Marcin Mortka

WYSPY PLUGAWE
 Copyright © by Marcin Mortka, MMXV
Wydanie I Warszawa

Redakcja:
Anna Włodarkiewicz
Korekta:
Artur Kaniewski, Małgorzata Lach
Ilustracje i projekt okładki:
Bartłomiej Drejewicz
Skład i łamanie:
Plus 2 Witold Kuśmierczyk

Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o.

00-372 Warszawa, ul. Foksal 17
tel./faks (22) 646 05 10, 8282519
biuro@gwfoksal.pl
www.gwfoksal.pl

ISBN 978-83-280-2353-6

Skład wersji elektronicznej:

Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o.
i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.
 Spis treści

Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Rozdział jedenasty
Rozdział dwunasty
Rozdział trzynasty
Rozdział czternasty
Epilog
 Rozdział pierwszy

„Diabły, zamieszkujące Plan zwany Piekłem, Infernem lub błędnie

Zaświatami, są istotami niższymi gatunkowo w stosunku do aniołów oraz
demonów. W przeciwieństwie do nich nie są bowiem w stanie samodzielnie
przenikać przez barierę między Planami. Potrzebują do tego specjalnych
pentagramów, które rysują dla nich pobratymcy, słudzy bądź kochankowie.
Współczesna nauka jak dotąd nie wie, w jaki sposób diabły informują
sojuszników, iż pentagram jest konieczny”.

Diabelstwo, Viggo Thel

Nic nie wskazywało na to, aby ten wieczór miał w jakiś szczególny
sposób odcisnąć piętno na losach Wysp Rozpustnych, a co dopiero
reszty świata. Niezliczone tawerny, szynkwasy, knajpki, meliny
i zamtuzy jak co wieczór wypełniły się rozradowanymi tłumami,
a dachami wstrząsnęły wiwaty, toasty oraz pieśni, o tak wczesnej
godzinie jeszcze stosunkowo składne. Gdzie indziej wielbiciele
bardziej wysublimowanych rozrywek sadowili się z wdziękiem
w lożach teatrów lub pracowicie wachlowali się przed kwintetem
smyczkowym. Ciepły wiatr znad morza z szelestem przemykał przez
wonne ogrody, bawił się włosami spacerujących dam i porywał dymki
wydmuchiwane przez amatorów cygar. Wysoko, na najwyższym
piętrze ratusza, gubernator Seamus wziął do ręki kopertę
z czerwonym stemplem, rozerwał ją pospiesznie i zapoznał się
z treścią listu. Potem wychylił kieliszek wina i zaczął kląć.
Nie, nic nie wskazywało na doniosłość chwili. Zupełnie nic.
Kapitan Roland, zwany Wywijasem, który w tej właśnie chwili
wyczołgiwał się z pentagramu narysowanego naprędce na podłodze
magazynu, też nie zdawał sobie z tego sprawy. Burknął, sapnął,
odtrącił kosmatą rękę Grzmota, który usiłował mu pomóc, a potem
stanął na równe nogi, poprawił wypchany plecak, wciągnął powietrze
w nozdrza i rozejrzał się z niesmakiem.
– Musiałeś wybrać akurat magazyn z rybami? – parsknął. – Skąd ci
przyszło do głowy, że zatęskniłem za smrodem, co?
Grzmot, który przed sekundą drobił raciczkami z ekscytacji
i powtarzał w myślach mowę powitalną, spuścił nos na kwintę,
założył ramiona na piersi i już miał się odwrócić obrażony, gdy ujrzał,
jak były dowódca rozwija macki. Posłuszny wieloletniemu odruchowi
pisnął i rzucił się na ziemię, nakrywając głowę ramionami, ale
Rolandowi zebrało się na żarty i połaskotał go tylko za kosmatym
uchem.
– No już, nie bocz się, diabełku ty mój – mruknął. – Bardzo ładny
pentagram dla swojego pana kapitana wyrysowałeś. Pokolorowałeś go
nawet, jak widzę. Super. Cieszę się.
Następnie rozejrzał się uważnie po magazynie. Wzrok pirata,
nawykły do przenikania ciemnych zaułków i lustrowania mrocznych
ładowni, prześlizgnął się raz i drugi po wnętrzu, ale nie odkrył
niczego poza kilkoma beczkami napełnionymi rybami, sądząc po
smrodzie, napełnionymi bardzo, bardzo dawno temu. Było ich za
mało, by ukryć za nimi całą załogę, i Roland zmarszczył brwi, ale
zaraz pokiwał głową, udając zrozumienie.
– Kapuję – rzekł, nie przestając potakiwać. – To kawał taki? Cała
załoga czeka na zewnątrz i zaraz tu wpadnie z wiwatami, krzycząc:
„Niespodzianka!”. Czy tak?
Ostatnie słowo wypowiedziane zostało ze złowróżbnym naciskiem.
Grzmot podniósł się powoli i spojrzał bezradnie na dowódcę, a potem
podrapał się po łepetynie.
– Żebyniebyłopaniekapitaniejanaprawdępróbo… – wybełkotał, ale
urwał, gdy jedna z macek wystrzeliła w górę i zesztywniała niczym
rycerska kopia.
– Aha. – Roland bez trudu zrozumiał mowę ciała swego dawnego
podwładnego. – Czyli to nie przyjęcie niespodzianka. Innymi słowy,
nie ma załogi.
– Ja jestem – sapnął marynarz Skorup, wyczołgując się
z pentagramu. – Chyba że…
Roland odwrócił się na pięcie.
– Nie teraz! – syknął wściekle. – Nie pamiętasz, cośmy ustalili? –
Druga z macek wystrzeliła do tyłu i smagnęła Skorupa w gębę, na
skutek czego ten ponownie wpadł do środka. Sztywna macka zaś
natychmiast przeistoczyła się w atakującą żmiję, która oplotła się
wokół Grzmotowej szyi i uniosła wierzgającego dziko satyra pół
metra nad ziemię. – Umawialiśmy się, że będzie tu czekać cała banda!
– wycharczał dziko Roland. – Wszyscy z wyjątkiem tego pierdowącha
Seamusa, bo nie znoszę karierowiczów! Wszyscy, do kroćset! Ognik,
Mandragora, Berbeluch, Smyrg, Julia, Rozbryzg i reszta. Nawet ze
Strupa bym się ucieszył! Gdzie jest załoga, Grzmot?
Należało satyrowi oddać sprawiedliwość i przyznać, że odpowiedzi
udzielić chciał. Problem leżał w tym, że ze swobodnym wysławianiem
się miał problemy nawet bez potężnej macki zaciśniętej na gardle.
Kopał więc, wił się, wierzgał, próbował coś wykrztusić, buchał parą
z uszu, aż Roland zrozumiał przekaz i wypuścił go ze swoich splotów.
Satyr pacnął na ziemię.
– No, mów – burknął kapitan. – Wytłumacz się.
– Cojanatoporadzężewszyscywdupiemniemają?! – rozdarł się
Grzmot, tym razem naprawdę rozżalony. –
Jaśniepankapitanraczyłkurwanarokzniknąć!
Nicdziwnegożechłopakisięjakośpoustawialiikażdytylkowłebsiękurwastukał!
– Poustawiali się? – Roland wziął się pod boki. Oczy nabiegły mu
krwią. – Och, ja im dam, takim synom… Od własnego kapitana się
odwrócić? Na wezwanie się nie stawić? Nie, we łbie się nie mieści! –
Kręcił głową z przejęciem, aż nagle, tknięty nową myślą, spojrzał
podejrzliwie na satyra: – A może coś przeinaczyłeś, co? Głupot im
nagadałeś? Albo znowu tak szybko mówiłeś, że nikt cię nie
zrozumiał?
– Mówiłembardzopowoli! – wrzasnął urażony Grzmot i aż
podskoczył, gdy zza jego pleców niespodziewanie wyłonił się
ogromny Baobab.
Szaman rozejrzał się z zachwytem po mrocznym pomieszczeniu,
wypuścił kłąb niebieskiego dymu z gęby i niespodziewanie dostrzegł
leżący na ziemi nieco sfatygowany bukiecik, ani chybi ułożony
z myślą o powitaniu kapitana. Podniósł go ostrożnie i obwąchał.
Grzmot w pierwszym odruchu chciał mu odebrać bukiet, ale naszły go
wyraziste wspomnienia związane z ciemnoskórym szamanem, nieco
zatarte przez rok rozłąki, i profilaktycznie cofnął się o krok.
– Chcesztoseweź – bąknął. Nagle, jakby nabrał odwagi, spojrzał na
Rolanda wyzywająco i rzekł: –
Jaksiępanukapitanowicośniepodobatopankapitansamsobiemożeznaszymichłopaka
– I tak właśnie, Grzmot, zrobię! – syknął pirat, a macki nad jego
głową upodobniły się do zastygłych w oczekiwaniu kobr. – I jak się
dowiem, że zrobiłeś mnie w konia, przetrzepię ci tę czarcią skórę tak,
że…
– Wogólesięnieboję – prychnął satyr i wymaszerował z magazynu
na ulicę, trzaskając za sobą drzwiami.
Baobab spojrzał na kapitana pytająco, żując bukiet.
– Zhardzieli, oczajdusze – wycharczał Roland. – Już ja im pokażę…
Wyjście na świeże powietrze okazało się doskonałym pomysłem.
Zapach gnijących ryb z każdą sekundą pogarszał i tak paskudny
nastrój pirata, a powiew wiatru znad morza, jak zwykle świeżego,
wręcz smakowitego, wzbogaconego o aromaty gajów i ogrodów,
sprawił, że zaczął się uspokajać. Niespodziewanie uświadomił sobie,
że wrócił na ziemski Plan, ba, wrócił na Wyspy Rozpustne, z którymi
nie mogło się równać żadne inne miejsce. Niespodziewanie poczuł
głęboką, niemalże bolesną tęsknotę za szklanicami rumu, pieczonymi
ziemniakami i tawernami trzęsącymi się od salw śmiechu i tupotu
tańczących, ale potrząsnął głową i z niemałym trudem wyciszył te
pragnienia.
 „Jeszcze nie teraz. Kontrakt podpisałem. Ważny kontrakt –
pomyślał kwaśno, co bynajmniej nie poprawiło mu nastroju. –
Takiego partnera trzeba uszanować. Potem będę się bawił”.
„Kontrakt! – ryknął śmiechem inny głos w jego głowie. – Odkąd to
dzielny pirat, wilk morski i niespokojna dusza podpisuje jakieś
kontrakty!? I, he, he, jeszcze chce ich przestrzegać!”.
– A właśnie, że chcę – bąknął Roland i rozejrzał się podejrzliwie,
jakby się bał, że ktoś go podsłuchuje. – Chcę, bo… Bo wypada. Jakoś
tak.
Naburmuszony, szedł za podskakującym wesoło Grzmotem, który
oglądał się co chwila, jakby chciał się upewnić, że kapitan za nim
nadąża. Z każdym kolejnym krokiem nastrój Rolanda stawał się coraz
paskudniejszy. Kapitan już miał ochotę złapać satyra za gardziel
i spytać, dokąd właściwie zmierzają, gdy ten zatrzymał się przed
jakimś budynkiem o pobielonych ścianach i ukłonił się dwornie.
– PomyślałemsobieżemożechcepanzacząćodJulii – wytrajkotał
i zadarł wysoko kosmaty podbródek, wciąż nieco urażony.
– Może być i Julia – mruknął Wywijas i podszedł do drzwi.
Napis, przybity do nich metalowymi ćwiekami, głosił: „Fundacja
«Pomoc tym, co na morzu» dotowana przez radę miejską St. Naarten.
Oddział przedszkolny”.
– A to co znowu? Widziałeś kiedyś coś takiego? – Pirat spojrzał
pytająco na Baobaba.
Ciemnoskóry szaman, żując resztki bukietu, nachylił się nad
tabliczką, spojrzał na kapitana z niedowierzaniem i pokiwał głową.
– Nie chodzi mi o samą tabliczkę, barani łbie, ale o to, co jest na
niej napisane – rozzłościł się Roland, ale machnął ręką,
przypomniawszy sobie, że szaman darzy wielką podejrzliwością
wszystkie alfabety i nigdy nie pogodził się z faktem, że można składać
jakieś znaczki w słowa. Złapał więc kołatkę i załomotał głośno do
drzwi.
Te otworzyły się z takim impetem, że kapitan odruchowo
odskoczył. Na progu wyrósł Wierzbak.
Dzięki nadmiernie rozrośniętym ramionom oraz śladowej
inteligencji pirat zyskał wielki szacunek kamratów jeszcze na
„Orlicy”, pierwszej łajbie Rolanda. Na pokładzie czarnoksięskiego
galeonu, „Błędnego Rycerza”, został jeźdźcem Drobiazga, morskiego
potwora będącego czymś na kształt jednostki szybkiego reagowania,
czym pokazał wszystkim, że za brutalną aparycją kryje się również
spora doza wrażliwości. Roland mimo to kojarzył wielkiego pirata
tylko i wyłącznie z zamiłowaniem do niszczenia. Na widok fartuszka
z falbankami na kosmatej klatce piersiowej zamrugał więc
z niedowierzaniem oczami.
– Wierzbak, to na pewno ty? Uderzyłeś się mocno czy jak? – bąknął
i omiótł wzrokiem łysą czaszkę pirata w poszukiwaniu widocznych
wgnieceń bądź pęknięć, ale ujrzał tylko wściekły grymas na jego
obliczu.
– Cisza nocna! – wyryczał Wierzbak, aż się kurz podniósł znad
bruku.
Z wnętrza budynku dobiegł coraz głośniejszy szelest miękkich
pantofli, aż oczom zaskoczonego kapitana ukazał się rozpędzony Julia
w koszuli nocnej i wielkim czepku na głowie. W dłoni trzymał
kaganek.
– Wierzbak! – pisnął z oburzeniem. – Co ty wyczyniasz!? Cisza
nocna obowiązuje tylko wewnątrz obiektu! Wybaczcie, państwo! –
Julia odkaszlnął i ukłonił się z gracją. – Wybaczcie mojemu
podopiecznemu maniery! Nasza placówka jest otwarta przez całą
dobę i zawsze jesteśmy gotowi do pomocy potrzebującym. Chłopiec
czy dziewczynka?
Roland przełknął ślinę. Potem zrobił to ponownie.
– Julia… – rzucił słabym głosem. – Powiedz mi, że właśnie się
przesłyszałem. Proszę cię.
Grzmot zaniósł się histerycznym chichotem, aż padł na plecy
i zamachał raciczkami w powietrzu. Wierzbak mrugał, wpatrując się
w Rolanda, i marszczył monstrualne brwi, usilnie próbując odkopać
wspomnienia i połączyć nocnego gościa z którymś z nich. Baobab
cmokał z zadumą i wykonywał takie ruchy, jakby chciał uszczypnąć
kogoś niewidzialnego. Julia rozdziawił szeroko usta i odruchowo
zakrył dekolt.
– Eee… Pan kapitan? – stęknął. – Nigdy bym się nie spodziewał…
Ten tego… Może herbatki?

***
Herbatka okazała się mocna, wonna i aromatyczna, a do tego na
pewno dodano do niej czegoś, co koiło nerwy, gdyż już po paru
łykach Roland odstawił filiżankę na talerzyk, rozparł się w fotelu,
odetchnął głęboko i ze względnym spokojem przemyślał to, co przed
chwilą usłyszał od Julii.
– Przedszkole, tak? – powtórzył, by się upewnić.
Pirat pokiwał skwapliwie głową, wprawiając wszystkie trzy
podbródki w drganie.
– Wie pan, od czasu zakończenia tej wielkiej awantury z aniołami
i demonami nasilił się ruch żeglugowy – zaczął wyjaśniać. – Pojawiły
się nowe trasy handlowe do Visslandii, Travlanii, Skellenbergu
i Derenis. Co rusz ktoś potrzebował uzupełnić załogę, podrzucał
sakiewką, kontrakty przedstawiał… Coś mnie tknęło. Miałem
wrażenie, że to nowa nisza na rynku, sam pan rozumie.
– Nisza na rynku – powtórzył głucho Roland, dając do zrozumienia,
że nadal nie rozumie misji fundacji.
– Pan gubernator udzielił mi audiencji i okazał wielką
wyrozumiałość wobec pomysłu – opowiadał z ożywieniem Julia. –
I całe szczęście, bo placówka wypełniła się w ciągu miesiąca!
Musieliśmy założyć listy rezerwowe i wyposażyć kilka nowych
pomieszczeń. To była sensacja, jakich mało! Od tej pory każdy, kto
chce iść na morze, ale nie jest w stanie tego zrobić ze względu na
dzieci, przychodzi do naszej fundacji, podpisuje stosowne papiery
i może się zamustrować ze świadomością, że wraz z Wierzbakiem
zajmiemy się fachowo jego podopiecznym.
– Fachowo – powtórzył Roland, trącając w zadumie macką
zabawkowy kordelas, porzucony na dywanie obok pantofla Julii.
Przez otwarte drzwi salonu widział Wierzbaka, który z latarnią
w ręku szedł ciemnym korytarzem i zaglądał do każdego pokoju.
Dobiegające ze środka basowe pochrapywanie sugerowało, że dzieci
ludzi morza szybko dojrzewały.
– Fachowo! A jakże! – potwierdził pirat. – Trzy posiłki dziennie,
dwie godziny edukacji na poziomie podstawowym, zajęcia na
świeżym powietrzu, wycieczki dydaktyczne…
– Zamknij się – poprosił go słabym głosem Roland.
Wprawdzie zaczynał już wszystko rozumieć, ale informacja, że
Julia zamiast burdelu z nieletnimi prowadzi przedszkole z internatem,
nie poprawiła mu humoru, tylko jeszcze bardziej go dobiła.
W saloniku fundacji zapadła cisza przerywana pochrapywaniem
dzieci ludzi morza, skrzypnięciami podłogi pod stopami Wierzbaka
oraz zduszonymi piśnięciami poczerwieniałego Grzmota, który nadal
ze wszystkich sił usiłował opanować histeryczny śmiech. Roland
zacisnął mocno powieki, marząc, że gdy je otworzy, ujrzy znów
krwiożerczego Julię z tasakiem w dłoni, gotowego rzucić się bez
wahania w największy tłum wrogów.
Niestety, sprawcze myślenie nie zadziałało. Julia nadal miał na
sobie koszulę nocną i miękkie pantofelki, a jedynym ostrym
przedmiotem w jego posiadaniu był pilniczek do paznokci.
– Co się z tobą, kurwa, stało? – jęknął kapitan z niedowierzeniem. –
Przedszkole? Fundacja? Nisza na rynku? Wycieczki dydaktyczne?
– Nic się ze mną nie stało! – Pirat skrzyżował obfite ramiona na
piersi i obrócił się bokiem, nieco urażony. – Co się pan czepia!? Z tej
ostatniej rozpierduchy każdy ze starej załogi wyniósł kilka guzów,
garść złota i niechęć do dalszych bijatyk na parę lat. Dziwi się pan, że
się chłopaki ustatkowały? Każdy posłuchał tego, co mu w sercu grało,
i zerwał z piraceniem. Bo niby czemu nie? A bo to źle na Wyspach
Rozpustnych?
– Wszyscy? – warknął Roland i spojrzał lodowato na Grzmota, który
jak na komendę spoważniał i pokiwał głową.
– No… chyba tak – zawahał się Julia i zaczął odliczać na
serdelkowatych palcach: – Bosman Ognik w knajpie się zatrudnił
i serwuje najlepsze steki pod słońcem. Przyprawia je na patelni,
uważasz pan, a potem chucha na nie ogniem i bęc! Wycieczki się
zjeżdżają, by takie cuda kulinarne oglądać.
– A Mandragora?
– W więzieniu.
– No, to rzeczywiście się ustatkował.
 – Prawda? – Julia pokiwał głową. – W pół roku awansował
z sierżanta na porucznika, a jak tak dalej pójdzie, ma awans na
komendanta w garści. Ani śladu buntu, wysoki stopień
resocjalizacji…
– Dobra, nie dołuj mnie – jęknął Roland. – A reszta?
– Dupochlast jest gwiazdą miejscowego zoologu, Ropuch robi
karierę w kabarecie, Berbeluch zajmuje się wypychaniem zwierząt…
– A Strup?
Julia zasznurował na moment usta. Powaga Grzmota sięgnęła
zenitu i nawet Wierzbak, wciąż patrolujący korytarze, znieruchomiał.
– O Strupie – rzekł przeciągle dyrektor fundacji – to lepiej nie
mówić.
– Czemu?
– Nieważne. Lepiej nie mówić, i tyle.
– Może to i racja – rzekł Roland, nie mając ochoty wnikać
w szczegóły. Westchnął raz jeszcze i spojrzał na Julię. – Posłuchaj
mnie uważnie. Grzmot, jak rozumiem, wszystko ci już opowiedział,
ale na wszelki wypadek powtórzę, bo czego o naszym kanonierze nie
mówić, oratorem się nie urodził. Przez ostatnie kilka miesięcy
siedziałem w Piekle. Nic szczególnego – dodał szybko na widok
przerażenia w oczach Julii. – Miejsce mocno przereklamowane
i trudno awansować, choć mają dobry socjal. Popracowałem sobie
trochę, odprężyłem się, odpocząłem po tym rozgardiaszu
z demonami, aniołami i „Błędnym Rycerzem”, ba, kilka nowych
znajomości zawarłem i otrzymałem pewne ciekawe zlecenie.
Postanowiłem wrócić, by skrzyknąć starą załogę i znowu narobić
zamieszania. Pewnie chcesz wiedzieć, co wymyśliłem.
– Nie – odparł z przekonaniem Julia, ale Roland smagnął powietrze
macką i capnął go za pulchny nadgarstek.
– Nie wiesz, co tracisz. Posłuchaj lepiej uważnie.
Szarpnął macką, zwlókł zaskoczonego byłego pirata z fotela
i nachylił się nad nim, a potem szeptał mu długo do ucha. Julia bladł,
czerwieniał, to wybałuszał oczy, to nimi przewracał, łapczywie łapał
oddech, wachlował się czepcem i próbował zemdleć. W końcu, gdy
Roland wreszcie go uwolnił, były mat, a obecnie dyrektor fundacji,
podniósł się, z godnością poprawił koszulę nocną, skrzyżował
ramiona i powtórzył:
– Nie.
Kapitan westchnął ciężko i przez długą chwilę zastanawiał się, czy
jest sens wpadać w furię, grozić, dusić i drzeć się. Dawno temu –
zdawałoby się teraz, że wręcz wieki temu – na pokładzie „Błędnego
Rycerza” był to główny, niezawodny sposób przekonywania braci
pirackiej do własnego punktu widzenia, ale teraz? Omiótł wzrokiem
pantofle Julii i fartuszek Wierzbaka, westchnął raz jeszcze, a potem
podniósł się.
– Grzmot, zbieramy się – rzucił do satyra, który opanował wreszcie
chichot i miał tak poważną minę, że z każdą chwilą trudniej było
w nią uwierzyć. – Trzymaj się, Julia. Zajrzymy do innych chłopaków.
Coś mi się nie wydaje, by reszta z nich zdziadziała tak bardzo jak ty.
Czy raczej… zbabiała. Gdybyś zmienił zdanie, będę czekał jutro
o świcie w tawernie Na Ostrzu Noża.
Julia podniósł pozostawioną przez Rolanda filiżankę i spojrzał ostro
na byłego dowódcę.
– Szkoda, że zabrakło panu przyzwoitości, by choć zanieść po sobie
do kuchni! – żachnął się.

***
Mandragorę można było nazwać paskudnym człowiekiem tylko
dlatego, że trudno było o mocniejszy przymiotnik.
Część czaszki byłego mata, rozbitej przed wieloma laty ciosem
topora abordażowego, załatano blaszaną płytką, powyginaną na
skutek kolejnych prób zabójstwa. Resztę wyłysiałego czerepa pokryto
profilaktycznie wytatuowanymi runami i symbolami religijnymi,
których znaczenie nikło w mrokach dziejów, ale na pewno nie
chroniły one ani cery, ani rysów twarzy. Te bowiem z roku na rok
zacierały się i rozmywały niczym kształty posążka owiewanego
dzikimi wiatrami morskimi. Nie zmieniło się tylko spojrzenie, tak
mroczne i ponure, że smagnięci nim ludzie nabierali ochoty na
egzorcyzmy, ucieczkę do ościennego państwa lub przynajmniej
kąpiel.
 Tym właśnie spojrzeniem powitał swego byłego kapitana.
– Fajnie się urządziłeś – oznajmił Roland i usiadł na zwykłym
drewnianym krześle, dokładnie takim, jakie spodziewał się ujrzeć
w prostym, surowym gabinecie porucznika służby więziennej. Omiótł
spojrzeniem kolekcję tasaków, toporów i halabard, przyjrzał się
pióropuszowi z piór anielskich, pamiątce po bitwie o St. Naarten,
a potem wbił wzrok w wiszący na ścianie grafik. – I czytać się
nauczyłeś – rzekł z udawaną zadumą. – No, no… Zaskakujesz mnie.
– Zawsze umiałem – wychrypiał Mandragora głosem
przywodzącym na myśl chrzęst przesuwanej płyty nagrobnej i wbił
zęby w jakiś korzeń, niemalże niknący w jego ogromnej dłoni.
Za ścianą ktoś tłukł czymś metalowym o kraty, ktoś inny śpiewał,
jeszcze inny zawodził dziko.
– I czemu się nigdy z tym nie ujawniłeś, co? – ciągnął Roland
z pobłażliwością. – Nie wiesz, że dawałem premię za wykształcenie?
Nigdy nie zastanawiałeś się nad tym, dlaczego Seamus i Księgożuj
dostawali wyższe gaże?
– Nie – burknął Mandragora i mocniej ugryzł korzeń, który aż
zapiszczał.
Wielka jaszczurka, która przycupnęła w rogu między ścianą
i sufitem, wpatrywała się w porucznika służby więziennej
z bezgranicznym przerażeniem.
– Cóż, szkoda. Teraz, gdy sprawa wyszła na jaw, mógłbyś liczyć na
o wiele więcej. Do tego jeszcze dochodzi dodatek motywacyjny,
premia uznaniowa…
– Nie.
Karaluchy, które wędrowały po podłodze w sobie tylko znanym
celu, uciekły w te pędy w stronę najbliższej szczeliny w podłodze.
Jaszczurka rozglądała się z paniką na wszystkie strony, jakby i ona
szukała schronienia. Grzmot, który przycupnął na małym taborecie,
wstrzymał oddech. Niespodziewanie pojawiło się lepkie, zimne
napięcie, potężniejące z każdym błyskiem w oczach Mandragory.
– Wszyscy tylko nie i nie. – Roland zaśmiał się sztucznie. – A może
byś wysłuchał, co mam do powiedzenia, hę? Posłuchaj tylko. Przez
ostatnich kilka miesięcy siedziałem w Piekle…
 Mandragora warknął głucho, trzepnął korzeniem o blat biurka
i porwał za rusznicę, którą błyskawicznie wycelował prosto w pierś
byłego kapitana. Ten przełknął ślinę i zaklął głucho, sparaliżowany
nieoczekiwanym lękiem. Nie miał pojęcia, że Mandragorze udało się
ocalić legendarną broń, która budziła instynktowny niepokój wśród
wrogów i skrajne przerażenie sojuszników. Krwiożerczy artefakt
domagał się bowiem daniny z ludzkiego życia za każdym razem, gdy
pociągnięto za spust, i gdy Mandragora chybiał, zamiast wziętej na
celownik ofiary umierał ktoś inny. Wystarczyło, że był w pobliżu.
Jaszczurka smyrgnęła po suficie i wbiła się w ledwie zauważalną
szczelinkę. Ostatnie karaluchy chowały się w panice i nawet odgłosy
za ścianą ucichły. Grzmot zerwał się z taborecika i wrzasnął:
–
Paniekapitanieniechpanlepiejuważabojamiałemojcadiabłaizajebiścieciężkomnieza
– Nie – przerwał mu głucho Mandragora.
Roland wyciągnął jedną z macek i powoli, acz stanowczo odsunął
lufę na bok. Miał wrażenie, że duszę mu przeżera od samego
spoglądania w jej czeluść.
– Kapuję, Mandragora. Nie to nie – powiedział, wstając. Spojrzenie,
jakim obrzucił byłego pierwszego mata, obniżyło temperaturę
w pomieszczeniu. – Ja też mam dla ciebie jedno „nie”. Otóż nie
wchodź mi przypadkiem w drogę, bo będziesz musiał wprawić sobie
kolejną płytkę w czachę… Chyba że… – zawahał się przy drzwiach. –
Chyba że zmienisz zdanie. Będę czekać jutro w tawernie Na Ostrzu
Noża.

***
Zapachy niesione przez morski wiatr, jeszcze przed chwilą cudne
i kuszące, teraz wydały się Rolandowi mdłe i cierpkie niczym
wyziewy z wulkanu. Szedł powoli przed siebie z dłońmi wbitymi
w kieszenie spodni i zwieszoną głową, a zapomniane macki falowały
nad nim niczym wodorosty w mętnej wodzie. Spotkania z byłymi
oficerami wzburzyły go i odebrały mu chęć do dalszych poszukiwań.
„Jasny gwint – myślał. – Całkiem skapcanieli, hultaje. Ale, do
ciężkiej cholery, przecież ich potrzebuję. Co ja teraz pocznę bez tych
drani?”.
Niespodziewanie przypomniał sobie pewną noc spędzoną w jakiejś
ponurej tawernie w St. Naarten na kilka tygodni przed bitwą między
aniołami i demonami, kiedy to Seamus zadał mu bardzo mądre
pytanie.
„Jak to było? – Roland przetrząsnął pamięć. – Chyba spytał, kim się
staje pirat, który się wzbogacił. Prowokował mnie wówczas, chciał
poznać mą motywację, ale przypadkowo dotknął sedna sprawy. Bo
kim się staje pirat, który już jest bogaty?”.
Kopnął jakiś kamień, który ze stukotem potoczył się po bruku
i odbił od ściany domu.
„Taki pirat staje się kimś leniwym – myślał dalej, coraz bardziej
ponury. – Każdemu z tych drani przysługiwała pokaźna sakiewka
złota zdobytego w Necroville. Na dodatek nasza awantura zakończyła
się na Wyspach Rozpustnych, najleniwszym i najwygodniejszym
miejscu na Morzach Wszetecznych. Niech mnie zaraza rozłoży, nic
dziwnego, że każdy z nich skwapliwie ułożył sobie życie”.
Kolejny kopnięty kamyk zniknął z szelestem wśród łodyg róż.
„Źle to wszystko wygląda. Naprawdę źle. Myślałem, że chętnie
chwycą za broń, że nie będą się wahać, by znów ruszyć na morze, ale
to… Miękkie pantofelki? Grafik dyżurów w więzieniu?”.
Następny kamień odbił się ze stukotem od drewnianej miski
żebraka śpiącego pod ścianą kamieniczki. Człowiek podniósł się,
zamrugał pospiesznie oczami i odruchowo zajrzał do swej miski,
a potem zerknął na nadchodzącego pirata oraz towarzyszącego mu,
podskakującego beztrosko satyra.
– Dobry wieczór! – zagadnął nieco ochrypłym głosem, sugerującym
wielkie przywiązanie do wina. – Znajdzie się, możny panie, datek dla
weterana, który z narażeniem życia bronił Wysp Rozpustnych przed
demonami?
– Weterana, tak? – Roland zatrzymał się. Macki zastygły nad jego
głową na podobieństwo ogromnego znaku zapytania. – A kto tobą
dowodził, zacny weteranie?
– Kapitan Mandragora! – wypalił bezdomny, wypinając dumnie
pierś. – Chojrak ci to, możny panie, jakich mało! Dacie jakiś większy
datek, to o samej bitwie opowiem! Ho, ho, wspaniała to historia,
w sam raz na taki wieczór jak ten.
Roland zjeżył się, a w jego głowie znów odezwały się głosy. Jeden
z nich przypominał mu, że Mandragora to klawisz więzienny i dupa
z uszami, a nie chojrak. Inny nakazał mu złapać włóczęgę za resztki
koszuli, potrząsnąć nim jak należy i przypomnieć, że Mandragora był
tylko elementem większej gry, gry obmyślonej przez niego! Trzeci
śmiał się do rozpuku i natrząsał z tego, że sławny pirat ma ochotę na
utarczkę z ulicznym pijakiem.
Wygrał głos czwarty, ten stalowy i wymagający bezwzględnego
posłuszeństwa.
„Masz nie zwracać na siebie uwagi – przypomniał mu. – Nikt nie
może cię zauważyć, przynajmniej na razie, pamiętasz? Kontrakt
podpisałeś”.
Pozostałe głosy zarżały rozbawione.
Roland zgarbił się, schował macki, które drgały lekko nad jego
głową, poszukując celów, a potem odwrócił się i odszedł, nie
zawracając sobie głowy włóczęgą.
– A parch by cię oblazł, dziadu jeden – burknął tamten bez
przekonania.
Pirat przeszedł kilka kroków i zatrzymał się na środku ulicy. Po
prawej miał punkt skupu dusz, jak większość przybytków tego typu
otwarty dopiero po zachodzie słońca. Jego zachrypnięci pracownicy
głośno zachwalali konkurencyjne ceny oraz interesujący program
inwestycyjny. Roland przebywał w St. Naarten zaledwie od paru
godzin, ale miał wrażenie, że podobnych interesów jest tu znacznie
więcej niż niegdyś.
Pokręcił głową i odwrócił się, a wtedy jego uwagę przykuł
dwupiętrowy budynek o licznych oknach, z których wylewał się
migotliwy blask ognia. Co chwila drzwi przybytku otwierały się, by
wpuścić i wypuścić kolejne grupki ludzi. Za każdym razem ze środka
buchała muzyka, śmiechy i dzikie wrzaski. Szyld nad wejściem,
kołyszący się zapewne od szaleńczych harców w środku, głosił:
„Piekielnik”.
– Co to za miejsce? – spytał satyra, który podskakiwał wesoło,
nucąc pod nosem jakąś melodię.
Pytanie kapitana było tak zaskakujące, że satyr zgubił rytm, potknął
się i o mały włos nie wpadł do rynsztoka. Rozejrzał się
półprzytomnym wzrokiem i dostrzegł knajpę.
– Piekielnik – oznajmił wesoło. – Fajnamelinailubiąmnietam.
– A więc znasz to miejsce. – Roland pokiwał głową i przygryzł
lekko wargę, jakby szykował się do zadania mało komfortowego
pytania. – Posłuchaj, a nie pracuje tam aby ktoś z naszych?
– Nie.
– Nikt z załogi „Orlicy” ani „Błędnego Rycerza”?
– Nie.
– Jesteś tego pewien?
– Tak. AlewiemgdziepracujeRozbryzg.
– Nie interesuje mnie to. – Roland zamachał dłonią, jakby chciał
uchronić się przed wyjaśnieniami. – Po tym, co dzisiaj zobaczyłem,
chwilowo nie mam ochoty oglądać żadnej znajomej mordy. Nie,
twoją mordę chętnie jeszcze pooglądam – dodał pospiesznie na widok
urażonej miny Grzmota. – Wynajmę tu pokój, a ty narysujesz mi
pentagram. No, wiesz który. Muszę pogadać z twoim starym.
Grzmot pokiwał pospiesznie głową.
„A ja… – Kapitan spojrzał ku rozgwieżdżonemu niebu i odruchowo
dotknął przewieszonej przez ramię sakwy, na dnie której leżał
kontrakt. – A ja skorzystam z przysługujących mi praw, które z takim
trudem wynegocjowałem. Przypomnę tym niewdzięcznym draniom,
że beze mnie nie mieliby dziś nic. Że nadal jestem ich dowódcą”.
Uzbrojony w to postanowienie wraz z Grzmotem skierował się do
tawerny. Jej właściciel musiał sobie mocno wziąć do serca stare
porzekadło, które głosiło, że łatwiej złapać wiatr do wiadra niż
znaleźć dwie identyczne knajpy na Wyspach Rozpustnych,
i ustylizował swój przybytek na Piekło. Wiszące pod sufitem kosze
z żarem zalewały pomieszczenie migotliwym blaskiem,
a z ogromnego paleniska obsługiwanego przez półnagiego spoconego
tłuściocha z twarzą zasłoniętą skórzanym pokrowcem buchały co rusz
wysokie płomienie, z jakiegoś powodu witane dzikimi wrzaskami
przez biesiadników. Znaczna część gości tańczyła przy muzyce tak
jękliwej i rozdzierającej, że człowiek trzeźwy nie był w stanie docenić
jej powabu. Pozostali pili pospiesznie, chcąc ją jak najszybciej
docenić. We wnętrzu panowało niewyobrażalne gorąco i większość
obecnych stopniowo pozbywała się okrycia na rzecz atrap rogów
i ogonów.
Roland, który znał Piekło od strony doświadczenia zawodowego,
stał przez chwilę jak oniemiały i kręcił głową, ale szybko otrząsnął się
i podążył za Grzmotem, w podskokach przemierzającym tłum
bawiących się. Szybko dotarli do baru umiejscowionego niedaleko
podwyższenia, na którym odziane w czerwień piękności za drobną
opłatą smagały grzeszników, gotowych ową opłatę uiścić. Na
szczęście hałas panował tam nieco mniejszy i Rolandowi szybko udało
się przyciągnąć uwagę barmana, kędzierzawego olbrzyma z krowimi
rogami przytroczonymi do głowy.
– Witaj, grzeszniku! – zadudnił. – Zaliby dusza twa plugawa… – Na
widok wzroku Rolanda, w którym zatańczyły autentyczne piekielne
płomienie, stracił rezon i przełknął ślinę. – Eee… – bąknął,
najwyraźniej nieco speszony. – Wybaczy pan, polityka firmy. Trzeba
dbać o image. Ludzie oczekują takiego gadania, wie pan.
– Nie wiem. Pokój chcę wynająć.
– Może być apartament?
– Może.
– Proszę bardzo, oto kluczyk. Płatne z góry, dwanaście naartów za
noc. – Barman odzyskał rezon, jakby przypomniał sobie, że władza
nad kluczykami, rezerwacjami oraz kasą to jednocześnie władza nad
ludźmi. – Na długo pan się zatrzyma? Polecam miejscowy cyrk. Mają
tu takiego gościa z ogonem, podobno ekspirata, który takie sztuczki
wyczynia, że głowa boli!
Roland z rozmachem trzasnął garścią monet o blat i rozejrzał się
w poszukiwaniu Grzmota. Satyr siedział stołeczek dalej i chichotał
nerwowo, oblepiony z obu stron przez kuso odziane, spocone
i najwyraźniej spowolnione jakimiś używkami panny, które szarpały
go to za bródkę, to za rożki.
– Zajebiste wdzianko – prychnęła jedna z nich powabnie. – Ty to
wiesz, jak się bawić, co?
 – Pentagram! – warknął Roland.
Satyr zerwał się, nagle przywrócony do rzeczywistości, i podbiegł
do dowódcy.
– I nawet ksywę ma odjazdową… – jęknęła druga.

***
Zawleczony na górę Grzmot wydawał się bardzo rozżalony
i przypuszczalnie myślał tylko o tym, by jak najszybciej wrócić do
baru. Roland, choć nie znał się na kanałach łączności diabelskiej,
podejrzewał, że pentagram nakreślony jest byle jak, a po piętnastu
minutach oczekiwania na kontakt nabrał pewności, że satyr zawalił
sprawę. Przez moment zastanawiał się, czy nie zejść na dół i nie
poszukać drania, ale na samą myśl o przedzieraniu się przez tłum
wielbicieli Piekła zrobiło mu się niedobrze.
– A właściwie to mam to gdzieś – oznajmił i usiadł na łóżku.
Przez otwarte okno do pokoiku wpadała nocna bryza. Promyki
świec drgały na wietrze. Jakimś cudem jękliwa muzyka i tupot
tańczących były tu ledwie wyczuwalne, dzięki czemu pirat poczuł się
przez moment naprawdę błogo. Przeciągnął się i wsunął dłonie pod
głowę, ale wtedy natychmiast dopadły go wspomnienia wieczoru.
Miękkie pantofle Julii. Grafik na ścianie w pokoju Mandragory.
Reklama miejscowego cyrku.
– Szlag by was trafił – zaklął wściekle.
– Panie kapitanie, czy ja mogę… – odezwał się niespodziewanie
marynarz Skorup, który wysunął głowę z pentagramu, ale nim Roland
zdążył się ku niemu obrócić, jakaś siła ściągnęła go na dół i oczom
pirata ukazał się szykownie ubrany jegomość w surducie i cylindrze,
który wyskoczył z magicznego symbolu i usiadł na jego krawędzi,
jakby przycupnął na skraju przerębla. Kapitan nie widział jego nóg,
ale wiedział, że zakończone są raciczkami.
– To jakiś żart, tak? – spytał diabeł, marszcząc ciemne, krzaczaste
brwi. – Ze wszystkich knajp w St. Naarten musiałeś wybrać akurat tę
kiczowatą, pretensjonalną jamę? Jak mam to rozumieć, Roland?
Próbujesz dać mi coś do zrozumienia?
– Jeśli ci źle, wiedz, że ja wylazłem w magazynie pełnym gnijących
ryb, Wormancjusz – warknął pirat. – I nie narzekałem. Prawie wcale.
– Od zawsze miałem cię za prawdziwego twardziela – prychnął
diabeł i pogładził brodę. – Dobrze, przekomarzać się będziemy
później, gdy już wypełnisz postanowienia kontraktu. Po co mnie
wzywasz? Nie wiesz, że mamy mnóstwo pracy? Ruszamy z otwarciem
nowej sieci duszarni.
– Ja właśnie w sprawie kontraktu. – Roland usiadł na krawędzi
łóżka i wsparł łokcie na kolanach. Świece w pokoju nadal się paliły,
ale obecność diabła zdawała się wysysać z nich światło,
w pomieszczeniu zrobiło się bowiem tak ciemno, że ledwie widział
rysy jego twarzy. – Będę potrzebował pomocy – dodał, starając się,
aby jego głos zabrzmiał możliwie najmniej błagalnie.
Diabeł zwany Wormancjuszem zastygł w bezruchu i gdyby
kilkakrotnie nie mrugnął, kapitan odniósłby wrażenie, że spogląda na
rzeźbę. Wyglądało na to, że gość nad czymś się zastanawia, i piratowi
naraz zrobiło się nieswojo.
– Pomocy… – powtórzył diabeł. – Ciekawe. O ile dobrze pamiętam
postanowienia naszej umowy – w jego dłoniach, bladych, wręcz
wymuskanych, pojawił się kilkunastostronicowy dokument spięty
w rogu spinaczem – to t y masz nam pomóc. Zgodnie z trzecim
paragrafem…
– Znam każdy z tych paragrafów, ty cholerny piekłokrato – warknął
Roland. – W tym również siódme postanowienie trzeciego paragrafu,
mówiące o tym, że wobec zaistnienia okoliczności losowych
cyrografobiorca zlecenia ma prawo zgłosić się do cyrografodawcy,
aby przedstawić owe okoliczności i zażądać pomocy.
– A dziewiąty też pamiętasz? – Wormancjusz przekartkował
kontrakt. – Ten, który mówi, że pomoc udzielona przez
cyrografodawcę może pociągnąć za sobą zwiększenie obowiązków
cyrografobiorcy?
Skwaśniałe spojrzenie Rolanda zdradzało, że ten ustęp również
dobrze pamięta.
– A więc opowiedz mi, drogi kapitanie, o owych okolicznościach
losowych – rzekł diabeł i rozsiadł się wygodnie, jakby w oczekiwaniu
na długą opowieść.
 – Wygląda na to, że moja stara załoga zasmakowała w życiu na
lądzie – stwierdził markotnie pirat. – Miałem nadzieję, że z ochotą
podejmą wyzwanie, a tymczasem dwóch moich najlepszych oficerów
ustawiło się do tego stopnia, że wołami ich na morze nie zaciągniesz.
– Julia oraz Mandragora? – spytał diabeł.
Kontrakt znikł, a zastąpiła go księga zatytułowana Potencjalne
aktywa: Morza Wszeteczne.
– Ci sami.
– Powiedz mi szczerze. – Diabeł wbił spojrzenie w człowieka.
Bardzo nieprzyjemne, wyczekujące spojrzenie. – Dlaczego ci tak
zależy, co? Przecież wiesz, że na „Odmęcie” służy porządna,
kompetentna załoga. Po co ci te złamasy? Naprawdę jesteś gotów
ponosić dodatkowe koszty, by tylko skrzyknąć tę hordę kocich mord?
– Naprawdę.
„Naprawdę – powtórzył w myślach. – Bo ci nie ufam, diable. Ani
tobie, ani twoim koleżkom. Z moimi kocimi mordami będę się czuł
bezpieczniej. Coś mi mówi, że przydadzą się szybciej, niż mi się to
wydaje”.
Diabeł znów wpatrywał się w niego długo, jakby wiedział, że
Roland snuje wywrotowe rozważania, i szukał sposobu na ich
przeniknięcie. W końcu wzruszył ramionami.
– Prościzna. Da się załatwić. Bądź jutro rano w Na Ostrzu Noża,
a owymi dodatkowymi obowiązkami się nie przejmuj.
– Nie przejmuję się.
– Przynajmniej na razie. Coś ci wymyślę. – Diabeł uśmiechnął się
tak paskudnie, że zgasła jedna ze świec. – A z innej beczki,
Rolandzie… Zachowujesz ty aby należytą ostrożność?
– Tak. Żadnych bójek, strzelanin i gonitw. Żadnego uczestnictwa
w potańcówkach, procesjach religijnych, grach zespołowych,
samosądach i…
– To dobrze – oznajmił diabeł. – Widzisz, mamy tu silną
konkurencję, która nie może się o tobie dowiedzieć.
– Doprawdy? Konkurencja? A kto to?
– Ponadto wywiad Wysp Rozpustnych też nie śpi – ciągnął diabeł,
jakby nie usłyszał pytania.
 Pirat otworzył szeroko oczy.
– Chcesz powiedzieć, że Seamus utworzył wywiad? Skuteczny?
– Dziadowski. No, trzymaj się. Do zobaczenia niebawem.
Z tymi słowami gość z innego wymiaru ześlizgnął się w głąb
pentagramu, a świeczki momentalnie buchnęły żywszym płomieniem.
W tej samej chwili rozległo się głuche stęknięcie i spod łóżka wysunął
głowę Baobab.
To, że ciemnoskóry szaman zwykł znikać i pojawiać się
w dowolnych miejscach oraz momentach, było najtrudniejszą rzeczą,
do której Roland musiał się przyzwyczaić w swej pirackiej doli.
Z czasem jednakże nawykł i do tego i nawet się nie rozejrzał, gdy
szaman przepadł gdzieś przed budynkiem fundacji. Był przekonany,
że Baobab prędzej czy później wróci, bo przecież zawsze wracał.
Kapitan nie miał pojęcia, co jest tego przyczyną, ale chciał wierzyć
w to, że szalony szaman nigdy go nie opuści i z całkowicie
niezrozumiałych względów zawsze się pojawi, by go wesprzeć.
Inaczej rzecz się miała, gdy ten znienacka gramolił się spod łóżka
prosto między jego nogami.
– Baobab, czy możesz się wreszcie ogarnąć?! – ryknął, wskakując
na mebel. – A gdybym na przykład miał gościa? Albo…
Zdania nie dokończył, bo wyczołgującemu się szamanowi skończyła
się cierpliwość. Zerwał się, unosząc przy tym łóżko i rzucając swoim
kapitanem o ścianę. Zaskoczony i zamroczony Roland ujrzał tylko, jak
Baobab pędzi prosto ku drzwiom i wydaje z siebie ryk, który wzbudził
wiwaty roztańczonego tłumu na dole. Piracki instynkt zadziałał
błyskawicznie. Roland jedną ręką wyszarpnął pistolet, drugą pałasz,
macką wyciągnął sztylet, a potem spojrzał na Baobaba i zamarł.
Ciemnoskóry szaman odbił się już od podłogi i szybował
w powietrzu, jakby chciał całym ciałem wyrżnąć we wciąż zamknięte
drzwi. Kapitan zdążył dostrzec, że paznokcie u rąk i nóg szamana
urosły błyskawicznie i przeistoczyły się w nieludzko długie szpony,
które wbił jednocześnie w drewnianą framugę, aż ściana zadygotała.
Zawisł pół metra nad podłogą niczym monstrualny pająk,
barykadując przejście każdemu, kto ośmieliłby się otworzyć drzwi.
Co nastąpiło trzy uderzenia serca później.
 – Łomatko! – wrzasnął zarośnięty drab w złachmanionym surducie,
wypuszczając z ręki drewniany kij. Cofnął się pod ścianę, gubiąc
kapelusz z oderwanym denkiem. – Chopy, w nogi! Jakieś bydlę chce
mnie…
Szaman ryknął ponownie, chcąc zagłuszyć pisk przerażenia intruza,
i rzucił się na korytarz, mlaskając dziko, jakby chciał mu pożreć
głowę. Roland usłyszał łoskot padającego ciała i tupot wielu bardzo
pospiesznych kroków, trzaskanie drzwiami i wrzaski paniki.
– Baobab, nie zeżryj go! – ryknął, biegnąc ku szamanowi. – Trzeba
przesłuchać takiego syna…
Instynkt piracki, rozbudzony nieoczekiwanym atakiem, odezwał się
ponownie, tym razem ostrzegając, że o czymś zapomniał. O czymś
elementarnym, niezwykle groźnym…
Okno za plecami.
Zaklął odruchowo i obrócił się gwałtownie. W samą porę, by ujrzeć
szybę rozpadającą się na tysiące okruchów i strzelające ku niemu liny
oplatające się wokół macek i nadgarstków. Przez framugę wpełzał
kolejny napastnik, bez gracji, ale za to z energią, a za nim następni,
co do jednego zarośnięci i niedomyci. W powietrzu niósł się ostry
zapach gorzały.
– Brać go, chopy! – wychrypiał ten, który wpadł do pokoju jako
pierwszy. – I tego czarnego luda też, pies mu mordę lizał!
Szamoczący się z rozpaczą Roland miał nadzieję, że Baobab
znajdzie sposób, by przeciwstawić się nieoczekiwanym napastnikom.
Widział przecież, jak jego makabryczny towarzysz przeistacza się
w czarnego tygrysa, wyczarowuje tajfun albo samym tylko rykiem
zatrzymuje sztorm. Tymczasem szaman, który szykował się, by
odgryźć twarz maltretowanemu zbirowi, zarejestrował obecność
kolejnych wrogów i zawahał się, z którym rozprawić się w pierwszej
kolejności.
To, niestety, sporo go kosztowało.
Jeden z napastników machnął czymś, co przypominało ukruszoną
szyjkę butelki. Oślepiający błysk pozbawił Rolanda zdolności
widzenia i zamienił ryk Baobaba w bezradne kwilenie.
– Lać czarnucha, chopy! – wyrzęził dowodzący.
 Zapach wódki był powalający.
Szamoczący się z krępującymi go linami kapitan przypomniał sobie
ostatnie słowa diabła. Jak on nazwał wywiad Wysp Rozpustnych?
Dziadowskim?
Cios pałką w potylicę przerwał ciąg rozmyślań.
 Rozdział drugi

„Nie mogę pogodzić się z tym, że pierwsza wielka przygoda mojego życia
rozpoczęła się od salw burtowych, a druga to jakieś beznadziejne
nieporozumienie. Jestem piratem, a więc mój kręgosłup moralny zasadniczo
nie powinien istnieć, a mimo to przeklinam kontrakt, który musiałem
podpisać. Jeszcze bardziej klnę fakt, że muszę kłamać”.

Memuary i inne takie, Roland Wywijas

Pierwszą myślą Rolanda, zanim jeszcze otworzył oczy i uświadomił

sobie, że jest mocno związany, było: „No i się zaczęło”. Podczas
rozprawy z demonami i aniołami, którą zwieńczyła kampania
o Wyspy Rozpustne, obie strony konfliktu porywały go na różne
sposoby i próbowały przekonać do swoich racji. Kapitan, chcąc nie
chcąc, zaczął to traktować jako integralny element wszystkich swoich
przedsięwzięć.
Ucisk sznurów na nadgarstkach i kostkach powitał ze
zrozumieniem.
Zaskoczył go dopiero głos, który przebił się przez ciemność:
– Można się było spodziewać.
Roland otworzył oczy, ale słowa radosnego powitania zamarły mu
na ustach. Zapamiętał Seamusa jako stosunkowo młodego, ale
poważnego mężczyznę, pewnego siebie, precyzyjnego
i nieprzepadającego za zbytnią frywolnością. Jako człowieka, którego
warto było mieć przy sobie podczas decydujących zmagań. Ba, jako
tego, kogo kiedyś w przyszłości, po przezwyciężeniu wielu
zahamowań i pokonaniu niejednej wewnętrznej blokady, można by
nazwać przyjacielem. Teraz patrzył na mężczyznę w sile wieku, nieco
posiwiałego, o twarzy oszpeconej reprezentacyjnym, oficjalnym
zarostem oraz pożółkłą cerą, typową dla tych, którzy rzadko
opuszczali zamknięte pomieszczenia. Na mężczyznę permanentnie
zgarbionego, z uporem broniącego resztek swej osobowości przed
żarłocznością interesów i obowiązków, wręcz ogłuszonego
podszeptami korupcji. Na mężczyznę, którego wolałby nie nazywać
nawet zwierzchnikiem.
– Niektórzy mówią, że władza korumpuje – powiedział, patrząc
byłemu nawigatorowi w oczy. – Z grzeczności rzekłbym, że ciebie to
oczywiście nie dotyczy, ale nigdy nie grzeszyłem grzecznością.
Seamus burknął coś pod nosem, a jego wzrok umknął na sekundę
w kierunku pustej szklanicy, co zdradzało, że sugerowane przez
Rolanda zepsucie sięgało o wiele głębiej. Pirat wykorzystał tę chwilę,
by rozejrzeć się po pomieszczeniu. Jego wzrok przesunął się po
inkrustowanym złotem biurku z kości słoniowej, musnął okno, za
którym trwała piękna gwieździsta noc nad portem, zatrzymał się
dłużej na barku, którego zawartość przykułaby uwagę batalionu
wojska na dobry tydzień, a potem zawisł na desce ze złotymi literami
„BŁĘD”, wiszącej nad głową pierwszego obywatela i gubernatora
Wysp Rozpustnych. Uśmiechnął się lekko do siebie, a potem spojrzał
na samego pierwszego obywatela.
– O ile dobrze kojarzę, Seamus, rozstaliśmy się w dość dobrych
stosunkach – powiedział łagodnym głosem, ale jego wzrok tchnął
lodowatą zimą. – Zmajstrowałem fortel wojenny, dzięki któremu
jednocześnie pozbyłem się demonów oraz aniołów, ocaliłem Wyspy
Rozpustne przed zagładą, utarłem nosa flotom trzech państw, a na
zakończenie sam przedostałem się do Piekła, by lepiej wam się żyło.
I wziąłem ze sobą Baobaba, co również powinno być policzone jako
dobry uczynek. Ba, nawet bardzo dobry. Nie oczekiwałem mów
pochwalnych, pomników ani uczt powitalnych, ale myślę, że z tymi
więzami to chyba nieco przesadziłeś.
– Może i przesadziłem. – Seamus, który wreszcie uległ pokusie
i napełnił szklanicę rumem, pokiwał głową. Ogromna, ustawiona
w rogu szafa zadygotała z oburzeniem, ale żaden z rozmówców nie
zwrócił na to większej uwagi. – A może nie. Jesteś diabła wart,
Roland, i to nie jest wcale mizerna gra słów. Musimy szczerze
pogadać, a te więzy gwarantują mi, że podejdziesz do rozmowy
z szacunkiem.
– Coś takiego. – Zaintrygowany kapitan przekrzywił głowę. – Ty to
wiesz, jak rozmawiać z piratami – dodał, nawet nie kryjąc
rozbawienia. – No dobra. O co ci chodzi?
Seamus westchnął i skierował ku więźniowi coś, co ten w pierwszej
chwili uznał za lusterko. Dopiero po chwili ze zdumieniem dostrzegł,
że szklana tafla nie pokazuje jego własnego odbicia, lecz gębę
rozwścieczonego Baobaba, co rusz tłukącego czołem lub bluzgającego
ogniem w niewidzialną przeszkodę, zupełnie jakby…
Jakby został uwięziony wewnątrz lustra.
– Znakomity wynalazek – rzucił Seamus ze znużeniem w głosie
i odłożył zwierciadło na biurko. – Gotów zastąpić w przyszłości
nierentowne więzienia. Wystarczy strzaskać lustro, a uwięziony
w nim człowiek odchodzi w niebyt. Oczywiście można go z owego
lustra uwolnić, ale najpierw należy spełnić określone warunki.
Pierwszy z nich, Rolandzie, to gotowość do współpracy. – Oczy
pierwszego obywatela i gubernatora Wysp Rozpustnych były zimne
jak stalaktyty. – Zdaje się, że ów makabryczny szaman jest ci bliski,
prawda?
Kapitan spoglądał na Seamusa z powagą, a nawet z troską.
– Na twoje pytania odpowiedziałbym bez tych sznurów oraz
cuchnącego wódką oddziału dywersyjnego – rzekł po chwili. –
I dobrze o tym wiesz. Coś mi mówi, żeś ugrzązł w niezłym gównie
i całkiem ci od tego padło na mózg. Widzisz, Baobab to najczarniejszy
sukinkot na świecie, brutalne bydlę bez skrawka duszy, gotowe
rozszarpać cię na strzępy, jeśli źle wypowiesz imię jego przodka. Jeśli
podnosisz na niego rękę, to rób to tak, żeby zabić, bo w przeciwnym
razie…
– A żem nie mówił?
Roland ze zdumieniem uświadomił sobie, że w pomieszczeniu jest
jeszcze trzecia osoba. W rogu na zydelku siedział niski, żylasty
mężczyzna o wielkich dłoniach i ogromnej głowie zatkniętej na
cienkiej szyi. Miał pomarszczoną, poczerwieniałą twarz i krzaczaste,
nastroszone brwi, przez które wyglądał na stale oburzonego. Pirat
miał wrażenie, że gdzieś go już widział.
– Mówił żem, panie gubernator, że trza czarnego luda w banię
pierdyknąć i zamknąć temat, bo smród pójdzie – perorował
nieznajomy zachrypniętym głosem typowym dla śpiewaków,
nauczycieli i amatorów mocnych trunków. – Pizgnij pan tym
lustereczkiem o ścianę i po bólu będzie, a ja po szufelkę skoczę i…
– Zamknij gębę, Prukwa – warknął Seamus. – Będę chciał twojej
rady, to sam o nią poproszę.
Nieznajomy wzruszył ramionami, założył jedną chudą nogę na
drugą i wyciągnął skądś brudny grzebyk, którym zaczął narzucać
posłuszeństwo skudlonym, siwym włosom. Pierwszy obywatel Wysp
Rozpustnych podszedł do okna i westchnął ciężko.
„Przytył – zauważył Roland. – Rzeczywiście nie służy mu ta
posada”.
– W porównaniu z problemami, z którymi przyszło mi się mierzyć
na tym przeklętym stołku – Seamus wskazał kciukiem fotel
gubernatorski – wizja zemsty Baobaba brzmi jak wakacje pod
palmami. Wiesz, co się wydarzyło po tym, jak demony i anioły
wyrżnęły się w bratobójczej walce?
– Po prawdzie to się nie wyrżnęły – mruknął Prukwa. – Jednego
trzymamy w zoologu, dla uciechy, obok tego cudaka z ogonem,
podobno pirata. Też żem gadał, coby go kropnąć, bo…
– Won stąd, Prukwa, bo ja ciebie kropnę. Krótko po bitwie
o St. Naarten pojawił się u mnie przedstawiciel Piekła z propozycją
otwarcia pierwszej oficjalnej ambasady Piekła na naszym Planie.
Chcieli wydzierżawić willę w Zielonym Porcie. Trudno im się dziwić,
bo na Wyspach Rozpustnych wszelkim istotom z innych Planów
najłatwiej przybrać materialną postać. Przechodzenie przez
pentagramy to tutaj dla nich pestka. Z początku wszystko układało się
dość korzystnie. Diabły działały dyskretnie, szybko wydaliśmy ustawę
regulującą handel duszami i ograniczyliśmy znacznie czarny rynek,
a podatki płacili chętnie i bez krętactw. Ba, branża hotelarska
zanotowała większe zyski ze względu na turystykę duszarską.
Niestety, niebawem pojawiły się pierwsze noty protestacyjne ze
strony innych państw.
– Niech no zgadnę – wtrącił zaintrygowany Roland. – Skellenberg
był pierwszy?
– Akurat nie. Flota świętoszków dostała już trzykrotnie baty
w okolicach Wysp Rozpustnych i archipelag tak źle im się kojarzy, że
postanowili go wzgardliwie zignorować. Nie, jako pierwsza
zainterweniowała Visslandia.
– A to ci dopiero! – zdumiał się kapitan. – Wyczuwam zazdrość!
Visslandczycy słynęli z nieprawdopodobnej przewrotności
i nienasyconej wprost zachłanności, a swe imperium zbudowali na
przekrętach i wyzysku, które jak do tej pory nie miały sobie równych
w historii rejonu Mórz Wszetecznych. Nic dziwnego, że pojawienie się
nowego gracza, który również nie przebierał w środkach, a miał
monopol na szczególny towar, jakim był obrót duszami, musiało
mocno wstrząsnąć elitami finansowymi Visslandii.
– Zawrzało w chwili, gdy diabły otworzyły pierwsze biuro obrotu
nieruchomościami oraz pierwszy bank – ciągnął Seamus, wpatrując
się w noc nad portem. – Wtedy otrzymałem pierwszą notę
protestacyjną od Visslandczyków, zgodnie z którą złamałem zasady
niepisanej ustawy antymonopolowej i zachwiałem równowagą
handlową Mórz Wszetecznych. Gdy diabły otworzyły pierwszą
agencję skupiającą talenty artystyczne, zaprotestowała Travlania.
Później szlag trafił Orrhian, którym nie spodobało się, że ta cholerna
rogacizna z piekła rodem szerzy zepsucie. Po cenach dumpingowych,
dodam. Domyślasz się może, kto został uznany za głównego
winowajcę?
– Ty – rzekł zaintrygowany Roland. Miał ochotę rozsiąść się
wygodniej na krześle, lecz przeszkodziły mu w tym więzy.
– W St. Naarten i na okolicznych wyspach aż się roi od agentów
obcych wywiadów, wśród których prym wiedzie Anielskie Bractwo
z Visslandii – mówił Seamus. W jego ręku, nie wiadomo skąd,
pojawiła się kolejna szklaneczka z rumem. – Utracili magiczne moce,
którymi obdarzali ich aniołowie, ale nadrabiają liczbą, energią oraz
zdecydowaniem. Śledzą diabłów, podsłuchują i przekupują ludzi
pracujących zarówno dla mnie, jak i dla nich. Na razie nie doszło
jeszcze do żadnego incydentu, ale moi ludzie mają już za sobą kilka
starć z niezidentyfikowanymi typami, przypuszczalnie planującymi
prowokacyjny atak terrorystyczny. Starć, nadmienię, zwycięskich.
Roland odruchowo zerknął w kierunku krzesła przed chwilą
zajmowanego przez Prukwę. Z zaskoczeniem skonstatował, że jest
puste. Nie przypominał sobie, by ktokolwiek wychodził czy chociaż
otwierał drzwi.
– Prukwa jest mistrzem w swoim fachu i skutecznym szefem RZUL-
u – Seamus zauważył jego spojrzenie.
– RZUL-u?
– Rządowych Zespołów Utajnionej Lustracji. Uformowałem wywiad
z przedstawicieli nizin społecznych, co nawiasem mówiąc, okazało się
rewelacyjnym pomysłem. Ci ludzie nie mają sobie równych w sztuce
ukrywania się w tłumie, pojawiania się w nieoczekiwanych miejscach
oraz walki zaimprowizowanymi przedmiotami. Ponadto większości
z nich nie da się tak po prostu otruć. Niestety, to za mało, by
zapewnić bezpieczeństwo Wyspom Rozpustnym. Baterie armat, które
tak bardzo się przydały podczas bitwy z demonami i aniołami, zostały
sprzedane lub zniszczały. Diabły proponowały oddanie w leasing
kilku potworów, ale coś kręcą, mataczą, utrzymują, że od początku
chodziło im o młode osobniki, niewyrośnięte. A co mi po
ośmiornicach z mackami krótszymi od twoich?
– Czujesz się zagrożony? – spytał zaintrygowany Roland. Znów miał
ochotę rozsiąść się wygodnie na krześle, ale przeszkodziły mu sznury.
Nawigator odwrócił się od okna, podszedł do biurka i poklepał list
leżący na stosie szpargałów.
– Przed paroma godzinami otrzymałem wiadomość, że na
zawietrznej Sękacza zatrzymała się „Skua”, fregata Visslandii. Jak
myślisz, co to oznacza?
– Wiesz co, Seamus? – Roland napiął mięśnie ramion oraz macek,
aż zatrzeszczały więzy. Niespodziewanie poczuł, jak jeden ze sznurów
ustępuje lekko, na tyle, by mógł przesunąć nieco mackę. – Wiem, że
to nieuprzejme, ale muszę odpowiedzieć pytaniem na pytanie. Dzieje
najnowsze Wysp Rozpustnych to fascynująca historia, ale co to
wszystko, do kurwy nędzy, ma wspólnego ze mną? I czym sobie
zasłużyłem na te więzy, z każdą chwilą coraz mniej wygodne?
– Co to ma wspólnego z tobą? – powtórzył były nawigator. Skrajna
niechęć, furia oraz obrzydzenie zamieniły jego oblicze w maskę tak
potworną, że Rolanda obleciał zimny dreszcz. Seamus podszedł do
kapitana i nachylił się, by móc spojrzeć mu prosto w oczy. – Wątpię,
żeby diabły przeoczyły pojawienie się okrętu Visslandczyków. Te
rogate sprzedawczyki z pewnością przygotowały się na każdą
ewentualność i dam sobie odrąbać prawą rękę i pół lewej, że twoje
pojawienie się jest elementem ich planu. Siedziałeś przecież w Piekle
ostatnimi czasy, prawda? Pozwoliłem sobie więc ciebie wypożyczyć,
drogi kapitanie, aby spytać wprost. Co wiesz o planach tych
cuchnących, obleśnych łazęgów z pentagramów? Mów w tej chwili,
bo…
Resztki spokoju Seamusa znikły, zdławione furią. Pierwszy
obywatel Wysp Rozpustnych przypadł do biurka i złapał lusterko,
w którym Baobab właśnie wepchnął sobie ramię do ust aż po łokieć.
Roland wykorzystał moment i naparł raz jeszcze na więzy, dzięki
czemu prawa macka znów lekko się przesunęła. Więcej osiągnąć nie
zdołał, bo Seamus odwrócił się ku niemu i zamachał mu lusterkiem
przed oczami.
– Mów, bo… bo rzucę tym o ścianę i po twoim czarnoksięskim
przydupasie pozostaną tylko zrozpaczone duchy przodków! – ryknął
z furią.
– Znając tego przydupasa, znajdzie sposób, by wrócić z niebytu –
wycedził Roland. – Choćby tylko po to, aby ci wyszarpnąć jelita przez
dupę.
– A co powiesz na to? – W dłoni Seamusa pojawił się pistolet. Jego
nieprzyjemnie zimna lufa dotknęła pirackiego nosa, a Roland
przechylił się maksymalnie do tyłu, niby udając przestrach, ale
w rzeczywistości powiększając luz. Był już przekonany, że za chwilę
w całości uwolni mackę.
– Nic – rzekł, starając się zachować nonszalancki spokój.
– Jak to nic?! – wrzasnął Seamus z taką pasją, że z sufitu posypał
się tynk. – Mów w tej chwili, bo ci mordę poszatkuję, piracie z piekła
rodem! Jaką rolę wyznaczyły dla ciebie diabły?!
Roland przybrał najbardziej niewinną minę od czasów
zamierzchłego dzieciństwa.
– Wybacz, Seamus, ale nie wiem, o czym mówisz.
– Nie wiesz? – wycharczał gubernator. – Myślisz, że zgłupiałem?
– Nie, skądże. Po prostu stres, niewyspanie i nieprawidłowa dieta…
Seamus ryknął jak ranne zwierzę i w dwóch susach znalazł się za
plecami spętanego pirata. Złapał za kołnierz jego koszuli i pociągnął
z całej siły. Materiał pękł z głośnym trzaskiem. Roland znów się
przechylił, niby ulegając gwałtownemu szarpnięciu. Na jego ustach
pojawił się ledwie zauważalny szelmowski uśmiech.
– Myślisz, że zgłupiałem? – powtórzył Seamus. – Nie zapomniałem
o twojej klątwie, łotrze! Rosła ci trzecia macka, która miała cię
zgładzić! Nie pomogły anioły, nie pomogły demony, pomogło
natomiast Piekło! Pamiętam list, w którym chwaliłeś się, że macka
przestaje ci już grozić! Ja niczego nie zapominam! O, proszę! – Zimna
lufa pistoletu wbiła się w lekko zaczerwienioną bliznę, ostatnią
pamiątkę po trzeciej, najbardziej śmiercionośnej macce Rolanda. –
Ha! – syknął Seamus i pochylił głowę ku uchu kapitana. – Wszystko
zaczyna mieć sens. Diabły przyjęły cię na służbę w zamian za
uporanie się z twoją klątwą. Teraz, gdy sytuacja robi się napięta,
wysyłają cię na ten padół, żeby… No właśnie, po co? Powiesz mi?
– A skąd w tobie pewność, że diabły chciałyby posłużyć się kimś
takim jak ja? – spytał Roland niemalże beztrosko, dziękując w duchu
wszystkim aniołom, martwym i żywym, że Seamus nie wyczytał
wysiłku w jego oczach i nawet nie spojrzał na jego mięśnie, napięte
do granic. Miast tego pierwszy obywatel i gubernator Wysp
Rozpustnych pochylił się jeszcze bardziej.
– Bo ze wszystkich sukinsynów tego Planu to ty jesteś tym
najbardziej niezniszczalnym, nieprzejednanym i pozbawionym
skrupułów! – wysyczał mu prosto do ucha.
Roland opuścił głowę na pierś, jakby się korzył.
– I podstępnym. Zapomniałeś o podstępnym – bąknął i z całej siły
uderzył głową w tył. – Nie wiedział, w co trafił Seamusa, i nie
interesowało go to. Wystarczył mu głośny trzask, ból w potylicy
i zduszone przekleństwo byłego nawigatora, by wiedzieć, że udało mu
się wygrać kilka bezcennych sekund. Uwolniona macka wystrzeliła ku
stojącej w rogu komnaty szafie, złapała sztabę przytrzymującą drzwi
i uwolniła je jednym szarpnięciem. – Druhu mój najwierniejszy! –
krzyknął wzniośle. – Przybywaj, albowiem w potrzebie wielkiej
jestem!
Nieco zardzewiałe pancerne ramię grzmotnęło w drzwi szafy od
środka, odrzucając je z trzaskiem na bok. Zazgrzytały płyty ciężkiej
zbroi, ukazało się drugie ramię, uniesione w pozdrowieniu, a potem
z czeluści szafy wyłonił się ciężkozbrojny steward „Błędnego
Rycerza”.
– Zalibyście wy wzywali, zacny kawalerze Riksvennen? – zadudnił
ze wzruszeniem. – W jakiej to opresji się znaleźliście?
– Ja pierdolę, tylko nie to… – stęknął zamroczony Seamus,
dźwigając się z trudem na nogi. – Czy ty wiesz, ile wysiłku
kosztowało mnie wtłoczenie tego…
– Więzy! – wrzasnął piskliwie kapitan, kątem oka dostrzegając
pistolet we wciąż zaciśniętej dłoni gubernatora. – Rwij więzy, bracie
mój najwierniejszy, azaliż… Rwij, kurwa, bo wena mi się kończy!
– Kawalerze! – Steward przypadł do Rolanda i z rozmachem rymnął
przed nim na kolana. – Jużem nadzieję stracił! Mocarne, żelazne
palce złapały sznury i zerwały je z trzaskiem. – Zaprawdę, wzruszenie
mowę mi odbiera! – Prawa dłoń stewarda wystrzeliła z zaskakującą
prędkością i złapała rozwijającą się mackę pirata. – To też zerwać? –
zadudnił z żarliwością.
Roland pisnął ze strachu, odepchnął zaskoczonego stewarda i rzucił
się ku oknu. Kątem oka zauważył, że Seamus unosi chwiejnie pistolet,
jakby ze wszystkich sił próbował przymierzyć się do strzału, a to
przyspieszyło jego proces myślowy.
Jednym susem znalazł się na parapecie. Jedna z macek podała mu
lusterko z wykrzywionym obliczem Baobaba, które odruchowo
wsunął sobie za pasek. Potem spojrzał w dół.
Jako doświadczony wilk morski nie miał ani lęku wysokości, ani
problemów z równowagą – podczas słonecznych dni uwielbiał
przesiadywać na topie grota „Błędnego Rycerza”, bodajże jedynego
miejsca na całym galeonie, w którym dało się spokojnie pomyśleć –
ale kilka miesięcy w Piekle odcisnęło swe piętno. Roland spojrzał
w dół, na ulicę częściowo przesłoniętą markizami oraz koronami
palm, i poczuł się cokolwiek niepewnie, zwłaszcza że znad portu
powiał wiatr.
Szczęknął odwodzony kurek.
– Ja pieprzę – stęknął kapitan. – Nie ma wyboru. Chyba zaraz będę
wrzeszczał.
I z tą myślą odbił się od parapetu.
Jeden z biesiadników, który akurat w tym momencie wytoczył się
z pobliskiej knajpy, zarzekał się później, że szybujący
w przestworzach upiór śmiał się przeraźliwie i strzelał ogniem
z pyska. Jego kompan, który przypuszczalnie wypił nieco więcej,
opowiadał, że ów upiór rozłożył błoniaste skrzydła i skierował się ku
ciemnym zaułkom miasta, by tam polować na dziewice. Ostatnie
zdanie wypowiadał z zauważalną zazdrością. Trzeciego, którego
zdaniem upiór darł się ze strachu, nikt nie wziął na poważnie, bo
podczas owego zajścia uwalniał treść żołądka.
Tymczasem to on był najbliższy prawdy.
– …uuuurrrrrwwaaaaaa! – ryczał Roland i desperacko ciął
powietrze mackami. – Kuuuuuu….
Któraś z macek oplotła się wokół drążka na chorągiew i odruchowo
zacisnęła. Pirat w okamgnieniu przeobraził się w klnące ludzkie
wahadło. Ze świstem przemknął nad koniowiązem z korytem, kilkoma
beczkami i zapomnianą dorożką i wystrzelił w księżycową noc nad
dachami.
– aaaaapieeeerrrrdooooo…
Inna macka przeorała kwiatki na czyimś balkonie, złapała się
żelaznej barierki i zmusiła Rolanda do kolejnego ostrego zwrotu, tym
razem w płaszczyźnie poziomej.
– …sssskuuuurwyyyyy….
Prawa macka, mniej skostniała, obłapiła latarnię uliczną, ale
strzaskała klosz i cofnęła się gwałtownie niczym oparzona.
W rezultacie kapitan pomknął ku górze i wytracił prędkość na
wysokości drugiego piętra. Pędu wystarczyło jednakże na tyle, by
zdołał przyłożyć facjatą w fasadę kamienicy, a potem majestatycznie
osunął się na markizę, wciąż rozpiętą nad straganem z obwarzankami.
Materiał okazał się na tyle elastyczny, że zdołał wyrzucić pirata na
środek ulicy.
To zderzenie zabolało najbardziej, być może dlatego, że w jego
efekcie przez dłuższą chwilę Roland spluwał czymś podejrzanie
organicznym. Potem oprzytomniał na tyle, by spojrzeć na lusterko,
które jakimś cudem przeżyło wszystkie akrobacje i dopiero teraz
wysunęło się zza jego paska. Baobab patrzył na swego kapitana
z nabożnym zachwytem.
– Czego ja bym dla ciebie nie zrobił – wybełkotał Roland.
Rozejrzał się z trudem dookoła. Stragan był jak wymarły, w oknach
ciemno, drzwi pozamykane. W pobliżu nie widział ani jednej otwartej
knajpy czy innego przybytku uciechy, nie słyszał śmiechu dziewcząt,
śpiewów, przekleństw ani nawet mamrotania żuli, co jak na
rozpasane St. Naarten było stosunkowo dziwne, ale w tej konkretnej
sytuacji mile widziane.
– Przynajmniej nie było świadków – bąknął i wtedy dostrzegł
wychudzonego kota, który wpatrywał się w niego z niedowierzaniem.
– Won, sierściuchu, bo Baobaba z lusterka wypuszczę.
W głowie mu dudniło. Duchy przodków ciemnoskórego szamana
z entuzjazmem biły mu brawo. Dopiero po chwili pirat uświadomił
sobie, że pomylił odgłosy.
Słyszał nie aplauz, ale kroki. Wiele kroków biegnących ludzi.
Instynkt doradzał ucieczkę, logika, nieco wstrząśnięta po skoku
z gubernatorskiego okna, zgadzała się z nim w całej rozciągłości.
Roland wstał z trudem, zatoczył się, zrobił krok i usiadł ponownie,
skołowany jak nigdy wcześniej.
Dwa uderzenia serca później mrok wypluł grupę nadbiegających
ludzi. Pirat był oszołomiony i nadal miał trudności ze skupieniem
wzroku, ale od razu zorientował się, że nie jest to przypadkowa
zbieranina, ale grupa osób znakomicie wyszkolonych
i przećwiczonych w posługiwaniu się bronią. Dwóch przybyszów
przyczaiło się po obu stronach ulicy i podniosło kusze gotowe do
strzału, dwóch innych zbliżało się ostrożnie z pałkami w dłoniach,
kolejni pięli się bezgłośnie po ścianach, wszyscy odziani w szare
stroje, bezszelestni, śmiercionośni w każdym calu.
– Kapitan Roland zwany Wywijasem? – spytał jeden z nowo
przybyłych, postawny mężczyzna o zamaskowanej twarzy,
w przeciwieństwie do reszty uzbrojony w miecz o szerokim ostrzu.
Jego chrapliwy, wyniosły akcent nie pozostawiał cienia wątpliwości.
Visslandczyk.
Pirat dźwignął się powoli na nogi, odruchowo wsunął lusterko
z Baobabem za pasek i potrząsnął głową.
„Anielskie Bractwo – pomyślał. – Cholera, popularny się robię.
Teraz to już nie ma wątpliwości, że się zaczęło, cokolwiek miałoby się
zacząć…”.
Nieznajomy z mieczem podszedł nieco bliżej, nie spuszczając
chwiejącego się pirata z oczu. Roland zacisnął powieki i raz jeszcze
potrząsnął głową w nadziei, że uda mu się poukładać myśli. O dziwo,
zadziałało. Gdy ponownie otworzył oczy, uświadomił sobie, że czuje
absolutny, bezbrzeżny spokój, jakby jakaś nieznana mu siła władająca
przeznaczeniem dawała mu do zrozumienia, że jego czas wcale
jeszcze nie nadszedł. Jak zwykle w takich momentach, do głosu
doszła gadzia złośliwość.
– A gdybym ci powiedział, że to pomyłka i mam na imię Hieronim,
poszlibyście w cholerę? – zapytał z udawaną ciekawością.
Jego macki zesztywniały, dłonie zacisnęły się w pięści, wzrok
prześlizgiwał się po blokujących drogę napastnikach. Zastanawiał się,
czy przeciwny wylot ciemnej uliczki również jest zablokowany, ale
wiedział, że dobrze wyszkolony wywiad nie popełnia błędów. Poza
tym wydawało mu się, że słyszy zza pleców jakieś szmery.
„Ten z mieczem stoi niemalże w zasięgu prawej macki –
kalkulował. – Wyrwę mu miecz, rzucę nim w kusznika po lewej,
drugą macką może zgarnę kolejnego, a potem się zobaczy…
Zatańczymy jak za dawnych lat, panowie szpiedzy. Zdaje się, że nie
mam z wami do końca uregulowanych stosunków”.
– Byłbyś tak miły i odpowiedział mi na pytanie? – spytał
Visslandczyka, który znieruchomiał i wpatrywał się w niego
z napięciem.
Dopiero dwie sekundy później zorientował się, że agent obcego
wywiadu nie patrzy na niego, ale na coś za nim, gdy najpierw usłyszał
zgrzyt tępego noża, potem trzask pękającej butelki, a na końcu
wrzask:
– Bić takich synów, chopy!
Visslandczyk zasłonił się łopoczącą peleryną, zawirował i machnął
mieczem, dając znać kusznikom. Bełty z furkotem pomknęły w mrok,
mijając Rolanda z obu stron. Pirat wykonał spóźniony unik. Mógłby
przysiąc, że jeden z nadbiegających odbił pocisk w locie łopatą,
a drugi padł w kałużę, poczekał, aż bełt przeleci, a potem poderwał
się z dzikim bulgotem, oblizując się fachowo. Na dalsze obserwacje
czasu już nie starczyło. Obie macki pirata, rozpędzone w trakcie jego
obrotu, ze świstem przecięły powietrze. Prawa zbiła z nóg
Visslandczyka z mieczem, lewa przejechała po nieogolonym,
chropowatym obliczu Prukwy. Obaj przywódcy padli, co opóźniło
frontalne starcie o dwie, trzy sekundy.
Wormancjusz, siedzący na dachu kamieniczki z nogami
zwisającymi z gzymsu, zamachał wesoło.
Roland wiedział, że drugiej szansy nie będzie. Zimny spokój
zastąpiła już rozedrgana panika, co oznaczało, że rachunek
prawdopodobieństwa znów zaczął działać i trzeba uciekać. Prawa
macka oplotła żeliwną balustradę balkoniku na pierwszym piętrze
i wyrzuciła pirata na wysokość paru metrów, a wtedy lewa macka
pochwyciła balkon na drugim piętrze i podrzuciła go jeszcze wyżej.
Roland wystrzelił ku księżycowi, a gdy znalazł się na wysokości
dachów, obie macki starannie, niemalże z delikatnością oplotły
najbliższy komin i ściągnęły go na dach. Rąbnął w dachówki z taką
siłą, że kilka z nich pękło i pomknęło w dół, ku zaciekłej bitwie,
w której znakomite ostrza, nowoczesne kusze i doskonale opracowana
taktyka mierzyły się z żyletkami, kułakami, kijami i atawistycznym
instynktem ulicznym.
Pirat westchnął ciężko. Ułożył się na dachu i spojrzał w gwiazdy.
Chwilowo miał dosyć starć, polityki, wielkich celów i mrocznych
intryg. Chciał po prostu, po ludzku przeczekać ból głowy.
 – Ale się piorą – powiedział zamyślony diabeł. – Dlatego właśnie
tak wspaniale ubija się z wami interesy.
– Bo jesteśmy idiotami?
– Nie. Bo powodują wami emocje.
– Posłuchaj. – Roland podniósł się gwałtownie i spojrzał na czarcie
oblicze. – Podpisałem z wami umowę i chcę się z niej jak najszybciej
wywiązać. Wygląda na to, że już nie tylko chopy Seamusa, ale też
wywiad visslandzki postanowił zawrzeć ze mną bliższą znajomość,
a więc jeśli nadal wam zależy na moim udziale, pomóżcie mi.
– Dobra – rzekł diabeł. – Nie mylisz się. Nam również zależy na
tym, abyś jak najszybciej wywiązał się ze swego zadania. – Spojrzał
przy tych słowach na pirata dobitnie. – Wdrożyliśmy już odpowiednie
działania. „Odmęt” też jest już prawie gotowy. Do zobaczenia
o świcie w tawernie Na Ostrzu Noża.
 Rozdział trzeci

„Niniejszym wiadomym się czyni, że obywatel Rozbryzg, zatrudniony przez

władze miasta St. Naarten w BCU (czyt. Brygadach Czyścicieli Ulic) pomimo
trzech pisemnych upomnień nadal nie dostarczył aktualnego świadectwa
zdrowia oraz zaświadczenia o niekaralności. W związku z tym zaleca się
wszczęcie postępowania dochodzeniowego, mającego na celu ustalenie
przeszłości obywatela Rozbryzga, a jego samego osadzenie w areszcie celem
ułatwienia wyżej wspomnianego dochodzenia”.

