ΙΔΡΥΤΗ!
- ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Χ Α Λ Κ Ι Ζ
E T O Z A .
Α Ρ ΙΘ Μ Ο Σ
Φ Υ Λ Λ Ο Υ 7 \\ ΑΝΔΡΕΑΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΕΨΕδΣ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΙΣ
Σ τ ις 2 0 Ι ο υ λ ί ο υ πήραμε πάρα κάτω γράμμα I
Χ α λ κ ίδ α 17-7-42
Κύριε Διευθυντά,
Σ τό τελ ε υ τ α ίο φύλλο του περιοδικού καί σ υ γ κ ε ­
κριμένα στή στήλη της αλληλογραφίας, σ τα μ ά τη σ α
πάνω ά π ό ' μιά^’ όλ ιγ όλ ογ η ΐ ά π ά ν τη σ η — κριτική σας,
άναφερόμενη σ έ κάποιο ποίημα, πού ό κ. Τ. Φοίφας
είχ ε προφανώς ^άποστείλει στή σ ύν τα ξη τού π εριο­
δικού σ α ς γιά έ λ εγ χ ο καί δημοσίευση.
Δέν είχ α ποτέ τήν εύχαρίστηση νά διαβάσω το
ποίημα τούτο γιά νά τό έκτιμήσω άνάλογα μέ τήν
ά ξία του, δπως δέν έχω καί τήν εύχαρίστηση νά
γνω ρίζω καί τό δημιουργό του. Τό τελ ευ τα ίο τούτο
τονίζω, γ ιά νά μή νομισθή πώς, γράφοντάς σ α ς δέν
ώθοϋμαι άπό όγ ν ά άντικειμενικά έλατήρια ή π ώ ς ή
ύπαρξη κά ποιας γνωριμίας μοϋ σ τερ εί τις προϋπο­
θ έ σ ε ις καί τις δυνατότητες τής άντικειμενικής κρί­
σης. Κάτι τέτοιο όμολογουμένω ς δέ θά τα ν τιμητικό
γ ιά μένα.
'Ήδη, κ. Διευθυντά, θά έπιθυμοϋσα νά σ ά ς ζη­
τήσω κάποια έξήγηση σ χ ετικ ά μέ τή δικαιολογία
πάνω στήν όποια σ τηρίζετε τήν άπόρριψη τού εν
λόγ ω ποιήματος, έξήγηση πού σάν πνευματικός άν­
θ ρ ω π ος— καί ώ ς τέτοιον ά σ φ αλώ ς σ α ς συν ισ τά τό
περιοδικό σ α ς — θά δεχθή τε νά μοϋ δώ σ ετε.
Λέτε π ώ ς τό ποίημα είναι υποκειμενικό.
’Ε ρ ω τώ κι’ έγώ μέ τή σειρά μου, τί ένν οεΐτε λ έ ­
γοντας π ώ ς ένα ποίημα εΐναι υπ ο κ ειμ εν ικ ό ; Μήπως
τυχόν δτι εΐναι σ ο υ ρ εα λ ισ τ ικ ό ; ’Αλλά τότε γιατί νά
μή δ η μ οσ ιεύετα ι; Μήπως παύει νά εΐναι ποίημα καί
μ ά λ ισ τα ποίημα πού μπορεί νά έχη άντικειμενική
ά ξ ί α ; Μήπως δέν εΐναι Τέχνη ό σ ο υ ρ ε α λ ισ μ ό ς;
Μήπως ένα σωρό ά π’ τούς ά ξιολογώ τερους νέους
ποιητές μας δέν έμφανίζουν κα τα κ ά θ α ρ ες σ ουρ εα λι­
στικές ρ ο π ές; Κι’ δμως δέν παύουν γιαυτό νά θαυ-
μάζουνται καί νά άγαπώ νται άπό όλόκληρη τή σ ύ γ ­
χρονη έλληνική πνευματική κοινωνία καί νά τιμών-
ται μ’ , ένα σωρό ξέν ες κριτικές.
Δέν άναφέρομαι τή στιγμή αύτή, κ. Διευθυντά,
σ τό άν κά να τε καλά ή δχι νά μή δημοσιεύσετε τό
ποίημα τού κυρίου, άλλά ή κα τάπληξη πού δοκί­
μασα διαβάζοντας τήν άπάντησή σ α ς μέ ώδήγησε
σ έ πλα τύ τερ ες σκέψεις.
Μήπως τυχόν λέγ ο ν τα ς πώ ς ένα ποίημα είναι
ύποκειμενικό ένν οεΐτε π ώ ς άναφέρεται σ έ άπολύτως
ύποκειμενικούς στο χα σμο ύς, πού έχουν ά ξία μόνο
νιά κείνον πού τούς κ ά ν ει—γιατί λίγοι σκέπτονται
έ τ σ ι - ή π ώ ς πηγάζει ά π’ τά βάθη τ ή ς σφαίρας τού
in. ΖΩΗΤΟΙ | Ο Κ Τ Ο Β Ρ Ι Ο Ζ 1 » 4 2
άπολύτως άτομικοϋ ή τέλ ος δτι έχει πολύ π ρ ο σ ω ­
πικό χαρακτήρα στή μορφή ή τήν ο ύ σ ία ;
Μά τότε, κ. Διευθυντά, π ώ ς συμβαίνει νά θ ε ω ­
ρείτε ώς έξα ιρ ετικά σ υ σ τα τικ ό σ το ιχείο γιά τό
συνεργάτη σ α ς κ. Μ. Κούκ, τό γ εγ ονό ς π ώ ς ύπήρξε
κάποτε γνώριμος τού άλησμόνητου Καβάφη, ποιητοϋ
δηλαδή πού φαίνεται π ώ ς καί σ ε ί ς άναγνω ρίζετε
τήν άξία, ό όποιος δμως ποιητής σ ’ όλόκληρο τό
καλλιτεχνικό του έργο έχει διοχετεύσει τόση π ο σ ό ­
τητα άκρατου ύποκειμενισμοϋ, δσο πολλοί, έλάχι-
σ τ ο ι—ί σ ω ς κ α ν ε ίς— στήν Ιστορία τής νεοελληνικής
λογοτεχνία ς;
Ά λ λ ά καί κάτι ά λ λ ο :
Τί θ έ λ ε τ ε νά εΐναι ένα ποίημα . . . άντικειμενικό;
’Αλλοίμονο άν είχα μ ε τήν ά ξίω σ η ά π ’ τήν Τέχνη
νά περιβληθή κι' αύτή τό μανδύα τού άντικειμενι-
σμού, άπ’ τήν Τέχνη πού εΐναι μιά ά ποκρυστάλλω ση
τών πιό βαθειών, τών πιό κρυφών, τών πιό έσωτερι-
κών κ α τ α σ τ ά σ ε ω ν τής ψυχικής μας ύπ ό στα σ ης κ α τ α ­
σ τά σ ε ω ν π ο ύ - π ρ ο ς θ ε ο ύ κ. Δ ιευ θ υ ν τά — εΐναι δ υ ­
νατόν νά δώσουμε ά ντικειμ εν ικά ; θ ά τις ζημιώ­
ναμε· τί λ έ ω θά τις κα κοπ οιούσα μ ε, θά τις
κα ταστρέφ α με. Δέ θ ά μ εν ε τότε παρά νά πούμε πώ ς
πρέπει ή τέχνη νά ύπηρετή καί ήθικές ή κοινωνικές
σκοπιμότητες, γιά νά ρίξουμε τούς φραγμούς πού
τήν χωρίζουν άπ' τις έπ ισ τή μες πού δουλεύουν σ έ
πρόσκαιρες βάρβαρες έξου σίες, νά τή κάνουμε
κι’ αύτή έπιστήμη καί νά μεταβάλουμε τήν περιοχή
της άπό πεδίο τού πιό εύγενικοΰ τρόπου έκδηλώ-
σ ε ω ς τών βαθυτέρων ψυχικών άνησυχιών, τών πιό
κρυφών μας έπιθυμιών πού άγωνίζονται νά πάρουν
κάποια συγκεκριμένη μορφή—γιατί δέν μπορούν νά
μένουν μ έσ α μας φ υλακισμένες, σ ιω π η λ έ ς— σ έ πεδίο
π^ζών λογικών άναζητήσεων καί σ το χα σμώ ν, άνικά-
νων νά έπιτύχουν τήν πνευματική μας γαλήνη, άνι-
κάνων νά μά ς μεταφέρουν στήν ποθητή κα τ ά σ τ α σ η
τής πνευματικής Νιρβάνας άπό τήν όποία σήμερα
πιό πολύ άπό κά θ ε άλλη φορά έχουμε άπόλυτη
άνάγκη.
Μ έ τιμή
Α ΓΙΣ ΑΙΓΑΙΟ Σ
Χαλκίδα
Γράψ α μ ε, στόν επιστολογράφο μας καί τον παρακα-
λοΰσαμε, άπό τήν στήλη τής άλληλογραφίας, να μα ;
κάμχΐ τήν τιμή νά μάς γνωρίση τό πραγματικό του ονομα,
— τό όποιον καί θ ά κρατούσαμε μακριά τής δ η μ ο σ ιό τη το,,
— γιά νά τού απαντούσαμε στό πάρα πάνω γραμμα του.

2 «ΕΥΒΟΊ-ΚΑ
Ό χ. Ά γ ι ς Α ίγα ΐος, ομω ς, ετήρησε, μέχρι τής στιγμής,
σιγή ψαριοΰ.
Ό ε π ι σ τ ο λ ο γ ρ ά φ ο ς μας, λοιπόν, δεν καταδέχεται νά
μας σ υ σ τη θ ή . Καταδέχεται τις σελίδες μας, ζητεί ιήν φ ι ­
λοξενία μας, κατι περισσότερο : μας ζητεί εξηγήσεις, για
την κρίσι μας, στέκεται τιμητής . . . και τών αδυνάτων
ύποστηρικτής, αλλά εννοεί νά μή β γ ά λ η την μάσκα του'
παληά ελληνική άρρώστεια : ελλειψι θάρρους γνώμ ης. Καί
υπάρχουν, τέτοιες π εριπ τώ σ εις, πού έχει κάνεις λόγους νά
μήν εμφανίζεται εις τήν δημοσιότιιτα με τό δνομά του.
Ή καλή πίστις, ομ ω ς, επιβάλλει δταν κάνεις σιέλνει κάτι
σε ένα όπο ιοδήπ οιε φΰλλο, για νά δ η μ ο σ ιευ θ ή μέ ψ ευ δ ώ ­
νυμο νά στέλνη χωριστά δυο λόγια μέ τ“ δνομά του.
Μ πορούσαμε, λοιπόν, κ ι’ εμείς, μέ τήν σειρά μας, νά
πετάξουμε τό γράμμα τοΰ κ. Αιγαίου στο γνωστό καλάθι
και νά τον ά φήσουμε νά περιμένω— μέ τή μάσκα φορεμένη.
Τ ά « Ε ΰβ οϊκ ά Γ ρ ά μ μ α τα » δμ ω ς, σάν πνευματικό όρ­
γανό, και ό ύπογραφόμενος, ω ς ά νθρω πο ς, δεν ήμποροΰν
νά έχουν τήν νοοτροπίαν τοΰ επιστολογράφου των. Πολύ
δέ περισσότερο τήν ακαταδεξία του και τήν εριστική καί
έπ ιτιμ η τικ ή -διάθεσί του.
