(Intro/Greetings)

Magandang umaga/hapon sa lahat. Ang pangalan ko ay si Katrina Hernandez, at tulad ng bawat

isa sa inyo, nag-aaral din ako sa paaralang ito noon.
Bago ako magpatuloy, nais kong batiin ang bawat isa sa inyo para sa pagiging matagumpay na
mga indibidwal. Nakikita ko na marami sa mga sariwang mukha na ito ay humarap ng maraming
mga hadlang upang makarating sa puntong ito ng kanilang buhay. Para sa sinumang nagtataka pa
rin kung bakit ako naririto, binigyan ako ng pagkakataong dumalo sa seremonyang ito upang
bigyan kayong lahat ng ilang salita para sa hinaharap.
So, kumusta kayong lahat? Ano ang pakiramdam na sa wakas ay nasa sandaling ito? Alam kong
marami sa inyo ang nagsakripisyo ng maraming oras at lakas para makarating sa puntong ito ng
buhay. Alam ko na ang iyong mga magulang sa likod (o iba pang miyembro ng pamilya) pati na
rin ang mga guro dito ay gumaan ang loob na makita mong maabot ang iyong mga layunin.
Nakakapanibago, di ba? Matapos ang lahat ng mga oras na iyon ng pag-aaral, pagkatapos ng
lahat ng mga pagsisikap na ibinuhos para sa iyong mga gawa, pagkatapos ng lahat ng mga
sandali na ginugol mo sa iyong mga kapwa kaklase upang matupad ang iyong mga layunin, sa
wakas ay narating mo na ang dulo ng daan.
Bagaman, alam ko na ang ilan sa inyo ay medyo natatakot sa kung ano ang nasa kabilang panig.
Naiintindihan ko naman kayo, dahil ako mismo ay nasa parehong posisyon tulad mo ngayon.
Huwag mag-alala, dahil isa lamang itong daan na may ilang bagong hadlang. Oo, ito ay isa pang
hanay ng mga bagong hamon na kailangan nating pagdaanan bilang mga tao upang tayo ay
mabuhay ng mahabang kasiya-siyang buhay.

(Body/Story)
Bilang isang mag-aaral, marami akong mga karanasan noong araw na nagpaunawa sa akin ang
kahalagahan ng paaralan. Mayroon akong isang sandali noon na karaniwang nagbubuod ng
kahalagahan nito.
Alam nating lahat na ang pagkakaroon ng mga klase na may kinalaman sa paggawa ng pagkain
ay marahil ang isa sa mga pinakaaabangang aralin para sa halos bawat estudyante. At ako ay
hindi naiiba. Kaya't sa sandaling i-skim ko ang mga pahina ng aking TLE book na naglalaman ng
mga bagong lecture para sa bagong quarter, ako, pati na rin ang iba ko pang mga kaklase, ay
talagang natuwa.
Naging maganda ang lahat sa mga unang araw. Ang mga aralin na tinalakay ay maganda dahil
hindi lamang sila ay kawili-wili, ngunit ang guro ay bihirang magkaroon ng anumang oral
recitations -na, isang bagay na alam ko na nakakapagpa-stress sa halos lahat ng estudyante. Kaya
masasabi mo na talagang ako ay masaya noong araw na iyon. Ngunit ang katahimikang iyon ay
hindi tumagal.
Isang araw, binigyan kami ng bagong anunsyo tungkol sa isang gawain na dapat naming gawin.
Ang gawain ay medyo mahaba dahil dapat naming pag-aralan tungkol sa iba't ibang uri ng mga
recipe at kagamitan sa kusina sa aklat. Dahil may mga grupo kami noon, napagdesisyunan ng
aming pinuno na hatiin ang mga gawain sa pagitan ng mga miyembro kahit na hindi naman
pinayuhan ng aming guro na gawin namin ito. Pumayag na lang kami para kaunti lamang ang
dapat naming gawin. Ngunit sa pamamagitan ng pagsasamantala sa madaling pagpunta sa
sitwasyon, at pag-iwas sa ilang mga gawa na ibinigay sa amin, wala kaming naiwan kundi
kawalan ng pag-asa.
Pagkalipas ng isang linggo, nasa yugto na kami kung saan kailangan naming gawin ang aming
mga gawain sa pamamagitan ng kamay habang nasa labas ng silid-aralan. Sa kabila ng
katotohanang iyon, hindi namin ito masyadong inisip hanggang sa makarating kami sa aktwal na
mga aktibidad. At ang masasabi ko lang tungkol sa karanasan ay hindi ito isang bagay na
mailalarawan ko sa salitang "maganda". Dahil sa katotohanan na minamaliit namin ang
kahalagahan ng wastong paghahanda, nahirapan kami sa pagsubaybay sa sitwasyon.
Sa mga unang araw, halos kalahati ng mga bagay na ginawa namin ay nagawa nang wala kaming
ideya sa konteksto at layunin nito. May isang sandali pa nga ay sinubukan ng isa sa mga
kasamahan kong grupo na gumamit ng lumang rubber spatula para sa pagprito ng mga bagay (na
halos matunaw na ito), habang ang isa naman ay nagbuhos ng mga maling sangkap sa isang
mangkok na gagamitin na para sa ibang bagay. At sa lahat ng mga sandaling ito ng pakikibaka,
ang aming mga kasanayan sa komunikasyon bilang isang grupo ay hindi ang pinakamahusay,
kaya hindi ito nakakatulong sa aming sitwasyon. Isa sa mga dahilan kung bakit nangyari ang
lahat ng ito ay dahil sa sadyang iniiwasan nating magtrabaho nang husto. Ang gawain na
ibinigay sa amin ng aming guro noong isang linggo bago ito ay makakatulong sa amin na
magkaroon ng sapat na kaalaman sa paghawak ng kusina. Ngunit dahil nagpasya kaming hatiin
ito, hindi kumpleto ang aming kaalaman, at sa gayon, wala kaming pagpipilian kundi ang umasa
sa iba—na hindi isang bagay na dapat gawin ng sinuman sa inyo. Ang moral na aral ng lahat ng
ito ay dapat kang magsumikap upang maging mahusay hangga't maaari. Ang pag-iwas sa
pagiging umaasa sa iba ay kinakailangan din. Ngunit sa kabutihang palad, pagkatapos mag-
adjust ng ilang araw, naipasa pa rin namin lahat habang may disenteng grade

