Νωρις το πρωι της Κυριακης του Μαραθωνιου, αν τυχει και οδηγεις στη

Μεσογειων θα δεις ατελειωτα λεωφορεια να ανεβαινουν προς την Αγ.

Παρασκευη, κι απο κει να κατευθυνονται προς τη Ραφηνα. Ο προορισμος
ολων ειναι ενας... ο Μαραθωνας. Αυτη τη φορα επιβιβαστηκα κι εγω σ’
ενα. Περα απ’ το οτι ολοι οι επιβατες ειχαν το ιδιο σακιδιο, πραγμα που
δεν εχω ξαναδει σε λεωφορειο, η διαδρομη ηταν μια συνηθισμενη
μετακινηση με λεωφορειο, τιποτα περισσοτερο.

Στο Μαραθωνα βρισκομουν για πρωτη φορα, αν θυμαμαι καλα, εκτος κι

αν καποια σχολικη εκδρομη των πρωτων χρονων του Δημοτικου εχει
σβηστει απ τη μνημη μου. Τις τελευταιες μερες, περα απο προπονητικα
βιντεο, ειχα δει και διαφορα ιστορικα για να θυμηθω και να μαθω
πραγματα για τη μαχη των Αθηναιων με τους Περσες πριν απο 25 αιωνες
, αλλα και για την ιστορικη διαδρομη του Φειδιππιδη.

Έτσι, μετα απο 2,5 μηνες προετοιμασιας και προσμονης -ανυπομονησιας

τα τελευταια 24ωρα- σταθηκα κι εγω στην αφετηρια της Μαραθωνιας
Διαδρομης. Δεν ξερω πως μπορει να φανει, αλλα μολις περασα την αψιδα
της αφετηριας του Μαραθωνιου, ειναι σα να ξεκινησα ενα ταξιδι
διαφορετικο. Παρεα με το φιλο μου το Δημητρη, ζησαμε μαζι τα πρωτα
10 χιλιομετρα. Προλαβαμε να δουμε ανθρωπους να μας χειροκροτουν,
παιδακια να μας μοιραζουν δαφνες, δρομεις να τραγουδουν και αλλους
να ειναι συγκεντρωμενοι στην τακτικη τους. Προλαβαμε να δουμε τον
Ελληνα Πρωταθλητη Κ. Γκελαουζου να ξεκινα την κουρσα που του
χαρισε το Πανελληνιο Ρεκορ, σε μια διαδρομη που ειναι τοσο απαιτητικη
που επρεπε να περασουν 17 χρονια, παρα την εξελιξη της τεχνολογιας
και της επιστημης (ναι παιζουν ρολο σ αυτο το επιπεδο) για να συμβει.
Προλαβα να δω στο Δημητρη το πεισμα του να τερματισει στο
Καλλιμαρμαρο εχοντας στο νου του την οικογενεια του που θα ηταν εκει
να τον περιμενει.

Μονο που από το Δημητρη προλαβα να δω μονο αυτά, γιατι μετα

χαθηκε μπροστα με ταχυτερο ρυθμο που δεν μπορουσα να
ακολουθησω. Κι ετσι θελησα να συνεχισω στη διαδρομη πολύ
συγκεντρωμενος στο ρολοι και στα περασματα που ειχα σχεδιασει να
κανω για να βγω στο τελευταιο κομματι με δυναμεις. Αυτό που δεν ειχα
σχεδιασει από τις προηγουμενες μερες ηταν το τι θα συναντουσα στη
διαδρομη. Δε θα μπορουσα αλλωστε να το σχεδιασω αυτό. Δεν φτανει
μεχρι εκει η σκεψη. Καμια προπονηση δε σε προετοιμαζει γι αυτό που
θα συναντησεις στη Κλασικη διαδρομη.

Συναντησα πραγματικα χιλιαδες θεατες δεξια και αριστερα του δρομου,

από μηνων εως πολλων δεκαετιων. Αλλοι χειροκροτουσαν, αλλοι
φωναζαν «Παμε γερα λιγο εμεινε», ας ειμασταν ουτε στο 1/3 της
διαδρομης. Αλλοι δεν ελεγαν τιποτα, αλλοι ετρεχαν μαζι μας για λιγα
μετρα, αλλοι εκαναν ποδηλατο μαζι μας για καποια χιλιομετρα, ενώ
αλλοι ετρεχαν προς την αντιθετη κατευθυνση στο άλλο ρευμα του
δρομου, το μη αγωνιστικο, για το πρωινο τους κυριακατικο long run.

