… Pretr

Stokholmski sindrom
синдром зближавања отмичара и талаца

… … …

Stokholmski sindrom je naziv psihološkog

stanja koje nastaje u situacijama u kojima dolazi
do zbližavanja otmičara i talaca.[1] Zbližavanju
otmičara i njihovih žrtava doprinosi vreme
provedeno u takvoj situaciji; što više vremena
protekne, veća je mogućnost stvaranja
stokholmskog sindroma, a s tim i manja
verovatnoća povređivanja talaca. Takođe,
zbližavanju mogu da doprinose veličina
prostorije u kojoj se zajedno nalaze otmičar i
talac, ispunjavanje zahteva kojima su vlasti
izašle u susret, sličnost političkih stavova itd.
Stokholmski sindrom ne nastaje u situacijama
kada su taoci izolovani, kada nemaju kontakt sa
otmičarima, ili kada ima nasilničkog ponašanja
od strane otmičara prema taocima ili drugim
licima.

Bivša zgrada Kreditbanken u

Stokholmu, Švedska, mesto
Normalmstorške pljačke iz 1973.
(snimljeno 2005.)

Stokholmski sindrom je rezultat prilično

specifičnog spleta okolnosti, naime
neravnoteže moći sadržane u uzimanju talaca,
kidnapovanju i nasilnim odnosima. Zbog toga je
teško pronaći veliki broj ljudi koji dožive
Stokholmski sindrom za izvođenje studija sa
bilo kakvom statističkom moći. Ovo otežava
utvrđivanje trendova u razvoju i efektima
stanja.[2]

Emocionalne veze se mogu stvoriti između

otmičara i zarobljenika tokom intimnog
vremena zajedno, ali se one generalno
smatraju iracionalnim u svetlu opasnosti ili
rizika koje trpe žrtve. Stokholmski sindrom
nikada nije bio uključen u Dijagnostički i
statistički priručnik za mentalne poremećaje ili
DSM, standardni alat za dijagnostikovanje
psihijatrijskih bolesti i poremećaja u SAD-u,
uglavnom zbog nedostatka doslednog broja
akademskih istraživanja.[3][4][5][6] Sindrom je
redak: prema podacima FBI-a, oko 5% žrtava
talaca pokazuje dokaze o Stokholmskom
sindromu.[7]

Ovaj izraz su mediji prvi put koristili 1973.

godine kada su četiri taoca zatočena tokom
pljačke banke u Stokholmu u Švedskoj. Taoci
su branili svoje otmičare nakon što su pušteni i
nisu pristali da svedoče na sudu protiv njih.[3]
Zapaženo je da se u ovom slučaju smatralo da
je policija postupala obraćajući malo pažnje na
bezbednost talaca,[8] pružajući alternativni
razlog za njihovu nespremnost da svedoče.
Stokholmski sindrom je paradoksalan, jer su
simpatetička osećanja koja zarobljenici osećaju
prema svojim otmičarima suprotna od straha i
prezira koje posmatrač može osećati prema
otmičarima.

Postoje četiri ključne komponente koje

karakterišu Stokholmski sindrom:

Talački razvoj pozitivnih osećanja prema

otmičaru

Odsustvo prethodnih odnosa između talaca i

otmičara

Odbijanje talaca da sarađuju sa policijskim

snagama i drugim državnim organima

Verovanje talaca u humanost otmičara,

prestajući da ih doživljava kao pretnju, kada
žrtva ima iste vrednosti kao i agresor.[9]

Stokholmski sindrom je „osporavana bolest“

zbog sumnje u legitimnost stanja.[3] Opseg
termina je proširen da takođe opisuje reakcije
nekih žrtava zlostavljanja izvan konteksta
otmica ili uzimanja talaca. Radnje i stavovi slični
onima koji pate od Stokholmskog sindroma
takođe su pronađeni kod žrtava seksualnog
zlostavljanja, trgovine ljudima, ekstremizma,
terorizma, ekonomskog ugnjetavanja,
finansijske represije, političke represije i verskih
progona.[10] To je zato što se Stockholmski
sindrom može smatrati „još jednim načinom
suočavanja sa stresom i opasnošću ... sličnim
drugim oblicima suočavanja po tome što se
učesnici ne bave direktno problemom, već
pronalaze način da se nose sa situacijom
identifikujući se sa agresorom. Mehanizmi
suočavanja poput ovih mogu imati veliki uticaj
na PTSP."[2]

Istorija

Poreklo imena

Vidi još

Reference

Reference

Spoljašnje veze

Ovu stranicu je poslednji put uredio k…

Виĸипедија

Sadržaj je dostupan pod licencom CC BY-SA 3.0

osim ako je drugačije navedeno.

Uslovi korišćenja • Politika privatnosti • Desktop