ဘဝဟာ ချည်မျှင်လို ပဲ ရစ်ပတ်တွယ်ငြိနေတာလို့ လူ တွေက ပြောကြတယ်။

‌ ကျွန်တော် အရင်တု န်းက

အဲ့ စကားကို ရု ပ်ရှ င်ကားတွေမှ ာ ကြားနေကြစကားလို

‌ ပဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့လေးပဲ တွေးမိခဲ့ တယ်။ အခု မှ ဘ၀က တ

ကယ့် ချည်ခင်လို ပဲဆို တာ သိလာရတယ်။ ဘာနဲ့တူ လဲဆို တော့ ဟို တလောက တွေ့လို က်တဲ့ တောကျီးကန်းက

သမင်ရဲ့ ခန္ဓာကို ယ်ထဲက အူ လို လို အရာတွေ ကို တစ်စချင်း တစ်စချင်း ဆွဲထု တ်နေသလို ရစ်ပြီးထွက်လာတဲ့

အမျှင်တန်းကြီးလို ပဲ။ ခန္ဓာကို ယ်ထဲက အ‌ကြောမျှင်လို့ပဲ ပြောပြော၊ အူ တွေလို့ပဲ ဆို ဆို ကြည့်လို က်ရင် ကြိုး

မျှင်လို ပဲ လိမ်ပတ်နေတာပဲ။ သွေး‌ကြောတွေရော ဘာထူ းလဲ။ အမျှင်သေးသေးလေးတွေမှ အများကြီး တစ်ခု ခု

နဲ့ တစ်ခု ငြိတွယ်နေကြတာ။ အဘွားကတော့ ဘ၀ဟာ အနု စိတ် တစ်မျှင်ချည်းယက်ထားတဲ့ ရွှေကျည်ထို းစ

လို ပဲတဲ့ ။ ကမ္ဘာလုံ းပုံ ပေါ်က မှိန်ပြပြမြင်နေရတဲ့ မြစ်ချောင်းတွေလို ပဲ အဆုံ းကို ရှ ာလို့မရလောက်အောင်ကို

တစ်ခု နဲ့ တစ်ခု ဖြတ်ပြီး စီးဆင်းနေကြတာ။ ဒါပေမယ့် အဆုံ းဆို တာ တကယ် ရှိတယ်။ ပြတ်သွားတဲ့ နေရာဆို

တာရှိတယ်။ အဲတာက ဘ၀နိဂုံ းချုပ်တဲ့ အချိန်ပဲ။

လမ်းမပေါ်မှ ာလည်း အဲဒီအတို င်းပဲ။ ညဖက် လမ်းမီးတွေမရှိရင် ကားရှေ့မီးထို းပြီး မောင်းရတဲ့ အခါ ကား

မီးတန်းကြီးတွေ တစ်ခု နဲ့ တစ်ခု ယှ က်လို့။ ဒီလို ဆို ကျွန်တော်တို့ ဘ၀အတွက်၊ လမ်းပေါ်မှ ာ ရှ င်သန်နို င်ဖို့

အတွက် အလင်းရောင်ရယ်၊ ကျွမ်းကျင်မှုရယ်၊ အသိပညာရယ်ဆို တဲ့ ကြိုးတွေ ရှိရမှ ာပေါ့။ ဒပ်ဘ်ရဲ့ အဖေ ရှ

ရင်ဒန် ဘန်နဒစ်ရဲ့ လက်တွေက အမာရွတ်တွေပေါ်နေတဲ့ လက်ကြမ်းကြမ်းတွေ။ သူ့ဘဝကြိုးမျှင် က ကား

စတီယာတို င်ကို ကို င်ထားတဲ့ အဲဒီလက်တွေထဲမှ ာ ။ ကျွန်တော်ကတော့ အရို းတွေပေါ်နေတဲ့ အဘွားရဲ့ လက်

နွေးနွေးကြားထဲမှ ာ ဆု ပ်ကို င်လို့။

သူ့ရဲ့ ကြိုးက မောင်းနေတဲ့ လမ်းမပေါ်မှ ာ ရစ်ပတ်နေရတာပေါ့။ ကျွန်တော်ကတော့ အဘွားလက်ကို ပဲ

မြဲမြဲကို င်ထားတယ်။ ကျွန်တော်တို့က ကြိုးတွေကို သေချာဆု ပ်ကို င်ထားကြတယ်။

ဆေးရုံ စားသောက်ဆို င်က ပိတ်ထားတယ်။ အညို ရောင် ပလတ်စတစ် ခွက်လေး သူ့ရှေ့မှ ာတစ်ခွက်၊

