MGA LAYKO: PAG-ASA NG IGLESYA

(Orihinal na Ingles- Norbert Becker; Isinalin sa Tagalog ni Rev. Reece Ven Bico, 2020)

(PAALALA: BAGO BASAHIN ANG MATERYALES NA ITO, INAANYAYAHAN ANG

BAWAT ISA NA MANALANGIN AT BASAHIN MUNA ANG BANAL NA KASULATAN SA
1 CORINTO 12:12-31a BAHAGI ITO NG GAGAWING REPLEKSYON MAMAYA)

Sa usapin tungkol sa pag-asa ng Iglesya, hindi natin pinag-uusapan ang simpleng

survival. Ang pagpapatuloy ng buhay ng Iglesya na itinatag ni Kristo ay may katiyakan
mula sa Kanyang pangako. Ang tinutukoy natin na pag-asa ay may kaugnayan sa
pamumuhay, paglago at aktibong Iglesya- ang Iglesya na batid ang misyon, kinikilala na
isinugo ng Diyos bilang mga tagapagdala ng Kanyang kaligtasan, pag-ibig, at
kapayapaan sa sandaigdigan. Sa ganitong uri ng Iglesya na tumutupad sa misyon, ang
ating pag-asa ay nasa mga Layko na pinalalakas ng Espiritu ng Panginoon. Kapag
sinabi nating ang mga layko ay pag-asa ng Iglesya ay para bang madaling mangyari.
Ang mga layko ay hindi nag-iisa sa Iglesya. Sa kabuoang layunin ng Diyos, ang mga
Manggagawa ng Iglesya ay mayroon ding dapat na gawin. Ang buong katotohanan ay
ang Layko at Manggagawa ng Iglesya ang pag-asa ng simbahan, sa ilalim ng
pagpapala ni Kristo, ang totong pag-asa ay nasa lahat.

Ang kailangan sa panahon ngayon ay ang mga Tagapanguna na itinalaga ang sarili kay
Hesus at ang prinsipyo na nagsasaad na ang mga Layko ay para sa Iglesya. Sa mga
nagbabasa nito ngayon, dapat na maintindihan na ang pag-asa ng Iglesya ay hindi
matatagpuan sa ibang lugar o panahon, datapwat ito ay mag-uumpisa sa sarili,
“Panginoon dumating ang Iyong kaharian, at magsimula ito sa akin!”

Pagtatalaga ng mga Manggagawa sa Iglesya

Sa puntong ito, ating binibigyan ng pansin na ang mga Layko ay magkaroon ng mas
malaking responsibilidad. Ngunit ito ay kalahati lamang ng kabuoan. Ang sunod na
kalahati naman nito ay totoo rin: Ang mga Manggagawa ng Iglesya at mga
Tagapanguna sa Iglesya ay mga tagapagdala ng pagbabago at pagpapanibago. Sa
ganitong aspeto, malaking responnsibilidad ang nakaatang sa kanilang mga balikat.
"Ang binigyan ng maraming bagay ay hahanapan ng marami; at ang pinagkatiwalaan
ng lalong maraming bagay ay pananagutin ng lalong marami. " Ang ganitong prinsipyo
ng pagkakatiwala ay nagtitiyak na ang mga nabiyayaan at nasanay na mga lider ay
inaasahan na maging tiyak na daluyan patungo sa pagpapanibago at pinalakas na mga
Layko.

