Professional Documents
Culture Documents
ზღაპარი
ერთ დიდ ქალაქში, სადაც იმდენი სახლი იდგა და იმდენი ხალხი ცხოვრობდა, რომ ზოგს
პატარა კუთხეც არა ჰქონდა, ბაღი გაეშენებინა და ყვავილებს ქოთნებში რგავდა, ორი
ღარიბი ბავშვი ცხოვრობდა. მათი ბაღი ყვავილების ქოთანზე ცოტა უფრო დიდი იყო.
გოგოს და ბიჭის მშობლებს გარეთ თითო ყუთი ედგათ. შიგ მწვანილი ეთესათ და თითო
ვარდის ბუჩქიც დაერგოთ. მშვენიერი ვარდები იყო, უკეთესს კაცის თვალი რას ნახავდა!
ერთ მშვენიერ დღეს უფროსებმა ორივე ყუთი ღარის ძირას დადგეს. სახლის სარკმელში
ირხეოდა სარკმელსა და სარკმელს შორის ვარდის ორი ბუჩქი. ცერცვის პარკები მწვანე
ირთობდნენ თავს.
ფანჯრის მინას მიადებდნენ. ასე გაჩნდა მშვენიერი მრგვალი საჭვრეტი, შიგ ორი
ნათელი თვალი იჭვრიტებოდა ხოლმე. ერთი გოგონასი იყო, მეორე ბიჭისა. ბიჭს კაი
მაღლა ასულიყვნენ. გარეთ თოვლის კორიანტელი იდგა. ხან ბარდნიდა, ხან ყინავდა.
დედაფუტკარიც იქნებოდა.
- კი, დედოფალიცა ჰყავთ, - მიუგებდა ხოლმე ბებია. – იქ, სადაც ნაყარი ყველაზე უფრო
სწორედ მაშინ იყინება ფანჯრის მინა და ასეთი ლამაზი ჩუქურთმებიც მაშინ ჩნდება.
საღამოს, დაძინების წინ, კაი სკამზე აცოცდა და სამზირში გაიხედა. მაღლიდან ფიფქები
მეორე დღეს ყინავდა. მალე გაზაფხული დადგა. მზემ გამოიხედა, კვირტები გაიშალა,
გაიღო. კაი და გერდაც თავიანთ პაწაწინა ბაღში გავიდნენ და მთელს ქალაქს მაღლიდან
გადმოხედეს.
კაიმ შესძახა:
- ვაი, გულში რაღაც მჩხვლეტს და თვალში რაღაც ჩამივარდა! – პატარა გოგონა კისერზე
ფუჰ! – შესძახა ბოლოს, - შეხედე, ვარდის ფურცელი ჭიას დაუხრავს, მთელი ბუჩქი იმ
- კაი, რას სჩადიხარ? – მიაძახა გოგონამ. ბიჭმა შეშინებული გერდა რომ დაინახა, მეორე
როცა გერდა ისევ მოვიდა და სურათებიანი წიგნი მოიტანა, ბიჭმა უკმეხად მიახალა, ეს
იყო. ხალხი ამბობდა: რა ბავშვია, რა თავი აქვსო! ბოლოს იქამდე მივიდა, რომ თავის
ერთგული იყო.
გამადიდებელი მინა გამოიტანა, ლურჯი სამოსის კალთა გარეთ გაიშვირა და როცა ზედ
იყვნენ, ერთი დიდი, თეთრზოლებიანი ციგა გამოჩნდა, შიგ ვიღაცა იჯდა, თეთრი ქურქი
ეცვა და თავზე თეთრი ქუდი ეხურა. ციგამ ორჯერ შემოუარა მოედანს, მერე კაიმ თავისი
ციგის გამოხსნას მოინდომებდა, უცნობი თავს დაუქნევდა და კაი ისევ ციგაზე რჩებოდა.
თვალთან თითს ვერ მიიტანდა. მაგრამ სრიალს მაინც განაგრძობდა. მერე საბელი
მიუშვა, მოვეხსნებიო, მაგრამ ვერაფერს გახდა... ციგა მაგრად იყო მიბმული და ქარივით
განზე გადახტნენ. დიდი ციგაც გაჩერდა, მოციგავე ზეზე წამოდგა. ქურქი და ქუდი
ჩემს ქურქში.
- კიდევ გცივა? – ჰკითხა ქალმა და შუბლზე აკოცა. ოჰ, რა კოცნა იყო! ყინულზე ცივი!
ბავშვს ტანში სუსხი გაუჯდა, სიცივე გულში ჩაუვიდა, გული კი ისედაც ყინულივით
ცივი ჰქონდა. სიკვდილი მეწვიაო, გაიფიქრა ერთი წუთით, მერე კი თავი კარგად
- ჩემი ციგა! ჩემი ციგა არ დაგავიწყდეს! – მოაგონდა ბიჭუნას. თურმე მისი ციგა თეთრ
შესცქეროდა. ასეთი ჭკვიანი, მომაჯადოებელი სახე ჯერ არ ენახა. ახლა ისე გაყინული
ქალი უნაკლო ჩანდა და შიშმაც გაუარა. უთხრა, ანგარიში ვიცი, წილადებიც კი მესმისო.
ხმას კი არ იღებდა. ბიჭმა იფიქრა, ჩემი ცოდნით ვის გავაკვირვებო, და სივრცეს გახედა.
დედოფალმაც მაშინვე ხელი ჩაავლო, ცაში გააფრინა და შავ ღრუბლებზე დასვა. გარშემო
ქარიშხალი მძვინვარებდა. ტყეებსა და ტბებს გადაუქროლეს, ზღვებსა და ქვეყნებს
გადაუფრინეს. დაბლა ცივი ქარი სისინებდა, მგლები ყმუოდნენ, სულ მაღლა კი დიდი,