Συναντησα, επισης, εκατονταδες εθελοντες. Τους συναντουσα κάθε 2,5

χιλιομετρα στους σταθμους ανεφοδιασμου. Ορθιοι και σε συνεχη
επαγρυπνηση για να εχουμε ολοι μας το κυπελλακι με το ισοτονικο, το
τζελ, τη μπανανα, την coca-cola, το νερο πανω στο παγκο σε θεση που
θα μας βολευε να το παρουμε με τη λιγοτερη δυνατη απωλεια
ενεργειας και να φυγουμε. Μας εμψυχωναν και αυτοι, διπλος ο ρολος
τους. Ξυπνησαν νωρις μια Κυριακη για να μας βοηθησουν στην
προσπαθεια μας. Τους ευχαριστω πραγματικα! Όμως , ας με
συγχωρεσουν γιατι ο σταθμος ανεφοδιασμου που ενιωσα ότι μου
εδωσε τη μεγαλυτερη ενεργεια ηταν καπου στα πρωτα χιλιομετρα
κοντα στο Μαραθωνα, οπου ένα παιδακι , γυρω στα 7-8, μου απλωσε
το χερακι του για να μου δωσει μια δαφνη. Επιβραδυνα στιγμιαια για
να την παρω και την εβαλα στην τσεπη μου μαζι με τα τζελ μου.
Δυστυχως καπου αργοτερα θα εβγαινε από τη τσεπη και θα επεφτε στο
δρομο στην προσπαθεια μου να βγαλω ένα από τα τζελ. Όμως, η
ενεργεια που μου εδωσε δε θα επεφτε. Κι ας μην τερματισα με αυτή
στο χερι, όπως σκεφτηκα να κανω όταν την πηρα. Θυμαμαι ακομα το
παιδακι, τη δαφνη , τη στιγμη.

Συναντησα χιλιαδες δρομεις στη διαδρομη. Θυμαμαι ένα ζευγαρι

ηλικιωμενων που ειχαν δεσει ένα σχοινακι αναμεσα στα χερια τους και
ετρεχαν πλαι πλαι. Σαν να περνουσε απ το σχοινι αυτό, η αγαπη του
ενός για τον αλλον, και η δυναμη του ενός στον αλλον για τα επομενα
χιλιομετρα. Συναντησα αθλητες, πρωταθλητες, ηλικιωμενους, νεα
παιδια, λεπτους , χοντρους, γυμνασμενους, αγυμανστους. Αυτοι όμως
που με συγκινησαν οσο κανεις αλλος εκεινη τη μερα είναι αυτοι που
εσπρωχναν καροτσακια με τα παιδια τους ή με ανθρωπους με ειδικες
αναγκες ενώ ετρεχαν μαραθωνιο. Το ξαναγραφω, ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ! Καπου
διαβασα, αν εχεις χασει την πιστη σου στο ανθρωπινο ειδος, πηγαινε να
παρακολουθησεις έναν μαραθωνιο. Όταν συναντουσα αυτους τους
ανθρωπους, αυτή η προταση μου φαινοταν τοσο σοφη.

Συναντησα και γνωστους συναθλητες στη διαδρομη, εκει καπου στις

ανηφορες της Παλληνης. Συναντησα τυχαια κι ένα φιλο, που αν δεν
χαιρετουσα-εμψυχωνα ένα γνωστο μου δε θα καταλαβαινα ποτε ότι
μολις τον ειχα περασει χωρις να το καταλαβω. Με ακουσε και μου
μιλησε αμεσως, κι αυτος ξαφνιασμενος από το τυχαιο ραντεβου μας
στο δρομο. Εξαφανισου μου λεει, εχεις ρυθμο για χρονο, κυνηγησε το!
Ανταποδιδοντας ετσι την εμψυχωση που ειχα δωσει στον άλλο γνωστο
μου. Σα να αναζητουσε να φτασει σε ολους μας η εμψυχωση που τοσο
πολύ την χρειαζομασταν σ εκεινο το σημειο. Οι θεατες ελαχιστοι εκει,
οποτε το ρολο τον αναλαβαμε εμεις οι ιδιοι.