Kung ang mga Layko ang pag-asa ng Iglesya, ang mga Manggagawa ay nariyan upang
sumuporta. Sa praktikal na kalagayan, ang mga Lider ng Iglesya ang nasa posisyon
upang tumugon sa pangangailangan para sa pag-angat ng kalagayan ng mga layko at
kanilang mga gawain. Parang sa sasakyan, sila ang nagmamaneho. Ang mga layko ay
nasanay na mga pasahero at dahil dito bihira na ipakita ng isang layko ang kakayahan
niya na magbahagi ng kanyang kaisipan sa sarili lamang niyang pasya. Matagal na
nanatiling tagasunod kaysa mga tagapagdala ng inobasyon. Hangga’t si Juan dela Cruz
ay palagi na lamang pasahero sa jeep ng Simbahan, hindi sya magkakaroon ng
pagkakaton na makapagmaneho kahit may kakayahan siya na gawin ito. Ang mga Lider
ng Simbahan ang mangunguna upang maging responsable sa pagtupad sa pag-asa ng
Iglesya. Responsable sila sa mga Layko. Sa kasaysayan ng Iglesya, palagi nating
nakikita na kung saan ang Manggagawa, nandoon ang mga Layko. Madalas, ang mga
Layko ay nag-iisip lamang ng hindi hihigit sa mga Manggagawa. Nakontento na lamang
sa pagiging tagasunod na siya nga namang inaasahan sa kanila. Dahil dito, na-
obserbahan ng mga nag-aaral tungkol sa Kasaysayan ng Iglesya na dito nag-uumpisa
ang kasamaan ng Clericalism at Institutionalism (Higit na pagpapahalaga sa mga
Ordinado/Diakono at pagiging striktong istruktura ng Simbahan). Tinanggap ng mga
layko ang ganitong mukha ng pangunguna. Ang mga Manggagawa naman sa dahilan
ng pagkakataon at kahinaan sa posisyon ng kapwa manggagawa at maging ng ilan
ding layko, ay mas lalong lumaganap ang ganitong kalakaran. Mas naging madali ang
manguna at maglingkod sa kalakaran na nakasentro sa mga manggagawa kaysa sa
magpalakas at magturo sa isa’t-isa lalo na sa kakayahan ng mga layko. Dahil dito,
nanatili ang ganitong sistema sa palipas ng panahon bagaman hindi ito ang nais na
mangyari. Maaring isisi din ito sa mga layko sapagkat hindi naging mapanuri sa
kanilang bahagi ngunit mas malaki na sisi ay nasa mga Lider ng Iglesya, sa mga
Mangggagawa sa paghantong dito. Isang halimbawa dito ang Cursillo Movement na
kung saan ay mayroong maraming bilang ng Laykong Romano Katoliko pero nanghina
sapagkat hindi ito sinuportahan ng mga Pari. Sa mga protestante din, masasabi na
epektibo ang mga Layko kung ito ay susuportahan at bibigyan ng lakas ng loob mula sa
mga Manggagawa ng Iglesya.

Kaya naman, ang ating kasalukuyang kaalaman at katuruan mula sa Banal na

Kasulatan at ang kasaysayan ng ating Iglesya ay nagpapaalaala sa atin upang hindi na
muli natin gawin ang kamalian ng nakaraan at mas maging responsable bilang mga
Tagapanguna sa Simbahan. Kung ang mga layko ang mga tupa, dapat alam din ng
pastol ang kanyang ginagawa at patutunguhan!

Sino ang may kakayahan?

Sa ganitong kalagayan, batid ng mga Lider ang bigat ng tungkulin at maaring itanong
din nila ang tanong ni Apostol Pablo “Sino ang may sapat na kakayahang gumawa ng
mga bagay na ito?” (2 Corinto 2:16) Ang sagot, “wala kundi ang mga sugo ng Diyos!”
Sa panahon bago ang Pentecostes, ang mga alagad/disipulo ay hindi makagawa ng
mga bagay higit sa Panginoong Hesus, ngunit sa panahon matapos ang Pentecostes,
ang mga alagad/Apostol ay nakagagawa ng higit sa nagawa ng ating Panginoong
Hesu-Kristo. Sinumang Pastor o Pari na naniniwala na si Kristo ang Liwanag ng
Sanglibutan at tayo bilang mga tagasunod ay mga liwanag na tatanglaw sa
sandaigdigan ay may kakayahan na manguna patungo sa layunin.. Kung saan
mayroong pagtatalaga para sa pagpapalakas sa Katawan ni Kristo, ang Panginoon
mismo ang magbibigay ng kakayahan, pasensya at ang katatagan na kailangan upang
languyin ang mga pagsubok.

