Mga Kwentong Bayan

1. “Si Stella at Ang Mga Kaibigan Niya Sa Araw ng Pasko”

Anak-mayaman si Stella subalit hindi siya katulad ng ibang lumaki sa karangyaan na
walang ginawa kung hindi ay mamasyal sa kung saan-saan at magpakasarap sa buhay.
Kahit ang ama niya, si Don Manuel, at ang ina niya, si Señora Faustina, ay lubos ang
pasasalamat sa mabuting loob ng kanilang nag-iisang anak. Kakaiba ang kabutihan na
ipinapakita nito lalong-lalo na sa mga mahirap na tao.
Tuwing Pasko, niyayaya ni Stella ang mga kaibigan niya na pumunta sa bahay-ampunan sa
Marga Hera. Namimigay sila ng mga laruan, pagkain, at iba pang mga regalo sa mga bata
doon.
“Stella, matanong ko lang, bakit dito tayo pumupunta tuwing Pasko?” tanong ni Fey, isa sa
mga matalik na kaibigan ng dalagita
“Malapit kasi ang puso ko sa mga bata sa bahay-ampunan. Gusto ko na kahit isang beses
lang sa isang taon ay mapasaya ko sila,” paglalahad ng dalagita.
“Hindi isang beses sa isang taon bes, isang beses sa dalawang linggo. Swerte nila sa’yo
friend,” sabi ni Bea sa kaibigan.
Masayang-masaya ang mga bata sa ampunan noong araw na iyon. Dinalhan sila nina
Stella ng piniritong manok, spaghetti, sandwich, hotdog, at salad. Marami rin silang bagong
laruan at may mga hindi pa nabubuksan na mga regalo.
Habang sumasakay sa auto ang tatlong magkakaibigan, biglang ikinuwento ni Stella ang
tunay na dahilan kung bakit malapit ang loob niya sa bahay-ampunan sa Marga Hera.
“Alam niyo, nais ko silang mapasaya dahil talagang ibang-iba ang buhay natin sa kanila.
Maswerte tayo at lumaki tayo kasama ang pamilya natin.
E, sila, doon na sila bumuo ng pamilya dahil marami sa kanila ay wala nang ama at ina. Sa
tuwing tinititigan ko nga ang iba sa kanila, ramdan ko ang pangungulila nila sa mga
magulang nila,” pagpapaliwanag ni Stella.
Hindi naka-imik sina Bea at Fey sa narinig nila. Nagpatuloy si Stella sa pagsasalita at doon
nila lubusang naintindihan ang kanilang kaibigan.
“Laking-ampunan si Mommy pero marami ang hindi alam iyon. Noong bata pa ako, palagi
niyang kinukwento ang mga naging karanasan niya.
Mahirap raw ang lumaki na walang mga magulang pero nagpapasalamat siya at may mga
mabubuting tao na nag-aalaga sa kanila roon,” sabi ni Stella.
Simula noong narinig nila ang mga sinabi ni Stella, ni minsan ay hindi na uli nagtaka sina
Bea at Fey sa kabutihang ipinapakita ng kaibigan nila sa mga bata. Lubos nilang
naunawaan na labis ang natutunan niya sa karanasan ng kanyang ina.

2. “Ang Mga Nawawalang Sapatos ni Kulas”

Nasa katamtamang estado ng pamumuhay ang pamilya ng batang si Nicholas Cruz. Mas
kilala siya sa Kalye Sampaguita bilang si Kulas, sampung taong gulang na anak nina Julio
at Vina Cruz.
Nagtatrabaho sa isang pagawaan ng mga kasangkapan sa bahay ang ama ni Kulas
samantalang kahera naman isang tindahan ang kanyang ina.

Isang araw, habang tinatali ni Vina ang sintas ng sapatos ng anak ay nagtaka ito.
“Nak, ba’t ang lumang rubber shoes mo ang suot mo? Di ba binilhan ka namin ng papa mo
ng bago?” tanong ng ina sa bata.

Hindi sumagot si Kulas at nagkataon naman na bumusina na ang sasakyan na maghahatid

sa kanya sa paaralan. Humalik ito sa mama niya at dali-daling tumakbo palabas ng bahay.
“Leon, bilisan mo nariyan na iyong school bus,” sabi ni Kulas sa nakababatang kapatid
habang tumatakbo siya palabas.

