Bir yıl geçmeden Gell-Mann-Zweig modeli için birtakım genişlemeler önerildi.

 Sheldon
Glashow ve James Bjorken, "tılsım" adını verdikleri kuarkların dördüncü çeşnisinin varlığını tahmin
ettiler. Bu ekleme; yeni çeşninin zayıf etkileşimin (bu mekanizma kuarkların bozunmasına izin verir)
daha iyi açıklanabilmesine olanak sağladığından, bilinen kuark sayısı ile bilinen lepton sayısını
eşitlediğinden ve bilinen mezonların kütlelerinin doğru bir şekilde yeniden belirlenmesini sağlayan bir
kütle formülü belirttiğinden dolayı önerilmişti. [26]

Stanford Doğrusal Hızlandırıcı Merkezinde (SLAC) 1968 yılında yapılan derin inelastik

saçılma deneyleri, protonun daha küçük, nokta benzeri parçacıklardan oluştuğunu ve böylece bir
temel parçacık olmadığını gösterdi. [27][28] O dönemde fizikçiler bu nesneleri kuarklar ile ilişkilendirmek
konusunda tereddütlü olduklarından parçacıklar, Richard Feynman tarafından türetilen "parton"
olarak adlandırdı.[29][30][31] Bu deneyler sırasında gözlemlenen cisimler, diğer çeşnilerin de
keşfedilmesiyle daha sonra yukarı ve aşağı kuark olarak tanımlanacaktı. [32] Buna rağmen parton,
hadronların bileşenlerini (kuarklar, antikuarklar ve gluonlar) tanımlayan ortak bir terim olarak
kullanımda kaldı.