Μετά τον χωρισμό….

Αρθρογραφία, Μάρτιος 16, 2014

Κάποτε ρώτησαν τον γέροντα Παΐσιο γιατί χωρίζουν τα ανδρόγυνα, κι αυτός απάντησε: Οι
άνθρωποι χωρίζουν από τη φιληδονία τους και από τον εγωισμό τους. Από τίποτε άλλο. Όλους τους
άλλους λόγους τους εμπνέονται, εκ των υστέρων, για να δικαιολογούν τους εαυτούς τους.
Ένας χωρισμός από μια σχέση ή ακόμη χειρότερα ένα διαζύγιο είναι αρκετά επώδυνα και
καταθλιπτικά για κάποιο που πρέπει να τα υποστεί. Ο πόνος σαφώς και διαταράσσει την ψυχική
μας ηρεμία και ισορροπία και μας δημιουργεί συναισθήματα ανασφάλειας και απώλειας.
Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν σε άλλα σχετικά άρθρα, πριν να πάρουμε την απόφαση να
χωρίσουμε από μια σημαντική σχέση, πρέπει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να την
γιατρέψουμε και να υπερπηδήσουμε τα προβλήματα. Όταν ένας άνθρωπος είναι αρκετά σημαντικός
για εμάς τότε πρέπει να πολεμήσουμε, να αγωνιστούμε και να κάνουμε θυσίες για να σώσουμε την
σχέση. Εάν όμως η κατάσταση φτάσει σε αδιέξοδο τότε τουλάχιστον ας επωφεληθούμε από τον
χωρισμό αναλογιζόμενοι τα λάθη μας και τα μειονεκτήματα μας, οδηγώντας έτσι τον εαυτό μας σε
μια καινούργια σχέση στην οποία δεν θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Κάθε σχέση μας βοηθεί να
εξελιχθούμε και μας προετοιμάζει για την σχέση που θα είναι η σημαντικότερη της ζωής μας.
Εξετάζοντας, λοιπόν, την συμπεριφορά μας, μετά τον ερχομό του χωρισμού, πρέπει να εκτιμήσουμε
αντικειμενικώς τους τομείς στους οποίους συνεισφέραμε στην διάλυση της σχέσης. Μόνο έτσι
μπορούμε να δημιουργήσουμε μια καινούργια, υγιή σχέση στο μέλλον.
Μετά από ένα χωρισμό και ιδιαίτερα μετά από μια μακροχρόνια σχέση , είναι απόλυτα φυσιολογικό
να αισθανόμαστε άδειοι, μόνοι και να έχουμε χάσει τον «ρυθμό» μας. Εκεί που η ζωή μας ήταν έτσι
τακτοποιημένη ούτως ώστε να χωράει τις συνήθειες ενός ζευγαριού, εκεί που είχαμε συνηθίσει να
έχουμε κάποιο / κάποια δίπλα μας για να βγούμε, να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, να πάμε για καφέ
ξαφνικά μένουμε μόνοι. Η αλλαγή της ρουτίνας μας αναπόφευκτα μας δημιουργεί θλίψη γι’ αυτό
πολλές φορές δημιουργούμε μια σχέση, απλώς και μόνο για να ξεπεράσουμε αυτή που μόλις
τέλειωσε…
Πολύ συχνά οι άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν μια καινούρια σχέση αμέσως μετά το χωρισμό. Οι
βασικότεροι λόγοι που μας οδηγούν στην δημιουργία μιας σχέσης αμέσως μετά τον χωρισμό για να
ξεπεράσουμε την προηγούμενη είναι:
• Κάλυψη συναισθηματικού κενού
• Ο φόβος μας να μείνουμε μόνοι
• Οι άμεσες ή έμμεσες πιέσεις από το περιβάλλον μας
• Η ανάγκη αποδοχής και ταύτισης με το περιβάλλον μας

