os orgánulos citoplasmáticos encargaos de la realización de la fotosíntesis son

los cloroplastos, unes estructures polimorfes y de color verde (esta coloración ye debida a

la presencia del pigmentu clorofila) mesmes de les célules vexetales. Nel interior d'estos
orgánulos tópase una cámara que contién un mediu internu llamáu estroma, qu'alluga
diversos componentes, ente los que cabe destacar enzimes encargaes del
tresformamientu del dióxidu de carbonu en materia orgánico y unos sáculos estrapaos
denominaos tilacoides o lameles, que la so membrana contién pigmentos fotosintéticos. En
permedios, una célula foliar tien ente cincuenta y sesenta cloroplasto nel so interior. [1]
Los organismos que tienen la capacidá de llevar a cabu la fotosíntesis son
llamaos fotoautótrofoss (otra nomenclatura posible ye la d'autótrofos, pero tien de tenese
en cuenta que so esta denominación tamién se engloban aquelles bacteries que realicen
la quimiosíntesis) y afiten el CO2 atmosféricu. Na actualidá estrémense dos tipos de
procesos fotosintéticos, que son la fotosíntesis oxigénica y la fotosíntesis anoxigénica. La
primera de les modalidaes ye la mesma de les plantes cimeres, les algues y
les cianobacterias, onde'l dador d'electrones ye l'agua y, de resultes, esprender osíxenu.
Ente que la segunda, tamién conocida col nome de fotosíntesis bacteriana, realizar
les bacteries purpúreas y verde del azufre, nes qu'en dador d'electrones ye'l sulfuru
d'hidróxenu, y consecuentemente, l'elementu químicu lliberáu nun va ser osíxenu sinón
azufre, que puede ser atropáu nel interior de la bacteria, o nel so defectu, espulsáu a
l'agua.[3]
A empiezos del añu 2009, publicóse un artículu na revista Nature Geoscience nel
que científicos norteamericanos daben a conocer l'afayu de pequeños cristales
de hematita (en Cratón de Pilbara, nel noroeste d'Australia), un mineral de fierro que data
de la dómina del eón Arcaicu, demostrando la esistencia d'agua rico n'osíxenu y
consecuentemente, d'organismos fotosintetizadores capaces de producilo. Gracies al
estudiu realizáu, llegóse a la conclusión de la esistencia de fotosíntesis oxigénica y de la
oxixenación de l'atmósfera y de los océanos fai más de 3.460 millones d'años, según
tamién se deduz la esistencia d'un númberu considerable d'organismos capaces de llevar
a cabu la fotosíntesis pa osixenar la masa d'agua mentada, anque namái fora de manera
ocasional.[4][5]