De La Crua

Ferdinand Victor Eugène Delacroix był francuskim artystą romantycznym, uważanym

od początku swojej kariery za lidera francuskiej szkoły romantycznej.

Ferdynand Victor Eugene Delacroix przyszedł na świat 26 kwietnia 1798 roku, w

dużej posiadłości mieszczańskiej w Charenton Satint – Maurice, pod Paryżem.
Rodzice Eugene’a Charles i Victoire mieli czworo dzieci, z których Eugene był
najmłodszy. Młody Delacroix był bardzo żywym dzieckiem. Rozwijał liczne talenty, a
w sposób szczególny interesowała go muzyka.
W 1805 roku zmarł jego ojciec. Eugene miał wówczas zaledwie siedem lat. Rodzina
przeprowadziła się do Paryża, gdzie Eugene podjął naukę w Liceum Cesarskim. W tej
elitarnej szkole zdobył staranne, klasyczne wykształcenie. Eugene uprawiał również
szermierkę oraz kontynuował naukę muzyki. Swoje zeszyty zapełniał szkicami i
rysunkami.
Ferdynand Victor Eugene Delacroix przyszedł na świat 26 kwietnia 1798 roku, w
dużej posiadłości mieszczańskiej w Charenton Satint – Maurice, pod Paryżem.
Rodzice Eugene’a Charles i Victoire mieli czworo dzieci, z których Eugene był
najmłodszy. Młody Delacroix był bardzo żywym dzieckiem. Rozwijał liczne talenty, a
w sposób szczególny interesowała go muzyka.
W 1805 roku zmarł jego ojciec. Eugene miał wówczas zaledwie siedem lat. Rodzina
przeprowadziła się do Paryża, gdzie Eugene podjął naukę w Liceum Cesarskim. W tej
elitarnej szkole zdobył staranne, klasyczne wykształcenie. Eugene uprawiał również
szermierkę oraz kontynuował naukę muzyki. Swoje zeszyty zapełniał szkicami i
rysunkami.

W 1814 roku stracił matkę. W wieku szesnastu lat przeprowadził się do swojej siostry
i jej męża. W kolejnym roku podjął decyzję o oddaniu się malarstwu. Na decyzję
wpłynął Henri Riesener, portrecista, krewny matki malarza. Riesener, dawny uczeń
Davida przedstawił Eugene’a baronowi Gerard, który to prowadził salon przy ulicy
Bonaparte w Paryżu.

Jak to często bywa w przypadku malarskiej karierey – początki były trudne. W latach
dwudziestych nie był jeszcze w stanie utrzymać się z malarstwa. Z tego powodu
podjął więc pracę karykaturzysty, która stała się głównym źródłem dochodów.
Ponieważ zapotrzebowanie na rozwijającą się w prasie litografię było duże.
Z biegiem czasu jednak zyskał uznanie. Wkrótce schlebiał mu cały paryski,
artystyczny światek, bywał w wielu salonach.

Delacroix coraz częściej otrzymywał oficjalne zamówienia. Głównie dzięki poparciu

polityka Adolpha Thiresa, dawnego krytyka sztuki. W latach 1833 – 1861 pracował
nad dekoracją biblioteki w Pałacu Burbonów, galerii Apollina w Luwrze czy też
Salonu Pokoju ratuszu w Paryżu.
Mimo popularności, jaką się cieszył przez długi czas, był nieustannie atakowany
przez krytyków. Jego styl, koncepcja malarska i technika drażniły współczesnych mu
odbiorców. Oskarżano go o „masakrowanie malarstwa” o to, że umie zaledwie
szkicować.
Mówiono “pacykarz” – co miało oznaczać, że obrazy tworzy w sposób
niekontrolowany, a kolor dominuje całkowicie nad rysunkiem i kompozycją. Jest
przeciwieństwem Ingresa, dla którego najważniejszy był rysunek – a nie jak u
Delacroix kolor i żywiołowość. Malarz nie zważał na krytykę i zerwał z konwencjami
malarskimi swoich czasów.

Wolność wiodąca lud na barykady jest jednym z najsłynniejszych dzieł Eugène’a

Delacroix. Obraz można nazwać oficjalnym, ponieważ został namalowany na
zamówienie nowego rządu po zwycięskiej rewolucji lipcowej z roku 1830. Władze
zaproponowały młodemu, ale dobrze zapowiadającemu się malarzowi Delacroix
stworzenie dzieła, które byłoby alegorią i ilustracją tych wydarzeń. Teraz to dzielo
zawieszone jest w Luwru.

Barka Dantego(Łódź Dantego) - Obraz początkowo znajdował się w Musée du

Luxembourg w Pałacu Luksemburskim, a w 1874 r. został przeniesiony do Luwru.
Reakcje na obraz były zróżnicowane, był to zauważalny debiut artystyczny, lecz
krytykowany za niedojrzałość i niespójność w kompozycji stanowiącej kompilację
wzorów zaczerpniętych u twórców z różnych epok. Recenzentom nie podobała się
również malarska technika młodego Delacroix, który większą wagę przywiązywał do
barwy niż do rysunku. Pomimo to Barka Dantego stała się wydarzeniem w życiu
artystycznym Paryża. Dzieło ze szczególnym uznaniem przyjęła młodzież i
środowiska postępowe. Barka wywołała żywą dyskusję o kwestiach artyzmu, dzięki
której Delacroix stał się znany.
Opis obrazu
Artysta przedstawił scenę znaną z Pieśni VIII Piekła, stanowiącego część Boskiej
komedii Dantego Alighieri. Przez wzburzone wody Styksu niewielką łodzią
prowadzoną przez Flegiasa przeprawiają się Dante i jego przewodnik, Wergiliusz.
Scena jest bardzo dynamiczna, niewielka łódź unosi się na wzburzonych wodach
wśród kłębiących się ciał potępieńców. Wieje silny wiatr, w oddali widać płonące
miasto, niebo jest ołowiane, a horyzont spowity dymem. Odziany w stalową opończę
z czerwonym kapturem Dante z niepokojem unosi prawą rękę, podtrzymuje go
ubrany w brązową szatę spokojny Wergiliusz.
Nastrój dzieła jest przytłaczający, silne światło eksponuje przerażenie, strach i
cierpienie na twarzach ukazanych postaci. Szczególnie dramatyczne są
przedstawienia potępionych, bezskutecznie próbujących dostać się do łodzi.