ကျွန်တော့်ရှေ့မှ ာ တစ်ခွက်။

သူ က ကျွန်တော့်ကို လက်ဖက်ရည် ယူ လာပေးထားတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ယောင်လို့တောင် မထိ

ဘူ း။
 သူ့မိန်းမဆီက ဖု န်း၀င်လာတော့ ရှ ရင်ဒန်က ဖု န်းပြောရင်းထလို က်ပြီး ရှေ့ကို ဆက်လျှောက်လို က်

တယ်။ အဘွားက ခွဲခန်းထဲမှ ာ။ ဒေါက်တာ ကိတ်ဒ်ကတော့ ခွဲခန်းထဲ ဝင်သွားတာ ကြာပြီ။

ရှ ရင်ဒန်က ဖု န်းချလို က်ပြီး စားပွဲခုံ ဆီ ပြန်လာခဲ့ တယ်။ လက်ဖက်ရည်ကို တစ်ကျ ိုက်သောက်လို က်ပြီး

မျက်နှ ာရှုံ့လို က်တယ်။ ပလတ်စတစ်ခုံ မှ ာ ခန္ဓာကို ယ်ကို တစ်ဖက်လှ ည့်ထို င်နေတယ်။

“ငါတို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ စောင့်ရမယ်လို့ ထင်လဲ ”

သူ က အိမ်သာတက်တဲ့ ပုံ စံ လို လက်ကို တင်းတင်းဆု ပ် ပေါင်ပေါ် လက်ထောက်ထားပြီး ခါးကရှေ့ကို

ကု န်းထားတယ်။ ခေါင်းကို တော့ မော့ ထားတယ်။

သူ ဘာလို့ ကျွန်တော့်ဆီမှ ာ အဖြေရှိနေမယ်လို့ ထင်နေရတာလဲ။ သူ ထသွားပြန်ပြီ။ ကော်ဖီစက်က ရွေး

ရမယ့် ခလု တ်တွေကို လို က်ကြည့်နေတယ်။ နောက် ကျွန်တော့်ဆီကို ပြန်လာပြီး မေးပြန်တယ်။

“ဒီမှ ာ ကားပါကင်ထို းဖို့ ငါဘယ်လောက်ကု န်လဲ မင်းသိလား”

ဝံ ပု လွေ က အဘွားကို မူ းလဲအောင် လု ပ်လို က်တာလား။ ကျွန်တော့်ကြောင့်လား။ ကျွန်တော်

တစ်ယောက်တည်း တွေးနေမိတယ်။

“ပေါင်နှ စ်ဆယ်ကွ။ လူ တွေ သေရေးရှ င်ရေးဖြစ်နေတဲ့ အချိန်မှ ာ အခွင့်ကောင်းယူ ပြီး အမြတ်

ထု တ်တာ။ အဲဒီငွေတွေ ဘယ်သူ ရတယ်ထင်လဲ။”

ကျွန်တော် ထွက်သွားသင့်ပြီလို့ ထင်လို က်တယ်။ ဒီနေရာက ဝေးနို င်သမျှ ဝေးအောင် သွားမှ ဖြစ်မယ်။

အဘွားဆီက ဝေးနို င်သမျှ ဝေးအောင်သွားမှ အဘွား အသက်ရှ င်မယ် ထင်တယ်။

“ဒီ NHS (နို င်ငံ လုံ းဆို င်ရာ ကျန်းမာရေး ဝန်ဆောင်မှု)ဆီ ရောက်သွားတာ မဟု တ်ဘူ းကွ။ ငါအဲ

လောက်ပဲ ပြောနို င်မယ်။ မင်းသိရင် ဖျားတောင်သွားမယ်”

သူ က မု တ်ဆိတ်မွေးတွေလည်း မရိတ်ထားဘူ း၊ ဆံ ပင်တွေကလည်း ပုံ မှ န်ထက်ပို ပြီး ရှုပ်ပွလို့။ သူ့ကို

စိတ်အပြောင်းအလဲ ဖြစ်အောင် လု ပ်ဖို့တော့ လို နေပြီ။

“ဒီနေရာမှ ာ ဒပ်ဘ်ကို မွေးခဲ့ တာလား”

ကျွန်တော်မေးလို က်တော့ သူ ကျွန်တော့်ကို စို က်ကြည့်လို က်တယ်။ မီးရောင်အောက်မှ ာ မျက်မှ န်က

