‫)ﻋﺪ‪ 8‬ﺑﻬﺸﺖ‪...

‬‬
‫ﻣﺠ‪2‬ﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮ‬

‫ﻟﻴﻨﺎ ")زﺑﻪ ﺣﻴﺪ"!‬

‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮ‬
 ...‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺷﻌﺮ‬
‫ﻟﻴﻨﺎ روزﺑﻪ ﺣﻴﺪرﯼ‬

The Promise of Paradise...

A Poetry Collection

Lina Rozbih-Haidari

Vij Books India Pvt Ltd

New Delhi (India)
Published in India by

Vij Books India Pvt Ltd

2/19, Ansari Road, Daryaganj,
New Delhi – 110002, India
Ph: +91-11-43596460, 47340674
Email: vijbooks@rediffmail.com

Copyright © Author 2015

All rights reserved. No part of this publication may be re produced, stored in a

retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, without the prior
permission in writing of Vij Books India Pvt. Ltd., or as expressly permitted by
law.
This book is not for circulation in any other form.
The views expressed in th is book are t hose of t he aut hor and her im agination
only and do not represent the views of the Publisher.

Softcover ISBN : 978-93-84464-58-5

Ebook ISBN : 978-93-84464-59-2
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‪:‬‬

‫‪ ‬‬ ‫‪1‬‬ ‫‪ -1‬رﺣﻤﺖ ﺗﻮ‬

‫‪ 2‬‬ ‫‪ -2‬ﺗﻮ را دارم‬

‫‪ 3‬‬ ‫‪ -3‬ﻣﻦ اﻓﻐﺎﻧﻢ‬

‫‪ 5‬‬ ‫‪ -4‬ﻳﺎدت هﺴﺖ‬

‫‪ 6‬‬ ‫‪ -5‬ﻏﻴﺮت زن‬

‫‪ 7‬‬ ‫‪ -6‬ﻣﺴﻴﺢ اﺧﺮ‬

‫‪ 8‬‬ ‫‪ -7‬ﻣﺮگ روح‬

‫‪  10‬‬ ‫‪ -8‬ﺧﻨﺎق‬

‫‪  11‬‬ ‫‪ -9‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ در ﺑﻬﺸﺖ‬

‫‪  14‬‬ ‫‪ -10‬داﻋﻴﻪ‬

‫‪  15‬‬ ‫‪ -11‬ﺳﺘﺎﻳﺶ‬

‫‪17‬‬ ‫‪ -12‬ﭘﺪرم دهﻘﺎن اﺳﺖ‬

‫‪ ‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪19‬‬ ‫‪ -13‬ﺧﻮﺷﻪ ﻏﻢ‬

‫‪  20‬‬ ‫‪ -14‬اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬

‫‪  21‬‬ ‫‪ -15‬ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬

‫‪  22‬‬ ‫‪ -16‬ﻣﺮگ ﻻﻧﻪ‬

‫‪  23‬‬ ‫‪ -17‬اﻣﻴﺪ در ﮐﻮﻳﺮ‬

‫‪  25‬‬ ‫‪ -18‬ﻓﺮﻳﺐ‬

‫‪  26‬‬ ‫‪ -19‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد‬

‫‪  28‬‬ ‫‪ -20‬ﺣﺎﺷﻴﻪ‬

‫‪  31‬‬ ‫‪ -21‬ﺗﻮﻟﺪ ﻳﮏ دﺧﺘﺮ‬

‫‪  35‬‬ ‫‪ -22‬ﺷﻬﺮ ﻣﺮدﻩ‬

‫‪  36‬‬ ‫‪ -23‬هﻤﺖ اﻗﺮار‬

‫‪  37‬‬ ‫‪ -24‬ﺗﻒ ﺑﻪ روﻳﺖ‬

‫‪  38‬‬ ‫‪ -25‬رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬

‫‪  39‬‬ ‫‪ -26‬اﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﻴﺼﺪاﯼ ﻣﺎ‬

‫‪  40‬‬ ‫‪ -27‬ﻏﺮور ﻣﺮدﻩ‬

‫‪  41‬‬ ‫‪ -28‬زﻧﺪﮔﯽ‬

‫~ ‪~ vi‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  43 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -29‬دل ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫‪  45 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -30‬او ﺑﻮد‬

‫‪  47 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -31‬ﺧﻨﺪﻩ زن ‪ ‬‬

‫‪  48 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -32‬اﺧﺘﻨﺎق‬

‫‪  49 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -33‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد ‪ ‬‬

‫‪  51 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -34‬ﻣﻌﺸﻮق ‪ ‬‬

‫‪  52 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -35‬ﻧﺎﻟﻪ ﻧﯽ‬

‫‪  54 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -36‬رﻳﺎ‬

‫‪  55 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -37‬اﻧﺴﺎن ﺷﻮ ‪ ‬‬

‫‪  56 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -38‬ﺑﮕﺬار ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫‪  57 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -39‬از ﻳﮏ اﻓﻐﺎن ﺑﻪ ﻳﮏ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ‬

‫‪  59 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -40‬ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﺑﺰن ‪ ‬‬

‫‪  61 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -41‬ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ ‪ ‬‬

‫‪  63 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -42‬ﺑﺮﻳﺰ‬

‫‪  64 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -43‬ﺟﻨﮓ ﻣﻦ و ﺟﻨﮓ ﺗﻮ‬

‫‪  68 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -44‬ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ زن‬

‫~ ‪~ vii‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  72 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -45‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ‬‬

‫‪  74 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -46‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ‪ ‬‬

‫‪  75 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -47‬هﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﯽ‬

‫‪  77 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -48‬ﺷﮑﺴﺖ ﻏﺮور‬

‫‪  79 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -49‬زن ﻧﻮﺷﺖ ‪ ‬‬

‫‪  82 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -50‬ﺑﻬﺎر ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫‪  84 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -51‬اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮاب اﺳﺖ ‪ ‬‬

‫‪  86 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -52‬زﻧﮓ‬

‫‪  89 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -53‬وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫‪  91 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -54‬ﺑﻴﻢ و ﺧﻮف‬

‫‪  92 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -55‬دزد هﺎ‬

‫‪  94 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -56‬ﻣﺬاب‬

‫‪  95 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -57‬ﺑﻴﺪار ﻣﻴﺸﻮم‬

‫‪  96 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -58‬ﻗﻘﻨﻮس‬

‫‪  97 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -59‬ﺧﺘﻢ ﻓﺴﺎﻧﻪ ‪ ‬‬

‫‪  98 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -60‬رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪم‬

‫~ ‪~ viii‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  100 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -61‬ﺧﻠﻘﺖ ﻃﻨﺎز‬

‫‪  101 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -62‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‬

‫‪  102 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -63‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ان ﺑﺎﻻ‬

‫‪  105 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -64‬ﺑﺎغ و داس‪ ‬‬

‫‪  107 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -65‬ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻧﻢ ‪ ‬‬

‫‪  109 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -66‬ﺳﻔﺮﻩ اﻓﻄﺎر ﻣﻦ‬

‫‪  111 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -67‬ﺣﻠﻴﻤﻪ‬

‫‪  113 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -68‬ﻳﮏ رﻧﮕﻢ ‪ ‬‬

‫‪  114 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -69‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬

‫‪  115 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -70‬ﺗﻴﻢ ﭘﻴﺮوز ‪ ‬‬

‫‪  116 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -71‬ﻣﻘﺎم ﺷﺮ ‪ ‬‬

‫‪  117 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -72‬اﺟﺒﺎر ﭘﺎﻳﺎن‪ ‬‬

‫‪  118 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -73‬ﺧﺪا‬

‫‪  119 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -74‬دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام‬

‫‪  120 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -75‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‬

‫‪  122 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -76‬ﺳﻮﮔﻮارﻳﻢ ‪ ‬‬

‫~ ‪~ ix‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  123 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -77‬ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫‪  124 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -78‬دوﺳﺖ‬

‫‪  125 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -79‬هﺬﻳﺎن ﺑﮕﻮ ‪ ‬‬

‫‪  126 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -80‬ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﻦ ‪ ‬‬

‫‪  129 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -81‬ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ ‪ ‬‬

‫‪  131 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -82‬ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺸﻖ‬

‫‪  133 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -83‬ﻗﺎﺻﺪﮎ ‪ ‬‬

‫‪  134 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -84‬ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬

‫‪  135 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -85‬دل ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬

‫‪  136 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -86‬ﮐﯽ هﺴﺘﻢ ‪ ‬‬

‫‪  137 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -87‬ﻣﻴﺪاﻧﻴﻢ‬

‫‪  138 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -88‬داﻋﻴﻪ زن ‪ ‬‬

‫‪  140 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -89‬اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪  142 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -90‬ﺑﺎزار‬

‫‪  144 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -91‬دل ﺗﻨﮕﯽ ‪ ‬‬

‫‪  145 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -92‬ﮐﺎخ ﺧﺲ ‪ ‬‬

‫~‪~x‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  146 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -93‬ﻳﺎس ﺑﻨﻔﺶ ‪ ‬‬

‫‪  148 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -94‬ﻣﻨﻔﯽ‬

‫‪  150 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -95‬ﺳﻮگ‬

‫‪  152 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -96‬اﻧﺎﺷﻴﺪ ﻣﻦ ‪ ‬‬

‫‪  154 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -97‬ﻋﻤﺮ‬

‫‪  155 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -98‬زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺮاب‪ ‬‬

‫‪  157 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -99‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ‪ ‬‬

‫‪159 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -100‬اﻏﺎز ﺗﺎزﻩ‪ ‬‬

‫‪  161 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -101‬ﺷﻴﻮن‬

‫‪  162 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -102‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ ‪ ‬‬

‫‪165 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -103‬راﻩ زن ‪ ‬‬

‫‪  167 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -104‬ﻏﺮﻳﻖ ﻏﻢ‪ ‬‬

‫‪  169 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -105‬ﺟﻨﺎب ﮔﺎو‬

‫‪  172 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -106‬رﻧﺞ ﻳﮏ اﻓﻐﻮﻧﯽ ‪ ‬‬

‫‪  179 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -107‬اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ ‪ ‬‬

‫‪  182 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -108‬ﺧﻨﺎق‬

‫~ ‪~ xi‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  183 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -109‬ﺑﺮاﯼ اردوﯼ ﻣﻠﯽ‪ ‬‬

‫‪  184 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -110‬ﺟﻨﺲ ﺷﺮ‪ ‬‬

‫‪  185 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -111‬اﻧﺘﺤﺎر ‪ ‬‬

‫‪  187 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -112‬ﻓﺪا ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫‪  188 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -113‬ﺑﻮدن در ﺳﻨﮓ ‪ ‬‬

‫‪  189 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -114‬ﺳﻴﺐ از ﭼﻨﺎر‬

‫‪  190 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -115‬ﺑﺨﻨﺪ‬

‫‪  191 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -116‬دﻳﻮاﻧﮕﯽ ‪ ‬‬

‫‪  192 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -117‬ﮐﻤﯽ اﻳﻦ ﺑﺎش‬

‫‪  193 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -118‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ‪ ‬‬

‫‪  194 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -119‬دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫‪  195 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -120‬ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ‪ ‬‬

‫‪  197 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -121‬ﻋﺮوس ﺧﺎﮎ‬

‫‪  199 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -122‬ﻳﺎﺳﻴﻦ‬

‫‪  200 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -123‬ﻣﻦ اﺗﺸﻢ ‪ ‬‬

‫‪  201 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -124‬ﺧﺎﮎ ﺗﻮﺗﻴﺎ‬

‫~ ‪~ xii‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  202 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -125‬دار ﻣﮑﺎﻓﺎت‬

‫‪  204 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -126‬ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺖ‬

‫‪  205 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -127‬ﺑﻬﺎرم ﺑﺎش‬

‫‪  206 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -128‬ﺧﺘﻦ ﮔﺮدد‬

‫‪  208 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -129‬ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ‪ ‬‬

‫‪  210 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -130‬اﺳﻤﺎ اﻟﺤﺴﻨﯽ‬

‫‪  212 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -131‬ﻧﺪاﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫‪  213 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -132‬ﭘﺮواز ﮐﻦ‬

‫‪  214 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -133‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ زن‬

‫‪  215 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -134‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ‪ ‬‬

‫‪  216 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -135‬ﻗﺪﺳﻴﻪ‬

‫‪  217 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -136‬ﻏﺰل‬

‫‪  218 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -137‬ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬

‫‪  220 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -138‬ﻳﮏ دﻧﻴﺎ ﺳﻴﺎهﯽ ‪ ‬‬

‫‪  222 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -139‬اﺗﻞ‬

‫‪  226 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -140‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﮏ هﻮﻳﺖ‪ ‬‬

‫~ ‪~ xiii‬‬
 ‫ﻓﻬﺮﺳﺖ‬

‫‪  229 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -141‬در ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ از ﺁن ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪  233 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -142‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ‪ ‬‬

‫‪236 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -143‬ﻋﺼﻴﺎن ‪ ‬‬

‫‪238 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -144‬ﺗﺮﮎ ﺷﻴﺮازﯼ ‪ ‬‬

‫‪239 ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ ‬‬ ‫‪ -145‬دﻳﻮ ﺻﻔﺖ هﺎ‬

‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ xiv‬‬
 ‫ﺑﻨﺎم ﺧﺪا‬

‫ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮﮎ ﮐﺸﻮرم ﻧﻤﻮد و ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫ﺷﻌﺮ درﻏﺮﺑﺖ ﮔﺰﻳﻨﻪ ﻳﯽ ﮔﺮدﻳﺪ ﺑﺮاﯼ اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ در واﮐﻨﺶ ﺑﻪ‬
‫اوﺿﺎع ﺳﺮزﻣﻴﻦ ام و ﻓﺎﺟﻌﻪ و ﺗﺮاژدﯼ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از رﻧﺞ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‪.‬‬

‫اﺷﻌﺎر اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‪ ،‬واﮐﻨﺶ ﻳﮏ ﻣﻬﺎﺟﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺟﺎﻣﻌﻪ اش‪ ،‬ﺑﻪ رﻧﺞ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﺮ او و ﻣﻠﺖ اش‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻨﮓ در ﮐﺸﻮرش‪ ،‬ﺑﻪ وﺿﻌﻴﺖ هﻤﻨﻮﻋﺎن اش‬
‫در ﺣﺼﺎر ﻣﺤﺒﺲ "ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮﯼ" در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻨﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻇﻠﻢ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﯽ ﮐﻔﺎﻳﺘﯽ ﺳﺮدﻣﺪاران و ﻣﻘﺘﺪرﻳﻦ و ﺑﻪ ﺳﻮ ﺗﻌﺒﻴﺮ هﺎﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻳﻦ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺪﻳﺪﻩ هﺎﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﺘﺤﺎر و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻋﻠﻴﻪ زﻧﺎن‪  ‬در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫اﺷﻌﺎر اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‪ ،‬اﻟﻔﺒﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﮏ ﺟﻨﮓ زدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺮح ﺁن ﭼﻬﺮﻩ‬
‫ﮐﺮﻳﻪ ﺟﻨﮓ و هﻮﻳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﺻﻠﯽ و داﻳﻤﯽ ﺁن را ﮐﻪ هﻤﺎن ﺷﻬﺮوﻧﺪ‬
‫ﻋﺎدﯼ ﻳﮏ ﮐﺸﻮرﺳﺖ‪ ،‬هﻮﻳﺪا ﻣﻴﺴﺎزد و اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را ﮐﻪ ﻳﮏ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار‬
‫و ﻳﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﺟﻨﮓ ﺑﺮاﻓﺮوز‪ ،‬هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺟﻨﮓ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫در ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ اﺷﻌﺎر از رﻧﺞ و اﺷﮏ ﻣﺮدم ﺳﺮزﻣﻴﻦ ام و از ﻟﺒﺨﻨﺪ هﺎﯼ‬
‫ﮐﻤﺮﻧﮓ اﻧﻬﺎ‪ ،‬در وﻗﻔﻪ هﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ از ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻨﺪرت ﺑﻪ اﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻴﺪهﺪ‪ ،‬اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ام و در اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺑﺮاﯼ ﺛﺒﺖ و ﺣﻔﻆ داﻳﻢ اﻳﻦ درد‬
‫هﺎ و ﻟﺒﺨﻨﺪ هﺎ ﺟﻤﻊ ﺁورﯼ ﺷﺪﻩ و ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﮕﺮدد‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻧﻈﺮﻳﺴﺖ ﮔﺬرا ﺑﺮ ﺗﺠﺎرب ﻧﺴﻞ ﻣﻦ و ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد ﮐﻪ ﻧﺴﻞ هﺎﯼ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﺷﻌﺎرﯼ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺎ‬
 ‫‪ ‬وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬

‫اﻳﻦ اﺣﺴﺎﺳﺎت و درد هﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ و ﻣﺒﺮا از ﺗﺠﺎرب ﺗﻠﺨﯽ ﮐﻪ ﺣﻴﺎت‬

‫ﺷﻌﺮ ﻧﺴﻞ ﻣﻦ ﺷﺪ و درهﺮ ﻣﻮﻳﺮگ و ﺷﺎهﺮگ ﮐﻠﻤﺎت ﺁن ﺟﺎرﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺴﻞ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﺮاژدﯼ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﻨﮓ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ و ﻧﺴﻞ ﻣﻦ‪ ،‬ﻗﺒﻞ‬
‫از ﺧﺘﻢ ﺣﻴﺎﺗﺶ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻣﻮزد ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮان از ﺁن ﺧﻄﻪ ﺑﻮد و ﺷﻌﺮ ﺷﺎد ﺳﺮود‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺗﺤﻮل ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪،‬‬

‫ﻟﻴﻨﺎ روزﺑﻪ ﺣﻴﺪرﯼ‬

‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ xvi‬‬
 ‫رﺣﻤﺖ ﺗﻮ‬

‫هﻤﻪ ﺟﺎ ﺷﻮر ﺗﻮ در ﺧﻄﺒﻪ دﺳﺘﺎن ﻣﻨﺴﺖ‬

‫ﻧﻮر ﺗﻮ در ﺗﻦ هﺮ ﺷﻤﻊ ﺷﺒﺴﺘﺎن ﻣﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫رﻧﮓ ﺑﯽ رﻧﮓ ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻣﻴﺎن رگ ﺑﺮگ ‪ ‬‬
‫ﺣﺠﺖ ﺳﺒﺰ ﻧﻔﺲ در ﺗﻦ ﺑﺴﺘﺎن ﻣﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﭘﺮﺗﻮ رﺣﻤﺖ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻏﺒﺎر ﺟﺒﺮوت ‪ ‬‬
‫ﮔﺮد راهﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﺮﻣﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺷﻤﻪ ﻳﺎد ﺗﻮ در ﭼﺎﻩ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ ‪ ‬‬
‫ﻗﻮت ﺷﺐ ﺷﮑﻦ رﺳﺘﻢ دﺳﺘﺎن ﻣﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﺪح ﺷﻮر ﺗﻮ ﮐﻪ از ﺑﻄﻦ زﻣﺎن ﻣﻴﺒﺎرد ‪ ‬‬
‫رﻣﺰ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺴﺘﺎن ﻣﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫روح ﺗﻮ در ﺗﻦ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﻦ از اذن ﺗﻮ‪ ‬ام ‪ ‬‬
‫ﺑﯽ اﺛﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﻮ را دارم ‪ ‬‬

‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﭼﻪ ﻏﻢ دارم ﮐﻪ ﺗﻮ ﻏﻤﺨﻮار ﻣﻦ هﺴﺘﯽ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻢ دارم ﮐﻪ ﻳﺎر و ﻳﺎر ﻣﻦ هﺴﺘﯽ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﻬﺮ و ﻗﻬﺎرﯼ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﻬﯽ رﺣﻤﺎن‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﻗﺎرﯼ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻬﺎن ﺳﺒﺰﺳﺖ و رﻧﮕﻴﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺑﻪ اذن ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺗﻠﺦ ﺷﻴﺮﻳﻨﺴﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺷﮑﻮﻩ ﺗﻮ‪ ،‬ﻋﺠﺐ واﻻ و روﺣﺎﻧﯽ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﻧﻮرﯼ‪ ،‬ﻋﺠﺐ اﺣﺴﺎس ﻋﺮﻓﺎﻧﯽ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم و ﺣﺠﻢ اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﻳﮏ ﺷﻤﻪ از ﺑﻮﻳﺖ ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ در ﮐﻮﻳﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺑﻪ روح ﺗﻮ ﻣﻴﺎن ﺟﺴﻢ ﺁزادم ‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺑﺮاﯼ راﺟﻌﻮن ﮔﺸﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎدم ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺗﻮ را دارم‪ ،‬ﺗﻮ را اﯼ ﺟﺎن ﺟﺎﻧﺎﻧﻢ ‪ ‬‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺒﮏ ﺑﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺳﺒﮏ ﺁﻏﺎز و ﭘﺎﻳﺎﻧﻢ‬

‫~‪~2‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﻦ اﻓﻐﺎﻧﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﺎﺟﻴﮑﻢ ﻧﻪ ﭘﺸﺘﻮن‪ ،‬ﻧﻪ هﺰارﻩ‪ ،‬ﻧﻪ ز ﺗﺮﮐﻢ‬

‫ﻧﻪ ز ازﺑﮏ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻠﻮﭼﻢ‪ ،‬ﻧﯽ ز اﻳﻤﺎق ﺳﺘﺮﮔﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺬهﺐ ﻧﻪ ز ﺳﻨﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ز ﺷﻴﻌﻪ‪ ،‬ﻧﻪ ز ﺳﻴﮑﻢ‬

‫ﻧﻪ دورﻧﮕﻢ‪ ،‬ﻧﻪ دروﻏﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺴﺎدم‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﺮﻳﮑﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺷﻤﺎﻟﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﺟﻨﻮﺑﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ز ﻏﺮﺑﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ز ﺷﺮﻗﻢ‬

‫ﻧﯽ ز ﮐﻮﯼ ﻓﺘﻨﻪ ﭘﻴﺸﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﯽ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻓﺮﻗﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻔﮑﺮ ﺟﻨﮓ ﻟﻔﻈﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻔﮑﺮ ﺗﻬﻤﺖ و ﺷﺮ‬

‫ﻧﻪ زر اﻧﺪوزم‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﻮﮐﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻼﻩ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬

‫ﺧﻄﻪ ام اﻓﻐﺎن ﺳﺘﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺎﮎ ﺁن از ﻣﻦ ﺳﺮاﺳﺮ‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ اﻓﻐﺎن و اﻓﻐﺎن ﺳﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫رود و درﻳﺎﻳﺖ ﺧﺮوﺷﺎن‪ ،‬ﮐﻮهﺴﺎرت ﺑﺎ ﺟﻼﻟﻨﺪ‬

‫ﻓﺼﻞ هﺎﻳﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ و ﻣﺮدﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎ ﮐﻤﺎﻟﻨﺪ‬

‫ﭘﺎﮎ ﺑﺎدا ﺧﻄﻪ ﻣﻦ از ﮐﻒ ﺷﺮ و ﺷﺮارت‬

‫ﻣﺮدﻩ ﺑﺎدا هﺮ ﮐﻪ ﺑﺮدﺳﺖ ﺻﻠﺢ ﻣﻴﻬﻦ را ﺑﻐﺎرت‬

‫~‪~3‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﺎﮎ ﺑﺎدا ﺑﺮ دو ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻮ ﻧﺪارد ﺗﺎب دﻳﺪن‬

‫دﺳﺖ ﻣﺎﻳﺎن را ﭼﻮ زﻧﺠﻴﺮ‪ ،‬ﻣﺘﺤﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ ﭘﺮﻳﺪن‬

‫ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺧﺼﻤﺖ هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﺷﺎد زﯼ ﺑﯽ درد ﻣﺎﺗﻢ‬

‫دور ﺑﺎدا از وﺟﻮدت ﺗﮑﻪ هﺎﯼ راﮐﺖ و ﺑﻢ‬

‫ﺳﺒﺰ ﺑﺎدا‪ ،‬ﺳﺒﺰ ﺑﺎدا‪ ،‬ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎﻧﻢ‬

‫زﻧﺪﻩ ﺑﺎدا‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﺑﺎدا‪ ،‬ﮐﺸﻮرم‪ ،‬اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻧﻢ‬

‫~‪~4‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻳﺎدت هﺴﺖ‬

‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ هﻤﻪ دﻳﺎر ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫‪ ‬ﺳﺮ هﺮ ﭼﺮاغ و ﺷﻤﻌﯽ ﺑﺰدﻧﺪ ﺑﻪ دار ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪ هﺎ را ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ز هﻢ ﺗﮑﺎﻧﺪﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﭼﻤﻦ ﺧﺰان ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ز ﻣﺎ ﺑﻬﺎر ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻩ هﺎ را ز ﻟﺒﺎﻧﻤﺎن ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‬
‫‪ ‬رخ ﺷﺎدﻣﺎن ﺳﺘﺎﻧﺪﻧﺪ و ز ﻣﺎ ﻗﺮار ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ در ﻓﺮﻳﺒﯽ‪ ،‬هﻤﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺎن ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﭼﻮ ﺟﻨﻮن ز ﺷﻬﺮ ﺣﮑﻤﺖ هﻤﻪ هﻮﺷﻴﺎر ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺮگ و روﺑﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﺴﻢ ﻣﻴﺸﯽ‬
‫‪ ‬ﺳﮓ ﺧﻮب ﮔﻠﻪ ﻣﺎن را ز ﭘﯽ ﺷﮑﺎر ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ وﺣﺪت ﻣﺎن ﺑﻪ ﻧﻔﺎق ﻣﺒﺘﺬل ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ز ﺑﻨﺎﯼ اﻳﻦ ﻋﻤﺎرت‪ ،‬ﭘﻞ اﺳﺘﻮار ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدت هﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺎدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺷﮑﺴﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬وﻗﺘﯽ ﻏﻴﺮ داورﯼ ﮐﺮد‪ ،‬هﻤﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺣﺎل ﺑﻴﻦ هﻨﻮز هﻤﺎﻧﻴﻢ و ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺳﺎدﻩ ﺧﻮﯼ اﻳﻢ‬
‫ﺧﺮ ﻟﻨﮓ ﻋﻘﻞ ﻣﺎن ﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺳﻮار ﺑﺮدﻧﺪ‬

‫~‪~5‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻏﻴﺮت زن‬

‫‪ ‬ﻣﺮا ﺑﮑﺶ! ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﻠﻪ هﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪ ‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮔﻨﺎﻩ از زن ﻟﻌﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺮا ﺑﮑﺶ و ﺑﺒﺮ ﻣﺮدﻩ را ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺣﺮا‬
‫‪ ‬ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻧﺴﻞ زن از اﺑﺘﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺮا ﺑﮑﺶ و ﺑﻪ ﺻﺪ ﺗﻴﺮ و ﺧﻨﺠﺮ ﻏﻴﺮت‬
‫‪ ‬ﺑﺰن ﺑﻪ ﻓﺮق ﺳﺮم‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﮔﺮ ز ﻇﻠﻢ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺎﻟﻪ و ﺻﺪا ﮐﺮدم‬
‫‪ ‬ﺑﺰن ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﮔﺮان ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻨﺎم ﻏﻴﺮت و ﻧﺎﻣﻮس ﻣﺮا ﻓﺮوش و ﺑﺨﺮ‬
‫‪ ‬و ﺑﺎ دراﻳﺖ ﺧﻮد ﺧﻄﺒﻪ دﻩ ﮐﻪ دﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻋﺰت و ﺣﺮﻣﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯼ زﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬هﺮ اﻧﭽﻪ ﻣﺮد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬وزﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﮔﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ و ﺑﻪ اﺗﺶ‪ ،‬ﮔﻬﯽ اﺳﻴﺪ و ﭼﻤﺎق‬
‫‪ ‬ﺳﺰاﯼ ﺟﻨﺲ زن‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻠﻘﺖ ﺣﺰﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺗﻤﺎم ﻏﻴﺮت ﻣﺮد‪ ،‬ﻳﮏ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ زﻧﯽ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻏﻴﺮت زن‪ ،‬ﺻﺒﺮ واﭘﺴﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫~‪~6‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ اﺧﺮ‬

‫‪ ‬هﻤﻪ ﺟﺎ دﮐﺎن رﻧﮕﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﺑﺮﻧﮓ ﺧﺎﮐﯽ‬

‫‪ ‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻔﻴﺮ ﺳﻨﮕﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﭼﻮ ﺷﻴﺸﻪ ﭘﺎﮐﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﻓﺮﻳﺐ و ﻣﮑﺮﺳﺖ‪ ،‬هﻤﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺟﻮ و ﺷﻴﻄﺎن‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﺑﺨﻞ و ﺑﻐﺾ و ﮐﻴﻨﻪ‪ ،‬هﻤﻪ ﭘﻴﺮوان ﺑﻬﺘﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺑﺴﺎدﮔﯽ ﭼﻮ ﺁﺑﯽ‪ ،‬ﭼﻮ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﯽ رﻳﺎﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻧﻤﺎﯼ روز ﻣﻮﻋﺪ و رﺳﻴﺪﻩ از ﺧﺪاﻳﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺻﺪاﯼ ﺷﺎد ﺑﺎران‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺪاﯼ ﺳﺒﺰ راﻏﯽ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺧﻴﺎل ﭘﺮ ﮐﺸﻴﺪن ز ﻗﻔﺲ ﻣﻴﺎن ﺑﺎﻏﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﮐﻪ از ﺗﺒﺎر ﮔﺮﮔﯽ ز ﭼﻪ ﻣﻬﺮ ﻣﻴﻔﺮوﺷﯽ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ز ﻏﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﮔﺎﻧﯽ ز ﭼﻪ ﻧﺎﻟﻪ و ﺧﺮوﺷﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﮐﺪام ﻣﺬهﺒﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺪام رﺳﻢ و راهﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﻪ ﮐﺎم ﺁهﻮ و ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ﻣﺎﻳﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﮐﻼﻩ و ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺨﻨﻮرﯼ ﻧﻪ ﺑﺎﺗﺮ‬
‫ﺗﻮ هﻤﺎن ﺑﻤﺎن ﮐﻪ ﺁﻧﯽ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺮن ﺁﺧﺮ‬

‫‪ ‬‬

‫~‪~7‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﺮگ روح‬

‫در ﮐﻨﺎر ﭘﺎﻳﻪ دار‬

‫‪ ‬ﮐﺴﯽ در ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫‪  ‬ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ اوﻳﺨﺘﻦ رﻳﺴﻤﺎن ﺧﺸﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ اﻃﺮاف ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﺳﻨﮕﻴﻨﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ او را ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻴﺨﮑﻮب ﮐﺮدﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﺮداﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او وﻋﺪﻩ ﻧﺪادﻧﺪ‬
‫‪ ‬و اﻣﺮوزﯼ ﮐﻪ هﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ او را ﻧﺸﺨﻮار ﮐﺮدﻧﺪ و‬
‫‪ ‬ﺗﻔﺎﻟﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫‪  ‬زﻣﻴﻨﯽ و زﻣﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان در ان‬
‫‪ ‬از ﻣﺮدن هﺮاﺳﻴﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺧﻨﺪﻩ اش ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬از زهﺮ ﺧﻨﺪ ﺳﺎﺋﻴﺪﻩ دﻧﺪان هﺎﯼ زرد و ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ﺗﻠﺨﯽ ﻃﻌﻢ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺰاج ﮔﺮم ﺧﻮد‬
‫‪ ‬ﻓﺘﻮاﯼ ﺧﺘﻢ او را‬
‫‪ ‬ﺳﺰاﯼ ﺑﻪ ﺟﺮات ﻣﻨﻄﻘﺶ ﻣﯽ ﭘﻨﺪارﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﻬﺎ ﭼﯽ ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ اﻋﺪام ﺟﺴﻢ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺰاﺳﺖ؟‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ اﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در اوج ﻧﺎ اﻣﻴﺪﯼ‬
‫‪ ‬روﺣﺶ را ﺑﻪ دار اوﻳﺨﺘﺴﺖ‬

‫~‪~8‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ را‬

‫‪ ‬در اﻳﻦ ﻓﺸﺮدﻩ هﻮاﯼ دم ﮐﺮدﻩ ﻋﻔﻮﻧﺖ ﻋﻘﻞ هﺎﯼ ﺳﺎﻟﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﻧﻌﺶ ﻳﮏ ﮔﺎو ﻣﺮدﻩ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﺳﻴﺪن‬
‫‪ ‬ﺑﻪ هﺮ ﻃﺮف ﻣﻴﮑﺸﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ از ﺷﻬﺮ اﻋﺪام ﺟﺴﻢ هﺎ‬
‫‪ ‬هﺮاﺳﯽ ﻧﺪارم‬
‫‪ ‬وﻗﺘﯽ ادم هﺎﯼ را دﻳﺪم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ روح ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺟﺒﺎر‬
‫‪ ‬ﺑﺎر هﺎ اﻋﺪام ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~‪~9‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﻨﺎق‬

‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﺎت و ﺷﻬﺪ هﻤﻪ ﺧﻨﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫‪ ‬ﺣﺘﯽ دﻋﺎ ﻣﻴﺎن ﮔﻠﻮ‪ ،‬ﻋﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﺮف هﻤﺪﻟﯽ در اوج و اﺑﺘﺪا‬
‫‪ ‬ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺰاج ﺗﻮ ﺷﻼق ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺴﮑﻪ ز ﺗﻴﺮ ﺟﻮر زﻣﺎن ﺧﻮردﻩ ﻳﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫‪ ‬هﺮ ﺗﻴﺮ اﻳﻦ ﮐﻤﺎن ﺗﻮ ﻳﮏ ﻧﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم رﺳﻢ زﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ در رﻳﺎ‬
‫‪ ‬ﺻﻴﺪ ﻗﺰل ﺑﻪ زور هﻤﺎن ﻏﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬در ﻧﻮر روز روﺷﻦ و در ﻏﻴﺒﺖ ﻏﺮوب‬
‫‪ ‬ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﺤﻮ ﮐﻮرﯼ ﻳﮏ راق ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﮑﺮ و دﻳﻮار و در ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ اﺑﻠﻪ در ﺑﻨﺎﯼ دو ﺳﻪ ﻃﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫~ ‪~ 10‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ در ﺑﻬﺸﺖ‬

‫‪  ‬ﺁدرس ام‬
‫‪ ‬ﮐﻮﭼﻪ ﮔﻞ هﺎﯼ ﻳﺎس‬
‫‪  ‬در ﻋﻘﺐ دﻳﻮار هﺎﯼ ﮐﺎﻩ ﮔﻠﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ از ﭘﻴﭽﮏ هﺎﯼ ﺳﺒﺰ‬
‫‪ ‬زﻳﺮ ﺗﻨﻬﺎ درﺧﺖ ﺷﻤﺸﺎد‬
‫‪ ‬درﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺎهﺮاﻩ ﻧﻮر‬
‫‪ ‬ﺑﻬﺸﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﺪ ﭘﺴﺘﯽ‪ :‬اﺳﻤﺎن هﻔﺘﻢ‪... ‬‬
‫‪ ‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺪا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﻨﻮﺳﻢ‬
‫‪ ‬ﺣﺪس ﻣﻴﺰﻧﻢ ادرﺳﻢ هﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ از دو ﻓﺮﺷﺘﻪ روﯼ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫‪ ‬ﺧﻮب و ﺑﺪم را ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫ﻣﺒﺎدا ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮد!‬
‫‪ ‬ذوق ﻣﺮگ ﺷﺪﻩ ام از وﻗﺘﯽ‬
‫‪ ‬ﺣﺴﺎب ﻗﺮض هﺎﯼ دﻳﮕﺮان‬
‫‪ ‬از ﺷﺎهﺒﺮگ هﺎﯼ هﺰار و ﻳﮑﺸﺐ ﺿﺨﻴﻢ ﺗﺮ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﺣﺴﺎب اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﺎﮐﺎ‪ ،‬ﺑﺮادر‬
‫‪ ‬ﺧﻴﻠﯽ ﺁدم هﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮﺿﺪارﻧﺪ‬
‫‪ ‬از ﮐﺠﺎ اﻏﺎز ﮐﻨﻢ‬
‫‪ ‬دﺧﺘﺮﯼ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و رواﻧﯽ ﮐﻪ در ﺻﻒ ﻣﮑﺘﺐ‪ ،‬هﺮ روز ﺗﮑﻪ روت را از ﻣﻦ ﻣﻴﺪزدﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 11‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺷﻴﺮ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﮐﻪ هﺮ روز در ﺷﻴﺮ اب ﻣﯽ رﻳﺨﺖ و ﻣﺎدر ﮐﻼن ﻧﻔﺮﻳﻨﺶ ﻣﻴﮑﺮد‬
‫‪ ‬ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻪ ﺑﺠﺎﯼ ﺗﺪرﻳﺲ‪ ،‬ﺳﺮ ﺻﻨﻒ ﺟﺎﮐﺖ ﻣﻴﺒﺎﻓﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺮﻗﯽ ﮐﻪ از ﭘﺪر هﺮ ﻣﺎﻩ رﺷﻮﻩ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ‬
‫‪ ‬دﮐﺎﻧﺪار ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻴﻦ را ﺳﻪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻨﺎم ﺟﺎﭘﺎن ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﻴﻔﺮوﺧﺖ‬
‫‪ ‬زن هﻤﺴﺎﻳﻪ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﻣﻴﮑﺮد و از دﻳﮕﺮان ﺑﺪ ﻣﻴﮕﻔﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﻼﯼ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﺤﻠﻪ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮐﻢ دادن ﭘﻮل ﺧﻴﺮات ﮐﺎﻓﺮ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﺑﻌﺪ‬
‫‪ ‬ﻗﺮﺿﺪار هﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و هﻴﺒﺖ ﺷﺎن ﮐﺮﻳﻪ ﺗﺮ‬
‫‪ ‬ﻋﺴﺎﮐﺮﯼ ﭼﺸﻢ اﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ روﻳﺎﻳﯽ ﭘﺪرم را ﺑﺎ راﮐﺖ ﻧﻘﺶ زﻣﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ در ﻻﭼﺎرﯼ ﭘﺪرم ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎت‪ ،‬داﺷﺘﻪ هﺎﻳﻤﺎن را ﻣﻔﺖ ﺧﺮﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﻣﺮد رﻳﺸﺪار ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺟﻌﻠﯽ ﻗﺎﻟﻴﻦ و داﻟﺮ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﺴﯽ از ﻗﻠﻢ ﻧﻴﺎﻓﺘﺪ‬
‫‪ ‬از ﻗﺮﺿﺪار هﺎﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﺳﻢ‬
‫‪ ‬ﺁﻧﯽ ﮐﻪ درد ﻣﺮا ﻧﻤﯽ دﻳﺪ و ﻣﻴﮕﻔﺖ اﻓﻐﻮﻧﯽ ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﭘﺸﺎورﯼ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻃﻮﻳﻠﻪ ﮔﻮﻧﻪ را در ﺣﻴﺪراﺑﺎد‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﺧﺴﺘﻪ اﻓﻐﺎن ﺑﻨﺮخ اﻟﻤﺎس ﮐﻮﻩ ﻧﻮر ﺑﻪ ﮐﺮاﻳﻪ ﻣﻴﺪاد‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ ﻗﻤﺎش ﻏﻮل ﻳﮏ ﭼﺸﻢ دﻳﮕﺮ‬
‫‪ ‬ﭼﻪ از ﻣﻦ و ﭼﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬اﻓﺘﺮا ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬و ﺑﻨﺎم دﻳﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﻨﺎم اﻳﻦ‬
‫‪ ‬ﻓﺮﻳﻔﺘﻨﺪ و ﺑﺮدﻧﺪ و ﺗﺒﺎﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 12‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ‬

‫‪ ‬ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ ام‬
‫‪ ‬ﺿﺮب دو‬
‫‪ ‬ﻗﺮﺿﺪار هﺎﯼ هﺴﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬در ﮐﻮﭼﻪ ﮐﺎﻩ ﮔﻠﯽ‬
‫‪ ‬اﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺰﯼ ﭘﻴﭽﮏ هﺎ و ﺑﻮﯼ اراﻣﺶ ﻳﺎس هﺎﯼ ﺳﻔﻴﺪ و ﻟﻴﻤﻮﻳﯽ‬
‫‪ ‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺪا‬
‫‪ ‬ﺿﻤﺎﻧﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﺿﻤﺎﻧﺖ‪ ،‬ﺿﻤﺎﻧﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﺷﺎﻳﺪ هﻤﺎن ﺧﺎﻧﻪ دوﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ هﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﻇﻠﻢ ﺁدم هﺎﯼ روﯼ زﻣﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﻬﺸﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺳﺒﺰ ﺧﺪا در اﺳﻤﺎن هﻔﺘﻢ ﺑﺎز ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 13‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬داﻋﻴﻪ‬

‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ روز ﺗﺎزﻩ‪ ،‬ﻣﻠﺘﯽ ﺑﻴﺪار ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬

‫‪ ‬ﺳﺮ ﺟﻼدﮔﺎن را ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺮ دار ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ را ﺁزﻳﻦ ﺑﺮﻧﮓ ﺷﺎد ﻣﻴﺒﻨﺪم‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ زن ﺳﺘﻴﺰان وﺣﺸﺖ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺤﺎﮐﻢ را ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﺣﻖ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن‬
‫‪ ‬و ﻇﺎﻟﻢ را در ان درﻣﺎﻧﺪﻩ اﻗﺮار ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﮐﻮدﮐﺎن ﻳﮏ روز ﺁﺑﯽ ﭘﺮ ز ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ‬
‫‪ ‬و ﻗﺎﻧﻮن ﻗﻠﻢ را واﺟﺐ و اﺟﺒﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﻀﻮر ﺗﻴﺮﻩ ﮔﯽ را ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺮ ﻧﻮر ﻣﻴﺒﺨﺸﻢ‬
‫‪ ‬ز ﺷﺐ ﻳﮏ رﻓﺘﻦ داﻳﻢ و ﺑﯽ اﻧﮑﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺮاﯼ اﻧﺘﺤﺎرﯼ و ﺗﻤﺎم ﻋﺮف اﻳﻦ ﮐﻮران‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺣﮑﻢ دﻳﻦ ﻟﻘﺐ ﭼﻮن ﻣﺮدن ﻣﺮدار ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ دوش هﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﭘﻴﺸﻪ و هﺮ ﻧﺮخ ﺑﺎزارﯼ‬
‫‪ ‬ﭼﻮ ﺿﺤﺎﮎ رﻧﺞ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن ز ﻧﻴﺶ ﻣﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺑﺮاﯼ ﮐﻮرﯼ ﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺷﺮم و ذﻟﺖ داد‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ رﺷﺘﻪ ﻣﮋﮔﺎﻧﯽ ز ﺟﻨﺲ ﺧﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬

‫~ ‪~ 14‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ‬

‫ﻧﻪ ﺧﺮاﺑﺎﺗﻴﻢ و ﺷﻮق ﺧﺮاﺑﺎت ﻣﺮاﺳﺖ‬

‫‪ ‬ﻧﻪ ﻣﯽ و ﺳﺎﻗﯽ و ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﻨﺎﺟﺎت ﻣﺮاﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺳﺒﺤﻪ و در دل هﻤﻪ ﺑﻐﺾ و ﮐﻴﻨﻢ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﭼﻮ زاهﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ورد و ﺑﻪ دل ﺑﯽ دﻳﻨﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻧﻪ ﭼﻮ دروﻳﺶ ﮐﻪ درﺑﻨﺪ ﺳﺮاﻳﺖ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫ﻧﻪ ﻣﻠﻨﮕﻢ ﮐﻪ ز ﺗﻮ ﮐﺎﺳﻪ ﮔﺪاﻳﺖ ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻤﺴﺠﺪ و ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪ درت دﺳﺖ دﻋﺎ‬

‫ﻧﻪ ﭘﯽ ﭘﺮدﻩ ﭘﻠﻴﺪﯼ و ﺑﺮون ﻣﺮد ﺧﺪا‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﻳﮑﯽ ﻣﻮر ﺳﻴﺎﻩ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در رگ ﮔﻠﺒﺮگ و ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﮔﻴﺎﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﻓﺮ ﭘﺮواز ﮐﺒﻮﺗﺮ از ﺟﺎل‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﮔﺬر روز و ﻣﻪ و ﺳﺎﻋﺖ و ﺳﺎل‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﭘﺲ هﺮ ﻣﻮج ﺧﺮوﺷﺎن و روان‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﮐﻒ هﺮ ﮐﻮدﮎ و هﺮ ﭘﻴﺮ و ﺟﻮان‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﺑﺮ هﺮ رﻧﮓ و ز ﺧﻮد ﺑﻴﺮﻧﮕﯽ‬
‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﭘﯽ هﺮ ﺷﺎدﯼ و هﺮ دل ﺗﻨﮕﯽ‬

‫~ ‪~ 15‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﻦ ﺗﻮ را در ﺗﻦ هﺮ ﮐﻮن و ﻣﮑﺎن ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮ ﺧﻠﻘﺘﯽ از ﻋﺸﻖ ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺒﻨﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮد از ﺧﻮﻳﺶ در اﻳﻦ دﻳﺮ ﮐﻬﻦ ﺑﺎﺧﺒﺮم‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮدم ﺧﻠﻘﺖ ﻣﺤﺒﻮب‪ ،‬ﺧﻮدم ﻳﮏ اﺛﺮم‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﺗﻮ را در ﭘﯽ ﺟﺎ ﻣﻴﺠﻮﻳﻢ‬
‫ﮔﻨﺞ در ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺎ ﮔﺮد ﺳﺮا ﻣﻴﺠﻮﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﯽ ﺷﮏ هﺮ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻮ از ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻧﺴﺖ ﺑﻤﺎ‬
‫هﻤﻪ او‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ در اﻳﻦ ﮐﻮن و ﻣﮑﺎﻧﺴﺖ ﺑﻤﺎ‬

‫~ ‪~ 16‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﭘﺪرم دهﻘﺎن اﺳﺖ‬

‫‪ ‬ﭘﺪرم دهﻘﺎن اﺳﺖ‬

‫‪ ‬و ﺑﻪ ﺑﺎزوﯼ ﺧﻮدش ﺷﺨﻢ زد اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن دل ﺗﺮﮐﻴﺪﻩ هﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺟﻬﺎن وﺟﺪاﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺁب و ﻧﺎﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﻼﻟﯽ ﭼﻮ ﻋﺴﻞ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻓﻠﮏ هﻢ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻤﺮدﯼ او‬
‫‪ ‬ﺣﻴﺮان اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺪرم دهﻘﺎن اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻒ هﻤﺖ و ﺻﺪ ﺁب ﺟﺒﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﺳﺮ اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﭘﺎﮐﯽ ﮐﻪ از او ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺠﺎ‬
‫‪ ‬هﺮ ﺷﺐ و روز ﺑﻪ ﻏﻼﻣﯽ هﻤﺎن هﻤﺖ ﺧﻮد‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﺧﺎن ﻣﯽ ﺁرد‬
‫‪ ‬و ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ ﻣﺎن ﺣﺮف و ﺳﺨﻦ‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ز ﺟﻬﺪ ﭼﺸﻤﻪ‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ز ﻣﺮگ ﮔﻴﺎﻩ هﺮزﻩ و ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﺎخ‬
‫‪ ‬و ﮔﻬﯽ هﻢ ﺳﺨﻦ ﭘﺎﮐﯽ ﺗﻨﺪﻳﺲ زﻣﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﺰﺑﺎن ﻣﯽ ﺁورد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺪرم دهﻘﺎن اﺳﺖ‬
‫‪  ‬ﻧﺴﻞ او دور ز هﺮ ﺷﺎﻩ و ز هﺮ ﺻﺪر ﻧﺸﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﮐﺴﯽ از ﺧﺸﻢ زدﻩ ﺗﻴﺮ ﺧﻼص‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻔﺮوﺷﺪ او ﮐﻼﻩ‬

‫~ ‪~ 17‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﻪ دام ﺧﺸﻦ ﻓﺘﻨﻪ و ﺗﺒﻌﻴﺾ ﮐﻨﺪ رﻧﮓ ﺟﺪا‬

‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ دو ﺳﻪ ﮐﺎﻏﺬ و دو ﺳﻪ ﺻﻔﺮ ﺑﺰرگ‬
‫‪ ‬ﺧﻮد و وﺟﺪان ﺧﻮدش را ﺑﺒﺮد زود ز راﻩ‬
‫‪ ‬ﮐﻤﺮش ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﻈﻴﻢ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﻣﺎن‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ ﻳﺎ ﺑﻬﺮ ﮐﻤﯽ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﺸﻴﺪﺳﺖ ﮐﻬﻦ ﺑﺎر ﺟﻬﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺪرم دهﻘﺎن اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﺎن اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻩ او ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺨﻮن ﺁﻟﻮدﻩ‬
‫‪ ‬ﺣﺮف او ﺻﺎف و ﻣﺒﺮا و ﺷﻔﺎف و ﺳﺎدﺳﺖ‬
‫‪ ‬دل او ﭘﺎﮎ ﺑﺴﺎن ﮐﻒ هﺮ ﺳﺠﺎدﻩ ﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺪرم اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‬
‫‪ ‬و دﻟﺶ ﻣﻴﺘﭙﺪ از ﺑﻬﺮ دﻳﮕﺮ اﻧﺴﺎن هﺎ‬
‫‪ ‬و ﺑﻪ او هﺮ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﻣﺼﻼﯼ دﻋﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬روح او ﭘﺎﮎ ز زﻧﮕﺎر زﻣﺎن و دﻧﻴﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺪرم اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻋﺸﻖ اﻧﺴﺎن و زدودن ز ﻏﻢ و ﺑﻨﺪ ﮐﺴﯽ‬
‫‪ ‬و ﺷﮑﺴﺘﻦ ز اﺳﺎرت و ز ﭼﻨﮓ ﻧﻔﺴﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﭘﺪرم‬
‫‪ ‬ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 18‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﻮﺷﻪ ﻏﻢ‬

‫‪ ‬ﻏﺼﻪ هﺎﯼ دل ﺗﻮ ﺧﻮﺷﻪ ﺗﺮﻳﺎﮎ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫‪ ‬هﺮ ﻧﻔﺲ ﻧﺸﺌﻪ ﺷﺎداب ﺗﻨﺖ ﺧﺎﮎ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﮕﺪ و ﻣﺸﺖ و ﺗﺤﻤﻞ‪ ،‬ﺳﺨﻦ زﺷﺖ و ﭘﻠﻴﺪ‬
‫‪ ‬اﻧﻘﺪر ﺟﻨﺲ ﺗﻮ دﻳﺪﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺑﺎﮎ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻬﺮﻩ ﻣﻴﺪوزﯼ ﺑﻪ هﺮ ﺷﺎل ﺳﺮت وز اﺷﮑﯽ‬
‫‪ ‬ﺧﻮﯼ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺧﺰان ﻣﺮدﻩ و ﻧﻤﻨﺎﮎ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دل ﺗﻮ ﮔﻮر ﻧﻬﺎﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ان ﺧﻮن ﺟﻴﮕﺮ‬
‫‪ ‬اﻧﻘﺪر ﻏﻮرﻩ ز ﻏﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﺎﮎ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﻣﺨﻮر‪ ،‬ﺗﺎب ﺑﻴﺎور ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺗﻮ و ﺳﻨﮓ‬
‫‪ ‬ﺻﻴﻘﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﻤﺎس زﻏﺶ ﭘﺎﮎ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 19‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬

‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻗﺮار ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬از ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻌﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬

‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﻓﺮﻳﺐ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﮕﺬرم‪ ،‬اﻋﺘﺒﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻩ را ﺑﺮ ﻟﺐ‪ ،‬دﻟﻘﮏ اﺳﺎ ﺑﻪ زور ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ‬
‫از ﻣﻴﺎن ﭼﻤﻦ ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ روم‪ ،‬اﻧﺪﮐﯽ ﻻﻟﻪ زار ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺷﮏ را ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮود ﺑﺮﮐﻪ ﻳﯽ دﮔﺮ ﻳﺎﺑﺪ‬
‫‪ ‬ﭼﺸﻢ را ﭼﻮن ﺷﺐ ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﺮﻳﺮ‪ ،‬ﺳﺮﻣﻪ ﮔﻴﺮم و ﺗﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ز اﻧﺰواﯼ دﻟﻢ‪،‬ﻻﻧﻪ هﺮزﻩ ﻏﻤﯽ ﮔﻴﺮم‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﻣﺴﺘﮑﺒﺮان ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم‪ ،‬ﺷﺎدﯼ را اﻧﺤﺼﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺠﺎﯼ هﻤﺪردﯼ‪ ،‬ﻣﺜﻞ هﺮ ﮐﺲ ز درد ﺑﮕﺮﻳﺰم‬
‫‪ ‬هﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺗﺮﻧﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﺗﻨﺒﻮر و ﺳﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم وﻟﯽ ﻧﺸﺪ ﺑﺨﺪا‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻦ ﻋﺎﺻﯽ و روال دﻟﻢ‬
‫‪ ‬اﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ام ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮ ﺧﻮدم اﻧﺘﺤﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻗﻠﻢ ز دﺳﺘﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻏﺬم ﻳﺦ زد و ﺑﺠﺎ ﺧﺸﮑﻴﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎرﻩ در زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 20‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬

‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺎم دﻳﻦ و ﺧﺪا ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬

‫‪ ‬ﻣﻈﻠﻮم و ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ و ﺻﺪا ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ﻣﻴﺎن ﻣﺴﺠﺪ و ﮔﺎﻩ در ﻣﻼﯼ ﻋﺎم‬
‫‪  ‬در اﻧﺘﺤﺎر و ﺷﻮق ﺧﻄﺎ ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻔﮑﺮ ﻣﺎﻩ و ﻣﺮﻳﺦ اﺳﺖ و ﻣﺸﺘﺮﯼ‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﺎ ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﻓﮑﺮ ﺗﺎزﻩ در ﭘﯽ ﻓﺘﻮاﯼ ﺗﺎزﻩ ﻣﺮد‬
‫‪ ‬در اﺗﻬﺎم ﮐﻔﺮ و ﺟﻔﺎ ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﭼﻮ ﺧﻔﺎش و ﻣﺎر و ﻣﻮر‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻧﻴﺶ و زهﺮ ﭘﻮدﻩ ﺟﺪا ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺟﺎهﻞ و ﻣﻨﺎﻓﻖ و ﻣﺸﺮﮎ ﭼﻪ ﺑﻴﺨﺒﺮ‬
‫‪ ‬در ﺳﺠﺪﻩ ﺣﻴﻦ ﺣﻤﺪ و ﺛﻨﺎ ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺧﻔﻠﻪ ﮔﺎن اهﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﮐﻴﺶ و ﻣﺬهﺒﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﻬﺮ ﺑﻬﺸﺖ و ﺣﻮر و ﺻﻔﺎ ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ز ﺧﻮن ﮐﻮدﮎ ﻣﻦ ﺳﺮد و ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪ‬
‫ﻋﺎرﯼ ز ﺗﺮس و ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﻣﻴﮑﺸﻨﺪ ﻣﺮا‬

‫~ ‪~ 21‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﺮگ ﻻﻧﻪ‬

‫‪ ‬ﻏﺮوب ﺧﺘﻢ ﮐﺴﯽ از ﮐﺮاﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫‪ ‬ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻏﻢ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺳﺮد ﺻﺪا در اﺧﻴﺮ ﻋﻤﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﺿﺮﺑﺎن ﺑﺎ ﭼﮑﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ز ﭘﻴﭻ و ﺗﺎب ﺣﻮادث ﺷﮑﻨﺪ ﻋﻤﺮ رﺳﻴﺪ‬
‫‪ ‬ﭼﻮ ﺗﺎر زﻟﻒ ﮐﻪ در ﭼﻨﮓ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺰار ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺎرﻳﮏ و ﺣﺮف ﺗﺎزﻩ ﺑﻤﺮد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻂ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺧﺎﻣﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻨﯽ ﮐﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ ﮐﻔﻦ ﻧﺪﻳﺪ و ﺑﺮﻓﺖ‬
‫‪ ‬ﭼﯽ دﻳﺮ‪ ،‬دﻳﺮ ﮐﻪ ﺣﺎل ﺣﻠﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺁِﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﺷﺎﺧﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺸﺖ و روز اﺧﺮ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ اژدهﺎ ﻧﻔﺴﯽ ﺳﻤﺖ ﻻﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﻪ ﺳﺎدﻩ ﭼﺸﻢ دل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ رهﯽ ﺑﺴﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﮐﺲ ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎت زﻣﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 22‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻣﻴﺪ در ﮐﻮﻳﺮ‬

‫ﻧﮕﺎﻩ ﺗﮏ درﺧﺘﯽ ﮐﺞ‬

‫‪ ‬ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻗﺎﻣﺘﺶ ﺑﺎ روزﮔﺎرﯼ ﺳﺮد‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎﻧﺶ از هﻤﻪ اﻳﻤﺎن هﺎ ﺧﺎﻟﯽ‬
‫‪ ‬دو ﭼﺸﻤﺶ ﻻﻧﻪ زﻧﺒﻮر هﺎﯼ زرد‬
‫‪ ‬ﮐﻨﺎرش رود ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮدﻩ ﻣﺮداﺑﯽ ﮐﻪ در ﺁن وز وز ﮔﻨﮕﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺪور از رﻳﺸﻪ هﺎﻳﺶ ﺧﺎﮎ ﻧﻤﺪار زﻣﻴﻦ ﮔﺮم‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻪ دﺳﺖ هﺎﻳﺶ از ﭼﭗ و از راﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﭘﺮﻳﺪﻩ رﻧﮓ ﻧﺎب ﻗﻬﻮﻩ ﻳﯽ از ﭼﻮب اﻧﺪاﻣﺶ‬
‫‪ ‬ﺳﻔﻴﺪ و ﭘﺮﮐﺸﻴﺪﻩ ﺁن ﻗﻨﺎرﯼ از ﻟﺐ ﺑﺎﻣﺶ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن هﺮ رﮔﺶ زﺧﻤﻴﺴﺖ ﻧﺎﺳﻮر از ﺷﮑﺴﺘﻦ هﺎ‬
‫درون ﻗﻠﺐ او ﭘﺮ ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮد ﻣﺎﺗﻢ هﺎ‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﻳﮏ ﻻﺷﺨﻮار ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ اﺣﺴﺎس‬
‫ﮐﺸﺪ ﻣﻨﻘﺎر ﺧﻮد را ﺑﺮ ﮐﻒ ﭼﻮب درﺧﺖ ﺧﻮار‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ زاﻏﯽ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ دوش ﺣﺰﻳﻦ وﯼ‬
‫ﮔﻬﯽ ﻣﺎرﯼ ﮔﺰد ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﺷﺎخ ﺑﯽ ﺑﺮ و ﺑﯽ ﺑﺎر‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﮕﺎﻩ ﺗﮏ درﺧﺘﯽ ﮐﺞ‬
‫هﻨﻮز هﻢ ﺑﺮ اﻓﻖ هﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﭘﺎ ﺑﺮﺟﺎ‬
‫‪ ‬اﮔﺮﭼﻪ ﻗﻠﺐ او ﻣﺮدﺳﺖ‬
‫‪ ‬اﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎن او را روزﮔﺎر ﭘﺴﺖ ﺁزردﺳﺖ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ اﻳﻦ ﺗﮏ درﺧﺖ ﮐﺞ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﺑﺎﺗﻼﻗﯽ ﭘﺮ ز ﻣﺎر و وﺣﺶ‬
‫‪ ‬ﮐﻨﺎر ﻳﮏ ﮐﻮﻳﺮ ﺧﺸﮏ‬
‫~ ‪~ 23‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﺪور از ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺒﺰﯼ ﮐﻪ روزﯼ ﺷﺎهﺪ ﺁن ﺑﻮد‬

‫هﻨﻮز هﻢ ﺧﻮاب ﻓﺮداﯼ دﮔﺮ دارد‬
‫‪ ‬هﻨﻮز هﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ راﻩ دو ﺳﻪ ﻗﻄﺮﻩ ز ﺑﺎراﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬هﻨﻮز هﻢ ﺑﺎ دﻟﯽ ﻣﺮدﻩ‬
‫هﻮاﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﻮدن را‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن دﺳﺖ هﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ و ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ اش در اﻳﻦ ﮐﻮﻳﺮ ﺧﺸﮏ‬
‫‪ ‬ﺑﻴﺎد روز هﺎﯼ ﺧﻮب ﭘﺎر‬
‫او ﺷﺎد ﻣﻴﺪارد‬

‫هﻨﻮز هﻢ ﺗﮏ درﺧﺖ ﮐﺞ‬

‫‪ ‬اﻣﻴﺪ روز ﺑﻬﺘﺮ را‬
‫‪ ‬ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺟﻮاﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﮏ ﺷﺎﺧﻪ ﮐﻮﭼﮏ‬
‫‪ ‬ﺑﺴﺎن اﻧﻘﻼﺑﯽ از ﺑﻬﺎر وز ﻃﺮاوات هﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﭘﺎس ﻣﻴﺪارد‬
‫‪ ‬اﻣﻴﺪ ﺗﮏ درﺧﺖ ﮐﺞ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺑﻮدن هﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن هﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻴﺪن ﺑﺮاﯼ روز ﺑﻬﺘﺮ‬
‫‪ ‬روز ﺳﺒﺰ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ از او ﻳﮏ ﻧﻔﺲ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪ اﺑﺮﯼ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺁّﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺎراﻧﺴﺖ‬
‫هﻤﻴﺸﻪ دور ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫~ ‪~ 24‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻓﺮﻳﺐ‬

‫‪ ‬ﮐﯽ اﺳﺖ اﻧﮑﻪ ﺗﻮ را از ﺧﻮدت ﺟﺪا ﮐﺮدﻩ‬

‫‪ ‬ﻋﺠﺐ ! ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻖ ات ﺑﺮ ﺟﻬﻞ اﻗﺘﺪا ﮐﺮدﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﯽ اﺳﺖ اﻧﮑﻪ دﻏﻞ‪ ،‬ﺧﺎم و ﺑﺎ رﻳﺎ و ﻓﺮﻳﺐ‬
‫‪ ‬دو ﭼﺸﻢ روﺷﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻮر ﺗﻮﺗﻴﺎ ﮐﺮدﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﯽ اﺳﺖ اﻧﮑﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ ﺗﻮ را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ زﻧﮓ و وﺣﺸﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ هﻤﻨﻮا ﮐﺮدﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﮐﯽ اﺳﺖ اﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺻﺪ ﺳﻼح ﺛﻘﻴﻞ‬
‫‪ ‬ﺧﻮدش ﺑﺪور و ﺗﻮ را در ﻣﻴﺎن رهﺎ ﮐﺮدﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﮐﯽ اﺳﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻮط ﮐﻼم ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ‬
‫‪ ‬دو ﮔﻮش ذهﻦ ﺗﻮ را ﮐﺮ ﺑﻪ هﺮ ﺻﺪا ﮐﺮدﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﮐﯽ اﺳﺖ اﻧﮑﻪ دﮔﺮ ﺑﺎر ﺑﻨﺎم دﻳﻦ و ﺧﺪا‬
‫‪ ‬ﺧﻮدش ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ ﺗﻮ را ﻓﺪا ﮐﺮدﻩ‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 25‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد‬

‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ وز ﺟﺎن ﺑﺮود‬

‫‪ ‬ﻳﺎد ﺗﻮ ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ز ﮐﻨﻌﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ در ﮐﻒ هﺮ رﻧﺞ و ﺳﺮﺷﮏ‬
‫‪ ‬ﺳﺮﻣﻪ ﺧﺎﮎ ﺗﻮ از دﻳﺪﻩ و ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ ﮐﺎﺑﻞ و هﻠﻤﻨﺪ و ﻓﺮاﻩ‬
‫‪  ‬ﻳﺎد هﺮات و ﻣﺰار‪ ،‬زاﺑﻞ و ﻟﻐﻤﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ در ﮐﻒ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ هﺎ‬
‫‪ ‬ﻧﻬﺮ ﭘﻨﺠﺸﻴﺮ و ﮐﻨﺮ‪ ،‬ﺷﻮر ﺷﺒﻴﺮﻏﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ در ﺑﺪل ﺁب ﺣﻴﺎت‬
‫‪ ‬ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺮدﻩ ﭼﻤﻦ وز ﺗﻦ ﭘﻐﻤﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ رﻧﺞ ﺗﻦ ﺑﻮداﻳﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﯽ اﺛﺮ‪ ،‬ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺼﻴﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد ﮐﻪ در ﺧﺎﮎ ﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﺧﻨﺪﻩ از ﻣﺮدم ﺑﻬﺴﻮد و اروزﮔﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد ﮐﻪ در اﻳﻦ ﮔﺬر روز و زﻣﺎن‬
‫‪ ‬ﺳﺒﺰ ﺗﺨﺎر و ﻧﻮاﯼ دل ﭘﺮوان ﺑﺮود‬

‫~ ‪~ 26‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ در ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﮏ و ﺳﻴﺎﻩ‬

‫‪ ‬ﻧﻮر ﭘﺎرون و ﺷﻔﻖ از رخ ﺑﻐﻼن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ در ﭘﯽ ﺗﺮوﻳﺞ ﻧﻔﺎق‬
‫‪ ‬ﻗﻨﺪهﺎر‪ ،‬ﻗﻨﺪز و ﻏﻮر‪ ،‬وردﮎ و ﺟﻮزﺟﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ ﻓﺎرغ از اﺣﻮال ﺧﻮدم‬
‫‪ ‬ﻳﺎد ان رﻧﺞ و ﻏﻢ ﻣﻠﮏ ﻳﺘﻴﻤﺎن ﺑﺮود‬
‫‪ ‬‬
‫ﻟﻌﻨﺘﻢ ﺑﺎد اﮔﺮ راﺣﺖ ﮐﻮﻩ و ﭼﻤﻨﺖ ‪ ‬‬
‫ﻧﻘﺸﻪ ﺧﺎﮎ ﮔﻬﺮ ﺑﺎر ﺗﻮ اﻳﻨﺴﺎن ﺑﺮود‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 27‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺣﺎﺷﻴﻪ‬

‫ﻣﺮا در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺑﮕﺬار‬

‫‪  ‬در ﮐﻨﺎر ﺷﺎهﺮاﻩ اﻓﮑﺎرت‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻓﺮات اﺣﺴﺎس را‬
‫‪  ‬ﺑﺮ ﺁﺗﺶ ﮔﺪاﺧﺘﻪ ذهﻦ ﻣﺬاب ﺗﻮ‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ ﻳﮏ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﻴﺎﻓﺸﺎﻧﻢ‬
‫‪  ‬اﻳﻨﮑﻪ دﺳﺖ هﺎﯼ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ‬
‫‪  ‬ﺷﺎدﻳﻤﺎن را رﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﻳﺎد ﺗﻮ هﺴﺖ‬
‫‪  ‬ﻳﺎدم ﺳﺖ‬
‫‪  ‬ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ‪ ،‬ﮐﻮﭼﻪ ﻳﯽ‬
‫‪  ‬ﺟﻮﯼ ﺁﺑﯽ‪ ،‬و ﻧﻘﺶ ﻳﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎدﻩ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬
‫‪ ‬ﭘﻨﺠﺮﻩ زﺧﻢ ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫‪ ‬و ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪ ﺣﺘﯽ ﺁن ﭘﺮﻧﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻣﺘﺮﺳﮏ را دوﺳﺖ ﻣﻴﺪاﺷﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﺎﻣﺖ ﭼﯽ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬ﻣﻦ ﮐﯽ ﺑﻮدم‬
‫‪  ‬ﺑﺎز ﮔﻢ ﺷﺪم‬
‫‪ ‬ﺁﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪ هﻢ‬
‫‪  ‬راهﯽ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﺪ‬
‫‪  ‬ﻳﺎدم ﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺷﻬﺮ در دود ﺑﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫~ ‪~ 28‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﺗﻨﻮرﻩ ﻣﻴﮑﺸﻴﺪ وﻗﺘﯽ‬

‫‪ ‬ﻃﻠﺴﻢ ﺁراﻣﺶ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺗﻮ در هﻢ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﺎل ﻓﻘﻂ ﺗﻠﺨﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﻣﺰﻩ ﮔﺲ ﻳﮏ ﺧﻴﺎل ﻧﺎرس‬
‫‪ ‬و ﻓﺮﻳﺎد هﺎﯼ ﺑﻨﻔﺶ‬
‫‪ ‬ﺣﺎل ﺣﺘﯽ دﻟﻘﮏ هﺎ هﻢ در ﻟﺒﺨﻨﺪ هﺎﯼ ﺳﺮخ ﺧﻮد‬
‫‪ ‬ﻏﻢ دارﻧﺪ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ هﻨﻮز ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﺮا‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن ﮐﺎﺑﻮس ﻓﺎﺟﻌﻪ هﺎﯼ دﻳﺮﻳﻨﻪ‬
‫‪ ‬و ﻧﻔﺮﻳﻦ هﺎﯼ ﭘﺎر‬
‫‪  ‬در ﻣﻴﺎن ﻧﺒﺾ ﮐﻮﻩ ﺳﻨﮕﯽ‬
‫‪ ‬و روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮدﺳﻮزﯼ درد هﺎ‬
‫‪ ‬ﻧﻮازش ﺑﺎران ﻧﻔﺲ هﺎﻳﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ هﺮ روز ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﻳﺎﻏﯽ ام‬
‫‪  ‬ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﻓﺘﻮا هﺎﯼ ﻣﻔﺖ‬
‫‪  ‬و ﺑﻐﺾ اﻋﺘﻘﺎد هﺎﯼ ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ‬
‫‪ ‬در ﺷﺒﺢ ﺣﻀﻮر ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﺗﺤﻮل ﺧﺘﻢ اﻋﺘﺼﺎب اﺣﺴﺎس را دﻗﻴﻘﻪ ﻣﻴﮕﺮدم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﺎز‬
‫‪  ‬ﻣﻦ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ام‬

‫~ ‪~ 29‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬و ﺗﻮ‬
‫‪  ‬در زﻣﻴﻨﻪ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ رﺳﻢ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎزﯼ را ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺴﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﺧﻨﺪﻳﺪ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﻣﻦ هﻨﻮز ﺑﻪ رﺳﻢ اﻋﺘﺮاﺿﻢ‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮﺑﺎد دهﺪ زﺑﺎن ﺳﺮخ‬
‫ﺳﺮ ﮔﺪاﺧﺘﻪ از اﻓﮑﺎر ﺳﺒﺰ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 30‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﻮﻟﺪ ﻳﮏ دﺧﺘﺮ‬

‫‪  ‬ﻧﮕﺎﻩ هﺎﯼ ﻣﻀﻄﺮب‬

‫‪ ‬اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻨﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﺳﻮال هﺎﯼ ﭘﯽ در ﭘﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﻮﯼ اﺳﭙﻨﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ و دود‬
‫‪ ‬ﺻﺪاﯼ ﻣﻬﺮﻩ هﺎﯼ ﺷﻴﺸﻪ ﻳﯽ ﻳﮏ ﺗﺴﺒﻴﺢ‬
‫‪ ‬ﻃﻨﻴﻦ ﺻﻠﻮات و دﻋﺎﯼ ﻣﺎدر ﮐﻼن‬
‫‪ ‬ﻓﻀﺎﯼ ﮔﺮم و دم ﮐﺮدﻩ ﻳﮏ اﺗﺎق‬
‫‪ ‬ازدﺣﺎم زﻧﺎن‬
‫‪ ‬و ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﻳﮏ ﻣﺎدر‬
‫‪!! ‬در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺴﺮﯼ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬درﺳﺖ در هﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺁﻳﯽ‬
‫‪ ‬زﻣﺎن ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﺲ در ﺳﻴﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬و ﺻﺪا در ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ‬
‫‪ ‬اﺗﺎق ﺧﺎﻣﻮش و ﭼﺸﻢ هﺎ ﻣﻴﺨﮑﻮب ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﻣﺎدر ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﻣﻴﺒﻨﺪد و زوزﻩ هﺎﯼ زﻧﺎن ﮔﻮش اش را ﭘﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫‪" ‬ﺧﻴﺮ اس‪...‬دﻓﻌﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻣﻴﺸﻪ"‬
‫‪  ‬ﺑﻌﺪ از ﺗﺴﻠﻴﺖ هﺎ ﺗﻮ را در ﺗﮑﻪ ﻳﯽ ﻣﻴﭙﻴﭽﻨﺪ‬
‫‪ ‬و در ﮔﻮﺷﻪ ﻳﯽ ﻣﻴﮕﺬارﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﯽ‬
‫ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ هﺎﻳﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﻧﻤﯽ زﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 31‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﭘﺪر‬
‫ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر و ﺳﺮور ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪد‬
‫‪ ‬ﺗﻮ از هﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻳﯽ اول‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ هﺠﻢ هﺴﺘﯽ ات را در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﺗﺎر و ﭘﻮد وﺟﻮدت‬
‫‪ ‬ﺣﺲ ﻣﻴﮑﻨﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬از ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﻧﻮاﯼ ﺷﺎدﯼ و ﺳﺮور ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻴﺰد‬
‫‪ ‬هﻴﭻ ﮐﺲ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﯼ ﺑﺮاﻳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬و ﭘﺪر‬
‫‪  ‬ﺻﺪﻗﻪ ﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﺳﻼﻣﺘﯽ و ﻃﻮل ﻋﻤﺮت‬
‫‪ ‬ﻧﻤﯽ دهﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﻃﺎق هﺎﻳﺶ ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻪ ﻗﺮان اﺳﺖ‬
‫‪ ‬اﺳﻢ ﻣﺤﻤﺪ ص ﺑﺮ دﻳﻮار اوﻳﺨﺘﻪ‬
‫‪ ‬اﻣﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﻮرﻩ اﻟﻨﺴﺎ را ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﺑﻪ ﻗﺼﻪ هﺎﯼ ﻓﺎﻃﻤﻪ و ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻮش ﻣﻴﺪهﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮدن را ﻣﯽ اﻣﻮزﯼ‬
‫‪ ‬و ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﻮب‬
‫‪ ‬هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺎﻣﺖ را در اﺧﺮ ﻟﺴﺖ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﯽ‬
‫‪ ‬و ارزوهﺎﻳﺖ را هﺮ ﺻﺒﺢ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﮔﺮد و ﺧﺎﮎ ﮐﻔﺶ هﺎﯼ ﺑﺮاق ﻣﺮداﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺎدرت ﻣﻴﺰداﻳﯽ و هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺳﺮت را‬
‫‪ ‬از ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﺖ‬

‫~ ‪~ 32‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺧﻄﻮط ﻣﻘﺪس ﺗﺒﻌﻴﺾ ﺷﺎن‬

‫‪ ‬اهﺎﻧﺖ ﮐﻨﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ اﻣﻮزﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺑﺮدﺑﺎرﯼ و ﻓﺪاﮐﺎرﯼ‬
‫‪ ‬ﺟﺎدﻩ هﺎﯼ ﻳﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﻳﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ در ان ﺳﻔﺮ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬
‫‪ ‬از ﻣﺎدرﯼ زادﻩ ﻣﻴﺸﻮﯼ اﻣﺎ اﺧﺮ ﻧﺎﻣﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻨﺎم ﭘﺪر و ﺷﻮهﺮ و ﺑﺮادرﯼ ﻣﺰﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬و ﺗﻮ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻗﺎﻟﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎغ اﻧﮕﻮر‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺸﻮﯼ ﺟﺰ اﺷﻴﺎ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ از ﻧﺴﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ارث ﺑﺮدﻩ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ" را ﺑﻨﺎﻣﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ"‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺳﻴﺎهﯽ روزﮔﺎرت را هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬و ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ ﻧﻬﺎل ﺳﻴﺐ ﻣﻴﮑﺎرﯼ‬
‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﺪهﯽ و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﺴﺎزﯼ‬
‫‪  ‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻴﺖ را‬
‫‪ ‬در اﻳﻦ ﮔﻴﺮودار‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﮐﯽ و ﮐﺠﺎ ﮔﻢ ﻣﻴﮑﻨﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺸﻮﯼ ﻓﺮش راﻩ ارزوﯼ دﻳﮕﺮان‬
‫‪ ‬ﮐﻪ از ﺧﻮد هﻴﭻ ارزوﯼ ﻧﺪارد‬
‫‪ ‬و ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ ﺧﺎﮎ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫‪ ‬ﭼﻴﺰﯼ را ﮐﻪ از ان ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﺪ‬

‫~ ‪~ 33‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﻣﯽ اﻳﯽ‬

‫‪ ‬ﻣﻮهﺎﻳﺖ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬هﻤﺎن ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﻴﻤﺎﻧﯽ‬
‫‪ ‬و ﺳﻴﺎهﯽ روزﮔﺎرت هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮاﻳﺪ‬
‫‪  ‬و ﺗﻮ‬
‫‪ ‬در ذهﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﭘﺮوردﻩ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺶ و ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ‬
‫ﻧﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘﻞ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮاهﯽ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫~ ‪~ 34‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺷﻬﺮ ﻣﺮدﻩ‬

‫‪ ‬ﻧﻮﻋﯽ ﺷﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺗﻮ ﺟﺪا ﻣﻴﺴﺎزد‬

‫‪ ‬واژﻩ ﻣﻦ و ﺗﻮ را‪ ،‬دور ز "ﻣﺎ" ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻮﻋﯽ دردﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﯽ ﮐﺠﺎﻳﺶ ﺑﺒﺮﯼ‬
‫‪ ‬ﺧﺸﻢ و ﻃﻐﻴﺎن ﺗﻨﻔﺮ ز دﻋﺎ ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺧﺎﻟﯽ ز اﻓﮑﺎر و ﺧﺮد ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺒﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﻣﻐﺰ درﻣﺎﻧﺪﻩ ﻓﻘﻂ ﻣﺮگ و ﺳﺰا ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﺸﻢ هﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﮔﻮش دل ﻣﺎ ﮐﺮ و ﮐﺒﻮد‬
‫‪ ‬ﺁﻩ ! اﻳﻦ ﺑﻴﺨﺒﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ هﺎ ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻳﻦ ﭼﯽ رازﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﺞ ﭼﺮخ زﻣﺎن‬
‫‪ ‬ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺮگ ز ﻣﺎ‪ ،‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻓﺪا ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن ﻏﻢ اﻳﻦ ﮔﻠﺨﻦ ﭘﺮدود و ﺳﻴﺎﻩ‬
‫هﺮ زﻏﻦ ﻧﺨﺮﻩ ﻃﺎووس ﺑﺠﺎ ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﻮن رﺑﻮدﻧﺪ ز ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﺻﺪا و ﺟﺒﺮوت‬
‫ﻳﮏ ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ز اﺑﻠﻴﺲ ﺧﺪا ﻣﻴﺴﺎزد‬

‫~ ‪~ 35‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫هﻤﺖ اﻗﺮار‬

‫‪ ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم اﻧﺎاﻟﺤﻖ را ز دل ﺗﮑﺮار ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬

‫‪ ‬ز ﺟﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻟﻌﻨﺖ ﮔﻮﻧﻪ ﻳﯽ ﺑﺮ دار ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ در هﺮ ﺑﺴﺘﻪ زﻧﺪان را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ هﺮ ﺁﺋﻴﻦ ﻣﻔﻠﻮﮐﯽ‪ ،‬ﺧﻂ زﻧﻬﺎر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﺪ ﻧﮕﻮﻳﻢ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﺎن را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ﻣﺴﺘﺎن ﺳﺠﺪﻩ اﻳﺜﺎر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم زﺑﺎن ﮔﺮدم ﺑﻪ ﮐﺎم ﺑﯽ زﺑﺎﻧﯽ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ هﺮ ﺑﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﻦ ﺣﺠﺖ اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ راﻩ دوﺳﺖ را ﺑﺎ ﺟﺎن ﺻﻔﺎ ﺑﺨﺸﻢ‬
‫‪  ‬ﭼﻮ ﺑﻐﺾ ﺣﺴﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮ دل اﻏﻴﺎر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ اﻳﻤﺎﻧﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ دﺳﺖ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﺳﻨﺖ ﭘﻴﺸﻨﻪ را ﭘﻴﮑﺎر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺧﺎﻧﻪ دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺤﺘﺎﺟﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ زهﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ هﻤﺖ اﻗﺮار ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﻠﻢ راهﻢ‪ ،‬ﻗﻠﻢ دﻳﻨﻢ‬
‫‪  ‬ﺗﻤﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺁن ﻳﺎر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 36‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﻒ ﺑﻪ روﻳﺖ‬

‫‪ ‬ﺗﻒ ﺑﻪ روﻳﺖ روزﮔﺎر‪ ،‬اﯼ رﻳﺸﻪ ات ﺧﻮار و ﺟﺒﻮن‬

‫‪ ‬روزﮔﺎر‪ ،‬اﯼ روزﮔﺎر‪ ،‬اﯼ روز ﺑﯽ ﭘﺮواﯼ دون‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ در ﭼﺮخ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻌﻨﺎ رود‬
‫‪ ‬در ﮐﺸﺎﮐﺶ هﺎﯼ دوران هﺎﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻴﻨﺎ رود‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺳﻴﺎهﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ از ﭼﺮﺧﺶ ات زاﺋﻞ ﺷﻮد‬
‫‪ ‬ﺣﻘﻪ هﺎ در ﮐﺎم ﺻﺪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺗﻮ ﺑﺎﻃﻞ ﺷﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﯼ ﺗﻮ ﭘﻴﺮ ﺑﯽ ﻣﺮوت‪ ،‬در دو دﺳﺖ ﺗﻮ ﻗﻔﺲ‬
‫‪  ‬اﯼ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﺗﺒﺎهﯽ‪ ،‬اﯼ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﻔﺲ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ در اﻳﻦ ﺗﺮازو‪ ،‬وزن ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻴﮑﺸﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﮐﻒ دﺳﺖ و ﺟﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻂ ﺻﺪ ﻏﻢ ﻣﻴﮑﺸﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺧﺎﻧﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪ روﺷﻦ‪ ،‬ﮐﻮﭼﻪ هﺎﻳﺶ ﭘﺮ ﺻﻔﺎ‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ‪ ،‬اﺷﮏ و ﻧﺎﻟﻪ در ﻋﺰا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﺻﺪاﻗﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﻳﯽ در ﭼﻨﮓ ﺗﻮ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﺎن‬
‫‪ ‬هﺮ رﻳﺎﮐﺎرﯼ ز ﻟﻄﻒ ﺗﻮ ﺷﻬﻨﺸﺎﻩ‪ ،‬ﺷﺎﻩ و ﺧﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬روزﮔﺎر‪ ،‬اﯼ روزﮔﺎر‪ ،‬اﯼ ﺗﻒ ﺑﻪ هﺮ ﺑﻮد و ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬ﺗﻒ ﺑﻪ روﻳﺖ‪ ،‬ﺗﻒ ﺑﻪ ﻓﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻒ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﺮخ ﮐﺒﻮد‬

‫~ ‪~ 37‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫رﺣﻤﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬

‫‪ ‬ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ ام رهﯽ ﮐﻪ رود ﺳﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ اﮔﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮا روﯼ‪ ،‬ﻧﺎﮐﺠﺎ‬

‫‪ ‬ﺻﺪ ﺣﺮف ﺣﻖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺮﻩ در ﮔﻠﻮﯼ ﻣﻦ‬

‫‪ ‬ﻳﮏ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻴﺸﻮد ز ﻃﺒﻊ و ﺧﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ در ﭘﻠﻴﺪﯼ ﺻﺪ ﻋﻘﺪﻩ ﻓﺎﺳﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﻮش ﻣﻴﺮوم ﺑﻪ ﺳﺎدﻩ ﻓﺮاﺳﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻳﻦ زهﺪ و اﻳﻦ رﻳﺎ و ﺗﻤﻠﻖ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺐ ﺗﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺸﻴﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﺗﺎر ﺳﻴﻪ ﻣﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬از ﺷﺮ اﻳﻦ ﺗﻌﻔﻦ اﻓﮑﺎر و ﺑﻐﺾ و رﻧﺞ‬
‫‪ ‬ﺁﺑﯽ ﺷﻮم ﺑﺮﻧﮓ هﻤﺎن ﺟﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻔﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﻔﺲ ﭘﺴﺖ و ﺑﯽ ﺗﺒﺎر‬
‫‪ ‬ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ام ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺗﺐ و ﺑﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺻﺪ ﻧﻌﺮﻩ و ﻧﻔﻴﺮ و ﺗﻨﻔﺮ ز اﻳﻦ ﺳﻠﻮﮎ‬
‫ﺻﺪ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ هﻤﺎن ﮐﻮﯼ ﻧﺎﮐﺠﺎ‬

‫~ ‪~ 38‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﻴﺼﺪاﯼ ﻣﺎ‬

‫‪ ‬ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ ز ﻋﻘﺪﻩ ﻳﯽ‪ ،‬ﻧﺎﻟﻪ ﺑﯽ ﻧﻮاﯼ ﻣﺎ‬

‫‪ ‬ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ هﺮ ﮐﯽ ﻣﯽ رﺳﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺳﻮاﯼ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﭘﺮ ز ﺳﻮز‪ ،‬ان ﺑﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺷﻮر ﻣﺮگ‬
‫ﮐﺲ ﻧﺮﺳﺪ ﺑﻪ دادﻣﺎن‪ ،‬ﻏﻴﺮ هﻤﺎن ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﻏﻤﺴﺖ و ﺑﯽ ﮐﺴﯽ‪ ،‬اﻧﺠﺎ ﻧﻮاﯼ رﻧﺞ و درد‬
‫‪ ‬ﮔﻮش ﺟﻬﺎن ﭼﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ در ﭘﯽ هﺮ ﻧﺪاﯼ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻔﻦ ﻧﻤﯽ رﺳﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﯽ و ﺛﻤﺮ‬
‫‪ ‬ﭼﺸﻤﻪ اﺷﮏ ﻣﺎن ﻓﺴﺮد‪ ،‬در ﻏﻢ ﺑﻴﺼﺪاﯼ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در دل ﺧﺎﮎ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺴﻞ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺁﻩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﻢ ﺷﺪﻩ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ارزش ﺧﻮن ﺑﻬﺎﯼ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﻴﺎن ﺧﻮن و ﺟﻨﮓ‪ ،‬دﻳﺪﻩ ﺗﻤﺎم رﻧﺞ و ﻏﻢ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ ﻳﺰﻳﺪ ﺳﺮﮐﺸﺪ ﻧﺎﻟﻪ در اﻳﻦ ﻋﺰاﯼ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 39‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻏﺮور ﻣﺮدﻩ‬

‫‪ ‬ز روز ﺳﻔﻠﻪ دﻻن‪ ،‬ﺷﺎم ﺗﺎر ﻳﺎر ﺧﻮﺷﺴﺖ‬

‫ز ﻣﮑﺮ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺧﻮان‪ ،‬ﺟﺎم ﻣﯽ هﺰار ﺧﻮﺷﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻧﻮر روز ﮐﻪ در ان ز راﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺮاهﯽ‬
‫دو ﭼﺸﻢ ﮐﻮر ﺑﻪ از دﻳﺪﻩ ﺧﻤﺎر ﺧﻮﺷﺴﺖ‬

‫‪ ‬ز ﺗﻴﻎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﻔﺎ در ﮐﻨﺎر ﺑﺮگ ﮔﻠﯽ‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﻔﺘﺴﺖ ﺑﻪ زﺧﻢ ﺧﺎر ﺧﻮﺷﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ز ﺧﻮان ﻣﺮدم ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻟﻘﻤﻪ هﺎ ﺧﻮردن‬
‫ﺷﮑﻢ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﻣﺮگ ﺑﺎوﻗﺎر ﺧﻮﺷﺴﺖ‬

‫ز ﭼﻨﮓ ﺷﺮ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺑﻪ زور ﻳﻮغ ﺳﺘﻢ‬

‫رهﻴﺪن و ﮔﺬر و رﻓﺘﻦ و ﻓﺮار ﺧﻮﺷﺴﺖ‬

‫‪  ‬‬

‫~ ‪~ 40‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﭘﻨﺠﻪ ﻧﻮر ﺑﻮد و ﺧﺪا ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪ در ﺣﺮﻳﻢ ﺛﻨﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺷﺎدﯼ ﻋﻤﻴﻖ ﻧﻬﺎن در دو ﭘﻠﮏ ﭼﺸﻢ‬
‫ﺻﺪ ﺷﻮر و ﺻﺪ ﻃﻨﻴﻦ و ﻧﻮا ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﺎدم ﻧﻤﯽ رود ﮐﻪ ﭼﻪ هﺎ رﻓﺖ و ﺧﺎﮎ ﺷﺪ‬
‫ﻳﮏ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﮑﺮان‪ ،‬ﮐﻪ ز ﻣﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﺐ ﻣﺎﻩ و روز رﺣﻤﺖ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻧﻮر او‬
‫ﺳﺮﺧﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺣﻨﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺳﺎﻳﻪ ﻗﻨﺎﻋﺖ و در ﭘﺮﺗﻮ اﻣﻴﺪ‬
‫هﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ زﻧﺪ ﺧﻮﻳﺶ رﺿﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺮداﻧﮕﯽ اﺻﻮل و ﻣﺮوت‪ ،‬اﺳﺎس ﮐﺎر‬
‫ﺧﻨﺠﺮ زدن ز ﭘﺸﺖ ﺧﻄﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در راﻩ و رﺳﻢ و ﺧﻂ و ﻧﺸﺎن‪ ،‬واﺿﺢ و درﺷﺖ‬
‫هﺮ دﺷﻤﻦ و ﭼﻪ دوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺠﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺁرﯼ ﮔﺬﺷﺖ روز و زﻣﺎن و اﺻﻮل ﭘﺎر‬
‫اﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﺻﻞ و ﺷﺮط‪ ،‬وﻓﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬

‫~ ‪~ 41‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ان روز هﺎﯼ ﺁﺑﯽ و ان روزﮔﺎر ﺳﺒﺰ‬

‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺻﻠﺢ و ﻣﻬﺮ و ﺻﻔﺎ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ‬

‫~ ‪~ 42‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬دل ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫‪ ‬دل ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﺳﺖ‬

‫‪ ‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻴﭙﺮﺳﯽ ﭼﺮا؟‬
‫‪ ‬ﻣﻦ از ان ﮐﺸﻮر ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﮐﻨﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ از ان ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از ﻣﺎﺗﻢ و در ﺧﻮن ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ دﻟﯽ ﺳﺮخ ز ﺧﻮن ﺟﻴﮕﺮ و ﺁﻩ ﺑﻪ ﻟﺐ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ دو ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ دﮔﺮ اﺷﮏ در ان ﺧﺸﮏ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬ز ﺳﻔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ام‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻣﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺧﻨﺪﻩ ز ﻟﺐ رﺧﺖ ﺑﺒﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻳﺎ ﮐﻪ ﻏﻢ ﭘﺎﯼ زﻧﺎن ﻃﺮﻓﻪ ﺷﺎدﯼ ﺑﺸﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻣﭙﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺐ و ﺷﻮر ﺣﻴﺎت‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن دل ﻣﻦ‬
‫‪ ‬در ﺑﺴﺎط ﻏﻢ و ﺗﺎرﯼ دوﺻﺪ ﮔﻮر ﺳﻴﺎﻩ‬
‫‪ ‬ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ هﻤﻪ ﻗﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﯽ ز اﻻم ﻣﻨﺴﺖ‬
‫‪ ‬ان ﻳﮑﯽ از ﻃﻔﻠﯽ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ دﮔﺮ ﻣﻮج ﺟﻮاﻧﯽ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻨﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ هﻤﻪ ﺑﺎﺧﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ز ﺑﺎزﻧﺪﻩ ﺳﺮاغ و رﻩ ﮐﯽ ﻣﻴﺠﻮﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ ام‬
‫‪  ‬ﮐﻮدﮐﯽ را ﭼﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‬
‫‪ ‬ز ﺧﻮدم ﻣﻴﭙﺮﺳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺪ ﻃﻔﻠﯽ ﻣﻦ‬

‫~ ‪~ 43‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﺮ ﮐﺸﻴﺪ اﻳﻨﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻏﻢ و رﻧﺞ‬

‫‪ ‬روح رﻧﺠﻮر ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ و ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﻳﺎد ﺑﺎدا و ﻳﺎد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ز ﺗﺮس ﮔﻮﺷﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻣﺎدر ﺑﺮ دﺳﺖ‬
‫‪ ‬و ﺗﻨﻢ ﻣﯽ ﻟﺮزﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ هﺮ ﺑﻢ‬
‫‪ ‬ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ ز ﭼﺸﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﻣﺎدر ﻣﻦ‬
‫‪ ‬روﯼ ﻣﻮ هﺎﯼ ﺳﺮم ﻣﻴﻠﻐﺰﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺑﻪ دل ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ اﻣﺸﺐ ﺧﺪا رﺣﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮑﺮوز ﭘﺪر راﻩ ﻧﺠﺎﺗﯽ ﻳﺎﺑﺪ‬
‫‪ ‬ﻳﺎ ﮐﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﻳﺎر دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻮچ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دل ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﭼﯽ ﻣﻴﺪاﻧﯽ ﮐﻪ درد وﻃﻨﻢ زارم ﮐﺮد‬
‫‪ ‬زﺧﻢ ﻧﺎﺳﻮر ﺟﻴﮕﺮ داد وز روح و دﻟﻢ‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﺷﺎدﯼ ﺑﮕﺮﻓﺖ‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺮﭼﻴﺪ‬
‫‪ ‬و دو ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ رﻩ ﺧﺎﮎ وﻃﻦ ﮐﻮرم ﮐﺮد‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﻣﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ‬
‫‪ ‬هﺴﺘﻢ و هﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺟﺎﯼ دﮔﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺠﺎ‬
‫‪ ‬ﮔﺮﭼﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ دارم و ﮔﺎﻩ ﻣﻴﺨﻨﺪم‬
‫‪ ‬اﻳﻦ هﻤﻪ ﻧﻘﺶ ﻧﻘﺎﺑﻴﺴﺖ ﺑﻪ روﻳﻢ ﺑﺨﺪا‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﺮا‬
‫‪ ‬هﻤﭽﻮ ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ وﺟﻮدﯼ ﮐﻪ ﭘﯽ ﺟﺎن ﮔﺮدد‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﭘﯽ ﮐﺸﻮر ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدم ﻣﻴﭙﻮﻳﻢ‬
‫‪ ‬ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻨﻬﻢ ﭘﺎ و ﻧﺴﻴﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪  ‬ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎ وﻃﻦ ﺧﻮﻳﺶ در ان ﻣﻴﺠﻮﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 44‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫او ﺑﻮد‬

‫دﻳﺮوز وﻗﺖ ﻋﺼﺮ‪ ،‬ﺧﺪا در زﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫‪ ‬در هﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﺮوز ﺳﺮد ﭘﺎر‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺳﮑﻮت و ﺑﺮف‬
‫‪ ‬در ﻟﺤﻈﻪ وداع ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫‪ ‬در ﺑﺮگ هﺎﯼ ﻣﺮدﻩ و در ﺷﺎﺧﻪ هﺎﯼ ﻋﻮر‬

‫‪ ‬او ﺑﺎ ﻃﻨﻴﻦ زوزﻩ ﺑﺎدﯼ‪ ،‬رواﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﻗﻠﺐ ﮐﻮﭼﮏ و ﻧﮕﺮان ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ‬
‫‪ ‬در ﭼﺸﻢ ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻐﺾ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺷﻮر ﺷﺎد رﻳﺰش ﺑﺎران و ﻗﻮس رﻧﮓ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ اﻣﻴﺪ ﺗﺎزﻩ ﻣﻴﺎن ﮐﺮاﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬در ﮔﺮﻣﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﻳﮏ ﻣﺎدر ﺣﺰﻳﻦ‬
‫‪ ‬در ﺷﻔﻘﺖ و ﻧﻮازش او‪ ،‬ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻘﺎوت و ﺷﻼق و ﺑﻴﻢ ﻣﺮگ‬
‫‪ ‬او در ﻣﻴﺎن ﺿﺮﺑﻪ هﺮ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺟﻠﻮﻩ ﺗﻮﺻﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪ روﯼ ﺷﻤﺲ‬
‫‪  ‬ﺁرﯼ ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺨﺪا‪ ،‬ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫~ ‪~ 45‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬او در ﻣﻴﺎن ﺣﺠﻢ و ﻣﻴﺎن ﻗﺼﻮر ﮐﺴﺮ‬

‫‪ ‬ﭼﻮن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﻪ ﺑﻄﻦ وﺟﻮد ﺑﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬او در ﻣﻴﺎن ﻧﻌﺮﻩ ﻣﺴﺖ و ﺻﺪاﯼ ﻋﺠﺰ‬
‫‪ ‬هﺮ ﻧﻐﻤﻪ و ﻧﻮاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﮑﺎﻣﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬او ﺑﻮد در ﺗﺠﻠﯽ ﺣﺴﻦ ﺣﻀﻮر ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﮐﻮر اﻧﮑﻪ در ﮐﻨﺎر او‪ ،‬ﻣﺒﻬﻮت ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 46‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﻨﺪﻩ زن!‬

‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن‪ ،‬ﺟﻨﺎزﻩ ﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮد ﺑﺮون‬

‫‪ ‬ﺗﺮﻳﺎﮎ ﺗﺎزﻩ ﻣﻴﭽﮑﺪ از ﻟﺨﺘﻪ هﺎﯼ ﺧﻮن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﻴﺖ ﺑﺎد‪ ،‬ﻣﺮگ ﻻﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎ ﻧﺎب هﻨﻮز در ﺟﻮاﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن ﮐﻪ ﻣﺰرﻋﻪ از رﻳﺸﻪ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬اﻓﮑﺎر ﭘﺎر را هﻤﮕﯽ ﮔﺎو ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﻔﺴﻄﻪ اﺳﺖ در ﺧﺮوش ﻣﺎ‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ﺳﻮار ﻗﺎﻃﺮ و ﮔﻪ زﻳﻦ ﺑﻪ دوش ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ اﺳﺖ اﻳﻦ روال ﮐﺎر‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻳﮏ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮﺳﯽ و ﺑﺎ ﻳﮏ اﺷﺎرﻩ‪ ،‬دار‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﺎﻓﻠﻪ در ﺧﺘﻢ راﻩ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬در ﭼﻨﮓ ﮔﺮگ و ﺷﻴﺮ و ﺳﮕﺎن ﺗﮑﻪ ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻏﻢ ﺧﻨﺪﻩ زن‪،‬ﺑﺨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺮﺷﮏ ﺳﺮد‬
‫‪ ‬رﻳﺰد ﺑﻪ روﯼ ﮔﻮﻧﻪ ات از اﻧﺘﻬﺎﯼ درد‬
‫‪  ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 47‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﺧﺘﻨﺎق‬

‫‪ ‬در ﻓﮑﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﻦ اﻧﺘﺤﺎرﯼ اﺳﺖ‬

‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻔﻴﺮ ﺳﺮد ﺟﻨﻮن از ﭼﻪ ﺟﺎرﯼ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻳﮏ ﺣﻠﻘﻪ دود رﻧﺞ و ﮐﻤﯽ درد ﺑﻴﮑﺮان‬
‫‪  ‬ﺑﺮ ﺁﻩ ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﭼﺮا‪ ،‬اﻓﺘﺨﺎرﯼ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬از ﻃﻴﻒ ﻧﻮر و رﺧﻨﻪ ﻳﮏ ﻧﺎﺗﻮان ﺷﻔﻖ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ ﻏﺒﺎر ﺷﻴﺸﻪ ﻋﻤﺮم‪ ،‬ﭼﻪ ﻋﺎرﯼ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬در دوزخ درﻳﭽﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ هﻤﻴﺶ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺳﻮزش ﻇﻬﻮر ﺗﮕﺮگ ﺑﻬﺎرﯼ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺁدﻣﯽ ﺑﻪ هﻴﺒﺖ ﺷﻴﻄﺎن و ﺣﺴﻦ ﻧﻮح‬
‫‪ ‬ﻓﺎﻟﯽ ﺑﺰد ﺑﮕﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮارﯼ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎل ﻣﺮدﻩ ﻣﻴﺎن ﻗﻔﺲ ﻧﺸﺎﻧﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﺎ ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﻴﺖ اﺳﺘﻌﺎرﯼ اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 48‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد‬

‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد‬

‫‪ ‬زﻣﻴﻦ و ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬هﻤﺴﺎﻳﻪ هﺎ هﻤﻪ ﺣﺴﻮد‬
‫‪ ‬ﺧﺎﮐﺶ ﭘﺮ از ﺟﺴﻢ ﮐﺒﻮد‬
‫‪ ‬ﻣﺮدﻣﺶ در ﺳﮑﻮت وهﻢ‬
‫‪ ‬دو ﭼﺸﻢ ﭘﺮ اﺷﮏ ز ﻏﻢ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺷﺎدﯼ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻬﺎر‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﻋﻴﺪ و ﻧﯽ هﺮاس ﭘﺎر‬
‫‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ هﻤﻴﺶ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ ﺧﻮدﯼ و ﺧﻮﻳﺶ‬
‫‪ ‬ﺻﺪاﯼ ﺗﻮپ و ﺗﺎﻧﮏ و ﺑﻢ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﻴﺮ ﻣﺮدن و ﺳﺘﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﺮدم ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺑﺨﻮن‬
‫‪ ‬ز ﻇﻠﻢ ﮔﺮگ و ﺷﻴﺮ و دون‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﮐﺲ ﺑﻔﮑﺮ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ در ﻧﻘﺎهﺖ و ﺳﮑﻮن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬روزﯼ و روزﮔﺎرﯼ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﭼﻮﭘﺎن و ﻗﺼﺎب ﻳﮏ ﻧﻔﺮ‬
‫‪ ‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ هﺎ ﺑﻴﺨﺒﺮ ز ﺷﺮ‬
‫‪ ‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺴﺖ ﺟﺎم وﮐﺎم‬
‫‪ ‬وزﻳﺮ ﭘﯽ ﭘﻮل و ﻣﻘﺎم‬
‫‪ ‬زاغ و زﻏﻦ ﻣﻴﺎن راغ‬
‫~ ‪~ 49‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ‬

‫‪ ‬رﻋﻴﺖ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻧﺰار‬
‫‪ ‬ﮔﺸﻨﻪ و ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ هﺰار‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬ﻣﻠﺘﯽ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻨﯽ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﺻﺪ ﻗﺒﺮ ﺑﯽ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن‬
‫‪ ‬هﺮ روز ﻣﺮگ و درد ﻧﺎن‬
‫‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﺑﯽ اﺳﺎس و ﺧﺎم‬
‫‪ ‬ﻧﻪ در‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﻮار و ﻧﻪ ﺑﺎم‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﮐﺲ ﮐﻪ دﻟﺴﻮزﯼ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﮐﺲ ﮐﻪ هﻤﺪوزﯼ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن‬
‫دهﺪ از ان ﻧﺠﺎت ﺟﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬هﻤﻴﻦ و ﺑﺲ هﻤﻴﻨﯽ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﻣﻠﺖ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻳﯽ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻧﮑﺮد‬
‫‪ ‬ﺗﺮﮎ ﺧﻮدﺧﻮاهﯽ ﻧﮑﺮد‬
‫‪ ‬وزﻳﺮ دﻟﺴﻮزﯼ ﻧﮑﺮد‬
‫‪ ‬ﺗﺮﮎ زراﻧﺪوزﯼ ﻧﮑﺮد‬
‫‪ ‬دهﻘﺎن دهﻘﺎﻧﯽ ﻧﮑﺮد‬
‫‪ ‬ﮐﺎر وﺟﺪاﻧﯽ ﻧﮑﺮد‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺎﮎ و ﺧﺪا‬
‫ﺑﺎ ﻧﻴﺖ ﭘﺎﮎ و ﺻﻔﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺴﻞ ﺧﻮدش ﮐﻤﯽ ﻓﺪاﮐﺎرﯼ ﻧﮑﺮد‬

‫~ ‪~ 50‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﻌﺸﻮق‬

‫‪ ‬ﮐﻨﺎر ﮐﻌﺒﻪ هﺮ ﺣﺎﺟﯽ ﻋﺠﺐ ﺷﻮرﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ دارد‬

‫‪ ‬ﻃﻮاف ﻋﺸﻖ را ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮق اﻳﻦ اﺛﺮ دارد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﮔﺮ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ ﮔﺮم ﺟﺎم‪ ،‬وﮔﺮ دروﻳﺶ ﺑﺎ ﺳﺒﺤﺎن‬
‫‪ ‬ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﻳﺎر ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻴﺼﺪا ﻟﻄﻒ دﻳﮕﺮ دارد‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ﮐﻮﻳﺖ ﺻﻮﻓﯽ ﮔﻤﻨﺎم‪ ،‬ﺑﻪ راهﺖ ﮔﺮد ﺑﯽ ﻣﻘﺪار‬
‫ﻧﻪ ان زاهﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ان ﺷﻴﺨﯽ ﮐﻪ ﺗﺴﺒﻴﺤﯽ ز ﺷﺮ دارد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﺴﺖ و ﻣﻦ ﺑﻴﺰار ﺑﻴﺪارﯼ‬
‫‪ ‬ﻋﺠﺐ ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ دل ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ هﺮ ﻣﺮغ ﺳﺤﺮ دارد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دل ﻣﻦ ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﮔﺸﺘﺴﺖ وز ازل اﻳﻨﺴﺎن‬
‫‪ ‬ﮐﻪ از ﺧﻮد ﺑﻴﺨﺒﺮ ﻟﻴﮑﻦ ز ﺗﻮ هﺮ دم ﺧﺒﺮ دارد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻪ اﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ در راﻩ ﺗﺼﻮف ﻣﺮﺗﺒﺖ ﺟﺴﺘﻦ‬
‫ﻣﮕﺮ ﻣﻌﺸﻮق وز ﻟﻄﻔﺶ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﻢ ﻧﻈﺮ دارد‬

