Prologue

334K
6.72K
588
Elite Academy: Girl in disguise

What would you do if the only way to protect the people around you is to hide the
real you?

Love.

Family.

Friends.

Hatred.

Trust.

Faith.

Self-love.

The world is cruel. So do the people living in it.

***
Twitter account: @leilashenWP

A.N: I was very young when I wrote this story so I'm very sorry if there are some
offensive words, insensitive jokes, typos, wrong grammar, and wrong spellings. I
promise to reflect on it when I edit this story. If you find any offensive remarks
and sensitive topics that are being improperly discussed in any part of this story,
please tell me. You can message me here on Wattpad or my
Twitter account so that I can correct it. Thank you!

Please refrain from mentioning stories from other authors in the comment section.
Also, you can express your thoughts and reactions through commenting on every
chapter but please always remember to be careful and mindful with what you'll say.
Your words might trigger someone's trauma or anxiety so it's better if you'll put a
trigger warning on your comment.

Also, no to spoilers. Thanks! ^_^

Comment
Chapter 1
295K
5.84K
2.28K
"Be completely humble and gentle, be patient, bearing with one another in love."
Ephesians 4:2

****

"Look at her. She's so weird."

"Yeah. Di ko tuloy maintindihan kung bakit yan pinapasok dito... "

"Right! Di na tuloy ako nagtataka kung bakit wala siyang kaibigan dito."
"Tss. Who would want to be her friend anyway?"

Napailing na lang ako sa mga naririnig ko habang naglalakad ako papuntang room. Why
don't they
just shut up and mind their own business?

Nang makapasok ako sa room ko, sumalubong agad sakin ang ingay at tawanan mula sa
loob. Tumigil lang iyon nang pumasok ako. Ang mga babae ay parang mga nandidiring
nakatingin sakin habang ang iba ay pinagbubulungan na agad ako.

Hindi ko na lang sila pinansin at naupo na sa upuan ko.

"Hey, weirdo!" Rinig kong tawag sakin ng kaklase kong babae. Di ko na matandaan ang
pangalan niya. Di rin naman ako interesado sakanya.

Tumingin ako sakanya at naabutan ang pag-awang ng labi niya nang magkasalubong ang
mga mata namin.

"A-anong t-tinitingin tingin mo!?" Sabi niya. 

Tsk. Ano bang problema ng babaeng 'to? Palihim na lang akong napairap sa kanya. Sa
halip na patulan pa siya ay kinuha ko na lang ang libro na nasa bag
ko at pinagpatuloy ang binabasa ko kagabi.

"Hey! Kinakausap kita! Di mo ba ako kilala?" Sigaw ulit nung babae. Hindi ko siya
pinansin o tiningnan man lang. Para namang may pakielam ako kung sino siya.

Tiningnan ko ang relo na suot ko at napag-alamang maaga pa. Kinuha ko na lang ang
libro ko saka umalis doon. Hindi rin naman ako makakapagbasa ng ayos dun kung ganun
kaingay ang babaeng yun.

Pumunta ako sa garden upang dun ipagpatuloy ang pagbabasa. Kadalasan kasi talaga,
dun ako tumatambay tuwing gusto kong magbasa o kapag naiingayan ako sa paligid.

Pero kung noon, ako lang lagi ang tao doon tuwing ganitong oras, ngayon, hindi na.

Hindi lang isa ang nandito, kundi pito.

Napatigil sila sa pagtatawanan nila nang mapansin nilang nandito ako. Tiningnan
lang nila ako saglit
pagkatapos ay nagkaroon na ulit ng sariling mundo.

Napakibit balikat na lang ako at naglakad na papunta sa ilalim ng puno kung saan
madalas akong nagbabasa.

Akala ko makakapagbasa na ako ng ayos, hindi pa rin pala. Dinaig ng mga 'to ang
ingay kanina sa room. Wala akong nagawa kundi ang tumigil sa pagbabasa at sandali
silang tiningnan.

Sila ang tinitingala ng lahat dito. Well... except me?

Sapphire Krane Trione. 'Krane' Maganda. Matangkad. Makinis. What else? Mayaman. Isa
ang pamilya nila sa tinitingala ng lahat ng tao. Pangatlo ang pamilya nila sa
pinakamayaman sa buong mundo. She can get whatever she wants in one snap. Kagaya
ko, hilig din niyang magbasa ng libro. Bihira ko lang siyang makitang nagsasalita o
nakikisali sa kwentuhan ng mga kaibigan niya.

Brent Brale Trione. 'Brent' Unlike his sister, isa siyang madaldal, makulit at
hilig magbiro. Bihira
lang siyang magseryoso. Halos lahat ata ng babae dito sa campus ay gustong maging
nobyo ito. Tss. Sino ba namang hindi? Gwapo. Mayaman. Sikat. Yun lang naman ang
habol ng mga babae dito.

Zrel Vejia. 'Zrel' Madaming flings. Madaming girlfriend. Laging may kaflirt
inshort, playboy! Hindi ko alam kung bakit ang daming gustong maging short time
girlfriend niyan. Mas gusto ko pang maging single forever kesa maging nobya niya.
Pang-apat ang pamilya niya sa pinakamayaman sa buong mundo.

Brianne Zrex Criguia. 'Brianne' Madaldal. Maingay. Lahat ng gusto niya, dapat
nakukuha niya. Partner in crime ni Brent pagdating sa kalokohan. Mahilig silang
magprank. Brianne ruled the campus. Lahat sinusunod siya. She likes attention.
Panglima ang pamilya niya sa pinakamayaman sa buong mundo.

Azalea Hensley Shirea. 'Hense' The great great bestfriend of Zrel Vejia. Hilig
niyang magplay ng instrument like guitar, piano and violin. Pang-anim ang pamilya
nila sa pinakamayaman sa buong
mundo. Mahilig siya sa adventure. Mahilig gumala at maglibot kung saan saan. Minsan
basta na lang yan nawawala, tapos mababalitaang galing ibang bansa o kaya naman
ibang lugar.

Xyrel Klare Sericlein. 'Xyrel' Siya ang pinakamatino sa lahat. Siya lang ata ang
may pakialam sa pag-aaral. Mahilig magbasa ng libro. Pangalawa ang pamilya nila sa
pinakamayaman sa buong mundo.

And last but not the least...

Serix Sericlein. 'Serix' The brother of Xyrel Sericlein. Tahimik. Seryoso. Suplado.
Walang pakialam sa mundo pero madaldal at ngumingiti naman pag kasama ang kaibigan
niya. Di ko alam kung bakit ang dami daming nagkakandarapa sa kanya. Tingin pa lang
niya, ang dami nang nagtitilian. Siya ang tagapagmana ng ari arian at mga negosyo
ng mga Sericlein.

Isa sila sa top 10. Ang pinakamakapangyarihan at nirerespeto ng lahat. Perks of

being one of the top
10.

Everyone here is respecting them. Everyone here is praising them for being them.

Wait..maybe, not everyone. Siguro, mas tamang pakinggan ang karamihan. Karamihan
dito ay gusto at nirerespeto sila. And honestly, I'm not one of that karamihan. I
still respect them for who they are, pero hindi kagaya ng iba dito na kulang na
lang ay lumuhod sa harapan nila.

Iniwas ko na sakanila ang tingin ko at pinilit na lang tinuon ang pansin sa

binabasa ko. Nang malapit nang magsimula ang klase ay tumayo na ako at naglakad
paalis dun.

Kaklase ko sila at alam kong di sila aatend ng klase ngayon maliban sa isa.

"You're weird." Xyrel said habang sinasabayan ako sa paglalakad. Di ko na lang siya
pinansin o tiningnan man lang. Umupo na ako sa upuan ko kung saan sa pinakadulo. I
like being here dahil
dito, walang masyadong maingay. Dito walang masyadong nakakapansin sakin. I hate
attention.

Bago magdiscuss, nagrecord muna kung sino yung mga absent at pumasok.

"Lysse Aleford." Nagtaas lang ako ng kanang kamay ko at hindi nagsalita.

Nakakatamad magsalita.

Matapos yun, nagdisscus na. Yung iba tulog, ang iba nagkwekwentuhan.

Napatingin ako kay Xyrel na ngayo'y tutok na tutok sa discussion. She's our top 1.
Kaya ganun nalang niya inaalagaan ang pag-aaral.

When lunch came, hindi agad muna ako umalis ng room. Hinintay ko munang makalabas
lahat ng kaklase ko bago ako sumunod. Pagdating ko sa cafeteria, madami na din ang
studyante. Umorder na ako at pumunta sa lagi kong tayo pag kumakain. Sa
pinakadulong table kung saan kaunti lang ang makakapansin.

Nagtatawanan ang grupo ng mga elites at top 10 sa gitna samantalang tahimik lang sa
tabi ang mga common.

Top 10

Elites

Common

I'm one of the Common and I'm proud of that. Tinuturing na mababa ang Common dahil
hindi ito kasing yaman ng Top 10 at mga Elites.

Napatigil ako sa pagkain ng biglang tumahimik ang lahat. I guess they're already
here. Urgh! bakit ba laging pag sila ang pumapasok, lahat natahimik? Pag teacher
naman ang nagpapatahimik, wala silang pakialam.

Tiningnan ko sila at halos lahat sila malareyna at hari ang dating. Brent is
laughing hard with Krane. Si Xyrel tahimik lang. Zrel? As always,
lahat ng babae kinikindatan habang nakaakbay sa bestfriend niyang si Hense. Brianne
is smiling widely. What's new? She wants attention after all. And Serix, walang
bago. Walang pakialam sa mundo. Suplado. Tahimik. Seryoso pero halos lahat ng mata,
nasakanya.

Di ko na lang ulit sila pinansin at nagpatuloy na lang sa pagkain but... to my

surprise, Xyrel went to my table at dito kumain. Lahat ng studyante nagtaka, kahit
yung kuya niya at mga kaibigan niya.

Nanatili akong kunot noo na nakatingin sakanya habang siya ay parang walang
pakielam na umupo sa unahan ko.

"Do you mind if I sit here?" Nakangiting tanong niya sakin.  Di ko na lang siya
sinagot at nagpatuloy sa pagkain. What's the point of asking me anyway? Eh, nakaupo
na siya.

Lalong nagtaka ang marami nang pati yung ibang myembro ng TPS ay umupo din sa table
ko.

Oh! Come on. Paano ako makakain kung lahat sila ay nakatingin? Tss. Di ko na inubos
ang pagkain ko at tumayo na.

Lahat ng nanonood ay tumalim ang tingin sakin dahil sa pagtayo ko at pag-alis.

I just hurt the ego of the group. How great!

***

Author Note:
Lysse Aleford read as Lis A-le-ford. (Krystal jung from Fx)

Sapphire Krane Trione read as Sa-payr Kreyn Tri-yon. (Bae joo-hyun or Irene from
Red Velvet)

Brent Brale Trione read as Brent Breyl Tri-yon. (Luhan)

Zrel Vejia read as Zrel Ve-hi-ya. (Park chanyeol from Exo)

Brianne Zrex Criguia read as Bri-yan Zrex Cri-gi-ya. (Kim Taeyeon from Snsd)

Azalea Hensley Shirea read as A-za-le-ya Hen-sli Shi-re-ya. (Park Chorong from
Apink)

Xyrel Klare Sericlein read as Say-rel Kleyr Se-ri-cleyn. ( IU )

Serix Sericlein read as Se-rix Se-ri-cleyn. (Kim Myungsoo from Infinite)

Chapter 2
195K
5.56K
907
"The Lord gives strenght to His people. The Lord blesses His people with peace."
Psalm 29:11

Brianne Zrex Criguia.

"Bakit ganun? Bakit wala akong makitang info tungkol dun sa babaeng yun?" Inis na
tanong ko habang pilit na hinahanap ang social media account ni Lysse.

"Baka wala siyang mga social media account? I mean, it's not a surprise anymore.
She is known for being alone and weird." Krane said. Napairap na lang ako at sumuko
na rin sa paghahanap ng account ni Lysse.

"I know that. Paano niya kaya nakakayang mag-isa araw-araw? Gosh, iniisip ko pa
lang. Parang di ko na kaya." Maarteng sabi ko. Being alone is one of my fears. Para
kasing pag mag-isa ka, sobrang lungkot. Magmumukha kang kawawa.  Pakiramdam ko,
walang tao ang may gustong sumama sakin at may pakielam sakin kapag mag-isa ako.

"You know what, she's not really that weird at all. Ang interesting niya kaya."
Hense said. We're all here in my dorm except for Serix. Hindi ko alam kung nasaan
yung tukmol na yun.

"Oh, right. She's not really that weird at all. Mas pinili nga niyang magwalk out
kesa makisama satin eh." I sarcastically said. That girl has the guts to hurt our
ego.

"Brianne, just accept it. There are some people who don't want to be with us. Some
people who don't want to be friends with us. And that mysterious girl is one of
them." Xyrel said. I just rolled my eyes. Of course! Xyrel will defend that
weird girl. She wants her to be her friend after all.

"Tsk. Bakit ba nagtatalo kayo tungkol sa babaeng yun? Eh, halata naman talagang
ayaw niyang makisama satin o sa kahit na sino. Ni di nga yun nag-iingay sa klase. "
Saad ni Brent habang naglalaro ng video games. Nginiwian ko na lang siya. Ilang
oras na siyang naglalaro dun, di pa rin siya nagsasawa.

Si Zrel naman tulog sa kama ko. Puyat kasi kagabi. Hindi namin alam kung anong
ginawa kagabi at umaga na nakatulog. Tss.

"Pasalamat na lang tayo na hindi siya katulad mo, no. Kayo pa nga lang ni Ate
Brianne ang nag-iingay sa klase, akala mo may gyera na. Paano pag sumabay pa siya?"
Sabi ng kapatid niyang si Krane. Napataas naman ako ng kilay. Excuse me?

"Aww. You're so sweet sis. " Sarcastic na sabi ni Brent bago tumigil sa paglalaro
at dinamba ng yakap si Krane. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganito ang
magkapatid na 'to. Minsan
nakakadiri na rin eh.

"Urgh! Let go of me." Krane groaned and pushed Brent kaya naman natumba yung isa.

"Hoy kayong dalawa! Can you please shut up? Kahit ngayon lang, magbati naman kayo."
Sabi ko habang tinuturo ang dalawang magkapatid. Kahit sanay na akong lagi silang
nag-aaway, di ko pa rin talaga maiwasang maingayan sa kanila.

"Hey! I'll get going. Punta lang akong library." Tumayo na si Xyrel at lumabas na.
That girl, di ba siya nahihilo sa pagbabasa?

"Okay. Take care, Xyrel." Hense said.

Di ko nalang sila pinansin at napatuloy sa pagcecellphone.

"Hey! Brianne, may pagkain ka sa ref mo?" Tanong ni Brent, agad ko siyang sinamaan
ng tingin.

"Wala. Kung nagugutom ka, dun ka kumain sa dorm

mo. Wag sakin. Ikaw na naman uubos ng pagkain ko." Inis na sabi ko.

Noon kasi, siya lang yung umubos ng pagkain ko. Tapos pag kami ang nakikikain sa
kanyang dorm, ang damot damot.

"Damot mo naman." Para siyang batang nagtatampo.

"Para namang sobrang bait mo." Irap ko at di na siya pinansin.

"Kuya, tara sa dorm ko. May pagkain ako dun." Yaya ni Krane sa Kuya niya. Yan!
lumayas na nga kayo.

"Sige. Buti ka pa, mabait. Di tulad ng isa diyan, tatangap tanggap ng bisita, wala
namang ipapakain." parinig ni Brent sakin. Kinuha ko ang unan na nasa tabi ko at
binato sakanya, sadly nakaalis na siya at sarado na ang pinto. Langya yun.

Tumingin ulit ako sa natutulog na si Zrel. Natawa na lang ako sa itsura niya.

"Oh God, alam ko na ang tingin mong ganyan, Brianne." Agad na pag-alma ni Hense.
Napangisi na lang ako.

Kinuha ko ag camera ko at pinicturan si Zrel. Gotcha.

-Lysse Aleford

Simula nang mangyari ang nangyari kahapon, madami nang nagalit sakin. I mean, sanay
na naman ako na lagi akong pinagtitinginan at pinagbubulungan. Pero ngayon talaga,
sobra na nilang pinapahalata. As if naman maaapektuhan ako.

Nandito ako ngayon sa dorm ko habang nagbibihis.

Pagkatapos kong magbihis, lumabas na ako ng dorm. Halos lahat ng madadaanan ko ang
sama ng tingin sakin. As if I care!

Walang klase ngayon kaya naka-skinny jeans lang ako at tshirt. Pupunta ako sa
garden para dun magbasa.

Pagdating ko dun, may tao na nakaupo. He's here. I knew it.

Serix Sericlein

Life sucks.

Kinuha ko ang bato sa tapat ko at binato sa malayo.

Nagulat na lang ako nang may biglang umupo sa tabi ko.

The weird girl. The mysterious girl. The girl who walked out yesterday.

Hindi ko alam pero lalo akong naweirdan sakanya. Sino ba naman kasing hindi? Eh,
basta basta siya umupo sa tabi ko.

Peke akong umubo para sana makuha ang atensyon niya kaso hindi ko naman nagawa.

Hindi ko na lang siya pinansin at tumingin na lang sa kawalan.

"Thanks to you and to your friends. Everyone here is all staring at me like I just
committed a crime." She suddenly said. Napatingin naman ako sakanya at napangisi.

"Who is the one who walked out, anyway?" I sarcastically said while smirking.
Tumingin naman siya sakin at ngumisi rin.

"I hurt the ego of your group, didn't I?" Nakangisi niyang sabi. Napailing na lang
ako habang nakangisi rin. Tumingin na ulit ako sa unahan at hindi na nagsalita pa.
Sa totoo lang, wala naman akong pakielam sa ginawa niya kahapon. F**k, I don't even
care kung pagsalitaan niya kami ng masama kahapon.

"Anyway, can you please get out of here?

Magbabasa kasi ako." The girl said casually. I looked at her in amusement. Dun ko
lang din napansin ang hawak niyang libro. Seriously?

"I came here first." I said.

"I own this spot." Sabi niya bago tinuro ang isang pangalan na nakaukit sa may puno
na katabi namin.

Lysse? Is that her name?

"You can't own this spot. You don't own this place." Sabi ko. Palihim na natatawa
at natutuwa sa pinag-uusapan namin. Who would've thought that this weird girl
beside me could entertain me without even trying?

"Kaya nga itong spot na lang 'to ang inaangkin ko diba? Kasi alam kong di ko
maangkin ang buong lugar na 'to. So please, if you can excuse me, get out of here."
Walang pakundangan na sabi niya.

I chuckled at her. She's not afraid of me, isn't she?

"You're not afraid of me, aren't you?" I asked her. Kunot-noo naman siyang
napatingin sakin. Kahit gaano kaganda ang kulay brown niyang mga mata, wala akong
mabasang emosyon doon.

"I'm not. Should I be scared?" She said without a second thought.

"You should be," I said.

"Why the hell should I be scared to you? Do you commit crimes?" She said while
raising her eyebrow.

Okay. That's it. She's really weird.

I just smirked at her. Napailing na lang ako sa inasal niya. Naninibago sa

pakikitungo niya dahil ngayon lang may nagsalita sakin ng ganito. And honestly, I'm
liking it.

"Get out! This is a garden. This is not a place for someone who's brokenhearted
like you." She said. Agad naman akong napatingin sakanya. What did
she say?

"Oh... sorry. Did I just hurt your ego?" She said and smirked. She opened her book
and started reading like she never said something.

"What did you say?" I seriously said.

Hindi niya ako pinansin. Nanatili ang tingin niya sa librong binabasa niya. Kunot
noo akong tumitig sakanya. Does she know something? No. She doesn'tw. Paano niya
naman malalaman yun? Walang nakakaalam nun kundi ako lang at si Chelsie. 

"You're really weird. I hope you're aware of that." Sabi ko bago tumayo at handa
nang umalis.

Napatigil lang ako sa paglakad nang banggitin niya ang buong pangalan ko.

"Serix Sericlein...." Her voice sent shivers down my spine. 

"I hope you know that secrets won't always be secrets. Some will be hidden longer
than we actually hope for, but that doesn't mean that it will never be exposed.
Because it will..." She trailed off. She looked directly into my eyes before the
corners of her lips lifted up to form a small smirk. 

"There will be some people in our life who can bring us happiness but can also lead
us to our greatest downfall. In your case, we both know who's that someone is.
Chelsie Haria, huh?"

Chapter 3
171K
4.61K
513
"Hope does not disappoint us because God has poured out his love into our hearts by
the Holy Spirit, whom He has given us." Romans 5:5

Xyrel Klare Sericlein

"Xyrel, we need to go." Bella said.

"Yeah. We really need to go. Just call us when your brother is here." Grace said.

I just nodded.
Friends. Crazy how how we can easily label someone as our friend but can hardly
treat them as a friend.

Sometimes I do really wonder if being a Sericlein is a blessing or a curse. A

blessing because a lot of people wants to be friends with us or a curse because not
everyone of them have a genuine intention. There are a lot of people who wants me
to be their friend just to get close to my brother and friends. There are people
who wants me because they need me. 

Bella and Grace are my friends. Well, atleast for me, they are. Even from the
start, I already knew that they never really considered me as their friend. I'm
just an accessory to them. At first, it was okay. But as time goes by, I slowly
realized that I don't deserve to be treated like that. I don't want any toxic
relationships in my life.

Nagpatuloy na lang ako sa pagbabasa dito sa library at 'di na sila inisip when
someone caught my attention.

The girl with blonde hair and brown eyes. The girl who they call mysterious girl
but for me, she is so cool.

Pinanood ko siya habang naglalakad at naghahanap ng babasahin. Nagtaka ako ng

biglang tumigil ang kamay niya sa isang libro at sandali itong tinitigan pero di
naman niya kinukuha. What's wrong with her?

Nanlaki ang mata ko nang bigla siyang tumingin sakin na para bang alam niya na
kanina ko pa siyang tinitingnan. Those brown eyes... parang may iba. Weird man,
pero parang pag tinitigan mo siya, parang ang daming nakatago sa mata niya. Is she
really that mysterious?

Napalunok lang ako at nag-iwas na ng tingin sakanya. Noon naman kahit sinong
tumitig sakin kaya kong makipagtitigan, pero iba ngayon, yung matang yun. Ibang
iba.

Napailing nalang ako sa iniisip ko at binalik na sa libro ang atensyon. Ngayon lang
ako nakaramdam ng ganito. Di ko mapaliwanag, pero alam kong may iba. May mali eh'

I almost jumped on my seat nang may biglang umupo sa harap ko.

"Can I sit here?" Pakiramdam ko nagbara ang lalamunan ko nung narinig ko ang boses
niya. Her eyes. Her voice. They are really different.

Wala akong nagawa kundi ang tumango na lang kahit nakaupo na siya. I swallowed
hard.

"I saw you watching me. May I know why?" She said in an emotionless but low and
soft tone. She has an angelic voice.

"I was just curious." I said without giving her a glance because I know that if I
look into her eyes, no words would ever come out of my mouth. 

"Of what?" Tanong niya.

"N-nothing. I..." I stammered. Oh, for Pete's sake, Xyrel! Pull yourself together.

"I was just curious kung anong kukunin mong libro

since...uhm... you know, I never saw you here so..." I said, trying to make my
voice normal. Hindi ko alam kung bakit ba ako kinakabahan sa presensya niya.
"Oh, okay." She casually said. Binuksan niya ang libro niya at nagsimula nang
magbasa. Nanatili naman akong nakatingin sakanya. Umiwas lang ng tingin nang
tingnan niya ako.

"You're friends with Bella and Grace, right?" She suddenly said. I just nodded.
Nagtaka naman ako nang ngumisi siya habang nakatingin pa rin sa libro na binabasa
niya. I'm not even sure if she's really reading it!

"Oh, no wonder why they have the guts to act like queens here." Naiiling na sabi
niya. Hindi na rin ako makakontra. Sina Bella at Grace, kahit mga Elites lang, ay
kinatatakutan rin dito. Ang sabi ay dahil daw kaibigan ko sila.

"Anyway, I heard them talking about you in the Cr." She said casually. Like it's
not a big deal for me.
Napatingin naman ako sakanya. Tumigil siya sa pagbabasa at tumingin sakin ng
diretso.

"What?" Gulat na tanong ko.

"Well, I don't really want to ruin your relationship with them but then, I
remember, may atraso pa nga pala sila sakin. So, now I'm telling you this. Bella
and Grace, they are just using you. They never treated you as their friend. Hope
you realize that." Kaswal na sabi niya na parang isnag simpleng bagay lamang ang
isinuwalat niya sa'kin.

Di ako makapagsalita. What should I say, anyway? It's not like I didn't see it
coming. But sometimes, even when you already expected it to happen, hindi mo pa rin
maiiwasang masaktan. Betrayal hurts more when you actually treated them good.

"Kung sakali mang tanungin mo sakanila ang tungkol dito at mapagdesisyunan mong
layuan sila, tell them that it was me who told you about this. Okay?" She said
while smiling evilly. Tumayo na siya mula sa pagkakaupo habang hawak ang libro
sa isang kamay niya.

Bago siya umalis, tumingin muna ulit siya sakin at nagsalita.

"And oh, by the way, having too many friends was never good when it's toxic. I hope
you know that." She said while smiling a bit before finally walking away.

Tumayo na siya at naglakad na palayo.

Hanggang ngayon, di pa rin magsink-in sa utak ko ang sinabi niya. 

Brianne Zrex Criguia

"Where's Klare?" Tanong ng bagong dating na si Serix. Siya lang ang tumatawag kay
Xyrel ng Klare. Maarte yang lalaking yan eh' masyadong possessive sa kapatid.

"Sariling kapatid, hindi alam kung nasaan? Walang kwentang kapatid." Zrel Teased
Serix.

"Shut up." Serix threw a pillow to Zrel.

"Oh, gosh! Tumigil nga kayo!" Turo ko sakanila. Bakit ba ako lang 'ata ang matino
dito? Ako na lang lagi ang taga pagsaway sa nag-aaway. Gezz!

"Xyrel is in the library, as usual." Hense said habang kumakain kasalo si Zrel.

"Hey, where are you going?" I asked Serix as he stood up.

"I'm just going to check Klare if she's okay." He said saka lumabas na.

"You, big bro. Don't be overprotective to Xyrel. Baka tumanda 'yang dalaga." I
yelled but too bad, he was already gone.

Nag-scroll na lang ako ng mga pictures ko sa camera nang may bigla akong nakita.

Napasmirk ako at tumingin kay Zrel na busy sa pagkain. Kami lang kasing tatlo dito.
Di ko alam
kung nasan ang magkapatid ni Brent at Krane.

"How cute." mapang-asar kong sabi habang pinapakita kay Zrel ang picture niya
habang natutulog.

"Hoy! Bakit ba pati pagtulog ko pinipicturan mo?" Sita sakin ni Zrel habang si
Hense naman ay natatawa at naiiling na lang. Alam na kasi niya ang tungkol sa
picture na 'to.

"Delete mo nga yan!" Sabi ni Zrel. Ngumisi lang ako sakanya.

"I will do that in one condition." Sabi ko and gave him my sweetest smile.

"Alam ko na yang mga ngiti mong ganyan. Tigilan mo ako Brianne." Agad na pag-alma
niya.

"Okay. Madali naman akong kausap. Ipapakalat ko na lang 'to---" Di pa man din ako
natatapos sa pagsasalita nang pigilan na ako ni Zrel.

"Okay, okay. Fine! I'll do it. Ano bang kondisyon?" Napipilitan na sabi ni Zrel.
Lalo naman akong napangisi.

"Make sure that the mysterious girl will join us in our sleep over tonight." Sabi
ko. Kumunot naman ang noo ni Hense.

"Why? Don't tell me, may masamang balak ka sakanya? Come on, Brianne. Don't be too
childish." Hense said in a worried voice. Oh! She shouldn't be worried.

"Calm down, Hense. Don't be too O.A. I just want her to join us. Yun lang." Sabi ko
at inirapan siya. Napapadalas talaga ang irap ko pag sila ang kasama ko.

"Siguraduhin mo lang yan ha." Sabi niya habang tinuturo turo pa ako. God! I'm not a
child anymore.

"Yeah Yeah. Whatever." Sabi ko at binalik na ulit ang tingin sa cellphone ko. Nang
matapos silang kumain ay agad silang nagpasyang umalis. Ang
mga walanghiya, di man lang nahiya at niligpit ang mga pinagkainan.

Chapter 4
157K
4.37K
1.38K
"The peace of God, which transcends all understanding, will guard your hearts and
minds." Philippians 4:7

****

Azalea Hensley Shirea

"Sa tingin mo ba pupunta siya?" I asked Zrel. Hindi ko na mabilang kung ilang beses
ko na ba iyong tinanong sakanya.

"You already know my answer, Azalea. Stop asking me that." He hissed habang
nakatingin sa cellphone niya. May katext na naman siguro 'to.

"Tsk. Bakit ba kasi kanina ka pang nakatingin

diyan sa phone mo? Sabihin mo nga diyan sa mga babae mo, mamaya ka na i-text dahil
kausap mo ako." Inis na sabi ko

I heard him chuckle.

"You're so possesive." He said.

"No, I'm not. Come on, Zrel. You've been texting them for 5 freakin' hours. " I
said as a matter of fact. Sapilitan ko pa nga siyang pinatayo kanina para lang
hanapin si Lysse.

And about that girl, we already talked to her.

"God! Ilang oras na tayong naglalakad pero hindi pa rin natin siya nakikita! Where
the hell is that girl?" I hissed and let my body feel the grass.

"Get up, Azalea. I already know where she is." Zrel said. I immediately got up.

"Where?" I asked him.

"Garden." Sagot niya. Kumunot ang noo ko sakanya.

"How did you know?"

"My girls told me." He proudly said. Well, what should I expect?

Nang makarating kami sa garden, we saw her reading books. Di ba siya nahihilo sa
pagbabasa? Xyrel, Krane and her will definitely get along well.

Lalapitan na sana siya ni Zrel nang hinawakan ko ang braso niya at pinatigil.

"What?" He asked.

"Wait lang! Wag kang excited." Sabi ko habang tinitingnan siya ng masama. Binalik
ko ang tingin ko kay Lysse pero di ko na siya nakita.

"Where is she?" Tanong ko.

"I don't know."

"What do you want?"Napahawak ako sa dibdib ko ng may nagsalita sa likod ko. Lysse
Aleford.

At first, di muna kami nakapagsalita dahil sa gulat pero thank God! dahil nagkaroon
ng balak magsalita si Zrel.

"We just want to talk to you," Zrel said. Ngayon natitigan ko na siya sa malapitan,
nagtataka ako kung bakit mas pinipili niyang mapag-isa. Wala namang problema sa
itsura niya. Sa totoo lang, sobrang ganda ng mga mata niya. Kahit ang boses niya,
masarap ding pakinggan.

"I will come." She said. Nagulat ako ng alam niya agad kung ano ang pinunta namin
dito.

"H-how did you know?" Naguguluhan kong tanong.

"There are things I already know that no one has to tell me." She said as she
shrugged her shoulder. I was about to say something when she started walking away.
What was that?

She's really weird. I'm sure ang awkward ng atmosphere mamaya. Ano bang naisip ni
Brianne at gusto niyang makasama si Lysse? Is this all about her plan? Kung yun
nga, ano namang plano niya? Does she really hate that mysterious girl? Ano kayang
mangyayare mamaya? Sana naman hindi saktan ni Brianne si Lysse. Urgh! Brianne
Criguia, you're making me crazy.

"Hey, Zrel. I'll get going. Nakakahiya naman sayo kung mananatili pa ako dito.
Bye." I waved my hand at him before closing the door.

"Where are you going?" Rinig kong sigaw niya.

"Somewhere." I shouted back

Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad ko papunta sa kahit saan. Ang boring naman
kasi sa dorm ni Zrel. walang magawa, wala pang pagkain. That guy!

Kinuha ko ang cellphone ko nang maramdaman kong may nagtext.

From Zrel

Just text me when something's wrong. Take care, Azalea.

To Zrel

Okay.

I locked my phone and continue walking. May dadaanan kasi ako sa locker ko.
Napatigil ako nang madatnan ko dun si Lysse.

Di naman niya ako pinansin at yun din ang ginawa ko. Binuksan ko ang locker ko at
kinuha ko na ang libro na hinihiram ni Krane sakin. I was about to leave nang may
naalala ako. Nilingon ko siya at tinawag

"Hey, will you come?" I asked her.

Di naman niya ako tiningnan at abala pa rin siya sa paghahalikwat ng locker niya.

"I will. Don't worry, I'm true to my words." She said without giving me a single
glance. Umalis na ako at iniwan na siya dun. Ano kayang hinahanap nun? Nagkibit
balikat na lang ako at nagpatuloy na sa paglalakad.

Pumunta ako sa dorm ni Krane para sana ibigay 'tong libro pero wala siya dun.
Nasaan kaya yun?

Mamaya ko na lang siguro ibibigay sakanya. Magsasama din naman kami mamayang gabi
dahil dun kami matutulog sa dorm ni Brianne. Sa lahat kasi ng dorm dito samin,
kanya lang ang may pinakamalaki.

Pumunta muna ako sa garden para basahin tong libro. I heard from Xyrel na maganda
raw 'to.
Serix Sericlein

We're here in Brianne's dorm. We're just waiting for that weird girl.

"Anong oras na ba?" Tanong ni Brent

"6:30 p.m" Sagot ni Krane

"Sigurado ba kayo na pupunta siya, Hense?" Iritang tanong ni Brianne.

"I will. I'm true to my words. That's what she said." Sagot ni Hense.

Sumandal na lang ako sa pader at pumikit. I don't care about this damn sleepover
and I don't care about that weird girl.

Kinuha ko ang phone ko sa bulsa ko at tiningnan kung may nagtext. Wala? It's
already been 3 days, pero di pa rin siya nagpaparamdam.

To Chelsie.

I don't want to be clingy but I already miss you.

Napatingin ako sa pinto ng may biglang pumasok. Wearing her pajama and hello kitty
t-shirt, I must admit she's cute.

"You're late." Brianne said with a hint of annoyance in his voice.

Napatingin ako kay Brent nang bigla niya akong siniko

"She's so cute in that clothes." He whispered. I just rolled my eyes.

"I don't care." I said

Napatingin ako sa gilid ko nang tumabi sakin si.. what's her name again? Lyssa?
Liza? Lily? Lysse? Uh, yeah! I remember now. Her name is Lysse.

"Stop staring." She whispered. I just smirked at her.

"Why? Do you feel awkward?" Tanong ko habang di pa rin nawawala ang smirk sa labi
ko.

"No. I just find it creepy." She said kaya nawala ang smirk sa labi ko.

"Ohhhh! 1-0! Lysse Aleford, leading the game!"

Parang reporter na sabi ni Brent.

"An enemy has been slain." Paggatol pa ni Zrel. Ginaya pa niya yung boses na nasa
mga laro kapag sinasabi iyon.

Hindi ko talaga maintindihan kung paano ko naging mga kaibigan ang mga 'to.

"Para kayong mga tanga." Nakangiwing sabi ni Brianne bago bumaling kay Lysse.

"You? What do you want to do?" Tanong niya kay Lysse. Napakunot naman ako ng noo sa
tanong niya. Hindi kasi gano'n si Brianne. Gusto niya kasi kung anong gusto niya,
yun ang masusunod.

Lysse just shrugged her shoulder and didn't even bother to talk.
"Seriously!? You have no fun." Irap niya kay Lysse.

"Brianne." Saway ni Klare.

"Picnic tayo." Taas kamay na sabi ni Hense.

"Shunga ka? Gabi tapos picnic? San mo balak magpicnic, dito sa loob?" Brianne
sarcastically said before rolling her eyes.

"Gaga. Malamang sa garden tayo. Minsan, isip din bago magsalita." Irap ni Hense

Yan ang mahirap pag sama-sama kami sa iisang kwarto, laging may away.

Tiningnan ko si Lysse na kumportable lang na nakaupo na parang walang pakielam sa

paligid.

I just shrugged it off at tumingin na ulit kina Brianne.

"Alright. If that's what you want." Pag give up ni Brianne.

"Hense and Zrel, ayusin niyo ang pagkain. Xyrel and Lysse, ayusin niyo ang dadalhin
natin. Serix and Brent, siguraduhin niyong walang tao sa
garden, hintayin niyo nalang kami dun." Utos ni Brianne habang kampanteng nakaupo
sa isang maliit na sofa.

"Eh ikaw? anong gagawin mo?" Tanong ni Krane habang nakataas ang isang kilay.

"Papanoodin kayo habang gumagalaw." Sagot ni Brianne na parang proud na proud pa sa

gagawin niya.

Binato naman siya ni Krane ng unan.

"Gaga." Krane.

Nawala naman sakanila ang atensyon ko ng may biglang umakbay sakin.

"Tatakas na ba tayo, pre?" Malokong sabi sakin ni Brent.

Inalis ko naman ang akbay niya sakin saka ko nilagay ang braso niya sa likod niya.

"A-aray! Aray ko, di ka naman mabiro pre."

Binitiwan ko naman siya agad at hinampas ang likod niya ng ilang beses.

"Alam mong ayaw ko sa lahat ay ang binibiro ako, diba?" Tanong ko at tumango naman
siya. Alam ko namang alam niya ang tinutukoy ko.

"Good." Sabi ko pagkatapos ay malakas na hinampas ang likod niya ng dalawang beses.

Umuna na ako sakanya at pumunta ng garden.

Pero bago pa ako makapunta sa garden, may tao akong di inaasahang makita.

Binilisan ko ang lakad ko at hinila siya papunta sa malapit na lugar kung saan
walang makakakita samin. I wrapped my arms around her waist and buried my face on
her neck.

"I missed you." I whispered to her ears. Naramdaman ko naman ang pagyakap niya
pabalik.
"I missed you, too." Tinulak ko siya palayo sakin nang mahina saka siya tiningnan.
Hinawakan ko ang dalawa niyang pisngi saka inilapit ang mukha ko pero nangunot ang
noo ko nang bigla siyang umiwas.

"A-ano kasi.. B-baka may makakita." Nauutal niyang sabi saka tumungo. Hinawakan ko
ang chin niya saka tinaas. Agad naman siyang umiwas ng tingin.

"Look at me." Bulong ko.

"Look at me, Chelsie." Paos kong sabi habang hinahanap ang mata niya.

Nang tumingin siya sakin, agad ko naman siyang tinanong.

"What's wrong?" Tanong ko. Umiling lang siya at lumayo sakin.

"Wala." Sagot niya at kinuha ang bag niya na kaninang nahulog dahil sa paghila ko
sakanya.

"But---"

"Look Serix, I need to go. " Sabi niya na parang balisang balisa.

"What? Pero kadadating mo lang."

"I really need to go. I'll just text you pag nasa dorm na ako." She said and kissed
my cheek.

I was about to speak pero nakalabas na siya at di na ako nilingon. Really? Ganun
nalang yun?

Bakit parang may mali?

Kinuha ko naman ang phone ko ng biglang nagring.

"Serix Sericlein! Where the hell are you!? Kanina pa kami dito." Agad ko namang
nilayo ang phone sa tenga ko dahil sa sigaw ni Brianne.

"Pupunta na ako diyan."

"Aba, dapat---"

Di ko na siya pinatapos sa pagsasalita at in-end na ang tawag.

Tiningnan ko muna ang pinto bago yun sinipa ng malakas. What's wrong with her?

Umiling nalang ako saka lumabas na dahil baka di lang hampas at sabunot ang
maabutan ko kay Brianne.

Nang makarating ako sa garden, sinalubong agad ako ng hampas, pingot at sabunot ni
Brianne. See? Nadagdagan pa ng pingot.

"How sweet naman, Brianne." Sarkastiko kong sabi.

"Kuya." Napatingin naman ako kay Klare nang bigla siyang yumakap sakin.

Ginulo ko ang buhok niya at hinalikan siya sa noo.

"Kala ko kung saan ka na naman pumunta." Sabi niya habang nakayakap sakin.
Kumawala naman ako sa yakap niya saka siya nginitian.

"I'm Fine. Don't worry." Ngiti ko saka lumapit kina Zrel.

Napatigil lang ako sa paglakad nang makita ko si Lysse sa malayo habang nakatitig
sakin.

Kumunot ang noo ko sakanya at napailing na lang. Hilig niya talagang tumitig.

"Saan ka ba galing, pre? Wag mong sabihing nangchicks ka pa, gabing gabi eh." Biro
ni Zrel sakin.

Sinuntok ko naman ng pabiro ang braso niya saka tumawa.

"Di mo ako katulad, gago."

Naisip ko naman bigla si Chelsie. May problema kaya siya? Alam kong may mali at
kailangan kong alamin yun.

Lumayo naman sina Klare para ayusin ang pagkain namin at ilalatag ang blanket.

Kaya naiwan kami ni Lysse.

Napatingin ako sakanya nang may maalala ako.

"Paano mo nalaman ang tungkol dun?" Tanong ko sakanya. Napatingin naman siya sakin.

"Let's just say that you're not really good at keeping secrets." She said and
smiled annoyingly.

Agad naman akong nakaramdam ng inis. Pakiramdam ko ay pinaglalaruan niya ako.

"Do you really know who are you talking to?" I asked her dangerously.

"Do you really want me to answer that?" She said

and gave me a sadistic smirk. Natigil naman ako at napatitig lang sakanya. Bakit
parang ang dami niyang alam?

"What?" Nakangisi pa rin niyang sabi. Napailing na lang ako at umamba na sanang
aalis nang magsalita ulit siya.

"Nagkita kayo, diba?" Tanong niya. Natigil ako sa pag-alis at agad na napatingin
sakanya.

"You don't need to answer. Alam kong nagkita kayo." napatingin naman ako sakanya.

"Bakit mo alam?"

"I'm not Lysse Aleford if I don't." Kibit balikat niya.

"Are you stalking me?" Pigil inis na sabi ko. Lysse laughed sarcastically.

"I'm not. Why would I even stalk you?" Sabi niya.

"Kung ganun, paano mo nalaman na nagkita kami?"

Tanong ko.

"I saw you two talking while I'm heading here. It's not my fault kung pareho kayong
tangang pumili ng lugar para maglandian." Saad niya. Kumunot naman ang noo ko.

"You know that people can't know about that, right?" I asked her. Naninigurado na
alam niya.

"Oh, really?" Painosente na sabi niya. I gritted my teeth.

"Don't ever think of telling it to anyone. I'm warning you, Lysse." Seryoso kong
sabi.

"Try me, Sericlein." Nakangisi niyang sabi. Magsasalita pa sana ako nang bigla na
kaming tawagin ni Zrel.

"Hoy kayong dalawa dyan! Pumunta na kayo dito! Bawal malalandi dito, hoy!" Sigaw
nito. Napailing na lang ako at sinamaan siya ng tingin.

Umupo ako sa tabi ng kapatid ko at kumuha agad ng tinapay.

Kakagat na sana ako sa tinapay ng tinampal ni Krane ang kamay ko.

"Sinong nagsabing pwede mong kainin yan?" Nakataas kilay niyang tanong.

"Gutom na ako, eh." Apila ko. Kanina pa akong di kumakain.

"Kami hindi? Mamaya tayo kakain. Akina yan." Sabi niya at nilahad ang kamay,
binigay ko naman sakanya ang tinapay. Para isa lang, damot talaga ng mga 'to
minsan.

"Okay. Since, ayos na tayong lahat. We're going to play a game." Simula ni Brianne.
Pag dating kasi sa mga ganto, she's the boss. Takot lang namin diyan.

"Game? Kala ko picnic to?" Tanong ni Zrel. Nabatukan naman siya ni Brianne. Oh uh'

"Picnic nga. Tingin mo sa ginagawa natin? Palibhasa puro pambabae ang alam mo."
Inis ni Brianne.

"Ouch. Nakakasakit ka na ng damdamin, ha." Arte ni Zrel habang nakahawak sa dibdib.

"Wala kang damdamin, pre." Madrama ring sabi ni Brent habang hinihimas ang likod ni
Zrel.

"Ah, oo ng pala. Salamat sa paalala, pre." Gatol naman ni Zrel.

"Para talaga kayong mga tanga." Irap ni Brianne sa kanila. Napailing na lang ulit
ako.

"So, like what I've said may game tayo ngayon. And this game is called.....

Lost and found."

Chapter 5
138K
3.76K
655
"Heal me Lord, and I will be healed. Save me and I will be saved, for You are the
one I praise." Jeremiah 17:14

Brianne Zrex Criguia

"So like what I've said may game tayo, and this game is called lost and found."
Nakangisi kong sabi.

"Siguraduhin mong matino yan, ha." Sabi sakin ni Krane. Napairap na almg ako
sakanya.

"Excuse me? Sinasabi mo bang hindi mga matitino ang mga ginagawa ko?" Taas kilay na
tanong ko.

"Hindi na sakin nanggaling yan." Nakangising sabi niya. Inirapan ko na lang siya at
nagpatuloy na sa sinasabi tungkol sa game.

"So here's the instruction of the game. By partner tayo and hahanapin natin ang mga
gamit na nakasulat sa papel na binigay ko sainyo. Dapat pag nag 8:00 pm na, nandito
na tayo." Sabi ko at binigay sakanila ang papel na naglalaman ng mga gamit na
hahanapin nila.

"Wait, di ba unfair yun? Ikaw yung nagtago ng mga gamit tapos kasali ka din sa
laro. Madaya!" Brent protested. Para namang may sariling buhay ang kamay ko at
binatukan siya.

"Aray! Para san yun?" Maktol ni Brent na parang bata. Ew, ganyan ba ang type ng mga
babae dito? Wala silang taste.

"Duh! Alangan namang sumali pa ako dito kung alam ko naman din kung nasaan yung mga
pinapahanap ko, edi walang thrill." Inis na sabi ko bago iflip ang hair ko.

"Eh, sinong nagtago ng mga gamit?" Tanong ni Xyrel.

"I don't know their names pero baka isa sila sa mga studyante rito? I mean, magtaka
kayo kung mga teachers ang pinagtago ko." I sarcastically said.

"Eh kaninong gamit ang pinatago mo?" Tanong naman ni Hense.

"Edi sainyo, alangan namang akin. Duh!" Sabi ko before flipping my hair. Gosh! This
people should stop asking stupid questions.

"OMG! Are you serious?" Di makapaniwalang tanong ni Krane.

"Do I look like a clown to tell a joke?" Sabi ko bago umirap. Urgh! Pag talaga sila
ang kasama ko, walang oras na di ako umiirap.

"Don't tell me, pati yung bago kong sapatos ay sinama mo rin?" Di makapaniwalang
tanong ni
Zrel. I just gave him my sweetest smile before answering his question.

"Well, I just did." Sagot ko.

"What the hell Brianne? Kabibili lamg nun!" Para siyang bata na inagawan ng candy.

"Wag ka ngang O.A, kaya nga maglalaro tayo diba? Para hanapin yung mga gamit niyo."
I said.

"You're so unfair, Brianne. Bakit gamit lang namin, dapat iyo din." Brent.

"I'm not stupid to do that and I love my babies so nah-ah." I said while shaking my
head

"Tss. Why don't you just start the game and stop arguing." Serix. Kj as always.
"Okay. Here's the partner."

"Zrel and Hense, Brent and Krane, Xyrel and Serix and me and the mysterious girl."
Nakangiti kong
sabi.

"As long as I remember, Lysse is my name. Not mysterious girl. Just in case you
don't know." Biglang pagsasalita ni Lysse.

Lahat kami napatahimik.  And believe me when I said that this is the first time I
heard her voice and Gosh! Her voice sends me goosebumbs.

"Ah Eh-- Yey! Ang saya! Zrel, tara na, maghanap na tayo." Awkward na sabi ni Hense
bago hinila si Zrel.

Hinila naman ni Krane si Brent at inakbayan naman ni Serix si Xyrel saka sila
umalis.

Tumingin ako kay Lysse at nakita ko siyang nakatingin sakin. God! Those eyes.

"Let's go." Sabi niya at umuna na sa paglalakad.

Sumunod naman ako sakanya, tiningnan ko ang papel na hawak ko.

Bag: Red

High heels: Black

I bet kay Krane yung high heels at kay Hense yung bag.

"Hey, Mys-- Lysse. Anong laman ng papel mo?" tanong ko.

Binigay niya sakin ang papel niya at ako na ang pinagbasa. Ganun ba kaprecious ang
laway niya para hindi magsalita? Gosh! Di ko yata kaya yun.

Rubber shoes: Black.

Perfume

Kay Zrel and Serix.

"You need to find Zrel's rubber shoes and Serix's perfume." I said.

Di naman siya nagsalita kaya napasimangot

ako. Pakiramdam ko, pag di pa siya nagsalita mababaliw na ako. Di naman kasi ako
sanay na di nagsasalita, makasama mo ba naman ang anim na maiingay na yun lalo na
si Brent.

Napatigil naman ako nang tumigil siya at tumingin sa... puno? Mataas na puno.

Wait...

"Don't tell me aakyat ka dyan?" Kinakabahan kong sabi.

"Okay. I won't tell you." Sagot niya habang nakatingala at tinitingnan ang taas ng
puno.

"What!? Sa taas na yan? I'm sure wala naman diyan yung hinahanap natin. Hindi naman
ungas yung mga-- Hey! Come back here!" Sigaw ko nang nagsimula na siyang umakyat sa
punong yun. Promise! Pag siya nahulog diyan, hahayaan ko siya.

"Hey, Lysse! Bumaba ka na diyan! I swear,

hahayaan kita pag nahulog ka diyan." Sigaw ko pero di siya nakikinig.

"Oh my Gosh! Dapat pala di na ikaw ang napili kong partner. Nakaka---" Di ko na
natuloy ang sasabihin ko nang bigla siyang tumalon pababa habang dala-dala ang...
bag?

"Found it." Sabi niya saka binigay sakin yung bag ni Hense.

"How did you know na nandun yang bag?" I asked habang nakakunot ang noo ko.

"I just know." kibit balikat niyang sagot. Really? What a good answer.

"What kind of answer is that?" Me.

"That's my answer." Sabi niya at nagpatuloy na ulit sa paglalakad.

"You're so weird." Sabay ko sa paglalakad niya.

"I know." Tipid niyang sagot. Kailan ko kaya makikita ang emosyon sa mata niya?

"And you have no fun to be with." Dugtong ko at narinig ko ang mahina niyang tawa.
Di ko alam, pero natuwa ako. Yey! I made her laugh.

"I guess, the chismis is true about you. The straightforward Brianne." naiiling na
sabi niya. Sinong may sabi nun? Mga tao talaga, napakagaling magchismis.

"Well, I'm just being me." Sabi ko.

"That's why many students here hates you." Sabi niya

"Doesn't matter. I don't care about them, anyway." Sabi ko. Wala naman talaga akong
pakialam sakanila. They hate me? I don't care. I'm not here to please them, anyway.

"You're different." Di ko alam kung papuri yun o lait but I take that as a
complement.

"I know right." Sabi ko and flip my hair.

Naglakad lang kami nang may naapakan ako. Napatigil ako sa paglalakad at ganun din
si Lysse.

Tiningnan ko ang naapakan ko at nakita ko ang isang rubber shoes ni Serix.

"Omygosh! I found one." I cheerfully said and clapped my hands. Tinaas ko ang
rubber shoes ni Serix na naapakan ko habang nakangiti ng malawak.

"Great. Ikaw yung nakahanap nung dapat sanay ako ang hahanap at ako naman ang
nakahanap ng sayo. We are destined to be partner talaga." Tuwang tuwa na sabi ko
pero itong kasama ko di man lang ngumiti o nagsabi man lang ng Tama ka diyan, girl!
Galing mo talaga at ang ganda ganda mo pa hihi.

"Wala kang sasabihin?" Takang tanong ko.

"Should I say something?" Tanong niya. Yeah right! She's Lysse Aleford.
"Nevermind." sabi ko at nagpatuloy na sa paglalakad, ganun din naman siya.

Sapphire Krane Trione.

We already found 3 things.

First, Xyrel's book. Second, Brent's shirt and third, my short so it means, isa na
lang ang kulang.

"Brianne is so stupid. Magpapalaro na lang, ganito pang laro. Di ba niya narealize

na ang laki laki ng Academy na 'to?" Bugnot na sabi ni Kuya Brent saka umupo sa
malaking bato. Kanina pa yang ganyan eh.

"Oh my God, Kuya! Ate Brianne might kill you pag narinig niya yang sinabi mo." Sabi
ko kay Kuya

"Di naman niya narinig." Sagot niya.

"Yeah, hindi nga! pero kaya kong sabihin para malaman niya." Sabi ko saka
tumalikod.

"Hoy! Krane! Sumosobra ka na! Pano mo yan nagagawa sa Kuya mo?" Habol sakin ni Kuya
Brent. If I know takot lang siya kay Ate Brianne. Brutal naman kasi ni Ate Brianne,
kaya pagdating sakanya, tiklop sina Kuya.

"Whatever Kuya!" irap ko at nagpatuloy na sa paghahanap.

"Wait-- anong oras na?" tanong ko.

"8:12." Sagot ni kuya.

"Oh my God Kuya! We need to go na." Tili ko.

"I know. Kailangan mo pang sumigaw?" Inis na sabi niya habang nakatakip ang
dalawang kamay sa tenga.

"Sigaw ba yun? Tili kaya yun." Sabi ko at napakamot sa ulo.

"Tsk. Tara na nga." Sungit.

Pumunta na kami sa garden at lahat sila nandun na.

"Buti naman naisipan niyong magpakita, infairness ha! Muntik na akong maniwala sa
forever." bungad samin ni Ate Brianne. Kontrabida niya '0no?

"What a warm welcome, Brianne?" Sabi ni Kuya saka yinakap si Brianne. Agad namang
nagpumiglas yung isa at humiwalay.

"Eww. Let go of me." Brianne.

"Arte." Kuya.

"Whatever."Brianne.

"Siguro naman may balak kayong tumigil, diba?" Singit ni Hense.

"Of course naman no'. Okay, so sino sainyo ang nakompleto ang hahanapin?" tanong ni
Brianne.
Wala samin ang nagtaas ng kamay at unti-unting ngumisi si Brianne.
"So, I guess we're the only one who completed the task." Sabi niya habang ang laki-
laki ng ngiti habang yung partner niya, walang pakialam.

"So, as a consequence may ipapagawa ako sainyo." Swear! Pag si Brianne na ang
nagsabi niyan, kabahan ka na.

"What do you think, partner?" Brianne nudged Lysse shoulder.

"Do we really need to do that?" Napangiti naman ako sa sinabi ni Lysse. Go Lysse!
Labanan mo si Brianne!

"Of course. There is no fun without consequence, you know?" Sabi ni Brianne.

"You can have fun without consequence, you know?" Lysse said. I don't know if it
was sarcastic or what pero wala talaga siyang emosyon na
pinapakita.

"Urgh! You have no fun, talaga! Ako na nga lang ang magbibigay sa kanila ng
punishment." Brianne said. I guess we really need to be ready, huh?

"Hoy, bawal yun! Kapag ayaw ng partner, dapat ayaw mo na rin! Partner kayo, eh!"
Agad na pagkontra ni Kuya Brent na agad naman naming sinang-ayunan.

"Oo nga! Kaya ibig sabihin niyan, wala kaming punishment kasi ayaw ni Lysse!" Gatol
naman ni Kuya Zrel.

"Gusto niyong sapak pareho? Kanina pa kayo, eh." Matapang na sabi ni Brianne at
ambang sasapakin na yung dalawa nang biglang umiwas sina Kuya sakanya.

"Sabi nga namin, may punishment eh." Sabi ni Kuya Zrel.

"Oo nga. Gusto nga namin yun para may thrill." Sabi
naman ni Kuya Brent at pekeng ngumiti. Mga baliw.

"Tss. I don't really know kung bakit kayo hinahabol ng mga babae dito, eh mga mukha
naman kayong abno." Naiiling na sabi ni Ate Brianne na ikinatawa namin.

Natigil lang nang biglang umalis si Lysse.

"Hey, where are you going?" Tanong dito ni Ate Brianne.

Humarap naman si Lysse saka tinuro ang direksyon papuntang dorm.

"Diba may sleepover tayo? You should sleep in Brianne's dorm." Xyrel shouted.

"Dun naman talaga ang punta ko." Yun lang ang sagot niya saka nagpatuloy na ulit sa
paglalakad.

Napakibit balikat na lang ako saka sumunod sakanya at ganun din sila. Habang
sumusunod kami kay Lysse, pakiramdam ko napakabigat ng
atmosphere dito.

"Ano 'to? Follow the leader?" Rinig kong bulong ni Brent kaya napatawa ako. Nasa
unahan lang kasi namin si Lysse.

"Follow my dreams kamo." Gatol ni Zrel. Playboy as ever!

Tumigil naman si Brianne saka tinuro si Zrel at sinamaan ng tingin.

"Not her." Mariing sabi ni Brianne.

"Chill. Joke lang yun." Natatawang sabi ni Zrel habang nakasurrender ang dalawang
kamay.

Napailing na lang ako sakanila at nagpatuloy na lang sa paglalakad pero napansin

kong wala na si Lysse.

"Where's Lysse?" Kunot noo kong tanong.

"She's with Kuya, di ko lang alam kung pasaan sila."

Sagot ni Xyrel.

Lysse is with Serix?

"Bakit naman sila magkasama? Samantalang kanina lang kasama natin sila?" Tanong ni
Hense

"I don't know. Baka magbobonding lang yung dalawa, hayaan niyo na para naman
magkaroon din si Serix ng gf. " Sabi ni Brent. Nagulat ako ng may lumipad na
tsinelas papunta kay Brent. Galing kay Xyrel pala.

"Gf agad? Diba pedeng kaibigan lang? Naku. Napakaadvance ng utak mo, Brent Brale
Trione ha!" Inis na sabi ni Xyrel.

"Oo na. Magkapatid nga kayo, parehong possesive." Brent.

"You two, shut up!" Saway sakanila ni Brianne.

Chapter 6
127K
4.03K
603
"I am with you always." Matthew 28:20

****

Serix Sericlein

Napansin kong naglakad palayo si Lysse kaya sinundan ko. Kakausapin ko siya tungkol
sa nakita niya. Ang dami na niyang alam at di pa ako sigurado kung mapapagtiwalaan
ko siya.

Alam ko sa sarili ko na ayaw ko sakanya at halata ding ayaw niya sakin pero hindi
ko maitatanggi na sa lahat ng nakasalamuha ko, siya ang pinakakakaiba.

Napakunot ang noo ko ng bigla siyang tumigil sa

isang fountain. Ang fountain na ito ay naglalabas lang ng tubig kapag gabi. Umiilaw
din ito tuwing gabi kaya minsan ay madaming estudyante dito. Pero sa ganitong oras,
hindi na nakakapagtaka kung walang studyante ang nandito. Gabi na kasi masyado.

Umupo siya sa may bench sa tabi ng fountain at tumingin sa kalangitan.

And for the first time, I saw an emotions in her eyes. Loneliness, confusion, and
sadness filled the emptiness in her eyes.
"Why are you here?" Napatalon ako ng bigla siyang nagsalita nang hindi tumitingin
sakin. Kanina pa ba niya akong nakita?

Di ko siya sinagot, sa halip ay naglakad patungo sakanya at umupo sa tabi niya.

Malayo ng konti sakanya.

Tiningnan ko siya at ganun pa rin ang tayo niya, nakatingin sa langit pero wala na
ulit na emosyon
na makikita sa mata niya.

"This place is so peaceful." She suddenly said.

"Yeah." I said bago tumingin din sa langit.

Ilang minutong katahimikan ang nangyari. Walang nagsalita samin. Di naman awkward
pero di rin ganung kakumportable.

"Baka hinahanap ka na nina Xyrel." Sabi niya at tinuon ang dalawang kamay sa bench
at sinisway ang paa niya.

I smiled at her simple actions. She looks like a kid and heck! She's too cute.

"Nakita ako ni Klare nung sinundan kita."

"Funny how you accused me of stalking you when you're the one who's stalking me."
She said while grinning. Napaiwas naman ako ng tingin at tumikhim.

"I'm not stalking you! Nagtaka lang ako kung saan ka pupunta." Depensa ko sa
sarili.

"Or maybe you're just here to shut me up." Sabi niya. Natigil ako saglit pagkatapos
ay napabuntong hininga na lang. Okay, she knows. Hindi na nakakagulat na alam niya
ang pakay ko.

"Well, yeah. I'm here to shut you up. I hope I don't need to tell you why anymore."
I said.

"Are you threatening me?" Hindi makapaniwalang sabi niya. Am I?

"No. Unless, you're threatened." Nakangising sabi ko. Tinaasan lang niya ako ng
kilay at tumingin na sa unahan.

"Who would be threatened to your cheap threat?" She said.

Napangisi na lang ako sakanya at tumingin na lang rin sa unahan. Ilang minuto rin
siguro kaming tahimik. Walang may balak na magsalita hanggang
sa basagin niya ang katahimikan.

"Do you know why do people always get hurt?" Napatingin ulit ako kay Lysse nang
bigla niya iyong sabihin. Nanatili naman siyang nakatingin sa kawalan.

"It's because they always fight for the wrong people." She said. Hindi naman ako
nakapagsalita.

"Palagi kasi nating ipinipilit ang mga bagay na hindi na naman dapat ipagpilitan
pa." Pagtutuloy niya sa sinabi. Kunot noo naman akong napatingin sakanya.

"What are you telling me that?" Naguguluhan kong tanong.

"Bakit nga ba?" Balik na tanong niya sakin. Hindi ako umimik. Nanatiling nakatingin
lang sakanya.

"To be honest, I'm really disgusted with your relationship with Chelsie." Bigla
niyang sabi. Parang hindi man lang nahihiya sa sinasabi.

Napailing na lang ako sakanya at mahinang natawa.

"Because the both of you don't deserve to be in a toxic relationship. You both
deserve a better relationship. And we both know you can't have that with her."
Straightforward na sabi niya.

"Tss. We'll get through this." Nasabi ko na lang at iniwas na sakanya ang tingin.
Napangisi na lang siya sakin.

"You really love her, don't you?" Tanong niya sakin. Wala namang pag-aalinlangan
akong tumango.

"I do."

"But she's already engaged with another man, Serix. Hindi kayo pwede." Sabi niya
sakin. Seryoso at diresto naman akong tumingin sakanya.

"Walang sinuman ang pwedeng magsabi samin kung pwede kami o hindi." Sabi ko.

"I just did. Hindi mo ba ako narinig?" Sarkastikong sabi niya. Iba talaga 'tong
babaeng 'to. Hindi na tuloy ako nagtataka kung bakit gusto siyang maging kaibigan
ni Klare.

"I love her. And I'm willing to fight for her." I sincerely said.

"Look at the sky, Serix." She said and pointed the sky.

"Ang ganda diba? That sky is so perfect with stars and moon." Napatango naman ako
sa sinabi niya. She's right.

"Look at that fountain." She said and pointed the fountain that is dancing in the
middle of the night.

"That fountain help me a lot when I have a problem. Tinutulungan niya akong ngumiti
sa pamamagitan lang ng paglalabas ng tubig at ilaw." She said while smiling. I
don't even know why she's telling me about this things.

"Yung mga kaibigan mo at kapatid mo, ang saya saya mo kapag kasama mo sila."

"What do you mean?" I asked.

"I just want to tell you that there are so many things in this world that can make
you smile. That sky, that fountain, your friends, your family and this academy. Try
to look at it, Serix. Don't make your world revolves around Chelsie." She said.

Do I really have to let go of Chelsie? Ganun na ba ako kawawa para talikuran ang
lahat ng pinagdaanan namin ni Chelsie?

Lysse's words are really convincing but... I can't let go of Chelsie, not now.

"I can't let go of Chelsie, not until there are reasons to let go of her." I said
at binato ang maliit na bato sa fountain.
"Di pa ba rason ang di pede kayo sa isat isa dahil ikakasal na siya? " Tanong niya.

"She doesn't love that guy. Arrange marriage lang yun." I hissed.

"She loves me, I'm sure of that." I confidently said. Hindi kami aabot nang
ganitong katagal ni Chelsie kung hindi niya ako mahal.

"If she truly loves you then why she didn't fight for you, I mean.... why don't she
try to convince her parents to stop that marriage?" She said.

"She did." Sagot ko

"But that is not enough."

Hindi ako nakapagsalita. Palagi na lang akong natatahimik kapag siya ang
nagsasalita.

"See? Kahit lumaban kayo pareho, talo pa rin kayo. Walang magagawa ang pagmamahal
niyo lang, Serix." She said.

Bakit pakiramdam ko ang daming alam ni Lysse?

Pakiramdam ko ang dami niyang alam na di ko alam.

Pakiramdam ko, napakabobo ko pag siya ang kausap ko.

Magsasalita pa sana ako nang bigla na siyang tumayo mula sa pagkakaupo.

"Let's go. I don't want to hear Brianne's complain." She said at lumakad na palayo
kaya sumunod na ako.

Nang makarating kami sa dorm ni Brianne, nadatnan namin sila na tulog na.

Si Brianne at Xyrel, magkatabi sa kama tapos sa sahig naman nandun si Zrel katabi
si Hense tapos katabi ni Hense si Krane na nakayakap sa Kuya niyang si Brent habang
nakaunan sa dibdib ni Brent, nakita ko din ang dalawang unan sa tabi ni Brent.

Nakita ko namang parang may hinahanap si Lysse

sa ref. Masyadong feel at home.

"Anong hinahanap mo?" Tanong ko.

"Wala ba ditong milk? Di kasi ako sanay na di umiinom nun bago tumulog." Sagot
niya.

"Tingnan mo sa freezer." Sabi ko

"Freezer? Bakit naman ilalagay ni Brianne ang milk sa freezer?" Lysse.

"Well, She always do that." Kibit balikat na sabi ko.

"Weird." bulong niya at kinuha ang milk sa freezer.

Habang umiinom si Lysse ng milk, nakatingin lang ako sa kanya. Di pa ako ainaantok
eh'

"Hey jerk, get ready tomorrow, may pupuntahan tayo." She said kaya napakunot ako ng
noo. Wala naman akong natatandaang pupuntahan ko bukas.

"Ha?"
"Basta. 2:00 pm. Hintayin kita sa garden. Don't be late." Yun lang ang sinabi niya
bago umalis at humiga na.

Sumunod na lang ako sakanya at tumabi na sakanya sa paghiga. Ito na lang ang space
eh. Wala din namang malisya.

"Hey, just to remind you. Ayoko ng may yumayakap sakin habang tumutulog so don't
you dare, okay?" Bulong niya habang nakapikit.

"As if naman na yayakapin kita." Sabi ko at pumikit na din.

Chapter 7
130K
3.87K
842
"I am the Lord, your God who takes hold of your right hand and says to you 'Do not
fear, I will help you'." Isaiah 41:13

Serix Sericlein.

Siguro kung normal ko 'tong paggising ngayon, tunog ng alarm clock ang maririnig
ko. Tawag ni Klare ang bubungad sakin at sigaw ni Brianne ang una kong maririnig.

Pero ngayon, isang babae ang ayaw daw may yumayakap sakanya, pero siya naman 'tong
ang higpit kung makayakap.

Pilit kong inaalis ang braso sakin ni Lysse pero lalo niya pang hinigpitan ang
yakap niya sakin. I can even feel her breath between my neck and shoulder.

"Hoy, weird." Bulong ko.

"Yung braso mo." Bulong ko ulit.

"Mmmm." She just groaned and hugged me closer.

Wala na akong nagawa kundi hayaan siya.

"Bagay kayo." Napatingin ako kay Krane na ngayoy kahihilamos lang.

"Shut up." Inis na sabi ko.

Narinig ko lang siyang tumawa bago lumabas.

Tiningnan ko si Lysse na ngayoy payapang natutulog.

Bigla naman siyang gumalaw. Her eyes slowly

open. She blinks at kinusot ang mga mata niya. She looks like a kid.

"Kaya ba ayaw mong may yumayakap sayo kapag natutulog ka kasi gusto mo ikaw yung
nakayakap?" I whispered and chuckled. Hindi pa rin kasi siya naalis sa pagkakayakap
sakin.

"Great. The teddy bear can talk." She muttered. Para siyang inaantok pa.

"I'm not a teddy bear." I said.

"Oh?" She only said. Pagtingin ko sakanya, nakapikit na ulit siya at malalim na
ulit ang hininga. Nakatulog na ulit.
I sighed. Smile slowly form in to my lips.

***

"Saan lakad mo?" Tanong ni Klare na ngayo'y nakahiga sa sofa ng dorm ko.

"Di ko alam." Sagot ko dahil kahit ako'y di ko din alam kung saan kami pupunta nung
weird na yun.

"Di mo alam?" Kunot noong tanong niya.

Tumango na lang ako at sinuot ang sapatos ko.

"Kuya, bili mo ako ng libro ha."

"Ang dami dami mo nang libro dyan, nababasa mo ba lahat yan?" Tanong ko habang
tinuturo ang mga libro niya na nandito sa dorm ko. Wala na daw kasing space sa dorm
niya kaya saking dorm niya nilalagay ang iba niyang libro. Dito din kasi siya
natutulog minsan.

"Magpapabili pa ba ako kung di ko babasahin?" She sarcastically said.

"Tss. Malay ko ba." Nasabi ko na lang habang inaayos ang sintas ng sapatos ko.

"Basta Kuya ha! Libro ko."  Pag-uulit ni Klare.

"Ano bang libro ang ipabibili mo?" Tanong ko.

"Basta kahit ano. Ipili mo na lang ako. Alam mo na naman kung anong type ng libro
ang gusto ko diba?" Sabi niya. Hindi na lang ako kumontra pa. Ano bang malay ko sa
mga libro libro na yan? Eh, hindi nga ako nagbabasa.

"Oo na. Baka naman mamaya pag-alis ko dito, may kasama ka nang lalaki dito, ha."
She just rolled her eyes and hugged her pillow.

"Ano ka ba naman, kuya? Ako? magkakaroon ng lalaki? Gumising ka nga. Si Brent, Zrel
at ikaw lang naman ang kaclose kong lalaki." She said.

"Okay. Okay. Chill. Masyado kang hot." Natatawa kong sabi. Para kasing anytime,
susugudin niya ako.

"Whatever. Basta yung libro ko ha." Klare.

I'm one year older than Klare. Actually, Krane and Klare are one year younger than
us. Ginawan lang
ng paraan ng family namin na gawing magkaklase kami kaya naging kaklase namin sila.
Matalino rin naman kasi ang dalawa kaya hindi na nahirapan ang family namin doon.

"Hey, Klare. Alis na ako." Paalam ko kay Klare. I kissed her forehead and ruffled
her hair.

"Kuya!" Nakasimangot at inis niyang saway sakin bago tinampal ang kamay ko.
Tinawanan ko lang siya at umalis na.

"Take care, Kuya." Rinig ko pang sigaw niya nang makalabas ako ng dorm.

Nang makarating ako sa garden, nandun na si Lysse. Lumapit ako sakanya at

napatingin naman siya sakin.
"You're late." She said and glared at me. Woah!

"I'm not. You're just too early to be here." I said.

"Excuse me? It's already 2:15. Sira ba ang orasan

sainyo?" Sarkastikong sabi niya bago tumayo at pinagpagan ang pantalon na suot
niya.

She's wearing a skinny jeans, a fitted black blouse and rubber shoes. Is this
girl... for real?

"Let's go." She said at lumakad na.

Ngunit bigla ulit siyang tumigil at humarap sakin.

"I still hate you. Remember that." She said at lumakad ulit. Napakibit balikat na
lang ako.

Sumunod naman ako sakanya. Nang makarating kami sa gate, nakita ko si Chelsie na
papasok kasama ang fiance niya. Holding hands while walking, huh?

"Is that Chelsie?" Tanong ni Lysse at tinuro sina Chelsie.

"Yeah. Baka may klase siya ngayon. Absent kasi sila ng Fiance niya ng isang linggo
dahil inasikaso ang tungkol sa kasal nila." I said. Tumingin ako
sakanya at nakita kong nagform sya ng sad face.

"Awww. How sad." Nang-aasar na sabi niya.

"I'm not jealous." Depensa ko agad.

"Di ko naman sinabing nagseselos ka." Kibit balikat na sabi niya.

Napasimangot na lang ako sakanya. Kahit wala siyang emosyon pag nagsasalita,
pakiramdam ko pinagtitripan niya ako.

"Where are we going anyway?" Tanong ko.

"Sa pupuntahan." She answered.

"Ha-Ha. Very funny." I sarcastically said. She playfully bowed her head.

"Thanks." She said at hinila ako palabas kaya nakasalubong namin si Chelsie.
Napatingin siya sakin at napakunot ang noo nang makita ang kamay ni Lysse na
nakahawak sa braso ko.

"May problema ba, babe?" Tanong nung fiance niya. Umiling lang si Chelsie at
ngumiti.

Babe!? Tsk. Ano sila? Baboy?

"W-wala. Tara na." She said at nilampasan na kami.

"Your lovelife is so complicated." Iiling iling na sabi ni Lysse. I just smiled

bitterly.

"Yeah and it sucks." I sighed. Ilang segundo siyang natahimik bago muling
nagsalita.
"Whatever, tara na nga." Sabi niya at hinila na ulit ako palabas.

"Kotse mo o kotse ko?" Tanong ko.

"Mine." Tipid na sagot niya at pumasok na sa black na kotse niya. Babae ba talaga
siya? Siguro kung ibang babae 'to, kulay pink or violet ang kulay ng kotse nila.

Nangunot ang noo ko nang bigla siyang umupo sa

driver seat at pinaupo ako sa shotgun seat.

"Ba't ka nandyan? Ako magdadrive." Sabi ko.

Ngumiti lang siya ng pang-asar bago umiling.

"I can drive, don't worry. Just sit back and relax." She said while smiling and
winked at me.

Magpoprotesta sana ako nang bigla niyang pinaharurot ng mabilis ang sasakyan.

"Shit, Lysse! Slow down!" Iritang sigaw ko pero lalo niya pang binilisan ang takbo
ng sasakyan kaya ilang ulit akong napamura.

"Swear! I'll kill you pag di mo binagalan ang pagpapatakbo mo." I said.

"Should I be scared?" She said na parang di narinig ang sinabi ko. Lalo akong
napamura ng dire-diretso ang pagdadrive niya kahit stop sign pa ng mga sasakyan.

"Damn, Aleford! You're giving me a heart attack." Irita kong sigaw. Humalakhak lang
siya at di ako pinansin.

Nang hininto niya ang sasakyan, agad akong bumaba at sinamaan siya ng tingin.

"Alam mo ba kung gaano kadelikado ang ginawa mo?" Inis na sabi ko. She just
shrugged her shoulder as if nothing happened a while ago.

"Your reaction is so priceless, that's why I didn't bothered to slow down the car."
She said at naglakad na. Huminga na lang ako ng malalim at pilit kumalma saka
sumunod sakanya. Pakiramdam ko, nagmukha akong duwag.

My forehead creased nang dalhin niya ako sa isang...... anong pangalan ng

restaurant na 'to? All my life, di pa ako nakakapunta rito. Is this even a
restaurant? Bakit walang mesa at upuan? Tsaka, nakakasuka ang mga pinagtitinda
nilang pagkain.

"Hey, come on. I swear! You will surely like the food
here." Lysse said. Really? Tingnan ko pa lang, alam ko nang di ko magugustuhan.
Lalo na yung parang bulate na nakatusok sa stick.

"Manong, dalawa nga po ng isaw." Lysse politely said while smiling.

"Hey weird, are you sure it's okay to eat that kind of food? Baka makasama yan sa
tiyan natin. Lalo na yang bulateng binibili mo." Bulong ko. Nakakahiya din kasing
marinig nung magtitinda ang sinasabi ko.

"Okay lang yan, tsaka di naman yan bulate, isaw yan!" Sabi niya dahilan para
mapatawa ang magtitinda. Binulong ko na nga lang para walang makarinig, isinigaw
naman niya.
"Oh." Inabot niya sakin yung isang isaw daw.

"Dali na. Nakakangalay kaya." Inip na sabi niya at mas lalo pang inilapit sakin
yung isaw.

"Ayoko." Sabi ko at nilayo ang ang isaw na hawak

niya.

"Arte. Ganito nalang, ako muna ang kakain tapos ikaw ang sunod." Sabi niya at
napatango na lang ako. Mas mabuti na yung sure, titingnan ko kung may mangyayari
sakanya pagkatapos niyang kainin yun.

Sinawsaw muna niya yung isaw sa suka na puno ng sili saka yun sinubo. Mukha namang
sarap na sarap siya.

"Oh, ano na? Ikaw na. Wala yang lason, promise!" Pag-aasure niya. Kinuha ko yung
isaw at sinawsaw rin sa suka saka dahan-dahang sinubo.

Not bad.

"Oh ano? masarap?" Lysse.

"Ayos lang." Me.

"Wait here. May bibilhin lang ako." Sabi niya at umalis.

Pagbalik niya may dala siyang bote.

"Catch." Hinagis niya sakin yung bote at agad ko naman iyong nasambot.

Napakunot ang noo ko nang tiningnan ko yung binili niya. Coke?

"Don't tell me di ka pa nakakainom ng coke?" She asked.

Tumango lang ako bilang sagot.

"Really?" She asked in disbelief.

"When I said no, it's a no." I said. Her eyes widened in amusement.

"Kahit isang beses lang?" Tanong niya at tumango lang ako.

"Juice, tubig or lemonade lang ang iniinom ko." Me.

"Eh eto, nakatikim ka na nito?" She said and

handed me a chichiriya. Alam kong chichiriya yun dahil palagi yung kinakain nina
Klare.

"No," I answered. Her eyes widened even more. Her right hand landed on her mouth.

"God! That can't be. Don't you know that you literally missing half of your life by
not tasting a chichiriya and softdrinks?" She said.

"I don't eat junk food, that's why." Kibit balikat kong sagot. Umiling iling siya
at nag 'tsk tsk' pa.

"Then from now on, you should eat junk foods whenever you're with me. Got it?" She
said.
"Do you know that junk food is not good for your health? You should tell me not to
eat those junk food. You bad influence!" I explained. She just rolled her eyes.

"Come on, Sericlein. Junk food can't kill you. Well, except na lang kung aaraw-
arawin mo ang pagkain nun. Now I will ask you, everyday ka bang
magsosoftdrinks and chichiriya?" She asked at nagtaas ng kilay. I'm really amused
of what she's doing right now.
Nasanay kasi ako na tahimik lang siya palagi at walang ekspresyon ang mukha tapos
ngayon, mas madaldal pa siya sakin.

"No. But--" She cut me off and put her hands up in the air as if she's asking me to
stop from talking.

"No buts. No pero. No complain." She said.

I took a deep breath and nodded.

"I guess, I have no choice right now," I said.

"Right. You have no choice. So now,

let's go." She said at hinila ako papunta sa di ko alam na lugar.

Chapter 8
129K
3.71K
"Many are the plans in a man's heart, but it is the Lord purpose that prevails."
Proverbs 19:21

Serix Sericlein.

"Masarap ba?" Tanong ni Lysse.

"Mukha bang natikman ko na?" I sarcastically said. Di ko pa nga naiisubo yung isang
piraso ng oishi 'raw' 'to.

"Bilisan mo kasi. Pa-slow motion effect ka pa." Sabi niya at siya na ang nagtulak
sa kamay ko para masubo ko yung oishi.

Nginuya ko yun at naidura ko ulit.

"What the?! Bakit ang anghang?" Inis na sabi ko. Walang gana siyang tumingin sa
akin na para bang ako na ang pinakabobong tao na nakilala niya. Sa totoo lang,
hindi ko talaga gusto ang mga spicy food.

"Kaya siguro maanghang yan kasi spicy food yan?" She sarcastically said.

"Tss." Ngiwi ko sa naging sagot niya.

"Hey, Tara dun." Sabi niya. Napatingin naman ako sa tinuro niya. Book store?

"Anong gagawin natin diyan?" Kunot noo kong tanong.

"Magswiswiming, tara?" She said at umuna na sa paglalakad.

Napabuga na lang ako ng hangin atsaka sumunod sakanya. Naalala ko din kasing
nagpapabili si Klare
sakin ng libro.

"Kay Xyrel?" She asked habang naghahanap ako ng libro. Klare likes history books.
"Klare and Krane." I said. Balak ko din sanang ibili si Krane. Minsan kasi
nagtatampo yun pag di ko siya naibibili tapos si Klare ay meron. Parang bata.

"Ano bang gusto nilang libro?" Tanong niya. Isa nga pala siyang expert pagdating sa
libro.

"Klare likes history books. Si Krane naman, tungkol sa mga romance." I answered.
She just nodded and continue searching for a book.

"Ikaw? Di ka bibili?" Tanong ko.

"Hindi. Kaya lang talaga ako pumunta dito para tumambay." Lysse sarcastically said,
again.

"Sana sa park ka na lang pumunta, mas masarap doon tumambay. Mas mahangin at
maganda." Gatol ko.

"Thanks for the advice but I really don't take an advice from a jerk like you." She
said at pumunta sa kabilang shelf. Napangiwi na lang ako sa sinabi niya. Kailan ba
siya sasagot ng matino?

Kanina pa akong paikot ikot dito, wala pa rin akong nahahanap. Pagdating talaga sa
libro, wala akong alam.

"Buy this." I looked at Lysse who is currently handing me a book.

"Sayo?" Tanong ko.

"Do you think I will ask you to buy this book for me? No thanks." Napasimangot na
lang ako sa naging sagot niya. Kinuha ko ang libro na inaabot niya sakin. History?
so kay Klare 'to?

"What is this?" Tanong ko.

"Book." She obviously answered.

"Yeah. I know. What I mean is tungkol saan to?" I

asked.

"History." Obviously.

"History about?" Me.

"Basahin mo." She said without giving me a glance.

"Fine! I gave up." I said and surrender. Di talaga ako makakakuha sakanya ng
matinong sagot.

She just smiled at me and continue finding a book. Nang makahanap kami ng para kay
Krane ay nagbayad na kami sa counter. Bumili din si Lysse ng isa.

"Kain tayo. My treat." yaya ni Lysse.

"Really?" Paninigurado ko.

"Yeah." Tipid na sagot niya.

Nung una tumanggi pa ako kaso hindi rin naman nagpatalo si Lysse kaya wala na akong
magawa kundi ang pumayag na rin.

I suddenly remember Klare. Baka maghintay yun sakin. Lagi kasi kaming sabay nun
kumain. Baka intayin ako sa dorm ko.

"Wait here. Tatawagan ko lang si Klare." Sabi ko at tumango lang siya. Lumayo ako
ng konti sakanya at idadial na sana ang phone ni Klare nang bigla siyang tumawag.
Sinagot ko naman agad.

"Kuyaaaaa!" Agad kong inilayo ang phone sa tenga ko dahil sa lakas ng boses ni
Klare.

"Kuyaa. Si Brent, kinuha yung libro ko." Sumbong niya sakin na parang bata. Kahit
di ko siya nakikita, alam kong nakapout siya.

"Hoy! Madaya ka! Nagsusumbong." Rinig kong sabi ni Brent. Ano na naman kayang
kalokohan ng ungas na 'to?

"Oh, Kuya oh! Sinabihan pa akong madaya!" Sumbong ulit ni Klare.

"Brent." Warning na sabi ko. Alam ko namang nakaloud speaker 'to. Tuwing
nagsusumbong kasi si Klare sakin, lagi niyang nilaloudspeaker para daw matakot agad
sila pag narinig ang boses ko. Tss. Ginawang panakot ang boses ko.

"Tol naman, wag ka ngang epal. Kami lang dapat ni Xyrel ang kasali dito. Wag kang
makisali." Rinig kong sabi ni Brent. Narinig ko din ang tawa nina Brianne.

"You're so childish, Brent! Pede ba ibalik mo na ang libro ko?" Klare.

"Tawagin mo muna akong Kuya." Brent. Simula noon pa lang, pinipilit na ni Brent si
Klare na tawagin siyang Kuya.

"Eww. Ayoko nga. Mas matured pa nga ako sayo tapos tatawagin kitang Kuya? Eh isip
bata ka kaya." Klare. Napatawa naman ako ng mahina sa sinabi ng kapatid ko.

"Grabe ka na Xyrel, ha! Kanina ka pa!" Brent.

Nilingon ko si Lysse sa di kalayuan sa likod ko na naghihintay sakin.

"Give me back my book." Klare.

"Ayoko."

"Kuyaaa oh!" Klare.

"Brent. Give that book to Klare or else..." Seryoso kong sabi. Tumahimik din ang
kaninang maingay sa kabilang linya.

"Tsk. Oh eto na nga! Palibhasa may pamblackmail yang kuya mo sakin." I heard Brent
said. Napangiti naman ako. Meron kasing video sakin si Brent na nagsasayaw habang
naliligo.

"Yeyyy! Thanks Kuya." Rinig kong sabi ni Klare.

"Welcome. Hey, Klare! Kumain ka na, di ako makakasaby eh! Dito na ako kakain sa
labas!" I said.

"No problem. Take care Kuya!" Sabi ni Klare.

"Yeah. I will. Bye. Love you." I ended the call at lumapit na kay Lysse.

"Sorry natagalan." Paghingi ko ng pasensya.

Tumango lang siya at nagsimula na kaming maglakad papunta... sa di ko alam.

"We're here." She announced. Napatingin ako sa tinigilan namin.

"Welcome to Manang Diday's calenderia." She said while spreading her two arms.

"Masarap ba dito?" Tanong ko habang nililibot ang tingin. Agad naman akong nailang
nang mapansing halos lahat ng nandito ay nakatingin sakin.

Her eyes narrowed on me.

"Of course. Dadalhin ba kita dito kung hindi." She proudly said.

"Diyan ka lang. Order lang ako." She said and all I can do is to nod.

Habang umoorder si Lysse, di ko mapigilang panoodin ang bawat galaw niya.

Masaya siyang nakikipag-usap sa matandang babae na may ari ata nitong calenderia.
Para bang di siya yung Lysse na misteryoso na kilala ko. Yung tipong malaya na
niyang naipapakita ang totoong nararamdaman niya. Walang limitasyon.

She can express herself freely.

Brianne Zrex Criguia.

Nandito ako sa Elite park. Nagtitwitter. Pumunta ako dito para makalanghap man lang
ng sariwang hangin. God! Di ko na kayang magstay sa dorm ko kung nandun sina Brent.
Pakiramdam ko, mamatay ako ng maaga dun. Ang iingay! Parang mga bata!

I stopped from browsing my feed when I heard a moan. Nung una, di ko na lang
pinansin pero ang
mga bwisit sa halip na tumigil, lalong lumakas. Nakakadiri.

Inis na pinatay ko ang phone ko at pumunta sa lugar kung saan nanggagaling ang
nakakasukang ingay.

Agad tumaas ang isa kong kilay nang madatnan ko ang isang babaeng sira-sira ang
damit habang walang pang-itaas ang lalaki.

Agad silang napatigil nang mapansin nilang nandito ako.

"Brianne Criguia." Bulong nung babae na di ko alam ang pangalan.

"How old are you?" I asked the girl with my serious voice.

"S-seventeen." She answered and bowed her head in embarrassment. Seventeen? Batang
bata pa, lumalandi na.

"Seventeen? What is your name?"

"Serene Cuevas." I never heard that name. So I guess, wala ang pamilya niya sa top
10.

"Alam mo bang ayokong may naririnig akong ingay pag may ginagawa ako?" Seryoso kong
tanong.
"Y-yeah. Sorry ." She apologized. And by the tone of her voice, I know it's not
sincere.

"Sorry? Sa tingin mo magagawa ng sorry mo na gawing tahimik ang kanina mong

ginawang pag-iingay? God! Do you know how irritating your voice is?" I said in
annoyance. Narinig ko namang tumawa yung lalaki niyang kasama kaya tiningnan ko ng
masama. Edi tigil!

Ang kaninang parang tupa na babae ay biglang tumingin sakin ng masama. Oh, try me
girl.

"Eh ikaw? Do you know how annoying your face is? You always act like a queen. Oh!
Brianne Criguia! You're just a Criguia. You're not a Sarmiento!" She
said. See? Lumabas ang tunay na ugali.

Ang mga Sarmiento ang una sa Top 10. They ruled the world. Actually, Top 10 ruled
the world, mas kagalang galang lang talaga ang mga Sarmiento. Wala sa Pilipinas ang
mga Sarmiento, nasa States. Dun sila nakatira.

Napatawa ako sa katapangan niya. Sure ba siyang kakalabanin niya ako?

"Oh dear! You almost forgot that I am Criguia and you're just nothing but a Cuevas.
I am better than you, honey. Do you want me to prove it?" I gave her a sadistic
smirk. Mabilis namutla ang mukha niya at dali-daling nag-ayos ng katawan. I told
you, sweetheart. I am Brianne Zrex Criguia. I always get what I want.

"Sorry. Sorry." She said over and over again before leaving.

Naiwan ang walang hiyang lalaki na nakasmirk pa. I always hate this guy.

Zander Jreil Gwandhill. Pangwalo ang pamilya nito sa pinakamayaman sa buong mundo.
Like Zrel, he's a playboy too. Pero mas malala siya dahil siya nakikipagmake out
na, eh si Zrel kontento na sa pahalik halik sa labi.

"It's nice to see you again, Brianne Criguia." He said while wearing her black v
neck t-shirt.

"We both know that's not true, Zander Gwandhill." I said and gave him my sweetest
smile.

Tumalikod na ako sakanya at naglakad na palayo sakanya. The last time we met is
such a disaster! Nagpapahinga kasi ako nun sa garden tapos maya maya may narinig
akong nakakapangilabot na ingay, edi tiningnan ko. Nakita ko sila ng babae niya na
halos makita na ang kaluluwa. Sinabihan ko lang na kung gagawa sila ng milagro, dun
sila sa patago, aba! sinabihan ba naman akong inggit. Tinuhod ko nga dun sa private
part niya.

I hate him! I hate his face! I hate his presence!

Basta! I hate everything about him.

"Bitter again?" Di ko nalang pinansin tong walang hiyang to! Nag-iinit ang dugo ko
pag nakikita ko ang pagmumukha niya!

Umupo ako sa kaninang inuupuan ko at dun nagpatuloy sa pagtitwitter.

"You know what, you can always tell me if you like me, Brianne. You can court me
anytime you want." I took a deep breath to calm myself and smiled at him sweetly.
"Sweetie, I am Brianne Zrex Criguia. I'm too fabulous to court you." I said before
finally leaving him. Now, he should know that not every girls likes him.

Napatigil ako sa paglalakad ng may maalala ako. Lumingon ako kay Zander na ngayoy
nakaawang na ang bibig. Look at his face! Pedeng ibenta.

"And by the way, I don't like you. Don't dream too

high. Jerk." and with that, I leave.

I win again, Zander Gwandhill.

Chapter 9
133K
3.74K
566
"For we walk by faith, not by sight." 2 Corinthians 5:7

Xyrel Klare Sericlein.

"You look stupid." I said to Brent. He's wearing Brianne's cat headband.

How many times do I have to tell him na di bagay sakanya yun? He looks so stupid.
Wala namang masama kung magsuot siya ng gano'n. Kahit pa nga mag-dress siya dyan,
wala akong pakielam. Wala namang masama ro'n. Kaso lang, hindi talaga bagay
sakanya. Naiirita lang ako.

"What's with the headband?" Kuya asked habang nilalagay ang mga binili niya sa mesa
and oh! He's with Lysse. Again.

"Xyrel keep on saying that I look stupid. If I know she's just insecure because I
look prettier than her." Oh really, Brent?

I just rolled my eyes and continue reading. Nawala lang ang mata ko sa libro nang
biglang tumabi sakin si Lysse. Ngumiti lang siya at di na ako tiningnan. Even if I
already saw her eyes so many times, hindi ko pa rin maiwasang mamangha sa mga mata
niya. It's just so...Oh my God.

"Oh. Yang weird na yan ang pumili niyan." Tumingin ako kay Kuya nang may i-abot
siya saking libro.

"Stop calling her weird, Kuya. By the way, thanks, Lysse. Thank you, Kuya." I
thanked them while smiling widely. Kuya just smiled and patted my head.

"It's okay Xyrel. He's just a jerk to call me weird."

Lysse said. Okay? I know they hate each other but sometimes, naiisip ko, 'Kung hate
nila ang isa't isa, bakit palagi pa rin silang magkasama?'

"Ito talagang si Xyrel, napakaspoiled sa Kuya niya." Sabat ni Brent.

"So what?" Iritang tanong ko.

"So what?" He said, imitating my voice while making funny faces. I slapped his arm.
Really hard.

"You two seems really hate each other." Napalingon naman ako kay Lysse ng magsalita
siya.

"It's not like that. It's just pissing me off everytime he acts like a kid and
stupid!" I said as a matter of fact. Oh wait, sadya na nga pala siyang stupid.
"Serix, 'tong kapatid mo, sumosobra na ha! Nakakasakit na!" Brent. I pointed Brent
using my finger.

"Look! That's why I get pissed off whenever he's

around. His age doesn't fit his action." I said while shaking my head. Tumawa lang
naman si Lysse.

"Woah! She laughed. She laughed! That's new. Can you laugh again?" Napasimangot ako
dito kay Brent. He really looks like a kid.

"That's normal. She's a human, of course, she can laugh." I obviously said.

"No. That's not normal when it comes to her." Brent said while shaking his head.
Brent, what am I going to do to you?

"Stop. You two! Lysse, come on." Nangunot ang noo ko kay Kuya.

"Kadadating niyo lang, ah. Saan ulit kayo?" Tanong ko.

"Hatid ko lang si Lysse sa dorm niya." Napa 'ahh' na lang ako.

"I can go back to my dorm on my own. I don't need

a bodyguard." Lysse said.

"Tss. Kulit. Ihahatid na kita." Kuya.

Kaya wala nang nagawa si Lysse kundi ang sumama kay Kuya.

"They really look good together." Brent said. I nodded my head for God knows how
many times.

"For the first time in forever, you finally said the right things." I happily said.
Brent rolled his eyes and stood up.

"Panira ka talaga ng mood kahit kailan, Xyrel." Inarte niya.

"I know right." I proudly said. He just 'tss' and leave. Pikon talaga neto kahit
kailan.

Kinuha ko ang librong binili sakin ni kuya at binuklat ito.

My forehead creased nang makita ko kung saang

tungkol ito.

History ito tungkol sa rank. Rank by status and money. Matagal nang kinuwento sakin
ni mama kung bakit nagkaroon ng ganitong patakaran. Kung bakit nagkaroon ng mga
rank at rules. Kung bakit tinuturing ang mga mayayaman na kagalang galang habang
alipin ang mga mahihirap.

Nagsimula ito sa pamilya ng mga Sarmiento. Simula pa lang talaga ay sila na ang
nangunguna sa rank. Kaya malaking kahihiyan kung may makatalo sa mga ito pagdating
sa pagiging top 1. Madami kasing kumakalaban sa mga ito para matalo sila pwera lang
sa pamilya namin. Kontento na kami sa pagiging top 2.

Ang mga Sarmiento ay nasa States at dun nakatira. Masyadong magulo ang buhay nila
dito sa Pilipinas kaya sila lumipat dun.

Leonard Sarmiento and his wife Venice Sarmiento is the owner of the biggest company
in the Philippines. They have two children. Their daughter,
Grethel Sarmiento and their son, Lenard Sarmiento. Lenard Sarmiento died because of
car accident. Kaya si Grethel na lang ang kinikilalang anak ng mga ito. Dahil sa
aksidenteng yun, lumipat sila sa States para makamove on sa nangyari pero hanggang
ngayon palaisipan pa rin sa lahat kung aksidente ba ito o sinadya. Balita kasi noon
ay may niligtas ito kaya naaksidente pero tinanggi naman ito ng Sarmiento.

Pinapakilala lang ang mga anak ng top 10, pag tumuntong na ang anak nila sa 15
years old. Magiging ganap na anak ka lang ng top 10 kung naipakilala ka na sa
publiko kapag 15 years old ka na.

Maraming rules ang ginawa para sa top 10 pero di ko pa masyadong saulo. Di ko naman
kasi ganung pinahahalagahan ang rules na yan. Ang alam ko lang ay bawal magsama ang
Top 10 at Elites, Top 10 and Common, Elites and Common. In short, dapat kung top 10
ka, top 10 lang dapat ang papakasalan mo.

Maraming naging issue noon ang Sarmiento, sa sobrang dami muntik nang bumagsak ang
kompanya ng mga ito.

Felicity Sarmiento and Dregado Sarmiento are the great grandfather and grandmother
of Grethel and Lenard Sarmiento. Felicity Sarmiento died 2 years ago. Dregado
Sarmiento died months after Felicity's death.

Magkasundo ang pamilya ng Sarmiento at pamilya namin-- Sericlein family. Madalas

kasi ay partner sila sa business.

Top 10.

Elites.

Common.

Top 10 is where we belong. Ito ang hinahangaan at nirerespeto ng karamihan. Top 10

ruled the world. Maraming responsibilidad ang matatanggap mo pag nasa listahan ka
nito.

Top 1: Sarmiento Family

Top 2: Sericlein Family

Top 3: Trione Family

Top 4: Vejia Family

Top 5: Criguia Family

Top 6: Shirea Family

Top 7: Govani Family

Top 8: Gwandhill Family

Top 9: Renova Family

Top 10: Lackheart Family

Elites. Ito ay ang pamilyang mayaman pero di kasali sa top 10. Nirerespeto din sila
pero magkaiba nga lang yung way ng pagrespeto samin.
And, Common. Ito yung mga taong di ganung kayaman. Karamihan ay tinuturing silang
alipin. Common doesn't deserve to be treated like that. I salute common and I
always will.

Tinupi ko ang page kung saan ako huling natapos at sinarado ang libro.

Bakit kaya ito ang napiling libro ni Lysse? Sa dami daming history books na
mapipili dun, eto pa ang napili niya.

"Dito ka ulit matutulog?" Napatingin ako kay Kuya na kadadating lang.

"Yeah. Kuya, si Lysse ba talaga ang pumili nung libro?" Tanong ko.

"Yup. Bakit? Ayaw mo ba?" Tanong niya.

"No. It's just that-- Weird." I said. Binulong ko lang ang salitang weird.

"It's just that?" Kuya asked.

"Nothing." Sagot ko at umiling.

Feeling ko kasi, may dahilan kung bakit ito ang napili ni Lysse pero ano namang
dahilan? Baka paranoid lang ako? Aish!

"Sleep, Klare. Tomorrow will be a long day." Kuya commanded. Kaya wala akong nagawa
kundi ang humiga na sa kama ni Kuya.

***

"God! That guy is really annoying!" Brianne said in frustration. Kanina pa yan eh!
Laging guy, eh di naman namin kilala kung sino.

"Sino ba yan, ha? Babangasan ko yan." Maangas na sabi ni Brent.

We're here in cafeteria and Lysse is with us. Well, she's already our friend  kahit
hindi niya alam. Ang totoo niyan, sapilitan lang namin siyang pinaupo dito sa mesa
namin.

"Wala. Basta! Don't mind me! Naiinis lang talaga ako." Naiinis na sabi ni Brianne.

Wait..

"Where's Hense?" I asked. Siya lang kasi ang wala dito.

"As usual, nasa bakasyon." Sagot ni Zrel.

"Pustahan tayo nasa london si Hense." Brent. Nakuu. Pagdating talaga sa pustahan,
galing galing nito.

"Ako, pusta ko nasa States yun." Zrel.

"No. She would be in Paris right now." Brianne. Pagdating sa pustahan na ganito,
silang tatlo lang ang magkasundo.

Napailing nalang ako sakanila at tiningnan si Kuya na nasa tabi ko.

"Kuya, ano--" Napatigil ako sa sasabihin ko nang

mapansin kong mukhang shunga si Kuya at ang lalim lalim ng iniisip. Mukhang may
tinitingnan. Sinundan ko ang tinitingnan niya at nakita ko si-- Oh! One of the
elites!

Chelsie Haria, with her fianće.

Don't tell me, Kuya likes Chelsie? Oh my God! That can't be! Chelsie have a fianće
already!

"Kuya!" I snapped at him. And thankfully, Kuya's attention is already on me.

"What?" Takang tanong niya.

"Anong gusto mo? Uuwi kasi ako mamaya, pinapauwi ni mama. Baka lang may gusto kang
ipabili." Sabi ko. Syempre, bawi ko na din sakanya. Lagi kasi siya yung may
pasalubong sakin.

"Bakit daw?" He asked. Why don't you just answer my question Kuya and stop asking
me?

"Ewan. Baka namiss lang ako. So, ano nga? May

gusto ka?" Tanong ko.

"Bili mo na lang ako ng coke at chichiriya. Yung madami na para di ako pabalik
pabalik dito sa canteen." My eyes widened when I heard his answer. I heard it
right, right?

"Wait-- can you say it again?" Sabi ko at nilapit sakanya ang tenga ko.

"Tss. I said coke and chichiriya." He said, again. Oh my God!

"OH MY GOD!" Napatayo ako at napahawak sa bibig ko. Di mo ako masisi, for how may
years na pinilit namin siyang kumain ng chichiriya at ng softdrinks, di talaga siya
pumapayag. Tapos ngayon, ganito na? Agad agad?

"Whats wrong, Xyrel?" Krane asked. I looked at them and I saw how worried they are
for me. My God! They shouldn't! They should be happy!

"Hey, Xyrel. Are you okay?" Zrel.

Napatingin ulit ako kay Kuya na ngayo'y nakasimangot na. Lysse is now looking at me
like she already know why I'm acting like this.

"Hey, guys! Cheer up! Don't worry about me!" I said pero di pa rin sila ngumingiti.
Ayokong sabihin sakanila habang di sila nakangiti.

"Smile! God! Sasabihin ko sainyo pero ngiti muna kayo." Me. At unti unti naman
silang ngumiti. A fake one. Yaan na nga.

"Si Kuya! Kumakain na siya ng junk food. Gosh! For how many years, kakain na siya.
Ganap na siyang isang tao! Di--- bakit mukhang di kayo masaya?" Napatigil ako nang
makita silang di man lang nagulat o natuwa.

"I saw him eating v-cut last time." Brent said.

"Tuesday afternoon, I saw him eating piatos." Krane.

"When we watch a movie, he asked me to buy a

softdrink." Zrel.

"Well, ngayon ko lang nalaman but I don't want to be OA like you, so I didn't
bother to shout and stand up to gain attention as if I own the cafeteria." Brianne.
Ngayon ko lang narealize na madami na pala saming nakatingin. Tinaasan lang sila ni
Brianne ng kilay at umiwas na sila ng tingin.

Tumingin kaming lahat kay Lysse nang siya na lang ang di nagsasalita.

"I'm the one who taught him to eat junkfood sometimes." Wait-- I don't want to be
OA again, but what the heck? Kami, pahirapan siyang pakainin nun tapos siya, agad
agad?

"Woah! Congratulations! That's a pure talent, Lysse!" Biro ni Zrel. Lysse just
grinned while Kuya...ayun! nakasimangot!

"Wow ha! Parang wala naman ako sa tabi niyo kung makapag-usap kayo!" Kuya
sarcastically said. I just chuckled and patted Kuya's back.

"Kuya, wag mong dibdibin! May likod ka pa!" Biro ko na agad sinundan ng tawa nina
Krane. Napangiti lang si Lysse at umiling iling. Si Kuya, lalong sumimangot! I like
it when Kuya is always like that, lalo siyang gumagwapo.

"Magkakasundo talaga tayo, Lysse." Brianne

"Tss." Kuya. Pikon yan eh'

Napailing na lang ako at napangiti sa kanila, napakunot lang ang noo ko ang makita
si Chelsie na nakatingin samin. Samin nga ba? o kay Kuya?

Umiwas agad siya ng tingin nang mapansin niyang nakatingin ako sakanya. Weird.

"Wait. May pupuntahan lang ako." Kuya said as he stood up. His eyes is still on his
phone.

That's when I confirmed that there's something up between them when Chelsie stood
up and followed Kuya.

Chapter 10
3.57K
581
"Be still and know that I am a God." Psalm 46:10

Serix Sericlein.

When Chelsie told me that she wants to talk to me, nagtaka agad ako. Bago yun ah'
Noon naman, laging ako yung nauunang makipagusap sakanya.

And I don't know why but I suddenly want to call Lysse and tell her to come here. I
just thought that maybe it would be better if she's here with me. I feel like
everything will be fine if she's here. But then, I don't want her to be
uncomfortable while listening to us.

"Serix..." Chelsie.

"May problema ba satin?" Gusto kong matawa sa tanong niya. Matagal nang may
problema samin! Ngayon lang ba niya napansin?

"Serix, look. If you're mad at me because of what happened last time, then, I'm
sorry! It's just that I really need to go that time!" She explained.

"I'm not mad." I said.

"But you're acting like one." Usal niya.

"I'm not. I'm just trying to enjoy my day even if you're not around." Pagod kong
sabi.

"You're mad. The way you talk and act! I know you're mad!" She hissed.

"So what if I am? What are you going to do?" I asked that made her stop.

"Serix..."

"Do you really love me, Chelsie?" I asked.

"Of course, I do! I love you, Serix." She desperately said.

"Pinaglaban mo ba talaga ako noon?" Tanong ko. Nag-igting ang panga ko nang bigla
siyang yumuko.

"You didn't." I stated.

"Serix, gustuhin ko mang ipaglaban ka di ko magawa kasi ayokong kalabanin ang

magulang ko. Ayokong ipahiya sila. I don't want to put my family's name into
shame." She said.

"Sa tingin mo di ko maipapahiya ang pamilya ko pag nalaman nilang isa akong kabit
ng babaeng may fianće na? Ako! Chelsie! Mapapahiya din ako!" Paos na sabi ko.

"Serix, please understand! Nag-iisa akong anak, alam mo yan! Ayokong biguin ang mga
magulang ko. Ayoko silang mabigo dahil sakin." Nawala ang
galit ko nang makita ko siyang umiiyak. Nilapitan ko agad siya at niyakap. I
sighed. Hindi ko siya kayang tiisin nang ganyan.

"Shh. Don't cry, I understand. I'm sorry." I said while rubbing her back.

"I'm sorry. Sorry for putting you into this situation!" She keep on saying sorry
until she fell asleep.

Binuhat ko siya at hiniga sa kama ko.

She must be tired. I stared at her face for a minute until I decided to call Lysse.
No choice. Siya lang ang pede kong hingan ng tulong.

"What?" Bungad niya. I didn't expect her to say hello or hi first, anyway.

"I need your help." Sabi ko.

"As always." Napatawa ako ng mahina sa sinabi niya. That's her punishment for
knowing too much information about me.

"Punta ka sa dorm ko. Chelsie is here. Tulog. Baka pede sanang pahatid sakanya sa
dorm niya." Sabi ko.

"You jerk! Pagbubuhatin mo ako, ganun?" Kahit di ko siya nakikita, alam kong
nakataas ang kilay niya.

"No. tutulungan mo lang ako. Para sana pag may nakakita sasabihin ko na lang na
tinulungan lang kita." I said.
"Hmm. okay. Intayin mo nalang ako diyan." She said and ended the call.

Umupo ako sa tabi ni Chelsie at tiningnan ang mukha niya. Pumayat siya at halatang
madaming ginagawa. She looks tired and drained. Inipit ko sa tenga niya ang ilang
hibla ng buhok niya.

Simula pa lang talaga, laging gusto ni Chelsie na may ipagmamalaki siya sa magulang
niya. She always want to be the best in the eyes of her parents. Nag-iisa kasing
anak, kaya nasa
kanya ang atensyon ng lahat. Isang mali lang niya, mapapansin agad. At alam kong
magagalit sa kanya ang magulang niya pag nalaman ang tungkol samin.

Tatlong taon na kami ni Chelsie at sa tatlong taong yun, laging patago ang
pagkikita namin. Nasa rules kasi ang pagbabawal sa pagsasama ng Elites at Top 10.
Mas humirap ang sitwasyon namin nang malaman naming iaaranged marriage si Chelsie
sa isa sa mga Elites. Lorenzo Alvarez.

"Baka matunaw yan." Napatingin ako sa may pinto at nakita si Lysse na kapapasok
lang.

"Nasaan sina Klare?" Tanong ko

"Yung kapatid mo, nasa library. Si Brianne at si Brent, may gagawin atang
kalokohan, si Krane nasa dorm niya at si Zrel, as usual, nasa mga babae niya."
Sagot niya at napatango na lang ako.

"At nga pala, sabi ni Brianne overnight daw kayo sa dorm niya. Sasabihin daw niya
sainyo ang
consequence niyo dun sa laro." Pahabol niya.

"Daldal mo ngayon, ah! Anong nakain mo?" Biro ko. Sinamaan lang niya ako ng tingin
at pumunta na kay Chelsie.

"Paano natin 'to dadalhin sa dorm niya?" Tanong niya habang inaayos ang pagkakahiga
ni Chelsie.

"Bubuhatin ko pero sasama ka sakin. Kunware kaibigan mo si Chelsie." Paliwanag ko.

"Kilala ako bilang loner. Sinong maniniwala diyan sa palusot mo? To think na isang
Elite itong girlfriend mo. " She said with a matter of fact tone.

"Hindi yan." Sabi ko at binuhat na si Chelsie.

"Sabagay, tsaka wala naman ding masyadong tao." Sabi niya at nagkibit balikat.

"Tara na." Yaya ko.

Lumabas na kami ng dorm ko at pumunta na sa

dorm ni Chelsie. Ilang beses na akong nakapunta dito kaya alam ko na kung saan.

Binaba ko na si Chelsie sa kama niya at dun hiniga.

"Buti na lang walang tao." Lysse. Wala kasing tao nung dumaan kami papunta dito.

"Chelsie is a nice girl. Kahit di ko siya kaclose, alam kong mabuti siyang tao. She
doesn't deserve a jerk like you." Lysse said while staring at Chelsie. Sinamaan ko
muna siya ng tingin bago sumagot.

"She is. She's one of a kind kaya sobrang swerte ng fianće niya sakanya." sagot ko.
"Anong plano mo? Ikakasal na siya next next month." Tanong niya at tumingin sakin.

"Ganun pa rin." I smiled bitterly. She just laughed and shook her head.

"You're insane." Natatawang sabi niya. I am.

Napatitig ako sakanya nang bigla siyang sumeryoso.

"What if mabuntis siya? Will you still stick on your plan?" Seryosong tanong niya.
Dun ako napatigil. Imposible namang mabuntis si Chelsie, di niya mahal si Lorenzo.

"Di naman siguro!" Sabi ko.

"What if nga?" Giit niya.

"I'll let her go. Ayokong manira ng pamilya. Ayokong isali ang bata sa kahibangan
ko." Sagot ko at tumingin kay Chelsie. Di naman siya mabubuntis diba? She won't.

"You should. You have to." Sabi ni Lysse at umalis na. Sinundan ko lang siya ng
tingin hanggang mawala na siya sa paningin ko.

"May hindi ba siya sinasabi sakin?" Bulong ko.

Tiningnan ko muli si Chelsie saka tumayo. I kissed

her forehead before leaving.

***

"Just text me pag pauwi ka na. Ako ang susundo sayo." Paalala ko kay Klare nang
maihatid ko siya sa bahay namin.

"Yeah. I will." Tango niya.

"Xyrel! Serix!" Napatingin kami sa tumawag namin nang makita ko si Mama.

"MAMA!" Masayang hiyaw ni Klare bago yumakap kay Mama.

Jianna Sericlein is my Mom. My father is Cliff Sericlein.

"Nakuu! Namiss kita, anak. Serix, come here." Lumapit naman ako kay Mama at
sinalubong niya agad ako ng yakap at madaming halik sa pisngi.

"Ma! I'm not a child anymore." Giit ko.

"Naku. Baby pa rin kita kahit malaki ka na. Ikaw talaga! O siya. Pumasok ka muna at
magpakita sa papa mo." Pumasok na kaming tatlo sa loob.

"PAPA!" Klare shouted like a child. Ang ingay ingay talaga nito. Mana kay Mama.

"Anak! Aba, sobrang ganda mo na anak. Dalagang dalaga ka na." Sabi ni Papa kay
Klare.

"Si Papa talaga, lagi nang niloko si Klare." Biro ko.

"Papa, si Kuya oh! Lagi na akong binubully." Look at the difference between Klare
inside the EA and Klare outside the EA.

"Ito talagang dalawang to! Lagi nang nag-aaway." Papa.

Bakit parang wala si Yena?

"Ma. Nasan si Yena?" Tanong ko. Nakababatang kapatid namin yun. Seven years old.

"Nasa kwarto niya, nagkukulay na naman. Di na nagsawa. Ang dami na nga ng coloring
book ng batang yan. Di napapagod ang kamay. Ewan ko diyan! Nagmana siguro sa Papa
mo! Walang kapagudan ang kamay! Pinapatigil ko na nga minsan, naiyak naman! Minsan,
nagsusugat pa ang kamay sa pagkukulay. Hay naku! puntahan mo na nga dun." Mahabang
sabi ni Mama. Daldal talaga ni Mama.

"Tinanong ko lang kung nasan si Yena, Ma!" Natatawang sabi ko atsaka pumunta sa
taas. Pagbukas ko ng kwarto ni Yena, nakita ko agad siya na nakadapa sa sahig
habang nagkukulay sa coloring book niya. Sa tabi ng kama niya ay may lagayan ng mga
coloring book niya at sobrang dami na nga ng mga ito. Nakulayan niya lahat yun?

"Hi my little princess." Bati ko at lumapit sakanya.

"Kuyaaaa!" Hiyaw niya at yumakap sakin.

"Kuya. Namiss kita. Wala kasi akong kalaro dito eh." Sabi niya at humalik sa
pisingi ko saka kumawala
sa yakap ko.

