CRITIQUE: CUPID AND PSYCHE

Ang akdang pinamagatan na “Cupid at Psyche” ay siyang hinahangaan ng

marami sa napakaraming dahilan, isa rito ang kahalagahan nito bilang isang
Platonic allegory. Bagaman, sa kritikong ito ay nais ko na isaalang-alang ang
ibang aspeto ng makatotohanang sikolohiya ng mga tauhan.
Ang debate sa antromoporpikong paglalarawan ng mga banal ay isang
metatag na tampok ang sinaunang diskurso sa kalikasan ng mga diyos. Ang
nakapamayaning relihiyosong tradition ng Greece ay pinapakita na ang mga
Olympians bilang antromoporpikong nilalang, isang konsepsiyon na
pinatunayan ng sining at panulaan mula sa sinaunang panahon at sa
kinalaunan. Sa kritikong ito, ay aking tatalakayin ang akda ni Apuleius ng
Madaurus, gamit ang pampanitikang kritiko.
Ginamitan ang akda ng tatlong teknik na naratibo, isa rito ang siyang
umabot pabalik kay Homer. Ang estilong ito ay ang pag trato sa mga diyos na
may maihahanlintulad nap ag-iisip at kilos ng isang nmortal na tao. Bilang isang
Platonist, si Apulelus ay natural na pamilyar sa mga sipi ni Plato, at saaking
palagay bilang isang mag-aaral ay sa halip na tinanggap niya ang payo ni
Socrates sa sipi ay ginawa niya ang kasalungat nito, kusang binigay niya sa
kanyang mga banal na tauhan ang katangiang tao na may silakbo ng damdamin
at kung ano man na siyang nag papahigit sa paglalarawan ay siyang ating
tatalakayin.
Ang pangalawang estilo ay taglay ng mga tauhan, dahil una sa laat, ang
akda ay isang kuwento sa una (folk-tale) at ang mga sitwasyong kinaroroonan
ng mga tauhan ay tila normal saknila at mistulang normal ito kung mga mortal
na tao ang makakaranas. Pambihira ito, lalo na sa mga mambabasa na mahiling
sa mga akda ni Shakespeare na madalas ginagamit ang estilo na ito sa pag
gawa niya ng mga romantic comedies. Isang halimbawa ay ang pinamagatang
“Merchant of Venice’’ na gumamit ng dalawang balangkas na
nakaimpluwensya kay Apuleius na gamitin ito sa kanyang tauhan.
Ikatlo ay ang paggamit ng mga mabulaklakin na pananalita sa pasulat sa
akda, patukoy sa tila isang matandang babae ang angku-kwento ng akda,
normal na ginagawa sa mga folk tale. para saakin na nagging resulta ng
kawalan ng amorya sa pagitan ng nilalaman ng akda at sa retorikang
pagsasalaysay, na syang gumagamit sap ag diin sa artipisyal ng buong akda.