Μέσα, ομω ς, στο γράμμα τοΰ κ. Α’ι γαίου, διακρίνουμε
τον πνευματικόν ά νθ ρω π ο , μέ τις πλούσιες γνώσεις και μέ
τις ορθές, κατ’ αρχήν, έπι τοΰ θιγομένου θ έμα τος, αντιλή­
ψ εις του» Γ ι ’ αυτό, και παρά τήν ακαταδεξίαν του, ύπέρ-
μαχοι τής ελευθερίας τής σκέψεως και τής καλής πίστεω ς,
δημοσιεύουμε τις αντιλήψεις του καί απαντούμε σύντομα
στις απορίες του.
Ε Ν Ι Σ Χ Υ Σ ΤΕ Μ Α Σ ! ! !
Είχαμε συνηθείσει τούς συνδρομητάς καί άνα
γνώστας μας τό φύλλο νά τό δίδουμε πάντα τό
πρώτο ΙΟήμερο κάθε μηνός. Τού ’Οκτωβρίου,
δμως, τό φύλλο δεν μπορέσαμε νά τό δώσουμε
εγκαίρως. Ή σημερινή ζωή μέ τις τόσες δυσκολίες
καί άνάγκες της, μάς στερεί τών μέσων τής άπο
λύτου τακτικής έκδόσεώς μας. Οί τυπογράφοι, λ.χ.
πού έξέδιδαν τά «Εύβοϊπά Γράμματα», πιεζόμενοι
άπό τις άνάγκες τής ζωής ύποχρεώθηκαν νά αλλά­
ξουν έπάγγελιια. Κι' έτσι έμεινε μια ολόκληρη
Χαλκίδα, —μέ τόσα τυπογραφεία—πού νά μή μπορή
νά τυπώση ένα όκτασέλιδο φύλλο τον μήνα.
Στο σημείο αύτό ή έκδοσίς μας άπειλήθηκε διά
οριστικής διακοπής. Εύτυχώς ό άνθρωπος, πού
διευθύνει καί εκδίδει αύτό τό φύλλο, έχοντας επί
γνωσι τών ύποχρεώσεών του προς τούς συδρομη-
τάς του καί γενικώτερα στο εύβοϊκό κοινό, κατέ­
βαλε κάθε προσπάθεια, κι’ έφθασε μέχρι τάξει-
δίου είς ’Αθήνας καί έξέδωσε τό φύλλον έκεΐ καί
έξησφάλισε, μάλιστα, τήν άπρόσκοπτον μελλον­
τική του έκδοσι.
Τί συνεπάγονται τώρα ειδικά ταξείδια στην
’Αθήνα καί ποία ή ακρίβεια τών σημερινών έργα-
τικών στήν Πρωτεύουσα, είναι ό καθένας σε θέσι
νά τό καταλαβαίνη.
Πλέον τούτου ή έλλειψι καί ή άκρίβεια τοΰ
χαρτιού. Καί τό χειρότερο πού τόσον οί τυπογρα­
φικές, όσον καί τοΰ χαρτιού ή τιμές, δεν είναι στα­
θερές. ’Από εβδομάδα σε έβδομάδα κι’ δλο αύξά-
νονται. Γ ι’ αύτό δέν μπορεί καί ένα περιοδικό,
πού ώς έπί τό πολύ ζεΐ άπό συνδρομές, νά κανο­
νίση τις συνδρομές του οριστικά.
: ΕΥΒΟ· Ι· ΚΑ
ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
Διαμαρτύρεται δ επιστολογράφος μας γιατί ε’ί παμεν
ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ
στον νεαρόν συνεργάτην μας κ, Τ . Φ ο ί φ α , π ώ ς το π οιη-
ματάκι του ήτανε πολύ υποκειμενικό. Kui μάς κατηγορεί
— και μάλιστα δλως διόλου δικολαβικά— π ώ ς είμ αστε κόν­
Γ ιά τήν περίοδο ποΰ περνάμε ή διαπίστωση τής
τρα στήν υποκειμενική ποίησι.
«παρακμής» της έγινε φανερή λίγ α χρόνια μετά τό
Σ τ ό σημ είο αύτό ό κ. Αίγαΐος έχει, π ιθ α ν ώ ς, δίκηο.
πρώτο μισό τοΰ δεκάτου όγδοου καί όλόκληρο τό
Ε ίπ α μ ε, προ παντός καλή πίστι. Σ τ ι ς δύο εκείνες κριτικές
δ έκα το Ενατο αίώνσ, π ρ άγμα ποΰ άποδεικνύεται
γραμμές μας θ άπ ρεπ ε νά γράψουμε πώ ς τό άπορριφ θέν
καί άπό τό γεγ ο ν ό ς δτι ή- έποχή έκείνη γέννησε
ποίημ α ήτανε μιά «πολύ κακή έμμετρη ερωτική εξομολό-
τούς πιό μ εγ ά λ ο υς διανοητές τών αιώνων καί έκανε
γησ ι», τότε θ ά λέγαμε περισσότερο τήν άλήθεια. Γ ι α τ ί
τή γνωριμία τών ψηλοτέρων κορυφών τοΟ κριτικού
στήν πραγματικότητα, αύτό ήτανε, καί λυπ ούμ εθα, πού
σ το χα σμ ο ύ. Τ ό τε ή Ιδεολογία τής έποχής άποκορυ-
τό κριθέν καί ά πορριφθέν αύτό στιχούργημα, δεν τό έχουμε
φώθηκε μέ τή θεοποίησι τοΰ άτόμου. Καλλιεργήθηκε
για νά τό παραθέσουμε εδώ, νά φανή πόσο τό δίκηο τοΰ
καί έπιβλήθηκε ή άντίληψη δτι στήν κοινωνία τό
χαρακτηρισμού μας, είναι μέ τό μέρος μας. ’Αδιά φ ορο,
κύριο σ το ιχείο είναι τό άτομο καί ή κοινωνία γέ-
κ ι’ αν, λέγοντας στον αποστολέα του4 μέ λεπτότητα, πώς
νηκε γιά χάρι του. Τό άτομο μπορεί νά ένεργή δπως
ήτανε πολύ υποκειμενικό, δώ σαμε αφορμή στον κ. Αιγαίο
έκεΐνο θέλει σύμφωνα μέ τό συμφέρο του. Ό σ κ ο ­
νά βγή α π’ τό «καρτέρι του» καί μετεμ φ ιεσμ ένος, νά μάς
πός του είναι ά νώ τερος καί έπικρ α τέστερ ος άπό τό
ρίξη μέ τήν «ρέμιγκτων» No 12 καραμπίνα του, έκ τοΰ
σκοπό τής κοινωνίας. Δέν γεννήθηκε δμως έκείνη
ασφαλούς.
τήν έποχή ό άτομικισμός. ‘Απλώς δπως εϊπαμε
Αύτά, μιά για πάντα, γιά τον επιστολογράφο μας, πού
άναγνω ρίστηκε, καλλιεργήθηκε καί ά πλώθηκε ώς
αντί νά δπλιστή σαν αστακός καί νά περιμένη τό πέρα­
τά πλάτη κοσμοθεωρητικής άντίληψης. Ό άτομικι-
σμά μ α ; άπό τό ά π όρθητο «ταμπούρι του * — τήν ανωνυ­
σ μ ός σά ν κοινωνικό φανέρωμα είναι παιδί προγενε-
μίαν του— θ άπ ρεπ ε σαν πνευματικός ά νθρω πος, πού φ α ί ­
σ τέρ α ς έποχής, τής έποχής πού ή οικονομική έξέλιξη
νεται, άπό τό γράμμα του, π ώ ς είναι, ν’ άπαντήση στις
τής κοινωνίας έφερε τή διά σπα ση στήν κοινωνική
εκκλήσεις τών « Ε ύβ οϊκ ώ ν Γ ρ α μ μ ά τ ω ν * καί νά μάς ένί-
μορφή τής συντροφικότητας καί τοΟ όμαδικοϋ βίου.
σχυε μέ τήν συνεργασία του, γιά τον σχηματισμόν μιας
Ή τελ ευτα ία αύτή μορφή τής κοινωνικής συμβίωσης
δάσεως μέσα στη σημερινή πνευματική Σαχάρα.
έμ εινε πιά νοσταλγική άνάμνηση γιά τήν άνθρωπό-
Α. ΙΩ . Ζ Ω Ν Τ Ο Σ τητα πού τήν τραγούδησαν οί φιλόσοφοι καί οί
ποιητές σάν τή χρυσή έποχή τής άνθρώπινης ισ τ ο ­
ρίας (’Ησιόδου ’Έ ρ γ α καί Ή μ έρα ι στιχ. 109— 111).
Ά φ ο ΰ σ τό έπίπεδο τής ύλικής ζω ής τό πρόβλημα
τής ϋπαρξης υ σ τέρα άπό τή διά σπα ση πού είπαμε
πάρα πάνω, έγ ινε τ ελ είω ς άτομικό έπρεπε καί στήν
Ό π ω ς δήποτε γιά νά μπορέσουμε νά καλύ­ έκδήλωση τής κοινωνικής συνείδησης του άνθρώπου
ψου με τά μεγάλα έξοδα τής έκδόσεώς μας ορί­ νά πάρη τέτοιο χαρακτήρα καί έτσ ι έκδηλώθηκε.
ζουμε άπό 1-10 42 τις συνδρομές σέ χίλιες δραχμές ’Από τήν ’Α ναγέννηση δμως καί δώ θε ένώ ά λ λ α ξε
τον χρόνο. Χωρίς καί μ’ αύτό νά είμαστε βέβαιοι σ ιγ ά σ ιγ ά ή οικονομική συγκρότηση τής κοινωνίας
πώς ό άνήφορος τών εξόδων θά σταματήση καί ό ά τομικισμός έμεινε καί φανερώθηκε σάν έπιβίωση
πώς θά μπορέσουμε, τελικά μέ τις συνδρομές αυ­ Ιστορική άρνητική καί έπομένω ς σάν τέτοια άποτε-
τές, νά καλύπτουμε τις δαπάνες τής έκδόσεώς μας. λ ε ΐ νεκρό σ το ιχείο γιά τή ζωή άπό τήν όποία έπρεπε
Γιά δλα αύτά χτυπάμε δυνατά τό κουδούνι καί νά άπορριφθή. Γίνετα ι δμως τό άντίθετο. Μέ τήν
παρακαλούμε καθένα, πού έπιδοκιμάζει τήν προσ- καινούργια οικονομική άνάπτυξη τής άνθρωπότητας
πάθειά μας, νά μάς ένισχύση, στό δρόμο μας — κατορθώ νει νά διεισδύση σ ’ δλους τούς πόρους τής
δρόμον άνηφορικόν, δύσβατον μά δμως τόσον κοινωνικής ζωής καί σ ’ δλες τις μορφές τής κοινωνι­
ώραϊον. κής σ υνείδηση ς! Στήν τέχνη, στή λογοτεχνία , στήν
“ Ε Υ Β Ο ΪΚ Α Γ Ρ Α Μ Μ Α Τ Α ,. έπιστήμη, στήν ηθική κλπ. Κ ατά τή γνώμη μας ή
έπικράτηση τής έπιβίωσης αυτής βρίσκεται σέ
συνάρτηση καί όφείλεται κυρίως στήν έξαιρετική
Χ Α Λ Κ Ι Δ Α θ έση πού πήρε τό χρήμα στήν οΙκονομία τό όποιο
Π ώ ς μέ τ ρ α β ά ν ε ή ξε ν η τ ε ι έ ς κι' ή νύχΐ«.ς ! Τί π α γ ίδ α . . . μ ετέβ αλε τή μορφή καί τήν έννοια τής Ιδιοκτησίας
μοΰ στήνουν τ ’ Ακρογιάλια σου π λ α τ ε ιά κι’ ά λλαρ γινά . σ τό στά διο αύτό τοΰ πολιτισμού. Ό π α ρά γον τα ς
Π ώ ς ν ο σ τ α λ γ ώ μι’ ά γ ύ ρ ισ τη φυγή . . . Μ ακρ υ ά Χ α λ κ ίδ α ,
αύτός τής οίκονομικής ζω ής έ δ ω κ ε τό μυστικό κλειδί
άπό τ ά φ ώ τ α σου τ ά βραδυνά.