Fragment ostatniego pisma urzędowego, które otrzymał Rozbryzg na swoim

stanowisku

Wyspy Rozpustne nie od parady cieszyły się mianem krainy, w której

każdy, absolutnie każdy człowiek znajdzie dokładnie wszystko, czego
szuka. Zarówno w głównej metropolii, czyli St. Naarten, jak
i w miasteczkach na innych wyspach archipelagu znajdowały się
dziesiątki, jeśli nie setki gospód, tawern, tancbud, burdeli i zwykłych
nor, które można podciągnąć pod którąś z tych kategorii. Człowiek
spragniony hazardu mógł trafić nie tylko do luksusowych kasyn, gdzie
rzut kośćmi decydował o losach całych miast, lecz także do jaskiń,
gdzie niedobrze było wygrać zbyt dużo, chyba że przybyło się
w towarzystwie wielu czujnych, pozbawionych poczucia humoru
popleczników. Spragniony sztuki mógł ją czcić zarówno w loży
wspaniałego teatru, jak i rżeć ze śmiechu na stole w rozchichotanym
kabarecie. Spragniony wdzięków płci przeciwnej mógł odwiedzać
miejscowe burdele dzień w dzień, aby po roku wędrówki uznać, że
nie ma zachcianek, którym by nie sprostały, a przecież na przybyszów
czekały tu jeszcze jadłodajnie serwujące specjały ze wszystkich stron
świata, elizja magiczne, oberże obieżyświatów, lokalne browary,
palarnie opium, kluby dyskusyjne, areny gladiatorów, meliny
żulerskie, potańcówki druidów i inne przybytki.
Nic więc dziwnego, że właśnie w takim miejscu jak Wyspy
Rozpustne wzniesiono tawernę Na Ostrzu Noża.
Jedynymi wadami tego lokalu było oddalenie od cywilizacji oraz
osobliwa polityka właścicieli. Do tawerny nie można było po prostu
wejść i napić się tam piwa. Trzeba ją było wynająć w całości.
Roland wyszedł na kamienny taras z kubkiem grzanego wina
w ręku. Na barki zarzucił sobie koc, wręczony mu przez barmana,
a mimo to natychmiast owionął go przeraźliwie zimny wiatr. Na
Ostrzu Noża znajdowała się bowiem na skraju trudno dostępnego
klifu, a taras wychodził prosto na morze. Roland widział w dole ostre,
czarne skały, wściekle atakowane przez kipiel, otoczone wieńcami
rozwrzeszczanych ptaków. Oddychał morskim wichrem i marzył, jak
nigdy dotąd marzył o tym, aby znów oprzeć dłoń na napiętym sztagu,
wsłuchać się w skrzypienie kadłuba i zetrzeć słone bryzgi z twarzy.
Niestety, w jego życiu nic już nie było tak proste. I wiele
wskazywało na to, że długo jeszcze nie będzie.
„Kontrakt – pomyślał. – Cholerny, pieprzony kontrakt z diabłami.
Wiem, że bez niego nie uwolniłbym się od klątwy i przypuszczalnie
nigdy nie wylazłbym z Piekła, ale gdy pomyślę sobie, że mam być na
usługi tych przeklętych capów, trafia mnie szlag”.
Pomyślał o umowie, zatkniętej za pasek spodni i ukrytej pod
kurtką, i westchnął ciężko. Co się stało, to się już nie odstanie. Musiał
zrobić to, do czego się zobowiązał.
Na szczęście mógł to zrobić po swojemu. I w towarzystwie
przynajmniej części dawnej bandy.
 – Damy sobie radę – warknął, próbując dodać sobie otuchy.
Mewa, siedząca na kamiennej balustradzie tarasu, spojrzała na
niego pobłażliwie, zamachała skrzydłami i wzbiła się do lotu. Roland
odprowadził ją wzrokiem, zaklął wściekle i dopił wino. W tej samej
chwili usłyszał za sobą ciche stuknięcia drewnianej nogi.
– Są już pierwsi z oczekiwanych gości – oznajmił głośno gospodarz
tego miejsca, po czym ukłonił się i odszedł.
Jedyną rzeczą, jaką Roland zdążył jak do tej pory zapamiętać
z wyglądu właściciela Na Ostrzu Noża, był fakt, że miał drewnianą
nogę oraz bujny zarost. Pozostałych cech, mimo usilnych prób,
zaobserwować nie był w stanie. Nie chodziło nawet o to, że gospodarz
przybytku poruszał się szybko lub go unikał. Wręcz przeciwnie,
przemieszczał się statecznie, mówił pełnymi zdaniami i nigdy nie
zapominał o ukłonie. Ewidentnie rozwinął jednak w sobie
półmagiczną umiejętność pozostawania w cieniu i zachowywania
stuprocentowej anonimowości, nader przydatną podczas prowadzenia
działalności tego typu.
– Pewnie Julia – mruknął pirat. – Cholerny panikarz.
Westchnął, oddał kubek gospodarzowi i podszedł do drzwi
frontowych.
Później lubił opowiadać, że ze wszystkich cudownych scen, które
przyszło mu w życiu oglądać, wspomnienie tej jednej zawsze go
zachwycało. Galopujący żwawo Julia, zaczerwieniony jak burak,
wyłonił się z porannej mgły jako pierwszy. Promienie wschodzącego
słońca ślizgały się po jego spoconej, łysej łepetynie, wiatr wzdymał
starą koszulę i trzepotał nogawkami przykrótkich, wystrzępionych
spodni. Przy każdym kroku od biodra odbijał mu się szeroki pałasz.
Tuż za nim kłusował gargantuiczny Wierzbak, porykujący niczym
byczek uwolniony ze stajni, dalej Mandragora, ponury niczym
jesienny sztorm, już nie w więziennym uniformie, ale w wysłużonym,
skórzanym kaftanie. W garści trzymał mocno przerażającą,
duszożerną rusznicę. Za nim gnali inni – Melon z czaszką nadzianą
krzemieniami, posapujący ogniem bosman Ognik, Rozbryzg, z ust
którego co chwila buchały strumienie wody, Ropuch z wyłupiastymi
ślepiami, kłusujący jak zając Smyrg, Dupochlast z grubym, gadzim
ogonem oraz Berbeluch, lekarz kanibal. Biegli pod górę, roztrącając
kłęby mgły, zziajani i zdyszani. Co rusz oglądali się za siebie, jakby
z lękiem, po czym znów spoglądali ku górze, na niego. Ich oczy lśniły
zachwytem i nadzieją.
„Dziesięciu – pomyślał Roland z żalem. – Tylu nas zostało z licznej
niegdyś załogi”.
Pocieszało go tylko to, że nadciągająca dziesiątka to najdziksi,
najtwardsi i najkrwawsi ze wszystkich oczajdusz, hultajów,
szajbusów, bohaterów i zwykłych skurwysynów, którzy kiedykolwiek
żeglowali po Morzach Wszetecznych. Z taką bandą nie musiał
obawiać się niczego.
„Dobra, trzeba wziąć się w garść – napomniał się w myślach. –
Muszę przypomnieć tej zgrai, że jestem twardszy od nich wszystkich
razem wziętych”.
Nie było to specjalnie trudne, gdyż Julia z najwyższym trudem
pokonał ostatnie metry i rymnął z wdziękiem na ziemię. Pozostali
ekspiraci, również nienawykli do biegania i zdecydowanie
rozleniwieni po miesiącach życia w St. Naarten, także opadli z sił.
Ognik ziajał ciężko, nieświadomie podpalając okoliczne krzewy,
Mandragora podstawił oblicze pod rozdziawione usta Rozbryzga,
a Smyrg, najwyraźniej przyzwyczajony do krótkich dystansów, osunął
się na ziemię i znieruchomiał. Jedynie Wierzbak przeskoczył nad
rozedrganym cielskiem Julii i zatrzymał się na widok pokaźnej lufy
pistoletu Rolanda.
Kapitan trzymał broń w prawej dłoni i obu mackach, ale mało co
mogło tak wytrącić byłych matrosów z równowagi jak jego oblicze,
ponure jak zarośnięty nagrobek, paskudne jak śmierć w płomieniach.
Z doświadczenia wiedzieli bowiem, że dowódca krzywi się tak tylko
w chwilach, które decydują o ludzkim losie.
W tym przypadku miał to być ich los.
– No i co, dziady niedomyte? – warknął głucho. – Krowie dupy,
kocie mordy, kutasy źle zrośnięte? Jednak zdecydowaliście się
porzucić swe wygodne żywoty, co?
Wierzbak nie spodziewał się usłyszeć żadnego pytania. Spojrzał
błagalnie na Julię, który uniósł powalaną błotem twarz i kwiknął:
 – To nie tak, panie kapitanie. Ja miałem ochotę rzucić tę całą
fundację w cholerę już w chwili, gdy pana ujrzałem, tylko że…
– Tylko że zbyt miękko ci było? – warknął Roland i obniżył broń
trzymaną w lewej macce, aby przytknąć lufę do Juliowego nosa. –
Zbyt wygodnie? Po co miałbyś podążać za swoim dawnym dowódcą,
skoro ten tylko trudy obiecuje?
Julia przez sekundę zastanawiał się nad odpowiedzią, po czym
asekuracyjnie wpakował twarz w błoto.
– A ty, przyszły panie naczelniku? – Kapitan wymierzył trzeci
pistolet w Mandragorę. – Nagle awans ci zbrzydł, co, hienia pytko?
Już nie masz ochoty wypracować sobie emeryturki?
W oczach pirata pojawił się niebezpieczny błysk, który przypomniał
Rolandowi, że tylko nieliczni mieli prawo przemawiać do niego tym
tonem, a już na pewno nie zawsze. Kapitan jednakże nie przejmował
się niczym.
– Zdradzisz swemu dowódcy, co cię tu nagle przygnało? – syknął
lodowatym głosem, miażdżąc byłego mata wzrokiem do chwili, gdy
ten odwrócił lekko spojrzenie. Roland starannie ukrył ulgę, cofnął się
o krok i ryknął: – To może ktoś zrobi to za niego? Jeszcze wczoraj
dumni karierowicze, psy wam pyski lizały, a dzisiaj się kulicie przede
mną, tak? Pogadać o dawnych czasach przyszliście? Kwiaty mi
wręczyć? Won stąd, kundle cuchnące, bo oddychać się przy was nie
da! Won! Ja na wyprawę ruszam, a tam mężczyzn potrzeba, a nie
stadka niedojd! Won!
Jego głos, który ongiś przeszywał wszystkie pokłady działowe
galeonu, budził ptactwo na odległych wyspach i strącał marynarzy
z rei, odbił się echem od nadmorskich skał i powrócił spotężniały.
Smyrg zakrył przydługie uszy, Wierzbak rozglądał się oszołomiony,
a Julia wyglądał, jakby się miał zaraz rozbeczeć. Gdyby nie powaga
sytuacji, Roland uznałby, że doskonale się bawi.
– Won! – powtórzył z lubością. – Nic mi po ludziach, którzy
w ciągu jednej nocy zmieniają zdanie!
Tym, który się odezwał, ku zdumieniu wszystkich był doktor
Berbeluch:
– My niby zmieniamy zdanie? A kto wczoraj chciał nas zaciągnąć,
a dzisiaj każe iść w cholerę?
Jednym z najgorszych przyzwyczajeń Berbelucha było to, że zwykł
wbijać w rozmówcę intensywne spojrzenie i oblizywać się dyskretnie
co któreś zdanie. Roland przerwał więc kontakt wzrokowy pod
pretekstem zlustrowania postaci doktora od stóp do głów. Lekarz
pokładowy miał na sobie białą koszulę oraz surdut z żabotem, co
z niezrozumiałych powodów tylko spotęgowało niepokój kapitana.
Przez moment milczał, robiąc groźną minę. Morski wiatr świstał,
nieodległe fale z hukiem nacierały na skały. Ptaki na wszelki wypadek
wrzeszczały gdzieś dalej.
– Bo mnie z zoologu na zbity pysk wywalili – odezwał się nagle
rozżalony Dupochlast. – Jakaś komisja list napisała, że niby
człekokształtnych nie można zamykać w celach zarobkowych! A niby
dlaczego?
– Ja też list dostałem. – Julia podniósł twarz, jeszcze brudniejszą
niż przed momentem. – Że księgi przyjdą mi sprawdzać. Rachunkowe
księgi! Skąd miałem wiedzieć, że takie trzeba mieć?
– Ja dostałem awans – burknął Mandragora. – Do głównego
więzienia w d’Orrh.
– A mnie cofnięto licencję – oznajmił Berbeluch. – Że niby zwłoki
bezczeszczę. Ja?
Lekarz pokładowy wypowiedział te słowa z oburzeniem tak
świętym, że mimo powagi sytuacji reszta bandy ucichła na moment,
bez reszty zbaraniała. Potem zaczęli gadać jeden przez drugiego,
wymachiwać rękami, odgrażać się i skwapliwie kłaniać dowódcy. Ten
przyglądał im się ponuro, bez śladu jakichkolwiek emocji.
Niespodziewanie podniósł pistolet i wystrzelił.
Huk poniósł się daleko i natychmiast przerwał wrzawę. Roland
przyjął drugą broń od czuwającego w pobliżu dyskretnego gospodarza
i splunął charkotliwie.
– Dość tego jazgotania – mruknął. – Za te listy, licencje i inne
biurokratyczne bzdury możecie podziękować panu gubernatorowi
Seamusowi, któremu tak bardzo zależy na pokoju na Wyspach
Rozpustnych, że z ochotą pozbywa się wszystkich, którzy mogliby ów
spokój zakłócić.
 Odpowiedzią była seria najobelżywszych przekleństw, gróźb
i gestów, jaką słyszano w tych okolicach od chwili, gdy zniknęli
ostatni robotnicy transportujący budulec, przerwana pospiesznie na
widok kolejnego wzniesionego pistoletu.
– Skoro sami mi się napraszacie, dobra, niech będzie. Ja i Baobab –
zamachał przy tym lusterkiem, w którym ciemnoskóry szaman
rozdziawił gębę tak bardzo, że z dołu i z góry widać było tylko
końcówki zębów – witamy was na pokładzie mojej nowej jednostki.
Będzie z nami również Grzmot, który czeka przy okręcie. Wasze
towarzystwo to koszmar – skrzywił się paskudnie – ale jakoś je zniosę.
Wszystko zniosę z wyjątkiem zdrajców i sprzedawczyków.
Niespodziewanie obie macki wycelowały pistolety w skronie
Smyrga. Struchlały pirat patrzył z przerażeniem na swego śmiertelnie
poważnego kapitana, który podszedł tak blisko, że mógłby mu
odgryźć nos.
– Nigdy ci tego nie zapomnę, łajzo jedna – warknął Roland głucho.
– Jak śmiesz stawać tu przed moim obliczem, obesrańcu, po tym, co
mi zrobiłeś!
Oczy Smyrga stały się wielkie i okrągłe.
– Ale co też pan kapitan… – zaczął drżącym głosem, ale Roland nie
pozwolił mu dokończyć.
– Won stąd, pókim dobry! – huknął z mocą salwy burtowej,
a koniuszki macek, zręczne niczym kciuki, odciągnęły kurki.
To wystarczyło, by Smyrg, marynarz słynący z umiejętności
rozwijania nieprawdopodobnych prędkości na krótkich odcinkach,
w cudowny sposób odzyskał siły i zerwał się do biegu. Roland przez
moment śledził jego ucieczkę i celował, jakby chciał posłać w plecy
marynarza kulkę, ale ten na szczęście kluczył tak zawzięcie, że
trafienie go graniczyło z cudem.
Mógł mieć tylko nadzieję, że Smyrg nie zgubi kartki, którą wsunął
mu niespostrzeżenie do kieszeni.
Po chwili odwrócił się ku reszcie kamratów, którzy wpatrywali się
w niego ze zdziwieniem i przerażeniem.
– Jakże to – bąknął Ognik. – Przecież Smyrg to równy chłopak…
– Sir, czy jest coś, o czym nie wiemy? – spytał niepewnie Julia.
 – O, tak. – Roland skrzywił się. – Żebyś wiedział. Za mną. I wytrzeć
buty na progu, to zacny lokal, łajzy.
Wskazał reszcie drzwi do karczmy. Patrzył, jak wchodzą, i nadal
utrzymywał wściekłą minę, ale w głębi serca czuł narastający żal.
Cieszył się, że jego dawni kompani byli zbyt zmęczeni biegiem bądź
zbyt wystraszeni, by zwrócić uwagę, że jego popis powitalny nie miał
w sobie nic z autentyczności.
„Szopkę odegrałem, psia moja mać – pomyślał z goryczą. – Przed
własnymi kamratami. Ależ ten świat sparszywiał”.
Wnętrze karczmy znikło właśnie za szerokimi barami usiłującego
wcisnąć się do środka Wierzbaka. Roland wykorzystał chwilę
i zerknął na dach, gdzie siedział Wormancjusz. Na moment oślepiło
go słońce i wcale nie miał pewności, ale wydawało mu się, że ten się
uśmiechnął i pokręcił głową, jakby chciał powiedzieć: „Uparłeś się, to
masz. Widzisz, jacy jesteśmy wspaniałomyślni?”.

***
Jedną z bezsprzecznych zalet Na Ostrzu Noża, oprócz ustronności
lokalu i anonimowości obsługi, było bezpośrednie zejście po
wykutych w klifie stopniach na kamienistą plażę, gdzie rząd
poszarpanych, upstrzonych ptasim łajnem skał utworzył zaciszną,
osłoniętą od wiatru zatoczkę. Czekał tam Grzmot, który podskoczył
radośnie na widok starych kompanów, wybełkotał coś, co mogło być
zarówno poematem czternastozgłoskowym, jak i serią niezwiązanych
ze sobą słów, machnął ku nim i popędził za skały. Piraci, zarażeni
entuzjazmem byłego drugiego mata „Błędnego Rycerza” pospieszyli
za nim. Roland ze stoickim spokojem puścił ich przodem.
Wiedział, jaka będzie ich reakcja.
Nie pomylił się. Spokojnym krokiem podszedł do szeregu
zdruzgotanych, wstrząśniętych piratów i klepnął Ognika w ramię. Ten
buchnął parą w odpowiedzi, zszokowany jak nigdy dotąd.
– Co, chłopcy i dziewczęta? – zapytał kapitan pozornie beztroskim
tonem. – Podoba wam się?
Mandragora skrzywił się szpetnie jak człowiek, który wie, że jest
perfidnie robiony w balona, ale nic nie może na to poradzić. Julia
rozejrzał się z paniką, jakby szukał drogi ucieczki, a Dupochlast usiadł
ciężko. Roland udawał, że nie widzi, jak piraci najpierw odruchowo
szukają Strupa, który tradycyjnie był wyznaczany do przekazywania
kapitanowi złych wieści, a potem szturchają się łokciami, wybierając
spomiędzy siebie jego następcę.
– Ładny, nie? – zapytał z naciskiem, domagając się odpowiedzi.
Słońce wyjrzało na moment zza poszarpanych chmur, a jego
promienie musnęły żelazny, pokryty rzędami nitów kadłub,
przypominający cielsko wieloryba. Jedynym urozmaiceniem linii
dziwacznej konstrukcji była masywna wieżyczka, wyrastająca mniej
więcej pośrodku, a dziób najeżony był zębami, przez co przypominał
monstrualną piłę. Na pokładzie jednostki nie było jednakże nic, co
przywodziłoby zebranej zgrai na myśl znane dotychczas jednostki –
nie widzieli masztów ani lin, nie było burt, szalup, armat, pomostów,
nic, zgoła nic.
– Ile żeś pan dał za niego? – odezwał się niespodziewanie
Berbeluch.
Roland zmrużył oczy.
– Nie kupiłem go. Będę nim dowodzić na czas trwania kilku misji,
ściśle opisanych w kontrakcie – warknął. – A co, ludojadzie? Nie
podoba ci się?
– Podoba. – Lekarz wbił w kapitana ten sam nieprzyjemny wzrok co
wcześniej. – Bardzo ładny. Nie widzę tylko żagli, masztów i lin,
a więc rozumiem, że łapiemy za wiosła?
Roland zmrużył oczy jeszcze bardziej.
– Jaki ty się ostatnio mądry zrobiłeś, Berbeluch – syknął. – O,
jesteś, Mroczek. Wytłumacz proszę moim kamratom, na co właśnie
patrzą.
Obłe, omywane drobnymi falami kamienie zazgrzytały pod
ciężarem kopyt o wiele potężniejszych od Grzmotowych, a potem zza
skał wyłonił się osobnik, na widok którego piraci instynktownie
umilkli, napięli mięśnie i odruchowo sięgnęli po broń. Wysoki,
potężny i nieprawdopodobnie wprost umięśniony przybysz wydawał
się bowiem ucieleśnieniem wszystkiego, co niebezpieczne. Ogromne
łapska zamykały się i otwierały, jakby lada moment miał rzucić się
komuś do gardła. Poznaczone bliznami mięśnie drgały lekko, a wiatr
znad morza muskał futro, które porastało szeroką pierś, ramiona,
masywną szyję, a nawet twarz, by na głowie rozrosnąć się w bizonią
grzywę. Czuprynę przebijały rogi niemalże tak ostre jak kły, które
przybysz okazał na widok pirackiej zgrai. Najgorsze były jednak oczy
– czarne jak rozpacz samobójcy, zimne, kalkulujące – które
otaksowały całą bandę, zatrzymały się na moment na Wierzbaku,
oceniając jego potencjał, ale potem przesunęły się na Mandragorę
i rozbłysły.
Wtedy diabeł uśmiechnął się, a był to najpaskudniejszy, najbardziej
wrogi grymas, jaki byli członkowie załogi „Błędnego Rycerza”
kiedykolwiek widzieli, a skazani na towarzystwo Baobaba widzieli ich
mnóstwo. Jego znaczenie było oczywiste. Przybysz zwany Mroczkiem
uznał Mandragorę za jedynego godnego siebie przeciwnika i rzucał
mu wyzwanie.
Mandragora przekazał rusznicę Melonowi, który z wrażenia o mało
co jej nie wypuścił. Sam zrobił krok naprzód, splunął na kamienie, aż
poszła para, i przechylił lekko głowę, miażdżąc przeciwnika
wzrokiem.
– Eee… – odezwał się Roland. – Ten tego. Halo, słucha mnie ktoś? –
Smagnął jedną macką Mandragorę, który aż podskoczył, wytrącony
z bersekerskiego transu, a drugą postukał Mroczka w pierś. – Miałeś
coś opowiedzieć, Mroczuś – rzekł słodko. – No, nie krępuj się.
Diabeł z chrzęstem przełknął ślinę i spojrzał ze skrajną wzgardą na
piratów. Ci, otrząsnąwszy się z pierwszego szoku, wpatrywali się
w niego z typową dla siebie mieszaniną lekceważenia, ironii oraz
zuchwalstwa. Roland uświadomił sobie, że niespodziewanie pęcznieje
z dumy.
„Nie sparszywieli do końca” – pomyślał.
– To, na co patrzycie, to eksperymentalny okręt podwodny
o nazwie „Odmęt”. – Głos diabła, niski i głuchy, przypominał chrzęst
rozwierających się bram piekieł. – Jednostka zbudowana przy udziale
najnowszych technologii zarówno ludzkich, jak i piekielnych, której
zadaniem jest obrona interesów Piekła na tym Planie. Ja zaś jestem
Tymoteusz Furia…
 – Dla przyjaciół Mroczek – wtrącił z niewinną miną Roland.
– …i jestem oficerem zarządzającym uzbrojeniem – dokończył
z mściwością diabeł. – Wasz herszt został w ramach kontraktu
przydzielony do załogi „Odmętu” jako konsultant, odpowiadający
przed oficerami wyznaczonymi przez Piekło. Rola wasza – ponownie
zmiażdżył piratów wzrokiem – jest dla mnie niejasna. Po wejściu na
pokład podpiszecie w każdym razie cyrografy dotyczące zachowania
poufności i zostaniecie pouczeni w kwestiach bezpieczeństwa.
– Czyż on nie jest cudowny? – Roland zatarł dłonie. – No, kamraci,
chodźcie. Tymoteusz Mroczek aż się pali, żeby was oprowadzić.
Wskazał przy tym ruchem głowy drabinkę prowadzącą do wnętrza
jednostki. Nikt, absolutnie nikt nie sprzeciwił się pomysłowi wejścia
na okręt, który zgoła okrętu nie przypominał. Nikt nie skomentował
tego, że pod wodą znajdują się tylko wraki, nikt nie przyrównał
„Odmętu” do stalowej trumny, nikt nie przeklął, nie jęknął ani nie
zawahał się. Wszyscy bowiem dojrzeli stalowy błysk w oczach swego
dowódcy i przypomnieli sobie, co on oznacza.
Kontakt kontraktem, ale w głowie kapitana Rolanda zwanego
Wywijasem niespodziewanie powstał plan, który ten miał zamiar
przeprowadzić, choćby trzeba było cały Plan przewrócić do góry
nogami.
Z tego właśnie powodu żaden z nich nawet nie pisnął, gdy dowódca
skinął na nich, by szli za Tymoteuszem. Nikt nie sprzeciwił się, gdy
trzeba było przeskoczyć z drewnianego pomostu na niewielki stalowy
pokład, a potem wspiąć się po wąskiej drabince do wnętrza czegoś, co
przypominało komin pływającej trumny. Żaden z nich nie odezwał się
ani słowem, gdy wszyscy znaleźli się w opromienionym dziwnym,
nienaturalnym światłem pomieszczeniu bez okien, a z dwóch
korytarzy wyszły ku nim kolejne diabły. Milcząc, odruchowo
pozwolili, by zadziałał wrodzony piracki instynkt, wciąż nieuśpiony
pomimo wielu miesięcy wygodnego życia na lądzie, instynkt, który
nakazał im odsunąć się nieco od siebie, uformować kolisko, odwrócić
się nieznacznie plecami do wnętrza, poszukać ewentualnej drogi
ucieczki i niepostrzeżenie sprawdzić, czy broń jest na miejscu.
I czekać. Bo zanosiło się na coś wielkiego.
 – Witajcie na pokładzie „Odmętu”, kamraci – oznajmił Roland
głośno, z entuzjazmem równie autentycznym jak komplement
prostytutki. – Okrętu podwodnego, który otworzy nową erę
w dziejach zmagań morskich. Z uwagi na fakt, że nierzadko zdarza się
współtworzyć historię, a ja osobiście należę do dość zazdrosnych
sukinsynów, pragnąłbym… – prawa macka Rolanda znienacka
owinęła się wokół muskularnego karku Tymoteusza i szarpnęła go
z potworną siłą. Zaskoczony diabeł zatoczył się i grzmotnął potylicą
w stalowy pokład okrętu z takim impetem, że ten aż się zakołysał – …
doprecyzować kwestię dowodzenia! – warknął czerwony na twarzy,
ciężko dyszący od nagle wyzwolonej wściekłości. – Bo mój kontrakt,
Mroczuś, czarno na białym stwierdza, że nie jestem żadnym
konsultantem. To ja dowodzę tą puszką, a ty…
Twarz diabła wykrzywił paroksyzm bólu. Charcząc, zacisnął obie
dłonie na duszącej go macce, aż nabrzmiały mu mięśnie, ale Roland
rozwinął drugą mackę, strzelił nią jak z bicza i smagnął diabła przez
oblicze, a potem rzucił nim jak puchową poduszką. Tymoteusz
przetoczył się po podłodze, miażdżąc jakieś urządzenie, i wylądował
u stóp zaskoczonej diablicy w jasnej, skórzanej zbroi, która nadeszła
od dziobu.
– Ty zaś masz słuchać każdego mojego rozkazu – wycharczał
Wywijas, robiąc krok ku podnoszącemu się diabłu. Jego macki
płynęły przez powietrze niczym wodorosty unoszące się w nurcie
rzeki. Delikatnie oplotły cofającego się Mroczka, poderwały go
w powietrze i cisnęły nim z niebywałą furią ku rufie. Tymoteusz
z przejmującym brzęknięciem uderzył w stalową gródź tuż obok
kolejnego diabła, siwobrodego, barczystego, o twarzy ponurej niczym
siedmioletnia zima. – Każdego, Mroczuś. – Roland szedł ku
oszołomionemu, usiłującemu się podnieść Tymoteuszowi. Macki
unosiły się nad nim i drżały niczym szykujące się do ataku, oszalałe
kobry. – Każdego, śmierdziuchu. Bo gdybyś przeczytał mój kontrakt,
zaskrońcu przydeptany, wiedziałbyś, że w moim najlepszym interesie
jest służyć Piekłu. – Cios w skroń posłał Tymoteusza na ziemię.
Przetoczył się i zamarł pod nogami kolejnego diabła, niezgrabnego
garbusa ze skrzydlatą żmiją w ręku. – Choćby dlatego, że tak was
nienawidzę, że zrobię fizycznie wszystko, by się od was jak
najszybciej uwolnić. Wszystko.
Tymoteusz odzyskał przytomność na tyle, by móc zacząć
protestować, wyjaśniać, gestykulować, ale Roland go nie słuchał. Bez
wysiłku podniósł diabła nad głowę i obrócił się w stronę dziobu.
– Wiem, że ciężko was zabić, kurwipołcie – wysapał, rozjuszony. –
Ale ja zabijałem demony, zabijałem anioły, potwory
i Skellenberczyków, ba, znam nawet sposób na trwające dwa miesiące
zatwardzenie. Jeśli któryś z was, capy niedomyte, choć krzywo
spojrzy na mnie bądź na któregoś z moich kamratów, rozszarpię
bohatera na kawałki i dam je Berbeluchowi, by je usmażył z bekonem
i zżarł. – Z tymi słowami wziął rozmach i z całej siły wbił Tymoteusza
rogami w stalowy pokład, tuż u stóp diablicy w zbroi, która właśnie
brała gwizdek do ust. „Odmęt” zadygotał jeszcze gwałtowniej niż
przed chwilą. – Mam nadzieję, że pani słuchała – warknął Roland na
diablicę, która posłusznie wypuściła gwizdek z ust. Spojrzał z pogardą
na Mroczka, wierzgającego racicami z energią podpalonej owcy
i podszedł do cudem ocalałego stołu, na którym rozpięta była mapa
Wysp Rozpustnych. Potoczył dookoła przekrwionym wzrokiem, który
zawiesił w końcu na dwóch innych diabłach, usiłujących wyciągnąć
Tymoteusza z matni. – Do mnie, capy – wychrypiał. – Julia, Grzmot,
Mandragora, wy też. Czeka nas pierwsza robota. Visslandzka fregata
o nazwie „Skua” czy jakaś inna makolągwa. Oto, co zrobimy…
 Rozdział czwarty

„Krakienid – zwany również ośmiornicą, ośmiernicą lub rozpruchnikiem.

Gatunek drapieżnych głowonogów zamieszkujących północne akweny Mórz
Wszetecznych, głównie akweny płytkie i pełnosłone. Liczba macek waha się
od ośmiu do kilkunastu i wydaje się cechą osobniczą. Nauka jak do tej pory
nie znalazła dowodów na wysoką inteligencję emocjonalną u niektórych
przedstawicieli gatunku”.

Bestii Mórz Wszetecznych Generalne Opisanie

Demonstracja siły w wykonaniu kapitana zaimponowała pirackiej

braci do tego stopnia, że na moment wszyscy zapomnieli o tym, gdzie
się właśnie znaleźli i w czyim towarzystwie. Gdy na zewnątrz
„Odmętu” rozległy się głośne pluski, szelesty oraz bulgoty, a stalowy
pokład pod ich stopami drgnął, co oznaczało, że okręt ruszył z miejsca
bez użycia żagli, euforię zastąpił niepokój.
– Jak żeś pan nazwał ten nowy rozdział w historii? – spytał Ognik,
rozglądając się niepewnie. Z jego rozdziawionych ust buchał dym. –
Że to podwodny rozdział jest?
– Jak to podwodny? – Dupochlast, który bynajmniej nie słynął
z umiejętności słuchania ze zrozumieniem, przełknął ślinę. – Taki, co
to pod wodą pływa? He, he, he, he! Żartowniś z pana kapitana, no,
no. Podwodny, dobre sobie.
Mimo udawanego rozbawienia rozejrzał się z narastającą paniką,
która udzieliła się również Ropuchowi. Rozbryzg zaczął coś tłumaczyć
z przejęciem, wymachując przy tym ramionami. Słowa stłumił plusk
wody wylewającej mu się z ust, ale strach w oczach był aż nader
widoczny. Melon wpatrywał się w kamratów, a bruzda na jego czole
pogłębiała się z każdą chwilą, co oznaczało, że i on zaraz pojmie
powagę sytuacji. Roland, który właśnie chciał przystąpić do
planowania akcji, westchnął ze zniecierpliwieniem i spojrzał na
diablicę w zbroi, która już rozwijała bicz.
– Odłóż tę zabawkę, Ariadno – warknął. – Chcesz ich zachęcić do
flirtów czy uspokoić?
Diablica spojrzała na niego z niedowierzaniem. Roland dopiero
teraz zauważył ciemny kryształ, który nosiła na piersi. Westchnął,
podszedł do niej i odebrał jej bicz.
– Tych dwóch zakneblować. – Wskazał Ognika i Rozbryzga. –
Pierwszego czymś ognioodpornym, a drugiego zwykłą szmatą, tyle że
wymieniać trzeba często. Potem całej piątce dać robotę i obiecać po
niej flachę, co powinno wyeliminować lęk przed każdym
zagrożeniem, łącznie z podwodnym rozdziałem. Wierzbak, dołączysz
do nich. Wierzbak, słyszysz mnie, żwirojadzie?
Ogromny pirat ani drgnął. Stał nieruchomo i wpatrywał się
w wielkie, prostokątne okno na rufie, zalewane już pierwszymi,
zielonkawymi falami morskimi. Co rusz nad falami wyrastał szarawy,
obły kształt przypominający monstrualny łeb. Raz czy drugi mignęło
ślepię.
– Tak, tak, tam jest potworek – rzekł Roland i klepnął Wierzbaka
w ramię. – Jak będziesz grzeczny, Mroczek da ci go pogłaskać. No, idź
z chłopakami i słuchaj tego, co mówią. Jeśli któremuś wymsknie się
jakieś słowo krytyki na wyższą szarżę, chcę o tym wiedzieć. –
Smagnął przy tych słowach odchodzących piratów spojrzeniem tak
jadowitym, że Dupochlast odruchowo zasłonił się ogonem. Wierzbak
przytaknął i udał się w ślad za resztą, a wtedy Roland z niechęcią
spojrzał na kamienne oblicze Berbelucha. – Doktorowi proszę oddać
miejscowy lazaret bądź jakiekolwiek inne pomieszczenie zamykane
od środka – zarekomendował.
Twarz Ariadny była nieporuszona, gdy podeszła do pirata
i wskazała mu kciukiem korytarz prowadzący ku rufie.
– Proszę za mną – powiedziała tonem chłodnym i zgrzytliwym jak
odsuwana płyta nagrobna, najwyraźniej odporna zarówno na wzrok
doktora, jak i język co rusz oblizujący usta.
Roland uśmiechnął się w duchu i na powrót zwrócił uwagę na stół,
na którym rozłożona była mapa Wysp Rozpustnych. Spojrzał na
dziesiątki wysp i wysepek, układających się w kształt prężącego
cielsko smoka, i uśmiechnął się w duchu ponownie, tym razem
z nostalgią. Nie tak dawno przyglądał im się z grzbietu Wróbla,
potwora służącego na galeonie „Błędny Rycerz” jako ruchomy punkt
obserwacyjny. Myślał podówczas, że nie poradzi sobie z wyzwaniem,
które zgotował dla niego los.
Dziś dałby wiele, by mieć tylko takie problemy.
Przyjrzał się towarzyszom. Julia był blady jak ściana, a na jego
czole perlił się pot. To oznaczało, że jest przerażony w tym samym
stopniu co reszta piratów, a może nawet bardziej. Mandragora
również wyglądał nieswojo, głównie przez to, że nie przestawał
oblizywać sobie brwi rozdwojonym na końcu językiem. Grzmot gadał
coś do siebie w takim tempie, że z kosmatego pyska buchały mu kłęby
pary.
„Kochana menażeria” – pomyślał Wywijas w nagłym przypływie
czułości i odkaszlnął parokrotnie, by się z tym nie zdradzić. Już miał
zabrać głos, ale ubiegł go Julia:
– Panie kapitanie, sir, co to w ogóle ma znaczyć? – zapiszczał,
rozglądając się z trwogą. – Serio mamy się zanurzyć pod wodę? Jak
my będziemy pływać? Jak będziemy cokolwiek widzieć? Jak
będziemy strzelać? Przecież to nienaturalne!
– Technologia czyni wszystko naturalnym – rzekł Roland, zupełnie
niezrażony tym, że to bodaj największy frazes, jaki w życiu
wypowiedział, po czym zerknął na prostokątne okno rufowe
omywane coraz większymi falami. – Zresztą już się zanurzyliśmy.
Julia wyglądał, jakby zaraz miał zemdleć. Z całej siły uchwycił się
włochatego ramienia Grzmota, który, pogrążony w wewnętrznym
monologu, nawet nie zwrócił na to uwagi.
– Skoro ta puszka płynie i zanurza się bez naszego udziału –
wychrypiał Mandragora, wbijając w dowódcę niebezpieczne
spojrzenie – to może by nam pan wyjaśnił, co mamy tu robić? Nie ma
masztów, lin, rei. Nie ma armat i garłaczy. O abordażu też raczej
mowy nie ma.
– Mój kontrakt – odezwał się Roland tonem, którym się posługiwał,
gdy chciał, aby jego słowa dotarły do wszystkich i stały się oficjalną
wersją wydarzeń – zobowiązuje mnie do przeprowadzenia szeregu
akcji rozpoznawczo-dywersyjnych z ramienia mocodawcy. Potrzebuję
ludzi, którym mogę zaufać. Niewykluczone, że przyjdzie nam
niebawem dokonywać sabotaży lub zwiadu.
Spojrzenie Mandragory stawało się coraz mroczniejsze. Julia, bliski
omdlenia, nie kontaktował. Grzmot natomiast przerwał na moment
swój monolog i spojrzał na dowódcę z bezbrzeżnym zdumieniem.
Roland zdusił przekleństwo i nachylił się nad stołem.
– Każdy układ, który człowiek zawiera z Piekłem, stawia go na
przegranej pozycji – syknął ledwie słyszalnym głosem, jakby
niespodziewanie sam stał się spiskowcem. – Diabły coś knują, to
pewne. Musimy przejrzeć ich plany.
– Czyli co mamy robić? – bąknął Julia.
– Patrzcie tym kurwim synom na ręce. Uczcie się. Poznawajcie
tajniki tej jebanej trumny. Uśmiechajcie się do nich i nadskakujcie im,
ba, pomagajcie, ale zaglądajcie w każdą dziurę i zapamiętujcie jak
najwięcej.
– Pan jesteś kapitanem tego całego „Odmętu”, a nic nie wiesz? –
warknął Mandragora.
– Wedle kontraktu jestem ich kapitanem, ale jak dotąd płynąłem na
tym cholerstwie tylko raz – szeptał Roland, rozglądając się. – I to
przez kwadrans. Wystarczyło, bym opanował panikę, znienawidził
Mroczka i poznał imiona pozostałych. Nie wiem, w co pogrywają
diabły, ale nie chcą mi wiele o tym okręcie powiedzieć. Przeczuwam
w związku z tym, że ten przeklęty kontrakt, o którym tyle gadam, to
jedynie formalny sposób na wmanewrowanie nas w jakąś kabałę.
Dobrze więc będzie, jeśli sami się czegoś dowiemy, bo być może
trzeba będzie dać dyla!
– Tylko o co chodzi?
– Tłumaczyłem już, że nie wiem! Rozglądajcie się, przygłupy!
Trzech piratów przyjęło polecenie dosłownie. Ich spojrzenia jak na
komendę otaksowały całe pomieszczenie i powróciły do Rolanda
jeszcze głupsze niż przed chwilą. Kapitan nie dziwił się wcale. Jak na
ludzi, którzy do tej pory uważali dobrowolne zanurzenie się pod
wodę za akt samobójstwa, i tak znosili tę sytuację dobrze i należało
tylko mieć nadzieję, że z czasem – oby jak najszybciej! – zrozumieją
działanie wszystkich urządzeń „Odmętu”.
A tych, jak na złość, było dużo.
Wzdłuż ścian, tuż pod sufitem, ciągnęły się szklane przewody
o średnicy kilkunastu centymetrów, wypełnione morską wodą.
Wszystkie cztery przewody wpadały do ogromnego, wzmocnionego
żelaznymi narożnikami akwarium, w którym tłoczyły się ryby
o długich, strzępiastych płetwach, łypiące na ludzi z zaciekawieniem.
Na metalowej ściance grodziowej od strony dziobu, wzmocnionej
żelaznymi, nitowanymi belkami, znajdowały się najrozmaitsze
wskaźniki i zegary. Kolorowe lampki mrugały, a wskazówki oraz
słupki pozostawały w ciągłym ruchu, przypominając rozkołysaną rafę
koralową. Wpatrzony w nie człowiek dopiero po chwili zauważał, że
znajdowały się tam również drzwi oznaczone napisem:
„Torpedownia”. Po prawej stronie pomieszczenia, tuż obok
usiłującego się uwolnić Tymoteusza, znajdował się wymalowany na
podłodze pentagram komunikacyjny, łudząco podobny do tych, które
Roland aż nader często widywał w St. Naarten, a po lewej wyrastało
urządzenie zbliżone do koła sterowego, ale najwyraźniej gnące się
również w przód i w tył.
Centralnym punktem pomieszczenia była jednak wielka, szklana,
nieruchoma kula wypełniona czymś, co na pierwszy rzut oka
przypominało niezwykle drobny żużel, o wiele ciemniejszy od
zwykłego. Kula znajdowała się na stożkowym podwyższeniu, które
wnikało w żelazne płyty podłogi. Roland nie mógł się jednak oprzeć
wrażeniu, że pod podłogą podwyższenie rozgałęziało się w dziesiątki
cienkich, ciemnych żyłek, które ponownie wyrastały przy brzegach
i pięły się po ścianach, układając się w nieregularną, złowieszczą
siatkę na całej długości okrętu. Nie miał pojęcia, do czego służy ów
system, ale był gotów się założyć, że ma ogromne znaczenie.
Tym bardziej że wiedział, czym są owe grudki. Napatrzył się na nie
podczas pracy w Piekle.
Kulę wypełniono sproszkowanymi ludzkimi duszami.
„Coś takiego… Ale po co?”.
Przy kole sterowym stał siwobrody barczysty diabeł o ponurej
minie, który udawał, że nie przysłuchuje się cichej rozmowie
prowadzonej przy stole nawigacyjnym.
Jego obecność nie umknęła jednakże uwadze Rolanda, który
przyzwał go zniecierpliwionym gestem.
– To Barnaba – powiedział krótko i niechętnie do reszty piratów. –
Jedyny wśród tych capów, który ma pojęcie, co robi. – Spojrzał przy
tym z miażdżącą pogardą na Tymoteusza, który z głośnym
cmoknięciem wyswobodził drugi róg z podłogi.
Barnaba podszedł do piratów i przez moment badawczo się im
przyglądał, nie reagując na słowa Rolanda, które w zależności od
potrzeby mógł zinterpretować zarówno jako komplement, jak
i obelgę. Bez szczególnego zainteresowania przeniósł wzrok na palec
dowódcy, który zakreślił kółko wokół leżącej na zachodzie wyspy
Sękacz.
– Tu zauważono visslandzką fregatę o nazwie „Skua” – rzekł pirat.
– Niedaleko stąd, na oko trzy mile w linii prostej. Kiedy tam
dotrzemy?
– W linii prostej… – powtórzył diabeł z niedowierzaniem. – Tylko
idiota płynąłby w linii prostej, kapitanie. – Ostatnie słowa wypluł
z pogardą. – Między Sękaczem i Błystką znajdują się takie płycizny, że
podczas odpływu pieszo da się przejść z wyspy na wyspę. Między
Błystką a Cierniuchem morze jest głębsze, ale najeżone skałami.
Można by było spróbować przedostać się tamtędy, przez Kanał
Szczęściarza, ale tam z kolei łatwo się nadziać na skellenberski wrak.
Muszę wypłynąć na pełne morze, a potem skręcić na północny
zachód.
– Otóż to. – Roland uśmiechnął się lekko. – Dobra odpowiedź.
A więc kiedy?
– Godzina. Może więcej – oznajmił Barnaba i bez dalszych
komentarzy odwrócił się, aby wrócić do przedziwnego urządzenia
sterowniczego.
 Kapitan odetchnął i skierował się w stronę rufy. Ryby kłębiły się
przy narożniku akwarium, nie spuszczając z niego oczu, i wachlowały
się płetwami.
– Ariadna pokaże wam wasze kajuty – rzucił do kamratów i już
miał wyjść z mostka, gdy zatrzymał go chrapliwy głos Tymoteusza:
– A kiedy już dotrzemy do owej fregaty, kapitanie, cóż zamierzacie
z nią zrobić?
– Obserwować i zbierać dane wywiadowcze! – rzekł Roland
z udawanym zdumieniem. – Pozostaniemy w tym tam… eee…
zanurzeniu i nie będziemy dokonywać żadnych, powtarzam,
absolutnie żadnych aktów agresji. Gdzieżbym śmiał wojnę jakąś
wywołać?
Z tymi słowami obrzucił załogę ostrym spojrzeniem, które
ostatecznie zawiesił na ścianie pełnej instrumentów, odszukując
jedyny, który rozpoznawał – zegar. Z trudem opanował ziewnięcie.
„Godzina. Cóż, wystarczy na krótką drzemkę – obiecał sobie. – Tak,
krótka drzemka to jest to”.

***
Kajuta kapitańska była najlepszym dowodem na to, że diabły nie
miały powodów, aby lubić ludzi. Mała, ciasna i wąska, oświetlona
pojedynczą lampką, przypominała bardziej celę więzienną niż
pomieszczenie przeznaczone do relaksu. Co więcej, bulgot
przelewających się na zewnątrz fal nie był w żaden sposób
wygłuszany i pirat nie mógł się oprzeć wrażeniu, że te lada moment
wedrą się do środka. Jego niepokoju bynajmniej nie uśmierzały
ciemne żyłki pnące się po ścianach ani też wymalowany na suficie
pentagram, który bardzo przypominał te z pokładu „Błędnego
Rycerza”.
„Najwidoczniej Delirianie kupili technologię od Piekła – pomyślał.
– Kupili albo dostali. Na zgniłego rekina, dałbym wszystko, żeby
dowiedzieć się czegoś więcej”.
Sen nie nadchodził. Roland leżał na pryczy i wpatrywał się
w pentagram na suficie, a jego myśli krążyły wokół kontraktu,
diabłów oraz tego, że znajdują się kilka stóp pod poziomem wody.
Teraz, gdy wciągnął do gry starych towarzyszy, przytłoczyła go
odpowiedzialność.
„Kiedyś się domyślą – dumał. – Kiedyś się zorientują, że zostali
zmuszeni do ucieczki z St. Naarten za moją sprawą. Tylko czy
przyjmą moje wyjaśnienia?”.
Z każdą chwilą coraz bardziej nie cierpiał sytuacji, w której się
znalazł.
Sen nie nadchodził. Aż pojawił się znienacka.
Roland był przekonany, że deliriańsko-diabelska technologia
uruchomiła się natychmiast po tym, jak zmrużył oczy.
– Alarm! Alarm! – darł się niewielki demon przypominający
jaszczurkę nadmuchaną kowalskim miechem. – Alarm!
W trakcie krótkiego pobytu w Piekle Roland nie zapomniał
wyuczonego deliriańskiego i wbił zaskoczonego demonka do
pentagramu wiązką precyzyjnych przekleństw. Na zewnątrz usłyszał
liczne wrzaski, stłumione przez metalowe ściany. Bez słowa
wyskoczył z koi, wydostał się na korytarz i mrużąc oczy, ruszył do
pomieszczenia, które z przyzwyczajenia nazywał mostkiem. Macki
prężyły się za nim niczym żywe stworzenia, gotowe zaatakować
każdego, kto znajdzie się w pobliżu.
– Co się dzieje? – warknął.
– Co się dzieje? – Ariadna odsłoniła kły, niebezpiecznie ostre
i pożółkłe. – To ja chciałabym zadać panu to pytanie! Co panem
kierowało, gdy ściągał pan tę bandę żałosnych sabotażystów na nasz
okręt? Zechce mi to pan jakoś wytłumaczyć czy mam od razu
przekazać sprawę wyżej?
Jej zakończony ostrym paznokciem palec wskazał wymalowany na
podłodze pentagram komunikacyjny. Stojący za nim Tymoteusz
uśmiechał się wzgardliwie w nadziei, że kapitan nie zdoła niczego
wytłumaczyć.
Roland raz jeszcze potrząsnął głową i już chciał ponowić pytanie,
tym razem innymi słowami, gdy dostrzegł źródło zamieszania. Piątka
piratów – Ropuch, Melon, Ognik, Rozbryzg i Dupochlast – klęczała
pod ścianą, a ich nadgarstki krępowały jakieś żywe istoty,
przypominające węgorze o bardzo inteligentnym, wściekłym
spojrzeniu. Barnaba, wciąż trzymający koło sterowe, spoglądał to na
zajście, to znów na Julię i Mandragorę, którzy czekali na rozwój
sytuacji, nie spuszczając dłoni z rękojeści kordelasów i tasaków.
Napięcie panujące na mostku było aż gęste. I zdecydowanie
śmierdziało wódką.
Okopcony na obliczu Ognik spojrzał błagalnie na dowódcę i czknął,
aż z ust buchnął mu dym.
– Przydzieliłam ich wszystkich do kuchni – mówiła Ariadna głosem
trzęsącym się z gniewu. – Kierowałam się nadzieją, że to miejsce,
gdzie nawet takie patałachy nie są w stanie nic spieprzyć, ale jak
widać, myliłam się! – Każde kolejne zdanie było coraz głośniejsze. –
Jakieś pół godziny po moim wyjściu z kuchni system alarmowy
przekazał, że ta hołota umknęła! – krzyczała, mrużąc przyjemnie
zielone, jak Roland zdążył zauważyć, oczy. – Odnalezienie ich nie
było już takie proste, bo sukinsyny w jakiś sposób zablokowały
system alarmowy na rufie.
„Dokładnie ta sama technologia!” – pomyślał kapitan, bynajmniej
nieporuszony coraz gwałtowniejszym wybuchem diablicy.
– Oczywiście byli już pijani! – wrzeszczała Ariadna. – Ten, któremu
z mordy co słowo leje się woda, gadał tyle, że trzeba było uruchomić
pompy, a pozostali otwierali wszystkie możliwe drzwi i najpierw
świecili sobie ogniem z pyska tego okopconego, a potem wrzucali do
środka tego z krzemieniami na łbie! Czy to jest normalne?
– Tak, dość normalne – przytaknął ze zrozumieniem Roland. –
Odruchowe działanie. Wręcz proceduralne. Nie od dziś wiemy, że
Melon to najbardziej niezniszczalne bydlę na Morzach Wszetecznych.
Puszczamy go wszędzie przodem, żeby zminimalizować straty w lu…
– Czy to są jakieś jaja?! – wrzasnęła diablica, kręcąc wściekle
głową. Jej czarne niczym noc włosy utworzyły na moment
przepiękną, zwinną falę, a naszyjnik z ciemnym kryształem aż
podskoczył. – Ogień na pokładzie okrętu podwodnego? Woda?
Otwieranie przejść bez upoważnienia?
– Czy wyście poszaleli? – niespodziewanie Ariadnę wsparł Julia,
blady jak ściana. – Czy wy chcecie, bym utonął? Czy wy w ogóle nie
szanujecie mego zdrowia i życia? – Jego głos zadrżał.
 Roland obrócił się, by smagnięciem macki przywrócić mu
panowanie nad sobą, ale wtedy dostrzegł poważną minę Barnaby
i zrozumiał, że zaraz będą mieli pełne ręce roboty.
– Litości, panie kapitanie, myśmy tylko rusałek szukali! – bełkotał
nieskładnie Dupochlast.
– Pomyślelim sobie, że skoro to kolejny czarodziejski okręt, to może
i takie atrakcje gdzieś się znajdą! – zachlipał Ropuch.
Tym, co niemalże całej załodze najbardziej przypadło do gustu
podczas żeglugi na „Błędnym Rycerzu”, jednostce tak niezwykłej, że
samo otwarcie pokładu działowego zabrało ponad tydzień, były drzwi
w burcie prowadzące do miejsca, które Księgożuj, pokładowy
mądrala, nazywał podwymiarem. Piracka brać terminologią się nie
przejmowała – dla nich najważniejsze było to, że ów podwymiar
zasiedlony był przez skore do uciech, kuso odziane rusałki. Dla
indywiduów takich jak Ropuch czy Dupochlast podwymiar był
bodajże jedynym miejscem, w którym płeć przeciwna umykała przed
nimi wyłącznie z zamiłowania do pikanterii. Trudno się więc było im
dziwić, że podjęli kolejną, desperacką próbę.
Będąc pod wpływem ataku wyrozumiałości, Roland postanowił
nawet nie pytać o to, skąd piątka piratów wzięła alkohol, który dał im
odwagę do penetracji miejsca jeszcze niedawno widzianego przez
nich tylko i wyłącznie jako podmorska trumna. Zamiast tego odwrócił
się ku kipiącej wściekłością Ariadny.
– A ten szósty? – spytał słodko. – Ten wielki?
– Obiera ziemniaki – odparła diablica, nieco wytrącona
z równowagi.
– A więc nie wszyscy jesteśmy tacy paskudni.
– Słyszysz to? – Ariadna odwróciła się do Tymoteusza, który sapnął
niczym rozjuszony byk i z chrzęstem zacisnął pięści. – Słyszysz, co ten
człowieczyna wygaduje? Nie dość, że zagraża bezpieczeństwu misji,
to jeszcze drwi w żywe oczy z wszelkich procedur…
Macka Rolanda strzeliła w powietrzu niczym bykowiec, a potem
pieszczotliwie owinęła się wokół szyi diablicy, która aż się
wzdrygnęła.
– O ile dobrze pamiętam, do mojego kontraktu dorzucono wiele
pustych załączników – syknął cicho. – Jeden z nich to formularz
zażalenia na członka załogi „Odmętu”. Chcesz może sprawdzić, jak
skutecznie działają wasze komisje?
– Nie ośmielisz się – bąknęła diablica, zezując na mackę, która
pełzała po jej kształtnych ramionach niczym wygłodniała żmija.
Roland przewrócił oczami.
– Przestań gadać głupoty, Ariadno. Bierz tych pięciu i zamknij ich
w karcerze. Julia, pójdziesz z nimi – warknął, idąc w stronę Barnaby.
Trupio blady, gwałtownie przełykający ślinę pirat spojrzał na
kapitana ze skrajnym przerażeniem.
– Ale dlaczego? – wyjąkał.
– Bo wolę, byś się zrzygał na któregoś z tych hultajów niż na mnie.
– W stalowym głosie Rolanda nie było już cienia współczucia. – Jak
sytuacja?
Ostatnie pytanie skierowane było do siwowłosego Barnaby. Diabeł
bez słowa sprzeciwu zrobił krok w tył i odstąpił od dziwacznej,
najeżonej korbami i dźwigniami rury, którą z głośnym zgrzytem
ściągnął z sufitu na wysokość oczu. W trakcie kłótni z Ariadną Roland
zauważył, że siwowłosy diabeł uważnie zagląda w dziurę, która
przypominała rozwartą paszczę z wydętymi wargami. Obiecując sobie
w głębi duszy, że nie pozwoli się niczym zaskoczyć, złapał za
dźwignie, które obracały urządzeniem w płaszczyźnie poziomej.
Kątem oka zauważył, że Ariadna wyprowadza sześciu piratów,
grożąc im biczem. Jej raciczki stukały wyniośle niczym obcasy damy
dworu.
„A więc mają tu kuchnię, karcer, miejsce na szpitalik oraz kajuty
dla przynajmniej dziesięciu gości – pomyślał. – A rozmiary okrętu
niewielkie. Ciekawe…”.
I spojrzał w otwór, który z bliska okazał się przeszklony.
Gdy dowodził „Błędnym Rycerzem”, nieraz korzystał z nieco
kapryśnej, magicznej lunety, której moce pozwalały patrzącemu
przeniknąć wzrokiem mgłę, dymy, a czasami nawet przeszkody
materialne. Tylko dlatego nie wrzasnął z zaskoczenia, gdy
w szklanym ekraniku ukazał się dostojny żaglowiec wojenny, idący
bejdewindem na najbliższą wyspę. Roland przyjrzał mu się uważnie,
po czym zrobił krok do tyłu, spojrzał pytająco na Barnabę i zmrużył
lekko brwi.
– Znajdujemy się w odległości sześciu mil morskich od brzegu
Sękacza – odezwał się niechętnie diabeł, najwidoczniej
nieprzepadający za składaniem meldunków. – Głębokość dna
dwadzieścia stóp. Prędkość okrętu sześć węzłów. Głębokość
peryskopowa.
W międzyczasie Tymoteusz złapał drążki wielkiej rury i obrócił ją
ku sobie. Wyszczerzył kły z niechęcią niczym pies podwórkowy na
widok znajomego kocura.
– Masz pan tę swoją fregatę – warknął. – To co? Od czego
proponujesz pan zacząć zbieranie tych danych wywiadowczych?
Roland przez dłuższą chwilę spoglądał to na jednego diabła, to na
drugiego, a przez jego umysł przepływały szczegóły spotkania
z Seamusem. Odtwarzał je sobie zdanie po zdaniu, a na mostku
zapadła głęboka cisza, przerywana jedynie cichym poskrzypywaniem
kadłuba okrętu, popiskiwaniem jakiejś aparatury i szumem fal na
zewnątrz. Gdzieś na dziobie niósł się pospieszny stukot racic Grzmota
oraz nieskładny, niekończący się bełkot, stanowiący najlepszy dowód
na to, że satyr pospiesznie usiłuje sobie coś wytłumaczyć.
Mandragora, jedyny pirat z Rolandowej drużyny pozostały na mostku,
wpatrywał się w swego dowódcę z zaintrygowaniem.
Ten zaś raz jeszcze zerknął w otwór i wyprostował się zadumany.
– Co, panie kapitanie? – szydził Tymoteusz. – Bierzemy się do
roboty? Podać panu kontrakt, byś sobie pan opcje przemyślał?
Polityka wobec Visslandii opisana jest na stronach…
– To nie jest okręt visslandzki.
Oświadczenie Rolanda było tak nieoczekiwane, że Tymoteusz
odczekał kilka sekund, zanim parsknął ironicznym śmiechem.
– Jak to nie? – wychrypiał, przechylając rogaty łeb. – Mocne
zaoblenie, dwa rzędy armat, wychylony fok, stosunkowo krótki
bukszpryt, zauważalny porządek na pokładzie, brak symboli
religijnych…
– Widoczne z oddali zdobienia rufowe, nieociekające złotem jak
u Skellenbergu, ale bogatsze niż u Visslandczyków – przerwał mu
Roland. – Spory galion, na pewno niepochodzący z produkcji seryjnej.
Żagle o różnych odcieniach płótna. Widać nawet nietypową dla
Visslandczyków nazwę: „Chaos”. To Travlania.
Oba diabły umilkły. Wywijas przyglądał się im przez moment, po
czym powrócił do śledzenia zachowania okrętu wojennego, który
właśnie wykonywał zwrot na zalanej promieniami porannego słońca
tafli.
„Ki diabeł? – myślał. – Po co manewruje na tak niebezpiecznych
wodach? Powinien stać w dryfie i czekać na pilota, przecież nikt
z zewnątrz przy zdrowych zmysłach nie wpłynie tędy na Wyspy
Rozpustne. A nade wszystko, czego on tu szuka, do cholery?”.
Travlania z rzadka wdawała się w zatargi, które dzieliły państwa
akwenu Mórz Wszetecznych. Obywatele tej górzystej, częściowo
wyspiarskiej monarchii żywili bowiem skrajną niechęć do
zajmowania się czymkolwiek poza sztuką, dzięki czemu udało im się
wypracować całkowicie unikatowy system społeczny. Travlańczycy
podzieleni byli bowiem na wyższą, decyzyjną sferę artystów, spośród
której wybierali rząd, senat i króla, oraz niższą, o wiele liczniejszą
grupę plebsu, która robiła wszystko, by do wyższych sfer awansować.
W teorii była to prosta droga, niezwykle łatwa w porównaniu na
przykład z niezwykle sztywnymi różnicami klasowymi
w Skellenbergu, ale w praktyce znalezienie mecenasa, który
zechciałby docenić dorobek pretendenta do klasy wyższej, graniczyło
z cudem. Artyści w pełni zdawali sobie sprawę ze swej wyjątkowości
i niechętnie poszerzali grupę o nowy narybek, tym bardziej że w ten
sposób stwarzali sobie konkurencję. Zacne rody skellenberskie,
visslandzkie, a ostatnio nawet orrhiańskie gotowe były dać bowiem
każdą cenę za travliańską wazę, obraz, dywan, kreację balową,
a nawet drzwi czy kolumnę. Było więc czego strzec.
Siłą rzeczy Travlańczycy za wojną nie przepadali i unikali jej do
samego końca, przeświadczeni, że wszelakie działania wojenne tylko
zakłócają ich spokój. W celu ochrony swojego stylu życia utrzymywali
silną armię i niezłą flotę, w której służyli miejscowi poborowi oraz
zagraniczni oficerowie. Z uwagi na fakt, że Travlania nigdy biedy nie
cierpiała, zawsze byli to najlepsi z najlepszych.
 Z jakiegoś powodu obcy okręt wzbudził niepokój Rolanda. Przyjrzał
mu się raz jeszcze i odkrył, że na każdej burcie wznosi się dziwna
konstrukcja, przypominająca starożytne katapulty. Spostrzeżenie to
tylko pogłębiło jego obawy.
Z niechęcią odczepił się od urządzenia obserwacyjnego i spojrzał na
Barnabę, celowo ignorując gotującego się ze złości Tymoteusza.
– Czy oni nas teraz widzą? – spytał.
Barnaba wpatrywał się w kapitana bez emocji, nie mrugając
oczami.
– Raczej nie. Mogliby dostrzec peryskop, ale to raczej wątpliwe.
– Peryskop? – Roland zmarszczył brwi.
– To ta rura. – Barnaba nawet nie próbował ukryć poczucia
wyższości. – Wydawało mi się, że pokazywaliśmy ją panu podczas
rejsu próbnego. Możemy ją, widzi pan, wysuwać ponad powierzchnię
wody i chować, gdy znudzimy się zbieraniem danych
wywiadowczych. Widoczność zapewnia zaś nie magia, ale system
soczewek, który…
– Przymknij się – zaproponował mu Roland i ponownie spojrzał na
manewrujący okręt, który zaczynał się odwracać.
„Travlania nie brała udziału w wojnie aniołów z demonami –
myślał intensywnie. – Nigdy nie interesowała się Wyspami
Rozpustnymi, choć zdaje się, że w St. Naarten i na paru wyspach
znajdują się sklepy handlujące tylko i wyłącznie travliańską sztuką.
Ale przecież to nie ma znaczenia. Wysłanie okrętu wojennego to
jawna deklaracja, i to z gatunku tych bardzo stanowczych. O co tu
chodzi? Zaraz, zaraz, czy Seamus nie wspominał czegoś o Travlanii?”.
Poranne słońce odbijało się od zdobień burty „Chaosu”, która
stawała się coraz szersza. Gdyby kapitan nie był pewien, że to
niemożliwe, uznałby, że fregata szykuje się do salwy burtowej.
– Czyli na pewno nas nie widać? – upewnił się.
– Raczej nie. – Barnaba znów westchnął, tym razem ze
zniecierpliwieniem. – W najgorszym razie żeglarze widzą jakiś dziwny
kształt rozcinający fale. Nie wiedzą, że to peryskop, bo nigdy jeszcze
z czymś takim się nie spotkali, a nawet gdyby byli świadomi naszej
obecności, doprawdy nie mam pojęcia, jakie miałoby to mieć dla nich
znaczenie!
– Aha – mruknął Roland.
Kątem oka zauważył, że Mandragora, bezbłędnie odczytujący język
ciała dowódcy, napiął mięśnie.
Na mostku „Odmętu” panowała teraz niebezpieczna,
niewytłumaczalna cisza. Woda na zewnątrz szumiała i bulgotała,
przez szybę prostokątnego okna przemknęła wielka macka. Kapitan
znów wbił wzrok w wizjer.
„Chaos” ustawił się prostopadle do kursu wciąż zanurzonego
„Odmętu”. I otworzył furty działowe.
– Chyba o czymś nie wiesz, Barnabo – powiedział chłodnym
głosem, spoglądając na diabła. – Travlańczycy szykują się do…
Huk potężnej, dobrze wycelowanej salwy burtowej był słyszalny
nawet pomimo grubych blach okrętu podwodnego. Diabeł otworzył
szeroko oczy.
– Ki czort?!
W odpowiedzi rozległ się metaliczny, wzmocniony echem huk
żelaznej kuli, która trafiła prosto w nadbudówkę. Po niej w diabelski
okręt przyrżnęła druga.
Na mostku rozpętał się chaos. Roland cofnął się o krok i przyglądał
się zamieszaniu, analizując każdy jego element. Serce biło mu
pospiesznie, ale nie czuł strachu. Podstępna, przekorna piracka natura
podpowiadała mu, że znalazł się w centrum wielkiego przedstawienia,
ale śmierć zapisano mu na inny dzień.
Barnaba natychmiast złożył rączki peryskopu i ściągnął go w dół
z cichym mlaśnięciem hydraulicznej instalacji. Przypadł do
urządzenia sterowego i zakręcił kołem, aż szczeble zlały się w jedno.
Tymoteusz skoczył na drabinę i niczym ogromna, czarna małpa
wspiął się w górę studzienki, którą zeszli na pokład okrętu. Ze
skupieniem przyjrzał się nitom, a potem warknął na sforę małych
demonów, które wyłoniły się znikąd. Te rozpełzły się po ścianach
okrętu niczym czworonogie pająki, nasłuchując, macając, rozglądając
się. Inne, również wyrosłe jak spod ziemi, wyszczekiwały słowo
„alarm”, które niosło się echem po całym okręcie.
Barnaba pchnął wielką dźwignię. Okręt przeszył przeciągły wstrząs,
a z zewnątrz dobiegł stłumiony ryk. „Odmęt” zaczął się przechylać do
przodu i jednocześnie skręcać.
„Dobrze, że odesłałem Julię do karceru – pomyślał Roland, który
sam nie mógł stłumić poczucia niepokoju. Był żeglarzem od wielu lat
i pogrążanie się w głębinach budziło w nim instynktowny niepokój.
Rozbiegany wzrok Mandragory sugerował, że ten przeżywa podobne
rozterki. Julia wpadłby w histerię, a potem jego stan zacząłby się
pogarszać.
Od strony rufy nadbiegła poruszona Ariadna. Kryształ odbijał się od
jej skórzanej zbroi.
– Co się dzieje?! – krzyknęła.
Tymoteusz zeskoczył i łupnął racicami w pokład, aż iskry poszły na
boki.
– Nie wiem – warknął i smagnął spojrzeniem Rolanda. – Ale
przeczuwam, że źle się to dla kogoś skończy.
– Później! – huknął Barnaba. – Na stanowiska!
Tymoteusz stanął przy tablicy z przyrządami i oparł dłonie na kilku
mniejszych dźwigniach, a Ariadna uciszyła złowrogim syknięciem
demony i przez przypadek musnęła ogonem pentagram, który ożył
i buchnął płomieniami. Roland nie przeoczył żadnego z tych
szczegółów. Dostrzegł również Grzmota, który niespodziewanie
wyłonił się z korytarza dziobowego i szedł przed siebie, gadając jak
najęty, najwyraźniej nie zwróciwszy uwagi na alarm.
Jedna z macek Rolanda owinęła się wokół Grzmotowej szyi.
Gwałtowne szarpnięcie wytrąciło satyra z transu. Z przerażeniem
uświadomił sobie, że wisi na wysokości oczu kapitana i bezradnie
macha raciczkami w powietrzu.
–
Alecosiędziejebojaniczegokurwaniedotykałemitocałezamieszanie… –
zaczął, ale Roland wepchnął mu drugą mackę do ust, skutecznie go
uciszając, i syknął:
– Pamiętasz, co wam mówiłem na początku rejsu?
Satyr skwapliwie pokiwał głową, ale wstrząs w jego oczach był zbyt
wyraźny, aby można było odpowiedź wziąć na poważnie.
– Są teraz zajęci. – Wskazał wzrokiem trójkę diabłów. – Idź na rufę!
Zrób zwiad! Rozejrzyj się po okręcie!
Postawił Grzmota na ziemi i pacnięciem macką w siedzenie
rozproszył wszystkie jego wątpliwości. Satyr znikł, odprowadzany
wzrokiem licznych ryb przesuwających się wzdłuż szyby. Roland
podszedł dumnym krokiem do Barnaby i stanął za jego plecami,
zakładając ramiona na piersi.
– I co ty na to? – spytał cicho.
– Później pogadamy – warknął diabeł. – Jestem teraz zajęty.
Kadłub trzeszczał delikatnie, nie słychać było już szumu wody
i zaległa cisza, ciężka, wręcz kłująca w uszy. Kapitan nie widział
żadnych punktów odniesienia, ale instynkt podpowiadał mu, że nadal
się przemieszczają.
– Na jakiej jesteśmy głębokości? – spytał, z jakiegoś powodu
odzywając się szeptem.
– Pięć metrów – odparł Tymoteusz, wpatrzony w swoje przyrządy.
– Nie martw się. Na tej głębokości kule są nam niegroźne.
Roland postanowił go zignorować, co przychodziło mu z coraz
większą łatwością, i zwrócił się do Barnaby:
– Wystarczy tego waszego pierdyskopu, by przyjrzeć się temu, co
się dzieje na powierzchni?
– Nie.
– A macie jakieś sposób, żeby sprawdzić, co robią ci Travlańczycy?
– Mamy – burknął z niechęcią diabeł. – Borgun!
Z rufy przygalopował garbaty diabeł, którego jak do tej pory
Roland widział tylko raz, podczas rozprawy z Tymoteuszem. Dopiero
teraz mógł mu się przyjrzeć i ze zdumieniem skonstatował, że ten
w przeciwieństwie do pozostałych wygląda na przestraszonego. Na
szyi nadal nosił skrzydlatą żmiję, która zasyczała na wszystkich,
a potem obraziła się, gdy nikt nie zwrócił na nią uwagi.
– Pan kapitan życzy sobie dowiedzieć się, co się dzieje na
powierzchni – rzucił Barnaba, nie odwracając się. – Uruchom zwiad.
– Tak jest! – Borgun zasalutował, przypadł do akwarium i szarpnął
za ukrytą za nim dźwignię. W środku zbiornika pojawił się wir bąbli
i część płetwiastych ryb została odessana ku górze. Roland zdążył
jeszcze zauważyć, jak przemykają przezroczystymi rurami i znikają
bez śladu. Diabeł pomachał im na pożegnanie, pogłaskał żmiję
i westchnął ciężko.
Z korytarza wyjrzał zdezorientowany Grzmot.
– Cojawłaściwiemiałemzro… – zaczął, ale kapitan pacnął go macką
i satyr znikł, nie wzbudzając niczyjego zainteresowania.
Jednocześnie w rurach po przeciwnej stronie mostku zabulgotało,
jakby wtłoczono do nich powietrze, a potem przemknęły nimi ryby,
które wykonały ostry zakręt i wraz z rojem bąbelków wpadły do
akwarium. Borgun przysunął sobie niewielki stołeczek i rozsiadł się
przed zbiornikiem, a ryby zbiły się w stadko tuż przed nim i zaczęły
pospiesznie otwierać i zamykać pyszczki.
– Że co… Jak? – bełkotał diabeł. – Nie wszystkie naraz! Tak, okręt,
to już wiemy. Bum, tak? Strzela czy strzelał? To zasadnicza różnica,
do cholery!
Ryby wytrzeszczyły ślepia i zamachały gwałtowniej płetwami,
długimi i postrzępionymi niczym skrzydła.
– A, że będą strzelać? – Borgun pokiwał głową. – Super. Mądre,
kochane rybki. Szykuje się dobry deser.
Z tymi słowami wepchnął dłoń do kieszeni i wyciągnął garść
wijących się robali. Ryby na ten widok zatrzepotały płetwami z taką
energią, że woda aż zawrzała. Zafascynowany widowiskiem Roland
spytał:
– On serio z nimi rozmawia?
– Czyta im z ruchu ust – burknął Barnaba, również poruszony
widokiem.
– Nie strzelać, ale rzucać? – Borgun kiwał głową z cierpliwością
przedszkolanki. – Beczkami rzucać będą? Ho, ho, to wam się dowcip
udał, łobuziaki. No, ale na obiadek zasłużyłyście.
Rolandowi niespodziewanie zrobiło się zimno.
– Zejdź najniżej, jak możesz – szepnął.
Barnaba próbował wykrzesać z siebie tyle samo pogardy co zawsze,
ale w jego głosie pojawiło się wahanie.
– Po co?
– Ci Travlańczycy wiedzieli, gdzie jesteśmy i czym jesteśmy –
szeptał pirat. – A co będzie, jeśli są lepiej przygotowani na nasze
przybycie? Wiedzą, jak rozwalić taki okręt?
Barnaba przygryzł wargę i ze zgrzytem pchnął dźwignię
wyrastającą z podłogi. Przez „Odmęt” znów przeszło wyraźne
drganie, a potem okręt podwodny zaczął się rozpędzać, falami,
stopniowo, jakby odpychał się kończynami. Na zewnątrz coś
bulgotało, blachy skrzypiały.
– Piętnaście metrów – mruknął Tymoteusz. – Zaraz przywalimy
w dno.
– W nic nie przywalimy. – Barnaba pociągnął koło sterowe do
siebie. Roland miał wrażenie, że okręt podwodny łagodnie wyszedł
z nurkowania. – Pozostaje tylko…
Gdzieś w głębinach rozległ się potworny huk, który wstrząsnął
„Odmętem”. Pentagram zamigotał i buchnął dymem, Barnaba,
Tymoteusz i Mandragora runęli na podłogę, a Roland poszedłby
w ślad za nimi, gdyby w ostatniej chwili nie złapał grodzi mackami.
Spojrzał na Ariadnę, jedyną, która utrzymała się na nogach. Na
twarzy diablicy malowało się skrajne zaskoczenie.
Wtedy przez okręt przeszło ponowne drżenie, tym razem
łagodniejsze, jakby miększe. Kapitan odruchowo uniósł głowę i za
wielkim oknem rufowym ujrzał kłębiące się wściekle macki, zwijające
się jak do uderzenia i nagle rozprostowujące się, jakby potwór
szykował się do gwałtownego odskoczenia. Jednocześnie „Odmęt”
przeszyła gwałtowna konwulsja.
Podniósł palec, chcąc pokazać wszystkim zjawisko, ale ledwie
otworzył usta, gdy rozległa się kolejna eksplozja, o wiele głośniejsza
od poprzedniej. Tym razem nawet Roland nie zdołał zachować
równowagi – runął na podłogę tuż obok szklanej kuli wypełnionej
czarnymi grudkami, syknął z bólu, gdy rąbnął ramieniem o stalowy
kant, ale natychmiast poderwał się na kolana. Odruchowo spojrzał na
okno.
Macki kłębiły się, a okrętem targały regularne wstrząsy. Potem
rozdarły się małe demony alarmowe.
– Przeciek! – ryknął Tymoteusz i runął ku dziobowi.
– Zatopią nas! – warknął kredowobiały na twarzy Mandragora.
Roland po raz pierwszy widział kamrata tak roztrzęsionego.
 – Nie to jest chyba największym problemem – wycedził przez zęby.
W ustach, nie wiedzieć czemu, czuł krew.
Barnaba też się zorientował.
– Borgun! – ryknął. – Napęd zwariował!
Garbaty diabeł odruchowo odrzucił syczącą żmiję, wskoczył na
taboret i przytknął obie dłonie do szyby, za którą szalało kłębowisko
macek, podrygujące w tym samym rytmie co okręt.
– Spokojnie, Dyszelku, spokojnie! – zaklinał. – Przecież nic się nie
dzieje. Wystraszyłeś się huku, wielkie mi rzeczy! Papa bez przerwy
słucha takich huków i…
Kolejna eksplozja miała miejsce nieco dalej, ale Roland mógłby
przysiąc, że w odpowiedzi na zewnątrz rozległ się stłumiony, ledwie
słyszalny ryk. Potem poczuł najsilniejsze szarpnięcie
z dotychczasowych i o okno jak w zwolnionym tempie uderzyły
ogniwa rozerwanego łańcucha.
Pirat spojrzał z niedowierzaniem na Barnabę, poruszonego i chyba
nawet zatrwożonego.
– Podejrzewałem, że ów nowy rozdział w historii zmagań morskich
jest tak naprawdę dorożką zaprzężoną w ośmiornicę, ale nie chciałem
tego mówić na głos, żebyście mnie nie wyśmiali, a tu proszę…
– W ośmiornica! – poprawił go Borgun. – To chłopiec!
– Który zaraz się zerwie z łańcucha! – Zazgrzytał zębami Roland. –
Wioseł, jak zakładam, nie macie?
– No nie.
Okrętem znów targnęło. Dowódca zacisnął oczy i naraz je otworzył,
olśniony nowym pomysłem.
– Ariadno! Sprowadź Wierzbaka! Mandragora! – Spojrzał na druha.
– Idź z panią! Żeby przypadkiem się nie pomyliła.
Coś w głosie pirackiego kapitana sprawiło, że diablica nie
zaprotestowała. Skoczyła w rozkołysany korytarz, śmigając ogonem
na wszystkie strony, a Mandragora popędził za nią. Ośmiornic na
zewnątrz szarpał z coraz większą determinacją, całkowicie obojętny
na prośby i groźby Borguna. Kolejna eksplozja, na szczęście bardzo
daleka, sprawiła, że na moment zamarł, ale natychmiast targnął
z taką siłą, że „Odmęt” się odwrócił.
 – Jakiegoś zapasowego napędu, jak rozumiem, też nie macie? –
spytał Roland, udając spokój.
– Nie opuścił jeszcze hodowli – odparł wymijająco Barnaba.
Gdzieś na dziobie Tymoteusz przekrzykiwał hordy karłowatych
demonów, ośmiornic wył na zewnątrz, Borgun zawodził, w trzewiach
okrętu wył Julia, gdzieś indziej darł się Grzmot.
Zadudniły blachy pokładu. Na mostku pojawił się Wierzbak, wciąż
w fartuchu i z nożykiem do obierania ziemniaków. Ogromny
i przerażający pirat, który zwykł pięścią czopować armaty i czołem
rozbijać ścianki działowe, wydał się Rolandowi najcudowniejszą
istotą na Planie.
– Potworek! – wrzasnął zdradziecko piskliwym głosem. – Potworek
chce uciec! Przemów do niego! Zatrzymaj go!
Wierzbak zrozumiał natychmiast. Zupełnie ignorując Borguna,
który na jego widok wbił głowę pod taboret w nadziei, że nie zostanie
dostrzeżony, podszedł do okna i zadziwiająco delikatnym gestem
ułożył na nim obie dłonie. Potem przytknął do szyby czoło.
Szarpanie natychmiast ustało.
Nikt nigdy nie zrozumiał, w jaki sposób Wierzbak, najdzikszy i bez
dwóch zdań najdurniejszy z piratów w załodze „Błędnego Rycerza”,
zdołał okiełznać Drobiazg, morskiego potwora, który żył w części
dziobowej galeonu i służył jako dodatkowa siła uderzeniowa. Nikt też
nie był w stanie pojąć, dlaczego to zrobił, nawet Julia, który z równie
niezrozumiałych powodów matkował Wierzbakowi. Rolandowi
wystarczyło to, że pirat nauczył się Drobiazgiem sterować, co im się
bardzo przydało podczas licznych starć.
Teraz okazało się, że Wierzbak bynajmniej swego daru nie utracił,
ale wręcz bardzo go rozwinął.
Szarpnięcia, coraz rzadsze, wreszcie ustały, a ośmiornic przybliżył
fizjonomię do okna. Przez moment wszyscy widzieli białawe ślepię
z mikroskopijną źrenicą, przesłonięte powieką przypominającą liść
rosiczki, a potem kłapiący, rogaty dziób. Następnie stwór zniknął,
a zielonkawa głębia eksplodowała wieńcem macek, które oplotły całą
nadbudówkę, jakby ośmiornic chciał objąć Wierzbaka i czule go
ucałować. Szybę pokryły setki pulsujących różowawych przyssawek.
Pirat w odpowiedzi rozrzucił ramiona i przytulił twarz do okna.
Kolejna eksplozja nie zrobiła już na Dyszelku żadnego wrażenia.
Roland ziewnął przeciągle, jakby właśnie zakończył się
sześciogodzinny maraton poezji tęsknej, i spokojnym,
demonstracyjnym wręcz krokiem podszedł do stołu nawigacyjnego.
Oparł się obiema dłońmi o jego krawędź i wbił wzrok w wysepki
tworzące archipelag.
– Podczas ostatniej skellenberskiej inwazji na Wyspy Rozpustne
jeden z ichnich liniowców przeszedł między Burzydłem i Strachulcem
– oznajmił swobodnym tonem. – Znaczy to tyle, że kanał jest na tyle
głęboki, że można przejść pod powierzchnią wody na zawietrzną
Strachulca. Jest tam wiele jaskiń nadmorskich. Znajdziemy taką,
w której będziemy stosunkowo niewidoczni, a wtedy Wierzbak
namówi swego nowego przyjaciela, by był grzeczny, a wy założycie
mu nowy łańcuch. I lepiej, żebyście się z tym szybko uporali, bo korci
mnie, aby wypełnić ten formularz skargi.
 Rozdział piąty

„Rolanda Wywijasa można było właściwie tylko kochać albo nienawidzić,

przy czym to drugie było oczywiście o wiele łatwiejsze i przez to
powszechniejsze. Inne emocje w stosunku do niego po prostu nie wchodziły
w grę. Może to właśnie dlatego nikt nie był ciekaw, skąd się Roland właściwie
wziął i kim byli jego rodzice”.

Żywot Rolanda Wywijasa, Seamus Riksvennen

Nadmorska bryza była tak ożywcza, że przez długą, bardzo długą

chwilę Roland siedział na ciepłym, nagrzanym od słońca piasku i po
prostu oddychał. Nie chciał się przyznać nawet przed sobą, ale
ostatnie kilka godzin mocno nim wstrząsnęło. Mało który żeglarz
dobrze znosi przebywanie w całkowicie zamkniętych
pomieszczeniach, tym bardziej jeśli te znajdują się głęboko pod
powierzchnią wody. Nadrabiał miną, jak zwykle marsową, ale
prawdziwy nastrój zdradzały obie macki leżące bezwładnie na piasku
niczym dwa półżywe węgorze.
Tym, który przejął funkcje rzecznika grupy, okazał się Julia.
– Możemy wiedzieć, panie kapitanie, w co myśmy się tak naprawdę
wpierdolili? – spytał, nadal śmiertelnie blady. Na skórze czoła wciąż
widniały mu ślady po nitach, co oznaczało, że wykorzystał wszystkie
znane sobie sposoby, by wyrwać się z karceru.
Uśmiech Mandragory był tak paskudny, że słońce zdawało się przy
nim tracić część blasku. Grzmot milczał, co również było
symptomatyczne.
– W jednym zdaniu tego nie przedstawię – odparł Roland i spojrzał
w lewo, ku skałom kryjącym zaciszną zatoczkę, gdzie kotwiczył
„Odmęt”, a czwórka diabłów w asyście cierpliwego Wierzbaka
próbowała założyć drugi łańcuch Dyszelkowi. – Zacznijmy od tego, że
to nie wy się wpierdoliliście, ale ja.
Milczenie trzech piratów było tak wymowne, że mewy, jeszcze
przed chwilą drące się swobodnie nad plażą, na wszelki wypadek
zmieniły rewir.
– Nie patrzcie tak na mnie! – bronił się Roland.
– To dlatego o jakimś kontrakcie ciągle pan gadasz? – burknął
Mandragora, posępny jak bagniska o północy.
– Tak, podpisałem kontrakt z diabłami – syknął kapitan i raz jeszcze
zerknął w stronę zatoczki. – Długi jak cholera, zagmatwany i do tego
napisany tak małą czcionką, że na samo wspomnienie oczy zaczynają
mnie boleć. W skrócie rzecz ujmując, zobowiązałem się do służby
Piekłu na okres trzynastu miesięcy jako najemny dowódca sił
morskich oraz lądowo-dywersyjnych. O tym, że ma to być okręt
podwodny, dowiedziałem się na dzień przed powrotem na nasz Plan,
co dość dobrze obrazuje naturę tych gnojków. O to, bym mógł owe
siły lądowo-dywersyjne utworzyć sam i zgarnął was, walczyłem przez
miesiąc.
– Miło, żeś pan o nas pomyślał – wtrącił cierpko Julia.
– Pewnie, że miło. – Roland wyszczerzył zęby. – Założę się, że wy
o mnie myśleliście codziennie.
– A o co ta cała zabawa? – spytał Mandragora.
– Co?
– O co właściwie chodzi diabłom?
– Domyśl się – westchnął kapitan, po czym oparł się wygodnie
i spojrzał w górę, ku bielutkim chmurom na irytująco niebieskim
niebie. – Z chwilą, gdy zabrakło demonów i aniołów, diabły
postanowiły wykorzystać sytuację i opanować nasz Plan. Możecie mi
zaufać, że są do tego doskonale przygotowani. Punkty skupu dusz
wyrastają jak grzyby po deszczu, a obok nich powstają kolejne
interesy: banki, organizacje polityczne, manufaktury. Przypuszczam,
że same diabły albo wierni im ludzie są już obecni w każdej większej
instytucji, firmie czy organizacji w St. Naarten. Oczywiście swoją
interwencję Piekło rozpoczyna od Wysp Rozpustnych, bo
z niezrozumiałych dla mnie powodów przejście z innych Planów tutaj
jest najłatwiejsze. Dajcie tym zmorom kilka lat, a cały archipelag
będzie ich własnością. Co więcej, przypuszczalnie zrobią to tak
dyskretnie, że w ogóle tego nie zauważymy.
Urwał na moment i wbił wzrok w ledwie widoczne brzegi
przeciwległej wyspy. Burzydło słynęło z gajów cytrusowych
i gorących źródeł o leczniczych właściwościach, a także przytulnych
tawern, specjalizujących się w leczeniu dolegliwości skóry. Wydawało
mu się, że dostrzega wilgotną mgiełkę w miejscu, gdzie
przypuszczalnie znajdował się największy zbiornik wodny wyspy.
Dalej ciągnęły się urwiste brzegi czarnego, wulkanicznego Zębiszcza,
wyspy nieskażonej ani jedną plamką zieleni, ulubionej ostoi malarzy,
poetów i samobójców, a jeszcze dalej połączone mostem wysepki
zwane z jakiegoś podejrzanego powodu Dziadygą. Słynęły
z najżyczliwszego klimatu, dzięki czemu stały się emerytalną ostoją
dla bogaczy z wielu zakątków Mórz Wszetecznych.
– Szkoda by było – powiedział cicho.
– Zrobią to dyskretnie, tak? – burknął Mandragora. – Byśmy nie
zauważyli? A co to właściwie nas obchodzi?
Roland zmrużył oczy i po krótkim pojedynku na spojrzenia zmusił
ponurego pirata do odwrócenia wzroku.
– Co cię boli, Mandragora? – wycedził. – Masz mi coś do
powiedzenia?
– Tyle, że gdzieś to wszystko mam – parsknął pirat. – Co z tego, że
diabły zawładną tym pierdzielstwem? Przecież nie wysadzą tych wysp
w powietrze, jak planowały demony. Jesteśmy piratami, do cholery!
Skoro nie udało nam się ustatkować na lądzie, powinniśmy grabić,
palić i łupić, a nie walczyć o czyjeś dobro!
– Zapewniam cię, Mandragora – Roland smagnął go ostrym
spojrzeniem – że będziesz walczyć przede wszystkim o własne dobro.
To nieodpowiednia pora, bym się w to zagłębiał, ale…
– A może to i odpowiednia pora, hę? – przerwał mu pirat, coraz
bardziej wściekły. – Bo po mojemu to jakaś jedna wielka ściema!
Karmisz nas pan jakimiś czerstwymi gadkami, bredzisz, żeś się pan
wpierdolił i tak dalej, a po mojemu, to żeś się pan w tym Piekle
ustawił, i to nieźle!
Julia pobladł jeszcze bardziej i odruchowo odsunął się jeszcze dalej,
a Grzmot odskoczył. Nie zdarzało się, by ktoś odzywał się takimi
słowami do kapitana i wychodził z tego bez uszczerbku na ciele. Co
gorsza, nie było Strupa, którego w takich chwilach wypychano przed
szereg, by dowódca wyładował na nim pierwszy gniew. Roland
zmrużył wściekle oczy, a jego macki naraz nabrały mocy, ale nie
oplotły się wokół Mandragorowej szyi, czego wszyscy się spodziewali.
Zamiast tego z trzaskiem rozszarpały białą, wydymaną wiatrem
koszulę kapitana.
Roland odwrócił się plecami do kamratów. Macki, wyrastające po
bokach kręgosłupa na wysokości łopatek, uniosły się wysoko, tworząc
literę V. Tuż pod nimi znajdowała się ledwie wyraźna blizna.
– Tak, dogadałem się z Piekłem! – wycharczał kapitan, zwróciwszy
się z powrotem do Mandragory, który wreszcie zrozumiał powagę
sytuacji i cofnął się o krok. – Namówiłem tych kosmatych
sukinsynów, by usunęli mi trzecią mackę, efekt klątwy sprzed lat,
która bezustannie próbowała mnie zabić. Oczywiście wykorzystali
sytuację, podsunęli kilka papierków do podpisania i wkręcili mnie
w swoją intrygę, ale ja, Mandragora, nie mam najmniejszej ochoty
być niczyim chłopcem na posyłki. – Z każdym zdaniem podchodził
coraz bliżej kamrata, który zachował tyle hartu ducha, aby
powstrzymać się przed zrobieniem kolejnego kroku wstecz. – Piekło
doskonale zaplanowało wejście na nasz Plan. Jedyne, czego diabły nie
miały czasu przygotować, to zbrojne ramię – wysyczał mu w twarz. –
Tym kosmatym kutafonom udało się tylko zmajstrować podwodną
trumnę i z braku laku przekazali ją pod moje dowództwo na
najbliższe trzynaście miesięcy. Przepraszam, dwanaście i dwadzieścia
osiem dni. Sprawa śmierdzi mi jednak od samego początku i służę
Piekłu tylko i wyłącznie dlatego, że na razie nie mam wyboru.
– Gadanie – parsknął Mandragora mało przekonująco.
– Nie. To fakt. Kontrakty są tak sformułowane, że trudno jest
takowy zerwać. Robię więc dobrą minę do złej gry, służę tym
draniom i wypełniam ich zamysły, ale coś mi mówi, że źle na tym
wyjdę. Znacie mój instynkt – ja po prostu czuję, że coś nie gra.
Warunki kontraktu są niby czytelne, ale diabły to podstępne
szumowiny, które wciągają nas w jakąś intrygę, Mandragora, która
źle się dla nas skończy. Musimy w związku z tym być gotowi, aby
w sposobnej chwili wyrwać się na wolność. Nie wiem, kiedy to
nastąpi ani jak, ale musimy spróbować. – Roland zamknął na moment
oczy. – A ty, Mandragora, zapamiętaj sobie jedno. Nie waż się
krytykować ani jednego mego słowa, ani jednego rozkazu. Od chwili
gdy wróciłeś pod moje dowództwo, działasz dla własnego dobra, koci
pysku.
Mandragora bąknął niewyraźnie coś, co mogło być zarówno
przeprosinami, przytaknięciem, jak i wulgarnym wyzwiskiem.
Roland odetchnął głęboko, rozpraszając nagromadzoną furię, i raz
jeszcze spojrzał ku skałom kryjącym zatoczkę. Potem zerknął na Julię
i Grzmota.
– Przecieżjakurwanicniepowiedziałemaninawetniepomyślałem! –
wytrajkotał satyr, przekonany, że stanie się kolejną ofiarą
kapitańskich humorów.
Julii udało się jedynie jęknąć. Roland, wbrew ich oczekiwaniom,
nie wpadł jednak w złość, tylko pokręcił głową.
– Nie możemy więcej o tym rozmawiać – szepnął. – Musimy
zachować absolutną tajemnicę. Diabły nas podsłuchują bez przerwy.
Te ich pentagramy pochowane są na każdym kroku i nigdy nie
wiadomo, kiedy się któryś z nich objawi.
– No to jak mamy panu pomóc? – spytał niechętnie Mandragora. –
Panu i sobie?
– Zacznijmy od zebrania spostrzeżeń. – Roland wygładził dłonią
piasek. – Ty pobiegłeś za Ariadną do kuchni. Julię zatrzaśnięto
w karcerze. Grzmot… Nawiasem mówiąc, o czym ty żeś tak gadał do
siebie?
 – Takietamkurwapierdoły. – Grzmot zarumienił się nieco. –
Rodzinnesprawy.
– Dobra, nieważne. A więc każdy z was miał okazję obejrzeć rufę
„Odmętu”. Co tam się właściwie znajduje?