Μετά από ένα χωρισμό, ασχέτως εάν εμείς τον επιδιώξαμε και ακόμα χειρότερα εάν δεν τον
επιδιώξαμε, προσπαθούμε απεγνωσμένα να καλύψουμε το κενό που δημιουργείται στη ζωή μας το
συντομότερο δυνατό με μια άλλη σχέση. Πολλές φορές ,η οικογένεια ή οι φίλοι μας μπορεί να μας
πιέσουν έμμεσα ή άμεσα να βρούμε μια καινούργια σχέση για να «φτιάξουμε τη ζωή μας» ή εμείς
οι ίδιοι αναζητούμε μια σχέση για να μπορούμε να βγαίνουμε με την παρέα μας και να μην είμαστε
οι μόνοι χωρίς σχέση.
Ο πιό καταστρεπτικός λόγος για την δημιουργία μιας σχέσης μετά τον χωρισμό είναι ο φόβος να
μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας που σίγουρα είναι η καλύτερη παρέα μας μετά από ένα χωρισμό.
Ο χωρισμός είναι μια κατάσταση πολύ λεπτή και δύσκολη και πολλές φορές την παρατείνουμε
μέχρι να πάρουμε την τελική απόφαση να πούμε ‘Αντίο’. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε είναι
πολλά. Άλλοι για να φτάσουν σε αυτό το σημείο επιλέγουν να κάνουν την ζωή τους κόλαση στους
καυγάδες, στην πλήξη ή την αδιαφορία, άλλοι επιλέγουν κάποιον άλλο ερωτικό σύντροφο
‘καλύτερο’, άλλοι κρατούν την συμπάθεια που κάποτε τους ένωνε, ενώ άλλοι προτιμούν να ξεχνούν
τους/τις πρώην τους σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Όπως και να είναι, ο χωρισμός έχει πάντα την γεύση
του πικρού.
Ο χωρισμός είναι επίσης μια κατάσταση πένθους. Την βιώνουμε σαν μια απώλεια και σαν
μειονεξία, όταν ο άλλος δεν είναι πια δίπλα μας.
Παρόλα αυτά, μπορεί να είναι μια μεγάλη προσφορά στον εαυτό μας, ένα ταξίδι στην περιπέτεια
που μας προσφέρεται για να γνωρίσουμε καινούργιους κόσμους.
Χωρισμός δεν είναι μόνο η διάλυση μιας σχέσης με κάποιον /α που κάποτε αγαπήσαμε και μέτραγε
για μας, αλλά η ευκαιρία να κάνουμε ‘ειρήνη’ με τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε καλύτερα, να
επουλώσουμε τις ναρκισσιστικές πληγές μας, και να αρχίσουμε να μαθαίνουμε να ζούμε
ολοκληρωμένα.
Έτσι ωριμάζουμε, έτσι διορθώνουμε τις επιλογές μας, έτσι μαθαίνουμε να μην φοβόμαστε την
ελευθερία μας.
Το μοτίβο «χωρίζω-περνάει λίγος καιρός-επιστρέφω στη σχέση» αποτελεί συνήθως συνταγή για
καταστροφή, αφού πρόκειται για την επανάληψη του «μία από τα ίδια». Επιστρέφοντας σε μια
σχέση μετά από ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, δε σημαίνει ότι το ζευγάρι θα έχει
μια καλύτερη ποιοτικά σχέση, ή ότι θα λυθούν τα όποια προβλήματα οδήγησαν στον χωρισμό.
Δυστυχώς, η επιστροφή στη σχέση μετά από ένα διάστημα -χωρίς άλλες διεργασίες στο μεταξύ-
σημαίνει ότι το ζευγάρι θα αντιμετωπίσει τις ίδιες δυσκολίες, τα δύο άτομα θα έχουν τις ίδιες
αδυναμίες, συγκρούσεις και προβλήματα, γιατί όλα αυτά είναι πράγματα που δε λύνονται απλώς
και μόνο με την πάροδο του χρόνου.
Ποτέ μην ξεχνάτε ότι οι υγιείς σχέσης δημιουργούνται μόνο εάν το θέλουν και οι δύο αλλά και εάν
και οι δύο είναι έτοιμοι να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, απαλλαγμένο από πληγές και
ανασφάλειες. Μετά τον χωρισμό, δημιουργήστε μια σχέση για όλους τους σωστούς λόγους και όχι
για όλους τους λάθος λόγους που αναφέραμε πιο πάνω. Η ευτυχία σας είναι πάντα προσωπική σας
υπόθεση.
Μην συμβιβάζεστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που ονειρευτήκατε και μην πνίγεστε από τον φόβο
της μοναξιάς. Καλύτερα να μείνετε μόνοι σας για ένα διάστημα αλλά μετά να μπορέσετε να
δημιουργήσετε μια όμορφη σχέση, παρά να κάνετε την μια σχέση μετά την άλλη και να είστε
μονίμως δυστυχισμένοι, ανικανοποίητοι και τελικά…πάντα μόνοι!

Άγιος Παΐσιος: Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την

αληθινή παρηγοριά
by Χαράλαμπος Τσαβδαρίδης
07/10/2011

Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός
Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται; Όλα τα βάσανά του, τα
κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την
αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον
Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει
νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά
καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.
Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό,
δεν έχουν δικές τους θλίψεις. Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν
και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη
προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…».
Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»; Ψέμματα να πω; Στην
πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά,
πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού,
οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι. Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της
πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για
ό, τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της
ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να
του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά,
βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’
Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται
όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και
να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου
να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα
προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από
την αγάπη Του.