လက်ခနဲပဲ။

“မင်းကွာ၊ ဒီမှ ာ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆို တာ သိရောသိရဲ့လား”

“ကျွန်တော် ဦးလေးကို စိတ်ပြောင်းအာင် လု ပ်နေတာ၊ ဦးလေး တော်တော် ပင်ပန်းနေပြီ ”

 သူ ကျွန်တော့်ကို မယုံ သလို လို နဲ့ စိတ်ဆို းမာန်ဆို း ကြည့်လို က်တယ်။ ကျွန်တော့ ကို ဆွဲထို းတော့ မယ်လို့

ခဏတော့ ထင်လို က်မိသေးတယ်။ နောက် ပူ ပေါင်းလေလျှော့ လို က်သလို သက်ပြင်းရှ ည်ကြီး တစ်ချက်ချ

လို က်တယ်။

ကျွန်တော်တို့ ဘာမှ မပြောဖြစ်ဘဲ ငြိမ်နေမိတယ်။ ကော်ရစ်ဒါကနေ လူ တစ်ယောက် လျှောက်လာတာ

ကို တွေ့လို က်တော့ ဘယ်သူ လဲဆို တာကို ကျွန်တော်တို့ နှ စ်ယောက်လုံ း စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။ ဆေး

ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ပေါ်လာပြီး ဆက်လျှောက်သွားတယ်။

“ဟု တ်တယ်၊ ဒပ်ဘ်ကို ဒီမှ ာ မွေးခဲ့ တာ။ အဲ့ တု န်းက ငါ့မိ န်းမက အရမ်းအားနည်းနေတာ”

မျက်မှ န်ကို ချွတ်လို က်ပြီး သူ့အင်္ကျီစနဲ့ သု တ်ရင်း ပြောလာတယ်။

“သူ တို့က ငါ့မိ န်းမကို သေမှ ာပဲလို့ ထင်ကြတာ”

အသံ တစ်သံ ကြားလို က်သလို နဲ့ သူ စားသောက်ဆို င်ကို ပတ်ကြည့်လို က်တယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော့်

ကို မျက်မှေ ာင်ကု တ်ပြီးကြည့်လို က်တယ်။ မျက်မှ န်တွေ မပါရင် သူ့မျက်လုံ းက ပေကတ်ကတ်နဲ့ သနားစရာ

လေး။ သူ မျက်မှ န် ပြန်တပ်လို က်ပြီး ပြောလို က်တယ်။

“သူ့ဗို က်က လေပူ ဖောင်းလို ဖောင်းကားနေတာ”

ကျွန်တော် နားလည်ကြောင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလို က်တယ်။

“ပျက်ကျသွားတဲ့ ဟင်ဒန်ဘာ့ လေယာဉ်လို ပဲ တကယ့်ကို ဗို က်ဖောင်းဖောင်းကြီး”

ကျွန်တော် ခေါင်းထပ်ငြိမ့်လို က်တယ်။

“ဆရာဝန်တွေက ငါ့ကို အဆို းဆုံ းကို ကြိုတွေးထားဖို့ ပြောကြတယ်။ နောက် ငါ ဒီဘို ရာနဲ့အတူ

အိမ်ပြန်လာခဲ့ တယ်။ ငါစဉ်းစားနေတာ ကလေးတစ်ယောက်၊ ဒီကလေးလေးတစ်ယောက်ကို ငါဘယ်လို လု ပ်

စောင့်ရှေ ာက်ရမလဲ။ နောက်ပြီး ကလေးကို ဘယ်လို ဂရု စို က်ရမယ်ဆို တာ ငါ နည်းနည်းလေးမှ ကို မသိတာ”

‌သူ ရှေ့ကို ခပ်တွေတွေ စို က်ကြည့် ပြီး ပြောလာတယ်။

“ဒါပေမယ့် ဦးလေး မိန်းမ မသေဘူ းလေ”

ကျွန်တော် ပြန်ပြောလို က်တယ်။

သူ ကျွန်တော့ ကို ဒေါသတကြီး လှ မ်းကြည့်ပြီး ပြန်ဖြေတယ်။

“အေး ဟု တ်တယ်”

ကော်ဖီစက်က ထောက်ခံ သလို လို တစ်တီတီနဲ့ ထမြည်လာတယ်။

 “မင်း အဘွားလည်း သေမှ ာမှ မဟု တ်ပဲ ”

သူ က ဆက်ပြောလို က်တယ်။

“မသေပါဘူ း”

ကျွန်တော် ထောက်ခံ လို က်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် မယုံ နို င်သေးဘူ း။