி தேருகிதறன்.”

92
“இப்தபராதேரா? அலதேப்படி முடியும்?”

“பின் நராடள வருகிதறன். விஷயேம் ஒருவருக்கும் லதேரியே தவண்டைராம்” என்று தஜராகி விடடை லபற்றுக்
லகராண்டைரான்.

அவன் வீட்டுக்குத் திரும்படகயிதலெ பிடற நிலெவு வரானில் பவனி வந்து லகராண்டிருந்தேது. மைடியுடுத்து,
மைராடுகள் கறந்து பிரராரத்தேடனை முடித்துவிட்டு, அவனைராகதவ அடுப்படியில் அமைரந்து கஷராயேம் தேயேராரித்துத்
தேந்டதேக்குக் லகராண்டு வந்தேரான்.

“நம் பூமடயேப் பராரத்தேராயேரா தஜராகி? வலெப்பக்கம் லசம்மைண்ணடித்துச் சரழிந்து தபராய்விட்டைதேல்லெவரா?”

என்றரார தேந்டதே.

“கறுப்ப் மைண்ணராக மைராற்றி விடைலெராம், அப்பரா. நீங்கள் தநராயிலிருந்து மீள்வது ஒன்தற இப்தபராது என்
குறி” என்றரான் மைகன்.

மைறுநராள் சற்று முன்னைதேராகதவ மைகன் தகராயிலிருந்து லகராண்டு வந்தே தேரானியேத்டதே அளந்து ஒரு சிறியே
சுடமை கட்டிக் லகராண்டு லவளிதயே கிளம்பியேடதேக் கண்டை மைராதி, “மைணிக்கல்லெட்டி தபராகிறராயேரா மைகதனை?”
என்று தகட்டைராள்.

“இல்டலெயேம்மைரா, குறும்பர குடியிருப்பக்குப் தபராகிதறன். இன்லனைராரு கரால் ரூபராய் இருந்தேராலும்

தேராருங்கள்” என்று தகட்டு வராங்கிக் லகராண்டைரான்.

தேரானியேங்கடளயும் பணத்டதேயும் முதேல் நராள் சந்தித்தே இடைத்திதலெதயே குறும்பப் பூசராரிடயேச் சந்தித்துக்

லகராடுத்தேதும் அவன் இரண்டைங்குலெ நீளமுள்ள ஒரு தவடலெத் தேந்தேரான்.

தஜராகி அவனுக்கு நன்றி லதேரிவித்து விட்டு, அடதே பத்திரமைராக டவத்துக் லகராண்டு மைணிக்கல்லெட்டிப்
பராடதேயில் நடைக்கலெரானைரான். நீர வீழ்ச்சியின் அருகில், முதேல் நராள் அவன் கண்டை இடைத்திதலெதயே,
தஜராகியின் லநஞ்சம் குலுங்கினைராற் தபரால் இருந்தேது. முதேல் நராள் அவன் அவள் முகத்டதேக்
கராணவில்டலெ! தேனிதயே பராரு... கிருஷ்ணன் மைரகதேமைடலெக்கு வந்துவிடை, இவள் ஏன் நிற்கிறராள்? யேராருக்குக்
கராத்து நிற்கிறராள்? அவன் வராழ்டவப் பற்றியே கனைவுகள் நனைவராகும் சந்திப்பராக இருக்க தவண்டியே
சந்திப்ப. எத்தேடனைதயேரா நராட்களுக்குப் பின், மூடியே திடரக்கப்பரால் துடிதுடித்து நிற்கும் லநஞ்சங்களின்
மைலெரச்சிக்கு வராய்ப்பரானை சந்திப்ப அது. கிளரந்து லபராங்கும் உள்ளத்டதேக் கல்லெராக்கிக் லகராள்ள தவண்டியே
தேனிடமைச் சந்திப்ப.

விறகு தசகரிக்கும் சராக்கில் வீட்டடை விட்டுக் கிளம்பி அங்தக அவனுக்கராகக் கராத்திருக்கிறராதளரா?

ததேராழிகடள விட்டுப் பிரிந்து அந்தநரத்தில் தேனிதயே அவள் அங்கு நிற்கக் கராரணலமைன்னை?

ஒருதவடள எட்டியிருந்ததே கண்டுவிட்டைராதளரா அவடனை அவள்? அவன் வருகிறரான் என்று அறிந்தே பின்,
அவள் விறகு தசரத்துக் கட்டுவது தபரால் லவகு தநரம் பராசராங்கு லசய்து லகராண்டிருந்தேராள். தஜராகி
அங்தகதயே நின்றரான்.

எத்தேடனைதயேரா ஆண்டுகளராகக் கராணராதிருந்தே முடறக்கராரன்; கராதேலெனின் எதிரி. அவள் அவனிடைம் என்னை

லசரால்லெ விரும்பகிறராள்? வியேந்து தநராக்கிவிட்டுக் கனிவுடைன் எதேற்கு தநராக்குகிறராள்?

ஒரு விநராடிதேரான். பிறகு அந்தேக் கருவண்டு விழிகளுக்கு அவடனை நிமரந்து தநராக்கவும் துணிவில்டலெ.

பராரு!

93
தஜராகி குரல் கரகரக்க, ‘மனிதக’ இடலெயில் சுற்றி டவத்திருந்தே அந்தேப் லபராக்கிஷத்டதே எடுத்தேரான்.

“நீ இடதே வராங்கிக் கழுத்திதலெரா, இடுப்பிதலெரா அணிந்து லகராள். உன் மைனைசுக்தகற்ற மைணராளன் வருவரான்,
பராரு.”

லதேராண்டடை தேழுதேழுக்க அவன் லமைராழிகள் அவள் லசவிகளில் விழுந்தேதும் அவள் திடுக்கிட்டு

நிமரந்தேராள். கிருஷ்ணடனைப் தபரால் லசல்வச் லசழிப்பில் பளபளக்கும் முகமல்டலெ; பூரித்தே
கன்னைங்களில்டலெ. ஆனைரால் இந்தே முகத்திலுள்ள ஒளிதபரால் அவள் இதுவடரயில் எவரிடைமும்
கண்டைதில்டலெதயே? திடுலமைன்று வந்து அவடளத் திக்குமுக்கராடைச் லசய்யும் இந்தே ஒளியுடைன் என்னை
தபசுகிறரான்?

அவள் வியேந்து நிற்டகயிதலெ, தஜராதி சலெனைமைற்ற குரலில், “இடதே குறும்பரிடைம் தகட்டுப் பிரத்திதயேகமைராக
வராங்கி வந்ததேன். பராரு நீ என் தேங்டக. என் அம்டமைக்கராக நரான் தபராட்டியில் ஈடுபட்டைராலும், என்
வலுடவ நழுவ விடுதவன். உன் மைனைம் எவரிடைம் இருக்கிறலதேன்படதே அறிதவன். இடதே வராங்கிக்
லகராள். உன் அன்பதனை தபராட்டியில் லவல்லுவரான்.”

அவள் கயேல்விழிகள் கசியே, இரு டககடளயும் நீட்டி அடதேப் லபற்றுக் கண்களில் ஒற்றிக் லகராண்டைராள்.
லநஞ்சுக்கனைம் ஆவியேராக மைராறி அடி வயிற்றுக்குள் இறங்கி விட்டைராற் தபரால் இருந்தேது. தஜராகி அதுவடர
கண்டைறியேரா வண்ணம் தலெசரானை உள்ளமும் உவடகயும் கூடியேவனைராய், மைரகதே மைடலெடயே தநராக்கி
நடைந்தேரான்.
---------

94
 2.9. ஒளி கூட்டை வருவராய்!
மைச்ச யேந்திரத்டதேத் துடளத்துப் பராஞ்சராலிக்கு மைணமைராடலெ சூடை நிடனைத்து அன்று பராஞ்சராலெத்தின்
தேடலெநகரில் அரச குமைராரரகள் கூடியே தபராது ஏற்பட்டைராற் தபரான்ற ஒரு தகராலெராகலெம், சிறியே மைரகதேமைடலெ
ஹட்டியிலும் அன்று ஏற்பட்டைது. கன்னிலயேராருத்தியின் டகடயேப் பற்ற தவண்டி மூன்று கராடளகள் பலெப்
தபராட்டியில் கலெந்து லகராள்கிறராரகள் என்ற தவடிக்டகடயேக் கராண முதுகிழவரகளரானை பஞ்சராயேத்தேரார
மைட்டுமன்றி, அறிந்தேவர லதேரிந்தேவர, சுற்றுப்பறங்களில் தகள்விப்பட்டைவர, எல்லெராருதமை கூடி
விட்டைராரகள். கரியேமைல்லெருக்கு, தபரப்டபயேனின் உயேர கல்விடயேயும் லபருடமைடயேயும் குறித்துப்
பகழ்பராடிப் பூரிக்க அது ஓர அரியே சந்தேரப்பமைராக அடமைந்தேது. வந்து குழுமயே விருந்தினைருக்கு
உணவளிக்கும் லபராறுப்டப மைகிழ்ச்சிதயேராடு அவர ஏற்றுக் லகராண்டிருந்தேரார.

பராருவின் பராட்டைனைராருக்கு அன்று இளடமை திரும்பி விட்டைராற் தபரால் குதூகலெம் உண்டைராகியிருந்தேது.

கன்னிப் லபண்கடளக் கராணும் தபராலதேல்லெராம் உற்சராகத்துடைன், “என்னை லபண்தண! ஐம்பது
இடளஞரகடள அடழத்து வரா; அவரகளுக்குப் தபராட்டியேராக இந்தேக் கல்டலெத் தூக்கி உன்டனைத் தூக்கிப்
தபராகிதறன்!” என்று வம்பக்கு இழுத்தேரார, ரங்கனின் தேந்டதே. விருந்தும் கூட்டைமும் கண்டை மைகிழ்ச்சியில்,
கிருஷ்ணன், ரங்கன், தஜராகி ஆகியே மூவர பகடழயும் மைராற்றி மைராற்றிப் பராடிக் லகராண்டிருந்தேரார. மூவரும்
அவடள அடடையேத் தேகுதி லபற்றவரகதள என்று லபராதுவில் பராரப்பவரகள் எண்ணும் படியேராக, அந்தேப்
பந்தேயேத்டதேத் ததேராற்றுவித்தே லபரியேவரகள் வித்தியேராசமன்றி இடளஞரகடளப் பகழ்ந்தேராரகள்.

பந்தேயேத் தினைத்துக்குள் நடுநடுதவ இரண்டு மூன்று தேடைடவகள் ஹட்டிக்கு வந்து தபரானை ரங்கன்,
திங்கட்கிழடமைப் தபராட்டிக்கு, ஞராயிறன்று கராடலெயிதலெதயே லபண்ணுக்கு அளிக்கப் பலெ பரிசுகளுடைன்
மைரகதேமைடலெ வந்துவிட்டைரான். தேன் வலிடமையில் அவனுக்கு நம்பிக்டக இருந்தேது. கடைந்தே சிலெ நராட்களராக
அவன் சத்துள்ள உணலவன்று முட்டடையும் மீனும் இடறச்சியும் உண்டு பராரம் தூக்கிப் பழகுவடதேதயே
லபராழுதேராகக் கழித்திருந்தேரான். அவன் மைனைசுக்குள், ‘கிருஷ்ணன் லவறும் சராடமையும் அரிசியும் தின்பவன்;
மைரக்கறி உணவரால் உடைலில் வலு ஏற முடியேராது’ என்பது நம்பிக்டக. தஜராகிடயே அவன் தேங்களுக்கு ஈடைராக
நிடனைத்திருந்தேரால் தேராதனை? ஒருதவடள உணவில் உலெரந்துவிட்டை ஒல்லிப் பயேல்; எனைதவ லவற்றிடயேப்
பற்றி ரங்கன் சந்ததேகதமை லகராள்ளவில்டலெ. ‘கிளராஸ்தகரா’ மைல் தவட்டியும் சட்டடையும் குல்லெராயும் தேரித்து,
உற்சராகமைராக இருந்தே அவன், கல்டலெத் தூக்கு முன் ஆதவசம் லபற விடலெயுயேரந்தே மைதுவும் அருந்தேச்
சித்தேமைராக டவத்திருந்தேரான். அவன் எத்தேடனைக் லகத்தேடனை நம்பிக்டகயுடைன் இருந்தேராதனைரா அத்தேடனைக்குக்
கிருஷ்ணன் குழம்பினைரான்.

பராருவின் கராதேல் ஒரு பறம்; தஜராகிடயேப் பற்றி அவன் கூறியேடதேயும் தவர தேந்தேடதேயும் எண்ணிப்
பராரத்தேதில் ஏற்பட்டை குழப்பம் ஒரு பறம். உண்டமையில் தஜராகி லபருந்தேன்டமையுடைன் நடைப்பவன் தேரானைரா?
அல்லெது சூழ்ச்சியேராக இருக்குதமைரா? மைந்திர தேந்திரங்களில் ரங்கதனை ஈடுபடுவரான் என்று அவன்
நிடனைத்தேதேற்கு மைராறராக தஜராகியேல்லெதவரா ஈடுபட்டுவிட்டைரான்? மைந்திரம் பலிக்கிறததேரா இல்டலெதயேரா, அது
முக்கியேமைல்லெ, அவன் உள்தநராக்கம் நல்லெதேராகத்தேரான் இருக்குமைரா? கல்வி கற்று லமைருகடடைந்து சிந்திக்கத்
லதேரிந்தே அவன்; எண்ணங்கடளக் குழப்பிக் லகராண்டைதேனைரால் அகன்ற லநற்றியில் அடிக்கடி சுருக்கங்கள்
விழுந்து மைடறந்தேனை. லநஞ்சத் லதேளிவு இல்டலெதயேல் முகமைலெரச்சி ஏது? துள்ளும் உற்சராகம் ஏது?

பராரு தபடதே; குறும்பனின் தவரில் முழு நம்பிக்டக டவத்து தேனைக்குச் சமைமல்டலெ என்று இறுமைராப்படைன்
நடைந்தேராள். அன்று கராடலெயிதலெதயே அவரகள் கிரராமைம் முழுவதும் தவடிக்டக கராண அதநகமைராக
மைரகதேமைடலெக்கு வந்துவிட்டைலதேன்று லசரால்லெலெராம்.

அந்தே டவபவத்டதேக் கராண ஆதேவனும், இளந்தூற்றலுடைன், இதேமைராக வீசியே கராற்றுடைன் வரானில்

உதேயேமைராகிப் பவனி வந்தேரான். லதேய்வ டமைதேரானைத்தில் கூடைக் கூடைராது , கராணக் கூடைராது என்ற கன்னியேர
மைட்டுதமை அங்தக கராணராதேவர.

95
தஜராகி, தேராயின் விருப்பத்டதே நிடறதவற்ற முன்னிரவு உபவராசம் இருந்து, கராடலெயில் முழுகி, லநற்றியில்
நீறும் சந்தேனைமும் அணிந்து ஒளிக்கீற்டறப் தபரால் அடவயில் நுடழந்தேரான் அவன். தேந்டதேயும் அந்தே
டவபவத்டதேக் கராண முன் வரிடசயில் அமைரந்திருந்தேரார.

குறிப்பிட்டை தநரம் வந்தேதும் பராருவின் பராட்டைனைரார எழுந்தேரார. “சடபதயேராரகதள கடதேகளிதலெதேரான்

அரசகுமைராரிக்குச் சுயேம்வரம் நடைத்தேப்பட்டைதேராக நராம் தகள்விப் பட்டிருக்கிதறராம். இன்று ஒரு கன்னிப்
லபராண்ணுக்கராக, இவ்வளவு மைக்கள் கூடியிருப்பது எனைக்குப் லபருடமையேராக இருக்கிறது. நரான்
தவடிக்டகயேராகத்தேரான் அன்று ‘கல்டலெப் பரட்டுகிறவன் லபண்ணுக்கு உரியேவன்’ என்தறன். அது
உண்டமைப் தபராட்டியேராக தகராலெராகலெம் ஆகிவிட்டைது. இந்தேப் தபராட்டி விதிகடள நராதனை கூறிவிடுகிதறன்.
கல்டலெப் பரட்டி டககளில் தூக்கி நிமரந்து இரண்டைடி முன்னைரால் வரதவண்டும்; பஞ்சராயேத்தேரார பராரக்க
தவண்டும். அதேன்றி நடுவில் கீதழ டவத்தேராதலெரா, பூம இடிக்கக் கல்டலெத் தூக்கி வந்தேராதலெரா, தபராட்டியில்
தேவறியேவரராகக் கருதேப்படுவராரகள். ஒருவரராலுதமை இந்தேச் சராதேடனைடயே நிடறதவற்ற முடியேவில்டலெ
என்றரால் எவன் கல்டலெ அதிக உயேரம் தூக்குகிறராதனைரா அவதனை லவன்றவனைராகக் கருதேப்படுவரான். இந்தே
நிபந்தேடனைகடள நம் இடளஞரகள் மூவரும் ஒப்பக் லகராள்கிறராரகள் என்று நிடனைக்கிதறன்” என்றரார.

சடபயில் ஆரவராரம் எழுந்து ஆதமைராதிக்கப் லபற்று அடைங்கியேதும், அவர முதேல் முதேலில் தஜராகிடயே
அடழத்தேரார. எல்தலெராருடடையே விழிகளும் தநராயேரால் நலிந்து உட்கராரந்திருந்தே தேந்டதேக்கருகில் நின்ற
தஜராகியின் மீது பதிந்தேனை.

தஜராகி முன் வந்து தேடலெப்பராடகடயே எடுத்து டவத்து விட்டு, இடறவடனையும் சடபயினைடரயும்

பஞ்சராயேத்தேராடரயும் வணங்கினைரான். மைனைசிலுள்ள எண்ணத்டதேப் தபராலியேரானை தவகத்தேராலும்
விடறப்பராலும் மைடறத்துக் லகராண்டைரான். உண்டமையிதலெதயே கன்னிடயேக் டகப்பிடிக்க
ஆவலுடடையேவடனைப் தபரால் டமைதேரானை மூடலெயில் பள்ளத்தில் பதிந்தேராற் தபரால் இருந்தே கல்டலெ தநராக்கி
நடைந்தேரான்.

லதேய்வ டமைதேரானைத்துப் பக்கம் லசல்லெக் கூடைராதே கன்னிப் லபண்களுக்லகல்லெராம் ஒதர பரபரப்ப; உற்சராகம்.
சற்று எட்டை நின்றவர, எம்பிப் பராரப்பவர, ஓடி வந்து அவ்வப்தபராது மைராமைன் வீட்டுப் பறமைடனையில்
அமைரந்திருந்தே பராருடவக் தகலி லசய்துவிட்டு ஏததேனும் லசய்தி கூறிச் லசல்பவர என்று, கலெகலெப்டபயும்
சிரிப்டபயும் கூட்டியே வண்ணம் இருந்தேனைர. தேனிதயே பரபரப்டபக் கராட்டைராதேவளராக, லபண்களின்
தகலிகளுக்கும் பரிகராசங்களுக்கும் முகம் சிவப்பவளராக, கராதேலெனின் லவற்றிடயேதயே லநஞ்சில் லகராண்டு
அவள் நின்றராள்.

படைபடைலவன்ற டகத்தேட்டைல், ஆரவராரம் சிரிப்ப, டமைதேரானைத்தின் பக்கத்திலிருந்துதேரான் வந்தேலதேன்று

அறிந்தே பராருவின் லநஞ்சு படைபடைத்தேது.

“யேராதரரா? யேராதரரா?” என்ற பீதி துடிக்க, கவடலெ படைர வராயிலில் எட்டிப் பராரத்தே தபராது, ஒருத்தி
தகலிக்குரலுடைன் அவளிடைம் வந்தேராள். “முதேலில் தஜராகியேண்ணன் தேரான் தபரானைரார; அவர
எடுத்துவிட்டைரார...” என்று சிரித்தேராள்.

“ஆ!”

குரல் லவளிவரவில்டலெ. முகம் கறுத்தேது; விழிகள் நிடலெத்தேனை. அதேற்குள் இன்லனைராருத்தி பதுச்

லசய்தியுடைன் பராய்ந்து வந்தேராள். “ம்... தஜராகியேண்ணன் எடுக்கவில்டலெ. கிருஷ்ணன் அண்ணன் தேரான்
தபராகிறரார” என்று அவள் கராதில் தபராட்டுவிட்டுப் பின்னும் தவகமைராகப் தபரானைராள்.

அப்பரா! ஒரு மைடலெ இறங்கி விட்டைது. தஜராகியேண்ணன் எடுக்கமைராட்டைரார. தகராயிலில் பணி லசய்தேவர,
லபராய் கூறுவராரரா?

96
கழுத்தில் அணிந்திருந்தே மைணிச்சரத்தில் கயிறு கட்டி, அதில் தவடர இடணத்து லநஞ்சுக்கு தமைதலெராடு
உடுத்திருந்தே முண்டில் லசருகியிருந்தே அவள், அடதே நிடனைத்து லதேய்வத்டதே தவண்டிக் லகராண்டைராள்.
அவளராக அவன் நடைந்து லசல்வடதேயும் எப்தபராததேரா சிறுமயேராக அவள் பராரத்திருந்தே உருண்டடைக்
கல்டலெ லமைல்லெப் பரட்டுவடதேயும் கற்படனை லசய்து லகராண்டைராள். ஏற்கனைதவ, லபண்டமை ததேராய்ந்தே
லமைன்டமையேரானை ததேராற்றமுடடையே அவனுக்கு முகம் சிவக்கிறது; லநற்றி நரம்ப படடைக்கிறது. கல் அவன்
டககளுக்கு வந்துவிட்டைதேரா என்னை?

படைபடைலவன்ற டகத்தேட்டைல்களும் கூச்சலுமைராக ஆரவராரம் இல்டலெ; உண்டமையில் டகத் தேட்டைலில்லெராதே

ஆரவராரந்தேரான் எழுந்தேது. வராயில் முற்றத்தில் ஒருத்தி கூடை அவளுக்குச் லசய்தி கூற நிற்கமைராட்டைராளரா?
அவள் லபராறுடமைடயே இழுத்துப் பிடித்துக் லகராண்டு, லவட்கம் விட்டு வராயிலில் எட்டிப் பராரத்தேராள்.

உண்டமையில் கிருஷ்ணன் கல்டலெத் தூக்கி விட்டைரானைரா?

இல்டலெ, அந்தேக் கல் அவன் பலெத்டதே உண்டமையேராகதவ தசராதித்துக் லகராண்டிருந்தேது. பத்தேக ஏட்டடைப்
பரட்டியே அவனுடடையே லமைன்கரங்களில், பத்து நராட்களில் கல்டலெத் லதேராட்டைதும் உறுதி வந்துவிடுமைரா?
அன்டறக்லகன்று டககளில் உரம் எப்படி வரும்? ஆனைரால், தஜராகியின் உள்ளம் கபடைற்றது என்று
நிரூபணமைராகி நின்ற பின் கராதேலியின் உறுதியில் தேரான் அவன் முயேன்று லகராண்டிருந்தேரான். முகம்
பிழம்பராக, மூச்சுத் திணற, லநற்றியில் முத்தேரானை தவரடவ துளிரத்துவிடை, அவன் இருடகக்குள்ளும்
அந்தேக் கல்டலெ அடைக்கி விட்டைரான்.

ஓர அங்குலெம்; ஒரு சராண். ‘பதலெ பதலெ, கிருஷ்ணரா!’ என்ற உற்சராகத் தூண்டுதேல்களும் ஆரவராரமும்
கூச்சலும் கராடதேப் பிளக்கின்றனை. கல் உயேருகிறது; ஆனைரால் கல்டலெச் சுமைந்தே இடுப்ப, வடளந்தேது
வடளந்தேபடிதயே நிற்கிறததே! கரால்கடள அந்தேப் பராரம் நசுக்குகிறததே! மூச்டச இரு லகராடுங் டககள்
பிணிக்கின்றனைதவ!

இலதேன்னை? கராதேலெரா? தபராட்டியேரா? சூழ்ச்சியேரா? உயிடர இறுக்கும் தசராதேடனையேரா? இந்தேச் தசராதேடனையில்,

படித்து லமைருகடடைந்தே கிருஷ்ணன் உயிடர விடைப் தபராகிறரானைரா? ஐதயேரா, தபடதேடமை! இவ்வுலெகில் ஒரு
கன்னியின் கராதேல் அத்தேடனை உயேரவரானைதேரா?

‘இல்டலெ... ம்... அடடைந்ததே தீருதவன்.’

வடளந்தே இடுப்ப, கல்லுடைன் நிமரவில்டலெ. டக நிமரந்து நழுவவிட்டைது கல்டலெ.

“ஐதயேரா!” என்று கரியேமைல்லெர அலெறியேபடி ஓடி வந்தேரார. கல் பள்ளத்தில் நழுவிப் பதிந்து விட்டைது.

கரியேமைல்லெர, கிருஷ்ணடனைத் தேன் மீது சராத்திக் லகராண்டைரார. கூட்டைம் பதேறி அவரகடளச் சூழ்ந்தேது. நீடரத்
லதேளிப்பவரும், என்னை என்னை என்று பதேறியேவரகளுமைராக ஒதர கலெகலெப்ப.

கிருஷ்ணன், விருக்லகன்று எழுந்தேரான். “எல்லெராரும் தபராங்கள். ஒன்றும் இல்டலெ தேராத்தேரா” என்று

தரராசமும் அவமைரானைமும் அழுத்தும் முகத்தினைனைராக அப்பரால் லசன்ற தபராது, ரங்கன் கடைகடைலவன்று
சிரித்தே குரல் தகட்டைது. ‘லபண் பிள்டள தபரால் விழுந்து விட்டைரான், டகயேராலெராகராதேவன்’ என்று இகழ்ச்சிக்
குறி ததேரான்ற அவன் பராரத்தே பராரடவ, தஜராகிக்தக லவறுப்டப ஊட்டியேது.

ஆரவராரத்டதே அடைக்கி விட்டு பராருவின் பராட்டைனைரார, ரங்கடனைக் கடடைசியேராக அடழத்தேரார.

அரங்கில் இன்னை நடைந்தேது; நடைக்கிறது என்படதேத் லதேளிவராகத் லதேரிந்து லகராள்ள முடியேராதே நிடலெயில்
பராருவின் உள்ளம் விளக்குச் சுடைரராகத் துடித்தேது. அத்தேடனை தபரும் லவட்கமன்றி அவடளத் தேனிதயே
விட்டுச் லசன்று விட்டைராரகதள! அவள் இன்னுயிர அன்பன் லவன்றரானைரா? இல்டலெயேரா?

97
ததேரால்வியேரானைராலும் லவற்றியேரானைராலும் அந்தநரம் லதேரிந்திருக்குதமை! ‘தபராட்டியும் தவண்டைராம்,
பந்தேயேமும் தவண்டைராம். நரான் இடசபவர அவதர, மைற்றவடரப் தபராகச் லசரால்லுங்கள்’ என்று அவள்
லசரால்லி இருக்கலெராகராதேரா? அவள் விருப்பத்டதே லவறுக்கதவரா, எதிரக்கதவரா எவருக்கும் தேகுந்தே
கராரணமல்டலெதயே! விடளயேராட்டைராகப் தபசியே தபச்சு, அவள் வராழ்டவப் பந்தேயேப் லபராருளராக்கி
விட்டைததே!

ஆனைரால், அவள் விருப்பம் பலிக்கும்; குறும்பன் தவர லபராய்க்கராது. அப்படித் ததேரால்வி கராண்பதேராக
இருந்தேரால், தஜராகியேராக ஏன் குறும்பனிடைம் பரிகராரம் தவண்டி தவர லபற்று வரதவண்டும்? எல்லெராம்
ததேவர நிடனைப்பில் நடைப்படவ.

ஆகரா! ஒதர கூச்சல், கரதகராஷம். அவள் உள்ளம் துள்ளியேது. ததேராழிகள் ஓதடைராடி வந்தேனைர.

“கல்டலெத் தூக்கியேவர கடடைசியில் அந்தே அண்ணன் தேரான்.”

“நரான் தேரான் முதேலிதலெதயே லசரான்தனைதனை?”

“எனைக்கு அப்தபராததே லதேரியும்.”

விஷயேத்டதே தநரராகச் லசரால்லெராமைல் இன்னும் எதேற்கு இவரகள் மைனைடசத் துடிக்க டவக்கிறராரகள்?

“பராரு இனிதமைல் பணக்கராரி” என்றராள் ஒருத்தி.

“பணக்கராரி மைட்டுமைல்லெ; ஒத்டதேக்குப் தபராகும் சமைராட்டி” என்றராள் மைற்றவள்.

அத்டதேயும் தஜராகியேண்ணனும் ஈயேராடைராதே முகத்துடைன் வருகிறராரகதள! தஜராகியேண்ணன் முகத்தில்

லகராஞ்சங்கூடை மைகிழ்ச்சியின் சராடயே இல்டலெதயே! பந்தேயேத்தில் லவற்றி மைராடலெ சூடியேவர யேரார?

“யேராரடி?” என்றராள் பராரு, லநஞ்சு துடிக்க.

“அந்தேப் லபயேடரக் கராது குளிரச் லசரால்லெடி!” என்று கலீலரன்று சிரித்து, அவள் வயிற்லறரிச்சடலெக்
லகராட்டிக் லகராண்டைராரகள்.

இந்தே அமைளியில், நீலெமும் மைஞ்சளுமைராக இடணக்கப் லபற்ற மைராடலெ அணிந்து, கண்களில் லவற்றிச்
சிரிப்பக் லகக்கலி லகராட்டை ரங்கன் அவரகள் இருந்தே வீட்டடை தநராக்கி ரங்கம்டமை, தேந்டதே முதேலிதயேரார
சூழ வந்தேரான்.

அவளுக்குக் குறும்பன் தேந்தே தவதரராடு லநஞ்சு பகீலரனைப் பற்றிக் லகராண்டைராற் தபரால் இருந்தேது.
தமைராசக்கராரப் பராவி, தஜராகி. ரங்கனுக்கராகவரா சதி லசய்தேரான்? நயேவஞ்சகன்.

மைணிக்கல்லெட்டிக்கு உடைதனை ஓடி விடை தவண்டும் தபரால் உடைல் பறந்தேது அவளுக்கு. ஆனைரால் கரால்கள்
துவள, அங்தகதயே தசராரந்து உட்கராரத்தேரான் அவளரால் முடிந்தேது.
---------

98
 2.10. மைடனை பகுந்தேராள்
குறும்பன் அளித்தே தவர, தேந்டதேயின் கராய்ச்சலுக்குக் குணமைளித்தேததே! தேந்டதேயின் முடறக்கராய்ச்சல் அந்தே
தவரில் வீரியேம் குன்றி, அவருடடையே லமைலிந்தே உடைடலெப் பிடணத்தே பிடியினின்றும் தேளரந்து வருவது
கண்டை அவன், பராரு, தேன் இனியேவனுடைன் கூடி வராழதவ பந்தேயேம் அநுகூலெமைராகும் என்றல்லெதவரா
லதேம்படைன் இருந்தேரான்? அது லபராய்யேராகி விட்டைததே!

ரங்கனைராலும் பந்தேயே விதிப்படி கல்டலெத் தூக்கி லகராண்டு நடைந்து பஞ்சராயேத்தேரார முன்ப வர

முடியேவில்டலெ. கிருஷ்ணன் நிமரந்தே தபராது, கல் நழுவி விழ சராய்ந்து விட்டைரான். ரங்கன் முக்கி முனைகி,
கல்டலெப் பூமயில் படைராமைல் தூக்கிக் லகராண்டு நிமரந்து நின்றரான். அவ்வளதவ. பந்தேயேத்தில் அவன்
லகலித்தேதேராகத் தீரப்பராகி விட்டைது.

பராவிக் குறும்பன் இப்படிப் பழி லசய்தேராதனை? அந்தே அன்பப் பூங்கராவிதலெ மைடலெயேன்தறரா விழுந்து
விட்டைது. கிருஷ்ணனின் முகத்டதேப் பராரக்க முடியேவில்டலெ. பராருடவத்தேரான் அவன் எப்படிப்
பராரப்பரான்? துன்பங்களில் ததேராய்ந்தே சிந்தேடனையில் சுழன்று சுழன்று வந்தே அவனுக்கு, அப்தபராதுதேரான்
உண்டமை லதேற்லறனை விளங்கினைராற் தபரான்று இருந்தேது.

அசட்டுத்தேனைந்தேரான். கராய்ச்சலுக்குக் குறும்பன் தேந்தே தவர, கசப்ப மூலிடக. அவரகள் அன்றுவடர

அறிந்திரராதே அந்தே மூலிடக இரத்தேத்தில் கலெந்து தநராடவச் சிக்லகனை அறுத்தேது. மைந்திரமும் மைராயேமும்
எண்ணி வராங்கும் தவர மூலிடகயேராகுமைரா? அந்தே ஞரானைம் ஏன் அவனுக்கு அப்தபராததே வரவில்டலெ! முன்
லசன்று டதேரியேமைராக பந்தேயேம் தவண்டைராலமைன்று, பராருவுக்கராக அவன் விலெகியிருக்கலெராதமை!

சுற்றியுள்ள தகராலெராகலெத்திலும் தவடிக்டகயிலும் கலெந்து லகராள்ள மைனைமன்றி, தஜராகி தேனிதயே

லகராட்டிலின் பக்கம் லசன்றரான். மைராதிக்கு, மைகன் ததேரால்வியேடடைந்தேது கண்டைதுதமை மைற்றவர லவற்றி
கராணப் லபராறுக்கவில்டலெ. விடளநிலெத்டதே தநராக்கிக் கிளம்பிவிட்டைராள்.

எதிர வீட்டில் ரங்கம்டமை பராருவுடைன் வந்தேவரகளில் லபரும்பராதலெராடரச் தசரத்துக் லகராண்டு விருந்துச்

தசராறு சடமைப்பதில் மும்முரமைராக முடனைந்திருந்தேராள்.

டகத்தேடிடயே ஊன்றிக் லகராண்டு தஜராகிடயேத் ததேடும் விழிகடள உடடையேவரராய் லிங்டகயேரா வந்தேரார.

வீட்டின் பறமைடனையில் பராருடவயும் ஒன்றிரண்டு ஊரப் லபண்மைணிகடளயும் தேவிர யேராரும் இல்டலெ.
லகராட்டிலுக்கு நடைந்தேரார.

அவர நிடனைப்பச் சரிதயே, தசராகம் கப்பியே முகத்தினைனைராய், தஜராகி அங்கு இருக்கக் கண்டைரார.

மைங்டக ஒருத்திக்கராக மைனைடச இடியே விடுவதேரா? அவர, லமைல்லெ அவன் முகத்டதே நிமரத்தினைரார. “தஜராகி!”

“என்னை அப்பரா?”

“வருத்தேமைரா தஜராகி?”

“எதேற்கு?” என்றரான் மைகன்.

“உன் முகதமை லசரால்லுகிறததே! ரங்கன் தேராதனை முதேல் முடறக்கராரன்?” என்று தேந்டதே சிரித்தேரார லமைள்ள.

“ம்... அப்பரா முடறக்கராரனைராக இருந்தேராலும், இது பராவம்... நிறுத்தி விடை தவண்டும்” என்றரான் தஜராகி
இதேழ்கள் துடிக்க.

99
அவர திடுக்கிட்டைரார. “ததேவர அருளரால் நிகழ்ந்திருப்பது மைகதனை. ஒரு நல்லெ லபண் அந்தேக் குடும்பத்துக்கு
வரதவண்டும் என்று நிடனைத்ததேன். டபயேனும் குடும்ப லபராறுப்ப இல்லெராமைல் மைண் ஒட்டைராமைல்
தபராய்விடைக் கூடைராது என்று தவண்டிதனைன். அந்தேக் குடும்பம் ஒன்றுக்கும் உதேவராதே லசம்மைண் பூம தபரால்
சரழியேக் கூடைராததே என்று கவடலெப்பட்தடைன். இரியே உடடையேராரின் அருள், நல்லெ லபண், பராரு வருகிறராள்.
மைனைசிதலெ லபராறராடமையுணரவுக்கு இடைம் லகராடுக்கலெராமைரா தஜராகி?” அவர விரல்கள், அவன்
தேடலெமுடிக்குள் இதேமைராகப் பரண்டைனை.

“நீங்கள் உண்டமைடயே அறியேவில்டலெ. அப்பரா! நரான் லபராறராடமைப்படைவில்டலெ. இரியே உடடையேராரின்

கருடணயேரால் கல்லும் முள்ளும் கடளந்து பயேன்படுத்திவிட்டை நிலெம் தபரால் நரான் மைனைடச டவத்துக்
லகராள்ள எப்தபராதும் முயேலுகிதறன். ஆனைரால் நீங்கள் இரண்டு ஒத்தே உள்ளங்கடளப் பிரித்து விட்டீரகள்.
கிருஷ்ணடனையும் அவடளயும் பிரித்து விட்டீரகள். யேராடனை ததேரந்து மைராடலெயிட்டைவன் அரசுரிடமைக்கு
உரியேவன் லபண் ஒப்பினைரால் மைணராளன் என்ற நம் வழக்கு லமைராழிடயேத் திருப்பி, ‘கல்டலெப் பரட்டியேவன்
கன்னிக்கு உரியேவன்’ என்றராக்கியேது லபரும் தேவறு. மைனைலமைராப்பராமைல் நம் வீட்டில் பிரிவு
ஏற்படைவில்டலெயேரா? மைறுபடியும் அவர மைகனுக்தக ஒப்பராதே லபண்டண இடணக்கிறீரகதள!” டபயேனின்
விழிகளில் ஒளிரந்தே ஒளிடயேப் பராரத்தே தேந்டதேக்கு உடைல் முழுவதும் சிலிரப்தபராடியேது.

உண்டமை! ஆனைரால், ஆனைரால்!

பராரு சிறுமயேராக நின்ற நராள் முதேலெராக அவர அவடளப் பராரத்திருக்கிறரார. அவளிடைம் சுயேநலெமும்,
சிறுடமைக் குணங்களும் இருக்குலமைன்று அவர நிடனைக்கவில்டலெ. அவள் ரங்கனின் தேராடயே நிடனைவுக்குக்
லகராண்டு வரும் அழகி; ஆனைரால் தஜராகியின் அன்டனைடயேப் தபரான்ற அடமைதி, அடைக்கம் முதேலியே
அருங்குணப் பண்பகடளக் லகராண்டைவள். கட்டியே கணவனுக்கு உதேவியேராக இருந்து, ததேராழியேராகப் பழகி
அவனுடடையே விடளநிலெத்டதேச் லசம்டமைப்படுத்தி குழந்டதேகடளப் லபற்றுத் தேந்து, தேன்டனைக்
குடும்பத்துக்கு ஈயும் லபண்ணராக அவள் இருப்பராள் என்று அவர எதிரபராரத்திருக்கிறரார.
இக்கராரணங்களினைராதலெதயே, அவள் தஜராகிக்கு மைடனைவியேராவடதே விடை, ரங்கனுக்கு மைடனைவியேராவததே
இடசவு என்று விரும்பியிருக்கிறரார. வளமைற்ற பூமயிதலெ, நல்லெ வித்டதேயேன்தறரா இடைதவண்டும்? அவன்
தகராணல் வழியிதலெ லசல்லெ முடியேராதேபடி, அவடனை மைண்தணராடு இடணயே டவக்கும் மைராண்ப
அவளுக்தக உண்டு என்லறல்லெராம் அவர எண்ணியிருக்கிறராதர!

“அப்பரா, கிருஷ்ணனும் அவளும் ஒருவடர ஒருவர அன்ப லகராண்டு தநசிப்பவர, பிரிப்பது தேகராதே
லசயேல்” என்றரான் தஜராகி உணரச்சி துடிதுடிக்க.

