Γέμενη

 
 
 
Η πιο πρόσφατη σύγκρουση στην ιστορία της Υεμένης ξεκίνησε το 2014 με
την εξέγερση που πραγματοποίησαν οι αντάρτες Χούτι (γνωστός και ως
Ανσάρ Αλλάχ), οι οποίοι είναι Σιίτες και ξεσηκώθηκαν όπλα εναντίον της
κυβέρνησης υπό την ηγεσία των Σουνιτών. Στην πορεία, αυτό το μέρος των
συγκρούσεων, υποστηριζόμενο από την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν,
κατέλαβε την πρωτεύουσα Σανά.
 
 
Μετά από αποτυχημένες διαπραγματεύσεις μεταξύ του Ανσάρ Αλλάχ και
της κυβέρνησης, το προεδρικό μέγαρο καταλήφθηκε το 2015 και ο νυν
πρόεδρος Αμπντ-Ραμπού Μανσούρ Χάντι απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά
του. Τον Μάρτιο του 2015, αυτό συνεπάγεται μια οικονομική και στρατιωτική
επέμβαση ενός συνασπισμού που αποτελείται από τη Σαουδική Αραβία και τα
ΗΑΕ, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτή η επιχείρηση καθοδηγείται από
τη Σαουδική Αραβία και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ, η οποία συμβάλλει στην
πορεία της σύγκρουσης με υλικοτεχνική υποστήριξη και υποστήριξη
πληροφοριών.33
 
Η σύγκρουση χαρακτηρίζεται κυρίως από την ισχυρή γεωπολιτική της
διάσταση, συγκεκριμένα λόγω του γεγονότος ότι η σύγκρουση Σιιτών-
Σουνιτών λαμβάνει εδαφική διάσταση στην Αραβική Χερσόνησο και λόγω των
τριών γεωοικονομικών σημείων πνιγμού (το Στενό του Ορμούζ · Abqaiq Oil
Processing Facility, και το κανάλι του Σουέζ) σχετικά κοντά, το οποίο μπορεί
να επηρεαστεί από αυτήν τη σύγκρουση. προβολή ισχύος για τις
ανταγωνιστικές περιφερειακές δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από
αυτήν. Αυτή η περίσταση, με τη σειρά της, μειώνει σημαντικά τις ελπίδες για
γρήγορη επίλυση της σύγκρουσης.
 
Χρήση UAV
 
Στο πλαίσιο αυτής της συγκεκριμένης σύγκρουσης, διαφορετικά μέσα δράσης
που αναφέρονται στην εισαγωγή εμφανίζονται σε συνδυασμό. Σε κάποιο
βαθμό, αυτό χαρακτηρίζει τη σύγκρουση, καθώς το UAV, στο πλαίσιο των
συγκεκριμένων πλεονεκτημάτων και αδυναμιών του, χρησιμοποιείται κυρίως
από τον Ansar Allah εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και του Αμπού
Ντάμπι. Ο Ansar Allah χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ένα UAV COTS τύπου
DJI Phantom, ένα συμβατικό τετρακόπτερο, τον Δεκέμβριο του 2015 για
αποστολές ISR πολύ βασικής φύσης στην Υεμένη. το 2016 πριν καταρριφθεί
τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Το 2017, αντικαταστάθηκε από ένα Skywalker
X-8. Αυτό το σύστημα είναι επίσης ένα συμβατικό και ελεύθερα διαθέσιμο
σύστημα UAV COTS με περιορισμένες δυνατότητες ISR. Παρόλο που ο
Ansar Allah ισχυρίστηκε ότι έχει αναπτύξει αυτό το σύστημα, ο ισχυρισμός
φαίνεται να είναι ψευδής. Novemberδη από τον Νοέμβριο του 2016, η
ανακάλυψη μη συναρμολογημένων ιρανικών UAV Qasef-1 από τις δυνάμεις
των ΗΑΕ προκάλεσε τις υποψίες για τη διαδοχική εξειδίκευση του ομίλου
όσον αφορά τις προθέσεις ανάπτυξης του UAV. Τον Ιανουάριο του 2018, μια
ομάδα εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ ανέφερε ότι ο Ansar Allah φαίνεται να έχει
συστήματα σχεδόν πανομοιότυπα με τα ιρανικά UAV Ababil. Ένα χρόνο
αργότερα, τον Ιανουάριο του 2019, η πρώτη επιχείρηση χτυπήματος από τον
Ansar Allah στην Υεμένη πραγματοποιήθηκε με επιτυχία εναντίον ενός
ανώτερου στρατού της Υεμένης στην αεροπορική βάση al-Anad.36
 