"Namiss ka din ni Kuya. Nagbehave ka ba dito?" Tanong ko.

"Opo, Kuya! Kaso si mama, lagi na lang akong kinokontra sa pagcocolor. Sabi niya,
dapat daw di ako araw araw nagcocolor kasi daw baka magsugat ang kamay ko. Eh hindi
naman nagsusugat!" Sumbong niya at nagpout. Kinurot ang dalawang pisngi niya at
ngumiti.

"Yena, concern lang si Mama. Kaya dapat pag sinabi ni Mama, susunod ka. Okay ba
yun?" Tanong ko. Tumango naman siy at inalis ko na ang pagkakakurot sa pisngi niya.
Kawawa naman.

"Eh Kuya, sabi ni Mama sakin pag daw nakita kitang nag p-psp pag nandito ka,
sabihin ko daw sakanya." Sabi niya.

"Yan ang wag mong gagawin. Kawawa naman si Kuya pag nahampas siya ni mama." Sabi
ko. Ayaw kasi ni Mama akong paglaruin ng psp. Pag kasi ako
nakahawak ng psp, magdamag nayun. Di mo na ako mapapatayo.

"Kuya. Alam mo ba may guardian angel na ako?" Nakangiting sabi niya.

"Talaga? Sino?" Tanong ko.

"Kaso Kuya, di ko alam kung nasan na siya ngayon. Nung kasing pumunta kami ni Mama
ng mall, nawala ako nun tapos nakita ako ni Guardian Angel at binalik ako kay Mama.
Tapos, nung pumunta naman kami ni yaya Seling sa bahay ng kaibigan ko, hinabol ako
ng aso sa kalsada tapos nakita ko ulit si Guradian Angel, at niligtas ulit niya
ako." Pagkatapos nitang sabihin yun, hingal na hingal siya at huminga ng malalim.
Aba! Ikaw ba naman ang magsalita ng ganung kahaba nang di humihinga.

"Baby, hinga ka ha! Wag gagayanin si mama." Natatawang sabi ko at ginulo ang buhok
niya.

"Tsaka kung sino man yang Guardian Angel mong

yan, dapat magthank you ka sakanya pag nagkita ulit kayo, okay?" Nakangiting sabi
ko na ikinatango niya.
"Let's go. Iniintay na tayo ni Mama at Papa. Nasa baba na din si Ate mo." Sabi ko
at binuhat siya. Sa edad na seven ni Yena, halata mo nang madami siyang masasaktan
na lalaki paglaki niya.

Pagbaba namin, nasa kusina na sina Mama at nakahanda na ang pagkain. Binaba ko na
si Yena nang makita niya si Klare.

"Ateeee!" Sigaw ni Yena at nagpabuhat kay Klare.

"Ate. Ang ganda ganda niyo po talaga!" Inosenteng sabi ni Yena haang hawak hawak
ang pisngi ni Klare.

"Naku, Yena ha! Halatang may favoritism ka. Si Kuya ba, hindi gwapo?" Tanong ko.

"Hindi po." Wala man lang pagdadalawang isip na sabi niya habang nailing pa. Abat--

"Hahahaha! Baby, dahil diyan, high five tayo. Haha." Tuwang tuwa na sabi ni Klare
at nakipag-apir kay Yena. Tsk.

"Kayong tatlo ay tumigil diyan ha! Upo na kayo at kakain na." Saway ni mama at
umupo na kami.

"Yena, tawagin mo si yaya Seling mo. Sabihin mo sumabay na satin. Wala na siyang
kasabay mamaya sa pagkain at tapos na ang ibang kasambahay kumain." utos ni mama
kay Yena na agad sinunod ni Yena. Si yaya Seling ang nag-aalaga kay Yena tuwing
nasa trabaho sina Mama at Papa.

Nang makabalik na sila Yena, nagsimula na kaming kumain.

"Ma. Pa. Alam mo bang may bago na kaming friend?" Klare.

"Really? That's great. Sino naman yang malas na kaibigan niyong yan?" Mama.

"Ma naman! Grabe ka ha! Ang pangalan po niya ay Lysse Aleford. Mama, kung makikilaa
niyo siya, grabe! Hahangaan niyo siya. She is so cool." Nakangiting sabi ni Klare.
Nagpatuloy lang ako sa pagkain at hinayaang si Klare ang sumagot ng mga tanong nina
Mama.

"Aleford? I never heard that name. Ano ba siya? Top 10, Elites o Common?" Tanong ni
papa.

"Common, pa. Pero may kaya naman siya. May sasakyan nga, e." Klare.

"Paano siya nakapasok sa EA?" Ma.

"Yan ang di ko masasagot ma. Di ko pa kasi siya masyadong close kaya wala pa akong
masyadong alam sakanya. Tanong niyo po kay Kuya. Sila ang laging magkasama eh."
Napatigil ang pagkain ko nang lahat ng atensyon nila ay nasa akin.

"Di ko alam. Di naman ako nagtatanong sakanya tungkol diyan." Sagot ko at di ko din
siya close. We're just always together dahil kay Chelsie.

"Wag niyong mamasamain ang tanong ko ha, concern lang ako pero sigurado ba kayong
di kayo ginagamit niyan?" Tanong ni mama.

"Di naman siguro, ma. Mabait si Lysse. Ibang iba nga po siya sa ibang studyante sa
EA kaya sigurado akong di niya kami ginagamit." Klare. Di na ako nagsalita. I don't
have any intention to defend her. But truth to be told, Klare is right. I don't
think Lysse will do that.

"Okay. Alam ko namang kaya niyo na ang sarili niyo." Sabi ni mama.

"Mam, sir. Dadalhin ko na po si Yena sa kwarto niya, mukhang inaantok po eh."

Singit ni yaya Seling. Tumango lang sina Mama at Papa at umakyat na sila yaya
Seling papuntang kwarto ni Yena. Tapos na din kasi sina yaya sa pagkain.

"Ma. Pa. I have to go. Baka hanapin na ako nina Brianne, alam niyo naman yun, ang
hilig manakit." Paalam ko.

"Hahaha. Osya sige. Ikamusta mo na lang ako sakanila ha! Sabihin mo kay Brianne,
bawasan ang pagsusungit, tatanda siyang dalaga eh." Natatawang sabi ni Papa. Natawa
na lang din ako at nagpaalam na.

"Bye Ma. bye Pa. Klare, text mo na lang ako pag aalis ka na. Sunduin kita." Paalam
ko.

Niyakap ko muna si Mama at si Papa bago niyakap ulit si Klare.

"Wag kang pupunta ng EA ng may boyfriend ha, mabubugbog ko yang lalaki mo." Biro ko
at agad sumimangot si Klare.

"Kuya! Alam mo ikaw napakapossessive mo. Daig mo pa si Papa eh' Si Papa nga, gusto
na akong magkaboyfriend tapos ikaw, bawal pa rin." Simangot ni Klare.

"Papa naman! Bata pa si Klare." Reklamo ko.

"Son, 17 na ang kapatid mo. Pwede na yun!" Si Papa talaga!

"Bahala nga kayo! Sige na. Alis na ako. Bye. " Paalam ko.

Sumakay na ako sa kotse ko at humarurot na papuntang Academy.

Pagbaba ko sa kotse ko, nakita ko si Lysse. Kumunot ang noo ko nang bigla siyang
naglakad at sinundan si.... Zander Jreil Gwandhill. One of the top 10.

Chapter 11
126K
3.46K
583
"Do not be afraid. I am with you." Isaiah 43:5

Brianne Zrex Criguia

Ilang araw na ang nakalipas nang sabihin ko kina Krane ang punishment nila at
tingin ko naman ay sinusunod nila.

Alam niyo bang ang ganda ng gising ko ngayon? As in sobrang ganda! Grabe! Para
ngang gusto ko nang magpaparty sa sobrang saya. *note the sarcasm here*

Lakad lang ako ng lakad dito sa hallway papuntang cafeteria para magbreakfast.
Tinanghali kasi ako
ng gising, mamaya pa naman din ang klase ko kaya okay lang.

Sa sobrang kabadtripan ko, lahat ng suot ko black! Black shirt, black short, black
slippers. Mukha na ako ditong pupunta sa patay kaya naman lahat ng studyante
nakatingin sakin. Tinaasan ko lang sila ng kilay at sinamaan ng tingin.
"Sh*t." Napamura ako nang may biglang bumangga sakin at natapon ang dala nitong
frappe sa damit ko. Argh! I hate this day!

"Ano ba!? Di ka ba tumitingin sa dinadaanan mo?" Inis na sigaw ko habang

pinupunasan ang damit ko. Buti na lang nakaitim na damit ako.

"Sorry." Tinaas ko ang tingin ko at lalong kumulo ang dugo ko.

"Kung bakit ba naman kasi pati sa hallway naglalandian." Iritang sabi ko dito kay
Zander at sa hipon niyang kasama.

"Nagsorry na nga diba? Anong gusto mo lumuhod ako sa harap mo?" Agad tumaas ang
kilay ko nang narinig ko ang sinabi niya.

"Bakit? Gagawin mo ba pag sinabi ko?" Taas kilay kong tanong. This girl is one of
the Elites. I'm sure of that.

"Of course not! Why would I?" Iling iling na sabi niya.

"Dahil sinabi ko pero don't worry, di naman ako ganung kasama para gawin yun. Ang
tanging gawin mo lang ay umalis ka sa dinadaanan ko bago pa ako mapuno at ako na
mismo ang mag-ngungudngod sayo sa lupa." Seryosong sabi ko.

"Brutal ha." Napatingin naman ako Zander na ngayo'y tumatawa habang nakaakbay sa
babae niya.

Tss. Bakit ba 'to pinatulan ng babaeng 'to? Eh ang ganda ganda niya tapos dito lang
sa gagong 'to napunta.

Dapat sa gagong 'to, pinuputulan ng ari nang magtino, eh. Ginawa ba namang laruan
mga babae. Akala mo naman nakakagwapo ang gano'n.

"Buhay ka pa pala." Sarkastiko kong sabi.

"Masyado mo naman akong namiss." Anong connect nun?

"Babe, tara na." babe? Pwe! Sarap nilang ilechon! Ano sila baboy?

"Babe, umuna ka na. Susunod ako." Sabi ni Zander at umalis na 'yung babae.

"Get out of my way." Seryoso kong sabi.

"Why would I?" He asked.

"Daan yan, malamang dadaan ako. Anong ineexpect mo? Papaalisin kita diyan para
magswimming ako?" Sarkastiko kong sabi. This guy is really annoying!

"Sorry. Sorry. Masyd--" I cut him off by punching his face. That way, mananahimik
na siya nang wala akong sinasabi.

"Sabi ko sayo, umalis ka sa dinadaanan ko. Hindi ko sinabing sumatsat ka." Seryoso
kong sabi at naglakad na palayo pero bago pa ako makalayo may sinabi siyang
ikinangisi ko.

"You will pay for this!" Sigaw niya habang iniinda ang sakit ng suntok ko.

Humarap ako sakanya at ngumisi.

"I will wait for that." Nakangisi kong sabi at tuluyan nang umalis dun. Sayang ang
ilang minuto ko dun. Di ba niya alam na napakahalaga ng oras ko? Bwisit na yan!

Nang makarating ako sa cafeteria, nadatnan ko dun sina Serix pero wala si Lysse.
Dumating na din si Hense and guess what? Panalo ako sa pustahan. Galing nga ng
Paris si Hense.

"Bakit ang tagal mo? Tsaka anong trip yan? All black. Mukha kang dadalaw sa patay."
Bungad sakin ni Serix.

"Bakit? Porket naka-all black pupunta na agad sa patay, di ba pwedeng badtrip

lang?" Sabi ko at umupo sa tabi ni Brent.

"Badtrip? Bakit?" Tanong ni Xyrel.

"Eh pano ba naman kasi, pinapauwi ako ni Mama samin. May dinner daw kami tonight
kasama ang business partner niya. Bongga diba? Pati ako dinamay. Malay ko ba kung
sino yun." Irita kong sagot at kinuha ang iniinom ni Brent na C2 at ininom yun.

"Oy! Akin yan." Hiyaw ni Brent kaya nakakuha kami ng ilang atensyon mula sa
studyante. Ito talaga, ang hilig gumawa ng eksena.

"Alam ko. Sinabi ko bang akin?" Mataray na sabi ko.

"Hindi. Pero kinuha mo naman." Parang bata niyang

sabi. I just rolled my eyes at ininom ulit ng C2 niya bago ibinigay sakanya.

"Binalik mo pa. Wala na din namang laman! Nakakahiya naman sayo!" Sarkastikong sabi
niya. I just smiled at him at tumingin na kina Serix.

"Nasan si Lysse?" Tanong ko.

"Ewan. Hindi ko na siya nakita simula umaga." Sagot ni Krane. Tumango lang ako.

"Eh yung punishment, nagawa niyo na?" Tanong ko.

"Brianne, hindi ba parang unfair yun para kay Lysse. Para kasi natin siyang
tinatraydor." Sabi ni Xyrel.

"Hindi naman natin siya tinatraydor. Naninigurado lang tayo." Depensa ko.

"Pero--" Di ko na pinatapos si Xyrel sa sasabihin niya dahil sumingit na ulit ako.

"Xyrel, ang ginagawa natin ay pagpoprotekta lang sa ating sarili. Malay ba natin
kung sino talaga si Lysse. Kaya ko lang naman inutos sa inyo na imbestigahan si
Lysse ay dahil may nararamdaman akong iba sakanya. Yun lang yun! Walang trayduran
na nagaganap." Paliwanag ko.

Simula kasi nung nangyari sa lost and found game namin, nagtaka na talaga ako kay
Lysse.

Don't get me wrong, I don't hate her. Naninigurado lang ako sakanya. You can't
blame me.

"So ano na? May nakuha na kayo tungkol sakanya?" Tanong ko.

"Wala kaming nakitang mali sa information tungkol sakanya. Nakasulat sa info papers
niya, ay isa siyang common. 18 years old at dito nag-aral simula grade-8."
Paliwanag ni Brent.
"Ang nakakapagtaka lang ay kung bakit walang nakalagay dun sa parents name niya.
Hindi nakalagay dun ang pangalan ng magulang niya o
kung buhay o patay na ito." Zrel.

"Nakakapagtaka din dahil hindi namin malaman kung bakit siya nakapasok dito kung
isa lang siyang common. Hindi naman siya isa sa scholarship o ano. Wala siya sa
listahan ng mga scholar." Hense.

"Tapos kahit isa sa mga kamag-anak niya ay wala siyang pinakilala. Hindi rin niya
nilagay ang address kung san siya nakatira o kung may tinitirahan pa siya." Krane.

"At tungkol naman sa pinasukan niya dati nung elementary at grade-7, pinuntahan ko
yung school na pinasukan niya dati pero nung tinanong ko kung meron silang
studyante noong Lysse Aleford, wala daw silang naging studyanteng ganun ang
pangalan." Xyrel.

Ang daming rason para pagdudahan si Lysse pero di ko alam kung bakit parang may
tumutulak sakin para paniwalaan siya.

Tumingin ako kay Serix na ngayoy nakatingin lang samin at parang may iniisip.

"I saw her last time, at...."

"At?" Tanong ko.

"Sinusundan niya si Zander. Zander Gwandhill, One of the top 10. Pangwalo ang
pamilya niya sa top 10." Nagulat ako sa sinabi ni Serix. Wag niyong sabihin na pati
si Lysse ay naghahabol kay Zander. Yung unggoy na yun? Hahabulin ni Lysse?
Impossible.

Ang dami daming lalaki diyan, yun pa ang nagustuhan niya. Jusko! Malala ka na
Lysse.

"What? Wag mong sabihing pati siya ay isa sa babae nung unggoy nayun." Gulat na
sabi ko.

"No. Pakiramdam ko ay may mas malalim pang dahilan kaya niya ito sinusundan at yun
ang dapat nating alamin." Seryosong sabi ni Serix.

"Anong pinag-uusapan niyo?" Muntik nang lumabas

ang puso ko nang sumulpot si Lysse at umupo sa tabi ni Serix.

"Bakit para kayong nakakita ng multo?" Takang tanong ni Lysse at dun lang ako
natauhan.

"Ah. Eh. Hehe, hindi naman. Nagulat lang kami sayo. Kanina ka pa ba?" Kinakabahan
kong tanong.

"No. Kadadating ko lang. Anong pinag-uusapan niyo kanina?" Tanong niya.

"Ah, ayun? Wala wala. Nagkwekwento lang si Hense tungkol sa ginawa niya sa Paris.
Hehe, yun nga." Hindi ka obvious Krane! Promise!

"Ahh, okay." Tatango tango niyang sabi kaya napahinga ako ng maluwag.

"Order lang ako. Di pa ako kumakain eh." Sabi ni Lysse at umorder na. Nawala ata
gutom ko ah'

Nakahinga kami ng maluwag nang makaalis si Lysse.

"That was so close." Krane said.

"Mag-ingat na lang tayo." Paalala ko.

Maya-maya din ay dumating na si Lysse habang may dala-dalang burger at frappe.

"Kayo? Di kayo kakain?" Tanong niya. Bakit ang daldal niya ngayon? Parang mas gusto
ko ata ngayon yung dating siya. Yung di nagsasalita.

"Ah. Hindi na. Nakakain na kami." Lie.

Tumango lang siya at nagsimula ang kumain.

Maya-maya lang ay tumunog ang phone niya, may nagtext ata. Pinanood ko kung pano
kumunot ang noo niya habang nakatingin sa phone. Nagulat ako ng bigla siyang
tumingin samin habang nakakunot ang noo. Kinabahan ako bigla.

"Sorry. I have to go." Sabi niya at tumayo na. Di pa siya ganung nakakalayo nang
tumigil siya at humarap samin.

"You know I hate liars, right?" She said bago tuluyang umalis.

Sa sinabi niyang yun, para akong binuhusan ng malamig na tubig. Nahalata kaya niya?

***

Nandito ako ngayon sa tapat ng bahay namin. Ngayon kasi ang pesteng dinner na yun.
Bwisit na yan! Si Mama talaga, magyayaya na lang magdinner, may kasama pa. Bwisit!

Bumaba na ako sa kotse ko at pinagmasdan ang kabuuan ng bahay na kinalakihan ko.

Mas lumaki ito at mas gumanda. Wala pa ngang isang buwan nung huling pumunta ako
dito, ang dami na agad ng nagbago.

Pumasok na ako dun at nadatnan ko ang kasambahay na nakapila sa kaliwa't kanan.

"Good evening, young lady." Bati nilang lahat.

"Please. I already told you all that I don't want to be greeted like that." I said
and sighed. "Sige na. Ayos na. You can all go back to your work."

Simula pa lang talaga, ayaw ko na nang binabati ako ng ganun. Ewan ko! Basta! Para
naman kasi akong reyna ng isang bansa kapag gano'n!

Dumiretso ako sa sala at nakita ko si Mama na umiinom ng..ewan ko habang nagbabasa

ng dyaryo. Wala kasi si Daddy dito, nasa hongkong para sa bussiness.

"Ma!" Bati ko at niyakap siya.

"Anak! Kanina ka pa ba diyan?" Tanong niya at kumawala sa yakap.

"Hindi po. Pero Mama, I just want to tell you na ayaw ko sa dinner na to kaya sorry
na lang kung magsungit ako mamaya." Sabi ko at umupo sa sofa.

"Jusko naman anak! Kahit pagiging plastic lang, gawin mo. Kahit wag ka na lang
magsalita at baka
matampal ko yang bunganga mo pag nagkataon." Sabi ni Mama.

"Mama, alam niyong di ko ugali ang pagiging plastik, alam niyo yan. Tsaka, don't
worry kung magsasalita man ako, di ko naman kayo ipapahiya." Sabi ko at ngumiti.
Ngumiti lang din si Mama at ginulo ang buhok ko.

"Dalaga na talaga ang anak ko." Ngiting ngiti na sabi niya. Napasimangot naman ako
sa sinabi ni Mama. Yan na naman si Mama eh!

"Mama naman! Dati pa lang naman, dalaga na talaga ako." Reklamo ko habang inaayos
ang buhok ko na ginulo ni Mama. Hirap kayang ayusin nito.

"Anak, matanong nga kita. Anong bang trip mo at kinulayan mo ng pink ang buhok mo?"
Tanong ni Mama habang tinitingnan ang buhok ko.

"Maganda naman mama ah. Tsaka bagay kaya sakin." Nakangiting sabi ko.

"Ang sabi ko, bakit ka nagpakulay ng pink?" Balewalang sabi ni mama.

"Kasi naman Mama, para maiba. You know, change for the better." Sagot ko.

"What? Do you already have a boyfriend?" Tanong ni Mama

"What? No. I mean-- Wala ah. Asa pa. Tsaka, wala pa yun sa plano ko. Bata bata ko
pa eh." Sabi ko.

"Bata pa rin ba ang 18 years old? Hay naku! Baka naman tumanda kang dalaga niyan."
Sabi ni Mama.

"Ano ba naman 'yan, Ma! Bata pa po ang 18 tsaka hindi niyo ba nakikita ang mga
lalaki ngayon? They are all trash." I said with a matter of fact tone tsaka asa
namang tatanda ako ng dalaga 'no, sa ganda kong to? Bulag na lang siguro ang di
magkakagusto sakin.

"Ewan ko sayo. Bahala ka, buhay mo naman yan. Osya! Diyan kalang. Titingnan ko lang
kung ayos na
ang pinaluto ko kina manang." Sabi ni Mama bago ako iniwan.

Sa halip na maghintay ako dito, pumunta muna ako sa taas dun sa kwarto ko.

Pagbukas ko ng pinto, bumungad sakin ang maayos na kama. Ang ilang stuff toys ko na
nasa lagayan nito sa tabi ng kama ko. Ang maliit na sofa sa gilid at upuan at mesa
sa kabila. Yung ilang libro na minsay binabasa ako. Nandun din yung salamin at mga
make up na ginagamit ko. Ang walk in closet ko na halos mapuno na sa sobrang dami
ng damit na nakalagay.

Pumunta ako sa kama ko at patalon na humiga.

"I missed this bed." Bulong ko at gumulong gulong. Sobrang bango ng blanket na
nakapatong dito. Siguro bagong laba.

Umupo ako sa kama ko at pinagmasdan ang mga libro na nasa shelf sa taas ng kama ko.
Nakadikit kasi sa dingding ang lagyan nito.

Kinuha ko ang isang libro na mukhang basta na lang siniksik. Tiningnan ko ito at
napag-alamang ito ang libro na bigay sakin noon ng bestfriend ko. Si Lenard. Lenard
Sarmiento.

Di ko pa ito nababasa dahil wala pa naman akong time, sabi noon sakin ni Lenard
nung nabubuhay pa siya, siya daw ang sumulat nito. I don't know if it is about
romance or what pero mukha namang mahalaga at importante ang laman nito.
Bubuksan ko na sana ang libro para basahin nang biglang may kumatok sa pinto.

"Come in." Sabi ko.

Agad namang bumungad sakin ang isa sa mga yaya dito. Si Yaya Fe.

"Ma'am, tawag na po kayo ng Mama niyo. Nandyan na po ata ang bisita niyo." Sabi
niya at yumuko. Tumango lang ako at sinabing susunod na ako. Nilagay ko na ang
libro na sanay babasahin ko sa
dati niyang lagayan at lumabas na ng kwarto.

Bumaba na ako at habang bumababa ako sa hagdan, naririnig ko ang tawanan at usapan
nila galing kusina.

"O ayan na pala ang anak ko." Sabi ni Mama and obviously, ako ang tinutukoy niya.

"Yan na ba ang anak mo, kay gandang bata namn pala." Puri sakin ng babae na kausap
ni Mama. I guess, siya yung business partner na sinasabi ni mama.

Ngumiti lang ako sakanila at tuluyan nang bumaba pero bago pa ako makaapak sa
kusina, may di ako inaasahang makita.

"Ikaw!?" Turo namin sa isat isa. Letse naman oh! Ano na naman bang kamalasan 'to?

"You know each other?" Tanong ni mama habang nakaturo saming dalawa. Obviously Ma.

"Yeah. She's my schoolmate." Sagot ni Zander. Yes! Si Zander Gwandhill. Ang nag-
iisang unggoy na kilala ko na kayang bwisitin ako sa pamamagitan lang ng
pagpapakita niya ng mukha niya sakin.

"Really? That's great." Masayang sabi nung Mama ni Zander. Really? What's great
about that?

"Oh! Ija, this is Maricar Gwandhill. Just call her tita Rica and this is her son, I
guess you already know him so I don't need to introduce him to you anymore."
Pakilala ni mama sakanila. Yeah Ma! I know him.

Nginitian ko lang sila and to avoid awkwardness, I started introducing myself.

"I am Brianne Zrex Criguia, the daughter of Drex and Miriana Criguia po. It's nice
to meet you po." Pakilala ko habang nakangiti.

"Bait ha." Bulong nung unggoy kaya sinamaan ko ng tingin. Mukha namang naramdaman
nina Mama
na may tensyon sa pagitan namin kaya niyaya na kaming kumain.

"So, Bakit kayo nagkakilala?" Tanong ni Tita Rica sa gitna ng pagkain.

"Alam mo kasi Ma, ito palang si Brianne ay may crush na sakin noon pa. Kaya ang
ginawa niya, nagpakilala siya sakin at gusto daw niya MUNA akong maging kaibigan."
Sagot ni Zander. Napatigil ako sa pagkain dahil sa sagot niya.

"What are--" Di ko na natuloy ang sasabihin ko nang biglang sumingit si Tita Rica.

"Oh! Really?" Tuwang tuwa na sabi ni tita. Gusto ko mang pumalag, ayoko namang
udlutin ang kasiyahan niya.

"Yeah." Tipid na sagot ko at pinagpatuloy na ang pagkain. Nakita ko munang nagsmirk

ang unggoy bago din kumain.
Bwisit tong unggoy na to! Paano ba yan nakawala
sa zoo? Dapat diyan, tinatali sa puno eh'

Natapos ang kainan nang di ako nagsasalita. Wala akong gana. Bwisit na yan!
Makasabay ko ba naman sa pagkain ang unggoy, nakakarumi lamang. Kala ko pa naman
saging lang ang kinakain ng unggoy. Nagkakanin din pala.

"Thank you sainyo. I hope this won't be the last time." Sabi ni Tita Rica at bumeso
kay Mama.

"Nice to meet you ulit Ija. Napakaganda mo talaga." Sabi ni Tita at niyakap ako.

"Salamat po." Nakangiting sabi ko bago pumasok si Tita sa kotse nila. Si Mama,
pumasok na din sa loob kaya naiwan kami ni unggoy.

"Nice. May crush ka pala sakin." Nakangisi nitong sabi.

Ito na ang pagkakataon para makabawi ako sa pinagsasabi niya kanina.

Lumapit ako sakanya at tinuhod siya sa sikmura dahilan para mapaluhod siya. Pity
him!

Lumuhod ako sa harap niya para maging kalebel ko ang mukha niya.

"You wish." Nakangisi kong sabi.

"You said I will pay diba? But sorry, nauna akong pagbayarin ka. Better luck next
time." Nakangiti kong sabi saka tumayo at pumasok na sa loob.

I told you, Zander. Don't mess up with me. I'm not Brianne Criguia for nothing.

Chapter 12
117K
3.47K
683
"God is love and he who abides in love, abides in God and God in him." 1 John 4:16

Zrel Vejia.

"Babe, sabay tayo sa luch mamaya ha!"

"Sure babe." Sagot ko bago ngumiti. Agad naman siyang namula at nagningning ang
mata.

"Sweetie, pano ako?" Sabi ni..uhh... What's her name again?

"Tomorrow. We will have our lunch together tomorrow." Nakangiti kong sabi. She
immidietly
kissed my left cheek while smiling widely.

"You're the best talaga!" She said. It's obvious that she's enjoying this so much.
I can see it in her eyes.

"Darling, how about me? Hinintay kita simula palang kaninang umaga para makasabay
ka sa pagkain. Is it okay if I ask you to join me for dinner tonight? At my dorm."
Girl 3 asked me while using her seducing voice.

"I'm sorry but Hense and I will have our dinner tonight. Maybe next time." Sabi ko
at agad siyang sumimangot.

Saktong pagkasabi ko nun ay agad ko namang nakita si Hense na naglalakad sa

hallway. She's walking in the hallway while eyeing on her phone. She doesn't even
notice how many students are staring at her.

"I have to go. I'll see you tomorrow. Bye." Paalam ko sa tatlong babae na kanina'y
katabi ko. Papalag pa
sana sila kaso tumakbo na ako papunta kay Hense.

Dahan dahan akong lumapit sakanya nang walang ginagawang ingay.

"Do you think you can fool me by just doing that, Zrel Vejia?" Napatigil ako sa
paglalakad nang bigla siyang magsalita habang nakatingin pa rin sa phone niya. Ako
ba ang kinakausap niya? Malamang, Zrel nga daw diba?

"You're too obvious, Zrel." Napasimangot naman ako sa sinabi niya. Lumapit ako
sakanya nang walang pakielam kung may nagagawa akong tunog dahil sa lakas ng bawat
hakbang ko.

"Why do you always know when I'm going to surprise you? Just act like you're
surprise. KJ!" Nakasimangot kong tanong. She just let out a soft chuckle before
facing me.

"I have no talent in acting, Zrel. You know that." Nakangiti niyang sabi. Sumabay
ako sakanya sa paglalakad habang siya ay busy pa rin sa
cellphone niya.

"Bakit parang naging baliktad ata? Ikaw naman ngayon ang nakatutok sa celphone."
Tanong ko.

"May tinitingnan lang ako. Tsaka, bakit ba? Ikaw lang ba ang pwedeng magcelphone?"
Sabi niya.

"Oy, wala akong sinasabing ganyan ah. Highblood ka naman masyado." Natatawang sabi
ko.

"Whatever you say." She said and rolled her eyes.

"Zrel!" Napatingin kami sa isang babaeng tumatakbo papunta samin.

"Saan ka? Maglalunch ka na? Sabay na tayo." Masayang sabi niya.

"Di ako kakain." Sabi ko at lalagpasan na sana siya nang bigla niyang hawakan ang
braso ko.

"Eh pasaan ka? Pede bang sumama?" Huminga ako ng malalim bago siya tiningnan.

"Bawal." Seryoso kong sabi pero hinawakan niya ulit ang braso ko.

"Pero--"

"Pede ba!? Ayoko. Tsaka, sino ka ba?" Iritang tanong ko. Napabitaw naman siya sakin
at napaatras.

"G-girlfriend mo ako." Sagot niya.

"P'wes simula ngayon, hindi na. Wala na tayo." Cold na sabi ko. Bigla naman siyang
umiyak.
"P-pero--"

"I don't love you. You're just one of my toys." Walang emosyon na sabi ko. Tumakbo
siya paalis habang umiiyak.

"You should stop playing with the girls feelings, Zrel. Girls were not born to be
just a toy." Hense said and faced me woth her serious face. "Please. You're really
just being an asshole right now. Paano
kung sa'kin gawin yang mga ginagawa mo? Will you be happy?"

I just pinched her cheeks and smiled.

"Of course, I won't."I answered. "Bu having a short time relationship and to flirt
with them, they are the one who wants that, Azalea. Alam na naman nilang wala akong
balak magseryoso at payag naman sila sa gano'ng sitwasyon." I said and let go of
her cheeks.

"But Zrel, you can always reject them. Just think about it, Zrel. Malay mo ikaw ang
first boyfriend nila, first kiss and first love. Firsts are important for us, Zrel.
It's so unfair that you are their first but they are just one of your girls. I have
no intention to offend you, I'm just giving you a reality slap." She said.

"You know why I'm doing this, Azalea." Seryoso kong sabi.

"Right! Alam ko kung bakit at sumosobra ka na.

Lagpas ka na sa limitasyon mo. Nakakasakit ka na." Tumaas na ang boses niya.

"Wala akong pakialam. Aalis na ako." Cold na sabi ko at tumalikod na. Bigla niya
akong hinawakan sa balikat at sinuntok sa mukha.

"God! Zrel! Wake up. Kung nasaktan ka noon, wag mong idamay ang mga inosenteng
babae sa paligid mo. They don't deserve to be treated like that. Treated them like
they are your world, saying some corny and sweet words, giving them a teddy bear
and chocolate tapos ano? Pagkatapos nun, iiwanan mo na para bang walang nangyari?
Papaiyakin mo na para bang hindi sila babae? Girls are not toys, Zrel. They are not
your toys for pete's sake! Stop acting like a sh*t." Galit na galit na sabi niya.

"Are you finish?" Balewalng tanong ko habang pinupunasan ang labi ko na may dugo
dahil sa suntok niya.

Di pa ako nakakatayo nang hilahin niya ang kwelyo

ko at sinuntok ako ulit. F*ck! Babae ba talaga to?

"WHAT ARE YOU TWO DOING!?" napatingin ako sa sumigaw at nakita si Brianne kasunod
sina Serix at Lysse. Tss.

Lumapit agad sakin sina Krane at tinayo ako.

"You're so stupid, Zrel. Pinagbigyan lang kita noon, pero punong puno na ako. Kung
irarason mo sakin yung nangyari sayo noon, wag mo na akong kausapin. I don't know
you anymore." Seryosong sabi ni Hense at inalis ang pagkakahawak ni Brent sa braso
niya saka umalis.

"Ano bang nangyari?" Tanong ni Serix. Umiling na lang ako at umalis na dun. Lecheng
buhay to!

Pumunta ako sa student's park at umupo sa damuhan.

Di ko naman sinasadyang gawin at sabihin yun. Nadala lang ako sa emosyon ko.

"Di mo dapat sinabi yun." Napatingin ako sa tumabi sakin. Si Lysse.

"I know. Nadala lang ako." I said and took a deep breathe.

"Wait..Narinig mo kami kanina?" I asked.

"Yeah. Pupunta dapat ako sa library pero nakita ko kayong nag-aaway. Wala naman
talaga sa plano ko ang pakinggan kayo kaso mukhang naging malala na ang away niyo
kaya tinawag ko na sina Serix." She answered. I just nodded.

"Where's Azalea?" Tanong ko.

"Ewan. Pinabayaan muna namin, binadtrip mo eh. Yan tuloy!" Napatawa naman ako
sakanya. Nabadtrip ko nga masyado.

"Ano bang pinagmulan ng away niyo?" Tanong niya.

"May sobra akong nasaktan na babae. Napagsalitaan ko siya ng masakit na salita.

Sinabi
ko lang naman yun para di na siya mangulit pa sakin at para di na siya magmukhang
tanga."

"Pero simula pa lang, pinagmukha mo na siyang tanga."

"Yeah. Alam ko. Di ko naman ginusto yun. Nung umalis na yung babae, sinermonan ako
ni Azalea. At syempre, nainis ako. Nainis ako kasi tama siya pero..pero may dahilan
ako."

"Do you think it's unfair na pati yung inosenteng mga babae sa paligid mo ay
dinamay mo?" Instead of answering her question, I began to tell my story.

"There was a girl who I loved so much. We were together for about 4 years. One day,
nagtaka ako sa kinikilos niya. She's acting cold, emotionless at laging may katext.
Pag tinatanong ko siya kung sino ang katext niya, sinasabi niyang kaibigan lang.
Syempre ako 'tong tanga, naniwala." Natatawa kong kwento.

"Hanggang sa makita ko siyang nagsusuka sa cr

nung pumunta ako sa dorm niya."

"Studyante siya dito?"

"Before." Sagot ko.

"Tinanong ko kung may sakit ba siya, wala naman daw. Pinabayaan ko nalang dahil
baka may di lang magandang nakain. Pero ilang beses na siyang nagsuka nang nagsuka.
Dun na ako nanghinala. Hanggang isang umaga, sinabi...sinabi niya saking buntis
siya. Haha, ni wala ngang nangyayari samin tapos mabubuntis siya? Dun ko lang
nalaman na may iba pa pala siyang boyfriend at yun yung ama ng dinadala niya. They
were together for 2 years at dalawang taon din niya akong niloko. Nakipagbreak siya
sakin at sumama sa lalaki niya. She even invited me to their wedding." Binato ko
ang bato na nasa tapat ko sa malayo.

"Pagkatapos nun, nakita ko na lang ang sarili kong pinaglalaruan ang damdamin ng
ibang babae."

"Sino yung babae?" Lysse asked.

"Kiela. Kiela Sarmiento." Nagtaka ako nang makita ko ang gulat sa mata ni Lysse.

"Kiela? K-kiela S-sarmiento?" She asked. Tumango lang ako dahil nakakapagtaka pa
rin ang kilos niya.

"Why are you acting like that?" Gulong gulo na tanong ko.

"Sino yung lalaki?" Tanong niya.

"Jigs Del Rama." Sagot ko. Di ko alam kung bakit nagsama silang dalawa. Eh top 10
si Kiela, Elites si Jigs.

"How the hell did that happen?"

"What?" Pag-papaulit ko.

Umiling lang siya at tumayo na.

"I have to go." Sabi niya at tumakbo na paalis.

Napahinga na lang ako ng malalim at ginulo ang

buhok ko. Simula pa lang talaga ay pinapatigil na ako ni Hense sa pagiging playboy.
Pero wala eh! Nakasanayan ko na. Di ko na rin mapigilan ang sarili ko.

Nagpalipas lang ako ng ilang oras dito at nung maramdaman kong ayos na ako, tatayo
na sana ako nang may humawak sa balikat ko at inupo ulit ako.

"H-hense?"

"Oh? Bakit Hense na? Diba Azalea ang tawag mo sakin?" Natatawang niyang sabi.

"You're not mad?" I asked. She takes a deep breath at tumingin sa kawalan.

"Una, nagalit ako. Sumobra ka na kasi. Naawa ako dun sa babae kaya ko nagawa yun.
Pero, kanina naisip ko na bestfriend mo nga lang pala ako, wala akong karapatan na
pigilan ang mga gusto mo. I'm just your bestfriend. Bakit nga ba di ko na naisip
yun kanina?" Natatawa niyang sabi. Kumunot
ang noo at hinarap siya sakin at hinawakan ang dalawang balikat niya.

"Listen, Azalea. Bestfriend kita at may karapatan kang sabihin yun. Naiintindihan
kita kung bakit mo nasabi yun. I'm sorry, alam ko namang concern ka lang sakin."
Sabi ko at tiningnan siya sa mata. Nagulat ako ng may biglang tumulong luha sa mata
niya kaya agad ko siyang niyakap.

"B-bestfriend? Oo nga pala. Bestfriend kita. I am just your bestfriend." Naiiyak na

sabi niya habang nakayakap sakin. Lalo niyang siniksik ang mukha niya sa leeg ko
kaya ramdam ko ang paghinga niya. Basang basa na din ang balikat ko.

"Shhh. Don't cry." Alo ko pero di pa rin siya natigil sa pag-iyak.

Nanatili lang kami sa ganung pwesto nang ilang minuto. Napatawa na lang ako nang
marinig ko ang mahina niyang hilik. Nilagay ko ang mukha niya sa braso ko at
tiningnan siya. tulog na nga!

Inayos ko ang buhok niya kaya nakita ko ang maamo niyang mukha. Hindi ko alam kung
bakit wala pang nagiging bf si Hense, eh sobrang ganda niya. Ang dami dami namang
nanliligaw sakanya pero wala pa siyang sinasagot.

Simula bata pa lang kami ni hense, kami na talaga ang magkasama. Siya ang una kong
nakilala kina brent. She's always there for me kaya sobrang pasasalamat ko sakanya.
I can't imagine my life without her.

I kissed her forehead and whispered to her ears.

"Thank you so much for being there for me always, Azalea."

Chapter 13
111K
3.18K
568
Third person POV

Naging busy ang lahat sa pag-aayos at pagpapaganda ng Academy dahil darating ang
mga Sarmiento.

Kahit ilang buwan na ang nakakalipas magmula nang magsimula ang klase, pinayagan pa
rin ang mga Sarmiento na pumasok kahit late na sila sa pag-eenrol.

Sino nga bang maglalakas loob na tanggihan ang isang Sarmiento?

Kahit ang mga top 10 ay abala din sa kanilang ginagawa. Balita kasing dito na mag-
aaral si Grethel Sarmiento at iba pa nitong mga pinsan na
sina Fianna, Sofia, Blake at Drew. Habang ang iba pa nitong pinsan ay bibisita lang
dito katulad ni Kiela Sarmiento.

"Are you sure you're okay, Zrel?" Tanong ni Hense kay Zrel habang nagsasabit ng
banderitas sa hallway. Ang TPS kasi ang nakaasign na mag-papaganda doon.

"Yeah. I'm..I'm just nervous. Ilang taon din kasi kaming di nagkita." Sagot ni
Zrel.

"Naku! Hayaan mo na yung malanding yun. Wag mo na lang pansinin. Ang dapat diyan
hinu-who you para matauhan." Iritang singit ni Brianne.

"Affected much 'te? Ikaw ang niloko?" Sarkastikong sabi ni Krane.

Hindi nila kasama si Lysse. Ilang araw din itong wala simula nang mag-usap sila ni
Zrel. Walang nakakaalam kung nasaan ito.

"Bakit ba naman kasi ang taas taas nitong sabitan

na 'to? Hirap tuloy isabit." Reklamo ni Brent.

"Pahinga muna tayo." Serix.

Agad silang umupo sa may tabi at uminom sa sarili nilang tubigan.

Napatingin sila kay Brianne nang magsalita ito.

"Nasa States si Lysse." Napakunot ang noo nila sa narinig nila.

"Ha? Ano namang ginagawa niya dun?" Hense.

"I don't know. Basta ang alam ko lang ay nasa States siya." Brianne.

Ilang minutong katahimikan ang nangyari bago ulit magsalita si Brianne.

"Why do I have this feeling na hindi lang isang common si Lysse?" Tanong ni
Brianne.
"What do you mean?" Tanong ni Zrel.

"Tingnan niyo ha. Hindi siya scholar pero nakapasok siya dito. May kotse.
Nakarating sa States. Tapos, parang...parang.."

"Parang?" Brent.

"I don't know. Maybe I'm just being paranoid." Brianne.

"Students from Elite Academy. Pay attention here. Listen, Malapit nang dumating ang
mga Sarmiento. You guys have to be ready. Make sure na tapos na ang pinapaayos
namin sainyo. Yun lang. Thanks for listening."

Napabuntong hininga na lang sila sa narinig mula sa speaker.

"Tss. Napakapaspecial talaga kahit kailan." Reklamo ni Brianne.

"Relax Brianne. Parte na yan ng mundo natin. Ang respetuhin at ituring na espesyal
ang mga Sarmiento." Pagpapakalma ni Brent.

"Tsk. Eh bakit ba naman kasi nauso pa yang mga rank na yan? Ano bang nagagawa
niyan? Eh pera lang naman ang kailangan diyan." Iritang sabi ni Brianne.

"Nakasanayan na eh. Wala na tayong magagawa diyan. sige na, tumayo ka na at

itutuloy na natin ang aayusin natin." Sabi ni Brent at inoffer ang kamay niya para
makatayo si Brianne.

"We have to finish this as soon as possible." Xyrel. Nanatiling tahimik si Zrel at
ganun din si Hense. Kahit kasi si Hense ay kinakabahan para sa bestfriend niya.
Ayaw na niyang masaktan pa ulit ito.

Pumunta na sila sa dati nilang pwesto at inayos ang dapat ayusin.

Saktong pagkatapos nilang ayusin ito ay pinatawag na sila sa gymnasium. Hudyat na

nandun na ang mga Sarmiento.

Agad silang pumunta dun at nakita ang sobrang dami ng studyante na nagsisiksikan.

Napangiwi nalang sila sa inasal ng ibang studyante.

"Ay paartista effect! Famous? Kailangang pagkaguluhan ng studyante?" Sarkastikong

sabi ni Brianne. Mainit talaga ang ulo ni Brianne pagdating kay Grethel dahil mula
bata pa lang sila ay lagi na silang magkaaway pag pumupunta si Brianne sa bahay ng
mga ito para makipaglaro sa kaibigan nitong si Lenard.

"Let's go. Dun tayo sa unahan umupo. Dun tayo nakaasign." Serix.

Pumunta na sila sa unahan at dun umupo.

"Good afternoon students. I am Ms. Katherine Peliamano, your mc for today. Alam
kong alam niyo na kung bakit kayo nandito, right?" Nakangiting sabi ni ms.
Katherine.

"Yes." Sabay sabay na sagot ng mga studyante.

"Okay. So hindi na ako magpapaliguy ligoy pa. Let's give them a warm welcome."

"Please welcome, Fianna Sarmiento." Nagpalakpakan ang mga studyante nang may
napakagandang babae ang tumuntong sa stage at ngumiti.

"Hi. I'm Fianna Sarmiento. The daughter of Jenine and Clyde Sarmiento." Pakilala
nito habang nakangiti na sinundan ng sigawan at malakas na palakpakan mula sa mga
studyante na nanonood maliban kay Brianne.

"Sofia Sarmiento." Sumunod na lumabas ang isa pang babae na nakasuot ng isang black
short and off shoulder and sandals.

"Blake Sarmiento."

"Drew Sarmiento."

"Kiela Sarmiento Govani and her husband Nyx

Govani." Napakunot ang noo nina Zrel sa narinig nila. Ang akala nila ay si Jigs Del
Rama ang asawa nito. Ang alam din nila ay ito ang ama ng anak ni Kiela. Pero bakit
iba ang pinakasalan?

Naisip ni Zrel na baka si Nyx Govani ang pinalabas na ama ng anak ni Kiela dahil
hindi sila pwedeni Jigs.

"What the hell happened? I thought si Jigs ang nakabuntis sakanya?"Gulong gulo na
tanong ni Zrel.

"And last but definately not the least...

Grethel Sarmiento." Lalong lumakas ang palakpakan at sigawan nang lumabas ang isang
mala-anghel na babae na nakasuot ng black shorts and white longsleeves polo and
sandals habang naka messy bun ang buhok. Sa simple nitong pananamit ay lalong
lumitaw ang ganda nito.

"Oh my God! My igaganda din pala 'tong si Grethel, akala ko naman forever losyang
na siya. Infairness ha, nagmukha siyang tao ngayon." Napatawa na
lang sina Serix sa sinabi ni Brianne. Hindi nila alam kung lait ba ito o papuri.

"Good afternoon everyone." Madami ang namangha dahil sa boses ni grethel. Her voice
is so soft and low, naalala tuloy ni Serix ang boses ni Lysse.

"I am Grethel Sarmiento. The one and only daughter of Leonard and Venice
Sarmiento." Pakilala nito saka ngumiti at tumabi sa mga pinsan niya.

Lingid sa kaalaman ng lahat na hindi masyadong close ang mga ito kaya di na sila
nagtaka kung bakit parang may gap sa pagitan nila.

"Okay. So my dear students, listen. Sila ang mga anak ng mga pamilya na hinahangaan
at ginagalang nating lahat. Sila ang nangunguna sa top 10 list. So, respect them.
Ang sinumang tumutol sa mga ito ay paparusahan. That was an order from the
principal. Yun lang. You may now leave and go back to your dorm except for the top
10. Top 10, pumunta kayo sa principal office." Naglakad
na sila papuntang dorm nila habang naiwan ang TPS at ang mga Sarmiento. Pumunta na
ang ibang top 10 sa principal office.

"What? Pa-special? Di naman ata fair yun." Reklamo ni Brianne. Kahit sina Krane ay
hindi pabor dun pero wala na silang magagawa.

"Hi, Brianne. Long time no see." Napatingin sila kay Grethel na ngayoy nakangiti
kay Brianne pero halata ang irita sa mata.

Brianne smiled sweetly at her.

"Don't be plastic, Grethel. Wala nang makakakita sayo. You don't have to act
anymore." Nakangiting sabi ni Brianne. Sanay na sina Serix at ang mga Sarmiento
kina Brianne at Grethel kaya di na lang nila ito pinansin.

"B*tch." Inis na sabi ni Grethel. Napatawa na lang si Brianne sa inakto nito.

Simula pagkabata pa lang talaga ay pikon na ito. Madaling mainis at laging galit.

"I know right but atleast I'm just being me. Eh ikaw? Hanggang kelan ka aarte na
anghel sa harap ng madaming tao?" Akmang sasampalin nito si Brianne nang hinawakan
nito ang braso ni Grethel dahilan para matigil ang pagsampal nito sakanya.

"Not so fast, honey." Nakangising sabi ni Brianne habang nagpupumiglas si Grethel

sa pagkakahawak niya sakanya.

"Let go of me." Galit na sabi ni Grethel kaya napatingin dito ang mga Sarmiento at
ang TPS.

Akmang lalapitan na ng mga ito sina Brianne, nang samaan sila ng tingin ni Brianne
dahilan para matigil sila sa pagpunta sa direksiyon nina Grethel.

"Remember this Grethel, You're just a Sarmiento and there's no reason para matakot
ako sayo. Don't ever expect na gagalangin kita. You don't deserve to be respected."
Seryosong sabi ni Brianne saka binitawan ang braso ni Grethel.

"I have to go. Bye, Grethel. It's nice to see you again." Nakangiting sabi ni
Brianne na para bang walang nangyari.

Tumalikod na ito pero di pa siya nakakalayo nang lumingon ulit ito kay Grethel.

"And oh! By the way, you look good with that outfit. Pero sana all white na lang
ang sinuot mo, para mas kapanipaniwala ang acting mo. Para mas mukha talagang
anghel." Sabi nito at tuluyan nang umalis kasunod nina Brent.

"Urgh! That girl! I swear! I will make her pay. She will pay for this." Galit na
sabi ni Grethel habang nagpipigil ng tawa ang mga pinsan nito.

"What are you laughing at!?" Galit na baling ni Grethel sa mga pinsan niya saka na
siya lumabas para pumunta sa principal office.

Pumunta na ang mga Sarmiento sa principal office at nadatnan dun ang mga top 10
maliban na lang
kay Brianne.

"Where's Brianne Criguia?" Tanong ni Principal Madrigal

"May binibili lang po sa cafeteria." Magalang na sagot ni Xyrel.

"You should start your meeting right now even if Brianne is not here. She's not
that special to be waited, anyway." Maarteng sabi ni grethel.

"Sorry Ms. Grethel but we have to wait for Ms. Criguia." Principal Madrigal said
but Grethel just rolled her eyes.

10 minutes na ang nakakalipas pero wala pa rin si Brianne.

Mahaba kasi ang pila na binibilhan ni Brianne.

They all looked at the door as Brianne walk in confidently while carrying a frappe
in her right hand.

Brianne sat beside Zander. It's the only vacant seat. She has no choice.

"You're 10 minutes late." Inis na sabi ni Grethel.

Brianne just smiled sweetly at her.

"I know. I have my own clock. You don't have to calculate how many minutes I'm late
but don't worry, your effort is very much appreciated." Nakangiting sabi ni Brianne
na agad ikinamula nang mukha ni Grethel sa inis.

"You made us wait for about 10 minutes yet you can still act like that." Iritang
sabi ni Grethel. Principal Madrigal is about to stop the two ladies but Zander and
Blake Sarmiento stop him.

"Sweetie, I am here to attend a meeting not to listen to your non-sense complain.

If that is how you welcome me, I must say, what a warm welcome. Should I give you a
friendly hug to thank you for being nice? Or you want me to slap you to make your
blush on more beautiful." Brianne said
while smiling at her. Nagpigil nang tawa ang mga naroon dahil sa sinabi ni Brianne.

Natigil lang sila nang akmang sasampalin na ni Grethel si Brianne, pero napigilan
ito ni Brianne.

"Opps! that's against the law, honey. I'm sure you dont want to put your family's
name into shame, right?" Brianne said while wearing her oh-so-famous smirk.

"Let go of me." seryosong sabi ni Grethel.

"I surely will. I don't want my hands to get dirty." Brianne said and let go of
Grethel arms.

"We're not yet finish, Brianne. Just wait my revenge for you." Banta ni Grethel
saka umupo na sa upuan niya kanina.

"I can always wait but make sure, your revenge is worth to be waited." Nakangising
sabi ni Brianne at umupo na ulit sa tabi ni Zander.

"Sh*t! You're really a bad-ass." Bulong ni Zander.

Tinapakan ni Brianne ang paa ni Zander dahilan para mapa-aray ito.

"And sadistic woman too, take note of that." Brianne.

Halos lahat ng nandun ay gulat sa nangyari. Sarmiento's mouth are half open. Sin
Serix naman, well... Nakaupo lang sila roon habang bored na nakatingin sakanila.

***

Chapter 14
106K
277
"Clothes yourselves with compassion, kindness, humility, gentleness and patience."
Colossians 3:12

Serix Sericlein

It's been 2 months nang mawala si Lysse. Nih kahit anino niya, hindi na nagpakita
samin. Well, Wala naman akong pakielam kung hindi na siya magpakita. Sina Brianne
lang ang laging hanap nang hanap sa weird na yun.

Pero nakakapagtaka lang kung bakit di nagtatanong ang mga prof namin tungkol sa
pagiging absent ni Lysse.

And about Sarmiento, araw-araw may nabubully na common dahil kay Fianna. Sa totoo
lang ay di ko inaasahan yun. I expected na si Grethel ang gagawa nun.

Gusto mang pigilan ni Brianne si Fianna, ay wala siyang magawa. Alam niya ang
kayang gawin ni Fianna. Kaya niyang pabagsakin ang kompanya nila sa isang iglap
lang. And she doesn't want that to happen.

At si Chelsie. She's acting weird and cold lately. Parang lagi siyang may sakit o
namumutla. Pag pinupuntahan ko siya, palagi siyang umiiwas. I guess we're back to
our old relationship.

"Napaka-takaw talaga sa atensyon nitong si Fianna. Aba dinaig pa si Grethel." Inis

na sabi ni Brianne.

We're here in the cafeteria. As usual, madami na namang mata ang nakatangin sa
gitna dahil sa pangbubully na ginagawa ni Fianna.

"Oh, ano common? Dali na. Linisin mo na." Nakangising sabi ni Fianna sa isang
common na basang basa dahil sa juice na binuhos nito dito.

"Stop that Fianna. Pa--" Fianna cut off Drew.

"Shut up Drew. Di ko kailangan ang opinyon mo." Fianna

"Common, pag di mo ginawa ang pinapagawa ko. Aalisin ko ang scholarship mo."
Pagbabanta ni Fianna

"God! This stupid bitch should know what class is. Ang cheap cheap. Pambubully ba
naman ang gawing paraan para makakuha ng atensyon." Iritang sabi ni Brianne at
inalis na ang tingin sa gitna ng cafeteria kung saan nangyayari ang show ni Fianna.
Ayaw daw kasi niyang makita kung paano ibully ang isa sa common, baka daw makasugod
siya dun at makalbo si Fianna.

"Hindi naman siya ganyan nung una, diba?" Tanong ni Klare at sumubo ng ice cream.

"Wala eh. Di na kayang itago ang baho niya." Kibit balikat na sabi ni Brianne.

"Tol, Laging tumitingin si Kiela sayo oh!" Brent said to Zrel.

"Tsk. Let her. I don't care about her anymore." Zrel said making Brent laugh.

"Bitter ka pa rin? Ilan bang ampalaya ang natira mo?" Natatawang sabi ni Brent.

Tiningnan ko si Hense na nakayuko habang nakain.

Manhid talaga ng Zrel na 'to.

"Alis na ako. Punta lang akong dorm." Paalam ko sakanila. Di ko na hinintay ang
sagot nila at umalis na dun.

Sa totoo lang, hindi talaga ako pupunta sa dorm ko. Gusto ko lang pumuntang garden
para makapagrelax. Nakakabingi din kasi si Brianne,
dumaldal na ng dumaldal.
Napakunot ang noo ko nang makita ko si Lysse. Nandito na siya? Nakauwi na pala
siya?

Nagtago ako sa may puno at sinilip kung ano ang ginagawa niya sa garden.

Napakunot ang noo ko nang may dumating na dalawang lalaki na nakasuot ng black
shirt, jeans at black cap. Mukhang importante at seryoso sila sa pag-uusap nila.

I was about to leave when I heard Lysse shouted.

"Then tell her that she doesn't need to worry. I won't tell a single soul about
it!" She shouted in anger. What is she talking about? At dahil curious ako, tumago
ulit ako sa puno at pinanood sila.

"Sorry but we have to bring you to her." Hinawakan ng dalawang lalaki ang dalawang
braso ni Lysse.

"Let go of me!" Seryoso pero mahinahong sabi

ni Lysse. Gusto ko mang tulungan siya pero may tumutulak sakin para makinig pa
sakanila.

"I said let go of me." Matigas na sabi niya. Walang pakielam ang dalawa lalaking
humihila sakanya.

Lalapit na sana ako sakanila nang biglang bumagsak yung isang lalaki at nakita ko
na lang na may dugo ito sa gilid ng labi.

Ambang susuntukin sana ng isang lalaki si Lysse nang sipain ito ni lysse sa binti
dahilan para maout of balance ito.

But I guess, this two men in black are not that weak para matalo dahil lang sa
isang suntok at sipa.

I watched Lysse move as she let out hard punches and upper cut on the other guy.
Bawat galaw niya, halata mong hindi lang siya ordinaryong babae.

Tumayo ulit ang isang lalaki at sumugod ulit kay Lysse. Akmang susuntukin nito si
Lysse pero nasalo
ito ni Lysse at pinilipit ito sa likod nung lalaki.

"When I said I don't want to go, It means I don't want to go." She said and kicked
the guy on his stomach dahilan para mawalan ito ng malay.

Tumingin nang matalim si Lysse sa natitirang lalaki habang nakangisi lang yung
lalaki.

"Tama nga si boss. Mahirap ka nga talagang paamuhin. Pero kung ayaw mo talagang
masaktan, sumama ka sakin." Pagbabantang sabi ng lalaki.

"Hindi mo ba ako narinig kanina? I said I don't want to come with you. And don't
ever tell me what should I do. I don't take orders from a bastard jerk like you."
Lysse said.

My eyes widened when the guy take his knife from his pocket. Pupunta na sana ako
papunta sakanila para tulungan si Lysse nang biglang magsalita si Lysse.

"Oh' c'mon! Ano na namang pakulo 'to?" Lysse said

while smirking. Marunong ba talagang matakot to?
"Just come with us and I won't hurt you." Lysse just laughed, an evil laugh.

"Hurt me, then. Yun ay kung magagawa mo." Nakangising sabi ni Lysse. Tila
naghahamon ng laban. Ni wala man lang bakas ng takot o kaba sa boses.

I really want to help Lysse. Pero kahit gusto kong tulungan si Lysse, may pumipigil
sakin para wag gawin yun. I don't know why but I have this feeling that Lysse can
handle it.

My heart beats faster when I saw the guy running papunta sa direksyon ni Lysse
habang hawak hawak ang kutsilyo. Sasaksakin na sana nung lalaki si Lysse but to my
surprise and to that guy surprise, napigilan ito ni Lysse. Napalunok ako nang
makita ko kung gaano kalapit sa leeg ni Lysse ang dulo ng kutsilyo. One wrong move
and she will die.

This scene is really normal for me. Madami na

noong nagtangka sa buhay ko--namin dahil sa pagiging top 2 kaya tinuruan kami nina
Papa sa pakikipaglaban simula bata pa lang.

"Stop this sh*t young lady. You know you can't win over me." The guy gritted his
teeth. Lysse just smirk at him.

"Try me, old man." She said without showing any emotions.

I really don't know why they are acting like that. Sigurado akong hindi lang yun
basta bastang rason para mag-away sila ng ganyan.

Now I already know that Lysse is really a dangerous person.

Napamura ako ng mahina nang makita ko nalang na nakahandalusay na yung lalaki at na

kay Lysse na ang kutsilyo. Tinapon niya ito sa malayo.

Tiningnan ko ang dalawang lalaki na ngayo'y nakahalandusay na sa lupa.

"Get out!" Sigaw na sabi ni Lysse at agad na sumunod ang mga ito kahit paika ika
ang lakad. Yung totoo, babae ba talaga to?

Lumabas na ako sa pinagtataguan ko at lumapit sakanya. Wala akong nakitang gulat sa

mata niya, blanko pa rin talaga at walang emosyon.

"What was that?" Gulong gulo na tanong ko.

She just stared at me with her blank eyes.

"What do you think?" Balik tanong niya sakin.

"Answer me properly, Common. Anong ugnayan mo sakanila? Anong pinag-uusapan ninyo?"

Seryoso kong sagot. Pag nalaman kong may binabalak silang masama, di ako
madadalawang isip na saktan siya.

Lumapit siya sakin at tiningnan ako ng diretso sa mata.

"Why would I need to answer that stupid question?

You don't even need to know that." She said. Hinawakan ko ang braso niya ng
mahigpit at sinandal sa puno.

"Remember this, Lysse Aleford, Sa oras na malaman ko na may masama kang balak
samin, kahit babae ka pa di ako magdadalawang isip na patayin ko." Banta ko
sakanya.

"Well, that would be great." She said while smirking. Lalo kong hinigpitan ang
pagkakahawak ko sa braso niya dahilan para mapangiwi siya.

"I'm serious, Lysse. Layuan mo ang mga kaibigan at kapatid ko." I seriously said.

"Tell me, Sericlein. Sino bang laging lumalapit sakin? Sino bang laging nakikipag-
usap sakin? Sino bang laging humahabol sakin? Sila! kaya sila ang palayuin mo, wag
ako!" Matigas na sabi niya. Nilapit ko ang mukha ko at nakita ko ang kaba sa mata
niya. I smirked at her.

"Why are you nervous?" I said while smirking.

"I'm not." Giit niya.

"Really?" Mapang-asar na tanong ko.

"Really! Urgh! Let go of me." She said sarcastically.

"You're so obvious, weird." I said.

"Whatever you say. I said let go of me." Seryosong sabi niya.

Di ko pa rin siya binitawan. Nagtaka ako nang bigla siyang nagsmirk.

"You don't want to let go of me? Let's see." Sabi niya at tinuhod ang baba ko

"You should thank me for that. Chelsie is here. I don't want her to think some
stupid and cheesy things." She said and leave.

"S-Serix." Napatingin ako sa likod ko at nakita ko si Chelsie.

"Chelsie, it's not what you think." Lapit ko agad sakanya. She just smiled and
nodded.

"I know. I'm just here to talk to you." She said.

"About what?" Takang tanong ko.

"About us." Di ko alam kung bakit bigla akong kinabahan sa sagot niya.

"Bakit? Anong tungkol satin?" Tanong ko.

"Serix... I want you to let me go. I want us to be free. I'm breaking up with you."
Napaatras naman ako sa sinabi niya.

"W-why? Tungkol ba yun sa nakita mo kanina? Chelsie, listen.. Wala lang yun. She's
just my..uh.. classmate." Paliwanag ko.

Magsasalita sana siya nang bigla siyang nagsuka.

Gusto ko sanang lumapit sa kanya pero di agad ako makaalis sa pwesto ko.

"B-buntis ka?" Tanong ko.

Tumango lang siya at yumuko.

"I'm sorry." Umiiyak na sabi niya.

"Kelan pa?" Tanong ko.

"3 weeks ago." Nakayukong sagot niya.

"Bakit di mo agad sinabi?"

"Natatakot ako. Natatakot ako na baka magalit ka. Natatakot ako sa magiging
reaksiyon mo." Sabi niya sa pagitan ng paghikbi.

Napatango na lang ako. Gusto kong umiyak pero wala namang lumalabas na luha sa mata
ko at ang bakla nun!

"Sorry." Yun lang ang sinabi niya at umalis na habang ako ay unti-unting napaupo at
sumandal sa may puno.

This scene is completely corny, I know! But the hell I care! I'm hurt.

***

Chapter 15
109K
3.22K
477
"Many are the plans in a man's heart, but it is the Lord's purpose that prevails."
Proverbs 19:21

Two weeks. Two weeks without communication with her. Bali-balita na rin na buntis
na si Chelsie at dahil doon ay mas lalong pinadali ang kasal. Sa pagkakaalam ko ay
next week na iyon gaganapin.

Sa Paris sila magpapakasal at dun na din sila titira kaya wala na ngayon dito sina
Chelsie.

Wala akong sama ng loob sakanila dahil wala naman akong karapatan. Infact, masaya
talaga
ako para sakanila, walang halong biro.

Were here in our classroom. History subject. Ito talaga ang pinaka ayokong subject.
History about rank. History about Sarmiento. History about Top 10. History about
Elites. History about Common. Sa totoo lang, nakakasawa na. Paulit-ulit na lang na
itinuturo samin yun.

Nilibot ko ang paningin ko at ang mga nakita ko lang ay mga nagtatawanan,

nagkwekwentuhan, tulog at kaonti lang ang nakikinig.

Brent is sleeping. Brianne had her earphone on her ears. Zrel, as always, flirting
with her girls. Hense and Klare are listening to our prof. Krane is sleeping, too.

Aksidente naman akong napatingin kay Lysse. She's staring at our prof with her
emotionless and bored look. I don't even know if she's listening or not.

This past few weeks, hindi nga siya nakikipag-usap

kina Brianne. Well, nakikipag-usap siya pag kinakausap siya but in a rude way.

"Okay. I hope may natutunan kayo. Yun lang, class dismiss." Napahinga ako ng
malalim dahil sa narinig ko. Break time lang naman ang gusto ko.

"Hey sleepyhead! Wake up!" Gising ni Brianne kay Brent. Krane is already awake.
Kinuha ni Brianne ang libro na dala ni Klare at pinalo ito kay Brent dahilan para
magising ito.

"What the hell!?" Gulat na sabi nito.

"You're welcome." Brianne said.

Pumunta na kami sa cafeteria at gaya nang nangyayari araw-araw, dun kami umuupo sa
table ni Lysse. Bakit ba gustong gusto ng mga 'to itong weird na 'to?

"Hi Lysse!" Masayang bati ng kapatid ko.

Tumingin lang siya samin at kumain na ulit.

"Lasagna huh' I don't know that you like lasagna pala." Brianne said habang naorder
si Zrel at Hense ng kakainin namin. Alam na naman nila ang gusto namin.

Di nagsalita si Lysse o tumingin man lang. Nagpatuloy lang siya sa pagkain.

Maya-maya lang din ay dumating na sina Hense hawak-hawak ang pagkain namin.

"Hey Lysse! Sama ka samin bukas. Manonood ng concert." Masayang yaya ni Hense.
Krane just rolled her eyes.

"That corny band again?" Krane said. Krane really hate the vocalist of that band. I
don't know why.

"I'm not a fan of that band." She said without giving us a single glance.

"Oh! I'm sorry. I'm..I just want you to join us." Hense
said.

Di na nagsalita si Lysse at inubos na lang ang pagkain. After that, tumayo na siya
at naglagay ng earphone sa tenga niya.

Kung titingnan mo siya, di mo aakalaing kaya niyang magpataob ng dalawang lalaki.

Ang payat niya at mukhang...mahina.

Di ko rin sinabi kina Brianne yung tungkol sa nakita ko. Malay mo isa lang yun sa
mga galit kay Lysse. You know Lysse, wala siyang takot na gumawa ng gulo o
magsimula ng away.

"Hayy. Mas lumala ata siya ngayon." Buntong hininga na sabi ni Hense.

Alam kong pag nalaman nilang ako ang nagpalayo kay Lysse ay magagalit sila.

"I just want her to be my friend. Bakit ba ang hirap niyang kaibiganin?" Hense.

"Eh alam mo namang takot yan sa tao. Tingnan mo nga oh, wala pang kahit isang
kaibigan dito." Brent is right. Di ko alam kung bakit sa ilang taon niyang pagpasok
dito ay wala pa siyang nagiging kaibigan.

"Wag ka nga. Malay mo, naghahanap lang siya ng taong totoo sakanya. Yung totoong
kaibigan." Brianne said. Di na ako umimik at nakisali sa kanila.

Hanggang ngayon kasi ay bumabagabag pa rin sakin ang nakita ko last last week.

"Kuya. Diba nakasama mo na si Lysse? Yung lumabas kayo. Ano? Close na kayo?" Tanong
sakin ni Klare.

"Close ba yung halos magpatayan na ng tingin?" Zrel sarcastically said.

"Oh bakit ka nakikisabat? Kinakausap ka?" Klare said and rolled her eyes.

"We're not close and we will never be." I said. Close is a strong word for us.

"Students of Elite Academy, please proceed to the gymnasium. I have something

important to tell you. Thank you." Rinig namin mula sa speaker. Boses ni Grethel?
Ano na naman kayang gagawin ng babaeng yun?

Lysse Aleford

I rolled my eyes when I heard Grethel Sarmiento's voice coming from the speaker.
Why do people always interrup me when I am reading?

I forcedly close my book and stand up. And oh! By the way, I am here in my dorm.

Tumayo na ako sa kama ko at inayos ang suot ko. I am wearing my black tshirt and
skinny jeans. Kinuha ko ang gray jacket ko at saka umalis. Hindi ko alam pero mas
gusto ko talaga ang mga dark colors.

Sinuot ko ang hoodie ng jacket ko at nilagay ang dalawang kamay sa bulsa nito.
Umuulan ngayon
kaya ako nakaganto. Di naman sobrang lakas ng ulan kaya di na ako nagdala ng
payong.

Pagpunta ko sa gym, nandun na ang lahat ng studyante at dahil sa sobrang tahimik

nila, nakakuha ako ng atensyon mula sakanila pagpasok ko. I don't care.

Di ko na lang sila pinansin at naglakad na papunta sa upuan na nakaasign para

sakin. At dahil isa lang akong common, sa may pinakalikod ako nakaasign.

"Good Afternoon." Nawala sakin ang atensyon at napunta kay Grethel na ngayoy
kaaakyat lang sa stage.

She's wearing a maong shorts and cream hanging blouse while her hair is being
curled. She really have a good taste when it comes to fashion.

Marami ding lalaki ang nakatingin sa legs niya o kaya naman ay sa mukha niya. I
can't blame them. Grethel's face is the perfect definition of a perfect face.
Perfect nose, pinkish cheeks, red lips, and
glowy skin.

"Kaya ko kayo pinatawag dahil gusto kong ipaalam sainyo na sa isang araw ay mayroon
tayong gaganaping Student's week. Isang linggo tayong walang klase at isang linggo
din tayong magsasaya. Magkakaroon tayo ng mga booths at mga palaro." Masayang sabi
nito.

Si Grethel ang tumatayong president ng student council, pero di siya president. I

mean, wala siyang katungkulan pero siya pa rin yung nasusunod.

Lahat ng studyante ay nagsigawan at nagtalunan sa sobrang saya, well..except me.

Anong masaya dun? Yung makakapanlandi ka na ng malaya? May mga PDA kang makikita sa
tabi tabi? Mga studyanteng pinagkakatuwaan ang mga common? Yeah! Taon taon ay
nangyayari yan.

Walang gana akong tumayo at tumalikod papaalis. Pero di pa ako nakakalabas nang
tawagin ako ni Grethel.

"Hey! Miss! Di pa ako tapos. Wag kang bastos. Di mo ba ako kilala? I'm the daughter
of Venice and Leonard Sarmiento. I am Grethel Sarmiento. Kaya kitang paalisin dito
sa school na to pag tinuloy mo ang paglabas mo." Humarap ako sakanya at napangisi
sa naging reaksyon niya.

Surprise? Shock? What a good reaction, Grethel?

Nilibot ko ang tingin ko at halos lahat ng nandito ay nakatingin sakin. Even the
TPS and the
Sarmiento.

Tinanggal ko ang hoodie ng jacket ko kaya lumadlad ang blonde na buhok ko.

"Kick me out if you want, I don't really care." I said using my emotionless voice
before leaving them with an open mouth.

"Hey! Lysse!" Tsk. Bakit ba sila sunod ng sunod? Di ko sila pinansin at nagpatuloy
na lang sa paglalakad.

Pero humarang silang lahat sa unahan ko dahilan para matigil ako.

"Why did you do that? Alam mo bang pwede kang mapaalis dito dahil sa ginawa mo?
Pambabastos ang ginawa mo kay Grethel at nasa rule ang pagbabawal na kalabanin ang
Sarmiento." I just look at them with my bored look.

"I did that because I want to. Isn't that obvious?" I sarcastically said. Nakita ko
naman ang pagyukom ng kamao ni Serix. Oh why, Serix? You want this, right?

"But Lysse, maari kang makick out. You don't know Grethel. She can do whatever she
want to do." Hense said.

"As if she can." Sabi ko at lalampasan na sana sila nang harangin ako ni Brianne.

"Of course she can! She's Grethel Sarmiento for pete's sake!" She said in
frustation.

Eh ano ba naman kasing pakiealam nila?

"She can't. Dont worry." I said in a calm tone to stop this non sense conversation
but of course! She's Brianne Criguia! No one can stop her.

"Stop acting like a sh*t Lysse! Anong she can't na sinasabi mo? Sarmiento siya!
Sar.mien.to! She can do whatever she want to do in one snap. She can kick you out
in just a single word. Anong she can't ang sinasabi mo? Are you out of your mind?"
She shouted.

"Oh, c'mon! It's my life and you have nothing to do with that. Why do care,
anyway?" I said. Aalis na sana ako nang hilahin ako ni Serix.

"What the---" Ano bang problema nito?

"Hoy! Bitawan mo nga ako!" inis na sabi ko pero lalo pa niyang hinigpitan ang
pagkakahawak sa braso ko at patuloy pa rin akong hinila sa kung saan.

"Ano ba!? Bingi ka ba? Bitawan mo sabi ako!"

Iritang hiyaw ko pero di pa rin niya ako binibitawan.
Ganun ha? Ayaw mo akong bitawan? Pwes, bahala ka sa buhay mo!

Hinayaan ko siyang hilahin ako at sumabay ako sakanya sa paglalakad. Nang nasa tabi
ko na siya, hinanda ko na ang sarili ko para ipilipit ang braso niya sa likod niya
pero bago ko pa magawa yun, binuhat niya na ako ng parang sako.

"What are you doing, Jerk? Ibaba mo nga ako!" Galit na sigaw ko habang hinahampas
ang likod niya.

"Shut up. Alam kong gagawin mo yun. Kaya wag ka nang makulit diyan." He said.
Halata sa boses niya na nagtitimpi lang siya ng galit. Siya pa ngayon ang galit?
Suntukin ko siya eh'

Nang makarating kami sa Elites Park, bigla bigla na lang niya akong binagsak kaya
una'y pwet ang pagbagsak ko. Bwisit sya! Napakawalang modo niya talaga!

"Ano ba!? Masakit yun, ah!" Sigaw ko habang tumatayo. Gentleman niya eh' Di man
lang ako tinulungang tumayo.

"Ano bang problema mo ha!?" Inis na sabi ko nang makatayo ako.

"Ikaw! Ikaw ang problema ko! Di mo ba alam na nasasaktan na sina Hense sa ginagawa
mo? Ha?" Sigaw niya habang dinuduro pa ako. Hinampas ko ang daliri niya na nakaturo
sakin. Makaduro siya sakin, akala mo naman siya ang nagluwal sakin!

"Edi ba yan naman ang gusto mo? Ano pa bang problema mo?" Inis na sabi ko.

"Pwede mo naman silang iwasan nang hindi sila sinasabihan ng kung ano-ano! Minsan
kasi kontrolin mo yang tabas ng dila mo!" Nanggagalaiti niyang sabi. Teka, bakit
parang kasalanan ko pa? Ako ba ang nangingielam ng buhay ng may buhay?

"Ano bang paki mo? Edi mo naman buhay 'to. Wag ka ngang makielam." Mapang-insulto
kong sabi at
nilampasan na siya. Pero dahil sa dakila siyang epal, nahawakan niya agad ang braso
ko ng mahigpit.

"Di pa tayo tapos. Wag kang bastos." Grethel, is that you?

I just rolled my eyes and glared at him.

"Ano pa bang sasabihin mo? Sabihin mo na para matapos na." Sabi ko.

"Sumama ka samin bukas papuntang mall. Para kay Hense." Seryosong sabi niya. Gamit
ang lakas ko, inalis ko ang kamay niya sa braso ko at tiningnan siya ng masama.

"Ayoko. Ayokong sumama sainyo, ayokong makisama sainyo." Madiin na sabi ko.

"Whether you like it or not, sasama ka." Seryosong sabi niya na parang siguradong
sigurado na sasama ako.

"Whether you like it or not, hindi ako sasama." Naghahamon kong sabi.

"Let's see Aleford." Nakangisi niyang sabi bago naglakad palayo. I took a deep
breath and try to calm myself. That jerk! Akala niya ba matatakot ako sakanya? No
way!

Lumingon ulit siya sakin at tumigil sa paglalakad kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"Tommorow. Susunduin kita sa dorm mo! Kailangan nakabihis ka na. 1 pm. Sa ayaw at
sa gusto mo, sasama ka!" He said and walk away.

Nagpapadyak ako sa sobrang inis.

"Curse you, jerk! Curse you!" Inis na sigaw ko.

Chapter 16
3.33K
693
"Arise shine for your light has come." Isaiah 60:1

Lysse Aleford

Gaya ng sinabi ng lokong lalaking yun, sinundo nga niya ako sa dorm ko. Di ko nga
pinapasok dahil nagbibihis pa ako. Tsaka ayokong maiwan ang amoy niya dito sa loob.

"Hoy! Bilisan mo nga diyan! Isang oras ka na diyan, ah!" Ingay niya no?

Di ko siya sinagot at nagpatuloy na lang sa pagbibihis.

Skinny jeans and cream sweater tapos nagsuot rin ako ng black cap.

Lumabas na ako at nakita dun si serix na nakasandal sa pader habang nasa bulsa ng
pantalon niya ang dalawang kamay.

Jeans, black shirt and black cap. Napairap na lang ako nang makita siya.

"Black cap, huh? Ginagaya mo ba ako?" He said. I rolled my eyes at him.

"Assuming talaga." sabi ko at umuna na sakanya.

Narinig ko naman siyang sumunod at sumabay sakin sa paglalakad.

"Pag nakarating tayo dun, wag kang magiging Kj! Sabayan mo na lang sina Hense." He
said habang naglalakad.

"Bakit di ikaw? Ikaw lang naman ang Kj sa inyo e." I said at lalong binilisan ang
lakad.
"Bakit ba nagmamadali ka?" Habol niya.

"Bakit ba nangingialam ka?" Inis na sabi ko.

"Bakit ang sungit mo?"

"Bakit ang kulet mo?"

"Pakielam mo?"

Tumigil ako sa paglalakad ko at tiningnan siya ng masama saka dinuro.

"Maaga pa! Wag mo akong simulan." Iritang sabi ko at umuna na ulit sakanya sa
paglalakad.

Bwisit! Bakit ba sumama ako dito?

Nang makarating kami sa parking lot, nandun na sina Hense.

Nagulat pa ako nang makita ko dun ang ilan sa mga Sarmiento.

Grethel, Drew, Sophia, Blake.

"Oh you're here!" Maarteng sabi ni Fianna. Obvious ba?

Di ko na lang siya pinansin at tumingin kina Hense.

"Kasama sila?" Turo ko kina Grethel. Sabihin niyong hindi!

"A-ahh. Yeah! Mapilit eh." Pilit na ngiti ni Hense. Huminga ako ng malalim saka
nagsalita.

"Sa kotse ko ako sasakay. Sabihin niyo na lang sakin kung saan magkikita." I said.

"May kotse ka pala? Sinong may bigay?" Napatingin ulit ako kay Fianna nang sumingit
ulit siya.

Di ko na lang ulit siya pinansin at tumingin na ulit kina Hense.

"Sa Piela mall tayo. Sa starbucks na lang tayo

magkita." Sabi ni Hense. Tumango na lang ako at naglakad na papunta sa kotse ko.

Walang lingon lingon na pumasok ako sa kotse ko at pinaharurot na yun. Nag-iinit

ang ulo ko dun, eh. Masyadong maraming papansin.

Pagkarating ko sa mall na sinasabi ni Hense, lumabas na ako sa kotse ko at sinuot

ang black cap ko. Pumunta na ako sa starbucks at dun muna naupo para hintayin sila.

Napatingin ako sa celphone ko nang magvibrate yun.

Si Eclair? Anong kailangan nito?

Sinagot ko ang tawag at unang bumangad sakin ang tili ni Eclair.

"Ihhhh. Lysseeeee." Nilayo ko ang phone ko sa tenga ko sa sobrang lakas ng boses

niya. Walang pinagbago.

"Problema mo?" Walang gana na tanong ko.

"Wala man lang hello?" Sarkastikong sabi niya.

"Nag-hi ka ba?" Sarkastiko ko ding tanong

"As always! By the way, may good news ako." Masayang sabi niya.

"Oh?"

"Anong oh? Di ka man lang sisigaw at sasabihing 'WHAT?' o kaya naman titili na
parang excited na excited."

"Daldal mo! Sabihin mo na nga yang good news mo."

"Nakauwi na ako sa Pilipinas. Ihhh! Makikita na ulit kita! Oh my God! Namiss kita!
After so many years, makikita na ulit kita. Diba ang saya?" Di ako nagsalita, sign
na ipagpatuloy niya ang sinasabi niya.

"Tapos guess what? Dyan ako mag-aaral sa pinapasukan mo. Sa Elite Academy. Bukas na
bukas papasok na ako. OMG! As in O to the M to the G! Makakasama na ulit kita!
Tagal din kasi nating di nagkita! Kwentuhan mo ako bukas ah! Gusto ko ikaw ang
unang babati sakin! Nga pala, sinigurado ko ding magkaklase tayo sa ibang subjects.
Kaya dont worry, magiging magkaklase tayo. Hihihi. And--"

"Shut up. Daldal mo! Dami-dami mo agad sinabi." Putol ko sakanya.

"Ayy. Bad ka pa rin sakin hanggang ngayon? Kailan ka ba mag-iimprove?" Kahit di ko

siya nakikita alam kong nakapout siya.

Napatingin ako sa labas ng makita ko sina Hense na pababa na ng sasakyan.

"Tss. Sige na. Baba ko na. May pupuntahan pa ako. Text mo na lang ako bukas pag
papasok ka na. Bye." Sabi ko at pinatay na ang tawag.

Saktong pagbaba ko ng phone ay siya naman paglapit sakin nina Hense.

"Kanina ka pa ba?" Brent asked.

"Hindi. Kani kanina lang." I answered. Tumango lang sila at umalis na kami dun.

Pagpasok pa lang namin sa pagcoconcertan, libo libong tao na agad ang sumalubong
samin. Kaya ayaw ko ng ganito eh. Masyadong madaming tao.

The girl who called a while ago is named Eclair. Eclair Hwang. As long as I hate to
admit but yeah, she's my bestfriend. Her family is one of the Elites.

"Anong oras ang simula?" Blake asked to Krane? Sakanya nakaharap eh.

"Malay ko. Mukha bang alam ko?" Sarkastikong sagot nito. Napailing na lang ako at
napabuntong hininga.

Hanggang ngayon ay nakukuha pa rin namin ang

atensyon ng marami. Mas marami nga lang ang tumitingin kay Serix at Grethel.

Grethel is wearing a short shorts, pink off shoulder blouse and dollshoes.
Nakalugay ang buhok niya na umaabot sa balikat niya. Simple lang din ang make up
niya na bumagay naman sakanya.

Nagsimulang magtilian at magsigawan ang mga tao dito nang biglang umakyat sa stage
ang banda na sinasabi ni Krane. I don't know what is their band's name. Nanatili
lang akong nakatayo at walang ganang tumingin sa kanila.

Siksikan na din kaya halos magkayakapan na kami ni Serix. Siya ang nasa left side
ko at si Drew ang nasa right side ko.

🎶If I was your boyfriend, I’d never let you go

I can take you places you ain’t never been before
Baby take a chance or you’ll never ever know
I got money in my hands that I’d really like to blow
Swag swag swag, on you
Chillin' by the fire while we eating fondue

I don't know 'bout me but I know about you

So say hello to falsetto in three two

"AHHHH! WHY SO GWAPO STONE?"

"OH MY GOD! ANG HOT NIYOO!"

"IHHHH! MARRY ME JAKE!"

"OH MY GOSH! OH MY GOSH! YUNG MAKE UP KO!"

"WAIT! NALAGLAG ANG PANTY KO!"

"SUS! MAY SUOT KA BA?"

Napatawa naman ako ng mahina sa mga narinig ko. Mga baliw!

"Anong gwapo sa mga 'to? Eh wala namang gwapo." Napatingin ako kay Serix nang bigla
siyang bumulong.

"Gwapo sila. Insecure ka lang kaya di mo makita." Pag-epal ko. Agad naman siyang
tumingin sakin ng masama.

"Anong ikaiinsecure ko dyan sa mga yan? Eh wala namang kainggit-inggit sa itsura

nila pwera na lang kung malabo ang mata mo." Sigaw niya.

"Oh eh bakit naninigaw ka?" Inis na sigaw ko.

"Malakas ang sigawan. Sa tingin mo maririnig mo ako kung di ako sumigaw?" Sigaw
ulit niya.

Tama siya. Masyadong malakas ang sigawan, idagdag mo pa ang pagtugtog ng banda sa
stage.

Di na lang ako nagsalita pa. Nakaramdam ako ng konting konting hiya. Oo. Sobrang
konti lang. Wala pang 1/8.

Napakunot ang noo ko nang maramdaman ko ang pagvibrate ng cellphone ko.

Tiningnan ko kung sino ang tumawag at nakita ko ang pangalan ni Eclair.

Tumingin ako sa mga kasama ko at

napagdesisyunang wag nang magpaalam sa pag-alis. Masyado silang nag-eenjoy.

Tumalikod na ako at mabilis umalis dun at lumabas. Umupo ako may malaking bato at
naramdaman ko agad ang hampas ng hangin sa mukha ko.

"Yeah?" Bungad ko.

"Hello. Nasan ka?" Sa boses ni Eclair, halata mo ang saya at kabibuhan. Tsk.
Paniguradong may sasabihin na naman to.

"Anong sasabihin mo?" Diretsong tanong ko.

"Matuto ka ngang bumati muna bago magtanong." Inis na sabi niya.

"Anong sasabihin mo?" Pag-uulit ko.

"Tch. Wala! Namiss lang ulet kita. Nasan ka nga muna?"

"Nasa concert." Tipid na sabi ko.

"What!? At kailan ka pa natutong pumunta sa mga ganyan? Noon naman pag niyaya kita,
ayaw mo. Tapos ngayon mababalitaan ko na lang na nasa concert ka. Nasan ang
hustisya dun? Ang sama mo ha! Dapat ako muna ang sinamahan mo sa mga ganyan. Ako
'tong kaibiga--"

"Manahimik ka nga! Dami dami mo agad sinasabi eh' Pinilit lang akong isama. Wag
OA." Pagpuputol ko sakanya. Itong babaeng 'to, di nanakit ang panga sa kakadaldal.

"Eto na nga. Tatahimik na. Masyado ka namang highblood. Alam mo madali kang tatanda
eh' Magkakaroon ka agad ng wrinkles at magiging kulubot agad ang balat mo. Eww.
Ta--" Di ko na siya pinatapos sa pagsasalita at pinatay na ang tawag. Daldal eh'

Napapikit ako ng biglang humangin ng malakas. Hayyy. Nakakarelax.

"Anong trip yan at nag-eemote ka diyan? Umuwi ka na nga sainyo at baka mapahamak ka
pa
diyan." Napamulat lang ako nang may biglang nagsalita. Nilingon ko yun at nakita ko
si Serix na nasa gilid ko na medyo malayo sakin.

"Paki mo?" Iritang sabi ko at inirapan siya.

Napatingin naman siya sakin at dun ko lang napansin na may hawak pala siyang
cellphone. Okay?

Nagsign siya ng tahimik kaya tumahimik naman ako. Malay ko bang iba pala ang kausap
niya. Di kasi nilagyan ng pangalan e'

"Teka nga! Ano? Bahala ka. Oo na! Aish! Oo na. Oo na. Basta umuwi ka na ha! Tsk.
Bye." Yun lang ang narinig ko tapos binaba na niya ang phone niya.

Akala ko aalis na siya at papasok na sa loob pero di pa pala. Nagulat ako nang
bigla siyang lumapit sa pwesto ko at naupo sa tabi ko.

"Ba't ka nandito? Diba dapat nasa loob ka?" Aniya.

"I told you. Wala akong hilig sa mga ganyan. Tsaka masikip at maingay sa loob, di
ako sanay sa ganung lugar." I said.

"Sabagay. Weird ka nga pala. Di ka nga pala normal. Di sanay sa maraming tao. " He
said while nodding.

"Anong tingin mo sakin? Abnormal? Loko ka ah!" Inis na sabi ko at tiningnan siya ng
masama. Tinaas naman niya ang dalawa niyang kamay na para bang susurrender sa pulis
at tumawa.

"Relax. Wala akong sinasabing abnormal ka. Sayo na mismo nanggaling yan." Inirapan
ko lang siya at di na pinansin pa. Sayang ang laway ko sa katulad niya.

Napakunot naman ang noo ko nang biglang nagvibrate ang phone ko at nakitang nagtext
si Eclair. Katatawag niya lang ah?

From: Eclair panget..

Hey there! Eclair here! Ano oras uwi mo? Replay ka ha! Wag manghinayang sa load!
Enjoy Lysse! Ingat ka diyan! Love yahh!

Anong nakain nito at tinatanong kung anong oras ng uwi ko?

To: Eclair panget..

Ewan. Di ko alam. Baka gabihin ako. Ba't mo natanong?

"Boyfriend mo?" Napatingin naman ako kay Serix ng magsalita siya.

"Boyfriend? Mukha ba akong may boyfriend?" Tanong ko habang nakaturo sa sarili ko.
Eh wala ngang nanliligaw, boyfriend pa kaya.

"Ahh. Wala ka pa palang boyfriend? Wawa ka naman." Mapang-insulto na sabi niya.

"Bakit ikaw? Meron ka na bang girlfriend? Wala din naman ah." Sabi ko.

"Atleast ako may nagkakagusto sakin, eh sayo? Wala. Nganga." Daldal niya no? Yabang
pa.

"Pakielam ko sa nagkakagusto sayo? Eh ni isa naman, wala kang naging girlfriend

dun. Nagkaroon ka nga, patago naman. Iniwan ka pa." Insulto ko. Huli na ng
marealize ko na masyado akong harsh.

Mukha naman siyang natigilan at umiwas na ng tingin.

Ilang minuto kaming nanahimik at tanging hangin lang ang maririnig mo.

Napahinga na lang ako ng malalim saka tumayo. Tutal di naman kami close at wala
naman siyang pakielam sakin, di na ako nagpaalam sakanya at naglakad na papunta sa
loob.

Pero sadya atang trip ako ngayon ng tadhana at nabunggo ako sa isang dambuhalang
lalaki. Peste.

"Di ka ba tumitingin sa dinaanan mo!? Maglalakad

ka na lang, tatanga tanga ka pa. Bwisit!" Tiningnan ko si Kuya at isa lang ang
masasabi ko pag nakita mo siya. Scary~

Mataba, as in sobrang taba. Maitim. As in! Tapos mukhang laging napapasabak sa

gera.

Umubo muna ako kunware atsaka nagsalita. Baho niya eh!

"First of all Kuya, nabangga mo rin ako. So pareho tayong di tumitingin sa

dinadaanan. Pangalawa, Di kita nakita kasi madilim na. Bakit ba naman kasi
naglalakad ka sa madilim? Di ka tuloy makita! Pangatlo! Magtoothbrush ka muna bago
magsalita, dumadagdag ka sa polution eh! Pang-apat, Kung tanga ako, mas tanga ka.
Laki laki mong tao, haharang harang ka sa daan. kung tutuusin nga ako ang biktima
dito eh, laki mo kaya." I calmly said as a matter of fact kaso mukhang naooffend si
Kuya at balak pa yatang sapakin ako.

Sinalo ko ang kamao niya at tumingin ng diretso sa mata niya.

"At panghuli, don't you dare touch my face." I coldly said at nilampasan na siya
dun.

Peste siya. Nakapagmonolouge tuloy ng wala sa oras.

Comment
Chapter 17
101K
3.16K
698
"I can do all things through Him who strengthens me." Philippians 4:13

****

Lysse Aleford
"Oh my Gosh! I like this one! Hey, how much is this?" Maarteng sabi ni Grethel sa
sales lady dito sa mall.

Pagkatapos ng concert ay dumiretso kami dito. Magshoshopping daw sila, eh.

"3,500 pesos po mam. Bilhin niyo na po yan, nag-iisa lang po yan dito." Nakangiting
sagot ng sales lady. Muntik pa akong masamid habang
umiinom ng hawak kong buko shake.

Crap! 3,500? Eh pang ilang linggong  pambili na yun ng bigas tapos sakanya isang
damit lang?

"Sige. I will buy this." Nakangiting sabi ni Grethel.

"Wait me here. Babayadan ko lang 'to." Sabi niya at umalis na.

"God! 3, 500!? Anong pumasok sa utak niyan at bumili ng ganung kamahal na damit?"
Di makapaniwalang sabi ni Brianne.

"Masanay na kayo. Ganyan talaga siya bumili ng damit. Masyadong magastos." Sophia
said.

Maya-maya lang din ay bumalik na si Grethel dala-dala ang paper bag na naglalaman
ng binili niyang damit habang nakangiti ng malawak.

"Let's go." Nakangiting sabi niya at nanguna na sa paglalakad.

At syempre, sumunod naman kami.

"Kain muna tayo." Yaya ni Hense at tumango naman kami lalo na ako. Kanina pa akong
gutom eh.

Sa jollibee kami kumain. Gusto nga ni Grethel dun sa mamahaling restaurant daw na
pagmamay-ari daw nila pero tumanggi kami dahil bukod sa malayo yun, di ko keri ang
presyo.

"One spaghetti with chicken, one sundae. Pa-add din ng coke." Zrel and Krane.

"Rice with chicken. French fries." Sophia and Hense.

"Hamburger at sundae lang ang akin." Grethel.

"One rice and chicken and coke." Brent.

Tumingin naman sakin sina Drew, Serix at Blake. Hinihintay ang sasabihin kong
order.

"One rice with chicken, Sundae, french fries and one hamburger. one extra rice. Pa-
add din ng coke." Sabi ko. Lahat sila ay nanlaki ang mata sa sinabi ko.

Libre naman ito ni Drew kaya okay lang.

Tinaasan ko lang sila ng kilay at napa'what' na lang.

"Lahat yun ay kakainin mo?" Gulat na tanong ni Blake.

"Oorderin ko ba yun kung di ko kakainin?" Taas kilay kong tanong.

"Ah eh sabi ko nga. Order na kami." Sabi ni Blake at umalis na sila pwera kay Serix
na nakakunot noong nakatingin sakin.

"What!?" inis na tanong ko.

"Such a big eater." Iiling iling na sabi niya at umalis na. Aba't---

"Ngayon ka lang ba nakakain dito at ang dami ng order mo? Well, di naman
nakakagulat. Common ka nga lang pala. Malamang first time mo lang dito." Mapang-
insulto na sabi ni Grethel. Agad naman siyang sinamaan ng tingin ni Brianne na nasa
tabi ko lang.

Tsk. Kahit naman siguro isa akong Common, hindi naman nakakagulat na hindi ko first
time na kumain dito sa jollibee.

Tiningnan ko lang si Grethel ng walang gana at saka huminga ng malalim. Ayokong

patulan ang pagka-immature niya. Lalo na at nasa publiko kaming lugar.

"Oh? Di ka makasagot? Tama ba ako?" Natatawang tanong niya. Kitang kita ko ang pag-
yukom ng kamao ni Brianne.

"Pwede ba, Grethel? Tumahimik ka." Hense said.

"Oh, bakit? I'm just asking her. There's no wrong

with that." Maarteng sabi niya. Napabuntong hininga na lang sila kahit si Zrel at
Brent.

"Kung di pa ako nakakain dito, edi sana di ko alam ang mga pagkain dito. Don't act
as if you don't know nothing, Grethel. This is my favorite food chain, remember?"
Nakangising tanong ko na ikinatigil ni Grethel. Kahit si Sophia ay natigilan din
habang sina Brianne naman ay nagtataka na.

"Excuse me. Cr lang." Excuse ko at naglakad na papunta sa cr.

Pumasok ako sa cr at humarap sa salamin.

You're still the same, Grethel..

Huminga ako ng malalim at naghilamos ng mukha. Nagpulbo ako at nagsuklay muna bago
lumabas.

Pagdating ko dun, nandun na sina Serix at ang pagkain. Sumalubong agad sakin ang
matalim na titig ni Grethel. As if I care.

"Saan ka pumunta?" Tanong ni Serix at binigay sakin yung inorder ko. Siya na rin
ang nag-ayos nun sa harap ko.

"Cr." Tipid na sagot ko at kumain na agad pagkatapos niyang alisin ang balot ng
kanin. Gutom na ako eh' Paki ba nila?

"Can you eat slowly? Nakakahiya ka." Maarteng sabi ni Grethel.

Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy na lang sa pagkain.

"Hey, Hinay hinay lang. Di ka lalayasan niyan." Bulong sakin ni Serix na nasa left
side ko.

Di ko na lang sila pinansin at inubos na ang pagkain. Bakit ba nangingielam sila sa

pagkain ko? Eh hindi naman sila ang ngumunguya ng kinakain ko. Tsk.
Matapos ang ilang minutong katahimikan ay natapos na rin akong kumain. Nakakatawa
lang
isipin na ako ang may pinakamadaming pagkain pero ako pa ang naunang natapos sa
pagkain.

Napasandal ako sa upuan ko at napahawak sa tiyan. Nakakabusog.

Tiningnan ko ang phone ko nang magvibrate iyun. Si Eclair na naman. Ano bang
problema ng babaeng to?

From: Eclair panget..

Hey! Nakauwi ka na? Nasan ka na?

Nangunot ang noo ko sa text niya. Bakit kaya tanong 'to ng tanong kung nakauwi na
ako?

"Do you have a boyfriend?" Nanahimik kaming lahat ng magsalita si Grethel. Seryoso
siya at halata ang kuryosidad sa mata. Napangisi lang ako.

"Why do you want to know?" I asked.

"I-m just curious." She said and shrugged her shoulder. Pagkatapos ay mabilis na
iniwas sakin ang tingin.

"I don't have." I answered.

To: Eclair panget

Nakain pa ako. Jollibee. Bakit?

Nireplayan ko lang siya at pinatong na ulit sa mesa ang phone ko.

"Urgh! So awkward." Rinig kong bulong ni Brianne sa tabi ko.

Wala kasing nagsasalita miski isa. Tanging tunog lang ng kutsara at tinidor ang
maririnig mo. Si Hense, Brianne at Sophia na lang kasi ang kumakain.

"Where do you want to go after this?" Zrel.

"I want to buy shoes." Grethel.

"Seriously? Di ka ba nagsasawa? Halos nabili mo na ata lahat ng paninda dito tapos

bibili ka pa ulit." Brianne snorted. She's right!

"Why do you care?" Taas kilay na tanong ni Grethel.

"Fine! Do what you want. Basta ako, di ako sasama sayo." Brianne said and crossed
her arms.

"As if I want you to be with me." Grethel said while drinking her coke.

Kagaya ng napag-usapan, bumili nga si Grethel ng sapatos at humiwalay samin. Yes!

Siya lang mag-isa. Walang gustong sumama sakanya eh.

Nandito kami ngayon sa may 'picture picture' nagpapapicture kasi si Sophia para daw
sa project nila.

"Wait lang. Gala lang ako. Balikan ko na lang kayo dito." Pagtayo ko.
"Sasamahan kita." Serix said.

"Wag na. Maiwan ka diyan." Sabi ko at umalis na.

Naglakad lakad ako kung saan-saan dito sa mall at luminga linga para tingnan ang
mga tinda na kung ano-ano.

Napatingin ako sa isang store na nagtitinda ng mga instrument. Pumasok ako sa loob
at nakita dun ang mga gitara, piano at drum.

Lumapit ako dun sa may piano at hinawakan ito. Simula pa lang talaga nung pagkabata
ko, hilig ko na ang magpiano. Gustong gusto ko noon ang magkapiano. Nakikigamit
lang kasi ako noon kay Eclair.

"Ma'am, bili niyo na po yan. Nag-iisa na po kasi yan." Sabi ni Kuya na matapos
tumabi sakin

"Ah eh. Magkano po ba?" tanong ko.

"92,000 po." Sagot niya at napangiti na lang ako

ng pilit. Masyadong mahal! Di ko kaya.

"Di na--" Di ko natuloy ang sasabihin ko nang may biglang nagsalita sa aking tabi.

"I will buy it."Napatingin ako sa nagsalita. Grethel?

"Ano po, Ma'am? Bibilhin niyo pa po ba? Kasi po kung hindi, kay Ma'am ko na po
ibibigay." Baling sakin ni Kuyang staff. Umiling na lang naman ako at pilit na
ngumiti.

"Ah, hindi na. Sakanya mo na lang ipagbili." Sabi ko. Agad namang bumaling si Kuya
kay Grethel at kinausap ito.

"Okay po, Ma'am. May ipapafill up-an lang po ako sainyo tapos makukuha niyo na po
yan. Magpapadala po ako ng mga tao para magdala niyan sa bahay niyo. Bukas po
ipapadeliver. Ano po bang address niyo?" Tanong ni Kuya. Napahinga na lang ako ng
malalim at napayuko. Sayang! Kung may ipon kasi sana ako.

"Anong number ng dorm mo?" Napatingala ako at napatingin kay Grethel.

"Huh? Bakit?" Tanong ko.

"Just answer my question." She hissed.

"110." I answered.

"Just deliver it to dorm 110 sa Elite Academy." She said. Tumingin muna siya sakin
bago sumunod kay Kuya para fill up-an yung mga dapat niyang fill up-an.

Samantalang naiwan akong tulala sa kinatatayuan ko. Binili niya ako ng piano?

Napakunot ang noo ko at napailing. Anong nakain nun?

Pagkatapos fill up-an ni Grethel ang form ay agad na siyang umalis kaya hindi ko na
siya natanong pa.

Ngumiti lang ako kay Kuya at nagpasalamat nang mapansin kong nakatingin siya sakin.
Lumabas na ako dun at bumalik kina Sophia. Nandun na silang lahat pero wala si
Grethel.

"Tara na. Nagtext si Grethel, umuwi na daw siya." Sophia said. Bakit naman daw
kaya?

Umalis na kami dun at umuwi na.

Nang makauwi kami, dumiretso na ako sa dorm ko pero di pa ako nakakapasok nang
marinig ko ang malakas na music galing sa loob kaya agad ko yung binuksan at
pumasok.

"What the hell!?"

Chapter 18
107K
3.19K
413
"It was for freedom that Christ set us free. Therefore, keep standing firm."

"What the hell!?" gulat na sigaw ko nang makita ko si Eclair sa loob ng dorm ko.

"Ah eh. Surprise?" Alinlangan niyang sabi.

"Akala ko bukas pa ang dating mo?" Tanong ko at umupo sa kama ko. Dalawa ang kama
dito at di ko alam kung saan nanggaling ang isa. Kay Eclair ata

"Eh, excited na ako eh' kaya pinilit ko sina Mama

na gawing ngayon na ang paglipat ko. Buti naman at pumayag sila." Nakangiting sabi
niya. Nagulat na lang ako ng bigla niya akong yakapin at ni-rest ang ulo sa balikat
ko.

"Namiss kita, Lysse." Sabi niya at napangiti naman ako. Niyakap ko siya pabalik.

"Anong kailangan mo at ganyan ka?" Tanong ko.

Agad naman siyang kumawala sa yakap at sumimangot.

"Kahit kailan talaga panira ka." Nakasimangot na sabi niya. Natawa na lang ako.

"Nasaan ang mga gamit mo?" Tanong ko.

"Ayan oh! Teka saan ko nga pala ilalagay ang mga damit ko?" Tanong niya.

"Diyan sa cabinet na nasa tabi ng kama mo. Wala yang laman kaya diyan mo na lang
ilagay." Turo ko sa cabinet na nasa tabi ng kama niya.

"Sige. Tulungan mo nga akong maglagay ng damit dito." Sabi niya kaya lumapit ako
sakanya at binuksan ang maleta niya at nilabas ang sandamakmak na damit niya.

"Jusko! Nasusuot mo ba lahat to?" Tanong ko habang inilalagay ang damit niya sa
cabinet.

"Oo naman 'no. Alam mo namang gala akong tao." Sagot niya.

"Ay oo nga pala! Nakalimutan kong itanong. Bakit sa tuwing itatanong ko sa mga
studyante dito kung kilala ka at nasan ka, laging may salitang weird at mysterious
sa sagot nila?" Tanong niya na nagpatigil sakin.

Huminga ako ng malalim bago sumagot.

"I hide everything about me, that's why." I simply answered.

Napabuntong hininga din naman siya saka nagsalita.

"Hayy. Kumplikado talaga ng buhay mo." She said at tumayo na. Umupo siya sa kama
niya matapos namin maayos ang mga damit niya. Umupo din naman ako sa kama ko na
nasa tabi lang ng kama niya.

"May kaibigan ka na ba dito?" Tanong niya.

"None." Tipid na sagot ko.

"Ano pa bang bago? Pero sino yung mga kasama mo kanina?" Tanong niya.

"Just...uh...just my classmates. Pinilit lang nila ako na sumama sakanila kaya

ayun!" Sagot ko at nahiga.

"Ganun? Bukas ipakilala mo ako sakanila ah?" Masayang sabi niya.

"Di ko nga sila kaibigan." Giit ko.

"Kahit na. Pakilala mo pa rin ako." Pilit niya.

"Pag tinanong nila kung sino ka, ipapakilala kita." Sabi ko at pumikit na. Di na
ako nag-abalang magpalit pa ng damit dahil sobrang antok at pagod na ako. Masyado
kaming ginabi ng uwi.

"Tutulog ka na? Good night, Lysse." She said at humiga na rin.

***

"Lysse. Gising naaa." Ang ingay naman.

"Hoyy! Babae! Gising na." Ano ba yan! Nagtaklob ako ng kumot pero may humila nun.

"Ano ba? Inaantok pa ako." Antok na sabi ko at nagtaklob naman ng unan.

"Malalate na tayo kaya bumangon ka na diyan." Rinig kong sabi ni Eclair. Kilala ko
ang boses niyan eh.

Wala na akong nagawa kundi ang tumayo at pumunta sa banyo. Pagkatapos kong maligo,
nagbihis na ako.

Lumabas na ako ng banyo at nakita dun si Eclair na bihis na din. Kanina pa yang
bihis nung ginigising pa ako.

"Tara na sa cafeteria. Almusal tayo." Yaya niya kaya sumunod na rin ako.

Pagdating namin dun, madami dami na din ang studyante kabilang na sina Brianne.
Wala pa ang mga Sarmiento.

"Dun tayo." Turo ko sa pwesto na lagi kong kinakainan.

Umupo na kami dun at umorder na si Eclair. And as usual, nandito na ulit sa table
namin sina Brianne.

"Sino yung kasama mo?" Tanong sakin ni Krane.

"Eclair Hwang." Sagot ko.

"Ohh. Kaano-ano mo?" Tanong naman ni Xyrel.

"She is...She's my bestfriend." Sagot ko at mukha naman silang nagulat. sino ba

namang di magugulat dun? Ako? Kilalang loner, may bestfriend? Patawa!

"Really? Transferee siya?" Brianne asked. Ngayon ko lang napansin na wala pala si
Brent. Siya siguro ang umoorder.

"Hmm." Tango ko.

"WHAT THE HECK!?" Napatingin kami sa may counter nang may marinig kaming sigaw.

Si Brent.... at si Eclair?

"LOOK AT WHAT YOU'VE DONE!?" rinig kong sigaw ni Brent kay Eclair.

"Here comes trouble." Pakantang sabi ni Brianne. (SNSD!)

"I already said sorry. What do you want me to do, huh? Tsaka may kasalanan ka din
naman ah! Kung
tumitingin ka din sana sa dinadaanan mo, edi sana di natapunan ng spaghetti yang
uniform mo. Peste to!" Inis na sigaw ni Eclair.

"Di niya ba kilala si Brent? I pity her."

"Lakas ng loob niyang sigawan si Brent ha!"

"Bagay nga sila ni weird girl. Parehong walang modo at respeto."

Bulungan dito. Bulungan diyan. Bulungan doon. bulungan everywhere. I just rolled my
eyes when I heard their comments.

"Tsk!" Gigil na maktol ni Brent saka nagwalk-out. Eto namang si Eclair pumunta sa
table namin na parang walang nangyari.

"Wag na tayong kumain. Nawalan ako ng gana." Sabi niya at hinila na ako palabas ng
cafeteria kaya naiwan sa table sina Brianne.

Pagpasok namin sa room, wala pang tao. Pabagsak

na umupo si Eclair sa tabi ko. Vacant naman to eh. Walang nakaupo kasi nga walang
gustong tumabi sakin noon.

"Bwisit! Kung di lang kasi siya kalahating shunga, umatras ba naman nang di
tumitingin sa likod, edi ayun natapon ang spaghetti ko. Bwisit siya! Aba! Sinigawan
pa ako! Nagsorry na nga ako dahil tutal first day ko naman tapos sinabihan pa akong
tanga. Suntukin ko siya eh! Siya nga tong ungas na di tumitingin sa dinadaanan,
tapos ako pa ang palalabasin niyang masama? Ano siya siniswerte? Gusto niyang
masapak? Peste siya! Kung makaasta, akala mo hari. Hari ba siya? Hari? Kung di lang
ako nasasayangan sa gwapo niyang mukha, kanina pa sana siya nanghiram ng mukha sa
aso." sunod-sunod na reklamo niya.

"Eclair..." Sabi ko. Tumingin naman siya sakin.

"Bakit?" Tanong niya.

"Hihinga ka ha?" Sabi ko.

Bigla naman siyang sumimangot.

"Kala ko pa naman seryoso na." Nakacrossed arms na sabi niya.

"Seryoso naman ako ah!" Apila ko. Di na siya nakapagsalita dahil nagsipasukan na
ang mga kaklase namin kasama na ang TPS. Ang mga Sarmiento ay di namin kaklase
dahil obviously, nasa ibang section sila.

"Ay talaga namang badtrip oh! Talagang kaklase ko pa?" Bulong ni Eclair sa tabi ko.

"Good morning." Pasok ni Ma'am Pauline. Mabait yan.

Tumayo kami at bumati din ng good morning. At syempre umupo din nang marinig ang
salitang sitdown.

"Oh! We have a transferee pala. Come here iha! Introduce yourself." At dahil siya
si Eclair, dali-dali siyang pumunta sa unahan

"Hi everyone!" Nakangiting bati niya at masiglang nagbow.

"I am Eclair Hwang. I'm 18 years old. Sa States ako nag-aral nung elementary ako. I
transfered here because I want to be with my bestfriend, Lysse Aleford."
Nakangiting sabi niya at tumingin sakin. Napafacepalm na lang ako nang magtinginan
sakin ang mga kaklase namin.

"I really really hope that we can be friends except for the guy who called me
stupid a while ago." She said at tumingin kay Brent na ngayo'y masama ang tingin
kay Eclair.

"That's all. Nice to meet you." She said at nagbow ulit saka umupo sa tabi ko.

"I really hate that guy." Gigil na bulong niya sakin at tiningnan ng matalim si
Brent kahit di naman ito nakatingin sakanya.

"Don't worry. I'm sure he feels the same way." I

said na lalong nakapag-pahaba sa nguso niya.

Di ko na lang siya inintindi at nakinig na sa prof.

After the discussion, agad kaming pumunta sa cafeteria at kumain. Wala kaming
almusal remember?

"God! Nakakagutom." Eclair said while eating.

"Bakit ba kasi nag-inarte ka pa kanina? Edi sana di tayo nagutom." Sisi ko sakanya.

"Ihh. Sorry na. Nainis lang talaga ako dun sa lalaking yun kaya nawalan ako ng
ganang kumain." She said while pouting. Eww.

"Oo na." Sabi ko.

"Hi guys." Muntik na akong mabulunan nang may biglang nagsalita sa tabi ko. Sina
Brianne pala.

"Hi!" masiglang bati ni Eclair pero agad ding sumimangot nang makita si Brent.

Nilapag nila ang pagkain nila sa mesa at umupo na din sila.

Bale ganito ang seating arrangement.

---Zrel---Hense---Serix---Brent   
X
Y                                                           
R
E
L
---Brianne---Krane---Lysse---Eclair

"Hi! I'm Brianne Zrex Criguia. You are?" Nakangiting pakilala ni Brianne kay
Eclair. Nasabi ko na sakanila ang pangalan ni Eclair diba?

"I'm Eclair Hwang." Nakangiting pakilala ulit ni Eclair.

"Azalea Hensley Shirea."

"Zrel Vejia."

"Xyrel Klare Sericlein."

"Krane Sapphire Trione."

"Serix Sericlein."

Pakilala nilang lahat. Lahat ay napunta ang atensyon kay Brent nang siya na lang
ang di nagpapakilala. Umirap muna siya bago nagsalita.

"Brent Brale Trione." Masungit na pakilala niya. Malayo sa Brent na palaasar at

maloko.

"Tsk. I'm not interested about you." Mataray na sabi ni Eclair habang sumisipsip ng
mango shake.

"Likewise." Brent said.

"I smell war." Zrel said while eating.

Nagkibit balikat na lang kami at kumain na lamang.

"Bakit kaya daw ini-move ang student's week?" Tanong ni Brianne. Oo nga pala, ini-
move ang
Student's week. Sa isang linggo na yun.

"Umuwi kasi ang mga Sarmiento sakanila. May aasikasuhin daw." Sagot ni Xyrel. Kaya
pala di ko sila nakikita simula umaga pa lang.

"Ano yung student's week?" Tanong ni Eclair. Ayy, mangyan.

"Tagabundok ka ba at pati yun ay di mo alam?" Brent said while smiling, an annoying

one. Halatang nang-iinis eh.

"Ay may sumasabat oh! Masyadong epal. Di naman kinakausap." Parinig naman nitong si
Eclair.