“இருக்கலெராம் தஜராகி. தேன் அன்டபயும் ஆடசடயேயும் தியேராகம் லசய்து, கலெங்கராமைல் வராழ்டவ ஏற்றுக்
லகராள்ளக் கூடியே ஒரு நல்லெ லபண்டணதயே ரங்கன் மைணக்க தவண்டுலமைன்று நரான் எண்ணுகிதறன்”
என்னை லநஞ்சுரம்!

“அப்பரா!” என்று தஜராகி அலெறுவது தபரால் கத்தினைரான்.

“தகள், மைகதனை, லபராறுடமையேராகக் தகள். கல்யேராணம் என்பது எதேற்கு? நராம் கூடி வராழ்ந்தே பம திருத்தி
விடளவிக்க தவண்டும். நிடறயேக் குழந்டதேகள் நம் முற்றங்களில் விடளயேராடை தவண்டும். கன்று
கராலிகள் லபருக தவண்டும். ஆணும் லபண்ணும் வராழ்வில் இதேற்கராகத்தேரான் பங்கு லகராள்ள
தவண்டும்!”

தஜராகி வராயேடடைத்து நின்றரான். அவர லதேராடைரந்தேரார. “கிருஷ்ணன் படித்தேவன். படசயும் ஒட்டுதேலும்

நீங்கராதே குடும்பத்தில் பிறந்தேவன். அவன் தேன்டனைத் திருப்தி லசய்து லகராள்ள தவண்டும் என்ற
எண்ணத்துடைன் வருபவளராக இருந்தேராலும் குடும்பத்தில் ஒட்டை டவத்துக் லகராள்ளும் வசதிகள் அங்கு
உண்டு. இங்தக, நிடறடவ தவண்டி வருபவளராக இருந்தேரால் தேரான் பிரிவு உண்டைராகும். பராரு இந்தேக்
குடும்பத்துக்கு நிடறடவ அளிப்பராள்; ரங்கனின் வராழ்டவச் லசம்டமை லசய்யே அவடளப் தபரான்ற

100
லபண்தண ததேடவ. தகட்டைராயேரா தஜராகி? உன் லபரியேப்பன் வராழ்விதலெதயே ஒட்டைவில்டலெ. அவர எதேற்கும்
கவடலெப்படுவதில்டலெ. கிடடைக்கும் இன்பத்டதே அனுபவித்து விட்டுத் தேம்டமை மைறந்து பராடிக்
லகராண்டிருக்கிறரார. அவடரப் தபரான்ற மைனிதேர எவடரயும் நரான் பராரக்கவில்டலெ. ஆனைரால், ரங்கன்
அவடரப் தபராலெ இல்டலெ. மைண்தணராடு இடசந்து சுதுவராது அறியேராது வராழும் வராழ்டவ விட்டு விலெகி
விட்டைராலனைன்று அஞ்சுகிதறன். மைகதனை, அதேனைரால் தேரான் அவன் பந்தேயேத்தில் லகலிக்க தவண்டும் என்று
வராழ்த்திதனைன், தஜராகி.”

தஜராகி அந்தநரம் வடரயிலும் இளம் உள்ளத்திதலெ ஒரு லபண்ணுக்கராக குமழியிடும் ஆடசகடளயும்

கனைவுகடளயும் பிரதேரானைமைராக எண்ணியிருந்தேரான். அப்தபராதுதேரான் அந்தே இளடமை ஆடசகளுக்கப்பரால் ஒரு
தபருண்டமை லபராதிந்து கிடைக்கிறது. வராழ்க்டக இன்பம் அநுபவிப்பதேற்கு மைட்டும் அன்று.
முயேற்சியின்றித் தேரானைராகக் கிட்டுவது இன்பம். மைண்டண லவட்டும் தபராதும், விடதேடயேத் லதேளிக்கும்
தபராதும், அது முடளவிட்டுச் லசழித்துக் கதிர சராயும் தபராதும், அருவியில் முழுகும் தபராதும், மைராடுகள்
கறக்டகயில் பரால் லபராங்கி வரும் தபராதும் இன்பம் நிடனைத்தேரா லசய்யேப்படுகின்றனை? இல்டலெ,
நன்டமைக்கராகச் லசய்யும் லசயேல்களராக அடவ பழக்கத்தில் ஊறிவிட்டைனை. அப்தபராது இன்பம் வருகிறது.
அதுதபராலெதவ ஒரு லபண்டணக் லகராண்டு வந்து, இருவரும் சுயேநலெமன்றிக் குடும்பத்துக்கராக,
ஹட்டிக்கராக, உலெகுக்கராகக் கூடி வராழ்டகயிதலெ இன்பம் கிட்டும் தபராலும்.

அவனுடடையே ஐயேன் எவ்வளவு அழகராகக் கூறினைரார. அவனுடடையே அம்டமை அந்தேக் குடும்பத்தில்

கண்டைலதேன்னை? ஆனைரால் அவள் அன்பம் தியேராகமும் அல்லெதவரா உருவராக வந்தேவள்? எத்தேடனை
கஷ்டைங்கள் வந்தும் அவள் குடும்ப பந்தேத்திலிருந்து விலெகராதேது ஏன்?

“நரான் சிறுவனைராகச் லசரால்லிவிட்தடைன், அப்பரா. பராருவின் முகம் பராரத்து வருந்தியேதேரால் படைபடைப்பராகக்

கூறிவிட்தடைன்” என்றரான்.

“இந்தே வயேசில் அப்படித்தேரான் சலெனைம் உண்டைராகும். லவன்று விடு மைகதனை!” என்றரார தேந்டதே.

இருவருமைராக வீடு தநராக்கி வந்தேனைர.

பறமைடனையில் பராரு மைட்டுதமை இருந்தேராள். அவரகடளக் கண்டைதும் முகத்டதேத் திருப்பிக் லகராண்டைராள்.

ஆத்திரம் கண்ணீரத் துளிகளராகப் பீறி வந்தேது.

“பராரு, இததேரா பரார; பராரம்மைரா!” லிங்டகயேரா அன்பம் ஆதேரவும் கனியும் குரலுடைன் அவள் தேடலெடயேத்
திருப்பினைரார.

மைடலெகள் சரிந்து கடைல்கள் லபராங்குவது தபரான்ற உணரச்சிகடள அடைக்குபவள் தபரால் கண்ணீடரச்

சமைராளித்துக் லகராண்டு அவள் பராரத்தேராள்.

“வருத்தேப்படுகிறராயேரா பராரு?”

முகம் தேராழ்ந்தேராள். கண்ணீர சிந்தியேது.

“அசட்டுப் லபண்தண, ஏன் வருத்தேப்படுகிறராய்? இததேரா பராரம்மைரா, லபண் அடுப்பத் தீப்தபராலெ,

குடும்பத்டதே நல்லெவிதேமைராக உருவராக்கும் சக்தி; அவள் படகயேலெராமைரா? பராடலெக் கூடைக் குடிக்கராமைல்
வீட்டுக்கராகத் தியேராகம் லசய்யும் சக்தி ஒளிர, இந்தே வீட்டுக்கு நீ வருகிறராயேம்மைரா. மைங்களத்துக்கு
உரியேவளராக, சரகுடலெந்து வரும் ஒரு குடும்பச் லசல்வத்டதே நிரப்ப, நீ வருகிறராயேம்மைரா. சின்னை
எண்ணங்கடள விட்டுவிடு. லபரியே லபராறுப்ப உன்டனைத் ததேடி வந்துவிட்டைது. அன்பின்றித் ததேய்ந்தே ஓர
உள்ளத்துக்கு ஆக்கமைளித்து, நல்லெ குடும்பமைராக ஒளிர, ஒளிகூட்டை வருகிறராயேம்மைரா, குழந்டதே!”

101
“மைராமைரா!” என்று தேன்டனையும் அறியேராமைல் அவர கரால்களில் பணிந்தேராள் பராரு.

ஓர ஆவணி நன்னைராளில், அவள் ரங்கனின் இல்லெத்டதே ஒளிரச் லசய்யும் டவபவம் நிகழ்ந்தேது. தகராத்தேர
இடச முழங்க பத்தேராடடை அணிந்தே ரங்கன், தஜராகி, தேந்டதே, சிறியே தேந்டதே முதேலியேவருடைன் பரிசுப்
லபராருள்கடளயும் இருநூறு ரூபராய் லவள்ளிப் பணத்டதேயும் சலரடுத்து, மைணிக்கல்லெட்டி லசன்று
லபண்டண அடழத்து வந்தேரான்.

லசம்மைண் தீட்டிப் பதுப்பித்தே மைடனைவராயிலிதலெதயே மைணப்லபண் வந்து நின்றதும், மைராதி வீட்டின்

முதியேவள், மைராம என்ற ஸ்தேரானைத்தில் நின்று, “குடைத்திலிருந்து ஒழுகும் நீர தபரால் வழி வழி வரும் இந்தேக்
குடும்ப வளரச்சிடயே ஏற்றுக் லகராள்வராயேராக!” என்று அவளிடைம் ஒப்பிப்பததே தபரால், நீடரக்
குடைத்தினின்றும் மைணப் லபண்ணின் டககளில் மும்முடற வராரத்தேராள். நீர அவள் டககடள நடனைத்துக்
கரால்களில் விழுந்து ஓடியே பிறகு தேட்டிலிருந்து, லபராற்கம்பியில் தகராக்கப் லபற்ற மைணிமைராடலெடயே
எடுத்துப் பராருவின் கழுத்தில் தபராட்டு, அவடள உள்தள வரதவற்றராள்.

பறமைடனையில் கம்பள விரிப்பில் பது வட்டில் டவத்து, அண்ணன் மைடனைவிடயே ரங்கம்டமை அடழத்து
உட்கரார டவத்தேராள். பதுப்பராலுடைன் சராடமைச் தசராற்டற மைராதி வட்டித்தேராள். பராருவுக்குப் பராலென்னைம்
இறங்கவில்டலெ.

லபண்கள் குழுமக் தகலி லசய்தேராரகள். ஒருத்தி ரங்கடனை முன்பராக அடழத்து வந்து, “எடுத்துக் லகராடு,
ரங்கண்ணரா” என்றராள்.

முகம் சிவக்க பராலும் தசராறும் நராவில் படை டவத்தே பராரு எழுந்தேதும் ரங்கம்டமை டகக்கு நீர வராரத்தேராள்.

பின்னைரக் தகராத்தேர இடச முழக்கினைரார. பதுக்குடைம் லபராற்குடைம் தபரால் சித்திர தவடலெப்பராடுகளும்

மைஞ்சளும் சந்தேனைமுமைராக விளங்கியேது.

ரங்கி குடைத்டதே எடுத்து அண்ணன் மைடனைவியிடைம் லகராடுக்க, கன்னிப் லபண்களும் சுமைங்கலிகளும்

படடைசூழ மைணப்லபண் அருவி நீலரடுக்கச் லசன்றராள்.

மைங்கள இடசதயேராடு அருவி நீர எடுத்துக் லகராண்டு அந்தே வீட்டினில் மீண்டும் நுடழடகயிதலெ,
பராருவுக்கு மைராமைனின், லசராற்கதள நிடனைவில் பளிச்சிட்டைனை. ‘இந்தே வீடு எனைக்கு! இந்தே வீட்டின்
லபராறுப்ப எனைக்கு!’ என்று அவள் உள்ளத்திலும் உடைலிலும் நிடறந்து நின்ற லபண்டமை என்னும் ஆற்றல்
லபருடமையுடைன் நிமரந்தேது. சின்னைத்தேனைமைரானை அற்ப உணரவுகளுக்தக அப்தபராது அவளுள் இடைமல்டலெ.

-----------

102
 மூன்றராம் பராகம்

3.1. நராதனை வருதவன்

மைராசி மைராதேத்தின் இன்பச் சூரியேன் விண்ணிதலெ ஒளிரும் ஒளிமைணியேராய் தேரானைலமைல்லெராம் நீலெப்பட்டைராடடை
விரியே எழில் நடகபரியும் இளங்குமைரனைராய் நீலெமைடலெயேன்டனைடயேக் கராண வந்து விட்டைரான்.
மைடலெயேன்டனைக்குத்தேரான் ஒளிநராயேகடனைக் கராண்பதில் உள்ள பூரிப்பக் லகராஞ்சமைரா நஞ்சமைரா? முத்து
வடைங்கடளயும் மைலெரகடளயும் சூடி நிற்கும் சுந்தேரியேராக இரவு முழுவதும் அன்டனை அலெங்கரித்துக்
லகராண்டைராள் தபராலும்!

பசும் பல்லெராடடைகளிலலெல்லெராம் இரவில் அணிந்தே முத்துக்கள் வரானைவில்லின் ஏழு நிறங்கடளயும் வராரி

வீசிச் சுடைரிடை, பது டவர இடழகலளனை முகடுகளிலலெல்லெராம் அருவிகள் ஒளியிடழகளராய் மன்னை,
வண்ண வண்ண மைலெரகள் குலுங்கிச் சிரிக்க, அழடக முழுவதும் விள்ளத் தேரமைராதமைரா? மைராரிக்கள்ளனும்
கூதேற் லகராடிதயேரானும் வருத்திக் குடலெத்தே துன்பங்கடள எல்லெராம் லவற்றிக் கண்டு மீண்டை மைகிழ்விதலெ
அன்டனை கதிரவடனை ஆரவத்துடைன் தநராக்கும் தவடளயேல்லெவரா இந்தே மைராசி நன்னைராள்? உய்லயேனைச்
சுழன்று லவறியேராட்டைம் ஆடியே கராற்று, ஓங்கி வளரந்தே ஊசியிடலெக் தகராபர மைரங்கடளயும் கரப்பூர
விருட்சங்கடளயும் ததேராழடனைப் தபரால் லமைல்லெ அடணத்து இடழத்து மைகிழ்ந்தேது.

மைடனையின் லசல்வப் பதேல்வர பதேல்விகளராய் வராழும் மைக்கள் அடனைவரும் கீழ் மைடலெக்கு வரும்
ஒற்டறயேடிப் பராடதேகளிலலெல்லெராம் வரானில் வரிடச வரிடசயேராகச் லசல்லும் லவண்பறராக்களின் கூட்டைம்
தபரால் சராரிசராரியேராக வந்து லகராண்டிருந்தேராரகள். தூயே லவள்டள உடடைகளிதலெ மைக்களின் கூட்டைம்
சரிவுகளிலும் பள்ளங்களிலும் இறங்கி ஏறி, எங்கும் விரிந்து லகராழித்தே பசுடமையினிடடைதயே வந்தே தபராது,
கவடில்லெராதே தநரடமையும் வளமும் இன்பமும் இடணந்தே தகராலெராகலெமைராகதவ ததேரான்றியேது.

மைண்டணயும் நீடரயும் கராற்டறயும் தேந்து வற்றராதே வளடமைக்கு வழிகராட்டியே இடறவடனைக் லகராண்டைராடி

மைகிழும் திருநராள் அன்று. கங்டகவராரசடடையில் திங்கள் அணிந்தே மைங்டக பராகடனை மைனைத்திருத்தி ஆண்டு
சிறக்க, மைண்ணில் இட்டை விடதே மைண்டிப் பயேன் தேர, கன்று கராலிகள் பல்கிப் லபருக, பராலும் ததேனும்
பஞ்சமன்றிப் லபராங்கிப் லபராழியே, லசய்யும் முயேற்சிகலளல்லெராம் டககூடை தவண்டி, அவரகள்
லகராண்டைராடும் லபருநராள் அன்று, கீழ்மைடலெ மைராதேலிங்தகசுவரர சந்நிதிக்கு முன் அழல் வளரத்து, ஹர ஹர
ஹர என்ற தகராஷம் மைடலெ முகடுகள் எங்கும் எதிலரராலிக்க, அடியேவர இறங்கி நடைப்படதேக் கண்டு,
சிந்டதே உருகிப் பக்திப் பரவசத்தேரால் பராடி ஆடி மைகிழும் பனிதே நராள் அன்று. மைடலெயுச்சியில் பிறந்து
ஆடித் தேவழ்ந்து இடிபட்டு இன்னைலுற்று ஆழி இடறவடனைக் கலெக்க ஒதர தநராக்குடைன் ஓடி வரும்
நதிகலளனை மைக்கள் சராரிகள் அடனைத்தும் கீழ்மைடலெச் தசராடலெயிதலெ விரிந்து பரந்தே கூட்டைத்திதலெ
சங்கமைமைராகும் இடைம் லநருங்க லநருங்க, பக்திப் பரவசப் பராடைல்கடளப் பராடிக் லகராண்டும், ஆடிக்
லகராண்டும், குழல்கடள ஊதிக் லகராண்டும் மைத்தேளங்கடள முழக்கிக் லகராண்டும் வந்தேனை. பத்தேராடடை
உடுத்தியே சிறுவர சிறுமயேர பட்டுப் பூச்சிகடளப் தபரால் களிப்படைன் ஓடியேராடினைர. அழகியே சுருள் முடிகள்
முன் லநற்றிகளிலும் கராததேராரங்களிலும் லதேரியே, லவள்டள வட்டுக் லகராண்டு தேடலெடயே மூடி மைடறத்துப்
பது முண்டும் அணிந்தே மைடலெமைங்டகயேர அருவிகளின் கலெகலெப்டப ஒத்தே கள்ளமைற்ற சிரிப்பம்
தபச்சுமைராக, விழராவுக்குக் கும்பல் கும்பலெராக வந்தேராரகள். சுற்றிப் பசுங்குன்றுகள் சூழ்ந்தே அந்தேப் லபருஞ்
தசராடலெயிதலெ இடறயேவர தகராயிலுக்கு வரும் வழிலயேல்லெராம் லபராரியும் பழமும் குன்றராகக்
குவிந்திருந்தே கடடைகள்; சிறுவர சிறுமயேரின் தகராஷங்கடளயும் கூச்சல்கடளயும் பன்மைடைங்கராகப்
லபருகிக் லகராண்டு சுழலும் குடடை ரராட்டினைங்கள் தவடிக்டககள்; விதநராதேங்கள் லபண்டிர சூழ
வந்திருந்தே பராத்திரக் கடடைகள்; கட்டுக் கட்டைராகக் கருப்பங்கழிகள்; அந்தேத் திருநராளில் இடறவனுக்குக்
கராணிக்டகயேராக வந்திருக்கும் முதேல் ஈற்றுக் கன்றுகளின் பரால் லபராங்கும் தேராழிகள்; மைணிகள் குலுங்கச்
லசல்லும் பசுக்கள்; கன்றுகள்.

103
இத்தேடனை ஆரவராரங்கடளயும் தகராலெராகலெங்கடளயும் தேராண்டி வந்தேரால், பல்லிலும் பூண்டிலும் உயிரத்
தேத்துவமைராக விளங்கும் ஐயேன், எளிடமையில் நிடறவு கராணும் அந்தே இயேற்டகயேன்டனையின் மைக்களின்
ஐயேனைராம், நராற்பறமும் குளமும் நடுதவ மைண்டைபமும் எனைத் ததேரான்றும் அழகியே பள்ளத்தின் நடுதவ
சின்னைஞ்சிறியே அகல் விளக்கில் ஒளிரும் லபன்னைம் லபரியே தசராதிச் சுடைர தபரால், சிறு குடைலில் தகராயில்
லகராண்டிருக்கக் கராணலெராம். வலெப்பறத்திதலெ மூன்றடி அகலெம் ஏழடி நீளமுள்ள பள்ளத்திதலெ சந்தேனைமும்
அகிலும் தசரந்து மைணம் பரப்பவடதேப் தபரால் சுகந்தேத்டதேப் பரப்பிக் லகராண்டு சராம்பிரராணிக் கட்டடையும்
கரப்பூரக் கட்டடையுமைராகத் திகுதிகுலவன்று எரிந்து லகராண்டிருந்தேனை. மைக்கள் கூட்டைம் கூட்டைமைராகப்
பள்ளத்தில் இறங்கி வருவதும் குடும்பம் குடும்பமைராகச் சிறு குடிலுக்குள் ததேங்கராய் பழம் பரால்
கராணிக்டககளுடைன் பகுவதும் வழிபடுவதுமைராக இடறவனின் சந்நிதியில் மூச்சுத் திணறும்
லநருக்கடிடயே உண்டு பண்ணிக் லகராண்டிருந்தேது.

உடடையேர என்ற பிரிடவச் தசரந்தே குருக்கள் ஐந்தேராறு தபரகளும், சந்நிதிக்கு லவளிதயே நந்தி ததேவனின்
முன் நின்று, குழுமயே மைக்களின் கராணிக்டககடள ஏற்று, ததேங்கராடயே உடடைத்து இடறவடனை தவண்டிப்
பிரராரத்தித்து, அடிலதேராட்டு வணங்கியே ஆடைவடர, லபண்டிடர, குழந்டதேகடள இளநீடரத் லதேளித்து
ஆசிகள் வழங்கினைர.

தீக்குழிக்கு அப்பரால், ஒவ்லவராரு ஹட்டிடயேயும் தசரந்தே இடளஞரகள், அணியேணியேராய், இயேற்டக

அரங்கு தபரால் ததேரான்றியே இடைத்திதலெதயே, கரால்களில் சலெங்டககளும் டககளிதலெ தகரால்களுமைராக ஆடிப்
பராடினைராரகள். அந்தே ஆட்டைத்துக்கும் பராட்டுக்கும் முடிதவ இருக்கவில்டலெ. ஒரு தகராஷ்டி தபரானைரால்
இன்லனைரான்று; இன்லனைரான்று தபரானைரால் தவலறரான்று.

மைன்றிலெராடும் எம்பிரராடனை மைட்டுமன்றி, அவரகளின் பத்தினித் லதேய்வமைரானை ‘ஹத்டதேயேம்மை’னின்

பகடழயும் அவரகள் பராடியே கீதேங்கள், அந்தே மைடலெப் பிரராந்தியேம் முழுவதும் தேவழ்ந்தே கராற்தறராடு
இடழந்து ஒலி பரப்பியேது. ஒருபறம், தேடலெயில் லபருத்தே பராடகயும் லசவிகளில் வில்வதேளம் தபரான்ற
இருவடளயேக் கராதேணிகளுமைராக, கராலெம் முகத்திதலெ கீற்றுக்கடள இட்டு விட்டைராலும், பராலெப் பருவத்து
லநஞ்சங்கடளக் லகராண்டைவரகளரானை, முதியே தேடலெமுடறடயேச் தசரந்தே கரியேமைல்லெர, பராருவின்
பராட்டைனைரார, ரங்கனின் தேந்டதே மைராதேன் தபரான்றவரகள் டககடளக் தகராத்துக் லகராண்டு வட்டைராக நின்று
கரால்கள் மைராற்றி மைராற்றி நடுதவ டவத்து ஹராவ் ஹராவ் எனைக் கூவி நடைனைம் பரிந்தேராரகள்.

கதிதரரான் உச்சிடயே லநருங்குடகயிதலெ, மைக்கள் கூட்டைமும் பக்தி லவறியும் உச்சநிடலெக்கு ஏறினை.

கூட்டைத்தின் நடுதவ எண்ணற்ற சிறு வண்ணச் சப்பரங்கள், எம்பிரரானின் நராமை ஒலிக்கும் தேராளத்துக்கும்
இடசயே பக்தி லவறி லகராண்டைவரின் ததேராள்களில் ஆடினை. ஆதவசக்கராரரகள் தீயில் விழுந்து விடைராதேபடி
இருபறமும் இரண்டு ஆட்கள் பசுங்கிடளகடளக் டகயில் டவத்துக் லகராண்டு ஒதுங்கியே வண்ணம்
கத்தினைராரகள். லபரும் லபரும் கட்டடைகள் எரிந்து, தேணல், மைராணிக்கப் பராளங்களராய் லஜராலித்தேது.

இந்தேப் லபருங்கூட்டைத்தில், மைணிக்கல்லெட்டி, மைரகதே மைடலெ முதேலியே ஊரகளிலிருந்து வந்தே மைக்கள்

அடனைவரும் இருந்தேராரகள். மைணவராழ்வின் ஒரு குறிஞ்சிக்குள் வராழ்வின் முழு அனுபவத்டதேயும் லபற்று
விட்டை தகராலெத்தில் பராரு டகயில் வண்ணப் பராவராடடை அணிந்தே மைகடள இழுத்துக் லகராண்டு தேங்டக
கிரிடஜடயேத் ததேடித் துருவிக் லகராண்டிருந்தேராள். பஜடனைக்கராரரகளின் நடுதவ தஜராகிடயேப் பராரத்துக்
லகராண்டு ஒதர இடைத்தில் நின்றரால், அழல் மதி பராரப்பது எப்படி?

அத்டதே மைராதிடயேயும் கராணவில்டலெ.

பராரு கூட்டைத்டதே எதிரத்து முண்டிக் லகராண்டு, தமைட்டில் ஏற முயேன்றராள்.

அப்பப்பரா, என்னை கூட்டைம்!

ஆகரா! தசடலெ உடுத்துச் சிங்கரார ரவிக்டக அணிந்து, லகராண்டடையும் பூவுமைராய் வந்திருக்கிறராதள,

104
கிருஷ்ணனின் மைடனைவி, ததேன் மைடலெக்கராரி! லநற்றிப் பச்டசக் குத்துச் சின்னைங்களுக்கு நடுதவ குங்குமைம்,
மூக்கிதலெ சுடைரவிடும் டவர மூக்குத்தி, கராதுகளில் லபரான் வடளயேங்களுக்குப் பதில் மைராதுளம்
முத்துக்கடளப் தபரால் ஒளிரும் லகம்பக்கல் ததேராடுகள், கழுத்திதலெ அட்டிடக, பதேக்கம், டககளில் லபரான்
வடளயேல்கள், மைணி மைணியேராகப் லபண்லணரான்றும் ஆலணரான்றும் லபற்று விட்டைதேராய்.

ஒரு கராலெத்தில் அவள் கனைவு கண்டை கிருஷ்ணனின் மைடனைவி அவள்! கிருஷ்ணன் சட்டைம் படித்து
ஒத்டதேயில் லதேராழில் நடைத்தும் சமைரான் ஆகிவிட்டைரான். ஒத்டதேயிதலெ வீடு; தபராக வரப் பதுடமையேராகக் கரார
தவறு வராங்கியிருந்தேரான். அவன் லபரு முயேற்சியினைராதலெதயே மைரகதே மைடலெயில் அபிவிருத்திகள்
லசய்யேப்பட்டிருந்தேனை.

எப்தபராததேரா மைராசம் ஒரு முடற அவரகள் வருவதேற்கு அடடையேராளமைராக, பதிதேராகப் பராம்ப தபரால் மைடலெ
சுற்றி வந்தே லசம்மைண் பராடதேயில் அவரகளுடடையே கறுப்பக் கரார நிற்படதேப் பராரு கராண்பராள். கரால் சரராய்
சட்டடை தேரித்தே டபயேனும், பராவராடடை உடுத்து நிற்கும் லபரியே லபண்ணும் வராயிலில் விடளயேராடுவராரகள்.
ஹட்டியிலுள்ள குழந்டதேகளும் சிறுவர சிறுமயேரும் முதியேவரும் அந்தேக் குழந்டதேகடளயும் கராடரயும்
பராரத்து அதிசயித்து மைகிழ்வராரகள். பராரு விடள நிலெத்தில் தவடலெ லசய்து திரும்படகயில் அந்தேத் ததேன்
மைடலெக்கராரிடயேயும் ஒவ்லவராரு முடற சந்திப்பதுண்டு.

“நல்லெராயிருக்கிறீரகளரா அக்கரா?” என்று அவள் ஒரு பன்சிரிப்படைன் குசலெம் விசராரிப்பராள்.

பராருவின் முகத்தில் பன்னைடக மைலெரராது. ஆனைரால், “லசகௌக்கியேமைரா அக்கரா? இப்தபராதுதேரான் வந்தேராயேரா?”

என்று பதிலுக்குக் தகட்பராள்.

“ஆமைராம். ஸ்கூல் லீவு நராடள தபராதவராம்” என்பராள் அவள்.

அவள் குரலில் லதேரானிக்கும் லபருமதேம் பராருவின் லநஞ்சிலிருந்து ஓர ஏக்கப் லபரு மூச்டசத்

தேள்ளிவரும் அந்தேப் பழக்கத்தில் தேரான் ததேன்மைடலெக்கராரி அப்தபராதும் பராருடவத் தேடுத்து நிறுத்தி, “நல்லெரா
இருக்கிறீரகளரா அக்கரா?” என்று விசராரித்தேராள்.

ஒரு கணம் பராரு நிடலெத்து அவடளப் பராரத்தேராள்.

“லசகௌக்கியேமைரா?” என்று ஒப்பக்குக் தகட்டுவிட்டு தமைதலெ கூட்டைத்தில் கண்கடளத் துழராவ விட்டைராள்.

தமைதலெ டீ எஸ்தடைட் துடர துடரசரானி இருவடரயும் ரங்கன் முன்னுக்கு அடழத்து வந்து

லகராண்டிருந்தேரான். ஆங்கிலெத்தில் லபராரிந்து லகராண்டு துடரசரானிடயேக் கூட்டைத்தில் டகடயேப் பிடித்து
அடழத்துச் லசன்ற அவன் மைட்டும் மைதிப்பில், பராரடவயில் கிருஷ்ணனுக்குக் குடறந்து விட்டைரானைரா!
கம்பளிக் கரால் சட்டடை, தகராட்டு, லபரியே தேடலெப்பராடக, கடிகராரம் எல்லெராமைராகக் கனைவரானைராகத் தேரான்
ததேராற்றம் அளித்தேரான். ஒத்டதே நகடர அடுத்து ஏகரரா எகரராவராகக் குத்தேடக எடுத்துக் கிழங்கு தபராடுவதும்
மைண்டிகளுக்கு அனுப்பவதுமைராக அவன் லபரியே மைனிதேன் ஆகிவிட்டைராதனை?

ஆனைரால்...

பராரு ததேன்மைடலெக்கராரிடயேக் கண்டைதேனைரால் ஏற்பட்டை லநஞ்சக் கிளரச்சிடயே அடைக்கி, மைனைடச தவறு

திடசயில் லசலுத்தே முயேன்றரான்.

முதியேவர குழுடவ விட்டு, தஜராகி முதேலியே இடளஞர தகராஷ்டிக்குத் தேடலெடமை வகித்து, ரங்கனின்
தேந்டதே பராடை வந்து விட்டைரான். வயேது அறுபடதே எட்டியே பின்னும், அந்தேக் குரலில் என்னை இடழவு, என்னை
கம்பீரம்! அந்தே உடைல் எப்படிலயேல்லெராம் வடளகிறது. தகரால் லகராண்டை டிக்டகயிதலெ?

105
கிருஷ்ணனின் தேந்டதேக்கு என்டறக்குதமை வருபவரகளுக்கு வஞ்சடனையின்றி உண்டி லகராடுத்து
உபசரிப்பதில் பிரியேம் அதிகம். பஞ்சராமருதேத்டதேப் லபரியே பராத்திரங்களில் கலெக்கி வராரி வராரி
இடலெகளில் பஜடனை தகராஷ்டிகளுக்கு வழங்கிக் லகராண்டிருந்தேரார.

“தகராபராலென் உங்கள் மைகதளராடு, டகதகராரத்து விடளயேராடுகிறரான் பராருங்கள் அக்கரா!” என்று ததேன்

மைடலெக்கராரி சிரித்தேராள்.

பராருவின் மூத்தே மைகளுக்கு வயேசு ஏழுதேரான். இடளயேவளுக்கு ஐந்து வயேசு. வழியே வழியே எண்லணய் தேடைவி
வராரி, தரராஜ் உல்லென் நூல் முடித்துப் பின்னைல் தபராட்டு, அவதள அலெங்கராரம் லசய்திருந்தேராள். மூத்தேவள்
மைராநிறம், விழிகள் தேந்டதேடயேப் தபரால் லபரியேடவ. இடளயேவள், பராருவின் அச்தச. கிருஷ்ணனின் மைகன்
தகராபராலென் அந்தேக் குழந்டதேடயேத் தேரான் டக தகராத்து ஆடுவதும் விடுவதுமைராகச் சிரித்துக்
லகராண்டிருந்தேரான். லபரியேவளும் சிறியேவளுமைராக இரு லபண்களும் மைரத்தேடியில் சராய்ந்து ஏததேரா தபசிக்
லகராண்டிருந்தேராரகள்.

உடடை தவண்டுமைரானைரால் துடரமைரார வீட்டுக் குழந்டதேகடளப் தபரால் பதுடமையேராக இருக்கலெராம். ஆனைரால்

இரு குழந்டதேகளும் தேராயின் மைறு வராரப்படைங்கதள; குறுக்தக நீண்டை மைண்டடை குறுகலெரானை லபராட்டுக்கள்,
சற்தற தமைடைரானை லநற்றி.

பராருவுக்கு நரான்டகந்து குடறப் பிரசவங்களுக்குப் பிறகு தேங்கியே குழந்டதேகள் அவரகள் இருவரும்.

ஆனைரால் கிருஷ்ணன் கராதேலில் ததேராற்ற பிறகு சட்டைம் படிக்க மீண்டும் பட்டைணம் லசன்று விட்டைரான்.
அடுத்தே ஆண்தடை ததேன்மைடலெ அத்டதே மைகடளக் கட்டினைரான். அதேற்கடுத்தே இரண்டைராம் ஆண்டு அவன்
ஒத்டதேயில் லதேராழில் லதேராடைங்கச் லசல்டகயிதலெ ததேன்மைடலெயேராள், எட்டு மைராசக் குழந்டதேடயே டகயில்
எடுத்துச் லசன்றராள்.

பராரு லபராறராடமைக் கனைல் கனியே, பராரத்துக் லகராண்தடை நிற்டகயில், கிருஷ்ணன் அங்கு வந்தேரான்.
பராருவின் லநஞ்சம் படைபடைத்து, விம்மத் தேணிந்தேது.

“என்னை சுகந்தேரானைரா?” அசட்டுச் சிரிப்படைன் எத்தேடனை நராட்களுக்குப் பிறகு தகட்கிறரான்?

பராருவுக்குப் பதில் வரவில்டலெ. ‘நரான் ஏமைராற்றப்பட்தடைன்; பந்தேயேம் அது இது என்று வஞ்சகரகள்
என்டனை ஏமைராற்றி விட்டைராரகள். இந்தே இரண்டடை மைண்டடை ருக்மணி இரண்டு குழந்டதேகளில் இடடை
லபருத்துப் பராரக்கச் சகியேராமைல் நிற்பவள். இவள் ஸ்தேரானைத்தில் நரான் அல்லெதவரா இருப்தபன்?’ என்று
அவள் லநஞ்சம் அழுதேது.

“ரங்கடனை எங்தக கராதணராம்?” என்றரான் கிருஷ்ணன் அசட்டுச் சிரிப்படைன்.

“எனைக்லகன்னை லதேரியும்? கூட்டைத்திதலெ இருப்பராரகள்” என்றராள் அவள்.

“இந்தே வருஷம் பயிரில் தநராவு விழுந்து விட்டைதேராதமை?” என்றரான் கிருஷ்ணன் அடுத்தேபடியேராக.

“அப்படித்தேரான் லசரால்லிக் லகராண்டைராரகள்.”

“மைராமைரா இந்தே வருஷம் ‘லகண்டை’ (லநருப்ப) மதிக்கிறரார தபரால் இருக்கிறததே?”

“ஆமைராம்.”

“நீ ஒரு நராள் தஜராகி, கிரிடஜ எல்லெராடரயும் அடழத்துக் லகராண்டு ஒத்டதேக்கு வரக்கூடைராதேரா?”

106
வயிற்லறரிச்சலுடைன் பராரு ஒரு நிஷ்டூரச் சிரிப்டப வரவடழத்துக் லகராண்டு, “ருக்மணி அக்கரா என்டனைக்
கூப்பிட்டைராளரா? கரார வருகிறததே; என்டனைக் கூப்பிட்டைராளரா?” என்றராள்.

“தேப்பத்தேரான் அக்கரா. இப்தபராது கூடைதவ கூப்பிடுகிதறன். வராருங்கள்” என்று ததேன்மைடலெ ருக்மணி,

லவற்றிடலெக் கராவி ஏறியே பற்கள் லதேரியேச் சிரித்தேராள்.

இதேற்குள் தேராள ஒலிகளும் கூச்சல்களும் தீ மதிக்கும் லபரிதயேராரகளின் வருடகடயே அறிவித்து விட்டைனை.

மைழிக்கப்பட்டுச் சந்தேனைம் பூசியே தேடலெகளுடைன் கதேம்ப மைராடலெகளுடைனுமைராக எழுவர ஆடிக் லகராண்டும்

பராடிக் லகராண்டும் வந்தேராரகள். தகராத்தேரின் குழல், லகராம்பத் தேராடர, தேப்பட்டடை முதேலியே வராத்தியேங்கள்
விண் அதிர ஒலித்து முழங்கினை. கராவடி தபரான்ற பிரம்ப வில்கடளத் ததேராள்களில் தேராங்கிக் லகராண்டு
அரஹர அரஹர அரஹர என்ற தகராஷம் மைடலெ முகடுகளில் பட்டு எதிலரராலிக்க, அவரகள் அந்தே
தீப்பள்ளத்தில் ஏழு முடறகள் குதித்துக் கடைந்தேராரகள். முதேல்வர, ததேன் மைடலெடயேச் தசரந்தேவரகள்,
இரண்டைராமைவர, தகராத்டதேப் பக்கத்திலிருந்து வந்தேவர; மூன்றராமைவர லிங்டகயேரா, தநராவிலும்
கராய்ச்சலிலும் தேளரந்து, முதுடமையிலும் சுருங்கியே உடைல் இப்படி ஒளி தேருதமைரா? மூன்று மைராசங்களராக
விரதேமருந்து, தகராணியில் படுத்து, அவர பனிதேம் கராத்தே லநறிடயேக் கூற முடியுதமைரா? பக்தியும் சலெமும்
அவர வழி வரும் லசல்வங்கள்.

மும்முடற மைலெரமைராரி லபராழியே, வலெம் வந்து அவரகள் தீடயே மதித்துக் கடைந்து விட்டைராரகள். கரால்
லபருவிரல் தரராமைங்கள் கூடைப் லபராசுங்கராமைல் அவரகள் அழலில் குதித்து மீண்டைதும், “ஜயே ஜயே மைகராததேவ,
அரஹர சம்தபரா!” என்று குரடலெ எழுப்பி, ரங்கனின் தேந்டதே தேன்டனை மைறந்து ஆடைலெரானைரான்.

அந்தேக் தகராஷத்தில் சுற்றுப்பறலமைல்லெராம் மைறக்கப் பராரு நிற்டகயிதலெ, கிரிடஜயும் மைராதியும் அவடனைத்

ததேடி வந்தேராரகள்.

“ஏயேக்கரா? இந்தேரா, உன்டனை எங்லகல்லெராம் ததேடுவது?”

இடலெயில் அவள் பராருவுக்கராகக் லகராணரந்தே பஞ்சராமருதேம் இருந்தேது.

“நரான் எங்தக ஓடிப் தபராதனைனைரா? உன்டனைத் தேரான் ததேடிதனைன். தஜராகியேண்ணன் குதிப்படதேப் பராரத்துக்
லகராண்தடை நின்று விட்டு என்டனைத் ததேடினைராதயேரா? தமைராசக்கராரி.”

“தபரா அக்கரா, தநற்றுதேரான் கட்டி வந்தேவடளப் தபரால் தகலி லசய்கிறராய்!” என்று லவட்கத்துடைன் கிரிடஜ
முகத்டதேத் திருப்பிக் லகராண்டைராள்.

“உங்கடளப் பராரத்தேரால் அப்படித்தேரான் இருக்கிறது இல்டலெயேரா அத்டதே? நீங்கள் லசரால்லுங்கள்.