Ναι συναντησα ανηφορες! Αρκετες.. Και συναντησα και τον πονο στα
ποδια και τη μεση μου. Αλλα συναντησα και το πεισμα μου. Και
συνεχισα. Εστειλα ένα μηνυμα στην Αφροδιτη ότι θελω σπρωξιμο τωρα.
Δεν σταματησε να μου στελνει για τα επομενα 20 χλμ μεχρι τον
τερματισμο. Δεν μου εστειλε όμως μονο εκεινη. Ο αδερφος μου απ την
Αγγλια, ειχε ξυπνησει νωριτερα απ το κανονικο του πριν ξεκινησω τον
αγωνα , για να μου πει καλη επιτυχια η ανηψια μου, ή μαλλον ready
steady go, όπως στο βιντεο των προηγουμενων ημερων. Ηταν μαζι μου
στην εκκινηση όταν εκανα τα πρωτα βηματα για να πλησιασω στην
αφετηρια. Ο αδερφος μου εστειλε ξανα μηνυμα όταν ημουν στις
ανηφορες. «Εχεις παει δυνατα στα 25χλμ, κοιτα να κρατησεις» Και ναι
δεν ειδα μολις το κινητο μου για να το γραψω αυτουσιο, το θυμαμαι.
Μου εστειλε και ο κολλητος μου. «Αντε ρε μαλακα, που εισαι? Ο
πρωτος τερματισε. Παμε γερα ρε, εχεις μπει στο δυνατο βλεπω.» Ουτε
τωρα ειδα το κινητο. Και ναι με εσπρωξαν στην ανηφορα μεχρι το 32.

Και εκει στο 32 ξεκινησε η κατηφορα. Θα ανεβει ο ρυθμος τωρα

σκεφτηκα. Τερματισα σκεφτηκα. Η τακτικη μου ηταν βασισμενη στο ότι
τα τελευταια 10χιλιομετρα ως κατηφορικα θα ηταν ευκολα. Όμως δεν
ειχα υπολογισει τον πονο. Εχασα μονο μια απ τις 15 τροφοδοσιες του
αγωνα, την πιο κομβικη, στο 30. Δεν πηρα το τζελ και πανω μου δεν μου
ειχε μεινει κανενα. Την εχασα για 3 δευτερολεπτα που με πηρε ο
αδερφος μου να μου δωσει δυναμη. Δεν ειδα ότι προσπερασα επειδη
εβλεπα το κινητο. Εκει τη διαδρομη την ηξερα, την εχω δει πολλες
φορες μεσα απ το αυτοκινητο, η το λεωφορειο. Δε συναντησα
εξωτερικα κατι που δεν ειχα ξαναδει. Αγια Παρασκευη,
Νομισματοκοπειο, Υπ. Εθνικης Αμυνας, Σωτηρια, Κατεχακη,
Αλεξανδρας, Μεγαρο Μουσικης, Ευαγγελισμος. Όλα γνωστα, αλλα
πρωτη φορα τα εβλεπα τρεχοντας μεσα στη μεση της Μεσογειων.
Εμοιαζε η Αθηνα πολύ πιο ομορφη ετσι.

Καπου εκει ηταν, ενώ βρισκομουν διπλα από την πλατεια της Αγ.
Παρασκευης που το τηλεφωνο ξαναχτυπησε. Τοση η κουραση που δεν
εβγαλα το κινητο από την τσεπη για να δω ποιος είναι για να μην
σπαταλησω ενεργεια, απλα το σηκωσα από το ακουστικο. «Ναι ο
κυριος Αγγελης? Σας καλω από το Touch and Relax.–Ε, συγνωμη αλλα
τρεχω στο μαραθωνιο αυτή τη στιγμη. –Ααα με συγχωρειτε πολύ, ηθελα
μονο να επιβεβαιωσω το ραντεβου σας στις 17.00. Καλο τερματισμο! –
Ευχαριστω!» Ποιο ραντεβου σκεφτηκα? Μονο μετα τον τερματισμο θα
μαθαινα ότι η Αφροδιτη μου ειχε κλεισει ραντεβου στο κεντρο μασαζ
που δουλευει η αδερφη της για να με βοηθησει με την αποκατασταση.