‫‪  ‬‬

‫~ ‪~ 51‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﻧﯽ‬

‫‪"  ‬ﺑﺸﻨﻮ از ﻧﯽ ﭼﻮن ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬

‫از ﺟﺪاﻳﯽ هﺎ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ"‬

‫‪  ‬ﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ در ﻧﻴﺰار ﻣﻦ‬

‫‪ ‬ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ اﻧﺪ و ﻧﯽ هﺎ در ﮐﻔﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﯽ ﻧﻮازان ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺻﻒ ﻧﻴﺸﻴﻨﺎن ﺣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﮑﻢ ﻧﯽ زن ﻣﻴﭽﻼﻧﺪ ﻧﯽ ﺳﺘﺎن‬
‫‪ ‬ﺗﺮس داﺳﺶ ﺑﺮدﻩ هﺮ ﻧﯽ را ﺗﻮان‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺸﻨﻮ از ﻧﯽ ﭼﻮن ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫‪ ‬از ﺧﻮد و ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬درد و ﺳﻮزﯼ را ﮐﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ ز ﻧﯽ‬
‫‪ ‬درد ﻏﺪارﻳﺴﺖ در هﺮ ﺧﻮن و ﭘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻠﮏ اﻓﻐﺎن ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺘﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬ﮔﻮش‬
‫‪ ‬ﺟﺎم ﻗﺪرت ﺑﺮدﻩ ﻣﺎﻳﺎن را ز هﻮش‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 52‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮاﺑﺮ‪ ،‬ﻳﮏ ﺳﺮ اﻳﻢ‬

‫ﻟﻴﮏ ﺑﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮐﺮ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮐﯽ ﺷﻮد اﺧﺮ ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬ﮐﯽ ﺑﻪ اﺧﺮ ﻣﻴﺮﺳﺪ اﻳﻦ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﻴﻌﻪ ﺳﻨﯽ‪ ،‬ﺗﺎﺟﻴﮏ و ﭘﺸﺘﻮن ﭼﺮا‬
‫‪ ‬هﻤﻮﻃﻦ ﺑﺎ هﻤﻮﻃﻦ در ﺧﻮن ﭼﺮا‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎ هﻤﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻳﮏ دﺳﺖ اﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺘﺤﺪ ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﻣﻴﮕﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺸﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﺳﺖ وﺣﺪت ﻣﻴﺪهﻢ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺗﻮ‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﮔﺮدد هﺴﺖ ﺗﻮ‬

‫‪ ‬ﻧﻮت‪ :‬ﺑﻴﺖ اول اﻳﻦ ﺷﻌﺮ از دﻓﺘﺮ اول ﻣﺜﻨﻮﯼ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻣﻮﻻﻧﺎ ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻠﺨﯽ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 53‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬رﻳﺎ‬

‫‪ ‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺛﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪ ‬ﻣﺤﺒﻮب ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﺎﺑﺪ ﭘﺮ رﻧﮓ و رﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از ﺣﻴﻠﻪ و ﻧﻴﺮﻧﮓ و ﺧﻴﺎﻧﺖ‬
‫‪ ‬در ﻣﺴﺠﺪ اﻳﻦ ﻣﺤﺘﺴﺒﺎن‪ ،‬ﻧﻮر ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬داﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ زاهﺪ ﺑﻪ رﻩ ﻏﻴﺮ ﮐﺸﺎﻧﯽ‬
‫‪ ‬در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬رﺳﻢ ﺳﺮ و ﺧﻮن و ﺑﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﮑﺪﻩ و دﻳﺮ و ﺧﺮاﺑﺎت ﻣﺤﻘﺮ‬
‫‪ ‬ﻧﻮرﺳﺖ و ﺻﻔﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺰوﻳﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ان ﺑﻴﺨﺒﺮان راﻩ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮوﺷﻨﺪ‬
‫‪ ‬رﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺎﻧﯽ و ز ﺟﺎن هﻴﭻ ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮ ﺟﻬﻞ‪ ،‬ﺧﻮن ﺗﻦ ﺧﻠﻖ ﺗﻮ رﻳﺰﻧﺪ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺑﻴﺨﺮدان را ﮐﻪ دﮔﺮ ﺷﺮم و ﺣﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﻧﺎم ﺧﺪا‪ ،‬دﮐﻪ و ﺑﺎزار و دﮐﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺣﺮاج ﻋﻘﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺸﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﯼ اﻧﮑﻪ ﻓﺮوﺷﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮن اﺟﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ‬
‫‪ ‬در ﻣﺬهﺐ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻦ ﻳﮏ ﻣﻮر‪ ،‬روا ﻧﻴﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 54‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺷﻮ‬

‫‪  ‬ﻣﻦ ﮐﺎﻓﺮ و ﻣﺮدودم‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮب و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ‬

‫‪ ‬ﻣﻦ ﭘﻴﺮو ﺷﻴﻄﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺗﻮ رو ﮐﻤﯽ اﻧﺴﺎن ﺷﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﮔﺮ ز ﺳﻴﺎهﯽ ام‪ ،‬ﻣﻦ ﺣﺎﻓﻆ ﺗﺎرﯼ ام‬
‫‪  ‬ﺗﻮ ﻧﻮر و ﺻﻔﺎ ﺁور‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺎﺟﯽ ﺑﺮهﺎن ﺷﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬راﻩ ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬راﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ وﺣﺸﺖ و ﻃﻐﻴﺎن را‪ ،‬ﺧﺘﻤﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻄﻼن ﺷﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ در ﺧﻮاﺑﻢ‪ ،‬ﺧﻮش ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻮﻳﯽ ﺑﻴﺪار‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﻗﺎﻓﻠﻪ را درﻳﺎب‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﺮﺗﻮ رﺣﻤﺎن ﺷﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﮔﻤﺮﻩ و ﺑﯽ دﻳﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻮ رهﺒﺮ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫‪ ‬رو ﻃﺒﻞ اﻧﺎاﻟﺤﻖ زن‪ ،‬ﻣﻨﺼﻮر دل و ﺟﺎن ﺷﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻗﺪرت درﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻮ ﺷﻮر ﻗﻴﺎﻣﯽ ﺳﺒﺰ‬
‫‪ ‬ﺑﺸﺘﺎب و ﺗﻤﺎﻣﺶ ﮐﻦ‪ ،‬ﺧﺘﻤﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ دوﻧﺎن ﺷﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در اﻳﻦ ﺟﺪل ﺁﺧﺮ‪ ،‬ﻧﻮر و ﺷﺐ و ﺧﻔﺎﺷﺎن‪ ‬‬
‫از ﻋﻤﻖ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻨﻄﻖ اﻳﻤﺎن ﺷﻮ‬

‫~ ‪~ 55‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﮕﺬار ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ هﻤﻪ ﺧﺎﮎ وﻃﻦ را‬

‫‪ ‬اﻳﻦ ﭘﻬﻨﻪ ﻏﻢ دﻳﺪﻩ ﺑﯽ ﻧﺎم و ﮐﻔﻦ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﮐﻪ ز ﺑﺎﺑﺎ و ﺳﻠﻴﻤﺎن و ز واﺧﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮد اب و ﮔﻞ و ﺑﺎغ و ﭼﻤﻦ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار هﺮﻳﺮود و ﮐﻨﺮ و درﻩ ﭘﻨﺠﺸﻴﺮ‬
‫‪ ‬هﻠﻤﻨﺪ و ﮐﺮم‪ ،‬ﺑﺎج دهﻨﺪ زاغ و زﻏﻦ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﮐﻪ ﺷﻬﺪ و ﺷﮑﺮ ﻧﻌﻤﺖ اﻳﻦ ﺧﻮان‬
‫‪ ‬ﺣﺮاج ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻔﺖ ﺑﺮﻧﺪ ﻣﺸﮏ ﺧﺘﻦ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ و ﺑﺘﺎزﻧﺪ ﺳﻴﻪ ﻣﺮدان‬
‫‪ ‬ﺗﺎراج ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺮﻣﺖ هﺮ ﺳﺮو و ﺳﻤﻦ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﭼﺮاغ در اﻳﻦ ﮐﻠﺒﻪ رﺑﺎﻳﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺗﻴﺮ زﻧﻨﺪ ﻣﻨﻄﻖ هﺮ اهﻞ ﺳﺨﻦ را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار در اﻳﻦ ﺧﻄﻪ ﻳﯽ رﻧﺠﻴﺪﻩ و ﻣﻐﻤﻮم‬
‫‪ ‬ﺑﺮ دار ﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﮐﻮدﮎ و زن را‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻏﺮق ﺗﻀﺎد ﺧﻮد و ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‬
‫ﺑﮕﺬار‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻃﻦ را‬

‫~ ‪~ 56‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫از ﻳﮏ اﻓﻐﺎن ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ‬

‫‪ ‬هﺮ ﺷﺎدﯼ در ﺧﺮاﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫‪ ‬دﻳﻮار ﮐﻠﺒﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮن رﻧﮓ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺮاب ﻣﻨﺴﺖ ﭘﺮ ز ﺁﻩ و درد‬
‫‪ ‬وﺁن ﮐﻠﺒﻪ ﺧﺮاﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﺪﻓﻦ ﺳﺖ و ﺳﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﺑﺮﻓﻢ و ﺳﺮﻣﺎ و ﺣﺎل رﻳﺶ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن راﮐﺖ و ﺁﺗﺶ ﺑﺨﻮن ﺧﻮﻳﺶ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ از ﮔﺸﻨﮕﯽ هﻼﮎ‬
‫‪ ‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺗﻮ ﺑﺪون ﮐﻔﻦ ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺖ ﺑﺨﺎﮎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎ در ﻧﺰاع ﻗﻮم و ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺗﺒﺎﻩ و ﺧﻮار‬
‫‪ ‬ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن دﻳﻦ و زﻣﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺎم دار‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﺎﻟﻢ ﻓﺴﺮدﻩ از ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﺎﮐﻤﺎن دهﺮ‬
‫‪ ‬ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ از هﻤﻪ رﻧﺪان ﺑﯽ هﻨﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻔﺘﺮ ﻣﺮدﻩ ﺷﻤﺮدﻩ ام‬
‫‪  ‬ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻀﺤﮏ دﻧﻴﺎ ﺳﭙﺮدﻩ ام‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 57‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺗﻮ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪ زﻳﺘﻮن ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻳﯽ‬

‫‪  ‬از ﺑﺲ ﮐﻪ درد دﻳﺪﻩ ﻳﯽ از ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁن ﻧﺨﻞ هﺎ و ﺳﺒﺰﯼ زﻳﺘﻮن و ﺑﺰم رﻧﮓ‬
‫‪ ‬ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮﻓﺖ ز ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻨﻌﺎن ﺑﺰور ﺟﻨﮓ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻃﻮرﻳﮑﻪ رﻓﺖ از ﮐﻒ ﻣﺎ هﺴﺖ و ﺑﻮد ﻣﺎ‬
‫‪ ‬وﻳﺮاﻧﻪ ﮔﺸﺖ و ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ ﺗﺎر و ﭘﻮد ﻣﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎ هﺮ دو ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺗﻔﻨﮓ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬از ﺧﻮن و درد و ﻧﺎﻟﻪ و ﺁﻩ ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻣﺎ هﺮ دو در ﺗﻼﻃﻢ دﻧﻴﺎ ﻓﺴﺮدﻩ اﻳﻢ‬
‫ﺑﻴﻬﻮدﻩ رﻧﺞ دﻳﺪﻩ و ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻣﺮدﻩ اﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 58‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﺑﺰن‬

‫‪ ‬ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﺑﺰن‬

‫‪ ‬ﮐﻴﺴﻪ ات را ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻳﮏ وﺟﺪان ﻣﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺑﺪوز‬
‫‪  ‬ﺷﮑﻤﺖ را ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﻟﻘﻤﻪ هﺎﯼ دزدﻳﺪﻩ‪ ،‬ﮔﺸﺎد‬
‫‪ ‬در ﺧﻨﺪق ﺗﺒﻠﻮر اﻓﮑﺎر ﺟﺎﻣﻨﮏ زدﻩ ات ﻏﺴﻞ ﮐﻦ‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ﺗﻬﻮع ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻋﻘﻴﺪﻩ ات اﻗﺘﺪا‬
‫‪ ‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻦ‬
‫‪ ‬ادا‪ ،‬ﻧﻪ‪... ‬‬
‫‪ ‬وﻋﺪﻩ ﮐﻦ‬
‫‪ ‬وﻓﺎ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار ﻗﺎر ﻗﺎر ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﺖ اﻧﻌﮑﺎس ﻗﺎر ﻗﺎرﯼ ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در هﻤﻬﻤﻪ ﺑﻴﻤﻨﺎﮎ ﺁن‪،‬‬
‫‪ ‬ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ راﻩ راﺳﺖ هﻢ ﺑﺎ ﮐﺞ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰد‬
‫‪ ‬ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﺑﺰن‬
‫‪ ‬ﻗﺎر ﻗﺎر ﮐﻦ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‬
‫‪ ‬ﻓﻘﻂ ﻣﺪهﻮش ﺻﺪاﯼ ﻃﺒﻞ ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﺑﺎر هﺎ ﺑﺎ ﻧﻮاﯼ ان‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﻟﺐ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ‬
‫‪ ‬رﺿﺎﮐﺎراﻧﻪ ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 59‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﺻﺪاﻗﺖ‬
‫‪ ‬ارزﺷﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮔﻞ ﭘﻼﺳﻴﺪﻩ روﯼ ﻣﻴﺰ را ﻧﺪارد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻳﮏ ﮔﻞ ﭘﻼﺳﺘﻴﮑﯽ ﺳﺮخ‬
‫‪  ‬هﻮﻳﺖ اﺻﻠﯽ و ﻣﺮدﻩ و ﭘﮋﻣﺮدﻩ ﺧﻮد را‬
‫‪ ‬و هﻮﻳﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎر ﺑﯽ ﺧﺎﺻﻴﺖ او را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻃﺮاوات ﮔﻼﺑﯽ ﮐﻪ روزﯼ از ﮔﻠﺒﺮگ هﺎﻳﺶ ﭼﮑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﻋﺰا ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ﺑﺰن‬
‫‪ ‬ﮐﻪ واﻗﻌﻴﺖ هﺎ و اﺻﺎﻟﺖ هﺎ‬
‫‪ ‬ﻣﺮدﺳﺖ‬
‫‪ ‬و اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﺑﯽ ﺧﺎﺻﻴﺖ و در ﺗﺼﻨﻊ‬
‫ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﻨﺪ و ﺗﺒﺎﻩ ﻣﻴﮕﺮدﻧﺪ‬

‫~ ‪~ 60‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ‬

‫‪ ‬اﯼ ﺑﻴﺨﺒﺮ ﺑﻴﺎ و ﺑﺪان اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﯽ ام؟‬

‫‪ ‬ﻧﻪ! ﻧﺼﻒ ﺗﻮ‪" ،‬ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ" ﺗﻮ‪ ،‬از ﺗﻮ ﮐﻢ ﻧﯽ ام‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ زﻧﺪﻩ از ﻗﺒﻮر ﻋﺮب ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬از هﻤﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر رهﺒﺮ هﺮ دﻳﻦ و دور و ﮐﻴﺶ‬
‫‪ ‬هﻤﮕﺎم و هﻤﻄﺮاز و ﺻﺪا ﺑﻮدﻩ ام هﻤﻴﺶ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﻗﻬﺮﻣﺎن ز هﻤﺖ ﻣﻦ ﮔﺸﺘﻪ ﭘﺎﻳﺪار‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻣﺎدر ﺗﻤﺎم هﻤﺎن رﻧﺪ و هﻮﺷﻴﺎر‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ ﭘﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ راﻩ هﺸﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬از ﺷﻴﺮﻩ وﺟﻮد زﻧﺎن ﻣﺮد ﮔﺸﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﻣﺸﺖ و ﺳﻨﮓ ﺗﻮ ﻧﺒﻮد اﻧﻘﺪر ﺷﻌﻮر‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﺎز ﻣﻦ دوﺑﺎرﻩ روم زﻧﺪﻩ در ﻗﺒﻮر‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در ﺣﺼﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ هﺎ ﺳﺒﺰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ام‬
‫‪ ‬ﺑﺮ هﺮ اﻣﻴﺪ ﻣﺮدﻩ ﺧﻮد ﻧﺒﺾ ﺷﺎﻧﺪﻩ ام‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 61‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﺎ رﻧﮓ اﺗﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮد ﻣﻴﺰﻧﻢ ز درد‬

‫‪ ‬روﺷﻦ ﺷﻮد ﺗﻤﺎم ﺳﻴﻪ روزﻳﻢ ز ﻣﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺟﻬﺪ روزﮔﺎر و ﻧﺸﺎن ﺷﻘﺎوﺗﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻳﮏ زﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺠﺎل ﺗﻮ ﮐﯽ درﮎ هﻤﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﯼ ﺑﻴﺨﺒﺮ ! ز اﻣﺮ ﺧﺪا اﯼ ﻧﻔﻴﺮ زﺷﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻣﺎدرم‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺮ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁﻣﻮز ﻏﻴﺮﺗﯽ ﺗﻮ ز ﻣﻦ ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺴﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬از ﺳﻨﮓ و ﻋﻤﻖ ﻗﺒﺮ ﭼﺴﺎن زﻧﺪﻩ رﺳﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻣﺮوز هﻢ ﺑﻪ هﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﻴﺮوم ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬
‫‪ ‬در ﻣﮑﺘﺐ و ﺟﻤﺎﻋﺖ و ﺟﻤﻊ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺧﻮﻳﺶ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﮐﻮ ﮐﻪ ﻇﻠﻢ و ﺟﻮر ﮐﻨﺪ ﺑﺮ زﻧﯽ روا‬
‫او ﮐﺎﻓﺮﺳﺖ و ﻣﺮﺗﺪ و ﻣﻐﻀﻮب ﮐﺒﺮﻳﺎ‬

‫~ ‪~ 62‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺮﻳﺰ‬

‫‪ ‬ﻳﮏ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ ﺳﺮد ﺑﻪ ﻧﻴﺰار ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫‪ ‬ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺧﺴﺘﻪ در ﺗﻦ اﻧﮑﺎر ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﻏﻢ و اوهﺎم ﻣﺮگ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺟﺮﻋﻪ اﻋﺘﻤﺎد‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﻬﺎر ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺮگ ﮔﻞ ﺑﺨﺪا ﻏﻴﺮﺗﺴﺖ و ﻧﻨﮓ‬
‫‪  ‬ﻟﻌﻨﺖ ﻓﺮﺳﺖ و ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﺎر ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ در ﮐﻨﺎر ﺳﻴﺎﻩ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﻮ‬
‫‪ ‬ﺻﺪ اﺣﺴﻨﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺲ ﺷﻬﮑﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺑﺎدﻳﻪ ﮐﻪ درد در ان رﻳﺸﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺟﺮات ﻧﻤﺎ ﭼﻮ ﻻﻟﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺧﺎر ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬در رﺳﻢ ﭘﺮ ﺑﺮﻳﺪن هﺮ ﺑﺎل ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ هﺮ ﺣﻤﺎﻗﺖ در ﮐﺎر ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺧﻮﺑﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﺮ دار ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‬
‫اﺷﮑﯽ ﺑﺤﺎل ﭼﻮﺑﻪ هﺮ دار ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫~ ‪~ 63‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺟﻨﮓ ﻣﻦ و ﺟﻨﮓ ﺗﻮ‬

‫‪ ‬ﻣﺎ ﮔﺮﻣﺎﯼ زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮕﯽ ﺳﺮد از دﺳﺖ دادﻳﻢ‬

‫‪ ‬ﺟﻨﮕﯽ از دو ﻋﻘﻴﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ازادﯼ و رهﺎﻳﯽ‪... ‬‬
‫‪ ‬دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﺴﺎوات و ﺑﺮاﺑﺮﯼ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ‬
‫‪ ‬ازادﻳﻤﺎن را ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺮﻗﯽ ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﺎن را از ﭘﺎ در اورد‬
‫و ﺗﻬﯽ دﺳﺘﻤﺎن ﮐﺮد از ﺗﻬﯽ دﺳﺖ ﺗﺮﻳﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﯼ و ﺟﻨﮕﻴﺪﯼ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ رهﺎ ﮐﺮدم و از ﻣﺮز ﮔﺬﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺑﺎغ ﺳﺒﺰ ﺁرزو هﺎﻳﻢ را‬
‫‪ ‬ﺁواز ﺷﺎد هﻤﺒﺎزﯼ هﺎﻳﻢ را‬
‫‪ ‬ﻣﮑﺘﺒﻢ را و ﻣﻌﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ راﮐﺖ ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﺎﮐﺎ هﺎ و ﺧﺎﻟﻪ هﺎ و ﻣﺎﻣﺎ هﺎ و ﻋﻤﻪ هﺎﻳﻢ را‬
‫‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ را ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ دﺳﺖ رﻧﺞ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻮد‬
‫‪  ‬و هﺮ ﭼﯽ را ﮐﻪ ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬رهﺎ ﮐﺮدم‬
‫از ﻣﺮز ﮔﺬﺷﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﯼ و ﺟﻨﮕﻴﺪﯼ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ هﻢ ﺑﺎﺧﺘﯽ‬
‫‪ ‬هﻢ ﺑﺎزﻳﺖ هﺎﻳﺖ را‬
‫‪ ‬ﺧﺎﻧﻮادﻩ ات را‬
‫‪  ‬ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﻓﺮش زﻣﻴﻦ ﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 64‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬درﺧﺖ ﺳﻴﺒﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪرﮐﻼﻧﺖ ﺑﺮاﯼ ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫‪ ‬از ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺎزﻧﺪﻩ هﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬هﺮ دو ﺧﺎﻣﻮش‬
‫‪ ‬هﺮ دو ﺳﺮ درﮔﻢ‬
‫‪ ‬هﺮ دو ﺑﻴﺼﺪا در دﻧﻴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﯼ‬
‫‪ ‬ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدﯼ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ رﻧﺞ زﻧﺪﮔﯽ در ﻏﺮﺑﺖ را ﻧﭽﺸﻴﺪﯼ‬
‫‪ ‬ﻃﻌﻨﻪ هﺎ و ﺗﻤﺴﺨﺮ هﺎ و ﻟﻘﺐ هﺎﯼ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﺸﻴﻨﻴﺪﯼ‬
‫‪ ‬ﺗﺤﻘﻴﺮ و درد ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و ﺑﯽ ﮐﺴﯽ‬
‫‪ ‬از هﻢ زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ دروازﻩ ﻣﮑﺘﺐ را ﺑﻪ روﻳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬و ﺳﻌﯽ ﻣﻴﮑﺮد ﺗﺎ ﻋﺮﺻﻪ زﻧﺪﮔﯽ را از اﻧﭽﻪ هﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺮت ﺗﻨﮓ ﺗﺮ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ رﻧﺞ هﺎﻳﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‬

‫‪ ‬ﺗﻮ ﺟﻨﮓ ﺧﻮد را داﺷﺘﯽ و ﻣﻦ ﺟﻨﮓ ﺧﻮد‬

‫‪ ‬ﺟﻨﮓ اﺣﺴﺎﺳﺎت‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻋﻘﺎﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺟﻨﮓ رواﻧﯽ‪ ،‬ﺟﻨﮓ اﻋﺼﺎب‬
‫‪ ‬ﺟﻨﮓ ﺗﻮپ و ﺗﺎﻧﮏ‬
‫ﺟﻨﮓ زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪن در ﻳﮏ ﮐﺸﻮر ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ در اﻓﺘﺎب ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن در ﺑﻄﻦ ﮐﻮﻩ هﺎ ﺧﻔﺘﯽ و ﺟﻬﺎد ﮐﺮدﯼ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در اﺗﺶ ﮔﺮم ﮐﻤﭗ هﺎ ﺳﻮﺧﺘﻢ و ﭘﻮﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺳﻼح را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺷﻤﻦ هﺪف ﮔﺮﻓﺘﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎت‬

‫~ ‪~ 65‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺗﻮ ﺧﻮن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدﯼ و ﻣﻦ ﺧﻮن ﺧﻮردم‬

‫‪ ‬ﺗﻮ ﮐﻮﻩ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺑﻨﺎم ﺟﻬﺎد ﮔﺸﺘﯽ و‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎت‬

‫‪  ‬ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻴﺪﯼ و ﭘﺎهﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻣﺎﻳﻦ ﺑﺎﺧﺘﯽ‬

‫‪  ‬در ﮔﻮﺷﻪ ﻳﯽ اﻓﺘﺎدﯼ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ در‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﺪهﺪ‬
‫‪ ‬ﻳﺎ ﻳﮏ ﺟﻮرﻩ ﭘﺎ‬
‫‪ ‬ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد هﺮ ﭼﻨﺪ هﻢ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﭘﺎ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﯽ‬
‫‪ ‬و ﻣﻦ راﻩ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰم‬
‫‪ ‬از ﮐﺸﻮرﯼ ﺑﻪ ﮐﺸﻮرﯼ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ اراﻣﺶ ﺑﺮﺑﺎد رﻓﺘﻪ ام را در ان ﺑﺎزﻳﺎﺑﻢ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺟﻤﻌﻪ هﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺘﯽ و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺖ ﻗﺼﻪ ﮐﺮدﯼ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در ﮐﺸﻮرﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻪ هﺎﻳﻢ را ﺑﺎﺧﺘﻢ‬
‫‪ ‬اواز اذان را ﻧﺸﻴﻨﺪم‬
‫‪ ‬و ﻟﻄﻒ ﻋﻴﺪ هﺎ و ﺷﺎدﯼ هﺎﻳﻢ را از ﻣﻦ رﺑﻮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻴﺪﯼ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ازادﯼ وﻃﻦ‬
‫و ﻣﻦ ﺟﻨﮕﻴﺪم ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ان‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ اهﺴﺘﻪ اهﺴﺘﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻬﺮﻩ ﺷﻄﺮﻧﺠﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدﯼ‬
‫‪ ‬و ﺟﻬﺎد ﻓﯽ ﺳﺒﻴﻞ اﷲ ﺟﻬﺎد ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﮐﻪ اراﻣﺶ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ام را در هﻴﭻ ﮐﺸﻮرﯼ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﭙﻴﺪن هﺎ‪ ،‬اﻳﻦ رﻣﻴﺪن هﺎ از ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ‬

‫~ ‪~ 66‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺗﺴﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﮕﻴﺴﺖ و ﺑﺲ‬

‫‪ ‬ﻣﻦ و ﺗﻮ هﺮ دو ﺟﻨﮕﻴﺪم‬
‫‪ ‬اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ هﻴﭻ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﺗﻮ هﺮ دو ﺑﺎﺧﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ هﻴﭻ‬
‫‪ ‬از ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻧﺴﻠﯽ اﺷﻔﺘﻪ و ﺳﺮﮔﺮدان و وﺣﺸﺖ زدﻩ‬
‫‪ ‬دﻳﻮاﻧﻪ و ﺧﺴﺘﻪ و ﺣﻴﺮان ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‬
‫‪ ‬اﻣﺎ ﺑﺮاﯼ هﻴﭻ‬
‫‪ ‬ﺣﺎل دﻳﮕﺮ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران دوﺳﺖ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﻗﺮارداد ﺻﻠﺢ اﻣﻀﺎ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫‪ ‬اﻣﺎ اﻳﺎ ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺲ ﺑﺪهﺪ‬
‫ﮐﺴﯽ هﺴﺖ!‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺑﺮﺑﺎد رﻓﺘﻪ ﻋﻤﺮﻣﺎن را‬
‫‪ ‬دردهﺎﯼ ﻗﻨﺪﻳﻞ ﺑﺴﺘﻪ در ﻗﻠﺐ ﻣﺎن را‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ اﻣﻴﺪ هﺎﯼ ﺑﺮﺑﺎد رﻓﺘﻪ ﻣﺎن را‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ هﺎﯼ ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﺰدﻳﮑﻤﺎن را‬
‫‪ ‬دوﺑﺎرﻩ زﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺎز هﻢ ﻣﺜﻞ هﻤﻴﺸﻪ‬
‫‪ ‬ﺻﺪاﻳﻢ در ﻋﻤﻖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺑﺰرگ ﻣﻴﭙﻴﭽﺪ و ﻣﺜﻞ هﺰاران ﺻﺪاﯼ دﻳﮕﺮ‬
‫‪ ‬اهﺴﺘﻪ اهﺴﺘﻪ‪ ،‬در ﭘﮋواﮎ ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ ان ﺧﻔﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫~ ‪~ 67‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻓﺮﻳﻨﺶ ﻳﮏ زن‬

‫‪  ‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﺮا ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬از اﺳﺘﺨﻮان دﻧﺪﻩ ﭼﭗ ﻣﺮدﯼ‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁدم‬
‫‪  ‬ﺣﻮاﻳﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﻳﻌﻨﯽ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪  ‬ﺗﺎ در ﮐﻨﺎر ﺁدم‬
‫‪  ‬ﻳﻌﻨﯽ اﻧﺴﺎن‬
‫‪  ‬هﻤﺮاﻩ و هﻢ ﺻﺪا‬
‫‪  ‬ﺑﺎﺷﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﻴﻮﻩ ﺳﻴﺐ را ﻣﻦ ﺧﻮردم‬
‫‪  ‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﮔﻨﺪم را‬
‫‪  ‬و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺰول اﻧﺴﺎن از ﺑﻬﺸﺖ‬
‫ﻣﺤﮑﻮم ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﮔﻨﺪم‬
‫‪  ‬و ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺳﻴﺐ‬
‫‪  ‬ﭼﺸﻤﺎن ﺷﺎن ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﺮا دﻳﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﺮا در ﺑﺮگ هﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﺮا ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ در ﺑﺮگ هﺎ‬
‫‪  ‬ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫‪  ‬راﻩ ﻧﺠﺎﺗﯽ را از ﻣﻌﺼﻴﺘﻢ‬
‫~ ‪~ 68‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن زادﻩ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫‪  ‬ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﺣﻮا‬
‫‪  ‬ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮردﻩ ﺷﻴﻄﺎن‬
‫‪  ‬و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﮐﻪ درد و زﺟﺮ اﻧﺴﺎن هﻢ‬
‫‪  ‬زادﻩ ﻣﻨﺴﺖ‬
‫‪  ‬زادﻩ ﺣﻮا‬
‫‪  ‬ﮐﻪ ﺁﻧﺎن را از ﻋﺮش اﻋﻼ ﺑﻪ دهﺮ ﺧﺎﮐﯽ ﻓﺮو اﻓﮕﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪  ‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﯽ از ﻧﺴﻞ ﺁﺗﺶ‬
‫‪  ‬ﮐﻪ ﺻﺪاﻗﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ ﻣﺮا‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ﺑﺎزﯼ ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺒﻢ داد‬
‫‪  ‬ﻣﺜﻞ هﻤﻪ ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﻢ ﻣﯽ دهﻨﺪ‬
‫‪  ‬اﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫‪  ‬دﻟﻲ ﭘﺎﮎ‬
‫‪  ‬ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺘﯽ از ﺗﺒﺎر ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬
‫‪  ‬و ﺑﺎورﯼ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ و ﺻﺎف ﺗﺮ از ﺁب هﺎﯼ ﺷﻔﺎف ﺟﻮﺷﻨﺪﻩ ﻳﮏ ﭼﺸﻤﻪ دارم‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻗﺮن هﺎ‬
‫‪  ‬ﺑﺎز هﻢ ﺁﻣﺪم‬
‫‪  ‬اﺑﺮاهﻴﻢ زادﻩ ﻣﻦ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﭘﺮوردﻩ ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﮔﺎهﯽ در وﺟﻮد زﻧﯽ از ﺗﺒﺎر ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ را در داﻣﻨﺶ ﭘﺮورﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 69‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ﮔﺎهﯽ ﻣﺮﻳﻢ ﻋﻤﺮان‪ ،‬ﻣﺎدر ﺑﮑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ اش ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‬

‫‪  ‬و ﮔﺎﻩ ﺧﺪﻳﺠﻪ‪ ،‬در رﮐﺎب ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ اش ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬زﻟﻴﺨﺎﯼ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ و دﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﻳﻮﺳﻒ هﻢ‬
‫‪  ‬ﻣﻦ ﺑﻮدم‬
‫‪  ‬زن ﻟﻮط و زن اﺑﻮﻟﻬﺐ و زن ﻧﻮح‬
‫‪  ‬ﻣﻠﮑﻪ ﺳﺒﺎ‬
‫‪  ‬ﻣﻦ ﺑﻮدم و‬
‫‪  ‬ﻓﺎﻃﻤﻪ زهﺮا هﻢ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺎﻩ ﺑﻬﺸﺖ را زﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﮔﺎﻩ ﻧﺎﻗﺺ اﻟﻌﻘﻞ و ﻧﻴﻤﯽ از ﻣﺮد ﺧﻄﺎﺑﻢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﮔﺎﻩ ﺳﻨﮕﺒﺎراﻧﻢ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و‬
‫‪  ‬ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﮐﺮدﻩ و در ﮐﻨﺎر ﺗﻨﺪﻳﺲ ﻣﻘﺪﺳﻢ‬
‫‪  ‬اﺷﮏ رﻳﺨﺘﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﮔﺎﻩ زﻧﺪاﻧﻴﻢ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺁزادﯼ ﺣﻀﻮرم ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬ﮔﺎﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻏﺮورم ﻧﻤﻮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﮔﺎﻩ ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﺧﻮاهﺸﺎت‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻣﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮدﻧﻢ را‬
‫‪  ‬و ﻧﻘﺶ ﻋﻤﻴﻖ ﮐﻨﺪﻩ ﮐﺎرﯼ ﺷﺪﻩ هﺴﺘﯽ ام را‬
‫‪  ‬ﺑﺮ ﺑﺮگ ﺑﺮگ روزﮔﺎر‬
‫‪  ‬هﺮﮔﺰ‬
‫‪  ‬ﻣﻨﮑﺮ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 70‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﻣﺎدر ﻧﺴﻞ اﻧﺴﺎن ام‬
‫‪  ‬ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﺣﻮاﻳﻢ‪ ،‬زﻟﻴﺨﺎﻳﻢ‪ ،‬ﻓﺎﻃﻤﻪ ام‪ ،‬ﺧﺪﻳﺠﻪ ام‬
‫‪  ‬ﻣﺮﻳﻤﻢ‬
‫‪  ‬ﻣﻦ‬
‫‪  ‬درﺳﺖ هﻤﺎﻧﻨﺪ رﻧﮕﻴﻦ ﮐﻤﺎن‬
‫‪  ‬رﻧﮓ هﺎﻳﯽ دارم روﺷﻦ و ﺗﻴﺮﻩ‬
‫‪  ‬و ﺣﻮا ﻣﺜﻞ ﺗﻮﺳﺖ اﯼ ﺁدم‬
‫‪  ‬اﺧﺘﻼﻃﯽ از ﺧﻮب و ﺑﺪ‬
‫‪  ‬و ﺧﻠﻘﺘﯽ از ﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا‬
‫‪  ‬درﺳﺖ هﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺑﻴﺎﻣﻮز‬
‫‪  ‬ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﻧﻪ از ﭘﻬﻠﻮﯼ ﭼﭗ ات‬
‫‪  ‬ﺑﻠﮑﻪ‬
‫‪  ‬اﺳﺘﻮار‪ ،‬رﺳﺎ و هﻤﻄﺮاز‬
‫‪  ‬ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫‪  ‬زادﻩ ﺷﺪم‬
‫‪  ‬ﺑﻴﺎﻣﻮز ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﻣﺎدر اﻳﻦ دهﺮم و ﺗﻮ‬
‫‪  ‬ﻣﺜﻞ دﻳﮕﺮان‬
‫‪ ‬زادﻩ ﻣﻦ‬

‫~ ‪~ 71‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم‬
‫‪  ‬ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﻳﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﻳﮏ درﺧﺖ اﻟﺒﺎﻟﻮ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺧﻮد را ﮐﺸﻴﺪﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺎوراﯼ دﻳﻮار رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﺧﺸﮑﻴﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻗﺎب ﺧﺎﻟﯽ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﮐﻪ هﺮ روز‬
‫‪ ‬ﻣﺮگ او را ﺑﺎ ﺧﺘﻢ اﻧﻌﮑﺎس ﻧﻮر هﺬﻳﺎن ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ اﻏﺎز‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺧﺘﻢ هﻴﺰم هﺎﯼ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻪ در ﺗﻨﻮر روزﮔﺎر‬
‫‪ ‬ﺑﻴﺎد دﺷﺖ هﺎﯼ ﮔﻞ ارﻏﻮاﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﺟﺮﻗﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪ ‬از هﻤﻪ ﺑﻮدن هﺎﯼ ﮐﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‬
‫‪ ‬هﺴﺘﻢ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬و ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮدن هﺎﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 72‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺪ ﮐﺸﻴﺪ و ﻣﺮد‬
‫‪ ‬ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﺸﻪ اش ﺷﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬و هﻴﺰﻣﯽ ﮐﻪ روزﯼ از ﺟﻨﺲ ﮔﻞ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫‪  ‬ﻣﺜﻞ ﺧﺴﻮف‬
‫‪ ‬در ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺎﺧﺮاﺷﻴﺪﻩ ﭼﺮﺧﺶ روزﮔﺎر‬
‫‪  ‬ﮐﻪ ﺳﻴﺎهﯽ را هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮ ﻧﻮر‬
‫ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻴﺴﺎزد‬

‫~ ‪~ 73‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‬

‫‪ ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دﮔﺮ زﻧﺪ ﺣﺼﺎرﯼ ﻧﺸﻮم‬

‫‪ ‬ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻪ هﺮ زﻧﺪﻩ ﻗﺮارﯼ ﻧﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از رﻧﮓ و رﻳﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻏﻢ و رﻧﺞ ﮐﺴﯽ راﻩ ﻓﺮارﯼ ﻧﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎراج و ﻏﻢ ﻣﺮگ ﭼﻤﻦ‬
‫‪ ‬ز رﮔﻢ ﺧﻮن ﻧﻔﺸﺎﻧﻢ و ﺑﻬﺎرﯼ ﻧﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺣﺒﺲ اﺑﺪ ﻏﻴﺮ ﺧﻮدم‬
‫‪ ‬ﭘﺮ ﭘﺮواز ﺑﻪ هﺮ ﺟﻐﺪ ﺗﺒﺎرﯼ ﻧﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎدﻩ و ﺑﻴﺮﻧﮓ و ﺳﭙﻴﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﺤﻮ ﻋﻄﺮ در هﺮ ﻏﺮﻓﻪ ﻋﻄﺎرﯼ ﻧﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﺸﻨﻴﺪم‪ ،‬ﺳﺨﻨﻢ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻤﺮد‬
‫ﻣﻦ ﭼﺴﺎن در ﻏﻢ هﺮ ﮔﺮد‪ ،‬ﻏﺒﺎرﯼ ﻧﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 74‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫هﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﯽ‬

‫‪ ‬درﺧﺖ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬

‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻴﻮﻩ هﺎﻳﺖ‬
‫‪ ‬ﺷﺎﺧﻪ هﺎﻳﺖ را ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﻣﻔﺖ ﻟﻘﻤﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ زد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﻤﻊ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬در ﺗﺎرﻳﮏ ﺗﺮﻳﻦ وادﯼ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺮت اﺗﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ اﻓﺮوﺧﺖ‬
‫‪ ‬و ﺗﻨﺖ را ذرﻩ ذرﻩ ذوب ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﺰم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﺮگ ﺗﻮ ﺑﻴﺎراﻳﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﺎﻩ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ اهﺘﺰاز ﺳﮑﻮﻧﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ ﺧﻮاهﻨﺪ اﻓﮕﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﺒﻮﺗﺮ اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺧﺘﻢ ﭘﺮوازت‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺖ را ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻃﺎووس اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺠﺮم زﻳﺒﺎﻳﯽ ات‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺗﻮ زﻧﺠﻴﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺴﺖ‬
‫‪ ‬اﺳﺐ ﭼﻤﻮش اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬ﻏﺮورت را ﺑﺎ اﻓﺴﺎر و ﻧﻌﻞ و ﭘﺎﻻن‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﮑﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 75‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻧﺴﺎن اﮔﺮ ﺑﺎﺷﯽ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺮخ روز ﺳﻮداﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﭼﻤﺎق ﻋﻘﺎﻳﺪ هﻼﮐﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺗﻮهﻢ ﺑﻨﺮخ روز ﺧﻮد را ﺑﻔﺮوﺷﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﭼﯽ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫‪ ‬از ﺗﻮ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﻴﺴﺎزﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻧﺎﻣﺎﻧﻮس ﺳﺖ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬و ﺗﻮ ﺣﻴﺮان‬
‫‪ ‬در ﺑﺮاﺑﺮ اﺋﻴﻨﻪ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺧﻮدت ﻣﻴﮕﺮدﯼ‬
‫‪ ‬و از ﭼﻬﺮﻩ ﮐﺮﻳﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ از اﻧﺴﻮ ﺑﻪ ﺗﻮ زل زدﻩ‪ ،‬ﻣﻴﭙﺮﺳﯽ‬
‫‪" ‬ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻳﯽ؟‪" ‬‬

‫~ ‪~ 76‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺷﮑﺴﺖ ﻏﺮور‬

‫‪ ‬روزﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﺎم ﺧﻮد‬

‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ دﻟﺨﻮاﻩ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ روزﮔﺎر‬
‫‪ ‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺮ اوراق زﻧﺪﮔﻴﻢ‬
‫‪ ‬ﺧﻮاهﻢ ﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬و ﺗﻘﺪﻳﺮ را ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫‪ ‬وﻗﺘﯽ ﻣﺮﺗﺎض ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ هﻨﺪو‬
‫‪ ‬در ﻣﻬﺮﻩ هﺎﯼ رﻣﻞ اش‬
‫‪ ‬ﺧﻂ هﺎﯼ ﻣﻌﻮج ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ دﺳﺘﻢ را‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﻌﻨﺎ ﻣﻴﮑﺮد‬
‫‪ ‬هﻨﻮز ﺗﻘﺪﻳﺮ را ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬روزﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﮑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻳﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ‬
‫‪ ‬ﺧﻂ هﺎﯼ دﺳﺘﻢ از هﻢ ﺑﺮﻳﺪ‬
‫‪  ‬و ﻣﻦ ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺧﻨﺪﻳﺪم‬
‫‪ ‬و ﺧﻂ هﺎﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اش‬
‫‪  ‬ﮐﻪ ﺣﺎل ﺑﺮ ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﺧﻮن ﻗﯽ ﻣﻴﮑﺮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬در ﻓﺮاق اﻧﺤﻨﺎﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﮑﺮ ﻣﻴﮑﺮدم ﮐﻪ اﻟﻬﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬از ﺟﻨﺲ در ﺻﺪف ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ام‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻢ اﺑﺮو ﺑﺤﺮ را ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ ﻣﯽ اﻓﮕﻨﺪ‬

‫~ ‪~ 77‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﭘﺮوازم‬
‫‪ ‬از ﺗﺒﺎر ﭘﺮﺳﺘﻮ هﺎﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ در ﻗﻔﺲ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬وﻟﯽ‬
‫‪ ‬ﺧﻂ هﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫‪ ‬و ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻣﺮﺗﺎض ﺑﻬﻢ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬
‫‪ ‬و ﻣﻦ ﺣﻴﺮان و ﻧﺎﺑﺎور در ﻣﻴﺪان ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬
‫‪ ‬ﺳﻪ ﺧﻂ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺻﻔﺮ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردم‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 78‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬زن ﻧﻮﺷﺖ‬

‫‪ ‬در هﺠﻮم اﻧﺠﻤﺎدﯼ ﺳﺨﺖ ﺗﻠﺦ‬

‫‪  ‬دﺳﺖ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ را ﺑﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬در ﮐﻨﺎر ادم و ﺑﺎغ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫‪ ‬زن ﭘﺪﻳﺪ اﻣﺪ‪،‬‬
‫‪  ‬ﺣﻮا و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬او اﮔﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻢ‬
‫‪ ‬ادم ار ﺑﻴﻔﺘﺪ ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺧﺎﻧﻪ را از ﺑﻬﺮ او ﻣﻦ روﻓﺘﻢ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ دو ﺳﻪ ﻓﺮزﻧﺪ هﻢ اﻧﺪوﺧﺘﻢ‬
‫‪ ‬ﻟﻴﮏ ادم ﻗﻠﺐ ﭘﺎﮐﻢ را ﻧﺪﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺣﺲ و روح رﻧﮓ و ذاﺗﻢ را ﻧﺪﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﺮد ﮔﺮدﻳﺪ ادم و‬
‫‪ ‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‬
‫‪ ‬ﻧﺎم زن را ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ ﻣﻦ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻃﺮح ﮔﻨﺪم را ﭼﺸﻴﺪن ﺧﻮد ﺳﺮﺷﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺠﺮم ﺗﺮد ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬زن را ﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪  ‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻩ ام ﺑﺎ او ﮐﻨﻮن‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﻣﻦ و اﻳﻦ زﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﺮد ﺟﺒﻮن‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ﺑﺨﻮد اﺗﺶ زﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮد‬
‫درد ﻇﻠﻤﯽ را ﮐﻪ ﺧﻮد او ﻣﺼﺪرﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 79‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮔﻪ ﺑﻨﺎم ﻋﺰت و ﻧﻨﮕﻢ ﺑﺪار‬

‫‪ ‬ﮔﻪ ﺑﻨﺎم ﻏﻴﺮت ﻣﺮدان ﭼﻪ ﺧﻮار‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺟﺎرﯼ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ﭘﺪر در ﻣﺮگ ﻣﻦ ﻳﺎرﯼ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ﺑﺮادر ﺑﺎ ﻏﺮور و ادﻋﺎ‬
‫‪ ‬ﮔﻪ ز هﻤﺴﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺗﺒﺎﻩ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ اﻳﻦ ﺳﻮﺧﺘﻦ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ‬
‫‪ ‬دهﺸﺖ و ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﺻﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ دﮔﺮ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻢ اﻳﻦ ﻣﺠﺎل‬
‫‪ ‬رﻧﺞ و درد و اﻩ و ﻏﻢ‬
‫‪ ‬هﺮﮔﺰ ﻣﺤﺎل!‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬وﻗﺖ اﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬رﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﺟﻬﻞ و ﻇﻠﻤﺖ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬
‫‪ ‬ﺑﺮﮐﻨﻢ از ﺧﺎﮎ و ﺟﺎﻳﺶ زﻳﺴﺘﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﻮدن زن را ﺑﻪ اﻳﻦ دهﺮ ﮐﻬﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺟﻬﺎد ﺧﻮﻳﺶ اﻣﻮزم ز ﺟﺎن‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ داﻧﻨﺪ ﻗﺪر ﻣﻦ‪ ،‬ﻗﺪر زﻧﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﮐﻪ زن را از ﺟﻬﺎن ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﺴﻞ ﺧﻮد را در ﮐﻒ ﺧﻮد ﺑﺎﺧﺘﺴﺖ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﯽ ﺑﻴﺮﻧﮓ و ﮐﺴﻞ‬
‫‪  ‬هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮﺑﻴﺴﺖ از زﻧﺎﻧﺴﺖ اﯼ ﺧﺠﻞ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 80‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮔﺮ ﺑﻪ دار و ﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮن و ﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺪ‬

‫‪ ‬ﺑﻬﺘﺮش ﺳﺎزم ﺑﺮاﯼ ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ اراﻣﮕﻪ ﻣﻦ‪ ،‬دﺧﺘﺮم‬
‫ﮔﻮﻳﺪم ﺻﺪ اﻓﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﺎدرم‬

‫~ ‪~ 81‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻬﺎر ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫‪ ‬ﺑﺎز ﺑﻬﺎر ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫‪ ‬وﻟﯽ در ﻣﻮﻃﻦ ﻣﻦ ﻣﻮج ﺧﻮن و ﻃﻐﻴﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬در ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻦ ﺑﺠﺎﯼ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ و ﻧﻘﻞ و ﻧﺒﺎت‬
‫‪ ‬رﺷﺘﻪ هﺎ و ﮔﻮﺷﺖ هﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﺮدﻩ هﺎﯼ اﻧﺘﺤﺎرﯼ‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ ﻣﺠﻤﺮ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﻓﻘﺮ و رودﻩ هﺎﯼ ﺧﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻳﮏ ﺷﮑﻢ ﺳﻴﺮ‬
‫‪ ‬ﻧﺎن ﻧﺨﻮردﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁﯼ! ﺁﯼ! ﮐﻪ ﺗﺮاژدﯼ ﻧﻮﻳﺴﺎن ﻗﺮن‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ارﺿﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﻏﺮﻳﺰﻩ هﺎﯼ ﺟﻨﺎﻳﺖ و ﻓﺎﺟﻌﻪ و ﮐﺸﺘﺎر را‬
‫‪ ‬از ﺟﺴﻢ هﺎﯼ ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﺎد ﮐﺮدﻩ و ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﮐﻔﻴﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﻧﻌﺶ هﺎﯼ ﺗﮑﻪ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺧﻮن اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﻴﮑﻨﺪ و ﺑﻮﯼ ﭼﺮﮎ و ﮔﻮﺷﺖ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻣﻴﺪهﺪ‬
‫‪ ‬و در هﺮ وﺟﺐ ان ﺟﺴﻢ هﺎﯼ ﮐﺮم زدﻩ‬
‫‪ ‬دﻧﺪان هﺎﯼ ﺑﺮاﻣﺪﻩ و ﺟﻤﺠﻤﻪ هﺎﯼ ﺳﻮراخ ﺷﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﭘﻨﻬﺎن و ﻋﻴﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮐﻪ از ﻣﻴﻮﻩ هﺎﻳﺶ ﺧﻮن ﻣﻴﭽﮑﺪ‬
‫‪ ‬و اب ﭼﺎﻩ هﺎﻳﺶ از ﺷﻮرﯼ اﺷﮏ ﻣﺮدم ان‬
‫‪ ‬ﻗﻨﺪﻳﻞ ﻧﻤﮏ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﺠﺰ ﺗﻨﻔﺮ و ﺧﺸﻮﻧﺖ و ﮐﺸﺘﺎر و وﺣﺸﺖ‬
‫‪ ‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮد ﻧﺪﻳﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬و ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز‬

‫~ ‪~ 82‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮐﻪ هﻨﻮز‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮدﮐﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﻻﻏﺮ و ﻣﺮدﻧﯽ ان‬
‫‪ ‬ﺷﺮط ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﻴﺒﻨﺪﻧﺪ و در ﻣﻴﺪان ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﻮد‬
‫‪ ‬اﻧﻬﺎ را ﺟﺒﻬﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺳﻼﺧﯽ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫ﺷﺮﻣﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‬
‫‪ ‬اﻳﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎر ﻣﻴﺪهﻨﺪ ﺑﺮاﯼ ﭘﻴﺮوزﯼ ﻳﮏ ﻣﻔﮑﻮرﻩ ﻋﻔﻮﻧﯽ و ﭼﺮﮎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ‬
‫‪ ‬و اﻣﻴﺪ واهﯽ اﻳﻨﮑﻪ از ﻗﺼﺎب هﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺧﻼل ﮐﺮدن و ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺎﺧﺘﻦ دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺸﺎن از ﮔﻮﺷﺖ ادم‬
‫دوﺑﺎرﻩ ﺁدم ﺑﺴﺎزﻧﺪ‬
‫اﮔﺮ ﻧﻪ اﻧﺴﺎن!‬

‫~ ‪~ 83‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮاب اﺳﺖ‬

‫‪ ‬ﺁهﺎﯼ! ﻣﺮدم ﺑﻪ هﻮش‬

‫‪ ‬ﮐﻪ در ﻋﺼﺮ ﻣﺎ‬
‫‪ ‬ﻋﻘﻞ و اﻧﺪﻳﺸﻪ را ﻣﻴﺪزدﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺛﺮوت ﺁﺑﺎﻳﯽ زﻣﻴﻦ و ﮔﻨﺞ و ﮔﺎو را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁهﺎﯼ! ﻣﺮدم ﺑﻪ هﻮش‬
‫‪  ‬ﮐﻪ در ﻗﺮن ﻣﺎ‬
‫‪ ‬ﺟﻤﺠﻤﻪ هﺎﯼ ﭘﺮ از زﺑﺎﻟﻪ ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪  ‬و ﻣﻔﮑﻮرﻩ هﺎﯼ ﻧﺎب هﻤﻴﺸﻪ واژﮔﻮن ﮔﻠﻮﻟﻪ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺁهﺎﯼ! ﻣﺮدم‬
‫‪ ‬ﺑﻪ هﻮش‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻣﻐﺰ هﺎﯼ ﻋﺎرﯼ از ﻣﻨﻄﻖ‬
‫‪ ‬ﭘﻴﺸﻮا و رهﺒﺮﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﻣﻔﮑﻮرﻩ هﺎﯼ اﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‬
‫‪ ‬ﻣﺤﮑﻮم و ﻣﻬﺪوم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁهﺎﯼ ﻣﺮدم‬
‫‪ ‬اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﺑﮑﺮﺗﺎن‬
‫‪ ‬در اﻟﻮدﮔﯽ ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺎوراﯼ ﻋﻘﻞ هﺎ‬
‫‪ ‬ﻋﻔﻮﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬و در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺗﮑﺜﻴﺮ وﻳﺮوس ﻓﮑﺮﯼ‬
‫‪ ‬ﺳﻠﻮل ﻣﻨﻄﻖ ﺗﺎن هﻢ ﻓﻠﺞ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‬
‫‪ ‬و واﮐﺴﻴﻦ هﺎﯼ ﻧﺠﺎت‬