***
Narada trwała krótko, bo żaden z trzech piratów nie zapamiętał
zbyt wiele. Błogosławione promienie słońca oraz flaszka rumu, którą
Roland wyciągnął zza pazuchy, również niespecjalnie sprzyjały
koncentracji. Czwórka konspiratorów ustaliła jedynie, że z jakichś
dziwnych powodów okręt podwodny w środku jest o wiele większy,
niż wskazywałyby na to jego zewnętrzne rozmiary. Piraci szeptem
poprzysięgli dowódcy, że już nigdy, przenigdy nie podważą jego
autorytetu, potem zrobili to jeszcze raz, głośniej, bardziej wylewnie
i o wiele mniej składnie. W końcu Julia wycałował wszystkich
zebranych łącznie ze śmiertelnie przerażonym Grzmotem,
a Mandragora tradycyjnie roztrzaskał sobie butelkę o czaszkę
i pomógł wstać pozostałym. Całą czwórką ruszyli, czkając i zataczając
się, w kierunku skał przesłaniających okręt podwodny i remontowany
napęd.
– Ja im, kurwa, pokażę – warczał Mandragora, pochylony nisko
niczym byk szykujący się do szarży. – Wszystkim flaki powypruwam.
Wszystkim, wszyściuteńkim.
Nikt nie reagował, gdyż nie było dnia, by pirat nie poprzysięgał
komuś śmierci w konwulsjach. Przez moment wydawało się, że rzuci
się na Grzmota, pochłoniętego kolejnym, całkowicie niezrozumiałym
monologiem, ale niespodziewanie uwagę Rolanda przyciągnął Julia,
łapiąc go za rękę.
– Kapitanie, a damy sobie radę sami? – wyszeptał bełkotliwie Julia.
W jego szeroko rozwartych oczach pojawiły się łzy.
– Jak to sami?
– No wie pan, my sami. Bez pana nawigatora Seamusa, bo to
przecież łebski gość był. I bez Księgożuja… – Pirat zadumał się. – Był
mądrzejszy od nas wszystkich razem wziętych, za przeproszeniem
pana kapitana. Z demonami gadał jak z równymi, kolkę leczył, robale
rozpoznawał. Nawet Strupa, taka jego mać, trochę mi brakuje.
– Nie pękaj, Julka – szepnął Roland. – Panuję nad sytuacją.
A Strupa nie brakuje. Ejże, a to co?
Fale przyboju uderzały z hukiem o skały, ale rozpoznawał już
zgrzytliwy głos Barnaby oraz niski bas Tymoteusza, do których
dołączył bełkotliwy Borgun i rozzłoszczona czymś Ariadna.
Rozmawiali we własnym języku, zbliżonym nieco do demonicznego,
ale odmiennym na tyle, że kapitan rozpoznawał jedynie poszczególne
słowa.
Niespodziewanie rozległ się kolejny głos, dostojny, acz podszyty
ironią. Głos, którego Roland spodziewał się już nigdy więcej nie
usłyszeć. Promienie słoneczne naraz przygasły i zrobiło się ciemniej.
– Wormancjusz! – powitał opryskliwie swego diabła opiekuna,
który wyszedł z nakreślonego na piasku pentagramu i przyglądał się
postępom w pracy. Te, trzeba przyznać, były imponujące.
Uspokojony przez siedzącego na kadłubie okrętu podwodnego
Wierzbaka ośmiornic bez trudu dał sobie założyć nową uprząż,
a jedynym problemem, jak się okazało, było odkręcenie kilku
zardzewiałych śrub przy kadłubie. Każdy przyzwoity marynarz
poradziłby sobie z tym w okamgnieniu, ale w zasięgu wzroku nie było
nikogo, kogo można by nazwać przyzwoitym. Ognika i spółkę
dyskwalifikowało choćby to, że pospiesznie umknęli na drugą stronę
zatoczki, rozsiedli się na skałach i pokrzepieni odległością
wywrzaskiwali najrozmaitsze bezeceństwa na diabelską załogę.
Roland nie winił ich wcale. Miał ochotę zrobić dokładnie to samo,
ale uzbroił się w neutralną minę i podszedł do Wormancjusza.
– Jak nas znalazłeś? – zapytał z udawaną wylewnością.
Diabeł odwrócił ku niemu głowę. Pirat był im w stanie wybaczyć
wszystko – oczy, w których czasami pojawiały się piekielne
płomienie, niebezpieczne rogi, racice, a nawet potwornie cuchnący
oddech, który próbowały maskować anyżkiem – ale całkowity brak
mimiki twarzy, typowy dla diabłów wyższych kręgów, doprowadzał
go do furii. Roland był człowiekiem nieufnym oraz podejrzliwym
i szczycił się tym, że potrafił wykryć kłamstwo w słowach rozmówcy,
ale kluczem do sukcesu było śledzenie mimiki. Z Wormancjuszem ta
sztuczka nie wychodziła zupełnie, a co do tego, że diabły kłamały na
każdym kroku, nie miał żadnych wątpliwości.
– A gdzie znalazłeś tego człowieka? – spytał Wormancjusz,
ignorując ironię w głosie pirata.
Pazurzasty palec wskazał Wierzbaka, który nucił cicho i gładził
mackę Dyszelka.
– Sam przylazł i odczepić się nie potrafi. Zupełnie jak ty.
Alkohol dodawał mu odwagi i wyzwalał niebezpieczne instynkty.
Roland poprzysiągł sobie w duchu, że będzie się bardziej starał.
– Cóż za talent – zachwycał się diabeł, co, zważywszy na jego
niemalże nieruchomą facjatę, wydawało się sztuczne i odpychające.
Z emfazą poprawił surdut. – Zdecydowanie muszę z nim pogadać.
W Piekle miałby posadę do końca życia!
– Po pierwsze, nie wiem, czy on w ogóle potrafi toczyć jakiekolwiek
rozmowy. Nikt jak dotąd nie próbował. Po drugie, on i reszta
zwerbowanego przez mnie zespołu jest bezpieczna przez następnych
trzynaście miesięcy.
– Dwanaście i dwadzieścia osiem dni.
– Racja, byłbym zapomniał. – Roland przybliżał się z każdym
słowem. Stał już tuż przy pentagramie. – Czas leci jak diabli. Jak
diabli, he, he, he… Czeka nas wiele atrakcji, wiesz? Powiedzieli ci
już, że zaatakowała nas travliańska fregata, która dokładnie wiedziała
o naszej obecności, kursie i słabych punktach?
– Powiedzieli.
– I co ty na to? Przeciek macie w Piekle? Travlania skradła wam
technologię?
Twarz diabła była jak wykuta z kamienia.
– Twoim zadaniem jest śledzenie visslandzkiej fregaty „Skua”.
Wedle naszych danych weszła na redę St. Naarten. To działanie oraz
wzmożona aktywność Anielskiego Bractwa nie mogą przejść
niepostrzeżenie. Istnieje bowiem prawdopodobieństwo, że dowódca
visslandzkiej misji dyplomatycznej może otworzyć ogień na miasto.
– O jasny gwint! – Roland udał zgrozę i cofnął się, niby przez
przypadek przydeptując jedną z linii pentagramu. – Tylko nie to!
– St. Naarten to teren naszej inwestycji – rzekł diabeł, nadal nie
dając po sobie poznać, że wyczuwa ironię w głosie pirata. – Nie
możemy go w żaden sposób narażać. Wejdziecie do portu St. Naarten
i będziecie prowadzić obserwację fregaty. Masz zacząć działać, jak
tylko uznasz, że któreś z ich posunięć jest wrogie wobec miasta.
– Działać? – spytał Roland, od niechcenia rozmazując kolejną linię.
– „Odmęt” jest doskonale uzbrojonym okrętem. – Wormancjusz
odsłonił na moment kły. – Zamień parę słów z Borgunem i Barnabą.
Opowiedzą ci o jego atutach.
– Zamienię. – Kapitan niby przypadkiem roztarł jeszcze jedną
kreskę. – A co potem?
– Skup się na chwili obecnej. A, jeszcze jedno. – Diabeł rozciągnął
usta w najgorszej imitacji uśmiechu, jaką Roland kiedykolwiek
widział na oczy. – Barnaba opowiedział mi o tym, czego dokonałeś,
by uratować „Odmęt”. Doskonała robota. Nie żałuję, że cię do niej
wyznaczyłem. Myślę, że możemy nawet pomyśleć o jakimś aneksie do
twego kontraktu…
– …diabła w dupę, aż zrobi wielką kupę! – nadbiegło wyryczane
chórem z drugiej strony zatoczki.
– …by cię wynagrodzić za wysiłki – dokończył nieporuszony diabeł.
– Dzięki, obejdzie się. Pocę się na samą myśl o przebijaniu się przez
wasz drobny druk. Pewnie zobaczymy się niedługo, co?
– Niedługo.
Piraci siedzący po drugiej stronie zatoczki wykrzyczeli kolejny
wierszyk, ale tym razem nie uzgodnili dobrze rymów. Roland pokręcił
głową z udawaną dezaprobatą i podszedł do brzegu, by ich przywołać
kilkoma gestami. Kątem oka zauważył, że Wormancjusz wzywa
Ariadnę i pokazuje jej pentagram, sycząc ze złością. Diablica
posłusznie dorysowała brakujące linie i diabeł zniknął wśród kłębów
pary.
Kapitan uśmiechnął się lekko do siebie.
„Urwę się z waszego łańcucha szybciej, niż się wam wydaje” –
pomyślał z zaciętością.

***
Woda tak lśniła w blasku słońca, że spoglądający przez peryskop
Roland zacisnął powieki i pokręcił głową.
Dopiero po chwili zaczął rozróżniać kontury licznych statków
i okrętów cumujących i kotwiczących w porcie St. Naarten. Był
człowiekiem morza i czasem myślał, że o jednostkach pływających
wie wszystko, ale dopiero miejsca takie jak St. Naarten uświadamiały
mu, ile statków pływa po Morzach Wszetecznych. Dostrzegł kilka
szarych, pozbawionych wszelakich ozdób kog z Orrh, wielkie
żaglowce ze Skellenbergu, wyniosłe i potężne pomimo swej
pokojowej roli, oraz szybkie i zwrotne barki Visslandii, bijące rekordy
w ilości przewożonego ładunku. Jeden ze statków – przechylona
nieco na burtę feluka ze zbyt wysokim, kompletnie niepraktycznym
masztem przeniesionym z innego okrętu – z całą pewnością żeglował
pod banderą Derenis. Dwupokładowa luksusowa galera z dziobem
uformowanym na podobieństwo pozłacanego lamparciego pyska
musiała zaś należeć do licznej flotylli luksusowych jednostek
Travlanii. Między większymi statkami uwijały się mniejsze – stateczki
rybackie, kutry straży celnej, łodzie wycieczkowe, barki z dziwkami
na zamówienie i wiele, wiele innych.
Roland obrócił peryskop i dostrzegł kolejny las masztów, nad
którymi unosił się rój morskich ptaków. Gdzieś za nimi ciągnął się
rząd barwnych magazynów, a nad nimi wyrastały czerwone dachy
kamieniczek portowych. Tu i ówdzie migała mu też zieleń ogrodów
tarasowych.
– Widzisz ją? – spytał Barnaba.
– Nie – mruknął Roland.
Obniżył nieco peryskop i zatoczył nim kolejne koło. Złociste fale,
ptak unoszący się na wodzie, znów fale, kupka pływających śmieci,
fale, twarz wstrząśniętego rybaka w słomkowym kapeluszu, fale…
– Słońce mnie oślepia – warknął. – Nie możecie tych swoich rybek
latających wypuścić?
– Nie – odparł spokojnie Barnaba. – Mamy ich niewiele i za każdym
wypuszczeniem wraca ich mniej. Nie mamy czasu czekać, aż Borgun
wytresuje nowe.
– Szlag by was trafił z tą waszą technologią. Poczekaj, sprawdzę
jeszcze za rufą.
 Zatoka i port St. Naarten, na mapie archipelagu układające się
w kąt między brzuchem i udem ogromnego potwora, otwierały się na
rozległą redę, za którą majaczyły ledwie widoczne w blasku słońca
wysepki. „Odmęt” podkradł się na skraj portu dyskretnie, kilka
metrów pod powierzchnią wody i wynurzył się nieco po całkowitym
wyhamowaniu Dyszelka. Dopiero wtedy Barnaba wyciągnął peryskop
i odsunął się, robiąc miejsce kapitanowi. Ten, skupiony na
lustrowaniu portu, uświadomił sobie, że poszukiwana visslandzka
fregata może znajdować się za rufą „Odmętu”.
Obrócił peryskop i zaklął.
Visslandia, kraj, który wypracował dziesiątki technik na dorabianie
się jak najmniejszym kosztem, już dawno przekonała się na własnej
skórze, że oszczędzanie na marynarce wojennej prowadzi do tego, że
dany okręt trzeba budować dwa razy. Ich fregaty nie miały więc sobie
równych. Stosunkowo tanie w montażu, szybkie i doskonale
uzbrojone, sprawdzały się jako patrolowce, jednostki pościgowe oraz
eskortowe, a w razie potrzeby potrafiły również obrócić w perzynę
port bądź miasto. Nie było najmniejszej wątpliwości, że „Skua” była
w pełni gotowa przeprowadzić ten ostatni zamysł.
Słońce odbijało się od wypolerowanych pysków dwudziestu
ciężkich armat wysuniętych z furt działowych, wycelowanych prosto
w miasto. Szereg piechoty morskiej prezentował broń, oficerowie na
rufie bacznie śledzili okolicę przez lunety, a bandery łopotały
gniewnie. Wzdłuż burty opuszczano właśnie szalupę wypełnioną
uzbrojonymi ludźmi. Na rufie zasiadał jeden z oficerów w galowym,
lśniącym od złota mundurze.
Roland przygryzł wargę. Przez moment przyglądał się, jak
marynarze odbijają się od burty fregaty i kierują łódź w stronę
brzegu, a ten, kto podszedłby bliżej, być może zauważyłby dziwny
uśmiech na jego obliczu.
Jak zawsze, gdy przychodził mu do głowy szalony pomysł.
– Nie ma wątpliwości, że Visslandczycy chcą zaatakować
St. Naarten. – Kapitan niespodziewanie odwrócił się w stronę
Barnaby. Mówił z przejęciem, mrugał oczami i zacierał pospiesznie
dłonie, jakby aż palił się do działania. Każdy z członków jego załogi
od razu domyśliłby się, że odgrywa szopkę, ale Roland miał nadzieję,
że diabeł nie wykaże się aż taką spostrzegawczością. – Zaraz, zaraz,
co powiedział Wormancjusz? Że mamy zrobić wszystko, co się da, by
utrudnić Visslandczykom zniszczenie waszej inwestycji? Że mamy
zacząć działać w chwili, gdy ujrzymy pierwszy wrogi krok?
Spojrzenie Barnaby było tak bardzo pozbawione jakichkolwiek
emocji, że Rolanda przeszył dreszcz.
– Cała prawa burta wycelowana w miasto – ciągnął szybko, udając,
że targają nim rozterki. – Na brzeg płynie szalupa z jakimś
wysłannikiem i jego obstawą. Jak myślisz, czarcie, po co? Na pewno
przedstawią warunki gubernatorowi, a ten, usidlony przez
przyjemniaczków pokroju tego całego Wormancjusza, nie będzie mógł
na nie przystać. Najpóźniej minutę po powrocie negocjatora na
miasto spadnie grad kul. – Zatrzymał się, jakby niespodziewanie
przyszło mu do głowy rewolucyjne rozwiązanie, i spojrzał na Barnabę
z nagłą nadzieją. – A gdyby tak porwać negocjatora i przekonać go do
zmiany strony?
Na mostku zapadła całkowita cisza, zakłócana jedynie przez bulgot
na zewnątrz okrętu i skrzypienie blach. Roland wpatrywał się
intensywnie w nieporuszonego diabła.
„Nie zgodzi się. Nigdy się nie zgodzi. Nie jest aż tak głupi.
Wormancjusz na pewno rozkazał mu nie spuszczać nas z oczu. Nie
wypuści nas za żadne skarby”.
– W porządku – rzekł diabeł.

***
Roland zaczął żałować swojego pomysłu, gdy Ariadna –
z uśmiechem, którego znaczenia nie był w stanie odgadnąć –
powiodła jego oraz grupę wybranych przezeń ochotników ku rufie.
Kapitan nie zdołał jednak zapoznać się z topografią okrętu, co było
jego zamiarem i marzeniem, gdyż diablica otworzyła pierwsze drzwi
po prawej stronie i zagrodziła dalszą drogę ogonem.
– Tędy – powiedziała.
– Tędy – powtórzył Roland i wsunął głowę do środka.
Pomieszczenie było ciemne, ale dzięki odrobinie światła wpadającej
z korytarza widać było, że nie ma w nim nic. Absolutnie nic.
– Poczekaj, Ariadno – rzekł, odwracając się ku diablicy. –
Uzgodniłem z Barnabą, że mamy przedostać się na brzeg. W tym celu
potrzebna jest łódź. Tam łodzi nie widzę. Potrafisz to jakoś
wytłumaczyć?
– Tak, potrafię – rzuciła Ariadna. – „Odmęt” dysponuje o wiele
bardziej wysublimowanymi formami transportu niż łódź. Wchodzicie
czy nie?
– Jeśli to podstęp… – Roland zacisnął zęby.
Diablica nie powiedziała ani słowa. Jej uśmiech zbladł.
– Wchodzicie czy nie? – powtórzyła.
Przez umysł kapitana przemknęło kilkadziesiąt myśli jednocześnie,
jedna głupsza od drugiej.
„Gdyby chcieli nas pozabijać, zrobiliby to już dawno” – uznał
i nachylając się, wszedł do środka. Za nim podążył Mandragora,
obrzuciwszy Ariadnę wściekłym spojrzeniem, następny był
roztrzęsiony Julia, a dalej Ognik, Melon, Rozbryzg, Ropuch
i Dupochlast, wciąż pochłonięci próbami znalezienia rymu do słowa
„pierdziel”. Diablica z rozmachem zatrzasnęła za nimi drzwi, o mały
włos przycinając Dupochlastowi ogon.
Zapadły całkowite ciemności. Na zewnątrz rozległy się stłumione
słowa Ariadny. Osobą, która jej odpowiedziała, bez wątpienia był
Borgun, gdyż rozpoznali nieregularny stukot jego kopyt. Potem
nastała cisza.
– Panie kapitanie, panuje pan nad sytuacją, tak? – spytał drżącym
głosem Julia.
– Dopóki się nie odzywasz.
– Sir, chyba coś słyszę… – stęknął Ropuch.
Po chwili usłyszeli to wszyscy. Płyty kadłuba nad ich głowami
zazgrzytały groźnie, a z powstałej szczeliny trysnął strumyk wody. Po
nim kolejny. I jeszcze jeden.
– Potopić nas chcą! – wrzasnął Julia z bezgranicznym przerażeniem
i przypadł do drzwi. Nie należał do ułomków, a panika dodała mu sił.
Ognik, równie przerażony jak on, strzelił ogniem z pyska i Roland
kątem oka ujrzał wyginającą się żelazną sztabę, za którą szarpał Julia.
 – Mandragora, Melon! – ryknął. – Pomóżcie mu!
Wystarczyłaby jeszcze chwila, a wyrwaliby się na wolność, ale
wtedy blachy zazgrzytały raz jeszcze, jakby uruchomił się jakiś
hydrauliczny mechanizm, i drobna szczelina zmieniła się w wielką
szparę. Na głowy przerażonych piratów runęły kaskady, a potem tony
wody. Krzyki znikły w ogłuszającym łoskocie fal wdzierających się do
wnętrza okrętu.
Roland poddał się panice jak reszta. Odbił się nogami od podłogi
i wystrzelił ku górze, rozpaczliwie machając rękami i sięgając
mackami przed siebie. Jedna trafiła w próżnię, druga musnęła kostkę
Ropucha, który najlepiej czuł się w wodzie i najszybciej pozwolił
instynktowi dojść do głosu. Niespodziewanie kapitan uświadomił
sobie, że przegrał.
„Pozabijam tych skurwieli – bluzgał w myślach, rozpaczliwie
płynąc ku powierzchni. Jego serce biło coraz wolniej, świetlistą
powierzchnię wody przesłaniała szarość. – Powpycham ich
z powrotem do Piekła, a potem znajdę sposób, by wylewać tam
szambo…”.
Niespodziewanie jego talię oplotła inna macka, zadziwiająco
delikatna, i poniosła go ku powierzchni. Zaskoczony, dojrzał kątem
oka Ognika, któremu przytrafiło się to samo, a potem oślepił go blask
słońca, a w uszy wdarł się plusk wody i wrzask wystraszonych
ptaków. Odruchowo rozejrzał się i ujrzał, jak powierzchnia morza
dookoła pęka, a długie, zwinne macki wyrzucają ku zbawczemu
powietrzu kolejnych piratów.
– Ahoj, kamraci! – ryknął, ale wtedy trzymająca go macka zrobiła
zamach i rzuciła nim w kierunku brzegu. Roland odbił się od
powierzchni niczym płaski kamyk i na powrót zarył w wodzie
dosłownie kilka kroków od stałego lądu.
Podniósł się, krztusząc się i przeklinając. Obok niego to samo robił
wstrząśnięty Dupochlast, metr dalej usiłował powstać Ognik,
przygaszony dosłownie i w przenośni.
– Wysublimowane formy transportu, kurwa ich mać – warknął
kapitan, tocząc dookoła spojrzeniem i odruchowo licząc kamratów.
Nie brakowało nikogo, choć wstrząśnięty doznaniem Julia wydawał
się szczuplejszy niż zwykle. – Na co się gapisz? – ryknął na
osłupiałego wędkarza, który siedział nieopodal z koszykiem
piknikowym i patrzył na nich z szeroko rozdziawionymi ustami. –
Nigdy nie widziałeś ludzi, którzy nie spodobali się wielkiej
ośmiornicy? Za mną, hołoto. Idziemy coś rozwalić.
Człapiąc, plując, parskając i klnąc, piraci wyszli na brzeg w ślad za
swoim dowódcą. Ostatni był Rozbryzg, który wypluł kilka wiader
wody, a potem wyciągnął z ust niewielką, trzepoczącą się rybkę.
Uśmiechnął się nieśmiało do wędkarza, jakby przepraszał go za zły
humor dowódcy, wręczył mu rybkę i potruchtał za innymi.

***
Każdy pirat, który spędził choć miesiąc pod rozkazami Rolanda
Wywijasa, instynktownie opanowywał sztukę odczytywania humorów
dowódcy, gdyż te zmieniały się często i aż nader gwałtownie. Żaden
z towarzyszących mu zbirów nie miał wątpliwości, że dowódca jest
wściekły jak rzadko. Szli więc skupieni, wyciszeni, co rusz rozglądając
się w poszukiwaniu niebezpieczeństwa. Julia nawet nie spojrzał
w stronę kamieniczki, w której mieściła się jego fundacja,
Mandragora nie zwrócił uwagi na szyld sklepu korzennego, choć
w trakcie krótkiego rejsu na okręcie podwodnym pogryzł swój
ulubiony korzeń na kawałki, a Ognik zignorował drogowskaz do swej
byłej tawerny. Jedynie Dupochlast westchnął z żalem na widok bramy
do zoologu, która mignęła mu między kamienicami, ale skarcony
syknięciami ze wszystkich stron wzruszył tylko ramionami i znów
położył dłoń na rękojeści kordelasa.
Szli przed siebie wijącą się ulicą, groźni niczym wataha wilków,
odruchowo tworząc szyk wokół swego dowódcy. Mandragora szedł po
jego prawicy, Melon po lewicy, Julia, Rozbryzg, Ropuch i Dupochlast
za nimi, a Ognik na samym końcu, skoncentrowany, gotów bluzgnąć
ogniem w pierwszego, który by zrobił krok w ich stronę. Ruch na
ulicach zamierał na ich widok, ludzie cichli i odsuwali się na boki, ale
po chwili wracali do normalności. Mieszkańcy miasta oraz przybysze
nadal rozprawiali głośno, śmiali się, handel się toczył, grała muzyka.
Wiele osób wystawiało twarze na dobrotliwe działanie promieni
słonecznych, ale nikt nie zwrócił uwagi na obcą fregatę rzucającą
miastu wyzwanie.
Nie było w tym nic dziwnego – St. Naarten do perfekcji opanowało
sztukę ignorowania wszelkich zagrożeń. Huczne zabawy trwały tu
nawet wtedy, gdy niebo przybrało fioletową barwę, wulkan Tordos
groził lada chwila erupcją, a armie demonów i aniołów szykowały się
do ostatecznego starcia. W końcu na Wyspy Rozpustne przybywało się
po to, by odpocząć i nie myśleć o troskach, nawet jeśli jedną z nich
byłby koniec świata.
Roland spojrzał na wulkan. Zalane słońcem morze skrzyło tak
bardzo, że Tordos był ledwie widoczny i przez to zupełnie niegroźny.
Pirat przez moment przyglądał się rzędom statków w porcie,
czerwonym dachom kamieniczek i klombom kwiatów wyrastającym
na samym środku ulic, a potem zawiesił wzrok na widocznym stąd
pałacu gubernatora. Na prażonym słońcem placyku przygrywało
trzech muzykantów, którzy kłaniali się przechodniom i żartobliwie
prosili o datki. Ulicznicy chlapali się wodą z fontanny, a starsi
panowie siedzieli w cieniu krzaka bzu i rozprawiali głośno, nadając
wagę swoim słowom uderzeniami laski w bruk. Jakaś piękność
wywiesiła swój dekolt z okna na piętrze kamienicy i muzycy
natychmiast zaczęli gubić rytm.
Nic nie wskazywało na to, że u gubernatora gości delegacja
wrogiego, drapieżnego państwa, która przybyła omawiać sprawy
życia i śmierci.
„Muszą tam być – uznał Roland. – Na pewno tam są, tylko że
St. Naarten w ogóle uwagi na to nie zwróciło. Cóż, pora więc urządzić
mały teatrzyk, by diabły uznały, że nadal im służymy. Bo w to, że nas
śledzą, nie wątpię ani przez moment”.
Od chwili wypełznięcia na brzeg prześladowało go
przeświadczenie, że ktoś go obserwuje, co oczywiście nie poprawiało
mu humoru i tak popsutego przez metody transportowe diabłów.
Odwrócił się gwałtownie ku swym ludziom, którzy na wszelki
wypadek zrobili krok do tyłu.
– Narada – warknął.
Schronili się w cieniu między karczmą o pobielanych ścianach,
z której napływały zapachy smażonej cebuli i takty melodii
wygrywanej na cytrze, a kamienicą z frontem oplecionym bluszczem.
Świeżutka bryza przynosiła tu smród wiszący nad kilkoma kubłami na
śmieci stojącymi u wylotu uliczki, ale to piratom nie przeszkadzało.
Każdy z nich wpatrywał się w swego cholerycznego dowódcę, usiłując
przewidzieć, co się zaraz wydarzy.
– Delegacja będzie wracać do portu Traktem Gościnnym – rzekł
ochryple kapitan. – To szeroka, wygodna ulica, pełna knajp
i skwerów, zawsze zatłoczona. Ognik i Rozbryzg, zaczaicie się na
Visslandczyków na ławce pod wiązem. Mandragora i Dupochlast,
będziecie czekać przy zakładzie rusznikarza. Melon, Ropuch i Julia,
stójcie przy fontannie z gołymi grubasami. Żadnego wydurniania się,
ani kropli alkoholu, nie ma mowy o zaczepkach czy przepychankach.
Macie czekać.
– Eee… Na kogo? – odważył się spytać Ognik.
– Na mnie. Albo na Visslandczyków.
– A jak nadejdą? – spytał z nadzieją Mandragora, zaciskając wielkie
pięści.
– Nic nie róbcie.
– To po co mamy czekać? – Na rozmytej, okrutnej twarzy pirata
pojawił się wielki zawód.
– Żeby być w gotowości.
– Na co?
– Nie wiem. Czekajcie.
Mandragora zacisnął zęby i pokręcił głową, jakby chciał dać do
zrozumienia, iż żałuje, że się odezwał.
– Zrozumiano?
– Nie – odpowiedział w imieniu wszystkich marynarz Melon,
słynący z całkowitego braku instynktu samozachowawczego.
– Nieważne. Idźcie! – warknął Roland.
Niespodziewanie jego uwagę przyciągnął jakiś ruch w okolicy
kubłów na śmieci. Zmrużył oczy i dostrzegł bezdomnego pijaka, który
podniósł się z zaimprowizowanego posłania, zamlaskał i zamrugał
parokrotnie.
– Zdaje się, że panom szanownym zależy na odrobinie prywatności
– wyrzęził. – To ja, ten tego, może sobie pójdę. Dzień ładny, miasto
cudowne, będzie…
Ruszył przed siebie, odkopując żałośnie pustą butelkę, gdy
niespodziewanie jego gardło oplotła macka Rolanda, który bez litości
przyciągnął mężczyznę do siebie.
– Podsłuchiwałeś, tak? – wycharczał mu w twarz, naturalnie
rumianą, a teraz raptownie posiniałą. – Szpiegujesz?
Pijak chciał wyrzęzić coś w odpowiedzi, ale Roland trzymał go
mocno. W wybałuszonych, przekrwionych oczach ofiary pirackiej
paranoi pojawiło się przerażenie.
– Kapitanie, pan go puści, co? – odezwał się Ropuch, któremu
nieobce były blaski i cienie życia bezdomnego. – Nic chłop nie zrobił.
– Możemy Strupa panu znaleźć, to się pan wyżyje – dodał Ognik,
również od zawsze solidaryzujący z wszelkimi przejawami żulerstwa.
Poparł ich Rozbryzg, ale jego słowa jak zwykle utonęły w plusku
strug wody.
Roland delikatnie postawił pijaka na ziemi i ostrożnie rozluźnił
sploty macki. Mężczyzna wciągnął powietrze z głośnym rzężeniem
i rozkaszlał się gwałtownie, a potem spojrzał z wyrzutem na pirata.
– Przecież ja… – wychrypiał.
– Cicho bądź – syknął Roland. – Zaprowadź mnie do Prukwy.
– Do kogo? – Pijak wybałuszył oczy w tak przekonujący sposób, że
musiało to być kłamstwo.
Kapitan rozwinął macki, które strzeliły jak bicz. Bezdomny zrobił
krok wstecz.
– No dobra – bąknął. – Zobaczymy, co się da zrobić, szefie.
– Ja myślę! – warknął pirat. – A wy – zwrócił się do reszty – na
stanowiska! I czekać!

***
Roland zawsze podejrzewał, że w St. Naarten istnieją miejsca,
o których nie ma bladego pojęcia. Nigdy jednakże nie przyszłoby mu
do głowy, że w metropolii znajduje się stocznia wyłączona z użytku
od minimum pięćdziesięciu lat. Zawahał się na widok odrapanego
muru z przerdzewiałą, obrośniętą pokrzywami bramą, za którą
wznosiły się spróchniałe magazyny przypominające gigantyczne
nagrobki. Jeszcze bardziej niepewnie poczuł się na widok tłumów,
które ujrzał za bramą. Przez chwilę miał wrażenie, że to, na co patrzy,
jest dziełem apokaliptycznej ulewy, która kiedyś litościwie wypłukała
całe miasto z mętów i szumowin, a ci, porwani wartkimi strugami,
wylądowali właśnie tu. Wrażenie to prysło, gdy uświadomił sobie, że
wszyscy ci ludzie są czymś pilnie zajęci. Jeden z mętów sztorcował
szereg innych, smagając ich frazą: „A prosedury, chopy? Co
z prosedurami, taka ich mać?”. Inny czyścił zardzewiałą rusznicę
w warsztacie wyglądającym na zaimprowizowany, a jego towarzysz
pilnie spisywał inwentarz, strzykając śliną przez szczerbę
w uzębieniu. Drogę przeciął im jednooki garbus taszczący sterty akt.
– Cep! – mruknął prowadzący go pijak.
– Co takiego? – najeżył się Roland.
– No, CEP. Centrum Enwigilacji Personalnej i tym samym kwatera
główna RZUL-u, co nie? Minę masz, szef, jakbyś nie wiedział, kim jest
Prukwa. To wyjaśnić chciałem!
– Chlorek! – ryknął waligóra z obnażonym torsem, wchodząc przez
drzwi do budynku, który już dawno powinien zostać przewrócony
przez litościwe wiatry. – Co to, kurna, jest? Kiedy kończysz zmianę?
Grafik ci przypomnieć, pierdoło?
– Wyluzuj, Śmieciuch, mamy zło.
– Zło? – Zdumienie Rolanda nie miało granic.
– ZŁOO – burknął jego przewodnik z niechęcią. – Zdarzenie Łobjęte
Ostrą Obserwacją.
– Czyli niby ja? – spytał pirat, przypomniawszy sobie wrażenie,
które towarzyszyło mu od chwili wypełznięcia na brzeg.
Obaj agenci RZUL-u spojrzeli na niego z pobłażaniem, jakby mieli
do czynienia z osobą niedomagającą umysłowo.
– Aleś ty bystry, szef. Gdzie jest Prukwa?
– Wizytuje MŁOT. Uważaj, bo wszedł w tryb WATT.
– Spoko.
– WATT? – spytał słabym głosem Roland.
– Wkurwiony, Ale Tylko Trochę.
Ruszyli ku nabrzeżu. Pirat nie przestawał się rozglądać, zaskoczony
ogromem przedsięwzięcia, które przyszło mu zwiedzać. Opuszczona
stocznia wydawała się niezależnym światem, którym rządziły
poczucie obowiązku i gotowość do służby. Każdy z zauważonych
funkcjonariuszy wywiadu Wysp Rozpustnych był w mniejszym bądź
większym stopniu odrażający i zapuszczony, ale zamiast przesiadywać
pod ścianami i popijać alkohol niewiadomego pochodzenia, wszyscy
uwijali się jak w ukropie. Z innych elementów typowych dla takich
miejsc pozostał jedynie smród, ale i on był rozrzedzony zapachem
atramentu, papieru i zapału.
– Łodprawa, chopy! – darł się jednonogi olbrzym o twarzy
zniszczonej ospą, stojący przed tablicą pokrytą wyrysowanymi kredą
słupkami i schematami. – Wydział defraudacji, długo mam czekać?
Na podwórku obok starsza pani o skrzekliwym głosie i makijażu
zbyt odblaskowym, by mogła być kimkolwiek poza weteranką
najstarszego zawodu świata, przyuczała równiutki szereg adeptów do
walki żyletką i kastetem. Roland miał ochotę zatrzymać się
i poprzyglądać, ale w tej samej chwili zza poczerniałego dachu
ostatniego magazynu wyłoniły się maszty.
Pirat widział w swoim życiu wiele wraków, w tym część własnego
autorstwa. Widział okręty spalone do linii wodnej, rozprute przez
rafy, zniszczone ogniem z dział czy po prostu spróchniałe ze starości.
Jednakże byłby gotów przysiąc, że żaden z nich nie przedstawiał się
tak źle jak jednostka, którą widział przy nadbrzeżu CEP-u. Jej smętny
bukszpryt wisiał na kilku ocalałych, powiązanych w dziesiątkach
miejsc linach. Grotmaszt, na którym brakowało rei, był tak
wychylony, że groził przewróceniem się na fok, pęknięty
w przynajmniej dwóch miejscach i trzymający się tylko dzięki
opatrunkom z desek. Po farbie pozostały jedynie złuszczone
wspomnienia, a pokład był tak wychylony, że chodzenie po nim
wymagało akrobatycznych umiejętności. Roland był przekonany, że
słyszy plusk wody wdzierającej się przez szczeliny w deskach
poszycia.
– MŁOT – rzekł agent wywiadu bez emocji. – Mobilne
Łobserwatorium Oznaczonych Terenów.
Stromizna pokładu bynajmniej nie przeszkadzała dziesiątkom
funkcjonariuszy RZUL-u, którzy uwijali się z aktami bądź pięli po
masztach w kierunku marsów i salingów, by zebrać meldunki od
obserwatorów. Roland zauważył, że ich lunety są skierowane głównie
na Gobbos i wyspy przyległe oraz na redę St. Naarten. Potem
dostrzegł Prukwę, który zapoznał się z jakimś raportem, wytarł nos
w rękaw i warknął na kilku czekających za nim gońców, którzy
natychmiast zbiegli po trapie i popędzili ku bramie. Prukwa
odprowadził ich wzrokiem i dzięki temu natychmiast zauważył
Rolanda. Wydmuchał nos raz jeszcze, tym razem bez użycia rękawa,
i zszedł ku niemu.
– Cześć – przywitał się pirat. – Pamiętasz mnie?
– Jasne. Gdyby nie wytyczne, które pan gubernatór wypisał, nieźle
byś po ryju zebrał, szef – oznajmił głównodowodzący RZUL-u,
czyszcząc sobie paznokcie zardzewiałym nożem.
– Na szczęście zostałem zaklasyfikowany jako ZŁOO – parsknął
Roland. – Słuchaj, Prukwa, sprawę mam.
– Pewnie chciałeś podziękować za to, żeśmy ocalili ci macki przed
Anielskim Bractwem. – Agent pokiwał głową i podrapał się
z chrzęstem po nieogolonym policzku. – Spoko, szef. Od dawna
szukaliśmy okazji do szerszej kunfrontacji. Chcieliśmy sprawdzić, na
co ich stać.
– I jak wyszło?
– Wyszło, jak wyszło – bąknął zagadkowo agent, ale jego wzrok na
moment musnął jeden z większych magazynów, sądząc po
dobywających się ze środka przekleństwach przypuszczalnie
pełniącym funkcję lazaretu. – Sprawę jakąś miałeś do mnie?
– Tak. Niecierpiącą zwłoki. Coś mi mówi, Prukwa, że stanęliśmy po
tej samej stronie barykady, czy tego chcesz, czy nie. W związku z tym
w twoim najlepszym interesie będzie mi pomóc.
Z tymi słowami Roland wyjął lusterko, w którym został zaklęty
Baobab. Ciemnoskóry szaman nie przestawał badać swego nowego
otoczenia i w tej właśnie chwili zajęty był wylizywaniem szyby od
środka. Prukwa zatrząsł się zauważalnie.
– Mamy go uwolnić tutaj? – spytał niepewnie. – Wiesz, szef, to nie
takie proste.
 – Domyślam się. Macie prosedury. – Roland uśmiechnął się
z wyrozumiałością. – Wystarczy mi instrukcja obsługi.

***
Wizyta w CEP-ie, choć pouczająca i otwierająca oczy na nowe
fakty, zajęła Rolandowi zbyt dużo czasu. Wybiegł przez zardzewiałą
bramę i kierując się wskazówkami Prukwy, pognał w stronę miejsca,
które od zawsze nazywano Królewskim Parkiem. Był to piękny,
zadbany, słoneczny las, który oczywiście z żadnym królem nie miał
nic wspólnego, bo nikt taki na Wyspy Rozpustne nie przybywał,
chyba że incognito. Nazwa miała wabić bogatych, znudzonych
wczasowiczów, którzy zapragnęli przywieźć z wakacji na Wyspach
Rozpustnych trofeum myśliwskie, a polowanie w byle zagajniku było
poniżej ich godności. By ułatwić realizację tych marzeń, agencja
zarządzająca parkiem skrupulatnie usuwała wszelkie gałęzie
i wyrównywała nierówności w runie leśnym, by niedzielni myśliwi
przypadkiem nie pospadali z koni. Pracownicy parku zawczasu poili
też mieszkające tam sarny i zające środkami otumaniającymi, by
strzał z siodła nie okazał się nazbyt wielkim wyzwaniem.
Miejsce to upodobał sobie marynarz Smyrg.
Roland wolał nie analizować przyczyn, dla których pirat, miast
zamieszkać w tawernie bądź choćby na ulicy, jak przystało na wilka
morskiego, wolał wygrzebać sobie norę pod krzakiem jałowca.
Jakiekolwiek rozmyślania na ten temat prowadziły do kwestii
poczęcia Smyrga. Jego niewielkie rozmiary, prędkość, z jaką się
poruszał, oraz podejrzanie długie uszy sugerowały bowiem, że
najwyraźniej musiał w nim maczać łapy jakiś niebywale śmiały zając.
Takie było przekonanie większości załogi, a Rolandowi spodobało się
na tyle, że go nie dementował, choć sam wiedział, że przyczyną
wszelakich deformacji bywa po prostu natura Mórz Wszetecznych.
Bądź, w jego przypadku, klątwa.
Kapitan pokręcił głową, odpychając od siebie wszelkie myśli,
i nachylił się nad dziurą.
– Smyrg, jesteś tam?! – zawołał, wciąż lekko zdyszany po biegu. –
Wyłazisz czy mam cię wykurzyć?
 Pirat wysunął głowę z jamy, otworzył szeroko oczy na widok
dowódcy i wyskoczył ze zwinnością przeczącą grawitacji.
– Panie kapitanie! – zawołał drżącym głosem, strzygąc uszami. –
Nie spodziewałem się…
– Ja też się wielu rzeczy nie spodziewałem. Przeczytałeś mój list?
– Tak! Lekko nie było, ale dałem radę.
– Znalazłeś tego, kogo kazałem ci znaleźć?
– Tak! – Smyrg stanął słupka. – Strasznie ważna persona się z niego
zrobiła. Gada długaśnymi zdaniami, księgi z ręki nie wypuszcza, cosik
po obcemu mówi… Aż strach patrzeć. Uważa się za tego tam… Za
wihajstra.
– Za magistra.
– No, mówię przecież.
– Dobra, Smyrg. – Roland obejrzał się na miasto, jakby obawiał się,
że lada moment spadną na nie salwy „Skuy”. – Posłuchaj mnie teraz
uważnie. Odnajdziesz go i zadasz mu w moim imieniu pewne pytanie.
Powiesz mu, że za udzielenie dobrej odpowiedzi dostanie porządny
grant. No, chodź bliżej. – Kapitan uśmiechnął się, rozbawiony własną
myślą. – Powiem ci na ucho.

***
Roland nie miał pojęcia, ile czasu zmitrężył w stoczni, ale dotarcie
do Królewskiego Lasu zajęło mu o wiele więcej czasu, niż z początku
zakładał. Jak na złość miał jeszcze kilka spraw do załatwienia. Nie
wiedział tylko, że los również przygotował dla niego niespodziankę.
Wychodził właśnie ze sklepu z artykułami papierniczymi, żegnany
pokłonami przez sprzedawcę o mętnym wzroku typowym dla artysty,
do ostatniej chwili próbującego namówić go do pozowania, gdy blask
słońca nagle pociemniał, a z wyrysowanego na chodniku pentagramu
wyjrzał Wormancjusz. Diabeł oparł się łokciami o brzeg i puścił do
niego oko. Roland przez ułamek sekundy zastanawiał się, czy nie
wtrącić go do środka dobrze wycelowanym kopniakiem, ale
przypomniał sobie o swoim kontrakcie i o tym, że jest mu winien
posłuszeństwo. Udał więc uśmiech i podszedł do Wormancjusza.
Usiadł naprzeciwko niego na rozgrzanych płytach z piaskowca.
 – Co słychać? – spytał diabeł.
– Nic takiego – odparł Roland lekceważąco. – „Skua” szykuje się do
otwarcia ognia, a delegacja visslandzka nadal przebywa
u gubernatora. Rozstawiłem ludzi, by ich zatrzymać…
– Wiem. Spodziewałem się, że będziesz tam z nimi.
– Miałem coś do załatwienia.
– Ciekawe. – W oczach diabła zapłonął ogień. – Ciekawe, co jest
ważniejsze od twej misji. Przypomnieć ci warunki kontraktu?
Roland uśmiechnął się najszczerzej, jak umiał.
– Warunki kontraktu pamiętam doskonale. Świetnie też zdaję sobie
sprawę z tego, że uwolniliście mnie od straszliwej klątwy. Zwykła
ludzka przyzwoitość nakazuje mi wierną służbę.
– Sęk w tym, że ty nie jesteś przyzwoitym człowiekiem.
– Jestem natomiast człowiekiem pragmatycznym i zaradnym. –
Pirat wyszczerzył zęby. – Nie dość, że już raz ocaliłem „Odmęt” przed
zatonięciem, to jeszcze skrupulatnie wypełniam wszelkie twoje
zalecenia! Moi ludzie…
Wormancjusz zacmokał delikatnie, przerywając mu wypowiedź.
Żartobliwie pociągnął za sukienkę przechodzącą dziewczynę, ale ta
uwolniła się szarpnięciem i szła dalej przed siebie, błyskając
opalonymi łydkami. Mieszkańcy St. Naarten z wprawą wymijali
uczestników dyskursu międzywymiarowego.
– Nie zapomnij, Rolandzie, o najważniejszej sprawie – powiedział
cicho. – Punkt pierwszy drugiego paragrafu kontraktu, ten wypisany
dużą czcionką. Nie chodzi o to, byś owych oburzonych
Visslandczyków pozabijał, potopił czy zjadł, bo to możemy sami
łatwo zaaranżować. Niestety, zakończyłoby się to zapewne militarną
interwencją tych niepoprawnych zazdrośników, co źle wróżyłoby
naszej inwestycji. Innymi słowy, Rolandzie, masz wymyślić coś, dzięki
czemu Visslandczykom odechce się Wysp Rozpustnych raz na zawsze.
– Nie przejmuj się – oznajmił wesoło kapitan i wstał. Choć wzdragał
się z obrzydzenia, poklepał diabła poufale po ramieniu. – Mam już
pewien pomysł.
– Świetnie. Będę się przyglądał z zapartym tchem. Aha, delegacja
visslandzka opuszcza właśnie pałac gubernatora. Na twoim miejscu
bym się pospieszył.

***
Roland dotarł na miejsce dosłownie w ostatniej chwili. Zziajany
i zdyszany wypadł na Trakt Gościnny, gdy ten niespodziewanie, jak
za dotknięciem magicznej różdżki, zaczął pustoszeć. Mieszkańcy
St. Naarten nadal udawali, że nic się nie dzieje. Skręcali do tawern,
nie przerywając rozmów ze znajomymi, zamykali okna z obawy przed
ewentualnym deszczem bądź uderzali się w czoło, przypominając
sobie o jakichś zaległych sprawach, i znikali w bocznych uliczkach.
Nad Traktem Gościnnym zawisła cisza, równie ciężka i nieprzyjazna
jak żar lejący się z nieba.
Potem bruk zaczął drżeć pod obcasami maszerujących żołnierzy.
Ognik i Rozbryzg poderwali się z ławeczki pod rozłożystym wiązem
i złapali za kordelasy. Julia, który jeszcze przed chwilą z zachwytem
analizował po kolei wszystkich kamiennych grubasów na cokole
fontanny, zamarł z tasakiem w ręku. Melon wsparł się na nabijanej
gwoździami maczudze, a Ropuch wyciągnął skądś ogromną
halabardę. Cisza stała się jeszcze cięższa.
– Wiedziałem, że czekamy na coś fajnego – mruknął ucieszony
Dupochlast. – Zapowiada się niezła rozpierducha.
– Morda w kubeł, ogoniasty – warknął zdyszany Roland. – Ani
kroku. Ani słowa. Mandragora, masz. Kupiłem ci kredki.
Wstrząs na obliczu pirata zapewne nie byłby większy, gdyby
kapitan rymnął przed nim na kolana i z miejsca mu się oświadczył.
Roland jednak chwilowo nie dbał o stan emocjonalny swego zespołu.
Wolnym krokiem, ocierając pot z czoła, wyszedł na środek prażonej
słońcem ulicy, a obie macki – wykrzywione niczym rozwścieczone
kobry – zastygły nad jego głową.
Kamraci bez słowa wyszli z cienia i utworzyli za jego plecami
milczący, złowieszczy, niezniszczalny półokrąg, najeżony
morderczymi, wyszczerbionymi ostrzami. Nadciągający defiladowym
krokiem Visslandczycy byli tuż-tuż.
„Ale gorąco… – pomyślał wściekły kapitan. – Nie służy mi ten
klimat. Dobra, miejmy to już za sobą”.
 Visslandzki oddział wypadł zza rogu i zamarł na ułamek sekundy.
Sierżant warknął ochryple, szczęknęły unoszone karabiny, błysnęła
stal szeregu pancerzyków zasłaniających pierś idącego w środku
dostojnika. Przez twarz Rolanda przemknął złośliwy uśmiech.
„Ośmiu – przeliczył wrogów. – Rzeczywiście, byłaby niezła
rozpierducha”.
W trakcie swej pirackiej kariery prał już Skellenberczyków, Orrhian
oraz Visslandczyków, ale dwie pierwsze nacje traktował
z obojętnością. Tylko Visslandia wyzwalała w nim tajoną na co dzień
gorycz, która szybko przeradzała się w furię. Tym trudniej było mu
teraz zachować kamienną twarz, zrobić krok naprzód i zawołać:
– Odłóżcie te pukawki. Tuzin moich strzelców czai się na dachach,
niedojdy. Padniecie wszyscy, nim któryś z was porządnie wyceluje.
Kilku visslandzkich żołnierzy zerknęło z obawą ku górze. Lufy
karabinów zakołysały się, ale znów stwardniały, gdy sierżant
warknięciem przypomniał o dyscyplinie. Wtedy niespodziewanie szyk
roztrącił osłaniany dotychczas dostojnik.
To, że po jego twarzy również spływały strużki potu, stanowiło
niewielką pociechę. Roland spojrzał na jego zimne, lodowate oczy,
zaciętą twarz i cienki wąsik, wyhodowany zapewne po to, aby
podkreślał grymas obrzydzenia, i z trudem opanował ochotę, żeby
przygnieść go do ziemi i rozsmarować po bruku kilkoma uderzeniami
czaszki.
– Kapitan Roland zwany Wywijasem! – powiedział Visslandczyk,
udając zdumienie. – Gubernator twierdzi, że zbawił pan miasto.
Pirat odniósł wrażenie, że świat zadygotał pod jego stopami,
a niebo uleciało nieco wyżej, by spaść na niego z większym impetem.
Gardło miał wyschnięte na wiór i z największym trudem przełknął
ślinę. Zamrugał i spojrzał jeszcze raz na obcego. Twarz nie nosiła
żadnych szczególnych znamion i uosabiała jedynie najwydatniejsze
cechy visslandzkiej arystokracji – nieprzejednanie, arogancję oraz
niewyobrażalną chciwość. Zdradził go dopiero głos –
charakterystyczny, nosowy, z lekką chrypką, jakby lada moment miał
przejść w kaszel.
Słyszał go tylko kilkakrotnie, i to dawno temu, gdy był dzieckiem,
ale rozpoznał go natychmiast.
„Nie wierzę – pomyślał ze zgrozą. – To niemożliwe. Morza
Wszeteczne nie są aż takie małym miejscem…”.
– Ja zaś widzę jak na dłoni, że służy pan Piekłu – ciągnął
Visslandczyk. – Ciekawe. Czyżby gubernator aż tak się mylił?
Roland na ułamek sekundy uniósł wzrok, aby choć przez moment
nie patrzeć na rozmówcę, i spojrzał na pałac gubernatorski.
Wydawało mu się, że na balkonie dostrzega ciemnowłosą, barczystą
sylwetkę, niewykluczone, że z lekką nadwagą.
„Ciekawe, czy pojął, z kim ma do czynienia – pomyślał. – Chyba
nie. Nigdy nie zdradziłem im jego nazwiska”.
Z mściwością wbił wzrok w Visslandczyka.
– Gówno tam wiesz – wycharczał. – Gdybym nie szanował tego
miasta i tych ludzi, rozszarpałbym cię tu i teraz na kawałki.
Tymczasem chcę ci zaoferować układ. Pakuj się na „Skuę” i wracaj do
domu, a tam poradź wszystkim, aby już nigdy nie spoglądali
zazdrosnym okiem na Wyspy Rozpustne. Nigdy. Jeśli nie masz na to
ochoty, wypłyń za granicę wód neutralnych, a pokażę ci, co się stanie
z każdym, kto będzie miał do tych wysp jakiekolwiek pretensje.
– Gdybym był człowiekiem romantycznym – Visslandczyk zaśmiał
się bez wesołości – uznałbym, że to wyzwanie na pojedynek. Nie
wiedziałem, że Piekło stać na takie gesty!
– Jak zwał, tak zwał. Będę czekać za bojami. Będę czekać
i obserwować.
 Rozdział szósty

„Każdy z wielkich narodów Mórz Wszetecznych można opisać kilkoma

przymiotnikami. Wszyscy wiedzą, że Skellenberczycy są nadęci, świętobliwi
i niereformowalni, Orrhianie skąpi, nieufni i zadziorni, a mieszkańcy Derenis
prymitywni, pragmatyczni i przedsiębiorczy. To wystarczy, by o każdym
z tych narodów ułożyć dziesiątki dowcipów.
To samo można zrobić z Visslandią, ale problem tkwi w tym, że żaden z tych
dowcipów nie będzie ani odrobinę śmieszny”.

Traktaty polityczne, Villen d’Agust

Były w życiu kapitana Rolanda zwanego Wywijasem takie chwile,

kiedy tylko i wyłącznie chłodna morska bryza mogła ukoić jego
wzburzenie. Stał teraz na studzience okrętu podwodnego – już
wiedział, że powinien nazywać go kioskiem – i z zamkniętymi oczami
chłonął kolejne podmuchy wiatru. Jego sytuacja jak do tej pory była
w najlepszym razie beznadziejna. Wiązał go bezwzględny kontrakt
zobowiązujący do absolutnego posłuszeństwa wobec Piekła, w myśl
którego żeglować musiał na jednostce, która napawała go lękiem
o wiele większym niż stary, dobry „Błędny Rycerz”. O wiele gorsze
było to, co podszeptywał mu morski instynkt – Piekło,
reprezentowane przez Wormancjusza, z pewnością nie było wobec
niego szczere i właśnie wciągało go w wielką intrygę, z której musiał
się jak najszybciej wyplątać. Wyglądało jednak na to, że szybko mu
się to nie uda.
„Nie poznał mnie – myślał gorączkowo. – Nie pamięta. Nic w sumie
dziwnego, byłem dzieckiem… Tym lepiej dla mnie. Mam sukinsyna
w zasięgu ręki”.
Niespodziewanie Roland zwany Wywijasem zyskał osobisty,
niezwykle ważny powód, by przynajmniej na chwilę stanąć po stronie
Piekła.
– Wypruję flaki, wywrócę na lewą stronę, posypię solą i mewy będę
karmił, potem zawołam Berbelucha, żeby go wskrzesił. I zacznę na
nowo.
– Nic żem nie zrobił – odezwał się nieco poruszony Mandragora. –
Nic a nic.
Roland zamrugał oczami i uświadomił sobie, że ostatnie słowa
wypowiedział na głos. Ogromny pirat stał tuż za nim i wpatrywał się
w niego ze zmarszczonymi brwiami.
– To nie było o tobie – mruknął i odwrócił wzrok.
Przez moment wpatrywał się w bezkres zalanego słońcem oceanu.
„Odmęt”, ciągnięty przez cierpliwego, pluskającego rytmicznie
Dyszelka, sunął po niezmąconej tafli w stronę wielkich,
podskakujących na falach boi, wytyczających granicę wód
neutralnych Wysp Rozpustnych. Ich kontury rozmywała już słoneczna
mgiełka, a przed nimi wyrastało Smoczysko, grupa ostrych skał
otoczonych rojami ptactwa. Daleko za nimi ciągnęła się Płastuga,
wyspa, która nie wchodziła już w obręb archipelagu, jak na ironię
również pokryta skałami. Było prawie jak za dawnych czasów. Prawie
idealnie.
– A to ciekawe było – podjął rozmowę Mandragora. – Inspirujące.
– Coś chciałeś?
– Chciałem. Barnaba mówi, że pora się zanurzyć.
– To ja to ustalam.
– Aha. A możemy zrobić to już teraz? – Pirat zmarszczył brwi. – Bo
Grzmot zaczyna mi działać na nerwy.
Roland znów zamrugał, usiłując dociec sensu tego zdania, gdy
niespodziewanie uświadomił sobie, że kudłaty satyr od jakiegoś czasu
krąży po pokładzie okrętu między najeżonym zębami dziobem
a kioskiem, nie przestając przy tym gadać do siebie z takim
przejęciem, że z uszu buchała mu para. Roland z doświadczenia
wiedział, że satyr popadał w ten stan, gdy miał jakiś większy problem
i musiał go sam ze sobą przegadać. Wszelkie próby przywrócenia go
do rzeczywistości były z góry skazane na niepowodzenie.
„A więc ciebie też coś gnębi? – pomyślał gorzko. – Kiedyś poproszę,
żebyś mnie nauczył tej sztuczki z gadaniem do siebie. Ciekawe, czy
rzeczywiście coś daje”.
– Zaraz go zgarnę – burknął do Mandragory w nadziei, że ten
zostawi go w spokoju, ale olbrzym nie ruszał się z miejsca.
– A czemu nie włoiliśmy tym Visslandczykom w St. Naarten?
Byliśmy gotowi.
– Bo tak wyszło. Spuścimy im lanie przy innej okazji, Mandragora.
Koncertowe lanie.
– Kiedy?
– Już niedługo.
Boje wyznaczające granicę wód terytorialnych były coraz bliżej.
Jednocześnie za ostrymi, czarnymi skałami Zębiska zamajaczyły
jakieś maszty. Mandragora nie ruszał się z miejsca.
– A ten tego… – zagaił, najwyraźniej ośmielony. – A po co mi te
kredki?
– Dowiesz się niebawem. Pod pokład.
Roland przepuścił Mandragorę przodem, sam ułowił Grzmota
macką i ściągnął go po drabince na dół, na nieco duszny mostek
okrętu podwodnego, gdzie powitały go chłodne, nieprzyjazne
spojrzenia diabłów. Nad jego głową małe demoniątka z energią
zakręcały zawory, uszczelniając właz.
– Barnaba, kurs południowy wschód ku zachodowi – warknął
Roland. – Głębokość peryskopowa. Mroczek, przypomnij mi wszystko
o uzbrojeniu tej trumny.
Tymoteusz uśmiechnął się z wyższością i wskazał kapitanowi drzwi
oznaczone tajemniczą nazwą „Torpedownia”. Gdy pstryknął palcami,
stanęły otworem, a w środku zajaśniało żółte światło. Diabeł skinął na
kapitana i razem zagłębili się w ciemność.
Roland sądził, że po żegludze na „Błędnym Rycerzu” nie ma już
rzeczy, która by go zdziwiła lub zaskoczyła. Tymczasem wielkie,
szklane rury, umieszczone jedna na drugiej wzdłuż ścian komory
wstrząsnęły nim do głębi. W każdej z nich drzemało bowiem
stworzenie na pierwszy rzut oka przypominające węgorza, ale
potężniejsze, dłuższe i o silniejszych szczękach. Kapitan podszedł krok
bliżej i natychmiast zapragnął się cofnąć, gdy jeden z potworów
otworzył całkowicie niebieskie ślepia.
– Sześć torped samobieżnych, zdolnych w ciągu niecałej minuty
wygryźć dziurę w poszyciu wzmocnionym miedzianą blachą –
oznajmił Tymoteusz ze złowieszczą dumą. – Ze zwykłym radzą sobie
trzy razy szybciej. Są w stanie oddychać powietrzem atmosferycznym
przez jakieś dwie minuty, a potem zdychają, ale wcześniej urządzają
masakrę załogi na dolnym pokładzie. Okropna śmierć.
– To jest dla ciebie okropna śmierć? – zdziwił się Roland. –
Rozczarowujesz mnie. Sądziłem, że jako diabeł trochę się na tym
znasz. Powiedz lepiej, jak się tym celuje.
– Werbalnie – odparł urażony Tymoteusz, odganiając
dmuchnięciem lok z czoła.
– Czyli za pośrednictwem tego waszego dziadka Borguna. Ależ to
pomysłowe. Testowaliście kiedyś te torpedy?
– Jasne – odparł diabeł zbyt szybko, aby mogła to być prawda.
– Aha.
Plusk na zewnątrz okrętu, oznaczający początek zanurzenia, jak
zwykle pogorszył Rolandowi nastrój. Gdy wyszli z Torpedowni, miał
ochotę kogoś rozszarpać, ale zamaskował emocje obojętną, skupioną
miną.
„Coś mi się wydaje, że przyjdzie mi walczyć nie tylko z intrygami
diabłów, ale też z ich przeklętą technologią – pomyślał. – A do tego
jeszcze z własną przeszłością. Cóż, z tą ostatnią przypuszczalnie
uporam się najszybciej”.
– Oprócz tego mamy jeszcze ostrze tnące na dziobie i na burtach! –
zawołał za nim Tymoteusz, urażony brakiem atencji.
Roland nie skomentował tego ani słowem.
– Borgun, namów te swoje torpedy, by były gotowe – warknął. –
Barnaba, przyspiesz trochę i ściągnij mi pierdyskop. Julia, zgarnij
Grzmota i resztę chłopaków do kambuza. Czekajcie tam na mnie.
Julia, który z niezdrową fascynacją przyglądał się lazurowym
falom, omywającym okno rufowe i bladł z każdym uderzeniem serca,
bąknął coś pod nosem, złapał mięsistą dłonią terkoczącego satyra za
róg i powlókł go za sobą. Kopyta Grzmota wyryły dwie długie rysy
w metalowej podłodze.
– Dopilnuję, by nic im się nie stało – rzekła Ariadna i udała się
w ślad za piratami, kołysząc lekko biodrami. Roland wodził przez
moment wzrokiem za jej ogonem.
– Ropuch, Mandragora, wy zostajecie tutaj. Wierzbak też, na
wypadek, gdyby Dyszelek poczuł się samotny – syknął Roland, po
czym złapał drążki peryskopu i wbił wzrok w wizjer.
Przez moment nic nie widział, gdyż zacisnął powieki, aby raz
jeszcze się skupić.
„Pieprzyć diabły, kontrakt i te ich pomysły – pomyślał. – Tym
zajmę się później. Później. Teraz zrobię to, co obiecałem
Mandragorze. Zafunduję tym przeklętym Visslandczykom łaźnię,
która wstrząśnie nawet Mroczkiem. W imię, kurwa, zasad”.
Świat dookoła niego ucichł. Gdzieś w oddali trzasnął właz, umilkło
trajkotanie Grzmota, fale szumiały i bulgotały, Dyszelek z szelestem
ocierał się o burty ciągniętego okrętu, Wierzbak coś mruczał.
W końcu Roland otworzył oczy, a wtedy peryskop, raz po raz
obmywany falami, ukazał mu kontur fregaty wyłaniającej się zza skał.
Pięknej, smukłej, trzymasztowej fregaty, idealnego narzędzia do
wzbudzania strachu i utrzymywania dyscypliny.
Dłonie pirata pobielały.
– Już ja ci, kurwa, pokażę…
Nie usłyszał kroków za sobą.
– Ja też bym chciał panu coś pokazać.
Głos Berbelucha wdarł się między jego rozgorączkowane myśli
niczym zimny skalpel. Roland aż podskoczył i z trudem powstrzymał
wrzask. Odwrócił się gwałtownie, a wtedy podchwycił lodowaty
wzrok lekarza pokładowego, lśniący nieznanym dotychczas blaskiem.
Cofnął się o krok i uderzył potylicą w kolumnę peryskopu.
– Nie mogłeś sobie wybrać lepszego momentu? – warknął.
Berbeluch wyglądał na urażonego.
– Szukałem was przed paroma godzinami! – wycedził. – Na okręcie
nie było nikogo oprócz diabłów, tego tu miłośnika głowonogów
i gadającego do siebie kozła! Następnym razem proszę zajrzeć do
lazaretu i wspomnieć, że planuje pan wypad. Ja przecież również
należę do załogi!
Roland przełknął ślinę, zastanawiając się, jak najłagodniej
powiedzieć lekarzowi, że samo jego pojawienie się wzbudza niepokój
nawet w nieporuszonym zazwyczaj Mandragorze. Potem przypomniał
sobie, że w sytuacji, w której się znalazł, potrzebował każdego
możliwego sojusznika.
– Zgadza się – rzekł. – Ostatnio zaniedbuję resort medyczny służby
zdrowia. Pokaż mi więc, Berbeluch, czym się chciałeś pochwalić.
Mandragora, przejmij dowodzenie.
Minął zachłystującego się z wściekłości Barnabę, z niezrozumiałych
względów musnął palcami szklaną kulę z duszami i wyszedł w ślad za
lekarzem, odprowadzany wzrokiem dziesiątków zadziwionych ryb.

***
Roland wrócił po chwili, milczący i zadumany. Stłumił ostatni
dreszcz, bez słowa odsunął Mandragorę od peryskopu i wpatrywał się
długo i z namysłem w wyraźną już sylwetkę okrętu.
– Co tam u ludojada? – burknął pirat, który co prawda nie miał
pojęcia o dowodzeniu okrętem podwodnym, ale obraził się, gdy
musiał je oddać za szybko. – Czym się chciał pochwalić? Przyszył
żabie koci ogon?
Kapitan nie podjął tematu. Przez chwilę jeszcze spoglądał przez
peryskop, a potem zawiesił ciężkie, niebezpieczne spojrzenie na
Barnabie.
– Właśnie naszła mnie nowa kwestia – wychrypiał. – I dobrze
zastanów się nad odpowiedzią, diable. Z tym, że Travlańczycy w jakiś
sposób poznali wasz sekret, dość łatwo się pogodziliście. Podejrzanie
wprost łatwo, ale to nie problem na tę chwilę. Jak byś więc
zareagował na wiadomość, że Visslandczycy również wiedzą
o istnieniu „Odmętu”?
– To mało prawdopodobne. Wręcz niemożliwe – prychnął Barnaba.
– Przed paroma godzinami rzuciłem wyzwanie ich przywódcy na
ulicach St. Naarten – ciągnął Roland. – Obiecałem mu, że się
spotkamy na wodach neutralnych. Ten przyjął wyzwanie. Dopiero
przed chwilą uświadomiłem sobie, że nawet nie spytał, jak zwie się
nasz okręt. Zupełnie jakby wiedział.
– A może nie wie? – Tymoteusz obnażył kły. – Może krąży tam,
dufny w swe siły, przekonany, że rozgromi byle pirata? Nie wie, że
jesteśmy gotowi go zaskoczyć!
Roland zmiażdżył Tymoteusza wzrokiem i znów skupił się na
Barnabie. Powoli wskazał pentagram.
– Uruchomcie to gówno. Muszę się naradzić z Wormancjuszem.
Dobrze, by wiedział, że śmiertelnicy wykradają mu sekrety.
– Systemy łączności nie działają pod wodą – rzekł z wyższością
Barnaba, a potem zmrużył oczy. – A szkoda, bo zgodzę się z tobą,
Rolandzie. Wszystko to wydaje się całkiem podejrzane. Zdecydowanie
trzeba przyjrzeć się sprawie, a zacząłbym od tej hołoty, którą za sobą
wleczesz.
– Co?! – Roland zgarbił się i zacisnął pięści.
– Jestem przekonany, że to któryś z nich nas zdradził. – Barnaba
skrzywił się i założył ramiona na szerokiej piersi. W mocarnej dłoni
Tymoteusza pojawił się długi miecz o szerokim ostrzu, a Borgun
odwrócił się od akwarium z wielką rusznicą w ręku. – Dlatego też
kazałem Ariadnie ich zapieczętować w kambuzie – dodał.
Diablica, oparta o framugę, wygięła ponętnie ciało. Ogon, czego
Roland nie mógł przegapić, wyjrzał na moment zza jej ramienia.
– Chyba wam się, czorty, coś we łbach poprzestawiało – warknął
głucho Mandragora. Ropuch skrzywił się i wyciągnął kordelas,
Wierzbak odwrócił się i zacisnął monstrualne pięści. Zapadła
mordercza cisza.
„Czterech na czterech – pomyślał rozbawiony niespodziewanie
Roland. – Czterech obłąkańców na cztery biesy. Ale byłaby
rozpierducha…”.
– Popełniłeś właśnie wielki błąd, Barnabo, i nie zapomnę ci tego –
powiedział powoli, nie spuszczając wzroku z siwowłosego diabła.
Potem powoli, starannie przyjrzał się pozostałej trójce, jakby chciał
wyryć sobie ich oblicza na stałe w pamięci. – Wam również. Za
dwanaście miesięcy i dwadzieścia siedem dni kończę służbę dla
Piekła. Wtedy przypomnę sobie, kto uwięził podstępem moich
dzielnych kamratów, i wywlokę wszystkim w to zamieszanym flaki
przez dupę bądź inny preferowany otwór w ciele.
– Nie wymądrzaj się – warknął Tymoteusz. – Zdaje się, że mamy
visslandzką fregatę do rozwalenia.
– Po pierwsze, nie ty, tylko ja – ostudził go Roland. – Po drugie, to
nie ta fregata.
Tymoteusz rozdziawił szeroko paszczę.
– Jak to nie!? – jęknął rozdzierająco. – Sprawdziłem w almanaku!
Policzyłem maszty i furty armatnie, sprawdziłem kąt nachylenia
bukszprytu, zarys pokładu rufowego, ilość zdobień, rodzaj uskoku…
– Fregata to nazwa jednostki bojowej – prychnął Roland. –
Visslandczycy od lat korzystają z okrętów tego samego rodzaju, które
po zakończeniu służby trafiają w ręce prywatne, gdzie nie są już
nazywane fregatami. Co więcej, zaczynają różnić się od tych, które
nadal pływają pod banderą wojenną. Wyróżniają się na ogół
nierównym trymem, nieco mniej uporządkowanym takielunkiem,
głębokim zanurzeniem i mniejszą sprawnością manewrową.
Przyjrzałem się dobrze okrętowi, który groził St. Naarten. To
z pewnością nie ten, który właśnie wypłynął zza Smoczyska.
– Zaczynam mieć już dosyć twego mydlenia oczu! – parsknął
Tymoteusz, aż drżąc z powodu urażonej dumy. – Mogłeś mieć rację co
do pierwszego okrętu, tego „Chaosu”, ale tym razem na pewno się nie
mylę. Co usiłujesz mi wmówić? Kręcisz, Wywijas, zupełnie jakbyś pan
chciał diabłem zostać! Albo prawnikiem! Dość tego! Borgun, uruchom
zwiad!
Niewidzialna pompa znów wzburzyła wodę w akwarium i zassała
najbliższe ryby, które pomknęły szklanymi rurami ku powierzchni
i po chwili wróciły innymi. Ledwie wpadły do zbiornika, gdy siedzący
na taboreciku Borgun zaczął interpretować ich meldunki.
– Ludzie, dużo ludzi. Mało to precyzyjne, wystarczy, by było więcej
niż trzy, a ryby uznają, że to dużo. Statek… Tak, to wiemy. Mocno
obrośnięte dno. Dużo ludzi. Krzyki. Dużo krzyków. No, kochane
rybeńki.
 – Dużo krzyków – powtórzył cicho Roland.
Okręt w wizjerze peryskopu właśnie wykonywał zwrot i uchodził
na pełne morze. Niewykluczone, że było to tylko złudzenie, ale
piratowi wydawało się, że manewr był przeprowadzony pospiesznie,
wręcz w panice. Zupełnie jakby przed czymś uciekali.
Przed nimi? A może przed czymś, co jest za nimi?
Tknięty nagłym przeczuciem kapitan obrócił peryskop i ujrzał szare
kłęby mgły, sunące ku nim po falach, zbyt gęste i zbyt nieoczekiwane,
aby mogły być dziełem natury. Pirat poczuł, że włos jeży mu się na
głowie.
– Zanurzenie! – warknął.
Barnaba kopnął dźwignię i pchnął stery. „Odmęt” runął na
spotkanie krainy, która stanowiła inspirację dla jego nazwy, a Roland,
w pośpiechu wciągający peryskop, wyobraził sobie, jak szare kłęby
otaczają ich ze wszystkich stron, a jej centrum niespodziewanie
ożywa migotliwymi rozbłyskami wystrzałów z pełnej burty.
I wtedy, jak na życzenie, rozległ się stłumiony łoskot salwy. Jedna
z kul przywaliła w mostek, aż echo poszło. Dyszelek wzdrygnął się
i szarpnął gwałtownie, posyłając część obsady mostka na podłogę.
Kapitan również rymnął na kolana.
„Zasadzka – pomyślał z niedowierzaniem. – Visslandczycy chcieli,
byśmy pognali za tamtą jednostką, a sami w międzyczasie podkradali
się bliżej, skryci szarą mgłą. Podstępne łajdaki…”.
Prawe kolano bolało jak rzadko kiedy. Roland zerwał się, zaciskając
zęby, i odwrócił głowę ku diabłom, w porę, by ujrzeć pospieszną
wymianę spojrzeń między Ariadną i Barnabą. Diablica uniosła się
i nader starannie otrzepywała sobie nogawki.
– Jasna cholera, co to było?! – wrzasnął wściekle, udając wielkie
wzburzenie, ale jego umysł skupił się na czymś innym. Jedna z macek
niespostrzeżenie wyciągnęła zwój cieniutkiej nici, zwędzonej
z lazaretu Berbelucha, rozwinęła ją i niezauważalnie zawiązała wokół
ogona Ariadny. – Strzelają z armat do okrętu podwodnego?
– Ależ on głupi! – parsknął wzgardliwie Tymoteusz. – Przecież
wiadomo, że…
Roland tym razem pozwolił mu się wygadać. Znów uklęknął, udając
wielki ból.
– Jasna cholera, Ropuch! – syknął. – Chodź tu i pomóż mi wstać!
Chyba się w kolano za mocno walnąłem!
Wzruszony pirat natychmiast przypadł do swego kapitana i objął
go.
– Puszczaj, pajacu! – warknął tamten ledwie słyszalnie. – Puść mnie
i słuchaj, tumanie! Gdy Ariadna wyjdzie, odczekaj minutę i idź za nią.
Patrz, dokąd doprowadzi cię nić!
Jednym z wielu niepojętych talentów Ropucha była umiejętność
niepostrzeżonego przemieszczania się po pokładzie okrętu. Nikt nie
wiedział, w jaki sposób pirat dokonuje tej sztuki, bo pokłady
żaglowców z reguły bywały niebywale zatłoczone i mało co uchodziło
uwadze żeglarskiego kolektywu, ale Ropuch umiał przekradać się po
całej jednostce tak, że nikt go nie zauważał. Roland przypuszczał, że
pewien związek ma z tym legendarna wprost brzydota pirata, tak
wielka, że dla ochrony własnej poczytalności ludzie woleli nie
zwracać na niego uwagi, ale talent pozostawał talentem.
Tymoteusz ciągle gadał. Roland nie uciszał go. Podszedł do ściany
z zegarami i odszukał na niej głębokościomierz, a potem kompas. Szli
na głębokości dziesięciu metrów prosto na północ, w kierunku
otwartego morza.
– Barnaba – warknął. – Wykonaj ciasny zwrot i skieruj okręt na
południowy wschód, a potem wyjdź na pierdyskopową. Wierzbak,
przyhamuj nieco Dyszelka. Borgun, wypuść swoje rybki zwiadowcze.
Tymoteusz, zamknij już jadaczkę. Zajmij się czymś. Możesz na
przykład przygotować torpedy i zacząć sobie wyobrażać, co ci zrobię,
jak którąś wypuścisz bez mojej wiedzy.
Ciemny diabeł zdmuchnął lok i wymaszerował manifestacyjnie.
Mandragora odprowadził go szyderczym chichotem.
– Jakie plany, kapitanie? – spytał suchym głosem Barnaba.
– Zaczaimy się na skurwiela – syknął Roland. – A potem urządzimy
przedstawienie, jakiego jeszcze Morza Wszeteczne nie widziały.
Połączymy stare z nowym.
– A konkretnie?
– Atak spod wody z jednoczesnym abordażem.
 „Choć to i tak za mało” – pomyślał, opierając się na drążkach
peryskopu. Szare chmury układały się w fantazyjne kształty nad
dziwnie spokojnymi, wręcz stłamszonymi falami. Nie widział
visslandzkiej fregaty, ale domyślał się, że znajduje się gdzieś
w centrum obłoku mgły. Zapewne sunęła powoli na foku i sztakslach,
nad pokładem niósł się smród palących się lontowników, a on,
visslandzki hrabia, stał w dumnej pozie na dziobie i wpatrywał się
w świat własnych marzeń.
Wykonalnych tylko dlatego, że kiedyś w przeszłości ktoś inny
poniósł straszną ofiarę.
Roland zdusił w sobie wściekłość i przetarł spocone czoło. Wiedział,
że będzie potrzebował mnóstwa szczęścia, by odszukać swój łup
wśród tak gęstej mgły, ale niespodziewanie mocno wierzył w swój
żeglarski instynkt.
Oraz w rybki Borguna.
– Tak, tak? Cudownie. Tak, wiemy, wiemy, rybeńki. Mgła, straszna
mgła. Tak. Szary. Ten kolor nazywa się szary. Też nam się nie
podoba. Chuj wie, skąd się wziął. Och, Tadeusza coś zjadło? No nie,
biedactwo…
Dyszelek wyhamował, „Odmęt” kołysał się lekko. Mgła kłębiła się
bezszelestnie, otaczając ich z każdej strony. Na okręcie panowała
niemal całkowita cisza, zakłócana jedynie stłumionymi, ledwie
słyszalnymi wrzaskami Rolandowej załogi.
Pirat odkaszlnął i spojrzał na Barnabę.
– Czy macie tu coś, dzięki czemu słychać, co się dzieje na
powierzchni?
– Nie – odparł siwobrody pirat. – Podobne urządzenia znajdują się
w fazie testów, ale nie przydzielono ich na „Odmęt”.
– Poza tym i tak niczego byś nie usłyszał. – Tymoteusz wysunął
głowę z Torpedowni. – Mgła zniekształca dźwięki, a ci Visslandczycy
pewnie zachowują ciszę na pokładzie. Żadnych dzwonów, gwizdków,
pokrzykiwań.
Roland wyobraził sobie, jak smaga macką żelazne drzwi, a te
zatrzaskują się, przygniatając palce diabłu. Opanował jednak pokusę
i spojrzał na Mandragorę.
 – Wygląda na to, że mamy chwilę spokoju – powiedział sztucznym
głosem. – Barnabo, zastąp mnie przy peryskopie. Muszę się naradzić
w kwestii abordażu. Mandragora, chodź do mojej kajuty.
Wyszedł z mostka, odprowadzony zdumionymi spojrzeniami
diabłów. Mandragora, pochmurny niczym czarny szkwał, szedł krok
w krok za nim.

***
Ledwie drzwi się zamknęły, Roland odwrócił się i warknął cicho:
– Pamiętasz, jak wyglądał teleporter Iversinna?
Mandragora zmrużył powieki.
– Co takiego?
– To magiczne urządzenie, dzięki któremu mogliśmy przenosić się
na dowolne odległości! Na pewno nie zapomniałeś, do licha!
Pirat powoli pokiwał głową, a Roland odetchnął z ulgą. Teleporter
znajdował się w niewielkiej, ciasnej kajucie na starym, dobrym
„Błędnym Rycerzu” i wyglądał tak niepozornie, że załoga z początku
uznała go za niezwykle wymyślną, magiczną toaletę, w której
nieczystości natychmiast znikały. Z powodów, których Roland
poznawać nie chciał, do czasu odkrycia prawdziwego przeznaczenia
tego miejsca Mandragora spędził w nim najwięcej czasu ze wszystkich
członków załogi.
Kapitan podszedł krok bliżej i wbił wzrok w towarzysza.
– Na pewno dobrze go pamiętasz, prawda? – spytał cicho. – Każdą
kreskę, co?
– N-n-no, może – bąknął niepewnie Mandragora.
– To teraz posłuchaj mnie uważnie. Wyciągnij kredki, które ci
kupiłem w St. Naarten, i narysuj mi takiego tutaj, dobrze? Daj mi
znać, jak skończysz.
Pirat wpatrywał się osłupiały w dowódcę.
– Nie wymiguj się! – syknął Roland. – Widziałem pióropusz, który
sobie utkałeś z piór anielskich. Masz duszę artysty, wiem o tym. No,
do dzieła.