Μετα το 32ο χιλιομετρο, με πολύ πονο στα δυο γονατα και μεση και
καταβεβλημμενος απ την προσπαθεια να φτασω εκει, αρχισα να
συναντω διαφορα ανεξερευνητα πραγματα μεσα μου. Ειχα μουσικη στα
αυτια μου, ένα live των Muse, αλλα αν με ρωτησεις δεν ξερω τι
κομματια ακουγα, δεν προσεχα εκει, δεν μπορουσα. Η προσοχη μου
ηταν καρφωμενη στην προσπαθεια να τερματισω. Και χρειαζοταν πολλη
απ αυτή. Τοση που δεν ηξερα αν την εχω. Συναντησα τη θεληση, την
επιμονη, την αντοχη στον πονο του κάθε βηματος του αριστερου
ποδιου. Συναντησα καποια τεχνασματα του μυαλου να ξεφυγει απ την
ιδεα του πονου για να κερδισω καποια μετρα που δε θα σκεφτομαι τον
πονο. Όταν δεν τα καταφερνα με αυτό, συναντουσα την ιδεα να
περπατησω και της απαντουσα «όχι σημερα », όχι όταν με περιμενουν
στο Καλλιμαρμαρο. Την ανησυχια ότι μπορει να μην τερματισω την
ειχα αφησει καποια χιλιομετρα πισω. Στα τελευταια χιλιομετρα
συναντησα το φοβο ότι δε θα τα καταφερω. Ηταν μαζι με την
απαισιοδοξια και μου ελεγαν ότι δεν μπορω να παω πιο κατω. Για λιγα
χιλιομετρα τρεξαμε μαζι με το φοβο και την απαισιοδοξια, αλλα
καταφερα και τους προσπερασα. Δεν ξερω ποσα χιλιομετρα ακριβως
ηταν , αλλα σιγουρα μου φανηκαν περισσοτερα απ οσα ηταν. Πολύ
περισσοτερα!

Βρισκομαι πλεον στον Ευαγγελισμο, στη στροφη για Συνταγμα μετα το

Πολεμικο και το Βυζαντινο Μουσειο υπαρχουν τρεις κιτρινες αψιδες με
αποσταση 20μ η καθεμια. Κάθεμια ηταν κι ενας μικρος στοχος. Τοση
ηταν η κουραση μου και ο πονος μου. Συνεχισα. Και βρισκομαι στην
Ηρωδου Αττικου. Παιρνω τηλεφωνο την Αφροδιτη για να της πω ότι
φθανω για το ραντεβου μας. Δεν μπορουσα να φανταστω ότι στα
τελευταια χιλιομετρα με εβλεπε στο κινητο της και μετρουσε
αντιστροφα κάθε 100μ . Παιρνω τηλεφωνο τους γονεις μου για να με
δουν, δεν το σηκωνουν.

Ειμαι πλεον στην αγαπημενη μου κατηφορα διπλα από το Ζαππειο,

οπου εκανα τις προπονησεις μου όταν ημουν στην Αθηνα περυσι. Εχω
τρεξει εκει αμετρητες φορες. Οι καλυτερες ηταν αργα το βραδυ όταν
δεν περνουσαν αυτοκινητα και επικρατουσε μια ωραια ηρεμια.Καθε
φορα κατεβαινα από το πεζοδρομιο. Τωρα δεν είναι ετσι. Η κατηφορα
είναι η ιδια. Εγω όμως όχι. Ποναω πολύ, ειμαι εντονα κουρασμενος,
τρεχω με τις τελευταιες δναμεις μου. Αλλα τρεχω, τρεχω στη μεση του
δρομου, με κοσμο δεξια αριστερα να χειροκροτα και με την στιγμη που
θα μπω στο Καλλιμαρμαρο να πλησιαζει στα επομενα βηματα. Ποσες
φορες ειχα παει για προπονηση ή ειχα περασει απεξω και ειχα
ονειρευτει αυτή τη στιγμη, ποσες… Μονο που δεν το ειχα ονειρευτει
ετσι όπως εγινε.