அண்ணடனை எப்தபராததேனும் இவள் பிரிந்து தேனிதயே விடுகிறராளரா?” என்று பரார குறுநடக லசய்தேராள்.

மைராதியின் வதேனைத்தில் சட்லடைன்று ஏக்கச் சராடயே படைரந்தேது. அவடள தஜராகிக்குக் கட்டி ஏழு தீமதித்
திருவிழராக்கள் முடிந்து விட்டைனைதவ! இடறவருக்குப் பணி லசய்தே பயேனைரா இது? அவள் வீட்டில் தேவழ்ந்து
விடளயேராடி, மைழடலெ ஒலிகளரால் நிடறக்க முற்றம் நிடறயேக் குழந்டதேகள் இல்டலெ என்றராலும், ஒரு
குழந்டதேடயேத் ததேவர அருளக் கூடைராதேரா?

லபரான், மைணி முதேலியே லசல்வங்களுக்கு மைராதி என்றுதமை ஆடசப்படைவில்டலெ; குழந்டதேச் லசல்வத்டதே

ஏதனைரா இடறவன் அந்தேக் குடும்பத்துக்கு அருளவில்டலெ?

அன்றிற் பறடவகள் தபரால் ஒருவடர ஒருவர பிரியேப் லபராறுக்கராமைல் வராழும் அந்தேத் தேம்பதிடயே
எப்படிப் பிரிப்பது? தஜராகிடயே மைறுமைணத்துக்கு இடசயேச் லசரால்லி எப்படிக் தகட்பது?

107
ஏக்கத்தில் ததேராய்ந்தே துன்ப வரிகள் அவள் முகத்தில் கீற்றிடை அவள் நிற்டகயிதலெ கூட்டைத்தில் ஒதர
பரபரப்ப.

கராரணம் லதேரியேராதே படைபடைப்படைன் “என்னை, என்னை!” என்றராள் தஜராகியின் தேராய்.

“லிங்டகயேரா... தஜராகியின் அப்பரா...!”

குரல்கள் ஒன்தறராலடைரான்று தமைராதினை; மைராதி கூட்டைத்டதேப் பிளந்து லகராண்டு ஓடினைராள்.

கரால் லபருவிரல் தரராமைங்கூடைப் லபராசுங்கராமைல் தீடயே மதித்து மீண்டை லபரியேவர, சந்தேனைம் பூசியே
தமைனியுடைன் கீதழ லபரான்னின் மைரம் தபரால் சராய்ந்திருந்தேரார.

மைராதியின் பின்தனை கிரிடஜயும் மைற்றும் அறிந்தேவர லதேரிந்தேவரகளும் எல்தலெராருமைராக ஓடினைராரகள். பராரு

மைட்டும் அந்தேத் ததேன்மைடலெயேராளின் தபறுகடள எண்ணி லவதும்பியேவளராக, படகச் சூழலிடடை நிற்பது
தபரால் நின்ற இடைத்திதலெதயே நின்று லகராண்டிருந்தேராள். ததேன்மைடலெயேராளின் பன்னைடகதயே அவடளப்
பரிகசிப்பது தபராலெத் ததேரான்றியேது.

தகராயிலில் இருந்தே மைரத்தேடியிதலெ, அத்தேடனை கூட்டைமும் திரும்பி விட்டைது. தீமதியில் இதுவடர

எத்தேடகயே ஆகராதே சம்பவமும் தநரிட்டைதில்டலெ; அன்று தநரிடைவும் இல்டலெ.

“வயேசரானை பலெஹீனைந்தேரான் ஐயேனுக்கு, சற்தற தேள்ளுங்கள், கராற்று வரட்டும்” என்றரான் தஜராகி.

“மூன்று முடற வலெம் வந்து பராலும் லதேளித்தேரானை பிறகு இங்தக வருடகயில் தேராதனை மையேங்கி
விழுந்திருக்கிறரார” என்றரான் ரங்கம்டமையின் கணவன்.

மைராதி துயேரதமை உருவராகக் டகடயேப் பிடசந்தேராள். லதேய்வங்கடள எல்லெராம் தவண்டினைராள். கிரிடஜ

கண்கள் லபராழியே அழுது லகராண்டு நின்றராள். இதேற்குள் ஒருவர எங்கிருந்ததேரா சூடைரானை ததேநீர லகராண்டு
வந்தேரார. கிருஷ்ணன் அப்லபராழுது அவரகளிடடைதயே தகராத்டதேப் பக்கத்திலிருந்து பதிதேராக மைருத்துவக்
கல்லூரியில் படிக்கும் இடளஞடனை, அவன் அங்கு வந்திருப்பது அறிந்து, ததேடிப் பிடித்து அடழத்து
வந்தேரான்.

இடளஞன் அரஜஸுனைன், கூட்டைத்டதே விலெக்கிக் லகராண்டு வந்தேரான். லபரியேவரின் டகடயேப் பிடித்து அவன்
பராரக்டகயிதலெ, அடனைவரும் அவடனைப் பயேபக்தியுடைன் தநராக்கி நின்றராரகள்.

இடளஞன் பன்னைடக லசய்துவிட்டு, “ஒன்றும் பயேப்படுவதேற்கில்டலெ” என்றரான்.

தஜராகி இனியே ததேநீடர வராங்கி, அவர வராடயேத் திறந்து விடை முயேன்றரான்.

இதேற்குள், “பஸ்தவசுவரரா! நஞ்சுண்டைததேவரா! உன் தகராயிலுக்கு வருதவ. என் சதகராதேரனுக்கு உயிரப்

பிச்டச லகராடு” என்று தமைற்குத் திடச தநராக்கிக் கும்பிட்டு, தேடமையேன் மைராதேன் உள்ளமுருகப் பராடை
ஆரம்பித்து விட்டைரான்.

இடறவனின் திருநராமை மைராடலெயேராகியே அந்தே இன்லனைராலித் தேராடர, லபரியேவரின் லசவிவழிப் பராய்ந்து,

உறங்கியே உணரடவச் சிலிரக்கச் லசய்தேததேரா? அந்தேக் குரலெடலெகள் பரவினை சுருக்கில், லிங்டகயேராவின்
கண்ணிடமைகள் அகன்றனை. கடும் விரதேத்தேராலும் உபவராசத்தேராலும் முதுடமையினைராலும் சுருங்கியே முகத்தில்
விழிகளும் பள்ளங்களுந்தேரான் இருந்தேனை. ஆனைரால் ஒளியில் உருகி மதேந்தேனை.

“அப்பரா, இந்தே டீடயேக் லகராஞ்சம் குடியுங்கள்” என்றரான் தஜராகி.

108
உலெரந்தே நராவும் உதேடுகளும் ததேநீரில் நடனைந்தேனை. எல்தலெராடரயும் சுற்றி தநராக்கினைரார. “நரான்
எங்கிருக்கிதறன்?” என்றரார, தபச முடியேராதே ஈனை சுரத்தில்.

தேழுதேழுத்தே அந்தேக் குரல் எல்தலெராருக்கும் அவருடடையே குரலெராகத் ததேரான்றவில்டலெ.

“ஈசுவரர தகராயில் மைரத்தின் கீதழ; இப்தபராதுதேராதனை ‘லகண்டை’ மதித்தீரகள்?” என்றரான் தேடமையேன்.

“மைராதேம்மைரா!” என்று அவருடடையே அந்தேத் தேழுதேழுக்கும் குரல் அடழத்தேது.

கண்ணீரில் மதேக்கும் விழிகளுடைன் மைராதி அவர அருகில் லநருங்கினைராள்.

“கிரிடஜ எங்தக? குழந்டதே எங்தக?”

“மைராமைரா!” என்று அழுது லகராண்தடை கிரிடஜ அவர கரால் பக்கம் வந்து நின்றராள்.

“அழராததே மைகதள, அடுத்தே லகண்டை ஹப்பராவுக்கு முன்தப, டகயில் ரராஜராடவப் தபரால் ஒரு டபயேடனை
ஏந்துவராய் அம்மைரா!” என்றரார.

அங்கு ஊசி தபராட்டைரால் தகட்கும் சப்தேம் நிலெவியேது. மைறுபடியும் லிங்டகயேரா சுற்றும் முற்றும்
தநராக்கினைரார. “எல்தலெராரும் ஏன் நிற்கிறீரகள்? மைராதேலிங்தகசுவரர முன் அழல் மதித்துப் பனிதேமைராதனைராம்.
பஜடனை பராடுங்கள்; எனைக்குக் கடளப்பராக அசதியேராக இருக்கிறது; நரான் தூங்குகிதறன்” என்றரார.

அவர அங்ஙனைம் கூறி முடிக்கு முன் தேடமையேனைரார பராடைத் லதேராடைங்கி விட்டைரார. பஜடனைத் தேராளங்கள் அவர
நராமை ஒலிக்கிடசயே முழங்கத் லதேராடைங்கினை.

“என்னை இது? அவர உடைம்ப சரியில்டலெ. ஏததேனும் கரார அகப்பட்டைரால் தூக்கிப் தபராட்டு ஒத்டதே
ஆஸ்பத்திரிக்கு எடுத்துப் தபராகலெராம்” என்று கூட்டைத்தில் யேராதரரா கூறினை குரல் தகட்டைது.

இடளஞன் அரஜஸுனைன், “ஆம், அது நல்லெது” என்று ஆதமைராதித்தேரான். இதேற்குள் பலெ குரல்கள், “ரங்கன்
எங்தக, ரங்கன்?” என்று கூட்டைத்டதேத் துழராவினை.

ஜரான்ஸன் எஸ்தடைட் துடர அவனுக்கு நண்பர. கரார வசதி அவனுக்குக் கிடடைக்குதமை! ஆனைரால், திமதி
நடைந்தேவுடைதனை, ரங்கன் துடரத் தேம்பதியுடைன் வனை விருந்தில் கலெந்து லகராள்ளக் கிளம்பி விட்டைடதே யேரார
அறிவரார?

ரங்கனுக்குப் பதில் கிருஷ்ணன் தேரான் அவடரக் லகராண்டு லசல்லெக் கராடர எடுத்து வந்தேரான். வண்டியில்
அவடரத் தூக்கிக் கிடைத்துடகயில், அவருக்கு மீண்டும் நிடனைவு தேப்பிவிட்டைது.

தேடமையேனைரார பதேறினைரார; மைராதி டகடயேப் பிடசந்தேராள். ஆஸ்பத்திரிக்கு எடுத்துச் லசல்வதேரா? ஹட்டியில்

அதுவடரயில் அம்மைராதிரி எவடரயும் லகராண்டு லசன்றதில்டலெதயே? ஆஸ்பத்திரியில் அவடர என்னை
லசய்வராரகதளரா? மைணிக்கல்லெட்டியிலிருந்து, ஆஸ்பத்திரிக்லகன்று முதுகுச் சிரங்குடைன் லசன்ற கராரியின்
தேந்டதேடயேக் கத்தியேரால் அறுத்துக் லகரான்று விட்டைரானைராதமை, லவள்டளக்கரார டைராக்டைர!

வண்டியில் லநருங்கிக் லகராண்டு அமைரந்திருந்தே மைராதி விம்ம விம்ம அழலெரானைராள். வண்டிடயே ஓட்டியே
கிருஷ்ணன் பதேறி விடை, அவள் அவடர ஆஸ்பத்திரிக்கு லகராண்டு லசல்லெக் கூடைராது என்று பிரலெராபித்தேராள்.

“வீட்டுக்குத் திரும்பி விடு கிருஷ்ணரா தவண்டைராம். ஹட்டிக்குப் தபராகட்டும்” என்று தேடமையேனைரார

டகடயேப் பிடித்து மைறித்தேரார.

109
கிருஷ்ணன் என்னைதேரான் லசய்வரான்? மைரகதே மைடலெப் பக்கதமை வண்டிடயேத் திருப்பினைரான். மைரகதே மைடலெக்கு
அவன் முயேற்சியேராதலெதயே நல்லெ பராட்டடை வந்திருந்தேது. பன்னிரண்டு ஆண்டுகளில், ஆங்கராங்கிருந்தே
அடைரந்தே தசராடலெகளில் மைளமைளலவன்று மைராலபரும் கரப்பூர விருட்சங்கள் முறிந்து விழும் ஓடச தகட்டை
வண்ணம் இருக்கிறததே! ஆதேவனின் கிரணங்கடளக் கூடை நுடழயே விடைராதே தசராடலெகளில் எல்லெராம் அந்தே
லவங்கிரணங்கள் பகுந்து விடளயேராடினை. மைரகதேமைடலெக்கு தமைற்தக, யேராடனை மைந்டதேகள் தபரால் ததேரான்றும்
குன்றுகள் அடனைத்தும் குறிஞ்சிப் பூவராடடை தபராரத்து ஒதர நீலெமைராகத் ததேரான்றுதமை? இப்தபராது,
ஆங்கராங்தக திட்டுத்திட்டைராக, முட்டு முட்டைராகத் ததேயிடலெச் லசடிகள் மைடலெயில் லசழிப்பராக
வளரந்திருந்தேனை.

மைரகதேமைடலெ ஹட்டியில் முட்டுப் பராடறக்கருகில், சிறியே பள்ளிக்கூடைம் ஒன்று உருவராகியிருந்தேது. முன்ப,

லவள்டளக்கராரத் துடறயின் எஸ்தடைட் பக்கம் மைட்டுதமை இருந்தே சில்லெடறக் கடடைகளும், லதேராழிலெராளர
குடிடசகளும், இப்தபராது மைரகதேமைடலெப் பராடதேயிலும் வந்துவிட்டைனை. சராடமையும் ரராகியும் கிழங்கும்
தேவிர, மைண்ணில் விடளவித்துப் பணத்தின் ருசி அறிந்திரராதே ஹட்டி மைக்களில் பலெரும், ததேயிடலெ தபராடை
தவண்டும்; பணம் குவிக்க தவண்டும் என்ற இலெட்சியேத்துக்கராகதவ மைண்ணில் உடழக்கத் லதேராடைங்கி
விட்டைனைர.

ததேயிடலெ தபராடுவதில் முடனைந்து, ஒவ்தவரார ஆண்டிலும் அந்தே முயேற்சிடயேப் லபருக்கி வந்தே

கரியேமைல்லெரின் குடும்பத்தில், ‘தேன் மைண்ணில் தேராதனை பராடுபடுவது’ என்ற வராய்ப்ப அருகி வந்தேது.
தகராடவ, லபராள்ளராச்சிப் பக்கத்திலிருந்து வந்தே லதேராழிலெராளர சிலெர, அந்தேக் குடும்ப மைண்ணில்
உடழத்தேராரகள். ததேயிடலெ தேந்தே பணம், கராடரக் கட்டு வீடைராக இருந்தே கரியேமைல்லெரின் தகராடி மைடனைடயே,
நீளத்திலும் அகலெத்திலும் லபரியேதேராக்கி, சகலெ வசதிகளும் லகராண்டை மைராடிமைடனையேராக உருவராக்கி விட்டைது.

கிருஷ்ணனின் வண்டி வழக்கம் தபரால் வீட்டின் பறம் அந்தேக் தகராடியில் வந்து நிற்கராமைல், இந்தேக்
தகராடியில் தஜராகியின் மைடனையேண்டடையில் நின்றதும், ‘லகண்டை ஹப்பரா’வுக்குப் தபராக முடியேராமைல்
இருந்தே இரண்லடைராரு மைக்களும் ஓதடைராடி வந்து வராசலில் நின்று பராரத்தேராரகள்.

பறமைடனைப் லபஞ்சியிதலெ அவருக்குப் படுக்கப் பரபரக்க வசதிகள் லசய்தே மைராதி, லபராறுடமைதயே

உருவராகத் ததேரான்றினைராள்.

தவறு வீடுகளில் ஓரளவு வண்டமை கூடியிருந்தேராலும் தஜராகியின் வீட்டில் தபராதும் தபராதேராதேதுமைரானை

அந்தேப் படழயே நிடலெ மைராறவில்டலெ. மைண்ணிதலெ ரராகியும் சராடமையும் திடனையும் விடதேத்து அவனும்
கிரிடஜயுமைராகப் பராடுபட்டைனைர. குடும்பத்தில் அவ்வப்தபராது பற்றராக்குடற லயேன்று வராங்கியே கடைன்
ஏதுமல்டலெ. லகராட்டிலில் இரண்டைராக இருந்தே எருடமைகள் நராலெராக மைராறியிருந்தேனை. என்றராலும்,
வளடமையில் நீந்தும் நிடலெ வரதவ இல்டலெ.

ரங்கன் ஒத்டதேப் பக்கம் குத்தேடகப் பூமலயேடுத்துக் கிழங்கு விடதேத்து, ஆயிரம் ஆயிரமைராகப் பழங்கும்
கனைவரானைராக மைராறினைராலும் அந்தேக் குடும்பத்துக்கு அவனைரால் ஆதேராயேலமைன்று லசரால்வதேற்கில்டலெ. கிழங்கு
எடுத்து, டகக்குப் பணம் வந்தேதும் டமைசூருக்கும் பங்களூருக்கும் தபராய் வருவரான். உதேடக நகரிதலெதயே
உல்லெராசத்துக்கு வராரி இடறப்பரான்.

குடும்பலமைன்னும் கூண்டுக்குள் எப்தபராதுதமை அடடையே விரும்பியிரராதே ரங்கடனைக் கணவனைராகப் லபற்ற

பராருவுக்கு வராழ்வின் ஏமைராற்றம் மைனைதில் கசப்பராக தவதரராடி வளரந்தேது என்றரால் மடக அல்லெ. அந்தேக்
கசப்ப, தஜராகிடயேதயேரா, தஜராகியின் தேந்டதேடயேதயேரா கராணும் தபராது குபகுபலவன்று லபருகி,
லவறுப்பராக லநஞ்சில் முட்டியேது. ‘என் வராழ்டவக் குடலெத்தேவரகள்’ என்ற எண்ணம் எழுந்தேது.
ரங்கம்டமையின் கணவன் ஒருவதனை ஆண்மைகனைராக அந்தேக் குடும்பத்தில் உடழத்தேரான். ரங்கம்டமைதயேரா,
இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முடற பிரசவம் என்ற கண்டைம் தேப்பிப் பிடழப்பதும், பிறக்கும்
குழந்டதேகளுடைன் தநராயிலும் அயேரவிலும் தபராரராடுவதுமைராக, வீட்டடை விட்டு லவளிதயே
லசல்வதேற்கில்லெராமைல் இருந்தேராள்.

110
தேன் ஏமைராற்றம் அடனைத்டதேயும் ஆத்திரமைராகப் பூமத்தேராயிடைம் கராட்டுபவள் தபரால் பராருவும் மைண்ணில்
பராடுபட்டைராள். இருந்தும் பற்றராக்குடறடயேச் சரி லசய்யே, முன்ப எப்படித் தேம்பி அண்ணன் குடும்பத்துக்கு
உதேவிக் லகராண்டிருந்தேராதரரா, அப்படிதயே தஜராகி, தேன்டனையும் அறியேராமைல் அண்ணன் குடும்பத்துக்கு
உதேவுபவனைராக, அந்தேக் குடும்பத்தின் லபராறுப்டபயும் ஏற்றுக் லகராண்டிருந்தேரான்.

கிரிடஜயும் தஜராகியும் மைற்றவரும் இதேற்குள் குறுக்குப் பராடதேயில் வீட்டுக்கு ஓடி வந்து விட்டைராரகள்.
கிரிடஜ உள்தள லசன்று அவசரமைராக அடுப்பப் பற்ற டவத்துக் கராபி தேயேராரிக்கலெரானைராள். தீடயே மதித்தே
பராதேங்கடளப் தபராரடவயேரால் மூடிவிட்டு, அருகிதலெ அமைரந்திருந்தே மைராதியின் மைனைதில் ஆயிரமைராயிரம்
எண்ணங்கள் அடலெ தமைராதினை.

கிரிடஜடயே தஜராகிக்குக் கட்டி என்னை பயேன்? அந்தே நஞ்சம்டமையின் மைகளுக்கு ஐந்து குழந்டதேகள் வீடு
நிடறயேப் பிறந்து விட்டைராரகதள! மூன்று பிள்டளகள்.

கராபி தபராட்டு ஒரு லபரியே பராத்திரத்தில் எடுத்து வந்தே கிரிடஜ, ஒரு தேம்ளரில் ஊற்றி, வராயிற்பறம் பராரத்து
நின்று தஜராகியுடைன் தபசிக் லகராண்டிருந்தே கிருஷ்ணனுக்குக் லகராடுக்க வந்தேராள்.

“கிருஷ்ணண்ணரா, கராபி சராப்பிடுங்கள்” என்றராள்.

“அடை! இப்ப ஏனைம்மைரா இலதேல்லெராம்?” என்ற கிருஷ்ணன் அடதே வராங்கிக் லகராள்டகயில், லபரியேப்பன்
இரகசியேமைராக மைதுப்பட்டிடயே முண்டுக்குள் ஒளித்து எடுத்துக் லகராண்டு லிங்டகயேராவிடைம் வந்தேரார.

தேராம் மைதுவருந்தி மையேங்கிக் கிடைப்படதே, இடறவருக்கு உகக்கராதே லசயேல் என்று தேம்பி எத்தேடனைதயேரா முடற
கூறியிருந்தே நிடனைவு அவருக்கு இல்லெராமைல் இல்டலெ.

தேம்பியின் உடைல் நலிடவ மைராற்றி வலிடமை லகராடுக்கும் என்லறண்ணி, அவர எத்தேடனைதயேரா முடற
லிங்டகயேராடவ மைதுவருந்தேத் தூண்டியிருக்கிறரார.

“அது தவண்டைராம், அண்ணரா. அது சலெத்டதே அழித்து, குப்டபடயேயும் அசுத்தேத்டதேயும் உள்ளத்தில்

ஏற்றும்; சிறுடமைடயேச் லசய்யும்” என்று திண்ணமைராக மைறுத்திருக்கிறரார லிங்டகயேரா. அவர என்னை கூறியும்
தேடமையேனுக்கு மைதுவின் மீதுள்ள நம்பிக்டகயும் பற்றும் அகலெவில்டலெ.

இரகசியேமைராக எடுத்து வந்து, மையேக்க நிடலெயில் மைருந்தேராகக் லகராடுக்கலெராம் என்று நிடனைத்தே அண்ணனின்
தநராக்கம் நிடறதவறவில்டலெ. குப்பிடயே அவர திறந்தேதுதமை, தேம்பியின் சுவராசத்திதலெ அதேன் லநடி
அண்ணன் லசய்யும் சூழ்ச்சிடயே அறிவித்து விட்டைது தபராலும்!

லவட்லடைன்று அவர கண்கள் மைலெரந்தேனை. தேடமையேடனையும் டககுப்பிடயேயுதமை அந்தே விழிகள் உறுத்து

தநராக்கினை. அண்ணினின் துணிவு கடரந்து தபராயிற்று. தேம்பியின் டக குப்பிடயேத் தேட்டி விடைக் கூடும்
என்ற அச்சத்துடைன், சுவரின் உயேர இருந்தே தேட்டிதலெ அடதே டவத்தேரார.

தேம்பியின் வறண்டை இதேழ்கள் அகன்றனை. “இவனிடைம் இந்தே ஒரு லநறி லசல்வமைராக இருக்கிறது; அதுவும்
எதேற்கு என்று பராரக்கிறரார அண்ணன்!” என்றரார, மைடனைவி முகம் பராரத்து.

மைராதி மைறுலமைராழி கூறராமைல், கிரிடஜ தேந்தே கராபிடயே அவர வராயில் ஊற்றினைராள். அவர அடதே அருந்தியேதும்,
முகத்டதேத் துடடைத்து விட்டைராள்.

தபச்சுக்குரல் தகட்டுக் கிருஷ்ணனும் தஜராகியும் ரங்கம்டமையும் உள்தள வந்தேராரகள். அவரகடளப்

பராரத்து விட்டு லிங்டகயேரா பன்னைடக லசய்தேரார; “ரங்கன் எங்தக?” என்று தகட்டைரார.

111
தஜராகி சற்றுத் தேயேங்கி விட்டு, “மைருந்து ஏததேனும் துடர ஆஸ்பத்திரியில் தகட்டு வராங்கி
வருகிதறலனைன்று தபரானைரான்” என்றரான்.

அவர மைறுபடியும் சிரித்தேரார. “எனைக்கு ஒன்றுமல்டலெ. எல்தலெராரும் ஏன் இங்கு வந்தீரகள்? தபராங்கள்.
வழக்கம் தேவறராமைல், ஆட்டைதமைரா பராட்டைதமைரா பஜடனைதயேரா, தகராயில் பக்கம் தபராங்கள்; சராப்பிடுங்கள்.
மைராதேம்மைரா, நீ சராப்பிட்டைராயேரா?” என்றரார.

மைராதி தேடலெடயே ஆட்டினைராள்.

“தபராங்கள்; தபரா கிருஷ்ணரா, எனைக்கு ஒன்றும் இல்டலெ. அம்டமை மைட்டும் இங்தக இருக்கட்டும்;
தபராங்கள்” என்று எல்லெராடரயும் விரட்டினைரார அவர.

அன்றிரலவல்லெராங் கூடை இடடையேறராமைல் தீப்பந்தேங்களுக்கு நடுதவ, கூத்தும் கடதேயும் பரராணங்களும்

பஜடனைகளும் மைராதேலிங்தகசுவரர தகராயிலின் முன் நிகழ்வது வழக்கம். கராந்தே விளக்குகள் இவ்வராண்டு
பதிதேராக வந்திருந்தேனை. ததேராரணங்களும் அலெங்கராரங்களும் கூத்து தமைடடையில் விளங்கினை. டமைசூர
பக்கத்திலிருந்து பிரத்திதயேகமைராக அரிச்சந்திரன் கூத்டதே நிகழ்த்தேக் கடலெக் தகராஷ்டியினைர வந்திருந்தேனைர.
மைராதிடயேயும் கிரிடஜடயேயும் தஜராகிடயேயும் தேவிர அடனைவரும் கீழ்மைடலெக்குத் திரும்பி விட்டைனைர
மைறுபடியும்.

அந்தேத் திருவிளக்டக வணங்கிவிட்டு, மைடியுடுத்து, தஜராகி லகராட்டிலுக்குச் லசன்றிருந்தேரான். மைராதி,

அவடரதயே பராரத்தேபடி அமைரந்திருந்தேராள். தேமைக்கு ஒரு டகயும் கராலும் தூக்க முடியேராமைல் கனைத்துவிட்டைடதே
லிங்டகயேரா மைடனைவியிடைம் விண்டைரார.

“ஐதயேரா!” அதிரந்து விட்டை தஜராகியின் தேராய் அவர டககடளயும் கரால்கடளயும் தூக்கினைராள்; தேடைவினைராள்.
“இதுவும் விதியேரா?” என்று அழுதே அவடள அவர ஆறுதேலெராகத் ததேற்றினைரார.

“நல்லெதுதேரான். மைராதி எனைக்கு இது ஒருபறம் சந்ததேராஷத்டதே தேருகிறது. ததேவர கருடண...”

“ஐதயேரா, நீங்கள் நல்லெ நிடனைவுடைன் தபசும் தபச்சரா? ததேவர ததேவர என்று இருக்கும் நமைக்தக எல்லெராக்
தகடும் வருமைரா?”

மீண்டும் மீண்டும் அவள் அந்தேக் கராடலெயும் டகடயேயும் லதேராட்டுத் தூக்கினைராள். என்னை என்னைதவரா
கராட்சிகள் கண் முன் விரியே, பூண்டடை அடரத்து வந்து தேடைவினைராள்.

“கவடலெப்படைராததே மைராதி, இது தபராலெத்தேரான் எங்டகயேனுக்கு வந்தேது; அவர சராகுமுன் வராய் கூடைப்
தபசவில்டலெ.”

“ஏன் இப்படிலயேல்லெராம் தபசுகிறீரகள்; நீங்கள் தபரானை பின் எனைக்கு என்னை கதி?”

“நரான் தபராதவனைரா மைராதேம்மைரா. யேராருக்கும் இல்லெராதே லசல்வம் நமைக்கு இருக்கிறது” என்று லசரால்லிவிட்டு
அவர நடகத்தேரார; “இந்தே வீட்டடையும் உன்டனையும் தஜராகிடயேயும் விட்டுப் தபராக எனைக்கரா மைனைம் வரும்?
இந்தே மைண்டணதயே தேரான் திரும்பத் ததேடி வருதவன்; உன் மைடியிதலெதயே விடளயேராடை வருதவன். இரியே
உடடையே ஐயேனுக்கு என் டபயேன் லதேராண்டு லசய்யேவில்டலெயேரா? நரான் அறிந்து ஒரு தீங்கு எவருக்தகனும்
லசய்ததேனைரா? எனைக்கு மைட்டும் ஐயேன் ஏன் வஞ்சம் பரியே தவண்டும்? எனைக்கு இன்று சந்ததேராஷமைராக
இருக்கிறது. இந்தே வீட்டில் ஐயேன் ஒரு குழந்டதேடயே விடளயேராடைவிடைவில்டலெ. நராதனை சக்கிரத்தில் இந்தேப்
பிறவிடயே விடுத்துக் குழந்டதேயேராய் வருதவன். மைராதி, என் டபயேன் முகத்திதலெ எப்தபராதும் ஒளி
இருக்கும். கிரிடஜ சிறு லபண்ணராக, எப்தபராதும் சந்ததேராஷமைராக இந்தே வீட்டில் இருப்பராள்; நராதனை
வருதவன். தீயில் குதிக்டகயில் நரான் இந்தேப் பிரராரத்தேடனை தேராதனை இன்று லசய்து லகராண்தடைன்?

112
சந்ததேராஷப்படை தவண்டி இருக்க, ஏன் அழுகிறராய், மைராதேம்மைரா?”

மைராதி விம்ம விம்ம அழுது லகராண்டிருந்தேராள்.

--------

113
 3.2. கரார இரவு
மைடலெயேழகிடயே விழுங்க வரும் கரியே பூதேங்கள் தபராலெக் கரார கராலெத்து தமைகங்கள் அந்தே இரவில் தேம்
இச்டசயேராகத் லதேருலவன்றும் வீலடைன்றும் குன்லறன்றும் பராரராமைல் லவற்றிக் கராற்றின் தவகத்தில்
அடலெந்து லகராண்டிருந்தேனை. துயேரத்தின் வசப்பட்டுப் லபராட்டுப் லபராட்லடைன்று மைடலெ மைங்டக நிலெத்தில்
கண்ணீர வடித்துக் லகராண்டிருந்தேராள். வரானைத்தில் வளரபிடறச் சந்திரன் இத்துயேரக் கராட்சிடயேக் கராணச்
சகியேராதேவனைராக மைடறந்ததே தபரானைரான். பகலிதலெதயே லவறிச்தசராடிக் கிடைக்கும் உதேடக நகரத்
லதேருக்களிதலெ இத்தேடகயே இரவுகளில் எப்படி நடைமைராட்டைம் இருக்கும்? கதிரவன், கண் திறந்ததே ஒரு
மைராதேமைராகி விட்டைது. இரவும் பகலும் நீண்டு வளரும் இத்தேடகயே நராட்களில் ரங்கனின் வண்டு தசராடலெ
வீடு, அவனுக்கும் அவடனை ஒத்தேவரகளுக்கும் சூதேராடும் மைடனையேராகத் திகழ்வது வழக்கம். அதிலும் மைடழ
அதிகமைராகிக் கிழங்குகள் மைண்ணுக்குள் லகட்டுவிடும் என்ற சராக்கில், ரங்கன் விடதேத்திருந்தே
முக்கரால்வராசிப் பூமயிலும் கிழங்லகடுத்துப் பணமைராக்கியிருந்தேரான். அந்தே வராரத்தில், பணப்பழக்கம்
இருக்டகயில், அந்தே மைடனையில் கராசு கலெகலெக்க லவறியும் மையேக்கமும் மைனிதேடனை ஆட்டி டவக்கும்
ஆட்டைங்கள் நடடைலபறராமைல் இருக்குமைரா?

வராயிலில் என்தறரா ரங்கன் லகராண்டு டவத்தே வரால்தபரிக் கன்று, கப்பம் கிடளயுமைராகப் படைரந்து பரவி
அந்தே வீட்டடைத் தேன் கிடளகளுக்கடியில் ஆதேரித்து நிற்பது தபரால் நின்றது. ‘உள்தள நடைப்படவ எனைக்குத்
லதேரியும். ஆனைரால் என்டனை டவத்து வளரத்தேவன் அவன்; நரான் நன்றி லசரால்லெ மைராட்தடைன்’ என்று
கூறுவது தபரால், அந்தே இருளிதலெ, அந்தே வீட்டடைதயே மைடறத்து நின்றது அந்தே மைரம். உள்தள மைராடலெ ஏழு
மைணிக்கு ஆரம்பித்தே ஆட்டைம், நள்ளிரடவத் தேராண்டியும் நிற்கவில்டலெ. சுருட்டுப் படக லவளிதயே
அடலெயும் கருதமைகம் உள் வந்துவிட்டைததேரா என்று ஐயுறும்படி சூழ்ந்திருந்தே அந்தேச் சூழலிதலெ ஓர
ஓரத்திலிருந்தே லமைழுகுவரத்தி விளக்கு, அந்தே வரானைத்துச் சந்திரனின் நிடலெயில் துன்பற்றராற் தபராலெ,
ஒளிடயே உமழ்ந்து படகயுடைன் தபராரராடிக் லகராண்டிருந்தேது. குப்பி மைதுவின் லநடியும், பணலவறியும்
அங்கு ஆடுபவரகளின் பகுத்தேறிடவ விழுங்கி, அவரகடளதயே ஆட்சி பரிந்து லகராண்டிருந்தேனை.

லபஞ்சமன் சட்டடை அடித்துக் கடலெத்துக் லகராண்டிருந்தேரான். அவன் தேச்சுப் பட்டைடறயில் ‘பராலிஷ்’

ஏற்றும் லதேராழிலெராளி. அழகியே மைரச்சராமைரான்கடளயும் தேடரடயேயும் பளிங்கராக்கும் சராமைரத்தியேம்
லபற்றிருந்தே அவன், மைனைடசப் பளிங்கராக்கும் எண்ணதமை அறியேராதேவன். ரராஸ் என்ற இன்லனைராரு
கூட்டைராளி ஆங்கிதலெரா இந்தியேன். உள்ளூரப் பராண்டு தகராஷ்டியில் குழல் ஊதுபவன். டகயில் கராசு
அகப்பட்டைரால் சூதேராடுவது ஒன்தற அவன் குறி. தமைடசயின் மீது இருந்து குப்பியில் பராதிடயேக் கராலி
லசய்துவிட்டு, கனைத்தே சுருட்டடை வராயில் டவத்துப் படகடயே ஊதித் தேள்ளிக் லகராண்டிருந்தேரான்.
ஆட்டைத்திதலெ அவனுக்கு அன்று அதமைராக லவற்றி. ரங்கனின் கிழங்குக் கராடச அவன் விழுங்கி விட்டைரான்.

ரங்கன் தகராட்டுப் டபயில் மீதியிருந்தே ஒதர நூறு ரூபராய் தநராட்டடை எடுத்து தமைடசதமைல் டவத்தேரான்.
‘இன்று மூன்று அதிருஷ்டைம் நம் பக்கம் இல்டலெ. என்னை இழவு மைடழ, ஓயேராமைல் மூன்று மைராசமைராய்
ஊற்றுகிறது?’ என்று கூறிக் லகராண்தடை சட்டடைப் பராரத்தேரான்.

“இதுதேரான் கடடைசி” அவன் கூறுடகயில், லபஞ்சமன் விழிகள் பிதுங்கி வருவனைதபரால் தநராக்கினைரான்.

ரராஸ் படகதயேறியே உதேடுகள் அகலெ, டகச் சட்டடைக் கீதழ தபராட்டைரான். அன்று லவற்றித் திருமைகள் ரங்கன்
பக்கம் இல்டலெ. கடடைசி ஆட்டைத்தில் லமைராத்தேமைராக டவத்து இழந்தேவற்டறத் திரும்பப் லபறலெராம் என்ற
நம்பிக்டக படுத்து விட்டைது.

மைராதேரா தகராயில் மைணி இரண்டு அடிக்டகயிதலெ, ரங்கடனைத் தேனிதயே விட்டு அவரகள் இருவரும் லசன்று
விட்டைராரகள். மீதி இருந்தே மைதுடவ விழுங்கி விட்டு அவன் கட்டிலில் விழுந்தேரான். பராழரானை மைடழ!

கிழங்குப் பணம் வந்தே தசராடு லதேரியேராமைல் கடரந்து விட்டைது. கிழங்கு விற்று அடடைப்பதேற்கரானை கடைன்கள்

114
பூதேங்கலளனை வராடயேப் பிளந்து லகராண்டு கராட்சியேளித்தேனை.

சட்! சனியேன் பிடித்தேவள். அந்தேப் பராரு வந்தே தவடள, அவன் டகயில் முன்தபரால் கராதச தேங்குவதில்டலெ.
பணம் என்னைதவரா ஆயிரக்கணக்கில் வருகிறது; ஆனைரால் ஆயிரமைராகதவ தபராகிறததே!

லவறியும் குழப்பமும் தசரந்தே அந்தே நிடலெயில், பராருதேரான் அவன் முன் ததேரான்றிக் தகராப லவறியேராக
லபராறராடமை லவறியேராக ஊதிவிட்டுக் லகராண்டிருந்தேராள். அவளுக்குப் தபராய் அத்தேடனை கனைவு கண்டைரான்!

அவடளக் கட்டினைரால் அந்தேக் கிருஷ்ணன் பயேலின் கரவம் குடலெயுலமைன்று மைனைப்பரால் குடித்ததேன்!

அவன் மைராடி வீட்டில், அததே தநரத்தில் லகராக்கரிக்கிறராதனை! ஹட்டியில் அவடனைக் கண்டைரால்
லதேய்வத்டதேக் கண்டைராற் தபரால் கும்பிடுகிறராரகதள! சுயேநலெத்துக்கராகச் லசய்வடதே எல்லெராம் ஊருக்குச்
லசய்வதேராகத் தேம்பட்டைம் தபராட்டு ஊடர ஏமைராற்றுகிறரான்!

பராருவும் நல்லெவளரா? கல்யேராணத்துக்கு முன்ப, அவனுடைன் இடழந்து குலெவினைவள் தேராதனை? அன்று

மைராதேலிங்தகசுவரர தகராயில் தீமதி விழராவின் தபராது, அவளருகில் நின்று தபசினைரான், மைரியேராடதே
லகட்டைவன். தபராதேராக் குடறக்குக் கரார அனுப்பி, அவடள ஒத்டதேக்கு அடழத்து வரச் லசய்திருக்கிறராதனை!
படித்தேவன் எது தவண்டுமைரானைராலும் லசய்து விடைலெராதமைரா?

பராரு ஒத்டதேக்கு வந்து தபரானை லசய்திக்குக் கிழங்கு மைண்டியில் மூட்டடை சுமைக்கும் லதேராரியேன் மைகன்
அன்று தேரான் கூறியிருந்தேரான் ரங்கனிடைம். முதேல்நராள் கராடலெயில், இத்தேடனை சூதுகளுள்ள அந்தேப்
லபராய்மைகள் அவடனை ஒன்றுக்கும் லெராயேக்கில்லெராதேவன் என்று லபராருள்படை ஏசினைராள். கீழ்மைகடள ஒதுக்கி,
ஒழித்துக் கட்டிவிட்டு, ஐந்தேராறு மைராசங்களராக அவன் மைனைடச ஈரத்து அவதனைராடு வராழ விரும்பம்
லககௌரிடயேக் லகராண்டு வருவது முடியேராதே லசயேலெரா? அவளும் மைணிக்கல்லெட்டிப் லபண் தேரான்.
கன்னியேராகதவ அவடனை வரித்தேராளராம் அவள்; அவடளக் தகராத்டதேப் பக்கம் முதேலெராக மைணம் லசய்து
லகராடுத்திருந்தேராரகள்; கணவனுக்கும் அவளுக்கும் ஆரம்பம் முதேதலெ ஒத்து வரவில்டலெ.
தபராதேராக்குடறக்கு அவதனை அவடள விலெக்கிக் கிறிஸ்தேவ மைதேத்டதேத் தேழுவி விட்டைரான். பிறந்தேகம் வந்தே
லககௌரிடயே தவறு எவரும் லகராள்ள வருமுன்ப ரங்கன் முந்திக் லகராண்டைரான்.

