Ética

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A ética (do grego ēthos, "temperamento", "carácter", "costume") é

a parte da filosofía que ten como obxecto de estudo os códigos
morais. É a ciencia que estuda a moral. É dicir, a ética reflexiona
sobre o comportamento humano,[1] as normas morais, a súa
fundamentación, a súa validez, a súa universalidade etc. A ética
reflexiona sobre o uso de conceptos como bo, malo, o ben, o mal e
responsabilidade e sobre o comportamento humano.

Tradicionalmente, a ética ocupouse de analizar, valorizar e

desenvolver estas normas. Hoxe en día asígnaselle un carácter Manifestación para abolir o traballo
teórico e rexéitase o carácter normativo ou pragmático que tiña. dos nenos, Nova York, 1 de maio de
1909.
O comportamento moral das persoas é unha forma de conduta e a
ética dá razón del. Para isto, toma como obxecto da súa reflexión a
práctica moral da humanidade no seu conxunto. A ética hoxe evita emitir xuízos de valor sobre a práctica
moral nas distintas sociedades e épocas, senón que tenta explicar a razón de ser desa diversidade e das
mudanzas que se producen.

Índice
Etimoloxía
Introdución
Obxecto da ética
Ética para os seres humanos
Límites con disciplinas adxacentes
Ética e moral
Teorías éticas
Ramas da ética
Ética normativa
Ética aplicada
Bioética
Ética dos hackers
Deontoloxía profesional
Metaética
Historia
Idade Antiga
Idade Media
Idade Moderna
 Idade Contemporánea
Notas
Véxase tamén
Conceptos
Filósofos da ética

Etimoloxía
A palabra ética provén do latín ethĭcus, e este do grego antigo ἠθικός transliterado como ēthikós. A forma
feminina provén do latín tardío ethĭca, e este do grego ēthikḗ.[2] Segundo algúns autores, débese
diferenciar êthos, que significa «carácter», de ethos, que significa «costume», pois «ética» séguese daquel
sentido e non é este.[3]

Etimoloxicamente «ética» e «moral» teñen o mesmo significado, xa que a palabra «moral» vén de latín mos
que significa «hábito» ou «costume».[4]

Introdución

Obxecto da ética

A ética xeral establece os criterios para xulgar se unha acción é boa ou mala e para xulgar os motivos e as
consecuencias dun acto. A finalidade da ética fai pois dela mesma unha actividade práctica. Non se trata de
gañarse un saber para si mesmo, senón de actuar coa conciencia dunha acción social responsable. É
considerada actualmente, como a disciplina no fundamento da ética aplicada, da ética individual, da ética
social[5] e das diferentes formas de éticas especializadas que nos confrontan os problemas normativos do
seu ámbito particular.

Segundo unha corrente «clásica», a ética ten como obxecto os actos que o ser humano realiza de modo
consciente e libre (é dicir, aqueles actos sobre os que exerce dalgún modo un control racional). Non se
limita só a ver como se realizan eses actos, senón que busca emitir un xuízo sobre estes, que permite
determinar se un acto foi eticamente bo ou malo.

Fernando Savater, no primeiro capítulo do seu libro Ética para Amador («De que vai a ética»), define a
ética como «a arte de vivir, o saber vivir, por tanto a arte de discernir o que nos convén (o bo) e o que non
nos convén (o malo)».

Iso implica establecer unha distinción entre o que sexa bo e o que sexa malo desde o punto de vista ético, e
se o ben e o mal éticos coinciden ou non co que serían o ben e o mal en si.

Ética para os seres humanos

Na natureza, non é posible atopar comportamentos que poidamos cualificar de bos ou malos, xa que os
animais non teñen a capacidade de elixir libremente cal será o seu modo de actuar, pois neles o
comportamento está case totalmente determinado polos seus instintos. Os seres humanos somos os únicos
que nos preguntamos a diferenza entre actuar "ben" e actuar "mal", porque posuímos a liberdade para
decidir conscientemente o que debemos facer. Aínda que isto non signifique, como é lóxico, que poidamos
facer todo canto desexariamos facer, pois a nosa liberdade é limitada.
Polo tanto, os seres humanos, porque somos libres para elixir, temos a capacidade de inventar a nosa propia
vida. Nesta elección podemos atinar ou equivocarnos; e a ética axúdanos, ou procura axudarnos, a tomar
esta clase de decisións.

