W imię miłości

Katarzyna Michalak
Wydawnictwo Literackie (2013)

"W imię miłości" autorstwa Katarzyny Michalak to trzymająca w napięciu historia o poszukiwaniu własnego
miejsca na ziemi, tęsknocie za prawdziwą rodziną oraz potrzebie bycia kochanym. To także opowieść o tym,
że cuda się zdarzają.

Edward, właściciel pięknego starego domu na Jabłoniowym Wzgórzu, nie przeczuwa sporych zmian, które nastąpią w
jego życiu. Ta rewolucja to 10-letnia dziewczynka o imieniu Ania, która właśnie straciła wszystko. Głęboko skrywana
tajemnica z przeszłości zmusi mężczyznę do zastanowienia się nad tym, co jest dla niego naprawdę ważne i czy w jego
życiu jest miejsce na rodzinę.

"W imię miłości" z pewnością zaskoczy każdego czytelnika bogactwem emocji i nieoczekiwanych zwrotów akcji lektura.
Od czasów "Ani z Zielonego Wzgórza" nie było tak wzruszającej książki!
Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym
 Wydawnictwo Literackie

Kraków 2013
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 Spis treści
Karta redakcyjna
Rozdział I
Rozdział II
Rozdział III
Rozdział IV
Rozdział V
Rozdział VI
Rozdział VII
Rozdział VIII
Rozdział IX
Rozdział X
Rozdział XI
Rozdział XII
Rozdział XIII
Rozdział XIV
Rozdział XV
Rozdział XVI
Rozdział XVII
Rozdział XVIII
Rozdział XIX
Rozdział XX
Epilog
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 Opieka redakcyjna: DOROTA WIERZBICKA
Redakcja: JAN STRZAŁKA
Korekta: WERONIKA KOSIŃSKA, LIDIA TIMOFIEJCZYK, DOROTA TRZCINKA
Projekt okładki i stron tytułowych: MAREK CIESIELCZYK
Zdjęcie na okładce: © Olivia Bell
Redakcja techniczna: BOŻENA KORBUT
Skład i łamanie: Infomarket

© Copyright by Katarzyna Michalak

© Copyright by Wydawnictwo Literackie, 2013

ISBN 978-83-08-05211-2

Wydawnictwo Literackie Sp. z o.o.

ul. Długa 1, 31-147 Kraków
fax. (+48 12) 430 00 96
tel.: (+48 12) 619 27 70
e-mail: ksiegarnia@wydawnictwoliterackie.pl
Księgarnia internetowa: www.wydawnictwoliterackie.pl

Konwersja: eLitera s.c.

===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ I
Senna stacyjka tonęła w czerwcowym słońcu. Budynek z czerwonej cegły, pamiętający czasy
dwudziestolecia międzywojennego, rzucał krótki cień, w którym na ławce – odmalowanej niedawno
przez mieszkańców wioski – przycupnęli podróżni czekający na pociąg. Daleko na horyzoncie, gdzie
tory zbiegają się w jeden punkt, właśnie pojawiły się światła parowozu – tak, tak, tutaj jedyny pociąg
w ciągu dnia, łączący wieś z wielkim światem, ciągnęła wiekowa lokomotywa na węgiel. Dodawało
to temu miejscu uroku i turyści, którzy pojawią się za kilka dni, chętnie będą się fotografować
z dymiącą ciuchcią. Dla mieszkańców Koniecdrogi był to jedynie element wpisany w krajobraz. Taki
sam jak płowe drogi wijące się między wzgórzami, złoto dojrzewających zbóż, srebro rzek,
strumyków, jezior i stawów, a tych w okolicy było mnóstwo, czy jak ciemna zieleń lasów, gdzie
nieostrożnych podróżnych nadal zwodziły na manowce strzygi i rusałki – tak przynajmniej
opowiadano dzieciakom, by nie zapuszczały się w leśne ostępy. Oczywiście dzisiejsze dzieci
w leśne upiory tak łatwo by nie uwierzyły, ale od czasu do czasu w lasach otaczających Koniecdrogę
ktoś ginął i niekiedy się odnajdował, a kiedy indziej nie, dlatego w tym miejscu, zapomnianym przez
spieszący się świat, stare legendy miały się całkiem dobrze.
Lokomotywa wtoczyła się na stacyjkę, sapiąc i poświstując. Teraz zawróci, maszynista podczepi
ją do ostatniego wagonu, który stanie się pierwszym, i pociąg odjedzie z powrotem do wielkiego
świata, by wrócić nazajutrz. Podróżni, którzy podnieśli się z ławki, narzekając na upał, wrócą do
Koniecdrogi jutro, a może nie wrócą wcale, któż to wie? Ci zaś, którzy przyjechali, szybko przeszli
wzdłuż peronu na wyjeżdżoną łączkę, gdzie rano, udając się do pracy w Szczecinku, pozostawili
swoje samochody. Biedne to były autka i stare jak świat, bo i wieś była niebogata, ale ludziom
spieszącym do domów zdawało się nie robić różnicy, czy dojadą za trzecią górkę starym polonezem,
czy nowym audi. Byle w ogóle dojechać.
Lokomotywa zagwizdała po raz ostatni. Z komina buchnął siwy dym. Wagony, pociągnięte przez
parowóz, posłusznie zaturkotały i zaczęły oddalać się od stacyjki, zostawiając za sobą budynek
z czerwonej cegły, ławkę stojącą w cieniu i pasażera, który przyjechał popołudniowym pociągiem
wraz z innymi, ale w przeciwieństwie do tamtych pozostał na peronie, nie bardzo wiedząc, co dalej
z sobą zrobić.
Bileterka, która wraz z odjazdem pociągu skończyła pracę, zamknęła okienko kasy, zatrzasnęła
drzwi dworcowego budynku i zamierzała wyciągnąć z komórki rower, którym codziennie jeździła do
pracy, na widok owego pasażera zatrzymała się w pół kroku.
– A ty, dziecko, do kogo? – zapytała.
Dziewczynka, na oko ośmio- lub dziewięcioletnia, rozglądająca się dotychczas dookoła
z ciekawością w dużych jasnozielonych oczach, teraz odwróciła się przestraszona ostrym tonem, ale
widok kobiety w kolejarskim mundurze przywołał na delikatną twarz dziecka nieśmiały uśmiech.
– Czekam na pana Edwarda Jabłonowskiego. To mój dziadek!
– Dziadek?! – wykrzyknęła kobieta. Gdyby dziecko oznajmiło, że Edward Jabłonowski jest
przybyszem z obcej planety i tylko się tutaj, wśród Ziemian, kamufluje, bileterka przyjęłaby to niemal
ze zrozumieniem, ale ten drań Jabłonowski, przystojniak tuż po czterdziestce – i wnuczka?! Musiałby
najpierw mieć jakąś córkę czy syna! No nie... Matylda Kotyra żyła w tej wsi już czterdzieści lat, ale
zatwardziałego kawalera, który sam jeden mieszkał w pięknym starym domu w Jabłoniowym
Wzgórzu, jako czyjegokolwiek ojca sobie nie wyobrażała. A tym bardziej jako dziadka. Coś się
musiało małej pokiełbasić i... właściwie nie był to problem Matyldy, ale dziecka samego na stacji
przecież nie zostawi.
– A czy twój... dziadek wie, że przyjechałaś? – zapytała ostrożnie.
Dziewczynka spoważniała. Uśmiech, który jeszcze przed chwilą gościł w niezwykłych
jasnozielonych oczach, znikł.
– Moja mamusia napisała do dziadka list, ale... może go nie dostał?
– I wysłała cię w podróż, nie upewniwszy się, czy ktoś cię odbierze?! – oburzyła się Matylda. –
Co za wyrodna matka, no ludzie kocha...
– Proszę tak nie mówić o mojej mamusi! – krzyknęło dziecko z takim gniewem, że kobieta umilkła
w pół słowa. – Ja wcale nie muszę z panią rozmawiać! Idę do mojego dziadka, Edwarda
Jabłonowskiego, i już!
Dziewczynka zarzuciła na wątłe ramionka plecak i z podniesioną głową ruszyła wzdłuż peronu.
– Jeśliś taka samodzielna, to do Jabłoniowego Wzgórza w odwrotnym kierunku – zauważyła
z przekąsem Matylda. Trochę jej było wstyd z powodu swojego wybuchu, w końcu nie wiedziała nic
o matce dziewczynki i na pewno nie miała prawa z góry jej osądzać, ale przecież nie przyzna się do
tego tej małej... a właśnie: – Masz jakieś imię? – zapytała łagodniejszym tonem, gdy dziewczynka
zawróciła i z nadal uniesionym podbródkiem akurat ją mijała. Stanowiłaby doprawdy uroczy
i rozbrajający widok z tą swoją urażoną dumą, gdyby nie dwie łzy błyszczące w kącikach oczu.
– Jestem Ania Kraska – odparła i zatrzymała się. Nie miała pojęcia, dokąd się udać, gdzie szukać
domu dziadka, i nagle poczuła, że jedyna jej nadzieja w kobiecie, która nazwała jej mamę wyrodną. –
Czy mogłaby pani zadzwonić do dziadka i powiedzieć mu, że na niego czekam? – w głosie dziecka
zabrzmiała pokora. I śmiertelne zmęczenie.
Matylda wyjęła z torebki mosiężny klucz.
– Usiądź na ławce i poczekaj chwilę.
Otworzyła na powrót drzwi dworcowego budynku i zniknęła w jego chłodnym wnętrzu. Ania
przysiadła tam, gdzie jej wskazano, położyła plecak na kolanach i znów pogodna i ciekawa świata,
zaczęła się rozglądać. Szczególnie fascynowały ją błyszczące w słońcu tory, które biegły tam, skąd
przyjechała. Po drugiej stronie peronu zaczynał się las, niewiele mogła więc zobaczyć, wzgórza zaś
i rozsypane między nimi domki Koniecdrogi – każdy z pobielonymi ścianami i dachem krytym
czerwoną dachówką – skrywały się za dworcowym budynkiem. Ze swego miejsca nie mogła ich
widzieć, a szkoda, miałaby się czym zachwycać...
Z wnętrza dobiegł dziewczynkę podniesiony głos. Przymknęła oczy. Bała się myśleć, co spotka ją
na końcu długiej podróży, bała się właśnie tego: że nikt jej nie będzie oczekiwał, bo – co wiedziała
tylko ona – nikt nie miał prawa na nią czekać. Ania miała dopiero dziesięć lat – chociaż była tak
drobna, że wyglądała na ośmiolatkę – i wiedziała jedno: tutaj jest jej miejsce, w domu dziadka,
którego spotkała raz w życiu, gdy była bardzo mała, i niczego nie pamięta. Wie tylko, że obie – i ona,
i jej mama – zostały wtedy wyrzucone z Jabłoniowego Wzgórza, ale teraz Ania nie pozwoli się stąd
odprawić z kwitkiem. Bo jedyna droga stąd prowadziła do domu dziecka. A ona nie pozwoli się
zamknąć w sierocińcu. Ot co!
Nagle podjęła decyzję – szybko zarzuciła plecak na ramiona i ruszyła biegiem w kierunku, który
już wcześniej wskazała kobieta. Sama trafi pod podyktowany cichym głosem mamy adres:
Koniecdroga 17, Jabłoniowe Wzgórze.
Gdy Matylda, przeprowadziwszy burzliwą rozmowę, wyszła w końcu przed dworzec, po Ani nie
było nawet śladu. Kobieta wróciła pędem do telefonu, znowu wybrała numer i oznajmiła Edwardowi
Jabłonowskiemu:
– Masz kłopot z głowy, czy raczej masz teraz jeszcze większy kłopot: dziecko zniknęło. Jak to
zniknęło? Ano tak to. Pobiegła pewnie drogą, którą jej wskazałam. Wiem, wiem, że droga się
rozwidla, dogonię ją na rowerze, a ty się pospiesz i wyjedź swojej wnuczce naprzeciw. To dopiero
by było, gdyby...
Nie musiała kończyć. Wieś była spokojna i małej dziewczynce nic właściwie nie groziło, ale już
lasy okalające Koniecdrogę ciągnęły się bez końca i lepiej, żeby ta mała, ponoć wnuczka
Jabłonowskiego, tam nie zbłądziła.
Matylda ponownie zamknęła budynek dworcowy, podbiegła do komórki, w której stały rowery –
jej i podróżnych mieszkających w Koniecdrodze, wyciągnęła swój wysłużony składak i... no jak na
złość! Z przedniego koła zupełnie uszło powietrze! Tak, miała je dziś rano dopompować, ale... klnąc
w duchu swoją bezmyślność i złośliwości losu, ujęła ciężki rower za kierownicę i powlokła się,
pchając go z wysiłkiem po piaszczystej drodze, w kierunku, w którym prawdopodobnie pobiegło
dziecko.

Jednym z nielicznych pasażerów, którzy parę minut temu wysiedli z pociągu, był pewien
mężczyzna. Niemłody, niestary, o przystojnej, pociągłej twarzy, jasnych półdługich włosach, ubrany
w znoszone rzeczy. Sprawiał wrażenie włóczęgi, który przemierza świat bez konkretnego celu, bierze
robotę, jaką mu dadzą, śpi tam, gdzie kto głowę pozwoli złożyć, posila się skromnie, a potem, gdy
praca się skończy, z całym dobytkiem w marynarskim worku przerzuconym przez ramię rusza dalej,
nie oglądając się za siebie.
Stał oparty o ścianę budynku dworcowego, w cieniu, który dawał nieco wytchnienia od upału
tego ostatniego czerwcowego dnia, i popijając wodę z plastikowej butelki, najpierw przysłuchiwał
się rozmowie bileterki z dziewczynką, potem odprowadził wzrokiem tę pierwszą, gdy zniknęła, by
zadzwonić do Jabłoniowego Wzgórza, a na koniec jego bystre oczy spoczęły na dziecku. Dziecko zaś,
powziąwszy decyzję, ruszyło swoją drogą, nie czekając na dziadka, z którym podniesionym głosem
dyskutowała bileterka.
Mężczyzna dopił wodę. Podszedł do stojącej nieopodal pompy, napełnił butelkę do pełna,
wcisnął ją w kieszeń długiego, burego bezrękawnika i niespiesznie ruszył za dzieckiem.

Ania szła tak szybko, jak tylko pozwalały jej na to zmęczone nogi i... niepewność. Wiedziała, że
na końcu drogi, w Jabłoniowym Wzgórzu, nie czeka jej miłe przyjęcie. Bała się strasznie, że dziadek
powie: Nie, nie możesz tu zostać! Już raz tak przecież powiedział, a wtedy... Gdzie ona, Ania,
podzieje się do czasu, aż mama znów będzie mogła się nią zająć? Do czasu gdy wyzdrowieje?
Strach o matkę, która została tak strasznie daleko, sama, zupełnie sama, sprawił, że cała
dzielność, jaką Ania miała do tej pory w sercu, nagle wyparowała. Uniesione ramionka opadły,
broda zadrżała, a po policzkach spłynęły pierwsze łzy. Mimo to szła przed siebie, ocierając łzy
przedramieniem i nie bardzo wiedząc, dokąd idzie.
Gdy dotarła do rozwidlenia, z którego odchodziły trzy drogi, bez namysłu skręciła w lewo.
W las. Tego właśnie – ukrycia się wśród cicho stojących w letnim słońcu drzew, łagodnego śpiewu
ptaków i zieleni mchów – było dziecku w owej chwili trzeba. Może Ania miała w pamięci słowa
mamy, że Jabłoniowe Wzgórze leży daleko, daleko, za siedmioma lasami?...
Rzeczywiście, Jabłoniowe Wzgórze było bardzo daleko... Siły uchodziły z dziewczynki z każdym
krokiem. Bolały ją nogi, a trochę za małe adidasy obcierały stopy. Musi odpocząć i pomyśleć, co
dalej. Może dziadek jest już w drodze i zaraz ukaże się jego samochód?
Zeszła na pobocze, wdrapała się na porośnięty mchem pień dawno powalonego drzewa,
podkuliła nogi, oparła na nich brodę i zapłakała cichutko, z bezradności i tęsknoty za wszystkim, co
zostało tam, w poprzednim życiu. Za mamą... Za mieszkankiem na samym szczycie wieżowca... Za
koleżankami w szkole, których już pewnie nigdy nie zobaczy... Ocierała łzy, które nie chciały
przestać płynąć, i nagle poderwała głowę, słysząc czyjeś ciche, łagodne słowa:
– Może przydałaby ci się chusteczka?
Przed nią stał nieznajomy mężczyzna. Może to dziadek? – w sercu dziecka obudziła się nadzieja,
natychmiast zgaszona głosem rozsądku: był na to za młody, no i w ogóle nie przypominał jej dziadka,
którego znała tylko ze zdjęcia. Ania opuściła nogi i wyprostowała plecy, ale nie poczuła strachu. Coś
w twarzy nieznajomego, w jego oczach czy półuśmiechu, który jej posłał, wzbudzało zaufanie. I te
słowa, dobre, współczujące...
Pociągnęła nosem, otarła oczy.
– Pewnie by mi się przydała – odrzekła. – Ale kto by w takiej chwili szukał chusteczki?
Wyciągnął z kieszonki na piersi paczkę w rumianki i podał dziewczynce. Wzięła jedną, otarła
twarz, wydmuchała nos i spróbowała się uśmiechnąć.
– Nie powinnaś być w domu na kolacji, mała kobietko? – zapytał.
– Chyba się zgubiłam. Muszę dojść do dziadka do Jabłoniowego Wzgórza. Koniecdroga 17. Czy
wie pan może, gdzie to jest?
Pokręcił głową.
– Jestem tu pierwszy raz w życiu.
Usiadł na tym samym pniu, nie za blisko i nie za daleko od małej, i wyciągnął z worka owiniętą
w folię kanapkę. Uniósł do ust nieco wymięty kawałek chleba i już miał ugryźć pierwszy kęs, gdy
dostrzegł głód w oczach wpatrzonej w kanapkę dziewczynki.
– Masz ochotę? – Nie czekając na odpowiedź, podał chleb dziecku, które przyjęło poczęstunek
z wdzięcznością w oczach.
– Picie jeszcze mam – odparła, grzebiąc w plecaku i wyciągając kartonik soku z tygryskiem – ale
kanapki dawno mi się skończyły.
– Więc przybywasz z daleka... – mruknął.
Kiwnęła głową.
– Z Warszawy. Przesiadka w Tczewie, następna w Czersku. Potem ciuchcią aż tutaj. Jadę od
świtu i zgłodniałam – dokończyła i przełknęła ostatni kęs kanapki.
– Taki kawał drogi sama? Bez opieki? – Mężczyzna zwrócił spojrzenie ciemnoszarych oczu na
dziewczynkę, przyglądając się jej uważnie. – Mama nie boi się o ciebie?
Ania posłała mu żałosne spojrzenie.
– Nie wie, że wyruszyłam sama. Miała mnie odwieźć ciocia Zosia, sąsiadka, ale w ostatniej
chwili coś jej wypadło i nie przyszła po mnie, a ja nie mogłam zostać w domu ani chwili dłużej,
rozumie pan?
Nic nie rozumiał oprócz tego, że o to dziecko ktoś się kiepsko troszczył. W swoim czasie dowie
się kto i dlaczego. Teraz wstał, bo i ona wstała. Otrzepała dżinsy z okruchów chleba, zarzuciła
plecak na ramionka i rzekła dziarskim tonem:
– Dziękuję za poczęstunek. Mogę ruszać dalej.
– A ja, jeśli pozwolisz, potowarzyszę ci przez jakiś czas.
Dziewczynka uśmiechnęła się i skinęła głową bez śladu lęku. Na Boga, czy nikt tego dziecka nie
nauczył nieufności do obcych facetów spotkanych w środku lasu?!
O to właśnie zapytał idące obok dziecko, nieco łagodniej dobierając słowa.
Ania zastanowiła się i odparła:
– Mama zawsze mi powtarzała, że ludzie są dobrzy, świat piękny, a życie ciekawe. Pan nie
wygląda na wilka, ja nie jestem Czerwonym Kapturkiem, czego więc tu się bać?
Ano tego, że inny facet, nie tak dobry, jak mówiła mama, mógłby cię, naiwna dziecino, zgwałcić,
zamordować i zakopać w tym lesie, i ślad by po tobie zaginął! – odpowiedział w myślach, po raz
drugi przeklinając głupotę i nieodpowiedzialność osoby, która powinna się nieco bardziej
zatroszczyć o tę małą.
– Jeśli nie Czerwony Kapturek, to jak masz na imię?
– Ania Kraska. A pan?
 – Ned.
– Ned? – Dziewczynka uniosła brwi.
– Naprawdę mam inne imię, którego nie cierpię. – Mężczyzna skrzywił się lekko. – Więc
przyjaciele mówią do mnie Ned.
– To ja też tak będę mówiła – rzekła Ania z przekonaniem i dalej powędrowali razem wijącą się
wśród wiekowych drzew drogą. Zanim pół godziny później dotarli do leśniczówki, Ania zdążyła
opowiedzieć Nedowi, jak to musiała, ale to musiała natychmiast wyjechać do Koniecdrogi na
poszukiwania dziadka. I nie, mama nie mogła jej odwieźć, bo jest chora. Ale wyzdrowieje! A ona,
Ania, spędzi tutaj, w Koniecdrodze, wakacje, a potem wróci... Tu dziecku łzy napłynęły do oczu
i Ania pokręciła głową. Prawdopodobnie jednak nie wróci. Ned uścisnął w milczeniu drobną dłoń
dziewczynki.
– Chyba nie mamy już swojego domu, wie pan? Przyszło takie pismo, urzędowe, z mnóstwem
pieczęci, że jak nie zapłacimy za czynsz to nas wy-eks-mi-tu-ją. Eksmisja to wyrzucenie z domu, tak
przeczytałam – powiedziała śmiertelnie smutnym głosem, unosząc ku niemu oczy pełne łez. – Dobrze,
że mamusia o tym nie wie.
Nie wie?! – krzyknął w myślach. – Twoja mama nie wie, że straciłyście – jak? kiedy? – wasz
dom, a ty wędrujesz przez pół Polski sama?!
Nie odezwał się jednak. Dziecku nie były teraz potrzebne pytania wykrzyczane rozgniewanym
głosem. Raczej pełne przekonania słowa:
– Jeszcze wrócisz tam, dokąd będziesz chciała. Zobaczysz, Aniu Krasko.
Posłała mu pełen wdzięczności uśmiech i ruszyli dalej w zgodnym milczeniu, nie bardzo
zwracając uwagę na to, dokąd idą. Nedowi nigdzie się nie spieszyło, Ania po prostu stawiała krok za
krokiem. Dopiero gdy słońce skryło się za drzewami i nad las nadciągnął przedwieczorny chłód,
mężczyzna zaczął rozglądać się uważniej, aż zauważył tabliczkę z napisem: „Leśniczówka 2 km”.
Dotarli tam pół godziny później.
Kobieta, która wybiegła im naprzeciw, dopadła Ani, nie zwracając uwagi na mężczyznę,
chwyciła ją za ramiona i krzyknęła na wpół z gniewem, na wpół z ulgą:
– Jesteś, dziecko drogie! Jabłonowski szuka cię jak szalony po całej okolicy! Właśnie mieliśmy
wsiadać do samochodu i ruszać na posterunek policji, prosić o pomoc! Na szczęście się znalazłaś... –
Teraz dopiero wzrok kobiety spoczął na stojącym obok nieznajomym. I twarz jej natychmiast stężała.
– A pan to kto?
– Przyjezdny – odparł. – Spotkałem tę małą w lesie, a że szliśmy w tym samym kierunku...
– To, ot tak, dotrzymał jej pan towarzystwa? – włączył się do rozmowy leśniczy, który właśnie
nadszedł od strony zabudowań.
– Pan Ned poczęstował mnie kanapką. – Ania uśmiechnęła się do mężczyzny, który nie
odpowiedział jej jednak tym samym.
– Dobrze, że nie czym innym – syknęła kobieta.
 – Wszyscy tu tacy... przyjaźni w stosunku do przyjezdnych? – odparł Ned ironicznym pytaniem.
– Tylko do takich, co się za dziećmi po lasach włóczą.
– To dziecko zostało nakarmione i doprowadzone w bezpieczne miejsce – uciął z rosnącym
gniewem. – Nie dziękujcie aż tak wylewnie.
– Ma pan rację – odparł leśniczy po dłuższej chwili, zmierzywszy uważnie mężczyznę wzrokiem.
– Przepraszam za podejrzliwość, ale rzadko się tutaj obcy kręcą. A zaginięcie dziecka...
– Ja nie zaginęłam! Ja idę do dziadka! – zaprotestowała Ania.
– Za ucieczkę ze stacji wlałbym ci porządnie, gdybyś była moją wnuczką. – Leśniczy zgromił
małą wzrokiem. – A oto i Jabłonowski. Może on ci wszelkie ucieczki wybije z głowy raz na zawsze.
Ania na widok nadjeżdżającego samochodu i niewróżącej niczego dobrego miny mężczyzny za
kierownicą odruchowo cofnęła się o krok w kierunku Neda, który już zaskarbił sobie jej zaufanie.
Wsunęła rączkę w dłoń mężczyzny i posłała mu błagalne spojrzenie. On uścisnął te drobne paluszki
w bezgłośnym przyrzeczeniu, że nie pozwoli jej skrzywdzić.
– Co ty tu robisz?! Gdzie twoja matka?! – To były pierwsze, wykrzyczane w gniewie słowa,
jakimi powitał wnuczkę Edward Jabłonowski.
– Co za miłe powitanie. – Ned zrobił krok do przodu, zasłaniając sobą dziecko i natychmiast
skupiając na sobie uwagę i gniew nowo przybyłego. – Nie ma to jak dziadek stęskniony za wnuczką.
– A tobie co, łazęgo, do tego?! Kim jesteś? Ty ją z dworca zabrałeś? Miała tam na mnie czekać!
– Edward, opanuj się – odezwał się leśniczy pojednawczym tonem, bo znał porywczy charakter
Jabłonowskiego, a nieznajomy nie wyglądał na takiego, co da sobie w kaszę dmuchać. – Mała
odnalazła się cała i zdrowa, może z tobą jechać do domu, a pan...?
– Ned Starski.
– Ned? – zdziwił się leśniczy.
– Zdrobnienie – wzruszył ramionami tamten.
– Niech będzie: pan Ned pójdzie swoją drogą, która prowadzi do...?
– Pracy szukam. Przeczytałem w miejscowej gazecie, że w Jabłoniowym Wzgórzu potrzebują
stajennego, więc... – ponownie wzruszył ramionami. Mógł spokojnie wracać na stację, bo właściciel
Jabłoniowego Wzgórza, którego właśnie miał przed sobą, po takim początku na pewno nie przyjmie
go do pracy. Nie mówiąc już o tym, co Ned musiał jeszcze wyjawić, nim o tę pracę poprosi.
O dziwo, z Edwarda cały gniew nagle spłynął. Tak naprawdę bał się, że dziecku coś się stało,
i widok dziewczynki u boku włóczęgi sprawił, że pięści same mu się zacisnęły, ale Ania była tutaj,
cała, zdrowa i szczęśliwa, a tamten mężczyzna najwyraźniej się nią zaopiekował.... Takie to czasy
nastały, że człowiek przestał ufać człowiekowi i na dzień dobry dopatruje się najgorszego.
Ku zdumieniu wszystkich wyciągnął do Neda rękę.
– Przepraszam. Nerwy mnie poniosły. Edward Jabłonowski jestem. Rzeczywiście, szukam kogoś
do pomocy na sezon. Może się dogadamy.
Ned bez namysłu podał mu swoją dłoń.
 – To co? Wsiadajcie. – Edward wskazał samochód.
Ania, odetchnąwszy z ulgą, skierowała się w jego stronę, ale ciche słowa dziadka: – Z tobą,
dziecko, jeszcze się rozmówię bez świadków i obrońców – sprawiły, że jej serce ponownie
wypełniły strach i beznadzieja. Ned być może zostanie w Jabłoniowym Wzgórzu, ale ona sama
pewnie nie...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ II
Spotkanie w takich okolicznościach różnie może wpłynąć na dalszą znajomość. Od pierwszego
wejrzenia można się znienawidzić, narazić się na nieufność, stracić sympatię.
Tymczasem dwaj mężczyźni, od których zależeć będzie teraz los Ani, chociaż dziewczynka i oni
o tym jeszcze nie wiedzą, poczuli do siebie pełen ostrożności szacunek.
Edward Jabłonowski dlatego, że ujrzał w spojrzeniu nieznajomego – w momencie gdy dziecko
schowało się za nim przed rodzonym dziadkiem – stalowy błysk w oczach, mówiący wyraźniej niż
słowa: „Tylko spróbuj zrobić jej krzywdę...”. To się spodobało panu Jabłoniowego Wzgórza: obcy
mężczyzna, który bez wahania staje w obronie słabszej istoty. Jakież to w dzisiejszych zdziczałych
czasach niezwykłe, prawda?
Natomiast Ned Starski wprawdzie zobaczył w tym, który przyjechał po dziecko, nieoczekiwane
i nieproszone, jak wywnioskował z opowieści dziewczynki, rozgniewanego dziadka, ale jednak
dziadka, który śmiertelnie bał się o wnuczkę. Wnuczkę widzianą drugi raz w życiu, jak powiedziała
Ania, a Ned nie miał powodu, by jej nie wierzyć.
Wysiedli z samochodu. Ania rozglądała się dookoła z ciekawością, a dwaj mężczyźni, stojący po
obu stronach terenówki, uważnie się obserwowali.
– Zapraszam do środka – odezwał się wreszcie Jabłonowski, ruszając przodem.
Jabłoniowe Wzgórze okazało się starą, rozległą posiadłością. Był to zadbany dwór o pięknym,
czterospadzistym dachu z szarego łupka z szeregiem mansardowych okienek na poddaszu. Ściany
parteru były białe, ganek był szeroki, z portykiem wspartym na czterech kolumienkach, a po obu jego
stronach znajdowały się okna ze szprosami i szeroko otwartymi okiennicami w kolorze ciemnego
brązu. Dwór sprawiał wrażenie pięknej, solidnej budowli, która przetrwała wiele i zniesie jeszcze
więcej.
Za dworem mieściły się zabudowania stajni i brukowany dziedziniec, prowadzący do budynków
gospodarczych. Daleko za nimi widać było wznoszące się i opadające łagodnie wzgórza, porośnięte
soczystozieloną trawą.
Miejsce to było zarówno spokojne, niemal senne, jak i pełne życia. Konie podbiegły do
ogrodzenia, słysząc nadjeżdżający samochód. Ktoś krzyknął ze stodoły:
– Jest pan Edward, znalazł tego dzieciaka!
Dały się słyszeć czyjeś kroki i na ganek wybiegła przepasana fartuchem kobieta, rozgniewana
i jednocześnie szczęśliwa, że zguba się znalazła. Już miała dopaść dziewczynki, gdy stanęła jak wryta
na widok obcego.
– To nasz nowy stajenny, Ned. Tak każe do siebie mówić – mruknął Edward.
Kobieta skinęła głową, przyjmując te dwa fakty do wiadomości, i zajęła się dziewczynką.
– Jesteś wreszcie, ty niedobrzyzno! Tyle nerwów przez ciebie zjadłam! Głodnaś pewnie
i zmęczona. Kto to widział dziecko samo w taką podróż puszczać! Już ja sobie pogadam z twoją
matką, gdy tylko tu przyjedzie. Już sobie pogadam... Masz na imię Anka, tak? Chodź...
 – Ania Kraska – sprostowało dziecko, oszołomione nowym zamieszaniem.
– Wykąpię cię, nakarmię świeżym chlebem, napoję mlekiem prosto od naszej krówki i spać!
Pokoik zdążyłam przygotować, zresztą sezon się zbliża, wszystkie czekają na letników, chodź,
dziecko...
Ania obejrzała się na Neda, szukając u niego ratunku, ale ten nie patrzył już na nią, tylko
w kierunku koni, nie mogąc się doczekać, kiedy będzie mógł podejść do ogrodzenia, pogładzić
miękkie chrapy i gładkie szyje, zajrzeć w ciemne łagodne oczy, ciekawe obcego... Kochał te
zwierzęta od dziecka, umiał na nich jeździć, zanim nauczył się chodzić, tak mu kiedyś powiedziała
matka, i gdyby udało mu się dostać przy nich pracę, właśnie tutaj, na Jabłoniowym Wzgórzu, gdzie
miał pewną sprawę do załatwienia, choćby na ten jeden sezon... To jednak zależało od właściciela
posiadłości. Od jego dobrej woli i tego, jak Edward Jabłonowski podejdzie do informacji, którą Ned
musiał mu przekazać na samym początku swojego pobytu. Nie mógł jej zataić.
Gdy dziewczynka zniknęła w czeluściach domu, Edward spojrzał na nowo przybyłego.
– Chce się pan odświeżyć po podróży? Niedługo chłopcy wrócą z pola, może pan do nich
dołączyć przy kolacji i potem omówimy nasze sprawy. Chyba że...?
– Wolę porozmawiać od razu, bo może się okazać, że nie przyjmie mnie pan do roboty. A,
i proszę mi mówić po imieniu. Ned.
– Chodźmy więc, Ned, do środka. Trochę zimnego piwa przyda się po takim dniu.
– Nie piję.
Edward zatrzymał się na drugim stopniu schodów i obejrzał przez ramię.
– Nawet piwa do kolacji?
– Nawet piwa.
– Alkoholik na odwyku?
Tamten pokręcił głową.
– Zrozumie pan, gdy powiem to, co mam do powiedzenia.
Edward powoli ruszył w górę. Te kilka stopni, które miał do pokonania, nagle urosło o ładnych
parę metrów.
Usiedli w znajdującym się na tyłach domu zacisznym gabinecie, którego okna wychodziły na
nieco zaniedbany ogród. Edward otworzył puszkę piwa, a gościowi podał wodę z cytryną.
Przez chwilę obaj milczeli. Wreszcie odezwał się Ned.
– Szukam pracy przy koniach. Umiem się z nimi obchodzić. Od dzieciństwa biegałem do
pobliskiego klubu, jeżdżę więcej niż dobrze, uprawiam kaskaderkę. Kocham konie – zakończył ot tak,
po prostu, z rozbrajającą szczerością. I umilkł.
– Ale...? – pomógł mu Jabłonowski. Taki pracownik to skarb: kocha to, co robi, ma pewnie
dobre referencje, wygląda na pracowitego. Kto nie chciałby go zatrudnić?
– Mam wyrok w zawieszeniu – odpowiedział tamten, z trudnością wymawiając te cztery słowa. –
Co miesiąc muszę się meldować na komendzie.
 Na parę długich chwil zapadła cisza. Ciężka, przytłaczająca.
– Za co ten wyrok? – zapytał spokojnie Edward, choć sporo go ten spokój kosztował. Brzydził
się kryminalistami. Gardził nimi. Nigdy by żadnego nie zatrudnił i gdyby wiedział, że ten tutaj
wyszedł z więzienia, nie wpuściłby go za próg.
Ned wyczytał to w oczach Jabłonowskiego jak w otwartej księdze. Ile razy widział ten sam
wyraz twarzy u ludzi, których prosił o pracę... A jednak tutaj, właśnie tu, w Jabłoniowym Wzgórzu,
musiał spróbować po raz ostatni.
– W obronie koniecznej zabiłem człowieka. Sąd skazał mnie na dwa lata w zawieszeniu na trzy.
Gdybym nie był wtedy po jednym piwie, zostałbym uniewinniony – odpowiedział cicho, z nie
pasującą do niego pokorą.
– Więzienia są pełne niewinnych morderców – prychnął Edward, coraz bardziej zły, że nadal
rozmawia z tym człowiekiem, zamiast wyprosić go grzecznie i stanowczo za drzwi.
– Nie siedziałem w więzieniu, a jedynie parę tygodni w areszcie, do pierwszej rozprawy –
sprostował Ned, czując, jak pokora zmienia się w gniew. On też nie wiedział, czemu jeszcze
prowadzi tę czczą dyskusję. Nie, poprawka, wiedział to doskonale. – Zabiłem w obronie katowanego
dziecka. I po raz drugi zrobiłbym to samo, chociaż... Sąd uznał, że „obrona była niewspółmierna do
ataku”, rozumie pan: tamten bydlak miał nóż, ja chwyciłem za to, co miałem pod ręką. Może gdybym
nie wypił piwa po kolacji i myślał jasno, przeszukałbym szuflady i gdy tamten rzucał chłopczykiem
o ścianę, zaszarżowałbym na bandziora z widelcem, zamiast przetrącać mu kark krzesłem. – Głos
Neda pełen był cynizmu, za którym krył się gniew, także na siebie, i żal. – A tak bydlę nie żyje, a ja
jestem mordercą, a nie bohaterem. Cóż, poniosło mnie.
Edward wpatrywał się w mężczyznę już z nieco innym wyrazem twarzy. Stanął w obronie
dziecka. Dobry samarytanin z tego Neda czy może... lubi dzieci? Można to chyba sprawdzić w aktach,
gdy przyjmuje się do pracy kogoś z wyrokiem. Nawet jeśli nie, to Janek z czerskiej policji
wyświadczy mu przysługę...
– To był pana synek? – zapytał.
– Sąsiadki. Ją ten bandzior zdążył zaszlachtować.
Edward wypuścił ze świstem powietrze i opadł na oparcie krzesła. Nie do końca był przekonany,
czy chce mieć mordercę we własnym domu, ale... rozumiał Neda. Gdyby na jego oczach ktoś zabił
kobietę i cisnął dzieckiem o ścianę... tak, pewnie sam teraz miałby wyrok w zawieszeniu. Bo właśnie
Edward był po jednym piwie. Tylko że w odróżnieniu od swego dziwnego gościa miał dokąd
wrócić. Miał Jabłoniowe Wzgórze. A tamten? Wypadało o to pytać? Jeśli Ned Jakiśtam miał tu
zostać, Edward musi wiedzieć o nim wszystko.
– Wybacz, stary, ale nie wyglądasz na porządnego faceta, który zabił w obronie dzieciaka i został
uniewinniony. Swoją drogą, medal powinni ci za to przyznać. Na moje oko jesteś bezdomnym
włóczęgą, i to już od jakiegoś czasu.
Nie sądź po pozorach – mógł ironicznie odpowiedzieć Ned, ale chciał tu zostać. Potrzebował tej
pracy, a więc i Jabłonowskiego.
– Trudno pogodzić się z zabiciem człowieka – odparł powoli. – Nawet jeśli zrobiło się to
w obronie czyjegoś życia. Może bandzior nie miałby takich dylematów, mnie jednak... trudno to sobie
wybaczyć. Rozwiodłem się z żoną, bo nie chciała żyć z mordercą, oddałem jej mieszkanie, a sam
podróżuję po Polsce za to, co zarobię.
– I tak trafiłeś tutaj?
Wzruszenie ramion. I słowa:
– Kocham konie. Oddałbym pół życia, by znów z nimi pracować.
Edward Jabłonowski przyglądał się mężczyźnie z niezwykłą uwagą. Wierzył mu. Nic na to nie
mógł poradzić, że widział szczerość w szarych oczach tego dziwnego obdartusa.
– Oprócz koni będziemy mieć tu niedługo paru letników. Bogaci, wiecznie podpici faceci, ich
znudzone życiem, napalone na wszystko, co nosi spodnie, a nie jest mężem, żony i nastoletnie córki,
które będą celowo zsuwać się z siodła, byś mógł je podsadzić z powrotem. Jesteś dość przystojny.
Będziesz miał pewnie powodzenie, a pracownikom nie wolno się zadawać z gośćmi. Dasz sobie
radę?
Ned uśmiechnął się kącikiem ust.
– Od podpitych facetów będę się trzymał z daleka, od ich napalonych żon także, a z nastolatkami
potrafię sobie poradzić. Prowadziłem niejedną szkółkę.
Edward skinął głową. Już był gotów podać Nedowi rękę, gdy rozdzwonił się telefon. Przeprosił
więc na chwilę, wysłuchał w milczeniu kobiecych krzyków dobiegających ze słuchawki, westchnął
ciężko i odparł krótko: – Dobrze. – Odłożył telefon i zapytał siedzącego naprzeciw Neda:
– A z moją rozhisteryzowaną bratową i jej córką, najbardziej rozpieszczonym bachorem na
świecie, wytrzymasz?
Ned nie wytrzymał. Wybuchnął śmiechem.
– Czy w pana rodzinie jest ktoś, kogo pan wita w tym domu z otwartymi ramionami?
W tym momencie wpadła do pokoju Ania, przebrana w nieco za dużą piżamę, z plecakiem na
ramieniu. Na widok Neda buzia się jej rozjaśniła, ale gdy przeniosła wzrok na dziadka, uśmiech
zgasł.
– Chciałam powiedzieć dobranoc. Jestem już wykąpana i najedzona. Dziękuję, dziadku, że mogę
tutaj trochę zostać.
Stała przed starszym mężczyzną, nie wiedząc, czy wolno się jej przytulić, czy lepiej nie. Ten zaś
nie wykonał żadnego zapraszającego gestu, tylko kiwnął głową, więc obróciła się na pięcie,
przytuliła krótko do Neda, cmoknęła go w zarośnięty policzek i wybiegła z pokoju. Po chwili
zadudniły na schodach jej bose stopy.
Na pewno tym kimś nie jest pana wnuczka – odpowiedział sobie, patrząc na drzwi, za którymi
zniknęła dziewczynka.
– A tobie nic do tego – uciął Jabłonowski. – Możesz tu przenocować, ja się muszę z tym
wszystkim przespać. Rano postanowię, czy zostajesz, czy odchodzisz. Obok stajni jest małe
mieszkanie, skromny, ale wygodny pokój z łazienką. Przedtem zajrzyj do kuchni. Maria cię nakarmi.
Lubi kwoczyć każdemu, kto się jej nawinie pod rękę.
Wstał, uznając rozmowę za skończoną. Ned także się podniósł.
– Jeszcze jedno: uprzedzam, że sprawdzę twoją opowieść. Jeśli zełgałeś, poszczuję cię psami.
Jeśli mówisz prawdę, nie rozgłaszaj jej po domu i po wsi. Tu mieszkają prości ludzie, którzy mogą
nie dosłyszeć twojego „w obronie koniecznej”, i to oni poszczują cię psami. Zrozumiałeś?
– Jasne. Dziękuję.
– Podziękujesz jutro. Jeśli jeszcze tu będziesz.
Ned kiwnął głową.
– Daj mi swój dowód osobisty.
Ned bez słowa podał Jabłonowskiemu dokument. Ten wziął go w dwa palce, przyglądając się
zdjęciu Neda, i czekał, aż tamten wyjdzie z gabinetu. Gdy został sam, wykręcił numer na komendę
i zagadał do znajomego gliniarza:
– Zgłosił się do mnie pewien facet. Podobno ma wyrok w zawiasach. Sprawdzisz go?
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ III
Ania przysiadła na łóżku i rozejrzała się po pokoju. Plecak, z którym się nie rozstawała, położyła
na kolanach. Był to miły i przytulny pokoik na poddaszu, za oknem rozpościerały się wzgórza
porośnięte łąkami. Ściany miały kolor śmietanki, meble były białe, zdobione malowanymi
różyczkami, w oknie powiewała muślinowa firanka, łóżko miało białą drewnianą ramę i atłasowy
zagłówek. Słodki, dziewczęcy pokoik, który sprawiał wrażenie, jakby ktoś specjalnie przygotował go
dla przybyłej z daleka dziewczynki, ale Ania mimo swoich dziesięciu lat nie miała złudzeń. Nie
chciano jej tu i nie może przyzwyczajać się ani do miękkiego łóżka z gładką białą pościelą, ani do
widoku zachodzącego za wzgórzem słońca.
Wzięła do ręki plecaczek, wstała i podeszła do okna. Oparła łokcie o parapet i zapatrzyła się
w przepiękny widok skąpanych w złocie i szkarłacie łąk i koni wracających powoli z pastwisk do
stajni.
Do barierki oddzielającej wybieg od podwórza podszedł Ned, oparł się łokciami o drewnianą
belkę i zapatrzył w dal. Nawet stąd Ania widziała jego smutek, ale nie usłyszałby, gdyby zawołała go
ze słowami pocieszenia. Sama ich potrzebowała.
W tym ślicznym, jasnym pokoiku spadła na dziewczynkę samotność nie do udźwignięcia. Ania
zgięła się wpół, tuląc do siebie plecak, i zaczęła cicho, żałośnie płakać. Padła na łóżko, wtuliła buzię
w poduszkę i łkała długie minuty. Drżącymi rękami sięgnęła do kieszeni wyszywanej w bratki
i wyciągnęła portfel, a z niego zdjęcie. Ostatnie zdjęcie, na którym ona i mama były szczęśliwe.
Gdyby tego szczęścia nie zniszczyła nagle, w ciągu jednej chwili, ta podła, straszna choroba...

Najdroższa córeczko,
tak ciężko nie móc utulić Cię przed snem, czy chociaż pogłaskać po włosach. Gdzie jesteś, mój
skowroneczku? Trafiłaś bezpiecznie do Jabłoniowego Wzgórza? Wierzę, że tak. Jutro Zosia opowie o Waszej
podróży i będę o Ciebie, córeńko, spokojna. Jeśli spokojna może być matka oddająca swoje ukochane dziecko
komuś, kto go nigdy nawet nie próbował ani pokochać, ani nawet poznać. Wiesz jednak, Aniu, że tak trzeba było
postąpić. Nie mogłyśmy przecież pozwolić, by zabrała Cię opieka społeczna, prawda? Serce by mi pękło,
gdybyś trafiła do domu dziecka, a ja nie mogłabym Ciebie nawet odwiedzać.

Po zapadniętych policzkach popłynęły gorące łzy.

– Pani Małgosiu, boli? Podłączamy kroplówkę? – usłyszała głos pielęgniarki. List do córki, który
pisała w myślach, musiał poczekać. Uchyliła powieki, chociaż i tak nic już nie widziała – wzrok
straciła parę tygodni temu – i próbowała powiedzieć, że jeszcze chwilę wytrzyma, chce dokończyć
list, którego nigdy nie wyśle, ale ból przyczajony tuż pod czaszką ostrzegał: nie zdążysz. Za chwilę
wbiję się w twój umysł i zaczniesz gryźć poduszkę, żeby nie wyć na głos, a gdy to nie pomoże,
wgryziesz się we własną dłoń.
– Tak, poproszę – wyszeptała, a z kącika jej oka znów spłynęła łza, której wilgoć poczuła na
policzku.
– Nie płaczemy. – Pielęgniarka otarła tę wilgoć serdecznym gestem. – Ania dotarła bezpiecznie
i szczęśliwie na miejsce. Przecież dzwoniliby, gdyby było inaczej, prawda?
Małgosia miała taką nadzieję. Gdyby dziecko nie przyjechało pociągiem o siedemnastej, Edward
chybaby się zaniepokoił i zadzwonił do szpitala, pytając, czy mała w ogóle wyruszyła do
Koniecdrogi? Miał na tyle sumienia, by się o dziesięcioletnią dziewczynkę zaniepokoić. Miał,
prawda?
Zosia dopilnowała, by dziecko trafiło do dziadka. Sąsiadka zawsze była im życzliwa i nie
zostawiłaby Ani na pastwę losu. Wszystko będzie dobrze. Teraz już wszystko będzie dobrze...
Okłamywała samą siebie: nic nie będzie dobrze...
Łzy popłynęły obficiej. Pielęgniarka pokiwała bezradnie głową i odkręciła korek kroplówki. Za
chwilę na chorą spłynie błogosławiony sen i Małgosia nie będzie się już musiała martwić o dziecko.
Prawdę mówiąc, niedługo – za tydzień, może miesiąc – zapomni, że w ogóle ma jakieś dziecko,
bo wszelką pamięć pożre ból. Rosnący z godziny na godzinę ból, na który nie pomoże już kroplówka
z morfiny. I tylko z nim Małgorzata Kraska zostanie aż do końca.

Ania gładziła zdjęcie opuszką palca, patrząc na uśmiechniętą twarz mamy. Na jej rozjaśnione
radością oczy. Na długie jasne włosy, zupełnie inne niż jej córeczki, która miała kędziorki koloru
łupiny kasztana, czy też po prostu rude, jak wołały dzieciaki, doprowadzając tym Anię do rozpaczy.
To zdjęcie zrobił im na Starówce w Warszawie uliczny fotograf pół roku temu, zimą. Było jednak tak
ciepło – Ania zapamiętała każdą chwilę tamtego cudownego dnia – że obie zdjęły czapki, odwinęły
szaliki, rozpięły kurtki pod szyją i cieszyły się słonecznym grudniowym dniem. To była niedziela.
Mama rzadko kiedy mogła sobie pozwolić na spędzenie całego dnia z Anią, bo dorabiała także
w weekendy – jeśli, rzecz jasna, nie miała zajęć na uczelni – ale wtedy powiedziała do Ani: „Żyje
się raz!” – i poszły na spacer po mieście. Zawędrowały aż na Starówkę i tam fotograf zrobił im to
zdjęcie.
Następnego dnia – to Ania też dokładnie pamięta – mama wróciła bardzo późno i... wyglądała jak
stara kobieta, a przecież miała zaledwie dwadzieścia siedem lat!
Usiadła ciężko na wersalce obok stołu, który służył im i za miejsce posiłków, i do odrabiania
przez Anię lekcji, i do nauki, gdy mama przygotowywała się do egzaminów. Dziewczynka, która na
dźwięk przekręcanego zamka pomknęła do kuchni – maleńkiej i ciasnej, jak to w kawalerkach bywa –
by przynieść własnoręcznie upieczone ciasto, zatrzymała się na progu pokoju i patrzyła coraz
bardziej przerażonymi oczami na siedzącą nieruchomo matkę.
Ta nagle się rozpłakała.
Ania przyskoczyła do niej, objęła ją ramionami i sama drżąc ze strachu, zaczęła głaskać
i całować mamę po włosach.
– Wymęczyły cię? – pytała, tuląc Małgorzatę, choć to ona powinna tulić swoje dziecko. –
Musiałaś sprzątać po remoncie? – To wówczas Małgorzata wracała do domu śmiertelnie zmęczona.
Tak bardzo, że czasem zasypiała nad talerzem z zupą, a czasem płakała ze znużenia i bezradności, tak
jak teraz. Nie. Nie tak jak teraz, bo nagle postawiła Anię przed sobą, trzymając ją mocno za ramiona,
i powiedziała nieswoim głosem:
– Jestem chora, córeńko. Mam raka. Wiesz, że to poważna choroba. Bardzo... poważna. Ale będę
walczyć. Damy sobie radę.
Ania pobladła i zachwiała się. Gdyby matka jej nie trzymała, pewnie by się przewróciła.
Małgorzata wiedziała, że powinna najpierw przygotować dziecko na taką wiadomość. Przekazywać
coraz gorsze informacje w jakimś odstępie czasu, ale tego czasu nie było! Ile doktor jej dał? Pół
roku?! W najlepszym wypadku miesiąc czy dwa dłużej?! I przez te sześć miesięcy miała przygotować
niespełna dziesięcioletnią dziewczynkę na to, że zostanie sama? Zupełnie sama? Bo oprócz dziadka,
który kiedyś pokazał im drzwi, nie ma na tym świecie nikogo... Osunęła się na kolana, tuląc dziecko
do piersi i płacząc razem z nim.
Dzień, w którym fotograf ze Starówki zrobił im zdjęcie – szczęśliwym i roześmianym, wydał się
jej tak odległy, jakby nigdy się nie wydarzył. Przed nimi były teraz narastający strach i... ból. Ból,
który do tej pory Małgosia brała za zwykłą migrenę, dopadającą jej coraz częściej, a który był – jak
w końcu wykazał tomograf – spowodowany przez rosnący guz. Na jego widok lekarz pokręcił głową
i zmartwionym głosem wydał wyrok:
– Nikt nie podejmie się jego usunięcia. Przykro mi, pani Małgorzato.
Nie uwierzyła. Zaczęła krzyczeć – wtedy, w jego gabinecie – że jak to „nikt nie usunie tego
ścierwa”?! Ma z tym żyć? W jej mózgu rośnie raczysko, a ona... Nagle zamilkła. Zrozumiała. I zadała
szeptem pytanie:
– Ile czasu mi zostało?
– Pół roku. Może trochę więcej.

Nie „dały sobie rady”, jak obiecała mama, tylko Ania dawała sobie radę. Za nie obydwie.
Małgorzata przez tydzień nie była w stanie podnieść się z łóżka, słaba tak bardzo, że dziecko, jej
dziesięcioletnia córeczka, karmiła ją łyżeczka po łyżeczce zupką chińską, tłumacząc:
– Musisz jeść, mamuś. Pamiętasz, zawsze mi powtarzałaś, gdy to ja byłam chora: musisz jeść
i nabierać sił.
To Ania obmywała jej twarz i ręce gąbką, prosząc, a potem błagając, by wstała i poszła do
łazienki się wykąpać.
– Od razu poczujesz się lepiej, mamuśku, zobaczysz!
Ania po powrocie ze szkoły sprzątała, zalewała wrzątkiem chińskie zupki i z rosnącym strachem
liczyła pieniądze, które szybko się kończyły. Małgosia nie pracowała, więc nie zarabiała. Wreszcie
Ania wydała ostatnie pięć złotych na pół chleba i dwie zupki... Wróciła do domu z więcej niż
skromnymi zakupami, usiadła na łóżku obok matki i pogładziła ją po ręce. Małgorzata uniosła ciężkie
od leków uspokajających powieki i półprzytomnie spojrzała na córkę, próbując się uśmiechnąć, ale
chwilę później odwróciła głowę do ściany i zapadła w letarg.
 Ania westchnęła ciężko. Widząc, że matka nie jest w stanie podnieść się z łóżka i wrócić do
normalnego życia, zapukała w końcu do sąsiadki.
Pani Zosia, emerytka, samotna i bezdzietna, chętnie zajęłaby się Anią i jej mamą, ale właśnie
wyjeżdżała do sanatorium. Wcisnęła dziewczynce, która nie potrafiła wykrztusić, co Małgorzacie tak
naprawdę dolega, paczkę aspiryny i słoik miodu i pocieszyła ją, że grypa po prostu się zdarza
i trzeba ją przeleżeć. Popchnęła łagodnie dziecko do wyjścia, bo czasu do wyjazdu zostało jej
niewiele, ale Ania zatrzymała się na progu i wyszeptała parę słów, których starsza kobieta nie
usłyszała. Dziewczynka musiała powtórzyć głośniej, dławiąc się ze wstydu:
– Czy mogłaby nam pani pożyczyć trochę pieniędzy? Mama nie pracuje i...
– Zawsze mówiłam, że powinna znaleźć sobie jakieś stałe zajęcie, a nie sprzątanie po domach.
Ale nie, bo Małgosia musi skończyć studia! Gdzież takie fanaberie, gdy do garnka nie ma się co
włożyć?! – gderała pani Zosia, idąc po portmonetkę. Jej emerytura po trzydziestu pięciu latach pracy
na poczcie była żałośnie niska, a teraz ma jeszcze utrzymywać dwudziestoparoletnią sąsiadkę i jej
dziecko?!
Ale dała małej sto złotych. Przecież nie mogła odmówić.
– Powiedz mamie, że dłużej nie można tak żyć – rzekła stanowczo na pożegnanie. – Musi znaleźć
twojego ojca i niech płaci łajdak alimenty. A jeśli nie, to niech przygrucha sobie jakiegoś gacha... –
Ugryzła się w język, choć Ania i tak nie słyszała ostatnich słów, znikając za drzwiami swojego
mieszkania. Starsza pani pokręciła głową. Ci młodzi dzisiaj są tacy bezmyślni. Żyją beztrosko,
płodzą dzieci, a jak trwoga, to do sąsiadów...