στόν κα θένα νά κρατά μέ τή μορφή μιανοΰ κομμα­
. . . Σ 'ά ξ α φ ν ο υ ς δρ ό μο υ ς ν’άνοιχτοΟν τ ’ ά χ ό ρ τ α σ τ ά μου μ ά τια τιού κίτρινου μετά λλου πολύ μικρού πού δέν έχει
κι’ ά ς μέ τ ρ ο μ ά ζο υ ν χ α λ α σ μ ο ί, φουρτο ύ νες, ά σ τ ρ α π έ ς .
καθ’ έα υτό καμμιά ά ξια ή καί ένοΟ χαρτιού, τερ ά ­
Κι' ά ς γίνη τ ό τιμόνι μου συντρίμμια καί κο μ μ ά τια
Γ α λ ή ν ε ς κι’ ώ ρ ε ς ή σ υ χ ε ς ; Δ έν μ' ά ρ εσ α ν π ο τ έ ς . σ τιες π ο σ ό τ η τες οίκονομικών άγαθών στή διάθεσί
του. Ό φεουδάρχης τοΰ Μ εσ α ίω ν α , π. χ. έπ ρ επ ε νά
ΤΩ 1 α ύ τ ή ή λ α χ τ ά ρ α 1 Νάψ8υγα μιάν έ σ π έ ρ α
Ιχ η τοΰ κόσμου τις ά ποθήκες γιά νά μπορέση νά
ποΰ Θά χτ υ π ά ν σ τ ό φρούριο ή κ α μ π ά ν ες γιορτινά,
κι’ ά ς μέ π ε τ ά ξ η — σ ίφ ο υ ν α ς —τ ή ς ν ύ χ τ α ς ή φοβέρα διατηρήση τά άπα ρα ίτητα γιά τή ζήση του, ένώ ό
σ ’ ά ξ ε ν ε ς π ο λ ι τ ε ίε ς , έ ρ μ ε ς. Νά. άνθρωπος τού 19ου αιώνα μπορούσε όποιαδήποτε
στιγμή νά έχη π ερ ισσ ότερ α κρατώντας στήν τσέπη
Θά_<ρύγω. Ό κ ό σ μ ο ς ; ά ς γ ελ ά ει γ ι’ α ύ τ ή μου τή μανία
ώ 1 ζ,έρω . ζ , έ ρ ω τί θά είποΰν ο ί . . . κύριοι κι’ οι . . . σ ο φ ές . τού γιλέκου του δέκα ή εϊκο σι δράμια χρυσάφι.
Μ ά κεΐ π ’ αιώνια μ ιδ ς φυγής μέ λυώ νει ή άγω νία, Αύτό σ ημειώθηκε στή νοοτροπία τού άνθρώπου μέ
μ ές σ ’ ά γ ρ ιες, ά ς χ α θ ώ κ α τ α σ τ ρ ο φ έ ς . τήν ύπερεκτίμηση τοΰ έ γ ώ του γιατί τοΰ έδινε τήν
1942 Κ « λ λ ΐ6 κ η Ε κ ο φ Ιμ π *
ΓΡΑΜΜΑΤΑ 3
«ΟΙ μ έ ν y ip χ ρ η μ ά τ ω ν , c i δ έ dt\θ ρ ω π ι α μ ο ΰ δ έ ο ν τ α ι »
ΛΙΟ Γ. Λ Α Ε Ρ Τ ΙΟ Σ (II, 70)
άντίληψη τοΰ κυρίρρχου πάνω σ έ κά θε τί άφοΰ μπο-
ροΰσε νά έχη δτι θελή σει δποιαδήποτε στιγμή. Τό
καινούργιο δμως αύτό φανέρωμα στήν οικονομική
ζωή δέν έπηρρέασε ά πλώς τήν νοοτροπία τοΰ κό­
σμου, ά λ λά άκόμα περσότερο σ η μ είω σ ε στήν μοίρα
του τή γέννηση μιανοΰ νέου θ ε ο ΰ πού ή παρουσία
του έγινε άφόρητη φανερή σέ δλες τής μορφές τής
κοινωνικής συνείδησης δπως είπαμε. Σ τόν τομέα
τής λογ οτεχνία ς τή θέση τοΰ πνεύμα τος παληότερων
έποχών πού ήταν πέρα γιά πέρα έπικό, γιομάτο
δράση καί θυσίες, τήν πέρνει ό λυρισμός πού άντι-
προσωπεύει τή φωνή τής κολα κεία ς καί τά άτομικά
σ υν αιστή μ ατα καί τραγουδά τό άτομο ή τής άτομι-
κές πρ άξεις. Τό ρωμάντσο «ό Ροβινσώνας» τό δ ια ­
βάζουν δλοι ϋσ τερα μ ά λ ισ τα άπό τήν διασκευή του
σ έ βιβλίο πα ιδα γωγικό άπό τό Γερμ ανό παιδαγωγό
Κάμπε. Πήρε τή μορφή λαϊκοΰ ά ν α γ νώ σμ α τος γιατί
ά ποθεώνει τόν άτομικισμό καί δείχνει τό μ εγ α λ είο
τοΰ ά τό μ ο υ πού δέν έξα ρ τά τα ι άπό κανένα άλλον
παρά άπό τόν έαυτό του. Αύτή ή φόρμα τής λ ο γ ο τ ε ­
χνίας ικανοποιεί πέρα γιά πέρα τήν μανταλιτέ τοΰ
άνθρώπου πού βλέπει κεΐ μέσ α ά ποθεωμένο τόν
έα υτό του. Μιάν άλλη εικόνα μάς δίνει ό Ντοστο-
γιέφσκη στό βιβλίο του «’Αναμνήσεις άπό τό σπήτι
τών πεθαμένων». Είμαι πρόθυμος λ έει νά δώ σ ω δλο
τόν κόσμο γιά ένα καπίκι. Νά χαθή δ κόσμος γιά
νά πιω τ σ ά ϊ ; θ ά πώ νά χαθή άρκεϊ νά έχω τό
τ σ ά ϊ μου.
Πιό πέρα, καινούργιες λ έ ξ ε ις γιά τήν έκφραση
τών ψηλότερων άνθρωπίνων συναιστημάτων πέρ-
νουνται άπό τό φτωχό καί ά π όλ υτα πεζό λεξιλόγιο
τοΰ χρηματιστηρίου, ’Έ τ σ ι λέμ ε αύτός ό φίλος είνε
«μάλαμα» ή είνε «χρυσός» άνθρωπος. Τό α ϊστημα
τής άγάπης άποδίνεται μέ «τό χρυσό μου», «θη­
σαυρέ μου» έκφ ράσεις φ ιω χ ές καί γυμνές άπό κάθε
ποίηση ή μ εγ α λείο . Ή γύμνια τους φαίνεται π ερ σ ό ­
τερο άποκρουστική άμα τής βάλη κανένας πλάι σέ
δμοιες φραστικές έκδη λ ώ σ εις παληότερων χρόνων
π. χ. έκείνων πού ά ντιπροσώ πευσε ό Κικέρωνας -στά
γ ν ω σ τά γρά μ μ α τα στή γυναίκα καί τό παιδί του.
Ά κ ό μ α περσότερο ψυχικές άπόλυτα κ α τ α σ τ ά σ ε ις
άποτιμοΰνται σ έ χρήμα.. 'Έ τ σ ι ή «ψυχική όδύνη»
πού δοκιμάζει κανένας άπό ένα ξυλοκόπημα π. χ.
περνά χωρίς πολυ λο γίες μέ μιά καταδίκη σ έ πρό­
στιμο 1 Ε ίν ε πέρα γιά πέρα θλιβερή ή διαπίστωση
αύτή καί τραγική, τέτοια πού ά ν ά γ κ α σ ε τ ό ν Σπέν-
σερ νά ρίξη τήν κραυγή πώς είνε άνώφελη καί κάθε
π ρ οσ πάθεια γιά μεταβολή τής. συμπεριφοράς τών
άνθρώπων σ έ χρυσή, τών άνθρώπων πού τά ένστι-
χτά τους έγιναν μολυβένια. "Αλλη έκδήλωση κ λ α ­
σική τής νοοτροπίας αύτής είνε ή πολιτογράφηση
σ ’ δλους τούς λαούς τής παροιμίας «ό χρόνος εΐναι
χρήμα».
Ή έποχή μας πήρε πάλι χαρακτήρα έπικό,
ήρωϊκό. Ά ν ά λ α β ε κοσμ ικές εύθύνες. Πάνω άπό τό
α ίμα ττού χύθηκε φορμάρεται νέος τύπος πολιτισμού
μέ καινούργιες μορφές ζω ής καί κ ο ιν ω ν ικ ή ς ,σ υ ν ε ί­
δησης. Ή κόκκινες φλόγες τοΰ πολέμου άναψαν στο
κορμί τής άνθρ ω πότη τα ς τό γόνιμο πυρετό ,.τής,,κι-
νητοποίησης τής ιστορικής της δραστηριότητας για
τή δημιουργία άνώτερου βα θύτα τα άνθρώπινου,
 5
« Ε Υ Β Ο Ί ’Κ Α ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
«ΕΥΒΟ-Ι-ΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ:
4
Η Μ Ο Ν ΤΕΡΝ Α ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΟΙΗΣΙΣ

ΓΥΡΩ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ " ΕΥΒΟΪΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,, Η Π Α Ρ Θ Ε Ν Α ΤΟ Μ Ε Σ Η Μ Ε Ρ Ι

“Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ,, Γ Ι ΑΝΝΗ Σ Κ Α Ρ ΙΜ Π Α
ΜΗΗΙΑΙΟΗ ΠΕΡΙΟΑΙΚΟΝ
PAUL CLAUDEL

ΓΡΑΦΕΙΟΝ - ΤΥΠΟΓΡΑΦΕ ΙΟΝ : Ο Λ Ο Ι ΑΓΓΕΛΗ 26 Μ εσημέρι. Β λ έπ ω άνοιχτή τήν έκκλησιά. Πρέπει νά

παρμένοι μέ προσοχή μέσα άπ’τό λαβύρινθο τής κοινω ΤΗΛΕΦΩΝΟΜ: 3 - 4 5 - X A A ΚI I
lr [μπώ.
Χα ρά πνευματική καί βαθειά καλλιτεχνική σ υ γ ­ νικής ζωής περνούν όλοζώντανοι π ά ν ω άπ τή σκη η. Μητέρα του Χριστού, δέν έρχομαι νά προσευχηθώ.
•
κίνηση, είναι τά δώρα πού μας πρόσφερε η άπο Ή ’Ιουλία Βλαντή (Γ υ ν α ίκ α τού Καισαρος), ένοις
σκηνής έκ τ έλ ε σ η τοΰ τρίπρακτου κοινωνικού δρά­ δαιμονισμένος χαρακτήρας, μ’ ένα &μετρ° Χ“ Ριζ ΣΥΝΔΡΟΜ ΕΣ Τίποτα δέν έχω νά δώ σ ω καί τίποτα νά ζητήσω.