Límites con disciplinas adxacentes

A ética relaciónase coa antropoloxía, co dereito, coa lei, e coas ciencias empíricas que estudan o
comportamento humano, como a socioloxía e a psicoloxía.

Un autor define ética do seguinte modo: «Ética (do grego ethika, de ethos, «comportamento», «costume»),
principios ou pautas da conduta humana, a miúdo e de forma impropia chamada moral (do latín mores,
«costume»)».[6]

A palabra ética provén do grego êthikos («carácter»). Trátase do estudo da moral e das accións humanas
para promover os comportamentos desexables. Unha sentenza ética supón a elaboración dun xuízo moral e
unha norma que sinala como deberían actuar os integrantes dunha sociedade. Por profesión enténdese unha
ocupación que se desenvolve co fin de colaborar co benestar dunha sociedade. Para realizar o devandita
labor é necesario que o profesional (persoa que exerce a mesma) actúe con responsabilidade, seguindo os
requisitos que a lei vixente expoña para o desenvolvemento desa actividade.

A ética profesional pretende regular as actividades que se realizan no marco dunha profesión. Neste
sentido, trátase dunha disciplina que está incluída dentro da ética aplicada xa que fai referencia a unha parte
específica da realidade.

Cabe destacar que a ética, a nivel xeral, non é coactiva (non impón sancións legais ou normativas). Con
todo, a ética profesional pode estar, en certa forma, nos códigos deontolóxicos que regulan unha actividade
profesional. A deontología forma parte do que se coñece como ética normativa e presenta unha serie de
principios e regras de cumprimento obrigatorio.

Ética e moral

Cómpre aclarar a diferenza entre ética e moral:

Ética é unha reflexión sistemática dos temas dos que trata a moral, o xeito en que cada
persoa interpreta, individualmente, as normas morais. É dicir, é o xeito en que se cumpre
unha norma que está establecida polo mundo exterior, de tal modo que unha persoa é ética
se cumpre coas normas morais impostas pola sociedade. Utilízase erroneamente como
sinónimo de moral na lingua común.
Moral é un conxunto de normas establecidas dende os principios da civilización e
transmitidas de xeración en xeración. Son normas que diferencian o “ben” do “mal”.

A diferenza radica en que a persoa que vive en calquera comunidade conta cunha serie de normas morais
que segundo a mesma comunidade deben ser respectadas. Pero a ética soporta o pensamento individual de
cada persoa, é dicir, que a pesar de que as persoas coñecen as normas morais poden, por algunha razón
decidir non respectalas.

As orixes de ambas as dúas verbas, mores (orixe latina de moral) e ēthos (orixe grega de ética), tradúcense
como "costume". De aí a confusión na súa utilización.

Teorías éticas
Segundo o centro de reflexión, as teorías éticas poden agruparse en catro bloques:

Determinadas teorías éticas buscan o fin: ser feliz, ser bo, alcanzar a perfección, salvar a
alma. Todas elas expoñen unha serie de normas ou pasos a seguir para conseguir o fin
desexado. Exemplos serían o utilitarismo ou os dez mandamentos do cristianismo.
Outros fixanse máis nas virtudes: as calidades moralmente desexables ou boas que debe
cultivar o ser humano. Platón explicítao bastante claramente. Un exemplo non occidental
sería a doutrina de Confucio.
Outras teorías céntranse na acción e o deber: xulgan se o que se fai é bo ou non segundo
se se adecua ao que lle correspondería facer. Kant é quizais o máximo expoñente desta
rama que fundamenta a ética na racionalidade.
Outros, aínda, baséanse no estudo dos sentimento s e os afectos. Son, especialmente os
que consideran que o fundamento da ética baséase na capacidade de poder sufrir. Un acto
sería moralmente bo se axudase a eliminar sufrimento e moralmente malo se aumentase o
sufrimento. Os defensores desta corrente emotivista, que arrinca da filosofía de David Hume
son tamén os que máis insistirón, partindo da evolucionismo na non separación taxativa
entre animais e humanos. Actualmente un dos seus refrentados é o filósofo Peter Singer.
(Ver Proxecto Gran Simio e Bioética).