Ania ściskała cenny banknot, przeliczając, ile zupek uda się jej za to kupić. Przez ile dni obie
przeżyją za te pieniądze – choć mama jadła tyle co nic – i co Ania będzie musiała sprzedać, gdy
gotówka się skończy, a matka nadal nie wstanie z łóżka.
Dziewczynka rozejrzała się po pokoju. Miała kolekcję lalek. I małych szklanych kulek. Jeśli to
nie wystarczy... Nie wie, co pocznie. Cicho, żeby nie obudzić mamy, zaczęła płakać. Tak trudno
opiekować się kimś, nawet najukochańszym na świecie, gdy samemu potrzebuje się opieki
i przytulenia...

Obudziła się, gdy promień słońca padł na jej mokrą od łez buzię. Rozprostowała ramiona,
w których przez całą noc tuliła swój plecak, i dopiero teraz powoli uniosła powieki, a potem głowę
i rozejrzała się ze zdumieniem po pokoju. We śnie próbowała sprzedać na bazarku ukochaną lalkę
Krakowiankę, którą mama kiedyś kupiła Ani ot tak, bez specjalnej okazji, mówiąc:
– Po prostu cię kocham, córeńko.
Ze wszystkich lalek, z całej swojej kolekcji, którą tak lubiła, Krakowiankę sprzedała jako
ostatnią. I tylko po niej płakała. Dostała za nią na Allegro – tak, tak, Ania szybko nauczyła się
korzystać z tego serwisu, gdy głód zajrzał jej i mamie w oczy – dwadzieścia złotych. Dwadzieścia
cennych złotych, które pozwoliły im przeżyć kolejnych kilka dni.
Ale tamte czasy należały do przeszłości. Nie chciała teraz o nich pamiętać. Nie chciała czuć łez
skapujących na ozdobny papier, w który pakowała Krakowiankę. Później wypłakała ich tyle, że te
pierwsze wydawały się Ani... takie nieważne... dziecinne... Płakać za lalką?...
Pokręciła głową i usiadła, rozglądając się po pokoiku, jasnym, wesołym, z białymi meblami
malowanymi w różyczki.
Ciężar w sercu dziecka zelżał. Choćby miała tu zostać na chwilę, na parę dni zaledwie, to jest
ktoś, kto się nią zajmie. Ona sama nie będzie przez ten krótki czas musiała walczyć o kromkę chleba
na następny dzień. Poczuła niezwykłą ulgę, pierwszy raz od miesięcy, i zawstydziła się jej. Mama nie
jest ciężarem! Jest najważniejsza na świecie! Ania może się nią opiekować jeszcze długo, aż
dorośnie, ale teraz... musi odpocząć, nabrać sił do dalszej opieki. Właśnie tak. To stąd ta ulga. Nie
dlatego, że uciekła i zostawiła mamę samą.
Uklękła przy łóżku, złożyła dłonie do pacierza i odmówiła gorącą, płynącą z głębi serca
modlitwę o zdrowie dla mamy. I o to, by tam, gdzie teraz jest, wszyscy byli dla niej dobrzy. I jeszcze
żeby mamy tak strasznie nie bolało. I może... ale to już byłoby naprawdę zbyt wiele, Panie Boże,
gdybyś mógł sprawić, żeby mama znów mogła spojrzeć na mnie z miłością w niebieskich oczach, dać
mi Krakowiankę i powiedzieć: „Bez okazji, skowroneczku. Po prostu cię kocham”.
Pukanie do drzwi sprawiło, że dziewczynka poderwała się z kolan i otarła wilgotne oczy.
Dziadek nie powinien wiedzieć, że gości pod swoim dachem mazgaja. Dorośli nie znoszą płaczących
dzieci. Już tylko za to gotów ją wyrzucić i gdzie się wtedy podzieje?
Do pokoju weszła pani Maria, która wczoraj Anię wykąpała i nakarmiła.
– Dzień dobry, dziecinko – odezwała się wesołym głosem.
Dziewczynka uśmiechnęła się nieśmiało.
– Dobrze, że już wstałaś. Umyj się szybko i biegnij na śniadanie. Na co masz chęć? Zrobić ci
jajecznicę na boczku? A może mleko z tym, jak mu tam, musli? Kupiłam specjalnie dla ciebie. Może
być także kanapeczka z szyneczką i serem i duuużo pomidorów i ogórków, zdrowych, niepryskanych,
z naszej szklarni. Na co masz chęć, kruszyno?
Ania miała chęć na wszystko. Po prostu na wszystko!
– Ja poproszę... co pani woli – odpowiedziała, czując, jak jej pusty żołądek skręca się z głodu.
Tak szybko zapomniał o sutej kolacji?
– Oto odpowiedź grzecznego dziecka. I niezbyt zdecydowanego – zaśmiała się pani Maria. –
Dostaniesz jajecznicę z naszych jaj i kanapkę. Musli zostawimy na inną okazję.
Obróciła się na pięcie i już jej nie było. Ania została w pokoju sama, lekko oszołomiona i coraz
bardziej głodna. Tak! Ma ochotę na jajecznicę i mnóstwo kanapek z pomidorami!
W dwie minuty umyła się, uczesała i zbiegła na dół, do kuchni, dokąd wiódł ją wspaniały zapach
smażonego boczku.
Wpadła do dużego jasnego pomieszczenia, w którym królowała pani Maria, i stanęła w połowie
drogi między drzwiami a stołem. Edward Jabłonowski, dziadek Ani, posilał się niespiesznie,
mierząc dziewczynkę takim spojrzeniem, że blask w jej oczach natychmiast zgasł, ramionka jej
opadły, a plecy się przygarbiły. Wyglądała jak mały przestraszony psiak bojący się podejść do
srogiego pana.
– Siadaj i jedz – mruknął, wskazując wnuczce krzesło.
Maria odwróciła się przez ramię i pokręciła głową, ale Jabłonowski ją zignorował.
– A gdy już zjesz, opowiesz mi od początku do końca, co w ogóle tutaj robisz i dlaczego, na
Boga, twoja matka nie raczyła mnie nawet uprzedzić o twojej wizycie!
Ani zadrżała broda, ale nagle wyprostowała zgarbione plecy i odrzekła tak odważnie, jak tylko
było ją na to stać:
– Uprzedziła. Moja mama pana uprzedziła. Mam od niej list.
– Nie jestem „panem”, tylko twoim dziadkiem. Daj ten list.
Dziewczynka sięgnęła do plecaka, z którym nie rozstawała się nawet na moment, i wyciągnęła
białą kopertę. Podała ją dziadkowi. Teraz pozostało tylko czekać z narastającym niepokojem.
Edward wyjął z koperty złożoną na cztery kartkę w kratkę i zaczął czytać list pisany dziecięcą
ręką.

Drogi tato Ojcze,

jestem zmuszo w potrzebie i mam nadzieję, że zajmiesz się moją córką, a Twoją wnóczką Anią, do czasu aż
sama będę się mogła nią zaopiekować. Przyjedzie w ostatni czwartek czerwca, popołudniowym pociągiem.
Twoja córka Małgorzata.
PS Wież mi, że nie prosiłabym o to, gdybym się mogła sama nią zająć. Ania to dobre i gżeczne dziecko. Nie
będziesz miał z nią kłopotów.
Dziękuję.
Małgorzata Kraska
Dziwny list. To, że pisało go dziecko, a nie dorosła kobieta, było pewne. Co tu jest grane?
– Twoja matka nie raczyła własnoręcznie napisać tego listu, a ja mam się tobą zająć na Bóg wie
jak długo? – Jabłonowski zwrócił na Anię chmurne spojrzenie.
Odpowiedziała mu takim samym. Jasne do tej pory oczy dziewczynki pociemniały, gdy mówiła:
– Moja mama nie mogła go napisać, bo nie widzi. Straciła wzrok.
Maria krzyknęła cicho, odwracając się w ich stronę.
– Miała wypadek? I nie powiadomiła nas? Przecież... – umilkła, zgromiona wzrokiem przez
Edwarda.
– Nawet jeśli ty pisałaś ten list, dlaczego dostaję go dzisiaj, a nie tydzień wcześniej, bym mógł
po ciebie wyjechać na stację, a nie szukać cię jak opętany po lasach? Na to też masz jakieś
wytłumaczenie? Mama nie mogła poprosić sąsiadki o wysłanie listu?
– Poprosiła mnie – odrzekło dziecko. I zwiesiło głowę. – Myślała, że go wysłałam.
– I...? – Mężczyzna groźnie zmarszczył brwi. Ta dziewczynka oszukiwała nie tylko jego, ale
i chorą matkę. To miało być „dobre dziecko”?
 – Nie chciałam cię, dziadku, uprzedzać, że przyjadę, bo... bałam się, że mnie odeślesz tym samym
pociągiem – dokończyła już zupełnie cichutko, z trudem panując nad łzami. – Tak jak raz już to
zrobiłeś.
Edward pobladł.
Maria głośno wciągnęła powietrze.
– Odesłał pan już wcześniej to dziecko?
– To była inna sytuacja – odpowiedział, mimo wszystko czując wstyd. – Parę lat temu przyszła tu
dziewczyna, której na oczy wcześniej nie widziałem, przedstawiła się nazwiskiem, które ledwo
pamiętałem z czasów liceum, oznajmiła, że jest moją córką, a mała, którą trzyma na rękach, to moja
wnuczka, i że potrzebują pomocy.
– I?... – dopytywała Maria na wpół gniewnie, na wpół z niedowierzaniem.
– Nie mam żadnej córki! Nie miałem... – poprawił się. – Dałem jej na bilet powrotny i kazałem
zgłosić się z potwierdzeniem ojcostwa. Wtedy jej pomogę. Jej i tej małej – dokończył już nie tak
pewnie. – Nie myśl sobie, na jej prośbę nawet krew oddałem do badań. Miesiąc później dostałem
dowód na to, że Małgorzata rzeczywiście jest moją córką, ale... nigdy się więcej nie odezwała. A ja
jej nie szukałem. Na Boga, ile ja lat wtedy miałem, siedemnaście?! – mówił o czasach, gdy odbił
bratu dziewczynę i... trochę poszaleli, a potem Anka zniknęła nagle z miasteczka i słuch o niej
zaginął. Edward nie szukał zresztą swej pierwszej nie tyle miłości, ile miłostki, tak jak dwadzieścia
lat później nie będzie szukał „pamiątek” po niej: swojej córki Małgorzaty i wnuczki Ani.
Odnalazły go jednak same, nieproszone.
Błędy młodości wróciły, by się mścić.
Milczał tak długo, zatopiony w niewesołych i, co tu dużo ukrywać, niezbyt chlubnych
wspomnieniach, że jajecznica na talerzu Ani zdążyła wystygnąć. Dziewczynka nawet nie drgnęła od
momentu, gdy wykrzyczał ostatnie słowa.
Ocknął się nagle. Spojrzał na dziecko.
– Mogłabyś jej zrobić kanapki? – zwrócił się do Marii pojednawczym tonem. – Ja idę do koni.
Coś mi się zdaje, że mamy sporo do obgadania...
Wstał i wyszedł, podwijając rękawy wyblakłej czarnej koszuli.
Maria podsunęła Ani talerzyk z kanapkami i głaszcząc dziewczynkę po rudych kędziorkach,
rzekła czule:
– Jedz, dziecinko, jedz. Nie pozwolę cię skrzywdzić temu staremu dra... – ugryzła się w język. –
Jedz – powtórzyła i wróciła do gotowania obiadu.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ IV
Edward Jabłonowski nie był złym człowiekiem, choć był twardy i szorstki w obyciu. Szanowano
go jednak w okolicy, bo wszystko, co miał, zawdzięczał ciężkiej pracy i mądrej głowie. Nie pił, nie
uganiał się za kobietami, był samotnikiem czującym się dobrze i swobodnie jedynie w towarzystwie
ukochanych koni czystej krwi arabskiej. Choć trzymał też parę wielkopolanów pod wierzch dla
turystów. A teraz, uciekając od problemów czekających na niego w domu, wchodził do stajni, gdzie
od bladego świtu krzątał się – no tak, Edward zupełnie zapomniał o kolejnym problemie – jego nowy
stajenny Ned, czy jak tam się kazał nazywać.
Obrzucił młodszego mężczyznę ponurym spojrzeniem.
Facet był w porządku, jeśli w ogóle można tak mówić o kimś, kto zabił człowieka. Nie, nie
człowieka, bestię, która zakatowała na śmierć kobietę, a z jej synka uczyniła na resztę życia
warzywo.
Tak, facet, który wyrywa takiego chwasta, jest w porządku. Górski, znajomy policjant z Czerska,
kazał pozdrowić Neda i przypomnieć, że będzie go oczekiwał w dniu, w którym ten ma się zgłosić na
komendę. Czy jednak Edward powinien wpuszczać kogoś z wyrokiem między letników będących
jednym ze źródeł jego utrzymania? A jeśli tego tam, Neda, po jednym piwie znów poniesie, bo jakiś
moczymorda pobije swoją żonę? Będą mieli tu jatkę, dochodzenie i prokuratora na karku?!
Naprawdę prosisz się o kłopoty – pomyślał Jabłonowski, podchodząc do stajennego. – Lecz
każdy człowiek – człowiek, nie bestia – zasługuje na drugą szansę. Zasługujesz ty, zasługuje i on, Ned
Starski. Więc zostanie tu do końca sezonu, ale dopilnujesz, by nie pił, trzymał się z daleka od
nawalonych gości i miał taki zapieprz, by wróciwszy do pokoju, marzył jedynie o kolacji, kąpieli
i śnie.
Edward zabrał po drodze widły, by uprzątnąć sąsiedni boks, i skinąwszy swemu nowemu
pracownikowi głową, wziął się do roboty. Pracowali w zgodnym milczeniu ładnych parę
kwadransów i żadnemu z nich to milczenie nie zdawało się przeszkadzać.
Dopiero gdy Edward zaproponował przerwę na szklankę wody, usiedli na beli siana, obaj zlani
potem, w koszulach lepiących się do grzbietów, i zaczęli niespieszną rozmowę.
– Nie przeszkadza ci, że zaczynasz od wynoszenia gnoju? Tam gdzie pracowałeś poprzednio,
zajmowałeś się ujeżdżaniem i kaskaderką... – Edward zawiesił głos i wziął duży łyk zimnej,
krystalicznie czystej wody ze studni głębinowej.
– Mogę całymi dniami przerzucać gnój, byle pracować przy koniach. Trzyma pan tutaj nie byle
jakie piękności – dodał z uznaniem. – Ten w pierwszym boksie od drzwi wygląda na championa.
– Bo to jest champion. – Edward uśmiechnął się z dumą.
Tak, był dumny ze swoich koni i osiągnięć hodowlanych. Jego klacze i ogiery nie przynosiły mu
wstydu na janowskich pokazach i otrzymywał za nie doskonałe ceny. Dzięki temu mógł utrzymać swą
posiadłość. Letnicy byli dosyć nieprzewidywalnym i, co tu kryć, mało pożądanym przez
Jabłonowskiego źródłem dochodów, ale z jakichś nieznanych sobie przyczyn wciąż ich przyjmował.
Może raz w roku potrzebował ruchu, krzyku i towarzystwa, by przez pozostałych dziesięć miesięcy
od ludzi odpoczywać?
– Gdy nabiorę do ciebie zaufania, pozwolę ci na nim pojeździć. Potrzebuje codziennej dawki
ruchu, a ja nie zawsze mam na to czas.
– Jasne. Dziękuję. Ania już wstała?
Twarz Edwarda natychmiast spochmurniała. A tego co to znowu obchodzi?
– Pytam, bo bardzo się bała, że nie wpuści jej pan za próg – odparł Ned, pogryzając źdźbło
siana. – Dziś pewnie jest spokojniejsza... – Naraz rzucił Jabłonowskiemu tak ostre spojrzenie
z ukosa, że ten aż zadrżał z gniewu.
– Za kogo ty mnie masz? Za bydlaka bez sumienia, co ośmioletnie dziecko za drzwi wyrzuca?
– Dziesięcioletnie – sprostował Ned beznamiętnym tonem.
Jabłonowskiego zatkało. Nie miał pojęcia, co odpowiedzieć przybłędzie, który wiedział więcej
o jego wnuczce niż on sam. Ned wzruszył ramionami.
– Szliśmy przez las ładną godzinę, więc gawędziło się o tym i owym.
– O swoim wyroku też jej powiedziałeś? – Wreszcie Edward mógł się odgryźć.
– Pan zrobi to lepiej. Tak żeby sama z siebie trzymała się ode mnie z daleka, no nie? Wracam do
roboty. Dziękuję za wodę. Jest o niebo lepsza niż w warszawskim areszcie.
Umył kubek, odstawił na miejsce i chwycił taczkę pełną końskiego nawozu. Po chwili zniknął za
drzwiami stajni.
A Jabłonowski zapytał samego siebie, czy na pewno chce dawać komukolwiek kolejną szansę...
Los czasem szybko przynosi odpowiedzi na takie pytania: jeszcze przed wieczorem miał się
dowiedzieć, czy on sam tę drugą szansę otrzyma.

Ania dreptała za panią Marią krok w krok, pytając co chwila, czy może jej w czymś pomóc.
Kobieta, nieprzyzwyczajona do obecności dzieci w kuchni, przegoniła wreszcie dziewczynkę, każąc
jej pobawić się na zewnątrz, dopóki jest piękna pogoda. Rzeczywiście, jeśli lato będzie tak upalne
i słoneczne jak ostatnie dni czerwca, na brak letników – będących przecież dodatkowym źródłem
dochodu – mieszkańcy Koniecdrogi nie będą narzekać. Okolice były piękne, wzgórza malownicze,
jeziora czyste, lasy ciągnęły się kilometrami. Gdyby wioska leżała na Mazurach, byłaby oblegana
przez okrągłe dwa miesiące; mało kto jednak trafiał na ten koniec świata, chociaż gdy już raz tu
zawitał, powracał co roku.
Jabłoniowe Wzgórze leżało na uboczu, żeby zatem spędzić tutaj tydzień czy dwa, trzeba było znać
właściciela, który byle kogo nie gościł, za pokój w starym dworze liczył sobie jak za dobry hotel,
a za całodzienne wyżywienie jak za all-inclusive na Maderze. Mimo to miał chętnych, bo rodzin
z małymi dziećmi nie przyjmował, piwniczka pełna była dobrych trunków, dorastającymi pociechami
zajmowali się instruktorzy jazdy konnej, kobiety zaś mogły opalać się nago w ogrodzie osłoniętym od
świata gęstymi zaroślami, co było dla nich z jakiegoś powodu atrakcją. Do dyspozycji gości
pozostawał także staw kąpielowy, w którym woda była cieplejsza niż w pobliskich jeziorach,
a i rybkę dało się złowić i upiec wieczorem na ognisku pod kieliszek nalewki lub czegoś
mocniejszego...
Taaak, drogie wakacje w zabytkowej rezydencji były luksusem dla wybrednych. Maria gotowała
wspaniale. Dziewczyny z miasteczka, które Jabłonowski zatrudniał do sprzątania, ładne,
uśmiechnięte i chętne – do pomocy, oczywiście – stanowiły miły widok dla panów, robotnicy zaś,
o nagich, lśniących potem, umięśnionych torsach – dla pań. Gospodarz pojawiał się wieczorem, by
dorzucić drew do ogniska, donieść zacnego bimbru domowej roboty i pogadać o czasach dawnych
albo współczesnych. O polityce, piłce nożnej czy złowionych dzisiaj rybach.
Taki tydzień – dłuższego pobytu w Jabłoniowym Wzgórzu nie można było rezerwować – dobrej
wyżerki, mocnych trunków i ładnych widoków wspominało się potem cały rok...
Teraz jednak zbliżały się ostatnie dni czerwca, a choć rok szkolny się skończył i inni gospodarze
już przyjmowali pierwszych gości, dwór stał cichy, pusty i spokojny. Maria zajęta była obiadem dla
robotników pracujących przy sianokosach i Ania musiała sobie sama znaleźć zajęcie, co nawet jej się
podobało. Mama pracowała całymi dniami, w weekendy biegła na studia, i dziewczynka
przyzwyczajona była do samotności.
W szkole, choć była lubiana przez dzieci i nauczycieli, Ania trzymała się z boku, nie do końca
zdając sobie sprawę dlaczego. Dopiero niedawno, gdy musiała wykarmić siebie i mamę za skromne,
coraz skromniejsze pieniądze, zrozumiała, że od zawsze klepały biedę. Obie kupowały ubrania
rzadko i tylko w ciucholandach, żadna nie miała drogich gadżetów, którymi Ania mogłaby się
pochwalić przed koleżankami z klasy, a Małgosia przed kumpelkami ze studiów. Mama ciężko
harowała, by każdego miesiąca opłacić ZUS, podatki, czynsz, prąd i na dodatek czesne za studia. Na
jedzenie zostawała bardzo skromna kwota. Na ubrania prawie nic. We wrześniu zaś, gdy trzeba było
kupić podręczniki dla córki, Małgosia prawie płakała, widząc pustą portmonetkę; podręczniki dla
siebie pożyczała od koleżanek i kserowała nocą w biurze, w którym sprzątała, modląc się, by nikt jej
na tej kradzieży – za papier do ksero nie płaciła – nie przyłapał.
Tak, Ania w swych znoszonych, niemodnych ciuszkach po prostu czuła, że nie pasuje do
bogatszych koleżanek, a niestety mieszkały w zamożnej dzielnicy, odziedziczywszy na warszawskim
Żoliborzu kwaterunkowe mieszkanie po babci Ance.
Dziś jednak, w pustym dworze, zdana sama na siebie, ubrana w krótkie spodenki i bluzeczkę,
czuła się całkiem na swoim miejscu. Obeszła najpierw cały dom, od piwnic – jedna była zamknięta
na klucz – po poddasze, na którym znajdowało się pięć dużych pomieszczeń i schodki na stryszek,
gdzie był ostatni pokój, jeden jedyny, właśnie ten, który dostała Ania, najładniejszy ze wszystkich.
Zatrzymała się w salonie z dużym kominkiem, pełnym starych, ciężkich mebli. Zawirowała na
lśniącym parkiecie wielkiej pustej sali, przez której ogromne okna wpadał potok słonecznego
światła. Zajrzała do jadalni, skąd prowadziły drzwi do kuchni i spiżarki – stąd znów przegoniła ją
Maria – i wreszcie, znając już wielki dwór jak własną niewielką kieszeń, wybiegła na zewnątrz.
 Dziadka widziała jeszcze po śniadaniu: wsiadł w samochód i odjechał. Mogła więc spokojnie,
nie wchodząc mu w drogę, pokręcić się po obejściu, a co najważniejsze – przywitać się z Nedem!
Instynktownie czuła, że powinna się trzymać od jasnowłosego mężczyzny z daleka, gdy dziadek był
w pobliżu, bo z jakichś przyczyn, których nie znała, ten nie życzył sobie, żeby Ania przyjaźniła się
z Nedem. Ale ponieważ nikt jej tego jednoznacznie nie zakazał...
Zajrzała do stajni, bezbłędnie odgadując, gdzie go zastanie.
Rzeczywiście, gdy Ania podeszła do jednego z boksów, spostrzegła mężczyznę gładzącego
długimi, silnymi pociągnięciami szczotki lśniącą sierść gniadego championa. Koń stał spokojnie,
słuchając cichych słów mężczyzny, brzmiących jak kołysanka. Dziewczynka sama pozwoliłaby się
zahipnotyzować, gdyby koń nie parsknął na jej widok.
Ned drgnął, ramiona stężały mu na chwilę, rzucił krótkie spojrzenie w kierunku wyjścia, a widząc
wystającą zza drewnianych drzwiczek głowę dziewczynki, rozluźnił się i uśmiechnął, powracając do
szczotkowania.
– Dzień dobry, wujku Nedzie – odezwała się pierwsza.
– Nie jestem twoim wujkiem – zauważył.
– Wiem – zmarkotniała. – Przepraszam, panie Nedzie, tak mi się wyrwało.
– Mów do mnie po prostu Ned, jak wszyscy.
– To chyba nie wypada. Mama uważa, że dzieci nie powinny mówić dorosłym po imieniu –
odrzekła Ania z namysłem.
– Do wszystkich zwracałaś się więc „wujku”? – W tym niewinnym na pozór pytaniu krył się
podtekst, którego dziewczynka nie mogła wyłapać, odparła więc szczerze:
– Nie miałam żadnych wujków, bo nikt nas nie odwiedzał. Oprócz pana listonosza, ale do niego
przecież nie będę tak mówiła. – Zaśmiała się.
– Twoja mama nie miała przyjaciół? – Ręka ze szczotką znieruchomiała. Ned patrzył na
dziewczynkę, ciekaw odpowiedzi.
– Moja mama nie miała czasu na przyjaciół. Tylko praca i studia. No i ja. Wracała do domu
ledwie żywa, jak więc miała urządzać przyjęcia czy przyjmować gości? – Ania wzruszyła
ramionami. W ich maleńkiej kawalerce ledwo mieściły się we dwie!
– A twój tata – zaczął Ned, wracając do pracy – pewnie miał jakichś kumpli, których mogłabyś
nazywać wujkami... – Wiedział, że jego pytania są podłe i nie ma do nich prawa, nie po tym, co
kiedyś komuś uczynił, ale mimo to pytał.
– Nie mam taty – westchnęła dziewczynka, nie zdając sobie sprawy z jego myśli i intencji. – To
znaczy pewnie mam, każdy ma jakiegoś tatę, ale nigdy go nie spotkałam. Nie chciał mnie znać, tak jak
i dziadek.
Posmutniała, zwiesiła głowę, a Ned poczuł ucisk w sercu. Zapragnął podnieść to biedne,
bezgranicznie samotne dziecko i mocno je przytulić, ale... nie wolno mu było tego uczynić. Nie mógł
dać tej dziewczynce nadziei, bo sam jej nie miał.
 – I mama też nie chciała ich znać! – krzyknęła nagle Ania ze złością. – I bardzo im tak dobrze!
Nie wiedzą, co stracili. Nigdy się już nie dowiedzą. Bo ja do mamy wrócę, nawet jeśli dziadek
pozwoliłby mi tu zostać na stałe, a mój tata... To ja jego nie będę chciała znać. Właśnie tak.
Obróciła się na pięcie, zaciskając drobne dłonie w piąstki, i już chciała wybiec ze stajni,
wyładować złość na jakimś kamieniu, gdy zatrzymał ją cichy głos Neda.
– Możesz mówić do mnie „wujku”, jeśli tak ci na tym zależy.
Zatrzymała się, spojrzała na niego, uśmiech wracał powoli na ściągniętą z bólu i złości twarz
dziewczynki.
– Naprawdę? – upewniła się.
Kiwnął głową, czując się coraz bardziej parszywie na widok jej radości. I nagle, właśnie w tym
momencie, coś postanowił. Prawdopodobnie nie potrafi dać temu dziecku spokojnego domu, nie
zapewni jej bezpiecznej przyszłości, nie zastąpi matki, która umiera w hospicjum, ale może ten czas,
który spędzą razem tutaj, w Jabłoniowym Wzgórzu, uczynić dla tego dziecka wspaniałym
i niezapomnianym. Może sprawić, by na twarzy dziewczynki częściej gościł uśmiech niż łzy, a przede
wszystkim może uchronić ją przed kimś, kto ma nawet mniej czułe serce niż on sam. Tak, przed
Edwardem Jabłonowskim będzie chronił Anię tak długo, aż nie rzuci się mu do gardła w obronie
dziewczynki i nie zostanie za to wylany z roboty na zbity pysk.
– Chodź no tutaj – odezwał się. – Nauczę cię, jak postępować z końmi. Będziesz mi pomagać,
okej?
Bez namysłu odsunęła zasuwkę w drzwiach boksu i weszła do środka, rozpromieniona
i podekscytowana.
– Podchodzisz zawsze od lewej strony, cmokasz, żeby koń wiedział, że jesteś małą dziewczynką,
a nie wilkiem, i choćby to był koń na biegunach, tak spokojny jak ten, trzymasz się z daleka od jego
kopyt i zębów. Zrozumiałaś?
Ania kiwnęła gorliwie głową.
– Podchodzę od lewej strony, cmokam, bo nie jestem wilkiem, i trzymam się z daleka od zębów
i biegunów.
– Właśnie tak – uśmiechnął się, po czym wcisnął dziewczynce zgrzebło do lewej ręki, szczotkę
do prawej i zaczęła się pierwsza lekcja...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ V
Dziesięć lat temu dokładnie to samo Ned Starski mówił do ślicznej, drobnej blondyneczki jak
z obrazka. Odpowiedziała mu z nieco zalotnym, nieco nieśmiałym śmiechem nastolatki niemal to
samo, co przed chwilą Ania. On, podobnie jak dziś, podał tamtej dziewczynie do prawej ręki
szczotkę, do lewej zgrzebło, ale już zupełnie inaczej stanął za jej plecami, niemal przylegając do jej
ciała i trzymając jej dłonie w swoich, zaczął wodzić szczotką po szyi czyszczonego zwierzęcia. Koń
stał spokojnie, ale między tym dwojgiem, dziewczyną i sześć lat od niej starszym instruktorem,
iskrzyło. Śmiech milkł powoli, tak jak powoli narastało w jej młodym ciele pragnienie, jakiego
jeszcze nigdy w życiu nie doświadczyła. Pragnienie tak silne, że aż bolesne. Tak słodkie, że aż trudne
do zniesienia. Czuła obejmującego ją od tyłu mężczyznę każdą rozedrganą komórką ciała. Czuła
delikatny, ale stanowczy nacisk jego ciała. Twarde mięśnie ramion przygarniały ją coraz bliżej,
zapach rozgrzanego męskiego ciała otumaniał, zniewalał. Siedemnastoletnia Małgosia Kraska w tych
pierwszych sekundach obozu jeździeckiego, który powinien zacząć się tak jak wszystkie poprzednie
i skończyć równie zwyczajnie, przepadła. Po prostu przepadła.
Za to, co Ned zrobił, za to, jak bezczelnie uwiódł niewinną podopieczną, powinien smażyć się
w piekle, a co najmniej zostać wyrzucony z pracy. Ale po pierwsze, nikt się nigdy o tym nie
dowiedział – nikt, kto miał wpływ na karierę młodego studenta zootechniki, który dorabiał sobie jako
instruktor jazdy konnej w czasie wakacji i w weekendy, a po drugie... on też przepadł z kretesem.
Zakochał się – choć na chwilę – w szczupłym zgrabnym ciele, w długich opalonych nogach,
w jędrnych, drobnych piersiach, we wspaniałych pszenicznych włosach, uczesanych w skromny
warkocz, i wreszcie w zielonych oczach i karminowych wargach swej nowej podopiecznej.
I zapragnął jej tak, jak pragnął niejednej przed nią i niejednej po niej, o czym Małgosia nie mogła
wiedzieć i w co, zaślepiona pierwszą miłością do mężczyzny, nie chciałaby wierzyć.
Ned wiedział, kiedy i na co może sobie pozwolić. Dziewczyny przyjeżdżające na obozy były
bardziej niż chętne do spędzenia upojnych letnich dni i nocy w ramionach pięknego jak młody bóg
instruktora. O tak, Ned Starski nawet teraz mógł się podobać każdej kobiecie. W wieku dwudziestu
trzech lat był chodzącym ucieleśnieniem dziewczęcych marzeń o księciu na białym koniu. Szczególnie
gdy bez wysiłku na takiego konia wskakiwał i równie łatwo, nieraz w biegu, bo lubił się popisywać,
zeskakiwał z siodła czy grzbietu tuż przed zachwyconą żeńską częścią publiczności. Część męska
albo go ignorowała, albo szła z kumplami na piwo, zostawiając swoje żony i córki w rękach Neda.
Żony uwodziły młodego mężczyznę w sposób mniej lub bardziej finezyjny, niż on uwodził ich
córki. Kobiety, które od miesięcy czy lat nie zaznały pożądania, otwarcie lub potajemnie wciskały
w dłoń instruktora zwitek banknotów, umawiając się z nim na „prywatną lekcję” gdzieś na jednej
z polan w przepastnych bieszczadzkich lasach. Jeżeli Ned miał chęć czy potrzebę – głównie
finansową – przyjmował zaproszenie, po czym instruktor i jego „uczennica” wsiadali na końskie
grzbiety, ruszali w teren i kończyli jazdę na tyle szybko, by nienawykłe do siodła kobiece pośladki
nie nabawiły się siniaków, ale wystarczająco daleko od obozu, by mąż ani córka owej pani nie
przydybali ich, jak ćwiczą na końskiej derce pozycję na jeźdźca.
Z córkami Ned powtarzał te ćwiczenia, gdy nie miał dość seksu – a w wieku dwudziestu paru lat,
w letnie popołudnie, w otoczeniu półnagich nimf rzadko ma się go dość – czasem na tej samej
polanie, co rankiem z matką jednej czy drugiej uczennicy.
Cóż to były za czasy radosnego seksualnego rozpasania. Niemal maratonu!
Zimą było nieco trudniej zorganizować ciepłe miejsce na „ćwiczenia”, ale od czego są końskie
boksy ciemną nocą, gdy obozowicze śpią albo piją, a ty wybierasz z parunastu chętnych tę jedną,
upatrzoną, wymieniacie się dwuznacznymi spojrzeniami, opuszczacie rozbawione towarzystwo
w pojedynkę, by spotkać się u spokojnej, przysypiającej klaczy i tam... Niewiele trzeba: dziewczyna
odwraca się tyłem, trzymając się kurczowo barierki, ty rozpinasz rozporek i używacie życia,
nasłuchując, czy ktoś nie nadchodzi, co tylko dodaje całej sytuacji pikanterii... Minuta, dwie i oboje
szczytujecie, tłumiąc jęki. Potem szybki całus. I wracacie do towarzystwa, najpierw jedno, potem
drugie, jak gdyby nigdy nic. Mama poprawia córci kosmyk włosów, napominając ją, by nie
wychodziła na dwór taka spocona, ojciec podaje ci piwo, bo wyglądasz na spragnionego, i zabawa
trwa w najlepsze...
Z Małgosią Kraską było podobnie, lecz jednocześnie zupełnie inaczej. Ned wiedział, choć jej
o to nie zapytał, że jest dziewicą. Wiedział, że nie szlaja się z kumplami po klubach, że na dyskotece
nie daje się zaciągnąć w krzaki. Nie należała do łatwych dziewczyn, których Ned miał na obozie na
pęczki, dlaczego więc zwariował na punkcie tej dziewczyny? Właśnie dlatego, że mógł być jej
pierwszym. I chciał tego. Tak samo jak ona.
Uwodził więc swoją młodą uczennicę niczym wytrawny gracz, czując jej ciało wtulone we
własne, gdy we dwoje szczotkowali przysypiające zwierzę, a jednocześnie czujnie nasłuchiwał, czy
ktoś nie nadchodzi. Szczególnie czy nie zbliża się matka dziewczyny, która przyjechała tu razem
z Małgosią.
W pierwszej chwili, gdy ujrzał obie Kraski, myślał, że są siostrami: w formularzu
zgłoszeniowym wyczytał, że Anna jest siedemnaście lat starsza od Małgorzaty. Dopiero w rozmowie
z dziewczyną, gdy szli po raz pierwszy do stajni, dowiedział się, że to jej matka. Młodo wpadła,
Gosia na oczy nie widziała ojca, nie miała nawet pewności, kto nim jest. Zwykła głupia szczeniacka
historia, jakich mnóstwo w dzisiejszych czasach.
Może zresztą dlatego zaczął uwodzić Małgosię? Bo w razie czego jej matka „wykaże się
zrozumieniem”? A może przebiegła mu przez mózg przewrotna myśl: niedaleko pada jabłko od
jabłoni – i postanowił to sprawdzić?
Niewiele się zastanawiał, bo facet zwykle w takiej sytuacji używa do myślenia dolnych partii
ciała zamiast górnych. Małgosia oddała mu się z całą swoją niewinnością i naiwnością, którą chciała
zatrzymać dla Tego Jedynego, pewnej letniej nocy pod niebem pełnym gwiazd, gdy cały obóz spał po
całodziennej włóczędze.
Cały obóz, tylko nie Ned, który nie mógł zasnąć, marząc o gorącym ciele swej podopiecznej.
Koło trzeciej nad ranem wstał, przemknął do pokoju dziewcząt, pochylił się nad śpiącą Małgosią,
obudził ją, kładąc jej palec na ustach, a ona poszła za nim prosto z ciepłego, bezpiecznego łóżka,
w cienkiej prześwitującej koszulce, do sadu za stajniami. Po drodze zabrali z siodlarni koce
i końskie derki, a potem kochali się aż do świtu, jakby to był ich pierwszy i ostatni raz.
Bo to był jej pierwszy raz.
Następnej nocy była jeszcze zbyt obolała, by pozwolić mu wtargnąć do wewnątrz, za to spełniła
wszystkie zachcianki ukochanego – tak, tak, Małgosia Kraska się zakochała. Nieprzytomnie.
Spotykali się potajemnie jeszcze przez tydzień. Dwa dni przed końcem obozu do pokoju Neda
weszła bez pukania matka Małgosi, ciągnąc zapłakaną dziewczynę za rękę. Mężczyzna, półprzytomny
po nieprzespanej nocy, poderwał się z łóżka. Na szczęście był w slipach.
– Uwiodłeś moją córkę, sukinsynu – wysyczała Anna. – Ona ma siedemnaście lat.
Wychowywałam ją na porządną dziewczynę, a ty ją po prostu po chamsku zgwałciłeś.
– Nie broniła się – odparł odruchowo i to był jego błąd.
Nie dostał w twarz – był za szybki i złapał Annę za nadgarstek, ale tymi słowami zaprzepaścił
szansę, którą dostaje się od losu raz w życiu. Szansę na prawdziwą wielką miłość. Bo Małgosia,
która była gotowa błagać matkę, by pozwoliła im się spotykać, bo przecież się kochają, bo ona
oddała mu się z miłości, dobrowolnie, teraz zamarła, nie wierząc temu, co słyszy, a jej oczy
rozszerzył szok. Słuchała, jak matka wymyśla Nedowi od skurwieli, którzy rżną wszystko, co się
rusza, a on odpowiada, że tylko to, co jest chętne i samo daje. Słuchała, że gdyby Anna rzeczywiście
wychowała córkę na przyzwoitą dziewczynę, ta nie szlajałaby się noc w noc po sadach, dając ciała
każdemu, kto po nie sięgnie. Na koniec usłyszała te straszne słowa: niedaleko pada jabłko od jabłoni.
I to po prostu ją zabiło. Dziewczyna wybiegła z pokoju, trzymając się ściany, by nie upaść.
Ned zrobił krok w kierunku drzwi, by mimo wszystko biec za nią, ale na drodze stanęła mu Anna.
– Wystarczająco ją skrzywdziłeś – rzekła zmęczonym, pełnym rozpaczy głosem. – Jesteś taki sam
jak jej ojciec. Gówniarz, niewart nawet splunięcia. Żałuję, że ją tutaj przywiozłam...
Odwróciła się i chciała wyjść, ale... nie mógł sobie darować ostatniego zdania.
– Żałuje pani jedynie tego, że nie była na jej miejscu.
I to Małgosia też usłyszała.
I uderzenie w twarz, które Ned tym razem przyjął, bo uznał, że mu się należy i że to zakończy
sprawę.
Zakończyło.
Więcej nie zobaczył Anny Kraski.
Małgosię zaś ujrzał dziesięć lat później. Dwa dni przed tym, jak na stacji w Koniecdrodze poznał
Anię. Swoją córkę.

– A teraz zobacz – mówił do dziewczynki, czując, jak żal ściska mu gardło – przesuwasz ręką po
nodze konika, żeby wiedział, o co go prosisz, i mówisz...?
 – Podaj łapę?
Zaśmiała się z własnego żartu, a on, słysząc ten radosny, niewinny śmiech, w którym była cała
Małgosia Kraska sprzed dziesięciu lat, miał ochotę się rozpłakać.
Stracił coś bezcennego, czego nigdy nie odzyska: dzieciństwo swojego dziecka. Być może też
wspaniałą, kochającą żonę. Rodzinę, którą mogli stworzyć...
Teraz na to wszystko było za późno. Widok Małgosi, którą zachował w pamięci jako
zachwycająco piękną dziewczynę, wstrząsnął nim do głębi. Choroba uczyniła z tej
dwudziestosiedmiolatki wrak. Wyniszczyła jej ciało tak straszliwie, że nie rozpoznałby Małgorzaty
Kraski, gdyby nie karta szpitalna podpisana jej imieniem i nazwiskiem.
Spała, nafaszerowana lekami, gdy wszedł do jej pokoju. To dobrze, bo miał czas opanować
przerażenie i chęć ucieczki. Miał czas, by przywyknąć do widoku pozbawionej włosów, rzęs i brwi
czaszki tak chudej, że kości pokrywała tylko blada, pergaminowa skóra. Miał czas, by przygotować
wszystkie wymówki i usprawiedliwienia, jakimi wytłumaczy swoje dziesięcioletnie milczenie.
Nieodpowiadanie na listy, maile, telefony. Ale i tak nie był przygotowany na wyraz oczu Małgosi,
gdy obudziła się z letargu. Na porażające cierpienie i żal, zmącone łzami, które spłynęły po
wychudzonych policzkach.
Nie wyrzekł ani słowa. Nie był w stanie wypowiedzieć wszystkich starannie przemyślanych
formułek. Tego całego bełkotu, jak mu przykro, jak żałuje, jak obiecuje, że będzie ją odwiedzał.
Pieprzenie! Oboje wiedzieli, że widzą się po raz ostatni. Ale nim wyszedł po paru kwadransach
milczenia, podczas których trzymał jej przezroczystą dłoń w swoich dłoniach i łykał łzy... Małgosia
zażądała, tak właśnie, nie poprosiła, a zażądała, by nie pozwolił, żeby skrzywdzono Anię, ich córkę.
– Nie musisz się nią sam zajmować, nie oczekuję tego od ciebie – szeptała z trudem, coraz
szybciej, wiedząc, że czasu jest coraz mniej, a Ned słuchał z rosnącym przerażeniem – córka?! Ma
córkę?! – Ale czuwaj nad nią. Niech nikt jej nie skrzywdzi. Słyszysz? Przyrzeknij mi to.
Kiwnął głową w szoku.
Aż uniosła się na łokciu.
– Masz mi to przyrzec! – krzyknęła. – Nie zmusiłam cię, żebyś był ojcem. Nie wyciągałam ręki
po alimenty. Nie chciałam od ciebie nic, bo ktoś taki jak ty niczego nikomu nie da. Potrafi tylko brać
i niszczyć. Ale gdy umrę, Ania, moja córeńka, zostanie zupełnie sama, a ty masz dopilnować, by nikt
jej nie skrzywdził. Jest sto razy lepszą istotą niż ja czy ty i jesteśmy jej to winni: by nie zniszczono jej
życia, tak jak mój ojciec zniszczył je mojej matce, a ty mnie.
Wyczerpana, opadła na poduszkę.
Ned był w stanie tylko słuchać, niezdolny do wypowiedzenia choć słowa. Kasował wszystkie
maile od Małgorzaty, nie czytając ich treści. Wyrzucał nieotwarte listy. Rozłączał się, gdy tylko
słyszał jej głos, aż przestała w końcu pisać i dzwonić. Nie miał pojęcia, że postępuje dokładnie tak
jak Edward Jabłonowski – on też nie otwierał listów pisanych dłonią Anny, a potem Małgosi, on też
odkładał słuchawkę, gdy one dzwoniły. I Edward również stracił coś bezcennego. Szczerą miłość
kobiety i dziecka.
Los upomina się o swoje.
Nadszedł czas zapłaty za błędy.
Ned przyrzekł Małgosi, że będzie czuwał nad Anią.
Jak tego dokona, nie miał pojęcia, ale pierwsze, co zrobił, gdy wyszedł ze szpitala, to dowiedział
się, kiedy Ania z panią Zosią, sąsiadką, jadą do Koniecdrogi. Nie miał zamiaru się ujawniać. Nie
miał swojej córce jeszcze nic do zaoferowania. Nie mógł jej obiecać, że zabierze ją do siebie, bo nie
miał dokąd. Był niebieskim ptakiem, facetem po wyroku. Żył z dnia na dzień, a siostry z hospicjum
odnalazły go przez Czerwony Krzyż. Nie miał praw rodzicielskich do Ani, sąd nie przyznałby mu nad
nią opieki, bo gdzie niby miał dziecko wychowywać? Pod mostem? Mógł tylko towarzyszyć
dziewczynce w jej samotnej podróży trzema pociągami, cały czas mając małą na oku, a potem
dołączyć do niej jako wujek Ned, gdy wybrała się na swoich niecierpliwych dziecięcych nóżkach
w drogę do Jabłoniowego Wzgórza. Przez las.
Od tej chwili była pod jego opieką i jak przyrzekł Małgorzacie, będzie czuwał nad dzieckiem, aż
Ania będzie mogła zostać u dziadka. Szczęśliwa i bezpieczna.
Jeśli Edward Jabłonowski odda dziecko do sierocińca, a on, Ned, na to pozwoli, Małgorzata
przeklnie go i dopadnie nawet po swojej śmierci. To z kolei ona mu przyrzekła.
Uwierzył.