தேடலெக்தகறியே தபராடதேயின் லவறியிதலெ, அவனுள் லவளிவரராமைல் ஆழ்ந்திருந்தே பலெ உணரச்சிகளும்

லசராற்களராக லவளிவந்தேனை. தகட்பவர யேரார? படகதயேறியே அந்தே நராலு சுவரகளுக்குங் கூடை, அவனுடடையே
இரகசியேங்கள் பதியேனை அல்லெதவ!

தபராடதே லதேளிந்து, அவன் நல்லெ நிடனைவில், கண் விழிக்டகயில் மைறுநராள் பகல் உச்சிக்கு விடரந்து
லகராண்டிருந்தேது. பளிச்லசன்று கதிரவன் முகம் கராட்டுவதும், உடைதனை தமைகத்திடரக்குல் மைடறவதுமைராகக்
கண்ணராமூச்சி ஆடிக் லகராண்டிருந்தேரான். டகயில் கராசு இல்லெராதே நிடலெ அப்தபராதுதேரான் லதேளிவராக அவன்
உணரவில் படிந்தேது.

ஓர ஏகரராவில் இன்னும் கிழங்கு எடுக்கவில்டலெ. அது பிந்தி விடதேக்கப்பட்டைது. லசடிகள் வராடி

மைட்கவில்டலெ. கிழங்கு லகராஞ்சங்கூடை முற்றியிருக்கராது என்று அடதே விட்டு டவத்திருந்தேரான். ஆனைரால்,
கராலெந்தேராழ்த்திக் லகராட்டி விட்டை மைடழ, அடதே எப்படி டவத்திருக்கிறததேரா? படிக்குப் பராதிதயேனும்
விடளவு ததேறுதமைரா என்னைதவரா?

லககௌரியின் அண்ணடனைக் கண்டு, ரூபராய் ஐம்பததேனும் டவத்து அடழத்து வரதவண்டும்.

பஞ்சராயேத்டதேக் கூட்டி இந்தேக் கள்ளிடயே விலெக்க, முதேலில் கராலும் டகயும் வழிந்து ஐந்து மைராசமைராகப்
படுத்திருக்கும் சிற்றப்பன் இடைம் லகராடுப்பராதரரா?

தயேராசடனை லசய்தேபடிதயே எழுந்து முகம் கழுவிக் லகராண்டைரான்! கடடைவீதிப் பக்கம் ‘மலிதடைரி’

தஹராட்டைலில் நுடழந்து, உண்டியேருந்திவிட்டு அவன் வருடகயில், ‘ஜரான்ஸன் எஸ்தடைட்’ வண்டி,

115
சந்டதேப் பக்கம் வந்து, திரும்பியேடதேக் கண்டைரான். துடர இல்டலெ. துடரசரானி மைராத்திரம் வண்டியில்
இருந்தேராள். நல்லெ தேருணலமைன்று ரங்கன் பல்டலெக் கராட்டி துடரசரானிக்கு ஒரு ‘ஸலெராம்’ தபராட்டுவிட்டு,
வண்டியில் ஏறி உட்கராரந்தேரான்.

‘எஸ்தடைட்’ பக்கம் இறங்கி, அவன் தநரராக நடைந்தேரான். மைரகதேமைடலெயின் சமீபம் வருடகயிதலெ அவனுக்குச்
சதடைலரன்று அந்தநரம் லககௌரிடயேச் சந்திக்கலெராம் என்ற எண்ணம் உண்டைராயிற்று; திடீலரன்று வரானைம்
இருண்டு கவிந்தேது. இடி முழக்கம் தபதரராடசயேராக ஒலித்தேது. விடரந்து அவன் லசல்லுடகயிதலெ,
பதிதேராகத் ததேயிடலெ பயிரிட்டை பகுதியில் ஸில்வர ஓக் மைரத்தேடியில், கிருஷ்ணன் நிற்கக் கண்டைரான்.

“ஓ ரங்கனைரா? லசகௌக்கியேமைரா? சிற்றப்பரா எப்படி இருக்கிறரார? நரான் சற்றுமுன் தேரான் தநரராக வந்ததேன்”
என்று விசராரித்தேரான் அவன் ரங்கன் அருகில் வந்து.

தேரான் ஒரு கராலெத்தில் கராதேலித்தே மைங்டகயின் மைணராளன் அவன். அவன் நடைப்பம் வராழ்வும் சரியில்டலெ
என்று உணரந்தே கிருஷ்ணன் மைனைம் லநராந்திருந்தேரான். அவளுக்கராக அவடனை லநருங்கிச் சரதிருத்தே
தவண்டும் என்ற ஆடசயும் அவனுள் முடளயிட்டிருந்தேது. லககௌரியுடைன் ரங்கன் லதேராடைரப லகராண்டு,
அதேன் விடளவராக மைணிக்கல்லெட்டியிலும் மைரகதேமைடலெயில் அவன் வீட்டிலும் எழுந்தே கசமுசப்
தபச்சுக்கடள தவறு அவன் அறிந்திருந்தேரான்.

அவடனையும், சரிவுகளில் விரிந்தே ததேயிடலெச் லசடிகளில் பசுடமைடயேயும் கண்டைதேனைரால் ஏற்பட்டை மைனை

எரிச்சல் அடைங்கராமைல் ரங்கனுக்குப் லபராங்கியேது.

“வக்கீல் ஸராருக்குத் லதேரியேராமைல் எனைக்கு எப்படி வீட்டு விஷயேம் லதேரியே முடியும்?” என்றரான் சம்பந்தேம்
இல்லெராமைல் ரங்கன் அடித்லதேராண்டடையில்.

“ஓ, இல்டலெ. எங்தக, மைணிக்கல்லெட்டிப் பக்கம் தபராகிறராய் தபரால் இருக்கிறததே. சிற்றப்பராவுக்கு உடைல்
நிடலெ ததேவடலெயேரா! என்று விசராரித்ததேன். எல்லெராரும் இங்தக தேராதனை இருக்கிறராரகள்?” என்றரான்
குறிப்பராக.

“அதுதேரான் நரான் உன்டனை விசராரித்ததேன். ஏய், எனைக்கு ஒன்றும் லதேரியேராலதேன்றரா நிடனைத்தேராய்? உன் மீது
வழக்குத் லதேராடுத்து பஞ்சராயேத்தில் உன் மைரானைம் சந்தி சிரிக்கச் லசய்தவன்.”

ரங்கனின் திடீரக் தகராபமும், வலுச் சண்டடைக்கு அடழத்தே விதேமும் கிருஷ்ணனுக்கு அச்சத்டதேக்

லகராடுத்தேனை. அவன் தகராபத்துக்குக் கராரணமும் அவனுக்குப் பரியேவில்டலெ.

“என்னை தேப்ப நடைந்தேது ரங்கரா? எனைக்கு ஒன்றும் பரியேவில்டலெதயே!” என்றரான்.

“பரியேவில்டலெயேரா? பராரத்துப் தபசுடைரா?” என்றரான் ரங்கன்.

“என்னை நடைந்தேது? எனைக்குப் பரியேவில்டலெதயே! விடளயேராட்டைராகத்தேரான் தபசுகிறராயேரா?” என்றரான்

கிருஷ்ணன் மீண்டும் சமைராளித்துக் லகராண்டு.

“யேராரடைரா அவன் யேராடனை, பூடனையிடைம் விடளயேராடை வருகிறரான்? கரார அனுப்பிப் பிறன் மைடனைவிடயே
அடழத்துச் லசன்றவன் யேராரடைரா? பதேதர!”

விஷயேம், இவ்வளவு கீழ்த்தேரமைராக, ரசராபராசமைராக மைராறிவிடும் என்படதேக் கிருஷ்ணன் சற்றும்

எதிரபராரக்கவில்டலெ.

“ஓ! பராரு ஒத்டதேக்கு வந்தேடதேச் லசரால்கிறராயேரா? ருக்மணி தேரான் அடழத்து வர தவண்டும் என்று வண்டி

116
அனுப்பினைராளராம். நரான் கூடை தமைட்டுப்பராடளயேம் தபராயிருந்ததேன். நீயேரா ரங்கரா இப்படிப் தபசுகிறராய்?
என்னைரால் நம்ப முடியேவில்டலெதயே!”

“ஓதகரா! வக்கீல் ஸராரில்டலெ? பரட்டி பரட்டிப் தபசத் லதேரியேராதேரா?”

இப்படி அவன் கீழ்த்தேரமைரானை முடறயில் வலுச் சண்டடைக்கு இழுத்தேது. ஆண்டைவனுக்தக

லபராறுக்கவில்டலெ தபராலும்; மைடழ பலெத்தே கராற்றுடைன் லபராழியேத் லதேராடைங்கியேது.

ரங்கனின் முகத்டதேக் கூடைப் பராரராதேவனைராகக் கிருஷ்ணன் மைணிக்கல்லெட்டிப் பக்கதமை ஓடைலெரானைரான். அவன்

மைணிக்கல்லெட்டி வீட்டில் சிற்றப்பன், அத்டதே முதேலெராதனைராடரப் பராரக்கதவ அப்தபராது
பறப்பட்டிருந்தேரான். அலுவல்கள் நிடறந்தே அவனுடடையே வராழ்விதலெ லதேராழில் துடற லவற்றியும், குடும்ப
வராழ்வின் பரிபூரண நிடறவும் கூடி, என்தறரா உள்ளத்தில் பூத்திருந்தே கராதேல் மைடறந்து தமைடிட்டை கனைவராகி
விட்டைது உண்டமை. ஆனைரால் எப்தபராததேனும், ஏமைராற்றத்தில் உருவில் வறண்டு ததேய்ந்தே பராருடவக் கராண
தநரந்தேரால், அவனுக்குத் துன்பம் எழராமைல் இல்டலெ. அதிருஷ்டை ததேவடதே, அந்தேப் தபடதேயின் பக்கம்
வஞ்சமைல்லெதவரா லசய்து விட்டைராள்? அவன் வடரக்கும் கனைவராகிவிட்டை நிடனைடவ அவள் பக்கம்
ஆறலவராட்டைராமைல் ததேராண்டித் ததேராண்டிப் பண்ணராக்கிக் லகராள்ளும் நிடலெக்கல்லெதவரா ஆக்கிவிட்டைராள்?

ருக்மணியிடைம் நிடனைவு மூட்டி கரார அனுப்பி, அவடளயும் குழந்டதேகடளயும் அவன் ஒத்டதேக்கு

அடழத்து வரச் லசரான்னைது உண்டமைதயே. ருக்மணிக்குத் தேன் கணவனுடடையே லசல்வராக்டகயும்
வன்டமைகடளயும், படித்து நராகரிகமைடடைந்தே தேன் சிதனைகிதிகடளப் பற்றியே லபருடமைகடளயும்
கிரராமைத்தேரார வந்து கராண்பதில் தேனியேரானை லபருமதேமும் மைகிழ்ச்சியும் உண்டு. அது தேவிர, அவன்
உள்ளத்தில் மைராசரானை எண்ணதமைரா லபராறராடமைதயேரா ஏதும் இல்லெராதேதும் அவன் பராக்கியேந்தேரான்.

பராருடவ அடழத்து வரச் லசய்தேரான். ஆனைரால் அவள் தேன் மைடனைவியின் லபருடமைகடளக் தகட்டுக்
லகராண்டு உள்ளக் கனைலுடைன் தவதேடனைப் படுகிறராள் என்படதே ஒரு தநராக்கிதலெதயே அறிந்து லகராண்டை
அவன், அவரகள் தபச்சில் கலெந்து லகராள்ள மைனைமல்லெராதேவனைராக, வீட்டடை விட்தடை லவளிதயே லசன்று
விட்டைரான்.

அவள் கிரராமைம் திரும்பியே மைறுநராதள அவன் லவளியூரிலிருந்து திரும்பி வந்தேரான். இரவு உணவு லகராள்ள
அவன், அமைரந்தே தபராதுதேரான் ருக்மணி பராருடவப் பற்றிப் தபச்டச எடுத்தேராள்.

“பராவம்! பராரு அக்கராவின் மைனைசு சரியேராக இல்டலெ. அக்கரா, தேங்டக இரண்டு தபருக்குதமை ஆண்பிள்டள
இல்டலெ, ரங்கண்ணன்... லதேரியுமைரா உங்களுக்கு?” என்றராள் பதிர தபராடுவது தபரால்.

“ஏன், தவறு மைணம் லசய்து லகராள்கிறரானைராமைரா?” என்றரான் கலெத்தில் உள்ள தசராற்டறப் பிடசயேராமைதலெ.

“லபரியேவர அந்தே வழக்கம் குடும்பத்திதலெ கூடைராது என்று நிச்சயேமைராக இருப்பதேனைரால் தேராதனை, தேன்
மைகனுக்குக் கூடை தவறு கல்யேராணம் லசய்யேவில்டலெ? நராதனை சராதவன், என் டபயேனுக்குக் குழந்டதேயேராக
வருதவன் என்று லசரால்லிக் லகராண்டு, அவரும் டககரால் முடைக்கமைராய் மைராசக்கணக்கராய்ப்
படுத்திருக்கிறரார. பராரு அக்கரா வராய்விட்டு எதுவும் லசரால்லெவில்டலெ. என்றராலும் மைனைத்தில் சந்ததேராஷம்
இல்டலெ. ஏததேரா பூம விடளவு பற்றிதயே தேரான் தபசிக் லகராண்டிருந்தேராள்” என்றராள் ருக்மணி.

பின்னும் நிடனைத்துக் லகராண்டைவளராக, “பிடிக்கராதே இடைத்தில் கஷ்டைப்படுவடதே விடைப் பிரிந்து தபராகலெராம்

என்று ததேரான்றுகிறததேரா என்று நரான் நிடனைத்ததேன். தவறு ஒருத்தேர விஷயேம் தபசும் தபராது, ‘அதிரஷ்டைம்
இல்டலெ’ என்று முதேலிதலெதயே தீரந்து தபராய்விட்டைததே! அடதே எத்தேடனை தேரம் பரிட்டச பராரக்க
தவண்டும்?” என்றராள்.

நல்லெ உரிடமைகடள அழகராக அபூரவமைராக உபதயேராகிக்கராமைல் தேராறுமைராறராக இழுத்து சமுதேராயேத்தின்

117
ஒழுக்கத்டதேக் குடலெக்கும் வழக்கம் சிலெரிடைம் இருப்பது உண்டமைதயே. அது ரங்கனிடைமைரா இருக்க
தவண்டும்? இத்தேடகயே இழிவுகள் சமுதேராயேத்தில் எப்தபராது விலெகும்! பராரு எந்தே விதேத்திதலெ ஆறுதேல்
லபறுவராள்?

வீணராக ஒரு மைலெடர நுகரந்து வீசிவிட்டு தவறு மைலெர நராடும் கீழ்மைகன், அதேற்கு ஒரு கராரணமும்
கராட்டுவது விந்டதே? பராருடவப் தபரான்ற ஒரு மைடனைவிடயே அடடைந்து, இரண்டு மைராணிக்கங்கடளப்
தபரால் இரு லபண்கடளயும் அடடைந்தேவன், இன்லனைராருத்திடயே தவட்பரானைரா? அந்தேக் கராரகராலெ இரவி,
அவன் கண்கடள இடமைக்கச் லசய்யேராமைல், அன்பரானை உறவினைரின் ததேராழடமையில் மைகிழ் லவய்தே விடைராமைல்
நீண்டு வளரந்தேது.

------------

118
 3.3. ரங்கன் ஆடியே ஆட்டைம்
மைடழ தசராலவன்ற ஓடசயுடைன் லவள்ளிக் கம்பிகளராக வரானிலிருந்து இடழந்து விழுந்து கீதழ ஓடிக்
லகராண்டிருந்தேது. குழந்டதேகள் மைடழ நீரில் கராடலெ முக்குவதும் வீட்டுக்குள் ஓடித் தேடரலயேல்லெராம்
கசமுசலவன்று அழுகும் ஈரத்டதே அதிகரிக்கச் லசய்வதுமைராக இருந்தேராரகள். மூடலெக்கு மூடலெ
கசகசலவன்று அழுக்குத் துணிமைணிகள், குப்டபக் கூளம், ரங்கம்டமை பிரசவித்துப் பதிடனைந்து நராட்கதள
ஆகியிருந்தேனை. துணிச்சுருளில் லநளிந்தே அந்தேப் லபண் குழந்டதே, சற்டறக்கு ஒரு முடற துணிச்சுருடள
நடனைத்து, மூடலெயில் குவித்துக் லகராண்டிருந்தேது. ஈர விறகின் படக, வீட்டுக்குள் சூழ்ந்து லவளிதயேற
வடகயின்றித் திணறிக் லகராண்டிருந்தேது. வீட்டு தவடலெயில் பராருவுக்குப் லபராறுடமைதயே
குடறந்திருந்தேது. இப்தபராது அது வசமைராகப் பிடித்துக் லகராண்டு விட்டைது அவடள. மைடழ நராளில் அவள்
திறந்தே லவளியில் நின்று தவடலெ லசய்வதேற்கில்டலெ. மைடழதேரான் ஆகட்டும், ஒரு நராளரா இரண்டு நராளரா?
வரானைந்தேரான் லபராத்துக் லகராண்டைததேரா?

ஆனி பத்துத் ததேதியில் பிடித்தே மைடழ, பரட்டைராசி பிறந்தேராயிற்று; விடைவில்டலெ. மைடலெ முகடுகளில்
கராரதமைகங்கள் வந்து தேங்குவது உண்டு. தேனைக்குத் தேங்க இடைம் தேந்தே நன்றிக்கராக, தமைகங்கள் மைடழயேராகப்
லபராழிந்து, மைடலெயேன்டனைக்கும் பசும் பட்டைராடடை தபராரத்து மைகிழ்விப்பது உண்டு. ஆனைரால், இந்தே ஆண்டு
இப்படிக் லகராட்டுகிறததே! அவள் நிடனைவு லதேரிந்து இதுதபரால் நீண்டை மைடழ கண்டிருக்கவில்டலெதயே!
கதிரவன் எங்தகனும் ஓடி ஒளிந்து விட்டைராதனைரா? லவறிக்கராற்றுக்கு அஞ்சி தேடலெ நீட்டை
மைறந்திருக்கிறராதனைரா?

இந்தேப் பிரளயே மைடழயில், அவளுடடையே இளம் பயிரகள் எப்படி இருக்கின்றனைதவரா! அவள் விடள
நிலெத்தின் பக்கம் லசன்று ஒரு மைராசம் ஆகிவிட்டைது. ரங்கம்டமை பிரசவம், வீட்டுதவடலெ, எதிர வீட்டில்
மைராமைன் உடைல் நலிவு, மைடழ எல்லெராம் கவிழ்ந்து அவடள வீட்தடைராடு வடளத்து விட்டைனை. தூற்றலுடைன்
கிழங்கு வயேலில் கடள எடுத்து விட்டு வந்தேவள் தேரான். அம்டமைக்கு உடைம்ப சரியில்டலெ என்று
ரங்கம்டமையின் மைகள் வந்துதேரான் அடழத்தேராள்.

ஒரு மைராசம் கணவன் வீட்டுக்தக வரராமைல் அவடள மைறந்திருந்தே நராட்களிலலெல்லெராங் கூடை அவள் இப்படி
அடமைதி இழந்தேதில்டலெ. அவளுக்கு மைண்டணத் தேவிர உலெகில் தவறு மைகிழ்ச்சி தேரக்கூடியே இன்பம்
இரண்டு மைக்கள் தேராதமை? மைண் உயிர லகராடுக்கிறது; உரம் லகராடுக்கிறது; உணவு லகராடுக்கிறது. ஒரு நராள்
அந்தே மைண் தேரான் உயிரகடளயும் தேன்னுள் அடைக்கிக் லகராள்கிறது. வராழ்விதலெ, மைண்டணப் பற்றியே
நிடனைவு எழராமைல், அவள் மைனைம் பட்டைராம்பூச்சி தபரால் பறந்து திரிந்து வர இளடமை தமைராகத்திதலெ
பதுக்கராதேலின் கவரச்சியிதலெ கனைவு வடலெ பின்னியேதுண்டு. அந்தே வடலெயிதலெ, லதேய்வ டமைதேரானைத்து
லமைராட்டடைக்கல் விழுந்து சின்னைபின்னைப்படுத்தியே பின், அவள் உள்ளம் மைண்ணின் ஆடசயில் படிந்தேது.

அருடமை மைக்கடளப் தபரால் அவள் தபணியே பயிரகள் கருடணயேற்ற மைடழயில் எப்படிக் கலெங்கிச்
சராய்ந்திருக்குதமைரா? ரங்கம்டமையின் கணவன் தகராணிடயே மைடித்துத் தேடலெயில் தபராட்டுக் லகராண்டு
தினைமும் ஒரு நடடை தபராய் வருவரான். அவனிடைம் தினைமும் அவள் தகட்கும் தகள்வி இதுதேரான்: “பயிர
எப்படி இருக்கிறது அண்ணரா?”

“பத்திரமைராயிருக்கிறது அண்ணி அண்ணன் ஆயிரம் ஆயிரமைராய்க் குத்தேடக எடுத்துப் தபராட்டை கிழங்கு,

உன் கிழங்குக்கு ஈடு வரராது” என்று அவன் சிரிப்பரான்.

அடுத்து, வராயிலில் நிற்டகயிதலெரா, தஜராகி ரங்கியின் டபயேடனைத் தூக்கிக் லகராண்டு உள்தள

வருடகயிதலெரா, அவள் அடதேதயே தகட்பராள். மைராமைடனைப் பற்றியே விசராரடண கூடை அடுத்தேபடித்தேரான்.

“அண்ணிக்கு இததே கவடலெ” என்று ரங்கம்டமையின் கணவன் அன்று குறுக்கிட்டு நடகத்தேரான்.

119
“தஜராகியேண்ணனுக்கும் பயிர தேரான் பிள்டளகள். இந்தே அண்ணிக்கும் பயிரகள் அப்படிதயே” என்று
ரங்கம்டமையும் சிரித்தேராள்.

தஜராகிக்கு அவள் தபச்சு சற்தற தவதேடனை அளித்தேராலும், விட்டுக் லகராடுத்துக் லகராள்ளராமைல், “ஆமைராம்,
அதேற்லகன்னை? பயிடரப் பிள்டளகளராக டவத்துக் லகராள்வதில் ஒரு தேப்பம் இல்டலெ. மைண் தேராய்; பயிர
பிள்டளகள்” என்றரான்.

பிறகு, பராரு தகட்டை தகள்விக்கு, “கரால்வராய் கடரந்து தேண்ணீர ததேங்கியிருந்தேது. மைண்டண லவட்டிப்
தபராட்தடைன். மைடழயும் தேண்ணீரும் அதிகந்தேரான்; என்னை ஆகுதமைரா?” என்றராள் கவடலெயுடைன்.

கணவனின் லெராபநஷ்டைம் பராருடவ என்றுதமை பராதித்தேதில்டலெ. உண்டமையேராக உடழத்து எல்லெராரும்

நலெம்லபற நிடறவுடைன் வராழ விரும்பம் அந்தேச் சதகராதேரனின் கவடலெ அவடள தவதேடனை லகராள்ளச்
லசய்தேது.

“தஜராகியேண்ணரா, உங்கள் மூன்று ஏக்கரில் ததேயிடலெ தபராடைக்கூடைராதேரா? மைடழ எத்தேடனை லபய்தேராலும்

பணமைராகக் லகராடுக்குதமை?” என்றராள் ரங்கம்டமை.

“ததேயிடலெ டவக்க முதேலில் லசலெவு ஆகும். பிறகு மூன்று நரான்கு வருஷங்கள் அது பலென் லகராடுக்கும்
வடரயில் நராமை என்னை லசய்தவராம்? தமைலும், ததேயிடலெயும் கராபியும் பணந்தேராதனை லகராடுக்கும் ரங்கம்மைரா?
ரராகியும் தகராதுடமையும் கிழங்கும் பசிக்கு உணவராகுதமை!” என்றரான் தஜராகி.

“பணமல்லெராமைல் இப்தபராலதேல்லெராம் முடிகிறததேரா? கிருஷ்ணண்ணன் வீடு லபரியே வீடைராக ஆனைததே டீ

தபராட்டைதேனைரால் தேராதனை?” என்றராள் ரங்கம்டமை. தஜராகிக்கு அவள் விவராதேம் பிடிக்கவில்டலெ.

“நரான் வருகிதறன், அண்ணி” என்று நடைந்தேரான்.

வீட்டிதலெ அவன் கண்டை கராட்சி லமைய்தேரானைரா? அங்தக அமைரந்து உளம் கடரயேத் தேந்டதேயின் முன் கண்ணீர
வடிப்பவன் உண்டமையில் ரங்கன் தேரானைரா? தகராட்டும் தவட்டியும் நடனையே, மைடழயில் அடலெயேக்குடலெயே
எதேற்கராக ஓடி வந்தேரான்?

“நரான் பண்ணியே பராவத்துக்லகல்லெராம் எனைக்குத் தேண்டைடனை சிற்றப்பரா, தேண்டைடனை. நீங்கள் லசரான்னை

வராரத்டதேகலளல்லெராம் மைறந்து தபராதனைன். எனைக்குத் தேண்டைடனை கிடடைத்து விட்டைது, சிற்றப்பரா ஐதயேரா?
எப்படி இருந்தே உடைம்ப, எப்படி ஆனீரகள்! லசராந்தேப் டபயேனுக்கு தமைல் என்டனை நிடனைத்து, நீங்கள்
லசய்தேலதேல்லெராம் மைறந்து ஓடிதனைதனை! எனைக்கு மைன்னிப்ப உண்டைரா சிற்றப்பரா, உங்களிடைம்?”

தஜராகி அயேரந்து நின்றரான். பின்தனை கிரிடஜயும் அம்டமையுங் கூடைச் சிடலெயேராக நின்றனைர.

லிங்டகயேராவின் கண்களில் நீர வடிந்தேது.

“ரூபராய் இரண்டைராயிரம் மைண்ணராய்ப் தபராச்சு. முடளத்திருந்தே கிழங்குகளிலலெல்லெராம் என் மைனைத்திலுள்ள

கடறதபரால் கடறபடிந்தே தநராய் விழுந்திருந்தேது. உங்களுடடையே நல்லெ உபததேசங்கடள லயேல்லெராம் என்
நராசபத்தி லகராண்டு தபரானைராற் தபரால், நல்லெ கிழங்குகடள எல்லெராம் எலியும் பன்றியும் ததேராண்டிக்
லகராண்டு தபராயினை. ‘துடர தபரால் திரிந்தேராதயே படு கஷ்டைம்!’ என்று ததேவர தசராதேடனை லசய்துவிட்டைரார
சிற்றப்பரா.”

ரங்கனின் அழுடக உண்டமையிதலெ அழுடகதேரானைரா?

தஜராகியினைரால், அவனும் அம்மைராதிரி அழக்கூடும் என்று எண்ணக்கூடை முடியேவில்டலெ. தேந்திரங்களில்

120
திடளக்கும் அவன் உண்டமையில் கவிழ்ந்து விட்டைரானைரா? டகயிதலெ பத்தேராயிரம் பரள்வது தபரால்
உடுக்கவும் உல்லெராசமைராக நடைக்கவும் லதேரிந்தே அவன் உண்டமையிதலெ வீழ்ச்சி அடடைந்து விட்டைரானைரா?

லிங்டகயேராவின் உணரச்சி லசறிந்தே லதேராண்டடையிலிருந்து, “ரங்கரா!” என்ற குரல் உடடைந்தேது. அந்தேக்

கணம் ரங்கன் சிற்றப்பனின் மைராரபிதலெ தேடலெடயேச் சராய்த்துக் லகராண்டு விம்மனைரான்.

“அப்பனும் அம்டமையுமைராய் இருந்தீரகள் சிற்றப்பரா, ஒருநராள், இரவில் பரணில் பட்டினியுடைன்

படுத்திருக்டகயில் அடழத்து வந்து தசராறு தபராட்டீரகதள, பத்தி கூறினீரகதள! சிற்றப்பரா, நரான் என்னை
லசரால்தவன்? கடைனைராளியேராக ஓடி வந்ததேதனை, என்டனை மைன்னிப்பீரகளரா!”

“தபரானைரால் தபராகிறதேடைரா தேம்பி, தபரானைரால் தபராகிறது. அந்தேக் கிழங்குடைன் உன்டனைப் பிடித்தே

தநராலவல்லெராம் தபராகட்டும். உண்டமையில் கிழங்கு தபரானைதில் எனைக்குச் சங்கடைம் இல்டலெ. சந்ததேராஷம்,
சந்ததேராஷம், ரங்கரா!”

“சிற்றப்பரா, நீங்கள் லதேய்வம். ஐதயேரா, உங்கள் அருடமை லதேரியேராமைல் நரான் இவ்வளவு நராள் இருந்ததேதனை!”

“அன்டறக்குப் பணத்துடைன் பகட்டைரானை நீ என் முன் வந்தேராய். என் மைனைம் லகராதித்தேது. நீ தநரடமையும்
நியேராயேமுமைராக நடைக்கவில்டலெ என்று எனைக்கு உன் கண்களும் பராரடவயுதமை லதேரிவித்தேனை. ‘இந்தேப்
டபயேடனைத் ததேராளிலும் மைராரபிலும் தபராட்டு வளரத்ததேதனை’ என்று மைனைம் லபராங்கி வந்தேது. உன்டனை
அடித்ததேன். இன்டறக்கு ஏடழயேராக நீ வந்தேராலும், என் மைனைம் நிடறந்து சந்ததேராஷப்படுகிறது தேம்பி,
டகயேரால் உடழத்து தநரடமையேராகப் பிடழப்பதுதேரான் ததேவர விரும்பம் பிடழப்ப. ரங்கரா, கட்டிக் லகராண்டை
லபண் மைனைம் தநராகராமைல் இருக்க வராழ்வது தேரான் வராழ்க்டக.”

ஆதவசம் வந்தேராற் தபரால் அவர மூச்சு முட்டைப் தபசினைரார.

“படுபராவிப் பயேல், தநராட்டீடஸக் லகராடுத்து தவறு லநருக்குகிறரான். என் மைரானைம் தகராரட்டுப் படி
ஏறுமைட்டும் வந்தே பின்பதேரான் எனைக்குப் பத்தி வருகிறது. முந்நூறு ரூபராய்க் கடைன் அவனுக்கு யேரார
லகராடுப்பராரகள் சிற்றப்பரா? எனைக்கு யேரார இருக்கிறராரகள், சிற்றப்பரா? உங்கடளத் தேவிர யேராரிடைம் லசரால்லி
முடறயிடை எனைக்கு முகம் இருக்கிறது?” அவன் அழுடக எல்தலெராடரயுதமை உருக்கவல்லெதேராக இருந்தேது.

“அழராததே, ரங்கரா, அழராததே! ரங்கன் மைனைம் மைராறி வருவரான் என்று தேரான் நரான் இந்தே ஆறு மைராசமைராகப்
படுக்டகயில் இருந்தும் உயிடர டவத்துக் லகராண்டிருக்கிதறன். இத்தேடனை நராள் நரான் ‘வீரரராயே பணம்’
விழுங்கியிருந்தேரால் கூடைப் பிடழத்திருப்தபன். இனிதமைல் நரான் நிம்மைதியேராகத் ததேவருலெகம் லசல்தவன்.
கராசும் பணமும் லபரிதில்டலெ. டகயேரால் விடதேத்து, உறதவராடு, விருந்ததேராடு உண்டு வராழ்வததே
வராழ்க்டக. தஜராகி!”

“ஐயேரா!” என்று ஓலரட்டு முன் நகரந்தேரான் தஜராகி.

“அண்ணன் வீட்டுடைன் வந்துவிட்டைரான்; இனிதமைல், ஒரு குடறவும் இல்டலெ. பரால்மைடனையில் என் டப

டவத்திருக்கிதறன், எடுத்து வரா” என்றரார.

தஜராகியின் முகத்டதே இருள் கவ்வியேது.

மைராதி இடி விழுந்தேவள் தபரால் ஆனைராள்: “என்னை இது நியேராயேமைரா இலதேல்லெராம்?” என்றராள்.

ஓர அவசரத்துக்கராக, அரும்பராடுபட்டுச் தசரத்தே பணம் அது. இருநூற்டறம்பது ரூபராய் உண்டு. அடதேயும்

பறித்துச் லசல்லெவரா வந்திருக்கிறரான்? மைராதியினைரால் ஒப்ப முடியேவில்டலெ.

121
“குறுக்தக தேடுக்கராததே மைராதி. நல்லெ கராலெம் வரும்தபராது, லகராஞ்சம் லசலெவு இருக்கும். குறும்பர
மைந்திரத்துக்குப் பயேந்து கப்பம் தபராடுவதுதபராலெ, இதுவும் உன் கணவன் மைனைம் நிம்மைதியுடைன் தபராவடதே
நீ விரும்பவில்டலெயேரா?” என்றரார லிங்டகயேரா.

“இப்படிப் தபசிப் தபசித்தேராதனை என்டனை அடிதயேராடு அடைக்குவீரகள்?” கண்ணீர தேளும்ப

முணுமுணுத்துக் லகராண்டு உள் மைடனைக்கு நகரந்தேராள். உடைதனை திரும்பியேவள் சட்லடைன்று, “அவரகள்
பூமடயே விற்தறரா அடைமைரானைம் டவத்ததேரா வராங்கட்டுதமை!” என்றராள்.

லிங்டகயேராவின் விழிகள் அடசவற்று நின்றனை. உள்ளம் படைபடைத்துப் பலெவீனைம் முகத்தில் கராட்டியேது.

“என்னை தபச்சுப் தபசுகிறராய்? குழந்டதேகளுடைன் ரங்டக சராப்பிடும் பூமடயேப் பிடுங்குவதேரா? ஒரு சதுரம்,
ஆடசயேராக, பராரு தேராயேராக, பிள்டளயேராக நிடனைக்கும் மைண்டணப் பிடுங்கலெராமைரா? இந்தேப் பத்தி உனைக்கு
எப்படி வந்தேது?”

தஜராகி டபடயே எடுத்து வந்தேரான்.

லிங்டகயேரா ஒவ்லவராரு பணமைராக எண்ணினைரார. தேடலெப்பக்கம் டவத்துவிட்டு, “ரங்கரா, இன்று இரு

இங்தக; நராடளக்குப் தபராகலெராம் நீ” என்றரார. இரவு, “மைராதி, என் வட்டிடலெ எடுத்து டவ. என்
டபயேன்களுடைன் நரான் இன்று உட்கராரந்து உண்ணப் தபராகிதறன்” என்றரார அவர.

மைராதியின் மைனைத்தில் இன்னைலதேன்று விவரிக்க இயேலெராதே பீதி உண்டைராயிற்று; “தவண்டைராதமை?” என்றராள்.

கிரிடஜடயே அடழத்து பராருடவ அடழத்து வரப் பணித்தேரார. “மைகதனை இங்கு வரா, மைகன் வீட்தடைராடு வந்து
விட்டைரான். இனி உனைக்கு ஒரு குடறயும் இல்டலெ” என்று ஆசி லமைராழிந்தேரார.

பராரு அவர கண்களில் லதேரிந்தே அசராதேராரண ஒளிடயேக் கண்டு கலெங்கி நின்றராள். அந்தே நராடைகக் கராட்சியில்,
அவதர உயிரப் பராத்திரமைராக அன்றிரவு தபசினைரார.

மைறுநராள் கராடலெயில், ரங்கன் பணத்டதே எண்ணிப் லபற்றுக் லகராண்டைரான். “பணத்டதே விட்லடைறிந்து

விட்டு வந்து விடுகிதறன், சிற்றப்பரா. நரான் தகராரட்டு ஏறராமைல் கராப்பராற்றியே லதேய்வம் நீங்கள்” என்று
விடடைலபற நின்றரான்.

சிற்றப்பனின் கண்கள் ஒளிரந்தேனை; இருதேயேம் மைலெரந்திருந்தேது. ஆசி கூறி அனுப்பினைரார.

வரானைம் கனைத்து, மைடழயுமன்றி லவயிலுமன்றிச் தசராகத்திடர விரித்திருந்தேது.

மைராதியும் கிரிடஜயும் தஜராகியும் ரங்கன் லசல்வடதே வராயிலில் நின்று பராரத்தேராரகள். எட்டை எட்டை விலெகி,
லவள்டளப் பள்ளியேராகப் பராடதேயில் லசன்று, சரிவில் இறங்குடகயில், பள்ளத்திதலெ வடைக்கிலிருந்து
வந்தே தமைகப் படக குவிந்தேது, அவடனை விழுங்கியேது.

ஏததேரா கலி பருஷன் தேன் கூலிடயேப் லபற்றுக் லகராண்டு லசல்வடதேப் தபரான்ற உணரவுடைன், அவரகள்
திரும்பினைராரகள்.

தஜராகி, தேந்டதே கண்ணயேரவடதேக் கண்டைவனைராக, சராக்டகப் தபராட்டுக் லகராண்டு ஒரு லபருமூச்சுடைன்

விடளநிலெத்டதே தநராக்கிக் கிளம்பினைரான். கிரிடஜயும் மைராதியும் வீட்டுப் பின்பறம் இருந்தேனைர.

சற்டறக்லகல்லெராம், “மைராதி?” என்ற ஈனைசுரம் வந்தேராற் தபரால் மைராதிக்குக் தகட்டைது.

122
பரபரப்படைன் அவள் நடனைத்தே துணிடயேப் தபராட்டு விட்டு வருமுன், அந்தே மூச்சு நின்று விட்டைது.
-----------

123
 3.4. மைராமைரம் சராய்ந்தேது!
மைராதிக்கு அவர தேன்னிடைம் விடடைலபற அடழத்தே குரல் அது என்பது பரியேவில்டலெ. எப்படிப் பரியும்?

அந்தே முகம் பறித்லதேடுத்தே மைலெர தபரால் நிமரந்திருந்தேது. கண்ணிதேழ்கள் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தேடவ தபரால்
மூடியிருந்தேனை. உதேடுகளில் உள்ளடைக்கியே பன்னைடக லவளிதயே பீறிட்டு முண்டி நிற்பது தபரான்ற நிடறந்தே
அழகு; முகத்திதலெ என்றும் இல்லெராதே லதேளிவு; அடமைதி; சிமழில் இயேங்கியே உயிரக்கராற்றுப் பறந்து
லசல்லெ விடுதேடலெ தேந்தே நித்தியே வடிவமைராக உடைல் கிடைந்தேது.

“என்னை, கூப்பிட்டீரகதள? அதேற்குள்தள தூக்கமைரா? என்னைங்க?” என்றவள் வலெக்டகடயேத் தூக்கினைராள்;

முகத்டதே அடசத்தேராள் லமைல்லெ.

தீடயேத் லதேராட்டைராற் தபராலெத் திடுக்கிட்டைராள். கராம்பிலிருந்து ஒடிந்தே மைலெர தபரால் முகம் லதேராய்ந்திருந்தேது.
பரபரப்படைன் லநஞ்டசத் லதேராட்டைராள்; மூக்கருகில் டக டவத்தேராள். டகடயேக் கராடலெத் லதேராட்டுப்
பிடித்துப் பராரத்தேராள்.