Natapos ang kalahating-araw ng klase at hinatid na pauwi sa kanilang bahay sina Kulas at
Leon. Pagdating nila sa sala, nagulat ang panganay na may karton na naglalaman ng
bagong sapatos.

“Ma, kanino po ‘tong rubber shoes?” tanong ni Kulas sa ina niya.

Ngumiti ang ina at sinabihan siyang sa kanya iyon. Bagong rubber shoes at mukhang
mamahalin yung binili ng mama niya para sa kanya. Kinabukasan, sinuot niya ito papuntang
paaralan dahil sakto naman na P.E. nila.

Pagkalipas ng isang linggo, nagulat si Vina noong sinumbatan sya ni Julio habang nag-
aayos siya sa harap ng salamin at ang asawa naman ay nagbabasa ng dyaryo sa higaan
nila.
“Akala ko ba binilhan mo ng bagong sapatos si Kulas kaya naubos ang sweldo mo. Bakit
mukhang luma yata yung nabili mo,” sabi ni Julio.
Nagulat si Vina sa sinabi ng asawa. Idiniin niya bumili talaga siya ng bago at mahal iyon
kaya humiram pa siya ng pera sa may-ari ng tindahan.

Pagdating ng tanghalian, nakarating na ang mga bata. Tama si Julio at luma na ang
sapatos na suot ni Kulas. Nagulat ang ina at tinanong ang anak.
“Nak, binilhan kita ng bagong sapatos, e, bakit luma pa rin iyang sinusuot mo?” tanong ni
Vina sa anak.
Nagdahilan si Kulas na nakalimutan niya raw na may bago na pala siyang sapatos.
Inutusan siya ng ina na kunin iyon at dalhin ito sa kanya. Ilang minuto na naghintay si Vina
pero hindi bumalik si Kulas.

Pinuntahan niya ito sa kwarto at nadatnan niya palakad-lakad si Kulas at balisa. Tinanong
ulit ni Vina ang anak tungkol sa sapatos niya. Pang-apat na pares ng sapatos na iyon na
binili para sa kanya ngayong taon.

“Mama, patawad po. Binigay ko po sa kaibigan ko sa labas ng paaralan ang bagong

sapatos na bili niyo para sa akin,” pagtatapat ng bata.
“Ano? Binilhan ka ng bago tapos ipamimigay mo lang pala? Walang mali sa pagbibigay
anak pero sana, inisip mo rin na binili namin ng papa mo iyon para sa iyo. Nag sinungaling
ka pa,” sabi ni Vina sa anak.
Pinuri ng ina ang bata sa pagiging mapagbigay nito pero pinaalalahanan rin niya na mali
ang magsinungaling kahit ano pa ang dahilan. Inihayag niya rin kay Kulas na sana ay
pahalagahan nito ang mga binibigay nila ng ama niya dahil pinaghihirapan nila ito.
Humingi ng patawad si Kulas at nangako sa ina na pahahalagahan na niya ang susunod na
mga sapatos at mga gamit na ibibigay sa kanya ng mama at papa niya. Nangako rin siyang
hindi na siya magsisinungaling.

3. “Si Inday At Ang Bago Niyang Selpon”

Malapit nang makatapos ng elementarya si Inday at parehas silang nasasabik ng nanay
niya sa pinakahihintay na araw. Si Aling Peling halos hindi na makatulog kaka-isip kung ano
ireregalo sa nag-iisang anak.

Isang araw, namasyal si Inday sa bahay ng isa niyang kaibigan at nagkaroon ng oras si
Aling Peling na bumili ng sorpresa para sa anak. Dali-dali siyang pumunta sa pamilihan at
doon nakakita siya ng isang selpon.
“Sakto to. Medyo malayo ang paaralan na papasukan ni Inday sa sekondarya,
kakailanganin niya ‘to,” sabi ni Aling Peling sa sarili.

