Εγώ, εσύ κι ο Μπόρχες…

Κάθε που ήταν να σε δω, ξεπρόβαλε μπροστά μου ο …Μπόρχες.

Που ερχόταν απροσκάλεστος να μου θυμίσει την ανεπαίσθητη
διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια
ψυχή.. Τη διαφορά ανάμεσα στην φλόγα και το συμβόλαιο.. Κι
έλεγα, μην ξεκινάς..

Άλλες φορές, τον αγνοούσα επιδεικτικά και άκουγα μόνο τον

…Μαυρούλη. Ξεκινούσα ακάθεκτος και σκεφτόμουν μόνο τη
φλόγα! Στον δρόμο να’τος και πάλι μπροστά μου ο άτιμος. Να
μου θυμίσει πως τα φιλιά όση φλόγα κι αν έχουν δεν είναι
συμβόλαια και πως τα δώρα δεν είναι δια βίου υποσχέσεις. Και
πως το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και
τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση
της διαδρομής. Και στη μέση της διαδρομής, γυρνούσα πίσω…

Άλλες φορές, έβαζα βουλοκέρι στη λογική μου. Εβγαζα έξω τον
Μαυρούλη και οδηγούσε αυτός το αυτοκίνητο. Ηταν ο μόνος που
πάλευε δυνατά τον Μπόρχες. Κι ερχόμουν. Κι όταν το πάθος
γέμιζε το είναι μου και συ χαρούμενη γελούσες ασταμάτητα, τον
είχα νικήσει τον Μπόρχες. Ετσι τουλάχιστον νόμιζα. Μέχρι να
ξημερώσει και εμφανιστεί πάλι η αβεβαιότητα… Μέχρι να νιώσω
και πάλι την ήττα μου..

Ξέρω πως προσπαθείς να φτιάξεις τον δικό σου κήπο. Αντί να

περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια. Ξέρω πως φταίω εγώ
που δεν εμπιστεύεσαι τα λουλούδια πλέον. Εγώ κι ο Μπόρχες…

Όμως, στην ζωή δεν υπάρχουν μόνο ήττες. Και οι κήποι ποτέ δεν
υπήρξαν μόνον ατομικοί.. Και στα βιβλία δεν είναι πάντα
σκισμένες οι τελευταίες σελίδες για να μην μάθεις ποτέ το τέλος.
Για άλλον λόγο είναι σκισμένες οι τελευταίες σελίδες του δικού μας
βιβλίου. Για να μην πεις ποτέ αντίο, για να διαβάζεις ξανά και
ξανά το βιβλίο χωρίς να προσδοκάς το τέλος, γιατί απλά δεν
υπάρχει τέλος... [του Πέτρου Τζεφέρη]