μα τος ή « Γυ να ίκα τοΰ ΚαΙσαρος» του συμπολίτη δρια έ γ ω ϊσ μ ό πού στήν πορεία του θελει να ύ π ο ­ Έ τη σία Δραχμές 1000. — Έ ξ ά μ η ν ο ς Δραχμές 600. ’Έ ρ χ ο μ α ι, Μητέρα, μόνο γιά νά σέ ίδώ
μας λογ οτέχνη καί γνωστοΟ σ τ ά νεοελληνικά γ ρ ά μ ­ τάξη πρόσω πα κι’ ίδέες. θ ά παίξη στά χέρια της Δ ιά Δ ή μ ο υ ς , Κ ο ιν ό τ η τ α ς , Τ ρ α π έ ζ α ς καί διαφόρους Νά σ έ ίδώ, νά κλάψω άπό ευτυχία, νά μάθω τούτο.
μα τα κ. Γιά ννη Σκαρίμπα. τρεις άντρες, δπως θά π α ιζε μ έ τρία μ α χ α ί ρ ι α - γ ι α τ ι όρ γ α ν ισ μ ο ύ ς έ τη σ ία Δ ρ α χ μ έ ς 2.000.
"Οτι είμαι γιός σου κι’ δτι είσα ι δω.
Τ ό κοινό τής Χ α λκίδ ος χα ιρ έτισ ε με ένθουσια- σ τ ’ άλήθεια π λ η γ ώ ν ε τ α ι - ώ σ π ο υ στό τέλ ος μέ •
σμό τό κα λλιτεχνικό τοΰτο γ εγ ονό ς που σ αυτους α ίμα τού πρώτου άντρα της που κατα βάθος άγα- ΔΙΑΦ ΗΜ ΙΣΕΙΣ : ΚΑ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑΝ Μιά μόνο στιγμή ένώ δλα σταματούν.
το ύ ς δύσκολους καιρούς ά π ο τελεΐ μια πνευματική πάει θά καθαρίση τήν ψυχή της καί με τον πονο της Τ ά χ β ιρ ό γ ρ *φ α δ έ ν ίπ ιοτρέφ οχ τοιι ' Μ ε σ η μ έ ρ ι! ,
νίκη πού κέρδισε ό συγγρα φ έα ς και ό όμιλος τών Νδμαι κο ν ιά σου, Μαρία, στό μέρος που βρίσκεσαι.
θά λυτρωθή. , Σ υ ν δ ρ ο μ έ ς καί Κ α τ α χ ω ρ ή σ ε ι ς π ροπ λη ρώ νονται.
νέων έρα σιτεχνών ήθοποιών. Ό Ά ν δ ρ έ α ς Βλα ντής, ό άντρας με τήν τίμια σ υ ­
Γιά πρώτη φορά υστέρα άπό χρόνων πνευματική Νά μή λ έ ω τίποτα, νά κυτάζω τή μορφή σου,
νείδηση ό σύζυγος πού ά γ απάει, ό πα τέρ α ς που ΓΡΑΜΜΑΤΑ - Ε Π ΙΤ Α Γ Ε Σ Ν ’ άφήνω τήν καρδιά μου νά μιλή μέ τή δίκιά της
έργα σ ία ή ζωντανή τέχνη τοΰ συγ γ ρα φ έα δό_θιΤΐ^ε πονεΐ, ή Μάρθα, ή άδελφή τής Ιο υ λ ία ς, ή άπλοικη
Πρός τόν ύ π εύ θ υ ν ο ν χ. Ά ν δ ρ . Ί μ . Ζ ΰ ν τ β ν Χ α λκίδ α [γλώ σσα τραγουδώντας,
σ τό π λα τύ κοινό τής Χαλκίδος. Τό πλήθος του κο-
καρδιά, ή άγνή ξά σ τερ η ψυχή, ή τ ε τρ σ Υ“ νη σ κ ε ^ 1].;
σμου πού π α ρή λ α σε μέ σ ειρά π α ρ α σ τ ά σ εω ν άπ τό τής άλήθειας, τής άρετής, τής λογικής ό βράχος πσ ΤΙΜΗ Φ ΥΛΛΟΥ Α ΡΑ Χ. 100 Νά μή λ έω τίποτα, μά νά τραγουδάω μόνο γιατί
κινηματοθέατρο «Κεντρικόν ά π έδ ω σ ε τήν τιμή που πάνω του σπάζουν τά κύματα τα πάθη ^ ^vcn- [έχω τήν καρδιά χαρούμενη,
ά ξιζε σ ’ έναν ά γωνιζόμενο έργάτη τής Τέχνης. κας του Καίσαρος, ό Γ εώ ρ γ η ς Μ ουζας ό άφελής και Σ ά ν τόν κότσυφα πού μέ τις ξαφνικές του τρίλλιες
’Ιδιαίτερα σημειώνομε τή σύμπραξη_ στό εργο τίμιος έμπορος, τό καταφύγιο του ά τιθασου γ υ ν α ι­ “ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ...,, [συνεχίζει τις σκέψεις του.
τοΰ γνωστοΟ ήθοποιοΰ τοΰ Βα σιλικού θ έ α τ ρ ο υ κείου έγω'ίσμοϋ, ό δεύτερος αντρας της Ιουλίας,
κ. Μ. Κ στράκη καί τήν σ ημαντικώτατη καί ουσια ­ κι’ όπ ρ ω τοδ ίκη ς ’Αργυράμος, «ταπεινός καριερίστας» . . Κι’ άπόψε τό φεγγάρι σου Για τί ε ίσ α ι ώραΐα, γιατί είσ α ι άμόλυνιη,
στική συμβολή του στήν έπιτυχία τοΰ έργου. πού παραβιάζοντας τής ζωής τούς ου σιαστικού ς νό- τούς δρόμους θά φωτίση, Γ υ ν α ίκ α μέ τή θεία χάρη τελειωμένη,
Ή «Γυ να ίκα του Κ αίσα ρος» εΐναι ένα εργο^ άλη- κι’ άσήμια σ τ ’ άκρογιά λια σου
μους θέλει νά βρίσκεται έν τά ξει μέ τον τυπο και Π λάσμα στήν ευτυχία του καί στό τέλος του πρώτο,
θινής άξία ς, μέ βάθος ψυχολογικό, δραματική ωμορ- τής κοινωνίας τήν ψεύτικη ηθική. Γ υ ρ ω σ αυτους ή νύχτα θά σκορπίση . . .
φιά καί διάλογο πλούσιο, γ εμάτο ζωη καί πνεύμα. Ν εράιδες θάρθουν σάν καί χτές Τέτοιο πού βγήκε άπ’ τό θ ε ό τό πρωινό τής ίδιότυ-
τούς ξεχω ρ ισ τούς τύπους θ α υμ α σια πλεκετα ι [πης λαμπρότητάς του.
Τό τ έλ ο ς τών δυό τελευτα ίω ν πράξεω ν είναι άρι- σά ν πουρχονται τ ό σ ε ς βραδυές,
έρνο. Τού συγγραφέα, ιό ζωντανό πνεύμα και το
στο υρ γη μα τικώ τα το , βαθύτατη καί λυτρωτική του γ ιά νά σοΰ πούν — στήν» άφατη μαγεία
έπιτυχημένο παίξιμο τών ήθοποιών, έδωσαν στους Τ έ τ ο ια άκηλίδωτη γιστί εΐσ α ι ή Μητέρα τού Χριστού
ά κροατή ή συγκίνηση. Π έντε διαφορετικοί τύποι τήν ίδια πλάνα συμφωνία . . .
μακρεΐς διαλόγους τού έργου μι’ άσυγκριτη ωμορφιά. Πού εΐναι ή άλήθεια σ τά χέρια σου, κ’ ή μόνη Έ λ -
(Κι’ άπόψε πόλη 'ξωτικιά
Ό κ. Μ. Κατράκης, ώς Βλαντης, μας χάρισε θ ά χης μιάν ίστορία,
[πίδα κι’ ό μόνος καρπός.
Ιδανικού ζωής. Ό πα ληός κόσμ ος γίνεται πα ρελθόν σ τιγμ ές άνώτερης καλλιτεχνικής συγκίνησης. Τον
σ έ κάποιονε μ’ άγάπη γιά νά πής Γ ι α τ ’ είσ α ι ή γυναίκα, ή Έ δ έ μ τής παληάς ξ ε χ α σ μ έ ­
Ό άνθρωπος ό σημερινός έτο ιμά ζετα ι να ξαναπα- εύγνωμονοϋμε γιατί μάς εκανε^ ν άντικρυσουμε
κι’ ίσ ω ς καί νά προσευχηθής, ν η ς στοργής
ρουσιαστή στόν καθρέφτη τής Ιστορία ς μέ συνείδηση στήν άχαρη πνευματική άτμοσφαΐρα της έπαρχίας
γιά μιά παληά — Πού τό βλέμμα της βρίσκει ά μ έσ ω ς τήν καρδιά καί
τής ά π ο σ το λή ς του κρα τώ ντας σ τ ά χέρια του τη δ ύ ­ ένα χαρω πό κομμάτι τού ούρανού τής τέχνης.
λησμονησμένη σου άμαρτία [σκορπίζει τά συγκεντρωμένα δάκρυα,
ναμη πού τόν κάνει ικανό νά κυβερνήση τό π επ ρ ω ­ Ή κ. Λοΰλα Σιμιτζή, στό δυσκολώ τα το ^ολο της
μένο του καί νά ύποτάξη τή ζωή στή «γνώση»· Ο πρω ταγω νίστρια ς έπ α ιξε μ’ δλη τή δύναμη της ψυ-
. . . Κι’ έτσι σάν χτές καί σήμερα . . . Γ ια τί μ’ έ σ ω σ ες , γιατί έ σ ω σ ε ς τή Γαλλία,
τίμιος αύτός άνθρωπος τοΰ αιώνα μας θα εχη ολο Χής της μέ έξαιρετική έπιτυχία· ά σ φ α λώ ς μεσα της Γ ια τί κι’ αύτή, δπως κ’ έγώ, ήταν γιά σένα κάτι πού
θά ρθη ς κοντά μου ώ πόλη ! . . .