***
 Gdy wrócił na mostek, uderzyła go głęboka, niepokojąca cisza.
Borgun nadal rozmawiał z rybami tłoczącymi się przy ścianie
akwarium, ale spojrzenia Tymoteusza, Barnaby i Ariadny nie
pozostawiały cienia wątpliwości, że coś się wydarzyło. Coś
niedobrego.
– Co znowu? – warknął opryskliwie, w głębi duszy żałując, że
odesłał Ropucha i Mandragorę.
Z jego piratów na mostku pozostał jedynie Wierzbak, który jednak
był tak mocno zaangażowany w telepatyczny dyskurs z Dyszelkiem,
że nie można było go brać pod uwagę.
– Przeanalizowaliśmy twój pomysł – powiedział Barnaba. – To
połączenie ataku spod wody z abordażem.
– I uznaliśmy, że godzi on w nasze założenia taktyczne – wtrącił
szybko Tymoteusz, jakby się bał, że ktoś go uprzedzi i powie to za
niego.
– Innymi słowy, nie ma mowy o wypuszczeniu tych twoich obwiesi
– rzekła powoli Ariadna.
Ciemny kryształ na jej piersi pulsował lekko. Ciemne żyłki,
rozbiegające się po ścianach okrętu, zdawały się mienić w tym samym
tempie. Ożyły po raz pierwszy od rozpoczęcia rejsu.
Roland mógł wpaść w furię. Mógł na nich nawrzeszczeć,
przypomnieć, kto jest kapitanem, próbować samemu uwolnić
towarzyszy, a nawet ponownie wbić Tymoteusza w podłogę, ale
zamiast tego postanowił zrobić coś o wiele bardziej irytującego.
Kompletnie ich zignorował.
Wolnym krokiem podszedł do peryskopu i raz jeszcze omiótł cały
horyzont, zgodnie z jego oczekiwaniami wciąż skąpany w szarej,
nieprzeniknionej mgle. Westchnął ciężko i przygryzł wargę. Przyszło
mu do głowy, by mimo wszystko wynurzyć jednostkę i spróbować coś
usłyszeć, ale czuł, że diabły na to również się nie zgodzą.
„Niezły ze mnie kapitan, do cholery”.
– Tak, rybeńki, wiem, ludzie są niedobrzy. Ale nie martw się, oni
nie mają sieci ani wędek. Nie, zupełnie nie. To okręt wojenny. Co to
znaczy? Dla was nic, rybeńki… O, witaj, Adelio! Jak ikra? Gdzie
złożyłaś tym razem?
 Roland odsunął głowę od wizjera peryskopu i skupił wzrok na
Borgunie, który nadal siedział na stołeczku, pogrążony w rozmowie
z podopiecznymi.
– Okręt? – wychrypiał. – Twoje śledzie zauważyły jakiś okręt, a ty
mi nic nie mówisz, capie?
Stary diabeł poprawił się na taborecie, tak by kapitan widział tylko
i wyłącznie jego plecy.
– Są wzburzone! – oznajmił z pretensją w głosie. – Nigdy wcześniej
nie widziały dwóch okrętów jednocześnie i mają tyle pytań…
Cierpliwość Rolanda wyczerpała się, nim Borgun dokończył zdanie.
Macka rozwinęła się niczym bicz, oplotła szyję diabła
i bezceremonialnie przyciągnęła go do siebie.
– Jak to dwa okręty? – wycharczał.
– No, dwa! – wyrzęził z trudem Borgun, machając racicami
w powietrzu. – Już miałem mówić, ale…
– Rozszarpię cię na kawałki! – wyryczał kapitan z impetem burzy
morskiej. – Futro ci ogolę i w tłuczonym szkle obtoczę, dziadu
nieogarnięty! Jakie dwa okręty? Kurs, położenie, szybkość! Już!
Melduj!
Duszony diabeł dobył z siebie resztkę zawodowej godności.
– A niby jak mam tego dokonać? Ryby nie znają trygonometrii! Nie
umieją liczyć! To dla nich pojęcia zupełnie abstrakcyjne!
Wybałuszył oczy, gdy Roland z chrzęstem zacisnął mackę na jego
szyi.
– Hej, może by tak… – wtrącił pojednawczo Barnaba, ale kapitan
smagnął go wolnym odnóżem po policzku.
– Masz ostatnią szansę, aby powiedzieć coś, co ma sens i nam
pomoże – wysyczał, patrząc Barnabie w oczy.
– Rybeńki mówią, że znają jeden z nich – wyrzęził Borgun.
„Znają jeden z nich”.
Roland odrzucił diabła w kąt, a w jego głowie, niczym w ognisku,
w które ktoś wbił kij, zawirowały tysiące nowych myśli.
Niespodziewanie ułożył z nich plan, tak szalony i ryzykowny, że jego
realizacja wydawała się z góry skazana na niepowodzenie, wręcz
równa samobójstwu.
 „Chyba zaczynam już rozumieć, o co w tym wszystkim chodzi –
pomyślał nad wyraz przytomnie. – Już wiem, do czego byłem
potrzebny Piekłu. Przykro mi, Wormancjusz. Na coś takiego się nie
zgodzę. Zrywam ten cholerny kontrakt”.
Uśmiechnął się do diabłów ze smutkiem, a potem podszedł do
Wierzbaka. Potrzeba było aż trzech klepnięć w ramię, by wielki pirat
uświadomił sobie jego obecność.
– Ty wiesz co? – rzekł z udawaną powagą. Serce biło mu jak
szalone, gdy uzmysłowił sobie, że za kilka sekund nie będzie już
odwrotu. – Właśnie usłyszałem, że ten brodaty – wskazał palcem
Barnabę – chce skrzywdzić Dyszelka. Harpunem.
Wierzbak zmarszczył brwi, czemu towarzyszył głośny chrzęst,
i spojrzał na dowódcę ze skrajnym niedowierzaniem.
– Naprawdę! – Roland uderzył się w pierś. – Słowo kapitana.
– Ej, Wywijas! – Barnaba szedł ku niemu szybko. – Co ty
odpierdalasz, co?
Pomimo swych zatrważających przewag fizycznych Wierzbak miał
dość dobroduszną naturę i do walki podchodził jak do jedzenia –
z entuzjazmem, ale bez szczególnych emocji. Sytuacje, w których
tracił panowanie nad sobą, były nader rzadkie, ale Roland doskonale
pamiętał każdą z nich, bo nic, doprawdy nic, nawet kilkumiesięczny
staż w Piekle, nie przygotowywało na konfrontację z rozwścieczonym
Wierzbakiem.
Pirat odwrócił powoli głowę, aż coś chrupnęło mu w szyi, a potem
z długim, przeciągłym chrzęstem zacisnął pięści. Zmrużył oczy tak
bardzo, że zamieniły się w złowieszcze czarne kreski. Barnaba
zauważył objawy i zwolnił.
– Ten mostek jest wyładowany wrażliwą, niezwykle cenną
aparaturą! – oznajmił, a jego głos zdradliwie załamał się na ostatnim
wyrazie. – Jakiekolwiek uszkodzenia doprowadzą…
– Bardzo ostrym harpunem – pisnął Roland i uciekł.
Na moment uległ dzikiemu lękowi i popędził korytarzem, ścigany
ogłuszającym wprost rykiem Wierzbaka, przerywanym łoskotami
i trzaskami. Opanowania starczyło mu na tyle, by zatrzymać się przy
kajucie, w której pracował Mandragora. Pirat siedział na podłodze
i kreślił coś z zapamiętaniem, wysuwając przy tym rozdwojony język
aż za podbródek. Roland wycofał się na korytarz i wtedy wpadł na
Ropucha.
– Duszarnia! – wysapał pirat.
„Odmęt” trząsł się i dygotał od straszliwych ciosów wymierzanych
diabłom przez Wierzbaka.
– Co takiego?
– Duszarnia! Ariadna weszła do Duszarni.
– Co takiego?! – powtórzył zaskoczony Roland. Nie wiedział, co to
oznacza, ale czuł, że pojawił się kolejny element diabelskiej
układanki. – Posłuchaj mnie teraz, Ropuch, uważnie! Wiesz, gdzie
zamknięto naszych?
– Wiem!
– Stań pod drzwiami i zawołaj do Julii, że toniemy.
– A toniemy? – Pirat zamrugał łzawymi oczkami. Z mostka dobiegł
ogłuszający huk, a potem potężny ryk Wierzbaka.
– Nie, choć wszystko na to wskazuje. No, do dzieła!
Sam zawrócił i popędził z powrotem na mostek. Teraz, gdy znalazł
się w punkcie, z którego nie było odwrotu, miał wielką ochotę
przywalić komuś w mordę.
Nie było go w sumie kilkadziesiąt sekund, ale w międzyczasie
Wierzbak zdołał obrócić mostek w perzynę. Na oczach
wstrząśniętego, acz rozradowanego Rolanda Tymoteusz, trafiony
monstrualną pięścią w pierś, zatoczył się i zdruzgotał własnym
ciężarem stół nawigacyjny. Poderwał się, rozwścieczony, brocząc
krwią, ale wtedy złapały go obie macki kapitana.
– Nie! – zaryczał przerażony diabeł. – Tylko znowu nie to!
– W porządku. – Roland uśmiechnął się dobrotliwie i zakręcił wokół
własnej osi, wbijając Tymoteusza w stalową ścianę działową.
Kątem oka dostrzegł, jak Borgun wyrywa zza pasa szeroki nóż
i zamierza się, by wbić go w plecy Wierzbakowi, który był zajęty
masakrowaniem facjaty Barnabie. Kapitan błyskawicznie uwolnił
mackę, oderwał nogę od stołu i z rozmachem wbił ją w szybę
akwarium.
– Nie! – wrzasnął przerażony Borgun, gdy na podłogę trysnęła
struga wody. Rybeńki rozpierzchły się po najciemniejszych
zakamarkach naczynia. Diabeł przypadł do dziury i odruchowo
wepchnął w nią palec. Roland uśmiechnął się nieprzyjaźnie
i z rozmachem rąbnął tresera nogą od stołu w głowę, aż echo poszło.
Wtedy dostrzegł Ariadnę.
Diablica stała wyprostowana, z roziskrzonym spojrzeniem
i zmarszczonymi brwiami. Wydawała się idealnie skupiona, tylko jej
ogon trzaskał o boki niczym u rozdrażnionego kota. Więcej
szczegółów Roland nie wychwycił. Jego uwagę przykuł całkowicie
okrągły, ogromny otwór lufy karabinu, czarny jak rozpacz zdrajcy.
– Dosyć tej zabawy. – Jej głos brzmiał jak cięcie miecza. – To, co
trzymam w ręku, rozszarpie was na strzępy. Obu.
Osobliwy ton głosu diablicy sprawił, że nawet Wierzbak na moment
zarzucił kaźń i wypuścił zmaltretowanego, nieprzytomnego Barnabę
na podłogę. Na widok lufy posłusznie uniósł wysoko ręce.
– Już lepiej – warknęła Ariadna. Ciemny kryształ na jej skórzanym
pancerzu połyskiwał mocno. Żyły na ścianach to jaśniały, to
ciemniały, jakby płynęła przez nie osobliwa, czarna krew. Naszyjnik
diablicy odpowiadał tym samym. – Teraz wychodzimy stąd. Powoli.
Niespodziewanie pokład przeszył piekielny, niekończący się wrzask
z kilkunastu gardeł, przenikający stalowe ścianki i drzwi. Dyszelek
drgnął niespokojnie, szarpiąc okrętem. Ariadna zakołysała się, ale
utrzymała równowagę.
– Wystarczy jedno słowo, Roland, a rozwalę cię na miazgę.
– Zaryzykuję – odezwał się kapitan. Wrzask, w którym wyraźnie
wybijał się falset Julii, przewalał się po całym okręcie i bynajmniej
nie słabł. – Ariadno, muszę cię ostrzec…
Twarda lufa wbiła mu się w plecy. Zrobił kilka kroków, mijając
akwarium. Nieprzytomny Borgun klęczał na podłodze, oparty
policzkiem o szybę. Jego palec, nadal tkwiący w dziurze, stał się już
obiektem zainteresowania rybeniek.
– Ani słowa.
– Dobrze. Poczekajmy więc w milczeniu na pierwsze eksplozje.
Milczenie za plecami było najlepszym dowodem na to, że jego
słowa trafiły w sedno.
 – Jakie eksplozje?
– Śledzie Borguna wykryły drugi okręt, który rzekomo znają. –
Roland odwrócił się i spojrzał diablicy w oczy. – Postawię każdy
pieniądz, że to „Chaos”, owa travliańska fregata, która nie dość, że
o nas wie, to jeszcze została wyposażona w broń do walki z okrętami
podwodnymi. Co zrobimy, jeśli tamci mają również sprzęt do
podwodnego nasłuchu? Ten, który jest w fazie testów, ale którego
wam nie przydzielono?
Do upiornego wycia przeświadczonych o rychłej śmierci piratów
doszło teraz tłuczenie czymś o ściany. Kakofonia była tak potworna,
że kapitan miał ochotę zatkać uszy.
– To tylko spekulacje szaleńca! – Ariadna uniosła karabin nieco
wyżej. – Wormancjusz ostrzegał nas, że jesteś zdolny do wszystkiego!
Zabronił nam ci ufać i nakazał…
Roland, wciąż niebywale spokojny, położył palec na ustach. Skądś
nadbiegła stłumiona, podwodna eksplozja. Dyszelek szarpnął
niespokojnie uprząż, wrzask na moment ucichł, by odezwać się ze
zdwojoną siłą.
– Pomyśl, dziewczyno! – warknął dowódca. – Nie wydaje ci się
dziwne, że nasz tajny, supernowoczesny okręt podwodny niemalże
natychmiast natrafia na inny, który jest wyposażony w broń do jego
zwalczania?
– Nie namieszasz mi w głowie.
– Oni nas zatopią. Chyba że wypuścisz mnie i moich kamratów.
– A co to zmieni?
– Zmieni. Bardzo dużo. Bo ja, widzisz, ja już niniejszym złamałem
swój kontrakt i praktycznie jest już po mnie. Mniejsza o to, czy
postąpiłem dobrze, czy źle. Liczy się fakt. Ty zaś masz nadal przed
sobą przyszłość. Przyszłość ciekawą, zwłaszcza gdy wyższe szarże
w piekle uświadomią sobie, że to ty uratowałaś ich „Odmęt”.
– Nienawidzę cię.
– To dość powszechna przypadłość.
Kolejna eksplozja miała miejsce znacznie bliżej. Przerażony
Dyszelek szarpał tak bardzo, że trudno było utrzymać równowagę. Po
ściance akwarium rozbiegła się siateczka pęknięć. Ze ściany siknęła
strużka wody. Ciemne żyły migotały coraz intensywniej.
– Wypuść nas – szepnął Roland.
– W porządku.

***
Roland wiedział, że czasu ma bardzo, bardzo niewiele.
Przypadł do peryskopu i obrócił go tam, skąd jego zdaniem
dochodziły eksplozje. I o mały włos nie cofnął się o krok.
W wizjerze ujrzał bowiem szeroki, miażdżący dziób fregaty,
odrzucający wysoką falę. Okręt szedł prosto na nich. Na oczach
kapitana z osobliwej katapulty na burcie wyfrunęła beczka, która
z pluskiem znikła w wodzie. Sekundę później morzem wstrząsnęła
gwałtowna eksplozja. Dyszelek szarpnął z taką paniką, że Roland
złapał się peryskopu, by nie paść na ziemię.
Nie musiał już wracać do obserwacji. To, co ujrzał, wystarczyło mu
w zupełności.
Spojrzał na Ariadnę, która niespodziewanie wydała mu się
zagubiona.
– Chodź z nami – zaproponował, tknięty niezwykłym dla siebie
przypływem współczucia. – Warto, mówię ci. Choćby dla tego, co się
wydarzy za moment.
– Słodki jesteś. Szkoda, że zapomniałeś, że cię nienawidzę.
– Fakt, zapomniałem.
Roland pociągnął za sobą Wierzbaka i wreszcie wolny od wszelkich
skrupułów wyskoczył na korytarz, zatrzymując się tylko po to, by
poczęstować Tymoteusza ostatnim kopniakiem.
I poślizgnął się, rozdeptując żabę.
– Co, do kurrr…
Dopiero teraz dostrzegł, że na podłodze korytarza wprost roi się od
wszelkiego rodzaju wijących się, pełzających, człapiących
i skaczących gadzin. Podniósł wzrok i ujrzał, że drzwi do jego kajuty
są uchylone.
Chwilę później stanęły otworem, a na korytarz wparował
Mandragora otrzepujący się wściekle z wijącego się paskudztwa.
Dostrzegł kapitana i znieruchomiał.
 – Coś popierdoliłem – wyznał.
– Kredki wziąłeś?
– Wziąłem.
– Dobrze, bo drogie były. Schowaj, by nie zamokły. Wierzbak,
wezwij Dyszelka. Powiedz mu…
Roland zawahał się, po czym stanął na palcach i wyszeptał
instrukcje prosto do ucha pirata. Olbrzym powoli skinął głową
i uśmiechnął się.
– Chodu!
Pędzili przez wijące się, nieskończone korytarze okrętu
podwodnego, ścigani przez coraz bliższe wybuchy, targani
szaleńczymi konwulsjami spanikowanego ośmiornica. Kierowali się
prosto na wrzask Julii, który, choć wydawało się to mało
prawdopodobne, wciąż nie utracił nic ze swej mocy.
Wreszcie pojawiły się drzwi do kambuza. Roland przypadł do nich
i szarpnął, ale te ani drgnęły. Co więcej, na moment na stalowej
powierzchni pojawiła się migotliwa pieczęć, jakby ulana z lawy.
– Jasna cholera… Ariadno! – ryknął pirat, zdzierając sobie gardło.
Ciemne żyłki na ścianie zajaśniały raz jeszcze, pieczęć znikła,
a drzwi stanęły otworem. Roland wepchnął Mandragorę i Wierzbaka
do rozhisteryzowanego środka, zgarnął wstrząśniętego rozwojem
sytuacji Ropucha, a potem wskoczył sam i zatrzasnął za sobą drzwi.
– Teraz! – huknął.
 Rozdział siódmy

„Choć się wczoraj w Piekle smażył,

Dziś już idzie do abordażu!
Kule z muszkietu bierze na klatę,
A pod pachą taszczy armatę.
Wróg ucieka hop-sa-sa!
Bo nie ma bata na Wywijasa!”

Popularna piosenka piracka z Necroville i Zawieruchy

W porównaniu z tymi chwilami w jego życiu, kiedy ze wszystkich

stron otaczali go wrzeszczący piraci, przerażeni jak owce pędzone na
rzeź, huk fal wdzierających się do wnętrza okrętu podwodnego nie
był dla Rolanda niczym przerażającym. Było nie było, już raz to
przeżył, a wcześniej, podczas wojny demonów z aniołami, co rusz coś
wciągało go pod wodę. Ba, kapitan był nawet gotów uznać, że kiedyś
się do tego przyzwyczai.
Poza tym to, co czekało go za chwilę, było warte wszelkich
poświęceń.
Dyszelek, podobnie jak poprzednio w porcie St. Naarten, pochwycił
go bezbłędnie, a potem wyniósł nad powierzchnię fal, otrzepał
niczym ogórka wyjętego ze słoika i cisnął prosto na burtę travliańskiej
fregaty o nazwie „Chaos”.
Idealnie.
Roland kątem oka zarejestrował fakt, że Mandragora, Julia
i Wierzbak również lecą na przeciwnika, a powierzchnię morza
rozrywają kolejni piraci z jego bandy, wyłuskiwani z precyzją przez
ośmiornica. Travliańską fregatę czekał morderczy deszcz.
Chciał wrzasnąć coś pompatycznego. Coś o historii, która właśnie
się tworzy, czy o największych twardzielach na Morzach
Wszetecznych. Chciał desperacko zagłuszyć logikę, która
przypominała mu o setkach karnych, wyćwiczonych marynarzy
i żołnierzy czekających tam na nich, ludziach uzbrojonych w broń
palną, dyscyplinę i technologię nie z tego świata. Niestety, nie
wymyślił niczego oryginalnego.
– Jaaaawaaaaswszyyyystkiiiichzaaaapieeeerdoooo…
– Aaargh! – ryczał Mandragora.
– Iiiiiii! – darł się Julia, który jeszcze nie uzmysłowił sobie nagłego
zwrotu akcji i dalej uważał, że się topi.
–
Paniekapitaniekurwamaćchybacośsiępowyrabiałobojakniczacząłemlataćajaprzcie
Przywalił w nadburcie z taką siłą, że przebił je na wylot i wpadł na
pokład z rojem śmigających drzazg. Kątem oka zdołał jeszcze dostrzec
szereg zaskoczonych marynarzy oraz żołnierzy przeciwnika, a potem
zarył nosem w deski. Przez ułamek sekundy był przekonany, że zaraz
przebije go ostrze wrogiej piki, ale okazało się, że to tylko los
próbował odzyskać właściwy wzór.
Nad głową leżącego kapitana przemknął bowiem ryczący wściekle
Melon.
Każdy z pirackiej braci Rolanda miał jakąś szczególną właściwość.
Talentem Melona było w znacznej mierze to, że wyrósł na najbardziej
niezniszczalnego drania, jakiego kiedykolwiek wypluły Morza
Wszeteczne. Kombinacja nieprawdopodobnego szczęścia, legendarnej
siły i skrajnego braku wyobraźni czyniła go idealnym szpicem
każdego klina bojowego. Pirat stawał na czele dziesiątków abordaży,
wskakiwał w niezliczone pułapki, łapał bomby z tlącym się lontem
i jako pierwszy jadł pokładowe jedzenie każdego nowego kuka.
Efektem ubocznym owego talentu była narastająca odporność na
zdroworozsądkowe myślenie – bądź myślenie w ogóle – ale ani
Melonowi, ani jego otoczeniu nie robiło to szczególnej różnicy.
Impet, z jakim przyrżnął w szereg travliańskich najemników,
zasługiwał na przynajmniej jedną, porządnie rymowaną pieśń.
Trzeba Travlańczykom przyznać, że byli zaskoczeni – wszak nie co
dzień widzi się bandę szaleńców, wyrzuconą z głębi morza przez
macki troskliwego ośmiornica – ale tak czy owak, żaden poziom
gotowości nie byłby w stanie przygotować ich na impet szarży
Melona. Pirat grzmotnął pierwszej ofierze w twarz czaszką nabitą
krzemieniami, drugiemu przeciwnikowi zdruzgotał nos łokciem,
trzeciemu wyrwał muszkiet i wypalił mu z niego prosto w brzuch,
a potem złapał broń za lufę i zamienił się w wirujący tajfun.
Dołączył do niego siekący ogonem Dupochlast i Rozbryzg, który już
zdołał pochwycić skądś topór abordażowy.
– Naprzód! – ryknął z furią Roland, podrywając się.
Kolejni piraci wdzierali się już na pokład i rzucali na przeciwników.
Obok Wywijasa przemknął Grzmot, którego zderzenie z pokładem
wyrwało z transu. Toczący pianę z pyska satyr wzniósł tasak
i wskoczył w największy gąszcz przeciwników, a w ślad za nim Julia
o twarzy tak zniekształconej paniką, że nie wiadomo było, co mu
właściwie dolega. Jak spod ziemi wyłonił się Mandragora, mroczny
niczym golem, i wzniósł nad głowę zdobyczny kordelas, wyglądający
jak zabawka w jego wielkiej dłoni.
Na pokładzie fregaty zapanował chaos z pewnością o wiele większy
od tego, który stanowił inspirację do jej nazwy.
Prawa macka Rolanda owinęła się wokół szyi żołnierza biegnącego
pomostem i gwałtownym szarpnięciem zrzuciła go do wody. Druga
pochwyciła kostkę travliańskiego marynarza, który celował do
jednego z piratów z rei. Nim wrzeszczący matros rąbnął w deski
pokładu, Roland uniknął źle wymierzonego ciosu toporem,
zamaszystym uderzeniem w twarz odebrał napastnikowi
przytomność, a potem wyszarpnął go i rozszczepił nim hełm
kolejnego. Potem zaś na długą, rozkosznie długą chwilę całkowicie
wyłączył myślenie.
Szalał w środku największego zamieszania na pokładzie, ciął, rąbał,
unikał ciosów, uskakiwał przed innymi i znowu rąbał, wreszcie choć
na moment wolny, wreszcie szczęśliwy. Owładnięty szaleństwem
przegapił wiele aktów epickiego heroizmu ze strony swoich ludzi. Nie
widział, jak Wierzbak, który nie trafił w reling i ześliznął się po
burcie, wpełzł przez furtę armatnią do wnętrza kadłuba, złapał działo
za lufę i jednym gwałtownym ruchem wyszarpnął je na zewnątrz.
Nim działo wpadło w fale, pirat rzucił się na oniemiałych kanonierów
z gołymi tylko pięściami. Nie widział gromadek marynarzy,
uciekających z dzikim wrzaskiem przed dziwnie uśmiechniętym,
oblizującym się Berbeluchem. Nie widział, jak pnący się po linach
Ognik zionął ogniem z pyska i przepalił liny mocujące reję do masztu,
a ta runęła prosto na szereg gotujących się do strzału żołnierzy
piechoty morskiej. Nie widział, jak walczący na pomoście Rozbryzg
zalał strumieniami wody morskiej z gęby lont dopalający się przy
wycelowanym w śródokręcie garłaczu.
Niewiele widział. Zdrowy rozsądek wrócił do niego w chwili, gdy
opór Travlańczyków zaczął się kruszyć i przeciwnicy rzucili się do
tyłu, wzywani wściekłymi rozkazami dowódców. Zdyszany Roland
dobił wrogiego bosmana i uniósł głowę.
Ujrzał zbroczony krwią pokład i dziesiątki obrońców niknących pod
pokładem, za kolumnami masztów, za łodziami i beczkami oraz za
dziwną rampą, z której przypuszczalnie staczano pociski wycelowane
w okręt podwodny. Wrogi okręt natychmiast zamienił się
w śmiercionośny labirynt najeżony ostrzami i lufami. Zapadła cisza,
odmierzana pospiesznymi uderzeniami serca, a Roland
niespodziewanie przypomniał sobie, że wroga załoga, pomimo furii
ich abordażu, nadal jest od nich kilkanaście razy liczniejsza.
Na szczęście przypomniał sobie coś jeszcze.
– Kryć się! – ryknął i przetoczył się po pokładzie w chwili, gdy
pierwsze wrogie pistolety plunęły ogniem. Jedna z kul bzyknęła mu
koło ucha, druga wyrąbała dziurę w pokładzie tuż u jego stóp, trzecia
utkwiła w ramieniu zdumionego Melona, ale pozostałe przemknęły
niegroźnie nad głowami piratów, dla których krycie się było drugą
naturą. Roland przeskoczył nad drżącym, galaretowanym ciałem Julii,
który z trudem usiłował dorównać mistrzostwu kamratów, i wskoczył
przez luk pod pokład, skąd nadal dobiegały stłumione odgłosy walki.
Otoczył go półmrok, pocięty kolumnami światła wpadającego przez
furty działowe, dzięki czemu natychmiast dostrzegł oszalałego z furii
Wierzbaka, otoczonego wieńcem ciał ofiar. Gwałtownym
szarpnięciem zerwał marynarza, który usiłował przeszkodzić piratowi
w maltretowaniu twarzy towarzysza, i obrócił olbrzyma ku sobie.
– Ci ludzie! – wrzasnął, wskazując grupę uzbrojonych po zęby
Travlańczyków, którzy skradali się ku nim, składając się do strzału. –
Ci ludzie chcą zabić Dyszelka! Zawołaj go! Z tobą będzie bezpieczny!
Na twarzy Wierzbaka nadspodziewanie szybko pojawiło się
zrozumienie, a po nim zgroza.
„Przykro mi, Ariadno – pomyślał Roland, kryjąc się za działem. –
Powinnaś była mnie posłuchać i uciec wraz z nami”.
Ogromny pirat przypadł do jamy, którą wyrwał, wyszarpując na
zewnątrz armatę wraz z lawetą, i zawył przejmująco.
Niespodziewanie w jego zewie pojawiła się drapieżna nuta, której
odpowiedział coraz głośniejszy bulgot na zewnątrz, natychmiast
zagłuszony palbą zbliżających się Travlańczyków. W ciasnej, ciemnej
przestrzeni pokładu dolnego kule nie miały prawa chybić.
Wyrąbywały kęsy drewna ze ścian, odbijały się rykoszetem od armat,
jedna wbiła się w ramię ryczącego z wściekłością Wierzbaka, inna
pozostawiła krwawą bliznę na policzku kulącego się za działem
kapitana.
Ten drżącą ręką sięgnął po lusterko. Baobab na jego widok wywalił
język i buchnął niebieskim dymem z ust.
„Żebym tylko przypomniał sobie słowa, których nauczył mnie
Prukwa!” – myślał gorączkowo Roland, mnąc lusterko. Zaklęcie
przypominało nieco język demoniczny, a zaczynało się od słowa,
kojarzącego się z czymś miłym.
„S’hab… s’hab. U’tyl-ha… Ha-et! S’hab u’tyl-ha-et!”.
Niespodziewanie z lusterka buchnął błękitny dym.
– Działa! – ryknął Roland i wyskoczył z ukrycia, choć kule nadal
bzykały w powietrzu. – Wierzbak, dasz sobie radę?
 Odpowiedzią był głuchy, nieziemski ryk oraz wściekły plusk wody
na zewnątrz. Okręt niespodziewanie zakołysał się, a o burtę uderzyła
wysoka fala. Do środka wtargnęły słone bryzgi. Kolejna kula
strzaskała szczebel między dłońmi Rolanda.
– A by was… – warknął pirat, oślepiony błękitnym dymem. Złapał
lusterko macką i wyrzucił je na zewnątrz, a sam wyjrzał w ślad za
nim.
Niespodziewanie czas zwolnił. Roland patrzył, jak lusterko toczy się
po pokładzie, odbija, ciągnąc za sobą warkocz dymu, aż wreszcie
nieruchomieje. Wraz z nim zastygły obie strony konfliktu – kapitan
z zaciśniętymi mocno zębami i migoczącą w słońcu szpadą, szereg
strzelców na rufie, ich towarzysze, skryci na marsach i wśród szalup,
skrwawieni marynarze z toporami, kordelasami i pikami oraz
szykująca się do desperackiej szarży zgraja zdyszanych, poharatanych
piratów.
Z kłębowiska dymu ostrożnie wychynęła kędzierzawa głowa
szamana.
– Bu! – oznajmił Baobab z zachwytem.
– Ognia! – wrzasnął z przerażeniem dowódca okrętu, przeczuwając
najgorsze.
Po burcie pięły się już macki Dyszelka, wnikając w furty armatnie,
oplatając ławy wantowe i same wanty. W chwili gdy szereg strzelców
miał nacisnąć cyngle i przeszyć piratów dziesiątkami kul, wezwany
przez Wierzbaka ośmiornic postanowił wciągnąć się na pokład.
Okrętem targnęło potężne szarpnięcie, jakby w burtę uderzyła fala
tsunami.
Szereg strzelców rozsypał się, kapitan padł na pokład i w ostatniej
chwili złapał się barierki, chroniąc się przed upadkiem do wody,
z marsów i rei posypali się zaskoczeni strzelcy, z których paru udało
się złapać lin, ale inni wyrżnęli w deski. Nad balustradą wzniosły się
ociekające wodą, wijące się macki, a pod pokładem rozległo się
stłumione ryczenie szarżującego Wierzbaka.
– Naprzód! – wrzasnął Roland z chrypką.
– Naprzód! Zabić! – ryknęli piraci, podrywając się z trudem na
rozkołysanym pokładzie.
 Baobab wciągnął ze świstem powietrze, nadął się jak bęben, strzelił
ogniem z nozdrzy i rozwarł szeroko usta, aż zatrzeszczała rozciągana
skóra. Potem magia eksplodowała z niego niczym długo
powstrzymywane kichnięcie – ku obrońcom, z trudem utrzymującym
równowagę, pomknął rój rozżarzonych węgli.
Sekundę później uderzyli w nich piraci z Rolandem na czele.

***
Równo pół godziny potem pokład fregaty wciąż przypominał scenę
ze snu człowieka marzącego o końcu świata. Spowity dymami
z dziesiątków pożarów wywołanych przez kanonadę Baobaba sunął
na otwarte morze, spychany nieubłaganymi prądami. W jego
kilwaterze unosili się wciąż travliańscy marynarze, którzy wrzeszczeli
ze strachu i usiłowali nadążyć za dryfującym okrętem. Pływający
między nimi Dyszelek co rusz wyłuskiwał któregoś z wody, przyglądał
mu się uważnie, obwąchiwał i konsumował, jeśli obiekt przeszedł test
świeżości. Wrzaski pozostałych trzymały na dystans chmary ptactwa,
które nadlatywały ze wszystkich stron w nadziei, że uda im się dobrać
do zwłok tych nieszczęśników.
Roland, który wspiął się na top grota zaraz po tym, jak ostatni
z obrońców „Chaosu” rzucił broń, widział jednakże tylko dwa
niezwykle do siebie podobne okręty, z których jeden, wciąż owiany
resztkami szarej chmury, szedł na otwarte morze pod pełnymi
żaglami, a drugi na dobre porzucił Smoczysko i robił teraz zwrot na
zawietrznej Płastugi. Kapitan osłonił dłonią oczy i długo, długo
wpatrywał się w uchodzącą visslandzką fregatę. W pewnym
momencie spojrzał na pokład zdobytej jednostki, wciąż spowity
dymem i pogrążony w chaosie, i zacisnął dłoń w pięść, aż
zachrzęściło.
– Dopadnę cię kiedy indziej – wyszeptał i opuścił się na deski
w najgorszym z możliwych nastrojów. Skaleczenie na policzku,
opatrzone pospiesznie przez Berbelucha, piekło jak jasna cholera.
– Rozbryzg! – wychrypiał, idąc po pomoście niczym demon
zagłady. Jego macki drgały nerwowo niczym żywe, wygłodniałe
stworzenia, desperacko poszukujące zdobyczy. – Rozbryzg, mówię do
ciebie!
Pirat wybełkotał jakieś zdanie, wypełniając przy tym wiaderko
podstawione mu przez Dupochlasta.
– Opluj jeszcze kabestan, coś tam dymi! Ognik, co z tymi linami?
– Robi się, sir! – Osmolony bosman wychynął spod pokładu
z naręczami lin. Pierwszą rzucił Melonowi, a drugą Wierzbakowi,
którym również opatrzono już rany. – Godzinka, góra dwie i brasy
będą jak nowe!
– Nie mamy, cholera, godzinki ani dwóch! – wrzasnął kapitan. –
Julia? Julia, szmato jedna, gdzie jesteś?
– Sir! – zahuczał Mandragora, wciąż zbryzgany krwią, z czaszką
obwiązaną brudną ścierą. – Okręt przetrząśnięty aż po balast. Nie ma
śladu po draniach.
– No i dobrze. A to ciało samo się wywali? – parsknął Roland,
wskazując czyjeś nogi, wystające zza beczek.
– Berbeluch powiedział, żebyśmy mu zostawili. – Julia wyrósł przed
kapitanem.
Z chwilą gdy na powrót stanął na deskach okrętu żaglowego,
przeszedł błyskawiczną metamorfozę. Roland z obrzydzeniem
przyjrzał się barwnej chuście, którą pirat obwiązał łyską czaszkę,
wielkim złotym kolczykom w jego uszach i rozchełstanej koszuli
odsłaniającej naszyjnik z perłami.
– A ty co? – warknął. – Na bal cię zaprosili?
– Eee… – Julia odruchowo zasłonił dekolt. – Ten tego… Sir, chciał
pan z jeńcami gadać? Są na dziobie.
Roland spojrzał na pokład dziobowy, na którym klęczał rząd
travliańskich marynarzy ze spuszczonymi głowami, pilnowanych
przez ponurego Ropucha z dwoma pistoletami w dłoniach. Odbił się,
złapał mackami grotreję, zatoczył w powietrzu łuk i wylądował tuż
przed szeregiem jeńców.
– To wszyscy? – spytał Ropucha.
Pirat pokiwał głową i wskazał pierwszego z brzegu, barczystego,
brodatego mężczyznę o nieprzyjemnie blisko osadzonych oczach.
– To ich drugi oficer – warknął. – Dowódcę zjadł ośmiornic,
zastępca zdążył się powiesić ze wstydu, a kapitan piechoty morskiej
chyba się spalił. Znaleźlim ino guziki.
Roland wysunął mackę i podniósł brodę jeńcowi, aby mu się
przyjrzeć. Ten odsunął głowę ze wstrętem, jakby został oblany
pomyjami. Kapitan uśmiechnął się pod nosem. Miał przed sobą
rodowitego Travlańczyka.
Mieszkańcy tej słonecznej, górzystej krainy poświęcali całe swoje
życie pielęgnowaniu najrozmaitszych form sztuki, a wszelkie inne
obowiązki, które w ich odczuciu ze sztuką nie miały nic wspólnego,
zrzucali na pracowników najemnych. Najlepszym przykładem była
armia oraz marynarka wojenna, w której służyli niemalże wyłącznie
najemnicy. Wyjątek stanowili ci Travlańczycy, którzy uznali
rzemiosło wojenne za sztukę. Roland przyjrzał się dłoniom oficera,
spracowanym i twardym, a mimo to wciąż kształtnym. Spojrzał na
jego idealnie skrojony mundur, perfekcyjnie przystrzyżoną brodę oraz
twardą, niezłomną twarz i nabrał podejrzeń, że ma przed sobą idealne
uosobienie artysty wojennego.
W tej konkretnej sytuacji nie był to szczęśliwy układ.
– Nazywają cię jakoś? – spytał.
– Jestem drugi oficer Dravistan Hrug z fregaty „Chaos” –
powiedział tamten. Jego głos, choć pozornie spokojny, krył w sobie
bezgraniczne pokłady melancholii. – Trzysta osiemnaście dni do
końca kontraktu.
– No, no, szczęściarz z ciebie – mruknął Roland pod nosem, ale
Hrug usłyszał jego słowa.
– Mój okręt został zaatakowany i zdobyty przez bandę piratów
współpracujących z mocami nieczystymi! – huknął. Marynarze,
dotychczas klęczący z pochylonymi głowami, unieśli je nieco. – Czuję
się splugawiony, zbrukany, wręcz ośmieszony! Moje dzieło zostało
dosłownie ciśnięte w sam środek pirackiej kloaki! Jeśli istnieje
większy dyshonor dla oficera wyznającego sztukę wojenną, nigdy
o takim nie słyszałem!
– Ja też nie – przyznał Roland i spojrzał w kierunku osobliwej
katapulty, z której, jak się domyślał, wyrzucano ładunki wybuchowe
wycelowane w „Odmęt”. – Ale korzystanie z technologii
wyprodukowanej przez Piekło również może nieco reputację zszargać.
 – Jestem artystą i mam do wykonania dzieło. – Drugi oficer nadął
się. – Dociekanie, skąd pochodzi narzędzie, za pomocą którego mam
tego dokonać, rozmija się z sensem.
– Natomiast ja, Hrug, chętnie się za owo dociekanie wezmę. Mam
nadzieję, że mi w tym pomożesz.
Dravistan nadął się jeszcze bardziej, do tego stopnia, że w jego
oczach pojawiły się krwawe żyłki.
– Mój kontrakt zabrania mi wszelkich kontaktów z wrogiem! –
zapiał. – Poczucie smaku zaś nakazuje mi z nich szydzić!
Roland przewrócił oczami.
– Jakim znowu wrogiem? O czym ty ględzisz? Tak bardzo do serca
wziąłeś sobie to, że zająłem twój okręt? Rany, ale jesteś obrażalski.
Dogadajmy się jakoś.
Osadzone blisko siebie oczy Hruga taksowały Rolanda pospiesznie,
szukając jakiejś mocnej odpowiedzi. W sukurs przyszła biurokracja.
– Mój kontrakt…
– O, właśnie. Kontrakt. Dobrze ci radzę, człowieku, wsadź sobie go
w dupę. Albo w dupę Julii, będzie ciekawiej. Bo jeśli nie…
– To nigdy nie nastąpi! – zapiał drugi oficer.
– Bo jeśli nie – powtórzył dobitnie Roland – to oddam cię w łapy
Baobaba. – Kapitański kciuk wskazał szamana, który upojony
wolnością wył ku niebu z topu foka i co chwila wyrzygiwał z siebie
wiadra ektoplazmy. – To byłoby nieprzyjemne doświadczenie. –
Roland pokiwał głową ze zrozumieniem. – Jeszcze mniej przyjemne
będzie to, że najpierw podrzucę mu twoich chłopaków. Jemu albo
temu tam, w wodzie. – Ruchem głowy wskazał macki Dyszelka
kołyszące się niczym egzotyczne tancerki. – Albo naszemu lekarzowi
pokładowemu. Mówiłem ci już, że jest kanibalem, który niedawno
opanował sztukę marynowania mięsa?
Jeden z travliańskich marynarzy osunął się na pokład bez
przytomności. Inny chlipał bez opamiętania, przynajmniej trzech
kolejnych desperacko modliło się do rozmaitych bóstw i przyglądało
się sobie ukradkiem w nadziei, że sąsiad być może odnalazł to
właściwe. Pozostali, bladzi jak ściany, wpatrywali się w pirata
z napięciem.
 – Kpisz – wycedził drugi oficer, z wielkim trudem zdobywając się
na imitację cynizmu.
– Chcesz się przekonać? – Roland roześmiał się bez cienia
wesołości. – A może należysz do tych Travlańczyków, którzy uznali
cierpienie za sztukę, co? Może chcesz popatrzeć, jak Baobab wyjada
komuś flaki, a Dyszelek dodaje nowe otwory w ciele i pogłębia te
istniejące?
Z tego, co wiedział o Travlanii, sadyzm i masochizm nie budziły
tam niczyjego zgorszenia i uważane były za dyscypliny równoprawne
z, przykładowo, malarstwem bądź rzeźbiarstwem, ale nie wszyscy
Travlańczycy byli skłonni je praktykować. Mina Hruga sugerowała, że
obie kategorie nie mieściły się w jego poczuciu smaku.
– Jesteś obrzydliwym, plugawiącym wszelkie zmysły
wynaturzeniem – wycedził.
– Chyba tak – zgodził się Roland. – Co nie wyklucza duszy artysty.
Travlańczyk prychnął ze wzgardą, ale pirat położył mu dłoń na
ramieniu i szepnął do ucha:
– Pomyśl tylko, Dravistanie, o możliwościach, jakie stworzy ci
sojusz z piratami… Pomyśl tylko o epickości dzieł, które stworzysz.
O sławie, która otoczy twe wyczyny… Daję ci możliwość uwolnienia
się od nakazów floty, odrzucenia regulaminów, meldunków, kodów
i szyków. Możesz stać się artystą wyzwolonym, dzikim, szalonym,
tworzącym swymi czynami dzieła prawdziwie niepojęte… Pomyśl
tylko… – Wyprostował się, poklepał oszołomionego Travlańczyka
macką po policzku i spojrzał na struchlałych marynarzy. – Z wami
o sztuce gadać nie będę, bo już mnie głowa od tego boli – warknął. –
Wasz dylemat jest o wiele prostszy. Skoro mieliście tyle oleju
w głowie, żeby się poddać, znajdźcie jeszcze trochę i podporządkujcie
się moim rozkazom. Chyba że ktoś ma ochotę na berka z Baobabem
albo zajęcia praktyczno-techniczne z Berbeluchem. Nie widzę
chętnych? Dobrze! Ty, ty i ty, w te pędy zgłosić się do bosmana
Ognika. To ten osmolony na gębie. Wasza piątka do pierwszego mata
Julii, którego poznacie po cyckach. Ropuch, weź pozostałych
i zabierzcie się do sprzątania pokładu.
Ropuch wsunął pistolety za pas i już chciał głośno klasnąć, gdy
Roland objął jego szyję macką i przyciągnął marynarza blisko do
siebie.
– Niech ci te knypki wskażą każdy, ale to kurwa każdy pentagram
na tym okręcie – wycedził. – Nie, wróć. Niech ci wskażą wszystko, co
jest w kształcie koła, a nie jest dnem od beczki. Każdą z tych rzeczy
masz zamalować, wydrapać albo po prostu zniszczyć. Zrozumiałeś?
– Tajes – wychrypiał posiniały pirat.
Roland rozluźnił uścisk. Ropuch wyrzęził kilka komend i na dziobie
zawrzało. Kapitan odwrócił się i ruszył szybkim krokiem po pomoście
ku rufie, gdy na jego drodze wyrósł Mandragora, ponury jak pogrzeb
grabarza.
– Pierwszego mata? – burknął. – Za pańskim pozwoleniem, sir…
– …ale to ty byłeś pierwszym matem? – dokończył za niego Roland.
– Tak, wiem, do cholery, pamiętam. Wyrysuj ten cholerny teleporter,
Mandragora, a powrócisz do rangi.
– Jest nas garstka! – Mandragora zacisnął zęby. – Z czego Berbeluch
zamknął się już z paroma trupami, Baobab fruwa między masztami,
a Grzmot gada w takim tempie, że sam już za sobą nie nadąża. Nie
ma pana Seamusa, nie ma nawet pieprzonego Strupa, a pan chcesz się
jeszcze mnie pozbyć?
– Nie mam wyboru – parsknął kapitan. – Wybacz, Mandragora, ale
czasu też nie mam.
Wyminął go, uskoczył z drogi Grzmotowi, który pędził przed siebie
z pustką w oczach, trajkocząc jak szalony, odepchnął dociekliwą, acz
wrażliwą mackę Dyszelka, o mały włos nie poślizgnął się na kałuży
Baobabiej ektoplazmy i z narastającą złością dotarł na rufę. Korciło
go, by spojrzeć za burtę w poszukiwaniu dryfujących żab, co
oznaczałoby, że uwalniający się ośmiornic rozpruł kadłub „Odmętu”,
ale opanował pokusę i z prawdziwą ulgą zatrzasnął za sobą drzwi
kajuty kapitańskiej.
Przez moment stał nieruchomo i rozglądał się, zadowolony z tego,
że coś innego wypełniło jego myśli. Nigdy dotąd nie widział tak
niezwykłych okien rufowych – zamiast zwykłych szyb wstawiono tu
różnobarwną mozaikę witrażową, która okazała się równie
przejrzysta jak tradycyjne szkło, a przy tym cieszyła nawet najmniej
wyrafinowane gusta. Uwagę Rolanda przyciągnęło jednakże coś
zupełnie innego. Dravistan Hrug poważnie podchodził do swojej roli
artysty i ściany komnaty obwiesił wszelkimi narzędziami służącymi
do uprawiania sztuki wojennej. Zaskoczony kapitan wodził wzrokiem
po kolekcjach skellenberskich mieczy, visslandzkich kusz, prostych,
nigdy nietępiących się szabel z Orrh oraz pistoletów i muszkietów,
z których słynęła Travlania. Wodził palcami po rękojeściach sztyletów
i kindżałów, przez moment przebierał wśród pik oraz halabard
zebranych w koszu na kapelusze, ostukał rząd napierśników, aż
nałożył sobie na głowę klasyczny visslandzki hełm i usiadł przy
szerokim biurku, tak wielkim i masywnym, że w razie oblężenia mógł
służyć za osłonę dla minimum pięciu obrońców.
Potem westchnął przeciągle, przypomniawszy sobie, że nie przybył
tu dla zabawy, i wyjął swój kontrakt.
Zauważalną cechą wszystkich kontraktów podpisywanych
z Piekłem było to, że nie dało się ich w żaden sposób zniszczyć.
Można było takowy podrzeć, zabazgrolić, cisnąć w błoto, wyprać,
a nawet spalić, a chwilę później dokument znów był na miejscu,
czyściutki, gładki i nieskazitelny, straszący nagłówkiem i przerażający
treścią. Roland nie był więc zupełnie zdziwiony tym, że kontrakt
w idealnym stanie przetrwał podwodny abordaż i zaciekłą bitwę.
– Dobrze, a więc zbierzmy fakty – powiedział grobowym głosem. –
Podpisałem pakt z diabłem, a właściwie nie z diabłem, tylko z całym
Piekłem. Pakt, który uwolnił mnie od klątwy i pozwolił na wyjście
z Piekła w zamian za wykonanie szeregu misji dywersyjno-
sabotażowych dla wyżej wymienionego Piekła. Ja zaś postanowiłem
z tego dobrodziejstwa zrezygnować, bo… Bo właściwie co? –
Odetchnął głęboko, mnąc stronice kontraktu. – Morzami
Wszetecznymi nie zawładnie ten, kto nie ma floty – mówił głośno,
jakby chciał się usprawiedliwić przed całą kajutą. – Piekło zaś jej nie
ma i w pośpiechu tworzy prototypy nowych rodzajów broni, by
zaskoczyć królestwa ludzkie. Zarówno okręt podwodny, jak i broń
zainstalowana na „Chaosie”, który nie przypadkiem znalazł się blisko
nas, to eksperymenty prowadzące do rozbudowy ich floty. Diabełki
chciały po prostu przetestować, jak ich okręt zachowa się
w rozmaitych okolicznościach, i uczyniły mnie jego dowódcą, bo
wiedzą, że przedsiębiorczy ze mnie chłopak. – Pokiwał głową. – A co
by się stało z takim oto nieprzejednanym, złośliwym i buntowniczym
dowódcą po zakończeniu fazy testów? Pozwolono by mu żyć po tym,
jak poznał broń przeciwko całej ludzkości? Na pewno nie. – Roland
odetchnął, wreszcie poukładawszy sobie wszystkie fakty w głowie. –
Wszystko wskazuje na to, że uświadomiłem sobie zagrożenie
w ostatnim możliwym momencie. Teraz spróbujmy się jakoś tego
diabelstwa pozbyć. Najpierw powalczmy ich bronią. W tym
przeklętym kontrakcie musi być zawarty jakiś sposób, aby się z niego
wykręcić.
Z uwagą rozłożył stronice przed sobą i z ulgą odkrył, że na biurku
leży szkło powiększające, element niezbędny przy czytaniu
jakichkolwiek dokumentów sygnowanych przez Piekło. Przy ich
spisywaniu Diabły bowiem nie trzymały się żadnego porządku –
niektóre paragrafy były do góry nogami, inne w poprzek, a jeszcze
inne wypisane fantazyjnie zakręconą czcionką. Każde zdanie było
rozbudowane do przesady i przeładowane obcymi bądź archaicznymi
słowami, liczba przypisów i objaśnień powodowała ból głowy
i narastającą agresję, litery zaś były tak drobne, że miejscami
przypominały musze odchody.
Kilka miesięcy pracy w Piekle oraz parę dni kontaktów
z Wormancjuszem na powierzchni wystarczyły, by Roland przekonał
się, że ów chaos jest całkowicie zamierzony.
Po niecałej godzinie odnalazł poszukiwany paragraf, przybliżył doń
lupę i przeczytał na głos:
– „Gdyby zaś strona nazwana w paragrafie siódmym interesantem,
w drugim petentem, a w jedenastym cyrografobiorcą, przy założeniu,
że terminy te zostały uzgodnione w osobnym aneksie, poważyła się na
złamanie któregokolwiek z warunków poniższej umowy,
wymienionych w paragrafie trzecim, a sprecyzowanym w części
drugiej, czwartej oraz pierwszej paragrafu szóstego (w przypadku
umów niestandardowych w paragrafie drugim w podpunkcie
„Warunki zlecenia: opis”), poniesie konsekwencje wedle interpretacji
PIEKŁA, na co zezwala akapit trzeci paragrafu pierwszego.
Wymienione konsekwencje, których przykłady wyliczone zostają
w załączniku czternastym (w przypadku umów niestandardowych
w paragrafie drugim), rozpoczną się w terminie do tygodnia od dnia
złamania któregokolwiek z warunków, zarówno prymarnych, jak
i sekundarnych (różnica zostaje wyjaśniona w podpunkcie drugim
ustawy o działaniach szkodliwych i półszkodliwych wymierzonych
w dobro Piekła)”. – Z trzaskiem odłożył szkło powiększające. –
W terminie do siedmiu dni – powiedział na głos, przyglądając się
kolekcji broni na ścianach. – Czyli w praktyce lada chwila Piekło
może mi się zwalić na głowę. Jeśli dopisze mi szczęście, uda mi się to
odwlec o siedem dni. Jasna cholera…
Wyszedł na pokład rufowy i stanął za plecami Dupochlasta, który
trzymał koło sterowe. Ocenił siłę wiatru, spojrzał na kompas, zerknął
na rozpięte żagle i przypomniał sobie mapę Wysp Rozpustnych.
W myślach obliczył kurs i czas potrzebny na przebycie wybranego
dystansu.
– Gdzie walimy, kapitanie?
– Na Zdechlaka – rzucił krótko Roland. – Kurs północno-zachodni.
Julia! – ryknął przez tubę głosową. – Postawić fokgrota i sztaksle!
– Aye, aye, sir! – zapiszczał porucznik i pognał bacikiem swoich
nowych podwładnych.
Na pokładzie zdobytej fregaty zapanowało miłe oczom ożywienie.
Grupki marynarzy pięły się po wantach i majstrowały przy sejzingach,
by opuścić i zamocować szare płachty żagli. Przez przedni luk
buchały kłęby dymu, co oznaczało, że Mandragora przypuszczalnie
wziął się do roboty. Hrug klęczał tam, gdzie go zostawiono, i tłukł
głową w pokład. Po prawoburtowym pomoście cwałował spieniony
Grzmot, po lewoburtowym Berbeluch wlókł kolejny okaz, gdzieś
śmigał Baobab, gdzieś pluskał się Dyszelek. Było prawie jak na
„Błędnym Rycerzu”.
„Prawie” – pomyślał Roland.
Powinien się cieszyć. W końcu udało mu się wyrwać z okrętu
podwodnego i uciec od diabelskich intryg, a potem w szaleńczym
ataku zdobył wspaniałą jednostkę. Potwierdził swą legendę
znakomitego dowódcy, który bez lęku wymknął się demonom
i aniołom, a następnie doprowadził armie obu stronnictw do
całkowitej klęski. Tymczasem czuł lęk. Coś – czyżby piracki instynkt,
najwierniejszy z doradców? – szeptał mu, że z Piekłem tak łatwo nie
pójdzie.
Niespodziewanie pożałował swojej decyzji.
„Może trzeba było zostać na «Odmęcie» – pomyślał. – Może
dalibyśmy jakoś radę? Może za wcześnie spanikowałem i uciekłem.
Cholera, jak się teraz wymigać z tego kontraktu?”.
Był tylko jeden człowiek na całych Morzach Wszetecznych, który
mógł mu pomóc.
– Sir – wychrypiał Ropuch. – Okręt oczyszczony. Żadnych nowych
pentagramów.
– Przynajmniej tyle dobrego – mruknął Roland. – Obudźcie mnie,
gdy rzucimy kotwicę przy Zdechlaku.
 Rozdział ósmy

„Dzięki duszy jesteśmy tym, kim jesteśmy. Lepsi od zwierząt, rozumniejsi od

goblinów, szlachetniejsi od piratów, bliżsi aniołom, a dalsi od demonów.
Duszy swej chronić powinniśmy. Dbać o nią należy niczym szermierz o miecz
swój, albowiem ku zbawieniu nas prowadzi i na radość nam pozwala”.

Wyjątek ze skellenberskiej Świętej Księga Miecza

Instynkt piracki był niezawodnym przewodnikiem Rolanda przez

wiele lat jego morskich peregrynacji. Ostrzegał go przed atakiem na
zbyt silnego przeciwnika, gdy dowodził „Orlicą”, doradzał mu
w wyborze nowych załogantów, gdy dowodził „Błędnym Rycerzem”,
podpowiadał zmiany wiatrów i pływów, budził w chwili, gdy słupek
barometru zaczynał opadać, uczył rzucania kośćmi i pokazywał
najbezpieczniejsze miejsca podczas abordażów. Roland wierzył też, że
instynkt ostrzega go przed spiskami i zamachami na godność
kapitana, które w jego odczuciu miały miejsce często, a którym
należało prewencyjnie przeciwdziałać.
Godzinę po zaśnięciu uświadomił sobie jednak, że jego instynkt
tego typu sprawami nie zajmuje się wcale.
Szarpnięcie, którym zrzucono go z koi, do najłagodniejszych nie
należało, zderzenie z deskami podłogi również. Roland chciał
wrzasnąć, ale wtedy ktoś wepchnął mu mokrą szmatę do ust, a ktoś
inny bez litości przydepnął mu dłoń. Smagnął odruchowo mackami,
lecz spadły na nie mocne liny. Nim zdołał otworzyć oczy, był spętany
jak prosiak prowadzony na rzeź.
Zachodzące słońce, wpadające do kabiny przez witraże okien
rufowych, zalewało twarze jego kamratów rdzawą, złowróżbną
czerwienią. Julia był śmiertelnie poważny, Ognik wciągał mocno
powietrze, jakby szykował się do plunięcia płomieniami, Mandragora
miażdżył go wzrokiem, a Berbeluch po prostu patrzył na niego, nie
mrugając oczami. Za nimi stała reszta kamratów z „Błędnego
Rycerza”, wszyscy równie cisi i złowieszczy.
Roland nigdy, przenigdy nie słyszał tak przenikliwej, złowróżbnej
ciszy.
Z niemałym trudem wypluł knebel.
– Czy któryś z was jest mi to w stanie wyjaśnić? – wysyczał. –
Zanim się wkurwię tak, że…
Mandragora zrobił krok do przodu i przerwał mu wypowiedź
potężnym kopniakiem w bok. Potem nachylił się i z niemałym trudem
wyszarpnął kapitanowi koszulę spod więzów. Powoli, niemalże
pieszczotliwie musnął palcem ledwie dostrzegalną bliznę po trzeciej
macce i pokazał ją reszcie, patrząc na nich znacząco.
Pozostali pokiwali głowami. Roland ze zgrozą dostrzegł, że zrobili
to nawet Wierzbak i Melon, do których wszelkie rewolucyjne
przemiany docierały po godzinach, a nawet dniach. Coś było na
rzeczy. Coś groźnego.
Ku zdumieniu wszystkich głos zabrał Berbeluch.
– Nasz dowódca najwyraźniej niczego nie rozumie – oznajmił
głosem lekarza ogłaszającego zgon pacjenta. – Pozwólcie więc, że
jako człowiek nauki zbiorę fakty i przeprowadzę ich analizę. Wszyscy
pamiętacie, jak wygodnie i spokojnie żyło nam się przed cudownym
zpiekłazstąpieniem kapitana Rolanda, prawda? Pamiętacie zapewne
też, z jakim zgorszeniem odebraliście jego próby namówienia nas na
kolejną, szaleńczą wyprawę, a na pewno nie zapomnicie zdumienia
i strachu, z jakim dowiedzieliście się, że wasze dotychczasowe życie
w St. Naarten właśnie dobiegło końca. – Berbeluch uklęknął przy
dowódcy i pogładził go po włosach. – Zapowiedzi audytów i kontroli,
rządowe rozporządzenia, wezwania do spłat długów, zaległe mandaty
i inne takie dotarły do nas jednocześnie – ciągnął. – Spanikowaliśmy,
trzeba przyznać. Nie mieliśmy czasu, by się zastanowić, ale
wszystkich nas zaskoczyło to, że otrzymaliśmy te pisemka
jednocześnie. Wszystkich, kapitanie.
Kamraci znów zgodnie pokiwali głowami. To, że Melon i Wierzbak
dołączyli dopiero po chwili, i to z podejrzaną skwapliwością, nie
stanowiło żadnej pociechy. W szeroko otwartych oczach lekarza
kanibala połyskiwał bowiem zgoła nienaukowy głód.
– Czy istnieje na świecie moc, która mogłaby sprawić, by weterani
kapitana Rolanda dostali urzędowe liściki od szeregu instytucji
jednego wieczoru? – Berbeluch z wprawą oskarżyciela sądowego
zwrócił się do zebranych. – Wielce wątpliwe. Nawet gubernator
Seamus, na którego spadła cała wina, rzadko kiedy przerywa
popijawy na wystarczająco długo, by móc podpisać aż tyle papierków
jednego wieczoru. Któż więc mógłby to zrobić? Może nowi,
wszechwładni przyjaciele kapitana Rolanda, którzy najpierw usuwają
mu śmiercionośną mackę, potem dają okręt podwodny i posyłają na
kolejną paranormalną wojenkę?
Zimne oczy kanibala wgryzły się w Rolandową duszę. Ten odebrał
to jako zachętę do zabrania głosu w swej obronie.
– Pojebało cię, Berbeluch, już dawno, ale nie sądziłem, że wysrałeś
resztki mózgu. Posłu…
– W dupie mam twoją wojenkę! – wrzasnął Berbeluch, aż zadrżały
witraże. – Rób sobie, kurwa, co chcesz! Sadź fasolę, tresuj ślimaki,
diabłom kłaniaj się w pas, ale rób to sam! Z daleka od nas wszystkich,
ty nadęty egoisto! Dlaczego odebrałeś nam życie, które każdy z nas
zdołał sobie poukładać? Potrzebowałeś pachołków, by przeprowadzić
swój zamysł, tak? Nie podobało ci się u diabełków, uwierał cię
kontrakt i postanowiłeś się wyrwać, co? Tylko dlaczego jak zwykle
zrobiłeś to cudzymi rękami, ty sadystyczna świnio? My nie jesteśmy
twoją własnością, Roland!
– Ominął mnie awans! – wyryczał Mandragora.
– Moi podopieczni się niepokoją! – piszczał Julia. – Niektórzy
naprawdę są nieletni! Co będzie, jak wyjdą na ulice? Oddadzą się
hazardowi?
– Szlag trafił moją reputację restauratora! – darł się Ognik.
– Taką zajebistą klatkę miałem… – szlochał Dupochlast.
Do skarg i zarzutów przyłączali się kolejni, aż cała rufa drżała od
ich wrzasków. Do wnętrza kajuty zajrzał przez bulaj ociekający wodą
Baobab, ale szybko się znudził i zajął czymś innym. Roland zaś
zamknął oczy i czekał.
Nigdy dotąd nie targała nim tak wielka wściekłość. Do tej pory
zawsze dawał upust nerwom, zamiast je przeczekiwać. Tymczasem
leżał w milczeniu na deskach pokładu i czekał cierpliwie, aż jego
kamraci, zaskoczeni brakiem reakcji, zaczęli powoli milknąć.
– No i tak to, kurwa, jest – odezwał się Melon, który najwyraźniej
doszedł do wniosku, że wszyscy się po nim spodziewają, że też
wygłosi jakiś komentarz.
Zapadła cisza, jakby pirackie bractwo nagle zrozumiało, że na
kapitana się nie wrzeszczy. Przede wszystkim na tego kapitana, nawet
związanego.
Potem Roland otworzył oczy.
– Czy któryś z was przeczytał swój kontrakt od początku do końca?
– zapytał, zdumiony łagodnością swego głosu oraz brakiem wszelkich
wulgaryzmów. – Co? Julka, czytałeś akt założenia fundacji? A ty,
Ognik, zgodę na prowadzenie działalności? Berbeluch, człowieku
nauki, jak dobrze znasz treść swojej koncesji? A ty, Dupochlast,
zapoznałeś się choćby z tabliczką na swojej klatce?
– Chcesz pan odkręcić kota ogonem, co? – pisnął Julia.
Roland spojrzał na niego cierpliwie.
– Nie. Pytam, czy czytałeś akt założenia fundacji.
– Noo… – stropił się pirat. – Tak. W sumie to tak. Wierzbakowi
czytałem do snu trochę.
– Trochę. Czyli nie cały.
– Noo… – Julia niespodziewanie zmarszczył brwi. – A właśnie że
cały!
– Cały, tak? Nawet tam, gdzie literki są tak małe, że nikną? Albo
w papierze jest dziura? Albo tekst biegnie dookoła strony? Albo autor
odwołuje się do nieistniejących załączników czy nieznanych ustaw?
– A może prościej? – spytał Berbeluch, podobnie jak reszta
zaniepokojony nie tyle słowami dowódcy, ile jego nieziemskim,
niespotykanym spokojem.
– Każdy z papierów, który podpisaliście, jest tak naprawdę
cyrografem – rzekł cicho Roland i przymknął oczy, jakby chciał na
moment odpocząć. Cisza dookoła niego była wręcz przytłaczająca,
nawet fale nie ośmielały się głośno pluskać. – Piekło ma swoich
agentów w niemalże każdej instytucji w St. Naarten, chłopcy.
– Gówno prawda! – rzekł Melon w imieniu wszystkich.
– Poczytajcie więc swoje papierki, tak porządnie, od początku do
końca. Połączcie się w pary, niech jeden czyta na głos, a drugi
tłumaczy mu to na ludzkie. Lub na dupochlastowe czy berbeluchowe.
Założę się, że prędzej czy później traficie na jakiś ukryty sprytnie
ustęp mówiący o tym, że ceną za dobrodziejstwa losu jest wasza
plugawa dusza. Założę się – mówił coraz głośniej – że każdy z was ma
swój kontrakt przy sobie. Na tym, widzicie, polega ich magiczna
właściwość. Są tak sporządzone, by diabeł mógł w każdej chwili
zjawić się przy was, poprosić o dokument, pokazać rzeczony ustęp
i wyrwać wam duszysko.
Rozbryzg po raz pierwszy w życiu z trudem przełknął ślinę. Do
rozwartych ust Julii wpadła mucha, zatoczyła krąg i wyleciała na
zewnątrz.
– Poza tym – Roland roześmiał się gorzko – czy aby nikogo nie
zdziwiło to, jak nagle zaczęło wam się fenomenalnie układać po
zakończeniu wojny? Restauratorzy, oficerowie, cenieni rzemieślnicy…
Chłopaki, przecież wy piratami jesteście. Piratami, do cholery.
– Ja żadnego świstka nie podpisywałem – warknął Mandragora ze
ślepym przekonaniem, próbując desperacko wybić dziurę
w argumentacji dowódcy.
– Owszem, podpisałeś. Na długo przed bitwą o St. Naarten.
– Ale tam nic nie ma o…
– Czytałeś?
Nie było odpowiedzi. Roland westchnął i dodał:
– Przez kilka miesięcy pracowałem w Piekle przy segregacji dusz.
Przeszedłem też kilka szkoleń teoretycznych. Piekło miało
najwyraźniej jakiś program szkolenia kadr, który wdrożono, zanim
ktoś wpadł na pomysł wykorzystania mnie do innych celów. Dzięki
temu wiem, że wasze dusze nie zostały wam jeszcze odebrane.
Kontrakty jednakże zobowiązują Piekło do odebrania należności
w dogodnym dla siebie momencie. Wasze zezwolenia, koncesje,
granty i kontrakty pozwalają wam na wygodne, spokojne życie, aż tu
któregoś dnia któryś z tych kosmatych dupków zapuka do waszych
drzwi, pokaże odpowiedni ustęp w podpisanym przez was
dokumencie i wyjdzie z waszą duszą.
– I co się wtedy stanie? – wyszeptał zafascynowany Dupochlast.
– Będziesz najprawdopodobniej żył dalej, ale nie będziesz już się
uśmiechał. Nie będziesz płakał, śnił, nucił pod nosem ani czytał na
kiblu. Jedzenie przestanie ci smakować, nie będzie ci się chciało
obalić kielicha, nie będziesz czuł potrzeby kochania ani bycia
kochanym. Będziesz obojętny na wszystko. Innymi słowy, umrzesz za
życia.
– Czyli… – Głos Julii drżał tak bardzo, że z trudem zdobył się na
dokończenie zdania. – Czyli pan kapitan postanowił nas uratować,
tak?
W oczach dowódcy pojawiła się dobrze znana wszystkim stal.
– Wnioski to se, Julka, wyciągniesz sam, jak zapoznasz się
z kontraktem. Tak porządnie, od początku do końca. Wypierdalać
stąd, wszyscy. Pora na zajęcia z czytania ze zrozumieniem.

***
Roland nie miał pretensji do swoich ludzi, że postanowili ni z tego,
ni z owego podnieść kwestię zagadkowych dokumentów, bo wiedział,
że kiedyś i tak muszą poznać prawdę. Co więcej, incydent
z nieprzewidzianym buntem nie przeszkadzał nawet szczególnie
w jego planach, bo ruchy kadłuba i skrzypnięcia masztów
podpowiedziały mu, że fregata nadal idzie wytyczonym kursem. Nie
miał nawet żalu o to, że pozostawiono go ciasno skrępowanego na
podłodze – miał przynajmniej czas, żeby sobie wszystko porządnie
przemyśleć i odbudować swój gniew.
Leżał więc ze spokojem, wpatrywał się w witraż płonący tysiącami
kolorów w świetle zachodzącego słońca i myślał. Nad pokładem
niosło się dukanie cyrografobiorców, przerywane co rusz jęknięciami
grozy.
Ostatni zamilkł w chwili, gdy żeglującą spokojnie fregatę otulił
mrok. Na progu komnaty stanął Julia, a za nim Mandragora
i Berbeluch. Byli bardzo, bardzo cisi.
– Przeczytalim – wybełkotał Julia.
– Wszystko? – spytał obojętnie Roland.
– No, prawie. Melonowi nie doczytaliśmy do końca, bo… Bo się
wściekł, że nic nie rozumie, i z bańki chciał każdemu, a on te
krzemienie na czole ma i…
– Aha.
– I tego tam… – Julia miał łzy w oczach. – No… Wszystko jest tak,
jak pan mówił.
– Rozumiem.
– Zrobiły nas diabły na szaro.
– Cóż.
– Pan kapitan nas uratował.
– Wiem.
– No i… Kamraci poprosili, bym przeprosił w imieniu wszystkich.
– To wal.
– Eee… Przepraszam.
– W porządku.
– Naprawdę?
– Naprawdę.
– O, to super – ucieszył się Julia i wyciągnął nóż. Podszedł do
dowódcy z zamiarem przecięcia więzów, ale zawahał się nagle. – Ale
nie ma pan do nas pretensji?
– Nie.
– Żadnych?
– Absolutnie.
– Nawet o te więzy?
– Skądże.
– I nie będzie teraz awantury?
– Nie.
– Nie będzie pan wrzeszczał?
– Nie.
– Nie będzie duszenia tymi tam… – Julia wskazał z lękiem macki.
– Nie.
 – Obiecuje pan?
– Tak.
– Ale super… Pan kapitan to naprawdę równy gość, co nie,
chłopaki? – Świeżo mianowany pierwszy oficer wykonał kilka
śmiałych ruchów nożem. Więzy opadły na podłogę. Roland usiadł,
roztarł nadgarstki, przeciągnął się, aż mu w plecach strzeliło, i uniósł
macki nad głowę niczym anielskie skrzydła. Potem przechylił lekko
głowę niczym szalony pies szykujący się do ataku.
– Albo nie – powiedział.
– Co nie? – Julia cofnął się z nagłym lękiem.
– Rozmyśliłem się. Nie obiecuję.
To, co się działo przez następne kilkanaście minut, na powrót
upodobniło zdobyczną fregatę do czarnoksięskiego „Błędnego
Rycerza”. Na pokładzie rozpętało się bowiem straszliwe
pandemonium, od którego bledły gwiazdy, wiatr zawracał, a z rumu
parował alkohol. Roland bez litości ścigał swoich załogantów, tłukł
ich mackami, rzucał w nich czym popadło, a wolniejszych łapał
i dusił, drąc się przy tym ze wszystkich sił.
– Ja wam, kurwa, pokażę… – charczał, tłukąc łbem Ognika
o kolumnę masztu, aż nieszczęsnemu bosmanowi sadza buchała
z uszu. – Na własnego kapitana rękę podnieść! – darł się, skacząc po
brzuszysku wijącego się na pokładzie Julii. – Dowódca powinien być
dla was jak ojciec! – ryknął, unosząc wyjącego ze strachu Dupochlasta
nad głowę i zrzucając go do ładowni. – Jak ojciec, kurwa mać! –
wyrzęził, łapiąc Melona za szyję i uderzając nim o Mandragorę. –
Wiesz, co to ojciec, piździelcu? – Ostatnia obelga skierowana była pod
adresem Ropucha, który usiłował umknąć na maszt. Roland odczekał,
aż ten znajdzie się na wysokości rei, a potem ułapił go za kostkę
i ściągnął na pokład. Pirat przyrżnął z impetem meteorytu, a wtedy
kapitan wymierzył mu potężnego kopniaka.
Ryki torturowanych kamratów niosły się daleko nad spokojnymi
wodami Wysp Rozpustnych, burząc kryształową ciszę i legendarny
spokój archipelagu. Siły Rolanda były niespożyte, tłumiona frustracja
nie miała granic i długo by jeszcze uczył swoich podwładnych
szacunku, gdyby niespodziewanie na jego drodze nie pojawił się
Baobab.
Ciemnoskóry szaman wykazywał śladowe zainteresowanie życiem
na pokładzie, na ogół zanadto zaprzątnięty życiem towarzyskim
duchów swych przodków oraz innymi kwestiami, w które Roland
wolał nie wnikać. Miał natomiast niezwykły talent do pojawiania się
dokładnie tam, gdzie się go spodziewano, i tak też było tym razem.
Na widok szeroko uśmiechniętej, odwróconej do góry nogami gęby
Baobaba, który zwisał na linach z rei, Roland opamiętał się nieco
i przypomniał sobie o innej, ważniejszej kwestii. Odwrócił się powoli
i namierzył pełznącego po pokładzie, lekko wstrząśniętego
Berbelucha.
– Chodź tu – warknął i podniósł doktora macką na wysokość
własnej twarzy. – Powiedz no mi prawdę, człowieku nauki, tym
razem bez konieczności trzepania tobą o burtę, bo rozwalę ten okręt,
zanim dotrzemy do Zdechlaka. Widzisz, nadal nurtuje mnie kwestia
waszego buntu.
Berbeluch pobladł do tego stopnia, że przypominał już obiekty
swoich badań.
– Myślałem, że pan kapitan był uprzejmy już nam to wszystko
wyjaśnić – bąknął, po raz pierwszy w życiu unikając kapitańskiego
wzroku.
– Nie do końca. Bo, widzisz, znam ci ja was dobrze, hieny
obsmarkane, i wiem, że żaden z was nie poukładałby sobie tego
wszystkiego tak dokładnie. A już na pewno nie tak szybko.
Lekarz był wyraźnie zmieszany, wręcz zawstydzony. Niejasne
podejrzenie, które kapitan powziął przed chwilą, nabierało powoli
sensu.
– No, powiedz prawdę – powtórzył ostro. – Kto wam oczka
pootwierał, Berbeluch? Nie diabeł jakiś przypadkiem?
Wina w oczach konowała była wystarczająco czytelną odpowiedzią.

***
Pentagram został wyrysowany kredą obok lawety działa numer
pięć. Widać było, że nieznany twórca pracował w pośpiechu, gdyż
linie były nierówne i nie stykały się, ale najwyraźniej mistrzowska
precyzja nie była tu potrzebna. Roland obniżył trzymaną w ręku
latarnię i przyjrzał się mu dokładnie. Potem musnął palcami płytkie,
ledwie zauważalne rysy w drewnie, pozostawione naokoło
magicznego symbolu.
– Panie kapitanie, przysięgam, że go tu nie było! – bełkotał Ropuch,
pobladły do tego stopnia, że niemalże świecił w półmroku. –
Sprawdzaliśmy pokład dwa razy! Za każde działo zajrzeliśmy! Każdą
lawetę odsuwaliśmy!
Skupiony Roland wyprostował się.
– Cóż, o taką skwapliwość to cię nie posądzam – oznajmił. – Ale
wszystko wskazuje na to, że ten pentagram został wyrysowany
niedawno. Być może po waszej kontroli.
Ropuch mało nie zemdlał z ulgi.
„Tak – pomyślał kapitan. – Jest tylko jedna osoba w całej załodze,
która potrafiłaby coś takiego narysować i miałaby powód, żeby to
zrobić. Ponadto jakoś nie przypominam sobie, bym go słyszał podczas
spontanicznej rozprawy, jaką mi urządzono”.
– Co sądzisz, Baobab? – spytał głośno.
Szaman przypadł na kolana i wciągnął głęboko powietrze.
Rozpromieniony spojrzał na dowódcę.
– Kozia sierść! – oznajmił. – Grzmot!
– Zgadza się – rzekł ponuro Roland. – Znaleźć mi gada w tej chwili.
Solidarność piracka, niewzruszona i nieugięta wobec zagrożeń
z zewnątrz, pryskała natychmiast w obliczu humorów kapitańskich.
Kamraci w try miga odnaleźli, wywlekli, spętali, a nawet wstępnie
obili satyra, by wreszcie z dumą postawić go przed obliczem
dowódcy. Ten wbił w popiskującego, dymiącego z uszu byłego
porucznika spojrzenie bardzo nieprzyjemne.
–
Paniekapitaniekurwajapróbowałemsobietowszystkojakośprzegadaćaalenicmidołb
– wybełkotał. –
Tatamniewezwałpentagramkazałwyrysowaćityleajaktuojcanieposłuchać?
Roland nie spuszczał z niego wzroku, aż satyr zaczął żałośnie
chlipać.
„Łaził i gadał do siebie od paru dni – pomyślał. – Pewnie zmagał się
z dylematem: okazać lojalność wobec ojca czy wobec kapitana.
Wybrał ojca, kozioł jeden”.
Na samą myśl o tym, że Wormancjusz spacerował po okręcie, który
Roland uznał już za własny, i buntował przeciwko niemu załogę,
kapitanowi zrobiło się zimno. Nie miał pojęcia, co zrobić z Grzmotem.
Przez umysł przemykała mu jedna myśl za drugą, aż uchwycił się tej,
która wydawała się najsensowniejsza.
– Sprawdźcie, czy gadzina nie ma czegoś do rysowania – warknął. –
A potem przywiążcie go do głównego masztu i trzymajcie tam pod
strażą do odwołania.
– A może by tak… – zaczął Mandragora. – Może by najpierw chama
tak trochę…
– Wykonać – uciął Roland. – A ty wracaj do rysowania, pierdoło.
Wyszedł na pokład i odetchnął parokrotnie czystym nocnym
powietrzem, nie zwracając już uwagi na wrzeszczącego,
szamoczącego się Grzmota. Ruszył na rufę. Stojący tam Dravistan
Hrug wyprężył się i zasalutował.
– Melduję, że zauważono okręt na prawej ćwiartce dziobowej! –
oznajmił. – Idzie na północny wschód na foku i sztakslach
z prędkością minimum trzech węzłów.
Roland zmierzył go nieprzychylnym spojrzeniem.
– A ciebie kto upoważnił, byś mi meldunki składał? – parsknął. –
Ktoś cię oficerem wachtowym mianował?
– Nie, ale… Ale ja bardzo bym chciał! – Travlańczyk rymnął przed
dowódcą na kolana. – To przedstawienie, które pan przed momentem
odstawił, zaparło mi dech w piersiach! Dziękuję bogom sztuki
i uniesień, że przyszło mi być świadkiem takiego spektaklu. Cóż za
ekspresja! Jakie emocje! Cóż za idealna koordynacja czynów i słów,
a dobór środków stylistycznych… Kapitanie, słów nie mam!
Roland był przeświadczony, że widział już w swoim życiu wszystko.
Zachowanie travliańskiego oficera sugerowało, że bardzo się pomylił.
Patrzył zbaraniały, z mieszaniną zgorszenia i politowania na Hruga,
który nie przestawał go wychwalać, aż wreszcie rzekł:
– W poszukiwaniu prawdziwego mistrzostwa w sztuce wojennej
powinniśmy uwolnić się z istniejących dotychczas reguł i ograniczeń,
odrzucić formę, tak, przede wszystkim formę! Ja… – Pokręcił głową,
nie mogąc się nadziwić własnej naiwności. – Ja niepotrzebnie
protestowałem, niepotrzebnie o tym dyshonorze gadałem… Ja
powinienem od razu pana posłuchać, kapitanie. Czy przyjmie pan
mnie na naukę?
Roland rozejrzał się uważnie dookoła, niemalże pewien, że
uczestniczy w kolejnym spisku załogi, tym razem obliczonym na
zrobienie z niego pośmiewiska. Nigdzie nie widział kryjących się
piratów, nie słyszał stłumionych parsknięć i chichotów, a błaganie na
twarzy Hruga było równie autentyczne jak wzgarda parę godzin
wcześniej. Wydął więc usta i wzruszył ramionami.
– W sumie czemu nie – bąknął. Uskoczył do tyłu, a Travlańczyk,
który zapragnął wycałować mu buty, grzmotnął czołem o deski
pokładu. – Tylko bez wylewności! – warknął ostrzegawczo. – Bo cię
poślę na czyszczenie komory lin kotwicznych. To również poezja,
tylko że dość mroczna.
Mina Hruga zdradzała, że temat jest mu znany. Wstał powoli,
otrzepał nogawki, rozmasował czoło i spojrzał na dowódcę błagalnie.
– To od czego zaczynamy? – spytał.
Roland odwrócił się i podszedł do balustrady. Nocny wiatr, mocny
i ożywczy, wypełniał nieliczne, opromienione srebrnym blaskiem
żagle fregaty. Kapitan przez chwilę słuchał rytmicznego plusku wody
wokół kadłuba, odruchowo sprawdził napięcie sztagów, ocenił
rozmiar kilwateru. Cieszył się, że jego instynkt żeglarski nie zanikł.
Wiedział, że przez najbliższe dni bardzo będzie go potrzebował.
„Siedem dni – pomyślał gorzko. – Niecałe siedem. Wormancjusz już
przypuścił na mnie atak. Jeśli będę trzymał Grzmota na smyczy
i codziennie sprawdzał, czy nie ma gdzieś jakiegoś nowego
pentagramu, może uda mi się przetrwać kilka kolejnych dni bez
interwencji diabłów. Pytanie, co się wydarzy później”.
Ze śródokręcia dobiegało terkotanie Grzmota.
– Zaknebluj go tam który! – warknął Roland i mimochodem
spojrzał na katapulty do zwalczania jednostek podwodnych. Ciemne
i tajemnicze, wyrastały ze śródokręcia niczym wytwory czyjegoś
szaleństwa, całkowicie zakłócając harmonię pokładu.
 – Zacznijmy od tego, że opowiesz mi o tym. – Wskazał obie
katapulty.
– To broń do zwalczania jednostek podwodnych – rzekł Hrug.
– Tyle to i ja wiem. Tym bardziej że nie tak dawno dowodziłem,
a przynajmniej tak mi się wydawało, jednostką podwodną, która
z czegoś takiego oberwała. Nie, mości Hrug, mnie intryguje coś
innego. Skąd się to ustrojstwo w ogóle wzięło? Jak do tej pory nikt na
świecie pod wodą nie pływał, a już na pewno nie na tyle długo, by
obmyślać na niego broń. Skąd Travlania wzięła te katapulty?
Dlaczego „Chaos” znalazł się na tych wodach? Skąd wiedzieliście
o „Odmęcie”?
– Nie wiem – odparł z rozbrajającą szczerością Hrug. – Jestem tylko
drugim oficerem i artystą nastawionym na sztukę wojenną w raczej
klasycznym wydaniu. Nie wtajemniczano mnie w żadne szczegóły. Te
katapulty zostały zamontowane podczas ostatniego remontu
w Travoness, stolicy naszego królestwa i zarazem głównym porcie
wojennym, a potem od razu ruszyliśmy na Wyspy Rozpustne.
W wielkim pośpiechu, dodam. Ogień z katapult prowadzili dowódca
z pierwszym oficerem, a oni…
– Wiem. Jeden zeżarty, drugi się powiesił – rzekł Roland. –
Wrócimy do tego tematu kiedy indziej. Teraz zajmijmy się okrętem,
który wypatrzyliście. – Podniósł lunetę do oka, by mu się przyjrzeć.
Blask księżyca był tak intensywny, że wnet doszukał się dobrze sobie
znanych szczegółów obcej jednostki. Rozpoznał też logo słynnej
kompanii przewozowej Visslandii. – Ty, Hrug – zwrócił się do
stojącego za nim Travlańczyka. – Lekcja pierwsza. Obejrzyj sobie ten
okręt i powiedz, co widzisz.
Travlańczyk przez moment przyglądał się jednostce w milczeniu.
– Okręt zwodowany jako wojenny i zapewne uzbrojony, ale służący
cywilnym celom – oznajmił. – Klasyczny model visslandzkiej fregaty.
Chyba już go gdzieś widziałem.
– Bo mijał wasz, przepraszam, nasz „Chaos” podczas starcia z owym
tajemniczym okrętem podwodnym, w wyniku którego, cóż… zyskałeś
mistrza i nauczyciela. Czyż to nie dziwne, że pojawił się tam akurat
wtedy, gdy przebywała tam „Skua”, zamaskowana szarym dymem?
 – Dziwne. – Hrug spojrzał na dowódcę badawczo, a potem znów
zerknął na nieznajomy okręt i zmarszczył brwi. – Wie pan, mam
w rodzinie muzyków i…
– I co?
– I mam wyczulony słuch. A teraz przysiągłbym, że słyszę
dobiegające stamtąd hymny religijne.
– Hymny?
– No, wie pan. Pienia do Świętego Miecza Skellenbergu. O! – Hrug
przymknął oczy i wytężył słuch. – „Co przed demonem chroni, gdy
najciemniejsza noc, bo miecz prześwięty boską ma moc”. Obrzydliwe
rymy.
– Słowa też zdezaktualizowane. Pielgrzymi ze Skellenbergu. Cóż, to
wyjaśnia, czemu płyną na Mieczydło, miejsce święte aż do
wyrzygania. Ciekawa sprawa, Hrug. – Roland oparł się łokciami
o reling. Jeden z marynarzy uderzył w dzwon pokładowy, chmary
świetlików, unoszące się wokół latarni rufowych, umknęły na
moment. Pirat wciągnął w płuca chłodne powietrze, które studziło
jego rozbiegane myśli. – Wielce ciekawa. Bo gdybym posłuchał
wyobraźni, pewnie uznałbym, że dowódca „Skuy” zamaskował swój
okręt po to, żebym zatopił tę krypę z pielgrzymami.
– Po co?
– By wywołać oburzenie Skellenbergu i wciągnąć świętoszków do
wojny.
– Do wojny?
– Diabły usiłują opanować Wyspy Rozpustne, a Visslandia,
zazdrosna jak kochanica cesarza, ze wszelkich sił próbuje w tym
przeszkodzić. Najwyraźniej prowokuje więc incydenty, by wciągnąć
do wojny fanatycznych sojuszników. Jasna cholera.
– A co my w tym wszystkim robimy? – spytał nieśmiało Hrug, jakby
już żałował, że dał się wkręcić w kabałę niespotykanych rozmiarów.
– My próbujemy przeżyć. Stań za sterem. Zaraz odbijamy na
Zdechlaka.