Sinamaan lang siya ng tingin ni Brent iat di naman ito pinansin ni Eclair.

"Ehem. Ang student's week ay linggo ng mga studyante. Kumabaga, pahinga na rin
natin. Dito magaganap ang mga booths, palaro at kung ano ano pa." Xyrel said.
Tumango tango naman si Eclair.
"Ganun pala yun. Nakakaexcite naman." She said. At nagtwitwinkle ang mga mata.
Ganyan sadya siya pag excited.

"Psh. Childish." Brent snorted. Agad namang bumaling sakanya si Eclair habang
masama ang tingin.

"Epal ka talaga eh 'no? Side line mo ba yan? Magkano sweldo mo?" Eclair
sarcastically said. Heto na naman po tayo.

"Nag-aaply pa nga lang eh." Gatol naman nitong isa. Hay, ewan ko sakanila.
Nagpatuloy nalang ako sa pagkain at di na sila pinansin pa.

"Hey, garden later." Napatingin ako kay Serix ng bigla siyang bumulong sakin.

"Bakit?" Kunot noong bulong ko.

"Basta. Dun ko sasabihin." Bulong ulit niya at tumango nalang ako.

"Hoy, ano yang binubulong bulong niyong dalawa ha?" Zrel said while pointing his
accusing finger on us.

"Chismoso ka?" I sarcastically said.

"Sabi ko nga wag niyo nang sagutin." He said and continue eating.

Chapter 19
110K
3.32K
738
"Blessed is the man who trusts in the Lord, whose confidence is in Him." Jeremiah
17:7

"Ano bang sasabihin mo?" Tanong ko kay Serix. Nandito kami sa garden katulad ng
napag-usapan.

"Eh kasi naman, may request sakin si mama." Kamot niya sa ulo.

"Oh, pakielam ko?" Mataray na sabi ko.

"Pwede ba patapusin mo muna ako?" Iritang sabi niya. Inirapan ko lang siya at
nagsign nang
magpatuloy.

"Nirequest niya na ipakilala ka sakanila." Sabi niya na ikinalaki ng mata ko.

"WHAT!?" Gulat na sigaw ko.

"Wag ka ngang sumigaw." Iritang Sabi niya.

"Paano niya ako nakilala?" Tanong ko.

"Kinuwento ka ni Klare sakanila. Pinakilala ka niya bilang bagong KAIBIGAN daw niya
kaya ayun! Pero don't worry, kasama naman sina Brianne pwede mo ding isama yung
kaibigan mo." Sabi niya. Ako? Kaibigan? Kailan pa yun?

"Ayoko. Di ako pupunta." Sabi ko.

"Bawal umayaw. Sakin magagalit si Mama kaya sa ayaw at gusto mo, sasama ka sakin.
Tsaka mamaya na yun nang gabi. " Matigas na sabi niya. Ewan ko pero kahit seryoso
at matigas ang pagkakasabi niya, parang bata pa rin ang dating
sakin lalo na nung binanggit niya ang salitang 'Mama'

"Ayoko. Sa ayaw at sa gusto mo, di ako sasama." Sabi ko at lalampasan na sana siya
nang higitin niya ako at sinandal sa puno.

Nakasandal ang likod ko sa puno habang hawak hawak niya ang isang braso ko at
sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko.

Napatingin ako sakanya at halos maduling ako sa sobrang lapit niya.

"You're blushing." Nakangising sabi niya kaya naramdaman ko ang hininga niya.

"Anong blushing? Sadyang mapula lang ang pisngi ko. Natural yan." Sabi ko. Takte!
Ano ba tong pinagsasabi ko?

"Oh really? Bakit di naman yan ganyang kapula kahapon?" Nakangisi pa ring sabi
niya.

"Bakit ba pati mukha ko pinapakielaman mo? Umalis ka nga diyan sa harap ko. At
pwede ba? Ilayo mo yang mukha mo sa mukha ko. Nakakairita yang itsura mo." Inis na
sabi ko at pilit siyang tinutulak palayo pero peste lang! Ang laki kaya niya.

"Ano ba!? Di ka ba lalayo?" Inis na sigaw ko at tinitigan siya ng masama at ganun

din siya.

Kaya ending, nagkatitigan kami. NG MASAMA!

"Hey, Nandito lang pal--- What in the world?" Gulat kong naitulak si Serix at
napatingin kina Eclair kasama sina Brianne na kadadating lang.

God! I swear! Wala kaming ginagagawang masama.

"Aray. T*ngn*! Bwisit 'tong babaeng 'to. Lakas makatulak." Napatingin naman kami
kay Serix na ngayoy nakaupo sa damuhan habang hawak hawak ang kanyang pwetan. Ha!
Buti nga sakanya.

"Kayo na?"

"Magkikiss ba dapat kayo?"

"Sorry sa abala."

"Bakit di niyo sinabing kayo na pala?"

"Sweet niyo. Hihi."

"Kala ko pa naman forever haters niyo ang isat isa."

"Naniniwala na talaga ako sa himala."

Napatingin ako kay Eclair nang siya na lang ang di nagsasalita. Napakaseryoso ng
mukha niya at parang anytime ay magiging kamukha niya ang strikto naming teacher.

"I'm going." Yun lang ang sinabi niya at tumalikod na.

Halos lahat ay nagtaka sa kinilos niya.

"Sundan ko lang siya." Paalam ko sakanila at hinabol si Eclair.

Nadatnan ko siya sa dun sa may puno ng mangga at nakaupo sa ilalim nito.

Pumunta ako sakanya at umupo sa tabi niya.

"Anong drama yun?" Tanong ko sakanya. Tumingin siya sakin ng ilang segundo at
tumingin na ulit sa kawalan.

"You know the rules, Lysse." Seryosong sabi niya nang di ako tinitingnan.

She immediately added,"You can't fall inlove with him."

Bumuntong hininga muna ako bago magsalita. "I won't fall inlove with him. Don't
worry." I sincerely said.

I'm serious to what I said. I never imagine myself na magkakagusto sakanya.

"Please don't, Lysse." She said. Tears spilled over the sides of her eyes.

"Natatakot ako para sayo, Lysse. Natatakot ako na baka mahalin mo siya at masaktan
ka. Natatakot ako." Umiiyak na sabi niya kaya wala akong nagawa kundi ang yakapin
siya.

Ganyan talaga si Eclair, mas nauuna pa siyang natatakot at naiiyak para sarili ko
kesa sakin.

"Don't worry, Eclair. Di ako maiinlove sakanya. I promise." Pag-aasure ko sakanya.

Ako? Maiinlove sakanya, Oh God! That is so impossible.

Matapos ang ilang minuto, kumawala na siya sa pagkakayakap sakin at pinunasan ang
mga luha niya saka ngumiti.

"Ano yung nakita ko kanina?" Pang-asar na sabi niya. Back to her old self.

"That was nothing. Tinakot niya lang ako." Sabi ko.

"Aysus! Kailangan ba nun ng titigan habang nanakot?" Mapang-asar na sabi niya

habang nakangisi.

"Sinamaan ko lang siya ng tingin at ganun din siya. Hindi yun nagtititigan. Wag
kang ano dyan." Sabi ko.

"Sabi mo eh," Kibit balikat na sabi niya.

"Tss. Tara na nga." Yaya ko sakanya.

"Saan tayo pupunta?" Tanong niya habang sinasabayan ako sa paglalakad.

"Dorm." Tipid kong sabi. Naalala ko kasing may piano nga palang idedeliver dun.
Titingnan ko lang kung nandun na.

Pagdating namin sa dorm, di nga ako nagkakamali. Nandun na yung piano na inorder ko
este binili sakin ni Grethel.

"Woah! Kanino kaya galing 'to? Bumili ka ba nito, Lysse?" Tanong ni Eclair habang
nagpipipindot sa keyboard ng piano.
"Binili yan sakin ni Grethel. I don't even know why." Sagot ko at pumasok sa Cr
para magpalit ng damit.

Pagkatapos kong magpalit, nadatnan ko dun si Eclair na nagpapiano pa rin.

"Hey Lysse, tugtog tayo dalii." Excited na sabi niya.

"Inaantok ako. Ikaw na lang." Antok na sabi ko at humiga sa kama ko.

"Antukin talaga kahit kailan," Yun lang ang narinig ko at nakatulog na ako.

***

Nagising ako sa tunog ng phone ko.

Tiningnan ko kung sinong tumatawag at unknown

number naman. Tatabi na sana ako papunta sa kabilang side ng kama ko nang makita ko
si Eclair sa tabi ko at ngayon ko lang naramdaman na nakayakap pala siya sa bewang
ko.

"Tingnan mo 'tong babaeng to, Ang luwag luwag sa kama niya, dito pa sumiksik."
Bulong ko habang inaalis ang braso niya sa bewang ko bago tumayo at sinagot ang
tawag.

"Who's this?" Walang gana na bungad ko. Inaantok pa ako eh.

"Hey! It's Xyrel." Napakunot naman ang noo ko sa narinig ko.

"Bakit?" Tanong ko.

"Sabi ni Kuya magbihis ka na daw. Sunduin ka daw niya diyan sa dorm mo. Yun lang.
Ay! Wait lang, isama mo din pala si Eclair ha. Yun lang. Byebye." Magpoprotesta
sana ako nang ibaba niya na ang tawag. Close na pala sila ni Eclair? Sabagay,
pareho nga pala silang friendly.

Wala akong nagawa kundi ang maligo at magbihis ng maayos-ayos na damit. Ngayon
siguro yung dinner.

"Hoy, Eclair! Gising!" Gising ko kay Eclair pero dahil tulog mantika yan, di yan
magigising sa isang simpleng gising lang.

Pumunta ako sa kusina at kumuha ng malamig na tubig at baso.

Nagsalin ako ng malamig na tubig sa baso at pumunta ulit kay Eclair at binuhos yun.
Edi gising ang bruha!

"Ano ba Lysse!?" Inis na sigaw niya.

"Maligo ka na at magbihis. May pupuntahan tayong dinner." Sabi ko habang

nagsusuklay.

"Kailangang mangbuhos ng tubig?!" Inis na sabi niya at kumuha ng damit bago pumasok
sa banyo.

Matapos ang ilang oras ng paghihintay, lumabas na din si Eclair sa lungga niya.
Kala ko nagbigti na.

"Anong suot yan?" Taas kilay na tanong niya.

Nakasuot kasi ako ng fitted na jeans tapos violet off-shoulder na damit at
tinernuhan ko lang ng sandals.

"Damit." Tipid na sabi ko.

"Alam ko duhh! Anong akala mo sakin? Di alam yun? Ang ibig sabihin ko, anong
klaseng suot yan? Dinner ang pupuntahan natin hindi mamamasyal." Maarteng sabi
niya. Nakadress kasi siya na kulay pula na above the knee. Tapos nakabraid ang
buhok niya at nilagay ito sa balikat niya. May ilang hibla din ng buhok niya ang
nakasayad sa mukha niya.

"Pakielam ko sa dinner na yan. Eh kahit ano namang suot ko, kakain at kakain pa rin
ang gagawin diyan." Sabi ko lang at nagpulbo na. Nag lip gloss din ako para naman
magkaroon ng kulay
ang labi ko. I put my hair in to a messy bun.

"Ewan ko sayo. Bahala ka sa buhay mo. Tara na nga." Yaya niya.

Pagbukas namin ng pinto, nakita ko dun si Serix na nakasandal sa may dingding na

tapat ng pinto namin.

"Hi Serix!" Masayang bati ni Eclair. Nginitian lang siya ni Serix bago nabaling
sakin ang tingin niya at kumunot ang noo.

"Anong klaseng damit yan?" Kunot noong tanong niya.

"Eh ikaw, Anong klaseng tanong yan? Malamang damit 'to ng tao. Hindi ba obvious?"
Sarkastiko kong sabi. Bakit ba sila tanong ng tanong kung anong klaseng damit ang
suot ko?

"Dinner ang pupuntahan natin. Dapat nagdress ka man lang." Iritang sabi niya.

"Ano bang magagawa ng dress sa pagkain? Pag ba nagdress ako, mabubusog ba ako?
Hindi naman ah! Pasalamat ka nga at ganito ang suot ko, hindi pambahay. Letse to."
Inis na sabi ko. Magsasalita na sana siya nang pumagitna si Eclair at tinakluban
pareho ang bibig namin gamit ang dalawa niyang kamay.

"Teka nga. Time first muna. Nakakabingi kayo eh. Tumigil muna kayo at tara na sa
parking lot para makaalis na tayo. Dun niyo na lang yan ituloy sa kotse. 'Tong mga
to. Masyadong obvious eh." Sabi niya at umuna na sa paglalakad.

Nagkatininginan muna kami ng masama ni Serix bago ako umirap at sumunod kay Eclair.
Ganun din naman siya.

Pagdating namin sa parking lot, nandun na sina Xyrel, Brianne, Zrel, Hense, Krane
at Brent.

"Hi Eclair! Hi...Lysee?" Bati ni Krane bago ako tiningnan mula ulo hanggang paa.
Okay?

"Bakit ka nakaganyan?" Tanong niya habang nakaturo sa suot ko.

"Why?" Tanong ko. Ano? Pagdredressin din nila ako?

"Dapat nagdress ka." She said. Ngayon ko lang narealize na lahat pala ng babae ay
nakadress. Oh well, don't care.

"I don't wear dress. And please.. For goodness sake, stop asking me why I'm not
wearing a dress." Inis na sabi ko at umirap.
"Oww. Sorry." Peace sign na sabi ni Krane.

"Let's go. Hense dun ka sumakay kay Zrel na kotse, Eclair and Krane kay Brent,
Xyrel and Lysse kay Serix na kotse." Brianne said.

"Eh ikaw?" Kunot noong tanong ni Brent.

"I will use my car." Brianne said at pumasok na sa kotse niya.

"Hey Krane! Let's go. Mukhang ayaw atang sumakay ng isa dyan." Brent said at
sumakay na sa kotse niya. Ganun din si Krane, naiwan naman si Eclair na
nakasimangot.

"Napakagentleman talaga. Sa sobrang gentleman, sarap ipakain sa dragon. Hayy. Why

do I need to suffer like this?" Madramang bulong ni Eclair bago sumakay sa kotse ni
Brent.

Si Hense, sumakay na din sa kotse ni Zrel kaya naiwan kami dito ni Serix at Xyrel.

"Oh! I remember, nandito nga pala ang kotse ko. Yun na lang ang gagamitin ko.
Babush!" Xyrel said. Napaawang naman ang bibig ko.

"H-hoy! Dito ka na sumakay." Hiyaw ko pero parang wala siyang naririnig.

"Tss. Wag kang maarte. Sumakay ka na." Serix said at sumakay na sa loob.

Tingnan mo to, di man lang ako pinagbuksan.

Padabog akong pumasok sa kotse niya at nakasimangot na umupo sa likod. Bwisit na

lalaki to!

"Di mo ako driver. Dito ka sa tabi ko umupo." He said.

I just rolled my eyes.

"Yeah yeah. Whatever." Bagot na sabi ko bago lumipat sa tabi niya.

Nagulat na lang ako ng bigla niya akong sinamaan ng tingin.

"What!?" inis na sabi ko.

"Seatbelt," Inirapan ko na lang siya ulit at kinabit ang seatbelt pero nakakainis
lang at di ko magawa. Letse tong seatbelt na to, pasakit sa buhay!

"Di ko nam--" Di ko na natuloy ang sasabihin ko nang bigla siyang lumapit sakin at
siya ang nag-ayos ng seatbelt ko.

Natigilan ako at napatitig sakanya. What is happening to me!?

"Sana pinicturan mo na lang ako para matitigan mo ako ng matagal." Natauhan naman
ako nang bigla siyang nagsalita. Tapos na pala siya.

"Napansin ko lang kasi na lalo ka atang pumapanget habang tumatagal." Sabi ko.

Ano ba kasing kabaliwan ang nangyari sakin kanina? Tsaka bakit ba ang daldal ko? Di
naman ako to ah'

"Kaya pala kulang na lang ay matunaw ako sa titig niya kanina." Pang-aasar na sabi
niya. Sinamaan ko lang siya ng tingin.

"Shut up and just drive. Jerk," Matalim na sabi ko at sumandal sa upuan ko.

Natawa lang naman siya at sinimulan nang magdrive. Ako naman ay nagsuot na lang ng
earphone.

Song: This is me by Demi Lovato

I've always been the kind of girl that hid my face,

So afraid to tell the world, what i've got to say,

But i have this dream, right inisde of me,

Im gonna let it show, it's time to let you know, to let you know,

This is real
This is me
I'm exactly where im supposed to be now, gonna le--

Inis kong tinagtag ang earphone ko at pinatay ang music. Letse naman oh! Bakit
ganyan ang tugtog? Nananadya eh!

Napansin siguro ni Serix ang pagkainis ko kaya tiningnan niya ako saglit.

"Oh? Problema mo?" Tanong niya.

Tumingin naman ako sakanya at nakitang nasa daan na ang tingin niya.

"Nothing." I muttered at umiwas na ng tingin.

Bawat madadaanan namin, ay hahanga ka talaga sa mga nag-gagandahang bahay. Marami

ring matataas at kulay green na puno.

May mga batang naglalaro sa kalsada, pero may iba ding mga nakatambay lang sa tabi-
tabi.

May nakita pa nga akong isang bata na pinapalo ng kanyang ina. Naawa naman ako

Meron rin akong nakita na mga estudyante na nagtatawanan habang naglalakad o di

naman kaya ay nag-aasaran.

Tapos may iba rin akong nakitang pamilya na namamasyal at masayang nagkwekwentuhan
sa daan.

Napabuntong hininga na lang ako sa mga nakikita ko.

I never experienced that kind of life.

Sumandal na lang ulit ako sa upuan ko at pumikit na.

This is real, this is me? How can I be myself if I am destined to be a person who
I'm not?

Chapter 20
106K
3.46K
522
"Whenever you feel unloved, unimportant or insecure, remember to whom you belong."
Ephesians 2:19-22

****

Brianne Zrex Criguia

Gosh! Bakit ba ang traffic!? Tsaka nasaan na yung mga kasama ko?

Hinampas ko na lang ng malakas ang manibela saka sumigaw sa sobrang inis.

Isang oras na ata akong nandito sa pilang 'to, di pa rin umaandar.

Kinuha ko ang phone at tinawagan si Brent. Agad naman niyang sinagot.

"Hi Brianne!" Agad kong nilayo ang phone ko sa tenga ko. Langyang Brent 'to!
Kalalaking tao, lakas ng boses.

"Wag ka ngang maingay. Natutulog ako." Napangiti naman ako ng marinig ko ang boses
ni Eclair.

"Baka magkadevelopan kayo ha!" Pang-asar na sabi ko.

"Tsk. Asa ka naman noh! Hinding hindi ako maiinlove sa panget." Sagot niya at
natawa na lang ako. Defensive naman nito.

"Hahaha! Sabi mo eh! Wait, nasan na nga pala kayo?" Tanong ko.

"Malapit na kami. Ikaw ba?" Sagot niya.

"Teka.. Paanong... Diba traffic?" Kunot noo kong tanong.

"Shortcut." Kahit di ko siya nakikita, alam kong nakangisi siya.

"Bakit di mo sinabi?!" Inis na sabi ko.

"Nagtanong ka ba?"

"Langya ka! Wala ka talagang awa. Pagkatapos kita diyan bigyan ng lovelife,
pinasabay ko na nga sayo si Eclair, yan pa ang igaganti mo." Inis na sigaw ko.

"Anong lovelife? Alam mo namang ikaw lang ang nag-iisang laman ng puso ko. Don't be
jealous." Agad akong nandiri sa sinabi niya.

"Pwede ba, Brent? Tigil tigilan mo ako. Nandidiri ako sayo." Iritang sabi ko.

Agad ko namang narinig ang halakhak niya.

"Ay sus! Ikaw ha!" Pang-aasar niya.

"Tumigil ka nga." Inis na sabi ko habang binababa

ang bintana ng kotse ko. Init eh' kahit nakaaircon.

"Ay putspa naman oh! Bwisit na buhay 'to." Bulaslas ko nang maibaba ko ang bintana
ng kotse ko.

"Oh, bakit? Anong nangyari?" Rinig kong sabi ni Brent sa kabilang linya.

"Wala. Sige na." Sabi ko at binaba na ang phone ko.

Paano ba naman kasi? Nung maibaba ko ang bintana, nakita ko si unggoy sa tabi ng
kotse ko. Nasa loob din siya ng kotse niya at nakababa ang bintana ng kotse niya
kaya nakita ko siya.

Lalong nag-init ang ulo nang may nakita akong babae sa loob at talagang tawa pa
siya ng tawa. Masaya na siya niyan?

Inis kong sinarado ulit ang bintana at sunod sunod na bumisina. Letseng traffic
yan! Bakit ba ayaw umusad ng mga letseng sasakyan na nasa unahan ko?!

Tiningnan ko ang phone ko nang may tumawag. Unknown number.

"I don't talk to strangers so please stop calling." Bungad ko. Nangunot ang noo ko
nang marinig ko ang halakhak sa kabilang linya. His laugh is so familiar.

"Di ka pa rin nagbabago kahit sa tawag." Lalo akong nainis nang makilala ko kung
kaninong boses iyon.

"Walang hiya ka talaga Zander Jreil Gwandhill! Ano na namang kailangan mo?" Gigil
na sigaw ko. Sa pangalawang pagkakataon ay narinig ko siyang humalakhak. Langya!
Boses kontrabida.

"Relax. Baka himatayin ka diyan sa sobrang highblood." Natatawang sabi niya.

"Tumahimik ka diyan! Bwisit kang malandi ka! Ano bang kailangan mo at tumawag ka?"
Iritang sabi ko.

"Hahaha. You never change, Ms. Bitter. Don't worry, sa susunod na araw, lahat ng
atensyon ko nasayo." Inis kong pinatay ang tawag.

"Langya ka talaga, Unggoy! Pag ako di nakapagtiis sayo, kakaladkarin kita papuntang
zoo at ikukulong kita dun kasama ang mga pamilya mong unggoy." Gigil na bulong ko.
Ewan ko! Pag siya talaga ang nakikita ko, naiirita ako.

*Vibrate Vibrate*

09**********

You don't have to be jealous. The girl you saw a while ago is just my cousin. By
the way, you sounds so cute when you're mad.

PS: Your handsome and hot future boyfriend.

Malakas kong binato ang phone ko sa upuan na nasa tabi ko at inis na binuksan ang
bintana ng kotse ko.

Nang mabuksan ko iyon, agad kong nakita ang mukha ni unggoy na nakangiti habang
nakaway sakin at nakasilip sa bintana ng kotse niya.

"PANGET. UNGGOY. PALAKA. NAKATIRA SA ZOO." Sigaw ko at pinaandar na ang kotse ko.
Sakto kasing umaandar na ang nasa unahan ko.

Hoo! Kalma Brianne. Kalma.

Habng nagdadrive ako ay di pa rin maalis sakin ang inis at pagkairita. Pinsan daw!
Maniwala sakanya. Malamang kalandian niya yun.

Teka nga. Bakit ba ako nagkakaganito? Eh wala naman akong pakielam sakanya. Psh.
Tama! Wala akong pakielam sakanya kaya di ko dapat siya iniisip. Tama tama.

Huminga ako ng malalim at relax na nagmamaneho.

You don't have to be jealous, the girl you saw a while ago is just my cousin.

You don't have to be jealous, the girl you saw a while ago is just my cousin.

"Urgh! Bwisit!" Inis na sigaw ko at binuhay ang music para wala nang pumasok na
kahit ano sa utak ko.

Nang makarating ako sa mansyon nina Serix, agad akong bumaba sa kotse at pumasok sa
loob.

Nadatnan ko sila doon na nagtatawanan pwera lang kay Lysse.

"Oh! Here comes the princess." Tita said while smiling. She greeted me with a hug.

"Ah eh. Tita, Di po ako makahinga." Sabi ko kay tita, mommy ni Serix.

"Hi Princess." Napatingin ako sa tumawag sakin at

nakita ko si..

"PAPAAA" Masayang sigaw ko at niyakap si papa. Papa ni Serix. Sa lahat talaga ng

tito ko ay siya ang pinakakaclose ko.

"Wow! You look beautiful with that hair color." Nakangiting puri sakin ni papa.

"As always naman po, papa. Di pa kayo nasanay." Sabi ko na ikinatawa niya. He
ruffles my hair while chuckling.

"Ikaw talaga." Nakangiting sabi niya.

"Ateee Gandaaaa," Napatingin ako sa may hagdan at nakita dun si Yena na tumatakbo
pababa ng hagdan.

"Yena, Careful." Serix said.

Nang makalapit sakin si Yena ay agad niya akong niyakap kaya niyakap ko din siya.
Gosh! I miss this little girl.

"Ate ganda! You're so beautiful po talaga." Nakangiting sabi niya habang hawak
hawak ang pisngi ko.

Napatawa naman ako.

"Matagal na baby no." Natatawang sabi ko.

"Guardian Angel?" Takang tanong ni yena kay....Lysse?

"Guardian Angelll!" Tuwang tuwa na sabi ni Yena at yumakap sa binti ni Lysse.

Napangiti naman samin si Lysse. An awkward one.

"Guardian angel?" Bulong ko.

"Ah hehe. Hi?" Alinlangan na sabi ni Lysse na ikinangiti namin. Di siguro siya
mahilig sa bata.

"Guardian angel bakit po kayo nandito? Girlfriend po ba kayo ni kuya? Bagay po

kayo. Parehong gwapo at maganda." Inosenteng tanong niya kaya muntik na akong
masamid sa sarili kong laway.

"Girlfriend? Ako? No. I mean-- I'm not your kuya's girlfriend." Lysse said and
kneel down to level Yena's height.

"And you cute little girl, your Kuya is not handsome. Don't compliment your kuya
too much, baka lumaki ulo niyan. Gusto mo bang magkaroon ng kuya na malaki ang
ulo?" Lysse said at di ko na napigilan ang tawa ko at tuluyan na akong
napahalakhak..

Kahit sina Tita ay napatawa.

"So, who are this two young ladies?" Nakangiting tanong ni papa.

"Hi po Daddy ni Serix and Xyrel. Ako po si Eclair Blaice Hwang. Kaibigan po nina
Xyrel except for the guy who has a golden hair." Eclair said and glared at Brent.
Oh! They are really cute together.

"Naku iha! Bakit naman?" Natatawa sabi ni tita.

"I just don't want to be friends with him lang po.

That's why," Eclair said while smiling at Brent sarcastically.

"You're so cute when you're smiling iha! You should smile often." Ngiting sabi ni
Tita kaya lalong lumaki ang ngiti ni Eclair. Kakaiba kasi ang ngiti niya, pati mata
ngumingiti.

"You, iha? Whats your name?" Nakangiting tanong ni papa kay Lysse.

"Lysse Aleford po." Lysse answered in an emotionless and cold voice pero ramdam ang
respeto sa salita niya.

"Lysse? I like your name. Nice to meet you iha." Nakangiting sabi ni Tita ganun din
si Papa.

Nagpunta na kami sa kusina at umupo sa upuan habang nilalapag ang ibat ibang putahe
ng pagkain sa lamesa.

"Waaahh! Food!" Eclair's eyes twinkled as she heard the word 'Food'

"Psh. So childish!" Brent whispered but loud enough for us to hear. Or at least for
Eclair.

"Oh? May humihingi ba ng opinyon mo?" Mataray na sabi ni Eclair.

Here we go again.

"Ikaw ba ang kinkausap ko?" Masungit na sabi ni Brent.

"Ikaw rin ba ang kinakausap ko?" Eclair said.

"Shut up, you two! Kahit sa harap ng pagkain, nag-aaway kayo." Lysse said that made
them stop. Oh well! That's Lysse Aleford. Boses pa lang nakakakilabot na.

"Hehe. Kain na tayo." Tita said kaya nagkuhanan na kami ng pagkain.

Zrel--Serix--Hense-Brent-Brianne
Krane--Lysse--Eclair--Xyrel--Yena

Tapos sa magkabilang dulo sina Tita at Papa.

"So...." I bit my lower lip when Tita started to speak. Knowing tita, daig pa niyan
ang interview sa trabaho kung magtanong.

"Can you please tell us something about you?" Tita said and swear! This is the
first time that I got interested with Tita's question.

"Me first. I am Eclair Blaice Hwang. I am 18 years old. I am Lysse Aleford's

bestfriend. She's my bestfriend for 8 years. My mother is Maurga Hwang and my
father is Harry Hwang. Our family is one of the Elites. I studied in States when I
was an elementary and high school staudent. My parents are in States. May isa akong
kapatid na babae." Eclair said while eating. She paused for a while. She looked at
Lysse and smiled.

"I came here for my bestfriend and to help her on her responsibilities." My
forehead creased when she whispered the last line.

"What?" We said in unison. Eclair just shook her head and smiled.

"Nothing." She said and continue eating.

"Ikaw iha?" Nalipat ang atensyon namin kay Lysse na ngayoy napatigil sa pagkain at
napatingin samin.

"I'm Lysse Aleford. 18 years old. Nag-aaral po ako sa Elite Academy simula grade-8
pa lang ako. My family is one of the common." Nanatili kaming nakatingin sakanya,
umaasang dadagdagan pa niya ang sasabihin niya.

She took a deep breath and..

"My mother is a maid in Sarmiento's Mansion."

Chapter 21
3.09K
288
"The name of the Lord is a strong tower. The righteous man rans into it and is
safe." Proverbs 16:10

Brianne

"My mother is a maid in Sarmiento's Mansion." She said na ikinagulat namin maliban
na lang kay Eclair na patuloy pa rin sa pagkain. Her mom is what?

"M-Maid?" Hense said.

"Hmm." Tango ni Lysse.

If her mother is a maid in Sarmiento's Mansion,

then it means that..

"Kilala ka ni Grethel?" Tanong ko.

"Yes but we're not close so.." Kibit balikat na sagot niya. Kung may ina pa siya,
eh bakit wala ito dun sa info niya? Wala din dun na maid ang ina niya.

"Your Father?" Tita asked.

Agad napatigil si Lysse sa pagsubo at nangunot ang noo.

"I don't know." She answered.

"You don't know? You mean you don't know who is your dad?" Popa asked.

"Uhm...I'm sorry but I'm not really comfortable talking about my family." Lysse
said. Tumigil naman sina Tita sa pagtatanong. We continue eating pero di pa rin
mawala sa isip ko ang mga sagot ni Lysse.

Is it possible na di niya kilala ang ama niya? Or kilala niya pero ayaw niyang
sabihin dahil di sila magkasundo?

After the dinner, we went to Xyrel's room to watch a movie.

"What movie do you want to watch? I have here the notebook, Camp rock season 1 & 2,
Conjuring, Maze runner, Titanic, A walk to remember tapos ito pa." Xyrel said
habang pinapakita samin ang mga CD's.

"Maze runner." Brent said.

"No. Yung A walk to remember na lang." Eclair.

"Maze runner." Brent

"A walk to remember." Eclair

"Maze runner." Brent

"A walk to remember." Eclair

"Maze--"

"Conjuring na lang." I said at wala namang tumutol. Lahat sila ay natahimik at

napabuga na lang ng hangin.

Sinimulan na namang ayusin ni Zrel ang tv para makapanood na kamk. Ilang beses ko
na 'tong napanood kaya di ako masyadong nagfocus sa panonood.

"Wait." Paalam ko at lumabas sa baba para pumuntang kusina. Kukuha akong pop corn.
Pagkuha ko ng popcorn ay tumaas na ako papuntang kwarto ni Xyrel.

Pagpasok ko pa lang sa kwarto ay mukha agad ng panget na babae ang bumulaga sa tv.

"Wahhh! Ayoko na! Ayoko pang mamatay ng maaga. Bata pa ako! Wag na yan ang panoodin
niyo. Huhuhu." Sigaw ni Eclair habang nakatago ang ulo sa likod ni Brent.

"Ano ba!? Alis nga diyan." Brent groaned.

"Shh." Saway ko.

Natapos ang palabas at hanggang ngayon ay takot pa rin si Eclair.

"Lysseee sige na. Samahan mo na ako." Pilit ni Eclair habang hinihila ang laylayan
ng damit ni Lysse.

Nagpapasama kasi siya sa Cr sa baba. Pinapaayos pa kasi ang Cr sa kwarto ni Xyrel

kaya di siya dito makapagcr
"Ano ba Eclair!? Wala namang gagalaw sayo dun tsaka may maid sa baba. Kung gusto
mong magpasama, dyan ka kay Zrel magpasama, kahit sa loob pa ng banyo, sasama yan."
Lysse said in irritation. We all laughed at what she said.

"Grabe ka naman sakin, Lysse." Madramang sabi ni Zrel.

Sa huli ay si Brent ang sumama kay Eclair pababa. Nabibingi na daw kasi si Brent
kaya siya na ang nagprisenta na sumama.

As soon as Eclair and Brent came back, I immediately said, "Laro tayo. Spin the
bottle," I said while smiling.

Agad naman silang sumang-ayon pwera lang kay Lysse pero sumali rin naman siya dahil
sa pangungulit ni Eclair.

I spin the bottle,"Hense." I smirked.

"Truth or dare." I asked while smirking. "Dare." She said confidently.

"Kiss Brent on his cheeks." I said.

She immediately stand up and walk to Brent's direction.

She touched Brent's left cheek and kiss his right cheek.

I looked at Zrel reaction. My smirk got bigger when I saw his forehead creased.
You're too obvious, Zrel.

Hense spin the bottle. Kay Krane tumapat at kay Zrel.

Si Krane ang tatanungin, si Zrel ang magtatanong. Agad ngumisi si Zrel nang makita
iyon.

"Truth or dare." Zrel asked."Truth." Krane answered.

"Do you like Blake Sarmiento?" Zrel asked.

"No. Why would I even like that guy?" Krane said without having a second thought.

Krane spin the bottle at tumapat ito kay Serix at ako ang magtatanong.

"Truth." Sabi aga niya kahit di pa naman ako nagtatanong.

"Do you have a girlfriend right now or should I say

did you have a girlfriend before?" I asked. Mukha naman siyang natigilan at dun pa
lang ay alam ko na ang sagot.

"Bullseye." I said while forming a gun using my hands and playfully shot it on
Serix.

Serix took a deep breathe,"Yeah. I had one but we're already over.." Serix said.
Really?

"Woahh! Dude, kailan pa yun?" Zrel said in surprise.

"Isang tanong lang." Serix said.

Serix spin the bottle again, "Playback time." Serix grinned. Nakaturo kasi sakin
ang bote habang kay Serix yung kabila. Pinagpalit lang.

"Dare." I confidently said.

"Ask Zander Jreil Gwandhill on a date." He said while grinning. I stand up in shock
and annoyance.

"What!?" Sigaw ko.

"You heard me, right? Ask Zander Gwandhill on a date." I shot daggers at him.
Asking that monkey for a date is like asking me to die.

"No. Change that. I will never ask him on a date." Matigas kong sabi."Then I guess,
this will be the first time that the Great Brianne Criguia will decline the
challenge." He grinned and shrugged as if it was not a big deal.

"Fine! I will ask him on a date but remember this day, Serix Sericlein. I will
surely kill you after this." I threatened him making Zrel and Brent laugh.

The game goes on, hanggang sa tumapat ang bote kina Serix at Lysse.

"Truth or dare." Serix asked while smirking. Ang swerte rin ng tukmol na 'to.

"Dare." Lysse confidently answered.

"Be my slave for 1 week and next week will be your start." Serix said.

"I hate you." Lysse said and glared at Serix.

"Likewise" Serix said.

Eclair Blaice Hwang

Matapos ang laro ay dumiretso muna ako sa balcony para magpahangin. I looked at the
night sky and sighed.

Napagdesisyunan na din naming dito na tumulog since madilim at gabi na.

"Hey," Napatingin ako sa tabi ko nang umupo dun si Hense.

"What are you doing here? Natutulog na sila dun." She said.

"Wala. Di pa kasi ako inaantok." I answered.

"Iniwanan niyo ba ako ng space?" Tanong ko. Sa lapag kasi kami tutulog. Naglatag na
lang sila ng blanket.

"Yeah. Sinave ka ni Lysse ng space sa tabi niya. Nilagyan pa nga niya ng dalawang
unan para walang makahiga dun." Natatawang sabi niya kaya napatawa din ako.

"Ikaw? Anong ginagawa mo rin dito?" I asked.

"Wala. Nagpapahangin lang." She said. Napatango na lang ako at tumingin na ulit sa
kawalan.

Ilang minuto din nanatili ang katahimikan nang bigla siyang magsalita.

"Can you tell me something about Lysse? I mean kahit mga ugali lang niya o
favorites." Nahihiyang sabi niya kaya napatawa ako.
"Bakit?" Tanong ko.

"Wala lang. Sobrang interesting niya kasi. And I really want her to be my friend."
She said. I smiled at her. Hense is a very nice girl. Actually, all of them are
nice. That Golden hair guy is the only one
who is annoying.

I take a deep breath,"Si Lysse? She's bitch, cold, emotionless, boring to be with
and--" Hense cut me off. "Wait. Sinisiraan mo ba siya patalikod?" Masamang tingin
niya sakin kaya napatawa ako.

"Sinasabi ko to sayo dahil gusto kong malaman at tanggapin mo muna ang mga flaws
niya." I said and smiled. Nahihiya naman siyang tumango kaya pinagpatuloy ko ang
sinasabi ko.

"Lysse Aleford is not a perfect friend nor bestfriend. She's not the type of friend
who will call you in the middle of the night para lang magdrama. Hindi siya yung
kaibigan na sasamahan ka sa pagsigaw at pagtili kapag nakakita ka ng gwapo sa daan.
She's not sweet. Madalas inaantok yan pag nagmamall kami. Ni di nga siya mahilig
magmall o bumili ng kung ano-ano. She doesn't talk too much. Pag kausap mo siya,
pakiramdam mo ang bobo bobo mo dahil sa mga pambabara niya. Pag nakipagtitigan ka
sakanya, pakiramdam mo mamatay ka ng maaga. She's weird. She likes to
be alone than to be with a lot of people. She prefer to sleep than to go outside.
Madalas siyang tulog kesa lumabas. Lagi din siyang umiinom ng gatas bago tumulog."

"--Sometimes, mapapaisip ka na lang kung tinuturing ka ba niya talagang kaibigan o

parang wala lang dahil sa mg kilos niya. Mukha siyang walang interes sa mga
kinikwento mo pero ang totoo nakikinig yan. Mukha man siyang walang pakielam sayo,
pero ang totoo nag-aalala na yan. Alam mo bang madalas niya akong nililigtas sa
kapahamakan. Naalala ko nga noon, naulan ng malakas tapos nasiraan ako ng kotse, eh
saktong may sakit pa ako. Nasa gitna ako noon ng kalsada at walang masyadong nadaan
na sasakyan doon o bahay man lang. Tinawagan ko siya kahit madaling araw na, aba si
bruha! Wala pang 10 minutes nandun na." Natatawang kwento ko at napatawa din si
Hense.

"You are lucky to have Lysse as your bestfriend. Bihira na lang ang ganyan. And of
course, Lysse is also lucky to have you." Hense said while smiling.

"Ikaw din naman, Swerte ka din kina Zrel." Ngiti ko. Gusto ko sanang sabihin na
'Ikaw din naman eh, swerte ka kina Zrel pwera lang kay Golden hair.' Kaso baka
magalit siya.

Di rin nagtagal ang pag-uusap namin ni Hense at pumunta na kami sa baba para
matulog. Nadatnan ko dun sina Lysse na tulog. Kaya naman agad akong tumabi kay
Lysse at natulog na rin.

Chapter 22
2.92K
302
"Greater is he that is in me." 1 John 4:4

****

Xyrel Klare Sericlein

"Class dismissed." That is what I'm just waiting for. Dali-dali kong inayos ang
gamit ko at sinakbit ang bag ko sa balikat ko.
"Kuya!" I shouted and ran to my Kuya's direction. He looks so tired and drained. He
looked at me with his confuse and worried look, "Why? Do you need something? Are
you not feeling well?" He said, sounding like my father.

"I'm fine. I just want to talk to you." I said. Lalo

namang nangunot ang noo niya.

Huminga siya ng malalim saka nagsalita, "Alright. Let's go." He said.

Pumunta kami sa dorm niya. Agad ko namang sinarado ang pinto at nilock iyon.
Ayokong may makarinig samin lalo na't di pa ako sigurado sa hinala ko kay Kuya.

"Kuya.." I started. I don't know how to start but I need to know the truth.

"You're making me nervous, Klare. What do you want to say?" Kuya said, looking so
confuse and nervous.

I took a deep breathe. Umupo naman ako sa sofa na nasa likod ko. This is it, Xyrel.

"About your past girlfriend... who is she?" I asked. Natigilan siya at naging
seryoso.

"Why are you asking me that, Klare? She's not my

girlfriend anymore. There is no use for you to know her." He said. He can't hide
his frustration and uneasiness from me.

"Kuya---" He cut me off.

"Stop it, Klare." He seriously said.

Inis naman akong tumayo at hinarap siya.

"Why you don't want me to know her name? Ikaw na ang nagsabi na wala na kayo kaya
bakit ka natatakot sabihin sakin kung sino siya? Why do you look scared nang
banggitin ko ang salitang girlfriend? May mali ba sa naging relasyon niyo o mismong
sa naging karelasyon mo may mali?" I asked. Simula nang mapansin kong laging
nakatingin sa mesa namin si Chelsie Haria at ganun din si Kuya sakanya, nanghinala
na agad ako. Lalo akong nanghinala nang umamin samin si Kuya na nagkaroon siya ng
girlfriend.

"Klare... please stop. I don't want to talk about it anymore." He said. Lumapit ako
sakanya at
hinawakan ang dalawang pisngi niya.

"Kuya... Kapatid mo ako. Pwede mong sabihin akin ang mga problema mo. Please Kuya."
Pagmamakaawa ko.

Nitong mga nakaraang araw ay lagi kong nakikita si Kuyang tulala o malalim ang
iniisip. I even once saw him crying in his room.

Nagulat na lang ako nang biglang tumulo ang luha ni Kuya . Biglang kumirot ang
dibdib ko nang makita si Kuya nang ganun.

"I... I had a relationship with Chelsie Haria." Mahina niyang sabi dahilan para
unti-unti akong napabitaw sa pagkakahawak sa pisngi niya.

So, it's true. He really had a relationship with her.

"W-what?" I asked in disbelief. It means..

"You had an affair with Chelsie Haria?" Di makapaniwalang tanong ko. Please say no.

Kuya just bowed his head at tuluyan nang pumatak ang mha luha ko. I can't believe
it. Inaasahan ko sana na nakipagbreak siya kay Chelsie nang maging engaged siya sa
ibang lalaki pero hindi.

Napaupo ulit ako sa sofa at hinayaang tumulo ang mga luha ko.

"Alam mo ba ang ginawa mo? You can be arrested for being Chelsie's boyfriend."
Naiiyak na sabi ko.

"Di ko na siya girlfriend Klare. Magkakaanak na siya, ikakasal na siya kaya wala ka
nang dapat ipag-alala dun." He said.

"Meron! Meron kang dapat ipag-alala dun! Chelsie is one of the Elites for pete's
sake! Kuya, you're a Sericlein and our family is one of the Top 10. You know that
you can't be together because you were on a different rank. You can be arrested
hindi lang dahil naging boyfriend ka niya, but for not following the rules. Still
her boyfriend or not, Still together or not, you can't change the fact that you did
not follow the rules." Sigaw ko dahil sa inis, pag-aalala
at takot. Oras na malaman 'to ng council, alam kong di sila magdadalawang isip na
ikulong si Kuya..kahit si Chelsie.

"I'm sorry. I..I just loved her so much that time to the point na di ko na naisip
ang consequence ng kilos ko. Don't worry, I will fix it. I'll try my best para di
to malaman ng council." He said. I glared at him, "Just make sure of that Kuya.
Make sure of that. Dahil sa oras na malaman yan ng lahat, di lang sarili mo ang
mapapahiya, pati pamilya natin ay mapapahiya." I seriously said before leaving him.

Bigla na lang akong kinabahan nang makita ko si Lysse sa tapat ng pinto ni Kuya. I
was about to speak pero naunahan niya na ako.

"Can I talk to you?" She said and I know she was serious.

***

"Lalim ng iniisip mo, ah. May problema ba?" Brent said as he handed me a frappe. I
took a deep
breathe and faked a smile.

"Wala 'to. Pagod lang siguro sa paggawa ng mga homework." I lied. Sorry, Brent. I
really want to tell you, but I can't. Not now.

"Oh. That's new. Dati naman, di ka napapagod kahit magdamag kang gumagawa niyan."
He said.

Huminga ulit ako ng malalim saka nagsalita,"Just...just don't mind me. I'm just not
in the mood right now." I said.

He sighed. He gave up. Alam kong alam niya na may problema ako at gusto niya akong
tulungan pero sa ngayon, wag muna.

"I know I can't force you to tell me your problem, but don't forget to call me when
you need someone, okay?" He said and I smiled. I nodded, "Okay."

Ginulo niya ang buhok ko saka tumayo at umalis.

Right after he left, I sighed. Now, this is all I want, to be alone.

It's been five days since I confronted Kuya about his ex-girlfriend. At limang araw
na rin ang nakakalipas simula nang kausapin ako ni Lysse.

Ilang araw nang di kami nagpapansinan ni Kuya at alam kong pansin yun nina Brianne.
Laging tulala si Kuya at kung minsa pa'y nakikita ko siyang umiiyak sa dorm niya
habang hawak hawak ang picture nila ni Chelsie.

Aaminin ko, naiinis ako sakanya. May sama ako ng loob sakanya kaya di ko siya
pinapansin o tinitingnan man lang. He's broken, I know. I should understand him and
comfort him, but I can't. I don't want to tell him that I understand him even if I
don't. I don't want to tell him that I'm not mad at him because the truth is I am.
I want to understand him, but I can't.

Di ko maisip na magagawa niya yun. Ang magkagusto kay Chelsie ay okay lang, pero
ang
maging kabit? Di ko kailan man naisip yun. Lalo na at magkakaroon na si Chelsie ng
anak.

Rules are rules. Rules are made to be follow, not to disobey.

At kung idadahilan niya sakin na kaya lang niya yun nagawa ay dahil mahal niya si
Chelsie. I'll smack him on his face really hard. Love sets you free. It has
limitations.

And he should know from the very start that Chelsie and him will never be together.

Napapikit ako at dinama ang hangin dito sa soccer field. Sa pagpikit ko ay naalala
ko ang pinag-usapan namin ni Lysse.

"Can we talk?" Lysse said. Sa kabila ng gulat at takot, pinilit ko pa ring tumango
sakanya. Nandun siya sa tapat ng pinto ng dorm ni Kuya kaya posibleng narinig niya
kami.

"What do you want us to talk about?"

Straightforward kong tanong.

She smirked. And that's when I confirmed that she heard us.

"If you're scared because you think I'm going to report your Kuya to the Council,
I'm not going to do that. I hope you'll feel better now." She said kaya para akong
nabunutan ng tinik. Thank God!

I was about to speak when she speak again, "But in one condition." Saglit siyang
nanahimik pagkatapos ay pinakita sakin ang isang picture ng lalaki.

She immediately adds,"He's Viel Lackheart. His family is one of the Top 10. Top 10
sila sa rank."

"Sundan mo siya. Bantayan mo tapos ireport mo sakin lahat ng napapansin mo

sakanya."

Hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sakin kung bakit yun ang pinagawa sakin ni
Lysse. Tinanong ko sakanya kung bakit yun ang pinagawa niya sakin pero ngumiti lang
siya. Gustuhin ko mang
sabihin 'to kina Brianne, bawal naman.

I honestly don't want to do Lysse's condition, but I don't want to be selfish. This
is for Kuya naman kaya okay lang. I don't want him to be arrested. I don't want him
to be hurt again. Not this time.

Napamulat ako ng marinig ko na ang ingay nila. He's here. Kita ko mula sa malayo
ang barkada ni Viel. Ang lakas ng tawanan nila kaya naman halos lahat ay
napapatingin sakanila.

Viel is a soccer player. That's why I'm here in the soccer field.

Isa si Viel sa pinakamagaling na soccer player dito sa E.A. Actually, magaling din
ang mga barkada niya pero madalas ay MVP si Viel. Di pa ako nakakapanood ng laro
niya kaya di ko alam kung tunay yung lumabas sa mga sinearch ko about sa kanya.
Balita ko din ay lalaban sila sa ibang school kaya todo practice sila ngayon.

Napatingin ako sa paligid ko at nalamang madami

na pala kami dito. Mas madami nga lang ang mga babae.

Pumunta na sa pwesto nila sina Viel kaya nagsigawan ang mga nandito at di ko alam
kung bakit. Di pa kaya nagsisimula ang laro. I mentally rolled my eyes at tumingin
na ulit sa field pero natigilan ako ng makitang nakatingin sa direksyon ko si Viel.

Wait...What?

Mas lalo pa akong nagulat ng bigla siyang ngumiti at kumaway. Di ko naman alam ang
gagawin ko. Kakaway na lang din sana ako pabalik nang may narinig akong mahinang
tawa sa likod ko kaya nilingon ko.

Isang babae na nakangiti habang kumakaway. Okay? Siya pala ang kinakawayan. Pahiya
ako dun ah'

Tumingin na lang ulit ako sa unahan at nagfocus kina Viel. Nagsimula na ang laro at
lalong lumakas
ang tilian ng mga babae. May iba pang may hawak na banner at nakalagay na 'Go Viel!
We love you.' At kung ano-ano pa. Meron ding banner para sa ibang kateam ni Viel.
Gusto ko sanang tumayo at sumigaw ng 'Practice lang 'to! Wag kayong O.A' Pero ayoko
namang mageskandalo kaya hinayaan ko na lang.

Nagpatuloy ang laro at isa lang ang masasabi ko. He's really good. No, great to be
exact.

Natapos ang practice nila at halos lahat sila ay pawisan. Natigilan lang ulit ako
ng makita ko si Viel na papunta sa direksyon ko but then I remember, nasa likod ko
nga pala ang babaeng kinawayan niya.

Lumampas siya sakin at pumunta dun sa babae na nasa likod ko. Di ako umalis sa
kinatatayuan ko kaya narinig ko ang pag-uusap nila.

"Hi hon. Ang galing mo." Rinig kong sabi ng babae. Hon? May girlfriend na pala
siya?

Agad ko naman iyong sinulat sa dala kong notebook. Okay. May isa na agad akong
nalaman tungkol sakanya.

"Syempre naman 'no! Nanonood ka eh." Aww. Ang sweet. Che! Langgamin sana kayo.

Kinuha ko na ang bag ko at tumayo dun saka naglakad paalis. Kaso kailangan ko pang
dumaan sa tapat nina Viel kaya nakita ko kung anong ginagawa nila.

Pinupunasan ng girl si Viel ng pawis sa likod. I tried not to roll my eyes nang
makita ko ng ayos ang babae. What a coincidence.
Di ko na lang sila pinansin at nagpatuloy na lang sa paglalakad pero di pa ako
nakakalayo nang may humawak sa braso ko.

Napataas ang kilay ko nang makita ko si Bella. Yes! Si Bella na dati kong kaibigan
na niloko ako na ngayo'y girlfriend ni Viel. Bella Gwandhill. The younger sister of
Zander Jreil Gwandhill.

"Hey. Long time no see." Bella said while smirking. Sinuklian ko naman iyon ng
ngiti.

"Yeah. Long time no see. I hope you're doing fine." Nakangiti kong sabi. Bakit
ganun? Kahit nasaktan niya ako, di ko pa rin maiwasang mamiss siya.

"I'm doing fine. And oh! By the way, Viel Lackheart, my boyfriend." She proudly
said. Tumingin ako kay Viel at nakatingin din pala siya sakin.

"Hi. I'm Viel Lackheart, Bella's boyfriend. Its nice to meet you." Pakilala niya at
inangat ang kamay para makipaghandshake sakin. Agad ko namang tinanggap yun at
ngumiti.

"I'm Xyrel Klare Sericlein. Nice to meet you too." I said at bumitaw na sakanya.

Tumingin naman ako kay Bella at halata ang pagkairita sakanya. I don't even know
why. Wala naman akong ginagawang masama.

"We need to go, bes. Bye." She said while grinning. Pagkatapos ay umalis na habang
nakasabit ang braso niya sa braso ni Viel.

Napailing na lang ako at umalis na dun.

Chapter 23:
102K
3.29K
313
"I will praise you Lord with all my heart." Psalm 138:1

Lysse Aleford

"This and this and this and this." Sabi ni Serix habang binabato sakin lahat ng
damit na ipapalaba niya.

"Pwede ba? Wag mong ibato! Pwede mo namang--Bwisit! Wag mo sabing ibato e--Ano ba!?
Nakakailan ka na ha!" Inis na sigaw ko.

"Pfft. Wag ka nang maingay diyan. Simulan mo na lang ang pinapagawa ko." Sabi niya
at umupo sa sofa bago binuksan ang TV.

Tiningnan ko ang mga damit na pinapalaba niya sakin at muntik na akong mahilo sa
sobrang dami nun. Di pa nga ata naisusuot ang iba dito, pinapahirapan lang ako ng
walang hiyang lalaki 'to.

Sa halip na nasa labas ako at nagsasaya, pinapahirapan ako ng lalaking 'to. Ngayon
ang simula ng pagiging slave ko sakanya at ngayon din ang simula ng Students week.
Ewan ko dito sa lalaking 'to, sa halip na nasa labas at nagsasaya, nandito sa loob
at nagmumukmok.

"Bwisit! Mastroke ka sana diyan! Peste ka!" Inis na bulong ko bago umalis sa
harapan niya.
Inihiwalay ko muna ang puti sa may kulay na damit. Napangiwi ako ng makita ang
isang puting damit na ang design ay ipis na cartoon na puno ng putik at lipstick.
Halatang sinadya. I really hate cockroaches. Alam kong alam yun ni Serix kaya mas
dinumihan niya 'tong damit na ang design ay ipis.

"Bwisitttt." Inis na hiyaw ko. Nakakainis! Talagang sinusubukan ako ng lalaking

yun.

Nagsimula na akong maglaba, pasalamat siya marunong akong maglaba. Iwinashing ko na

ang mga yun at umupo muna sa may bangko.

"Hoo." Buga ko ng hangin saka ipinaypay ang kamay ko. Nakakapagod.

"Pagkatapos mo diyan, linisin mo ang kwarto ko." Sinamaan ko ng tingin ang bagong
dating na si Serix habang siya ay nakasandal sa pader habang nakangisi.

"Pagpahingahin mo muna naman ako. Anong akala mo sa damit mo? Isang basket lang? Eh
halos limang basket na yan tapos paglilinisin mo pa ako ng kwarto mong mukhang
basurahan? Pwede ba, wag kang abuso diyan. Against of the human rights na yan.
Pwede kang makulong diyan sa mga ginagawa mo. Ba--"

"Pwede ba!? Tumahimik ka nga. Bakit ba patagal

nang patagal, padaldal ka nang padaldal?" Iritang sabi niya habang tinitingnan ako
ng masama.

"Eh sino bang may gusto na nadito ako? Umalis ka na nga rito. Naiirita ako sa mukha
mo." Iritang taboy ko sakanya.

Napailing lang siya saka umalis. Tingnan mo yun, pumunta lang dito para inisin ako.

Nagpatuloy na lang ako sa ginagawa ko at nang matapos ay halos magcollapse na ako

sa sobrang pagod.

Pagod na pagod akong lumabas dun at pumunta sa may sala. Isinilampak ko ang katawan
ko sa sofa at sinandal ang ulo sa sandalan.

"Magpalit ka nga! Amoy pawis ka e," Agad kong hinablot ang unan na nasa tabi ko at
binato iyun sa katabi ko.

"Shut up. Pagka gantong pagod ako, wag kang maingay diyan." Inis na sabi ko at
pumikit. Lintik na
damit kasi yun. Ang dami-dami.

"You look like a mess. Ayusin mo nga yang sarili mo. Basang basa ka ng pawis tapos
ang gulo pa ng buhok mo." He said habang nakatutok pa rin sa TV.

Hindi ko na lang siya pinansin at nanatiling nakapikit. Sobrang sakit ng katawan

ko. Feeling ko kailangan ko ng ilang linggong pahinga.

Naramdaman ko naman ang pag-alis ng katabi ko sa tabi ko. Hindi ko na lang siya
pinansin ulit. Magpapakasarap na siguro ulit yun sa buhay.

Agad naman akong napamulat nang may damit na dumapo sa mukha ko.

"Oh! Magpalit ka ng damit mo." Inalis ko sa mukha ko ang damit na hinagis niya saka
iyon tiningnan. Sinong may sabi sakanya na isusuot ko ito? Eh sobrang laki! Atsaka,
ayokong isuot ang damit niya 'no.
"Ayoko nga!" Agad na pagkontra ko.

"Aarte ka pa. Ikaw na nga 'tong pinahihiram ng damit!" Sabi niya.

"Sino bang may sabi na pahiramin mo ako?" Taas kilay na sabi ko.

"Tss. You're my slave. At kapag sinabi kong magpalit ka, magpalit ka." Seryosong
sabi niya bago umalis at pumunta sa kwarto niya. Tumingin naman ako ng masama sa
direksyon niya kahit di ko na siya nakikita dahil nakasarado na yung pinto niya.

"Jerk." Bulong ko bago pumunta sa CR para magpalit ng damit. Kahit ayoko, wala na
rin akong magawa. Basa na rin kasi ang damit ko ng pawis. Tiningnan ko ang sarili
ko salamin at napangiwi sa itsura ko. Ang Tshirt na suot ko ay nagmukhang dress
sakin. Abot hanggang siko ko ang kamay ng tshirt at hanggang tuhod ko naman ang
haba nito.

Pagkatapos magbihis ay naupo ulit ako sa sofa. Dahil wala rin naman akong magawa,
binuksan ko na ang TV at inabala na lang ang sarili sa
panonood. Sakto namang yung movie na way back home ang palabas.

Napatingin lang ako sa kwarto ni Serix nang lumabas siya mula roon. Agad naman
niyang pinasadahan ang kabuuan ko mula ulo hanggang paa. At nang magtama muli ang
aming mga mata ay ngumisi siya.

"Nice." Nakangising sabi niya bago umupo sa tabi ko. Inirapan ko na lang siya at
tinuon na lang ang atensyon sa panonood.

"Ate! Ano bang naging malaking kasalanan ko sayo? Bakit ba hindi mo ako mapatawad?"
Umiiyak na sabi ni Joanna. Yung bida sa movie.

"Nabuhay ka. Nabuhay ka at lahat ng pagmamahal ni mommy, ibinigay niya sayo. Wala
na siyang tinira sakin." Jessica said while crying.

Magkapatid si Joanna at Jessica. Nagkalayo lang silang dalawa nung bata sila kasi
nawala si Joanna. At sinisisi ng ina nilang dalawa si Jessica dahil sa
pagkawala nito. Pagkatapos ng ilang taon, nagkita ulit sila. Bumalik si Joanna.

At feeling ni Jessica, naitsupwera na naman siya.

"Hindi totoo yan. Mahal na mahal ka ni Mommy." Joanna said while sobbing. Nangunot
naman ang noo ko habang nanonood. Bakit ako naiiyak?

"Hindi! Araw-araw pinagbabayaran ko yung pagkawala mo. Araw-araw

nakikipagkompetensya ako sa mundo mo at araw-araw natatalo ako. Sana ako na lang
yung nawala. Ang daya daya eh. Ikaw dalawa yung mommy mo na nagmamahal sayo. Bakit
napakadali ng lahat para sayo?" Jessica said. Lalo kong kinunot ang noo ko para
maiwasan ang pagbagsak ng luha ko. C'mon, Lysse! Hindi ka pwedeng umiyak sa harapan
ng tukmol na yan.

"Akala mo ba ganung kadali yun? Ang iwan yung nakasanayan kong pamilya. Ang
isantabi si Ana para maging si Joanna. At subukang makipagsabayan sa buhay niyo. At
anong kapalit nun, Ate? Lahat ng pananakit at pang-iinsulto mo
sakin?Ate, hindi yun madali! Araw-araw mong pinagbabayaran yung pagkawala ko? Eh
ako? Hanggang kailan mo ako sisingilan sa pagbabalik ko?" Umiiyak na sabi ni
Joanna. Pinikit ko ang mga mata ko at agad naalala ang isang line ng movie na 'to
na tumatak sakin.

"Mommy, sorry for everything. I'm sorry I'm not Joanna..."

Nang maramdaman ko ang pagtulo ng luha ko ay agad ko iyong pinunasan. Napatingin
lang ako kay Serix nang bigla niyang patayin ang TV.

"Tss. Why are you even watching this movie?" Singhal niya habang nakatingin sakin.
Iniwas ko naman sakanya ang tingin ko. Nang makalma ko ang sarili ko ay tumingin
ako sakanya at pilit na ngumisi.

"What? Naiiyak ka?" Sabi ko. Nanatiling nakakunot ang noo ni Serix habang seryosong
nakatingin sakin. Napalunok ako.

"Why would I even cry because of that movie? I can't even relate to that." Masungit
na sabi niya. Napangiti naman ako ng mapait. Oh, yeah. Masaya nga pala ang pamilya
nito.

"Right. Bakit ka nga ba iiyak diyan ay buo naman pamilya mo? Tss." Sabi ko.

"May pinagdadaanan ka ba at ganyan ka? Tsaka bakit ba umiiyak dyan? Ganyan din ba
pamilya mo sayo?" Biro niya. Hindi ako natuwa. Heck! Ni hindi man lang ako
makangiti sa biro niya.

Nang mapansin niyang hindi ako nagsasalita at nanatiling nakatingin sakanya,

tumigil siya sa pagngisi.

"What? Bakit ka natigil dyan?" Tanong niya.

"Bakit ba ang daldal mo?" Nasabi ko na lang at iniwas na sakanya ang tingin.

"Para yan lang, iniiyakan mo. Tss." Sabi niya. Hindi ko siya pinansin. Ano bang
pakielam niya? Eh, hindi
naman niya alam ang nararamdaman ko.

Napansin niya ata ang pagtahimik at ang pagkabadtrip ko kaya nagsalita ulit siya.

"Why do you look like you have a problem with your family? Is that why you're
crying a while ago? Hmm. May iniiyakan din pala ang isang Lysse Aleford."
Nakangising sabi niya na parang hindi iyon big deal. Na parang normal lang sakanya
na sabihin iyon. Na parang isang katatawanan lang iyon.

"Ikaw nga, babae lang, iniyakan mo na? Ano pa kaya ako na tungkol sa pamilya na ang
iniiyakan?" Hindi ko napigilang sabi. Agad naman siyang natigilan. Napangisi ako.

"Oh wait. Hindi mo nga pala alam ang pakiramdam nun kasi perkpekto naman ang
pamilya niyo." I said. Pakiramdam ko bigla akong sasabog kapag hindi ko nailabas
'to.

"What are you saying?" He gritted his teeth. His

jaw was clenched.

"Oh, c'mon. Wag na tayong maglokohan dito, Serix. We all know na gusto mo ring
malaman 'to. Pinaimbestigahan niyo nga ako diba? Pinagdudahan niyo nga ako diba? Oh
edi sige. Ibibigay ko sainyo ang gusto niyo." Sabi ko. Hindi ko na makontrol ang
bibig ko. Kahit ang paghinga ko ay unti-unti nang bumibigat.

Huminga muna ulit ako ng malalim bago magsalita.

"I'm from a broken family.." I said. I was so close to breaking down but I still
tried to calm myself. He stiffened at what I said. Wala akong magawa kundi ang
ngumisi sa naging reaksyon niya.
"Oh, anong klaseng reaksyon yan?" Sabi ko. Unti-unti na ulit na naluluha. God!
Lysse! Bakit ba napakaiyakin mo?

"Why don't you just tell it to everyone? Tell them that the weird and mysterious
girl is from a broken family. Oh wait, it would be better if you tell that
to your friends first. I hope you all feel better now." I said before leaving him.
I slammed the door and went to my dorm.

I immediately close the door and cry. Napaupo ako sa sahig at umub-ob sa tuhod ko.
Dun ako tahimik na umiyak.

God knows how I hate to cry but God knows too how I tried to be strong for so many
years.

Chapter 24
98.4K
2.89K
68
"Hope in the Lord, for with the Lord, there is unfailing love. His redemption
overflows." Psalm 130:7

Eclair Blaice Hwang

"What happened to this people?" I mumbled while eating. Nandito kami ngayon sa
cafeteria at kanina pa ring tahimik ang mga kasama ko.

First. Xyrel is so quiet. Well, that's not new naman pero ang laging tumingin sa
table ng mga nagtatawanang lalaki na di ko alam kung sino ay nakakapanibago. I
can't tell kung may gusto ba siya sa isa mga yun o trip niya lang tumingin doon.

Second. Brianne is obviously not in the mood right now. Palagi niyang sinasabi na
'I hate him' 'I really really hate him' Wala na siyang ibang bukambibig kundi yun.
It's about the dare. She said, she asked Zander on a date but surprisingly the guy
ignored her. Yes! Zander ignored the great Brianne Criguia. And that's the reason
why she's badtrip right now.

Third. Krane. Well, she always had her phone on her hand which is new. Lysse told
me that out of them, si Krane lang ang hindi mahilig sa cellphone or social media.
Sapat na raw kasi sakanya ang mga libro. Minsan nga, nakikita ko siyang ngumingiti
mag-isa habang nakatutok sa cellphone niya.

Hense and Zrel? Well as usual, sweet pa rin. But as bestfriends. They acted normal
so I guess, there's no wrong with them.

Golden hair guy? Like the normal, he's always annoying and irritating. That's all.

Serix. He's quiet. Parang laging malalim ang iniisip

at kung minsan pa'y nahuhuli kong nakatingin kay Lysse. Iisipin ko sanang may gusto
siya kay bespren pero hindi eh, kuryosidad ang makikita mo sa mga mata niya pag
tumitingin siya kay Lysse.

And...

Lysse. What's new about her? Being quiet and emotionless is already normal when it
comes to her, right? Pero ngayon, lalo siyang tumahimik. Laging walang gana. At
kung minsan pa'y isang word lang ang nasasabi sa isang araw. Alam kong may problema
siya pero mukha namang ayaw niyang may makaalam kung ano ito.

And that's it.

Sinadya kong ipatak ang kutsara ko para sana makakuha ng atensyon mula sakanila,
pero sa halip na sila ang tumingin ay yung ibang studyante pa na kumakain ang
tumingin sakin.

Okay! That's it! I can't stand this anymore.

Pabagsak kong hinampas ang mesa namin at tumayo, at dun ko na nakuha ang atensyon
nila.

"What's wrong with you guys? Mukha kayong mga walang tulog ng isang taon. Anong
problema niyo?" Iritang sabi ko pero ni kahit isa sa kanila ay walang sumagot.

"No comment? Ano? Nganga? Walang sasagot? Anong gusto niyo bigyan ko pa kayo ng
microphone?" I sarcastically said. Nanatili pa rin silang tahimik. Ayos 'tong mga
'to ah. Wala atang balak magsalita.

"Fine. Bahala kayo. Ayusin niyo muna ang sarili niyo bago kayo humarap sa isa't
isa. Ang sarap niyong itali at itapon sa pacific ocean eh' Para doon, masabayan ang
kalaliman ng iniisip niyo." I said before leaving. I'm not mad. I'm just pissed off
and annoyed.

Pumunta ako sa Elite park at dun umupo. May ilang studyante ang nandito at
nagpapahinga. Mamaya pa kasi ulit bubuksan ang mga booths.

"Anong klaseng drama yun?" Napatingin ako sa nagsalita at nakita si golden hair
guy. Tss. Brent na nga lang. Ang haba naman ng Golden hair guy.

"Yun yung klase ng scene na nagwalk out ang bida sa sobrang stress tapos may
kontrabida na sumunod sakanya at umupo sa tabi niya." I sarcastically said. He just
'tsked' and rolled his eyes at me. Sabi nila, palabiro daw to at mahilig sa prank,
eh bakit ang sungit sungit?

Di ko na lang din siya pinansin at hinayaan na lang siya. Tutal wala naman akong
mapapala kung papansinin ko siya, diba? Bukod sa stress at pang-aasar, wala na.

"Nabalitaan mo na rin pala yun? Akala ko nga di totoo eh,"

"Ako din. Ang alam ko talaga ay di nila gusto ang isa't isa."

"But I find them cute. They always fight but they

end up liking each other."

"Pero ang alam ko ay di daw pinansin ni Zander si Brianne nung niyaya niya itong
magdate."

"Deserve niya yun for being bitch all the time."

"I know right. I can't blame Zander if he doesn't like that bitch whore."

Napakunot ang noo sa mga naririnig ko sa likod ko. Ang bilis talagang kumalat ng
balita. Parang kanina lang yun nangyari ah.

Napatingala ako nang biglang tumayo ang katabi ko at pumunta sa grupo ng mga babae
na nagkwekwentuhan.

Their eyes twinkled when they saw Brent walking towards them. From being chismosa,
they turned into a puppy real quick.
"Hi, Brent. What can I do for you?" Girl one said using her seductive voice which
is I don't really
find seductive. It actually sounds like a chipmunk's voice.

"Oh, shut up. Brent is here because of me. Hi! I'm Mariana Agustin." Girl two said.
She even licked her lower lips. Napangiwi na lang ako.

"Come on guys. Don't be stupid. I'm the most beautiful here so it's obvious that
Brent is here for me." Girl three interrupted. Ano bang nakita ng mga ito sa
lalaking 'to? Well, I will be a liar if I say he's not handsome. He's handsome and
hot. I admit. But his attitude? Let's not talk about it.

"Tss. I'm not here to flirt with you." Nandidiri na sabi ni Brent na siyang
kinapahiya at kinatigil ng tatlo. Oh, ano? Tigil kayo ngayon?

"I'm just here to give you a reality check. Brianne is not a bitch and a whore.
Stop talking about her." Brent said. Hindi naman nakaimik ang tatlo.

"Check yourselves first." He said before leaving them with an open mouth. Bumalik
siya sa tabi ko
na parang waang nangyari.

"Hey, that's harsh." I nudged his arm.

"Anong harsh dun?" Sabi niya. I rolled my eyes.

"You just indirectly told them that they are whores and bitches." I said.

"I didn't. Nasakanila na yun kung yun ang iisipin nila. And why are you defending
them anyway?" He said.

"Your concern is obvious but your words are too harsh. You should try to use some
words that can't hurt them." I said. Even if I hate that girls, it's still not
right to call them a flirt and whore. Directly man o indirectly. They are still
girls.

"Bakit mo ba pinagtatanggol ang mga yun? You also heard what they said about
Brianne." He said in annoyance. It's not new naman.

"Oh, come on Brent. Don't be so childish. I'm not

defending them. I'm just saying my opinion." I said and surrendered my hands.

"I don't need your opinion. Atsaka di mo naiintindihan. Sabagay, isip bata ka nga
pala kaya di mo maiintindihan ang mga ganitong bagay" He shrugged. Ang galing
talaga niyang humanap ng timing para asarin ako.

"Kung kailan naman seryoso, saka dadalihan ng panloloko." Iritang sabi ko.

"Kailan ka pa nagseryoso? Hindi halata sa mukha mo." He said.

"Hindi naman kasi kita kaclose para malaman mo kung kailan ako seryoso o hindi."
Sabi ko.

"Di mo pala ako kaclose eh, eh bakit ka nakikipag-usap sakin?" Oh God! Why do I
have to suffer like this? This Golden Hair Guy is really getting on my nerves na.

"Shut up. Ayaw kong makipag-usap sayo." Iritang

sabi ko.
"Kaya pala nakikipag-usap ka." I ignore him.

"Oh ano? Natahimik ka?" Once again, I ignored him.

"Hahaha. Wala ka na bang masabi kaya nanahimik ka na?" I ignored him again. Relax
Eclair. Relax.

"Hey. Bansot."

"Bansot." Kinuha ko ang celphone ko at dun nagtype.

"Bansot."

Tinaas ko ang isa kong kamay at nilagay yun sa harap ng mukha niya at pinakita ang
nakasulat sa celphone ko.

Memo

Talk to my hand.

A wide grin is plastered on his face.

"Hi, hand. Bakit ang tigas mo? Tapos may kalyo pa. Ang malas naman ng may nagmamay-
ari sayo." He said. Inis na binaba ko ang kamay ko. Hello, makinis at malambot ang
kamay ko.

"Ay! Bakit mo binaba? Nakikipag-usap pa ako eh." He looks like a lost puppy.
Pacute' Che!

"Tanga ka ba? Sinong matutuwa kung may taong nanglait sa kamay mo at harap harapan
pa? Gusto mo ba ng laitan? Sige, pagbibigyan kita. Alam mo ang pangit mo. Tapos ang
sarap mo pang ipanglinis ng inyodoro. Tutal dun naman nababagay ang mukha mo. Mukha
kang dugong, monggoloid, abno, baliw at sira-ulo." I said. His wide grin turned
into a deadly stare. I guess, my work here is already done.

"Ngayon, nakuha mo na ang gusto mo?" I said before leaving him.

Chapter 25
425
"Seek his will in all you do and He will show you what path to take." Proverbs 5:6

After the incident happened, I never talked to Serix again. I always saw him
looking at me pero hindi ko na pinansin pa iyon. To clear everything, I'm not mad
at him. Siguro nung una, nagalit talaga ako. But I'm fine now.

"What the---" Nagulat ako nang may biglang nagposas sa dalawang kamay ko.

"Huli ka!" Napatingin ako sa dalawang bata na

nagposas sa mga kamay ko.

"Anong ginagawa niyo?" Inis na sabi ko. Siguro nasa around 14, 15 or 16 ang edad
nila.

"Ate, may nilabag kang batas kaya nararapat kang ikulong." Sagot ng babaeng
nakapigtails at nakaspongebob na bag. Tapos tom and jerry pa ang design ng damit.
Seriously?

"Anong batas ang sinasabi niyo?" Iritang sabi ko kaso bumungisngis lang sila saka
ako hinila papunta sa kung saan.
"Hoy! Pakawalan niyo nga akong dalawa. Pag ako nakawala dito, ipapakain ko kayo sa
mga dragon." Pinandilatan ko sila ng mata kaso sa halip na matakot, lalo pa silang
bumungisngis.

"Ate, ang ganda niyo po talaga. Alam niyo po, idol ko kayo." Napangiwi naman ako sa
sinabi nung isang bubwit. Nakapantalon na kulay itim, Sofia the first ang design ng
damit. Tapos si patrick ng spongebob ang design ng sandals. Spongebob na
bag.

Tss. Mga isip bata.

"Saan niyo ba ako dadalhin? Kayo dapat ang kinukulong eh, hindi ako." Inis na sabi
ko pero di nila ako pinansin at patuloy pa rin sa paghila sakin.

Nang makarating kami sa isang room, saka nila ako binitawan at inalis ang posas ko.

"Ate Brown eyes, hinuli ka namin dahil sa suot mo." Sabi nung nakapigtail na babae.

Tumingin naman ako sa suot ko, nakashorts na itim, mickey mouse na tshirt, itim na
rubber shoes. Anong problema nila sa suot ko?

"Ate, ang hinuhuli namin ay yung pangbata ang suot. Yung cute ang suot at isa ka
dun." Bubwit two said. Okay? Anong klaseng booth to? Jail booth?

Bigla naman silang ngumiti at kusang kinuha ng sabay ang pareho kong kamay at
nakipaghandshake.

"I'm Kerstine Hailey Sandoval. Don't call me Kerstine or Hailey or Hail, just
Tine."

"Yesha Attyna Hiobe at your service." Girl two said at nagsalute pa. Napailing na
lang ako sa kakulitan nila.

"Lysse Aleford." Tipid kong pakilala.

"Kilala ka na namin, ate. Kaya di mo na kailangang magpakilala. Sige na ate brown

eyes, pasok ka na diyan. Byebye." They said in unison at tinulak ako papunta sa
loob.

Nang makapasok ako, agad nilang sinarado ang pinto at narinig ko na lang ang pag
lock sa labas. Walangyang dalawang yun.

Nilibot ko ang kabuuan ng room at ang dilim dilim. Kinapa ko sa bulsa ko ang
cellphone ko pero di ko makapa! Tuloy tuloy lang ako sa pagkapa habang naglalakad
papunta sa may sulok nang may bigla
akong nabangga.

Napalunok ako nang maramdaman kong tao ang nasa ilalim ko ngayon.

Dahil sa dilim, di ko makita kung sino yun. Tanging ang alam ko lang ay nakahawak
sa bewang ko ang dalawang kamay nung nakabangga sakin habang nasa dibdib niya ang
mga kamay ko.

"Who are you?" Kunot noo kong tanong pero wala akong nakuhang sagot.

Kinapa ko ulit ang cellphone ko sa bulsa ko at nang makapa ko, agad ko yung kinuha
at inopen ang flashlight saka tinutok sa nakabangga ko.
"What in the world?" Mahinang sabi ko nang maitapat ko ang flashlight sa mukha ng
nakabunggo ko.

Agad akong tumayo at lumayo sakanya saka siya sinamaan ng tingin at dinuro.

"Anong ginagawa mo dito?" Inis na sabi ko habang dinuduro si Serix. Oo, si Serix!
Langya lang! Nanadya ata ang tadhana eh.

"Malamang kinaladkad ako nung dalawang batang yun. Bwisit! Narape na ako't lahat,
kinulong pa ako." Galit na sabi niya. Nirape?

"Nirape ka ng dalawang bubwit na yun?" Di makapaniwalang tanong ko.

"Oo! Pinagsamantalahan ako ng dalawang bansot na yun!" Inis na sigaw niya kaya
napatakip ako sa tenga ko.

I bit my lower lip para pigilan ang tawa ko. As much as I want to laugh, I can't
lalo na at kapatid ni Hades ang kaharap ko.

Pinanatili ko ang seryoso at blangko kong mukha. Para mapansin niyang galit ako.

"Tss. Bakit ang dilim dito?" Tanong ko.

"Pinatay ko ang ilaw. Matutulog sana ako eh." Sagot niya.

"Buhayin mo. Kung matutulog ka, pumunta ka sa dorm mo at dun matulog." Sabi ko at
binuhay naman niya ang ilaw kaya kitang kita ko na siya.

"Paano ako makakapunta sa dorm ko, eh nakakulong ako dito?" Sarkastiko niyang sabi.
Tinaasan ko siya ng kilay saka nagsalita.

"Di ko yan problema para problemahin ko." Taas kilay kong sabi. Narinig ko naman
siyang bumuntong hininga saka umupo at sumandal sa may pader. Ganun din ang naman
ang ginawa ko kaso malayo sa kanya.

Napapikit ako sa sobrang tahimik. Ang tahimik ata niya?

"About what happened yesterday.." Napamulat lang ako nang bigla siyang magsalita.

Napatingin ako sakanya at ganun din siya.

Talagang may balak pa siyang balikan yun?

"What about yesterday?" I asked innocently.

"I just want to say sorry about what happened yesterday." Straight forward sa sabi
niya. Iniripan ko lang siya saka nagsalita.

"Nakakalimutan mo yatang di ako tumatanggap ng sorry?" Sarkastiko kong sabi.

"Edi pasensya. Pasensya sa nangyari kahapon." He said. I mentally rolled my eyes.

Sorry, pasensya, pareho lang yun!

"Tss. That's nothing." Sabi ko.

"Nothing? Pero di namamansin. Tss." Rinig kong bulong niya pero hinayaan ko na
lang.

"At nga pala, about dun sa pagiging slave mo, tapos na yun." He said kaya agad
akong napatingin sakanya. I heard him right, right?
"What did you just say?" I asked. Mahirap umasa kaya naninigurado lang.

"Tss. Tapos na ang pagiging slave mo." Ulit niya. Pinilit kong wag ngumiti.

"Oh, really? That's good." I bit my lower lip to hide my smile.

"Walang thank you?" Tanong niya. And once again, I rolled my eyes at him.

"Ni sorry nga di ko tanggapin, pagsasabi pa kaya ng thank you?" I sarcastically

said.

"Edi slave pa rin kita kung di ka magtethank you." He said.

"What!? Nasabi mo na kanina na hindi na ako magiging slave mo tapos ngayon babawiin
mo?" Inis na sigaw ko na um-echo sa apat na sulok ng room nato.

"Don't shout! Di ako bingi para sigawan mo." Iritang

sabi niya habang nakatakip ang dalawang kamay sa tenga niya.

"Ahhhhhh" Sigaw ko kaya lalo niyang diniin ang mga kamay niya sa tenga niya.

"Sh*t! I said don't shout." Iritang sigaw niya pero di ko siya pinansin.

"Ahhhh." Todo kong sigaw. I just want to annoy him, just like what he did to me
yesterday.

"Ahh---" Nanlaki ang mata ko nang makita ko na lang sya harap ko at sobrang lapit
ng mukha. Tinakluban niya ang bibig ko gamit ang isang kamay niya habang nakatuon
ang isang kamay sa pader na sinasandalan ko.

For a moment, pakiramdam ko bigla akong tinakasan ng hininga. I just stared at him.
He just stared at me too. Ni kahit isa samin ay walang balak putulin ang tinginan
namin.

Hanggang sa ako na mismo ang umiwas at

tinanggal ang kamay niya sa bibig ko.

Tumikhim ako.

"T-tss. A-ang baho ng kamay mo!" Naiilang na sabi ko at lumayo ng konti sakanya.
Napalayo din naman siya sakin at tumikhim.

"M-mas mabaho ka no!" Sabi niya at bumalik na sa kanina niyang pwesto.

"Sus. Eh kung mabaho pala ako, eh bakit ka pa lumapit?" Nang-aasar na sabi ko.

Mabilis niya akong tiningnan ng masama. Napairap na lang ako.

"Napakayabang mo talaga!" Inis na sabi niya sakin habang dinuduro ako.

"Eh bakit mo ako dinuduro!?" Inis din na sabi ko.

Sa halip na sumagot, napahinga na lang siya ng malalim.

"What kind of conversation is this?" Bulong niya sa sarili bago kalmadong tumingin
sakin.

"Look, I'm tired and sleepy. I really want to sleep so please, be quiet and let me
sleep." Sabi niya at pilit na ngumiti sakin.

"Then, sleep! Do what you want and I'll do whatever I want to do." Sabi ko at nag-
ingay na.

"I said be quiet!" He yelled.

"And I said I'll do whatever I want to do!" I yelled too.

"Remember that I'm still your master and you're my slave." Madiin niyang sabi.

"Kasasabi mo lang kanina na tapos na ang dare." Sabi ko.

"Pero binawi ko ulit!"

"Eh wala ng bawian! Wala ka palang isang salita

eh!"

Lalong tumalim ang tingin niya sakin ganun din ako. Lalo akong natuwa nang makita
kong galit na galit na talaga siya.

"What? I thought you want to sleep? Then, why are you staring at me right now?
Tss." Mapang-asar na sabi ko at nag-ingay na lang ulit.

Natigil lang ako nang bigla siyang tumayo at lumapit sakin. Kung kanina, sobrang
lapit na ng mukha namin. Ngayon, konting galaw na lang talaga, maglalapat na ang
mga labi namin.

"You really don't know how to listen, huh? As a punishment for being a hard headed
to your master...." Unti unti niyang nilapit ang mukha niya sakin at halos di ako
makagalaw sa kinakatayuan ko, lalo na nung bumaba ang tingin niya sa labi ko.

"H-hey! What are you doing? L-lumayo ka nga." Utal kong sabi pero parang wala
siyang naririnig. Napapikit na lang ako ng mariin nang iisang
pulgada na lang ang layo namin.

Ganun na lang ako ang pagtataka ko nang lumipas ang isang minuto nang walang
tumatamang...err..labi sa labi ko.

Unti unti kong minulat ang mata ko..

Agad nag-init ang ulo nang makita ko si Serix na pilit tumatawa ng tahimik habang
nakahiga sa sahig at hawak hawak ang tiyan.

Nang mapansin niyang nakamulat na ako, agad siyang humalakhak ng sobrang lakas.

"Hahaha, Y-your f-face--Haha--i-is so e-epic Hahaha." Hirap na hirap niyang sabi.

"Ah ganun?" Agad ko siyang dinambahan at sinabunutan sa buhok.

"A-aray! Hoy! Masakit! Ano ba!? Aray!"

"Langya ka! Kapatid ka talaga ni Hades! Dapat

sayo binabalik sa ilalim ng lupa eh!" Inis na sabi ko habang sinasabunutan at
hinahampas siya habang siya ay pilit sinasalag lahat ng hampas ko.

Nasa ganun kaming pwesto nang biglang bumukas ang pinto...

"Oh my God! Anong ginagawa niyo?" Gulat na tanong ni Tine. Habang nakanganga naman
ang kasama niyang si Yesha.

"Are you two doing it?" Ganun na lang ang gulat ko sa naging tanong ni Tine.

Napatingin ako kay Serix at saka ko narealize ang pwesto namin.

Nakaupo ako sa tiyan niya habang siya ay nakahiga at sakto pang malapit ang mukha
namin sa isa't isa dahil nga sinasabunutan ko siya. Agad akong tumayo at lumayo
sakanya kaya bumangon naman siya sa pagkakahiga.

Oh no no. We're not doing it.

"No. It's not--"

"B-bakit dito pa kayo nagkakalat? Pwede namang sa dorm niyo ah?" Yesha said nang
makarecover siya sa pagkanganga.

"What? We're--"

"Dapat naghintay muna kayo ng tamang oras para diyan. Ni hindi pa nga kayo kasal."
Pangangaral ni Tine. I'm too innocent for this. Swear!

"Wait--"

"I can't believe it. Tingnan niyo oh, ang gulo ng mga buhok niyo..tapos..yung
position niyo pa." Tine said habang tinuturo kami ni Serix.

Napatingin ako kay Serix at tama nga si Tine, magulo ang buhok ni Serix.

"Wait..You guys--" For I-dont-know-how-many-times they cut me off.

"I know you love each other, but that's not enough reason for you to do that. May
tamang panahon para diyan." Yesha said.

"Guys--"

"I kno--" I annoyingly cut them off. They're too noisy.

"Pwede ba!? Patapusin niyo muna ako? For your information, we didn't do it--
err..you know what I mean..We're just having some fun--"

"Fun? At yung paggawa ng baby ang sinasabi mong fun?" Tine innocently asked.

I hopelessly looked at Serix, but he's too busy on bitting his lower lip to stop
himself from laughing.

I sighed.

"Two little bubwit, I know it's too hard for you to listen while I'm talking, but
please let me explain." I calmly said. I heard Serix chuckled.

"If you're thinking that we did it, you're wrong. We did not do that and we will
never do that. I'm just murdering him..not in the way you're thinking..I mean
sabunot o hampas, ganun. Eh tapos, ang galing niyo din namang humanap ng magandang
timing, you saw us in that kind of position, edi ayun! Kung anu ano agad ang naisip
niyo. For short, we did not do it." I said in a serious tone.

Mukha namang naintindihan nila kaya napahinga ako ng malalim. Buti na lang.
"I hope you will have a baby soon.." Napanganga na lang ako sa sinabi ni Tine.
Seriously? Serix just laughed at what she said.

"I know you're lying to us and you just want to keep that as a secret. Don't worry,
your secret is safe with us." Tine said and winked at me.

Oh God..

Chapter 26
3.36K
614
"Let all you do be done in love."

Serix Sericlein

"Why don't we just go to the mall? Boring naman dito tsaka pede naman tayong
lumabas di'ba?" Suggestion ni Brianne.

Nandito kami ngayon sa lobby at halos lahat kami ay naboboringan. Sabihin na nating
may mga booths o mga laro, ang boring pa rin.

Wala si Lysse at si Elair. Di namin alam kung nasaan.

"Omygee, You're so galing. Brianne is right, mas masayang magmall kesa tumunganga
sa kawalan." Krane said brightly. She even clapped her hands.

"Edi tara na." Zrel said at tumayo na ganun din kami.

Aalis na sana kami nang may biglang sumulpot sa unahan namin.

"Hi. Pwedeng sumama?" Nakangiting sabi ni Fianna. Fianna Sarmiento.

Napakunot naman ang noo ko nang bigla siyang tumingin sakin at kinagat ang ibabang
labi.

"Tss. Bawal." Mataray na sagot ni Brianne.

"But why? Di kami manggugulo, promise!" Fianna said.

She's with Grethel. Di ko alam kung bakit magkasama sila, eh alam naman ng lahat na
di sila close na magpipinsan.

Except na lang siguro kay Grethel and Drew. Madalas ko kasi silang nakikitang
magkasama. Minsan naman ay si Sophia at Grethel ang magkasama.

"Sumama kayo kung gusto niyo. As if naman may choice pa ako. Eh daig niyo pa ang
linta kung dumikit." Brianne said at umuna na.

Sumunod naman kami sakanya at tahimik na naglakad papuntang parking lot.

Nang makarating kami sa parking lot, balak ko sanang isabay si Klare sa kotse ko
kaso biglang may sumulpot sa tabi ko at pinulupot ang kamay sa braso ko.

"Hey Serix, pedeng makisabay? Flat kasi yung gulong ng car ko eh" Fianna said at
nagpout. Wala naman akong choice kundi sumang-ayon na lang.

"Talaga? Oh my God! Tha--"

"Hey Klare! Sakin ka sumabay." Tawag ko kay Klare at di na nag-abalang pakinggan

ang sasabihan ni Fianna.

Agad namang kumunot ang noo ni Klare pero nang pandilatan ko siya ng tingin ay agad
naman siyang tumango.

Nang makalapit siya sakin ay agad niya akong tiningnan ng masama.

"Kuya, why she's here? I don't like her." bulong niya.

"Hayaan mo na. Kawawa naman. Flat daw ang gulong ng kotse eh." Sabi ko. Inirapan
lang niya ako.

"Flat? Eh kanina lang nakita kong ginagamit niya yung kotse niya." Sabi niya at
umuna na sa pagpasok sa loob kaya naiwan kami ni Fianna.

"Ayaw niya ba? Kung ayaw ni Xyrel, ayos lang. Magcocommute na lang ako." Fianna
said and bowed her head. I shook my head at her.

"No. It's okay. Go inside, sasabay ka samin." I said and smiled at her. She smiled
at me, too at pumasok na sa loob. Fianna is nice. I don't know kung bakit ayaw
sakanya nina Klare.

Pumasok na ako sa loob at nakita dun si Klare na nasa likod habang nakacrossed arms
at nakatingin sakin ng masama.

"What?" Inosente kong tanong. Umirap lang siya sakin at nagheadset na.

"Where are we going?" tanong ni Fianna.

"Sumama kayo nang hindi niyo alam kung saan kami pupunta?" Klare sarcastically
said. I glared at her and mouthed her 'shut up'.

She just rolled her eyes at me.

"I'm sorry. Tungkol sa tanong mo, sa mall tayo pupunta." Sabi ko kay Fianna. Fianna
just nodded.

Tinigil ko muna ang sasakyan ko dahil sa traffic.

"Kasama ba natin yung common na lagi niyong kasama?" Tanong ni Fianna.

"No." Tipid na sagot ko.

Ngumiti naman siya at tumango tango.

"Good." Bulong niya. Tumingin ako sakanya at kumunot ng noo.

"What?" Tanong ko. Umiling lang siya at ngumiti.

Di ko na lang yun pinansin dahil umandar na ang kotse sa harap namin.

Nakasunod lang ang kotse namin sa sasakyan ni Brent at Brianne. Sila kasi ang may
alam ng pupuntahan namin.

Napakunot ang noo ko nang tumigil kami sa park. Parang pagpipiknikan.

Bumaba na ako at pinagbuksan si Fianna ng pinto. Bubuksan ko na sana ang pinto ng

kay Klare
pero agad iyong bumukas at lumabas si Klare. Dire-diretso siyang lumakad papunta
kina Brianne. Ano bang problema ng kapatid kong yun?

Napabalik lang ako sa katinuan nang may pumulupot na kamay sa braso ko.

"Let's go." Nakangiting sabi ni Fianna at hinila na ako papunta kina Brianne.

Agad kumunot ang noo ni Brianne nang makita niya ang pagkakapulupot ng kamay ni
Fianna sa braso ko.

I just shrugged my shoulder when she looked at me with her don't-be-too-close-to-

her look.

"What are we going to do here?" Hense said.

"We're going to have a picnic." Masayang sabay na sagot nina Brianne at Brent.

Inayos na namin ang blanket sa may ilalim ng puno at nilabas ang mga pagkain.
Sinigurado daw
talaga nina Brianne na di namin makikita ang mga pagkain para daw di kami magtaka.

Umupo kami sa blanket at bumilog.

"Let's play a game." Brianne said while smiling. Oh uh' Not again.

"What game?" Krane excitedly said.

"Hmm. Hide and seek," She said while clapping her hands like a child.

"W-what? Hide and seek?" Fianna said.

"Yes. Gotta problem with that?" Mataray na sabi ni Brianne.

Pangbata kaya yun.

Umiling lang si Fianna at di na nagsalita.

"So ganito, Fianna will be the one who will find us tapos tayo, magtatago lang."
Brianne said. Fianna was about to protest when Brianne glared at her.
Napabuntong hininga na lang ako.

"Tapos kung sinong unang makikita, may parusa. Ang huling makikita, may price." She
said. Tsk.

"Alright lets start." Brianne said at hinila na si Fianna papunta sa puno at dun
siya pinapiring.

"1..2..3..4..5" Naglakad lang ako at di na nag-abalang tumakbo para maghanap ng

matataguan. Wala naman akong pakielam sa larong to.

Lakad lang ako ng lakad hanggang sa may nakita akong dagat. Hinawi ko ang halaman
na nakatakip roon at bumungad sakin ang asul na asul na dagat. Isa lang ang
masasabi ko, sobrang ganda.

Lumapit ako sa tabi ng dagat at umupo dun. This place is so nice. Dapat dito na
lang kami nagpicnic. Mas nakakagana pa.

Kinapa ko ang celphone ko nang magvibrate ito.

Kumunot ang noo ko nang makita ko kung sino ang tumatawag.

Sinagot ko yun at nilapit sa tenga ko ang cellphone.

"Hi." Bati nang nasa kabilang linya.

"What do you need?" Tanong ko. Narinig ko ang buntong hininga niya bago sumagot.

"Ayaw mo na ba talaga?" Tanong niya at agad kong narinig ang hikbi niya.

"Ikaw ang nakipaghiwalay, Chelsie. At tsaka magkakaanak ka na, may asawa ka na."
Sabi ko.

Aaminin kong mahal ko pa rin siya at di nagbabago yun, pero tama na ang ilang taon
na inilagay ko sa kapahamakan ang pangalan ng pamilya ko.

"Serix, mahal kita. Mahal na mahal kita. Please let's get together again." Umiiyak
na sabi niya.

"At ano? Magtatago ulit tayo? Magpapanggap at

magiging kabit mo ulit ako? Pwede ba, Chelsie? Tama na." Yun lang ang sinabi ko at
pinatay na ang tawag.

Kumuha ako ng bato at binato yun sa dagat.

"Ahhhh." Sigaw ko. This is so frustrating. Napahilamos ako sa mukha ko dahil sa

inis at sakit.

Ilang linggo na din ang nakakalipas nang magsimulang tumawag sakin si Chelsie para
daw balikan ko siya.

"Tss. You're so noisy. Try to low down your voice." Napatingin ako sa likod ko at
nakita dun si Lysse na nakatayo habang nakatingin sakin.

I can't help but look at her from head to toe. She's now wearing a high waist
shorts and white t-shirt.

"Why are you here?" I asked her and avoided her gaze. Ibinaling ko na lang ulit ang
tingin ko sa dagat at huminga ng malalim.

I'm sure she heard me a while ago. She's Lysse Aleford. Of course she knows
everything.

"Why? Am I not allowed to be here?" She said and sit beside me.

"Tss." Yun na lang ang nasabi ko at di na nag-abalang pansinin siya.

"Ikaw? Bakit ka nandito?" tanong niya.

"We're having a picnic." I said. I didn't even bother to tell her about the game.

"Hmm. Then why are you here?" She asked again. My forehead creased.

"I said we're having a picnic." Ulit ko.

"I know. I heard you. I mean--why are you here? As in here? diba dapat nandun ka
kasama sina Brianne?" She asked.

"We're playing hide and seek." I answered. She bit

her lower lip while trying to surpressed a smile.
I knew it! She's just going to laugh at me. Who wouldn't? Hide and seek is just for
kids.

"Playing hide and seek huh? I didn't know that you're childish, too." She said.

"About the dare.."

"It's done. You don't need to be my slave anymore." I said. Ramdam ko ang pagtingin
niya sakin kaya tumingin din ako sakanya.

She shook her head and smiled.

"No. It's okay. Wala pang one week na nagiging slave mo ako, kaya di pa tapos ang
pagiging slave ko." She said.

Anong nangyari? Parang kahapon lang, gustong gusto niya nang suntukin ako,
mapatigil lang ang pagiging slave niya.

"W-what?" Di makapaniwalang tanong ko.

She inhaled deeply.

"Being your slave won't hurt. Besides, that's my consequence. I need to be your
slave for one week, right?" She said without giving me a glance.

"No. It's okay if--" She cut me off.

"Do you really want to hurt my ego?" She seriously said.

"What?" Naguguluhan kong tanong.

"Di ako klase ng tao na basta na lang tatalikod sa responsibilidad niya. Being your
slave is my consequense. So I'll be your slave for one week." She said. Okay?

That's it?

"Di naman ikaw ang tatalikod. Ako naman ang nagpatigil sayo." I said.

"Tss. You really don't understand. Slow jerk." Sabi niya habang umiiling iling pa.

"Ako slow? Ako na tong nagmamagandang loob, ako pa ang slow?" Sabi ko habang
nakaturo pa sa sarili ko.

"Depende sayo yun kung sino sa pagkakaintindi mo ang sinasabihan ko. It's either
you or may iba ka pang nakikita na di ko nakikita." She said. Agad nanliit ang mata
ko sakanya.

"Wala akong third eye kaya wag kang manakot diyan." I said.

"But I saw a little girl a while ago. She's wearing a white dress while carrying a
doll and coloring book on her right hand. She even talked to me and asked me what's
my name. Sinabi ko naman ang pangalan ko but do you know what she said?" Sabi niya.

"W-what?" Tanong ko.

"She said, she wants the guy named Serix Sericlein." She seriously said. My eyes
got widened. I moved closer to her.
I'm not really scared of ghost but Lysse is creeping me out.

"What? Are you joking?" I asked at nilibot ang mata sa buong lugar. Maliban sa
dagat, mga puno, mga halaman at si Lysse, wala na akong nakitang kakaiba.

"I'm not. Sa totoo lang, palapit na siya sayo ngayon." She said. Lalo akong lumapit
sakanya at unti unting lumingon sa likod ko pero wala naman akong makita.

"Stop fooling around, Lysse. You're not funny." I said.

She innocently look at me.

"What? I'm not joking." She said. Sh*t! She's creeping me out. Meron kaya siyang
third eye?

"Meron ka bang third eye?" Tanong ko.

"Meron ka bang nakikitang mata sa noo ko? Wala naman diba." She said habang
nakaturo pa sa noo niya. Tatayo sana siya nang hawakan ko ang braso niya.

"Where are you going?" I asked.

"Aalis." She said. Pipigilan ko sana siya dahil nakakatakot na talaga dito, nang
bigla siyang magsalita.

"Oh! Here she is!" She said while smiling. She even pointed her finger at my back.

Hindi naman ako tumingin.

F*ck! Never in my life na natakot ako ng ganto.

Lysse looked at me with her confuse eyes.

"Why do you look so nervous?" She innocently asked. Magsasabi siya ng mga
nakakakilabot na
bagay tapos tatanungin niya ako ng ganyan?

"Come on' look at your back." She said.

Unti unti akong lumingon sa likod ko at nakita ang isang bata na tumatakbo palapit
sakin.

"Kuyaaa."

"Yena?"

Chapter 27
91.2K
3.01K
118
"When you're feeling down, talk to Him. When you're so close to giving up, remember
that you have Him. Pray. Talk to Him."

Lysse Aleford

Life is really bad. Hindi ko alam kung sadya bang nanadya o talagang nang-aasar
lang.

"So, malinaw ba?" Our prof asked. We all nodded and said yes even if I don't really
understand what he's talking about.

Today is our project making day. History project. We are going to do a research
paper about the history of rank. How did the top 10, Elites and Common created? Why
do we even need to have
a rank? Why do we need to follow the rules? That is the main topic of our project.

Then, it hits me. Why do we really need to have a rank about our status in life if
in the end, people will never respect you of who you are but what you can do.
People always see money.

It's been a week since Student's week ended. Many students had fun. Marami ang
nagsaya, madami rin ang walang pakielam. Ako? Di ako nagsaya. Nagdusa ako nang mga
panahong yun dahil sa pagiging slave. Thank God at tapos na yun ngayon. Student's
week was like a hell to me.

Actually, after that slave thingy ended, Serix and I never talked to each other
again. Well, that's a favor for me. I don't want to talk to him either.

Pero ayaw nga ata talaga sakin ng mundo.

"Now, go to your partners." Our prof said.

"Hoy babae! Go to your partners daw." Eclair

nudged my arm.

"I know." I said. She just shrugged her shoulders and went to her partner.

Ako? Nakaupo pa rin ako sa upuan ko at walang balak tumayo. Hayaan mong ang partner
ko mismo ang pumunta sakin.

But ten minutes have passed, walang Serix na dumating. I looked at him. He is busy
tapping his ballpen on his arm chair habang nakadekwatrong upo. I rolled my eyes at
him as if he can see me.

Ano? Wala siyang balak pumunta dito? Fine! Madali akong kausap.

"Ms. Aleford and Mr. Sericlein, I said go to your partners! Hindi ko sinabing umupo
lang kayo diyan." Napatingin ako kay Sir. Montalbo na ngayo'y masama ang tingin
samin.

"If you dont want to cooperate to each other, just tell me and I will mark your
grades as zero." Our
prof shouted. The room was covered with silence. They are looking at me as if they
are waiting for me to stand up and go to Serix. Come on' Bakit ako?

Wala pa sana akong balak tumayo nang pandilatan na ako ni Sir ng mata. I don't have
any choice anymore kaya tumayo na ako at umupo sa tabi ni Serix. Nangunot naman ang
noo ni Serix nang makita akong nasa tabi niya. Kinunutan ko rin siya ng noo.

"You really want me to come first huh?" I sarcastically said and rolled my eyes.
His forehead creased. May pinindot siya sa cellphone niya atsaka tumingin ulit
sakin.

"What?" He innocently said. Pinanliitan ko siya ng mata.

"Don't act like an innocent. Di bagay sayo," I said. He just let out a soft
chuckle.
"I don't really know what are you saying." He
said. I stared at him. Innocence was written on his whole damn face. At dun ko lang
napansin na nakaearphones pala siya. Tss.

I rolled my eyes, "Whatever."

It was not really a big deal, anyway.

We started to talk about our project. He's not that stupid like what I've thought.
We decided to do our project in his dorm. Well, ayos lang naman sakin yun. Ayoko
din namang papasukin siya sa dorm namin ni Eclair.

"Do you have a laptop?" He asked. I just nodded and said "Yes."

"Good. Bring your laptop tommorow. Mas mapapadali tayo kung tig-isa tayo ng
laptop." He said. I just nodded. I'm too lazy to talk.

"Anong oras tayo gagawa?" Tanong niya.

"After lunch. Pupunta na ako sa dorm mo." Sagot

ko.

"Okay. After lunch," He said while nodding his head.

I looked at him. No. I stared at him. Ngayon ko lang napansin na may itsura nga
pala tong lalaking to. Makinis ang mukha, tapos ang puti pa. Parang di dumaan sa
pimples ang balat. Matangos ang ilong. Mahaba ang pilik mata. Manipis at mapula ang
labi.

Kaya naman pala ang daming nababaliw dito sa kumag na 'to.

"Sinabi ko naman sayong picturan mo na lang ako sa halip na titigan ako." I came
back to reality when I heard Serix's voice. Napatingin ako sakanya at agad
napaatras nang malamang sobrang lapit ng mukha namin.

"Kapal mo." Sabi ko. Tumawa lang siya ng mahina at di na nagsalita.

Our talk surprisingly went well. Madalas man siyang mang-asar, may nasasabi din
naman
siyang mga ideas.

Pagkatapos naming magplano, pumunta na ako sa upuan ko at umub-ob.

Pero bigla kong nakita ang mukha ni Serix pagkapikit ko. May pakielam pala siya sa
marka niya? Akala ko si Xyrel lang ang may pakielam sa pag-aaral, siya din pala.

Maybe-- I don't really know them well.

"Hey Lysse." My forehead creased when I heard Xyrel's voice.

"Lysse." Tumunghay ako at nakita siya sa tabi ko.

"Why?" I asked.

"About Viel's Lackheart..." She started.

"What about him?" I asked.

"Nalaman ko na may girlfriend na pala siya. Bella Gwandhill is the name of his
girlfriend. Dalawang
buwan na silang mag girlfriend/boyfriend."

"Bella Gwandhill is Zander Jreil Gwandhill sister. She's 17 years old. Third year
high school while Viel Lackheart is 18 years old, fourth year high school like us.
He's a soccer player, three times MVP." She said.

"That's all?" I asked. She just nodded. I looked at her with confuse look, nang di
pa siya umaalis at nakaupo pa rin sa tabi ko. Nakatungo siya habang kinukutkot ang
mga kuko niya.

"Do you still need something?" I asked. She shook her head.

"May sasabihin ka pa ba?" Tanong ko. Huminga siya ng malalim at tumingin ng diretso
sa mga mata ko.

"Can I ask something?" She asked. I nodded.

"Bakit mo pinapasundan sakin si Viel Lackheart?" Tanong niya. I stared at her for a
second before
avoiding her gaze.

"You don't need to know." I said.

"Hindi eh. Kailangan kong malaman. May tinatago ka ba samin?" Tanong niya. Instead
of answering her question, I asked her.

"Do you trust me?" I asked. She open her mouth but close it again. She bowed her
head.

"I don't know." She mumbled but loud enough for me to hear.

I smiled at her.

"Trust me, Xyrel. Please trust me." I said.

Chapter 28
98.1K
97
"Let go and Let God."

Lysse Aleford

"Where are you going? Sa pagkakatanda ko ay wala ka nang klase ngayon." Eclair said
as I get my book and notebook on my table. We're here in our dorm.

"Serix and I were going to do a project in history today. So yeah.." I shrugged.

She looked at me with her teasing look.

"Serix again, huh? Baka naman mamaya ay magkadevelopan na kayo niyan." She said. I
rolled my eyes at her.

"Anong nangyare at parang gustong gusto mo na siya ngayon para sakin? Nasan na yung
'You can't fall inlove with him Lysse' mo." I sarcastically said. She laid on her
bed and spread her two arms.

"Well, people change." She said and closed her eyes.

"Too bad because rules will never change." She mumbled while her eyes are still
closed. I smiled. Umupo ako sa paanan ng kama niya at tumingin sakanya.

"You really hate that rules, huh?" I said and chuckled. Ever since na talaga,
Eclair never wanted to follow the rules kaya lang, kasama ang pamilya niya sa
Elites kaya magiging issue yun kung di niya susundin yun.

She open her eyes, she get up and crossed her legs to make herself more comfortable

"Hate is such an understatement." She hissed. I laughed at what she said. Her face
is just so
priceless and I hate to admit, but she's so cute especially her eyes when she's
smiling.

I moved closer to her and softly patted her back. I even tried so hard to hold back
my laugh. Knowing Eclair, ayaw niya nang tinatawanan siya kapag seryoso siya. Oo!
Seryoso na siya sa lagay na yan.

"Okay lang yan. Wala ka na namang magagawa eh." I said. She pouted like a duck. I
don't really like it when she's pouting.

"That is the worst part that I don't want to accept." She mumbled and bowed her
head.

Eclair had a boyfriend when she was just 16 years old. If that is a puppy love for
you, for them, it was not.

Nagkakilala sila sa isang restaurant. The guy is a waiter in that restaurant. He's
also a Common. Eclair once told me na nalove at first sight daw siya dito sa
sobrang gwapo. I just ignored her that time dahil alam kong isa lang iyon sa
maraming
crush ni Eclair. But I was wrong. Araw-araw kumakain si Eclair dun hanggang sa
maging magkaibigan sila at umabot sa pagiging magbf/gf. I was shocked that time.
Who wouldn't be? We all know the rules. Rules are rules. Common is just for Common
and Elites are just for the Elites. But Eclair and her ex broke that rule.

Until one day, nalaman na ng family ni Eclair ang tungkol sa boyfriend niya. Dinala
siya sa States at dun pinag-aral at tumira. Her parents said that it's for her daw
para di siya makulong. Para habang maaga pa, wala nang makakaalam nang naging
relasyon niya sa isang common. Simula noon ay di na sila nagkita o nag-usap man
lang.

Wala na rin kaming naging balita tungkol dito.

"I have to go. That jerk is probably mad right now for waiting." I said while
smiling to enlighten the mood. I kissed her cheek and get up.

I looked at the mirror again and check if my face is already okay. Not that I want
to be beautiful in
front of that jerk, gusto ko lang maging maayos ang mukha ko pag humarap ako
sakanya, masyado pa man din yung mapang-asar.

"You're already beautiful, don't worry." I looked at Eclair through the mirror,
only to find out that she's teasingly smiling at me. I sarcastically smiled back at
her.

"I have no money to pay for your praise. So please, shut up." I said that made her
laugh.

"Tss. Bahala ka na dyan. Sige na, alis na ako." I said and looked at the mirror for
the last time before leaving Eclair in that room.

Habang naglalakad ako papunta sa dorm ni Serix, bigla na lang akong kinabahan.
Wait..bakit naman ako kinakabahan? I shook my head and try to calm myself. Sh*t!
This is not me.

I ignored what I'm feeling and continue walking. May mga nadadaanan akong studyante
na nakatingin sakin pero pinagsabalewala ko na lang.
Maybe--they are curious kung saan ako pupunta. Di siguro sila sanay na nakikita
akong naglalakad dito pag walang klase. Lagi kasi ako noong nasa loob ng dorm ko or
kaya naman, nasa garden at nagbabasa ng libro.

Nang makarating ako sa tapat ng dorm ni Serix, napatigil ako sa paglalakad. I

stared at the door, wala man lang planong kumatok. I have this feelings that I
should go back to my dorm and let Serix wait for nothing. But then, it's our
project. My grades depends on it.

I inhaled deeply and raised my right hand to knock when I heard a familiar voice at
my back.

"Are you just going to stand here the whole day?" I slowly looked at my back, only
to find out that Serix is here. At my back.

My forehead creased,"Why are you here?" I asked him. He's supposed to be in his
dorm, but why he's here?

"Why? Bawal ba ako dito?" He asked while his both hands are in his pocket. I rolled
my eyes at him.

"May sinabi ba akong bawal ka dito?" Tanong ko pabalik. Tinanong ko lang kung bakit
nandito sa labas at wala sa loob ng dorm niya, masama ba yun?

"Tss." He just said. Binuksan na rin niya ang pinto ng dorm niya.

Pinauna niya ako sa pagpasok kaya umuna ako. Gaya ng huling pagpunta ko dito, ganun
pa rin ang itsura kaso luminis linis ng konti.

Nilibot ko ang mata ko sa kabuuan ng loob hanggang sa tumama ang mata ko sa picture
frame sa may ibabaw ng table sa tabi ng sofa.

It's him and Chelsie. Napansin ata ni Serix na dun ako nakatingin kaya agad niya
yung tinaob.

"Di ko pa kasi natatanggal kaya nandiyan pa." Agad na sabi niya. I just nodded.
Wala naman
akong pakielam dun.

"Where are we going to do our project?" I asked.

"There." He said as he pointed the study table behind me. There's a laptop on it
and two chairs beside it.

Napatango na lang ako at pinatong na sa study table ang libro at notebook ko.

"Where's your laptop?" He asked. I cursed when I remember my laptop.

"I forgot." I answered.

"Tss. Buti na lang may isa pa ako dito." Sabi niya at kinuha ang isa daw niyang
laptop.

"Meron ka naman palang isa pa, bakit mo pa ako pinagdadala?" Iritang sabi ko.

"That's not mine. Kay Brianne yan. Naiwan niya kagabi dito nung dito siya gumawa ng
assignments." He said. I raised my eyebrow when I heard what he said. Really?
Brianne Criguia? Doing her assignments? What on earth is happening?

I heard Serix chuckle, "Alam kong nakakagulat pero totoo talaga yun." He said kaya
napatango na lang ako.

Nagsimula na kaming gumawa ng project. Nakiki-cooperate naman siya kaya walang

naging problema. Marami na kaming nagawa at naitype sa laptop at isa na lang ang
hindi nmin nasasagutan.

"Do you think having a rank and rules is good for us? Why and why not?" Sabay
naming basa sa tanong na nakasulat sa notebook ko.

Nagkatinginan kami at parehas hinihintay ang sagot ng isat isa.

"You should answer that question first." I said.

"For me, it's not. Madami ang di nagagawa ang

gusto nila dahil sa rules na yan. Madami ang inaapi dahil sa rank. Madami ang
nasasakal dahil sa mga yan. Kaya di yan maganda para sakin. Atsaka, madami ang di
nagkakatuluyan dahil diyan." He explained. I slowly nodded my head.

"Like what happened to you and Chelsie?" I directly asked him. Hindi agad siya
nakapagsalita pero agad din namang nakarecover.

"Like what happened to us," He said while nodding his head.

"Nagsisisi ka ba?" I asked him.

"Don't change the topic. Sagutin mo na ang tanong, di yung tanong ka din ng tanong
sakin." He said.

Okay, fine! Basta talaga si Chelsie ang pag-uusapan, ang galing niyang umiwas.

