Oraindik ez zen ekaitza baretu. Gaua haserre zen. Haizeak ulu egiten zuen adarren artean.

Hain denbora txarra egiten zuenez, arratsaldean etxean geratu nintzen pelikula bat ikusten
nire ahizparekin. Ez zen arratsalde bat lagunekin irteteko. Afaltzera gindoazenean Sagu bat
sartu zen egongelan ezkutuka, Pedro bere etxetik bezala. Sofa azpian ezkutatu eta belarria
lisatu zuen. Oso motela den nire katua oso berandu iritsi zen. Ordu on! Iritsi zenerako sagua
joana zen korrika eta presaka. Nire amak, ezertan eskandalizatzen ez denak nire aitari deitu
zion, eta aita orduan abiatu zen. Orduan sukalde erdian agertu zen eskopeta eskuan zuela,
euliak kanoikadaz hil nahian. Saguak jauzi egin zuen bere zulora, amak jarritako jertse batez
estalita baitzegoen, ezin izan zuen sartu. Bere burua defendatzen saiatu zen arren, azkenean
hilda bukatu zuen, eta nire aita, jakina, oso harro geratu zen saguari begira. Hala ere, egin
zezakeen onena zuloa estaltzea zela pentsatu zuen, eta lanean hasi zen. Amak aitari lagundu
zion zuloa estaltzen, eta amaitu zutenean denok oso pozik geratu ginen.
Baina pozak gutxi iraun zuen. Gerora gertatuko zenaren aurrerapena baino ez zen izan hura.
Afaldu ondoren egongelara itzuli ginen telebista ikustera, eta aurrekoa baino handiagoa zen
beste sagu bat atera zen berriro aitak estalitako zulotik. Eta haren atzetik sagu txikien
armada bat atera zen. Haiek hiltzeko, asko pentsatu behar izan genuen irtenbidea
aurkitzeko, eta bururatu zitzaigun gauza bakarra zientziara jotzea izan zen. Etxean produktu
kimiko indartsuak bilatzen hasi ginen saguekin amaitzeko.
Azkenean, saguentzako pozoidun zeuden zerealak erabili genituen
deuseztatzeko. Baina ez ziren hiltzen. Ez genekien saguak zergatik ez ziren
hiltzen hainbeste zereal lurrean utzi ondoren. Zerealak desagertuak ziren,
baina saguak ez ziren hiltzen. Saguak zerealak biltzen ari ziren eta ez
zituzten jaten. Bitartean, amak, etsita, gaztarekin tranpak jartzen zituen,
baina horrek ere ez zuen funtzionatzen, saguek berehala ikasi baitzuten
gaztak saihesten eta janaria eramaten.

Saguak oso jakintsuak ziren, baina haiek baino jakintsuagoa izan behar nuen,
eta, beraz, laster pentsatu behar nuen zer edo zer saguak desagertu ahal
izateko. Eta orduan bururatu zitzaidan zerealak tranpen barruko janarian
jartzea. Primeran, asmatu nuen! Saguak desagertzen hasi ziren.

Akabatu ziren saguak! Bai zoriontsu bizi gara orain