Nagkasya ang pera ng matanda para sa bagong selpon na ireregalo sa anak sa pagtatapos
niya sa elementary. Pagkauwi nito sa bahay, agad niya itong binalot at itinago sa kanyang
aparador.
Lumipas ang isang linggo at dumating na ang araw na pinakahihintay nina Aling Peling at
Inday. Mangiyak-ngiyak ang matanda habang isinusuot sa anak ang medalya sa ibabaw ng
entablado.

Pagkatapos ng seremonya, nagpakuha ng litrato ang mag-ina. Inabot rin ni Aling Peling ang
kanyang sorpesa kay Inday na agad naman nitong binuksan.
“Naku! Bagong selpon? Yehey! Salamat Nanay! May selpon na ako,” sigaw ng anak.
Simula noong gabing iyon, palagi nang nakatutok sa selpon si Inday. Kahit bakasyon,
malimit sila kung makapag-usap ng nanay niya. Palagi niya kasing ka-text si Rico o ‘di kaya
ay nagtatawagan sila.
“Alam mo bessy, magkikita kami ni Rico bukas. Sa wakas makikilala ko na rin siya. Siguro
guwapo siya no, matangkad, maputi,” kwento ni Inday sa kaibigan niya.

Narinig ni Aling Peling ang mga sinabi ni Inday kay Fiona tungkol kay Rico. Tinawag niya
ang anak at kinausap ito.
“Teka bessy tawag ako ni Nanay. Tatawag na lang ako sa’yo ulit. Bye! Nay, bakit po?”
tanong ni Inday sa ina.

“Ano yung narinig kong makikipagkita ka sa hindi mo kakilala? Ganun ka ba ka kampante

na mabuting tao yan, e, sa selpon mo lang nakilala,” sabi ni Aling Peling sa anak.
“Kaya nga po magkikita kami nay upang magkakilala kaming dalawa. Hirap naman sa inyo
minsan na nga lang ako lumabas marami pa akong maririnig,” sabi ni Inday bago padabog
na pumasok sa kwarto niya.

Nagulat si Aling Peling sa inasal ng anak. Dati-rati ay ni hindi ito magawa na sagutin siya
nang ganun. Nagtimpi na lang ang matanda at ipinagpatuloy ang pagluluto ng kanilang
hapunan.
Kinabukasan, pagka gising ni Aling Peling ay wala na ang anak sa tabi niya. Inisip niya na
lang na umalis na siguro yun at sana’y mag-iingat siya. Hindi man lang nagpaalam si Inday
sa ina niya.

Bumangon na ang matanda, nagluto ng almusal, at inihanda ang kanyang mga paninda sa
araw na iyon. Pagkatapos kumain ay lumakad na siya dala-dala ang kanyang mga lutong
bibingka.

Naglako si Aling Peling malapit sa parke. Marami ang bumili sa kanya at noong papaalis na
siya para umuwi ay nakita niya si Inday mula sa malayo. Kahit hindi niya masyadong
maaninag ang mukha ng anak, alam niyang umiiyak ito.
“Nak! Inday! Anong nangyari sa ‘yo ba’t ka umiiyak?” tanong ng matanda sa anak.
“Nay nawawala po si Rico! Dala-dala niya po yung bag ko. Kanina nag-uusap lang kami rito
tapos biglang naiihi raw siya kaya umalis saglit,” sabi ng anak habang umiiyak.

Kinuwento ni Inday na nagkita sila ni Rico sa parke at pagkatapos ng isang oras na pag-
uusap ay nag-presenta itong bitbitin ang bag niya. Habang naglalakad sila ay isinabit ng
binata ang bag ni Inday sa kanya kung kaya’t nahiya na siyang kunin ito.
Kasama sa nawalang bag ni Inday ang bagong selpon na ipinag-ipunan at binigay ng nanay
niya sa kanya. Lubos ang kanyang pagsisisi dahil hindi siya nakinig kay Aling Peling.

4. “Si Lino At Ang Kanyang Matalik Na Kaibigang Si Tomas”

Simula noong nasa unang baitang pa lamang sila sa elementarya ay magkaklase na sina
Lino at Tomas hanggang ngayong nasa ikalawang taon na sila sa sekondarya. Sa kabila ng
kanilang pagkakaiba ay matalik silang magkaibigan.

