Arthur Rimbaud - Izbor Iz Poezije

Arthur Rimbaud (1854-1891) Arthur Rimbaud (1854-1891)
SPAVAČ U DOLU
Kola od srebra i od bakra –
To je zelen-rupa s raspevanom rekom Pramci od čelika i srebra –
Što srebrne prnje poludelo kači Bijući penu
O travu: tu sunce na bregu dalekom Uzburkaše korenje kupina.
Blješti: to je dolac što penasto zrači. Struje pustare
I neizmerne brazde oseke
Otvorenih usta, tu mlad vojnik spava. Teku kružno ka istoku,
Jastuk mu je plava potočnica sveža. Prema stubovima šume, -
Bled je, pod oblakom pružen preko trava, Prema deblima sa mola
A svetlost mu daždi na zelen ležaj. Što se sudara s vrtlogom svetlosti.
S nogama u cveću, on se u snu smeška,

Kao dete koje muči bolest teška. MOSTOVI
Zagrej ga, Prirodo, jer zima ga mori.
Nebo sivo, kristalno. Čudna šara mostova, ovih ovdje
Miris mu drhtaje nozdrva ne budi. ravnih, oni tamo ispupčenih, a drugih što se spuštaju ili
Miran, mladić spava, s rukom preko grudi. sklapaju uglove sa prvima. Ti se oblici ponavljaju i na drugim
Crvena mu rupa s desne strane gori. rasvetljenim zavijucima kanala, ali su tako dugi i lagani,
Oktobra 1870. da se obale, opterećene kubetima, snižavaju i smanjuju.
Neki od tih mostova još su pritisnuti udžericama. Drugi
podupiru jarbole, signale, krhke ograde. Niski akordi se
VENUS ANADYOMENE SAMOGLASNICI ukršaju i teku, užad se penje na strme obale. Raspoznaje se
jedan crveni prsluk, a uz njega možda i drugi kostimi i
Kao iz kovčega mrtvačkog, glava A crno, E belo, I rujno, O plavo, muzički instrumenti. Da li su to narodne pesme, delovi
Smeđokose žene, sva napomađena,
U zeleno: tajna rođenja vam tu je: vlasteoskih koncerata, ostaci javnih himni? Voda je siva
Glupavo iz stare kade iskrsava; A, crn kosmat pojas muha što blistavo i plava, razlivena kao morski rukavac. – Jedan beli zrak,
Mnoga šteta na njoj slabo je skrivena; Nad svirepim smradom kupe se i zuje, padajući s nebeske visine, uništava tu komediju.
Za njom vrat, siv, mastan; snažne lopatice Zatoni sene; - E, koplja gordih santi,
Što štrče, pa leđa, kratka, izvijena; Belina čadora, cveće zanjihano;
Okrugli bokovi, napeti ko žice, I, krv ispljunuta, smeh što gnevno plamti
Koža, slojevitom mašću podložena; Na usnama lepim, u kajanju pjanom;
Po kičmi pečati rujni; sve to širi U, drhtanje kružno božanstvenih mora,
Čudnovato grozan vonj; s lupom na oku Spokoj pašnjaka i stada, spokoj bora
Svašta bi video ko malo zaviri... Koje alhemijom stiču učenjaci;
Reči „Clara Venus“ pišu joj na boku; O, vrhovna Truba, puna cike lude,
- I celo se telo miče, pruža sapi Mir kojim Anđeli i svetovi blude,
Ružno lepe – s čirom što na čmaru zjapi. - Omega, Očiju silnih modri zraci!
27. jula 1870.
MARINA
PIJANI BROD Kroz dalj, slični glumcima neke drevne drame! Ne mogu da uhvate hajke krstarica; Tisuć ljeta vodom crnom je nošena
Tužna Ofelija, bijela utvara;
Dok silažah, nedavno niz nehajne Reke, Ja snivah sneg zasenjen u zelenoj noći Slobodan, sa posadom izmaglica plavih, Evo tisuć ljeta blaga ludost njena
Lađari me, osetih, prestadoše vući: I poljubac što raste ka očima mora, Ja koji sam bušio zid neba k’o bura, Romansu u noćni mrmlja povjetarac.
Njih, gole, o šarene pribiše direke Protok soka neznanog, i kako se toči Zid što nosi slastice svih pesnika pravih,