Todos estes sistemas teñen variantes segundo se se considera que a fonte da moral está no mesmo suxeito
ou se vén ditada desde fóra ou segundo se se fala de normas e xuízos absolutos ou relativos. Ademais,
adóitase distinguir entre a moral individual e a colectiva, a que se debe adoptar para permitir a convivencia
(é o que Jean-Jacques Rousseau chamaba "contrato social").

Ramas da ética
A ética subdivídese, á súa vez, en diferentes ramas:

Ética normativa

A ética descritiva pon de relevo o que a maioría da xente cre que é correcto ou incorrecto, mentres a ética
normativa fai fincapé en describir o que as persoas deberían considerar bo ou malo.

Por outra banda, a clasificación que realiza a ética normativa das accións humanas como adecuadas ou
inadecuadas a diferenza da metaética, que estuda a natureza das declaracións moral se, tamén, a diferenza
da ética aplicada , a que expón as regras en contextos prácticos e que, por tanto, ocúpase de campos
específicos do comportamento humano e de discutir as respostas debidas #ante estas situacións.

Refírese ao aspecto da ética que ten que ver exclusivamente coa formación e elaboración das normas
sociais, pero non co seu seguimento ou cumprimento, porque xa sería o aspecto fáctico da ética.

Diferentes teorías de ética normativa:

Os valores morais (axioloxía moral)

A boa vida ou felicidade (eudemonoloxía)
O deber, as normas morais ou a conduta (deontoloxía)

Ética aplicada
A ética aplicada constitúe unha das áreas máis prolíficas e actuais da filosofía contemporánea. Os que fan
ética aplicada desenvolven o seu traballo en diversas áreas da sociedade onde a ética ten un papel relevante.
Traballan en ámbitos como a bioética, a tecnoética, a ética empresarial, a ética ambiental, a ética legal, a
enxeñería ética, a ética da comunicación, a ética do ciberespazo , etc. Estes e moitos outros ámbitos, onde
leva a cabo un intento de tratar con problemas éticos que xorden na vida cotiá, constitúen o obxecto de
estudo da ética aplicada.

A noción de ética aplicada podería parecer redundante, xa que a ética mesma é unha filosofía práctica, unha
filosofía da acción. Pero co transcurso do tempo, esta filosofía práctica, que Sócrates exerceu no Ágora, foi
poñendo cada vez máis énfase nos seus compoñentes teóricos, ata case reducirse nos últimos séculos a
unha reflexión sobre os fundamentos das normas.

A ética aplicada ocúpase dunha parcela da realidade, como:

Bioética

Artigo principal: Bioética.

A bioética é a rama da ética que aspira a prover os principios orientadores da conduta humana no campo
biomédico. Etimoloxicamente provén dos grego bios e ethos: "ética da vida", ou ética aplicada á vida
humana e non humana. Nun sentido máis amplo, con todo, a bioética non se limita ao ámbito médico,
senón que inclúe todos os problemas morais que teñen que ver coa vida en xeral, estendendo desta maneira
o seu campo a cuestións relacionadas co medio ambiente e ao trato debido aos animais. a bioética é unha
disciplina relativamente nova e a orixe do termo corresponde ao oncólogo estadounidense Van Rensselaer
Potter, quen utilizou o termo por primeira vez en 1970 nun artigo publicado na revista da Universidade de
Wisconsin "Perspectives in Biology and Medicine" onde o título ostentaba por primeira vez este termo:
"Bioética: a ciencia da supervivencia". Posteriormente, en 1971, Potter publica un libro co título de
"Bioethics: Bridge to the future" ("Bioética: unha ponte cara ao futuro") No que se recollen varios dos
seus artigos.

