Komuniciranje sa različitim grupama: grupno komuniciranje

Postoje dva pristupa klasifikaciji različitih oblika komuniciranja. Jedan je

minimalistički i unutar takvog stanovista, ljudsko komuniciranje se iscrpljuje ili u
interpersonalnom ili u masovnom komuniciranju. Određnjeni broj teoretičara,
pokušava da razazna i druge oblike, koji se subjektima komuniciranja,
specifičnostima komunikacionih činova i komunikacione situacije ne mogu
poistovetiti ni sa interpersonalnim ni sa masovnim komuniciranjem. Unutar različitih
oblika komuniciranja razlikuju se i njihovi specifični vidovi.
Pre interpersonalnog komuniciranja može, istina- samo u određenim
slučajevima govoriti i o intrapersonalnom komuniciranju, kao posebnom i
prepoznatljivom obliku komunikacione prakse. Ali, između interpersonalnog i
masovnog gomuniciranja može se razaznati još jedan oblik komuniciranja koji se,
subjekima komuniciranja, komunikacionom situacijom i komunikacionim činovima,
bitno razlikuje od njih. Rec je o komuniciranju u grupama većim od primarnih, a
izvesno manjim od onoga što se naziva masonom publikom, te se zato ovaj oblik
komunikacione prakse samo uslovno može nazvati grupnim komuniciranjem,
deskriptivno- komuniciranjem u većim društvenim grupama, i precizno-
komuniciranjem sa različitim publikama.
Subjekti komuniciranja su, u ulozi pošiljaoca poruka, pojedinac ili pripadnici
određene primarne društvene grupe (npr. Grupe za odlučivanje, akcione grupe, grupe
za igru), a u ulozi primalaca, pripadnici specifične, ovom obliku komuniciranja
svojstvene društvene grupe- publike. Publika je struktuirana društvena grupa čija je
veličina brojčano utvrdljiva, koja je personalno prepoznatljiva, u većoj ili manjoj
meri organizovana, njeni pripadnici, većinski, imaju sličan društveni status (socijalno
poreklo, materijalni položaj, obrazovanje, profesija) i sklonosti (navike, ukus,
afiniteti, stil).
U komunikacionoj praksi moguće je izolovati četiri vida komuniciranja u
različitim publikama:
1) Eks katedra 1 – koje se dešava u obrazovanju (u učionici, vežbaonici,
laboratoriji, amfiteatru), političkom forumu (u parlamentu, na partijskoj
konverenciji, kongresu) tokom kulturno-umetničkih događaja (književno
veče, tribina, izložba, koncerti) i u svetilištima (propovedi, liturgije, obredi);
2) Teatarsko komuniciranje (u pozorištu i na estradi);
3) Komuniciranje na trgu (zborovi, mitinzi i slični javni skupovi) i
4) Komuniciranje u areni (sportske i cirkuske priredbe).
Najvažnija pretpostavka ovog komuniciranja je prethodno nastali, autentično ili
društveno nametnuti interes za temu komuniciranja. U najvećem broju slučajeva
podrazumeva istovremenu prisutnost subjekata komuniciranja na istom prostoru.
Komuniciranje može biti i neposredno, delimično (megafoni, razglasni sistem, vide-
bim) ili potpuno (interna televizija) posredno. Potpuna posrednost omogućava
prostornu dislociranost subjekta komuniciranja. Od interpersonalnog komuniciranja
razlikuje se jasnom podelom komunikacionih uloga na pošiljaoce i primaoce poruka,
nemogućnošću recipročne izmenjivosti komunikacionih uloga među svim subjektima
komuniciranja, aktivnijom pozicijom pošiljaoca u odnosu na primaoce poruka i
složenijim ekspresivnim mogućnostima u pogledu korišćenja broja i vrste
simboličkih sistema za oblikovanje poruka. Nasuprot masovnom komuniciranju, koje
je uvek posredno , ovaj oblik komunikacione prakse karakteriše relativno visok
stepen prožimanja sa interpersonalnim komuniciranjem, značajniji uticaj primalaca
na proces komuniciranja, trenutnim pojedinačnim ili grupnim reagovanjem na
saopštene poruke i bogatiji spektar simboliskih sistema kojima one mogu biti
oblikovane.
Sa komunikološkog stanovišta pogrešno je razumevanje grupnog kao komuniciranja
između dve ili više grupa, budući da su grupe strukturalni ili astrukturalni oblici
društvenog organizovanja, da takve ne mogu biti subjekti komuniciranja, pošiljaoci i
primaoci poruka, već da to uvek čine ljudi pojedinci u socijalnoj ulozi predstavnika
ili pripadnika grupe.