Τέλος, στις 14 Σεπτεμβρίου 2019, πραγματοποιήθηκε μια συνδυασμένη
επίθεση εναντίον της κύριας μονάδας επεξεργασίας πετρελαίου της
Σαουδικής Αραβίας (Abqaiq Oil Processing Facility), που δήθεν είχε σκοπό να
έχει οικονομική επίδραση στην παραγωγή πετρελαίου της χώρας. Η
διευκόλυνση Abqaiq επεξεργάζεται τα δύο τρίτα της παραγωγής αργού
πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας και έτσι έχει στρατηγική σημασία για τη
χώρα και την παγκόσμια οικονομία πετρελαίου. Το εργοστάσιο μπορεί να
απεικονιστεί ως ένα από τα τρία γεωπολιτικά σημεία πνιγμού που σχετίζονται
με την περιοχή και τη γεωπολιτική σταθερότητα. τεχνικές-επιχειρησιακές
ικανότητες για την υλοποίηση ενός τόσο πολύπλοκου επιχειρησιακού
έργου.38
 
Η επίθεση είχε ως στόχο την οικονομική ισχύ και τη διεθνή φήμη της
Σαουδικής Αραβίας ως σεβαστή χώρα παραγωγής πετρελαίου. Λόγω του
αρχικού δημόσιου κύκλου αδικημάτων (IPO) της
κρατικής εταιρείας πετρελαίου Saudi Aramco που σχεδιάστηκε για τον
Δεκέμβριο του 2019, η επίθεση εξυπηρετούσε κυρίως το PSYOP και τους
στρατηγικούς σκοπούς επικοινωνίας και πραγματοποιήθηκε σε μια κατάλληλη
στιγμή. Ορισμένες πηγές ισχυρίζονται ότι τα συστήματα που
χρησιμοποιήθηκαν ήταν τρισδιάστατα εκτυπωμένες λύσεις ιρανικού
σχεδιασμού, οι οποίες αναπτύχθηκαν σε ένα σμήνος (υπολογίζονται περίπου
10 συστήματα) και ξεπέρασαν μια τριμελή φάλαγγα συστημάτων αεράμυνας,
έναν (Αμερικανό) Patriot, έναν (Γάλλο Shashine and a (Swiss) Oerlikon.39 Ως
περαιτέρω συνέπεια, έχουν πραγματοποιηθεί επανειλημμένες επιθέσεις σε
εγκαταστάσεις σχετικές με την υποδομή, όπως αεροδρόμια στη Σαουδική
Αραβία (π.χ. στο Najaran και στο Abha International) καθώς και στα Ηνωμένα
Αραβικά Εμιράτα (Abu Dhabi Αεροδρόμιο τον Ιούλιο του 2018).
 
Πρόσφατες εγκαταστάσεις πετρελαίου στη Σαουδική Αραβία (Τζέντα, Ρας
Τανούρα, Ασίρ και Τζαζάν) δέχθηκαν και πάλι επίθεση με ένα μείγμα
βαλλιστικών πυραύλων (Zulfiqar), πυραύλους κρουζ (Quds-2 και Quds-1) και
πυρομαχικά με δυνατότητα ψεκασμού σε πλατφόρμες UAV ( Samad-3;
Qasef-2K) .40
 
Ωστόσο, η πλευρά του συνασπισμού σε αυτήν τη σύγκρουση βασίζεται
επίσης σε UAV ως μέρος της ικανότητας αναγνώρισης και κρούσης. Η
Σαουδική Αραβία χρησιμοποιεί τα συστήματα Saker και Saker-1C. Επιπλέον,
πραγματοποιήθηκε μια συμπαραγωγή του Cai Hong 4B (σειρά CH) μαζί με τη
Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (ΛΔΚ). Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ανέπτυξαν
το σύστημα Yabhon και πιθανότατα το χρησιμοποίησαν και τοπικά.
 