Ética dos hackers

A ética dos hackers é unha nova ética xurdida e aplicada ás comunidades virtuais ou cibercomunidades,
aínda que non exclusivamente. Un dos seus grandes mentores foi o finés Pekka Himanen. Himanen, na súa
obra A ética do hacker e o espírito da era da información (que contén un prólogo de Linus Torvalds e un
epílogo de Manuel Castells), comeza por rescatar unha das acepcións orixinais do termo hacker. Segundo
Himanen,[Cómpre referencia] un hacker non é un delincuente, vándalo ou pirata informático con altos
coñecementos técnicos, aos que prefire chamar crackers), senón que hacker é todo aquel que traballa con
gran paixón e entusiasmo polo que fai. Por iso é polo que o termo hacker poida e deba extrapolarse a outros
ámbitos como ser, por exemplo, o científico. Así Himanen escribe, «no centro de nosa era tecnolóxica
atópanse unhas persoas que se autodenominan hackers. Defínense a si mesmos como persoas que se
dedican a programar de maneira apaixonada e cren que é un deber para eles compartir a información e
software libre. Non hai que confundilos cos crackers, os usuarios destrutivos cuxo obxectivo é o de crear
virus e introducirse noutros sistemas: un hacker é un experto ou un entusiasta de calquera tipo que pode
dedicarse ou non á informática.». Segundo Himanen a ética dos hackers é unha nova moral que desafía «A
ética protestante e o espírito do capitalismo», (obra escrita hai un século por Max Weber) e que está
fundada «na laboriosidade dilixente, a aceptación da rutina, o valor do diñeiro e a preocupación pola conta
de resultados. Ante a moral presentada por Weber, a ética do traballo para o hacker fundaméntase no valor
da creatividade, e consiste en combinar a paixón coa liberdade. O diñeiro deixa de ser un valor en si mesmo
e o beneficio cífrase en metas como o valor social e o libre acceso, a transparencia e a franqueza».
A ética dos hackers é unha ética de tipo axiolóxico, é dicir, unha ética baseada nunha determinada serie de
valores. Himanen rescata algúns valores fundamentais, a saber:

Paixón
Liberdade
Conciencia social
Verdade
Anti-fascismo
Anti-corrupción
Loita contra a alienación do individuo
Igualdade social
Libre acceso á información (coñecemento libre)
Valor social (recoñecemento entre outros similares)
Accesibilidade
Actividade
Preocupación responsable
Creatividade

Tamén hai que consultar o estudo escrito por Pablo Contreras Em dic Kohfam, identitat hacker: una
aproximació antropològica' (Chámome Kohfam, identidade hacker: unha aproximación antropolóxica), III
Premio de Ensaio Eusebi Colomer da Fundación EPSON, Barcelona, 2004. Segundo Contreras, as
agrupacións hackers dan lugar a unhas configuracións sociais en rede que se caracterizan pola súa
capacidade de xerar coñecemento e innovación. Estas configuracións en rede, chamadas "intelixencias-
rede" presentan unhas propiedades sociais baseadas na meritocracia, a concepción pública do coñecemento
xerado e a redistribución deste entre os membros do grupo. Segundo o autor, a organización social dos
grupos hacker é moi similar á utilizada nas sociedades primitivas, con liderados non coercitivas e sistemas
de reputación entre pares baseados na ética de hackers como características fundamentais.

Outros aspectos que resaltan desta ética, é unha palabra moi soada, e moi marabillosa: "Ningún problema
debería resolverse dúas veces", aludindo a que o tempo dos demais é moi valioso, e cando resolvas algo
comunicao a todos os teus compañeiros hackers que poidan resolver outros problemas, aumentando a
produtividade.

Deontoloxía profesional

A deontoloxía profesional ou ética das profesións (por exemplo: ética médica, ética científica, ética
xudicial. etc). Unha das diferenzas cando falamos de "ética" e "deontoloxía" é que a primeira fai
directamente referencia á conciencia persoal, mentres que a segunda adopta unha función de modelo de
actuación na área dunha colectividade. Por iso, coa concreción e deseño de códigos deontolóxicos, ademais
de autorregular esta profesión, convídase o seguimento dun camiño moi concreto e na formación ética dos
comunicadores.

