T: Juliusz Słowacki zawsze drugi wśród romantyków?

Biografia Juliusza Słowackiego

Juliusz Słowacki (1809-1849) urodził się w rodzinie o tradycjach inteligenckich. Jego matka Salomea
prowadziła w Wilnie salon literacki, ojciec był profesorem teorii i historii literatury na Uniwersytecie
Wileńskim, a ojczym August Becu – profesorem medycyny. Poeta kształcił się w liceum w Krzemieńcu
na Wołyniu. Studiował prawo na Uniwersytecie Wileńskim. W latach 1829-1831 pracował w
Warszawie jako prawnik.
Debiut Słowackiego tzn. wiersze tyrtejskie przypada na okres powstania listopadowego. W liryce
emigracyjnej, od 1832r., poeta rozważał przyczyny klęski powstania i analizował charakter narodowy
Polaków. Poezję osobistą Słowackiego cechują skłonność do melancholii i ironii oraz obecność postaci
indywidualisty pozbawionego ojczyzny i bliskich. Pod koniec życia pod wpływem Andrzeja
Towiańskiego, poeta w swym światopoglądzie i twórczości zbliżył się do mistycyzmu. Słowacki
uprawiał takie gatunki poetyckie, jak: hymn, pieśń, list poetycki, powieść poetycka, poemat
dygresyjny, poemat, poetycki traktat filozoficzny.

Pierwszą zagraniczną podróż Słowacki odbył w 1831r. z Warszawy do Londynu z misją dyplomatyczną
rządu powstańczego. Do kraju już nie wrócił i od 1832r. prowadził życie wędrowca. Początkowo
mieszkał w Paryżu. Od końca 1832r. przez ponad trzy lata przebywał nad Jeziorem Genewskim, a
następnie we Włoszech (1836r.), gdzie zaprzyjaźnił się z Zygmuntem Krasińskim. Obył trwającą rok
podróż do Grecji, Egiptu, Palestyny, Libanu i Syrii (1836-1837), potem prawie dwa lata spędził we
Florencji. Ostatnie dziesięć lat życia poeta mieszkał w Paryżu. W 1848r. już ciężko chory, pośpieszył
do Poznania na wieść o wybuchu powstania antypruskiego podczas Wiosny Ludów. Zmarł w Paryżu i
został pochowany na cmentarzu Montmartre. W 1927r. jego prochy przewieziono do kraju i złożono
obok Mickiewicza w krypcie na Wawelu.
 Juliusz Słowacki „Rozłączenie”
Symbol, który sugeruje, że wiersz jest listem: „Pomiędzy nami lata biały jest gołąb smutku I nosi
ciągłe wieści.”

Bohaterów łączy pamięć o drugiej osobie, znajomość przyzwyczajeń i zachowań drugiej osoby. Różni
zaś inne miejsce pobytu, a co za tym idzie – spojrzenie na rzeczywistość.

Wiersz wyraźnie dzieli się na dwie kontrastujące ze sobą części. W pierwszej z nich poeta sięgając do
własnej pamięci odtwarza obraz ukochanej osoby. Podkreśla on swoją dokładną znajomość
obyczajów, charakteru matki, a także otaczającej ją topografii. W każdej z trzech strof, które opisują
zachowanie adresatki, powtarza się zatem słowo „wiem”
W przeciwieństwie do podmiotu tekstu, jego adresatka nie może posłużyć się własną pamięcią,
ponieważ nigdy nie była w miejscu, w którym obecnie przebywa poeta. Musi zatem użyć własnej
wyobraźni, aby stworzyć obraz ukochanej osoby.
Opisywany tu świat traci rysy realne i powstaje niejako na oczach odbiorcy.
Rozstanie jest stanem ostatecznym

Kreacjonizm – postawa estetyczna będąca odwrotnością postulatu odwzorowywania, imitowania

rzeczywistości. Kreacjonizm zakłada, że dzieło sztuki jest wytworem wyobraźn, intuicji i uczucia,a
artysta dzięki swojemu talentowi może w sztuce – niczym Bóg – stwarzać nowe światy.

In statu nascendi – „w trakcie stawania się”. To łacińskie sformułowanie pierwotnie używane

w przyrodoznawstwie, przyjęło się w humanistyce na określenie uchwycenia przez artystę momentu
przemiany jakiegoś zjawiska.

Kreacjonizm poety polega na tym, że tworzy on swój świat, posiada niezwykłą intuicję.

Adresatką wypowiedzi osoby mówiącej jest najprawdopodobniej ukochana matka Juliusza

Słowackiego. Łączy go z nią bardzo silna więź, gdyż osoba mówiąca wyczuwa nastroje oraz uczucia.
Ponadto ukochana jest przedstawiona jako osoba niezwykle wrażliwa, uczuciowa, a przy tym
nieszczęśliwa w tej rozłące.