Ang Mangingisda

Bartolome Del Valle

Noong unang panahon ay may isang

matandang mangingisda. Siya ay mahirap at
umaasa lamang sa kaniyang hanapbuhay sa
tubig. Lagi nang kinakapos ng pagkain ang
kaniyang asawa at tatlong anak. Araw-araw
siya ay nangingisda sa dagat. Siya ay may
isang pamahiin, at ito’y paghulog ng lambat
nang hindi hihigit sa makaapat sa loob ng isang
araw.
 Isang umaga, madilim-dilim pa, ay lumakad
na siya uoang mangisda, Ang nahuli ng
kaniyang lambat sa unang paghuhulog ay
isang patay na buriko, sa ikalawa ay isang
latang puno ng buhangin at sa ikatlo ay
mabibigat na bato, kabibi, at burak. Lungkot na
Lungkot ang mangingisda. Nagdasal siya at
pagkatapos ay hinulog na muli ang lambat.
Nagalak siya sapagkat nang binabatak na niya
ito ay napansin niyang hindi karaniwan ang
bigat. Ipinalagay niya sa sarili na marami siyang
huling isda. Nang mailahon niya ang lambat ay
Nakita niya ang malaking pasong tanso na may
takip na tingga.

“Ipagbibili ko ito sa panday”, ang

natutuwang sinabi niya, “at ang salaping
mapagbibilhan ko ay ibibiii ko ng mais para sa
aking pamilya”.
Kinuha niya ang tansong paso, sinuri niya, at
inalog ngunit wala siyang narinig. Sa kaniyang
palagay ay may mahalagang laman ito.
Kinuha niya ang lanseta at binuksan ang paso.
Ilang sandal niyang minasdan ang paso ngunit
himala! Bigla siyang napaurong nang makita
niyang lumabas ang napakakapal na aso na
umabot hanggang sa ulap. Kumalat aso
hanggang sa laot at pagkatapos ay unti-unting
nabuo. Nagulumihanan ang mangingisda nang
makita niyang ang aso ay naging higante. Ang
sabi nito sa isang nakakagimbal na tinig,
“Lumuhod ka sa harap ko at magmakaawa;
kung hindi ay papatayin kita.”
Kinilabutan ang mangingisda, ngunit
naglakas -loob siyang magsalita:
“Sa anong dahilan at ako’y papatayin mo?
Hindi mo ba nalalamang ako ang
nagpakawala sa iyo, at ako ang nagbigay ng
Kalayaan mo?”
“Nalalaman ko, ngunit hindi magiging
sagabal iyon para sa sakin upang ikaw ay
patawarin ko. Bibigyan kita ng isang kahilingan
lamang.”
“Ano ang kahilingang nais mo sa akin? Ang
tanong ng mangingisda sa higante.
 “ikaw ang pamimiliin ko sa paraan ng iyong
pagkamatay. Wala na akong magagawa para
sa iyo, at upang maniwala ka sa saking sinasabi
ay making ka sa aking kasaysayan.”
“Ako ay isang espiritu na naghihimagsik
laban sa diyos. Inutusan ako ng haring Solomon
anak ni David na propeta, na kilalanin ko ang
kaniyang kapangyarihan at sumunod sa mgA
utos niya. Ngunit ako ay tumanggi at hindi ko
siya sinunod. Bilang parusa ay isinilid ako sa
pasong tansong ito at tinakpan ng tingga na
may tatak ng pangalan ng diyos. Pagkatapos
ay tinapon ako sa dagat”
“sa unang dantaon ng aking pagkabilanggo
ay isinumpa kong magliligtas sa akin ay
hahandugan ko ng kayamanan. Sa ikalawang
dantaon ay bibigyan ko ng mahahalagang
hiyas. Sa ikatlong dantaon ay ipinangako kong
ang humingi sa akin ng tatlong kahilingang nais
niya. Ang tatlong dantaon ay nagdaan nang
walang nakapagligtas sa akin. Dahil diyan, Sa
malaking galit ko ay isinumpa kong sinumang
magliligtas at magpalaya sa akin sa
pagkabilango ay papatayin ko, at ang tanging
maihahando kong kabutihan sa kaniya ay
bigyan siya ng karapatang pumili ng sariling
kamatayan. Sapagkat ikaw ang nagligtas sa
akin, ngayon ay kailangang sabihin mo kung
paano kita papatayin.”
Ang mangingisda ay nahintakutan.
Kinilabutan siya sa malaking takot hindi para sa
kaniyang sarili kundi dahil sa maiiwan niyang
mga anak at asawang siya lamang inaasahan
sa buhay.
Ang kaniyang samo,”Mahabag ka sa akin,
alalahanin mong ako ang naging dahilan ng
iyong kaligtasan. Alamin mong ako ay may
apat na kaluluwang mauulila at maaring
masawi.”
“Huwag ka nang mag-aksaya ng panahon.
Ang lahat ng pangangatwiran mo ay walang
halaga para sa akin. Dalian mo. Pumili ka ng
gusto mong kamatayan. Hala, isipin mo ang
lalong maligayang kamatayang hihilingin mo.”
 Ang mangingisda ay nag-isip. Nababatid
niyang ang higante ay hindi mahahabag sa
kaniya dahil sa marahas at matitigas na
pangungusap nito.
“Sapagkat wala na akong kaligtasan ay
hindi na ako tututol sa aking kapalaran. Bago
ko sabihin sa iyo ang paraan ng aking
kamatayan ay hinihiling ko sa ngalan ng diyos,
na sagutin mo lamang ang isang katanungan.”
“itanong mo na kahit anong nais mo.
Ngunit sandal lamang.” Ang tugon ng higante.
“isinusumpa mo ba sa ngalan ng diyos na
ikaw ay talagang galing sa pasong ito ay maliit
at alam mong ang paa mo lamang ay hindi
maaring magkasiya rito. Paanong nagkasya
ang buo mong katawan?
“Isinumpa ko sa iyo na ako ay talagang
galing diyan sa paso. Hindi ka pa ba naniniwala
sa aking sinasabi?”
“Hindi,” Tugon ng mangingisda. “Hanggang
hindi ko nakikitang ikaw ay galling diyan, hindi
mo ako mapapaniwala.”
 “Kung gayon ay tignan mo”, ang sabi ng
higante. Ang higante ay mulong nagpaaso at
unti-unting pumasok sa paso hanggang sa
tuluyang mawala.

Ang ginawa ng mangingisda ay mabilis na

tinakip ang tinga ng paso at ang sigaw:
”Higante, ngayon naman ay ikaw ang humingi
ng patawad.” Itatapon kita muli sa dagat at
ako ay magtatayo ng bahay sa baybaying ito
ng kung ang bilangguan mong paso ay
makukuha, itatapon ka muli sa dagat. Iyan ang
dapat sa iyo, walang utang na loob!”

Ang lahat ng pagsusumamo ay ginawa ng

higante. Ang mga pangako niyang
kayamanan ay hindi dininig ng mangingisda.

“Ikaw ay napakataksil upang aking

paniwalaan. Ang aking buhay ay walang
halaga kung pababayan pa kitang
makalayang muli,” Ang tugon ng mangingisda.
Pagkawika nito ng mangingisda ay muling
inihagis ang pasong tanso sa gitna ng dagat,
sabay nagwika: “Ang hindi lumingon sa
pinanggalingan, di makakaraing sa
patutunguhan.”