De maneira teórica, poderiamos diferenciar dous grandes grupos: a ética social e a ética individual. Dentro
da ética individual diferénciase, tamén, unha ética interpersoal que é a que rexe o comportamento que
temos en relación a outros individuos. Aquí pódese situar a ética profesional, xa que rexe o comportamento
do profesional na súa actividade laboral. Os principios que rexen a profesión obtéñense a través de métodos
similares aos da ética xeral: dialóxico, inductivo e deductivo.

Para coñecer o fundamento ético e moral dun código ético, requírese o estudo da actividade profesional en
si mesma e non é suficiente o labor dun filósofo que descoñeza a profesión.
A ética das profesións móvese no nivel medio das éticas específicas ou "aplicadas". O profesional xógase
no exercicio da súa profesión non só ser un bo ou mal profesional senón tamén o seu ser ético. Non acaba
de ser considerada unha persoa eticamente aceptable que en todos os ámbitos actuase ben e cumprise cos
seus deberes menos no exercicio das súas responsabilidades profesionais. A ética das profesións exponse
en termos de principios: o principio de beneficencia, o principio de autonomía, o principio de xustiza e o
principio de non maleficencia. O deontolóxico expón os temas éticos en termos de normas e deberes.

Os principios distínguense das normas para ser máis xenéricos que estas. Os principios poñen diante dos
ollos dos grandes temas e valores do vivir e do actuar. As normas aplican os principios a situacións máis ou
menos concretas, máis ou menos xenéricas. As normas adoitan facer referencia a algún tipo de
circunstancia, aínda que sexa en termos xenéricos. Pero tamén os principios fanse intelixibles cando
adquiren concreción normativa e fan referencia ás situacións en que se invocan e aplican. En termos xerais
un principio enuncia un valor ou meta valiosa. As normas, en cambio, tentando realizar o principio baixo o
cal son subsumibles, din como debe aplicarse un principio en determinadas situacións.

Tanto as normas como os principios son universais aínda que o ámbito de aplicación dos principios sexa
máis amplo e xeral que as normas específicas que caen baixo este principio.

Desde a perspectiva da ética profesional, o primeiro criterio para xulgar as actuacións profesionais será se
alcanza e como se logra realizar estes bens e proporcionar estes servizos (principio de beneficencia). Como
toda actuación profesional ten como destinatario outras persoas, tratar ás persoas como tales persoas,
respectando a súa dignidade, autonomía e dereitos sería o segundo criterio (principio de autonomía). As
actuacións profesionais levan a cabo nun ámbito social con demandas múltiples que hai que xerarquizar e
recursos máis ou menos limitados que hai que administrar con criterios de xustiza (principio de xustiza). E,
en todo caso, haberá que evitar causar dano, non prexudicar a ninguén que poida quedar implicado ou
afectado por unha actuación profesional (principio de non maleficencia).

Metaética
Artigo principal: Metaética.

A metaética é a valoración das teorías éticas e os seus fundamentos das ciencias auxiliares e
complementarias a ela como pode ser a lóxica.

Ten por obxecto os enunciados que conteñen os conceptos da linguaxe moral.

No caso concreto da lóxica sérvenos para observar a correcta fundamentación dos "principios" éticos
coidando a validez das súas premisas e que destas sigan unha consecuencia congruente e consistente.

Ética empírica.
Ética utilitarista defende que a mellor acción é aquela que ten a maior utilidade.
Ética kantiana.
Ética revolucionaria.
Ética cristiá.
Ética epicureísta.
Ética ultramoderna.
Ética como materia.

Historia
A aparición da ética vai ligada á auto conciencia. A maioría de
culturas teñen algún mito para explicar esta orixe.

A filosofía desde o comezo ocupouse da ética. Destacan, entre

moitos outros, os nomes de Sócrates ou Aristóteles. Outras figuras
relevantes ao longo do tempo son, por exemplo, Thomas Hobbes,
Kant ou Arthur Schopenhauer.