Si Lino ay anak ng isang hardinero sa paaralan na pinapasukan nila. Ang ina naman niya
ay nagtitinda sa kantina. Ang mga magulang ni Tomas ay isang guro at isang OFW.
Parehong masayahing bata sina Lino at Tomas. Pareho rin silang aktibo sa klase at sa mga
patimpalak. Kahit matumal ang kita ng mga magulang ni Lino ay ni minsan hindi ito
nagutom o nawalan ng pambayad sa proyekto dahil nandiyan si Tomas.

Mapagbigay talaga si Tomas hindi lang kay Lino pati na rin sa iba nilang mga kaklase. Sa
murang edad, may sariling kotse na ito na bigay ng ama niya noong nagtapos siya sa
elementarya.

Subalit, nagbago ang lahat noong naghiwalay ang mga magulang ni Tomas. Ang dating
masayahin at aktibong mag-aaral ay naging tamad sa klase. Palagi siyang pinupuntahan ni
Lino sa bahay nila upang yayain pumasok pero ayaw niya.
Si Lino naman ay patuloy sa pag-aaral. Sumali rin siya sa basketbol team ng paaralan at
naging abala siya roon. Nagkaroon siya ng mga bagong kaibigan na sina Francis, Stanley,
at Jacob.

Isang araw, pinuntahan ni Tomas si Lino sa paaralan at niyaya mag-merienda. Gusto

sanang samahan ng binata ang kaibigan kaya lang ay may lakad rin sila ng mga bago
niyang kaibigan. Umuwi na lamang si Tomas.

Lumipas ang isang linggo ng hindi nagkikita sina Lino at Tomas. Dahil sa dami ng mga
nangyayari sa buhay niya, nakalimutan ni Lino na may pinagdadaanan ang matalik niyang
kaibigan.

Isang gabi, tinawagan ni Tomas si Lino. Kinumusta niya ito at nagpasalamat rin siya sa
kanilang pagkakaibigan.
“Tol, maraming salamat rin sa lahat ng iyong kabutihan sa akin at sa pamilya ko pero bakit
parang ang senti mo talaga ngayon,” tanong ni Lino sa kaibigan.

Hindi umimik si Tomas. Niyaya niya ulit si Lino na lumabas sila at susunduin niya
ito.“Pasensya na tol maaga pa kasi ako bukas. Ang kulit kasi nina Jacob niyaya nila akong
sumama sa outing nila ng mga kaklase niya,” pagtanggi ni Lino sa kaibigan.

Hindi ipinahalata ni Tomas na sabik na siyang makausap ang kaibigan. Masaya siya at
maganda ang takbo ng buhay ni Lino.
Kinabukasan, nagising si Lino sa malakas na katok ng ina niya. Sumisigaw ito habang
kumakatok sa pintuan ng kwarto ng anak.

“Lino! Nak! Gising! May nangyari kay Tomas! Nak! Buksan mo ang pinto,” sigaw ni Aling
Susan.
Nagulat at natulala ng saglit si Lino sa mga narinig niya. Noong mahimasmasan na ito ay
lumapit siya sa pintuan at binuksan niya ang pinto.
“Nak wala na si Tomas! Na-aksidente raw siya kagabi dahil sa sobrang kalasingan,” sabi ni
Aling Susan sa anak habang niyayakap ito.
Hindi namalayan ni Lino na tumutulo na ang mga luha mula sa mga mata niya. Wala na ang
kanyang matalik na kaibigan na parang kapatid na niya.

“Sana sinamahan ko na lang siya noong nag-aya siya kagab-i. Baka hindi pa nangyari
‘yon,” sabi ng binata.
Pumunta si Lino at ang pamilya niya sa lamay ni Tomas. Nandoon ang mama at papa niya.
Umuwi ang ama ng binata mula China upang maihatid ang anak sa huling hantungan nito.

“Tomas, tol patawad. Patawarin mo ko at hindi kita nabigyan ng oras. Patawad dahil wala
ako noong kailangan na kailangan mo ako,” sabi ni Lino sa harap ng kabaong ng yumaong
kaibigan.
Masakit para kay Lino ang nangyari kay Tomas. Araw-araw, hindi niya maiwasan na sisihin
ang sarili niya sa mga pagkukulang niya bilang isang kaibigan. Subalit, umaasa ang binata
na isang araw ay mapatawad niya rin ng lubusan ang sarili niya.