Εξετάζοντας τη συνεχιζόμενη θερμή κατάσταση μεταξύ των συγκρουόμενων
μερών και την κινητήρια βάση της, την ανάπτυξη περαιτέρω ιθαγενών
ιρανικών UAV πολλαπλών ρόλων όπως το Ababil-3T.
Παραλλαγές Mohjaer-4B/G, οι Shahed-129 και Mohajer-6. καθώς και η
εργασία σε στρατηγικές λύσεις BLOS και συνθετικά ραντάρ διαφράγματος
(SAR) είναι μάλλον εκνευριστική.43
 
 
Το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) έχει
τοποθετήσει τον πρώτο του στρατιωτικό δορυφόρο για να επιτύχει αυτόν τον
καθοδηγητικό στόχο BLOS, ο οποίος θα μπορούσε, για παράδειγμα, να δώσει
μια τέτοια λύση σε γεωστατική τροχιά για συστήματα που του ταιριάζουν. 44
Από την άποψη ενός υβριδικού ηθοποιού, εκεί υπάρχουν πολλές δυνατότητες
για πειραματισμούς και εφαρμογές προκειμένου να δοκιμάσουν τις δικές τους
τακτικές-επιχειρησιακές διαδικασίες. Αυτό θα οδηγούσε σε αυτή τη σύγκρουση
να γίνει ένα πραγματικό εργαστήριο για την αντισυμβατική και συνδυασμένη
χρήση τηλεκατευθυνόμενων συστημάτων φθηνού σχεδιασμού και θα
μπορούσε έτσι να αναπτύξει μια τάση διεθνούς έλξης για άλλες συγκρούσεις
και παράγοντες (βλ. Την τελευταία συμπλοκή μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ ) .45
 
Η σύγκρουση στην Υεμένη είναι η πρωτότυπη πολυδιάστατη και
πολυδιάστατη υβριδική σύγκρουση μεσολάβησης, καθώς αντανακλάται σε
θρησκευτικό, πολιτιστικό, οικονομικό καθώς και σε πολιτικό επίπεδο. Τα UAV,
σε συνδυασμό με άλλα μέσα δράσης, γίνονται το όπλο επιλογής σε αυτήν τη
σύγκρουση, καθώς εξυπηρετούν τόσο τα συμφέροντα όσο και τους σκοπούς
των άμεσων μερών στη σύγκρουση (π.χ. προσοχή των μέσων ενημέρωσης),
καθώς και τα συμφέροντα αυτών που πολεμούν μια περιφερειακή σύγκρουση
για υπεροχή και σφαίρες επιρροής σε φυσικές και υπερβατικές σφαίρες στο
παρασκήνιο. Αξίζει να επισημανθεί η αμοιβαία αναβάθμιση στην παραγωγή
UAV, από την πλευρά του Ansar Allah από την Ισλαμική Δημοκρατία του
Ιράν, και από την πλευρά του συνασπισμού της Σαουδικής Αραβίας και των
ΗΑΕ μέσω της υποστήριξης παραγωγής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
 
Το επιχειρησιακό-στρατηγικό δυναμικό κλιμάκωσης που μπορεί να
αναγνωριστεί σε αυτήν τη σύγκρουση στην υβριδική χρήση UAV (και άλλων
μέσων δράσης) απεικονίζει τη γεωπολιτική διάσταση της σύγκρουσης. Οι
επιτυχημένες επιθέσεις με UAV από την Υεμένη στο έδαφος της Σαουδικής
Αραβίας καθιστούν σαφές ότι μια προσέγγιση κατά της πρόσβασης/άρνησης
περιοχής (A2/AD) μπορεί να σπάσει μέσω UAV και ότι εικονικά (πολιτικά
μέσα ενημέρωσης) καθώς και πραγματικοί (στρατιωτικοί) ισχυρισμοί η ισχύς
μπορεί να υπολειτουργηθεί. Σε αυτήν την υβριδική σύγκρουση, το UAV γίνεται
το γεωστρατηγικό σπαθί του Damocles ενός περιφερειακού αγώνα εξουσίας,
του οποίου η βασική δυναμική των συγκρούσεων δεν μπορεί να επιλυθεί
προς το παρόν.
 