– I wtedy wujek Ned posadził mnie na grzbiecie Arizony! A ona tak ładnie obejrzała się na mnie,
czy dobrze, pewnie siedzę, i tak spokojnie ruszyła. Kroczek za kroczkiem... – dziewczynka
opowiadała z rozgorączkowanymi oczami Marii o swojej pierwszej jeździe. Kobieta uśmiechała się
do małej, napominając ją:
– Jedz, żeby mieć siły, bo wiatr cię z siodła zdmuchnie.
Ned, jedząc obiad, przysłuchiwał się rozmowie w milczeniu, gdy do kuchni wszedł Edward
Jabłonowski.
– Kto ci pozwolił uczyć ją jazdy? – rzucił do Neda takim tonem, że Ania umilkła i się skuliła,
Maria pokręciła głową, a Ned zamarł, trzymając łyżkę w połowie drogi do ust.
– A kto mi zabronił? – odparł Ned powoli, unosząc wzrok na stojącego w drzwiach mężczyznę.
Mierzyli się przez długą chwilę spojrzeniem; obaj zaciskali szczęki, by nie wypowiedzieć słów,
które okażą się nieodwracalne. – Robiłem to w czasie wolnym. Z obowiązków się wywiązałem.
W czym pan widzi problem? – Ned mówił wolno i spokojnie. Starał się, by w jego głosie i gestach
pracodawca nie wyczuł zaczepki, ale miał ochotę, o tak, miał szczere chęci, choćby za łzy w oczach
szczęśliwej jeszcze przed chwilą dziewczynki, przywalić Jabłonowskiemu po mordzie.
– Ona ma dopiero dziesięć lat – odparł Edward równie powoli i rozważnie.
– Oj, daj spokój! – wtrąciła się Maria, której nie podobało się ani to, jak ci dwaj siebie
nawzajem prowokują, ani to, że krzywdzą tym dziecko. – Młodsze dzieciaki u nas jeździły.
 – Ale byli za to odpowiedzialni ich rodzice. A za Anię ja jestem odpowiedzialny...
– Też sobie przypomniałeś! – prychnęła kobieta. – Jakoś przez dziesięć lat ta odpowiedzialność
snu ci z powiek nie spędzała. Daj dziecku spokój i temu człowiekowi też. Naharował się, a po
godzinach zajmował się twoją wnuczką. Zasłużył na dobrą kolację, a nie na wypominki.
– Dziękuję. Właśnie skończyłem. – Ned w paru kęsach dokończył posiłek, wstał i już miał wyjść,
gdy zatrzymał go łamiący się głosik Ani.
– Wujku Nedzie, a jutro mnie pouczysz?
– Pytaj dziadka – mruknął, ale dziewczynka nawet nie spojrzała na Jabłonowskiego.
– Nawet jeśli dziadek pozwoli, a ty nie będziesz chciał, to mnie nie pouczysz – rzekła cicho, na
co Ned nie znalazł odpowiedzi. Znając Jabłonowskiego, wiedział, że zabroni on dziewczynce zbliżać
się i do koni, i do niego.
Posłał Edwardowi krótkie spojrzenie, które miało wystarczyć za uderzenie w twarz, i wyszedł.
– Coś mi się zdaje, że nasz nowy stajenny niedługo tutaj popracuje. – Edward rzucił to na tyle
głośno, by tamten jeszcze go usłyszał, po czym usiadł przy stole, czekając, aż Maria poda mu kolację.
Ania z trudem przełknęła następny kęs omleta z powidłami, którym się jeszcze przed chwilą
zajadała – oczywiście w przerwach między opowiadaniem o swoich dzisiejszych przygodach.
– A ja pewnie niedługo tutaj pomieszkam. Może odejdziemy stąd razem – powiedziała ze
smutkiem, ale też z nutą nadziei. Jeśli miałaby wybierać, wolałaby włóczęgę z Nedem, przynajmniej
trochę ją lubiącym, niż mieszkanie z dziadkiem, który jej nie chciał. Po prostu nie chciał.
Edwarda zatkało. Może nie był zbyt wylewny, nie umiał okazywać uczuć, ale chyba otoczył to
dziecko, które wciśnięto mu na siłę, nie pytając go o zdanie, wystarczającą opieką? Czyżby panna
Anna była tak rozpieszczona jak córka jego bratowej?
– Jeśli ci się tu nie podoba, możesz wracać do mamy – rzekł spokojnie, sięgając po chleb.
– Nie mogę wracać do mamy! – krzyknęła Ania z taką złością, że Maria odwróciła się i spojrzała
na dziecko ze zdumieniem. – Dzieciom nie wolno mieszkać w hospicjum! Pytałam, prosiłam, ale nie
wolno! Muszę tu zostać albo zabierze mnie opieka społeczna! – Krzyczała nadal, a po jej policzkach
toczyły się pełne goryczy łzy. Edward z Marią słuchali słów dziecka z rosnącym przerażeniem.
– Aniu, kochanie, uspokój się i wytłumacz, o co chodzi. – Maria dopadła do drżącego jak osika
dziecka, objęła je ramionami i zaczęła tulić, czując, że z Anią dzieje się coś strasznego. – Jakie
hospicjum, co ty mówisz, dziecko? Twoja mama jest w sanatorium...
– Kto ci tak powiedział? On?! – Dziewczynka wskazała drżącą brodą na Edwarda.
Ten aż cofnął się razem z krzesłem. Tak właśnie Marii powiedział: jego córka, którą widział raz
w życiu, podrzuciła mu dziecko na wakacje, a sama pewnie leczy nerwy w sanatorium na Teneryfie.
Jego słowa były pełne jadu. Maria patrzyła teraz na Edwarda, nie wiedząc, komu wierzyć. I wtedy,
szlochając, dziewczynka zdołała wykrztusić parę zdań, od których Marii i Edwardowi zamarło serce,
a Nedowi, słuchającemu tego po drugiej stronie kuchennych drzwi, łzy napłynęły do oczu.
– Moja mama jest chora na raka mózgu. To dlatego mnie tu przysłała, bo nawet gdy wyzdrowieje,
nie będziemy miały gdzie mieszkać. Wy-eks-mi-tu-ją nas. Wyrzucą z domu, bo nie mamy na czynsz.
Jeśli i ty, dziadku, mnie wyrzucisz, trafię wprost do bidula, bo...
– Nigdzie nie trafisz! Zostaniesz tutaj! – huknął Edward, aż dziewczynka się skuliła.
Maria zaś... po prostu trzepnęła swego pracodawcę ścierką przez łeb.
– Chodź, Aniu – zagarnęła dziecko ramieniem. – Czas na kąpiel i spać. Twój dziadek musi sporo
sobie przemyśleć, bo może się okazać, że jutro nie będzie miał ani stajennego, ani kucharki, ani
wnuczki. Mam ładny, choć nieduży domek za laskiem. We dwie się pomieścimy. A i ktoś do pomocy
w gospodarstwie nam się przyda. Może zapytamy Neda, czy zająłby się ogrodnictwem?...
Wychodząc z kuchni, posłała Jabłonowskiemu miażdżące spojrzenie.
Ania, idąc po schodach na swój stryszek, płakała żałośnie. Nie było już w niej tego buntu
i gniewu co przed chwilą. Pozostał tylko strach.
– Nakrzyczałam na dziadka. Teraz na pewno mnie wyrzuci...
– Nie wyrzuci cię, bo straciłby kucharkę tuż przed sezonem – odrzekła stanowczo Maria. – Poza
tym to dobry człowiek, choć sam czasem o tym zapomina – dodała cicho.
– Ale jeśli wyrzuci nas obie, to weźmiesz mnie, ciociu, do siebie? – Dziewczynka podniosła na
nią pociemniałe z przerażenia oczy. – Ja nie jestem taka zła, na jaką wyglądam. Będę ci we
wszystkim pomagała. Umiem sprzątać, gotować, opiekować się chorymi. Wszystko umiem. Mam
sklepik na Allegro, gdzie handluję książkami...
– Co ty gadasz, dziecko? – Kobieta aż stanęła, trzymając rękę na klamce drzwi do pokoju Ani. –
Jaki sklepik?!
– Internetowy – wyjaśniła Ania zmęczonym tonem. – Mama nie pracuje od grudnia, a musiałyśmy
za coś żyć.
– Więc otworzyłaś sklepik? I handlujesz książkami? – Maria poczuła, że ma chęć krzyczeć, tak
jak przed chwilą krzyczało to dziecko.
Była gospodynią w wielkim pustym domu bogatego człowieka, którego dziesięcioletnia wnuczka
handlowała przez Internet, by utrzymać chorą matkę i siebie. To się jej nie mieściło w głowie. Tu
psom, gdzie tam psom – kurom! – okazywano więcej troski niż własnej rodzinie! Musi o tym ze
swoim pracodawcą poważnie porozmawiać, bo u człowieka bez serca nie będzie pracować. Ot co!
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ VI
Edward czuł się podle, bo choć zawsze się chełpił, że żyje tak, by co rano móc powiedzieć
swemu odbiciu w lustrze: „Jesteś w porządku, szanują cię, bo ciężko na ten szacunek zapracowałeś”,
to w tej chwili nie potrafiłby spojrzeć sobie w twarz. Próbował zebrać myśli.
Dlaczego był tak zapiekły w gniewie, czy nawet nienawiści, by przez tyle lat nie wybaczyć ani
tamtej dziewczynie, która bezlitośnie go wyśmiała, poniżając przy wszystkich, ani Bogu ducha winnej
istocie, którą przez swą głupotę i na swoje nieszczęście począł pewnego burzowego dnia?
Kilka dziesięcioleci temu usprawiedliwiał go jeszcze wiek. Był nastoletnim szczeniakiem, odbił
bratu dziewczynę, bo zawsze był zazdrosny o jego osiągnięcia. O to, że dla rodziców liczył się tylko
Ernest, on zaś, Edward, był tym głupszym, brzydszym, nieudanym. Erneścik rozwijał się świetnie
i nie sprawiał kłopotów, Edzio zaś ciągle chorował, był słabowity na ciele, a może i umyśle, ot takie
niewydarzone dziecko. Więc to mniej udane i mniej kochane musiało udowadniać sobie, rodzicom,
a potem całemu światu, że jest coś warte. Że uczy się lepiej niż „zdolny, ale leniwy” Erneścik, że
w sporcie jest lepszy niż brat, któremu nigdy nic się nie chce, a do wszystkiego ma słomiany zapał.
Gdy obaj zaczęli dojrzewać i rozglądać się za dziewczynami, Edward – zakompleksiony i „ten
gorszy” – postawił sobie za punkt honoru odbić bratu każdą dziewczynę, a że wyrósł na przystojnego,
szczupłego i wysportowanego chłopaka, udawało mu się to bez trudu.
Trafiła jednak kosa na kamień: z jedną z tych dziewczyn posunął się dalej niż zazwyczaj.
Siedemnastolatek nie zapanował nad swoim podnieceniem, a dziewczyna była po kilku piwach,
oboje zaś nie pomyśleli nawet, by się zabezpieczyć, i ten pierwszy raz – pierwszy dla Edwarda, bo
nie dla Anki Kraski – okazał się brzemienny w skutki.
Gdy Edward usłyszał, że będzie ojcem, nie wiedział, czy ma się śmiać, czy płakać. Do rana
błąkał się po mieście, nie wiedząc, co robić. Rodzicom bał się pokazać na oczy, bo miasto było małe
i plotki mogły już do nich dotrzeć. Nad ranem odnalazł go Ernest i gdy Edward zwierzył się bratu ze
swego zmartwienia, ten wyśmiał go bezlitośnie.
– To puszczalska zdzira – mówił o Ance. – Pół dyskoteki miało ją w krzakach za remizą. Każdy,
komu staje, może być ojcem jej bękarta.
I mniej więcej te same słowa Edward powtórzył Ance, gdy spotkali się w szkole. Powiedział jej
to na osobności, spokojnie, nie próbując jej obrazić, bo nie czuł do niej nienawiści czy złości, wtedy
jeszcze nie. Nazajutrz już owszem.
Bo Anka okazała się mściwa.
Opowiedziała swym licznym przyjaciółkom, jak kiepski „w te klocki” jest Edzio Jabłonowski,
ale wciąż było jej mało. Przy całej klasie opowiedziała, jak to chłopak zwierzył jej się, że tak
naprawdę kocha się w nauczycielu wuefu.
– Rozumiecie? – mówiła jak nakręcona do ryczących ze śmiechu koleżanek i kolegów, patrząc
Edwardowi prosto w poczerwieniałą ze wstydu i gniewu twarz. – Z dziewczynami mu nie wychodzi,
bo woli facetów, ciota jedna! Uważajcie, chłopcy, gdy będziecie się schylać, czy nie stoi za wami
Jabłonowski!
Nie były to czasy tolerancji. A już na pewno nie w małych miasteczkach. Anka zniknęła z dnia na
dzień, nim Edward, któremu już nikt nie wierzył, zdążył się zrewanżować, mówiąc o jej ciąży nie
wiadomo z kim (na pewno nie z nim, skoro jest ciotą – zapewne usłyszałby w odpowiedzi). Przez
resztę roku szkolnego nie miał łatwego życia. Szydzili z niego nie tylko niedawni przyjaciele
i koledzy z drużyny piłkarskiej, ale szydził z niego również... jego własny brat, który chciał się
odegrać za swoje krzywdy. Gdy zaś te rewelacje dotarły do ojca, ten po prostu chwycił syna za kark
i złoił mu skórę pasem jak gówniarzowi. Ale Edward nie był już dzieckiem... Uciekł z domu. Wrócił
na prośby i błagania matki. Uciekł po raz drugi i już nie wrócił. Dostał się na studia w dużym
mieście, na drugim krańcu Polski, harował po zajęciach, by się utrzymać i o nic nie prosić rodziców.
Zdobył stypendium i był jednym z najlepszych studentów na roku.
Zaraz po studiach dostał dobrą pracę, a potem założył własną firmę.
Dorabiał się coraz większych pieniędzy i tak go to pochłonęło, że nie poszedł na pogrzeb ojca,
który po pijanemu zabił się w wypadku samochodowym, matce zaś od czasu do czasu posyłał parę
złotych, by miała na wódkę, którą zawsze lubiła. Z bratem pojednał się na jego ślubie, gdy oboje
rodzice już nie żyli, a dziesięć lat później stał wśród żałobników na pogrzebie Ernesta, pocieszając
szlochającą wdowę i dziesięcioletnią bratanicę, która wcale nie wydawała się przejęta śmiercią
ojca.
Wrócił z ulgą do pracy, zatracając się zupełnie w zarabianiu pieniędzy, by w końcu kupić
i odrestaurować stary piękny dwór – Jabłoniowe Wzgórze. Ukoronowanie czterdziestoczteroletniego
życia Edwarda Jabłonowskiego.
O Ance Krasce usłyszał przez te wszystkie lata tylko raz – wtedy, gdy do Koniecdrogi
przyjechała dwudziestoletnia dziewczyna, owszem, podobna do niego, wraz z małą córeczką, może
trzyletnią, by prosić go o pomoc. Oczywiście zawsze i wszędzie wszystkim chodzi tylko o forsę.
Wtedy każdy nagle sobie o tobie przypomina. I córki z wnuczkami na rękach wyrastają niczym grzyby
po deszczu.
Pozwolił tej dziewczynie przenocować pod swoim dachem, za nocleg policzył jej ze zniżką – tak,
chciał ją jeszcze bardziej poniżyć – a potem kazał wrócić z dowodem na jego ojcostwo, to
pogadają...
Dziś, siedząc samotnie w ciemnej kuchni, zastanawiał się, jak mógł być tak podły, bezmyślny,
bezwzględny dla młodej kobiety z maleńkim dzieckiem, która być może rzeczywiście znajdowała się
w trudnej sytuacji?
Przecież nawet sąsiadce nie odmówiłby pomocy. Obcej osobie na ulicy by pomógł. Dlaczego
nienawidził własnej córki i wnuczki? Czyżby aż tak bolała go stara rana, tamto podłe pomówienie,
które niemal zniszczyło mu życie, a na pewno zraziło do kobiet tak, że wolał korzystać z usług
prostytutek, niż rozejrzeć się za porządną dziewczyną, założyć rodzinę, mieć dzieci, cieszyć się
wnukami?
 Miał czterdzieści cztery lata, piękny dom, wspaniałe konie i... pustkę w sercu.
Dziewczyna, która była jego córką i którą siedem lat temu przegnał precz, umierała na raka,
samotna, w hospicjum... A mała dziewczynka płakała w pokoju na poddaszu, bo on, podły bydlak bez
serca, potraktował ją gorzej niż parszywego psa.
Edward potarł twarz dłońmi.
Nie zmieni się z dnia na dzień. Ale będzie próbował. Zacznie od teraz. Od tej chwili. Póki nie
jest za późno.
Spojrzał na zegar wiszący nad drzwiami i przeszedł do salonu, gdzie stał telefon. Owszem, miał
komórkę, ale zasięg w domu był za słaby na tak poważną rozmowę, jaką zamierzał przeprowadzić.
Chwilę później łączył się z hospicjum, w którym umierała mama Ani, czyli jego, Edwarda,
córka...
Gdy skończył rozmowę z jedną z sióstr opiekujących się chorymi, wyszedł na zewnątrz i ruszył ku
stajniom. Miał jeszcze jedną sprawę do załatwienia.
W oknie mieszkanka, które pozwolił zająć tamtemu przybłędzie, paliło się światło. Zapukał do
drzwi i już chciał nacisnąć klamkę, by wejść jak do siebie, gdy... powstrzymał się. Ten człowiek,
Ned, sprawiał, że na twarzy Ani pojawiał się uśmiech. Będzie więc Edwardowi potrzebny.
Gdy młody mężczyzna stanął w drzwiach, świeżo po kąpieli, z mokrym ręcznikiem na szyi,
Edward rzekł krótko:
– Wyjeżdżam do Warszawy zobaczyć się z moją córką. Jeżeli znajdziesz czas – tu musiał
przełknąć dumę, bo nie nawykł do proszenia o cokolwiek swoich pracowników – zajmij się Anią, bo
wygląda na to, że cię polubiła. I... możesz uczyć ją jazdy konnej, skoro małą to uszczęśliwia.
Ned patrzył na Edwarda lekko zmrużonymi oczami. Doceniał fakt, że tamten przejął się losem
córki i wnuczki. Doceniał, że przyszedł do niego, kryminalisty, którym jeszcze wczoraj gardził.
Zastanawiał się tylko w duchu, jak długo Edward Jabłonowski będzie czuł wyrzuty sumienia, by
traktować Anię po ludzku. Po prostu po ludzku. Bo jeśli raz jeszcze sprawi, że dziewczynka będzie
tak szlochać jak pół godziny wcześniej... Cóż, on, Ned, straci pracę, a Edward Jabłonowski parę
zębów. Oby tylko Ania nie straciła przez to dachu nad głową i nie trafiła do miejsca, którego tak
panicznie się boi...
– Dobrze. Dziękuję – odparł, myśląc o małej dziewczynce, która zasłużyła na więcej szczęścia,
niż zgotował jej los. – Może być pan o wnuczkę spokojny.
Edward skinął sztywno głową i odszedł w mrok nocy z rękami wciśniętymi głęboko w kieszenie.
Coś nie dawało mu spokoju w związku z tym człowiekiem. I nie była to jego kryminalna przeszłość.
Z tym Edward już się pogodził. Ten facet za bardzo lubił dzieci. Za bardzo lubił małe dziewczynki,
a zwłaszcza jego wnuczkę.
Trzeba porozmawiać o tym z Marią i na wszelki wypadek z aspirantem Górskim z czerskiego
komisariatu...
 Wstał wcześnie, tak by nie spotkać Ani przy śniadaniu. Z Nedem także chciał się rozmówić nieco
później. Potrzebne mu były rozsądek i kobiece oko Marii, która jak zwykle krzątała się już w kuchni.
Może w chwilach gniewu z odrobiną autoironii mówiła o sobie, że jest tylko kucharką we dworze,
ale tak naprawdę Maria była kimś znacznie więcej: zarządzała domem, dbała o czystość pokojów,
czy to sama, poza sezonem, czy pilnując dziewczyn sprzątających w sezonie, gotowała wspaniale
i dla gości, i dla pracowników. Gdy więc wczoraj podczas wieczornej awantury o Anię zagroziła, że
odejdzie, Edward zrozumiał, iż bez tej kobiety, brzydkiej zewnętrznie, a pięknej od środka, po prostu
sobie nie poradzi. Ona o tym wiedziała, ale rzadko posuwała się do takiego szantażu. Jego wnuczka
musiała bardzo przypaść Marii do serca, skoro ta zagroziła odejściem...
Wszedł do kuchni, gdzie bulgotał wielki gar krochmalu. Maria gardziła nowoczesnymi
wynalazkami i zawsze prała pościel w zwykłym proszku, dokładnie płukała, a potem krochmaliła
w krochmalu z mąki ziemniaczanej, suszyła na słońcu i oddawała do magla w miasteczku. Taką
pościel uwielbiali goście, taką pochwalał Edward Jabłonowski, taką uznawała Maria.
Usiadł przy stole, czekając, aż Maria zamiesza energicznie gęstą ciecz.
– Przepraszam za wczoraj – odezwał się. Takie słowa rzadko przechodziły mu przez gardło, bo
nieczęsto umiał przyznać się do winy. Był dumnym człowiekiem. Zbyt dumnym.
– Wnuczkę przepraszaj – mruknęła Maria. – Spłakało się dziecko, aż usnęło z tego strapienia.
– Nie chcę jej budzić. Zaraz ruszam do Warszawy zobaczyć się z Małgorzatą.
– Jakieś dwadzieścia parę lat za późno – odrzekła Maria z przekąsem. Miała ciężką noc, bo los
Ani nie dawał jej spokoju, przewracała się w łóżku z boku na bok, myśląc, jak można pomóc
dziewczynce i jej matce, i stwierdziła jedynie, że może tylko okazać dziecku serce, nakarmić je
i przytulić, gdy będzie trzeba. Reszta w rękach Jabłonowskiego i... tajemniczego przybysza, który
zjawił się w Jabłoniowym Wzgórzu akurat wtedy gdy trzeba.
– Oszczędź mi tych wyrzutów – przerwał jej rozmyślania Edward, sięgając po chleb i masło. –
Każdy popełnił jakieś błędy, a póki życia, póty nadziei na ich naprawienie. Jadę więc do Warszawy,
może na dzień, dwa, może na dłużej. Chcę wysłuchać, co mają do powiedzenia lekarze na temat stanu
zdrowia mojej córki i jak można ją leczyć. Jeśli trzeba...
– Edward... – przerwała mu Maria, odwracając się w jego stronę. – Ty chyba nic nie rozumiesz.
Mama Ani umiera. Jest w hospicjum. Tam się już nie leczy, tylko pomaga godnie odejść. Za późno na
poruszanie nieba i ziemi, by ratować córkę. Możesz ją przepraszać, możesz przyrzekać, że zajmiesz
się dzieckiem, ale jej nie uratujesz. Za późno.
Siedział jak ogłuszony.
– Może gdybyś otworzył i przeczytał list, który do ciebie wysłała w grudniu, gdy dowiedziała się
o swojej chorobie... Może gdybyś odebrał telefon i z nią porozmawiał w styczniu, gdy próbowała po
raz ostatni... Tak, wtedy była jeszcze szansa, ale teraz Małgosia umiera. I wybacz szczerość, ale
twoja krucjata ma uspokoić tylko twoje sumienie. Nic więcej.
Kobieta mówiła prawdę. Edward mógł to przyznać jedynie sam przed sobą, ale córka nadal
jawiła mu się jako obca osoba, która siedem lat temu próbowała wyłudzić od niego pieniądze. Nie
pamiętał jej twarzy ani głosu. Tylko prośbę o pomoc w odkupieniu mieszkania po matce, która
zmarła nagle na zawał, zostawiając córkę i wnuczkę w kwaterunkowym mieszkaniu. Potrzebowały
trzydziestu tysięcy, by je wykupić. On też potrzebował pieniędzy – na nową klacz do hodowli.
Dobrze zapowiadający się koń był ważniejszy niż mieszkanie po Ance Krasce. Samo imię
dziewczyny, która zadała Edwardowi tyle bólu, sprawiło, że przegnał Małgorzatę z jej dzieckiem
i natychmiast za potrzebne im pieniądze kupił konia.
Dlaczego teraz naszły go te wspomnienia?
– Mario – zwrócił się do odwróconej tyłem kobiety, która gniewnie mieszała krochmal
w następnym garze. – Chciałbym, byś podczas mojej nieobecności miała oko na gospodarkę.
– Zupełnie jakbyś wyjeżdżał pierwszy raz i mnie z tym całym kramem zostawiał...
– Ale tym razem oddaję ci pod opiekę dziesięcioletnie dziecko, które znalazło sobie dość
podejrzanego przyjaciela.
– Mówisz o Nedzie? – Kobieta rzuciła mu drwiące spojrzenie przez ramię.
– On ma... niejasną przeszłość i – Edward uważnie dobierał słowa, by nie powiedzieć ani za
dużo, ani za mało – dziwnie się interesuje moją wnuczką. Nie chcę rzucać podejrzeń, ale...
– Właśnie to robisz. – Maria znów stała oparta o kuchenny blat. Ręce skrzyżowała na piersiach
i przewiercała swego pracodawcę wzrokiem. Nagle podeszła do drzwi, wyjrzała na korytarz, czy
nikt się tam nie kręci, po czym zamknęła drzwi, stanęła tak jak poprzednio naprzeciw
Jabłonowskiego i wypaliła: – Nic dziwnego, że nasz nowy pracownik interesuje się Anią. Przecież to
jego dziecko.
Edwarda zatkało. Zresztą nie po raz pierwszy w ciągu ostatnich dwóch dni.
– Dziecko? Ta mała jest córką... – chciał dokończyć: „kryminalisty”, ale ugryzł się w język.
– Pewności nie mam. – Maria wzruszyła ramionami. – Ale w przypadki nie wierzę, a tych dwoje
jakoś tak przypadkiem pojawiło się w Koniecdrodze tego samego dnia, tym samym pociągiem
i razem znalazło przytulisko pod twoim dachem, a poza tym Ania jest do niego podobna, choć na
pierwszy rzut oka tego nie widać. Nie zdziwię się, gdy kiedyś nasz Ned wyciągnie dokument, na
którym czarno na białym będzie stało, że jest ojcem Ani Kraski. Wtedy będziesz miał kłopot z głowy.
Dwa kłopoty.
Jeśli miało to Edwarda pocieszyć, to spowodowało odwrotny skutek. Był ambitny i nie znosił
konkurencji na jakimkolwiek polu. Maria doskonale o tym wiedziała. Będzie się teraz starał nieba
małej przychylić, by – w razie konieczności wyboru – pragnęła zostać z nim, a nie odejść z Nedem.
Mimo że to były tylko domysły, Maria zasiała ziarno niepewności w umyśle Jabłonowskiego. Niech
ma o czym myśleć, podły egoista! Niech ma się o kogo starać, bo do tej pory to dookoła niego
wszyscy skakali, o niego zabiegały kobiety ze wsi i z miasteczka. Miał, oj, miał w czym przebierać
pan na Jabłoniowym Wzgórzu, bo jako czterdziestoczteroletni kawaler, przystojny i majętny, do tego
nie pijak ani awanturnik, Edward był łakomym kąskiem dla panien, rozwódek i wdów. Niejedna
mężatka też wodziła za nim głodnym wzrokiem...
Maria odwróciła się gwałtownie, zanurzając chochlę w krochmalu. Ona sama jeszcze dziesięć lat
temu podkochiwała się w swym pracodawcy. Teraz, gdy miała na karku pięćdziesiątkę, wybiła sobie
z głowy amory. Trudno jednak byłoby się jej pogodzić z jakąś panną, którą Edward przyprowadziłby
do domu jako swoją żonę. Na to nie będzie upartego osła namawiać, o nie! Ale Ania musi tu zostać.
Już ona, Maria, się o to zatroszczy. Koniec. Kropka.
Skoro jednak dziewczynka ma zostać, a Ned może się okazać jej ojcem i prawowitym
opiekunem... to przybłęda musi zniknąć.
– Przyjrzę się temu człowiekowi – odezwała się Maria. – Może to wcale nie żaden tatuś, tylko
facet o lepkich łapach, co lubi małe dziewczynki? – Zawiesiła głos. Ziarno niepewności, które
zasiała Maria, wykiełkowało w najlepsze. – Tak, tak, trzeba go mieć na oku. Szczególnie gdy jest
z nim nasza Ania. Nie pozwolę skrzywdzić kruszyny...
Edward zaciął się w tym momencie ostrym nożem. Stłumił przekleństwo, bo Maria nie lubiła, gdy
się wyrażano wulgarnie w jej kuchni. Wstał, odsuwając gwałtownie krzesło.
– Od razu pójdę go zwolnić. Nie będę narażał dziecka na...
Maria pojęła, że posunęła się za daleko.
– Edwardzie, jeśli to ojciec Ani, zabierze ją natychmiast i na nic nie będziemy mieć wpływu.
Zrobi z nią, co będzie chciał. Tutaj, pod naszym dachem, dziecko jest bezpieczne. A Nedowi się
przyjrzymy oboje. Ty i ja. Jedź do Warszawy, a przedtem okaż mu nieco zaufania. To może być
przecież całkiem porządny człowiek...
Tylko kobieta może tak namieszać.
Edward ruszył ku stajniom z zupełnym mętlikiem w głowie. To jak w końcu podpowiada Marii
jej kobieca intuicja: pedofil czy dobry człowiek?
Ned, niczego się nie domyślając, był już w pracy. Chodził od boksu do boksu, przyglądając się
uważnie koniom i do każdego zagadując. Taki miał zwyczaj: zaraz po przebudzeniu rzucić okiem na
zwierzęta, czy w nocy nie zaszło coś niepokojącego.
Edwardowi bardzo by się to podobało u nowego pracownika, gdyby nie był nim Ned Starski...
– Dzień dobry – rzucił od progu. – Zaraz wyjeżdżam. Nie będzie mnie parę dni. Zostawiam konie
i całą gospodarkę w twoich rękach. Poradzisz sobie?
Ned kiwnął głową.
– Prowadziłem już ranczo.
– Maria przy śniadaniu przekaże robotnikom, że ty tu rządzisz pod moją nieobecność.
– Jasne.
Stali naprzeciw siebie, znów wyglądając raczej na wrogów niż sprzymierzeńców.
– Pewnie po śniadaniu przybiegnie do ciebie Ania.
Ned milczał.
– Nie zrób... niech nie zrobi sobie krzywdy. Mam na myśli jazdę konną.
 – Wiem, co ma pan na myśli – wycedził Ned. – Pana wnuczka będzie bezpieczna.
Edward skinął głową.
– Nie wiem, jak przyjmie mnie Małgorzata – rzekł ni to do siebie, ni do niego. Ned poczuł
bolesny skurcz w gardle na wspomnienie wyniszczonej chorobą dziewczyny. Nic jednak nie
odpowiedział. Jeśli Małgosia zechce, powie Jabłonowskiemu – i tylko jemu – kim on, Ned, jest dla
Ani. Dziewczynka natomiast miała się dowiedzieć prawdy od Neda. Albo nie dowiedzieć się jej
nigdy.
– Powodzenia – odparł, bo Edward wyraźnie czekał na jego reakcję. – Tutaj wszystko będzie jak
w zegarku. Lubię tę pracę i to miejsce. Anię też polubiłem, bo to sympatyczna dziewczynka. –
Zauważył, że Jabłonowski, słysząc ostatnie słowa, spiął się w sobie. Ned uśmiechnął się do siebie
w duchu. – Mam tylko jedno pytanie... – zaczął niewinnie. – Wyznałem podczas naszej pierwszej
rozmowy, szczerze, z ręką na sercu, że kocham konie.
Edward skinął głową.
– Ale nie zrozumiał pan tego dosłownie? Nie podejrzewa pan, że nocą zakradam się do stajni
i spółkuję z klaczami?
Jabłonowskiego zatkało.
– No gdzież... jak...? – wyjąkał, a Ned nie dał mu dokończyć, nagle poważny:
– To dlaczego, człowieku, przypuszczasz, że żywię niecne zamiary w stosunku do twojej
wnuczki?
Edward poczerwieniał na twarzy z zakłopotania.
– Nikt cię o to nie posądza...
– Czyżby? – prychnął ironicznie Ned. – Proszę raz na zawsze zapamiętać: nie jestem, do kurwy
nędzy, pedofilem! – W jego głosie, dotąd spokojnym, zabrzmiała zimna furia. – I tak jak zabiłem
bydlaka, co skatował dziecko, tak dziadka, który dobierałby się do dziesięcioletniej wnusi, najpierw
bym wykastrował, a potem zabił.
Edward stał bez ruchu, porażony tymi słowami i ostrym, niemal nienawistnym spojrzeniem
ciemnoszarych oczu tamtego. Wreszcie pokiwał głową.
– Masz charakter, człowieku – rzekł z mimowolnym uznaniem. – Można cię nie lubić, ale trzeba
szanować.
– I vice versa.
Napięcie nagle spłynęło z nich obu. Jednocześnie w spontanicznym geście wyciągnęli do siebie
dłonie i uścisnęli je mocno, po męsku.
– Arizona jest spokojna. Akurat dla dzieci – odezwał się Edward na odchodnym.
– Wiem. Pana wnuczka jest w dobrych rękach.
Najlepszych – chciał dodać, ale kim on był, jaką miał za sobą przeszłość i jakie perspektywy, by
tak twierdzić? Dziewczynce będzie dobrze tutaj, w Jabłoniowym Wzgórzu. On upewni się o tym
i ruszy przed siebie. Musi to zrobić jak najszybciej. Nim pokocha to dziecko i zapragnie zabrać je
z sobą...
To dziecko właśnie wbiegło do stajni. Z rozwianymi włoskami, z zaczerwienioną jeszcze od snu
buzią i w piżamie w biedronki.
– Dziadku, ciocia Marysia powiedziała, że jedziesz do Warszawy, do mojej mamusi! Zabierz
mnie z sobą, proszę. – Chwyciła starszego mężczyznę za rękę i zajrzała mu błagalnie w oczy. – Nie
widziałam mamy od czterech dni. Tak za nią tęsknię. Obiecuję, że będę grzeczna przez całą podróż
i...
– Aniu – przerwał jej Edward stanowczo, próbując wyswobodzić rękę z jej uścisku – chcę
porozmawiać z twoją mamą sam na sam. Tym razem zostaniesz tutaj, ale następnym... może...
Dziewczynka posmutniała na moment, ale zaraz się rozjaśniła, unosząc drugą dłoń, w której
ściskała zdjęcie.
– Zobaczcie, dziadku, wujku Nedzie, to jest moja mama. Piękna, prawda?
Obaj pochylili się nad fotografią, tą z grudnia, gdy Małgorzata jeszcze nie znała wyroku, gdy obie
z Anią były szczęśliwe. Ned poczuł, jak do oczu napływają mu łzy. Zamrugał, by je odpędzić. Dla
dziecka jego mama była nadal piękna. On wolał pamiętać Małgosię sprzed dziesięciu lat. Nie chciał
dopuścić do siebie obrazu umierającej kobiety, którą widział parę dni temu.
– Teraz nie ma włosków, ale nosi ładne chusteczki. Rozumiesz, dziadku, jest po chemii. Przecież
walczy z nowotworem – mówiła Ania poważnie, patrząc na uśmiechniętą twarz kobiety ze zdjęcia. –
Przekaż mamusi, że jest mi tu bardzo dobrze, że mnie nie wyrzuciłeś, że opiekuje się mną ciocia
Marysia, a wujek Ned uczy mnie jeździć konno.
Edward, też czując wilgoć pod powiekami, odruchowo skinął głową.
– I powiedz, że czekamy tu na nią. Bo czekamy, prawda? – Oderwała wzrok od zdjęcia
i spojrzała na Jabłonowskiego. Edward nie mógł, po prostu nie mógł powiedzieć tym jasnym,
zielonym jak liść brzozy oczom, że wolałby najpierw porozmawiać z córką, poznać ją bliżej, nim
zaprosi ją do swego domu. Powtórnie więc skinął głową. Nawet nie przypuszczał, jak ciężki jest stan
Małgorzaty. Że może nie mieć szansy bliżej jej poznać, o zaproszeniu do Jabłoniowego Wzgórza nie
wspominając.
Jechał do stolicy, nie wiedząc, czego się spodziewać ze strony córki. Sam pragnął odpokutować
za stare grzechy. Chciał zobaczyć, jak Małgorzata się czuje, czy czegoś jej nie trzeba, czy ma
zapewnioną opiekę. Nawet w najczarniejszych wyobrażeniach nie mógł się przygotować na to, co
zobaczy...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ VII
Córeńko moja kochana,
jestem już o niebo spokojniejsza. Zadzwonił do mnie wczoraj Ned i powiedział, że dotarłaś na miejsce, a mój
ojciec tym razem przyjął Cię nieco serdeczniej niż parę lat temu. Cieszę się podwójnie: że Twój dziadek podjął
się opieki nad Tobą i że Ned dotrzymuje przyrzeczenia. Nigdy Ci o nim nie opowiadałam, kwiatuszku, bo nie
chciałabyś usłyszeć, że byłaś przez niego niechciana, podobnie jak ja byłam niechciana przez swojego ojca.
Wystarczy, że ja miałam tego świadomość, bo babcia Ania w kółko powtarzała, jakim draniem bez serca
i sumienia był mój ojciec. Jak nigdy, przenigdy nie zainteresował się ani jej losem, ani moim. Dał tego dowód,
gdy zmuszona byłam prosić go o pomoc. Chciałam Ci oszczędzić podobnego upokorzenia, ale zbliża się dzień,
kiedy ja odejdę, a Ty zostaniesz sama. Wtedy możesz potrzebować pocieszenia od każdego, może Ned stanie
na wysokości zadania i choć tyle uczyni dla osieroconej dziewczynki.
Tak mi ciężko, córeńko, odchodzić bez pewności, że zostawiam Cię w dobrych rękach. O ileż łatwiej byłoby,
gdybyśmy byli kochającą się rodziną. Gdybyśmy przez dziesięć lat siadali co rano w trójkę do śniadania, a co
wieczór do kolacji. Gdybym słyszała co noc takie słowa, jakie Ned szeptał mi wtedy, pod rozgwieżdżonym
niebem Bieszczad. Gdyby Ciebie tulił z taką miłością, z jaką wtedy tulił mnie...

Och, Nedzie, Nedzie, umiesz łamać serca i niszczyć marzenia. Pamiętaj, co ci przyrzekłam, gdy
zawiedziesz mnie i Anię. Nie zaznasz spokoju ani na tym, ani na żadnym innym świecie.
Za jedno jestem ci wdzięczna, draniu: za wspaniałą córeczkę, która była moją pociechą przez
te wszystkie lata. Która ma twoje oczy i twój uśmiech. Którą kocham tak, jak nigdy nie mogłam
kochać ciebie: całym sercem i duszą.
Nadchodzi ból... Teraz, wiedząc, że Ania jest bezpieczna, modlę się o szybki koniec. Nie mogę
już dłużej tego wytrzymać. Nie mogę...

– Przed chwilą zasnęła. – Pielęgniarka, która towarzyszyła Edwardowi w drodze do sali chorej,
położyła palec na ustach. – To był ciężki atak, niech Bóg się nad nią zlituje. Proszę nie budzić
Małgosi. Może pan przy niej posiedzieć albo spocząć na kanapie w świetlicy, ale proszę jej nie
budzić.
Skinął głową i położył dłoń na klamce, wahając się przed wejściem do pokoju chorej. Siostra
odeszła. Edward zebrał się w sobie – myśląc w duchu, jak bardzo nie cierpi szpitali – otworzył
drzwi i wszedł do środka.
I nogi się pod nim ugięły.
Spodziewał się, że Małgorzata jest ciężko chora. Rak mózgu to nie przelewki, ale miał w pamięci
jej obraz sprzed lat, pamiętał młodą, piękną dwudziestoletnią dziewczynę, przed oczami miał też
fotografię sprzed pół roku, na której Małgorzata uśmiechała się pełna życia, tuląc Anię. Tymczasem
istota, która leżała na szpitalnym łóżku, nakryta zaciągniętą pod brodę białą cienką kołdrą, była...
cieniem człowieka. Jeszcze żywym, ale już martwym.
Edward nie był przygotowany na taki widok i taki cios.
Usiadł ciężko na najbliższym krześle i wcisnął głowę między kolana, oddychając głęboko, bo
czuł, że zaraz zemdleje. On, który widział niejedno, nie potrafił znieść widoku umierającej córki.
Za późno – coś łkało w jego duszy, gdy tkwił tak ze zwieszoną głową i rękami splecionymi na
karku, drżąc na całym ciele – na wszystko jest już za późno! Może tylko prosić ją o wybaczenie, ale
nic więcej nie jest w stanie dla tej dziewczyny uczynić. Jak Ania, jak to małe dziecko mogło znosić
taki widok dzień w dzień? „Mamusia jest taka śliczna. Tylko nosi chusteczkę na głowie, bo włoski
jej wypadły”... Poczuł łzy spływające mu po policzkach, ale nie mógł się wyprostować i ich
obetrzeć. Pozwolił im płynąć i skapywać na podłogę w rytm pikania aparatury medycznej.
Jak długo tak siedział? Nie miał pojęcia. Zatracił poczucie czasu. Chora spała, choć wyglądała
raczej na martwą niż śpiącą. Edward uniósł w końcu głowę. Obtarł oczy. Rozejrzał się
półprzytomnie po pokoju. Skromnym, ale czystym, którego białe ściany zdobiło mnóstwo kolorowych
rysunków wykonanych ręką Ani. Tęcze, niebo nad łąką, domek z czerwonym dachem i płotkiem,
piesek bawiący się z kotkiem. Wszystko, co mogło mamę rozweselić. Nic... prawdziwego.
Edward wstał, jeszcze na miękkich nogach, i podszedł do pierwszego z brzegu rysunku. Tego
z domkiem. „Tu będziemy kiedyś mieszkać” – głosił podpis. Mężczyznę zdumiały liczba detali
i piękna kreska, jaką wykonany był ten prosty rysunek. Cienie układały się na trawie i ścieżce do
domku. Nawet pojedyncze dachówki i malwy pod okienkiem były dopracowane.
To dziecko ma ogromny talent, pomyślał i ta myśl przyniosła mu odrobinę ulgi i pociechy, choć
nie zdawał sobie sprawy dlaczego.
Obejrzał pozostałe rysunki, tak samo się nimi zachwycając. W pewnej chwili jego wzrok spoczął
na starym tanim laptopie leżącym na parapecie. Wiedziony impulsem, podniósł go, zabrał zasilacz
i wyszedł po cichu z pokoju, pozostawiając córkę zanurzoną w narkotycznym śnie. Śnie, w którym nie
czuła bólu.
Usiadł w świetlicy, gdzie poza nim nie było nikogo, podłączył zasilacz do prądu i otworzył
laptopa. Od razu zorientował się, że korzystała z niego Ania, nie Małgorzata. I przypomniał sobie, że
jego córka straciła jakiś czas temu wzrok. Po co więc byłby jej potrzebny komputer? Stroną główną
było Allegro – ze wstydem powróciły do Edwarda słowa Marii, wykrzyczane w gniewie, że jego
wnuczka otworzyła sklepik internetowy, by zarobić na chleb dla siebie i chorej matki. Rzeczywiście,
Edward wszedł na stronę „aniakraska” i przejrzał ofertę sklepiku swojej wnuczki. Książeczki dla
dzieci i młodzieży. Odetchnął z ulgą, bo mogła handlować czymś nielegalnym, i znów zawstydził się
własnych myśli. Szukał dalej, przeglądał pliki zapisane na laptopie, sam nie wiedząc, czego szuka,
choć zdawał sobie sprawę z tego, że postępuje niegodnie, grzebiąc w komputerze wnuczki. To tak
jakby podczytywał jej pamiętnik.
Otworzył pocztę i nagle... bingo!!!
W folderze „wiadomości otrzymane” znalazł korespondencję prowadzoną po angielsku – skąd
Ania zna ten język na tyle, by się w nim porozumiewać? – z kilkoma klinikami onkologicznymi na
całym świecie.
Edward zamrugał ze zdumienia, bo powoli, bardzo powoli docierało do niego to, co czytał.
Dziewczynka, prawdopodobnie z pomocą kogoś z dorosłych i znających język, rozpaczliwie szukała
ratunku dla chorej matki, a lekarze z całego świata odpowiadali na jej błagania, prosząc o wyniki
badań Małgorzaty.
W folderze „wysłane” były dziesiątki maili z załącznikami. Otworzył jeden z nich: zdjęcie
tomograficzne mózgu. Otworzył następny: jeszcze więcej zdjęć.
Powrócił do poczty odebranej i zaczął czytać najnowsze maile, których Ania nie zdążyła odebrać,
a może już nie chciała, straciwszy nadzieję.
Jeden mail przykuł uwagę Edwarda tak bardzo, że zapomniał o całym świecie, a w szczególności
o tym, po co tutaj przyjechał. Dopiero dotknięcie ręki na ramieniu i miły głos pielęgniarki sprawiły,
że Edward zatrzasnął klapę laptopa i wstał, gotów wrócić do tamtego pokoju, by przywitać się
z własnym dzieckiem:
– Pana córka się obudziła. Jest przytomna.

Małgosia błądziła oczami po suficie. Gdy Edward wszedł, skierowała wzrok ku drzwiom
i nasłuchiwała jego kroków. No tak, nowotwór zaatakował już ośrodek wzroku. Nie widziała swego
ojca.
Edward usiadł obok łóżka na krześle, które przysunął jak najbliżej Małgorzaty, i delikatnie ujął
jej lekką dłoń. Zacisnęła palce, a Edwardowi łzy stanęły w oczach.
– Wybacz mi, cór... – potknął się na tym słowie, którego nigdy inaczej niż w gniewie nie
wypowiedział. – Wybacz, córeczko, że wtedy... że teraz... – Umilkł, bo zaciśnięte gardło nie chciało
przepuścić więcej słów.
Małgorzata machnęła ręką, jakby to, co było kiedyś, nie miało już znaczenia. Bo pewnie nie
miało. Czy cokolwiek równało się z koszmarem, który przeżywała tu i teraz? Z bólem, który wbijał
się w mózg coraz silniej, każdego dnia silniej, tak że gdyby nie leki... gdyby nie błogosławiona
morfina i głęboki sen, wyłaby niczym dzikie zwierzę? Czy wyrzucenie ich siedem lat temu przez ojca,
gdy ona i mała Ania potrzebowały jego pomocy, było równie bolesne?
Było.
Małgosia poczuła tamten ból i tamten wstyd. I łzy, które wtedy łykała, wracając na stację,
popłynęły teraz ponownie.
– Kupię ci mieszkanie, jakie będziesz chciała – powiedział Edward łamiącym się głosem, żeby
tylko przestała płakać. I sam w duchu siebie przeklął, bo umierającej na raka Małgosi żadne
mieszkanie nie jest już potrzebne. Mógł jej co najwyżej zaproponować więcej morfiny... Podły, głupi
człowieku, miałeś szansę, mogłeś mieć córkę i wnuczkę! Oby została ci chociaż ta druga...
– Małgosiu, wybacz mi. Proszę. Ja...
– Co z Anią? – wyszeptała, cofając dłoń zamkniętą w jego dłoni i ocierając łzy z policzków.
– Wszystko dobrze. Maria, moja gospodyni, to dobra, porządna kobieta – zaczął wyrzucać
z siebie potok słów, zupełnie jakby chciał zasłużyć na to jedno: „wybaczam”. – Pokochała ją od
pierwszego wejrzenia. Ania to takie mądre i grzeczne dziecko. Dobrze ją wycho...
– A ty? – przerwała mu i spojrzała w twarz niewidzącymi oczami.
 Wiedział, o co pyta i co chce usłyszeć, i powinien skłamać, ale nadal był tak głupi i uparty, że
odparł z wahaniem:
– Ja też ją pokocham. Potrzebuję tylko trochę czasu. Wiesz, że mężczyźni...
– Wiem. Znam was aż za dobrze. – Małgorzata odwróciła twarz do ściany.
Chciał zadać córce nurtujące go pytanie, pytanie, które może zmienić wiele w jego stosunku do
pewnego człowieka, a na pewno pozwoli mu zaufać, ale... nie śmiał pytać. Powiedział za to
ostrożnie:
– Ania będzie u nas szczęśliwa. Już jest. Mój nowy pracownik, Ned – tak każe do siebie mówić –
uczy ją jazdy konnej. Jakoś tak od początku przylgnęli do siebie... – zawiesił głos. Jeżeli Małgorzata
chce mu coś wyznać, to teraz nadszedł odpowiedni moment.
Chciała. Musiała. Nie miała wyboru.
– Ned jest ojcem Ani. Nie chciał jej, tak jak ty nie chciałeś mnie. Ale odebrałam od niego
przyrzeczenie, że będzie nad nią czuwał, gdy umrę, i nie pozwoli jej skrzywdzić.
Edward czuł, jak gardło zaciska mu się spazmatycznie. Nie dlatego, że od tej chwili musiał liczyć
się z tamtym człowiekiem, ale dlatego że poznana tak naprawdę dopiero przed chwilą córka tak
spokojnie mówi o swojej śmierci, martwiąc się tylko o dziecko.
– Nikt nie pozwoli skrzywdzić naszej Ani – rzekł z trudem.
Spojrzała na ojca beznamiętnie.
– Ty też musisz mi coś przyrzec – odezwała się po chwili.
Pochylił się ku Małgorzacie, ponownie ujmując ją za rękę.
– To Ned powie Ani, że jest jej tatą. Do niego należy decyzja. Jeśli tego nie zrobi, tu, na szyi,
mam kluczyk do szuflady, w której są zamknięte pewne dokumenty. Przekażesz je Ani w dniu jej
osiemnastych urodzin i wtedy sama zdecyduje, czy chce ojca znać, czy nie. Masz mi przyrzec, że nie
zdradzisz tej tajemnicy nikomu i że pozwolisz Nedowi dokonać wyboru: zabiera Anię do siebie czy
zostawia ją w Jabłoniowym Wzgórzu.
– Zabiera do siebie?! – wykrzyknął wzburzony Edward. – A dokąd niby... – I ugryzł się w język.
Dobrze, nie powie nic więcej. Nie zdradzi tajemnicy Neda, nie skreśli go już teraz w oczach
umierającej Małgorzaty. Nie wyjawi, że jej niegdysiejszy ukochany, a teraz ojciec Ani, ma wyrok za
zabicie człowieka i prawdopodobnie do końca życia będzie tułał się po świecie z tym piętnem.
I raczej nie zanosi się, by miał kiedykolwiek zakotwiczyć gdzieś na stałe i zająć się córką. Nie mówi
się takich rzeczy umierającym. Zamiast tego przełyka się dumę i odpowiada: – Dobrze. Pozostawię
decyzję Nedowi. Przyrzeknę to, jeśli i ty mi coś przyrzekniesz.
Małgorzata uśmiechnęła się lekko i przez chwilę jej porcelanowa twarz była niemal piękna.
– Pozwolisz mi zawalczyć o twoje życie. Poczekasz z umieraniem, aż zrobię, co w mojej mocy,
by powstrzymać nowotwór.
– Nie.
To krótkie „nie” wytrąciło Edwarda z równowagi, przerwało potok pięknych, wzniosłych słów,
którymi chciał uraczyć córkę.
– Jeżeli mam cierpieć tak, jak cierpię, gdy wraca ból, a ty nie wiesz, co znaczy TAKI ból, wolę
umrzeć. Teraz gdy Ania znalazła dom, chcę umrzeć jak najszybciej. Daruj więc sobie te przemowy
i próby odpokutowania za stare grzechy. Wybaczyłam ci. Ty możesz wracać do Koniecdrogi ze
spokojnym sumieniem, ja mogę spokojnie umierać.
– Jest szansa... jest terapia, nowa, eksperymentalna, którą...
– Daruj sobie – powtórzyła ostrzej. Czy on nic nie zrozumiał?! Nie da się żyć z takim bólem!
Gdyby ta eksperymentalna terapia miała przedłużyć jej agonię o parę tygodni czy miesięcy, chyba
próbowałaby się sama zabić. Czy musi to powiedzieć ojcu, by dał jej spokój?!
– Lekarz, którego Ania znalazła, neurochirurg, jeden z najlepszych na świecie... – ciągnął coraz
bardziej żałosnym głosem.
Małgorzata nagle znieruchomiała.
– Ania znalazła lekarza? Neurochirurga? – zapytała z niedowierzaniem.
Uczepił się tej nadziei.
– Tak, wysłała listy do wszystkich klinik onkologicznych na całym świecie. Od Australii po
Stany. Od Antarktydy po biegun północny. Tym, którzy zainteresowali się twoim przypadkiem,
wysyłała zdjęcia tomograficzne, wyniki badań, diagnozy. Zrozum, jestem tu nie dla siebie, jestem tu
dla Ani, twojej córeczki, która nie może się pogodzić z tym, że cię utraci. Ania walczy. Walczy za
ciebie. Czy tego chcesz, czy nie.
– Ania... – szepnęła Małgorzata, nie mając już łez, by zapłakać nad dzieckiem, które uniosło
większy ciężar niż niejeden dorosły. Ciężar opieki nad chorą matką i ciężar jej postępującej,
nieuleczalnej choroby. Czy teraz, skoro Ania zrobiła tak wiele, Małgosia może zawieść swoją
córeczkę?
– Ten lekarz, neurochirurg, odpisał Ani, że wprowadza nową terapię i że wstępnie się
kwalifikujesz – zaczął Edward ponownie, ostrożnie, przyciszonym głosem, jakby oswajał na wpół
dzikie zwierzątko. – Gdy tylko stąd wyjdę, skontaktuję się z nim, by dowiedzieć się, co i jak.
Dobrze? Wyrażasz zgodę? Pewnie będę jej potrzebował, by zdobyć potrzebne badania i dokumenty.
Kiwnęła głową, nagle śmiertelnie zmęczona.
A więc to jeszcze nie koniec.
Lecz dla Ani zrobi wszystko. Zgodzi się nawet na przedłużenie agonii. Jeśli te parę dni czy
tygodni więcej ma uszczęśliwić córeczkę... zasłużyła na to, by być szczęśliwa.