***
Niektórzy uważali, że istnieją potrzeby, których Wyspy Rozpustne
nie zaspokoją. Tym pokazywano zazwyczaj Mieczydło oraz
Zdechlaka. Pierwsza z tych wysp była celem pielgrzymek wyznawców
Świętego Miecza, na których czekała osada z gospodami
i jadłodajniami o różnym poziomie siermiężności, a dalej nagie skały
i jałowe pustkowia, idealna wprost sceneria dla oczyszczenia
duchowego oraz wszelakich wizji. Druga z nich, porośnięta pięknymi
cyprysowymi gajami, wabiła z kolei wszystkich tych, którzy
zapragnęli złożyć swe szczątki w najbardziej zacisznym ze wszystkich
zakątków Mórz Wszetecznych, tam, gdzie spoczywało wielu innych
zacnych i zasłużonych. Innymi słowy, stała się przypuszczalnie
największą i bezsprzecznie najpiękniejszą nekropolią świata.
Nie było się więc czemu dziwić, że między domami pogrzebowymi,
zakładami stolarskimi oraz kamieniarskimi i luksusowymi hotelami,
gdzie można było rozstanie z najbliższymi należycie opłakać i opić, na
Zdechlaku wyrosły również przybytki nieco mroczniejsze, zakazane
zarówno przez prawo, jak i moralność.
Szalupa z „Chaosu” zaszurała o kamieniste dno dokładnie
o północy. Mandragora wskoczył jako pierwszy do sięgającej po
kolana wody, a po nim Melon, Ognik i Dupochlast. Razem wciągnęli
łódź nieco wyżej, poza zasięg spienionych lekko fal. Nocny wiatr
trącał gałęzie cyprysów, gdzieś pohukiwały sowy. Kapitan, wbrew
zdrowemu rozsądkowi, otulił się płaszczem i zeskoczył.
– Serio mamy tu zostać? – spytał z niedowierzaniem Mandragora.
– Serio – rzucił Roland. – Gdyby Berbeluch mimo wszystko
wytrzymał i nie zważając na zakaz, próbował się tu dostać, zastrzelcie
drania. Gdyby Baobaba zwabiły miejscowe duchy… cóż, lepiej nic nie
róbcie. Wracam za jakąś godzinę.
Kamienie zazgrzytały pod jego butami, gdy ruszył w stronę
zabudowań. W wielu oknach nadal było widać światła, co oznaczało,
że opijanie zmarłych stało się popularniejszą tradycją od ich
opłakiwania, a jeden z porywów wiatru przyniósł strzępy pieśni zgoła
do nekropolii niepasującej. Roland nie zważał jednak na nic
i rozglądał się bacznie w poszukiwaniu drzwi z symbolem gęsiego
pióra oraz przechylonego kufla oznaczającym, że w środku rezydują
członkowie Wolnego Uniwersytetu St. Naarten.
 Wolny Uniwersytet, podobnie jak miejscowy wywiad oraz
funkcjonujący do niedawna system obrony wybrzeży, był pomysłem
unikatowym oraz genialnym w swej treści. Zamiast łożyć ogromne
sumy na utrzymywanie oraz konserwację budynków uniwersyteckich
i angażować straż miejską do pacyfikowania znudzonych,
rozczarowanych nauką studentów, miejscowa rada miejska
ufundowała szeregowi naukowców wysokie pensje oraz otwarte
rachunki imienne w niektórych knajpach. Zadaniem żądnych wiedzy
studentów było jedynie odnalezienie odpowiednich wykładowców
i namówienie ich do podzielenia się wiedzą przy knajpianym stoliku.
Z tego, co Roland się dowiedział, pomysł przyjął się na tyle dobrze, że
nowe kierunki wyrastały jak grzyby po deszczu.
– Martwisz się o to, co się z tobą stanie po śmierci, kawalerze? –
szepnęła piękność w kusej spódniczce, podchodząc do niego
rozkołysanym krokiem.
Roland zatrzymał się i obejrzał dziewczynę od góry do dołu.
– Szczerze powiedziawszy, bardziej przejmuję się tym, co się
wydarzy tuż przed nią – odparł. – A skąd troska?
– Chodź, a opowiem ci o pochówku, o jakim nie może śnić nawet
król – szepnęła mu do ucha. – Zaciszne miejsce na grób, mocna,
dębowa trumna, standardowy nagrobek z miejscem na trzydzieści
dwie litery, w cenie ubezpieczenie nagrobka, egzorcyzmy oraz
szampan dla uczestników pogrzebu. Oferta ważna do…
– Cholera – udał zmartwienie Roland. – Ostatnie wydarzenia
pokazały, że dość ciężko mnie zabić.
– Żeglarz! – parsknęła dziewczyna ze skrajną pogardą. – Założę się,
że jesteś żeglarzem! Niech szlag trafi takich jak wy! Przez tę waszą
tradycję chowania zmarłych na morzu nasz przemysł jest w stanie
nieustającego zagrożenia!
– Wierz mi, że chciałbym dowieźć truposzy na ląd, ale trudno ich
namówić, by przestali śmierdzieć – warknął Roland.
– Trochę szacunku dla tego pana! – rozległ się cichy głos za plecami
kapitana. – Tak się akurat składa, że dzięki niemu, a raczej jego
czynom wasz przemysł ma się całkiem nieźle.
– Aha – bąknęła dziewczyna i ulotniła się krokiem bardziej
pospiesznym niż kuszącym.
Roland przymknął oczy. Zachowanie stręczycielki sugerowało, że za
jego plecami stoi ktoś uzbrojony. Wyobraźnia podpowiadała zaś, że
nieznajomy trzyma pistolet na wysokości łopatek. Wystarczyłby
szybki ruch macką, aby wytrącić mu broń. Drugą pochwyciłby go za
szyję i obrócił ku sobie, a wtedy…
– Ostrożnie – doradził głos. – Nie jestem sam. Nie żywię też
niecnych zamiarów. Proszę się odwrócić i porozmawiamy.
Roland nabrał tchu i wykonał polecenie.
Nieznajomy na pierwszy rzut oka przypominał zwykłego
spacerowicza ubranego w typową dla Zdechlaka szatę żałobną,
których wypożyczalnie stały niemalże na każdym rogu. Idealnie
czarna szata poza tym, że należycie oddawała szacunek zmarłemu
i była odporna na pomniejsze zabrudzenia, wspaniale wprost kryła
wszelkie przedmioty uważane tu za niestosowne, począwszy od
flaszek, a na mieczach skończywszy. Równie dużo kryła twarz obcego,
która miała rysy tak pospolite i niewyszukane, że zapominało się
o nich natychmiast po odwróceniu wzroku.
Trudno było o lepszego kandydata do roli szpiega.
– Telepata? – spytał Roland nonszalancko.
– Nie, zauważyłem, że napina pan mięśnie karku, i postanowiłem
ostrzec. Nie zależy mi na tym, by nasza konfrontacja zakończyła się
dla pana źle.
Lekki ruch dłoni – oczywiście najzwyklejszej na świecie, bez ozdób
czy znaków szczególnych – wskazał zaułek między księgarnią
sprzedającą pieśni pogrzebowe a siedzibą całodobowej agencji
wynajmu płaczek. Stało tam kilku innych żałobników, z których
dwóch trzymało kusze z poczwórnymi bełtami.
– Najpierw przerywa mi pan rozmowę z agentką funeralną, a potem
ratuje mi życie! – Roland udał zdziwienie. – Cóż to za niezwykły
pokaz miłosierdzia!
– Czy to już wszystko? – spytał nieznajomy.
– Nie rozumiem. – Pirat spojrzał na niego badawczo.
– Znam doskonale pańskie akta i wiem, że lubi się pan naigrywać.
Sęk w tym, że mamy ważną kwestię do omówienia i wolałbym
wiedzieć, czy wyczerpał pan już swoje zasoby ironii.
– Spędziłeś dzieciństwo w klatce i nie masz przyjaciół, prawda? –
spytał kapitan. Widząc brak reakcji, westchnął ciężko i rzekł: – No
dobra, już będę grzeczny. Pracujesz dla Anielskiego Bractwa, tak?
Choć obcy był mistrzem kamuflażu, pirat rozpoznawał już jego
głos, chrapliwy i wyniosły. Słyszał go na ulicy St. Naarten, tuż po
tryumfalnym wyskoku z okna gabinetu gubernatorskiego. Szpieg
uniósł lekko brwi.
– Skąd ten wniosek?
– Zdradzają was kusze. Skellenberg nie korzysta z broni miotającej
wcale, bo Święty Miecz im zabrania, Orrh jest zbyt skąpe, by
marnować bełty, Travlania stawia na mistrzostwo we władaniu bronią
tradycyjną, a Derenis… Wszyscy wiemy, jakie jest Derenis. A więc
Visslandia. Jedyne mocarstwo Mórz Wszetecznych, które zrobi
absolutnie wszystko, by dopiąć swego. A ponadto lubi fajne gadżety.
Nie miał pojęcia, skąd bierze się spokojny ton jego głosu. Serce biło
mu jak szalone i ze wszystkich sił powstrzymywał się przed
zerknięciem za siebie i poszukaniem drogi ucieczki.
„A więc to tak czuli się ci Travlańczycy w objęciach Dyszelka” –
przeszło mu przez głowę.
– Brawo. – Głos agenta Anielskiego Bractwa znów był całkowicie
pozbawiony jakichkolwiek emocji. – Zgadza się co do joty. W istocie
Visslandia zrobi wszystko, by zrealizować swój cel, tym bardziej że
tym razem to cel szczytny. Wyspy Rozpustne stały się ogniskiem
zarazy. W błyskawicznym tempie, niemalże na naszych oczach
pochłaniane są przez Piekło. Jeśli interesują pana statystyki
finansowe, jedna trzecia wszelkich inwestycji na tej wyspie w ciągu
minionego miesiąca przeszła w ręce udziałowców bądź spółek
powiązanych z Piekłem, wliczając w to agencję z płaczkami
i księgarnię dla wyjców, między którymi postawiłem swoich ludzi.
– Kapuję. – Roland pokiwał skwapliwie głową. – I wkurwia was to
niebotycznie, bo was wyprzedzili. Macie intrygującą definicję pojęcia
„szczytny cel”.
– Visslandia ma w istocie silną, ale bardzo stabilną gospodarkę –
rzekł zimno agent. – Zdaje sobie pan sprawę z tego, co będzie, jeśli
zostanie ona osłabiona?
– Nie. I w dupie to mam. Mogę już sobie iść, bo znowu mi mięśnie
sztywnieją?
– Kapitanie Wywijas, jest pan człowiekiem legendą. Obronił pan
Wyspy Rozpustne przed konsekwencjami wojny między aniołami
i demonami. Proszę przy tym zwrócić uwagę na to, że wcale nie
mamy panu za złe zniszczenia kilku naszych jednostek. Wiemy też, że
do niedawna był pan instrumentem Piekła. Udało się panu wyrwać
spod diabelskiego wpływu, a potem na czele garstki ludzi zdobyć
travliańską fregatę najemniczą. Niech pan mnie dobrze zrozumie, nie
ma na Morzach Wszetecznych wielu takich ludzi jak pan i dołożymy
wszelkich starań, aby nakłonić pana do stanięcia po stronie Visslandii,
a jak sam pan zauważył, robimy wszystko, by dopiąć swych celów.
– Zauważyłem. – Roland wyszczerzył zęby. – Puściliście okręt pełen
skellenberskich pielgrzymów tuż przed „Skuą”, ani chybi po to,
żebym go zatopił i dał Skellenbergowi pretekst do przystąpienia do
wojny.
– Był pan wówczas człowiekiem Piekła. – Głos agenta nawet nie
drgnął. – Było to działanie uzasadnione zarówno ze strategicznego,
jak i moralnego punktu widzenia.
– Ciekawe więc, jaką intrygę przygotujecie, bym stał się waszym
najemnikiem? – Roland założył ramiona na piersi i uśmiechnął się,
choć wcale nie było mu do śmiechu. – Naprawdę ciekawe. Wojnę
temu niejaki Otos Guvilla próbował tego dokonać ze wszystkich sił,
ale źle się to dla niego skończyło, choć dysponował translokacją
i innymi magicznymi podarkami od aniołów. Tych ostatnich, o ile się
orientuję, już dawno na tym padole nie ma, przez co, jak widzę,
musicie uciekać się do poczwórnych kusz. To zaś trochę za mało, by
mnie przekonać. Wybaczy więc pan, panie…
– Viljam Traana.
– Panie Traana, pan wybaczy, ale chyba już sobie pójdę.
Odwrócił się demonstracyjnie powoli, ale wtedy agent Anielskiego
Bractwa wypowiedział zdania, które zatrzymały go w pół kroku:
– Potrafimy okazać wdzięczność na wiele sposobów, kapitanie
Wywijas. Zacząłbym od tego, że oddałbym w pana ręce hrabiego
Truvierę, dowódcę fregaty „Skua” oraz naszej misji dyplomatycznej
w St. Naarten.
Roland nieświadomie przygryzł wargę, co bynajmniej nie uszło
uwadze Traany.
– Znam pańskie akta. Wiem, kim jest ten człowiek dla pana. Wiem,
co panu zrobił. Cóż, Truviera jest wartościowym elementem naszych
planów, ale nie na tyle istotnym, by nie poświęcić go dla wyższych
celów.
Pirat zacisnął powieki i z trudem przełknął ślinę.
– Rzeczywiście przygotowałeś się do tego spotkania – wycedził
z trudem. – Pomijasz jednakże jeden ważny szczegół. W istocie, chcę
dopaść tego człowieka, ale chcę to zrobić osobiście. Jestem piratem.
Nie zwykłem przyjmować takich upominków na tacy.
– Szkoda. Oferta pozostaje jednak aktualna, a w międzyczasie
zastanów się nad innymi rzeczami, które moglibyśmy dla ciebie
zrobić.
– O, wiem! – Roland udał olśnienie. – Moglibyście się ode mnie
odpieprzyć! Raz na zawsze!
– Odmowa, kapitanie Wywijas, skończy się tym, że to my
uświadomimy hrabiemu Truvierze, kim pan jest.
– Mam to w dupie.
– Pojemną ma pan dupę, nie ma co. Cóż, uroki wielu miesięcy na
pokładzie. Niech pan jednakże zapamięta sobie jedno. – Traana
drgnął po raz pierwszy od początku rozmowy. Podszedł krok bliżej
i zniżył głos, nie spuszczając oczu z pirata. – Jesteś niebezpiecznym
człowiekiem, Roland, a my o tym nie zapomnimy. Nie pozwolimy ci
na żadne szaleństwa tak jak podczas poprzedniego konfliktu. Albo
przyłączysz się do nas i będziesz nam wiernie służył, albo
zakończymy twoje życie.
Jedna z macek Rolanda dyskretnie oplotła talię agenta.
– Jestem niebezpiecznym człowiekiem – przytaknął. – Potrafię,
widzisz, stworzyć sytuację, w której wasze poczwórne kusze nie na
wiele się zdadzą.
Oczy Traany rozszerzyły się na moment, gdy zrozumiał, że stracił
przewagę i znalazł się w sytuacji bez wyjścia. Szybko odzyskał jednak
rezon. Jego dłoń wyślizgnęła się spomiędzy fałd szaty i wcisnęła coś
do ręki pirata.
– Zadmij w to, jeśli będziesz chciał pogadać. Masz dzień do
namysłu.
– Traana! – zawołał jeden z żałobników w ciemnej uliczce. – Mamy
wezwanie!
Agent skinął piratowi głową, z widoczną ulgą wyślizgnął się
spomiędzy splotów macki i pomknął w ślad za pozostałymi. Zaułek
opustoszał i pirat po raz pierwszy od dłuższej chwili nabrał tchu.
Podniósł rękę i ujrzał srebrny gwizdek. Identyczny z tym, jaki kiedyś
otrzymał marynarz Dziabdziab na pokładzie „Błędnego Rycerza”.
Gwizdek do wzywania Anielskiego Bractwa.
Oddychał z trudem, chrapliwie. Usidlili go.
„Poprawka – pomyślał. – Próbują usidlić. I prędzej mnie szlag trafi,
niż im się to uda”.
– A z tym Truvierą uporam się kiedy indziej – szepnął, posłuszny
wielowiekowej tradycji pirackiej, wedle której wszelakie groźby
wypowiedziane w duchu nie mają najmniejszego sensu. – Po
swojemu. Jak już sobie poradzę z innymi problemami.
Powoli uspokoił oddech i szaleńcze bicie serca, otarł pot z czoła
i przypomniał sobie, po co przybył na Zdechlaka. Ruszył powoli ulicą,
rejestrując kolejne elementy nocnego życia pogrzebowego miasta.
Kilku żałobników zawodziło chórem w otwartej kaplicy, gdzieś
kłócono się o ceny trumien, jakaś piękność w upiornie białej koszuli
nocnej opłakiwała zmarłego, brak autentyczności w głosie
rekompensując głośnością. Kuso odziane dziewczęta zachęcały do
wykupu działki pod grób bądź rezerwacji lokalu na stypę. Gdzieś
w bocznej ulicy kilku odzianych na czarno mężczyzn zalewało żrącym
specyfikiem pentagram, otoczony kłębami dymu.
Drzwi luksusowego zakładu kamieniarskiego uchyliły się lekko,
a przez szczelinę wyjrzała kosmata gęba diabła. Wpatrywał się
z wściekłością w poczynania ludzi palących pentagram. Roland
oszczędził mu widoku, kopniakiem zamykając drzwi.
Wtedy dostrzegł tawernę z drzwiami opatrzonymi symbolami
Wolnego Uniwersytetu.
 Choć nazwa lokalu – Ostatnia Droga – tchnęła mrokiem, wnętrze
okazało się zaskakująco wesołe i beztroskie. Całkiem spora grupka
bywalców zgromadziła się wokół stołu, po którym turlały się kości
przy akompaniamencie wybuchów śmiechu i wiązanek przekleństw.
Rej wiódł rozgrzany zabawą jegomość w ciemnej szacie
z astrologicznymi symbolami, który zsunął ogromny, spiczasty
kapelusz na plecy i pomstował z pasją:
– Możecie mi wszystkie krosty na dupie wycałować, złamasy! Który
przebija, co? Który z was, mysie chujki pokrzywami smagane?
Tak mógł kląć jedynie człowiek, który spędził choć parę miesięcy
pod żaglami.
– Nie ekscytuj się, Księgożuj, bo ci żyłka na czole strzeli – odezwał
się Roland, siląc się na wesołość.
Zgiełk przy stole natychmiast przycichł. Prowodyr odwrócił się
powoli i zamrugał oczami.
– Eee… Już? Nie spodziewałem się… – wyjąkał.
– Nikt nie jest doskonały. Wołaj Smyrga i zmiatamy stąd.
Uszykowałem dla ciebie grant.
Wyszli w ciszy. Ludzie pili, kłócili się i świętowali, dama w bieli
ochrypła, pogłębiła dekolt i wróciła do knajpy, ktoś dopisywał słowo
„Przed” do pierwszego członu nazwy filii Wolnego Uniwersytetu,
gdzieś nierówno biły dzwony.
Dopalający się pentagram śmierdział nieprzyjemnie. Wojna na
Wyspach Rozpustnych trwała w najlepsze, tradycyjnie ignorowana
przez wszystkich i wszystko.
 Rozdział dziewiąty

„Jakkolwiek wiele postaci historycznych utrzymywało, że zabiło diabła lub

przynajmniej widziało jego śmierć, współczesna infernologia przypuszcza, iż
były to diabły niższego rzędu. Mają one konstytucję zbliżoną do ludzkiej,
choć cechuje je o wiele większa wytrwałość oraz wyższy próg bólu.
Udokumentowanego przypadku zabicia diabła wyższego rzędu (patrz diabły
decydenci) nie ma. Powodem może być to, że diabły tego typu rzadko
wchodzą w interakcje z ludźmi, ale niektórzy uczeni tłumaczą to
niezwykłymi, niezbadanymi przez naukę cechami tej grupy społecznej”.

Diabelstwo, wyd. II poprawione, Viggo Thel

Rzadko kiedy się zdarzało, by kapitan okrętu pirackiego

wyprowadzał swój okręt z portu z własnej woli. Najczęściej
dokonywał tego pod wpływem czynników zewnętrznych, takich jak
wygrana w kości z niewygodnym przeciwnikiem, wycelowane działa
miejscowego fortu, plotki o zarazie czy choćby puste sakiewki załogi.
W przypadku kapitana Rolanda Wywijasa owe czynniki zewnętrzne
zawsze były mniej lub bardziej związane z końcem świata lub
przynajmniej z nadchodzącą wojną, nic więc dziwnego, że zwykle
wychodził z portu w beznadziejnym nastroju.
 Załoga już dawno zdążyła do tego przywyknąć i każdy bezbłędnie
wypełniał swoje obowiązki.
Terkotały zapadki kabestanu, pchanego przez samotnego
Wierzbaka, a ociekająca wodą kotwica zbliżała się do kotbelki.
– Mocuj kotwicę! – wrzasnął Julia na śródokręciu. – Wybieraj foka!
– Wybieraj foka! – powtórzył Ognik i strzelił ogniem z pyska na
zawietrzną, by dodać mocy swoim słowom. Zadrżał pokład pod
stopami biegnących Travlańczyków, zaskrzypiały liny
w wielokrążkach, plusk wody wzdłuż kadłuba wyraźnie przybrał na
sile.
– Dziesięć przy marce! – zameldował Ropuch, który stał z sondą na
ławie wantowej.
Melon z kilkoma ludźmi mocował szalupę, Rozbryzg nadzorował
przytraczanie kotwicy do kotbelki, skupiony Dupochlast stał jak
wrośnięty przy kole sterowym. Okręt powoli, w ciszy sunął ku
otwartemu morzu. Nikt na pokładzie nie poważył się na ani jeden
niepotrzebny ruch czy choćby jedno zbyteczne słowo. Każdy dowódca
marynarki wojennej mógłby pozazdrościć kapitanowi Wywijasowi tak
skutecznie działającej załogi, ale ten stał nieruchomo przy burcie
nawietrznej i przyglądał się podwładnym z intensywnością, od której
cierpła skóra. Jego macki drgały lekko, co sugerowało, że dowódca
tłumi niespotykane emocje.
Okręt zakołysał się nieco, gdy uderzył w niego mocniejszy wiatr zza
Mieczydła. Przed dziobem roztaczała się bezkresna czerń morza,
posrebrzona tu i ówdzie blaskiem księżyca.
– Julia! – szepnął Ognik, oglądając się na dowódcę. – Julia, rusz
się! Idź do niego!
Pierwszy oficer stał jak oniemiały.
– Jesteśmy na pełnym morzu! – szeptał bosman. – Idź i spytaj
o kurs, bo znowu wszyscy wpierdol zbierzemy!
– Ale…
– Idź, pierdoło, i to zaraz!
Julia wyciągnął flaszkę zza pazuchy, golnął sobie potężnie dla
kurażu, z niemałym trudem wciągnął brzuch i sztywno, z obawą,
poganiany syknięciami ze wszystkich stron przybliżył się do
nieruchomego dowódcy.
– Sir! – zapiszczał. – Eee… Kurs… Eee…
Roland nie odpowiedział, wpatrzony w dal.
– Zawierucha – rzekł po chwili.
Julia przyjrzał się niebu, oblizał spierzchnięte wargi i miauknął:
– Niekoniecznie, sir. Widać jakieś chmury na zachodzie, ale
skończy się co najwyżej lekkim deszczykiem. Żadnej zawieruchy nie
będzie.
Niespodziewanie oblał go zimny pot, gdy uzmysłowił sobie, że
złamał kardynalną zasadę postępowania wobec kapitana – w chwilach
gniewu Rolanda używanie jakichkolwiek zaprzeczeń w rozmowie
z nim graniczyło z samobójstwem – ale ten w ogóle nie zareagował.
– Mam na myśli port o nazwie Zawierucha – powiedział
nieobecnym, dziwnie łagodnym głosem.
Minął osłabłego z ulgi Julię i wciąż pogrążony w myślach zszedł na
śródokręcie, gdzie przez moment przyglądał się katapultom służącym
do posyłania pocisków przeciwko okrętom podwodnym.
– Rozpieprzyć to, sir? – spytał usłużnie Ognik. – Źle wpływa na
trym, ustrojstwo jedno…
– A może latarenkę przynieść, sir? – przymilał się Ropuch. –
Poświecę ładnie, przyda…
Roland, nie odwracając się, smagnął jednego i drugiego mackami.
Melon, który zbliżał się z tacą pełną ciasteczek i czekolad, zrobił
zwrot i pospiesznie znikł pod pokładem. Kapitan przyglądał się
pochylni jeszcze przez moment, a potem ruszył pod pokład.
– Hrug, do mnie – rzucił.

***
Artysta wojenny doskonale odczytał nastroje reszty załogi
i wiedział, że zaproszenie do kajuty kapitańskiej może okazać się
niebezpiecznym wyzwaniem. Nie spodziewał się jednak, że przyjdzie
mu stawić czoło potędze tajfunu.
– Jak to, kurwa, nic nie wiesz?! – ryczał wściekle Roland, wreszcie
pozwalając sobie na uwolnienie emocji. – Żeglujesz na tej krypie od
samego początku, uczestniczysz w dwóch pieprzonych atakach na
jedyny na świecie okręt podwodny i nie masz pojęcia, jak działa jego
tajna broń, do ciężkiej cholery?!
– No przecież już mówiłem, że nikt mnie nie wtajemniczył! – zaczął
Hrug, wciąż nie wiedząc, czy okazać urażoną dumę, jak na
Travlańczyka przystało, czy może skulić się ze strachu i modlić o to,
by czas płynął szybciej, co zapewne zrobiłby każdy inny człowiek. –
Jeśli pan zechce…
– Nie, nie zechcę! – darł się Roland, aż witraże pobrzękiwały. –
Byłeś drugim oficerem, tak? Drugi oficer powinien wiedzieć wszystko,
kurwa mać! Powinien umieć żeglować, strzelać, naprawiać dziury,
nawet skarpety powinien sobie umieć zacerować!
– Pan kapitan raczy przesadzać… – Hrug zdecydował się przyjąć
pierwszą strategię, ale natychmiast zrozumiał swój błąd, gdy
pomknęło ku niemu krzesło, potem szabla kawaleryjska i kilka
pistoletów, szczęściem nienabitych.
– Widziałeś, jak strzelano z tej wyrzutni, tak? – wył Roland,
zrywając ze ściany halabardę. – Widziałeś, kurwipołciu, czy nie?
– Ćwiczono w nocy, poza moją wachtą, by jak najmniej ludzi wie…
– A ataki na „Odmęt”? Spałeś wtedy?
– Podawałem wówczas komendy na ster – łkał Travlańczyk na
kolanach. – To pierwszy oficer zajmował się tym wszystkim…
Ładował i celował… Wiedział też, jak mocować te beczki i w ogóle…
– Gówno mnie to obchodzi! – Roland odrąbał halabardą róg biurka.
– Won stąd! Masz dzień na to, by dowiedzieć się, jak działają te
jebane katapulty! Jeśli ci się to nie uda, nabiję cię na bukszpryt,
podsuszę i Berbeluchowi oddam! – Macką pchnął drzwi, które
uderzyły o ścianę. Podsłuchujący piraci rozpierzchli się niczym
kurczaki na widok nadgorliwego psa. Drugą macką kapitan wyrzucił
wstrząśniętego Hruga na zewnątrz. – Dawać mi tu Księgożuja –
wycharczał, wsparty o halabardę.

***
W przeciwieństwie do Hruga, który przystąpił do konfrontacji na
trzeźwo i z dobrą nadzieją, Księgożuj pospiesznie zmienił strój na
mniej rzucający się w oczy, pozbył się kapelusza, pasa i wszelkich
innych rzeczy, za które kapitan mógłby chcieć go złapać, i golnął
sobie dla odwagi. Wypity alkohol przestał jednak działać po pierwszej
tyradzie dowódcy.
– Jak to, kurwa, nic nie wiesz?! – darł się Roland i tłukł mackami
ściany, aż cały okręt drżał. – Dałem ci wyraźne polecenie! Na piśmie,
do ciężkiej cholery!
– No tak, ale miałem za mało czasu! – jęknął Księgożuj, z wprawą
osuwając się na kolana i nakrywając ramionami głowę.
– Za mało czasu?! – wrzasnął kapitan. Jeden z witraży pękł
i rozsypał się w drobny mak. – Dwa dni to za mało?!
– To trudny temat, wymagający przejrzenia tysięcy ksiąg,
konsultacji z wieloma autorytetami, zasięgnięcia…
– I jak mniemam, tym właśnie zajmowałeś się w kasynie? –
wysyczał Roland cicho, co było o wiele gorsze od konwencjonalnego
wrzasku.
– Znaczy się… – bełkotał Księgożuj. – W kasynie… Eee, jakie tam
kasyno? Zwykła tancbuda ze stołem do gry…
– Czy ty, kurwa, rozumiesz powagę sytuacji, pierdoło jedna? –
Roland odbił się od biurka i wylądował przy archiwiście, wbijając
palce w jego chudą klatkę piersiową. – Czy ty, ćwierćinteligencie
z dupy krowiej wydłubany, uświadamiasz sobie, o co tu w ogóle
chodzi?
Zdobyczna fregata, dygocząc od stępki po topy masztów i rezonując
dzikimi wrzaskami, płynęła naprzód w nieznane.

***
Roland przyjmował wizyty przez resztę nocy. Miejsce Księgożuja,
który z trudem uszedł z życiem, zajął Mandragora, od którego kapitan
usiłował się dowiedzieć, dlaczego ten nie zakończył jeszcze
rekonstrukcji teleportera. Następnie oberwał Berbeluch za to, że nie
pytając nikogo o zgodę, pokroił travliańskiego pierwszego oficera
i zaprzepaścił szansę na wskrzeszenie go i wydobycie informacji
o działaniu tajnej broni fregaty, potem Ropuch, którego kapitan
najprawdopodobniej pomylił z Julią, bo obrugał go za prezencję
i kolczyki. Widząc, że stan kapitana się pogarsza, piraci podrzucili mu
Grzmota w nadziei, że Roland zajmie się nim na dłużej. Ku
zaskoczeniu wszystkich kapitan złapał przynętę – otworzył drzwi
kajuty, wciągnął wijącego się rozpaczliwie satyra do środka i obrzucił
resztę towarzystwa mrocznym spojrzeniem.
– Wołajcie mi Baobaba – wychrypiał.
Nikt nigdy nie widział, by ktokolwiek podniósł głos na
ciemnoskórego szamana i przeżył na tyle długo, by nabrać ponownie
tchu. Gdy Baobab zjawił się w korytarzyku prowadzącym do kajuty
kapitańskiej, taszcząc, o dziwo, wielki bęben, piraci pokonali strach
i przyczaili się przy drzwiach, chcąc być świadkami tej historycznej
chwili. Roland nie dał im jednak tej satysfakcji.
– Wypierdalać stąd – warknął. W jego oczach błysnęła stal. – Jutro
każdy z was ma mi przynieść dobrą wiadomość. Każdy z was,
wypierdki.
Drzwi trzasnęły. Piraci spojrzeli po sobie z niedowierzaniem
i zgrozą.
– Zje go – szepnął Dupochlast. – Zje go, założę się.
– Kapitan Baobaba czy vice versa? – spytał Księgożuj, rozcierając
siniaka pod okiem.
– Żadnego wicewersa tam nie ma. – Dupochlast się skrzywił. –
Baobab zeżre nam kapitana, to chciałem powiedzieć.
– Mam nadzieję, że udławi się mackami i świat pozbędzie się
dwóch szajbusów jednocześnie – warknął złowrogo Ropuch, którego
dowódca złapał za włosy i tłukł jego głową o ścianę tak długo, że
nieszczęsny pirat nadal nie był w stanie policzyć własnych palców.
– Trza będzie nowego dowódcę… – zaczął Julia, ale wtedy
dostrzegł, jak drzwi kajuty otwierają się lekko. – Usłyszał! Usłyszał!
Spierdalamy!

***
– Myślisz, że to zadziała? – spytał cicho Roland, wypuszczając na
zewnątrz włochatego pająka, który wylazł z włosów szamana.
Baobab wzruszył ramionami, nie spuszczając wzroku z Grzmota
rysującego pentagram na podłodze. Satyr drżał i co chwila zerkał na
kapitana w obawie przed każdym jego gwałtowniejszym ruchem, ale
Roland, który wyładował całą swą wściekłość na pozostałych
członkach załogi, wydawał się znużony. Ba, wręcz zrezygnowany.
– Mógłbyś powiedzieć coś pocieszającego – mruknął. – Wszystko się
poukłada, szefie. Jakoś tam będzie. Damy radę. No wiesz, cokolwiek.
Choćby dla pozoru.
Baobab spojrzał na kapitana ze zdumieniem tak bezgranicznym, że
ten machnął ręką, pokręcił głową i usiadł za biurkiem.
– Chybajużwszystkozrobiłem – wybełkotał Grzmot i spojrzał na
dowódcę błagalnie.
– Brawo. To teraz go przywołaj.
– Czymogęcośpowiedzieć? – jęknął satyr.
– Nie.
– Alejamuszębotowszystkoniesprawiedliwiesiępoukładało!
Jawierniesłużępanukapitanowitylkotatamikażebezprzerwyjakieśkurwadziwactwa…
– Właśnie o te jakieś, kurwa, dziwactwa teraz się rozchodzi, Grzmot
– wycedził wolno Roland. – Przywołaj starego albo spuszczę ci łomot,
przy którym lanie, jakie zebrał Mandragora, będzie przypominać
masaż pleców.
Satyr westchnął żałośnie i wsadził głowę do wnętrza pentagramu,
wyrysowanego przed chwilą kredą na podłodze. Po chwili
wyprostował się i spojrzał na dowódcę.
– Powiedziałżezarazprzyjdzietylkocośmusijeszczezabrać – bąknął
i usiadł w kącie, manifestacyjnie odwracając się do wszystkich.
Roland oparł się na łokciach i pogrążył w myślach. Baobab
wydawał się drzemać na siedząco. Któryś z jego duchów nucił coś
w takielunku. Odpowiadał mu plusk wody i poskrzypywanie kadłuba.
Kapitan nagle poczuł ogarniającą go senność.
„Kiedy ja się ostatni raz porządnie wyspałem? – zadał sobie
w myślach pytanie. – Kiedy coś smacznego zjadłem? Kiedy się
urżnąłem jak człowiek? Nie, nie ma na to czasu, bo za sześć i pół dnia
Piekło rozszarpie mnie na kawałki i trzeba zrobić wszystko, by tego
uniknąć”.
Świeczka, która stała przed nim na biurku, nagle przygasła.
Dowódca zmrużył oczy i spojrzał przed siebie. Na skraju pentagramu
siedział Wormancjusz.
 – Przepraszam za spóźnienie – rzekł. – Cześć, Grzmot. Co słychać,
Rolandzie?
– Nie mam ochoty się z tobą droczyć, diable – odparł kapitan
znużonym głosem. – Chcę wypowiedzieć kontrakt, który z wami
podpisałem.
Wormancjusz zamrugał ślepiami, udając skrajne zdumienie.
Potoczył dookoła wzrokiem, jakby szukał świadków tak niezwykłego
absurdu. Jego wzrok prześlizgnął się po szerokiej, nagiej klatce
piersiowej Baobaba i zatrzymał się na Grzmocie.
– Słyszałeś to, synku? – spytał z niedowierzaniem.
– Niegadamztobąbotylkoproblemykurwaztegopóźniejsą –
wybełkotał obrażony satyr.
– Nie można wypowiedzieć umowy zawartej z Piekłem. – Diabeł na
powrót skupił uwagę na Rolandzie. – Przeczytałeś ją w ogóle? Nie ma
ani jednego akapitu, który by stwarzał taką możliwość. Zawarłeś
kontrakt z Piekłem na trzynaście miesięcy – dwanaście i dwadzieścia
siedem dni, licząc w tej chwili – i każdy incydent budzący nasze
niezadowolenie, tu powołuję się na paragraf osiemnasty drugiego
aneksu, może pociągnąć za sobą karne wydłużenie twoich
zobowiązań.
Kontrakt, który magicznym sposobem nagle znalazł się na biurku
przed oczami Rolanda, otworzył się na odpowiedniej stronie. Pirat
nawet na niego nie spojrzał.
„Nie zauważył Baobaba! – pomyślał, próbując zamaskować radość.
– Może się uda…”.
Z tego, co wiedział, szaman nigdy nie zgłębił magii niewidzialności,
ale potrafił sprawić, że nie dostrzegał go zgoła nikt. Korzystał z tego
daru bardzo często i Rolandowa załoga miała wciąż wątpliwość, czy
Baobab towarzyszy im, czy też nie. W dawnych czasach na „Orlicy”
bywało, że ujawniał się kilka dni po wypłynięciu z portu, na ogół
przyprawiając Julię o atak paniki. Dziś okazało się, że jego talent
działa również na potężne istoty z innych Planów.
– Zwróć więc uwagę na to – ciągnął Wormancjusz – że twój
pochopny czyn, który moim zdaniem kwalifikuje się jako zwykła,
ludzka pomyłka, nie wzbudził naszej wrogości. Nie, skądże. Wciąż
masz jeszcze szansę na odrobienie swoich win. Porzuć te mrzonki
i zastanów się lepiej nad tym, w jaki sposób chcesz odpracować to, co
napsułeś.
– A z jakich względów tak bardzo chcesz, bym wam służył, co? –
Roland wychylił się na łokciach.
Musiał wciągnąć diabła w rozmowę. Musiał go skłonić, by wyszedł
z pentagramu.
– Jesteś bardzo zdolnym osobnikiem. Przedsiębiorczym,
pomysłowym, nieprzewidywalnym. Wyróżniasz się na tle innych
przedstawicieli swego gatunku. – Wormancjusz przewrócił oczami. –
O co ci chodzi? Cierpisz na niską samoocenę i chciałbyś, abym cię
wsparł na duchu?
– Nie. Po prostu nie rozumiem niektórych waszych działań. To, co
robicie na lądzie, jest całkowicie zrozumiałe. Przejmujecie interesy
i wpływy polityczne, by rozciągnąć jak największą władzę nad
Wyspami Rozpustnymi i w efekcie zdobyć jak największą liczbę dusz.
Super. Tymczasem to, co robicie na wodzie, sensu nie ma żadnego. Po
co nalegacie na to, bym wam służył? Przecież każdy lepszy watażka
z Necroville czy z Zawieruchy odwaliłby dla was równie dobrą
robotę, a przy tym nie nastręczyłby wam tylu problemów. – Mówiąc
to, obserwował uważnie oblicze Wormancjusza i odniósł wrażenie, że
oczy diabła rozbłysły, jakby z ożywieniem. – Ba, Tymoteusz, Ariadna
i Barnaba sami by poprowadzili ten cholerny „Odmęt” – ciągnął,
udając, że niczego nie dostrzega. – Po co im ja? I to jeszcze z bandą
ochlapusów?
– Diabły nie przepadają za wodą, Rolandzie, i z rzadka wciągają ją
do swoich planów. A skoro już mowa o „Odmęcie”… Zupełnie bym
zapomniał – odezwał się Wormancjusz.
Wygramolił się z pentagramu i stanął obok niego, by wyciągnąć ze
środka jakiś worek.
„Tak, tak, tak! – zaśpiewał w myślach Roland. – Wylazł!”.
Serce na moment mu zamarło, gdy diabeł o mały włos nie zawadził
workiem o siedzącego nieruchomo Baobaba, ale mimo to wciąż
wydawał się nie dostrzegać wielkiego szamana. Postąpił kilka kroków
i postawił worek przed sobą.
 – Dobrze, że mi przypomniałeś – mówił, rozwiązując worek. –
Skoro już mowa o Barnabie i reszcie… Cóż, nie mogę się z tobą
zgodzić. Nie poprowadziliby „Odmętu” tak jak należy.
I wtedy Rolandowe serce zamarło po raz drugi, gdy diabeł wysypał
zawartość worka. Wielka głowa Borguna, na której zastygło
zdumienie, zatrzymała się aż pod ścianą, wykrzywiona we wściekłym
grymasie twarz Tymoteusza spoglądała na niego z niewielkiego
dywanika, głowa Barnaby odwróciła się jakby ze wstydem,
a Ariadna… Cóż, Ariadna była niemal uśmiechnięta.
Kapitan pokiwał powoli i złowieszczo głową.
– Bywało, że żałowałem swej ucieczki – rzekł głuchym głosem. –
Bywało, że nachodziło mnie zwątpienie, a wtedy mówiłem sobie:
„Może to Piekło nie jest takie złe. Może trzeba było zostać na
«Odmęcie». Może trzeba było bawić się w te idiotyzmy przez
dwanaście miesięcy i dwadzieścia siedem dni, ale przypominałem
sobie te twoje świńskie oczka i zdechłą gębę i wiedziałem, że to
pułapka, że twa podłość, capie…”.
– Rolandzie, to nie zabawa – przerwał mu diabeł głosem zimnym
jak tchnienie krypty. – Anioły i demony, z którymi się borykałeś,
miały do dyspozycji jedynie cząstkę swej dawnej mocy. Piekło jest
potężniejsze niż obie te bandy razem wzięte, a z każdym dniem staje
się jeszcze silniejsze. Umowy z nami rozwiązać nie możesz. Istnieją
tylko dwie opcje – albo wrócisz do współpracy i pogodzisz się
z koniecznością rekompensaty, albo poniesiesz karę, której nie jesteś
w stanie sobie wyobrazić. Wedle kontraktu nastąpi ona najpóźniej za
siedem… Przepraszam, za sześć i pół dnia.
– Stałem się najpopularniejszym człowiekiem na tej wojnie –
westchnął Roland. – Dobra, już się nagadałeś, Wormancjusz. Działaj,
Baobab.
Wystarczyło, że szaman się poruszył, a natychmiast stał się na
powrót zauważalny. Wormancjusz wyczuł jego obecność jakimś
diablim, szóstym zmysłem, odbił się i chciał wskoczyć w pentagram
niczym pływak w morską toń, ale Baobab zdążył już rozmazać jedną
z linii. Diabeł wyrżnął w deski pokładu z taką siłą, że te popękały,
a na podłogę spadły kolejne witraże. Podniósł się wstrząśnięty
i obejrzał za siebie tylko po to, aby spojrzeć w rozwścieczone,
wykrzywione nienawiścią oblicze Rolanda.
– No, wszechpotężny diabełku! – wycharczał pirat, oplatając jego
gardło obiema mackami. – Nie pomyliłeś się. W istocie jestem
jednostką pomysłową, przedsiębiorczą i nieobliczalną.
– Jeśli myślisz, że można mnie potraktować tak jak żałosnego
Tymoteusza, to jesteś w błędzie! – wyrzęził diabeł.
– Ani mi w głowie traktować cię tak jak Mroczka. – Twarz Rolanda
przypominała najgorszy koszmar schizofrenika. – Zasługujesz na coś
o wiele gorszego. – Zaciskał macki coraz mocniej. – A na twoje
nieszczęście, popierdółko, ja mam za sobą całonocny trening.
Wybrał najmocniejszy wręg rufy i bez litości przywalił w niego
kilkakrotnie diablim łbem.
– Popełniasz wielki błąd! – wyrzęził Wormancjusz, plując krwią.
Jego oblicze przypominało krwawą maskę.
– Och! – pisnął Roland. – Uwielbiam takie twardzielskie gadki. –
Błyskawicznie jednak spoważniał i ściągnął ze ściany rusznicę. Uniósł
ją i z całej siły grzmotnął nią w diabli łeb, aż się poniosło. – To za
Mroczka, ty sukinsynu! Za Barnabę! Za Borguna!
Kajuta kapitańska po raz kolejny stała się sceną kaźni. Roland dusił
Wormancjusza, tłukł nim o ściany, wybił nim resztkę okien
i przetestował na nim połowę arsenału byłego dowódcy „Chaosu”,
a przerwał tylko po to, aby rozradowany Baobab mógł wtłoczyć do
diablej gęby wyciągniętą z nosa meduzę. W końcu wytoczył się na
pokład, gnając przed sobą przerażonych załogantów, i przywalił
diabłem w kolumnę grotmasztu.
– Wiąż mu pętlę na szyi! – wycharczał do oniemiałego Mandragory,
który pospiesznie, trzęsącymi się dłońmi, założył diabłu konopną
obrożę. Wtedy Roland podszedł do relingu rufowego.
– Diabły nie przepadają za wodą, tak? – szepnął i wrzucił
Wormancjusza w toń. – To za Ariadnę.
Wreszcie zapadła cisza.

***
Ze wszystkich pragnień, jakie dręczyły Rolanda, udało się spełnić
przynajmniej jedno. Tuż po wyrzuceniu Wormancjusza za burtę
ugięły się pod nim kolana i nie padł na deski tylko dzięki swej
żelaznej sile woli. Chciał pozostawić jakieś rozkazy, ale uznał, że
niewiele go to właściwie obchodzi. Zamiast tego ruszył pod pokład
i z największym trudem dowlókł się do sypialni kapitańskiej.
Sekundę później zamknął oczy i przez dwanaście godzin spał
najtwardszym snem w swoim życiu.
Kapitan na własnym okręcie nigdy nie traci do końca kontroli,
nawet podczas najmocniejszego snu. Roland słyszał stukanie
młotkami, zgrzyt zbieranego szkła, lamenty Hruga, przerwane serią
gwałtownych trzasków, piski Julii, burczenie Mandragory
i poskrzypywanie kadłuba. Czuł, jak okręt rozbija fale, pchany
kojącym, korzystnym wiatrem, a jego głowę, macki i stopy obwąchuje
któryś z duchów przodków Baobaba. Czuł, że wszystko jest w miarę
jak należy.
Gdy się przebudził, miało się już na wieczór.
Usiadł powoli, oparł łokcie o kolana i odczekał, aż przestanie mu
się kręcić w głowie. Potem zamrugał oczami i powoli, z trudem,
niemalże z bólem, odtworzył wszystkie wydarzenia, które
doprowadziły go do tego momentu. Westchnął ciężko i wstał.
W głowie słyszał lekki, niemalże błogosławiony szum, który chronił
go przed światem zewnętrznym i wyciszał wszelkie gwałtowniejsze
emocje. Opierając się o ściany, wyszedł na korytarz, a potem na
pokład rufowy. Stał przez moment z głupkowatym uśmiechem na
twarzy, wpatrując się w zespół travliańskich marynarzy, sprawnie
refujących grota. Słońce niemalże dotykało horyzontu, zalewając
morskie fale rdzawym ogniem. Przed unoszącym się i opadającym
bukszprytem malowały się czarne wulkaniczne wyspy, nad którymi
unosiły się chmary ptactwa.
– Aaa! – wrzasnął ze strachem Julia, który jako pierwszy zauważył
pojawienie się dowódcy. – Znaczy się, dzień dobry! Dzień dobry,
panie kapitanie! Kawki może?
– Kawki – bąknął Roland, wciąż otępiały.
Sam nie wiedział kiedy, w jego dłoni pojawiła się filiżanka
parującego, aromatycznego napoju, a w drugiej cynamonowe
ciasteczko. Równie niespodziewanie otoczył go rząd zatroskanych,
lekko wystraszonych i nieco obitych gąb.
– Teleporter naprawiony i działa, sir! – Mandragora wyszczerzył
zęby. – Księgożuj dorysował jakiś szlaczek, zmazał inny i gotowe!
Działa jak ta lala! Testowaliśmy na Melonie! Mogę już wrócić do
funkcji pierwszego oficera?
– Oficera. – Roland pokiwał głową.
– Ja, gdyby mnie kto pytał o zdanie, nie mam nic przeciwko –
powiedział Julia i odwrócił głowę, siląc się na swobodny ton. Siniak
pod okiem i brak kolczyka w uchu sugerowały, że Mandragora
zawczasu omówił z nim ten temat. – Księgożuj zniknął w teleporterze
– dodał. – Ponoć szuka źródeł.
– Źródeł – potwierdził Roland.
– A ja już chyba wiem, jak działa broń przeciwpodwodna –
oznajmił Hrug. – A co do witraży… – Głos mu się niespodziewanie
załamał, ale mężnie pokonał słabość. – Mam w rodzinie kogoś, kto
odnowi całość po kosztach.
– Kosztach.
– Wysprzątaliśmy komorę lin kotwicznych! – odezwał się ktoś inny.
– I ładownię! I kule wypolerowane! Sprawdzone liny i płótno
żaglowe! Szczeliny przesmołowane! Domyliśmy Ognika! – dobiegało
ze wszystkich stron, a Roland stał i słuchał. Z każdym łykiem kawy
szum w jego głowie przycichał, aż wreszcie znikł całkowicie. Mniej
więcej w tej samej chwili skończyły się dobre wiadomości, które
piraci mieli za zadanie przygotować. Na twarzach otaczających go
ludzi pojawiło się wahanie, a kilku z nich profilaktycznie cofnęło się
o krok.
Kapitan uśmiechnął się szeroko i odstawił pustą już filiżankę.
– Widzicie, jakie cudowne z was chłopaki? – rzekł z krzywym
uśmiechem. – Wystarczy spuścić wam porządny łomot i proszę!
Otworzył usta, jakby chciał coś dodać, ale wtedy dostrzegł grubą
linę przewieszoną przez reling. Niespodziewanie przypomniał sobie
ostatni element upiornej nocy. Powoli podszedł do burty. Piraci
rozstąpili się przed nim. Wystarczyło, by położył dłoń na linie,
a ciemny, ledwie widoczny, pogrążony w głębinach kształt zaczął się
wściekle miotać.
– Ani razu żeśmy skubańca nie wyciągnęli – odezwał się ponuro
Mandragora. – Od parunastu godzin w wodzie, a dalej żyje. Żywotny
skurwiel.
– Znajdzie się i na niego sposób – powiedział cicho Roland. Spojrzał
na nieodległy brzeg wyspy, odwrócił się ku załodze i rzekł: –
Zbliżamy się do Zawieruchy. Wiem, że macie ochotę na balangę, ale
jeszcze nie pora na to.
Słuchali uważnie, z nieporuszonymi twarzami. Nikt nawet nie
jęknął z rozczarowaniem.
– Mandragora, Rozbryzg, Ropuch, przeprowadzicie zaciąg.
Najszybciej, jak się da, bez wysłuchiwania przechwałek, zapasów na
rękę, chlania i walenia po mordach. Julia, Wierzbak, Dupochlast,
Smyrg, Ognik, Melon, wy udacie się ze mną. Mamy kilka drobnych
spraw do załatwienia i obiecuję, że będzie fajnie. Hrug, dowodzisz
okrętem podczas mojej nieobecności. Duchy przodków Baobaba
przypilnują, by nic głupiego nie przyszło ci do głowy. – Nabrał tchu,
wciągając głęboko słony, morski powiew wiatru. – Coś mi mówi,
chłopaki, że czeka nas niebawem nie lada rozpierducha – dodał. –
Przyjdzie nam tym razem walczyć nie o bogactwo, ale o wolność.
O własne, przez nikogo niekontrolowane życie. Ale obiecuję wam
jedno. – Uśmiechnął się krzywo. – Jeśli zdołamy wygrać tę walkę, na
pewno wymyślimy też, jak się przy tym wzbogacić.
Odpowiedziały mu gromkie wiwaty.
 Rozdział dziesiąty

„Marynarz Jul Iah, syn Mar Iah, służący w stopniu starszego marynarza, po
raz drugi zostaje skazany na karcer za nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu,
nielegalne, karygodne działania w celu pozyskania dodatkowych racji oraz
niewłaściwy stosunek do regulaminowego stroju. W wypadku kolejnych
niesubordynacji zaleca się karę chłosty”.

Wyciąg z raportów dyscyplinarnych Orrhiańskiej Marynarki Wojennej

W przeciwieństwie do Necroville, które trwało bez jakiejkolwiek

władzy zwierzchniej, Zawierucha, drugi z najsłynniejszych pirackich
portów Mórz Wszetecznych, wytworzył coś na kształt pirackiej
demokracji. Na czele społeczności stała rada dziewięciu kapitanów
cieszących się największym poparciem, ci zaś we własnym gronie
ustanawiali pirackiego króla, który nie miał co prawda żadnych
konkretnych przywilejów ani uprawnień, ale przydawał Zawierusze
cech miejsca przynajmniej z założenia cywilizowanego. W efekcie
świat zewnętrzny podchodził do tej społeczności nieco życzliwiej niż
do Necroville, w którym nie rządziły żadne zasady. Z tego, co Roland
słyszał, Visslandzka Kompania Morska założyła już tam szereg swoich
placówek – kilka punktów skupu towarów z drugiej ręki, bank
pożyczkowy, spory sklep shipchandlerski oraz niewielką stocznię – co
sugerowało, że rządząca miastem rada cierpi na dalece posuniętą
krótkowzroczność.
„Tak to już jest z demokracją – myślał, przyglądając się skalistym
wysepkom ciągnącym się wzdłuż wybrzeży. – Im więcej rządzących,
tym mniej udaje się zrobić. O, jest!”.
Dostroił lunetę i po chwili nie miał już wątpliwości. Największa
liczba ptactwa morskiego unosiła się nad szerokim przesmykiem,
między szeregiem białych od guana skał a ostrą iglicą przypominającą
wynurzający się z fal palec.
– Mamy cię! – mruknął. – Kurs południowo-wschodni – powiedział
głośno do Dupochlasta, który skinął głową i obrócił kołem sterowym.
Unoszący się i opadający bukszpryt wycelował prosto w cieśninę. –
Hej, tam, na dziobie! – ryknął. – Przygotujcie się! Mandragora,
sprzątnijcie grota! Szykujcie się do postawienia marsla na pracę
wstecz!
Fregata powoli wytracała prędkość. Nad pokładem unosiła się cisza
pełna napięcia. Przez dłuższą chwilę słychać było jedynie plusk fal
i poświstywanie wiatru w takielunku, aż spod pokładu wyłonili się
Julia i Wierzbak, obaj taszczący ciężkie wiadra. Za nimi wyskoczył
rozwścieczony, czerwony na twarzy Berbeluch.
– Na pewno tak nie powiedział! – darł się. – Ile mam wam jeszcze
swoich zapasów oddać, co?
– Tyle, ile będzie trzeba! – huknął Roland przez tubę głosową. –
Chyba że chcesz, żebyśmy ciebie wyrzucili, co?
Lekarz pokładowy tupnął z wściekłością, przez moment przyglądał
się kamratom stawiającym wiadra obok pozostałych, po czym fuknął
i zniknął pod pokładem.
– Można wiedzieć, o co chodzi? – spytał niepewnie Hrug, uzbrojony
w notatnik. Roland zauważył, że podobnie jak reszta Travlańczyków
trzymał się z daleka od liny, do której przymocowano diabła.
Pozostali piraci bynajmniej się nie krępowali i od rana zabawiali się
wprawianiem Wormancjusza w stan furii. Zaśmiewali się do łez,
patrząc, jak ten miota się w wodzie, desperacko próbując wynurzyć
na powierzchnię. Roland zastanawiał się, jak długo diabeł jest
w stanie wytrzymać w głębinach – wszystko wskazywało na to, że
powietrze nie jest mu do niczego potrzebne.
– Przy wejściu do Zawieruchy czai się Morda – objaśnił uprzejmie
Roland.
– Morda? – spytał z wahaniem Travlańczyk.
 – No, Morda. Morskie bydlę wielkości średniego targowiska.
Usadowiło się u wejścia wieki temu i się rozleniwiło. Trzeba mu
podrzucić coś do żarcia, bo w przeciwnym razie okręt pogryzie na
drzazgi. Cholera, serio o tym nigdy nie słyszałeś? Czego was uczą
w tych szkołach?
– Noo… Trygonometrii, astronomii, algebry…
– To ci muszą być potwory! – zachwycił się Dupochlast.
Mina Hruga sugerowała, że ambicja człowieka wykształconego każe
mu zaprzeczyć, ale nie pozwala mu na to sumienie. Zatuszował więc
konsternację, zadając kolejne pytanie:
– I jak należy ową Mordę obejść?
– Na Mordę nie ma siły – oznajmił cierpliwie Roland. Ropuch,
rzucający log na zawietrznej, pokiwał głową ze zrozumieniem, jakby
całkowicie pojmował skalę problemu. – Mordę trzeba nakarmić,
w przeciwnym razie nie przepuści. Na szczęście lekarz pokładowy
zgodził się podzielić swoimi zapasami. – Wskazał ruchem głowy
wiadra ustawione na dziobie, pilnowane przez Julię i Wierzbaka.
Z jednego wystawała jakaś kończyna, z drugiego coś, co mogło być
głową. Hrug przełknął ślinę. – Chciałeś się uczyć, prawda? – rzekł
Roland, obserwując go bacznie. – Jak widzisz, nie sztuka pokroić
człowieka. Sztuka zrobić to tak, by zwłoki się jeszcze na coś przydały.
– A Berbeluch zna się na rzeczy – dodał Dupochlast, przebierając
szczeblami koła. – Choć cholera wie, co on tam z tymi trupami
wyrabia. Wiesz pan, kiedyś obrabował kostnicę i… – Zamilkł,
smagnięty spojrzeniem kapitana.
Okręt sunął powoli ku szczelinie, prowadzony wrzaskami
zaciekawionego ptactwa. Z oddali dobiegał narastający huk fal
rozbijających się o skały. Wiatr pogwizdywał wśród lin.
Roland na moment zamknął oczy. Znów pozwolił sobie na chwilę
zapomnienia, ukojony kołysaniem pokładu i śpiewem wiatru.
O niczym nie marzył tak bardzo jak o tym, by znów stać się wolnym
człowiekiem dowodzącym dzielnym okrętem i paskudną załogą.
„Sześć dni – pomyślał. – Niecałe. Muszę coś wymyślić. Na pewno
jest jakiś sposób, by się wykpić z postanowień tej cholernej umowy”.
Gdy otworzył oczy, luka była już bardzo blisko. Julia wpatrywał się
w niego ze zgrozą. Wierzbak wyglądał za burtę z troską.
– Ster na prawo! – huknął Roland. – Okręt w dryf! Julia, wywal to
świństwo!
„Chaos” wykręcił zgrabnie i zatrzymał się niczym kłaniająca
baletnica. Żagle łopotały, ptaki darły się ogłuszająco, szykując się na
ucztę, roztrzaskujące się fale słały białe bryzgi ku szaremu niebu.
Julia w pocie czoła wylewał za burtę wiadro za wiadrem. Biel kipieli
nasiąkała różem.
– I co teraz? – spytał zalękniony Hrug.
– Cierpliwości.
Niespodziewanie na powierzchni powstał rozrastający się
gwałtownie wir, jakby jakaś potworna siła wsysała wodę z dna.
Różowy odcień znikł błyskawicznie, a wraz z nim ostatnie ludzkie
szczątki unoszące się na powierzchni. Potem woda zakotłowała
wściekle i ze środka kipieli buchnął gejzer cuchnący tak potwornie, że
nawet Dupochlast pobladł.
Minęła dłuższa chwila, nim powietrze oczyściło się na tyle, by
można było podjąć rozmowę.
– Cóż – rzekł filozoficznie Roland. – Skrajny brak manier. Dlatego
nazywamy go Mordą, a nie na przykład Buzią. Dupochlast, wracaj na
poprzedni kurs. Hej tam! Żagle staw!
– Rozumiem – rzekł Hrug, po czym przełknął ślinę, napisał coś
w kajecie i spojrzał z obawą na dowódcę. – Czy czekają nas jeszcze
jakieś przeszkody?
– Następna dopiero na miejscu, w Zawierusze. Nazywa się
demokracja i jest o wiele paskudniejszym potworem od Mordy i tej
twojej trygonometrii.

***
„Chaos” z wdziękiem przemknął przez szczelinę zamieszkaną przez
potwora, po czym zwolnił i zagłębił się w labirynt wysepek oraz grup
skał tworzących naturalny pierścień obronny wokół Zawieruchy.
Ognik co chwila zanurzał ołowiankę, Mandragora i Julia czuwali nad
żaglami, skupiony Dupochlast ostrożnie obracał kołem sterowym,
a Roland oszczędnymi rozkazami prowadził okręt przez labirynt. Po
dłuższej chwili na prawej burcie ukazała się wyniesiona na skalnym
fundamencie posępna forteca, najeżona pyskami wielu niepokojąco
ciężkich armat. Hrug ponownie przełknął ślinę.
– Salwa z takiej baterii mogłaby… – zaczął i urwał, nie wiadomo,
czy przerażony, czy może zachwycony tą wizją.
– Nikt tu nie wypalił z żadnego działa od lat – rzucił oschle Roland.
– Trwają bowiem spory proceduralne, kto zostanie komendantem,
a kto wicekomendantem twierdzy. Równie wielkim problemem jest
ilość oraz rodzaj przywilejów przysługujących obu tytułom, a także
odpowiedzialność za zaplecze logistyczne. Zamknij gębę, Dupochlast
– warknął do sternika, zaskoczonego liczbą trudnych słów
wyrzucanych przez dowódcę. – Już dosyć się nawąchałem wyziewów.
O, patrz, Hrug. – Wskazał ręką szeroką zatokę, nad którą wznosiły się
kolorowe zabudowania, tu i ówdzie przesłonięte lasem masztów. Na
dachy padał cień rozkołysanych na wietrze palm, które stanowiły
rzadkość na tej szerokości geograficznej. – Oto i Zawierucha. Wyobraź
sobie, jak obracasz okręt burtą i walisz w te budy całą salwą.
– Dlaczego? – spytał zdumiony Hrug. – Przecież to wasza stolica,
czyż nie?
– Iii tam… – mruknął Roland. – Zawsze wolałem Necroville.
Przyszykuj się do objęcia dowództwa, Travlańczyku. Oraz do
towarzystwa baobabich dziadów, którzy będą przez cały czas patrzeć
ci na ręce i tylko czekać na chwilę, by je popodgryzać.
– A pan?
– Ja z chłopakami wpadnę na moment na brzeg. Dość krótki, acz
gwałtowny moment.
– Po co?
– By zrobić coś niewyobrażalnie głupiego.
Ognik, Rozbryzg i kilku innych marynarzy pod komendą
ściskającego rusznicę Mandragory opuścili już na wodę dwie łodzie.
Melon rozdawał wszystkim kordelasy i pistolety, Wierzbak, który
wreszcie oderwał się od burty, ważył w ręku maczugę, spod pokładu
wylazł Baobab ze swoim bębnem, Julia malował sobie ciemne pasy na
twarzy, Melon wlókł wór, w którym miotał się Grzmot. Hrug pokiwał
głową.
 – Będzie pan tworzył?
Roland uśmiechnął się krzywo i zszedł po drabince do rozkołysanej
szalupy.
– Szykuj się, Baobab – mruknął do szamana, sadowiąc się na tylnej
ławce i chwytając za rumpel. – Musimy się przebić przez demokrację.
Ten wyszczerzył bielutkie zęby i ku przerażeniu reszty zaczął
wygrywać melodię na bębnie. Pozostali chwycili za wiosła i obie
łodzie ruszyły ku nabrzeżu, po którym przewalał się barwny tłum.
Wiosłujący tuż przed Rolandem Ognik zerknął z niepokojem na
szamana. Na szerokim czole Baobaba już perlił się pot, a powietrze
gęstniało jak przed burzą.
– Serio, kapitanie? – spytał cicho. – Zawierucha nie zasłużyła sobie
na to.
– Nie? – Roland skrzywił się. – Do ich portu wpływa obcy okręt
wojenny, a ci nawet na chwilę nie przerywają swoich zabaw. Widzisz
w tym sens?
– Nie. – Bosman wyszczerzył zęby. – Chyba nie. Ale będą jaja, co?
– Oj, będą.
Obie łodzie wyminęły kotwiczący, przechylony lekko na burtę
piracki szkuner i przybiły do nabrzeża tuż obok stareńkiej kogi
z imponującą dziurą w burcie wybitą przez kulę armatnią. Melon
i Mandragora sprawnie obwiązali cumy i drużyna piratów wyskoczyła
na ląd. Wszyscy wydawali się skupieni i gotowi do działania. Ich oczy
błyszczały dziko niczym u wilków szykujących się do skoku na swoje
ofiary.
Jak zwykle w takich sytuacjach Roland poczuł, że serce puchnie mu
z dumy. Szykował się na czyn nierozważny, wręcz głupi, ale
przynajmniej robił to w towarzystwie najbardziej niezniszczalnej,
szalonej i niepowstrzymanej bandy na świecie.
– Mandragora, masz tubę? – spytał cicho. – Ropuch, Rozbryzg, nie
opuszczać mi go ani na chwilę. Reszta za mną. Wierzbak, uważaj
z tymi granatami. Ognik, ani się waż mordę przy nim otwierać.
– Szefie, już nas zauważyli! – zawołał cicho Smyrg i zastrzygł
uszami.
Kłębiący się na nabrzeżu tłum był dla każdego z piratów
środowiskiem bardziej naturalnym od wody. Wrzaski drobnych
handlarzy, zalotne nawoływania dziwek, rytmiczne pieśni
robotników, ostre rozkazy i równie ostre przekleństwa tworzyły miły
ich uszom gwar, który kojarzył się z najmilszymi chwilami w życiu –
z zejściem na przepustkę. Tymczasem wrzawa w Zawierusze miała
nieco inny, o wiele bardziej niepokojący charakter. Tu i tam wyraźnie
wybijały się pojedyncze głosy, którym odpowiadał chór innych,
najczęściej z gniewem i wzburzeniem. Punkt kulminacyjny
podkreślały wystrzały z pistoletów.
Roland zmrużył oczy i wypatrzył gestykulującego żywo mówcę na
beczce, otoczonego wianuszkiem słuchaczy. Zerknął na Baobaba.
– Szybciej! – syknął, choć wiedział, że pogrążony w transie szaman
w ogóle go nie słyszy.
Od strony najbliższego z mówców, przemawiającego przed piękną,
pobieloną kamieniczką z niebieskim spadzistym dachem, biegło już
kilku piratów.
– Toż to sam Roland Wywijas! – chrypiał pierwszy z nich,
siwobrody, jednooki dziad o łysej czaszce. – Najsłynniejszy w naszej
wielkiej rodzinie! Obrońca Wysp Rozpustnych! Zechciej, kapitanie,
przyjąć gościnę Bractwa Wolnych Mórz, jedynego stronnictwa, które
postuluje równouprawnienie kobiet w załogach okrętów i zniesienie
opłat celnych na rzecz…
– Banda kłamców! – wrzasnął piskliwie inny, kusztykając na
drewnianej nodze. Nadbiegał z drugiej strony, wiodąc równie liczną
grupę stronników. – W dupie macie parytet! Chcecie tylko umniejszyć
znaczenie prostytucji, naszego świętego przywileju i zaszczytu!
Kapitanie! – zwrócił się bezpośrednio do Rolanda. – Wesprzyj nas!
Unia Braterskiej Pomocy szykuje się do wprowadzenia
obowiązkowego podatku na sieroty, zdelegalizowania kultu demonów
oraz ustandaryzowania wagomiaru dział!
– Oszuści! – zawyli inni, wypadający z bocznej uliczki. – Usiłowali
sfałszować ostatnie wybory, a ich kandydaci okazali się
podstawionymi ludźmi z zewnątrz! To nam, z Przymierza Wolnych
Mórz, zależy na ochronie rzadkich gatunków potworów morskich
i objęciu obowiązkiem szkolnictwa uliczników!
 – Pieprzeni kłamcy! Pachołki Skellenbergu! Wywrotowcy! – darli
się przedstawiciele trzech stronnictw, jednocześnie kierując błagalne
apele w stronę Rolanda. – Prosimy o wsparcie, kapitanie Wywijas!
Wasza sława, wasze doświadczenie…
– Bez was nie pokonamy tych krętaczy w nadchodzących
wyborach! – rzęził kuternoga, usiłując wyprzedzić łysego brodacza.
Ten nie pozostawał mu dłużny.
– Przeżarci korupcją zamordyści! – splunął i zebrał ostatnie siły.
Widać było, że przywódcy wszystkich trzech stronnictw robią
wszystko, by jako pierwsi przypaść do Rolanda i złapać go za rękę.
Ten cofnął się o krok.
– Gotuj się! – warknął.
Grupka piratów zwarła szyki i najeżyła się lufami oraz ostrzami.
Szaman tłukł w bęben coraz szybciej.
– Baobab, do kurwy nędzy!
Nikt z pochłoniętych agitacją polityczną piratów nie zwrócił uwagi
na niebo, które nasiąkało ciemnym fioletem, ani też na to, że
powietrze staje się coraz gęstsze. Skórę Rolanda pokryła cieniutka
warstwa lepkiego potu. Naraz szaman targnął głową, strząsając
wielką kroplę potu z nosa, i otworzył szeroko oczy. Na białka powoli
wypłynęły źrenice.
Uśmiechnął się lekko.
Ułamek sekundy później z jego nadnaturalnie szeroko rozwartych
ust buchnął gęsty strumień szarańczy. Znad wody nadciągnął
gwałtowny wiatr, który targnął masztami „Chaosu”, przedarł się przez
takielunek jednostek kotwiczących przy nabrzeżu i rozrzucił rój po
mieście. Polityczne oburzenie na twarzach piratów błyskawicznie
zamieniło się w zwyczajną grozę. Najbliżsi rzucili się do ucieczki, bez
litości miażdżąc szeregi własnego stronnictwa. Nabrzeże Zawieruchy
ogarnęło skrajne zamieszanie.
Baobab mlasnął z zadowoleniem i ze smakiem przegryzł ostatnią
szarańczę.
– Za mną! – ryknął Roland.
Mandragora, który nigdy nie tracił głowy, nawet w chwilach
najgorszego chaosu, runął z dwójką kamratów ku najbliższej
tawernie, a Rozbryzg już wznosił topór, by rozwalić pospiesznie
zamykane drzwi. Kapitan nie czekał ani chwili dłużej.
– Melon! – ryknął. – Wypuść Grzmota!
Pirat z ochotą rozwiązał worek i pojedynczym kopniakiem wyrzucił
zeń satyra, który przetoczył się po bruku i wylądował u stóp
dowódcy. Ten wyrwał mu knebel z ust i natychmiast przytknął do
szyi ciężki kordelas.
– Ani słowa. Szukaj pentagramów.
Grzmot zamrugał oczami pospiesznie. Natychmiast odczytał
znaczenie zarówno wzroku dowódcy, jak i ostrza kordelasa
opierającego się o skórę jego szyi. Przełknął ślinę i pokiwał głową.
– Szybko!
Satyr zerwał się na równe nogi i dopiero wtedy zorientował się, że
nadal jest związany, a Roland trzyma koniec sznura w ręku.
– No, już! – warknął kapitan. – Bierz ich, Grzmot! Huzia!
Pirat zadrobił raciczkami i rzucił się naprzód, o mało co nie
wyrywając się Rolandowi z ręki. Pozostali pobiegli za nimi –
Wierzbak ze swoją maczugą, Julia z dwiema ostrymi szablami i siatką
pszczelarską na twarzy, Melon z młotem kowalskim, sapiący ciężko
Smyrg, którego obciążono plecakiem, by nie wyprzedzał innych,
buchający dymem Ognik, wściekły Dupochlast, a na samym końcu
Baobab, złowieszczy niczym burzowa chmura. Wokół śmigały oszalałe
szarańcze, przerażeni piraci uciekali i zatrzaskiwali za sobą drzwi,
niebo ciemniało i nabrzmiewało srebrnymi żyłkami błyskawic.
Do Zawieruchy niespodziewanie wkroczyła groza.
Grzmot ostro skręcił w boczną uliczkę, przeskoczył nad ciałem
nieszczęśnika, usiłującego pospiesznie wykopać sobie norę w bruku,
odkopnął jakąś taczkę, rozepchnął kilka pustych beczek i zatrzymał
się na skraju wielkiego, starannie wyrysowanego pentagramu.
– Wołaj! – wychrypiał Roland.
Reszta drużyny zamarła za jego plecami. Nie musiał spoglądać do
tyłu, by wiedzieć, że wszyscy są przygotowani, aby zrobić dokładnie
to, co omówili na pokładzie. Grzmot zamrugał ślepiami i wsadził
głowę do pentagramu. Po chwili wyrwał ją, jakby przez przypadek
zanurzył się we wrzątku, i umknął za plecy Wierzbaka.
 – Gotuj się! – wrzasnął Roland. – Zaraz…
Z pentagramu wyskoczył pierwszy diabeł. Roland odruchowo
pochwycił go macką, wykonał piruet i wykorzystując siłę obrotu, bez
litości wbił go w ścianę kamienic. Posypały się okruchy gruzu
i kawałki dachówek. Kątem oka kapitan zauważył, że Wierzbak
zmiata kolejnego ciosem maczugi, Julia nadziewa następnego na
ostrza szabel, przerzuca go sobie nad głową, po czym obraca się, by
pokroić go na kawałki, a Ognik wyszarpuje jeszcze jednego, przypiera
do ściany i pali mu kosmate oblicze ogniem z ust. W międzyczasie
Melon wyciągnął kolejnego i zmasakrował uderzeniem czoła w twarz.
– Następni! – wrzasnął piskliwie Grzmot.
– Smyrg! – huknął Roland rozprawiający się z dwoma diabłami
jednocześnie.
Drobny pirat, który aż drobił w miejscu z nerwów, wyrwał
z plecaka laskę dynamitu, podpalił ją i rzucił na sam środek
pentagramu, rozsadzając zarówno magiczny symbol, jak i kilku
kolejnych wysłanników Piekła. Ogłuszeni hukiem, osmoleni piraci
wycofali się odruchowo.
– Nie tak trudno ich pozabijać! – stwierdził zachwycony Ognik.
– Co?! – wrzasnął Julia, który znalazł się najbliżej eksplozji. – Co
mówiłeś?
– Grzmot! – Roland szarpnął za zaimprowizowaną smycz. – Szukaj
kolejnego! Kolejny pentagram! Dobry Grzmot, dobry!
Satyr, któremu udzieliło się już podniecenie wywołane
polowaniem, pomknął do przodu, tocząc pianę z ust. Znów prawie
wyrwał się Rolandowi.
– Baobab! – wrzasnął ciągnięty naprzód dowódca. – Dzielnica
kupiecka! Wierzbak, Julia, za nim!
– Tajfunik? – spytał Wierzbak niepewnie.
– Tak, tajfunik! Baobab, zrób mu, kurwa, tajfunik!
Visslandczycy, którzy lubili przemyśleć każdą decyzję handlową lub
strategiczną, wznieśli swą faktorię handlową na skalistym zboczu,
gdzie zapewne nie docierały do nich ani wrzaski agitatorów, ani
smród Mordy, a przy tym z całą pewnością łatwiej było się bronić.
Przypuszczalnie zatrzasnęli bramy w chwili, gdy na nabrzeżu
rozpoczął się zamęt, a niebo zmieniło kolor, ale na pewno nie byli
gotowi na szaleństwo, które zafundowała im trójka piratów.
Holowany przez Grzmota Roland zdążył tylko dostrzec skrzydła
bramy rozwierające się niczym niedomknięta okiennica pod naporem
tajfuniku Baobaba i pierwsze płomienie, z pewnością efekt działania
granatów z Wierzbakowego plecaka. Potem jego oczom ukazały się
przerdzewiałe drzwi prowadzące do jakiegoś zapomnianego
magazynu.
– W środku! – wysapał Grzmot.
Scenariusz powtórzył się, choć tym razem diabłów było więcej,
a uporanie się z nimi okazało się o wiele trudniejsze. W punkcie
kulminacyjnym starcia Roland ułapił jednego z przeciwników macką,
zamaszystym ciosem odpędził pozostałych i ryknął:
– Odwrót!
Piraci rzucili się do ucieczki. Roland drugą macką pochwycił plecak
Smyrga, ściągnął mu go z ramion – nie bez pomocy przerażonego,
wijącego się wściekle marynarza – i wyrzucił w powietrze.
– Ognik!
Bosman na szczęście zareagował w porę. Odwrócił się i bluzgnął
z furią. Struga płomieni objęła plecak, który eksplodował w chwili,
gdy kapitan wraz z bosmanem wymykali się już na zewnątrz. Obaj
wsparli się plecami o drzwi, nie wypuszczając sługusów Piekła
przywalanych szczątkami rozsadzonego dachu.
– Super – westchnął zachwycony Roland. Z ciemnofioletowego,
złowieszczego nieba strzelały błyskawice, szarańcze nadal śmigały
dookoła, a visslandzka faktoria handlowa płonęła jak stos
pogrzebowy. – Super – sapnął raz jeszcze. – Pora na…
– Idą! – zapiszczał Grzmot.
Bruk niepodziewanie zadrżał lekko od tupotu przybliżających się
racic.
– Jasna cholera, zorientowali się… – warknął kapitan. – Do portu!
– Za późno! – jęknął Ognik.
Pierwsza gromada ciemnych diabłów o złych, czerwonych ślepiach
wypadła zza rogu i bez słowa, w zawziętej, złowrogiej ciszy rzuciła
się na piratów. Roland spojrzał za siebie i ujrzał kolejną grupę
wyłaniającą się zza ruin jakiejś budowli o froncie wspartym na
kolumnach.
– Cholera – zaklął raz jeszcze.
Wierzbak, Mandragora oraz Baobab, najlepsi wojownicy w jego
załodze, byli jak na złość daleko. Roland miał przy sobie tylko
Ognika, Smyrga, Melona, Dupochlasta oraz spętanego Grzmota, co
wystarczyłoby aż nadto w każdej lepszej karczemnej bójce, ale nie
podczas starcia z diabłami. Wyszarpnął nóż, złapał Grzmota za bródkę
i rozciął mu więzy.
– To twoja ostatnia szansa! – syknął mu do kosmatego ucha. –
Smyrg! Smyrg!
– Dał dyla – powiedział Dupochlast z mroczną rezygnacją. – Miał
pan rację, kapitanie. Niezłe jaja!
– Ano niezłe – warknął Roland. Wyszarpnął lewą dłonią pistolet,
a prawą mocniej uchwycił kordelas. Macki wzniosły się niczym
jadowite żmije. Był dziwnie spokojny. – Popamiętają nas, cuchnące
capy… Gotuj się!
Chciał wydać jakiś patetyczny okrzyk, zanim skoczy na spotkanie
śmierci, ale wyminął go rozpędzony, przeklinający wściekle,
niezniszczalny ładunek furii.
– Ja wam, kurwa, pokażę! – ryknął głosem Melona i wskoczył
w sam środek piekielnego szyku.
Trudno powiedzieć, skąd się brała niezniszczalność pirata, ale była
czymś równie oczywistym i niepodważalnym jak wschód słońca.
Uzbrojony w topór z zardzewiałym żeleźcem i własne, nabite
krzemieniami czoło zaczął rozrzucać i masakrować sługusów Piekła.
– Naprzód!
Dupochlast odbił się, wykonał niezwykle długi skok, przygniótł
jakiegoś diabła do ziemi i zdzielił innego w pysk swoim gadzim
ogonem. Ognik zaatakował z drugiej flanki, przerzedził szereg
napastników strugą ognia z pyska i wypalił ostatniemu z nich
z pistoletu w gębę. Obok niego przemknął przeklinający wściekle,
toczący pianę z pyska Grzmot, uzbrojony w złamaną szablę
i nieokiełznane pragnienie zasłużenia na uznanie dowódcy. Roland
wskoczył w sam środek starcia w ślad za swoimi podwładnymi. Jego
ramiona cięły naokoło, a macki wyłapywały diabły i bez wysiłku
wyrzucały wysoko w powietrze. Tych jednakże wciąż przybywało,
a co gorsza, przybliżała się też horda nadciągająca z drugiej strony.
Kapitan odwrócił się i zaczął rzucać ciałami w kierunku posiłków,
rozbijając ich szyk, ale bynajmniej nie zniechęcając do ataku.
Wtedy dostrzegł uchylone drzwi do kamienicy.
– Do środka! – wrzasnął.
A potem ryknął jeszcze raz, gdy w jego ramię wgryzły się diable
zęby. Odruchowo złapał napastnika za gardło macką i uwolnił się od
niego gwałtownym szarpnięciem, ale kły rozorały ramię jeszcze
mocniej. Przesłonięty mgłą świat lekko się zakołysał. Roland znalazł
w sobie tyle siły, by roztrzaskać diablą czaszkę o bruk, ale nie miał jej
wiele więcej.
– Może to jednak nie był aż tak dobry pomysł…
Naraz w powietrzu znów pojawiły się szarańcze, a potem między
diabły wpadł ciemny kształt, poruszający się zbyt szybko, by móc go
nazwać, ale na pewno mający cechy wspólne zarówno z Baobabem,
jak i z gigantycznym tygrysem. Kapitan patrzył rozanielony, jak
szaman rozszarpuje diabły na strzępy, a tylne szyki armii Piekła
rozbijają żelazne pięści Wierzbaka oraz ostre szable Julii.
– Jeszcze tylko tych z tyłu poproszę – pisnął, wskazując kciukiem
hordę za własnymi plecami.
Odpowiedział mu wściekły ryk Mandragory, powtórzony przez
kilkadziesiąt gardeł, w tym przez Smyrga.
– O, ale fajnie – szepnął Roland i zemdlał.

***
Pierwszą reakcją każdego zdrowego na umyśle człowieka, który
odzyskuje przytomność i widzi nad sobą twarz doktora Berbelucha,
było zamachnięcie się czymś ciężkim prosto w ową twarz. Lekarz
przewidział to i zawczasu przymocował macki dowódcy mocnymi
linami do stołu operacyjnego.
– Co się, kurrr… – Roland szarpnął się wściekle i potoczył dookoła
półprzytomnym spojrzeniem. – Na pomoc! Na pomoc!
– Przecież pomagam – wycedził Berbeluch z mieszaniną pogardy
dla słabych na umyśle i bynajmniej nietłumionej urazy. –
Przeczyszczam ranę, dezynfekuję, zaszyłem, jeszcze tylko opatrunek…
– Zaszyłeś? – Roland raz jeszcze naparł na liny, które aż
zatrzeszczały.
– Kapitanie, myśmy mu przez cały czas na ręce patrzyli – odezwał
się Mandragora, który siedział na zydlu i pogryzał popiskujący
korzeń, widomy znak, że oprócz werbunku zdołał jeszcze zrobić
zakupy. – Zrobiłby, co nie trzeba, i by popamiętał, konował jeden…
Berbeluch skrzywił się tak upiornie, że nawet korzeń w ręku pirata
przestał piszczeć.
– I żeby nie było – odezwał się drżącym głosem Julia. – Żaden z nas
nie spiskował. Żaden.
– Jatotakigrzecznybyłemżekurwaniewiemco! – wybełkotał Grzmot.
– Samżempanakapitananaplecachnaokrętprzydygał.
Roland oparł głowę na deskach i zamknął na moment oczy. Czuł
błogie kołysanie i poskrzypywanie kadłuba, co przynosiło wielką ulgę
jego utrudzonej duszy. Chwila odprężenia uwolniła w jego umyśle
serię wspomnień. Diabły. Walka w ciasnej uliczce. Moment
zwątpienia. Odsiecz z jednej strony. Potem z drugiej…
Odetchnął ciężko. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo go ucieszy
widok trzech najstarszych przyjaciół u swego boku.
„Szkoda, że Seamusa tu nie ma” – pomyślał.
– Nawet nie przyszło mi do głowy, by ktoś mógł zawiązać spisek –
powiedział, wpatrując się w belki nad głową. – Nie, dajcie spokój.
Dziękuję wam za to, że przyszliście mi z pomocą.
– He, he, co też pan gada – bąknął Mandragora, nieco wzruszony. –
Nieźle się zabawiliście. Cała dzielnica visslandzka poszła z dymem,
kilka tuzinów diabłów dało gardło… Zawierucha nas długo
popamięta.
– Tu nie chodzi o Zawieruchę – rzekł z trudem Roland. – Pora, bym
opowiedział wam o wszystkim.
– Nie, nie pora – odezwał się Julia wciąż drżącym głosem. – Za
pańskim wybaczeniem, sir, ale mamy problem. Dawno żeśmy takiego
nie mieli. No, kanibalu. Odcinaj nam kapitana.
 ***
Nikt na pokładzie „Chaosu” nie miał pojęcia, z jakich powodów
Roland zarządził najazd na Zawieruchę, ale jego pojawienie się na
pokładzie sprawiło, że zapadła głęboka cisza. Szedł powoli na rufę,
prowadzony dziesiątkami spojrzeń pełnych podziwu i lęku. Zarówno
marynarze z travliańskiej załogi, jak i nowi ludzie, pospiesznie
zwerbowani przez Mandragorę, zerkali na jego ranę i pobladłą twarz
oraz na macki, wściekle drżące niczym rozdrażnione węże. Co chwila
spoglądali też za burtę, gdzie wśród mgieł sunęły dwa nieznajome
okręty.
Roland nie wyrzekł ani słowa. Wszedł po schodach na rufę. Hrug
powitał go zamaszystym salutem i wręczył mu lunetę.
– Widziałem to, co urządził pan w Zawierusze – rzekł, dławiąc się
ze wzruszenia. – Spektakl godny legendy. Urządził pan…
– Raport – wychrypiał kapitan, dostrajając lunetę. Pochwycił
pierwszy okręt w jej oko i przyglądał mu się przez moment.
– Dwie jednostki marynarki wojennej – zaczął recytować
Travlańczyk. – Fregaty trzydziestodwudziałowe poruszające się
w idealnym szyku liniowym. Tożsamość nieznana, ale…
– Gówno tam nieznana – wycedził Roland. – Brak złoceń.
Szczątkowy galion. Burty malowane na szaro. Niewielkie bandery. To
Orrh.
– A nie mówiłem, że dawnośmy takiego problemu nie mieli? –
wybełkotał Julia, blady jak ściana. – Już po nas, mówię wam…
Julia bał się wielu rzeczy, ale nic nie wprawiało go w zgrozę tak
wielką jak spotkanie z rodakami z Orrh. Przystał do piratów po
dezercji z marynarki wojennej tego królestwa i od tej pory żył
w przeświadczeniu, że pewnego dnia zostanie odnaleziony, ukarany
i ponownie wcielony do załogi któregoś z okrętów. Perspektywa życia
wśród ludzi, którzy uważali wymyślne jedzenie, barwne stroje oraz
jakąkolwiek twórczość za rzeczy niepotrzebne, zgoła grzeszne, nie
spodobałaby się nikomu, ale Julię przerażała do granic.
– Jeśli się natychmiast nie zamkniesz, uwiążę cię na linie i wrzucę
do wody, byś się popluskał przy Wormancjuszu – warknął Roland
i odruchowo zerknął na sznur, na którym trzymali diabła.
 Sznura nie było.
Powoli, złowieszczo powoli odwrócił się w stronę Hruga, który
pobladł jak na komendę.
– Nie potrafię tego wyjaśnić, sir! – wybełkotał. – Zauważyliśmy, że
go nie ma, jakieś dwie godziny temu. Znikł razem z liną, zupełnie
jakby ją zeżarł! Przeszukaliśmy calutką jednostkę, ale nie ma ani
diabła, ani sznura!
Roland wbił spojrzenie w Grzmota, który natychmiast się skulił.
– Nicżemniezrobiłnicanicprzysięgam! – wybełkotał.
– Jego też mieliśmy na oku – burknął ponury Mandragora. –
Cholera wie, co się stało z tym diabłem.
Roland przygryzł wargę. Natychmiast pożałował decyzji
wyrzucenia Wormancjusza za burtę.
„Trzeba było go spalić – pomyślał. – Na kawałki rozerwać albo
coś… Nic dobrego z tego nie wyniknie…”.
Uniósł ponownie lunetę i spojrzał na obie fregaty, które zmieniły
kurs i szły teraz bezpośrednio na nich. Ich intencje nie pozostawiały
żadnych złudzeń.
– Nie chcę być złym prorokiem, ale wygląda na to, że Visslandia
przeciągnęła kozojebów na swoją stronę – powiedział grobowym
głosem.
– Nieźle! – Mandragora skrzywił się i spojrzał na śródokręcie
zatłoczone nowymi członkami załogi, wciąż wpatrującymi się
w pokład rufowy. – To się ci nowi zdziwią. Obiecałem im, że służba
pod rozkazami kapitana Wywijasa to łupy, jakich świat nie widział.
Tymczasem czeka nas przeprawa z okrętami wojennymi kozojebów,
na których największy skarb to trzytygodniowy ser.
– Dobrze, że mi przypomniałeś – rzekł Roland i odwrócił się
w stronę śródokręcia. – Posłuchajcie mnie, obdartusy! – huknął, aż
spłoszył mewy kołujące nad masztami. – Posłuchajcie mnie naprawdę
dobrze, bo tych, którzy usłyszą tylko to, co sami chcą usłyszeć,
wyrzucę Mordzie na do widzenia! Po pierwsze, staliście się moją
załogą i jesteście posłuszni tylko i wyłącznie mnie oraz oficerom,
których sam wybiorę. Po drugie, na moim okręcie nie obowiązuje
i nigdy nie będzie obowiązywać żadna demokracja. Ci, którzy mają
jakieś skargi bądź pretensje, lądują w lazarecie Berbelucha, gdzie
dzieją się z nimi rzeczy znane tylko i wyłącznie nauce. Po trzecie, na
łupy to trzeba sobie będzie najpierw zasłużyć! Mamy dwie fregaty
kozojebów do rozwalenia, chłopaki! Jesteście prawdziwymi piratami
z Mórz Wszetecznych czy pipkami, które nawet Morda wypluje? –
Pytanie było mocno tendencyjne i Rolandowi odpowiedział chóralny
okrzyk, o którym można było powiedzieć tylko tyle, że był głośny.
Kapitan nie miał jednak teraz czasu, aby analizować morale załogi. –
Ci, którzy mają doświadczenie w obsłudze dział, pod pokład! –
huknął. – Meldować się do trzeciego mata Grzmota i jego zastępcy
Ropucha! Topmeni, do pierwszego mata Mandragory i jego zastępcy
Smyrga! Członkowie ekip bosmańskich do bosmana Ognika i jego
zastępcy Rozbryzga! Reszta do drugiego mata Julii oraz do Melona
i Wierzbaka! Utworzycie załogi abordażowe! Już, ruszać się!
Pokład zadygotał pod stopami setek ludzi, gwizdki bosmańskie,
pokrzykiwania i przekleństwa buchnęły pod szare niebiosa. Roland
patrzył na to przez moment bez wyrazu, a potem złapał Julię za
mięsiste ramię i szepnął mu do ucha:
– Powiedz Wierzbakowi, by przywołał Dyszelka. Nie damy sobie
z tymi fregatami rady.
Pirat był bliski łez.
– Nie ma Dyszelka! – wyszlochał. – Wierzbak go woła od wczoraj
rana! Znikł, uciekł, może gdzieś zabłądził… Może się wystraszył tego
diabła, którego pan kapitan spuścił do wody?
– Dobra, będziemy musieli wymyślić coś innego – oznajmił
dowódca. – Idź do swoich. I nie rycz już. – Mówił rzeczowo,
spokojnie, ale w sercu poczuł zwątpienie. Wiedział, że nawet
z pomocą ośmiornica pokonanie dwóch wrogich fregat zakrawało na
cud, tym bardziej że znani z chorobliwej oszczędności Orrhianie
strzelali tak, by trafić. Nie znosili marnowania kul czy prochu. – Czym
by was tu potraktować… – mruknął, dostrajając lunetę.
Pierwsza fregata szła prosto na nich, odrzucając wysoką falę
dziobową. Wiedział, że za kilka minut będzie gotowa otworzyć ogień
z dziobowych pościgówek.
– Za pańskim pozwoleniem – odezwał się Hrug głosem drżącym
z podniecenia. – Mamy dwadzieścia dział na burcie, sir! Ciężkich
i nabitych! Idą nam prosto pod lufy! Nie może się nie udać!
Roland spojrzał na Hruga ze zmęczeniem.
– Mamy niedoświadczone obsady działowe. Jesteśmy w stanie
odpalić raptem jedną salwę burtową, która wcale nie musi okazać się
celna, a nawet jeśli tak się stanie, natychmiast znajdziemy się
w zasięgu drugiego okrętu, który po prostu nas rozstrzela!
„O ile wcześniej nie dopadną nas rozczarowani poborowi
Mandragory” – pomyślał.
– Ale trzeba spróbować! – upierał się Hrug. Jego oczy lśniły
podnieceniem.
– Wiem. Przekaż Grzmotowi, by się szykował! – Roland
odprowadził wzrokiem ambitnego Travlańczyka, który wskoczył pod
pokład, niosąc meldunek. Sam za nic w świecie nie zanurzyłby się
w rojny gwar, nad którym usiłuje zapanować kozłoczłek z wadą
wymowy. Spojrzał raz jeszcze na nadciągające fregaty i wyskoczył.
Złapał się mackami grotrei, zgarnął po drodze tubę głosową i ryknął:
– Mandragora, Smyrg, rozstawicie ludzi na pozycjach! Po salwie
przyspieszamy! Dupochlast, dwa rumby w prawo! Ognik, Rozbryzg,
ludzie w pogotowiu!
„Chaos” skręcił i znieruchomiał na nowym kursie, mijając Mordę
i ostatnie skały daleko na prawym trawersie. Szli teraz baksztagiem,
najlepszym z możliwych kursów fregaty. Po postawieniu
dodatkowych żagli mogli zwiększyć prędkość o parę węzłów. Może
wystarczy, żeby uciec Orrhianom.
– Wszystko gotowe! – wykrzyknął Hrug, wybiegając spod pokładu.
– Nie wszystko! – mruknął Roland. – Mamy jeszcze jednego asa
w rękawie.
Po każdym wielkim popisie wykorzystania sztuki magicznej Baobab
zwykł kryć się na którymś z salingów, gdzie dziękował duchom
przodków za wsparcie, składał im ofiary albo po prostu grał na
bębenku. Kontakt z nim był wówczas utrudniony, ale Roland miał
nadzieję, że być może w jakiś sposób przebije się do jego
świadomości.
Nie był jednakże przygotowany na to, że utrudzony czarami
Baobab może po prostu zasnąć.
– No nie, bez jaj… – sapnął. – Wstawaj! Obudź się, Baobab,
natychmiast! Uuu, duchy przodków cię wzywają! Kurwa, no…
Nic, ani szarpanie, ani wrzask, ani nawet macka wepchnięta w głąb
przepastnego ucha nie były w stanie wyrwać szamana z letargu. Nie
przebudził go nawet pierwszy wystrzał z działa dziobowego fregaty
Orrhian.
– Zaczęło się…
Kula została odpalona ze zbyt dużego dystansu. Odbiła się
parokrotnie od fal i niegroźnie uderzyła w burtę. Jedyną reakcją ze
strony „Chaosu” był przeraźliwy wrzask Julii.
Roland raz jeszcze pacnął Baobaba, uzyskując jedynie to, że
z nozdrza szamana wylazła zaciekawiona szarańcza. Pirat wzdrygnął
się i pospiesznie, niczym gigantyczny pająk, opuścił się po rejach
i sztagach na pokład, gdzie zamarł obok drżącego z napięcia Hruga.
– Ale będzie salwa! – szeptał Travlańczyk. – Piękna, mordercza,
nieprzerwana…
Orrhianie przybliżali się stopniowo. Roland wiedział, że nie mogą
czekać w nieskończoność.
– Ognia!
Grzmot i Ropuch musieli dokonać cudów organizacyjnych pod
pokładem, gdyż załogi działowe otworzyły ogień w sposób
zaskakująco zdyscyplinowany – najpierw odezwało się działo najbliżej
rufy, a później kolejne. Pokład drgał pod ich stopami, a świat utonął
w prochowym dymie. Roland wychylił się za burtę, wytężając słuch.
Działa ryczały, kule świstały, hurkotały cofające się lawety, ludzie
krzyczeli, ale wciąż nie słyszał trzasku kul uderzających w kadłub.
W końcu wypaliło ostatnie działo.
– Olśniewająca… – jęknął Hrug.
Nagły podmuch wiatru przegnał dymy i oczom kapitana ukazał się
dziób orrhiańskiej fregaty.
Całkowicie nietknięty.
– Kurwa mać – powiedział słabym głosem.
– Nie trafiła ani jedna kula – oznajmił Hrug głosem mężczyzny,
który w noc poślubną uświadamia sobie, że jego oblubienica jest tej
samej płci co on, ale Roland nie miał czasu, by go pocieszać.
Błyskawicznie odzyskał rezon i niczym piorun wpadł na dziób, żeby
szybko otaksować horyzont. Natychmiast namierzył największy kłąb
mgły.
– Dupochlast! – ryknął przez cały pokład. – Dwa rumby w prawo!
Mandragora, luzuj!
Z łopotem opadło szare płótno grotmarsla, potem podniosły się
sztaksle. „Chaos” zauważalnie przyspieszył, a plusk wody wzdłuż
kadłuba przybrał na sile. Orrhiańska fregata w tej samej chwili
zaczęła skręcać, jakby połączyła ją z „Chaosem” niewidzialna nić.
– Ani jedna kula… – jęczał Hrug, osuwając się na kolana.
„Chaos” gnał coraz szybciej, uskrzydlany kolejnymi żaglami.
Roland przypadł do relingu rufowego i zobaczył, że na masztach
jednostki orrhiańskiej rozkwitają kolejne żagle. Wrogi okręt darł ich
kilwater i pluł z dziobowych pościgówek, a jego towarzysz posłusznie
wykonywał identyczny manewr. Wiatr huczał, fale łomotały wzdłuż
burt, macki Rolanda drżały.
– Grzmot! – ryknął.
Nad jego głową przemknęła kolejna kula, wyrywając wielką dziurę
w bezanie.
Zgnębiony satyr wyjrzał z luku.
– Jaichkurwawszystkichwybatożę! – wybełkotał. –
Tonieżadenspisekpaniekapitanietepojebynaprawdęwnicnietrafiły!
– Przestań skamleć! Obsadź rufowe pościgówki! – huknął Roland
i przebiegł na lewy pomost, by przyjrzeć się żaglom. Marynarze,
którzy instynktownie wyczuwali atmosferę zagrożenia, uciekali mu
z drogi. Wystarczył jeden rzut oka na maszty, by kapitan nabrał
pewności, że przy tym kursie nie da się rozpiąć nic, co mogłoby
przyspieszyć ich ucieczkę.
Orrhianie niwelowali dystans. Kolejna kula z ich pościgówki
wleciała przez rozbity witraż do kajuty kapitańskiej.
– Dybią na moje życie! – Kapitan skrzyżował ramiona. –
Widzieliście kozojebów?
W innych okolicznościach żart nie miałby żadnego sensu, ale pirat
kątem oka dostrzegł, że na twarzach kilku ludzi pojawiły się blade
uśmiechy. To wystarczyło.
– Doganiają nas! – mruknął Mandragora, który wyrósł tuż za jego
plecami. – Julia ryczy, Hrug zawodzi, Wierzbak rozgląda się za swoim
gadem, Baobab śpi… Kurna, co się porobiło…?
– Na szczęście Grzmot nie próżnuje – szepnął Roland.
Rufowe pościgówki, obsadzone przez najlepszych kanonierów
w załodze, plunęły ogniem w tej samej chwili. Jedna z kul podniosła
wysoką fontannę tuż przy lewej ćwiartce dziobowej ścigającego ich
okrętu, druga przemknęła nad jego pokładem, przecinając kilka lin.
Bełkoczący w coraz szybszym tempie Grzmot strzelał z bata,
zachęcając podwładnych do żywszego wysiłku. Roland poczuł
przypływ nadziei.
– Wylej zapasy słodkiej wody za burtę – polecił pierwszemu
matowi. – Potem zobacz, co jeszcze da się wypieprzyć. Musimy choć
trochę przyspieszyć i schować się w tej mgle.
– A potem?
– Jeszcze nie wiem. – Oczy Rolanda błysnęły, gdy niespodziewanie
dostrzegł Hruga. – Poprawka. Już wiem.