‫~ ‪~ 84‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺷﺎخ هﺎﯼ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ اﻓﺘﺮا‬

‫‪ ‬و دم هﺎﯼ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ ﺷﻴﻄﺎن را‬
‫‪ ‬در ان ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺎﺷﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁهﺎﯼ! ﻣﺮدم‬
‫‪  ‬در ﻣﻨﻔﺬﯼ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮد‬
‫‪ ‬ﺑﻪ هﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ هﺎ‬
‫‪ ‬و ﮔﻮش هﺎﻳﺘﺎن دﻳﺪ و ﺷﻨﻴﺪ‬
‫‪ ‬اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ در ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﺬاب ﺳﺮب ورد هﺎﯼ ﺗﮑﺮارﯼ‬
‫‪ ‬ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻔﮑﺮﺗﺎن‪ ،‬اﺑﻠﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁهﺎﯼ! ﻣﺮدم‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ هﻤﻪ ﺳﺮاب اﺳﺖ‬
‫‪ ‬و ﺁب ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ ان ﭼﺸﻤﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ از دور‬
‫‪ ‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻘﻮط ﺑﺎور ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺗﺎن ﺑﺮاﯼ ﺁب‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻔﺎف و ﺗﺎزﻩ‬
‫ﻣﻴﺪرﺧﺸﺪ‬

‫~ ‪~ 85‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬زﻧﮓ‬

‫ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﺣﺠﻢ ﺷﺎدﯼ را در رﻧﮓ ﭼﻮرﯼ هﺎﯼ ﺷﻴﺸﻪ ﻳﯽ دﻳﺪم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ از دﺳﺖ هﺎﯼ زﻣﻴﻨﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ زﻧﯽ‬
‫‪  ‬ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺮﻧﮓ و ﻣﺮدﻩ دﺳﺘﺎﻧﻢ‬
‫‪ ‬اوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﻋﻈﻤﺖ اراﻣﺶ را در ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ ﻣﺴﺠﺪﯼ ﺣﺲ ﮐﺮدم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ﮐﻨﺎرش‬
‫‪ ‬ﺑﺖ هﺎ ارام ﺑﺮ ﺳﮑﻮن و وﻗﺎر و هﻴﺒﺖ ﺣﻀﻮر او‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد و ﻧﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر‬
‫‪ ‬در ﺳﮑﻮت اﺣﺘﺮام ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﻣﺤﻮ ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﻮ ژوﻟﻴﺪﻩ ﻳﯽ ﺷﺪم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﮓ هﺎﯼ وﻟﮕﺮد دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺎد ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ ﭼﭙﺎﺗﯽ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳﺪ‬
‫‪ ‬زﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﺗﺮﮐﻪ ﭼﻮب ﺷﻤﺸﺎد‬
‫‪ ‬ﺑﯽ ﻏﻢ و ﺳﺒﮏ‬
‫‪ ‬ﺳﺎرﯼ ﭘﺮ از اﺋﻴﻨﻪ ﺧﻮد را‬
‫‪ ‬ﻣﺎهﺮاﻧﻪ در ﺗﻠﻮﻟﻮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﻣﻴﺒﺮد‬

‫~ ‪~ 86‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﻣﺤﻮ اراﻣﺸﯽ ﺧﺎﮎ زدﻩ‬
‫‪ ‬و ﻧﺎرﻧﺠﯽ‬
‫‪ ‬و ﭘﺮ از وزوز ﻣﮕﺲ‬
‫‪ ‬و ﭘﺸﻪ‬
‫‪ ‬و ﺟﺜﻪ هﺎﯼ ﻻﻏﺮ و ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬
‫‪ ‬و دﺳﺖ هﺎﯼ ﺗﺮﮎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‬
‫‪ ‬و ﮐﻔﺶ هﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ و ﺧﺎﮎ زدﻩ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﭘﺎ هﺎﻳﯽ‬
‫ﮐﻪ اﻧﮕﺎر از زﻣﺎن ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺑﻮدا ﺗﺎ ﺣﺎل زﻣﻴﻦ را ﻃﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﻣﺤﻮ ﺧﻨﺪﻩ و رﺿﺎﻳﺖ ﻳﮏ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎن ﺧﺸﮏ‬
‫‪ ‬و ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻳﮏ ﭼﺎﺷﺖ اﻓﺘﺎﺑﯽ و ﮔﺮم و ﺳﻮزان‬
‫‪ ‬و ﻧﺴﻴﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﮔﻨﺎهﺎن را‬
‫از ﮔﻨﮕﺎ و ﺟﻤﻨﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد اوردﻩ ﺑﻮد‬
‫ﮔﺮدﻳﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در ﭼﺸﻢ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ و ﻣﺬاب ﮔﻮﻧﻪ‬
‫‪  ‬ﻳﮏ دﺳﺘﻔﺮوش ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﻣﻮﺗﺮ هﺎ در ﺳﺮﮎ ﻣﻴﮑﻮﺑﻴﺪ‬
‫‪ ‬و ﮔﻞ هﺎﯼ زرد را ﺑﺎ دﺳﺖ هﺎﯼ ﻗﻬﻮﻩ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ اﺟﺒﺎر ﻣﻴﻔﺮوﺧﺖ‬
‫‪ ‬ﻟﺬت اراﻣﺶ ﻓﻘﺮ را دﻳﺪم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ‬
‫‪ ‬هﻤﺮاﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 87‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و در ﺣﻀﻮر ﻳﮏ ﺗﻮدﻩ اﻧﺒﻮﻩ ﺟﺜﻪ هﺎﯼ ﻻﻏﺮ ﮐﻪ در ﺳﺮﮎ‬

‫‪ ‬زادﻩ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺧﻨﺪﻩ ﺧﺪا را‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺷﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﻴﻄﻠﺒﻴﺪ‬
‫‪ ‬و رﻧﺞ و ﻏﻢ هﺎﯼ دﺳﺖ ﺳﻮم و ﭼﻬﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻴﮑﺮد‬

‫~ ‪~ 88‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﻨﻮﺳﻢ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻔﻦ را ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ از هﺮ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻳﺎﻓﺘﺴﺖ‬
‫‪ ‬داﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ را ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻴﮑﻨﻢ‬
‫‪ ‬ﺷﺎﻳﺪ روزﮔﺎر ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﻬﺮﻩ هﺎﯼ رﻧﮕﻴﻦ ﮐﻨﺎر ﺁﺋﻴﻨﻪ را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮاﻧﯽ ﺑﺪهﻴﺪ ﮐﻪ ﺟﺮات ﭘﻮﺷﻴﺪن اﻧﺮا در اﻓﺘﺎب دارﻧﺪ‬
‫‪ ‬رﻧﮓ ﻧﺎﺧﻦ هﺎ و ﻟﺒﺴﺮﻳﻦ هﺎﯼ را ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ زﻧﺎن ﺗﺎﺑﻮ ﺷﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت اﻣﻴﺨﺘﻦ رﻧﮓ را در ﺑﻴﺮﻧﮕﯽ ﺟﻨﺲ ﻣﻮﻧﺚ‬
‫‪ ‬دارﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﺳﻢ‬
‫‪ ‬ﺧﻨﺪﻩ هﺎﻳﻢ را ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺴﺎزﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻻﻧﻪ ﻳﮏ ﭘﺮﻧﺪﻩ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺗﻦ ﺟﻮﺟﻪ ﺑﯽ ﭘﺮ او ﺷﻮد‬
‫‪ ‬و اﺷﮏ هﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ در ﭘﺎﯼ ﺑﻮﺗﻪ ﮔﻞ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺸﻨﻪ ﮐﻪ در ﺟﺪال درﺧﺖ هﺎﯼ ﻏﻮل ﭘﻴﮑﺮ‬
‫‪ ‬از ﻧﻮر و اب ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺰد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﻨﻮﺳﻢ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻔﻦ را ﺑﻴﺸﺘﺮ از هﺮ ﭘﻴﺮهﻨﯽ دوﺳﺖ دارد‬
‫‪ ‬اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻗﺮن اﻳﻨﺪﻩ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ذهﻦ هﺎﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﺑﺎ درﮎ و هﻤﺪردﯼ‬
‫‪ ‬اﻧﺮا هﻀﻢ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫~ ‪~ 89‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﻣﻴﺪ هﺎﻳﻢ را ﻳﮏ رﻧﮕﻴﻦ ﮐﻤﺎن ﺻﺪ رﻧﮓ ﺑﺴﺎزﻳﺪ‬

‫‪ ‬ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮﻩ ﻗﺎف ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ارزو هﺎﯼ هﻤﻪ در ان ﻧﻬﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺷﺎدﯼ هﺎﻳﻢ را در ﮔﻮﺷﻪ ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﺮوﮎ ﺑﮑﺎرﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ درﺧﺘﯽ از ﺳﻴﺐ هﺎﯼ ﺣﻼل ﺳﺮخ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻃﻌﻢ ﺷﻴﺮﻳﻦ ذوق ﺑﺮوﻳﺪ‬
‫‪ ‬و ﻏﻢ هﺎﻳﻢ را‬
‫‪ ‬در ﭼﺎﻩ ﺳﻴﺎهﯽ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻴﺮﻩ ﮔﯽ دﻳﻮ هﻔﺖ ﺳﺮ ﻗﺼﻪ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﭙﻮﺳﻨﺪ در ﺧﻔﻘﺎن رﻧﺠﯽ ﮐﻪ زاﺋﻴﺪﻩ وﺳﻌﺖ اﻧﻬﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻣﻴﻨﻮﺳﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ در ﮐﻨﺎر اراﻣﮕﺎﻩ ﺟﺴﻢ ﮐﺴﯽ اﺷﮏ ﻧﺮﻳﺨﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ روﺣﺶ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫‪  ‬ﺷﻤﺎ هﻢ‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ روﺣﯽ ﮐﻪ ازاد ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬در ﻳﮏ روز اﻓﺘﺎﺑﯽ‬
‫‪ ‬اوج و ﻋﻤﻖ و ﭘﻬﻨﺎﯼ ﻳﮏ ﭘﺮواز ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ را‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺮﻧﮓ ﺁﺑﯽ ازﻳﻦ ﺑﻨﺪﻳﺪ‬
‫‪ ‬دﻟﻢ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻴﺴﻮزد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در اﻳﻦ ﭘﺮواز‬
‫‪ ‬ﺷﻤﺎ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻴﺸﻮﻳﺪ‬
‫‪  ‬و ﻣﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ‪......‬ﺑﺰرگ‪......‬و ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ‬

‫~ ‪~ 90‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻴﻢ و ﺧﻮف‬

‫‪ ‬ﻣﺮا ﺗﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺎر زﻧﺪاﻧﺴﺖ‬

‫‪ ‬ﮐﻪ در ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ان ﭼﻨﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﮔﺮم هﺬﻳﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺮا دردﻳﺴﺖ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﺜﻞ هﺮ ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ راهﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ان ﺑﯽ ﻣﺮوت ﺑﻢ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺧﺎﮎ ﭘﻨﻬﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺿﻤﻴﺮ و ذهﻦ ﻣﻦ درﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺗﻔﮑﻴﮏ ﺧﻮب و ﺑﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﻴﺎن اﻧﺘﺤﺎر و ﺳﺒﺰ و ﺁﺑﯽ‪ ،‬ﮔﻴﺞ و ﺣﻴﺮاﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺸﻮش‪ ،‬ﺑﯽ ﭘﻼن‪ ،‬ﻣﺮدود و ﺳﺮﮔﺮدان و ﺳﺮ در ﮔﻢ‬
‫‪ ‬ﺳﺨﻦ هﺎ در ﻗﻄﺮ ﻟﻴﮑﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮم ﻋﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺳﺮﻧﺦ ﻣﻴﺪهﺪ ﺷﺎهﯽ‪ ،‬ﻧﻪ راهﯽ ﻣﻴﻨﻤﺎﻳﺪ ﺧﺎن‬
‫‪ ‬ﭼﻮ ﺗﻮﭘﯽ در ﻣﻴﺎن ﻏﺮب و ﺷﺮق اﻳﻦ ﺧﻄﻪ وﻳﺮاﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﺎ ﭘﺮﭼﻢ اﻓﮑﺎر‪ ،‬دﮔﺮ زﻳﺮ ﻟﻮاﯼ دﻳﻦ‬
‫‪ ‬دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮ ﮐﺮاﻳﻪ ﻣﺎﻧﺪن اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﺑﯽ ﺟﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺳﺒﻖ هﺎ داد ﻣﺎ را زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﮑﺘﺐ دوران‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﺗﮑﺮار ﺑﺪ از ﺧﺎﺻﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﻞ اﻓﻐﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻋﺠﺐ ﺗﺎ ﮐﯽ ز ﺷﺮق و ﻏﺮب ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﯽ اﻳﻦ ﻧﻔﻴﺮ درد‬
‫ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺁرﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ در ﻣﺎ ﻣﺮدﻩ وﺟﺪاﻧﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 91‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دزد هﺎ‬

‫‪ ‬دزد هﺎ ﺁرﯼ!‬
‫‪  ‬از ﮐﺮاﻧﻪ از ﻣﻴﺎن ﮐﻮرﻩ راﻩ دور‬
‫‪ ‬از ﻣﻴﺎن ﺗﭙﻪ هﺎﯼ ﻏﻔﻠﺖ دﻳﺮوز و ﻓﺮداﻣﺎن‬
‫ﺑﺎز در راﻩ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دزد هﺎ ﺁرﯼ!‬
‫‪ ‬از ﻧﻔﻴﺮ ﺑﻴﺨﺒﺮ در زﻳﺴﺘﻦ هﺎﻣﺎن‬
‫‪ ‬از ﺗﻨﻔﺮ‪ ،‬از ﻏﺮور ﻣﻔﺖ و ﺑﻴﺠﺎ ﻣﺎن‬
‫ﺑﺎز در راﻩ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دزد هﺎ ﺁرﯼ!‬
‫‪ ‬در ﻟﺒﺎس دوﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﺮﻓﻨﺪ هﻤﺨﻮﻧﯽ‬
‫‪ ‬زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﻬﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﻴﺨﺰﻧﺪ اﻳﻨﺴﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﻴﺨﺒﺮ دروازﻩ هﺎ ﺑﺎزﺳﺖ و ﻣﺎ در ﺧﻮاب‬
‫‪ ‬ﺑﺎز ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد ﻗﻠﺐ ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دزد هﺎ ﺁرﯼ ﺑﺮادر‪ ،‬دزد هﺎ در راﻩ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺘﭙﺪ ﻗﻠﺐ ﺗﻤﺎم ﺷﺎﺧﻪ هﺎ در ﺟﺎن‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺮود ﺁراﻣﺶ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺗﺎزﻩ و ﻟﺮزان‬
‫‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ ﺗﺎرﻳﮏ و ﺷﻮﻣﯽ‪ ،‬ﺷﺎم ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دزد هﺎ ﺁرﯼ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺎراج و ﺑﻪ ﻗﺘﻞ و ﻏﺎرت دزدان‬

‫~ ‪~ 92‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻋﺎدت دﻳﺮﻳﻨﻪ دارﻳﻢ و ﻧﻤﯽ ﺟﻨﺒﻴﻢ‬

‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ اﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬اﻳﻦ درد ﺑﯽ درﻣﺎن‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دزد هﺎ ﺁرﯼ ﺑﺮادر ﺑﺎز در راﻩ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺎز اﻳﻦ ﻣﺎ و ﻣﻦ و ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎز ﻳﮏ ﺳﻮدا‬
‫‪ ‬ﺑﺎز ﺗﮑﺮار ﻣﺼﻴﺒﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﺗﺮس ﭘﺎر‬
‫ﺑﺎز درد ﻣﺮگ و ﻣﺮدن‪ ،‬ﺑﺎز هﻤﺎن ﻏﻮﻏﺎ‬

‫~ ‪~ 93‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﺬاب‬

‫دﻣﺎﯼ ﻓﻮران ﻣﺬاب ﻣﻐﺰم‬

‫‪ ‬اﺗﺸﻔﺸﺎﻧﻴﺴﺖ وﻗﺘﯽ‬
‫‪ ‬ﻟﺮزش دﺳﺖ هﺎ ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ را‬
‫‪ ‬ﻣﻨﺤﻨﯽ ﻣﻴﺸﻮد و‬
‫‪ ‬ﮐﺎﻏﺬ‪ ،‬در ﻗﻄﺮﻩ هﺎﯼ ﻋﺮق‬
‫‪ ‬ﺗﻮﻓﺎن ﺳﻮﻧﺎﻣﯽ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻮح را‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﻣﻴﮑﻮﺑﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫‪ ‬هﻤﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫‪ ‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﻮدﻧﻢ را‬
‫‪ ‬ﮔﻢ ﮐﺮدم‬
‫‪ ‬در ﺷﮑﻮﻩ هﻴﺒﺖ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮدم‬
‫‪ ‬ﺑﺮ دﻳﻮارﯼ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬و ﺿﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻋﻘﺐ ان‬
‫‪ ‬ﺑﺼﺪاﯼ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻴﮏ‪ ،‬ﺗﺎﮎ ﮔﻮﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﮕﺸﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺎز اﻳﻦ اﺗﺸﻔﺸﺎن اﻓﮑﺎر و‬
‫‪  ‬اﻧﮕﺸﺖ هﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ‬
‫‪  ‬در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺳﻨﮓ ﻓﮑﺮﯼ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ﺗﻼﻃﻢ ان‬
‫ﻣﺬاب ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 94‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻴﺪار ﻣﻴﺸﻮم‬

‫‪ ‬ﻣﻦ در ﺟﻤﻮد ﺧﺸﻢ زﻣﺎن ﺳﺎر ﻣﻴﺸﻮم‬

‫‪ ‬در ﻋﻤﻖ و ﺑﻄﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ در ﻋﺰاﯼ ﻣﻨﻄﻖ هﺮ ﻣﻮﻳﻪ هﺎﯼ ﻓﻬﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﻨﺼﻮر در ﺗﺴﻠﯽ هﺮ دار ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در اﺑﺘﺬال ژاژ ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺣﺮﻳﻒ‬
‫‪ ‬ﺁواز در ﺗﻼوت اﻧﮑﺎر ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در رﻧﺞ اﺑﺘﻬﺎل و ﺳﺰاﯼ ﺷﮑﺴﺖ ﺟﺎن‬
‫‪ ‬اﺷﮑﯽ ﺑﺮاﯼ هﻤﺖ اﻗﺮار ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬زﻧﮕﯽ ﺑﺮاﯼ ﮔﻮش و ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﺮاﯼ روح‬
‫‪ ‬ﺁرﯼ! ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﺮار ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در رﺳﻢ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ و اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﺒﺎر‬
‫‪ ‬ﺧﺎرﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺮﻩ اﻏﻴﺎر ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬وﻗﺘﯽ دﻟﻢ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮد اﯼ ﺧﺪا‬
‫در داﻣﻦ ﺣﺮاﯼ ﺗﻮ ﺑﻴﺪار ﻣﻴﺸﻮم‬

‫~ ‪~ 95‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬‬ ‫ﻗﻘﻨﻮس‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ ارﻏﻨﻮن ﮔﺮدم ‪ ‬‬
‫ﺑﻪ رﻧﺞ ﻻﻋﻼج زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻮر ﺟﻨﻮن ﮔﺮدم ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻮر را ﺑﻴﻨﻢ ‪ ‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﺣﺲ ﺧﻮﻓﻢ ﻣﻦ رهﺎ از رﻧﮓ ﺧﻮن ﮔﺮدم ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﺎش ﺗﺎ ﻣﻦ اوج ﺑﺮﮔﻴﺮم ‪ ‬‬
‫ز ﭘﺴﺘﯽ هﺎ و ﭘﻮﭼﯽ هﺎ‪ ،‬ﺑﺪرﺁِﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮون ﮔﺮدم ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ راﻩ ﺧﻮد ﺟﻮﻳﻢ‪   ‬‬
‫ز هﺮ ﭼﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﻢ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﺮدم‪ ،‬ﮐﻨﻮن ﮔﺮدم ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ روح و ﺟﺎن ﮔﺮدم ‪ ‬‬
‫ﭼﻮ ﻗﻘﻨﻮس در ﻧﻮازش هﺎﯼ اﺗﺶ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﮔﺮدم ‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 96‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬‬ ‫ﺧﺘﻢ اﻓﺴﺎﻧﻪ‬

‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎﯼ ﻋﺎﻗﻞ هﺎ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ ‪ ‬‬

‫ﻧﻪ دﻳﻮار و ﻧﻪ ﺳﻘﻔﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎﯼ ﭘﺴﺘﯽ هﺎ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺑﺎزار ﺁدم هﺎ ‪ ‬‬
‫ﮐﻤﯽ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﮐﻤﯽ وﺟﺪان ﺑﻪ هﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﺑﻮدن و رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻪ زهﺪ و ﻣﻴﮕﺴﺎرﯼ هﺎ‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﻣﺪهﻮش ﻣﺴﺘﯽ و ﮔﻬﯽ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬

‫‪ ‬در اﻳﻦ ﻃﻐﻴﺎن ﺗﺎرﻳﮑﯽ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﺎﻧﺪن هﺎ‬

‫‪ ‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻳﯽ از ﺟﻨﺲ ﺻﺪ ﭘﺮواﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دو ﺳﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﺷﻘﺎﻳﻖ در ﻣﻴﺎن ﻋﻄﺮ ﻳﺎﺳﻴﻨﯽ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ رﻧﮕﯽ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺘﻤﯽ ﺑﻪ هﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬

‫~ ‪~ 97‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪم‬

‫‪ ‬ﻧﺮﻓﺘﻪ در ﭘﯽ ﺁﺗﺶ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﺴﺎر ﺷﺪم‬

‫‪ ‬ﻓﺪاﯼ راﻩ ﭘﺮ از ﺳﻮدﻩ و ﻏﺒﺎر ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﺮﻳﻢ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ زﻣﺎﻧﻪ ﺑﺨﻔﺖ‬
‫‪ ‬ز ﺧﻔﺘﻨﺶ ﭼﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﻴﻘﺮار ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﺑﺎغ ﻓﺴﺮد و ﻧﻪ ﮔﻞ‪ ،‬ﻧﻪ ﻻﻟﻪ ﺑﺮﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﻣﺮگ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻬﺎر ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺑﺸﮑﺴﺖ وﻣﺮد ﺑﯽ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺟﺎﻣﺎﻧﺪﻩ اش ﻗﺮار ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﻀﺎﯼ ﻣﺮدﻩ ﭘﺎﺋﻴﺰ و ﻟﺤﻈﻪ هﺎﯼ ﺟﻤﻮد‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﭘﺎس زردﯼ هﺮ رﻧﮓ او اﻧﺎر ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﺣﺮف ﻓﺮوﺧﻔﺖ و ﻋﻘﺪﻩ ﺣﺎﺋﻞ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﻴﺮ ﺳﮑﻮت ﮔﺸﺘﻢ و ﺷﻌﺎر ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﻮ اﺷﮏ از ﻧﻔﺲ ﭼﺸﻢ ﺗﻦ ﺳﺮازﻳﺮم‬
‫‪ ‬هﺰار ﻗﺼﻪ ز ﻣﻦ ﮔﺸﺖ و ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺷﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﻧﻘﺶ ﻣﻦ و ﻧﻘﺶ او ﭼﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﻃﻮاف ﻧﺮﻓﺘﻢ و ذواﻟﻔﻘﺎر ﺷﺪم‬

‫~ ‪~ 98‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻔﺖ ﺻﺪاﻳﯽ ز ﮐﻮرﻩ راﻩ ازل‬

‫ﮐﻪ رﺣﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮﯼ ﮐﺮدم و رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪم‬

‫~ ‪~ 99‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺧﻠﻘﺖ ﻃﻨﺎز‬

‫‪ ‬ﺑﮕﺬر از ﺣﺠﺐ و رﻳﺎ‪ ،‬ﺣﺮف دﻟﺖ ﺑﺎز ﺑﮕﻮ‬

‫‪ ‬ﭘﺮدﻩ ﺑﺮدار و ﺧﻮدت ﺷﻮ‪ ،‬هﻤﻪ ﺑﺎ ﻧﺎز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﻏﻢ ﻣﺨﻮر! اﻳﻦ رﻩ ﺑﯽ ﭘﻴﺮ زﻣﺎﻧﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺑﻤﺎن!ﺷﺎد ﺑﺨﻮان‪ ،‬ﺣﺮف ﺑﺰن‪ ،‬راز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻋﻘﺪﻩ هﺎﻳﺖ ﺑﮕﺸﺎ‪ ،‬اﺷﮏ ﺑﺮﻳﺰ‪ ،‬ﺁﻩ ﺑﮑﺶ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻗﻔﺲ از ﭘﺮ و ﺑﺎل و ﻓﺮ ﭘﺮواز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﻧﻮر‪ ،‬ﺑﺎز ﺳﺮ از روزن ﺷﺐ ﺁر ﺑﺮون‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻗﻨﺎرﯼ ز ﺷﮑﻮﻩ ﺳﺨﻦ و ﺳﺎز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﻮ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺻﺤﺮا و ﭼﻤﻦ ﺑﺎز ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪  ‬ﺑﯽ هﺮاس اﻧﭽﻪ دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺁواز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺮد ﺁﺋﻴﻨﻪ زدا‪ ،‬ﻣﺸﮏ ﻓﺸﺎن‪ ،‬رﻧﮓ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺧﻠﻘﺖ ﻃﻨﺎز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 100‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‬

‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬

‫‪ ‬ﻧﻪ در هﻮش و ﻧﻪ دﻳﻮاﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ از ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ز ﺑﻴﺮوﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ز ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ درداﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﻘﯽ‪ ،‬ﻧﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ‬
‫‪  ‬ﮔﻬﯽ ﺧﺎرﯼ و ﮔﻪ ﮔﻠﺒﺎن‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻧﻮر و رﻧﮓ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﺮزاﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﻧﯽ ﻧﻮرﯼ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺷﻤﻊ ﻗﻠﺐ ﭘﺮواﻧﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺟﺎن دادﯼ ﺑﻪ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ‬
‫‪  ‬ﻧﻔﺲ ﮔﺸﺘﯽ و روح و ﺗﻦ‬
‫ﻧﺠﻴﺐ و ﺗﻨﺪ و رﻧﺪاﻧﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪  ‬هﻤﻴﺸﻪ در ﺗﻦ و ﺟﺎﻣﻪ‬
‫‪ ‬ﻓﺪاﯼ ﻧﺎم زﻳﺒﺎﻳﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮب اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫~ ‪~ 101‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ان ﺑﺎﻻ‬

‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ان ﺑﺎﻻ‬

‫‪  ‬ﺻﺪاﻳﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ اﻳﺎ زﻣﺎن ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺮ ﮔﻮش ات‬
‫‪ ‬ﺻﺪاﯼ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻈﻠﻮم ﻳﮏ اﻧﺴﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻋﺮش ات ﻣﻴﺮﺳﺪ اﻳﺎ؟‬
‫‪ ‬ﺧﺪا ﻣﻴﺪاﻧﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﮎ ﻧﺎﭘﺎﮐﺴﺖ و ﺁدم هﺎ‬
‫‪  ‬هﻤﺎن ﻧﺴﻞ ﻓﺮو اﻓﺘﺎدﻩ از ﺟﻨﺲ ﻓﺮﻳﺐ و ﻣﮑﺮ‬
‫‪ ‬هﻤﺎن ﻧﺴﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ان ﺳﻴﺐ ﺷﻴﻄﺎن ﻏﺎﻟﺐ و ﻃﻌﻤﺶ ﻓﺴﻮﻧﮕﺮ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬هﻤﺎن ﻧﺴﻠﯽ ﮐﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﻨﺪﻩ ات را ﭘﺎﮎ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺧﻮن ﻏﺴﻞ و وﺿﻮ ﮐﺮدﻩ و راهﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﺖ ات در ﻣﺮگ ﻣﻴﺪاﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ان ﺑﺎﻻ‬

‫ﺧﺪا ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬

‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺎهﯽ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ذرﻩ ﻣﻬﺮ و ﻧﻮر و ﮔﺮﻣﺎﯼ ز ﺟﻨﺲ ﺗﻮ ﻃﻠﺐ دارد‬
‫‪  ‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﮐﻪ ﻣﺮگ و ﺧﻮن و ﻗﺘﻞ و وﺣﺸﺖ و دردﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﭼﻪ ﺑﯽ وﺟﺪان‪ ،‬هﻤﺎن ﺁدم ﺗﻤﺎم ﺧﺼﻠﺖ ﺣﻴﻮاﻧﯽ ﺧﻮد را‬
‫‪ ‬ﺑﻪ راﻩ ﭘﺎﮎ ﺗﻮ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﻣﻴﺪاﻧﺪ‬
‫‪  ‬و ﺟﺴﻢ ﮐﻮﭼﮏ ﻳﮏ ﮐﻮدﮎ ﻣﻌﺼﻮم و ﺑﯽ ﮐﺲ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ در اوج ﺑﻴﺮﺣﻤﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺿﺮب ﺳﺮب ﮔﺮﻣﯽ‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن ﺧﻮن ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ‬
‫‪ ‬ﺧﺪا ﺗﺎ ﮐﯽ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﻴﺮ ﻣﺮگ و اﺷﮏ و دود و رﻧﺞ اﻳﻦ ﺗﺒﺎر ﻏﻢ‬

‫~ ‪~ 102‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬و ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ذرﻩ هﺎﯼ ﺧﺎﮎ ان ﺟﺎرﻳﺴﺖ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬و ﺳﻨﮓ و ﺻﺨﺮﻩ و ﮐﻮهﯽ ﮐﻪ ﭘﮋواﮐﯽ ز درد و ﻧﺎﻟﻪ هﺎﯼ ﻣﺮدﻣﺎن ﮔﺸﺘﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﮐﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﮐﯽ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ اﺷﮑﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﻗﺎﻣﻮس ﭼﺸﻤﯽ و ﻧﻪ ﺁهﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ دود درد را ﮔﻴﺮد‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻟﺐ هﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﻣﺎﺗﻢ‬
‫‪ ‬ﻓﻘﻂ ﻧﺎم ﺗﻮ و ﺗﮑﺮار ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ‬
‫‪ ‬اﮔﺮ رﺣﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ درﻳﺎﯼ ﻃﻐﻴﺎﻧﯽ‬
‫‪ ‬دﮔﺮ هﺮﮔﺰ‬
‫‪ ‬دﮔﺮ هﺮﮔﺰ‬
‫‪ ‬ﻣﺒﺎدا ﭼﺸﻢ ﻣﺎن ﺑﺮ ﺟﺜﻪ ﻳﯽ از ﮐﻮدﮐﯽ در ﺧﻮن‬
‫‪ ‬و ﻳﺎ در ﻣﺮگ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﻣﺮگ ﺁدﻣﯽ ﻣﻈﻠﻮم‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ اﻳﻦ ﻓﺎﺳﺪان ﺑﺎ ﻧﺎم ﺗﻮ ﮔﻴﺮﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺟﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺧﻮن ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﯽ ﺑﺎل و ﺑﯽ ﭘﺮ را‬
‫‪ ‬ﺧﺪا ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻨﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﺮ اﻧﺴﺎن ز ﺗﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺪا ﮔﺮدد‬
‫‪ ‬ﺧﺪا ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻨﺎم ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﻣﻈﻠﻮم ﻣﻦ ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮔﺮدد‬
‫ﺧﺪا ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻨﺎم ﺗﻮ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ان ﺑﺎﻻ‬
‫‪ ‬ﺧﺪا‬
‫‪ ‬ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬
‫ﺧﺪا ﻳﮑﺒﺎر هﻢ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺖ زار زﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﻧﮕﺎهﯽ ﮐﻦ‬
‫‪ ‬و اﻳﻦ درﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻴﺎن ﺧﻮن‬

‫~ ‪~ 103‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪ ‬ﮐﻪ هﺮ ﮐﻮدﮎ ﻣﻴﺎن ﺧﻮن ﺧﻮد اﻳﻨﺴﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﯽ‬
‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ان ﺑﺎﻻ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ درﮔﺎهﺖ دﻋﺎ دارم‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﻳﺎ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎزار ﻓﺮوش دﻳﻦ و اﻳﻤﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﻳﺎ هﺮ ﭼﻪ ادم ﭘﻴﺮو اﻳﻦ رﺳﻢ ﺷﻴﻄﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﻳﺎ هﺮ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﯽ را ﺑﻨﺎم ﺗﻮ ﻗﺮﻳﻦ ﺳﺎزد‬
‫‪ ‬ﺧﺪاﻳﺎ دﺳﺖ اﻧﮑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎزد‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﺧﻮد ﺗﺒﺎﻩ ﮐﻦ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ دﻳﻦ ﻓﺮوﺷﺎن را‬
‫‪ ‬ﺑﺴﻮزان‪ ،‬ﻣﺤﻮ ﮐﻦ‪ ،‬ﺧﺘﻤﯽ رﺳﺎن اﻳﻦ ﺧﻮد ﻓﺮوﺷﺎن را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺧﺪا هﺴﺘﯽ در ﺑﺎﻻ‬
‫ﺧﺪا ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬

‫~ ‪~ 104‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺎغ و داس‬

‫ﺑﺎز هﻢ اﺑﺮﯼ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﻪ اﻳﻦ اﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﺎز هﻢ رﻋﺪﺳﺖ و ﺑﺎران ﺳﺖ و ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﻧﻬﺎن ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ اﻳﻦ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ در داﻣﺎن درد‬
‫ﺑﺎز ﻧﺒﺾ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ ﺑﻴﺠﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﺮد ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ در ﺑﺎغ وﻳﺮان ﺗﺮس از اﻻم داس‬
‫ﺑﺎز ﭼﺸﻢ هﺮ ﺟﻮاﻧﻪ در ﻧﻔﻴﺮ و در هﺮاس ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎز هﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺻﺒﺢ و ﺷﻔﻖ‬
‫ﻣﻴﺸﻮد ﻣﺤﻮ و ز ﺟﺎﻧﺶ ﻣﻴﺮود ﺷﻮر و رﻣﻖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﻟﻴﮏ‪ ،‬اﻳﻨﺒﺎر اﻳﻦ درﺧﺘﺎن ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎ ﻳﮏ ﺻﺪا‬
‫دﺳﺖ داﺳﯽ را ﮐﻪ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻨﺪﻧﺪ ﺟﺎﺑﺠﺎ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎغ ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﺧﺘﻦ هﺎ ﺧﻮب ﻣﻴﺪاﻧﺪ ز ﺟﺎن‬
‫ﻗﺪر ﺧﺎﮎ و ﻗﺪر اب و ﻋﻤﺮ ﻧﻮر و ﻗﺪر ان‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎغ اﻳﻨﮏ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﺎ روح ﺗﺎزﻩ اﺳﺘﻮار‬
‫ﭘﺎس ﻣﻴﺪارد ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻃﺮات دور و ﭘﺎر ‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 105‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺎغ ﻣﻴﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺘﺤﺪ ﺗﺎ هﺮ ﺗﻮان‬

‫هﻤﭽﻮ ﮐﻮهﯽ ﺁهﻨﻴﻦ ﺧﻴﺰد ﻋﻠﻴﻪ اﻳﻦ ﺧﺰان ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫رﻓﺖ ان وﻗﺘﯽ ﮐﻪ هﺮ ﺷﺎخ و ﺟﻮاﻧﻪ ﺳﺎدﻩ ﺑﻮد‬
‫ﻣﺮگ ﮔﻞ هﺎ در ﭼﻤﻦ ﻣﻴﺜﺎق اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮد ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫رﻓﺖ ان وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﺗﺶ در ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ رﻳﺨﺖ‬
‫ﺳﻮﺧﺖ هﺮ ﺷﺎﺧﻪ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ زﻏﻦ ﺑﺮ راغ رﻳﺨﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎغ ﺑﺸﮑﺴﺖ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﻔﻞ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ را‬
‫دﺳﺘﻪ ﭼﻮﺑﻴﻦ هﺮ داس ﻣﻨﺎﻓﻖ ﭘﻴﺸﻪ را ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎغ داﻧﺪ هﺮ ﭼﻪ ﭼﻮﺑﺴﺖ از ﻣﻴﺎن راغ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﭼﻮب ﭼﻮن در داس اوﻳﺰد ز ﺟﻨﺲ ﺑﺎغ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 106‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺟﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻓﺪاﻳﺖ ﻣﺎدر ﺗﻮ!‬
‫ﮐﻪ ﺟﺴﻢ ﺧﺴﺘﻪ ام را ﻣﻴﮑﺸﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﻪ دور از ﺷﻬﺮ ﻏﻢ در اﺷﮏ و ﻣﺎﺗﻢ‬
‫ﺗﻮ ﻣﺎدر را ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺮون رهﺎﻧﯽ! ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺟﺎن ﻣﻴﺮوم ﺑﻴﺮون از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎﮐﺶ ﺟﺴﻢ ﺑﺎﺑﺎ را ﺑﻠﻌﻴﺪﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ در هﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﺮﻣﺨﺮوﺑﻪ هﺎﻳﺶ‬
‫‪  ‬ﮔﻠﯽ از ﺧﻮن ﻳﮏ ﻣﺎدر دﻣﻴﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬ﺗﻴﺰﺗﺮ رو! ﺗﻴﺰﺗﺮ ﺷﻮ!‬
‫دﻳﮕﺮ ﺗﺎب ﺑﻢ و اﺗﺶ ﻧﺪارم‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺮوﯼ ﺑﺴﺘﻦ در ﮐﻔﻦ را‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﮐﻮدﮎ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺪارم‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻢ ﺑﺎﺑﺎ و ﺧﻮاهﺮ‬
‫ﺑﺮادر ﻳﺦ زد و ﺑﯽ ﻧﺎن ﺗﻠﻒ ﺷﺪ‬
‫ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ام ﺑﺎ ﺗﻮ در اﻳﻨﺠﺎ‬
‫‪  ‬ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ زﻳﺮ و زﺑﺮ ﺷﺪ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 107‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﺧﻮاب هﺎ در ﺧﻮن ﺗﭙﻴﺪﻧﺪ‬

‫و ﺧﺎﻧﻪ ﻃﻌﻤﻪ ﺑﻢ هﺎﯼ ﺷﺮ ﺷﺪ‬
‫ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻣﺎ رﺣﻤﯽ ﻧﺪارد‬
‫‪  ‬و روز و ﺷﺎم ﻣﺎ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺮ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫ﭘﺴﺮ ﺟﺎن‪ ،‬ﭼﺸﻢ اﻣﻴﺪم ﺗﻮﻳﯽ ﺗﻮ‬
‫ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺛﺮوﺗﻢ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﯽ‬
‫دﻋﺎﻳﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ اﯼ ﺟﺎن ﻣﺎدر‬
‫‪  ‬ﮐﻪ رﻧﮓ ﻏﻢ ﻧﺒﻴﻨﯽ‪ ،‬ﻏﻢ ﻧﺒﻴﻨﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﻴﺸﻪ درﮐﻨﺎرم زﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎدرت ﺧﻴﻠﯽ ﻓﮕﺎرﺳﺖ‬
‫ﻣﻴﺎن روح او ﺻﺪ زﺧﻢ ﻧﺎﺳﻮر‬
‫ز ﻣﺮگ ﮐﻮدﮐﺎﻧﺶ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎرﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 108‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﻔﺮﻩ اﻓﻄﺎر ﻣﻦ ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‬

‫ﺳﻔﺮﻩ ام ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‬
‫ﻧﯽ ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﺣﻼوت هﺎﯼ رﻧﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﮐﻒ اﻧﺴﺖ‬
‫ﻧﯽ ز ﺧﺮﻣﺎ و رﻃﺐ در ان اﺛﺮ ﻳﺎ از ﺛﻮاب ﺷﻬﺪ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ‬
‫‪  ‬ﻧﯽ ﻏﺬاﯼ ﮔﺮم و ﻣﻄﺒﻮع ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺣﻠﻖ ﺧﺸﮑﻢ‪ ،‬ﺟﺮﻋﻪ ﻳﯽ از اب ﭘﺎﮎ و ﺳﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﺳﻔﺮﻩ ام ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻮدﮐﻢ هﺮ روز ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﺑﻮﯼ ﻧﺎن ﺧﺎﻧﻪ هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫از ﭼﻪ ﺳﻔﺮﻩ در ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻪ اﻧﻬﺎ ﭘﺮ از رﻧﮕﺴﺖ‬
‫‪  ‬از ﭼﻪ اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﻴﺎن ﮐﻠﺒﻪ ﻣﺎ ﺳﺮد و ﺑﻴﺮﻧﮕﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺳﻔﺮﻩ ام ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻮدﮐﻢ هﺮ روز ﻣﻴﮕﻮﻳﺪ ﭼﺮا ﺑﺎﺑﺎ! ﻣﺎﻩ روزﻩ ﺳﺎل ﻳﮑﺒﺎرﺳﺖ‬
‫ﻟﻴﮏ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ رﺳﻢ روزﻩ‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ از ﻣﺎﻩ‬
‫‪  ‬در ﺗﻤﺎم ﺳﺎل در ﺟﺮﻳﺎن و ﺗﮑﺮارﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺳﻔﺮﻩ ام ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﺎش ﻣﻴﺸﺪ اﻧﺪﮐﯽ اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﯽ رﻧﮓ و وﺟﺪان را‬
‫ﻣﻦ ﮐﻤﯽ هﻤﺮﻧﮓ دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮﻩ هﺎ ﺳﺎزم‬
‫اﻧﮕﺒﻴﻨﯽ از ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻮدﮐﻢ رﻳﺰم‬
‫ﺑﻮﯼ ﻣﻄﺒﻮع از ﮐﺒﺎب دل‬
‫دوغ ﺷﻮرﯼ از ﻧﻔﻴﺮ اﺷﮏ‬
‫ﺷﻬﺪ ﺣﻠﻮاﯼ ز ﮐﺎم ﺻﺒﺮ‬
‫ﺳﺒﺰ هﻢ رﻧﮓ ﺗﻤﺎم ﺁرزو هﺎﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 109‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ﺳﺮخ هﻤﺮﻧﮓ ﺗﻤﺎم رﻧﺞ دﻧﻴﺎ‪ ،‬رﻧﮓ ﻏﻢ هﺎﻳﻢ‬

‫‪ ‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﻣﻦ هﻢ در ﮐﻨﺎر ﺳﻔﺮﻩ ﻳﯽ رﻧﮕﻴﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻤﺎم رﻧﮓ و ﺑﻮﯼ ﻧﺎن ان ﻧﺎزم‬
‫ﺳﻔﺮﻩ هﺎﯼ دﻳﮕﺮان ﮔﺮ ﭘﺮ ز ﻧﺎن از ﺧﻮن ﻣﺮدم ﺷﺪ‬
‫‪  ‬ﻣﻦ ﺑﻪ رﻧﮓ رﻧﺞ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻩ را ﺳﺎزم‬
‫‪ ‬‬
‫ﻟﻴﮏ ﺣﺎل اﻳﻦ ﺳﻔﺮﻩ ام ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ‬
‫از هﻤﺎن ﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﻐﻤﺎ رﻓﺘﻪ از اﻳﻦ ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺳﻔﺮﻩ اﻓﻄﺎر اﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺮ ز رﻧﮓ و ﺧﺎﻧﻪ هﺎﺷﺎن‬
‫ﻣﻬﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻴﺴﺖ!‬

‫~ ‪~ 110‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺣﻠﻴﻤﻪ‬

‫‪ ‬وﻗﺖ اذان و ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎرﻳﮏ اﺳﻤﺎن‬

‫‪ ‬ﺧﻮاب از دو ﭼﺸﻢ ﺷﺎد ﺣﻠﻴﻤﻪ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﻴﺮاهﻦ زرﯼ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﮐﻨﺎر او‬
‫‪ ‬ﺑﺮ روﯼ ﻓﺮش ﺗﺎ دم ﺻﺒﺢ اراﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬در ﭼﺸﻢ هﺎﯼ ﺷﺎد ﺣﻠﻴﻤﻪ هﻮاﯼ درس‬
‫‪ ‬اﻣﻴﺪ ﺻﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ زﻳﺒﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬اﻧﮕﺸﺖ هﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ او در ﭘﯽ ﻗﻠﻢ‬
‫‪ ‬ﺻﺪ ﺑﺎر در ﻣﻴﺎن هﻮا "ح " ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎدر ﺑﺮاﯼ رﻓﺘﻦ او ﺻﺪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻮ او ﺧﻤﻮش‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﻧﮕﺮدد اﺳﻴﺮ درد‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺣﻠﻴﻤﻪ ﻧﮕﺮدد ﮐﻨﻴﺰ و ﮔﻮش‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎدر ﮐﻨﺎر در ﺑﻪ اﻣﻴﺪﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮام‪ ،‬ﺑﺮو ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻣﻮز و ﺑﺎزﺁ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﺒﺎش ﮐﻪ ﮐﻨﺎر هﻮﻳﺖ ات‬
‫‪ ‬اﻧﮕﺸﺖ ﺗﺎﭘﻪ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺎﻧﺪت ﺑﺠﺎ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎدر ﺳﮑﻮت ﮐﺮد ﭼﻮ ﭘﺪر دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ‬
‫واﻧﮕﻪ ﻧﻮاﯼ ﺳﺮد ﭘﺪر ﺧﻄﺒﻪ اﻳﻦ ﻧﻤﻮد‬

‫~ ‪~ 111‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺁرﯼ ﺑﺮو ﺑﺮاﯼ دو ﺳﻪ روز و ﺑﻌﺪ از ان‬

‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎش و ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﺎر زﻧﺴﺖ ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎر زﻧﺴﺖ هﻤﻴﻦ‬
‫‪ ‬اوﻳﺰﻩ ﮐﻦ ﭼﻮ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ درس و ﻣﮑﺘﺐ و ﺳﺨﻦ و هﺮ ﭼﻪ ﻧﻮ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬هﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮدﻩ در ﺗﺒﺎر ﮐﻴﺶ و دﻳﻦ ﻣﻦ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺷﺎدﯼ ز روح ﺷﺎد ﺣﻠﻴﻤﻪ ﺑﺮﻳﺪ و رﻓﺖ‬
‫از رﻧﮓ ﺷﺎد ﭘﻴﺮهﻨﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺧﻮش هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاﯼ ﺣﻠﻴﻤﻪ هﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﺮد هﺎﯼ زﻣﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫~ ‪~ 112‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻳﮏ رﻧﮕﻢ‬

‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﺧﻨﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻔﮑﻴﮏ هﺎﯼ رﻧﮓ و ﺑﯽ رﻧﮕﻢ‬

‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﮔﺮﻳﻢ ﻣﻴﺎن ﮔﻨﮕﯽ زﻧﻬﺎر اﻳﻦ ﻧﻨﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﺳﺎﮐﻦ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﺟﺎرﯼ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﻣﺎﺗﻢ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﺧﻮارﯼ‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ زﻧﺪاﻧﯽ و ﺷﺎدم‪ ،‬ﮔﻬﯽ ازاد و دﻟﺘﻨﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ در ﭼﺎوش درﻣﺎﻧﺪﻩ ﻳﮏ ﻧﻮر ﺷﺒﮕﺮدم‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﻳﮏ ﺧﻨﺠﺮ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺧﺸﻢ ﻧﺎب در ﭼﻨﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﺧﺸﻢ ام ز ﺟﻨﺲ اﺗﺶ و ﭘﻮﻻد و ﺁهﻨﺪﺧﺖ‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ارام ز ﺟﻨﺲ اﻃﻠﺲ ﻃﺎووس ﺻﺪرﻧﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ زﺧﻤﻢ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﻣﺮﺣﻢ‪ ،‬ﮔﻬﯽ دردم‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﻧﺎﺳﻮر‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ در ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﻢ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ در ﺟﻨﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﻳﮏ ﺳﺎﻗﻪ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ ﺑﯽ رﺣﻤﯽ‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ در اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ از ﺗﺒﺎر ﺻﺨﺮﻩ و ﺳﻨﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻘﺎب روح ﺑﺸﮑﺴﺘﻢ‪ ،‬رهﺎ از ﺳﻠﻄﻪ رﻧﺪان‬
‫‪ ‬وﻟﯽ در اﺧﺘﻼط ﺑﻮدن ﺧﻮد‪ ،‬ﺻﺎف و ﻳﮑﺮﻧﮕﻢ‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 113‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬

‫‪ ‬هﻮاﯼ ﮔﻨﮓ ﻳﮏ ﻃﻮﻓﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫‪ ‬ﺻﺪاﯼ ﻋﺮﺑﺪﻩ از ﻣﺴﺖ و از دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﻀﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ ﺷﻬﺮ ﻋﺎرﯼ از اهﻨﮓ ﺑﻮدﻧﻬﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﻮاﯼ اﻟﻮداع از ﺣﻠﻖ هﺮ ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﮐﻮﭼﻪ هﺎ ﺗﺎرﻳﮏ و ﻣﺘﺮوﮎ‪ ،‬ﺳﺮد و ﺑﯽ هﻤﺮاﻩ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﻴﺮ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ از ﻗﻠﺐ هﺮ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﭼﻨﺪ وﻟﮕﺮد ﺻﺤﺮاﯼ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺧﺘﻢ ﺗﻮﺟﻴﻪ هﺎﯼ ﻳﮏ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﻧﻮر ﺑﺮ هﺮ روزﻧﻪ دﺳﺘﻮر ﺗﺤﺮﻳﻤﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺑﺴﺘﻦ هﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ‪ ،‬زوﻻﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﻣﻬﺪ ﺷﻴﺮان‪ ،‬ﻗﺎﻃﺮﯼ ﺑﺎ ﺳﻢ ﺧﺎﮐﻴﻦ اش‬
‫‪ ‬ﭼﻪ دﻟﻘﮏ ﮔﻮﻧﻪ در ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺎ ﻣﺮداﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺳﺮ هﺮ دوﺳﺖ را ﺑﺮ ﻧﻴﺰﻩ اوﻳﺰﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﺮدم‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل اﻳﻨﮑﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽ اﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 114‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺗﻴﻢ ﭘﻴﺮوز‬
‫‪ ‬‬
‫در ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ از ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺗﻴﻢ ﻓﻮﺗﺒﺎل اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن در اوﻟﻴﻦ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﻴﻦ اﻟﻠﻤﻠﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻴﻢ ﭘﻴﺮوز‪ ،‬ﺗﻴﻢ ﻣﻠﯽ‪ ،‬ﻓﺎﺗﺢ اﻓﻐﺎﻧﯽ ام‬
‫‪ ‬ﻋﺸﻖ ﻣﻴﻬﻦ‪ ،‬ﺷﻮر ﻣﻠﺖ‪ ،‬ﻣﻬﺮ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ام‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺪان از ﺗﺒﺎر ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺒﺎزد ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺷﻌﺎر ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮب ﻣﻴﻨﺎزد ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺎم هﺎﻳﻢ ﺟﻮﺷﺶ ﭘﻮﻻد و ﺁهﻦ در وﻗﺎر‬
‫‪ ‬ﻏﺮﻩ هﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺻﺨﺮﻩ هﺎﯼ ﮐﻮﻩ ﺑﺎﺑﺎ در ﺷﻌﺎر‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬زادﻩ ان ﺧﺎﮎ ﭘﺎﮐﻢ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ ﺟﻨﮓ و ﺗﻔﻨﮓ‬
‫‪ ‬ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺪان ﮔﺸﺘﻢ از رﻧﺞ زﻣﺎن ﭼﻮن ﭘﻮر ﺳﻨﮓ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺮد ﻣﻴﺪان ام و ﻣﻴﺪان ﺷﻮر ﻣﻴﮕﻴﺮد ز ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﺷﻮر ﻣﻴﮕﻴﺮد ز ﺷﻮرم‪ ،‬ﻧﻮر ﻣﻴﮕﻴﺮد ز ﻣﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻢ در ﺻﻼﺑﺖ‪ ،‬ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﻢ ﺑﺲ هﻤﻴﻦ‬
‫‪  ‬هﺮ ﮐﻪ دارد ﺗﺎب ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺮ ﻧﺪاﻧﯽ ﻏﻴﺮت اﻓﻐﺎﻧﯽ و اﻓﻐﺎﻧﯽ ام‪ ‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻴﺪان اﻣﺪﯼ‪ ،‬ﻣﻴﺪاﻧﯽ ام‪ ،‬ﻣﻴﺪاﻧﯽ ام‬

