Ενα κείμενο για τον αναρχοατομικιστή Jacques Le Bonhome.

Από το βιβλίο
"Αναστοχασμός και Ουτοπία" εκδόσεις Άκμων 1982

Ο JACQUES LE BONHOME ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

“Ο Μοναδικός, λοιπόν, είναι και το έσχατο όριο της Ιστορίας, το τέλος της
Ανθρωπότητας. Ο Μοναδικός γυρίζει γύρω από την Ιστορία, όπως ο ήλιος γυρίζει
γύρω από τη γη”

Jacques Le Bonhome: “σχόλια πάνω στη Γερμανική Ιδεολογία”

Ζούμε σε εποχές τραγικής ιταμότητας, αλλά και ευσεβούς ιλαρότητας. Σπουδαιοφανή

μηδνικά σαν τον Φουκουγιάμα, αναπαράγουν έναν ατομικισμό του φρέντο, σβήνοντας
από το χάρτι του στοχασμού σπουδαίους φιλοσόφους. Τις οίδε τον Jacques Le
Bonhome; αμετάφραστος στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλαίας, που ακροβατεί μεταξύ
του τριτοκοσμικού εοκικού διεθνισμού λαι του ασυλόγιτου υηλεπατριωτισμού.
Άλλωστε και ο ίδιος το είχε, κατα κάποιο τρόπο, προβλέψει: “είμαι σαν τον
κεραυνό. Μπορώ να πέσω οπουδήποτε. Σε σπίτια, σε οικόπεδα, σε στάβλους, σε
ανθρώπους. Δυστυχώς έπεσα σε κόπρανα. Σύντομα θα ξεχαστώ, μα σε έναν αιώνα το
περισσότερο, ο κεραυός θα πέσει πάνω στα κεφάλια των κονιορτοποιημένων
πιθηκανθρώπων της εποχής”.

ΑΛΛΑ...

Τι θα πει “άνθρωπος”; Είναι η ψευδαίσθηση, το φάντασμα, το ανύπαρκτο Ιερό.

“Ιστορία”είναι μια αδιάκοπη πάλη των ιερατείων που κατασκευάζουν φαντάσματα, τα
οποία εμπραγματώνονται και εισχωρούν στους αμαθείς εγκεφάλους της πλέμπας. Έτσι,
τα φαντάσματα του Ιερού θέτουν σε κίνηση την Ιστορία. Τα υλικά και ταξικά
συμφέροντα ως αντανάκλαση του Ιερού, είναι μια ψευδαίσθηση της ίδιας της
ψευδαίσθησης. Ο υλικός κόσμος πλάθεται από το Ιερό, ήτοι η μια ψευδαίσθηση
πλάθεται από τη Μητέρα Ψευδαίσθηση. Ο “άνθρωπος” κατανοεί τον εαυτό του
αυτοενατενιζόμενος μέσα από την Ιστορία, δηλαδή μέσα από την ψευδαίσθηση και
αντανακλάται ως φάντασμα και ο ίδιος. Είναι σαφές: δεν υπάρχει άνθρωπος, παρά
μόνο Άτομο:

“Ο κόσμος ξεκινά τη στιγμή που γεννιέμαι. Ιδού η εκκίνηση των πάντων. Πριν τη
γέννησή μου υπάρχει μονάχα κενό. Ο κόσμος σταματά με το θάνατό μου. Το ενδιάμεσο
διάστημα είναι η Ιστορία, όχι η ψευδο-ιστορία της ταξικής πάλης και του Ιερού,
αλλά η δική Μου, Μοναδική Ιστορία. Περιστοιχίζομαι από φαντάσματα, αλλά η
ατομική Μου πραγμάτωση και η κατασκευή του εαυτού Μου είναι ο εξορκισμός που
απομακρύνει την ιερότητα μέσω της αντίστροφης ιερότητας και του βιωμένου
μοναχισμού. Με οδηγεί στην Πραγματικότητα μέσα στην πραγματικότητα”

Συνεπάγεται πως η ιδέα που έχει ένα άτομο για τον εαυτό του είναι και ο ίδιος
του ο εαυτός. Ένας παιδιάστικος και αντιδιαλεχτικός υλισμός θα ρωτούσε “που”
βρίσκεται αυτή η ιδέα. Θα έθετε δηλαδή ζήτημα χώρου στο μη υλικό! “Η ιδέα δεν
τοποθετείται στο χώρο, παρ όλα αυτά υπάρχει”, λέει ο Jacques Le Bonhome. Οπότε,
τι μας αποδεικνύει πως “ότι τοποθετείται στο χώρο” (η ύλη) υπάρχει; Μονάχα ο
εαυτός μας. Είμαστε η αυτο-απόδειξη της ύπαρξής μας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι
μπορούμε να αποδείξουμε και την ύπαρξη των άλλων. Άρα επιστρέφουμε στο
συμπέρασμα: “Ναι, υπάρχω. Αλλά μόνο για μένα. Οπότε, μόνο εγώ υπάρχω. Εσύ που με
διαβάζεις είσι φάντασμα για μένα, όπως κι εγώ είμαι φάντασμα για σένα”.

Το Ιερό αντανακλάται και πάνω στην ταξική πάλη, δημιουργώντας αποσαρκωμένα Ιερά
(ιερά που δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους ως τέτοια κι έχουν χάσει την πλέρια
αυτοσυνείδηδή τους), σαν τον κομμουνισμό: “Ο κομμουνισμός είναι η αντανάκλαση
του παραδείσου (της αληθούς ψευδαισθήσεως) στη Γη (της ψευδούς ψευδαισθήσεως).
Κομμουνισμός θα πει αλυσόδεμα του μοναδικού υπαρκτού γεγονότος πάνω στο σύμπαν.
Του γεγονότος της ύπαρξής Μου.η αναρχία, αν και ουρά του κομουνισμού, κρύβει ένα
τεράστιο σπέρμα αλήθειας: μόνο Εγώ μπορώ να είμαι αναρχικός. Το ίδιο κι έσύ (ως
“εγώ”). Μόνο αυτή είναι αναρχία καθεαυτή και διεαυτή. Από εμένα, μέσω εμού και
για εμένα. Κάθε τι άλλο είναι εξανδραποδισμός και αυταπάτη. Η ελευθερία του
συνόλου είναι σκλαβιά δική Μου, διότι μόνο μέσα από τον πόλεμο όλων εναντίον
όλων θα επικρατήση η γνήσια αναρχία και θα λυθεί το πρόβλημα της φτώχειας. Όλες
οι υποσχέσεις των ειρηνιστών και των κομμουνιστών είναι ναναουρίσματα...”

Ευγένιος Αρανίτσης