PESEN PUNGKASAN

Srengenge muni sawise titik abang oranye. Kicau manuk ing wayah sore
nduweni nada sedih kanthi topeng alus. Jombang bisik-bisik karo kowe rajut crita.
Maneh ngumandhangake liku-liku tikungan pait ing awit umur- umur. Iki wis 2
tahun aku lan adhikku ora mulih ana ing jombang nyambangi simbah putri.

“ Tangi dhik, awake dhewe wis teko,” kandhaku marang Munah lan nangkep
pipine, kira-kira adhiku ora tangi merga pules turune.

“Heh, Ya Gusti, tangi Munahhh,” aku nangkep pipine ing tanganku. Bungah
tenan. Alon-alon adhiku mbukak mripate.

“Ish, minggiro sek kunu loh mas!” Munah merengek isih ing posisi sing padha.

“Mas, kayane aku tau tekan kene, nanging kapan? Mbok ya mung khayalanku
tok ta,” aku meneng, nglilani Munah gulat karo pikirane. Aku mbukak lawang
mobil sinambi narik tangane adhiku menyang dhataran omah sing tak anggep dadi
kraton sing nglipur bujur lan garis lintang.

Alon-alon aku njupuk lilin lan match sing dadi goroh Ing jagad raya.

“Mas Dito, omahe sapa iki?” pitakone Munah mangu-mangu.

“Istana iki, dudu omah adhiku,” kandhaku ora seneng ngarani omah iki.

“Terus kok kraton iki rapuh lan kumuh?” ngandika kaget.

“Ojo didelok saka njobone, nanging mengko kowe eruh dewe isine kaya pie
omah iki.” aku nerangake karo ndemek rambute sing dawa banget.

“ Bukane kowe melu mas menyang jombang kuwi kepingin weruh rahasia mas
gae nyempurnano tugas TK sampek gelar S3?” Munah mahami kata- kata sing
diucapno Mas Dino.
 “Putuku pie kabare.”

“Kabare apik- apik wae, nanging ngapunten sanget mbah sampun mboten mriki
ws 2 taun.”

Karo sungkem marang mbah kakung lan Munah mundak meneng wae.

Panggilan sing nduwe urip berkumandang. Langkah demi langkah mandheg

nindakake apa lan nyembah marang sapa. Adhiku ngambung mburi tanganku.

“Hm, Mas Dito kok isih nganggo sajadah elek kuwi? Ka’ndhane karo raine
penasaran

“Iki ora mung ala, sajadah iki kusam, malah tambah jinak,” jlentreheku

Sak banjure ngelakono kewajiban maring sing nduwe urip, aku banjur metuki
simbah puteri.

“Mbah panjenengan menapa nyekel benang lan jarum kuwi ?” Rasa

penasaranku mundhak dumadakan ora sengojo nyawang simbah kakung

“Nyulam kanggo nyekolahke anak emasku.” mesem sawise ngomong.

“Ora preduli sepira dhuwure drajat. Ora ketompo carane dhuwur sampeyan
tuwuh liar nyekeli rembulan. Kowe isih ana ing titik paling cendhek, nglayang-
nglayang awujud bledug ing pinggiring paningal Kang Maha Kuwasa,”
katerangan mabur tanpo ngerti apa tegese ing pojoking wewayangan.

“Maneh lan maneh,” aku jerah banget kanggo ngerti kerumitan lakon iki.

Ayang-ayang jam tangan ngrayu srengéngé mlumpat kanggo njupuk ukuran

tanah.

“Mas aku yo kepengin kopi,” swarane Munah

“Aja cah cilik, ana susu sing luwih enak, kopi kuwi pahit” kandhaku nggodha.
 “Aku ora pengin Dhik aku uga pengin ngrasakake susah uripmu dhisik,” swara
alus metu saka cangkeme Munah.

“Putuku, kowe bakal tuwuh kanthi iman marang Kang Maha Kuwasa, kabeh
kasenengan bakal sirna kanthi masalah antarane wong liya lan sing ana ing
antarane bakal lara, Nanging elinga putuku, tansah ngurmati sing luwih ngisor
sanajan sampeyan ana ing mburi menara. Mengko kowe oleh ganjaran tentreming
wektu,” sambunge kanthi swara kang ora bisa makili maknane.

“Nanging wektu lan panggonane beda-beda, kowe mung adhik siji- sijine dadi
ora usah ngrasakake atos-atos krikil-krikil pahit,” Tanpa basa-basi, aku
ngrasakake rangkulane Munah kang anget, ngrasakake tetesan-tetesan. Aku bakal
njaga Munah nganti nganti sak enteke uripku.

Hawa bengi nyambut Munah sing lungguh- lungguh ana ing teras omah.

“Wis magrib, ayo melu mas ing mushola” kandhaku marang Munah.

Tanpa mikir, Munah manut. Tekan musholah cilik aku ora weruh sapa-sapa,
mung ana aku lan munah. Aku langsung njupuk banyu wudhu, aku dadi imam lan
Munah dadi jamaah. Ndedonga marang Gusti Kang Maha Kuwasa kang ora
bosen-bosen mbukak kupinge kanggo ngrungokake lakon-lakone kareping umate.

Sujud pungkasan ing rakaat pungkasan. Nanging kedadeyan nalika salam

kaping pindho, aku weruh ana simbah kakung ing sandhingku sing isih sujud ora
nggatekake anane. Akuoro weruh yen simbah kakung ya sholat anan ing mushola
iki. Atiku wedi banget. Kedher, kedher. Alon-alon aku nyekel pundhake Simbah.
Tanpa basa-basi, simbah lungguh sampurna karo nutup mripate.

“Innalilahi wainnalilahi rojiun,” suwarane gumunggung ing dhamparing atiku.

Aku banget naif yen ora nangis. Pahlawanku ketemu karo sing disembah.

Siji-siji wong sing nganggo klambi lan metu saka kratonku. Wewayangane
mbah kakung ter aku andhap asor supaya tetesing banyu lange getih ngrembes
kenangan lan ngunci wewayangan. Sepatu jambon cilik kanggo sawetara wektu
cedhak permen coklat ndemek irungku. Aku ngangkat munggah kanggo ndeleng
pasuryan lugu karo sudhut lambé

“Dito, mbahmu paring amanat kanggo ngrumat kowe. Awake dhewe iki
kancane wong tuwamu, kowe bisa nyeluk kita abi lan umi kaya sing diarani
Munah,” ujare sing ora ngganggu babar pisan. Sentuhan wanita sing ngongkon
aku nyeluk Umi nuduhake pahlawanku telu sing wis ketemu sing Maha Kuasa,
tetesan banyu metu tanpa idin pemilih.Tangan loro cilik ngusapi eluhku.

“Mas, aja nangis. Saiki aku ngerti yen kabeh rahasia sampeyan nyempurnakake
TK nganti S3. Lan wiwit detik iki, sampeyan ora kudu nutupi nada sedih saka
swara topeng,” ujare Munah sambil ngrangkul.

“Abang ora dhewekan, aku, abi, lan umi tresna karo kowe,” kanggo kaping 10
aku ngrangkul Munah. Saiki giliranku sing bisu nglumpukake potongan-potongan
tatu sing rusak dening ombak.