Mag aalas-dose ng tanghali nang kami ng aking kaibigan ay pauwi
na at bigla naman kaming hinarangan ng dalawang hindi kilalang babae. Sadyang nakakagulat na nilapitan nila ako at saka nagbigay ng kapirasong papel na may mahalagang mensahe, wika nila. At saka ibinigay ang katamtamang laki ng kahon na may maliliit na tsokolate sa loob nito. Nakangiti ko namang tinanggap ang lahat ng ibinigay nila at nagpasalamat, ngunit nakalimutan kong itanong kung kanino ba galing ang lahat ng ibinigay nila lalo na ang kapirasong papel na may nakasulat na "gusto kita kahit hindi mo ako gusto". Habang bitbit ko ang tsokolate ay agad na kaming sumakay sa jeep ng aking kaibigan. Tuwang- tuwa siya nang mabasa niya ang nakasulat sa papel at saka ako inasar na "uy buti pa sayo may nagkakagusto, kainin na natin yang binigay niya". Naalala ko naman na hindi ko pala maaaring iuwi ang mga tsokolateng ito dahil baka itanong ni mama kung kanino ito galing. Dahil hindi ko maaaring iuwi ang mga ito ay kinain namin ng kaibigan ko habang nasa loob kami ng jeep, sakto naman ay kakilala ko ang ibang pasahero at saka ko sila binigyan. Kilala ang mga tsokolateng ibinigay niya ngunit sobrang dami pa rin ng mga ito, nang biglang may nagtanong sa'kin, "nagbebenta po kayo ng ganiyang tsokolate?". Lahat ng mga pasahero na dati kong kaklase ay nagsitawanan, at sila na rin ang sumagot sa tanong ng isang pasahero. "Mukha ka daw nagtitinda ng tsokolate" natatawang sambit ng kaibigan ko kasabay ng "galing yan sa nagkakagusto sa kaniya, pinamimigay niya yan dahil mapagbigay siya sa mga oras na ito" wika ng pinakamakulit kong kaklase noon. Tumawa kaming lahat ng nasa jeep at tila natatawa rin ang driver ng jeep dahil sa sinabi ng dati kong kaklase. Binigyan ko naman ng tsokolate ang pasaherong nagtanong, maging ang driver na kanina pa nakangiti sa ingay ng kaibigan ko nang malaman niya na galing ang mga tsokolateng iyon sa nagkakagusto sa akin. Magmula noon ay naging kaibigan ko ang lahat ng pasahero ng jeep na sinakyan namin ng mga oras na iyon.