Jovan Dučić je bio srpski pesnik, pisac i diplomata.

Jovanova majka bila je Joka koja se prvi put

udala za Šćepana Glogovca sa kojim je imala sina Rista i kćer Soku (Risto će biti taj koji će svom
polubratu Jovanu omogućiti školovanje). Drugi put se Joka udala za Andriju Dučića iz Podglivlja
sa kojim je rodila kćer Milu i sina Jovana. Dučićev otac Andrija bio je trgovac. Poginuo je u
Hercegovačkom ustanku 1875. godine, a sahranjen u Dubrovniku. Jovan Dučić je pohađao
osnovnu školu u svom rodnom mjestu. Kada se porodica preselila u Mostar, upisuje trgovačku
školu. Učiteljsku školu pohađa u Sarajevu 1890—1891. godine i Somboru gde maturira 1893.
Učiteljevao je kratko vreme po raznim mestima, između ostalog u Bijeljini, odakle su ga
austrougarske vlasti proterale zbog patriotskih pesama. Zbog njih Jovan Dučić biva stavljen pod
istragu, a zatim, u maju 1894. godine, vlasti ga protjeruju iz grada. Odmah nakon progonstva,
pesnik nije mogao naći učiteljsku službu gotovo nigde, pa se zapošljava u manastirskoj školi u
Žitomisliću. Kao učitelj Jovan radi u Mostaru od 1895. do 1899. U društvu sa Šantićem stvorio je
književni krug i pokrenuo časopis Zora. Poslednje godine boravka u Mostaru, zajedno sa
prijateljem i piscem Svetozarom Ćorovićem, uhapšen je i otpušten sa posla. Iste godine Jovan
Dučić odlazi na studije u Ženevu, na Filozofsko-sociološki fakultet. Proveo je skoro deset godina
na strani, najviše u Ženevi i Parizu. Za to vreme održava veze sa prijateljima piscima iz Mostara,
upoznaje Skerlića u Parizu. Na ženevskom univerzitetu je svršio prava i potom se vratio u Srbiju.
Godine 1907. u Ministarstvu inostranih dela Srbije dobija službu pisara. Od 1910. je u
diplomatskoj službi. Te godine postavljen je za atašea u poslanstvu u Carigradu, a iste godine
prelazi na isti položaj u Sofiji. Od 1912. do 1927. Jovan Dučić službuje kao sekretar, ataše, a
potom kao otpravnik poslova u poslanstvima u Rimu, Atini, Madridu i Kairu (1926 — 1927), kao i
delegat u Ženevi u Društvu naroda. Potom je privremeno penzionisan. Dve godine kasnije Jovan
je vraćen na mesto otpravnika poslova poslanstva u Kairu. Biran je za dopisnog člana Srpske
kraljevske akademije, a za redovnog člana izabran je 1931. Sledeće godine postavljen je za
poslanika u Budimpešti. Od 1933. do 1941. prvo je poslanik u Rimu, potom u Bukureštu, a do
raspada Jugoslavije poslanik je u Madridu. U doba invazije i kasnije okupacije Jugoslavije 1941.
godine Dučić je bio opunomoćeni poslanik kraljevine Jugoslavije u Madridu. Pošto je Španija
priznala NDH, time prekinuvši diplomatske odnose s Jugoslavijom, u junu 1941. Jovan se
povukao u neutralnu Portugaliju, u Lisabon odakle je, u avgustu iste godine otišao u SAD u grad
Geri, Indijana, gde je živeo njegov rođak Mihajlo. Od tada do svoje smrti dve godine kasnije,
vodio je organizaciju u Ilinoisu (čiji je osnivač Mihajlo Pupin 1914. godine), koja predstavlja srpsku
dijasporu u Americi. Za to vreme pisao je pesme, političke brošure i novinske članke pogođen
razvojem situacije u Jugoslaviji i stradanjem srpskog naroda, osuđivao je genocid nad Srbima koji
je vršila hrvatska ustaška vlada. Jovan Dučić umro je 7. aprila 1943. u Geriju. Njegovi posmrtni
ostaci preneseni su iste godine u portu srpskog manastira Svetog Save u Libertivilu, SAD.
Njegova želja je bila da ga sahrane u njegovom rodnom Trebinju. Ova poslednja želja pesnika
ispunjena je 22. oktobra 2000. Prvu zbirku pesama Jovan Dučić objavio je u Mostaru 1901. u
izdanju mostarske Zore, zatim drugu u Beogradu 1908. u izdanju Srpske književne zadruge, kao i
dve knjige u sopstvenom izdanju, stihovi i pesme u prozi – Plave legende i Pesme. Najpoznatije
pesme su mu: Pesma ženi, Jablanovi, Zalazak sunca, Refren, Susret, Poezija, Ljubav. Pisao je dosta
i u prozi: nekoliko literarnih eseja i studija o piscima, Blago cara Radovana i pesnička pisma iz
Švajcarske, Grčke, Španije itd.