‫~ ‪~ 115‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻘﺎم ﺷﺮ‬

‫‪ ‬ﺑﮕﺬﺷﺖ اﻧﺰﻣﺎن ﮐﻪ وﻓﺎ ﺑﻮد رﺳﻢ دهﺮ‬

‫‪ ‬ﺣﺎﻻ ﭼﻮ ﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻩ زﻣﻴﻦ ﮔﻴﺮ‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻧﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬﺷﺖ ان ﺻﻼﺑﺖ اﺳﺐ ﭼﻤﻮش و ﺗﻴﺰ‬
‫‪ ‬ﺣﺎﻻ ﻣﻬﺎر ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ دم ﺧﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ دﺳﺖ ﺑﺎﻏﺒﺎن هﻤﺎن دﺳﺖ ﻗﺎﺗﻠﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﺰ ﺷﺎﺧﻪ هﺎ ﺑﻪ زور زﻧﺪ ﻏﻨﭽﻪ هﺎ ز ﺳﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ ﺑﻴﺨﺮد ﺑﻪ ﮐﺮﺳﯽ و هﺮ ﺑﺎﺧﺮد ﺑﻪ ﮔﻮر‬
‫‪ ‬ﺟﺎهﻞ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮد ﺷﺎد و ﻣﻔﺘﺨﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ در ﻣﻴﺎن زﻣﺎن‪،‬ﻋﺎﺻﯽ و ﺗﻬﯽ‬
‫‪ ‬هﺮ ﺟﺎ ﻧﻔﻴﺮ وﺣﺸﺖ و هﺮ ﺟﺎ ﺟﻤﻮد ﻗﻬﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﻴﻄﺎن ﮐﻨﺎﻳﻪ زد ﺑﻪ ﺑﻨﯽ ﺁدم ﺷﺮﻳﻒ‬
‫ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ رهﺒﺮﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎم ﺷﺮ‬

‫~ ‪~ 116‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﺟﺒﺎر ﭘﺎﻳﺎن‬

‫‪ ‬ﻣﺎ هﻤﻪ رﻧﺞ و ﻏﻢ اﻳﻦ دور و دوران دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬

‫‪ ‬زﺧﻢ ﻧﺎﺳﻮر زﻣﺎن در ﭼﻨﮓ ﺗﻮﻓﺎن دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﯽ ﺑﺎل و ﺑﯽ ﭘﺮ در اوج ﭘﺮوازﯼ ﻧﮕﻮن‬
‫‪ ‬ﺑﺲ ﮐﻪ ﺟﻮر زﻧﺪﮔﯽ در ﮐﻨﺞ زﻧﺪان دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺎ هﻤﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺸﻴﻦ در اﻳﻦ ﺳﺮاﯼ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن‬
‫‪ ‬زاﻧﮑﻪ ﻣﺮگ دوﺳﺖ را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺣﻴﺮان دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺼﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﻏﻢ در اﻧﺤﻨﺎﯼ روز و ﺷﺐ‬
‫‪ ‬اﺷﮏ را ﺑﺎ هﺮ ﻓﻐﺎن‪ ،‬ﻣﮋﮔﺎن ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎن دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬روح ﻣﻦ ﻣﺎﺗﻢ ﺳﺮا‪ ،‬درﻣﺎﻧﺪﻩ در ﻏﻢ روح ﺗﻮ‬
‫‪ ‬اﻧﻘﺪر رﻧﺠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻋﺮﻳﺎن و ﭘﻨﻬﺎن دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫زﺧﻢ هﺎ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن از روزﮔﺎر و روزﮔﺎر‬
‫‪ ‬رﺣﻢ ﺣﻴﻮان را ﺑﻪ ﺧﻮد در ﻇﻠﻢ اﻧﺴﺎن دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻋﻘﺪﻩ هﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ دل در اﻳﻦ ﺳﺮاﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬زاﻧﮑﻪ ﻗﺒﻞ از هﺮ ﺷﺮوع‪ ،‬اﺟﺒﺎر ﭘﺎﻳﺎن دﻳﺪﻩ اﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 117‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺧﺪا‬

‫‪ ‬دﻳﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ درﮔﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﻗﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ‬

‫‪ ‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﭘﯽ ﺁن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮﻋﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﻳﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺒﺤﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ و ورد ﺗﻮ ﺑﺮ ﻟﺐ‬
‫‪ ‬رﺣﻤﺎن ﻣﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺠﺰ از ﺗﻮ ﻧﭙﺮﺳﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در راﻩ ﺳﻔﺮ ﺧﻮن ﺟﻴﮕﺮ ﺧﺎر ﻣﻐﻴﻼن‬
‫‪ ‬هﺮ زﺟﺮ ﮐﺸﻴﺪم و ز هﺮ رﻧﺞ ﺑﺠﺴﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬روزﯼ ﺷﻮد از ﮔﻮﺷﻪ ان ﭘﺮدﻩ ﺗﻮ ﺁﻳﯽ؟‬
‫‪ ‬ﻋﺎرﯼ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺟﺴﻢ از اﻳﻦ درد ﮐﻪ هﺴﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ روﺣﻢ و روﺣﻢ ز ﻋﻄﺶ هﺎﯼ ﺛﻨﺎﻳﺖ‬
‫‪ ‬ان روز ﮐﻪ ﻣﻦ روح ﺷﻮم ﺷﺎدم و ﻣﺴﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ز ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺗﻮ ﻧﻘﺸﯽ‬
‫‪ ‬زﻳﻦ رو ﺑﻪ ﻗﻔﺲ ﺷﺎدم و ﻗﻔﻠﺶ ﻧﺸﮑﺴﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ز ﻧﻘﺶ ﻧﻔﺲ ات اﻣﺪم اﻳﻨﺠﺎ‬
‫‪ ‬اﻧﺪم ﮐﻪ دﻣﻴﺪﯼ و ز روح ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺘﻢ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 118‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام‬

‫‪ ‬دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام ﺑﺮ ﻃﻮاف ﮐﻮﻩ ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﻴﭽﺎن ﻣﻴﺎ‬

‫‪ ‬ﻋﻴﺪ اﮔﺮ ﺷﺪ در ﻃﺒﻖ ﺑﺎ ﺧﻮن و ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﻣﻴﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام ﺑﺮ رواق دل ﻗﺪم را رﻧﺠﻪ ﮐﻦ‬
‫‪ ‬اﻗﺘﺪا ﺑﺮ روح ﻣﻦ ﮐﻦ‪ ،‬در ﮐﻔﻴﻞ ﺟﺎن ﻣﻴﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام در ﺧﺮاﺑﺎت روﯼ ﺳﺮﺧﯽ ﻣﻴﺨﺮﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﺴﺖ و ﺑﯽ ﭘﺮوا ﺑﻴﺎ‪ ،‬در ﭘﻮﺷﺶ و ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻴﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام ﮐﻴﻤﺎﻳﯽ ﺧﻠﻘﺘﻢ اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺳﺎدﻩ ﺁ‪ ،‬ﺧﺎﮐﯽ ﺑﻴﺎ‪ ،‬در ﺣﻠﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻴﺎ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ام در ﻣﻴﺎن ﮐﻮﻩ و ﺑﺮزﻧﮓ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬
‫درب ﻗﻠﺒﺖ را ﮔﺸﺎ‪ ،‬در ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺎدان ﻣﻴﺎ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 119‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‬

‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ دﺳﺘﻬﺎﯼ‬

‫ﮐﻪ روزﯼ ﻣﻴﻠﻪ هﺎﯼ ﻗﻔﺲ را ﺷﮑﺴﺖ‬
‫‪ ‬و اﻣﺮوز ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﻴﻠﻪ ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ ﺷﮑﻮﻩ اﺷﮏ هﺎﯼ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ رﻳﺨﺖ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ از ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺴﺎﺣﯽ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬و ان ﺧﻨﺪﻩ هﺎﯼ ﮐﻪ ﺣﻠﻖ ﻣﺮداب را ﮔﺸﻮد‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺮو ﺑﺮدن ﺧﻮد‬
‫‪ ‬راﮐﺐ ﺑﻮدن را ﻧﻔﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ ﻗﻠﺒﻬﺎﯼ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در اوج ﭘﻠﻴﺪﯼ‪ ،‬هﻨﻮز رﺣﻢ در ان ﺳﻮﺳﻮ ﻣﻴﺰﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﻗﻠﺐ هﺎﯼ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻴﺎل اﻧﺪ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﻳﮏ ﻗﻠﻘﻠﮏ اﺣﺴﺎس‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ در ﻣﯽ اﻳﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﭘﻠﻴﺪﯼ ﺧﺎﻟﺺ و ﺗﻘﺪس ﺧﺎﻟﺺ‬
‫‪ ‬و دﻋﺎﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ هﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫‪ ‬از ﻋﻤﻖ ﭘﻮد هﺴﺘﯽ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ هﺮ ﺧﺪاﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﺻﺎدر ﻣﻴﺸﻮد‬

‫~ ‪~ 120‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‬

‫‪ ‬هﻤﺎن ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺗﺮدﻳﺪ ﻳﮏ ﺟﻼد‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ هﻤﺪردﯼ ﮔﺮگ‬
‫‪ ‬و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺎرﻳﮑﯽ ﺻﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻢ‬
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺳﻘﻮط ﺑﺮ ﻣﺬاﺑﯽ از رﻧﺞ روزﮔﺎر ﺑﺎﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 121‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﻮﮔﻮارﻳﻢ‬

‫‪ ‬در ﺷﻮر اﻧﻬﺪام ﺧﻮدم‪ ،‬اﻧﺘﺤﺎرﻳﻢ‬

‫‪ ‬از ﺣﺲ رﺣﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺨﻮد‪ ،‬ﻣﺴﺦ و ﻋﺎرﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺮﻳﺎﮎ ﺗﻴﺮﻩ ام ﺑﻪ رگ رﻧﺞ ﭘﺎر ﺧﻮد‬
‫‪ ‬ﺷﺎدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻢ ﭼﮑﻴﺪﻩ هﺮ درد و ﺧﻮارﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﻧﻘﺸﻪ زﻣﻴﻦ و زﻣﺎن‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﺪم ﭼﻨﻴﻦ‬
‫‪ ‬ﮐﺰ ﺳﻴﺐ و ﺁدم و ﺟﺒﺮوت اش‪ ،‬ﻓﺮارﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻮﺟﯽ ﺷﺪم ﺑﻪ اب و ﺳﮑﻮن رﻓﺖ ﺑﻴﺨﺒﺮ‬
‫‪ ‬دﻳﺪﯼ‪ ،‬ز اﻧﺠﻤﺎد‪ ،‬ﺷﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺎرﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﻘﻨﻮس اﺧﺮم ﮐﻪ ﺑﺮﻗﺼﺪ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ هﺎ‬
‫‪ ‬از ﺟﻨﺲ ﺧﺎﮎ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮﮔﻮارﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﺬﻓﻢ ﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ز ﻗﺎﻣﻮس زﻧﺪﮔﯽ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮگ‪ ،‬ﺧﻮدم‪ ،‬اﻓﺘﺨﺎرﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 122‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﺮاﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬

‫‪ ‬رﻩ ﻓﺮار ﻗﻨﺎرﯼ ز ﻻﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ اﺧﺮ ﺷﺎﻋﺮ‬
‫‪ ‬ﺳﮑﻮت ﺳﺒﺰ ز ﺟﻨﺲ ﺟﻮاﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ز ﮐﻮﯼ دوﺳﺖ ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺑﻪ رﻧﺞ ﻋﻤﺮ ﻣﭙﺮس‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪم‪ ،‬ز ﺧﻮدم ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻬﺎر رﻧﺞ ﺣﻮادث و ﭼﺮخ ﮐﻴﻦ زﻣﺎن‬
‫‪ ‬ﭼﻮ زﻟﻒ ﺗﺎر ﺑﻪ ﺗﻤﮑﻴﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻳﯽ ﻣﺮدود ﻣﺎﻧﺪن و رﻓﺘﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺑﻮدن ﺧﻮد ﻳﮏ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻢ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 123‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬دوﺳﺖ‬

‫‪ ‬هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ﺟﺎﯼ ﺑﯽ اﺛﺮت‬

‫‪ ‬ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﭘﻬﻨﻪ ﭘﺮواز ﺑﯽ ﻟﻘﺎﯼ ﭘﺮت‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﮑﻮﻩ ﻧﻮر ﺗﻮ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﺻﻔﺎﯼ رود ز ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﭼﮑﻴﺪﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﺑﺎران ز ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺮت‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻤﺎم ﮐﻮﭼﻪ ﭼﻮ اﺋﻴﻨﻪ اﻧﻌﮑﺎس ﺗﻮ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻳﻤﻦ ﻗﺎﺻﺪ در راﻩ ﮐﻪ اورد ﺧﺒﺮت‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺟﻬﺎن ز ﻧﻘﺶ ﺗﻮ ﺑﺮﺟﺎ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ ﻧﻬﺎن‬
‫‪ ‬ﮐﺸﻴﺪﻩ ام ﺑﻪ ﻧﻔﺲ هﺎ ﺣﻀﻮر ﻣﻔﺘﺨﺮت‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ز روﯼ دوﺳﺖ ﺟﻬﺎن رﻧﮓ دوﺳﺖ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬ﮔﻬﯽ ﺷﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻬﯽ رخ ﻗﻤﺮت‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮ اﻧﭽﻪ ﻣﻴﺮﺳﺪ از دوﺳﺖ ﭘﺎس ﻣﻴﺪارم‬
‫‪ ‬ﭼﻪ رﺣﻤﺘﯽ ﺑﻨﻤﺎﻳﯽ‪ ،‬ﭼﻪ رﻧﺞ ﻣﺨﺘﺼﺮت‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ز او رﺳﻴﺪ اﮔﺮ ﻧﻴﺶ‪ ،‬اﺳﺘﺨﺎرﻩ ﻣﮑﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﻨﻮش ﮔﺮ دهﺪت ﺟﺎم زهﺮ ﺑﺎ ﺷﮑﺮت‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 124‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫هﺬﻳﺎن ﺑﮕﻮ‬

‫‪ ‬هﺬﻳﺎن ﺑﮕﻮ! ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺳﺨﻦ از ﻋﺪاﻟﺘﯽ‬

‫‪ ‬ﻣﻐﺮور ﺷﻮ ﺑﻪ رﺳﻢ زﻣﺎن و ﺣﻤﺎﻗﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﺘﺮوﮎ ﮐﻦ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺮ از اﻳﺪﻩ هﺎﯼ ﻧﺎب‬
‫‪ ‬ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮﻳﺰ ﭼﮑﻴﺪﻩ ﻳﯽ از هﺮ ﮐﺜﺎﻓﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ و ﺟﻤﺠﻤﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‬
‫‪ ‬ﺗﺰوﻳﺮ ﺷﻮ ز ﻧﻮع ﻓﺮﻳﺐ و ﺧﻴﺎﻧﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻴﻬﻮدﻩ رﻧﺞ ﺧﺴﺘﻪ وﺟﺪان ﭼﻪ ﻣﻴﮑﺸﯽ‬
‫‪ ‬ﺳﺒﻘﺖ ﺑﺠﻮ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻪ ﺧﺒﺚ ﺧﺒﺎﺛﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻟﻮدﻩ ﺷﻮ ﭼﻮ اب ﮔﻞ اﻟﻮد اﻳﻦ ﺳﺮاب‬
‫‪ ‬ﺗﮑﻔﻴﺮ ﮐﻦ زﻻﻟﯽ اب ﺑﺎ رواﻳﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺣﺮاج ﮐﻦ درﻳﭽﻪ اﻓﮑﺎر ﭘﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﻔﺮوش هﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﺎب ﻧﺠﺎﺑﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁرﯼ! زﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﺎم دﻟﺖ ﻣﻴﺸﻮد اﮔﺮ‬
‫‪ ‬ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺑﻴﺸﻌﻮر ﺷﻮﯼ ﺑﯽ ﻧﺪاﻣﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 125‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﻦ‬

‫‪ ‬ﺑﮕﺬار در ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ هﻤﺎﻧﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﺑﻮدﯼ ﺑﻤﺎﻧﯽ‬

‫‪ ‬ﻗﺎﻣﺖ ات اﺳﺘﻮار درﺳﺖ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﭙﻴﺪار هﺎ‬
‫‪ ‬ﻗﺪم هﺎت ﺑﺎ ﺻﻼﺑﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﮕﺎهﺖ ﺗﻴﺰ و ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻮﻧﻪ‬
‫‪ ‬و ﻧﻔﺲ هﺎت ﺗﻘﺪﻳﺴﯽ از رهﺎﻳﯽ اﺳﻴﺮان از ﺑﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬در ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻮﻩ هﺎش ﭘﻨﺎهﮕﺎﻩ ﮐﻴﻦ ﺳﺖ‬
‫‪ ‬و زﻣﺴﺘﺎن اﻧﺠﻤﺎد ﻗﻠﺐ و وﺟﺪان ﺁوردﺳﺖ‬
‫‪ ‬هﻨﻮز اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻮﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ در ﺧﻴﺎل ﻣﻦ درﺳﺖ هﻤﺎﻧﻄﻮرﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﯽ ﺁﻳﯽ‬
‫‪ ‬از ﭘﻬﻨﻪ ﺳﻴﺎهﯽ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺁﻩ! ﮐﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺒﺖ‬
‫‪ ‬ﻗﻨﺪﻳﻞ هﺎﯼ ﺗﻨﻔﺮ را ذوب ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﮕﺬار هﺮ روز‬
‫‪ ‬راهﺖ را ﺑﺎ ﮐﺒﻮﺗﺮان در ﻋﺰا‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﮔﻠﺒﺮگ هﺎﯼ ﻻﻟﻪ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻧﻴﻤﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺑﺮ هﺎ ﻣﻴﺠﻨﮕﺪ‬
‫‪ ‬ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‬
‫‪ ‬دﻟﻢ ﮔﻮاهﯽ ﻣﻴﺪهﺪ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 126‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮐﻪ روزﯼ ﺗﻮ وﺳﻮﺳﻪ ﻋﺪاﻟﺖ را‬

‫‪ ‬ﺻﺪا ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬و از دﺳﺘﺎﻧﺖ ﻃﺮاوات روﻳﺶ ﺧﻮاهﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ‬
‫‪ ‬و ﺁب ﺧﻮاهﺪ اﻣﺪ دوﺑﺎرﻩ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺳﺮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﮕﺎن در ﺁن رگ ﺑﺮﻳﺪﻩ اﻧﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﺧﻴﻠﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﺒﻴﻨﯽ‬
‫‪ ‬در دﻳﺎرﯼ از ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﺎن‬
‫‪ ‬ﺗﺎر هﺎﯼ ﻧﺎاﻣﻴﺪﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﻴﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ‬
‫‪ ‬در ﺗﭙﺶ ﻟﺤﻈﻪ هﺎﯼ ﺳﺎﺋﻴﺪﻩ‬
‫‪ ‬و ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ وﻗﺘﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺣﺮارت اﺣﺴﺎس را از دﺳﺖ دادﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬روزﯼ‬
‫‪ ‬ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺗﻴﺰﭘﺎﯼ ﻧﺠﺎت‬
‫‪ ‬ﻣﺴﻠﺢ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ‬
‫‪ ‬اﺳﺘﻮار ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬
‫‪ ‬واﻧﮕﻪ‬
‫‪ ‬ﻟﺒﺨﻨﺪ هﺎﯼ ﮔﻤﺸﺪﻩ را‬
‫‪ ‬ﺑﺎز ﺧﻮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 127‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و در ﭘﻨﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫‪ ‬ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺧﻮدش ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻀﺎﯼ روزﮔﺎر‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 128‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ ‪ ‬‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ ﺑﻮد از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ ‪ ‬‬
‫ﮐﻪ در ﺷﻤﺎﻳﻠﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ‪ ‬‬
‫و در ﮐﻨﺎر ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺷﮑﻮﻩ ﺣﻀﻮرت ‪ ‬‬
‫ﻣﺜﻞ زاﺋﺮﯼ از ﺟﻨﺲ ﻣﺮوﻩ و ﺻﻔﺎ ‪ ‬‬
‫اﻟﺘﻤﺎس ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻗﻔﻞ هﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ را ‪ ‬‬
‫ﺑﺮاﯼ ﺁهﻮﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺿﻤﺎﻧﺖ ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ ‪ ‬‬
‫ﻧﻤﺎدﯼ ﺑﻮد از ﺗﻼوت اﻳﻪ هﺎﻳﯽ ‪ ‬‬
‫ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ اﺑﺴﺘﻦ درد هﺎﯼ ﭘﺎﺋﻴﺰﯼ ﺑﻮد ‪ ‬‬
‫و ﻣﺜﻞ ﭘﺘﮏ ﺷﻮر ﻓﺮهﺎد ‪ ‬‬
‫از ﺻﺨﺮﻩ هﺎﯼ اﻓﺴﺮدﻩ ﺑﻮدن ‪ ‬‬
‫اﻣﻴﺪ ﻓﺮورﻳﺨﺘﻨﯽ از ﺟﻨﺲ ﮐﺴﺮا ‪ ‬‬
‫در ﺟﺴﻢ ﻣﺪاﻳﻦ را داﺷﺖ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮاب ﻳﮏ زﺧﻤﯽ ﮐﻨﺎر اب ﺑﻮد ‪ ‬‬
‫ﺑﺎ وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ ‪ ‬‬
‫ﺑﺎ ﻃﻬﺎراﺗﯽ از ﺟﻨﺲ زﻣﺰم ‪ ‬‬
‫ﺑﺎ رﻧﺠﯽ از ﺗﺒﺎر ﻧﻮح ‪ ‬‬
‫و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺖ هﺎﺑﻴﻞ ‪ ‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﺑﻴﻞ درﻣﺎﻧﺪﻩ در روﺣﺖ ‪ ‬‬

‫~ ‪~ 129‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ ‪ ‬‬
‫اﺳﺘﺨﺎرﻩ هﺎﯼ ﺣﻮا ﺑﻮد از رﻧﺞ ﺁدم ‪ ‬‬
‫و ﺗﺼﻮر ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ‪ ‬‬
‫در ﺧﺼﺎﻣﺖ ﺳﺮﺧﯽ ﺳﻴﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ‪ ‬‬
‫و او را ﻓﺮو اﻓﮕﻨﺪ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ ﻧﺒﻮدﯼ ‪ ‬‬
‫ذهﻦ واﻣﺎﻧﺪﻩ ﻳﯽ ﺑﻮد ‪ ‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﯼ زﻣﻴﻨﯽ ‪ ‬‬
‫دو ﺑﺎل ﮐﺸﻴﺪ ‪ ‬‬
‫و هﻤﻪ را از ﺟﻨﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻴﭙﻨﺪاﺷﺖ!!‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 130‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺸﻖ‬

‫‪ ‬ﻗﺎﻣﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻠﻨﺪاﯼ ﺧﻮد از ﻧﺎم ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫‪ ‬ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺐ ﻧﻮر ﺳﺤﺮ را ز ﺗﻪ ﺟﺎم ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻧﮑﻪ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ هﻤﻪ ﺑﻨﺪ و ﺑﺠﺎن ﻣﺨﺘﺎرﺳﺖ‬
‫‪ ‬راﺣﺖ ﺟﺎن و دﻟﺶ را هﻤﻪ در دام ﺗﻮ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﻌﻠﻪ ﻋﺸﻖ ز ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬هﺮ ﻧﻔﺲ ﻻﻟﻪ ز داغ ﺗﻮ ﺷﺮر ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺮ ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﻣﻦ اوج ز ﭘﺮواز ﺗﻮ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬هﺮ ﺳﺮاﭘﺮدﻩ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﺳﺨﻦ از راز ﺗﻮ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﻧﻘﺶ ﺟﻬﺎن ﻣﻴﮑﺎرﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻟﻄﻒ هﻔﺖ رﻧﮓ ﮐﻤﺎن را هﻤﻪ از ﻧﺎز ﺗﻮ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭼﺸﻢ ﺑﺎ ﻳﺎد ﺗﻮ از اﺷﮏ ﮔﻬﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬ﺁﻩ در ﻣﺎﺗﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﺳﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دل ﻣﺎﺗﻢ زدﻩ ﮔﺎن داغ ز هﺠﺮان ﺗﻮ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﺳﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﺮوﺑﺶ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺗﻮ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺧﻮن ﭘﺎﮐﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ هﺮ ﺧﺸﮏ رگ اﻳﻤﺎﻧﺖ‬
‫‪ ‬ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺠﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدﻩ و ﻣﻬﻤﺎن ﺗﻮ ﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 131‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﯼ ﮐﻪ هﻤﺖ ز ﺗﻮ ﻗﺎﻣﺖ ﭼﻮ ﺷﺠﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬

‫‪ ‬دل ﺑﻪ ﺳﻮگ رخ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻩ و در ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻠﮑﻮت ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﻒ و ﺟﺎﻣﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮش ﺗﻮ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﻟﺒﻴﮏ ﺣﺴﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ و ﻣﺪهﻮش ﺗﻮ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬هﺮﮐﻮ ﺑﺎ ﮔﻮش دﻟﺶ ﻗﺼﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﺷﻨﻴﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﺤﻮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﮔﺸﺘﻪ و در ﺟﻮش ﺗﻮ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺎج زرﻳﻦ ﻧﺒﻮت ز ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬
‫ﺑﺎغ اﻳﻤﺎن ز ﺟﻬﺎد ﺗﻮ ﺛﻤﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬

‫~ ‪~ 132‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻗﺎﺻﺪﮎ‬

‫ﻗﺎﺻﺪﮎ‬
‫‪ ‬ﺁدم هﺎ‪ ،‬ﺁدم ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﺷﺎن‪ ،‬هﻔﺖ ﺑﻴﺠﺎرﯼ از دو رﻧﮕﯽ و رﻳﺎ و ﻓﺮﻳﺐ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺗﻮدﻩ ﻣﻌﻤﺎﯼ ﺁﻟﻮدﻩ ﻣﺜﻞ اﺧﻼط ﺳﺮﻓﻪ هﺎﯼ ﻋﻔﻮﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﺼﺎب ﻓﺴﺎد و دروغ و ﺧﻮدﭘﺮﺳﺘﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺎﺻﺪﮎ‬
‫‪ ‬ﺧﻮدت را در هﻮا ﺑﮑﺶ‬
‫‪ ‬ﻣﺒﺎدا ﻓﺮود ﺁﻳﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ هﺎﯼ ﮐﺴﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﻮدﻧﺖ را‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن دو اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻌﻮج اش‬
‫‪ ‬در ﺗﻔﻨﻦ ﺷﮑﺴﺘﻦ هﻮﻳﺖ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻧﻴﺸﺨﻨﺪ زردﯼ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ دود ﺳﻴﮕﺎر‬
‫‪ ‬ﻟﻪ ﮐﻨﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺎﺻﺪﮎ‬
‫‪ ‬از اﺳﻤﺎن ﺧﻮد را درﻳﻎ ﻣﺪار‬
‫‪ ‬ﮐﻪ زﻣﻴﻦ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮاﯼ ﻇﺮاﻓﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ و ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 133‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺧﻤﻴﺎزﻩ ﻣﻴﮑﺸﻢ ز هﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫از اﻳﻦ ﻧﺰاع ﮐﻬﻨﻪ ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫از ﺷﻬﺪ ﺑﯽ ﺣﻼوت ﺣﺮف دروغ و ﻣﻔﺖ ‪ ‬‬
‫از درد ﺑﯽ ﺗﻔﺎوت ﺻﺪ ﻧﻴﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫از هﺮ ﭼﻪ در ﺗﺼﻮرت اﻳﺪ ز ﺁدﻣﯽ ‪ ‬‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﻴﺎن ﺟﺴﻢ ﺧﻮد و ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫از ﺧﻨﺪﻩ هﺎ ز ﺑﻮدن و از ﻣﻮﻳﻪ هﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ ‪ ‬‬
‫از ﻧﻴﮏ و ﺑﺪ و زاهﺪ و دروﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫از ﺑﺎزﯼ زﻣﺎن و روان ﮐﻨﻮن و ﭘﺎر ‪ ‬‬
‫هﻢ از ﻟﻘﺎﯼ ﻏﺮﺑﯽ‪ ،‬هﻢ از رﻳﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫از ﻋﺮﻋﺮ و ز وق وق ﺑﻴﺠﺎ و ﻣﺴﺘﻌﺎر ‪ ‬‬
‫از ﺣﻠﻖ ﻳﮏ ﻣﻘﻠﺪ ﺑﯽ ﮐﻴﺶ ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ‬‬

‫~ ‪~ 134‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دل ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬

‫‪ ‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬

‫‪ ‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﺎ ﻳﮑﻴﺴﺖ‪ ،‬ز هﻢ دور ﺟﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﭙﭽﻴﻢ ﺑﻪ ﮔﺮد ﺣﺎل‬
‫‪  ‬ﻣﺎ ﭘﻴﭽﮑﻴﻢ ز ﭘﻴﭽﺶ ﻏﻢ هﺎ ﺑﺮﺳﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻳﻦ ﻣﻮج ﺷﻮر ز ﺷﺪت رﻧﺞ ﺳﺮﺷﮏ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﭘﺸﺖ زﻣﺎن ﺷﮑﺴﺖ ز ﺑﺲ ﺧﻮار و ﺧﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬اﻧﻘﺪر ﺑﯽ اﺛﺮ ﺷﺪﻩ اﻳﻦ درد روزﮔﺎر‬
‫‪ ‬ﮐﺰ ﺷﻮق زﺧﻢ ﺑﻪ ﺧﻨﺠﺮ دوران ﭼﻮ دﺳﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻣﻴﺪ و ﺁرزو و ﮐﻤﯽ ﻣﻬﺮ و دﻟﺨﻮﺷﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺮدار از اﻳﻦ ﺑﺴﺎط ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺴﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻴﮑﻦ ﺑﻪ ﻋﺮش ﭘﺎﮎ ﺧﺪا ﻏﻠﻐﻠﯽ زﻣﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺣﻴﺮان ﺑﺒﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﺪر ﭼﻮ ﺧﻮﺑﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﻠﻪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﮔﻮهﺮ ز رﻧﺞ ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﺗﻮ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻳﯽ وﻟﯽ ﻣﺎ دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ اﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 135‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮐﯽ هﺴﺘﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﻨﺎم ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ دﻳﻮان ﻧﺸﺴﺘﻢ ‪ ‬‬
‫از اﻳﻦ ﺑﻮدن‪ ،‬از اﻳﻦ ﺑﻮدن ﭼﻪ ﻣﺴﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﻳﮏ ﻣﻮج درﻳﺎﺳﺖ ‪ ‬‬
‫ﺧﻮدم ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﻮدم ﻣﺎﻧﺪم‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﺻﻴﺎد رﺣﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﻴﺪم ‪ ‬‬
‫ز دام ﺗﻮ‪ ،‬ز دام ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﺮﺳﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﻪ روﺣﻢ ﺗﺎ دﻣﻴﺪﯼ ﺳﻮرﻩ هﺎ را ‪ ‬‬
‫هﻤﺎن ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬اﻟﺴﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ را دﻳﺪم‪ ،‬ﺗﻮ را در ذرﻩ و زال ‪ ‬‬
‫از ان دم هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫رواﻧﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﮑﻮﻧﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﮑﺎﭘﻮ ‪ ‬‬
‫ﮔﻬﯽ ﺗﺴﺠﻴﺢ‪ ،‬ﮔﻬﯽ ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﻧﻪ ﻧﻮرم‪ ،‬ﻧﯽ ز ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﺗﺎرم ‪ ‬‬
‫ﻧﻪ از ﻋﺮﺷﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺑﺎﻻ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﺗﻮ در ﻣﻦ روح درﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺗﻮ ‪ ‬‬
‫ﮐﯽ هﺴﺘﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﯽ هﺴﺘﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﯽ هﺴﺘﻢ‬

‫~ ‪~ 136‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﻴﺪاﻧﻴﻢ‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﺁﻧﻴﻢ‬

‫از ﺟﺎن ﺑﮕﺬﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﮕﻮ ارزاﻧﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻏﻠﻐﻠﻪ از روﺋﻴﺶ او در ﺗﻦ ﻣﺎ‬

‫اﻗﺮار ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖ هﻤﺎن ﺟﺎﻧﺎﻧﻴﻢ‬

‫اﺗﺶ ﭼﻮ ﻓﺘﺪ در ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﻢ ﻣﺪار‬

‫در ﻧﻴﻤﻪ رخ ﻳﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻴﺮاﻧﻴﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻠﺒﻞ ﺷﻮرﻳﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﻴﻢ ز او‬

‫در ﻣﻌﺠﺰﻩ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻞ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻴﻢ‬

‫ﺷﺎهﻴﻢ ز ﮔﺪاﻳﯽ ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ او‬

‫اﺳﭙﻨﺪ ﺑﻪ هﺮ ﺧﺎل رﺧﺶ ﭼﺮﺧﺎﻧﻴﻢ‬

‫ﺑﺎ اب ﺳﺮﺷﮏ ﺧﺎﮎ رهﺶ ﻣﻴﺮوﺑﻴﻢ‬

‫در ﻣﻨﺰﻟﺖ دوﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﻮ ﻧﺎداﻧﻴﻢ‬

‫‪ ‬در ﺻﻮﻣﻌﻪ و ﺑﺘﮑﺪﻩ‪ ،‬در ﻣﺴﺠﺪ و دﻳﺮ‬

‫هﺮ ﺟﺎ ﺳﺨﻦ ﻳﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎﻧﻴﻢ‬

‫اﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻔﺲ در ﺗﻦ ﻣﺎ ﮐﻴﺴﺖ ﺑﮕﻮ؟‬

‫ﺧﺎﻣﻮش! ﻣﮕﻮ هﻴﭻ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻴﺪاﻧﻴﻢ‬

‫~ ‪~ 137‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫داﻋﻴﻪ زن‬

‫ﺑﻴﻨﯽ ام را ﺑﺒﺮ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﻮﯼ ﺗﻌﻔﻦ ﻣﻔﮑﻮرﻩ هﺎﯼ ﺗﻮ را اﺳﺘﺸﻤﺎم ﮐﻨﻢ‬
‫ﮔﻮش هﺎﻳﻢ را ﺑﺒﺮ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺻﺪاﯼ زوزﻩ هﺎﯼ ﺗﻮ در ان ﻃﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎﻧﺪازد‬
‫ﻟﺒﺎﻧﻢ را ﺑﺒﺮ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ دﻳﮕﺮ اﺳﺘﻴﻨﺎف ﻃﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن ﺧﻮد در ﻣﺤﮑﻤﻪ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺗﻮ ﮔﺮدم‬
‫ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﻢ اﺳﻴﺪ ﺑﭙﺎش‬
‫ﻧﺎﺧﻦ هﺎﻳﻢ را ﺑﮑﺶ‬
‫ﺑﺎ اﻧﺒﺮ‪ ،‬ﺗﮑﻪ ﺗﮑﻪ ﮔﻮﺷﺖ هﺎﻳﻢ را ﺟﺪا ﮐﻦ‬
‫ﻣﻮهﺎﻳﻢ را در ﻻﺑﻼﯼ ﭘﻨﺠﻪ هﺎﯼ ﻏﻴﺮت ات از رﻳﺸﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﮑﺶ‬
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﮕﺸﺖ ﺧﺸﻢ ات از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻴﺮون ﮐﻦ‬
‫ﺑﺎ ﻟﮕﺪ و ﻣﺸﺖ ﺗﻦ رﻧﺠﻮر ﻣﺮا ﺑﻪ رﻧﮓ هﺎﯼ ﮐﺒﻮد و ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﺒﺰ و ﺳﺮخ‪ ،‬ﻣﺰﻳﻦ ﺳﺎز‬
‫ﭘﺎهﺎﻳﻢ را ﺑﺸﮑﻦ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻃﻨﻴﻦ ﮐﻔﺶ هﺎﻳﻢ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮش زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻧﻤﺎزت را ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎزد‬
‫ﺻﺪاﻳﻢ را ﺧﻔﻪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا در ﻧﺪاﯼ ان از راﻩ راﺳﺖ ﺑﺪراﻳﯽ‬
‫ﻣﺮا در ﺟﻮال ﺑﭙﻴﭻ و در هﻔﺖ ﺗﮑﻪ ﮐﻔﻦ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺗﻮ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﻮﻳﯽ‬

‫ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ‬

‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ‬
‫ﭼﻪ ﺳﺎدﻩ ﺑﺎﺧﺘﯽ و ﻣﻴﺒﺎزﯼ وﻗﺘﯽ اﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﻣﻔﻠﻮﮎ‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﯽ ﭼﺸﻢ و ﺑﯽ ﮔﻮش و ﺑﻴﻨﯽ و زﺑﺎن‬
‫اﻳﻦ ﺗﻦ ﺧﺴﺘﻪ و زﺧﻤﯽ‬
‫اﻳﻦ روح رﻧﺠﻮر ﻣﺮدﻩ‬
‫هﻨﻮز ﻧﺴﻞ ﺗﻮ را ﻣﻴﺰاﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 138‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اداﻣﻪ ﺑﺪﻩ‬
‫ﺑﮕﺬار ﻧﺴﻞ ﺑﺎ ﻏﻴﺮت ﺗﻮ از اﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ‬
‫از ﺑﻄﻦ ﻣﺎدران ﺑﻴﻨﯽ ﺑﺮﻳﺪﻩ و ﮔﻮش ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺪﻧﻴﺎ اﻳﺪ!‬

‫~ ‪~ 139‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻴﺮوﺋﻴﻦ ﻳﯽ ﻣﺨﻤﺮ اﻓﮑﺎر ﻣﻨﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ در ﺗﺒﻠﻮر ﺣﺮارت روز هﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎن اوج ﻧﺸﺌﻪ اش رﺳﻴﺪﺳﺖ‬
‫دﺳﺘﻢ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺨﺎر زدﻩ ﻣﻴﮑﺸﻢ‬
‫در ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺮدم‬
‫راﻩ ﻳﮏ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺒﺰ ﺑﺎز ﻣﻴﺸﻮد‬
‫و دو ﭘﺮواﻧﻪ ﺳﻔﻴﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﺗﺎ ﻟﺐ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ ﺧﺘﻢ اﻳﻦ هﺬﻳﺎن‬
‫هﻤﺮاهﯽ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫هﻖ هﻖ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ اﺧﺮ ﻳﮏ اﺣﺴﺎس اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﻋﺪاﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻃﻨﺎب دار‬
‫ﻗﻮرت ﻣﻴﺸﻮد وﻟﯽ در ﮔﻠﻮ ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ‬
‫و ﻣﺜﻞ ﻏﻤﻮارﻩ ﺑﺎد ﻣﻴﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺳﻴﺎﻩ و ﮐﺒﻮد و ﺧﺘﻢ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﻔﺎﻟﻪ اﻳﺴﺖ از اﺟﺒﺎر رﻓﺘﻦ ﺑﺮﺳﻨﮕﻔﺮش هﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫و ﮔﺬﺷﺖ از ﮐﻨﺎر ﮐﻠﻪ هﺎﯼ دو ﭼﺸﻢ‪ ‬‬
‫ﮐﻪ ﺗﻌﻔﻦ ﺑﻴﺖ اﻟﺨﻼ در ﺟﻤﺠﻤﻪ هﺎﺷﺎن‪ ‬‬
‫ﺟﺎرﻳﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 140‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺿﺠﻪ اﺧﺮ اﻟﺘﻤﺎس ﻳﮏ اﻣﻴﺪﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮد ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﺪ‪ ‬‬
‫و ﺣﺎل در ﺧﺘﻢ راﻩ ﺟﻨﮕﻞ ﺳﺒﺰ‬
‫در ﺑﺪرﻗﻪ دو ﭘﺮواﻧﻪ ﺳﻔﻴﺪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﻤﺎ را اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫و ﺣﺼﺎرﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺮد ﺧﻮد ﻣﻴﮑﺸﺪ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺧﺘﻢ ﺗﻘﻼ‬
‫ﺗﺎ دﻳﮕﺮ در ﺗﺒﺨﻴﺮ ﻣﻐﺰ هﺎﯼ ﺑﻴﺖ اﻟﺨﻼﻳﯽ‬
‫اﻣﻴﺪ هﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻓﺮدا‬
‫ﻗﻨﺪﻳﻞ هﺎﯼ ﻣﺸﻤﺌﺰ اﻓﮑﺎر ﻓﺎﺿﻼﺑﯽ ﻧﮕﺮدﻧﺪ‬

‫~ ‪~ 141‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺎزار‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮن و ﺷﺮاب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫هﺮ دﻟﯽ را ﮐﺒﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫در ﺗﻌﻔﻦ ﺳﺮاﯼ ﮔﻠﺨﻦ ﺧﻮد‬

‫ﻣﺸﮏ و ﻋﻄﺮ و ﮔﻼب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺧﻄﺎﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺮ دروغ ﻧﺎب ﻧﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫ﻧﺨﺮﻩ هﺎﯼ ﻓﺘﻴﻠﻪ ﻳﯽ دودﯼ‬

‫ﺑﻪ رخ اﻓﺘﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺪ ﺗﻴﺰ ﻣﺮام ﻣﻨﻄﻖ را‬

‫ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫رﻧﮓ و روﯼ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﻪ رﻳﺎ در ﻧﻘﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫ﻗﺘﻞ ﻧﻔﺲ و ﻗﺘﺎل ﻣﺮدم را‬

‫زﻳﺮ ﻧﺎم ﺛﻮاب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﭼﯽ ﺳﺎدﻩ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫ﺣﺮف ﺧﻮد ﺑﺎ ﻋﺘﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫~ ‪~ 142‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﺮﻟﻨﮓ ز ﭘﺎ ﻓﺘﺎدﻩ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﭼﻪ ﮔﺮان ﺑﯽ رﮐﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﻣﺜﻼ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ‬

‫~ ‪~ 143‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دل ﺗﻨﮕﯽ‬

‫ﻳﮑﺸﺐ دﻟﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺗﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫هﺮ ﻧﺒﺾ ﺁن ﺑﺮﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ رﻧﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﻳﮏ ﺷﺐ دﻟﯽ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﻏﻢ و اﻧﺰوا و درد‬
‫ﺑﯽ رﺣﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺨﺪا ﺳﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﻳﮏ ﺷﺐ دﻟﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﮔﺎن‬
‫ﻣﻌﺮاج ﻧﺎﻟﻪ ﺑﻮد و ﻧﯽ و ﭼﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﻳﮏ ﺷﺐ دﻟﯽ ز ﺟﻮر ﻏﻢ و رﻧﺞ روزﮔﺎر‬
‫ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺮدﻧﯽ ز ﺳﺮ ﻧﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﻳﮏ ﺷﺐ دﻟﯽ ﻣﻴﺎن ﺳﺮاﯼ ﻋﺰاﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺁﺋﻴﻨﻪ در ﮐﻒ اش ز ﺧﻔﺎ زﻧﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﻳﮏ ﺷﺐ دﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺎدﻩ و ﻣﻌﺼﻮم ﻣﻴﻨﻤﻮد‬
‫ﭘﺮ از ﻃﻨﻴﻦ ﺣﻴﻠﻪ و ﻧﻴﺮﻧﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﺁرﯼ دﻟﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺗﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻣﺤﺘﺎج ﻣﺮدﻧﯽ ز ﺳﺮ ﻧﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ‬‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 144‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﮐﺎخ ﺧﺲ‬

‫هﺎن ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺧﻮد ﺧﻴﺎل ﺧﺎم اﻧﺴﺎن داﺷﺘﻴﻢ‬

‫هﺮ ﮐﻪ را از رﻩ ﮔﺬﺷﺖ در ﮐﻴﺶ ﺧﻮد ﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮ رﻧﮓ‪ ،‬ﺑﻴﺮﻧﮕﯽ از ﻗﺎﻣﻮس ﻣﺎ‪ ‬‬
‫ﮐﺎخ هﺮ ﺧﺲ را ﺑﻪ ﺗﺎر زﻧﺪ ﺧﻮد اﻓﺮاﺷﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ دارﻳﻢ هﻤﭽﻮ ﻣﻨﺼﻮر زﻣﺎن در ﮐﺎم درد‬
‫در ﻣﻴﺎن هﺮ ﺳﺮاﺑﯽ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﮐﺎﺷﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫در ﻋﻴﺎرﯼ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮﺧﺮوﻳﯽ ﺁن ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﺧﺠﻠﺖ ﺷﺮ و ﻓﺮﻳﺒﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮ واداﺷﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫هﺎن ﺑﺴﺎ هﻤﺖ ﮐﻪ در راﻩ ﻣﺮوت ﻳﺎر ﻣﺎﺳﺖ‬
‫ﻓﺘﻨﻪ ﭘﻴﺸﯽ را هﻤﺎن ﺑﺮ ﺳﻔﻠﻪ ﮔﺎن ﺑﮕﺬاﺷﺘﻴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫در ﻧﻤﺎز ﻣﺎ هﻤﻴﺸﻪ اذن ﻗﻠﺐ و ﻗﺒﻠﻪ روح‬
‫اﯼ ﺧﻮﺷﺎ ان ذﻟﺘﯽ ﮐﺰ دﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 145‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻳﺎس ﺑﻨﻔﺶ‬

‫زﺑﺎﻧﻢ را ﮐﺴﯽ هﺮﮔﺰ‬

‫ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﺪ‬
‫ﻣﻴﺎن ﺗﻠﺦ ﻋﺼﺮﯼ‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻩ ام ﻣﺒﻬﻮت و ﺳﺮﮔﺮدان‬
‫و ﺑﺎ ﻳﮏ ﻣﻮج ﻗﻮ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻓﮑﺎرﯼ‬
‫ﮐﻪ راﻩ رﻓﺘﻦ و ﭘﺮواز را‬
‫در هﺠﺮﻩ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫ﺑﺎز ﮔﻢ ﮐﺮدﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ هﺎ‪ ‬‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺖ‬
‫ﻧﺒﻮغ ﺟﺴﺘﻦ و ﺑﺸﮑﺴﺘﻦ زﻧﺠﻴﺮ هﺎ در ﻣﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﻃﺎق هﺎ هﺮ روز‬
‫ﻏﺒﺎر ﺳﺮخ را ﺑﺎ ﺗﮑﻪ هﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﻣﻴﮕﻴﺮم‬
‫و ﺑﺎ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﻧﺒﺾ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻪ روﯼ ﻗﺎب ﺗﻘﺪﻳﺮم‬
‫هﻤﻪ ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻣﻴﮑﺎرم‬
‫وﻟﯽ در ﻣﻮج اﻳﻦ ﺑﺮﮐﻪ‬
‫ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﺳﻴﺐ ﻣﺮدﻩ در ﮐﻒ ﺁﺑﺴﺖ‬
‫ﻣﻴﺎن ﻧﻮر و ﻣﺎهﯽ‬
‫ﺑﺨﺖ ﻣﻦ ﻳﮏ ﺳﺎﻳﻪ ﻳﮏ ﺧﻮاﺑﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 146‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫زﺑﺎﻧﻢ را ﮐﺴﯽ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﺪ‬

‫ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬
‫ﮐﺴﯽ هﺮﮔﺰ ز روﯼ ﺷﻮق ﺧﻠﻘﺖ هﺎﯼ ﺑﻴﺮﻧﮕﻢ‬
‫ﻧﻘﺎب ﻣﺎﻩ را ﺑﯽ ادﻋﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺁرد‬
‫ﮐﺴﯽ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺑﺮ ﺁﻓﺘﺎب و ﻧﻮر‬
‫ﺳﺮاغ ﺷﻤﻊ و ﻧﻮر ﻧﺎﺗﻮاﻧﺶ را ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ در ﺑﺮ دﻳﻮار‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ورد رﻓﺘﻦ را‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺸﺖ هﺎﯼ ﺧﺎم ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻮد روزﯼ‬
‫ﮐﻪ در ﺁﻧﺴﻮﯼ اﻳﻦ دﻳﻮار‬
‫ﮐﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﺳﺮﺳﺒﺰﻳﺴﺖ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻳﮏ داﻧﻪ ﮔﻞ را‬
‫ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮاﯼ هﻤﻨﻔﺲ ﺑﻮدن‬
‫ﻣﻴﺎن ﻗﻠﺐ ﭘﺎﮎ ﻳﮏ ﺳﻔﺎل ﺳﺮد‬
‫ﺑﻪ اﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ! ‪ ‬‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 147‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻨﻔﯽ‬

‫در اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺧﻠﻮت و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺛﻘﻴﻞ زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﮐﺎﺷﮏ دﺳﺘﯽ ﻣﻴﺒﻮد ﮐﻪ ﻃﺮح زداﻳﺶ دردهﺎ را‬
‫در ﺳﻮﺳﻮﯼ ﻣﺮدﻩ ﻳﮏ ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﯽ‬
‫زﻧﺪﻩ ﻣﻴﺴﺎﺧﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫در اﻧﺘﻬﺎﯼ ﺳﺮﮎ هﺎﯼ اﻳﻦ ﻏﻤﮑﺪﻩ‬
‫ﮐﺎﺷﮏ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪ وار ﻣﯽ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﻘﺪس ﻧﻔﺲ ﻣﻴﻨﻮﺷﺖ‬
‫"‪ ‬ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﻐﻠﻮﺑﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ"‬
‫‪ ‬‬
‫در ﺗﺐ اﻓﮑﺎر ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻢ‬
‫ﮐﻪ هﻴﻤﻪ ﺁن از ﺧﺎﻧﻪ هﺎﯼ ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ‬
‫ﻣﺎﻳﻦ هﺎﯼ ﻓﺮش ﺷﺪﻩ‬
‫و دﻟﻬﺮﻩ ﺑﺎﺧﺘﻦ هﺎ و رﻓﺘﻦ هﺎ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪن هﺎ‬
‫رﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﺴﺖ‬
‫دﺳﺘﯽ هﺮ روز ﻣﻴﻨﻮﺳﺪ‬
‫ﻓﺮدا ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﺑﺎز ﭘﺮﺳﺘﻮﯼ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻴﺪاﻧﻢ‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺮواز ﻳﮏ ﮐﺒﻮﺗﺮ‬
‫از اﻣﺘﺪاد ﭼﻬﺎر ﭼﻮب ﺷﮑﺴﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫~ ‪~ 148‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺧﺸﮏ ﺗﺮ از ﮐﻮﻳﺮ ﺁرزوهﺎﻳﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫ﺁﻩ!ﭼﻪ ﻣﻨﻔﻴﺴﺖ ﮔﺮوﻩ ﺧﻮن ﺟﻨﮓ زدﻩ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﻀﻄﺮﺑﻢ‬
‫ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺜﺒﺖ را ﺑﻪ دار ﺁوﻳﺨﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﻦ ﻓﻘﻂ رﻓﺘﻦ را ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻢ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮزد‬
‫ﻣﻦ ﻣﺮدن را ﺑﺎ اﻧﻔﺠﺎر راﮐﺖ هﺎﯼ دوﺳﺘﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از زﻧﺪﮔﯽ دوﺳﺖ دارم‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﻦ ﻳﮏ ﺟﻨﮓ زدﻩ ام‬
‫ﺑﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎرﯼ از دل ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ‬
‫و دل ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ و ﺁرزو هﺎﯼ ﻣﺮدﻩ ﻳﮏ ﻣﺎهﻪ و ﭘﻨﺞ ﻣﺎهﻪ و ﻳﮑﺴﺎﻟﻪ‬
‫و ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﺮﺑﺎد رﻓﺘﻪ‬
‫‪ ‬‬
‫ﻣﺮا در ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﮕﺬار‬
‫ﻣﺮا در ﻣﺤﺎوراﺗﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﻦ‬
‫ﻣﺮا در ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺗﺖ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺨﻮان‬
‫و اﮔﺮ ﻗﺎﻣﻮس زﻧﺪﮔﯽ را ﻣﻴﻨﻮﺷﺘﯽ‬
‫ﻣﺮا در ﻻﻳﺘﻨﻬﺎﯼ درد ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻦ ! ‪ ‬‬