I inhaled deeply first before answering the question.

"Well..."

"Half of me is okay to have a rank and rules but half of me is not. Okay dahil
kahit papaano, natutupungan naman tayo ng mga rules and not okay dahil hindi pantay
ang pagtrato ng iba sa ibang tao dahil sa rank. Everyone should always have the
same respect. Dapat pantay lahat. Walang lamang, walang mababa. But because of that
rank, everything changed. It turned out that the Top 10 are the Queens and Kings,
Elites are the princesses and princes and Common....we're just nothing." I said.
Gusto ko sanang habaan pa, pero masyadong komplikado kung hahabaan ko pa. Hindi
pwede.

I looked at him. I saw a glimpse of guilt in his eyes. I smiled at him.

"That's my answer and there is no part of that na pinapatamaan kita so you don't
have to be guilty because you shouldn't." I said. He avoided my gaze and looked at
his laptop. Ganun rin ang ginawa ko.

I don't know pero nung time na yun, I feel so comfortable around him.
***

Chapter 29
2.98K
337
Lysse Aleford

"Serix and Lysse got 98 points." Our prof said and my classmates clapped their
hands because of that.

Kung nagtataka kayo kung para saan yung 98 points, yun yung sa project sa history.
It's been a week since we passed that project to our prof pero ngayon lang sinabi
ang marka namin dun.

I can say that being with the jerk for two days is worth it. Atleast we got the
highest grade which is really unexpected.

"So that means, Serix and Lysse will be the representative of our school in this
coming School
Festival." Agad akong napatayo sa sinabi ni Sir. What!?

"Is there any problem, Ms. Aleford?" Our prof asked.

"Sir.." I started. Everyone gasp because of my sudden talk. Well, I can't blame
them. This is the first time they heard me talking, I guess?

"W-what?" Utal na tugon ni Sir.

"As far as I can remember, wala sa pinag-usapan na lalaban kami diyan kung sakaling
makakuha kami ng pinakamataas na marka." I said as a matter of fact.

"Ang Principal ang nagdesisyon and I can say no to that. Sa totoo lang ay ngayon ko
lang din nalaman ang tungkol dito." He said.

Ang Principal ang nagdesisyon. It means...I have no choice but to say yes.

Huminga ako ng malalim, "Fine."

Umupo na ako sa upuan ko at sumandal. Si Serix na naman ang magiging kapartner ko?
Seriously?!

"Okay. So like what I've said, Serix and Lysse will be the representative of our
school. Paligsahan ito sa paggawa ng essay. At kung mananalo kayo, ayun ang
magiging kauna-unahan nating pagkapanalo sa kategoryang yun." Our prof is right.
Marami nang School Festival ang lumipas, Elite Academy never won in that kind of
category but we always win in almost every category. Like what happened last year.
Nanalo kami sa sampung kategorya out of twelve. Bale, dalawa lang ang di namin
napanalunan. Pero.. 2nd place kami dun sa isa at sa essay naman ay 4th place.

Well, Elite Academy will always be Elite Academy.

The discussion ended. Mabuti na lang, ang boring naman kasi.

"Lysse, kain tayo." Sambit ni Eclair na ngayo'y nasa tabihan ko.

"Ayoko." Di naman kasi ako gutom.

"Dalii na. Gutom na ako e," Parang bata niyang sabi.

"Edi kumain ka. Makakakain ka pa rin naman kahit wala ako." Sagot ko. Tinatamad
naman kasi talaga ako.

"Ehhh gusto kong kasama ka eh. Dalii na kasii." Irita akong tumayo at inirapan
siya.

"Tss. Tara na." Sabi ko at umuna nang naglakad.

"Sabi na eh, di mo ako matitiis." Sabi niya at umangkla sa kaliwa kong braso. Di ko
na lang siya pinansin at nagpatuloy pa rin sa paglalakad papuntang cafeteria.

"Order na." Sabi ko sakanya. Ngumuso lang siya at humalumbaba sa table.

"Mamaya na. Nakapila pa si Brent eh." Sabi niya kaya natawa ako.

"Kayo ha, baka mamaya magulat na lang ako at kayo na." Panunukso ko. Lalo namang
humaba ang nguso niya.

"Hindi ah. Hindi yan mangyayari. Alam mo namang may iba akong mahal diba?" Sabi
niya. Oh, her ex.

Inirapan ko lang siya at tumayo na. Nilahad ko sakanya ang palad ko.

"Akina ang pera. Ako ang oorder." Sabi ko. Bigla kasi akong nagcrave sa frappe at
cheese cake.

"Yan. Diyan ka magaling eh, sa magpalibre." Sabi niya at inabot sakin ang pera.

"Ang galing mo din naman kasing magpasama sa pagkain." Sabi ko at naglakad na sa

counter. Nadatnan ko dun si Brent at Zrel sa kabilang pila.  Nasa unahan ko naman
si Drew at Blake Sarmiento.

"Uyy Lysse. Ikaw pala." Nakangiting sabi ni Zrel. Tinanguan ko lang siya at di na
nagsalita.

"Sinong kasama mo? Gusto mo bang sumama sa tab--" I cut off Brent.

"Eclair is with me. Kung gusto mo ikaw na lang ang sumabay samin." Sabi ko. Agad
naman siyang sumimangot at inirapan ako. I mentally laughed at him. Masyado nilang
hate ni Eclair ang isat isa.

Di rin naman nagtagal ay nakaorder na ako. Saka ko lang naalala na di ko nga pala
natanong si Eclair kung ano sakanya kaya inorder ko na lang ang paborito niya.
Mogu-mogu and snowflake cupcake.

Paglapit ko sa table ay di na ako nagulat nung nakita ko dun sina Brianne.

Nilapag ko ang inorder ko at binigay kay Eclair ang kanya.

"Hi Lysse." Nakangiting bati sakin ni Krane habang kumakaway pa.

Ngumiti lang ako ng tipid at umupo na.

"Di pa ba kayo kakain?" Tanong ni Eclair.

"Naorder pa kasi si Zrel at yung kaforever mo." Brianne said while smiling
teasingly.
"Kaforever? Yung golden hair guy na yun? Duhh. Magpapakamatay na lang ako 'no."
Sabi ni Eclair kaya natawa si Brianne.

"Wala akong sinasabing pangalan." Sabi nito.

Tiningnan ko sila isa isa at saka lang napansin na wala si Serix. Asan naman kaya
yung kumag na yun?

"Asan si Serix?" Mukha silang nagulat sa naging tanong ko. Kahit ako ay gusto kong
sampalin ang sarili ko dahil sa sinabi ko. What the hell Lysse?

"Yieee. Bakit mo tinatanong kung nasan si kuya? Namimiss mo siguro 'no?" Pang-aasar
ni Xyrel. Nangunot ang noo ko sinabi niya. Miss? Ako? Namiss siya? Oh please..

"Hindi ko siya namimiss. Tinatanong ko lang dahil... M-May itatanong ako tungkol
dun sa school festival." Sabi ko. And that was obviously a lie.

"Sus. Pede mo namang kay Sir Dela Fuente itanong ah, Masyado kang obvious, Lysse."
Sabi niya habang di pa rin nawawala ang mapang-asar na ngiti sa labi niya.

I rolled my eyes at her, "Ewan ko sainyo." Yun lang nasabi ko at kumain na.

Maya maya rin naman ay dumating na sina Brent at Zrel at nagsimula na din silang
kumain.

Doon ko lang din napansin na wala din pala si Hense, nag-aadventure na naman daw sa
kung saan. Bakit nga ba di ko napansin na pati din pala si Hense ay wala? Bakit si
kumag lang ang napansin kong wala? Tss. Siguro ay dahil nasanay na ako sa
presensiya nung lalaking yun kaya naninibago ako.

Pagkatapos naming kumain ay dumiretso na kami

sa sunod naming klase. Tatlong subject wala si Serix kaya nagtaka na sina Brianne.
Oo! Sila lang.

Nang matapos ang klase ay dumiretso ako sa garden, at nakita dun si Serix na
nakaupo sa ilalim na puno habang nakapikit. Tulog?

Unti unti akong lumapit sa tabi niya at umupo saka siya tinulak ng malakas kaya
napahiga siya sa damuhan at napamulat.

"What the hell?!" Sigaw niya habang pinapagpagan ang polo niya.

"Anong problema mo at nanunulak ka?" Sigaw ulit niya kaya napangiwi ako. Ingay
talaga ng lalaking to.

"Tss. Tumahimik ka nga! Ingay ingay mo." Mahinahong sabi ko at sumandal sa puno
saka pumikit.

Napamulat lang ako nang bigla niya akong tinulak pero di ganung kalakas.

"Anong problema mo?" Iritableng tanong ko. Bigla naman siyang ngumisi.

"Edi kwits na tayo." Sabi niya at nagkibit balikat.

Gusto ko siyang sigawan ng Abno siya! Abnormal! Kumag! Sira-ulo! At kung ano ano
pa. But I end up glaring at him. As in yung pinakamasamang tingin ko.

Tinaas niya ang dalawa niyang kamay sa ere na parang susuko sa pulis.
"Hey, chill ka lang. Masyado kang highblood eh," Sabi niya kaya lalo ko siyang
sinamaan ng tingin. Kung makakamatay lang ang tingin, malamang sa malamang patay na
siya ngayon.

"Dun ka sa kabilang puno. Dito ako." Sabi ko sakanya habang tinuturo ang isang
puno, malayo ng konti dito.

"Bakit di ikaw? Ikaw nakaisip eh." Sinamaan ko ulit siya ng tingin.

"Pwesto ko 'to, hindi iyo. Kaya dun ka." Sabi ko.

"Ako ang nauna dito, kaya ikaw ang lumipat." Sabi niya. Talagang--

"Ako ang babae dito kaya ikaw ang lumipat." Sabi ko din.

"Ako ang lalaki kaya ako ang masusunod." Tiningnan ko siya ng sobrang sama at ganun
din siya. Letche lang!

"Ah ganun? Di ka lilipat?" Nakangising sabi ko. Ngumiti naman siya na parang
nagmamalaki pa.

"Hindi talaga." Sabi niya.

"Okay." Tipid na sabi ko at tumayo na.

"Oy! pasaan ka?" Agad na tanong niya.

"Aalis na. Sabi mo di ka lilipat eh," Sabi ko at maglalakad na sana nang bigla
niyang hawakan ang braso ko.

"Tss. Oo na. Dito ka na, ako na ang lilipat. Arte arte." Sabi niya at tumayo na din
saka naglakad papuntang kabilang puno.

Napangiti naman ako ng palihim saka umupo ulit at sumandal sa puno.

Sumilip ako sa kinatatayuan niya at nakita siya dun na nakasandal din sa puno at
nakapikit na.

Pipikit na din sana ako kaso may biglang nagvibrate sa tabi ko. Tiningnan ko kung
ano yun at nakita dun ang isang cellphone.

Kinuha ko yun at tiningnan nang may biglang lumabas na message.

From: Chelsie

Hi. Naistorbo ba kita? Sorry ha, kung makulit ako pero Serix...miss na kita.
Please, magsimula ulit tayo. Mahal na mahal kita.

Agad nangunot ang noo ko nang mabasa ang text. Nagtetext pa din pala sila?

Napabalik lang ako sa katinuan ko nang may biglang humablot ng cellphone sa kamay
ko.

"What are you doing?" Seryosong tanong ni Serix sakin.

"Nakita ko lang sa tabi ko yan. Nahulog mo ata." Sabi ko.

"You don't have to open it." Sabi niya.

"Nakita ko lang nga eh. Nacurious ako kaya tiningnan ko." Giit ko.

"Mali pa din ang ginawa mo." Seryoso pa ring sabi niya.

"Bakit? May tinatago ka ba?" Tanong ko. Mukha siyang natigilan sa sinabi ko.

He let out a deep sigh and sit beside me. Tumingin

siya sa kawalan na para bang yun na ang pinakamaganda niyang nakita.

"Life's really suck." Rinig kong bulong niya at ginulo ang buhok.

Mukha siyang tanga.

"Oh, bakit naman?" Tanong ko, pilit tinatago ang kuryosidad.

Hindi siya sumagot o tumingin man lang. Sasabihin ko sanang ayos lang kung di niya
sasagutin kaso bigla siyang nagsalita.

"It's about Chelsie..." He started. Palagi namang si Chelsie ang laman ng pag-uusap
namin kaya sanay na ako.

"She's begging for another chance. Gusto niyang makipagbalikan sakin kahit may
asawa na siya at buntis na. Anong gusto niya? Maging kabit ulit niya?" Sabi niya at
sarkastikong tumawa.

"Hindi ako pumayag sa gusto niya dahil nangako na ako kay Klare na aayusin ko ang
gulong to. Ayoko din namang ipahamak ang pamilya ko." Sabi niya at huminga ng
malalim.

"Bakit pa kasi nauso yang pesteng rules na yan?" Bagot na sabi niya habang ako,
nakatingin lang sakanya. Mukha talaga siyang tanga.

"Sadyang ganyan ang mundo natin Serix. Gustuhin mo man o hindi, sadyang ganun ang
takbo ng mundo natin. Madaming kailangang sundin, madaming bawal at may mga bagay
na dapat gawin. Sa ating dalawa, ikaw dapat ang mas nakakaalam nun."

"---Nasa sayo lang kung susundin mo o hindi. Kung irerespeto mo ang pangalan ng
pamilya mo o itutuloy ang relasyon nyo ni Chelsie kahit taliwas yun sa batas.
Dalawa lang yan Serix, pamilya mo o ang sarili mo." Ramdam kong napatingin siya
sakin pero nanatili ang mata ko sa kawalan.

Bakit ko nga ba sinasabi to? Dapat wala akong

pakielam diba? Dapat hinahayaan ko na lang siya. Pero siguro masyado lang talaga
siyang mukhang tanga pag nagdadrama kaya sinasabayan ko na lang.

"Hindi mo pwedeng gawin ang isang bagay dahil lang gusto mo. Malay mo, kaya
nangyari yan sainyo ni Chelsie kasi may darating na bago. Yung kaya kang ipaglaban.
Kaya ang magagawa mo na lang ngayon ay ang maghintay pero kung talagang mahal mo si
Chelsie edi go, makipagbalikan ka sakanya at magpakulong pagkatapos." Sabi ko.

Narinig ko naman siyang tumawa ng mahina.

"Nakakatawa lang isipin na ikaw tong pinakaayaw kong kasama, pero ikaw 'tong kasama
ko ngayon. Masyado ka nang maraming alam sakin ah, ikaw naman kaya ang magkwento
para kwits na tayo." Biro niya.

"Di ko ugaling magkwento." Seryoso kong sabi.

"Edi ugaliin mo na ngayon." Sabi niya.

Napailing naman ako sa sinabi niya.

"Tss. Baka mamaya, magulat ka sa dami ng maririnig mo." Sabi ko. Mukha naman siyang
naguluhan sa sinabi ko.

"Baka kapag sinagot ko ang tanong mo ay mahimatay ka na lang diyan at di na magawa

pang magsalita."

Chapter 30
94.2K
3.1K
400
"You're never alone because He's always with you."

Brianne Zrex Criguia

"Ano ba, Brianne? Wag kang magpakita! Mahahalata tayo niyan eh," Saway sakin ni
Brent. Nandito kasi kami ngayon sa ilalim ng mesa ni Ma'am Mendoza.

"Umisod ka kasi diyan. Ang sikip sikip kaya." Inis na sabi ko sakanya.

"Wala na ngang space e." Giit niya. Magsasalita pa lang sana ako nang may biglang
pumasok kaya nanahimik kami. I'm sure si Ma'am Mendoza na to.

"Nasan na yung palaka?" Bulong ko kay Brent.

Tinaas niya naman ang isang garapon na may lamang palaka. Napabungisngis naman ako.

Nakita ko ang sapatos ni Ma'am Mendoza na naglalakad papunta dito table niya na
pinagtataguan namin. Umupo siya sa upuan kaya sinenyasan ko na si Brent.

"One...Two..Three...Go!" Bilang ko. Pagkatapos kong sabihin ang Go, pinakawalan na

ni Brent ang palaka at tumalon yun sa paa ni Ma'am Mendoza.

Kasabay ng pagtalon ng palaka, ay siya din namang pagtalon ni Ma'am Mendoza.

"Wahhh. Palaka! Palaka! Ahhh." Irit nito. Pasimple kami ni Brent na umalis dun at
lumabas ng room.

Pagkalabas namin ay humagalpak kami agad ng tawa.

"Pfft..Her face is so epic. Hahaha." Hawak ko sa tiyan ko habang tumatawa.

"Hahaha." Tawa naming pareho. Kaya kahit mga studyante ay napapatingin samin.

I know mali yun pero hindi ko lang siya pinagtitripan. I wouldn't do that if I have
no reason to do that.

Nakakainis kasi. Palagi niya akong pinapahiya sa klase at kung minsan pa ay

pinapalabas ng klase kahit walan naman akong ginagawang masama. Binigyan niya pa
ako ng assignments na sobrang dami. As in sobrang dami at take note, ako lang ang
binigyan niya ng assignment. Buti na nga lang, kay Serix na dorm ako gumawa,
nakakarelax kasi dun.

Well, si Brent naman, nagpatulong lang ako sakanya. Agad naman siyang um-oo.
Partner in crime ko yan e.

"Tago." Agad akong hinila ni Brent sa may likod ng pader nang biglang lumabas si
Ma'am Mendoza sa room na gulo gulo ang buhok na parang narape.
"Pfft. Tinakot lang naman natin siya ah, eh bakit parang mas nagmukha siyang
narape?" Natatawa kong bulong kay Brent kaya natawa din siya.

"SINONG NAGLAGAY NG PALAKA SA ROOM KO?" Sigaw ni Ma'am kaya lahat ng studyanteng
dumadaan ay napatigil sa paglalakad at napatingin sakanya.

"DI KAYO SASAGOT?! IBABAGSAK KO KAYONG LAHAT PAG DI KAYO SUMAGOT!" Gusto ko sanang
sumabat at sabihing 'As if naman lahat ng nandito ay studyante mo' kaso wag na
lang, baka mahalata pang ako ang may gawa nun. Alam pa man din ng lahat na mahilig
akong magprank.

"Takbo na tayo." Sabi ko kay Brent at hinila na siya paalis dun.

"Bakit ba ginawa mo yun?" Tanong sakin ni Brent habang naglalakad kami. Wow. Para
namang ako lang yung gumawa.

"Natin. Ginawa natin." Pagtatama ko.

"Pinilit mo kasi ako." Giit niya.

Binatukan ko siya, "Di kita pinilit. Sumama ka kaya agad." Sabi ko.

"Bakit kaya di ka na lang magpasalamat kesa manumbat?" Sarkastikong sabi niya.

Inirapan ko lang siya at nagpatuloy na sa paglalakad.

Tiningnan ko ang likod ko nang maramdaman kong walang sumusunod sakin.

Aba! Di ako sinundan. Napairap na lang ako at naglakad ulit.

Napatigil lang ako sa paglalakad nang may makita ako si Zander na may kahalikang
iba.

Well...Ano bang iniexpect ko? Eh natural na sakanya yan!

Di ko na lang sila pinansin at nagpatuloy na lang sa paglalakad.

Napahinto lang ulit ako ako sa paglalakad at napahawak sa dibdib ko. Bakit
pakiramdam ko, ang bigat ng dibdib ko?

"Anong nangyare sayo?" Muntik na akong napatalon nang may biglang nagsalita sa
likod ko.

Paglingon ko ay nakita ko si Zander kasama ang kanina niyang kahalikang babae.

Balita ko ay girlfriend niya na ito at seryoso siya dito. Hindi basta fling o
kaflirt lang. Kaya niya nga ako tinanggihan nung tinanong ko siya sa date eh.
Pero...ayos lang. Ayos lang talaga! Ayos na ayos.

Napatingin ako sa kamay nilang magkahawak saka sila tinaasan ng kilay.

"Close tayo?" Sarkastiko kong tanong. Agad kumunot ang noo ni Zander dahil sa
sinabi ko.

"Anong problema mo?" Halata ang inis sa mukha niya.

"Pag ba sinabi ko sayo, may magagawa ka? Wala diba? Kaya pede ba, wag ka nang
magtanong." Seryoso kong sabi saka naglakad palayo.
Paano pag sinabi kong ikaw ang problema ko? Kung kayo ng gf mo ang problema ko? May
magagawa ka ba?

Lysse Aleford

Naglalakad ako ngayon sa hallway at para akong zombie dahil sa itsura ko.

Umaga na kasi ako natulog.

Flashbacks

Inis kong sinagot ang celphone ko dahil may tumatawag. Kitang may natutulog eh!

"Oh?" Bungad ko gamit ang pagod at inaantok na boses.

"Lysse." Unti unting napamulat ang mata ko nang

marinig ko ang boses nang tumatawag.

Umayos ako ng pagkakaupo at saka inayos ang boses ko.

"Dad..."Nakakunot noo kong sabi. Ngayon lang siya tumawag kaya nagtataka ako kung
bakit.

"Nakarating sakin ang balita na isa sa anak ng top 10 ay lumabag sa batas. Totoo ba
ito, Lysse?" Agad akong kinabahan at di alam ang sasabihin.

"Dad...kasi.."

"Tinatanong kita, Lysse. Totoo ba yun?" Sabi ni Dad gamit ang seryoso at
makapangyarihang boses.

I let out a heavy sigh. I guess, I don't have any choice right now.

"Opo, Dad." Sagot ko.

"At wala kang ginawa?! Ano na namang kalokohan ang pumasok diyan sa isip mo Lysse
Aleford?!
Alam mo ba kung anong kaguluhan ang pinapasok mo?!" Galit na sigaw niya sa kabilang
linya.

"Dad, wala na sila. May asawa na yung babae at magkakaroon na siya ng anak." Pilit
kong tinatago ang kaba ko habang nagsasalita.

"Magpabook ka ng flight papunta dito sa States. Kakausapin kita."

"Pero--"

"Walang pero pero. Pupunta ka dito at tapos ang usapan." Yun lang ang narinig ko at
naputol na ang linya.

Flashback end

Napahinga na lang ulit ako ng malalim nang maalala ko ang usapan namin ni papa.
Natatakot ako sa maaaring mangyari. Pero sisiguraduhin kong walang makukulong,
walang mapaparusahan.

Umupo ako sa may lobby at dun nagpahinga. Di

muna ako umatend ng klase ko dahil alam kong wala akong maiintidihan dun at
mapapagalitan lang ako ng teacher namin dahil baka makatulog lang ako dun.
Kinuha ko ang cellphone ko at napakunot ang noo nang makitang nagtext si kumag.

From: Kumag (Pinaltan ko ang pangalan niya sa contacts ko)

Hoy, bakit di ka pumasok?

Di ko na lang siya nireplyan at tinago na ang cellphone ko. Walang kwenta. Tss.
Kung maka-hoy, kala mo naman wala akong pangalan.

Bukas ako aalis papuntang States. Di ko alam kung hanggang anong araw-linggo ako
dun. Gusto ko sanang wag pumunta kaso si Dad yun eh, masyado siyang mataas para
suwayin ko.

Tumanaw ako sa may field at napakunot ang noo nang makita si Fiann na may
sinasampal na babae.
Tumayo ako at lumapit papunta sa direksyon nila.

"Anong nangyayari dito?" Malamig kong tanong. Napatingin sakin si Fianna at ang
babae na sinasampal niya.

Napataas ang kilay ko nang makilala ko kung sino yun. Si Marie, Isang common at
kaklase ko.

"Oh, nandito na pala ang superhero mo." Nakangising baling sakin ni Fianna.

Ngumisi din ako sakanya saka nagsalita.

"Bagay tayo sa eksena. Ako ang bida, siya ang kinakawawa at ikaw ang kontrabida."
Nakangisi kong sabi habang tinuturo ang sarili ko, si Marie at si Fianna.

Agad naging masama ang timpla ng mukha ni Fianna at bumaling kay Marie at tinulak
ito.

"Umalis ka dito." Sabi nito at mabilis na tumakbo palayo si Marie kaya kami na lang
ni Fianna ang
natira.

"Long time no see--"

"--It's nice to see you again." Nakangisi kong sabi.

Ngumisi din naman siya at lumapit sakin.

"Tama ka. It's nice to be back. Nakakatuwa at dito pa kita nakita." Plastik na
ngiti niya.

Sarkastiko ko siyang tiningnan mula ulo hanggang paa.

"Maraming nagbago sayo. Simula itsura mo hanggang katawan mo. Ang pinagtataka ko
lang ay kung bakit hindi pati ugali mo ay binago mo. Masyado kasing mabaho ang
amoy." Sabi ko. Agad siyang sumeryoso at tiningnan ako ng matalim.

"Hindi ka pa rin talaga nadadala at natatakot, Lysse." Sambit niya kasabay ng pag-
ihip ng malakas na hangin.

"Alam nating pareho na wala akong dapat ikatakot, Fianna. Sa ating dalawa, alam mo
kung sino ang dapat na matakot." Ani ko. Bakas sakanya ang galit at inis sa mga
sinabi ko.
"B*tch." She gritted her teeth.

Tumawa ako ng sarkastiko. Mapang-asar at nanloloko.

"Oh, tell that to yourself, Fianna." Mapang-asar na sabi ko. Agad umangat ang kamay
niya sa ere at sinampal ako.

"Wag na wag mo akong gagalitin Lysse. Alam mo ang kaya kong gawin. Alam mo yan."
Sabi niya at dinuro duro pa ko.

I directly looked at her and smirked.

"Tell me, Fianna. Ano nga ba ang kayang gawin ng isang Sarmiento na katulad mo?"
Tanong ko. Hindi siya nagsalita. Nanatili siyang tahimik at di umiimik pero halata
ang galit sa mata at sa mukha.

Sarkastiko akong humalakhak dahil sa pananahimik niya.

Maglalakad na sana ako paalis kaso bigla niyang hinawakan ang braso ko.

Sinampal ko siya.

"Sa pagkakaalam ko ay di kita binigyan ng permiso para hawakan ako. Isang sampal
katumbas ng isang sampal. Sa tingin ko ay patas na tayo, Fianna Sarmiento." Malamig
na sabi ko saka siya tuluyang nilampasan.

Chapter 31
91.9K
2.97K
478
"Instead of wanting to end your life, try knowing and doing your pupose."

***

Matagal bago magsimula ang klase kaya naman kinuha ko ang libro ko at nagbasa.
Absent si Eclair dahil may sakit. Si Brent naman, di ko alam kung bakit wala.

Nitong mga nakaraang araw ay napapansin ko ang pag-iwas at paglayo sakin ni Serix.
Sa totoo lang ay mas gusto ko yun kaso di ko alam kung bakit pakiramdam ko ay di
pabor sakin yun. Parang may mali eh.

Mamaya din ay mag-aaral kami para sa lalabanan

namin ni Serix at di ko alam kung matutuloy yun dahil nga di kami nagpapansinan.

"Good morning class." Tinaas ko ang ulo ko at nakita ang prof namin na nasa unahan.
Tumayo kaming lahat at sabay sabay siyang binati.

"Good morning Ma'am."

The discussion started. Madaming tanong ang binato samin pero nasasagot naman
namin.

Natapos ang discussion at dali dali kong sinakbit ang bag ko sa balikat ko. Aalis
na sana ako nang may humarang sa unahan ko.

"Sa library. Pagkatapos ng lunch." Malamig na sabi ni Serix atsaka naglakad paalis.
Ano bang problema niya?!
Napairap na lang ako sa kawalan at tuluyan nang pumuntang cafeteria. Di ako sumama
sa table nina Brianne dahil mas gusto ko ngayong mag-isa kumain.

Pagkatapos kong kumain ay agad akong dumiretso sa library. Wala pa dun si Serix
kaya naman naghintay na lang muna ako.

Matapos ang ilang minuto ay dumating din siya. Sakbit ang bag sa isa niyang
balikat, magulong buhok at nakapasok ang kamay sa bulsa niya.

Iniwas ko sakanya ang tingin ko at nagfocus sa unahan ko. Ano bang nangyayari
sakin?!

Umupo si Serix sa harapan ko at walang ganang tumingin sakin.

"May itatanong ako sayo, at sagutin mo ng totoo." Agad napakunot ang noo ko sa
naging bati niya. Ang akala ko ay mag-uusap kami para dun sa essay writting?

"Hindi ako pumunta dito para magpainterview sayo." Prangka kong sabi.

"Pwes yun ang dahilan kaya kita pinapunta dito." Seryoso pa rin niyang sabi.

"Wala akong panahon para dito Serix. Kaya kung pwede, aalis na ako." Tatayo na sana
ako kaso bigla niya akong hinila at pinaupo sa tabi niya. Nilagyan niya ng posas
ang kamay ko at ang isa niyang kamay.

"Ano bang ginagawa mo?!" Irita kong tanong.

"Ako ang magtatanong, hindi ikaw."

"Let go, Sericlein" Malamig na sabi ko.

"I won't." Seryosong sabi niya. Napahinga na lang ako ng malalim.

"Fine." Pagsuko ko.

"Anong meron sainyo ni Fianna Sarmiento?" Agad akong napatingin sakanya dahil sa
diretso niyang tanong.

"Bukod sa kilala ko siya at schoolmate ko siya ay wala na." Walang gana kong sagot.

"Yun lang?" Paninigurado niya.

"Yun lang." Kumpirma ko.

"Eh ano yung nakita ko kahapon sa field?" Bigla akong kinabahan at napatingin
sakanya.

"A-anong sinasabi mo?" Utal na tanong ko. Tinitigan niya muna ako ng ilang segundo
sa mata saka umiling.

"Why are you nervous?." Seryoso niyang sabi habang nakatingin sakin.

"Hindi ako kinakabahan." Giit ko.

"Oh?" Nakangisi niyang sabi. Sinamaan ko naman siya ng tingin.

"Let me go, Serix." Seryoso kong sabi.

"Answer me first, Lysse." Seryoso rin niyang sabi.

Hindi ko talaga maintindihan kung bakit hilig ng
lalaking 'to ang pakielaman ang buhay ko. Ano bang napapala niya roon?

"Why would I even answer your question? Pwede ba, Sericlein. Stop meddling with my
life." Seryoso kong sabi.

"You're hiding something." Its not a question, its a statement. Mukha siyang
sigurado sa sinabi niya.

Wala nang rason para magdahilan pa.

"I am." Pagkumpirma ko. His lips parted because of what I said.

"Gaano ba kalaki ang sekretong yan at di mo masabi?" Tanong niya.

Ngumiti ako ng mapakla saka nagsalita.

"Kung ikwekwento ko sayo ngayon, ay di sapat ang ilang oras para maintindihan mo.
Masyadong magulo ang buhay ko Serix. Masyadong magulo kaya walang nagtatangkang
pumasok." Sabi ko.

Ilang araw ang lumipas at ang dami na agad nagbago.

Kung noon ay laging sumasabay si Serix sa pagkain samin, ngayon ay sina Brianne na
lang.

Madalas na ding magkasama si Fianna at Serix.

Si Brent at Eclair? Ganun pa din. Parang aso at pusa kung mag-away.

Di na rin kami nagkaroon ng pagkakataon ni Serix na mag-usap tungkol sa essay

writting na sasalihan namin.

Eh umiiwas siya eh! Anong magagawa ko?

I sighed.

"Ano bang klaseng mukha yan?" Napatingin ako kay Eclair na nasa tabi ko lang.
Nandito kami sa room. Wala kaming prof kaya naman ang lakas ng
loob ng mga kaklase ko para mag-ingay.

Wala dito si Serix, nandun sa room ni Fianna. Nakikiseat-in.

"Anong sinasabi mo?" Walang gana kong tanong kay Eclair.

"Sabi ko, anong klaseng mukha yan at para kang pinagsuklaban ng langit at lupa?"
Pag-uulit niya.

Ngumiti lang ako ng tipid at saka umiling.

Sa totoo lang, kahit ako ay di ko alam kung anong problema ko.

Ilang araw na nang makapunta ako sa states at kinausap dun si Dad.

Napilit ko naman siya na wag ipaalam sa council ang tungkol sa naging relasyon ni
Chelsie at Serix.

Kung nagtataka kayo kung bakit ko 'to ginagawa ay di ko alam.

Ano nga bang dahilan kung bakit ko pinagtatakpan si Serix at Chelsie?

Siguro ay isa na dun ang pangako ko kay Xyrel. Na di ko isusumbong ang Kuya niya.
Na poprotektahan ko ang Kuya niya, anumang mangyari.

Pero alam ko sa sarili ko na hindi lang dahil dun yun.

Tumayo ako sa upuan ko at naglakad paalis sa room.

"You want to talk to me?" Bungad ko sakanya nang makapasok ako sa office niya.

He didn't answer me, instead he pointed the chair infront of his table, asking me
to sit.

I went to his table and bowed my head as sign of respect.

Umupo ako sa upuan at hinarap siya.

"What is it?" Straightforward kong tanong.

We talked about the issues about Serix and Chelsie. At first, di ko siya napilit na
wag magsumbong sa council but in the end, pumayag din siya sa isang kondisyon.

"What's condition?" I asked in confusion.

"Stop investigating about your sister's death."

Hindi ko maintindihan kung paano niya nasabi yun nang hindi man lang nagdalawang
isip pa. Para bang sinasabi niya na nagsasayang lang ako ng oras sa ginagawa ko

Umupo ako sa ilalim ng puno dito sa garden at pumikit.

My sister is my bestfriend, my enemy and sometimes, she was like a mother to me.

She can make me laugh when I don't even want to smile. She is one of the reason why
I didn't give up.

Everything is almost perfect that time, until that night happened.

She was killed infront of me.

Wala akong magawa nun. Wala akong ginawa.

Napapikit ako ng mariin nang maalala ko na naman ang pangyayaring yun.

Ate Braine is too good to be true. At wala akong makitang rason kung bakit
kailangang siya pa ang mawala.

"Ate, if I die tomorrow, will you cry?" The twelve years old Lysse asked to her
sister.

Ate Braine's face became serious.

"What kind of question is that, Lysse? Don't ask that question again." She said
using her serious voice. I smiled at her.

"Asking about death is not a sin. Everyone will die

soon. There are just some people who died early." I said.
She shook her head. Dissappoinment was written on her face.

"You're not going to die tomorrow Lysse. You're not even sick. Madaming tao ang
naghahangad para mabuhay nang matagal habang ikaw ay iniisip agad ang kamatayan mo.
Ano bang nangyayari sayo Lysse?" tanong niya.

I rest my chin on my knees and sighed.

"Just cry," I mumbled.

"Hindi ko alam kung may iiyak kapag namatay ako. Everyone hates me. Nobody cares
about me." I said in pain.

Ate braine open her mouth but no words came out. Pain was evidence in her eyes.

I smiled at her.

"You don't have to answer because I know you will." I said.

"Just please don't leave me ate. Please don't.."

Napangiti ako ng mapakla nang maalala ko yun. Who does it have to be her? Pwede
namang ako na lang. Pwede namang ako na lang yung mawala. Bakit siya pa?

The worst part is she promised me that she won't leave me alone but she still did.

***

Chapter 32
94.9K
3K
498
"Love is not jealous."

***

"Lysse, bilis na. Nasa labas na si Serix." Rinig kong sigaw ni Eclair galing sala.

Hindi na lang ako sumagot at naligo nalang. Ano namang pake ko kung nandun na siya?
Edi maghintay siya hanggang matapos ako.

Pupunta kami ngayon sa mall para bumili ng mga libro. Sabi kasi ni Sir Dela Fuentes
ay bumili daw kami ng libro na alam naming makkaatulong samin. Ewan ko ba kung
bakit kailangan pang bumili kung pwede namang humiram na lang sa library.

Kaartehan nila.

Pagkatapos kong magbihis ay lumabas ako ng banyo at nakita dun si Eclair na

nakanguso habang nakatingin sa phone niya.

"Oh, Bakit ka na naman nakanguso?" Tanong ko habang sinusuklay ang aking buhok.

Lalong humaba ang nguso niya at humalumbaba sa unan na nasa hita niya.

"Eh kase naman, si Brent, lagi na akong inasar na bansot. Eh sa totoo nga lang, mas
maliit pa sakin si Brianne." Nakanguso niyang sabi kaya natawa ako.

"Hayaan mo na, malay mo nagpapapansin lang yun sayo." Sabi ko. Agad naman siyang
napatingin sakin at napangiwi.

"Asa! Ayun? Nagpapansin sakin? Napakaimposible!" O.A na sabi niya.

I rolled my eyes at her.

"O.A mo!" Yun na lang ang sinabi ko bago kinuha ang sling bag ko at lumabas.

Nadatnan ko dun si Serix na nakapamulsa habang nakatingun sakin.

Tinaasan ko siya ng kilay saka lumapit sakanya.

"Buhay ka pa pala." Bati ko at umuna na sa paglalakad.

Alam kong ayaw niya sa ideyang 'to. Masyado niyang pinanindigan ang pag-iwas sakin
kaya alam kong ayaw niya akong makasama. Well, the feeling is mutual. I don't want
to be with him either.

Siguro ay kaya siya umiiwas dahil alam niyang may tinatago ako. Akala niya siguro
ay kalaban ako kaya siya lumalayo.

Well, I can't blame him. I don't even knkw if I'm a friend or a foe.

But one thing is for sure, they will surely hate me someday.

"Fianna want to join us. Is it okay to you?" Malamig na tanong niya habang
naglalakad kami.

Napatigil ako sa paglalakad at napatingin sakanya, ganun din siya.

"Hindi tayo maggagala. Bibili lang tayo ng libro." Sabi ko. Kumunot naman noo niya
sa sinabi ko.

"Alam ko." He said as if it is the most obvious thing that he ever heard.

"Alam mo naman pala, edi sana sinabi mo sakanya para naman mainform siya na hindi
tayo magsasaya dun." Sabi ko at umuna na sa paglalakad.

Pati ba naman ngayon ay isasama niya si Fianna? Hindi ba niya kayang mabuhay ng
wala yung babaeng yun?

Presensya pa nga lang niya, naiinis na ako. Idadagdag pa niya si Fianna?

"Do you have a problem with Fianna?" He said. Ramdam ko ang presensiya niya sa
likod kaya alam kong sumusunod siya sakin.

"Wala." Sagot ko habang nagpapatuloy sa paglalakad.

"Eh bakit parang ayaw mo siyang makasama? I promise you, hindi siya makakagulo."
Sabi niya.

"If that is what you want then go. Yayain mo siya at sabihing bilisan ang kilos.
Sumunod na lang kayo sa parking lot." I shrugged. I don't have any choice. Mukha
kasing di niya kayang mawala si Fianna sa tabi niya. Tss.

"Thanks." Yun lang ang sinabi niya saka tumakbo papuntang girl's domitory.

Di ko na lang siya pinansin at naglakad na. Napakunot lang ang noo ko nang may
makita
akong kumpulan ng tao sa may field.

Dahil siguro sa kuryosidad, napalapit ako dun ng wala sa oras.

'Grabe! Hindi na siya nahiya. Hindi niya kilala ang kinakalaban niya'

'Oo nga eh. Sericlein yun! Hindi na siya natakot.'

'Siguradong magiging world war III yan kapag nalaman to ng mga TPS.'

Nang marinig ko ang salitang Sericlein, agad akong nakipagsiksikan sa kumpulan ng

tao at nakita sa gitna si Xyrel na basang basa habang nakayuko at nakatikom ang
kamao.

"Hindi ka makapagsalita dahil totoo? Mang-aagaw ka! Mang-aagaw!" Sigaw ni Bella

habang tinutulak si Xyrel na hangang ngayo'y walang kibo.

"Alam mo namang may boyfriend na si Viel, nilalandi mo pa! Ganyan ka ba kadesperada

at
pati boyfriend ko ay nilalandi mo? Palibhasa, akala mo nabibili lahat ng pera mo
ang gusto mo. Hindi porket Sericlein ka ay wala nang lalaban sayo. Sa isang katulad
mong malandi, dapat sayo kinakalbo. Malan--" Everyone gasped when Xyrel slapped
Bella on her right face.

"Kinausap lang ako ng boyfriend mo, ang dami mo na agad sinabi. Hindi ko kasalanan
kung bakit ganyan kakitid ang utak mo at ang dami mo na agad naimagine." Lahat ay
natahimik sa naging kilos ni Xyrel.

Ito ang kaunaunahang beses na naging matapang at palaban si Xyrel sa harap ng

madaming tao.

"Ganyan ba ako kalaking threat para sayo at ganyan kang makaasta? Because if I am,
you shouldn't treat me as a big threat. Hindi ako sumasalo ng mga bagay na
pinaglumaan mo na. Hindi ko ugaling manira ng relasyon. Don't ever accuse me again
for stealing your boyfriend when he's not even worth my time." Xyrel said using her
serious voice before leaving this field with silence.
Bella's mouth is even open. Everyone is waiting for Bella's action, but she
remained motionless.

I just shrugged. I already expected that this will be happened.

I went to parking lot at nakita dun si Fianna at Serix na nagtatawanan. Great! I

will be the third wheel here! This is going to be fun! Hoo!

Naiiling na lang ako na lumapit sakanya.

Kunware akong umubo para makuha ang atensyon nila.

"Hi." Plastik na ngiti ni Fianna at kumaway pa sakin.

I smiled at her, not a plastic one but not a true one either.

I looked at Serix.

"I will use my car." I said.

Tumaas ang kilay ko nung umiling siya.

"Sumabay ka na samin." Sabi niya. I was about to reject his offer but Fianna
suddenly clapped her hands and jumped like a kid. She actually doesn't look like a
kid. She is more likely a weirdo girl who is trying to be cute and adorable.

"Yes! Sumabay ka na samin! Para mas maging masaya! Omygee, this is going to be
fun." Tuwang tuwang sabi niya habang nagtatatalon pa. Napatawa na lang ng mahina si
Serix at ako naman ay palihim na umirap. If I know, sinadya niyang umakto nang
ganun para maging cute. Pero sorry siya, dahil mas lalo siyang naging mukhang clown
na nagpapatawa sa children's party.

I mentally laughed dahil sa naisip ko. Naglakad na lang ako patungo sa sasakyan ni
Serix. I open the door for myself and sit at the back seat.

Serix is in the driver seat while Fianna is in the passenger seat.

"San tayo bibili ng libro?" Tanong ni Serix habang

nagmamaneho.

"Try to buy books at the boutique" Sarkastikong sagot ko at hinilig ang ulo sa
sandalan. Malamang sa national book store!

He just frowned and I saw how Fianna rolled her eyes. I smirked. Hindi siya yung
sinasabihan ko pero apektadong apektado siya. Masyado niyang sinasalo ang mga
sinasabi ko.

The car was covered with silence. Fianna is sleeping while Serix is busy from
driving. Ilang beses ko din siyang nahuling tumitingin sakin through side mirror
pero hindi ko yun pinapansin.

It's like he wants to say something but he doesn't know how to say it. He will just
open his mouth and talk, what is hard about that?

"Lysse..." I almost jumped nang bigla niya akong tawagin. I don't know pero bigla
akong nanigas sa kinauupuan ko. Siguro ay dahil matagal tagal nadin mula nang
kinausap niya ako.

"Hmm?" Tugon ko.

"Pwede bang tawagan mo si Brianne? Pakisabi ay bukas ko na lang siya tutulungan sa

drafting niya. Di ko kasi naipaalam sakanya na aalis ako ngayon." Sabi niya.

It took me a minute before I answered.

"Cellphone?" Lahad ko ng kamay ko. Agad naman niyang binigay sakin at binuksan ko
yun.

I smiled when I saw his wallpaper. It's her mother and Xyrel's picture. Her mother
is smiling widely at the camera while Xyrel is pouting as if she doesn't want to be
in the picture.

I unlocked his phone at tinawagan na si Brianne.

Nakakatatlong ring pa lang nang sagutin niya na ang tawag.

"Serix Sericlein! Where the hell are you?!" Agad

kong nilayo ang celphone ni Serix sa tenga ko at napangiwi.

I heard Serix chuckled. I glared at him.

"Hey.." Bati ko.

"Anong hey?! Sino ka? Bakit nasayo ang phone ni Serix?" I rolled my eyes. Wala
akong pakielam kung nakikita niya ako o hindi. Sobrang lakas ng boses niya.

"It's me. Lysse." I said. Natahimik naman ang kabilang linya.

"Lysse? As in Lysse Aleford? The weird girl?" She asked.

"Yeah." Tipid na sagot ko.

"Ba't nasayo ang phone ni Serix? Magkasama kayo?" Tanong niya.

"Oo. Pinasabi niya na bukas ka na lang daw niya

tutulungan sa drafting niya. May pupuntahan kasi kami ngayon, bibili ng libro para
sa essay writting." Sabi ko.

"Okay. Pede bang pakibigay sakanya ng phone?" Tanong niya.

Serix Sericlein

"Oh. Gustong makausap ka." Abot sakin ni Lysse ng cellphone.

I mentally laughed. Hinanda ko muna ang sarili ko bago tuluyang kinuha kay Lysse
ang cellphone ko.

"Loudspeaker mo." Sabi ko.

Agad namang sinunod ni Lysse.

"Oh?" Bungad ko.

"Anong oh?! You made me wait for about fifteen minutes tapos tatawagan mo ako at
sasabihing di tuloy?! Ano ka siniswerte?" Sigaw niya. See?
Fifteen minutes pa lang yun ha.

Buti na lang at di nagising si Fianna sa sigaw niya.

"Hey, sorry ok? Nakalimutan ko lang sabihin sayo na may lakad nga pala ako."
Paliwanag ko.

"Anong sorry?! Mahal ang oras ko Serix Sericlein at sinayang mo lang yun! Tapos
dadalihan mo ako ng sorry mo?" Sigaw niya.

"Are we going to shoot a drama?" Kunot noo kong tanong.

"Anong drama? Hindi ako nadadrama! Bakit? Pag ba nagdrama ako, babalik ka dito at
tutulungan ako? Hindi naman diba? Kaya wag kang mag-imagine diyan!" Smirk was form
in my lips when I remember something.

"Oh, so you're still bitter about Zander Gwandhill? Come on Brianne, just move on.
May girlfriend na siya. Tapos na ang dare mo." Pang-aasar ko sakanya.

"Shut up." Usal niya. Natawa na lang ako sakanya.

"I swear I'm going to murder all of your drawing collection. I'm not joking,
Sericlein." I stop from laughing nang marinig ko ang sinabi niya.

"If you do that, I'm going to tell Zander that you like him." I said. I heard her
loud snort.
"Don't you dare Serix. Mapapatay kita ng wala sa oras, tingnan mo." Banta niya.

"Then, don't murder my drawing collections too. As simple as that." I said.

Well, nakalimutan kong sabihin sainyo na mahilig nga pala akong magdrawing. It's
all starts when I was an elementary student. Mahilig na talaga ako nung magdrawing
kaya naman nakasanayan ko na.

Since then, nagsimula na akong magcollect ng mga dinadrawing ko. Eh na kay Brianne
yung mga yun ngayon dahil hiniram niya. Pipili daw kasi siya
dun ng ipapadrawing niya sakin para sa drafting niya.

"I really hate you Serix Sericlein. Ang panget mo." Yun lang ang narinig ko bago
naputol ang kabilang linya. Napatawa na lang ako at napailing.

"Marunong ka palang magdrawing?" Napatingin naman ako kay Lysse nang magsalita
siya.

Mabagal akong tumango saka nagsalita.

"Oo. Simula bata pa lang ako ay hilig ko na talagang magdrawing." Sagot ko.

Tumango lang siya at di na nag-abalang sumagot pa.

Naging tahimik ang biyahe namin, until Fianna woke up.

"Serix, where are we?" Tanong niya habang kinukusot ang mga mata.

"Malapit na." Lysse answered.

I look at her through the side mirror, only to find out that she's in a bad mood
right now. I don't know why.

"Serix, where are we?" Fianna asked using her sweet voice. She even emphasize the
word 'Serix'.

"Nasagot na ni Lysse diba?" Kunot noong tanong ko bago niliko ang kotse.

"Sumagot ba siya? Di ko narinig." Kunot noong tanong niya at tumingin kay Lysse na
ngayo'y nakatingin na din kay Fianna.

"You should go and get a check up for your ears." Lysse said, making me laugh.

"Stop laughing." Saway sakin ni Fianna at nagpout. I bit my lower lip to hold back
my laugh.

"Sorry." Hinging paumanhin ko. She smiled at me and kissed my cheeks na ikinagulat
ko.

"Appology accepted." Nakangiting sabi niya. Napakunot ang noo ko at nainis sa

ginawa niya.

Napatingin ako kay Lysse nang magsalita siya.

"Stop the car." Seryosong sabi niya.

"Huh?" Nagtatakang tanong ko.

"I said stop the car." Ulit nito.

"Pero wala pa tayo sa mall." Sabi ko.

"I don't care. Just stop the car, Serix. Bababa ako." Sabi niya.

"No." I said and looked at her through the side mirror.

Tumaas ang kilay niya at pinagkrus ang braso niya saka seryosong tumingin sakin.

"Sige nga, bigyan mo ako ng isang rason para manatili pa ako dito sa kotseng to."
Seryoso paring
sabi niya. Tinigil ko muna ang kotse ko sa tabi saka siya tiningnan.

"Teka, ano bang problema mo?" Takang tanong ko.

"Bigyan mo ako ng isang rason para manatili pa ako rito." Matigas na sabi niya.
Obviously, ayaw niyang sagutin ang tanong ko.

"Dahil malayo pa tayo sa mall na pupuntahan natin." Sagot ko.

"Kaya kong bumyahe."

"Pero delikado."Giit ko.

"Serix, hayaan mo na siya. Kaya na naman ni Lysse ang sarili niya." Pagsingit ni
Fianna.

"See? Kaya ko ang sarili ko." Sabi ni Lysse at binuksan ang pinto ng kotse saka
lumabas.

Pero bago pa siya makalabas, may sinabi muna siya.

"Kung maglalandian kayo sa harap ko, sabihin niyo muna sakin. Masyadong masakit sa
mata eh." sabi niya saka tuluyang umalis.

Hindi ko alam pero napangiti ako. Nagseselos ba siya?

Comment
Chapter 33
85.5K
3.13K
293
“Don’t fear, for I have redeemed you; I have called you by name; you are
Mine.” Isaiah 43:1

***
Lysse Aleford.

Kasalukuyan ako ngayong naglalakad papunta dun sa mall na sinabi sakin ni Serix.

Kumag na yun! Di man lang ako sinundan. I mean, hello! Babae ako. Ano? Paglalakadin
niya talaga ako papunta dun sa bwisit na mall na yun?

Inis kong inayos ang buhok ko at nagpatuloy sa paglalakad. Siguro kaya ako di
sinundan ng kumag na yun ay dahil gusto niyang masolo si Fianna.

Ha! Edi maglandian sila! Go! Di ko sila pipigilan. As if naman 'no.

"Ate, palimos po." Napatigil ako sa paglalakad nang may makita akong batang pulubi
sa may di kalayuan na namamalimos sa isang babae.

"Hay naku! Wala akong pera! Umalis ka na nga." Sabi ng babae.

"Ate, sige na po. Pambili lang po ng pagkain." Patuloy pa rin sabi nung bata at
kinulbit si Ate.

"Wag mo nga akong hawakan! Wala kang mahihingi sakin kaya umalis ka na! Alis!" Agad
akong tumakbo sa kinaroroonan nina Ate at tinulungan yung bata na makatayo mula sa
pagkakaupo dahil sa pagtulak nung babae.

"Hay naku! Nasayang lang ang oras ko sayo." Mataray na sabi nung babae at umalis
na.

"Okay ka lang ba?" Tanong ko sa bata at inalalayan siyang tumayo. Sa tingin ko ay

nasa 9
or 10 years old lang ito.

"Okay lang po ako. Salamat po." Sabi niya sakin habang nakangiti at pinagpagan ang
pwetan niya.

"Sigurado ka?" Tanong ko.

Tumango lang siya at nag-okay sign sakin habang nakangiti.

"Okay na okay na okay po. Tsaka sanay na naman po ako." Sabi niya na di pa rin
naaalis ang ngiti sa kanyang labi. Nakaramdam naman ako ng awa.

"Hmm. Gusto mo bang kumain?" Tanong ko sakanya. Agad nagliwanag ang mukha niya.
Kulang na lang ay magheart ang mata niya katulad sa mga nangyayari sa mga anime.

"Opo!" Masaya niyang sabi. Ganun na lamang ang pagtataka ko nang bigla siyang
sumimangot at biglang nalungkot.

"Kaso wala po akong pera pangkain." Malungkot

na sabi niya kaya napangiti ako. Kahit ang dungis dungis niya, ang cute cute pa rin
niya.

Kinurot ko ang dalawang pisngi niya saka ngumiti sakanya.

"Wag kang mag-alala. Libre kita. Ano? Sasama ka?" Nakangiting tanong ko. Agad
siyang ngumiti sakin at hinila ako.

"Sige po, Ate. Tara na po." Masayang sabi niya kaya napatawa ako.

Nang makarating kami sa kakainan namin, agad akong umorder at napanganga na lang sa
bilis ng pagsubo ni Elli. Elli daw pangalan niya, eh.

"Elli, dahan-dahan. Baka masamid ka, ha." Natatawang sabi ko. Tumigil siya sa
pagsubo at nilunok muna ang kinakain bago sumagot.

"Hehe. Ang sarap po kasi eh." Cute na sabi niya kaya napatawa na lang ulit ako.

"Ilang araw ka bang di nakakakain at parang gutom na gutom ka?" Tanong ko.

"Tatlong araw na po." Sagot niya kaya napatigil ako sa pagkain.

"Ha? Eh nasan yung magulang mo?" Tanong ko. This time, tumigil siya sa pagkain at
ngumiti ng malungkot sakin.

"Patay na po yung nanay ko. Tapos yung tatay ko po, di ko alam kung nasaan kaya ako
na lang po ang bumubuhay sa sarili ko." Malungkot na sabi niya.

"Pero..ayos lang po yun. Kaya ko pa naman po eh." Nakangiting sabi niya. Ngiting
walang halong kaplastikan.

Napatitig ako sakanya. Paano niya nagagawang ngumiti sa kabila ng kwentong yun?
Paano niya nagagawang ngumiti sa likod nang nangyari sakanya?

"Hanga ako sayo." Nakangiting sabi ko sakanya.

"Bakit naman po?" Takang sabi niya.

"Kasi nagagawa mo pa ring ngumiti at lumaban sa kabila ng nangyari sayo. Sobrang

bata mo pa para maranasan yan." Nakangiting sabi ko sakanya.

"Sanay na po kasi ako, eh. Tsaka sabi po sakin ni nanay dati, dapat daw po talaga
magpakatatag ako." Sabi niya kaya napatango ako.

"Tama." Tango ko.

"Ate, magkano po lahat ng 'to? Limang piso lang po ang meron ako eh." Sabi ni Elli
habang pinapakita sakin ang limang piso niya.

"Nako, wag na. Nabayaran ko na. Libre na kita." Nakangiting sabi ko na ikinangiti
niya rin.

"Diba sila yung ikauna sa Top 10?"

"Oo sila nga. Grabe no? Sobrang sosyal ng suot nila.

Halata ang kayamanan."

"Oo nga mare."

Napakunot ang noo ko sa narinig ko. Ikauna sa Top 10? Don't tell me...

"Oh my Gosh! Sila nga!" Dun ko lang napatunayan na tama ang nasa isip ko nang
magbow ang lahat sa harapan.

Kung saan nandun sina Venice at Leonard Sarmiento.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. Kung dapat ba akong yumuko rin,
magtago o hayaan ang sarili kong makita nila.

Pero wala akong ginawa. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Ni hindi ko
magawang tumakbo o yumuko man lang. Hindi ko maigalaw ang ulo ko at ang mga paa ko.
Ang mga mata ko ay sakanila lang nakatutok.

At dahil lahat ng nandito ay nakayuko at ako lang ang hindi, madali nila akong
napansin.

Agad na rumehistro ang gulat sa mga mata nila.

Nagtama ang mga mata namin at nung oras na yun, gusto kong tumakbo at magtago.

Inipon ko ang lahat ng lakas ko at tumakbo na paalis ng lugar na yun.

Sa pagtalikod ko ay di ko namamalayan ang pagtulo ng mga luha ko.

Ni wala na akong pakielam kung naiwan ko dun si Elli basta ang alam ko lang,
kailangan kong tumakbo paalis. Tumakbo palayo sakanila.

Takbo lang ako ng takbo hanggang sa dinala ako ng mga paa ko sa isang playground.

Napahawak ako sa isang bakal at unti-unting napaupo sa damuhan.

Tinakluban ko ang mukha ko gamit ang dalawa kong kamay at dun umiyak ng tahimik.

I don't even know why I'm crying. Handa na ako, diba? You're already okay, Lysse.

You're okay.

"Lysse?" Agad kong pinunasan ang  luha ko at lumingon sa likuran ko.

"Drew..." Usal ko. Lumapit siya sakin at kunot noo akong tiningnan.

"Anong nangyari sayo?" Tanong niya.

Hindi ko siya sinagot. Sa halip, lumapit ako sakanya at niyakap siya.

Agad naman siyang natigilan at nagulat sa ginawa ko pero wala na akong pakielam.
Gusto ko lang ng masasandalan, ng maiiyakan. Kahit ngayon lang.

Hinayaan kong umiyak ang sarili ko habang nakayakap kay Drew at hinayaan naman ako
ni Drew na yumakap sakanya.

Nang mahimasmasan ako ay kumalas na ako sakanya at inayos ang sarili ko.

"Sorry." Nahihiyang sabi ko.

He just smiled and patted my head.

"Ayos lang." He said while smiling.

Hindi pa nakakalipas ang ilang minuto ay muli siyang nagsalita.

"Did you saw him?" He asked out of no where. Sandali akong natigilan dahil sa
tanong niya.

Pero agad din akong nakabawi at ngumiti ng mapakla.

"I saw them." I corrected him.

"Anong nangyare?" Tanong niya.

"I.. I ran. I ran away from them, again." I said. Hanggang sa maramdaman ko na
naman ang sunod-sunod na pagpatak ng mga luha mula sa mata ko.

"Hindi ko alam kung paano ko sila haharapin, Drew. Natatakot ako." Naiiyak na sabi
ko at sinubsob ang mukha sa aking tuhod.

Naramdaman ko na lang ang kamay ni Drew sa baba ko atsaka ako pinaharap sakanya.

He gently wiped my tears and smiled at me.

"Face your fears, Lysse. Hindi pwedeng ganto palagi kasi kahit tumakbo ka, kahit
magtago ka, magkikita at magkikita pa rin kayo." He said.

Drew will always be Drew. Ang lalaking may rason at kayang dalhin ang lahat.

"Thanks Drew." I mumbled and hugged him again.

Ramdam ko ang pagyakap niya sakin pabalik at ang marahan niyang paghalik sa buhok
ko.

"Ikaw pa rin talaga si Lysse." He said and chuckled.

Chapter 34
86.1K
2.67K
27
"Nothing is covered up that will not be revealed, or hidden that will not be
known." Luke 12:2

***
After the drama scene that I made, Drew presented to drive me back to the school. 
Syempre, dahil sa may utang na loob ako sakanya ngayon, pumayag ako. Alam ko namang
hindi rin siya papayag kapag tumanggi ako.

Nang makarating kami sa school, bumaba na ako ng kotse at hindi na naghintay na

pagbuksan pa ako ng pinto ni Drew.

"Thanks." I said at tumakbo na. Ayokong pumasok ng campus na kasama siya. Tama na
yung minsan akong naissue dahil nina Brianne. Ayoko nang
dumagdag ang mga Sarmiento.

Napatigil ako sa paglalakad nang mapadaan ako sa may field. Nagkakagulong tao at
kumpol kumpol na studyante na akala mo'y nanonood ng sabong.

Sa totoo lang, hindi ako mahilig sa chismis, pero hindi ko alam kung bakit nkikita
ko na lang ang sarili kong tumatakbo papunta sa direksyon ng mga nagkakagulong tao
at nakipagsiksikan dun.

Nang makapunta ako sa unahan, nakita ko dun si Brianne. Si Brianne at si Bella.

Anong nangyayare?

"What? Nung kaharap mo si Xyrel kanina, ang lakas-lakas ng loob mo pero bakit hindi
ka makapagsalita ngayon?" Nakangising sabi ni Brianne.

That's when I realized na kaya siguro may ganito ay dahil sa ginawa ni Bella kay
Xyrel kanina. Bilis nga naman ng chismis.

"X-Xyrel started it first! I'm just protecting what's mine!" Bella shouted. I can
even see how fear filled her eyes. I can't blame her. Si Brianne Criguia ang nasa
harapan niya ngayon. When I say Brianne Criguia, it means, either magtago ka na o
maghanda ka na.

"Protecting what's yours? Wait, ano nga ba yung sayo?" Brianne sarcastically said.

"Xyrel is seducing my boyfriend! Gusto niyang agawin sakin si Viel! She even
stalked my boyfriend!" Bella said. Everyone gasp.

Agad akong natigilan at biglang  nakonsensya.

"Xyrel is seducing your boyfriend? Are you crazy? The word Xyrel and seducing
doesn't even fit in one sentence! Tsaka anong inaagawan ng boyfriend? Ang sabihin
mo, natatakot ka lang dahil alam mong hindi malabo na magkagusto yang boyfriend mo
kay Xyrel." Brianne said.

Bigla namang dumating si Viel, Bella's boyfriend

and her brother, Zander.

"Oh' Here comes your heroes." Brianne sarcastically said.

Tumiim agad ang bagang ni Zander at sinamaan ng tingin si Brianne.

"Ano na naman bang problema mo Brianne?" Matigas ngunit seryosong sabi ni Zander.

"Problema ko? Bakit di mo tanungin ang kapatid mo kung ano nga bang problema ko?"
Tanong ni Brianne at sinamaan ng tingin si Bella.

Zander looked at Bella and sighed.

"What did you do this time, Bella?" Zander asked.

Para akong nanonood ng teleserye nito.

Napatingin ako sa may gawi ng hallway at nakita dun si Xyrel na nakatingin dito.
Katulad ko, namin dito--nanonood din siya.

Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at tumakbo na papunta sakanya.

Nang makita naman niya ako ay agad siyang tumakbo.

"Xyrel! Xyrel wait!" Sigaw ko pero hindi pa rin siya tumitigil sa pagtakbo.

"Xyrel please. We need to talk." Habol ko sakanya.

Tumigil naman siya sa paglalakad. Hindi ko alam pero parang nasaktan ako nang
makita ko ang galit at inis sa mga mata niya.

"We need to talk? About what? About Viel Lackheart? Sorry Lysse, pero wala akong
mairereport sayo ngayon." Malamig na sabi niya at naglakad na ulit.

"No! It's not about that, Xyrel." Habol ko ulit.

Hindi niya ako pinansin. Instead, lalo niyang binilisan ang paglalakad niya.

Mas lalo kong binilisan ang paglalakad ko at nang makalapit ako sakanya, agad kong
hinablot ang braso niya at hinarap sakin.

"We need to talk." Sabi ko.

"I have no time for this, Lysse. So please, I have to go." She said. She turned her
back at me at magsisimula na sanang maglakad nang magsalita ako.

"I'm sorry." I whispered but loud enough for her to hear. Napatigil siya sa pag-
alis pero nanatiling nakatalikod sakin.

"I'm sorry dahil kung hindi dahil sa pinapagawa ko sayo, edi sana hindi mangyayari
to. I know you're mad at me. I can't blame you but I just wanna say sorry." I said.

Humarap siya sakin.

"Bakit mo nga ba pinapasundan sakin si Viel,
Lysse? Do you like him?" She asked. Agad akong napailing at winagayway ang isang
kamay sa harap niya.

"What?! No! I don't like him!" Mabilis na sagot ko.

"Eh bakit mo siya pinapasundan sakin?" Tanong niya. Her eyes were filled with
confusion and irritation.

"I-J can't answer your question, Xyrel. I'm sorry." Sabi ko at napayuko

She just smirked. Malayo sa Xyrel na kilala ko.

"You can't? Ilang beses mo ba akong i-iinvolved sa isang bagay na hindi mo naman
kayang ipaliwanag sakin kung bakit ko kailangang gawin yun?" She said.

Maglalakad na sana siya paaalis pero nagsalita ako.

"Tommorow! Tommorow evening! I will tell you

everything."

***

"What?! Are you crazy?! Hindi mo pwedeng sabihin sakanya yun, Lysse!" Sigaw ni
Eclair.

"But I already told her that I will tell her everything, Eclair." I said and closed
my eyes.

"Then tell her na hindi mo na sasabihin sakanya. As simple as that! God! nasan na
ba ang utak mo at nagkakaganyan ka?" Sabi niya at napaupo na ang sa kama niya dahil
sa frustration.

"I can't hide everything forever, Eclair. We both know na malalaman at malalaman
din nila 'to balang araw." Sabi ko.

"But tommorow is not the right time Lysse. " She hissed.

Minulat ko ang mga mata ko at umupo mula sa pagkakahiga. I crossed my legs to make
myself
comfortable.

"If it is not tommorow, then when is the right time?" I asked that made her stop.

"See? You can't tell me when is the right time because there is no right time for
telling the truth, Eclair. Kahit kailan ko pa yan sabihin, may magagalit at
magugulat pa rin. Kahit anong gawin ko, lalabas at lalabas pa rin ang katotohanan."
I said.

"Pero pangalan ng pamilya mo ang pinag-uusapan dito, Lysse." She said.

"I know Xyrel won't tell it to anyone. I trust her." I said.

I sighed. Tommorow is another day. I don't know what will happen tommorow but I
hope everything will be fine. I hope so.

***
Chapter 35
89K
3.07K
213
"For everything created by God is good, and nothing is to be rejected if it is
received with thanksgiving." 1 Timothy 4:4

***

I am here at the library, waiting for Xyrel to come. Halos mag-dadalawang oras na
rin nang maghintay ako dito at kahit anino niya ay di ko pa nakikita.

I told her yesterday that we will meet today in the afternoon. Gabi sana ako
makikipag-usap sakanya kaso sarado na naman ang library kung ganun. Library is the
only safe place para sabihin ko sakanya ang dapat sabihin.

Kaso mukha atang wala siyang balak siputin ako.

I sighed. Maybe, she's still mad at me. I can't blame her.

"Ano? Hindi ka pa sinisipot?" Napatingin ako sa unahan ko at nakita dun si Eclair.

Mapait akong ngumiti at umiling.

"I-text mo kaya." Sabi niya.

"She doesn't want to talk to me." Mapait na sabi ko.

Dahan dahan siyang tumango.

"Then give her time to think. Malay mo, naguguluhan lang siya at di pa siya handang
makinig sayo. You can't blame her, Lysse. You hide so many secrets from them."
Eclair said. I just smiled at her and nodded my head.

"I guess, this is not the right time para sabihin sakanya ang sekreto ko." Sabi ko
at tumayo na.

"Labas lang ako." Paalam ko kay Eclair.

"San ka pupunta?" Tanong niya.

"Labas nga!"

Nang makalabas ako ng library, agad na bumagsak ang dalawa kong balikat. Kung
kailan naman handa na akong sabihin sakanya, saka naman nagkaganito.

'I am Kianna Lee. What do you expect?'

'Yes! I am that girl.'

'Ofcourse! I always get what I want.'

'My family own that hospital.'

'Really? Your father own that Elite restaurant?'

Ilan lang yan sa mga naririnig ko. Napailing na lang ako. They are really confident
of who they are.
Suddenly, bigla na lang pumasok sa isipan ko ang sinabi sakin noon ni Brianne nung
naglalaro kami ng lost and found.

'Well, I'm just being me.'

Hindi ko maintindihan kung paano nila nagagawang kilalanin ang sarili nila.
Samantalang ako, hanggang ngayon, hinahanap pa rin ang sarili.

Napatigil lang ako nang mapadaan ako sa music room. Wala sa sariling pumasok ako
dun at umupo sa may tapat ng piano.

Huminga ako ng malalim bago unti unting pumindot sa keyboard. Mabagal at maingat ko
yung pinindot na para bang pag binigla ko ito ay masisira ito.

Hanggang sa di ko na namamalayan na tinutugtog ko na pala ang isang kanta na

kinakanta ko na simula bata pa lang ako.

This is me by Demi Lovato

Acoustic version.

🎵Do you know what it's like,

To feel so in the dark,

To dream about a life,

Where you're the shining star,

Even though it seems

Like it's too far away

I have to believe in myself,

It's the only way

This is real,

This is me,

I'm exactly where i'm supposed to be now,

Gonna let the light,

Shine on me,

Now I found who I am,

There's no way to hold it on

No more hiding who I wanna be,

This is me.🎵

When I finished singing the song, I let out a heavy sigh. This is the song na lagi
namin noong
kinakanta ni Ate Braine. She always want me to listen to this song when I always
ask her who I really am.

Since I was a kid, tumatak na talaga sa isip ko ang tanong na sino ako? Knowing my
name is not enough. I always ask my Mom, my Ate and my Dad of who I really am.

Nakakatawang isipin na sa murang edad kong yun ay namulat na agad ang isipan ko
tungkol sa mga bagay na yun.

Noon, gustong gusto kong malaman ang sagot sa tanong na yun. But when I already
know the answer, saka ko sinisi ang sarili ko kung bakit pa ako nagtanong.

Then, realization hits me. Hindi ko pa rin pala talaga kilala ang sarili ko.

"You have a great voice." Muntik na akong mapatalon sa gulat nang may magsalita sa
likod ko.

"Serix?" Kunot-noo kong sabi.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko.

"Pinapanood kang magdrama." Sabi niya at dahan-dahang lumapit sakin. Nagulat na

lang ako nang maramdaman ko ang dalawang hinlalaki niya na pinupunasan ang pisngi
ko.

"Ang panget mong umiyak." Bulong niya.

Agad kong iniwas ang mukha ko sa kamay niya at kusang pinunasan ang luha ko.
Umiiyak na pala ako. Di ko man lang namalayan. Nakakahiya!

"Paano ka nakapasok dito?" Tanong ko. Di ko man lang kasi naramdaman na may pumasok
na pala.

"You left the door open." Sagot niya.

"Eh ikaw? Anong ginagawa mo dito?" Tanong naman niya.

"Tumutugtog ng piano, hindi ba halata?"

Sarkastikong sabi ko bago umirap. Pasimple kong pinakalma ang sarili ko.

"Ah ganun? Baka nakakalimutan mo ang ginawa mo kahapon." Sabi niya at dahan-dahang
lumapit sakin kaya napaatras naman ako.

Hakbang. Atras. Hakbang. Atras.

Hanggang sa dingding na ang maramdaman ko sa likod ko.

Napalunok ako ng magtama ang mata namin.

Damn Lysse! Sipain mo siya at tumakbo ka na! Ano pa bang hinihintay mo?

Sinubukan kong igalaw ang mga paa ko pero para itong nakaglue sa sahig.

"Bakit di ka sumipot kahapon sa mall?" Seryosong tanong niya habang nakatuon ang
dalawang kamay niya sa magkabilang gilid ng ulo ko.

"B-bakit? Ano bang pakielam mo?" I tried so hard na wag mautal dahil nakakahiya
yun.
"Naghintay kami dun ng ilang oras pero hindi ka dumating." Seryoso pa ring sabi
niya. Kami. It means, sila ni Fianna.

"Ayaw mo ba nun? Ilang oras mong solo si Fianna." I said and smirk at him.

Nanigas ulit ako sa kinatatayuan ko nang inilapit ulit niya ang mukh niya sakin to
the point na halos maduling na ako.

"Nagseselos ka ba?" He asked while smirking.

Agad na tumaas ang kilay ko sa tanong niya.

"Excuse me?"

"Kahapon ko pa napapansin na parang lagi kang galit kay Fianna. Kaya Lysse Aleford,
nagseselos ka ba?" Tanong niya.

This time, ako naman ang ngumisi sakanya.

"Pag laging galit, nagseselos agad? Hindi ba pwedeng sadyang wala lang ako sa mood
nung mga panahong yun?" Tanong ko.

You know nothing, Serix. Maraming dahilan para magalit ako kay Fianna.

"Hmm. Is that so?" Parang di naniniwalang sabi niya.

"Oo. Kaya pwede bang umalis ka na sa harap ko at naalibadbran na ako sa pwesto

natin." Inis na sabi ko.

Tumawa lang siya ng mahina atsaka lumayo.

Inirapan ko lang siya at naglakad na paalis dun.

Napatigil lang ako ng bigla niya akong tawagin.

"Lysse." Kunot noong lumingon ako sakanya.

"What?" tanong ko. Ilang segundo siyang nakatingin lang sakin bago umiling.

"Nothing." Sabi niya.

Papansin talaga.

Hindi ko na lang siya pinansin ulit pero hindi pa ko nakakalayo nang tinawag na
naman niya ako.

"Ano na naman?! Wala na--"

"Why are you with Drew Sarmiento yesterday?"

Chapter 36
92.2K
3.01K
589
"It is He who reveals the profound and hidden things; He knows what is in the
darkness, And the light dwells with Him." Daniel 2:22

"W-what?" Utal na tanong ko.

Teka, bakit ba ako nauutal?

"Tch. Nevermind." Yun lang ang sinabi niya at naglakad na paalis.

Hindi ko alam kung ano ang sumapi sakin at bigla ko siyang hinigit sa braso atsaka
iniharap sakin.

"Ulitin mo yung tanong mo." Utos ko.

He smirked, "Why would I?"

"Dahil sinabi ko." Seryosong sabi ko. Ewan ko ba at bakit gustong gusto kong ulitin
niya ang tanong niya.

"Baka nakakalimutan mong Sericlein ako, Aleford? I don't take orders." He said.

This time, it's my turn to smirk at him.

Lumapit ako sakanya atsaka mas nilakihan ang ngisi. Ngising mapang-asar at
mayabang.

"Too bad, Sericlein," Simula ko.

"Pero baka nakakalimutan mo ring I'm Lysse Aleford. I always get what I want." Sabi
ko.

Nagtaka ako nang bigla siyang ngumisi at yumuko para pumantay sa mukha ko.

"Eh ano bang gusto mo?" Tanong niya na ikinatahimik ko.

Wala namang malisya yung tanong niya ah, eh bakit ako nagkakaganito? God! Lysse!
This is not you.

Tumikhim muna ako bago sumagot.

"Yung tanong mo." Sabi ko.

Mas lalong lumaki ang ngisi niya.

"Eh ano bang tanong ko?" Tanong niya.

Lalo akong nainis sa sinabi niya.

"Eh kaya ko nga pinapaulit kasi di ko narinig!" Inis na sabi ko.

"Kasalanan ko bang bingi ka?" Tanong niya na lalong kinainis ko. Tumalikod siya
sakin at naglakad palayo.

Inis na hinubad ko ang sapatos ko atsaka binato yun sakanya. Ha! Edi sapol.

"What the f***?!" Galit na sigaw niya.

Tinaasan ko lang siya ng kilay saka tumalikod at ready na sanang umalis kaso
naalala ko yung sapatos ko.

Padabog akong lumapit kay Serix at kinuha yung sapatos ko kaso di pa ako
nakakahakbang paalis, agad niyang hinablot ang braso ko at sinandal sa dingding.

"Sa susunod na may pupuntahan tayo, siguraduhin mong pupunta ka, hindi yung sasama
ka pa sa iba." Seryosong sabi niya at umalis na.

Iniwan akong nakatulala at nakanganga. Anong sinasabi niya?! As if naman my

pupuntahan pa kami.

***

"Alam mo kasi Lysse, dalawa lang yan e, it's either naiinis ka lang sa presensya ni
Fianna or..." Pabitin ni Eclair.

"Nagseselos ka sa kanila ni Serix." Sabi niya na ikinasamid ko.

Ikinuwento ko kasi sakanya yung nangyari sa pagbili namin ng libro na hindi naman
natuloy, pero syempre hindi ko kinuwento yung nakita ko ang mga Sarmiento at si
Drew.

"Ako?! Nagseselos? Nakainom ka ba, Eclair?" Di makapaniwalang sabi ko.

"Bakit? Lalaki naman siya, babae ka, kaya normal lang na magselos ka sakanila ni
Fianna." Balewalang sabi niya.

"Tss. Wala akong panahon sa mga ganyan. Tsaka, hindi ako nagseselos." Pagtatapos ko
sa usapan tsaka tinuloy ang pag-aaral ko. May test kasi kami bukas sa Math.

Hindi na rin nagsalita si Eclair at nagpatuloy na sa pagcecellphone niya. Tingnan

mo 'tong tamad na 'to, sa halip na nag-aaral, nakuha pang
magcellphone.

Napatigil ako sa pagbabasa nang biglang magvibrate ang phone ko.

From: Kumag (Serix)

Bukas. 9 a.m. Meet me at the parking lot. Bibili tayong libro. TAYONG DALAWA LANG.

"Anong ngiti yan at mukha kang tanga?" Agad kong naitago ang cellphone ko nang
magsalita si Eclair.

"Ngiti? Ako? Nakangiti?" Tanong ko.

"Oo kaya, ganito oh." Sabi niya at ngumiti na animo'y kinikilig.

"Di kaya ako ganyan ngumiti." Depensa ko.

"Ganyan kaya. Kanina lang." Nang-aasar na sabi niya.

Iniwas ko na ang tingin ko sakanya at binalik ang tingin sa phone.

Magreply kaya ako?

To: Kumag

K.

"K?! Anong klaseng reply yan, Lysse?" Muntik na akong atakihin sa puso nang biglang
sumigaw si Eclair sa likod ko.

"Ano ba, Eclair! Papatayin mo ba ako?!" Inis na sabi ko habng nakahawak sa dibdib
ko dahil sa gulat.
"Ah hehe, sorry." Pacute na sabi niya.

Inis na inirapan ko siya at kinuha ang phone nang magvibrate ito.

Si Drew pala. Akala ko pa naman kung sino.

From: Drew

Hey! Ilang araw mo na kong iniiwasan, galit ka ba sakin?

Napahinga na lang ako ng malalim at humiga sa kama ko.

"Bakit mo siya iniiwasan?" Tanong sakin ni Eclair. Pakielamera talaga 'tong babaeng
'to. Nagbabasa ng text na di naman para sakanya.

"Tss. Anong gusto mong gawin ko? Makipagkaibigan sakanya?" Tanong ko.

"Makipagkaibigan? Hahaha. Lysse, paano mo ba nasasabi yan nang di ka naaawkwardan?"

Natatawang sabi niya

For the nth time, inirapan ko na naman siya.

"Ewan ko sayo," Sabi ko.

"Pero seriously Lysse, hindi ka ba naaawkwardan?" Pangungulit niya.

"Hindi nga sabi," Sabi ko.

"Sabagay, kailan ka nga ba nakaramdam ng

pagkaawkward?" Sabi niya.

Gusto ko sana siyang sagutin na kani-kanila lang, kaso mapang-asar nga pala 'to at
baka bigyan pa ng malisya yun.

Hindi ko na lang siya sinagot at bumangon na lang sa kama. Naalala ko nga palang
pinapapunta ako ni Xyrel sa dorm niya, kakausapin niya ata ako.

"Saan ka pupunta?" Tanong sakin ni Eclair pagkasuot ko ng jacket ko.

"Sa labas lang." Sagot ko.

"Saang labas?" Tanong ulit niya.

"Dorm ni Xyrel." Sagot ko.

"Oh, so bati na kayo?" Tanong niya.

Nagkibit balikat lang ako dahil kahit ako ay di ko rin alam kung galit pa ba siya
sakin.

"Hayy. Iiwan mo na naman ako. Ilang beses mo na

ba akong iniwanan? Hayaan mo, sanay na naman ako." Pagdadrama niya.

Nakangiwi kong kinuha ang unan sa kama ko at binato yun sakanya.

"Mag-aral ka na nga lang." Sabi ko at lumabas na ng kwarto ko.

Napahinga ako ng malalim nang makalabas ako atsaka nilagay ang dalawang kamay sa
loob ng bulsa ng jacket ko.
Sobrang lamig ng klima ngayon
Siguro ay dahil malapit na naman ang pasko.

Nang makarating ako sa tapat ng dorm ni Xyrel, hindi ko alam kung tutuloy pa ba ako
o hindi na.

For pete's sake! I don't even know kung galit pa ba siya o hindi na.

In the end, pinili kong kumatok. Nakailang katok pa ako bago buksan ni Xyrel ang
pinto.

Nang makita niya ako, hindi siya ngumiti o bumati man lang. Pinapasok niya lang ako
tapos tumalikod na siya.

I sighed. She's still mad.

"Upo ka." She said. Umupo naman ako sa sofa na malapit sa isang shelf na puno ng
libro. Nababasa ba niya lahat yan?

"What do you want to drink? Juice, lemonade, tea or coffee?" She formally asked me.
She treated me like I'm her guest--well, maybe I am--but the way she talks to me is
just too formal.

"Water," I said. Napangiwi siya sa naging sagot ko pero tumango rin naman saka
pumunta sa kusina.

Nang dumating siya, umupo siya sa sofa na nasa harapan ko atsaka ako tiningnan.

Hinintay niya muna akong makainom saka siya nagsalita.

"Do you know why I want to talk to you?" She asked seriously.

I slowly nodded my head and said, "Yes."

"Then tell me." Sabi niya.

How can I start explaining everything to her when in the first place, I don't even
know what are the things that I should explain to her.

"What do you want to know?" Tanong ko.

"Everything." She said.

I shake my head and smiled at her, sarcastically.

"Everything? But not everything is related to you, Xyrel." I said. She was taken a
back.

"Not everything is related to me? Wow. So marami ka pa palang sekreto? Dapat ba

akong matuwa dahil hindi lahat ay tungkol sakin?" Sarkastikong sabi niya. Halata
ang galit at inis. I sighed.

"As far I can remember, I am here to explain my side, Xyrel. Hindi ako pumunta dito
para makipagbangayan sayo." Sabi ko.

Napatahimik muna siya saglit saka nagsalita.

"Then go on. Explain." She said at sumandal sa sandalan ng sofa to make herself
more comfortable.

Huminga muna ako ng malalim saka nagsalita.

"Viel Lackheart is one of the Top 10. And Top 10 is my responsibility." Simula ko.

"Alam mo namang maraming Top 10 diba? Kaya nung nagmakaawa ka sakin na wag kong
sasabihin sa council ang tungkol sa Kuya mo, biglang pumasok sa isip ko si Viel at
ikaw. So, pinasundan ko sayo si Viel to know him more. Para malaman ko ang bawat
galaw niya." Sabi ko.

Kumunot ang noo niya sa sinabi ko.

"Bakit mo pinapasundan sakin si Viel?" Tanong niya.

"I alreaty told you. Top 10 is my responsibility and Viel Lackheart is one of the
top 10." I said. Sa halip na maintindihan niya, mas kumunot ang noo niya at lalong
naguluhan.

"Top 10 is your responsibility? Bakit? As far as I can remember, tanging anak na

lalaki lang ng mga Sarmiento ang pwedeng akuin ang responsibilidad na yan. The fact
na patay na si Leonard Sarmiento, Grethel should be the one who's taking that
responsibility." she said.

I grinned at her.

"It's for you to know. For now, yan lang muna ang masasagot ko." Sabi ko at tumayo
na.

"I already gave you a chance to know my secrets and everything pero hindi ka
sumipot nung araw na yun. Maybe, you don't really deserve to know everything about
me." I said and leave.
Leaving Xyrel with a big question mark and many unanswered questions inside her
head.

Chapter 37
97.4K
3.08K
914
"Trust in Lord and everything will be okay."

***

Simula nang magkausap kami ni Xyrel, napansin ko ang laging pagmamasid niya sakin o
di naman kaya'y pagsunod niya sakin.

Hinayaan ko na lang din at nagkunware na lang na walang alam.

"Saan ka na naman pupunta?" Taas kilay na tanong sakin ni Eclair.

Brent is also here. Hindi ko alam kung anong masamang hangin ang umihip at napadpad
yan dito sa dorm namin.

"Mall." Tipid na sagot ko.

"Anong gagawin mo dun?" Tanong niya habang may sinusulat sa notebook habang si
Brent naman ay may ginagawa sa kanyang laptop.

"Baka magsiswimming. Try mo din next time. Masaya yun." Sarkastikong sagot ko at
nag-spray ng cologne sa damit ko.

"Tss. Minsan din, try mong sumagot ng ayos pag tinatanong ka ng ayos." Pasinghal na
sabi niya kaya natawa ako.

"Kasama mo si Serix?" Biglang tanong ni Brent habang nakatutok pa rin ang mata sa
laptop.

Napatigil naman ako sa naging tanong niya.

"Ayy. Kaya naman pala todo ang pagpapaganda. Kasama si prince charming." Pang-aasar
ni Eclair.

Inirapan ko lang siya at inismiran.

"Prince charming ka diyan. Baka nga ikaw diyan eh. Kunware kaaway ang tingin, yun
pala may gusto na. Sino nga sa atin ang ganun?" Nakangising sabi ko at sinulyapan
si Brent na walang kaalam alam sa sinasabi ko.

"C-Che! T-Tumigil ka nga!" Utal na sabi niya.

Natawa naman ako saka kinuha ang bag ko.

"Sige na. Alis na ako." Sabi ko at hinalikan siya sa pisngi.

"Brent, ikaw na bahala diyan ha? Pag may nangyaring masama sayo, tawag ka agad ng
pulis." Sabi ko at agad umalis.

"LYSSEEE!" Rinig kong sigaw ni Eclair na ikinatawa ko.

Pumunta ako sa boy's dorm at pumunta sa dorm ni Serix.

Sa halip na kumatok ay kinuha ko ang cellphone ko

at itinext siya.

Open the door.

Text ko sakanya. Minuto pa ang lumipas bago magbukas ang pinto.

Lumabas mula dun si Serix, wearing his gray short, Denim polo and rubber shoes.

Marahan akong napalunok at saka tiningnan siya. God! Bakit... Bakit...Bakit ang
pangit niya? Tsk!

"Let's go." Sabi niya at umuna na sa paglalakad.

Napakurap muna ako ng ilang beses bago sumunod sakanya.

"Saan ba tayo pupunta?" Tanong ko habang naglalakad kami. Marami rin ang
napapatingin samin. Tss. Sino ba naman kasing hindi? Isang Top 10 na katulad niya
kasama ang isang di hamak na Common lang?

"Doon na lang tayo sa mall namin bumili para wala nang gastos." Sagot niya at
napatango na lang ako. Ano pa bang aasahan ko? Eh mayaman sila.

"Himala at hindi kasama si Fianna." Sabi ko.

"Hmm. Hindi sumama eh." Sabi niya na ikinasimangot ko.

So kung sumama si Fianna, pasasamahin pa rin niya? Tsk!

"Sakin ka na sumakay." Sabi ni Serix nang makarating kami sa parking lot.

"Paano ako sasakay sayo? Sasakyan ka ba?" Sarkastikong sabi ko na ikinangiwi niya
lang.

"I mean sa kotse ko na ikaw sumakay." Pagpapaintindi niya.

Lihim akong napangisi at napailing bago sumakay sa loob ng kotse niya.

"Tungkol saan bang aklat ang kailangan nating bilhin?"Tanong ko sakanya habang siya
naman ay nagdadrive.

"Sabi ni Sir, kahit ano daw libro basta daw makakatulong satin." Sagot niya habang
seryosong nagdadrive.

Tumango lang ako at nagpatuloy na lang sa pagtingin sa bintana. Wala na naman kasi
akong sasabihin sakanya.

Napatingin lang ulit ako sakanya nang peke siyang umubo.

"Si Drew.." Tumaas ang kilay ko nang bigla niyang banggitin ang pangalan ni Drew.

"Anong meron kay Drew?" Tanong ko.

"May gusto ba yun sayo?" Tanong niya. Napatulala muna ako sakanya nang ilang
segundo bago ako tumawa.

"What?!" Singhal niya sakin.

"Haha---Y-You--Haha" Tawa ko.

"Damn it," Rinig kong bulong niya.

Huminga muna ako ng malalim bago siya deretsong tiningnan.

"Listen to me, Serix Sericlein." Sabi ko habang dinuduro pa siya gamit ang
hintuturo ko.

"Drex and I are just...just--" Teka. Ano nga ba kami?

"What?" Kunot noo niyang tanong. Halata ang pagkairita.

"Well, let's just say na kilala ko siya at kilala niya ako pero hindi kami close.
We're not friends. At mas lalong hindi niya ako nililigawan. Heck! Naiisip ko pa
lang, nasusuka na ako." Sabi ko. Nakatingin lang siya sakin ng ilang segundo bago
dahan dahang tumango.

"You really think makakatulong yan sa atin?" Kunot noong na tanong sakin ni Serix
habang nakacrossed arms at nakasandal sa isang shelf, dito sa national bookstore.

"Oo nga. Ilang beses ko ba dapat yan sagutin?" Iritang sagot ko habang binabasa ang
librong Harry Potter.

"Alam mo habang patagal nang patagal, napapansin ko padaldal ka din nang padaldal
at pataray nang pataray. Sagutin mo nga ako..." Sabi niya at lumapit sakin saka
umupo sa mesang pinagpapatungan ko ng libro.
"May gusto ka ba sakin?" Nakangising tanong niya at nilapit ang mukha sa mukha ko.

Ngumisi din ako at nilapit din ang mukha ko sakanya.

"Kung sa isang katulad mo lang din ako

magkakagusto, wag na lang." Sabi ko bago nilagay ang palad ko sa mukha niya at
tinulak iyon palayo.

Wala akong balak ilapit ang mukha ko sa mukha niya ng matagal.

Napatingin ako sakanya nang magring ang phone niya. Agad napakunot ang noo ko nang
makita ang pangalan ni Fianna.

"Pwede ba?" Tumango lang ako bilang sagot.

Alangan namang humindi ako diba? Pero pag humindi naman ako, hindi naman niya yun
sasagutin diba?

Aish! Ano ba 'tong iniisip ko? Umiling ako ng ilang beses bago pinagpatuloy ang
pagbabasa? Ano bang nangyayari sakin? Bwisit!

Maya maya lang din ay bumalik na si Serix.

"Yan na ba talaga ang bibilhin natin?" Napalingon ako kay Serix na kapapasok lang
ulit.

"Hmm. Ikaw? Wala ka bang idadagdag?" Tanong ko at tumayo na. Umiling lang siya at
di na nagsalita.

Sinilip ko ang cellphone na hawak niya at nakitang patuloy yun sa pagvibrate.

"Hindi mo ba titingnan?" Tanong ko saka tinuro ang cellphone niya.

Umiling lang siya at binulsa na ang cellphone niya. Alinlangan akong tumango saka
siya inaya sa cashier.

Magbabayad na sana ako kaso naglapag na agad siya ng credit card sa cashier.
Nakasimangot kong tiningnan ang credit card niya at ang one thousand cash na sana'y
ibabayad ko.

Agad kong tinago ang pera ko dahil sa kahihiyan. Bakit kasi ang yaman ng lalaking
to?

Nang mabayadan ang binili naming libro ay niyaya ako ni Serix na kumain.

"Saan tayo kakain?" Tanong niya sakin.

"Manang diday ulit?" Tanong ko

"Manang diday?" Kunot noong tanong niya. Agad akong napatigil sa paglalakad at
napalingon sakanya.

"Oo. Manang Diday. Manang Diday kalenderia. Hindi mo na agad tanda?" Nakasimangot
kong tanong sakanya.

"Nakapunta na ba tayo dun?" Tanong niya habang kumakamot sa kanyang batok.

Inis ko siyang tiningnan atsaka inirapan.

"Ilang buwan pa lang ang nakakalipas, nakalimutan mo na agad. Wow ha! Ang dali mo
namang makalimot." Sarkastikong sabi ko sakanya.

"Yun na nga eh. Ilang buwan na ang nakakalipas kaya malamang, nakalimutan ko na
yun." Giit niya.

"Eh bakit ako, di ko pa rin nakakalimutan yun?" Singhal ko sakanya.

Napatulala siya sakin ng ilang segundo. Doon ko napangtanto na posibleng iba ang
dating sakanya ng sinabi ko.

"I mean, ako! di ko pa nakakalimutan yung kay Manang Diday." Agad kong bawi at
mabilis na naglakad patungo sa kotse niya nang makita ko na iyon.

Huminga ako ng malalim nang makapasok ako sa loob ng kotse niya.

Nang pumasok na siya sa loob ay nakangising aso na siya sakin.

"Ikaw ha, hindi mo naman sinabing masyado palang espesyal sayo yung araw na
nakasama mo ako para di mo makalimutan." Pang-aasar niya.

Nakangiwi akong lumingon sakanya bago siya inirapan.

"Kapal mo," Nasabi ko na lang.

Tumawa lang siya at nagsimula nang magmaneho. Naging tahimik ang biyahe, not until
magring na naman ang cellphone niya.

"Can you please answer it for me?" Sabi niya sakin.

"Asan cellphone mo?" Tanong ko.

"Here." Abot niya sakin ng cellphone niya.

Inabot ko iyon at napakunot ang noo nang makita na ulit ang pangalan ni Fianna sa
screen.

Wow ha, ilang beses ba dapat siya tumatawag sa isang araw at parang ang dalas niya
namang tumawag sa lokong to?

"Sinong tumatawag?" Tanong sakin ni Serix at sumulyap sakin ng mabilis.

"Si Fianna. Nakatawag na 'to sayo kanina diba?" Tanong ko.

"Ako na ang sasagot." pagbabalewala niya sa sinabi ko.

Sa halip na pansinin siya ay sinagot ko na ang tawag.

"Serix!" masiglang bati agad ni Fianna.

Kunot noo kong pinakinggan ang boses niya. Pati pala sa cellphone ay masyadong
pabebe ang boses niya. Pilit pinapahinhin at pinapalambing ang boses.

"Nandito na ako sa national bookstore na sinasabi mo. Nasan ka na ba?" Tanong niya.

Lalong nangunot ang noo ko atsaka tiningnan ng masama si Serix. Kaya ba niya ako
niyaya nang kumain dahil ni Fianna?

"In a place where you're not allowed." Sagot ko. Saglit natigil si Fianna sa
kabilang linya.

"Lysse?" Siya.

"Hi!" Ngiting bati ko kahit hindi niya ako nakikita.

"Where's Serix?" Tanong niya.

Sumulyap muna ako kay Serix na ngayo'y seryosong nagdadrive.

"He's driving. Why?" Tanong ko.

"Can I talk to him?" Tanong niya na halatang irita na.

"I said he's driving. Gusto mo bang maaksidente kami?" Kalmadong sabi ko.

"But I want to talk to him!" Pagpupumilit niya.

Tangna! Ang kulit ng maarteng to!

"Edi kausapin mo." Inis na sabi ko bago pinatay ang tawag.

Irita kong binalik kay Serix ang cellphone niya. Tumingin siya sakin ng may ngisi
sa labi kaya inirapan ko siya.

Bwisit na yan! Magsama sila!

"Nginingisi ngisi mo?" Taas kilay na tanong ko.

Umiling lang siya at tumawa ng mahina.

"You look like a jealous girlfriend." He said while smirking. Agad napataas ang
kilay ko at sinamaan siya ng tingin.

"Excuse me?" Inis na sabi ko.

Hindi na siya nagsalita ulit. Nakangisi lang siya buong byahe. Mukha na siyang
engot.

Nang makarating kami sa kalenderia ni Manang Diday. Agad siyang bumaba sa kotse at
pinagbuksan ako ng pinto.

Nakangiwi akong bumaba atsaka siya inirapan.

Hindi bagay sakanya.

Agad akong napatigil sa paglalakad nang makita ang taong hindi ko inaasahan na
nandoon.

Anong ginagawa nila dito?

"Wag na pala tayo dito." Sabi ko kay Serix at bumalik na sa loob ng kotse.

Sinandal ko ang ulo ko sa sandalan at pinikit ang mga mata ko. Kahit naririnig ko
ang paulit ulit na tanong ni Serix sakin at ang pagtataka sa boses niya ay hindi ko
siya pinansin.

Leonard and Venice Sarmiento.

Bakit ba kahit anong iwas ang gawin ko sakanila ay pilit pa rin kaming pinaglalapit
ng tadhana?

Sari-saring imahe ang pumasok sa isipan ko. Imahe ng sarili kong umiiyak. Imahe ng
sarili kong muntik nang magpakamatay. Imahe ng sarili kong nakakulong sa kwarto
habang tumutulo ang mga
luha.

Image of a dying person. Mga imaheng pilit kong kinakalimutan pero paulit ulit pa
ring bumabalik kapag nakikita ko sila.

Parang ilang libong karayom ang tumusok sa puso ko nang pumasok ulit iyon sa isipan
ko.

Napapikit ako ng mariin nang makita ko ang sarili kong nasa loob ng hospital.
Humihingi ng tulong at nagmamakaawa. Mukhang kawawa at tangang sumisigaw ng tulong.

"Stop the car." Mahinang sabi ko kay Serix.

"What?" Takang tanong niya sakin.

Nagmulat ako ng mata at sinalubong ang mga mata niya. Nang magkasalubong ang mga
tingin namin, napuno ng pagtataka at pag-aalala ang mga mata niya. Marahil ay
nakita niya ang pangingilid ng luha ko.

"A-Are you okay?" Puno ng pagtataka at pag-aalala na tanong niya.

"Stop the car." Pagbalewala ko sa tanong niya.

"What? Bakit? May problema ka ba?" Sunod-sunod na tanong niya.

"I said stop the car, Serix." Mariin kong sabi.

"No." Mariin din niyang tugon.

"Please.." Halos pabulong kong sabi dahilan nang pagkatigil niya at nang unti-unti
niyang pagtigil sa pagmamaneho.

Kaagad akong bumaba ng kotse at naglakad patungo sa kung saan. Wala akong pakielam
kung saan ako mapadpad. Gusto ko lang makalayo. Makapag-isa.

"Lysse!" Doon ko lang napagtanto na nakasunod pala siya sakin.

"Lysse! Teka lang!" Sigaw niya habang humahabol saakin.

Hindi ko siya pinansin at mas lalo pang binilisan ang lakad ko.

Natigil lang ako nang mabilis na hinablot ni Serix ang braso ko at iniharap ako
sakanya.

"Ano ba!" Inis na sigaw ko. Walang pakielam kung maraming tao ang nakatingin at
nakikinig.

"May masakit ba sayo?" Marahan niyang tanong.

"Wala." sagot ko at pilit kumakawala sa pagkakahawak niya.

"Bitawan mo nga ako!" Pilit kong pagpupumiglas.

"You're not okay." Sabi niya.

"I'm okay, Serix. Let go of me." Inis na sabi ko.

"Then why are you crying?" Tanong niya dahilan

para matigil ako sa pagpupumiglas ko sakanya.

Nilagay niya ang parehong hinliliit niya sa pisngi ko at marahang pinunasan ang mga
luhang hindi ko alam na kanina pa palang tumutulo.

"I'm okay..." I said, not to convince him but to convince myself. It was already
years ago. Sobrang tagal na noon. I shouldn't be hurting this much right now.

But no matter how hard I tried to convince myself, to stop the pain, it still
hurts. A lot.

Napapikit ako nang bigla akong hilahin ni Serix at niyakap.

"You can cry infront of me, Lysse." Bulong niya sa tenga ko at mas lalong
hinigpitan ang yakap sakin.

Sa oras na yun, ay wala na akong nagawa kundi ang umiyak habang nakakulong sa mga
bisig niya.

I should be okay. I know I will be okay. Pero kailan?

Hanggang kailan? Iniisip ko pa lang ang maaaring mangyari sa mga susunod na araw ay
natatakot na ako.

"Serix, do you trust me?" Mahinang tanong ko kay Serix.

"Of course I trust you." Mabilis na sagot niya. Mas lalo kong binaon ang mukha ko
sa dibdib niya.

"Don't trust me too much, Serix..." Bulong ko pero alam kong rinig pa rin niya.

"I don't want to break you."

Chapter 38
94.3K
2.99K
613
"Blessed are those who mourn, for they shall be comforted." Matthew 5:4

***

Secrets are made because people are different. Line ng babae sa napanood kong
drama. Bakit nga ba may mga taong ang daming sekretong tinatago?

"You mean nagbigay ka na ng hint Kay Serix tungkol sa pagkatao mo?" Tanong sakin ni
Eclair.

"Parang ganun na nga." Sabi ko sakanya at humiga sa kama ko.

"Ibig sabihin, malapit ka nang umamin sa kanila?"

Tanong niya.

"I'm still not ready for that, Eclair." I said and inhaled deeply. Akala ko noon,
handa na ako. Ngayon ko lang napagtanto na hindi pa pala. Siguro dahil masyado
akong napalapit sakanila to the point na hindi ko na maimagine pa ang sarili ko na
wala sa tabi nila.

"Kailan ka ba magiging ready? Pag mismong sila na ang nakaalam?" Sabi niya sakin.

"Kung ganun lang sana kadaling umamin eh.." Sabi ko at pumikit.

Pupunta nga pala kami bukas sa Batangas para sa contest. Sa Batangas kasi gaganapin
ang contest na yun. Tatlong araw kaming mamamalagi dun.

"Brianne texted me." Sabi ulit ni Eclair

"Oh? Pakielam ko kung tinext ka niya?" Tanong ko.

"Ano ba! Sumagot ka nga ng ayos!" Inis na singhal

niya sakin.

"Nagtatanong ka ba?" Sabi ko at nagmulat na nang mata.

Sinamaan niya ako ng tingin bago inirapan.

"Kahit kailan talaga, hindi mo kayang makipag-usap ng ayos no'?" May halong inis na
sabi niya.

"Hindi ka naman kasi kaayos-ayos kausap." Sabi ko at tumawa.

"Pero pag si Serix, ang ayos mong makipag-usap? Ang galing mo din eh 'no?"
Sarkastikong sabi niya.

"Bakit mo ba laging sinisingit ang pangalan nun sa usapan natin?" Tanong ko.

"Bakit nga ba?" Parang tangang tanong niya.

"Aba malay ko sayo! Ikaw ang palaging sinisingit ang pangalan niya, bakit mo akin
tinatanong?" Sabi
ko na ikinangiwi niya.

"Ano pa nga bang aasahan kong sagot sayo?" Sabi niya at bumuntong hininga na para
bang ako na ang pinakatangang tao na kilala niya.

"Tss. Sabihin mo na lang kung anong sabi ni Brianne." Sabi ko.

"Sleepover daw ulit tayo. Sa bahay nila." Sabi niya.

"Pwede ba tayong umalis ng Academy?" Kunot noong tanong ko.

"Duh. Wala na nga tayong Christmas break, hindi pa tayo pwedeng lumabas? Anong
tingin mo satin, preso?" Sarkastikong sabi sakin ni Eclair.

"Ikaw lang naman ang mukhang preso, pati ako idadamay mo." Sabi ko kasunod ng
paglipad ng unan sa direksyon ko.

"Tigilan mo nga ako! Sa ating dalawa, alam nating pareho na ikaw ang mukhang
preso." Sabi niya at
inirapan ako.

Binato ko pabalik sakanya ang unan na itinapon niya sakin. Sapol! Bwahaha!

"Ano ba!" Inis na sabi niya sakin.

Hindi ko siya pinansin at binato pa ulit siya ng unan.

"Isa pa, Lysse! Isa pa talaga!" Nagbabantang sabi niya.

Hindi ko ulit siya pinansin at binato lalo siya ng unan. Isa pa raw eh.

"Ano ba!" Sigaw niya at binato din ako ng unan.

Natatawa na lang akong binawian siya hanggang sa mapagod kaming dalawa.

"Wait lang! Time first muna." Naghahabol hininga na sabi niya.

Tumigil na din ako sa pagbabato ng unan sakanya

at nagpahinga.

Napatingin lang ulit ako sakanya nang may maalala ako.

"Hoy babae! Magtapat ka nga sakin! Nanliligaw ba sayo si Brent?" Tanong ko sakanya
habang dinuduro siya.

Agad siyang pinamulahan ng pisngi at umiwas ng tingin.

"H-Hindi ah! Ano ka ba!?" Singhal niya sakin.

Sarkastiko akong tumawa.

"Ahh. Talaga? Kaya pala balibalita na lumabas kayo nung isang araw." Sabi ko habang
tumatango.

"At kailan ka pa nagging chismosa?" Taas kilay na tanong niya sakin.

"Eh ikaw? Kailan pa kayo lumalabas ni Brent?" Tanong ko.

"Hindi nga sabi kami nagdadate!" Depensa niya.

"Talaga?"

"Nagmall lang kami pero di kami nagdate."

"Liars go to hell."

"Oh sige, nagdate kami pero katuwaan lang yun."

"Mamatay?"

"Eh kung ikaw kaya patayin ko?" Inis na sabi niya sakin kaya napatawa ako.

"Biro lang." Natatawang sabi ko.

"Kahit kailan talaga, ang panget mong magbiro." Sabi niya atsaka inirapan ako.

"Alam mo, Eclair Hwang, depende naman yan sa bibiruin ko eh. Kung maganda ka,
maganda din ang biro ko. Kung panget ka, syempre panget din ang biro ko at sa kaso
mo, tama lang na panget ang
biro ko." Sabi ko.

"Ah ganun?" Sabi niya at dinaganan ako.

"Ano ba Eclair! Ang bigat mo!" Inis na sigaw ko habang pilit siyang inaalis sa
likod ko.

Nakadapa kasi ako habang siya ay nakahiga sa likod ko.

"Magaan kaya ako." Apila niya.

"Alis sabi!" Inis na sabi ko at tinulak siya.

"Aww." Nakangiwing sabi niya habang himas-himas ang pwetan niya nang mahulog siya
sa kama ko.

"Kahit kailan talaga, napakasadista mo." Nakasimangot na sabi niya sa akin.

"Tss. Sino bang makulit sating dalawa?" Usal ko.

"Syempre ako! Eh ano naman kung makulit ako? Bawat kulit ko naman sayo, may kapalit
na batok at hampas. Palibhasa, pagdating sa sakitan, diyan
ka magaling." Sabi niya at inirapan ako.

"Magaling kaya ako sa lahat. Ikaw lang naman ang hindi." Sabi ko at tumayo sa
pagkakahiga.

"Tsk! Ewan ko sayo! Makaalis na nga." Sabi niya at lumabas na.

"Hoy! San ka pupunta?" Tanong ko.

"Sa langit, sama ka?" Sagot niya.

"Di ka pwede dun." Sabi ko

"Aish! Bahala ka na nga diyan." Sigaw niya at padabog na umalis.

Napailing na lang ako at tinext si Brianne.

Di ako makakasama sa sleepover. Sorry.

And hit send.

Napahinga ako ng malalim.

Tumayo na ako at kinuha ang damit ko. Tutal nakaligo na ako, magbibihis na lang
ako.

Nang matapos ay kinuha ko ang shoulder bag ko at umalis na.

***

"Hi Papa!" Nakangiting sabi ko habang inaalis ang nga damong nakaharang sa lapida
ni Papa.

"It's been a long time. Kamusta na kayo diyan?" Tanong ko.

I placed the flowers I bought beside my father's grave and lighted two small
candles

"Well, ayos lang naman ako dito. Kahit minsan, ang hirap, kinakaya ko kasi yun yung
gusto niyo diba?" Sabi ko kasunod ng malakas na pag-ihip ng hangin.

Rinel Mercado. Papa ko. Namatay siya dahil sa cancer. Hindi ko siya tunay na ama
pero tinuring niya akong tunay na anak.

"Your baby girl's turning eighteen tomorrow. I'm not much of a baby anymore. But
I'm still ticklish, I think? I mean, there's no way of knowing. No one tickles me
like you do, Papa." I said and smiled to my father's grave, as if he was really
here, right in front of me.

"Six years, huh? Feels like yesterday. I miss you, Pa. I miss you so much."

Tears started to crawl from my eyes.

"You always told me that someday everything will be alright, but when will that day
come?" I murmured.

"You know, I'm getting tired, too. I just want to be with you again."

I spent my whole day crying and talking to my dad. As if it was my first and last
time. Siguro kung may nakakita man sakin, iisipin nila na baliw ako.

Kinuha ko ang cellphone ko nang may tumawag.

"Hey." Bati ko.

"Where are you?" Serix asked.

"Bakit ka napatawag?" Pagbabalewala ko sa tanong niya.

"Where are you?" Mariing tanong niya.

I sighed.

"Just somewhere." I said.

"Saang somewhere?" Tanong niya.

Oh geez, he sounds like my boyfriend.

"Pwede ba? Wag ka nang magtanong. Ba't ka ba napatawag?" Tanong ko.

"Bakit di ka pumunta sa sleepover kina Brianne? Wala naman tayong klase bukas, ah."
Tanong niya.

"Tss. May pinuntahan ako." Sabi ko.

"Saan?" Tanong ULIT niya.

"Basta! Bakit ba tanong ka ng tanong?" Inis na tanong ko.

"Wala ka sa dorm niyo ni Eclair. Nag-aalala na sina Eclair sayo." Sabi niya.

"Sus. Sina Eclair o ikaw?" Mapang-asar na sabi ko.

"Tss. Syempre sina Eclair. Bakit naman ako mag-aalala sayo?" Tanong niya.

"Malay ko bang may gusto ka na sakin." Sabi ko.

"Wow ha, at sayo pa talaga nanggaling yan? Anong tingin mo sa sarili mo? Maganda?"
Kahit kailan talaga! Napakamanlalait niya!
"Maganda naman talaga ako." Sabi ko.

Narinig ko siyang humalakhak nang mapanlait at

mapang-insulto.

"Ikaw ba talaga si Lysse?" Tanong niya.

"Bakit? Sino ba sa akala mo? Si Fianna?" Inis na sabi ko.

"Ay, hindi ka ba si Fianna?" Kahit di ko siya nakikita, alam kong nakangisi siya.

Pinatay ko na ang tawag. Bwisit siya! Magsama sila ni Fianna. Parehong peste sa
buhay ko!

"Papa, Alis na po ako ha? Gabi na din po kasi atsaka wala na ko sa mood ngayon."
Sabi ko at tumayo na.

Naglakad na ako papunta sa kotse ko at pinaharurot yun pabalik sa Academy.

Nang makarating ako doon ay napakunot agad ang noo ko nang makita ko si Serix at
Fianna na nag-uusap sa may tabi ng gate.

Akala ko ba nasa bahay nina Brianne yang lalaking yan? Diba may sleepover sila dun?

Bwisit lang at pati sa tabi ng gate naglalandian?

Padabog akong lumabas ng kotse ko at naglakad na papasok.

Hindi ko sila pinansin nang makapasok ako kahit nung dumaan ako sa tapat nila ay
hindi ko rin sila tiningnan man lang. Bakit pa? Pakielam ko naman kung maglandian
sila diyan kahit gabi na.

Napatigil lang ako ng may nagtext sa cellphone ko.

Someone is jealous right now.

Nilingon ko si Serix at sinamaan siya ng tingin.

"Hindi ako nagseselos! Jerk!" Sigaw ko at tuluyan nang pumunta sa dorm ko.

Chapter 39
93.5K
3.25K
987
"You're enough."

"Lysse, wake up!"

I groaned. It's still early in the morning!

"Lysse! Wake up! Malalate ka sa byahe niyo."

"Ano bang byahe ang sinasabi mo?" Mahinang tugon ko.

"Pupunta kayong Batangas diba?"

Agad akong napabangon nang maalala kong ngayon nga pala kami pupunta nina Serix sa
Batangas.
Tiningnan ko ang orasan at nakitang 4 a.m na! 5:00 ang alis namin!

"Bakit di mo agad ako ginising?" Sabi ko at dali daling pumasok sa banyo.

"Wow! Para namang ang dali mong gisingin!" Sarkastikong sabi niya.

Di ko na lang siya pinansin at nagmadali na lang ng kilos. Aish! Siguradong lagot

ako kay Sir Dela Fuente nito!

Nang matapos ako ay kaagad akong lumabas at nadatnan na ang mga gamit kong ayos na
sa ibabaw ng kama ko.

"Inayos ko na. Nakakahiya naman kasi sayo. Ang bilis mo din naman kasing kumilos."
Sarkastikong sabi niya sakin.

Inirapan ko lang siya at kinuha na yung gamit

ko. Hindi na ako nagsuklay at dinala na lang ang suklay ko. Sa bus na lang siguro
ako magsusuklay.

Nang makapunta ako sa tagpuan namin, sa labas ng gate, nadatnan ko sa labas sina
Sir, Serix at ang iba pang mga kasali na naghihintay sakin.

"What's with your hair? You look..." Fianna said. Nangunot ang noo ko. Kasali din
pala siya?

Hindi ko na lang siya pinansin at tumingin na lang kay Sir Dela Fuente.

"Sorry for being late, Sir." Hinging paumanhin ko.

Tinanguan lang niya ako bilang tugon.

"Sure ba kayong wala na kayong nakakalimutang dalhin?" Tanong niya samin.

"Yes Sir." Sabay sabay na sagot namin.

"Good. Sa ngayon, pumasok na tayo sa loob at baka malate tayo." Sabi niya at umuna
na sa pagpasok
sa bus.

Agad naman akong sumunod at pumasok na rin sa loob. Pinili kong umupo sa likod, sa
tabi ng bintana.

Sinuklay ko ang buhok ko at napangiwi nang hindi ko ito masuklay ng ayos. Sabit
sabit.

"Aish! Ano ba yan!" Bulong ko nang makita ang mga buhok ko na naglagas sa suklay.

"Hey," napatingin ako sa tabi ko at nakita si Serix na nakangisi sakin.

"Anong ginagawa mo dito?!" Kunot noong tanong ko

"Sitting?" Painosenteng na sabi niya. Wow! Nahiya naman daw ako sa sagot niya.
Masyadong maayos.

"Alam kong nakaupo ka, may mata ako! Ang tinatanong ko ay kung bakit diyan ka pa
umupo?" Inis na tanong ko.