τό δικαίωμα νά βάλη σ τ ά έξα γ ν ισ μ έ ν α χείλη του κ α ί ε ι κάποια φωτιά τής τέχνης. Ή Εφη Λάμπας
μέ τ ’ άκρογιάλια σου, μέ τις βραδυές, . [ιό συλλογίστηκες,
δτι έ λ ε γ ε ό θ ε ό φ ρ α σ τ ο ς « Ώ ς ωραΐον άνθρωπος δαρίδου, τέλεια στό ρόλο ;τ ή ς Μ α ρ θ α ς ^ π α ι ξ ε μ
φυσικότητα, μέ τή βα θειά καλλιτεχνική Α ν τ ί λ η ψ η πΡυ τις λ ύ π ες σου κοί τις χαρές
δταν ά νθρωπος fj». Ε ίναι έ ξ ω άπό τή δυνατότητα Γ ια τ ί τήν ώρα πού συντριβόταν τό παν, τότες άνα-
— στοΰ νοϋ μου τήν άσβόλη —
τής προοπτικής μα ς ή τελειω τική μορφή του κ α ι­ διακρίνει αύτή τήν έκλεκτή^νέα.«Ευχομαστε,και στις [κατώθηκες,
Κι’ ένώ ψηλά στόν ούρανό
νούργιου μέλλοντος. Μπορούμε δμως να μ α ν τ έ ­ δυό γρήγορα ν' άνέβουν τά σκα λο π α τια τής^ X ης· Για τί έ σ ω σ ε ς άκόμα μιά φορά τή Γαλλία,
Οί σ υ μ π α θ είς νέοι φίλοι κ. κ. Ά π . Μτΐουκος και θά λάμπη τό φεγγάρι
ψουμε π ώ ς βασικό χαρακτηριστικό της θα είναι _η
Δημήτριος Π α σσ ά ς, θαυμάσιοι σ το ύ ς ρολους τους. θάρθης κι’ άπόψε κ’ ή χαρά Για τί εΐναι μεσημέρι; γιατί εΐναι ή σημερινή μέρα
ταύτηση τών δύο δψεων τοΰ πολιτισμού γιά της
θδνα ι — μ α ρ γ α ρ ιτά ρ ι! . . . Για τί είσ α ι δώ παντοτεινά , μόνο γιατί είσαι ή Πα-
ό π ο ιες π α ρα π ά νω μιλήσα με καί ή μετουσίω ση της θ ε ρ μ ό τ α τ α συγχαρητήρια.
Τή φαντασία μου ξανά, μέ τό πιοτό [ναγία, μόνο γιατί ύπάρχεις,
κριτικής σκέψης σ έ πνευματική δραστηριότητα με Α ξ ί ζ ε ι καί στήν δ« Πέπα Μαρμαρινοΰ κά θε τιμή τής νοστα λγίας, θά μεθύσης,
προορισμό τήν καλλιέργεια τής ψυχής του κα λότυ­ γιά τήν εύγενικιά σύμπραξή της στό έργο μέ το μι­ Μ ητέρα τού Χριστού, άς είσα ι ε ύ λ ο γ η μ έ ν η !
— κι’ άπόψε σάν καί χτές, πόνο γλυκό
χου άνθρώπου τοΰ-μέλλοντος. Τ ώ ρ α ά ς ελ θω μ ε εκει κρό ρόλο τής ύπηρετρίας, δπως και στον σκηνο­ έντός μου θέ ν’ άφίσης . . . ( Ά π ό τ σ Poemes de Guerre)
πού άρχίσαμε. Τά σκληρά εν σ τ ιχ τ α τοΟ συν άν θρω ­ γράφο κ. Κουκάκη (Lolo) γιά τήν ωραία κ α λ λ ιτε­
που μα ς έχουν Ιστορική τήν κ α τα γ ω γή και κοινω­ χνική τους έργα σ ία καί σ ’ δλους ,δσους βοηθησαν Μ ετ α φ ρ . Γ . I. Φ - υ ο ^ ρ α ς
( . . . Νύμφη πανώρια ’ξω τικιά
νική τή δικαίωση, δπως είπαμε. ΕΤναι ή έκδηλωση γενικώτερα στήν έπιτυχία τού σκοπού. πόλη παραμυθένια
τού έγω'ίσμοΟ άπό τόν όποιο ύποφέρει τό άτομο και Τό κα λλιτεχνικό σύτό γεγ ονό ς δίνει π ο λ λ ές έλπι- π’ άπλώ νετα ι κρινένια,
δέν μπορεί νά λυτρωθή παρά μέ τή διαμόρφωση δες π ώ ς έδώ στήν πόλη μας θά καλλιεργηθη, εσ τω Α Γ Α Π Η
κάποια ψυχή στή σιγα λιά
καινούργιων Ιστορικών πραγματικοτήτων.^ Ε μ είς
καί σ έ τούτη τή δύσκολη έποχή,- ή άγάπη στό σο ■ ϋμνους γιά νά τονίση . . .)
πισ τεύ ου με πώ ς ό ά νθρωπος δέν έπαψε νά εχη καρ βαρό θέατρο, τή γέφυρα αύτή του λαου πρός την Σ τό προχεχές, ώραΐο πεζογράφημα, ύπο
. . . Πόλη π ’ όνείρεσαι χαρές
διά. ’Α πευθυ νόμα στε σ ’ αυτόν. Ψ α χουλευουμ ε τό τέχνη καί τήν άλήθεια, γιατί αν . . . ή γαλαρία προγ- στις ά σ τερ όφ ω τες βραδυές, ^ τόν τόν ά νω τέρ ω τίτλον, τής κυρίας
εΐναι του μέ τό σκοπό νά βρούμε μ έσ α του τή μυ­ κάρει . . . μ' δλα ταϋτα εΐναι θεατρόφιλη κι αν ό
κι’ ή Μοίρα σ ’ έχει κ λ είσ ει*
στική πηγή τής συγκίνησής του νά τήν κάνουμε νά λ α ό ς δέν νοιώθει τις μ εγ ά λ ες μ ο ρ φ έ ς τ ή ς τέχνης, που Φοίτωξ Μ ί χ *
μέ θλΐψι, ά β ά σ τα χ τη '— βαθειά . . .
βουρκώση γιά τούς διπλανούς του, που τούς εΐναι γ ι’ αύτό δέν φταίει αύτός, μ’ δλα ταΰτα ξέρει να αι­
τόσο πικρή ή γεύση τής ζωής. ΑΟγουστος 1942 Β κ σ . X . Π α π α δό π βυλος
σθάνετα ι καί νά έκτιμά. θ ε ο Δ . ΔΑΣΚΑΛΟΤΤΟΥΛΟΣ
ΤΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟπΟΥΑΟΣ
6 ΕΥΒΟ ΪΚΑ
ΓΥΡΒ ΑΠΟ ΤΗ» ΙΣΤΟΡΙΑ
Μ Ι Ο Κ Ι Α 8 AAQili TH! ΧΑΛΚΙΑΟΙ ΥΠΟ MDAMEB Β .1470
TOY X. ΗΙΚΟΑΑΟΥ HtlEAAAPA
3®ν) Η σφαγή υπήρξε τρομερά καί αύτά τό ρω­
μ α λ έα μειράκια τής πόλεως, άννικα τα στήσα ντα
τούς θ α να τω θ έν τα ς τ ο ξό τα ς τοΟ θ ω μ ά έπί τών έπάλ-
ξεων, παρέσχον τόσον έξα ιρ έτου ς υπηρεσίας, ώ σ τ ε
ό Σ ουλτά νος έφρόντισε νά πληροψορηθη τίνες ήσαν.
Έ λ έ χ θ η δ' εις αύτόν δτι ήσαν ά ν δ ρ ε ς " έλ θό ν τες έκ
Ν αυπλίας πρός ένίσχυσιν, οί όποιοι εΐχον διαπερά-
σει τόν Ευριπον παρά τήν άγρυπνον έπιτήρησιν τής
πρό τής γεφύρας φρουρών. Π ισ τεύ σ α ς ό Μωάμεθ
τόν μΰθον τούτον διέτα ξε τήν καρατόμησιν πάντων
τών παρά τήν γέφυραν φρουρών του.
Έ π ί τρεις άκόμη ήμέρας καί νύκτας ό Σουλτά νος
έξηκολούθη βομβαρδίζων καί άπαιτών τήν παράδο
σιν τής πόλεως, τήν δέ πρωίαν τής 11ης ’Ιουλίου
π α ρ εσ κευά ζετο νά προβή εις έφοδον κρατερωτέραν
πασών τών προηγουμένων έναντίον του βεβλαμμέ-
νου περιβόλου τοΰ τείχους μετα ξύ του πύργου τοΰ
Ναοΰ καί τής Πύλης του Χριστοί), τής κυριωτάτης
τών χερσαίων πυλών,1) τά δέ πυροβόλα διηύθυνον
τ ά ς βολάς αυτών κατά τών έρειπωμένων π ρ ο χ ω μ ά ­
των τής ’Ιουδαϊκής συνοικίας.
Αίφνης έφάνη άπό βορρά κα ταπλέων ό έξ έβδο-
μήκοντα καί ένός σκαφών συγκείμενος στό λο ς τοΰ
Κανάλη. Αίφνηδίως τότε τά πρ άγματα μετεβλήθησαν.
Ρ Σ ουλτά νος άνέμενε δτι ό Β εν ετ ό ς ναύαρχος
έμ ελλ ε νά διαρρήξη τήν βορείαν έξ άκατίων γέφυ­
ραν καί νά πυρπολήση τήν πρός νότον καί νά κατα-
κλείση αυτόν τε καί τόν στρατόν του έν τή νήσω.
Κατά τινα παράδοσιν έχυ σ ε δάκρυα λύσσης, κ α τ’
σλλήν δέ δτι άνέβη πάραυτα έπί τοΰ ϊππου του ϊνα
διαβή καί πάλιν τήν γέφυραν, ά λ λ ’ δτι άνεχαιτίσθη
υπό τίνος τών περί αύτόν πασάδω ν. Ή γνώμη τών
νεωτέρων ιστορικών εύρίσκει δίκαιον τόν φόβον
ύφ οδ κατελήφθη ό Σ ουλτάνος. Πράγματι αν ό Κα-
νάλης έξετέλ η τό καθήκον του, ήδύνατο καί τήν π ο ­
λιορκίαν νά λύση καί τήν Χα λκίδα νά σώ σ η καί νά
καταστρέψη τόν Πορθητήν. Ή ά τολμία δμως τοΰ
Κανάλη καί ή τύχη ά λ λω ς ήθέλησαν.
Ο Β ενετός ναύαρχος τοΰτο μέν ύπό έφεκτικότη-
τος, τοΰτο δέ υπό πατρικής φιλοστοργίας, διότι
σ υν έπ λ εε μ ε τ ’ αύτοΰ καί ό υιός του, κατελήφθη ύπό
δισταγμών καί δέν προέβη είς τάς προσηκούσας
ένερ γ εία ς έν δσω ήτο καιρός. Είς μάτην δύο εύπα-
τρίδαι Βενετοί έκ Κρήτης, έζήτησαν τήν άδειαν νά
έπ ιπ έσ ω σ ι μετά τών γαλερών αύτών έναντίον τής έξ
άκατίων γεφύρας. Ό ναύαρχος τοΐς άπήντησε δτι
ώφειλον ν’ άναμείνουν μέχρις ου φ θά σω σι άπαντα
αύτοΰ τά πλοία. Λ έγεται δτι έπ εκ ρ ά τη σ ε καί έν τώ
σ τό λ ω δωροδοκία- ούδέ είς έκινήθη. Τό ρεΰμα τοΰ
Εύρίπου άνεστράφη, ό δέ Κ ανάλης ήγκυροβόλησεν
ή σύ χω ς έν τώ δρμω τών Πολιτικών είς ά πόσ τα σ ιν £ξ
μιλίων πρός βορράν^τοΰ πορθμοΰ.
________________ ( ’Α κ ο λ ο υ θ εί)
1) Ε ίμ α ι βέβαιος οτι πρόκειται περί τ ή ς πρό τ η ς κατεδα φί-
σ ε ω ς το ύ φρουρίου, κ υ κ λ ο τ ερ ο ύ ς ’Ά ν ω Π ύλη ς, έναντι τή·;
σημερινής εβδ ο μ α δ ια ία ς ά γ ο ρ α ς , δ ι’ ής ε ίσ η ρ χ ό μ ε θ α πρός
τήν ’Ιουδαϊκήν συνοικίαν. Ή ε ί σ ο δ ο ς έκ τ ή ς Π ύλης τ α ύ τ η ς
ώ ς κ α λ ώ ς ένθυμούμαι, ,,,εκειτο έκεϊ π ερίπου δπου ϊ σ τ α τ σ ι
σήμερον ό άνδριάς το ΰ φο νευθ έντο ς έν Γ ρ ιμ π ό β ω ά ξ ιω μ α -
τικοϋ ’ Α ν α σ τα σ ίο υ Π α π α ν α σ τ α σ ίο υ .