அடிவயிற்றிலிருந்து லபருங்குரல், கக்கலும் கடரசலுமைராகப் பீறி வந்தேது; “தஜராகி! கிரி! ஐதயேரா!”

அவளுடடையே அலெறலில் கிரிடஜ முறத்துச் சராடமைடயே டவத்துவிட்டு ஓடி வந்தேராள். “அத்டதே! என்னை
அத்டதே!”

பரபரக்க அவர உள்ளங்கராடலெத் ததேய்த்தே மைராதி, “கிரி, தஜராகிடயேக் கூப்பிடு. லபரியேப்படனை,

எல்தலெராடரயும் கூப்பிடு அம்மைரா.”

குரல் அழுடகத் தேழுதேழுப்பில் தசராகச் சுடமை தேராங்கராமைல் அடலெந்தேது. லபரியேவரின் மூக்கருகில் அவள்
பிய்த்து டவத்தே நூல் உண்டமையில் அவர மூச்சில் ஆடுகிறதேரா? அல்லெது அவளுடடையே பரபரத்தே மூச்சில்
ஆடுகிறதேரா? தபடதேக்கு ஏதும் பரியேவில்டலெ.

திமுதிமுலவன்று லசய்தி தகட்டு, அவர படுத்திருந்தே கட்டிலெண்டடை எல்தலெராரும் கூடிக் குழும

விட்டைனைர.

“என்னை அம்தமை, சட்லடைன்று ‘வீரரராயே பணம்’ லகராண்டு வராருங்கள்” என்று கூவிக் லகராண்தடை தேடமையேன்
பரால்மைடனைக்குச் லசன்று பராலலெடுத்து வந்தேரான். ரங்கம்மைராதேரான் ஓடி, நராலெணராப் லபறுமைரானைம் உள்ள
அந்தேப் லபரான் துண்டடை, லநய்யில் ததேராய்த்து எடுத்து வந்தேராள். அண்ணனின் கண்கள் தேளும்பினை.

“உனைக்கு இது லசய்யேவரா தேம்பி, நரான் இருக்கிதறன்?” என்று முட்டியே உணரச்சியுடைன் அவர வராடயே
நீக்கிப் லபரான் துண்டடை இட்டுப் பராடலெ ஊற்றினைரார.

லபரான் துண்டு அந்தே நராவில் ஒட்டிப் பராதலெராடு இறங்கியே கராட்சியில், “ஐதயேரா!” என்று முகத்டதே மூடிக்
லகராண்டு அம்டமை அலெறினைராள். தஜராகி அப்தபராதுதேரான் நீரும் தசறுமைராய்க் கராடக வந்து லசரான்னை
லசய்தியில் ஓடி வந்தேரான்.

‘ஏததேரா மைராதிரி இருக்கிறது’ என்ற லசய்தி தகட்டுத் தேராதனை அடலெயேக் குடலெயே ஓடி வந்தேரான்? ‘வீரரராயே
பணம்’ தபராட்டுப் பரால் ஊற்றும் கராட்சியில், “அப்பரா” என்று கதேறியேவனைராகப் பராய்ந்தேரான்.

கண்ணீர சிந்தேப் லபரியேப்பன், “அழராததே தஜராகி” என்று டகயேமைரத்தினைரார.

124
கரியேமைல்லெர அவடனைப் பரிதவராடு பற்றி, “அழராததே தஜராகி, உன் ஐயேன் நல்லெ கதிக்கு, ஈசன்
திருவடிக்குத்தேரான் தபராயிருக்கிறரார” என்றரார துயேரத்டதே விழுங்கிக் லகராண்டு.

ஆண்களும் லபண்களும் குஞ்சுகளும் குழந்டதேகளும் அந்தேச் சிறு வராயிலில் நுடழவதும் அருகில் வந்து
கண்ணீர தேளும்பக் கரால் பக்கம் வந்து நின்று, ‘எப்படி இருந்தே மைனிதேர! முகத்திதலெ என்னை கடள! என்னை
ஒளி! லதேய்வம்!’ என்று வணங்கிப் தபராவதுமைராக இருந்தேராரகள்.

கராடலெயில் ரங்கன் வந்து பணம் லபற்றுப் தபரானைது தவறு ஊரறிந்தே ரகசியேமைராகக் லகரால்லலென்று
ஆகிவிட்டைது.

“தேம் லசராந்தே மைகனுக்கு தமைல் அவன் மீது வராஞ்டச. கடடைசியில் ஒரு தவடள அவடனைப் பராரத்துப் தபசி
அவனுடைன் உண்ணதவ உயிர டவத்திருந்தேரார தபராலும்?” என்லறல்லெராம் பலெ விதேங்களில்
தபச்லசழுந்தேனை.

பராரு எல்லெராவற்டறயும் பராரத்தேவளராகச் சிடலெதபரால் மூடலெயில் நின்றிருந்தேராள். ஆயிரத்தில் பரளுவதேராக

தவஷம் தபராடும் கணவனுக்கு அந்தேப் லபரியேவர பணம் தேந்திருக்கிறரார என்ற லசய்தியில், இறந்து
கிடைக்கும் அவர மீது ஆத்திரந்தேரான் அவளுக்கு மைராளராமைல் லபராங்கி வந்தேது.

அவளுடடையே வராழ்வின் இனிடமைடயேக் குடலெக்கதவ திட்டைமட்டுச் லசயேல்பரிந்தே விடனைவடிவதமைரா?

அவளுக்கு என்தறனும் அனுதேராபம் கராட்டினைராரரா? அனுதேராபம் என்னை இருக்கிறது? அன்று குறும்பனின்
தவருக்கு தமைல் என்னை விடனைகள் பரிந்து அந்தே உருண்டடைக் கல்டலெ அந்தே மைகன் டககளில் சிக்க
டவத்தேராதரரா? பரால் வழிந்தே உதேடுகள் மூடியிருந்தேராலும் லபராங்கி நிற்கும் சிரிப்டபப் பரார! ஒரு தபடதேப்
லபண்ணின் இன்பத்தில் துன்பத்டதேப் பகுத்தியேது உமைக்கு லவற்றியேரா? அன்று கூடை இந்தே வீட்டுக்கு
வரமைராட்தடைன் என்று முரண்டு பிடித்திருப்தபதனை? லவல்லெத்டதேப் பூசிக் லகராடுக்கும் மைருந்து உருண்டடை
தபரால், சரக்கடரப் தபச்சில் என்னை என்னைதவரா திணித்துப் தபசினீதர? என்டனை அறிவிலியேராக
ஆக்கினீதர?

லநஞ்சு எரியே எரியே அவள் உணரச்சி அழுடகயேராகப் லபராங்கி வந்தேது. அததே அடறயில் தேரான் அவர
அவளுக்கு அன்று உபததேசம் லசய்தேரார. “விரும்பியே லபண்டண அவன் டகப்பற்றினைரால், லநறிலயேன்னும்
தநரக்தகராட்டில் நடைப்பரான்; அவனுக்கு ஏமைராற்றம் தேரராததே லபண்தண, உன்டனைக் லகஞ்சிக் தகட்கிதறன்”
என்று கூறி வஞ்சடனை பரிந்தேரார. அவள் லநஞ்டச இளகடவத்து, அதில் அவர தேமைக்கு தவண்டியே
உருவத்டதேச் சடமைத்துக் லகராண்டைரார. ஆனைரால் அது நிடலெத்தேதேரா? அவருடடையே டமைந்தேனின் அழகரானை
இல்லெத்தில் சூழ்ந்தே லவம்டமையிதலெ, அவர தபராதேடனைகளரால் மைராற்றியே உருவம் அழிந்து நீரராயிற்று.
அவளுடடையே அன்பக்குரியே மைக்கள் இரு லபண்கதள. அவரகளின் வளரச்சிக்கு உடழப்பது ஒன்தற அவள்
வராழ்வில் உள்ள குறி.

இத்தேடனைக்கும் கராரணமைரானைவர யேரார? யேரார?

ரங்கம்டமைக்கு என்னை சிறப்ப உண்டு? ஒரு முள் பிடிக்க வடகயில்டலெ. அவடளக் கண்ணிடமையில் மூடிக்
கராக்கிறரான், அந்தேக் கணவன்.

கிரிடஜ, லமைலிந்தே சிறு உடைல்; கறுப்ப முகம், அவள் கராய்க்கராமைதலெ நின்றுங்கூடை, அந்தேக் கணவனின்
அன்படணப்பக்கு ஏது குடறவு? ஏன்? நீர சராகும் வடரயிலும் அந்தே மைராதேம்மைரா என்ற அன்பக்கு
உரியேவளின் ஆதேரவில் இருக்க தவண்டினீதர? ஓர இளம் லபண்ணின் மைனைடசக் குடலெத்தீதர?

இப்படிலயேல்லெராம் அவளுடடையே மைனைமைராகியே மைடடையின் கதேவு, அவர முகமைண்டைலெத்தின் நிடறவிதலெ

தமைராதேப்பட்டுத் திறந்து லகராள்ளக் லகராட்டித் தீரத்தேது.

125
மைடழ முழுவதும் நின்று, இருள் கும்லமைன்று சூழ்ந்து வர, ஈரமைண்ணின் வராடடையும் குளிர கராற்றுமைராக,
அந்தேத் துயேரச் சூழ்நிடலெக்கு இடசந்துவிட்டைது. விளக்குகடள ஏற்றி விட்டு, வராயிற்பறம் லதேராரியேடனை
யேரார யேராருக்லகல்லெராம் லசய்தி லசரால்லெ அனுப்ப தவண்டும் என்படதேக் குறித்துப் லபரியேப்பன் தபசிக்
லகராண்டிருந்தேரார. மைறுநராள் லசவ்வராய்க்கிழடமை. தேகனைக்கிரிடயேகள் லசய்வதேற்கு அது ஏற்கராதே நராள்.
எனைதவ ஒரு நராள் தேள்ளி, பதேனைன்று சடைங்குகடளச் லசய்யேத் தீரமைரானித்தேராரகள். அதேன்படிதயே
முட்டுக்தகராத்தேரகளுக்குங் கூடைச் லசய்தி அனுப்பப்பட்டைது. ஒத்டதேக்குச் லசன்று விட்டை ரங்கனுக்கும்
மைறுநராள் லசய்தி சுமைந்து லசல்லெ, ரங்கம்டமையின் கணவன் தேயேராரரானைரான்.

லபருகி வரும் கும்பலுக்குச் சராப்பராடு தவண்டைராமைரா? ஒரு பறம் சடமையேல் தேடைபடைலெராக நிகழத்
லதேராடைங்கியேது. வீட்டுத் தேடலெவன் மைடறயே, கீழ்க்கன்றும் அவனுக்கு உரியேவளும் இருளில் மூழ்கிக்
கிடைந்தேனைர. தேரானியேமும் மைற்லறரான்றும் யேராடர யேரார தகட்பது? ரங்கம்மைரா பணப் லபட்டிடயேத் திறந்து,
இருந்தே தசமப்பில் லகராஞ்சம் எடுத்துத் தேந்தேராள். தவறு எங்கிருந்லதேல்லெராதமைரா கிழங்கும் தேரானியேங்களும்
வந்து நிடறந்தேனை. கரியேமைல்லெர வீட்டிலிருந்து, சத்தேம் தபராட்டுக் லகராண்டு எரியும் கராந்தே விளக்கு வந்து
ஒளி பரப்பியேது. லபண்கள் கூடிக்கூடி தவடலெகளில் ஈடுபட்டை வண்ணம் தபசினைராரகள். அந்தே அளவிதலெ
அது சராவு நிகழ்ந்தே வீடைராக இல்டலெ.

சிற்றப்பனிடைம் பணம் லபற்று, ஒத்டதே திரும்பியே ரங்கன், மீறி நின்ற கடைன்கடளச் சில்லெடறயேராகத்
தீரத்தேரான். மீதியிருந்தே பூமயிலும் கிழங்டகத் ததேராண்டி விடை தவண்டும் என்று ஆட்கடள அடழக்கச்
லசன்றவனுடடையே கண்கடள பதிதேராக வந்திருந்தே படைக்கராட்சிக் லகராட்டைடகயில் ஒரு பதுப்படை
விளம்பரம் கவரந்தேது. அன்று லசவ்வராய்க்கிழடமைச் சந்டதே நராள் தவறு. கிழங்டக மைறுநராள் ததேராண்டிக்
லகராள்ளலெராம். லவயிலும் வந்துவிடும் என்ற எண்ணத்தில், சந்டதேப் பக்கமும், படைக்கராட்சிக்
லகராட்டைடகயிலும் லபராழுடதேக் கழித்துவிட்டு இரவு ஒன்பது மைணிக்குதமைல் ரங்கன் வண்டு தசராடலெ
வீட்டுக்குத் திரும்பினைரான்.

வராயிற்கதேடவ அவன் திறக்குமுன், வரால்தபரி மைரத்தேடியில் இருளதனைரா, தபதயேரா என்று இரவில் அஞ்சும்
வண்ணம் குட்டடையேரானை உருவம் ஒன்று தேடலெதயேராடு கரால் தபராரத்துக் லகராண்டு நின்றது.

ரங்கன் தபய்க்கும் அஞ்சரான்; பிசராசுக்கும் அஞ்சரான். “யேராரது?” என்றரான்.

“நரா... நரான் தேரான் ரங்கண்ணரா; ரங்கம்மைரா பருஷன்” என்றரான். பூட்டில் நுடழந்தே சராவிடயேத் திருப்பராமைதலெ
ரங்கன் சற்று எரிச்சலுடைன், “எங்தக வந்தேராய்?” என்றரான்.

“சிற்றப்பன் தஜராகியின் ஐயேன் தபராய்விட்டைரார. சராவுச் லசலெவுக்குக் டகயில் பணமல்டலெ. உன்டனைத்தேரான்

நம்பிக்டகதயேராடு அடழத்துவரச் லசரான்னைராங்க சின்னைம்டமை” என்றரான் ரங்கம்டமையின் கணவன்.
---------

126
 3.5. ஐயேனுக்கு உகக்குதமைரா?
கராலெலமைல்லெராம் சிடறயில் இருந்தே பின் கிடடைக்கக் கூடியே விடுதேடலெயின் ஆனைந்தேத்துக்கு தவறு எடதே
உவடமையேராகக் கூறுமுடியும்? கனைத்தே இருளின் துயேரப் தபராரடவடயேக் கிழித்துக் லகராண்டு தினைம் தினைம்
உலெடக இருட் சிடறயிலிருந்து விடுதேடலெ லசய்யே வரும் இளம்பரிதிடயேக் கராணுந்ததேராறும் உலெகு
அடடையும் இன்ப மைகிழ்ச்சிக்கு எல்டலெ உண்தடைரா? கூட்டுச் சிடறயிலிருந்து சிறகு முடளத்துப் பறந்து
லசல்டகயில் பறடவக் குஞ்சு லபறும் ஆனைந்தேத்டதே எப்படி விவரிக்க இயேலும்? பனிமுடகக்குள்
சிடறப்பட்டுக் கிடைக்கும் மைணம், இதேழ்கள் அகன்றதும் இளங்கராற்றுச் தசரத்து இன்ப லெயேத்துடைன்
இடசக்கும் தமைரானை கீதேங்களின் இனிடமையும் நயேமும் விள்ளற்குரியேதேராதமைரா?

உடைலெராகியே கூட்டுக்குள் சிடறப்பட்டு, மைண்ணுலெகில் பிறவி எடுத்து, அந்தேப் பிறவிக்குரியே பல்தவறு

தேடளகளுக்குள் கட்டுண்டு, வராழ்வுடைன் தபராரராடி, ஓர உயிர பறடவ எய்தும் விடுதேடலெ சராதேராரண
நிகழ்ச்சியேராகுதமைரா? அதுவும் தஜராகியின் தேந்டதே, கராலெலமைல்லெராம் தவறு எந்தே உயிருக்கும் தீங்கு
நிடனையேராமைல், உண்டமை வழி நடைந்தேவர. விடுதேடலெ எய்தியே உயிரப்பள், எல்டலெயேற்ற பரம்லபராருளுடைன்
ஒன்றறக் கலெந்துவிடைப் பராடதே ததேடிப் தபராவதேராக நம்பம் அந்தே மைக்களுக்குச் சலெமும் ஒழுக்கமுமைராக
வராழ்ந்தே லபரியேவரகளின் மைரணம், லபருமைகிழ்வுக்கு உரியே தகராலெராகலெங்களுடைன் லகராண்டைராடைக் கூடியே
டவபவமைராக வழி வழி வந்தேதில் ஏதும் விந்டதே உண்தடைரா?

மைனிதேன் தேன்டனை மைறந்தே ஆனைந்தேத்டதே எப்படிக் கராட்டுகிறரான்? அவடனையும் அறியேராமைல் இடச

பிறக்கிறது. டககடளயும் கரால்கடளயும் அடசத்துத் தேன்டனை அறியேராமைதலெ ஆனைந்தேத்டதே
லவளியிடுகிறரான். அந்தே மைடலெ மைக்களின் இயேற்டகதயேராடு லபராருந்தியே வராழ்விதலெ இடசக்கும்
நடைனைத்துக்கும் நிடறந்தே பங்கு உண்டு. வராழ்வில் தநரும் முக்கியேமைரானை நிகழ்ச்சியேரானை மைரணத்துக்கு,
விடுதேடலெ அடடைந்தே உயிரப்பறடவ, இருளராம் நரகிடனைக் கடைந்து, பரம்லபராருடளச் தசரச் லசல்வதேரானை
இறுதி யேராத்திடரயேரானை நிகழ்ச்சிக்கு, இடசயும் கூத்தும் இன்றியேடமையேராதேடவயேராக இருந்தேது, லதேரான்று
லதேராட்டு வந்தே வழக்கம்.

நீலெமைடலெடயேத் தேராயேகமைராகக் லகராண்டு வராழ்ந்தே மைக்கள் பிரிவினைர லவவ்தவறு வடகயினைரராக மைண்ணில்

லசராந்தேம் லகராண்டைராடி ஊன்றி வராழ்ந்தேராலும் ஒருவருக்கு ஒருவர வராழ்விதலெ உதேவிக் லகராள்ளும்
பிரிவினைரராக தமைன்டமையுற வராழ்ந்து வந்தேது ஒரு சிறப்பராகும். மைடலெயில் வராழும் ஏடனையே பிரிவினைருக்குத்
தேம் டகத்திறத்தேராதலெ வராழ்வுக்கு தவண்டியே கலெங்கள், ஆயுதேங்கள் முதேலியே உபகரணங்கடளச் லசய்து
தேந்தும், பிரதியேராக அவரகளிடைமருந்து தேரானியேங்கள் லபற்றும் வராழும் ‘தகராத்தேர’ என்ற பிரிவினைர,
குழலும் தேராடரயும் மைத்தேளமும் தேப்பட்டடையும் படறயும் லகராண்டு, இடசடயே எழுப்பம்
நற்கடலெடயேயும் அறிந்தேவரராவர. படைக மைக்களுடடையே வராழ்வுக்கும் சராவுக்கும், அவரகள் மைங்கலெ ஓடச
முழங்க வருவது இன்றியேடமையேராதேதேராகக் கருதேப்பட்டு வந்தேது.

எனைதவ, லதேராரியேமைல்லெனின் மைகன் லபட்டைன், அந்தேப் பகுதி ஊரகளுக்குப் லபராதுவராக இருந்தே

தகராத்தேமைடலெக் தகராத்தேருக்குச் லசய்தி லதேரிவித்துவிட்டு வந்தேரான்.

லசவ்வராயேன்தற இரவுக்கிரவராக, அந்தேப் லபரியேவரின் பனிதே உடைடலெத் தேராங்க, ஏழடுக்குச் சப்பரம்

தேயேராரிக்க, கழிகளும் கம்பகளும் குச்சிகளும் தசகரித்து விட்டைராரகள். லபரியேவரின் இறுதிச் சடைங்குகள்
சிறப்பராகச் லசய்யேப்படை தவண்டும் என்ற எண்ணத்தில், அங்கு எவருக்குதமை தவற்றுடமை
இருக்கவில்டலெ. முக்கியேமைராக, ரங்கனுக்குச் லசய்தி அனுப்பியேவர லபரியேவர மைராதேன் தேராம். தேம் மைகனின்
குணரா குணங்கடள அவர என்றுதமை பகுந்து பராரத்தேவர அல்லெர. ஏததேரா முடடைக்கு மைகன் சிற்றப்பனிடைம்
பணம் வராங்கிச் லசன்றிருந்தேராலும், அவன் சரவ வல்லெடமை லபராருந்தியேவன் என்பது தேந்டதேயின்
நம்பிக்டக.

திங்கட்கிழடமையேன்தற ரங்கம்டமையின் பருஷன் டமைத்துனைடனைப் பணத்துடைன் அடழத்து வரச்

127
லசன்றராதனை? ஏன் இன்னும் வரவில்டலெ?

தேடமையேனுக்கு இருப்பக் லகராள்ளவில்டலெ. நடைனைமைராடுவதில் வல்லெவரரானை அவர எத்தேடனைதயேரா

டவபவங்களில் பங்லகடுத்திருக்கிறரார. அன்று, அவருடைன் பிறந்தே தேம்பி, தேடமையேனின் இடசயில்
மைகுடிக்குக் கட்டுப்படும் நராகலமைனை ஒன்றி நிற்பவர, மைண்ணுலெக வராழ்டவ நீத்திருக்கிறரார. தேம்டமை
அறியேராமைல் கப்பியே தசராகத்டதேயும் மீறி, சிறப்பராக மைரண டவபவத்டதே நிகழ்த்தே தவண்டும் என்ற
சம்பிரதேராயேத்டதே நிடறதவற்றும் குறிதயே அவடர ஊக்கிக் லகராண்டிருந்தேது. அவர தேம்பி இல்லெராமைல்
குடும்பச் சடைங்கு ஒன்றில் என்றராவது உண்டமையேரானை தவகத்துடைன் இயேங்கினைராலரன்றரால், அது
அன்றுதேரான்.

ரங்கன் வரவில்டலெதயே? ஏழடுக்குச் சப்பரத்துக்கு தவண்டியே துணிகள், பட்டுக்கள், முதேலியேனை எல்லெராம்

வராங்கி வர தவண்டுதமை?

தஜராகியின் தேந்டதே ரங்கனுக்குச் தசமப்பப் பணத்டதேக் கூடை உதேவியேதும், அவன் சமையேத்துக்கு கூடை
வரராமைல் நிற்பதும், பலெர பலெவிதேம் தபச வராய்ப்பளித்தேனை. பராருவின் உள்ளத்தில் அடவ டதேக்கராமைல்
இல்டலெ.

அவள் கணவன் என்றராவது குடும்பத்துக்கு உதேவியிருந்தேரால் அல்லெதவரா அப்தபராது உதேவ? அவள்

தேன்னிடைம் நூற்டறம்பது ரூபராடயே டவத்துக் லகராண்டு லபரியேவர கடைன் பத்திரத்தில் ஒப்பச் லசய்து
கரியேமைல்லெரிடைம் டக நீட்டி வராங்குவடதேப் பராரத்திருப்பது முடறயேரா? பராருவிடைம் அந்தேப் பணம் பலெ
ஆண்டுகளராகச் தசரத்தே உடழப்பின் பயேனைராகத் தேங்கியிருந்தேது. பணம் அவள் எதேற்குச் தசரத்தேராள்?
லபரான்னும் லவள்ளியும் வராங்கதவரா? இல்டலெ.

அருவிக்கடர வடளவில், சமைலவளிப்தபரால் பரந்தே பள்ளத்தில், நல்லெ கறுப்ப மைண்ணராக ஓர ஏக்கர வராங்க
தவண்டும் என்பது அவள் கனைவு. மைணிக்கல்லெட்டிக்கு அந்தேப் பள்ளத்டதேக் கடைந்து லசல்லும்
தபராலதேல்லெராம் அவள் ஆடசதயேராடு அந்தே மைண்டணக் டகயில் எடுத்துப் பராரப்பராள். அத்தேடகயே கறுப்ப
மைண், அன்ப கனியும் தேராடயேப் தபரால் மைடி நிடறயேக் லகராடுக்கும் இயேல்பள்ளது. கிழங்கு ஒன்று
ததேங்கராயேளவுக்கு விடளயும். அந்தே மைண்ணின் ஈரத்தில், அந்தே இடைத்தில் ஓர ஆரஞ்சு மைரம் உண்டு. அது
சிறு லசடியேராக இருந்தே கராலெத்தில் அவள் மைரகதேமைடலெக்கு மைணப்லபண்ணராக வந்தேராள். அது இப்தபராது
பழுத்துக் குலுங்குகிறது. பழத்தின் ருசிடயேச் லசரால்லி முடியுதமைரா? அவள் அடதே ருசித்திருக்கிறராள்.
ததேனின் இனிடமை லசராட்டும் சுடளகள்! அருவிச் தசராதேரியும், மைண்ணராம் தேராயும் அந்தே மைரத்துப் பூவின்
சுகந்தேத்டதேயும் கனியின் இனிப்டபயும் எப்படித்தேரான் உண்டு பண்ணுவராரகதளரா!

அந்தேப் பூம, கிருஷ்ணனுக்குத்தேரான் உடைடமையேராக வந்திருந்தேது. அவதனைரா, அவன் மைடனைவி மைக்கதளரா,

அந்தேப் பூமயில் விடதேத்து உறவராடைப் தபராவதில்டலெ. அந்தேப் பூமடயே அவளுக்கு விற்பதில்
அவரகளுக்கு நஷ்டைமும் வரப்தபராவதில்டலெ. ஆனைரால், அவள் ஆடசப்பட்டுக் தகட்டைடதே வராங்கித் தேரும்
கணவனைரா அவளுடடையே கணவன்? எந்தே நிமஷமும் அவன் இன்லனைராருத்திடயேக் லகராண்டு வரக் கூடும்
என்படதே அவள் அறிந்துதேராதனை இருந்தேராள்? டகயிதலெ அதேற்குரியே லதேராடகடயேச் தசரத்துக் லகராண்டு,
கிருஷ்ணனிட்மை தநரராகக் தகட்டுவிடைலெராம் என்று மைனைப்பரால் குடித்திருந்தேவளுக்கு, அவன் மைடனைவி
கராரனுப்பி அடழத்தேது, நல்லெ வராய்ப்பராகதவ இருந்தேது. அவள் ஒத்டதேக்குச் லசன்றதேற்கு தநராக்கம்
அதுதேரான்.

ஆனைரால், கிருஷ்ணன் சகஜமைராக வந்து வராரத்டதேயேராடைவில்டலெ. ருக்மணியின் வராய் ஓயேராதே

லபருடமைகடளக் தகட்கவும் கராணவுதமை சரியேராக இருந்தே தநரத்தில், அவளுக்குப் பூம விஷயேம் தபசதவ
நல்லெ சந்தேரப்பம் கிட்டியிருக்கவில்டலெ. எதுவும் தகட்டுப் பழக்கமருக்கராதே அவளுக்கு, சட்லடைன்று
அந்தேக் லககௌரவப்பட்டை ருக்மணியிடைம் நிலெத்டதேக் தகட்க வராலயேழவுமல்டலெ.

பராரு தேன் மைடனைக்குச் லசன்று, தேன் படுக்டகத் தேடலெயேடணக்குள் பத்திரமைராக டவத்திருந்தே ரூபராய்

128
தநராட்டுக்கடள எடுத்துக் லகராண்டு வந்தேராள். லபரியே மைராமைடனை ஓரமைராக அடழத்து அவற்டறத் தேந்தேராள்.

மைராதேன் வியேப்படைன் தநராக்கினைரார அவடள, “ஏதேம்மைரா, பராரு?”

அவர தகட்டகயில் குரல் தேழுதேழுத்தேது.

பராரு பதில் ஏதும் லமைராழியேராமைல் உள்தள மைடறந்தேராள்.

பதேனைன்று விண்மைணி உச்சிக்கு ஏறுமுன், மைரகதே மைடலெயின் தமைல் பக்கம் வயேலிதலெ அணியேணியேராக
நிற்கும் நராடரக் கூட்டைத்டதேப் தபரால், தூயே லவள்டள உடடைகளில் மைக்கள் கூடிவிட்டைராரகள். ரங்கனும்
ரங்கம்டமையின் கணவனுமைராக உச்சிப் தபராதில்தேரான் அங்கு வந்தேராரகள். தேன்டனை எதிரபராரக்கராமைதலெ,
சடைங்குகள் நிடறதவறிக் லகராண்டிருந்தேது கண்டு உள்ளூற அவனுக்குச் சமைராதேரானைம் உண்டைராயிற்று.
என்றராலும், சிற்றப்பன் சமீபம் வந்து கண்ணீர வடித்தேரான்.

“அப்பனும் அம்டமையுமைராக இருந்தீரகதள, சித்தேப்பரா! தநற்று முதேல் நராள் தபசி, கிட்டை உட்கராரந்து
சராப்பிட்டு விட்டு, இப்படிப் தபரானீரகதள? நரான் என்னைலவல்லெராம் நிடனைந்திருந்ததேன்? தநற்று நந்தேனைரார
‘பயேராஸ்தகராப்’ பராரக்டகயிதலெ, ஐயேடனை அடழத்து வந்து கராண்பிக்க தவண்டும்; கண்ணரால் தேண்ணீடர
வரப் பரவசமைராவரார என்று நிடனைத்ததேதனை? சித்தேப்பராடவப் தபரூர, சிதேம்பரம், பவரானி எல்லெராம்
அடழத்துப் தபராக தவண்டும் என்று தகராட்டடை கட்டிதனைதனை?” என்லறல்லெராம் பலெப்பலெ கூறி அவன்
கண்ணீர விட்டைதபராது, கண்டைவர உருகினைர.

சற்டறக்லகல்லெராம், தஜராகியின் ஐயேடனை, கட்டிதலெராடு வராயில்முன் லகராண்டு வந்து சடைங்குகடள

ஆரம்பித்து விட்டைராரகள். ரங்கம்டமை கண்ணீருடைன் தேண்ணீரும் ஊற்றி, சிற்றப்பனின் லபரான்னுடைடலெக்
குளிப்பராட்டினைராள். பது தவட்டியும், சட்டடையும், அழகியே தகராட்டும், பராடகயும் வராங்கி வந்து, தேடமையேன்
தேம்பிடயே அலெங்கரித்தேரார. அகன்ற லநற்றியில் இரு லவள்ளி ரூபராய்கடள ஒளியிடை ஒட்டி டவத்தேரார.
அலெங்கரிக்கப் லபற்ற இரதேத்தில் அவடரப் படுக்க டவத்தேராரகள்.

அவர கராலெலமைல்லெராம் வழக்கமைராக முள்ளும் மைண்லவட்டியும் வராளும் லசய்து தேந்தே முட்டுக்தகராத்தேன்,

அவருடடையே தேயேராள குணங்கடளக் கூறி அழுதே வண்ணம், இறுதியேராக அவருக்கு ஆயுதேங்கடளக்
லகராண்டு டவத்தேரான். டமைத்துனைன் மைடனைவியும், மூக்குமைடலெ உறவினைரகளும், பணியேராரங்கள் சுட்டுக்
கூடடைகளில் லகராண்டு வந்து டவத்தேராரகள். லவல்லெமும் திடனைமைராவும், சராடமையும் அரிசியும், கடைடலெயும்
கராஞ்சிப் லபராரியும், படகயிடலெயும் ஒன்று மீதேமல்லெராமைல் தேம்பியின் வரானுலெக யேராத்திடரக்கு
அண்ணனும் மைற்றவரும் தசகரித்து டவத்தேராரகள்.

உறவினைரும் பழகியேவருமைராகியே லபண்டிர, அந்தேத் தூயேவரின் உடைலுக்கு இறுதி மைரியேராடதே

லசலுத்துபவரராக, ரதேத்டதேச் சுற்றி ஏவலெர தபரால் நின்றராரகள். தேடலெப்பக்கம் வந்து மைணியேடித்துச் சிலெர
தேம் பணிவன்டப லவளிப்படுத்தினைர.

இச்சமையேம், எம்பிரரானின் திருவடிக்தக அணிமைலெலரனைப் பறப்பட்டுவிட்டை லிங்டகயேராவின் உடைடலெத்

லதேராட்டு வணங்க அருவிலயேனை அடனைவரும் வந்தேராரகள்; சிறியேவரகள் பலெரும் அந்தே அடிகடளத்
லதேராட்டு வணங்கி, தேம் இறுதிக் கராணிக்டககளராக மைஞ்சள், சிவப்பக் தகராடுகளிட்டை துணிகடளப்
தபராரடவக்குள் டவத்தேராரகள். கரியேமைல்லெர தபரான்ற முதியேவரகள், கண்ணீர துளிக்க, தேடலெப்பக்கம்
நின்று மைரியேராடதே லதேரிவித்தேராரகள். வராழ்நராலளல்லெராம், அவர மைக்கலளனைப் பழகி, பணிபரிந்தே லதேராரியேர
கரால்கடளத் லதேராட்டு வணங்கிக் கண்ணீர வடித்தேராரகள்.

அண்ணன், தேம்பியின் உடைடலெக் லககௌரவிக்கப் பட்டும் ஸராடினுமைராகப் பளபளத்தே பராவராடடைகளும்

தமைலெங்கிகளும் தேரித்தே குழுவுடைன், ரதேத்டதேச் சுற்றி நடைனைமைராடை வந்துவிட்டைராரகள்.

129
தகராத்தேராரின் இடச முழங்கத் லதேராடைங்கியேது. வண்ண வண்ணத் துணிகளராலெரானை ஆறு அடுக்குகளும்,
உச்சியில் கறுப்ப மைண்டைபம் தபரான்றததேரார அடுக்குமைராக அலெங்கரிக்கப் லபற்ற இரதேத்டதேச் சுற்றி நின்று
அவரகள் டககடளக் தகராரத்துக் லகராண்டைராரகள். தேராளத்துக்தகற்ப, அவரகள் நடைனைம் பரியேத்
லதேராடைங்கியேதுதமை, தஜராகி, அதுவடரயிலும் தசராகலமைன்னும் தேனி உலெகிதலெ தேன்டனை மைறந்து, இருள்
வடிவினைனைராகச் லசயேலெற்றுச் சிந்டதே மைரத்துக் கிடைந்தேவன், கல் எகிறப் பீறி வந்தே ஊற்டறப் தபரால் ஓடி
வந்தேரான். என்னை நடைக்கிறது, தேரான் லசய்வலதேன்னை என்படவ கூடை அவனுக்குப் பரிந்தேனைதவரா
இல்டலெதயேரா, லதேளிவராகத் லதேரியேவில்டலெ.

தேம் உயிருக்கும் உயிரராக, அந்தே வீட்டிதலெ அவடனை ஆக்கியே அருடமைத் தேந்டதே மைடறந்துவிட்டைரார.
அவடனை ஊக்கி உயிர தேந்தே ஒளி அவிந்து விட்டைது. அந்தே வீட்டிதலெ வராழராமைல் வராழ்ந்தே மைராமைணி மைடறந்து
விட்டைது. முற்றத்டதே விளங்க டவத்தே மைராமைரம் சராய்ந்து விட்டைது.

அந்தே தநரத்திதலெ, கண்கடளப் பறிக்கும் ஆடடைகள்; குழலும் முழவும் எழுப்பியே ஒலி; பராட்டு; ஆட்டைம்!

தசராகத்தின் தேனி உலெகிலிருந்து, பீறிப் பராய்ந்து வந்தே அவனுக்கு அந்தே வண்ணங்களும் ஆட்டைமும்,
லபராங்கும் எரிச்சடலெ ஊட்டினை. சம்பிரதேராயேம், மைரியேராடதே முதேலியே வடரயேடற, பண்ப எல்லெராவற்டறயும்
அந்தே எரிச்சல் விழுங்கி விட்டைது. லவறி பிடித்தேவன் தபரால், “நிறுத்துங்கள்!” என்று கூவினைரான். பிடணந்தே
கரங்கடள ஆதவசத்துடைன் பிரித்து எறிந்தேரான்.

லபரியேப்பன் அதிரந்தேரார. லபண்கள் கூட்டைம் அதிரந்தேது; தகராத்தேர இடசயும் அதிரந்து நின்றது.

“எங்கள் ஐயேன் சராகதவண்டுலமைன்று எத்தேடனை நராள் தவண்டினீரகள்? தபராங்கள்! தபராங்கள்! தபராய்

விடுங்கள்!” என்று இடரந்தேரான். மைருண்டு நின்ற தகராத்தேரகளிடைம் “உங்கடள யேரார வரச் லசரான்னைராரகள்?
தபராங்கள் இன்லனைராரு முடற படற ஒலித்தேரால் நரான் பிடுங்கி எறிதவன்!” என்று லவளிக் குரலில்
கத்தினைரான்.

இததே சமையேத்தில் கிருஷ்ணனும் ஓலரட்டு முன் வந்தேரான். இறந்தே லபரியேவருக்கு மைரியேராடதே லதேரிவித்து
வணங்கி விட்டு ஓரமைராக நின்ற அவன், அங்கிருந்தேவரகளில் படித்தேவன் என்று மைரியேராடதேக்கு
உகந்தேவனைராக நின்ற முடறயில், “உண்டமைதேரான். இந்தேப் லபராருந்தேராதே சம்பிரதேராயேங்கடள நராம் விடுவததே
நல்லெது. துக்கம் பகுந்தே வீட்டிதலெ, விருந்தும் ஆட்டைமும் பராட்டைமும், சம்பந்தேப்பட்டை மைனிதேரகளுக்கு
வருத்தேத்டதேக் லகராடுப்படவ அல்லெதவரா?” என்றரான்.

அதிரச்சியிலிருந்து மீளராதேவரராகப் லபரியேப்பன், “என்னை தஜராகி? என்னை இலதேல்லெராம்?” என்று அவன்

டகடயேப் பிடித்தேரார.

அப்லபராழுது தஜராகிக்கு, லபரியேப்பனின் பட்டும் பகட்டுமைரானை நடைனை உடடையேணிந்தே ததேராற்றதமை கராணச்

சகியேராதேதேராக இருந்தேது. துயேரத்தின் ஆதவசச் சுழற்சியிதலெ, பற்றி எறிந்தே அவன் உணரச்சித் தீயின் முன்,
அந்தேப் லபரியேப்பன் குடும்பத்தினைரால் தேன் வீட்டில் பகுந்தே துன்ப வறுடமைகளும், ஐயேன் சகிப்பத்
தேன்டமையின் குன்தறறி நின்று அவற்டறத் தேராங்கி, மீண்டும் அந்தே எதிரமைடனைடயே ஆதேரித்தே
சம்பவங்களும் படைலெம் படைலெமைராக அவிழ்ந்தேனை.

“என்னைவரா? நீங்கள் இதேற்கராகதவ கராத்திருந்தீரரா? என் ஐயேடனைக் லகராஞ்சங் லகராஞ்சமைராக அழித்தேவர

நீங்கல். இப்தபராது லகராட்டைராம், முழக்கராம், பட்டைராம், பராவராடடையேராம்; ஆனைந்தேப்படுகிறீரகள்! தபராங்கள்
எல்தலெராரும்; என்டனையும் ஐயேடனையும் அம்டமைடயேயும் தேனிதயே விட்டுப் தபராங்கள்!”