"Because I want to." Sagot niya at nagkibit balikat.

Magsasalita pa lang sana ako nang may magsalita sa tabi namin.

"Hey! Dito ka lang pala naupo." Napataas ang kilay ko nang makita si Fianna na
nakaupo sa tabi ni Serix. Pang-apatan kasi tong upuang to. Kaso lang, tatlo lang
kaming naupo dito. Wala atang gustong tumabi eh. Mga takot!

Now, nagsisisi na ako na dito ako umupo.

"Sorry. Naiwan na kita dun sa baba. Baka kasi may makaupo dito eh, kaya pumasok na
agad ako." Sabi ni Serix kay Fianna at take note! Ang lambing ng boses ng loko!

"Ayos lang." Nakangiting sabi ni Fianna with matching hampas sa braso ni Serix. Oh
please! Ano pa bang ginagawa ko dito? Baka kailangan nila ng privacy. Nakakahiya
naman sakanila. Baka istorbo na pala ako dito.

Napairap na lang ako sa kakornihan nila at nagpatuloy na lang sa pagsusuklay ng

buhok ko. Sa bawat suklay ko ay napapangiwi din ako. Bwisit na iyan! Bakit ba ang
hirap suklayin ng bwisit na buhok to. Sarap kalbuhin.

"Let me do that." Napatigil ako sa pagsusuklay at taas kilay na napatingin kay

Serix.

"No thanks." Sabi ko at inirapan siya.

"Ako na," Sabi ulit niya at inagaw sakin ang suklay. Magpoprotesta pa sana ako kaso
napatikom ang bibig ko nang simulan niyang suklayin ang buhok ko.

Sobrang ingat nang pagsusuklay niya sa buhok ko. Na para bang isa itong babasaging
gamit na maaaring mabasag pag hindi niya dinahan dahan ang pagsusuklay sakin.

Napangiti ako. Buti nalang at nakaharap ako sa bintana kaya di niya ako nakikita.
Nakatalikod kasi ako sakanya.

"Kinilig ka na naman?" Unti unting nawala ang ngiti ko nang marinig ko ang sinabi
ni Serix. Dun ko lang nalaman na kita pala ako sa bintana kaya kita niya ang
pagngiti ko.

"A-Ako na nga!" Naiilang sa sabi ko at inagaw sakanya ang suklay. Don ko lang
nakita na ang sama na pala ng tingin samin ni Fianna. Ha! Bahala ka sa buhay mo.

Serix chuckled. Di ko na siya pinansin. Pag talaga kasama ko tong lalaking to,
nawawala ako sa sarili ko. Bwisit!

Pinagpatuloy ko na lang ang pagsusuklay ko. Buti na lang at hindi na ganung

kasabit-sabit ang buhok ko.

Nang matapos akong magsuklay ay siya namang pagtunog ng phone ko.

Eclair.

Lysseee! Pagamit ako ng piano mo ha?

Hindi ko nalang nireplyan si Eclair. Alam ko namang gagamitin pa rin niya yun kahit
di ako pumayag.

"Serix, can I sleep on your shoulder? I'm so sleepy na kasi e," Agad napataas ang
kilay ko nang marinig ko ang maarteng boses ni Fianna.

Kung inaantok siya, dun siya matulog sa tabi ng bintana. Dun niya isandal ang ulo
niya.

"Okay." Tipid na sagot ni Serix dahilan para mapairap ako. Aba't pumayag pa!

Dahil sa sobrang kakornihan at kacheesihan nila, naglagay na lang ako ng earphone

sa tenga ko at nilakasan ang tugtog. Bahala kayong magharutan diyan!

And without knowing, I fell asleep too.

***

"C'mon Serix! Wake her up! Tinatawag na nila tayo."

"Just go, Fianna. Iintayin ko na lang siyang magising."

"Pero malelate tayo! Just..just wake her up, Serix! Bakit ba ayaw mo siyang
gisingin? Or if you want, you can just leave her here and just tell Sir Dela Fuente
that she's still sleeping."

"You go first. I'll wait for her to wake up."

Yun lang ang narinig ko at tumahimik na. Buti naman! Bakit ba kasi, mag-aaway na
lang, dito pa sa lugar kung saan may natutulog? Mabuti sana kung wala silang
naaabala e'.

Sarap sarap ng tulog ko dito eh!

"Napapasarap ka ata sa pagyakap sakin, Miss Aleford?" Gulat akong napamulat nang
may bumulong sakin. Yung boses..don't tell me..

Agad akong napaalis sa pagkakayakap kay Serix at namula ang pisngi dahil sa
kahihiyan.

"B-Bakit di mo ako ginising?!" Tanong ko habang kinakapa ang mukha.

"Ang sarap ng tulog mo eh." Nakangising sabi niya.

Hindi kaya! Slight lang.

"Talaga? Ang sama kasi ng panaginip ko eh. So I think, hindi naging maganda ang
tulog ko." Sabi ko at kinuha ang bag ko at bumaba na dun. Naramdaman ko naman ang
pagsunod sakin ni Serix.

"Hey! Wala man lang bang thank you? Ilang oras kang natulog sa balikat ko!" Habol
niya sakin.

"I didn't tell you na patulugin mo ako sa balikat mo!" Sabi ko.

"Pero hindi ko hahayaang matulog ka sa balikat ng ibang lalaki." He said dahilan

para mapalingon ako
sakanya nang kunot ang noo.

"Ikaw lang naman ang katabi kong lalaki kanina. Ano bang sinasabi mo?" Tanong ko.

"Drew Sarmiento sat beside you. Hindi mo alam kasi tulog ka." Sabi niya at naglakad
papunta sa tabi ko.

"He even wanted you to sleep on his lap. Sino ba naman kasing matinong tao ang
hindi kukunin ang ulo mo at ipapatong sa balikat niya?" Seryosong sabi niya sakin
pagkalapit niya sakin.

Sa sobrang lapit ng mukha niya sakin ay wala na akong nasabi at wala nang nagawa
kundi ang lumunok.

"Ms. Aleford and Mr. Sericlein, Hindi ito ang oras at lugar para diyan sa landian
niyo." Agad akong napalayo kay Serix at napatingin kay Sir Dela Fuente na ngayoy
masama na ang tingin samin.

"S-sir.." Napapahiyang sambit ko.

Sinamaan ko ng tingin si Serix na ngayoy nakangisi lang. Langyang to! mapapahamak

na kami't lahat, nakangisi lang!

"Both of you, follow me." Galit na sabi ni Sir at umuna na sa paglalakad.

"It's your fault." Masamang tingin ko kay Serix.

"It's our fault, Lysse. Hindi kasi tayo humanap ng tamang lugar at tamang oras para
maglandian, ayan tuloy, nahuli tayo." Serix whispered in my ears and smirked. Umuna
na siya sa paglalakad.

Sa sobrang inis ko ay kumuha ako ng maliit na bato at binato sakanya yun.

"We're not flirting!" Inis na sabi ko agad pagkalingon niya sakin.

Umuna na ako sakanya. Narinig ko pa ang halakhak niya! Peste siya!

***

"Badtrip ka ata," Drew said nang maabutan niya ako sa kusina na kumakain habang
nakasimangot.

Sa bahay kami ni Sir Dela Fuente tumuloy. Tutal malaki naman 'tong bahay ni Sir at
may tatlong kwarto, hindi na kami naghotel. Bukod sa gastos, ay magiging malayo din
yun sa school na gaganapan ng contest.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko sakanya pagkatapos sumubo ng kanin.

"Kukuha lang ng tubig." Sagot niya at binuksan ang ref at kumuha dun ng pitsel at
nagsalin ng tubig sa isang baso.

Hindi na lang ako nagsalita at nagpatuloy na lang sa pagkain.

"Can I sit here?" Napatingala ako kay Drew nang hilahin niya ang upuan sa tapat ko
at umupo dun.

"Nakaupo ka na. May choice pa ba ako?"

Sarkastikong sabi ko at inirapan siya.

He just chuckled.

"Nasan si Sir?" Tanong ko sakanya

"Umalis eh. Di ko alam kung san pumunta." sagot niya.

"Nga pala, alam mo ba kung bakit galit na galit si Sir kanina?" Tanong niya sakin
dahilan para mainis na naman ako.
Ayan! Ayan ang dahilan kung bakit badmood ako ngayon!

"May nakitang asong malandi at pusang nagpapalandi eh, kaya ayun! Nagalit." Sagot
ko at sumubo ulit ng kanin para mawala ang init ng ulo ko.

"Ha?" Clueless na tanong ni Drew. Inilingan ko na lang siya at tumayo na tutal

tapos na din naman akong kumain.

Nilapag ko na sa lababo ang pinagkainan ko at sinimulang hugasan yun.

Sumunod si Drew sakin at sumandal sa may lababo.

"Lysse..." Tawag niya sakin.

Hindi ko siya pinansin.

Lumipas muna ang ilang minutong katahimikan bago siya nagsalita muli.

"When will you come back?" Saglit akong napatigil sa paghuhugas ng plato sa naging
tanong niya. At nang makarecover ay nagpatuloy sa paghuhugas ng plato

"May dapat ba akong balikan?" Tanong ko.

"Lysse, I know it was hard for you--" I cut him off.

"Alam mo naman pala e, bakit pinagpipilitan mo pa?" I asked him, trying not to
raise my voice.

"Because I know it was also hard for them. Give them a chance, Lysse." He said. I
looked at him.

"It was also hard for them? Really? They are the one who want me to stay away from
them. Ano pang chance ang sinasabi mo?" Sabi ko habang salubong ang dalawang kilay.

"Lysse..."

"Stop it, Drew. I'm tired. Pahinga lang ako." Sabi ko at umalis na dun pagkatapos
punasan ang basa kong kamay.

Umakyat ako sa taas at pumasok sa isa sa mga kwarto doon na walang tao. Sabi ni Sir
ay kahit ano daw sa kwartong ito ang gamitin namin.

Humiga ako sa kama at napabuntong hininga. Pinikit ko ang mga mata ko and before I
could even realize, I fell asleep again.

It was five o'clock in the

afternoon when Serix called me for a merienda.
May binili daw si Sir na pizza at ice cream and some cupcakes.

Pagbaba ko dun ay nadatnan ko silang masayang kumakain at nakwekwentuhan. Inikot ko

ang mata ko at wala ni anino ni Drew ang nakita ko. Where is he?

"Gising ka na pala." Sir Dela Fuente said when he saw me. Obviously! I'm already
awake! Nakakababa na nga ng hagdan oh!

"Where's Drew?" Tanong ko dahilan para matigil sila. Tumingin ako sa direksyon ni
Serix at nakitang matalim ang tingin niya sakin. Problema na naman niya?

"Nasa labas. Magpapahangin muna daw siya eh," Sagot ng isa sa mga kasali. Tumango
lang ako at umalis na dun.

Lumabas ako at nakita si Drew a nakaupo sa may batuhan. Dahan dahan akong naglakad
papunta sa direksyon niya at naupo sa tabi niya.

Napalingon siya sakin at sandaling nagulat ng makita ako.

"Nakakagulat ka naman." Natatawang sabi niya pero hindi ako tumawa.

Nawala ang ngiti niya nang mapansing seryoso ako. Napabuntong hininga siya at
umiwas ng tingin. Namayani ang katahimikan sa pagitan namin hanggang sa ako na
mismo ang bumasag nun.

"Do you know why I don't want to come back?" Tanong ko habang nakatingin sa langit.

Napatingin siya sakin sa biglaang tanong ko.

Tumingin din ako sakanya atsaka ngumiti. Ngiting pinaghalo ng sakit, lungkot at
sinseridad.

"Wala pa akong maipagmamalaki, Drew." Sabi ko at huminga ng malalim. Napaawang ang

labi niya.

Iniwas ko ang tingin ko sakanya at tumingin muli sa

langit.

"Lumayo ako sakanila noong wala pa akong kwenta at ayokong bumalik sakanila na
ganun pa rin ako. I don't want to dissapoint them again." Sabi ko

"You being alone is enough. You have nothing to prove to anybody." Sabi niya sakin.

Napatawa ako.

"You don't know what are you saying Drew." Sabi ko.

Hindi siya nagsalita at ganun din ako. Lumipas ang ilang segundo, minuto bago siya
ulit magsalita.

"Happy birthday," Bati niya dahilan para mapatingin ako sakanya.

"Bukas pa ang birthday ko." Sabi ko.

"Advance happy birthday." Pagtatama niya kaya natawa ako.

Nagkwentuhan lang kami ni Drew hanggang sa di na namin namamalayan ang oras.

Natapos kaming magkwentuhan nang 8 o'clock na ng gabi.

Nih hindi ko nga namamalayan na nagtext pala sakin si Serix. Pinapapunta ako sa
kwarto ko. Problema na naman nun?

Nanood muna kami sa sala ng t.v tapos tinawag kami ni Sir para kumain nang 10
o'clock.

Nang eleven na ay umakyat na ako sa kwarto ko. Since bukas pa naman ako matutulog
sa sala. Inaantok na rin ako.

Nagulat ako nang madatnan ko si Serix sa kwarto ko. At ang sarap pa ng higa ng
gago! Sinipa ko nga!
"Ano ba! Kitang natutulog yung tao eh!" Iritang sigaw niya at nagtaklob ng kumot.
Aba't---

"Alis! Kama ko yan! Hoy!" Sigaw ko habang pilit sinisipa siya paalis ng kama.

Pero kahit ano atang sipa ang gawin sakanya, ay wala pa ring talab sakanya.

"Serix Sericlein. Alis!" Seryoso ngunit may pagbabanta kong sabi.

"Hmmm," Umungol lang siya at talagang umayos pa ng higa.

"Isa, Serix!" Naiinis na sabi ko. Umungol lang ulit siya bilang tugon.

Kalma, Lysse! Kalma! Hoo.

"SERIX SERICLEIN! SINABI NANG ALIS EH!" Sa sobrang inis ko at siguro ay dahil na
rin sa antok, nasipa ko siya ng malakas dahilan para mahulog siya sa kama.

"Sh!t," Narinig ko pa siyang nagmura ng ilang beses bago tumingin sakin.

"What the hell is your problem?!" Galit na sigaw

niya sakin. Ewan ko ba diyan, simula pa lang kanina pagdating namin dito, ang init
na ng ulo sakin.

"Aba! Hoy Lalake! ikaw ang problema ko! Baka nakakalimutan mo lang, kwarto ko to.
Dito ako matutulog at hindi ikaw." Sabi ko habang dinuduro duro pa siya.

Tumayo siya mula sa pagkakabagsak saka pinagpagan ang shorts niya.

"Tss. Kung sana pumasok ka dito ng mas maaga, hindi yung nakikipagharutan ka pa sa
iba." Sabi niya atsaka ako iniwan dun nang nakanganga.

Aba't---

Napakunot ang noo ko nang makita ko ang isang kwintas sa ibabaw ng table sa tabi ng
kama ko.

Happy birthday, Lysse!

-Serix the handsome.

Chapter 40
95.9K
3.51K
976
"Trust His timing because He has a bigger plan for your life."

Gulat akong napatingin sa kwintas na hawak ko. Galing 'to kay Serix?! Anong nakain
ng lalaking yun at naisipan akong bigyan ng ganito?

"Tss. Babati na nga lang, hindi pa ginawa sa personal." bulong ko at pinatong ang
kwintas sa mesa na nasa tabi ng kama ko.

Napaupo ako sa kama ko at pabagsak na humiga. Hindi ko alam kung ilang minuto akong
nakatingin lang sa kisame at ilang beses na bumuntong hininga para pakalmahin ang
puso kong ang bilis ng
tibok.

Napaupo ako sa pagkakahiga at mabilis na tumayo. Ginulo ko ang buhok sa sobrang

inis.

Bakit ba ako nakokonsensya?

Nasan ka? Punta kang kwarto mo.

Kaya niya ba ako tinext kanina nang ganun para ibigay to?

"Calm down, Lysse. Calm down." Kausap ko sa sarili ko at pinakawalan ang malalim na
buntong hininga.

Tiningnan ko ulit ang kwintas at sa hindi malamang dahilan ay napangiti ako.

Ilang oras ata akong ganun ang itsura bago magpasyang humiga at tumulog na.

***

Nagising ako ng umaga na sandamakmak na text ang bumungad sakin.

Ang iba ay galing kina Brianne na bumabati ng happy birthday at ang karamihan ay
galing kay Eclair.

Eclair:

Lysseeee, happy birthday! Uwe ka na! Maghanda ka ng pagkain dito.

Lysse! Happy birthday ulit.

Happy birthday!

happy birthday ulit!

happy birthday!

Once again, happy birthday.

For the last time, happy happy yipee yehey! Happy birthday Lysse! I love you.

PS: naghanda ako ng pagkain sa dorm natin. Ako lang yung kumakain.

Tap to retry
Nagpasalamat lang ako kina Eclair at kina Brianne tapos lumabas na ng kwarto ko
para sana maghanda ng almusal.

Maaga pa naman kaya siguro naman ay tulog pa silang lahat.

Pinulupot ko muna ang buhok ko atsaka bumaba na.

Dahan dahan akong naglakad papuntang kusina

para hindi ko sila magising. Nang makarating ako sa kusina ay hinanda ko na ang mga
kailangan.

Gusto ko sanang magluto ng pancake tapos omelette at ham sandwich.

"Anong ginagawa mo?" Muntik na akong mapatalon sa gulat nang may biglang nagsalita
sa likod ko.

Kahit hindi ko lingunin ay kilala ko kung sino yun. Wrong timing naman! Bakit
ngayon pa niya naisipang magpakita?
Tumikhim muna ako bago siya hinarap.

"Ikaw? Anong ginagawa mo dito? " tanong ko.

Tinaas niya ang baso na may lamang tubig. Napatango na lang ako at tumalikod na
sakanya. Shet siya! Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan sa presensya niya.
Hindi naman ako dating ganito ah!

Huminga muna ako ng malalim bago nagpatuloy sa

ginagawa ko.

Naramdaman ko ang paglapit sakin ni Serix. Sumandal siya sa may lababo at tiningnan
ang ginagawa ko.

Hindi ako makaconcentrate sa ginagawa ko kaya naman tumigil ulit ako at tiningnan
siya ng masama.

"Dun ka nga! Bakit ka ba nandito?" Inis na sabi ko.

"Eh sa gusto ko dito eh! Ano ba kasi yang ginagawa mo?" Tanong niya.

Hindi ba obvious na nagluluto ako? Iniinsulto ata ako ng lalaking to eh!

"Nagluluto ako. Kaya pwede ba, wag ka dito kung tititig ka lang din naman."
Nakasimangot na sabi ko

Ngumisi siya ng nakakaloko at biglang nilapit ang mukha niya sa mukha ko kaya
napaatras ako.

"Paano bang titig ang sinasabi mo? Ganito?" Nakangising tanong niya.

Napamaang ako sakanya at napalunok ng ilang beses.

Bakit ganoon? Bakit parang ako lang ata ang affected saming dalawa?

"A-ano bang ginagawa mo? L-lumayo ka nga!" utal na sabi ko. Gusto kong sampalin ag
sabunutan ang sarili ko dahil sa pagkakautal ko.

Letse ka Lysse! Ano ba talagang nangyayari sayo?! Umayos ka nga!

Lalong lumaki ang ngisi niya at nilapit pa lalo ang mukha niya sa mukha ko.

Halos magkadikit na ang ilong namin sa sobrang lapit namin sa isat isa.

"Bakit parang masyado ka atang affected sa presensya ko, Miss Aleford?" tanong
niya.

Hindi ko alam kung anong sumapi sakin at nagkaroon ako ng lakas ng loob para
tingnan siya ng diretso sa mata at nakuha pang ngumisi. Nakita ko pagrehistro ng
gulat sa mga mata niya at ang paglunok niya.

Nice, Lysse. Nice. Ganyan lang dapat.

"Ako ba talaga ang affected, Mr. Sericlein?" Mapangasar na tanong ko.

Hindi siya nagsalita. Sa halip ay tumitig lang siya sa mga mata ko ng ilang segundo
bago nakangiting lumayo sakin.

Doon ko lang narealize ang kaharutan naming dalawa na ginawa. Nakakahiya!

"Okay. You win." nakangiti ngunit naiiling na sabi niya. Napakibit balikat na lang
ako.

Binalik ko na ang atensyon ko sa ginagawa ko kanina na natigil dahil sa kalandian

ng lalaking to.

Lumipas ang ilang minuto at nanatili kaming tahimik. Ako na busy sa pagluluto at
siya na busy sa kapapanood sakin.

"Lysse." napatigil lang ulit ako sa paggawa ng sandwich nang tawagin ako ni Serix.

Dahan dahan akong lumingon sakanya at napatulala nang makitang hawak hawak na niya
ang kwintas na iniwan niya kagabi sa kwarto ko.

Lumapit siya sakin at agad akong napaatras ng konti nang bigla siyang tumigil sa
harap ko.

"Don't worry, isusuot ko lang to sayo. Hindi kita yayakapin." Sabi niya.

Agad siyang pumwesto sa harapan ko at sinuot sakin ang kwintas. Parang tuloy siyang
nakayakap sakin.

Nang maisuot niya yun ay agad niyang tiningnan iyon at napangiti.

"It looks beautiful on you," nakangiting sabi niya.

Nag-angat siya ng tingin nang marinig akong tumikhim.

"Bakit?" Tanong niya.

"Hindi ba dapat babati ka muna ng happy birthday sakin bago mo ibigay yan?" Taas
kilay na tanong ko.

Ilang segundo siyang nakatingin sakin bago nagsalita.

"Happy birthday." Bati niya bago ngumiti.

Tiningnan ko ang kwintas na suot niya bago ulit tumingin sakanya.

"Do you like it?" Tanong niya. Hindi ako sumagot.

"You don't like it?" Kunot noong tanong niya. Bakas ang pagkahiya.

"No." Sagot ko. Umawang ang bibig niya sa narinig sakin.

"I actually love it." Nakangiting sabi ko.

Unti unting rumehistro ang ngiti sa labi niya at tumango tango.

"Good. Dahil pinasadya ko talaga yan para sayo." Sabi niya.

Hindi ko alam kung bakit biglang uminit ang puso ko sa narinig mula sakanya. Ganun
ba ako kaimportante sakanya? O baka naman ginawa lang niya ito para pagpapasalamat
sa pagtulong ko sakanya sa kaso nila ni Chelsie.

Biglang may kumirot sa puso ko nang maisip iyon.

Bakit ba apektadong apektado ka, Lysse Aleford!? Stop thinking nonsense!

"Hmm. Salamat." Tugon ko na lang. Bigla akong nawalan ng gana sa mga kalechehang
naiisip ko.

Tumalikod na ako sakanya at bumalik na sa ginagawa ko na kanina pang di matapos

tapos dahil sa pambubulabog niya.

"Tulungan na kita." Ani niya. Hindi na ako nagsalita at hinayaan na lang siya sa
kung anong gusto niyang gawin.

Nagsslice ako ng ham sandwich para maging triangle nang biglang nahahip ng kutsilyo
ang daliri ko.

"Aww." Napasinghap ako nang biglang hilahin ni Serix ang kamay ko at hinugasan
gamit ang tubig sa gripo.

"Bakit kasi di ka nag-iingat?" kunot noong sabi niya habang hinuhugasan yung nataga
sa daliri ko.

Hindi ko siya sinagot at tiningnan lang siya.

Paano kaya kung magkagusto ako sakanya? Magugustuhan ba rin niya ako?

Napailing ako sa mga naisip ko.

Imposible Lysse! Sobrang imposible. Kailan pa pwedeng magsama ang isang Top 10 na
katulad niya at ang isang Common na katulad ko?

Pero teka..bakit ko ba iniisip to? Eh hindi naman ako magkakagusto sakanya.

"Tara sa kwarto ko." Nanlalaking mata ko syang tiningnan.

"Anong gagawin natin dun?"

"Lilinisin natin yang sugat mo. Meron akong first aid kit dun." Sabi niya at hinila
na ako papunta sa kwarto niya.

Napatigil lang ako sa paglalakad nang makasalubong namin si Drew na kagigising lang
ata.

Lumingon sakin si Serix nang may matalim na tingin.

"Where are you going?" tanong ni Drew habang sakin nakatingin.

I was about to speak nang unahan ako ni Serix.

"In my room. Any problem with that?" Maangas niyang sagot at tiningnan ng masama si
Drew na ngayo'y nakakunot na ang noo.

"What?! Anong gagawin nyo dun?" Tanong niya bago ako tiningnan.

Napayuko na lang ako at hindi na nagsalita pa.

"You don't care." Ani Serix bago ako hinila papasok sa kwarto niya.

Nang makapasok kami sa kwarto niya ay agad niya akong pinaupo sa kama niya at
kinuha ang first aid kit niya.

Lumuhod siya sa harapan ko at kinuha ang daliri ko na may taga.

Ang OA naman kasi nito. Ang liit liit lang ng sugat ko eh.

"Ano bang problema ng Drew na yun at laging nangengealam? May gusto ba yun sayo?"
Mariin at kunot noong tanong niya.

Napairap na lang ako sa naging tanong niya.

"Ilang beses ko na bang sinagot yang tanong mo?" Mataray na sabi ko.

"Eh bakit parang boyfriend mo yun kung umasta?" Nakangiwi niyang sabi at napadiin
pa ang pagdampi ng bulak sa sugat ko.

Napakagat labi ako sa sakit. Leche to.

"Hindi ko nga siya boyfriend. Tsaka hindi ako gusto nun." Sabi ko.

Hindi siya nagsalita at nananatiling kunot noo.

Napabuntong hininga ako. Galit ba siya?

"Look, Drew is just a friend of mine." Paliwanag ko.

"Dati sabi mo kakilala mo lang siya, ngayon kaibigan mo na? Anong sunod niyan,
boyfriend mo na?" Singhal niya habang tinatapalan ng band aid ang daliri ko.

"Teka nga, ano bang problema mo?" Naiinis na sabi ko.

Mariin siyang tumingin sakin.

"I don't want you to be with Drew. I don't want you to be with someone else. I only
want you to be with me. Only me." Seryosong sabi niya na talaga namang ikinalaglag
ng panga ko.

Chapter 41
93K
2.9K
372
"Rejoice in hope, Be patient in tribulation, Be constant in prayer." Romans 12:12
 
***

"Basta alalaahanin niyo na lang ang mga tinuro at sinabi ko sainyo, okay?" Sir Dela
Fuente said.

We all nodded. Ngayon ang contest. Ngayon na! And I'm really damn nervous right
now.

"Are you nervous?" I looked at Serix.

I nodded.

"You don't have to. I know you can win. I believe in you." He said while staring at
me. I avoided his
gaze. Nakakailang naman kasi yung titig niya. Akala mo tutunawin ako.

"Okay, students. Fall in line." Said the speaker.

We all fall in line. By school. Serix behind me, Fianna behind him and Drew in
front of me. What a nice position.

"I will give you your shirts for the contest and you will wear it later,
understood?"

"Yes!"

Nang makuha na namin ang aming shirts, ay pinasuot na agad samin iyon. Umalis sina
Sir habang ako naman naupo muna sa may bench.

Kulay maroon yung tshirt namin tapos may maliit na pocket sa left side at nakasulat
dun sa pocket ang pangalan ng school namin, which is Elite Academy.

"Lysse.." Napatingala ako nang marinig ko ang

boses ni Fianna.

Tumaas ang kilay ko sakanya.

"What?" Tanong ko.

"Can I talk to you?" I stared at her. Talk to me? Anong nakain niya at
makikipagusap siya sakin?

"About what?" tanong ko.

"About Serix." She said. Kumunot ang noo ko. What about him?

"Wala naman tayong dapat pagusapan tungkol sakanya." Sabi ko at tumayo na.

Aalis na sana ako nang bigla siyang magsalita.

"Your dad was planning something."

"---Gusto niyang isumbong si Serix sa council. Sasabihin niya sa council ang

tungkol kay Serix at Chelsie." That made me stop. Pakiramdam ko ay naubusan ako ng
hininga. Paano niya nalaman ang
tungkol dun? Gusto ko sanang itanong sakanya kung paano niya nalaman ang tungkol
doon pero hindi na yun ang concern ko!

"What?!" Hindi makapaniwalang sabi ko. Akala ko ba napag-usapan na namin to?

"You heard me, Lysse. Please, Lysse. Please make him stop." Napatitig ako kay
Fianna. Puno ng pagmamakaawa at sinseridad ang mga mata nita. Ganun niya ba kagusto
si Serix?

"You know I can't do anything, Fianna." I said.

"No! You can do something to make him stop!" Sigaw niya na para bang hindi niya
napakinggan ang sinabi ko kanina lang.

Huminga ako ng malalim.

"Tell that to his wife. I'm sure she can do anything to make him stop." I said.

Frustration and anger are starting to grow in her

eyes.

"You're still a coward, Lysse. I never thought that you're still this coward after
so many years." Seryosong sabi niya habang nakatingin ng diretso sa mga mata ko
bago umalis.

Napahinga ako ng malalim. Dun ko lang napagtanto na kanina pa pala akong

nahihirapang huminga. Hindi dahil kay Fianna kundi dahil sa takot at galit.

Takot para kay Serix at galit para sa sarili ko.

Napaupo ako sa bench at tinakluban ang mukha ko gamit ang dalawa kong kamay.

"Lysse!" Tumingin ako sa tumawag sakin at nakita si Serix na tumatakbo papunta sa

direksyon ko.

Napatayo agad ako ng makita siya. The heck?!

"B-Bakit?"

"Tinatawag na tayo ni Sir. Magsisimula na daw."

Sabi niya at hinawakan ang pulso ko at hinila na ako palayo dun.

"Akala ko ba mamaya pa ang start?" tanong ko.

"Pinagpalit ang schedule ng esaay writing sa quizbee. Hindi ko lang alam kung
bakit." Sabi niya.

Nang makarating kami sa pagdadausan ng contest ay agad kaming umupo sa nakaassign

na upuan para samin.

"Where did you go, Lysse?"Tanong sakin ni Sir na nakaupo sa likudan namin.

"Nagpahangin lang po." Sabi ko at mabilis na sinulyapan si Fianna na ngayo'y hindi

makatingin sakin.

Tumango lang si Sir at hindi na muli ako tinanong pa. I sighed deeply.

"Brianne texted me."

Hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isipan ko ang sinabi sakin ni Fianna.

"Tinatanong kung nagsisimula na daw yung contest. And she said goodluck to us."

Sumasakit ang ulo ko sa sobrang pag-iisip. Hindi ko na alam kung anong gagawin ko.

"Lysse..."

All I want to do is to disappear.

"Lysse..." Napatingin ako kay Serix na ngayo'y nakakunot na ang noo.

Tumikhim muna ako bago nagsalita.

"B-bakit?" Tanong ko.

"Are you okay?" Tanong niya. Concern is visible in his eyes.

"Yup. I'm... just nervous." I said and avoided his

gaze.

Nakatingin pa rin siya sakin. Tila naghahamon. He's not buying my excuse.
Tumingin ako sakanya at ngumiti.

"I'm okay. Don't worry." I said at tuluyan nang iniwas ang tingin sakanya.

Ilang segundo ko pang naramdaman ang titig niya sakin bago siya tuluyang tumingin
sa harapan. Napahinga ako ng malalim dahil dun.

Atleast his attention is not on me anymore.

Marami pang speech ang naganap bago sinimulan ang contest.

"Good luck." Sir Dela Fuente said while smiling. Tumango lang kami at ngumiti.

Pumunta si Fianna sa harapan ni Serix at niyakap ito.

"Good luck, Serix. I know you can win." Fianna said. Kumalas sa yakap si Serix at
nakangiting ginulo ang buhok ni Fianna. Umiwas ako ng tingin.

"Masakit ba?" Napatingin ako kay Drew na ngayo'y nasa tabi ko na.

Kumunot ang noo ko.

"Ang alin?" Tanong ko.

He grinned.

"Yung nakikita mo." Sabi niya. Napatingin ako kina Serix at Fianna na ngayo'y
magkayakap na ulit. Grabe namang paggugoodluck yan!

"Ano bang nakikita ko? Madami naman akong nakikita. Si Sir Dela Fuente, ikaw, yung
iba pang contestant at...."

"sila." Dugtong ko sa nabitin kong sagot.

Sila? What the heck, Lysse? Bakit hindi mo masabi

ang pangalan nila?

Nakangiting umiling si Drew saka ako hinila at niyakap.

"Ang dami dami mong alam sa mga bagay bagay pero ang hina mo naman pagdating sa
ganitong bagay." Drew said habang nakayakap pa rin sakin.

I hugged him back.

"Ano bang sinasabi mo? Sobra ka bang kinakabahan sa laban niyo mamaya kaya ang
weird mo ngayon? Mas weird ka pa ata sakin eh." sabi ko na ikinatawa lang niya.

"Goodluck, Lysse." Sabi niya. Tinap ko ang likod niya at nagpasalamat.

"Let's go, Lysse." Naghiwalay lang kami ni Drew nang marinig ko ang boses ni Serix.

Lihim akong napairap ng makitang matalim na naman ang tingin samin ni Serix. Ano na
naman
bang problema niya?

Humarap ako kay Drew at nginitian siya ng tipid.

"Salamat ulit at good luck din mamaya." Sabi ko bago hinarap si Serix.
Tinaasan ko ng kilay si Serix saka umuna sakanyang maglakad patungo sa backstage.

"Hey!" Sunod niya sakin. Hayaan mo siya diyang mag-isa.

Hindi ko siya pinansin at dire-diretsong pumunta sa backstage.

Nang makarating ako---kami sa backstage, sumalubong agad samin ang ibang mga
kalaban namin.

Napairap na lang ako ng makita kung paano nagtwinkle at palihim na tumili ang mga
babaeng contestant nang makita si Serix. Seriously?!

Hindi ko na lang sila pinansin at dumiretso dun sa table kung saan nandoon yung
babaeng nagoorganize ng contest. Isa ata siya sa School Officer dito sa Prince
Stone Academy.

"Where is my name tag?" Tanong ko dito nang makalapit ako dito. Nakayuko ito at
parang may sinusulat.

"Name?" Bored na tanong nito.

"Lysse Aleford."Sagot ko.

"From what school?" Tanong ulit niya.

"Elite Academy." Agad napatunghay ang babae sa pagkakayuko at ang kaninang bored na
pagsasalita niya ay napalitan ng pagkapormal at ng pagrespeto.

Aligaga niyang hinalikwat ang maliit na kahon at hinanap ang name tag ko. Nang
makuha niya iyon ay nakayuko niyang inabot sa akin yon.

"Salamat." Tipid na sabi ko at tumalikod na sakanya.

Kaso pagtalikod ko, dibdib agad ng isang lalaki ang sumalubong saakin.

Inangat ko ang tingin ko at nakita ang isang lalaki.

"Can you please get out of my way?" Kalmado kong sabi dito.

Bumaba ang tingin nito saakin. Kunot ang noo at walang expression ang mukha.

"Tss." Yun lang ang sinabi niya at nilampasan na ako papunta dun kay ate na
namimigay ng name tag.

Ilang segundo pa akong natulala saka napabuga ng hangin.

"Ha! Grabe." Naiiling na sabi ko bago tuluyang umalis dun.

Nadatnan ko si Serix na pinagnanasaan ng mga babae roon. Ito namang si lalake,

walang kamalay malay.

Umangat ang tingin niya galing sa pagkakayuko sa cellphone at agad na nagtama ang
mata namin.

Dumiretso ako sakanya.

"Kunin mo na name tag mo dun." Sabi ko sakanya at umupo sa upuan na nasa tabi ko.

"Saan?" Tanong niya.

Kinuha ko ang cellphone at tinext si Xyrel na kanina pang naggoodluck sakin. Ewan
ko ba kung paano kami naging okay ulit. Basta bigla na lang kaming nag-usap.

"Basta lumakad ka lang diyan. Makikita mo naman yun." Sagot ko.

Xyrel:

I'm sure you can do that. You're not Lysse Aleford for nothing.

Napangiti ako at napailing sa reply ni Xyrel.  If you only knew, Xyrel.

Thank you, Xyrel.

"Samahan mo ako." Nakangiwi kong tiningnan si Serix na ngayo'y nakakunot ang noo
habang nakatingin sa cellphone ko.

"Ano ka, bata at nagpapasama ka pa? Diyan lang yun oh." Sabi ko at tinuro ang daan
papunta dun kay Ate na nagbibigay ng name tag.

"Tss." Sabi niya lang at tumalikod na.

Nakakunot noo ko siyang tiningnan habang naglalakad siya palayo.

"Ano na naman bang problema mo, Serix Sericlein?" Bulong ko at napailing na lang.

Napatingin ulit ako sa cellphone ko nang magvibrate ulit ito.

Unknown number

Good luck.

Literal na napakunot ang noo ko sa nabasa. Kanino galing to?

Sa pagkakaalam ko ay wala naman akong kilala na may ganitong number.

Sinend ko kay Eclair at Drew ang number na iyon, tinatanong kung kanila ba iyon.
Baka kasi nagpaprank lang yung mga yun.

Eclair:

Excuse me lang, Lysse Aleford pero di yan aking number. Di ako mag-aaksaya ng pera
sa pagbili ng bagong sim para lang itext at iprank ka.

Drew:

No, that's not my number. Isa lang ang ginagamit kong number.

Lalong kumunot ang noo ko sa nabasa. Hindi sakanila galing iyon. Eh kanino? Hindi
naman pwedeng kina Zrel dahil alam ko namang iisa lang number nila at alam kong
alam nila na ayaw ko ng niloloko ako.

Drew:

I think its Grethel's number.

Ilang segundo akong napatulala sa sunod na natanggap na text kay drew. Kay Grethel?
Ha! Impossible. Impossible talaga.
"Anong nangyare sayo at ganyan ang mukha mo?" Napakurap lang ako nang makita si
Serix sa harap ko.

"Ha? Ah. Wala, wala!" Sunod sunod na sabi ko na lalong ikinakunot ng noo niya.

"Tara na. Baka magsstart na."Sabi ko at umuna na sa paglalakad para di na siya

magtanong pa.

Kaso sadya atang makulit ang lahi ng lalaking to..

"Alam mo, kanina ko pang napapansin na parang wala ka sa sarili mo. May problema ka
ba?" Tanong niya habang sinusundan ako.

"Serix, wala nga!" Inis na sagot ko.

"Eh bakit naiinis ka?"

"Eh kasi ang kulit kulit mo." Sabi ko.

Napatigil lang ako--kami sa paglalakad nang may humarang sa dinadaanan ko.

"Hey." Napataas ang kilay ko nang makita yung lalaki kanina.

"Here." Sabi niya at inabot sakin ang name tag ko. Paanong napunta sa kanya yun?

"Nahulog mo kanina." Sabi niya at nilagpasan na ako.

Ilang segundo pa akong nakatayo lang dun at nakakunot ang noo bago siya nilingon at
sumigaw, "Salamat." Sigaw ko.

Tumingin ako kay Serix at ngumiti.

"See? Okay lang ako. Nawala lang yung name tag ko kaya ganun ako kanina." Sabi ko
at umuna na sa paglalakad.

Aish! Bakit ba naging matanong na yang si Serix? Dati naman, hindi yan ganyan ah!
Lalo akong mapapahamak sa kakatanong niya eh!

Ilang minuto pa ang lumipas bago nagsimula ang contest. Dalawang batch kasi yun eh.

Pang-unang batch si Serix habang padalawa naman akong batch.

Pagkatapos ng contest ay pumunta muna ako

sa bahay nina Sir Dela Fuente para magpahinga. Bukas pa ang awarding eh.

"Hayy." Buntong hininga ko nang makaupo ako sa sofa. Wala na akong lakas ng katawan
para tanggalin pa ang sapatos ko. Ang dami kasing kaartehan ni Sir kanina. Kung ano
anong pinagawa samin.

Nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto at niluwa si Fianna na hingal na hingal.

"You need to come with me." Habol hininga na sabi niya.

Pagod na sinandal ko ang batok ko sa sandalan at pumikit. Ano na naman bang pakulo
ang binabalak ng babaeng 'to?

"Please lang Fianna, wag ngayon." Pagod na sabi ko.

Nagulat ako ng bigla niya akong hinila patayo.

"You.need.to.come.with.me." Pagdidiin niya sa sinabi niya.

"Fianna--"

Hindi niya na ako pinatapos at hinila na ako palabas. Nagulat ako nang makita ang
isang motor sa tapat namin.

Sumakay siya dun at hinagis sakin ang isang helmet.

"Suotin mo yan." Sabi niya.

"Ano bang--"

"Ako ang magsusuot niyan sayo at ako ang magsasakay sayo dito o isusuot mo yan at
sasakay dito." Pananakot niya.

Wala na akong nagawa kundi isuot ang helmet at sumakay sa motor. Kanya ba 'tong
motor?

Agad akong napahawak kay Fianna nang mabilis

niya itong pinaandar. Babae ba talaga to?!

"T****** Fianna! Magpapakamatay ka ba?!" Sigaw ko.

"Kumapit ka na lang." kalmadong sabi niya at lalong pinabilis ang takbo ng motor.

Halos lumuhod na ako sa lupa at magpasalamt sa Diyos ng tumigil na ang takbo ng

motor. Feeling ko masusuka ako.

Nanghihina kong inalis ang helmet sa ulo ko at sinamaan ng tingin si Fianna.

"Ano ba sa tingin--"

Naputol ang sasabihin ko nang makita ko kung nasan kami. This house...Anong
ginagawa namin dito?

Ang bahay ng mga Sarmiento.

***

Chapter 42
Dedicated to jullyanne00
88.2K
3.11K
713
"And you will know the truth, and the truth will set you free." John 8:32

***

"Anong ginagawa natin dito?" Seryoso ngunit may bahid ng inis kong tanong kay
Fianna.

"Lysse..." Tila nahihirapan niyang sabi.

"Fianna, tinatanong kita. Anong ginagawa natin dito?" Ang inis ay unti unting
napapalitan ng galit at pagkalito.

"Lysse kailangan mong tulungan si Serix." Ani Fianna. Ano bang tulong ang gusto
niyang gawin
ko? Gusto niya bang lumuhod ako sa harap ng mga Sarmiento yun?!

"I told you, hindi ko siya matutulungan." Sabi ko at tinalikuran na siya bago
naglakad palayo sa bahay na yun.

"Lysse!" Habol sakin ni Fianna.

Hindi ko siya hinarap. Diresto lang ako sa paglalakad. Basta gusto ko lang makalayo
dun. Ayoko nang bumalik pa dun.

Napatigil ako sa paglalakad ko nang may humawak sa braso ko.

"Lysse..." I mentally closed my eyes. I don't want to see them again. Hindi pa muna
ngayon. Wag muna ngayon.

Hinarap ko si Fianna at inis na inalis ang pagkakahawak niya sa braso ko.

"Ilang beses ko ba dapat sabihin sayo na wala

akong magagawa diyan, Fianna? Sa ating dalawa, ikaw ang Sarmiento, kaya bakit hindi
ikaw ang kumausap sa kanila? Please lang, tama na. Wag mo na akong kulitin pa."
Sabi ko.

"Meron! Alam mong meron kang magagawa pero natatakot ka. Hanggang kailan ka ba
magiging duwag, Lysse?" Sabi niya. Nagpipigil ng galit.

Duwag? Anong karapatan niyang sabihin yun sa akin samantalang hindi naman niya alam
ang nararamdaman ko?

Nakangisi akong napailing.

"Gaano mo ba kagusto si Serix at ganito ka kadesperada ngayon, Fianna?" Tanong ko

sakanya.

Saglit siyang natahimik. Tila nanantiya ng sasabihin. Sige nga, Fianna. Sagutin mo
ang tanong ko. Sino ba talaga si Serix para sayo?

"He's just my...friend." Sagot niya.

Natawa ako. Friend?

Kusang pumasok sa isipan ko ang imahe nilang dalawa ni Serix. Kung paano sila
laging magkausap sa cellphone. Kung paano sila magyakapan at mag-alala sa isat isa.
Kung paano nila tratuhin ang isat isa.

Ganun ba talaga ang turingan ng magkaibigan lang?

"Oh please, Fianna. Alam nating pareho na wala kang pakielam sa kaibigan mo lang."
Sabi ko.

"Fine! I like him. I like him so much. So please, tulungan mo ako. Tulungan mo
siya, Lysse."

"Please Lysse.." Nagulat ako nang makitang umiiyak si Fianna.

Ang kaninang galit at inis ay unti unting napapalitan ng pagkaawa at sakit.

Awa para kay Serix at sakit para sa sarili ko. Hindi

ko alam kung para saan ang sakit. Eh ano naman ngayon kung gusto niya si Serix? I
mean, I'm sure Serix likes her too. Mabuti nga yun. Pareho nilang gusto ang isa't
isa.

"I'm sorry." Nasabi ko na lang bago tumakbo palayo roon.

Hindi ko alam kung bakit ganito. kung bakit ganito yung nararamdaman ko.

Parang gusto kong bumalik doon at kausapin sila para iligtas si Serix. Gusto ko
kaso natatakot ako. Natatakot ako sa posibleng mangyare. Natatakot ako sa lahat.
Iniisip ko pa lang, gusto ko na agad tumakbo. Tumakbo palayo kung saan malayo rito.
Malayo sakanila.

Nang makakita ako ng playground ay umupo muna ako sa may swing. Tinakluban ko ang
mukha ko gamit ang dalawang palad ko.

Tangna kasi! Ano bang nagawa ko noon at nangyayari sakin 'to ngayon? At bakit ba
nag-aalala ako sa pesteng lalaking yun?

Eh ano naman kung makulong o maparusahan siya kapag naisumbong siya sa council?
That's his fault. Kung nakinig na sana siya sakin simula pa lang, edi hindi sana
mangyayari 'to.

Pero kahit anong gawing tanggi ko sa sarili ko, iisa lang ang tumatakbo sa utak ko.
I badly want to save Serix from this mess.

Napatingin ako sa cellphone ko nang magring iyon.

Biglang kumabog ang puso ko nang makita ang pangalan ni Serix sa screen.

Nagdadalawang isip pa ako kung sasagutin ko ba ang tawag o hindi pero sa huli,
sinagot ko pa rin.

"Lysse, where are you? Bakit bigla ka na lang nawala? Kanina pa namin kayong
hinahanap nina Fianna. Magkasama ba kayo? Nasan kayo?" sunod sunod agad na tanong
ang bati niya.

Napailing ako sakanya. Ano bang gagawin ko sayo Serix Sericlein?

"Nakina Sir na ba kayo?" Tanong ko na lang. Pilit inaayos ang boses ko.

"You're not answering my questions, Lysse. Where are you?" Matigas na sabi niya.

"Pauwi na diyan si Fianna. Wag ka nang mag-alala." Sabi ko.

"What? Anong si Fianna? Ikaw ang tinatanong ko. Nasan ka?" Tanong niya.

Saglit akong natahimik. Why did you sound like you're worried about me, Serix?

"Hindi ko rin alam kung nasaan ako eh." Sabi ko at pilit na tumawa.

"Lysse..." Serix said using his worried tone. Para bang alam niya na may problema
ako.

"You don't have to worry about me, Serix. I'm fine." Sabi ko.

"No. Pupunta ako diyan. Sabihin mo lang sakin kung nasan ka?" Sabi niya.

"Sorry. I have to hang up this call. May pupuntahan pa ako." sabi ko at ini-end na
ang tawag.
Saktong pag-end ng tawag ay siya namang paglabas ng message galing kay Xyrel.

From: Xyrel

Lysse, I heard the news from Fianna. Alam kong wala akong karapatan para sabihin to
sayo but please Lysse.. Nagmamakaawa ako sayo, tulungan mo si Kuya. Wala man akong
alam tungkol sayo, alam kong kaya mong tulungan si Kuya. You're not Lysse Aleford
for nothing, right? Please Lysse. Gagawin ko lahat ng gusto mo. Kahit araw araw
kong sundan si Viel Lackheart, gagawin ko. Please Lysse.

I muttered a curse after I read Xyrel's message. Mas lalong nadagdagan ang bigat ng
loob ko dahil sa nabasa ko.

Bakit ba ako ang hinihingan nila ng tulong? Ano ba sa tingin nila ang magagawa ko?
Isang hamak na common lang ako.

"Meron! Alam mong meron kang magagawa pero natatakot ka. Hanggang kailan ka ba
magiging duwag Lysse?"

"Alam mong meron kang magagawa pero natatakot ka. Hanggang kailan ka ba magiging
duwag Lysse?"

"Hanggang kailan ka ba magiging duwag Lysse?"

"Duwag..."

Kapag ba natatakot ako sa mga pwedeng mangyare, duwag ba ang tawag doon?

Kapag ba sinabi kong ayaw ko pa muna silang

makita o makausap, duwag na ba ang tawag don?

Hindi ba pwedeng gusto ko lang magpahinga? Magpahinga sa lahat. Magpahinga sa

sakit, sa lahat ng panghuhusga.

*Vibrate*

From: Serix

I hope you're fine. Just call me when you need someone. I'm always here for you,
Lysse. Remember that.

Ilang beses kong pinaulit ulit binasa ang text ni Serix bago tumayo sa pagkakaupo
ko.

You need to do something Lysse.

Patakbo akong pumunta sa bahay ng mga Sarmiento. Hindi pwedeng laging ganito,
Lysse. Minsan kailangan mo ring lumaban.

Nang makarating ako satapat ng bahay nila ay

kaagad akong nagdoorbell.

Nakailang pindot pa ako sa doorbell bago bumakas ang gate. Bumungad sakin ang isang
maid. Base sa itsura nito ay mukhang mas matanada lang ito sakin ng ilang taon.

"Magandang hapon po. Ano pong kailangan niyo?" Nakangiting bati nito sakin.

"Nandyan ba si Mr. Sarmiento?" Tanong ko.

"Ahh opo. May appointment po ba kayo kay Sir?" tanong niya.

"Wal--I mean yes, meron akong appointment sakanya." Nasabi ko na lang.

Napatingin ang maid sa suot ko. Doon ko lang naalala na nakatshirt nga pala na may
nakasulat na Elite Academy. Appointment? The heck Lysse! Estudyante ka pa lang!

"I'm a student from Elite Academy. I have a

meeting with Mr. Sarmiento." Sabi ko na lang.

Mukha naman siyang kumbinsido at napatango na lang.

"Pasok po kayo." Sabi niya at iginaya ako sa loob.

Pagpasok ko pa lang ay bumungad na sakin ang mga bulaklak sa mga tabi. May fountain
sa gitna at bulaklak sa mga paligid nito.

Nothing's new. Ganun pa rin katulad ng dati.

"Ano pong gusto niyo? Coffee, tea, lemonade--" I cut her off.

"Thank you but I'm in a hurry. Pwede ko na bang makausap si Mr. Sarmiento?" Sabi ko
na lang.

Tumango lang siya at ngumiti.

"Sundan niyo na lang po ako." Sabi niya.

Nilibot ko ang tingin ko, pero hindi ko makita ang hinahanap ko.

"Excuse me pero may maid ba kayo na nagngangalang Celine?" Tanong ko sakanya.

Napatigil siya sa paglalakad kaya napatigil din ako.

Anong meron kay Mama at ganun ang reaksyon niya?

"Ahh si Mama Celine po?" Sabi niya at kitang kita ko kung paano lumiwanag ang mga
mata niya.

"Mama Celine?"Tanong ko

"Opo. Si Mama Celine po. Katulad ko ay maid din po siya dito. Sobrang bait niya po
kaya naman karamihan nang nagtatrabaho dito ay gusto siya. Parang nanay na din po
ang turing ko sakanya. Bakit niyo po pala siya naitanong?" sagot niya at nagpatuloy
ulit sa paglalakad.

Napangiti ako ng mapait sa narinig. Buti pa siya, nakakasama si mama. Samantalang

ako...

"Wala naman. Nandyan ba siya?" tanong ko.

"Wala po. Isinama po ni Ma'am Venice sa pamimili ng damit ni Ma'am Venice." Sagot
niya.

Napatango na lang ako bilang tugon.

"Ito po ang office ni Sir. Kumatok na lang po kayo." Sabi niya at tinuro ang isang
pinto sa tapat namin.
Tumango na lang ako at nagpasalamat sakanya bago siya umalis.

Ilang beses akong bumuntong hininga bago nagpasyang kumatok sa pinto.

"Come in." Rinig kong sagot mula sa loob.

Binuksan ko ang pinto at pumasok sa loob. Nakita ko siyang nakatungo at tila may
binabasa.

"What do you---" Napatigil siya sa pagsasalita nang makita ako.

Napatitig ako sakanya. It's really been a long time..

"What are you doing here?!" Galit na tanong niya at tumayo mula sa pagkakaupo
atsaka lumapit sakin.

Isinarado niya ang pinto at inilock iyon.

"Anong ginagawa mo dito?! Hindi ba't sinabi ko na sayo na wag ka nang magpapakita
pa sakin? Hindi mo ba alam ang pwedeng maissue kapag nakita ka nilang pumunta dito
sa pamamahay ko?!" Madiin at galit niyang sabi.

See. This is why I hate to be here. To see him. To talk to him. Dahil alam kong
ganito ang mangyayari.

"I'm not here to ruin your name, Mr. Sarmiento. I'm here to talk about our deal." I
coldly said.

Ilang segundo siyang natahimik bago kumalma.

"What about our deal?" Tanong niya at naglakad papunta sa table niya.

"Sinabi mo sakin na hindi mo isusumbong si Serix

sa council. You promised me." Simula ko.

Nanatili siyang kalmado at tinitingnan ako na para bang isa na ako sa pinakawalang
kwentang tao sa mundo. What's new? Wala naman diba?

"Pero ano 'to? Bakit nagpaplano ka na namang isumbong siya sa council?" Tanong ko.

Tumawa siya. Tawang nakakapangliit at mapang-asar.

"You really know nothing, Lysse. Sa tingin mo ba, papayag ako sa kagustuhan mo?
Baka nakakalimutan mong isa akong Sarmiento? I need to do my responsibilities."
Sabi niya.

"But you promised me!" Kusang tumaas ang boses ko.

"Cause I know na hindi ka titigil hanggat hindi ako um-oo sa gusto mo." Sabi niya.

Sarkastiko akong tumawa.

"Ano pa nga bang dapat kong i-expect ko sayo? Bukod sa pagiging manloloko at
manggamit, ano pa nga ba?" Sabi ko.

Kitang kita ko kung paano yumukom ang mga palad niya at kung paano manginig ang mga
kamay niya dahil sa galit.

Aaminin kong meron akong konting takot na naramdaman pero wala nang atrasan to.
Kailangan kong tapusin to.

"You fool! Get out of my sight! I don't want to see you again!" Galit na sigaw niya
habang tinuturo ang pinto.

Kusang kumirot ang puso ko sa narinig.

"Hindi ako aalis dito hanggang hindi mo tinutupad ang pangako mo."Sabi ko.

"Ano bang meron sa lalaking yun at parang alalang alala ka?! Gusto mo ba siya?!"
Tanong niya.

I smirked at him.

"I am not the one who want to do this, Mr. Sarmiento. Ask that question to Fianna.
Maybe she can answer that question." Sagot ko.

Nagtaas siya ng kilay sakin. Animo'y nalilito.

"What's with him and Fianna?" Tanong niya.

Nagkibit balikat ako.

"Why don't you just ask her? Ang please, I am not here to answer your questions
about her," Ilang segundo akong tumahimik at diretso lang siyang tinitingnan sa
mata.

"Wag mong isusumbong si Serix sa council. I'm warning you." Sabi ko habang
diretsong nakatingin sa mga mata niya.

Tumawa siya.

"At ano namang magagawa mo kung isum--" I cut

him off.

"You will regret it, dad. I'm telling you." That made him stop.

Dad. I feel like I've already forgotten how it feels like to call him dad.

"Baka nakakalimutan mong Sarmiento ang kaharap mo, Lysse." Sabi niya.

But I'm a Sarmiento too! I want to shout it at him!

"Pero nasa kamay ko pa rin ang kaligtasan ng pangalan niyo." Sabi ko.

"Once na malaman nilang may anak ka sa labas, ano kayang iisipin nila? Na ang isang
Sarmiento pumatol sa isang maid? Isang Sarmiento, may anak sa labas and what make
it worse is ilang taon mo itong tinago sa lahat." Sabi ko kasunod nang paglapat ng
palad niya sa kaliwang pisngi ko.

"You Stupid! Matagal na kitang itinakwil sa

pamilyang 'to kaya wala ka nang karapatan pang tawagin ang sarili mo bilang parte
ng pamilyang 'to!" Galit na aniya habang duro duro ako.

"Wag na wag mong gagawin ang iniisp mo, Lysse. Wag na wag." Galit at may diin na
sabi niya.

I directly looked at him with my cold eyes.

"Then do what I'm asking you to do. In that way, walang sekretong mabubunyag." Sabi
ko bago lumabas dun.

Ito ang ayaw ko. Ito ang dahilan kung bakit ayokong pumunta dito at makipagusap
sakanya. Dahil alam kong ganito ang mangyayare.

Lahat ng luhang pinipigilan kong wag pumatak ay sunod-sunod na nagpatakan. Walang

tigil. Tila walang katapusan.

"Lysse?" Napatigil ako sa paglalakad.

"Oh my God! Anong nangyare sayo?" Tarantang

tanong ni Grethel. Lalapit sana siya sakin ngunit napatigil din. Hindi alam kung
anong gagawin.

Lalo akong napahikbi.

"Ate.." Hikbi kong tawag sakanya bago tumakbo palapit sakanya at niyakap siya.

Agad ko namang naramdaman ang pagyakap niya pabalik.

"Shh. Stop crying. I'm already here. Everything will be fine." Sabi niya habang
hinahaplos ang buhok ko.

Everything will be fine. Ilang beses ko na bang narinig yan?

Does it exist at all? When will that day come?

***

Chapter 43
93.4K
2.84K
800
"As I have loved you, love one another." John 13:34

I spent my day crying in my room. Punong puno ng text at tawag ang cellphone ko
galing kay Eclair. Hindi na ako nag-abala pang tingnan iyon.

Kanina pang kumakatok si Eclair sa dorm namin at kani-kanina lang din ay sumuko na.

Our room was covered with my sobs and darkness. Tanging liwanag lang mula sa buwan
sa bintana ang nagsisilbing liwanag sa room namin.

Naglakad ako papunta sa tabi ng bintana atsaka hinawi ang kurtina. Somehow,
watching the stars
at the sky makes me happy. I always love the stars and moon. Because for once, I
feel like I'm not alone even in the middle of the darkness. Na kahit anong gawin
ko, kahit magkamali ako, may kasama pa rin ako. That in my own dark room, nobody
will judge me. Nobody will make me feel  unwanted.

I sat at my bed, still watching the stars.

But sometimes, I can't help but to pity those stars that we never noticed even if
they are always there for us. Twinkling and shining. Maybe because, they are too
small to be seen. O kaya naman yung mas malalaki at magagandang stars ang lagi
nating  pinapansin.
It's as if no matter how good you are or how great you did things, they still won't
notice you. They will never see you as someone who's worth it. Someone who's worth
looking at.

"Mama, bakit pareho kami ni Kuya Lenard ng Papa pero magkaiba kami ng Mama? Tapos
magkaiba
kami ni Ate Braine ng Papa pero pareho naman kami ng Mama. Bakit ganun Mama?" A six
years old Lysse asked her mother.

Kinandong ng ina si Lysse at sinuklay ang mahaba nitong buhok.

"Mahabang kwento, anak. Masyado ka pang bata para maintindihan mo." Sabi ng kanyang
anak.

Tiningnan ni Lysse ang ina,

"Pero Mama, kahit ganun, mahal ako ni Papa diba?" Innocent Lysse asked, again.

For some reason, tears started to fall from her Mom's cheeks.

"Of couse, baby. Daddy loves you." Her Mom said while smiling and hug her.

Natawa ako nang maalala ko 'yon. That time was the time that I've been clueless
about my identity. Sometimes, people would recognize me as an
Aleford then the following day, I would hear my mother and cousins, calling me a
Sarmiento.

Ni hindi ko nga alam kung ano ba talaga ang apelyido na dapat kong isulat o sabihin
kapag nagpapakilala ako.

When I was in grade 3, dun ko nakilala si Papa Rinel. Nagtatrabaho si Papa Rinel sa
abroad at kauuwi lang galing ibang bansa kaya non lang naipakilala sakin ni Mama si
Papa.

That time, dun ko unti unting nakikita kung gaano kagulo ang buhay ko. Nakatira ako
sa bahay ng mga Sarmiento pero hindi dun nakatira ang Mama ko. Nakatira si mama sa
ibang bahay kasama sina Papa at Ate Braine.

Kapatid ko Si ate Grethel at si kuya Lenard pero hindi nila kapatid si Ate Braine
na kapatid ko din. Sobrang gulo. Ni hindi ko alam nung oras na yun kung sino ba
talaga ang totoo kong pamilya.

"Hindi ba't sinabi ko na sayo na ayaw kong makita

ang batang yan sa pamamahay na ito?!" Nagtago ako sa likod ng dingding nang marinig
ko ang boses ni Tita Venice.

"Venice, kahit papaano, anak ko pa rin siya. Kailangan ko pa rin siyang alagaan."
Pagod na sabi ni daddy.

Lalo akong nagtago sa likod ng pader at pinakinggan sila. Hindi ko maintindihan

kung anong pinag-uusapan nila.

"Pero ipapahamak tayo ng batang yan, Leonard! Ipapahiya at sisirain niya ang
pangalan natin!" Tumaas ang boses ni Venice. Tila galit na galit. Lalo akong
nagtago sa dingding dahil sa takot.

"Lysse will leave this house soon. Let's just wait, Venice." Dun ko napag-alamang
ako pala ang pinag-uusapan nila.
Mabilis akong tumakbo papunta sa kwarto ko at humiga sa kama ko. Unti unting namuo
ang mga luha sa mata ko at sunod-sunod na nagpatakan. Sa
murang edad, ay madali ko nang naiintindihan ang mga bagay.

"Daddy, look at my score. I got a perfect score." I happily said to my Dad. The
smile on my face got bigger when he took the test paper from my handll.

Inaasahan kong pag nakita niya ang score ko, bubuhatin niya ako at iiikot sa ere
katulad ng ginawa ng Daddy ng kaklase ko. Ang kaso sa halip na mangyari yun,
binalik niya lang yun sakin at tumalikod na.

Ang kaninang ngiti ay napalitan ng lungkot. Tiningnan ko ang test paper ko. May
mali ba sa sagot ko? Pangit ba sulat ko? Tama naman lahat ng sagot ko, ah. Wala
naman akong mali.

"Daddyyyy!" Napatingin ako kay Ate Grethel na masayang tumatakbo patungo sa

direksyon ni Daddy.

Nakangiting sinalubong ni Daddy si Ate Grethel at niyakap ito.

"Hi princess." Daddy said and kissed her cheeks.

"Daddy, look at my score oh! Five mistakes lang." Ate Grethel proudly said.

Daddy took the test paper from her hand and looked at it with proud face.

Napangiti si Daddy nang makita ang score nito. Agad nitong niyakap si Ate at inikot
ito habang buhat buhat.

"Ang galing naman ng prinsesa ko. Kiss mo nga si Daddy." Masayang sabi ni Daddy.

I looked at my test paper again. I got a perfect score pero bakit hindi naman ganun
ang naging reaksyon ni Dad?

Ginusot ko iyon at tinapon na lang sa sahig saka tumakbo paalis dun.

Nung nag-15 years old si Ate Grethel, sobrang

pinaghandaan ang birthday niya. Para na nga niyang debut eh. Sobrang dami ng taong
dumalo. Ang gaganda at sobrang sosyal ng mga damit nila. I was 14 that time. Next
month ang birthday ko.

I saw how my Dad cried while having a speech for Ate. Napaisip tuloy ako, kapag ba
nagbirthday ako, iiyak rin ba siya katulad ng pag-iyak niya ngayon?

Kapag ba fifteen years old na ako, ipagmamalaki niya rin ba ako sa buong mundo
katulad ng ginawa niya kay Ate Grethel?

"Happy birthday to my one and only Princess...."

But the thing is, he will never see me as his daughter.

Dumating ang araw na pinakahihintay ko, ang maging fifteen ako. Excited akong
gumising non, thinking that my Dad will finally introduce me as his daughter, as a
Sarmiento to the whole world. Na baka hindi ko na kailangan pang magtago lagi sa
kwarto ko kapag may bisita sina Dad.

Sobrang saya ko nun, expecting na baka paglabas ko ng kwarto ko, may cake at
surprise  na nakahanda para sakin. Na baka paglabas ko ng kwarto ko, may biglang
kakanta ng happy birthday para sakin. Kasi yun yung lagi kong nakikita sa mga
movies, eh.

But then, there was none. Walang kahit ano ang bumungad sakin. Pero hindi ako
nawalan ng pag-asa. Umaasa na baka mamaya pa dadating yung surprise. Umaasa na
katulad kay Ate Grethel, magkakaroon din ako ng ganung birthday celebration. Kaso
dumating ang magdamag, walang nakaalala sa birthday ko.

Nang dumating si Dad galing meeting, excited akong sinalubong siya, umaasang
maaalala niya at babatiin niya ako pero gaya ng araw-araw na nangyayari, umasa na
naman ako sa wala.

Sobrang sama ng loob ang naramdaman ko nun. Sobrang dami ng luha ang naiiyak ko.

Sa sobrang sakit at galit, tumakbo ako paalis at sumakay sa isang kotse. Ipapaandar
ko na sana iyon nang biglang pumasok sa loob ng kotse si Kuya Lenard.

"Where are you going, Lysse?" tanong niya.

"I don't want to be in this house anymore. I want to leave." Hikbi kong sabi.

"What? Why? What happened?" Nag-aalala niyang tanong. Umiling lang ako habang
humihikbi.

"No one wants me to be here. I d-did everything to be the best daughter for Dad b-
but he still didn't want me to be his daughter. I don't think he ever  did." Hikbi
ko. Agad pinunasan ni Kuya ang mga luha sa pisngi ko habang pinapatahan ako.

"No, Lysse. Mahal ka ni Dad. He loves you. He's just busy with work kaya hindi ka
niya nabibigyan lagi ng oras at atensyon. You understand him naman, right?" Kuya
said with pity and concern in his eyes.

Umiling ako habang humihikbi pa rin.

"Eh, bakit kay Ate Grethel at sayo, hindi naman siya ganun? Bakit sakin lang siya
ganun?" Umiiyak na sabi ko. Hindi na nakapagsalita si Kuya. Lalo akong naiyak kasi
alam kong pati si Kuya, ganun rin ang napapansin.

Pinunasan ko ang mga luha ko saka kumapit sa manibela at binuhay ang makina.

"L-Lysse, no. You can't drive." Pagpigil agad sakin ni Kuya.

"Get out of here, Kuya." Sabi ko. Umiling lang sakin si Kuya.

"No. We'll get out of here together. Stop this." Seryoso niyang sabi. Tumingin ako
sakanya.

"Please, Kuya. Let me do this. I don't want to be here anymore." Naluluha na ulit
na sabi ko.

"No. I won't leave this car hangga't hindi ka rin

bumababa." Seryoso niyang sabi.

Sa halip na sundin ang utos ni Kuya, sinimulan ko nang paandarin ang sasakyan. And
no, Kuya was wrong. I know how to drive. Hindi lang nila alam kasi wala namang
nagbibigay ng atensyon sakin sa bahay.

"W-when did you learn how to drive?" Gulat na tanong ni Kuya. I smiled bitterly at
him.
"Two years ago. Manong John taught me." Sagot ko.

"I'm sorry. I'm not there for you." Biglang sabi ni Kuya sakin.

I smiled at him. He was always there for me. Kahit wala siya sa tabi ko, I know
that whenever I call him, he'll be there.

"You don't have to be sorry, Kuya. It's not your fault." Sabi ko. Agad akong
napatingin saglit sa langit nang magsimulang magpatakan ang mga butil ng ulan.

"It's raining." I muttered.

Pinapatigil muna ni Kuya ang sasakyan, hintayin daw muna namin tumigil ang ulan.
Pero nagmatigas ako.

"I can still drive even if it's raining, Kuya." Sabi ko.

Biglang lumakas ang ulan. Hindi ko na makita pa ang dinadaanan namin.

"Lysse! Stop the car. Maghihintay na lang tayo nang pagtigil ng ulan. Masyado nang
delikado." Sabi sakin ni Kuya. I tried to stop the car but I can't.

"I c-can't stop the car!" Nagpapanic na sigaw ko. Lalong lumakas ang ulan dahilan
para lalong dumulas ang daan. I can't even see the road properly!

"W-what!?" Nagsisimula na ring pagpanic ni Kuya. He tried to stop the engine, the
car, but it didn't stop.

"Damn it!" Kuya muttered a curse. I suddenly feel scared.

Lalo akong nagpanic nang makita ko ang isang matanda na tumatawid sa kalsada.

"Kuya! May tumatawid!" Sigaw ko at tinuro ang matanda.

"Lysse, yuko!" Sigaw ni Kuya bago ako niyakap.

Then, I heard a loud noise.

Hirap akong tumunghay at tiningnan ang paligid. Doon ko lang nakita na bumangga
kami sa isang puno. Tiningnan ko si Kuya. Nakita ko siyang nakatingin sakin, puno
ng pag-aalala ang mukha. His face was covered with blood but he still managed to
smile at me

"K-Kuya..." Humihikbing tawag ko sakanya habang pilit na inaabot ang mukha niya.

"A-are you okay?" Tanong niya. Agad akong tumango kahit sobrang sakit ng katawan at
ulo ko. Pero kumapara sa natamo at nararamdaman ko, alam kong walang wala iyon sa
nararamdaman ni Kuya.

"I'm okay. I'm okay." Paulit ulit na sabi ko habang umiiyak. Kinuha ko ang
cellphone ko sa bag ko at agad na humingi ng tulong kay Dad. Pagkatapos kong
tawagan si Dad ay tumingin ulit ako kay Kuya. Kitang-kita ko ang paghihirap at
sakit sa mga mata niya.

"Hey, can you get the small box inside my pocket?" Nahihirapang sabi sakin ni Kuya.
Agad naman akong tumango at kinuha ang sinasabi niyang box sa bulsa niya.

Napatingin ako sakanya nang makuha ko iyon. Isa iyong maliit ng box.
"Open it." Nakangiting sabi niya. Binuksan ko iyon gamit ang nanginginig kong
kamay.

Then, I saw a necklace with my engraved name.

Gulat akong napatingin kay Kuya at nagsimula ulit lumuha.

"Happy birthday, Lysse." Nakangiting sabi niya bago unti-unting pumikit.

The next morning, I woke up in a white room, facing the white ceiling. When my eyes
adjusted, I saw my mom beside me. She was sitting on a chair while her head is on
the bed. Her hand is holding mine.

Kahit mahirap pinilit ko pa ring magsalita.

"Mama..." Mahina kong tawag sakanya.

Agad siyang nagising at tumunghay mula sa pagkakaubob. She looks tired and worried.

"Lysse.." Nilibot ko ang mga mata ko. Umaasang may iba akong makikita bukod sa
kanya ngunit wala.

Bumalik ang tingin ko kay mama.

"Nasan si Kuya?" Tanong ko.

She bowed her head and answered me with a sob.

I wiped my tears. That was the time when Dad and her wife kicked me out of their
house. The funny thing is, that was the day of my birthday too.

Since that day, I always blame myself for Kuya Lenard's death. It was all my fault.

The doctor said na posible daw na pinrotektahan ako ni Kuya kaya mas madaming galos
at sugat ang natamo niya samantalang konting galos lang ang akin.

Nang palayasin ako nina Dad sa bahay nila, kina Mama akong bahay tumira.

"Umalis ka sa pamamahay na ito! You don't deserve to live here! You killed my son!"
Galit
ngunit umiiyak na sigaw ni Tita Venice sakin habang pinagtatapon lahat ng damit ko
sa labas.

"Wag mo namang pagsalitaan ng ganyan ang bata, Venice. Hindi ginusto ni Lysse ang
nangyari." Pagtatanggol sakin ni Mama.

"Isa ka pa! Simula nang dumating kayo sa buhay namin, nagkandaleche leche na lahat.
Kung hindi ka ba naman kasi malanding babae ka! Hindi sana mabubuo yang batang
yan!" Sigaw ni Tita habang dinuduro niya si mama. Pilit naman siyang pinapakalma ni
Daddy.

Nagpalipat lipat ang tingin ko sakanilang tatlo. Wala akong maintindihan.

"Anong ibig sabihin niya, Mama?" Tanong ko kay Mama ngunit tanging pag-iyak lang
niya ang natanggap kong sagot.

"Ano? Bakit hindi mo sagutin ang tanong ng anak mo? Bakit hindi mo masabi sakanya
na inakit mo ang asawa ko kaya siya nabuo?"
Nung mga oras na yun, dun ko naintindihan ang lahat. Kung paanong magkaiba kami
nina Ate Grethel at Kuya Lenard ng ina. Kung paanong magkaiba kami ni Ate Braine ng
ama. Dun unti unting nagproseso saakin ang lahat.

Sa dami ng bagay na naintindihan ko, isa lang ang tumatak sa utak ko, anak lang ako
sa labas.

Hindi inilabas sa publiko ang totoong nangyari sa pagkamatay ni Kuya. Basta ang
alam ng lahat, namatay siya dahil sa aksidente.

"But I'm the reason why Kuya Lenard died. Kaya bakit hindi iyon ang sinabi niyo sa
interview?" Tanong ko kay dad.

"Ano ba sa tingin mo ang sinasabi mo? Sa tingin mo ba, makakatulong yang sinasabi
mo?" Tanong niya sakin.

Napatitig ako sakanya.

"Bakit? Sa tingin niyo ba, nakatulong yang pagsisinungaling niyo? Pagkamatay ni

Kuya ang pinag-uusapan natin, Dad! Why don't you just tell them the truth?" Kusang
tumaas ang boses ko.

"At pangalan namin ang nakasalalay dito. Kapag sinabi ko sakanilang ikaw ang
dahilan ng pagkamatay ni Lenard, ano sa tingin mo ang iisipin nila?" Aniya.

"They will probably ask us kung anong relasyon mo kay Lenard. And we can't tell
them na girlfriend ka niya because he already have one. Kung sasabihin naming
kaibigan ka nya, hindi sila maniniwala---" I cut him off.

"You could tell them that I'm his sister. Ano bang mahirap dun, Dad? Gaano ba
kahirap para sainyo ang ipakilala ako bilang isa sa pamilya mo?" I asked him
despite of being hurt.

It's been six months magmula nang mamatay si Kuya Lenard. Pumunta ang mga Sarmiento
sa States para makalimutan ang mga nangyari dito
sa Pilipinas.

Samantalang ako naman ay kina Mama tumira.

"Ate Braine, kung hindi kaya ako naging anak sa labas, sa tingin mo ba mamahalin
din ako ni Daddy katulad ng pagmamahal niya kina Ate Grethel?" Tanong ko kay Ate
habang nakahalumbaba sa mesa.

Tumigil siya sa pagtatahi ng uniform niya at hinarap ako.

"Bakit? Hindi ka ba masaya dito?" Tanong niya. Agad akong umiling bilang pagtanggi.

"Of course not. Masaya ako dito. Dito lang ako nakaramdam ng pagkakaroon ng pamilya
pero syempre hindi ko pa rin maiwasang hilingin na sana tanggapin ako ng totoo kong
Ama." Sabi ko at malungkot na ngumiti sakanya.

Si Ate Braine ang laging nandyan para sakin noon. Palagi kaming nagkwekwentuhan
habang
nagtatahi siya ng mga damit o di naman kaya ay kapag nagluluto siya.

Siya lagi yung kasama ko kapag malungkot ako. Kapag umiiyak ako o kahit pa pag may
topak ako.

"Ate Braine san ka pupunta?"Tanong ko kay Ate. Bihis na bihis kasi siya ngayon.
"Diyan lang sa may kanto. May tatagpuin lang ako para sa magiging trabaho ko."
Sagot niya.

Tumango na lang ako. Nagbabalak na sundan siya kapag umalis na siya.

Nang makaalis siya ay maingat ko siyang sinundan. Nagulat ako nang makitang ama ni
Fianna Sarmiento pala ang tatagpuin niya.

Lalo akong nagtago sa pinagtataguan ko, natatakot na baka makita nila ako.

Nang sumilip ulit ako ay agad akong napatakip ng bibig nang makitang nakahalindusay
na si Ate sa
kalsada. Puno ng dugo ang damit at katawan.

Nanginginig akong tumakbo palapit sakanya. Hinanap ko ang ama ni Fianna ngunit
hindi ko na siya makita pa.

Humingi ako nun ng tulong. Parang tangang sumisigaw ng tulong. Madami na ding tao
ang nakapalibot sa amin ngunit kahit isa ay walang nagmagandang loob na tumulong.

Hanggang sa dumating sina Mama at Papa Rinel. Dinala ni Papa si Ate sa hospital.

Sobrang kaba at takot ang naramdam ko nang mga araw na iyon. Hindi na matigil ang
panginginig ng mga kamay ko.

Sa tuwing tatanungin ako nina Mama kung anong nangyare ay wala akong maisagot. Puro
iyak at hikbi lang ang nagagawa ko.

Nung mga oras ding yun, yun yung oras na tuluyan nang nawala si Ate.

Napatingin ako sa cellphone ko nang magvibrate iyon. Biglang lumabas ang pangalan
ni Brianne.

From: Brianne

Can I talk to you tommorrow?

Pumikit na lang ako. Hindi ko pa ata kayang makipagharap sa kanilang lahat. Gusto
ko munang magpahinga.

***

Chapter 44
89.7K
474
"Neither height nor depth, nor anything else in all creation, will be able to
separate us from the love of God that is in Christ Jesus, our Lord." Romans 8:39

***

Dumaan ang ilang araw na hindi ako pumapasok. Alam kong nag-aalala na rin sina
Eclair sakin. Kahit si Serix ay pabalik pabalik na sa dorm namin para kamustahin
ako. Hanggang ngayon ay wala pa rin silang alam sa nangyari. Kahit si Eclair na
lagi akong tinatanong ay wala ding alam.

Hindi din ako nakipag-usap kay Brianne katulad ng gusto niya.

I sighed. Tumayo ako mula sa pagkakahiga ko at pumunta kung nasan ang piano na
binili pa ni Grethel para sakin.

Umupo ako sa upuan na nasa tapat nun at dahan dahang nagtipa sa keyboard. Hanggang
sa magtuloy tuloy na.

When I look into your eyes

It's like watching the night sky
Or a beautiful sunrise
Well, there's so much they hold
And just like them old stars
I see that you've come so far
To be right where you are
How old is your soul?

Well, I won't give up on us

Even if the skies get rough
I'm giving you all my love
I'm still looking up

I won't give up..

Ilang segundo muna ang lumipas bago ko maalis ang mga daliri ko sa keyboard.
Napahinga ako ng malalim.

"Didn't know that you play piano well." Gulat akong napatingin sa likod ko at
nakita si Brianne.

Naglakad siya palapit sakin saka ngumiti.

"Hi." Ngiting bati niya.

Alinlangan akong ngumiti pabalik. Hindi alam ang gagawin.

"I considered that as a hello." She said.

Hindi ako nagsalita. Alam kong may pakay siya kaya siya nandito.

She sighed.

"Can I talk to you?" Tanong niya.

Come to think of it, why do people always want to

talk to someone alone?

Ngumiti ako sakanya.

"May dapat ba tayong pag-usapan?" Tanong ko.

"Marami." Sagot niya.

I stared at her. Maybe she wants to talk to me because she already know everything.
Maybe because she just want to confirm it from me.

"Okay." Sabi ko.

Naglakad ako papunta sa may pintuan at inilock iyon. Pagkatapos ay umupo ako sa
kama ko.

"Before anything else, I just want you to be honest. Can you promise that?" Sabi
niya.

Honesty is the best policy, they say. What they don't know is being honest can lead
you to trouble sometimes... or maybe worse than that.

"I promise." Maybe it's the right time to reveal

everything? Si Brianne  naman 'to. I know I can trust her.

Brianne sighed. Pagkatapos ay may kinuha siya sa loob ng bag niya. Nangunot ang noo
ko nang makita ang isang libro na sobrang pamilyar sakin.

"It was the book that Lenard gave me before he died." Ngiting sabi niya sakin.

Tinitigan kong mabuti ang libro. And I was right. Ito yung libro na matagal nang
sinusulat ni Kuya noon. Ang sabi pa nga niya ay para saakin daw iyon. Pero kahit
kailan naman ay hindi niya iyon binigay sa akin o pinabasa man lang.

(A/N: Remember the book na dapat ay babasahin ni Brianne nung bumisita siya sa
bahay nila? Ito po iyon. Kung hindi niyo na tanda, balik na lang po kayo sa Chapter
11.)

"Gift niya 'to sakin nung 15th birthday ko. He said that I should only read this
book kapag may nakilala akong babae na alam kong iba. Iba sa
lahat." She said. Mula sa libro ay tumaas ang tingin niya sakin. Napalunok ako. May
kung anong kabang nararamdaman. Nih hindi na rin ako makahinga ng maayos.

"Nung makilala kita, I already know na iyon na yung time na sinasabi ni Lenard. Ang
kaso lang, hindi naman sumasang ayon sakin ang tadhana kapag binabalak kong basahin
yang libro." Pagpapatuloy niya.

Kunot noo ko siyang tiningnan nang bigla niyang inabot sakin ang libro.

"Open it." She said while smiling. Nanginginig ang kamay ko na kinuha ito.

Ilang beses pa akong lumunok bago tuluyang buksan ito.

'Girl in disguise'

Unang basa ko pa lang sa title ay alam ko nang tungkol nga ito sakin.

Tumingin ako kay Brianne, tumango lang siya akin na parang sinasabi na magpatuloy
ako sa pagbabasa.

Huminga muna ako ng malalim bago nagpatuloy.

Once you met a girl with brown eyes and blonde hair with such a mysterious aura,
read it.

Ito ang nakasulat sa unang pahina. Sunod ko namang binasa ang next page.

There was this girl who always think that she knows everything. She always think
that she can do everything by herself.

She always blame herself for something that she didn't even do. She thought
everything is her fault. Everything is happening because of her.

She always said that she doesn't need help but the truth is, she badly wants help.

Unang paragraph pa lang ay parang may

nagbabara na sa lalamunan ko.

Kuya...

Everything about her life is a mess. It's not because it's her fault but because
she think it is. Always saying sorry for everything because she thought everything
is her fault. Crying all night, asking herself if she deserves to live, if she
deserves to stay. Pretending to be happy to show them that she's strong. Proving
herself to everyone to prove them that she is not just a mistake.

No. She's not a mistake. She's never a mistake.

So please, if you ever meet her, help her. Don't make her feel unwanted. Don't
leave her alone.

Pinilit kong huwag pumatak ang mga luha ko. Ayokong makita ako ni Brianne na
umiiyak. I don't think I can let anyone see me crying right now.

Sinarado ko ang libro at pinatong sa table na nasa

pagitan namin ni Brianne.

"I don't think I can finish reading that book," I said. Trying to act normal when
the truth is, I just want to run and hide. God! I even want to disappear.

Brianne smiled. Kinuha niya ang libro at pinatong iyon sa hita niya.

"I understand," She said.

Yumuko ako. Bakit ba hindi na lang siya magtanong? Magtanong tungkol sa ipinunta
niya dito? Alam kong alam na niya lahat.

"Why don't you just ask me already, Brianne?" Mahinang tanong ko.

Ilang segundo ang lumipas pero hindi siya nagsalita. Akala ko wala na siyang balak
magsalita pa pero bigla naman siyang nagsalita.

"Why did you hide it?" Tanong niya. Hindi maitago ang lungkot at dissapointment sa
boses. Ganun
naman palagi. Everyone is dissapointed of me. Just my existence is already a
disappointment for them.

Pinilit kong pagmukhaing masaya ang ngiti ko pero nauwi rin sa ngiting malungkot.

"Hiding it is easier than revealing it." Sabi ko.

"May mga bagay na mas magandang itago kesa ipagmalaki sa buong mundo. Kaya siguro
hindi ako pinakilala bilang Sarmiento ay dahil hindi rin naman nila ako
maipagmamalaki." Sabi ko at natawa pa ng mahina.

"Lysse, don't think like that. If I were your parents, I will surely be proud of
having you as my daughter." Sabi niya.

"But they are not you." Mapait at halos pabulong na sabi ko.

Brianne open her mouth but close it again. Para bang may gustong sabihin pero hindi
alam kung
paano sasabihin.

"Bata pa lang ako, sanay na ako sa ganitong set up. Gigising sa umaga, itatanong sa
sarili kung sino ba talaga ako. Tapos kapag nasagot naman yung mga tanong ko, hindi
ako naniniwala. Ayokong maniwala." Bakit kaya ganun 'no? Magtatanong tanong tayo
tapos kapag hindi natin nagustuhan yung sagot sa tanong natin, hindi tayo
maniniwala. Ayaw nating maniwala.

"Sino ba namang gugustuhing maging anak sa labas? Sino bang may gusto na
magsinungaling sa lahat ng tao tungkol sa pagkatao mo?" Sabi ko at mapait na
ngumiti.

I looked at Brianne. Everything about her life is perfect. Her family, her friends,
the people who always there for her.

Yun lang naman ang gusto ko. Bakit ba hindi iyon maibigay sakin?

"Lysse, hindi mo kailangang magtago para

protektahan ang pangalan ng pamilya mo. Karapatan mong maipakilala sa buong mundo
bilang isang Sarmiento." Sabi ni Brianne.

"You don't understand."

"No. I understand everything but what I don't understand is why do you have to
sacrificed your own happiness just to protect the Sarmientos?" Desperation and
frustration were written on her face.

"If you were in my position, will you introduce yourself as a Sarmiento to the
whole world just to have your own happiness? Tapos anong mangyayari sa pamilya ko?
They will be judged. People will think that they don't deserve to be in the Top 10,
to think that they are the Top 1. At kanino isisisi? Edi syempre sakin." Sabi ko.

Kapag nangyari yun, hindi ko ata kayang patawarin ang sarili ko. Iniisip ko pa lang
ay para na akong nawawalan ng hininga.

"But Lysse, you deserve to live a normal life. Yung walang sekreto, walang tinatago
at kinikilala sa kung sino ka talaga." Ramdam ko ang awa at inis sa boses niya.

I sighed. I'm don't need anyone's pity. I've had enough pity from my pathetic self.
I don't need theirs.

"Kahit kailan, hindi ako magkakaroon ng normal na buhay katulad ng iniisip mo,
Brianne. Magkaiba tayo. Sobrang laki ng pagkakaiba ng buhay natin." Sabi ko.

She was about to speak nang unahan ko na siya.

"Don't worry. I'm fine. I'm okay with this life." Sabi ko at ngumiti.

Please..help me. Gusto kong sabihin sakanya, magmakaawa na tulungan niya ako pero
iba pa rin ang lumabas sa bibig ko.

Huminga ng malalim si Brianne. Akala ko ay may

sasabihin pa siya pero ibang tanong ang lumabas sa bibig niya.

"Paano nangyari?" She asked. Kahit ganun ay alam ko na ang ibig sabihin niya.

"Like what I've said before, maid ang Mama ko sa bahay ng mga Sarmiento. Ang sabi
ni Mama, pareho silang lasing ni Daddy nun. May party kasi sa bahay nila dahil
birthday ni Lolo. Lasing si Mama at ganun din si Daddy. Nagulat na lang daw si Mama
nang biglang pumasok si Daddy sa kwarto niya at bigla siyang hinalikan hanggang sa
ayun! Nabuo ako." Kwento ko at pekeng tumawa.
"Sobrang common na diba?" Natatawang tanong ko pero ang totoo ay parang gusto ko
ulit umiyak. Bwisit! Sa tuwing naaalala ko yun, mas lalo kong napapagtanto na hindi
pala talaga ako deserving para maging Sarmiento. Na parang wala naman sa plano ang
mabuhay ako pero biglang nangyari at walang choice kundi ang buhayin.

"Nung bata ka, hindi ka naman siguro nila

sinasaktan diba?" Nag-aalalang tanong ni Brianne.

"They didn't." Sagot ko.

Hindi nila ako sinaktan ng pisikal. Heck! Ni hindi pa nga nalapat ang mga daliri ng
mga yun sakin.

Nung bata ako, hindi ako nakararanas ng kahit anong pananakit mula sakanila pero
palagi naman akong nakatatanggap ng masasakit na salita at masamang pakikitungo.

And unlike any other children who grew up hearing bedtime stories before going to
sleep, I grew up in a healthy diet of painful memories and night screams.

Chapter 45
91K
2.52K
290
"Greater love has no one than this, that he lay down his life for his friends."
John 15:13

"What do you want? Pancake, cupcake or sandwich na lang?" Tanong ni Eclair. Kanina
pa yan, eh. Simula nang pumasok ako dito sa cafeteria at pagkaupong pagkaupo ko pa
lang ay dinalihan na niya ako ng bunganga niya.

Sina Brianne naman ay nakaupo lang din at tinitingnan si Eclair. Si Brent ay

napasapo na lang sa noo.

Tiningnan ko silang lahat at napansing wala si Serix. Maybe he's with Fianna. Ganun
naman
palagi. Kapag wala siya dito ay na kay Fianna siya.

"I'm not hungry, Eclair." Sabi ko. Kumain na kasi ako kanina sa dorm. Meron naman
kasi dung stock ng pagkain.

"What?! But you didn't eat for almost a week! Tapos hindi ka gutom?" Iritang sabi
niya. May iba na ring studyante ang nakatingin samin.

"Eclair, stop shouting!" Iritang sabi ni Brent.

"I'm not shouting!"

"Really? But your voice is so loud to the point that it can break a glass." Brent
said. Lalong umusok ang ilong ni Eclair at lumapit kay Brent.

"What did you say?" Galit na tanong niya.

"I don't like repeating myself."

Hanggang sa alam niyo na ang sunod, ang walang katapusang away. Napailing na lang
ako at tumayo
na.
"Punta lang akong library." Paalam ko kina Xyrel. Tumango lang sila bilang tugon.

Habang naglalakad ako ay hindi ko maiwasang makinig sa mga chismis ng mga babae sa
paligid ko.

'I heard sila na daw.'

'Hindi naman siguro dahil kung oo, I'm sure Fianna will announce it '

'Pero nakita silang magkayakap sa Elite Park kagabi diba?'

'Hayy. Akala ko pa naman si Grethel at si Serix ang magkakatuluyan. Siguro kapag

nangyari yun, they will be the most powerful couple in the world.'

Napatigil ako sa paglalakad dahil sa mga narinig. Si Fianna at Serix na? Kailan pa?
Bakit parang wala namang alam sina Brianne?

Tsaka bakit di ko alam?

Naglatuloy ako sa paglalakad at napailing sa sarili. Why do I care anyway? It's not
my business. If they really like each other, then fine! Wala naman akong pakielam
dun! Tsaka simula pa lang naman, alam ko na naman na dun din ang punta nila.

Pumasok ako sa library at naupo sa dati kong pwesto. Kinuha ko ang libro na pag-
aaralan ko at binasa iyon. Madami daw kasi akong test na namissed sabi ni Eclair
kaya kailangan kong magtake ng exams bukas.

Simula nang makausap ko kahapon si Brianne ay palagi na lang niya akong tinitingnan
kapag nakakasalubong ko si Grethel, Fianna o si Drew.

Speaking of Drew, wala na akong balita sa lalaking yun ah! Hindi na nagpakita
sakin.

"Sipag ah," Kumunot lang ang noo ko nang marinig ko ang boses na yun pero hindi ako
nag-angat ng tingin. Bahala siya!

"Ganyan ka ba kafocus para di mo ako pansinin?" Sabi ni Serix at narinig ko ang

pag-isod ng upuan. Umupo siya sa harapan ko.

Hindi ko ulit siya pinansin at nagpanggap na lang na nagbabasa kahit na sakanya

naman ang atensyon ko.

"Oyy. Hindi ka ba talaga namamansin kapag nagbabasa ka?" Pangungulit pa rin niya at
sinundot ang braso ko. Bwisit 'to! Ang harot harot talaga.

I mentally rolled my eyes. Hayaan mo siyang magsalita diyan mag-isa. Nilipat ko sa

kabilang page ang libro kahit wala pa akong naiintindihan sa binasa ko.

"Lysseee." Parang bata. Bahala ka!

Sinundot sundot niya ang braso ko hanggang sa nainis na ako.

"Ano ba!" Inis na sabi ko.

"Ayaw mong mamansin eh." Parang bata na sabi niya. Inirapan ko lang siya.

"Kita mong nagbabasa ako, mangungulit ka diyan! Umalis ka na nga!" Iritang sabi ko.
"Galit ka ba?" Tanong niya. Leche.

"Hindi!" Sagot ko.

"Eh ba't ka naninigaw?"

"Hindi ako naninigaw!"

"Shh. Silence." Masamang tingin samin ng librarian. Nasita pa tuloy.

Sinamaan ko ng tingin si Serix atsaka inirapan ulit. Nilipat ko na lang ulit ang
atensyon ko sa pagbabasa. Mas may kabuluhan pa 'to kesa sa pagpatol sakanya.

"Bakit ka ba galit sakin?" Peste. Nakakainis na talaga 'tong lalaking 'to! Bakit ba
ako ang kinukulit
niya at hindi si Fianna?

"Hindi nga sabi ako galit sayo. Ano ba!" Mariin ngunit pabulong na sabi ko.

"Bakit parang hindi naman?" Sabi niya at nilapit ang mukha sakin. Napaatras naman
ako sa biglaan niyang paglapit.

"Ayan oh. Sobrang kunot ng noo mo." Sabi niya at nilagay ang dalawa niyang
hinalalaki sa noo ko at pinadulas dun.

"Tapos eto pang mata mo, ang sama kung makatingin." Sabi niya habang nakatingin sa
mga mata ko. Take note, nakalapit pa rin ang mukha niya.

Bumilis ang tibok ng puso ko nang bumaba ang tingin niya sa labi ko.

"Tapos etong labi mo, laging nakasimangot. Magsmile ka nga!" Sabi niya at
inistretch ang labi ko. Hindi naman ako ngumiti katulad ng gusto niya.

"Smile na. Dali na!" Sabi niya.

Hindi pa rin ako ngumiti. Bahala siya.

"Pag di ka ngumiti, hahalikan kita." Seryosong sabi niya at tumingin ulit sa labi
ko. Peste.

Alinlangan akong ngumiti. Hindi ko nga alam kung ngiti ba ang nagawa ko o ngiwi na.

"Good girl." Nakangising sabi niya saka ginulo ang buhok ko at lumayo na.

Napapikit ako sa sobrang inis. Bwisit!Bwisit! Bwisit!

***

"Ano ba talagang nangyare sayo?" Tanong sakin ni Eclair habang nagsusuklay ng buhok
niya.

"Ewan. Hindi ko nga din alam kung ano nang nangyayare sakin." Sabi ko at dumapa sa
kama ko.

Palagi ko na lang kasing naiisip si Serix. Hindi ko

alam kung dahil ba nag-aalala pa rin ako sakanya o iba na. Leche kasi yun eh!

"Hoy! Wag mo akong madalihan ng ewan ewan mo diyan! Ilang araw kang di kumakain at
lumalabas. Kapag kinakausap ka, hindi ka naman nasagot. Ano ba talagang nangyare
sayo?" Singhal sakin ni Eclair habang dinuduro ako gamit ang suklay niya.

"Maraming nangyare eh' Ano bang gusto mong unang marinig?" Tanong ko.

Nangunot ang noo niya at umupo sa kama ko.

"Madami? At hindi ka man lang nagsabi sakin?" Tanong niya. Naguilty naman ako.

"Ang gulo kasi Eclair eh' Nakakaloko. Hindi ko na alam kung ano pang gagawin ko."
Pag-amin ko.

"Bakit? Dati na namang magulo ang buhay mo, mas may iginulo pa ba?" Prangka niyang
tanong.

Ikinuwento ko sakanya lahat nang nangyari nung

isang linggo. Simula dun sa pagtakas ko sa contest hanggang sa pag-amin ko kay
Brianne.

"Oh my God! Ibig sabihin alam na ni Brianne lahat? As in lahat?" Nanlalaking mata
na tanong ni Eclair.

Umiling ako, "Hindi pa lahat."

"Hindi ko sinabi sakanya yung tungkol sa pagkamatay ni Kuya. Natatakot ako sa

magiging reaksyon niya eh." Sabi ko at napayuko.

Hinawakan ni Eclair ang kamay ko.

"Ilang beses ko ba dapat sabihin sayo na hindi mo kasalanan yun, Lysse? Aksidente
ang lahat. Walang may gusto ng nangyari." Sabi niya.

Iniwas ko na lang ang tingin ko sakanya at di na nagsalita pa.

Napatingin lang ulit ako sakanya nang may maalala ako.

"Nga pala, about Serix and Fianna.." Alinlangan ko pang sabi. Tumaas ang kilay niya
at hinihintay ang sunod kong sasabihin.

"Sila na ba talaga?" Tanong ko.

Ngumiti siya sakin ng mapang-asar. I knew it.

"At bakit mo naman gustong malaman?" Pang-aasar niya.

"I'm just curious. Narinig ko lang kanina sa tabi tabi." Sabi ko at iniwas sakanya
ang tingin.

"Sus. Maniniwala ka sa mga yun. Hindi naman daw yun totoo sabi ni Serix. Nagseselos
ka agad." Sabi niya habang nakangiti pa rin ng mapang-asar.

Magsasalita pa sana ako nang may biglang kumatok.

"Ako na." Sabi ko. Tumayo ako at tumungo sa pintuan para buksan iyon.

Pagkabukas ko ng pinto ay awtomatikong nangunot ang noo ko sa nakita ko.

"Grethel..."

***
A/N: Sa lahat ng nalilito sa mga names, ito po ang mga pangalan:

Lysse Aleford- Ang main character sa story na 'to, obviously.

Serix Sericlein- Main character din.

Fianna Sarmiento- Yung palaging kasama ni Serix at siya din yung humingi ng tulong
kay Lysse para iligtas si Serix.

Grethel Sarmiento- Yung ate ni Lysse sa side ng father niya.

Drew Sarmiento- Pinsan ni Lysse sa side ng father niya. Minsan na ding pinagselosan
ni Serix.

Eclair Hwang- Bestfriend ni Lysse.

Brianne Zrex Criguia- Kasali sa Top 10. Kaibigan nina Serix at siya din yung alam
na ang sekreto ni Lysse.

Brent Brale Trione- Katulad ni Brianne, kasali sa top 10 at kaibigan nina Brianne.
Palaging kaaway ni Eclair.

Xyrel Klare Sericlein- Kapatid ni Serix. Siya yung inutusan ni Lysse para sundan si
Viel Lackheart.

Ayan na po. Sana po makatulong yan sainyo.

Pinaplano ko din pong maglagay ng ganyan sa bawat chapters para di niyo na

kailangang magbackread or magreread. Pero ang ilalagay ko lang po ay yung mga
characters na nasa isang chapter.

Chapter 46
86.6K
2.73K
288
"My God turns my darkness into light." Psalm 18:28

"Grethel..." Takang usal ko.

"Hey." Alinlangang bati niya.

"Alis na ako, Lysse." Paalam sa akin ni Eclair saka ngumiti at tumango kay Grethel
bilang paalam.

Nang tuluyang makaalis si Eclair ay bumaling ulit ang atensyon ko kay Grethel.

"What are you doing here?" Tanong ko.

"Can I come in?" Sa halip ay tanong niya. Pinalaki

ko ang kawang ng pinto at agad naman siyang pumasok. Hinayaan ko siyang pumasok.

Nilibot niya ang paningin niya sa kabuuan ng dorm namin bago tumingin ulit sakin.

"Your dorm is nice."Nakangiting saad niya.

"Salamat." Ani ko.

"What do you like? Juice? Coffee? Tea?" Tanong ko.

"No. It's okay. Hindi rin naman ako magtatagal dito." Sagot niya.

I sighed and directly looked at her.

"What do you want?" Tanong ko sakanya. I know there's something wrong. Hindi naman
siya pupunta dito kung walang mali.

Ilang segundo siyang nakatingin lang sakin bago muling nagsalita.

"What's the score between you and Serix?" Tanong

niya. Muntik na akong masamid sa sarili kong laway. The heck! Ano namang nakain
niya at naisip niya ang bagay na yun?

I laughed sarcastically.

"There's nothing between us." Tipid kong sagot.

This time, si Grethel naman ang tumawa, seryoso ano bang nakain nito?

"I'm not stupid, Lysse. I know there's something between you and him." She said.
What's the point of asking me if she won't believe in me anyway?

"I'm not stupid to like him." seryoso kong sabi.

She smiled at me. Tumango tango siya na para bang ineexpect niya na, na yun ang
magiging sagot ko.

"I know." She said.

"---It's just that, we never know what will happen in

the next day." Dugtong niya.

I open my mouth but no word came out.

"Accept it, Lysse. You're starting to fall for him and you know, that's against the
rules." Sabi niya.

Wala akong masabi. Pilit kong binubuka ang bibig ko pero lalong nagbabara ang
lalamunan ko. Niyukom ko ang kamao ko at napayuko na lang.

"Serix is destined to marry Fianna. That's the rule. Kailangang magpakasal ang anak
ng Top 2 at ng Top 1." Sabi niya.

"I know." Mahinang sabi ko.

Grethel patted my head habang ako'y nanatiling nakayuko.

"Stay away from Serix if you can. That's the only way for you to lessen the pain."
Sabi niya at umalis na.

Napabuntong hininga ako at di ko alam kung bakit parang pagod na pagod ako.
Napahiga na lang ako sa kama at pinikit ang mata. I was about to sleep when my
phone suddenly rang. It's Serix.

"Hello?" Sagot niya sa kabilang linya.

"What?" I tiredly said.

"You sounded like a man." Kung pwede nga lang manapak sa cellphone nasapak ko na
'to.

"Ano nga? Bakit ka tumawag?" Ani ko. Kakainis 'e mang-aasar lang yata ito 'e.

"Lumabas ka sa dorm mo." Sagot niya.

"Why would I?" Tanong ko. Utasan ba naman ako?

"Dali na kase, kanina pa ako dito 'e. Crush yata ako ng mga lamok dahil lapit nang
lapit sa akin"

I ended the call and immediately went outside.

"You're here! Sabi na nga ba at di mo ako matitiis 'e" sagot nya.

Pinagmasdan ko muna sya na maigi, He's wearing gray v-neck shirt, khaki shorts.
Napairap na lang ako sa isip ko. Napansin ko na may ilan syang pantal sa braso nya.
Nakonsensya naman ako.

"Why are you here?" I asked.

"Para makita ka?" Sagot niya. Ano daw?

Tinitigan ko sya ng seryoso.

"Ah, Come with me?"

"Ha?" Ano bang sinasabi nito?

Nabigla naman ako nang bigla niya akong hinila papunta sa parking lot.

"Papilit pa 'e" usal nya habang binubukasan ang

kotse nya.

Pumasok naman ako at naupo sa upuan. Pwede ko namang gawin 'to diba? Kahit ngayon
na lang.

Tahimik lang ang buong byahe namin. Hindi ako nagsalita at nakikinig lang sa music
habang siya naman ay seryoso lang na nagdadrive.

Paminsan minsan naman ay tumitingin ako sa bintana para malibang ang sarili.

"Are you hungry?" Napatingin ako kay Serix nang bigla siyang magsalita.

Umiling lang ako bilang sagot. Wala akong ganang kumain.

Nangunot ang noo ko nang tumigil pa rin kami sa isang restaurant kahit sinabi kong
hindi ako gutom.

"Sabi ko, hindi ako gutom." Sabi ko sakanya nang makababa kami sa kotse.

"Gutom na ako e'." Sabi niya at umuna na pagpasok.

Naiwan naman akong nakaismid. Seriously?! Anong gagawin ko dun kung siya lang ang
kakain?

Nakasimangot akong sumunod sakanya papasok.

"Do you have a reservation Sir?" Tanong nung babae saamin.

"Yes. Serix Sericlein." Sagot ni Serix. Humanga naman ako sa pagiging pormal niya.

Mukha namang nagulat yung babae sa naging sagot niya.

"Oh! You're a Sericlein?" Hindi makapaniwalang tanong niya.

Tumango naman si Serix bilang sagot.

"Hey, Jhony! Assist Mr. Serix to their table." Aligagang sabi nung babae.

Napakibit balikat naman ako. Well, perks of being the Top 2.

Sumunod kami dun sa Jhony 'daw'at nagulat ako nang makitang sobrang ganda ng table
na kakainan namin.

"Thank you." Sabi ni Serix sa nag-assist sa amin.

"Serix, ano bang ginagawa natin dito?" Tanong ko.

"Kakain?" he said sarcastically. Lysse, obvious naman diba?

"It's not that. I mean, what's with these kind of set-up?" I asked. Nakakapagtaka
naman ang set-up na ganito.

"I don't know." He said while scratching his nape.

Natahimik nalang ako at nagmasid sa paligid. Mayaman talaga. Kakain na lang, sa

mamahalin pa 'e. Pwede naman doon na lang ulit kina Manang Diday.

"Oh, 'di ka pa ba kakain?" Nabigla naman ako nang biglang nagsalita si Serix.

There are many food on the table. It looks so delicious.

I just looked at him while he's chopping the beef steak.

"You're staring at me again." He suddenly said.

"'Di ah. Feeling." Ani ko at iniwas na lang ang tingin sakanya.

"Hinihintay mo yata na subuan pa kita." Sabi nya. Kapal talaga.

I rolled my eyes at him. Napataas ang kilay ko nang makitang nakatapat sa bibig ko
ang kutsara niya.

"Ano yan?" Tanong ko.

"Susubuan ka? Hindi ba halata?" Sagot ni Serix.

Serix, why are you doing this?

"Dali na, nangangalay na ang kamay ko 'oh. Gusto mo pa ata yung airplane 'e" Sabi
nya at inikot-ikot pa ang kutsara sa mukha ko.

Tinitigan ko siya saglit. Nakahalata sya at tinigil na ang pag-ikot sa kutsara.

Ngunit nasa tapat parin ito nang bibig ko.

"Lysse, please" He said. Nagpuppy eyes pa sya.

So kinain ko na lang yung sinusubo nya sa akin. Nakakaawa eh, baka umiyak.
"Lysse, may sakit ka ba?" Sabi nya. Nagulat naman ako nang biglang dumapo ang palad
niya sa noo ko.

"Ang pula ng pisngi mo 'e" sagot niya.

May narinig naman ako sa kabilang mesa.

"Ay, ang sweet naman nilang dalawa."

"Yes, they look good together." sabi pa ng isa

habang parang kinikilig pa.

"Lysse, you look so red now. Do you want to go home?" He asked.

"No, I'm okay. You don't have to worry." I answered. Napayuko ako at ibinaling na
lang ang buong atensyon sa pagkaing nasa harap ko. Damn it!

"Okay, just tell me kapag gusto mo nang umuwi."Alinlangan pa niyang sabi. Tumango
na lang ako nang hindi pa rin siya tinitingnan.

One day, you will be doing these things to Fianna too, Serix. Napatigil ako sa
pagsubo nang bigla iyong pumasok sa isipan ko. When will that 'one day' come? Sana
lang ay handa ako kapag nangyari yun.

Hindi ko na alam ang nararamdaman ko. Sobrang sakit ng dibdib ko at parang

nagbabara ang lalamunan ko.

"Comfort room lang ako." Paalam ko kay Serix.

Hindi ko na hinintay ang sagot niya at mabilis na nagtungo sa CR.

Humarap ako sa salamin at tiningnan nang maigi ang mukha ko. Makinis ang mukha ko,
matangos ang ilong, my lips were thin and red, mahaba din ang pilikmata ko at
maliit ang mukha ko.

Fianna's face is a little bit bigger than mine. Mas makapal lang din ng konti ang
labi niya sa labi ko. Her eyes were a little bit bigger than mine. Kulay black ang
kulay ng mata niya at kahit kailan ata ay wala akong natatandaan na nagka-eyebags
siya.

Teka, bakit ba pinagkukumpara ko ang mukha ko sa mukha niya? Napailing iling ako at
binuksan na lang ang gripo. Binasa ko ang kamay ko at naghilamos ng mukha. Nang
matapos ay lumabas na ako.

My eyes widened when I saw Serix waiting for me outside. Magkakrus ang dalawang
braso at nakasandal sa pader.

Agad siyang napatayo ng ayos nang makita ako. Lumapit ako sakanya nang may
pagtataka. Nakakunot ang noo ko at alam kong kitang kita ang pagkagulo sa mga mata
ko.

"Bakit?" tanong ko.

"What?" Tanong rin niya.

"Anong ginagawa mo dito sa labas ng comfort room ng mga babae?" tanong ko.

Ipinasok niya ang dalawang kamay niya sa bulsa ng shorts niya

"Ang tagal mo kasing lumabas kaya akala ko may nangyare na sayo kaya.." Nagkibit
balikat siya.

Napatitig ako sakanya ng ilang segundo bago bumuntong hininga.

"Let's go." Sabi ko at naglakad na. Sumabay naman siya.

"Pinabalot ko na lang ang pagkain natin. Alam ko namang wala ka sa mood mo ngayon."
Sabi niya. I sunddenly feel guilty.

"Yeah. I'm sorry." Nasabi ko na lang.

"What did you say? Did you just say sorry?" Gulat na sabi niya. May halong pang-
aasar. Inirapan ko na lang siya at di na pinatulan ang pang-aasar niya.

Nang makalabas kami ng restaurant na yun ay agad kaming sumakay ng kotse niya.

Gaya ng kanina ay tahimik pa rin kami sa loob. Paminsan minsan din ay nahuhuli ko
siyang sumusulyap sakin.

Napabuntong hininga na lang ako. Sinandal ko ang ulo ko sa sandalan at pumikit.

Hindi ko alam pero feeling ko bigla akong inantok. Kulang kasi ako sa tulog kagabi.

Bago pa ako tuluyang makatulog ay narinig ko

pang nagsalita si Serix.

"Everything will be fine, Lysse."

When will that day come?

***

Chapter 47
85.3K
2.38K
243
"This is my commandment, that you love one another as I have loved you." John 15:12

"Class dismiss." My Prof said. Napaunat naman ako ng braso. Antok na antok na ako.
Puyat kasi ako kagabi.

"Hey, tara lunch." Napatingin ako kay Serix na ngayoy nasa harap ko na. Napatingin
naman ako kina Eclair at nakitang kasabay niya si Brent palabas ng room. Aba't---

Tiningnan ko si Serix na ngayoy nakatayo pa rin sa harapan ko. Anong nakain ng

lalaking 'to at niyaya ako ng lunch?

"Maglalunch naman talaga ako, hindi nga lang kasabay mo." Sabi ko at nilagpasan na
siya. Naramdaman ko naman siyang sumunod sakin. 

"Hoy! Sabi ko sabay tayo." Habol niya sakin. Di ko siya pinansin o nilingon man
lang.

"Lysse! Can you just stop walking?" He hissed. Tumigil ako sa paglalakad at hinarap
siya.

Huminga muna ako ng malalim bago siya tuluyang tiningnan ng diretso sa mata.

"Look, I have so many things to do. Mamaya pa ako maglalunch," Sabi ko.
"Then I will wait for you." Sabi niya na para bang balewala lang iyon. Baliw ba
siya?

I was about to speak when Fianna suddenly came. 

"Hey," She greeted, linking her arm to Serix's arm. 

"Sabay tayong maglunch?" Yaya niya kay Serix

"Sabay kami ni Lysse eh," Serix said, removing his arm from Fianna's.

"No. It's okay. I mean, hindi din naman ako maglalunch kaya sumabay ka na sakanya."
Sabi ko habang nakangiti. 

"See? Lysse can't go with you. She's busy, right Lysse?" Fianna asked me.
Pinandilatan niya ako ng mata at ngumiti ng may diin.

"Yeah.." Sagot ko at pinilit ngumiti.

Dumapo sa akin ang tingin ni Serix, halatang hindi naniniwala sa mga sinasabi ko.
Umiwas naman agad ako ng tingin.

He sighed, "Okay." Sabi niya na lang bago siya tuluyang hinila ni Fianna
palayo..sakin.

Tinanaw ko muna sila palayo hanggang sa tuluyan na silang mawala sa paningin ko.
Napangiti na lang ako sa sarili ko at napailing.

"Ang tanga mo, Lysse. Napakatanga mo." Bulong ko sa sarili ko. Kanina
pinagtutulakan mo palayo tapos ngayong wala na, bakit ka nasasaktan? Tanga ka ba
talaga?

"Tanga ka naman talaga." I almost jumped nang biglang may nagsalita sa tabi ko.
Pagtingin ko, si Eclair pala.

"Ano ba! Ba't ka ba nanggugulat diyan?!" Iritang singhal ko sakanya.

"Aba! Hoy babae! Kanina pa ako dito sa tabi mo, ngayon mo lang ako napansin?"
Tanong niya. Di naman ako makapagsalita. Ganoon ba ako kapre-occupied kanina na
hindi ko na napansin ang presensya niya?

"Ano? Di mo ako napansin? Eh sobra kasi ang pagtitig mo doon! *nguso sa direksyon
na dinaanan nina Serix* Ano bang tinitingnan mo dun?" Tanong niya. Iniwas ko ang
tingin sakanya at nagsimula nang mag lakad.

"Wala ah," Iwas ko. 

"Anong wala? Huling huli ka na, magdedeny ka pa." Sunod niya sakin.

"Saan ka ba pupunta at sunod ka ng sunod sakin?" Pag-iiba ko ng usapan.

"Sasabay sayo sa lunch." Sagot nia.

"Libre mo ako ah," Pacute niyang sabi at humawak sa braso ko. Agad ko naman iyong
tinanggal at inismiran siya.

