Kate Hampshire L.

Bolos BSN-1A
Purposive Communication

We are required to conduct an interview with one of the barangay leaders on our
selected subject matter. The interviewee is Barangay Chairman Erlinda Bolos of
Barangay Upper Bayao, Tukuran, Zambo. Sur. The Topic that we tackle is about
DISASTER PREPAREDNESS AND MITIGATION PLAN.
I ask the interviewee if filming/recording the interview is okay with her. The interviewee
responds that not filming the interview will be more comfortable for her. Instead, she
asked if it was acceptable if I simply needed to jot down her responses.

Question 1. What could be the possible role of youth in crisis management of

the country?
Response: “Involving youth in disaster planning and recovery can increase their
awareness of hazardous situations that may occur in their neighborhood and
teach them how to respond in various types of emergencies.”
 (Ang pag-apil sa mga batan-on sa pagplano ug pag-ayo sa kalamidad
makadugang sa ilang kahibalo sa mga peligrosong sitwasyon nga
mahimong mahitabo sa ilang kasilinganan ug makatudlo kanila unsaon
pagtubag sa nagkalain-laing matang sa mga emerhensya.)

Question 2. What are the guidelines for disaster management?

Response: “Disaster management stakeholders must be ready and prepared to
assist the community avoid, prepare for, respond to, and recover from both
natural and man-made catastrophes.  This Disaster Management Guideline for
Prevention, Preparedness, Response, and Recovery was created to give
direction to local, district, and state disaster management stakeholders on their
roles, responsibilities, and statutory duties under the Act.
This guideline outlines a comprehensive end-to-end process for the steps to be
taken through each of the disaster management phases, addressing roles and
responsibilities of disaster management stakeholders, prevention and mitigation
strategies, preparedness arrangements and planning considerations, activation
of response arrangements, the recovery process, and financial arrangements.”
 (Ang mga stakeholder sa pagdumala sa kalamidad kinahanglang andam
ug andam sa pagtabang sa komunidad sa paglikay, pagpangandam,
pagtubag, ug pagbangon gikan sa natural ug hinimo sa tawo nga mga
katalagman. Kining Disaster Management Guideline for Prevention,
Preparedness, Response, and Recovery gimugna aron sa paghatag ug
direksyon sa lokal, distrito, ug state disaster management stakeholders sa
ilang mga tahas, responsibilidad, ug statutory nga mga katungdanan ubos
 sa Act. Kini nga giya naglatid sa usa ka komprehensibo nga end-to-end
nga proseso para sa mga lakang nga pagahimoon sa matag usa sa
disaster management phases, pagtubag sa mga tahas ug responsibilidad
sa disaster management stakeholders, prevention and mitigation
strategies, preparedness arrangements and planning considerations,
activation of response arrangements, ang proseso sa pagbawi, ug
pinansyal nga mga kahikayan.)