Το UAV γίνεται έτσι ένα εντεινόμενο μέσο δράσης στις διάφορες διεπαφές της
σύγκρουσης (συμπεριλαμβανομένου του πολέμου/της ειρήνης, του
πολιτικού/στρατιωτικού, του ανοιχτού/του κρυφού κ.λπ.). Λόγω της
υποτιθέμενης ευκολίας χρήσης αυτών των συστημάτων, τα οποία είναι σε
μεγάλο βαθμό χωρίς ζημιά, υπάρχει μια τάση αμοιβαίας κλιμάκωσης της
 χρήσης - ειδικά για εκείνους τους φορείς που πιστεύουν ότι μπορούν να
επιτύχουν ένα στιγμιαίο επιχειρησιακό πλεονέκτημα μέσω της επιθετικής τους
ανάπτυξης.

Yemen

The most recent conflict in Yemen’s history began in 2014 with the uprising
carried out by Houthi rebels (aka Ansar Allah), who are of the Shia faith and who
rose up in arms against the Sunni-led government. In the process, this conflict
party, backed by the Islamic Republic of Iran, captured the capital Sana’a.
After failed negotiations between Ansar Allah and the government, the
presidential palace was captured in 2015 and the incumbent President Abd-
Rabbu Mansour Hadi was removed from office. In March 2015, this entailed an
economic and a military intervention by a coalition consisting of Saudi Arabia and
the UAE, which continues to this day. This operation is led by Saudi Arabia, and
is supported by the US, which contributes to the course of the conflict with
logistical and intelligence support.33
The conflict is characterized above all by its strong geopolitical dimension,
namely due to the fact that the Shiite-Sunni conflict takes on a territorial
dimension on the Arabian Peninsula, and due to the three geo-economic choke
points (the Strait of Hormuz; the Abqaiq Oil Processing Facility; and the Suez
Canal) relatively nearby, which can be influenced by this conflict.34 These
constellations can in turn lead to global consequences (e.g. rising oil prices) and
thus make the conflict an ideal, hybrid-scalable means of power projection for the
competing regional powers behind it. This circum-stance, in turn, considerably
diminishes hopes for a quick resolution of the conflict.

Use of UAVs
In the context of this specific conflict, different means of action mentioned in the
introduction appear in combination. To a certain extent, this characterizes the
conflict, as the UAV, in the context of its specific strengths and weaknesses, is
used primarily by Ansar Allah against Saudi Arabia and Abu Dhabi. Ansar Allah
first used a COTS UAV of the DJI Phantom type, a conventional quadcopter, in
December 2015 for ISR missions of a very basic nature in Yemen.35 This
system, which was stolen from a local TV station, was still used in ISR missions
in 2016 before it was shot down in December of the same year. In 2017, it was
replaced by a Skywalker X-8. This system is also a COTS conventional and
freely available UAV system with limited ISR capabilities. Even though Ansar
Allah claimed to have developed this sys-tem itself, the claim appears to be
bogus. As early as November 2016, the discovery of unassembled Iranian Qasef-
1 UAVs by UAE forces aroused the suspicions of the group’s successive
professionalization in terms of its UAV deployment intentions. In January 2018, a
UN expert group reported that Ansar Allah appeared to be in possession of
systems almost identical to Iranian Ababil UAVs. A year later, in January 2019,
the first strike operation by Ansar Allah in Yemen was successfully car-ried out
against a senior member of the Yemeni military at al-Anad airbase.36