5. “Si Maymay at ang Kanyang Aso at Pusa”

Nag-iisang anak ni Mang Tibo at Aling Iña si Maymay kung kaya’t parang kapatid na ang
turing na sa kanyang mga alaga. May aso siyang si Bruno at pusa na ipinangalanan niyang
si Kiting.
Araw-araw, naglalaro sina Maymay, Bruno, at Kiting. Kahit ang mag-asawa ay nagagalak
sa saya sa mukha ng kanilang nag-iisang anak tuwing nakikipaglaro ito sa mga alaga niya.

Subalit, hindi alam ni Maymay na may inggitan na nangyayari sa pagitan nina Bruno at
Kiting. Isang araw, habang nasa talyer si Mang Tibo nagtratrabaho at si Maymay naman ay
sumama kay Aling Iña sa tindahan, nag-away ang dalawa.
Hindi sinasadyang nalalag si Kiting kay Bruno na siya namang natutulog sa sala ng munting
bahay ng pamilya Santos. Nagising ang aso at nagalit dahil mahimbing na sana ang tulog
niya.
Hinabol ni Bruno si Kiting at nang madatnan niya ito ay pinag-kakagat niya. Hindi naman
nilakasan ng aso ang pagkaka-kagat sa pusa pero may nagdulot ito ng mga maliliit na pasa.
Pag-uwi ni Maymay, nagalit siya kay Bruno. Hindi niya ito pinakain habang awang-awa siya
kay Kiting. Nais ng bata na matuto raw ang aso kaya ginawa niya ito kahit masakit rin sa
kanya.

Nanghina si Bruno at masakit ang loob niya sa parusa ni Maymay. Umalis ulit si Aling Iña at
ang anak niya. Saktong pag-sarado ng pintuan, itinulak ni Kuting ang kanyang kainan
patungo kay Bruno.
Hinang-hina, bumangon ang aso at kinain ang natitirang pagkain sa kainan ng pusa. Si
Kuting naman, umupo lang sa gilid at pinanood lang ang aso na kumain. Nasiyahan si
Bruno sa ginawa ng pusa at nagkabati rin sila.

Subalit, masama pa rin ang loob ng aso kay Maymay. Noong dumating sila ng nanay niya
ay hindi ito lumapit, tanging si Kiting lang. Nilapitan ng bata ang alagang aso at hinimas-
himas ang ulo nito.
“Bruno. Galit ka pa rin ba sa akin? Laro na tayo ni Kiting. Ikaw kasi, huwag mo na ulit
kakagatin si Kiting, e, ang liit-liit pa naman niya,” sabi ni Maymay sa aso.

Ipinangako ni Maymay na hinding-hindi na niya papagutoman muli si Bruno. Nagsisi rin siya
sa ginawa niya sa aso at ipinangako niya sa sarili na hinding-hindi na niya paparusahan ang
mga alaga kahit ano pa man ang mangyari.
Parang naintindihan naman ni Bruno ang sinabi ni Maymay at agad-agad itong tumayo at
lumapit sa pintuan – hudyat na gusto na niyang makipaglaro.

Simula noon ay hindi na nag-aaway sina Bruno at Kiting. Hindi na rin nagagalit ang aso sa
tuwing hindi sinasadyang malaglag sa kanya ang pusa at magigising siya mula sa
mahimbing niyang tulog.
Araw-araw, dinadalhan ni Maymay ng espesyal na pagkain sina Bruno at Kiting. Nawala na
ang takot ng pusa sa malaking aso.
6. Ang Manok at ang Uwak
Alam ba ninyo kung bakit ang manok ay lagi nang nagkukutkot sa lupa? Alam din ba ninyo
kung bakit kapag may lumilipad na uwak sa itaas ay takut na takot ang inahing tatawagin sa
ilalim ng pakpak niya ang mga sisiw? Ganito ang pangyayari.

Noong araw, magkaibigang matalik ang manok at ang uwak. Madalas dumalaw ang uwak
kay inahin at makipaglaro sa mga sisiw nito.