Walang pag-aalinlangan na ang pangunguna sa mga Layko sa paraan na ninanais

natin ay magdudulot ng pagbangga sa mga nakagawian na. Ngunit alalahanin din natin
na ang Panginoon mismo ang nagbigay ng biyaya ng magsama-sama o fellowship ng
mga mananampalataya upang tugunan ang pangangailangan sa mga mahihirap na
pagkakataon. Sa anumang samahang Kristyano, may pag-asa tayo na makakita ng
ilang Layko o kahit isa na makakapagbigay ng kailangang suporta at pagpapalakas ng
loob. Sa pagsasaalang-alang sa ating polisiya, mariin na ipinapayo sa mga
Manggagawa na humanap ng kahit isang Layko na nakikita ang kailangang pagbabago
sa pagtanaw sa kabuoang esensya ng mga Layko sa pagtataguyod ng Iglesya.
Nangangailangan tayo ng mga Makabagong “Aaron” na hindi nahihiya na iangat ang
mga braso ni “Moises” (larawan ng mga manggagawa). Hindi man propeta si Aaron,
naroon pa rin ang pangangailangan ng lakas ng pagsuporta upang maitaguyod ang
layunin ng Kanyang bayan. At madalas, nangyayari din naman ang mga layko ang
puwersa upang makamit ang adhikain ng mga Iglesya Lokal at ito ang nagbibigay
inspirasyon pareho sa Manggagawa at Kapulungan upang humakbang pauna. Sino pa
man ang nagbibigay ng tulak o puwersa na mangyari, mahalaga na makita ang
pagtutwangan ng mga Layko at mga Manggagawa.

Ang Pagbabahagi ng Alab ng Espiritu.

Sa kasalukuyan, mayroon tayong mga programa na kung saan ang mga Pastor ng
Iglesya Lokal ay makakapagbigay ng oportunidad na palakasin ang mga layko para sa
ministeryo. Mahalaga ang programa ngunit dapat batid natin na may mga bahagi ng
paglilingkod na hindi maituturo kundi dapat na tanggapin. Ito ay naipapasa mula sa
isang tao patungo sa kasunod. Ito ay mahalagang bahagi sa proseso ng pagsasanay
upang magbigay ng inspirasyon sa mga Layko upang gumampan sa mas malawak na
paglilingkod. Lakip ang mga natutunan at kaalaman mula sa mga pagsasanay, mayroon
din dapat ang Alab ng Espiritu na may pagtatalaga at lakas ng loob. Ito ay nagsisimula
sa mga pinagkalooban nito na buong pusong magtuturo at magpapasa ng kanyang
natutunan sa bawat Layko.
Mahalaga na maintindihan ng mga Layko na ang Espiritung nag-uudyok para sa
paglilingkod ay kasing halaga ng kanilang mismong paglilingkod. Ang magsabi sa isang
nagugutom na “Mahal kita kapatid” ay mabuti ngunit ang magbigay ng kanin/bigas sa
nagugutom ay mas mabuti. Ang pinakamabuti sa lahat ay ang pagsasabi ng iyong pag-
ibig sa nagugutom, kasama ang pagbibigay ng kanin o bigas at pagkain, at pagpapakita
ng malasakit bilang mananampalataya para sa mga nagugutom. Kung ang salita, gawa
at pag-uugali ay magkakasama, makukumpleto ang Komunikasyon ng Pag-ibig
Kristyano. Ito ang uri ng komunikasyon o katuruan na nag-uudyok at nagbibigay
inspirasyon upang magklingkod ang mga Layko sa bisa ng Espiritu ng Panginoon.
Nagsisimula ang lahat sa personal na pagtatalaga sa ating Panginoon at sa Kanyang
Mabuting Balita.

Isa pa rin sa hindi masukat na gampanin ng Nag-uudyok ay ang pagbuo ng lakas ng

loob sa bahagi ng mga Layko hanggang sa huli. Ang kakulangan sa pagsasanay sa
Formal Theology at ang kakulangan sa pagkilala sa kanilang opisyal na estado ay
maaring nagdudulot sa kanila ng pakiramdam ng pagiging mababa sa mga
Manggagawa. Ngunit ang lakas ng loob ay lalago mula sa halimbawa ng iba na ang
kanilang pagkatawag ay bunga ng personal na relasyon nila sa Panginoon. Ang isang
diploma sa kamay ng isang tao na na kay Kristo ay maaring mawalan ng saysay pero
ang isang Layko na na kay Kristo ay may karapatan na maglaan ng buhay sa
paglilingkod. Kahit sa karanasan ni Hesus, marami ang naniwala sa Kanya hindi dahil
sa Siya ang “Anak ng Diyos” kundi ipinakita Niya kung ano ang ibig sabihin ng may
karapatan sa paglilingkod; ang Kanyang Salita, Gawa at Kanyang prinsipyo ang
nagpapakita na Siya nga ang Anak ng Diyos na Buhay. Ang Kanyang pagtuturo ay hindi
kagaya ng mga Eskriba at mga Pariseo na kinikilalang mga dalubhasa sa kautusan
sapagkat ang kanilang buhay at prinsipyo na taliwas sa mga Katuruan ng mga Propeta.
Dahil dito, maraming mamamayan sa panahon ni Hesus ay kumbinsido na hindi sa
Diyos ang karapatan na magturo ang mga Pariseo at Eskriba sapagkat nasa kanilang
pagtrato sa kapwa ay nagpapakita na hindi ito maka-Diyos. Sa panahon din ngayon,
makikilala ng kapulungan at tatanggapin nila ang sinuman na dumarating sa Pangalan
ng Panginoon kaysa sa dumarating sa sarili nilang pangalan. Ang lakas ng loob upang
maglingkod, manguna, magturo, mangaral, at iba pa ay maaring magmula sa mga
Layko lalo na kung makilala nila ang pananampalataya at buhay kay Kristo ay
magiging pamantayan ng karapatan sa paglilingkod. Ang Nag-uudyok na patuloy na
nagpapaalala ng ganitong pagkilala sa mga layko ay nagbibigay daan upang lumakas
ang kanilang kalooban.