"Anong libre? Anong tingin mo sakin, madaming pera?" I hissed. Inirapan niya lang
ako at bumulong ng 'As always'. Ewan ko sakanya.
"Nga pala, hindi ka pa ba kumakain? Edi ba kasama mo kanina si Brent lumabas ng
room? Saan kayo nanggaling?" Tanong ko. Napakunot ang noo ko nang bigla siyang
namula. Iniwas niya ang tingin sakin at dali daling naglakad palayo.

"Hoy! Saan ka pupunta?! Akala ko ba maglalunch pa tayo?" Natatawa kong sigaw

sakanya. Di naman siya sumagot at tuloy tuloy pa rin sa paglalakad. Ano na naman
kayang ginawa ni Brent sa babaeng 'to?

Natatawa akong napailing sa inakto ni Eclair. Isip-bata talaga yun.

"Anong nangyare at natatawa ka diyan mag-isa?" This time, napatalon na talaga ako
sa gulat. Bakit ba ang hilig sumulpot na lang bigla ng mga tao ngayon?! 

"Zrel!" Gulat kong sabi. Napakamot siya sa ulo niya at alinlangang ngumiti sakin.

"Sorry, nagulat ba kita?" I mentally rolled my eyes. Obviously, Zrel!

"Hindi naman. Bakit ka ba biglang sumulpot diyan?" Tanong ko.

"I need your help." Seryosong sabi niya.

"Ha?" Gulong gulo na sabi ko

"I mean, Xyrel needs your help." Sabi niya.

Agad naman akong kinabahan.

"What happened?" Tanong ko.

"Ilang araw na kasi siyang di lumalabas sa dorm niya tapos kanina narinig ko siyang
umiiyak." Sabi niya. Kumunot naman ang noo ko.

"Alam ba yan ni Serix?" Tanong ko. 

"No. Hindi namin sinasabi sakanya, ang alam niya lang ay may sakit si Xyrel." Sagot
niya. Tumango naman ako. Mabuti at di iyon alam ni Serix dahil kung hindi,
siguradong magigiba ang buong academy, mahanap lang niya ang nagpa-iyak sa kapatid
niya.

"Okay. Pupuntahan ko siya. Nasa dorm niya ba siya?" Tanong ko.

Tumango lang si Zrel bilang sagot at hinatid ako sa dorm ni Xyrel. Nagpasalamat
lang ako sakanya bago siya umalis.

Kinatok ko ang pintuan ng dorm ni Xyrel pero walang sumasagot mula sa loob.

"Xyrel?" Tawag ko. Wala pa ring sumasagot.

"Xyrel, open the door." Medyo nilakasan ko ang boses ko. Doon ko lang narinig ang
iyak mula sa loob. Nataranta naman agad ako,

"Xyrel, open the door. Please." Sabi ko. Bumukas ang pinto at nakita ko si Xyrel na
umiiyak.

Agad akong pumasok at isinarado ang pinto. Niyakap ko siya at tuluyan naman siyang
umiyak.

"Hey, what happened?" Tanong ko.

Tuloy lang siya sa pag-iyak hanggang sa siya na mismo ang kumalas mula sa
pagkakayakap sakin.

"It's about Viel..." Humihikbing sabi niya. 

"What about him?" Tanong ko.

"I think I like him." Pagkatapos niya yung sabihin ay umiyak muli siya habang ako
naman ay natulala. She--what?

"What?" Gulat kong tanong.

"I like him, Lysse. I like him at alam kong mali 'to. He already have a girlfriend
and his girlfriend is my ex-bestfriend." Umiiyak niyang sabi.

"Kailan pa?" Tanong ko.

"I don't know." Paulit ulit siyang umiling bilang sagot. Napahinga ako ng malalim.
Sino namang mag-aakala na magkakagusto si Xyrel kay Viel? 

"You can't be with him unless his girlfriend and him broke up, you know that
right?" Tanong ko. Wala naman akong maipapayo sakanya. Ano namang alam ko dito?

"I know. Kaya nga ako umiiwas eh," Humihikbi pa ring sabi niya. I sighed.

"You know what, we're in the same position. We both like the guy who can't be with
us. The worst part is, they don't know how it hurts when they are with someone
else."

***

Serix - Anak ng top 2.

Xyrel -Kapatid ni Serix. Siya yung inutusan ni Lysse na sundan si Viel.

Viel -Isa sa top 10. Pinasusundan ni Lysse kay Xyrel. Boyfriend ni Bella Gwandhill,
ex-bestfriend ni Xyrel.

Zrel - Isa sa Top 10. Kaibigan nina Serix. Bestfriend ni Hense.

Brent - Kaaway ni Eclair. Kaibigan nina Serix. One

of the top 10. Partner in crime ni Brianne pagdating sa kalokohan.

Fianna - Well, I know  naman na kilala niyong lahat si Fianna. Kung hindi niyo pa
kilala, backread na lang kayo HAHA. Palaging nasa isang chapter si Fianna kaya
imposibleng di niyo siya kilala.

Chapter 48
83.9K
2.78K
170
"I give thanks to my God, everytime I think of you." Philippians 1:3

Ilang oras nakayakap sakin si Xyrel habang umiiyak bago siya tuluyang
nakatulog. Inihiga ko siya sa kama niya at kinumutan bago ako umaalis ng dorm niya.
I don't actually know if natulungan ko ba siya o lalo kong napabigat ang loob niya.
Sa tingin ko nga ay wala akong matinong advice na sinabi sakanya.

I sighed. It's all my fault. Kung hindi ko lang sana siya inutusang sundan si Viel,
hindi sana mangyayari 'to.

"You know what, it's normal naman eh. You should know in the first place na may
posibility na magkagusto si Xyrel dun kay Vi..Vi..Ano ngang pangalan nun?" Sabi ni
Eclair habang lumalamon ng cheesecake.

"Viel." Walang gana kong sabi.

"Ni Viel! Ang tanga mo din naman kasi! Bakit naman lalaki pa ang pinasundan mo kay
Xyrel? To think na may gf pa? Hay naku Lysse! Sobrang talino mo sa ibang bagay pero
pagdating sa ganitong bagay, shushunga shunga ka! Ewan ko sayo!" Di ko mapigilang
mapanguso dahil sa sinabi niya. Sobrang lakas ng boses niya at animo'y siya yung
nabiktima. Akala mo naman, siya yung nagkagusto kay Viel.

"Malay ko bang magkakagusto si Xyrel kay Viel. Sobrang layo naman kasi nun sa
posible. Xyrel's ideal man is very far from Viel. I mean..hindi ko naman minamaliit
si Viel. Gwapo din naman yun, magaling magsoccer, Top 10, yun nga lang di naman
seryoso yun sa pag-aaral. Ideal man
ni Xyrel ang lalaking matalino at seryoso sa pag-aaral kaya paano ko maiisip na
magkakagusto yun dun?" Mahabang lintanya ko.

"At paano mo naman nalaman ang ideal man ni Xyrel?" Sarkastikong tanong niya.

"It's obvious, Eclair. Matalino si Xyrel. Top 1 nga ng klase eh kaya given na na
matalino din ang gusto niya." Sabi ko. Tumawa si Eclair. Sarkastiko at nang-aasar.

"Shunga ka nga talaga." Naiiling na sabi niya. Napanguso ako. Ano na namang
problema niya? Tama naman sinabi ko ah!

"Alam mo kasi Lysse, you can't stop love. Kahit ano pa man yang ideal ideal mong
yan, kung sa iba pa rin naman ang bagsak mo, dun pa rin ang bagsak mo." Sabi niya
na para bang master na master niya na iyon. Edi ako na nga ang walang alam sa mga
ganyan. Magagawa ko? Simula bata pa lang ako, inilayo ko na ang loob ko sa bagay na
yan.

Napabuga ako ng hangin at nailing na lang.

"You know what? Ikain na lang natin 'to." Sabi ko atsaka nilantakan ang cupcake na
nasa harap ko.

You can't stop love? Yeah...maybe.

***

"Brianne naman ehh." Inis kong sabi habang hinihila ako ni Brianne sa kung saan.

"Dali na kasi Lysse. Ikaw na lang pag-asa namin." Pangungulit niya habang pilit pa
rin akong hinihila. Pinabigat ko ang mga paa ko at humawak sa mesa na malapit sakin
para di ako madala ni Brianne.

Kaso pag minamalas ka nga naman, pati mesa nadadala kaya tuluyan niya na akong
nahila. Take note, pati mesa nahila niya. Binitiwan ko ang kapit ko sa mesa para
hindi iyon madala.

"Pwede namang si Xyrel na lang ah!" Sabi ko.

"Hindi pwede si Xyrel! Problemado pa yung babaeng yun! Kaya ikaw na lang." Sabi
niya kaya wala akong nagawa kundi ang magpadala na lang sa hila niya. Knowing
Brianne, hindi siya magpapatalo sa kahit anong bagay.

Sumakay kami ng kotse ni Brianne at si Brianne ang nagdadrive. Nang makarating kami
sa bar na sinasabi ni Brianne ay agad kaming bumaba at pumasok doon. Amoy agad ng
alak at sigarilyo ang naamoy ko pagkapasok na pagkapasok ko. Sobrang ingay din at
sobrang lakas ng tugtog. Akala mo'y palengke sa sobrang ingay.

"Nasan na yung ungas na yun?" Inis na tanong ni Brianne. Di ko alam kung sakin ba
niya tinatanong o sa sarili niya.

Lumingon lingon ako para hanapin din si Serix. Pero kahit ata san ako lumingon,
hindi ko pa rin siya makikita. Galing magtago eh' Bwisit!

Napatili si Brianne at nagulat naman ako nang may marinig kaming kalampag at
sigawan.

"Oh damn it!" Brianne muttered bago tumakbo. Sumunod naman ako sakanya. Nanlaki ang
mga mata ko nang makita si Serix sa gitna na nakikipagsuntukan. Alam kong walang
laban si Serix sa kalaban niya dahil unang una, lasing na si Serix. Pangalawa,
malaki ang kalaban niya at halatang halata na sanay sa gulo. May mga tattoo din ang
mga braso nito.

Sa halip na awatin ito ng mga nandoon ay nagawa pa nilang magcheer at manood.

Tangna! Anong klaseng tao yang mga yan?

Agad akong naalarma nang makitang may hawak na baril ang isang lalaki na kaaway ni
Serix at nakatutok ito sakanya.

Gusto kong magmura nang nagawa pang ngumisi ni Serix kahit sobrang dami na nitong
sugat sa mukha.

"F**k this aashole! Ano bang ginagawa niya sa sarili niya?!" Galit na sabi ni
Brianne. Kita ang takot
sa mukha.

"Stop them! Ano bang ginagawa niyo diyan?!" Naiiyak na sigaw ni Brianne. Pero
parang walang nakakarinig dahil kahit isa ay wala man lang naglakas loob na umawat.
Bakit ba wala man lang dumadating na security guard dito?

Binalik ko ang tingin kina Serix at nakitang nag-uusap ang mga ito habang nakatutok
pa rin kay Serix ang baril.

"Bahala na." Bulong ko sa sarili ko bago hinubad ang jacket na suot ko.

"Wear this." Sabi ko kay Brianne at binigay sakanya ang jacket ko.

"Where are you going?" Nagtatakang tanong niya. Hindi ko na siya sinagot at tumakbo
na papunta sa kung nasaan sina Serix.

Halos lahat ay nagulat sa biglaang pagpasok ko sa eksena. Oh well, who wouldn't be?
I am Lysse
Aleford. It's normal for them to be surprised.

"What are you doing Lysse?! Are you crazy?!" Rinig kong sigaw ni Brianne. Tumingin
ako sakanya.
"Go call the police." Sabi ko sakanya. Nag-aalinlangan pa siya nung una bago
tuluyang tumakbo paalis.

Binalik ko ang tingin ko sa lalaking nasa harap ko ngayon. Nanlilisik ang mga mata
nito na nakatingin sakin habang tiim bagang akong tinitingnan.

Kung kanina ay kay Serix nakatutok ang baril, ngayon sakin na.

"What are you doing, Aleford?" Bagamat hinang hina ay rinig ko pa ring sabi ni
Serix.

"Just stay there." Sabi ko.

"At ano namang kailangan mo bata?" Nakangising tanong ng lalaki.

Ngumisi din ako. Nilagay ko ang dalawang kamay ko sa bulsa ng pantalong suot ko at
napakibit balikat.

"Maybe you should ask yourself that question. Anong kailangan ng isang unggoy na
katulad mo dito sa bar?" Nakangisi ngunit mapang-asar na sabi ko.

Lalong sumama ang tingin niya sakin at humigpit ang hawak niya sa baril ngunit
nagawa niya pa ring ngumisi sakin.

"Nobyo mo ba yang lalaking yan?" Tanong niya at tumingin sa likod ko. Tumingin din
ako sa likod ko at nakita si Serix na hinang hina na. Oh sh*t!

"No. But he's important to me." Sagot ko bago tinakbo ang distansya namin. Nang
makalapit ako sakanya ay hinawakan ko ang baril na hawak niya at tumalon upang
sipain siya sa mukha dahilan para mabitawan niya ang baril. Itinapak ko sa dibdib
niya ang isa kong paa at napadaing naman siya nang diinin ko ito.

"Sige, subukan mong tumayo at tutuluyan na kita." Banta ko sakanya habang nakatutok
sakanya ang baril na hawak ko. Hindi naman siya gumalaw sa takot na totohanin ko
ang sinabi ko. Takot naman pala eh!

Napatingin ako sa gilid ko nang makitang nagsitakbuhan na ang mga taong nanonood.
Nandyan na pala ang mga pulis.

"Anong nangyayare dito?" Tanong ng isang pulis sakin.

Inalis ko ang paa ko sa dibdib ng lalaki at pinagpagan ang damit ko.

"Hulihin niyo po yang lalaking yan! Basta na lang siya nanggulo at may dala pang
baril." Sabi ko at tinuro ang lalaki na ngayo'y pinoposasan na ng pulis.

Hinayaan ko na sila dun at pinuntahan na lang si Serix. Nasa tabi na nito si

Brianne.

"Hey, wake up." Sabi ko habang mahinang tinatampal ang pisngi niya.

Mabagal namang bumukas ang mga mata niya bago nagtama ang mga mata namin.

"Lysse..." Mahinang sabi niya bago umubo. Ngumiti ako sakanya sa pag-aakalang
ngingiti din siya pabalik. Kahit hinang hina ay makikitaan pa rin ng halo halong
emosyon ang mga mata niya.

Dissapointment. Galit. Lungkot. Bakit? Anong nangyare?

"Why did you lie to us?"

Chapter 49
81.7K
2.75K
526
"A friend loves at all times." Proverbs 17:17

Natulala ako sa naging tanong niya. Why did I lie to them? Anong ibig sabihin niya?

"I think we need to bring him to the hospital." Brianne said nang tuluyang mawalan
ng malay si Serix. Kahit lito at kinakabahan ay tumayo pa rin ako at tinulungan si
Brianne na alalayan si Serix.

"Call Brent and Zrel. Tell them to go to the ****** hospital. Sabihin mo isama na
rin sina Xyrel." Sabi ni Brianne at agad naman akong sumunod.

Nang makarating kami sa hospital ay agad

Chapter 49
81.7K
2.75K
526
"A friend loves at all times." Proverbs 17:17

***

Natulala ako sa naging tanong niya. Why did I lie to them? Anong ibig sabihin niya?

"I think we need to bring him to the hospital." Brianne said nang tuluyang mawalan
ng malay si Serix. Kahit lito at kinakabahan ay tumayo pa rin ako at tinulungan si
Brianne na alalayan si Serix.

"Call Brent and Zrel. Tell them to go to the ****** hospital. Sabihin mo isama na
rin sina Xyrel." Sabi ni Brianne at agad naman akong sumunod.

Nang makarating kami sa hospital ay agad

namang inasikaso si Serix nang malamang isa itong Sericlein. Habang kami ni Brianne
ay nakaupo sa labas at naghihintay ng resulta.

"Do you think he already know?" Tanong ko kay Brianne.

"I don't know." Walang lakas na sagot niya. I sighed. Tumingala ako upang iwasan
ang pagpatak ng mga luha ko. Kahit anong iwas ko sa pag-iisip, alam kong malaki ang
posibiladad na alam na ito ni Serix.

Please, wag muna ngayon. Hayaan niyong ako ang magsabi sakanya. Di ko pa kayang
makita at marinig ang reaksyon niya. I'm not yet ready.

"What happened to Kuya? Is he okay?" Napatingin ako sa kadadating lang na si Xyrel.

Namumugto na ang mga mata nito at halata ang pagkatakot.

"Wala pang sinasabi ang doctor." Sagot ko sakanya. Kasama din pala nila si Fianna.

"You! What did you do this time?!" Nagulat ako nang bigla akong dinuro ni Xyrel at
galit na galit akong tinitingnan.

"Xyrel." Pagpigil sakanya ni Brianne.

"Ano na namang ginawa mo at napahamak na naman si Kuya?! Ikaw na lang palagi ang
dahilan ng lahat! Ikaw na lang palagi ang dahilan kung bakit nasasaktan si Kuya!"
Sigaw niya sakin.

"Xyrel stop." Pagpigil sakanya ni Fianna na ngayo'y nakahawak sa isang braso niya.

"No! I won't stop. I don't think I should stop right now. She's the one who need to
stop! Simula nang dumating ka sa buhay namin, nagkandaleche leche na ang buhay
namin! Palagi na lang ikaw ang dahilan kung bakit kami napapahamak o nasasaktan!
Ano ba talagang gusto mo?!" Galit na sigaw niya sakin habang umiiyak.

Nagbabara ang lalamunan ko. Hindi ko magawang magsalita dahil alam kong sa oras na
magsalita
ako ay pag-iyak lamang ang magagawa ko.

"You told me to trust you! Pero bakit ba palagi mo na lang kaming binibigyan ng
dahilan para pagdudahan ka? Ano ba talagang rason mo? Sino ka ba talaga?" Tumahimik
ang lahat. Ang kaninang iyak na naririnig ko at ang mga pagpigil nila kay Xyrel ay
biglang nawala. Halos lahat sila ay tahimik na nakatingin sakin, naghihintay ng
sagot.

Niyukom ko ang dalawang kamao ko at napayuko na lang.

"I'm sorry," Tanging nasabi ko. Narinig ko ang pagmura ni Xyrel bago tuluyang
kumawala sa pagkakahawak sakanya ni Fianna at Brianne. Pumunta siya sa gilid at
naupo sa upuan saka doon umiyak. Sumunod naman sakanya sina Brianne at agad itong
inalo.

"Lysse, it's okay. Intindihin mo na lang si Xyrel. Masyado lang siyang nabigla."
Sabi sakin ni Eclair.

"I know." Pabulong na sabi ko at umalis doon.

Pumunta ako sa garden upang doon muna magpalipas oras. Sobrang tahimik dito, walang
ingay, payapa lang.

Noon, akala ng ibang tao, sobrang weird ko dahil sobrang tahimik ko. Hindi ako
palasalita at mabibilang mo ang mga letrang nasasabi ko sa isang araw.

Most people think that I'm weird and mysterious. They think na may problema ako
kaya ako ganun. Na kesyo baka daw may problema ako sa pamilya ko o sa pera. But the
truth is, I just want to appreciate silence in a world that never stop talking.

Dun na lang ako sasaya, dun na lang gagaan ang pakiramdam ko kaya bakit pati yun,
kailangang pansinin ng iba? I grew up hearing night screams. Walang katapusang
sigawan at awayan. Kaya bakit ko ipagkakait sa sarili ko ang pansamantalang
katahimikan?

Tumingala ako sa langit at pinagmasdan na lang ang mga bituin gaya ng palagi kong
ginagawa kapag malungkot ako.

Ano bang ginawa ko? Is it really my fault? Bakit ako ang sinisisi nila?

Bakit parang laging ako ang may kasalanan?

Tanga! Ang tanga mo talaga Lysse! Tama naman sila eh! Kung hindi ka lang dumating
sa buhay nila, sobrang saya siguro nila ngayon. Edi sana maayos pa sila ngayon.
Walang nasasaktan, walang napapahamak. Ikaw lang naman ang malas sa kanila eh.
Palagi namang ikaw.
"They're beautiful, right?" Napatingin ako sa tabi ko at nakita si Eclair na
nakatingin din sa mga bituin habang nakangiti.

Ngumiti na lang din ako at tumango, "Yeah.."

"Alam mo ba, sabi ng mga matatanda, sa milyon milyong stars daw na nakikita natin,
may isa daw
diyan na para satin. Yung star na nakabantay satin. Kapag daw may nakita kang
sobrang kinang na star at alam mong para sayo yun, iyon na daw yun." Kwento sakin
ni Eclair. Di ko naman maiwasang tumingin muli sa langit at humanap ng star na
sobrang kinang.
Kaso wala naman akong makita. Napangiti ako ng mapait. Pati ata star, ayaw sakin.

Ilang minuto kaming tahimik ni Eclair. Walang nagsasalita at walang may balak
magsalita hanggang sa siya na mismo ang bumasag ng katahimikan.

"Mahal mo na ba?" Biglang tanong niya.

Kahit di niya sabihin ang pangalan ay alam ko kung sino ang tinutukoy niya.

Mahal ko na nga ba? Para namang sobrang aga pa para sabihin yun.

"I don't know." Mahinang sagot ko. But I know inside of me, I like him.

"But you like him." It's not a question, it's a statement. Ganun na ba kahalata
yun?

"Yeah.." Pag-amin ko.

"You promised me na hindi ka kailanman magkakagusto sakanya. Anong nangyare

ngayon?" Eclair asked me. Napaisip din ako at tinanong din ang sarili.

Ano nga bang nangyare?

"Bakit biglang nagbago ang ihip ng hangin at biglang gusto mo na siya?" Tanong
sakin ni Eclair. Kahit ilang beses kong tanungin ang sarili ko, wala pa rin akong
makuhang sagot.

Naiyukom ko ang mga kamao ko at napayuko na lang habang paulit ulit na umiiling.

"Hindi ko alam." Mahinang pagsagot ko. Ang kaninang pagbabara ng lalamunan ko ay

bumalik ulit. Hindi na ako makahinga ng ayos sa sobrang
bigat ng dibdib ko. Para akong nauubusan ng hininga.

"Ang sabi ko sayo noon, wag kang magpapakasigurado sa lahat ng bagay. Walang
kasiguraduhan ang lahat ng bagay sa mundo, Lysse." Sabi niya.

Nangingilid na ang luha ko pero pilit ko pa rin itong isinisiksik sa kasulok

sulukan ng aking mata.

"Hindi ko rin naman 'to ginusto eh," Sabi ko. Hindi ko na napigilan ang sarili ko
at pumiyok na ako. Nanginginig ang labi ko, kahit ang mga kamay ko. Hindi ko na
alam kung paano ko pa kokontrolin ang katawan ko.

"Alam ko. Kaya nga ako nandito eh." Sabi ni Eclair. Bigla niya akong niyakap.
Kailan ba ang huling araw na may yumakap sakin ng ganito?

"Just cry, Lysse. You don't need to pretend infront of me." Bulong niya habang
hinahaplos ang buhok ko.
Ang hikbi na kanina ko pang pinipigilan ay tuluyan ko nang pinakawalan. Lumandas
ang mga luha ko sa pisngi ko. Walang katapusan at tuloy tuloy.

"Natatakot ako Eclair. Natatakot ako na baka kapag nalaman nila, lalo silang
magalit sakin. Baka itulak nila ako palayo. Baka iwan din nila ako. Ayokong maiwan
ulit. Ayokong mangyare yun." Humihikbing sabi ko. Sobrang sakit na ng dibdib ko.
Humigpit ang yakap sakin ni Eclair.

"Shh. Kahit kailan, hindi ka magiging mag-isa Lysse. I won't leave you. Nandito
lang ako palage." Bulong niya.

Comment
Chapter 50
83.2K
2.53K
166
"Do not be shaped by this world." Romans 12:2

"Tara na maglunch." Yaya sakin ni Eclair. Tumingin muna ako sa direksyon nina Xyrel
bago ako umiling at ngumiti.

"Umuna ka na. Busog pa ako." Sabi ko. Kahit ang totoo ay gutom na ako. Kanina pang
kumakalam ang sikmura ko dahil sa gutom.

Eclair looked at me with doubt in her eyes. Tumingin siya kina Xyrel na ngayo'y
hinihintay siya bago binalik sakin ang tingin. Huminga siya ng malalim.

"I'll tell them na di ako sasabay sakanila. Sabay tayong maglalunch." Sabi niya.
Aalis na sana siya para pumunta kina Xyrel nang pigilan ko siya.

"No. Eat with them. Mamaya pa naman ako kakain." Sabi ko at pilit na ngumiti.

"Look, Lysse. If it is about them, kaya ko--" I cut her off.

"It's not about them, Eclair. Busog pa lang talaga ako." Sabi ko. Ilang segundo pa
siyang tumingin sakin bago bumuntong hininga. Halatang hindi naniniwala pero ayaw
nang mamilit pa.

"Fine. Just call me pag kailangan mo ako. Nasa cafeteria lang naman ako." Sabi
niya. Tumango lang ako at ngumiti. Pinanood ko pa siyang pumunta kina Xyrel at
lumabas ng room.

It's been almost a week nang makalabas si Serix ng hospital. Sabi naman ng doctor
ay walang problema. Kailangan lang ni Serix ng pahinga dahil sa dami ng pasa at
sugat niya sa katawan.
Sa ngayon ay sa kanilang bahay muna siya nagpapahinga. Hindi ko alam kung kailan
ang balik niya ulit dito sa school. Wala na rin naman akong balita sakanya.
Iniiwasan ako nina Xyrel kaya wala akong mapagtanungan. Hindi ko naman matanong si
Brianne dahil hindi ako makahanap ng magandang tyempo.

I sighed. Ni hindi man lang nila ako hinayaang magpaliwanag. Handa na naman akong
magpaliwanag eh.

Niligpit ko na ang mga gamit ko at nagpasyang lumabas na lang ng school. Wala na

naman kaming masyadong klase dahil malapit nang magtapos ang school year.

Habang naglalakad ako ay hindi ko maiwasang mapaisip. Paano na lang kapag pumasok
na si Serix? Iiwasan rin ba niya ako? Lalayuan? Baka nga galit pa yun sakin. Sinipa
ko ang bato na nasa tapat ko dahil sa inis.

"Bakit kasi ganito yung buhay ko eh," Bulong ko.

Nakakainis! Bakit ba hindi nila ako hinahayaang magpaliwanag? Alam kong may
karapatan silang magalit dahil nagsinungaling ako pero may rason naman ako!

"Naku, bagay na bagay sayo iyan iha."

"Talaga po?"

Napatingin ako sa gilid ko at nakita ang isang matanda na nagtitinda ng mga

hairclips, kwintas at singsing. Dahil sa kuryosidad ay lumapit naman ako.

"Bili ka na, iha. Mura lang ang mga iyan." Alok sakin ni lola pero ngumiti lang ako
at umiling.

"Ahh wala po akong hilig sa mga ganyan. Tinitingnan ko lang po." Sabi ko habang
nakangiti.

"Sayang naman at bagay pa naman sayo ang mga iyan." Sabi ni lola. Ngumiti lang ako
at pinagmasdan ang mga tinda ni lola.

May isa naman agad nakapukaw ng atensyon ko. Isa itong kwintas na parang sobrang
tagal na. Mukha itong bago pero pang sinauna ang disenyo nito.

"Lola, pinagbibili niyo po ba iyan?" Tanong ko kay lola at tinuro yung kwintas.
Agad itong kinuha ni lola at ngumiti.

"Ito ba? Naku! Hindi ko ito pinagbibili iha. Malaki ang halaga nito sakin."
Nakangiting sabi niya.

Napatango naman ako.

"Ganun po ba? Pwede ko po bang itanong kung bakit mahalaga iyan sainyo?" Maingat na
tanong ko. Ngumiti si lola na para bang may naaalala.

"Bigay sa akin ito ng pumanaw kong asawa. Regalo niya ito sakin nung anibersaryo
namin, bago siya mamatay. Ang sabi pa niya ay ilang taon daw niya itong pinag-
ipunan kaya ingatan ko ito. Sobrang ganda diba?" Kwento sakin ni lola habang
nakangiti. Para bang proud na proud. I can't help
but to smile, too.

"Sobrang ganda po." Pag sang-ayon ko.

Tumawa si lola at tiningnan ako nang may mapanuksong tingin.

"Ikaw ba ay may nobyo na?" Tanong niya. Natawa naman ako at sunod sunod na umiling.

"Naku, wala po." Sagot ko. Tumawa siya at umiling.

"Sa ganda mong yan ay hindi ako naniniwala na wala kang nobyo." Sabi niya.

"Wala po talaga." Iwasan ko mang magtunog bitter ay hindi ko nagawa. Napuno ng

lungkot at pait ang boses ko.

Tumigil sa pagtawa si lola at matagal akong tinitigan, bagay na ikinailang ko kaya

ako umiwas ng tingin.
"Pero may nagugustuhan ka." Sabi niya.

Hindi naman ako kilala ni lola kaya ayos lang naman na magkwento diba?

"Sa kasamaang palad, opo eh." Natatawa kong sabi.

"Gusto ka rin ba?" Tanong niya. Gusto ka rin ba? Does he like me too? I mean, just
being a little assuming, the way he treated me before...

Wait, you're just making yourself stupid, Lysse. It's obvious that he likes Fianna.
Stop thinking nonsense

"Hindi po eh. May iba siyang gusto." Sagot ko. Naiiling na inayos ni Lola ang
nagulong pagkakaayos ng paninda niya.

"Eh bakit hindi mo tanungin para malaman mo?" Tanong niya sakin. Ako naman ngayon
ang umiling.

"Mahirap Lola. Magkaiba ang mundong ginagalawan namin." Sabi ko.

"Eh ano ka ba?" Tanong sakin ni Lola.

"Hindi ko din po alam eh," Natatawa kong sabi. Should I consider myself as a Top 10
because I'm a Sarmiento? Or should I call myself a Common because my mother is a
maid?

"Mahirap nga yan. Paano mo sisimulan ang buhay mo kasama ang ibang tao kung hindi
mo pa lubos na kilala ang sarili mo?" Tanong niya sakin. Kumuha siya ng isang
hairpin at nagulat ako ng isuot niya ito sakin.

"Bagay sayo. Sayo na lang yan." Nakangiting sabi niya. Napangiti naman ako at
nagpasalamat sakanya.

"Yang bang lalaki na tinutukoy mo ay saan kabilang?" Tanong sakin ni lola.

"Top 10 po." Sagot ko.

Saglit na tumitig sakin si lola.

"Mahirap nga iyan." Sabi niya.

Alam ko na naman iyon simula pa lang. I already accepted the truth that Serix and I
will never be together. Hindi pwedeng magulo ang ayos at payapa niyang buhay dahil
lang sakin. Ayokong madamay pa siya sa kamalasan ko aa buhay.

Magsasalita pa sana ako nang bigla namang tumunog ang cellphone ko.

"Mauna na po ako Lola." Paalam ko kay Lola na sinuklian lang niya ng ngiti at
tango.

Sasagutin ko na sana ang tawag ni Eclair nang bigla itong namatay. Anong problema
nun? Tatawag tapos biglang papatayin.

Hindi ko na lang iyon pinansin at nagtungo na sa school. Nagtaka ako ng sobrang

daming babae na nagbubulungan sa tabi tabi pagkapasok na pagkapasok ko.

Ano na namang meron at mukhang may bagong

chismis na naman?
Nagpatuloy ako sa paglalakad nang makasalubong ko si Xyrel. Agad naman akong
nataranta. Hindi ko alam kung dapat ba akong tumigil at bumati sakanya o ngumiti na
lang. Pero natigil ang pag-iisip ko nanglagpasan niya ako na para bang hindi niya
ako nakita.

Ilang segundo akong nakatayo doon at tulala bago ko siya hinabol.

"Xyrel!" Tawag ko saknya pero hindi man lang niya ako nilingon.

"Xyrel wait!" Habol ko sakanya at hinawakan ang braso niya upang pigilan siya.

"What?" Iritang tanong niya. Napayuko ako.

"I'm sorry."Nakayukong sabi ko.

Matunog na umismid si Xyrel at nagpakawala ng malalim na paghinga.

"Ilang beses mo na bang nasabi yan? Pwede ba? Sawang sawa na ako sa sorry mo!"
She's really mad at me.

"I'm really really sorry. Hindi ko alam kung anong nangyare sa Kuya mo at naga--"
Xyrel cut me off.

"Hindi mo alam? Naririnig mo ba ang sarili mo?" Ramdam ko ang galit niya sa bawat
salitang binibigkas niya.

"Sorry," Gusto kong batukan ang sarili ko dahil iyon lamang ang kaya kong sabihin.
I want to explain everything to her but I don't know how to start or where to
start.

"Oh right! Ano pa bang sagot ang aasahan ko sayo?" Sarkastikong sabi niya bago ako
tinalikuran. Maglalakad na sana siya paalis nang magsalita ako.

"Hindi ko din ginusto ang nangyare Xyrel. Wala akong ginusto sa lahat ng
nangyayare. I... just want to tell you that." Sabi ko bago siya hinayaang
makaalis.

Chapter 51
84.3K
2.79K
582
"Jesus reached out and touched him "I am willing," he said. "Be healed!" And
instantly the leprosy disappeared." Luke 5:13 (NLT)

***

"Don't tell me hindi ka na naman maglalunch?" Eclair glared at me. Nagkibit balikat
ako at sinakbit ang bag ko sa balikat ko.

"You're right." Sabi ko at nilampsan na siya dahil alam kong pipilitin niya lang
ako na sumabay sakanila sa paglalunch.

Paglabas ko ng pinto ay hindi ko inaasahan ang bumungad sakin. Si Serix. He's here!
Sinipat ko ang kabuuan niya mula ulo hanggang paa. Wala na ang
mga sugat niya sa mukha. Mukhang ayos na rin siya.

"H-hi." Alinlangan kong bati. Tiningnan niya lang ako ng ilang segundo bago ako
nilampasan at tuluyang pumasok nang room.
Natulala ako. Parang ilang karayom ang tumusok sa puso ko. Agad nagbara ang
lalamunan ko. Galit rin ba siya?

Sumilip ako sa may pinto at nakita siyang nakikipagtawanan kina Brent.

Samantalagang kanina lang ay hindi siya makangiti sakin.

Napabuntong hininga ako at pilit winawaksi ang nasa isipan ko. Don't let them know
na apektado ka sakanila. Walang sinuman ang dapat makakita na nasasaktan ka.

Just walk, Lysse. Don't look back. Show them that you're strong. Kagaya ng lagi
mong ginagawa noon.

Kahit mahirap ay pinilit kong maglakad. Hindi

ko alam kung san ako dinadala ng mga paa ko. Hanggang sa mapadpad ako sa Elite
park. Umupo ako sa may bench at doon nagmukmok.

Inilabas ko ang dala kong lunch. Mula nang iwasan ako nina Xyrel ay nagsimula na
akong magbaon lang ng pagkain.

Pinatong ko ang bag ko sa hita ko at pinatong ko naman ang lunch box ko sa bag ko.
Nagsimula na akong kumain. Habang kumakain ay hindi ko mapigilang mapaluha. Kahit
humahalo na ang luha ko sa kanin ko ay wala na akong pakielam. 

Masakit pala talaga. Matagal ko na namang hinanda ang sarili ko sa ganito pero
sobrang sakit pa rin. Hindi naman kasi ganito ang ineexpect ko. Hindi naman
ganitong sakit ang inaasahan ko.

Inalis ko sa hita ko ang lunch box ko at nilagay muna iyon sa tabi ko. Nilagay ko
ang pareho kong palad sa mukha ko at tahimik na umiyak. Pakiramdam ko ay unti-unti
akong nauubos. Pero ang luha ko ay tuloy-tuloy. Hindi nauubos.

Dati naman, kaya ko pang kontrolin ang luha ko. Kahit hikbi ay kaya kong kontrolin
pero kasi...sobrang sakit na. Pakiramdam ko, pag di ko nilabas 'to, baka bigla na
lang akong sumabog sa halo halong emosyon na nararamdaman ko.

"I don't know why are you crying but here..." Tumingala ako mula sa pagkakatungo.
Una kong nakita ang panyo na nasa harap ko bago ko tuluyang inangat ang tingin ko
at nakita si Serix na ngayo'y walang kaemo-emosyong nakatingin sakin.

"Take this. Punasan mo ang luha mo." Sabi niya at iniwas sakin ang tingin. Nung mga
oras na yun, hindi panyo ang kailangan ko, hindi panyo ang gusto kong matanggap
mula sakanya, gusto ko siyang yakapin, magsorry at magpaliwanag. Ilang segundo
akong nakatingin lang sakanya. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Para akong inaatake
sa puso. I missed him. I missed him so much.

"Kung ayaw mo, di kita pipilitin." Sabi niya at aalis na sana nang bigla kong
hawakan ang braso niya.

Mukha siyang nagulat sa ginawa ko, miski ako ay nagulat din. Naiilang kong binawi
ang kamay ko sa braso niya nang lumapat ang tingin niya dun.

"I..need that." Nahihiya kong sabi habang nakaturo sa panyong hawak niya. Napayuko
na lang ako dahil sa kahihiyan. What the hell, Lysse!? Seriously?! Anong pumasok sa
isipan mo at sinabi mo yun?

"Uhm, kung ayaw mo, ayos lang." Sabi ko.

"Tss." Rinig kong sabi niya dahilan para mapanguso ako. Alam ko namang galit siya
sakin, pero bakit ba ayaw niya muna akong tanungin at hayaang magpaliwanag?

Nagulat ako nang bigla niyang kinuha ang kamay ko. Akala ko ay kung anong gagawin
niya, yun pala ay ibibigay lang niya sakin ang panyo.

"Wipe your tears." Sabi niya. Bumaba ang tingin ko sa panyong ngayo'y hawak ko na.
Ilang segundo ko
muna itong tinitigan bago tuluyang pinunasan ang luha ko.

Ilang minutong walang nagsasalita samin. Walang bumabasag ng katahimikan at walang

nagbabalak magsimula ng usapan.

"About what happened last week--" I'm not yet done talking when Serix suddenly
stands up.

"I'm going. Sayo na lang yung panyo." Malamig na sabi niya bago naglakad palayo.

"But--" Hindi ko na ulit naituloy ang sasabihin ko nang tuluyan na siyang umalis.
Ni hindi man lang lumingon o hinintay man lang akong magpaliwanag.

Mapakla akong napangiti. Gaano ba kahirap para sakanya ang pakinggan ako? Alam kong
kasalanan ko rin. Sa ilang beses nila akong tinanong sa kung sino ako, hindi ko
sila sinagot pero ngayon handa na ako.

I'm now ready to explain my side. Kahit hindi pa

ako handang makita o marinig ang reaksyon nila, kakayanin ko. Titiisin ko. Palagi
namang ganun diba? Palagi dapat kaya mo. Dapat lagi kaya mong tiisin. No matter how
hard the situation is. No matter how much pain will it cause you. No matter how
hopeless it is. Kailangan ayos ka. Dapat okay ka.

Mabagal kong iniligpit ang gamit ko. Ang lunch ko na hanggang ngayo'y hindi pa rin
nababawasan ay hindi ko na ginalaw pa. Wala na rin naman akong ganang kumain pa.

Sinakbit ko ang bag ko sa balikat ko at walang ganang naglakad paalis. May sunod na
klase pa ako. Hindi ko naman pwedeng libanan pa iyon dahil sobrang dami ko ng
liban. 

Huminga ako ng malalim upang kahit papaano ay mabawasan ng kahit konti ang bigat ng
loob ko. Hindi ko nga alam kung saan pa ako kumuha ng lakas para maglakad. 

Nasa tapat pa lang ako ng room namin ay rinig

ko na ang inagy mula sa loob, nangunguna ang boses ni Brent at Brianne. Napailing
na lang ako bago nagpasyang buksan ang pinto. Agad tumahimik ang kaninang maingay
nang makita ako. Sina Brent at Brianne na kaninang sumisigaw ay napatigil, si Xyrel
naman ay hindi man lang gumalaw sa upuan niya o tiningnan man lang ako. Si Serix
naman ay hindi naalis ang tingin sa cellphone niya. 

Napangiti ako ng mapait at tuluyan nang pumunta sa upuan ko. Ngumiti pa sakin si
Brianne nang dumaan ako sa pwesto niya. Nang makaupo ako sa upuan ko ay agad akong
siniko ni Eclair.

"Saan ka galing?" Tanong niya sakin. 

"Diyan lang. Kumain ako." Sagot ko. Kunot noo niya akong tinitigan. Iniwas ko ang
tingin sakanya.

"May nangyare ba?" Tanong niya.

Pinilit kong ngumiti sa harapan niya at iniling ang ulo ko.

"Wala. Bukod sa kumain ako ay wala nang nangyare pa." Pabiro ko pang sabi kahit ang
totoo ay gusto ko nang sabihin sakanya lahat ng nararamdaman ko. Gusto kong umiyak
sa harapan niya, sabihin kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Pero kagaya
ng laging nangyayari, pinilit ko pa ring ngumiti, ipakita na ayos ako. Na okay lang
ako.

Nanatiling nakatingin sakin si Eclair. Hindi naniniwala sa sinabi ko.

"You know that you can tell me anything right?" Tanong niya. Tumango ako at
ngumiti.

"Ayos lang nga ako. Ano ka ba!" Natatawa kong sabi kahit ang luha ko'y nangingilid
na.

She sighed.

"I hope so," Rinig kong bulong niya bago binaling ang tingin sa unahan.

Kumurap kurap ako upang hindi tumulo ang luha ko pagkatapos ay tumingin na din sa
unahan. Aksidente namang napunta ang tingin ko kay Serix na hanggang ngayo'y nasa
cellphone pa rin ang atensyon habang nakangiti. Baka katext niya si Fianna? Si
Fianna lang naman ang kadalasang nagpapangiti sakanya ng ganun. Iniwas ko ang
tingin sakanya at sa bintana na lang tumingin.

Hindi naman nagtagal ay dumating na ang prof. namin. Dalawang oras siya nagklase
samin at kahit isa ata sa mga iyon ay wala akong naintindihan. Sobrang lutang ng
isip ko at kahit anong pakikinig ang gawin ko ay walang tumatatak sa isipan ko.
Hanggang sa matapos ang klase ay wala pa rin akong ganang kumilos.

"Tara na, Lysse. Magmeryenda muna tayo. Libre daw ni Xyrel." Sabi sakin ni Eclair.
Agad naman akong umiling atsaka ngumiti.

"Pass muna ako. Wala akong gana eh," Sabi ko habang nagliligpit ng gamit ko.

"Lagi ka na lang walang gana eh! Tara na kasi!" Pamimilit niya sakin habang inaalog
pa ang braso ko. 

"Wala nga akong gana, Eclair. Sa susunod na lang." Walang gana na sabi ko.

Bumuntong hininga siya bago tiningnan sina Xyrel at binalik sakin ang tingin.

"Is it because of what happened last week?" Tanong niya. Bumuntong hininga ako bago
siya tiningnan.

"I told you Eclair, wala lang talaga akong gana." Sabi ko bago ako umalis dun.
Nadaanan ko pa sina Xyrel pero hindi ko na iyon pinansin pa. 

Habang naglalakad ako papuntang dorm ko, nakasalubong ko si Drew.

"Hey." Bati niya habang nakangiti. Ngumiti lang din ako at nilampasan na siya.

Narinig ko pa ang pagtawag niya sakin pero hindi ko na siya nilingon pa. I just
want to be alone, bakit ba sila habol ng habol? 

Napatigil lang ako nang makita si Serix na parang may hinihintay. Hindi na ako nag-
aksaya pa ng oras at agad akong tumakbo papunta sakanya.

Kunot noo siyang tumingin sakin nang makita ako. This is it, Lysse. You can do it.
"Serix..." Nanatili ang pagkunot ng noo niya. Agad namang kumirot ang puso ko dahil
doon.

Iwinaksi ko ang nararamdaman ko at mas lalong linakasan ang loob ko. Bahala na.
Kung hindi man siya makinig, ayos lang.

"About what you said last week, I just want to tell you that I didn't fool you..."
Simula ko. Hindi ako makatingin sakanya ng ayos. Wala akong lakas ng loob para
tingnan pa siya.

"Maybe I lied to you pero hindi ko naman ginustong

magsinungaling. It's just that..." Napalunok ako. Pilit pinapakalma ang loob ko.

"It's just that..." Hindi ko mahanap ang tamang salita na dapat kong sabihin. It's
just that ano? It's just that nakasanayan ko na ang pagsisinungaling? Dahil katulad
ng marami, kailangan ko ring magsinungaling sakanila? Ganun ba ang dapat kong
sabihin?

"What?" Inip na tanong niya. Hindi agad ako nakapagsalita. I don't want to tell him
na anak ako sa labas. Tama na yung malaman niyang isa akong Sarmiento at hindi
isang common lang.

Sa huli ay sumuko lang din ako. Wala akong masabi. Napailing lang ako at napayuko
dahil sa kahihiyan.

Lalo akong nahiya nang narinig ko siyang bumuntong hininga na para bang sawang sawa
na siya sa senaryong 'to.

"Tell me, Lysse..." Unti unti siyang lumapit sakin

dahilan para kabahan ako.

Tumigil siya sa paglapit sakin nang may ilang pulgada na lang ang layo namin.

"Plano mo ba 'to lahat?" Tanong niya. Dahil sa gulat ay tuluyan akong napatingin
sakanya. Nung mga oras na magtama ang mga mata namin ay kusang nagbara ang
lalamunan ko. Naging mahirap ang paghinga ko.

"W-what?" Di makapaniwalang tanong ko. Ganun ba talaga ang tingin niya sakin?

"Kaya ba hindi ka lumayo samin dahil pinlano mo lahat ng 'to? Dahil kasama sa plano
mo ang kaibiganin kami?" Tanong niya.

Ano bang nalaman niya tungkol sakin at ganito siya mag-isip?

"Ano bang sinasabi mo?" Hindi ko na naiwasan ang pagkairita ko.

"Bakit hindi ba?" Tanong niya. Halata ang pagkasuklam at pagkainis.

Lumunok ako. Ilang beses akong lumunok upang maalis ang pagkabara ng lalamunan ko.
Taas baba ang dibdib ko sa paghinga. Sobrang sakit na ng dibdib ko.

"Ano bang alam mo tungkol sakin?" Tanong ko. Napatigil siya. Sandaling nawala ang
galit sa mata niya pero agad din naman iyon bumalik sa dati.

"Sige nga Serix, ano bang alam mo?" Lakas loob kong tanong.

"Na niloko ko kayo? Na nagsinungaling ako sainyo? Na nagpanggap ako bilang Common
pero ang totoo ay isa akong Sarmiento? Yan ba ang alam mo?" Tanong ko. Hindi siya
nagsalita. Hinihintay ang susunod kong sasabihin.

Hindi ko na napigilan pa ang nararamadaman ko. Tangna! Ni hindi ko na nga din

mapigilan pa ang bibig ko.

"Oo aaminin ko! Niloko ko kayo! Nagsinungaling ako sainyo! Pero anong magagawa ko?
Ito ako eh! Ito lang naman ang dahilan kung bakit ako nabubuhay eh! Ang
magsinungaling ng magsinungaling sa harap ng maraming tao. Masisisi mo ba ako?"
Nanatili siyang nakatitig sakin. Walang balak magsalita.

Huminga ako ng malalim bago ulit siya tiningnan.

"You told me before that you trust me..." Nanatili ang tingin ko skaanya at ganun
din siya sakin.

"...do you still trust me?" Mahinang tanong ko. Ilang segundo siyang nakatingin
lang sa mga mata ko bago umiwas ng tingin.

Nung mga oras na yun, alam ko na agad ang sagot niya.

Natatawa akong tumango ng ilang beses. Ang kaninang luha na pilit kong pinipigilan
ay tuluyan nang pumatak.

Leche. Ang sakit. Sobrang sakit.

Chapter 52
83K
2.72K
654
"Thank God for meeting new people in your life."

Sunod-sunod ang pagpatak ng mga luha ko. Kagaya ng madalas na nangyayari, hindi ko
na naman makontrol ang mga iyon. Nanatiling nakatayo sa harapan ko si Serix. Hindi
ko alam kung ano ang mas masakit, kung yung bang hindi pagsagot niya o kung yung
pagbalewala niya sakin kahit umiiyak na ako sa harapan niya.

"You can't blame me, Lysse. Ilang beses kita noong tinanong kung sino ka, kung ano
ka ba talaga pero kahit kailan, hindi mo ako sinagot. Tapos...bigla ko na lang
malalaman na isa ka palang Sarmiento? That's...crazy." Sabi niya. Bakas ang
pagkagalit.

"I know," Bulong ko.

He was about to speak nang biglang sumulpot si Fianna. She immediately clings her
arms to Serix's, not minding my presence. Iniwas ko ang tingin ko sakanila.

Pasimple kong pinunasan ang luha ko at inayos ang sarili.

"Kanina ka pa bang naghihintay? Sorry. Si Grethel kasi eh," Sabi niya kay Serix.
Nanatiling nakatingin sakin si Serix kaya naman napatingin sakin si Fianna.

Sandali pa siyang nagulat nang makita ako. Siguro ay dahil nahalata niya ang
pamumula ng mata ko dahil sa pag-iyak ko kanina.

Tumikhim muna ako bago nagsalita.

"Aalis na ako." Paos ko pang sabi. I looked at Serix for the last time bago ako
tumalikod. Aalis na sana
ako nang biglang may humawak sa braso ko.
Pagtingin ko ay si Fianna pala. Kunot noo ko siyang tiningnan. Lalong kumunot ang
noo ko nang bigla niya akong abutan ng panyo.

"Here. Take this." Nakangiti pang sabi niya. I stared at her. Hindi ito katulad ng
ngiti niya noon, it is sincere and genuine. Hindi ko alam kung bakit.

Alinlangan kong kinuha yung panyo mula sa kamay niya. Lalong lumawak ang ngiti
niya.

"Bigay mo na lang sakin kapag ayos ka na." Sabi niya saka hinila si Serix paalis.
Nanatili ang tingin ko sakanila bago ko binaba ang tingin sa panyo na hawak ko.

Grabe. Destiny talaga sila 'no? Pareho akong binigyan ng panyo e'.

Buntong hininga kong binulsa ang panyo ni Fianna at naglakad na din paalis dun.

Ibigay ko daw sakanya pag ayos na ako? Eh baka di ko na maibalik pa 'to sakanya.

***

"Aba! Hoy Lysse Aleford! Di na ako natutuwa sa mga padali mo! Ilang araw ka nang di
kumakain! Papatayin mo ba ang sarili mo?" Sermon sakin ni Eclair. Pinagpatuloy ko
ang pagtatali ng sintas ng sapatos ko at hindi siya pinansin.

Lalong lumapit sakin si Eclair at pumunta sa harapan ko. Nilagay niya ang dalawang
kamay sa bewang niya at masama akong tiningnan.

"Kung ayaw mong kumain ngayon, magbaon ka na lang ng pagkain para sigurado ako na
kakain ka." Magpoprotesta na sana ako nang magsalita ulit siya.

"At wag ka nang tumanggi pa dahil hinanda ko na ang baon mo. Ilalagay mo na lang sa
bag mo." Mariing sabi niya. Napabuntong hininga ako. Jeez. Nanay ko ba siya?

"Fine." Nasabi ko na lang. Tumayo na ako at kinuha ang baon ko daw na nasa mesa at
nilagay ko iyon sa bag ko. Sunod kong kinuha ang mga folder na nasa cabinet ko at
nilagay din iyon sa bag ko.

"I'm going," Paalam ko kay Eclair. Lumapit ako sakanya at hinalikan siya sa pisngi
bago binuksan ang pinto at umalis.

Nakailang minuto din bago ako nakapunta sa bahay ng mga Sarmiento. Sa isang bahay
nila ako pinapunta para hindi maissue. Wala kasing nakakaalam ng bahay na ito bukod
sakanila at sakin.

Pinagbuksan ako ng gate ng guard. Nakangiti pa ito sakin habang pinapapasok ako.
Walang kaide-ideya kung sino ako.

Nang tuluyan akong makapasok ay agad akong pumunta si office ni dad. Nakailang
buntong hininga pa ako bago tuluyang kumatok.

"Come in," rinig kong sigaw mula sa loob. Maingat kong pinihit ang door knob at
saka ito binuksan.

Nadatnan ko sa loob si dad na nakaupo sa upuan habang busy sa pagpirma ng mga

papel. Di ko alam kung ano yun.

Tumikhim ako dahilan para mapaangat sakin ang tingin ni dad. Kaswal siyang tumigil
sa pagpipirma at pinagsaklop ang dalawang kamay.
"Dad," Bati ko bago yumuko bilang paggalang. Nakakatawa dahil parang nung isang
linggo lang ay nagkakasagutan pa kami.

"Dala mo ba lahat ng pinapadala ko?" Tanong niya. Marahan akong tumango bago
lumapit sa mesa niya. Kinuha ko sa bag ko ang mga folder na dala ko at pinatong
iyon sa mesa ni dad.

Kinuha ko yung isang folder kung saan nandun ang mga impormasyon tungkol kay Veil
Lackheart.

"This is about Viel Lackheart. His family is one

of the top 10. Top 10 ang rank nila." Sabi ko at pinabasa kay dad ang laman nung
folder. Nandun na lahat ng mga impormasyon na sinabi sakin ni Xyrel.

Napalunok ako nang biglang tumingin sakin si dad.

"Ito lang?" Kunot noong tanong niya.

Ito lang? Dahil sa pesteng impormasyong yan, nawalan ako ng mga kaibigan tapos
sasabihin niyang 'ito lang?'

"Opo." Sagot ko na lang. Dismayadong napailing si Dad at kinuha ang isa pang
folder. Folder naman iyon tungkol kay Brianne Criguia.

Pagkatapos basahin ni dad ang kay Brianne ay kay Krane at kay Brent naman ang
binasa ni dad hanggang sa kay Serix na lang na folder ang natitira. Hindi ko alam
kung sinadya iyon ni dad o sadyang panghuli talaga iyong folder na iyon.

Kunot noo si Dad habang binabasa ang kay Serix

na folder.

Tumaas ang tingin sakin ni dad habang kunot pa rin ang noo.

"Bakit wala dito ang tungkol sa naging relasyon niya kay Chelsie?" Tanong niya
sakin. Napalunok naman ako.

Ipapasa kasi ang mga folder na ito sa council. Iyon ang isa sa mga responsibilidad
nila bilang Sarmiento, ang alamin ang mga pinaggagawa ng mga Top 10. At dahil patay
na si Kuya, ako na ang umako ng responsibilidad na iyon. Para naman kahit papaano
ay magkaroon ako ng silbi.

"I just thought na hindi na naman kailangan pa---" Dad cut me off.

"And why would you think na hindi mo na kailangan pang isama yan dito?" Tanong ni
dad.

"Well, you already know about it--" For the second time, Dad cut me off again.

"But the coucil didn't--" This time, ako naman ang pumutol sa sasabihin ni Dad.

"Do you still remember about our deal, Dad?" Tanong ko. Nais ipaalala sakanya ang
pinagkasunduan namin.

Napailing lang si Dad at inayos na lang ulit ang mga folder. Itinabi niya iyon at
muling humarap sakin.

"Do you like him, Lysse?" Seryosong tanong sakin ni Dad. Natulala naman ko sa
naging tanong niya.
Ilang beses akong lumunok at pasimpleng bumuga ng hangin pero hindi pa rin
nababawasan ang kaba ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko.

"O-of course not. I don't like him, Dad." Sabi ko na parang diring diri pa kahit
ang totoo ay para akong aatakihin sa puso. Hindi ko alam kung bakit kapag si Serix
na ang pinag-uusapan, kusang bumibilis ang tibok ng puso ko.

Nanatiling nakatingin sakin si Dad. Nung una ay kaya ko pang makipaglabanan ng

tingin ngunit sa huli ay umiwas na din ako.

Narinig kong bumuntong hininga si Dad.

"Make sure of that Lysse. Alam mo namang nakatakda na ang kasal nila ni Fianna
diba?" He asked me. I just nodded. Pinilit kong kalmahin ang sarili ko kahit
sobrang sakit na ng nararamdaman ko.

"You may now go." Sabi sakin ni dad. Yumuko muna ulit ako sakanya bago umalis dun.
Huminga pa ulit ako ng malalim nang makalabas ako ng opisina ni dad.

Gusto ko sanang bisitahin si Mama kaso wala naman siya dito. Nandun siya sa isa
pang bahay ng mga Sarmiento. Gustuhin ko mang pumunta dun, alam ko namang di ako
papapasukin dun ni Tita Venice lalo na at wala naman akong pakay dun kundi si mama
lang.

Napahawak ako sa tiyan ko nang bigla itong kumulo. Nakanguso kong hinimas ang tiyan
ko. Gutom na ako.

Napatingin ako sa tabi ko at nakita dun ang isang kainan. Eh wala naman akong
dalang pera kundi pamasahe ko lang. Di ko naman kasi dala ang kotse ko.

"Kung ayaw mong kumain ngayon, magbaon ka na lang ng pagkain para sigurado ako na
kakain ka."

"At wag ka nang tumanggi pa dahil hinanda ko na ang baon mo. Ilalagay mo na lang sa
bag mo."

Ay oo nga pala! May pinabaon nga pala sakin si Eclair na pagkain.

Agad kong hinalikwat ang bag ko at nakita nga dun yung baon kong pagkain. Napangiti
naman ako. May silbi din naman pala talaga si Eclair kahit papaano.

Nakiupo ako dun sa isang kainan at dun ko kinain

ang pagkain ko.

Sunod sunod ang pagsubo ko. Wala na akong pakielam kung nakatingin sakin ang ibang
mga kumakain. Sobrang gutom na ako.

Napansin ko namang wala akong dalang tubig kaya wala akong choice kundi ang bumili
na lang. Wala na tuloy akong pamasahe pabalik sa school.

Napatigil lang ako sa pagsubo nang may biglang umupo sa harapan ko. Tinaas ko ang
tingin ko, habang nakasubo pa rin ang kutsara sa bibig ko.

Nangunot ang noo ko nang makitang parang pamilyar ang mukha ng nakaupo sa tapat ko.
Teka...nakita ko na 'tong lalaking 'to e'

Natigil sa pagkain yung lalaki nang mapansing nakatitig ako sakanya. Aligaga naman
akong nagbaba ng tingin at kumain na lang nang biglang tumingin sakin yung lalaki.
Nang mawala sakin ang tingin nung lalaki, pasimple ko ulit siyang tiningnan.

Naningkit ang mga mata ko nang may biglang magflashback sa isip ko. Unti unti
namang lumaki ang mata ko nang maalala ko na kung sino siya.

"Hala, ikaw nga!" Sigaw ko at napatayo pa habang duro duro yung lalaki sa harapan
ko.

Dun ko lang napansin na halos lahat pala ng nakain ay nakatingin na sakin.

Alinlangan akong ngumiti saka umupo sa upuan ko.

Nilapit ko ang mukha ko sa sa mukha niya habang naniningkit ang mga mata.

"Ako 'to. Yung babae sa contest. Yung sinabihan mo ng 'Can you please get out of my
way?'. Ikaw yung lalaki diba? Yung bastos at walang modo. Yung nagbigay sakin ng
number ko." Paliwanag ko sakanya.

Sa halip na sumagot ay nilagay niya ang palad niya sa mukha ko at tinulak iyon
palayo. Napasimangot naman ako. Bastos talaga.

"I don't know what are you saying, miss." Sabi niya lang at nagpatuloy na sa
pagkain. Susubo na sana siya nang pigilan ko ang kamay niya kaya napatigil siya sa
pagsubo. Take note, nakanganga pa siya.

"Alalahanin mo kasi!" Pangungulit ko.

Lalong nangunot ang noo niya. Tumingin siya sakin ng ilang segundo at ngumiti naman
ako sakanya, umaasang maalala niya kaso pinalo niya lang yung kamay ko na nakahawak
sa kamay niya at tinuloy ang pagsubo.

"Di talaga kita maalala miss." Naiiling na sabi niya.

Lalo akong napasimangot. Kailangan niyang maalala ako. Wala akong pamasahe!

Tumikhim muna ako bago pinunasan ang isa kong kamay sa suot kong pantalon.

Nilahad ko ang palad ko sa harap niya dahilan para mapatingin siya sakin ng kunot
ang noo.

"Sige. Payag na ako na di mo ako maalala, penge na lang pamasahe." Walang hiya hiya
na sabi ko. Ang kaninang kunot na noo niya ay lalong kumunot.

Lalo kong nilapit sakanya ang palad ko.

Tiningnan niya ng ilang segundo ang palad ko saka kinuha ang pagkain niya at
tumayo.

"This is crazy," Rinig kong bulong niya habang naiiling. Sinundan ko siya ng tingin
at nakita siyang lumipat ng mesa. Agad naman akong sumunod sakanya at umupo sa
harapan niya.

"Dali na. Babayaran naman kita kapag nakita pa kita. Bigyan mo lang ako ng
pamasahe." Sabi ko. Masakit na kasi ang paa ko kaya di ko kakayanin ang maglakad
papuntang school tsaka malayo dito ang school namin.

Hindi ako pinansin nung lalaki. Tuloy lang siya sa pagkain. Nakakainis naman 'to.
Halata namang mayaman, napakakuripot.

"Hoy, dali na. Seven lang naman eh. Ay hindi, gawin mo na palang ten para sigurado.
Dalii na." Pangungulit ko.

Nakailang pangungulit pa ako nang bumuntong hininga na siya bago ako tiningnan.
Agad ko namang nilapit sakanya ang palad ko.

"Can you please shut the f*****g up?" Galit na sabi niya. Hindi naman ako natakot.
Sanay na naman ako sa ganito. Ganyan din kaya ako!

"Hindi pwede. Wala pa akong pamasahe." Sabi ko.

Tiningnan niya muna ako ng masama bago naglabas ng wallet. Pinigilan ko naman ang
sarili kong mangiti. Tamo 'to! Magbibigay din pala, pinatagal pa.

Nakita ko naman kung gaano kakapal ang pera na laman ng wallet niya. Nangunot ang
noo ko nang kumuha siya ng bente at nilapag iyon sa mesa. Bente?! Ang dami dami ng
isang daan sa wallet niya, talagang bente pa ang binigay!

Nakangiwi kong kinuha ang bente sa mesa.

"Salamat," Sabi ko atsaka tumayo na. Kinuha ko ang bag ko sa upuan at aalis na sana
nang bigla siyang magsalita.

"Wait, your name is?" Napangiti naman ako sakanya. Bwisit! Di na talaga ako normal!
Lagi akong nangingiti eh.

"Lysse. Lysse Aleford." Sabi ko saka tumakbo palabas dun para maabutan yung jeep na
sasakyan ko.

Chapter 53
86.3K
2.81K
642
"Therefore welcome one another as Christ has welcomed you, for the glory of God."
Romans 15:7

***

"Saan ba tayo pupunta?" Inis kong tanong kay Eclair nang bigla niya akong hilahin
pagkapasok na pagkapasok ko pa lang ng gate.

"Kakain tayo!" Sabi niya.

"Kakakain ko lang!" Sabi ko. Busog na nga ako eh! Kahit naiwan ko pa yung lunch box
ko dun sa kainan.

"Edi maganda para mabawi mo yung ilang araw mong hindi pagkain." Sabi niya na para
bang wala
lang yun.

Wala na akong nagawa kundi ang magpahila na lang sakanya.

Napatigil lang ako sa paglalakad nang makita ko sina Xyrel sa isang table na para
bang may hinihintay.

"Eclair..." Baling ko kay Eclair. Ngumiti siya sakin.

"Sabi mo, wala lang diba? Na ayos naman kayo." Sabi niya sakin. Naghahamon ang mga
mata.
"Ang sabi ko, ayos lang ako. Hindi ko naman sinabi na ayos kami kasi wala naman
sakin ang desisyon." Sabi ko sakanya bago tinanggal ang pagkakahawak niya sa braso
ko.

"Ikaw na lang ang sumabay sakanila. Hinihintay ka na nila oh." Sabi ko bago tinuro
ang direksyon nina Xyrel.

"Tapos ano? Iiwanan na naman kita dito mag-isa?

Hindi na uy! Isasama na lang kita." Sabi niya bago ako hinila ulit.

Pinabigat ko ang mga pa ako para hindi ako ako mahila at nagtagumpay naman ako.
Tumigil siya sa paghila sakin at sinamaan ako ng tingin.

"C'mon Lysse! Harapin mo sila! Hindi pwedeng laging iwas ng iwas, Lysse. Alam
nating pareho na wala kang ginawang masama kaya bakit ka iiwas sakanila?" Inis na
sabi niya sakin.

"Hindi ako ang umiiwas, Eclair. Sila ang lumalayo sakin, hindi ako." Sabi ko.

Bumuntong hininga si Eclair.

"Fine. Ganito na lang, sasama ka sakin at sasabay ka samin sa pagkain. Kapag hindi
mo na talaga kaya pang manatili dun, pwede ka nang umalis dun. Pero syempre sasama
ako, gets?" Sabi niya sakin na parang nanay. Hindi ko alam kung ano ko ba siya eh.
Kung bestfriend ko ba o nanay ko.

"Fine fine. As if naman may choice pa ako." Pagtapos ko sa usapan.

Huminga muna ako ng malalim bago kami tuluyang lumapit sa table nina Xyrel.

Napatigil silang lahat sa pagtatawanan nang makita kami--nang makita ako.

"Hehe sinama ko siya. Ayos lang naman diba?" Nakangiting tanong ni Eclair na para
bang hindi napapansin ang tensyon sa pagitan naming lahat.

Napatingin ako kay Xyrel na ngayo'y masama ang tingin sakin. Umiwas na lang ako ng
tingin.

"Oo naman. Ayos lang." Nakangiting sabi ni Brianne bago hinila ang upuan na nasa
tabi niya.

"Here. Meron pang bakante dito. Dito ka na umupo, Lysse." Turo niya sa upuan na
nasa tabi niya.

Mabagal akong umupo dun. Pinapakiramdaman kung may aangal o kokontra. Pero nakaupo
na
ako't lahat, walang kumontra. Walang nagsalita. Galit sila diba? Bakit nila ako
hinahayaang umupo dito?

"Order na kami. Ano bang gusto niyo?" Pagtayo ni Zrel, Brent at Serix.

Tinanong ni Serix sina Brianne kung anong gusto nila. Napayuko ako dahil sa hiya.
Baka kasi di niya ako tanungin.

Napatingin naman ako kay Eclair nang bigla niya akong sikuhin. Nginuso niya ang
direksyon ni Serix kaya napatingin ako kay Serix.

Napalunok naman ako nang makita siyang nakatingin sakin na para bang may
hinihintay.
"Uhm," Tae. Kinakabahan ako.

"Order mo daw, Lysse." Bulong sakin ni Eclair.

"Ah..ano..frappe at hamburger na lang." Sabi ko. Sa sobrang taranta ko ay yun na

lang ang nasabi ko
kahit ang dami ko pang gustong kainin. Bigla akong nagutom.

Tumango lang siya bago kami tinalikuran at naglakad na sila nina Brent para
umorder.

Napabuga naman ako ng hangin nang makaalis sila.

Sobrang tahimik ng table namin. Walang nagsasalita. Kung meron man, si Brianne at
si Eclair lang. Halatang pinapagaan lang ang temperatura.

"Do you still remember nung naglaro tayo ng lost and found guys?" Masayang tanong
samin ni Brianne.

"Oh my God, yes! Yung kayo lang ni Lysse ang nakakumpleto ng hahanapin!" Masayang
sabi ni Hense na sinundan ng masayang pagkwekwento ni Krane habang si Eclair ay
walang kaalam alam sa nangyare.

"Wait lang, wait lang, anong pinagsasabi niyo?" Nagtatakang tanong ni Eclair.

Natawa si Hense at kinuwento ang nangyari kay Eclair habang kami ni Xyrel ay
nanatiling tahimik. Ayoko namang makisabat sakanila lalo na't alam kong ako ang
dahilan ng pagkailang nila.

"Diba, Xyrel? Kapartner mo pa nga si Serix nun diba?" Baling ni Krane kay Xyrel.

Napatingin ako kay Xyrel na ngayo'y nakatingin na din sakin. Umiwas na lang ulit
ako ng tingin.

"Yeah.." Tipid na sagot niya. Malayo sa Xyrel na kilala ko.

Napabuntong hininga na lang ako. Bakit ba ang tagal dumating nina Serix? Gusto ko
nang kumain! Para naman kahit papaano ay mabawasan ang ka-awkwardan dito.

Patuloy lang sina Brianne sa pagkwekwentuhan. Si Eclair naman minsan ay isinasali

ako sa usapan
nila kahit minsan ay di ko naman alam ang mga sinasabi niya. Tumatango na lang ako
bilang tugon sa mga kadaldalan niya.

Hindi rin nagtagal ay dumating na sina Serix. Dun ko lang napansin na lahat pala
sila ay puro kanin ang inorder. Sabagay, nakakain na rin naman ako. Ayos na rin
namn ang burger lang at frappe--

"B-Bakit ang dami nito?" Gulat kong tanong kay Serix nang ilapag niya sa harapan ko
ang isang frappe, burger tapos may kanin pa! Meron pang ice cream!

"Hindi ka mabubusog sa inorder mo. You should eat rice, too." Seryosong sabi niya
habang isa isang nilalapag sa harapan ko ang mga inorder niya.

My lips parted a bit pero agad ko naman din iyong itinikom.

"Ah, salamat." Mahinang sabi ko nang matapos niyang ayusin ang mga pagkain sa
harapan ko.
"Aray!" Daing ko nang may biglang kumurot sa tagiliran ko. Napatingin naman sakin
sina Brianne. Nag-aalala.

"Are you okay, Lysse?" Tanong sakin ni Brent. Alinlangan akong ngumiti kahit ang
sakit ng tagiliran ko.

"Ah eh, oo. Ayos lang ako. Nakagat ko lang ang dila ko." Palusot ko na agad nilang
pinaniwalaan.

Tiningnan ko ng masama si Eclair na ngayo'y tahimik na kumakain na para bang walang

ginawang masama.

"Anong problema mo?" Mariin kong bulong sakanya. Mapang-asar na nakangiti siyang
humarap sakin.

Alam ko na agad kung bakit.

"Ang harot mo 'te. Kinilig ka na agad eh," Pang-aasar niya.

Sa halip na sagutin siya ay tinapakan ko lang ang

paa niya sa ilalim ng mesa dahilan para mahina siyang mapadaing. Hindi naman
napansin iyon ng iba.

Nagsimula na akong kumain kahit alam kong masama ang tingin sakin ngayon ni Eclair.
Bahala siya basta ako, kakain dito. Sayang naman yung pagkain.

Gaya ng laging nangyayari noon, ako na naman ang unang nakatapos kumain kahit ako
ang may pinakamaraming pagkain.

Si Eclair naman, halos wala pang kabawas bawas ang kanin. Ang arte arte kumain.
Porket nasa tapat niya si Brent.

"Hoy, babae! Bilisan mo kumain. Wag kang pabebe." Bulong ko sakanya. Di niya ako
pinansin. Sa halip ay lalong binagalan ang pagkain. Aba't---

Napatigil kaming lahat nang may biglang nagpatong ng tray sa mesa. Napaangat ako ng
tingin at unti unting nanlaki ang mga mata nang
makita kung sino iyon. Oh my God!

"Ah, alis na ako." Nakayukong sabi ko para hindi ako makita nung lalaki sa kainan.
Huhu. Bakit siya nandito?

Hindi natuloy ang pag-alis ko nang bigla akong hilahin nung lalaki paupo.

Agad akong kinabahan nang bigla niya akong tingnan.

"Sit." Sabi niya. Ano ako aso?!

Naupo naman ako. Pasalamat siya at may utang ako sakanya.

"Wait, magkakilala kayo?" Naguguluhan na tanong ni Eclair.

"Yeah."

"No."

Sabay na sagot namin. Tiningnan ko ng masama

yung lalaki. Nakakainis! Eh hindi ko nga alam pangalan niya. Paano kami
magkakakilala?

"Hindi ko siya kilala. I don't even know his name." Mataray na sabi ko. Narinig ko
ang pagngisi nung lalaki.

"Yeah hindi kami magkakilala pero bigla na lang siyang nangu--" I immediately cut
him off.

"Of course I know him. Hahaha! Kilalang kilala ko yan! Diba..?" Ano bang pangalan
ng lalaking 'to?

"Liam."

"Yes. Liam! Diba Liam?" Ngiting ngiti na sabi ko kahit ang totoo ay gusto ko na
siyang sipain paalis dito.

Hindi ako sinagot ni Liam. Tuloy lang siya sa pagkain. Halatang nananadya. Urgh!

"Babae, ang sama ng tingin sainyo ni Serix. Lagot ka." Bulong sakin ni Eclair.

Tumingin ako kay Serix at nakita siyang nakakunot ang noo at masama ang tingin
sakin. Napalunok ako.

Ano na namang ginawa ko?

"Teka lang ha," Sabi ko sakanila bago hinila ang uniform ni Liam patayo.

Hinila ko na paalis dun si Liam.

"Hoy! Di pa ako tapos kumain! Bakit ka ba biglang nanghihila?!" Sigaw niya. Parang
babae. Ang daldal daldal.

Tumigil kami sa Elite Park.

"Ikaw! Ikaw lalaki ka! Iimik ka na lang kung ano ano pang kalokohan ang sinasabi
mo! Kung maniningil ka ng utang, diretsuhin mo na! Hindi yung kung ano ano pang
sinasabi mo! Gusto mong masapak?!" Inis na sigaw ko habang dinuduro pa siya.

"Woah woah! Teka lang! Akala ko ba tahimik ka

daw? Eh bakit parang hindi naman?" Sabi niya habang nakataas ang dalawang kamay na
parang susuko sa pulis.

Lalo akong nairita sakanya. Napapadyak ako sa lupa. Nakakainis! Bakit ba umutang pa
ako sa lalaking 'to!?

Inis akong dumukot sa bulsa ko at kinuha dun ang 50 pesos na bigay pa sakin kanina
ni Ecliar.

Padabog kong binigay iyon kay Liam.

"Ayan! Yan na bayad ko sa utang ko, labis pa yan! Kaya wag ka nang magrereklamo pa!
Bwisit!" Iritang sabi ko at nilampasan na siya.

"Salamat!" Rinig kong sigaw niya.

Aba't tinanggap nga! Di man lang nagpakipot ng konti at binigay sakin ang sukli ko!
Urgh! Nakakainis talaga yun! Wag na wag lang ulit talaga kaming magkikita ulit at
itatapon ko na talaga siya sa pacific ocean.
***
"Sinong Liam yun? Paano kayo nagkakilala?" Tanong sakin ni Eclair. Nasa dorm na
kami ngayon.

"Wala. Inutangan ko lang yun." Sagot ko.

"Wow! Inutangan mo lang? Eh inutangan mo yung tao, eh hindi ka naman pa pala nun
kilala." Sarkastikong sabi niya sakin.

"Magkakilala nga daw kami diba? Sabi niya kanina." Sabi ko.

"Ewan ko diyan sa pag-iisip mo. Ang gulo gulo mong mag-isip. Paiba iba ka ng
ugali."Sabi niya at may binato sakin na folder.

"Yan! Pinapasagutan yan sayo ni Ma'am Grace. Sagutan mo yan para daw dun sa ilang
araw mong absent. Ibigay mo din daw sakanya pagkatapos mong sagutan." Sabi niya.
Binuklat ko yung folder.

Binasa ko iyon. Madali lang naman. Kaya ko naman siguro 'to.

Sinimulan ko nang sagutan iyon. Nang matapos ay tumayo na ako at nag-ayos.

"Tapos na?" Tanong sakin ni Eclair.

Tumango lang ako bilang sagot. Lumabas na ako at naglakad papunta sa office ni
Ma'am Grace.

Kumatok muna ako ng tatlong beses bago binuksan ang pinto. Nakita ko dun si Ma'am
na nagchecheck ng mga papers.

"Good afternoon po. Ito na po yung pinapasagutan niyo." Sabi ko at nilapag sa mesa
yung pinapasagutan sakin ni Ma'am. Kinuha niya iyon at chineck sandali.

Pagkatapos ay may kinuha siya sa drawer niya.

Certificate iyon. Binigay niya ito sakin.

"Sir Dela Fuente told me to give it to you. Certificate mo yan sa pagkapanalo mo sa

essay
contest." Sabi niya. Kinuha ko iyon. Nakita ko sa certificate ang nakasulat na 1st
runner up. Woah! 1st runner up pala ako?

"Hindi agad iyan naibigay sayo dahil ilang araw kang absent. Pinabigay lang sakin
ni Sir Dela Fuente dahil may aatendan siyang meeting." Sabi ni Ma'am na tinanguan
ko lang dahil hanggang ngayon ay tinitingnan ko pa rin iyong certificate.

"Your trophy at yung kay Serix ay hindi maibibigay sainyo dahil ididisplay iyon."
Napatingin ako kay Ma'am.

"Nanalo din po si Serix?" Tanong ko.

"Yes. Nagchampion siya. Actually, siya pa yung kumuha ng award mo. Hindi nakakatuwa
ang biglaan mong pagkawala, Lysse." Sabi sakin ni Ma'am.

"Napahiya ang school natin at si Serix. Walang kasama si Serix na umakyat sa stage
para kuhanin ang award. Bakit ka ba nawala?" Tanong
sakin ni Ma'am.

Napayuko naman ako.

"Sorry po. May emergency lang po kasi ako kaya hindi na ako nakapagpaalam. Sorry po
talaga. Hindi na mauulit." Hingi kong paumanhin.

Tumango lang si Ma'am.

"Sige na. Maaari ka nang umalis." Sabi niya.

Humingi pa ako ng paumanhin ulit bago ako umalis doon. Nagulat ako nang makita si
Serix na nasa labas ng pinto pagbukas ko ng pinto.

"W-what--" Di ko na naituloy ang sasabihin ko nang bigla niya akong hilahin papasok
sa loob ulit.

"Oh, Serix. Nakapili ka na ba?" Gulat na tanong ni Ma'am Grace at nagtatakang

tumingin sakin.

"Opo. Nakapili na po ako." Ano bang sinasabi ng lalaking 'to? Atsaka bakit
kailangan pang nandito
ako?

Bigla akong hinigit ni Serix patabi sakanya at nilagay ang braso sa bewang ko. My
lips parted. Anong ginagawa niya?

"Siya po ang isasama ko sa Palawan. Pwede naman po diba?" Nanlaki ang mga mata ko
sa sinabi niya.

Chapter 54
83.3K
2.4K
214
"Everyday God thinks of you." Psalm 68:19

"Wait, what? Anong Palawan? Bakit kasama ako?" Naguguluhan kong tanong.

Tumingin sakin si Ma'am Grace.

"Reward ni Serix iyon dahil sa pagkapanalo niya sa contest. Lalo na at first time
natin manalo sa kategoryang iyon." Paliwanag ni Ma'am Grace.

Lalong kumunot ang noo ko.

"Eh bakit kasama ako? Ikaw lang pala ang nirewardan." Baling ko kay Serix. Mabilis
lang
akong tiningnan ni Serix bago tumingin ulit kay Ma'am Grace.

"She'll come with me. Dalawang tao lang po ang pwede diba?" Serix said. Tumango
lang sakanya si Ma'am Grace bago bumaling sakin.

"Payag ka ba, Lysse?" Tanong niya sakin. Napalunok ako.

Payag ba ako? Kaming dalawa lang yun. Baka mamaya iwan lang niya ako dun bilang
ganti niya sakin.

Pero aaminin kong gusto kong sumama sakanya. Minsan lang kasi 'tong mangyari. Hindi
pala minsan, ngayon lang pala.

"Ah eh.." Tumingin ako kay Serix na ngayo'y mariing nakatingin sakin. Halata ang
pag asang um-oo ako.
Paano ko naman matatanggihan yan?

Bumuntong hininga ako.

"Opo." Sagot ko. Naramdaman ko ang pagdiin ng kapit ni Serix sa bewang ko.

Bwisit. Hanggang ngayon kinakabahan pa rin ako sa pwesto namin. Bakit ba kasi
kailangang nakahawak sa bewang?

May sinabi pa samin si Ma'am Grace bago kami tuluyang pinaalis. Inalis din ni Serix
ang kamay niya sa bewang ko nang makalabas kami.

Humarap ako sakanya para sana kausapin siya kaso bigla namang umurong ang dila ko
ng makita ko siyang nakatingin sakin.

"Sunday. Susunduin kita sa dorm niyo. 3:30 tayo aalis." Sabi niya sakin. Sa halip
na dugtungan ang sinabi niya ay napahinga ako ng malalim saka siya tuluyang
tiningnan nang diretso sa mata.

"Bakit ako?" Tanong ko. Natigilan naman siya sa naging tanong ko.

Pwede namang si Fianna ang isama niya o si Xyrel na kapatid niya. Bakit kailangang
ako?

"Bakit hindi ikaw?" Tanong niya. Bakit hindi ako? Bakit nga ba hindi ako, Serix?

"Galit ka sakin diba?" Tanong ko. Natatakot mang marinig sakanya ang sagot, pinilit
ko pa ring itanong. 

Iniwas sakin ni Serix ang tingin bago inilagay ang dalawang kamay sa bulsa ng
pantalon niya.

"Just...come with me, Lysse. Kahit yung araw na lang na yun." Sabi niya bago muli
akong tiningnan sa mga mata.

Napalunok naman ako. Niyukom ko ang dalawa kong kamao para pigilan ang sarili kong
yakapin siya. God! I want to hug him! I badly want to hug him! Umatras ako ng isang
beses. Di ko kayang manatiling kalapit siya, baka masunggaban ko pa siya ng yakap.

Nangunot ang noo ni Serix sa ginawa kong pag-atras. Humakbang siya palapit sakin,
umatras ulit ako. Humakbang ulit siya sakin palapit, umatras ako.

Hakbang. Atras. Hakbang. Atras.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko. Para akong aatakihen sa puso.

Tumigil ako sa pag-atras dahilan para matigil din siya sa paglapit.

"Tangina, bakit ka ba lapit ng lapit?" Sa sobrang lakas ng tibok ng puso ko, hindi
ko na nakontrol pa ang lumabas sa bibig ko.

Serix's lips slightly parted. Mariin ko namang naitikom ang bibig ko dahil sa
kahihiyan sa sinabi. Bakit naman kasi kailangan niyang lumapit?! Pwede naman niya
akong kausapin ng malayo!

"Eh bakit ka ba lumalayo?" Tanong niya. Humakbang ulit siya palapit sakin. Aatras
sana
ulit ako but Serix's hand was fast to wrapped it on my waist and pulled me closer
to him. Sa sobrang pagkagulat ko ay hindi na ako nakabawi agad. I want to push him
away but I can't even move my body.

Gulat kong tiningnan si Serix. Nanlalaki ang mata.

Bumaba ang tingin sakin ni Serix. Sa sobrang pagkataranta ko ay agad kong iniwas
sakanya ang tingin ko. Inangat ni Serix ang baba ko at pinantayan ang tingin ko.

"Bakit ka ba laging lumalayo, Lysse?" Mahinang tanong niya. My lips slightly

parted. Mariin ko iyong itikom at mahinang itinulak si Serix dahilan para mapalayo
siya sakin.

Lumunok muna ako para kalmahin ang sarili ko. Anong lumalayo? Sino bang lumalayo
samin? Ako?

Sa halip na sagutin siya at iba ang sinabi ko.

"Sunday diba? Don't worry, sasama ako. And don't

bother to fetch me. I can handle myself." I said before walking away from him.

I don't know what will happen in Palawan. I just hope that everything will be fine.
Kahit sa mga oras na lang na yun. Kahit nung araw na lang na yun.

***
"Are you really sure na sasama ka? I mean...tatlong araw yun! Madaming pwedeng
mangyari sa tatlong araw." Eclair said while helping me to prepare my clothes and
my other staffs. Maayos kong tiniklop ang damit ko at maayos na inilagay iyon sa
bag ko. Isang bag lang ang dadalhin ko atsaka isang paper bag. Wala naman akong
masyadong dadalhin.

"There's a lot of things that can happen in just three days, I know. But that
doesn't mean that I will let that things happen. I know my limitations, Eclair." I
told her as I closed my bag. Itinabi ko iyon sa baba ng kama ko at inayos na ang
hihigaan ko.

Dalawang araw pa naman bago kami pupunta ng Palawan pero nag-ayos na ako ng
dadalhin ko. It's not that I'm excited. Mas maganda na kasi yung maaga. Hindi naman
ako fan ng saka lang mag-aayos kapag last minute na.

Humiga na ako at pinatay ang lampshade na nasa tabi ng kama ko.

"Goodnight, Lysse." I heard Eclair said before closing her eyes.

"Goodnight." Mahinang tugon ko bago tumagilid ng higa, patalikod sakanya, paharap

sa bintana ng dorm namin.

I looked at the sky. As always, it looks so peaceful and beautiful. Just how could
they be so beautiful and cruel at the same time? Minsan, sobrang tahimik tapos
bigla na lang bubuhos ang ulan tapos biglang sisinag ang araw tapos uulan ulit
tapos iinit, uulan, iinit, hanggang sa magpaulit-ulit na. Hindi mo alam kung ano ba
talagang gusto. Sasanayin ka sa lamig tapos kapag nasanay ka, saka naman
palalabasin ang araw.

Just what the hell is their problem?!

"Bakit ka ba laging lumalayo, Lysse?"

I closed my eyes, trying to stop the voices in my head.

"Bakit ka ba laging lumalayo, Lysse?"

Shut up! Shut up! Shut up!

"Bakit ka ba laging lumalayo, Lysse?"

Bumangon ako at naupo sa kama ko. Mariin kong pinikit ang mata ko at sinandal ang
ulo sa pader na dinidikitan ng kama ko.

Bakit ako lumalayo? I'm not the one who keep on running away! Heck! I don't think I
can even walk away from him.

I can't even handle him the way I can handle the people around me. Pagdating
sakanya, palagi
akong talo. He's just too much. Too much for me to handle.

"He's too much for me but why do I always see myself running to him?" Bulong ko sa
sarili ko.

"Shh. Just sleep already, Lysse. You can't run right now. Just do it tomorrow.
Tomorrow will be a long day." Eclair mumbled while her eyes was still closed.
Napatingin naman ako sakanya. Nagising ko ata.

I sighed. Humiga na ako at binalot sa katawan ko ang kumot.

Chapter 55
86.9K
2.59K
396
"Every hour God looks after you." 2 Thessalonians 3:8

"Lysseeee!" I annoyingly looked at Eclair. Kanina pa niya akong kinukulit. Kita

namang ang dami dami kong sinasagutan dito. Ilang oras na ata ako ditong
nagsasagot. Bakit naman kasi naisipan kong lumiban ng halos isang linggo?

"Can you please shut up? Please. Kahit ngayon lang." Iritang sabi ko but she just
pouted like she's the victim here. Na para bang kinawawa ko siya. Oh please, for
pete's sake. Kanina niya pa akong kinukulit.

"Eh, dali na kasi! Sumama ka na." Pangugulit pa rin niya habang inaalog pa ang
braso ko.

"Sinabi nang ayoko nga. Look, I have so many things to do. Iba na lang ang isama
mo." Sabi ko at binalik ang atensyon sa kanina ko pang ginagawa.

I heard her loud snort. Pinagkrus ang dalawang braso at tumingin sakin na para bang
ang laki ng utang ko sakanya.

"You know what, kanina ko pang napapansin, kaya ba ayaw mong sumama dahil ni Serix?
Dahil sa pagpunta niyo ng Palawan?" She said. Nanghahamon ang mga mata. Kahit ang
tono ng pananalita ay tunog imbestigador. Ewan ko sakanya.

"Bakit na naman napasali sa usapan yan?" Tanong ko. Inayos ko ang mga papel na nasa
ibabaw ng kama ko at inilagay iyon sa ibabaw ng mesa na nasa tabi ng kama ko.

Sa wakas, tapos na rin.

"Halata ka masyado eh. Knowing you, alam kong excited na excited ka na sa pagpunta
niyo ni Serix sa Palawan kaya ultimong pagsama sakin sa concert ng paborito kong
banda, hindi mo magawa." Parang nagtatampo pang sabi niya. Nangunot ang noo ko
sakanya. Humiga ako sa kama ko at tinitigan ang kisame.

"Ano namang connect nun sa hindi ko pagsama sayo?" Tanong ko bago siya tiningnan at
sinamaan ng tingin.

"At fyi lang, hindi ako excited." Sabi ko at tumitig ulit sa kisame. Ang ganda
kasing pagmasdan. Ang puti puti tapos ang linis pa. Nakakarelax tuloy.

Kailangan ko rin kasi ngayong magrelax. Lalo na at walang tigil ang bibig ni
Eclair. Wala atang oras na hindi yan dumaldal ng dumaldal. Segu-segundo na lang may
kwento. Sarap lagyan ng packaging tape ang bibig.

"Sus. Wag mo nga akong lokohin, Lysse! Kilala kita!

Alam ko kapag excited ka." Ngumiwi na lang ako sakanya. Inabot ko ang earphone ko
sa ibabaw ng mesa at sinuot iyon sa tenga ko. Sinaksak ko iyon sa cellphone.

I didn't pressed the play button dahil wala naman talaga akong balak magpatugtog.
Props ko lang para matigil si Eclair sa bibig niya.

"Whatever." Mahinang sabi ko bago pumikit. Narinig ko pang magreklamo si Eclair

pero hindi ko na siya pinansin pa. Kapag pinatulan ko pa siya, siguradong walang
tigil ang bunganga niya. Stress na stress na nga ang utak ko dahil sa mga letseng
pinapasagutan sakin ng mga prof ko, pati ata tenga ko, maii-stress din.

Ewan ko diyan kay Eclair kung bakit gustong gusto niyang pumunta sa concert ng
'hindi ko alam ang pangalan' na bandang yun. Eh kung tutuusin, nung isang araw lang
ata siya umattend ng mall show ng bandang yun.

Ngayon pati ako idadamay dun. Alam naman

niyang wala akong hilig sa mga ganun. Atsaka sa sabado iyon. Gabi ang simula. Eh
3:30 ako gigising kinabukasan, ano pang tulog ko nun?

Napangiwi ako at dumapa sa kama ko nang marinig ko na namang nagpatugtog si Eclair

ng kanta nung favorite band daw niya.

"Urgh, for my ear's sake, stop the music already, Eclair. You already played that
music for 10 freakin' times." Inis na sabi ko at tinakpan ang dalawa kong tenga
gamit ang unan ko.

"Oh, I thought you're wearing your earphone?" Pa-inosenteng tanong niya.

"I'm not. I mean..yes! I'm wearing my earphone pero walang kanta. So, basically I
can-- Wait, why am I even explaining to you? You won't listen anyway." Iritang sabi
ko bago tumayo sa pagkakahiga. Lalong pinalakas ni Eclair ang kanta at talagang
tumayo pa siya at umaktong akala mo ay siya ang kumakanta. Nagmumukha siyang tanga.

Pinadyak ko ang mga paa ko at inis siyang tiningnan.

"I hate you. I hate you. I hate you." Iritang sabi ko bago siya tinalikuran.

"Oh, we both know you love me, Lysse. Don't worry, I love you too." Rinig ko pang
sabi niya na sinundan ng halakhak bago ko sinarado ang pinto sa pagitan naming
dalawa.

Inis kong pinindot ang play sa cellphone ko. Agad naman akong napatalon at
aligagang tinanggal ang earphone sa tenga ko nang bigla iyong magplay ng malakas.

"Oh, right! This is not really my day! Damn it!" Inis kong sigaw kahit ang dami ng
nakatingin sakin.

Hindi nga naistress ang tenga ko kay Eclair, sa lintek na kanta namang 'to!

Inis kong pinulupot ang earphone ko sa phone ko habang bumubulong ng kung ano anong
mura at
reklamo na pwede kong sabihin.

Natigil lang ako sa ginagawa ko nang may biglang magpatong ng kamay sa ulo ko.

"Bad mood ka ata, Miss." Please. Just please. Tell me it's not him. Kotang kota na
ako ngayon. Wag na sanang dagdagan pa.

"Bakit bad mood ang mangungutang ko?" Bumuga muna ako ng hangin bago nakangiwing
tinanggal ang kamay ni Liam sa ulo ko at nginitian siya. Nanggigigil at halatang
peke. Leche.

"Wala ako sa mood ngayon kaya pede tigilan mo muna ako?" Nakangiting sabi ko kahit
gusto ko na agad siyang sipain paalis kahit wala pa siyang ginagawa sakin.

Bakit naman kaya nandito ang lalaking 'to? Base naman sa suot niya, hindi siya dito
pumapasok.

Matunog na ngumisi sakin si kumag at ginulo ang buhok ko na agad ko namang inalis.
This guy is
really really annoying. I mean..I know I should be kind and thankful to him but I
just can't. His looks, his words and the way he talks to me is just so annoying. I
don't even know why.

"You're really cute, little bunny." Nakangising sabi niya pa at pinisil pisil ang
pisngi ko. Naiinis kong tinanggal ang kamay niya sa pisngi ko. Nakakakuha na kasi
kami ng atensyon. Ang daming babaeng nakatingin sakanya. Nakangiwi ko silang
tiningan. Just what the hell did they see in this guy for them to look at him like
that?

Naiiling kong binalingan si Liam at tinapik ang braso niya, ilang beses hanggang sa
palakas ng palakas na. Nakita ko naman siyang ngumiwi ng tigilan ko ang pagtapik--
paghampas ko sa braso niya.

"Just leave me alone, okay?" Nangiting sabi ko bago siya tinalikuran at sinuot ang
dalawang kamay sa suot kong jacket.

Narinig ko pa siyang sumunod sakin. Inis akong

tumalikod para sana harapin siya kaso may biglang sumulpot na babae sa tabi niya.
Halatang mas bata sa amin ang edad.

"Kuyaa!" Napaawang ang labi ko nang marinig ko ang sinabi ng babae.

Kuya? Wow! May kapatid pala 'tong kumag na 'to.

"Kanina pa ba you Kuya? Sorry for making you paghihintay ng so tagal. Si Tine kasi.
She's so arte. Nagpasama pa siya sakin para bimili ng food. She's hungry na daw
kasi. Like duh, ang near near ng cafeteria, di pa siya makapunta dun alone. She
needs a kasama pa." Eh? Ano daw?

Natawa si Liam at ginulo ang buhok ng kapatid niya, katulad ng ginawa niya sakin
kanina.

"Wala pa akong sinasabi, ang dami mo na agad nasabi." Natatawang sabi ni Liam.
Napatingin sa direksyon ko yung kapatid ni Liam at nangunot ang noo ko nang
makitang parang pamilyar ang mukha niya.

Teka..nakita ko na 'to eh. Sino nga ulit yun?

"Ate brown eyes!" Nagulat ako ng makitang tumatakbo papunta sa direksyon ko yung
kapatid ni Liam habang malawak na nakangiti at kumakaway pa.

"Ah, hi?" Alinlangan kong sabi. Lumapit samin si Liam habang nakangisi. Tanggalin
ko yang labi niya eh.

"Hindi ka na niya naaalala, bubwit." Nakangising sabi niya sa kapatid niya na

ikinasimangot ng kapatid niya. Nakonsensya naman ako ng slight.

Natatandaan ko naman talaga siya, hindi ko lang maaalala kung anong pangalan niya
at kung saan ko siya nakita.

"Ate brown eyes, ako 'to! Si Yesha. Yesha Attyna Hiobe. Yung sa jail booth,
remember?" Sabi niya habang nakaturo pa sa sarili niya.

Nanlaki ang mata ko nang maalala ko siya. Siya yung humuli sakin, samin ni Serix
noong school festival.

Pinagmasdan ko siya mula ulo hanggang paa at napangiwi nang makita ko ang suot
niya. Siya nga yun. Pambata ang suot eh.

"I still remember you. Ikaw yung madaldal diba?" Nakangiti kong sabi bago natawa
nang makitang siyang ngumuso. Pambihira, katulad na katuld ni Eclair.

Natigil lang ako sa pagtawa nang mapansing nakatitig sakin si Liam. Napatayo ako ng
ayos at ginulo ang buhok ni Yesha.

"Sige na, alis na ako." Paalam ko sakanya. Tumingin lang ako kay Liam at inirapan
siya na sinuklian lang niya ng tawa.

Nilayasan ko na sila dun at pumunta na lang sa kung saan. Kailangan kong magrelax
ngayon. Bwisit.

Chapter 56
94.2K
2.61K
226
"Every minute God cares for you." 1 Peter 5:7

"Kapag may kailangan ka, magsabi ka kay Serix. Wag kang mahihiya dun." I nodded at
Eclair for the nth time. Seriously, she already told me that. Like a hundred times
already.

"Tapos lagi kang magpipicture dun. Patingin ako ng mga pinuntahan niyo. Madami
naman dun na magagandang tanawin." Sabi niya. Tumango na lang ulit ako habang
chinecheck ang mga gamit ko kung may nakalimutan ba ako.

"When you and Serix finally get there, text ka sakin ha, para alam ko." Tumango na
lang ulit ako.

"Tapos kapag nagugutom ka--" This time, I cut her off.

"--Kakain ako. Kapag inaantok ako, syempre tutulog ako. Kapag naman napapagod na
ako, magpapahinga ako. Kapag may masakit sakin, magsasabi ako. Kapag may problema
ako, tatawagan kita. I get it, Eclair. See? I even memorized it already." Singhal
ko na ikinasimangot niya. Ayan na naman siya sa pagsimangot niya!

"Tss. I'm just concern! Hindi mo talaga inaappreciate ang pagiging mabait ko sayo!"
Nakangiwi ko lang siyang tiningnan bago sinakbit ang bag ko sa balikat ko.

"Oo na. Sa sobrang concern mo, paulit ulit mo na yang sinasabi. Tatlong araw na
walang tigil." Sabi ko na lalong ikinahaba ng nguso niya.

"Wala ka talagang respeto sakin, bwisit ka!" Naiinis na sabi niya bago kinuha ang
paper bag ko sa ibabaw ng kama ko.

Natawa na lang ako sakanya.

"Ano, tara na?" Yaya ko sakanya. Ihahatid niya daw kasi ako hanggang gate. Ewan ko
dito. Nanay ko ata 'to eh

"Tara na!" Pasinghal pa na sabi niya atsaka padabog na binuksan ang pinto. Nailing
na lang ako sakanya. Sumunod na din ako sakanya habang bitbit ang bag ko.

Nagulat ako nang makita si Serix na naghihintay sa labas. Nakasandal sa dingding

habang nakapamulsa.

I thought I told him na don't bother to fetch me? Bakit siya nandito?

Pasimple kong pinasadahan ang kabuuan niya. Just like what I'm wearing, he's also
wearing a plain gray sweater. Naka-khaki shorts at rubber shoes. May sakbit din
siyang isang backpack sa kabilang balikat. Yun lang ata ang dala niya.

Tumikhim muna ako bago lumapit sakanya.

"Kanina ka pa? Sana kumatok ka na lang para di ka naghintay." I told him, trying
not to mess my words.

Umiling lang siya at umayos ng tayo.

"Kadadating ko lang naman. Tapos ka na ba?" Tanong niya.

Tumango naman ako.

"Then let's go." Yaya niya. Nagulat ako ng bigla niyang kinuha sa balikat ko ang
bag ko.

"W-what are you doing?" Gulat na tanong ko.

"Ito lang ba dala mo?" Tanong niya. Umiling ako saka tinuro ang dala ni Eclair na
paper bag. Nandito nga pala si Eclair. Damn it! Paniguradong may ipang-aasar na
naman 'to.

Tumango lang si Serix bago umuna na sa

paglalakad.

"Tara na."

Wala na akong ibang nagawa kundi ang sumunod.

"Babae, hawakan mo 'to." Nagtataka akong tumingin kay Eclair nang ibigay niya sakin
yung paper bag. Kinuha ko din naman iyon.
Pero nagulat lang din nang bigla niya iyong kinuha ulit.

"Then let's go." Napangiwi ako nang bigla niyang ginaya ang boses ni Serix.

Pambihira! Tingnan niyo, wala pang ilang minutong nangyayare yun, nang-aasar agad.

"You know what? Tigilan mo ako." Sabi ko sakanya bago siya nilampasan. Wala talaga
akong mapapala sa babaeng yun.

Sinundan ko na lang si Serix hanggang makapunta

kami sa may gate. Napapangiwi na lang ako minsan kapag naglalakad siya na para bang
walang dalang mabigat na dalawang bag. Aminado naman akong madaming laman yung bag
na yun. Pinagkasya ko na kasi lahat ng dadalhin ko dun. I don't want to bring two
bags.

Nang hindi ko na talaga mapigilan ang sarili ko, binilisan ko na ang lakad ko at
pinantayan si Serix sa paglalakad.

"Pagod ka na ba? You can give me my bag naman." Sabi ko sakanya. Tumingin siya
sakin nang nakakunot ang noo bago umiling at hinigpitan ang kapit sa bag ko.

"No. I can handle this. Malapit na din naman tayo." Sabi niya at umuna na ulit sa
paglalakad. Naiwan naman akong napahinga na lang ng malalim.

"Don't worry too much na lang kasi. Serix won't be Serix for nothing. Bakit ba
alalang alala ka diyan? Bag lang naman ang dinadala nun." Biglang sulpot sa tabi ko
ni Eclair. Tiningnan ko lang siya bago
inirapan.

"Eh bakit ba hindi ka na lang tumahimik diyan at magdala na lang ng paper bag ko
nang hindi binubuka ang bibig?" Sabi ko bago siya nilampasan.

"Ha! Grabe, nafeel ko yung pagpapasalamat mo sakin. You're welcome ha!" Rinig kong
sigaw niya pero hindi ko na lang pinansin.

Tumakbo na ako palabas ng gate. Nakita ko sa labas ang isang kotse na puti. Nasa
labas ang driver ata yun. Mukhang matagal na nga atang naghihintay si manong.

"I'm sorry for waiting. Kanina pa po ba kayo dito?" Bati ni Serix. Ngumiti si
manong bago umiling.

"Nako, kadarating ko lang po. Sakto lang po kayo ng pagdating." Sagot ni manong.

Nilagay na ni Serix yung mga gamit namin sa likod ng kotse.

Humarap naman ako kay Eclair na ngayo'y malawak na nakangiti sakin.

"What's with the smile?" Nakangiwi kong tanong. She just wiggled her eyebrows and
looked at me with her teasing look. Oh, here we go again.

"Aminin mo, excited ka na no?" Pang-aasar niya. Inirapan ko lang siya.

"Tss. Tumigil ka nga." Sabi ko.

"Hindi e' kinikilig ka eh" Sabi niya at sinundot sundot pa ang tagiliran ko.
Naiinis kong pinalo ang mga kamay niya para patigilin siya dahil papalapit na samin
si Serix.

"Tumigil ka nga. Mukha kang tanga." Mariing sabi ko.

Tumingin ako kay Serix na ngayo'y papalapit na samin.

"Let's go?" Yaya niya. Tumango na lang ako at

maglalakad na sana papasok ng kotse nang bigla akong hilahin ni Eclair sa braso
atsaka niyakap.

"Teka lang, payakap muna." Sabi niya bago pinatong ang ulo sa balikat ko. Natatawa
kong ginantihan ang yakap niya at mahinang tinapik ang likod niya.

"Promise me you'll enjoy the trip, Lysse." Bulong niya. Nangiti naman ako.

"I won't promise but I will. I surely will." Sabi ko sakanya bago kumalas sa yakap.

"Basta kapag may kailangan ka ha, wag kang--" I cut her off.

Naiinis ko siyang tiningnan.

"Oo na. Oo na. Oo na. Tigil na, okay?" Sabi ko na ikinatawa niya lang.

Niyakap niya muna ulit ako bago niya ako tuluyang pinapasok sa loob ng kotse.

The whole ride was covered with silence. Manong driver sometimes asked us about our
studies or sometimes, nagkwekwento siya para malibang kami. Hindi naman siya
nabigo. Nalibang talaga ako. Ewan ko lang dito sa katabi ko. Hindi ko naman kasi
siya tiningnan kahit isang beses lang.

"Nako, yung anak kong babae, pangarap niya talagang makapasok diyan sa pinapasukan
niyo. Palagi ko siyang sinasama kapag may hinahatid o sinusundo ako na studyante
galing sa paaralan niyo. Gustong gusto kasi nun laging makita ang school niyo."
Kwento samin ni manong.

"Talaga po?" Tanong ko.

"Oo. Matagal na nung gustong pumasok sa school niyo. Eh ang kaso lang, wala naman
kaming pera pang-enroll sakanya. Sobrang laki kasi ng tuition niyo." Kwento pa ni
manong. Naawa naman ako. That must be really hard for his daughter, then. And of
course, I know it's also hard for her parents.

"Pero nako, alam niyo bang napakataas ng marka

ng anak kong yun? Kung makikita niyo lang ang marka ng anak kong yun, talagang
matutuwa kayo sa taas. Sulit ang pagod ko sa pagbiyahe kapag nakikita ko ang marka
ng anak ko." Patuloy ni manong.

Meron talagang tao na malas sa pera, swerte sa magulang no? You know, even if you
can't buy everything you want, even if you don't have enough money to do whatever
you want, if you have a parent who will be there when you need them, your life will
be complete. You will be contented of what you have, as long as you have people who
you can lean on.

For me, that's what really matters.

"Your daughter must be really lucky." Nakangiting sabi ko. Nakita ko pang lumingon
sakin si Serix pero hindi ko na siya pinansin pa.

"Sorry ma'am, pero hindi ko po naiintindihan ang sinabi niyo. Lucky lang ang
naintindihan ko." Sabi ni manong at tumawa. Natawa na lang din ako.

Natigil lang ako sa pagtawa nang biglang lumapit sakin si Serix at bahagyang siniko
ang braso ko.

"Hey, you okay?" Tanong niya. Kumunot naman ang noo ko.

"Oo naman. Bakit naman magiging hindi?" Tanong ko. Sandali niya akong tiningnan
bago tuluyang lumayo sakin at umiling.

"Nothing." Sabi niya. Napakibit balikat na lang naman ako.

Napatingin lang ulit ako sakanya nang may maisip ako.

"May..may naikwento na ba si Xyrel sayo?" Tanong ko. He looked at me with his

forehead being creased.

"About what?" Tanong niya. Hindi naman agad ako nakasagot. It took me a minute bago
makapagsalita ulit.

"Well..about her...meron ba?" Tanong ko.

"Wala naman siyang naikwekwento sakin. Meron ba siyang dapat sabihin?" Tanong niya.
Umiling naman agad ako ng sunod sunod.

"Ha? Ah wala, wala." Sabi ko. Hindi pa pala naisasabi ni Xyrel ang tungkol kay
Viel? About our deal? Kung hindi pa niya naisasabi, bakit?

I wonder if nasabi na ni Serix kina Xyrel yung tungkol sakin? I'm sure Brianne
won't tell it to anyone. But Serix? I trust him. But after what happened, I dont
know if I can still trust him.

Well, hindi na rin naman siya naniniwala sakin, so maybe even lang kami?

"I didn't tell anyone about your secret. I hope that would make you feel better."
Gulat naman akong napatingin sakanya.

"W-what?--why?" Utal utal ko pang sabi. Tumingin sakin si Serix bago nagkibit
balikat.

"It's not my story to tell. Besides, I know you have your own reasons." Kung kanina
nagulat lang ako, ngayon gupat na gulat na talaga. Call me O.A or whatever, pero
nakakagulat lang talaga.

Parang kahapon lang, kung masabihan niya ako ng kung ano ano tapos ngayon sasabihin
niya sakin ito?

He looked at me with a small smile on his lips. It looks like he finds my reaction
amusing.

"I don't know if I should be glad or offended by your reaction." He said, still
looking amused.

Tinikom ko ang bibig ko. Lumunok muna ako bago muling nagsalita.

"So..they still don't know about it?" Mabagal kong tanong. Tumango naman siya.

Nanliit ang mga mata ko sakanya.

"Seriously?" Hindi ko alam kung tanong ba iyon o nanghahamon.

Nagtaka ako nang biglang ngumisi si Serix. Para bang humahanga sa mga sinasabi ko.
"Whoa! Now, I really do feel offended by your reaction." Sabi pa niya habang
natatawa. I didnt laughed. Instead, I looked at him with intensity in my eyes.
Natigil naman siya sa pagtawa nang mapansing nakatingin lang ako sakanya.

Unti unting nawala ang ngiti niya at napaayos ng upo. Para siyang bata na nahuli ng
kanyang magulang na gumagawa ng masama. I tried to stop myself from smiling.
Mahirap pigilan pero nagawa ko naman.

"And why did you hide it from them?" I asked him with my serious tone and look.
Nakakatawa ang mukha niya.

"Well...Uhm...I..." Napataas ang kilay ko sa naging kinalabasan ng pagsagot niya.

Mukha siyang
natatae. Hindi mapakali.

I want to laugh at him but he won't take me seriously if I do that.

"I think it would be better if you answer my question without stuttering. What do
you think?" Pang-aasar ko. Nahuhuli ko pang napapasulyap samin si manong driver.
Nalilito ata sa mga sinasabi ko.

Sinimangutan ako ni Serix. Nahalata ata niya ang pakay ko.

"Pinagtitripan mo ba ako?" Tanong niya. Pinigilan kong mangiti, pero napangiti pa

rin ako sa huli.

"That's my way of saying thank you." Nakangiti kong sabi. Matunong namang bumuga si
Serix ng hangin bago ngumisi.

"Your way of saying thank you is very much appreciated." Natatawa niyang sabi na
tinawanan ko lang din.

"Ano po bang tinatawanan niyo, Ma'am, Sir? Hindi ko po kasi kayo maintindihan. Puro
ingles. Kinakausap niyo po ba ako?" Singit ni manong. Napatingin kami pareho ni
Serix kay manong na ngayo'y halata nga ang pagkagulo at pagkalito. Napangiti naman
ako.

"Nako, wala po. Maiba tayo manong, ano po bang pangalan niyo? Ilang oras na po
tayong nasa biyahe, di pa po namin alam ang pangalan niyo?" Tanong ko kay manong.
Sinulyapan ako sandali ni manong sa salamin bago muling binalik ang paningin sa
daan.

"Alberto po." Napatango naman ako.

"Ako naman po si Lysse." Nakangiti kong sabi. Siniko ko naman si Serix para
magpakilala siya.

"Serix po." Pakilala niya.

Natuwa naman samin si manong. Kesyo ang ganda ganda daw ng pangalan namin. Tunog
mayaman. Kung alam lang niya kung gaano kayaman 'tong
kasama ko.

"Kayo ba ay magjowa?" Ang kaninang magandang ngiti ko ay napalitan ng ngiwi. Bukod

sa tanong ni manong, nakakailang din ang term na ginamit niya.

Napalunok muna ako bago sumagot.

"Naku, hindi po. May iba pong nililigawan 'tong lalaking 'to." Natatawa ko pang
sabi kahit pilit lang.

"Sino namang may sabi na may nililigawan ako?" Napatingin ako kay Serix nang bigla
siyang magsalita.

"Ha? Eh diba nililigawan mo si Fianna?" Tanong ko. It's obvious that he's courting
Fianna. Alam naman ng lahat yun.

Nanatiling nakatingin sakin si Serix. Nanatili siyang ganun bago matunog na ngumisi
at umiling iling.

"Pambihira..." Natatawang sabi niya habang umiiling iling pa.

Literal na tumaas ang kilay ko dahil dun. Ano namang kapambihi-bihira dun?

"Saan mo namang nalaman yan at di ko alam?" Tanong niya sakin nang muli siyang
tumingin sakin.

Nagkibit balikat ako na para bang wala lang yun para sakin. Na parang hindi ako
interesado sa pinag-uusapan namin kahit ang totoo ay gusto ko na siyang tadtarin ng
tanong.

"Bakit hindi ba? It's obvious that you're courting her. The way you talk to her,
the way you treated her, the way you--" He cut me off.

"So lagi mo pala kaming pinagmamasdan?" Nakangisi pa ring sabi niya.

Natahimik ako saglit pero agad namang nakabawi. Matunog akong bumuga ng hangin bago
tinuro ang sarili ko na para bang sobrang nakakatawa yung sinabi niya.

"Ako? Pinagmamasdan kayo? Oh c'mon, hindi

no'! Assuming ka naman. Narinig ko lang yun sa tabi tabi." Sabi ko tapos iniwas ko
na ang tingin ko sakanya at tumingin kay manong na ngayo'y nakakunot na ang noo.
Bakit ko ba nakalimutan na nasa loob kami ng kotse at may driver sa unahan namin?

"Hehe, diba manong?" Pabiro ko pang sabi kay manong para kahit naman papaano ay
mabawasan ang awkwardness.

Tinawanan lang ako ni manong na sinabayan ko naman. Pilit nga lang. Napailing na
lang sakin si Serix at natawa na lang din. Hindi nga lang katulad ng akin, totoo
yung kanya.

***

Chapter 57
96.4K
2.85K
784
"Those who put their hope in Christ will never be dissappointed." -Anonymous

"El Nido, Palawan?" Kunot noong tanong ko kay Serix.

Tumango naman ito bilang sagot.

"I thought sa Puerto Princesa?" I asked him. I'm not dissappointed. The truth is I
also want to go to El Nido. Nagtataka lang ako kung bakit biglang nagbago.

"That's what I thought too." Serix said. Sumandal ako sa sandalan at di na lang
nagtanong pa. I
don't have the right to be choosy, anyway. It's not my reward, it's Serix's.
Atsaka, Eclair once told me na maganda daw sa El Nido. The truth is, she badly
wants to go there. Hindi nga lang daw siya pinapayagan ng magulang niya na pumunta
dun if she doesn't have a bodyguard with him. The problem is she doesn't want to
travel if there is a bodyguard behind her, guarding her. She told me that it gives
her a creepy feeling. I don't know if it's true because I never experienced having
a bodyguard before.