Kilka miesięcy wcześniej Ania stała przy łóżku matki, trzymając w dłoniach pusty portfel.
Chciała potrząsnąć leżącą Małgorzatą, pytać, co ma robić, za co kupić jedzenie na dziś i na jutro,
ale... mama i tak spojrzałaby na nią obojętnie i zbyła jakimś: „Rób, co chcesz, córeńko”, po czym
wróciłaby do patrzenia w sufit, zasnęła albo – co było chyba najgorsze – zaczęła bezgłośnie płakać.
Ania zaś musiałaby patrzeć na łzy mamy, spływające po coraz bardziej zapadniętych policzkach,
i mogłaby je tylko zetrzeć, ale nie mogłaby ich powstrzymać.
Dziewczynka wiedziała jedno: obie muszą dotrwać do końca roku szkolnego. Nikt nie może się
dowiedzieć, że mama jest chora, że już w ogóle nie opiekuje się swoim dzieckiem, bo natychmiast
zabiorą ją, Anię, do sierocińca.
Był marzec. Jeszcze tylko trzy miesiące i... Ania coś wymyśli. Łatwo będzie zwodzić ludzi, bo
nikt się nimi nie interesował. Dopóki dziewczynka chodziła do szkoły czysto ubrana i przygotowana
do lekcji, nikt nie pytał, dlaczego na kolejnym zebraniu rodzicielskim nie ma Małgorzaty Kraski.
Ania nie sprawiała żadnych kłopotów nauczycielom. Po co więc mieliby rozmawiać z jej mamą?
Ale przez te trzy miesiące trzeba coś jeść.
O płaceniu czynszu Ania nawet nie myślała. Czytała wszystkie pisma, które listonosz wrzucał do
ich skrzynki. Nie otwierała nikomu, udając, że mieszkanie jest puste. Wiedziała, że administracja
zaczyna dopominać się o zaległe opłaty, ale skąd dziesięcioletnia dziewczynka, zdana tylko na siebie,
ma wziąć takie pieniądze?
Ania marzyła o kilku złotych, za które kupi paczkę makaronu, ugotuje go i napełni kluskami pusty
żołądek. Mama pewnie zje parę łyżek i odwróci głowę. Poprosi tylko o wodę, dużo wody do picia,
i o leki. Nurofen, paracetamol, pyralginę, wszystko jedno, byle przestało boleć. Na te leki, które Ania
mogła kupić bez recepty, ciułała pieniądze w pierwszej kolejności. Bo gdy mamę zaczynała boleć
głowa... sąsiedzi już raz dobijali się do drzwi, zaalarmowani coraz głośniejszym krzykiem
Małgorzaty.
Tak, trzeba zdobyć lekarstwa. O pieniądzach na jedzenie pomyśli się później.
– Mamo – zaczęła dziewczynka i nagle się rozpłakała.
Usiadła na brzegu łóżka i łkała, zwiesiwszy bezradnie chude ramionka.
Małgorzata pogładziła ją po włosach. Przytuliła. Ucałowała. I łkanie zaczęło cichnąć, ale
utulenie nie przyniesie pieniędzy na lekarstwa ani nie napełni brzucha.
Ania wstała powoli jak stary, zmęczony życiem człowiek, zarzuciła na coraz chudsze plecy
wyświechtaną kurtkę, uniosła pełen książek plecak i powiedziała do matki, wiedząc, że ta jej już nie
słucha.
– Idę do szkoły. Lekarstwo masz tutaj, wodę do picia w butelce. Gdy wrócę, musisz być
wykąpana i przebrana w czystą piżamę. Położyłam ją obok wanny. Zrobisz to? Umyjesz się?
– Tak, córeczko – odpowiedziała pokornie Małgorzata.
Ania mogła powlec się do szkoły.
Ale nie dotarła na pierwszą lekcję, bo z tłumu uczniów wyłuskał ją uważny wzrok nauczycielki
od matematyki.
Renata Lichocka należała do wymierającego gatunku nauczycieli z powołania. Była kobietą
w średnim wieku, samotną i bezdzietną, całą swą niespełnioną miłość macierzyńską przelała więc na
uczniów i nauczanie. Nie zrażała się najoporniejszymi, nie odrzucała najkrnąbrniejszych. Do każdego
znalazła klucz, który otwierał serce dziecka na nauczycielkę, a jego umysł na to, co starała się mu
przekazać.
Anię obserwowała od jakiegoś czasu i... niby nic nie powinno Renaty niepokoić: dziecko
przychodziło do szkoły zadbane, nie opuszczało lekcji, oceny miało dobre, a nawet bardzo dobre,
ale... czy tak wygląda szczęśliwa dziewczynka? Czy wyraz rozpaczy i beznadziei w oczach Ani
Kraski był normalny? Na początku Renata pomyślała o przemocy domowej. Może dziecko jest bite
przez matkę albo jej konkubenta? Ale sąsiedzi, których wypytała, co się dzieje w sąsiednim
mieszkaniu, zaprzeczyli. Owszem, matka Ani ostatnio nie pokazuje się zbyt często, jest ponoć chora
na depresję, ale żadnych awantur nie wszczyna, krzyków dziecka nie słychać, a mężczyźni nie
odwiedzają sąsiadki. To porządna kobieta.
Jeśli więc nie bicie, to co było przyczyną smutku dziecka? I coraz wyraźniejszego wygłodzenia?
Ania rzucała się na darmową zupę, którą szkoła zapewniała swoim uczniom, jak niedokarmione
zwierzątko. Zawsze prosiła o jeszcze jedną porcję, a kucharki nigdy jej nie odmawiały, dopóki zupy
starczyło. Kiedyś przyniosła z sobą słoik, prosząc, by kucharki wlały tam dokładkę, i tego dnia
rzeczywiście się zgodziły, a dziewczynka, odbierając gorące, dokładnie zakręcone naczynie,
sprawiała wrażenie naprawdę szczęśliwej. To wtedy Renata, obserwując tę scenę, nabrała
niedobrych podejrzeń. Przemoc to niekoniecznie bicie. Spotkała się z różnymi formami znęcania się
nad dzieckiem. Słowa krzywdzą równie mocno co ciężka ręka. A może Ania jest w domu głodzona?
Obowiązkiem dobrego nauczyciela jest dbałość o dobro ucznia, więc parę dni później, gdy Ania
przyszła na pierwszą lekcję, Renata zagarnęła ją łagodnie ramieniem i ze słowami: – Mam dla ciebie
niespodziankę – zaprowadziła dziewczynkę do pokoju pedagoga szkolnego, który dziś miał wolne.
Zamknęła za nimi drzwi na klucz, posadziła Anię na fotelu obok biurka i wcisnęła jej do rąk kanapkę.
Pięknie pachnącą kanapkę z szynką, serem i sałatą. Z kawałkiem ogórka i pomidora. Dziewczynka,
która od wczoraj nie miała nic w ustach, bez chwili wahania wbiła zęby w miękki chleb. Kanapka
zniknęła w mgnieniu oka. I dopiero teraz Ania zrozumiała, że pozwoliła się nauczycielce podejść.
Matematyczka uklękła przed dzieckiem. Wzięła jego chude, zimne rączki w dłonie i zapytała
łagodnie:
– Co się dzieje, kochanie?
Ania przez parę sekund dzielnie walczyła ze łzami, ale te słowa, pełne prawdziwej troski,
i nadzieja, którą dawały – to wszystko sprawiło, że się rozpłakała, próbując opowiedzieć, przez
jakie piekło przechodzi razem z mamą od trzech miesięcy.
Renata słuchała tego z narastającym gniewem, który został wyparty przez przerażenie i chęć
działania. Na szukanie winnych przyjdzie czas. Teraz trzeba pomóc i dziecku, i jego matce.
Natychmiast! Ania musiała ujrzeć tę determinację w oczach nauczycielki, bo poderwała się nagle,
z oczami okrągłymi z przerażenia, gotowa uciekać.
– Nie, proszę, błagam, niech pani nic nikomu nie mówi! Moja mamusia stara się jak może. Niech
pani zobaczy, świeżo uprana. – Podetknęła kobiecie pod nos swoją bluzę od dresu. – Tylko
z pieniążkami jest trochę kłopotu, bo mama nie może pracować, ale dajemy sobie radę. Proszę nic
nikomu nie mówić. Obiecała pani...
Renata nic Ani nie zdążyła obiecać, ale przerażenie w oczach dziecka sprawiło, że serce tej
dobrej kobiety ściskało się we współczuciu.
– Dobrze, Aniu. Zobaczę, co sama mogę dla was zrobić. Ale jeśli mama cię zaniedbuje... Nie
przerywaj mi, kochanie, czysty dres to jeszcze nie wszystko... Poszukamy pomocy gdzie indziej.
Obiecuję, że nie pozwolę komukolwiek cię zabrać. Dobrze?
Dziewczynka kiwnęła głową, nie mając wyboru.
Umówiły się, że nauczycielka tego dnia po południu porozmawia z Małgorzatą. Na pożegnanie
Renata uściskała dziecko, zapewniając je o chęci pomocy, i wypuściła z pokoju.
Pierwsze, co zrobiła Ania, to pobiegła do domu, by wysprzątać małą kawalerkę na błysk. Potem
powie nauczycielce, że zrobiła to mamusia, ale Renata nie uwierzy, bo mama Ani Kraski nie tylko
wyglądała na ciężko chorą, ale była ciężko chora. Prawdę mówiąc, przerażonym oczom Renaty
Lichockiej ukazał się widok umierającej kobiety i czepiającego się jej ręki wystraszonego dziecka.
To było za wiele nawet dla nauczyciela, który przez lata pracy spotkał się z różnymi tragediami.
Renata usiadła ciężko na jednym z krzeseł i przez długie chwile bez słowa patrzyła na śpiącą
Małgorzatę. Ania prosiła, by nie budzić mamusi, zmęczonej sprzątaniem. Nie budziła jej więc.
Przyglądała się tylko wychudzonej twarzy, podkrążonym oczom, zapadłym policzkom, bladym
dłoniom...
– Mamusia była badana przez lekarza? – zapytała przyciszonym głosem, nie mogąc oderwać oczu
od twarzy śpiącej kobiety.
Ania zeskoczyła ze swojego krzesła i po chwili podała nauczycielce jedną jedyną kartkę
z doczepionym do niej plikiem zdjęć tomograficznych. Zdjęcia nic Renacie nie powiedziały, ale już
słowo Carcinoma – owszem. Nagle zrozumiała, że mama Ani nie ma depresji, ma raka – i Renacie
zrobiło się słabo. Spojrzała na datę badania: grudzień. Od grudnia obie, Małgorzata i jej córeczka,
żyły z tą straszną diagnozą, przy czym ta pierwsza się poddała, a walczyła za nią ta druga. Mała,
dziesięcioletnia dziewczynka.
Gdy pierwszy szok minął, Renata uczyniła to, do czego czuła powołanie: zaczęła działać.
Najpierw wcisnęła do ręki Ani, niedowierzającej swemu szczęściu, sto złotych i wysłała
dziewczynkę po zakupy. Gdy ta wybiegła, podśpiewując z radości – ostatni raz miała w portmonetce
tyle pieniędzy, gdy wspomogła je przed wyjazdem do sanatorium pani Zosia, sąsiadka! – Renata
próbowała porozmawiać z chorą kobietą, zmotywować ją do walki o zdrowie, czy nawet życie, ale
Małgorzata spojrzała na nauczycielkę zmęczonymi oczami i powiedziała tylko:
– Ten guz jest nieoperacyjny. Nie można go usunąć. To tylko kwestia miesięcy, gdy...
– Ma pani dziecko – przerwała jej ostro Renata. – Dziecko, które potrzebuje matki. Ja mogę wam
zapewnić jedynie pełną lodówkę, ale matki Ani nie zastąpię. Musi pani przynajmniej spróbować
zawalczyć o życie. Ja zajmę się resztą.
Małgorzacie nie pozostało nic innego, jak tylko skinąć głową. Prawdę mówiąc, od początku tej
wizyty, gdy po przebudzeniu ujrzała nauczycielkę, pragnęła jednego: by dano jej spokój. Teraz
gotowa była zgodzić się na wszystko, by Renata sobie poszła, a ona znowu mogła leżeć w ciszy
i ciemności, czekając na... koniec.
Tymczasem nauczycielka, mając zgodę chorej, chwyciła telefon i zaczęła dzwonić po znajomych.
Jej uczniowie, dziś dorośli ludzie, często na wysokich stanowiskach, darzyli wdzięczną pamięcią
ulubioną nauczycielkę. Między nimi był doktor Grabowski, ordynator oddziału onkologicznego, który
bez namysłu zgodził się przyjechać na Żoliborz, by obejrzeć wyniki badań, porozmawiać z chorą
i stwierdzić, co może dla niej zrobić.
Na czas tej wizyty Renata zabrała Anię do cukierni na placu Wilsona, gdzie dziewczynka mogła
rozkoszować się pysznymi lodami.
Doktor Grabowski nie miał dobrych wiadomości. Przez telefon przekazał Renacie to samo, co
zdążyła powiedzieć jej Małgosia: guza nie da się usunąć. Spróbują chemioterapii i radioterapii, ale
szczerze powiedziawszy, na wszystko jest już za późno. Może przyjąć pacjentkę na swój oddział,
gdzie trochę ją odżywią, bo jest zagłodzona i odwodniona, ale wszystkie te działania nie opóźnią
procesu nowotworowego. Mama Ani umrze, chyba że stanie się cud. A że niejednego cudu doktor
Grabowski był świadkiem... Póki życia, póty nadziei. Czy ma wezwać karetkę? Małgorzatę Kraskę
trzeba natychmiast zabrać do szpitala.
– Tak, bardzo proszę, Tomaszu. Ja zajmę się Anią – odparła z ciężkim sercem Renata. Nie
dlatego że brała sobie obce dziecko na głowę, lecz dlatego że dla wpatrzonej w nią z nadzieją
dziewczynki nie miała dobrych wieści.
Mimo to mała jakby odetchnęła. Wreszcie jej mamą zaopiekuje się ktoś, kto potrafi to zrobić
lepiej niż ona, Ania.
Wróciły do domu, spakowały parę rzeczy, które przydadzą się Małgosi w szpitalu, i pożegnały ją,
gdy przyjechało pogotowie.
Teraz przyszła kolej na Anię.
– Ale tylko do czasu powrotu mamy ze szpitala – zastrzegła dziewczynka, pakując swój skromny
dobytek. – I nie powiadomi pani opieki społecznej?
To Renata mogła obiecać. Na razie.
Zaraz po przybyciu do mieszkania nauczycielki usiadły razem przed komputerem i... zaczęły
poszukiwania ratunku dla umierającej Małgosi, których efekt znalazł trzy miesiące później Edward
Jabłonowski.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ VIII
– Aniu, bardzo dobrze! Plecy prosto! Ręce razem, pięta w dół. Dooobrze... – Ned trzymał koniec
lonży, na której prowadził spokojną klacz, patrząc na rozpromienioną buzię swej pierwszej uczennicy
w Jabłoniowym Wzgórzu.
Znał to uczucie – dzieci uwielbiały lekcje jazdy konnej, bez protestów wykonywały wszystkie
polecenia, a po paru kwadransach w siodle bez słowa skargi schodziły na ziemię, rozcierając
obolałe uda i pośladki, tak żeby instruktor tego nie widział, bo może nie zechce uczyć ich dalej.
Ania, jego córka, nie była inna. Trzymała się w siodle tak pewnie i prosto, jakby urodziła się na
końskim grzbiecie. Może rzeczywiście geny odgrywały tu jakąś rolę, bo on za pierwszym razem tak
samo siedział w siodle.
Cmoknął, Arizona przyspieszyła do kłusa. Ania pisnęła, przestraszona w pierwszej chwili, ale
już w następnej podskakiwała w rytm kroków konia, bez problemu utrzymując równowagę.
Jeszcze parę lekcji i będzie galopować, pomyślał Ned z mimowolną dumą.
W tym momencie sprzed domu dobiegł go natarczywy dźwięk klaksonu.
W pierwszym momencie nie zwrócił na niego uwagi, zajęty lekcją, ale gdy klakson nie milkł,
zatrzymał klacz, ściągnął Anię z siodła i podał jej końcówkę lonży, mówiąc:
– Odprowadź Arizonę do stajni. Zdaje się, że mnie wzywają.
Rzeczywiście.
Na podjeździe przed domem parkowało sportowe audi w żółtym jak kanarek kolorze. Kobieta
siedząca za kierownicą naciskała klakson raz za razem. Obok niej siedziała ze skrzyżowanymi na
piersiach rękami dziewczyna w wieku kilkunastu lat. Równie wściekła jak matka.
– No wreszcie! – wybuchnęła kobieta na widok Neda. – Ktoś raczył się nami zainteresować!
Gdzie Edward? Wiedział, że przyjeżdżamy... – Z każdym krokiem zbliżającego się do samochodu
Neda ton, jakim wypowiadała kolejne słowa, zmieniał jednak barwę. Na początku był ostry jak
tłuczone szkło, potem stawał się coraz bardziej miękki, aż przeszedł w seksowny niski alt. Tak
właśnie Ned, ze swą męską, surową urodą, działał na płeć piękną. Szczególnie na pewien rodzaj płci
pięknej, do którego należała Eliza Jabłonowska, bratowa właściciela Jabłoniowego Wzgórza.
Eliza uniosła okulary przeciwsłoneczne nad czoło, otworzyła drzwiczki audi i wysiadła, ukazując
długie, szczupłe, opalone w solarium nogi, po czym podała Nedowi dłoń do ucałowania, mówiąc
aksamitnym głosem:
– Jestem wdową po bracie Edwarda. To moja córka Marlenka.
– Lena, nie Marlenka! – poprawiła ją z wściekłością dziewczyna, ale Eliza zignorowała ją,
widząc tylko Neda.
– Z kim mam przyjemność?
Ned uścisnął podaną dłoń i odrzekł krótko:
– Zarządzam dworem na czas nieobecności właściciela. Ned Starski. Maria wskaże paniom
pokój.
 – Pokoje! – krzyknęła pannica. – Nie będę z nią mieszkała w jednym pokoju! Idę do siebie, na
stryszek! – Poderwała się i wyskoczyła z samochodu. – Przynieś mi bagaże na górę – rzuciła do Neda
przez ramię, a gdy ten ani drgnął, odwróciła się na schodkach i warknęła: – Bo poskarżę się
dziadkowi, a on wyrzuci cię na zbity pysk!
Trzasnąwszy drzwiami, zniknęła wewnątrz Jabłoniowego Dworu.
Ned przeniósł chłodne spojrzenie z drzwi na matkę dziewczyny. Ta westchnęła ciężko
i wzruszyła ramionami.
– Hormony.
– Raczej brak wychowania – zauważył. – Będzie pani musiała sama obsłużyć swą córcię. Nie
jestem bagażowym.
Eliza nie zdążyła jednak odpowiedzieć, bo z góry dobiegł ich wściekły wrzask. Usłyszeli tupot na
schodach i Marlena Jabłonowska chwilę później wybiegła na zewnątrz przez te same drzwi, którymi
przed chwilą trzaskała.
– Kto zajął mój pokój?! – zawyła niemal, wodząc dookoła nienawistnym spojrzeniem. Nagle jej
twarz stężała, a oczy zwęziły się w wąskie szparki.
Od strony padoku nadchodziła, wymachując wierzbową witką, Ania Kraska. Na widok dwóch
nieznajomych zwolniła kroku, ale zaraz rozpromieniła się w uśmiechu i...
– To ty, gówniaro, wprowadziłaś się na moje poddasze! – Marlena zeskoczyła po schodach
i ruszyła ku zmartwiałej ze zdumienia Ani, ale... zatrzymały ją dłonie Neda, zaciskające się na jej
ramionach tak silnie, że dziewczyna aż sapnęła.
– Tutaj nikt nie wyraża się w ten sposób – zaczął takim tonem, że Ania skuliła ramiona. Ale nie
Marlena.
– Masz mnie natychmiast puścić, bo wezwę policję! – Szarpnęła się raz i drugi, ale Ned nie
zamierzał zwolnić uścisku. Czuł narastającą wściekłość, ale panował i nad nią, i nad słowami.
– Jeszcze raz, bo widzę, że nie zrozumiałaś: to stary dom, z tradycjami. Tutaj do starszych od
siebie mówi się „pan”, a do młodszych „koleżanka”. Albo dostosujesz się do tych reguł, albo... –
Uniósł ją za ramiona i po prostu cisnął z powrotem do samochodu, po czym obszedł audi, otworzył
drzwi od strony kierowcy i ukłonił się matce nastoletniego potwora, zapraszając ją gestem dłoni do
auta. – Żegnam panie – rzekł, czekając na kolejne słowa jednej albo drugiej.
Pannica siedziała z otwartymi ustami, nie wierząc, po prostu nie wierząc, że jakiś stajenny tak ją
potraktował, pani Eliza zaś oblizała nerwowo karminowe usta i warknęła do córki:
– Albo tutaj zostajesz i będziesz się zachowywać, jak ten pan tego wymaga, albo spędzisz całe
wakacje na obozie survivalowym. Tam wpoją ci nieco dyscypliny.
– Nie zmusisz mnie do wyjazdu – syknęła dziewczyna.
– To oddam cię do domu dziecka!!!
– To oddaj!!!
Ania z Nedem patrzyli na te dwie istoty, jakby spadły z obcej planety o nazwie Furia lub Histeria,
i z zapartym tchem czekali na wynik rodzinnej kłótni. Eliza rozpłakała się nagle, zupełnie bezradna.
Jej córka zaśmiała się triumfalnie.
– Na pani miejscu bym to zrobił – głos Neda sprawił, że obie umilkły i wpatrzyły się
w mężczyznę, nie zrozumiawszy, co ma na myśli. – Jeśli nie radzi sobie pani z wychowaniem
niepełnoletniej, ma pani prawo oddać dziecko do placówki wychowawczej. W sierocińcu raz-dwa
poradzą sobie z panną Marlenką, a jeśli nie tam, to w poprawczaku na pewno.
Eliza uniosła brwi. Z twarzy jej córki po raz pierwszy zniknął wyraz bezkarności i pewności
siebie.
– Myśli pan? – odezwała się kobieta z nadzieją.
Wzruszył ramionami.
– Ja nie tylko tak myślę, ja to wiem.
– Ty chyba mu nie uwierzyłaś!? – Marlena spróbowała raz jeszcze. – Nie przyjmą mnie do
żadnego zasranego sierocińca, bo mam matkę i dom!
– Gdy twoja matka popadnie w depresję i będzie zmuszona pójść do szpitala, zaraz cię tam
odeśle – Ned powiedział to z uśmiechem i dodał: – Na dziadka też bym nie liczył. Nie ma go tutaj
i nie wiadomo, kiedy wróci. No, raz jeszcze żegnam panie, życząc przyjemnej podróży powrotnej.
Muszę wracać do pracy.
Przytrzymał drzwiczki wymownym gestem, czekając, aż Eliza wsiądzie do samochodu
i rzeczywiście to zrobiła, ale w następnej chwili powiedziała do córki zupełnie spokojnie:
– Ty wysiadasz i tu zostajesz, zachowując się nienagannie. Jeśli pan Ned zadzwoni, informując
mnie, że są z tobą kłopoty, zrobię to, co mi poradził: wyjadę do sanatorium leczyć nerwy, a tobą
zajmie się opieka społeczna. Zrozumiałaś?
Dziewczyna, nagle mała i pokorna, zdobyła się jedynie na skinięcie głową.
– Bierz swoje bagaże i nieś tam, gdzie wskaże ci pan Ned.
Zrobiła to bez słowa protestu.
– Ma pan mój numer telefonu? – zapytała Eliza. – Na pewno ma go Maria. Proszę ją ode mnie
pozdrowić i przeprosić za najazd. Odetchnę parę dni na Teneryfie i przyjadę zobaczyć, jak sobie pan
radzi z moją córką.
– Nie ma to jak zrzucić odpowiedzialność na kogoś innego – odparł pogodnie Ned.
Eliza posłała mu ostre spojrzenie, ale przypomniawszy sobie, że zostawia tu wściekłą,
rozpieszczoną nastolatkę, spokorniała tak samo jak córka.
– Ojciec ją tak rozpuścił i zmarł, zostawiając mnie z tym wszystkim samą. Mam prawo sobie nie
radzić.
Marlena posłała matce pełne urazy spojrzenie, Ned zaś patrzył... na Anię. Anię, stojącą przez
cały ten czas jak słup soli, ze zdumieniem przysłuchującą się wymianie zdań, a przede wszystkim
uczuć: czystej nienawiści i pogardy, jakimi córka darzyła matkę, a także niechęci i rozczarowania,
jakimi matka darzyła córkę.
 – To jest Ania, wnuczka pana Jabłonowskiego – odezwał się Ned, przygarniając dziewczynkę
ramieniem. – Całkiem nieźle radzi sobie w siodle – dodał z nieukrywaną dumą, na co dziewczynka
posłała mu uszczęśliwiony uśmiech. – Mam nadzieję, że zaprzyjaźnicie się z panną Marlenką, bo ona
nie ma większego wyboru, a ty, Aniu...
– Ja jestem wnuczką dziadka Edwarda! – syknęła dziewczyna. – Niby od kiedy to...?
– Zmień ton, dziecko – poradził jej przyjaźnie Ned – bo twoja matka jeszcze nie odjechała. Ty
jesteś bratanicą pana Edwarda, Ania jest jego wnuczką. I nic na to, rozpieszczona księżniczko, nie
poradzisz. To co, zaczynamy naukę dobrych manier czy wsiadasz do samochodu?
Marlena obejrzała się na matkę, ale ta zatrzasnęła od jej strony drzwiczki i przekręciła kluczyk,
włączając silnik.
– Moje bagaże! – jęknęła dziewczyna.
Matka poczekała, aż jej córka wyciągnie dwie walizy, posłała jej chłodnego buziaka przez szybę
samochodu i po chwili żółte audi znikło za zakrętem w chmurze pyłu.
– Zdaje się, że zostaliśmy na placu boju we troje – zauważył Ned.
– Nienawidzę pana – warknęła w odpowiedzi Marlena.
– Możesz nienawidzić, byle grzecznie – wzruszył ramionami. – Pokój sobie wybierz, chyba że
Maria ci któryś wskaże. Ten na poddaszu należy do Ani i nie waż się tam wprowadzać. – Nagle
przyjacielski uśmiech znikł z jego twarzy. Pochylił się ku dziewczynie i wysyczał zupełnie innym
tonem: – Nie próbuj się też na tej dziewczynce mścić, bo ona jest pod moją opieką. A ja bywam...
nieprzyjemny, gdy ktoś sprawia przykrość tym, których lubię. Zrozumiałaś?
Marlena zdobyła się jedynie na kiwnięcie głową, zmrożona i słowami, i tonem, jakim zostały one
wypowiedziane. Nagle zapragnęła zadzwonić do matki i błagać, by wróciła i zabrała ją z powrotem,
ale zdała sobie sprawę, że... matka po prostu nie odbierze telefonu. A jeśli nawet, to i tak po nią nie
wróci.
Została sama z tym strasznym człowiekiem i małą, chudą gówniarą. Łzy napłynęły jej do oczu, ale
nie da tym dwojgu satysfakcji. Nie rozpłacze się. Przynajmniej nie teraz. Nagle poczuła dotyk małej
dłoni.
– Nie martw się, moja mama też jest daleko.
Spojrzała z góry na Anię. Ta uśmiechała się do niej ze zrozumieniem i współczuciem. Marlena
uniosła dumnie głowę. Nie potrzebowała współczucia jakiejś gówniary! Wzięła walizy za rączki
i pociągnęła je w stronę schodów, nie obdarzając ani mężczyzny, ani dziewczynki choćby jednym
spojrzeniem.
– Nie pomożesz jej, wujku? – zapytała szeptem Ania, patrząc, jak Marlena szarpie się z walizami,
próbując wciągnąć je po schodach.
– Ani mi się śni – odparł Ned półgłosem. – Nie zasłużyła na moją pomoc. Ty za to owszem.
Idziemy rozsiodłać Arizonę?
– Idziemy!
 Ania pobiegła za mężczyzną, w jednej chwili zapominając o nowej koleżance. Czy raczej
krewnej. Ta zaś dotarła z walizami do holu, zostawiła je tam i pobiegła do kuchni, szukając Marii,
a gdy jej nie znalazła, ruszyła schodami na piętro, gdzie mieściły się pokoje gościnne, weszła do
pierwszego z brzegu, rzuciła się na łóżko i kryjąc twarz w poduszce, rozpłakała się wreszcie z żalu
nad sobą i z wściekłości na matkę. I jeszcze z nienawiści do tego faceta, co się tu rządzi, i gówniary,
która ukradła jej dziadka.
Już ona im pokaże! Już oni ją popamiętają!

Podczas gdy we dworze rozegrała się pierwsza bitwa, Edward Jabłonowski kilkaset kilometrów
dalej rozpoczynał własną wojnę. Wojnę o życie swojego dziecka. Mając zgodę Małgosi, na początek
odbył długą rozmowę z jej lekarzem, który stwierdził, że skoro pół roku temu nikt nie chciał się
podjąć wykonania zabiegu usunięcia guza, to tym bardziej teraz nikt się tego nie podejmie, gdy
pacjentka jest w stanie terminalnym. Straszne słowa: stan terminalny. Delikatne określenie jeszcze
straszniejszego: umierania.
Edward nie zapytał, ile czasu zostało Małgosi. Bez względu na wszystko zamierzał działać. Aż
do końca.
Pożegnał się z lekarzem i wyszedł z hospicjum, mimowolnie oddychając z ulgą, że może stąd
wyjść, ma czterdzieści parę lat i jest zdrowym, sprawnym mężczyzną. Ma przed sobą, odpukać, nieco
więcej czasu niż zamknięci w tym budynku nieszczęśnicy. Oni pozostaną tu do śmierci...
Otrząsnął się i wszedł do najbliższej kafejki, aby podłączyć do prądu zabrany z pokoju córki
laptop. Ekran zajaśniał, komputer połączył się z Internetem – Edward mógł podjąć walkę.
Otworzył maila, który tak bardzo go zainteresował, spojrzał na zegarek – w Stanach było po
dwudziestej, można próbować – i wybrał na komórce numer podany w mailu. Nie musiał długo
czekać na połączenie. Po trzech sygnałach usłyszał przyjemny męski głos:
– Anderman[1], yes?
– Doctor Charles Anderman? – upewnił się Edward, a uzyskawszy od tamtego potwierdzenie,
zaczął: – Nazywam się Edward Jabłonowski, jestem ojcem Małgorzaty Kraski z Polski,
korespondował pan, doktorze, w jej sprawie z moją wnuczką Anną...
– Oh, yes, Ann Kraska and Margarete Kraska, I remember, of course! Continue, please...
Edward więc kontynuował, że Małgosia nadal żyje, choć jej stan jest... – tu się zaciął, słowo
„terminalny” po prostu nie chciało mu przejść przez usta – ale zamierzają walczyć do końca, stąd ten
telefon i prośba o pomoc, bo pan, panie doktorze, opracował rewolucyjną metodę usuwania guzów
nieoperacyjnych i...
– Rzeczywiście, choć metoda jest w stadium eksperymentalnym, zdaje pan sobie, Mister
Jablonowski, sprawę, co to oznacza?
– Że nie ma żadnej gwarancji.
– Dokładnie.
 – I jeśli operacja się nie powiedzie, nie będziemy rościć żadnych pretensji ani żądań.
– Exactly.
– Mimo to jestem zdecydowany, to znaczy moja córka jest zdecydowana poddać się zabiegowi.
– Nie znając kosztów? – Anderman zawiesił głos.
Rzeczywiście, o kosztach nie było w mailu mowy, a może była, ale we wcześniejszym?
– Koszty nie grają roli – odrzekł cicho.
Miał nieco oszczędności, w razie czego mógł zrobić pięćdziesięciotysięczny debet na koncie. Da
radę...
– To trzysta tysięcy dolarów – usłyszał i zabrakło mu tchu – plus koszty opieki pooperacyjnej,
a to kolejne dziesięć tysięcy za każdy dzień pobytu w szpitalu. Ponadto transport chorej tutaj, do
Minnesoty, albo do kliniki w Hamburgu, bo przecież żadnym rejsowym samolotem nie przewiezie
pan pacjentki w stadium terminalnym. Zwykle całość terapii zamyka się w kwocie pięciuset tysięcy,
nie więcej, czasem mniej. To duża kwota i od razu pana o niej uprzedzam, halo, słyszy mnie pan,
Mister Jablonowski?
– Tak, słyszę – odparł Edward słabym głosem. Skąd on weźmie półtora miliona złotych?
– Rozumie pan również, że kwotę za operację muszę pobrać z góry, gdy pacjentka trafi do kliniki.
Resztę możemy rozłożyć na raty, ale...
Milion. Na już, na teraz, potrzebuje więc „jedynie” miliona złotych.
– Jestem zdecydowany. Zdobędę te pieniądze – usłyszał ze zdziwieniem własny głos.
– W takim razie potrzebna mi jest aktualna tomografia mózgu pacjentki. Nie z wczoraj, nie sprzed
tygodnia, a wykonana dzisiaj. Gdy będę miał zdjęcia i dokładnie się im przyjrzę, zadzwonię do pana,
Mister Jablonowski, i odpowiem, czy podejmę się zabiegu, czy nie.
– Myślałem, że już się pan zdeklarował...
– Jestem tylko neurochirurgiem, przyznaję, że dobrym, ale nie cudotwórcą – odrzekł doktor
Anderman łagodnie. – Czekam na zdjęcia. Numer do pana mi się wyświetlił. Do usłyszenia.
Edward pożegnał się i dobrze, że siedział, bo inaczej musiałby natychmiast usiąść. Takiej
słabości, połączonej z bezsilnością, nie czuł chyba nigdy w życiu...
– Weź się w garść, człowieku – mruknął do siebie, pocierając twarz dłońmi. – Załatw Małgosi
tomografię, i to zaraz, potem zajmij się zdobyciem miliona złotych. To będzie znacznie trudniejsze.
I tu się mylił.
Znacznie trudniejsze okazało się wykonanie tomografii w jakimkolwiek warszawskim szpitalu.
Po pierwsze, Małgorzata nie jest ich pacjentką; po drugie, tomograf jest zajęty; po trzecie, są zapisy;
po czwarte, jest godzina któraś tam...
Edward musiał uruchomić swoje kontakty, by – oczywiście odpłatnie – udało się załatwić wolny
tomograf. Dzięki tym kontaktom po Małgosię przyjechała karetka, która zabrała otumanioną już
kolejną dawką morfiny kobietę na badanie i odwiozła ją z powrotem do hospicjum.
Cała ta operacja kosztowała Edwarda pięć tysięcy, ale się opłaciła, bo zdjęcia miał na płycie CD
już po godzinie. Wysłał plik do Stanów i... pozostało mu czekać na telefon od doktora Andermana.
Niespokojne było to oczekiwanie. Edward spodziewał się, że przejrzenie wyników przez
sławnego chirurga i podjęcie decyzji: operować czy nie, może potrwać długo, może nawet kilka dni,
ale... co innego pozostało, niż czekać? Zaciskał palce na telefonie, przed nim stygła kolejna kawa,
serce łomotało mu coraz silniej, a minuty płynęły, zmieniały się w kwadranse, a te w godziny. Nagle
komórka zawibrowała. Wyświetlił się oczekiwany numer. Edwardowi serce podeszło do gardła, gdy
odbierał połączenie.
Odpowiedź doktora była krótka:
– Podejmuję się.
Edward po raz drugi tego dnia poczuł słabość zbijającą go z nóg, ale tym razem to drugie
uczucie – bezradność – zastąpiła mała, cicha nadzieja. Podziękował rozmówcy i poprosił o czas na
zebranie pieniędzy.
– Ja mogę dać panu tyle czasu, ile pan potrzebuje – odparł Anderman poważnym głosem – ale
pana córka ma go coraz mniej.
Rzeczywiście, Jabłonowski w całym tym zamieszaniu, gdy wykonywał dziesiątki telefonów,
wykłócał się o głupią karetkę, wyrywał pieniądze z najbliższego bankomatu, który wydawał je po
tysiącu, i to część w dziesięciozłotówkach, zapomniał o najważniejszym – o Małgosi.
Wrócił więc do hospicjum i mimo późnej pory zapukał do pokoju córki. Mimo braku odpowiedzi
wszedł do środka. Myślał, że Małgorzata będzie spała, ale nie – patrzyła przed siebie szeroko
otwartymi oczami.
Gdy usiadł obok, odszukała jego dłoń.
– Mam dobre wieści – odezwał się cicho. – Doktor Anderman zakwalifikował cię do zabiegu.
Uda nam się, Małgosiu. Będziesz żyła.
Zamknął jej cienkie palce w delikatnym uścisku.
– Dlaczego to robisz? Przecież ci wybaczyłam? – zapytała tak samo cicho.
Ale ja bym sobie nie wybaczył... – odparł w myślach, bo głos odmówił mu posłuszeństwa.
Dopiero po dłuższej chwili Edward mógł odpowiedzieć:
– Jesteś moją córką i mamą małego dziecka. Jeśli nie dla mnie, to musisz żyć dla niej. Dla Ani.
– Dla Ani – powtórzyła Małgosia, wiedząc, że zdobędzie się na ten ostatni wielki wysiłek.
Spróbuje podjąć walkę, wykorzystać ostatnią szansę. Dla Ani...
– Muszę podzwonić jeszcze w parę miejsc – rzekł, wstając. – Załatwić parę spraw. Ty
odpoczywaj i nabieraj sił.
Skinęła lekko głową.
– Tato... – te słowa zatrzymały go w progu, a Edward poczuł ciepło wokół serca, bo po raz
pierwszy tak go nazwała. – Ile to będzie kosztowało?
– O pieniądze się nie martw – odparł, starając się, by jego głos brzmiał pewnie. – Właśnie idę
zrobić skok na bank.
 Zamknął za sobą drzwi i wyszedł na pustoszejącą powoli ulicę. Wrócił do tej samej kafejki
i ponownie sięgnął po telefon, ale nim wybrał numer, oparł czoło na dłoniach ściskających
słuchawkę. Ta rozmowa będzie trudniejsza niż z doktorem Andermanem. Bo tym razem Edward
musiał przehandlować coś, czy raczej kogoś, kogo kocha...
Pół godziny później rozłączył się, odłożył telefon na blat stolika i opadł na oparcie krzesła,
śmiertelnie zmęczony. Potarł oczy dłonią, wmawiając sobie, że łzawią właśnie ze zmęczenia.
Kelnerka, przynosząc zamówioną kawę, uśmiechnęła się do niego trochę zalotnie, trochę
współczująco.
– Ciężki dzień? – zapytała, nie oczekując odpowiedzi.
Podziękował jej spojrzeniem, zostawił na stole napiwek i wyszedł, nie wypiwszy nawet łyka
aromatycznego napoju. Musiał zostać sam, choć na ulicach wielkiego miasta to trudne, ale po prostu
przez jakiś czas chciał iść przed siebie, nie myśląc i nic nie czując.
Mimo to wędrując warszawskimi ulicami, wciąż miał w pamięci ostatnie słowa szejka:
– Jest pan człowiekiem honoru, Mister Jablonowski, a to sprawa życia i śmierci. Pieniądze
prześlę na konto natychmiast, a po konie przyjadę pojutrze.
Edward poczuł znajomy ucisk w gardle. Jego konie, wspaniałe, ukochane klacze i ogiery, jego
radość i duma, właśnie zmieniły właściciela. Gdy wróci do domu, zastanie stajnię niemal pustą.
Będzie musiał zaczynać od początku, od paru dobrze zapowiadających się odsadków, które sobie
zatrzymał. Najgorsza w tym wszystkim była chyba świadomość, że sprzedając to, co ukochał do tej
pory najbardziej w życiu, nie miał pewności, że ocali tę, którą dopiero co pokochał...
Edward usiadł na najbliższej ławce, na szczęście ukrytej w mroku, i pozwolił płynąć łzom.

Do Koniecdrogi zadzwonił po północy, mając nadzieję, że Ned jeszcze nie śpi i odbierze telefon.
Nie spał. Czekał na wiadomości.
– Jak się ma pana córka? – zapytał po wymianie wstępnych uprzejmości.
– Dobrze, zważywszy na jej stan. – Edward umilkł na chwilę, zbierając się w sobie. Potrzebował
pomocy także Neda i miał pewność, że ją otrzyma, mimo to nie było mu łatwo o nią prosić. –
Posłuchaj, Ned, Małgosia będzie miała za dwa dni operację, która może uratować jej życie, choć
może ją też zabić. Sama narkoza jest dla niej zagrożeniem, ale... nie ma przecież wyboru. – Słyszał,
jak tamten wciąga powietrze, i mówił dalej. – Będzie ją operował chyba najsłynniejszy chirurg na
świecie, doktor Charles Anderman z Minnesoty, zabieg odbędzie się jednak w Hamburgu. Już sam
transport Małgorzaty jest ryzykowny... – westchnął, lecz po chwili mówił dalej: – Chcę, żeby jutro
Maria przywiozła do Warszawy Anię. Musi pożegnać się z mamą.
– Ja mogę ją przywieźć.
– Nie, dla ciebie mam inne zadanie. – To także z trudem przeszło Edwardowi przez gardło. – Gdy
ja będę z Małgosią w Hamburgu, do Jabłoniowego Wzgórza przyjedzie mój przyjaciel z Arabii
Saudyjskiej po parę koni. Nie karm żadnych od rana, bo nie wiem, które zechce zabrać.
 – Sprzedał pan konie w ciemno? Dobrze rozumiem? – zapytał powoli Ned.
– Dobrze rozumiesz. Oddaj mu te, które sobie wybierze.
– Nawet De Granda? – Ned musiał się upewnić, czy rzeczywiście dobrze słyszy. Czy ma oddać
jakiemuś szejkowi dumę Edwarda Jabłonowskiego, championa czystej krwi, wartego krocie?
– To oczywiste, że De Granda wybierze jako pierwszego. Właściwie chodziło mu tylko o tego
ogiera. Resztę weźmie tylko ze względu na potrzebne mi pieniądze.
– Na operację Małgorzaty?
– Tak.
Zapadła cisza. Ned, który kochał konie nie mniej niż Jabłonowski, rozumiał, jak trudno jego
pracodawcy było podjąć taką decyzję. Rozumiał też, że Edward nie chce być przy wywozie koni, bo
pewnie nie potrafiłby powstrzymać niemęskich łez. Ale życie ludzkie znaczy więcej niż miłość do
najukochańszego nawet zwierzęcia. Szczególnie jeśli jest to życie młodej kobiety, którą miałaby
opłakiwać dziesięcioletnia dziewczynka. Jego, Neda, córka.
– Proszę się o nic nie martwić. Przygotuję konie do transportu, a jutro Maria przywiezie Anię do
Warszawy – odezwał się w końcu.
– Dzięki. – I po chwili powtórzył raz jeszcze: – Dzięki, że mogę na ciebie liczyć. – Już się miał
rozłączać, gdy rzekł: – Zapomniałem cię uprzedzić, że przyjeżdża moja bratowa z córką. Chyba też
jutro... Przepraszam, ale straciłem poczucie czasu.
– Już tu jest – odparł Ned.
– Eliza z Marleną?
– Marlena. Eliza poleciała na Kanary.
Edward tylko westchnął.
– Przykro mi, że zrzucam na ciebie dodatkowe obowiązki, Marlena jest trudnym...
– Żaden kłopot – przerwał mu Ned niemal radosnym tonem. – Tym też może się pan nie
przejmować, szefie. Widziałem ją tylko przez parę chwil, po przyjeździe. Od tamtej pory siedzi
w swoim pokoju. Naprawdę grzeczne i ciche dziecko. Nie to co ta mała iskierka Ania, której
wszędzie pełno.
Edward uniósł brwi i spojrzał na telefon, nie dowierzając własnym uszom. Czy Ned nie pomylił
dziewcząt? Marleny, tego bezczelnego i rozpuszczonego bachora, nawet przy ogromie dobrych chęci,
jakie wykazywał Ned, nikt nie mógłby nazwać dobrym i grzecznym dzieckiem. Może przyjechali
letnicy?
– Mówisz o Marlenie Jabłonowskiej, mojej bratanicy? – musiał się upewnić.
Ned się zaśmiał.
– Taaak. Już na początku pokazała się ze swej wrednej strony, ale ja potrafię być wredniejszy.
Od czasu naszej pierwszej i jedynej poważnej rozmowy mamy w domu ciszę i spokój.
– Mam nadzieję, że nie zaświerzbiła cię ręka?
– Z lekka nią potrząsnąłem. Przy jej matce zresztą. Wydawała się zadowolona. To znaczy Eliza.
Marlenka nieco mniej...
– Elizą też przydałoby się z lekka potrząsnąć – mruknął Edward. Tego człowieka, Neda
Starskiego, szanował od pierwszej chwili. Teraz zaczynał go również lubić.
– Litości, szefie, sam potrząsaj swoimi bliskimi. Do upojenia. Ja mam wystarczająco dużo na
głowie. – W głosie młodego mężczyzny mimo wszystko brzmiało rozbawienie.
– Masz rację, przepraszam. Teraz ja się zajmę swoją córką, a ty się zajmij swoją, okej?
Ned nagle spoważniał. Edward wyczuł chłód bijący z drugiej strony telefonu.
– Małgosia? Powiedziała ci – raczej stwierdził, niż zapytał.
– Domyśliłem się. Ona tylko potwierdziła.
Ned umilkł. Teraz to on z trudem dobierał słowa.
– Był ze mnie kawał nieodpowiedzialnego bydlaka – powiedział powoli. – Uwiodłem twoją
córkę, gdy miała siedemnaście lat, i porzuciłem tydzień później, gdy wtrąciła się jej matka. Masz
prawo dać mi w pysk przy najbliższej okazji.
– Możemy sobie jedynie podać ręce, bo ja zachowałem się dokładnie tak jak ty. Najwyraźniej
kobietom naszego życia taki los był pisany...
– Dobrze więc, że mamy córki, a nie synów. Nie chciałbym się wstydzić za swojego tak, jak
wstydzę się za siebie.
– Trafne spostrzeżenie – skwitował Jabłonowski. – Będę kończył, bo padam z nóg, ale na koniec
jeszcze dwa zdania: wiem, że Małgosia tobie pozostawiła wybór, czy powiesz o tym Ani, czy nie. I...
witaj w rodzinie.

[1] Doktor Anderman i jego metoda leczenia to fikcja literacka.

===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ IX
Ned półleżał na hamaku rozwieszonym między dwiema brzozami. Ręce splótł pod głową i patrzył
w zamyśleniu na granatowe niebo usiane miriadami gwiazd.
Jeszcze parę dni temu nie miał nikogo ani niczego. Był wolny jak ptak, ale czy szczęśliwy?
Dziś miał córkę, miał Małgosię, która dostała szansę na przeżycie – nie zapytał, jaka była cena tej
szansy, ale domyślał się, że wysoka – i kogoś, kogo mógł nazwać przyszywanym teściem. Razem
z nim otrzymał w pakiecie Marlenkę i Elizę. Obie nieznośne, głupie, rozpieszczone i bezczelne, ale...
Ned lubił wyzwania.
Jedna z nich właśnie podchodziła do hamaka.
Słysząc kroki na ścieżce i widząc dziewczęcą sylwetkę majaczącą w mroku, Ned westchnął cicho
i się wyprostował.
Marlena stanęła dwa kroki przed nim. W świetle księżyca widział jej twarz, która byłaby całkiem
ładna, gdyby nie wyraz zaciętego buntu i nienawiści.
– Nic nie jadłam od rana – odezwała się, przeszywając mężczyznę wzrokiem.
– Był obiad, była kolacja. – Wzruszył ramionami. – Nikt nie będzie za tobą biegał z talerzem zupy
i błagał cię, byś zjadła: za mamusię, za tatusia...
– Mój tatuś nie żyje – przerwała mu.
– Wcale mu się nie dziwię. We dwie, ty i twoja matka, nawet człowieka z żelaza byście
wykończyły.
Marlena aż zacisnęła pięści, słysząc takie słowa z ust tego... tego... parobka!
– Chcę rozmawiać z dziadkiem! Teraz! Nie pozwoli mnie tak traktować przez byle...
– No, no! – przerwał jej Ned, unosząc ostrzegawczo palec. – Lepiej ugryź się w język, nim mnie
obrazisz, bo może się to kiepsko dla ciebie skończyć.
– A co? Wyśle mnie pan pocztą lotniczą na Teneryfę? – zaśmiała się nieprzyjemnie.
Pokręcił głową, pochylając się ku niej.
– Przełożę cię przez kolano i spiorę jak gówniarę, którą jesteś – wycedził.
Cofnęła się aż o krok, wierząc, że ten straszny człowiek może to zrobić.
– Kim pan jest?! – krzyknęła. – Dlaczego pozwalają się panu nade mną znęcać?!
– Wychowywać cię, nie nad tobą znęcać – sprostował zimno. – Ktoś widać musi i padło,
niestety, na mnie.
Milczała chwilę, bliska łez.
– Jestem głodna – wyjęczała w końcu.
– To zrób sobie coś do jedzenia. – Ned wzruszył ramionami. – Nie zamierzam cię morzyć
głodem, choć kto wie?...
Śmiał się w duchu, patrząc, jak pannica umyka czym prędzej w stronę dworu. Był już pewien, że
z Marlenką Jabłonowską sobie poradzi. Robiła się coraz zabawniejsza!
Hm... Ned czasem sam siebie zaskakiwał swoim dziwnym poczuciem humoru.
 Nazajutrz to on obudził Anię, nie czekając, aż dziewczynka sama wstanie i przybiegnie do stajni,
jak zwykle w swej piżamce w biedronki, starej i spranej, tak że owe biedronki były już ledwo
widoczne. Swoją drogą, musi poprosić swego pracodawcę, a dziadka dziewczynki, o parę złotych na
nowe rzeczy dla dziecka, które dotychczas ubierano chyba w lumpeksach. Ania jak zawsze była
zaczerwieniona jeszcze od snu, ale już uśmiechnięta i ciekawa.
Dzisiejszy dzień będzie dla małej jednocześnie trudny, bardzo trudny, ale i przyniesie nadzieję.
To właśnie na powitanie Ned przekazał trącej oczy dziewczynce.
– Za chwilę ruszasz do Warszawy, do mamy – zaczął.
Ania zesztywniała.
– Coś się mamusi stało? Pogorszyło się?
– Jutro będzie miała operację. Dziadek skontaktował się z neurochirurgiem, Charlesem jakimś
tam, zapomniałem nazwiska...
– Doktorem Andermanem! – wykrzyknęła Ania z mieszaniną radości i niedowierzania. – To
najlepszy lekarz dla mamy na świecie!
– A skąd ty to wiesz? – Ned uniósł brwi ze zdumienia.
– Korespondowałyśmy z nim! Wysłałam mu wyniki badań mamusi i jej zdjęcia tomograficzne!
Mówił, że jest szansa na udany zabieg, że może się go podjąć, ale... – Tu Ania umilkła i zwiesiła
głowę.
– Ale?... – łagodnie zapytał Ned.
– To bardzo droga operacja. Bardzo, bardzo droga. Zaczęłam zbierać pieniążki, mam już
odłożone pięćset złotych, ale do trzystu tysięcy dolarów brakuje mi tyle, że nawet nie umiem
policzyć.
Ned wciągnął powietrze. Trzysta tysięcy! Dolarów! Nic dziwnego, że stajnia opustoszeje...
Z drugiej strony – jego, Neda, podziw dla Jabłonowskiego wzrósł. Edward nie wahał się, nie
rozważał za i przeciw. Nie dał sobie ani dnia, ani godziny do namysłu. Po prostu sprzedał to, co miał
najcenniejszego, by zapłacić za operację córki, bez względu na jej wynik.
Czy Ned potrafiłby zrobić to samo? Dla Małgorzaty, której właściwie nie zna? Jego spojrzenie
spoczęło na Ani, która siedziała na łóżku z zafrasowaną miną.
– Nie martw się o pieniądze. Dziadek je zdobył.
Poklepał małą po ręce i Ania natychmiast się rozpromieniła.
– Więc to już pewne? Mamusia będzie miała operację? Wyzdrowieje?
Musiał przygasić nieco radość i nadzieję dziewczynki, by nie czuła potem jeszcze większej
rozpaczy i rozczarowania.
– Wiesz, że mama jest w bardzo złym stanie, a musi dojechać do Hamburga, do kliniki, potem
wytrzymać narkozę, a nie mam pojęcia, jak długo taka operacja może potrwać, poza tym nie wiem,
czy są szanse na stuprocentowe wyleczenie...
 – Tak, doktor pisał mi o tym. Dwa miesiące temu były już niewielkie. – Dziewczynka
posmutniała. – Ale uda się. Musi się udać, bo to moja mama! Jadę do niej? Teraz?
Wyskoczyła z łóżka, gotowa, tak jak stoi, biec do Warszawy.
– Zjesz śniadanie i odwiozę was, ciebie i Marię, do Tczewa, a tam wsiądziecie w pociąg prosto
do Warszawy.
– Ciocia Marysia pojedzie ze mną?! – Ania ucieszyła się jeszcze bardziej.
– Przecież nie puszczę cię samej w taką podróż.
– Ale ja już raz jechałam sama. Trzema pociągami!
– O ten jeden raz za dużo – uciął Ned. – Masz dziesięć lat i wiem, jak bardzo jesteś samodzielna,
ale twój dziadek odpowiada teraz za ciebie i życzy sobie, byś przyjechała pod opieką Marii.
– To ja też sobie tego życzę – stwierdziła stanowczo. – Włożę najlepszą sukienkę.
Podeszła do szafy i z jednego jedynego wieszaka zdjęła jedną jedyną sukienkę. Reszta jej ubrań
zajmowała nie więcej niż połowę półki. To znów dało Nedowi do myślenia. Musi jeszcze dziś
zadzwonić do Jabłonowskiego – co z tego, że tamten ma swoje problemy – by porządnie ubrał swoją
jedyną wnuczkę. Nie sam – Maria pójdzie z dziewczynką na zakupy – ale musi na to wyłożyć
pieniądze. Albo zrobi to on, Ned, ojciec Ani. Choć Bogiem a prawdą, zbyt wiele gotówki nie miał...
Ale na bilety do Warszawy dla Marii i Ani wystarczy.
Gdy Ania zniknęła w łazience, drzwi do pokoju otworzyły się i weszła jak zwykle nadąsana
panna Jabłonowska. Nim wyrzekła pierwsze słowa, Ned powiedział ostro:
– Przed wejściem do czyjegoś pokoju puka się i czeka pod drzwiami na zaproszenie.
– To był mój pokój! – wrzasnęła Marlena.
– Innym tonem proszę – wycedził.
– To był mój pokój – powtórzyła ciszej i nieco pokorniej.
– Był. Dobre spostrzeżenie. Teraz nie jest twój i dobry zwyczaj nakazuje zapukać przed
wejściem. Zrozumiałaś?
Marlena kiwnęła głową i opuściła wzrok, by „parobek” nie widział wyrazu wściekłości i jej
zaciśniętych w wąską kreskę ust.
– Skoro już to sobie wyjaśniliśmy, czego tu szukałaś?
– Ciebie! To jest pana, panie zarządco. Maria mówiła, że jedzie do Warszawy, i ja też chcę
jechać.
– Maria odwozi Anię i...
– Pewnie jadą na zakupy! Ja też chcę! Dlaczego ona może, a ja nie?!
Ned przymknął oczy, policzył w myślach do trzech, a potem chwycił dziewczynę za ramiona, jak
dzień wcześniej, i – mimo że patrzyła mu hardo w oczy – powiedział wolno i spokojnie:
– Mama Ani umiera na raka. Ania jedzie się z nią pożegnać.
Marlena zesztywniała. Wściekłość w jej oczach zastąpił szok. Zamrugała. Powtórzyła w myślach
słowa Neda i nagle jakby uszło z niej powietrze.
 – Naprawdę? – zapytała cicho. – Nie wciska mi pan kitu?
– Sorry, ale takiego kitu nie śmiałbym nikomu wciskać – odparł sucho. – To nie jest temat do
żartów.
Kiwnęła głową.
– Nie wygląda, jakby jej mama umierała – zauważyła cicho. – Ta cała Ania. Wydaje się taka
zadowolona i szczęśliwa. Ja, gdyby moja mama... – Umilkła, przypominając sobie wczorajszą
awanturę i nienawiść, jaką czuła do matki. W myślach, a czasem i słowach, nieraz życzyła jej
śmierci, ale gdyby rzeczywiście coś się matce stało...
– Ania miała czas, by się z tym zmierzyć – odezwał się Ned równie cicho. – To dzielna
dziewczynka. Teraz może i wygląda na szczęśliwą, bo jest ktoś, kto się nią opiekuje. Do tej pory to
ona zajmowała się chorą matką, zarabiając na suchy chleb i talerz zupy.
Marlena aż straciła oddech. No tu już chyba ten facet koloryzuje! W dzisiejszych czasach
dzieciom nie wolno pracować! Nie muszą! Jeśli dorosły nie potrafi zająć się dzieckiem, zabiera je
opieka społeczna i...
– Śmiertelnie się bała, że trafi do sierocińca – odpowiedział Ned na niezadane pytanie. – Tam
gdzie skończysz ty, jeśli nie popracujesz nad swoim charakterkiem – jego głos nagle zmienił
brzmienie. Gdy mówił o Ani, czynił to ze współczuciem i czułością, gdy patrzył na Marlenę, jego
słowa brzmiały jak uderzenia.
Dziewczyna uniosła głowę. Ciepłe uczucia, które przez moment żywiła dla małej, znikły.
– Popracuję, spoko i luzik – prychnęła. – Choć nie wiem, czy nie lepiej by mi było w bidulu niż
w tym obozie koncentracyjnym.
– Zawsze możesz sprawdzić. – Swoim zwyczajem wzruszył ramionami.
Marlena wyszła, w ostatniej chwili hamując się, by nie trzasnąć drzwiami. Ned uniósł kącik ust
w uśmiechu. Szybko się panna Jabłonowska uczy, ale jeszcze trochę czasu upłynie, nim stanie się
fajną, uroczą dziewczyną, którą chciałby widywać na co dzień.
– Jestem gotowa! – słowa Ani wyrwały go z zamyślenia.
Włoski Ania związała w dwa krzywe kucyki. Ned odwrócił ją tyłem do siebie, wziął szczotkę,
zdjął frotki i rozczesał kasztanowe kosmyki, wiążąc je ponownie, nieco równiej.
Pół godziny później ruszyli we troje spod dworu samochodem, zostawiając na podjeździe
naburmuszoną Marlenę. Miała przed sobą kolejny długi, samotny dzień. Co ona będzie robiła na tym
zadupiu, gdzie oprócz opalania się nad zarośniętym stawem nie ma nic do roboty? Przecież nie zajrzy
do cuchnącej końskim nawozem stajni. A może jednak... Konie... nigdy się nawet do żadnego nie
zbliżyła, ale skoro tamta, Ania, ulubienica wszystkich, może, to ona, Lena, tym bardziej!
Wbrew sobie, niechętnie stawiając kroki, skierowała się do budynku z czerwonej cegły. Przed
wejściem chciała zatkać nos, ale... wcale tak strasznie tu nie śmierdziało. Ned jak co dzień o świcie
wywiózł nawóz, więc teraz stajnia pachniała świeżą słomą i sianem.
Marlena zbliżyła się do pierwszego boksu. Koń podszedł natychmiast do drzwiczek i wyciągnął
do dziewczyny głowę, dmuchając jej we włosy.
– No co? – mruknęła, głaszcząc go mimo woli po miękkich, aksamitnych chrapach, policzkach
i szyi. Zajrzała w wielkie, sarnie oczy śnieżnobiałego araba i w tej chwili poczuła to, co powinna
poczuć – jako bratanica Edwarda – już dawno temu: że konie są całkiem miłe, że w stajni jest
całkiem fajnie i że może powinna się zgodzić, to znaczy poprosić tego głupiego Neda o lekcje jazdy
konnej. Skoro Ania-srania może, to ona, Lena Jabłonowska, też!
Powiedziała to wszystko Nedowi, gdy wrócił z Tczewa i zastał ją w stajni.
No, z pominięciem „Ani-srani” i słowa „głupi”, bo to na pewno by mu się nie podobało...