Μπαινω στο Σταδιο, και τρεχω ευθεια στον ταπητα που πατουσα για
πρωτη φορα, κοιτωντας στα αριστερα μου. Περισσοτερο απ την αψιδα
του τερματισμου, με τραβουσε η επιθυμια μου να δω στις κερκιδες την
Αφροδιτη, να δω τους γονεις μου, τους φιλους μου. Τους εψαχνα για
αρκετα μετρα. «Σε ψαχνει, σε ψαχνει» λεει ο Οδυσσεας στην Αφροδιτη
στις κερκιδες και εγω θα το ακουσω πολύ αργοτερα σε καποια βιντεο.
Περναω τη γραμμη τερματισμου! Και περπαταω ξανα μετα από 42.195
μετρα! Περπαταω, και ακουω το Θαναση να φωναζει «Αγγελη, Αγγελη»
κοιταζω και είναι εκει , στα 10μ είναι στην κερκιδα και νιωθω τοσο
χαρουμενος που τους βλεπω. Ενας μαρμαρινος τοίχος μας χωριζει. Θα
κανω καποια βηματα ακολουθωντας τον ταπητα, ενώ αρχιζω να βγαζω
τις παραμανες από την μπλουζα μου, θα μου δωσει καποιος εθελοντης
το μετάλλιο και εκεί μια έκπληξη ανέλπιστη με περιμένει. Το μετάλλιο
έχει μωβ λουρι! Θελω να τα δωσω στην Αφροδιτη, που περπαταει στις
κερκίδες όπως έτρεχα εγω λιγο πριν τερματισω, με το κεφαλι της δεξια
σε μενα, κι ένα χαμόγελο μεγάλο. Οκ εγω δε χαμογελουσα όταν
έμπαινα στο στάδιο, δεν μπορούσα, αλλα καταλαβαίνετε. Δε θα
κανουμε πολλα μετρα, πλεον ειμαι πιο κοντα. Ξεκινησα από τα 42.195μ
και τωρα ειμαι 0,2μ μακρια της. Δε θα προλαβω να της δωσω το
μεταλλιο και τον αριθμο. Θα μου δωσει ένα μεγαλο φιλι, που μαλλον η
διοργανωση δεν το ειχε βαλει στο πακετο τερματισμου των αλλων
δρομεων που εφθαναν στο σταδιο. Ένα φιλι που αν ηταν λεξεις θα μου
ελεγε ποσο περηφανη ενιωθε, ποσο χαρηκε που με ειδε, και θα της
ελεγε ότι ηταν μαζι μου από το πρωτο μετρο που εκανα στο μαραθωνα.
Ειχαμε ραντεβου στο Καλλιμαρμαρο, ξερω καπως ασυνηθιστο μερος για
ραντεβου, αλλα τουλαχιστον δεν αργησα, κι ας εφτασε πρωτη.

Πιο κατω θα συναντουσα κι αλλους εθελοντες, αυτοι ηταν οι

αγαπημενοι μου. Μας εδωσαν φαγητο ενώ δεν τρεχαμε, και δεν ηταν
σκετη μπανανα. Να ειστε καλα παιδια, σας συμπαθησα αρκετα.

Τελος, θα συναντουσα τους γονεις μου. Ειχα πολύ καιρο να τους δω, και
τελευταια η επικοινωνια μας ηταν καπως αραιη. Λιγες φορες τους εχω
δει τοσο χαμογελαστους και περηφανους οσο εκεινη τη στιγμη. Θα τη
θυμαμαι. Κι ελπιζω σε επομενες. Η μητέρα μου, που τρεχει κι αυτή
ημιμαραθωνιους, μ αγκαλιασε και μου είπε «Τα κατάφερες!» . Και το
εβλεπες στο προσωπο της, το κρυφό της στόχο να το καταφέρει κι
εκεινη μια μερα. Και θα το καταφέρει! Και ελπίζω να μπορώ να είμαι
στον τερματισμό να της ανταποδώσω τη φράση.

Και πιο κάτω ο θειος μου, ειχε τερματισει ένα ακομα μαραθωνιο
Αθηνας, και πριν ένα μηνα ειχε τερματισει στο μαραθωνιο της Ρωμης.
Και πιο πριν έναν ακομα, κι έναν ακομα, κι έναν ακομα. Και γενικα,
πολλους ακομα. «Ελα ρε μεγαλε, τα καταφερες!» Τα καταφερα θειε,
ναι. Αλλα δεν ξερω αν θα τα καταφερνα χωρις τις συμβουλες σου, χωρις
τις προπονήσεις μας, χωρίς την καθοδηγηση σου γενικα. Γι αυτό που
ειμαι βεβαιος παντως είναι ότι χωρις την αγαπη σου για το τρεξιμο, και
πως αυτή με ωθησε να συμμετεχω σε αγωνες, δε θα καταφερνα όχι
μονο να τερματισω, αλλα ουτε και να ξεκινησω. Θυμαμαι πριν χρονια,
ετρεχες εσυ στο μαραθωνιο κι εγω ημουν με τους γονεις μου στο
σταδιο και περιμεναμε να τερματισεις. Σημερα τρεξαμε παρεα, και θα
ξανατρεξουμε!

Τελος, πριν από πολλα χρονια ειχα διαβασει κατι που εχει γραφτει για
το μαραθωνιο. «Όταν τερματισεις τον πρωτο σου μαραθωνιο δεν εισαι
ο ιδιος ανθρωπος με αυτόν που ησουν στην γραμμη της αφετηριας» .
Θα ηθελα να δω στην υπολοιπη ζωη μου τι σημαινει αυτό . Ήταν ισως ο
κυριοτερος λογος που αποφασισα να δηλωσω συμμετοχη το καλοκαιρι.