Question 3. What are the important measures taken in community level of

disaster preparedness?
Response: “Preparedness and focuses on plans to respond to a disaster threat
or occurrence. It takes into account an estimation of emergency needs and
identifies the resources to meet these needs. It also involves preparation of well-
designed plans to structure the entire post-disaster response, and familiarizing
the stakeholders, particularly the communities through training and simulation
exercises. Preparedness has to be supported by the necessary legislation.
means a readiness to cope with disasters or similar emergencies which cannot
be avoided. The first objective of preparedness is to reduce the disaster impact
through appropriate actions and improve the capacity of those who are likely to
be affected most (that is, marginalized, poor and handicapped) to get maximum
benefit out of relief. The second is to ensure that ongoing development continues
to improve the capacities and the capabilities of the system to strengthen
preparedness efforts at community level. Finally, it guides reconstruction so as to
ensure reduction in vulnerability. The best examples of preparedness activities
are the development of local warning and community evacuation plans through
community education, evolving local response structures such as Community
based Disaster Management Teams (DMT) and administrative preparedness by
way of stockpiling of supplies; developing emergency plans for rescue and relief.
Since disasters affect economic and social processes, preparedness and
mitigation must emphasize the socioeconomic rather than just the physical
aspects. If disasters demonstrate the vulnerability of the social system, then any
policy for disaster management must include the potential reduction of such
vulnerability.”
 (Pagpangandam ug pagtutok sa mga plano sa pagtubag sa hulga o
panghitabo sa katalagman. Giisip niini ang usa ka pagbanabana sa mga
panginahanglanon sa emerhensya ug gipaila ang mga kahinguhaan aron
matubag kini nga mga panginahanglan. Naglakip usab kini sa pag-andam
sa maayo nga pagkadisenyo nga mga plano aron matukod ang tibuuk nga
tubag pagkahuman sa kalamidad, ug pag-pamilyar sa mga hingtungdan,
labi na ang mga komunidad pinaagi sa pagbansay ug simulation
exercises. Ang pagkaandam kinahanglang suportahan sa gikinahanglang
lehislasyon. nagpasabot sa kaandam sa pagsagubang sa mga
katalagman o susamang mga emerhensya nga dili malikayan. Ang unang
 tumong sa pagpangandam mao ang pagpakunhod sa epekto sa
kalamidad pinaagi sa tukma nga mga aksyon ug pagpauswag sa
kapasidad niadtong posibleng maapektuhan sa kadaghanan (nga mao,
marginalized, kabus ug baldado) aron makakuha og pinakataas nga
benepisyo gikan sa hinabang. Ang ikaduha mao ang pagsiguro nga ang
padayon nga pag-uswag magpadayon sa pagpauswag sa mga kapasidad
ug mga kapabilidad sa sistema aron mapalig-on ang mga paningkamot sa
pagpangandam sa lebel sa komunidad. Sa katapusan, kini naggiya sa
pagtukod pag-usab aron masiguro ang pagkunhod sa pagkahuyang. Ang
labing maayo nga mga ehemplo sa mga kalihokan sa pagpangandam
mao ang paghimo sa lokal nga pasidaan ug mga plano sa pagbakwit sa
komunidad pinaagi sa edukasyon sa komunidad, nagbag-o nga mga
istruktura sa pagtubag sa lokal sama sa Community based Disaster
Management Teams (DMT) ug administratibong pagpangandam pinaagi
sa pag-stock sa mga suplay; pagpalambo sa mga plano sa emerhensya
alang sa pagluwas ug paghupay. Tungod kay ang mga katalagman
makaapekto sa ekonomikanhon ug sosyal nga mga proseso, ang
pagpangandam ug pagpagaan kinahanglan nga maghatag ug gibug-aton
sa socioeconomic kaysa sa pisikal nga aspeto. Kung ang mga
katalagman nagpakita sa pagkahuyang sa sosyal nga sistema, nan ang
bisan unsang palisiya alang sa pagdumala sa katalagman kinahanglan
nga maglakip sa potensyal nga pagkunhod sa ingon nga pagkahuyang.)

Question 4. How can we reduce the risk brought about by disasters we can
reduce the risk?
Response: “The Year project emphasizes mitigation, or steps taken to minimize
or lessen the risk of natural hazards to life, property, social and economic
activities, and natural resources. Natural disasters can be mitigated by
community awareness, education, preparedness, and prediction and warning
systems. However, to prevent or decrease real harm from dangers, mitigation
measures such as zoning, land-use policies, and construction rules are required.
Planning and zoning rules, for example, can help save money on construction
while also reducing the loss of life and damage to property and natural resources
in landslide and flood-prone regions. Post-disaster studies continue to show that
community investment in disaster mitigation pays off big time when a disaster
strikes.”
 (Ang proyekto sa Tuig naghatag og gibug-aton sa pagpagaan, o mga
lakang nga gihimo aron maminusan o maminusan ang peligro sa natural
nga mga peligro sa kinabuhi, kabtangan, sosyal ug ekonomikanhon nga
kalihokan, ug natural nga kahinguhaan. Ang mga natural nga katalagman
mahimong maminusan pinaagi sa kahibalo sa komunidad, edukasyon,
pagkaandam, ug mga sistema sa panagna ug pasidaan. Bisan pa, aron
mapugngan o makunhuran ang tinuod nga kadaot gikan sa mga
 kapeligrohan, ang mga lakang sa pagpaminus sama sa zoning, mga
palisiya sa paggamit sa yuta, ug mga lagda sa pagtukod gikinahanglan.
Ang mga lagda sa pagplano ug zoning, pananglitan, makatabang sa
pagdaginot sa kuwarta sa konstruksyon samtang makunhuran usab ang
pagkawala sa kinabuhi ug kadaot sa kabtangan ug natural nga
kahinguhaan sa pagdahili sa yuta ug mga dapit nga daling mabahaan.
Ang mga pagtuon human sa katalagman nagpadayon sa pagpakita nga
ang pagpamuhunan sa komunidad sa pagpaminus sa katalagman dakog
bayad kung adunay mahitabo nga katalagman.)