***
Bez względu na sytuację najskuteczniejszym motywatorem na
Morzach Wszetecznych zawsze były głód oraz strach. Poczucie
zagrożenia przeniknęło całą fregatę od stępki aż po topy masztów,
wymijając tylko i wyłącznie pogrążonego w letargu Baobaba. Gdy
pojawiła się pogłoska, że dowódca ma plan, załoga błyskawicznie
przekształciła się z gromady zatrwożonych, rozglądających się
dookoła nieboraków w skupionych, gotowych na wszystko ludzi
morza.
Tym bardziej że po tym, co zobaczyli w Zawierusze, piraci byli
przeświadczeni, że znów staną się świadkami wydarzeń godnych
pieśni.
To samo pragnienie błyszczało w oczach Dravistana Hruga, gdy
zakończył swą prezentację.
– I to tyle? – spytał z niedowierzaniem Roland. – Zwykła katapulta?
– Nie tak do końca zwykła! – zaprotestował żywo Travlańczyk. –
Wyrzuca ważącą trzysta kilogramów beczkę na odległość stu metrów
z bardzo dużą dokładnością! Co więcej, można nią obracać
o dwadzieścia pięć stopni w każdym kierunku. Widzi pan te pokrętła?
I tę wajchę? Trochę pokombinowałem i… – Rozpromienił się i dodał
z pasją w głosie: – I wiem, że w rękach prawdziwego artysty staną się
one narzędziami tworzącymi dzieło zniszczenia.
– Zobaczysz, czym się staną moje ręce, jeśli twoje dzieło zniszczenia
okaże się artystycznym rozczarowaniem – mruknął Roland.
– Zdaje się, że nie ma pan wyboru – rzekł Hrug z zaskakującą
beztroską.
Pirat smagnął go spojrzeniem i rozejrzał się raz jeszcze dookoła.
Pozbawiona balastu fregata nadrobiła nieco dystansu, który wynosił
ponad kilkaset jardów, i wyszła poza zasięg dział dziobowych
Orrhian, którzy oczywiście natychmiast wstrzymali ogień, nie chcąc
się narażać na koszty. Pierwsze pasma mgły pochłaniały już dziób
„Chaosu”. Wszystko wskazywało na to, że zastawienie pułapki będzie
możliwe.
Pytanie brzmiało tylko, czy zadziała.
– Paniekapitaniekazałemtymzłamasomprzeładowaćarmatyi…. –
wyszczekał Grzmot.
– Nie. Każ każdemu ze swoich ludzi zabrać trzy ładunki prochu
oraz trzy kule armatnie, a także wyciory i odpowiednią ilość
przybitki.
– Poco?
Roland nachylił się i wyszeptał Grzmotowi do ucha kilka zdań. Na
kosmatym pysku satyra, na którym przez chwilę malowało się
bezgraniczne zdumienie, naraz pojawił się zachwyt.
– Ojapierdolęalebędąjaja!
– Będą. No, zmykaj. – Dowódca odczekał, aż fregata całkowicie
zniknie we mgle, a potem nabrał tchu i wyrzucił z siebie serię
rozkazów: – Absolutna cisza na pokładzie! Żadnych przekleństw,
krzyków, trzasków! Owinąć dzwony, wyrzucić gwizdki! Zakneblować
Julię! Dupochlast, odpadnij w bok na parę jardów. Mandragora,
przyszykuj okręt do najciaśniejszego zwrotu w historii!
Teraz, gdy zewsząd otaczały ich całuny mgły, wiatr osłabł
znacząco, ale jednostka nadal szła siłą rozpędu. Marynarze
przemykali po pokładzie i takielunku niczym duchy. Dupochlast
zakręcił kołem, Mandragora wskazał odpowiednie liny, zaskrzypiały
przeciągle brasowane reje i fregata zakręciła z wdziękiem, wytracając
przy tym prędkość.
– Skrócić żagle.
– Zobaczą nasz kilwater! – Hrug wskazał wzburzony ślad wyryty
przez kadłub okrętu w ciemnej, oleistej wodzie.
– I pomyślą, że się ustawiamy burtą do kolejnej salwy.
– A my ich wtedy…
– Cicho bądź.
Zapadła upiorna cisza, zakłócana jedynie przez niemalże beztroski
plusk fal. Zarówno obserwatorzy na marsach, jak i nieliczni
marynarze na burtach wytężali wzrok i słuch w poszukiwaniu
jakiegokolwiek śladu obcej jednostki. Ta jednakże wydawała się
całkowicie niewidoczna, zupełnie jakby rozpłynęła się we mgle.
Roland przełknął ślinę.
– Gdzie te kozoje…
– Dwa rumby na lewo od dziobu! – zapiszczał Julia, któremu strach
wyostrzył zmysły do poziomu supermocy.
Hrug przypadł do lewoburtowej wyrzutni bomb głębinowych
i zaczął z zapałem majstrować przy pokrętłach. Konstrukcja drgnęła.
– W drugą stronę! – jęknął Roland. – Co ty, kurwa, wyczyniasz?
– Eee, racja! – Poczerwieniały na twarzy Hrug zaczął kręcić
w przeciwnym kierunku. – Wielkie dzieła nigdy nie powstają łatwo! –
stęknął, szarpiąc za kolejne dźwignie. Duża beczka usadowiona na
końcu wyrzutni zaczęła się chwiać i dygotać, jakby lada chwila miała
spaść. Po twarzy Travlańczyka płynął pot. – To nic trudnego – sapał. –
Wystarczy jeszcze podkręcić to coś tutaj i… gdzieś tu była taka
dźwignia od ponoszenia w pionie. Tylko gdzie?
– Zabiję cię – wtrącił konwersacyjnym tonem Roland. – Tę wajchę
wbiję ci w gardło, a tę…
– O, właśnie! Tej właśnie szukałem. Dziękuję. Jeszcze tylko…
Kapitan podniósł wzrok i ze zgrozą ujrzał, jak z mgieł wyłania się
długa, przerażająco długa burta najeżona działami. Wydawało mu się,
że pomimo odległości wyczuwa smród dopalających się lontów.
– Mówiłem, że dam sobie radę – ględził w panice Hrug. – To tylko
zwykła katapulta. No, może nie tak bardzo zwykła, ale wystarczy…
No, celownika nie widzę, ale chyba już jest dobrze. Podkręcę
jeszcze… O.
Spocona dłoń Travlańczyka musnęła długą, pomalowaną na
czerwono dźwignię. Coś szczęknęło, coś trzasnęło, konstrukcja złożyła
się wpół i wyrzuciła beczkę w powietrze.
– Nie zaplanowałeś tego, co? – zapytał słodkim głosem Roland.
– Nie – odparł cichutko Hrug. – Nie na teraz, w każdym razie.
Od pochwycenia Travlańczyka macką dzieliło kapitana tylko ledwie
wyczuwalne przeświadczenie, że być może tym razem złośliwe
bóstwa morskie ułożyły jakiś korzystniejszy scenariusz. Patrzył, jak
beczka mknie w górę, jak wiruje, zatacza łuk i wreszcie mknie w dół.
Prosto na wrogą jednostkę.
Trzask, z jakim wbiła się w pokład, był słyszalny aż na „Chaosie”.
Równie wyraźne były śmiechy orrhiańskich marynarzy, które
rozległy się sekundę później, oszczędne, ale wyraziste.
– Na ogół – powiedział swobodnie, jakby siedział przy stole wśród
najserdeczniejszych przyjaciół – wypada podpalić lont, zanim pchnie
się beczkę prochu na kogokolwiek. Nawet na kozojebów.
Dravistan Hrug osunął się bez przytomności na pokład.
Roland oczyma wyobraźni widział orrhiańskiego dowódcę, który
podnosi rękę i daje swoim kanonierom sygnał do otwarcia ognia.
Wiedział, że wroga jednostka jest na idealnej pozycji. Wiedział, że
trzeba coś zrobić. Cokolwiek.
Nie wiedział jednak co.
Trzy sekundy później okazało się, że Dravistan Hrug przegapił
największe dzieło sztuki, jakiego był autorem.
Orrhiańska fregata o nieznanej nazwie zamieniła się w gigantyczną
kulę ognia, a potem eksplodowała z takim hukiem, że Roland
odruchowo uskoczył do tyłu. Wstrząśnięty i ogłuszony patrzył na
płonące szczątki, opadające zewsząd do wody. Uchylił się przed
wirującą belką, która przemknęła nad jego głową, odbiła się od
masztu i wylądowała na śródokręciu. Gdzieś spadł palący się sznur.
Na wodzie miękko osiadał pożerany płomieniami strzęp żagla. Mgłę
cięły kolejne palące się szczątki.
– Ognik! – wrzasnął. – Rozbryzg! Do sprzątania pokładu! Napełnić
wiadra! Mandragora, żagle staw!
„Chaos” ożył nagle niczym ogromny rumak trącony ostrogą. Roland
przemknął na dziób, przeskakując nad tlącymi się, zbuchtowanymi
linami, do których biegł już marynarz z wiadrem. Przypadł do relingu
i wychylił się, szukając wzrokiem drugiego okrętu. Mgła cofnęła się
przegnana gorącem eksplozji i kapitan bez trudu wypatrzył jednostkę,
która skręcała, by wyminąć płonącego towarzysza, ale bez
najmniejszej wątpliwości zmierzała w stronę „Chaosu”, zupełnie jakby
nic się nie wydarzyło.
– A więc to tak? – mruknął Roland. – No dobra, kozojeby. Pora na
drugą część planu. Dupochlast, kurs na Zawieruchę! Grzmot,
szykować się!

***
– Bo widzi pan, całkiem zapomniałem panu powiedzieć, że beczki
specjalnie przystosowane do eksplozji podwodnych wybuchają
z opóźnieniem dziesięciu sekund – tłumaczył się Hrug, gestykulując
obficie.
– Aha – mruknął Roland, nie odejmując lunety od oka.
– Serio. Wiedziałem o tym przez cały czas, sam pan rozumie.
– Aha.
– A ta eksplozja… – Hrug oblizał usta. – Ładna była?
Spektakularna?
– Nigdy w życiu nie widziałem piękniejszej – rzekł kapitan
złośliwie, kątem oka dostrzegając zawód na twarzy Travlańczyka.
– A czy świat zapamięta, że to ja byłem jej współautorem? – jęknął
Hrug, pogrążony w rozpaczy.
Roland pokręcił głową z dezaprobatą i bez słowa wspiął się na
stermars. Jedna z kul dziewięciofuntowych, wystrzelonych
z dziobowych dział drugiej orrhiańskiej fregaty, niemalże otarła się
o nok rei, ale kapitan nie dbał o to. Z bijącym mocno sercem ocenił
dystans między dwoma okrętami, a następnie rozejrzał się dookoła.
 – Idzie dobrze – mruknął do siebie, a potem krzyknął do
Mandragory: – Skróć foka! Szykować się do stanięcia w dryfie!
Dupochlast, gotuj się do zwrotu.
Na wodach zatoki wiatr był jeszcze słabszy niż wśród mgieł.
„Chaos” sunął powoli, niemalże siłą rozpędu, między ostatnimi
skałami labiryntu, pokonując tę samą drogę co kilka godzin
wcześniej. Widać już było dymy unoszące się nad uliczkami niegdyś
zajmowanymi przez budynki visslandzkiej faktorii handlowej, lada
moment miały się już pokazać pierwsze zabudowania portowe.
Uwaga kapitana skupiona była jednakże głównie na płynącym za nimi
okręcie orrhiańskim.
Spalenie pierwszego okrętu, zamiast zrazić kapitana drugiej
jednostki, wyzwoliło w nim niezwykłą zaciętość. Strzelał celniej
i szybciej, niż Orrhianie mieli w zwyczaju, wręcz na krawędzi
marnotrawstwa. Jego pociski darły żagle, cięły liny, wyrąbywały
dziury w kadłubie. Bukszpryt wroga, wycelowany w rufę
uchodzącego „Chaosu” niczym ostrze miecza, znajdował się coraz
bliżej.
– Powoli – szeptał Roland. – Jeszcze troszeczkę… O, ciut, ciut…
Teraz. Do zwrotu!
Ogromna, ociężała przy tej prędkości fregata zaczęła wchodzić
w leniwy zakręt, jakby desperacko próbowała ustawić się w pozycji
do oddania salwy burtowej. Jednostka orrhiańska, niczym wilk
wyczuwający zagrożenie, ruszyła prosto na burtę piracką, by
pokrzyżować zamiary dowódcy. Z jej dziobu wystrzelono raz jeszcze,
tym razem niecelnie.
– No, Hrug! – zawołał Roland. – Popatrz teraz na moją sztukę!
Z tym okrzykiem podniósł czerwoną chorągiewkę i zamachał nią
trzykrotnie.
Wzniesiona na skale twierdza piracka, obsadzona przed kilkoma
kwadransami chłopakami Grzmota, przerzuconymi tam przez
teleporter Iversinna, otworzyła ogień z dystansu, z którego nie można
było chybić.

***
 Kanonada poszczerbiła orrhiańską jednostkę, spowolniła jej progres
i przerzedziła załogę, ale starcie zostało rozstrzygnięte
w konwencjonalnym abordażu. Ta forma ataku była tradycyjną –
i właściwie jedyną – specjalnością piratów z Mórz Wszetecznych
i choć Orrhianie bronili się zaciekle, ich opór został szybko pokonany.
Zamieszanie związane z transportowaniem rannych, koniecznymi
naprawami, przenoszeniem zrabowanego prochu, kul i innych
zasobów oraz odpędzaniem delegacji kolejnych frakcji politycznych
z Zawieruchy sprawiło, że Roland dopiero po wielu godzinach zwrócił
uwagę na Księgożuja, który leżał pod kołkownicą grota i najwyraźniej
odsypiał ciężką libację. Zaintrygowany, zatrzymał się przy archiwiście
i obudził go, wepchnąwszy mu mackę do nosa.
Uczony podniósł się, kaszląc, i zamrugał oczami. Przez dłuższą
chwilę nie wiedział, gdzie się znajduje, aż skupił wzrok na tyle, by
rozpoznać swego kapitana.
– J-j-ja pr-r-rowaziłem badania – wybełkotał. – Szer-r-roko z-z-z…
zakrojone. I wiem.
– Co wiesz? – Roland przechylił głowę, z trudem wytrzymując
cuchnący siarką oddech naukowca.
– No, wsz-sz-sz… – zaciął się Księgożuj. – Wszysssko. Gdzie
szeglować.
– No, gdzie?
– Nawsysyssspyblugwe.
– Gdzie?
– Na Wyspy Plugawe.
 Rozdział jedenasty

„Wstęp do tematyki tak obszernej, jaką jest sztuka wojenna, z przyczyn

oczywistych również powinien być obszerny. Jako że moje podejście do
tematu jest, w stosunku do panujących trendów, mocno awangardowe,
pozwolę sobie na kontrowersyjny zabieg literacki i rozpocznę moją dysertację
od wstępu do wstępu. A brzmi on: nikt z was, szanowni koledzy, nie ma
pojęcia o sztuce wojennej. Bladego pojęcia. Zaczyna bowiem mieć go dopiero
ten, który choć raz żeglował z kapitanem pirackim Rolandem Wywijasem.

O sztuce wojennej rzecz, Dravistan Hrug

Na szczęście dla Księgożuja kapitan Roland miał sporo roboty

z doprowadzeniem fregaty do porządku, a potem z wypuszczeniem jej
na morze. Trzeba było po drodze okiełznać ambicje Julii, który
w ostatniej chwili odnalazł w sobie odwagę i mężnie przewodził
jednej z ekip abordażowych, a potem uznał, że zdobyta fregata
właściwie powinna stanowić jego dziedzictwo. Trzeba było poskromić
wściekłą ambicję Berbelucha, który zastrzegł sobie prawo do połowy
trupów, przezwyciężyć depresję Wierzbaka, który po zakończeniu
walk przypomniał sobie o rozstaniu z Dyszelkiem, a przede wszystkim
wymyślić coś do roboty dla Baobaba, który przebudził się po bitwie
i zajął się wydłubywaniem sobie robaków z nosa. Minęło dobrych
parę godzin, nim Roland znalazł tyle czasu, aby obwiązać wciąż
nieprzytomnemu archiwiście nogi i zanurzyć go kilkakrotnie
w lodowatej wodzie kilwateru.
– No, skarbie – rzekł pieszczotliwie, wyciągając go nad
powierzchnię i czekając, by ociekł. – To teraz raz jeszcze. Jakie
wyspy? Spróchniałe? Parchate?
– Plugawe! – jęknął Księgożuj, szczękając zębami.
– Nie ma takich. Dobrze sobie przypomnij – rzekł cierpliwie
kapitan. – Jeszcze raz.
Lina smyrgnęła przez wielokrążek i archiwista wpadł z pluskiem
w spienione fale. Roland odczekał chwilę i wywlókł go ponownie.
Tym razem Księgożuj upierał się przy swojej wersji wydarzeń tak
głośno, że wokół dowódcy zgromadziła się grupka doradców.
– Nie może sobie przypomnieć? – zdziwił się Julia. – Ja bym
wkręcił mu palce w imadło. Kiedyś sam sobie wkręciłem, he, he.
Kurna chata, ile to rzeczy można sobie odświeżyć…
– Jakby pan kapitan sobie życzył, mogę go ciut podsmażyć! –
zaproponował Ognik, poprawiając nasiąknięty krwią bandaż,
pamiątkę po abordażu.
– W ogóle się nie znacie na wydobywaniu informacji – wtrącił
Berbeluch. – Ja to kiedyś trupa zmusiłem do gadania.
– Ja też – bąknął Mandragora, ale nikt go nie usłyszał.
– Jatobymgokurwatakkijemobtłukłżeby…
– Czy was wszystkich porąbało?! – darł się rozkołysany Księgożuj. –
Przecież ja wszystko doskonale pamiętam! Wyspy Plugawe! Plugawe!
Tam trzeba płynąć, bo…
– Nie ma takiego miejsca – westchnął ciężko Roland. – Jeszcze raz.
– A właśnie, że jest! – odezwał się ktoś.
Tłum kapitańskich doradców oraz on sam odwrócili się jak na
komendę. Autorem tych słów okazał się niewysoki pirat z wydatnym
brzuchem i zadowoloną miną, który stał z założonymi ramionami
i z zaintrygowaniem przyglądał się próbom pobudzenia pamięci
archiwisty. Jego ręce były zielone i porowate aż po łokcie, widomy
znak, że przyszedł na świat na Morzach Wszetecznych, gdzie
większość ludzi rodziła się z najrozmaitszymi deformacjami.
– Coś ty za jeden? – spytał Roland z kocim zainteresowaniem.
– Łopian. Najpierw z załogi kapitana Nosoroga, a potem
z Przymierza Wolnych… Eee… Od dłuższego czasu bezpartyjny. –
Pirat zreflektował się w porę.
– I twierdzisz, mój ty bezpartyjny Łopianie, że Wyspy Plugawe
istnieją? – zapytał Roland, obwiązując linę i podchodząc do niego
swobodnym krokiem.
– Ba, byłem tam nawet.
– Chodź do mojej kajuty.
Okna rufowe w kabinie kapitańskiej najpierw ucierpiały na skutek
wyczynów samego Rolanda, a potem zostały zmasakrowane ogniem
artylerii dziobowej Orrhian. W efekcie po pomieszczeniu hulały dzikie
wichry, a ściany lśniły od wilgoci. Kapitan nie zwracał jednak na to
uwagi. Otworzył szufladę cudem ocalałego biurka i tak długo grzebał
wśród map, aż odnalazł tę, która przedstawiała Morza Wszeteczne.
Rozłożył ją przed nosem Łopiana i rzekł:
– No, mów prawdę. Gdzie są te całe Wyspy Plugawe?
– Tutaj. – Zielonkawy palec pirata wskazał miejsce w połowie drogi
między wybrzeżem Skellenbergu a wyspą Ostatnik, stanowiącą
najdalej wysunięty na wschód punkt znany ludzkości.
Roland odpędził jego dłoń niecierpliwym gestem i sam nachylił się
nad mapą. Wydawało mu się, że w istocie coś dostrzega. Złapał lupę,
która również jakimś cudem przetrwała ostrzał, i przybliżył sobie
wskazany fragment.
Między niewielką dziurą wyżartą przez mole a plamą po winie
dostrzegł kilka wysepek drobnych niczym musze odchody. Napis
ciągnący się nad nimi głosił: Wyspy Plugawe.
Uniósł głowę i spojrzał pytająco na Łopiana. Ten wzruszył
ramionami i powiedział:
– Skały, piasek i wulkany. Niezbyt przytulne miejsce, panie
kapitanie. Mało kto tam zagląda i trzeba by mieć coś z głową, by się
tam osiedlić. Zawitaliśmy tam wraz z kapitanem Nosorogiem, gdy
nasza „Stodoła” weszła na rafy i straciła ster. Po trzech dniach
chcieliśmy stamtąd wpław uciekać.
 – Czemu? – Roland wpatrywał się bacznie w Łopiana.
– Nawiedzone miejsce, kapitanie. – Pirat wzdrygnął się i podrapał
po głowie zielonkawym łapskiem. – Duchy i inne takie. Szkoda gadać.
– Źródła, do których dotarłem, w istocie potwierdzają wysoką
aktywność astralną! – zawołał Księgożuj, który nadal kołysał się
głową w dół w poprzek rufy niczym świeżo wyprany nietoperz. – Być
może to właśnie jest przyczyną, dla której nigdy nie widziano tam
diabłów!
– Nigdy? – Roland przechylił lekko głowę. Jego macki były napięte
niczym cięciwy łuków i drgały lekko. – Szanowny pan bezpartyjny
twierdzi, że mało kto tam w ogóle zagląda. Jesteś pewien, że słowo
„nigdy” jest adekwatne?
Archiwista wydął wargi ze wzgardą.
– Zechce pan wybaczyć, sir! – zawołał. Nagły skok na fali sprawił,
że rozkołysał się jeszcze bardziej i na moment znikł za burtą, ale
znów się pojawił. – Czytałem zarówno Sagę o nadmorskich kłopotach,
prezentującą dwieście lat osadnictwa… – Znów znikł. – …jak
i Wulkany Mórz Wschodnich Torroda b’Laiga. Sięgnąłem nawet po
pamiętniki… – kolejny podskok na fali posłał go jeszcze dalej – …
Laury Mizris, która usiłowała skolonizować Ostatnik i nigdzie ani
wzmianki o diaaaaaa…
Roland przypadł do wybitego okna i wyjrzał na zewnątrz.
– Wiesz, że cię rzucę Berbeluchowi na pożarcie, jeśli się pomyliłeś?!
– wrzasnął do Księgożuja, który zbliżał się do punktu maksymalnego
wychylenia.
Odpowiedź stłumił wiatr oraz wrzask samego zainteresowanego,
którego rzeczony wiatr cisnął na burtę, ale w sercu Rolanda
niespodziewanie pojawiła się nadzieja. Jeszcze raz nachylił się nad
mapą.
„Na oko trzy, może cztery dni rejsu. Cholera, może się udać” –
pomyślał, po czym ruszył na górę. Musiał podać nowy kurs, a potem
skrzyknąć całą bandę na naradę.

***
Wydanie rozkazu wyruszenia z maksymalną prędkością w kierunku
Wysp Plugawych trwało zaledwie chwilę, ale gdy Roland wrócił do
kajuty kapitańskiej, powitał go stukot młotków. Piraci pospiesznie
zabijali deskami dziury po oknach, całkowicie ignorując łzy
Dravistana Hruga, który zbierał resztki witraży do chusteczki i groził
cichutko wandalom. Julia rozstawiał świeczki, a Ognik wniósł kosz
z butelkami wina świadczący o tym, że nie tylko Mandragora zdołał
zrobić zapasy w Zawierusze. Na widok kapitańskiego spojrzenia
stanął jak wryty.
– Jeśli pan kapitan życzy sobie na nas wrzeszczeć, to mogę odnieść
– bąknął nieśmiało. – Ale przyszło mi do głowy, że naradzać się
mamy, to ten tego… O suchym pysku kiepsko się radzi.
– Hy, hy, hy! – zarechotał Rozbryzg, którego ten frazeologizm
zawsze niebywale śmieszył.
– Nie. – Kapitan uśmiechnął się lekko. – Nie będę się darł.
Naradzimy się, chłopaki, a bez flaszki rzeczywiście kiepsko się gada.
Są już wszyscy?
Byli wszyscy. Ogromny Mandragora pociągał z fajeczki, Grzmot
kręcił pospiesznie głową, jakby zaprzeczał własnym myślom, Julia
wygładzał falbanki, w kącie umościł się załamany Wierzbak, byli też
Ognik, Melon, Rozbryzg, Smyrg, Dupochlast i Ropuch. Z godnością
zasiadł na krześle Księgożuj, który zdołał się przebrać w czarną szatę
z kabalistycznymi znakami, z kąta pod sufitem połyskiwały białka
ślepi Baobaba. Z nowych członków załogi w spotkaniu uczestniczył
Dravistan Hrug oraz Łopian z Zawieruchy.
– Ten tego – zagaił Roland i z wprawą opróżnił pierwszy kieliszek,
a potem zasiadł za biurkiem. – Widzę, że pojawiliście się wszyscy
z wyjątkiem Berbelucha, co zapewne nie zmartwi ani jego, ani nas.
Cieszę się, bo nadszedł czas, byście się dowiedzieli wszystkiego
o naszej szalonej wyprawie. – Upił łyk wina z drugiego kieliszka
i uśmiechnął się wbrew sobie. Trudno było doszukać się przyczyn –
być może stał za tym alkohol, może wzruszenie, a może wreszcie
półmrok w pomieszczeniu, z trudem rozpędzany przez pojedyncze
świeczki – ale jego piracka banda, zbiorowisko szumowin,
ochlapusów, szaleńców i zabijaków, wydała mu się teraz piękniejsza
od chóru dziewic. – Będę mówić krótko, bo sam wszystkiego nie
rozumiem, a część z was źle reaguje na zwiększoną dawkę mądrości.
Pamiętacie, jak pomogliśmy demonom i aniołom powyrzynać się
nawzajem?
Odpowiedziały mu pomruki, dzikie chichoty i wygrażanie
pięściami.
– Słusznie, bo tego zapomnieć się nie da. Niestety, tylko głupiec
mógł się łudzić, że świat bez aniołów i demonów będzie lepszy, bo
w ich miejsce natychmiast wskoczyły diabły. Zawsze szwendały się po
naszym świecie, skupywały dusze, kusiły, mąciły i boboniły, ale po
raz pierwszy zaczęły do nas przechodzić w sposób zorganizowany.
Pojęcia nie mam, ile przez ten czas osiągnęły, ale jeśli wierzyć choć
w połowę tego, o czym gadają Visslandczycy i co sam zauważyłem,
Piekło opanowało już wiele instytucji na Wyspach Rozpustnych,
zgromadziło sporo kapitału i przekształciło handel duszami w raźno
działające przedsiębiorstwo.
– Zwróćcie uwagę na to, że znów wszystko rozpoczyna się od Wysp
Rozpustnych – rzekł z mądrą miną Księgożuj, unosząc palec. –
Najwybitniejsi okultyści i spirytyści naszej doby zwracają uwagę na
to, że na tym archipelagu granica między Planami jest wyjątkowo
cienka, przez co przeniknięcie z Piekła to błahostka w porównaniu
z tym samym wyczynem choćby w odległej o kilkadziesiąt mil
Zawierusze.
– Kiedyś taką tradycję mieliśmy – Mandragora pyknął z fajki
i obrzucił archiwistę przeciągłym spojrzeniem – że dawaliśmy mu po
gębie za każde długie słowo.
Zamyślony Roland nie zwrócił na aluzję uwagi.
– Wyzwanie Piekłu rzuciła tym razem Visslandia, bynajmniej nie ze
szlachetnych pobudek, ale z czystej zazdrości. W obronie stabilności
gospodarki, jak się dowiedziałem od jednego z tych bufonów. No
właśnie. I tu docieram do sedna sprawy. Sam fakt, że Piekło
i Visslandia chcą skoczyć sobie do gardeł, jest beznadziejną
perspektywą. O wiele gorsze jest jednak to, że obie strony usilnie się
starają, abym je poparł.
–
Jasiękurwawcaleniedziwiębopankapitantonajwaleczniejszypiratświata!
– wypalił Grzmot, który od chwili powrotu do łask nieustannie
zapewniał dowódcę o swej lojalności i bez litości tłukł każdego, kto
ośmielił się go krytykować.
– Visslandii chyba zależy na tym, żeby mieć po swojej stronie
bohatera poprzedniej wojny – ciągnął Roland, krzywiąc się przy tych
słowach. – Być może po to, by zwabić do siebie również piratów, co
jest dość dziwnym pomysłem, bo połowa z nas już dawno sprzedała
dusze. Łopian, nawiasem mówiąc, podpisywałeś może jakiś cyrograf?
Zielonoręki pirat pokiwał ponuro głową.
– Żona za mnie podpisała. Nie wiedziałem o niczym, na wyprawie,
kurwa, byłem.
– Witaj w klubie. O co chodzi Piekłu, naprawdę nie wiem. Czytałem
ten cholerny kontrakt już parę razy i dalej nie widzę w nim sensu.
Z jakiegoś powodu kazali mi dowodzić tym nieszczęsnym
„Odmętem”, ale nie wiem po co, bo Barnaba i reszta zrobiliby to
równie dobrze, a przy tym nie nastręczaliby tylu kłopotów.
Julia skulił się na wspomnienie okrętu podwodnego, ale pozostali
wpatrywali się w dowódcę z napięciem, czując podświadomie, że ten
zbliża się do najważniejszego fragmentu opowieści.
– To już zresztą nieważne. – Roland splótł dłonie. – Nie mam
zamiaru służyć ani Visslandczykom, ani Piekłu. Przekazałem to obu
stronom w dość konkretnej formie, a potwierdziłem swoje stanowisko
atakiem na Zawieruchę. Spaliliśmy visslandzką faktorię handlową
i narżnęliśmy diabłów jak żyta. Idiota zrozumiałby przekaz.
Odpowiedziały mu tryumfalne wrzaski. Baobab rechotał, aż z gęby
ściekała mu ektoplazma, Grzmot odtańczył pląs zwycięstwa, nawet
naburmuszony Wierzbak zaczął klaskać. Roland jednakże pozostał
śmiertelnie poważny.
– Jak oprzytomniejecie, być może zaczniecie zadawać sobie
pytania, dlaczego służba którejś ze stron nie jest właściwie
sensownym rozwiązaniem – podjął. – Stałe zlecenia, ciągłość
zatrudnienia, korzyści finansowe w formie łupów i inne takie.
Gadanina o tym, że jesteśmy wolni i nikomu nie służymy, to czcze
frazesy, które niczego nie wyjaśniają. Nie będziemy im służyć dlatego,
że obie strony byłyby gotowe nas wykorzystać, wykrwawić, wygubić,
a po osiągnięciu zwycięstwa dobić, byśmy przypadkiem nie zaczęli
mącić w ich nowym świecie.
Zebrani przytakiwali z poważnymi minami. Julia z jakiegoś
powodu hałaśliwie wydmuchał nos.
– Problem w tym, że teraz obie strony konfliktu uznają nas za
dezerterów i nie pozwolą, aby uszło nam to na sucho – rzekł Roland.
– Dlatego właśnie uchodzimy na Wyspy Plugawe. Jeśli wierzyć
Księgożujowi – spojrzał przy tych słowach z ukosa na archiwistę – to
ziemie, na których nigdy nie widywano diabłów. Być może Piekło po
prostu nie miało tam nic do szukania. Być może, w co bardzo chcę
uwierzyć, Wyspy Plugawe stanowią zaprzeczenie Rozpustnych
i granica między wymiarami jest tam zbyt gruba na manifestacje.
Visslandczycy również się tam raczej nie zapuszczają, bo daleko,
zimno i ciężko kogokolwiek na coś naciągnąć. Będziemy tam mieli
chwilę, aby odpocząć i zastanowić się, co dalej, a dzięki teleporterowi
możemy w każdej chwili przeskoczyć w inne miejsce Mórz
Wszetecznych. Tylko tym razem tam nie nasrajcie.
Piraci znów pokiwali głowami ze zrozumieniem.
– Pytania? – Kapitan wychylił kolejny kieliszek i mlasnął.
– Co będzie, jak diabły nas dopadną przed dotarciem na Wyspy
Plugawe? – spytał Julia, ocierając nos.
– Urządzimy kurwiszonom pranie futer. – Roland skrzywił się. – Ale
ryzyko rzeczywiście jest spore. Mamy na pokładzie całą bandę
chłopaków z Zawieruchy. Kto wie, czy któryś z nich nie należy do
Partii Bratniej Pomocy Piekłu.
– Nie zarejestrowano podobnego stronnictwa – rzekł obruszony
Łopian.
– To metafora, jełopie. – Roland westchnął. Zebrani wpatrywali się
w dowódcę z napięciem, jedynie Dupochlast rozejrzał się dookoła
z niepokojem, jakby się spodziewał, że owa metafora to ośmionogie
stworzenie z kolcem jadowym. – Niewykluczone, że diabły mają tu
swoich agentów. Innymi słowy, musicie mieć oczy i uszy szeroko
otwarte. Zgłaszajcie do mnie lub do Księgożuja wszystkie przypadki
rysowania magicznych symboli. Konfiskujcie pióra, kredy, rysiki,
rylce i inne artykuły piśmiennicze. Ognik, składzik z farbami ma być
strzeżony dzień i noc. Baobab i Grzmot niech przez cały czas
patrolują wszystkie pokłady, a o komorze lin kotwicznych i orlopdeku
rozgłoście plotki, że tam straszy. Nawiasem mówiąc, słyszałem, że
Wormancjusz zerwał się ze smyczy. Szukaliście go może?
– Wybaczy pan, ale mieliśmy trochę roboty – odezwał się
Mandragora w imieniu wszystkich. – Wie pan, abordaże, bitwy
morskie, palenie visslandzkich faktorii i inne pierdoły. Nie dało rady.
– Dobra, dobra. Grzmot, tata się kontaktował?
– Nie. Iniemachujażebymznowugotuwpuścił! – Grzmot zaczął
boksować powietrze ze wściekłą miną.
– Spokojnie, bo się spocisz i będziesz śmierdział. Do roboty,
chłopaki. Na Wyspy Plugawe mamy dotrzeć jako zgrana załoga na
znakomicie przygotowanym okręcie!
Roland wstał i klaśnięciem chciał zagonić drużynę do obowiązków,
gdy zauważył, że towarzysze nie kwapią się, żeby się podnieść.
– Eee – zagaił Ognik. – Może byśmy w tej sprawie obalili te flaszki?
Jeszcze się potłuką i będzie szkoda. A co wypite… – zastanowił się,
szukając zgrabnej puenty – …to wypite!
– Trudno się z tym nie zgodzić – uznał Roland. – No to chlup!
– Hy, hy, hy, hy! – zaryczał ubawiony Rozbryzg.

***
Kilka butelek przedniego wina, seria niewybrednych dowcipów
i kilka salw ogłuszającego, pirackiego rechotu sprawiły, że kapitan
Roland Wywijas wyszedł na pokład z o wiele lżejszym sercem
i zdrowym, ludzkim, bynajmniej nieuciążliwym zamętem w głowie.
Stan ten utrzymał się zresztą przez następnych kilka dni, gdyż
dobroczynny wpływ alkoholu wkrótce został zastąpiony przez
naturalny, choć rzadko ostatnio przez niego doświadczany optymizm.
Roland po prostu uwierzył, że jego plan się powiedzie.
Wszystko zresztą wskazywało na to, że los i przeznaczenie stoją po
jego stronie. Horyzont był pusty, bez śladu jakichkolwiek żagli,
a równy, mocny wiatr cierpliwie pchał „Chaos” w kierunku Wysp
Plugawych. Z wyliczeń wynikało, że dotrą na miejsce siódmego dnia –
dokładnie w chwili, gdy wedle ustaleń kontraktu Piekło będzie mogło
przeprowadzić swą zemstę – ale Roland nie przejmował się tym
zbytnio.
„Przecież wedle kontraktu rewanż Piekła miał nastąpić w terminie
d o s i e d m i u d n i – myślał. – Równie dobrze mogą spróbować
mnie ukarać teraz. Dopóki na okręcie nie ma ani jednego
pentagramu, dopóty nie mają żadnych szans. Dobra nasza”.
W istocie fregata, przetrząsana przez hiperaktywną drużynę
trzeciego mata Grzmota średnio raz na godzinę, wydawała się
najbardziej przyziemnym, przewidywalnym i nieciekawym okrętem
na Morzach Wszetecznych. Nigdzie nie znaleziono najmniejszego
nawet symbolu, który można by było nazwać magicznym. Nie było
napisów w dziwnych alfabetach, nic nie wyło po nocach, nic nie
kusiło ani nie stukało, a galion nie odezwał się do nikogo ani słowem.
Nawet w duchy na orlopdeku trudno było uwierzyć. Po zamieszaniu
z czarną magią na „Błędnym Rycerzu” żegluga na „Chaosie”
okazywała się wręcz nudna.
„Nawet nazwa niezbyt pasuje” – myślał.
W istocie, sadystyczne ambicje jego samego, trzech matów oraz
usiłującego im dorównać Hruga sprawiły, że załoga okrętu w mig
stała się najbardziej uporządkowaną bandą piratów od zarania
dziejów. Przyczynił się do tego głównie Grzmot, który zarzucił spanie,
jedzenie, picie i inne czynności fizjologiczne na rzecz wiernej służby
kapitanowi Rolandowi i fundował załodze mordercze treningi
z przetaczania, czyszczenia i ładowania dział, wieńczone coraz
celniejszymi salwami. Mandragora bez litości pędził swoich
podwładnych na maszty oraz reje, a Hrug z garścią marynarzy
o naukowym zacięciu rozgryzał tajniki celowania z miotacza bomb
głębinowych. Na skutek tych działań załoga przeistaczała się
z kapryśnej, rozwydrzonej bandy w coraz lepiej działający zespół.
Zacierały się też istniejące w niej różnice. Piraci urodzeni na Morzach
Wszetecznych, najczęściej hojnie obdarzeni różnego rodzaju
mutacjami, zwykli z niechęcią odnosić się do tak zwanych Nijakich –
ludzi z innych wybrzeży, którzy nie wyróżniali się żadnymi
deformacjami. Spora grupa marynarzy travliańskich, przejętych po
poprzednim dowódcy fregaty, dostała więc z początku niezły wycisk
od Ognika i reszty. Na wieść o zaciągu w Zawierusze niektórzy
pospiesznie domalowali sobie kolejne oczy, farbowali włosy bądź
udawali nawiedzonych derwiszów, by uchodzić za swojaków
i przypadkiem nie oberwać po raz kolejny, ale ludzie Rolanda
wstawili się za nimi stanowczo. W obliczu napływu ludzi
z Zawieruchy obie grupy zwarły siły i zajęły się wybijaniem nowym
jakichkolwiek ambicji politycznych. Trzy większe i parę mniejszych
bójek później nie było już mowy o prześladowaniach.
„Chaos” sunął więc ku odległym Wyspom Plugawym, to
rozbrzmiewając tupotem setek spieszących się ludzi, to znów
otaczając się kłębami dymu z salw armatnich. Julia kichał na potęgę,
Księgożuj dzięki teleporterowi kontynuował badania naukowe, które
odsypiał później przez długie godziny, Baobab doskonalił sztukę
wpychania sobie rozżarzonych przedmiotów do ust, Wierzbak
szlochał po kątach, a Mandragora z furią usiłował poprawić trym
fregaty, która jego zdaniem przechylała się zbyt mocno na jedną
burtę. O Berbeluchu nie słyszano od paru dni i nikogo to szczególnie
nie martwiło.
Roland zaś, zadowolony, że wszyscy mają co robić, sam szukał dla
siebie zajęcia.
Teoretycznie kapitan nowej jednostki powinien mieć ręce pełne
roboty, ale „Chaos”, znów przecząc swej nazwie, był okrętem
doskonale utrzymanym, a podoficerowie Rolanda robili wszystko, by
ten nie znalazł jakiegoś powodu, żeby znów się na nich wściec. Nie
zdawali sobie sprawy z tego, że gdyby kapitan powodu potrzebował,
znalazłby go – bądź stworzył – od ręki. Nie zdawali sobie również
sprawy z tego, że brak zajęć skłania do rozważań.
Roland przesiadywał więc w swej kajucie, czytał, pisał i myślał.
Wychodził na pokład, pokręcił się chwilę, przywłaszczył sobie jakąś
flaszkę, potem rozpalał świece, rozkładał przed sobą kontrakt i znowu
myślał. Gdy ból głowy nasilał się do tego stopnia, że nawet alkohol
przestawał działać, kładł się spać, ale ledwie zmrużył oczy,
natychmiast je otwierał i znowu myślał.
Jak zerwać kontrakt z Piekłem? Jak uchronić się przed zemstą
Visslandii? Jak ocalić własnych ludzi? Czy Wyspy Plugawe ochronią
ich przed diabłami? Czy w załodze ma agentów Piekła? Czy przyjdzie
mu jeszcze raz spotkać się z człowiekiem, który przewodził
visslandzkiej delegacji?
No i co słychać u Seamusa?
Którejś nocy leżał w swojej koi, kołysząc się wraz z okrętem,
pogrążony w niewesołych rozmyślaniach, kiedy nagle zdało mu się, że
słyszy wesołą melodię wygrywaną na skrzypcach. Nie było w tym nic
dziwnego – paru piratów z Zawieruchy zdołało zabrać ze sobą
instrumenty muzyczne – ale nigdy dotąd nie zdarzyło się, by grali po
nocy. Co więcej, Roland miał przemożne wrażenie, że rytm wybija
kilkadziesiąt nóg.
Ześlizgnął się z koi i bezszelestnie wyszedł na pokład. Ciemnoszare
płachty żagli wyraźnie odcinały się od prawie czarnego,
rozgwieżdżonego nieba. Liny poskrzypywały cichutko, woda pluskała.
Julia, odziany w płaszcz z lisią szubą, stał za kołem sterowym
i pociągał nosem.
– Trzeba było z takim dekoltem do abordażu biegać? – spytał
Roland.
Pirat spojrzał na niego z takim cierpieniem w oczach, że kapitan
natychmiast pożałował swojej złośliwości. Poklepał go po ramieniu,
odruchowo sprawdził kurs, upewnił się, czy na salingach siedzą
obserwatorzy, zmierzwił czuprynę Wierzbakowi, który powkręcał
sznurki w wielkiego ziemniaka, zamieniając go w zabawkową
ośmiornicę, i ruszył pod pokład.
– Trzeba kupić mu jakiegoś zwierzaka, bo nam chłopak zmarnieje –
mruknął, schodząc po drabinie.
Muzyka, praktycznie niesłyszalna na górze, odezwała się teraz
nieco głośniej. Roland nie miał też wątpliwości, że słyszy rytmiczne
tupotanie oraz jakieś wrzaski. Co ciekawe, dolny pokład, na którym
rozwieszono hamaki większości załogi, był upiornie pusty, zupełnie
jakby wszystkich piratów pożarły złe moce. Jedynym obecnym był
Baobab, który lepił jakiś kształt z pulsującej lekko mazi. Błysk w jego
oczach sugerował, że zadawanie mu jakichkolwiek pytań rozmija się
z celem. Roland zajrzał więc do paru hamaków, stwierdził, że są
puste, po czym wybrał się na dalsze poszukiwania.
 Zanurzał się coraz głębiej w mroczne trzewia okrętu, a muzyka
stawała się coraz wyraźniejsza i głośniejsza. Słyszał już pojedyncze
wrzaski, a instynkt dowódcy, przytłumiony ostatnio trudnymi
przemyśleniami, podszeptywał po cichu, że być może natknął się na
jakąś formę zorganizowanego buntu. Zbliżał się do nawiedzonego
przez duchy orlopdeku.
Jego dłoń natrafiła na wygaszoną latarnię. W półmroku dostrzegł
kolejne.
„Co takiego? – pomyślał zdumiony. – Latarnie na orlopie? Nigdy
wcześniej czegoś takiego nie widziałem…”.
Nagle zamarł. Za rogiem ktoś się krył.
– Idzie! – wrzasnął Smyrg i zerwał się do biegu.
Pirat słynął z nieprawdopodobnego refleksu i nie było wśród
żywych takiego, który mógłby się pochwalić tym, że kopnął go
w tyłek, ale nic nie mogło umknąć przed macką rozwścieczonego
kapitana. Złapał drobnego pirata za gardło i już chciał przyciągnąć do
siebie, aby wydusić zeń zeznania, gdy jego uwagę przyciągnęła
zielonkawa emanacja na ścianach. Zrobił krok naprzód i zszedł na
orlopdek.
Muzyka natychmiast ucichła.
– O ja pierdolę – wyrzęził Roland.
Gdy ostatni raz tu zaglądał, tuż po zdobyciu jednostki, balast
fregaty stanowił wilgotny piach, którym przysypano żelazne szyby.
Teraz buty kapitana grzęzły po kostki w soczystej trawie. Po burtach
wiły się pnie, które rozgałęziały się i układały w zieloną gęstwinę nad
jego głową. Niektóre gałęzie były ciężkie od owoców, a wszystkie
lśniły od wilgoci. Orlopdek, miejsce na ogół ponure i cuchnące,
odurzał tysiącami zapachów. Nad głową oniemiałego Rolanda
przemknął rój świetlików, które natychmiast obsiadły mieniący się
zielenią korzeń.
Dopiero po chwili kapitan zauważył równie wstrząśniętych
marynarzy przyglądających mu się ze skrajnym przerażeniem. Ognik,
który najprawdopodobniej podrzucał jabłka i podsmażał je oddechem,
upuścił wielką misę na mech. Ropuch chował się w krzakach
w nadziei, że jeśli zdoła ukryć głowę, reszta ciała również stanie się
niewidzialna. Roztańczony przed chwilą Grzmot zatrzymał się na
czele równie wstrząśniętego korowodu i kłapał pospiesznie szczękami,
usiłując odnaleźć jakieś adekwatne słowa.
– Co wy tu, kurwa, wyprawiacie? – jęknął kapitan i raz jeszcze
rozejrzał się po orlopdeku zamienionym w arboretum.
– Trochężeśmychcielisepotańczyćbotoprzecieżniczłego… –
wybełkotał Grzmot, ale Roland przerwał mu ostrym gestem.
– Nie! – wrzasnął. – Te drzewa! Ta trawa! Skąd się to wszystko, do
ciężkiej cholery, wzięło?
– To ja, sir! – odezwał się lekko drżącym głosem Łopian, trzymający
w dłoni skrzypce. – Taki talent mam, no. Hoduję kwiatki i inne takie.
Wszystko, czego dotknę, rośnie w oczach! Pomyślałem sobie, że skoro
na orlopie straszy, to nikt się tu nie zapuści…
– Nic dziwnego, że Mandragora nie mógł naprostować trymu! –
warknął Roland. – Wiecie, co się stanie, kiedy się dowie?
– Dowiedział się jakąś godzinę temu – bąknął Ognik, zbierając
pieczone jabłka. – O, tam leży! – Trzęsący się palec bosmana
wskazywał bose nogi pierwszego mata wystające z krzaków.
– Winka popróbował – dodał nieśmiało Dupochlast, poprawiając
wianek. – Trochę uderzyło mu do głowy, choć Rozbryzg mu
rozcieńczył. Niezwyczajny chłopak…
– Winka? – Roland nigdy w życiu nie był tak skołowany. Nie miał
pojęcia, czy powinien zacząć wrzeszczeć na swoich podwładnych, czy
też może ich wyśmiać.
– No, winka! – rozochocił się Dupochlast. – Żeśmy trochę spirytusu
od Berbelucha wycyganili, Łopian dodał cukru i owoców, Ropuch
wymerdał, no i szast prast! Mamy!
– I pieczone jabłuszka są! – bąknął Ognik. – I winogrona! I gruszki!
– I skrzypeczki!
– Potańcowaćtrochęponocytochybakażdemuwolnobo…
– Jesteście niemożliwi – wysapał Roland.
Piraci zaczęli się nieśmiało uśmiechać i ze skrępowaniem kiwać
głowami.
– No, w sumie… Tak, staramy się… Wie pan, jak to jest… Człowiek
się nudzi, to potem wymyśla…
 – Gdyby był pan taki uprzejmy – odezwał się cicho, wręcz pokornie
Ropuch. – To mógłby pan… ten tego… No, Smyrga wypuścić. Fajny
w sumie chłopak, szkoda by było.
Roland dopiero teraz przypomniał sobie, że jedna z jego macek
nadal dusi nieszczęsnego Smyrga, już zielonego na twarzy. Rozluźnił
uścisk z przepraszającym uśmiechem, a potem nabrał głęboko tchu
i rzekł:
– Dobra, poczęstujcie mnie tym winkiem.
– Ugościmy pana kapitana po królewsku! – wrzasnął Ropuch.
Balowali aż do wachty porannej.

***
Roland był zaprawionym weteranem burd i pijatyk, ale nie
wiedział, że głowa może boleć aż tak bardzo. Około południa nabrał
takiego wstrętu do obwieszonych bronią ścian kajuty kapitańskiej, że
postanowił wyprawić się na rufę. Droga na górę nie była łatwa, ale
zimny, ożywczy powiew wiatru natychmiast wynagrodził jego
wysiłki. Kapitan oddychał chciwie.
– Nigdy więcej tego wina nie tknę – powiedział do siebie. – Nigdy.
– Co pan mówi? – spytał uprzejmie Hrug, który z powagą traktował
obowiązki oficera wachtowego i kroczył po pokładzie dumny jak
kogut.
– Byłeś wczoraj na imprezie?
– Na jakiej imprezie?
– Mniejsza o to. Nie zrozumiesz mnie.
Słońce wisiało wysoko nad horyzontem, nieco rozmyte za cienkim
całunem szarych chmur. Cały świat skąpany był w srebrzystej
szarości, a fale, gładkie i oleiste, przypominały pofałdowaną
powierzchnię lustra. Horyzont wydawał się czysty jak sumienie
zakonnicy. Okręt szedł baksztagiem prosto na wschód.
Roland czuł, jak myśli znów go obsiadają, ciężkie niczym
prawdziwe ptaki.
„Zalałem pałę, potańcowałem sobie z Grzmotem, zjadłem wiadro
Łopianowych gruszek i że tak się wyrażę, dupa. Nadal nie zbliżyłem
się do odpowiedzi na żadne…”.
 Powierzchnię wody kilkanaście metrów od burty rozerwała
niespodziewanie ryba latająca, która zerknęła na kapitana
z zaciekawieniem i znów wskoczyła w toń.
„…z pytań, które mnie dręczą. Szlag by trafił to…”.
Wyskoczyła druga ryba, równie ciekawa jak pierwsza. Roland
oprzytomniał.
– O kurwa – szepnął. – To przypadek. To musi być przypadek.
Trzecia ryba zatrzepotała płetwami i zatrzymała się na śliskim
pokładzie. Kapitan chciał ją przydepnąć, ale ryba obrzuciła go
spojrzeniem, wyfrunęła i zniknęła w wodzie.
„To nie przypadek”.
– Alarm! – ryknął. – Atak spod wody!
Przypadł do dzwonu i przez moment tłukł w niego jak oszalały,
wrzeszcząc przy tym wniebogłosy. Spod pokładu wyłazili kolejni
marynarze, niemrawi, oszołomieni, niektórzy właśnie wyrwani ze
snu, wszyscy dręczeni bólem głowy. Roland jednakże w okamgnieniu
zapomniał o swoich dolegliwościach.
– Atak spod wody! – wrzasnął ponownie.
– Pan kapitan nieźle wczoraj popił… – zaczął pojednawczo
Dupochlast, ale Roland przerwał jego wypowiedź, zaciskając mu
mackę na szyi. Obalił go pojedynczym szarpnięciem i wskoczył mu na
plecy.
– „Odmęt!” – warknął, tocząc dookoła przekrwionym spojrzeniem.
– „Odmęt” nas dogonił!
– Przecież żeśmy mu Dyszelka odebrali! – krzyknął płaczliwie Julia,
pociągając nosem. – Jak toto ma teraz pływać? Jak to możliwe?
– Cisza! – W głowie Rolanda wściekle kotłowały się myśli, z których
powoli wyłaniał się wstępny zarys planu, chaotyczny i podyktowany
przerażeniem, ale na nic lepszego nie mógł w tej sytuacji liczyć. –
Obserwatorzy na marsy i salingi! Hrug, obsadź katapulty!
Mandragora, ty i twoi ludzie strzeżecie dziobu! Julia i Wierzbak rufy,
a Grzmot pokładu dolnego! Łopian, ty i twoi pomagierzy bronią
orlopu! Brać topory abordażowe, piki, kordelasy, wszystko, co ciężkie
i ostre! Oczy i uszy szeroko otwarte!
– Czego mamy się spodziewać, kapitanie?! – krzyknął jeden
z piratów z Zawieruchy.
Bystre oczy Rolanda wychwyciły już dwa obłe, podłużne kształty,
tnące srebrzystą powierzchnię.
– Tego – warknął. – Żywych, kurwa, torped.
Oba pociski przybliżały się do prawej burty z przerażającą
prędkością. Wyglądały jak krzyżówka przerośniętych węgorzy
z wywernami, a szybkość uzyskiwały dzięki przypominającym
falbanki płetwom, ciągnącym się wzdłuż całego ciała. Na kilkanaście
metrów przed burtą wyhamowały nieco, wynurzyły zębate pyski,
jakby chciały wybrać najlepsze miejsce do ataku, i znów się
zanurzyły.
Roland zacisnął zęby.
– No, teraz się zacznie…
Pierwsza z torped wbiła się w burtę z niewyobrażalną siłą, aż
zadygotały maszty. Jej mocarne szczęki wgryzły się w deski,
rozrywały je i szarpały, ale Mandragora i jego drużyna nie
próżnowali. Ku miotającemu się potworowi pomknęło kilkanaście
pocisków z pistoletów, muszkietów i garłaczy. Spieniona woda
zabarwiła się na czerwono, a wtedy Ropuch cisnął granatem z tlącym
lontem. Eksplozja rozsadziła torpedę na strzępy.
– Nie są takie twarde! – huknął Mandragora, ale Rolandowi daleko
było do tryumfu.
– A druga? Gdzie jest druga?! – wrzasnął. Ktoś wskazał mu luk
prowadzący pod pokład.
„Zaatakowała poniżej linii wodnej…”.
Nowoczesna fregata travliańska miała burty poniżej linii wodnej
obite miedzianą blachą, co powstrzymywało rozwój wodorostów
i pozwalało na dłuższe rejsy, ale furia, której Roland przed
momentem doświadczył, sugerowała, że byle blacha potwora nie
zatrzyma. Kapitan nigdy w życiu tak szybko nie dotarł na dół.
Wparował na porośnięty drzewami orlop w chwili, gdy pysk torpedy,
pocięty i krwawiący z wielu ran, przebił się do wnętrza wśród
tryskających strug wody. Rozchylił się i zasyczał wściekle, ukazując
czarną gardziel.
– Teraz! – wrzasnął Łopian.
 Gwałtownym pchnięciem wbił topór w pysk potwora,
powstrzymując szczęki przed kłapnięciem. Ognik wyhamował na
kolanach, wepchnął do środka laskę dynamitu i nabrał powietrza.
– Nie! – wrzasnął Roland, ale było już za późno.
Bosman dmuchnął. Płomień objął pysk torpedy, który na moment
stanął w ogniu, a potem eksplodował, krusząc fragmenty poszycia
dookoła bezgłowego trupa. Do środka buchnęły kolejne strumienie
wody.
– Oszalałeś?! – ryknął kapitan. – Te cholerne drzewa pociągną okręt
na dno! Załatajcie czymś tę dziurę!
Woda sięgała już kostek. Łopian coś odkrzyknął, ale wściekły plusk
wody i wrzawa na dolnym pokładzie zagłuszyły jego słowa. Kapitan
jednakże wyraźnie usłyszał trzask pękających desek.
– Przebił się kolejny! – zawołał. – Pompy! Obsadzić pompy!
Wyrzucił macki i błyskawicznie znalazł się poziom wyżej, gdzie
drużyna Grzmota zwarła się w walce z kolejnym potworem. Trzecia
torpeda w niepojęty sposób wyskoczyła z fal, strzaskała łbem furtę
armatnią i wdarła się do środka, roztrącając ludzi i przewracając
lawetę z działem.
„Co takiego? – pomyślał wstrząśnięty Roland. – Przecież Mroczek
mówił, że atakują tylko na linii wodnej…”.
Grzmot doskoczył i ciął potwora kordelasem, ale ostrze pozostawiło
jedynie rysę na twardej skórze. Kolejne ataki zdawały się tylko
potwora rozdrażniać. Miotając się w furii, przewracał kolejne działa
i rozrywał ludzi na strzępy, aż wreszcie przyłożył w kolumnę
grotmasztu. Okręt aż zadrżał, a na pokład z trzaskiem spadły jakieś
drzewca.
–
Trochęmisiękurwasiekierkasmykłaalezarazprzywalęmurazjeszczei… –
bełkotał rozwścieczony, zakrwawiony Grzmot, cofając się do kolejnej
szarży.
Przyglądający się nierównej walce Roland nagle doznał olśnienia,
gdy znikąd napłynęło echo słów Tymoteusza: „Są w stanie oddychać
powietrzem atmosferycznym przez jakieś dwie minuty, a potem
zdychają”.
 – Haki! – ryknął kapitan. – Haki abordażowe!
Złapał jeden z nich, podany mu przez któregoś z marynarzy,
a potem wypuścił macki i unieruchomił na moment wijącą się
torpedę. Naparł na nią kolanami i ze wszystkich sił wbił hak w jej
ciało. Z trudem przebił twardą skórę.
– Kolejne haki! – syknął. – Szybciej, długo glisty nie utrzymam!
Półprzytomny z wysiłku patrzył, jak piraci nabijają ciało torpedy
hakami, a satyr, który w lot zrozumiał intencje dowódcy, przewleka
przez nie linę, a potem wyskakuje na górę.
– Wybierać!
Lina nagle naprężyła się. Roland puścił potwora i uskoczył w bok,
odciągając za sobą kilku podwładnych Grzmota. Wijąca się wściekle
torpeda pomknęła przez luk ku górze, druzgocząc przy tym drabinę.
Wyciągnięta przez ludzi Mandragory, zawisła pod grotreją i miotała
się jeszcze przez chwilę, aż wreszcie znieruchomiała.
– Mroczek mówił, że one krótko żyją! – ryknął ochryple, wypełzając
na pokład zasłany drzazgami i zerwanymi blokami. – Nie walczyć
z nimi! Unieszkodliwiać i czekać, aż same zdechną!
– Kolejna przy rufie! – wrzasnął Smyrg z grotmarsa.
Torpeda wyskoczyła z wody, zafalowała falbankowatymi płetwami
i wbiła się przez deski chroniące porozbijane okna do kajuty
kapitańskiej. Roland w ostatniej chwili przypadł do relingu, złapał
koniec ogona potwora macką i zacisnął ją ze wszystkich sił,
zatrzymując szarżę do wnętrza. Torpeda natychmiast odwróciła się,
rozbijając masywne biurko w drzazgi i skoczyła, by przegryźć
krępującą ją mackę. Roland puścił, ale wtedy w zębaty pysk torpedy
wbił się kolec bosaka trzymanego przez charczącego wściekle
Wierzbaka. Pirat własnymi siłami wywlókł potwora ze środka
i przeniósł go na burtę, gdzie wbiło się w niego kilka kolejnych
bosaków. Kamraci z najwyższym trudem przytrzymywali miotającą
się torpedę, aż ta zdechła, a w międzyczasie Roland pomagał wywlec
kolejną, z furią rozrywającą olinowanie bukszprytu. Piąta wskoczyła
na pokład i wylądowała tuż przed przyczajonym na deskach
Baobabem. Wystarczyło jedno dłuższe spojrzenie szamana, by już się
nie poruszyła. Szósta strzaskała falszburtę, ale działający już sprawnie
piraci opadli ją ze wszystkich stron, ponabijali hakami i wydźwignęli
na linach wysoko, by zawisła na tej samej rei co pierwsza.
– Sześć – wychrypiał Roland. – Tyle ich było na „Odmęcie”.
– Wygraliśmy? – spytał Melon.
Kapitan smagnął go wściekłym spojrzeniem.
– Meldunki o uszkodzeniach! – warknął.
Nie trzeba było wielkiego doświadczenia, aby wiedzieć, że okręt
mocno ucierpiał. Pokład zasłany był kawałkami lin, zerwanymi
blokami i drzazgami z porozbijanych relingów, a kilku marynarzy
układało rannych i nieżywych przy lewej burcie, która ucierpiała
stosunkowo najmniej. Na dolnym pokładzie pracowały z furią pompy
i do jęku poszkodowanych dołączył plusk wody wylewanej z orlopu.
Roland odetchnął, próbując pozbierać myśli.
– Mamy dwie stopy wody w zęzie, ale Łopian jest dobrej myśli i… –
zameldował Ropuch.
Kapitan przerwał mu z wściekłością:
– Zaraz te jego pieprzone mchy i porosty opiją się wody
i pójdziemy na dno jak nasiąknięta gąbka! Ognik, założyć łatę! –
warknął do bosmana, który, jakby czytał mu w myślach, w pośpiechu
rozkładał nasmołowane płótno na dziobie. – Melon, przydaj się
i rozdaj ludziom wiadra. Niech wyrywają wszystko, co się da wyrwać,
bo…
W tym momencie zauważył przerwane lewoburtowe wanty grota.
Grotmaszt był najwyższym, a przez to najcięższym masztem okrętu.
Nie dość, że kolumna mocno ucierpiała od szaleńczego natarcia
torpedy, to jeszcze okręt z wolna przechylał się na prawą burtę.
Przerażony Roland miał wrażenie, że już słyszy trzask napiętego do
granic drewna.
Nie mógł sobie wyobrazić konsekwencji złamania się największego
masztu na okręcie, tym bardziej że od Wysp Plugawych nadal dzieliło
ich wiele mil żeglugi, a czas przewidziany przez kontrakt powoli się
kończył.
– Mandragora! – szepnął, jakby się bał, że każde głośniejsze słowo
przyspieszy pękanie. – Podwójne grotwanty na lewą burtę. Ba,
potrójne!
 Ponury pirat natychmiast zrozumiał powagę sytuacji i zaczął
działać.
– Grzmot!
Rozjuszony satyr wysunął głowę z luku, w którym ustawiał nową
drabinę.
– Wywal armaty na prawej burcie do wody! – rozkazał Roland. –
Musimy spowolnić przechył!
– Aletonajfajniejszearmatkijakienaświecie…
– Wykonać!
Grzmot znikł pod pokładem i zaczął wywrzaskiwać bełkotliwym
głosem kolejne polecenia. Roland rozejrzał się i nabrał tchu do
kolejnych wrzasków, ale jego wzrok zahaczył o torpedy, które z takim
trudem wciągnęli na reje i zostawili, by zdechły. Jedna z nich
otworzyła powoli ślepia i spojrzała na niego szyderczo. Potem
targnęła się kilkakrotnie, za każdym razem mocniej, rozkołysując reję.
Przerażony Roland uświadomił sobie, że miotający się potwór zwisa
na prawej burcie – tej, ku której pogłębiał się przechył.
– Jeśli się zerwie, czeka nas piękna walka! – szepnął zafascynowany
Hrug. – Heroiczna, dramatyczna, widowiskowa… Nic tak nie dodaje
napięcia jak świadomość, że…
Kapitan nie słuchał. Jego umysł gorączkowo szukał rozwiązań.
– Grzmot, wróć! – warknął i wyłowił macką satyra z luku. – Narysuj
pentagram pod tym wijącym się piździajstwem!
– Co? – Grzmot wybałuszył ślepia. – Pentagramtakijakdotaty?
– Ten do taty!
Nie było czasu, by przekazać komukolwiek dalsze polecenia.
Roland kopniakiem wskazał piratowi kierunek działania, a sam
rozciągnął macki i ruszył ku górze. Piął się niczym monstrualna
małpa ku szalejącemu coraz bardziej zębatemu węgorzowi.
– Alejaniemamkurwanicdorysowaniabo…
– Racicą ryj! – warknął kapitan, pełznąc po rei z nożem w zębach.
Ten, kto Grzmota nie znał, stwierdziłby zapewne, że postanowił
sobie potańczyć pod cielskiem torpedy. Roland widział jednakże, jak
spod racic podskakującego dziko mata strzelają drzazgi i trociny, a na
pokładzie rozrasta się magiczny pentagram służący do przechodzenia
do Piekła.
– Już! – wrzasnął Grzmot.
Roland ciął z furią nożem. Wijący się wściekle potwór zasyczał
i runął w dół. W locie zorientował się, że mknie prosto w pułapkę.
Rozprostował się sprężyście, próbując zmienić kierunek opadania
i nawet zdołał zahaczyć odwłokiem o pokład, ale Grzmot czuwał
i wtrącił go kopniakiem do środka.
Torpeda zniknęła w Piekle, które natychmiast buchnęło dymami.
– Psuj! – rozkazał Roland. – Psuj, zanim coś wylezie!
Uszkodzenie pentagramu wyrysowanego kredą nie stanowiło na
ogół problemu, ale naruszenie wewnętrznej struktury takiego, który
został wyryty, skończyłoby się tym, że sabotażysta wpadłby do
środka. Grzmot podszedł więc do zadania w inny sposób i zaczął
dorysowywać kolejne symbole – kwiatki, kółka, fallusy różnych
wielkości i inne kształty wypełniające jego półczarci umysł. Po chwili
dymy przestały buchać, a pentagram stał się tylko i wyłącznie
makabrycznym ornamentem na pokładzie.
– Dobra robota! – wrzasnął Roland. – Tego tutaj też trzeba
rozwalić.
Druga z wciągniętych na grotreję torped wisiała bliżej noku i przez
to stanowiła większe zagrożenie dla walczącego z przechyłem okrętu.
Roland wyciągnął więc pistolet i wypalił prosto w zębaty pysk.
– Chyba zdechł! – zawołał. – Opuśćcie go powoli i pokrójcie na
kawałki!
– Teżzrobićpentagramik? – Grzmot aż się palił do roboty.
– Nie – wycedził kapitan przez zaciśnięte zęby. – Jeszcze coś zdąży
wyleźć… Zabijcie ten pentagram dechami.
Rozległ się głośny plusk, kiedy pierwsze działo z prawej burty
spadło do wody. Roland, który już miał zeskoczyć na pokład,
znieruchomiał. Żeglarski instynkt podpowiadał mu, że coś niedobrego
dzieje się wśród fal. Zmrużył oczy. W istocie, ich rytm był nieco
zaburzony, o wiele bardziej, niż mogło to wywołać spadające działo.
Po chwili wrażenie znikło, ale zaalarmowany, zaniepokojony
dowódca natychmiast zeskoczył na pokład, przekroczył cielsko
krojonej z pasją torpedy i ruszył w stronę Hruga, który nadal nie
opuszczał swojej wyrzutni.
– Mandragora, zdjąć grotreję! – zawołał. – Julia, postawić
fokmarsel! Przygotować się do zwrotu przez dziób!
Wyrwa pod linią wodną znajdowała się na nawietrznej.
Bezwzględnie należało obrócić okręt, by zmniejszyć napór wody
przed założeniem łaty.
– Aye, aye!
Pokład, częściowo oczyszczony z odpadków, znów zadrżał pod
stopami biegnących. Wachta Mandragory pospiesznie wiązała nowe
sztagi, ludzie Julii już zamarli przy dziobowych brasach, a Dupochlast
wyrósł za sterem. Pompy nadal wyrzucały w morze strugi wody, ale
teraz, gdy Grzmot zamocował nową drabinę, wysiłki pompujących
wsparł szereg marynarzy z wiadrami. Obserwatorzy milczeli, bacznie
lustrując srebrzystą toń morza.
– Co z przeciekiem? – warknął Roland.
– No, Łopian mówi, że będzie dobrze – zameldował Smyrg. – Wody
jest już wprawdzie po kolana, ale nie mówiłby tak, gdyby nie wierzył
w powodzenie! – dodał, chcąc się pochwalić dopracowaną przed
momentem filozofią.
– Przekaż Łopianowi, że jeśli nie da sobie rady, zeżrę go wraz
z tymi jego zielonymi łapami – parsknął Roland. – Żywcem. – Zerknął
na grotmaszt, trzeszczący coraz bardziej. Przechył powiększał się. –
Hrug! – krzyknął do Travlańczyka. – Pamiętasz, w jaki sposób
namierzaliście „Odmęt”?
– Co robiliśmy? – Zdumienie Hruga nie miało granic.
– Skąd wiedzieliście, gdzie jest okręt podwodny? – parsknął
wściekle Roland. – Waliliście w „Odmęt” ze sporą celnością, jak
dobrze pamiętam.
– Aha. – Travlańczyk uśmiechnął się szeroko. – Wpatrywaliśmy się
w wodę.
– Serio?
– Sporo można dojrzeć z topów, choć ciemne kształty w wodzie
czasami okazują się płyciznami – mówił Hrug, kiwając do siebie
głową, jakby wspominał dawne dzieje. – Dlatego też mieliśmy
zamontowane wizjery. Takie okrągłe szyby w dnie okrętu.
 – Gdzie one są?
– Nie wiem. Chyba Łopian posadził tam kwiatki…
– Nie, ja go nie zeżrę – postanowił wstrząśnięty Roland. – Ja mu
każę, by sam się zeżarł. Ja tylko będę posypywać solą miejsca
ugryzienia.
– Ale na szczęście pozostał jeden przenośny! – pocieszył go Hrug. –
Tylko nie wiem, gdzie go schowano.
Nie od dziś wiadomo było, że widok Rolandowej macki pomaga
w odzyskiwaniu pamięci. Znaleziony błyskawicznie przenośny wizjer
na pierwszy rzut oka przypominał wiadro, którego dno stanowiła
mocna soczewka. Ku zdumieniu Rolanda toń morska okazała się
przejrzyście czysta – widział nawet zarysy skał na dnie
i przemykające ławice ryb.
Oczywiście dostrzegł też „Odmęt”, przypominający teraz
straszliwego, przyczajonego drapieżnika. Diabelska maszyna czyhała
tuż przy dnie, a wokół najeżonego ostrzami dziobu powiewały
naniesione prądem wodorosty. Roland przypomniał sobie osobliwe
ruchy fal, zauważone przed chwilą.
– Aha – mruknął. – Schowałeś się tuż pod kadłubem „Chaosu”
i odsunąłeś się, gdy Grzmot zaczął zrzucać działa, tak?
Jakby w odpowiedzi do wody plusnęły dwie kolejne armaty
i osunęły się na dno wśród strumieni bąbli. Myśli skupionego pirata
śmigały jak szalone.
– Jak by się do ciebie dobrać, ty sukinsynu… – Zacisnął mocno
zęby.
– Jest tam? – Hrug podskakiwał. – Jest?
– Jest – odparł niechętnie Roland i oddał Travlańczykowi
przenośny wizjer.
„Czeka – pomyślał. – Czeka, aż zatoniemy. Jeśli niczego nie
wymyślimy, podpłynie bliżej i rozpruje nam dno, a ja nie zdążę
obłupić Łopiana ze skóry”.
– To proste! – szeptał podekscytowany Hrug. – Wystarczy jedna
dobrze wycelowana bomba, by rozsadzić go na kawałki. Kapitanie,
nikt wcześniej nie widział piękna podwodnej eksplozji! Będziemy
pierwsi, którzy…
 – Podwodna eksplozja rozwali zarówno jego, jak i nas! – parsknął
Roland. – Nie pamiętasz, co się stało z tą orrhiańską fregatą, na którą
spadła twoja bomba, Hrug? Aż tak kochasz sztukę, że chcesz się dla
niej wysadzić!? Ten drań doskonale wie, co robić, zupełnie jakby znał
nas na wylot. Jakby poznał wszystkie nasze słabości w chwili, kiedy…
Niespodziewanie ugięły się pod nim kolana, gdy uświadomił sobie,
że zna odpowiedź na jedno z dręczących go pytań. Nagle zrozumiał,
że wie, dlaczego Wormancjusz uczynił go dowódcą „Odmętu”
i pozwolił mu zabrać na pokład najdzikszą bandę na Morzach
Wszetecznych.
„Testowali swą technologię! – myślał gorączkowo. – Potrzebowali
niekonwencjonalnego dowódcy, by sprawdzić, czy «Odmęt» jest
skuteczną bronią i jakie są jego niedociągnięcia. Przekazali bomby
głębinowe Travlańczykom, by się przekonać, czy konstrukcja okrętu
oraz jego napęd, nieszczęsny Dyszelek, wytrzymają bombardowanie.
Pozwolili mi zabrać chłopaków, żeby się dowiedzieć, czy jest sens
ufać ludziom i tworzyć z nich załogi. Byłem tylko i wyłącznie
elementem eksperymentu. Żeby ich szlag jaśnisty trafił… Zapewne
przeanalizowali wszystko, zmodyfikowali okręt i posłali w ślad za
„Chaosem”, by przetestować zmiany. Tylko… Tylko ciekawe, kto
teraz stanowi załogę, skoro zarówno diabły, jak i ludzie okazali się
rozczarowaniem?”.
Niespodziewanie przypomniał sobie redę St. Naarten i krótką
rozmowę, którą odbył z Barnabą, nim Dyszelek wyrzucił ich na brzeg.
„Byłem przekonany, że nie zgodzi się na naszą wyprawę. On
tymczasem nie robił żadnych trudności… Dlaczego?”.
– Grzmot! – warknął i odruchowo wyłowił satyra macką z dolnego
pokładu. – Grzmot, przypomnij sobie coś! – Potrząsnął nim dla
dodania wagi swoim słowom. – Pamiętasz, jak z chłopakami
wybraliśmy się do St. Naarten? Wtedy, gdy nas Dyszelek wywalił
z okrętu?
– P-p-pam-m-mięt-t-tam-m-m! – wyklekotał w odpowiedzi
potrząsany energicznie Grzmot.
– Co się działo na okręcie po naszym zniknięciu?
–
 BarnabawysłałMroczkanalądatenwróciłzjakąśbeczkąpełnątakiegoczarnegobajzlu!
– Z beczką pełną czarnego bajzlu – powtórzył Roland z namysłem. –
Dzięki, Grzmot – bąknął i wrzucił go z powrotem na dolny pokład. –
Ale jaja…
– Sir, z całym szacunkiem, ale musimy tego drania jakoś rozwalić! –
Oczy Hruga błyszczały jak pijakowi na widok klucza do piwniczki. –
Mam wrażenie, że czeka, aż zatoniemy i…
– Sir, plaster gotowy! – zameldował okopcony Ognik, wlokąc za
sobą ogromną płachtę nasmołowanego materiału. – Przewlokłem
należycie grube liny i wystarczy tylko zamocować…
– Tak! – Roland wrzasnął tak głośno, że Hrug o mały włos nie
upuścił wizjera do wody. – Tak! Ognik, gdybyś był, chłopie, czysty,
wycałowałbym cię aż po czoło! Mam pomysł! Mam pomysł!
– Odpłyniemy kawałeczek i wtedy go zniszczymy? – spytał
z nadzieją Travlańczyk. – W oszałamiającej, przepięknej, podwodnej
eksplozji?
– Nie! Lepiej, Hrug, o wiele lepiej. Po numerze, którzy zaraz
odwalimy, będziesz mógł stworzyć nowy rodzaj sztuki.

***
Czasu było naprawdę niewiele. „Chaos”, mimo wysiłków coraz
większej liczby marynarzy i optymistycznych zapewnień stojącego po
pas w wodzie Łopiana, zanurzał się coraz bardziej, a grot, wychylony
na prawą burtę trzeszczał ostrzegawczo, grożąc złamaniem.
Kanonierzy Grzmota wyrzucili wszystkie prawoburtowe działa do
wody i zabrali się z energią do przenoszenia ładunku na lewą,
bezpieczniejszą burtę, ale reszta załogi wpatrywała się z mieszaniną
nadziei i niepokoju w Rolanda, którego ogarnęło dziwne, całkowicie
niewytłumaczalne szaleństwo.
Powodów, dla których kazał opuścić szalupę na wodę i obrócić
okręt o sto osiemdziesiąt stopni tak, by stanął nieuszkodzoną burtą do
wciąż czającego się w głębinach okrętu podwodnego, nie rozumiał
nikt.
– Starego chyba jeszcze telepie po tym winie, którego wczoraj tyle
wyżłopał – mruknął Dupochlast do Melona.
 Melon przytaknął, co czynił zawsze, gdy ktoś przy nim użył zdania
złożonego. Smyrg chciał coś dopowiedzieć, gdy Roland, układający
gorączkowo sterty liny przy zniszczonej burcie, warknął:
– Dupochlast, pomóżcie Ognikowi w przygotowywaniu lin, zamiast
gawędzić od rzeczy! – warknął. – Szybko, do cholery! Hrug, co tam?
– Dalej stoi nieruchomo! – Z wnętrza wizjera dobiegł stłumiony
głos Travlańczyka.
– Dobra nasza! Jaka głębokość?
Rozbryzg, który stał na ławie wantowej i cierpliwie zanurzał
ołowiankę, uznał, że pytanie zostało skierowane do niego, i zaczął
wydatnie bulgotać, ale odpowiedział za niego Hrug:
– Jakieś osiem metrów! Może dziewięć! Widziałem, jak sonda
muska pokład „Głębiny”.
– „Odmętu” – poprawił go Roland. – Dobra, szykujmy trzy pętle na
dwadzieścia metrów! Ognik, jesteś gotowy? Wybrałeś najmocniejsze
liny?
Oszołomiony bosman zostawił przygotowany plaster na lewej
burcie i z pomocą Smyrga, Dupochlasta oraz kilku innych
pomocników skręcał odpowiednie pętle.
– A po co my to robimy? – bąknął, skołowany jak rzadko.
– Żebyś miał się o co pytać – burknął dowódca i nabrał tchu. –
Róbcie swoje i cieszcie się, że to łatwe. Ja mam przed sobą etap
negocjacyjny.
Śledzony przez gromadę piratów podszedł do Baobaba, który
akurat usiłował jak najszerzej rozchylić szczęki, by wchłonąć
upolowaną przez siebie torpedę. Szaman spojrzał pytająco na
kapitana, nie zamykając przy tym ust, do których można by teraz bez
trudu wstawić wiadro. Ten przełknął ślinę, uklęknął przy nim
i wyszeptał mu kilka słów do ucha.
Baobab, przypominający teraz niewyobrażalnie pojemnego
gargulca, pokiwał z ochotą głową, a potem nagle zmarszczył
krzaczaste brwi i wskazał palcem upolowaną przez siebie torpedę.
– Tak, tak – rzekł słabym głosem Roland, z trudem kryjąc ulgę. –
Popilnujemy twojej dżdżownicy.
Szaman poderwał się i zamachał wściekle dłońmi, jakby chciał się
wzbić do lotu, po czym złapał przygotowane przez Ognika pętle,
narzucił je sobie na ramię, rozpędził się i wyskoczył za burtę,
wzbijając wysoką fontannę. Liny zaczęły się rozwijać.
– Uff – szepnął kapitan. – Udało się.
– Płynie! – relacjonował wpatrzony w wizjer, zafascynowany Hrug,
mokry od stóp do głów po skoku szamana. – Płynie jak ryba! Mam
wrażenie, że… że wypuścił jakieś płetwy!
– Byś ty widział, co Baobab potrafi sobie z nosa wyciągnąć –
mruknął Ognik. – Ostatnio założyliśmy się, że...
– Zamknij się! – Roland uciszył go ciosem macki w twarz. – Hrug,
co się dzieje?
– Zarzucił jedną pętlę na dziób okrętu podwodnego… –
Travlańczyk dławił się z zachwytu. – Teraz zakłada drugą… O, już!
– Dobra nasza! – wrzasnął kapitan. – Zakładać liny na kabestan!
– Ja pierdolę… – stęknął z zachwytem Ognik, który zaczynał
rozumieć zamysł dowódcy. – Ale jaja…
– Wierzbak! Ropuch! Mandragora! – Roland zapędzał
najsilniejszych marynarzy do kabestanu, sam również złapał za jeden
z drągów. – Pchać! Wyciągamy sukinsyna!
– Co takiego? – Hrug wyciągnął głowę z wizjera. – Chce pan
wyłowić ten okręt podwodny?
Za odpowiedź starczył mu roziskrzony wzrok pirackiego kapitana.
Wespół naparli na drągi i zaczęli obracać potężny mechanizm
stworzony do wyciągania kotwic. Rytmicznie zaklekotały zapadki,
zatrzeszczały liny, poniosły się wiwaty zachwyconych marynarzy.
Z wody wynurzyły się napięte niczym stalowe pręty, ociekające wodą
sznury. Okręt zaczął się zauważalnie prostować. Pchający drąg
Roland uniósł głowę i ujrzał, jak grotmaszt, jeszcze przed momentem
wychylony, mierzył już ku szaremu niebu.
– Ognik! – warknął. – Szykuj się z tym plastrem!
– Aye, aye! – Bosman wraz ze swoją ekipą wlekli już nasmołowaną
płachtę w kierunku uszkodzonej burty. Fregata zaczynała się
przechylać na przeciwną stronę i lada moment ich oczom miała się
ukazać dziura. Wystarczyłoby tylko nałożyć na nią plaster
i przycisnąć go jak najciaśniej linami, zawczasu przeciągniętymi pod
kilem. Taki opatrunek nie gwarantował całkowitej szczelności, ale
przy odrobinie szczęścia umożliwiłby wypompowanie większości
wody z kadłuba.
Chwilę później rozległ się radosny wrzask Ognika:
– Widać dziurę, sir! – Bosman już wyłaził przez reling. – Zaraz
zrobimy porządek!
Roland nie mógł się nie uśmiechnąć. Z wody po przeciwnej stronie
okrętu wynurzała się już kędzierzawa czupryna Baobaba, który
siedział na kiosku „Odmętu”. Jego usta wróciły w międzyczasie do
normalnych rozmiarów, zapewne tylko po to, aby mógł obdarzyć
resztę załogi upiornym uśmiechem pogromcy diabelskiej aparatury.
Wtedy „Odmęt” ruszył, a szaman wrzasnął i sturlał się do wody.
Roland szeroko otwartymi oczami patrzył, jak grotmaszt nad jego
głową przechyla się coraz bardziej, tym razem na przeciwną burtę.
Rozległo się przeciągłe skrzypnięcie poddanego wysiłkowi masztu.
Woda za rufą „Odmętu” zakotłowała, cięta potężnymi śrubami i ku
przerażeniu całej załogi fregata ruszyła z miejsca, holowana przez
rozpędzającą się diabelską maszynę.
– No, tego żeśmy, kurwa, nie przewidzieli – stęknął Roland.
– Ej no, nie przesadzajcie! – zakrzyknął Ognik, zajęty mocowaniem
łaty na burcie. – Damy sobie radę, nie trzeba bardziej przechylać!
Holowana bokiem fregata trzeszczała i skrzypiała. Z któregoś
masztu runął zerwany blok, w ślad za nim poleciał przerażony
marynarz, który w ostatniej chwili złapał się wyblinek. Po pokładzie
turlały się niezabezpieczone przedmioty, kanonierzy Grzmota
z wrzaskiem mocowali ocalałe działa i uszczelniali furty działowe.
Kapitan z przerażeniem uświadomił sobie, że jego plan zwraca się
przeciwko niemu.
Mandragora zrozumiał to samo. W jego oczach, ciemnych niczym
dusza mordercy, błysnęło zdecydowanie.
– Trzeba ciąć! – warknął i złapał za topór.
– Nie! – sprzeciwił się gwałtownie Roland. – Nie!
– Dość tych pieprzonych ambicji! Ten skurwysyn chce nas zatopić!
– Jeśli przetniemy liny, zrobi to tak czy owak! – Kapitan
wyszarpnął Mandragorze siekierę z ręki i wyrzucił ją daleko w morze.
– Posłuchaj, mamy jeszcze jednego asa w rękawie!
– Że niby co?
– Wołajcie mi Berbelucha.
 Rozdział dwunasty

„W życiu żem miejsca równie plugawego nie widział jak wyspy owe, też
zresztą Plugawymi zwane. Po wielu krainach żem wędrował, w wielu portach
wino żem pił, w wielu miastach w gębę żem zebrał, co czyni mnie
człowiekiem wielce bywałym. I tak oto, na kres wędrówki swej żem trafił do
miejsca, gdzie człek ani wina się nie napije, ani w gębę nie zbierze.
Wędrować też się nie da, bo wieje i leje.
Nigdzie naprawa okrętu nie potrwała tak krótko jak na Wyspach Plugawych,
rzeknę ja wam”.