I'm sure she would be jealous if I tell her na sa El Nido kami pumunta.

"Manong, matagal pa po ba ang biyahe?" Tanong ko kay manong.

"Malapit na po tayo, Ma'am." Napabuntong hininga naman ako dahil dun. Sa wakas,
malapit na din kami. Ilang oras na kasi kaming nasa biyahe.

Pagkatapos naming sumakay ng eroplano ay agad rin kami ulit sumakay ng van. Ang
sabi ni Serix,
pwede namang direct flight na from Manila to El Nido. Hindi ko alam kung bakit
hindi na lang kami nagdirect flight.

"Don't you feel sleepy and tired? Simula pa lang kanina, hindi ka pa natutulog.
Maaga tayong gumising kanina ah," I looked at Serix. His forehead was creased.

"No. Ikaw din naman. Di ka pa din natutulog simula kanina pa lang."Sabi ko. It's
true. Hindi ko nga alam sa lalaking 'to eh. Kanina ko pang nakikita na humihikab
pero hindi naman natutulog.

"I'm not...sleepy." I know he's lying pero hindi ko na pinansin pa.

Ilang minuto ang lumipas bago tumigil ang sasakyan namin. I looked outside to make
sure na hindi na ako nagkakamali ngayon. Kanina kasi, ilang beses akong muntik ng
bumaba kapag tumitigil ang sasakyan. Akala ko nandun na kami, nagpapagasolina lang
pala. Kung hindi naman magpapagasolina, bibili ng pagkain o
magrerestroom.

"Nandito na po tayo, Ma'am, Sir." I looked at Manong. I tried to stop myself from
being too excited to get out of this car and run outside.

"Talaga po? Ibig sabihin, pwede na po akong bumaba?" Tanong ko. I don't know if
it's just me hallucinating, but I really do feel Serix's stare at me.

"Aba oo naman. Pwedeng pwede na." Agad naman akong bumaba nang marinig iyon galing
kay manong. Unlike me, Serix is obviously bored right now. Maybe because he already
went here before? There's no doubt with that. He's a Sericlein. I'm sure he can
even go to abroad whenever he want.

I heard Serix calling my name but I ignored him. Nagpatuloy ako sa pagtakbo
papasok. Natigil lang ako ng makita ang tatlong babae sa right side at tatlong
lalaki sa left side sa may pasukan. Lahat sila ay magandang nakangiti sakin at may
hawak
na bulaklak na kwintas.

"I told you to stop running." Napatingin ako kay Serix na ngayo'y nasa tabi ko na
at dala dala ang bag namin. Nakaalis na siguro si Manong Roberto. Hindi man lang
ako nakapagpaalam.

"I didn't hear you." I said without giving him a single glance. Masyado akong na-
amaze sa tanawin sa loob. Kahit di pa ako nakakapasok ay kita ko na ang ganda nito.
No wonder why Eclair always wanted to go here.

"Hi Ma'am and Sir. Welcome to El Nido, Palawan!" Bati samin ng mga babae at lalaki
na nakangiti samin. Mga staffs ata sila.

Sinabit nila samin yung kwintas na bulalak sa leeg namin at pinapasok na kami.

Pagpasok pa lang namin ay kita ko na agad ang mga magagandang tanawin. Wahh! Lalo
tuloy akong naeexcite.

"Here's your keys, Ma'am and Sir. If you need something, you can call us po." Sabi
ni Marco. Nabasa ko sa suot niyang nameplate.

Tumango lang ako at ngumiti. Magkahiwalay kami ng kwarto ni Serix pero magkadikit
naman ang kwarto namin.

"Pasok lang ako ah." Paalam ko kay Serix at pumasok na sa kwarto ko. Pagpasok ko pa
lang ay sumalubong na sakin ang isang malaking kama at sari saring kaartehan. Agad
naman akong nagtungo sa terrace at napahanga na naman ng matanaw ko ang malinaw na
dagat. Madami ng tao na naliligo roon. Saktong sakto sa sikat ng araw. Buti na lang
at hindi masyadong mainit ngayon.

Napalingon ako sa pintuan ng may biglang kumatok. Agad naman akong pumunta doon at
binuksan ang pinto.
Hindi na ako nagtaka ng makita si Serix pagbukas ko ng pinto.

"You're done checking your room?" Tanong ko.

"Yeah. Can I come in?" Tanong niya. Agad ko namang niliitan ang pagkakabukas ng
pinto at ulo ko lang ang nilabas.

"Ano namang gagawin mo dito sa loob?" Tanong ko.

"I'll check your room too." He said. Iniripan ko na lang siya pero pinapasok ko rin
naman. May pacheck check pa. If I know, reason niya lang yun!

Sinundan ko siya hanggang makapunta kami sa terrace. Nakahilig siya sa railings

kaya gumaya naman ako. Watching those people from afar, it makes me feel good. I
mean...seeing those people laughing with their loved ones or having fun with their
family, it makes me happy. Alam kong mababaw pero that's what I really feel. Maybe
because I never experienced that kind of feeling kaya sa iba ko na lang pinapanood.

"They're having so much fun, don't they?" Nakangiting tanong ko kay Serix habang
ang tingin ay nasa malayo pa rin.

"Yeah. Do you want to swim?" He asked me. Umiling naman ako bilang sagot.

"Mamaya na lang siguro. Kung gusto mo, maligo ka na. Dito lang ako." Sabi ko
sakanya at tiningnan na siya. Nagulat ako ng makita siyang nakatingin na rin sakin
na para bang kanina pa niya akong pinapanood.

We stared at each other for a second until he look away.

"You're smiling, laughing and you're talking without worrying if you talk too
much." My lips slightly parted because of what he said.

"You really changed. A lot." Sabi niya. Our eyes met. I don't know if I should be
happy or what. C'mon, Lysse! He noticed you! He noticed how you smile, how you
laugh and how you talk. That's what you always wanted right? To have someone who
notice every bit of you? You want to be noticed, right?

I looked away and sighed. Binaling ko ulit ang atensyon sa mga tao sa baba.
Nagbabasaan ang iba at ang iba ay nagseselfie pa. But you can see how happy they
are. That's the difference between me and them. They can smile whenever they want
without feeling the pain. They can talk about whatever they want to talk about
without worrying of having a mistake. They can proudly introduce themselves to
everyone because they are real. Because they have nothing to be afraid of. They
have nothing to be scared of.

"Normal namang magbago diba?" Tanong ko. I can feel him staring at me.

It took him seconds to answer.

"Yeah. It's normal." He said. Then, took a deep breath. His jaw was clenched. Para
bang pinipigilan niya ang sarili na magsalita ng kung ano.

I sighed again. I didn't really change, Serix. It's who I really am. You just
thought I changed because
you know me as someone who I'm really not. You know me as Lysse Aleford. The
mysterious and weird girl. Not as Lysse Aleford Sarmiento.

"You told me before that you trust me. Pero nung tanungin ulit kita ng ganung
tanong, biglang nag-iba ang sagot mo. Pareho lang tayo. We both changed. The way we
treated each other changed..." I looked at him, he look at me. They told me once
that my eyes is so beautiful that it can melt someone once I stared at them but
right now...I'm staring at someone's eyes that is so deep and beautiful.

"Everything can change, Serix. But not everything does really change." I told him
and smiled. The same smile that I gave him when I smiled at him for the first time.

***

"What?!" Muli akong napaigtad sa pagkakaupo nang marinig ang sigaw ni Serix mula sa
terrace. May kausap sa cellphone. Kanina pa yan eh!
Sumigaw na ng sumigaw!

Napahinga ako ng malalim at muling tinuon ang pansin sa laptop  na nasa harap ko.

"Oh? Anong nangyare sa kasama mo at nagwawala na naman?" Tanong ni Eclair. Ka-video

call ko kasi siya. Nagulat nga ako at biglang tumawag.

"Ewan ko dun. Kanina pa yan eh!" Sagot ko. Binuhat ko ang laptop ko at nilapag iyon
sa kama ko saka ako dumapa.

"Lysse..." Tumaas ang kilay ko kay Eclair. Para kasi siyang natatae na ewan eh.

"What?" Tanong ko. Yumuko siya at pinaglapit ang dalawang hintuturo.

"Ehh kasiii..." Nangunot ang noo ko at inis siyang tiningnan. Humaba naman ang
nguso niya.

"Ano nga?!" Iritang tanong ko.

"Kasi Lysse.." Lalong sumama ang tingin ko sakanya.

"Isa pang ganyan mo, mababatukan talaga kita pagkauwi ko." Banta ko sakanya.

"Maydateakobukas." Sa sobrang bilis ng bibig niya, yung 'may' lang ang naintindihan
ko.

"Ano?!" Tanong ko.

"May date ako bukas." Napangisi naman ako sa narinig. Naks. May papatol din pala sa
babaeng 'to.

"Kanino? Kay Brent? Kayo--" Eclair cut me off.

"Hindi si Brent ang kadate ko. Baka magalit lang sakin girlfriend nun." Napangunot
naman ang noo ko. Girlfriend? Si Brent? Sino naman kaya yun?

"Kung hindi si Brent, sino?" Tanong ko.

"Yung vocalist ng banda na sinasbai ko sayo." Nakangiting sabi niya.

Magsasalita pa sana ako ng bigla namang sumulpot sa tabi ko si Serix.

"Get up. May susunduin tayo." Nagtatakang tumingin ako kay Serix. Susunduin? Sino
naman kaya?

Humarap ako kay Eclair at naabutan siyang nakangiti na sakin ng mapang-asar.

"Wag mo akong simulan." Mariin kong sabi. Alam ko kasing mang-aasar lang siya.

"Wala naman akong sinasabi." Natatawang sabi niya. Inirapan ko lang siya at
nagpaalam na.

I don't know if it's just me pero parang may iba kay Eclair. Lalo na nung nagpaalam
ako sakanya. Parang ang lungkot niya.

"Let's go." Masungit na sabi ni Serix at umuna na sa paglalakad. Tingnan mo 'to!

Balik na naman ata sa pagiging masungit ang kumag.

Wala akong nagawa kundi ang sumunod sakanya. Kahit sobrang inis na ako dahil parang
sinasadya niyang bilisan ang lakad niya para di ako makahabol. Ang laki naman kasi
ng hakbang niya!

Remember what Eclair told you, Lysse. You should enjoy this trip. Kahit kumag at
gago yang kasama mo, enjoy lang! Enjoy lang, okay? Enjoy lang.

"Bwisit! Bakit ka ba tumigil?" Inis na sabi ko nang mauntog ako sa likod ni Serix
dahil tumigil siya sa paglalakad.

"Kuyaaa." Huh?

Sumilip ako sa likod ni Serix at nakita si Yena na tumatakbo palapit samin. Anong
ginagawa niya dito?

Agad na yumakap sa binti ni Serix si Yena. Binuhat naman siya ni Serix.

"Hi, guardian angel!" Bati sakin ni Yena na ginantihan ko naman ng ngiti.

Napatingin ako sa kasama pa ni Yena at agad napayuko ng makilala kung sino yun. Si
Xyrel.

"Klare..." Lumayo ako kay Serix at nginitian si Xyrel nang mapatingin siya sakin.
Hindi niya ako pinansin at tumingin na lang kay Serix na para bang di niya ako
nakikita.
Ayan kasi! Wag kasing basta basta ngingiti, Lysse! Lalo na at alam mong galit sayo
yung tao. Napapahiya ka tuloy.

"Sorry talaga, Kuya. Ang kulit kasi ni Yena. Iyak ng iyak hangga't hindi ka
nakikita. Eh miss ka na ata talaga kaya dinala ko na dito. Ayos lang naman diba?"
Nagulat ako ng biglang tumingin sakin si Xyrel. Tinatanong niya ba ako?

Agad naman akong tumango.

"O-oo naman." Sabi ko. Bakit naman magiging hindi? Tsaka ayos na rin na nandito si
Yena. Para mabawasan naman kahit papaano ang
awkwardness sa pagitan namin ni Serix.

"Sige na, alis na ako. Iniintay na rin kasi ako nina Brianne." Paalam ni Xyrel bago
lumapit kay Yena para halikan siya sa pisngi.

Hinalikan naman ni Serix si Xyrel sa noo dahilan para mapangiti ako. Kahit kumag
'tong lalaking 'to, napakaswerte pa rin talaga nina Xyrel sakanya. Kung sana lang
buhay pa si Kuya Lenard.

Napayuko naman ako dahil sa naisip at pilit iwinawaksi sa isipan iyon. Kahit naman
wala na si Kuya, alam kong nandiyan pa rin siya sa tabi ko. Alam kong hanggang
ngayon, ginagabayan niya pa rin ako. Tsaka syempre pati si Ate Braine at si Papa.

"I'm going." Napatingin ako kay Xyrel at nakita siyang nakatingin habang tipid na
nakangiti sakin. Kahit nagtataka sa kilos niya ay nginitian ko na lang din siya.

Sinundan ko ng tingin si Xyrel hanggang sa

makaalis siya at mawala na sa paningin namin. Galit pa rin kaya siya sakin? Pero
bakit...

Malamang naawa lang siya sayo, Lysse. Wag ka ng mag-isip ng kung ano-ano. Kaya ka
nasasaktan eh.

"Let's go." Yaya sakin ni Serix. Tumango lang ako sakanya at sinundan na siya.

"Guardian angel! Guardian angel!" Natigil kami sa paglalakad ni Serix nang

nagpumiglas si Yena sa pagkakabuhat sakanya ni Serix at lumapit sakin.

Hinila niya ang laylayan ng damit ko at tinaas ang dalawang kamay na para bang
nagpapabuhat.

Alinlangan akong tumingin kay Serix na ngayo'y nakatitig sakin. Ngumiti naman siya
sakin saka tumango kaya wala akong nagawa kundi ang buhatin si Yena.

Aaminin ko, di talaga ako mahilig sa bata. Ewan ko ba. Palibhasa, wala namang bata
samin noon.
Tsaka wala akong kapatid na bata kaya di ko alam kung paano pakisamahan ang mga
bata. Dati kasi, lalapit pa lang ako sakanila, naiyak na agad sila. Wala naman
akong ginagawa sakanila.

Nagulat ako ng biglang pinahinga ni Yena ang ulo niya sa balikat ko at siniksik ang
mukha sa leeg ko.

"Ganyan talaga yan pag inaantok." Sabi sakin ni Serix habang dala dala ang isang
bag na naglalaman ng gamit ni Yena.

Nagmumukha tuloy kaming isang pamilya. Ang daming nakatingin samin eh! Baka akalain
nilang isa akong batang ina! Nakakahiya!

Habang naglalakad kami pabalik sa kwarto namin, sinamantala ko na ang pagkakataon

at tinanong na si Serix.

"Paano mo nalaman?" Tanong ko. Alam kong alam na niya ang ibig sabihin ko kaya di
ko na dinugtungan pa ang sinabi.

Huminga ng malalim si Serix bago sumagot.

"Fianna told me." Kusa akong napatigil sa paglalakad. Ano na naman bang problema ng
babaeng yun? Sa aming dalawa, mas dapat siyang kabahan at mag-ingat dahil pangalan
nila ang nakasalalay dito!

"Don't blame Fianna. Aksidente lang yun. Lasing siya nung sinabi niya sakin yun."
Agad na dugtong ni Serix. Lumakad ulit ako at huminga ng malalim.

"Kaya ka ba naglasing nun?" Tanong ko. Tanging pagtango lang ang naging sagot niya.
Pagkatapos nun, di na ako nagsalita pa.

Malapit na kami sa kwarto namin nang bigla namang nagsalita ulit si Serix.

"I don't understand why you lied to us. To be honest, hanggang ngayon gulong gulo
pa rin ako sa kung sino ka talaga. You're a Sarmiento but why do I have this
feeling that there's something more about you?" Literal akong napalunok sa sinabi
niya.

Pakiramdam niya meron pa akong tinatago sakanila kasi meron naman talaga. Hanga
talaga ako sa pakiramdam ng kumag na 'to. Masyadong magaling. Hindi na ako
magtataka kung kinabukasan, pati kulay ng panty ko alam niya.

"Tss. Pakiramdam mo lang yan. Wag kang masyadong magpaniwala diyan. Baka ikamatay
mo yan." Sabi ko na sinundan ng pagsama ng tingin niya sakin.

"Tss." Nasabi na lang niya at umuna na sakin sa paglalakad. Napailing na lang ako
at sumunod na sakanya. Naramdaman ko pa ang paghilik ni Yena sa leeg ko kaya
nakiliti ako ng slight.

***

"Wow! Kuya, swiswimming tayo diyan?" Manghang mangha na tanong ni Yena habang
nakaturo sa dagat na nasa harapan namin.

Sobrang cute ni Yena sa suot niya. Nakashort

siyang maikli tapos kulay violet na sleeveless na may puso sa gitna. Gusto ko
sanang ipasuot sakanya yung swimsuit na dala niya na pambata kaso agad namang
kumontra si Serix. Wag ko daw ipasuot yun kay Yena. Kaya nagtagal kami sa kwarto ko
dahil lang dun. Sabi pa niya, susunugin daw niya yun mamaya.

Masyadong protective!

Nagtampisaw na agad si Yena kaya agad naman akong sumunod. Baka makarating sa
malalim na part eh. Edi nalunod yun.

"Ang wafuu!"

"Look at that hot guy. Kulang na lang ang ulam bes."

"Gosh! Feeling ko, nahanap ko na ang prince charming ko."

Napairap naman ako sa narinig. Kung anong ikibinalot ng suot ko, siya namang
ikinulang sa tela
ang suot ni Serix. Di pala nakulangan, sadyang wala ng suot. Topless kasi ang
kumag! Shorts lang ang suot!

Samantalang kanina, kulang na lang ay pagsuotin niya ako ng pajama at jacket.

"Do you want Kuya to give you a piggy back ride?" Tanong ni Serix kay Yena.

Magiliw namang tumango si Yena at pumalakpak pa. Isinakay naman ni Serix si Yena at
naglakad papunta sa malalim na part.

Agad akong sumunod at hinampas siya sa braso.

"Anong gagawin mo? Alam mong may kasama kang bata, pupunta ka diyan sa malalim!"
Inis na sabi ko sakanya.

Inis niya akong tiningnan habang hinihimas ang braso niya gamit ang isang kamay.

"Wag ka ngang O.A! Nasa likod ko naman si Yena

kaya di siya malulunod!" Inis niyang sabi sakin.

Napaismid na lang ako. Ba't siya nagagalit? Birthday niya?! Birthday?!

Hinayaan ko na lang siya at lumangoy na papunta sa kung saan. Mananakit lang ang
ulo ko kung susundan ko pa sila. Wala namang pinakikinggan yung kumag na yun kundi
sarili niya.

Sa sobrang pagkaaliw ko sa paglangoy ay hindi ko namamalayan na may mababangga na

pala ako.

Agad akong napatigil sa paglangoy nang tumama ang ulo ko sa isang hita. Lalo akong
nahiya nang makitang lalaki iyon. Mabuti sana kung babae yun dahil pareho naman
kaming babae pero lalaki! At kahit anong iwas ko sa pag-iisip, alam kong malapit sa
ano niya ang nabangga ko.

"Sorry. Hindi kita napansin." hinging paumanhin ko. Bagama't nakita ko ang pamumula
ng pisngi niya, ngumiti pa rin siya at umiling.

"No. It's okay." Nakangiting sabi niya.

"Pasensya talaga." Hinging paumanhin ko ulit. Mahina siyang tumawa at sinabing okay
lang daw.

"I'm Matt." Nakangiting sabi niya habang nakastretch sakin ang braso na parang
nakikipaghandshake.

I was about to hold his hand for a handshake but someone took it instead.

"I'm Yena." Gulat akong napatingin sa tabi ko at nakita si Yena na nakangiti pa

habang nakapiggy back ride pa rin kay Serix.

"Uhm, hi." Awkward na sabi ni Matt kay Yena. Hanggang ngayon ay nakahawak pa rin
ang maliit na kamay ni Yena sa kamay ni Matt.

Kusang inalis na ni Yena ang pagkakahawak kay Matt at tumingin sakin.

"Guardian angel, can you teach me how to swim?"

Tanong sakin ni Yena.

"Sure." Ngiti ko bago binaling muli ang tingin kay Matt para sana magpakilala ulit
dahil obvious naman na naghihintay siya na magpakilala ako.

"I'm--" I gritted my teeth when Serix cut me off. Nananadya eh!

"I'm Serix Sericlein." I took a deep breathe to calm myself. I looked at Matt and
smiled.

"Sorry but we have to go." Paalam ko sakanya. Ngumiti lang si Matt at tumango.
Mukhang naguguluhan pa rin sa nangyayari.

"Sorry ulit sa kanina." Hinging paumanhin ko ulit bago hinila si Serix paalis dun.

"Hey, wait! Baka malaglag si Yena." Pagpupumiglas niya sa pagkakahawak ko sakanya.

Tumigil ako sa paghila sakanya at inis siyang tiningnan. Sa totoo lang, wala naman
akong
pakielam kung hindi ako nakapagpakilala kay Matt ng ayos. Ang akin lang, ang bastos
ng ginawa niya. Halatang nananadya.

"Ano bang problema mo!?" Inis na tanong ko. Binaba naman muna ni Serix si Yena.
Buti na lang sa mababaw na part ko hinila si Serix.

"Ha?" Painosenteng tanong ni Serix.

"Ha?" Panggagaya ko sa sinabi niya. Agad naman siyang napayuko at kitang kita ko
ang pagkagat niya sa ibabang labi niya para pigilan ang pagngiti.

Aba't nakukuha pang ngumiti!

"Anong ha?! Kita mo namang nagpapakilala ng maayos yung tao, bigla kang susulpot!"
Sabi ko. Nangunot ang noo ko ng ituro ni Serix si Yena na ngayo'y palipat lipat ang
tingin samin.

"Si Yena kaya ang biglang sumulpot." Pagturo niya kay Yena. Agad sumimangot si Yena
at tumingin kay Serix ng masama.

"Because you told me to hold that guy's hand and introduce myself!" Yena hissed.
Agad kong tiningnan ng masama si Serix na ngayo'y kung saan saan na tumitingin,
maiwasan lang ang tingin ko.

See? Hindi talaga mapagkakatiwalaan ang lalaking 'to!

Chapter 58
87.5K
2.47K
337
"There are no what if's and maybe's to the Lord. Everything is sure. Just trust in
Him wholeheartedly and never doubt."

One thing that I learned about Serix is to never trust him. Believe me. Ngayong
araw na 'to, wala pa siyang kahit isang sinabi na tinupad. Katulad na lang kanina,
I told him not to let Yena swim by herself dahil baka makapunta sa malalim na part
and he told me not to worry dahil hindi naman talaga daw niya hahayaan but the next
thing I knew, nakita ko na lang si Yena na papunta sa malalim na part na tuwang
tuwa pa. At take note! Siya lang mag-isa.
Kahapon habang kumakain, he promised me na pupunta daw kami  sa Shimizu Island na
tinutukoy ni Marco, yung staff na naghatid samin kahapon sa kwarto namin. Umabot ng
gabi ang paghihintay ko tapos nauwi sa wala. Bukas na daw.

"Seriously, Serix. If you don't like to be here, pwede ka ng umuwi. Kami na lang ni
Yena ang mag-eenjoy." Inis na sabi ko sakanya nang umayaw na naman siya sa pagyaya
ko para pumunta dun sa Shimizu Island daw.

He rolled his eyes at me. Siya pa talaga ang may ganang mang-irap! Siya 'tong ang
boring boring kasama. Wala ng ibang ginawa kundi ang maupo na lang.

"It's my reward, Lysse. You can't just shoo me like that." He said, still facing
his laptop. Inis akong umupo sa kama niya, sa katabi niya.

"Ang boring boring mo kasing kasama! Mas mabuti kung umuwi ka na lang! Wala ka lang
din namang gagawin kundi ang tumunganga dito." Inis na sabi ko. Tumingin siya sakin
at matunog na ngumisi.

"Never forget that you're also like this before, Lysse." Sabi niya. Inis kong
hinampas ang braso niya.

"Atleast, ginagawa ko yung sinasabi ko!" Giit ko. Buntong hininga siyang umupo
habang hinihimas ang braso na hinampas ko.

"I told you that we will go there tomorrow." He said. Sumimangot ako sakanya at
umirap. Ganyang ganyan ang sinabi niya sakin kahapon. Later nga lang yung tomorrow.
Tapos ano? Wala! Nganga.

"Hindi na ako nanininiwala sayo. Paulit ulit mo na yang sinabi, hanggang ngayon di
pa rin tayo nakakapunta dun." Sabi ko. Inis siyang tumingin sakin. Pinandilatan ko
naman siya ng mata. Wag niya akong mataray tarayan. Pag gantong naiinis ako
sakanya, baka mabato ko sakanya ang silya ng wala sa oras.

"Fine. Ganito na lang, bigyan mo ako ng ten

minutes. Tatapusin ko lang 'to tapos magbibihis na ako para makaalis na tayo.
Okay?" Mahinahong sabi niya. Napaismid naman ako sa sinabi niya.

"Ten minutes? Baka naman umabot ulit ng bukas yan?" Sarkastikong sabi ko. Pinilit
ko namang sabihin yun ng normal, pero di ko talagang mapigilang magtunog
sarkastiko. After all, nasakin pa rin ang dating Lysse.

"Tss. It won't. I promise." Sabi niya at tinuon na ulit ang atensyon sa laptop
niya. Tumayo na naman ako at umalis na dun para pumunta sa kwarto ko. Dinala ko
lang naman kasi si Yena sa kwarto niya dahil nakatulog na sa kwarto ko.

Nang makarating ako sa kwarto ko ay agad kong binuksan ang laptop ko at tiningnan
kung online si Eclair sa skype. Buti online siya. Tinawagan ko siya at nakailang
tawag pa ako bago niya sinagot and believe me, hindi ganun si Eclair.

"Bakit ang tagal mong sumagot?" Bungad ko. Nagtaka pa ako kung bakit ang dilim sa
paligid
niya. Di ko tuloy siya makita.

"Wala bang kuryente diyan?" Tanong ko. Hindi siya sumagot kaya lalo akong nagtaka.
Baka naman tulog na 'to?

"Hoy Eclair!" Medyo nilakasan ko na ang boses. Baka kasi di niya lang ako narinig
kanina.
Narinig ko pa muna ang pagtikhim niya at ang pagbuntong hininga.

"H-ha? Bakit ka ba tumatawag? Dapat kay Serix lang focus mo!" Masigla niyang sabi.
At alam ko na peke iyon. Alam ko kung kailan siya totoong masaya. And it's
definitely not today!

"Do you have a problem?" Maingat kong tanong. Hindi siya agad nakasagot. Tss. Bakit
ka pa kasi nagtatanong, Lysse? Halata namang may problema yang kaibigan mo!

"You have a problem. Do you want to talk about it?" Tanong ko. Narinig ko ang
pagtawa niya. Halatang
pilit. Tss.

Tsaka ang weird sa pakiramdam na puro itim lang ang nakikita ko tapos naririnig ko
ang tawa niya.

"Wala 'no! Ano ka ba! Bakit mo naman naisipang may problema ako?" Natatawa pa ring
sabi niya.

"Then bakit patay ang ilaw diyan?" Tanong ko. Wag niya lang masasabi sakin na
walang kuryente dun dahil kahit kailan hindi mawawalan ng kuryente sa EA. Ang cheap
naman nila kung ganun.

"H-Ha? Uhm, kasi ano..." Utal utal na sabi niya. Napahinga ako ng malalim. See?
Kung wala siyang problema, hindi yan matataranta na mag-isip ng rason.

"Just open the light, Eclair. Kung wala ka nga talagang problema." Seryoso kong
sabi. Umabot ng ilang minuto bago tuluyang nagliwanag ang video ni Eclair.
Napapikit pa ako nung una dahil masakit sa mata.

Nang makamulat ay agad napaawang ang labi ko. What the---

"What happened to you?!" Gulat at galit na tanong ko kay Eclair nang makita ang
mukha niya. May ilang kalmot siya sa pisngi at gulong gulo ang buhok niya. Halata
din ang pamumukto ng mata at eyebags.

"Ano...nadapa kasi ako hehe." Palusot niya. Lalong sumama ang tingin ko sakanya.
Naririnig ko na ang tawag sakin ni Serix mula sa labas pero hindi ko iyon pinansin.

"Nadapa? Pero may kalmot ka? Gulo pa ang buhok? Ano, sinabunutan ka ng lupa?"
Sarkastikong sabi ko. Kung normal na si Eclair 'to, pipilitin niyang barahin ako
hangga't hindi niya ako naiinis pero hindi. Hindi siya nagsalita. Nakatingin lang
siya sakin na para bang ako na ang pinakainteresting na tao na nakita niya.

"Eclair...are you okay?" I asked softly.

"I'm....okay." She said but tears started to fall from her eyes. Her voice broke.
God! Swear! That time, Gustong gusto ko ng umuwi at yakapin siya.

"What happened? Sinong gumawa niyan sayo?" Mariing tanong ko.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto sa likod ko at napag-alamang si Serix iyon.

Nakabihis na siya. I mouthed him 'wait' na agad naman niyang nagets. Lumabas muna
ulit siya ng kwarto ko at hinintay ako sa labas.

Binaling ko ulit ang tingin ko kay Eclair na hanggang ngayo'y hindi pa rin
sinasagot ang tanong ko.

"I'm asking you, Eclair. Sinong may gumawa niyan sayo?" Pigil ang galit na tanong
ko. Suminghot si Eclair at pinunasan ang luha na wala rin namang saysay dahil may
luha pa ring pumapatak sa mga mata niya.

"It's no one's fault, Lysse." Sagot niya. No one's

fault? Alangan namang ginawa niya yun sa sarili niya! Aba, nababaliw na siya kung
ganun! Hindi ako nagsalita, hinayaan ko siyang magpatuloy.

"It's my fault, Lysse. Tangina kasi, ang assuming ko." Humihikbi na sabi niya.
Nakinig lang ako kahit gustong gusto ko nang magsalita para tanungin kung sino yung
tinutukoy niya. Leche siya kung sino man siya!

"Bakit kasi siya ganun sakin? Bakit hindi niya sinabi sakin na may girlfriend na
pala siya? Bakit niya tinago sakin? Alam ko namang hindi kami close para sabihin
niya yun sakin pero s-sana man lang, ininform niya ako. Sana man lang sinabi niya
sakin na meron na diba? Kasi kung sinabi niya naman sakin, magagawan ko pa ng
paraan para mapigilan 'tong lecheng feelings na 'to pero hindi eh. Pinagmukha niya
ako tanga." Humihikbing kwento niya.

"---Sinugod ako kanina ng girlfriend niya. Narinig niya ata ako nung umamin ako sa
gagong boyfriend niya. Napahiya ako, Lysse. Napahiya ako
sa harap ng maraming tao. Kung tutuusin, kayang kaya ko siyang labanan, kaso ano
namang laban ko sakanya? Si Maris yun! Top 10! Eh ako? Isang hamak na Elites lang
ako at wala akong laban dun." Napapikit ako ng mariin nang pumasok sa isipan ko
kung paano saktan ng babaeng yun si Eclair. Huminga ako ng malalim para maikalma ko
ang sarili ko. I know who Maris is. Minsan ko na din siyang sinundan noon para dun
sa impormasyon na ibinigay ko kay Dad. Kasali din ang pamilya niya sa top 10 kaya
may alam din ako sa babaeng yun kahit papaano.

"Tss. Wag mo ngang sabihin yan. Hindi ka isang hamak na Elites lang, Eclair. You
are more than that! Kung Top 10 siya, eh ano naman? Yun lang naman ang lamang niya
sayo." Sabi ko. Honestly, wala talaga akong alam pagdating sa ganto. I don't really
know how to comfort people.

"She's Brent's girlfriend." She said in between her sobs. Natameme ako. The way she
said those words made me stop. Hindi dahil nagseselos ako kasi may girlfriend na si
Brent o ano. Kundi
dahil nasaktan ako kahit hindi naman dapat. Pakiramdam ko kasi pinapatamaan ako ni
Eclair.

Hindi naman 'She's Serix's fiance' ang sinabi niya pero napatigil ako. Napaisip
ako, bakit ba ginagawa 'to sakin ni Serix. Alam naman niyang kay Fianna pa rin ang
bagsak niya sa huli, bakit kailangang isingit pa ako? Para magkaroon ng thrill ang
love story nila?

"Kahit saang banda, talo ako Lysse. Kasi kahit anong ipagmalaki ko, walang laban
ang pagiging girlfriend niya kay Brent sa pagiging ako lang." She said while still
crying. I was about to speak nang magsalita siya ulit.

"I'm sorry. Nakaabala pa ata ako sainyo. Sige na, papatayin ko na 'to. Bye, Lysse."
Magpoprotesta sana ako kaso lang biglang namatay ang tawag. Tinry ko ulit siyang
tawagan kaso bigla namang nag-offline.

Sa inis ko ay padabog kong pinatay ang laptop. "Damn it, Eclair Hwang!" Inis na
bulong ko.

Kinalma ko muna ang sarili ko bago tuluyang lumabas ng kwarto ko. Nakita ko sa
labas si Serix na naghihintay. Nawalan ng saysay ang pagpapakalma ko sa sarili ko
ng makita ko si Serix.
"Serix." Tawag ko sakanya. Agad naman siyang lumapit sakin nang nakakunot ang noo.

"Why? May problema ba?" Takang tanong niya.

Huminga muna ako ng malalim bago siya tinanong.

"Alam mo bang may girlfriend na si Brent?" Tanong ko sakanya. Hindi siya agad
nakasagot. Nanatili siyang nakatingin sakin bago umiwas ng mata.

Di makapaniwala akong napabuga ng hangin.

"So, alam mo? Wow." Nasabi ko na lang. Ang kaninang inis ay bumalik ulit.

"Bakit? May gusto ka ba kay Brent?" Tanong niya. Hindi pinapansin ang pagkainis ko
sakanya.

"I don't like him and hell, I don't think I can like him. He's a jerk!" Galit na
sabi ko.

"H-ha? Bakit ka ba nagagalit?" Inosenteng tanong niya. Ang pagkataranta at

pagkatakot ay halata sa mga mata niya.

"And you too! Pareho kayo ng bestfriend mong gago!" Galit na sabi ko sakanya bago
siya nilampasan at umalis.

"Hey, wait. Ano bang nangyare? Bakit ba nagagalit ka?" Habol niya sakin. Hindi ko
siya pinansin. Sobrang sama ng loob ko, lalo na kapag nakikita ko ulit sa isip ko
ang mukha ni Eclair kanina. Parang gusto kong manuntok ng mukha.

Bwisit na Maris yun! Hindi ko nga hinahayaang saktan si Eclair ng kung sino sino
tapos gagawin niya yun sakanya? Humanda talaga siya sakin pagkauwi ko.

"Lysse. Ano bang problema?" Pangungulit sakin ni Serix pero hindi ko pa rin siya
pinansin. Che!
Bahala siya diyan.

"Okay, I'm sorry. Sorry kung hindi ko sinabi sayo na may girlfriend na si Brent.
Bilin kasi sakin yun ni Brent na wag kong ipagsasabi yun kahit kanino." Inis akong
tumigil sa paglalakad at galit siyang tiningnan.

"Sabihin mo diyan sa gago mong kaibigan, dahil sa sekreto niya, nasaktan ang
bestfriend ko." Galit at madiin kong sabi na nakapagpatigil sakanya.

"You don't understand him, Lysse." Mahinahong sabi niya.

"Ha! At sinasabi mo na dapat ko pa siyang intindihin?" Inis na tanong ko. Umiling

siya at huminga ng malalim.

"I'm not asking you to understand him. But between the two of us, you're the one
who should understand him, Lysse." Sa sinabi niyang yun, napatigil ako. Natahimik
at natulala sakanya. I'm the one who should understand Brent? Bakit? Dahil
pareho kaming may tinatagong sekreto? Dahil pareho kaming nakasakit dahil sa
sekreto namin? Ganun ba yun?

Hindi makapaniwala akong tumango ng ilang beses.

"You're right. I should understand him. In fact, I did worse than him."
Sarkastikong sabi ko bago siya nilampasan.
"Lysse, that's not what I mean." Habol niya sakin pero hindi ko na siya pinansin
pa.

Walang nagsasalita samin habang nakasakay kami sa bangka. Tanungin man niya ako ay
tanging pagtango at pag-iling lang ang sinasagot ko sakanya. Kahit isang letra ata
ay wala pa akong nasasabi magmula ng sumakay kami sa bangka na 'to.

I heard him sigh, "Look, I'm sorry. Hindi ko ginusto ang sinabi ko kanina at alam
kong ganun ka rin. Nadala lang ako ng emosyon ko dahil sa sinabi mo kay Brent. But
trust me, may rason si Brent kung
bakit niya nilihim yun. I just hope na wag mo sana agad siyang husgahan." Rinig
kong sabi niya pero hindi ko iyon pinansin.

Ganun din ako, Serix. Nilihim ko lahat sainyo dahil may rason. The funny thing is,
sinasabi mo sakin ngayon na wag kong husgahan si Brent pero nung nalaman mong
naglihim ako sainyo, hinusgahan mo ako agad. Nang hindi pinakikinggan ang paliwanag
ko.

Tinuon ko na lang ang atensyon ko sa mga tanawin na nadadaanin namin. And

thankfully, napagaan nun ang pakiramdam ko. Kahit papaano ay narealize ko din ang
pagkakamali ko. Nadala lang din naman kasi ako kanina ng galit ko dahil pinaka ayaw
ko talaga sa lahat ay ang makitang umiiyak si Eclair.

Nang makababa kami ng bangka, lakas loob kong nilapitan si Serix.

"Sorry." Sabi ko. Ngumiti naman siya sakin. Hindi ba siya galit sakin?

"No, it's okay. Naiintindihan ko." Nakangiting sabi niya. Lalo tuloy akong nahiya.
Para kasing ang childish ng ginawa ko kanina.

"Sorry talaga. Nadala kasi ako kanina ng galit ko." Sabi ko. Natawa ng mahina si
Serix bago ngumiti sakin at alam kong may meaning ang ngiting yun!

"It's okay, seriously. Atsaka, nag-enjoy naman ako kanina kahit ganun ka. Atleast,
nakita at nakasama ko ulit ang dating Lysse." He said while smiling.

That made my heart beat stop.

Kinabukasan, nadatnan ko sa baba sina Serix at Yena na naghihintay sakin para

kumain. I already ate breakfast kanina tas pagkatapos, natulog ulit ako.

I'm still wearing my pajama and t-shirt nung bumaba ako pero wala na akong pake
dun. Tinatamad pa akong magpalit ng damit at maligo.

1 p.m na ako nagising.

"I'll buy piatos and coke, you want?" Napataas ang kilay ko nang marinig iyon mismo
sa bibig ni Serix. Matagal na rin pala simula ng kumain kami ng junk foods ng
magkasama.

"What? Don't look at me like that." Natatawang sabi niya. Napangiti na lang ako at
nailing.

"Nakakapanibago pa rin kasi na marinig yan mula sayo." Pag-amin ko. Natawa lang
sakin si Serix bago pumunta sa counter para bumili.

Habang bumibili si Serix ng kakainin namin, tiningnan ko si Yena na ngayo'y

nakasimangot habang nakahalumbaba sa mesa. Nagtaka tuloy ako.
"Bakit nakasimangot si Yena?" Malambing na tanong ko sakanya. Humaba ang nguso niya
sakin.

"I'm mad at Kuya." She said while I'm trying not to pinch her cheeks. Swear, she's
so cute.

"Bakit ka galit kay Kuya?" Tanong ko. Syempre, nakikisipsip ako.

"Because he didn't let me join you guys yesterday." She said while still pouting.
Yesterday? Dun ba sa Shimizu Island?

"It's because you're still asleep that time." Sabi ko kahit hindi ko alam kung
tulog nga ba siya nun.

"No. I'm not. Hindi lang niya talaga ako sinama. He just want to be alone with
you." Agad nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Iniling ko ang ulo ko kay Yena na
parang bang sinasabi na bad yung sinabi niya.

"Yena, hindi ganun yun. Baka natatakot lang si kuya mo sa kaligtasan mo. You know,
baka may pating---" Yena cut me off. I heard her loud snort.

"No! He told me yesterday that I should stay in his room. He even pleaded to me na
wag na daw po akong sumama sainyo kahapon for you and
him to be alone. Sabi niya na minsan na lang daw yun mangyari kaya I should say yes
na to him." Literal na nalaglag ang panga ko sa narinig. What the---Anong...

"Here." Muntik na akong mapatalon nang biglang sumulpot si Serix habang dala dala
ang mga binili niyang chichiriya at coke.

"Oh? Bakit mukha kang nakakita ng multo?" Tanong niya sakin. Tinikom ko ang bibig
ko at lumunok muna bago sumagot.

"Ha? Wala wala. May naisip lang ako." Sabi ko na mukha namang pinaniwalaan niya.

God! I think I need spicy food right now!

***

Comment
Chapter 59
98.7K
2.69K
687
"For in the eighth year of his reign, while he was yet a boy, he began to seek the
God of David his father.." 2 Chronicles 34:3

***

Simula nung nag-aral ako sa Elite Academy, nasanay na akong tawagin ng mysterious
at weird girl. Although, sometimes hindi ako naniniwala na weird ako. Hindi naman
kasi porket hindi ko ginagawa ang mga ginagawa nila, weird na ako.

I didn't talk that much before. Maybe that's why they called me weird girl. Tsaka
wala naman akong pakielam noon sa tinatawag o tingin nila sakin. Wala naman akong
mapapala sa pagpatol sakanila.
Because that's what Lysse Aleford should do. To never care about everything. To
never talk too much. Kasi baka may masabi akong hindi dapat sabihin.

But right now, I don't think I can still act like I don't care about everything
when I really do. At dahil yun kina Xyrel. Kina Serix.

"You're acting weird. May problema ba?" Serix asked me while we were walking. Hawak
hawak ko sa isang kamay si Yena habang nakahawak naman ang isang kamay ni Yena sa
isang kamay ni Serix.

Iniwas ko muna ang tingin kay Serix at tiningnan ang mga paa ko na lumulubog sa
buhangin, na para bang iyon na ang pinakainteresting na bagay na nakita ko.

"Hindi ka pa nasanay. Dati pa naman akong ganito." Sabi ko.

"Tungkol pa rin ba 'to kay Brent?" Tanong niya.

Agad kong iniling ang ulo ko.

"No. Masyado lang siguro akong pagod." Sagot ko. Para hindi na siya magtanong pa,
kinausap ko na lang si Yena at kinulit ito. Tuwang tuwa naman siya at tawa ng tawa.

Nang makarating kami sa sinasabi ni Serix ay agad kaming sumakay ng bangka. May
isang lalaki na naghihintay samin doon. Siya siguro ang taga-sagwan ng bangkang
sasakyan namin.

Kumpara sa una naming sinakyang bangka, mas malaki ito. Kita ko rin na nandun na
ang mga kailangan naming suotin para sa snorkeling.

"Kuya, are we going to wear this?" Yena asked Serix.

"Yes, baby." I can't help but smile when Yena pouted her lips.

"But it's too big!" She hissed. Hindi naman ganung kalaki ang swinfins na tinutukoy
niya.

"Yena, it's not. C'mon, wear it." Serix softly said. Suot na rin niya ang diving
mask, snorkel at swimfins niya. Ganun rin ako.

"Are you two ready?" Nakangising tanong samin ni Serix. Inirapan ko muna siya bago
tinugunan ng ngisi.

"I'm always ready, Sericlein. Baka nga ikaw ang hindi eh. Takot ka ata sa isda eh."
Pang-aasar ko na sinundan ng malakas na tawa ni Yena.

Inirapan lang ako ni Serix bago lumapit samin.

"Tss. Stop laughing, Yena." Saway niya kay Yena. Yena just smiled at him teasingly.
No doubt. She's really Serix's sister.

"Baba na tayo?" Yaya sakin ni Serix.

Hinawakan ko ang kamay niya na kinagulat niya.

"Don't assume things, Serix. Just hold Yena's hand." Sabi ko at inirapan siya.

Alam ko na kasi ang tumatakbo sa isipan niya.

"What?" Natatawang tanong niya. Inilingan ko na lang siya bago tiningnan si Yena na
ngayo'y nakanguso habang nakatingin samin.

"I don't want to swim, guardian angel." Yena said. Agad nangunot ang noo ko.
Tinanggal ko na ang pagkakahawak ko sa kamay ni Serix bago lumapit kay Yena.
Lumuhod ako sa harapan niya para mapantayan siya.

"What's the problem, Yena? Ayaw mo ba ng swimfins mo?" Tanong ko sakanya. Marahang
umiling sakin si Yena. Sumulyap muna siya sandali kay Serix na ikinataas ng kilay
ko.

"Whoa! Wala akong kinalaman diyan." Taas kamay na sabi ni Serix nang balingan ko
siya.

"I'm scared of fish, guardian angel. Sabi sakin ni manong marami daw fish diyan."
Yena said. Aww. She's so cute.

I smiled at her, "Okay. If that's what you want. But promise me na makikinig ka kay
manong, okay? Siya muna ang kasama mo dito sa bangka." I told her. Tumango lang
siya at ngumiti sakin. Tumayo na ako at lumapit kay Serix. Hindi pa man din ako
ganung nakakalapit kay Serix ay nakita ko na ang pagngiti at pagkindat ni Yena kay
Serix.

"Ano? Hindi daw talaga sasama?" Serix asked me as I stand beside him. Tinaasan ko
lang siya ng kilay.

"Why don't you ask yourself?" Tanong ko. Alam ko namang may kinalaman na naman
'tong lalaking 'to sa biglaang pag-ayaw ni Yena. Eh super excited kaya ni Yena
kanina. Imposibleng bigla na lang siyang umayaw at matakot sa isda.

"Wait, sinisisi mo ba ako dahil hindi sasama satin si Yena?" Kunot noong tanong ni
Serix.

"Oh bakit, guilty ka?" Nanghahamon na tanong ko. He just clenched his jaw and
sighed.

"I can talk to Yena if you want. For sure sasama--" I cut him off.

I held his hand and sighed. God! My heart was beating so fast. Napalunok ako at
pilit iwinawaksi ang kabang nararamdaman ko.

"Whatever." Nasabi ko na lang. Natigil lang ako nang matunog na ngumisi si Serix.

"Kanina ko pang napapansin na kanina mo pang hinahawakan ang kamay ko, Aleford. Do
you like me that much?" Nakangising tanong niya. Hindi naman dapat ako kabahan kasi
biro lang yun, diba? Hindi dapat ako kabahan ng ganito. Pero leche! Kinakabahan
ako.

Sa kabila ng nararamdaman ko, pinilit ko irapan si Serix at iiwas ang tingin

sakanya.

"Tss. Hanggang ngayon pala ay assuming ka pa rin." Sabi ko. Tumawa lang siya at di
na nagsalita pa.

"Listen, magbibilang ako ng one to three at sabay tayong tatalon, okay?" Sabi ko
sakanya at tiningnan siya. Umawang ang labi niya at tiningnan din ako. Gusto ko
mang iiwas muli ang tingin sakanya ay di ko na magawa.

Napaiwas lang ako nang ngumisi ulit siya.

"Now tell me you don't like me, Lysse." Masyado talagang confident 'to sa sarili
niya.

"Again, Sericlein. Don't assume things. Kahit nung nandito si Yena, gagawin ko pa
rin 'to. It's much better if sabay tayong tatalon." Sabi ko.

Hindi na siya nagsalita pa at hinayaan na lang ako.

"Okay. Magbibilang na ako. One...two..." Hindi pa man nakakaabot ng three ang aking
bilang ay agad na akong sinama ni Serix sa pagtalon niya. Damn him!

May konti akong tubig na nalunok at halos hindi ako makahinga nang makarecover sa
gulat.

Agad kong sinamaan ng tingin si Serix na ngayo't tatawa tawa pa.

"Damn you! Ang sabi ko, pagkabilang ko ng talo, saka tayo tatalon! Eh nasa dalawa
pa lang ako. Marunong ka bang magbilang?!" Inis na sabi ko.

"What? It's much better if we jump unexpectedly." Natatawang sabi niya. Lalong
sumama ang tingin ang tingin ko sakanya. Nagagawa pa talaga niyang tumawa?!

"Sakin lang unexpected yun, leche ka!" Naiinis na sigaw ko. Hanggang ngayon ay
nandidiri pa rin ako sa nainom kong tubig. Sabihin man nilang malinis ang dagat na
'to, hindi ko pa rin maiwasang di mandiri.

"Oh c'mon, Lysse. Wag ka ng mahigh blood. We should enjoy this." Sabi ni Serix.
Magsasalita sana ako nang may maramdaman ako sa kamay ko. Doon ko lang napagtanto
na magkahawak pa rin pala kami ng kamay.

Agad akong tumikhim at pilit inaalis ang pagkakahawak niya sa kamay ko pero ayaw
naman niyang bitawan.

"Yung kamay ko..." Sabi ko. Ngumisi lang sakin si Serix. This jerk! How I want to
remove that smirk on his lips!

"Una kang humawak sa kamay ko kaya panindigan mo." Sabi niya.

My lips slightly parted. Seriously?! Ano na namang kalokohan ang naiisip ng kumag
na 'to?

I was about to speak nang unahan niya ako.

"Tara na sumisid." Sabi niya at hindi na hinitay pa ang sagot ko dahil sumisid na
siya. Wala akong nagawa kundi ang sumisid na din.

Wow. As in wow. Wala akong masabi kundi wow. Sobrang ganda. Ang daming isda at
sobrang gaganda ng mga iyon. Iba't iba ang kulay ng mga
ito at iba't iba rin ang itsura. Pero mas natuwa ako nang makakita ako ng blue na
isda. Paborito ko kasing kulay ang blue.

Napatingin ako kay Serix nang bahagya niyang ginalaw ang magkahawak naming kamay.
May tinuro siya kaya napatingin ako dun. Lalo akong namangha nang makakita ako ng
starfish. Oh my God!

Pinilit kong magsalita pero nakalimutan kong hindi nga pala ako makakapgsalita
habang nasa ilalim kami. Nagpatuloy kami sa paglangoy ni Serix. Kung ano ano ang
tinuturo niya sakin at di ko maiwasang mamangha sa mga iyon. Hindi ko masisisi si
Serix kung hindi na bago sakanya 'to. For sure, ilang beses niya nang naranasan
'to. Hindi katulad ko na first timer.

"Wow. That was..." Hindi ko maituloy ang sasabihin ko dahil hindi ko mahanap ang
tamang salita para idescribe ang mga nakita ko sa ilalim. Sandali kaming tumigil sa
pagsisid ni Serix para magpahinga at makahinga ng ayos.

"Beautiful." Pagtutuloy niya sa sinabi ko habang nakatitig sakin. Agad naman ako
umiwas ng tingin dahil sa pagkailang.

"Kuya! Guardian angel! Smile!" Napatingin kaming pareho kay Yena na ngayo'y
kumakaway samin habang may hawak na camera.

Agad akong hinapit ni Serix palapit sakanya. Di na ako nakaprotesta dahil sa gulat.
Natauhan lang ako ng biglang nagflash yung camera.

"One more time! Guardian angel's face here is so...." Napasimangot ako sa sinabi ni
Yena. Habang sinasabi niya kasi yun ay nakangiwi siya. Halatang hindi maganda ang
mukha ko dun. Lalo akong sumimangot ng tumawa si Serix sa tabi ko. Magkapatid
talaga sila!

"Smile, guardian angel." Nakangiting sigaw ni Yena samin habang nakatutok pa rin
samin ang camera.

Wala na akong nagawa kundi ang ngumiti habang

nakahawak sa bewang ko si Serix.

*click*

Nang magtanghali na ay agad na kaming umahon ni Serix at umalis na dun. Kumain muna
kami bago nagpahinga saglit sa sarili naming kwarto. Nang maghapon naman ay kinatok
ako ni Serix at Yena sa kwarto ko at niyaya ako sa kung saan. Ang sabi niya ay may
pacontest daw sa isang kaninan. Hindi ko naman alam kung saan at kung anong contest
yun pero sumama na lang din ako sakanila.

"It's not a contest actually. Kakain ka lang ng tatlong hamburger na pinakamalaki

sakanila at kapag naubos mo yun, may reward ka." Serix told me when I asked him
about the contest.

Muntik na akong masuka sa sinabi niya. Iniimagine ko pa lang na kakain ako ng

ganung kadami at kalaking hamburger ay para na akong naduduwal. I actually like
hamburger pero hindi ko kayang kumain ng ganung karami at kalaki.

Nang makarating kami sa sinasabi ni Serix ay madami ng tao dun. May iba pa akong
nakita na nagsisimula ng kumain ng hamburger. Napalunok ako nang makita kung gaano
kataas at kalaki yung hamburger na kinakain nila. Yan ang pinakamalaking hamburger
nila?! God! Sobrang taas at laki naman ata niyan.

"I want to win the prize." Yena said to his kuya. Hinihila pa nito ang laylayan ng
tshirt na suot ni Serix. Wala akong nagawa kundi ang ngumisi. Mukhang mapapasabak
ka ata ngayon, Serix.

"Gusto daw ni Yena ng prize, Serix. Pano ba yan?" Mapang-asar na sabi ko kay Serix.
Sinamaan niya lang ako ng tingin tapos binaba na ang tingin kay Yena at hinaplos
ang buhok nito.

"Yena, hindi makakasali si kuya diyan. Hindi ko kayang kumain ng--" Napatigil si
Serix sa pagsasalita nang mapansing humihikbi na si Yena. Agad akong lumapit kay
Yena at inalo ito.
"Shh. Stop crying, Yena." Pagpapatahan ko dito.
Nagparinig pa ako kay Serix ng kung ano ano para lang makonsensya siya.

"Fine. I will win that prize." Buntong hininga na sabi ni Serix na ikinangisi ko at
ikinatigil ng paghikbi ni Yena.

"Really kuya? Sasali ka diyan?" Tanong ni Yena na tinanguan lang ni Serix. Tuwang
tuwa naman na tumalon si Yena habang nagpapasalamat sa kuya niya.

"Oh ano, punta na ikaw dun Serix. Goodluck." Sabi ko sakanya bago ngumisi.

"Oh damn it!" Narinig ko pang bulong niya bago pumunta sa counter. Maya maya lang
ay nakita ko na siyang may dala dalang tray na naglalaman ng tatlong malalaking
hamburger.

Sinimulan na niya iyong kainin at muntik na akong matawa sa mukha niya nang kumagat
siya ng konti sa isang burger.

"Kuya doesn't like burger." Yena said. Agad napataas ang kilay ko sa narinig. Paano
niya makakain at mauubos ang tatlong yan kung di niya pala gusto ang burger?

Enjoy na enjoy ako sa panonood kay Serix at sa expression niya nang madistract ako
sa dalawang bakla at tatlong babae sa likod ko.

'Girl, ang gwapo ni kuya. Ayon oh!'

'Oh my God! Ang wafu nga. Pedeng siya na lang ang kainin instead of hamburger?'

'Baliw! Hindi ka papatulan niyan, bakla! Magpakababae ka muna bago mo yan landiin'

At kung ano ano pa. Hindi man nila tukuyin ang pangalan, alam kong si Serix ang
tinutukoy nila. Si Serix lang naman ang gwapo doon.

Wait..did you just complement him, Lysse? Aish! Stop it, Lysse! Don't complement
him!

Umabot ata ng ilang oras bago matapos ni Serix ang pagkain ng burgers. Siya na lang
ang natitira na kumakain doon pero ang mga tao na nanonood, hindi nababawasan. Lalo
pang nadadagdagan. Tss. Hanga talaga ako sa charisma ng lalaking 'to!

"Yey! This is so cute kuya! Thank you!" Tuwang tuwa na sabi ni Yena kay Serix
habang yakap yakap ang teddy bear na napanalunan ni Serix.

"Tss. If I only knew na yan lang pala ang prize, sana binili na lang kita."
Nanghihina at namumutla pa ring sabi ni Serix. Kanina pa kasi siyang sumusuka. Sa
dami ba naman ng kinain niyang burger.

Lumapit ako sakanya bago siya inabutan ng tubig na agad naman niyang tinanggap at
ininom.

"Ayos ka na ba?" Tanong ko. Tumango naman siya ng ilang beses bilang tugon.

Kaso, mukhang hindi pa ata talaga siya okay. Bigla siyang lumayo sakin at sumuka
ulit sa may tabi.

"Oh fvck this!" Narinig kong bulong niya. Naawa naman ako.

Agad akong lumapit sakanya at marahang hinagod ang likod niya. Kanina pa siyang
ganito. Pagkalapit na pagkalapit niya samin kanina ay agad na siyang sumuka.
"Kuya, are you okay?" Nag-aalalang tanong ni Yena. Tumango naman si Serix sakanya
at ngumiti.

"I'm okay. Don't worry." Ngiting sagot ni Serix.

"Magpahinga ka kaya muna bago tayo pumunta dun sa pagdadausan ng firework." Sabi ko
kay Serix.

Kahit nanghihina ay nagawa pa rin niyang ngumisi sakin. Kung hindi lang 'to ganto,
kanina ko pa siyang nasuntok.

"Nag-aalala sakin si Aleford..." Pang-aasar niya. Inirapan ko lang siya bago siya
hinila paupo sa malaking bato na nasa tabi ko. Sumiksik naman si
Yena sa gitna namin habang yakap yakap pa rin yung teddy bear niya.

"Pahinga muna tayo. Nakakaawa ka eh. Burger lang pala katapat mo." Pang-aasar ko
sakanya.

"Aray!" Daing ko nang maramdaman kong may sumipa sa binti ko. Sinamaan ko ng tingin
si Serix na ngayo'y patay malisyang nakapikit habang nakasandal sa puno na nasa
likod namin.

Inis kong sinipa din ang binti niya dahilan para mapadaing siya. Sinamaan niya ako
ng tingin at inapakan ang paa ko. Syempre, bumawi ako.

"Ano ba?! Masakit yun ah!" Inis na sabi niya.

"Masakit din naman yung iyo ah!" Inis na sabi ko sakanya habang sinasamaan siya ng
tingin.

Ilang segundo kaming nagkatitigan ng masama bago siya umiwas ng tingin.

"Tss." Yun lang ang narinig ko sakanya. Tss, tss.

Mukha siyang ahas!

"Shh. Be quiet kuya and guardian angel. Lyrix can't sleep." Mahinang sabi ni Yena
habang hinahaplos ang teddy bear niya.

Nakangiwi akong napatingin kay Yena.

"Who's Lyrix, Yena?" Tanong ko sakanya. Ngumiti sakin si Yena bago hinarap sakin
ang teddy bear niya at kinaway ang isang kamay ng teddy bear sakin.

"Say hi to guardian angel, Lyrix." Kung kanina ay nakangiwi lang ako, ngayon naman
ay sobrang ngiwi na ata ang nagawa ko.

"Lyrix? Why Lyrix, Yena? Ang dami pang magandang pangalan diyan oh." Maingat at
malambing kong sabi kay Yena para di siya maoffend.

"Eh I want her name to be meaningful, guardian angel." Yena said. Nahiya naman ako.
Mas
magaling pa siyang magsalita at mag-isip sakin.

"Eh anong meaning ng Lyrix?" Tanong ko. Lalong napangiti si Yena at halos maging
kagaya niya si Eclair kapag ngumingiti. Pati mata kasama sa pagngiti.

"I added your name and Kuya's name, guardian angel." Kung may iniinom lang ako,
siguradong nasamid na ako sa sinabi ni Yena. Seriously? Anong naisip ni Yena at yun
pa ang pinangalan niya?

"Bakit naman name namin ni kuya mo ang pinagsama mo, Yena? Pede namang name niyo na
lang dalawa." Pilit ang ngiti na sabi ko kay Yena.

Umiling sakin si Yena.

"It will be more meaningful pag inyong pangalan ni Kuya ang pinagsama ko, guardian
angel." Hindi ko man maintindihan ang sinasabi ni Yena na more meaningful ay
tumnago na lamang ako.

Halos manuyo ang lalamunan ko nang makitang nakatitig pala sakin si Serix.

Hindi ko alam kung dapat ko ba iyong ikatuwa o ano. Kasi diba, pagkatapos nito,
balik ulit kami sa dati. Yung dating siya at ako. Yung dating kami. At kapag
sinanay niya ako sa ganito, baka hanap hanapin ko. At alam kong kahit anong
paghahanap ang gawin ko kapag nangyari yun, wala akong makikita kundi siya at si
Fianna habang masayang magkasama.

Umiwas ako ng tingin at napahinga na lang ng malalim. Last day niyo na 'to Lysse.
Kaya mo naman kapag bumalik na ulit kayo sa dati diba? Syempre, kailangan kayanin
mo.

Pakiramdam ko ay may nagbara sa lalamunan ko kaya ilang beses akong huminga ng

malalim para mawala ang bigat sa loob ko.

"Lets go. Magsisimula na yung firework." Yaya ni Serix at tumayo na. Inabot niya
ang isang kamay niya sakin at ang isa ay kay Yena. Sa halip na
kuhanin iyon, ay kusa na akong tumayo.

Naglakad na kami papunta sa dagat kung saan makikita yung firework.  Mas maganda
kasi doong manood ng fireworks.

Dun kami sa unahan pumwesto. Sa tabi ng dagat. Sobrang ganda kasi ng view. Sobrang
liwanag. Kitang kita ang mga bituin at buwan, kahit ang mga liwanag na nakapalibot
saamin ay nagpadagdag din sa kagandahan nito.

"Wahh! Ang ganda!" Manghang sabi ni Yena habang nakatingala sa langit. Hindi pa man
nagsisimula ang fireworks ay namamangha na siya. Kahit naman ako. Sobrang ganda
kasi ng langit.

"Yeah. It's so beautiful." Pagsang-ayon ko habang nakatingala din sa langit.

"Last ten seconds." Sabi ni Serix.

Ten...

Nine...

Eight...

Seven...

Six...

Five...

Four...
Three...

Two...

One.

Sigawan at tilian ang narinig ko kasabay ng pagputok ng mga fireworks sa

kalangitan. Sobrang ganda ng mga ito.

"Let's take a picture, Kuya." Tuwang tuwa na sabi ni Yena habang hinihila ang
parehong laylayin ng
damit namin ni Serix.

Agad namang lumuhod si Serix at hinila ako paluhod sa tabi niya. Si Yena ang may
hawak ng camera habang nakatutok ito samin.

"One, two, three, smile." Kasabay ng pagngiti ko ay ang pagflash ng camera sa harap
namin.

Nakailang picture pa bago kami tuluyang pinatayo ni Yena. Hanggang ngayon ay di pa

rin natatapos ang fireworks. Pinicturan ko rin ito para maipakita kay Eclair.
Humihingi nga pala siya sakin ng pictures.

"Kuya! Kayo namang dalawa ni guardian angel ang magpicture." Sabi ni Yena at pilit
kaming pinagtabi ni Serix.

"Diyan kayo pumwesto Kuya. Para kita yung fireworks." Sabi ni Yena at tinutok na
samin ang camera.

Well, wala na naman akong choice kundi ang

ngumiti. Naramdaman ko na lang ang pagpatong ng kamay ni Serix sa balikat ko kaya
sandali akong napatigil.

"Smile, Lysse." Bulong niya. Wala na akong nagawa kundi ang ngumiti. But this time,
hindi na pilit at peke.

*click*

Bumalik man kami sa dati pagkatapos nito, atleast naging masaya naman ako diba?
Atleast kahit papaano, natupad naman yung gusto ko.

Agad nagpaalam si Yena samin na magpipicture lang daw siya. Pinayagan naman siya ni
Serix, wag nga lang siyang lalayo.

"Thank you, Serix." Nakangiting sabi ko kay Serix. Agad nangunot ang noo niya.

"For what?" Tanong niya.

"For this. Sa pagsama mo sakin dito. You

know, first time kong makapunta dito. First time kong makaligo sa dagat. First time
kong makapagsnorkeling. First time kong makapanood ng fireworks ng may kasama. Kaya
thank you." Nakangiting sabi ko. Ilang segundo munang tumitig sakin si Serix bago
ngumiti.

"First time mong maligo sa dagat?" Tanong niya na para bang di makapaniwala.
Tumango naman ako. Sinula bata pa lang ako ay pinapangarap ko na talagang makaligo
sa dagat. Sa swimming pool lang kasi lagi ako nakakaligo noon, nung sa bahay pa ako
ng mga Sarmiento nakatira. Madalas namang nagbabakasyon sina dad noon pero kahit
kailan ay di nila ako sinama.
"Do you know that you're missing half of your life by not swimming in the sea?"
Serix asked me. Agad naman akong napasimangot. I remember that line.

"Did you just stole my line?" Taas kilay na tanong ko sakanya. Tumawa lang siya
sakin habang ako ay nanatili ang tingin sakanya. Nang mapansin niya iyon ay agad
siyang napatigil sa pagtawa.

"Why?" Tanong niya.

"Serix...do you like Fianna?" Tanong ko. Tinanong ko pa rin kahit alam kong sa huli
ay masasaktan lang din ako. Sinasanay ko na lang din siguro ang sarili ko. Baka
kasi pag nasanay ako, tumigil na 'tong kahibangan ko.

Serix's forehead creased.

"What?" Nagtatakang tanong niya.

"I'm just curious. Araw araw na kasi kayong magkasama, imposibleng walang
namamagitan sainyo." I said as if it's not a big deal for me.

Nangunot ang noo ko nang mahinang tumawa si Serix.

"There's nothing between us. And yes, I admit that we're always together but we're
just friends." Natatawang sagot niya. Ngumisi naman ako sakanya.

"Friends? We both know that's not true, Serix. Fianna is you fiance. You know that,
right?" Sabi ko sakanya dahilan para matigil siya sa pagngiti.

Bumuntong hininga siya bago umiwas ng tingin sakin.

"You also hate Fianna, don't you?" Serix asked me after a minute of silence.

"I don't hate her. I just don't like her." Sagot ko at nagkibit balikat.

"You know, Klare hates her. Even Brianne, Krane and Hense hate her. I don't know
why they hate her. Fianna is nice to me. She's always there for me when I need
her..." Sa mga naririnig ko sakanya, posible pa pala talaga akong masaktan kahit
hindi naman dapat. Leche 'to. Hindi naman kailangang ikwento sakin to eh.

"Because she's your fiancee. Of course, she would do that." Sabi ko. Pilit tinatago
ang pait. Fianna would be nice to her because she likes him. Hindi
ba niya napapansin yun?

"No. Alam kong hindi niya ginagawa yun dahil lang fiance ko siya. Dahil lang we're
destined to marry each other. Sa palagian naming magkasama, nakilala ko na siya.
She's really nice. Although, hindi niya pinapakita yun. But I know she has a pure
heart..." Napaiwas na lang ako ng tingin sakanya at tinago na lang sa sarili ang
mga gustong sabihin. Pure heart? Do you really think you know her, Serix?

"You like her." This time, it's not a question anymore. It's already a statement.

"No. I don't. I like someone else." He said while staring at my eyes. Pakiramdam ko
nung mga oras na yun, tumigil ng pansamantala ang tibok ng puso ko. Korni mang
pakinggang pero bwisit, yun ang nararamdaman ko.

Nang hindi ko na makayanan pang tumitig sakanya ay ako na mismo ang nag-iwas ng
tingin.
"T-that's...you'll hurt Fianna." I only said.

"Lysse, I li--"

Then, my phone rings.

Lumayo muna ako kay Serix at sinagot ang tawag.

"Eclair, why did--"

"L-Lysse, you need to come back here."

***

Chapter 60
82.9K
2.78K
471
"For the sake of Christ, then, I am content with weaknesses, insults, hardships,
persecutions, and calamities. For when I am weak, then I am strong." 2 Corinthians
12:10

***

"What? Bakit? Anong nangyare?" Kinakabahan na tanong ko. Nagsimula na rin akong
maglakad papunta sa kwarto ko para mag-impake ng mga damit ko.

"Lysse! Anong nangyayare?" Di ko alam na sumusunod na rin pala sakin si Serix

habang buhat buhat si Yena.

Dahil sa sobrang kaba at takot ko ay hindi ko na

siya nasagot pa.

"D-Dito ko na lang ipapaliwanag. P-Please, Lysse. Pumunta ka na dito. N-Nandito ako

sa bahay ng mga Sarmiento."

Nang makarating ako sa kwarto ko ay agad kong inimpake ang mga damit na dala ko.
Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto.

"Lysse, sinong tumawag? Bakit ka nagiimpake na agad? Bukas pa uwi natin ah." I
looked at Serix. Hindi ko alam kung tama ang hula ko pero...

Napapikit ako ng mariin. Umaasa na mabawasan ng kahit konti ang kaba at takot na
nararamdaman ko. Pero hindi matigil ang panginginig ng kamay ko.

"Serix...we need to go home. Mag-ayos na rin kayo ni Yena ng gamit. Ngayon na tayo
aalis." Sabi ko sakanya matapos isara ang zipper ng bag ko.

"What? Ano bang nangyayare?" Takang tanong pa

rin niya.

Hindi ko na siya sinagot pa. Nang hindi pa rin niya inaayos ang mga gamit niya ay
ako na ang pumasok sa kwarto niya at ako na ang nag-ayos ng mga damit nila ni Yena.

"Lysse! What the hell is going on?" Tumigil ako sa paglalagay ng mga damit nila ni
Yena sa bag. Tumingin ako sakanya.

"Saka ko na ipapaliwanag. Uuwi na kayo, ngayon din." Mariin na sabi ko.

"Paano ka? Saan ka pupunta?" Tanong niya. Gulong gulo pa rin sa nangyayari at
inaakto ko.

"Uuwi rin ako. May dadaanan lang ako kaya di ako makakasabay sainyo." Sabi ko.

Pagkatapos ayusin ang mga damit nina Serix ay agad ko iyong inabot sakanya.

"Pag nakauwi kayo, sa bahay ng mga Sarmiento

kayo pumunta. Naiintindihan mo ba ako?" Sabi ko na lalong nagpakunot sa noo niya.

"What--"

"Please Serix. Just...go. Do what I told you to do." Pagmamakaawa ko dahilan para
matigil siya sa pagtatanong.

Nang sumang-ayon siya ay agad akong napahinga ng malalim at tipid na napangiti

sakanya.

"Kahit anong mangyari, wag kang mag-iisip na tulungan ako, okay?"

***

Nanginginig ang mga kamay ko. Kahit ang tibok ng puso ko ay pabilis nang pabilis.
Walang tigil ang pagbuntong hininga ko, nagbabakasakali na mabawasan ang kaba ko.

Tuluyan na akong pumasok sa gate ng bahay ng mga Sarmiento. Kahit nasa labas pa
lang ako ay
kitang kita ko na ang mga kasambahay na di mapakali. Parang mga kinakabahan.

Maglalakad na sana ako papasok ng mansion nang may pumigil sakin. Nakita ko ang
isang kasambahay na humawak sa isang braso ko.

"M-ma'am, bawal po muna kayong pumasok. Kung may appointme---" Pinutol ko na ang
sasabihin niya.

"I need to talk to Mr. Sarmiento." Madiin kong sabi.

Kahit anong pilit ang pagpigil sakin ng kasambahay sa pagpasok ay naglakas loob pa
rin akong pumasok sa loob.

Napapikit na lang ako ng mariin nang makatanggap ako ng dalawang sampal pagkapasok
na pagkapasok ko sa loob.

"Walanghiya ka! Sinira mo na ang pamilya namin noon, ngayon naman pati pangalan
namin gusto mong sirain! Hindi ka ba talaga nahihiya?! Ang
kapal kapal ng mukha mo!" Sigaw ni Tita Venice. Hindi ako makagalaw. Ni hindi ko
magawang makapagsalita.

"Pasakit ka talaga samin kahit kailan! Napakawala mong kwenta! Hindi ka na

nahihiya!" Sigaw ni tita habang patuloy sa pagsabunot sakin.

"Ma!" Rinig kong sigaw ni Grethel.

Hindi ako makalaban. Kahit ang pagprotekta sa sa sarili ko ay hindi ko magawa.

Kasi iniisip ko na maybe I deserve this. Maybe I deserve having this kind of life.
That maybe...just maybe I deserve to be treated like this. Bunga ako ng
pagkakamali. Kaya siguro puro mali na rin ang nangyayari sa buhay ko.
"Ma! Stop it!" Sigaw ni Grethel at nilayo sakin ang ina niya.

Itinaas ko ang tingin ko at lalo akong nahiya at nanginig nang makita kung mga sino
ang nasa loob.

Si Brianne, Brent, Krane, Hense at Zrel. Kahit si Xyrel na galit sakin ay nandito.

Sina Drew, Grethel, at Eclair ay nandito rin.

Lumipat ang tingin ko sa katabi nina Grethel at nakita si Fianna na nakahawak sa

braso ni Serix. Napaiwas ako ng tingin nang magtama ang mata namin ni Serix. Halata
ang pagkagulo at pagtataka sa mga mata niya.

"No! Hindi ako titigil hangga't hindi nawawala sa landas natin 'tong babaeng---"

"Ma!" Kahit anong pagpigil ni Grethel kay Tita Venice ay hindi niya magawang
pakalmahin si Tita Venice. Sobrang sama ng tingin niya sakin. Para akong sasaktan
ulit anumang oras.

Nakita ko sa likod si Dad, nakatingin lang at parang walang pakielam sa ginagawa

sakin ng asawa niya.

Wala akong nagawa kundi ang yumuko. Agad

nagbara ang lalamunan ko. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Ang panginginig ng
kamay ko ay hindi pa rin tumitigil hanggang ngayon.

"Sinira mo na ang pamilya namin. Hindi ka pa rin ba nakokontento?" Nanghihina na

tanong ni Tita Venice ngunit halata pa rin ang galit at pagkasuklam.

Hindi ako nakapagsalita. Hindi ko alam kung anong nangyare pero may idea na ako
kung ano. At hindi ko gusto ang ideyang yun.

Lumipad ang tingin ko sa dyaryo na nasa ibabaw ng maliit na mesa sa gitna. Unti-
unti akong lumapit doon at nanginginig ang kamay na kinuha yun para basahin.

Sarmiento family has an illegitimate child?

Tila tumigil ang tibok ng puso ko nung mga sandaling iyon. Lalo na ng nakita ko ang
mukha ko sa mga picture. Picture ko nang pumunta ako sa bahay nina Dad para
kausapin siya. Picture namin
ni Kuya Lenard noon. At marami pang iba.

Nabitawan ko ang dyaryo at natulala. Hindi...hindi maaari...Sinong...

"Tita, hindi ko po--"

"Ano? Itatanggi mo na naman?!" Galit na galit na tanong ni Tita habang lumalapit

sakin.

"Tita, hindi po talaga ako---" Natigil ako sa pagsasalita ng bigla akong sampalin
ni Tita Venice. Sa sobrang lakas ay muntik na akong ma-out of balance. Agad namang
pumunta sa likod ko si Eclair para alalayan ako. Nakita ko rin sa gilid ng mata ko
ang paglapit sana sakin ni Serix kung hindi lang siya pinigilan ni Fianna.

"Lysse..." Naluluha na tawag sakin ni Eclair. Ngumiti ako sakanya at umayos ng

tayo. Pagdating talaga sa ganito, mas nauuna pa siyang umiyak kesa sakin.

"I'm okay," Nakangiting bulong ko bago lumunok

para mawala ang pagkabara ng lalamunan ko.
"Venice." Natahimik ang lahat ng magsalita si Dad. Ang kaninang kaba ko ay lalong
nadagdagan. Lalo akong natakot.

Dapat hindi ganito diba? Dapat pakiramdam ko safe ako diba? Kasi ama ko yan eh!
Dapat tagapag-ligtas ko siya. Pero hindi eh. Kasi sa lahat ng tao na nasa paligid
ko, mas natatakot ako sakanya. Natatakot akong maisip niya na wala na akong pag-asa
para maging deserving sa pagiging Sarmiento. Natatakot akong madissapoint siya ng
paulit ulit sakin. Natatakot ako...natatakot ako na baka lalo niyang mapagtanto
kung gaano ako kawalang kwenta. Na kung gaano sila katanga para buhayin pa ako.

Napapikit ako ng mariin ng biglang dumapo sa pisngi ko ang palad ni Dad. Isang
sampal na umalingawngaw sa buong mansion.

Napasinghap ang mga naroon. Kahit si Serix ay nagpumilit na makawala sa

paghakahawak
sakanya ni Fianna. Nang magtama ang mga mata namin ay natigil siya sa paglapit.

Please remember what I told you, Serix. Please...

"We made a deal, Lysse. Sa ating dalawa, ikaw ang mas pinahahalagahan iyon. Ano
'tong ginawa mo?" Seryosong tanong sakin ni Dad. Ilang beses akong umiling,
nagbabakasakaling maniwala sakin si Dad.

"Dad, hindi ako ang may gawa niyan. Wala akon---" Dad cut me off by slapping my
face again.

Tuluyan ng nagbagsakan ang mga luha ko. Bakit ba ayaw nila akong paniwalaan? Hindi
sabi ako ang may gawa niyan eh! Ano bang gusto nilang gawin ko para maniwala sila?

"I trusted you, Lysse. I trusted you." Galit na sabi ni Dad.

Magsasalita na sana ako nang may humawak sa isang braso ko at niyakap ako.

"Leonard! Ano bang ginagawa mo sa bata!?" Napatingin ako sa tabi ko at nakita si

Mama.

Mama...

Lalo akong naiyak nang makita si Mama. Sobrang laki ng pinayat niya. Halata ang
pagkakulang niya sa tulog at halata na din ang mga kulubot niya sa mukha.

"Don't meddle with this, Celine." Sabi ni Dad habang nakatingin pa rin sakin ng
masama.

"Anak mo ang sinasaktan mo, Leonard! Hindi ka ba naaawa man lang?! Sarili mong
anak, sinasaktan mo!" Galit na sigaw ni Mama. Agad ko siyang pinakalma at
pinapatigil pero parang wala siyang naririnig.

Sarkastikong tumawa si Dad. Mapang-asar at halatang di makapaniwala sa sinabi ni

Mama.

"Anak mo lang, Celine. Hindi ko yan anak." Parang may sumaksak sakin nung marinig
iyon. Ano mang
pagpilit ko sa sarili ko na hindi na umiyak, kusa pa rin nagtuluan ang mga luha ko.

Tangna. Ang sakit. Sobrang sakit.

"Napakawala mong kwentang Ama! Tama ka! Hindi mo anak si Lysse dahil kailan man ay
hindi niya deserve ang amang katulad mo!" Sigaw ni Mama.

"Ma, tama na..." Nanghihina kong awat.

"Alam kong pagkakamali lang ang nangyari Leonard pero wag mo naman sanang idamay
ang anak ko." Lalo akong nanghina nang makitang umiiyak na si Mama.

Sa sobrang sakit at bigat ng pakiramdam ko, nahihirapan na akong huminga. Sumisikip

at taas baba na rin ang dibdib ko.

Tiningnan ko si Dad. Pinahid ang mga luha ko at kinalma ang sarili.

How could you do this to your own child, Dad?

"A-ano bang gusto niyong gawin ko? Gagawin ko." Sabi ko. Pilit nilalakasan ang
loob.

"Clear our name. If you don't do that, I'll reveal Serix's secret instead."

No...hindi pwedeng mangyare yun! Agad umalma sina Xyrel sa tabi habang si Serix ay
mariin lang na nakatingin sakin. Kahit di siya magsalita, alam kong gusto niyang
sabihin sakin na wag akong magpapadala sa sinasabi ni Dad.

Pero hindi ko kayang gawin yun. Ayokong mapahamak siya. Kapag nalaman ng lahat na
lumabag siya sa batas noon. Mawawala sakanila ang pangalang inalagaan nila ng ilang
taon. Pati pamilya niya ay madadamay at ayokong mangyare yun.

Tama na sigurong ako ang masaktan at mahirapan. Atleast sakin, walang mahihirapan
at masasaktan. Wala namang may pakielam sakin.

"N-no! D-dont! Please...I'll clear your name.

Just...don't do that." Pagmamakaawa ko.

"Lysse! Stop it!" Sigaw ni Serix pero hindi ko siya pinansin o tiningnan man lang.

"Please, Dad." Pagmamakaawa ko. Kahit si Mama ay nagulat sa lumabas sa bibig ko.

I promised myself before that I'll do everything just to protect Serix and my Dad's
name. Even if the only way to do it is to destroy myself.

"Then, clear our name." Sabi ni Dad. Tumalikod na siya at maglalakad na sana paalis
nang magsalita ako.

"Do you hate me that much, Dad?" Mahinang tanong ko pero alam kong narinig niya
iyon.

Tumingin ako sa direksyon nina Xyrel at nakita silang umiiyak. Ba't sila umiiyak?
Wala silang pakielam sakin diba? Galit sila sakin diba? Bakit sila umiiyak ngayon?
Naaawa ba sila sakin? Sobra na ba akong nakakaawa ngayon?

Natigil si Dad sa paglalakad. Hinintay ko ang pagsagot niya. Kahit sumagot ka lang
Dad. Kahit yun na lang.

"What do you think?" Balik tanong sakin ni Dad at humarap muli sakin.

Nakagat ko nag ibabang labi ko para matigil ito sa panginginig at napayuko.

Yes, you do.

"You really hate me that much." Sabi ko at natawa. Natatawa pero may mga luhang
pumapatak. Nakakainis! Bakit ba hindi sila nauubos!?

Bakit ba ang hina hina ko?

"H-Hindi ko lang kasi maintindihan. Bakit ba kayo galit na galit sakin? Dahil ba
anak ako sa labas? Dahil ba nabuo lang ako dahil sa isang pagkakamali?" Habang
sinasabi ko iyon, tuloy tuloy sa pagtulo ang luha ko. Walang katapusan. Sa halip na
tumigil ay lalong nagtuluan. Sobrang sakit at
bigat ng pakiramdam ko. Pagod na pagod na rin ang katawan ko.

"Lysse..." Umiiyak na sabi ni Mama pero nanatili ang tingin ko kay Dad na hanggang
ngayo'y wala pa ring reaksyon.

"Bakit ba...bakit ba kailangang ako ang magbayad ng kasalanang ginawa niyo? Bakit
ba kailangang ako ang magdusa sa pagkakamaling ginawa niyo?" Tuluyan na akong
nanghina at napaupo. Tinakluban ko ang mukha ko gamit ang dalawang palad ko.

Sobrang sakit na kasi. For years, I tried to be strong. Pinakita ko sa lahat na

ayos lang. Na ayos lang na ganito ako. Na ganito ang takbo ng buhay ko. Pero ang
totoo, hindi iyon okay. Hindi okay na ganito ako. Hindi okay na ganito ang buhay
ko. Hindi...hindi ako okay.

Naramdaman ko ang pag-angat ko. Napatingin ako sa mukha ni Serix nang bigla niya
akong buhatin. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin kay Dad.

"I'm really really dissappointed with you, Mr. Sarmiento." Tiim bagang na sabi
niya.

Ngumiti si Dad. Mapang-asar.

"Same with me, Sericlein. I'm very much dissappointed with you." Sabi ni Dad.

Tiningnan lang siya ng masama ni Serix bago binaba ang tingin sakin.

"Iaalis kita dito. Please, don't cry."

Chapter 61
90K
2.53K
241
"Happiness is God."

***
"Are you okay? Does it still hurt?" Serix asked me. Nandito kami ngayon sa lugar
kung saan kami noon nagkita nung nagpicnic sila nina Brianne. Kung saan lagi akong
pumupunta kapag malungkot ako.

Dinala niya ako dito. Hinayaan niya akong umiyak ng umiyak nung una. At nung
kumalma ako ay hinayaan niya muna akong makapag-isip at makapagrelax ng konti.

"Ayos lang ako." I said without giving him a single glance. I'm busy watching the
sea. Nakakarelax kasing tingnan.

Nagulat ako ng maramdaman ko ang kamay ni Serix sa pisngi ko. Hinaplos niya iyon
kaya natigilan ako.
"Ilang beses ka nilang sinaktan tapos okay ka lang?" He whispered. I looked away.
Nilayo ko ang mukha ko sa kamay niya.

"It's okay. I'm used to it, anyway." Sabi ko. Ang totoo niyan, pakiramdam ko
namanhid na ako sa sakit. Parang wala na akong maramdaman.

"It's not okay, Lysse. Hindi tama ang ginagawa nila sayo." He said. I laughed
without humor. Binato ko ang nakuha kong bato sa may paanan ko at tinapon iyon sa
dagat.

"Eh ano bang tama? Tell me, ano bang dapat nilang gawin? Ang ilabas ako sa
publiko?" Tanong ko. Hindi siya nakapagsalita. Alam kong nakukuha niya ang punto
ko. Sericlein siya. Alam kong alam niya ang mangyayare kapag nalaman ng buong mundo
na ang tinitingala nila ay nagsisinungaling sakanila.

Serix didn't speak, so did I. Nakatingin lang ako sa dagat. Kung ano anong senaryo
ang pumapasok sa isipan ko. At kahit isa dun ay wala akong nagustuhan. Pati ata sa
imagination ay hinahabol ako ng bangungot.

"Why you didn't tell me?" Serix asked me after a long silence. I smiled bitterly.

"Kapag ba sinabi ko, may magbabago ba?" Tanong ko. He just stared at me, so I
looked at him. His eyes was staring at me as if I'm a big puzzle that he's trying
to solve.

"It's not always about the things that I didn't tell you, Serix. Sometimes, it's
about the things that I told you." Sabi ko.

Iniwas ko ang tingin sakanya. Ganun din siya. Pareho kaming nakatingin sa kawalan.
Parehong malalim ang iniisip.

Anak mo lang, Celine. Hindi ko anak yan.

Mariin akong napapikit at pinigilan ang pagtulo muli ng luha ko nang marinig ko na
naman sa isipan ko si Dad. Ganun ba siya kagalit sakin? Ganun niya ba kaayaw sakin?

Maiintindihin ko naman kung hindi niya ako ituring bilang anak niya. Pero ang
tratuhin ako na para bang wala lang, sobra naman ata yun. Kahit naman papaano, anak
niya pa rin ako. Kahit anak lang sa labas.

"Alam mo ba, sabi nila, nakakagaan daw ng pakiramdam kapag nagbato ka ng bato sa
dagat. Kung ilang problema daw ang meron ka, ganun din dapat kadami ng bato ang
ibabato mo. Gusto mo bang subukan?" Napatingin ako sakanya at napakunot ang noo.

"Saan mo naman natutunan yan?" Natatawang tanong ko. Hindi lang ako makapaniwalang
naniniwala siya sa mga ganun. I wonder if nai-try niya ng gawin yun? Kasi diba, ang
dami niya noong problema nung sila pa ni Chelsie?

"My Mom told me. She usually do that when she's mad at me or to my Dad and Klare."
He said and shrugged his shoulder.

Napatango ako. Kumuha ng bato si Serix sa may paanan niya at binato iyon sa dagat,
dahilan para lumikha iyon ng tunog. Napatingin ako sakanya nang hindi na iyon
nasundan pa. Sabi niya, kung ilang problema ang meron siya, ganun din dapat kadami
ang ibabato niya, diba?

Ibig sabihin isa lang problema niya? Tao ba talaga siya?!

"Yun lang?" Tanong ko. Naninigurado.

Tumango siya at tumingin din sakin.

"Ikaw naman." Sabi niya. Nangunot ang noo ko.

"Sure ka? Isa lang talaga?" Tanong ko. Ngumiti siya at tumango.

"Bakit..bakit isa lang?" tanong ko. Hindi kasi ako

makapaniwala. Kahit naman siguro sino, may problema at alam kong kahit sino ay
hindi lang iisa ang problema!

Napabuntong hininga si Serix at umiwas ng tingin. Binalik niya ang tingin niya sa
dagat.

"Ikaw lang naman ang problema ko." Mahinang sabi niya pero rinig na rinig ko dahil
kami lang naman ang nandito at nag-iingay.

"A-ano?" Nauutal na tanong ko. Pakiramdam ko nagsiatrasan ang mga luhang

pinipigilan ko at napalitan iyon ng pag-init ng pisngi ko. Damn it!

"Tss. Wala! Gawin mo na lang din yung ginawa ko!" Masungit na sabi niya. Aba't,
biglang nag-iba ang mood. Daig pa nito ang babaeng meron.

Napangiwi na lang ako sakanya at binalik na lang ulit ang tingin sa dagat.

Kumuha ako ng isang bato at binato iyon sa dagat.

Kung ilang problema, ilang beses din ang pagbato?

Eh paano yung akin? Hindi ko na mabilang iyon kung ilan nga ba.

Kumuha ulit ako ng bato at binato iyon sa pinakamalayo hanggang sa magsunod sunod
na ang pagbato ko. Hindi ko na mabilang kung ilang pagbato ang nagawa ko basta ang
alam ko lang, sobrang bigat ng dibdib ko. Sobrang sama ng pakiramdam ko. Feeling
ko, pasan ko na ang buong mundo sa balikat ko.

Sobrang sarap magmura. Baka sakaling mabawasan man lang lahat ng sakit at pagod na
nararamdaman ko.

"AHHH!" Di ko na napigilan ang pagsigaw. Tinakluban ko ang mukha ko gamit ang

dalawang palad ko at hinayaang tumulo ang mga luha ko.

"Tama na..." Bulong ko sa pagitan ng paghikbi ko. Hoping that He will hear me.

"Parang awa mo na, pagod na ako." I whispered while sobbing. Tears fell from my
eyes.

Naramdaman ko agad ang dalawang braso na pumulupot sa bewang ko. Hinila ako ni
Serix papunta sa dibdib niya at hinaplos ang buhok ko. Hindi ko alam kung bakit
lalo akong napaiyak at napahikbi sa ginawa niya. Nakakainis naman eh!

"Shh. Everything will be fine, Lysse." He whispered to my ears.

"Just how many times do I need to hear that for it to happen?" I asked him.

"You can make it happen, Lysse. You're not Lysse Aleford if you don't, right?" He
said softly. Then, I remember saying that line to him before.

"I'm not Lysse Aleford if I don't."

I closed my eyes. Wondering if I can really do that. Sabi ni Eclair, I can make
impossible things possible daw. If I'm God, syempre maniniwala ako
sa sinabi niya. But I'm not Him. May mga bagay na hindi ko kayang gawin. Hindi
lahat ng oras kaya ko. May kahinaan din naman ako.

Nang mahimasmasan ako ay kumawala na ako sa yakap ni Serix. Pero yung kamay niya ay
nanatili sa bewang ko. I didn't mind, though.

"I'm sorry for not telling you." Sabi ko sakanya. Ngumiti siya sakin at pinunasan
ang takas na luha sa pisngi ko.

"No. Don't be sorry. Naiintindihan ko na ngayon. Ako dapat ang magsorry sayo. I
judged you without knowing the truth. I'm sorry." Sabi niya. Halata ang pagkapahiya
at pagsisisi. Ngumiti naman ako sakanya. Hindi man abot sa mata ay alam ko namang
totoo iyon.

"Tss. Masakit yung mga sinabi mo sakin ah!" Pabiro kong sabi.

"That's why I'm saying sorry!" He said. I crinkled my nose and rolled my eyes at
him.

"Napipilitan ka lang ata eh!" Pang-iinis ko. Sinamaan niya ako ng tingin.

"I'm not!" Masungit na sabi niya. Pabago bago talaga ang mood nito!

"Sus. Hindi daw. Nagapapakitang gilas ka lang ata sa mga nandun kanina kaya umarte
kang parang knight in shining armor ko!" Pang-aasar ko pa. Nakakatuwa kasi ang
mukha niya pag naaasar.

"Bakit? Do you want me to be your Knight in shining armor?" Nakangising tanong

niya. Di ako agad nakapagsalita dahil sa naging bawi niya. Lalong lumaki ang ngisi
niya.

"Sinasabi ko na nga ba! May lihim kang pagkagusto sakin." Naiiling habang
nakangising sabi niya.

Agad namula ang pisngi ko. Pinalo ko ang braso niya na ginantihan lang naman niya
ng halakhak.

"Bwisit ka! Ang yabang yabang mo talaga!" Naiinis

na sabi ko habang pinapalo ang braso niya. Minsan, nakakatuwa siyang asarin pero
madalas talaga, ang sarap na niyang bugbugin.

"Aray! Hahaha--ah! Shit Lysse! Tama na! Masakit kang manghampas!" Pnaay ilag niya
sa palo ko. Nakonsensya naman ako kaya tinigil ko na ang pamamalo sakanya. Sinamaan
ko lang siya ng tingin bago binalik ulit ang tingin sa kawalan.

Madilim na ngayon. Kanina pang lumubog ang araw. Lalo tuloy gumandang tingnan ang
dagat. Lalo na at sa taas nito ay ang mga bituin at buwan.

Napahinga ako ng malalim at napangiti. Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko

dahil sa ungas na katabi ko.

"Lysse.."

"Hmm?"

"You don't have to help me. I can handle my problem. Hindi mo na kailangang gawin
ang
pinapagawa sayo ng Daddy mo."

"Tss. Hindi ko naman yun gagawin para sayo. I will do that for my mother and for my
Dad." Sabi ko. Kahit ang totoo, ay para talaga sakanya yun. Para sakanila nina Dad
at Mama.

"Yeah right." Sarkastikong sabi niya.

Natawa naman ako.

"Paano nalaman ng Daddy mo ang tungkol samin ni Chelsie?"

"Matagal nang alam ni Dad yun. Hindi ko din alam kung paano niya nalaman ang
tungkol dun." Sagot ko. Nakita ko sa gilid ng mata ko ang pangungunot ng noo ni
Serix.

"Ha? Eh bakit hanggang ngayon di pa rin niya iyon sinasabi sa council kung matagal
na pala niyang alam? Responsibilidad niya yun diba?" Muntik na akong masamid sa
naging tanong niya.

"E-ewan ko! Bakit ba sakin mo tinatanong?" Iwas tingin kong sagot sakanya.

Nanliit ang mata niya sakin

"May kinalaman ka dun no?"

Meron nga!

"Ha. Bakit naman ako makikielam dun? Ano namang pake ko kung isumbong ka ni Dad sa
council? Ang assuming mo talaga!" Sabi ko. He smirked.

"Oh bakit ka defensive? May kinalaman ka dun no?" Pang-aasar pa niya. Inirapan ko
siya.

"Wala nga sabi! Dakila ka talagang assuming!" Sabi ko.

"Ay wait, bakit nandun kanina sina Xyrel?" Pag-iiba ko ng usapan.

"Hindi ko din alam eh. Pagdating ko dun, nandun na

sila." Sagot niya at napatango na lang ako.

"Thank you for staying with me tonight, Serix." Nakangiting sabi ko sakanya.
Ngumiti lang din siya at ginulo ang buhok ko.

"Bayad ko lang 'to sayo. Dati kasi, ikaw lagi ang sumasama sakin kapag may problema
ako kay Chelsie. It's now my turn to stay with you." Nakangiting sabi niya.

Lalong lumaki ang ngiti ko.

***

"Are you really sure about this, Lysse?" Eclair asked me once again. Halata ang
pag-aalala sa mukha.

"Oo nga sabi! Lalabas ba ako kung hindi ako sigurado?" Naiinis kong sabi. Napahinga
lang siya ng malalim.

"I just hope you wouldn't destroy yourself too much.

You already did enough to protect your family's name, Lysse. Maybe, it's time to
introduce yourself as a Sarmiento." She said. I smiled at her.

"I won't destroy myself too much. That's a promise." I said while smiling at her.

Tuluyan na akong lumabas ng gate at sinalubong agad ako ng maraming reporters.

Sobrang dami ng mic na nakatutok sakin. Kahit cellphone ay nakatutok din sakin.
Hindi ko alam kung ano ang bibigyan ko ng pansin.

"Is it true that you're a Sarmiento?"

"Anak ka daw ni Leonard Sarmiento sa labas, totoo ba ito?"

"Maaari mo bang sabihin saamin ang totoo sa issue ng mga Sarmiento na

kinasasangkutan mo ngayon?"

"Totoo bang gusto mo lang makatanggap ng pansin kaya mo ginawa ito?"

"Sabi ng iba ay binayaran ka lang daw upang sirain ang mga Sarmiento, anong
masasabi mo dito?"

Sari saring tanong ang naririnig ko. Hindi ko alam kung ano ang uunahin kong
sagutin. Masyadong madaming nagsasalita at wala akong maintindihan kahit isa doon.

Peke akong umubo upang matigil sila sa pagsabay sabay na pagtatanong. Tumigil naman
sila at lalong nilapit sakin ang mic. Para bang alam na nila na handa na akong
sumagot sa mga tanong nila.

"First of all, I want to say sorry to the Sarmientos for bringing their name in
this non-sense issue. I'm really really sorry. Hindi ko alam kung saan nanggaling
ang balitang iyan pero ang mga iyan ay hindi totoo. I just hope na hindi na sana
dinamay pa ang mga Sarmiento dito." Nakangiti kong sabi kahit ang kaba ko ay nag-
uumapaw.

"But they have pictures of you and Lenard Sarmiento together. Minsan ka na ring
nakita na pumasok sa bahay ng mga Sarmiento." Sabi nung
isa.

"Lenard and I was just friends. Lenard was a friend of mine and I don't think it's
bad to be seen together with my friend." I said while smiling. I'm sorry kuya.

"And how will you explain the picture of you in Sarmiento's mansion?" Tanong naman
ng isang lalaki sa gilid ko.

"I have an appointment to Mr. Sarmiento that time."

Kung tutuusin, sobrang ganda ng mga sagot ko sa mga ito kahit sobra sobra ang kaba
ko. Kung mahanapan man nila ng butas ang mga naging sagot ko, ewan ko na lang.

"Bakit sa tingin mo ay lumabas ang issue-ng ito gayung hindi naman pala ito totoo?"

Kung alam lang nila na lahat ng sinabi nila at nababalita ngayon ay totoo.

"Well, normal na naman siguro na magkaroon ng balita na hindi totoo minsan." Sabi
ko.

"May nakapagsabi na nakita ka daw sa loob ng kotse na ginagamit ni Lenard noon sa

pagdadrive nung nabangga siya, may kinalaman ka ba doon?" Agad akong nanlamig sa
narinig. Hindi ako agad nakapagsalita dahilan para magbulungan ang mga naroon.
"Ms. Aleford, may kinalaman ka ba sa pagkamatay ni Lenard Sarmiento?" Ilang beses
akong umiling. Unti-unting bumibilis ang tibok ng puso ko.

"N-No! Why would I kill him? He's my friend! I'm sorry pero wala akong kinalaman sa
pagkamatay niya." Bagama't kinakabahan ay hindi ko na iyon pinahalata pa.

That was just an accident. Hindi ko ginusto iyon!

"I'm sorry but I have to go." Sabi ko at pinilit makaalis dun kahit ang iba ay
nagpupumilit harangan ang daan ko at pilit akong tinatanong ng
kung ano anong tanong.

"She already told you she needs to go. Hindi niyo ba narinig?" Natigil ang lahat
nang may biglang magsalita galing sa likod ko. Kahit hindi ko iyon lingunin ay alam
ko na kung sino iyon.

"Leave." Mahinahon ngunit madiing sabi ni Serix.

Hindi natinag ang mga reporters. Nanatili silang nakikipagsiksikan para lang
makapunta sa harapan ko.

"I'm a Sericlein." Sabi ni Serix dahilan para matigil ang lahat at mapanganga na
nakatingin kay Serix.

"Aalis ba kayo o ako mismo ang magpapaalis sainyo?" Seryosong sabi niya dahilan
para mapaatras ang mga reporters at dali daling naglakad paalis. Halata ang
pagkadismaya sa mga mukha nila.

Nang mawala sila sa paningin ko ay nakangisi kong binalingan si Serix na ngayo'y

nakapamulsang
nakatingin sakin.

"Pinaninindigan mo talaga ang pagiging Knight in shining armor ko?" Pabiro kong
sabi. Inirapan niya lang ako bago naglakad paalis. Natawa na lang ako sakanya.

"Salamat!" Sigaw ko, nagbabakasakaling marinig niya.

Sinundan ko siya ng tingin.

Sa dulo, nakita ko si Fianna na naghihintay sakanya. Agad naglaho ang ngiti ko.

Napahawak ako sa dibdib ko nang bigla iyong kumirot.

"Ang sakit.." Bulong ko sa sarili ko. Hindi ko alam na naisabi ko pala iyon ng
malakas.

"Magiging masakit talaga yan. Ginusto mo eh," Gulat akong napatingin sa unahan ko
at nakita si Brianne na nakangiti sakin ngayon.

"B-Brianne.." Gulat na sabi ko. Ngayon lang kasi ulit niya ako kinausap.

"Oh, mukhang nagulat ka ata." Natatawang sabi niya. Hindi ko naman nasabayan ang
tawa niya.

Natigil siya sa pagtawa nang mapansing hindi ako nakikitawa sakanya.

"Nagulat ka nga ata." Sabi niya habang tumatango tango. Naglakad siya at sinabayan
ko naman siya.
"Narinig kita kanina habang sumasagot sa mga tanong nila." Pagbasag niya sa
katahimikan.

"You know what, you really don't have to do that. It's your chance to be you,
Lysse. To be the real you. Yung walang pagtatago at pagsisinungaling. Bakit mo
pinalampas pa?"

"You already know the answer, Brianne." Sabi ko.

"You just made everything complicated, Lysse."

"It will be more complicated if I tell them the truth."

"Tsk! You really need to go back to your old self." Sabi niya. Nagtaka naman ako.

"The old you won't surely do that! Lumalaki na ang issue, wala pa rin siyang
pakielam." Sabi niya. I smiled at her.

"Believe me, Brianne. The old me will also do that." I said while smiling.

Not only because I want to protect my family's name. It's because of Serix.

Nang magutom kami ni Brianne ay pumunta muna kami sa malapit na kainan. Libre daw
niya kaya di na ako tumanggi pa. Wala din naman kasi akong dalang pera. Ayoko
namang mangutang ulit. Nadala na ako no!

"Ako na lang oorder. Ano ba sayo?" Sabi ni Brianne at tumayo na.

"Sisig na lang sakin." Sagot ko

Umalis na si Brianne at umorder na. Ako naman ay nagtingin na lang sa paligid. Wala
lang. Trip ko ngayong tumingin sa kung sino sino. Ang sarap kayang manood sa ibang
tao. Para kasing nakakapanood na rin ako ng iba't ibang story ng tao.

Nangunot ang noo ko nang mapadapo ang tingin ko sa katapat ng kainan na kakainan
namin. Tiningnan ko iyon ng maayos at bumilis ang tibok ng puso ko nang makumpirma
ko kung sino iyon.

Anong ginawa ng ama ni Fianna dito ngayon? Nakauwi na pala siya ng Pilipinas?

At isa pa, bakit kausap niya si Liam?

***

Chapter 62
86.4K
2.62K
365
"Love one another like how God loved you."

***

The news about me being an illegitimate child of Mr. Sarmiento spreads like a wild
fire. Maraming nagsilabasang articles sa social media tungkol sa issue-ng iyon.
Araw-araw at gabi-gabi ding balita ito sa TV. Kahit nasagot ko na ang mga tanong
nila ay marami pa ring hindi naniwala.

"Sa tingin ko, hindi nakatulong ang pagpapainterview mo. People are still talking
about it." Eclair said while we're walking to our room. Halos lahat ng madadaanan
namin ay nakatingin samin--sakin habang nagbubulungan. Wala naman akong pakielam
dun.

"Of course! People will still talk about that issue. Sarmiento are involved in that
issue, Eclair. Don't forget that." Sabi ko at tuluyan nang pumasok sa room namin.
Tumigil ang lahat sa kanilang ginagawa. Halos lahat ay may hawak na cellphone or
ipad. Halatang may binabasa o tinitingnan. Nagkumpulan din ang iba sa gitna. Ang
iba ay may pinagkwekwentuhan, halatang tungkol pa rin sa issue ang pinag-uusapan.

All eyes are on me. No one has the guts to talk. They looked scared and shocked at
the same time.

My eyes landed on Serix. He's intently staring at me. Tinaasan ko lang siya ng
kilay bago tuluyan nang pumunta sa upuan ko.

"Gosh! Takot na takot talaga sila sayo." Tuwang tuwa na bulong sakin ni Eclair.
Usually, hindi naman bumubulong yan sakin. Malakas ang boses niyan eh. Pero dahil
tahimik ang classroom at walang kahit ni isang nagsasalita, bulong na lang ang
ginagawa niya.

I rolled my eyes at her.

"Tss. What's new? Dati pa naman silang takot sakin." Sabi ko.

"Because you're too weird and mysterious. Iba na ngayon ang dahilan nila! They're
scared of you because they think you're a Sarmiento, which is true!" Bulong niya
sakin. I glared at her. She just grinned at me.

Nang dumating ang prof namin ay tumahimik na kami. Halos lahat ay tahimik. Pwera
lang kay Eclair na kanina pang inis na inis kay Brent na kanina pang binabato si
Eclair ng binilog na papel.

"Lysse, patigilin mo yang lalaking yan. Masasampal ko talaga siya ng wala sa oras.
Ang landi landi eh." Gigil na bulong sakin ni Eclair.

I tried to stop Brent pero hindi niya ako pinansin. Nang mapagod ako sa kakasaway
ay hindi ko na
lang siya pinakealaman pa at hinayaan na lang siya.

Knowing Brent, hindi siya titigil hangga't hindi niya naiinis at napipikon si
Eclair.

When the class ended, nanatili akong nakaupo sa upuan ko. Wala akong planong
lumabas ng room dahil una sa lahat, hindi naman ako gutom. Pangalawa, alam kong
pag-uusapan lang ako pag nakita ako ng iba. Wala naman akong pakielam dun pero baka
lang mapikon ako at masampal ko sila.

"Lysse, let's go!" Yaya sakin ni Eclair. Kami na lang dalawa ang nandito sa room.

"Hindi ako maglalunch. Ikaw na lang muna." Sabi ko. Agad akong pinanliitan ng mata
ni Eclair.

"Anong hindi ka maglalunch? Maglalunch ka sa ayaw at sa gusto mo!" Sabi niya at

sapilitan akong pinatayo.

"Eclair naman eh." Naiinis na sabi ko. Nang

mapagtanto kong wala na akong magagawa, nagpahila na lang ako sakanya ng tuluyan.

"Seriously, Eclair. I'm not hungry." Sabi ko sakanya habang naglalakad kami
papuntang cafeteria.

"Gutom ka na. Di mo lang ramdam." Napakunot ang noo ko sakanya. Gutom na ako tapos
hindi ko ramdam? Ano kaya yun?

"Tss. Bakit ba mas marunong ka pa sakin?" Tanong ko sakanya saka inirapan. Nang
makarating kami sa cafeteria ay agad hinanap ng mata ni Eclair ang table nina
Serix. Nang mahanap ay agad niya akong hinila papunta dun.

"Dito ka, Lysse." Sabi ni Serix habang nilalapit sakanya ang upuan na nasa tabi
niya.

Napunta ang tingin ko kay Fianna na katabi niya rin. Tingnan mo '0tong lalaking
'to, katabi na't lahat si Fianna, gusto pa'y dun ako umupo sa tabi niya.

Sa halip na sa katabi niya ako umupo, dun ako

umupo sa tabi ni Brianne. Nangunot ang noo ni Serix sa ginawa ko. Hindi ko na siya
pinansin pa.

Nang magtama ang mata namin ni Xyrel ay agad siyang umiwas ng tingin. Baka dahil sa
nalaman niya tungkol sakin? Lalo sigurong ayaw niya na sakin dahil sa mga nalaman
niya.

"Where's Brent?" Tanong ni Hense na ngayo'y katabi ni Zrel. Pansin ko nga lately,
lalo silang naging close. I mean, noon pa naman, close na sila. Pero ngayon, hindi
na pangbestfriend ang closeness nila eh.

"Susunod na lang daw siya e. May sinusundo lang siya." Sagot ni Krane.

Hindi muna kami umorder ng pagkain dahil hinihintay namin si Brent. Kahit sobrang
awkward ng atmosphere ay hindi ko na lang iyon pinansin pa.

"Hey guys!" Napatingin kaming lahat kay Brent na ngayo'y sobrang laki ng ngiti
habang may
kahawakang kamay na ibang babae. Agad hinanap ng mata ko si Eclair at nakita itong
nakayuko.

Damn you, Brent!

"Nga pala, Lysse. Di ko pa naipapakilala sayo. Si Maris, girlfriend ko. Maris, Si

Lysse, kaibigan ko." Pakilala ni Brent kay Maris. Maris smiled at me.

"Hi! Marami akong naririnig tungkol sayo. It's nice to finally meet you."
Nakangiting sabi niya. Hindi ko alam kung anong ibig sabihin niya sa marami siyang
naririnig tungkol sakin. Baka yung tungkol sa issue ang ibig sabihin niya?

Tinaasan ko lang siya ng kilay bago inalis sakanya ang tingin. Sinamaan ako ng
tingin ni Serix pero hindi ko siya pinansin. Paano ko magagawang ngitian yang
babaeng yan, eh yan ang dahilan kung bakit ang daming kalmot sa mukha ni Eclair.
Kung bakit ang daming pasa sa braso ni Eclair.

"Lysse?0" Nagtatakang tawag sakin ni Brent. Tumingin ako sakanya skaa pilit na
ngumiti.

"Sorry. Wala lang ako sa mood." Plastik na sabi ko.

Naupo na si Brent at ang girlfriend niya. Umorder na rin sina Serix, Zrel at Brent.
Nang makadating sina Serix dala ang mga inorder namin ay nagsimula na kaming
kumain.
"You're Fianna Sarmiento, right?" Basag ni Maris sa katahimikan. Fianna stopped
from eating and smiled at her.

"Yes." Tipid na sagot niya. Halatang ayaw makipag-usap kay Maris. For the first
time, nawala ang inis ko kay Fianna.

Napansin naman ata yun ni Maris kaya di na siya nagsalita pa.

"Babe, here. Try this. Masarap yan. Favorite ko yan." Malambing na sabi ni Maris
habang nilalagyan ng kung ano anong pagkain ang plato ni Brent.

Favorite tapos madami? Edi sana nilagyan man lang niya ng 's' para mainform si
Brent na marami palang pagkain ang ilalagay niya sa plato ni Brent.

"Say ahh, babe." Malambing na sabi ni Maris habang pilit sinusubuan si Brent. Si
Brent naman ay halatang naiilang at hindi gusto ang inaakto ni Maris.

"Maris.."

"What? Sinusubuan lang naman kita, Babe." Painosenteng sabi ni Matis bago tumingin
kay Eclair na ngayo'y patuloy sa pagkain.

"Oh, you're here pala, Eclair." Maris sarcastically said and smirked.

Hindi naman siya pinansin ni Eclair. Nagpatuloy lang si Eclair sa pagkain.

"Babe, siya yung umamin sayo diba?" Mahigpit kong hinawakan ang kutsara ko.
Seriously, Maris should shut up bago ako tuluyang mawalan ng
kontrol na sarili. Kanina ko pa siyang gustong bugbogin eh.

"Maris, stop." Saway ni Brent sakanya.

"What? Naninigurado lang ako. Baka mamaya, nandito lang siya para landiin ka
ulit--" Matunog kong binaba ang kutsara't tinidor na hawak ko dahilan para matigil
si Maris sa pagsasalita. Kahit sina Hense ay gulat ding napatingin sakin.

"Why don't you just shut the f*** up and eat?" Walang emosyon na sabi ko sakanya.
Tinaas ko ang tingin ko at diretso siyang tiningnan sa mata dahilan para mapaawang
ang labi niya sa gulat at takot.

"W-why would I? And why do you care?" Utal na tanong niya.

"As far as I know, we're here to eat. Not to watch you two flirting. And sorry to
say this but honestly, it's disgusting." Nandidiri kong sabi.

"Lysse.." Tawag sakin ni Eclair pero nanatili ang tingin ko kay Maris na ngayo'y
pulang pula na sa galit.

"Nag-aalala ka na baka landiin ni Eclair ang boyfriend mo when in the first place,
boyfriend mo ang lumalandi kay Eclair." Wala pa ring emosyon na sabi ko.

"Lysse!" Hindi ko pinansin si Serix at Eclair nang sabay nilang tawagin ang
pangalan ko.

"How dare you!" Galit na sigaw ni Maris sakin dahilan para mapatingin samin ang
ibang kumakain.

"No, Maris. How dare you! How dare you to hurt Eclair?" Madiin na sabi ko. Agad
namutla si Maris habang si Brent ay naguguluhan sa sinabi ko.

"Nagagalit ka kay Eclair dahil umamin siya sa boyfriend mo when the truth is, it's
not Eclair's fault. It's your boyfriend's fault for not telling Eclair that he's in
a relationship already." Sabi ko
at mabilis na tiningnan si Brent na ngayo'y tiim bagang na nakatingin kay Eclair.

"Ang sabihin mo, malandi lang talaga yang kaibigan mo!" Lalong nag-init ang ulo ko
sa narinig kay Maris. Ginagalit talaga ako ng babaeng 'to!

"Tss. Why am I wasting my time talking to some trash here anyway?" Tanong ko sa
sarili ko ngunit pinarinig ko iyon kay Maris.

Tumayo na ako at tiningnan si Brent.

"You. Follow me." Sabi ko skanaya bago naglakad paalis dun. Naramdaman ko naman ang
pagsunod sakin ni Brent. Nang makalayo kami doon ay hinarap ko siya.

"Hindi mo na sana sinabi iyon kay Maris, Lysse." Sabi agad niya sakin. Sinamaan ko
siya ng tingin.