Idade Antiga

Desde o inicio da reflexión filosófica estivo presente a

consideración sobre a ética. Platón afronta a temática ética en
diversos lugares e desde contextos diferentes. Así, por exemplo, no
Gorxias busca superar o hedonismo e a lei do máis forte. No
Fedón evidencia a importancia do que exista tras a morte para
regular o propio comportamento. En A República aborda
xuntamente a ética individual (desde a perspectiva dunha xustiza
dentro da alma) e a ética pública, cunha complexa teoría do
Sócrates un dos primeiros filósofos
Estado, que atopa complementos e puntos de vista diferentes
que trataron sobre a ética.
noutras dúas obras, o Político e as Leis. Na segunda metade da
obra Fedro, un dos temas principais é a ética.[7]

A Ética nicomáquea, seguramente o máis importante tratado de ética de Aristóteles, baséase na premisa de
que todo ser humano busca a felicidade (ética eudemónica). Para Aristóteles todos os seres naturais tenden
a cumprir a función que lles é propia e están orientados a realizar completamente as súas potencialidades. O
ben, que é o mesmo que a perfección dun ser ou a realización das capacidades, é cumprir a súa función
propia, aquilo que só el pode realizar. Tamén os seres humanos están orientados á realización plena da
función que lles é propia. O problema que se suscita, entón, é cal é a función propia do home. E se seica
hai máis dun ben propio do home, cal é o ben máis alto e máis perfecto dos que pode alcanzar o ser
humano?

Como noutras das súas obras, Aristóteles releva as opinións dos seus contemporáneos respecto diso e
comproba que todas parecen estar de acordo en que o obxectivo supremo do home é vivir ben e ser feliz,
aínda que hai moitos desacordos respecto de en que consiste a felicidade e o bo vivir. Para Aristóteles a
vida feliz (plena) é a que permite realizar a actividade superior (contemplación), cunha suficiente autonomía
(bens materiais, saúde), e en compañía dun número suficiente de amigos (cf. Ética nicomáquea I).

Só son morais as accións nas que se pode elixir e decidir que facer. En cambio, non son morais nin
inmorais as accións padecidas, compulsivas ou forzosas. O que é moral é a acción que depende da vontade,
se se actúa de modo correcto. Cando se actúa correctamente? A forma correcta de actuar depende do
ámbito de acción (dianoético ou intelectual, ético ou moral) e en parte está pautada polos costumes da
comunidade á que se pertence (se a comunidade é eticamente sa, algo que supón Aristóteles para o mundo
grego quizais de modo acrítico) e apréndese coa educación. Cando se actúa de acordo con estas pautas,
vívese ben e ése virtuoso.

Por outra banda, os filósofos estoicos e epicúreos propuxeron teorías morais baseadas en principios
opostos: a virtude e a vida con moderación (estoicismo), e a procura do pracer (epicureísmo).

Idade Media
É un momento no que a ética asume elementos das doutrinas clásicas da felicidade (o fin do actuar humano
consiste en obter o ben que nos fai felices) e úneos á doutrina cristiá (vista como revelación divina),
especialmente segundo a normativa que recollen os mandamentos. O fin último do actuar humano é a
caridade, que se consegue ao vivir desde o Evanxeo, e que permite ao home acceder á visión de Deus (no
ceo), onde o ser humano alcanza a súa máxima plenitude e o ben supremo.

Diversos autores falan de ética e segundo perspectivas diferentes. É oportuno lembrar dous grandes nomes,
san Agostiño de Hipona e santo Tomé de Aquino (especialmente na segunda parte da Suma de teoloxía, na
que se recollen numerosos elementos da ética de Aristóteles).[8]

Posteriormente, e tras as pegadas das ideas de Tomé de Aquino, desenvólvese no ámbito católico o que
logo será coñecido como principio de dobre efecto.

Idade Moderna

Os filósofos éticos modernos traballan coa mirada posta, sobre todo, no mundo antigo (estoicos, epicúreos,
Platón, Aristóteles), aínda que con algúns elementos herdados da Escolástica medieval. Descartes ten
algúns elementos de ética no seu famoso Discurso do método. Dentro do racionalismo, é Baruch Spinoza
quen elaborou de modo máis amplo e sistemático unha proposta ética. No ámbito do empirismo, David
Hume traballou en diversos momentos para comprender os motivos profundos das accións humanas.