Edward chodził niczym lew zamknięty w ciasnej klatce, tam i z powrotem, przed zaprzyjaźnioną
już kafejką, gdzie kawę – której najczęściej nie wypijał, ale za którą płacił – stawiano przed nim bez
zamawiania.
Próbował załatwić transport Małgorzaty do szpitala w Hamburgu i, na Boga, co za cholerny kraj,
prędzej udałoby się to z chorym koniem czy psem niż z człowiekiem!
Znów słyszał, jak w przypadku tomografu: „To nie nasza pacjentka”, „Nie dysponujemy wolnym
środkiem transportu”, „Poza granice kraju? Nie, tam nie latamy”. Tutaj już nie pomagały pieniądze.
Śmigłowiec mógł kupić, owszem, za to, co przesłał jeszcze wczoraj szejk, ale na operację by już nie
wystarczyło! Chciało mu się na przemian kląć, ciskać telefonem o chodnik albo płakać. Nic by to
jednak nie pomogło. Służba zdrowia nie była zainteresowana ratowaniem czyjegoś życia. Próbował
więc wynająć „podniebną taksówkę” – helikopter, z którego korzystali bogacze, latając z przyjęcia
na przyjęcie, z biznes lunchu na biznes lunch. O, z tym nie było najmniejszego problemu, „o ile
dysponuje pan odpowiednią kwotą”, do momentu gdy właściciel śmigłowca dowiadywał się, że
pasażerką będzie ciężko chora kobieta. „Nie, przykro mi, nie mogę ryzykować”. Edward znów
rozbijał się o ścianę ludzkiej znieczulicy czy strachu.
Pomoc przyszła z najmniej oczekiwanej strony: do Jabłonowskiego zadzwonił ordynator
neurochirurgii z Hamburga, by zapytać, kiedy mogą się spodziewać pacjentki, a gdy usłyszał
o kłopotach z transportem, zaproponował śmigłowiec hamburskiej kliniki, przystosowany do
przewozu ciężko chorych.
Edward prawie klęknął, nie wierząc w swoje szczęście.
– Będzie pan musiał pokryć tylko koszty transportu, Herr Jablonowski – usłyszał.
Okazały się one niższe, niż się spodziewał. No i musiał zorganizować lądowisko, ale tutaj
pomogło mu lotnicze pogotowie ratunkowe, zgadzając się użyczyć na kwadrans własnej płyty. Za
darmo. Jeszcze tylko załatwi karetkę – oczywiście odpłatnie – na Bemowo, gdzie była baza LPR i...
Małgosia mogła lecieć. Jej szanse rosły!
Edward wpadł uszczęśliwiony do hospicjum i już miał biec do pokoju córki, gdy zatrzymała go
jedna z sióstr.
– Z Małgorzatą jest jej córeczka. Pozwólmy im pobyć we dwie.
 Skinął głową i poszedł przywitać się z Marią, która siedziała w świetlicy, rozglądając się
trwożliwie. Nic dziwnego: nikt z własnej woli nie chciałby się znaleźć w takim miejscu. Chociaż
wystrój hospicjum był pogodny, ściany pomalowane w ładne, pastelowe kolory i ozdobione pracami
chorych, nikogo to nie mogło zwieść: tu się umierało, a nie zdrowiało. Od tego miejsca należało się
trzymać z daleka...
Czasem przechodził korytarzem ktoś z rodziny chorego, czasami zajrzał do świetlicy pacjent,
nieodmiennie sprawiający wrażenie cienia człowieka, ale przez większość tych dwóch kwadransów
Edward i Maria siedzieli sami, patrząc przed siebie.

Ania leżała na łóżku obok mamy, wtulona w nią tak mocno jak zmarznięte pisklę w kwokę.
Małgorzata obejmowała córeczkę jedną ręką, drugą gładziła ją po włosach. Właściwie nie wyrzekły
do siebie ani słowa, od kiedy Ania weszła do pokoju.
Małgosia, wyczuwając córkę szóstym zmysłem, jeszcze zanim ta przekroczyła próg, wyciągnęła
do niej ręce, Ania przypadła do matki i tak trwały, czasem ocierając sobie nawzajem łzy.
– Wróć do mnie, mamusiu – szeptała dziewczynka co parę minut, podnosząc na matkę pełne
strachu, ale i nadziei oczy. Małgosia nie była w stanie jej odpowiedzieć. Chciała zapewnić, że
wróci, że wszystko będzie dobrze, ale przez zaciśnięte spazmatycznie gardło nie przechodził żaden
dźwięk. Nawet szloch rozrywający jej piersi był zdławiony.
Córeczko, córeńko najmilsza, skowroneczku mój mały, tak chciałabym wierzyć, że wszystko
będzie dobrze, operacja się uda, a ja wrócę do ciebie i... będę żyć. Tak bardzo chciałabym cię o tym
zapewnić. Ale straciłam nadzieję. A tego nie mogę ci powiedzieć. Ty musisz wierzyć do końca,
myślała Małgosia. Gładziła więc tylko Anię po włosach, przytulając ją do siebie z całych, gasnących
z każdą chwilą sił.
Ból już się przyczaił. Atakował coraz częściej i teraz czyhał na swoje pięć minut, dopóki nie ukoi
go kroplówka z coraz większą dawką morfiny.
Ania, widząc tężejącą w nienaturalną maskę twarz matki, poznała, że czas ich spotkania się
kończy.
Zeszła z łóżka i poprosiła po raz ostatni, błagalnie, tuląc dłoń Małgorzaty do swego policzka:
– Wróć do mnie, mamusiu.
Tylko tego pragnęła: ujrzeć matkę z powrotem.
Małgorzata wyszeptała łamiącym się głosem:
– Wrócę, córeńko.
Pogładziła na pożegnanie dziewczynkę po buzi, włosach i przygarbionych rozpaczą ramionkach
i wcisnęła guzik przywołujący siostrę. Ania ucałowała matkę w mokry od łez policzek i wyszła,
cicho płacząc.
Na jej widok poderwali się oboje: Edward i Maria. Maria mocno objęła drżące dziecko, ale
Ania wysunęła się z jej objęć. Chciała przez chwilę pobyć sama ze swoim cierpieniem, smutkiem...
 Uszanowali to, przyglądając się z rozdartym sercem, jak mała, chuda dziewczynka stoi przy
oknie, a jej plecy trzęsą się od tłumionego łkania. Wreszcie Ania otarła oczy i odwróciła się do
dziadka:
– Wszystko będzie dobrze. Uda się. Prawda?
– Tak – odparł po prostu, z pewnością w głosie, której nie miał w sercu. – Wszystko gotowe. Za
chwilę wyruszamy. Gdy tylko mama uśnie, sanitariusze przeniosą ją do karetki, a potem lada chwila
będziemy w najlepszej klinice w Europie, gdzie już się twoją mamą dobrze zajmą, moja w tym
głowa.
Dziewczynka podbiegła do Edwarda, zarzuciła mu ręce na szyję, ucałowała go w policzek
i rzekła z głębi serca:
– Kocham cię, dziadku. Dziękuję.
Edward przytulił ją serdecznie, ale po chwili postawił przed sobą i powiedział z powagą:
– Wiesz, że szanse na udaną operację są niewielkie?
Kiwnęła głową.
– Dziesięć procent – dodał. – Wiesz, że to bardzo mało?
– Na pewno więcej niż zero. – Uśmiechnęła się przez łzy.
Zadziwiało go to dziecko. I miało zadziwić jeszcze nieraz...
Na korytarzu pojawili się sanitariusze z noszami na kółkach. Siostra poprowadziła ich do pokoju
chorej, która po chwili, nadal podłączona do kroplówki, wyjechała stamtąd na noszach. Morfina już
działała. Małgorzata była półprzytomna, ale czując dłoń córeczki, odprowadzającej ją do karetki,
zmusiła się do uśmiechu. Ten uśmiech Ania zapamięta do końca życia.
Edward też.
Drzwi samochodu się zatrzasnęły. Nadeszła pora następnego pożegnania.
– Nie opuścisz mamy? – Ania musiała się jeszcze upewnić.
Edward pokręcił głową.
– Będę przy niej przez cały czas. Wrócimy razem.
– No to jedź, dziadku. Pospiesz się. – Dziewczynka niecierpliwie popchnęła Edwarda w kierunku
bocznych drzwiczek karetki. Już chciała widzieć dziadka i matkę, przede wszystkim matkę,
z powrotem w Polsce. Pomachała odjeżdżającym ręką i zwróciła się do Marii, przygaszonej
i małomównej.
– Wracamy do Koniecdrogi?
Kobieta, ku zdziwieniu dziewczynki, zaprzeczyła.
– Najpierw kupimy ci kilka ciuszków, bo dziadek uznał, że panna dziedziczka musi się we
dworze odpowiednio prezentować.
Ani rozbłysły oczy.
– Naprawdę? Tak powiedział? A prezentuję się nieodpowiednio? – Spojrzała po sobie, nagle
zmartwiona. – To moja najlepsza sukienka!
 – Ale troszkę już z niej wyrosłaś, czyż nie? – zauważyła delikatnie Maria. – A gdy cię jeszcze
trochę podkarmię, po prostu się w nią nie zmieścisz. To co, zakupy? – Pomachała Ani przed nosem
kartą kredytową, którą wręczył jej Edward ze słowami: „Zaszalejcie do woli”.
Uśmiech na twarzy dziewczynki wystarczył za odpowiedź.

Późnym wieczorem na stacji w Tczewie już ich oczekiwano. Spodziewały się Neda – Ania
rzuciła się ku niemu, już w biegu opowiadając o mamie, o karetce, o zakupach – ale w połowie drogi
zwolniła kroku, bo na peron wyszła Marlena. Stanęła obok Neda i mało przyjaznym wzrokiem
patrzyła na zbliżającą się dziewczynkę i spieszącą za nią Marię. Mimo wieczornego mroku widać
było krzywy uśmiech na jej twarzy.
– Jesteś wreszcie – odezwał się Ned, przygarniając dziewczynkę. – Widzę, że wyjechałaś
z jednym skromnym plecaczkiem, a wracasz obładowana jak wielbłąd.
Ania zaśmiała się, unosząc ręce, w których trzymała po kilka toreb z logo znanych firm,
wypakowanych ciuszkami. Maria niosła ich jeszcze parę. Marlena na ten widok odęła usta,
domyślając się, że nie ma tam nic dla niej. O tym, że na tydzień czy dwa przyjechała tu, na wieś,
z dwiema walizami ciuchów, oczywiście zapomniała.
– Dziadek stwierdził, że mam wyglądać jak panna na wydaniu! – wykrzyknęła Ania.
– Panna dziedziczka – sprostowała ze śmiechem Maria.
– Ja jestem starsza! – usłyszeli nagle wściekły głos Marleny. – Ja dziedziczę pierwsza!
– O tym nie ty decydujesz, to po pierwsze – zwrócił się do niej Ned. – Nie krzycz mi tutaj, to po
drugie. Zazdrość piękności szkodzi, to po trzecie. Nigdy chłopaka nie znajdziesz, gdy będziesz taka
zawistna.
Marlena obróciła się na pięcie i pobiegła do samochodu. Maria tylko westchnęła. Dobry nastrój
prysł. Wszyscy troje poczuli zmęczenie tym długim, pełnym wrażeń dniem.
– Dzwonił Edward – odezwał się Ned w drodze do samochodu. – Są już na miejscu. Małgosia
dobrze zniosła podróż.
Ania przytuliła twarz do jego ramienia. To wystarczyło za wszystkie słowa.
– Zadziwiające – powiedziała Maria, kręcąc głową – dotarli do Hamburga szybciej niż my do
Tczewa!
Zaśmiali się wszyscy troje.
Marlena, słysząc ten śmiech, zgrzytnęła zębami.
Jeszcze będziecie się śmiać. Baranim głosem – przyrzekła mściwie całej trójce.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ X
Poranek był piękny i słoneczny, w sam raz na pierwszy dzień lipca, a wraz ze słońcem pojawił
się pierwszy gość. Maria, która z tego wszystkiego zapomniała, że co roku do Jabłoniowego Wzgórza
przyjeżdżają letnicy, na widok wysiadającej z auta nieznajomej wybiegła na ganek i stanęła jak
wryta. Miała przed sobą nie kogo innego tylko... Weronikę Miłowiecką! Znaną wszystkim
dziennikarkę!
– Pani do nas? – zapytała słabym głosem, już znając odpowiedź.
Edward miał odwołać wszystkich wczasowiczów, bo sprawa Małgorzaty i Ani całkowicie go
pochłonęła. Tak bardzo, że pewnie zapomniał o wczasowiczach! I teraz rozglądając się ciekawie
dookoła, Weronika mówiła pogodnie:
– Tak, zarezerwowałam pobyt na pierwszy tydzień lipca. Weronika Miłowiecka jestem.
– Olaboga! – krzyknęła tylko Maria, obróciła się na pięcie i pobiegła do łazienki przyczesać
włosy i przetrzeć twarz ręcznikiem, żeby choć trochę lepiej się prezentować.
Weronika uniosła jedynie brwi – różnie na jej widok reagowano, ale żeby zaraz uciekać
z krzykiem? – po czym obeszła swój samochód, otworzyła bagażnik i zaczęła siłować się z torbą
podróżną, nieco za dużą i za ciężką jak na siły drobnej kobiety.
– Proszę pozwolić – usłyszała męski głos i z wdzięcznością ustąpiła miejsca przy bagażniku.
Spodziewała się, że właściciel Jabłoniowego Wzgórza będzie starszym, dystyngowanym panem,
tymczasem miał on może trzydzieści parę lat, był szczupły, wysoki i... bardzo przystojny. Gdy musnął
ją przy podnoszeniu torby wspaniale umięśnionym i opalonym ramieniem, Weronika poczuła
mimowolny dreszcz. Przyjemny dreszcz.
– Nie wiem, co się stało gospodyni, zwykle wita gości serdeczniej, więc jeśli pani pozwoli, ja
wskażę pokój.
Uśmiechnęła się w odpowiedzi, ucieszona, że przynajmniej on nie ucieka na jej widok.
– Proszę prowadzić, panie Edwardzie.
– Och, przepraszam, nie przedstawiłem się. Jestem Ned Starski, zarządca. Właściciel musiał
wyjechać w ważnej sprawie rodzinnej. – Poczekał, aż kobieta pierwsza wyciągnie do niego dłoń.
– Weronika Miłowiecka – przedstawiła się. Poczuła silny, męski uścisk jego palców i znów ten
dreszcz. Ten mężczyzna był naładowany testosteronem, a ona nie do końca lubiła samotność. Musi
nad sobą lepiej panować, bo wakacyjna przygoda to ostatnia rzecz, której jej potrzeba do szczęścia...
– Dziennikarka? – zapytał zaskoczony Ned.
– Zna mnie pan? – Weronika była jeszcze bardziej zaskoczona od niego. – Piszę raczej dla kobiet.
– Czytywałem miesięcznik, w którym zamieszcza pani swoje felietony. Dobrze napisane.
Naprawdę dobrze. Podejrzewam, że Maria bardzo przejęła się pani wizytą i dlatego z wrażenia
umknęła... o, już jest z powrotem...
Rzeczywiście, gospodyni, zaczerwieniona z radości i zakłopotania, wychodziła gościowi
naprzeciw.
 – Witamy w naszych skromnych progach! Tak się cieszę, że możemy panią gościć! Mieliśmy tu
dużo sław, ale...
Nowo przybyła przerwała jej machnięciem ręki i zażenowanym uśmiechem.
– Jaka tam ze mnie sława. Bardzo proszę się mną nie przejmować.
– Zaraz pokażę pani pokój i oprowadzę po dworze. – Maria zaprosiła gościa do środka szerokim
gestem. Ned ruszył za Weroniką z jej torbą na ramieniu. Musiał przyznać, że niebrzydka z niej
kobietka. Zgrabna, szczupła, niewysoka, sympatycznie uśmiechnięta i... pociągająca. Tak, on też
poczuł przyjemny dreszcz, gdy przypadkiem zetknęły się ich ramiona. I potem, czując jej szczupłą
dłoń w swojej dłoni...
Idąc za nią po schodach, z trudem odwrócił wzrok od zgrabnej pupy odzianej w dżinsy biodrówki
i opalonego paska nagiej skóry poniżej bluzeczki z krótkimi rękawkami.
– Goście, goście! Mili goście! – usłyszeli dziecięcy głos i tupot nóg na schodach. A zaraz potem
ujrzeli Anię, uśmiechniętą, rudą i piegowatą, niczym przeniesioną tutaj wprost z powieści Lucy Maud
Montgomery. Weronika w spontanicznym odruchu objęła dziewczynkę i ucałowała jej kasztanowe
włoski.
– Niech zgadnę, jesteś Ania z Jabłoniowego Wzgórza? – zapytała ze śmiechem.
– Skąd pani wie? – Dziewczynka zrobiła wielkie oczy. – Dziadek pani o mnie opowiadał?
– Domyśliłam się. – Weronika puściła do małej oczko. – Ciekawe, jakie jeszcze niespodzianki
kryje ten stary piękny dwór...
– Całe mnóstwo! – zapewniła ją dziewczynka. – Ale najwięcej niespodzianek znajdziesz, ciociu,
w stajni. Arizona to najpiękniejszy koń na świecie!
– Zaprowadzisz mnie?
Ta sławna dziennikarka, jak wyszeptała później nerwowo Maria do Neda, nie tylko bez
mrugnięcia okiem została awansowana na ciocię dziewczynki, którą widziała po raz pierwszy
w życiu, ale była gotowa od razu biec za małą do stajni, by podziwiać „najpiękniejszego konia na
świecie”! No ludzie kochani... A pokój? A jajecznica z wiejskich jaj? A ciepłe mleko prosto od
krowy? Nagle Maria się zatrwożyła: a co jeśli sławne dziennikarki gustują w homarach i kawiorze?!
Musi dyskretnie podpytać panią Weronikę, co przygotować na śniadanie, ale to zaraz, za chwilę,
najpierw pokaże jej najpiękniejszy pokój dla najważniejszych gości... z którego właśnie wychodziła
jak zwykle nadąsana Marlena Jabłonowska.
– Co ty tu robisz?! – naskoczyła na nią Maria. – To apartament dla gości!
– Ja też jestem gościem – odwarknęła dziewczyna.
Uśmiechy, goszczące dotąd na twarzach dziennikarki i rudej dziewczynki, znikły bez śladu.
– To moja wina – wtrącił się Ned. – Pozwoliłem Marlenie wybrać pokój, jaki chce. Wybrała ten,
ale zaraz przeniesiemy ją do...
– Nie trzeba – weszła mu w słowo Weronika. – Nie chcę sprawiać kłopotu. Wystarczy mi coś
skromnego, byle było tam wygodne łóżko, biurko do pisania i łazienka. Tylko to mi do szczęścia
potrzebne.
Marlena posłała Nedowi triumfalne spojrzenie, nic sobie nie robiąc z burczenia Marii, która
poprowadziła gościa w głąb korytarza.
– Ciociu – Ania przytrzymała dziennikarkę za rękę – ja mam najpiękniejszy pokoik w całym
domu. Może chcesz mój?
Na twarz Weroniki znów wrócił uśmiech.
– Tylko jeśli w moim będą pająki. Śmiertelnie się ich boję – wyszeptała dziewczynce do ucha.
– Ciocia Marysia też – odszepnęła Ania – więc w całym domu nie ma ani jednego. Narobiłaby
krzyku, że hej!
– Oto pani pokoik. – Maria otworzyła drzwi na samym końcu korytarza. – Może nie jest tak duży
jak tamten, chwilowo zajęty, za to ma tarasik i przepiękny widok na wzgórza. Miękkie łóżko, biurko
i łazienkę też – dodała szybko, żeby gość się nie rozmyślił, ale Weronika była zachwycona pokojem.
Kochała stare dwory, kochała ich właścicieli, którzy poświęcali czas i pieniądze na ich
restaurowanie i utrzymanie, a ten pokój, jasny, przytulny i rzeczywiście z pięknym widokiem również
pokochała od pierwszego wejrzenia.
– Szkoda, że mogę tu zostać tylko przez tydzień – westchnęła, zwracając się do oczekujących na
jej decyzję Neda, Marii i Ani. – Wiem, wiem, takie tu panują zasady, ale może uda się przekonać
pana Jabłonowskiego, żeby je nagiął pro publico bono? Zaczęłam nową powieść o starym dworze –
wyjaśniła. – Dokładnie takim jak ten. Świetnie będzie mi się ją tu pisało. Już to czuję...
Maria poruszyła się niespokojnie, a potem odparła zmartwionym tonem:
– Pan Edward trzyma się tych zasad, odkąd pamiętam. Dla nikogo nie robi wyjątków. Szczególnie
teraz, gdy miał odwołać wszystkich letników... Poprosimy go, zapytamy, ale... – rozłożyła ręce
w jednoznacznym geście.
Ned, który nie słyszał o tych zasadach, nie odzywał się. Właściciel dworu miał, jak widać, swoje
racje i on tu dyktował warunki. Zarządca ma się do nich zastosować. Goście również. Nawet tak
uroczy jak pani Miłowiecka.
– Będę się tym martwić za tydzień – rzekła Weronika, odganiając smutki machnięciem ręki. –
Teraz rozpakuję się i... – spojrzała na Anię. – Biegniemy do stajni?
Dziewczynka skinęła energicznie głową.
– Lizuska – syknęła stojąca za nią Marlena.
Ned posłał jej ostrzegawcze spojrzenie, ale tym razem to dziewczyna tylko wzruszyła ramionami.
– Chyba nie będzie pan mną potrząsał przy gościach? – zapytała bezczelnym tonem. – Lania na
gołe dupsko też nie będzie mi pan obiecywał? Kiepskie zrobiłoby to wrażenie na znanej
dziennikarce. – Zaśmiała się triumfalnie na widok zażenowanej miny Neda, obróciła na pięcie
i wyszła z dumnie uniesioną głową.
W pokoju zapanowało krępujące milczenie.
– Przepraszam za Marlenę – odezwał się Ned. Nie śmiał spojrzeć Weronice w oczy. –
Przechodzi trudny okres. Oczywiście o biciu nie było mowy...
– Była, ty kłamco! – usłyszał krzyk z korytarza i umilkł na dobre.
Ania stała zmartwiona, Maria nie wiedziała, gdzie oczy podziać, i tylko Weronika... z trudem
próbowała się opanować. Wreszcie nie wytrzymała i parsknęła śmiechem.
Ned podniósł na nią ostrożne spojrzenie.
– Już chyba wiem, dlaczego goście zostają tu tylko tydzień – rzekła, konspiracyjnie zniżając
głos. – Dłużej nie wytrzymują.
Musiał się roześmiać. Weronika za to umilkła, zauroczona. Śmiejąc się, Ned był jeszcze bardziej
pociągający...

Zostawili dziennikarkę samą, by mogła się rozpakować i rozejrzeć. Maria wróciła do kuchni,
rozpromieniona zamówieniem na proste, domowe śniadanie. Ned rozmówił się z robotnikami, którzy
dziś mieli malować na biało ogrodzenie padoków, a potem zajął się oporządzaniem koni. Ania
chodziła za nim krok w krok, pomagając mu we wszystkim, w czym mogła. Nosiła przybory do
czyszczenia kopyt i rozczesywania grzyw, szczotkowała te konie, do których Ned pozwolił jej wejść,
zamiatała alejkę między boksami. I była szczęśliwa. Podwójnie, bo nie tylko miała pasjonujące
zajęcie, ale po śniadaniu zadzwonił dziadek, że wszystko w porządku, mama jest przygotowywana do
operacji.
Jutro wielki dzień. O ósmej rano zacznie się zabieg i oni wszyscy tutaj, w Koniecdrodze, i tam,
w Hamburgu, minuta po minucie, godzina po godzinie, będą czekali na jego wynik. Potrzeba będzie
mnóstwo pracy, by zająć czymś niespokojny umysł...
Maria pewnie wysprząta na wysoki połysk cały dwór, od piwnic aż po dach, Ned wyszczotkuje
wszystkie konie – nie tylko te, które może wybrać szejk – aż zaczną lśnić w słońcu, a ona, Ania?
Czym się zajmie, czekając na telefon z dalekich Niemiec?
Buzia dziewczynki, dotąd uśmiechnięta, nagle posmutniała. Oczy przygasły. Ned, zajęty
szczotkowaniem De Granda, do którego dziewczynce nie wolno było wchodzić, nie zauważył
z początku jej smutku, za to Weronika, która od dłuższego czasu przyglądała się tym dwojgu, owszem.
Patrzyła, jak ramiona Ani opadają, jak garbi plecy, jakby nagle ktoś zrzucił na nie olbrzymi
ciężar, jak jej usta ściąga grymas bólu, a w oczach pojawiają się łzy. Czyżby ten facet zranił czymś
małą Anię z Jabłoniowego Wzgórza? Ma charakter, to widać, tamtą wredną pannę potrafi
potraktować ostrym słowem, może więc i tej rudej dziewczynce powiedział coś przykrego?
Weronika już miała podejść do Ani i zagadać przyjaźnie, gdy Ned rzucił małej przelotne
spojrzenie i wyprostował się nagle, puszczając końskie kopyto, nad którym był pochylony.
– Wszystko będzie dobrze – powiedział do Ani wolno i pewnie. – Musimy w to wierzyć.
Ania skinęła głową, ale nie zdołała powstrzymać łez, które pociekły jej po policzkach aż na
brodę. Weronice serce zamarło, ale ani drgnęła. Stała w cieniu, patrząc, jak Ned wychodzi z boksu,
przytula dziecko i powtarza:
 – Wszystko będzie dobrze. Operacja się uda, a twoja mama wróci do nas cała i zdrowa.
Ania wyślizgnęła się z jego objęć i spojrzała prosto w pociemniałe ze zmartwienia oczy
mężczyzny.
– Mówisz tak, wujku, żeby mnie pocieszyć, ale to tylko dziesięć procent. Wiesz, co to oznacza? –
Głos się jej załamał, broda zadrżała.
– Tak. Wiem. Że twoja mama będzie w tych dziecięciu procentach. – Ned położył dziewczynce
dłonie na ramionach, ścisnął ją lekko i dodał głosem nieznoszącym sprzeciwu. – Nie wolno ci
wątpić. Nie teraz, gdy walczyłaś już tak długo. Rozumiesz?
Ania kiwnęła głową, ocierając łzy.
Weronika czuła, że ściska ją w gardle. Domyśliła się, że mama dziewczynki jest ciężko chora.
Będzie miała trudną operację i zaledwie – lub aż – dziesięć procent szans... na co? Na wyzdrowienie
czy na przeżycie?
– A mazgaj się mazgai, jak zwykle – usłyszała za plecami drwiący głos. – I wszyscy lecą mazgaja
pocieszać.
Ned i Ania spojrzeli w kierunku wchodzącej do stajni Marleny i siłą rzeczy ujrzeli też Weronikę.
Ned wyprostował się, puszczając dziewczynkę, i ruszył ku bratanicy swego szefa z twarzą
pociemniałą z gniewu. Marlena uniosła wyzywająco podbródek, wiedząc, że przy gościu „parobek”
nie będzie mógł sobie pozwolić na zbyt wiele, ale... nie znała Neda i jego nienawiści do okrutnych,
bezwzględnych dziewuch, które znęcają się nad słabszymi.
Takimi właśnie słowami uraczył Marlenę, nie zważając na stojącą tuż obok dziennikarkę.
– Mam cię dosyć – wysyczał, mierząc pannicę zmrużonymi z wściekłości oczyma. – Pakuj
manatki. Za dziesięć minut wyjeżdżamy.
Podbródek dziewczyny nagle opadł.
– D-dokąd? – wykrztusiła.
– Do Czerska. Zawiozę cię na komisariat i zostawię. Niech z tobą robią, co chcą. Dam policji
telefon do twojej matki, niech przylatuje z Teneryfy i cię zabierze. Edwardowi nie będę tobą głowy
zawracał. Mam cię dosyć, rozumiesz? Wszyscy mamy cię dosyć! Pakuj się!
Chwycił ją za ramię i pociągnął za sobą. Próbowała się wyrwać, ale on jej nie puszczał.
– Panie Nedzie – zaczęła błagalnie, nagle pojmując, że Ned nie żartuje, że rzeczywiście zrobi to,
co przed chwilą powiedział: zostawi ją na komisariacie, gdzie będzie czekać Bóg wie jak długo na
bezgranicznie wściekłą matkę, którą zawrócą z urlopu. – Proszę, błagam, ja już nie będę... Ja
chciałam... Byłam... Ja się zmienię! Przyrzekam, zmienię się!
Już dochodzili do schodków ganku. Marlena, zalewając się łzami, prosiła i błagała, ale Ned nie
zważał na jej słowa. Dostała swoją szansę. Jedną, drugą, trzecią. Takie jak ona nie zmienią się z dnia
na dzień, a Ned nie miał siły ani cierpliwości, by się chandryczyć z obcym dzieckiem
w nieskończoność. Najwyżej Jabłonowski wywali go za to z roboty...
Nagle poczuł zaciskającą się na jego drugiej dłoni rękę, a właściwie rączkę. To Ania ciągnęła go
w tył, podobnie jak Marlena. Płacząc, podobnie jak ona.
– Wujku, nie wyrzucaj jej! – zaczęła tym samym błagalnym tonem. – Ona się zmieni! Przecież
przyrzekła!
Ned zacisnął szczęki jeszcze mocniej, choć wydawało się to niemożliwe. Łzy i błagania wrednej
pannicy nie robiły na nim wrażenia, ale od łez Ani krajało mu się serce.
– Takie jak ona się nie zmieniają – powtórzył na głos to, co myślał. – Będzie się nad tobą
pastwić i zatruwać wszystkim życie, gdy mnie nie będzie w pobliżu.
– Nie będę! Przyrzekam! – zawołała Marlena.
– Słyszysz, wujku? Nie będzie! – zawtórowała jej Ania.
Ned spojrzał na mokrą od łez twarz swojej córeczki. Powoli rozwarł palce i puścił ramię
Marleny, patrząc na nią surowym wzrokiem. Napotkał spojrzenie dziennikarki, która wciąż stała
w drzwiach stajni, bez słowa przyglądając się całej scenie. Z jej twarzy nic nie potrafił wyczytać.
– Pani też ujmie się za słodką, do rany przyłóż, Marlenką Jabłonowską? – W głosie Neda słychać
było resztki furii, która przed chwilą nim owładnęła, ale starał się zamienić awanturę w drobne
nieporozumienie.
– Ja będę tu tylko przez tydzień – odrzekła Weronika, a Ned mógł dopowiedzieć sobie w duchu:
„A ty zostaniesz z nią na dłużej”.
Przeniósł spojrzenie z dziennikarki na Marlenę i rzucił krótkie:
– Zejdź mi z oczu.
Marlena pobiegła do domu, zawodząc głośno, jakby spuścił jej porządne manto. Przez kuchenne
okno wyjrzała Maria i próbowała się uśmiechnąć przepraszająco do gościa, ale niezbyt jej ten
uśmiech wyszedł.
– Marlenka przechodzi trudny wiek – próbowała tłumaczyć. – Dwa lata temu zmarł jej ojciec i od
tego czasu...
– Ma go w nosie – dokończył Ned tak cicho, by Weronika nie usłyszała. Maria, która była bliżej,
mimo woli parsknęła śmiechem. Ania też usiłowała się uśmiechnąć.
Ned przeczesał palcami włosy – nie zdając sobie sprawy, jak seksownie to wygląda –
i skierował się z powrotem do stajni, by podjąć przerwane zajęcie. Ania tym razem przysiadła na
schodkach ganku, podkuliła nogi, oparła brodę na kolanach i zastygła niczym kamienny piesek
strzegący domu.
Weronika miała szczerą chęć pójść za Nedem, bo ciągnęło ją do tego mężczyzny coraz bardziej,
ale widok smutnej dziewczynki nie pozwolił jej podążyć za pierwotnym pragnieniem. Usiadła na
nagrzanych przez słońce schodach tuż obok Ani, tak samo jak ona opierając brodę na kolanach,
i przez długie chwile obie siedziały w zgodnym milczeniu, zapatrzone przed siebie.
– Ciężki dzień, co? – odezwała się wreszcie Weronika.
– Jutro będzie cięższy – odparła cicho Ania. – Mojej mamusi będą wycinać nowotwór z mózgu.
Co do ko-mó-recz-ki. – Ostatnie słowa wypowiedziała właśnie tak: sylaba po sylabie. – To będzie
bardzo trudna operacja i... trudne czekanie.
Weronika przygarnęła dziewczynkę. Zabrakło jej słów. Mama Ani była więc naprawdę ciężko
chora. Nowotwór mózgu, Boże mój!...
– Chciałabym zasnąć i obudzić się, gdy będzie już po wszystkim – wyszeptała dziewczynka.
O tak, Weronika dobrze znała to uczucie. Oczekiwanie na coś bardzo ważnego. Na wyniki
egzaminów. Na premierę książki. Na wyrok w sądzie. Nic jednak nie było tak trudne jak to, co czeka
jutro Anię i jej bliskich. Dziennikarka nigdy nie przeżywała czegoś podobnego, jej rodzice na
szczęście żyli, ale miała wystarczająco bogatą wyobraźnię, by poczuć ten strach pomieszany
z nadzieją.
– Twój wujek mówił, że jesteś dzielna. Wierzę mu. – Uścisnęła ramię dziewczynki. – Jutro razem
poszukamy tylu zajęć, by dzień minął w okamgnieniu, dobrze?
Ania odpowiedziała jej smutnym uśmiechem.
Nie zawsze była taka dzielna...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XI
Ludzie różnie sobie radzą ze spadającym na nich nieszczęściem. Po jednych spływa to jak po
kaczce, inni muszą topić smutki w alkoholu, niektórzy – jak mama Ani – popadają w depresję
i otępienie, pozwalając, by wszystko toczyło się obok nich, zupełnie obojętni na los najbliższych. Są
też jednak tacy, dla których poważny problem to wyzwanie, wręcz zachęta do działania i walki.
Co ma jednak zrobić dziecko, na którego barki spada zbyt wielki ciężar? Przecież nie zacznie się
upijać co wieczór, by choć na chwilę zapomnieć o troskach. Nie położy się obok chorej matki, by
razem z nią patrzeć w sufit aż do śmierci z głodu i wycieńczenia. Dziecko nie ma wyboru, w jaki
sposób walczyć z losem, bo nie wie, że może się poddać i czekać, aż ktoś podejmie za nie tę walkę.
Ma również zbyt silną wolę przetrwania, by położyć się i umrzeć. Ta siła życia zmusza nawet
maleńkie, nic nierozumiejące dziecko do poszukiwania jedzenia, dachu nad głową, trwania z dnia na
dzień i opiekowania się jeszcze słabszymi od siebie.
Tamtego dnia, w grudniu, spokojny, bezpieczny świat – gdzie są one dwie: Ania i Małgosia, i jest
mały, ciasny, ale własny kąt – rozsypał się niczym puzzle, a matka, która powinna być ostoją, stała
się nieobecna duchem i pogrążała w rozpaczy. Ania była na tyle duża, by zrozumieć, że ma wybór:
może zająć się sobą i mamą, a wtedy zostaną razem, ale może się też poddać, przestać chodzić do
szkoły, poczekać, aż mamę zabierze pogotowie, a nią zajmie się opieka społeczna. Zabiorą ją do
domu dziecka, gdzie będzie miała swoje łóżko i pełną miskę, ale...
Ale to w ogóle nie wchodziło w grę.
Ania na dźwięk słów „dom dziecka” czy „sierociniec” dostawała dreszczy. Od kiedy zmarła
babcia Anna, a jej mama i ona zostały całkiem same, dziewczynka zaczęła się bać przyszłości: że
mama także zachoruje, a ona zostanie bez czyjejkolwiek opieki, trafi do strasznego miejsca, gdzie
dzieci... Nie mogła sobie nawet wyobrazić, co tam robią z dziećmi, ale bidul jawił się jej jako
ciężkie więzienie. To zaś, co nadeszło, było prawie jak samospełniająca się przepowiednia... Może
gdyby Małgorzata znała obawy czy wręcz fobię swojej córeczki, jeszcze będąc zdrowa,
zaprowadziłaby Anię do najbliższego sierocińca, by córeczka pobawiła się z jego mieszkańcami
i zrozumiała, że sierociniec to po prostu nieco większy dom. Małgorzata była jednak zbyt zajęta sobą,
pracą, studiami i walką o byt, by zauważyć lęki dziewczynki.
Ania nie budziła się przecież w nocy z krzykiem, nie prześladowały jej dziecięce demony. Ania
po prostu za każdym razem, gdy matka wychodziła z domu, pytała z przerażeniem w oczach:
– Wrócisz, mamusiu, do mnie?
Przecież to normalne, że kochające dziecko o to właśnie pyta, prawda?
Gdy tamtego grudniowego dnia Małgorzata się położyła i już nie chciała wstać, Ania – co mogło
się wydawać absurdalne – poczuła ulgę. Mama już nigdzie nie wyjdzie. Ania nie będzie czekała na
jej powrót, czując rosnące z minuty na minutę przerażenie, że matka nie wróci. Nie. Ania będzie teraz
wracała ze szkoły do zawsze obecnej Małgosi i dopóki dziewczynka będzie czysta i zadbana,
a lekcje będą odrobione, nikt się o niczym nie dowie. Nie dowie się przede wszystkim budząca
w Ani strach opieka społeczna.
Rzeczywiście, Ani długo udawało się ukryć przed światem swój dramat, choć rozpacz i poczucie
beznadziei rosły z dnia na dzień. Aż w końcu ktoś zauważył, co się dzieje z dziewczynką, ktoś
dorosły, i wyciągnął do niej pomocną dłoń.
Renata Lichocka najpierw zajęła się chorą, potem dzieckiem.
Gdy karetka zabrała Małgosię do szpitala, zaprosiła Anię na czas nieobecności matki do swojego
mieszkania. Dziewczynka dostała osobny pokój, pochłaniała trzy domowe posiłki każdego dnia, nie
musiała się już martwić o znikające w okamgnieniu pieniądze, sprzątanie, pranie i prasowanie. Nie
musiała zarabiać pieniędzy – co prawda były to grosze, ale dzięki nim obie z Małgosią nie umarły
z głodu – w swoim sklepiku internetowym. Kto inny, dorosły, przejął ciężar opieki nad dzieckiem
i jego matką. Ania powinna być więc szczęśliwa, ale... nie była. Nie ze swoim strachem przed
porzuceniem.
Powierzenie sekretu cioci Renacie napawało dziewczynkę coraz większymi obawami: przecież
nauczycielka nie będzie jej gościła i karmiła w nieskończoność. A jeśli mama tak szybko nie wróci,
a Ania po prostu znudzi się cioci? Odda ją wtedy do bidula, jak źli ludzi oddają psa do schroniska!
Ktoś już wie, że mama jest ciężko chora, a Ania pozbawiona opieki. Zdradzenie tajemnicy było
błędem!
Ania coraz częściej zaczęła wspominać o powrocie matki do domu. Renata na początku czuła się
urażona niewdzięcznością dziecka, ale po kilku rozmowach, łagodnie i mimochodem, wyciągnęła
z dziewczynki całą prawdę o jej obawach. I zrozumiała, że jeśli rzeczywiście chce pomóc Ani i jej
mamie, musi znaleźć Małgorzacie dobrą opiekę, a temu dziecku prawdziwy dom. Tak znalazła
Jabłoniowe Wzgórze.
Małgosia przyznała w końcu, co prawda niechętnie, że owszem, mają rodzinę, ale uprzedziła, że
dziadek dziewczynki nie będzie chciał się nią zająć, bo już raz, gdy potrzebowały jego pomocy,
pokazał im drzwi. Renata jednak, na nic nie zważając, postanowiła działać.
Zaraz po wyjściu Małgosi ze szpitala nauczycielka zamierzała wsiąść w pociąg i udać się
osobiście do Koniecdrogi, by porozmawiać z tym nieczułym człowiekiem – co to zresztą za
człowiek, który wyrzuca córkę z wnuczką?! – i prośbą albo groźbą zmusić go do zajęcia się obiema,
ale... nie zdążyła.
Na nią samą spadło bowiem nieszczęście: zwykły pech. Wypadek. Pod koniec maja Renata
została potrącona przez samochód – jakiś bydlak nie zatrzymał się na czerwonym świetle i po prostu
zmiótł z pasów przechodzącą przez jezdnię kobietę. Parę dni leżała nieprzytomna na OIOM-ie,
walcząc o życie, a gdy odzyskała świadomość, pamiętała tylko ostatnie chwile przed wypadkiem,
wiedziała też, jak się nazywa, gdzie mieszka i gdzie pracuje, ale nic więcej.
Gdy Ania ją odwiedziła, ucieszyła się z tej wizyty, potraktowała jednak dziewczynkę jak jedną ze
swoich uczennic, po prostu, a Ania nie śmiała przypomnieć cioci Renacie, że nadal mieszka w jej
domu i znów musi udawać w szkole zadbaną i najedzoną...
 Gdy dziewczynka po wizycie u nauczycielki zrozumiała, że jej los jest Renacie najzupełniej
obojętny, z ciężkim sercem spakowała swoje rzeczy i wróciła do kawalerki na ostatnim piętrze
żoliborskiej kamienicy. Siedząc w cichym, przeraźliwie pustym mieszkaniu i łykając łzy, Ania nagle
poderwała głowę, a jej oczy rozbłysły radością. Co było przyczyną nagłej zmiany uczuć? Ano to, że
tajemnica Ani znów była bezpieczna, a ona – jeszcze tylko przez jeden miesiąc! – będzie musiała
troszczyć się tylko o siebie. Mamą opiekowano się w szpitalu. Pozostawionym samemu sobie
dzieckiem, które pilnie uczęszczało na zajęcia, żywiło się darmową zupą i tym, co mogło kupić za
zarobione w internetowym sklepiku pieniądze, nikt się nie przejmował. Nawet ich sąsiadka, pani
Zosia, powtórnie wyjechała do sanatorium, a inni sąsiedzi, jeśli nawet zauważyli, że mała mieszka
sama, nie będą wzywali policji dlatego, że za ścianą jest cisza i spokój.
Ania była bezpieczna.
Jeszcze tylko miesiąc...

– Rozumiem, że dotrwałaś? – zapytała cicho Weronika, wysłuchawszy tej historii. Tego, o czym
dziewczynka nie powiedziała, dziennikarka się domyśliła.
– Dotrwałam. Jestem przecież dzielna – odparła Ania beznamiętnym tonem. – Pod koniec
czerwca mama podyktowała mi list do dziadka, którego nie wysłałam, bo – rozumiesz, ciociu – nie
mogłam ryzykować, że dziadek znów mnie wyrzuci. – Tego Weronika nie mogła zrozumieć, ale nie
była tutaj od osądzania kogokolwiek. Miała tylko napisać powieść. Może właśnie o Ani
z Jabłoniowego Wzgórza? – No i jestem w Jabłoniowym Wzgórzu – dokończyła dziewczynka. –
A dziadek nie tylko mnie nie wyrzucił, ale zajął się i mną, i mamą, a na dodatek załatwił jej bardzo,
bardzo drogą operację. Jutro wujek Ned wysyła do Arabii Saudyjskiej konie, które dziadek sprzedał,
by mieć na tę operację pieniądze. A musisz wiedzieć, ciociu, że dziadek bardzo kocha te konie.
Chyba bardziej niż mamusię, której w ogóle nie znał. – Ramionka dziecka mimowolnie opadły.
– Myślę, że bardziej kocha jednak ciebie i twoją mamę – odrzekła serdecznie Weronika. – Gdyby
było inaczej, palcem by nawet nie kiwnął, nie mówiąc już o sprzedaży ulubionych zwierząt, prawda?
– Naprawdę tak myślisz, ciociu? – Oczy Ani pojaśniały.
– Ja też tak myślę – usłyszały za plecami głos Neda i obie odwróciły się jednocześnie, każda
z podobnym uśmiechem na twarzy.
Mężczyzna, zmordowany pracą w stajni, usiadł na schodkach naprzeciw Ani i uniósł do ust
butelkę z wodą. Upił głęboki łyk i dodał z przekonaniem:
– Wierz mi, dziecko, że dla kogoś, kto byłby panu Jabłonowskiemu zupełnie obojętny, twój
dziadek nie pozbywałby się takich piękności...
– Ludzkie życie jest cenniejsze od nawet najpiękniejszego konia – zauważyła cicho Weronika.
– Ilu ludzi umiera w nędzy, podczas gdy konie żyją w stajniach przypominających pałace. – Ned
po swojemu wzruszył ramionami. – Te nasze trafią właśnie do takiego pałacu. Nie będzie im źle. Za
to zaraz za murem tego pałacu pewnie umierają z głodu żebrzące dzieci.
 – Nie da się uratować całego świata – odparła Weronika po długiej chwili milczenia.
– Całego nie. Ale można ocalić ten mały, najbliższy, i to właśnie Edward robi: ratuje maleńki
świat naszej Ani i jej mamy. Tak? – Poczochrał z czułością kasztanowe kędziorki dziewczynki.
Jego córeczka kiwnęła z przekonaniem głową.
– I uratuje? – musiała się tylko upewnić.
Ned, choć wiedział, że szanse wynoszą tylko dziesięć procent, a to niewiele, odparł bez namysłu:
– Uratuje!
Jutro czekał ich ciężki dzień. Nie pora więc teraz na budzenie demonów niepewności. Za
dwadzieścia cztery godziny być może będą siedzieli w tym samym miejscu, na schodkach starego
dworu, pogrążeni w radości albo w rozpaczy.
Nie przypuszczał, że istnieje jeszcze inna możliwość, a los gotuje im piekło...

Edward odprowadził Małgosię, wiezioną na szpitalnym łóżku, aż pod drzwi bloku operacyjnego.
Zaciskał palce na jej dłoni, przekazując Małgosi bez słów – bo nie był w stanie mówić – że uda się,
musi się udać, bo nie po to dobry Bóg postawił go w ostatniej chwili na drodze córki, by okrutnie
z nich wszystkich zakpić.
– Trzymaj się. Będę czekał – wyrzucił desperacko przez zaciśnięte gardło i rozwarł palce.
Małgosia uniosła głowę i spojrzała w stronę ojca niewidzącymi oczami. Wahadłowe drzwi
zamknęły się za nią, zabierając ją wraz z jej kruchym życiem z rąk ojca i oddając je temu, który
nadchodził, poważny i skupiony, szpitalnym korytarzem.
– Panie doktorze... – zaczął Edward.
Anderman uciszył go gestem ręki. Wiedział, o co ten mężczyzna chce prosić. Setki razy słuchał
takich próśb: o zapewnienie, że operacja się uda, o większą nadzieję, o lepsze starania. Ale był tylko
doskonałym lekarzem, nie cudotwórcą. Szanse pacjentki oceniał na jeden do dziesięciu, o ile
Małgorzata Kraska przeżyje wielogodzinną operację. Przez dwa dni w klinice zrobiono wszystko, by
te szanse zwiększyć, lecz to i tak było za mało dla bliskich chorej. Oni pragnęli pewności. A przecież
sam lekarz jej nie miał. Nawet najprostszy zabieg może się nie udać. Ludzie umierają podczas
z pozoru banalnych operacji: wycięcia migdałków czy wyrostka. A teraz chirurg musiał usunąć duży
guz, który nie tylko uciskał najwrażliwszą tkankę w organizmie – tkankę mózgową – ale też opleciony
był setkami naczynek krwionośnych, z których każde mogło spowodować krwotok, a w rezultacie
śmierć pacjentki na stole operacyjnym albo następnego dnia czy kilka dni później, gdy rodzina
odetchnie z ulgą, słysząc, że zabieg się udał.
Nie. Doktor Anderman nie mógł dać Edwardowi Jabłonowskiemu większej nadziei, niż dał
dotychczas.
Jeden do dziesięciu. Może mniej...
Uścisnął w milczeniu ramię mężczyzny.
Idąca za Andermanem asystentka uśmiechnęła się z otuchą i rzekła:
– Your daughter is in good hands. Best of the best.
To musiało Jabłonowskiemu wystarczyć.
Drzwi powtórnie zamknęły się za zespołem operacyjnym. Pozostało czekać...