Za mete ih uzevši, Indijanci bučni. Žutoplavim titranjem pevanje fosforâ. Lišajeve sunčane i sline azura; Grud joj ljube vjetri, i od dugih vela,
Što ih meko njiše voda, vjenčić prave;
Nosač sukna engleskog i flamanskog žita, Besna stada talasa kroz niz dugih dana Luda daska, s pratnjama hipokampa crnih, Nad sanjarsko čelo šaš se nadnijela,
Bezbrižan, bez posade bejah, u slobodi! Ispraćah u juriše na hridinu mnogu, Zasuta električnim zračenjem iskara Na ramenu vrbe plaču joj drhtave.
Reke me, kad prestade metež da mahnita, Nesvestan da sipljivu njušku Okeana Kad juli obarahu toljagama grdnim
Pustiše da zaplovim kud me želja vodi. Svetle noge Marijâ savladati mogu! Nebo ultramarinsko u levak pun žara; Oko nje – zgnječenih lokvanja uzdasi,
u johi zaspaloj prene se katkada
Gluvlji nego dečji mozak, prošle zime, O Floride udarah što se ni ne slute, Ja što s jezom osećah kroz huku daljina Gnijezdo iz kojeg prh krila se glasi:
Dok me zapljuskivala plima rasrđena, Gde oči ljudòkožih pantera se jave Behemote pohlepne i Melstrome pjane, - Sa zlatnih zvijezda poj tajanstven pada.
Ja krenuh! I slavniji darmar zahvati me U cveću; i o dúge, uzde namaknute Večni tkalac spokojnih i plavih širina,
Od onog što odnosi kopna odronjena. Silnim sinjim stadima kroz vidike plave! Ja još žalim evropske drevne lukobrane! II
Bura me prepustila svome blagoslovu. I grdnih baruština video sam vrenja, Zvezdana sam otočja video! gde neznan Blijeda, ko snijeg lijepa Ofelijo!
Od čepa laganiji, igrah usred valâ Trščake u kojima levijatan trune! Kraj nebeski, raskriljen, svog skitnika čeka. Ti umrije dijete, odniješe te vali!
Koje i kolevkama za mrtvace zovu, I bonace prepune vodenih rušenja, - Skrivaš li se, usnula, u toj noći bez dna, Jer vjetrovi s gorja norveškoga tijo
Deset noći, s prezirom za glup mig ferala! I dalj što se pokreće da u ponor grune! Pticâ zlatnih bezbroju, Snago novog veka? O slobodi su ti oporoj pričali.
Slađa nego jabuka za grlo dečaka, Sante, sunca srebrna, sedefaste vale, Ali mnogo proplakah! Jer bolne su Zore. Jer ćuh je, uvrćuć bujne kose tvoje,
Moju ljusku jelovu zelen-voda probi, Žeravice nebeske; drage kud me plima I mesec je okrutan, i sunčevo oko. Čudne glase slao tvom duhu sanjara;
Od plavičastih vina i od izbljuvaka Bacala, gde udave stenice su ždrale, Ljubavi me opojnim mrtvilima more. Jer ču tvoje srce da Priroda poje
Opra me, te kormilo i kotvu mi zdrobi. Pa bi s granja skliznuli s crnim mirisima! O, nek trup mi prepukne! Nek tonem duboko! Uzdasima noći, tužaljkom čestara.
I od tog se vremena kupam u Poemi O da deci pokažem kroz te plave vale Ako želim evropsku vodu neku, to je Jer glas ludih mora, golem hropas, sledi
Mora, sjajem sazvežđâ obliven, i mlečan, Te ribe što pevaju, te ribe od zlata! Lokva crna, prohladna, gde, kad sutom sađe, Dječje, odveć ljudske, odveć blage grudi;
Gutam azur zeleni, gde davljenik nemi I pene su od cveća moj beg ljuljuškale, Jedan dečak, čučnuvši, bled od tuge svoje, Jer aprilskog jutra lijep vitez blijedi
Zamišljeno ponekad kreće na put večan; Krila mi je davala bura nepoznata. Kao majske leptire pušta krhke lađe. Uz krilo ti sjede, nijem, jadnik ludi.
Gde, naglo obojivši bunilo, modrenje Klonulo od polova, zona nepojamnih, Više tragom šlepova ne mogu da krećem, Raj! Ljubav! Sloboda! Jadna ludo, sniješ!