A gran revolución ética moderna realízase a través de Immanuel Kant, que rexeita unha fundamentación da
ética noutra cousa que non sexa imperativo moral mesmo (deontoloxismo formal), pois se a moral se
orienta a buscar a felicidade non podería dar ningunha norma categórica nin universal. Os filósofos
idealistas desenvolveron esta moral do imperativo categórico. Fan fronte así ao utilitarismo, ao afirmar que
o principio de utilidade non é o único criterio de corrección das accións.

Idade Contemporánea

A ética do século XX coñeceu achegas moi importantes por parte de numerosos autores: os vitalistas e
existencialistas desenvolven o sentido da opción e da responsabilidade, Max Scheler elabora unha
fenomenoloxía dos valores. Autores como Alain Badiou tentaron demostrar que esta principal tendencia
(nas opinións e nas institucións), a cuestión de «a ética» no século XX, é en realidade un «verdadeiro
nihilismo» e «unha ameazante denegación de todo pensamento».[9]

Recentemente, e desenvolvendo unha análise en profundidade das orixes e fundamentos da ética,

apareceron diversos estudos sobre o papel das emocións no desenvolvemento dun pensamento ético
antifundacionalista, como indicou Richard Rorty. Nas últimas dúas décadas, o filósofo escocés MacIntyre
establece novas ferramentas de análise histórica-filosófica de distintas versións rivais da ética.

Notas
1. Fiesser, James. "Ethics". Internet Encyclopedia of Philosophy (en inglés). p. 1. Consultado o
4 de abril de 2018.
2. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega (http://academia.gal/dicionario/-/termo/
ética) e no Portal das Palabras (http://portaldaspalabras.gal/dicionario/procura/ética) para
ética.
3. Corominas, Joan. Diccionario crítico etimológico castellano e hispano.
4. González, Ana Marta. "Origen de una diferencia conceptual y su trascendencia en el debate
ético contemporáneo" (en castelán). Consultado o 29 de xaneiro de 2018.
 5. Óscar Diego (27 de febreiro de 2008). Dilemata, ed. "Introducción a la Ética Pública" (en
castelán). Consultado o 7 de decembro do 2019.
6. Cano de Pablo, Juan. "El discurso filosófico de Foucault y Habermas" (en castelán).
Consultado o 4 de abril do 2018.
7. Garrido, Manuel (2013). "La filosofía platónica del amor". En Sacristán, Manuel; García
Bacca, David. Los diálogos eróticos: Banquete y Fedro [=Manuel Sacristán y David García
Bacca]. Madrid: Tecnos. p. 11. ISBN 9788430958207.
8. Véxase a segunda parte (http://hjg.com.ar/sumat/index.html) de Summa theologiae, de Tomé
de Aquino.
9. Badiou, Alain (1993). La ética. Ensayo sobre la conciencia del mal (en castelán). Arquivado
dende o orixinal o 21 de outubro de 2007. Consultado o 8 de decembro do 2019.

Véxase tamén
Wikimedia Commons ten
Conceptos máis contidos multimedia
na categoría: Ética
Filosofía | Moral
Ben | Mal
Política | Ciencia | Dereito | Relixión
Ética política
Ética científica
Ética do dereito
Ética da relixión
Causa | Teleoloxía | Causa final | Finalismo
Ben común
Responsabilidade | Deber
Xustiza
Normas

Filósofos da ética
Sócrates | Platón
Aristóteles
Epicteto
Baruch Spinoza | Immanuel Kant | Søren Kierkegaard
Paul Ricoeur | Emmanuel Levinas

Traído desde "https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ética&oldid=5572917"

A última edición desta páxina foi o 29 de agosto de 2020 ás 20:10.

Todo o texto está dispoñible baixo a licenza Creative Commons recoñecemento compartir igual 3.0; pódense aplicar
termos adicionais. Consulte os termos de uso para obter máis información.
Wikipedia® é unha marca rexistrada da Wikimedia Foundation, Inc., unha organización sen fins lucrativos.