Życia tułacza opisanie pióra kapitana Nosoroga z Zawieruchy

Roland zamknął oczy.

Przez moment znów pełzł przed siebie po rozciągniętej, mokrej
linie, trzymając w mackach wrzeszczącego Berbelucha niczym
drapieżny owad wlokący zdobycz do nory. Niewiele pocieszało go to,
że po sąsiedniej linie pełznie dyszący żądzą krwi Mandragora, a po
trzeciej Wierzbak. Towarzystwo najtwardszych zakapiorów w załodze
nie przynosiło ulgi w chwili, kiedy wystarczy jeden fałszywy ruch, by
spaść do wody i sekundę później zostać zmiażdżonym przez ogromny
kil holowanej w poprzek fregaty. W każdej chwili mogła pęknąć lina.
W każdej chwili któryś z masztów okrętu mógł runąć.
Wiedział, że w tej sytuacji fregata natychmiast przechyliłaby się,
nabrała wody i poszła na dno.
Chyba ta świadomość sprawiła, że jako pierwszy wdarł się na kiosk
„Odmętu” i złapał za mocowanie włazu. Chwilę później przyszli mu
w sukurs Mandragora i Wierzbak, równie spanikowani jak on sam.
Otworzyli właz w mig. Wierzbak bez słowa skoczył zrywać liny,
a Mandragora wślizgnął się do środka, gotów stoczyć walkę swego
życia.
Nie musiał. Okręt był przecież pusty.
Roland otworzył oczy.
Przez moment wpatrywał się w ludzki mózg z parą oczu, unoszący
się w wypełnionym spirytusem akwarium niczym meduza rodem
z największego koszmaru. Potem przeniósł wzrok na kabelki, które
łączyły dryfujący organ z siateczką czarnych żył rozbiegających się po
ścianach okrętu. Westchnął i spojrzał na Berbelucha.
– Czy istnieje jakiś prosty, przystępny sposób, w który mógłbyś mi
to przybliżyć?
– Nie – odparł Berbeluch z lubością, sycąc się tym słowem. Zupełnie
nie pamiętał o tym, że jeszcze pół godziny temu darł się
z przerażeniem, usiłował wyskoczyć do morza i groził wszystkim
wiwisekcją. – Nie istnieje.
– Może nawet i lepiej – mruknął Roland i przesunął dłoń przed
szybą akwarium. Gałki oczne wodziły za jego palcami. – Chyba nie
chcę wiedzieć, jak tego dokonałeś.
– Tajniki medycyny rezurekcyjnej wkrótce staną się znane światu. –
Berbeluch wydął wargi, co jak dotąd było najpotworniejszym ze
wszystkich jego grymasów. – Okazuje się bowiem, kapitanie, że
ożywianie obumarłych organizmów, które wy potocznie zwiecie
trupami, to dopiero początek naukowej ścieżki. Podczas gdy wy zajęci
byliście walką z diabłami i sianiem zamętu, ja przeprowadziłem kilka
konstruktywnych eksperymentów, które doprowadziły mnie do
wniosku, że ten okręt w przyszłości nie będzie potrzebować licznej
załogi. Być może zgoła żadnej.
– Domyśliłem się. Nie masz pojęcia, co Piekło zrobiło z pierwszą
załogą „Odmętu”.
– Do owego odkrycia doprowadziła mnie obserwacja wnętrz. Owe
żyłki – wypielęgnowana, chuda dłoń Berbelucha musnęła czarną
pajęczynę na ścianie – to tak naprawdę neurony, które rozprowadzają
polecenia z centralnego punktu po całym okręcie.
 – Pamiętam. Nie musisz się wymądrzać – rzekł Roland. – A tym
centralnym punktem jest co?
– Nie interesowało mnie to wówczas ani nie interesuje teraz –
odparł Berbeluch, co było eleganckim, naukowym ekwiwalentem
słów: „Nie mam bladego pojęcia”. – Ważne jest to, że dzięki moim
staraniom ową centralną jednostką jest ów mózg w spirytusie.
– Niesamowite. – Roland pokręcił głową i ukucnął, wciąż
wpatrzony w akwarium. Mózg patrzył na niego z tą samą
intensywnością. – Przyznam, że kiedy pokazałeś mi to coś po raz
pierwszy, jeszcze przed opuszczeniem „Odmętu”, nie wierzyłem, że
zadziała.
– Nie zadziałałoby, gdybym wykorzystał pierwszy lepszy pośledni
mózg – rzekł Berbeluch. – Miałem jednakże okazję podłączyć do
okrętu mózg człowieka, który znakomicie zna żywioł morski, darzy
pana niezłomną sympatią, a przy tym przepada za spirytusem. Patrzy
pan na Ogopogo.
– Na Ogopogo? – zerwał się Roland.
Nie mógł uwierzyć w słowa makabrycznego lekarza. Ogopogo był
jego nawigatorem na „Orlicy” i próbował dalej pełnić tę funkcję na
„Błędnym Rycerzu”, ale niestety po drodze umarł, a jako zombiakowi
szło mu to niesporo. Berbeluch z sympatii czasami próbował go
cerować, ale jak widać, natura postawiła na swoim i po gnijącym
nawigatorze pozostał tylko mózg.
– Może się pan przywitać – zachęcił go lekarz.
Roland odchrząknął.
– Cześć, Ogopogo.
Mózg nawigatora odpowiedział podwójnym mrugnięciem.
– Jasna cholera. – Kapitan pokręcił głową. – Wszystkiego bym się
spodziewał, tylko nie tego. Prawdziwy cud, że diabły nie zwróciły na
to akwarium uwagi.
– Z jakiegoś niewytłumaczalnego powodu Barnaba i jego entourage
omijali mnie szerokim łukiem – powiedział nieco zdeprymowany
Berbeluch. – Zupełnie jak ludzie. Może z podobnych względów nie
chcieli zaglądać do pomieszczenia, w którym pracowałem? W każdym
razie narzuciłem na akwarium kocyk.
 – Z pewnością kocyk pomógł. – Roland spojrzał na lekarza
z powagą. – Cóż, twoje badania ocaliły nas wszystkich. Gdybyśmy nie
wdarli się z powrotem na pokład „Odmętu”, żeby uaktywnić starego,
dobrego Ogopogo, diabelska machina wywróciłaby fregatę albo
rozpruła jej dno. Zginęlibyśmy wszyscy.
Wyciągnął do lekarza dłoń. Ten przyjrzał się jej, oblizał się
wymownie i znów spojrzał na dowódcę.
– Przyszło mi do głowy, że zważywszy na wrodzoną niechęć ludzi
morza do zanurzania się, będzie miał pan trudności ze znalezieniem
załogi – rzekł niby bezinteresownym tonem. – Ja zaś, cóż, nie
ukrywam, że szukam odpowiedniej placówki do kontynuacji badań
i…
– Jest twój – przerwał mu Roland. – „Odmęt” jest twój, Berbeluch.
Bylebyś nie zapomniał, że nadal mi służysz. Do końca tego
zamieszania zarówno ty, jak i okręt będziecie mi jeszcze potrzebni.
Załogę jednakże będziesz musiał sobie skrzyknąć sam.
– Załogę – Berbeluch uśmiechnął się – to ja sobie zrobię.

***
Roland, nadal nie mogąc opanować dreszczy, powrócił na mostek
okrętu podwodnego. Jego wzrok natychmiast przyciągnęła szklana
kula, która zajmowała centralne miejsce w pomieszczeniu. Zapamiętał
ją jako nieruchome zwieńczenie wyrastającego ze stalowych płyt
podwyższenia, ale teraz unosiła się i obracała powoli, utrzymywana
w powietrzu przez jakąś nieznaną Rolandowi siłę, a niewielkie czarne
grudki w jej wnętrzu przesypywały się z ledwie słyszalnym szelestem.
Ciemne żyłki, oplatające ściany okrętu niczym bezlistna winorośl,
pulsowały lekko.
Pirat pokiwał głową.
W jego umyśle zaczynały kiełkować pierwsze odpowiedzi.
„Zawsze zastanawiałem się, po co Piekłu dusze, i nikt nie chciał mi
na to pytanie odpowiedzieć. Tymczasem dusze okazują się napędem.
Inteligentnym napędem dla jednostek takich jak «Odmęt», jednostek,
którymi Piekło być może chce podbić świat. Podczas gdy my
szaleliśmy w St. Naarten, Barnaba i reszta ściągnęli sobie zapasik,
przekonani, że Dyszelkowi nie można już ufać. O ironio, wkrótce
Piekło doszło do wniosku, że Barnabie też nie można ufać. Powstał
samobieżny, niezwykle groźny okręt podwodny, który by nas rozpruł
na kawałki, gdyby nie chore eksperymenty Berbelucha i mózg starego
dobrego Ogopogo, który okazał się potężniejszy od sproszkowanych
dusz. Niezłe jaja”.
– To da się zeżreć? – spytał stojący obok Mandragora,
przyglądający się z uwagą zawartości wirującej kuli. – Skończyły mi
się korzenie.
– Nie wiem. Podrzucimy trochę Baobabowi i zobaczymy, co się
wydarzy. Daj mi jakiś worek. Ej, co tu się dzieje? – oprzytomniał
nagle i rozejrzał się dookoła.
Większość załogi była zajęta przygotowywaniem fregaty do dalszej
podróży, ale kilku wiedzionych ciekawością (bądź niechęcią do pracy)
piratów przemknęło na „Odmęt” i zdążyło się tu rozgościć. W rogu
mostka stała już baryłka z kilkoma kubkami, po ścianie piął się
bluszcz, znak rozpoznawczy Łopiana, a Melon i Ropuch wodzili
paluchami po szybie akwarium zwiadowczego i pękali ze śmiechu,
widząc oburzone miny rybek. Ognik z zapałem odkręcał coś z tablicy
z przyrządami, a Dupochlast odlewał się w rogu.
On też jako pierwszy zareagował na okrzyk kapitana.
– Chcieliśmy się tu na moment zadekować, sir! – oznajmił. – Na
fregacie wytrzymać się, kurna, nie da. Baobab wylazł z wody, zły jak
zaraza, i rzyga szarańczą, Julia kicha, Grzmot goni wszystkich do
roboty i rzuca młotkiem.
– Czyli wszystko w normie. – Roland pokiwał głową. Z jakiegoś
powodu narzekania Dupochlasta, zamiast go rozzłościć, poprawiły mu
nastrój. – Co ja bym bez was zrobił?
– Proszę worek – odezwał się Mandragora. – Serio chcesz pan to
zabrać?
– Tylko trochę – rzekł kapitan i odsypał sobie garść
sproszkowanych dusz. – Muszę się im ze spokojem przyjrzeć. No,
chłopaki, wracamy na okręt. „Odmęt” staje się oficjalnie placówką
badawczą medycyny rezurekcyjnej, chyba że chcielibyście wziąć
udział w eksperymentach Berbelucha.
 Mało co mogło nakłonić piratów do szybszej ewakuacji. Wracali na
okręt w dobrych nastrojach.

***
Naprawy na „Chaosie” nie trwały długo. Grotmaszt został należycie
usztywniony, a podwójne zespoły marynarzy wypompowywały wodę
na zewnątrz do chwili, gdy ekipa Ognika mogła zabić dziurę deskami
i uszczelnić ją smołą. W międzyczasie Grzmot ze swoimi ludźmi
uporządkował w miarę pokład i pod wieczór fregata wyruszyła
w dalszą podróż.
Roland miał sporo roboty z nadzorowaniem wysiłków
podwładnych, gdyż piraci potrzebowali atmosfery nieustającego
zagrożenia, by szybko i sprawnie wykonywać swoje obowiązki.
Niemało trudu kosztowało go również uspokojenie furii Baobaba,
który z jakiegoś powodu uznał strącenie do wody za osobisty
dyshonor i próbował wywrzeć na kimś rytualną zemstę. Wywijas
z prawdziwą ulgą powitał pierwsze żagle na rejach fregaty. Jednostka
powolutku, wśród wiwatów załogi, wróciła na kurs. „Odmęt” po
chwili podążył za nią.
– Księgożuj! – zawołał Roland ochrypłym głosem.
Dopiero po zejściu do kajuty uświadomił sobie, jak bardzo jest
zmęczony, ale nie dał tego po sobie poznać. Jego ludzie litościwie
załatali dziury na ściance rufowej, ale nikomu nie chciało się już
usunąć resztek strzaskanego przez torpedę biurka. Kapitan odgarnął
więc resztki nogą, postawił na podłodze cudem ocalałą świecę
i rozsypał przed sobą sproszkowane dusze.
– Skup się – powiedział do archiwisty, który podwinął szatę i usiadł
obok niego.
W głowach ich obu natychmiast rozległy się głosy:
„Dość tego, puść mnie…”.
„Nie mam pojęcia, co się dzieje. Powinniśmy gdzieś płynąć…”.
„Ten okręt… Mieliśmy go zaatakować… Atakujmy go, póki jeszcze
czas…”.
„Nakazano nam posłuszeństwo…”.
„Wiem, jak tego dokonać, musimy tylko przekonać resztę…”.
 Roland pokręcił głową, zgarnął dusze do worka i zasupłał go
szczelnie. Znał podobne szepty, słyszał je wielokrotnie, gdy pracował
w Piekle, ale nigdy nie brzmiały tak wyraźnie.
– Wygląda na to, że dusze tworzą coś na kształt niezwykle
posłusznej osobowości zbiorowej – rzekł Księgożuj. – Na szczęście
działają powoli i naradzają się na każdym kroku. W przeciwnym razie
byłoby już po nas.
– Jeśli ktoś tym draniom nie przeszkodzi, niedługo faktycznie
będzie po nas – oznajmił ponuro Roland. – W szklaną kulę na
„Odmęcie” wepchnięto dusze kilkunastu, może kilkudziesięciu ludzi,
a mimo to okręt był w stanie samoistnie działać. O mały włos, a by
nas zatopił. Tymczasem Piekło mąci na wszystkich frontach
i wszędzie zdobywa nowe dusze. Wyobrażasz sobie, jaką mocą
wkrótce zawładnie? Nie będziemy bezpieczni nawet na tych twoich
Wyspach Plugawych.
– Ano nie – rzekł wymijająco Księgożuj i odwrócił głowę, jakby
pospiesznie chciał zmienić temat. Gest ten nie uszedł uwadze
Rolanda.
– Dowiedziałeś się czegoś nowego o tych Wyspach? – spytał.
– Uzyskałem absolutnie wiarygodne naukowe potwierdzenie tego,
że bariera między Planami jest tam gruba – rzekł archiwista. –
W Trygonometrii Międzydymencjalnej Ivar Durgbur wylicza na
podstawie koniunkcji, średniej statystycznej manifestacji na miesiąc
kalendarzowy oraz innych zmiennych, że bariera…
– Jeden taki już próbował mi dzisiaj zaimponować wiedzą –
warknął Roland. – Zamknąłem go za karę na okręcie podwodnym.
Mów po ludzku.
– Innymi słowami, nie ma się czym przejmować.
– Skoro tak mówisz, to jest się czym przejmować.
– Nie, Wyspy naprawdę są bezpieczne.
– Nie zalewaj.
– No dobra, natrafiłem na pewne utrudnienie, ale to naprawdę
drobiazg.
– No to opowiedz mi o nim.
– W sumie już późno, a pan kapitan ma za sobą ciężki dzień…
 – Zaraz ci pizgnę.
– No dobra – bąknął Księgożuj i wyjawił dowódcy całą prawdę
o Wyspach Plugawych. Ten spojrzał na niego z niedowierzaniem.
– I to wszystko? – spytał.
– Tak.
– Naprawdę nie ma nic więcej?
– Nie.
– Na pewno?
– Tak.
Roland parsknął gorzkim śmiechem.
– Jeśli to rzeczywiście jest cała prawda, to miałeś rację. W istocie
nie ma się czym przejmować. Dawaj flachę.
– Ale ja nie mam przy sobie żadnej flachy!
– Dawaj flachę.
– No dobra.
Upili się tego wieczora koncertowo.

***
Z daleka Wyspy Plugawe wydawały się szare i niegościnne. Roland
usadowił się na dziobie i przez dłuższą chwilę przyglądał im się przez
najostrzejszą lunetę, próbując wypatrzyć wszystkie szczegóły,
o których opowiedzieli mu Łopian oraz Księgożuj.
– To zapewne Plwacz – uznał, zatrzymując wzrok na najwyższym
szczycie centralnej wyspy, nazwanej na mapach Ponurnikiem. Był to
poszarpany wulkan o czarnym wierzchołku otoczonym koroną
brudnych chmur. Kapitan obniżył nieco instrument i odnalazł
niewielkie skupisko budynków u jego podnóża.
– A to Wichruna, największe osiedle w okolicy – westchnął. – Cóż,
St. Naarten to nie przypomina. Mam nadzieję, że jest tam jakaś
knajpa.
Wypatrzył jeszcze Bluzgun, wyspę z szeroką, naturalną zatoką,
w której ongiś remontował swój okręt kapitan Nosoróg wraz
z dzielnym Łopianem, oraz kilka pomniejszych wysp daleko za
Ponurnikiem, szarych i zatopionych we mgle. Powiał zimny,
nieprzyjemny wiatr i Roland natychmiast pożałował, że nie wziął
kurtki.
„Ba, ja nie mam kurtki – przypomniał sobie. – Trzeba będzie się
zaopatrzyć w coś ciepłego. Choć w sumie to cieszę się, że mam takie
problemy, a nie inne”.
„Chaos” powoli, ostrożnie wślizgiwał się w ponury archipelag, a za
nim podążała placówka badawcza. Nad masztami fregaty unosiły się
roje zdziwionego ptactwa, a tłuste foki zalegające na kamienistych
brzegach przyglądały się gościom bez wyrazu, jakby wiedziały, że po
ludziach nie można się spodziewać niczego dobrego. Nigdzie nie było
widać najmniejszej nawet łodzi, a na mijanych wyspach nie
dostrzeżono żadnych zabudowań. Co więcej, choć Roland wytężał
wzrok, nie zauważył również ani śladu zieleni. Marynarze rozglądali
się niepewnie, jakby się zastanawiali, czy aby nie wpłynęli do
królestwa umarlaków.
– Będzie dobrze, będzie dobrze – powtarzał w kółko Łopian, jakby
się bał, że zostanie obarczony winą za to, czym witają ich wyspy.
Zimny wiatr świstał w takielunku i wyciskał łzy z oczu. Gdzieś
w oddali ryczały morsy.
– Zabłądziliśmy – uznał Julia i hałaśliwie wytarł nos. – Kompletnie
zabłądziliśmy. Mówiłem, trzeba zerkać na kompas, przyjrzeć się
dobrze mapom i przede wszystkim nie słuchać tego opoja!
Smagnął ostrym spojrzeniem Księgożuja, który wytoczył się na
pokład i z trudem utrzymywał równowagę.
– Gorzej, Julia – mruknął Mandragora, ponury niczym wschód
słońca w piekle. – Istnieje duże prawdopodobieństwo, że stary dotarł
dokładnie tam, gdzie chciał. Nie mam nic przeciwko abordażom czy
bitwom, zniosę okręt podwodny, ośmiornice i diabły, pozwolę nawet,
żeby Berbeluch powycinał mi kurzajki, ale nudy nie zniosę.
Zmęczony wypowiedzią, przypuszczalnie najdłuższą od chwili
porzucenia służby w więziennictwie, rozejrzał się w poszukiwaniu
kogoś, na kim mógłby wyładować stres, aż dojrzał Łopiana. Pirat
udawał wielce zajętego buchtowaniem lin i skrupulatnie unikał
wszelkich kontaktów wzrokowych.
– Cóż to, nastroje siadły? – spytał radośnie Roland, poklepując obu
towarzyszy mackami. – Nie podoba wam się nasza nowa meta?
 – Myślałem, że po wyprawie na Ostatnik nic już mnie nie zdołuje,
ale to? – Mandragora wskazał przybliżający się brzeg Ponurnika. –
Długo będziemy tu siedzieć?
– Dopóki nie wymyślę czegoś, co pozwoli ci odzyskać twoją
obrzydliwą duszę – odparł dowódca z zaskakującym entuzjazmem, po
czym raz jeszcze poklepał obu żeglarzy, przeskoczył radośnie nad
Baobabem, który z niemałym trudem zeżarł torpedę do końca i od
kilku godzin leżał rozdęty na pomoście, nie mogąc się podnieść ani
nawet poruszyć.
– Jest jeszcze gorzej, niż myślałem – oznajmił Mandragora. – Nie
dość, że trafiliśmy we właściwe miejsce, to jeszcze kapitanowi się tu
podoba.
Odpowiedziało mu żałosne kichnięcie Julii.
Wichry szalejące między jałowymi wyspami były porywiste
i nieprzewidywalne i Roland musiał się skupić na niełatwym zadaniu
prowadzenia okrętu w nieznanym, nieprzyjaznym akwenie. Topmeni,
dyscyplinowani dzikimi rykami Mandragory, co chwila refowali bądź
zwijali żagle, a Dupochlast aż się zasapał za sterem, manewrując
między skupiskami skał. W końcu „Chaos” opornie wyminął ostatnią
kipiel i rzucił kotwicę na wysokości jedynego portu archipelagu.
– Wichruna! – parsknął wściekle Mandragora. – Cóż dobrego może
nas tu spotkać. Wichruna-Sruna…
– Przestań już marudzić – warknął na niego Roland. – Ruszamy na
zwiedzanie.
Na wysokich falach z niemałym trudem posadzono szalupę,
w której znaleźli się dowódca okrętu, naburmuszony jak nigdy
Mandragora, Księgożuj jako przedstawiciel pokładowego świata
nauki, Melon, którego zawsze zabierano na wszelki wypadek, oraz
Łopian, jedyny członek załogi, który już kiedyś zawitał na Wyspy
Plugawe. Kapitan chciał zabrać Baobaba, ale okazało się, że
przejedzonego szamana nie da się nawet przesunąć. W jego miejsce
wskoczył więc Grzmot i pierwsza wyprawa badawcza w karierze
Rolanda ruszyła w stronę brzegu.
Miejscowe wichry uprzykrzały im życie, przez cały czas wzburzając
fale i chlastając lodowatymi podmuchami twarze wściekłych
wioślarzy. Minęło aż pół godziny, nim dziób łodzi wbił się w czarny,
wulkaniczny piach plaży.
Roland wyskoczył jako pierwszy i rozejrzał się uważnie. Drogę do
Wichruny przesłaniały wydmy porośnięte skąpymi trawami, ale
uwagę pirata przyciągnęły wysokie kamienie pokryte wijącymi się
niczym węże ciągami znaczków.
– A to co?! – zawołał, pokazując ręką znalezisko.
Księgożuj podszedł bliżej. Wiatr porwał mu kapelusz, a teraz
usiłował podrzeć na strzępy szatę, która owijała się wokół jego
wychudłego ciała i łopotała wściekle.
– Alfabet skellenberski – powiedział, szczękając zębami. –
Archaiczny, ale czytelny. Tu jest napisane: „Spieprzaj tam, skąd
przybyłeś”. No, czasownik być może jest nieco mocniejszy. Widzi pan
ten apostrof? Przed drugą reformą gramatyczną używano go do
intensyfikacji…
– Informacja jasna i czytelna – oznajmił Mandragora. – Nie chcą
nas tutaj. Spychamy łódź na wodę?
– Powoli! – Księgożuj obchodził kamień. – Nie wolno interpretować
inskrypcji bez kontekstu kulturowego. Tu jest dalsza część zdania: „…
wujku Johanie i niech cię szlag trafi”.
Mandragora splunął wściekle.
– Tutaj z kolei mamy coś jeszcze lepszego! – Księgożuj zapomniał
o zimnie i doskoczył do kolejnego kamienia. – „Zgniłeś za życia, obyś
również zgnił po śmierci”. A komu to adresowane? O, widzę.
Dziadkowi. Jakiemuś dziadkowi Siffowi. O, tu coś mocniejszego. „Pies
cię je…”.
– Dobra, potem sobie poczytamy o babciach i dziadkach – warknął
Roland. – Ruszamy do Wichruny.
– Wichruny-Sruny – mruknął pierwszy mat.
Kapitan wysforował naprzód, za nim podskakiwał nieodłączny
Grzmot, a dalej wlokła się reszta. Ku narastającemu niezadowoleniu
Mandragory Melon wydawał się zachwycony okolicą, a Łopian
trzymał się raczej z tyłu i zasłaniał twarz kapturem, próbując ukryć
wielki siniak pod okiem. Księgożuj szybko zapomniał o celu
wędrówki – biegał od jednego kamienia runicznego do drugiego
i pękał ze śmiechu, odczytując inskrypcje.
Z kołysanych wiatrem traw wysunęły pyski zaciekawione owce.
Chmury pędziły nad głowami piratów tak nisko, że zdawały się na
wyciągnięcie ręki. Twarze wędrowców skropił lekki deszczyk.
Wichruny nadal nie było widać.
– O, człowiek! – wrzasnął nagle Mandragora.
W istocie, na przydrożnym kamieniu siedziała jakaś postać gładząca
gęstą brodę. Pierwszy mat podbiegł do dowódcy.
– Oni tu mówią po naszemu? – spytał. – Może warto by gościa
o drogę zagadnąć, bo my nigdy do tej cholernej Wichruny nie
dotrzemy! Co się dzieje? – Skrzywił się na widok tajemniczego
uśmieszku kapitana. – Coś nie tak powiedziałem?
– Przyjrzyj mu się.
Fakt, że pomimo silnego wiatru zarówno gęsta broda, jak i płaszcz
nieznajomego ani drgnęły, dotarł do pirata po dłuższej chwili.
– To duch? – wyjąkał z przerażeniem.
W odpowiedzi Roland podniósł kamień i rzucił nim w starca. Pocisk
przeniknął przez jego ciało i ze stukotem potoczył się dalej.
– Tak, duch – potwierdził.
Grzmot z groźną miną zamachał toporkiem w powietrzu, jakby
chciał pokazać obu światom, zarówno temu materialnemu, jak
i niematerialnemu, że się niczego nie boi. Zupełnie niczego.
– Tamto to pewnie też duch!
Wskazał macką wędrowca, pnącego się ścieżką wśród wzgórz.
Wiatr uderzył ponownie, szepcząc chłodno: „Musimy jeszcze
pogadać”. Nawet Roland wzdrygnął się lekko. Twarz Mandragory
była blada jak prześcieradło.
– Fenomen Wysp Plugawych polega na tym, że bariera między
Planami jest tu wyjątkowo gruba – rzekł kapitan. – Pociąga to za sobą
parę nieprzyjemnych konsekwencji, jak choćby to, że duchy
miejscowych zmarłych nie kwapią się, by odejść w zaświaty. Tubylcy
próbują sobie z tym radzić, stawiając owe kamienie runiczne, ale
zmarli chyba niewiele sobie z tego robią. Dobrze mówię, Łopian?
– Dobrze, dobrze – wybełkotał pirat, masując siniak. – Będzie
dobrze.
 – Zresztą już idzie Księgożuj. – Roland wskazał archiwistę, który
biegł ku nim w podskokach. Niewyraźna mina wskazywała, że
również ma za sobą manifestację, na którą nie był przygotowany. –
On ci wszystko naukowo wyjaśni.
– Ja nie potrzebuję żadnych naukowych objaśnień – wyszeptał
Mandragora. – Ja chcę się stąd wynieść!
Roland spojrzał na niego z politowaniem.
– Duży chłop, a duchów się boi? – spytał. – Duchy są niegroźne,
bracie. Zupełnie niegroźne. Czy któryś z przodków Baobaba wyrządził
ci kiedyś krzywdę?
Mina pirata wskazywała, że jest o tym przeświadczony, ale wstydzi
się mówić na ten temat na głos.
– Duchy! – wrzasnął rozradowany Melon i pokazał coś palcem.
Wszyscy zwrócili się w tym kierunku i ujrzeli trzy postacie
w wielkich czapach i grubych futrach, dzięki którym wyglądały, jakby
były dwakroć potężniejsze.
– Nie chcę cię rozczarowywać, Melon, ale wyglądają na
materialnych – rzekł kapitan. – To nasz komitet powitalny. No,
bądźcie teraz grzeczni.

***
Roland zawsze szczycił się umiejętnością adaptacji. Po tym, co
spotkało go na pokładzie „Błędnego Rycerza” i później w Piekle,
wyrobił w sobie przekonanie, że nic nigdy go już nie poruszy ani nie
zdziwi. Łatwość, z jaką przyzwyczaił się do okrętu podwodnego,
zdawała się tylko potwierdzać tę tezę.
Nic jednak nie przygotowało go na widok Wichruny oraz jedynej
knajpy w tej osadzie.
Z uwagi na brak drzew i skąpość budulca mieszkańcy Ponurnika
wznosili niziutkie ściany i mało strome dachy, które natychmiast
porastały mchy i paprocie, miasteczko przypominało więc z dala
zbiorowisko skromnych, zielonkawych kopczyków, z których sączyły
się dymy. Mandragora, który pogrążał się w coraz większej depresji,
określił je mianem sterty dopalających się, zdechłych meduz.
Ponurnicy powiększali swą przestrzeń życiową, kopiąc pod dachami
wielkie dziury, dzięki czemu ich sadyby okazywały się zaskakująco
przestronne, ale na tym kończyły się ich zalety.
Nic bowiem nie mogło zrekompensować braku okien ani
beznadziejnej wentylacji.
Niewielkie palenisko na środku tawerny ledwie się żarzyło, ale
nadrabiało tę niewydolność kłębami niewyobrażalnie cuchnącego
dymu. Roland co rusz zaciskał łzawiące oczy, a gdy je otwierał,
sylwetki siedzących przed nim ludzi wydawały się jeszcze mniej
wyraźne niż przed chwilą. W ręku ściskał kubek, z którego jak dotąd
nie wypił ani łyka.
– Czyli nie jesteście najeźdźcami? – upewnił się jeden
z rozmówców, ogromny mężczyzna o blisko osadzonych oczach, który
wpatrywał się w niego z niepokojem.
Kapitan nabrał głęboko tchu, co okazało się beznadziejnym
pomysłem.
– Nie. – Odkaszlnął. – Nie jesteśmy. Zapewne trudno w to uwierzyć,
ale naprawdę mamy czyste intencje.
Miejscowy nie wydawał się przekonany.
– Pańscy ludzie wydają się dość wojowniczy. – Zerknął w kierunku
ławy, na której siedzieli śmiertelnie blady, rozmodlony Mandragora,
głupkowato uśmiechnięty Melon, posapujący groźnie Grzmot, Łopian
z zasłoniętym obliczem oraz Księgożuj, który najwyraźniej zemdlał.
– Co też pan mówi, to kochane chłopaki. – Roland obdarzył
rozmówcę nieszczerym uśmiechem.
– A co pan zrobi, jak dojdzie do jakichś rabunków? – naciskał
tubylec.
Pirat zacisnął mocno oczy, usiłując opanować narastającą furię.
Nie wyszło.
– A możesz mi, dobry człowieku, zdradzić, co tu można zrabować?
– wycedził. – Boisz się, by któryś nie zwędził ci odświętnej czapy?
Albo beczki tego płynu do mycia kozich dup? – Wskazał swój kubek.
– A, już kapuję! – Uderzył pięściami w stół. – Istnieje ryzyko, że
wywieziemy stąd wasz zapas owczego gówna i nie będziecie mieli
czym ogrzewać nor?
– Nie – wyjaśnił tubylec ze stoickim spokojem. – Chcemy uniknąć
gwałtów.
– Gwałtów. – Roland pokiwał głową ze zrozumieniem.
Wichruna była niewielką osadą i prowadzeni do tawerny piraci
natknęli się na kilka osób, które bez wątpienia były materialne.
Kapitan przyjrzał się każdej z nich uważnie i wyrobił w sobie
przeświadczenie, że w osadzie kobiet nie ma wcale lub zostały
starannie ukryte. Tego, że być może część z nich minął po drodze, nie
chciał przyjąć do świadomości.
– Gwałtów w sensie przenośnym! – dopowiedział miejscowy
i zamachał rękami, rozpędzając tumany dymu. Oczy Rolanda znów
zaczęły łzawić na potęgę. – Widzi pan, gwałty często prowadzą do
przedwczesnej śmierci, a ta…
– Kurwa! – warknął jeden z jego towarzyszy, który przez całą
rozmowę ostrożnie rozglądał się na boki, a teraz zerwał się i złapał za
pogrzebacz. – Ile jeszcze mam ci powtarzać, byś stąd poszedł? –
warknął wściekle i zamachnął się.
Duch starszego, garbatego mężczyzny, który wychynął ze ściany,
rozłożył ręce, jakby chciał zaprotestować, ale wtedy jego ciało
przeciął pogrzebacz. Mara zafalowała i znikła.
– Żaden z nas nie boi się śmierci – westchnął mieszkaniec
Ponurnika. – Boimy się natomiast tego, by ktoś inny nie umarł.
Śmierć to kiepska sprawa, kapitanie, zwłaszcza jak ktoś zostawił
trochę niedokończonych spraw, wie pan. Dusze błąkają się, włażą,
gdzie nie trzeba, wyją, za rękaw szarpią…
– Ciągle czegoś chcą – dodał drugi z żalem. – Ani chwili spokoju nie
ma. Co niektóre cwaniaki przedmiotami po domu rzucają, drzwiami
trzaskają, w środku nocy budzą…
– Sny zsyłają – bąknął trzeci. – By pan widział jakie… Strach rano
babie w oczy spojrzeć.
„A więc mają tu baby” – przemknęło przez myśl Rolandowi,
a głośno powiedział:
– A jakiegoś egzorcysty tu nie macie? Kogoś, kto rozpędziłby to
towarzystwo i kazał iść spać?
Trójka miejscowych prychnęła jak na zawołanie.
– Kiedyś żeśmy się zrzucili na jednego takiego, co to ponoć
odczynia. Po trzech dniach osiwiał i uciekł. Szkoda tylko, że forsę
wziął, niecnota – rzekł pierwszy.
– Próbowaliśmy rytuałów rozmaitych. Nawet kamienie runiczne
ryjemy, ale wszystko furda – wsparł go towarzysz.
Roland pokiwał głową i zatopił się w myślach. Dym się kłębił, wiatr
na zewnątrz wykrzykiwał czyjeś imiona, gdzieś trzasnęły drzwi. Ze
ściany nad głową Księgożuja wyłoniły się widmowe palce.
– Być może znam rozwiązanie waszego problemu – powiedział
z namysłem. – Mam w załodze szamana, który żyje z duchami za pan
brat. Trochę trudno się z nim rozmawia, ale może uda mu się coś
poradzić, jak tylko… Jak tylko upora się z niewielką niestrawnością.
Ten tam – wskazał na Księgożuja, któremu duch wpychał właśnie
palec do nosa – to z kolei wielki autorytet naukowy. Z pewnością
z radością będzie chciał wam pomóc, o ile… – Roland zawiesił głos
i wbił w trzech przedstawicieli osady karcące spojrzenie – …o ile i wy
będziecie skorzy do pomocy. – Trzy głowy w ogromnych, baranich
czapach przybliżyły się do niego. Smród przybrał na sile. – Czy
bywają u was diabły?

***
„Nie”.
Roland powtarzał to słowo raz za razem, rozkoszując się jego
brzmieniem.
„Nie, nie ma diabłów na Wyspach Plugawych – rzekł jeden
z miejscowych. – Czego by tu miały szukać diabły?”.
„Słyszeliśmy tylko, że paskudne bydlaki. Trochę takie jak ten tutaj”
– odezwał się drugi, wskazując Grzmota.
„Już nam te cholerne duchy wystarczą – jęknął trzeci. – Moja
zmarła teściowa zeszłej nocy dwa razy zajrzała mi pod pierzynę
i przynajmniej raz do klopa!”.
– Nie ma diabłów i nigdy nie było – powtórzył Roland i odetchnął
z ulgą. – Mamy chwilę spokoju.
Jak to zwykle bywało w jego załogach, spokój był pojęciem
względnym. Mandragora skwapliwie wykorzystał sytuację, aby wrócić
na „Chaos” po niezbędne zapasy, i już postanowił na okręcie
pozostać. Zastąpił go Ognik. Przybył do Wichruny na czele całej
gromady piratów, którzy nigdy ducha nie widzieli i byli tą sprawą
mocno zaintrygowani. Przy użyciu przyniesionego ze sobą drewna
rozpalili wielkie ognisko, przypuszczalnie pierwsze w historii Wysp
Plugawych, i zabrali się do polowania na duchy przy pomocy
najróżniejszych metod. Ognik naganiał je strugami ognia z pyska,
Smyrg wymachiwał wielką siatką na motyle, Grzmot, bluzgając
tysiącami klątw, ścigał je z wzniesionym toporkiem, a Ropuch, nie
zważając na nic, w pocie czoła kopał pułapkę w ziemi. Księgożuj
rysował jakieś dziwne symbole na ziemi, tłumacząc każdemu, kto
chciał go zdzielić, że bynajmniej nie są to pentagramy. Zza
uchylonych drzwiczek, zza narożników domów i z malutkich okienek
pirackiej zabawie przyglądali się zaintrygowani, zafascynowani wręcz
tubylcy.
Roland przez moment zastanawiał się, czy nie dołączyć do
towarzystwa, tym bardziej że piraci wyciągnęli baryłkę
z Łopianowym winem, ale pokręcił głową i postanowił raz jeszcze
wczytać się w kontrakt. Miał ku temu warunki, gdyż miejscowi
notable przydzielili mu klitkę na piętrze tawerny, którą z emfazą
nazwali apartamentem. Pomieszczenie miało kilka plusów – nie
śmierdziało w nim aż tak bardzo, okienko okazało się większe niż te
na dole, do tego można je było otworzyć, a dzięki kilku
przywiezionym z okrętu świeczkom dało się w nim popracować.
Kapitan odetchnął raz jeszcze, rozłożył na podłodze kontrakt, który
pomimo nieobecności diabłów nadal mu towarzyszył, i ponownie
zagłębił się w jego chaotyczną, pogmatwaną treść.
Ogień na zewnątrz huczał. Piraci darli się, strzelali i przewracali na
ziemię. Roland, skupiony jak rzadko, brnął przez paragrafy, przypisy,
uwagi i komentarze.
„…wiadomym się czyni, że cyrografobiorca zobowiązany jest
do…”, „…odsetki karne wynikające ze złamania któregoś
z pomniejszych zobowiązań ustalane są wedle taryfy…”, „…
wszelkimi pretensjami bądź nieścisłościami zajmować się będzie rada
powoływana przez cyrografodawcę w parzyste dni siódmych tygodni
każdego kolejnego roku z wyłączeniem niedziel i wtorków…”.
 – Ja pierdolę… – szeptał Roland. – Cóż za cholerny bełkot.
„…renegocjowanie poszczególnych ustaleń jest możliwe jedynie na
wniosek cyrografodawcy, przy czym cyrografobiorcy przysługuje
prawo do zapoznania się ze skrótową treścią wniosku…”, „…
cyrografodawca ze swojej strony gwarantuje, iż nie wypowie
kontraktu przez okres do śmierci cyrografobiorcy. Wyjątkiem są
sytuacje, gdy cyrografobiorca utraci bądź uszkodzi swą duszę
w wyniku zdarzeń losowych. Rekompensatę w formie miesięcznych
rat płacić będzie…”.
– Może uszkodzę sobie duszę? – powiedział na głos pirat, siląc się
na żartobliwy ton, i przetarł czoło. – Baobab na pewno wie, jak to się
robi.
„Rozwiązanie kontraktu przez cyrografobiorcę jest niemożliwe do
czasu jego fizycznego zgonu. Jedynymi sytuacjami, w których
kontrakty przestają obowiązywać, są katastrofy kosmiczne bądź
astralne opisane w załączniku trzecim (szóstym w przypadku umów
z podmiotami gospodarczymi), epidemie prowadzące do zagłady
minimum 25% populacji właściwej dla cyrografobiorcy lub
wyniesienie cyrografobiorcy do pozycji…”.
Drzwi stanęły otworem. Duch, który wylizywał świeczkę, rozpłynął
się w podłodze, a na progu pojawił nieco rozkołysany Ropuch. W ręku
trzymał butelkę.
– I co? – spytał Roland znad dokumentów. – Biorą?
– Nie, ale Księgożuj zmajstrował niezłą pułapkę. – Pirat zachichotał.
– Czekamy na wyniki, he, he, he! Ognik kazał panu nalać parę łyków.
– Z tymi słowami wyciągnął flaszkę. – Sam pan tu tak siedzi, aż nam
się żal zrobiło.
– Dzięki. – Roland wziął naczynie i powąchał. Ostry zapach wódki
wgryzł się w jego nozdrza i natychmiast oczyścił zatoki ze smrodu
tawerny. – O, dziękuję. Nieźle, nieźle. Miło, że pomyśleliście o swoim
kapitanie.
– Zejdzie pan na dół, to pana ugościmy po królewsku! – zawołał
Ropuch, odwracając się. – Fajna ta wyspa!
Roland pokiwał głową, pociągnął łyk i znów pochylił się nad
kontraktem. Pożegnalne słowa kamrata wciąż rozbrzmiewały mu
w głowie, gdy jego wzrok padł na ostatnie przeczytane zdanie.
I wtedy go olśniło.
Zacisnął powieki, otworzył je po chwili i przeczytał ustęp
ponownie. Zrobił sobie chwilę przerwy, potrząsnął głową i znów
spojrzał na tekst. Powoli wypuścił powietrze z płuc.
– Nie, to nie może być aż takie proste – szepnął. Musiał jednak
spróbować. Zerwał się, wystawił głowę przez okno i ryknął ze
wszystkich sił: – Księgożuj! Chodź tu, niecnoto! Musisz mi teleporter
narysować!
– Przykro mi, panie kapitanie! – odkrzyknął z dołu dymiący Ognik.
– Archiwista wleciał do swojej pułapki i przez jakiś czas się nie
podniesie. Zastanawiamy się właśnie, czy zostawić go tam na
przynętę, czy może wyciągać.
– Dobra. – Roland machnął ręką. – Skorzystam z teleportera na
okręcie.

***
Teleporter Iversinna był jednym z najbardziej użytecznych, ale też
najbardziej przerażających urządzeń, jakie Roland kiedykolwiek
widział. Za każdym razem, gdy się przenosił, miał wrażenie, że
magiczne właściwości urządzenia wywracają go na lewą stronę,
a potem gwałtownymi szarpnięciami przywracają wszystko do
poprzedniego stanu. Tak było i tym razem.
Nigdy wcześniej nie poczuł takiego przerażenia jak w chwili, gdy
podniósł powieki.
Spodziewał się, że ujrzy znajome ulice St. Naarten, a tymczasem
jego oczom ukazały się kryte boazerią ściany jakiegoś gabinetu.
Siedział na miękkim, wygodnym fotelu, a przed sobą miał szklany
ekran, na którym widniały dziwaczne rzędy cyfr i symboli. Nad
ekranem znajdowało się wypreparowane umiejętnie, niebywale długie
trofeum z wyszczerzonymi kłami.
Torpeda z „Odmętu”.
Nagle Roland uświadomił sobie, że w pomieszczeniu trwają
rozmowy.
– Projekt jest wartościowy, ale niedopracowany – mówił
Wormancjusz, poprawiając surdut, a kilka młodszych diabłów kiwało
pospiesznie głowami i pisało coś w notatnikach. – Zastanówcie się raz
jeszcze nad wiekiem targetu i odpowiednimi technikami medialnymi.
Przemyślcie również ewentualny feedback ze strony starszych
członków społeczeństwa. Chcę mieć projekt z poprawkami jutro na
biurku. Zaprezentujecie go przed radą za dwa dni.
Roland zamykał i otwierał oczy, przekonany, że przewrócił się,
uderzył w głowę i ulega halucynacjom. Niestety, Wormancjusz nie
znikał, lecz zamiast tego stawał się coraz bardziej wyraźny. Pirat
widział już, że brakowało mu części ucha, lewego oka i fragmentów
policzka, ale zdecydowanie był to on. Młodsze diabły ukłoniły się
przed nim i w pośpiechu wybiegły na zewnątrz. Przez chwilę słychać
było gwar rozmów i klekot nieznanych kapitanowi urządzeń, a potem
drzwi się znów zamknęły i zapanowała cisza.
Wormancjusz przeglądał jakieś dokumenty, po czym zmarszczył
brwi – prawa również była niekompletna – i przyjrzał się piratowi.
– Wydajesz się zdziwiony – rzekł. – Czemu? Przecież z twoich
danych wynika, że spędziłeś w Piekle prawie rok! Ach! – Diabeł
z emfazą pacnął się dłonią w czoło. – Przecież pracowałeś na
produkcji, racja.
Roland nie mógł wykrztusić słowa. Wormancjusz znów skupił się na
dokumentach i dopisał gdzieś kilka słów.
– Dureń – mruknął. – Przecież ten projekt jest już klepnięty.
Marketing to banda idiotów. – Uniósł głowę i raz jeszcze zmarszczył
brwi. – Zaraz, zaraz… – Uśmiechnął się sztucznie. – Już wiem, skąd
się wzięło twoje zdumienie! Nie spodziewałeś się chyba, że
wylądujesz w Piekle, co? Niesamowite. Przyznam, Rolandzie, że
miałem cię za nieco mądrzejszego człowieka.
– Eee – rzekł pirat, przetrząsając umysł w poszukiwaniu
czegokolwiek, co mógłby powiedzieć.
– O wiele mądrzejszego. Nie dziwię się, że żaden z tytanów
intelektu, którzy pływają pod twoimi rozkazami, nie zwrócił na ten
błahy szczegół uwagi, ale ty akurat mógłbyś się zainteresować moim
zniknięciem. Naprawdę nie zadałeś sobie pytania, co się ze mną stało
po tym, jak zdołałem wyleźć z wody?
 – Eee…
– Dobrze. Umówmy się, że będziesz już milczał, a ja będę mówił.
Umknąłem przez teleporter i zaprogramowałem go tak, by przy
pierwszej okazji, gdy będziesz z niego korzystał, przerzucił cię tutaj. –
Wormancjusz znów się uśmiechnął, jeszcze paskudniej niż zwykle. –
Mamy, widzisz, kilka niedokończonych spraw.
Pirat wreszcie odzyskał głos:
– Rozumiem, że chcesz się zemścić za to, że cię rybki trochę
nadżarły?
– Zemsta to żałosna forma zachowania, typowa dla ludzi
i niektórych kotów. – Diabeł skrzywił się. – Zjadłbym kota, nawiasem
mówiąc. My, przedstawiciele Piekła, dbamy tylko i wyłącznie
o przestrzeganie postanowień kontraktu. Jak dobrze wiesz, ty swojego
nie dotrzymałeś, więc musimy wyciągnąć konsekwencje.
– Gówno prawda. Zemścić się chcesz.
– No dobra – westchnął Wormancjusz. – Może masz rację. Może
w istocie tak długo przebywałem wśród ludzi, że nabrałem niektórych
zwierzęcych odruchów. Z tym że kieruje mną nie tyle pragnienie
zemsty, ile złość na to, że nie pojmujesz istoty działań Piekła i robisz
nam wszystko na przekór. To denerwujące, wierz mi. Jak byś się czuł,
gdyby któryś z twoich marynarzy ciął liny, zamiast je wiązać?
– Zabiłbym takiego syna. – Roland skrzywił się. – Wierz mi, że
z punktu widzenia nas, zwierząt, tak jest o wiele lepiej. Lepiej kogoś
zabić niż zmuszać, aby uczestniczył w czyjejś szopce.
– Szopce? – zdziwił się Wormancjusz.
– Oddałeś mi „Odmęt” nie po to, bym dowodził nim ku chwale
Piekła, ale po to, żeby przetestować diablą oraz ludzką załogę.
Obserwowałeś nasze zachowanie, aby wiedzieć, kim najlepiej
obsadzić okręt. Ba, przekazałeś broń Travlańczykom, żeby sprawdzić,
jak jednostka zniesie bombardowanie w różnych sytuacjach.
– Tak, to oczywiste. Sądziłem, że od razu się domyślisz – rzekł
Wormancjusz. – Ale cóż… Powinienem wiedzieć, że nie stać cię na
wiele. Gdybyś był człowiekiem ciut mądrzejszym, Rolandzie,
uświadomiłbyś sobie, że na tym właśnie polega twoja misja w naszym
Planie. Gdybyś się sprawdził, otrzymałbyś inne, bardziej godne
zadania, ale wolałeś okazać krnąbrność. Cóż, szkoda. I chyba
kontraktu nie przeczytałeś.
Pirat przełknął z trudem ślinę. Czuł, jak powoli ogarnia go rozpacz
i zniechęcenie.
„A było już tak blisko…” – pomyślał.
Spojrzał na Wormancjusza z obrzydzeniem.
– I co teraz będzie? – warknął. – Gotowanie we wrzątku?
Obdzieranie ze skóry? Nabijanie na pal?
Diabeł spojrzał na rozmówcę z niedowierzaniem.
– Wykazujesz nadmierne przywiązanie do stereotypów, Rolandzie.
Już od dawna nie jesteśmy bandą cwanych oszustów-
sprzedawczyków, którzy uganiają się za ludźmi i próbują wywieść ich
w pole, by tylko wyrwać im duszę. Dziś zarządzamy potężnym
koncernem z własnymi fabrykami oraz przetwórniami,
kilkupoziomowymi sieciami dystrybucji i szeregiem
wyspecjalizowanych aparatów akwizycyjnych. Siłą rzeczy pozostałe
metody również się zmieniły. Eksperymenty pokazują, że cierpienie
psychiczne jest o wiele dotkliwsze od fizycznego, a ty, Rolandzie,
zasłużyłeś sobie na specjalne traktowanie. – Diabeł ujął czarny
podłużny przedmiot z barwnymi guziczkami i wcisnął jeden z nich.
Szklany ekran zamigotał i ukazał szereg trzech potężnych okrętów
wojennych, idących w szyku torowym na zachód. Wystarczył rzut oka
na kształt kadłubów, aby rozpoznać eskadrę visslandzką. – To nie
operacja wojenna Visslandii – rzekł Wormancjusz – lecz raczej
prywatne przedsięwzięcie pewnego potężnego człowieka, który ma
wiele powodów, by cię zabić. Czy mówi ci coś nazwisko Grun
Truviera?
Roland bezsilnie zacisnął zęby.
– Tak, tak, wiem, że ci coś mówi. – Obserwujący go bacznie diabeł
pokiwał ze zrozumieniem głową. – A nawet więcej niż coś. Pan
Truviera, podobnie jak cała reszta nadętych, pyszałkowatych
visslandzkich arystokratów, nie wykazuje w ogóle zrozumienia dla
naszych działań, przez co z własnej woli spada do pozycji naszych
wrogów, ale w tym konkretnym przypadku uznaliśmy za stosowne
sprowokować pewien incydent i przekazać prześmiesznemu
Anielskiemu Bractwu informacje o twoich zamiarach i położeniu.
Eskadra pana Truviery zmierza prosto na Wyspy Plugawe, Rolandzie.
Nagły przypływ furii odebrał piratowi umiejętność logicznego
myślenia. Ochota wydrapania diabłu oczu była zbyt silna, by mógł się
jej dłużej opierać. Chciał się zerwać, skoczyć na Wormancjusza,
opleść go mackami, dusić…
Tymczasem nie zdołał nawet się podnieść.
Siedział na fotelu, bezsilny i sparaliżowany, i dyszał ciężko. Diabeł
uśmiechał się.
– Jak już mówiłem, ograniczamy oddziaływanie fizyczne do
minimum – rzekł. – Wybacz, ale muszę lecieć. Mam szkolenie
z asertywności w akwizycji duszarskiej za kilka minut. Admirał
Truviera ma jeszcze do przebycia dobrych parę mil, ale zaraz przyślę
tu któregoś ze stażystów z lekkimi przekąskami. Jakość przekazu jest
średnia – machnął dłonią w kierunku ekranu – ale myślę, że uda ci się
dostrzec najważniejsze szczegóły. Truviera jest na ciebie cięty,
Rolandzie. Założę się, że wpadnie w furię, gdy sobie uświadomi, że
cię nie ma na Wyspach. Z pewnością okrutnie zemści się na twoich
kompanach. Sam bym chętnie obejrzał transmisję, ale otwieramy
nową filię na Mieczydle i mam po oczy roboty.
Wormancjusz wstał, ukłonił się z drwiną i wyszedł.
Roland został sam.
Najpierw z całej siły przyłożył czołem w blat stołu, by mieć niezbitą
pewność, że nie śpi. Wściekły ból nie pozostawił mu żadnych
wątpliwości, że to wszystko dzieje się naprawdę. Podpowiedział mu
również, że z chwilą wyjścia Wormancjusza odzyskał swobodę ruchu.
Zerwał się i przez moment chodził po pokoju, szukając drogi ucieczki.
Drzwi nie poddały się jego szarpnięciom, nawet gdy zaczął targać je
mackami. Złapał więc krzesło i trzasnął nim o ścianę, a potem
o drzwi. Nie zdziałał wiele. Po jakimś kwadransie szaleńczych
wysiłków nie miał już na czym siedzieć, a na ścianach pomieszczenia
nie było ani jednej głębszej szczerby.
Przybity i bez sił, osunął się na podłogę.
Był idiotą, jeśli myślał, że uda mu się tak po prostu uciec z Piekła.
Ba, był jeszcze większym idiotą, jeśli sądził, że uda mu się umknąć
Piekłu z celownika.
Okręty na ekranie sunęły pod pełnymi żaglami. Czuł, że jego
załodze, zajętej beztroskim polowaniem na duchy, zostało bardzo
niewiele czasu.
Zacisnął oczy i wyobrażał ich sobie po kolei. Potężny, wiecznie
pochmurny Mandragora. Zasmarkany Julia w złotych kolczykach.
Grzmot, który ani na moment nie przestawał gadać. Osmolony Ognik.
Ropuch, brzydki jak kocia kupa na obrusie. Niezniszczalny Melon…
„Co mi przyszło go głowy, by wskakiwać w teleporter bez
powiadomienia kogokolwiek? – myślał. – Może trzeba było kogoś ze
sobą zabrać? Może wówczas pułapka Wormancjusza by nie
zaskoczyła? Ech, szlag by to trafił…”.
Galeria kamratów nadal przesuwała mu się przed oczami.
Dupochlast z miażdżącym ogonem. Rozbryzg, którego bawiły kawały
o wodzie. Długouchy Smyrg. Przemądrzały Księgożuj. Nawet Hrug,
rozwodzący się nad pięknem eksplozji. Nawet Berbeluch, kanibal
i nekromanta. Nawet…
Nie zwrócił uwagi na to, że otworzyły się drzwi.
– Ma pan ochotę wrzucić coś na ruszt? – spytał ktoś.
Roland miał ochotę parsknąć ze złością, gdy nagle uświadomił
sobie, że rozpoznaje ten głos.
– Skorup? – szepnął.
Stary kamrat z „Błędnego Rycerza” zamknął ostrożnie drzwi
i odstawił tacę.
– Pokazują te okręty na ekranach na każdym piętrze – powiedział. –
Od razu się domyśliłem, że chodzi o pana. Zamieniłem się z innym
stażystą i jestem, he, he, he! Tak jak żeśmy się umówili.
– Skorup, to naprawdę ty? – powtórzył z niedowierzaniem Roland.
– Chłopie, ty jesteś pieprzonym geniuszem! Masz dalej… eee… Wiesz
co?
– Mam! – szepnął z dumą Skorup i odwrócił się, pokazując
kapitanowi pancerz porastający jego plecy. Tylko bystry obserwator
wypatrzyłby na nim dziwne okręgi, mieniące się lekko w blasku lamp.
Nikt nie rozumiał, skąd się wzięła magia Baobaba ani też na jakiej
zasadzie działała, ale bez wątpienia działała niezależnie od diabelskiej
i w żaden sposób nie mogła być przez nią kontrolowana. Roland
przypuszczał, że gdyby szaman miał większy kontakt
z rzeczywistością, mógłby sam jeden stać się wartościowym
przeciwnikiem dla Piekła, ale podczas ich wspólnej pracy przy
sortowaniu dusz szaman ograniczył się do przywłaszczenia sobie
Skorupa, wyrycia mu na plecach kilku tajemniczych symboli
i znikania za ich pośrednictwem na innych Planach. Wracał po paru
godzinach pijany, nażarty do granic możliwości lub dziwnie
rozanielony. Nikt z ich diabelskich nadzorców nie zwracał na jego
nieobecność uwagi.
Roland uznał, że szaman stworzył coś na kształt własnego
teleportera, i miał nadzieję, że kiedyś mu się to przyda. Oszołomiony
uświadomił sobie, że ten moment właśnie nadszedł. Drżąc, przypadł
do Skorupa, oparł dłonie o jego pancerz i zawahał się.
– Ty wiesz, jak to działa?
– Nie. – Skorup odwrócił głowę i spojrzał na kapitana z troską. –
Myślałem, że pan kapitan jakoś się z Baobabem dogada.
– Wyobraź sobie, że ostatnio kontakt z nim jest jeszcze trudniejszy
niż wcześniej.
– Wyobrażam sobie. Zawsze powtarzał jakieś słowa, zanim się
gdzieś przeniósł, ale wolałem ich nie zapamiętywać. Wie pan, jaki jest
Baobab. Jeszcze człowiek oparchacieje od tego.
– Taa… – mruknął Roland. – Tak jakby tobie mogło to jeszcze
sprawić różnicę, Skorup. Cóż, miejmy nadzieję, że to działa w taki
sam sposób jak nasz teleporter.
Wyobraził sobie Wichrunę, „Chaos” oraz wzgórza Ponurnika
i wskoczył do środka.
 Rozdział trzynasty

„A wtedy rozsierdził się kapitan Roland i zakrzyknął wielkim głosem: «Jakże

wam nie wstyd, wrogowie, wolność piracką ograniczać? Jakże nie wstyd
mierzyć do nas z wielkich dział? Choćbyście w trzy okręty na jeden nasz
natarli, walczyć będziemy do ostatniej kuli!». I poprowadził druhów swych
serdecznych do abordażu, a ci skoczyli za nim bez słowa, bo kochali swego
dowódcę (…)”.

Fragment ulubionej bajki w plebiscycie Fundacji „Dla tych, co na morzu”

Lało.
Roland stracił równowagę, poślizgnął się na błocku, zatańczył
i odruchowo złapał macką za najbliższy kamień runiczny, ale to tylko
pogorszyło sytuację i przewrócił się z impetem na twarz. Między
zębami zachrzęściło mu błoto, gorzkie i ziarniste, a do tego cuchnące
owcą.
Nigdy w życiu nie kosztował niczego smakowitszego.
Podniósł się na kolana i przez moment spijał strużki deszczu
spływające mu po twarzy. Potrząsnął głową i wydał z siebie ryk
bezbrzeżnej satysfakcji.
– Pocałujcie mnie w dupę! W duuuupę! W duuuuuu…
 Rozkaszlał się i przerwał. Okoliczne duchy zerkały na niego
z niepokojem, niektóre wnikały w mech bądź rozpływały się wśród
wilgotnych mgieł.
– Udało mi się – wysapał. – Skorup, jestem twoim dłużnikiem.
A teraz trzeba wziąć się do roboty. Znów mam przed sobą wojnę do
wygrania.
Podniósł się i zdając się na instynkt żeglarski, ruszył wśród mgieł
i deszczu w stronę Wichruny. W jego głowie dopasowywały się już
elementy kolejnego, kompletnie szalonego planu.

***
Już kilka chwil po tym, jak wtargnął do tawerny w Wichrunie,
goniąc przed sobą Mandragorę, a za sobą wlokąc duszącego się
Grzmota, Roland odkrył pierwszą ważną zaletę tego miejsca – choć
cuchnęło niewyobrażalnie, błyskawicznie wysysało wszelką wilgoć
z odzieży. Podczas drogi przemókł do suchej nitki, a już po chwili był
suchy, co tylko wzmocniło jego przekonanie o własnej
niezniszczalności.
– Dobrze się bawiliście? – warknął do stłoczonych w tawernie
towarzyszy.
–
Alepaniekapitanienikomuznasnawetdogłowynieprzyszłobykurwasiębuntowaćczyc
– wyszczekał Grzmot, podejrzewając najgorsze.
– I w ogóle to bardzo się cieszymy, że już pan wrócił – dodał
pospiesznie Ognik.
– Bardzo, bardzo – zawtórowali piraci.
– Cieszę się, że się cieszycie. – Roland pokiwał głową. – A pytam
zupełnie szczerze. Dobrze się bawiliście podczas mojej nieobecności?
Odpoczęliście sobie trochę, co?
Zapadła cisza. Piraci wpatrywali się w swego dowódcę
z narastającym niepokojem. Znali go wystarczająco dobrze, by
wiedzieć, że im niewinniejsze pytanie, tym poważniejsze
konsekwencje. Milczeli więc przez dłuższą chwilę, zerkając po sobie,
aż głos w imieniu załogi jak zwykle zabrał Mandragora:
– Coś się spieprzyło, tak?
 – Spieprzyło się – przytaknął Roland. – I to mocno.
– O diabłach w istocie nikt nigdy tu nie słyszał – rzekł pierwszy
mat. – A więc Visslandia?
– Visslandia. – Kapitan pokiwał głową.
Wśród zebranych w zadymionej knajpie piratów zapanowało
zauważalne rozprężenie. Jak wszyscy ludzie morza bali się
w pierwszej kolejności magii i zjawisk nadprzyrodzonych, gdyż przed
nimi mało kto potrafił się obronić. Wysoko na liście największych
zagrożeń plasował się też gniew dowódcy, równie straszliwy
i nieprzewidywalny jak trzęsienie ziemi, a nierzadko mający
poważniejsze konsekwencje. W porównaniu z nimi pojawienie się
wrogiego okrętu trudno było uznać za poważne zagrożenie.
– Trzy jednostki – warknął Roland, gasząc dobry nastrój swoich
kamratów. – Nowoczesne fregaty klasy „Rybitwa”.
Zapadła głęboka cisza, przerywana jedynie skwierczeniem
dymiących węgli w palenisku i powrzaskiwaniem ośmielonych
duchów na zewnątrz tawerny. Każdy z obecnych dokonywał
pospiesznych obliczeń. Mandragora potarł czoło, zafrasowany,
Grzmot zamilkł, a Julia, wciąż zakatarzony, odetchnął ciężko.
– Trzy jednostki – odezwał się Dravistan Hrug, który jako
Travlańczyk nie nauczył się jeszcze myśleć jak pirat i wciąż traktował
podobne zagrożenia z pewną dozą niedowierzania. – A skąd pan wie,
że zmierzają akurat tutaj?
– Z dość wiarygodnego źródła – odparł Roland ze zmęczeniem. –
Nasz teleporter wciągnął mnie… Dobra, nieważne. Musicie mi
uwierzyć, chłopaki. Visslandczycy idą prosto na nas, bo człowiek,
który nimi dowodzi, ma bardzo ważny powód, żeby mnie zabić.
Kilkanaście par oczu wpatrywało się w dowódcę z zaciekawieniem
i ożywieniem.
– Być może niektórzy z was pamiętają pewien wieczór
w St. Naarten, kiedy opowiedziałem wam swą historię – rzucił
niechętnie Roland. – Był wówczas z nami nawigator Seamus – dodał
z pewnym żalem. – Pamiętacie?
Mandragora i Grzmot pokiwali głowami.
– Pamiętamy, a jakże – powiedział z powagą Ognik. – Mówił pan
o swojej klątwie i o tych witkach. – Wskazał macki. – I o jakimś
kutafonie, który nastawał na pański ród.
– I o tym, że sam pan jest Visslandczykiem – bąknął Ropuch.
Łopian, Hrug i kilku pozostałych odruchowo przymknęli oczy,
przeświadczeni, że Ropuch nie przemyślał swojej wypowiedzi i zaraz
gorzko za to zapłaci. Nic takiego jednakże się nie stało.
– Oszczędzę wam tkliwych historii i przedstawię kilka konkretów –
oznajmił Roland. Starał się mówić pewnym głosem, ale widać było, że
nie przychodzi mu to łatwo. – W istocie pochodzę z jednego
z najpotężniejszych i najbogatszych visslandzkich rodów, ale nie
wyrosłem na dorosłego liczykrupę za sprawą konkurencji. Jak
zapewne wiecie, prawo w mojej ojczyźnie jest instytucją powszechnie
znaną, ale wykorzystywaną głównie po to, by się nawzajem gnoić.
Główny przeciwnik mego rodu, niejaki hrabia Grun Truviera, to
mistrz w tej dziedzinie, a do tego człowiek cierpliwy i starannie
planujący swe działania. Owe macki, które tak lubicie, to jego
zasługa. Opłacił jakiegoś czarownika czy druida, by ten rzucił na mnie
klątwę, gdyż wedle visslandzkiego prawa człowiek podejrzany
o paranie się magią bądź konszachty z demonami nie może być
spadkobiercą rodu. Trudno zaś o lepszy dowód na związki z czarną
magią niż śmiertelnie groźna deformacja, której nie da się ukryć.
Wkrótce wieści o małym mutancie rozniosły się po całym kraju i nie
trzeba było długo czekać, by moja rodzina straciła reputację.
W międzyczasie Truviera zaaranżował śmierć mojego ojca i wyciągnął
pomocną dłoń do matki, która, o ile się nie mylę, długo nie
protestowała. Nie znam szczegółów, bo zawczasu uciekłem z domu
i podówczas próbowałem już ułożyć sobie życie na Morzach
Wszetecznych. Nie da się jednak ukryć, że skubaniec Truviera na
skutek swej intrygi połączył majątki i znaczenie dwóch rodów
i w chwili obecnej jest jednym z najpotężniejszych drani w całej
Visslandii.
– I czego teraz chce? – spytał trzeźwo Mandragora. – I czemu
akurat teraz?
– Spotkaliśmy się w St. Naarten – odparł wolno Roland. –
Przewodził visslandzkiej delegacji, która miała utrzeć nosa
Seamusowi. Rozpoznał mnie i chyba zrozumiał, że ma we mnie
nieprzejednanego wroga. Postanowił więc, że mnie zabije. Zapomniał
o własnej ojczyźnie, zapomniał o swoich interesach, zapomniał
o wojnie z Piekłem. Teraz liczy się dla niego tylko prywatna zemsta.
Piraci milczeli. Mandragora zacisnął mocno zęby, Julia wypuścił
powietrze przez nos, kilku kamratów odwróciło spojrzenia.
Niespodziewanie zrobiło się zimno.
– Wiem, o czym myślicie – rzekł chłodno Roland. – Standardowa
visslandzka fregata miała około czterdziestu dział i przynajmniej
trzystu ludzi załogi. Mamy więc przeciwko sobie sto dwadzieścia dział
i prawie tysiąc chłopa, czemu możemy przeciwstawić dwadzieścia
armat…
– Osiemnaście – poprawił go Grzmot.
– …oraz dwustu ludzi. A także Wierzbaka, którego można policzyć
za dodatkową pięćdziesiątkę.
– Nie ma Wierzbaka – wtrącił suchym, nieobecnym głosem Julia. –
Uciekł wczorajszej nocy. Żadnego listu nie zostawił, nic. Nawet kurtki
nie wziął.
– Mamy też okręt podwodny…
– Berbeluch zanurzył się gdzieś wczoraj i tyleśmy go widzieli –
rzekł niepocieszony Hrug.
– …Baobaba…
– Śpi od trzech dni – bąknął Ognik.
– …oraz legendarny piracki animusz…
– Skończyła się gorzała – wtrącił ktoś, chyba Dupochlast.
– I leje – westchnął Smyrg, wodząc oczami po okopconym suficie.
– Hy, hy, hy, hy – zarechotał Rozbryzg, ale natychmiast zamilkł,
uświadomiwszy sobie, że to nie pora na dowcipy.
Pod niskim dachem jedynej tawerny na Wyspach Plugawych,
ciasnej i śmierdzącej, rozgrywało się bowiem coś ważnego i niezwykle
groźnego, coś, co z każdą sekundą rosło w siłę. Roland również to
zauważył, gdyż zacisnął mocno zęby i przechylił lekko głowę, jak
zawsze, gdy ogarniała go trudna do powstrzymania furia. Koniuszki
macek lekko drżały.
– Aha – warknął. – Już zaczynam rozumieć. Nie spodobały wam się
pewne słowa w mojej wypowiedzi, tak? Mój ród? Rozpoznał we mnie
wroga? Prywatna zemsta? A do tego jeszcze trzy okręty wojenne, tak?
To wam, się, kurwa, nie spodobało?! – ryknął, aż kryty mchem
i darnią dach podskoczył. – Za kilka obsikanych przez psy dukatów
gotowiście rekinowi do paszczy wleźć i dupą wypełznąć, ale dla
dowódcy, który przypadkowo pochodzi z Visslandii, już tego nie
zrobicie? Dla dowódcy, który zrobił wszystko, by ocalić wasze
sparszywiałe żywoty przed diablimi kontraktami! Dla dowódcy, który
przywiózł was tutaj, byście mogli uganiać się za duchami i tańcować
po nocy, podczas gdy on myśli, jak was ocalić?
Ostatnie zdania wywrzeszczał z taką furią, że palenisko przygasło
i zapadł mrok, rozjaśniany jedynie przez żarzące się, migoczące
zagadkowo węgielki. Mandragora, który z odwagą spoglądał na
najgorsze nawet tajfuny, wyłamał z chrzęstem palce i rzekł:
– Ale Visslandia to nie Piekło. To nie nasza wojna, a nawet gdyby
była nasza, wróg ma trzy okręty. To o dwa za dużo.
Roland pokręcił głową z niedowierzaniem.
– Kilka miesięcy temu poparliście mnie bez wahania, gdy
postanowiłem rzucić wyzwanie demonom i aniołom!
– Bo walczyliśmy o Wyspy Rozpustne – rzekł Julia. Uraza w jego
głosie sugerowała, że całkowicie obarcza kapitana winą za zniknięcie
Wierzbaka. – I jak się później okazało, za naszą przyszłość. Fajnie
było zejść na ląd i zająć się czymś innym. Gdy pomyślę sobie
o dzieciach, które porzuciliśmy…
Głos mu się załamał, ale Roland parsknął śmiechem.
– Po pierwsze, Julia, większość z tych dzieci chrapała głośniej od
ciebie, co oznaczało, że potrzebowała twojej fundacji mniej więcej tak
bardzo jak Melon grzebienia. Po drugie, prędzej czy później
przyszedłby do ciebie diabeł lub Visslandczyk i powiedział ci, że
trzeba ponownie rozważyć warunki twojej umowy, co zważywszy na
twoją rozbudowaną inteligencję emocjonalną, skończyłoby się tym, że
wylądowałbyś na bruku. Po trzecie – ryknął – nie wracaj do tego
tematu, bo już go omówiliśmy! – Sapał przez moment, tocząc
przekrwionym spojrzeniem po załodze. – Wiem, co dla was jest
najważniejsze – oznajmił. – Forsa, świadomość, że nie narażacie życia
bez sensu, i wiara w to, że się uda. Wiem, jak zapewnić wam
wszystkie te rzeczy, a nawet więcej. – Trzepnął swoim kontraktem
o stół. – Wszystko sobie dokładnie przemyślałem i mam plan.
Ryzykowny, szaleńczy i nieprawdopodobny, ale za to jedyny. Co
więcej, mam wrażenie, że nam tylko takie się udają.
Po czym w zwięzłych pirackich zdaniach kapitan Roland zwany
Wywijasem przedstawił swoim towarzyszom najbardziej wariacki
fortel, który obmyślono od czasów, gdy na Morzach Wszetecznych
pojawił się pierwszy pirat. Ci słuchali w ciszy, a gdy dowódca
zakończył przemowę, pod szare, nisko zawieszone niebo Wysp
Plugawych buchnął chóralny wrzask radości.

***
Jak zwykle w takich sytuacjach na wszystko brakowało czasu
i Roland z trudem panował nad sobą.
„Kilka miesięcy temu, gdy broniłem Wysp Rozpustnych, miałem
jeszcze mniej czasu, a mimo to dałem radę – pomyślał, stojąc na rufie
nabierającego prędkości «Chaosu». – A było wówczas o wiele więcej
rzeczy do zgrania. Teraz mamy przeciwko sobie nie anioły i demony,
ale zwykłych śmiertelników”.
Miał jednak przemożne wrażenie, że stawka jest równie wielka,
a może nawet większa. Walczył przecież dla swoich ludzi. Walczył
o ich przyszłość.
Wiedział, że jeśli tym razem ich zawiedzie, nie zaufają mu po raz
kolejny. Nie pomoże mu wściekły gniew, ogłuszający wrzask czy
nawet wszechpotężne macki. Z legendy Mórz Wszetecznych stanie się
wiarołomcą niegodnym niczyjego zaufania.
„Muszę być skupiony – napomniał sam siebie. – I nie wolno mi
nikogo dusić, przynajmniej na razie, bo szkoda na to czasu”.
Topmeni, popędzani warknięciami Mandragory, pięli się na reje
i mocowali żagle. Okręt, pchany gniewnymi wiatrami od Ponurnika,
przechylił się lekko na lewą burtę i szedł z coraz większą prędkością
ku otwartemu morzu. Dziób z łoskotem odrzucał falę dziobową,
mewy darły się z oburzeniem. Roland oparł się o napięty sztag.
„Tak lepiej – pomyślał z ulgą. – Brakowało mi tego”.
 Tradycyjnie symfonię typowych dźwięków przerywały odgłosy
całkiem dla marynarki wojennej nietypowe. Ładownia główna
rozbrzmiewała echem głuchych stęknięć Baobaba i piskliwych,
nerwowych komend Julii:
– Jeszcze troszeczkę! No, wytrzymaj… Teraz przyj! Przyj!
Roland zastanawiał się przez moment, czy nie podejść i nie
przyjrzeć się rozwojowi sytuacji, ale wzdrygnął się w duchu i zamiast
tego skupił uwagę na rzędzie marynarzy, podających sobie wiadra
pełne wykarczowanej roślinności. Ten, który stał najbliżej burty,
wyrzucał zawartość do morza i podawał wiadro z powrotem.
Kilwater, zazwyczaj biały i spieniony, zielenił się niczym zarastający
staw.
– Widać już dno? – zagadnął.
– Już prawie! – wysapał marynarz. – Łopian mówi, że będzie
dobrze.
Roland opuścił się więc na dół, wiedząc, że samo jego pojawienie
się przyspieszy pracę. Oświetlony lampami orlop przypominał
przeprojektowany ogród. Pozostały jedynie pnące się po ścianach
drzewa i winorośle. Mech i trawy leżały w zgrabnych stosikach.
Łopian i Melon, uzbrojeni w grabie, w pośpiechu szukali szklanego
dna.
– Jest! – wrzasnął któryś z nich.
Roland podszedł bliżej. W istocie, spod rozsypanych źdźbeł trawy
wyłaniała się powoli szklana powierzchnia, pod którą przemykały
zaskoczone ryby.
– Nie pęknie? – spytał cicho stojący nieopodal Ropuch, jak
większość piratów przyzwyczajony do kruchości szkła.
Roland spojrzał na niego z pobłażaniem.
– Skoro nie pękło do tej pory, już raczej nie pęknie – rzekł
z przekonaniem, którego sam nie odczuwał, a potem uklęknął przy
krawędzi i przyjrzał się uważnie głębinom. Zgodnie z jego
oczekiwaniami toń okazała się ciemna i nieprzejrzysta, ale wydawało
mu się, że dostrzega jakiś jaśniejszy punkt. Po chwili miał już
pewność, że to prostokątna szyba, przez którą Wierzbak ujrzał
Dyszelka. Wydawało mu się nawet, że widzi przez nią idącego przez
mostek doktora. – Los nam sprzyja – uznał i krzyknął: – Okręt w dryf!
Ropuch, szykuj sondę! Musimy zastukać czymś konkretnym do drzwi
laboratorium medycyny rezurekcyjnej.
Trzeba było kilkanaście razy grzmotnąć ołowianym ciężarkiem
w kadłub, nim Berbeluch zrozumiał sygnał i przekazał Ogopogo, by
ten wynurzył jednostkę. Wysoki mostek „Odmętu” rozbił toń, a właz
rozwarł się ze zgrzytem. Ze środka wyłoniła się wykrzywiona
szkaradnie gęba lekarza, ani chybi szykującego się, by zbesztać cały
świat za przerywanie badań naukowych, ale nie zdążył. Roland
pofolgował bowiem swojej słabości, oplótł doktora macką, wywlókł
go z włazu i postawił przed sobą na pokładzie.
– Następnym razem, gdy usłyszysz pukanie, wynurzaj tę puszkę
natychmiast! – warknął. – W przeciwnym razie zwalę ci bombę na łeb
i ci się Ogopogo w akwarium rozpaćka!
Berbeluch przełknął ślinę i przybrał całkowicie obojętną minę,
jakby wcale nie usłyszał serii gróźb.
– W czym mogę pomóc? – spytał tonem, od którego człowiek
natychmiast robił się zdrowszy.
– Chodź za mną. – Kapitan ruszył w stronę głównego luku,
z którego od paru minut nie dobiegały już żadne jęki ani skowyty.
Odziany w fartuszek Julia wyszedł po drabinie z zadowoloną miną.
– Wszystko w porządku – oznajmił. – Teraz pacjent musi dużo
odpoczywać.
Roland przytaknął i odwrócił głowę, niby zaintrygowany jakimś
hałasem na dziobie, a potem wskazał luk.
– Trzeba się nim zająć – dodał.
Berbeluch, wiedziony naukową ciekawością, zajrzał do środka
i przez moment wbijał wzrok w ciemność.
– Jeśli chodzi o Baobaba, to chyba dobrze sobie radzi – oznajmił. –
Pnie się po ścianie ku górze.
Głuche stęknięcia i coraz głośniejsze mlaśnięcia, towarzyszące
wbijaniu pazurów w ścianę, potwierdziły jego słowa.
– Bardziej interesuje mnie to, co Baobab właśnie z siebie wyrzucił –
rzekł kapitan, dzielnie walcząc z nudnościami. – To coś w kształcie
węgorza na środku ładowni…
 – Ki diabeł? – Berbeluch nachylił się jeszcze niżej.
– Nie diabeł, ale prawie. To organiczna torpeda wystrzelona
z „Odmętu”. Baobab z jakiegoś powodu postanowił ją zeżreć, ale my
postanowiliśmy wyciągnąć mu ją z żołądka i poddać recyklingowi.
Chyba jest trochę eee… nadtrawiona. Da się coś z tym zrobić?
– Nadtrawienie nie stanowi problemu. – Lekarz uśmiechnął się
makabrycznie. – Ba, rzekłbym nawet, że stwarza pewne nowe
możliwości.
– Cóż, cieszę się. Naprawdę. Dobra, Berbeluch, bierz się do roboty,
a jak skończysz, daj znać. Będę miał dla ciebie jeszcze jedno zadanie.