‫~ ‪~ 149‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﻮگ‬

‫ﺑﺎز در ﺷﻬﺮ ﺣﺰﻳﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ‬

‫ﻗﺼﻪ و وﺳﻮﺳﻪ ﻳﯽ ﻧﺎب دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﺎز دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺁهﻨﮓ ﺻﺪا‬
‫ﺑﺎز ﻣﺮگ ﺗﻮ و ﺁواز ﺗﺒﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﺮ ﭘﻴﮑﺮ ﺑﻴﺮﻧﮓ اﻣﻴﺪ‬
‫رﻳﺴﻤﺎن دﻳﮕﺮ و دار دﮔﺮ‬
‫ﺑﺎز در ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺳﺤﺮ‬
‫ﻣﻴﺪﻣﺪ روح ﺧﺰان ﺑﺎر دﮔﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺑﺎز اﻳﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ و هﻤﺴﺎﻳﻪ‬
‫ﮐﻪ دﻟﻤﺎن ﺑﻪ ﻏﻤﯽ رﻳﺶ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫ﺑﺎز اﻳﻦ ﮐﻠﺒﻪ و اﻳﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎ‬
‫ﻏﺮق اهﻨﮓ ﻏﻤﯽ ﺑﻴﺶ ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺁﻩ! در اﻳﻦ ﺧﻄﻪ ﭼﻪ ﺑﻴﺠﺎﺳﺖ ﺻﺪا‬
‫ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﮐﻪ ﺳﻼﺣﺶ ﮐﻴﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻴﺨﺮاﻣﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﻔﻦ هﻤﻪ ﺟﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻗﺒﺎ هﺎ هﻤﮕﯽ ﭼﺮﮐﻴﻦ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﺁﻩ! اﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﻏﻤﻴﻦ ﻣﻦ و ﺗﻮ‬
‫ﻓﺎﺟﻌﻪ دﻳﺪ و ﻏﻢ و ﻋﺼﻴﺎن دﻳﺪ‬
‫ﮐﺸﺘﻪ هﺎ دﻳﺪ و ﺑﻪ هﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺷﻬﺮ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد و ﺗﻮ را وﻳﺮان دﻳﺪ‬
‫~ ‪~ 150‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺎز هﻢ ﻓﺼﻞ ﺑﺪﯼ در راهﺴﺖ‬

‫هﻮش هﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺒﺮﺳﺖ‬
‫دﻳﺪﻩ ﻣﺮﺳﻞ و ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ و ﻳﺎس‬
‫در ﻏﻢ ﻣﺮگ ﺑﻬﺎر اﺷﮏ ﺗﺮﺳﺖ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 151‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻧﺎﺷﻴﺪ ﻣﻦ‬

‫در هﺬﻳﺎن ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﺁﻧﺮا ﺣﻼﺟﯽ ﻧﻤﻮد‬

‫ﮔﺎهﯽ دﻟﻢ در ﻣﻴﺎن ﻳﮏ ﻗﻔﺲ هﻢ ﺁزادﯼ ﺳﻴﺐ هﺎﯼ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ را‬
‫ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ‬
‫و ﮔﺎﻩ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺻﺒﻮرﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﻗﻠﺐ ﻳﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎﯼ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻣﺰﻩ ﻣﻴﮑﻨﺪ و ﺑﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﻣﻴﮕﺮدد‬
‫ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‬
‫در دﻧﻴﺎﯼ ﺳﻠﻮل هﺎﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮاﯼ هﺮ واﻗﻌﻪ و هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻳﯽ‬
‫ﻗﺼﻪ ﻳﯽ ﻧﻮﺷﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ زﻣﺎن‬
‫ﺧﻄﻮط ﺣﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ دﻳﻮار اﻓﮑﺎرم ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻣﻴﮕﺮدد‬
‫در ﻧﺎﺳﺘﺎﻟﮋﻳﮏ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﻣﺮا‬
‫در ﺟﻌﺒﻪ ﻳﮏ ﺷﻬﺮ ﺁﺑﯽ دارد‬
‫هﺮ روز ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﻴﺒﺎرد و هﺮ ﺑﺎر‬
‫ﻣﺜﻞ ﺗﺐ هﺎﯼ ﺷﺐ هﺎﯼ ﺗﻤﻮز‬
‫در ﮐﺎﺑﻮس ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ هﺎﯼ ﺧﻮد‬
‫ﻗﺒﺾ روح ﻣﻴﮕﺮدد‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫ﻧﺴﻞ دﺳﺖ دوم در ﻣﻴﺎن ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﻳﯽ از ﻋﺠﺎﻳﺒﻢ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺠﺎﯼ ﻗﻠﺐ دﮐﻤﻪ ﻳﯽ ﺑﺮ دل ﻋﺮوﺳﮑﻢ دوﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﺎز هﻢ ﺿﺮﺑﺎن هﺎﯼ اﺷﺘﻴﺎق ﻣﺮا ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫ﭘﺎﺷﻨﻪ هﺎﯼ ﻳﮏ ﺟﻮرﻩ ﺑﻮت ﺑﻠﻨﺪ‬
‫و اﻧﻌﮑﺎس ﺻﺪاﯼ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ و ﺑﻴﺼﺪا‬
‫~ ‪~ 152‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬هﺎن ﮐﻪ ﺣﺮﻳﺮ ﺗﺼﻮر دﻧﻴﺎﯼ ﻣﺼﻮر ﻣﻦ‬

‫هﺮﮔﺰ در ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺟﻤﺠﻤﻪ هﺎﯼ ﻣﺴﻠﺴﻞ‬
‫در ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‬
‫در هﺬﻳﺎن ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ‪ ‬‬
‫ﺗﺎ در ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺟﺴﺪ ﻣﺮدﻩ ﻳﮏ اﺣﺴﺎس ﺑﺘﻮان‬
‫اﻧﺮا ﺣﻼﺟﯽ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫هﺬﻳﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﮐﻪ در زوزﻩ هﺎﯼ زﻣﺎﻧﻪ‬
‫ورد هﺎﯼ ﻣﮑﺮر زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪن را‬
‫ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ‬

‫~ ‪~ 153‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻋﻤﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬زﻳﻦ ﺷﺎخ ﻣﺮدﻩ ﺷﻮق ﺷﮕﻔﺘﻦ ﭘﺮﻳﺪ و رﻓﺖ‬
‫ﮔﻞ هﻢ ﺑﺠﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﮔﻠﺸﻦ ﮔﺰﻳﺪ و رﻓﺖ‬

‫‪ ‬در اﻳﻦ ﺗﻼﻃﻢ ﻏﻢ و هﺠﺮان و ﺑﯽ ﮐﺴﯽ‬

‫‪ ‬هﺮ ﮐﺲ ﺑﻬﺎﯼ داد و ﻣﺘﺎﻋﯽ ﺧﺮﻳﺪ و رﻓﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬در اوج ﺗﻴﺮﻩ ﮔﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ و روزﻣﺎن ﻳﮑﻴﺴﺖ‬
‫اﺷﮏ از دو ﭼﺸﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎن ﺟﻬﻴﺪ و رﻓﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﺎر دﺷﻤﻦ و از ﺗﻴﺮ ﻧﺎرواﺳﺖ‬
‫ﻟﻴﮑﻦ ز دﺳﺖ دوﺳﺖ ﭼﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﭼﮑﻴﺪ و رﻓﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬در دﺷﺖ ﺑﯽ ﮐﺴﯽ و ﺳﺮاب اﻣﻴﺪ ﺗﻠﺦ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ ﻧﻔﺲ ز ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺎن ﺑﺮﻳﺪ و رﻓﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺁن ﻣﺮغ ﺷﺎد و ﺧﻮش ﺳﺨﻨﯽ را ﮐﻪ ﺟﺎن ﺷﺪﻳﻢ‬
‫او هﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮد و ز ﻣﻴﺪان رﻣﻴﺪ و رﻓﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬هﻤﺮﻧﮓ ﺁب و ﺷﻌﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺴﯽ ﻧﺸﺪ‬
‫‪ ‬ﭼﻮن ﻋﻨﮑﺒﻮت ز ﺗﺎر دو داﻣﯽ ﺗﻨﻴﺪ و رﻓﺖ‬

‫‪  ‬اﻳﻦ ﭼﺮخ ﺑﯽ ﻣﺮوت روزﺳﺖ و روزﮔﺎر‬

‫‪ ‬ﺧﻮش ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺮگ ﺗﻮﺳﻦ وﺟﺪان ﻧﺪﻳﺪ و رﻓﺖ‪ ‬‬

‫~ ‪~ 154‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺮاب‬

‫‪ ‬‬
‫‪  ‬در ﻓﺮاﺳﻮﯼ ﺧﻂ ﺁﺧﺮ ﺧﻮاب‬
‫‪  ‬و ﻣﻴﺎن ﺧﻂ وﺻﻞ دو ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﭘﻠﮏ‬
‫‪  ‬ﻣﻴﺘﻮان ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬در ﭘﺲ ﻣﺮدﻣﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺪور از دﻧﻴﺎ‬
‫‪  ‬ﻣﻴﺘﻮان ﺧﻮاب ﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺘﻮان ﻗﺼﻪ ﺳﺮﺷﺖ‬
‫‪  ‬ﻣﻴﺘﻮان ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻮد‬
‫‪  ‬ﻣﻴﺘﻮان ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد‬
‫‪  ‬ﻣﻴﺘﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﻩ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ دﺷﻮارﺳﺖ‬
‫‪   ‬‬
‫‪ ‬در ﻓﺮاﺳﻮﯼ ﺧﻂ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﻣﺮز ﺟﻨﻮن‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻧﻔﺲ هﺠﻢ ﻧﻤﺎدﻳﻦ وﺟﻮد ﻗﻔﺲ اﺳﺖ‬
‫‪  ‬هﻤﮕﯽ ﻳﮑﺴﺎﻧﻨﺪ‬
‫‪  ‬ﮐﺲ اﻣﻴﺪﯼ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ هﻤﻴﻦ‬
‫‪  ‬زﻧﺪﮔﯽ ﻳﮏ ﺧﻮاب اﺳﺖ‬
‫‪  ‬در ﺳﺮاﭘﺮدﻩ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﭘﺮ از روﻧﻖ و ﺷﻮر‬
‫‪  ‬ﺁدﻣﯽ ﻣﻴﮕﺮﻳﺪ‬
‫‪  ‬ﺁدﻣﯽ ﻣﻴﺨﻨﺪد‬
‫‪  ‬ﺁدﻣﯽ دﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﺳﺒﺪﯼ از اﻟﻔﺎظ‬
‫‪  ‬ﺑﻪ ازاﯼ دل و روح وﻃﻠﺐ ﺟﺎن ﮐﺴﯽ‬
‫‪  ‬و ﺑﻨﺮخ دو ﺳﻪ اﻧﺒﺎن روان و ﻧﻔﺴﯽ‬
‫‪  ‬ﺧﻨﺪﻩ و ﺷﺎدﯼ اﻣﻴﺪ در او ﻣﻴﮑﺎرد‬

‫~ ‪~ 155‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﻨﺮخ دو ﺳﻪ اﻧﺒﺎن دﻳﮕﺮ‬

‫‪ ‬ﺑﺎغ اﻣﻴﺪ ﮐﺴﯽ را ﻣﻴﺒﺮد ﺑﺎ ﻏﺎرت‬
‫‪  ‬‬
‫‪  ‬زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻌﻨﯽ هﻤﻴﻦ‬
‫‪  ‬ارﻏﻮاﻧﯽ ﮐﻪ دﻟﺶ ﺧﻮن و رﺧﺶ ﻏﻤﮕﻴﻨﺴﺖ‬
‫‪  ‬و ﻋﺰاﯼ دل ﺷﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺶ ذوب ﺷﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬و دو ﺳﻪ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮏ ز ﮐﻒ ﻣﻮج ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ‬
‫‪  ‬زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺘﻢ ﺧﺰﺋﻴﺪن ﺑﻪ ﺗﻦ دﻳﻮارﯼ‬
‫‪ ‬ﮐﻮﭼﮏ و ﺷﺎد و رهﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﮑﯽ ﭘﻴﭽﮏ ﺳﺒﺰ‬
‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﻋﻤﻴﻖ و ﺷﺐ و روز‪ ‬‬
‫‪  ‬و ﮐﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﺎﻧﻪ دﻳﻮار وﺟﻮد ﺑﺎر ﮔﺮان‬
‫‪  ‬و ﺑﺨﺎﮎ اﻓﺘﺎدن‬
‫‪  ‬و دوﺑﺎرﻩ ﺟﺴﺘﻦ‬
‫‪  ‬و ز ﻧﻮ ﺑﺎز ﻣﻴﺎن ﺧﻂ ﻣﻮﻋﺪ دو ﭘﻠﮏ‬
‫‪   ‬ﺧﻮاب و اﻣﻴﺪ دﮔﺮ را دﻳﺪن‬
‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪  ‬در ﻣﺴﻴﺮ ﺗﭙﺶ و ﻧﺒﺾ هﻤﻴﻦ ﺛﺎﻧﻴﻪ هﺎ‬
‫‪  ‬ﺣﮑﻢ ﺧﺘﻢ ﻧﻔﺲ و ﻗﺼﺪ ﭘﺮﻳﺪن ﺟﺎرﻳﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﻃﻮﻓﺎن ﺗﮕﺮگ‬
‫‪  ‬ﻣﺜﻞ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ دو ﻗﻨﺎرﯼ ﺑﻪ ﻗﻔﺲ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﺧﻨﺪﻩ ﺗﻮ‬
‫‪  ‬ﻣﺜﻞ ﺁن ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ‬
‫‪  ‬ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﺗﻬﯽ از ﺁهﻨﮓ‬
‫‪ ‬در ﺷﺘﺎب ﻧﮕﻬﯽ ﻳﺎ ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﻟﻔﻆ ﻗﺸﻨﮓ‬
‫ﺑﯽ اﻣﺎن ﻣﻴﮕﺬرد‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺮاب‬

‫~ ‪~ 156‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﺼﻮر ﮐﻦ‬

‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ هﺴﺖ ﮐﺎﻣﻞ در ﭘﯽ ﮐﻮهﯽ‬

‫‪ ‬ﮐﻨﺎر ﮐﻮﭼﻪ هﺎﻳﺶ ﻣﻮﻟﻴﺎن ﺧﻴﺰد ز هﺮ ﺟﻮﻳﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدﻣﺎﻧﺶ ﺷﺎد و ﺧﺮﺳﻨﺪﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﻣﻴﻔﺮوﺷﻨﺪ ﻧﯽ ﻃﻨﺎب دار ﻣﻴﺒﻨﺪﻧﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻳﺎ ﮐﻨﻴﺴﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﻮرا‬
‫‪ ‬و هﺮ ﮐﻪ در ﻃﺮﻳﻖ ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻴﮑﻨﺪ هﻮ را‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﮐﻪ اﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ در ﭼﺸﻤﺎن ﺑﻴﺮﻧﮕﯽ‬
‫‪ ‬و ﺁهﯽ ﻧﻴﺴﺖ دردﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ رﺳﻢ دﻟﺘﻨﮕﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺜﻞ ﻳﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ‬
‫‪  ‬ﻋﻴﺎرﯼ و ﺻﺪاﻗﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ و ﺑﺮهﺎن هﻤﻪ اﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ‬‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ هﻤﻪ هﺴﺘﻨﺪ از هﺮ ﻧﺴﻞ و هﺮ رﻧﮕﯽ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ دور از ﺟﺪال ﻗﻮم و ﺧﻮد ﺧﻮاهﯽ و ﺑﯽ ﻧﻨﮕﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﮐﻪ رﻧﮓ ﺳﺮخ ﻓﻘﻂ در ﺑﺎغ و ﮔﻠﺪان هﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬و اﻧﺠﺎ ﻣﺮگ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﻋﺬاب ﺟﻤﻠﻪ اﻧﺴﺎن هﺎﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﻧﻪ ﮐﺲ در ﺣﺒﺲ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﺲ در ﺧﺪﻣﺖ دوﻧﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﻼد ﻋﺎدﻻن ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻇﻠﻢ و رﻋﻴﺘﯽ ﻧﺎﻻن‬

‫~ ‪~ 157‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﮐﻪ ﭘﯽ ﺑﺮدﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﻪ رﻣﺰ در‬

‫‪ ‬ﺑﻪ ﻓﺎﻧﯽ ﺑﻮدن اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎذب ﺑﻮدن اﻳﻦ ﺑﺮ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ در اﻳﻦ ﺧﻄﻪ هﻤﻪ اﻧﺴﺎن و ﺁدم ﺑﺲ‬
‫‪ ‬ﻧﻪ ﺣﻴﻮان دوﭘﺎ در ﺧﺎﺻﻴﺖ ﭼﻮن ﮔﺮگ و ﭼﻮن ﮐﺮﮐﺲ‪ ‬‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫اﻣﻴﺪﯼ ﺑﺎش‪ ،‬اﻣﻴﺪﯼ ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﻮدﻧﺶ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 158‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺁﻏﺎز ﺗﺎزﻩ‬

‫‪ ‬ﺑﻬﺎرﺳﺖ و دل ﻣﻦ ﺷﺎدﯼ و ﺣﺎل دﮔﺮ دارد‬

‫ﺗﻮ ﮔﻮﻳﯽ درد و ﻏﻢ از ﮐﻠﺒﻪ ام ﻋﺰم ﺳﻔﺮ دارد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬زﻧﻢ ﻣﺸﮏ ﺧﺘﻦ ﺑﺮ زﻟﻒ و ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺮ دو ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﺑﺪوزم وز ﺣﺮﻳﺮ ﺳﺮخ ﺟﺎﻣﻪ‪ ،‬وز دل و ﺟﺎﻧﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺣﻨﺎﯼ ﺳﺮخ ﺑﺮ ﮐﻒ ﻣﯽ ﻧﻬﻢ ﺗﺎ رﻧﮓ ﺑﺮﮔﻴﺮم‬
‫دﮔﺮ در ﺣﺴﺮت رﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻧﮕﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﻴﺮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬زﻧﻢ ﺑﺮ ﺳﻤﻨﻮ ﮐﻔﭽﻪ ﮐﻪ از ﺷﺐ ﺳﺨﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﺰار‬
‫ﺑﻠﻨﺪ ﺁواز ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬هﻤﻪ ﺧﻮاﺑﻨﺪ و ﻣﻦ ﺑﻴﺪار‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻬﺎر ﺁﻣﺪ و ﻋﻴﺪﯼ داد ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﻮﻩ و درﻳﺎ را‬
‫زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن و ﭼﺸﻤﻪ و هﺮ دﺷﺖ و ﺻﺤﺮا را‬

‫‪ ‬ﭼﻨﺎن ﺟﺴﺘﻢ ﭼﻨﺎن ﺧﻴﺰم ﮐﻪ ﺁهﻮ رﺷﮏ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﻢ‬

‫ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻮ ﺁزاد ﺑﻨﺪم‪ ،‬ﻣﺴﺖ و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺪم در ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار و ﺷﻬﺮ اﻣﺮوز ﺑﺮﮔﻴﺮم‬
‫دو ﭼﺸﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﻦ ﮐﻮر ﺑﺎدا! ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﻣﻴﺮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻬﺎر ﺁﻣﺪ ﺑﮑﺎرم ﺗﺨﻢ اﻣﻴﺪﯼ ﺑﻪ داﻣﺎﻧﻢ‬
‫ﮐﺰو ﻣﻦ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﻋﻤﺮﯼ در ﭘﯽ ﺁﻧﻢ‬

‫~ ‪~ 159‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ دﮔﺮ ﮐﻠﮑﻴﻦ هﺎ را ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ هﺴﺖ اﻳﻦ دﻳﻨﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬دﮔﺮ ﭼﻮن راﺑﻌﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ رﻳﺨﺖ هﺮ ﺧﻮﻧﯽ‬
‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺮم زن ﺷﺪن ﻣﺤﮑﻮم هﺮ دوﻧﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻬﺎر ﺁﻣﺪ و رﺷﮏ ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺷﺪ رﻧﮓ ﻟﺒﺨﻨﺪم‬
‫ﭼﻮ ﺑﻠﺒﻞ ﺷﺎد ﻣﻴﺨﻮاﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁزاد و ﺧﺮﺳﻨﺪم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻤﺎ ﻋﺰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﮔﺮ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺖ زﻳﺮ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ داﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺪاﻧﯽ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬زن اﻓﻐﺎﻧﻢ و ﻣﻦ ﻓﺨﺮ ﻧﺴﻞ ﺁرﻳﺎ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫‪ ‬ﻧﺸﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻘﺎم ﻣﻦ ﮐﻪ ﻻل و ﺑﻴﺼﺪا ﺑﺎﺷﻢ‬

‫~ ‪~ 160‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺷﻴﻮن‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺮگ ﺳﭙﻴﺪار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﺗﺎ واﭘﺴﻴﻦ ﻧﻔﺲ دم دﻳﺪار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺮﻳﻮ ﺷﺪ ﺑﻔﻀﺎﯼ ﺳﮑﻮت ﺷﻬﺮ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ زﺧﻢ هﺎﯼ ﺗﮏ ﺗﮏ دﻳﻮار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ز ﺧﻮن ﺟﻬﺪ و ﻋﺪم ﻗﺼﻪ ﻳﯽ ﻧﻮﺷﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺟﺴﻢ هﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺮ دار ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ از ﭘﺮ ﻧﻮﺷﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﻣﺮگ ﮔﻞ و ﻣﺎﻧﺪن هﺮ ﺧﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮر ﺷﻤﻊ ﺷﺒﯽ را ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﮔﺎم هﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪ ز ﭘﻴﮑﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﺎن ﮐﻮﭼﻪ رهﯽ ﺑﺮ ﮐﻨﺎرﻩ زد‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﺟﻤﻊ اﻏﻴﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ ز او ﺑﮕﻔﺖ و ﺳﺘﻮد و ﺗﺮاﻧﻪ ﺷﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﻗﺪم ﻳﺎر ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 161‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﺧﻂ هﺎﯼ ﻣﻌﻮج ﺑﺮ ﻗﻠﺐ رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻳﮏ ﮐﺎﻏﺬ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻗﺪ ﮐﺸﻴﺪن در ﺁﻓﺘﺎب ﻧﮕﺎرش هﺎ‬
‫‪ ‬ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﺑﺎغ هﺎ‬
‫‪ ‬و اﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ اﺑﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﮔﺮدد‬
‫‪ ‬روﻳﺶ ﺧﻴﺎل ﭘﺮواز ﺧﻴﻞ ﮐﺒﻮﺗﺮ هﺎ‬
‫‪ ‬ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ هﺎﯼ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ‬
‫‪ ‬ﺷﮑﺴﺘﻦ دروازﻩ هﺎﯼ ﻃﻼﻳﯽ ﻗﻔﺲ هﺎ‬
‫‪ ‬ﺻﺪاﯼ ﻗﻬﻘﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻳﮏ دل ﺷﺎد‬
‫‪ ‬ﻟﻐﺰش اﺷﮏ از روﯼ ﺷﻮق‬
‫‪ ‬و ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁن‬
‫‪ ‬ﺁب زﻣﺰم را ﻣﻴﺘﻮان ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫‪ ‬و ﭘﺪﻳﺪﻩ هﺎﯼ ﻣﻔﺮط و اﺟﺒﺎرﯼ‬
‫‪ ‬و ﺗﮑﺮار روز و ﺷﺐ‬
‫‪ ‬و ﺗﮑﺮار ﻧﻔﺲ و ﺿﺮﺑﺎن و ﺧﻮاب و ﺑﻴﺪارﯼ‬
‫‪ ‬و ﺗﮑﺮار ﭼﻬﺮﻩ هﺎﯼ ﺗﮑﺮارﯼ‬
‫‪ ‬و وﻗﺎﺣﺖ و ﭘﻠﻴﺪﯼ و ﻓﺮﻳﺐ‬
‫‪ ‬و ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺻﺪاﻗﺖ و ﺳﺎدﮔﯽ ﺑﺮ دار‬
‫‪ ‬و ﺑﺎز ﺗﮑﺮار و ﺑﺎز ﺗﮑﺮار‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬‬

‫~ ‪~ 162‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ‬

‫‪ ‬و ﻳﮏ دﻧﻴﺎ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬
‫‪ ‬و ﺁراﻣﺶ ﺑﻮدن در ﺧﻮد اﻓﮑﺎر‬
‫‪ ‬و ﻟﻤﺲ ﻟﺤﻈﻪ هﺎﯼ ﺳﮑﻮت ﻣﺤﺾ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻴﺎل و ﺁرزو هﺎ‬
‫‪ ‬و ﺑﺴﺘﻦ درﻳﭽﻪ ﭼﺸﻢ‬
‫‪ ‬و ﻃﻠﻮع ﺷﺎد ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺮدﻩ ﭘﻠﮏ هﺎ‬
‫‪ ‬و ﮔﺮﻣﯽ ﺷﺎد اﺳﺎرت و ﺣﺼﺎر‬
‫‪ ‬و دورﯼ از دﻧﻴﺎ‬
‫‪ ‬از ﻣﺮدم‬
‫‪ ‬از هﻤﻪ ﮐﺲ و ﮐﺎر‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫‪ ‬در ﻋﺰاﯼ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﺮگ ﺳﺎدﮔﯽ‬
‫‪ ‬و در ﺗﻌﺠﺐ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻬﻔﺘﻪ در زﻧﺪﮔﯽ‬
‫‪ ‬و ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻮج در ﺑﺮاﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ‬
‫‪ ‬و ﺧﺘﻢ ﻋﻤﺮ ﺷﻤﻊ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ‬
‫‪ ‬و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻧﻮر ﻳﮏ ﻣﻨﻔﺬ‬
‫‪ ‬در ﻋﻤﻖ ﺳﻠﻮل ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﻳﮏ ﮐﺎﻏﺬ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ اﺣﺴﺎس‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺣﺎدﺛﻪ‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺁرزو‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺧﻴﺎل‬

‫~ ‪~ 163‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻳﮏ ﻧﮕﺎﻩ‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﺣﺮف‬
‫‪  ‬و ﻧﮕﺎرش اﺣﺴﺎﺳﺎت‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﻗﻠﺒﯽ ﺳﺎدﻩ و ﺳﻔﻴﺪ ﻳﮏ ﮐﺎﻏﺬ‬
‫‪   ‬ﺑﺎ ﻗﺴﺎوت رﻧﮓ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫‪  ‬‬

‫~ ‪~ 164‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬راﻩ زن‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬در ﭼﺸﻢ هﺎﯼ ﻣﻦ ﻏﻢ ﻓﺮدا ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ز درد‪ ،‬ﮔﻞ ﺳﻨﮓ ﺷﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺁرﯼ ﻣﻨﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ دوران ﺗﺎر ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﻧﺎﻗﺺ و ﻧﻴﻤﻪ‪ ،‬ﻧﺼﻒ ﺗﻮام‪ ،‬در ﺗﺒﺎر ﺗﻮ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ز ﻣﺸﺖ ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﮑﻨﻢ‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺁﺗﺸﯽ ﺗﻦ ﺧﻮد ﺷﺎد ﻣﻴﮑﻨﻢ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﺷﮏ رﻧﮓ‪ ،‬ﻏﻤﯽ ﭘﺎﮎ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ هﺰار اﻣﻴﺪ دﻟﻢ‪ ،‬ﺧﺎﮎ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﻣﺎ هﻨﻮز ﺑﻪ ﺑﺎغ دﻟﻢ ﺁرزو ﺑﺠﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬در اوج ﺑﯽ ﭘﻨﺎهﯽ ﻣﻦ ﻳﺎر ﻣﻦ ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬او ﮐﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﻓﮑﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺮﺣﻢ ﺑﻪ درد و ﺁﻩ هﻤﻪ ﺧﻠﻖ و ﺑﻨﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬روزﯼ ﮐﻪ در ﺑﻬﺸﺖ ﺣﻮا ﻧﺎم ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ‬
‫ﻧﺴﻞ ﺗﻤﺎم ﺁدﻣﻴﺎن را زﻣﻦ ﺳﺮﺷﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ اﯼ ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻴﺨﺒﺮ از ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪا‬
‫‪ ‬اﯼ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ز ﻋﻘﻞ ز ﻣﻨﻄﻖ ﺑﺴﺎ ﺟﺪا‬

‫~ ‪~ 165‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬از ﻋﻤﻖ ﺟﻬﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻧﺮﺳﺘﻪ ﻳﯽ‬

‫‪ ‬در را ﺑﺮوﯼ ﻣﮑﺘﺐ و درﺳﻢ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﻳﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺿﺮب ﺳﻨﮓ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺧﺎﮎ ﮔﺸﺘﻪ ام‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ز ﺟﻬﻞ ﺗﻮ هﻤﻪ ﺑﺮﺑﺎد ﮔﺸﺘﻪ ام‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻟﻴﮑﻦ ﺑﺒﻴﻦ هﻨﻮز اﻣﻴﺪم ﭼﻪ ﭘﺎ ﺑﺠﺎﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺳﺮﺳﺨﺘﻢ و ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻣﻦ ﺣﻞ ﻣﺎﺟﺮاﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻗﺪر ﻟﺤﻈﻪ هﺎ و زﻣﺎن را ﭼﺸﻴﺪﻩ ام‬
‫‪ ‬ﺑﺲ درد هﺎ ﺑﺮاﯼ رهﺎﻳﯽ ﮐﺸﻴﺪﻩ ام‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﮐﺘﺎب و رﻧﮓ و ﺷﻔﻖ وﻋﺪﻩ ﺑﺴﺘﻢ ام‬
‫‪ ‬از ﺟﻤﻊ اﻳﻦ ﺧﺮاﻓﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﭼﻪ ﺧﺴﺘﻪ ام‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬در ﺳﻨﮓ ﺧﺎرﻩ اﺷﮏ دﻟﻢ راﻩ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬از ﺑﻨﺪ ﻇﻠﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻮر رﺳﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺁرﯼ ﺧﻮدم ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدم ﺷﺎد ﻣﻴﺸﻮم‬
‫ﭘﺮ ﻣﻴﺸﻮم ﻧﺴﻴﻢ و ﮔﻬﯽ ﻳﺎد ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﻮد ﻗﻔﻞ ﻣﺤﺒﺴﯽ‬
‫‪ ‬اﻳﻦ ﺑﻨﺪهﺎ و درد و ﻏﻢ و رﻧﺞ و ﺑﯽ ﮐﺴﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺁرﯼ زﻧﻢ ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ و ﮐﻢ در ﺗﺒﺎر ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﻟﻴﮑﻦ ﮐﺠﺎ ﻣﻘﺎم زن و اﻋﺘﺒﺎر ﺗﻮ‬
‫~ ‪~ 166‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻏﺮﻳﻖ ﻏﻢ‬

‫‪ ‬اﯼ ﻏﺮﻳﻖ ﻏﻢ‬

‫‪ ‬روز ﺗﻮ از راﻩ ﺷﺐ ﺑﺎرﯼ ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬
‫‪ ‬اﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﺮ‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺖ ﺑﺎز روزﯼ از ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‬
‫‪ ‬اﺷﮏ روزﯼ در دو ﭼﺸﻤﺖ‬
‫‪ ‬ﺷﺎهﺪ ﻓﺠﺮﯼ ز ﻧﻮر دوﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن دﺳﺖ هﺎﻳﺖ ﺑﺎز ﻋﻄﺮ ﺁن رﻣﻴﺪﻩ ﺁرزو هﺎ‬
‫‪ ‬زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﯼ ﻏﺮﻳﻖ ﻏﻢ‬
‫‪ ‬رﻳﺸﻪ هﺎﯼ درد را از ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﺑﺮﮐﺶ‬
‫‪ ‬در ﻣﻴﺎن اﻧﻌﮑﺎس ﻋﮑﺲ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺑﻠﻮرﯼ ﺳﺮد‬
‫‪ ‬ﻧﻘﻄﻪ هﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺎز ﭘﻴﺪا ﮐﻦ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻗﻠﺐ دارﯼ‬
‫‪ ‬ﻣﻬﺮﺑﺎن هﺴﺘﯽ‬
‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ در ﺗﻮ هﻨﻮز هﻢ ﻣﺴﺖ ﻣﻴﭽﺮﺧﺪ‬
‫‪ ‬در ﻗﺪم هﺎت ﺻﺪ ﺗﭙﺶ ﺁرام ﻣﻴﻠﻐﺰد‬
‫‪ ‬اﻓﺮﻳﻨﺶ هﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻟﺒﻴﮏ ﻣﻴﺒﺨﺸﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﯼ ﻏﺮﻳﻖ ﻏﻢ‬
‫‪ ‬اﻧﮑﻪ در ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺧﻮب ﻣﻴﺪاﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻓﺮق ﺑﻴﻦ رﻧﮓ هﺎﯼ ﮐﺪر و روﺷﻦ را‬
‫‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ هﺎ را‬
‫~ ‪~ 167‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻳﺎ ﻃﻨﻴﻦ ﺳﺮد و ﮔﺮم ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را‬

‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﻧﮑﻪ در ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬
‫‪ ‬در ﺗﭙﺶ هﺎﯼ دﻟﺖ ﺟﺎرﻳﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﻮ ﺻﺪا ﮐﻦ‬
‫‪ ‬ﺑﺲ ﺻﺪا ﻳﮑﺒﺎر‬
‫‪ ‬ﻋﺸﻖ او از ﻓﺘﻨﻪ و ﻧﻴﺮﻧﮓ‬
‫‪ ‬از دروغ و ﺑﻐﺾ و ﺑﻬﺘﺎن‬
‫‪ ‬از هﻤﻪ ﻋﺎرﻳﺴﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﯼ ﻏﺮﻳﻖ ﻏﻢ‬
‫‪ ‬ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ هﻢ روزﯼ‬
‫‪ ‬راﻩ ﺧﻮد را در ﭘﯽ ﮐﻨﻌﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﺎز ﻣﻴﺠﻮﻳﺪ‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ‬
‫‪ ‬روزﯼ‬
‫‪ ‬ﺑﯽ ﻣﻬﺎﺑﺎ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ رخ ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﺳﺮدت‬
‫‪ ‬ﺑﺎز ﻣﯽ روﺋﻴﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 168‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺟﻨﺎب ﮔﺎو‬

‫ﺑﻪ رﻣﺰ زﻧﺪﮔﯽ درﻣﺎﻧﺪم اﻳﻨﺴﺎن‬

‫‪ ‬ﮐﻪ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ ﮔﺸﺘﻢ ﮔﻴﺞ و ﺣﻴﺮان‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺎزار ﮔﺮم اﻓﺘﺮاهﯽ‬

‫ﺑﻪ ادم هﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ‪ ،‬ﮐﻮر و واهﯽ‬

‫‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﻣﺒﺘﮑﺮ در ﭼﻨﮓ زﻧﺠﻴﺮ‬

‫‪ ‬ﺑﻪ ﺟﺎهﻞ ﺳﻠﻄﻨﺖ از ﺟﻨﺲ ﺗﺰوﻳﺮ‬

‫ﺑﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻢ رﻣﺰ دوران‬

‫ﺑﻘﺎﯼ ﺑﺪ ز ﻣﺮگ ﺧﻮب و ﺧﻮﺑﺎن‬

‫رﺳﻴﺪم ﺑﺮ دﻳﺎرﯼ ﺳﺒﺰ و دﻟﺒﺎز‬

‫ﮐﻪ ﮔﺎوﯼ ﺑﻮد ﺳﻠﻄﺎﻧﺶ ز اﻏﺎز‬

‫ﺑﻪ ﺗﺨﺘﯽ ﮔﺎو ﻣﺜﻞ ﺷﺎﻩ ﺑﻴﺮوت‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ در زر و در ﺳﻴﻢ و ﻳﺎﻗﻮت‬

‫ﺑﻪ دورش ﻧﻮﮐﺮان ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ دﺳﺘﯽ‬

‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮﯼ ﺑﺠﺴﺘﯽ‬

‫~ ‪~ 169‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺟﻨﺎب ﮔﺎو ﺑﻪ ﻧﺸﺨﻮار ﺧﻄﺒﻪ ﻣﻴﺪاد‬

‫ﺑﻪ ﻧﺸﺨﻮار ﭘﺎﺳﺦ هﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻴﺪاد‬

‫ز ﻧﻮﮎ ﺷﺎخ ﺗﻴﺰش ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن‬

‫ﺑﻪ زﻳﺮ ﺳﻢ ﭘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺳﺮ ﻓﺮاوان‬

‫ﺑﻪ زور ﺳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ زور ﺷﺎخ و اﺟﺒﺎر‬

‫ﺑﻪ ﻧﺸﺨﻮارﯼ ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮدن هﺎﯼ درﺑﺎر‬

‫ﺟﻨﺎب ﮔﺎو اﻳﻨﮏ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺳﻢ‬

‫‪ ‬و ﺷﺮط ﻧﺨﺒﮕﯽ دو ﺷﺎخ و ﻳﮏ دم‬

‫‪ ‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﯼ ﺷﺎﻩ ﮔﺎو اﻳﻦ ﺑﻴﺶ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ رﻣﺰ ﺳﻠﻄﻪ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺷﺎﻩ ﺻﺤﺒﺖ هﺎﯼ ﻧﺪرت‬

‫دو ﺷﺎخ و ﺳﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﺳﺖ ﻗﺪرت‬

‫ﺗﻤﺎم رﻣﺰ ﻣﻦ‪ ،‬زور و ﺷﻘﺎوت‬

‫ﮐﻤﯽ ﺗﺰوﻳﺮ‪ ،‬رﻳﺎ و ﮐﺸﺖ و ﻏﺎرت‬

‫هﺮ اﻧﮑﻪ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﺳﺖ ﻣﺮدﺳﺖ‬

‫ﻧﻔﺲ از زﻳﺮ ﺳﻢ ﻣﻦ ﻧﺒﺮدﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ زور ﻗﺎﻃﺮان و اﺷﺘﺮاﻧﻢ‬

‫هﺮ اﻧﭽﻪ دل ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﻴﮑﺸﺎﻧﻢ‬

‫~ ‪~ 170‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﮕﻔﺘﻢ اﯼ ﺟﻨﺎب ﮔﺎو‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ‬

‫ﮐﻤﯽ ﻋﻘﻞ و ﮐﻤﯽ داﻧﺶ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﻓﻖ‬

‫ﺑﮕﻔﺘﺎ ﺣﺮف ﻣﻔﺖ ات ﭘﻨﺒﻪ داﻧﻪ‬

‫دو ﺷﺎخ و ﺳﻢ ﺑﺨﺮ ﭼﻮن ﺷﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺪر اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻗﺪر ﺧﺎرﺳﺖ‬

‫ﺳﺮ هﺮ ﻋﻘﻞ ﻣﻨﺪﯼ روﯼ دارﺳﺖ‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﻄﻖ و ﻓﻬﻢ و ﻧﺠﺎﺑﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻧﺎن ات ﻣﻴﺪهﺪ‪ ،‬ﻧﯽ رﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺮف ﻣﻔﺖ و ﺣﺮف ﻧﺎدان‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺪر ﺟﻬﻞ و ﻗﺪر ﺑﻬﺘﺎن‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ زور ﻣﻴﺨﻮاهﻨﺪ ﭼﻮ ﺣﻴﻮان‬

‫در اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺎو ﻣﻴﺨﻮاهﻨﺪ ﻧﻪ اﻧﺴﺎن ‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 171‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫رﻧﺞ ﻳﮏ اﻓﻐﻮﻧﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ درد دل ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﻢ‬

‫اﯼ هﻤﺴﺎﻳﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﺁن ﺣﺲ اﻧﺴﺎن دوﺳﺘﯽ و ﻋﺪاﻟﺖ را‬
‫ﮐﻪ ﺑﻨﺎﻣﺶ‬
‫از ﻗﺮان ﺁﻳﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﯼ‬
‫و ﺑﺨﺎﻃﺮش‬
‫ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻴﺰﯼ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻼوت ﮐﻨﯽ و ﺧﻮد را در ﺁن ﺑﻴﺎﺑﯽ‬
‫وﻗﺘﯽ اﺷﻐﺎﻟﮕﺮﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﮐﺸﻮرم را ﺑﻪ ﻏﺎرت ﺑﺮد‬
‫وﻗﺘﯽ ﭼﻤﻦ زار ﺳﺒﺰ ﺷﻬﺮم ﺑﻪ ﺧﻮن ﭘﺪر و ﺻﺪ هﺎ ﻣﺜﻞ او ﺑﻪ ﻻﻟﻪ زارﯼ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ زادﻩ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻳﻢ‬
‫وﻗﺘﯽ ﻗﻠﻢ را ﺑﺮ دﺳﺘﻢ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﻧﺎﺧﻦ هﺎﻳﻢ را داﻧﻪ داﻧﻪ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺧﺎﮐﻢ را ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن اﻣﻀﺎ ﮐﻨﻢ‬
‫ﺑﺎ اﺧﺮﻳﻦ رﻣﻖ هﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﺗﻨﻢ رهﺎ ﮐﺮدم‬
‫ﺧﺎﻧﻪ و ﺷﻬﺮ و ﮐﺸﻮرم را‬
‫و ﺑﺎ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺗﺎ ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﺧﺰﻳﺪم‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﺁوردم‬
‫ﮐﻪ ﺑﻴﺮﻗﺖ ﺑﺎ ﻧﺎم اﷲ ﺁراﺳﺘﻪ اﺳﺖ و ﭘﻴﺎﻣﺖ از ﻣﺴﺎوات وﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ و ﺗﻮاﺿﻊ‬
‫ﺑﺮادرﯼ و ﺑﺮاﺑﺮﯼ‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺰ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﺁوردم ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﻣﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ ﻇﻠﻢ ﺑﺴﺘﺎﻳﯽ‬
‫و ﺑﺎ ﻣﺮداﻧﮕﯽ ﺧﻮدت ﻓﺮﺻﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ذﻟﺖ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﯽ‬
‫~ ‪~ 172‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺎ زﺑﺎﻧﻢ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ‬

‫و ﻣﺬهﺒﺖ ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدم هﻤﺎهﻨﮓ‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮادر ﻣﻨﯽ‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ در ﺧﺎﮎ ﺧﺪا‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺁﻧﺮا ﺑﺎ ﻣﺮز ﺗﻘﻴﺴﻢ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﺎوت ﻗﻠﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ اﺟﺎرﻩ ﺧﻮاهﯽ داد‬
‫و ﺷﺮﻳﮏ دردهﺎﻳﻢ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‬
‫ﺗﺎ روزﯼ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺸﻮرم‬
‫ﺁﺑﺎد و ﺁزاد ﮔﺮدد‬
‫واﻧﮕﻪ‬
‫در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻬﺘﺮ‬
‫ﻣﻬﻤﺎﻧﺖ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‬
‫ﺑﺮ دﺳﺘﺎﻧﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮاهﻢ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬
‫و اﯼ ﺑﺮادر‬
‫از ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻴﺖ در اوج ﺑﻴﭽﺎرﮔﻴﻢ‬
‫از دﺳﺖ ﮔﻴﺮﻳﺖ در روز هﺎﯼ ﻧﺎ اﻣﻴﺪﻳﻢ‬
‫ﺑﺎ اﺷﮏ و ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻤﻠﻮ از ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺬارﯼ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻤﻮد‬
‫از ﻓﺮط ﺑﯽ ﭘﻨﺎهﯽ‬
‫ﺑﻪ ﮐﺸﻮرت ﭘﻨﺎﻩ ﺁوردم‬
‫ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭘﺎﻳﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﮐﺖ ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺸﺖ‬
‫ﺟﻮاﻧﻴﻢ را در ﮐﺸﻮرت ﮔﻢ ﮐﺮدم‬
‫زﺑﺎﻧﻢ را ﺑﻔﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮدم‬
‫‪" ‬ﺗﺸﮑﺮ"هﺎﻳﻢ ﺑﻪ "ﻣﺮﺳﯽ"‬

‫~ ‪~ 173‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫و "ﻧﺎن ﭼﺎﺷﺖ" ام ﺑﻪ "ﻧﻬﺎر" ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺖ‬

‫‪ ‬ﺷﺎﻋﺮم ﺣﺎﻓﻆ ﮔﺮدﻳﺪ و‬
‫‪ ‬از ﻗﺎﺑﻠﯽ وﭼﺘﻨﯽ و ﭼﺎﯼ ﺳﺒﺰ‬
‫ﺑﻪ زرﺷﮏ ﭘﻠﻮ‬
‫‪ ‬و ﻃﻌﻢ ﺷﻮر ﺧﻴﺎر‬
‫و ﭼﺎﯼ ﻣﻌﻄﺮ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫در ﭘﻴﺎﻟﻪ هﺎﯼ ﮐﻤﺮ ﺑﺎرﻳﮏ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﻗﻨﺪ ﺧﺸﺘﯽ در ﮐﻨﺎر‬
‫ﻋﺎدت ﻧﻤﻮدم‬
‫در ﮐﺸﻮرت‬
‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ و ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ هﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ را‬
‫ﺑﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ‬
‫ﭘﺴﺮم در ﺧﺎﮎ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﮔﺸﻮد و رﺿﺎ ﻧﺎﻣﻴﺪﻣﺶ‬
‫ﻣﺎدرم در ﺑﻬﺸﺖ رﺿﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ دﻟﯽ ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺮدﻳﺪ‬
‫ﺧﻮاهﺮم ﺑﺎ ﭘﺴﺮﯼ از ﺗﺒﺎر ﺗﻮ ﻋﻘﺪ و ﻧﮑﺎح ﺑﺴﺖ و‬
‫در ﺟﻨﮓ ﻋﺮاق ﺑﺮادرم‬
‫ﺑﺮاﯼ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺖ ﻧﺎن ﭘﺨﺖ‬
‫ﺻﻠﻮات ﻓﺮﺳﺘﺎد‬
‫و ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﻋﺮق را از ﺟﺒﻴﻦ زدودﻩ و‬
‫ﺑﻨﺪ ﺳﺒﺰ ﻳﺎ ﺣﺴﻴﻦ را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﮔﺮﻩ زد‬
‫ﺣﺎل‬
‫ﭘﻴﺮﻳﻢ را ﻧﻴﺰ در ﺧﺎﮎ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺸﺴﺴﺘﻪ ام‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻨﺎر وﺟﻮدم‬
‫در ﮔﺮدﺑﺎد ﺣﻮادث ﺧﺎﮎ ﺗﻮ‬

‫~ ‪~ 174‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻴﺪ ﻟﺮزاﻧﯽ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻢ را ﺑﻔﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮدﻩ ام و‬
‫ﻟﻘﺐ "ﻣﺸﺪﯼ"را ﺑﻨﺎﻣﻢ ﮔﺮﻩ زدﻩ اﻧﺪ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺁن ﮐﻮدﮐﯽ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﯼ ﺑﺮهﻨﻪ و ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻤﻠﻮ از وﺣﺸﺖ ﺑﺮاﯼ ﺳﺮﭘﻨﺎهﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ اورد‬
‫وﻟﯽ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬هﻤﺎن ﺑﯽ ﺧﺒﺮﯼ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮدﯼ‬
‫وﻟﯽ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻓﺮوغ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ دوﺧﺘﻦ ﮐﻔﺶ هﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﻮت دﺳﺘﺎﻧﻢ را در ﻏﺮس ﻧﻬﺎل در ﺑﺎغ هﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺎﻣﺖ اﺳﺘﻮارم را در ﺑﭙﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻦ دﻳﻮار هﺎ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن هﺎ و ﺧﺎﻧﻪ هﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻞ ام را در ﺷﻨﻴﺪن ﮐﻨﺎﻳﻪ هﺎ و ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮزﯼ هﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺗﺒﺎهﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ‬
‫هﺮﮔﺰ ﺑﺮاﯼ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ‬
‫ﺟﺮﻗﻪ زود ﮔﺬر اﻧﺴﺎن دوﺳﺘﯽ را‬
‫ﺑﺮ ﻗﻠﺒﺖ راﻩ ﻧﺪادﯼ‬
‫هﻨﻮز هﻢ‬
‫در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﻮ"اوﻓﻐﻮﻧﯽ" ام و‬
‫در ﮐﺘﺎب ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬هﻨﻮز هﻢ‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ در ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺮاﯼ ﻣﻬﺎﺟﺮﯼ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺪوش‬
‫ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺠﺰ ﻧﺠﺎت از ﺟﻨﮓ‬
‫از ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ دادن ﺳﺎﻟﻴﺎن زﻧﺪﮔﻴﺶ‬

‫~ ‪~ 175‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺑﻪ هﻤﺖ و ﻗﻮت دﺳﺘﺎﻧﺶ‬

‫ﺷﻬﺮت را ﺁﺑﺎد ﻧﻤﻮد‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﯼ‬
‫و هﻨﻮز هﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻧﻔﺮﺗﯽ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ را ﺑﺒﺎزﯼ ﻣﻴﮕﻴﺮﯼ‬
‫دروازﻩ ﻣﮑﺘﺐ را ﺑﺮوﯼ ﮐﻮدﮐﻢ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ‬
‫ﺑﺴﺎﻃﯽ را ﮐﻪ ﻧﺎن ﺷﮑﻢ هﺎﯼ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﻃﻔﺎﻟﻢ ﺑﺪان ﻣﺤﺘﺎج اﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﻪ ﺟﻮﯼ ﺁﺑﯽ ﻣﯽ اﻧﺪازﯼ و‬
‫دﺳﺖ هﺎﻳﻢ را ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ "رد ﻣﺮز" ﻧﻤﻮدن ﻣﯽ ﺑﻨﺪﯼ و‬
‫اﺷﮏ هﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﮎ ﺳﺮﮎ هﺎﯼ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﮔﻠﯽ ﻣﺒﺪل ﮔﺸﺘﻪ‬
‫و اﻣﻴﺪ را در ﻧﮕﺎهﻢ دﻓﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯼ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ‬
‫"ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ"‬
‫هﻨﻮز هﻢ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﻴﺖ اﻃﻔﺎل ﮐﺮﺑﻼ‬
‫‪ ‬زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯽ و‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﻳﺰﻳﺪ و ﻳﺰﻳﺪﻳﺎن ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﯽ‬
‫از ﺑﯽ ﻋﺪاﻟﺘﯽ دﻳﮕﺮان ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ هﺮﮔﺰ در ﺻﻒ هﺎﯼ دﮐﺎن هﺎ‬
‫در داﺧﻞ اﺗﻮﺑﻮس هﺎﯼ ﺷﻠﻮغ‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺸﻮش ﻳﮏ اﻓﻐﺎن را ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ از ﺗﺮس ﺗﻮ‬
‫اهﺎﻧﺖ هﺎﯼ ﺗﻮ را‬
‫ﺗﻠﺦ ﺗﺮ از زهﺮ‬

‫~ ‪~ 176‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻓﺮو ﻣﯽ ﺑﻠﻌﺪ و ﻏﺮور ﺧﻮد را‬

‫ﭘﺎﻳﻤﺎل اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺗﻮ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا‬
‫ﭘﻨﺠﻪ ﺑﺮ ﺳﻤﺖ اش دراز ﮐﺮدﻩ ﺑﮕﻮﻳﯽ‬
‫"ﺑﻪ ﮐﺸﻮرت ﺑﺮﮔﺮد اوﻓﻐﻮﻧﯽ ﭘﺪر ﺳﻮﺧﺘﻪ"‬
‫ﻣﯽ روم‬
‫وﻟﯽ‬
‫درﺧﺖ هﺎﯼ ﺳﺒﺰ و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮج‬
‫ﺳﺮﮎ هﺎﯼ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﺗﻬﺮان‬
‫ﭘﺎرﮎ هﺎﯼ ﺧﺮم و زﻳﺒﺎ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ هﺎﯼ ﻣﺠﻠﻞ ﺑﺎﻻ ﺷﻬﺮ‬
‫ﻧﺎن هﺎﯼ ﮔﺮم ﻧﺎﻧﻮاﻳﯽ‬
‫ﮐﻔﺶ هﺎﯼ راﺣﺖ ﭼﺮﻣﯽ‬
‫ﭘﺘﻠﻮن هﺎﯼ زﻳﺒﺎ و رﻧﮕﺎرﻧﮓ‬
‫هﻤﻪ و هﻤﻪ‬
‫ﻳﺎد ﻣﺮا‬
‫رﻧﺞ هﺎﯼ ﻣﺮا‬
‫ﻧﺸﺎن اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻣﺮا‬
‫ﻋﺮق و ﺳﺮﺷﮏ رﻳﺨﺘﻪ از ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮا‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‬
‫ﻣﯽ روم وﻟﯽ ﺣﺎﺻﻞ دﺳﺖ هﺎﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرﮔﺮ اﻓﻐﺎن‬
‫ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ در رگ و ﭘﻮﺳﺖ ﮐﺸﻮرت‬
‫ﺟﺎوﻳﺪان ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﯽ روم‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﯽ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ روزﯼ ﺗﻮ‬

‫~ ‪~ 177‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻪ دروازﻩ ﺷﻬﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﺘﺎج ﮔﺮدﯼ‬

‫واﻧﮕﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ درس ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ را ﺧﻮاهﻢ اﻣﻮﺧﺖ‬
‫واﻧﮕﻪ‬
‫ﺗﻮ درد درﺑﺪرﯼ ﻣﺮا ﺧﻮاهﯽ ﭼﺸﻴﺪ‬
‫واﻧﮕﻪ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮑﺒﺎر‬
‫ﺑﺮاﯼ ﻟﺤﻈﻪ اﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺮ از ﻳﮏ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺳﺮت را ﺑﺎ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺪاﻟﺖ وﺟﺪان ات‬
‫ﺧﻢ ﮐﻨﯽ‬
‫و ﻓﻘﻂ هﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ‬
‫ﻗﻴﻤﺖ دﻩ هﺎ ﺳﺎل رﻧﺞ ﻣﺮا‬
‫ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﭘﺮداﺧﺖ!!‬

‫~ ‪~ 178‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ‬

‫هﻤﻮﻃﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﻏﻨﻮدﻩ در ﻣﻴﺎن ﺟﺎل ﺟﻨﮕﻴﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﮐﻔﻦ هﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪ‪ ،‬ﺑﯽ ﮐﺲ و ﺑﻴﺠﺎ ﻓﺴﺮدﻳﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ز ﻣﻮج ﻓﺎﺟﻌﻪ‪ ،‬اﻣﺎج دردﻳﻢ‬

‫هﻤﻮﻃﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬هﺰاران ﺧﺎﻧﻪ را وﻳﺮاﻧﻪ دﻳﺪﻳﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺎن راﮐﺖ و ﺗﺎﻧﮏ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ دادﻳﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﺑﺪﺳﺖ دﻳﮕﺮان ﻣﺎ ﺁﻟﻪ ﮔﺸﺘﻴﻢ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ دادﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺎر دﺷﺘﻴﻢ‬

‫‪ ‬هﻤﻮﻃﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ز ﭼﺸﻢ ﮐﻮدﮎ ﻣﺎ اﺷﮏ ﺟﺎرﻳﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ رﻧﺠﺴﺖ و ﺧﻮارﻳﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ اﺳﻒ ﺷﺪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ از ﻣﺎ‪ ،‬زﻧﺪﻩ از ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ از ﻣﺎ ﻻدرﮎ ﺷﺪ‬

‫‪ ‬هﻤﻮﻃﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ‬
‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻣﺎﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺖ ﺑﯽ زوﻻﻧﻪ ﮔﺮدﻳﻢ‬
‫~ ‪~ 179‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫از ﺑﺮاﯼ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻦ هﺎﯼ ﺧﻮد ‪ ،‬ﻣﺎ ﻻﻧﻪ ﮔﺮدﻳﻢ‬

‫ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻣﺎﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺗﺒﺎر ﻣﺎﺳﺖ ﺟﺎرﯼ‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﻴﻬﻦ‪ ،‬درد ﻣﻴﻬﻦ‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻣﻴﻬﻦ‪ ،‬ﺻﻠﺢ‪ ،‬ﺁرﯼ‬
‫هﻤﻮﻃﻦ‪ ،‬هﺮ ﮔﻮﺷﻪ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر در ﺧﻮن ﺑﺨﻔﺘﻪ‬
‫از ﻧﻴﺎﮐﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮﺳﺖ ‪ ،‬ﻗﺼﻪ هﺎ در ان ﻧﻬﻔﺘﻪ‬
‫‪ ‬هﻤﻮﻃﻦ‪ ،‬در ﻗﺼﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﻗﻬﺮﻣﺎن هﻤﻮارﻩ ﻣﺮدﺳﺖ‬
‫ﻗﺼﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﻏﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺧﻮﺑﺎن‪ ،‬ﺁﻩ و دردﺳﺖ‬

‫هﻤﻮﻃﻦ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن دردﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻴﮏ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬
‫در ﮐﻤﺎل اﺗﺤﺎد ﻣﺎ ﺷﻮد روزﯼ ﺑﻐﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﺎز اﺑﯽ ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩ ﻓﻀﺎﻳﯽ ﺷﻮم ﺗﺒﻌﻴﺾ‬
‫ﮐﻮدﮎ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻩ اﻣﻮزد ﺑﺘﻌﻮﻳﺾ‬

‫هﻤﻮﻃﻦ‬
‫ﮐﺲ ﻧﺎﺧﺪا ﺑﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮدد‪ ‬‬
‫ﮐﺲ ﺑﻔﮑﺮ ﺧﺎﮎ ﻣﺎ ﻳﺎ ﻣﺮدم اﻓﻐﺎن ﻧﮕﺮدد‬
‫هﻤﻮﻃﻦ اﻳﻨﺠﺎ هﻤﻪ از ﺑﻬﺮ ﺷﻬﺪﻧﺪ و ﺷﺮارﻩ‬
‫دوﺳﺘﯽ هﺎ ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﻧﻴﺴﺖ دﺷﻤﻨﯽ هﻢ ﺑﯽ ﻧﻘﺎرﻩ‬

‫هﻤﻮﻃﻦ‬
‫ﺑﺲ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﻮ هﻢ ﺧﺴﺘﻪ ‪ ،‬ﻣﻨﻢ اﻻم دردم‪ ‬‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ ﻏﺮق ﻣﺎﺗﻢ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﻴﭽﺎرﻩ در ﻏﻢ‬
‫هﻤﻮﻃﻦ‪ ،‬ﻳﮑﺒﺎر در ﻗﻠﺒﺖ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺲ هﻤﻮﻃﻦ ﺑﻴﻦ‬
‫ﻧﻮر ﮐﻤﺮﻧﮓ اﻓﻖ را ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺼﺮ در اﻳﻦ ﺷﻔﻖ ﺑﻴﻦ‬
‫ﻟﻮﺣﻪ ﺗﺎﺟﻴﮏ و ﭘﺸﺘﻮن ﻳﺎ ﮐﻪ ازﺑﮏ ﻳﺎ هﺰارﻩ‬

‫~ ‪~ 180‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﺮخ از ﺧﻮن ﻣﻦ و ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮخ ﻣﺜﻞ رﻧﮓ ﻻﻟﻪ‬

‫هﻤﻮﻃﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﻄﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ارﯼ‬

‫ﮐﻮﻩ و دﺷﺖ و ﺑﺎغ هﺎﻳﺶ‪ ،‬رود هﺎﯼ اب ﺟﺎرﯼ‬
‫هﻤﻮﻃﻦ‪ ،‬اﻟﻔﺎظ دﻳﮕﺮ را ﮐﻨﺎر هﻢ رهﺎ ﮐﻦ‬
‫دﺳﺖ هﺎ ﺑﺮ هﻢ ﻧﻬﺎدﻩ ﮐﺸﻮر ﺧﻮد را ﺑﻨﺎ ﮐﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺗﻤﺎم زﺧﻢ هﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮد ﻣﺎ ﭼﺎرﻩ ﮔﺮدﻳﻢ‬
‫ﭼﺎرﻩ ﻳﯽ از ﺑﻬﺮ درد ﻣﻠﺖ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﮔﺮدﻳﻢ‬

‫~ ‪~ 181‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﻨﺎق‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﺎت و ﺷﻬﺪ هﻤﻪ ﺧﻨﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫ﺣﺘﯽ دﻋﺎ ﻣﻴﺎن ﮔﻠﻮ‪ ،‬ﻋﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﺮف هﻤﺪﻟﯽ در اوج اﺑﺘﺪا‬

‫ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺰاج ﺗﻮ ﺷﻼق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫ﺑﺴﮑﻪ ز ﺗﻴﺮ ﺟﻮر زﻣﺎن ﺧﻮردﻩ ﻳﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬

‫هﺮ ﺗﻴﺮ اﻳﻦ ﮐﻤﺎن ﺗﻮ ﻳﮏ ﻧﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم رﺳﻢ زﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ در رﻳﺎ‬

‫ﺻﻴﺪ ﻗﺰل ﺑﻪ زور هﻤﺎن ﻏﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫در ﻧﻮر روز روﺷﻦ و در ﻏﻴﺒﺖ ﻏﺮوب‬

‫ﺻﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﺤﻮ ﮐﻮرﯼ ﻳﮏ راق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﮑﺮ و دﻳﻮار و در ﻧﺒﻮد‬

‫ﻳﮏ اﺑﻠﻪ در ﺑﻨﺎﯼ دو ﺳﻪ ﻃﺎق ﻣﻴﺸﻮد‬

‫~ ‪~ 182‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺮاﯼ اردوﯼ ﻣﻠﯽ‬

‫ﺑﺮاﯼ ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ ﺳﺒﺰ دوزﻧﺪ ﺟﺎﻣﻪ داﻧﯽ را‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﻪ زر ﺳﺎﻳﻨﺪ رﺳﻢ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ را‬

‫درود ﻓﺮزﻧﺪ ﭘﻴﻞ اﻓﮕﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن ﭘﺎﮎ ﺑﯽ ﻧﺎﻣﺖ‬

‫ز ﺗﻮ اﻣﻮﺧﺖ ﺑﺎﻳﺪ درس ﻋﺸﻖ و ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﯽ را‬

‫ﺣﻀﻮرت اهﻨﻴﻦ ﺗﺴﮑﻴﻦ راﻩ و ﮐﺎروان ﻣﺎ‬

‫ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎن ﺧﻮب دادﯼ ﻣﺸﻖ ﻋﺮف ﺳﺎرﺑﺎﻧﯽ را‬

‫ﺑﻪ ﺷﻮر اﻧﻌﮑﺎس ﻏﺮﻩ هﺎﻳﺖ ﺑﻴﺸﻪ ﻣﻴﻨﺎزد‬

‫ﻧﺴﻴﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻣﻴﮕﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺪاﯼ ارﻏﻮاﻧﯽ را‬

‫ﻣﻴﺎن اﺷﮏ و ﻗﻠﺐ ﻣﻠﺖ ات‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﻣﻴﺮﯼ‬

‫ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ﺑﺎغ ﻓﺮدوس اﻳﻦ ﺻﺪاﯼ ﻗﺪرداﻧﯽ را‬

‫ﺗﻮ ﻓﺮزﻧﺪ ﻏﻴﻮر و ﺣﺎﻓﻆ اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﻣﻐﻤﻮﻣﯽ‬

‫ﺳﻼم ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬درود و ﺷﺎدﺑﺎد اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽ را‬

‫~ ‪~ 183‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺟﻨﺲ ﺷﺮ‬

‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ اﻳﻨﺠﺎ از ﺗﺒﺎر و ﺟﻨﺲ ﺷﺮ ﮔﺮدم‬

‫ﺑﻪ ﺟﻬﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻮﻳﺶ اﻓﺘﺨﺎر و ﻣﻔﺘﺨﺮ ﮔﺮدم‬

‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ و ﺣﻴﻠﻪ و ﻧﻴﺮﻧﮓ‬

‫ﻧﻘﺎب دﻳﻦ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﺮﮐﺸﻢ‪ ،‬دﻻل ﺳﺮ ﮔﺮدم‬

‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻧﻮاﯼ ﺳﮑﻪ هﻤﺨﻮاﻧﯽ‬

‫ﺑﻨﺮخ روز ﺟﺎهﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ز راﻩ ﺟﻬﺪ ﺑﺮ ﮔﺮدم‬

‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ اﻳﻨﺠﺎ اﺷﮏ ﺗﻤﺴﺎح رﻳﺰم از ﺗﺰوﻳﺮ‬

‫ﺑﻪ رﻧﺞ و درد اﻧﺴﺎن ﻣﺴﺦ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﮐﻮر و ﮐﺮ ﮔﺮدم‬

‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺑﺮ روح و وﺟﺪاﻧﻢ‬

‫ﺑﮑﻮﺑﻢ‪ ،‬ﻧﻮﮐﺮﯼ از ﺑﻬﺮ ﺳﻴﻢ و ﺑﻬﺮ زر ﮔﺮدم‬

‫دﻟﻢ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ اﻳﻨﺠﺎ اﻧﺪﮐﯽ ﻣﻦ هﻢ ﭼﻮ ﺧﺮ ﮔﺮدم‬

‫ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺎﻩ و ﻳﻮﻧﺠﻪ در ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺷﺎدﺗﺮ ﮔﺮد‬

‫~ ‪~ 184‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﻧﺘﺤﺎر‬

‫ﺻﺪاﯼ ﺑﻢ‬
‫ﻧﻔﻴﺮ رﻧﺞ اﻳﻦ ﻣﺮدم‬
‫و ﻓﺮﻳﺎد و ﺻﺪاﯼ ﮔﺮﻳﻪ هﺎﯼ ﮐﻮدﮐﺎن هﺮ ﺟﺎ‬
‫ﮔﺮوﻩ ﻃﺎﻟﺒﺎن در زﻳﺮ ﺑﺮﻗﻌﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس زن‬
‫ﭼﻮ ﻣﻮش در ﮐﻮﭼﻪ هﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻣﻴﭽﺮﺧﻨﺪ‬
‫و ﺑﺰدل ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮاهﻨﯽ از ﻣﺨﻤﻞ و ﭼﻮرﯼ‬
‫ﺟﻬﺎد ﺧﻮﻳﺶ را در ﺧﻮن ﻣﺮدم رﻧﮓ ﻣﻴﺒﺨﺸﻨﺪ‬

‫ﺻﺪاﯼ ﺑﻢ‬
‫و ﺑﻮﯼ دود‬
‫ﻧﮕﺎﻩ هﺎﯼ اﺧﻴﺮ ﻣﺎدرﯼ در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺮدن‬
‫و ﺳﺮﺧﯽ ﺷﻴﺎر ﺧﻮن ﻣﺮدم در ﻣﻴﺎن ﺟﻮﯼ‬
‫ﺳﺮﯼ از ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎ ﭘﺎﯼ ﻳﮏ زن در ﮐﻨﺎر اب‬
‫ﺗﻨﯽ از ﻳﮏ ﭘﺪر ﮐﻮ رﻓﺘﻪ اﻳﻨﮏ ﺗﺎ اﺑﺪ در ﺧﻮاب‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎد ﺑﺰدﻻن در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺪﻧﺎم ﮐﺮدﻧﺪ ﻧﺎم اﺳﻼم‪ ،‬ﻧﺎم دﻳﻦ ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪاﯼ ﺑﻢ‬
‫و ﺷﻠﻴﮏ ﮔﻠﻮﻟﻪ‪ ،‬اﻧﻔﺠﺎر و ﻣﺮگ‬
‫ﺑﺨﻮاب اﯼ ﻧﺎز ﭘﺮوردﻩ‪ ،‬ﺑﺨﻮاب اﯼ ﮐﻮدﮎ ﻣﻌﺼﻮم‬
‫ﺑﺨﻮاب اﯼ هﻤﻮﻃﻦ در ﺑﯽ ﮔﻨﺎهﯽ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ در ﺧﻮن‬
‫ﮐﻪ راﻩ رﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﺑﺰدﻻن ﺑﺮ ﺟﻨﺖ ﻣﻮﻋﻮد‬
‫ز ﺧﺎﮎ و ﺧﻮن ﻣﺎ‪ ،‬ﻳﮏ ﻣﻠﺖ اﺳﻼﻣﯽ و ﻣﻐﻤﻮم‬
‫~ ‪~ 185‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻪ زور ﺑﻢ و ﮐﺸﺘﺎر و ﻧﻮﻳﺪ وﺣﺸﺖ و ﻇﻠﻤﺖ‬

‫و ﺑﺎ ﺗﮑﻔﻴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن و ﺗﻨﺰﻳﻞ هﺮ ﺣﺮﻣﺖ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮن ﮐﻮدﮎ ﻣﺎ ﻣﻴﺸﻮد ﺣﺎﺻﻞ‬
‫رﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ در ﮐﺘﺎب درﮎ اﻳﻦ ﻗﺎﺗﻞ‬

‫ﺻﺪاﯼ ﺑﻢ‬
‫و ﻣﺮگ ﺑﺎز هﻢ ﻳﮏ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ در ﭼﻨﮓ ﮐﻔﺘﺎران‬
‫ﻋﺠﺐ ﺟﻬﻠﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺟﻬﻠﯽ‬
‫ﻋﺠﺐ درﻣﺎﻧﺪﻩ اﻳﻢ در ان‬

‫~ ‪~ 186‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻓﺪا ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫در ﺧﺮاﺑﺎت ﭘﯽ وﺣﯽ و ﻧﺪا ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫در دل ﺧﺎﮎ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺧﺪا ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫اﻧﮑﻪ ﻧﻮرش ز ﺳﺮاﭘﺮدﻩ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻴﺮﻳﺰد‬

‫ﭘﯽ او در ﺷﺮر ﺷﻮر و ﺻﺪا ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫‪ ‬او ﮐﻪ در ﻧﺒﺾ دﻟﻢ ﻧﻘﺶ اﻣﻴﺪﺳﺖ و ﺣﻴﺎت‬

‫ﻋﻄﺮ ﻣﻬﺮش ﭼﻮ ﺗﺮاوﻳﺪ ﺻﻔﺎ ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫ﻃﺎق اﺑﺮوﯼ ﮐﺴﯽ‪ ،‬ﻣﺨﻤﺴﻪ ﮐﺎرم ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﭘﯽ ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ و ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫رﻧﮓ ﺻﺪ رﻧﮓ زﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬زﻣﻴﻨﺴﺖ‪ ،‬ز او‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺪرت ان ﻳﺎر ﻓﺪا ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫ﺷﺎد اﻧﺪم ﮐﻪ ﮐﺸﻢ رﺧﺖ ﺗﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺒﺮوت‬

‫زاﻧﮑﻪ از ﺑﻨﺪ ﺗﻦ ﺧﺎﮎ رهﺎ ﻣﻴﮕﺮدم‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 187‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻮدن در ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺮدﻩ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﮐﻪ در اﻳﻦ هﻴﺎهﻮ ﺑﺎ ﮔﻮش هﺎﯼ ﮐﺮ‬
‫ﻧﺒﻮت را در ﺻﺪاﯼ ﭘﺎﯼ ﻣﻮرﭼﻪ هﺎ ﻳﺎﻓﺘﻢ‬
‫و ﻋﺪاﻟﺖ را در درﺧﺖ ﻧﺎرﻧﺞ ﮐﻪ ﻋﻘﺪﻩ هﺎﯼ ﻧﺎرﻧﺠﯽ را‬
‫اﻧﺠﻴﺮ ﻣﻴﺴﺎﺧﺖ‬

‫ﺁﯼ ﺁﻓﺘﺎب هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﻳﺪار در ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺎﮐﻦ‬

‫اﮔﺮ ﻣﺮدﯼ‬
‫ﺑﻴﺎ ﺟﻮﻳﭽﻪ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎور ﮐﺮم هﺎﯼ ﺧﺎﮐﯽ را روﺷﻦ ﮐﻦ‬
‫و اﮔﺮ زن‬
‫ﺁﺑﺴﺘﻦ درد ﺷﻘﺎﻳﻖ هﺎ ﺷﻮ ﮐﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ هﺎﯼ ﺁّﺑﯽ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﺳﺮاب اﻧﺪ‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺮدﻩ ﻣﮕﻴﺮ‬

‫ﮐﻪ دﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺎخ هﺎﯼ ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ ﻳﮏ درﺧﺖ ﻣﻘﺪس‬
‫رگ هﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ را‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‬
‫و هﺮ ﺷﺎهﺮگ ﻟﻤﻴﺪﻩ ﺑﺮ اﺳﺘﺨﻮان هﺎﯼ ﺗﺮﮐﻴﺐ ام‬
‫ﺷﮑﻮهﻴﺴﺖ از ﺑﺎور ﺑﻮدن ﻣﻦ‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺳﻨﮓ‬

‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 188‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﻴﺐ از ﭼﻨﺎر‬

‫دﻟﻢ ز ﺷﺎﺧﻪ ﭘﻴﭽﮏ اﻧﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫و ﺳﻴﺐ ﺳﺮخ ز ﺷﺎخ ﭼﻨﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎل و ﭘﺮش در ﺣﺼﺎر ﺣﺠﻢ ﻗﻔﺲ‬

‫ز ﻣﻴﻠﻪ ﺣﺮف و ﺣﺪﻳﺚ ﻓﺮار ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫ﻣﻴﺎن ﻣﻮج ﺗﻼﻃﻢ ﺑﻪ ﺑﺤﺮ ﺧﺸﻢ زﻣﺎن‬

‫ﭼﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫در اﻳﻦ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺤﺸﺮ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻗﻴﺎم ﮐﻔﻦ‬

‫ﺑﻪ اﺿﻄﺮاب ﺗﭙﻴﺪن‪ ،‬ﻗﺮار ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎهﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎم ﮐﺴﻮت ﻏﻢ‬

‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺘﻢ ﺧﺰان اﻧﺘﺤﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫ﺑﻪ هﺮ درﻳﭽﻪ ﻣﺤﺰون ز هﺠﺮ ﺷﻮر ﺷﻔﻖ‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﻮر اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‬

‫~ ‪~ 189‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺨﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ دﺷﺖ ﻏﻢ‪ ،‬ﻧﺴﻴﻢ ﮐﻮﮐﻨﺎرﯼ ﻣﻴﺮﺳﺪ ﺑﺎرﯼ‬

‫ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﻢ ﻗﺴﻢ روزﯼ دﻟﺖ از ﻏﻢ ﺷﻮد ﻋﺎرﯼ‬

‫ﺑﻴﺎ در اﻳﻦ ﺧﺮاﺑﻪ ﻣﺴﺖ ﺗﺮﻳﺎﮎ زﻣﺎن ﮔﺮدﻳﻢ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﻧﺎﻣﺮدﯼ‪ ،‬رهﺎ از اﻳﻦ و ﺁن ﮔﺮدﻳﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﺑﯽ ﻣﺮوت زﻧﺪﮔﯽ ﻟﻌﻨﺖ ﮐﻪ اﻓﮕﺎرﯼ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻣﺤﺘﺎﺟﯽ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ در ﺧﻮارﯼ‬

‫ﺑﺮﻗﺺ! ﺑﺎ ﮐﻔﺶ هﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ات ﺗﺎ ﻋﻤﻖ اﻳﻤﺎﻧﺖ‬

‫ﺑﺨﻨﺪ! ﺑﺮ ﭘﻴﻨﻪ هﺎﯼ داﻣﻨﺖ ﺗﺎ اوج ﻋﺼﻴﺎﻧﺖ‬

‫ﺑﺰن ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ هﺎﯼ ﺻﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺁواز‬

‫ﺑﭽﺮخ! ﺁزاد و دﻳﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﺑﭙﺮ ﺑﯽ ﺑﺎل و ﺑﯽ ﭘﺮواز‬

‫ﺗﻤﺎم زﺧﻢ هﺎﻳﺖ را ﻧﻤﮏ زن ﺗﺎ زﻣﺎن ﺳﻮزد‬

‫ﮐﻨﺎر ﺳﻔﺮﻩ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺮﻗﺺ! ﺗﺎ ﺟﺎن ﻧﺎن ﺳﻮزد‬

‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺸﺪ هﻤﺮاﻩ و هﻢ ﮔﺎﻣﺖ‬

‫ﺗﻮ ﮐﺎم دل ﺑﮕﻴﺮ از ﻏﻢ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ را ﺑﺸﺮﻣﺎﻧﺪ‬

‫~ ‪~ 190‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دﻳﻮاﻧﮕﯽ‬

‫در اﻳﻦ دوران هﻤﺎن دﻳﻮاﻧﮕﯽ ﺑﻬﺘﺮ ز ﻋﺼﻴﺎﻧﺴﺖ‬

‫هﻤﺎن ﺑﻴﻬﻮدﮔﯽ‪ ،‬ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ز درﻣﺎﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ ارزاﻧﺴﺖ ﺑﻬﺎﯼ اﺷﮏ اﯼ ﻣﺮدم‬

‫دو ﭼﺸﻢ اﺷﮏ دﻳﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮ از ﻟﺐ هﺎﯼ ﺧﻨﺪاﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ ﻗﺪرت رﻳﺸﻪ در ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻣﻴﮕﻴﺮد‬

‫ﮔﺪاﻳﯽ ﭘﻴﺸﻪ ﻳﯽ ﺑﻬﺘﺮ ز ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﺎﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ ﺣﺮاج ﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﻧﺎم ﭘﺎﮎ او‬

‫هﻤﺎن ﮐﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ زﻳﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ ﻧﺮخ ﻣﻮﻟﻮﯼ در ﻧﺮخ ﺑﺎزارﺳﺖ‬

‫ﺻﺪاﻗﺖ در ﺧﺮاﺑﺎت ﻧﻴﮏ ﺗﺮ زﻳﻦ زهﺪ و اﻳﻤﺎﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ ﺁزادﯼ ﺑﻬﺎﯼ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﮔﻴﺮد‬

‫ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎل و ﭘﺮ ﺑﻬﺘﺮ ز ﻣﺎﻧﺪن ﮐﻨﺞ زﻧﺪاﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ وﺣﺸﺖ هﺎ هﻤﻪ از ﻧﻮع ﻗﺎﺑﻴﻠﺴﺖ‬

‫ﻋﻄﻮﻓﺖ هﺎﯼ ﺣﻴﻮاﻧﯽ ﺑﺴﺎ ﺑﻬﺘﺮ ز اﻧﺴﺎﻧﺴﺖ‬

‫در اﻳﻦ دوران ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪن هﺎ ﺑﻪ ﺷﺮط ﻣﺮگ وﺟﺪان ﺷﺪ‬

‫ﺷﮑﻮﻩ ﺧﺮﻗﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ ز اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻻﻧﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 191‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﮐﻤﯽ اﻳﻦ ﺑﺎش‬

‫ﮐﻤﯽ ﺳﻨﮓ ﺑﺎش در اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻓﺮهﺎدﯼ ﺗﻮ را ﺟﻮﻳﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﺁﺗﺶ ﮐﻪ در ﺑﺰم اش ﺧﻠﻴﻞ و ﮔﻠﺸﻨﯽ روﻳﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻳﺎن‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺧﻨﺪان‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﻏﻠﺘﺎن‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﻧﺎﻻن‬

‫ﮐﻤﯽ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﮐﻨﻌﺎن‪ ،‬ﮐﻪ رﻧﺞ هﺠﺮ را ﮔﻮﻳﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﻴﻬﻮدﻩ و ﺑﻴﺪار‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ﮐﻤﯽ هﻮﺷﻴﺎر‬

‫ﮐﻤﯽ ﺗﻮﻓﺎن‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﻋﺼﻴﺎن‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﻏﻢ را ز هﻢ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﺁوارﻩ و ﺣﻴﺮان‪ ،‬ﮐﻤﯽ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﮐﻤﯽ در ﺟﺎن‬

‫ﮐﻤﯽ اﻳﻮب و ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﮐﻪ راﻩ ﻋﺸﻖ را ﭘﻮﻳﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﭘﺮواﻧﻪ و دﻟﮑﺶ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﭘﺮواز‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺁﺗﺶ‬

‫ﮐﻤﯽ ﻋﺬرا‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺷﻴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻮر درد را ﮔﻮﻳﺪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻤﯽ ﺑﻴﺨﻮد در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﮐﻤﯽ ﻣﺠﻨﻮن و دﻳﻮاﻧﻪ ﮐﻪ هﺮ ﺻﺤﺮا ز او ﻣﻮﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 192‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮔﺮ ﺑﻬﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﭼﻤﻦ ﺻﺪ ﻧﮕﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ‪ ،‬ﮔﺮ ﮐﻪ ز ﺷﻮر و ز ﺷﻌﻒ ﻣﻴﮑﺪﻩ هﺎ‬

‫ﺻﺪاﯼ ﺑﯽ ﻏﻢ ﺷﺎدﯼ ﺧﻤﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺣﺎل ﮐﻪ ﻋﻴﺪﺳﺖ و ﻓﺎل روﯼ هﻼل‬

‫و ﺷﻴﺮ و ﺷﻬﺪ ﮐﺰ ﺁن ﺑﻴﺸﻤﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز ﻋﻴﺪ ﻣﮕﻮ‪ ،‬درد را ﺗﻼوت ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ در ﺳﺨﺎوت اﺷﮑﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز ﺷﻬﺪ ﻣﮕﻮ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺎدﻳﻢ ﻣﺮﮔﺴﺖ‬

‫ﮐﻔﻦ ﺑﺨﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺪم ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻋﻴﺪ و ﺑﺮاﺗﻢ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﻮن ﺳﺮﺧﺴﺖ‬

‫ﺣﻨﺎ ز ﺳﺮﺧﯽ رﻧﮕﺶ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫هﻤﻴﺸﻪ وﻗﺖ دﻟﻢ ﺷﺎد ﺑﻮد و ﻏﺼﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫ﺳﭙﺎﻩ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ اش هﺰار ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻋﻴﺪﺳﺖ‪ ،‬ز ﻋﻴﺪ ﻣﻨﻔﻮرم‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎز ﺳﺮخ ﭼﻮ ﺁن ﻋﻴﺪ ﭘﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫~ ‪~ 193‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﺣﺴﺎس ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫وﻗﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ دل ﮔﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪ ‬‬
‫در ﺷﻮق ﻟﺤﻈﻪ هﺎﯼ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﻮهﻤﯽ‬
‫ﺣﺘﯽ ذﻏﺎل اﺧﺘﻪ ﭼﻮ اﻧﺠﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫ﺁرﯼ ﻣﻴﺎن ﺑﻮدن و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ زﻋﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺮ دم ﻧﻔﺲ ز ﺣﺠﻢ هﻮا ﺳﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫در رﻧﺞ هﺮ ﺷﮑﺴﺖ ﻏﺮور ﺳﭙﻴﺪ ﻧﻮر‬

‫ﻳﮏ ﻋﻘﺪﻩ ﻗﺎب ﻣﺎﻧﺪﻩ ز ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫در هﺮ ﻧﻔﺲ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﻪ اﻣﻴﺪ ﺑﺎﻃﻠﺴﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻳﯽ درﮔﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﻳﻦ ﻣﺎﻧﺪن و ﮔﺬﺷﺘﻦ و ﺑﻮدن ﭼﯽ ﺑﯽ ﻣﺤﺎل‬

‫ﺑﺎ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺳﺎدﻩ ﻣﻌﻨﯽ و ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫~ ‪~ 194‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ ﮐﺸﺖ ﺗﺮﻳﺎﮎ‬
‫ﻧﻪ ﺑﻮﯼ ﻧﺎب ﺁب هﺎﯼ دم ﮐﺮدﻩ هﻴﺮﻣﻨﺪ و هﺮﻳﺮود‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎن هﺎﯼ اﺧﻄﺎرﯼ‬
‫ﻧﻪ ﺗﮑﺮار ﻓﺮﻣﺎن هﺎﯼ اﺟﺒﺎرﯼ‬
‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻧﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ‪ ،‬ﻧﻪ زﻳﺘﻮن‬
‫ﻧﻪ ﺣﺘﯽ دﻟﮑﺸﯽ ﺳﺮخ ﻳﮏ ﻏﺮوب در ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻳﮏ ﺁﺳﻤﺎن ﺗﮑﺮارﯼ‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪...‬ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺑﻮﯼ ﺧﺎﮎ‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﺮارﻩ هﺎﯼ ﺁﺗﺶ‬
‫ﻧﻪ اﻧﺰﺟﺎر‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﻢ‬
‫ﻧﻪ ﺣﺘﯽ هﻤﺎن ﺗﺼﻮر ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻮﻋﻮد‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ‪...‬ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﻳﮏ ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻗﻬﻮﻩ ﺗﻠﺦ‬
‫و ذوب ﺳﻪ ﺟﺴﺪ ﻣﺎرﺷﻤﻠﻮ ﺑﺮ ﺁن‬
‫ﺗﺎ ﺳﻴﺎهﯽ و ﺗﻠﺨﯽ اﻳﻦ ﺑﻄﻼن را‬
‫در ﺳﭙﻴﺪﯼ و ﺳﺎدﮔﯽ‬
‫زﻧﻨﺪﻩ ﺑﻨﻤﺎﻳﺶ ﺑﮕﺬارد‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 195‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻧﻪ ﺷﺎﺧﻪ هﺎﯼ زﻳﺘﻮن ﺑﺎ ﺧﻮﺷﻪ هﺎﯼ ﺑﻢ‬
‫ﻧﻪ اﻧﻔﺠﺎر در ذرﻩ هﺎﯼ ﺧﺎﮎ ﻗﻬﻮﻩ ﻳﯽ ﺳﻮﺧﺘﻪ اﻳﻦ وادﯼ‬
‫ﮐﻪ هﻤﻪ ﺗﻮ را‬
‫ﺑﯽ ﺑﺪﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺪل در ﺑﺪﻳﻞ ﺗﻮ‪ ،‬دل ﻣﯽ اﻧﺪازد‬

‫~ ‪~ 196‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻋﺮوس ﺧﺎﮎ‬

‫اهﺴﺘﻪ ﮔﺬر ﮐﻦ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﺟﻔﺎ اﺳﺖ‬

‫ﺻﺪ ﻗﺼﻪ واﻣﺎﻧﺪﻩ ز ﻋﺸﻖ و ز ﺻﻔﺎ اﺳﺖ‬

‫ﺁهﺴﺘﻪ ﮔﺬر ﮐﻦ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﻨﺰل ﺁﺧﺮ‬

‫ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺧﺎﮐﺴﺖ و در ان ﺳﻮگ روا اﺳﺖ‬

‫ﺁهﺴﺘﻪ ﮔﺬر ﮐﻦ ﮐﻪ در اﻳﻦ دﻏﺪﻏﻪ اﺷﮏ‬

‫ﻳﮏ ﺗﺎزﻩ ﻋﺮوﺳﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﻋﺰا اﺳﺖ‬

‫رﻧﮓ ﮐﻔﻦ اش رﻧﮓ هﻤﺎن ﭘﻴﺮهﻦ ﺻﺒﺢ‬

‫ﻟﻴﮑﻦ ز ﺗﻨﺶ ﺧﻮن ﭼﮑﺪ و ﻻﻟﻪ ﻟﻘﺎ اﺳﺖ‬

‫ﻗﻠﺒﺶ زﻏﻢ ﻣﺮگ ﺧﻮدش ﭘﺮ ﺷﺪﻩ اﻧﻘﺪر‬

‫ﮐﺰ ﻧﺎﻟﻪ او ﻧﺎﻟﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺷﺐ ز ﺗﻦ ﮔﻮر و ز ﺗﺎرﻳﮑﯽ رﻧﺞ اش‬

‫ﺻﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ در ﻋﺮش و ﺳﻤﺎ اﺳﺖ‬

‫در دﻏﺪﻏﻪ دﻳﺪن ﻣﺠﻨﻮن ﺧﻮدش ﺑﺎز‬

‫ﭼﺸﻢ اش ز ﺗﻦ ﺧﺎﮎ ﺑﻪ دروازﻩ ﺑﻪ ﺟﺎ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮدش ﺑﺮ ﺗﻦ هﺮ ﺑﺎد و ﻧﺴﻴﻤﯽ‬

‫ﺻﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ در ان ﻋﻬﺪ و وﻓﺎ اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 197‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫در ﺳﻮگ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺳﻮگ ﻋﺮوﺳﯽ و ﺳﻴﺎهﯽ‬

‫از ﻋﺮش ﻋﺪاﻟﺖ ﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺮاﯼ ﻧﻮ ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻪ در وﻻﻳﺖ ﻏﻮر ﺗﻮﺳﻂ ﻃﺎﻟﺒﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫ﻧﻮﻋﺮوس ﺟﻮان ﺑﺎ اﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش ﺗﻮﺳﻂ ﻃﺎﻟﺒﺎن ﺣﻴﻦ ﺳﻔﺮ از ﻣﻮﺗﺮ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ و‬
‫ﺗﻴﺮﺑﺎران ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫~ ‪~ 198‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻳﺎﺳﻴﻦ‬

‫از رﻧﺞ و درد هﺎ ﮔﻬﯽ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫ﺁﺋﻴﻨﻪ ﻳﯽ ﺑﻪ ﺑﺎور ﺁﺋﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫ﮔﺎهﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺮح ﺗﻤﺎم ﺣﻀﻮر ﺣﺎل‬

‫ﺗﻴﺮﯼ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻴﺮﻩ هﺮ ﮐﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫ﺑﻬﺮ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺗﺐ ﻳﻮغ و ﺗﺤﺠﺮﯼ‬

‫ﺁرﯼ ﺧﻼف ﻗﺎﻃﺮ و هﺮ زﻳﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫ﻣﻴﺨﯽ ﺑﻪ ﻓﺮق ﺳﻨﮓ ﺟﻬﺎﻟﺖ ز اﺑﺘﺪا‬

‫ﭘﺘﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻐﺰ ﺧﻔﺘﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫ﺧﻮن ﻣﻴﭽﮑﺪ ز هﻮش ﺣﻮاﺳﻢ در اﻳﻦ ﻓﻀﺎ‬

‫هﺮ دم ز درد ﺣﺎدﺛﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫در وادﯼ ﻓﺴﺮدﻩ و ﺗﺎرﻳﮏ ﻋﻘﻞ ﻣﺎ‬

‫ﺷﺮﺣﯽ ﺑﻪ ذﮐﺮ و ﺣﺠﺖ در دﻳﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬

‫ﺗﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺗﺒﺴﻤﯽ‬

‫در ﮔﻮش ﮐﺮ ﭼﻮ ﺁﻳﻪ ﻳﺎﺳﻴﻦ ﻣﻴﺸﻮم‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 199‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻣﻦ اﺗﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﮑﻦ‬

‫ﻋﻤﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺣﻀﻮرت ﺗﺒﺎﻩ ﻣﮑﻦ‬

‫ﭘﺮواز ﻣﻴﮑﻨﻢ ﺑﻪ دو ﺑﺎل ﺷﮑﺴﺘﻪ ام‬

‫ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻮ رﺣﻤﺘﯽ ز هﻤﺎن ﺟﻨﺲ ﭼﺎﻩ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺁرﯼ‪ ،‬ﺣﻮاﯼ ﭘﺎﮎ ﺑﻬﺸﺘﻢ ز اﺑﺘﺪا‬

‫ﺁدم ﺗﻮﻳﯽ‪ ،‬ﻣﺮا ﺗﻮ ﻏﺮﻳﻖ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﮑﻦ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺎدر زﻣﻴﻦ و ﺗﻮ ﺧﻮاﻧﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮم!‬

‫اﻳﻦ ﻋﺰت ﻣﺮا ﺗﻮ ﺑﻪ زﻋﻢ ات ﺳﻴﺎﻩ ﻣﮑﻦ‬

‫ﺁرﯼ ﺗﻤﺎم ﻧﺴﻞ ﺗﻮ از ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻨﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﻓﺨﺮ ﺑﺮ ﺗﻔﻨﮓ و ﮐﻤﺎن و ﮐﻼﻩ ﻣﮑﻦ‬

‫ﭘﺎﮐﻢ‪ ،‬زﻻل و ﺳﺎدﻩ وﻟﻴﮑﻦ ﻣﻘﺪﺳﻢ‬

‫زن ﻣﺎﻧﺪن ﻣﺮا ﺗﻮ ﺑﻪ ﺿﻌﻒ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﮑﻦ‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 200‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﺎﮎ ﺗﻮﺗﻴﺎ‬

‫ﻣﻦ اﻧﮑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻏﻢ و ﺟﻔﺎ ﺑﺨﺮم‬

‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺧﺎﮎ ﺗﻨﺖ را ﭼﻮ ﺗﻮﺗﻴﺎ ﺑﺨﺮم‬

‫ﺳﮑﻮت ﺷﺐ ﮐﻪ ﺷﻮد ﻧﺎﻟﻪ هﺎﯼ هﺠﺮ ﺗﻮ را‬

‫ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﭼﮑﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ز هﺮ ﺻﺒﺎ ﺑﺨﺮم‬

‫ﻣﻴﺎن ﺻﺨﺮﻩ و ﮐﻮﻩ ات‪ ،‬ﺑﻪ اﺷﮏ و ﺁﻩ و ﻧﻔﺲ‬

‫ﺑﺮاﯼ زﺧﻢ ﺧﻮدم ﻣﺮهﻢ و ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺮم‬

‫وﻃﻦ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﺁزﻳﻦ هﺴﺖ و ﺑﻮد ﻣﻨﺴﺖ‬

‫ﮐﺠﺎ روم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺳﻮر ﺗﻮ دوا ﺑﺨﺮم‬

‫ﺷﮑﺴﺘﻪ هﻤﺖ ﺑﺎﻏﺖ‪ ،‬دﻣﻴﺪﻩ ﭘﻴﭽﮏ ﺧﻮن‬

‫ﺑﺮاﯼ ﻏﺎرت ﮔﻞ هﺎ ز ﮐﯽ ﺟﺰا ﺑﺨﺮم‬

‫در اﻳﻦ ﻓﻀﺎ ﮐﻪ در ان ﮔﺮگ و ﻣﻴﺶ ﻳﮑﺴﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﺮاﯼ ﮐﻮرﯼ دﺷﻤﻦ ﮐﻤﯽ دﻋﺎ ﺑﺨﺮم‬

‫ﺗﻮ را ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻗﺴﻢ‪ ،‬ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﺣﺎل ﻣﺸﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﺗﻮ را از ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﺨﺮم‬

‫~ ‪~ 201‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دار ﻣﮑﺎﻓﺎت‬

‫ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ هﺮ ﮐﻪ زﻧﯽ‪ ،‬ﺧﻮار ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫اﻳﻦ روزﮔﺎر دار ﻣﮑﺎﻓﺎت ﻋﺎﺟﻠﺴﺖ‬

‫هﺮ ﺑﺪ ﮐﻨﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮ از ﺁن زار ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫ﺁرﯼ ﺑﺨﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﭼﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺰادار ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺣﻴﻠﻪ ﺣﺮﻣﺖ اﻧﺴﺎن رﺑﻮدﻩ ﻳﯽ؟‬

‫روزﯼ ﺑﻪ دام ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫اﺷﮑﯽ ﮐﺴﯽ ز ﻇﻠﻢ ﺗﻮ اﻳﺎ ﭼﮑﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟‬

‫ﺁﻳﺪ دﻣﯽ ﮐﻪ دﻟﻘﮏ ﺑﺎزار ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫ﺑﺎ ﺣﺮف و در ﮐﻼم ﺧﻮدت دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻳﯽ؟‬

‫ﭼﻮن ﺷﺐ ز ﺳﻮز درد دﻟﯽ ﺗﺎر ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫ﺧﻮﻧﯽ اﮔﺮ ﺗﻮ رﻳﺨﺘﻪ ﻳﯽ ﺑﯽ هﺮاس ﺣﻖ‬

‫ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و رﻳﺴﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺮ دار ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮاﯼ ﮐﻬﻨﻪ دﻧﻴﺎﯼ ﺑﯽ وﻓﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ ﮐﯽ ﻓﺮﻳﺐ و ﺣﻘﻪ و زﻧﻬﺎر ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫~ ‪~ 202‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﮕﺬار ﻣﮋدﻩ ات ﺑﺪهﻢ از دﻳﺎر ﻣﺮگ‬

‫در ﺧﺘﻢ راﻩ ﺑﻪ ﻣﻮر و ﻣﻠﺦ ﻳﺎر ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫ﻣﻴﭙﻮﺳﺪ اﻳﻦ ﺗﻨﺖ و ز ﺧﺎﮎ وﺟﻮد ﺗﻮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺧﺸﺖ ﺧﺎم ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﻴﺸﻮﯼ‬

‫~ ‪~ 203‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺖ‬

‫اﺳﻴﺮ ﺑﺎد ﺷﺒﮕﺮدم ﮐﻪ وﻳﺮاﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬

‫ﻣﻦ هﻤﺮاﻩ هﻤﺎن ﻣﻮﺟﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬

‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎﯼ ﭘﺴﺘﯽ هﺎ‪ ،‬ﮐﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻏﺮﻓﻪ رﻧﮕﺴﺖ‬

‫ﻏﻼم ﻳﺎس ﺑﯽ رﻧﮕﻢ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬

‫ﻧﺸﺪ اﻳﻦ ﻏﺼﻪ هﺎ ﺑﻴﺮون ز دل در ﻣﺴﺠﺪ و ﻣﻌﺒﺪ‬

‫ﺧﻠﻮص ﻧﻴﺘﯽ ﺟﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ ﭘﺎس ﻧﻴﮑﯽ ام اﻳﻨﺠﺎ ﺟﻮاﺑﻢ رﻧﺞ دوران ﺷﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﺎ ان ﺑﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﯽ را ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬

‫هﺮ ان ﮐﺲ در ﺷﻌﻮر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﺪان ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ رﻧﺠﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﮔﺮدد ﮐﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‬

‫~ ‪~ 204‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺑﻬﺎرم ﺑﺎش‬

‫ﺑﻬﺎرم ﺑﺎش اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ روﺋﻴﺶ راﺳﺘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﺮاﻏﻢ ﺷﻮ در اﻳﻦ راﻩ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﺘﻢ رﻧﺞ و ﮐﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دل اﻓﮕﺎر هﺮ ﺑﺎﻏﯽ‪ ،‬ز ﺧﺎر ﮔﻞ ﭼﻪ ﺧﻮﻧﻴﻨﺴﺖ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻞ ﺷﻮ ﺑﯽ ﻧﻔﻴﺮ ﺧﺎر ﮐﻪ ﮔﻞ ﺑﻮدن هﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در اﻳﻦ دﻧﻴﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ هﺮﮐﺲ ﺑﺎ ﻧﻘﺎب ﺁﻣﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻦ ﺻﺪاﻗﺖ را ﮐﻪ ﺑﺎور ﺑﺮ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮد ﺷﻮ ﻇﺎهﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﮐﻪ ﺗﺎ هﺮ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ ﻟﺮزد‬

‫ز ﺷﺮم اﻧﺪر رﻳﺎﮐﺎرﯼ‪ ،‬ﻋﺮق هﺎ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻪ دﺷﻤﻦ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﮑﺮﻧﮕﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺁن دﺷﻤﻦ ز هﺮ ﭼﻪ دوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎر ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫در اﻳﻦ ﺑﺎزار ﺧﻮد ﺑﻴﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﯽ هﺎ‬

‫هﻤﺎن ﺧﺎﮐﯽ ﭼﻪ ﻧﺎﻳﺎﺑﺴﺖ ﮐﻪ از ﺟﻨﺲ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻏﻼم ﻧﻮع اﻧﺴﺎﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺨﺮ ﺟﻨﺲ ﺁدم هﺎﺳﺖ‬

‫وﻟﻮ ﭼﻮن ﺷﻤﺲ در ﺗﺒﺮﻳﺰ‪ ،‬وﻟﻮ در ﻏﻮر و ﭼﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫~ ‪~ 205‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺧﺘﻦ ﮔﺮدد‬

‫ﻣﻦ ﻣﻴﺎن ﻏﻢ ﻧﺒﻮدن هﺎ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺧﻮدم‬

‫ﺗﺮﮎ ﻣﻴﮕﻴﺮد اﻳﻦ ﺳﮑﻮت ﺑﻘﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻇﺮف ﻃﻼﯼ ﺟﺪ ﺧﻮدم‬

‫ﻋﺎرﯼ از ﺣﺎدﺛﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻐﺾ ﻣﻦ رﻧﺞ اﻳﻦ ﺷﻌﻮر ﻣﻨﺴﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ دردﺳﺖ ﻧﺎب و ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪﻩ در ﭘﻴﮑﺮ ﺣﻀﻮر ﻣﻨﺴﺖ‬

‫ﮐﺎش روﺣﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺷﻮر هﺮات‪،‬ﮐﺎش ﻋﻤﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎن ﮐﺎﺑﻞ هﺎ‬

‫ﻳﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﮐﯽ ز ﻗﻨﺪهﺎر ﮐﻬﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﮐﻪ هﻠﻤﻨﺪ و ﻏﻮر و زاﺑﻞ هﺎ‬

‫ﮐﺎش اﻳﻦ ﺑﻐﺾ هﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﻦ‪ ،‬رﻧﮓ روﺋﻴﺪن ﺻﻔﺎ ﮔﺮدد‬
‫اﺷﮏ ﻣﻦ اب رود و درﻳﺎﻳﺖ‪ ،‬درد ﻣﻦ ﻣﺮهﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺮدد‬

‫ﮐﺎش اﻳﻦ ﺗﻦ ﺑﺮاﯼ ﺑﻮدن ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺧﺎورﯼ ﮔﺮدد‬

‫روح ﻣﻦ ﺳﺒﺰﺗﺮ ز ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎر‪ ،‬ﺷﻮر ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺑﺎورﯼ ﮔﺮدد‬

‫دﺳﺖ هﺎﻳﻢ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﻐﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺁب درﻳﺎﺳﺖ در ﺗﻪ ﻣﺸﺘﻢ‬

‫ﺳﺎدﻩ ﻣﻨﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻔﺲ هﺎﯼ هﺮ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﻢ‬

‫رﻧﮓ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ز ذات ﻣﻨﺴﺖ‬

‫ﺟﻨﺲ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﻩ هﺎﯼ ﺷﻄﺮﻧﺠﯽ‪ ،‬ﺑﺮدﻧﻢ ﺑﺮدﻧﯽ ز ﻣﺎت ﻣﻨﺴﺖ‬

‫ﺣﺮف هﺮ ﺳﯽ و ﭼﻬﺎر ﻧﺒﻮت ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ ﻓﺰون ﮔﺮدد‬

‫در ﮔﺮﻩ ﺧﻮردن ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ‪ ،‬دل هﺮ زاغ ﮐﻴﻨﻪ ﺧﻮن ﮔﺮدد‬

‫~ ‪~ 206‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺁﻩ! ان ﺧﻨﺪﻩ هﺎﯼ ﭘﺮواﻧﯽ‪ ،‬ان ﮐﻨﺮ هﺎﯼ درد وﻳﺮان ات‬
‫ﺑﻠﺦ ﺻﺪ رﻧﮓ ﺟﺎﻣﻪ هﺎﯼ ﺗﻨﺖ‪ ،‬ﮔﻮهﺮ ﻧﺎب هﺮ ﺑﺪﺧﺸﺎن ات‬

‫ﮐﺎش اﻳﻦ ﻣﺮدﻩ هﺎﯼ رﻧﺞ دﻟﻢ در ﺳﺤﺮ هﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﻔﻦ ﮔﺮدد‬
‫ﺧﻮن دل ﺧﻮردﻩ ﻣﻴﻨﻮﺳﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻴﻬﻨﻢ ﺧﺘﻦ ﮔﺮدد‬

‫~ ‪~ 207‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬
‫اﯼ ﺷﻬﺮ دﺧﺘﺮان رﻣﻴﺪﻩ در ﭼﻨﮓ وﺣﺸﺖ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫اﯼ ﮔﻴﺴﻮان ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ رﻧﮓ اﻓﺘﺎب‬
‫ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ هﺎﯼ ﻋﻘﻴﻖ ﺑﯽ ﮐﺪر زﻧﺎﻧﮕﯽ‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬
‫اﯼ ﺑﻴﺸﻪ هﺎﻳﺖ اﮐﻨﺪﻩ از ﻏﺮﻳﻮ ﻣﺎدران‬
‫اﯼ دﻳﻮارهﺎﻳﺖ‪ ،‬ﺑﻄﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن دﺧﺘﺮان هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﺪار‬
‫اﯼ ﮐﻮﻩ هﺎﻳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻧﻨﮓ اﻳﻦ زﻧﺎن‬
‫اﯼ ﻧﻔﺲ هﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺻﻼﺑﺖ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻣﻮﻧﺚ اﻳﻦ ﻃﻐﻴﺎن‬

‫ﮐﻮﺑﺎن ﺑﻴﺪار ﺷﻮ‬

‫ﮐﻪ ﮔﻴﺴﻮان را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎد ﺳﭙﺮدﻩ اﻧﺪ‬
‫و ﮔﺮدن هﺎﺷﺎن ﺑﺎ وﻗﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﮔﺮدﺑﻨﺪ‬
‫ﺑﻨﺪ ﭘﺸﻤﻴﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ هﺎ را ﺣﻤﻞ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫و دﺳﺖ هﺎﺷﺎن دﻳﮕﺮ رﻧﮓ ﺣﻨﺎ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‬
‫و ﻓﻘﻂ ﺧﻮن ﻣﻴﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺧﻮن ﺷﺎهﺮگ ﮔﺮدن دﺷﻤﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺪر و ﺑﺮادر را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﺳﺖ‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‪ ،‬اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﺗﻮ‬

‫زن زاﺋﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زن‬
‫ﮐﻪ واژﻩ هﺎ در ﺗﻼوت ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﭘﺎﮐﯽ او‬
‫در ﻣﻴﻤﺎﻧﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﺧﺮﻳﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮد را ﺧﺘﻢ ﻣﻴﮑﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ در ﭼﻨﮓ ﮐﻔﺘﺎر هﺎ‪ ،‬ﻧﺎم ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺎﻓﺘﺪ‬
‫~ ‪~ 208‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‪ ،‬ﮐﻮﺑﺎن‪...،‬ﻏﺼﻪ هﺎﻳﺖ را‬

‫ﻣﺜﻞ هﻤﺎن ﻣﻮ هﺎﯼ ﻃﻼﻳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎد ﺑﺴﭙﺎر‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ روﺷﻦ ﺗﺮ از اﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻔﺎﺷﺎن ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻴﭙﻨﺪارﻧﺪ‬
‫ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻴﮑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮان ﮐﻮﻩ ﻗﺎف‬
‫ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻴﺨﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ‬
‫ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻴﺠﻨﮕﻨﺪ‬
‫ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫و ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺗﻮاﻧﺪ‬

‫ﮐﻮﺑﺎن‬
‫ﺗﻮ در ﺧﻮن هﺮ ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ‬
‫هﻤﻴﺸﻪ ﺟﺎرﯼ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ از ﺟﻨﺒﺶ دﺧﺘﺮان ﮐﻮﺑﺎﻧﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﮔﺮوﻩ داﻋﺶ اﻟﻬﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ و در رﺛﺎﯼ اﻧﻬﺎ ﺳﺮودﻩ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 209‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﺳﻤﺎ اﻟﺤﺴﻨﯽ‬

‫ﻧﻮد و ﻧﻪ اﺳﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺎم اﺳﻤﺎ اﻟﺤﺴﻨﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮد در اﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﮔﻨﺠﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫اﻟﻬﯽ دﺳﺖ ﺑﺮ درﮔﺎﻩ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺧﺠﻞ و ﺣﻴﺮاﻧﻢ‬

‫ﺑﻪ اﺷﮏ دﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﻳﻢ ﮔﻨﺎهﻢ وز ﺳﺮ و ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﺣﮑﻴﻤﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﻠﻴﻤﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﺻﺒﻮرﯼ ﺗﻮ و ﺟﺒﺎرﯼ‬

‫ﺷﻬﻴﺪﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﮐﺮﻳﻤﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﻣﻌﺰﯼ ﺗﻮ و ﻗﻬﺎرﯼ‬

‫ﺗﻮ رﺣﻤﺎن و رﺣﻴﻢ و ﻣﺎﻧﻊ و ﻧﺎﻓﻊ‪ ،‬ﮐﺒﻴﺮﯼ ﺗﻮ‬

‫وﮐﻴﻞ و اﻟﺤﻖ و ﺣﺎﮐﻢ‪ ،‬ﺑﺎﺳﻂ اﻟﺒﺮ و ﺧﺒﻴﺮﯼ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ واﻟﯽ و ﺗﻮ هﺎدﯼ‪ ،‬ﻣﻘﺴﻂ و ﻧﻮر و ﺣﻤﻴﺪﯼ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻗﻴﻮم و رﺷﻴﺪ و وارث و ﺑﺎﻗﯽ‪ ،‬ﻣﺠﻴﺪﯼ ﺗﻮ‬

‫رووف و ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻤﻠﮑﯽ‪ ،‬ﺗﻮاب و راﻓﻊ‪ ،‬اﻟﻤﺎﺟﺪ‬

‫ﺷﮑﻮر و ﻇﺎهﺮ و ﺑﺎﻃﻦ‪ ،‬ﻣﻮﺧﺮ‪ ،‬اول اﻟﻮاﺟﺪ‬

‫ﺗﻮ ﻗﺎدر‪ ،‬ﻣﻘﺘﺪر‪ ،‬ﻣﻘﺪم‪ ،‬ﻣﻐﻨﯽ‪ ،‬رازق اﻟﺠﺎﻣﻊ‬

‫رﻗﻴﺐ و ﺑﺎﻋﺚ و ﻣﺒﺪﯼ‪ ،‬ﺑﺼﻴﺮ و ﺧﺎﻟﻖ‪ ،‬اﻟﻮاﺳﻊ‬

‫وﻟﯽ و ﻳﺎ ﻣﻌﻴﺪ و ﻳﺎ ﻋﻈﻴﻢ و ﻳﺎ ﻣﺠﻴﺒﯽ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮ ﻏﻔﻮرﯼ‪ ،‬ﻣﺘﻴﻨﯽ‪ ،‬اﻟﺠﻠﻴﻠﯽ و ﺣﺴﻴﺒﯽ ﺗﻮ‬

‫~ ‪~ 210‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﻤﻴﻊ و ﻇﺎهﺮ و ﻗﺎﺑﺾ‪ ،‬ﻟﻄﻴﻔﯽ و ﺗﻮﯼ ﺣﺎﻓﻆ‬

‫ﻣﺬل و ﺧﺎﻟﻖ و ﻣﻮﻣﻦ‪ ،‬ودود و واﺣﺪ و ﺧﺎﻓﺾ‬

‫ﺗﻮﯼ ﺣﯽ و ﺗﻌﺎﻟﯽ و ﻋﻠﻴﻢ و اﻟﺒﺪﻳﻊ ﻳﯽ ﺗﻮ‬

‫ﻋﺰﻳﺰ و ﻋﺎدل و ﻓﺎﺗﺢ‪ ،‬ﻣﺼﻮر‪ ،‬اﻟﻘﻮﯼ ﻳﯽ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮﯼ ان ﺑﺎرﯼ و ان زول اﻟﺠﻼل و اﻻﮐﺮاﻣﯽ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻬﻴﻤﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﺻﻤﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻋﻔﻮ و ﻳﺎ واﺣﺪ‪ ،‬ﺳﻼﻣﯽ ﺗﻮ‬

‫ﺗﻮﻳﯽ اﯼ ﻣﺎﻟﮏ اﻟﻘﺪوس‪ ،‬رﻗﻴﺐ و ﻣﻨﺘﻘﻢ‪ ،‬اﻟﻀﺎر‬

‫ﻣﻌﻴﺖ‪ ،‬اﻟﻤﻤﻴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﭼﺴﺎن ﻧﺎﻣﺖ ﮐﻨﻢ اﻇﻬﺎر‬

‫ﺗﻮﻳﯽ ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﺗﻮﻳﯽ اﷲ‪ ،‬ﻧﻔﺲ وز ﻧﺎم ﺗﻮ ﺧﻴﺰد‬

‫ﻗﻠﻢ ﻋﺎﺟﺰﺗﺮ از ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﮏ ﺷﺎن ﺗﻮ رﻳﺰد‬

‫وهﺎﺑﯽ و ﻣﺤﺼﯽ‪ ،‬ﮐﺒﺮﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮ را اﻟﻘﺎب‬

‫ﺗﻮ ﺑﺎرﯼ‪ ،‬در ﺗﻮ ﺑﻨﻬﻔﺘﻪ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺪ ﺑﺴﺘﻪ هﺮ ﺑﺎب‬

‫ﺻﺮاط اﻟﻤﺴﺘﻘﻴﻤﺖ راﻩ ﻣﻦ ﺑﺎدا ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎﻟﯽ‬

‫ﻣﺒﺎدا ﺟﺎم هﺴﺘﯽ ام ز ﻟﻄﻒ ﻳﺎد ﺗﻮ ﺧﺎﻟﯽ‬

‫~ ‪~ 211‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻧﺪاﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﮏ اﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ راهﻢ ﺗﻮ ﺑﻼﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫اﻧﺪﮐﯽ ﻏﺼﻪ ﺑﻪ ﭘﺘﻨﻮس ﻃﻼﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫اﻧﻘﺪر ﺧﺴﺘﻪ ز دردم ﺑﻪ ﺳﺘﻢ هﺎﯼ زﻣﺎن‬

‫زﺧﻢ ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﻧﻤﮏ رﻳﺰ و ﺳﺰاﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫ز ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﺎهﯽ ﭼﻪ ﺳﻴﺎﻩ زادﻩ ﺷﺪم‬

‫ﻟﻄﻒ ﮐﻦ ﻧﻐﺰ و ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻮ ﻋﺰاﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮﻳﻢ ﺧﻔﻪ از ﺷﻮر و ﻧﺪا‬

‫رﺣﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﺎﻣﻪ و اهﻨﮓ و ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫ﮔﻮش ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪ و ﺁﻻم ﻣﺮا‬

‫ﻧﺎﻟﻪ هﺎ را ﺑﻨﻮﻳﺲ و ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﻔﺮﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 212‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﭘﺮواز ﮐﻦ‬

‫ﭘﺮواز ﮐﻦ ﺑﺮاﯼ دﻟﻢ ﺗﺎ ﮐﺮاﻧﻪ هﺎ‬

‫ﭼﺮﺧﯽ ﺑﺰن ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎغ ﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ‬

‫ﻣﻦ ﭘﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ ام ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭘﻨﺎﻩ ﺗﻮ‬

‫اوﺟﯽ ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻗﺸﻮن زﻣﺎﻧﻪ هﺎ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﮐﻨﺎر ﺷﻴﺸﻪ ﻧﻤﻨﺎﮎ زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻣﺤﻮ ﻟﻘﺎﯼ ﺗﻴﺮ ﺗﻮام ﺑﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ هﺎ‬

‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻦ ﺳﮑﻮت ﻣﺤﺎﻟﻢ ز ﺑﯽ ﮐﺴﯽ‬

‫ﺁوازﻩ ﮐﻦ ﺳﮑﻮت ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﺮاﻧﻪ هﺎ‬

‫ﮔﺎهﯽ ﺳﺮﯼ ز ﮐﻨﺞ ﻗﻔﺲ ﻣﻴﮑﺸﻢ ﺑﺮون‬

‫ﺁرﯼ! ﺗﻮ را ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮕﺮم در ﺑﻬﺎﻧﻪ هﺎ‬

‫~ ‪~ 213‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ زن‬

‫ﺑﺮ دﻟﺖ ﻗﻮﺗﯽ ﭼﻮن زَهﺮﻩ ﻳﮏ ﺷﻴﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫ﺟﺮاﺗﯽ ﮐﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻤﺖ ﻣﻴﻮﻩ اﻧﺠﻴﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫ﮔﻴﺴﻮاﻧﺖ ﺑﮕﺸﺎ‪ ،‬ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺰن از ﺗﻪ دل‬

‫ﺑﻪ ﮐﻤﺎن ﺳﺮ اﺑﺮو‪ ،‬ﺧﻢ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺻﺪف ﭼﺸﻢ ﺗﻨﺖ ﻧﻮر ﺑﮑﺎر‬

‫ﻣﮋﻩ را ﺻﻴﻘﻞ ﺗﻴﺰﯼ ﭼﻮ ﺳﺮ ﺗﻴﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫ﭘﺮ ﺑﮑﺶ ﺗﺎ ﺟﺒﺮوت و ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ز ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮدت وﻋﺪﻩ ﺑﺸﮑﺴﺘﻦ زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﮐﻒ ﺧﻮد ﻗﻠﻢ و ﻧﻘﺶ ﺑﺰن‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ را ﺑﺰدا‪ ،‬ﻃﻌﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺪﻩ‬

‫~ ‪~ 214‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ و اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﻧﺎب‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﺧﻔﺘﻪ و اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﺧﻮاب‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﺳﺒﺰﻩ و اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ رود‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﺗﻴﺮﻩ و اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﯽ ﮐﺒﻮد‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪن اﻧﺴﺎن ﺑﻪ زﻋﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﮐﺸﺘﻦ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﻴﺶ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ هﻤﺖ اﻧﮑﺎر ﻇﻠﻢ و ﺟﻨﮓ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﻧﻔﺮت وﺁﻟﻮدﻩ ﺑﺎ ﺟﻔﻨﮓ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ و ﻣﺤﺪودﻩ ﺑﺮ زﻣﺎن‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﯽ ﺑﺰرگ و ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ روﻳﺶ و ﭘﻮﻳﺶ ز ﺟﻨﺲ ﺑﺎغ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﯼ ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﭼﻮن ﮐﻼغ‬

‫ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﻮدن ﺗﻮ ﺷﺮط ﺁﺧﺮﺳﺖ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬ﻓﺮق ﻣﻐﺰ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﺎو و ﻗﺎﻃﺮﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 215‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻗﺪﺳﻴﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز ﻇﻠﻢ و ز ﺗﺰوﻳﺮ دام و داﻧﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ز ارﻏﻮاﻧﯽ ﻏﻢ و ﻋﻘﺪﻩ ات ﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز درد وداع ات‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ز رﻧﺞ اﺧﻴﺮ‬

‫ﺑﻪ زور ﻟﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﮕﺎهﯽ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز ﺧﻮن و ز ﻃﻌﻢ اش‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ز زﺧﻢ ﺗﻨﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺎدر و در اﻧﺘﻈﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز ﻧﺎﻟﻪ و ﻓﺮﻳﺎد و ﺧﺘﻢ ﻧﺒﺾ دﻟﺖ‬

‫درﺳﺖ وﻗﺖ ﭘﺮﻳﺪن ز ﺟﺴﻢ ﻻﻧﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ز ﺷﺎم ﻣﻬﻴﺐ و ز ﭼﻬﺮﻩ هﺎﯼ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫و رﻧﮓ ﭘﺮدﻩ ﺗﺎرﻳﮏ اﻳﻦ ﭼﮑﺎﻣﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫ﺗﻮ از رذاﻟﺖ دﻻل ﺧﻮن ﭘﺎﮎ ﺧﻮدت‬

‫ﺑﻪ ﻧﺮخ ﻋﻤﺮ ﻋﺰﻳﺰت‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ زﻣﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ در رﺛﺎﯼ ﻗﺪﺳﻴﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻗﺮان ﮐﺮﻳﻢ ﺑﻮد و در واﻗﻌﻪ اﻧﺘﺤﺎرﯼ در ﮐﺎﺑﻞ در‬
‫ﺳﺎل دو هﺰار و ﭼﻬﺎردﻩ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺟﺴﺪش ﺑﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﻳﯽ از ﻗﺮان ﮐﺮﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 216‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻏﺰل‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺰل ز رﻧﺞ و ﻋﺰا ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫ﺷﺮح ﻏﻢ اش ز ﻗﺎﻓﻴﻪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻪ ﺷﻌﺮ وﺻﻞ و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ذﮐﺮ ﺷﻮر‬

‫ﮔﻞ هﻢ ﺑﺮاﯼ ﺳﻮگ ز ﮔﻠﺪﺳﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫هﺮ ﺑﻴﺖ اﻳﻦ ﻏﺰل ﻧﻢ اﺷﮑﺎن ﻋﺎﺷﻘﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺤﺒﻮﺑﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﮐﻔﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻦ ﻏﺰل ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫دارد ﺟﺪا ز روح ﺧﻮد ﺁهﺴﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫ﻳﮏ وزن ﺗﺎزﻩ ﺳﺎز و ﺑﻴﺎور ﺑﻪ اﻳﻦ ﻏﺰل‬

‫اﻳﻦ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ز ﭼﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬

‫~ ‪~ 217‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬
‫اﯼ ﻧﺒﺎت ﺗﻠﺦ ﻗﻨﺪﻳﻞ زﻗﻮم ﺑﻬﺸﺖ ﺗﺼﻮرم‬
‫اﯼ ﺳﺮﻳﺮ اﺑﺮﻳﺸﻤﯽ هﺬﻳﺎن رﻳﺸﻪ ﮐﺮدﻩ در ﮔﻠﻮ‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻨﺎﯼ ﻗﺎﻣﺖ ﭼﻨﺎر ﻣﺮدﻩ و ﻻﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ‬

‫اﯼ ﻣﻮﺟﯽ از ﻣﻮ هﺎﯼ اﺷﻔﺘﻪ در دﺳﺖ ﺑﺎد‬
‫اﯼ ﺧﻠﺴﻪ هﺎﯼ دﻳﻮاﻧﮕﯽ در ﺑﻄﻦ ﺷﻌﻮر‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬
‫اﯼ ﻗﺪم هﺎﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻟﻨﮓ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺣﺎدﺛﻪ‬
‫اﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬
‫اﯼ اﺷﮏ‬
‫اﯼ ﺳﻮدﻩ ﺳﺮﻣﻪ در ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﻧﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬
‫اﯼ ﭘﺮواز‪ ،‬اﯼ ﭘﺮﺷﮑﺴﺘﻪ‬
‫اﯼ ﻃﻌﻢ ﮔﺰﻳﺪن زﺧﻢ ﺗﺮﮎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻔﻖ در اﻧﺘﻈﺎر ﻃﻠﻮع‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬
‫ﻣﺜﻞ دﺳﺘﺎن اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ ﺑﺎد‬
‫ﺑﭙﻴﭻ ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﺧﺸﮏ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫در ﺷﻤﺎﻳﻞ ﻳﮏ ﭘﻴﭽﻴﮏ‬
‫ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﺳﻴﺎهﺶ ﺑﺮ ﺗﻦ دﻳﻮار‬
‫~ ‪~ 218‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﺧﺰﻳﺪن را ﻣﯽ ارزد‬

‫ﮐﺎﺑﻮس ﻣﻦ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﺾ روح را ﺑﻴﺎﻣﻮز‪ ‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻠﻮﯼ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬رﻳﺴﻤﺎﻧﯽ ام‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺰراﺋﻴﻞ در رﻗﺎﺑﺘﻢ‬

‫~ ‪~ 219‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻳﮏ دﻧﻴﺎ ﺳﻴﺎهﯽ‬

‫‪ ‬‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﯼ ﮐﻪ ﻧﻮر در ﮐﻒ ﺗﺎرﻳﮑﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺨﻮد ﻣﻴﺒﺎﻟﺪ‬
‫‪ ‬رﻳﺸﻪ ﺟﻬﻞ و ﭘﻠﻴﺪﯼ ز دهﺎن ﻣﻨﻄﻖ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ وﻗﺎر ﺧﺎﺻﯽ ﺧﻔﻘﺎن ﻣﻴﺰاﻳﺪ‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ هﺮ دﻟﻘﮏ ﭘﺮ رﻧﮓ و ﺻﺪا‬
‫‪ ‬ﻧﺴﻠﯽ از دﻳﻦ ﺧﻮدش ﻣﻴﺴﺎزد‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ز اﺣﺴﺎس ﺑﺪور‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ هﻤﻪ ﻓﺴﻖ و ﻓﺠﻮر‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﮐﺮم ﭘﻴﻠﻪ‬
‫‪ ‬ﻓﺎﺳﺪ و ﺑﯽ ﻣﻘﺼﺪ‬
‫‪ ‬ﻳﺎ ﺑﻪ هﻢ ﻣﻴﻠﻮﻟﻨﺪ‬
‫ﻳﺎ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭼﺸﻢ و دل و ﮐﻮر ز ﺗﻦ هﻤﺪﻳﮕﺮ‬
‫‪  ‬ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ‬

‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ وﺣﺸﺖ ﺑﻪ در ﺷﻬﺮﯼ ز ﺧﺎﮐﯽ زﻣﻴﻦ‬

‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﻳﮏ داﻳﺮﻩ ﺗﮑﺮار ﻣﮑﺮر دارد‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺮواز ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺎﻟﻴﺴﺖ و ﺑﺲ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺟﺪاﻳﺶ ﮐﺮدﺳﺖ ز ﺗﻦ ﻧﺎزﮎ ﺑﻠﺒﻞ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﺷﻘﺎوت دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ز اﺳﺘﻴﻦ ﻣﺨﻮﻓﻴﺴﺖ ﺑﺮون‬
‫‪ ‬و ﺗﮑﺎن ﻣﻴﺪهﺪش در ﮐﻒ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ دﮔﺮ ﮐﺲ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮوازﯼ‬
‫ﺗﺎ دﮔﺮ ﮐﺲ ﻧﮑﻨﺪ ﻓﮑﺮ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬
‫~ ‪~ 220‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻧﮑﻨﺪ اﺣﺴﺎﺳﯽ‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻋﺎدت ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﮐﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﺑﺒﺴﺖ‬
‫‪ ‬ز هﻤﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﻧﻮش از ﻧﻴﺶ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن هﻤﻪ ﻧﺎﻧﺴﺖ و ﺷﮑﻢ‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﯼ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎن و ﺷﮑﻢ‬
‫ﻳﮏ دﻳﻦ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ دﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻼﺷﯽ در ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬هﻤﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ وﻟﯽ ﺑﺎز ﺑﮕﻮ‬
‫‪ ‬ﺁﻳﺎ ﻧﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻔﻢ رﻧﮕﻴﻦ اﺳﺖ؟‬
‫‪ ‬ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ دارم ﻣﻦ‬
‫‪ ‬ﺁﻳﺎ از ﻣﺮگ دو ﺳﻪ ﮔﻞ ﺑﻪ ﮐﻒ ﮔﻠﭽﻴﻦ اﺳﺖ؟‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ ﭘﯽ ﻳﮏ دﻟﻘﮏ ﻣﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﺁﻳﺎ رﻧﮓ ﺧﻮﻳﺶ هﻤﻪ ﺑﺎﺧﺘﻪ ام؟‬
‫‪ ‬روزﮔﺎرﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﯽ ﻧﺎن و ﺷﮑﻢ‬
‫‪ ‬ﺁﻳﺎ ﻣﻦ هﻢ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ام؟‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬‬

‫~ ‪~ 221‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬اﺗﻞ‬

‫ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ در اﺗﺎق ﺁﻣﺪ‬

‫‪  ‬ﮐﻨﺎر ﺑﺴﺘﺮ ﮐﻬﻨﻪ در اﻳﻦ رواق ﺁﻣﺪ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ ﮐﺴﯽ ﻣﻮﻳﻪ و دﻋﺎ ﻣﻴﮑﺮد‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﻏﺴﻞ و وﺿﻮ ﻧﺎم وﯼ ﺻﺪا ﻣﻴﮑﺮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪" ‬اﺗﻞ" ز ﺧﻮاب ﮔﺮان دﻳﺪﻩ ﺑﺮ رﺧﯽ وا ﮐﺮد‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ رﺳﺘﻦ از ﺁن ﺧﻮاب ﺧﻮش ﺗﻘﻼ ﮐﺮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﻨﺎر ﺑﺴﺘﺮﻩ اش در اﺗﺎق ﭼﻨﺪ ﻣﺮدﯼ‬
‫‪ ‬دو دﺳﺖ او ﺑﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮﺳﻢ هﻤﺪردﯼ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ او از ﮐﻔﺮ ﮔﻔﺖ در وﻃﻨﺶ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ﺑﻬﺸﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﯼ ﺗﻨﺶ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻳﮑﯽ ز درد "اﺗﻞ" ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﮐﻪ رام ﺷﻮد‬
‫‪ ‬و اﻳﻨﮑﻪ ﺟﻬﺪ "اﺗﻞ" در ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻧﺎم ﺷﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬دو ﭼﺸﻢ ﮐﻮﭼﮏ او ﻣﺴﺖ ﺧﻮاب و روﻳﺎ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﻣﻴﺎن دﻟﺶ‪ ،‬رﻧﺞ ﻣﺮگ ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬‬

‫~ ‪~ 222‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺷﺒﯽ ﻣﻴﺎن هﻤﺎن ﮐﻠﺒﻪ ﮔﻠﯽ ز ﺧﻔﺎ‬

‫‪ ‬ﺑﻪ راﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ اﻧﺪرﺁن ز ﻓﻀﺎ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺪر ﺑﻤﺮد و "اﺗﻞ" ﮔﺸﺖ ﺑﯽ ﮐﺲ و ﺳﺎﻟﺐ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪﯼ ز ﻣﺤﻞ رﻓﺖ و ﮔﺸﺖ او ﻃﺎﻟﺐ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﮔﻮش او ز ﺳﺤﺮ ﺗﺎ دم ﻧﻤﺎز ﻋﺸﺎ‬
‫‪ ‬ﺳﺨﻦ ز ﮐﻔﺮ ﺑﻮد و ﺟﻬﺪ و ﻣﺮگ راﻩ ﺧﺪا‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﺗﻞ ﮐﻪ ﭘﺎر هﻤﻪ ﺷﻮر و ﺷﻌﻒ و ﻏﻮﻏﺎ ﺑﻮد‬
‫‪ ‬ﮐﻨﻮن ﺑﻔﮑﺮ و دﻟﺶ‪ ،‬اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺎﺑﺎ ﺑﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻴﺎد ﺁﻣﺪش ﺁن روز ﺻﺎدق و ﺑﯽ ﺑﺎﮎ‬
‫‪ ‬ﺑﺪﺳﺖ او ﺑﺴﭙﺮدﻧﺪ ﮐﻠﻴﺪ ﺟﻨﺖ ﭘﺎﮎ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﮔﻮش او ﺳﺮ ﺁن ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ‬
‫‪ ‬ز ﺑﺎب ﺟﻨﺖ وز ﺣﻮر وز ﺧﺘﻦ ﻣﻴﮕﻔﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ او ز ﺧﺎﻧﻪ زﻳﺒﺎ و ﺑﯽ ﻏﻤﯽ و ﺻﻔﺎ‬
‫‪ ‬ﮐﻨﺎر رود ﺧﺮوﺷﺎن ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ ﺧﺪا‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ او ز ﻧﻌﻤﺖ ﭘﺮﺑﺎر ﻟﺤﻈﻪ هﺎ هﺮ دم‬
‫و ﻋﻤﺮ داﻳﻢ و ﺑﺎﺑﺎ و ﺷﺎدﯼ ﺑﯽ ﻏﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ زوزﻩ ﮔﻔﺖ هﻤﺎن ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﻪ اﺷﮏ و ﺳﺮﺷﮏ‬
‫‪ ‬ﻗﻮاﻟﻪ ﻳﯽ ﺑﻪ "اﺗﻞ" داد از زﻣﻴﻦ ﺑﻬﺸﺖ‬
‫~ ‪~ 223‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ او ﻳﮏ ﻟﺒﺎس ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎر‬

‫‪ ‬و ﺳﻴﻢ و ﺑﻢ و دوﺻﺪ ﺁﻟﻪ دﮔﺮ ﺑﺸﻤﺎر‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﻤﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻦ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﻓﺰون ﮔﺮدﻳﺪ‬
‫‪ ‬دﻟﺶ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدش ﻏﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮔﺮﻓﺖ در ﺑﺮش ان ﻣﻮﻟﻮﯼ ﺑﻮﻗﺖ ﺧﺮوج‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﻧﻌﺮﻩ اﷲ و اﮐﺒﺮ ﻋﻴﻦ ﻋﺮوج‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺖ "اﺗﻞ" در ﻣﻴﺎن هﻠﻤﻨﺪش‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮ ﺧﻮدش‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﺮوﻣﻨﺪش‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﻨﺎر ﮐﻮﭼﻪ دو ﺳﻪ ﻃﻔﻞ ﺷﺎد و زﻳﺒﺎ دﻳﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺎن ﮐﻮﭼﻪ دو ﺳﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺑﺎ دﻳﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻪ درب ﻧﺰد دﮐﺎن ﭼﻨﺪ ﭘﻮﻟﻴﺲ و هﻤﺴﺎﻳﻪ‬
‫‪ ‬ﮐﻨﺎر دﻳﮕﺮ ﺁن ﭘﻴﺮﻣﺮدﯼ در ﺳﺎﻳﻪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﺗﻞ دﻟﺶ ﺑﮕﺮﻓﺖ از ﻧﻔﻴﺮ ﺟﻨﮓ و ﻋﺰا‬
‫ﺑﺪﺳﺖ ﺑﺎد ﺳﭙﺮد رﺳﻢ اﻧﺘﻘﺎم و ﺳﺰا‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ز راﻩ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﮕﺸﺖ زاﻧﮑﻪ او ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ ﺑﻪ اﻣﺮ هﻤﺎن ﻣﻔﺘﯽ ﮐﻮﭼﻪ وﻳﺮان ﺷﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﺗﻞ ﺑﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ رﺳﻢ او ﺑﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫‪ ‬زﺟﺴﻢ ﮐﻮﭼﮏ او ﺻﺮف ﺟﺎﯼ ﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫~ ‪~ 224‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬هﻨﻮز ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ ﮐﻮﯼ و ﺑﻮم و ﺑﺮزﻧﮕﯽ‬

‫‪ ‬ﻧﻔﻴﺮ ﺻﺪ "اﺗﻞ" ﺳﺖ و ﺻﺪاﯼ ﺑﻴﺮﻧﮕﯽ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬هﻨﻮز ﻣﺸﺘﯽ از اﻳﻦ ﻧﻮﮐﺮان ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬اﺗﻞ ﻓﺮوش و اﺗﻞ ﺳﺎز و ﻣﺨﺮب ﺧﺎﻧﻪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ اهﻞ ﺧﺮد دام و ﺻﺪ رﻳﺎ ﺳﺎزﻧﺪ‬
‫‪ ‬دو دﺳﺖ هﺮ ﮐﻪ ﺑﺴﺎزد ز ﺗﻦ ﺟﺪا ﺳﺎزﻧﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﺠﺎ ز ﺷﺮ ﺧﺴﺎن دﺷﺖ ﮔﻞ رهﺎ ﮔﺮدد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ داس ﺑﺎغ ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺮدد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﻨﻮن ﻓﺸﺮدﻩ هﻤﻴﻦ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺲ دﻋﺎ و ﻧﺪا‬
‫‪ ‬دو ﻣﺸﺖ ﺧﺎﮎ وﻃﻦ‪ ،‬ﻳﮏ اﻣﻴﺪ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺷﻌﺮ در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮ ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ در هﻠﻤﻨﺪ اﻧﺘﺤﺎر ﮐﺮد و ﻓﺎﺟﻌﻪ اﻧﺘﺤﺎر و ﺟﻠﺐ و‬
‫ﺟﺬب ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ان ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 225‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻳﮏ هﻮﻳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬هﻤﻪ را ﺑﮕﺬار‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﻗﻀﺎوت ﺗﻮ را‬
‫‪ ‬ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻋﻘﺪﻩ هﺎﯼ ﭼﺮﮐﻴﻦ اﺣﺴﺎس ﺧﻮد‬
‫‪ ‬در ﺗﻌﻔﻦ ﺗﺒﻌﻴﺾ و اﻓﺘﺮا‬
‫‪ ‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻨﮑﻪ در ﺑﺮﮐﻪ ﺻﺎف دﻟﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺠﺰ ﻣﺮوارﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻤﺴﺎح هﺎ‬
‫‪ ‬ﻃﻌﻤﻪ ﻳﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﻧﺒﻮد‬
‫‪ ‬ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﺁب ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺖ‬
‫‪ ‬ﺗﺒﺎرز ﻣﻴﺪهﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺳﺎﻳﻪ ات را ﺗﻮ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﯽ‬
‫‪ ‬و ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﻧﻮر‬
‫‪ ‬ﺗﺰﻟﺰل ﺧﻂ هﺎﯼ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ را‬
‫‪ ‬هﺮﮔﺰ ﭘﺎﻳﺪارﻧﻤﯽ ﺳﺎزد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮔﺎهﯽ ﭘﺎﮎ هﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﻪ‬
‫‪  ‬هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﮎ هﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ‬
‫‪ ‬و ﺑﺮ ﺧﻮن ﻣﻴﻐﻠﻄﻨﺪ‬
‫‪ ‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎر ﺷﮑﺴﺖ ﻗﺎﻣﺖ راﺳﺦ ﻳﮏ ﭼﻨﺎر را‬

‫~ ‪~ 226‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬در ﺷﻘﺎوت ﺣﺴﺮت ﺗﺒﺮ هﺎ‬

‫‪ ‬و ﻧﺮﻣﯽ ﮔﺮدن ﻋﻠﻒ هﺎﯼ هﺮزﻩ را‬
‫‪ ‬در ﻧﺠﺎت از ﭼﻨﮕﺎل ﻋﺪاﻟﺖ ﻳﮏ داس‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را در ﭘﺴﺘﻮﯼ ﭼﺸﻢ هﺎﻳﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﭼﺮاغ ﻧﺠﺎت اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ‪ ‬‬
‫‪ ‬زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ دار‬
‫‪ ‬و ﺑﮕﺬار ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ هﺎﻳﺖ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ رﺣﻤﺖ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ از ﺑﺴﺎط اﻳﻤﺎن ﻣﻮﻣﻨﺎن‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﺳﺮاب ﺧﺸﮏ اﻓﮑﺎرﺷﺎن ﺑﺒﺎرد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﺗﻮ هﺮ ﭼﻪ هﺴﺘﯽ‬
‫‪ ‬در ﺗﺴﻠﺴﻞ ﺧﻂ هﺎﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻒ دﺳﺘﺎﻧﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺳﺮ ﻗﻠﻢ ﮐﺴﯽ ﺣﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﺴﯽ در ﺁن ﺑﺎﻻ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﺪ‬
‫‪ ‬و ﮔﺮﻣﯽ ﺣﻀﻮر او‬
‫‪ ‬در اوج ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و اﻧﺰواﯼ ﻣﻄﻠﻖ هﻮﻳﺖ ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﺑﺎر هﺎ رﺧﻮت اﻣﻴﺪ را ﮐﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ هﻤﻴﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﮐﺴﯽ هﺴﺖ‬
‫‪ ‬در ان ﺑﺎﻻ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ دﻟﮕﺮﻓﺘﮕﯽ‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ اﺳﻤﺎن اﺑﺮﯼ‬
‫‪ ‬اﻧﻮار ﮔﺮم ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬
‫‪ ‬ﻣﻬﻤﺎن ﺗﺎرﻳﮑﯽ اﺣﺴﺎس ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺎزد‬

‫~ ‪~ 227‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬زﻧﺪﮔﯽ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‬

‫‪ ‬هﻤﻪ را ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺧﻮد‬
‫‪ ‬ﺑﺎران را ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫‪ ‬در ﺧﺘﻢ روز‬
‫‪ ‬واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ در ﻣﻴﺎن ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﭙﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﻧﺪارد‬

‫~ ‪~ 228‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬در ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ از ﺁن ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪  ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ دروازﻩ هﺎﻳﺶ‬
‫‪ ‬ﭘﻨﺠﺮﻩ هﺎﻳﺶ‬
‫‪ ‬ﺑﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎز ﻣﻴﮕﺮدد‬
‫‪ ‬در ﮐﻮﭼﻪ ﻳﯽ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ هﺮﮔﺰ‬
‫‪ ‬در ﻓﺮاﺳﻮﯼ درﮎ ﻣﻦ ﻧﮕﻨﺠﻴﺪ‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ رﻧﮓ زرد ان‬
‫‪ ‬رﻧﮓ ﻗﻬﻮﻩ ﻳﯽ اﻓﺘﺎب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﻄﻠﺒﺪ‬
‫‪ ‬ﻣﺮا ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻣﻴﻨﺎﻣﻨﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﭼﻬﺎر دﻳﻮار اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬هﻨﻮز هﻢ ﻧﺎﻣﺎﻧﻮس اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﯽ و دﻟﺘﻨﮕﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﺿﺨﺎﻣﺖ ﻣﻪ اﻟﻮد ﻳﮏ روز ﺑﺎراﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﺣﺘﯽ در اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ هﻢ‬
‫‪ ‬رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫هﺮ روز‬
‫‪  ‬ﺻﺒﺢ‬
‫‪ ‬ﺑﺎ اﻣﻴﺪﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬اﻏﺎز ﻣﻴﮕﺮدد‬

‫~ ‪~ 229‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬و ﺷﺐ‬
‫‪ ‬در ﺗﻨﻔﺲ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻏﺮﻳﺐ ﻟﺤﻈﻪ هﺎ‬
‫‪ ‬ﻗﻴﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﺧﻮاب را ﻣﻴﮑﺎرد‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در ان‬
‫‪ ‬ﻃﻼﻳﯽ ﮔﻨﺪﻣﺰار هﺎ‬
‫‪ ‬ﺳﺮﺧﯽ دﺷﺘﯽ از ﻻﻟﻪ‬
‫‪ ‬اﻧﻌﮑﺎس اذان‬
‫‪ ‬و ﮔﺮﻣﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ هﺎﯼ ﺑﺮ ﺑﺎدرﻓﺘﻪ‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻣﯽ روﻳﺪ‬
‫‪ ‬و ﺧﺎﻟﻴﮕﺎﻩ دﻟﺘﻨﮓ اﺣﺴﺎﺳﻢ‪ ‬‬
‫‪ ‬از ﺷﺎدﯼ اﻓﺘﺎﺑﯽ ان‬
‫‪ ‬ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﻴﮕﺮدد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬هﻮﻳﺖ ﻣﻦ‬
‫‪ ‬در ﻗﻠﺐ ﻗﺎﻟﻴﻨﭽﻪ ﺳﺮخ دﺳﺘﺒﺎف ﻣﺎورﯼ‬
‫‪ ‬در ﻋﻤﻖ ﻋﮑﺲ هﺎﯼ رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻳﮏ ﻣﺎدر‬
‫‪ ‬ﻳﮏ ﭘﺪر‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﭘﺮ از ﮔﻞ هﺎﯼ ﭘﺘﻨﯽ و ﺟﺮﻳﺒﻨﺪ‬
‫‪ ‬و ﻧﻤﺎﯼ ﻳﮏ دﻳﻮار ﮔﻠﯽ‬
‫‪ ‬و ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎ ﭘﻴﺮهﻦ ﺗﻮﻣﺎن اﺑﯽ‬
‫‪ ‬و ﮔﺪﯼ ﭘﺮان ﺳﻔﻴﺪﯼ ﺑﺮ دﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬هﻮﻳﺖ ﻣﺮا‬
‫‪ ‬ﻋﻘﺪﻩ هﺎﯼ ﮔﺮﻩ ﺷﺪﻩ در ﺻﺪاﯼ ﻃﺒﻠﻪ و هﺎرﻣﻮﻧﻴﻪ‬
‫‪ ‬و اواز دﻟﺘﻨﮓ ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻣﺮدﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 230‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬در ﺳﺮدﯼ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫‪ ‬هﺮ ﺷﺐ و روز‬
‫‪ ‬زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﺸﻮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬و ﻣﻦ‬
‫‪ ‬هﻮﻳﺘﻢ را‬
‫‪ ‬ﺑﺎ اﻟﻔﺒﺎﯼ ﻧﺎﻣﻮس ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﻣﻴﻨﻮﺳﻢ‬
‫‪ ‬و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﮑﺮار ﻣﻴﮑﻨﻢ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا‬
‫‪ ‬ﻃﻌﻢ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻴﺐ ﺗﻴﺮﻣﺎهﯽ‬
‫‪ ‬اﻧﺎر ﻗﻨﺪهﺎر‬
‫‪ ‬وﺑﻮﯼ ﺧﻮش ﭘﺎﻟﻴﺰ هﺎﯼ ﺧﺮﺑﻮزﻩ را‬
‫‪ ‬و ﻳﺎ ﻃﺮاوت ﻧﻬﻔﺘﻪ در هﻔﺖ ﻣﻴﻮﻩ را‬
‫‪ ‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﻣﻬﺎﺟﺮم‬
‫‪ ‬ﺑﺪور از ﺧﺎﮐﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا هﻤﻮﻃﻨﯽ از ان راﻧﺪ‬
‫‪ ‬و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻠﺴﻪ ﮔﻮﻧﻪ در ﻏﺮﺑﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎرﯼ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ هﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ‬
‫‪ ‬ﺑﺮ ﻣﻦ اﻋﻤﺎل ﻣﻴﮕﺮدد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﻣﻬﺎﺟﺮم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ در اﺳﺎﻳﺶ ﺧﺎﮎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ اراﻣﺶ ﺧﺎﻧﻪ را‬
‫‪ ‬ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‬

‫~ ‪~ 231‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﻣﻬﺎﺟﺮم‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ارزوﯼ ﺑﺎزﮔﺸﺖ را‪ ‬‬
‫‪ ‬در ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ از ان ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬هﺮ ﻟﺤﻈﻪ‬
‫‪ ‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻳﯽ دل ﺳﻮﺧﺘﻪ در هﺠﺮ ﺗﮏ درﺧﺘﺶ‬
‫‪ ‬ﺗﺎ دم ﻣﺮگ‬
‫ﺑﺎل و ﭘﺮ ﻣﻴﺰﻧﻢ‬

‫~ ‪~ 232‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ‬

‫‪ ‬ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﻴﺴﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺳﻔﻴﺪﺳﺖ‬
‫‪ ‬و ﭘﺮواز ﺟﺮﻳﺎن دارد‬
‫‪  ‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻮﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺎر هﺎﯼ ﻃﻼﻳﯽ ﺑﺮ ﻣﺨﻤﻠﯽ از اﻓﮑﺎر ﻣﺎﺑﺎﻧﻪ ﻳﮏ ﻣﺸﺖ زﻧﮕﯽ‬

‫‪ ‬دوﺧﺘﻪ ﻳﯽ‪ ‬‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ از ﺿﻤﻴﺮ هﺎ ﺷﺎﮐﻴﻢ‬
‫‪ ‬ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﺳﺐ هﺎﯼ ﻧﻌﻞ زدﻩ‬
‫‪ ‬ﻧﺸﺨﻮار ﻣﻴﮑﻨﻨﺪ اﻧﭽﻪ را‬
‫‪ ‬ﺑﺎ ﺗﮑﺮار روز ﺷﺎن ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮش هﺎﯼ زﻣﺎﻧﻪ‬
‫‪ ‬ﭼﻬﺎر دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﻧﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﮐﺎﺷﮏ ﻣﻴﺸﺪ رﻣﺰ ﮔﺴﺴﺘﻦ را‬
‫‪ ‬و ﺟﻬﻴﺪن را از اﺳﺐ هﺎﯼ وﺣﺸﯽ‬
‫‪ ‬در ﻓﺮاﺳﻮﯼ ﺳﺒﺰ ﻳﮏ دﺷﺖ‬
‫‪ ‬در ﻣﻐﺰ هﺎ ﻣﻴﺨﮑﻮب ﮐﺮد‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﭘﺮواز ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬ﺁﺳﻤﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬وﻟﯽ رﻧﮓ هﺎ ﺗﺒﻌﻴﺾ اﻧﺪ‬
‫~ ‪~ 233‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻧﻪ ﺳﻔﻴﺪﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫‪ ‬ﺑﺎﻳﺪ در ﭘﺮواز ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺷﻮد‬
‫‪ ‬ﺁﺳﻤﺎن ﭼﻪ ﺁّﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ‬
‫‪ ‬ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﻗﻄﺮﻩ هﺎﯼ ﺑﺎران‬
‫‪ ‬ﻳﺎ ﻓﺠﺮ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺳﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬اﺳﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻮدن ﺗﻮ‬
‫‪ ‬ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬دﺳﺖ هﺎﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬زﺑﺎن هﺎﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻩ از ﺳﮑﻮت ﻧﻴﺰار هﺎ ﮔﺸﻮدﻩ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬و اﻓﮑﺎرﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﺮاث ﻣﺰﺧﺮف رﺳﻢ هﺎ را‬
‫‪ ‬در ﺑﺎﺗﻼق ﺧﺮاﻓﺎت‬
‫‪ ‬از اﺗﺎق ﺗﺎرﻳﮏ ﻧﻴﺎﮐﺎن ﺧﻮد ﺗﮑﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬ﻓﺮﻳﺎد هﺎ‬
‫‪ ‬ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‬
‫‪ ‬اﻧﻔﺠﺎر از اﻧﺰﺟﺎرهﺎ ‪ ،‬ﻧﻮر و ﺳﺎﻳﻪ‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ دﺷﺖ ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎل و ﺁرزو‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ ﻧﺴﻞ ﺗﺎزﻩ ﮐﻪ از ﺧﻔﻘﺎن ﺗﺒﻌﻴﺾ ﺑﺮﻳﺪ ﺳﺖ‬
‫‪ ‬هﻮاﯼ ﺗﺎزﻩ‬
‫‪ ‬ﻧﻔﺲ هﺎﯼ ﺗﺎزﻩ‬
‫‪ ‬ﺣﻘﻴﻘﺘﺴﺖ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬در ﻓﺮاﺳﻮﯼ اﻓﮑﺎر‬
‫‪ ‬ﻣﻦ هﻨﻮز ﺷﺎﮐﻴﻢ‬
‫‪ ‬از وﻗﺎر ﮐﻤﺮ هﺎﯼ دوﺗﺎ ﺷﺪﻩ‬
‫‪ ‬و ﺳﺮ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻐﺰهﺎﯼ ﻣﺘﻔﮑﺮ ! ﺑﺮاﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻼﻩ ﺣﻤﺎﻗﺖ‬

‫~ ‪~ 234‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺧﻢ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‬
‫‪ ‬و دﻟﻘﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﺨﻮاب رﻓﺘﻪ‬
‫‪ ‬زﻧﮓ ﺑﭙﺎ ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻴﺮﻗﺼﻨﺪ‬
‫‪  ‬‬
‫‪ ‬ﻣﻦ ﺻﻼﺑﺖ ﺳﺮو را‬
‫‪ ‬ﻣﻴﺴﺘﺎﻳﻢ‬
‫‪ ‬ﺳﻤﺎﺟﺖ ﻳﮏ رود ﮐﻮﭼﮏ را‪ ‬‬
‫‪ ‬و ﻧﺠﺎﺑﺖ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ هﺎﯼ ﺁﺑﯽ ﻣﺮداب را‬
‫‪ ‬و ﻣﻬﺘﺎب را‬
‫‪ ‬و ﻳﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﻤﻠﻮ از ﭼﺎپ ﭘﺎﯼ زﻣﺎﻧﻪ را‬
‫‪ ‬و ﺁدم هﺎﯼ را‬
‫‪ ‬ﮐﻪ اﻓﮑﺎرﺷﺎن‬
‫‪ ‬هﻨﻮز ﺑﺎ ﻧﻌﻞ و اﻓﺴﺎر ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‬

‫~ ‪~ 235‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫ﻋﺼﻴﺎن‬

‫‪  ‬اﯼ ﻋﺎﻗﻼن ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻣﺎ رﻧﮓ ﻣﻴﻔﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﺻﺪ ﺷﻴﺸﮥ ﮔﺮان را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻮج و وز ﻧﺎﺧﺪا ﺧﺒﺮ ﻧﻪ‬

‫در ﺷﻬﺮ درد و ﻣﺎﺗﻢ ﻣﺎ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬
‫‪ ‬‬
‫‪  ‬ﺗﺮﺳﯽ ز ﮐﺲ ﻧﺪارﻳﻢ در ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺧﺪاﻳﺎن‬
‫‪  ‬هﺮ ﮐﻪ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ در ﮐﻴﺶ و ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺎ‬

‫‪  ‬ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﭘﻴﺸﮕﺎﻧﻴﻢ ﺑﺲ ﺟﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﺳﺮخ اﺳﺖ رﻧﮓ ﺷﺎدﯼ در ﻣﻠﮏِ وﺣﺸﺘﺴﺘﺎن‬

‫‪  ‬ﺑﺮ ﮔﺮگ رﻣﻪ اﯼ را ‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﻣﻠﺖ وﻃﻦ و ﻣﺮدم ﺣﺮاج هﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﻴﻦ‬

‫‪  ‬ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﺑﺴﺎﻃﺴﺖ ﭼﻮن دﻧﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﺣﺮص اﺳﺖ و ﺑﺲ ﺣﺮﻳﺼﯽ در ﭘﻴﺸﻪ اﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﺋﻴﻢ‬

‫‪  ‬ﺑﺸﮑﺴﺘﻪ ﻳﮏ ﻋﺼﺎ را ﺑﺮ ﻟﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫‪  ‬در ﺣﻴﻠﻪ و ﻓﺮﻳﺒﺖ وز ﺧﺒﺮﮔﺎن دهﺮﻳﻢ‬

‫‪  ‬ﺁﺋﻴﻨﻪ را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎ زﻧﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫~ ‪~ 236‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪  ‬ﻣﺎم وﻃﻦ ﺳﺮﺷﮑﯽ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫واﻧﮕﻪ ﮐﻪ ﺁﺷﻴﺎن را ﻣﺎ ﻣﻨﮓ ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻴﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺗﺪاﻋﯽ از ﻏﺰل ﻣﺮﺣﻮم رازق ﻓﺎﻧﯽ )هﻤﻪ ﺟﺎ دﮐﺎن رﻧﮕﺴﺖ هﻤﻪ رﻧﮓ ﻣﻴﻔﺮوﺷﺪ(‬

‫~ ‪~ 237‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫‪ ‬ﺗﺮﮎ ﺷﻴﺮازﯼ‬

‫‪ ‬ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺪﻩ ﺟﺎﻣﯽ ز ﺧﻮن ﺳﺮخ و ﻧﺎب ﻣﻦ‬

‫‪ ‬ﺑﭙﻮﺷﺎن در ﺻﺪاﯼ ﺗﻮپ و ﺗﺎﻧﮑﯽ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﺑﻢ وﻳﺮاﻧﻪ ﮐﻦ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ وﻳﺮان را‬
‫‪ ‬ﺑﮑﺶ ﺑﺎ ﺻﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ هﺮ رﻗﻴﺐ و ﻳﺎر ﺧﻮﺑﺎن را‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ز ﻣﮋﮔﺎﻧﺖ ﺑﺰن راﮐﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ان ﻣﺮﻳﺪاﻧﺖ‬
‫‪ ‬ﮐﻤﯽ رﮔﺒﺎر ﮐﻦ ﺑﺎ ان ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺑﺮ اﺳﻴﺮاﻧﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬رخ ات را ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ ﺑﺎ اﻧﻔﺠﺎرﯼ ﺳﺮخ ﭼﻮن ﺁﺗﺶ‬
‫‪ ‬ﻟﺒﺖ را ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ ﺑﺎ ﺧﻮن‪ ،‬ﻟﺒﺖ را ﺗﺎزﻩ و دﻟﮑﺶ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﮔﺮ ان ﺗﺮﮎ ﺷﻴﺮازﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﻴﺰد‬
‫‪ ‬ﺳﻼح ﻧﺎب و ﺑﻢ ﺑﺨﺸﻢ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ هﻢ رﻳﺰد‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺮاﯼ ﺗﺮﮎ ﺷﻴﺮازﯼ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻤﮕﺬارﯼ ﮐﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﺧﺎل اﺑﺮوﻳﺶ ﺧﻮدت را اﻧﺘﺤﺎرﯼ ﮐﻦ‬
‫‪ ‬‬
‫اﮔﺮ ﺣﺎﻓﻆ در ﻋﺼﺮ ﻣﺎ و اﮐﻨﻮن در اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻴﮑﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺮﮎ ﺷﻴﺮازﯼ ﺧﻮد را‬
‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﺴﺘﻮد‬

‫~ ‪~ 238‬‬

‫‪ ‬‬
 ‫وﻋﺪﻩ ﺑﻬﺸﺖ‪...‬‬
‫‪________________________________________________________________ ‬‬

‫دﻳﻮ ﺻﻔﺖ هﺎ‬

‫‪ ‬اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از ﻣﺮگ و ﺳﺮود ﺧﻔﻘﺎﻧﺴﺖ‬

‫‪ ‬هﺮ دل ﺑﻪ ﻏﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ و ان ﻏﻢ ﭼﻪ ﻋﻴﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﻘﺎوت ﺑﻪ ﮐﻒ ﮐﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﻮ داﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﻦ داﻧﻢ و داﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﻦ ات در ﮐﻔﻦ اﻣﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ‬
‫‪ ‬ﻣﺎدر ﮐﻪ ﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯽ ﺗﺎﺑﻮت رواﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﻗﺎﺑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﮔﺎن ﺑﺎ ﮐﻔﻦ و ﺧﻮن ﺗﻮ ﻣﺴﺖ اﻧﺪ‬
‫‪ ‬وﺣﺶ اﻧﺪ ز وﺣﺸﺖ ﮐﻪ هﻤﺎن ﺧﻮﯼ دداﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬ﺑﺎﻟﯽ ﺑﮕﺸﺎ‪ ،‬دور از اﻳﻦ ﺧﺎﮎ ﻧﮕﻮن ﺑﺨﺖ‬
‫‪ ‬ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺧﻮن و ﺟﺴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﮑﺮ و ﺟﺎﻧﺴﺖ‬
‫‪ ‬‬
‫‪ ‬اﻳﻦ دﻳﻮ ﺻﻔﺖ هﺎﯼ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻔﺘﻪ ﭼﻪ داﻧﻨﺪ‬
‫ﻳﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﺴﺖ‬

‫~ ‪~ 239‬‬

‫‪ ‬‬
Notes

~ 240 ~
Notes

~ 241 ~
Notes

~ 242 ~
About theAuthor

Lina Rozbih-Haidari is an Afghan

journalist and news anchor based in
Washington, DC. An award winning writer
and poet, her works include short stories,
poetry, as well as social and political
commentaries. Rozbih-Haidari's literary
contributions have been featured in various
publications of Afghan poets and female
writers. She has B.A. degrees in Political
Science from Concordia University and
Communications from Vanier College in
Montreal, Canada.

About the Book

The Promise of Paradise is a collection of over 140 poems, through which

the author chronicles the suffering decades of imposed conflicts have
inflicted on the people of Afghanistan. The collection largely draws on the
author's own life hardships as an Afghan refugee in Iran and Pakistan to tell
the tragic saga of the Afghan people, especially of the Afghan women and
girls, over the past decade. Each poem in the collection reacts and responds
to an unfortunate event in Afghanistan, depicting scenes of unprecedented
suffering of Afghans victimized by terrorism, abject poverty, and a culture
of impunity. In a nutshell, the recent history of Afghanistan, punctuated by
many human tragedies due to an ongoing war and its dehumanizing politics,
is creatively narrated in the collection.

VIJ BOOKS INDIA PVT LTD e-book also available

New Delhi, (India)
Web:- www.vijbooks.com
e-book also available

$ 19.95