Córeńko najdroższa,
dobrze, że to nie Ty odprowadzałaś mnie pod drzwi sali operacyjnej, bo Twojej rączki z dłoni bym nie
wypuściła. Nie dałabym rady. W ostatniej chwili powiedziałabym: NIE.
Bo ja nie wierzę, Anuśku, że to coś da.
Nie wolno mi było tego mówić i nie powiedziałam, ale od początku nie wierzyłam, że ta operacja się
powiedzie. Zgodziłam się na nią z czystego egoizmu: ze strachu przed bólem i dalszym umieraniem. Niech się
to wreszcie skończy, a jeśli pod narkozą, to tylko lepiej.
Jak to dobrze, że nikt nie słyszy i nie zapisuje moich słów, że one nigdy do Ciebie nie dotrą. Bo co to za
straszne ostatnie słowa matki do dziecka: dobrze, że szybciej Cię osierocę. Ale to nie jest tak, córeńko, to nie
tak...
Nikt nie potrafi choć w części poczuć, jak ciężko mi Ciebie opuszczać...
Tak mi zimno...
Jak to dobrze, że Ned i Edward się Tobą zaopiekowali, jak dobrze...
Ciemno i zimno...
Dziękuję, moja dzielna, kochana dziewczynko, że byłaś przy mnie do końca...
Żegnaj, Aniu...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XII
Niemal tysiąc kilometrów od hamburskiej kliniki Ania poderwała głowę, pochyloną nad półką
z książkami, i spojrzała na zegar, miarowo odmierzający czas.
Trzy minuty po ósmej.
Strach na parę uderzeń serca ściął krew w jej żyłach i zapomniała, jak się oddycha, wpatrując się
przed siebie niewidzącym wzrokiem.
– Aniu, dziecino, co ci jest? – Ze stuporu wyrwał ją głos Marii, zaniepokojonej szklistym
wzrokiem małej i bladością jej buzi. – Twoja mama właśnie jedzie na operację. Zobaczysz, że
wszystko uda się wspaniale i... i za parę tygodni Małgosia dołączy do nas tutaj, w Jabłoniowym
Wzgórzu. – Kobieta włożyła w te słowa tyle serca i pewności siebie, że przekonałaby nimi każdego.
Oczy Ani na powrót wypełniły się nadzieją. Kiwnęła głową, z trudem odrywając wzrok od
wskazówek zegara, i powróciła do ścierania kurzu z najniższej półki, skrupulatnie wyciągając
książkę po książce i wstawiając je z powrotem na swoje miejsce.
Od samego rana wszyscy troje – Ned, Maria i Ania – starali się mieć ręce ciągle czymś zajęte, by
nie myśleć zbyt wiele. Lecz co chwila któreś z nich rzucało okiem na zegar, a potem ich oczy
wędrowały do stojącego w holu telefonu, ręce zaś do kieszeni, sprawdzając, czy jest w niej komórka.
Marlena, potulna i cicha, zeszła na wczesne śniadanie i jakby nigdy nic zjadła dużą porcję
jajecznicy. Ned, Maria i Ania także zasiedli do stołu, żadne z nich nie było jednak w stanie niczego
przełknąć. Weronika porwała z kuchni talerz kanapek i kubek herbaty, po czym zaszyła się w swoim
pokoju, na razie niegotowa stawić czoło nieznośnej, pełnej oczekiwania atmosferze panującej we
dworze.
Zaraz po śniadaniu Maria zagoniła obie dziewczyny – Anię i Marlenę – do sprzątania. Tak sobie
przyobiecała: dwór będzie lśnił od piwnic aż po dach.
Marlenka zaraz na początku skaleczyła się w palec i odmówiła pomocy, Ania natomiast,
wdzięczna za zajęcie, robiła ze zdwojonym zacięciem wszystko, o co prosiła gospodyni. Salon,
jadalnia, kuchnia, gabinet, sala balowa, biblioteka – pokój za pokojem, centymetr po centymetrze,
podłogi, półki, meble, draperie były odkurzane, zasłony i firany zdejmowane i przenoszone do pralni.
Parter zaczynał nabierać nowego blasku, a czas ani trochę nie chciał posunąć się naprzód.
W stajniach Ned dwoił się i troił, by wszystkie konie czystej krwi lśniły tak, jak tylko araby lśnić
potrafią: własnym szlachetnym blaskiem. Nie powinno mu zależeć na tym, by szejkowi spodobało się
ich jak najwięcej, pragnął, by choć parę zostało w stajniach Jabłoniowego Wzgórza, ale...
szczotkował je mimo to z takim oddaniem, jakby jego praca miała pomóc tej, dla której sprzedawano
te piękne zwierzęta. Małgosi Krasce. I jej córeczce.
Ned wiedział, że jeśli operacja się nie uda, on i Edward będą nosili przez resztę życia poczucie
winy, bo nie było ich tam, gdzie być powinni, kiedy szanse chorej były większe. Ciężkie brzemię,
lecz do udźwignięcia. Obaj będą zrozpaczeni, choć ani jeden, ani drugi nie zdążyli – bo nie chcieli –
dobrze poznać tej kobiety.
 Ania jednak... Jej rozpacz będzie po prostu nie do zniesienia. Zarówno dla Edwarda, jak i dla
Neda. Nie do zniesienia będzie także ich poczucie winy w stosunku do dziewczynki. Śmierć matki
jest dla dziecka najcięższym ciosem, szczególnie dla dziecka tak wrażliwego, które w życiu przeszło
już tak wiele.
Ania weszła właśnie do boksu jednej z klaczy, którą desperackimi pociągnięciami szczotki
czyścił Ned.
– Wujku, włosy jej zedrzesz – zauważyła z tym dzielnym uśmiechem na poszarzałej ze
zmartwienia buzi.
– Sierść, jeśli już, nie włosy – mruknął Ned, prostując plecy.
– Maria prosi na obiad. Na razie nic wykwintnego, frykasy poda, gdy przyjedzie ten arabski
książę czy ktoś tam po konie, tak powiedziała.
W tym momencie przy bramie rozbrzmiał klakson.
Ned i Ania wybiegli przed stajnię, by z rosnącym podziwem patrzeć na dwa wielkie samochody
do przewozu koni, majestatycznie wjeżdżające na podjazd. Za nimi pojawiły się dwie długie lśniące
limuzyny, z których wysiadło kilku mężczyzn w czarnych garniturach, a na końcu pojawił się szejk
o wielu imionach i nazwisku tak skomplikowanym, że chyba nawet sam go nie pamiętał, a już na
pewno nie próbował zapamiętać go Ned.
Ten ostatni stał nieruchomo i zupełnie nie zdając sobie z tego sprawy, instynktownie zagradzał
dostęp do stajni. Prawą rękę luźno opuścił wzdłuż ciała, lewą zaś zagarnął Anię, ukrywając ją za
sobą, choć wcale się to dziewczynce, ciekawej obcych, nie podobało. Nedowi zaś się nie podobało,
że arabscy kupcy przybywają uzbrojeni!
Szejk wyciągnął ręce w geście powitania, i Ned nie miał wyboru, uścisnął upierścienioną
prawicę przybysza, lecz nadal chmurnym wzrokiem mierzył jego obstawę.
– Bez niepokoju, Mister...?
– Starski. Ned Starski.
– Mister Starski, moja ochrona jest tu tylko z racji stanu. Żadnych podejrzeń, żadnego
zagrożenia...
– Nie ma o co nas podejrzewać i nic tu waszej wysokości nie zagraża – odparł Ned.
– Naturalnie, naturalnie, jednak każdy VIP jeździ w towarzystwie ochrony, czyż nie?
No tak. Tu trzeba było szejkowi przyznać rację. Był ważną i bogatą osobistością, na pewno
ważniejszą i bogatszą od niektórych naszych polityków, którzy nie ruszali się bez ochrony za próg
domu – nie ze względu na zagrożenie, lecz czysty snobizm.
Ned rozluźnił napięte mięśnie, ale jego głos nadal był zimny:
– Tam gdzie jest nabita broń, mogą pojawić się kłopoty, a ja mam dwoje dzieci pod opieką.
– Spokojnie, bez obaw, Mister Starski, moi ludzie nie strzelają do dzieci – zaśmiał się szejk.
Neda ten żart jakoś nie rozbawił. Ania za to nie zamierzała się ukrywać ani chwili dłużej za jego
plecami. Wysunęła ramię z uścisku jego dłoni, bez strachu stanęła przed mężczyzną w długim białym
stroju i rzekła całkiem przyzwoitą angielszczyzną:
– To dzięki panu doktor Anderman operuje właśnie moją mamusię. Dziękuję.
Powaga, tak niepasująca do buzi dziesięcioletniego dziecka, wzruszyła szejka. Pochylił się ku
Ani, ujął jej zimne, drżące z niepokoju o matkę dłonie i uścisnął je lekko, mówiąc:
– Cieszę się, że mogłem pomóc twojej mamie.
Akurat! – prychnął w myślach Ned. Zrobiłeś, draniu, świetny interes, kupując wszystkie konie
z tej stajni, warte dużo więcej niż trzysta tysięcy dolarów!
Lecz szejk był uczciwym człowiekiem, a na dodatek poruszyły go słowa Ani, bo mimo obaw
Neda – i pewnie także Edwarda Jabłonowskiego – za te trzysta tysięcy miał zamiar wybrać
rzeczywiście parę dobrych sztuk, w tym najcenniejszego konia, De Granda, ale nic ponad to. Nie
chciał okradać człowieka w potrzebie ani jego wnuczki, co to, to nie!
Przechadzał się środkiem stajni niczym udzielny książę. Ned wyprowadzał po kolei każdą klacz
i każdego ogiera, szejk zaś albo cmokał z uznaniem, rzucał idącemu za nim krok w krok sekretarzowi
kwotę i... koń był sprzedany, albo kręcił głową i zwierzę wracało do boksu. De Granda nie musiał
oglądać. Ten koń zdobył wiele cennych tytułów na międzynarodowych pokazach i mógł sam jeden
być ozdobą każdej stajni. Może cena, jaką kiedyś zaproponował za tego konia Jabłonowskiemu –
trzysta dziewięćdziesiąt tysięcy euro, nie była oszałamiająca, janowskie ogiery sprzedawano i za
milion dolarów, ale to nie były już te czasy. Dzisiaj konie czystej krwi z polskich hodowli stały
w każdej liczącej się stajni i nie były już takim rarytasem jak wcześniej.
Do De Granda szejk dobrał jeszcze trzy klacze i dwa dobrze zapowiadające się ogiery. Stado
Edwarda zostało więc mocno przerzedzone, ale nie unicestwione, co Ned przyjął z ulgą. Jabłonowski
nie popadnie w depresję na widok pustej stajni.
Konie wprowadzono do samochodów, których wnętrza przypominały salonki luksusowego
pociągu czy apartamenty na statku, a nie przyczepy do przewozu zwierząt. Szejka ze świtą zaproszono
na skromny obiad. Nie odmówił, nie chcąc urazić gospodyni, mimo iż chciał jak najszybciej ruszyć
w podróż powrotną.
Chociaż jej poczęstunek, jak powtarzała Maria, był skromny, gospodyni przeszła samą siebie
i jeszcze wczoraj przygotowała wspaniałe dania z drobiu, a nie będąc pewna, czy szejk je mięso, na
wszelki wypadek przyrządziła również kilka dań wegetariańskich, wśród nich parę rodzajów
pierogów, bez których w polskiej kuchni byłoby ubogo, barszczyk czerwony do popicia, a na deser
pachnący sernik i poziomki z bitą śmietaną.
Zarówno pierogi, jak i desery, szczególnie słodkie świeże poziomki, zebrane wczesnym rankiem
przez sąsiadkę w otaczających Koniecdrogę lasach, wzbudziły zachwyt egzotycznych gości.
Gospodyni trochę była z siebie dumna, a trochę nie dowierzała, bo czy parę poziomek
w najświeższej nawet śmietance może zachwycić szejka?
Grunt, że obiad się udał. Potwierdziła to sama Weronika Miłowiecka, bożyszcze Marii, która –
dotąd zaszyta w swoim pokoju – zeszła na dół i swobodnie konwersowała z arabskim szejkiem na
najróżniejsze tematy: od polityki po hodowlę koni.
Ned z przyjemnością słuchał jej płynnej angielszczyzny i był dumny, że Jabłoniowy Dwór tak
godnie się zaprezentował w oczach szejka. Dziennikarka, ze swą urodą, uśmiechem w oczach i miłym
sposobem bycia, mogła się podobać każdemu mężczyźnie nie tylko jako pani domu, lecz także jako
kobieta...
Zaraz po deserach i herbacie goście w ukłonach zaczęli się żegnać, zadowoleni i syci. Chętnie
zostaliby jeszcze trochę, ale czekała ich długa droga...
Ned z Anią odprowadzili szejka i jego świtę aż do bramy i stali jeszcze chwilę, patrząc na
znikające za zakrętem limuzyny. Wreszcie. Spojrzeli na siebie – Ned wzruszył ramionami, Ania
uśmiechnęła się dzielnie, po czym mężczyzna wrócił do stajni, by posprzątać po wizycie
egzotycznych gości, Ania zaś poszła pomóc Marii przy pucowaniu dworu. Marlena, od rana
naburmuszona, wróciła do swojego pokoju, wymawiając się od pracy bólem głowy, Weronika
z kolei poszła na długi spacer po okolicy, znikając na kilka godzin.
Ten niekończący się dzień spowijały powoli wieczorne mgły.
Koniecdroga ze swymi wzgórzami i dolinami, z mrocznymi lasami i pełnymi blasku jeziorami,
była baśniową krainą. Można się było zakochać i w okolicy, i w jej mieszkańcach, a Weronice
czasem doskwierał brak męskiego ramienia. Owszem, była niezależna, silna i dumna, lecz niekiedy
potrzebowała siły, której nie dawali kreowani w jej umyśle bohaterowie.
Teraz, gdy słońce skryło się już za horyzontem, Weronika, przyciągana niczym ćma do światła,
ciągnęła ku stajniom, gdzie nadal krzątał się Ned, wynajdując sobie coraz to nowe zajęcia...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XIII
Weszła przez uchylone drzwi, cicho, by nie spłoszyć ani zwierząt, ani... mężczyzny, i stanęła
w progu, niezauważona. Przyglądała się Nedowi. W spranych dżinsach i rozpiętej na piersiach
czarnej koszuli, z podwiniętymi rękawami, odsłaniającymi opalone przedramiona, był kwintesencją
męskości. Długo podziwiała jego umięśnioną pierś, gibkie ciało, silne dłonie zajęte malowaniem
drewnianych barierek. Czuła jednocześnie przyjemne podniecenie i frustrację, że nie może, ot tak,
wejść do środka i zaciągnąć Neda na pachnące siano. Gdzie indziej i kiedy indziej może by to
zrobiła – wiedziała, że on też jej pragnie – ale w tym miejscu i w tej chwili było to niemożliwe.
Między nimi stała inna kobieta, choć nieobecna ciałem, to duchem jak najbardziej.
Za chwilę Weronika miała dostać tego dowód...
W tylnej kieszeni jego dżinsów rozdzwonił się telefon. Ned wyszarpnął go, podniósł do ucha
i rzucił niespokojnie:
– No? Jakie wieści?
Naraz pobladł i oparł się ciężko o ścianę, a serce obserwującej to wszystko Weroniki się
zatrzymało. Mama Ani nie żyje! Ned miał to wypisane na ściągniętej bólem i niedowierzaniem
twarzy.
– Rozumiem – wyszeptał, a potem powtórzył głośniej, bo rozmówca go nie usłyszał. – Postaram
się przekazać to Ani...
Rozłączył się i zacisnął powieki.
Nie czekała, aż po zapadniętych policzkach tego silnego mężczyzny popłyną łzy. Wybiegła
z ukrycia i objęła go z całych sił, a on wtulił się w jej ciało, spragniony pocieszenia.

Edward, nadal wstrząśnięty, siedział przed drzwiami sali operacyjnej, gdzie spędził cały ten
długi dzień.
Godzinę wcześniej zapanowało tu poruszenie, pielęgniarki uwijały się jak w ukropie, przybiegł
lekarz w zielonym fartuchu, gdzieś piszczał alarm, ale nikt nie chciał powiedzieć Jabłonowskiemu,
czy to chodzi o jego córkę, czy o innego pacjenta.
Dopiero przed chwilą z sali operacyjnej wyszedł doktor Anderman i po jego szarej ze zmęczenia
i smutku twarzy Edward poznał, że jest źle. Poderwał się z krzesła, do którego niemal już przyrósł,
i podszedł do lekarza, błagając go bezgłośnie o dobre wiadomości, ale chirurg ledwo zauważalnie
pokręcił głową. W następnej chwili podniósł uspokajająco dłoń:
– Pana córka żyje.
Edward poczuł, jak nogi się pod nim uginają. Żyje! Małgosia żyje! Skąd więc na twarzy lekarza
ten smutek? Dlaczego nie ma w nim satysfakcji z udanego zabiegu? Czyżby guza nie dało się usunąć?
Znów strach podszedł Edwardowi do gardła. Następne słowa przyszły Andermanowi z trudem.
– Operacja się powiodła, nowotwór został usunięty w całości, do ostatniej komórki, tak jak
obiecywałem, ale...
 Ale?!...
– Pod koniec zabiegu mieliśmy problemy z narkozą. Serce pacjentki nie wytrzymało tak długiego
obciążenia i musieliśmy pana córkę reanimować.
Edward skinął głową. To wiedział, tego się domyślał, co dalej?!
– Serce podjęło pracę, stan się ustabilizował, niestety Małgorzata nie obudziła się z narkozy.
– Jak to się nie obudziła?! – wykrzyknął Jabłonowski, doprowadzony do granic wytrzymałości
psychicznej. – Zmarła na stole operacyjnym? I to pan nazywa udanym zabiegiem?!
– Powiedziałem, że pana córka żyje – napomniał go delikatnie chirurg. – Lecz jest w śpiączce. To
właśnie chciałem powiedzieć. Miałem nadzieję, że będzie tą jedną na dziesięć, ale okazała się jedną
na sto, która wprawdzie przeżyła zabieg, ale nie mogę gwarantować, że wyzdrowieje. Prawdę
mówiąc, nie mogę gwarantować, że odzyska przytomność, a jeśli nawet, to nie wiem kiedy. Mózg
ludzki jest niepojęty nawet dla neurochirurga. Potrafi zaskakiwać i pozytywnie, i, niestety,
negatywnie. Trzeba czekać.
– Jak długo? – wyszeptał Edward. Już ten jeden dzień przyprawił go o kilka siwych pasm, a ile
jeszcze przyjdzie czekać na wyniki operacji?
– Nie wiem. – Lekarz powtórnie pokręcił głową. – Mogą minąć dni i tygodnie. Mogą miesiące
i lata. Może się nigdy nie obudzić. Odejść we śnie. Nie potrafię niczego przewidzieć. Tkanka
nerwowa w pewnym stopniu się regeneruje, Małgorzata żyje, i w tym nasza nadzieja.
Uścisnął ramię Edwarda i wrócił na salę, by się przebrać i zajrzeć do pacjentki.
Nasza nadzieja?! – krzyknął, na szczęście w myślach, Jabłonowski. Zainkasowałeś trzysta tysięcy
dolarów za parę godzin pracy, nie dając w zamian prawie nic oprócz dobrze brzmiących słówek, a ja
mam nimi nakarmić moją wnuczkę?!
Wnuczkę, która nie obchodziła cię przez dziesięć lat – podszepnęło mu uprzejmie sumienie. Ten
krzyż, który dźwigasz, niech będzie twoją pokutą. Za co jednak została ukarana Ania?
Drżącymi rękami Edward wyciągnął telefon, bo przecież oni tam, w Jabłoniowym Wzgórzu,
czekali na wiadomości, i niemal słowo w słowo powtórzył Nedowi to, co usłyszał od Andermana.

Ned stał z twarzą ukrytą we włosach obejmującej go Weroniki, powtarzając bezradnie:

– I co ja mam powiedzieć Ani? Już lepsza byłaby zła wiadomość, szybkie ostre cięcie niż
niekończące się oczekiwanie! To okrutne, rozumiesz? Gdyby ktoś nam powiedział: Małgosia obudzi
się za dwa tygodnie, niech będzie miesiące, gdzie tam, lata!, to czekalibyśmy cierpliwie, opiekując
się nią. Ania rosłaby tutaj, bezpieczna i spokojna o los matki. Ale nie dość, że nikt nie może
powiedzieć, jak długo mamy czekać, to nikt nie da gwarancji, czy Małgosia będzie żyć, czy umrze,
nie pożegnawszy się z córką. To jest dla mnie nie do zniesienia! Jak mam to przekazać temu dziecku?!
Plecy Neda zadrżały.
Weronika pogładziła go po nich, a potem ujęła Neda za ramiona i potrząsała nim tak długo
i niedelikatnie, aż spojrzał jej prosto w oczy.
 – Powiedz, że jej mama żyje. Tylko tyle i aż tyle. To najważniejsze. Ryzyko było duże.
Zdawaliście sobie sprawę, że Małgorzata może umrzeć jeszcze tam, w szpitalu. Operacja się jednak
udała. To również jest ważne. I to masz powiedzieć Ani. Rozumiesz?
Skinął głową, niezdolny odpowiedzieć słowami.
Wsunęła palce w jego jasne, spłowiałe na słońcu włosy, przyciągnęła głowę Neda ku sobie
i lekko, pytająco, pocałowała jego drżące wargi. Oddał pocałunek, ale w następnej chwili przytulił
ją i wyszeptał:
– Wybacz, ale nie mogę dać ci nic więcej. Jesteś piękną kobietą...
– Ciii – przerwała mu łagodnie. – Wszystko rozumiem.
Nagle usłyszeli charakterystyczny dźwięk telefonu robiącego zdjęcie.
– No ładnie, ładnie! Będzie co wrzucać na Fejsa!
Oderwali się od siebie, patrząc w tamtym kierunku.
Marlena stała z rękoma skrzyżowanymi na piersiach i z drwiącym uśmieszkiem na ustach.
– Powiem dziadkowi, jak jego stajenny zabawia się z gośćmi. A pani dziennikarka jest równie
szybka, jak widzę. Puszczę ten news w świat, dodając pikantne zdjątko...
Ned ruszył ku dziewczynie, ale ta nie czekała, aż on jej dopadnie, bo tym razem na potrząsaniu
mogłoby się nie skończyć. Pobladły z furii i bezsilności Ned, słysząc nienawistny, triumfalny chichot
dziewczyny, próbowałby ścigać Marlenę i odebrać jej telefon, gdyby nie zatrzymała go dłoń
Weroniki, zaciskająca się na jego nadgarstku.
– Niech sobie wrzuca, co chce i gdzie chce, mam ją głęboko gdzieś.
– Ale tu chodzi o twoją reputację. – Ned próbował się oswobodzić, Weronika jednak go nie
puszczała. Jej dłoń miała zadziwiająco silny uścisk, a słowa kojącą moc.
– Nie mam sobie nic do zarzucenia, ty również. Teraz najważniejszy jest ktoś inny, nie wredna
gówniara. Musisz przekazać pewne wieści, na które czeka Ania z Jabłoniowego Wzgórza, czyż nie?
Rzeczywiście, w żalu, potem gniewie, zapomniał o córce.
– Dziękuję, że jesteś. – Ucałował dłoń kobiety, nadal zaciśniętą na jego nadgarstku.
Puściła go i odprowadziła wzrokiem do drzwi. Niczego więcej nie pragnął i nie potrzebował.

Ania siedziała w jasnej kuchni, słysząc Neda, ale go nie słuchając. Weronika miała rację.
Dziewczynka uczepiła się sześciu słów: „Twoja mama żyje, operacja się udała” i nic więcej do niej
nie docierało. Na twarzy miała wypisany wyraz takiej ulgi i szczęścia, że Ned nie miał siły
wyjaśniać dziewczynce, że tak naprawdę czekanie dopiero się zaczęło. Mama żyje. Operacja się
udała. Wszystko inne się nie liczy. Śpiączka? Co tam śpiączka! Po prostu dłuższy sen, po którym
mama obudzi się pełna sił. To nawet lepiej, prawda, wujku? Nie będzie czuła bólu po operacji. Tak,
taki sen naprawdę dobrze mamie zrobi. Tyle się nacierpiała...
Mówiąc to, Ania nie widziała strapionej miny Marii ani braku radości na twarzy Neda. Nie
zdawała sobie sprawy, że jej matka... A może doskonale zrozumiała, tylko nie chciała o tym myśleć?
Nie dziś, po tym pełnym obaw dniu?
Kiedyś przyjdzie czas na zrozumienie.
Teraz Ania pragnęła tylko jednego: odpoczynku. Długiego spokojnego snu w swym pokoiku na
poddaszu. Ucałowała serdecznie Neda, uściskała z całych sił Marię i pobiegła w podskokach na
górę.
Nasłuchiwali jej kroków na schodach. Potem wszystko ucichło. Dopiero wtedy gospodyni rzekła
stanowczym tonem:
– Może mi pan, panie Nedzie, powiedzieć prosto z mostu, ja nie jestem małą dziewczynką, czy
mam się cieszyć, czy martwić? Co dokładnie powiedział doktor? Co przekazał panu Edward?
Ned powtórzył wiernie to, co usłyszał przez telefon.
Siedzieli potem w milczeniu, zatopieni we własnych myślach, w jasnej kuchni starego dworu.
Wreszcie Maria podniosła się z westchnieniem.
– No nic. Trzeba żyć dalej. A póki życia, póty nadziei. Małgosia żyje. Zabieg się powiódł i tego
musimy się trzymać. Wracam do siebie, bo już ciemna noc.
– Odwiozę panią... – poderwał się, sięgając po kluczyki, ale Maria pokręciła głową,
przytrzymując go za rękę.
– Nie trzeba. To tylko kawałeczek. Znam drogę jak stara szkapa i trafię nawet po ciemku,
a dziecka nie wolno zostawiać samego. Dwojga dzieci, gwoli ścisłości, choć to drugie wyrośnięte.
– À propos tego drugiego... – zaczął zmieszanym tonem. – Byłem w stajni, gdy dostałem telefon
z Hamburga. Odczułem to jako cios i... trochę się załamałem. Akurat weszła do środka pani
Miłowiecka i... no, pocieszała mnie. Objęła, przytuliła. Nawet chyba pocałowała... – Ned mówił
z coraz większą trudnością, wyrzucając sobie w myślach obłudę. Nie tylko Weronika pocałowała
ciebie, ale i ty ją. Bardzo chętnie zresztą. I gdyby nie trudny dzień i cała reszta...
– Pani Weronika to piękna kobieta, pan też niczego sobie – stwierdziła spokojnie Maria. – Oboje
jesteście wolni i dorośli, więc nie rozumiem, dlaczego mi się pan tłumaczy.
– Marlena zrobiła nam zdjęcie komórką, jak się przytulamy – odparł cicho. – Nie chciałbym, żeby
odniosła pani mylne wrażenie...
– Bardzo nieprzyzwoite jest to zdjęcie? – zapytała na pół rozgniewana, na pół rozbawiona.
Rozgniewana na Marlenę, rozbawiona zmieszaniem mężczyzny. Każdy inny na jego miejscu chełpiłby
się, że poderwał ładną i sławną kobitkę, ale nie Ned.
– Całkiem niewinne. Do niczego między mną a panią Weroniką nie doszło i nie dojdzie.
– Czym się więc martwić, panie Nedzie? Chyba tylko tym drugim. Że nie dojdzie. Oboje
wyglądacie na samotnych.
Zaśmiała się z jego miny, poklepała go dobrodusznie po ramieniu i po krótkim namyśle dodała:
– Marlenką proszę się nie przejmować. Spróbuję z nią jutro porozmawiać, wytłumaczyć, że tak
nie wolno, ale... ona nie żywi do mnie zbytniego szacunku, więc pewnie mnie nie posłucha.
– Czy jest na tym świecie ktoś, kogo ta dziewczyna szanuje? – mruknął Ned z niechęcią.
 – Był, panie Nedzie, był. Jej świętej pamięci ojciec. To był uroczy, kochany człowiek. Każdemu
potrafił się przypodobać. Pewnie dlatego Ernest z Edwardem tak się nie znosili. Ernest zawsze na
przedzie, dusza towarzystwa, Edward w jego cieniu, odludek... Marlenka bardzo przeżyła śmierć
ojca. Proszę mi wierzyć, że w wieku dziesięciu lat była tak samo urocza, pogodna i życzliwa jak
nasza Ania. Zgasła razem z Ernestem, świeć Panie nad jego duszą, ot co!
– Jakoś sobie nie mogę wyobrazić tej dziewuchy jako uśmiechniętej i życzliwej panienki
Jabłonowskiej. – W głosie Neda narastała niechęć. Może w innych okolicznościach nie uprzedziłby
się do dziewczyny tak szybko, może spróbowałby odkryć jej ukryte głęboko dawne „ja”, ale za dużo
nieszczęść naraz spadło na ten dom i jego mieszkańców, by jeszcze znosić jej impertynencje
graniczące z okrucieństwem i złośliwość. – Wolę Anię – dokończył.
– Ja też – zgodziła się Maria. – Przeszła niewiele mniej, a może nawet więcej niż rozpieszczona
Marlenka, a nie złamało to w niej ducha. Dzielna mała!
Marlena, przyczajona pod drzwiami kuchni i słysząca każde słowo tej rozmowy, aż musiała się
uszczypnąć, by nie wybuchnąć. Wycofała się cicho do salonu, a potem tylnymi schodami wróciła do
swego pokoju i otworzyła śliczny różowy laptop. Trochę pobawiła się na swoim ulubionym portalu,
umieszczając na nim zdjęcie dziennikarki i Neda z odpowiednio podkręconym opisem – natychmiast
zaczęła dostawać lajki i komentarze – potem nastawiła sobie budzik na piątą rano, wiedząc, że Maria
przyjdzie do dworu godzinę później, a Ned wstaje również o szóstej, wykąpała się, umyła włosy
i spakowała parę niezbędnych drobiazgów do plecaczka, którego używała zamiast torebki. Była
gotowa odpłacić im wszystkim za „ciepłe przyjęcie”, jakie jej tu zgotowano. Tak, „wujaszek” Ned
będzie miał powód, by jeszcze bardziej ją znienawidzić. Może tak jak ona nienawidziła jego?
Podeszła do okna, odprowadziła spojrzeniem znikającą w ciemnościach nocy Marię.
– Ty też, głupia wiejska babo, dostaniesz za swoje – wysyczała.
A potem zatrzasnęła okno, mając za nic piękno i spokój lipcowej nocy, pachnącej odurzająco
maciejkami.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XIV
Rano spotkali się przy śniadaniu we czworo: Ned, Ania, Maria i Weronika. Ta ostatnia dziś
nieco smutna i przygaszona. Nie chciała dolewać oliwy do ognia i mówić o tym, jaką burzę rozpętało
ich zdjęcie w Internecie. Wystarczy, że sama to przeżywa. Ned ma dużo poważniejszych problemów,
ale Weronika sama przed sobą przyznawała, że aż takiej podłości się po Marlenie Jabłonowskiej nie
spodziewała. Zdjęcie zdjęciem, ale zupełnie wyssany z palca opis erotycznych ekscesów?!
Gdyby była bardziej przewidująca, nie zbliżyłaby się do Neda na odległość kija, dopóki
w Jabłoniowym Wzgórzu przebywa ta kłamczucha. A może nawet wcale by tu nie przyjechała! Nic
dobrego z tego nie wynikło, a teraz niezręcznie wyjeżdżać po trzech dniach, skoro nalegała na
przedłużenie pobytu. Jakoś przetrwa następne cztery dni pod jednym dachem z panną Marlenką.
Na szczęście nie było jej na śniadaniu, czego jakoś nikt nie żałował, może nawet nikt oprócz
Weroniki tego nie zauważył.
Zajadali się spokojnie domowymi wędlinami i wypiekanym w zaprzyjaźnionej piekarni pysznym
chlebem na zakwasie, gdy zadzwonił Edward z wieściami.
Nie były ani dobre, ani złe.
Małgosię przeniesiono z sali pooperacyjnej na oddział, do pięknego jednoosobowego pokoju,
i traktowano ich oboje, Edwarda i ją, bardzo dobrze, a ją właściwie jako specjalną pacjentkę
międzynarodowej sławy neurochirurga, dumy hamburskiej kliniki. Jabłonowski nie chciał wyjść na
skąpca, ale wiedział, że te luksusy będą go kosztować dziesięć tysięcy dolarów za każdy dzień. I już
przygotowywał się psychicznie na sprzedaż następnych koni...
Małgosia nie obudziła się ze śpiączki, choć jej stan był stabilny. Zadowalający, jak stwierdził
lekarz, który przejął pacjentkę od doktora Andermana.
Edward, którego te zapewnienia powinny uspokoić, przeraził się, widząc córkę. Skoro było tak
dobrze, spodziewał się... Śpiącej Królewny, tymczasem Małgosia nie wyglądała lepiej niż przed
operacją, przeciwnie, jeszcze gorzej: jej drobna twarz, mimo że napuchnięta, nikła w zwojach
bandaży okalających całą głowę. Ręce miała tak blade, że niemal przezroczyste, a po wkłuciach
dożylnych pozostały rozległe sińce. Kroplówki, trzy naraz, miała więc podłączone do żyły pod
obojczykiem i Edward po prostu nie mógł patrzeć na następny rosnący z każdą minutą krwiak.
– Pańska córka ma bardzo słabą krzepliwość. Zaraz ponownie będziemy przetaczać jej krew –
odezwał się doktor, widząc wyraz twarzy Edwarda.
Ten skinął tylko głową.
Gdy lekarz i pielęgniarki wyszli, a Edward został z Małgosią sam, zadzwonił do domu, by
przekazać te wieści, nie wdając się jednak w bolesne szczegóły.
Był wykończony. Marzył o własnym łóżku w Jabłoniowym Wzgórzu, ale to marzenie oddalało się
z każdą godziną. Teraz przetaczanie krwi, potem trzy kroplówki... Co będzie jutro, pojutrze, za
tydzień?
Zżymał się na samego siebie, że myśli tak małostkowo, podczas gdy Małgosia walczy tu o życie,
a tam jej córka wyczekuje powrotu mamy, nic jednak na te myśli nie mógł poradzić. Edward był
odludkiem i dłuższe wyjazdy oraz towarzystwo ludzi zawsze go męczyły. Jak długo potrwa ta
podróż?
Nikt nie znał odpowiedzi na to pytanie.
– Co u was? – pytał Neda w następnej chwili.
– U nas? – Ned spojrzał po słuchających go w skupieniu dwóch kobietach i jednej dziewczynce.
Ta ostatnia krzyknęła:
– Uściskaj dziadka ode mnie i podziękuj mu! Słyszysz, dziadku? Dziękuję!
Ned uśmiechnął się do niej, powtórzył do telefonu jej podziękowania, choć trudno ich było nie
usłyszeć, i wyszedł z kuchni przed dom, by szczerze porozmawiać z Edwardem.
– U nas cisza i spokój. Ubyło mi nieco pracy...
– Nic dziwnego, skoro stajnia prawie pusta – mruknął Jabłonowski.
Ned lekko się uśmiechnął.
– Powiedziałem, szefie, że ubyło mi nieco pracy, a nie, że leżę brzuchem do góry. Szejk wziął
tylko osiem koni. Najlepszych, to fakt, ale drugie tyle zostało. Masz, szefie, z czego odbudować
stado.
Edward poczuł, jak wielki ciężar spada mu z serca. Nie zdawał sobie do tej chwili sprawy, że aż
tak się tym przejmował! Wczoraj ani on, ani Ned nie byli w stanie rozmawiać o zwierzętach, bo
Małgosia była ważniejsza, ale dziś Jabłonowski od rana myślał również o nich.
– Które wziął?
Ned wymienił jednym tchem osiem końskich imion.
– Rzeczywiście, ma facet oko.
– Ale zapłacił uczciwą cenę, a mógł przecież wziąć wszystkie konie – odparł Ned. Edward
musiał się z nim zgodzić. – Odjeżdżając, powiedział, że gdy pan będzie w potrzebie, odkupi
następne, mam jednak nadzieję... – zawiesił głos. Nie chciał Jabłonowskiego dobijać.
– Co poza tym?
– Przyjechał pierwszy gość. Pani Miłowiecka, dziennikarka.
Edward jęknął.
– Na śmierć zapomniałem odwołać rezerwacje! Jeszcze ci tylko letników na głowie brakuje!
– Ten gość jest akurat mało dokuczliwy, choć byłbym wdzięczny, szefie, gdybyś resztę odwołał.
Jesteśmy tylko we dwoje, ja i Maria. Ania też pomaga, ale...
– Ale?...
Ned zaczął z wahaniem:
– Mam problemy z drugim gościem. Pańską bratanicą. Marlena staje się coraz bardziej nieznośna
i, prawdę mówiąc, wczoraj wahałem się między przylaniem jej po tyłku a odejściem z pracy. Na
szczęście zwiała, a mnie zdołała powstrzymać Weronika.
– Jaka Weronika? – W głosie Jabłonowskiego słychać było znużenie. Brakowało mu tylko
kłopotów z Marleną!...
– Miłowiecka. Ta dziennikarka.
– Ach tak. Rzeczywiście, ma na imię Weronika. Mówiłeś, że jest niekłopotliwa, niech więc
zostanie do końca tygodnia, ja zaraz podzwonię po pozostałych wczasowiczach, że niestety w tym
roku dwór jest zamknięty. Spłonął lub zmiotło go tsunami...
– Lepiej odpukaj, szefie – mruknął Ned. – Jeszcze wykraczesz i pożar gotowy.
– Odpukam. Moją bratanicą spróbuj się nie przejmować. Jest jak grypa. Co roku muszę ją
przechodzić, i tyle. Teraz padło na ciebie.
– Spróbuję.
Zakończyli rozmowę, nie wiedząc, że Marlenka Jabłonowska dopiero się rozkręca.
Pierwszy dowiedział się o tym Edward.
Parę chwil po telefonie do domu przyszedł na jego komórkę mail. Otworzył go, przeczytał i... aż
gwizdnął przez zaciśnięte zęby.
– Weronika Miłowiecka jest niekłopotliwa, mówisz? – rzucił w przestrzeń pytanie. –
Powiedziałbym, że wprost przeciwnie.
Obejrzał raz jeszcze zdjęcie i przeczytał opis, który przysłał mu nieznany nadawca. „Życzliwy”,
czy jak się domyślał: „życzliwa”. Jabłonowskiemu nie podobało się, że ojciec Ani zabawia się
z wczasowiczką nie tylko w pracy, pod jego, Edwarda, dachem, ale też w czasie gdy mama Ani
walczy o życie, lecz Edward postanowił machnąć na to ręką. Tamtych dwoje było dorosłych,
Miłowiecka za parę dni wyjeżdża. Oby tylko zachowali nieco więcej dyskrecji, na Boga, bo jeśli
Ania zobaczy...
Ania zobaczyła. Po południu.
Bo do niej „życzliwa” też przysłała maila ze zdjęciem. I z tym samym opisem, który był już hitem
blogerskiego światka. W temacie maila dużymi literami widniało:
„POPATRZ, JAK SIĘ ZABAWIAJĄ WUJASZEK NED Z CIOCIĄ WERONISIĄ, PODCZAS
GDY TWOJA MAMA UMIERA...”.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XV
– Wujku!!! – Ania wpadła do stajni, wołając Neda głosem, w którym niedowierzanie mieszało
się z gniewem i żalem. – Wujku Nedzie!!!
– Tu jestem, co się stało? – Wyjrzał zaniepokojony z boksu Arizony, którą akurat szczotkował.
Ania zamiast odpowiedzieć, podetknęła mu pod oczy laptopa Edwarda, z którego mogła
korzystać.
Ned przeczytał jedynie temat maila. To mu wystarczyło. To i łzy w oczach jego córeczki.
– Aniu, to nie tak, jak myślisz... – zaczął śpiewkę starą jak świat.
Ale dziewczynka nie tyle myślała, ile widziała zdjęcie. Nie musiała niczego sobie wyobrażać.
Widok dwojga osób, które polubiła, może nawet pokochała, a którym na pewno zdążyła zaufać,
robiących te rzeczy tutaj, w stajni, podczas gdy jej mama przechodziła ciężką operację, a ona sama
umierała ze strachu?!... I wujek Ned, zamiast ją pocieszać... z panią Weroniką?! Już wiadomo, czym
był cały dzień tak zajęty!
Wykrzyczała mu to wszystko w twarz, po czym obróciła się na pięcie i wybiegła, ocierając łzy,
nim Ned zdołał ją zatrzymać.
– Zabiję gówniarę... – obiecał, ciskając szczotkę i zgrzebło do wiadra i zamykając boks, by
pobiec za dziewczynką. – Zabiję gówniarę!
Miał na myśli oczywiście Marlenę.

– Ania jest u siebie, na górze – powitał Neda zmartwiony głos Marii. – Pokazała mi tego maila.
Biedna mała... Pani Weronika się pakuje. Uznała, że już dość narozrabiała, teraz będzie dla nas tylko
ciężarem. Nie zatrzymywałam jej.
– I ja nie będę jej zatrzymywał. Gdzie ona jest?
– Pytasz o Marlenę? – Maria starała się zatrzymać Neda na schodach jak najdłużej, by zdążył
spłynąć z niego gniew, gdy dopadnie utrapienie zwane panną Jabłonowską... – Prawdę mówiąc, od
rana jej nie widziałam. Co ja gadam, nie od rana, tylko od wczoraj. Pewnie zwiała i jest w drodze do
Warszawy.
– Gówniara, którą mamy pod opieką, ucieka z domu, a ty mówisz o tym tak spokojnie?! – wściekł
się Ned. Nie do takiej pracy się najmował...
– Co roku jej odbija, gdy tutaj siedzi. Spokojnie, zatrzyma się pewnie w Tczewie czy Elblągu
i odeślą ją do nas, do Czerska. Nie jest taka głupia, by narażać się na niebezpieczeństwo
i niewygody. Chce nam tylko dopiec.
Mówiąc to wszystko monotonnym tonem, Maria widziała, jak z Neda powoli uchodzi gniew,
zmieniając się w bezsilność. Usiadł na schodkach ganku i zapatrzył się przed siebie.
– Zostanę tu do czasu powrotu Edwarda z Małgorzatą, ani dnia dłużej – wycedził w końcu.
– A co potem, panie Nedzie? Zostawi pan Anię znowu samą?
– Nie jest już sama, a mnie zaczyna przerastać rodzina Jabłonowskich.
 – Rodziny nikt sobie nie wybiera – odrzekła sentencjonalnie.
– Ja jeszcze mam wybór.
– I córeczkę.
– Pani też już wie?
– Domyśliłam się. Jesteście do siebie podobni, nagle pojawiacie się tutaj niby osobno, a jednak
razem. Resztę sobie dośpiewałam.
– Mam nadzieję, że zatrzyma to pani dla siebie. Dopóki Ania się nie domyśli, będę wolny.
– Z chwilą gdy ją pan spłodził, stał się pan za nią odpowiedzialny – odparła surowo. – To nie
rzecz, nie przedmiot, to człowiek, mała dziewczynka, która nie zawiniła, że jest wypadkiem przy
pracy. Miałby pan sumienie zostawić ją po raz drugi? Teraz gdy jest jej pan potrzebny, gdy Ania
potrzebuje nas wszystkich?
Ned potarł twarz dłońmi, czując się znużony i stary. Nie ma to jak skuteczny szantaż...
– Nie jestem jeszcze gotowy, by jej to powiedzieć.
– Mamy dużo czasu.
Zostawiła go na schodkach i wróciła do domu.

Tak Neda zastała Weronika, gdy spakowana zeszła na dół, chcąc się z nim pożegnać.
– Nie wyjeżdżaj – poprosił Ned wbrew temu, co mówił Marii. – Nie wolno dawać Marlenie
satysfakcji, bo będzie jeszcze gorzej.
– Gorzej już chyba być nie może – westchnęła dziennikarka. – Nasze zdjęcie znalazło się na
wszystkich blogach.
– Jesteś aż tak sławna?
– Teraz? Tak.
Mimo woli zaśmiali się oboje.
– Trzeba wyjaśnić to Ani. Dostała maila od Marlenki z tym zdjęciem. Pójdę...
– Ja to zrobię – zatrzymała go stanowczo. – Pogadam z Anią jak kobieta z kobietą. Ty byś
wszystko popsuł.
Poczuł do niej wdzięczność. Przynajmniej tym nie musiał się martwić, wracając do pracy. Za to
powinien zgłosić na czerskiej policji zaginięcie Marleny Jabłonowskiej.
Na komendzie nie byli tym zaskoczeni, tak jak i nie była tym zdziwiona Maria.
– Znajdzie się – odparł przyjmujący zgłoszenie aspirant Górski. – To nie pierwsza ucieczka tej
dziewczyny.
– Ale może ostatnia – mruknął Ned.
– Nie radziłbym posuwać się do rękoczynów. – Policjant uniósł głowę znad wypełnianego druku.
– Pan ma wyrok w zawieszeniu, a ona bywa naprawdę wredna... Dałbym sobie rękę uciąć, że
natychmiast zgłosiłaby się do szpitala z żądaniem obdukcji, szpital nie mógłby odmówić, a my
musielibyśmy pana zamknąć.
 – Wezmę to sobie do serca – to tylko odpowiedział, czując narastającą złość. I bezsilność. Jeśli
Marlenka pozna jego sekret, a to może się stać w każdej chwili, będzie ich, Neda i Anię, gnębić
bezkarnie tak długo, aż Ned albo straci panowanie nad sobą, albo odejdzie, zostawiając Anię na
pastwę tej pannicy.
– Zadzwonimy, gdy zguba się znajdzie – obiecał aspirant Górski.
– Nie do mnie. Dzwońcie od razu do jej matki. Ja umywam ręce. Jestem tylko stajennym.
– Jak pan sobie życzy. Będziemy dzwonić do pani Elizy. Poproszę o numer jej komórki...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XVI
Zguba znalazła się szybciej, niż przewidywano. Zbyt szybko, zdaniem Neda, który nie
wypowiedział tego jednak na głos. Już nazajutrz przed południem zadzwonił do dworu aspirant
Górski, by Ned zabrał Marlenę do domu.
– Mówiłem, że się nią dłużej nie będę zajmował – Ned niemal krzyknął do słuchawki. – Ma
matkę...
– Która nie odbiera komórki – wpadł mu w słowo policjant. – A nie możemy trzymać tu
nieletniej. Nie ma warunków.
– Jej krewny Edward Jabłonowski również jest za granicą. – Ned siłą opanowywał narastający
gniew. – Z ciężko chorą, prawdę mówiąc, umierającą córką! Mam mu zawracać głowę smarkulą na
gigancie?!
– Jeżeli nie pan, to my będziemy zmuszeni to zrobić. Proszę zrozumieć, ta dziewczyna ma dom.
Nie może siedzieć na komisariacie. Niech pan będzie człowiekiem, panie Starski.
– To niech ona... – zaczął, ale machnął ręką.
Jego krzyki i protesty nie na wiele się zdadzą. Zrazi tylko do siebie policjantów z Czerska,
w którym musi się meldować co miesiąc, dopóki tu mieszka.
– Dobrze – powiedział już spokojnie. – Przyjadę i z nią pogadam. Tyle mogę obiecać.

Marlena siedziała rozparta na krześle, z wyciągniętymi nogami – Ned nie zdziwiłby się, gdyby
trzymała je na biurku policjanta. Na twarzy miała resztki mocnego makijażu, który postarzał ją o parę
ładnych lat. Usta wydęła w grymasie niechęci i urażonej dumy, jak zwykle goszczącym na jej twarzy.
Nedowi przyszło na myśl, że kiedyś się ta dziewczyna doigra. Ile jednak krwi wszystkim napsuje,
nim ten szczęśliwy dzień nastąpi...
Ned wkroczył za aspirantem do pokoju.
– To wy tu sobie pogadajcie, a ja w razie czego będę w dyżurce – rzekł aspirant Górski
i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Jak aspirant znał życie – i Marlenę Jabłonowską – za tymi drzwiami zaraz rozpęta się piekło.
Życie może i znał. Marlenę też. Nie znał jednak Neda.
Ned nie rzekł ani słowa, które niczym iskra podpaliłoby beczkę z prochem. Po prostu wziął sobie
krzesło i usiadł naprzeciw dziewczyny. I tak siedzieli, patrząc sobie prosto w oczy – ona
wyzywająco, on spokojnie, jakby hipnotyzował kobrę – z kwadrans, może więcej. Pierwsza
odwróciła wzrok Marlena.
– No co? Tak się będzie pan gapił?
– Nigdzie mi się nie spieszy. Mam czas, więc się gapię.
– Ale mi się spieszy. Do domu. Od wczoraj się nie myłam, nie...
– Do domu nie masz wstępu – przerwał jej.
Umilkła i rozdziawiła usta ze zdumienia.
 – To po co pan tu jest? Jak nie po to, żeby mnie zabrać do...
– Powiedziałem: do czasu powrotu twojej matki albo innego krewnego ja cię do dworu nie
wpuszczę. Jestem tu po to, by dotrzymać ci towarzystwa. Nie dlatego że chcę, a dlatego że policja
mnie o to prosiła. Posiedzę jeszcze z godzinę – tu Ned spojrzał na zegarek – i wracam do pracy.
– A c-co ze mną? – Marlena aż się zająknęła, coraz bardziej zbita z tropu. Wiedziała, że ten
bydlak będzie się mścił. Pewnie znów nią potrząśnie raz i drugi, jak ona tego nienawidziła! – ale
żeby nie wpuścił jej do domu?! Domu jej dziadka?! – Nie masz prawa się tam panoszyć! Jesteś
nikim, rozumiesz?! Nikim!
– Uznaj więc, że dom jest zamknięty na cztery spusty, a właściciel wyjechał.
– To niech wraca! I to natychmiast!
– Nie ma takiej potrzeby.
– Ja jestem w potrzebie!
– Edward nie wie o twoich kłopotach i się nie dowie. Policja nie ma do niego telefonu.
– To im go daj! – Marlena darła się na pół komendy.
– Jestem nikim, jak sama zauważyłaś. Kłódką na drzwiach. Powtarzam ci: dwór jest przed tobą
zamknięty na cztery spusty, a klucz wrzucono do studni.
Milczała. Zamknęła się wreszcie, coraz bardziej pokorna. Właściwie osiągnęła cel, napsuła im
trochę krwi, może więc udać skruchę, poprosić o wybaczenie... Ned uśmiechnął się w duchu,
czytając w dziewczynie jak w otwartej księdze. Przez ładnych naście lat pracował z młodzieżą na
obozach konnych. Znał chyba wszystkie sztuczki i zachowania młodych ludzi. Pamiętał też swoje.
Marlena nie była go w stanie niczym zaskoczyć. Ani przebłagać.
– Skoro nie można zadzwonić do dziadka, a dom jest... zamknięty, to niech pan zadzwoni do
mojej mamy. Proszę – dodała szybko. Zbyt szybko, by Ned mógł się na jej nieszczere „proszę”
nabrać, ale... zrobił to, o co prosiła.
Wybrał numer i już miał się rozłączać, wiedząc, że Eliza nie odbiera połączeń, gdy – o dziwo! –
usłyszał:
– Słucham?
– Pani Elizo, tu Ned Starski, dzwonię z komendy w Czersku...
– Coś się stało? – zaniepokoiła się mama pannicy.
– Owszem. Pani córka uciekła z domu. Właśnie ją odnaleziono i musi pani...
Przerwała mu, cedząc słowa tak głośno i wyraźnie, że Marlena usłyszała każde z nich.
– Jestem na wczasach! Nie zawracajcie mi głowy!
Rozłączyła się.
Ned spojrzał zdumiony na wyświetlacz, bo czegoś takiego nawet on się nie spodziewał. Próśb, by
zajął się Marleną, owszem, ale „nie zawracajcie mi głowy”? Jakby chodziło o rzecz? O psa
przybłędę? Mimo wszystko poczuł współczucie, widząc, jak dziewczyna pochyla głowę, by nie
ujrzał łez w jej oczach. Tego dzieciaka nikt nie chciał. Jak jeszcze do niedawna Ani. Wspomnienie
krzywdy, jakie wyrządzał przez dziesięć lat własnemu dziecku, chwyciło mężczyznę za serce.
Tak, tak. Jesteś taki sam jak matka tej dziewczyny – dopowiedziało sumienie. – Nie tobie
potępiać jedną czy drugą.
– Ona taka jest – usłyszał cichy głos Marleny. – Nigdy mnie nie chciała, nie kochała, nawet nie
lubiła.
– Trudno cię lubić, jeśli mam być szczery.
– Tę całą Anię pan polubił.
– Ania to Ania – uciął.
Uniosła gwałtownie głowę. Znów jej oczy błysnęły jadem.
– Może po prostu lubi pan dziesięcioletnie dziewczynki?! Starszych już nie?!
Ned aż drgnął, jakby Marlena dała mu w twarz. I niewiele myśląc, odparował:
– Może twój tatuś lubił dziesięcioletnie dziewczynki?! Starszych już nie?!
Spodziewał się ataku furii, ale... Marlena niespodziewanie skurczyła się, zmalała i Ned nagle
zrozumiał. Skojarzył fakty. Połączył wszystkie elementy układanki w całość.
– Lubił, prawda? – zapytał łagodnie. Bez gniewu.
Kiwnęła głową. Na jej kolana skapnęły pierwsze łzy, wielkie jak grochy. I popłynęły pierwsze
słowa, jakby jedne i drugie przerwały tamę...

