SÓS ​ Manuel Antonio ​De catro a catro ....

...​FOMOS ficando sos

o Mar o barco e mais nós No niño novo do vento
...​Roubánronnos o Sol hai unha pomba dourada,
...​O paquebote esmaltado meu amigo!
que cosía con liñas de fume Quén poidera namorala!
áxiles cadros sin marco
...​Roubáronnos o vento
Canta ao luar e ao mencer
...​Aquel veleiro que se evadeu
pola corda floxa do horizonte en frauta de verde olivo.
...​Este oucéano desatracou das costas Quén poidera namorala,
...​e os ventos da Roseta meu amigo!
ourentáronse ao esquenzo
...​As nosas soedades Ten áers de frol recente,
veñen de tan lonxe cousas de recén casada,
como as horas do reloxe meu amigo!
...​Pero tamén sabemos a maniobra
Quén poidera namorala!
dos navíos que fondean
a sotavento dunha singladura
...​No cuadrante estantío das estrelas Tamén ten sombra de sombra
ficou parada esta hora: e andar primeiro de río.
...​O cadavre do Mar quén poidera namorala,
fixo do barco un cadaleito meu amigo!
.....​Fume de pipa​.........​ Saudade Álvaro Cunqueiro, ​C​antiga nova que se chama
.....​Noite​......​ Silenzo​....​ Frío Riveira​, 1933.
.....​E ficamos nós sós
.....​Sin o Mar e sin o barco
nós

.​NAVY BAR co vento ao N.E.

...ESTE bar ten balances
...E tamén está listo
pra se facer á vela
...Enchéronnos o vaso
con toda a auga do Mar
pra compor un cock-tail de horizontes
...Pendurados das horas
...atlas xeográficos de esperantos
están sin tradución
...E tatexan as pipas
co ademán políglota das bandeiras
...Ese cantar improvisado
....................................é o mesmo
que xa se improvisou nalgures
...Quen chegou avisándonos
desa cita noiturna que temos
na encrucillada das estrelas apagadas?
...Eiquí bebe de incónito
O Mariñeiro Descoñecido
-sin xeografía nin literatura-
...A noite dos naufraxos
...co seu brazo salvavidas
...aferrará connosco unha vela de chuvascos
...O vaso derradeiro
estaba cheo de despedidas
...Polas rúas dispersas
ibámonos fechando
cada un dentro da súa alta mar
...No repouso dalgún vaso
tódalas noites naufraga o Bar.
Manuel Antonio ​De catro a catro
INTENCIÓNS ...​Na illa anónima
de cada singladura
...​ENCHERÉMO-LAS velas esculcaremos o remorso da cidade
ca luz náufraga da madrugada .........​Ela noitámbula desfollará
...​Pendurando en dous puntos cardinaes .........​como unha margarida prostibularia
a randeeira esguía .........​a Rosa dos Ventos do noso corazón
do pailebote branco
....................​Cas súas mans loiras ...​Encadearemos adeuses de escuma
....................​acenan mil adeuses as estrelas pra tódalas praias perdidas
...​Xuntaremos cadernos en branco
...​Inventaremos frustradas descobertas da novela errante do vento
...​a barlovento dos horizontes ...​Pescaremos na rede dos atlas
...​pra acelerar os abolidos corazóns ronseles de Simbad
dos nosos veleiros defraudados
...​E cazarémo-la vela
...​Halaremos polo chicote sobre o torso rebelde das tormentas
dun meridián innumerado pra trincar a escota dunha ilusión.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

N-aquel biduído dos bidos louzanos e albres e mámoas albean de frío

o páxaro Sol non pía seus raios, ca poldra que morde no mato cativo.
e morre de amor.
N-aquel biduído dos lanzales bidos Fermín Bouza-Brey, ​Nao senlleira​, 1933
o páxaro Sol non criba seus píos
e morre de amor.
Non criba seus ritmos, non pousa seus
raios e albean de frío os albres delgados
e morren de amor.
Non ceiba seus raios, non tece seus fíos

Acorado e roibo Polo mar, as velas E bicando os lonxes

durmíase o día, eran folerpiñas, as foulas ispidas
coa testa deitada que da lua aberta o alen nevaban
no colo da ría. nas ágoas caíran. de limpas surrisas.

As campás beatas Da veira do río, Un outo aturuxo

no ceo bulían chegaban cantigas, voando fuxía.
rezando rosarios choutando nas leiras E os bosques lonxanos
á Virxen María. molladas de risas. noite revertían.

Bogando nas nubens Preto do hourizonte,

cara ó ceo ían estrelas obrizas Luís Amado Carballo, ​Proel​,
envoltas nos ouros frotaban os ollos 1927
do sol que morría. tirando a perguiza.
Manuel Antonio e Álvaro Cebreiro Manifesto ​Máis Alá