(Conclusion/Message)
Kung gusto mong i-enjoy ang iyong buhay habang nagtatagumpay ka rin tungkol dito,
siguraduhing maging dedikado, masigasig, at taos-puso tungkol dito. Masakit ang buhay,
nakakaubos ng kaluluwa, minsan nawawala lahat ng motibasyon mo sa paggawa ng kahit ano,
alam ko. Ngunit mas magiging pabigat ito kung wala kang gagawin. Magsumikap, para sa bawat
gawain na ibinigay sa iyo ay mahalaga hindi lamang para sa iyong mga layunin, ngunit para sa
iyong sarili rin. Maging madamdamin, upang mahanap mo ang tunay na kahulugan ng bawat
sandali na magkakaroon ka habang hinahanap din ang saya mula rito sa parehong oras. At
panghuli, mangyaring maging taos-puso tungkol dito. Kung gusto mong tumuntong sa kabilang
panig, maging tapat hindi lamang sa iyong sarili, kundi sa iba rin. Dahil ang tanging tunay na
naghahanap ng kanilang mga layunin nang walang anumang pag-aalinlangan o masamang
hangarin ay ang tanging makakamit ito nang may kontentong puso.
Hangga't patuloy kang nagsusumikap, gaano man kalaki o kaliit ang iyong mga hamon, lahat ito
ay may kabayaran sa huli. Ang paggawa nito ay makatutulong sa iyo na itulak ang iyong sarili
tungo sa dulo na gusto mong makamit. Kung tutuusin, ang iyong buhay ay parang isang walang
laman na papel. May isa ka lang. Hindi mo alam kung kailan ka bibigyan ng bago. Sa totoo lang,
kahit ako, o sinuman sa labas, ay tiyak na maaari talagang mangyari ito. Hindi ko sinasabi na
dapat kang maging masyadong maingat sa iyong buhay ngayon. Hindi, ang sinasabi ko ay ganap
na kabaligtaran. Ang buhay ay isang bagay na dapat mong balansehin. Habang nabubuhay, ikaw
ay karaniwang nakatayo sa isang tabla. Kung ang isang bahagi nito ay medyo mabigat, o
kabaliktaran, maaari kang mahulog sa iyong mga paa. Kaya dapat mong gawin kung ano ang sa
tingin mo ay tama para sa iyong sarili upang mabuhay ka ng mahabang buhay na may kaunting
pagsisisi. Isulat ang pinakadakilang kuwento na maiisip mo para sa iyong sarili sa solong papel
na iyon.
Yun lang po, salamat.