Isang araw, sa paglalaro nila, napansin ng manok na may magarang singsing ang ibon.
"Uy, pahiram naman ng singsing mo. Ang ganda-ganda!" sabi niya sa uwak."Sige, iiwan ko
muna ito sa iyo. Bukas ko na lang kukunin uli," sagot ng uwak na mabilis na lumipad uli.

Naglalakad ang inahin at tuwang-tuwa na ipinakikita sa ibang hayop ang singsing niya nang
lumapit ang isang tandang. "Bakit mo suot iyang di sa iyo? Iyang uwak ay hindi manok na
tulad natin, kaya hindi ka dapat makipagkaibigan diyan. Itapon mo ang singsing!"

Sa kapipilit ng tandang, itinapon ng inahin ang singsing. Kinabukasan, napansin agad ng

uwak na di niya suot ito. "Nasaan ang singsing ko?" tanong ng ibon.

"Ewan ko," takot na sagot ng manok. "Naglalakad lang ako ay bigla na lang nawala sa mga
kuko ko. Luwag kasi."

Nahalata ng uwak na nagsisinungaling ang manok dahil nanginginig ito. "Alam ko, itinapon
mo siguro dahil ayaw mo na sa akin. Hanapin mo iyon at ibigay mo uli sa akin. Hanggang
hindi mo naisasauli ang singsing, kukuha ako ng makikita kong sisiw mo at ililipad ko sa
malayo."

Buhat na nga noon, tuluy-tuloy ang pagkutkot ng manok sa lupa para hanapin ang itinapong
singsing. Pati ibang mga manok, sa pakikisama sa kanya, ay naghahanap din. Kapag may
lumilipad na uwak sa itaas, mahigpit ang tawag ng inahin sa mga sisiw at tinatakluban agad
ng mga pakpak dahil baka danggitin ng uwak.

7. Ang Kalabaw at Ang Kabayo

Isang magsasaka ang nais manirahan sa ibang bayan kaya isang araw ay inipon niya ang
kanyang mga gamit at inilulan sa kanyang alagang kabayo at kalabaw. Maaga pa ay
sinimulan na nila ang mahabang paglalakbay.

Makaraan ang ilang oras ay nakaramdam ng matinding pagod at panghihina ang kalabaw
dahil sa bigat ng kanyang pasang gamit.

"Kaibigang kabayo, di hamak na mas mabigat ang pasan kong gamit keysa sa iyo. Maaari
bang tulungan mo ako at pasanin mo yung iba?" pakiusap ng kalabaw.

"Aba, yan ang ipinataw sa iyong balikat ng ating amo kaya pagtiisan mo," anang kabayo na
lalo pang binilisan ang paglalakad.

"Parang awa mo na tulungan mo ako. Di ko na kakayanin ang bigat ng dala ko. Nanghihina
ako. Alam mo namang kailangan kong magpalamig sa ilog kapag ganito katindi ang init ng
araw dahil madaling mag-init ang katawan ko," pakiusap pa rin ng kalabaw.

"Bahala ka sa buhay mo," naiinis na sagot ng kabayo.

Makaraan pa ang isang oras at lalung tumindi ang init ng araw. Hindi nagtagal at ang
kalabaw ay iginupo ng bigat ng kanyang dala at siya ay pumanaw.

Nang makita ng magsasaka ang nagyari ay kinuha niya ang lahat ng gamit na pasan ng
kalabaw at inilipat sa kabayo na bahagya namang makalakad dahil sa naging napakabigat
ng kanyang mga dalahin.
"Kung tinulungan ko sana si kasamang Kalabaw ay hindi naging ganito kabigat ang pasan
ko ngayon," may pagsisising bulong ng kabayo sa kanyang sarili.

8. “Si Inday At Ang Bago Niyang Selpon”

Malapit nang makatapos ng elementarya si Inday at parehas silang nasasabik ng nanay
niya sa pinakahihintay na araw. Si Aling Peling halos hindi na makatulog kaka-isip kung ano
ireregalo sa nag-iisang anak.

Isang araw, namasyal si Inday sa bahay ng isa niyang kaibigan at nagkaroon ng oras si
Aling Peling na bumili ng sorpresa para sa anak. Dali-dali siyang pumunta sa pamilihan at
doon nakakita siya ng isang selpon.