Question 5: What should be done to avoid another disaster of the same nature to
happen?
Response: “Despite increasing vulnerability to natural disasters, many
communities resist adopting mitigation programs. The barriers are economic,
social, and political, and mitigation is often perceived as restrictive, costly, and
incompatible with the community's economic development goals. Mitigation may
involve solutions that are technically sound but politically unpopular. In this
context, elected officials are often reluctant to pursue mitigation programs
vigorously. Progress toward adoption of mitigation practices will require
community commitment, recognition of constraints and barriers, and innovative
solutions. Flood-prone areas, for example, could be incorporated into community-
enhancing open space, wildlife and recreation attractions, or hiking and physical
fitness trails. New awareness and education programs need to be developed to
foster incorporation of the lessons learned from disasters and the findings from
social research into mitigation practice. Mitigation initiatives, above all, need to
involve the key groups that participate in developing, adopting, implementing,
and enforcing mitigation — public officials, finance and insurance specialists,
engineers, planners and architects, civic groups, marketing specialists,
educators, and researchers. To be effective, mitigation requires a
multidisciplinary team approach free from domination by any one special interest
group; each discipline has a role and contribution to make. Close communication
and coordination among researchers, practitioners, and policymakers increase
the likelihood that effective mitigation programs will be implemented.”
 (Bisan pa sa pagdugang sa pagkahuyang sa natural nga mga
katalagman, daghang mga komunidad ang nagdumili sa pagsagop sa
mga programa sa pagpaminus. Ang mga babag mao ang
ekonomikanhon, sosyal, ug politikanhon, ug ang pagpagaan sagad
gilantaw nga higpit, mahal, ug dili uyon sa mga tumong sa pagpalambo sa
ekonomiya sa komunidad. Ang pagpaminus mahimong maglakip sa mga
solusyon nga maayo sa teknikal apan dili popular sa politika. Niini nga
konteksto, ang mga napili nga opisyal kanunay nga nagpanuko sa
pagpadayon sa mga programa sa pagpagaan. Ang pag-uswag padulong
sa pagsagop sa mga pamaagi sa pagpaminus magkinahanglan og
 pasalig sa komunidad, pag-ila sa mga pagpugong ug mga babag, ug mga
bag-ong solusyon. Ang mga lugar nga daling baha, pananglitan,
mahimong ilakip sa open space nga makapaayo sa komunidad, mga
atraksyon sa wildlife ug kalingawan, o mga agianan sa hiking ug physical
fitness. Ang bag-ong kahibalo ug mga programa sa edukasyon
kinahanglan nga pauswagon aron mapalambo ang paglakip sa mga
leksyon nga nakat-unan gikan sa mga katalagman ug ang mga nahibal-an
gikan sa sosyal nga panukiduki ngadto sa pagpagaan nga praktis. Ang
mga inisyatibo sa pagpaminus, labaw sa tanan, kinahanglan nga
maglakip sa mga yawe nga grupo nga moapil sa pagpalambo, pagsagop,
pagpatuman, ug pagpatuman sa pagpagaan - mga opisyal sa publiko,
mga espesyalista sa pinansya ug insurance, mga inhenyero, mga tigplano
ug mga arkitekto, mga grupong civic, mga espesyalista sa marketing, mga
magtutudlo, ug mga tigdukiduki. Aron mahimong epektibo, ang
pagpaminus nanginahanglan usa ka multidisciplinary team nga pamaagi
nga wala’y pagdominar sa bisan unsang espesyal nga grupo sa interes;
ang matag disiplina adunay papel ug kontribusyon nga mahimo. Ang suod
nga komunikasyon ug koordinasyon sa mga tigdukiduki, practitioner, ug
mga magbubuhat sa polisiya nagdugang sa posibilidad nga ang epektibo
nga mga programa sa pagpaminus ipatuman.)

Conclusion/Reflection/Realization:
 Around the world, disasters and catastrophes are on the rise. With the progress
of technology, learning information and using it in the realm of action is today
considered as the only viable strategy to avert calamities or mitigate their
impacts. The purpose of this study was to examine the value of education and
the impact of various educational techniques on disaster risk reduction and
preparedness in vulnerable populations. Disaster education aims to provide
knowledge among individuals and groups to take actions to reduce their
vulnerability to disasters. During the last decades, the issue that trained people
can be prepared for disasters and responding well has been extensively
investigated. Based on the results, disaster education is a functional, operational,
and cost-effective tool for risk management. Based on some evidence, it is
important for vulnerable people to learn about disasters. There are different
methods to educate vulnerable people, but no method is better than others.
Trained people can better protect themselves and others. In this regard, planning
and designing comprehensive educational programs are necessary for people to
face disasters.
/