Layunin: Paliitin ang agwat.

Bilang pangwakas, upang matulungan ang mga Layko na maging pag-asa ng Iglesya,
ang mga Nag-uudyok ay maging seryoso upang putulin ang tunggalian sa pagitan ng
mga Lider at mga Layko. Unawain na nagpapatuloy ang agwat na ito, ang mga layko ay
bumababa ang tingin sa sarili. Upang mapaliit ang agwat, ang mga Nag-uudyok ay
magpakita ng kanilang pamumuhay na kung saan ang paglilingkod ay nakaangkla sa
pagsasama-sama ng buong kapatiran at hindi nangingibabaw o nagpapailalim sa bawat
isa; ito ang pinakamalakas na impluwensyang magagawa. Maging ang pagpapakita na
wala sa edukasyon, wala sa kasarian, at wala sa iba pang pamantayan ang buhay
paglilingkod kundi sa pagpapakita natin ng halimbawa kung ano ang may
pakikipagkaisa kay Kristo at pagkakaisa din sa ating kapwa. Maaring hindi ganap na
mawawala ang agwat na ito ngunit mas liliit ang agwat, uunlad ang pagkakaisa at ang
buong Katawan ni Kristo ay tatatag sa pag-ibig.

Narito ang Pag-asa ng Iglesya: Na ang mga kaanib ng katawan ni Kristo, Manggagawa
at Layko na magkasama, ay hahayaan ang Espiritu ng Diyos upang manguna sa
paggampan sa iisang katawan gamit ang mga kaloob ng Espiritu upang maging
Tagapamagitan at Tagapaglingkod ng Diyos.

Magtanim at Maghasik ng Layko

Isang lumang kasabihan ang nagsasabi: "Kung nagbabalak ka sa isang taon, magtanim
ng isang butil, kung nagbabalak ka para sa 10 taon, magtanim ng mga puno. Kung
nagbabalak ka para sa isang siglo, magtanim/magsanay ng mga tao.” Ang kinabukasan
ng Iglesya ay nakabatay sa paghahasik at pagsasanay ng mga Layko.”

Mga Manggagawa sa Iglesya, totoong mahalaga. Pero dapat ang Iglesya ay mabatid
ang pangangailangan na magtanim at magsanay ng mga Layko bilang pag-asa ng
Iglesya Lokal

PANGALAN: __________________________________________
IGLESYA LOKAL: _____________________________________
PETSA: ______________________________________________

MGA GABAY NA TANONG SA PAG-AARAL

(Panuto: Ang bawat tanong ay sasagutin, maari itong isulat o i-type pagkatapos
ay ipadala sa pamamagitan ng inyong Pastor/Iglesya Lokal o direktang ipadala sa
fb messenger: Reece Ven Villaroza Bico o email: stc.slja@gmail.com)
1. Batay sa personal na karanasan, kamusta ang pagiging isang layko
(kabilang sa Bayan ng Diyos) ng simbahan? Ang iyo bang kakayanan ay
iyong naibabahagi sa loob at labas ng simbahan? Kung oo, Ibahagi ang
mga karanasang ito at kung hindi naman, ano ang mga dahilan at hindi ito
naibabahagi?

2. Saan mo mas nakikita ang iyong sarili kung gagamitin natin ang halimbawa
na ginamit ni Apostol Pablo sa 1 Corinto 12:12-31a, anong bahagi ng
katawan ka at bakit?

3. Anu-ano ang iyong mga repleksyon o obserbasyon batay sa inihandang

babasahin sa pag-aaral na ito?