லபண்டணக் லகராடுத்தே மைராமைன் முன் வந்து, “சராந்தேமைடடை தஜராகி, நீதயே இப்படி வருத்தேத்தில்
முழுகிவிட்டைரால் உன் அம்டமைடயேத் ததேற்றுவது யேரார? சடைங்குகள் நடைக்க தவண்டைராமைரா?” என்று

130
அவடனைச் சமைராதேரானைப்படுத்தே முயேன்றரார. “இந்தேப் லபரியேப்பன் குடும்பத்துக்கராக, ஐயேன் எத்தேடனை
துன்பங்கள் லபராறுத்திருக்கிறரார? உங்களுக்குத் லதேரியேராதேரா? தநற்றுக் கூடைக் லகராடுத்தேரார. இன்று
எல்லெராவற்டறயும் மைறந்தேராரகதள? என் ஐயேன் சராய்ந்து கிடைக்டகயில் இவர இரகசியேமைராக மைகன் லகராண்டு
வந்தே பட்டி மைதுடவக் குடித்து விட்டு ஆடுகிறராதரரா? எனைக்கு எரிகிறது?” என்றரான் தஜராகி ஆத்திரத்துடைன்.

“ஆமைராம், நராம் இந்தே மைராதிரி சமையேங்களில் ஆடைல் பராடைல்கடள நிறுத்தி விடை தவண்டும்.” அன்று
லிங்டகயேராவின் டகடயேப் பிடித்துப் பராரத்தே இளம் மைருத்துவன் அரஜஸுனைனின் குரல் அது.

“ஆமைராம். என்தறரா அநராகரிகப் பழக்கங்கடளக் லகராண்டிருந்தேராரகள் நம் முன்தனைரார. அடவ எல்லெராம்

நமைக்குத் ததேடவயேரா?”

“கராட்டுமரராண்டிகளரா நராம்? துயேர நிகழ்ச்சியில் பராட்டு எதேற்கு?”

“ஆமைராம்.”

“ஆமைராம், தவண்டைராம்.”

அரஜஸுனைனின் குரடலெத் லதேராடைரந்து, பலெ இடளஞர குரல்கள் அடதே ஆதமைராதித்தேனை.

கிருஷ்ணன் இப்லபராழுது சமைராதேரானைமைராகப் தபசினைரான். லபரியேவரகடள தநராக்கி, “ஆமைராம், லபரியேவரகள்

எல்லெராரும் தயேராசிக்க தவண்டியே விஷயேம் இது. லதேராதேவரகள் ‘தகடு’ பிடிப்படதேயும், குடிப்படதேயும்
நம்மல் எத்தேடனை தபர லவறுக்கிதறராம்? கராலெத்துக்தகற்ப, நராமும் நம் வழக்கங்களில் சிலெவற்டற
மைராற்றிக் லகராள்வததே நல்லெது. இன்னை தநராக்கத்துக்கராக இந்தே வழக்கங்கள் ஏற்பட்டைனை என்படதே
ஆரராய்ந்து சிந்திக்கராமைல் கண்மூடித்தேனைமைராக லவறும் சம்பிரதேராயேலமைன்று பின்பற்றுவது சரியேல்லெ.
லபரியேவரகள் தகராபப்படைராமைல், மைனைத்தேராங்கள் லகராள்ளராமைல் தயேராசித்துப் பராரக்க தவண்டும்.”

கிருஷ்ணனின் தபச்சும், கூடியிருந்தேவர அதேற்கு மைரியேராடதே லகராடுத்துக் தகட்டைதும், ரங்கனின் மைனைசில்

லபராறராடமைக் கனைடலெ ஊதிவிட்டைனை.

“யேரார வீட்டு விஷயேத்தில் யேரார தேடலெயிடுவது? யேராரடைரா நீ?” என்றரான் முன்தனை லசன்று.

லபரியேவர மைராதேன் அடமைதி இழந்து விட்டைரார. அவருடடையே அருடமைத் தேம்பிக்கு நடைனைம் கிடடையேராதேரா?
தகராத்தேர இடசயுமைரா கிடடையேராது?

எதிலும் ததேராய்ந்து ஒட்டைராதே அவருடடையே உயிதரராடு உடைம்தபராடு ஊறிவந்தே பழக்கங்கள் லவகு சிலெதவ -
மைது; இடச; நடைனைம்.

யேரார யேராருடடையே மைரண டவபவங்களிலலெல்லெராதமைரா அவர தேடலெடமை தேராங்கி அந்தே நடைனைத்டதே

நடைத்தியிருக்கிறராதர? அவருடடையே அருடமைத் தேம்பி லிங்டகயேராவுக்கு, அவர உயிதரராடு இருந்து, ஒரு
உண்டமையும் இல்லெராமைல் சராவுச் சடைங்கு நடைப்பதேரா? அவரரால் உள்ளத்து உணரச்சிகடள லவளியிடை
இயேலெவில்டலெ. அழகராகப் தபசத் லதேரியேராது அவருக்கு. “என் தேம்பிடயே அநராடதே தபரால் தூக்கி எரிக்கச்
லசரால்கிறீரகளரா? இது நியேராயேமைரா கிருஷ்ணரா?” என்றரார ஆற்றராடமையுடைன்.

“நரானும் அம்டமையும் உலெகதமை இருண்டு அழுடகயில் நீங்கள் ஆடுவது மைட்டும் நியேராயேமைரா? நீங்கள்
உண்டமையில் உங்கள் தேம்பியிடைமும், அந்தேத் தேம்பி குடும்பத்தேவரிடைமும் நன்றி உடடையேவரகளராக
இருந்தேரால் என் ஐயேடனை அடமைதியேராக விடுங்கள். மைனைசில் இருக்கும் கல்லெரானை துக்கம் உருவி வர
வழிகராட்டுங்கள், தபராங்கள்” என்றரான் தஜராகி கண்ணீர லபருக.

131
இதேற்குள் கசமுசலவன்று, பள்ளிக்கூடைம் லசன்று பலெ மைக்களின் நராகரிகம் கண்டுவரும் இடளஞரகள்
தஜராகியின் பக்கம் அனுதேராபம் கராட்டி, கிருஷ்ணடனை இன்னும் எடுத்துச் லசரால்லெத் தூண்டினைராரகள்.

லபரியேவரகதளரா, “அது என்னை நியேராயேம்? வழக்கமைரானை சடைங்குகடள நிறுத்துவதேரா? அவர நல்லெவழி தபராக
தவண்டைராமைரா?” என்று தேடலெக்குத் தேடலெ தபசினைராரகள்.

தஜராகி தகராத்தேர பக்கம் லசன்று, “உங்கள் மைரானியேமைரானை தேரானியேம் குடறயுதமை என்று எண்ணராதீரகள்.
தபராய்விடுங்கள்” என்றரான்.

“இலதேல்லெராம் என்னை தஜராகி சிறுபிள்டளத்தேனைமைராக இருக்கிறது?” என்றரார மூக்குமைடலெ மைராமைன்.

“ஆமைராம், இன்னும் சற்றுப் தபரானைரால், ‘எங்கள் ஐயேன் சராகதவயில்டலெ. அவர லபரான்னைரானை உடைம்டப
எரிக்க நீங்கள் கராத்திருந்தீரகளரா? தபராங்கள்!’ என்று பிடித்துத் தேள்ளினைராலும் தேள்ளுவரான்!” என்றரான்
ஒருவிதே இகழ்ச்சிக் குறியுடைன் ரங்கன்.

“நன்றி லகட்டைவதனை! உன்டனைக் தகட்கவில்டலெ” என்றரான் தஜராகி லவறுப்பக் குமழியிட்டு லவடிக்க.

சிறுலபராறி லபருந்தீயேராகக் கனிந்து விடைக் கராற்றும் வீசுகிறததே என்ற கவடலெயுடைன் கிருஷ்ணன் அருகில்
லசன்று, “இரண்டு தபரும் லபராறுடமையிழக்க இதுவரா சமையேம்? ரங்கரா, இது நன்றராக இல்டலெ” என்றரான்,
அவன் முன்னைரால் தேன்டனை அபராண்டைமைராக இகழ்ந்தேடதே மைறந்து.

“வக்கீல் சரார நியேராயேம் தபச வந்துவிட்டைரார, நியேராயேம். யேரார வீட்டுச் சராவில் நீ யேராரடைரா வந்து
தேடலெயிடுகிறராய்?” என்றரான் ரங்கன். தேம்முடடையே தபரடனை மைரியேராடதேயின்றி விளித்துப் தபசியேடதேப்
லபராறுக்கராதே கரியேமைல்லெர, “மைரியேராடதேயேராகப் தபசு, ரங்கரா!” என்றரார.

“பணத் திமரும் பதேவித் திமரும் படிப்பத் திமரும் உள்ளவரகளிடைம் உங்கள் உபததேசத்டதேச்

லசய்யுங்கள்! இது எங்கள் விவகராரம்!” என்று ரங்கன் சூடைராகப் பதில் லகராடுத்தேரான்.

“தஜராகி, நீ உள்தள தபரா. நடைக்க தவண்டியேது நடைக்கட்டும். அப்பனுக்கு இலதேல்லெராம் பிடிக்குமைரா?”

என்றராள் ஒரு கிழவி குறுக்கிட்டு.

“அடதேத்தேரான் நரானும் தகட்கிதறன். கூத்தும் தகராலெராகலெமும் தவண்டைராம். என் அப்பனுக்குக் கடடைசியில்

என்னை லசய்யே தவண்டுதமைரா, அடதே அழுது கடரந்து நரான் லசய்தவன். சம்பந்தேமல்லெராதேவரகள்
தபராகட்டும்!”

கிருஷ்ணன் ஆதமைராதித்து, தகராத்தேரிடைம், “தவண்டைராம் அலதேல்லெராம் தபராங்க” என்றரான் அவரகள் அருகில்

லசன்று.

ரங்கன் லவகு நராடளயே ஆத்திரத்துடைன் பராய்ந்து கிருஷ்ணடனைப் பின்தனை தேள்ளினைரான். “கட்சியேரா

கட்டுகிறராய்? ம்!” என்று உறுமனைரான்.

ஏற்லகனைதவ இரு கூறுகளராகப் பிரிந்து விட்டை கூட்டைம், வராய்ச்சண்டடை, டகயேரால் லதேராடுமைளவுக்கு

வலுத்தேதும், நன்றராகதவ இரு கட்சிகளராகப் பிரிந்து பலெத்து விட்டைது. வராதேப் பிரதிவராதேங்கள் இரு
பக்கங்களிலும் எழுந்தேனை. தகராத்தேரகள் லவகுதநரம் கராத்துவிட்டுக் கவடலெயுடைன் ஊர
திரும்பலெரானைராரகள்.

அந்தி சராய்ந்துவிட்டைது.

132
கிருஷ்ணனின் கல்வி முன்தனைற்றத்திலும் லசல்வத்திலும் லபராறராடமை லகராண்டைவரும் இருக்கத்தேரான்
இருந்தேராரகள். “படித்தே கரவத்தில் நிடலெமைறந்து தபசுகின்றனைர” என்றராரகள்.

அநராவசியேமைராகக் கிருஷ்ணடனைக் தகவலெமைராக ரங்கன் ஏசிப் தபசியேடதேக் கரியேமைல்லெர லபராறுக்கவில்டலெ.

என்னை ஆனைராலும், இன்று ஆட்டைமும் பராட்டைமும் நடைப்பதில்டலெ என்று அவர கச்டச கட்டினைரார.

“தபராலீசு கூட்டி வருதவன். எப்ப அடதே, அந்தே இலெட்சியேத்டதே, அவர தேடலெ சராய்ந்தேதுதமை அவன்
தூளராக்கி விட்டைராதனை? அவன் தேராதனை கலெகத்டதே ஆரம்பித்தேரான்?”

தேன்டனைதயே அவன் கடிந்து லகராண்டைரான்; லநராந்து லகராண்டைரான்; ‘லபராறுடமையிழந்ததேதனை’ என்று சபித்துக்

லகராண்டைரான்.

பிரிந்தே கட்சிகள் தபராலீசு இடடையீட்டுக்குப் பின்ப ஒருவடர ஒருவர வரமைம் வராங்குவதுதபரால் கறுவிக்
லகராண்டு பின் வராங்கினை. தூற்றலும் மைடழயும் மீண்டும் லதேராடைர, நடைனைமும் சிறக்கவில்டலெ. அன்டனை
மைங்கலெமழந்தேராள்; வீட்டுக்குள் ஊருக்குள் படக லவற்றிக் லகராடி ஏற்றியேது. தஜராகி குடமைந்து கருகி
விட்டைரான்.
---------

133
 3.6. பிரிதவரா? பிளதவரா?
தபராட்டியும் லபராறராடமையும் ஓரளவுக்கு உணவில் கசப்பம் உவரப்பம் கூட்டும் நன்டமைடயேச்
லசய்வதுண்டு; அளவுக்கு மீறினைரால் எதுவும் நஞ்சராகுமைன்தறரா! ரங்கனின் உள்ளத்தில்,
சம்பிரதேராயேப்பற்தறரா, பழடமைப் பற்தறரா, ஒரு நராளும் இருந்தேதில்டலெ. தஜராகி மைட்டும் முன் வந்து
தகராத்தேர இடசடயேயும் நடைனைத்டதேயும் தேடுத்தே தபராது அவன் தீவிரமைராக எதிரக்கவில்டலெ; ஆனைரால்
கிருஷ்ணன் எப்தபராது வராடயேத் திறந்தேராதனைரா, அப்தபராததே அவன் பற்றிலிருந்து சறும் நராகலமைனைச் சறி
வந்துவிட்டைரான். லநடுநராளராக அவன் உள்ளத்தில் படகந்து வந்தே தீ, அன்று எரிமைடலெயேராக லவடித்து
விட்டைது.

லவளிப்படடையேராகக் கிருஷ்ணனின் பக்கம் அவன் குதரராதேத்டதேக் கராட்டினைரால் தபராதுமைரா?

கரியேமைல்லெருக்கு எதிர நின்று ததேராள் தேட்டை அவனும் சமைமைரானை பணபலெமும் லசல்வராக்கும் ஊரில் லபற
தவண்டுதமை! ரங்கனுக்கு, தஜராகியினிடைம் படகதயேரா விதரராதேதமைரா இல்டலெ. ஒரு நராளும் அவன்
தஜராகிடயேத் தேனைக்குச் சமைமைராக மைதித்தேதில்டலெ. எனைதவ, கிருஷ்ணனுக்குச் சமைமைரானைவனைராக அவன் முயேற்சி
லசய்யே தவண்டும். ததேயிடலெ பயிரிடும் முயேற்சியில் அவன் அதுவடரயில் ஈடுபட்டிருக்கவில்டலெ. அந்தே
முயேற்சியில் இறங்கி, தவறு ஒரு குறியுமல்லெராமைல் உடழப்பரான்; ஆம், உடழத்து, தநலரதிர நின்று,
உள்ளூரில் அவன் லசல்வராக்கு நசிக்க அவன் கராண்பரான்.

அவன் மைனைத்தில் இத்தேடகயே ஒரு வீறராப்படைன் இருக்டகயில், தஜராகி, ஆத்திரப்பட்டு மைனைலவழுச்சிடயேக்

லகராட்டி விட்தடைராதமை என்ற குற்ற உணரவில் தேன்டனைத் தேராதனை லகராத்திக் லகராண்டிருந்தேரான். ஐயேனின்
பரால் சடைங்குக்கு மைறுநராள் அவன் லபரியேப்படனையும் ரங்கடனையும் கண்டு தபச வந்தேரான். சராவுச்
லசலெவுக்குப் லபரியேப்பன் கரியேமைல்லெரிடைம் கடைன் வராங்கி இருப்பராதரரா என்ற எண்ணம் ஒரு பறம்;
தமைலும் அண்ணன் ரங்கனிடைம் சண்டடை தபராட்டு அவன் படகத்துக் லகராண்டைரான் என்றரால், ஐயேனின்
ஆத்மைரா சராந்தி அடடையுதமைரா? இறந்தேவர தபச்சுக்கு அவன் அந்தே நிமஷத்திதலெதயே மைதிப்டப இறக்கி
விட்டைராதனை! பரால் சடைங்கில் கலெந்து லகராண்டைராலும் அதுவடரயிலும் ரங்கன் தஜராகியிடைம் முகம்
லகராடுத்துப் தபசவில்டலெ.

தூற்றடலெப் பராரத்துக் லகராண்டு, வராயில் சுருட்டுடைன் ரங்கன் வராசலில் நின்று லகராண்டிருந்தேரான்.

அருகில் லசன்ற தஜராகி, “அண்ணரா!” என்றரான். அவன் குரல் கரகரத்தேது.

ரங்கன் ஏளனைப் பராரடவயில் மதேக்க, தஜராகிடயே அலெட்சியேமைராக தநராக்கினைரான். “எனைக்கு இருந்தே

மைனைவருத்தேத்தில், தேராங்க முடியேராதே கஷ்டைத்தில் அப்படி ஆத்திரமைராகப் தபசிதனைன். ஐயேன் இடதே
அனுமைதிக்கதவ மைராட்டைரார ரங்கண்ணரா!” என்றரான் தஜராகி.

“என்னைதவரா, அந்தேப் பதுப் பணக்கராரன் பக்கம் தசரந்து லகராண்டு நீ துள்ளினைராய். நீங்கள் கட்டை தவண்டியே
லபண்டண நரான் கட்டிதனைன் என்று அன்டறயிலிருந்து இருவரும் தசரந்து கட்சி கட்டுகிறீரகள். நரான்
இங்கில்டலெ. எனைக்குத் லதேரியேராலதேன்று, பராருடவ அவன் வீட்டுக்கு அனுப்ப, நீயும் உடைந்டதேயேராக
இருந்தேராய் அல்லெவரா?”

தபச்சு எதிரபராரராதே விதேமைராக விரசமைராகப் தபராகதவ தஜராகி துள்ளிப் பதேறினைரான்.

“சிவசிவ! அண்ணரா, அண்ணி ஒத்டதேக்குப் தபரானைததே, எனைக்குத் லதேரியேராததே? அன்று நரான் கிரிடஜடயே
அடழத்துக் லகராண்டு மைணிக்கல்லெட்டி தபராயிருந்ததேதனை. இப்படிலயேல்லெராம் மைனைம் பண்ணராகப்
தபசராதீரகள், அண்ணரா.”

“சரிதேரான் தேம்பி, எனைக்கு எல்லெராம் லதேரியும்.”

134
தஜராகியின் கண்களில் லநருப்ப பறந்தேது. “அண்ணரா, அப்படிப்பட்டைவனைராக நரான் இருந்தேரால்
மைராரியேம்மைன் என் கண்டணக் லகராண்டு தபராகட்டும்!” என்றரான்.

இந்தேக் கூச்சடலெக் தகட்டுப் பராரு லவளிதயே வந்தேராள். “உங்களுக்கு லவட்கமைராயில்டலெ? இன்னுலமைராரு

லபண்டண கட்டி வருவடதே இங்தக யேராரும் தேடுக்கவில்டலெ. அதேற்கராக எவர மீதும் அநியேராயேப் பழி
சுமைத்தே தவண்டைராம். உங்கள் வழியில் நரான் ஒரு நராளும் நிற்கவுமல்டலெ; நிற்கவும் மைராட்தடைன். நீங்கள்
நிடனைப்பது தபரான்ற மைனைமுடடையேவள் அல்லெ, இந்தேப் பராரு. பரீட்டச ஒதர தேடைடவதேரான். அதில் ததேராற்ற
பிறகு மைறு பரீட்டசக்குப் தபராக நிடனைக்கராதேவள் நரான்” என்று கூறிவிட்டு, யேராடரயும்
எதிரதநராக்கராதேவளராக, தூற்றடலெயும் லபராருட்படுத்தேராதேவளராகப் பயிடரப் பராரக்கக் கிளம்பி விட்டைராள்.
எதிரபராரராதே அவளுடடையே குறுக்கீட்டில் ரங்கன் ஒரு கணம் அயேரந்து நின்றரான். தஜராகி அந்தே
விஷயேத்துக்தக முற்றுப் பள்ளி டவக்க விரும்பினைரான். “இந்தே விவகராரத்துக்கு நரான் வரவில்டலெ. ஐயேன்
அடமைதியேராகப் தபராக தவண்டியே அந்தே தவடலெயில் தபராலீசு முதேல் வந்து கலெவரம் தநரந்தேது. என் மைனைம்
நராதனை கராரணலமைன்று முள்ளராய்ப் பிடுங்குகிறது. ஐயேனுக்கராக நரான் பிரதிக்டஞ எடுப்பது தபராலெச்
லசரால்லுகிதறன். இந்தே இரண்டு வீடும் ஒரு குடும்பமைராக, ஒன்றராக இருக்கதவண்டும் என்பது அவர
ஆடச. இந்தே வீட்டில் ‘இல்டலெ’ என்ற குரல் வந்து, அந்தே வீட்டில் சராப்பராடு நடைக்கக் கூடைராது. அவர
நிடனைப்டப நரான் நிடறதவற்றதவ மைனைத்தில் உறுதி டவத்ததேன்” என்றரான்.

“நரானும் அப்படி நிடனைக்கவில்டலெ. நீதேரான் அந்தேப் பயேலுடைன் தசரந்து அண்ணன், லபரியேப்பன் என்று
நிடனைக்கராமைல் விட்டுக் லகராடுத்துச் சண்டடைப் தபராட்டைராய். அவரகள் கட்சி கட்டினைராரகள். நராலு பச்டச,
பணம் துள்ளுகிறராரகள்; எனைக்குப் பிரமைராதேமல்டலெ என்று கராட்டுதவன்!” என்று ரங்கன்
ரங்கம்டமைடயேயும் அவள் பருஷடனையும் அடழத்தேரான். டகக்குழந்டதேடயேக் லகராஞ்சியேவரகளராய், ஒரு
சச்சரவுக்கும் வரராமைல் ஒதுங்கியிருந்தே தேம்பதிகள் அடழத்தேதும் வந்தேனைர.

“இததேரா பராருங்கள், அன்டறக்குக் கட்சி கட்டினைவரகள் எவர பக்கதமைனும் நீங்கள் முகம் லகராடுத்துப்
தபசுவதேராக இருந்தேரால், குழந்டதேகளுடைன் தவறு இடைம் பராரத்துக் லகராள்ளுங்கள். இந்தே வீடும், பயிரிட்டுத்
தின்னைப் பூமயும் உங்களுக்குக் லகராடுப்பவர யேராலரன்படதே நிடனைவில் டவத்து நடைவுங்கள். ஆமைராம்.”

“எனைக்குத் லதேரியேராதேரா அண்ணரா? எந்தேப் பயேதலெனும் நம் வழிக்கு வந்தேரால் நரான் அங்தகதயே பிளந்து
கட்டிவிடை மைராட்தடைன்!” என்றரான் ரங்கம்டமையின் கணவன்.

அத்துடைன் அன்டறயேப் தபச்சு ஓய்ந்து விட்டைது.

பத்தேராம் நராள் ‘லகராரம்ப’ என்ற இறுதிச் சடைங்கு, லசரால்லி டவத்தேராற் தபரால் ஊதர ஒதுங்கி விட்டைது.

கரியேமைல்லெர டக லபரியே டக. அவடர எவர விதரராதித்துக் லகராள்வராரகள்? தஜராகியும் ரங்கன் பக்கம்
தசரந்து விட்டைரான் என்று அறிந்தே பின், அண்டடை வீட்டுப் லபள்ளியுங் கூடை, இறுதிச் சடைங்குகளில் கலெந்து
லகராள்ளவில்டலெ.

தஜராகி மைனைம் டநந்தேரான். பிரிதேல் நலெந்தேரானைரா? எத்தேடனை நராட்களில் எத்தேடனை இடடைஞ்சலெரானை

சமையேங்களில் அந்தே கரியேமைல்லெர வந்து டக லகராடுத்திருக்கிறரார? ரங்கன் நராடளதயே ஒத்டதே லசன்று
விடுவரான். ஊரில் எல்தலெராடரயும் விதரராதித்துக் லகராண்டு அவன் எப்படி வராழ்வரான்? ஆனைரால்
ரங்கனிடைம் தபசுவது யேரார?

இறுதிச் சடைங்குகள் முடிவு லபற்றதும், ரங்கன் பது முயேற்சிக்குப் பண ஆதேரவு ததேடை, ஒத்டதே லசன்று
விட்டைரான். வீடு லவறிச்தசராடிப் தபராயிற்று. அம்டமை, பத்து நராட்களில் முதியேவளராய் ஓய்ந்து விட்டைராள்.
அவள் உடைலின் உரமைராய்த் லதேம்ப லகராடுத்தே மைறுபராதி அல்லெதவரா மைடறந்து விட்டைது? எடவ
மூக்குத்தியேணிந்து, கங்கணத்டதேக் கணவனின் கராலெடியில் கழற்றி எறிந்துவிட்டை அவடளக் கராண்டகயில்,
தஜராகிக்கு பழுத்தே இடலெயுடைன் இன்தறரா நராடளதயேரா என்று நிற்கும் மைரத்தின் நிடனைவு வந்தேது.

135
அன்று மைராடலெ கதிரவன் தமைல்வரானில் மைடறந்து தநரம் இருட்டி விட்டைது. கிரிடஜ
கலெவரமைடடைந்தேவளராய் பரால்மைடனைக்குச் லசல்லெ இருந்தே கணவடனைத் ததேடி வந்தேராள்.

இரண்டு எருடமைகடளக் கராணவில்டலெ; லகராட்டிலிலும் இல்டலெ; தமையும் இடைத்திலும்

கராணப்படைவில்டலெ.

முன்லபல்லெராம் தஜராகி சிறுவனைராக இருந்தே கராலெத்தில், ஒரு குன்று முழுவதுதமை மைராடுகள் தமைய்வதேற்கராக
ஒதுக்கியிருந்தேது. இப்தபராததேரா, ஒரு பறச் சரிவு தேவிர மீதி இடைங்களில் ததேயிடலெயும் கராபியும்
பயிரடைப்பட்டிருந்தேனை.

“என்னை விடளயேராடுகிறராய்? தமைய்ச்சலுக்குப் தபரானை எருடமை எங்தக தபராகும்? ரங்கி பயேல் ரராமைடனைக்
தகள்?” என்றரான் தஜராகி.

அவள் கண்களில் அச்சம் படைரந்தேது. “நரான் ததேடைப் தபராதனைன். லபள்ளியேண்ணன் லசரால்கிறரார, லபரியே
வீட்டு மைராடு நம் ததேராட்டைத்தில் தநற்றுப் பகுந்து தகராசுச் லசடிகடள தமைய்ந்து விட்டைதேராம். ரராமைனைப்பரா,
மைராட்டடை அடித்துக் கராடலெ ஒடித்து விட்டைராரராம். அதேற்கராக இன்டறக்கு நம் எருடமைகடளப் பிடித்துப்
லபரியே வீட்டில் அடடைத்து விட்டைராரகளராம் ஆட்கள்.”

கடைவுதள! இத்தேடகயே அற்ப நிகழ்ச்சிகள் அவன் சம்பந்தேப்பட்டை வடரயில் அன்று வடரயிலும்

நிகழ்ந்தேதில்டலெதயே! சகஜமைராக மைராடு தமைய்ந்தேரால் விரட்டி விடும் ஊரக்கராரர, படக என்னும் படக
வளரக்க தவற்று மைக்கள் ஆகிவிட்டைனைதர!

தஜராகி எருடமைகடள அடழத்துச் லசல்லெப் பட்டிப் பக்கம் லசன்றரான். ததேராட்டைத்து ஆள் ஒருவன்,
கரியேமைல்லெருக்குச் லசராந்தேமைரானை எருடமைகளுக்குத் தேண்ணீர கராட்டிக் லகராண்டிருந்தேரான்.

“ஏனைப்பரா வராயில்லெராப் பிரராணிகள் உன் நிலெம் என் நிலெம் என்று அறியுமைரா? அதேற்கராக எருடமைகடள
அடடைத்து டவப்பது, பது வழக்கமைராக இருக்கிறததே!” என்றரான் தஜராகி.

“யேரார பது வழக்கம் கராட்டுவது? கன்டற அடித்துக் கராடலெ உடடைத்திருக்கிறரான் உன் டமைத்துனைன். நராங்கள்
கட்டித் தீனி தபராட்டிருக்கிதறராம். மைரியேராடதேயேராக ஒரு ரூபராடயே டவத்து விட்டு ஓட்டிச் லசல்!” என்றரான்
உள்ளிருந்து கிருஷ்ணனின் தேம்பி அரஜஸுனைன்.

தஜராகி திடகத்தேரான்.

கசிந்தே விழிகளுடைன் வீட்டுக்குச் லசன்று, பணத்டதேக் லகராண்டு வந்து லகராடுத்துவிட்டு, எருடமைகடள

ஓட்டிச் லசன்றரான்.

கரியேமைல்லெரின் ததேயிடலெத் ததேராட்டைங்கள் தபர லசரால்லெ ஆரம்பித்தே பிறதக, ஓரளவு ஊரக்கட்டுப்பராடு

குடறந்து விட்டைது. முன்தபரால் முடற தபராட்டு இரவுக் கராவல் பரியேவில்டலெ. ததேயிடலெத்
ததேராட்டைங்களுக்கு அவர கீழ் கூலி தவடலெ லசய்தே ஆட்கள் கராவலிருந்தேனைர. மைற்றவர ஏததேரா நராடலெந்து
தபர கூடி பூம விடளடவக் கராப்பதேற்கும் லபருக்குவதேற்கும் படழயே சம்பிரதேராயேங்கடள, வழக்கங்கடள
விடைராமைல் கடடைப்பிடித்து வந்தேனைர. எனினும் முன்தபரால் கூட்டு உணரச்சி இல்டலெ. அந்தேப் பிரிவிடனை,
அத்தேடனை நராட்கள் லதேரிந்திருக்கவில்டலெ. ஐயேனின் மைரணத்தேன்று நடைந்தே நிகழ்ச்சிகள் பத்ததே நராட்களில்
பிரிவு உணரச்சிகடள, அவற்றின் பலென்கடள பளிச்லசன்று பலெப்படுத்தி விட்டைனை.

ஒரு ஹட்டி மைக்கள் ஒரு குடும்பத்தேவர தபரால் எத்தேடனை தமைன்டமையேராக வராழ்ந்தேனைர! பராடுபட்டுப் பலென்
கண்டு, அவரகள் ஒருவர சுகதுக்கங்கள் மைற்றவரும் பங்கிட்டு உண்டு வராழ்ந்தேனைதர! ஒருவர விடதேக்கும்
சமையேதமைரா, அறுவடடையின் தபராததே தநராய் வராய்ப்பட்டு விட்டைரால், அன்னைரார குடும்பத்துக்கு அடனைவரும்

136
பங்கிட்டு உடழப்டப நல்கிக் கண்டுமுதேல் அனுப்பம் பண்பல்லெதவரா அவரகளிடடைதயே இருந்தேது?
தஜராகி தகராயிலில் இருந்தே நராட்களில், அவனுடடையே தேந்டதே மைராதேக்கணக்கில், வருஷக்கணக்கில்
தநராய்வராய்ப்பட்டுப் படுக்டகயில் இருந்திருக்கிறரார. கரியேமைல்லெரின் குடும்பமும் மைற்றவரும் பரிந்தே
லபருந்தேன்டமையேரானை பண்பகடள விளக்கும் வடகயில் அம்டமை எத்தேடனை உருக்கமைரானை நிகழ்ச்சிகடளக்
கூறியிருக்கிறராள்!

தஜராகி அன்றிரலவல்லெராம் இத்தேடகயே நிகழ்ச்சிகடள உன்னி உன்னி வருந்தினைரான்.

ஒரு நிகழ்ச்சி:

அறுவடடைப் பண்டிடக முடிந்தே பின்ப தேரான், பதுக்கதிடரத் லதேய்வத்துக்குப் படடைத்தே பின்பதேரான்,

அவரகள் உண்பது வழக்கம். அந்தேத் லதேய்வத் திருவிழரா, அந்தே வட்டைடகக் கிரராமைத்தினைர ஒன்று கூடி
ஆதலெராசித்துத் ததேரந்லதேடுக்கும் நராளிதலெதயே லகராண்டைராடைப்படும். ஒரு சமையேம் தஜராகியின் வீட்டில்
தேரானியேம் தேட்டிப் தபராயிற்றராம். பண்டிடகக்குப் பத்து நராட்கதள இருந்தேனைவராம். அதேற்கு முன் பதுத்
தேரானியேத்டதே அறுத்து உண்பதில் குற்றமல்டலெ. ஆனைரால் அப்படி உண்டைவர, அந்தேக் கிரராமைங்களில்
பனிதேக் கராரியேங்களுக்கும், விழராக் லகராண்டைராடும் உறவினைர வீடுகளுக்கும் லசன்று கலெந்து லகராள்வடதேக்
கூடைராதேதேராகக் கருதுவர. அப்தபராது, மைணிக்கல்லெட்டியில், கரியேமைல்லெர மைகள் குடும்பத்திதலெதயே, பலெ
சிறுவரகளுக்கு, லிங்கம் லகராடுக்கும் (டசவலிங்க படைகம் வழக்கம்) டவபவம் நிகழ இருந்தேது.

தஜராகியின் ஐயேன் இரலவல்லெராம் மைனைம் டநந்து வருந்தினைரார. மைறுநராள் விடியேற்கராடலெயில், கரியேமைல்லெர,

லிங்டகயேராடவ அடழக்க வந்துவிட்டைரார. அம்டமை லவகுதநரம் தயேராசித்து விட்டு, இருட்தடைராடு
விடளந்தே திடனைக்கதிடர அறுக்கக் கிளம்பிக் லகராண்டிருந்தேராள்.

“எங்தகயேம்மைரா கிளம்பிட்டைராய் இந்தநரம்?” என்று அவர சந்ததேகத்துடைன் தநராக்கியே தபராது அம்டமை

தசராகமும் நராணமும் மீற, உடைல்குன்ற உள்ளம் குன்ற நின்றராளராம்.

அவர உடைதனை பரிந்து லகராண்டைரார. விடுவிலடைன்று வீட்டுக்கு நடைந்தேராரராம். சற்டறக்லகல்லெராம், ஒரு கூடடை
நிடறயேச் சராடமையும் கிழங்கும் லதேராரியேன் தேடலெயில் சுமைந்து வந்து வீட்டின் முன் டவத்துப் தபரானைரானைராம்.
இந்தே நிகழ்ச்சிடயே ஐயேன் கூறியிருக்கிறரார; அம்டமை கூறியிருக்கிறராள். அப்தபரப்பட்டைவரகள்
விதரராதிகளரா!

தஜராகியின் அடி லநஞ்சிலிருந்து, பசி உணரவு மஞ்சினைராற் தபரால் எரிச்சல் கண்டைது, கண்கள் மூடை
முடியேராமைல் குளமைராயினை.

அருகில், கிரிடஜ உறங்கிக் லகராண்டிருந்தேராள். இருட்டில் அவள் முகம் அவனுக்குக் கண்களுக்குத்

லதேரியேராவிட்டைரால் கூடை, குழந்டதே முகத்துக்குரியே அவளது கள்ளமைற்ற தேன்டமை அவன் நிடனைவில்
முட்டியேது; பகீலரன்றது.

அவனுக்குப் பின்; ஒன்றுதமை இல்டலெ. ஒன்றுமல்டலெயேரா?

படகடயேத்தேரானைரா அவன் வளரத்திருக்கிறரான்? ஆரம்பம் எளிதில் நிகழ்ந்து லகராடிதயேறி விட்டைது. அதேற்கு

முடிவு முடிவு கராண முடியேப் தபராகிறதேரா?

விடிந்தேதும், அவன் லபராறியிட்டை படக, பூதேராகராரமைராக எரிந்து லகராண்டிருக்கக் கண்டைரான்.

“தஜராகி! தஜராகி! தயேய்!”

லபரியேப்பனின் குரலில் தூக்கிப் தபராட்டைவனைராக அவன் தமைல்முண்டடைச் சரியேராகப் தபராரத்துக் லகராண்டு

137
எழுந்து லசன்றரான்.

“இப்படி அக்கிரமைம் உண்டைரா? அந்தே வீட்டுப் பராவிக் கூலிக்கராரன் தகராவிந்தேன் பயேல் என் மைருமைகனுடடையே
கராடலெ முறித்து விட்டைராதனை?” என்று லபரியேப்பன் கத்தினைரான்.

இடி விழுந்துவிட்டை நிடலெயில் தஜராகி லவளிதயே ஓடினைரான்.

ரங்கம்டமையின் கணவன், உடைலலெல்லெராம் தசற்றில் குளிரந்து லவடைலவடைக்க, கராலிதலெ லபருகியே

இரத்தேத்துடைன் உட்கராரந்து அழுது லகராண்டிருந்தேரான். ரங்கம்டமை, அவளுடடையே அம்டமையின் குரல்
நிடனைவு வர, தகராடி வீட்டடைத் திட்டி லநராறுக்கிச் சராபங்கள் லகராடுத்துக் லகராண்டிருந்தேராள்.

இரவு கராவலுக்கராக ரங்கம்டமை பருஷன் லசன்றிருந்தேரானைராம். நீர தவண்டைராதே கிழங்கு விடளந்தே பூமயில்,
பராருவின் சதுரத்தில், மைடழ நீர ததேங்கி இருந்தேதேராம். அவன் லவட்டி விட்டைரானைராம். அப்தபராது அவடனைக்
கழுத்டதேப் பிடித்து எவதரரா இழுத்துத் தேள்ளினைரராம். திரும்பிப் பராரத்தேதுதமை, கரியேமைல்லெரின்
ததேராட்டைக்கராரன் தகராவிந்தேன் என்பது பரியே வந்தேதேராம்.

“ஏண்டைரா, இரவில் எங்கள் பூமயில் தவண்டைராமைல் தேண்ணீடர விடுகிறராய்? லகரான்று விடுதவன்” என்று
அவன் வம்பக்கு இழுத்தேரானைராம். அடிதேடிச் சண்டடை முற்றி, அவன் கராடலெயும் முறித்து விட்டைரான்.
ரங்கம்டமையின் பருஷன், தகராவிந்தேனின் துப்பட்டிடயேயும் பிடுங்கிக் லகராண்டு வந்து கூக்குரலிட்டைரான்.
ஹட்டி கலெவரத்துடைன் விழித்துக் லகராண்டைராலும், எவரும் தேடலெயிடைராமைல் பின் வராங்கி விட்டைனைர.

தஜராகி, “என்னை ஆனைராலும் தேண்ணீடர அவரகள் பூமப் பக்கம் பராயேத் திருப்பியேது தேவறல்லெவரா?” என்று
தகட்டைரான்.

“அவரகள் நம் எருடமைடயே அடடைத்து, ரூபராய் தகட்கலெராமைரா?” என்றரான் ரங்கியின் கணவன்.

“ரங்கண்ணரா கண்டைரால் சும்மைரா விடுவராரரா? ஒரு கூலிக்கராரன், இப்படி அடிப்பதேரா? அவரகளிடைம் மைணியேம்
இருந்தேரால், நராம் அஞ்சுவதேரா?” என்று ரங்கி ஓலெமட்டைராள்.

“சரி தபராகட்டும்” என்று தஜராகி லபருமூச்சுடைன், அவர கரால் கராயேங்கடளக் கழுவிக் கட்டுப்
தபராடைலெரானைரான்.

ஆனைரால் அது அப்படி எளிதில் தபராய்விடைவில்டலெ.

ரங்கன் அன்று பகல் ஹட்டிக்கு வந்தேரான்.

முகம் ஜ்வலித்தேது. லபருடமை, மைகிழ்ச்சி, அகங்கராரம், ஆக்தரராஷம் எல்லெராமைராகச் தசரத்துக் கனைலெ டவத்தே
ஒளி. அன்று முதேல் நராள், மைடலெக்கு மைடலெ குதிடரப் பந்தியேத்திதலெ, (Point to Point Race) அவன் பக்கம்
அதிருஷ்டை ததேவடதே இருந்து, ஆயிரத்டதேந்நூறு ரூபராய்களுக்கு லவற்றி ததேடித் தேந்திருந்தேராள்.