“Sakto to. Medyo malayo ang paaralan na papasukan ni Inday sa sekondarya,

kakailanganin niya ‘to,” sabi ni Aling Peling sa sarili.
Nagkasya ang pera ng matanda para sa bagong selpon na ireregalo sa anak sa pagtatapos
niya sa elementary. Pagkauwi nito sa bahay, agad niya itong binalot at itinago sa kanyang
aparador.

Lumipas ang isang linggo at dumating na ang araw na pinakahihintay nina Aling Peling at
Inday. Mangiyak-ngiyak ang matanda habang isinusuot sa anak ang medalya sa ibabaw ng
entablado.

Pagkatapos ng seremonya, nagpakuha ng litrato ang mag-ina. Inabot rin ni Aling Peling ang
kanyang sorpesa kay Inday na agad naman nitong binuksan.
“Naku! Bagong selpon? Yehey! Salamat Nanay! May selpon na ako,” sigaw ng anak.

Simula noong gabing iyon, palagi nang nakatutok sa selpon si Inday. Kahit bakasyon,
malimit sila kung makapag-usap ng nanay niya. Palagi niya kasing ka-text si Rico o ‘di kaya
ay nagtatawagan sila.
“Alam mo bessy, magkikita kami ni Rico bukas. Sa wakas makikilala ko na rin siya. Siguro
guwapo siya no, matangkad, maputi,” kwento ni Inday sa kaibigan niya.

Narinig ni Aling Peling ang mga sinabi ni Inday kay Fiona tungkol kay Rico. Tinawag niya
ang anak at kinausap ito.

“Teka bessy tawag ako ni Nanay. Tatawag na lang ako sa’yo ulit. Bye! Nay, bakit po?”
tanong ni Inday sa ina.

“Ano yung narinig kong makikipagkita ka sa hindi mo kakilala? Ganun ka ba ka kampante

na mabuting tao yan, e, sa selpon mo lang nakilala,” sabi ni Aling Peling sa anak.

“Kaya nga po magkikita kami nay upang magkakilala kaming dalawa. Hirap naman sa inyo
minsan na nga lang ako lumabas marami pa akong maririnig,” sabi ni Inday bago padabog
na pumasok sa kwarto niya.

Nagulat si Aling Peling sa inasal ng anak. Dati-rati ay ni hindi ito magawa na sagutin siya
nang ganun. Nagtimpi na lang ang matanda at ipinagpatuloy ang pagluluto ng kanilang
hapunan.

Kinabukasan, pagka gising ni Aling Peling ay wala na ang anak sa tabi niya. Inisip niya na
lang na umalis na siguro yun at sana’y mag-iingat siya. Hindi man lang nagpaalam si Inday
sa ina niya.

Bumangon na ang matanda, nagluto ng almusal, at inihanda ang kanyang mga paninda sa
araw na iyon. Pagkatapos kumain ay lumakad na siya dala-dala ang kanyang mga lutong
bibingka.
Naglako si Aling Peling malapit sa parke. Marami ang bumili sa kanya at noong papaalis na
siya para umuwi ay nakita niya si Inday mula sa malayo. Kahit hindi niya masyadong
maaninag ang mukha ng anak, alam niyang umiiyak ito.

“Nak! Inday! Anong nangyari sa ‘yo ba’t ka umiiyak?” tanong ng matanda sa anak.

“Nay nawawala po si Rico! Dala-dala niya po yung bag ko. Kanina nag-uusap lang kami rito
tapos biglang naiihi raw siya kaya umalis saglit,” sabi ng anak habang umiiyak.

Kinuwento ni Inday na nagkita sila ni Rico sa parke at pagkatapos ng isang oras na pag-
uusap ay nag-presenta itong bitbitin ang bag niya. Habang naglalakad sila ay isinabit ng
binata ang bag ni Inday sa kanya kung kaya’t nahiya na siyang kunin ito.

Kasama sa nawalang bag ni Inday ang bagong selpon na ipinag-ipunan at binigay ng nanay
niya sa kanya. Lubos ang kanyang pagsisisi dahil hindi siya nakinig kay Aling Peling.