***
Około południa wszystko było już praktycznie gotowe. Berbeluch
zrobił, co do niego należało, a potem, ku wyraźnej uldze całej załogi,
zszedł na „Odmęt”, który bezzwłocznie zniknął pod powierzchnią
wody. Obrażony na cały świat Baobab wlazł na szczyt foka i tłukł
w bęben, aż krążące nad okrętem mewy zaczęły uciekać, ciągnąc za
sobą strugi dymu. Pod pokładem zachrypnięty Grzmot kończył
strofować obsady dział, a porywisty wiatr roznosił ostry zapach
lontów.
– Reje podwiązane na łańcuchach. – Mandragora wyrósł jak spod
ziemi. – Ścianki działowe usunięte, proch rozdysponowany, ogień
w kambuzie wygaszony, broń rozdana. Załadowaliśmy nawet to
ożywione pierdzielstwo na zabawkę Hruga. – Wskazał dłonią
wijącego się niemrawo potwora przytroczonego do wyrzutni
burtowej. Travlańczyk chodził wokół swojej broni i zacierał co rusz
dłonie, jakby nie mógł się doczekać, aż pociągnie za spust.
– Dobra robota, Mandragora. – Roland kiwnął głową, wpatrzony
w zamgloną dal. „Chaos” już minął ostatnie wyspy archipelagu. –
Narysowałeś mi teleporter, tak jak cię prosiłem?
– Tak – rzekł pirat i wręczył kapitanowi zwinięty rulon. Ten
rozłożył go i przyjrzał się uważnie.
– Wygląda normalnie – stwierdził. – Dawałeś Księgożujowi do
sprawdzenia?
– Gdzie tam – burknął Mandragora. – Siedzi w swojej kajucie, pisze
te mądre szpargały i parska na każdego, kto się zbliży. Gdzie te stare,
dobre czasy, kiedy można było takiemu synowi w gębę dać?
– Dawno za nami, przyjacielu – stwierdził filozoficznie Roland.
Żaden z nich nie zwrócił w pierwszej chwili uwagi na słowo,
którym kapitan zwrócił się do pierwszego mata, zupełnie jakby było
ono czymś oczywistym.
„Bo chyba jest” – uświadomił sobie dowódca.
Mandragora rozdziawił gębę, jakby szykował się do skomentowania
nieoczekiwanego wyznania, gdy niespodziewanie z topu foka dobiegł
niewyobrażalny wprost, przeraźliwy wrzask. Obaj błyskawicznie
unieśli wzrok. Baobab zarzucił sobie bęben na plecy i skakał po rei,
wymachując pięściami.
– Szczać mu się zachciało? – Mandragora przekrzywił lekko głowę.
– Niewykluczone. – Roland uniósł lunetę do oka. – Choć z drugiej
strony… Widziałeś, by Baobab kiedykolwiek załatwiał normalną
potrzebę fizjologiczną?
– To o co mu chodzi?
Wywijas dostroił ostrość lunety. Wyraźnie widział już zbitą chmurę
szarej mgły na horyzoncie.
– Chyba coś zauważył – powiedział cicho. – Visslandczycy
nadciągają. Alarm bojowy, Mandragora.
– Aye, aye. Alarm bojowy! – zaryczał pirat, idąc w stronę dziobu. –
Szykować się, małpiszony niedomyte! Wyprujemy liczykrupom flaki,
a potem udekorujemy nimi maszty!
Odpowiedziały mu głośne wiwaty. Baobab, niczym monstrualny,
czarny pająk, prześlizgnął się wśród olinowania na dziób, gdzie
rozsiadł się, ujął bęben i zaczął tłuc w niego z niewyobrażalną
prędkością. Uderzył mocniejszy wiatr, fregata przechyliła się lekko.
Zmierzali ku przeznaczeniu.
Ku ostatniej bitwie.
Roland zacisnął dłonie na relingu i w myślach raz jeszcze powtórzył
swój plan. Teraz, gdy zbliżała się szara chmura, skrywająca
visslandzką flotyllę, wydał mu się jeszcze bardziej szalony niż przed
chwilą, ale było już za późno, by cokolwiek zmieniać.
– Trzymać się! – ryknął.
 Odpowiedział mu świst wiatru, huk fal i nieprzyjemna, niepokojąca
muzyka bębna. Kapitan niespodziewanie poczuł, że stał się jednością
z okrętem. Uwielbiał takie chwile i żałował, że mają miejsce głównie
przed zaciekłymi bitwami, kończącymi się śmiercią wielu dobrych
ludzi.
„Wielu złych też” – pocieszył się i pospiesznie potrząsnął głową, by
przypadkiem nie wdać się w analizę definicji złego człowieka.
Wiatr był naprawdę ostry i kamuflaż visslandzkiej eskadry, który
tak dobrze sprawdził się na stosunkowo spokojnych wodach wokół
Wysp Rozpustnych, tu został błyskawicznie poszarpany przez ostre
podmuchy. Oczom Rolanda ukazał się dziób prowadzącej fregaty.
Zgodnie z jego oczekiwaniami Visslandczycy natychmiast rozpoczęli
skręt. Lada moment dziób rozpędzonego „Chaosu” miał się znaleźć
naprzeciwko rozciągniętego szeregu wrogich burt.
Tego kapitan również się spodziewał, choć dałby wiele, by tego
uniknąć.
– Głowy w dół! – ryknął. – Zaraz otworzą ogień!
Visslandczycy plunęli ogniem wcześniej, niż miało to sens.
Rozpoczęła fregata idąca w środku. Jej burta, wciąż spowita ostatnimi
smugami szarej mgły, eksplodowała rzędem rozbłysków. Roland
skrzywił się, obserwując, jak kule ślizgają się po falach bądź rozbijają
je z hukiem. Jedna uderzyła nawet niegroźnie w dziób.
– Kogoś tam chyba poniosły nerwy! – mruknął, nie odrywając
lunety od oka. – Truviera, czyżbyś to ty dowodził tą jednostką?
Spokój! – huknął, przekrzykując łoskot fal. – Głowy w dół!
Baobab tłukł w bęben z taką prędkością, iż zdawało się, że zaraz go
rozniesie. Roland obniżył nieco lunetę. Szaman był spocony,
wywracał białkami oczu, a z jego wykrzywionych ust buchała piana.
Chciał go poprosić, aby się skupił, by należycie wykorzystać swą moc,
ale z doświadczenia wiedział, że do pogrążonego w transie szamana
nie dotrze żadne słowo.
„Mam nadzieję, że zdąży…” – pomyślał.
W tej samej chwili muzyka urwała się, a Baobab zamrugał oczami,
jakby właśnie się przebudził. Ze świstem nabrał tchu.
Powietrze stężało jak przed burzą. Pozostałe fregaty, zarówno
prowadząca szyk, jak i ta zamykająca, jednocześnie otworzyły ogień
w kierunku dziobu „Chaosu”. Nim doleciały pierwsze kule, Baobab
uwolnił swą moc.
Roland niejednokrotnie widywał, jak szaman wyrzuca z siebie coś,
co Wierzbak z zachwytem nazywał tajfunikiem. Tym razem Baobab
przeszedł jednak samego siebie. Ku visslandzkim okrętom pomknęła
ściana ryczącego wściekle powietrza, zrywając pianę z fal i osłabiając
pęd nadciągających z gwizdem kul. Kilka przemknęło nad pokładem,
parę innych uderzyło w burtę, ale większość wpadła do wody.
Największe szkody poniósł okręt w środku szyku – Roland przyglądał
się z zachwytem, jak chwieje się niczym trafiony przez rozszalałą
burzę, a z jego masztów sypią się bloki i reje. Niemalże natychmiast,
pomimo splątanych lin i zamieszania na pokładzie, zaczął wychodzić
z szyku. Na jego rufie zalśnił napis: „Skua”.
„Ach, witaj ponownie”.
Baobab zakaszlał i dziki powiew urwał się. Roland natychmiast
zmierzył wzrokiem odległość między dziobem „Chaosu”
a pozostałymi okrętami.
„Zdążą odpalić kolejną salwę…”.
Dobrze wyszkolonej załodze przeładowanie dział na całej burcie
zajmowało około dwóch minut i były to zdecydowanie najdłuższe
dwie minuty w życiu Rolanda. Widział, jak „Skua” oddala się, a okręt
zamykający szyk przyspiesza, aby zamknąć lukę. Wiedział, że „Chaos”
przypomina teraz rozpędzonego dzikusa, który gna z maczugą na
karny szereg kuszników.
Tylko cud mógł teraz uchronić fregatę przed poważnymi
uszkodzeniami.
Na Morzach Wszetecznych nie było miejsca na cuda.
– Pod pokład! Wszyscy pod pokład!
Zadrżały deski, zatupały kroki spieszących się marynarzy. Z całej
załogi pozostał jedynie Baobab, tkwiący na dziobie niczym
monstrualny obsydianowy posąg, oraz Roland, który przejął ster od
Dupochlasta i celował bukszprytem w stronę luki między
visslandzkimi okrętami.
– Teraz – szepnął z fascynacją. – Teraz wystrzelą.
 Nie pomylił się.
Oba okręty plunęły żelaznym ogniem niemalże jednocześnie. Jako
pierwsze wystrzeliły działa najbliżej rufy, a potem do kanonady
dołączały kolejne, znajdujące się bliżej dziobu. Kule nadlatywały
z gwizdem, rąbały pokład, kruszyły nadburcie, cięły sznury,
miażdżyły drzewca. Na deski runął deszcz poszarpanych lin
i pozrywanych bloków. Atakowany bez litości okręt trząsł się
i dygotał, w żaglach wykwitały wielkie dziury, a spod pokładu niosły
się wrzaski. Trafiony prosto w klatkę piersiową Baobab przetoczył się
po deskach, nadal ściskając kulę, i wleciał wraz z nią do luku.
„A jednak cuda się zdarzają” – pomyślał oszołomiony Roland, gdy
ostatnia kula uderzyła z trzaskiem w dziób, nie czyniąc okrętowi
żadnej krzywdy.
„Chaos”, spowity dymami, poraniony i poszarpany, nadal mknął
przed siebie. Spieniona kilwaterem luka między wrogimi jednostkami
rosła w oczach.
– Meldunek o zniszczeniach! – wrzasnął, obracając kołem
sterowym.
Na pokrytym szczątkami pokładzie pojawił się Mandragora
z Ognikiem, Rozbryzgiem i kilkoma innymi.
– Kadłub wytrzymał! – ryknął. – Rozbili nam jedną furtę działową
i lekko uszkodzili lawetę, ale to wszystko! Sześciu lekko rannych, ale
zagroziłem Berbeluchem, to ozdrowieli!
– Gadatliwy się zrobiłeś! – odkrzyknął Roland.
Wystarczył jeden rzut oka na błyszczące oczy pierwszego mata, by
kapitan od razu odgadł przyczynę ożywienia. W Mandragorze znów
obudził się piracki duch. Czekał na walkę.
„Podobnie jak ja!” – Roland obrócił kołem. Jego macki drżały.
Widział już zamieszanie na pokładach obu okrętów. Visslandzcy
dowódcy chyba przejrzeli jego intencje i uznali, że walka z szaleńcem
nie należy do ich obowiązków. Obie fregaty szykowały się do zmiany
kursu, aby uniemożliwić „Chaosowi” przecięcie ich szyku, ale było już
na to za późno. O wiele większe zagrożenie stanowiły formujące się
na pomostach szeregi strzelców z muszkietami. Inni pięli się na marsy
i obracali już paskudnie wyglądające garłacze. Powietrze przecięły
pierwsze pociski.
– Grzmot, szykuj się! – ryknął Roland. – Hrug, ty też!
Travlańczyk wyskoczył z luku, podpełzł do burty i zaczął oglądać
swoją wyrzutnię, zupełnie nie zważając na pociski muszkietowe,
coraz gęściej bzykające w powietrzu. Kilka z nich trafiło w ożywioną
przez Berbelucha torpedę, która zaczęła się wić jak połaskotana.
– Wszystko gra! – wrzasnął.
– Tak trzymać! Mandragora, Julia, załogi abordażowe!
– Ruszać się, pierdowąchy! – ryknął Mandragora do wnętrza luku,
który zwielokrotnił jego głos. – Już, kurwa, bo za bacik chwycę!
– Naprzód, naprzód! – zapiszczał Julia. – Bo też za coś chwycę!
Poraniony okręt zbliżał się do wrogich fregat niczym lampart do
zawracających, rzucających się do ucieczki antylop. Gdzieś daleko,
daleko za nimi odpływał okręt flagowy, spowity gęstą, szarą mgłą.
Roland zwęził oczy.
– Dopadnę was, skurwysyny – wycedził.
Poszarpane wiatry łopotały, kule z mlaskiem wbijały się w drewno,
zapach tlących się lontów był coraz mocniejszy. Pokład dudnił pod
stopami dziesiątków piratów podzielonych na zespoły abordażowe.
Dystans malał. Pięćdziesiąt metrów…
– Panie kapitanie, mam wszystko, o co pan prosił – oznajmił
Księgożuj, idący po pokładzie z nosem w papierach. – Zarówno
oficjalny protokół przekazania wła…
Zatrzymał się i rozejrzał, w mig uświadamiając sobie wszystko to,
co tak łatwo było mu zignorować w ciasnej klitce pod pokładem.
– O kurwa – pisnął cichutko i umknął, furkocząc szatą.
Czterdzieści metrów.
– Jeszcze moment… Jeszcze nie…
Trzydzieści pięć… Drużyny zamarły na stanowiskach. Roland
zaciskał dłonie na szczeblach koła. Z luku wyjrzał zadowolony
Baobab, ściskając pod pachą kulę, która go trafiła.
Trzydzieści.
– Teraz – westchnął Roland. – Teraz! – ryknął i z furią zakręcił
kołem.
„Chaos” gwałtownie skręcił w kierunku pierwszej fregaty,
ustawiając się burtą w stronę drugiej.
– Ognia!
Od chwili podniesienia kotwicy podwładni Grzmota uwijali się jak
w ukropie, przesuwając działa oraz ładunek. Roland zażyczył sobie
bowiem, aby wszystkie ocalałe osiemnaście dział fregaty zgromadzić
na jednej, w tym przypadku lewej burcie okrętu, co oznaczało
mnóstwo pracy ze zrównoważeniem przechyłu. Gdy uzyskano jako
taką równowagę, bełkoczący od kilku godzin bez przerwy satyr
zapędził kanonierów do polerowania, ładowania i sprawdzania dział.
Każda laweta została należycie przetestowana, każda żelazna kula
opiłowana, każdy ładunek prochu starannie odmierzony. Grzmot
zafundował obsadom działowym nieprawdopodobną mordęgę, ale
wysiłek opłacił się w dwójnasób.
Salwa z pełnej burty, odpalona z należycie przygotowanych
i zawczasu wycelowanych dział, nie mogła chybić.
Zachwycony Roland patrzył, jak żelazne kule wybijają dziury
w kadłubie, wymiatają pokład i roztrzaskują nadburcia. Visslandzka
fregata drżała aż po czubki masztów, ze stermasztu spadła już jakaś
strącona reja.
– Szykuj się! – ryknął Roland, gdy rozbrzmiał ostatni wystrzał.
Zakręcił kołem i „Chaos” ruszył siłą rozpędu na ostrzelaną fregatę.
Mignęła mu jej nazwa – „Morski Orzeł”. Odległość między
jednostkami kurczyła się w zastraszającym tempie.
– Do abordażu! – ryknął Mandragora.
Świsnęły liny z kotwiczkami, jedna, druga, pięć, dziesięć. Stal wbiła
się z mlaskiem w nadburcie przeciwnika, muskularne ramiona
ściągnęły liny i obwiązały je z wprawą. Pomimo rozpaczliwego gradu
pocisków muszkietowych obie jednostki w okamgnieniu stały się
jedną.
– Naprzód!
Melon złapał się liny i zsunął w największy gąszcz przeciwników.
Mandragora wypalił do jednego z Visslandczyków ze swojej rusznicy,
po czym złapał ją za lufę, przeskoczył przez burty i poprowadził
miażdżącą szarżę. Jego boki ubezpieczali Rozbryzg z wielkim
toporem, uzbrojony w halabardę Julia, który do walki przywdział
krótką spódniczkę gladiatora, wymachujący wściekle ogonem
Dupochlast i wielu innych. Baobab podbiegł do burty i z dzikim
rechotem rzucił we wrogów żelazną kulą. Visslandczycy mężnie
zwarli szeregi i z rozpaczą stawili czoło nadciągającej ćmie, ale ich
szanse na powstrzymanie natarcia malały z każdą chwilą.
Tylko Roland wiedział, że sukces piratów w każdej chwili może się
zmienić w klęskę. Jedynym, co chroniło teraz ich przeciwną burtę,
był Hrug oraz jego wyrzutnia.
Na stermaszcie „Morskiego Orła” pojawiły się chorągiewki
sygnalizacyjne. Druga z jednostek, o nazwie „Maskonur”,
odpowiedziała, wywieszając podobne, i rozpoczęła mozolny zwrot.
Roland zakładał, że jej dowódca nie rozpocznie ostrzału – kule
mogłyby bowiem razić zarówno obrońców, jak i napastników – ale
nie miał pewności. Visslandczycy słynęli z pragmatyzmu, ale ich
wyrachowanie również było dobrze znane, a całej eskadrze
przewodził człowiek, który z całego serca pragnął jego śmierci.
Z bijącym mocno sercem patrzył, jak „Maskonur” odsłania długą,
potężną rufę, i głośno westchnął z ulgą, gdy nie usłyszał salwy z dział.
– Dobra nasza – sapnął i spojrzał na swoich towarzyszy. Ich
desperacki napór wcale nie osłabł – ludzie Mandragory zdobywali
powoli panowanie na śródokręciu „Morskiego Orła”, a Julia wdzierał
się na rufę, tnąc i piszcząc z zachwytu. Na pokładzie panowało
niebywałe zamieszanie, ale wśród trupów, rannych i szczątków
takielunku widać było przynajmniej jeden luk. – Grzmot! – ryknął
przez tubę głosową. – Ruszaj się, kozi synu!
Satyr wyskoczył na pokład jak diabeł z pudełka. Zatoczył się pod
ciężarem plecaka, zadrobił racicami, odzyskał równowagę i ruszył
w stronę zdobywanego okrętu. Za nim pomknęli inni kanonierzy,
każdy z ciężkim plecakiem bądź torbą, ubezpieczani przez niewielki
oddział z Ognikiem na czele. Zafascynowany Roland patrzył, jak
rozbiegają się po wrogim okręcie, przygarbieni niczym złośliwe
koboldy z najniższych pięter kopalni, i znikają pod pokładem.
„Idzie jak z płatka” – pomyślał i spojrzał na „Maskonura”,
kończącego zwrot.
– Hrug, powoli mu…
 Brzęknęła wyrzutnia, ciskając wijącą się wściekle torpedę wysoko
w niebo. Przez długą jak wieczność chwilę Roland był przekonany, że
Hrug źle oszacował odległość i zbyt szybko nacisnął spust, ale
reaktywowana torpeda uderzyła prosto w foka, zsunęła się po płótnie,
przez moment majtała po rei, aż wreszcie spadła na pokład
„Maskonura” z hukiem słyszalnym nawet pomimo wrzawy toczącej
się tuż obok bitwy. Ze wszystkich stron opadli ją marynarze
z bosakami, a potem…
Potem rozległy się przeraźliwe wrzaski, gdy podrasowana przez
Berbelucha torpeda zaczęła szerzyć zniszczenie.
– Wszędzieżeśmypodłożylitylkokurwazapalniczkiniewziąłem! –
wyłonił się zziajany Grzmot.
– Odwrót! – ryknął Roland przez tubę. – Odwrót!
Wyrwał pistolet i trafił w jednego z visslandzkich oficerów, a potem
skoczył na pomost, wyszarpnął kordelas i zaczął rąbać liny trzymające
oba okręty.
– Odwrót! – ryknął Mandragora.
– Odwrót! – powtórzył wrzaskliwie Julia.
Wysiłki Rozbryzga, który chciał powtórzyć wezwanie, utonęły
w plusku wody. Z szeroko rozwartej gęby Baobaba pomknęły setki
szarańczy, o wiele drobniejszej i mniej dokuczliwej niż w Zawierusze,
ale wystarczyło, aby powstrzymać napór Visslandczyków z załogi
„Morskiego Orła”. Piraci przeskakiwali przez burty, pomagali sobie
przeleźć, dźwigali rannych. Ci, którzy znaleźli się już na „Chaosie”,
chyżo rąbali liny. Po chwili pękła ostatnia z nich i przestrzeń między
jednostkami zaczęła się powiększać. Mandragora i kilku
najsilniejszych matrosów złapali za bosaki i z całej siły naparli na nie,
by przyspieszyć odwrót.
Ognik przypadł do pochlastanej burty i wyrzucił z siebie strugę
ognia. Kilka lontów, niewinnie zwisających z pociętego wrogiego
nadburcia, stanęło w płomieniach. Jaskrawe promienie skurczyły się
do iskierek, które żwawo pomknęły ku pokładowi.
– Staw fokmarsel! – krzyknął Roland i obrócił koło sterowe.
Załopotał opuszczany żagiel, „Chaos” zauważalnie przyspieszył.
Niektórzy z visslandzkich marynarzy przypadli do burt, wygrażając
i wiwatując. Na moment okrzyki radości zagłuszyły wrzaski rannych
i krzyki oficerów próbujących zapanować nad zamieszaniem.
– Popatrz, doszli do wniosku, że wygrali! – oznajmił Mandragora,
wchodząc na rufę.
Pierwszy mat miał rozcięte czoło, które co rusz oblizywał
rozdwojonym językiem, ale poza tym nie odniósł żadnych ran. Za nim
weszli rozgadany Grzmot, obciągający spódniczkę Julia oraz
uśmiechnięty od ucha do ucha Baobab.
– To już nie nasza sprawa – mruknął Roland i chwycił
nasmołowany kosz, w którym umieszczono niewielką bombę. Podpalił
lont i wyrzucił go za burtę. Potem zrobił to samo z drugim. Oba
z pluskiem pogrążyły się w toni, a potem rozległy się stłumione,
podwodne eksplozje. – Mnie osobiście martwi ten drugi liczykrupa –
dodał, wskazując nadciągającą fregatę.
Na pokładzie „Maskonura” panował niewyobrażalny bałagan,
a marynarze, pod komendą pobladłego oficera, zajęci byli znoszeniem
rannych pod pokład. Inni starali się sprzątać, a kilku śmiałków
próbowało wyrzucić za burtę zakrwawioną, wciąż wijącą się lekko
torpedę.
– Niezła jatka – ocenił Roland. – Przez moment mieli pełne ręce
roboty.
– Ale opanowali ten bajzel – stwierdził Mandragora i wskazał
najeżoną lufami burtę, która powoli odwracała się ku nim. – I jak
widać, w niczym im nie przeszkodził.
– Paniekapitanieamożeprzesunęjakąśarmatkęnadrugąburtę? –
zaproponował zaniepokojony Grzmot. – Chociażjedną?
– Niewiele nam to da – rzekł Roland. – Cierpliwości.
Wrzaski dobiegające z coraz odleglejszego „Morskiego Orła”
oznaczały, że wreszcie odkryto paskudny prezent, który pozostawiła
tam drużyna Grzmota.
– No to może Baobab by coś wyczarował? – zaproponował
poruszony Julia, wpatrujący się jak zahipnotyzowany we wrogą
burtę.
Szaman otworzył szeroko usta i wydał z siebie dźwięk, jakby
zbierał się do wymiotów. Spomiędzy jego warg wyfrunął samotny
obśliniony motylek.
– Cierpliwości – powtórzył Roland i uniósł lunetę do oka.
Przez dłuższą chwilę taksował pokład okrętu, zapamiętując
szczegóły. Pomosty, rufa, uskok rufowy, relingi, schody, kabestan,
wyblinki, wytyki… Dobrze znał kształt visslandzkich fregat, ale czuł,
że powinien tę wiedzę odświeżyć, i to jak najszybciej.
– Kapitanie, robimy coś czy nie? – Na rufę wbiegli Dupochlast
i Ognik.
– Cierpliwości! – burknął Roland i odszukał dowódcę „Maskonura”,
który w tej samej chwili zrobił to samo. Pirat ujrzał jego zaciętą twarz
i wzgardliwą minę, zupełnie jakby czuł się upokorzony koniecznością
walki z morskimi rzezimieszkami. Roland schował lunetę, skrzyżował
ramiona i przekrzywił lekko głowę, jakby rzucał tamtemu wyzwanie.
„Morski Orzeł” eksplodował sekundę później.
W plecy piątki piratów uderzyła fala gorąca, a powietrze przecięły
dziesiątki pocisków wyrzuconych siłą eksplozji. „Chaos” zakołysał się,
ale ani Roland, ani żaden z jego przybocznych nawet nie drgnęli.
Wrogi kapitan opuścił lunetę, wstrząśnięty. Potrząsnął głową
z niedowierzaniem, a potem uniósł rękę.
– Ten tego… – westchnął Mandragora, wiercąc sobie palcem
w uchu. – Ta cierpliwość nadal nas obowiązuje?
Niespodziewanie „Maskonur” zadygotał tak gwałtownie, że sztagi
i wanty zaczęły pękać, a stenga fokmasztu przechyliła się, rwąc
kolejne liny. Choć oba okręty dzieliło kilkaset metrów, a piraci byli na
pół głusi po eksplozji, wyraźnie słyszeli trzask pękających desek.
Kadłub drżał i dygotał, jakby od środka rozpruwała go jakaś niepojęta
siła. Pokład przechylał się, wrzeszczący ludzie ześlizgiwali się do
wody, fokmaszt przełamał się w połowie, a bukszpryt wzniósł się ku
niebu, jakby groził wrogim bóstwom.
Potem wrogi okręt zaczął powolutku osuwać się w głębiny, nie
oddawszy ani jednego strzału.
– J-j-jak to możliwe? – wyjąkał wstrząśnięty Dupochlast.
– Prościzna. – Roland wzruszył ramionami, ze wszystkich sił
maskując ulgę. – Rozpieprzyłem go wzrokiem. Dobra, wracamy do
roboty. Julia, zajmij się porządkami na pokładzie. Ognik, pomóż mu.
Grzmot, na wszelki wypadek przeładuj działa. Baobab, ty już dzisiaj
zrób sobie wolne. Dupochlast, łap za ster.
Ognik, Julia i Grzmot popędzili na pokład, Dupochlast, który
z niedowierzaniem i nabożnym podziwem wpatrywał się w dowódcę,
złapał za szczeble koła sterowego. Roland przez moment przyglądał
się tonącej fregacie. Widok morskich katastrof fascynował go
i wzruszał. Zapomniał już o tym, że jeszcze przed chwilą ci ludzie
nastawali na jego życie, i teraz po prostu im współczuł.
„Jestem twoim dłużnikiem, Berbeluch – pomyślał. – Przywaliłeś
w tych drani z chirurgiczną precyzją. Na następne urodziny podaruję
ci własny cmentarz”.
„Morski Orzeł” dopalał się, „Maskonur” powoli pogrążał się
w głębinach. Ostrzelany, poturbowany, ale wciąż groźny „Chaos”
rozpędzał się, celując bukszprytem w szarą, gęstą chmurę na
horyzoncie. Roland odetchnął.
– Pora na ostatni akt tej sztuki – rzekł do Mandragory.
Ten zamrugał oczami.
– Na co?
– Nieważne. – Kapitan sprawdził, czy nadal ma za paskiem rulon
z wyrysowanym teleporterem. – Dalej, miejmy to już za sobą.
Posłuchaj. – Zatrzymał się i spojrzał na pierwszego mata, próbując
opanować narastający przestrach. – Sprawdziliście to ustrojstwo
z Księgożujem, tak? Jesteście pewni, że nie wywali mnie znowu do
Piekła?
Mandragora wzruszył ramionami, sięgnął do kieszeni i wyciągnął
korzeń, który na jego widok westchnął z rezygnacją.
– Nie wiem – burknął. – Nie znam się na tym. Księgożuj mówi, że
naprawił to i owo. Jak pan nie wróci, to wywrócę go na lewą stronę
i dam Baobabowi do zeżarcia.
– Ale żeś mnie pocieszył. Dobra, zaraz wracam. Pamiętaj o naszych
ustaleniach i szykuj kajdany.

***
Teleporter Iversinna, który do ubiegłego tygodnia stanowił dla
Rolanda zwieńczenie osiągnięć ludzkości, budził w nim teraz nabożny
lęk. Nie mógł zapomnieć rozpaczy i rezygnacji, które dopadły go, gdy
ocknął się w Piekle. Jakiś spanikowany głos w głębi duszy mówił mu,
że Wormancjusz jest o wiele sprytniejszy od Księgożuja i na pewno
dorysował wśród dziesiątków symboli coś, co znów przerzuci
nieszczęsnego kapitana prosto w jego szpony.
„Nie ma wyboru – pocieszył sam siebie. – Jeśli nie wrócę w ciągu
pięciu minut, Mandragora zabierze chłopaków na Wyspy Plugawe”.
– Pies cię jebał – bąknął. Nie skierował tych słów pod żaden
konkretny adres, ale ich moc sprawiła, że poczuł się zauważalnie
lepiej.
Zamknął oczy, odtworzył pod powiekami kształt rufy widzianej
przed momentem fregaty i bez wahania wskoczył w teleporter.

***
Szum. Huk. Uczucie podobne do wbijania rozżarzonych haków
w skórę. Znów huk, tym razem swojski, morski i słony.
Roland potrząsnął głową i błyskawicznie odzyskał panowanie nad
sobą.
Visslandczycy już dawno temu uznali, że w sztuce szkutnictwa
osiągnęli możliwie najwyższe wtajemniczenie, i od tego czasu
budowali identyczne jednostki. Zapamiętawszy kształt jednej z nich,
bez trudu można było odtworzyć zakamarki każdej innej. Doskonała
pamięć Rolanda nie zawiodła i tym razem. Wylądował dokładnie tam,
gdzie chciał – na samym środku pokładu rufowego „Skuy”.
Tuż obok Gruna Truviery.
„Mam cię”.
Czas zwolnił.
Macki Rolanda rozwinęły się z trzaskiem. Pierwsza z nich zatoczyła
łuk i smagnęła po twarzy visslandzkiego żołnierza piechoty morskiej,
stojącego tuż przy Truvierze. Druga niczym wąż oplotła zaskoczonego
arystokratę i wtłoczyła się w jego usta, już rozwarte do krzyku. Prawa
dłoń Rolanda już łapała za rulon, a lewa przygniotła go do pokładu.
Przed oczami stanęła mu rufa „Chaosu”, potrzaskana, poturbowana,
ale bliska mu teraz niczym dom rodzinny.
Złowił swą zdobycz. Był gotowy do skoku powrotnego.
 Na ułamek sekundy otworzył oczy. Ujrzał uporządkowany pokład
„Skuy” i odwracające się ku niemu zaskoczone twarze, a dalej dziób,
bukszpryt z napiętymi kliwrami i szarą mgłę otaczającą okręt niczym
całun. Rozrzedzającą się mgłę, z której wyłaniał się „Chaos”.
„Zawrócili! – uświadomił sobie z nagłą zgrozą. – Szykują się… No
właśnie, do czego?”.
Wtedy dostrzegł element niepasujący do całości – dwie długie rury
wystające daleko poza dziób, połączone z jakąś dymiącą aparaturą
w przednim luku.
„Ja pierdolę…”.
Kątem oka ujrzał, jak jeden z oficerów unosi pistolet do strzału.
Skoczył w wyrysowany na płótnie teleporter, wlokąc za sobą
Truvierę.

***
– Alarm! – ryknął, podnosząc się z pokładu rufowego „Chaosu”. –
Auu, kurwa, nie mogliście tu w międzyczasie posprzątać? Alarm!
– Nawet minuty pana nie było… – zaczął Mandragora. – Jaki
znowu alarm?
– No właśnie! – Roland zmrużył oczy i nadal trzymając Truvierę
macką, zawlókł go nad uskok rufowy, a potem bezceremonialnie
uniósł w powietrze i zawiesił głową w dół na wysokości swej twarzy.
Wiatr wydął arystokratyczne, szamerowane złotem szaty jeńca, ale
ten szybko opanował panikę i spojrzał na Rolanda ze wzgardą.
– Jeśli myślisz… – zaczął, ale pirat trzepnął nim o reling i znów go
uniósł.
– To ja tu mówię – warknął. – Co to za rury macie na tej fregacie?
Zderzenie z relingiem nie mogło nie zaboleć, ale Truviera ponownie
zdołał się skrzywić z pogardą.
– Poczekaj, aż zobaczysz, nędzny…
Roland znów nim trzepnął.
– Ogień! – wysyczał arystokrata, spluwając krwawą śliną. – Płynny
ogień! Nie gaśnie na wodzie i żre wszystko, łącznie z…
– Potem mi opowiesz! – Kapitan rzucił Truvierę Baobabowi. – Łap!
Możesz się pobawić, tylko nie zeżryj całego od razu. Alarm! Alarm
przeciwpożarowy! – wrzasnął najgłośniej, jak mógł, próbując
zagłuszyć upiorny śmiech pojmanego Visslandczyka, wleczonego pod
pokład przez szamana.
W jego śmiechu kryło się szaleństwo przemieszane
z przeświadczeniem o rychłej, nieuniknionej zgubie, szaleństwo tak
dzikie i nieokiełznane, że załoga „Chaosu”, pomimo zwycięstwa nad
dwoma innymi okrętami, nagle utraciła ducha. Piraci stali
i wpatrywali się w jeńca, w jego szkliste oczy oraz twarz
wykrzywioną zwierzęcym grymasem, a jego śmiech, niesiony
uderzeniami porywistego wiatru, rozlewał się echem po całym
akwenie. Pękł któryś ze sztagów.
– Na co wy, kurwa, czekacie?! – darł się Roland. – Obsadzić pompy!
Ognik, wiadra! Wiadra z wodą! Melon, Ropuch, Smyrg, zacznijcie
nosić piasek z balastu! Mandragora, żagle, dużo żagli! Obojętnie
jakich!
W tym momencie z szarej, kleistej mgły wyłonił się dziób „Skuy”.
Wyloty rur znajdujących się po obu stronach dziobu zapłonęły
ogniem i przypominały ślepia żarłocznego morskiego potwora.
– Zwrot! Zwrot przez dziób! Czy ktoś mnie, kurwa, słyszy?!
Mandragora ocknął się i zapędził ludzi do brasów, Dupochlast
potrząsnął głową i zakręcił kołem, Ognik zadął w gwizdek, Truviera,
już pod pokładem, przestał się śmiać, a zaczął wrzeszczeć ze strachu.
Coraz więcej ludzi budziło się z transu i wracało do obowiązków.
– Jajednakjednąarmatkęseprzetoczyłem! – wybełkotał spieniony
Grzmot. Dymiło mu z uszu. –
Sepierdolnęrazjeśliszanownemupanukapitanowitoniewadzi!
– Nie wadzi. Pierdolnij.
Niespodziewanie ktoś na pokładzie visslandzkiego okrętu zadął
w trąbę. Głuchy ryk, jeszcze bardziej upodabniający jednostkę do
potwora, poniósł się wysoko pod szare niebo, a na oczach
przerażonego kapitana i połowy załogi z końcówek rur wystrzeliły
strugi płynnego ognia, które sięgnęły kilkudziesięciu metrów
i utworzyły płonące, dymiące kałuże na falach. Wroga fregata
zniknęła za słupami czarnego, gryzącego dymu.
Roland, pomimo przestrachu, natychmiast oszacował możliwości
okrętu Truviery. Nie miał pojęcia, jak szybko załodze udaje się
przygotować nową tajną broń do strzału, ale wyglądało na to, że
uzbrojono w nią jedynie dziób. Musiał więc pospiesznie przesunąć
„Chaos” na wrogą burtę – narażał się tym samym na konwencjonalny
ostrzał, śmiertelnie groźny, ale bardziej przewidywalny
i niekoniecznie wywołujący niszczące pożary. Jak na złość, burta,
którą mógł się zwrócić do wrogów, była nieuzbrojona.
„Trzeba uciekać! – pomyślał. – Mam Truvierę, a to najważniejsze.
Resztą zajmę się później!”.
– Mandragora! Stawiajcie grota!
„Chaos” powoli nabierał prędkości, ale „Skua” nie ustępowała.
Płonące kałuże przygasły i dziób wrogiego okrętu przedzierał się już
przez dymiące połacie czerni.
Grzmot wystrzelił i chybił haniebnie.
– Kurwajasobiezarazchybafutrozdupypowydzieram!
„Mamy przerąbane…” – pomyślał Roland.
– Na co czekacie? Grzmot, przeładować działa! Dupochlast, dwa
rumby do wiatru! Wierzbak, co tu robisz? Pomóż Mandragorze!
Natychmiast, ty wielka góro bura… Wierzbak? – Roland zatrzymał się
i zamrugał oczami z niedowierzaniem, patrząc na niezwykle
zadowolonego z siebie pirata, który stał przed nim, ociekając wodą
i śluzem. – A co ty tu robisz?
Wierzbak usiłował coś odpowiedzieć, ale rozkaszlał się i zaczął pluć
jakąś galaretowatą mazią. Zamiast tego uniósł rękę i pokazał
nadciągającą „Skuę”. Visslandzka fregata zauważalnie zwolniła,
a potem zaczęła unosić bukszpryt, jakby coś…
Jakby coś ogromnego uczepiło się jej rufy.
Zafascynowany Roland patrzył, jak coraz to nowe macki oplatają
rufę okrętu, wślizgują się między trelki relingu, owijają się wokół
masztu i strącają przerażonych marynarzy. Z przeciągłym trzaskiem
złamał się stermaszt, pociągając za sobą gąszcz lin i wielkie płachty
żagli. Przewracający się maszt na moment spłoszył potwora, ale ten
szybko odzyskał rezon i wykorzystał go jako dodatkowe punkty
oparcia. Nad przechylonym, grzęznącym w wodzie kadłubem
wykwitły nowe macki, długie i imponujące.
 Był to najpiękniejszy widok w krótkim, acz burzliwym życiu
Rolanda.
– Dyszelek? – spytał ze łzami w oczach.
– I Drobiazg – przytaknął przeszczęśliwy pirat.
Wśród potężnych macek, zręcznie wyłapujących desperacko
uciekających Visslandczyków, pojawiły się cienkie, drobniutkie
odnóża, niezdarnie ściągające trupom buty lub urywające im uszy.
– Się spikli – objaśnił Wierzbak. – Wie pan. Tarło.
 Rozdział czternasty

„Czy kiedyś zastanawiałeś się nad tym, do czego służy ci dusza? Czy przyszło
ci do głowy, że tak na dobrą sprawę nigdy niczego dzięki niej nie zyskałeś?
Jeśli tak, to brawo! Witaj wśród ludzi, którzy myślą podobnie! Dusza,
przyjacielu, to tylko całkiem zbyteczny dodatek do twego wspaniałego
charakteru. Dodatek niepotrzebny tobie, ale my gotowi jesteśmy sporo ci za
niego zapłacić. Choćby dlatego, że od razu cię polubiliśmy!”.

Fragment formuły reklamowej, której znajomość jest obowiązkiem każdego

agenta skupu dusz w bieżącym sezonie

Jedyna tawerna na Ponurniku, chwilowo awansowana do roli

centrum życia polityczno-strategicznego Wysp Plugawych, miała tego
dnia wielu gości i jednego rezydenta stałego. Owym stałym
rezydentem był skrupulatnie przywiązany do krzesła hrabia Grun
Truviera, sponiewierany i zmaltretowany jak nigdy w życiu.
Wystarczyło kilkanaście minut w towarzystwie Baobaba, by szaleńcza
pycha, którą okazał na pokładzie „Chaosu”, znikła bez śladu. W jej
miejsce pojawiła się skrajna rozpacz, czym Truviera przynajmniej
udowodnił, że jest bardziej ludzki, niż Roland początkowo sądził.
Zajęty licznymi rozmowami pirat nie znalazł jak na razie dla swego
jeńca czasu.
Choć trwał dzień, izba została przewietrzona, a okienka domyte,
twarze trzech przedstawicieli miejscowego patrycjatu wydawały się
równie niewyraźne i zamazane jak podczas pierwszej rozmowy.
Kapitan przez dłuższą chwilę przyglądał się ich wielkim futrzanym
czapom, załzawionym oczom niemalże zakrytym przez krzaczaste
brwi, pękatym nosom i ustom niknącym wśród zarostu i nie odnalazł
żadnych wyróżniających ich cech, a imion nie był w stanie
powtórzyć. W myślach nazywał ich więc Jedynką, Dwójką i Trójką.
Ci milczeli, przez dłuższą chwilę trawiąc to, co od Rolanda
usłyszeli.
– Że jak? – spytał Jedynka, do którego nowe fakty docierały
najwolniej.
Pirat westchnął.
– Prościej się tego wyjaśnić nie da – rzekł. – Co więcej, wasze życie
w żaden sposób na tym nie ucierpi. Zyskacie nowy rynek zbytu.
Otworzycie się na świat. Pojawią się kolejne miejsca pracy. Rozwinie
się kultura…
– No właśnie – wtrącił Dwójka z niepokojem. – Odnośnie do tej
kultury. Cztery lata temu mieliśmy już mór na owce, a potem pojawił
się świerzb. I podagra. Nie chcemy, żeby rozwinęło się coś nowego.
Roland otworzył usta i natychmiast je zamknął.
– Dobrze – miauknął. – Dobrze, żadnej kultury. Zaraz dopiszę
w dokumencie. Ba, zrobię to natychmiast. Ż-a-d-n-e-j k-u-l-t-u-r-y. O,
proszę. Dodam też, że z pewnością znajdziemy sposób na duchy
waszych dziadków i teściów, które od naszego przybycia dokuczają
chyba mniej, co?
Dwójka pokiwał głową. Trójka po chwili zrobił to samo.
– Śpi się lepiej – rzekł. – I wysrać się idzie łatwiej. Nikt już nie
straszy w wychodku.
– I owce lepsze mleko dają – stwierdził filozoficznie Dwójka.
Cała trójka miejscowych notabli przez moment kiwała głowami,
każdy w innym tempie. Roland czekał cierpliwie, ze wszystkich sił
powstrzymując się przed bębnieniem palcami po blacie ławy.
– A nasze baby w spokoju ostawicie? – spytał Trójka, najmniej
przekonany.
– O, tak, tak, tak – skwapliwie odparł Wywijas. – I jeszcze jedno.
Mam w załodze pewnego chwata, który potrafi różne rzeczy
hodować. Mchy, kwiaty, krzaki, drzewka nawet. Chętnie wam go
wypożyczę, żeby wam ogródki porobił.
 Dwójka i Trójka przestali kiwać głowami i w idealnej
synchronizacji rozdziawili gęby.
– Prawdziwe? – spytał Trójka. – Takie jak w bajkach?
– Albo lepsze. Raz drania wpuściłem pod pokład i do tej pory
wiadrami mech wynosimy.
Obaj notable w milczeniu wpatrywali się w pirata, jakby próbowali
przeniknąć jego myśli.
– Pięć – odezwał się Jedynka z namysłem.
Cała trójka spojrzała na niego z zaintrygowaniem.
– Pięć lat minęło od moru – wyjaśnił Jedynka. – A podagrę masz od
dwóch.
– Racja, pięć – westchnął Dwójka. – Ale ten czas leci. Ale podagrę
mam od trzech, bo pamiętam…
– Na podagrę też zaradzimy – pospiesznie wtrącił Roland. –
Poznaliście już mojego szamana pokładowego? Tego, co pluje
świerszczami i biega z bębenkiem? Wystarczy, że brwi zmarszczy,
a kurzajki same wyłażą.
Ostatni argument ostatecznie przekonał trzech decydentów losów
Wichruny. Powoli ujęli pióra i starannie, z namaszczeniem złożyli
długie, wymyślne podpisy pod spisanymi przez Księgożuja
postanowieniami. Gdy skończyli, Roland podsunął im kolejne.
– Oryginały dla was. Mnie wystarczą kopie.
Podpisywanie kopii z jakiegoś powodu zajęło więcej czasu niż
oryginałów, zupełnie jakby Jedynka, Dwójka i Trójka uznali, że
poprzednim razem nie podpisali się wystarczająco starannie. W końcu
pożegnali się z pirackim kapitanem mocnymi uściskami dłoni i wyszli
wyprostowani, aby oznajmić całej osadzie dobrą nowinę. Roland
starannie zamknął za nimi drzwi, odetchnął głęboko i niemalże
rozradowany spojrzał na Truvierę. Pobladły Visslandczyk wyczuł jego
spojrzenie i zamrugał oczami z paniką.
– No, wreszcie mamy chwilkę dla siebie – oznajmił pirat i przysunął
sobie jedno z nielicznych krzeseł na wyspie, by usiąść naprzeciwko
jeńca. – Niech no ci się przyjrzę. Oczy masz w komplecie, nos
również, jedna brew lekko nadżarta, ucho widzę też zmiętolone, ale
większych urazów nie widzę. Pokaż paluszki… Raz, dwa, trzy… No,
są prawie wszystkie. Super. Innymi słowy, Baobab potraktował cię
niezwykle łagodnie. Pewnie spać mu się chciało.
Arystokrata przewracał oczami, stękał i wiercił się, ale knebel miał
założony sprawnie, a więzy utrzymałyby szalejącego rekina.
Krępujący go piraci, w przeciwieństwie do Baobaba, nie patyczkowali
się wcale.
– Właśnie uświadomiłem sobie, że powinienem nazywać cię ojcem!
– Roland klasnął. – W końcu wziąłeś moją matkę za żonę, prawda? Co
u niej słychać, powiedz?
Truviera prawie zemdlał.
– Aha. Czyli nie żyje. – Kapitan pokiwał ze zrozumieniem głową. –
Ale założę się, że przed śmiercią podpisała to i owo, żeby zapewnić ci
dostatni żywot i odpowiedni wpływ na losy Visslandii?
Jeniec wciągnął powietrze i pospiesznie odwrócił głowę. Roland
skrzywił się z udawanym wstrętem.
– Fuj, poszczałeś się. Cóż, to skróci naszą rozmowę. Posłuchaj,
Truviera, ja właściwie nic do ciebie nie mam. Gdy cię zobaczyłem na
ulicach St. Naarten, miałem ochotę rozszarpać cię na kawałki. Tak,
odezwała się we mnie czysta ludzka zazdrość. Miałem ochotę cię
zarżnąć jak barana za to, co zrobiłeś mojej rodzinie. Nie zrozum mnie
źle, z matką i ojcem nie łączyły mnie jakieś szczególne emocje i o ile
dobrze pamiętam, poza bezwzględnością, chciwością
i wyrachowaniem nie nauczyli mnie zgoła nic. Chciałem cię
wypatroszyć tylko i wyłącznie za to, że zabrałeś to, co należało do
mnie, czyli moje dziedzictwo. Ba, Anielskie Bractwo chciało mi w tym
nawet pomóc, wiesz? Oferowali mi twoją głowę, jeśli poprę ich
w wojnie z Piekłem.
Grun Truviera pobladł jeszcze bardziej.
– Oczywiście odrzuciłem ich hojną ofertę, bo uznałem, że jeśli będę
chciał cię dorwać, zrobię to sam. Tak jest bardziej po męsku. Bardziej
honorowo. Co, nie znasz tego słowa? Cóż. – Roland odwrócił się do
stołu, gdzie stała butelka z winem. Nalał sobie kieliszek i zwrócił się
ponownie do zakneblowanego rozmówcy. – Reasumując, ojczymie
drogi, nie mam do ciebie nic – podjął. – Nie darzę cię nienawiścią.
Nie ma we mnie żądzy zemsty. Moja wściekłość też raczej wygasła.
Jesteś mi obojętny.
W załzawionych oczach visslandzkiego arystokraty pojawił się
błysk nadziei.
– Jesteś mi obojętny tak bardzo, że w każdej chwili mogę cię rzucić
Baobabowi – ciągnął Roland, wpatrzony w sufit. – Albo
Berbeluchowi. Poznałeś już mojego lekarza pokładowego? Mówią
o nim, że jest kanibalem, ale po tym, co ostatnio widziałem, myślę, że
to najbłahsza z jego cech. Potrafiłby wyrwać ci wątrobę przez odbyt,
kazać ci ją zjeść i potem zmusić ją, by z własnej woli wylazła z ciebie
ponownie. – To, że pierwsze dwie z przypisywanych Berbeluchowi
czynności były anatomicznie niemożliwe, nie obchodziło Rolanda
wcale. Najważniejsze, że Truviera wcale o tym nie wiedział. – Mogę
cię też rzucić Mandragorze, szefowi pokładowych sadystów
i niekwestionowanej gwieździe w tym zakresie. Mogę również
nakarmić tobą małe ośmiorniczki, jakże skore do zabawy bydlątka.
Możliwości mamy mnóstwo. Grunt, by było fajnie. – Roland upił łyk
wina i zapatrzył się w okienko, przez które przebijały się z mozołem
promienie słońca. – Chyba że – zaczął i zamyślił się. – No, chyba że
podpiszesz mi pewien papier. – Spojrzał z ukosa na jeńca. – To
oficjalny dokument, w którym zrzekasz się swoich ziem na rzecz ich
prawowitego spadkobiercy – rzekł z uśmiechem. – Potrzebuję jakiegoś
źródła dochodów, by wynagrodzić entuzjazm moich kamratów,
a oprócz tego muszę spełnić pewne względy formalne, o których
dowiesz się później. Tak, wiem, że visslandzkie prawo tego nie uzna.
Wybacz, ale w tych okolicznościach mam podstawę, by wsadzić sobie
visslandzkie prawo głęboko w dupę. Sobie bądź ochotnikowi. Dodam,
że w ramach tego układu byłbym skłonny wypuścić cię wolno i nawet
przydzielić sporą działkę, którą z braku lepszego terminu mogę
nazwać rolną.
Oczy Truviery na moment zalśniły stalą.
– Dobra. – Roland odstawił kieliszek. – Wołam Baobaba.
Visslandczyk wybałuszył oczy z przerażeniem i zaczął się miotać,
szarpać i jęczeć z taką energią, że pirat uśmiechnął się pod nosem.
– Czyli jednak wolisz złożyć podpis pod odpowiednimi
dokumentami. Cudownie, tato.
 ***
Gdy Roland wyszedł z jedynej tawerny na Wyspach Plugawych,
w ostatniej chwili unikając uderzenia czołem o futrynę, słońce na
moment wygrało odwieczny pojedynek z chmurami. Złociste
promienie padły na okoliczne łąki, które nagle okazały się soczyście
zielone. Owce zabeczały wstrząśnięte, z dala, znad zatoki,
odpowiedziały im krzyki rozradowanych mew. Wody, na których
kotwiczył remontowany właśnie „Chaos”, zalśniły złotem.
Roland uśmiechnął się.
– Wszystko gotowe – powiedział magister Księgożuj, wskazując
kapitanowi nakreślone na ziemi zbiorowisko symboli magicznych,
układające się w znany mu dobrze kształt teleportera. – Zastosowałem
uproszczoną wersję, na którą natknąłem się w Almanaku nad
Almanakami Diga Drossena. Jego pozorna prostota w naszym
przypadku jest tak na dobrą sprawę wielką zaletą, bo nie dość, że
ogranicza możliwości nieprzewidzianego zachowania tunelu
czasoprzestrzennego, to jeszcze pozwala natychmiast dostrzec
wszelkie ingresje. Niepożądane ingerencje – dodał pospiesznie,
widząc pogłębiającą się bruzdę na czole kapitana. – Innymi słowy,
nikt nam niczego nie dorysuje.
Roland pokiwał życzliwie głową. Był w tak dobrym nastroju, że
gotów był pozwolić Księgożujowi na ciąg dalszy wywodu.
– Zmieszczą się wszyscy? – spytał, wskazując szykującą się drużynę.
– Oczywiście! – Archiwista pokiwał skwapliwie głową. –
Zastosowałem model transportowy. Pozwala na przeniesienie kilkuset
kilogramów żywego ładunku bez negatywnego wpływu na skład
molekularny.
– Dobra. – Roland zniecierpliwił się. – Ładujemy się. Chłopaki,
ruszamy w drogę!
Mandragora przeszedł pierwszy, wspierając się na swej
śmiercionośnej rusznicy. Za nim szedł Julia w krwistoczerwonej
chuście i rozchełstanej koszuli w papugi, uśmiechnięty Wierzbak
z maczugą, Ognik, Dupochlast, Melon i zakneblowany prowizorycznie
Grzmot. Z wielkiej, nieco dymiącej dziury w ziemi wyjrzał Baobab.
Każdy z piratów był uzbrojony po zęby, a zacięte, pewne siebie miny
mówiły, że nie ma na Morzach Wszetecznych siły, która by ich teraz
powstrzymała.
Roland pokiwał głową. Sprawdził, czy ma przy sobie oba pistolety
i kordelas, a potem uśmiechnął się morderczo.
– Pora na ostatni skok – oznajmił. – Wracamy do St. Naarten.

***
Jednym z fenomenów teleportera Iversinna było to, że nie pozwalał
on na materializowanie się w zamkniętych pomieszczeniach.
Wyjątkiem były pokoje, w których teleporter wyrysowano, ale to, jak
mówił Księgożuj, zawdzięczać należało dodatkowym glifom
umieszczonym na ścianach. Na skutek owej przypadłości Roland
zwykł dość często uderzać czołem o klamki, framugi i drzwi.
Świadomość, że potyka się o próg i leci przed siebie, okazała się
w związku z tym tak szokująca, że nie zdołał nawet wyrzucić rąk
przed siebie i zamortyzować uderzenia, tym razem o podłogę. Łoskot,
przekleństwa i brzęk tłuczonego szkła zdradzały, że reszta drużyny
również nie poradziła sobie z lądowaniem.
Roland zerwał się jako pierwszy, odruchowo otrzepał spodnie
i równie odruchowo wyszarpnął kordelas oraz pistolet.
Gabinet gubernatora St. Naarten i całych Wysp Rozpustnych okazał
się pusty.
Nie to było jednak największym zmartwieniem. Ogromne biurko
leżało przewrócone, podobnie jak szafa, w której więziono żelaznego
stewarda, wciąż dygocząca niemrawo, jakby ten usiłował się
wydostać. Papiery leżały wszędzie w pokoju, tu i ówdzie poplamione
winem – zacny barek gubernatorski również bowiem strzaskano.
Deska ze złotymi literami „BŁĘD” leżała na podłodze obok szpady,
której ktoś nie zdołał wyszarpnąć do końca z pochwy. Rozwarte okno
otwierało się i zamykało, trącane wiatrem znad morza. Samotna,
malutka, cudem ocalała świeczka stojąca na parapecie obrzucała
pomieszczenie migotliwym, niepokojącym blaskiem.
– Seamus? – wychrypiał Roland. – Seamus, gdzie jesteś, do cholery?
Odpowiedzią były odległe, cichnące krzyki oraz tętent wielu kopyt
gdzieś w okolicy Zielonego Portu.
 Pirat przypadł do okna. Życie nocne wokół pałacu gubernatorskiego
nigdy nie cichło – z pobliskiej tawerny dobiegały właśnie głośne
wiwaty, przecinane wystrzałami korków szampana – ale instynkt
podpowiedział Rolandowi, że wrzaski przy Zielonym Porcie miały
znaczenie. Schował broń.
– Ten bajzel to nasza robota? – spytał oszołomiony Ognik, wstając.
Z jego ust buchał żar, przez co pomieszczenie nabrało jeszcze bardziej
nieziemskiego charakteru.
– Gdzie tam – burknął Mandragora. – Wylałbyś wino, nawet przez
przypadek?
– Gubernator Seamus został porwany – oznajmił Roland,
odwracając się od okna i starając się nie pokazać, że strach ścisnął go
za serce.
Mandragora zacisnął pięści, aż zachrzęściło. Pozostali zaszemrali
cicho. Ich oczy błyszczały dziko, drapieżnie.
– Przez kogo? – spytał Julia.
– Podejrzanych mam dwóch – Piekło albo Visslandia.
Grzmot wyciągnął knebel z ust i oznajmił:
–
Jazapozwoleniempanakapitanaspuściłbymijednymidrugimtakiwpierdalżeodrazu…
Baobab, obwąchujący w skupieniu próg gabinetu, nagle uniósł
kędzierzawą głowę, cofnął się i zaryczał głucho. Pozostali odwrócili
się błyskawicznie, zalśniły lufy i ostrza.
W półmroku korytarza odpowiedział im błysk zardzewiałych noży
i owiniętych drutem kolczastym kijów.
– Spokój! – parsknął Roland, po czym złapał drzewce topora Julii
i opuścił jego ostrze. – To swój. Swój, prawda?
Ostatnie słowa wywarczał w kierunku wciąż ciemnego korytarza.
– Swój – wychrypiał Prukwa. – Spokój, chopy.
Stanął w nikłym blasku świeczki, zajrzał do środka i odruchowo
przeczesał tłuste włosy grzebykiem.
– Trzeba przyznać, że skradacie się cicho – rzekł Roland. – Szkoda
tylko, że tak wolno. Gubernatora wam porwano.
– Mówiłem mu, kurwa, by wziął ochronę. – Prukwa splunął
zamaszyście. Jeden z jego kamratów pokręcił głową i fachowo
wysmarkał się w palce. – Mówiłem, że robi się nerwowo!
– Co teraz, szefie? – spytał trzeci z agentów RZUL-u, wyskubując
nożem brud spod paznokci.
Prukwa skrzywił się.
– Jak to, kurwa, co? Mam wam prosedury przypominać, jełopy?
Byliście na szkoleniu z ŁZWG? Ruszamy!
Agenci popędzili korytarzem, całkowicie zapominając o obecności
piratów. Przypomniał im o tym Roland, który rozwinął z trzaskiem
mackę, złapał Prukwę za ramię i obrócił go ku sobie. Pozostali dwaj
agenci odwrócili się błyskawicznie, gotowi do ataku, ale zatrzymały
ich lufy wzniesione przez Julię, Melona i Mandragorę.
– Co to jest ŁZWG? – warknął Roland. Szedł w kierunku
przytrzymywanego agenta, z każdym krokiem zwijając rozciągniętą
mackę.
– Łodbijanie Zajebiście Ważnych Gości – wycharczał Prukwa. –
Puścisz mnie czy mam cię chlasnąć?
W ręku agenta pojawiła się zardzewiała brzytwa. Pirat wzruszył
ramionami. W jego oczach gęstniał mrok.
– Chlaśnij, a dowiesz się, czym jest odruchowy skurcz mięśni.
Z tego też szkolenia mieliście? – Stał już twarzą w twarz z szefem
wywiadu. – Wyluzuj, Prukwa – szepnął. – Zrób sobie przerwę. Zajmij
się innymi rzeczami. Ja się zatroszczę o Seamusa.
– Nie ma mowy! – wychrypiał Prukwa. – To…
– Pomyśl logicznie – szeptał dalej Roland. Jego mózg pracował
gorączkowo, generując kolejne scenariusze, jeden gorszy od drugiego.
– Ktoś porywa gubernatora. Mniejsza o to, czy stoi za tym Piekło, czy
Visslandia. Po co ktoś miałby to zrobić?
– By go torturować! – parsknął Prukwa. – By nacisk wywrzeć!
– Gówno prawda. Nacisk można równie dobrze wywrzeć
w eleganckim saloniku, sącząc herbatę. Nie, porwanie Seamusa to
przypuszczalnie prowokacja. Ewidentnie któraś ze stron chce, by
miasto – czyli wy – przeprowadziło próbę odbicia, którą oni z kolei
będą mogli odebrać jako akt agresji i w odwecie przejąć całe miasto.
Co ty na to, Prukwa? Przyszło ci coś takiego do głowy?
Rozbiegany wzrok agenta wywiadu sugerował, że nie przyszło, ale
zaczyna dostrzegać sens w słowach pirata.
– Ale nie możemy go tak zostawić! – wyjąkał.
– Nie, nie możemy. – Roland poluzował mackę zaciskającą się
wokół jego szyi. – Dlatego akcję odbicia przeprowadzimy my. –
Wskazał kciukiem swoją hordę. – Jesteśmy idealnymi kandydatami do
tej roli, gdyż mamy na pieńku zarówno z Piekłem, jak i z Visslandią –
wyjaśnił, widząc zaskoczone spojrzenie Prukwy. – Miasto pozostanie
więc poza wszelkimi podejrzeniami. Poza tym – dodał po chwili,
spoglądając w stronę okna. – Seamus to mój przyjaciel.
– Widziałem, jak usiłujecie sobie dać po mordach – bąknął Prukwa,
masując szyję.
Roland zerknął na niego ze zdziwieniem.
– A od kiedy jedno drugiemu przeszkadza? – spytał. – Skup się
lepiej, chopie, i przypomnij sobie, jakie instytucje znajdują się
w rękach Piekła bądź Visslandczyków w okolicach Zielonego Portu.

***
Jedna z niepisanych zasad rządzących St. Naarten głosiła, że
Zielony Port jest strefą ciszy. Nazwa wywodziła się od pięknych
ogrodów, tu i ówdzie przechodzących w zaciszne gaje, wśród których
wiły się wysypane żwirem ścieżki prowadzące do niewielkich,
zacisznych restauracji lub herbaciarni. Do cichych nabrzeży Zielonego
Portu zamiast pękatych statków kupieckich czy rozpadających się
kryp pirackich przybijały luksusowe jachty dyplomatów, arystokratów
i bogaczy, którzy chcieli w skupieniu omówić ważne sprawy. Nawet
miejscowe ptaki wydawały się ćwierkać nieco ciszej od kuzynów
w innych częściach wyspy, a kryjący się po krzakach żule
porozumiewali się taktownym szeptem.
Było to idealne miejsce do założenia placówki dyplomatycznej.
– Piekło – oznajmił Roland, wyglądając zza krzaka bukszpanu. –
W porządku, może być Piekło. Visslandii spuściliśmy łomot niedawno,
więc będzie sprawiedliwie.
Prukwa spojrzał na niego z wahaniem, ale nie powiedział ani
słowa. Wciąż nie otrząsnął się po tym, jak piracki dowódca zdradził
mu szczegóły swego planu.
 Ambasada Piekła była niewielką willą o białych ścianach,
czerwonym dachu i wielkich, starannie zasłoniętych oknach. Do
wnętrza prowadziły ogromne drzwi, skryte w cieniu opartego na
kolumnach portyku. Przy kolumnach stało dwóch diabłów, dwóch
innych opierało się o cicho pluskającą fontannę, kolejnych dwóch
obchodziło spokojnym krokiem willę. Ich ruchy cechowała pozorna
beztroska i swoboda, ale Roland wyraźnie wyczuwał napięcie.
– Czekają na coś – szepnął do agenta. – Są gotowi na wszystko.
Jakby w odpowiedzi na jego słowa ktoś uchylił firankę i wyjrzał na
zewnątrz. Gdzieś zarżały konie. Świerszcze cykały jak opętane, jakby
chciały udowodnić całemu światu i sobie, że wszystko jest w jak
najlepszym porządku.
– Ja tam nie chcę się mieszać – odezwał się cicho Prukwa – ale jak
na razie nie ma żadnego dowodu na to, że włochate trzymają pana
gubernatora.
– Daj spokój, Prukwa – prychnął bezgłośnie Roland. Coraz bardziej
utwierdzał się w przekonaniu, że Piekło na jego oczach przeprowadza
prowokację. – Spójrz tylko na to miejsce! Zadbane, niewinne, wręcz
uśpione. Zdawać by się mogło, że możesz tu wtargnąć do środka
i wziąć wszystko, na co masz ochotę. Gdzieś w połowie drogi do
drzwi uświadomiłbyś sobie jednak, że do linii drzew daleko, wokół
żadnej osłony, a willa jest większa w środku, niż się wydaje. To
idealne miejsce na zasadzkę.
– I zamiast spieprzać jak pies przed czesaniem, chcesz się pan w nią
wpakować? – Prukwa potarł dłonią nieogolony policzek. – Tak
z własnej woli?
– Ano z własnej. Wiesz, Prukwa, jestem piratem i Visslandczykiem.
– Eee… No i co z tego?
– To złe połączenie. – Roland uśmiechnął się złowrogo. – Bardzo
złe. Wierzbak, do roboty!
Ogromny pirat, który klęczał przy brzegu pobliskiej sadzawki,
pokiwał gorliwie głową, a potem wsadził ją do wody.
– Mam nadzieję, Prukwa, że plany, jakie dostarczyły twoje chopy,
okażą się wiarygodne – rzekł cicho kapitan.
– Wyluzuj, szef. – Agent podrapał się po plecach. – Czego jak czego,
ale znajomości kanałów to chopom odmówić się nie da.
Roland zamilkł i znów wbił wzrok w budynek ambasady. Pomimo
buńczucznych słów czuł narastający lęk, który równoważyła jedynie
gorąca złość.
„Gdybym przybył kilka minut wcześniej – pomyślał po raz
tysięczny – ta akcja w ogóle nie byłaby potrzebna. Niech to wszystko
szlag. Cóż, mam nadzieję, że nam się uda. I że go… Że go nie
skrzywdzą”.
Wierzbak wynurzył głowę z wody, potrząsnął nią, ze świstem
nabrał tchu i znów zanurkował. Diabły zamieniły kilka słów.
Świerszcze cykały, gdzieś z koron drzew odpowiedział im Baobab.
– Ten wielki na serio dogaduje się z ośmio… – spytał
z niedowierzaniem Prukwa, ale nie dokończył, bo w tej samej chwili
rozległ się trzask i zgrzyt pękającej fontanny. Z niemal idealnie
przepołowionego pomnika wystrzeliła wijąca się wściekle macka,
która na ślepo zaczęła tłuc naokoło, aż pojmała któregoś z diabłów
i w okamgnieniu skręciła mu kark. Pozostali, całkiem zaskoczeni,
cofnęli się, a kolejne macki zaczęły rozsadzać willę ambasady. Jedna
przebiła okno, inna przedarła się przez dach, kolejna uderzyła
w ścianę od środka, wybrzuszając ją lekko i krusząc.
– Naprzód! – ryknął Roland, zrywając się.
Julia ruszył jako pierwszy i ciął najbliższego diabła kordelasem.
Ten padł na żwir prosto pod kopyta Grzmota, który wyrwał knebel,
przez moment skakał wściekle po jego czaszce, klnąc bez
opamiętania, a potem wsadził sobie knebel na powrót i pognał za
resztą. Na tle rozgwieżdżonego nieba przemknął Baobab, który
rozrzucił ramiona, spadł prosto na dach, przebił go własnym ciężarem
i wleciał do środka. Szarżujący Dupochlast ściął w biegu innego
diabła podpalonego oddechem Ognika. Mandragora powalił kolejnego
strzałem z rusznicy. Rozpędzony Melon wbiegł na schody
i uderzeniem czaszki otworzył drzwi. Zatoczył się, nieco odurzony,
a lukę wykorzystał Roland, wskakując do środka.
„Nie pomyliłem się” – pomyślał na widok szeregu luf trzymanych
w kosmatych łapach.
Jego macka była szybsza od myśli zaskoczonych diabłów. Wyrwał
muszkiet najbliższemu, grzmotnął sąsiedniego w potylicę, aż się
poniosło, i w okamgnieniu rozniósł cały szereg. Wpadł między diabły
niczym koszmarny, czteroręki demon, tnąc i mordując.
– Ja wam dam, kurwa, zasadzki urządzać…
Willa była pełna żołnierzy Piekła, których zgromadziło się tak
wielu, że zaczęli sobie nawzajem przeszkadzać. Roland zaś poczuł, jak
szał bojowy przejmuje nad nim całkowitą kontrolę. Wszelkie odgłosy
zastąpił huk krwi w skroniach, a reakcje wyparły myśli. Łokciem
zdruzgotał twarz diabłu, który wypadł nań z bocznego korytarza
z wzniesioną siekierą, macką pochwycił innego i cisnął nim
w trzeciego, zabijając obu na miejscu. Za nim gnał Grzmot, pchając
przed sobą diabła nadzianego na ostrze piki. Dupochlast rozszczepił
przeciwnika ciosem wielkiego topora i z przerażającym rykiem
popędził za kilkoma innymi. Te schroniły się w jakimś pomieszczeniu,
które Ognik wypełnił płomieniami. Brudny od tynku Baobab wreszcie
przebił się przez dach i spadł na diabły usiłujące zmóc walczących
ramię w ramię Mandragorę i Julię. W sukurs skoczył im Roland i we
czwórkę wydusili resztę oporu.
– Gdzie Seamus? – warknął kapitan do szamana.
Ten wskazał kierunek.
– Za mną! – ryknął Roland i popędzili schodami na górę, a za nimi
reszta piratów oraz spóźniony Wierzbak, który zatrzymywał się przy
każdym rannym i tłukł go kawałkiem posągu znad fontanny.
Diabły próbowały jeszcze zorganizować opór. Szereg strzelców
u góry schodów rozpędziły kule z pistoletów Dupochlasta i Julii, słup
ognia wyrzygany przez Dupochlasta i fotel na biegunach rzucony
znad głowy przez Melona. Sześciolufowy samopał ustawiony
w korytarzu rozwaliła macka Drobiazga lub Dyszelka, wściekle
szukająca ofiary. Kilku desperatów, którzy chwycili za broń
i własnymi piersiami zasłonili wejście do komnaty, rozszarpał na
kawałki Baobab. Drzwi rozbił czołem nabierający wprawy Melon.
Rozjuszona, ociekająca krwią własną i diablą drużyna wpadła do
środka.
Przywiązany do krzesła Seamus przymknął oczy.
– O ja pierdolę… – jęknął. – Wiedziałem, że marnie zginę, ale żeby
aż tak?
– Zginiesz marnie – warknął Roland, tnąc jego więzy. – Ale jeszcze
nie teraz. Masz robotę do wykonania!
– Jaką ro…
– Kapitanie! – krzyknął Dupochlast znad okna.
Piłujący linę dowódca zerknął i ujrzał, jak biały żwir, którym
wysypano dziedziniec, porusza się w kilku miejscach, osypuje,
zapada, a na górę wypełzają dziesiątki uzbrojonych po zęby diabłów.
Na korytarzach na zewnątrz również poniosły się komendy i okrzyki
zachęcające do walki.
– To rzeczywiście zasadzka. – Wywijas nie miał już wątpliwości. –
Uff, dobrze jest być piratem i Visslandczykiem jednocześnie.
Seamus patrzył na niego półprzytomnie.
– Roland, możesz mi to jakoś objaśnić?
– Nie teraz.
– Przegrupowują się! – huknął Mandragora, wyglądając na
zewnątrz.
Do komnaty wpadł zdyszany Wierzbak.
– Wszyscy są?! – zawołał kapitan, który nie puszczał Seamusa. –
Cali? Dobra, chodźcie tu! Chodźcie bliżej! Wracamy na Wyspy
Plugawe!
– Gdzie?
– Zamknij się, Seamus. Trzy, czte…
Roland upewnił się, że każdy pirat złapał mocno towarzysza,
i zamknął oczy, skupiając się na magicznych symbolach
wyrysowanych przy jedynej tawernie na Ponurniku. W ostatniej
chwili naszła go jeszcze jedna myśl – wsunął dłoń do kieszeni,
odnalazł gwizdek, podarowany mu przez agenta Anielskiego Bractwa
na Zdechlaku, i zadął w niego z całej siły.
Ostatnią rzeczą, którą usłyszał, nim wessała go moc teleportera, był
stukot wielu dziesiątek racic na schodach, wzmocniony szczękiem
oręża.
Chwilę później świerszcze podjęły pieśń, znów próbując udowodnić
całemu światu i sobie, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.
Kilkanaście minut później znów się okazało, że tak jednak nie jest.
 ***
Jedyna tawerna na Wyspach Plugawych nigdy jeszcze nie gościła
tylu zacnych, wspaniałych ludzi z wielu stron świata. Na honorowym
miejscu zasiadał hrabia Grun Truviera, którego z tej okazji
przywiązano do krzesła barwnymi wstęgami. Obok niego siedziało
trzech pirackich oficerów – Mandragora pogryzający jęczący cicho
korzeń, Julia w wieczorowej sukni i Grzmot, któremu dla
podniesienia rangi chwili zaaplikowano knebel z batystu. Zaproszony
został również Dravistan Hrug jako przedstawiciel Travlanii oraz
Baobab, reprezentujący związki tego świata z kilkoma innymi. Na
osobnej ławie zasiadali Jedynka, Dwójka i Trójka, a z ustawionej
w kącie beczki wyglądał z zaciekawieniem jeden z potomków
Drobiazga oraz Dyszelka. Apolinary, zwany Księgożujem, co chwila
z szelestem wygładzał szaty w nadziei, że wszyscy zwrócą uwagę na
ponaszywane srebrne i złote symbole okultystyczne. Na zewnątrz
trwały zaciekłe zmagania o miejsce przy okienkach, w których co
chwila dochodziło do użycia przemocy.
Uwaga wszystkich skupiała się jednakże na Seamusie Riksvennenie,
byłym nawigatorze „Błędnego Rycerza”, a teraz gubernatorze
St. Naarten oraz Wysp Rozpustnych, który od kilku minut nie
przestawiał kręcić głową.
– Ja pierdolę… – bąknął w końcu.
– Seamus, słownictwo ci zubożało. – Roland zniecierpliwił się.
– Słuchaj, to jakieś jaja są czy co? – Były nawigator spojrzał na
kapitana z desperacką nadzieją w oczach. – Taki dowcip chciałeś mi
zrobić, tak? Wspaniały. Naprawdę doceniam wasze starania. Czuję się
o wiele lepiej. Możecie mnie już przerzucić z powrotem do
St. Naarten?
– Nie, dopóki…
– Do stu tysięcy oparszywiałych księgowych, o moje miasto biją się
właśnie diabły z liczykrupami! – Seamus zerwał się z krzesła
z zaciśniętymi pięściami. – Jedni i drudzy panoszą się po ulicach,
przejmują firmy i instytucje, Visslandia wprowadza okręty na redę
i buntuje Orrh, Piekło uzbraja oddziały na zewnętrznych wyspach,
a moje biurko ugina się od pieprzonych petycji i żądań! Nie ma ani
jednego urzędnika, który by nie siedział choć w jednej kieszeni, a co
sprytniejsi siedzą w obu! Wszystko się wali i wymyka spod kontroli,
a wy mnie ściągacie tutaj na jakąś szopkę?
Na zewnątrz buchnęły płomienie, co oznaczało, że władzę nad
okienkiem zyskał chwilowo Ognik. Roland wpatrywał się w byłego
nawigatora z politowaniem.
– Czy ty zwróciłeś może uwagę na to, że cię porwano? – spytał
cierpliwie. – Piekło wyrwało cię z twojego pałacu w bardzo
konkretnym celu, Seamus. Diabły chciały sprowokować twoich
chopów do akcji odbicia jeńca, co sami uznaliby za akt agresji
i pretekst, by wszcząć otwartą wojnę. Dzięki naszej interwencji nie
dość, że Piekło utraciło ważny argument, to jeszcze stałeś się wolny.
Wyspy Plugawe zaś, przypomnę ci, to miejsce, w którym diabły nie są
w stanie się materializować, a Visslandczycy przypływają głównie po
ciężkie baty. Jesteś tu bezpieczny. Masz czas na przemyślenia, a przy
okazji możesz mi wyświadczyć ważną przysługę.
– Nie potrzebuję czasu na przemyślenia! – darł się czerwony na
twarzy nawigator. – Ja muszę wrócić do miasta! Muszę je chronić!
– A w jaki sposób chcesz tego dokonać? – zapytał zaciekawiony
Roland. – Przekupisz już przekupionych urzędników? Odpowiesz
pisemnie na wszystkie listy i żądania? A może nawrzeszczysz na nich?
– Mam dobrze zorganizowany wywiad – zaczął Seamus, ale kapitan
przerwał mu, unosząc mackę:
– Nawet najlepiej zorganizowany wywiad pozostaje tylko
i wyłącznie wywiadem. Tobie potrzeba okrętów i armii, Seamus.
Nawigator wypuścił powietrze z płuc i usiadł ciężko na krześle,
które zatrzeszczało pod jego ciężarem. Jedynka, Dwójka i Trójka
poderwali się z paniką, ale opanowali się i znów zasiedli, nie
spuszczając z krzesła oczu.
– No tak – wykrztusił po chwili Seamus, wpatrzony w jakieś miejsce
na podłodze. – Może i racja. Może rzeczywiście to wszystko zabrnęło
za daleko. Może czas pogodzić się z tym, że o St. Naarten trzeba
będzie walczyć. – Spojrzał bystro na Rolanda i zmarszczył brwi. –
Przypomnij mi… Co ja miałem zrobić?
– No, koronować mnie na władcę Wysp Plugawych – rzekł
z zadowoleniem pirat.
– Tylko tyle?
– Tylko.
– Dobra. – Seamus wstał z krzesła i otrzepał dłonie. O ścianę chaty
coś uderzyło, a z dachu posypało się próchno, co oznaczało, że władzę
nad okienkiem przejął Wierzbak. Gdzieś daleko darły się duchy. –
Macie jakieś… Eee… Procedury?
– Nie. Musisz improwizować. – Pirat rozsiadł się wygodnie na
swoim krześle.
– Żeśmy koronę skombinowali – bąknął Mandragora, podając
obręcz splecioną z drutu, ponadziewaną tu i ówdzie kwiatkami
z orlopdeku. – Taką skromną, na razie.
– Nada się. – Seamus wziął obręcz i podrzucił ją parokrotnie. –
Zrobię to, Roland – powiedział cicho i spojrzał na pirata wymownie. –
Ale będę chciał czegoś w zamian.
Kapitan pokiwał głową.
– Myślałem, że Skellenberczycy robią wszystko w imię idei –
szepnął.
– A ja myślałem, że Visslandczycy nie zawierają przyjaźni – rzekł
Seamus i uśmiechnął się lekko. – Wiesz, czego będę chciał?
– Wiem.
– Będziesz pamiętał?
– Będę.
– Dobra. – Seamus podrzucił zaimprowizowaną koronę i nałożył ją
piratowi na głowę. – Korzystając ze swych uprawnień jako gubernator
oraz pierwszy obywatel St. Naarten oraz Wysp Rozpustnych, mianuję
ciebie, Rolandzie Wywijasie, królem Wysp Plugawych. Rządź mądrze,
pij z umiarem i nie wypieprz się, jak będziesz wstawał. To wszystko?
– Nie. – Szeroko uśmiechnięty kapitan wskazał mu stół i ułożone
tam papiery. – Podpisz każdy w dwóch miejscach. Oryginał dla ciebie,
ja biorę kopie.
Nawigator ujął pióro i przez moment studiował dokumenty, po
czym zaczął stawiać podpisy. Jedynka, Dwójka i Trójka marszczyli
brwi, jakby nagle zaczęli czegoś żałować. Baobab posapywał
i wydłubywał sobie coś żywego z nosa. Julia ocierał chusteczką kąciki
oczu.
– Gotowe – oznajmił Seamus. – Jesteś chyba królem.
– Zajebiście. – Roland rozpromienił się i spojrzał na trzech matów.
– No, na co czekacie, patałachy? Dawajcie prezenty!
Mandragora spojrzał niepewnie na Julię i na Grzmota, ale odnalazł
w ich oczach jedynie narastającą panikę.
– Eee… Dary? – bąknął. – Myśmy… eee… Chyba się nie
przygotowali, bo… eee… Ostatnio tyle roboty było…
– Pan kapitan rzadko królem zostaje i całkiem żeśmy o etykiecie
zapomnieli – dodał drżącym głosem Julia.
Hrug schował się za plecami Truviery, Jedynka, Dwójka i Trójka
nasunęli nisko czapy na oczy, a Księgożuj udawał, że popadł
w skrajną zadumę. Jedynie Baobab zreflektował się w porę
i wyciągnął ku dowódcy dłoń, w której zaciskał wywleczoną z nosa,
wijącą się istotę.
– Banda niewdzięcznych drani! – zasyczał Roland i wzniósł macki,
drżące i napięte niczym dwie kobry. – Chcecie poznać rozmiary
królewskiego gniewu?
W tawernie i na zewnątrz zapadła cisza tak głęboka, że słychać było
odległe wrzaski rozżalonych duchów.
– No co wy, chłopaki – oznajmił Wywijas radośnie i poprawił
koronę. – Tylko żartowałem. Poświętujemy?
Od wiwatów zatrząsł się dach.

***
Nawet gdyby załoga Rolanda w istocie pomyślała o prezentach,
przypuszczalnie nie zdążyłaby ich znaleźć ani kupić, gdyż podeszła
bardzo poważnie do organizacji uroczystości koronacyjnych. Zaraz po
wyjściu z tawerny Wywijasa powitała tryumfalna, ognista salwa
z osiemnastu dział „Chaosu” i potok elokwencji Grzmota:
–
Wiepanwypadałobywypalićzdwudziestujedenależeśmykilkawywalilikurwadowod
Kapitan, który popadł w wyjątkowo dobrotliwy nastrój, zajął się
pocieszaniem chlipiącego artylerzysty i minęła dłuższa chwila, nim
zauważył resztę przygotowanych atrakcji.
 – Ściągali tyle rzeczy, że zacząłem się bać o teleporter – rzekł
Księgożuj. – Sam Iversinn w swoich memuarach opisuje konsekwencje
przeciążenia tunelu przestrzennego…
Roland nie wysłuchał wykładu do końca. Porwał archiwistę
mackami, przytulił do królewskiej piersi i wycałował siarczyście. Tak
samo potraktował Ognika szykującego się do zapalenia ognisk,
Melona i Dupochlasta, którzy uzbrojeni po zęby strzegli beczek,
i Wierzbaka, mającego pieczę nad gromadką sprowadzonych
z różnych stron świata, należycie rozchichotanych dziewcząt. Nie
pominął Smyrga, który sam wskoczył mu w ramiona. Musnął ustami
zimny policzek Berbelucha, zanurzył twarz w dekolt Julii i z głośnym
cmoknięciem ucałował Mandragorę. Przygarnął do serca Łopiana,
otrzepał się z mchu i wpadł w objęcia Hruga, który wedle przykazań
własnej kultury kazał się ucałować siedmiokrotnie w różne części
twarzy. Kapitan nie zawahał się nawet przed Baobabem, który
w odpowiedzi odśpiewał mu pieśń w rodzimym narzeczu, aż
zaintrygowane duchy zaczęły łomotać astralnymi głowami
w kamienie. Szczególnie wylewnie potraktował Ropucha stojącego
w białej koszuli przed zastawionymi suto stołami.
– Ciekawe, jak by się wszystko potoczyło, gdybyś kiedyś nie
postanowił ugościć mnie po królewsku – rzekł z uśmiechem. – I to
dwa razy. Gdyby nie ty, nigdy nie wpadłbym na ten pomysł
z koronacją. Serio mówię, chłopie. – W końcu Roland zostawił
zarumienionego, wzruszonego Ropucha, obdzielił czułościami
Rozbryzga, wytarł twarz i wrzasnął: – Niech żyje król! Teraz,
chłopaki, zabalujemy!
I tak też się stało. Starannie ułożone ogniska buchnęły płomieniami
i noc stała się dniem. Miejscowa kapela pod kierownictwem Dwójki
albo Trójki złapała za smyczki i zagrała skoczną melodię, piraci
odszpuntowali beczki i rozpoczęli dziką hulankę. Tubylcy przyglądali
się tańcującym gościom najpierw z obawą, a potem z narastającym
zaciekawieniem, by w końcu nieśmiało podejść bliżej. Zauważył to
Julia, który zaprosił do tańca dzieci. Te utworzyły korowód, co
momentalnie skruszyło resztki barier. Mimo ostrych, pełnych
przerażenia, alarmujących syknięć Jedynki, który postanowił do
końca bronić czystości etnicznej Wichruny, mieszkańcy bez wahania
przyłączyli się do pierwszych w dziejach Wysp Plugawych
uroczystości koronacyjnych.
Zabawa trwała do rana. Wino i piwo lały się strumieniami,
dziewczęta piszczały, piraci strzelali do wyrzucanych w powietrze
talerzy, fechtowali się na stołach i skakali nad ogniem. Hrug kłaniał
się damom i wściekał się, gdy te znikały, porwane przez innego
tancerza, nim dokończył ukłon. Baobab latał nad bawiącymi się
i obrzygiwał ich kolorową, mieniącą się ektoplazmą, Wierzbak ścigał
Ognika, który próbował ugotować sobie ośmiornicę, Mandragora
śpiewał ponure hymny. W miejscu, gdzie padł pijany jak bela Łopian,
pięła się winorośl. Przerażone owce włóczyły się wzdłuż brzegów
i beczały z rozpaczą, nad ich łbami śmigały zaniepokojone duchy,
które postanowiły uciec na sąsiednie wyspy.
Było już grubo po północy, gdy Roland dopił swoje wino, dojadł
kurczaka, wytarł dłonie i wrócił do tawerny, gdzie nadal leżały
wszystkie jego dokumenty. Przyjrzał się im uważnie w blasku świecy,
wsunął w skórzany rulon i odetchnął ciężko.
Wtedy zauważył Seamusa.
– Nie pocałowałeś mnie – powiedział nawigator, który siedział
z pustym kubkiem pod ścianą, tuż obok beczki z podgotowaną,
pojękującą cicho ośmiornicą i krzesłem z zapomnianym, nadąsanym
Truvierą. Żółty odcień jego cery wydawał się zanikać, zastąpiony
zdrowym, pirackim rumieńcem.
– Zaraz mogę nadrobić zaległości – oznajmił Roland. – Nie
wiedziałem, że taki z ciebie zazdrośnik.
– Wolałbym, szczerze powiedziawszy, pogadać, Wasza Wysokość.
– Ja też, Seamus – rzekł pirat. – Nie masz pojęcia jak bardzo. Ale
najpierw muszę dopełnić wszystkich formalności.
– Czyli?
– O tym to akurat rozmawiać nie chcę.
W progu tawerny zamajaczył ogromny Baobab, poważny niczym
pomór.
– Zaraz wracamy – rzucił Roland przez ramię i wraz z szamanem
wyruszyli w stronę zatoki, w której kotwiczył „Chaos”.
 Epilog

„Każdemu diabłu, który w mojej przytomności wychyli łeb z pentagramu,

osobiście rzeczony łeb urwę i przyszyję pod ogonem”.

Zdanie dopisane odręcznie przez Rolanda Wywijasa pod protokołem objęcia

władzy na Wyspach Plugawych

Wormancjusz, stojący przy tablicy zapisanej wzorami i schematami,

unosił właśnie wskaźnik, by przejść do kolejnego etapu prezentacji,
gdy drzwi do sali stanęły otworem, a do środka wparował Roland.
Zaskoczone diabły odwróciły się jak na komendę, a wtedy pirat ściął
pierwszemu głowę zamaszystym ciosem kordelasa, drugiemu złamał
kark macką, a trzeciego poderwał z fotela i wbił w sufit. Starcie
trwało zaledwie kilka sekund. Potem do sali wślizgnął się Baobab,
obdarzył Wormancjusza mrocznym uśmiechem i delikatnie, cicho
zamknął drzwi.
Diabeł patrzył nieruchomo, jak Roland rozsupłuje skórzany rulon
i wydobywa z niego szereg dokumentów.
– Rozwiązanie kontraktu przez cyrografobiorcę jest niemożliwe do
czasu jego fizycznego zgonu – odczytał piekłokracie właściwy ustęp
swej umowy. – Jedną z sytuacji, w których kontrakty przestają
obowiązywać, jest wyniesienie cyrografobiorcy do pozycji głowy
niepodległego państwa, który to casus szczegółowo opisuje załącznik
12c. – Pirat przekartkował kontrakt. Z ust roześmianego Baobaba
sączył się dym. – Cyrografobiorca, by udowodnić, iż został głową
państwa, musi przedstawić następujące dokumenty – Roland czytał
z emfazą. – Po pierwsze, poświadczenie, iż pochodzi ze szlacheckiego
rodu i dysponuje prawami do latyfundiów o łącznych rozmiarach
przekraczających obszar, którego władcą ma zostać.
 – Jeśli myślisz, że wezmę coś takiego na wiarę… – zaczął
Wormancjusz, ale Wywijas zbył go machnięciem dłoni.
– Ależ skąd! Proszę bardzo, tutaj masz wszystko szczegółowo
rozpisane, razem z aktami własności, wypisami z rozporządzeń,
tabelkami i innymi takimi, a całość firmowana jest podpisem mego
taty. O, nawet kwiatek dorysował. Co tam dalej… O, mam. Po drugie,
cyrografobiorca musi przedstawić oświadczenie reprezentacji
przyszłych poddanych, potwierdzające, iż nie sprzeciwiają się jego
władzy, ale nakładają na niego obywatelskie obowiązki.
– Których musi być minimum dwanaście – zastrzegł suchym głosem
diabeł.
– Mam piętnaście. Było szesnaście, ale trzeba było wykreślić
szerzenie kultury. I jeszcze jedno, prawda? O, mam. Po trzecie,
cyrografobiorca musi zostać koronowany przez udzielnego władcę
innego państwa, z którym nie jest w żadnym stopniu spokrewniony.
Przeczytaj sobie, oto protokół podpisany przez Seamusa Riksvennena.
Po raz pierwszy od początku ich znajomości na zmaltretowanym
nieco obliczu Wormancjusza pojawiły się emocje, najpierw lekkie
rozdrażnienie, a potem coraz większe rozbawienie.
– Jeśli sądzisz, że uszanuję… – zaczął, ale Roland znów mu
przerwał:
– Nie. Wiem, że tego nie zrobisz. Dlatego też wysłałem kopie
wszystkich tych dokumentów do waszego głównego archiwum wraz
z rozwiązaniem kontraktu własnego oraz – co przysługuje mi
w ramach przywilejów wymienionych w załączniku 25a –
osiemdziesięciu trzech służących mi ludzi. Ty, Wormancjusz, jesteś
zbyt spaczony nienawiścią, by cię brać pod uwagę. Dlatego też
ostrzegam cię oficjalnie. Mój kontrakt został rozwiązany i możesz
mnie niniejszym pocałować w dupę, ale jeśli zbliżysz się, by to zrobić,
rozszarpię cię na strzępy.
Wzrok Rolanda przesunął się na ekran, na którym ostatnio widział
eskadrę okrętów swego ojczyma. Tym razem przedstawiał on dymiące
zgliszcza kilku budynków oraz dziesiątki poczerniałych, spalonych
drzew, między którymi snuli się oszołomieni ludzie. Pirat dopiero po
chwili uświadomił sobie, że spogląda na Zielony Port.
 Krew w jego żyłach zamieniła się w lód. Zacisnął powieki, a potem
spojrzał w tryumfujące, roześmiane oczy diabła.
– Czcze pogróżki – oznajmił Wormancjusz. – Czcze i nikomu
niepotrzebne. Jesteś tylko pionkiem, Rolandzie. Pionkiem
użytecznym, przyznaję, bo gdybyś nie wezwał wczorajszej nocy
Anielskiego Bractwa na pomoc, moglibyśmy nigdy nie doczekać się
pretekstu do rozpoczęcia wojny. Porwanie gubernatora celem
sprowokowania reakcji St. Naarten było cwanym fortelem, ale mogło
nie zadziałać. Tymczasem wczoraj zostaliśmy zaatakowani przez
Visslandię! Wyobrażasz to sobie? Mogliśmy dziś oficjalnie oskarżyć
St. Naarten o to, że pozwala obcym państwom na łamanie
neutralności, oskarżyć miasto o niewydolność, tym bardziej że
gubernator, wyobraź sobie, zaginął, i w efekcie roztoczyć nad
miastem opiekę. St. Naarten jest od dziś oficjalnie częścią Piekła.
Chcesz zapoznać się z memorandum w tej sprawie?
Rolandowi zrobiło się czarno przed oczami.
– Masz rację – wychrypiał. – To tylko czcze pogróżki. Tak czcze, że
aż wstyd. Nie dziwię się, że nie chcesz mnie wziąć na poważnie.
Jego macki oplotły szyję Wormancjusza i zacisnęły się na niej
z potworną siłą. Diabeł usiłował się zaśmiać, zadrwić z wysiłków
pirata, ale wtedy Baobab wskoczył na stół z chyżością lamparta
i rozszarpał mu twarz.
Diabeł był nieludzko silny i żywotny ponad miarę, ale nie był
w stanie przeciwstawić się furii obu kompanów. Nikt nie dokonałby
takiej sztuki.
– Dość – szepnął ochryple Roland, spoglądając na diable zwłoki,
dziwnie drobne i skurczone. – Dość, Baobab. Odnajdźmy Skorupa
i wracajmy. Trzeba się naradzić z Seamusem.

Kapitan Roland Wywijas powróci w powieści

Zaułki St. Naarten.
 Spis treści

Rozdział pierwszy
Rozdział drugi
Rozdział trzeci
Rozdział czwarty
Rozdział piąty
Rozdział szósty
Rozdział siódmy
Rozdział ósmy
Rozdział dziewiąty
Rozdział dziesiąty
Rozdział jedenasty
Rozdział dwunasty
Rozdział trzynasty
Rozdział czternasty
Epilog