விஷயேத்டதேக் தகட்டைதும் அவன் அப்தபராததே விடரந்தேரான். ஜரான்ஸன் எஸ்தடைட் பக்கமருந்தே சரக்கரார

ஆஸ்பத்திரி டைராக்டைரிடைம், ரங்கம்டமையின் கணவடனைக் குதிடர தமைல் ஏற்றிக் லகராண்டு தபராய்க் கராட்டி,
ஒரு பத்திரம் வராங்கிக் லகராண்டைரான்.

இரவில், கரியேமைல்லெரின் ஆள், நிலெத்தின் எல்டலெக் கல்டலெ அப்பறப்படுத்தே முயேன்றதேராகவும், ரங்கம்டமை

பருஷன் தேடுத்தே தபராது அடித்துக் லகராடலெ லசய்யே முயேன்று கராடலெ ஒடித்து விட்டைதேராகவும், சராட்சிகள்
சிலெடரத் ததேடிப் பிடித்து, வழக்குப் பதிவு லசய்துவிட்டை பின்பதேரான் ரங்கன் மூச்சு விட்டைரான்.

138
லசல்வலமைல்லெராம் பறிதபராய் விட்டை நிடலெயிதலெ, தஜராகி துயேரக் கடைலில் மூழ்கினைரான்.
---------

139
 3.7. லதேய்வம் கருடண மைறக்குமைரா?
மைடலெ முகடுகடள விழுங்கி விடுத்து விடளயேராடும் கராரமுகிதலெரான் மைடலெயேன்டனையிடைம் விடடைலபற்றுச்
லசன்று விட்டைரான். லவறிக்கராற்றும் சராரலும் அவன் லசன்ற திடசயிதலெ மைடைங்கி விட்டைரான்.
மைடலெயேன்டனை சிறிது ஆசுவராசப்படுத்திக் லகராள்ளும் முன் “அதேற்குள்ளராயிற்றரா?” என்று தகட்பவன்
தபரால், லகராடுந் தேண் கிரணங்கள் லகராண்டு பனிதயேரான் வந்துவிட்டைரான்.

இரக்கமைற்ற அவன் தேன்டமை லசரால்லெத் தேரமைராதமைரா? ஒதர இரவிதலெ பசுடமை மைராயேக் கருக்கி விடுவரான். ஈரம்
பராய்ந்தே மைண்ணுக்குள்ளிருந்து தேடலெநீட்டும் லமைன் முடளடயே நீட்டியே கணதமை லபராசுக்கிவிடுவரான்.
மைரங்கலளல்லெராம் அவன் லகராடுடமையிதலெ தேளிரிழந்து, இடலெ உதிரந்துப் பரிதேவித்து நிற்கும். கரால்நடடைச்
லசல்வங்கள் கராய்ந்தே பல்டலெக் கடித்திழுத்து ஏமைராற்றத்துடைன் தசராரந்து லபருமூச்லசறியும்
லகராடுடமைடயேக் கராணச் சகிக்குதமைரா?

இரலவல்லெராம் அவன் இடழக்கும் லகராடுடமையில் வடித்தே கண்ணீரும் உடறந்துவிடை, மைடலெயேராம்

அன்டனை தேன் நராயேகனைராகியே கதிரவனின் ஸ்பரிசத்துக்கராக வராடனை தநராக்கியே சிகரங்களுடைன்
கராத்திருக்டகயிதலெ, லசம்பிழம்பராக அவன் முகம் கராட்டும் அழடகக் கராலெலமைல்லெராம் கண்டிருக்கத்
ததேரான்றும். கராத்துக் கராத்து ஏங்குடகயில் அவன் ததேரான்றும் அழகு அதிகமைராகும் தபராலும்! அவன் வந்தே
பிறகு பனிக்லகராடிதயேரான் வராடலெச் சுருட்டி மைடியில் டவத்துக் லகராண்டு ஓட்டைம் பிடிக்க
தவண்டியேதுதேரான். அந்தேக் கனைகமையேமைரானை இளம் ஒளிக்தக அவன் நீரராய்க் கடரந்து விடுவராதனை!

“உன் கரவத்டதேக் குடலெக்கிதறன், பரார!” என்று ஒளிதயேரான் லவங்கிரணங்களரால் அவடனை ஒரு

கணத்திதலெ ஆவியேராக்கி லவன்று விட்டு, மைடலெயேன்டனைடயே தநராக்கி இங்கிதேமைராகப் பன்னைடக
லசய்வரான்.

லசம்லபராற் பரிதியின் கிரணங்கள் வந்து விழும் இடைமைராகப் பராரத்து, மைராதி ஓடி வந்து நின்றராள். பள்ளம்,
சரிவு, கூடர முதேலியே எல்லெரா இடைங்களும் கற்கண்டடைப் லபராடி லசய்து தூவி டவத்தேராற் தபரால் இருந்தேனை.
மைராதி கரால்களில் முரட்டுச் லசருப்டப மைராட்டிக் லகராண்டிருந்தேராள் என்றராலும் விரல் நுனிகள்
சந்துகலளல்லெராம் அந்தேக் லகராடும் பனியின் துளிகள் பட்டு, கந்தேகத் திரராவகம் பட்டைராற் தபரான்ற
எரிச்சடலெத் தேந்தேனை. ததேய்ந்து சுருங்கியே டககடளத் ததேய்த்துப் தபராரடவக்குள் மூடிக் லகராண்டைராள்.
இளஞ்சூரியேனின் கிரணங்கள் உடறத்தேனை.

நராளராக ஆக, அவளுக்கு ஏதனைரா குளிதர தேராங்க முடியேவில்டலெ. கணவன் மைடறந்து ஒன்றடர ஆண்டுக்
கராலெத்தில் அவள் ஒன்பது ஆண்டுகள் மூத்து விட்டைராற் தபரால் சுருங்கி ஒடுங்கி விட்டைராள். தகராயிலின்
பக்கமுள்ள மைரம், இடலெகடள எல்லெராம் உதிரித்து லமைராட்டடையேராக நின்றது. தகராயிடலெச் சுற்றி, தஜராகி தீ
கராத்தே நராட்களில், பச்லசன்ற விடள நிலெமும் பூச்லசடிகளும் விளங்கியேது. அந்தேப் பணியில் அவடனைப்
தபரால் உள்ளும் பறமும் ஒன்றராக இருந்து ஆற்றியேவர முன்னுமல்டலெ; பின்னுமல்டலெ.

தஜராகி மைராட்டுக் லகராட்டிலில் சூரியேனுக்கு வணக்கம் கூறியேபடிதயே மைராடுகடள அவிழ்த்து விட்டுக்

லகராண்டிருந்தேரான். கிரிடஜ சராணம் சுமைந்து எருக்குழிக்குச் லசன்றராள். வீட்டு அடுப்பில் அவள்
டவத்திருந்தே சுள்ளி படைபடைலவன்று எரிந்து நீலெநிறமைரானை படகடயே லவளிதயே வரச் லசய்தேது. மைற்றப்படி
வீட்டிதலெ சத்தேமல்டலெ; சந்தேடி இல்டலெ.

பனி கடரந்து விட்டைது. மைராதி அந்தே லவயிலில் குந்திக் லகராண்டு உட்கராரந்தேராள்.

அவள் கணவரும் அவளும் அததே தபரால் உதேயேத்தில் தவடலெகளில் ஈடுபட்டிருக்டகயில் கண் மைங்கலெரானை
கிழவி, குளிடரத் தேராங்கராமைல் அததே இடைத்தில் தேரான் உட்கராரந்து லகராள்வராள். எத்தேடனை ஆண்டுகள்

140
ஆயினை! அததே இடைத்தில் அததே கராலெத்தில், அததே தநரத்தில் லவயில் விழுகிறது; அததே தபரால் முதியே
தேடலெமுடறடயேச் தசரந்தேவரகள் ஒரு பறம்; கீழ்க்கிடளகள் ஒரு பறம்.

ஆனைரால், மைராதிக்கு அந்தே ஒதர வித்தியேராசத்டதே நிடனைத்தேதும் லபருமூச்சு இடழந்தேது. அவளுடடையே

கணவடரப் லபற்றவள், அவடளப் தபரால் அப்படி லவற்று ஆளராகவரா லவயில் கராய்வராள்?

கழுக்கு லமைராழுக்லகன்று தஜராகி அவள் மைடியில் அடைங்கராமைல் படுத்து உடதேப்பரான். அடிக்லகராருமுடற

மைடியிதலெ அதேட்டி அவடனை இருத்திக் லகராண்டு, நன்றராகத் தேரியேராதே விழிகடளச் சூனியேத்தில் லெயிக்க
விட்டைபடி, ஒளிதயேரானின் லவம்டமையிதலெ தேன்டனை மைறந்து மூழ்கியிருப்பராள்.

லபண்லணராருத்தி வராழ்ந்து வராழ்வின் பூரணத்டதே அடடைந்துவிட்டை லவற்றியின் தரடககள் தபரால் அந்தே

முகச் சுருக்கங்கள் ததேரான்றும். மைடியிதலெ அந்தே எதிரகராலெ நம்பிக்டகயின் உருவமைராக, உயிரராக இதேமைராகச்
சூடு தேரும் குழந்டதே.

டகடயேயும், கராடலெயும் உடதேத்துக் லகராண்டு அது மூட்டும் இன்பத்திதலெ, “ததே, சும்மைரா இரு” என்று
அவள் அதேட்டுவதும் லசல்லெக் லகராஞ்சலெராகத் தேராதனை இருக்கும்?

அந்தேப் தபறு மைராதேம்டமைக்கு என்று கிடடைக்கப் தபராகிறது! அவளுடடையே கனைவனின் லசராற்களிதலெ

அவளுக்கு நம்பிக்டக இருந்தேது. வருவடதே முன்தப கனைவிதலெரா, ஓர அதீதே உணரவிதலெரா அறிந்து
லசரால்லும் சக்தி அவருக்கு இருந்தேதேராக அவள் நம்பிக்டக டவத்திருந்தேராள்.

தநராயேராய் அவர விழுந்தே கராலெத்திதலெதயே, “இந்தேப் பிறவி எடுத்து நராதனை இவ்வீட்டில் வருதவன்” என்று
கூறியிருந்தே விஷயேத்டதே அவள் உள்ளம் ஒரு மூடலெயில் டவத்துக் கராப்பராற்றி நம்பிக்டக என்னும் நீர
வராரத்துக் லகராண்டிருந்தேது. ஓர ஆண்டுக்கு தமைல் ஆகிவிட்டைது. அதேற்கு அறிகுறிடயேதயே கராதணராதமை!

ஒருதவடள, பராரு தஜராகிக்கு மைடனைவியேராக அந்தே வீட்டில் வந்திருந்தேரால் பதேல்வன் பிறந்திருப்பராதனைரா?

“அத்டதே!” என்று கிரிடஜ அருகில் வந்து அடழத்தேராள்.

லமைல்லியே இதேழ்கள், பனிக்கும் லவயிலுக்கும் சிவந்து கறுத்திருந்தேனை. கராது மைடைல்கள்

உணரச்சிவசப்படுடகயில் சிவப்தபராடுபடவ. உடைல் லகராடி தபரால் சிறுவராகு.

நம்பிக்டகடயே அறதவ ஒழிக்க நியேராயேமல்டலெ.

அத்டதே தேன்டனை ஏற இறங்கப் பராரப்படதே உணரந்தே கிரிடஜ பது லபண்டணப் தபரால் நராணிப் பன்னைடக
லசய்தேராள்.

“பல் விளக்கச் சுடுநீர டவத்திருக்கிதறன், அத்டதே. கராபி கராய்ச்சி டவத்திருக்கிதறன்” என்றராள்.

இதேற்குள் டக முள்ளும் லகராத்தும் கூடடையுமைராகப் பராரு லவளிதயே கிளம்பிக் லகராண்டிருந்தேராள்.

“நல்லெராயிருக்கிறீரகளரா அத்டதே? என்னை பனி, என்னை பனி! பயிர தேராளராதே பனி” என்று பன்னைடக
லசய்தேராள்.

மைராதி தேடலெடயே ஆட்டினைராள். அசட்டுப் லபண்! மைண் மீதும் பயிர மீதும் உயிடர டவத்துத் தேன்டனை
ஏமைராற்றிக் லகராள்கிறராதள!

ஒரு கரித்துண்டினைரால் பல்டலெத் துலெக்கிவிட்டுச் சுடுநீர ஊற்றி வராடயே அவள் லகராப்பளிக்டகயிதலெதயே,

141
பித்தேடளக் கிண்ணத்திதலெ கராபித் தூளும் லவல்லெமும் லவந்நீரும் ஊற்றிக் கராபி தேயேராரித்து வந்து
விட்டைராள் மைருமைகள். கூடைதவ தஜராகியும் வந்து அமைரந்தேரான்.

மைராதி குளிருக்கு இதேமைராக அந்தேக் கராபிடயே ருசித்துப் பருகினைராள்.

“தநற்று இரவு ரங்கண்ணன் வீதடை வரவில்டலெ. அருவிக்கப்பரால் கராடு அழித்துப் பற்றி எரிந்தேது”
என்றரான் தஜராகி.

அம்டமை விரிந்தே விழிகளுடைன் தநராக்கினைராள்.

“ததேயிடலெ தபராடைவரா?”

“ஆமைராம். சடமை உரம் தபராடு, இம்மைடலெக் கராட்டடைத் ததேயிடலெத் ததேராட்டைமைராக்கிப் பணம் தேருகிதறன்
என்று லபரியே கராலெராக எடுத்து டவத்திருக்கிறரான்.”

“ஐயேன் மைடறந்தே பின்னைதர ரங்கன் மைராறி விட்டைரான். அவர லதேய்வம், அவர ஆசி என்றும் அவனுக்கு
உண்டு. வம்ப வழிக்குப் தபரானைராலும் ஜயிக்கிறரான். பந்தேயேத்துக்குப் தபரானைராலும் பணத்டதே நிரப்பிக்
லகராண்டு வருகிறரான்” என்றராள் மைராதி ஆற்றராடமையுடைன்.

“இல்டலெ அம்மைரா, இல்டலெ. நீங்கள் நிடனைப்பது தபராலெ ரங்கண்ணரா நிசமைராக நல்லெவரராக மைராறவில்டலெ;
வழக்கு அவரகள் பக்கம் ததேராற்கவுமல்டலெ. இங்கு ஜயிக்கவுமல்டலெ, தேள்ளுபடியேராகிவிட்டைது. படகடயே
வளரக்கப் தபராட்டி தபராடுவதேனைரால் நல்லெவனைராக முடியுமைரா? நரான் தேரான் அம்மைரா, இதேற்கு விடதே
ஊன்றிதனைன். தபராதேராதே கராலெம் என் நராவில் லதேராடைரந்தேது.”

“நீங்கள் உங்கடளப் பற்றிதயே லசரால்கிறீரகதள! லபரியேவரகளராக அவரகள் ரராஜிக்கு வரக்கூடைராதேரா?”

என்றராள், பராத்திரத்டதே எடுத்துப் தபராக வந்தே கிரிடஜ.

அவள் அதுவடரயில் அப்படிப் தபசியேதில்டலெ.

“அவரகளுக்கு ஏன் அப்படிதயேனும் ரராஜிக்கு வரதவண்டும்? ஊரில் முக்கராலும் அவரகள் பக்கம்;

தபராதேராதேற்கு லவளியூரிலும் லசல்வராக்கு” என்றரான் தஜராகி.

அப்லபராழுது வராயிலில் கரார ஓடச அவரகள் மூவருடடையே கவனைத்டதேயும் திருப்பியேது.

அவ்வளவு கராடலெயில், கிருஷ்ணன் கராரில் வருகிறரானைரா? என்னை விதசஷம்? வராயிலில் எட்டிப் பராரத்தே
மைராதி, தஜராகி, கிரிடஜ மூவருக்கும் ஒரு கணம் பகீலரன்றது. நரான்கு தினைங்களுக்கு முன், நரான்கு வீடுகள்
தேள்ளி தபராஜன் மைடனைவிக்குக் கராய்ச்சல் அடித்தேது. கராய்ச்சல் மக அதிகமைராகி இருந்தே கராரணத்தேராதலெரா
என்னைதவரா, அவடள லமைல்லெக் குதிடரயின் மீது ஏற்றி டவத்து, எஸ்தடைட் பக்க ஆஸ்பத்திரிக்கு இட்டுச்
லசன்றடதே அவரகள் கண்டைனைர.

முன்லபல்லெராம் துக்கதமைரா, சுகதமைரா, எந்தேச் சிறு லசய்தியேரானைராலும் ஒரு குடும்பத்தேவர தபரால் கூடிக் கலெந்து
லசய்வராரகள். அதுதேரான் இல்டலெதயே! லதேராடைரந்து தபராஜனும் அவன் அம்டமையுங் கூடை ஆஸ்பத்திரிக்குச்
லசன்று மூன்று நராட்களராயினை என்படதே மைட்டுதமை அவரகள் அறிந்திருந்தேனைர.

என்னை ஆயிற்று?

கிருஷ்ணனின் வண்டியிலிருந்து, கிழவியும் தபராஜனும் மைட்டுதமை அழுது லகராண்டு, ஊர கூடை இறங்கிச்

லசன்றனைர. மைற்ற வீடுகளில் இருந்தேவரகள் அவசரமைராக விடரந்தேராரகள்.

142
ரங்கம்டமையின் மைகன் சற்டறக்லகல்லெராம் வந்து, “இறந்து விட்டைராள்” என்று டகக்கராட்டினைரான்.

எல்லெராருடடையே முகங்களிலும் இருளும் கிலியும் படைரந்திருந்தேனை. கிருஷ்ணன் உடைதனை திரும்பி

விட்டைரான். அவ்வளவு தூரம் வந்தே சுருக்கில் அவன் திரும்பியேதில்டலெ.

நரான்கு குழந்டதேகளின் தேராய் எப்படி இறந்தேராள்?

ஒன்றடர ஆண்டுகளுக்கு முன் தகராத்தேர தவண்டைராம் என்ற தீரமைரானைத்துடைன் குறும்படரயும்

லதேராடைரபகளிலிருந்து நீக்கி விட்டைனைர ஊரரார. அவனுக்கு அப்தபராடதேக்கப்தபராது, லகராடுப்படதே நிறுத்தி
விட்டைனைர.

மூன்று நராள் கராய்ச்சலில் எப்படி இறந்து தபரானைரான்.

தஜராகியின் லபரியே தேந்டதே அப்தபராதுதேரான் லசய்திடயேக் லகராணரந்தேரார.

“உடைடலெ அங்தகதயே எரித்து விட்டைராரகளராம். பிதளகராம்.”

“ஐதயேரா!”

ரங்கம்டமை தேன்டனையும் அறியேராமைல் இந்தே ஒலிடயே எழுப்பினைராள். முன்ப எப்தபராததேரா வந்தே அந்தேக்
லகராடியே மைராமைராரியில் தேரான் அவள் பருஷனின் குடும்பம் முழுவதும் அழிந்தேதேராகச் லசரால்லியிருக்கிறராள்.

“லதேய்வங்களுக்குப் பூடச தபராடை தவண்டும். மைராரியேம்மைன் பூடச நடைக்கதவ இல்டலெ. பணம் வந்தேரால்
லதேய்வம் மைறந்து தபராகிறது” என்றராள் மீண்டும் மைராதேம்டமை.

கரியேமைல்லெர தேராம் வர தவண்டுமைரா?

‘ஊருக்கு அவர லபரியே மைனிதேரராக இருந்து தேவறியேடதே நரான் லசய்தவன்’ என்று கருதுபவனைராகச் சமையேம்
பராரத்திருந்தேவன் தபரால், லசவ்வராயேன்று தசவல் வராங்கி, பராடறயேடி மைராரியேம்மைனுக்கு பலிலகராடுத்து,
குறும்படர அடழத்துப் பிரராரத்தேடனைகள் லசய்யே அவன் தீரமைரானித்து விட்டைரான். இடடைதயே ரங்கம்டமை,
சடமையேற்கட்டில் துடித்து விழுந்தே எலிகள் இரண்டடை எவருக்கும் அறிவிக்கராமைல் எருக்குழியில் தபராட்டு
வந்தேராள். லசவ்வராய்க்கிழடமைப் பூடச பற்றி மைராதி அண்டடை அயேலெராருக்குத் தேகவல் லகராடுத்தும்,
இரண்லடைராருவர தேவிர, கரியேமைல்லெர வீட்டுக்கு எதிரரானை முயேற்சி என்று கூடைவில்டலெ.

பூடசச் சராமைரான்கள் சகிதேம், அண்ணன் தேம்பி இரு குடும்பத்தினைரும் கராடலெயிதலெதயே தகராயில் பக்கம்
லசன்று விட்டைனைர. மைராதி ஒருத்திதயே இரு வீடுகளுக்கும் இடடைதயே வராயிலில் உட்கராரந்திருந்தேராள்.
அப்லபராழுது ஹட்டிக்குள் ‘பிதளக்’ மைராரிடயே எதிரக்க, கிரராமைத்டதேப் பராதுகராக்க, கிருஷ்ணன் சுகராதேரார
அதிகராரிகள், தேடுப்ப ஊசிதபராடும் மைருத்துவரகள் சகிதேம் வந்திருந்தேரான். அதிகராரிகள் வந்தேராரகள். வீடு
வீடைராக, ஒருவர மீதேமன்றி ஊசி தபராட்டைராரகள்.

இரு வீடுகளுக்கும் இடடைதயே மைராதேம்டமை உட்கராரந்திருந்தேராள். எல்தலெராரும் ஊசி தபராட்டுக்

லகராண்டைராரகளரா என்று கண்கராணித்துக் லகராண்டிருந்தே கிருஷ்ணன், அவரகள் வீட்டடையும்
மைராதேம்டமைடயேயும் பராரத்தே வண்ணம் குறுக்கும் லநடுக்கும் லநஞ்சு குறுகுறுக்க நடைந்தேரான். பராருவுக்கு
இரு குழந்டதேகள்; ரங்கம்டமையும் குழந்டதேகடள உடடையே தேராய். ஊசி தபராடை தவண்டைராமைரா? லபரியேவரகள்
விடனைக்குக் குழந்டதேகள் என்னை லசய்வராரகள்? ஆனைரால் முன் கூட்டிதயே அவன் முயேற்சி லதேரிந்து
லகராண்தடை அவரகள் எல்லெராரும் எங்தகரா தபராயிருக்கின்றனைதர!

கிருஷ்ணன் பராரத்துவிட்டுப் தபசராமைல் லசன்றது மைராதேம்டமைக்கு அளவில்லெராதே வருத்தேத்டதே ஊட்டியேது.

143
ஒவ்லவராரு வீடைராகப் தபராய்ப் தபராய் அடழத்தேவன், லவயில் கராயும் கிழவியிடைம் ஒரு தபச்சுக் தகட்கக்
கூடைராதேரா? அவள் கூடைவரா விதரராதேம்? லதேய்வத்துக்குச் லசய்வடதே மைறந்து, எவடரதயேரா அடழத்து வந்து
ஊசி தபராட்டைரால் சரியேராகுமைரா? இந்தே அலெங்தகராலெம், லதேய்வ நம்பிக்டகயிலும் சலெத்திலும் வழி பிறழராதே
அவள் கணவனின் மைடறவிலெரா லதேராடைங்க தவண்டும்.

மைராதியின் முகத்தில் கண்டை கீற்றுக்கலளல்லெராம் நீரில் முழுகினை.

லதேராடைரந்து அந்தே வராரத்துக்குள் ஹட்டியில் லதேராரியேர குடிலில் இருவர பிதளக்குக்குப் பலியேரானைராரகள்.

வியேராழனைன்று மைராடலெ ரங்கியின் டகக்குழந்டதேக்கு உடைல் கதேகதேத்தேது. லவள்ளி, சனி, ஞராயிறுக்குள்
மைளமைளலவன்று தநராய் அவளுடடையே மூன்று குழந்டதேகடள விழுங்கி விட்டு, பராருவின் இரு
மைக்கடளயும் லதேராற்றியேது.

ஊர மைக்கள் பீதியேடடைந்தேராரகள். தவற்று ஊரகளுக்கு ஓடியேவரகள் சிலெர; வீட்டுச் சராமைரான்கடள

எரித்தேவரகள் சிலெர.

கரியேமைல்லெர குடும்பம் ஒத்டதேக்கு நகரந்து விட்டைது. மைகரா மைராரி அடுத்தேடுத்தே அந்தேப் பக்கத்து ஹட்டிகடள
எல்லெராம் பீடித்தேது. மூக்கு மைடலெ மைராமைன் வீட்டில் மைராமைடனையும் மைகடனையும் தேவிர, எல்தலெராரும் தநராய்க்கு
இடரயேராயினைர. இடறயேவர தீ கராக்கும் டபயேன் பலியேரானைரான். தீடயே அவித்துக் தகராயிடலெ இழுத்து
மூடிவிட்டைராரகள்.

சிவந்தே முகங்களுடைன் படுத்திருந்தே லசல்வங்கடளக் கண்டைதும் பராருவின் வயிறு பற்றிக் லகராண்டைது.

“லெட்சு என்றும், ஜயேரா என்றும் ஆடசயேராகப் லபயேரிட்தடைதனை, அருடமை மைக்கதள, உங்கள் வராழ்விதலெ
தேராதனை நரான் மைடறந்திருக்க எண்ணிதனைன்?” என்று துடித்தேராள்.

மூன்று குழந்டதேகடள அடுக்கடுக்கராகப் பறிலகராடுத்தே ரங்கம்டமை, வீட்டில் படக கூடைப் தபராடை

விரும்பராதேவள் தபரால் உறங்கிக் கிடைந்தேராள்.

“அம்மைரா, அம்மைரா!” என்று குழந்டதேகள் முனைகினைராரகள்.

பராரு என்னை லசய்வராள்? லதேய்வத்துக்குப் பூடஜ தபராட்டும் பயேனில்டலெயேரா? பராழும் தநராய் பூவரானை
தமைனியிலெரா பற்ற தவண்டும்? இனி அவளுக்கு என்னை இருக்கிறது? நுனி மைரத்துத் தேளிடரயும் பராழரானை
பனி கருகிச் லசல்லெ விழுந்து விட்டைததே!

அவளுடடையே லமைகௌனைத் துயேரத்டதே ரங்கன் லநஞ்சில் உணரந்தேரான். கண்ணீருடைன் எஸ்தடைட் அருகிலுள்ள

ஆஸ்பத்திரி மைருத்துவடர அடழத்து வந்தேரான்.

“பலிடயேயும் சிறுத்டதேடயேயும் விடைக் லகராடியேதேராயிற்தற; வருமுன் தேடுக்க தவண்டும். பராரக்கிதறன்”

என்று தேரான் மைருத்துவர மைருந்து தேந்தேரார.

“என் குழந்டதேடயேத் துடடைத்து எடுத்துக் லகராண்டு என்டனை மைட்டும் ஏனைம்மைரா விடுகிறராய்? என்டனையும்
லகராண்டு தபரா! எனைக்கும் வரட்டும்!” என்று தேன் குழந்டதேகடள அடணத்தேவளராகப் பராரு இரடவக்
கழித்தேராள்.

ஆனைரால், மைராரியேம்டமை, அந்தேப் பிஞ்சுக் குழந்டதேகடள அடைக்கிக் லகராண்டைதும் அந்தே வீட்டில்

தவடலெயில்டலெ என்று தபராய்விட்டைராள்.

144
பராரு, தேன் வராழ்வில் அடதே விடைக் லகராடியே நிகழ்ச்சி தநரந்திரராதே அதிரச்சியில் துடிதுடித்துக் கதேறினைராள்.

ஆறுதேல் கூற மைராதிக்கு நராதவது?

ஒரு தவடள, அந்தே ஊசிடயேப் தபராட்டிருந்தேரால் குழந்டதேகள் பிடழத்திருப்பராரகதளரா? ஒரு

பிள்டளக்கராக ஏங்கி விழித்து அவள் கராத்திருக்டகயில் லதேய்வம் இருந்தே பூக்கடளத் திருகிக் லகராண்டு
தபராகுதமைரா? இரு வீடுகளும் திடைலெராகப் தபராக தவண்டுமைரா?

ததேன் தபரால் பராய்ந்தே லவயிடலெ, கருடணயின்றிக் லகராளுத்தும் லவயிலெராக லவறுத்து மைறுத்தேராள்.

நீலெவராடனை தநராக்கி அவளுடடையே எரிந்தே உள்ளம் சராபமட்டைது. “என் பிள்டலெ என் பிள்டள என்று
லகராக்கரிக்கிறராதயேரா? இந்தேச் சூரியேன் தபராய் நீயும் பரிதேவிப்பராய், வரானைமைகதள!” என்று கதேடவச் சராத்திக்
லகராண்டு, நராலளல்லெராம் பராருடவ அடணத்துக் லகராண்டு மைராதேம்டமை கதேறினைராள். ரங்கம்டமை மஞ்சியே
குழந்டதேகளுடைனும் கணவனுடைனும், தகராத்டதேப் பக்கம் உயிர பிடழக்கப் தபராய்விட்டைராள்.

ஹட்டிதயே பூட்டைப்பட்டை வீடுகளுடைன் லவறிச்தசராடிப் தபராயிற்று. லவளிச்சிட்டை கிரராமைத்திதலெ,

கடைடமைடயேக் கருதி, முதியேவடனையும் தேமைக்டகடயேயும் ததேற்றுபவளராக, இரு குடும்பத்து
ஆண்மைக்களுக்கும் உணவு வட்டிப்பவளராக, அந்தே வீட்டுக்கும் இந்தே வீட்டுக்குமைராக ஓடி உயிர
லகராடுத்துக் லகராண்டிருந்தேவள், கிரிடஜ ஒருத்திதேரான்.

-----------

145
 3.8. மைண்ணின் லபருமைகள்
கடுங் கராய்ச்சல் அடித்தே பின் நராவுக்குக் லகராஞ்சம் லகராஞ்சமைராய் ருசிக்கும் சுரடண வந்து, பது இரத்தேம்
பிடிக்கும் உடைடலெப் தபரால், இயேற்டகயேன்டனை, கடும் பனிக்குப் பிறகும், பச்டச பிடிக்கலெரானைராள்.

மதிக்கும் திருநராள் நடைத்திப் பூம திருப்பவதில் எல்தலெராரும் முடனைந்தேராரகள். லவளிதயேறியிருந்தே

குடும்பத்தினைர திரும்பி வந்து சுண்ணராம்பம் கராடரமைட்டு வீடுகடளப் பதுப்பித்தேராரகள். ஐயேன்
தகராயிலுக்குப் பதுப் பூசராரி வந்து விட்டைரான். இம்முடற உள்ளூர ரராமயின் மைகதனை பூசராரியேராக
நியேமைனைமைரானைரான்.

கராலெத்டதேப் தபரால் மைனைப்பண்டண ஆற்றவல்லெவர எவர உண்டு? மைராதி அந்தே அதிரச்சியிலிருந்து மீண்டு
விட்டைராள். ரங்கம்டமை கூடை, இறந்தே குழந்டதேகடள மைறந்து விட்டைராள். அந்தேக் கராலெததேவரின் அடறயின்
அதிரவிதலெ மூடள கலெங்கி விட்டைராற் தபரால் ஓய்ந்தேவள் பராருதேரான். தசராறில்லெராமைல், நீரில்லெராமைல்,
தேடலெவராரராமைல் உட்கராரந்து ஏக்கப் லபருமூச்சிதலெ இரவும் பகலும் லதேரியேராமைல் கழித்தேராள்.

ரங்கன் ததேயிடலெ பயிரிடைத் லதேராடைங்கியே பிறகு, ஒத்டதேப் பக்கம் கிழங்கு விடளவிக்கும் பூம குத்தேடக
எடுக்கச் லசல்லெவில்டலெ. மைரம் அறுக்கும் குத்தேடக எடுத்திருந்தேரான். சடமை உரம் வராங்கி, தஜராகியின்
விடள நிலெங்களில் கிழங்கும் தகராசு வடககளும் தகராதுடமையும் பயிரிடை உதேவி பரிந்தேரான். வீட்டிதலெ,
அவடனை மைலெரந்தே முகத்துடைன் வரதவற்பவர எவரும் இல்டலெ.

தேந்டதேதேராம் உறங்கிதயே ஓய்ந்துவிட்டைராதர! முன்தபராலெ இடச ஏது? நடைனைம் ஏது? சடைங்கு ஏது?
சம்பிரதேராயேம் ஏது? இரண்டைராண்டுக் கராலெத்திதலெ சமுதேராயேதமை மைராறிவிட்டைததே! லபரும்பரான்டமையேரானை
இடைங்களில் தகராத்தேடரச் தசரப்பததே அநராகரிகம் என்றல்லெதவரா, இடசடயேதயே ஒதுக்கி விட்டைராரகள்.

தேந்டதே தேராம் ஓய்ந்து தபரானைரார.

பராரு! மைடனைவி, அவடனை ஏலறடுத்துப் பராரத்தேராளரா? அவள் முகத்தில் மைலெரச்சிதயே மைராய்ந்துவிட்டைது. தேங்க
தரக்கரானை தமைனி நிறம் மைங்கிவிட்டைது. கண்கடளச் சுற்றிக் கருவடளயேம் விழ, கன்னைத்லதேலும்ப முட்டை,
உதேடுகள் வறண்டு லவடிக்க, அவன் கனைவு கண்டு மைணந்தே பராருவரா அவள்? வராலிபரகளின் மைனைத்தில் ஒரு
கராலெத்தில் சலெனைத்டதேத் ததேராற்றுவித்தே பராருவரா?

சூதும் தபராடதேயுங் கூடை மைற்ந்து, தபராட்டி லவறியிதலெ, பச்டசடயே விடளவித்துப் பணத்டதேப் லபருக்க
அவன் திட்டைமட்டிருந்தேரான். அத்தேடகயேவனுக்கு அன்று பராருடவக் கராண்டகயிதலெ இரக்கம்
உண்டைராயிற்று.

கன்னிப்பருவத்திதலெ அவள் கருத்டதே டவத்தேவனிடைமருந்து பிரித்து அவடள மைடனைவியேராக்கிக்

லகராண்டைராதனை, உண்டமையில் கராதேதலெராடு, அவனுடைன் அவள் இடணந்து வராழ்ந்தேலதேல்லெராம் எத்தேடனை
நராட்கள்?

இன்னும் பது மைணம் பரிந்தே மைங்டக தபரால், குழந்டதேக் குறுகுறுப்பம் லயேகௌவனைத்தின் மனுமனுப்பம்
குன்றராமைல், கணவன் தேன்டனை தநராக்கும் தபராலதேல்லெராம் நராணித் தேராழும் விழிகடள உடடையேவளராய்,
சுறுசுறுப்படைன் கிரிடஜடயே அவன் கராணவில்டலெயேரா? தஜராகி, அவடளக் லகராண்டு சந்ததேராஷமைராக
இருக்கிறரான்! இருவரும் தசரந்து மைண்ணில் தவடலெ லசய்டகயில், இன்னைமும் சிரிக்கவும் கண்கள்
பளபளக்க தநராக்கவும் அவரகளுக்குப் பதுடமை அழியேராமைல் இருக்கிறததே!

அங்தக வந்து லநருங்கிப் பழக ஆரம்பித்தே பின்பதேரான் அவனுக்கு அதுவடர ததேரான்றராதே

எண்ணங்கலளல்லெராம் ததேரான்றினை. மைடனைவி பற்றியே ஆற்றராடமை பதிதேராக உடரத்தேது.

146
கிரிடஜயிடைமும் தஜராகியிடைமும் அவன் கண்டை சிறப்பக்களில் ஓர அம்சங்கூடைப் பராருவிடைம் லநருங்கி
வராழ்ந்தே பதுமைண நராட்களில் கராணவில்டலெ. அவள் கண்களில் விள்ள முடியேராதே இரகசியேங்கடளதயேரா,
சிரிப்பிதலெ அவடனைச் சிலிரக்க டவக்கக் கூடியே கவரச்சிதயேரா ஒருநராள் கூடை அவன் கராணவில்டலெ.
அவரகளுடடையே இல்லெற வராழ்வின் பயேனைராக உதித்தே லசல்வங்கடள, இடறவன் வளரந்தும் வளரராமைலும்
எடுத்துக் லகராண்டைரான். ஆனைரால் பனிக்கராலெத்தில் பட்டை மைரம், வசந்தேம் வந்தேதும் தேளிரக்கவில்டலெயேரா?
பூக்கவில்டலெயேரா?

“பராரு, ரங்கம்மைரா இல்டலெயேரானைரால், எனைக்குச் சராப்பராடு டவக்கக் கூடைராதேரா? குளித்து முழுகிச் சுத்தேமைராக
இருக்கக் கூடைராதேரா?” என்றரான்.

அவன் குரலில் ஆதுரம் இருந்தேது.

அவள் சூனியேத்தில் லெயித்தேபடி அவனுக்குச் தசராறு படடைத்தேராள்.

ரங்கம்டமையின் மைகன் வந்து உட்கராரந்தேரான். மூத்தேவனைரானை அவனுக்குப் பதிடனைந்து பிரராயேம் இருக்கும்.

கவடில்லெராதே இளம்பிள்டள; மைராமைனுக்கு உதேவியேராகத் ததேராட்டைத்துக்குப் தபராய் முண்டைனைராக உடழக்கக்
கற்று வரும் டபயேன். கராதரராட்டைக் கற்க தவண்டுலமைன்பது அவனுடடையே ஆடச. குடும்பம், கலெகலெப்ப
இரண்டும் அவனுக்கு தவண்டும்.

வட்டிலில் ஒருவருக்குள்ள அளதவ பராரு தசராறு டவத்திருந்தேராள்.

“என்னை ரராமைரா? உட்கரார, ஏன் பராரக்கிறராய்?” என்றரான் மைராமைன்.

“இல்டலெ, மைராம என்டனை மைறந்துவிட்டைராரகள். ஜயேராவும் லெட்சுமயும் தபரானை பின்ப நரான் அவரகளுக்குப்
லபராருட்டைராகத் ததேரான்றவில்டலெ. மைராம, நீங்கள் இனிதமைல் லபண் லபற்றுத் தேந்தேராலும் நரான் கட்டுதவன்.
என்டனை மைறந்து விடைராதீரகள்” என்று சிரித்தேரான் அவன்.

மைராமயிடைம் தேனியேரானை பிரியேம் அவனுக்கு உண்டு. அவளுடடையே தசராகம் சூழ்ந்தே முகத்டதே மைலெர டவக்கும்
முயேற்சியில், அவன் தினைமும் தபசித்தேரான் பராரக்கிறரான். ஆனைரால் அவள் அவற்றுக்லகல்லெராம் அப்பரால்
இருந்தேராள். தேன் எல்டலெ வடரயிலும் வருவதேற்கு எவரக்கும் சக்தி இல்டலெ என்பதுதபரால், தேரான் வகுத்துக்
லகராண்டை தகராட்டடைத் தேராண்டிதயே வருவதில்டலெ.

“என்னை மைராம, தபசராமைல் இருக்கிறீரகதள? உங்கள் பூமயில், மைராமைன் கரால் டவக்கக் கூடை நரான்
சம்மைதிக்கவில்டலெ. நீங்கள் இப்தபராது எனைக்குச் தசராறு டவக்க மைறந்தேது இருக்கட்டும். பூமடயே மைறந்து
விட்டீரகதள! முள்ளுச் லசடிகள் முடளத்து விட்டைனை. இத்தேடனை வருஷத்துக்குப் பிறகு, பராவம் அடவயும்
முடளக்கட்டும் என்று விட்டீரகளரா?” என்றரான் டபயேன்.

