Νέα Τάξη/Nuevo Orden (2020)του Michel Franco

Δημοσιεύτηκε από το Γιώργος Ξανθάκης | Μαρ 13, 2022 | main-page, ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ | 0 

ΣΥΝΟΨΗ
Στα πολυτελή προάστια της Πόλης του Μεξικού, η πλούσια λευκή οικογένεια Novello γιορτάζει στην περιφραγμένη
έπαυλή της τον γάμο της 25χρονης κόρης τους Marianne ( Naian González Norvind ) με τον πλούσιο αρχιτέκτονα
Alan ( Dario Yazbek Bernal ). Ένας ηλικιωμένος υπηρέτης- που δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά την επέμβαση
καρδιάς της συζύγου του -ζητά βοήθεια από τους πρώην εργοδότες του ,αλλά μόνο η ευγενική Marianne δείχνει
πρόθυμη να τον βοηθήσει. Ξαφνικά μια ομάδα ενόπλων εισβάλλει σκορπώντας το χάος, τον τρόμο και τη σφαγή, με τη
συνενοχή μέρους του οικιακού προσωπικού. Η Marianne σώζεται τυχαία, αλλά θα καταλήξει στις τρομερές φυλακές
του επαναστατικού στρατού, όπου θα βασανιστεί και θα γίνει δόλωμα για τα λύτρα….

ΑΝΑΛΥΣΗ
Ο Michel Franco γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού το 1979 και είναι ένας από τους θιασώτες του νέου μεξικανικού
κινηματογράφου. Είναι σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός των ταινιών «Despues de Lucia» (2012)
«Chronic»(2015) , και «Las hijas de Abril» (2017) μεταξύ άλλων. Ο Franco γυρίζει βίαιες ταινίες τέχνης με σαφείς
επιρροές από το όξινο χιούμορ και την ασυμβίβαστη ωμότητα του Haneke.

Η «Νέα Τάξη»είναι ένα τρομακτικό δυστοπικό δράμα γεμάτο βαναυσότητα και απρόβλεπτες ανατροπές. Μεταφέρει
ένα καταστροφικό κοινωνικό μήνυμα για τη φύση της βίας που υπερβαίνει τα τετριμμένα πολιτικά κίνητρα και τον
ορθολογισμό. Υποστηρίζει ότι σήμερα οι κοινωνικές ανισότητες είναι τόσο μεγάλες που το ξέσπασμα της τυφλής βίας
είναι αναπόφευκτο. Διαδραματίζεται στο Μεξικό, αλλά θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε .Όμως ο δομικός ταξισμός
και η διεφθαρμένη  αστυνομία, κάνουν το Μεξικό μια τραγικά εμβληματική περίπτωση.

Αυτό είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Franco , με τεράστιες σκηνές πλήθους, συγκροτήματα φυλακών και όπλα. Ο
Franco χρησιμοποιεί ασταμάτητα ”κάμερα στο χέρι” για να καταγράψει την επανάσταση που εκτυλίσσεται στους
δρόμους με αιματηρές  εικόνες. Στην εναρκτήρια σκηνή, οι δρόμοι της Πόλης του Μεξικού καίγονται από μια ένοπλη
εξέγερση του φτωχού έγχρωμου πληθυσμού, που έχει ξεσηκωθεί εναντίον των πλούσιων λευκών.

Με στιλ πολεμικής ταινίας -που θυμίζει την ντοκιμαντερίστικη οπτική της «Μάχης του Αλγερίου»- ο Μεξικανός
σκηνοθέτης επιβεβαιώνει την ιδέα του από την αρχή μέχρι το τέλος , με  επαναλαμβανόμενη αιματηρή απεικόνιση 
μέχρι τον κορεσμό χωρίς την αφαίρεση που θα άνοιγε μια ρωγμή στη σκέψη. Ακόμη και η έξυπνη ιδέα της πράσινης
μπογιάς, που επιχειρεί να αποτρέψει τον νατουραλισμό και την αναπαράσταση, δεν ξεπερνά την αρχική αίσθηση και
δεν αξιοποιείται όσο θα έπρεπε.

Είναι μια ταινία που απεικονίζει επιδέξια τον τρόμο και τη σύγχυση μιας  επανάστασης ,κατορθώνοντας να σοκάρει
τον θεατή χωρίς όμως να έχει την ικανότητα να οριοθετήσει ένα ουσιαστικό πολιτικό πλαίσιο. Περιγράφει έναν κόσμο
ανισότητας με ένα κάπως αναχρονιστικό μανιχαϊσμό :καταπιεστές και καταπιεσμένοι, πλούσιοι και φτωχοί, λευκοί και
μελαμψοί, τάξη και χάος.  Όσο για την επίκληση προκλητικών εικόνων σεξουαλικής βίας, εγκλεισμού και
βασανιστηρίων που σκόπιμα παραπέμπουν το ‘’Ολοκαύτωμα’’ είναι συχνά αδέξια και εκμεταλλευτική.
Η «Νέα Τάξη» είναι ένα φιλμ ανελέητο και ακατέργαστο που σοκάρει με το δυστοπικό του όραμα. Ο
δυναμικός ,ζωηρός ρυθμός της αφήγησης κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του θεατή. Ωστόσο ο βάναυσος κυνισμός
και ο άκαμπτος μηδενισμός του γιορτάζουν τον θάνατο κάθε ελπίδας.  Έτσι δεν υπάρχουν περιθώρια για συμπάθεια ή
λύτρωση και είναι αδύνατο να καλλιεργηθεί ενσυναίσθηση για τους χαρακτήρες που έχουν περιοριστεί σε δισδιάστατα
θύματα, απλούς φορείς πάνω στους οποίους ασκείται παράλογη βία. Η ειρωνεία είναι ότι στην αποτυχία της να κάνει
μια σαφή δήλωση για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εξουσία στην κοινωνία, η ταινία του Franco τάσσεται άθελά
της ενάντια στα θύματά της.