Το πένθος για την απώλεια του γονιού είναι εξουθενωτικό.

Το πένθος αυτό ποτέ δεν τελειώνει.

Η θλίψη ανείπωτη και καθημερινή όσα χρόνια και αν περάσουν.

Ο γονιός, ο καλός μας πατέρας, δεν είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής και εμείς τον
θέλουμε, τον αναζητούμε, τον έχουμε ανάγκη γιατί πάντα θα είμαστε το παιδί του ακόμη
κι όταν δεν είμαστε πια παιδιά.

Πώς να πορευτούμε σ’ αυτή τη ζωή χωρίς την ασφάλεια, την ασφάλεια της πατρικής
αγκαλιάς; Έναν ακόμη καυγά, μία ακόμη συμβουλή, ένα ακόμη χάδι, ένα ακόμη φιλί;

Το μόνο βάλσαμο ψυχής για την απουσία του είναι η καθημερινή θύμηση του με
απέραντη τρυφερότητα. Αχ γλυκέ μου πατερούλη.

Η μόνη ανακούφιση της ψυχής είναι η αίσθηση του πόσο ευλογημένοι σταθήκαμε στη ζωή
μας έχοντας για πατέρα έναν πολύ καλό άνθρωπο. Πόσο ευλογημένοι που αγαπηθήκαμε
απ’ αυτόν.

Η αγάπη που εισπράξαμε και ο χρόνος που πέρασε μαζί μας είναι τα ανεκτίμητα δώρα
του.

Η αγάπη του είναι αυτή που γεμίζει το θλιβερό κενό της φυσικής του απουσίας.

Αριστείδη είμαι ευγνώμων που σε γνώρισα καθώς και την εξαιρετική οικογένεια που
δημιουργήσατε με την αγαπημένη Ματίνα.