ΓΡΑΜΜΑΤΑ
«ΕΥΒΟΨΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ 7
ΕΚΛΕΚΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ψ Ω Μ Ι ! ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ... ΣΤΑ “ΓΡΑΜΜΑΤΑ,,
■ « τ έ ν « ρ τ ο ν ή μ ΰ ν τ&ν i n i e u a i e v Μ ΙΙΑ ΙΤΗΝ ΠΑΡΑΖΑΛΗ άπό τό έντα ΰθα βιβλιοπωλεΐον I. Δ. Κ ολλάρου πού
δ έ ς ή μ ΐν α ή μ ι ρ ο ν . . . » ’ Εν Χα λκ ίδ ι τή 10η ’Ιουλίου 1942 τακτικά παραλαμβάνει αύτά.
Ε υχαρ ιστώ
Ψ ω μ ί ! ιό Θ είο to δώρημα ! ’ Ανομο χέρι α νθρώ που, ’Αξιότιμε Κε Ζώντο, ϊ ω χ ρ ά τ π ί Π. iY n y cp io t^ n s
Μέσα σ τ’ αγκάθια σ’ εσπειρε τοΰ ματωμένου τ ό π ο υ ! Έ σ ω κ λ ε ί σ τ ω ς ευρ ίσ κετε ένα «ά ρθρά κι»(*) γύρω ΑΠ’ ΑΛΑΡΓΙΝΟ ΝΗΙΙ
Μέ τό προζύμι ιή ς χολής καί τόν πικρόν Ιδρώτα, άπό τό Έ ν ετο το υ ρ κ ικ ό ν Φρούριον τής Πατρίδος μας,
Σ έ ζύ μωσαν of στεναγμοί καί τής κακίας τά χνώτα !
έάν δέν τό βρίσκετε άξιον τοΰ Ή φ α ισ το υ καί νομί­ ’Αξιότιμε «. Ζώντο,
ζ ε τ ε πώ ς κάτι μπορεί νά ώφεληθοΰν οί άνα γνω στα ι "Ο λ ω ς τυχα ίω ς έ π ε σ ε σ τά χέρια μου τό ύπ’ άριθ.
σ α ς καί ή άλήθεια μέ τή δημοσίευσί του, τοΰ δίδετε 4 φύλλον τού περιοδικού σ α ς «Εύβοϊκά Γ ρ ά μ μ α τα »
Ψ ω μ ί ! ιό Θ είο τό δώ ρημα ! Ά ν τ ί δ ω ρ ο ιερό !
μιά άκρούλα σ τό έγκριτο φύλλο σ α ς, πού μέσ α καί ά μ έ σ ω ς μ’ άπληστη χαρά διάβασα τό διαλεκτό
Γό μίσος τοΰ α νθρώ που σ’ εκαμε πικρό, φαρμακερό, στήν παραζάλη πού μάς δέρνει άλύπητα έγινε σ ύ ν ­ του περιεχόμενο.
Σ την αγωνία τοΰ φτωχού καί στοΰ παιδιοΰ τ ό κ λ άμμ α ! τροφός μας ά χώ ρ ισ το ς κι’ άπαραίτητος. Σ ά ς όμολογώ είλικρινά πώ ς μ’ εύχα ρ ίσ τη σ ε έξαι-
Γ ιά σένα ξεδιπλώνεται τοΰ σπαραγμού τό δ ρ ά μ α ! Ε λ π ί ζ ω δέ νά μοΰ δοθή καί πάλι ή εύκαιρία νά ρετικά, κι άρκετά μ ά λ ισ τα μέ άνακούφισε έ σ τ ω καί
σ ά ς σ τείλ ω καί μιά μ ελετού λα γιά τήν Α γ ί α Παρα­ γιά λίγην ώραν άπό τό βαρύ πόνο τοΰ προσφάτου
Ψ ω μ ά κ ι ! ’Ά ρ τ ο ς τής ζω ή ς καί σ ώ μ α τοΰ Θ εο ΰ ! σκευή καί άκόμη γιά τ ό σ α ά λ λα ΐστορικοφιλολο- πένθους μου. Γιά τό ψυχικό τοΰτο λουτρό Σ ά ς εύ-
Π ό τ ε στήν "Α για Τράπεζα τοΰ ειρηνικού Ναοΰ βικά καί άρχαιολογικά άφοΰ τό βιβλιαράκι πού χα ριστώ πολύ.
ε ίχ α σ τό σκαρί «Εύβοϊκοί ’Αρχαιολογικοί Π ερίπα­ Καίτοι άργά Σ ά ς σ τέ λ ν ω κι’ έγ ώ τώρα ά π ’ τό
Θά σ’ ευλογήσουνε ξα ν ά ; καί π ό τ ε— ποιος τό ξέρει —
τοι» σήμερα δέν μπορεί νά δη τά φώς, γιά πολλούς ξέμακρο χωριουδάκι τοΰ Καβοντόρου δπου ύπηρετώ,
Τ ’ αλέτρι τής Ειρήνης στ ό φ τ ω χ ό τόν κ ό σ μ ο -θά σέ φ έ ρ η ; ! λόγους. έχ ο ν τα ς άναλάβει ύψηλήν άποστολή, τά πιό έγκάρ-
r e c u p y ic ; © . Κ ελ επ β ύ ρ η ς Σ ά ς έκφ ράζω δέ άπό δώ τό θαυμασμό μου καί δια συγχαρητήριά μου διά τήν ύπέροχον καί εύ-
τή βαθειά μου έκτίμησι γιά τό έργο σ α ς καί σ ά ς γενή Σ α ς σκέψιν τής έκ δ ό σ ε ώ ς τοΰ θαυμασίου Σ α ς
Σ η μ . Κ ά π ο τ ε, πρό εϊκ ο σ ι άκριβίος χρόνων, στόν άπο- π α ρα κα λώ νά μοΰ έπιτρέψετε νά σ ά ς σ φ ίγ ξω τό περιοδικού.
κ λεισ μό τ ο ΰ 1918 πού μ α ς Εκαμαν οι Ά γ γ λ ο ι , ό πο ιη τής χέρι καί νά σ ά ς εύχη θώ καλή προκοπή γιά τό Περιο­ Μ ε τ ά τιμ ής
κ. Γ . Κ ελ επ ο ύ ρ η ς έ ξ α π έ λ υ σ ε ν άπ ό τ ά υψη τ ή ς ά ν ώ τ ερ η ς δικό μας. Έ ρ ρ ι κ έ τ τ η Π.
ά ν θρ ω π ιστικής έ μ π ν ε ύ σ ε ώ ς το υ , τόν ά θ ά ν α τ ο ν α ύ τό ν ϋμνο Μ έ έκτίμησι
π ρό ς τό «ψωμί». ΕΥΓΕΝΗΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
Φ ίλΜ ν Μ χ κ ρ ιιΰ ς
Γ ιά τήν έπ ικ α ιρ ό τη τα ξα ν α π έρ νο μ ε τ ό ζ ω ν τα ν ό α ύ τ ό Χαλκ'ις Α ύ γ ο υ σ τ ο ς 1942
ποίημα καί τ ό θ έ τ ο μ ε σάν π ρ ο μ ε τ ω π ί δ α σ τ ά «Ε ύβ οϊκά Ζ ΗA I I A Κύριε Ζώντο,
Γ ρ ά μ μ α τ α » έ ρ ω τ ώ ν τ ε ς μαζί μέ τόν ποιητή, π ό τ ε θά εύλο- Ά θ ή ν α ι 24 Α ύ γ ο ύ σ τ ο υ 1942 "Ο λ ω ς τυχα ίω ς έ π ε σ ε στά χέρια μου τό ύπ’ άριθ.
γηθή ό «’Ά ρ τ ο ς τ ή ς ζ ω ή ς » στήν ‘Ά γ ι α Τ ρ ά π ε ζ α τ ή ς είρη- ’Αγαπητέ ’Ανδρέα, 4 φύλλον τοΰ ύπό τήν Διεύθυνσίν σ α ς περιοδικού,
ν ε ύ σ ε ω ς τοΟ κό σμ ο υ καί π ό τ ε τ ό ά ροτρον τ ή ς δημιουργία ς «Εύβοϊκά Γρ ά μμ ατα », καί τόσον πολύ σ ά ς βεβαιώ
Σ ’ εύχα ρ ιστώ θερμά γιά τά «Ε ύβ οϊκά Γρ ά μ ματα », μοΰ άρεσε, είναι πράγματι τέλειον, ώ σ τ ε ά μ έσ ω ς
θά σκορπίση καί πάλιν τήν χα ρά ν είς τόν πικραμένον ά ν ­
πού μοΰ σ τέλ ν εις καί σ έ συγχα ίρω γιά τήν ώραίαν
θρωπον; ! . . . έ σ π ε υ σ α νά ά γ ορά σω δλα τά προηγούμενα τεύχη
Ιστορικοψιλολογική σου έκδοση, πού χαρίζεις στήν άπό τό κα τάστημα τοΰ κ. Κ. Βρεττοΰ.
Εύβοια. Ζηλεύω ποΰ δέν έχει σήμερα καί ή ιδιαι­
Έ ν θ ο υ σ ια σ θ ε ίς δέ άπό τήν τόσον εύγενή προσ-
τέρα μας πατρίδα Ζάκυνθος ένα παρόμοιο δργανο
π ά θειά σας, σ ά ς σ τέ λ λ ω καί έγ ώ μιά μικρή μου έρ-
πνευματικό.
Χ Ε ΙΜ Ω Ν Α Σ 1942 γ ασία, γιά τήν όποιαν πισ τεύ ω θά φανήτε όλίγον
Μ έ τ ο ύ ς ά σ π α σ μ ο ύ ς μου
έπιεικής.
’Ά κ ο υ τ ’ άγέρι πώ ς φυσά σ τις γρίλλιες τοΰ σπιτιοΰ Δ ικ ό ς σου
Μ έ έ ξα ίρ ε το ν έκτίμησιν
κι’ έ ξ ώ βροντά καί ή βροχή δλα τάχει σ α ρώ σ ει. 4 η μ · M&pyapqg
Pevvej Ά λμ κ ς
’Έ σ β υ σ ’ ή μέρα γιά καλά, κι’ έχει πάλι νυχτώσει Ύ π ο δ ) θ υ ν τ ή ς Έ θ ν . Β ιβλιοθήκη ς
κι’ δλα τά ά στρ α ξαφνικά, χαθήκαν τ ’ ούρανοΰ.
^ΙΑΡΗΓΟΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ Η Σ Υ Ν Ε Ρ ΓΑ Σ ΙΑ ΤΟΝ ΝΕΩΝ
Τ Ί ρ θ ’ ό χειμώ να ς πιό βαρύς έφέτο. Κι’ ή καρδιά, Ά θ ή ν α ι 30 ’Ιουλίου 1942
Γ ΙΑ Τ Ι Μ Ε Κ Α Ν Ε Ι Σ ΝΑ Υ Π Ο Φ Ε Ρ Ω
ε ίν ’ ά π ’ τή λύπη της βουβή, κι’ δλα τά πνίγ’ ή θλίψη ’Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
κι’δτι κι’άν κάνει πειά κανείς τόν πόνο του νά κρύψει ”Αν καί δέν κατάγομαι άπό τήν ώραίαν σ α ς Πα­ Για τί μέ κάνεις νά ύποφέρω;
Πόσο ε ί ν ’ μάταιο άφοΰ έχ ά θ η κ ’ ή χ α ρ ά ! . . . τρίδα έν τούτοις μέ συνεκίνησε καί έμένα ή άξιέ- μήπως δέν ξέρ εις πόσο σ ’ ά γ α π ώ ;
Π ίρσΕύς ’Α θ η ν α ίο ς παινος π ρ οσ π ά θ ειά σ α ς είς τά «Εύβοϊκά Γρά μμ ατα » έγ ώ μικρή μου σέ λατρεύω
πού ε ίχ α τ ε τήν ώραίαν έμπνευσιν νά έκδώσητε. δέν ντρέπομαι νά σοΰ τό πώ.
Σ τις τόσον δύσ κο λες ήμέρες πού περνούμε τά Κοντά σου θ έλω πάντα νδμαι;
«Εύβοϊκά Γρά μ ματα » έρχονται ώ ς παρήγορος ά γ γ ε ­ μές στή θερμή μου άγκαλιά
Γ Υ Ν Α Ι Κ Α λος καί γενικά ώ ς μία τόνω σις τής πνευματικής μας νά σ ’ έ χ ω δμορφη μικρούλα
κινήσεως. νά σέ γεμίζω άπό φιλιά.
Βρύση κά θ ε χαράς, είναι ή γ υναίκα μόνη, Σ ά ς συγχαίρω, κύριε Διευθυντά, καί εύχομαι
Μά σύ μέ άλλονε γυρίζεις,
άλλά μαζύ καί δχεντρα, πού τις καρδιές δαγκώνει. δπως ά π ρο σκ όπ τω ς συν εχίση τε τήν έκδοσιν τοΰ
κι’ ά π’ τά φιλιά του πίνεις καί μ εθάς
λαμπρού αύτοΰ περιοδικού. Σ ά ς πα ρα κα λώ δέ θερ καί μένανε, πού ύποφέρω
Είναι μαγνήτης ά φ θαστος, δλο δροσιά καί χάρι,
μώ ς δπως μοί ά π οσ τείλ λ η τε (εΐ δυνατόν συστη μ έν α άσπλαχνη πά ντα μέ γ ελ ά ς
είναι, ή γυναίκα, μοναχά —χάδι καί πάλι χάδι.
διά νά μή παραπέσουν) τά τρία πρώτα φύλλα, τήν
άξίαν τών όποιων ταχυδρομικώς σ ά ς έμβάζω. Έ π ί Για τί μέ κάνεις νά ύποφέρω
Είναι φουρτούνα, πυρκαϊά, θ ύελλα καί χαλάιζι, μήπως δέν ξέρ εις πόσο σ ’ ά γαπώ
κι’ ά π’ τό γλυκό, τό σ τό μ α της, μόνο φαρμάκι σ τά ζει. τοΰ παρόντος θ έλω προμηθευθή τά έπόμενα φύλλα
έγ ώ μικρή μου σέ λατρεύω
Λ. Ί ν. Ζ δ ν το ς δέν ντρέπομαι νά σοΰ τό πώ.
προηγού^ π Ρ^κειΤαι άρθράκι έ δη μ ο σιεύ θ η είς τό
Μ «ρ . ’A y y .
8 :ΕΥΒΟ·Ι·ΚΑ
ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ
Τ ά « Ε ύβ οϊκά Γ ρ ά μ μ α τ α » δέν άπ α ντοΰν, ε ίς τ ο ύ ς συνερ-
γ ά τ α ς , σ υ ν δ ρ ο μ η τή ς καί ά ν α γ ν ώ σ τ α ς τ ω ν δι’ ιδια ιτέρ α ς
άλληλ'ο γραφίας. ΠαρακαλοΟνται σ υ ν ε π ώ ς οΐ ενδιαφερόμενοι
νά π αρ α κο λο υ θ ο ύ ν τήν π α ρ ο ύ σ α ν στήλην.
Κ β ν Ί μ Χ,αραρ&ν, ’Ε ν τ α ύ θ α . Ή ΙΟΟΟδραχμος έ τη σ ία
συνδρομή σ α ς έλήφθη καί Σ α ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν θ ερ μ ά γιά
τήν α ύ θ ό ρ μ η τη καί τ ό σ ο ν ειλικρινή ύπ οστήρ ιξι τ ο ΰ π ε ρ ι ο ­
δικού μας.
Κ β ν Ε « τ . Β . Λ ε μ π έ ο η ν , Δ ικηγόρον Έ ν τ α ϋ θ α . Η έτη­
σία συνδρομή σ α ς έλήφ θ η καί Σ α ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν .
Κ β ν Ν . Μ π ε λ λ ά ρ α ν , ’Α θήνας. Πήραμε ε ύ χ α ρ ί σ τ ω ς καί
τήν νέαν^συνεργασίαν σα ς.
Κ β ν “S u K p . Π. Γ ρ η γ β ρ ι ά δ η ν , ’Α θή νας. Τ ό π ρ ώ τ ο ν μας
φύλλον έξηντλή θη . Σ α ς σ τ ε ίλ α μ ε τ ’ α λ λ α καί τ ό 5ον άντί
τ ο ΰ ζη το υ μ έν ου π ρ ώ τ ο υ . Γ ι ά τ ά κ α λ ά σ α ς λ ό γ ια θ ερμά
σ α ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν . Τ ώ ρ α θά π α ίρ νετε τ ό φύλλον τακτικά
ώ ς συ νδ ρο μ η τή ς μας.
Κ β ν Τ . Φ ο ΐ φ χ ν , ’ Ε ν τ α ύ θ α . Ε λήφ θη ή « Αντιγόνη» σ α ς ,
πού ώ ς σ ύ ν τ ο μ ο ς χα ρ α κ τ η ρ ισ μ ό ς τ ή ς ά θ ά ν α τ η ς α ύ τ ή ς Σ ο ­
φοκλείου τ ρ α γ ω δ ία ς , εΐναι π ο λύ καλή καί θά δημοσιευθη.
Κ β υ ς Κ β υ ς Π. Λ ε μ π έ ο η ν , Π ρόεδρον Β α σ ιλικ ο ύ , Ν.
Τ ρ ι * ν τ « φ ύ λ λ β υ , Β ασιλικόν, Κ υ ρ ι α ζ η ν Τ ο υ λ ο ύ μ η ν , Δοκό.
Ή 5 00 δ ρ α χ μ ο ς έ τη σ ία συνδρομή σ α ς έλήφθη καί σ α ς ε ύ χ α -
ρ ιστοΰμεν θ ε ρ μ ό τ α τ α .
Κ β ν Μ η ν ά ν Χ ρ η ο τ ί δ η ν , ’Ε ν τ α ύ θ α . Η «γαληνη» ε ξ α ι ­
ρετική καί θ ά δημοσιευθη. Τ ί π ο τ ε ά λ λ ο δικό σ α ς δέν π ή ­
ραμε, κι' άπ ο ρ ο ΰμε, π ώ ς εΐναι δυνατόν νά π α ρ α π έφ του ν
γ ρ ά μ μ α τ α , πού ά π ευ θύ νο νται σ τ ό περιοδικό μ α ς , άπό έν-
ταΟθα.
Κ β ν Γ . Λ ε υ τ ά χ η ν , Τ αμια κόν, Θ ή β α ς . Ή 50 0δρ αχ μο ς
έ τ η σ ί α συνδρομή σ α ς έλήφθη καί σ ά ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν πολύ
γ ιά τ ό ένδιαφέρον σ α ς ύπέρ τ ώ ν « Ε ύβ οϊκώ ν Γ ρ α μ μ ά τω ν » .
Κ β ν Ρ έ ν ν β ν Ά λ μ ι χ ν , 'Ε ν τ α ύ θ α . Σ ά ς εύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν
γ ιά τ ά κ α λ ά σ α ς λό γ ια . Τ ό «σπιτάκι μου» κα λ ό καί θά δη-
μ οσιευθή μέ τ ή σειρά τ ο υ . Π αρα καλ οΰ μ εν, δ μ ω ς , νά Εχωμε
—γιά τή διεύθυνσι το ΰ Περ ιοδικού μόνο—καί τό π ρ α γ μ α ­
τικό σ α ς δνομα.
Κ β ν Ψ ύ χ - " Α ρ η ν , Νέαν Σμύρνην. Έ λ ή φ θ η σ α ν ευχαρ ι-
στο£>μεν.
Α Β Ε Ν Α , Έ ν τ α ΰ θ α . Ε ύ χ α ρ ι σ τ ο ΰ μ ε ν διά τήν 500δραχμον
έτη σίαν συνδρομήν σ α ς .
Κ β ν Λ . X . Ζ ύ η ν , Ζάκυνθον. Μ ε τ ’ εύχαρ ιστήσεω ς^ μαν-
θάνομεν τήν επιστροφήν σ α ς εις Ζάκυνθον. Σ ά ς ε ύ χ ό μ ε θ α
καλήν διανομήν καί ν έ ες π ν ευ μ α τικ ές δημιουργίες. Τ ό φ ύ λ­
λον θά σ τ έ λ λ ε τ α ι δπου μάς γ ρ ά φ ετ ε ε ύ χ α ρ ίσ τ ω ς .
Κ β ν Ν. Λ. Π α ύ λ ο υ , Κ α λ ημ εριά νο υ ς. Πήραμε και τήν
νέαν συ ν ερ γ α σ ία σ α ς καί θά δημοσιευθη μέ τήν σειράν της.
Σ ά ς π α ρ α κ α λο ΰ μ εν , τ ά χε ιρ ό γ ρ α φ ά σ α ς νά τ ά γ ρ ά φ ετ ε
π ά ν τ α άπό τήν μιά π λ ε υ ρ ά το ΰ χα ρτιο ΰ.
Κ α ν Έ ρ ρ ι κ έ τ η Π α π α δ ο π ο ύ λ β υ , Κ α λ λια νό - Κ αρ ύστρυ.
Π ήραμε συνδρομή σ α ς , γ ρ ά μ μ α σ α ς καί συ νεργ α σία. Γ ι ά δλα
σ ά ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε θερ μ ά. Τ ό «ά«ό α ν γ ή σ ’ α υ γ ή * — ξ έ σ π α σ μ α
πόνου ά γ ιά τ ρ ε υ τ ο , πού δ ια β ά ζ ο ν τ ά ς τ ο μ ά ς φέρνει κοντά
στήν πονεμένη ψυχή σ α ς , θά δημοσιευθη. Σ ά ς σ τ ε ίλ α μ ε
φύλλον ά π ’ ε ύ θ εία ς , άν, δ μ ω ς , π ρ ο τ ιμ ά τ ε- τήν έ δ ώ διεύθυν-
σιν, πού μ α ς σ η μ ε ιώ ν ε τε , ε ύ χ α ρ ί σ τ ω ς νά τό δίδωμεν έκεΐ.
Κ β ν Γ . Κ α γ ι ά ν , ’Ε ν τα ύ θ α . Ή έ τη σ ία συνδρομή σα ς
έλήφθη καί σ ά ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν . ._
Κ β ν Π. Μ ι λ λ ί ε ξ , Γεν. Γ ρ α μ μ α τ έ α τ ο ΰ Γ α λ λ ι κ ο ύ Ινστι­
τ ο ύ τ ο υ , ’Α θή να ς. Συνδρομή καί άντίτιμ ον φύ λλω ν έ λή φ θ η ­
σα ν καί σ ά ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε ν .