Tym, czego Ned nienawidził tak samo jak znęcania się nad dziećmi, był gwałt. A już gwałt na
dziecku, jeśli nawet nie na ciele, to na duszy niewinnego, ufnego dziecka, wzbudzał w nim najwyższe
obrzydzenie i ślepą furię.
Na swoje szczęście ten „uroczy, kochany człowiek, dusza towarzystwa” – zdaniem Marii, która
jako kobieta powinna coś zauważyć – Ernest Jabłonowski sczezł dwa lata temu, niech mu ziemia
ciężką będzie, bo gdyby żył, gdyby teraz czekał w Jabłoniowym Wzgórzu na swoją córkę, której
zdeptał dzieciństwo i być może złamał życie, Ned miałby na sumieniu drugiego bydlaka. I tym razem
poszedłby siedzieć na długie lata.
Nim bydlak zszedł na zawał, przez trzy lata zabawiał się w zbyt kochającego tatusia, wpędzając
przy tym dziecko w poczucie winy i wstręt do samej siebie. To były metody tych zboczeńców:
najpierw „zły dotyk” – tak to się teraz ładnie nazywa, bo słowo „gwałt” było coraz bardziej
niepoprawne politycznie – potem wpajanie dziecku, że to przez nie „tatuś jest smutny i cierpi”,
i manipulowanie nim: „Chyba nie chcesz, bym powiedział o tym mamusi? Nie chcesz zmartwić
jeszcze mamy, prawda?”.
Marlena chciałaby zmartwić mamę, by skończyły się nocne wizyty ojca w jej łóżku, ale Eliza
była ślepa i głucha na wszystko. Ile razy dziewczynka błagała ją:
– Zabierz mnie z sobą! Nie zostawiaj mnie!
Tyle razy słyszała:
– Nie zostajesz sama. Tatuś będzie przy tobie.
 Dziecko chciało krzyczeć i wyć:
– Właśnie! Ja nie chcę, by tatuś przy mnie był!
Ale przypominało się Marlenie powtarzane od pierwszego „złego dotknięcia” zdanie, powtarzane
tak długo, aż wryło się w jej umysł i duszę: „Widzisz, jak krzywdzisz tatusia. Chyba nie chcesz
krzywdzić jeszcze mamy?”.
Mama przestanie mnie kochać – dopowiadała sobie w myślach Marlena i... milczała. Godziła się,
by ojciec do niej przychodził. Przecież nie zadawał jej bólu, tylko ją dotykał. A potem dotykał siebie
i przeraźliwie jęczał. Dziecko bladło śmiertelnie, pewne, że ojciec przez nie umiera, i słyszało:
– Widzisz, jak tatuś przez ciebie cierpi? Chyba nie chcesz...
Im Marlena była starsza, tym metody „wychowania” musiały być skuteczniejsze. Już nie
wystarczała gra w „krzywdzisz tatusia – krzywdzisz mamusię”.
– Jesteś zła. Specjalnie mi to robisz, bym cierpiał. Jesteś złym i podłym dzieckiem. Niech no
tylko matka się dowie. Odda cię do sierocińca i tam będziesz miała tego do woli. Ty podła, brudna
dziewucho, chodź tu!
I Marlena szła, płacząc z żalu nad sobą i nad swoim ojcem. Z nienawiści do siebie i do niego.
Ojca, którego jeszcze niedawno wielbiła. Dla którego była małą księżniczką. Ukochaną córeczką...
Gdy umarł, poczuła ulgę tak ogromną, że prawie jej serce pękło.
Skończy się raz na zawsze przychodzenie do niej w nocy! Jest wolna! Koniec strachu,
obrzydzenia i poczucia winy!
Ale wtedy zaczęła słyszeć własny głos:
– To ty go zabiłaś i jeszcze się z tego cieszysz! Przez ciebie miał słabe serce! Jesteś podła i zła.
Jesteś morderczynią własnego ojca!
Poczucie winy i ulga walczyły z sobą w dorastającej dziewczynie, eksplodując w jednym
wielkim wybuchu nienawiści do siebie i do świata. A także do matki, która nie widziała, nie chciała
widzieć. Ta, która powinna bronić własnego dziecka przed całym światem, odwróciła się do
Marleny plecami.
Więc Lena – nie żadna Marlenka, tylko Lena! – postara się, by matka poczuła, że ma dziecko. Że
ma mściwe, złe dziecko. I Eliza zaczęła pokutę za błędy sprzed lat. Lena, ilekroć była w stanie,
krzywdziła ją słowem i zachowaniem. Psychologowie zrzucali to na karb jej żałoby po ukochanym
ojcu: „Córka potrzebuje czasu, tak głęboka żałoba musi trwać”. I rzeczywiście trwała, ale nie po
ojcu, lecz po skrzywdzonej przez niego dziewczynce. Trwała do dziś...
To wszystko mówiła teraz drżącym głosem niemal obcemu mężczyźnie. Wielkie łzy skapywały na
kolana dziewczyny, a Ned mógł tylko słuchać w milczeniu tej spowiedzi, zaciskając pięści. Ernest
Jabłonowski dostał za swoje.
Eliza Neda nie obchodziła.
Jestem na wczasach! Nie zawracajcie mi głowy! – wybrzmiało po raz kolejny w jego pamięci.
Wróci, to będzie miała to, na co zasłużyła, ale tym razem Ned nie stanie po jej stronie, szczując
matkę na rozpuszczoną, jak mu się do tej pory wydawało, pannicę. Tym razem stanie po stronie owej
pannicy.
Jak łatwo wydałeś osąd, nie wysłuchawszy, co dziewczyna ma do powiedzenia – gryzł się,
słuchając jej cichych słów, patrząc na cierpienie tej dziewczynki zamkniętej w nastoletnim ciele. –
Co więcej, faworyzowałeś drugie dziecko, Marlenę nieustannie porównując z Anią: jesteś tak podła,
a nasza Ania jest tak miła i urocza. Czy Ania byłaby miła i urocza, gdyby przeszła przez to, co
zgotował Marlenie Ernest Jabłonowski? – Ned szczerze w to wątpił. Ania była silna, bo miała
miłość matki. Lena nie miała nic. Tylko ból, wstyd i poczucie winy.
Ned uczynił gest, jakby chciał objąć dziewczynę, po prostu ją przytulić, ale cofnęli się obydwoje:
on z rękami w geście poddania, ona jeszcze bardziej skulona.
– Nie lubię, jak się mnie dotyka – wyszeptała. – Jestem nienormalna. Inne dziewczyny mają już
chłopaków i całują się z nimi w kiblu, a mi się na wymioty zbiera na samą myśl... Nigdy nie będę
miała chłopaka. Nigdy! Nikomu nie pozwolę się już dotknąć, nikomu!
Milczał, bo Marlena nie potrzebowała jego zaprzeczeń ani pocieszań. Po raz pierwszy komuś
o tym opowiadała. Pragnęła tylko, by Ned jej wysłuchał od początku do końca.
Ned więc wysłuchał.
Gdy spłynęły już wszystkie łzy i padły wszystkie słowa, podał dziewczynie chusteczkę i patrzył,
jak Marlena ociera twarz, próbując przybrać poprzedni odpychający wyraz.
– O nie, Lena, tylko nie to – odezwał się po raz pierwszy, od kiedy ona zaczęła mówić. –
Rozumiem przyczyny twojego zachowania, wierz mi, ale z taką dziewczyną, jaką byłaś, mimo
najszczerszych chęci nie wytrzymam. Będę się starał, przyrzekam, ale w końcu sprowokujesz mnie
i rzeczywiście ci przyleję, a nie mogę sobie na to pozwolić. Muszę zapewnić Ani opie...
– Ciągle ta Ania! Rzygam tą Anią! Myślałam, że jeśli wszystko wyznam, szczerze jak jeszcze
nigdy nikomu, pan mnie tu nie zostawi! Zabierze mnie pan do domu! Ale nie, bo Ania...
– Jest moją córką i nie pozwolę jej skrzywdzić. Nikomu. Tobie także.
Umilkła, rozdziawiając niemądrze usta.
– Ta cała Ania jest pana dzieckiem? – powtórzyła, cedząc każde słowo.
Przytaknął.
– To gdzie pan był, do cholery, przez całe dziesięć lat? Gdzie pan był, święty Nedzie od
krzywdzonych dzieci, gdy ta gówniara sama jedna opiekowała się umierającą matką? No, gdzie pan
wtedy był?!
– Porzuciłem obie, jeszcze zanim Ania się urodziła. Nie chciałem ich znać – odparł szczerze,
czując ból i wstyd.
– Tak jak dziadek?
– Tak jak on.
Lena milczała długą chwilę, rozważając jego słowa.
– Nie miały szczęścia do facetów. Matka Anki do pana i do ojca, Anka do ojca i do dziadka.
Możemy sobie z nią przybić piątkę.
– Mam nadzieję, że to tylko głupi żart. Chyba nie będziesz mojej córki uświadamiała? –
W spokojnym na pozór głosie Neda zabrzmiał groźny pomruk.
– Uświadomi ją jej matka, jeśli wyzdrowieje – odburknęła Marlena. – Albo kumpelki z klasy. Ja
zamierzam się z nią zakolegować, skoro będziemy jakiś czas mieszkać pod jednym dachem z dwoma
facetami, a jeden jest wart drugiego.
Ned odetchnął z ulgą.
Taka Lena Jabłonowska zaczynała mu się podobać. Nadal była jednak nieobliczalnym dzieckiem
z zaburzeniami, potrzebowała terapii z prawdziwego zdarzenia, a może... – Ned uśmiechnął się do
siebie. – Może hipoterapii?
Koń, wielkie, łagodne, ciepłe zwierzę, potrafi cuda uczynić ze zbolałymi duszami. Wystarczy, że
przez parę godzin poboli od siodła czy grzbietu tyłek, a dusze leczą się same.
To jest myśl! Żadnego sprzątania, wspólnych spacerów i przyjacielskich pogawędek.
Obie dziewczyny w siodło i w teren: na łąki, nad jeziora, do lasu. Od świtu do wieczora,
z przerwą na trzy smaczne posiłki i chwilę oddechu dla koni. Dla nich – i przy okazji dla Neda – nie
będzie zmiłowania.
Gdy zmęczone padną wieczorem na buzie, ani jedna, ani druga nie będzie miała sił rozmyślać
o swoich problemach. Będą czuły tylko satysfakcję z jazdy i pragnienie spokojnego snu.
Nic więcej.
– Dobra, zbieraj dobytek i wracamy do domu. Przerwa na lunch minęła.
Bez słowa wziął plecak dziewczyny i skierował się do wyjścia.
Marlena uniosła brwi ze zdziwienia, a potem aż podskoczyła.
– I to już? To wszystko? Nie muszę błagać i prosić, by mnie pan zabrał? – pytała, drepcząc za
nim jak posłuszne szczenię.
– Przecież błagałaś i prosiłaś. – Ned nawet się na nią nie obejrzał. Między innymi dlatego, że nie
chciał, by Marlena widziała szeroki uśmiech, jaki zagościł na jego twarzy.
Aspirant Górski również się zdziwił.
– Zabiera pan jednak naszą małą jędzę?
– Okazało się, że należę do rodziny.
Bardziej zdumionego człowieka niż policjant nie było w tej chwili w całym Czersku.
– Pan też? Urodzaj na Jabłonowskich w tym roku mamy!
Ned machnął tylko ręką i wyszli z Leną prosto w lipcowe słońce.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XVII
Na widok wjeżdżającego przez bramę Jabłoniowego Wzgórza samochodu ze schodków na ganku
poderwały się trzy postacie: Maria, Weronika i Ania. Ned zauważył, że mimo wszystko odetchnęły
z ulgą, widząc na siedzeniu pasażera Lenę.
– Martwiły się o ciebie – mruknął. – Zarzekałem się, że cię zostawię na komendzie.
Dziewczyna już miała nadąć usta, gdy... uśmiechnęła się nieśmiało. Zupełnie jak... Ania.
– Myślisz, wujku... – na dźwięk tego słowa Nedowi zrobiło się cieplej na sercu – ...że cieszą się
z mojego powrotu, a nie twojego?
– Z mojego mam nadzieję też. – Odwzajemnił jej uśmiech.
– Przywiozłeś ją, wujku Nedzie! Przywiozłeś jednak Marlenę! – Pierwsza była przy nich
oczywiście Ania.
– Lenę, nie Marlenę, bardzo cię proszę – odparła dziewczyna. – Tak, przywiózł mnie nasz
wspólny wujek. Dotąd go prosiłam i błagałam, aż zabrał mnie z tej parszywej psiarni, to jest
komendy – poprawiła się szybko – i oto jestem, tadam! Nowa i odmieniona Lena Jabłonowska...
– Ciekawe, na jak długo odmieniona – wtrąciła z przekąsem Maria.
– Ot, tak, na pstryknięcie palcami się nie zmienię, jestem tylko człowiekiem, nie cudotwórcą, ale
się postaram, postaram...
No, no, Lena miała poczucie humoru. Do tego potrafiła żartować z samej siebie! Co za odmiana!
– Może zaczniesz od przeproszenia pani Miłowieckiej? – podsunął jej usłużnie Ned. – Puściłaś
podłą plotkę i w necie aż huczy na jej temat.
– Nieważne, jak mówią, byle nie przekręcili nazwiska – odpowiedziała dziewczyna – ale
rzeczywiście, to było podłe i kłamliwe, przepraszam.
Weronika kiwnięciem głowy przyjęła przeprosiny, pytając wzrokiem, co Ned zrobił pannie
Jabłonowskiej, że jest taka... ludzka. Czym jej groził, choć nie wyglądała na zastraszoną, albo co jej
obiecał, że... Lena postanowiła się zmienić?
– Idź na górę, weź kąpiel, potem zejdź na obiad – wydał polecenia, które Lena spełniła bez
szemrania. Nie dlatego że zrobiła się posłuszna, ale ponieważ sama o tym marzyła: kąpiel i dobre
jedzenie. Tego było wszystkim trzeba.
Kwadrans później cała piątka usiadła do stołu. Po obiedzie, gdy Lena zaczynała się szykować do
drzemki – bądź co bądź spędziła ostatnią noc na dworcu – Ned zadysponował:
– Idziemy do stajni. Ja i dziewczyny. A pani, Weroniko, może się przyłączyć, jeśli pani chce –
dodał.
Chciała. Fascynował ją ten mężczyzna i lubiła jego towarzystwo, nawet jeśli był cukierkiem
w celofanie, o którym mogła tylko pomarzyć. Nie posmakuje, nie dotknie, ale chociaż popatrzy!
Ned pomógł całej trójce osiodłać trzy spokojne konie, sam wsiadł na oklep, mając tylko wodze
w dłoni, i ruszyli stępem na swoją pierwszą, ale nie ostatnią tego lata włóczęgę po bezdrożach
Koniecdrogi.
 Od tego popołudnia dzień w dzień zbłąkani wędrowcy mogli widzieć tę czwórkę w takim
właśnie szyku: na przedzie samiec alfa, za nim starsze szczenię, potem młodsze, na końcu samica,
pilnująca i samca, i młodych.
Piękny to był widok: cztery wyprostowane sylwetki na czterech wspaniałych, lśniących w słońcu
arabach ze stajni Edwarda Jabłonowskiego. Odprowadzały ich spojrzenia pełne zachwytu
i zazdrości, a dziewczynki i kobieta zdawały się promienieć.
Czasem kłusowali, parę razy konie weszły w galop, wywołując piski dziewczyn, ale też zachwyt,
bo galop na grzbiecie konia to wspaniałe przeżycie. Gdy byli zmęczeni, wjeżdżali na leśną polanę
czy na brzeg jeziora, rozkulbaczali swoje wierzchowce i odpoczywali – czworo ludzi i czworo
zwierząt. Konie się pasły, ludzie zajadali kanapki. Konie gasiły pragnienie w strumyku lub jeziorze,
ludzie podawali sobie butelki z wodą i pili do dna.
Wieczorem wracali zmordowani, ale szczęśliwi, i nie było mowy o jakichkolwiek sprzeczkach.
Dziewczyny niemal na czworakach wczołgiwały się do kuchni, czując każdy mięsień, każde
ścięgno i każdą kosteczkę, i zarzekając się: „Jutro zostaję w domu, nie dam rady”. Maria karmiła
wszystkich, dawała maść na odparzenia i siniaki, a potem Lena i Ania wlokły się do swoich pokojów
i gdy tylko przykładały głowy do poduszek, zasypiały.
Ned, dla którego całodniowe jazdy były normalką, wracał zaś do stajni, by oporządzić konie, po
czym dzwonił do Edwarda. Słyszał jednak ciągle to samo:
– Z Małgosią bez zmian. Ani lepiej, ani gorzej.
Sam odpowiadał podobnie:
– U nas wszystko w porządku. Cisza i spokój na pokładzie.
Edward wiedział, jak wyczerpujące są takie konne eskapady, i podziwiał Neda, że znalazł
sposób na zabicie nudy i znoszenie humorów Leny.
Bo Lena starała się z wszystkich sił być co najmniej użyteczna, a nawet miła dla uczestniczek tych
wypraw, bo po pierwszych kilku dniach odkryła, że mimo bólu i zmęczenia najgorszą karą byłoby
teraz pozostawienie jej w domu. Przyłączyła się do stada, została zaakceptowana i nie zamierzała
z tego rezygnować.
Życie lubi jednak niespodzianki i pewnego dnia Ned po powrocie do domu otrzymał dwie
wiadomości: wracają Edward z Małgosią i wraca Eliza, matka Leny. Ta pierwsza wieść była dobra,
ta druga zaś... to się okaże.

Najpierw przyjechało łóżko. Specjalne, najeżone elektroniką łóżko dla przewlekle chorych.
Potem do drzwi Jabłoniowego Wzgórza zapukała nowa mieszkanka: przesympatyczna, jak się
okazało, pielęgniarka, niziutka i okrąglutka pani Lonia, którą dziewczęta od razu nazwały Panią
Kulką, a po nich – skoro nie miała nic przeciwko temu – wszyscy inni. Pani Kulka miała się
zajmować tylko i wyłącznie Małgorzatą. Przeznaczono dla nich gabinet i przylegający doń pokoik na
parterze.
 Następny dzień był tym Wielkim Dniem. Wracała mama Ani!
Po raz pierwszy od kilkunastu dni Ned i trzy amazonki nie wyjechali na konną przejażdżkę. Ned,
ponieważ chciał być przy Ani, a Lena z Weroniką bały się same wyruszyć na włóczęgę. W ten
burzowy lipcowy poranek każdy zajął się swoimi sprawami, by zabić czas.
Dziennikarka nadrabiała zaległości, stukając w klawisze laptopa, Ned zajął się ukochaną stajnią
i końmi, nieco przez te dni zaniedbywanymi i stęsknionymi za widokiem opiekuna, Ania z Leną leżały
zaś na wielkim podwójnym łóżku apartamentu zajętego przez Lenę i surfowały po Internecie.
Lena nadrabiała zaległości towarzyskie, natomiast Ania po prostu dotrzymywała jej towarzystwa.
Puściła w niepamięć uszczypliwość przybranej siostry i ją polubiła, jak pragnęła lubić każdego
człowieka napotkanego w swoim życiu. Ania Kraska wolała bowiem kochać, niż nienawidzić.
Nie mogła się domyślać, że za chwilę ta jej cecha zostanie wystawiona na ciężką próbę.
– No, trochę ucichło – odezwała się Lena do swej towarzyszki. – Mówię o mojej aferze ze
zdjęciem Neda i Weroniki. – Klikała w klawisze i przesuwała kursorem, wchodząc na
zaprzyjaźnione strony. – Jak właściwie Ned ma na imię? Co to za zdrobnienie?
– Nie wiem, nie powiedział mi tego.
– Nie pokazał dowodu osobistego, gdy tutaj przyjechał?
– Pokazał. Dziadkowi. – Ania wzruszyła ramionami. – Ty, gdy kogoś poznasz, prosisz go
o legitymację szkolną?
Nie, oczywiście, że nie, ale Lena chętnie wrzuciłaby imię i nazwisko nowego wujka
w wyszukiwarkę. Ot, tak, z czystej ciekawości, co Google znajdzie...
Na chwilę jednak zapomniała o wujku.
– Zobacz, jaka zaraz będzie heca – zachichotała. – Mam taką przyjaciółkę w gimnazjum, Anka ma
na imię, tak jak ty, i jest domorosłą poetką. Wygrywa wszystkie konkursy, bo podobno rzeczywiście
ma talent, jest pupilką nauczycielki od polskiego i w ogóle gwiazda z niej, że hej. A przy tym
wrażliwa taka, że zaraz płacze. No i moją przyjaciółką została, bo fajnie jest przyjaźnić się z kimś
choć trochę znanym. – Lena mówiła to trochę do Ani, trochę do siebie, cały czas przeglądając
Internet. – Zaraz jej dokopiemy.
– Dokopiemy? – Ania uniosła brwi. Tak jak dotąd słuchała Leny z zainteresowaniem, tak teraz się
zaniepokoiła. – Twojej przyjaciółce? Ale za co?! Co ci zrobiła?!
– Za nico. Za to, że jest poetką i publikuje swoje wypociny w sieci. – Lena zbyła dziewczynkę. –
O, jest. Jej blog. Napisała nowy wiersz. Jakiś długi, kto by to czytał. Napiszemy komentarz... „Droga
pseudopoetko, zajmij ty się lepiej czymś pożytecznym, bo tylko czas marnujesz, swój i mój. Twój
nowy wiersz nie nadaje się do niczego, to czysta grafomania, pseudopoetycki bełkot. Tylko
wytapetować nim ściany w kiblu”...
Lena uśmiechnęła się z satysfakcją.
– Chcesz coś dodać? – zapytała Ani.
Ania czytała bezgłośnie napisane przed chwilą słowa. Pokręciła głową z niedowierzaniem, co
Lena uznała za zaprzeczenie, więc – klik! – nacisnęła klawisz myszki i... komentarz pojawił się pod
wierszem. Podpisany „Poeta Nick”.
– Zrobiłaś to! – Ania aż uniosła się do pozycji siedzącej. – To jakiś kawał? Będziecie się zaraz
z tego kawału śmiać?
– To nie kawał, ale kawał dobrej hejterskiej roboty. Wiesz, co to hejterka, no nie?
Dziewczynka zaprzeczyła.
– To zaraz będziesz wiedziała. Ona prawie nie opuszcza pokoju, bo jest niepełnosprawna, oprócz
tego, że jest poetką. Ma porażenie mózgowe. O, patrz, już dzwoni! – Lena uśmiechnęła się szeroko,
widząc migającą w dole ekranu ikonkę Skype’a i słysząc dźwięk połączenia. – Przesuń się tak, żeby
cię kamera nie obejmowała, słuchaj i ucz się! – syknęła do Ani, szturchając dziewczynkę w bok.
Ania posłusznie odsunęła się nieco, nadal jednak widząc ekran. To, co robiła Lenka, przerażało
ją i ciekawiło zarazem.
Nagle na ekranie pojawiła się twarz dziewczyny w wieku Lenki. Twarz wykrzywiona płaczem
i mokra od łez, ocieranych nieustannie rękawem rozciągniętej bluzy od dresu.
Lena wzięła głęboki oddech i napomniała szeptem swą znieruchomiałą towarzyszkę:
– Ani mi tu drgnij i milcz, nawet głośno nie oddychaj! – Po czym przybrała smutnawy wyraz
twarzy, z której złośliwość znikła jak zdmuchnięta, i odebrała połączenie.
Twarz niepełnosprawnej dziewczyny rozjaśnił na moment uśmiech, ale łzy nie przestały płynąć
z jej jasnych oczu.
– Leeenka, jak dooobrze, że jeeesteś! – zaczęła nieco jękliwym tonem, przeciągając
samogłoski. – Znów to zrobił! Czytałaś?
– Co zrobił? Kto zrobił? – zapytała niewinnie Lena.
– On, ten... ten Poeta Nick. Skomentował mój nowy wiersz tak jak to on: podle, bez serca. Po
prostu wylał na mnie kubeł pomyj...
Ania zesztywniała z niedowierzania i rosnącej odrazy. Wreszcie zrozumiała, co Lena zrobiła i...
ta prawda z trudem torowała sobie drogę do jej umysłu. Leżała jednak nadal na brzuchu i nie śmiała
głośniej odetchnąć.
– Och, Anka, olej go! Przecież to zwykły hejter! Nie ma facet pojęcia o poezji, nie zna się na
twoich wierszach, sam pewno popełnia jakiś bełkot, a że ty osiągasz sukcesy, a ten żałosny pętak
pewnie nie, to po tobie jeździ z zawiści. Mówiłam ci tyle razy: nie przejmuj się hejterami! Zawsze
trafi się jakaś gnida, a ty potem ryczysz. Zablokuj komentarze czy coś, ale...
– Mam znajomych, którzy lubią moje wiersze. Chcę, by mogli je komentować!
– To nie czytaj takich pierdół, tylko od razu kasuj.
– Ale tak się nie da! Zawsze najpierw przeczytam, a potem... – Dziewczyna na ekranie laptopa
znów zaczęła łkać.
Ania pociągnęła Lenkę za rękaw, najpierw delikatnie, potem mocniej. Nie mogła patrzeć na
rozpacz i ból tamtej poetki. A już podłości Lenki, która najpierw to cierpienie spowodowała,
a potem pocieszała swoją przyjaciółkę – przyjaciółkę? – nie mogła znieść ani sekundy dłużej.
Lenka obejrzała się za siebie i powiedziała szybko do przyjaciółki:
– Wołają mnie, muszę spadać. A ty się nie przejmuj. Wiersz jest śliczny, mnie poruszył. Może
będę wieczorem, pa!
Nim Anka odpowiedziała, Lena kliknęła w ikonkę czerwonej słuchaweczki i ekran zgasł.
– No i jak? – zwróciła się do pobladłej Ani. – Genialne, co?
Nim Ania powie jej, co myśli o takiej podłości, musi... zrozumieć. Tak, zrozumieć, co Leną
powoduje, że tak krzywdzi swoją przyjaciółkę. I zapytała o to Lenę, na co ta się skrzywiła.
– Oj tam, oj tam, zaraz krzywdzi! W hejterkę się bawię po prostu.
– Ale dlaczego? Przez ciebie ta Anka płakała! Wysłałaś ten okropny komentarz, a potem ją
pocieszałaś! To... to...
– To jest cool – wpadła jej w słowo Lena. – Śmieszne, rozumiesz? Taki żarcik. My wiemy, że to
ja napisałam, Anka tego nie wie, i my ją pocieszamy, wiedząc, że my wiemy, a ona nie. Hejterka. Po
prostu. Fajna zabawa.
– To nie jest zabawa! Ona płakała naprawdę! Jeśli ktoś dobrze się bawił, to ty i tylko ty! – Ania
zeskoczyła na podłogę.
Lena skwitowała jej wybuch lekceważącym skrzywieniem ust.
– Gdy moja mama cierpiała – zaczęła Ania niskim, nieswoim głosem – chciałam oddać wszystko,
żeby wziąć jej ból na siebie. Rozumiesz? By nie patrzeć, jak zwija się z bólu, jak wali głową
w ścianę, jak gryzie ręce. Żeby nie słyszeć, jak najpierw krzyczy, a potem już tylko jęczy, błagając
o śmierć. I ja, gdybym mogła, wolałabym sama cierpieć, niż przy tym być. A ty... ty... nic się nie
zmieniłaś, choć wujek mówi, że owszem. Jesteś wredna i podła i ja nie chcę cię znać.
Wybiegła, trzasnąwszy drzwiami.
– Mazgaj i miernota intelektualna – prychnęła Lena, nieco zaniepokojona. – Nie zna się na tym, co
dziś jest trendy...
Niepokoiło ją nie to, że Ania nie chce jej znać, ale że może donieść wujkowi o tej hecy. Co też ją
podkusiło, by się przed Anią-sranią popisywać?!
I teraz ze wspólnych konnych wypadów nici. Wujek Ned ją ukarze, bo pewnie jego ukochana
córcia ma rację, ten hejterski numer wygląda na podłe zagranie, gdy tak spojrzeć z boku, ale z drugiej
strony – jeśli ktoś publikuje swoje wypociny w sieci, musi się liczyć z atakami hejterów. Takie jest
niepisane prawo netu! Chcesz zaistnieć, to cierp!
Mimo tych tłumaczeń czuła się coraz bardziej nieswojo...
Zatrzasnęła w końcu laptopa i zeszła na dół, by zobaczyć, dokąd pobiegła Ania-srania-
skarżypyta.
Oczywiście zastała ją w stajni. Siedziała na kostce siana z kolanami pod brodą i przyglądała się
w milczeniu pracy Neda. Ten na widok starszej z dziewcząt otarł pot z czoła.
– O co się pokłóciłyście, bo Ania nic nie chce powiedzieć?
 – A musiałyśmy się o coś kłócić? Może jest smutna tak sama z siebie? Co, mała? Smutno ci? –
Szturchnęła dziewczynkę w ramię.
Ania odsunęła się z niechęcią.
– Chyba jednak o coś poszło. Nie będę się wtrącał. Załatwcie swoje sprawy po swojemu. Jeśli
do jutra się nie pogodzicie, nici z jazdy.
Lena zmartwiała. A jednak! Ned ją ukarze! A jazdy były teraz dla niej sensem istnienia. Jeśli
przez głupi żart ma zostać uziemiona w domu...
– Aniu – odezwała się miękko, potulnie – przepraszam. Chodź, pogadamy na osobności, to ci
wytłumaczę.
– Już wytłumaczyłaś! Nie chcę z tobą gadać! I więcej nie będę! – krzyknęła dziewczynka, a Ned
podniósł głowę, zdziwiony jej wybuchem. – A jeśli musisz już kogoś przepraszać, to Ankę, nie mnie!
To rzekłszy, Ania zeskoczyła z kostki i wybiegła ze stajni. Lena spojrzała bezradnie na Neda, on
zaś wzruszył ramionami. Ten gest niósł jasny przekaz: albo się pogodzicie, albo jazd nie będzie.
Lenka wybiegła za Anią, klnąc w duchu zarówno na swoją głupotę, jak i na tę gówniarę. Nawet
jeśli ma ją błagać na kolanach o zgodę, zrobi to, bo nie zniesie widoku koni odjeżdżających bez niej,
Leny.
Dogoniła Anię w sadzie. Zatrzymała ją niemal siłą.
– Co mam zrobić, żebyśmy znów były przyjaciółkami? – wycedziła, nakazując sobie spokój.
– Nie chcę być twoją przyjaciółką, bo mi coś znowu napiszesz albo przyślesz, jak już raz to
zrobiłaś.
– Wtedy to było wtedy, a teraz jest teraz. Nie możecie mnie zawiesić w jazdach, bo... bo znów
stanę się podła i zła. – Jeśli myślała, że zastraszy tym małą, to się myliła.
Ania wybuchnęła udawanym śmiechem.
– Znów się staniesz? Ty nigdy nie przestałaś być taka! Tylko się dobrze kamu-kamuflażujesz!
– Kamuflujesz – poprawiła ją odruchowo, mrużąc z wściekłości oczy. – I co z tego? Nawet jeśli
się kamufluję, to dobrze wam z taką nową, fajną Leną, no nie?
W tym momencie Ania zrozumiała coś, co ją przeraziło.
Lena nigdy się nie zmieni, bo tego nie chce. Może się „kamuflować”, gdy będzie jej to do czegoś
potrzebne, ale w środku pozostanie taka, jak była. I to coś obrzydliwego wyjdzie z niej, celowo albo
przypadkiem, i zaatakuje. I nikt nic na to nie poradzi. Mogą tylko wystrzegać się przebywania
w pobliżu Leny. To wszystko.
Wstrząsnęło to małym wszechświatem Ani Kraski, bo zrozumiała, że ludzie bywają źli bez
powodu. Krzywdzą, bo lubią. Świat na chwilę przestał być miejscem przyjaznym i bezpiecznym. Stał
się gniazdem żmij takich jak Lena, które, gdy niechcący się na nie nadepnie, ukąszą cię boleśnie, bo...
taka jest ich natura.
W oczach Ani błysnęły łzy. Lena uniosła wzrok ku niebu.
– Kobieto, litości, jeśli masz teraz z tego powodu ryczeć, to przyznam się Ance i ją przeproszę,
okej? Tak będzie dobrze? Znienawidzi mnie za to, ale trudno, taki mój los, że mnie wszyscy
nienawidzą. Idziemy do domu? Przeprosić Ankę?
Ania już miała kiwnąć głową, ale... coś ją powstrzymało. Wyobraziła sobie, jak się poczuje
dziewczyna poetka, gdy się dowie, że jej najlepsza, być może jedyna przyjaciółka...
– Nie. To by ją zraniło jeszcze bardziej – odparła cicho. – Masz mi przyrzec, że dasz jej spokój
i skończysz z hejterką raz na zawsze. Będę pilnowała tego twojego bloga...
– A jeśli ktoś inny się do niej przypierniczy? To będzie na mnie, tak?!
Dziewczynka odpowiedziała:
– Tak.
Lenie opadły ręce.
– I to jest według ciebie sprawiedliwe? Że będę cierpieć za... – umilkła nagle, zacinając się na
słowie „cierpieć”. Ance dokopywała za nic. Za niewinność. Teraz druga Anka będzie się za to
mścić. I ona, Lena, też będzie teraz cierpieć za nic, za niewinność.
Ania miała rację, mylił się natomiast co do Leny Ned: Marlena Jabłonowska była
niereformowalna i wszystko, absolutnie wszystko, tłumaczyła na swoją korzyść. Potrafiła także nieźle
łgać i wymyślać niestworzone historie, o czym kiedyś wszyscy się przekonają...

Szły z sadu ramię w ramię, obie przygaszone, choć każda z innego powodu. Lena zamknęła się
w swoim pokoju, zgrzytając ze złości zębami, Ania powlokła się za Marią, sprawdzić, czy u Pani
Kulki wszystko gotowe na przyjazd Małgorzaty. Pielęgniarka z ciepłym uśmiechem powitała je obie
w progu swojego pokoju.
– Jak tu pięknie i cicho! – rozpływała się w zachwytach. – Od razu człowiek dobrzeje! Jestem
pewna, że twoja mamusia, Aniu, szybko dojdzie do siebie.
Ania też miała taką nadzieję i teraz ta nadzieja rozjaśniała zgaszone jeszcze przed chwilą oczy
dziewczynki.
– Zobacz, Marysiu. – Obie kobiety od razu zaczęły mówić sobie po imieniu. – Tu jest ta
hipoalergiczna pościel, już ją uprałam i suszy się w ogrodzie, na słońcu...
– Nasza pościel zawsze suszy się na słońcu – weszła jej w słowo Maria – z wyjątkiem
burzowych dni, takich jak dzisiejszy – dokończyła, a potem Maria i Ania patrzyły ze śmiechem, jak
okrąglutka kobietka łapie się komicznie za głowę i wytacza z pokoju, by zebrać poszwy i poszewki,
nim zrobi to wiatr.
– Ale roztrzepana ta nasza Pani Kulka – szepnęła Maria do Ani i w tym momencie dał się słyszeć
klakson. Obydwie podskoczyły z radości.
– Mama przyjechała!!! – krzyknęła Ania na całe gardło i pomknęła do holu, by po chwili wypaść
przed dom.
Rzeczywiście, przyjechała mama, ale nie jej mama.
 Eliza wysiadała z samochodu, opalona i wypoczęta, rozglądając się dookoła – nie, nie za swoją
córką, ale za tym nieprzyzwoicie przystojnym facetem, który tu pracował.
– Dzień dobry, Aniu – odezwała się słodkim głosem do dziewczynki, która wypadła z domu
i znieruchomiała na szczycie schodów. Na jej twarzy pojawił się wyraz rozczarowania. – Jest... – nie
dokończyła pytania, bo oto Ned nadchodził, niespiesznie, krok za krokiem, wycierając przykurzone
ręce o tylne kieszenie dżinsów.
Ania, przekonana, że Eliza Jabłonowska pyta ją o córkę, mruknęła:
– Jest. Pójdę jej poszukać. – I zniknęła we wnętrzu dworu.
Ned z Elizą zostali sami.
No, nie do końca sami, bo z okien swojego pokoju przyglądała im się Weronika. Dziennikarkę
ciekawiło wszystko, co dotyczyło mieszkańców dworu, wszystkich razem i każdego z osobna.
Zaczęła bowiem pisać nową powieść. O rodzinie Jabłonowskich właśnie...
Stąd, z wysokości pierwszego piętra, nie słyszała, o czym Ned rozmawia z nieznajomą kobietą,
ale Weroniki Miłowieckiej nie interesowały słowa, lecz emocje. A te obydwoje mieli wypisane na
twarzy.
Eliza pragnęła tego mężczyzny tak, jak jeszcze niedawno pragnęła go Weronika, i jej ręce same
się ku niemu rwały – co chwila, opowiadając o czymś, Eliza dotykała poufale przedramienia
mężczyzny, ten zaś starał się jednocześnie trzymać ją na dystans i nie sprawiać odpychającego
wrażenia. Weronika rozumiała go: był ojcem drugiej wnuczki Edwarda Jabłonowskiego. Z Elizą
stanowili więc rodzinę i Ned może będzie zmuszony częściej, niżby chciał, spotykać obie
Jabłonowskie. Czeka go ciężki los, ale cóż... rodziny się nie wybiera – powtórzyła w zamyśleniu
słowa Marii.
Właśnie z domu wyszła Lena.
Znów naburmuszona i złośliwie skrzywiona, jakby jej cudowna przemiana nigdy nie nastąpiła.
Nagle na podjeździe zrobiło się małe zamieszanie.
Matka dziewczyny czegoś od niej oczekiwała, ta zaś sprzeciwiała się temu z coraz większą
wściekłością i determinacją.
Weronika cofnęła się w głąb pokoju i po chwili zbiegała po schodach, by dołączyć do grupki
przed domem.
– Nie jadę na żaden obóz! – krzyknęła Lena w momencie, gdy w drzwiach ganku stanęła
dziennikarka. – Dobrze mi tu i nigdzie się stąd nie ruszę, rozumiesz?!
Już za sam ton, jakim wrzeszczała na matkę, powinna dostać manto.
Eliza bezradnie spojrzała na Neda, a Weronika nagle przejrzała jej grę. Nie było żadnego obozu.
Zgodnie z umową kobieta miała odebrać dziś Lenę, ale nie miała na to najmniejszej ochoty,
pozwoliła więc, by córka przejęła inicjatywę i wymusiła na Nedzie przyzwolenie na dłuższy pobyt
w Jabłoniowym Wzgórzu. Z matką albo bez niej – to się zaraz okaże.
Czy Ned da się podejść tym dwóm intrygantkom?
 Najwyraźniej tak, bo wahał się i już otworzył usta, by coś odpowiedzieć, ale... uprzedziła go
Ania. Ta sympatyczna, cicha dziewczynka wybiegła właśnie z domu, wyglądając, jakby diabeł w nią
wstąpił.
– Może tobie jest tu dobrze, ale nam z tobą nie! – krzyknęła, stając tuż przed Marleną. – Wyjedź
i nie wracaj!
Wszyscy spojrzeli na nią ze zdziwieniem. Najbardziej zdumiony był Ned.
– Aniu, a tobie co się stało? Co was dzisiaj ugryzło? Powiedziałem...
– Pamiętam, co powiedziałeś, wujku, ale ja nie chcę więcej żadnych jazd, jeśli ona ma jechać
z nami – wskazała Lenę. – To zły człowiek, a wiesz dlaczego?
Gdyby spojrzenie mogło zabijać, Ania padłaby trupem – takim wzrokiem zmierzyły ją Lena i jej
matka.
– Bo znalazłam w jej pokoju to!
Pokazała Nedowi prostokątną kartę. Dowód osobisty. Jego dowód. Twarz Neda stężała. Po co
Lenie Jabłonowskiej był jego dowód? I skąd go wzięła?
Z jego plecaka oczywiście, czyli zwiedziła w tym konkretnym celu jego pokój.
Ned nie znosił, jak ktoś grzebie w cudzych rzeczach, szczególnie gdy tym kimś jest świeżo
nawrócona grzesznica.
– Po co był ci mój dowód? – zapytał niskim, zwiastującym burzę głosem.
– Bo chciałam wiedzieć, skąd i po co się tu wziąłeś, Arnoldzie Starski! – krzyknęła Marlena
wyzywającym tonem.
– I co, dowiedziałaś się? – pytał dalej, a ona dała się sprowokować. Zresztą dla tej dwulicowej
diablicy nic się teraz nie liczyło bardziej niż publiczne upokorzenie ciemiężyciela.
– Wyobraź sobie, że tak! Trudno się ukryć, mając takie imię. Arnold! Arni! Noldzik, co najwyżej,
nie żaden Ned!
Mężczyzna pokraśniał na twarzy. Eliza próbowała uciszyć córkę syknięciem, ale ta rozkręcała się
coraz bardziej.
– Nie uciszaj mnie, bo powinnaś wiedzieć, z kim mnie tym razem zostawiłaś! To morderca! Zabił
człowieka krzesłem!
Wszystkie kobiety – także Ania – wciągnęły głośno powietrze. To był szok. Cios z jasnego nieba.
Przenosiły spojrzenia z Marleny na Neda i z powrotem, prosząc w duchu, by zaprzeczył tym podłym
pomówieniom, ale on milczał.
– I co masz na swoją obronę, panie Arnoldzie S.? – mówiła Lena, coraz bardziej z siebie
zadowolona. – Może to nie ty zabiłeś tamtego faceta, co?
– Ja – odparł krótko.
Ania posłała mu przerażone spojrzenie. Kolejny mit o dobrym i bezpiecznym świecie legł
w gruzach. Jeśli nawet wujek Ned miał takie przestępstwo na sumieniu...
– Idę się spakować. Nie zostanę pod jednym dachem z kimś takim jak ty, żmijo, ani sekundy
dłużej. A do wiadomości całej reszty: powiedziałem Edwardowi całą prawdę o sobie, nim przyjął
mnie do pracy. Mam taki obowiązek, i nie tylko obowiązek.
– Dlaczego mi, wujku, nic nie powiedziałeś? – wyszeptała Ania, a zimny wzrok Leny natychmiast
spoczął na niej...
– Jaki wujku, jaki wujku?! – Zaśmiała się ironicznie.
Ned wiedział, co zaraz nastąpi i... nie zamierzał jej uciszać. Nie miał takiej możliwości. Szkoda
tylko, że Ania dowie się wszystkiego w taki sposób i akurat od tej wiedźmy...
– To nie żaden twój przyszywany wujek, ale rodzony ojciec! Twój tatuś, rozumiesz? Masz ojca
mordercę! To już wolałam swojego, który... – zachłysnęła się słowami, Ned spojrzał na nią drwiąco.
Miał ją teraz na widelcu, ale z tym również nie zamierzał nic zrobić. Niech zabiera swoje brudne
sekrety z sobą, on już tutaj nie mieszka, chyba że... Ania stanęła przed nim, mając oczy okrągłe ze
zdumienia, niedowierzania i grozy.
– To prawda? Jest pan moim tatą? – W każdym jej słowie pobrzmiewał szok.
Eliza nie czekała na odpowiedź Neda. Wrzasnęła do córki:
– Masz trzy minuty na spakowanie się! Natychmiast stąd wyjeżdżamy!
Umknęła do samochodu, wbijając spojrzenie w przestrzeń.
Ale Ania czekała.
Ned przykląkł przed trzęsącym się coraz bardziej dzieckiem i powiedział:
– Tak. Jestem twoim tatą. Przysłała mnie do Jabłoniowego Wzgórza twoja mama, bym się tobą
zaopiekował, w razie gdyby dziadek tego nie zrobił.
Ania się zachwiała.
Odruchowo chwycił ją w ramiona i przycisnął do piersi. Szloch wstrząsnął chudymi plecami
dziewczynki tak bardzo, że Ania nie mogła mówić, za to Ned coś do niej szeptał, cicho i szybko.
Weronice, Marii i pielęgniarce, która również była świadkiem tej sceny, serca krajały się na
kawałeczki, ale współczucie walczyło z wściekłością na Lenę, tę, która zniszczyła być może
najważniejszą chwilę w życiu tego mężczyzny i tego dziecka. Lena właśnie wychodziła z domu,
ciągnąc za sobą dwie walizy. Nikt jej nie pomógł, gdy szarpała się z nimi na schodach. Nie
pożegnało jej ani jedno spojrzenie, zupełnie jakby nie istniała.
No tak, bo tatuś morderca pocieszał Anię-sranię!
Już miała powiedzieć ostatnie słowo, nie mniej zjadliwe niż poprzednie, gdy matka szarpnęła ją
za ramię.
– Lepiej zamilcz, bo oddam cię do sierocińca – wysyczała z furią Eliza Jabłonowska, po czym
jedną walizę cisnęła do bagażnika, drugą na tylne siedzenie i po chwili, ku uldze wszystkich, po
Elizie i Marlenie został tylko obłok kurzu na podjeździe.
Weronika, Pani Kulka i Maria zwróciły oczy na Neda i Anię. Ned cały czas coś mówił do
płaczącej dziewczynki. Kobiety wyłapywały pojedyncze słowa:
– Chciałem... powiedziałbym... gotów... kochałem... kocham...
 Nagle opuszczone bezwładnie ręce małej zaczęły się unosić. Maria, Weronika i Pani Kulka
wstrzymały oddech. Ania, nadludzkim niemal wysiłkiem, podnosiła chude ramionka, by wreszcie
zacisnąć je z całej siły na szyi swego ojca. Z jej piersi wydobył się ni to krzyk, ni skowyt
i dziewczynka wtuliła się w ojca całym drżącym ciałem.
Ned wstał powoli, tuląc córeczkę w ramionach, i odszedł z nią, nie patrząc w kierunku kobiet.
One jednak widziały łzy i na jego policzkach.
Zostały same. Poruszone i wstrząśnięte.
– Będzie miała pani o czym pisać – odezwała się wreszcie Maria.
Weronika pokręciła tylko głową. Ta historia była zbyt osobista, by wypuszczać ją w świat.
Należała do tego dworu i jego mieszkańców, i tylko do nich. Jedynie ktoś tak bezduszny i okrutny jak
Lena Jabłonowska mógł rozgłaszać ją jako sensację albo wykorzystać, by się zemścić – i pewnie to
zrobi...
Pielęgniarka wniosła do domu stertę pościeli. Zagrzmiało. Nadchodziła burza.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XVIII
Wraz z pierwszymi kroplami deszczu do Jabłoniowego Wzgórza zawitała wreszcie po długich
siedmiu latach i równie długich dwunastu dniach Małgosia Kraska.
Ania, słysząc po raz drugi klakson przy bramie, wyślizgnęła się z ramion Neda, krzyknęła: –
Mamusia przyjechała! – i wybiegła naprzeciw podjeżdżającej właśnie pod dom karetce.
Po chwili dziewczynka zwolniła kroku i wreszcie się zatrzymała.
Miała świadomość, że mama nie odzyskała przytomności, że śpi i nie wiadomo, kiedy się obudzi,
ale spodziewała się jednak, że... może...
Tymczasem nosze z pacjentką wyjechały przez szeroko rozwarte tylne drzwi samochodu.
Dziewczynka podeszła do leżącej nieruchomo matki i dotknęła jej dłoni. Jeszcze w tej chwili Ania
miała nadzieję, że Małgorzata otworzy oczy i wyszepcze jej imię. Tak się jednak nie stało.
Z samochodu wysiadał też Edward Jabłonowski, zmęczony, o poszarzałej twarzy i zapadniętych
policzkach. Ania zajrzała mu w oczy. Pogładził wnuczkę po włosach. Przytuliła się do jego ramienia.
To wszystko bez jednego słowa.
Ned podszedł do Edwarda. Uścisnęli sobie dłonie.
Nosze z chorą wjechały do domu.
Rozpadało się na dobre.

Siedzieli w jadalni, wszyscy z wyjątkiem Małgorzaty, która spała w pięknym jasnym pokoju tuż
obok, i Ani, która trzymała śpiącą mamę za rękę.
Atmosfera przy stole nie była familijna. Wszystkim ciążyło milczenie, dawne tajemnice, które
wyszły niespodziewanie na jaw, podejrzliwość...
– Należy nam się wyjaśnienie – zaczęła Maria, patrząc na Neda.
Polubiła tego silnego na zewnątrz, a w głębi duszy wrażliwego mężczyznę, ale... tak, należało jej
się wyjaśnienie. Miała prawo wiedzieć, z kim spędza większość dnia: z uczciwym człowiekiem
czy...?
Edward spojrzał na gospodynię pytająco i nagle zrozumiał. Ktoś musiał „oświecić” tu obecnych
co do przeszłości Starskiego. Wolał się nie domyślać kto.
– Czy rzeczywiście zabił pan człowieka? – dopytywała się Maria.
Ned nie zamierzał się wypierać, ale odpowiedział:
– Jeżeli człowiekiem można nazwać bydlaka, który zatłukł młotkiem żonę i zabiera się do
czteroletniego dziecka, to tak. Widząc chłopczyka rzucanego o ścianę i tego chwasta z zakrwawionym
młotkiem w ręku, jak bierze zamach, złapałem to, co miałem pod ręką, i pierwszym uderzeniem
zabiłem tę bestię.
Mówił to beznamiętnie, zupełnie jakby nie czuł wyrzutów sumienia, ale kobiety, Maria, Weronika
i Pani Kulka, pobladłe od jego słów, wiedziały, że jest inaczej.
– Nie zamierzałem zabijać, ale nie potrafię patrzeć spokojnie, jak na moich oczach ktoś
masakruje kobiety i dzieci – dodał. – Drugi raz pewnie postąpiłbym tak samo.
Wszyscy to rozumieli, jednak... trudno było się pogodzić z faktem, że siedzą przy jednym stole
z kimś, kto ma krew na rękach.
– Mam nadzieję, że nie rozplotkujecie tego po wsi – Edward powiódł po nich ostrym
wzrokiem. – Sąd wydał wyrok w zawieszeniu, Ned jest na wolności, bo uznano jego czyn za obronę
konieczną, ale mieszkańcy Koniecdrogi wydadzą własne wyroki, a ja nie chcę tracić tego człowieka
przez głupotę i zaślepienie sąsiadów. Jest potrzebny tutaj, w Jabłoniowym Wzgórzu. Mnie nie, Ani
i Małgosi, to chyba dla wszystkich jasne?
Kiwnęły zgodnie głowami, nie miały jednak wpływu na szerzenie się plotek, skoro tajemnica
Neda była w rękach Marlenki, małej podłej żmii.
– Wcześniej czy później – odezwała się Weronika – Lena przyjedzie z powrotem do Koniecdrogi
i jestem pewna, że pierwsze kroki skieruje do spożywczego, by zapytać na cały głos, czy
w Jabłoniowym Wzgórzu nadal mieszka Ned, ten morderca, co zatłukł człowieka krzesłem. Tak jak to
wykrzyczała godzinę temu.
Edward pokręcił głową i potarł piekące powieki.
– Aż tak zalazłeś jej za skórę? – zapytał cicho.
– Ned, czyli mój tatuś, wcale jej nie zalazł! – Ania, która od jakieś chwili stała niezauważona
w drzwiach, wzięła ojca w obronę. – Ona jest hejterką i inaczej nie potrafi. Umie tylko krzywdzić
i nienawidzić! Żebyś tylko wiedział, dziadku, ile razy Ned dawał jej szansę...
– Dokuczała ci?
Ned prychnął cicho. „Dokuczała” to zbyt łagodne określenie na poczynania Marleny.
– Stała się na tyle dokuczliwa, że jeśli tutaj wróci, ja będę musiał odejść – odpowiedział na
pytanie Edwarda, bo Ania opuściła głowę i zaczęła skubać frędzle obrusa. Na te słowa dziewczynka
poderwała głowę.
– Ale zabierzesz mnie z sobą? Mnie i mamusię? – przestraszyła się.
Ned powinien przytaknąć, ale nie chciał jej łudzić obietnicami, których mógł nie dotrzymać, ani
kłamać dziecku w żywe oczy.
– Na razie wszyscy jesteśmy tutaj i nikt nigdzie się nie wybiera – uciął Jabłonowski.
Za oknami zagrzmiało donośnie. Deszcz bębnił o szyby.
Maria poderwała się z krzykiem:
– Trzeba pozamykać okna na poddaszu! – I nagle każdy miał jakieś zajęcie.
Ciężka atmosfera prysła, a dom zaroił się od biegających po korytarzach i schodach
mieszkańców.
Pani Kulka zniknęła w jednym z dwóch pokoi oddanych jej we władanie. Po chwili strzeliły
zatrzaskiwane okiennice. Weronika z Marią pobiegły na górę, by sprawdzić, czy okna we wszystkich
pokojach są pozamykane. Edward pozostawił dom w rękach kobiet i zaszył się w swoim pokoju.
Wziął szybki prysznic, wsunął się do własnego łóżka, o którym marzył przez wszystkie te dni
spędzone z dala od domu, i bez względu na burzę próbował zdrzemnąć się choć parę godzin.
Ned pobiegł do stajni, by się upewnić, że wszystko jest tam pozamykane. Z nieba lały się potoki
wody, zupełnie jakby jakaś rzeka tam, na górze, przerwała tamy. Piorun uderzył tak blisko, że Ned
usłyszał tylko syk i ogłuszający huk.
Ania, która biegła za nim, krzyknęła, poślizgnęła się i upadła. Ned spojrzał przez ramię. Zawrócił
i chwycił dziewczynkę pod pachę. W dwóch skokach był w suchej stajni.
– Co ty tu robisz?! – krzyknął, starając się przekrzyczeć szalejącą nawałnicę. – Powinnaś zostać
w domu! Tam jest bezpieczniej!
– Z tobą, tatusiu, jest mi bezpieczniej – odpowiedziała.
W jej szeroko otwartych oczach widział strach – Neda również zmroziły ten błysk i huk – ale też
zaufanie. Może los odebrał mi na jakiś czas mamę, ale za to dał tatę, tak sobie myślała Ania. I nie
zamierzała być już dłużej ani chwili sama.
Ned to właśnie odczytał w oczach dziewczynki. Przygarnął ją ramieniem, uścisnął serdecznie,
a potem poprowadził do swojego mieszkania, wcisnął Ani ręcznik w dłonie i kazał się jej wytrzeć do
sucha. Sam zaś wrócił do koni.
Ania wycierała kasztanowe kędziorki, rozglądając się po pokoju z ciekawością. Tak jakoś
wyszło, że nigdy wcześniej tu nie była. Nigdy bowiem nie weszłaby bez zaproszenia do czyjegoś
mieszkania, a to zaproszenie ze strony Neda nie padło.
Teraz siedziała na krześle i dziwiła się, jak to jest, że zamieszkany od dwóch tygodni pokój może
się wydawać tak pusty. Łóżko, biurko, szafa. Proste sprzęty z sosnowego drewna. Dywanik przy
łóżku na sosnowej podłodze. Łóżko porządnie zasłane. Żadnych drobiazgów na stole, żadnych zdjęć.
Jej własny pokoik już na pierwszy rzut oka wyglądał jak przytulny kąt zajęty przez
dziesięcioletnią dziewczynkę. Na nocnej szafce stało ulubione, ładnie oprawione zdjęcie Ani
z mamą, to z grudnia. To tu, to tam leżał jakiś ciuszek. Na biurku parę książek, które Ania znalazła
w bibliotece dziadka, gdy była to jeszcze biblioteka, a nie pokój chorej. Pluszak przywieziony
w plecaczku z Warszawy rezydował na łóżku. Tak, Ania lubiła wracać do swojego królestwa. Czy
pokój Neda dał się lubić?
Ned nie zamierza zatrzymać się tu na długo, coś podszepnęło dziewczynce.
Posmutniała. Czy gdy będzie odchodził, zabierze je z sobą?
To samo „coś” podpowiadało jej, że nie. Jak Ned miałby opiekować się Małgosią, pogrążoną
w śpiączce? Ania potrafiłaby o siebie zadbać, spokojna głowa, ale mama potrzebowała specjalnego
łóżka i Pani Kulki. Dopóki nie wyzdrowieje, Małgosia i Ania nie opuszczą Jabłoniowego Wzgórza –
Ania w ogóle nie dopuszczała do siebie myśli, że mama może nigdy nie wyzdrowieć – więc jej
miejsce jest tutaj, przy mamie, a Ned... odejdzie.
Nie zdążyła się zasmucić.
Usłyszała huk pioruna i trzask pękającego drzewa. Pisnęła ze strachu. Następny huk wstrząsnął
budynkiem stajni. Stojący od wieków świerk pękł u podstawy i runął na dach budowli, który nie
wytrzymał takiego ciężaru. Posypały się dachówki, pękły krokwie, zarwały się deski poddasza.
Ania pisnęła ponownie i skuliła się przy łóżku. Wszystko działo się tak szybko i było tak
przerażająco głośne, jakby całe niebo zawaliło się dziewczynce na głowę. Gdy odłamki dachówek
i krokwi zaczęły się sypać do środka pokoju, próbowała wpełznąć pod łóżko, ale nie zdążyła.
Usłyszała jeszcze ostatni huk, poczuła uderzenie, ostry błysk bólu i... wszystko zgasło.
Ned, gdy drzewo runęło na budynek, był w bezpiecznej części stajni.
Ale i tutaj w następnej chwili rozpętało się piekło. Konie, śmiertelnie wystraszone hukiem
zarywającego się dachu, zaczęły się miotać po boksach, rżąc przeraźliwie.
Ned w pierwszym momencie przypadł do ziemi, chowając odruchowo głowę w ramiona, ale już
chwilę później poderwał się na równe nogi, jednym spojrzeniem ogarnął pobojowisko przy drzwiach
do swojego pokoju i biegł w tamtą stronę, gnany strachem o córkę, wołając ją raz po raz.
Przez wyrwę w dachu lały się do pokoju strugi deszczu. O kamienną posadzkę co chwila
rozbijała się jakaś samotna dachówka, pękała kolejna deska. Ned nie zważał jednak na własne
bezpieczeństwo, parł naprzód, rozgarniając świerkowe gałęzie, nadludzką siłą odsuwał ciężkie
modrzewiowe krokwie. Deszcz zalewał mu oczy, ale ścierał go z twarzy i już był w swoim pokoju.
Już chwytał na ręce zakrwawione, nieprzytomne dziecko i wracał z nim tą samą drogą, przez kłujące
srebrzyste igły świerka i strugi wody.
Maria, Weronika i Edward wpadli do stajni w momencie, gdy Ned wydostawał się z pokoju, cały
czas przyciskając dziecko do piersi.
Maria i Weronika jęknęły ze zgrozą, Jabłonowski zawrócił, by wezwać pomoc, nawet nie
pytając, czy dziewczynka żyje. Ned wpadł do najbliższego pustego boksu i czując łomocące
w piersiach serce, położył Anię na kamiennej podłodze, którą dziś rano zamiótł do czysta.
Głowa dziecka opadła bezwładnie na bok. Z rany na potylicy lała się krew. Maria pobiegła do
domu po apteczkę, a Weronika uklękła obok Neda, raz po raz powtarzającego imię swojej córeczki.
– Żyje! To najważniejsze! – krzyknęła. – Maria zaraz przyniesie bandaże. Edward wezwie
karetkę. Proszę się wziąć w garść. Nie pomaga jej pan!
Rzeczywiście, Ned próbował ocucić dziecko, poklepując je po policzkach, głaszcząc po
włosach, unosząc za ramiona. Robił to w coraz większym szoku, bo już kiedyś widział rozbitą
dziecięcą głowę i rosnącą kałużę krwi. Tamten chłopczyk już nigdy nie był sobą, wesołym, czasem
smutnym, żywym niczym iskra dzieckiem. Poruszał się na wózku inwalidzkim, prawie nie reagował
na otoczenie, siedząc całymi dniami z przekrzywioną głową niczym ranne pisklę. Czy Anię czeka to
samo? Dlaczego kazał jej zostać w tym przeklętym pokoju?! Czy jego sumienie obciąży i ta zbrodnia?
Załamał się nagle.
Ramiona mu opadły, pochylił głowę i zaczął łkać.
– Kazałem jej zostać w pokoju! Ze mną byłaby bezpieczna... – usłyszała Weronika, sama walcząc
ze łzami. Ile jeszcze nieszczęść spadnie na tę rodzinę i na tego człowieka?
– To wypadek – przerwała mu jednak ostro. – Na wypadki nie mamy żadnego wpływu. Proszę
wstać i przynieść suche koce z siodlarni. Trzeba nimi okryć dziecko, żeby się nie wyziębiło. Rozumie
pan?! No już! – szarpnęła Neda za ramię, przywracając go do pionu.
Zrobił to, co nakazała Weronika, i chwilę później wrócił z naręczem koców.
Opatulili Anię najlepiej jak mogli, nasłuchując dźwięku karetki, ale pogotowie nie nadjeżdżało,
zatrzymane po drodze przez rzekę deszczówki i przewrócone drzewo.
Do stajni zamiast lekarzy wpadli Edward i pielęgniarka. Pani Kulka natychmiast pochyliła się
nad Anią, zajrzała jej w oczy, zacisnęła palce na nadgarstku, sprawdzając puls.
– Trzeba ją przenieść do domu – stwierdziła stanowczo.
Ned wziął córeczkę na ręce i zwisającą mu bezwładnie w ramionach, okrytą kocami, poniósł do
dworu.
Tam Pani Kulka mogła dokładnie obejrzeć ranę na głowie Ani i zrobić opatrunek, który niemal
natychmiast zaczął przesiąkać krwią.
– Nie da rady – pokręciła głową. – Trzeba nałożyć szwy. Tutaj tego nie zrobimy.
Jabłonowski bez słowa wybiegł przed dom, by po chwili podjechać pod same schody swoją
terenówką. Burza nadal szalała im nad głowami, ale nikt tego nie zauważał, przejęty wypadkiem Ani.
Ned usiadł na tylnym siedzeniu terenówki, na przednie wsunęła się Weronika i ruszyli we czworo
w niebezpieczną podróż.
Edward miał zamiar dotrzeć do miejsca, w którym utkwiła karetka – był w stałym kontakcie
z ratownikiem medycznym przez krótkofalówkę – ale już po pierwszym kilometrze wiedział, że nie
będzie to łatwe. Droga zmieniła się w śliskie grzęzawisko, w dół, w kierunku, w którym jechali,
płynęła rwąca rzeka. Jeżeli Jabłonowski straci panowanie nad samochodem...
Weronika chyba nigdy w życiu nie bała się tak jak podczas tej karkołomnej jazdy.
Terenówka, mimo napędu na cztery koła, tańczyła na drodze, nie raz i nie dwa jadąc bokiem.
Edward próbował utrzymać kierownicę w jednym położeniu, ale samochód zdawał się żywą istotą,
pragnącą zerwać się z uwięzi i ruszyć w swoim kierunku.
Po nieskończenie długim kwadransie dotarli wreszcie do miejsca, gdzie dalszą drogę zagradzało
powalone drzewo, a po drugiej stronie pnia błyskały światła pogotowia.
Ned wyskoczył z samochodu i po chwili przeciskał się z Anią na rękach między konarami
potężnej sosny. Czy ten koszmar nigdy się nie skończy?
Ratownicy po drugiej stronie już czekali. Odebrali dziecko od mężczyzny, położyli je na nosze,
przypięli pasami i karetka ruszała z wyciem syreny, pozostawiając Neda pośrodku błotnistej rzeki.
Mężczyzna odprowadził pogotowie szklistym wzrokiem. Poczuwszy szarpnięcie za ramię, spojrzał
w twarz Edwarda.
– Wracamy do samochodu! – krzyknął Jabłonowski. – Spróbujemy dotrzeć do Czerska inną
drogą. Nie zostawimy naszej małej. Nie ma mowy!
Ned skinął tylko głową i pozwolił popchnąć się w stronę auta. Usiadł na tylnym siedzeniu,
usłyszał warknięcie Jabłonowskiego:
 – Zapnij pasy!
Wykonał to polecenie, po czym – zupełnie obojętny na to, co dzieje się na drodze – zaczął się
modlić. Nie o swoją czarną duszę, ale o to, by Bóg nie zabierał mu dziecka, skoro tak niedawno go
tym dzieckiem obdarzył...
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XIX
Weronika, wiedziona dziwnym impulsem, wsiadła do samochodu wraz z Edwardem, Nedem
i rannym dzieckiem. Lubiła wyzwania, lubiła czuć adrenalinę w żyłach, walkę z żywiołem, szybkie
decyzje, gwałtowne działania. Ten jej charakter, przyciągający groźne sytuacje, nieraz przysporzył
dziennikarce sporych dawek emocji, a przecież o emocje chodziło.
Tym razem też miała ich pod dostatkiem.
Terenówka pięła się teraz w górę, pod prąd mknących potoków wody. Burza cichła, ale deszcz
lał się z nieba, jakby chciał zatopić ziemię. Jeśli chodzi o Koniecdrogę, prawie mu się to udało.
Wieczorem w Wiadomościach podadzą, że opady w tych okolicach były największe w historii
województwa, poinformują o zalanych drogach, zerwanych mostach, powalonych drzewach,
zniszczonych budynkach. Będą też mówić o kilku rannych. O Ani Krasce nie wspomną, choć była ona
jedną z ofiar burzy.
Mała wioska o oryginalnej nazwie nagle stanie się znana w szerokim świecie, ale nie przysporzy
jej to popularności wśród turystów.
Ci, którzy tam akurat wypoczywali, musieli wracać do domów, bo żywioł zerwał sieci
elektryczne, woda zalała drogi i jedynym sposobem, w jaki można się było stąd wydostać, była kolej.
Stacja i budynek dworcowy, wzniesione przez solidnych budowniczych w czasach dwudziestolecia
międzywojennego, przetrwały bez szwanku. Ale popołudniowym pociągiem nikt do Koniecdrogi nie
przyjechał.
Wczasowicze odwoływali rezerwacje. Mieszkańcy nie mogli liczyć na dochód jeszcze przez
wiele tygodni. To ich wprawiało we frustrację, której dawali upust w najróżniejszy sposób. Burza,
która trwała zaledwie godzinę, miała wpłynąć na życie wielu z nich.
Ale Edward, Ned i Weronika, przedzierający się w kierunku szpitala w Czersku, jeszcze o tym
nie wiedzieli. Teraz mieli jedno pragnienie: wydostać się na bezpieczne wody – dosłownie, bo
terenówka parła, po progi zanurzona w rwących drogą potokach – i upewnić się, że dziecko jest pod
dobrą opieką.
Na piątym kilometrze Weronika dowiedziała się, co popchnęło ją, by wsiąść do samochodu. Ten
bowiem utknął nagle w poprzek drogi i zaczął się przechylać na bok. Ned z Weroniką natychmiast
wyskoczyli z auta i podparli je z całych sił. Edward dokonywał cudów za kierownicą, by utrzymać
samochód na drodze. Koła buksowały, ochlapując Weronikę i Neda błotem od stóp do głów, ale oni
nie odpuszczali, zapierając się w grząskim gruncie o śliską karoserię.
Wreszcie koła złapały przyczepność, samochód znów stał przodem do kierunku jazdy. Ned
z Weroniką mogli wrócić do środka...
Mężczyzna spojrzał przelotnie na kobietę i mimo grozy ostatnich kwadransów wybuchnął
śmiechem. Ona też nie mogła się powstrzymać. Wyglądali jak dwa potwory błotne, a przecież
zmierzali do szpitala!
Gdy pół godziny później wjeżdżali w końcu na szpitalny parking, tylko Edward mógł ruszyć na
poszukiwania wnuczki. Weronika i Ned musieli zostać w środku, przemoczeni do suchej nitki.
Zdołali z siebie zetrzeć błoto, zużywając wszystkie papierowe ręczniki i chusteczki higieniczne, jakie
poniewierały się po samochodzie, ale na zmianę ubrań mogli liczyć dopiero w domu.
– Ale przygoda – mruknęła dziennikarka.
Siedziała z tyłu, obok Neda, bo na zalanej drodze nie była w stanie dotrzeć do drzwi pasażera.
Świat przez przyciemniane szyby wyglądał nieco tajemniczo, ale też bardziej ponuro, mimo że na
zewnątrz się przejaśniało...
– Zdejmij bluzkę i spodnie, bo się przeziębisz. Masz tutaj koc. – Ned podał jej wyciągnięty spod
przedniego siedzenia polarowy pled.
– To się odwróć.
Zrobił to, co nakazała, patrzył w okno, ale... nagle się zwrócił w jej stronę.
Zamarła, z bluzką zsuniętą do połowy, odsłaniającą nagie ramiona.
– Miałeś się...
Przerwał jej, przywierając ustami do jej ust.
Całowali się zachłannie, by zapomnieć w tej namiętności o ostatnich pełnych grozy godzinach.
Ned przyciągnął Weronikę do siebie z całych sił z taką determinacją, jakby jej ciało, gorące, żywe
i gładkie, było dowodem na to, że żyje on, że żyć będzie Ania, i nawet Małgosia... Nie. Nie chciał
w tej chwili myśleć o nikim innym. Pragnął Weroniki i tylko jej.
Jego ostatnią kobietą, zanim stał się zbrodniarzem, była jego żona – półtora roku temu kochali się
w sypialni ładnego mieszkania na warszawskiej Woli. Kochali namiętnie, tak jak teraz Ned całował
Weronikę. Następnego dnia nie miał już ani żony, ani mieszkania. Czy jutro będzie miał dach nad
głową i rodzinę?
Przeczucie mówiło mu, że jego czas w Koniecdrodze dobiega kresu, dlatego pragnął pocieszenia
w ramionach Weroniki.
A Weronika chciała mu to pocieszenie dać.
Zsunęli się niżej, zablokowali drzwi samochodu, by nikt ich nie zaskoczył, i niczym para
nastolatków kochali się pospiesznie, kradnąc cenne minuty. Oboje w mokrych ubraniach, bo nie
tracili czasu na zdzieranie z siebie koszul i spodni, oboje spragnieni siebie, rozpaczliwie spragnieni,
zaciskali zęby, by nie jęczeć i nie błagać o więcej, prawie się nie poruszali, by samochód się nie
zaczął kołysać – stał przecież na szpitalnym parkingu! On obejmował biodra kobiety, przyciągając jej
lędźwie do swoich, ona, wygięta w łuk, wsunęła mu palce we włosy i nie odrywała ust od jego
wilgotnych, gorących warg...
Wreszcie Ned krzyknął cicho jej imię, wbił się jeden jedyny raz z całych sił w jej rozpalone
wnętrze i zaznał spełnienia. W następnej chwili Weronika poczuła rozkosz, unoszącą ją niczym
huragan w górę i ciskającą z powrotem na ziemię. Wprost w ramiona mężczyzny.
Trwali długą chwilę w bezruchu, łapiąc oddech.
Wreszcie Ned się z niej wysunął, pocałował ją po raz ostatni i zaczął się doprowadzać do
porządku. Potem pomógł Weronice zdjąć bluzkę i spodnie, owinął ją gestem pełnym czułości i...
wdzięczności – tak, był jej nieskończenie wdzięczny, że tak hojnie go obdarowała – w ciepły, miękki
pled. I oboje opadli na siedzenie samochodu.
– Szaleństwo – szepnęła Weronika. – Mogłabym się w tobie zakochać.
Bez słowa uniósł jej dłoń do ust i ucałował.
Nie miał jej nic więcej do zaoferowania. Nie nadawał się na męża ani na stałego partnera.
Niedługo ruszy w dalszą tułaczkę – tego był coraz pewniejszy – zostawiając w Jabłoniowym
Wzgórzu Małgosię i Anię. Czy mógł się z kimkolwiek wiązać?
Weronika zrozumiała to i odwróciła głowę do okna, by Ned nie widział łez, które rozbłysły
w kącikach jej oczu. Ale Ned był zbyt doświadczony, by się tych łez nie domyślić...
Nie uczynił jednak nic. Nie wyrzekł słów, na które Weronika czekała: Ja też mógłbym się w tobie
zakochać. Nie objął jej ramieniem, nie scałował łez z policzków. Każdy jego gest byłby obietnicą
bez pokrycia. Ta kobieta była warta czegoś więcej niż puste słowa.
Gdy wrócił Edward, Weronika została na tylnym siedzeniu, a Ned przesiadł się do przodu. Ale
trudno było się nie domyślić, co między nimi zaszło. Jabłonowski obrzucił jedno i drugie uważnym
spojrzeniem – Weronika uśmiechnęła się do niego i odwróciła twarz do okna – ale nie dał po sobie
poznać, że cokolwiek zauważył. On również swoje w życiu przeszedł i nie zamierzał nikogo ani
potępiać, ani pochwalać.
– No i? – ponaglił go Ned.
– Z Anią wszystko w porządku. Odzyskała przytomność. – Na te słowa Ned poczuł, jak kamień
spada mu z serca. – Ma kilka szwów, zostanie do jutra na obserwacji, ale wygląda całkiem dobrze.
Pytała oczywiście o ciebie, martwiła się, czy tobie nic się nie stało. Gdy zapewniłem, że jesteś cały
i zdrowy, zasnęła mi na ramieniu. Położyłem kruszynę na poduszkę, okryłem kołdrą, upewniłem się,
że będzie pod dobrą opieką i... możemy wracać do domu.