குழம்டப ஊற்ற வந்தேவளுக்கு, மைண் என்ற தபச்டசக் தகட்டைதும் திடுக்கிட்டைராற் தபரால் டக அதிரந்தேது.

ஆம் அவள் தசராகத்தில் உயிருக்கு உயிரரானை மைண்டணக் கூடை மைறந்தேராதள! கராற்றும் நீரும் தபரால் அவள்
வராழ்விதலெ கலெந்திருந்தே மைண்டண மூன்று நரான்கு மைராதே கராலெமைராக மைறந்து விட்டைராதள? லசன்ற தேடைடவ,
ஒன்றுக்கு ஒன்பதேல்லெவரா அவளுக்கு அந்தே மைண் வராரி வழங்கியிருந்தேது?

ஏததேரா ஒரு மையேக்க நிடலெயிலிருந்து அவள் சட்லடைன்று நிடனைவுக்கு வந்துவிட்டைராற் தபரால் பரபரத்தேராள்.
அப்தபராததே டகப்பராத்திரத்டதே நழுவவிட்டு ஓடை தவண்டும் தபரால் மைனைசில் பதேற்றமும் உண்டைராயிற்று.

“பராரத்தீரகளரா மைராமைரா? மைண் என்றதும் மைராமக்குப் பரபரப்ப வருகிறது. கவடலெப்படைராதீரகள் மைராம, நரான்
முள்ளுச் லசடிகடள லவட்டி, முள் தபராட்டுத் திருப்பியிருக்கிதறன். மைராம, அதில் ஓர ஆரஞ்சு மைரம்

147
டவயுங்கள் உங்கள் டகயேரால்” என்றரான் மைருமைகன்.

பராருவுக்கு உடைதனை அந்தேக் கருப்ப மைண்ணின் நிடனைவு ஓடியேது. உடைதனை, “நல்லெ கன்றராகக் லகராண்டு
டவக்க தவண்டும். எனைக்கு நிசமைராகதவ ஆரஞ்சு டவக்கும் ஆடச லவகுநராட்களராக” என்றராள்.

உடைதனை ரங்கன், “ஒன்லறன்னை, பத்துப் பதிடனைந்ததே டவப்தபராம். நல்லெ சனி தபரால் இனிக்கும்
ஒட்டுக்கன்று நரான் வராங்கி வருகிதறன்” என்றரான்.

“ஒன்று தபராதும்” என்றராள் பராரு.

“அந்தேப் பழத்டதே உங்கள் மைகள் எனைக்கு உரித்துக் லகராடுப்பராள்; இல்டலெயேரா மைராம” என்று சிரித்துக்
லகராண்தடை ரராமைன் டககழுவச் லசன்றரான்.

ரங்கன் மைலெரந்து சிரிக்டகயில் பராரு, “என் மைகளல்லெ, உன் மைராமைன் மைகள்” என்றராள் சிரிக்கராமைதலெ.

ரங்கன் உண்டு படக குடித்துச் சிறிது தநரம் லவளிப்பக்கம் லசன்றிருந்தேரான். பின்ப பறமைடனைக்கு
வந்தேரான்.

ரங்கம்டமை, குழந்டதேகள், பருஷன், எல்லெராரும் உள்மைடனையில் படுத்து உறங்கி விட்டைனைர. ரராமைன் நடு
வழியில் கட்டடை தபரால் குறட்டடை விட்டைரான். கவடில்லெராதே டபயேன். கூச்சமன்றி மைராமயிடைம் தகலி
லமைராழிந்தேரான்.

அவள் உன் மைராமைன் மைகள் என்றராதள! என்னை லபராருள் அதேற்கு? அவளுக்கு மைடனைவியேராக நடைந்து
லகராள்ளும் உத்ததேசம் இருக்கிறதேரா? இல்டலெயேரா? மூன்று குழந்டதேகடளப் பறிலகராடுத்தே ரங்கம்டமை
அடதே மைறந்ததே தபராய்க் கணவனுடைன் லநருங்கிச் சிரித்துப் தபசி மைகிழ்கிறராள். குழந்டதேகதள லபறராதே
கிரிடஜ, அலுத்துக் லகராள்ளவில்டலெ.

அவள் என்னை நிடனைக்கிறராள்?

பலெவிதேமைரானை தபராடதேகளுக்கும் பழக்கமைரானை அவன் உள்ளம் நிடனைத்தே மைராத்திரத்தில் சறி சினைந்தேது.

எழுந்து படுத்தேவரகடளத் தேராண்டிப் பின்பறம் வந்தேரான். அடுப்படியில் சராக்கு விரித்திருந்தேது. தேடித்தே

கம்பளி ஒன்று இருந்தேது.

பராரு படுக்கவில்டலெ. உட்கராரந்திருந்தேராள்.

இருளில் அவள் முகம் அவனுக்குத் லதேரியேவில்டலெ. ஆனைரால், வராழ்விதலெ ஏமைராற்றம் கண்டை தேனி
உருவதமைரா? தசராகத்தின் தேனிச் சிடலெதயேரா?

சினைந்து சறி வந்தேவனின் உடைலில் சிலிரப்ப ஓடியேது.

முதேல் முடறயேராக அவன், தேரான் அவளுக்குத் தீங்கிடழத்து விட்டைராதனைரா என்று நிடனைத்தேரான்.

முரட்டுத்தேனைமைராக பூவரானை அவடளக் கசக்கி விட்டைராதனைரா என்ற எண்ணத்துக்கு முதேல் முதேலெராக அவன்
லநஞ்சம் இடைம் லகராடுத்தேது.

இந்தே எண்ணம் ததேரான்றியேவுடைன் பலெ உண்டமைகள் அவனுள் முட்டினை. அததே வீட்டில், அவனுடடையே
சிற்றன்டனை தேந்டதேயிடைமருந்து பிரிந்து தபராய்விடைவில்டலெயேரா? அவன் நட்பக் லகராண்டிருக்கும் லககௌரி
கணவனிடைமருந்து பிரிந்து வந்திருக்கவில்டலெயேரா? பராரு ஏன் அவ்விதேம் நடைக்கவில்டலெ? அந்தே வீட்டடை

148
விட்டு அவள் பிரிந்து தபராகும் விருப்பத்டதேக் கூடைக் கராட்டைவில்டலெதயே! கிரிடஜதயேனும் தஜராகியுடைன்
அடிக்கடி மைணிக்கல்லெட்டிப் பிறந்தேகத்துக்குச் லசல்வராள். இவள் ஏன் லசல்வதில்டலெ?

பராரு, சராதேராரணமைராக அவன் பராரக்கும் லபண்கடளப் தபரான்றவள் அல்லெள். மைடனைவியிடைம் நிடறவு

கராணராதேவனைராக தவறு மைங்டகடயே நராடிச் லசல்லும் அவடனைப் தபரான்றவளும் அல்லெ அவள். பின்?

அபராண்டைமைராகத்தேராதனை அவன் கிருஷ்ணனின் மீது விரசமைராகப் பழி சுமைத்தினைரான்! அவன் லநஞ்சுக்குத்

லதேரியும், பராருவின் தூய்டமை குறித்து.

பராருடவ எப்படி நிடனைத்தேராலும் அவனைரால் அவள் மீது லநஞ்சராரக் களங்கம் நிடனைக்கும் துணிவில்டலெ.
வழிகள் இருந்தும் அவள் லநறி நிற்பவதள.

ஆனைரால், ரங்கன் எண்ணங்கடள ஒதுக்கிவிட்டு, அடிதமைல் அடி டவத்து, அவளருகில் லசன்று

அமைரந்தேரான்.

தேடலெயில் வட்டில்டலெ. அடர முண்டும் தபராரடவயுமைராக குந்தியிருந்தேவளுக்குத் திடுக்கிட்டைராற் தபராலெத்

தூக்கி வராரிப் தபராட்டைது. இருளிதலெ வஞ்சகமைராக எவதரனும் வந்திருப்பராதரரா என்ற அதிரதவரா?

லமைல்லெ அவள் கராதேருகில் குனிந்து, “நரான் தேரான் பராரு. நீ இப்படி எதேற்கராக வருத்தேம் கராக்கிறராய்? இததேரா
பரார, பராரு” என்று அவள் டகடயே லமைல்லெப் பற்றினைரான்.

“தவண்டைராம்” என்றராள் அவள். அவன் பிடியில் இருந்தே டகயின் அடசவு கண்டு, அவள் உடைல் அதிரந்து
குலுங்கியேது அவனுக்கு பரிந்தேது.

“என்னை தவண்டைராம் பராரு? நராம் லகராடுத்து டவத்தேது அவ்வளதவ. மூன்று குழந்டதேகடளப் பறிலகராடுத்தே
ரங்கம்டமை மைறக்கவில்டலெயேரா?” என்றரான். அவனுக்தக குரல் தேழுதேழுத்தேது.

அவள் அவன் தகள்விக்கு தநரடியேராகப் பதில் கூறவில்டலெ. எங்தகரா தநராக்குபவளராக, “நீங்கள்

லககௌரிடயேக் கட்டிக் லகராள்ளுங்கள்” என்றராள்.

“பராரு!”

“உண்டமைதேரான். அடுத்தே மைராதேத்துக்குள் அவடள அடழத்து வந்துவிடுங்கள்.”

“இலதேல்லெராம் என்னை பராரு?”

“நீங்கள் லககௌரிடயே நராடிப் தபராவது நிசந்தேராதனை?”

அவன் தேயேங்கினைரான்; தேடுமைராறினைரான்; பிறகு ஒப்பக் லகராண்டைரான்.

“பராரு? உனைக்கு அதேனைரால் தகராபமைரா? உனைக்கு இந்தே வீட்டிலிருக்க விருப்பமல்டலெயேரா பராரு?”

“நரான் அப்படியேரா லசரான்தனைன்?”

“பின், எனைக்கு விளங்கவில்டலெதயே?”

“எனைக்கு அந்தே மைண் தபராதும் வராழ்வுக்கு.”

149
“நரான் லககௌரிடயே விலெக்க தவண்டுலமைன்றராலும் விலெக்கி விடுகிதறன். நீ ஏன் இப்படிப் தபசுகிறராய்
பராரு? என்டனை உன் முன்ப இன்று குற்றவராளியேராக உணருகிதறன், பராரு.”

“இல்டலெ, நரான் தேரான் குற்றவராளி. பிறர எருடமைகள் நிடறயேப் பரால் தேந்தேரால், பிறர பூம பசுடமையேராக
விடளந்தேரால், லபராறராடமைக் கண்களுடைன் கராண்பது பராவம் என்று நம் லபரிதயேரார லசரால்வராரகள். நரான்
பிறர வராழ்டவக் கண்டு லபராறராடமைப் பட்தடைன். பிறர மைக்கடளக் கண்டு லபராறராடமைப்பட்தடைன். என்
குழந்டதேகடள மைராரித்தேராய் எடுத்துக் லகராண்டைராள். நரான் இனியும் குழந்டதே தவண்டுலமைன்ரு
ஆடசப்பட்டைரால், லபராறராடமையும் வரும். என் ஆடச மீறிப் தபராகும் தபராலதேல்லெராம் லதேய்வம் அடித்து
விடுகிறது. எனைக்கு இனி ஒன்றும் தவண்டைராம். லககௌரிடயேக் கூட்டி வராருங்கள்.”

“பராரு!”

அவனுக்தக அவன் குரல் பரிந்து லகராள்ள முடியேராதேதேராக இருந்தேது.

“நரான்... நரான் அறியேராமைல் உன் மைனைடசக் கசக்கி எறிந்து விட்தடைன். நீ இவ்வளவு லமைன்டமையுள்ளவளராக
இருப்பராய் என்று அறியேராதே முரடைனைராக இருந்து விட்தடைன். என்டனை லவறுக்கிறராயேரா பராரு? இவனைரால் என்
வராழ்வு லகட்டைது என்று லவறுக்கிறராயேரா பராரு?”

அவன் மைனைசின் ஒரு மூடலெயிலும் லமைன்டமை இல்டலெ என்பது லபராய். அவனைராலும் ஒரு கணதமைனும்
தேன்டனை லவல்லும் கீழ்த்தேர உணரவுகடள ஒதுக்கிப் தபச முடியும் என்படதேப் பரிந்து லகராண்டை அவள்
பராரடவ ஒளி லவள்ளமைராகத் திகழ்ந்தேது.

“நரான் உங்கடள ஏன் லவறுக்கிதறன்? நீங்கள் முடறயில்லெராமைல் என்டனைக் கட்டினீரகளரா? பலெ தபர
அறியேப் பந்தேயேத்தில் லவன்றீரகள்; என்டனை உரிடமையேராக்கிக் லகராண்டீரகள்.”

“ஆனைரால் பந்தேயேம் என்னைரால் ஏற்பட்டைதுதேராதனை?”

“கடைந்து தபரானைடதே ஏன் நிடனைக்கிறீரகள்? தேடலெவிதி என்று ஒன்றில்டலெ?” அவளுடடையே டககள்

இரண்டடையும் அவன் தசரத்துக் லகராண்டைரான். ஆத்திரமைரா, தகராபமைரா, பச்சராத்தேராபமைரா என்பது அவனுக்தக
பரியேராமைல் படைபடைப்ப உண்டைராயிற்று.

“பராரு, என்டனை விரும்பி ஒருநராள் கூடை நீ சந்ததேராஷமைராக இருந்தேதில்டலெதயே?” தேன் ததேரால்விடயே ஏற்றுக்
லகராள்ள விரும்பராமைல் துடித்தே இருதேயேத்தின் குரல் அது. கிருஷ்ணடனை லவற்றி கண்டைதேராக அவன்
அதுவடர தேன்டனைத்தேராதனை ஏமைராற்றிக் லகராண்டிருந்தேரானைரா? அவள் கராதேதலெராடு தேன்னிடைம் வராழவில்டலெ
என்பது ஒன்தற தபராதேராதேரா? ஒரு தவடள இடதே உணரந்துதேரான் அந்தேக் கிருஷ்ணன் லவற்றியுடைன்
எக்களிக்கிறராதனைரா?

லபராறராடமையின் ஆதிக்கத்திலுள்ள மைனைத்துக்கு, இன்னை வழியில் தேரான் சிந்டதே லசல்வது என்ற லதேளிவு
ஏது?

“இடதேலயேல்லெராம் இப்தபராது ஏன் தகட்கிறீரகள்? நராம் தநற்றுத்தேரான் மைணம் பரிந்து லகராண்தடைராமைரா?”

என்றராள் பராரு.

“நரான் தகட்டைதேற்குப் பதில் லசரால். இவதனைராடு வராழ்ந்தேது தபராதும் என்று நீ விலெக விரும்பகிறராயேரா?
எனைக்கு மைடனைவியேராக வந்தும் என்டனை ஏமைராற்றி விட்டைராய். கடைதனை என்று இந்தே வீட்டிதலெ நீ பராசமன்றி
வராழ்வராய். அப்படித்தேராதனை?”

அவன் குரலில் லவறியின் சூடு ஏறியேது.

150
கண்கள் நீடரச் சிந்தே, “என்டனை ஏன் துன்பறுத்துகிறீரகள்? லதேரிந்து லகராண்டு ஏன் குத்துகிறீரகள்
லநஞ்டச?” என்றராள் பராரு.

“பழிகராரி!” என்று அவள் டககடள உதேறிவிட்டு அவன் எழுந்தேரான். பறமைடனையில் வந்து படுத்தே
அவனுக்கு ஆத்திரமும் லகராந்தேளிப்பம் அடைங்கவில்டலெ.

அவன் லகஞ்சியும் கடரந்தும் கூடை, அவனுடடையே லபராறராடமை வசப்பட்டை உள்ளம் சற்தறனும்

லபராய்யேராறுதேல் லகராள்ளக் கூடை, அவள் இதேமைராகப் தபசவில்டலெ. கல் லநஞ்சுக்கராரி!

துடிதுடித்தே லநஞ்சுடைன் லநருப்டபக் கிழித்துக் லகராண்டு தேரானியேப் லபட்டிடயேத் ததேடிப் தபரானைரான்;

லபட்டிக்குள் படதேத்து டவத்திருந்தே மைதுப்பட்டிடயே எடுத்தேரான். ததேரால்விடயே மைறக்க மைதுவருந்தியே
அவன், மைறுநராதள லககௌரிடயே அடழத்து வர ஏற்பராடு லசய்யே தவண்டுலமைன்று உறுதி லகராண்டைரான்.

மைறுநராள் கராடலெயின் உதேயேத்டதே, பராரு அந்தே வீட்டுக்குள்ளிருந்து வரதவற்கவில்டலெ. குளிரந்தே மைண்ணின்

ஸ்பரிசம் கரால்களின் வழிதயே பராய்ந்து உடைடலெச் சிலிரக்கச் லசய்யே, கீழ்த்திடசயில் லபராங்கி வந்தே கதிரச்
லசல்வடனைக் கண்டைராள்.

பது நம்பிக்டக; பதியே ஒளி; பது வராழ்வு!

தேன்டனை மைறந்து விடளநிலெத்தில் நின்றவள் இரு டககளராலும் மைண்டண வராரினைராள்.

இதுதவ என் உயிரின் சராரம்; வராழ்வின் இன்பம்; மைண், என் அம்டமை, என் குழந்டதே, எல்லெராம் இதுதவ.
என்டனை இது வஞ்சகம் லசய்யேராது! தீயும் தநராயும் இடதே என்னிடைமருந்து பிரிக்க முடியேராது; பிடுங்கி விடை
முடியேராது; என் மைண்.
----------

151
 3.9. நஞ்சுண்தடைசர அருள்

ஆக்கி அழித்துப் பலெ திருவிடளயேராடைல்கடளப் பரிந்து லகராண்டு லசல்லும் கராலெததேவனுக்கு அலுப்தபரா

சலிப்தபரா ஏது? உருண்டு உருண்டு பருவங்களராகியே சக்கரங்களில் மைராறி மைராறிச் சுழன்று லசல்லுபவன்,
லசன்ற தேடைத்டதேயும் திரும்பி தநராக்குபவன் அல்லெதவ? மைராதியின் தேடலெமுடி லவள்ளி இடழகள்
ஆகிவிட்டைனை. டககளும் கரால்களும் சுள்ளிகளராகக் கராயே, ததேராலிதலெ எண்ணற்ற சுருக்கங்கள்
விழுந்துவிட்டைனை. எதிரமைடனையில் ரங்கம்டமை மைகன் இரராமைன் இளங்கராடளயேராகி விட்டைரான். ததேயிடலெ
டவத்தே ரங்கன், பச்டசடயேப் பணமைராய்க் கராணத் லதேராடைங்கி விட்டைரான். சரக்தகற்றிச் லசல்லெ,
ஆறராயிரத்துக்கு லெராரி வராங்கியேராயிற்று. வீட்டடை இடித்து, நீட்டி, வசதியேராகக் கட்டி விட்டைரான். லககௌரி,
அந்தே வீட்டுக்கு வந்தேதுதமை மைணிமைணியேராக இரு பிள்டளகடளப் லபற்று விட்டைராள். சிலெ ஆண்டுகளில்
எத்தேடனை மைராறுதேல்கள்!

லதேய்வம் வஞ்சித்தேது என்று மைராதி நிடனைத்தேராதள! கவடைறியேராதே மைகன் தஜராகிடயே, அப்பனுமைரா

வஞ்சிக்கிறரான்? எதிரமைடனையிதலெ, அந்தே மைகனுக்குப் பிள்டளயேராகி விட்டைனைரா? ஒருதவடள அவன், அவர
மைகதனைரா? அவள் மைகன் அவர மைகதனைரா?

முதுடமையும் ஏமைராற்றமும் லநஞ்டச டநயேச் லசய்து விட்டைனைதவ! இந்தே ஏமைராற்றத்துடைதனைதயே இவள்

மைட்கி மைடியே தவண்டியேவள்தேராதனைரா? ஐந்து குறிஞ்சிகடளக் கண்டை அவள் அந்தே வீட்டிதலெ மைழடலெ ஒலி
தேரும் எதிரகராலெ நம்பிக்டகடயேக் கராணப் தபராவததே இல்டலெயேரா?

சகலெராத்திப் பண்டிடக வந்து விட்டைது. ஹட்டி வீடுகலளல்லெராம் லமைழுகிப் பதுப்பிக்கப்பட்டு விட்டைனை.

மைராடலெ அழகழகரானை தகராலெங்கடள, வீட்டு முற்றம் முழுவதும் லபண்கள் வடரந்தேராரகள்.

மைராதி இளம் மைருமைகளராக இருந்தே கராலெத்தில் லவண்டமையேரானை சராம்படலெத்தேரான் தகராலெமடை

உபதயேராகித்திருக்கிறராள். முற்கராலெத்துப் லபண்களரா லககௌரியும் மைற்றவரகளும்? ஹட்டிப் லபண்களில்
எத்தேடனை தபர தசடலெ உடுத்துச் லசராகுசுக்கராரிகளராக மைராறிவிட்டைனைர? ஒத்டதேக்கு அணியேணியேராக
ஹட்டிப் லபண்கள் கிளம்பி விடுகிறராரகதள, பந்தேயேம் பராரக்கவும், என்னை என்னைதவரா ஆட்டைங்கள்
பராரக்கவும்?

எதிர வீட்டுக் லககௌரி, மைருமைகன் ரராமைன் லெராரி ஓட்டிப் தபராக, ஒரு லசவ்வராய்க்கிழடமை மீது இல்லெராமைல்
ஒத்டதே லசல்கிறராதள! ஆனைரால், அவள் வீட்டில் என்னை உண்டு? அததே சராடமை, அததே தகராதுடமை, அததே
உடழப்ப. அவள் மைகன், மைருமைகள் இருவருக்கும் வராழ்வு அலுக்கதவ இல்டலெதயே!

தகராதுடமைத் ததேராடச சுட்டு அடுக்கி டவத்து, தசராறும் லவண்டணயும் நடுதவ டவத்து, ஆமைணக்கு
லநய்யில் முக்கியே மூன்று திரிகள் அதில் லபராறுத்தி எரியே, குழந்டதேகடள உட்கராரத்தி டவத்து, சுற்றித்
திருஷ்டி கழிப்பராரகள் சகலெராத்தியேன்று. பிறகு அந்தேத் ததேராடசடயே விடளநிலெத்தில் வீசி விட்டு வந்து,
இடறவடனைத் துதிப்பராரகள்.

குழந்டதேகள் இல்லெராதே வீட்டிதலெ பண்டிடகக்கும் பருவத்துக்கும் ஏது மைவுசு?

தஜராகி ஒரு வழிபராட்டடையும் குடறப்பவனைல்லெ. மைராடலெ, நிலெத்தில் தகராதுடமை ததேராடசடயே வீசி விட்டு
வந்தே பின் தீபத்தின் கீழ் உட்கராரந்து இடறவடனைத் துதிக்கலெரானைரான்.

கண்கடள மூடியேவளராக, மைராதி பறமைடனையில் படுத்திருந்தேராள். அவனுடடையே பிரராரத்தேடனையில்

ரஞ்சகமைரானை ஒலி, அவளுடடையே லசவிகளில் இனிடமையேராக விழுந்து லகராண்டிருந்தேது. அன்டனையின் மைடி
இதேம் தபரால், அது அவள் ஓய்ந்தே நரம்பகடளத் தேராலெராட்டினைராற் தபரால் இருந்தேது. லமைல்லெ லமைல்லெ அவள்
தேன் நிடனைவு மைறந்து உறக்கத்தில் ஆழ்ந்து விட்டைராளரா? அடதே உறக்கலமைன்றும் லசரால்வதேற்கில்டலெ.

152
எங்தகதயேரா மைக்கள் தபராய்க் லகராண்டிருந்தேராரகள். படடை திரண்டு தபராகிறததேரா? இல்டலெ. மைங்டகயேர
பட்டைராளமைரா என்னை? வட்டும் முண்டும் அணிந்தேவரகள் அல்லெ, வண்ண வண்ணத் துகில்கள்; டககளிதலெ
கங்கணங்கள், லநற்றியில் மைங்கலெப் லபராட்டுக்கள். ஓடி ஓடி ஓடி ஒரு மைங்டக நல்லெராள் முன்தனை
லகராற்றடவ தபராலெ வருகிறராள். பின்தனை, அவரகடளத் லதேராடைரந்து குதிடரகளில் கத்தி ஏந்தியே
சிப்பராய்களின் பட்டைராளமைல்லெதவரா துரத்துகிறது.

முன்தனை ஆற்டறத் தேராண்டி மைராதேரசி, லதேராடலெவில் லதேரிந்தே தகராபரத்டதே தநராக்குகிறராள். கரமைலெர குவியே,
கண்ணிதேழ் நடனையே இதேயேம் உருக, “ஆலெமுண்டை அரதனை, அம்டமைதயே, எங்கடளக் கராப்பராற்றுங்கள்;
நஞ்சுண்டை நராயேகதனை, நராயேகிதயே, நதி தேராண்டி அவரகள் வரராமைலிருக்கச் லசய்யுங்கள்; கண்டைம் கறுத்தே
பிரராதனை, கயேவரகளுக்கு உதேவுவீதரரா?” என்று பலெம்பித் துதிக்கிறராள், துடிக்கிறராள்.

என்னை அதிசயேம், ஆற்றிதலெ அரசன் சடடையிலிருந்து லபராங்கு வரும் கங்டகடயேப் தபராலெ அல்லெதவரா
லவள்ளம் பரண்டு அடலெதமைராதி வருகிறது! சறிப் பரண்டு லபராங்கி நுடரத்து வருவது பது லவள்ளதமைரா?
அன்றி, ஏறுடடையே லபம்மைரானின் அருள் லவள்ளந்தேராதனைரா?

கராற்றராய்க் கடுகி வந்தே அசுவங்கள், அடித்துப் படடைத்து வரும் லவள்ளம் கண்டு மைருண்டு நிற்கின்றனை.
மைங்டகயேரின் கண்கள் நன்றியேரால் பளபளக்க, அந்தேப் பஸதவசடனை அவரகள் பகழ்ந்து பராடுகிறராரகள்.
கணகணலவன்று மைணிகள் ஒலிக்கின்றனை; தூபம் கமைழ்கிறது.

மைராதி சட்லடைன்று இந்தேக் கட்டைத்தில் விழித்துக் லகராண்டைராள். மைணி ஒலியும், பிரராரத்தேடனை ஒலியும்!
தஜராகி விளக்கின் முன், அரனுக்குச் லசய்யும் பிரராரத்தேடனை என்று அவளுக்குத் லதேரிவராயிற்று.

பட்லடைன்று எழுந்து உட்கராரந்தேராள். உள்ளத்தின் தபரின்ப உணரடவச் லசரால்லெத் தேரமல்டலெ.

‘ஹரா நஞ்சுண்தடைசுவரரா! உன் கருடணதயே கருடண! ‘ஏன் கலெங்குகிறராய்! நரான் இருக்கிதறன். என்டனை
மைறந்தேராதயேரா?’ என்று கராட்டைதவரா, எனைக்குக் கனைவு தபரால் அந்தேக் கராட்சிடயேக் கராட்டினைராய்? உன்
குலெத்ததேராரின் லதேய்வம் நராலனைன்று, மைறந்து தபரானை இந்தே அஞ்ஞரானிக்கும் நீ நிடனைவு மூட்டினைராதயே! உன்
கருடணடயே எப்படிப் பகழ்தவன்?’ என்று வியேந்து கண்களில் நீர லபருக, ஓடி வந்தே அம்டமை, விளக்கின்
முன் விழுந்து பணிந்தேராள்.

“தஜராகி, ஈசுவரன் அருள் லசய்தேரான். நஞ்சுண்தடைசுவரரின் தகராயிலுக்கு வருதவராம் என்று தவண்டி,

லவள்ளிப் பணம் முடிந்து டவயுங்கள். கிரிடஜ, விழுந்து கும்பிடைம்மைரா” என்றராள்.

தஜராகி வியேப்படைன் அம்டமைடயே தநராக்கினைரான். “அம்மைரா!”

“ஆமைராம், மைகதனை. கனைவு தபரால்க் கராட்சி கண்தடைன். ஆறு தேராண்டி அம்டமை வரவும் ஆற்றிதலெ தேண்ணீர
லபராங்கி வர, சிப்பராயும் குதிடரயும் மைடைங்கிச் லசன்றடதேயும் கண்தடைன். ஆலெமுண்டை ஐயேடனை நராம்
மைறந்துவிட்டு, டபயேன் இல்டலெதயே என்று வருந்திதனைராம். ஈசுவரர நிடனைவு மூட்டினைரார” என்றராள்
பரவசமைராக.

தஜராகியும் கிரிடஜயும் நஞ்சுண்டை ஈசுவரன் தகராயில் உள்ள திடச தநராக்கி வணங்கி, லவள்ளிப் பணம்
முடிந்து டவத்தேராரகள்.

நம்பிதனைரார லகடுவதில்டலெ அல்லெவரா? மைண வராழ்வின் பலெ ஆண்டுகளுக்குப் பின், அந்தேப் பூடவ
பிள்டளக்கனிலயேரான்டற ஈன்லறடுக்கும் சின்னைங்கடளப் லபற்றராள். முதியேவளின் மைகிழ்ச்சிக்கு ஓர
எல்டலெ ஏது? தஜராகியின் ஆனைந்தேத்துக்கு வரம்ப ஏது? குழந்டதேக்குக் குறுகுறுப்படைன் ஓடியேராடும்
கிரிடஜயின் முகத்தில் தேனித்தே ஒரு தசராடப உண்டைராயிற்று. லசரால்லுக்கு அடைங்கராதே நராணமும் நிடறவும்
வதேனைத்தில் குடி லகராண்டைனை. பராருவும் இந்தே மைராறுதேடலெக் கண்டு உள்ளம் மைகிழ்ந்தேராள். பிரிவு

153
கராரணமைராகப் தபசராமைல் ஒதுங்கியே லபண்கள் கூடை, அதிசயேம் தபரால், பதுப்லபண்டணச் சூழ்வது தபரால்,
கிரிடஜடயேச் சூழ்ந்து லகராண்டு, தகலி லசய்து மைகிழ்ந்தேராரகள்.

ஆனைந்தே மகுதியிதலெ மைராதி, லபண்டண அடழத்துப் பராயேராசமும் தசராறும் சடமைத்துப் பலெ நராட்களுக்குப்
பின்ப விருந்திட்டு மைகிழ்ந்தேராரகள்.

சராதேராரணமைராக ‘கண்ணிகட்டும்’ டவபவமும், முதேல் முடற லபண் சூலியேராக இருக்கும் தபராததே

நிகழ்த்துவது அந்தே நராடளயே வழக்கம். ஆனைரால், லிங்டகயேரா, தேம் மைகனின் மைடனைவியின் தபராததே அந்தே
மைராறுதேடலெப் பகுத்தி விட்டைரார. அன்று கிரிடஜ மைணப்லபண்ணராக மைங்கலெ நீர லகராண்டு அந்தே இல்லெம்
பகுந்தே அன்தற மைங்கலெ சூத்திரத்டதே தஜராகி அவள் கழுத்தில் முடிந்து விட்டைரான். எனைதவ விருந்துடைன்
களிப்டபக் லகராண்டைராடி மைகிழ்ந்தேராரகள்.

அந்தே வீட்டில் எந்தே டவபவம் என்றராலும், முதேலில் வரும் கரியேமைல்லெர குடும்பம் மைட்டும், அன்று
ஹட்டியிதலெதயே இருக்கவில்டலெ.

திங்கள் பத்தும் லசன்றனை.

கராரகராலெத் துவக்கத்தில் வரானைடடைத்துக் லகராட்டிக் லகராண்டிருந்தே நராள் ஒன்றில் கிரிடஜக்கு தநராவு

கண்டைது.

மைணிக்கல்லெட்டியிலிருந்து அம்டமை பறந்து வந்தேரால். முதியே லபண்டிரும் இடளயே லபண்களும் ஆவதலெ

உருவராக அவரகள் மைடனையின் முன் குழும விட்டைனைர.

வரான் அடடைத்துக் லகராண்டிருந்தேது. இரவு பகலெராக பகல் இரவராக நீண்டைது. துவண்டை லகராடியேராக,
தேராய்டமையின் தவதேடனைடயே, தேடலெயேராயே தநராடவ அனுபவித்தே தபடதேக்குப் தபராது விடிவதேராகதவ
இல்டலெ. தஜராகியின் உள்ளம் ஆவல், நம்பிக்டக என்ற அந்தேரக் கயிறுகளில் ஊசலெராடித் தேவித்தேது.

நராட்கள் நரான்கராயினை. ரங்கன் எஸ்தடைட் பக்கம் லசன்று, மைருத்துவடரப் பராரக்கத் ததேடினைரான். அங்தக
அவனுக்கு, கத்ததேராலிக்க லவள்டளக் கிழவி, ‘வுட்’ கிடடைத்தேராள். மைதேத்தின் தபரிதலெ மைனிதேகுலெத்துக்குச்
தசடவ பரியேப் பல்லெராயிரக் கணக்கரானை டமைல்கள் தேராண்டி வந்திருந்தே கிழவி அவசியேமைரானை
லபராருட்களுடைன் வண்டியில் ஏறிக் லகராண்டு ரங்கனுடைன் வந்தேராள்.

ஹட்டியில், அந்தேக் லகராட்டும் மைடழயிதலெ, ‘தவதேத்தில் எல்தலெராடரயும் தசரக்கும் லவள்டளக்கராரக்

கிழவி’ என்று அடனைவரும் மைருண்டை கிழவி வந்தேதும், மைராதி உட்படை எல்லெராரும் எதிரத்தேனைர. ரங்கன் ஒதர
அதேட்டைலில் அவரகடள அடைக்கினைரான். லவள்டளக்கராரி, நிடலெடமை ததேரச்சி லபற்ற மைருத்துவருக்கும்
சமைராளிக்கக் கடினைமைரானை நிடலெக்குப் தபராயிருப்படதே உணரந்தேராள்.

சிறியே உயிர தபரானைராலும் லபரியே உயிர நின்றரால் தபராதும் என்ற எண்ணத்துடைன் ‘வுட்’ கிழவி அவடள
ஒத்டதே ஆஸ்பத்திரிக்குத் தூக்கிப் தபராகலெராம் என்று ரங்கனிடைம் லமைராழிந்தேதும், தஜராகி லவலெலவலெத்து
நின்றரான். ரங்கன் அதேற்குரியே ஏற்பராடுகடளச் லசய்தேதும், தஜராகி தமைற்குத் திடச தநராக்கி, “ஈசதனை, நீ
அளிக்கும் பிச்டச, தமைராசம் லசய்துவிடைராததே!” என்று டககுவித்தேரான்.

மைராதி அடலெபராயும் லநஞ்சத்துடைன் மைறுகினைராள். தபராஜன் மைடனைவி ஆஸ்பத்திரி லசன்று, அதுதபராலெ...

ஆனைரால், கிருஷ்ணன் ஆஸ்பத்திரிக்கராரடர அடழத்து வந்து ஊசிகள் தபராட்டைரான். ஊரராருக்கு, ஊசிகள்

தபராடைராதே பராருவின் மைக்கடளத் லதேய்வம் லகராண்டு தபராயிற்தற! தேன் நிடனைவற்ற கிரிடஜ,
ஆஸ்பத்திரிக்கு அடழத்துச் லசல்லெப்பட்டைராள்.

154
அடறக்கதேவு மூடியிருக்க, லவளிதயே தேவித்தே அத்தேடனை லநஞ்சங்களுக்கும், நரான்கு மைணி தநரத்துக்குப்
பின்ப, மைடழலயேராலியின் நடுதவ ததேன் பீறல்களராகக் குழந்டதேயின் ஒலி தகட்டைது.

கதேவு படைராலரன்று திறந்தேது. லவள்டளயுடடைத் தேராதியின் முகம் லதேரியும் முன் மைராதி ஆவதலெ உருவராக
உள்தள பராயேத் தேராவினைராள்.

“ஆண் குழந்டதே...” என்று கூறிவிட்டுத் தேராதி மைறுபடியும் கதேடவப் படைராலரன்று தபராட்டு விட்டைராள்.

தஜராகி ஆவதலெ வடிவராக நின்றரான்.

குழந்டதே ஏன் இன்னும் கத்தி விடறக்கிறததே! அந்தே இளங்குரலின் இன்பப் தபராடதேயில் முழுகியே மைராதி,
கனி ஈன்ற லசழுங்லகராடிடயே மைறந்து விட்டைராள். கனி கராணத் துடித்தேராள். அதேன் மைலெர தபரான்ற முகத்டதே
இடுங்கியே கண்களரால் கண்டு, சுருக்கம் கண்டை முகத்ததேராடு இடணயேத் தூக்கக் டககள் பரபரத்தேனை.

எப்தபராது கராணப் தபராகிதறராம் என்று தேவங்கிடைந்து வந்தே லசல்வடனை ஏன் இன்னும் லவள்டளக்
கவுன்கராரி அழ விடுகிறராள்? கடைவுதள இவரகளுக்கு லநஞ்சில்டலெயேரா? மைராதி, லபராறுடமை இழந்து கதேடவ
இடித்தே தபராது உள்ளிருந்து கதேடவத் திறந்தே தேராதி அதேட்டினைராள். கதேடவ நன்றராகத் திறக்கராமைதலெ, “தபரா
கிழவி” என்று அவடளத் தேள்ளிவிட்டு, “அந்தே லபராண்ணு பருஷன் யேராரு?” என்றராள்.

தஜராகி பதேறி ஓடினைரான். மீண்டும் கதேவு அடடைப்பட்டைது.

“அடிப்பராவி!” என்று மைராதி நின்றராள்.

தஜராகி உள்தள லசன்று பராரத்தேரான். மைடழயில் அடிபட்டுச் தசராரந்தே தேராழ்வராடர மைலெர தபரால் அவள்
கிடைந்தேராள். டகயிதலெ ஏததேரா ரப்பரக் குழராடயேக் கட்டியிருந்தேராரகள். மூக்கில் ஏததேரா டவத்திருந்தேராரகள்.
லவள்டள டைராக்டைரம்மைராள், கிரிடஜயின் ஒரு டகடயேக் டகயில் டவத்துப் பராரத்துக் லகராண்டிருந்தேராள்.

“கிரிஜரா!” என்றரான் அவன், அலெறும் குரலில்.

அவள் அவடனை மைலெர தநராக்கி, இதேழ்கடளக் கூட்டி லசரான்னைதவ, அவன் ஒருவனுக்தக பரிந்தேனை.

“குழந்டதேடயேக் லகராண்டு வந்து கராட்டுங்கள்” என்று துடுத்தேரான் தஜராகி.

தேராதி அழும் குழந்டதேடயேக் டகயிதலெந்தி வந்து கராட்டினைராள்.

கிரிடஜ பராரத்தேராள். அவள் விழிகள் மைலெரந்தேனை. இதேழ்களில் பன்னைடக அரும்பியேது.

“ஆண்பிள்டள, கிரிஜரா ஈசனின் அருள்.”

கிரிடஜ சிரித்துக் லகராண்தடை இருந்தேராள். கண்கள் மைலெரந்தே படி இருந்தேனை.

டைராக்டைர உதேடுகடளப் பிதுங்கி விட்டு தபரானைராள்.

லவள்டளயுடடைத் தேராதியின் கருவிழிகள் அகன்று லசவ்விதேழ்கள் குவிந்தேனை. “ஓ... கராட்! கரான்!” என்று
அவள் ஒலிடயே அடுத்து, “கிரிஜரா!” என்ற பீறி வந்தே தஜராகியின் அலெறல் ஒலி அந்தேக் கட்டிடைத்டதேதயே
அதிரச் லசய்தேது. குழந்டதே கத்தி விடறக்கலெராயிற்று.

மைடழ விடைராமைல் லகராட்டியேது.

155
---------

156