I prespore ritmove ispod danjih kola, More, kroz uljuljanku slatku koja ječi, Jer vaša malenkost, vali, mene moči, I od sna ko snijeg na vatri se topiš.
Gorku riđost ljubavi obuzima vrenje Pružaše mi sisaljke sa cvetova tamnih, Ni oganj ni barjake da gledam, da srećem Riječ ti ugušiše goleme vizije,
Od svih lira snažnije, od svih alkohola! Te ostajah, podoban ženi koja kleči... Lađâ-robijašnica strahovite oči. Strašni beskraj grozom oko plavo opi.
Znam nebo što munjama cepa se; stub vode, Skoro otok, njišućo bokovima svađe III
I udarce talasa, i struje; znam veče, I izmete brbljivih ptica oka plava, OFELIJA
Zore, kao golubiji narod kad se rode, Ja hitah, a katkada kroz užad mi zađe - Pjesnik reče: Zraka zvjezdana te snijela
I videh što videti van sna čovek neće. Utopljenik poneki, natraške, da spava! Mirnim crnim valom, gdje zvijezde spiju, Da cvijeće koje u noći si brala
Bijela Ofelija ko krin krupan plovi Tražiš, i da vidje – sred velova, bijela
Sunce videh spušteno, sa pegama strave, I ja, brod zalutao u zatonskoj kosi, Polako, velovi dugi joj se viju... Ofelija plovi, krupan krin svrh vala.
Gde lije svetlucanje ljubičaste skrame Uraganom zavitlan u eter bez ptica, Iz dalekih šuma čuju se rogovi.
Na treptaje kapaka koje vali prave Brod kom trup, što opi se vodom što ga nosi,
FRIEDRICH, Hugo
Struktura moderne lirike : od Baudelairea do danas / Hugo Friedrich ;
pogovor Milivoj Solar ; [prijevod Truda i Ante Stamać ; prijevod stihova
Nikola Milićević ... [et al.]. - Zagreb : Stvarnost, 1969. - VII, 309 str. ; 21 cm. -
(Svijet suvremene stvarnosti)
Prevod dela: Struktur der modernen Lyrik
FRANCUSKI pesnici: od Vijona do Apolinera/ predgovor i prepevi
Vladete R. Košutića .- Beograd : Naučna knjiga, 1979 .- str 256 ;25cm
ćir
81
Arthur Rimbaud (1854-1891)
Arthur Rimbaud (1854-1891)
246
RIMBAUD, Arthur
Alhemija reči : izbor iz celokupnih dela / Artur Rembo ; preveo Nikola
Bartolino ; izbor, predgovor i beleške Nikola Bertolino ; bibliografija Jovan
Janićijević. - Beograd : Beogradski izdavačko-grafočki zavod, 1979. - 376 str.,
sl. avtorja : ilustr. ; 21 cm. - (Biblioteka Vrhovi)
294-295
298
365
376-377
UMETNOST tumačenja poezije / priredili Dragan Nedeljković i Miodrag
Radović. - Beograd : Nolit, 1979. - 694 str. ; 20 cm. - (Književnost i civilizacija)
Predgovor / Dragan Nedeljković i Miodrag Radović: str. 11-18.
471
REMBO, Artur
Sabrana poetska dela / Artur Rembo ; prevod, predgovor i napomene
Nikolina Bertolino. - 1. izd. - Beograd : Paideia, 2004 (Beograd : BIGZ). - 295
str. ; 22 cm. - (Biblioteka Poezija / Paideia, Beograd)
Izv. stv. nasl.: Oeuvres / Arthure Rimbaud. - Tiraž 2.000. - Artur Rembo: str.
7-22. - Napomene: str. 273-288.
22. Nikola Bertolino
263
Biografija
http://www.poetryfoundation.org/bio/arthur-rimbaud
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/503830/Arthur-Rimbaud
http://www.kirjasto.sci.fi/rimbaud.htm

Arthur Rimbaud - Izbor Iz Poezije

Uploaded by

Document Information

Original Title

Copyright

Available Formats

Share this document

Share or Embed Document

Sharing Options

Did you find this document useful?

Is this content inappropriate?

Copyright:

Available Formats

Arthur Rimbaud - Izbor Iz Poezije

Uploaded by

Copyright:

Available Formats

Arthur Rimbaud (1854-1891) Arthur Rimbaud (1854-1891)

S nogama u cveću, on se u snu smeška,

22. Nikola Bertolino

You might also like