Nie było to jednak takie łatwe, bo drogi wciąż były nieprzejezdne, ale w końcu dotarli do
bezpiecznej przystani.
Dwór stał cichy i spokojny, lśniąc niczym klejnot w pierwszych, nieśmiałych jeszcze promieniach
przedzierającego się przez burzowe chmury słońca. Nad zrujnowanym dachem stajni niebo przecinała
wspaniała potrójna tęcza.
Edward jednak nie miał siły jej podziwiać. Dopiero teraz, widząc zniszczenia, jakich dokonał
wiekowy świerk, jęknął i razem z Nedem weszli do stajni sprawdzić, czy przynajmniej zwierzętom
nic się nie stało.
Konie podchodziły do drzwiczek boksów, rżąc cicho na widok ukochanego pana, który na tak
długo gdzieś się zapodział. Edward głaskał aksamitne szyje, oglądał każdy centymetr ciała każdego
zwierzęcia po kolei, mówiąc łamiącym się ze wzruszenia głosem:
– Lala ma obtarte udo, trzeba jej to zdezynfekować. Daisy pokaleczyła sobie nos, musiała
w panice uderzyć o poidło. Lord... lekko utyka, ale nie wygląda to groźnie. Chyba nic poważnego im
się nie stało.
Cały impet burzy przyjęła część mieszkalna, a jedyną istotą, która ucierpiała w kataklizmie, była
Ania. Szczęście w nieszczęściu, że skończyło się na kilku szwach i jednej nocy w szpitalu – już
nazajutrz witano ją we dworze jak bohaterkę, która co najmniej ocaliła wszystkie konie.

Dziewczynka wysiadająca z samochodu miała na głowie taki sam turban z bandaży, jak jeszcze
niedawno Małgosia. Edwardowi serce się ściskało na samo wspomnienie pierwszych chwil po
operacji córki.
Podtrzymywana przez Neda, stanęła na podjeździe, patrząc na zniszczoną część mieszkalną stajni.
– Stamtąd mnie wyciągnąłeś, tatusiu? – zapytała ze zgrozą, bo na pierwszy rzut oka budynek
sprawiał wrażenie do połowy zawalonego.
– Stamtąd – oparł krótko, bo głos mu się łamał.
– Nikomu nic się nie stało? Konie ocalały? – pytała znów Ania, mimo iż upewnili ją
w samochodzie, że tylko ona została ranna.
– Wszystko jest w największym porządku – odpowiedział Ned, choć nie do końca było to
prawdą.
Edward wczoraj mu się przyznał, że budynki gospodarcze, w tym stajnia, nie były ubezpieczone
i aby odbudować dach i część ściany i doprowadzić pomieszczenie do używalności, będzie musiał
sprzedać następne konie.
Niedługo też zaczną przychodzić rachunki z hamburskiej kliniki.
Ciężkie czasy i pasmo klęsk, które nawiedziły Jabłoniowe Wzgórze, zdawały się nie mieć
końca...
Ned nie miał zamiaru martwić teraz córeczki ani kogokolwiek innego. Ania z kolei chciała jak
najszybciej zobaczyć mamę.
Weszła do holu, a Pani Kulka napomniała ją:
– Nie tak szybko, dziecinko! Nie poślizgnij się!
Przeszła szybkim krokiem przez pierwszy salon, z którego wchodziło się do pokoju chorej,
stanęła w jego drzwiach i... wydała z siebie ni to szloch, ni to jęk.
Ned, idąc tuż za nią, zamarł w pół kroku.
Małgorzata, jeszcze dziś rano pogrążona w śpiączce, rozglądała się niepewnie dookoła, choć nie
mogła nic widzieć – ośrodka wzroku, zaatakowanego przez guz, nie udało się uratować.
– Mamulku! Mamusiu! – krzyknęła dziewczynka i w następnej chwili wdrapywała się na wysokie
łóżko i tuliła do matki, na przemian płacząc i śmiejąc się ze szczęścia.
Małgosia, oszołomiona jeszcze długim snem, objęła córeczkę ramionami i nadal rozglądała się na
prawo i lewo, próbując zrozumieć, gdzie jest i co się z nią stało. Dłoń kobiety, próbująca pogłaskać
dziecko po włosach, natrafiła na bandaż.
 – Co ci się stało, skowroneczku? – wyszeptała, bo gardło, wyschnięte przez długi czas,
pozwalało jedynie na szept.
– Nic, nic, wypadek przy pracy. Kilka szwów i głowa jest cała – zapewniła ją Ania pospiesznie.
Nie chciała rozmawiać o własnych przygodach! Chciała wiedzieć, że mama dobrze się czuje, że
wreszcie nic ją nie boli, i przede wszystkim że będzie żyć! Musiała to usłyszeć teraz, zaraz! –
Mamusiu, powiedz, że jesteś zdrowa? – zaczęła błagalnym tonem. – Przyrzeknij, że będziesz żyć?
I Małgosia przyrzekła.

Długo nie mogłam przyjąć do wiadomości, że znajdujemy się obie, ja i Ania, we dworze mojego
ojca. Nie pamiętałam ani dnia sprzed operacji. Nie miałam pojęcia, jak to się stało, że jednej nocy
zasnęłam nafaszerowana morfiną, w warszawskim hospicjum, następnego zaś ranka – bo nic
więcej nie pamiętam – obudziłam się w innym miejscu, pod innym dachem, otoczona opieką
i miłością kogoś więcej niż sióstr zakonnych i mojej małej dzielnej Ani.
Skąd się wziął w tej bajce mój ojciec? Co w niej robił na miłość boską Ned Starski?!
Nie mogłam tego pojąć.
Opowiadali mi wszyscy, co się działo podczas tych trudnych dni, opowiadali, że ja sama
odszukałam Neda przez Polski Czerwony Krzyż, że Ned przyrzekł mi, iż zaopiekuje się Anią.
Opowiadali, jak ona sama przejechała przez pół Polski, by odnaleźć dziadka, a ten – to już
zupełnie mi się w głowie nie mieściło – nie dość, że jej nie wyrzucił, to jeszcze zdobył ogromne
pieniądze na operację, która uratowała mnie przed śmiercią.
Powinnam być mu wdzięczna, powinnam okazywać radość, ale jedynym uczuciem, które
pamiętam z pierwszych dni w Jabłoniowym Wzgórzu, było zagubienie. Powoli dochodziłam do
siebie, a mój mózg zaczynał normalnie funkcjonować.
Normalnie – to powiedziane nieco na wyrost, bo nieodwracalnie straciłam wzrok, w lewej
połowie ciała miałam lekki niedowład i czekały mnie miesiące rehabilitacji, ale przecież żyłam!!!
Mogłam tulić Anię i zapewniać ją, że będę zdrowa, mogłam się cieszyć ciepłem słonecznych
promieni na twarzy i czuć wiatr we włosach, mogłam wreszcie wstać, z jednej strony
podtrzymywana przez Panią Kulkę – tak wszyscy zwracaliśmy się do pielęgniarki –
a z drugiej przez Neda, i wyjść do ogrodu.
Kiedy ja ostatni raz byłam na spacerze?! W grudniu, przed tym, jak się dowiedziałam
o chorobie! Kiedy ostanio słyszałam beztroski, szczęśliwy śmiech mojego dziecka?! Również tego
grudniowego dnia... Mam nadzieję, że takich chwil jeszcze dużo przede mną.
Że śmiech Ani nie umilknie pewnego dnia, tak jak na długie miesiące umilkł następnego ranka
po naszej grudniowej wyprawie...

Śmiech Ani jednak umilkł.

Ale nie dlatego, że ponownie traciła mamę. Tym razem odchodził tata.
 Zaczęło się od niewinnego telefonu z gminnej biblioteki. Dyrektorka, zaprzyjaźniona z Marią,
poplotkowała chwilę o pogodzie, o niedawnej burzy, która zrujnowała finanse gminy i jej
mieszkańców, by na końcu zapytać:
– Słyszałam, że mieszka u was nowy stajenny, jak on ma na imię... tak jakoś egzotycznie...
Arnold?
Marii serce w tym momencie zamarło. Czuła, że zbliżają się następne kłopoty.
– Ned – ucięła te domysły. – I jest raczej domownikiem niż stajennym.
– Uważajcie na niego. To podobno niezłe ziółko...
– O czym ty mówisz? – zapytała Maria spokojnym tonem, mimo że sporo ją ten udawany spokój
kosztował.
– Przyszedł mail do biblioteki, i podobno nie tylko do nas, z linkiem do artykułu sprzed półtora
roku, zatytułowany, ten mail, nie link: „Morderca ukrywa się w Koniecdrodze”. Przyznasz, że
musiało to wzbudzić mój niepokój. Dlatego dzwonię, by się upewnić, że o wszystkim wiecie i mimo
to zamierzacie go... dalej ukrywać.
– Ned został uniewinniony – wycedziła Maria. – Uratował życie małemu chłopcu.
– Tak, tak, oczywiście, ale jaką masz gwarancję, że nie zabije po raz drugi? – Bibliotekarka
zawiesiła głos, ale nim Maria zebrała myśli, by odpowiedzieć coś sensownego, tamta dokończyła
przyciszonym tonem: – Marysiu, ludzie są wściekli, stracili szansę na zarobek, niektórzy muszą
odbudować zawalone budynki, zerwane dachy. Nie chcemy tu, w Koniecdrodze, mordercy. Przekaż
to Edwardowi z moimi pozdrowieniami.
– Przekażę – szepnęła Maria, odkładając słuchawkę.
Ned, który się przysłuchiwał rozmowie, oparty o framugę drzwi i z rękami splecionymi na
piersiach, wyprostował się.
Maria zwróciła ku niemu pobladłą twarz i oczy pełne łez.
Nie musiał zadawać żadnego pytania, by się wszystkiego domyślić.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 ROZDZIAŁ XX
– Szefie, we wsi już wiedzą. – Te słowa, które Ned wypowiedział, wchodząc do gabinetu,
zmroziły właściciela Jabłoniowego Wzgórza.
– Skąd? Jakim cudem? – Jabłonowski wbił w młodszego mężczyznę chmurne spojrzenie.
– Panna Życzliwa rozesłała po gminnych urzędach maile zatytułowane „Morderca ukrywa się
w Koniecdrodze”.
– Mocne... – Jabłonowski rzucił przekleństwem.
– Tytuły przykuwające uwagę to jej specjalność.
– Masz na myśli Marlenę? Jesteś pewien, że to jej sprawka?
– A czyja? Podejrzewasz, że maile z moją historią rozesłała po wsi Weronika? Pielęgniarka?
Maria? Ania? A może ty? Mogłem też sam je wysłać, bo znudziło mi się rodzinne życie...
Owszem, ta ostatnia możliwość przez chwilę zaświtała Edwardowi w umyśle, ale słysząc pełne
goryczy słowa Neda, natychmiast odrzucił taki pomysł.
– Za co ona cię tak nienawidzi? Coś ty jej zrobił?
– A czy musiałem jej cokolwiek robić? Marlena lubi krzywdzić innych i będzie to robić, dopóki
ma bat w ręku, a takim batem na was wszystkich, a szczególnie na Małgosię i Anię, jestem teraz ja.
One potrzebują tego miejsca, potrzebują twojej opieki...
– A ciebie nie?! Ja nie zastąpię Ani ojca! – wybuchnął Edward, podwójnie wściekły, po
pierwsze dlatego, że Ned poddawał się bez walki i chciał odejść jak tchórz, a po drugie, że
sprawczynią jego odejścia, a więc powtórnej rozpaczy jego wnuczki, jest druga wnuczka.
– Ania musi tu zostać, dorastać bezpieczna i szczęśliwa. Nie może przylgnąć do niej łatka córki
mordercy. Nie pozwolę na to. – Słowa Neda były spokojne, choć w środku gotował się z wściekłości
tak jak Edward.
Gdyby teraz w drzwiach stanęła Marlenka Jabłonowska, rozerwałby ją gołymi rękami. Żałował,
serdecznie żałował szczerej rozmowy z dziewczyną na komisariacie i powtórnego zabrania jej do
domu. Gdyby nie jego miękkie serce, może Marlenka nie dorwałaby jego dowodu, nie przeszukała
Internetu, nie...
Mylisz się, Ned. Powtórnie się mylisz w ocenie tej dziewczyny. Czy wyciągnąłbyś do niej
pomocną dłoń, na którą Marlena napluła, czy byś tego nie zrobił, ona węszyłaby tak długo, aż by coś
znalazła. Jeśli nie teraz, to następnym razem.
– Masz rację. – Edward potarł twarz dłońmi.
Nie chciał tego przyznawać, ale ludzie w Koniecdrodze, tak jak wszędzie indziej, lubili
plotkować i przyczepiać łatki. Wprawdzie wcześniej czy później słowa „córka mordercy” i tak
padną, ale Ned, schodząc mieszkańcom wsi z drogi, nie będzie prowokował plotek na swój temat,
tym samym Ania będzie bezpieczniejsza. Wprawdzie Edward nie podejrzewał, by sąsiedzi ruszyli
z pochodniami, by spalić dwór – gdyby jednak Ned zdecydował się tu zostać – ale słowa potrafią
ranić bardziej niż czyny.
 – Kiedy ruszasz w drogę? – zapytał już spokojnie.
– Jutro rano. Wcześnie rano. Tak by żadna z nich nie zauważyła...
– Masz zamiar wymknąć się bez pożegnania? Chyłkiem? Jak złoczyńca? Nie ma mowy! Jeżeli
Ania ma się pogodzić z twoim odejściem, zrób to jak człowiek, a nie jak ścigane zwierzę.
– Posłuchaj, lepiej będzie...
– Nie, to ty posłuchaj. – Edward krzyknął: – Aniuuu!!! – tak głośno, by jego głos dotarł aż na
poddasze, do pokoju dziewczynki.
Maria, słysząc to wołanie także w kuchni, otarła oczy rąbkiem fartucha.
Po chwili na schodach zadudniły szybkie kroki dziewczynki. Wpadła do gabinetu jak zwykle
uśmiechnięta, ale widząc poważne miny obu mężczyzn, również spoważniała, a nawet się
zaniepokoiła.
– Czy coś przeskrobałam? – zapytała powoli.
– Ty? Skąd ten pomysł... – Edward starał się dobierać słowa tak, by jak najmniej zranić
dziecko: – Ludzie dowiedzieli się o przeszłości twojego taty.
Ania podniosła dłonie do ust, by stłumić krzyk, i słuchała dalej w milczeniu.
– Zaczną się domysły, szykany. Wiesz, co to są szykany? Prześladowanie. Ludzie będą próbowali
pozbyć się Neda, a wraz z nim was. A na to ani on, ani ja nie możemy się zgodzić. Twój tata pożegna
się teraz z tobą, po czym się spakuje, a ja odwiozę go na stację aż do Tczewa.
– Nie chcę! – krzyknęła Ania z rozpaczą. – Nie pozwolę! Ledwo cię odzyskałam, tato! Wcale się
jeszcze tobą nie nacieszyłam! Nikt cię tu nie będzie prześladował, już moja w tym głowa. Dlaczego
chcesz nas opuścić?!
– Nie chcę, kochanie, ale tak będzie lepiej...
– Wcale nie wiesz, co jest dla mnie najlepsze! Wcale tego nie wiesz! – Rozpłakała się.
Ned podszedł do niej i objął ją ramionami. Ania próbowała go odepchnąć, wyrwać się, ale Ned
wiedział, że nie może jej teraz puścić. Szarpała się jeszcze parę chwil, po czym również go objęła.
Płakała, a on z trudem chwytał powietrze, próbując się nie rozkleić. Edward wbił wzrok w blat
biurka, bo pękało mu serce. Ale to było jedyne słuszne wyjście.
Żeby Ania i Małgosia mogły tu zostać – a nigdzie indziej się podziać nie mogą – Ned musi
odejść. Owszem, Edward mógłby urządzić całą trójkę gdzieś daleko, gdzie Ned znalazłby pracę.
Jabłonowski wspierałby ich finansowo, kupiłby Małgosi i Ani mieszkanie, ale... jak długo udałoby
się utrzymać sekret Neda w tajemnicy?
Nie. Dopóki raz w miesiącu musi się meldować na policji, będzie narażony na rozpoznanie,
szczególnie z tym charakterystycznym imieniem, a nie można narażać na wieczną tułaczkę
dziewczynki i jej nadal nie do końca zdrowej, niewidomej matki.
Musiał więc patrzeć na rozpacz Ani, wierząc, że dziewczynka kiedyś to zrozumie i pogodzi się
z odejściem ojca.
– Nie tracimy Neda na zawsze – powiedział na głos. – Będzie tu mile widzianym gościem.
A kiedyś, gdy wyrok sądu wygaśnie, może zamieszkacie razem.
– Naprawdę? – Ania uniosła na ojca zapłakane oczy, w których zatliła się mała iskierka nadziei.
Ned skinął głową. – To nie będę się dłużej martwić, tylko zacznę wyczekiwać twojego powrotu.
Otarła dzielnie łzy i próbowała się uśmiechnąć.
On również.
Trzymając się za ręce, poszli do Małgosi, by Ned też mógł się z nią pożegnać. Wprawdzie
zamierzał wymknąć się jutro o świcie, ale skoro Edward stwierdził, że zaraz odwiezie go do
Tczewa, to tak widać musi być.
Małgorzata przyjęła te wieści ze smutkiem, ale nie z rozpaczą. Dla niej Ned pozostał wielką
miłością, która przyniosła jej ból i rozczarowanie. Mężczyzną, który uwiódł siedemnastoletnią
dziewczynę, po czym ją porzucił i nigdy nie próbował odnaleźć. To, że w ostatnich tygodniach stanął
na wysokości zadania, nie wymazało winy z poprzednich lat, choć w głębi serca nadal go kochała
i mu wybaczyła.
Co innego jednak wybaczyć, a co innego zapomnieć.

Ale była jeszcze jedna kobieta, której odejście Neda sprawiło ból.
Weronika, bo o niej mowa, przez ostatnie dni, jakie minęły od pamiętnej burzy i ich intymnego
sam na sam w samochodzie, unikała Neda, a on unikał jej. Niby wszystko między nimi było jak
dawniej, ale oboje wiedzieli, że nic już jak dawniej nie będzie.
Nie bez przyczyny stosunek nazywa się zbliżeniem. Gdy spotkają się dwie pokrewne dusze, tak
jak Weronika i Ned, miłość fizyczna wcześniej czy później – w wypadku Weroniki już się to stało –
zmienia się w zakochanie, a potem w prawdziwą miłość, na którą ani on, ani ona nie mogli sobie
pozwolić.
Nie w tym miejscu i nie w tym czasie.
Może będzie im to dane w następnym wcieleniu?
Żeby więc nie wzbudzać w sobie tęsknoty, która doprowadziłaby do cichych schadzek w lesie,
unikali siebie nawzajem.
Weronika od razu po powrocie ze szpitala chciała wyjechać, zniknąć z życia Neda jeszcze tego
samego dnia, wyrzucić go z serca i myśli, ale... coś ją trzymało we dworze.
Chciała – nie, chęci to za mało – musiała poznać historię rodziny Jabłonowskich: dwóch
mężczyzn, kobiety i dziewczynki, do końca! Tych czworo, a także Maria, Eliza i nawet Marlena, było
wymarzonymi postaciami opowieści o życiu i miłości, ale każda historia musi mieć swój początek
i zakończenie. Weronika była bardzo ciekawa tego zakończenia.
– Ja też wyjeżdżam – stwierdziła, sama siebie zaskakując tymi słowami, gdy usłyszała od
Edwarda, że za chwilę odwozi Neda na stację. – I tak siedzę tu nieco dłużej, niż nakazuje
przyzwoitość.
– Jest pani zawsze mile widziana w Jabłoniowym Wzgórzu.
 – Dziękuję, ja też pokochałam to miejsce, ale na mnie pora. Dobry gość to gość, który wie, kiedy
się pożegnać. – Próbowała się uśmiechnąć, ale Edward nie odpowiedział jej uśmiechem i nagle...
Weronika spłoniła się po czubki włosów. Przecież on wiedział! Wiedział, co zaszło między nią
a Nedem w samochodzie! A ona teraz, jak idiotka, mówi: „też wyjeżdżam”! Co sobie o niej pomyśli
ten człowiek, który otworzył przed nią drzwi swego domu, a któremu – tak Jabłonowski może
przypuszczać – ona chce ukraść zięcia? Ojca jego wnuczki.
– To może tak wyglądać... – zaczęła, ale Edward przerwał jej gestem dłoni.
– Ani słowa więcej, droga pani Weroniko. Nie chcę wiedzieć, jak to może wyglądać. Szanuję
panią, szanuję Neda i tak zostanie bez względu na to, czy wyjedziecie stąd razem, czy osobno.
– Nie jesteśmy razem! – zaprzeczyła gorąco.
– Szkoda – uciął. – Pasujecie do siebie.
Dziennikarka uniosła brwi. Chyba bardziej nie mógł jej zaskoczyć. Chciała coś odpowiedzieć,
ale Edward znów uniósł dłoń. Chyba wszystko zostało już powiedziane.

Stali na peronie obok siebie, niemal stykając się ramionami. Edward pożegnał się parę minut
wcześniej i zostawił Weronikę i Neda na stacji. Odjechał, zanim oni zdążyli podnieść z chodnika
swój bagaż. Przeszli na peron i stali bez słowa, nie patrząc na siebie.
– Dokąd pojedziesz? – zapytała wreszcie cicho, by przerwać to nieznośne milczenie.
– Do Gdańska.
Do Gdańska... by zgubić się w tłumie. Będzie mógł rozpocząć nowe życie. A ona? Ona wróci do
Warszawy, by resztę swojego marzyć o takim mężczyźnie jak Ned.
– Bardzo się spieszysz? – Nagle Ned odwrócił ją do siebie, ujmując za ramiona i zmuszając, by
spojrzała mu w oczy.
– Nie bardzo – odparła, z trudem łapiąc oddech.
Jego szare oczy wręcz ją hipnotyzowały.
– Może więc znalazłabyś czas na zwiedzanie? Gdańsk to piękne miasto.
Weronika nie miała pojęcia, do czego Ned zmierza. Próbowała nie oddychać, by nie spłoszyć tej
chwili i jego następnych słów.
– Ma również ładne hotele, a w nich wygodne pokoje dla dwojga na, powiedzmy, tydzień.
– Myślisz, że da się zwiedzić cały Gdańsk zaledwie w tydzień?
– Na pewno nie. Szczególnie jeśli przez ten czas nie będzie się wychodziło z łóżka – stwierdził
takim tonem, jakby mówił o pogodzie.
Zaśmiała się cicho niskim, elektryzującym i bardzo seksownym śmiechem.
– Przekonałeś mnie. Chyba też wybiorę się do Gdańska. Może nawet zatrzymam się w tym samym
hotelu co ty?
– Spróbowałabyś w innym... – wymruczał Ned, pochylając się ku niej i wreszcie całując jej usta,
do których tęsknił od tylu dni.
 Pocałunek ten był zaledwie obietnicą.
Tydzień później Ned odprowadzał Weronikę na Dworzec Główny w Gdańsku. Szli niespiesznie
przez rynek Starego Miasta, ciesząc się ostatnimi wspólnymi chwilami. Te siedem dni oboje będą
wspominać jako jedne z najpiękniejszych chwil w życiu.
Rzeczywiście, niemal nie wychodzili z hotelowego pokoju, a gdy syci siebie leżeli w ciszy,
mocno przytuleni, słuchając bicia swoich serc, grali w swoją małą, przewrotną grę.
– Mam zamiar przyjeżdżać do Jabłoniowego Wzgórza co roku, w lipcu – mówiła Weronika
w zamyśleniu. – Wspaniale się tam pisze. Miejsce wprost stworzone, by pobudzać wyobraźnię...
– Tylko wyobraźnię? – Ned śmiał się cicho, całując tę część jej ciała, którą akurat miał
w pobliżu ust.
– Nie tylko. Także... bo ja wiem... apetyt?
– Pobudzać apetyt, mówisz? – Jego pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne.
Weronika zaś miała leżeć nieruchomo i zupełnie beznamiętnym tonem mówić dalej:
– Tak. Pobudzać apetyt na życie. Na miłość...
– Na miłość też?
Tu zwykle następowała przerwa. Na miłość właśnie. A potem Ned zaczynał:
– Ja też mam zamiar przyjeżdżać do Jabłoniowego Wzgórza co najmniej raz w roku. Ale
w sierpniu. Dokładniej: w drugim tygodniu sierpnia.
– Co będziesz robił w pierwszym? – pytała, kładąc się na nagim mężczyźnie i zaglądając mu
w oczy.
– Nie wiem. Może przyjadę tutaj, do Gdańska, pozwiedzać?
– Pozwiedzać, mówisz... – Zaczynała się poruszać, a teraz on miał leżeć nieruchomo
i w zamyśleniu mówić dalej:
– Może nawet zatrzymam się w tym hotelu? Mają tu dobrą kuchnię i wyśmienite dania główne.
– Dania główne? – mruczała, opuszczając się na jego męskość.
Ned sięgał dłońmi do jej nagich piersi, pieszcząc je powolnymi ruchami, opuszczał ręce niżej,
zaciskał palce na biodrach Weroniki, zmuszając ją do coraz szybszych ruchów.
– A już desery są tu wyśmienite – rzucał i zatracali się wspólnie w pędzie ku rozkoszy.

Przypomnieli sobie jedną ze swych zabaw, stojąc na peronie i czekając na pociąg do Warszawy.
– Tak, myślę, że coroczne zwiedzanie tego miasta to wręcz mój obowiązek – powiedziała nagle
dziennikarka.
Ned wybuchnął śmiechem. Tak seksownym, że dwie stojące obok nastolatki obrzuciły go
spojrzeniem i zachichotały.
– W sierpniu, koniecznie w sierpniu – zastrzegł.
– W pierwszym tygodniu. Upał, tłumy turystów, drogie hotele... – zgodziła się.
– I klimatyzowany pokój z wygodnym łóżkiem.
 – Ned, nie zaczynaj, błagam, bo się na ciebie rzucę!
– Ty zaczęłaś. I uważaj, żebym nie zaciągnął cię w ustronne miejsce i...
Na szczęście właśnie nadjeżdżał pociąg, bo nie wiadomo, jak by się to skończyło.
– Dziękuję – szepnął, gdy objęli się po raz ostatni.
– Ja też dziękuję – odparła równie cicho.
Ned patrzył, jak Weronika odjeżdża, i wiedział jedno: nie przyjedzie do Gdańska w sierpniu.
Ona też to wiedziała.
Ten tydzień, który sobie podarowali, miał im wystarczyć na długie, długie lata...

Edward Jabłonowski szczotkował swoje ukochane konie w towarzystwie nieodłącznej Ani,

przygotowując je do dalekiej podróży.
Potrzebował pieniędzy, dużych pieniędzy na remont stajni i spłatę długów. Mógł wziąć kredyt,
każdy bank chętnie położyłby łapę na hipotece zabytkowego, dobrze utrzymanego dworu, ale Edward
z zasady nie brał kredytów i nie ufał bankom. Stado odnowi, kiedyś... A dach nad głową jest
potrzebny już nie tylko jemu. Stracić dom w dzisiejszych czasach, zwłaszcza taki dom, jest bardzo
łatwo.
Nagle od strony bramy rozległ się dźwięk klaksonu.
– Szejk przyjechał! Szejk przyjechał! – wyśpiewała Ania, jak zwykle pełna entuzjazmu,
i pobiegła witać miłych gości.
Nagle jednak gwałtownie przystanęła.
Znajome audi błysnęło na podjeździe wściekłą żółcią lakieru.
Eliza już otwierała drzwiczki, wysiadając z auta i rozglądając się głodnym wzrokiem
w poszukiwaniu wysokiej, jasnowłosej, męskiej sylwetki. Marlena, jak zwykle nadęta, patrzyła przed
siebie, siedząc w samochodzie.
Maria wyszła na ganek, przywitała kobietę chłodnym skinieniem głowy i objęła ramieniem Anię,
która przylgnęła do jej boku. Nie wiedziały, czego się spodziewać po paniach Jabłonowskich i...
chyba nie chciały tego wiedzieć.
Nadchodził Edward.
Eliza ruszyła w jego kierunku.
– Sam jesteś? – zagaiła, patrząc ponad jego ramieniem.
– Nie sam. Z Anią, Marią i Małgosią.
– Ooo... – W tym „ooo” kryło się rozczarowanie, ale Eliza zaraz znowu się uśmiechnęła. – To
dobrze. Znajdziesz pokoik dla Marlenki do końca wakacji...
– Nie znajdę – uciął krótko.
Uśmiech znikł.
– Przecież powiedziałeś, że masz wolne pokoje!
– Ale nie znajdę ani jednego dla Marleny. Nie w tym roku. I w przyszłym także nie – odparł
spokojnie.
– To twoja wnuczka!
– Ania jest moją wnuczką.
– To córka twojego świętej pamięci brata! Czy nic to dla ciebie...
– Nie takiej świętej – przerwał jej Edward stanowczo. – O Marlenie też wiele można
powiedzieć, ale na pewno nie to, że jest święta – mówił dalej, patrząc na młodszą Jabłonowską. –
Dopóki nie wróci Ned, którego oczerniła w oczach mieszkańców wsi, drzwi Jabłoniowego Wzgórza
są dla niej zamknięte. Dla ciebie zresztą też.
– Jak możesz... jak możesz... – Eliza zachłysnęła się oburzeniem. – Przygarniasz przybłędy,
ukrywasz morderców, a własną rodzinę... własną...
– Nie należysz do mojej rodziny – zauważył. – Wracaj do samochodu i zwolnij podjazd. Zaraz
będę miał gości.
Nic już więcej nie powiedział.
Eliza piekliła się, Marlena obserwowała całą scenę z pogardliwym uśmieszkiem, a Ania z Marią
marzyły tylko o jednym: aby te dwie jak najszybciej odjechały. Gdy wreszcie audi zniknęło za
zakrętem, odetchnęły z ulgą.
– Dawno trzeba było je pogonić – mruknęła gospodyni. – Tylko krwi człowiekowi napsuły.
– I tatę wygryzły – westchnęła Ania.
Na ganek wyszła Małgosia, wodząc ręką po ścianie.
– Kto to był? – zapytała.
– Nikt ważny – odparł powoli Edward, patrząc na córkę.
Szczupła i drobna, jasnowłosa i zielonooka, wyglądała jak panna z dworku, zjawisko z dawnych
pięknych lat, gdy przed Jabłoniowe Wzgórze zajeżdżały powozy, na łąkach pasły się stada koni
i bydła, dwór roił się od mieszkańców i rezydentów, zabudowania od służby i inwentarza, a pan
domu siadał w gabinecie z fajką przewieszoną nad sumiastym wąsem i zapisywał wydatki mijającego
dnia...
Edward ujrzał tę scenę jak żywą. Nie było w niej miejsca dla rozhisteryzowanej bratowej ani dla
jej córki. Powtórzył wolno:
– Nikt ważny.
Dopowiadając w myślach: Ty jesteś dla mnie najważniejsza. Ty i Ania.
Ania zaśpiewała nagle:
– Szejk jedzie! Jedzie szejk!
I zbiegła po schodkach, minęła dziadka i popędziła do bramy. Patrząc na wnuczkę, biegnącą
tanecznym krokiem i podśpiewującą: „Szejk jedzie! Jedzie szejk!”, Edward poczuł ściskające gardło
wzruszenie. Warto było. Te wszystkie wyrzeczenia, trudne dni i jeszcze trudniejsze noce spędzone
w niepewności na korytarzach hamburskiej kliniki, lata pracy hodowlanej, konie oddane, ot, tak,
zamorskiemu bogaczowi, bo dramatycznie potrzebował pieniędzy na leczenie córki, wszystko to
oddałby ponownie bez wahania, by widzieć Anię taką jak w tej chwili: uśmiechniętą, beztroską,
bezpieczną.
Czy liczyło się coś więcej niż szczęście dziecka?
Edward odetchnął głęboko.
Oddałby to wszystko jeszcze raz.
W imię miłości.
===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=
 EPILOG
Minęło osiem lat, odkąd wydarzyła się historia opisana na kartach tej powieści. Przez te lata co
roku przyjeżdżałam do Jabłoniowego Wzgórza, by przez miesiąc stać się ponownie częścią tej
niezwykłej rodziny.
Miałam zamiar otworzyć kiedyś plik zatytułowany „JW”, w którym tamtego lata rozpoczęłam
swoją przygodę z Edwardem Jabłonowskim, Nedem, Anią i Małgosią, ale to ciągle nie był ten czas.
Lubię opowieści z happy endem, a tę napisało życie, które – jak widać – ma swoje zdanie na
temat zakończeń. Wtedy, tamtego lata, wszyscy mieliśmy nadzieję, że najgorsze za nami. Ale los pisze
różne scenariusze.
Małgosia żyła jeszcze tylko sześć lat. Nie, nie tylko: aż sześć. Rak po raz drugi zaatakował jej
mózg, rosnąc błyskawicznie. Tym razem doktor Anderman nie podjął się operacji. Nikt inny również.
Zresztą Małgorzata nie zgodziłaby się na powtórny zabieg. Odeszła szybko – trwało to zaledwie dwa
miesiące od pierwszych objawów, silnych migren. Odeszła z Jabłoniowego Wzgórza, we śnie,
pogodzona z losem. Jej córka, wtedy szesnastoletnia, nie była już dzieckiem. Owszem, Ania nadal
potrzebowała matki, rozpaczała i buntowała się przeciw niesprawiedliwości losu, ale nie była już
sama, mała, zagubiona i niechciana.
Tym razem miała przy sobie kochającego dziadka. Do dworu przyjeżdżał coraz częściej również
ojciec Ani Ned Starski.
Dlaczego nie wzięli z Małgosią ślubu i nie dał córce swojego nazwiska, pozostaje dla mnie
tajemnicą. Może nie zgodziła się na to Małgorzata? Może on nigdy jej tego nie zaproponował? Nie
wiem i nie chcę snuć domysłów. Ania pozostała więc Anią Kraską.
Z Nedem spotkałam się przez te osiem lat tylko dwa razy. Za pierwszym na pogrzebie Małgosi.
Podeszłam do niego w kościele, przed mszą. Stał wpatrzony w trumnę z jasnego drewna taki samotny
i odległy, że zapragnęłam go przytulić i pocieszyć, jak za dawnych lat, ale byłoby to bardzo
niestosowne.
Stanęłam obok niego, szepcząc słowa powitania.
Ucieszył się, widząc mnie, ale to wszystko. W jego oczach nie było czułości, tylko żal. Wszyscy
zresztą czuliśmy tamtego dnia przeogromny żal, że Małgosia odeszła. Mimo wszystkich poświęceń,
wbrew nadziejom los i tak się o nią upomniał, a ona szybko się poddała. Zbyt szybko. Ned nie zdążył
się z nią pożegnać, ja też. Ned mieszkał i pracował w Irlandii, ja wtedy miałam miesiąc spotkań
z czytelnikami. Wiedziałam, że Małgosia jest znowu chora, i planowałam odwiedzić Jabłoniowe
Wzgórze w następnym miesiącu. Nawet nie przeszło mi przez myśl, że nie zdążę się z nią zobaczyć.
Nedowi również nie przyszło to do głowy, bo przecież oboje rzucilibyśmy wszystko i przyjechali do
Koniecdrogi, gdybyśmy tylko wiedzieli, że czasu zostało tak niewiele.
Nigdy nie ma zbyt wiele czasu, by pożegnać się z tymi, których kochamy. Zawsze próbujemy
targować się z Bogiem o jeszcze jeden miesiąc, tydzień, godzinę. Czasem nie jest nam dana nawet
minuta. Czyjeś życie gaśnie nagle jak zdmuchnięty płomień świecy, pozostawiając w sercach
najbliższych nieznośny żal. I pytanie: dlaczego?!
Dlaczego odchodzą dobrzy ludzie, za którymi rozpaczamy i tęsknimy, a ci źli trzymają się życia
na przekór wszystkim?
Nie ma odpowiedzi na to pytanie.

Rok później spotkaliśmy się ponownie przy znacznie weselszej okazji.

Ku konsternacji całej wsi Edward Jabłonowski, pan na Jabłoniowym Wzgórzu, brał za żonę...
swoją gospodynię! Sześć lat od niego starszą Marię Joniec!
Tak, tak, jakiż to był szok dla tej dobrej kobiety i jakie szczęście, gdy Edward ukląkł przed nią
w kuchni, wręczył jej bukiet polnych kwiatów, zebranych z Anią w tajemnicy tamtego ranka,
i poprosił, by została jego żoną!
Takiego wesela w Koniecdrodze dawno nie widziano. We dworze znalazło się miejsce dla
wszystkich mieszkańców wsi. Na każdego, kto zechciał przyjść, czekały dobre jedzenie i przednie
trunki z piwnicy Jabłonowskiego.
Ucieszyłam się, gdy przyszło nieoczekiwane zaproszenie na nieoczekiwany ślub. Już prędzej
spodziewałabym się, że Ania będzie pierwszą panną młodą w rodzinie Jabłonowskich, a tu taka
niespodzianka!
Ucieszyłam się również z tego, że właściciel Jabłoniowego Wzgórza uważa mnie za kogoś
więcej niż wczasowiczkę, odwiedzającą jego dwór rok w rok i spędzającą w nim cały miesiąc. Ale
zdążyłam zaprzyjaźnić się mocno zarówno z Edwardem, jak i z Anią. Kojarzyłam się dziewczynie,
teraz już siedemnastoletniej, z najpiękniejszymi wydarzeniami w jej życiu i mówiła o mnie pół
żartem, pół serio: „mateczka chrzestna”. A przecież kogoś takiego jak „mateczki chrzestnej” na ślubie
Edwarda nie może zabraknąć.
Jak widać, nie mogło zabraknąć również czarnej owcy.
Marlena Jabłonowska weszła do kościoła skupiona na modlitwie, z różańcem między palcami,
zupełnie jakby przyszła na pogrzeb, a nie na ślub.
Na jej widok Ania, stojąca obok mnie, westchnęła tylko z głębi duszy. Ja również. Takie samo
westchnienie usłyszałyśmy za plecami. Obejrzałyśmy się z Anią zaciekawione, kogóż to wizyta
Marlenki ucieszyła tak bardzo jak nas, i w następnej chwili Ania wisiała Nedowi na szyi, piszcząc ze
szczęścia jak mała dziewczynka.
Marlena upomniała ją lodowatym głosem, że znajduje się w domu Boga, gdzie przyzwoite
zachowanie... i tak dalej, i tak dalej. Trajkotała o tym przez dobre pięć minut, do czasu aż przerwało
jej pojawienie się Edwarda z Marią, a my z Anią wymieniałyśmy zdumione i jeszcze bardziej
rozbawione spojrzenia. Chyba łatwiejsza do zniesienia była tamta, „dokuczliwa” Marlenka.
Wiedziałam, że matka oddała ją do szkoły z internatem gdzieś w Anglii, ale nie przypuszczałam,
że przerobią tam „pannę życzliwą” na nawiedzoną anielicę! A jednak. Przez pół wesela Marlena
pouczała rodzinę i gości, niczym ksiądz z ambony, jakie są obowiązki dobrego chrześcijanina, aż
wreszcie wyzwoliła nas skłonność Marleny do alkoholu. Jak miały się nauki Kościoła katolickiego
do nadużywania trunków wyskokowych, nikt tego nie mógł pojąć, ale że weselnicy zyskali dzięki
temu odrobinę luzu...
Eliza nie pojawiła się na uroczystości, biorąc sobie widocznie do serca słowa Edwarda, że nie
należy do rodziny. Szkoda, bo ominęło ją również coś ważnego: pijaniuteńkiej Marlence zebrało się
na zwierzenia, tudzież publiczną spowiedź. Wisząc na szyi Nedowi, który próbował ją zaprowadzić
do gościnnego pokoju, zaczęła chichotać jak upiór.
– Uwierzyłeś! Przyznaj, że uwierzyłeś! W bajeczkę o moim tatku-lepkie rączki. Hahaha, ona też
uwierzyła. Moja głupia matka! I zrobiła mu taką awanturę, że zszedł na serducho! Ale miałam ubaw,
podsłuchując pod drzwiami, ale ubaw... – Tu się rozpłakała, mimo tego „ubawu”, a biedny Ned, po
prostu osłupiały z szoku i oburzenia, potrząsnął nią, kazał się zamknąć i siłą zawlókł na górę.
Idąc za nimi z butami Marlenki w jednej ręce i jej torebką w drugiej, słyszałam strzępki
bełkotliwych słów, z których bez trudu złożyłam całą historię: Marlena opowiedziała matce, a potem
Nedowi i Bóg wie komu jeszcze, że była molestowana przez ojca. Eliza oczywiście rzuciła się
mężowi do gardła w obronie czci swej nieletniej córci. Ernest – jak się okazało, niewinny – dostał
zawału i zmarł. Marlena zaś aż do tego dnia grała na poczuciu winy swojej matki. I nie tylko jej.
Używała tej bajeczki, by manipulować każdym, kto mógł się jej do czegoś przydać. Co za ohydna
kreatura...
Na szczęście po ślubie wróciła do Anglii, gdzie ma zamieszkać na stałe. Przy odrobinie szczęścia
nigdy już jej nie ujrzymy...

Tamto lato – oprócz tego drobnego incydentu – wspominam szczególnie miło. Taniec z Nedem,
zwykły, niewinny taniec dał mi mnóstwo radości i... obietnicę czegoś więcej. Wspaniałe było
również to, że mieszkańcy wsi przyjęli Neda jak swojego i nie było już mowy o zdarzeniach sprzed
lat. Także zwierzenia Ani, szeptane w pokoiku na poddaszu, o jej pierwszej miłości, Jarku z liceum,
który tak jak ona miał poważne plany na przyszłość: oboje zamierzali skończyć medycynę. Ania, żeby
ratować chorych na raka, Jarek, by zarabiać dużo pieniędzy. Ta miłość nie przetrwała do końca lipca.
Na szczęście.
Ani życzyłabym kogoś bardziej romantycznego.
Kogoś takiego jak na przykład... O, żeby nie szukać daleko – Ned Starski.
Powinna rozglądać się za kimś podobnym do swego ojca, tylko oczywiście w jej wieku. Nie
chcemy dla Ani faceta po czterdziestce, chociaż... Ned wygląda o dziesięć lat młodziej i nadal
emanuje magnetycznym wręcz urokiem.
Teraz stoi obok fontanny z Neptunem, trzymając w ręku bukiecik niezapominajek, i rozgląda się
po gdańskim rynku, jakby na kogoś czekał.
Ciekawe na kogo?
Z kim mógł się umówić tego pierwszego sierpniowego popołudnia na zwiedzanie Gdańska?
Muszę go o to zapytać.
Podchodzę do ukochanego mężczyzny, dotykam jego ramienia, a gdy odwraca się i widzę, jak
jego szare oczy rozjaśniają się na mój widok, nie muszę już pytać. Czeka na swoją miłość, która
właśnie, wraz z pierwszym dniem sierpnia nadeszła. I Ned nigdzie więcej nie odejdzie. Razem
wrócimy do Jabłoniowego Wzgórza i razem przekroczymy próg starego dworu. Razem postaramy się
stworzyć Ani nowy dom, tutaj, w Koniecdrodze, albo zupełnie gdzieś indziej, i już nigdy żadne z nas
nie będzie samo.
W imię miłości.

Urle, 28 maja 2013

===YwZiVm9dOQA4DT4JaltiUDFTMAltWDoCOgpoDmxfbg8=