Finally, on 14 September 2019, a combined attack was launched against Saudi

Arabia’s main oil processing facility (Abqaiq Oil Processing Facility), ostensibly
intended to have an economic effect on the country’s oil production. The Abqaiq
Facility processes two-thirds of Saudi crude oil production and thus has a
strategic relevance for the country and the global oil economy. The plant can be
depicted as one of three geopolitically choke points relevant for the region and for
geopolitical stabili-ty.37 The attack hit 17 out of 19 designated targets, proving
that Ansar Allah (and its allies) had the necessary capabilities, willingness and
technical- operational capacities to realize such a complex operational task.38
The attack targeted Saudi Arabia’s economic strength and international
reputation as a respected oil-producing nation. In view of the initial public offering
(IPO) of the state oil company Saudi Aramco planned for December 2019, the
attack primarily served PSYOP and strategic communication purposes and took
place at a well-timed moment. Some sources claim that the systems used were
3D-printed solutions of Iranian design, which were deployed in a swarm (around
10 systems are assumed) and overcame a three-member phalanx of air defence
systems, an (American) Patriot, a (French) Shashine and a (Swiss) Oerlikon.39
As a further consequence, there have been repeated attacks on infrastructure-
relevant facilities such as airports in Saudi Arabia (e.g. in Najaran and Abha
International) as well as in the United Arab Emirates (Abu Dhabi Airport in July
2018).
Recent oil installations in Saudi Arabia (Jeddah, Ras Tanura, Asir and Jazan)
have again been attacked with a mix of ballistic missiles (Zulfiqar), cruise missiles
(Quds-2 and Quds-1) and loitering-capable munitions on UAV platforms (Samad-
3; Qasef-2K).40
However, the coalition side in this conflict also relies on UAVs as part of its
reconnaissance and strike capability. Saudi Arabia uses the Saker and Saker-1C
systems; in addition, a co-production of the Cai Hong 4B (CH series) was
realized together with the People’s Republic of China (PRC). The UAE developed
the Yabhon system and probably also used it locally.41 Current construction
projects off the coast of Yemen may indicate that the UAE and/or Saudi Arabia
are also looking to increase their drone deployment on the ground more per-
manently.42
Looking at the ongoing heated situation between the conflicting parties and its
motivational basis, the development of further indigenous Iranian multi-role UAVs
such as the Ababil-3T;
Mohjaer-4B/G variants, the Shahed-129 and Mohajer-6; as well as the work on
strategic BLOS solutions and synthetic-aperture radar (SAR) components is
rather sobering.43
The Islamic Revolutionary Guards Corps (IRGC) have positioned their first
military satellite to achieve this BLOS guidance goal, which could, for example,
provide such a solution in geostationary orbit for systems suited to it.44 From the
perspective of a hybrid actor, there are thus numerous possibilities for
experimentation and application in order to try out their own tactical-operational
procedures. This would lead to this conflict becoming a real laboratory for the
unconventional and combined use of remotely controlled systems of a cheap
design, and could thus develop a tendency to have international appeal for other
conflicts and actors (cf. the latest skirmish between Hamas and Israel).45
The conflict in Yemen is the prototypical multi-dimensional and cross-
dimensional hybrid proxy conflict, as it is reflected at religious, cultural, economic
as well as political levels. UAVs, in combination with other means of action,
become the weapon of choice in this conflict, as they serve both the interests and
purposes of the immediate parties to the conflict (e.g. media attention), as well as
the interests of those who are fighting a regional conflict for supremacy and
spheres of influence in physical and transcendental spheres in the background. It
is worth highlighting the reciprocal upgrading to UAV production, on the side of
Ansar Allah by the Islamic Republic of Iran, and on the Saudi Arabia and UAE
coalition side through the production support of the People’s Republic of China.
The operational-strategic escalation potential that can be recognized in this
conflict in the hybrid use of UAVs (and other means of action) illustrates the
geopolitical dimension of the conflict. The successful attacks with UAVs from
Yemen on Saudi territory make it clear that an anti-access/area denial (A2/AD)
approach can be broken through UAVs, and that virtual (politico-media) as well
as factual (military) claims to power can be under-mined. In this hybrid conflict,
the UAV becomes the geostrategic sword of Damocles of a regional power
struggle, the basic conflict dynamics of which cannot be resolved at present.
The UAV thus becomes an intensifying means of action at the various interfaces
of the conflict (including war/peace, civil/military, open/covert, etc.). Due to the
presumed ease of use of these systems, which are largely free of damage, there
is a tendency towards mutually escalating use – especially for those actors who
believe they can achieve a momentary operational advantage through their
offensive deployment.