Κ β ν Χ * ρ . Π λ α τ ά κ ο ν , ‘Υ π ο λ ο χ α γ ό ν , Έ ν τ α ΰ θ α . Ε ύ χ α ρ ι-
σ τ ο ΰ μ εν θ ερ μ ά γιά τήν λ η φ θ ε ΐσ α ν έ τη σία ν συνδρομή σ α ς .
Κ β ν Κ . Γ . Σ τ α υ ρ ό κ β υ λ β ν , Ν. Η ρ ά κ λ ε ι ο ν ’Α ττικ ής,
θ ε ρ μ έ ς ε ύ χ α ρ ισ τ ίε ς γ ιά τ ά κ α λ ά σ α ς λό γ ια . Τ ό στόν «Π α ρ­
θενώνα» π ο λύ καλό καί θά δημοσιευθη.
Κ β ν Γ . I. Φ . , ’Α θή ν α ς . *Η διό ρ θ ω σ ις , δ π ω ς β λ έ π ετ ε,
Εγινε. ΑΙ υ π ο δ ε ίξε ις σ α ς μ ά ς εύρίσκουν σ υ μ φ ώ νο υ ς. Δ ια φ ω -
νοΰμβ μ ερικ ώ ς ώ ς π ρ ό ς τ ό τρίτον πρόσωπον. Στ ό ν κοινόν
φίλον κ. Σ. Π. δια βιβάσαμεν τήν π αρ άκλη σί σ α ς .
Κ β ν Ά λ . KotpotytSpyev, 'Ιατρόν, Σ τ υ λ ί δ α . Έ τ η σ ί α
συνδρομή σ α ς έλήφθη καί σ ά ς ε ύ χ α ρ ισ τ ο ΰ μ ε θερμά.
Κ β ν Δ η μ . Β α σ ι λ ε ί ο υ , Δικηγόρον, Έ ν τ α ΰ θ α . θ ε ρ μ ά ς
ε ύ χ α ρ ισ τ ία ς διά τήν κ α τ α β λ η θ ε ϊσ α ν έτησίαν συνδρομή Σ α ς .
Κ β ν Ά ν τ . Μ π β ΰ κ ο ν , Έ ν τ α ΰ θ α . Τ ό «καί τ ώ ρ α » θέλει
άκόμη δο ύ λεμ α. Ε ύ χ α ρ ι σ τ ο ΰ μ ε ν γιά τήν συνδρομήν σ α ς .
Κ β ν E & * y y . Β ε ρ ν έ ζ β ν , Στενήν. Ε ύ χ α ρ ι σ τ ο ΰ μ ε ν διά
τήν κ α τ α β λ η θ ε ϊσ α ν έ τη σ ία ν συνδρομήν σ α ς .
ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
ΑΠΟΛΕΙΚΤΙΚΟΗ
Ά ρ ι θ μ . 3855
Έ ν Χα λκίδ ι σήμερον τή Εκτη (6) τ ο ΰ μηνός 'Ο κ τ ω β ρ ίο υ
το ΰ χ ιλ ιο σ τ ο ΰ έ ν νεα κοο ιο στο ΰ τ ε σ σ α ρ α κ ο σ τ ο ύ δ ε υ τ έρ ο υ
(1942) ε το υ ς| ήμέρα ν Π έμπ την καί ώραν Π π. μ. ό ύποφαι-
νόμενος δ ικ α στικό ς κλητήρ τ ώ ν έν Χ α λκιδ ι Π ρ ω το δ ικώ ν
’ Α ρισ τ είδ η ς Δ. ’Α π ο σ τ ο λ ίδ η ς τή έ γ γ ρ ά φ ω π α ρ α γ γ ε λ ί α το ύ
δικηγόρου κ. Δ ημη τρίο υ Ν. Β α σ ιλ ε ίο υ , πληρεξουσίου^ τ ή ς
Β α σ ιλ ικ ή ς ή Κ ί τ σ α ς σ υ ζ . Ί ω ά ν ν ο υ Κ ασ νέσ η, τ ό γ έν ο ς Ά ν τ .
Δ ρακονάκη, κατοίκου Χ α λ κ ίδ ο ς μ ετέβην καί έ π έ δ ω κ α π ρ ό ς
τόν κ. Ε ι σ α γ γ ε λ έ α τ ώ ν έ ν τ α ΰ θ α Π ρω το δ ικώ ν διά τόν άγ νώ -
σ τ ο υ διαμονής Ί ω ά ν ν η ν Κ α σ νέσ η, κάτοικον τ έ ω ς Χ α λ κ ίδ ο ς ,
άκριβές άντίγραφον τ ή ς άπό 11 Σ)βρίου 1942 κ λ ή σ ε ω ς τής
π ρ ώ τ η ς κ α τ ά τ ο ΰ δ ε υ τ έρ ο υ ά π ευ θυ νο μ ένης ένώπιον τοΰ
Π ρω το δ ικείο υ Χ α λ κ ίδ ο ς , δι’ ής έ ξ α ι τ ε ΐ τ α ι νά γίνη δεκτή ή
ά ν ω τ έ ρ ω ά γ ω γ ή τ η ς , νά κηρυχθή δ ια λ ελ υ μ έ ν ο ς ό μ ε τ ά τοΰ
έναγομένου γ ά μ ο ς τ η ς , απ οκλειστική ύπαιτιότητι α ΰ τ ο ΰ καί
νά κ α τα δικα σ θή ο δ τ ο ς εις τ ά Εξοδα καί τ έλ η , ό ρισ θ ε ίσ η ς δέ
δικασίμου τ ή ς ' ά γ ω γ ή ς τ α ύ τ η ς διά τ ή ς ύ π ’ άριθμ. 472]πιν.
συν. 16 π ρ ά ξ ε ω ς το ΰ κ. Γ ρ α μ μ α τ έ ω ς τ ώ ν έν τ α ΰ θ α Π ρ ω τ ο ­
δικών τ ή ς 12ης Δεκεμ βρίο υ 1940 καί ά ν α β λ η θ ε ίσ η ς τ ή ς σ υ ζ η -
τ ή σ ε ω ς α ύ τ ή ς διά τήν 6ην Μ α ρ τίο υ 1941 διεγράφη ή υπόθε-
σις κ α τ ά τήν δικάσιμον τ α ύ τ η ν 1 κ τ ο ΰ οικείου πινακίου μή
σ υ ζ η τ η θ ε ΐ σ α , κα λ εϊ ήδη τόν έναγόμενον π ρ ό ς συζή τησ ιν τ ή ς
ά γ ω γ ή ς τ η ς τ α ύ τ η ς έ ξ α ι τ ε ΐ τ α ι ϊνα γίνη δεκτή α υ τ ή κ α θ ’δ λ α ς
τ ά ς αιτ ή σ εις τ η ς καί κ α τ α δ ικ α σ θ ή ό έν α γ ό μ εν ο ς εις π ά ν τ α
τ ά έ ξ ο δ α καί τ έ λ η τ ή ς δίκης, μ ε τ ά τ ή ς π α ρ ά π ό δ α ς α ύ τ ή ς
ύ π ’ άριθμ. 259]πιν. συν. 9 π ρ ά ξ ε ω ς το ΰ κ. Γ ρ α μ μ α τ έ ω ς τ ώ ν
έ ν τ α ΰ θ α Π ρω το δ ικώ ν, όρίζο ντο ς δικάσιμον π ρ ό ς συζή τησ ιν
α ύ τ ή ς τήν 5 Ν)βρίου 1942 ήμέρ αν Πέμπτην καί ώραν Ι Ο π .μ .,
καλούμ ενον π ρ ό ς συ ζή τησ ιν τ ή ς ώ ς άν ω κ λ ή σ ε ω ς καί ά γ ω ­
γής κ α τ ά τόν ά ν ω τ έ ρ ω ό ρ ισ θ έ ν τα χρόνον.
Καί ε ις Ενδειξιν
Ό Λ αβώ ν Ε ί σ α γ γ ε λ ε ύ ς Ό Δικ. Κλητήρ
Γχκζέτας Ά ρ ισ τ . Ά π βστβλίδη ς
Δ η μ ο σ ιε υ θ ή τ ω διά τ ή ς έ ν τ α ΰ θ α έκδιδο μένης Εφημερί-
δο ς « Ε ύβ οϊκά Γ ρ ά μ μ α τ α » .
Ό Είσαγγελεύς
Γ χα ζέτκ ;
ΠΑΡΟΡΑΜΑΤΑ
Στήν κριτική το ΰ σ υ ν ε ρ γ ά το υ μ ας κ. Γ . I. Φουσάροι,
γιά τή με λ έτ η , τ ο ΰ κ. Λ εμπ έση , ξέφ υ γα ν δυό τ υ π ο γ ρα φ ικά
λά θη πού ά λ λ ά ζ ο υ ν τ ό νόημα τ ή ς φ ρ ά σ ης. Τ ά δ ιο ρ θώ νο υ μ ε
έ δ ώ : σ τ ή στήλη α', σειρά 6 . άντί yea δ ιό ρ & ω σ η νά διαβα-
στή ί ί ά ρ » ρ ω σ η καί στή σ τ ή λ η β', σειρά 3, άντί γιά J 6 b s a
p a p a νά δ ια β α σ τή J 6 1 s & p a p a .
E l l ΜΝΗΜ ΗΝ
Ε ί ς τόν Ά ρ χ ι μ . κ. Χ ρ . Ζέρβαν ά π έ σ τ ε ιλ α ν ό , κ . , κ α ί ή
κ. Δ ημ η τρίο υ Β α σ ιλ ε ί ο υ δρ. 30.000 ύπέρ τ ο ΰ Ο ρφ ανο τρο
φείου Χ α λ κ ίδ ο ς είς μνήμην Ε ύ τ έ ρ π η ς Δ άρ ιγ κ, Ό σ κ ά ρ Δ ά -
ριγκ καί Έ μ μ α ν . Ν ικολαϊδου έπί τή σ υ μ π λ η ρ ώ σ ει 40θημέρου
άπό τ ο ΰ θ α ν ά το υ Ε ύ τ έ ρ π η ς Δάριγκ.
“ ΠΩΣ ΑΓΑΠΟΥΝ ΟΙ Α Ν ΤΡΕΣ
ΚΑΙ Π ΩΣ ΟΙ Γ Υ Ν Α Ι Κ Ε Σ ,,
Τό ύπό τόν άνω τέρω τίτλον δημοσίευμά μας,
λ ό γ ω πληθώ ρα ς υλης άναβάλλεται διά τό έπόμενον.
ΣΤΕΦ ΑΝ Ο Σ Γ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
Ι Α Τ Ρ Ο Σ : Ά φ ρ β δ ι β ι β λ ό γ β ς — ‘Y y i e t v e X i i y e s
τέω ς Ν ο μ ία τρ ο ς Ε ύβ οίας
Δ έ χ ε τ α ι τ ο ύ ς έ ξ ά φ ροδισίω ν δερμα τικ ώ ν καί άνικανό-
τ η τ ο ς π ά σ χ ο ν τ α ς κ α θ ’ έ κά στη ν ε ίς τ ό Ί α τ ρ ε ΐ ο ν το υ
δ β έ ς Ν ε ο φ ύ τ ο υ 8 (Ε βδομαδιαία ά γ ο ρ ά )