"At anong gusto mong gawin ko? Hayaan siya at palampasin na lang ang ginawa niya
kay Eclair? Kung tutuusin, wala pa nga yun sa ginawa niya kay
Eclair!" Galit na sabi ko.

Huminga ng malalim si Brent.

"Look, Lysse. Maris is my girlfriend. I don't want to hurt her--"

"That's why you hurt Eclair instead." Sarkastikong sabi ko.

"It's not that, Lysse. You don't understand." Tila nahihirapang sabi niya.

"Hindi ko talaga maiintindihan, Brent. Kahit kailan, hindi ko maiintindihan kung

bakit kailangan mong landiin si Eclair habang may girlfriend ka. For what, Brent?
Para may thrill ang relasyon niyo? Para inisin at pikonin si Eclair kagaya ng
palagi mong ginagawa?" Galit na sabi ko sakanya. Napayuko lang siya.

"You hurt her, Brent! Ginawa mo siyang tanga! Tapos aasahan mong pakikitaan ko kayo
ng maganda? Anong akala mo sakin, santo?" Galit na
galit ako. Hindi ko alam pero mas lalo akong nagalit nang hindi man lang
dinepensahan ni Brent ang sarili niya. Na para bang tinatanggap niya lahat ng
akusasyon ko sakanya. Na para bang tama lahat ng sinabi ko.

"Sinaktan mo na siya, tapos hinayaan mo pang saktan siya ng girlfriend mo. Lalake
ka ba talaga?" Sabi ko bago siya iniwan doon.

Nang makabalik ako sa cafeteria ay agad akong pumunta sa table namin.

"Where's Brent? What did you tell him?" Bungad agad sakin ni Maris. Hindi ko siya
pinansin.

"Where's Eclair?" Tanong ko sakanila nang makitang wala doon si Eclair.

"Umalis. Gusto daw muna niyang mapag-isa." Sagot ni Krane.

Sinamaan ko ng tingin si Maris.

"You know what? Hindi si Eclair ang dapat mong bantayan eh. Sarili mo ang dapat
mong pinoprotektahan." Pananakot ko sakanya na agad naman niyang ikinamutla.

May sasabihin pa sana ako nang may biglang yumakap sa bewang ko galing sa likod at
hinila ako palayo doon.

"Urgh! Bitawan mo ako!" Pagpupumiglas ko.

Nang makarating kami sa garden ay agad akong binitawan ni Serix. Agad ko siyang
sinamaan ng tingin. Hindi naman siya natinag.

"What the hell are you doing?!" Galit na sabi ko.

"What the hell are you doing?" Madiin na pag-uulit niya sa tanong ko.

"I told you to understand, Brent! Hindi nakatutulong ang ginawa mo kanina!" Sabi
niya. Halata ang inis niya sakin.

Lalo ko siyang sinamaan ng tingin.

"Hindi naman talaga siya ang gusto kong tulungan! Tsaka, anong intindi ang sinasabi
mo? Sinaktan niya ang kaibigan ko. Tapos sinaktan din ng Maris na yun si Eclair!"
Galit na sabi ko. Tuwing naaalala ko talaga ang ginawa ng Maris na yun kay Eclair,
nag-iinit ang ulo ko.

"Lysse...May dahilan si Brent kung bakit niya ginagawa 'to. Intindihan mo na lang."
Mahinahon na sabi sakin ni Serix.

Diretso ko siyang tiningnan sa mata.

"Maiintindihan ko naman sana siya. Pero bakit kasi kailangang isingit si Eclair sa
bwisit na relasyon nila? Bakit kailangan niyang landiin ang kaibigan ko kung alam
niyang may girlfriend niya?" Seryoso kong sabi dahilan para matahimik siya.

Napangisi ako.

"See? Kahit ikaw, hindi makasagot." Sabi ko bago

naupo sa bench na katabi namin.

Ilang segundo ang lumipas bago tumabi sakin si Serix.

"May pinaghuhugutan ka ba?" Sabi niya agad nang makatabi sakin.

Agad ko siyang sinamaan ng tingin.

"Mukha bang meron? Syempre wala!" Sabi ko. Naramdaman ko din ang pag-init ng pisngi
ko. Narinig ko ang matunog na pagngisi ni Serix.

"Eh bakit namumula ka?" Pang-aasar niya.

Sinamaan ko lang siya ng tingin dahil alam kong pag pumatol pa ako ay lalo niya
akong aasarin.

Humalakhak lang siya sa naging reaksyon ko. Lalo akong nainis.

Pakiramdam ko, pinaglalaruan niya na naman ako.

"Pwede ba, kung nandito ka lang para asarin at

pikunin ako, umalis ka na. Masyado pa akong badtrip para sakyan ang trip mo." Sabi
ko at inirapan siya.
Tumigil naman siya sa pagtawa pero halata mo ang pagpigil niya ng ngiti.

"Si Lysse Aleford ba yung nakita ko kanina o si Lysse Sarmiento?" He asked. Nang-
aasar pa rin.

Tss. Lysse Aleford and Lysse Sarmiento. Sa totoo lang, wala naman iyong pinagkaiba.
Pero dahil masyadong malaking issue sakanila ang pagiging Sarmiento ko, nabigyan ng
ibang kahulugan.

"Utang na loob, Serix. Tigilan mo ako." Inis na sabi ko.

Tumahimik naman siya nang maramdamang inis na talaga ako. Seriously, I'm really
pissed and angry right now. Pakiramdam ko, aabot ng ilang araw para mawala ang
pagkabadtrip ko.

"But seriously, Lysse. You should understand Brent.

Hindi madali 'to para sakanya." Pagsasalita ulit niya.

Inis ko siyang tiningnan.

"Paano ko nga siya iintindihin kung hindi naman niya pinaiintindi sakin?" Tanong
ko.

Hindi ko alam kung bakit karamihan sa atin ay laging nag-eexpect na intindihin tayo
ng iba pero hindi naman natin pinaiintindi sakanila.

"Its just...complicated, Lysse. Para rin naman 'to kay Eclair." Parang pagod na
pagpapaliwanag ni Serix.

"Complicated, complicated. Kung ikaw nga naintindihan mo, ako pa kaya?"

Sarkastikong sabi ko.

"Tsaka anong para kay Eclair ang sinasabi mo? Nasaktan yung tao! Ano ang mabuti
dun?"

Serix looked at me. He lazily smiled at me.

"Eclair is one of the Elites while Brent is one of the Top 10. Do you think they
can be together?" And that made me shut up.

"Two people in different world can never be together, Lysse." I closed my mouth,
trying to stop it from talking.

All I need is an explanation from Brent pero bakit pinapatamaan yata ako ng
lalaking 'to?

Iniwas ko ang tingin sakanya at huminga ng malalim.

I'm a Sarmiento. Walang duda doon. Anak ako ni Daddy na isang Sarmiento. Pero kahit
ano pang apelyido ko, isa pa rin akong basura at isang kahihiyan. Kaya nga itinago
ako sa publiko ng ilang taon diba? Kaya nga hanggang ngayon, patuloy ko pa ring
pinagtatakpan ang kasinungalingang matagal ng ginawa ni Dad.

Kaya siguro, hindi na rin ako naghangad na sana balang araw, si Serix pa rin ang
dead end ko. Kasi
alam ko na kapag nangyari yun, he'll just burn. The fire inside of me will just
burn him.
"Yeah. They can't be together. Two people with different rank can't be together." I
said. More like convincing myself.

Honestly, I want to shout at him. Gusto kong kontrahin ang sinabi niya.

Two people in different world can never be together? There's no different world.
It's the rank that made it different.

And...love will always win, right? Bakit hindi nila itry na ipaglaban iyun? Baka
sakaling magwork.

Tss. Seriously, Lysse. Saan mo yan nakuha?

"But you know what, if that two people really loves each other, I don't think the
rank and rules will be a problem."

My heart instantly sank.

Chapter 63
94.5K
2.72K
814
"Put your trust in Him and everything will fall into place."

***

Sabi nila, kapag masaya ka bumibilis ang oras. Kapag malungkot ka, bumabagal ang
oras.

Siguro kaya nila nasabi yun kasi kapag masaya ka, una mong maiisip 'Sana hindi na
matapos 'to' 'Sana lagi na lang ganito' kaya ang ending, nagiging mabilis para sayo
ang oras kahit ang totoo ay yung kasiyahan mo ang mabilis na nagtatapos.

Kapag malungkot ka, una mong maiisip 'Sana mawala na 'to' 'Sana maging masaya na
ako' kaya ang nangyayari, nagiging mabagal sayo ang oras
kasi masyado kang nagfocus sa paghihintay sa pagtatapos ng kalungkutan mo. Diba nga
sabi nila, the more na hinihintay mo ang oras, mas lalo itong bumabagal.

Hindi ko alam kung may sense yung mga sinabi ko pero ewan ka ba, kanina pa itong
tumatakbo sa isip ko.

Katulad ng akin, pakiramdam ko ang bagal bagal ng oras pero at the same time,
parang ang bilis din.

Parang kahapon lang, ayos ang lahat. Ngayon naman, akala mo buhol buhol na tali sa
sobrang gulo.

"Alis na ako, Eclair." Paalam ko kay Eclair atsaka siya hinalikan sa pisngi.

"Ingat ka." Nakangiting sabi niya sakin. Ngumiti na lang din ako bago umalis.

Pupunta ako ngayon sa bahay nina dad.

Pinapatawag daw kasi ako sabi ni Drew. Di ko lang alam kung bakit.

Nang makarating ako sa parking lot ay nakita ko doon sina Drew at Grethel na
naghihintay sakin.

"Tagal mo." Reklamo agad sakin ni Drew nang makalapit ako sakanila.
"Sino bang nagsabi sainyo na hintayin niyo ako?" Taas kilay na tanong ko.

"Magpasalamat ka na lang at nagtiyaga pa kaming hintayin ka!" Sabi niya.

I was about to speak nang unahan na ako ni Grethel.

"Bakit kaya sa halip na mag-away kayo diyan ay pumasok na lang kayo sa loob para
makaalis na tayo?" Sarkastikong pagsingit ni Grethel.

Wala na kaming nagawa ni Drew kundi ang pumasok sa loob. Naupo ako sa back seat
habang
si Drew ang magdadrive. Si Grethel naman ay naupo sa tabi ko.

"I'm not your driver. May I remind you, miss." Sabi ni Drew sakin nang hindi ako
umupo sa tabi niya. Nginisian ko lang siya.

"Don't worry. That will never be a problem. You look like our driver anyway." Pang-
aasar ko na ikinataas ng kilay niya.

"Oh really? Sa gwapong 'to, magiging driver niyo lang? Oh come on!" Pagyayabang
niya.

"Wait. Ang hangin. Kailangan ko atang kumapit. Sana next time, iinform mo ako kapag
sasabihin mo yan ha? Para maging ready naman ako." Sabi ko at umarteng nakakapit sa
gilid ng upuan na parang natatangay ng hangin.

"Seriously, Lysse. Admit it already. Gwapo talaga ako. Kaya nga naging maganda ka
kasi naging pinsan mo ako." Sobrang yabang talaga ng lalaking 'to. Hindi ko alam
kung saan pinaglihi ang
kakapalan ng mukha nito eh!

"Maganda ako kasi sadyang nasa dugo ko yan. Ikaw, ang pagiging gwapo mo, masyadong
halatang pilit. May filter!" Sabi ko.

"You're right, Lysse." Gatong pa sakin ni Grethel dahilan para sumimangot ang mukha
ni Drew.

"Tss. Bakit ba ako nagprisenta pang ipagdrive kayo?" Naiiling na sabi niya. Natawa
na lang kami ni Grethel. Mukha kasi siyang kawawa. Busangot ang mukha habang
bahagyang nakanguso.

"Aww. Don't worry, Drew. We still love you." Nakangiting sabi ni Grethel bago
niyakap si Drew mula sa likod.

"Buti ka pa, Grethel. Yung isa dyan, di man lang nakokonsensya. Di ako love."
Pagpaparinig sakin ni Drew dahilan para lalo akong mangiti.

"Don't be such a kid, Drewy." Sabi ko na lalong ikinasimangot niya. Ayaw niya kasi
sa nickname ko
sakanya. Simula bata pa kasi, yun na pang-asar ko sakanya. Tapos hate na hate niya
yun. I don't know why. Ang cute kaya!

"I told you to stop calling me that!" Inis na sabi niya. Umalis na rin si Grethel
sa pagkakayakap sakanya.

"Oh, I'm sorry, Drewy." Pang-iinis ko lalo.

Sa halip na lalong mainis, ay biglang ngumiti sakin si Drew.

"Grabe, namiss ko talaga 'to." Nakangiting sabi niya. I can't help but to smile.

"Just tell me you miss me, Drewy." Sabi ko pero nakangiti na rin.

"Pahingi ngang hug." Parang bata na sabi ni Drew.

Wala akong nagawa kundi ang yakapin siya mula sa likod. I wrapped my arms around
his neck and leaned my head on his left shoulder.

"I missed you, too." Bulong ko.

Sa lahat ng pinsan ko sa side ni Dad, si Drew talaga ang pinakaclose ko. Bukod kasi
sa lagi niya akong inaasar noon, siya lang din ang nakatagal sa ugali ko.

"Tss. Sabi ko na nga ba, eh. Miss mo na ako. Imposible kasing hindi kasi naman,
ako? Si Drew Sarmiento, hindi mo mamimiss?" Pagyayabang na naman niya. Nakangiwi
akong kumalas sa pagkakayakap sakanya. Minsan na nga lang ako maging sweet ng
konti, dinalihan pa niya ng kayabangan niya.

"Seriously, Drew. Kailangan mo na talagang mahiya. Kahit konti lang. Ako ang
nahihiya sa kakapalan ng mukha mo eh." Sabi ko na ginantihan lang niya ng halakhak.

Napailing na lang ako.

Tumingin ako sa bintana at pinanood na lang ang mga dinadaanan namin. Mas may
kabuluhan pa to
kesa sa makipag-usap kay Drew. Nanahimik na din naman si Drew at nagfocus na lang
sa pagdadrive.

Nagulat ako nang biglang pinatong ni Grethel ang ulo niya sa balikat ko.

"I missed you too, Lysse." Bulong niya dahilan para mapangiti ako.

***

"Hintayin ka na lang namin dito Lysse, okay?" Sabi sakin ni Drew nang makababa ako
ng kotse.

"Hindi na. Umuna na kayo. Baka kasi magtagal rin ako sa loob." Pagtanggi ko.

"No. Hihintayin ka namin dito kaya bilisan mo." Iling niya. Napangiwi ako.

"Eh paano kung magtagal ako dun?"

"Problema mo na yun."

"Oh please, stop! Ano ba kayong dalawa kayo?!

Kanina pa kayo ah!" Awat samin ni Grethel habang tinitingnan kami ni Drew ng
masama.

Inirapan ko lang si Drew bago humarap kay Grethel.

"Pasok na ako sa loob. Byebye." Paalam ko sakanya at di na tiningnan pa si Drew.

Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad paalis dun.

"Hoy! Sakin, di ka magpapaalam?" Rinig kong sigaw ni Drew pero hindi ko na lang
pinansin. Pareho talaga sila ni Brent. Isip bata.

Napailing na lang ako sa iniisip ko. Nang makapasok ako sa loob ng bahay ng mga
Sarmiento ay agad akong binati ng ilang kasambahay. May iba pa sakanila ay
tinititigan ako pero kapag tumingin ako sakanila, iiwas ng tingin. Siguro ay
narinig nila ang pagtatalo namin nina dad nung isang linggo.

"Nasan si Mr. Sarmiento?" Tanong ko sa isang kasambahay na malapit sakin.

"N-nasa taas po, Ma'am." Aniya. Napakunot ang noo ko nang bigla itong yumuko na
para bang isang kasalanan kapag nagtama ang mga mata namin.

Hindi ko na lang iyon pinansin pa at nagtungo na lang sa taas kung saan nandun si
dad.

Nang makarating ako sa tapat ng office ni dad ay agad akong kumatok. Nang papasukin
ako ni dad ay binuksan ko ang pinto at agad pumasok.

"Dad--" Natigil ang pagbati ko nang makita kung sino ang kasama ni dad sa loob.

"Lysse Aleford." Ngising bati sakin ng lalaking kasama ni Dad. Ang ama ni Fianna
Sarmiento. Si Clyde Sarmiento.

"Wait--what should I call you, iha? Lysse Aleford or Lysse Sarmiento?" Nakangisi pa
ring sabi niya. Tumikhim ako bago seryoso siyang tiningnan.

"Lysse would be enough, Tito. You don't need to

call me in my whole name anyway." Pinilit ko mang wag magtunog sarkastiko, iyon pa
rin ang kinalabasan. Nagtaas ng kilay sakin si Tito nang mapansin ang tono ng
pananalita ko.

"Dad, pinapatawag mo daw ako?" Baling ko kay Dad na nakaupo sa tabi ni Tita Venice.
Hanggang ngayon ay masama pa rin ang loob ko sakanila.

"Yes. Have a seat." Sabi niya at tinuro sakin ang upuan sa tapat niya kung saan ay
katapat din ng upuan ni Tito.

"The issue about us are still alive. Lalo lang lumalala at pinag-uusapan iyon.
Akala ko ba ay gagawan mo ng paraan?" Seryosong tanong sakin ni Dad. Napalunok ako.

"I-I did, Dad. Ginawan ko ng paraan. I even answered the questions of some
reporters outside our school. I believe that it's already in the news." Sabi ko.

"But what you did is not enough, Lysse. You just

sagot mo sa issue. Lalo lang iyung lumala." Di ko mapagilan ang pagtaas ng kilay ko
sa sinabi niya. Anong mali sa sinabi ko?

"And hearing those reporter's questions, napaisip ako na magsisinungaling na rin

pala kayo, bakit hindi niyo pa galingan at sulitin?" Nakangising sabi ni tito.

"What do you mean, Kuya?" Tanong ni Dad. 

Umayos ng upo si Tito. Inalis ang pagkakacross ng hita at nakangising bumaling kay
Dad.

"Pwede nating palabasin na nagsinungaling lang si Lysse dahil sa pera. Maybe, we

can tell them na binayadan lang si Lysse para siraan tayo. Normal naman na maraming
gustong sumi---" Dahil sa gulat at galit ay pinutol ko na ang sasabihin ni tito.

"Tito!" Hindi maiwasan ang pagtaas ng boses ko.

"What? That's just my suggestion." Pagdepensa niya sa sarili.

"But that's too much! I can--"

"Lysse, patapusin mo muna si Kuya." Hindi ako makapaniwalang tumingin kay Dad.
Narinig niya ba ang sinasabi ni tito?

"So, yun nga. We can tell the reporters na binayaran lang si Lysse para siraan
tayo. I think that would be enough reason para hindi na sa atin mabunton lahat ng
issue at mapalipat kay Lysse. And people will realize na walang anak sa labas ang
pamilya niyo." How dare him to suggested that?!

"That's too much, Clyde. Pwede naman tayong mag-isip ng ibang paraan para maniwala
ang mga tao na wala kaming anak sa labas." Sabi ni tita. For once, sumang-ayon ako
kay Tita.

"That is not too much, Venice. Hiding Lysse for years is too much! Sa tingin mo ba,
may maniniwala sa atin kung basta na lang natin sasabihin na hindi niyo anak sa
labas si Lysse? Ang daming ebidensya sainyo!" Giit ni tito.

Aapela sana si Tita nang biglang sumingit si Dad.

"Clyde is right, Venice." Mahinahon na sabi ni Dad na para bang wala lang iyon.

Laglag panga kong tiningnan si Dad. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya. What
does he mean by that? Tama si Tito? Ano yun, okay lang? Okay lang lahat ng sinabi
ni Tito?

"What do you mean by that, Leonard?" Seryoso ngunit madiin na tanong ni Tita
Venice.

Huminga ng malalim si Dad bago magsalita.

"Pwede nating gawin ang sinabi ni Kuya--"

"Dad!" Di ko mapigilan ang pagprotesta ko. Hindi ko mapigilan ang galit ko.

Paano niya nasasabi iyon?

"Leonard! That's too much! I can call for a press conference para hindi na natin
kailangang gawin
iyan" Madiin na sabi ni Tita.

That's what I admire about Tita. Galit man siya sa isang tao, hindi pa rin siya
gagawa ng isang bagay na labis ikasisira ng taong iyon.

"Pero wala na tayong magagawa, Venice. Ito na lang ang paraan para malinis ang
pangalan natin." Mahinahon pa ring sabi ni Dad.

Gusto kong sumingit. Gusto kong tanungin 'Paano naman ako?'. Paano ako pagkatapos
nun? Paano ako kapag nalinis ang pangalan nila? Anong mangyayari sakin?

"Dad---"

"I'm sorry, Lysse. Pero ito na lang ang tanging paraan para malinis ang panga--" I
cut him off.

"Paano ako?" Tanong ko. Unti-unting sumisikip ang dibdib ko. Sobra sobra na eh.

"Don't worry. Makakalimutan din naman iyon ng

mga tao." Sabi ni Dad.

Lumunok ako. Baka sakaling mawala ang pagbabara ng lalamunan ko. Paano kaya ito
nasasabi ni dad nang walang pag-aalinlangan 'no? Ganun ba siya kawalang pakielam
sakin?

"K-Kailan ko yan gagawin?" Tanong ko.

"Tomorrow. I will set a press conference for you tomorrow." Sabi ni dad.

"Great! Ako na ang nagsasabi sayo kuya. Magiging maganda ang kalalabasan nito."
Tuwang tuwa na sabi ni Tito.

Tumayo na ako para umalis. Di ko na masikmura ang manatili dito.

"Alis na po ako." Nakayukong sabi ko bago tumalikod at naglakad paalis dun.

Nang makalabas ay isang buntong hininga ang pinakawalan ko. Hinintay ko muna ang
pagkalma
ko bago tumungo sa labas kung saan nandun sina Drew.

Nang makita sila ay agad akong ngumiti. Hindi ko alam kung anong kinalabasan ng
ngiti ko pero alam kong hindi naging maganda iyon. Sa pagtitig pa lang sakin ni
Drew at pagkunot ng noo ni Grethel, alam kong alam nila na may nangyare.

Lalo kong nilawakan ang ngiti ko para wala silang mahalata. I just hope na
effective.

"Ano, tara?" Yaya ko sakanila at nauna nang pumasok sa loob ng kotse. Nang
makapasok ako ay agad akong huminga ng malalim.

Narinig ko ang pagbukas at pagsara ng pinto ng kotse dahil sa pagsakay nina Drew at
Grethel.

"Anong nangyare?" Tanong agad ni Drew sakin nang i-start ang engine ng kotse.

Nagkibit balikat ako.

"Wala naman. Nag-usap lang kami ni dad. Nandito na rin pala si tito Clyde sa
Pilipinas?"

"Oo. Last week ata siya umuwi. I'm not sure." Sagot ni Grethel.

Kung ganun, si Tito Clyde at si Liam talaga ang nakita ko nung isang araw! Anong
ginagawa at pinag-uusapan nila? Bakit sila magkasama? Magkakilala ba sila? Kung oo,
paano?

Urgh! Enough, Lysse. Masyado nang madami ang problema mo. Wag ka nang maghanap pa
ng panibagong problema.

Sinandal ko ang ulo ko sa sandalan ang pumikit ng mariin. Sobrang sakit ng ulo ko.
Pakiramdam ko, binibiyak iyon sa dalawa.

"Are you okay, Lysse?" Rinig kong tanong ni Grethel.

"Hmm. Masakit lang ulo ko." Sagot ko na lang.

"You can lean on my shoulder if you want. Tsaka para na rin hindi mangalay leeg
mo." Sabi niya.
Wala naman akong pag-aalinlangan na sinandal ang ulo sa balikat niya. Hinilot naman
niya ang sentido ko. Dati kasi kapag masakit ang ulo, ganito din lagi ginagawa
niya.

"Sakit ng ulo ko, ate." Bulong ko bago niyakap ang isang braso sa bewang ni
Grethel.

I missed this. Pakiramdam ko, bumalik ulit ako sa pagkabata. Yung mga panahong
walang ganito. Yung mga panahong wala akong kaalam alam sa pagkatao ko. Yung ang
alam ko lang, ayaw sakin ni Dad kasi hindi ako magaling sa school. Na kaya galit
sakin si Tita Venice kasi pasaway ako.

Sana nga ganun na lang ang alam ko. Sana hanggang dun na lang ang alam ko. Baka
kasi sakaling may magbago sa nararamdaman ko. Baka sakaling hindi ganitong kasakit.
Baka sakaling hindi ganitong kahirap.

"Inom ka na lang ng gamot pagkauwi mo ng dorm." Sabi sakin ni Grethel bago ako
pumikit. Inaantok ako. Pakiramdam ko ay pagod na pagod ako. Parang ang dami kong
ginawa sa araw na ito.

Nagising ako kinabukasan dahil sa tunog ng cellphone ko. Nakapikit kong kinapa ang
cellphone ko sa ibabaw ng table na nasa tabi ng kama ko. Nang makapa iyon ay agad
ko itong kinuha at nakapakit pa ring sinagot ang tawag.

"Hello.." Napapaos kong sabi.

"Lysse." Agad akong napabalikwas sa pagkakahiga nang marinig ang boses ni dad sa
kabilang linya.

"Dad.." Tiningnan ko ang orasan at nakitang 9:30 pa lang ng umaga.

"Magbihis ka na. Mamaya na ang press conference mo." Napalunok ako at napapikit ng
mariin.

"Do you really want me to do that, Dad?" I asked

him. Maybe, he changed his mind? Baka may iba pang paraan?

"I'm sorry Lysse but you really need to do this. Kung hindi, matutulayang masira
ang pangalan ko." Napatango ako kahit hindi naman niya ako nakikita.

"I know." Bulong ko.

He doesn't want his name to be ruin kaya wala silang choice kundi sarili ko ang
sirain. Maybe in that way, baka maging deserving na ako? Baka kahit konti lang,
baka sakali lang, maisip niya na hindi pagkakamali ang nabuhay ako.

Maybe after this, everything will be fine again.

Tumayo na ako at pumasok sa banyo para maligo. Habang naliligo ay di ko maiwasang

isipin ang mga maaaring mangyari mamaya at pagkatapos ng araw na 'to.

Aaminin ko, natatakot ako. Natatakot ako sa

magiging resulta ng gagawin ko. Natatakot ako para kina Dad. Natatakot ako para sa
sarili ko. Natatakot ako na baka pagkatapos malinis ang pangalan ni Dad, ako naman
ang masira. At alam kong hindi malabong mangyari iyon.

"Saan ka na naman pupunta?" Tanong sakin ni Eclair nang makitang bihis na bihis
ako. I'm wearing my skinny jeans and off shoulder top. Naglagay lang ako ng pulbo
at konting lip gloss. Hinayaan ko na lang ding lumadlad ang buhok ko sa balikat ko.

"Diyan lang. May aasikasuhin lang." Sagot ko. Napataas ang kilay niya sa naging
sagot ko.

"Saan?"

"Diyan nga lang!"

"Saan ngang diyan?"

"Tss. Basta diyan! Wag ka na ngang matanong." Sabi ko.

"Oo na! Nag-aalala lang naman ako." Sabi niya at tumayo na sa pagkakahiga.
Kagigising lang kasi niya. Kanina, paglabas ko ng banyo, gising na siya.

"Salamat sa pag-aalala pero seriously Eclair, you really don't have to worry about
me. Kaya ko sarili ko." Sabi ko at binigyan siya ng tipid na ngiti. Inirapan niya
lang naman ako.

"Tss. Lagi mo namang kaya. Kailan ba naging hindi?" Sarkastikong sabi niya.

Tinawanan ko na lang siya bago nagpaalam na. Pagkalabas ko ng dorm namin ay

nakasalubong ko si Xyrel sa hallway. Wala naman talaga akong balak pansinin siya
dahil alam kong galit siya sakin pero nagulat ako nang bigla niya akong pansinin.

"Lysse." Nakangiting bati niya bago dahan-dahang lumapit sakin. Di pa siya

makatingin sakin nung una.

Ngumiti ako sakanya, "Xyrel." Bahagya pa akong nagulat sa biglaan niyang pagpansin
sakin.

"Uhm, gusto ko lang sanang magsorry sa lahat ng sinabi ko sayo. Sorry for not
hearing your side first. Naunahan lang talaga ako ng galit at pagdududa sayo.
And...I'm sorry for what happened last week..." Kagat labing sabi niya.

Ngumiti ako sakanya bago tinapik ng mahina ang balikat niya.

"It's okay, Xyrel. I understand. May mali din naman ako so we're just even."
Ngiting sabi ko dahilan para mapangiti siya at yakapin ako.

"Thank you! Sorry talaga." Sabi niya. Niyakap ko siya pabalik.

"Ano ka ba! Ayos lang nga yun." Sabi ko. Kumalas na ako sa pagakakayakap niya nang
maalala kong may pupuntahan nga pala ako.

"Sorry, Xyrel. Pero kailangan ko na talagang umalis. May pupuntahan kasi ako eh."
Nakangiwi kong sabi sakanya.

"No. It's okay. May pupuntahan din naman ako."

"Okay. I'll just see you around. Bye." Paalam ko bago siya tinalikuran at umalis.

Nang makarating sa hallway ay napapangiti pa rin ako habang naglalakad. There's

still a light in the darkness after all.

"Laki ng ngiti natin ah." Natigil ako sa pagalalakad ng maramdaman ko ang isang
braso sa balikat ko.
Tiningnan ko kung sino ang may nagmamay-ari niyon at nakita si Liam. Nang makita ko
si Liam ay awtomatikong pumasok sa isipan ko  ang imahe nila ni Tito Clyde na
magkausap.

Kahit anong pigil ko na ipagsabalewala iyon, hindi ko pa rin talaga magawa.

Kahit ganun ang nararamdaman ko ay pinilit ko pa ring umakto ng normal sa harap

niya.

"Ano na namang trip mo?" Taas kilay na tanong ko.

For sure, mambibwisit na naman 'to.

Ngumisi lang siya sakin.

"Agang aga, ang taray taray mo." Sabi niya. Inirapan ko lang siya bago tinanggal
ang pagkakaakbay niya sakin.

"Pwede ba, tigilan mo ako." Inis na sabi ko kahit kating kati na ang dila kong
tanungin siya tungkol sa relasyon niya kay Tito Clyde.

"Saan ka ba pupunta? Bakit ganyan suot mo?" Tanong niya at tinaas ang damit ko na
bahagyang nakababa.

Binalik ko naman iyon sa pagkakababa dahil hello! Off shoulder nga eh!

"Ano bang problema mo?!" Iritang sabi ko bago siya inunahan sa paglalakad. Pero
syempre, dahil lalaki siya at mahaba ang binti, madali niya akong napantayan.

"Saan ka ba pupunta? Bakit nakababa yang damit mo?" Ang kulit talaga neto!

"Kasi may importante akong pupuntahan! Kaya pwede ba, wag mo na akong kulitin."
Iritang sabi ko. Kahit anong pigil ko sa pagkairata sakanya ay di ko talaga
magawang kausapin siya ng mahinahon.

Umuna na ako sa kanya sa paglalakad. Narinig ko naman ang pagsunod niya sakin sa
likod. Seriously, ano bang problema ng lalaking 'to?

"Napanood ko ang interview mo..." Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya pero hindi ako
nagsalita.

"You did great." Natigil ako sa paglalakad. Pakiramdam ko ay parang hinahaplos ang
puso ko. Bahagya akong napangiti kasi for once, someone appreciated what I did.

"Hindi ko alam kung bakit may mga tao pa ring hindi naniniwala sa sinabi mo. I
trust you. I know that what you said is true." Because of what he said, my smile
turned into frown. Napalitan ng
paninikip ang kaninang parang hinehele kong puso.

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa sinabi ni Liam. Naniniwala siya sakin.
Dapat ba akong matuwa doon? Kasi lahat ng pinaniniwalaan niya tungkol sakin ay
pawang kasinungalingan lamang.

Pinilit kong ngumiti sakanya.

"Thank you for trusting me." Sabi ko. Tumingin ako sa relo kong suot na nasa braso
ko at binalik ulit sakanya ang tingin.

"I need to go. Bye." Kaway ko sakanya bago siya iniwan doon.
Huminga ako ng malalim nang makalayo sakanya. Kagaya nina Xyrel, alam kong sa huli,
magsisisi rin siya na pinagkatiwalaan niya ako.

Nang makarating ako sa pangyayarihan ng press conference ko ay agad akong

sinalubong nina dad at ni Tita Venice. Even Tito Clyde is here!

"Mr. Sarmiento," Pormal kong bati kay Dad. Madaming camera ang nakatutok samin at
maraming tenga ang nakikinig. Kailangan kong mag-ingat sa mga kilos ko.

Tinanguan ako ni Dad. Lumapit sakin si Tita Venice para yakapin ako. Hindi na ako
nagulat sa ginawa niya. Syempre, for the sake of their name, she really need to act
like a saint.

Sa huli naman ay si Tito Clyde na tinanguan lang ako.

"Shall we start?" Pormal na tanong ni Dad. Agad kaming naupo sa upuan na nakaassign
samin. Katapat niyon ay ang mahabang mesa.

Agad umayos ang mga reporters na nasa harapan namin. Ang mga camera man na nasa
unahan at bawat sulok ng silid ay nakaayos na din. Tila ba matagal na nilang
pinaghandaan ito.

Tumikhim ako at taas noo silang tiningnan.

"Hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Alam ko na naman ang gusto niyang malaman."
Simula ko.

Lumunok muna ako bago nagpatuloy. Nilibot ko ang pnaingin ko at nakita sa mga mukha
ng mga nandoon ang paghihintay at kuryosidad. Ang alam ko ay ngayon din ipapalabas
ito sa t.v.

"Una sa lahat, I just want to clarify some things. I am not a Sarmiento." Bulungan
agad ang narinig ko. Lahat ng mga nandoon ay may sariling komento.

"I'm not an illegitimate child. My mother is a maid while my Dad is already dead."
Mabilis kong pinasadahan ng tingin si Dad. Tinitingnan kung anong reaksyon niya
pero nanatili siyang nakatingin sa unahan. Tila walang pakielam sa sinasabi ko.

"Alam kong maraming nagulat sa biglaang paglitaw ng balita tungkol sakin at sa mga
Sarmiento. Kasalanan ko iyon. Walang kasalanan ang mga Sarmiento sa mga iyon. I-It
was all my fault." Napalunok ako pagkatapos sabihin iyon.

"Karamihan sainyo ay nagtatanong kung binayaran lang ba ako para gawin ang balitang
'to. Yes, Tama kayong lahat." Ang dalawang kamay na nasa hita ko ay unti-unting
tumikom. Ang kaninang bulungan ay unti-unting lumakas. May iba pang masasakit na
salita akong narinig ngunit hindi ko na iyon binigyang pansin pa.

"Binayaran ako para siraan ang mga Sarmiento. Masyado akong nalusaw sa pera kaya
ako pumayag. Wala akong pera noon at kailangang kailangan ko ng pera kaya wala
akong nagawa kundi ang tanggapin at gawin iyon." Sabi ko.

"Ginawa ko lahat para lang masira ang pangalan ng mga Sarmiento. Pumunta ako sa
bahay nila, nagpakita sa publiko kasama sina Grethel at Drew Sarmiento at pinakita
sa lahat ang pakikipag-usap ko noon kay Mr. Sarmiento. Lahat ng iyon ay kagagawan
ko dahil alam kong magiging ebidensya iyon laban sakanila. At hindi naman ako
nabigo." Pagpapatuloy ko kahit sobrang bigat na ng narardaman ko dahil sa mga
kasinungalingang
sinasabi ko.
Dati, ang gusto ko lamang ay ang katotohanan. Ngayon, parang gusto ko iyong
ipagkait sa sarili ko at hayaang maniwala ang sarili sa mga kasinungalingan.

"Siguro nagtataka kayo kung bakit biglang nag-iba ang sagot ko ngayon kumapara sa
naging sagot ko nung nakaraan kong interview. Let's just say na biglang nagbago ang
nararamdaman ko. Nakonsensya ako mula nung kinausap ako ng mga Sarmiento. Sinabi
nila sakin na sabihin ang totoo. Sa totoo lang ay wala akong balak na gawin to. Ang
plano ko lang talaga ay ang sabihin sainyo na hindi ako anak sa labas ng mga
Sarmiento. Pero dahil sa kabutihang ginawa sakin ng mga Sarmiento, nakonsensya ako.
I realized all my mistakes."

"--And now, I want to personally say sorry to Mr. Sarmiento and to his family."
Tumingin ako sa direksyon nina Dad at pilit na ngumiti.

"I'm sorry for all the things that I've done to your
family. I'm really really sorry." Sabi ko, nangingilid ang luha. Punong puno ng
kahulugan ang mga iyon.

Akala siguro ng iba, nangingilid ang luha ko dahil sa sobrang kahihiyan at

konsensya pero ang totoo ay nangingilid ito dahil sa sobrang pagod. Sa sobrang
sakit.

Sobrang dami na ng kasinungalingan sa buhay ko, nadagdagan pa.

Nang hindi ko na makayanan ay tumayo na ako at nagpaalam para umalis na. Hindi ko
na hinintay pa ang sagot nila. Tuloy tuloy lang ako sa paglalakad.

Inaasahan ko na magsisituluan ang mga luha ko pag nakaalis at nakalayo ako dun pero
hindi. Walang luhang pumatak. Walang luhang tumulo.

Sumakay ako sa sasakyan ko at pinaharurot iyon paalis. Nanginginig pa ang mga kamay
ko habang nagdadrive. Nang magstop light ay pumikit ako ng mariin at pinakalma ang
sarili.

Binuksan ko ang radio ko.

"Hindi naman talaga tama ang ginawa niya. Maraming tao ang niloko niya. Sino ba
kasing matutuwa kapag niloloko diba? Tsaka sobrang sama ng ginawa niya sa mga
Sarmiento. If she wants money, sana humanap siya ng marangal na trabaho. Hindi yung
sisiraan niya ang pamilyang nanahimik."

Nilipat ko iyon. Hindi ko na kailangan pang pakinggan ang mga sinasabi nila.

"From Anna Mae Mangubat, Una pa lang talaga ay nanghinala na ako sa babaeng iyon.
Based of what she looks and how she answered the questions, halatang may tinatago.
And my friend from Elite Academy told me na ganyan naman daw talaga siya simula pa
lang. Weird at masyadong pa-mysterious. Nasa loob naman pala ang kulo."

I turn the radio off.

Binuksan ko ang cellphone ko at binuksan ang

twitter ko. Nakita ko agad ang pangalan ko sa trending. No. 1 pa! Worldwide!

'Ang kapal ng mukha niya para magpainterview pa at humarap sa mga Sarmiento!"

"Mukhang pera! Wag mong idahilan ang kawalan mo ng pera dahil alhat tayo ay
dumadaan diyan! Nasayo na yun kung gagawa ka ng kung anong kababuyan!"

"Funny how this girl can still walk and smile after all the things she have done."
"That's what we called 'Mukhang pera!'."

"Bitch. Hindi ka na nahiya. Ang lakas ng loob mo para sabihin pa ang mga
kawalanghiyaang ginawa mo."

Hindi pa man ako natatapos ko pinatay ko na ang cellphone ko. Hindi ko naman sila
masisisi sa mga iniisip at sinasabi nila tungkol sakin. Sa bibig ko na mismo
nanggaling ang mga ikasisira ko.

Pinaandar ko na ang sasakyan nang ilang busina ang narinig ko mula sa likuran.
Kanina pa lang umandar ang sasakyang nasa unahan ko.

Dinala ko ang sarili ko sa bahay namin noon nina Mama. Sa bukid iyon pero hindi
naman ganoong kalayo mula sa bayan.

Inabot nga lang ako ng ilang oras sa pagdadrive dahil sa traffic.

Tinigil ko ang kotse sa harap ng isang  damuhan. Sa damuhang iyon ay makikita ang
ilang puno na lalong nagpaganda sa paligid. Isama mo pa ang huni ng mga ibon.

Lumabas ako ng kotse ko at tumayo sa tabi niyon. Sinandal ko ang likod ko sa kotse
at dinama ang sariwang hangin.

"Just hold on, Lysse. He's hearing our heart's cry."

"Pero bakit ganun, lagi pa rin akong nasasaktan? Bakit lagi pa ring ganito? Hindi
ba niya ako mahal?"

"He loves us, Lysse. Mahal niya tayong lahat. Tingnan mo, balang araw magugulat ka
na lang na iba na ang takbo ng buhay mo. Ang dating magulo ay magiging maayos. Ang
dating sakit mapapalitan ng saya. Magiging maayos ang lahat."

Pinikit ko ang mga mata ko. Bakit ganun, Ate Braine? Hanggang ngayon, ganito pa rin
ang takbo ng buhay ko? Bakit sobrang hirap pa rin? Bakit sobrang sakit pa rin?

Nasaan na yung magiging ayos ang lahat? Nasaan na yung saya na sinasabi mo?

Araw-araw na akong umiiyak. Araw-araw na akong humihiling na sana maging maayos na

ang lahat pero bakit ganun? Bakit wala pa ring nagbabago?

Minulat ko ang mga mata ko. Ang kaninang kulay kahel na ulap ay unti-unting
dumidilim. Unti-unting napalitan ng buwan ang araw. Ang kaninang ibon na nakikita
ko ay napalitan ng mga bituin.

Tumingala ako para makita iyon. Dati rati, kapag nakikita ko ang buwan at ang mga
bituin, gumagaan na ang pakiramdam ko. But now, the stars and the moon did not give
me the relaxation and comfortability that I used to feel when I set my eyes on
them.

I just stared at them, blankly.

"Tomorrow will be a long day." Nakangiting sabi ko sa sarili ko.

"You'll guide me, right?" Nakangiting tanong ko habang nakatingala sa taas.

Kinagat ko ang labi ko. My mouth tasted dry. I tried to swallow, only reminding me
of hard lump stuck in my throat for hours.
"I know you will." Bulong ko habang nangingilid ang luha.

"Just...please, wag sobrang hirap at bigat, ha? Baka kasi hindi ko na kayanin eh."
Para akong tangang
nagsasalita mag-isa.

Kasabay ng pagdaan ng shooting star ay ang pagtulo ng mga luha ko.

***

Chapter 64
90.3K
2.52K
847
"Never lost hope. For there will be a day that we will be happy and contented."

I spent my whole day, staring at the night sky. Doon na rin ako natulog. Sa loob ng
kotse ko. Pinatay ko din muna ang cellphone ko dahil alam kong tatawag doon si
Eclair. Kahit sina Drew ay alam kong tatawagan din ako. Hindi pa ako handang
harapin sila. Wala akong sagot na maisasagot sa mga itatanong nila sakin.

The next day, nagising ako dahil sa huni ng mga ibon. Kinusot ko ang mga mata ko at
humihikab na bumangon.

Naalala kong hindi nga pala ako sa kwarto ko natulog. Sumilip ako sa bintana ng
kotse ko at napag-alamang umaga na. Sikat na rin ang araw.

Binuksan ko ang bintana ng kotse ko at agad tumama sa mukha ko ang sinag ng araw.
Hanggang ngayon ay rinig ko pa rin ang huni ng mga ibon na nagsisiliparan sa itaas.

Lumabas ako ng kotse at nag-unat. Nagulat na lang ako ng may lumapit saking
matandang babae.

"Gising ka na pala." Gulat akong napatingin kay Lola.

"P-po?" Ngumiti sakin si Lola.

"Kanina pa kitang hinihintay magising. Nakita kita diyan natulog kagabi. Balak ko
sanang gisingin ka para dun patulugin sa amin ngunit hindi ko naman alam kung paano
buksan yang sasakyan mo. Bakit ka ba dito natulog?" Nakangiting sabi sakin ni Lola.

Nahihiya naman akong ngumiti. Napanood kaya ni

Lola yung interview ko kahapon? Bakit parang wala siyang alam tungkol dun?

"Ah, hehe." Alinlangan kong pagtawa. Wala akong maisagot eh.

Napailing na lang sakin si Lola.

"Mga kabataan talaga ngayon. Oh siya, eto. Tinapay at kape. Yan na muna ang
almusalin mo. Kumakain ka ba niyan?" Abot sakin ni Lola ng tinapay na nasa isang
supot at kapeng nasa isang maliit na tasa.

Napangiti naman ako at buong galak na tinanggap ang mga iyon.

"Opo naman po." Nakangiting sabi ko at sinimulan ng kainin ang tinapay. Pinatong ko
naman muna ang kape sa ibabaw ng kotse ko.

Lalong nailing sakin si Lola. Natigil ako sa pagkain.

"Mukhang gutom na gutom ka. Kumain ka ba
kagabi?" Tanong sakin ni Lola. Dahil may laman pa ang bibig ko, umiling na lang ako
bilang sagot.

"Kaya naman pala. Teka, ikukuha pa kita ng tinapay. Dito ka na rin magtanghalian
mamaya. Nagsasaing lang ako." Sabi ni Lola bago umalis sa harapan ko. Gusto ko
sanang magprotesta pero hindi ko na naman nagawa dahil nakaalis na si Lola.

Naiwan ako dung nakatitig kay Lola. May pilit na inaalala. Familiar kasi ang mukha
ni Lola, eh. Parang nakita ko na siya dati.

Teka, saan nga ba yun? Pumikit ako ng mariin at pilit na inalala kung saan ko
nakita si Lola noon.

Aha! Alam ko na! Siya yung nagbigay sakin noon ng hairclip!

"Mukhang naaalala mo na kung sino ako." Napatingin ako sa tabi ko at nakita si

Lolang nakangiti sakin habang may dalang saging na nilabon at ilang mga tinapay.
Nakalagay ang mga iyon sa isang malaking pinggan.

Nahiya naman ako. Nag-abala pa talaga si Lola para doon.

"Ah, opo. Kaya po pala pamilyar ang mukha niyo." Sabi ko.

Natawa sakin si Lola bago pinatong ang dalang pagkain sa ibabaw ng kotse ko. Sa
katabi ng kape na binigay din sakin ni Lola.

"Oh, nasaan na yung hairclip na binigay ko sayo?" Tanong sakin ni Lola.

Nahihiya kong pinasadahan ng aking palad ang buhok ko.

"Ah, hindi ko po suot ngayon eh." Sagot ko.

"Ahh. Suotin mo iyon iha. Bagay na bagay iyon sayo." Sabi ni lola. Nakangiti akong
tumango. Kinuha ko ang kape na nasa ibabaw ng kotse ko at maingat na hinigop iyon.
Bahagya pa akong napaso dahil sa init.

"Hipan mo muna. Mainit iyan." Paalala sakin ni Lola. Ginawa ko naman ang sinabi ni
Lola. Hinipan ko muna iyon bago maingat na hinigop.

Hihigop na sana ulit ako nang tumama ang tingin ko sa kwintas na suot ngayon ni
Lola. Iyon yung kwintas na gusto ko sanang bilhin noon kay lola. Ang kaso lang ay
bigay daw iyon ng asawa niya para kay Lola.

Napangiti naman ako.

"Sinusuot niyo pa rin po pala iyan?" Sabi ko at tinuro ang kwintas na suot ni Lola.
Nakangiting tumango sakin si Lola at hinawakan ang pendant ng kwintas.

"Oo naman. Araw araw ko itong suot. Hindi ko ito inaalis sa leeg ko." Nakangiting
sabi ni Lola at tiningnan ang pendant ng kwintas.

"Hanggang sa kamatayan ko ay hindi ko ito aalisin." Sabi ni Lola at wala akong

nagawa kundi ang ngumiti.

Grabe pala talaga 'no? Kahit gaano pala talaga kahirap at kaunfair ang buhay, may
mga tao pa rin talagang grabeng magmahal.

"Mahal na mahal niyo po talaga ang asawa niyo 'no?" Nakangiting tanong ko. Sobrang
sarap kasi sa pakiramdam na malaman na meron pa rin pala talagang mga taong tunay
magmahal.

Ngiting ngiti na tumango sakin si Lola. Huminga siya ng malalim at sumandal din sa
kotse ko katulad ng ginawa ko.

Humigop din muna siya ng kape bago tumingala sa langit habang nakangiti.

"Mahal na mahal ko talaga yun. Kung hindi nga lang siya nawala." Punong puno ng
lungkot na sabi niya.

Napatingala din naman ako sa langit at napangiti.

Ang swerte naman ng asawa ni Lola. Mali pala, sobrang swerte pala nila sa isa't
isa.

"Swerte naman po pala ng asawa niyo. May mga anak po ba kayo?" Baling ko ulit kay
lola.

Napatingin naman sakin si lola. Biglang lumungkot ang kaninang masaya niyang mga
mata.

"May isa kaming anak na babae kaso ay yumao na. Katulad ng ama niya ay iniwan niya
na rin ako. Tanging mga anak lang niya ang naiwan sakin." Hindi ko mapigilang
magulat.

"May apo po pala kayo?"

Tumango lang sakin si Lola bago bumaling sakin habang nakangiti.

"Tara na. Kumain na tayo. Sa amin ka na magtanghalian. Madami dami ding pagkain ang
binili ng apo ko." Nakangiting yaya ni Lola. Syempre hindi naman ako nakatanggi.

Tumigil kami sa isang maliit na bahay. Hindi naman talaga siya ganung kaliit.
Kumbaga ay ayos lang ang laki nito sa isang pamilya.

"Pasok ka." Nakangiting sabi sakin ni Lola. Pumasok naman ako. Sumalubong sakin ang
isang malaking sofa na nasa sala. Nandoon din ang isang flatscreen na TV. Katabi
niyon ay ang shelf na puno ng libro.

"Lahat ng mga iyan ay binili ng apo kong lalaki. Naku! Sobrang sipag niyon sa
pagtatrabaho. Nih hindi ko na nga makakwentuhan dahil laging nagmamadaling umalis
para sa trabaho." Kwento sakin ni Lola habang ako'y lumalapit sa isang shelf.
Kumuha ako ng isang libro at binuklat iyon.

"Yang mga librong iyan ay sa apo ko namang babae. Mahilig magbasa ng mga libro ang
batang iyon. Sayang nga lang at wala siya dito. Nasa bahay ng kaibigan niya."
Binalik ko ang libro sa kanina nitong lalagyan.

"Eh yung apo niyo pong lalaki, nasan siya?" Hindi ko mapigilang itanong.

Umiling sakin si Lola at hinilot ang sentido.

"Naku! Wala na naman dito. Nasa trabah--Oh, ayan na pala siya." Napatingin ako sa
likod ko. Kasabay ng pag-awang ng labi ko ay ang pagtama ng mga mata ko sa isang
lalaki.

"Liam?" Gulat kong sabi. Kahit siya ay tila parang nagulat din na nakita ako dito.
"Lysse?" Kunot noo at gulat na sabi niya.

"Oh, magkakilala pala kayo?" Napatingin kaming pareho kay Lola na ngayo'y mukhang
naguguluhan sa pareho naming reaksyon.

"Ah, eh. Opo. Nakilala ko po siya sa isang kainan." Sagot ko. Tiningnan ko ulit si
Liam pero hindi na siya sakin nakatingin.

Lumapit siya kay Lola at nagmano.

"Bihis lang ako, La." Paalam niya kay lola at tinanguan lang ako.

Nang makapasok si Liam sa kwarto niya ay agad akong lumapit kay Lola.

"Siya po ang apo niyo Lola?" Paninigurado ko sa hinala ko.

"Oo. Siya nga."

Tuluyan nang nagulo ang isipan ko. Pakiramdam ko ay sasabog iyon. Akala ko kasi ay
isa sa mga Elites ang pamilya ni Liam.

Nagsimula kaming kumain ni Lola nang walang Liam na lumalabas sa kwarto niya. Ilang
beses siyang tinawagan ni Lola para sumabay samin kumain pero hindi siya sumagot o
lumabas man lang.

Nang matapos kumain ay nagpasalamat at nagpaalam na ako kay Lola para umalis.
Nakakatawa lang na ilang oras kong nakasama si Lola pero hindi ko man lang
naitanong ang pangalan niya.

Nang makarating ako sa school ay agad akong sinalubong ng maraming bulungan. Halos
lahat ng madadaanan ko ay nakatingin sakin na parang nandidiri. May iba pang
nagbato sakin ng mga binilog na papel.

Napahinga ako ng malalim at taas noo pa ring naglakad. Ano bang pakielam ko sa mga
opinyon nila? Eh wala naman silang alam.

Nang makarating ako sa dorm namin ni Eclair ay agad akong pumasok doon.

Nagulat ako ng bigla akong sinalubong ng isang malakas na sampal.

"You liar! Ano na namang pumasok sa utak mo at gumawa ka na naman ng ikasisira mo?!
Tanga ka ba talaga?!" Galit na galit na mukha ni Eclair ang sumalubong sakin.
Nakaduro sakin ang isa niyang daliri.

"Eclair..." Gulat kong sabi. Gulat dahil sa biglaan niyang pagsampal sakin at gulat
dahil sa itsura
niya. Magulo ang buhok habang pugto ang mga mata.

"Alam mo kung ano ang totoo, Lysse. Alam kong alam mo yun! Bakit iba ang sinabi mo
sa interview mo? At hindi ka pa nakontento, nagpapress conference ka pa at
pinalabas na binayaran ka! Seriously, what the f*uck do you think you're doing!?"
Galit na galit na sabi niya.

Biglang may tumulong luha sa mga mata niya. Napaupo siya sa kama niya at hinilamos
ang mukha gamit ang isang palad. Habang ako ay naestatwa lang sa kinatatayuan ko.

"May sumugod dito kanina. Hinahanap ka. Nang hindi kita maipakita sakanila ay ako
ang pinagbuntungan ng galit nila sayo." Napaawang ang bibig ko. Tiningnan ko ang
braso niya at nakita ang ilang pasa doon.
"Ayos lang naman sakin, eh. Ayos lang kung ako ang sugudin nila. Wala akong reklamo
doon! Pero ang lokohin at sirain ang sarili mo mismo? Ibang
usapan na yun! Nahihibang ka na." Mahinahon ngunit madiin niyang sabi ngayon.

Hindi ako makaimik. Dahil kahit ako mismo ay hindi ko alam kung bakit ko nga ba ito
nagagawa sa sarili ko. Maybe, I don't love myself that much? Baka kaya lagi din
akong naiiwang mag-isa at laging nagmamakaawa para sa pagmamahal kasi kahit ako,
hindi ko din kayang mahalin ang sarili ko.

"Do me a favor, Lysse. Kahit minsan, kahit minsan lang, sarili mo naman ang isipin
mo." Sabi niya habang nakatingin sakin ng diretso sa mata bago tumayo at iniwan ako
doon.

Naiwan ako doong nakatulala. Tila wala sa sarili. Hanggang sa unti unti akong
nanlambot. Para ako nauupos na kandila.

Tuluyan akong napaupo sa sahig at sinadal ang likod sa kama. Ipinatong ko ang braso
ko sa tuhod ko at pinatong doon ang noo ko.

Noong humingi ako sa Universe ng something

constant, hindi ko naman alam na pagod pala ang ibibigay sakin

Hindi lang pagod. Sobrang pagod. Pakiramdam ko, manhid na manhid na yung katawan
ko. Sobrang hirap na rin ang utak ko sa kaiisip ng kung ano ano.

Hinilig ko ang ulo ko sa kama ko at pansamantalang pumikit.

Sabi ng iba, nagbago ako. Kasi kung ako pa rin yung dating Lysse Aleford, hindi ako
magpapaapekto sa kahit ano. Kung ako pa rin si Lysse Aleford at hindi si Lysse
Sarmiento, baka wala pa rin akong pakielam sa lahat.

Pero ang totoo, simula una pa lang naman, may pakielam na ako sa paligid ko. Hindi
ko lang pinaramdam kasi natakot akong maiwan ulit. Natakot akong masaktan ulit. I
don't want another heartbreak again.

Pero ngayon, heto ako. Handang sirain ang sarili ko para lang protektahan ang mga
tao sa paligid ko.
Nagpapakabayani para sa iba pero hindi man lang maprotektahan ang sarili sa sakit.

Minulat ko ang mga mata ko at tumambad sakin ang kulay puting kisame. Naiiyak ako
pero hindi naman ako makaiyak. Gusto kong magwala at sumigaw pero wala namang
salita ang lumalabas sa bibig ko.

Para akong may buhay pero unti-unting namamatay. Pakiramdam ko, pasan ko ang buong
mundo kahit hindi naman.

Walang pakielam sakin ang sarili kong ama. Hindi ko pwedeng makasama ang ina ko
dahil hindi ako pwedeng manatili sa bahay ng mga Sarmiento. Namatayan ng Ate na
kitang kita ng sarili kong mga mata. Kasamang naaksidente ang isa pang kapatid pero
ako ang lang nakaligtas. Pinalaking hindi man lang pinakitaan ng pagmamahal.
Lumaking tinatago sa publiko. Kilala ng lahat sa hindi naman totoong pangalan.

Tapos hanggang ngayon...ganun pa rin. Mas lumala

pa. Kilala ng marami bilang weird at mysterious pero ngayon, napalitan ng mukhang
pera at makapal ang mukha. Sabihin niyo nga sakin, sino ba namang hindi mapapagod
sa ganun?

Muli kong pinikit ang mga mata ko at hinayaan ang sariling hilahin ng antok.
***

Kinabukasan ay gumising ako ng maaga para magjogging. Nagsuot ako ng shorts na

kulay gray at sleeveless na white na pinatungan ko ng jacket ko. Tinali ko din ang
buhok ko at nagdala ng tubig.

Sa kasamaang palad, nakasabay ko pa talaga si Serix.

Nang makita niya ako ay hindi niya ako pinansin. Mariin lang siyang nakatingin
sakin. Agad naman akong umiwas ng tingin nang magtama ang mga mata namin. Siguro ay
napanood niya na din ang interview ko.

Nagpatuloy ako sa pagjogging. Hindi ko siya pinansin at ganun rin siya. Nang
mapagod ako ay nagpahinga muna ako. Naupo ako sa isang bench na malayo ng konti sa
inuupuan ni Serix. Dahil sa sobrang pagod ay naubos ko ang isang bote ng tubig na
dala ko.

Nanatili ang tingin ko sa bote na hawak ko nang tumayo si Serix mula sa kinauupuan
niya. Akala ko ay pupunta siya sakin pero nagdiretso siya ng takbo na para bang
hindi ako nakita.

Napahinga ako ng malalim. I wonder if he's angry because of my interview? Kung

galit siya, bakit? It's not like may pakielam naman siya sakin.

Nang makapagpahinga ako ay tumakbo na ulit ako. Sakto pang nakasabay ko si Serix sa
pagtakbo. Nasa unahan ko siya habang nasa likod niya ako. Sinadya kong hindi
masyadong bilisan ang takbo para hindi siya makapantay. Pero siya na mismo ang
bumagal ng takbo. Para bang hinihintay ako.

Kahit kinakabahan ay tumabi pa rin ako sakanya

sa pagtakbo. Nang magkatabi na kami sa pagtakbo ay bigla siyang nagsalita.

"Are you okay?" It was almost a whisper.

Syempre nung una, nagulat ako. Akala ko kasi ay bigla niya akong sisigawan o ano.

Ngumiti ako ng tipid at tumango.

"Of course, I'm okay." Sabi ko. Tumingin ako sakanya. His jaw was clenched. Para
bang pinipigilan niya ang sarili sa pagsabi ng kung ano.

"You're still okay after all the things you've said in the media?" Tanong niya at
seryoso akong binalingan. Naghahamon ang mga mata niya dahilan para matigil ako sa
pagtakbo at ganun din siya.

"W-what---"

"You destroyed yourself, Lysse. You lied to everyone, again. And you're still
feeling okay?"
Mariin niyang sabi. Napaawang ang bibig ko.

Ang inis at galit ay unti-unti kong nararamdaman. Anong gusto niyang palabasin?

"What do you want me to feel, then?" Matapang kong tanong. Lalong nagtangis ang
bagang niya.

"Seriously, Lysse? Are you really that numb?" Tumalim ang tingin ko sakanya dahil
sa narinig.
"Teka, ano bang alam mo? Kung makapagsalita ka, parang ang dami mong alam ah!"
Galit na sabi ko.

"Can't you see? They are using you, Lysse! Ginagamit ka nila para panatilihin ang
magandang imahe ng pangalan nila habang ikaw naman ang nasisira! Akala ko ba alam
mo lahat?" He said.

Tinikom ko ang dalawa kong kamao dahil sa galit. Anong karapatan niyang sabihin
iyon? Galit na galit ko siyang tiningnan.

"Ano bang pakielam mo?" Marahas kong tanong na

nakapagpatigil sakanya.

"Kung ginagamit nga nila ako, ano bang pakielam mo? It's not your business and it's
not your fucking life! If I want to be used by them, labas ka na dun!" Galit na
sigaw ko. Hiningal pa ako pagkatapos sabihin iyun dahil sa sobrang sama ng loob.

Sandaling nabalot ng kaba ang dibdib ko nang hinakbang ni Serix ang espasyo sa
pagitan naming dalawa. Madilim ang mga mata niya.

"It's my business, Lysse Aleford. You're my business." Madiin niyang sabi na

ikinatigil ko.

Magsasalita sana ako nang iangat niya ang isa niyang kamay para takluban ang bibig
ko.

"Kung gusto mong magpagamit sakanila, may pakielam ako dun. Ngayon, kung hindi mo
pa rin halata, dederetsuhin na kita." Kinabahan ako bigla. Halos mabuwal ako sa
kinatatayuan ko dahil sa sobrang lapit niya sakin.

Nanatili ang kamay niya sa bibig ko habang nanatili ang titig niya sa mga mata ko.
Halos hindi ako makahinga.

"I like you, Lysse. Gusto kita, matagal na. Hindi ko alam kung manhid ka lang ba
talaga o sadya ka lang walang pakielam. Pero fuck! Gustong gusto kita. Ilang beses
kong pinigilan 'to pero lalo lang lumalala. I don't think I can still stop this
feeling. You made me fall for you, deeply and miserably." Sa narinig ko ay unti-
unti akong nanghina. Inalis na ni Serix ang kamay niya sa bibig ko. Sa halip na
makahinga ako ng maayos ay lalo akong hindi makahinga.

What should I say? Hindi ako nagsalita. Tumitig lang ako sakanya. Hinihintay ang
pagsabi niya ng 'joke'or ang pagtawa niya pero nanatili siyang seryoso at
nakatingin sakin.

Napalunok ako.

"S-seryoso ka ba? Ha ha ha. Hanep sa joke ah." Pilit kong tawa.

Lalong kumabog ang dibdib ko nang hindi man lang siya tumawa o ngumiti man lang.

"Seryoso ka nga?" Seryoso ngunit kunot noo kong tanong. Hindi ko pa rin maitago ang
gulat sa tono ng pananalita ko. Serix just sighed.

"I'm sorry. Sorry kung binigla kita. It's just that....f*** this." Parang hirap na
hirap na sabi niya. Lalong nangunot ang noo ko.

"Don't worry. You don't need to like me back. Just let me stay in your life, ayos
na ako roon." Sensiro niyang sabi.
Bigla akong nainis. Ang kaninang iritasyon ay bumalik sakin.

Tinulak ko siya sa dibdib. Dahil siguro sa panghihina niya ay mabilis ko siyang

napaatras. Dumaan ang takot at sakit sa mga mata niya pero agad din naman iyong
nawala.

"Pinaglalaruan mo ba ako? Kasi kung oo, tumigil ka na." Seryoso kong sabi.

"Lysse, totoo ang sinasabi ko. I like you--" I cut him off.

"Paano si Fianna kung ganun? Gusto mo ako pero gusto mo rin siya? Pwede ba? Wag ako
ang lokohin mo!" Galit na sabi ko.

"Who said I like Fianna? Ikaw ang gusto ko at hindi si Fianna. I already told you,
Fianna is just my friend." Kunot noong sabi niya. Lalo akong nairita. At talagang
dini-deny pa niya?

"No. She's not, Serix. She's your fiance and she will never be just your friend!"
Madiin kong sabi.

Hating-hati ako. Kalahati sakin ay masaya dahil nalaman kong gusto rin pala ako ng
taong gusto ko pero kalahati din sakin ay nagagalit at nasasaktan kasi ano namang
silbi ng pagkagusto namin sa isa't isa kung hindi rin naman kami pwede?

"Lysse. I like you. Ilang beses ko ba dapat sabihin yan sayo para maniwala ka?"
Lalo akong nasaktan nang makita siyang parang hirap na hirap.

Hindi ako agad nakapagsalita. Unti-unti kong pinoproseso ang sinabi niya. Kung
ganun ay seryoso talaga siya?

Napalunok ako. Dapat masaya ako diba? Gusto rin ako ng taong gusto ko. Pero bakit
sa halip na maging masaya ay mas nangingibabaw sakin ang sakit?

"I'm sorry, Serix. But I don't like you. And I don't think I will." Sabi ko bago
siya iniwan dun.

Nang makalayo ako sakanya ay napahinga ako ng malalim.

I like him, too. Matagal na. Pero anong silbi nun? Walang silbi iyon dahil kapag
nakapagtapos na sila ni Fianna ng pag-aaral ay magpapakasal na sila. At kapag
nangyayari yun, walang magagawa ang nararamdaman namin sa isa't isa. He will be
marrying Fianna soon, and I will be left alone.

***

Lutang akong kumakain sa cafeteria habang nakatingin sa kawalan. Tatlong araw na

ang nakalipas mula nung ang nangyari ang interview ko at dalawang araw na ang
nakalipas mula nung umamin sakin si Serix. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kami
nagkikita. Hindi ko rin siya nakikita sa school. Madalas ko namang nakikita sina
Brianne at Fianna pero lagi siyang wala. Liban din siya ng dalawang araw. At kahit
sino ay hindi alam kung nasan siya.

I can't help but blame myself for it.

Bumalik lang ako sa katinuan nang may umupo sa katapat ko. Nakita ko si Liam na
umupo na parang walang nakaupo sa harap niya.

Anong ginagawa niya dito? As far as I remember, hindi siya dito nag-aaral.
Napakunot ang noo ko. Bigla ulit pumasok sa isipan ko ang imahe nila ni Tito Clyde
at ang imahe niya kasama si Lola (Yung nagbigay sakanya ng hairclip)

"You know it's rude to stare, right?" Liam said without giving me a single glance.
Nanatili ang mga mata niya sa pagkain niya.

"Oh, sorry. My bad." Sarkastikong sabi ko. Tumaas lang ang kilay ni Liam pero hindi
niya pa rin ako tinapunan ng tingin.

Nagsimula siyang kumain at hindi nagsalita. Bagay na pinagtataka ko. Normally kasi
ay lagi niya akong inaasar at pinipikon.

"You're a common." Panimula ko.

"Tingin mo?" Tanong niya. Hindi kinokumperma ngunit hindi rin itinatanggi.

"I thought you're one of the Elites." Sabi ko. Paano nakakapag-aral si Yesha na
kapatid niya, dito kung
ganun? Nabasa ko noon ang mga listahan ng mga scholar na pumapasok sa school na 'to
but I never saw Yesha's name on the list.

"And now? What do you think I am?" Tumigil si Liam sa pagkain at tumingin sakin.

"A common?" Hindi ko siguradong sabi. Natawa lang sakin si Liam ng mahina at
umiling.

"Bakit parang hindi ka sigurado sa sagot mo?" Tanong niya na para bang isang laro
lang ito.

"Just tell me, Liam. Saan ka ba talaga kabilang?" Tanong ko.

"Ohh. Why are you suddenly interested about me?" Nakangising sabi niya. Lalo akong
nainis. Bakit ba hindi na lang niya ako deretsuhin?!

"Just answer me! Damn it." Inis kong sabi. Hindi ko napigilan ang bahagyang pagtaas
ng boses ko. Humalakhak lang siya sa biglaan kong pagsabog sa iritasyon.

"I'm a Common. May problema ba tayo doon?" Sabi niya na para bang wala lang iyon.
Na para bang hindi iyon ikasasakit ng ulo ko.

If he's a common, then what is his relationship with Tito Clyde? Bakit sila
magkakilala? To think na magkausap pa sila at parang tungkol sa seryosong bagay ang
pinga-uusapan nila! Knowing Tito Clyde, he hate Common people so much that even
looking at them would disgust him.

"Wala. Natanong ko lang. Hindi kasi halata sayo." Sabi ko at sumipsip sa frappe na
hawak ko.

Hindi na nagsalita pa si Liam at ganun rin ako. Nanatili kaming tahimik pareho.
Hanggang sa binasag ng cellphone ni Liam ang katahimikan sa pagitan namin.

Saglit na kumunot ang noo ni Liam nang tingnan ang cellphone niya. Pasimple kong
sinilip ang creen ng cellphone niya pero hindi ko pa rin iyon naaninag ng maayos.

--Miento. Tanging yun lang ang nakita ko. But I'm sure na Sarmiento iyon kapag
binuo! Hindi ko lang nakita ang full name ng caller na tumawag kay Liam pero alam
kong isang Sarmienro iyon.
At kung tama ang hinala ko, baka si Tito Clyde iyon!

Tumingin muna sakin si Liam bago tumayo.

"I'll just take this call." Paalam niya sakin bago lumayo sakin at sinagot ang
tawag.

Hindi ko mapigilang lalong magduda l nang lumayo pa siya sakin para lang sagutin
iyong tawag. Base rin sa itsura niya, ay halatang importante iyon.

Biglang kumunot ang noo ni Liam at tumingin sa direksyon ko. Sandali lamang iyon at
umiwas na ulit siya sakin ng tingin. Nang matapos ang tawag ay napansin ko pa ang
malalim niyang paghinga bago tumungo ulit sa direksyon ko.

"Alis na ako." Sabi niya at kinuha ang bag na nasa

upuan na inupuan niya kanina.

Napakunot ang noo ko. Bakit biglaan naman ata? Anong nangyari sa kausap niya?

"Hindi ka pa tapos kumain ah." Sabi ko.

"Kailangan kasi ako sa trabaho ko. Sige na, kung gusto mo ay kainin mo na lang ang
tira ko." Pabiro niyang sabi. Inirapan ko na lang siya.

Nang umalis siya ay hinintay ko muna siyang makalayo bago siya pasimpleng sinundan.

Nagtungo siya sa parking lot at sumakay sakanyang kotse. Ganun rin ang ginawa ko
pagkatapos niyang paandarin ang kotse niya. Kung isa lang siyang common, bakit
parang ang dami mo naman atang mamahaling bagay na nabibili, Liam? Ano ba talagang
trabaho mo?

Sinundan ko ang sinasakyang kotse ni Liam. Maingat ko iyong sinundan para hindi
siya makahalata. Tumigil lang ako nang tumigil din siya.
Pinarada ko ang kotse ko sa malayo kay Liam pero tanaw pa rin siya.

Nangunot ang noo ko nang makita si Tito Clyde doon! At kausap niya si Liam! Katulad
nung nakita ko sila sa kainan. Lalong sumiklab ang pagdududa ko nang may iabot na
sobre si Tito Clyde kay Liam. Kahit malayo ay kita ko pa rin ang ilang lilibuhing
pera ang sumilip mula sa sobre. Kaya ba marami siyang pera? Dahil dito? Dahil
nagtatrabaho siya kay Tito? Kung ganun, anong trabaho niya?

Inilapit ko ng konti ang kotse ko kina Liam upang makita sila ng maayos. Buti na
lang at hindi nila ako nahahalata dahil maraming kotse ang nakaparada rin sa
pinaparadahan ko. At buti na lang tinted ang kotse ko kaya di nila ako nakikita.

Inabot ng isang oras at ilang minuto ang pag-uusap nina Liam at tito. Nang makaalis
si Tito ay nanghihinnag umupo si Liam sa upuan na nasa likod niya. Ihinilamos niya
ang isa niyang palad sakanyang mukha at pagkatapos ay yumuko.

Anong pinag-usapan nila at ganyan ang mukha niya?

Paaandarin ko na sana paalis ang kotse ko ngunit agad iyong napatigil nang may
tumigil na kotse sa tabi ni Liam. Natigilan ako nang makilala kung sino iyong
nagmamay-ari ng kotse.

Anong ginagawa ni Fianna doon? At bakit sila magkakilala ni Liam?

***
Sorry sa mura hahaha
Chapter 65
102K
2.81K
1.16K
"Always remember that you are loved."

Ilang araw akong di makatulog ng maayos dahil sa nakita ko. Images of Liam and
Fianna keep on messing in my head. Mas nagulat ako doon kesa nung nakita ko si Liam
at si Tito Clyde na magkausap.

Kung ayaw ni Tito Clyde sa mga Common, mas lalo si Fianna. Diring-diri siya sa mga
Common at alam kong hanggang ngayon ay ganun pa rin.

Anong meron kay Liam at kilala niya ito? May relasyon ba sila?

"Urgh! Nakakainis!" Gulo ko sa buhok ko at dinukdok ang mukha sa mesa. Nandito ako
ngayon sa library para sana magbasa kaso lang ay ilang oras na akong nandito, wala
pa ring pumapasok sa isipan ko. Puro si Liam, Fianna at si Tito Clyde ang pumapasok
sa utak ko. Pakiramdam ko ay di ako matatahimik hangga't hindi ko nalaaman kung ano
ang relasyon nila sa isa't isa.

Idagdag mo pa ang maraming mga mata na nakatingin sakin ngayon. Kanina nga ay may
ilan pang pinapaalis ako dito. Akala mo lagi may gagawin akong masama. Kung
natatakot sila sakin, sila ang umiwas sakin! Hindi yung ako ang paaalisin nila.
Akala mo naman kung sinong mga matatalino at alam lahat ng nangyari.

That's the problem with people. They will judge you based of what they heard about
you. They will never listen to your explanation. Pakikinggan nila ang gusto nilang
pakinggan. Paniniwalaan ang gustong paniwalaan.

Narinig kong umusog ang upuan sa harap ko.

Siguro'y may umupo. Hindi ko iyon pinansin at nanatiling nakaub-ob.

Simula nung nangyari ang press conference ko, halos araw-araw ng may mga reporters
sa labas ng school namin. Sa tuwing lalabas naman ako, hindi pa man ako nakakalayo
ay may mga camera nang nasa harap ko. Minsan pa ay may bigla na lang magbabato
sakin ng binilog na papel tapos pagtatawanan ako. May isang beses pa na binato ako
ng itlog. Araw-araw na lang ding may nakatingin sakin ng masama o di naman kaya ay
may mga pagbabanta akong natatanggap.

Pero sa halip na makaramdam ako ng sakit at takot, wala akong maramdaman. I feel so
empty like hearing hurtful words and receiving death threats are already normal for
me.

I want to feel the pain. I want to feel scared like what I should feel. But the
feeling of emptiness covered the whole part of my heart.

"I don't know that you're already famous."

Napatunghay ako mula sa pagkakaub-ob at bumungad sakin si Serix na ngayo'y nakataas
ang dalawang paa sa mesa habang nakahalukipkip na nakatingin sakin.

"There are medias and reporters outside. They are waiting for you. Wag ka na munang
lumabas," Sabi niya sakin.

Napaiwas ako ng tingin sakanya. Hindi ko kayang tumingin sakanya lalo na at

nasabihan ko siya ng masasakit na salita. I don't even know why he's still talking
to me. Sa totoo lang ay inaasahan kong lalayo o iiwas siya sakin. After all, that's
where people good at, right? They will hate you after you hurt them. And Serix has
the all rights to hate me.

"They were always there. It didn't surprise me anymore." Mahinang sabi ko at

nanatili ang tingin sa mga kamay kong nakapatong sa ibabaw ng mesa.

I heard him sighed. Binaba niya ang mga paa niya na nakapatong sa mesa at umalis sa
pagkakasandal sa upuan. Bahagya siyang lumapit sakin.

"Are you okay?" He asked. It was almost a whisper. Worry and concern was evidence
in his voice.

Nang nagkaroon ako ng lakas ng loob ay tinaas ko ang tingin ko at tiningnan siya.
Sandaling dumaan ang gulat sa mga mata niya nang bigla akong tumingin sakanya
ngunit agad din naman iyong nawala.

"Forget it. You don't need to answer. I know you're not okay." Pagbawi niya sa
tanong. Tipid akong ngumiti sakanya.

"I'm okay." Sabi ko.

But the truth is, I don't know what I really feel. Is it okay to feel okay after
all that happened?

Tiim bagang akong tiningnan ni Serix at kumunot ang noo.

"Seriously, Lysse. You don't need to pretend infront of me. You don't need to feel
okay everytime." He seriously said. Sa kabila ng pagkaseryoso niya ay nagawa ko pa
ring ngumiti.

"I'm okay, Serix. Really. Matagal ko na namang hinanda ang sarili ko para dito kaya
hindi na ako masyadong naaapektuhan. Besides, people will forget it soon. The issue
about me being a Sarmiento. The issue about me being an illegitimate child and who
was paid to ruin the Sarmiento's name. Time will come and it will all be forgotten.
They will forget me someday." Sabi ko.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong nakaramdam ng paninikip ng dibdib matapos ko
iyong sabihin. Maybe because until now, I'm still afraid of being left behind. I'm
still afraid of being forgotten by the people who I love the most.

Hindi nagsalita si Serix. Nanatili ang titig niya sakin. Nung una kaya ko pang
labanan ang titig niya pero sa huli ay ako rin ang unang umiwas.

"People never forget, Lysse. Mawawalan lang sila ng pakielam at interes pero
hinding hindi sila makakalimot." Serix said.

I smiled at him. People always forget, Serix. They always forget.

"You know what, I don't really know where did you get that lines." Pabirong sabi ko
na nginisian niya lang.

I suddenly remember myself before. Nung mga panahong ako pa ang laging nag-aadvice
sakanya tungkol kay Chelsie. Yung mga panahong parang ang dami ko pang alam. Yung
bawat problema niya, alam ko ang solusyon.

Nakakatawa lang na ngayong ako naman ang nasa ganung sitwasyon, hindi ko alam kung
anong dapat kong gawin.

"I'm sorry." Mahina kong sabi. Nawala ang ngisi sa labi ni Serix at napalitan iyon
ng pagkaseryoso. Looking at him right now, I suddenly wonder why
out of all the girls around him, why me? 'Cause seriously, I don't find a reason
for him to like me.

I'm a walking chaos, a breathing time bomb. Liking me and wanting me to be part of
his life is what I don't understand. Can't he see? I'm worthless. I'm useless. And
he doesn't deserve a girl like me. He deserves someone better. Someone who is
better than me.

"I'm sorry if I hurt you. Sorry sa lahat ng sinabi ko sayo. Sorry kung naoffend
kita. Hindi lang ako makapaniwalang nasabi mo yun. Akala ko kasi nagbibiro ka lang.
Pero seryoso ka pala. At hindi ko magawang maging masaya dahil dun kasi Serix..."
Lumunok muna ako bago nagpatuloy.

".....hindi ako ang babaeng dapat mong gustuhin." Hearing those words from myself,
my heart aches. Pakiramdam ko ay bigla itong kumirot at panandaliang tumigil sa
pagtibok.

"How can you say that? Paano mo nasabing hindi ikaw ang dapat kong gustuhin?" Sabi
ni Serix. Sa
kabila ng sakit na nararamdaman ko, pinilit ko pa ring ngumiti. Hindi ko alam  na
pwede palang meron pa rin akong maramdaman ngayon. Pwede pa rin pala akong
makaramdam ng sakit.

"I'm not worth it, Serix. I don't deserve you. You deserve someone better. Someone
that is worth it. At hindi ako yun." Sabi ko.

Kumunot ang noo ni Serix at lalong sumeryoso ang mukha.

"Who told you that you're not worth it? You're worth it, Lysse. How could you think
of yourself like that?" May halong galit na sabi niya.

"Can't you see how mess my life is, Serix? Hindi mo ba nakikita kung gaano kagulo
ang mundo ko? My life is a mess. I'm a mess. Why would you waste your time for a
girl like me? You can find another girl, Serix. Nandyan si Fianna. At nakatakda na
ang kasal niyo." Sabi ko.

My heart hurt so bad. The trembling of my hands

won't stop. As much as I want to tell him that I also like him, I can't. I just
can't. His life is already fine without me. At ayokong guluhin iyon.

"Do you understand me, Serix?"

"Ganyan ba talaga ang tingin mo sa sarili mo?" Serix asked. That made me stop. No
words came out in to my mouth.

"You're worthless? You're a mess? You don't deserve to be loved?" Sunod sunod
niyang sabi. Hindi ako nakasagot.

"Sa tingin mo ba, magugustuhan kita kung ganun ka? Do you think people around you
will love you if you're like that? You want to be loved but you keep on pushing
away the people who wants to love you." Napaiwas ako ng tingin sakanya.

"You're not a mess. You're worth it, Lysse." He said.

Then, he left.

Napahinga ako ng malalim pagkaalis niya. Pinakalma ko ang sarili ko pero hanggang
ngayon ay di pa rin natitigil ang panginginig ng mga kamay ko.
Hindi pa man ako tuluyang kumakalma ay may umupo na sa harapan ko. Si Brianne.

"I saw Serix. He looked mad and...hurt. Did you hurt him again?" Still the same
Brianne. The straightforward Brianne.

Malungkot akong ngumiti at umiling.

"Did I?"

"Yes, you did. You rejected him again, didn't you?" Sabi niya. Tumango lang ako.

I heard her sighed.

"I don't really understand you, Lysse. It's obvious that you also like him. Bakit
kailangan mo pang itulak palayo yung tao?" She asked with frustration
clear in her voice.

"He's Serix Sericlein, Brianne. And I am just Lysse Aleford." I answered without
looking at her. Wala akong balak pahabain pa iyon. Hindi ko na naman pati kailangan
pang dugtungan pa iyon.

"We both know you're a Sarmiento, not just an Aleford. That's the problem with you,
Lysse. You always bring yourself down. Masyadong mababa ang tingin mo sa sarili mo
na ultimong kahit kapiraso man lang ng magandang bagay sa mundo ay ipagkakait mo pa
sa sarili mo. Serix likes you, Lysse. He can break the rules for you. And I know
you can, too. You just don't want to take the risk. For what, Lysse? To protect
your Dad's name?"

"You always want to save others, but you also need to save yourself, Lysse. You
need to fix yourself, too. You can't fix other people with the pieces of your
broken heart. Hindi palaging bigay ng bigay. Minsan, kailangan mo ring magtira sa
sarili mo. Let yourself be happy. Don't let yourself suffer too much. You don't
deserve it."

And maybe she's right. I keep on fixing other people's heart when I can't even fix
mine.

Ilang oras akong tumigil muna sa library. Vacant hours namin iyon. Nang matapos ay
pumasok na ako sa sunod kong klase. Nakahinga ako ng maluwag nang makitang wala pa
ang mga kaklase ko sa loob. Ayos na rin yun. For sure, pag-uusapan lang nila ako
kapag nakita nila ako dito.

Matapos ang ilang minuto ay nagsidatingan na ang mga kaklase ko. Naupo si Eclair sa
tabi ko pero hanggang ngayon ay di pa rin niya ako pinapansin. Nandito na rin sina
Brianne at Xyrel. Pwera lang kay Serix at Hense na hindi namin kaklase ngayon.

Bumuntong hininga ako bago hinarap si Eclair na ngayo'y sa harap na nakatingin.

"Are you still mad at me?" Bulong ko. Pero hindi niya ako pinansin. Nanatili siyang
nakatingin sa
harapan at hindi man lang ako tinapunan ng tingin.

"I guess you still do. I'm sorry, Eclair." Mahina pa ring sabi ko bago humarap na
rin sa unahan.

Isang linggo na rin ang nakalipas na hindi niya ako kinakausap. Naiintindihan ko
naman kung bakit. Alam kong galit siya dahil sa ginawa ko. Pero wala akong
pinagsisisihan sa ginawa ko.
Nang dumating ang prof namin ay nagsimula na ang klase. Kahit mahirap ay pinilit ko
pa ring makinig sa discussion. Ilang topic na ang namissed ko. Kailangan kong
bumawi doon.

When the discussion ended, agad umalis si Eclair nang hindi man lang ako kinakausap
o tinitingnan.

Wala pa sana ako balak tumayo sa inuupuan ko nang may biglang humila sakin patayo.
Pagtingin ko, Si Fianna pala. Anong ginawa nito dito?

"We need to talk." Seryosong sabi niya bago ginala ang mata sa kabuuan ng room.
Napakunot ang noo
ko.

"About what? If it's about Serix---"

"No. It's not about Serix. It's about you." Sabi niya bago tumungo sa may pinto at
sinarado iyon at ini-lock.

"About me? Ano na namang problema mo sakin?" Nagtatakang tanong ko.

"Your Dad already told you to stop investigating about your sister's death! Bakit
nagpapatuloy ka pa rin?" Bahagya akong nagulat sa biglang pagtaas ng boses niya.

"What are you saying? Tumigil na ako, matagal na!" Sabi ko.

"Oh, stop lying to me, Lysse. You know you can't lie to me. Alam kong hanggang
ngayon ay humahanap ka pa rin ng ebidensya para sa pagkamatay ng ate mo." Sabi
niya.

Napahinga ako ng malalim. There's no need to hide it from her anymore.

"So what if I am? Ano na naman iyon sayo? Bakit? Natatakot ka ba?" Nakangising sabi
ko dahilan para lalong pumula ang mukha niya sa galit.

"Hindi ako natatakot para sa sarili ko, Lysse. Matakot ka para sa sarili mo.
Ikapahahamak mo yang ginagawa mo." Sabi niya.

Umusbong ang galit ko. Ang kaninang inis lang na nararamdaman ko ay unti-unting
napalitan ng galit.

"Your Dad killed my sister, Fianna. Tapos aasahan mong uupo lang ako dito habang
yung Ate ko, namatay ng walang kalaban laban. Nang wala man lang hustisyang
nangyari!" Madiin kong sabi. Hindi natinag si Fianna. Nanatili siyang nakatingin
sakin habang nakakrus ang dalawang braso.

"You know my Dad, Lysse. He's a monster. Hindi niya hahayaang masira ang pangalang
matagal niyang iningatan. I just hope you know that." Aniya.
Tumuwid siya sa pagkakatayo at lumapit sakin.

"I will tell you this for the last time. Stop acting like a hero. It's for your own
good." She said bago umalis at iniwan ako.

Nanatili akong nakatingin sa pinto kung saan siya lumabas. It's for my own good? O
baka naman para sa pangalan niyo, Fianna? Ang nakayukom kong mga kamao ay
nanginginig na sa galit. Wala akong pakielam kung anong kayang gawin ng ama mo,
Fianna. Wala akong pakielam kung kaya niyang pumatay o kung kaya niya akong
pabagsakin sa isang iglap lamang. Hindi ako natatakot. I died so many times. At
wala na akong pakielam kung patayin niya ulit ako.
***
Dumaan ang ilang araw at nagpatuloy pa rin ako sa paghahanap ng ebidensya kay Tito
Clyde. Minsan ay pasimple ko siyang sinundan. Palihim ko ring ginagawa ang plano
kong paghahanap ng ebidensya sakanya. Dahil alam kong pag nalaman ito ni dad, tiyak
na hindi lang sampal ang maaabot
ko sakanya.

Nadatnan ko si Eclair sa dorm namin na ayos na ayos ang suot. Nakakapagtaka nga at
nasweater siya gayung ang init init ng panahon.

"You're heading somewhere?" Tanong ko. Natigil siya sa paglalagay ng lipstick sa

labi at saglit na napatingin sakin.

"Yeah. Niyaya ako nina Xyrel lumabas eh." Sagot niya.

Napatingin ako sa dala kong cassava cake na pareho naming paborito. Agad ko iyong
tinago sa likod ko para hindi niya makita.

"Ahh. Anong oras uwi mo?" Tanong ko.

Tumayo siya at sinakbit ang bag sa kanang balikat niya.

"Baka late na akong makauwi. Huwag mo na akong hintayin." Malamig na sabi niya.
Hindi na ako
nakapagsalita pa nang umalis agad siya.

Napabuntong hininga naman ako dahil dun. Hanggang ngayon ay galit pa rin siya
sakin. Kung katulad lang kami ng dati, for sure yayayain niya ako para sumama
sakanila. Pero ngayon, hindi na niya ginagawa yun. Araw-araw na siyang umaalis na
hindi ako kasama. Hindi na rin niya ako niyayang lumabas katulad ng dati.
Mas madalas na niyang kasama sina Brianne kesa sakin.

Huminga ako ng malalim para mawala ang pagbabara ng lalamunan ko. I hate myself for
doing nothing to be okay with her again. But I also hate myself for thinking that
maybe, it's better this way. She's better without me.

Nilabas ko mula sa likod ko ang cassava cake na binili ko kanina. Balak ko sanang
kainin namin 'to ni Eclair ng sabay. Kaso, may pupuntahan siya kaya wag na lang.
Inilagay ko na lang muna iyon sa ref. namin. Hihintayin ko na lang siguro siyang
dumating.

Para malibang ang sarili ay nagpiano na lang ako. Sa sobrang pagkaaliw ko sa

pagpapiano, hindi ko na namalayan ang oras. Gabi na pero wala pa rin si Eclair.
Nagsimula na akong kabahan. Hindi kasi umaabot ng ganitong kagabi si Eclair sa
labas, kung gagabihin man siya, magtetext yun!

Naghintay muna ulit ako ng ilang minuto pero wala pa ring Eclair na dumadating.
Agad kong sinuot ang jacket ko at agad lumabas ng dorm. Pasimple pa akong lumabas
ng gate dahil may guard na nagbabantay doon. Buti na lang at inaantok na si manong
kaya hindi na niya ako napansin.

Nang makalabas ako ay agad din akong napatigil sa paglalakad. Saan ko naman siya
hahanapin? Hindi ko naman alam kung saan sila pumunta. Kinuha ko ang cellphone ko
at tinry tawagan si Eclair pero cannot be reach ang phone niya. Tinry ko ding
tawagan sina Brianne pero patay din ang phone nila.

"Where the hell are you, Eclair?" Kinakabahang

bulong ko sa sarili.
Pinagkiskis ko ang dalawa kong palad upang mabawasan ang pagkalamig. Ber months na
kasi ngayon kaya siguro ay nagsisimula nang lumamig ang klima. Nilagay ko ang
dalawang kamay ko sa bulsa ng jacket ko at nagpatuloy sa paglalakad. Kahit hindi ko
alam kung saan ako pupunta, patuloy pa rin ako sa paglalakad.

Asan ka ba, Eclair? Luminga linga ako para makita si Eclair pero tanging mga
matataas na pader lang ang nakikita ko. Napabuntong hininga ako.

Nagulat na lang ako nang may lumapit saking tatlong lasing na mga lalaki.

"Miss, mukhang naliligaw ka yata." Sabi ng isa na nasa gitna. Nahuli ko din ang
mabilis na pagpasada ng tingin nito mulo ulo hanggang paa ko. Unang tingin ko pa
lang sakanila ay alam ko na kung anong gusto nila.

Umiling ako bilang sagot.

"Ah, hindi po." Sagot ko at lalampasan na sila pero hinigit ako ng isa pabalik.
Tumingin ako sa paligid ko pero wala ni isang ibang tao akong nakita.

"Wag ka munang umalis miss. Kwentuhan muna tayo. Taga-dito ka ba?" Nakangising sabi
nung isa na nakasumbrelo. Malalim ang mga mata at sobrang itim ng ilalim ng mata.
Payat at maitim din ito. Sa totoo lang ay mas natatakot ako sa mukha niya kesa sa
kung ano ang kaya niyang gawin sakin.

"Bitawan mo ako." Sabi ko, nagpupumilit na makawala sa mahigpit na pagkakahawak

niya sakin sa braso. Nagtawanan silang tatlo na para bang may sinabi akong isang
napakalaking joke. Nairita naman ako.

"Mukhang mahihirapan tayo dito, mga pare." Sabi nung isang may sigarilyong hawak.
Napaatras ako nang bigla itong lumapit sakin habang nakangisi. Para itong isang
hayop na sabik na sabik na sa pagkain niya.

"Wag kang matakot samin, miss. Madali lang 'to." Nakakadiring sabi nung nasa gitna.
Lalo akong napaatras nang magsimula nang mag-apoy ang kanilang mga mata habang
nakatingin sakin. Pinilit ko ulit makawala sa nakahawak sakin pero masyado itong
malakas. Nagsimula na ring lumapit sakin ang isa nilang kasamahan. Lalo akong
nagpumiglas.

"Bitawan niyo ako!" Inis na sigaw ko. Pag ako talaga, nakaalis dito, uupakan ko
silang lahat.

"Wag kang malikot miss. Mas lalo kang nakakaakit eh." Kahit parang tambol sa
sobrang kaba ang aking puso ay pinilit kong tinago ang kaba at sinamaan siya ng
tingin.

"Pakawalan niyo ako habang may pasensya pa ako." Seryoso kong sabi. Sa pangalawang
pagkakataon ay nagsitawanan ulit sila..

"Matapang talaga 'to, mga pre." Tumatawang sabi nila.

"Wag ka na lang malikot at madaldal miss para matapos na tayo. Kanina pa akong akit
na akit sayo eh." Sabi nung isa at hinawakan ang pisngi ko. Agad kong iniwas ang
mukha ko. Nakakadiri siya! Nakakadiri silang lahat!

Nagpumilit ulit akong makawala nang bumaba ang kamay ng lalaki sa bewang ko
hanggang sa pababa ng pababa. Nagulat ako nang may biglang humalik sa leeg ko mula
sa likod.
"Bitawan niyo ako!" Galit kong sigaw. Gamit ang isang paa ay sinipa ko ang lalaking
nasa harapan ko sa ano niya dahilan para mawala ang kamay niya sa bewang ko.

Habang yung nasa likod ko naman ay inuntog ko ng malakas gamit ang ulo ko dahilan
para mawala ang labi niya sa leeg ko.

"T******* babaeng yan!" Mura nung isa habang nakaluhod at nakahawak sa sinapa ko.
Napangisi naman ako. Agad nawala ang ngisi sa labi ko nang
may sumabunot sakin.

"Ang lakas din talaga ng loob mong gawin yun ha!" Galit na sabi niya at sinampal
ako nang malakas dahilan para mawalan ako ng balanse at mapaluhod sa lupa. Ramdam
ko agad ang pamumula ng pisngi ko dahil sa sampal.

Lumuhod sa harap ko ang lalaking nakasumbrelo at nakangising nakatingin sakin.

"Wag ka nang manlaban. Wala ka ng magagawa." Nakangising sabi niya. Hinahaplos ang
binti ko pataas. Sa sobrang pandidiri at galit ko ay di ko na napigilang duruan
siya sa mukha. Agad namula ang mukha niya sa galit at galit na galit na tumingin
sakin.

Sinuntok niya ako sa may tiyan dahilan para mapaubo ako. Leche talaga 'tong mga to.
Pinilit kong labanan siya pero hindi ko magawa kaya sinipa ko na lang ang lalaki
gamit ang isang paa ko.

"Lumalaban ka pa talaga ha!" Sabi niya at bigla

akong sinipa sa tiyan dahilan para maubo na naman ako.

Niyukom ko ang dalawang kamay ko. Nanatili akong nakaluhod sa lupa. Gusto ko mang
lumaban at iligtas ang sarili ko ay hindi ko magawa. Sobrang sakit ng katawan ko at
kahit pagtayo ay hindi ko magawa.

"Napakawalang hiya niyo." Madiin na sabi ko sa pagitan ng pag-ubo.

Tinawanan lang nila ako. Napapikit ako ng mariin nang magsimula na silang maghubad
ng kanilang pantalon.

Pinilit kong tumayo o kahit umayos man lang ng upo pero hindi makisama ang katawan
ko. Hindi ko talaga kaya.

"Wag kayong lalapit sakin. Sisigaw ako." Banta ko habang pilit umaatras habang
silang tatlo ay parang adik na lumalapit sakin habang nagtatanggal ng kanilang mga
damit.

"Walang makakarinig sayo miss." Sagot ng isa. Patuloy pa rin ako sa pag-atras. Nang
wala na akong maatrasan ay lalong lumaki ang mga ngisi nila.

Lalo akong kinabahan. Nung mga oras na yun lang ako kinabahan. Pakiramdam ko, ang
hina hina ko. Napayuko na lang ako at niyukom ng madiin ang mga kamay ko,
hinihintay na lumapit sila.

Pero walang lumapit. Walang nakalapit. Pagbukas ko ng mga mata ko, nakita ko si
Serix na nakatayo sa harapan ko habang yung tatlo ay nakatumba na at mga walang
malay.

Mariing nakatingin sakin si Serix at pinasadahan ang kabuuan ko. Akala ko ay

lalapit pa siya sakin ngunit iba ang ginawa niya.

Kinuha niya ang cellphone niya sa bulsa niya at may tinawagan. Nang bumati siya sa
kausap ay napag-alaman kong pulis ang tinawagan niya. Seryoso at may bahid ng galit
siyang nakatingin
sakin habang may kausap sa cellphone. Napayuko ako at nakagat ang labi dahil sa
kahihiyan. Siguro ay diring diri na siya sakin ngayon. Kahit ako ay diring diri na
rin sa sarili ko. Inis kong pinunasan ang leeg ko na nahalikan at ang bewang at
binti kong nahawakan.

"S-salamat." Mahinang sabi ko kay Serix nang matapos ang tawag. Pinilit kong
tumayo. Pero hindi pa man ako maayos na nakakatayo, ay agad ulit akong bumagsak.
Ang sakit talaga ng katawan ko. Lumapit sakin si Serix at inalalayan ako.

"Careful," He whispered. Sobrang lapit ng mukha naming dalawa. Nakasabit ang isa
kong kamay sa batok niya habang siya ay nakahawak sa bewang ko.

"Can you walk?" Tanong niya. Napaiwas agad ako ng tingin nang tumingin siya sakin.

"I can. Hindi naman ako ganung napuruhan." Sagot ko at nagsimulang maglakad ng
papilay pilay. Mas nauuna ako sakanya kaya siguradong nakikita niya
kung paano ako maglakad.

Napakagat ako sa labi ko nang magsimula nang kumirot ang binti at ang bandang
tagiliran ko. Ilang sipa ba naman ang matanggap ko. Kahit ang pisngi ko ay
pakiramdam kong namamaga na rin.

Nagulat ako nang bigla akong umangat sa ere.

"I'll just carry you." Sabi niya habang buhat buhat ako. Dahil sa pagkagulat ay
hindi na ako nakapagsalita at nakapalag pa.

Napahawak ako sa dibdib ko nang maramdaman ang bilis ng tibok niyon. Huminga ako ng
malalim para sana makalma iyon pero lalo lamang itong bumilis. Hindi ko alam kung
dahil pa rin ba iyon sa takot o dahil kay Serix.

"Hey, relax. You're already safe." Sabi sakin ni Serix at bahagyang tumungo para
magtama ang mga mata namin. Doon ko lang napansin na nanginginig na rin pala pati
kamay ko.

I don't know what's wrong with me but I suddenly wants to cry. Warm tears blurred
my vision. I tried so hard to stop my tears from falling. I deeply inhaled to stop
myself from sobbing.

"I'm sorry," A tear fell.

Iniwas ko ang tingin ko kay Serix at pinahid ang luha ko. Tumigil si Serix sa
paglalakad at inupo ako sa may gilid ng kalsada. Naupo siya sa katabi ko.

I covered my face with my hands. Pinigilan ko ang hikbi ko at tahmik na hinayaang

pumatak ang mga luha ko. Sobrang takot na takot ako kanina. Akala ko matutuluyan na
ako. Akala ko matutuluyan na akong magahasa.

"Shh. Don't worry, I will make sure that they will be rot in jail." He said. Inipit
niya sa tenga ko ang ilang hibla ng buhok ko na nakaharang sa mukha ko.

"I'm sorry," Bulong ko sa pagitan ng hikbi.

"Nadamay ka pa tuloy." Nahihiya at nakokonsensya

kong sabi. Tumawa lang siya ng mahina bago inalagay ang braso niya sa balikat ko at
hinila ako palapit sakanya.
"Don't be sorry, Lysse. It's not your fault." He said kahit kitang kita ko ang
pagpigil niya sa inis na nararamdaman niya. Lalo akong napahikbi. Nakakainis. Bakit
ba ang bait niya? Dapat galit siya sakin eh!

Kinagat niya ang labi upang pigilan ang sarili sa pag-ngiti pero sa huli ay sumuko
rin.

"C'mon, Lysse. Stop crying." He said while chuckling.

Suminghot ako dahil pakiramdam ko ay lalabas na ang sipon ko. Pinalis ko ang luha
ko pero tuloy pa rin sila sa pagtulo.

"Stop being cute, Aleford." Serix softly said and laughed.

Gusto ko sanang magsalita at barahin siya pero

sa sobrang pagod at sakit ng katawan ko ay pati pagsasalita ay hindi ko na magawa.
Huminga ako ng malalim at pinunasan ang luha ko. Tumitig ako sa kawalan at
pansamantalang kinalma ang sarili ko.

Tumigil siya sa pagtawa nang mapansing wala ako sa mood para makitawa sakanya. He
sighed. Kumuha siya ng panyo sa bulsa niya at sinimulang punasan ang leeg ko.

"Did they kiss you here?" He asked in a low tone while gently wiping the dirt and
sweat on my neck. Pinikit ko ang mga mata ko nang maalala ulit kung paano nila ako
hinawakan at pinikit halikan sa ibat ibang parte ng katawan ko.

I nodded at Serix. Naramdaman ko ang bahagyang pagdiin ng panyo sa leeg ko.

"What else did they do to you?" Seryoso at madiin niyang tanong. Umiling ako. Hindi
na nagsalita.

"Ano bang ginagawa mo doon kanina? Gabi na ah!"

Mahinahon ngunit ramdam ko ang inis sa tono niya. Inalis na din niya ang panyo sa
leeg ko.

"Hinahanap ko si Eclair. Hanggang ngayon kasi ay di pa rin siya umuuwi sa dorm

namin. Kasama niya sina Brianne. Nakauwi na ba sina Brianne?" Baling ko sakanya.
Kumunot ang noo ni Serix.

"Kanina pang nakauwi sina Brianne. Nasa dorm sila ngayon ni Brianne. Hindi ka ba
tinawagan ni Eclair? Brianne told her to call you." Serix said. Saglit na umawang
ang bibig ko. Kanina pang nakauwi si Eclair? So para pala sa wala ang kaba ko
kanina?

Nakaramdam ako ng inis kay Eclair. Sana man lang ay tinawagan o tinext niya ako
diba? Para naman hindi ako natakot at nag-aalala sakanya.

Tatayo na sana ako nang maramdaman ko ulit ang pagkirot ng tagiliran at tiyan ko.
Kahit ang binti ko ay masakit rin. Agad akong inalalayan ni Serix patayo.

"I will bring you to the hospital." He said. Agad

akong umiling at tumanggi.

"No. I'm okay. You don't need to bring me to the hospital. Ipagpapahinga ko lang
'to." Sabi ko.

"Lysse, you're not okay. Ang dami mong pasa." Giit niya. Umiling ulit ako at
binigyan siya ng maliit na ngiti.
"I'm okay, Serix. Mawawala din naman agad ito. Atsaka may first aid kit sa dorm
namin ni Eclair. Dun ko na lang gagamutin tong mga sugat ko." Sabi ko. Nang
mapagtanto niyang hindi talaga ako sasama papuntang hospital ay hindi na rin niya
ako pinilit pa.

Tumayo siya at inabot sakin ang kamay niya. Hinawakan ko iyon atsaka maingat at
pilit na tumayo. Nang makatayo ay agad niya akong hinawakan sa bewang at sa likod
ng aking mga binti saka binuhat. Di na rin ako umangal pa.

"May dala ka bang sasakyan?" Tanong ko.

Tumango siya.

"Yeah. Pinark ko malapit lang dito." Sagot niya. Nang makarating kami sa
pinagparkingan niya ng sasakyan niya ay agad niya akong pinasok sa loob. Dahil sa
sobrang pagod at sakit ng katawan ko ay hindi ko na napigilan ang pagpikit ng mga
mata ko.

Bago pa ako tuluyang makatulog ay naramdaman ko pa ang jacket na pumatong sa hita

ko at ang titig ni Serix sakin.

"You really never failed to amazed me, Lysse. Now rest, baby."

***

"Lysse..."

"Hey, Lysse..." I heard a soft whisper.

Minulat ko ang mga mata ko at bumungad sakin ang mukha ni Serix.

"I'm sorry for waking you up." He said sincerely. I just smiled at him. Inunat ko
ang dalawang braso ko at humikab bago tumingin sa bintana. Nandito na nga kami.

"I'm sorry for sleeping." Sabi ko din. Ngumiti lang din siya sakin. Nagkatitigan
kami ng ilang segundo.

Tapos bigla kaming natawang pareho. Para kaming mga baliw.

Naunang lumabas si Serix at pinagbuksan ako ng pinto saka ako inalalayan palabas.
Hanggang sa pumasok kami ay nakaalalay pa rin siya sakin.

Nang makita kami ng guard ay hindi kami nasita nang makitang si Serix ang kasama
ko. Muntik ko nang makalimutan na isang Sericlein nga pala ang kasama ko.

Nang makarating kami sa tapat ng Girl's dormitory, ay agad ko nang pinaalis si

Serix. Gusto pa niya sana akong ihatid hanggang loob pero hindi ko na pinayagan pa.
Tsaka kaya ko namang maglakad
kahit papilay pilay.

Nang makarating ako sa loob ng dorm namin ni Eclair ay biglang bumalik ang inis ko
nang makita si Eclair na nandun, nakaupo habang prenteng nakaupo sa sofa. Na para
bang wala siyang pinag-alalang tao.

"Kelan ka pa umuwi?" tanong ko agad pagkapasok ko. Itinago ko ang ilang mga pasa ko
gamit ang suot kong jacket. Pero alam kong halata ang pasa sa mukha ko.

Tumingin sakin si Eclair. Tumagal ng ilang segundo ang tingin niya sa mga pasa sa
mukha ko bago ako tinalikuran ulit.
"Kani-kanina lang. San ka galing?" Nakatalikod niyang sabi habang nakatutok ang mga
mata sa t.v.

Sa sobrang inis ko ay pumunta ako sa harapan niya at hinarangan ang tv.

Nakasimangot at inis siyang tumingin sakin.

"Nag-alala ako sayo! Saan ka ba nanggaling? At bakit gabi ka na umuwi?" Inis na

sabi ko. Pagod at tamad lang niya ako tiningnan.

"Sinabi ko naman sayo kanina diba? Na baka late na akong makauwi. Tsaka bakit ba
kung makaasta ka ay parang may nangyari saking masama? Eto nga oh, ayos na ayos
ako." Parang may kumirot sa puso ko nang marinig iyon mula sakanya. Sobrang lamig
ng pakikitungo niya sakin. Pakiramdam ko ay hindi siya si Eclair na kaibigan ko.

"Sana man lang, nagtext o tawag ka. Para di ako nag-alala sayo---" Eclair cut me
off. She looked at me with her tired eyes.

"Can you...please shut up and stop acting like you're my mother? Please. I'm
tired." She tiredly said. Napaawang ng konti ang bibig ko. Alam ko namang galit
siya sakin pero bakit pakiramdam ko ay may iba pang dahilan kung bakit ganito ang
pakikitungo niya sakin?

"You're tired? Wow. I'm also tired, Eclair. Hinanap kita kung saan saan! Sobrang
sakit ng paa ko at ng katawan ko! Dahil lang akala ko kung napaano ka na! Tapos
ngayon, sasabihin mong stop acting like I'm your mother? Wow." Pinaghalong galit at
sakit ang nararamdaman ko.

Kung dati, iiyak siya at hihingi ng tawad sakin pagkatapos kong sabihin ang mga
salitang iyon, ngayon hindi na.

The tears that I used to see in her eyes every time we're fighting changed into
cold stares. Her eyes was telling me how she just want to walk out and leave me
here.

"You know what, Lysse? Just...just please leave me alone. Stop caring about me. You
have your own life and I also have mine. Sariling buhay na lang natin ang
pakielaman natin." Ang kaninang pananakit ng katawan ko ay napalitan ng pananakit
ng dibdib ko.

Si Eclair ba talaga tong kaharap ko? Tell me, I'm just dreaming. Please, tell me..

"Eclair..." Naguguluhan na tawag ko sakanya.

"Tutal, mas okay na rin naman ako na wala ka sa buhay ko at alam kong ganun ka rin,
bakit hindi na lang natin hayaan ang isa't isa?" She said like those words did not
even affect her.

"Eclair, are you really serious? I know you're mad at me pero parang sobra na naman
ata 'to?" Sabi ko.

"Yes, I'm serious, Lysse. I want you out of my life." And then tears fell from her
eyes.

"I'm tired. I'm getting tired of this. I'm getting tired of...you. I know I have a
promise to you that I will never leave you alone but I'm already tired of staying
by your side." She said while crying. Dati, umiiyak siya kasi gusto niyang
makipagbati sakin. Ngayon naman, umiiyak siya kasi gustong gusto na niya akong
mawala sa buhay niya.
"Kapag nasasangkot ka sa isang issue, palaging
damay ang pangalan ko. Kaya pati pangalan ng pamilya ko, nadadamay. Ngayon naman,
lahat ng galit sayo ay galit rin sakin dahil lang kaibigan mo ako. Ilang beses
akong nasaktan ng iba dahil lang hindi kita maipakita sakanila. May iba pang
sinisiraan ang pamilya ko kasi akala nila kasabwat kita." Gulat akong napatingin
sakanya. Kaya ba lagi siyang nakamahaba ngayon? Kasi may mga pasa siya sa braso?

"You keep on protecting your Dad's name that you don't even notice that you're
starting to break the people around you." She said and it hit me like a bullet. My
heart breaks into pieces.  Hindi ko alam na pwede pa pala itong mawasak gayong
ilang beses na itong nawasak ng paulit-ulit.

"I'm sorry." Siguro, umabot na ng ilang libo ang pagsasabi ko ng sorry. As much as
I want to explain and defend myself, I can't. I don't even know why I'm doing this.
I don't know why I'm like this.

"I'm sorry, too. But I don't think I can still do my

promise." She said before leaving the room.

I want to run after her. I want to say sorry over and over again until she forgive
me. But I just stood there, staring blankly into space while feeling my heart break
into pieces. I want to cry but no tears came out so I just closed my eyes and let
myself drown from the silence.

I'm tired. Now that I'm all alone again, I suddenly feel tired. I'm tired of
chasing the love and attention from the people who I love. I've spent a large part
of my life chasing the love I thought I deserve, so many times that I found myself
growing tired of it.

***

Chapter 66
79.4K
2.43K
626
"When you are tired, talk to God and let Him hug you."

Kinabukasan, nagising ako na sobrang sakit ng katawan ko. Kahit pagtayo o paggalaw
man lang ay hindi ko magawa. Doon ko lang naalala na nabugbog nga pala ako kagabi.
Hindi ko rin pala nagamot ang mga pasa at sugat ko.

Kagat labi kong inangat ang katawan ko at pilit na bumangon mula sa pagkakahiga.
Napamura pa ako dahil sa pagkirot ng tagiliran at tiyan ko.

Tumingin ako sa kabilang kama at nakitang wala doon si Eclair. Ayos na ayos ang
kama at
tila walang humiga doon. Umuwi ba siya kagabi? Nakatulog na kasi ako sa sobrang
sakit ng katawan ko.

Dahan-dahan kong binaba ang mga paa ko sa sahig at paika-ika na naglakad. Pumunta
ako sa c.r at nag-ayos ng sarili. Nang matapos ay pupunta sana ako sa kusina para
mag-almusal nang mapansin kong nakaawang ng konti ang cabinet ni Eclair. Napailing
na lang ako. Kahit kailan talaga ay napakapabaya ng babaeng yun.

Lumapit ako doon para sana isara iyon pero nang mapansin kong wala na itong lamang
mga damit ay ako na mismo ang nagbukas niyon.

Natulala ako nang makitang walang kahit isang damit ni Eclair ang nandoon. Umalis
ba siya? Naglayas? Lumipat ng dorm?

Napatingin ako sa may pintuan nang mga kumatok mula doon. Natulala muna ako ng
ilang segundo bago papilay pilay na nagtungo doon at binuksan iyon. Bumungad sakin
ang nakangiting si Hense.

"Hi! Can I come in?" Nakangiting sabi niya. Napansin ko rin si Zrel na nasa likod
niya.

What is she doing here? Kahit naguguluhan ay ngumiti na lang din ako at pinapasok
siya.

"You can go na." Sabi ni Hense kay Zrel na ngayo'y mukhang walang balak umalis.

Umiling si Zrel at nilagay ang dalawang kamay sa bulsa. Humilig ito sa dingding na
nasa likod niya at lalong gumanda ang tayo. Mukhang wala ata talaga siyang balak
umalis.

"I'll wait for you." He said to Hense. Hense just shrugged her shoulder.

Tuluyan nang pumasok sa loob ng dorm si Hense. Pinapapasok ko din si Zrel sa loob
kaso lang ay ayaw niya. Girl's talk daw kasi.

"Nabalitaan ko ang nangyari sayo. Are you okay?" Hense asked me with concern laced
in her voice.

Kahit sobrang sakit ng katawan ko ay pinilit ko pa ring itago iyon at ngumiti kay
Hense.

"Oo. Ayos na ako. Salamat sa pag-aalala." Sabi ko habang tipid na nakangiti.

"Mabuti naman. Buti at nakita ka ni Serix dun, no? Kung hindi ay baka tuluyan ka
nang napagtripan ng mga gagong yun!" Napatango na lang ako bilang pagsang-ayon.
Tama naman siya. Kung hindi siguro dumating si Serix ay malamang tuluyan nang
nababoy ng mga lalaking yun ang katawan at pagkatao ko.

"Sorry nga din pala kasi hindi ka namin naitext man lang. Nag-alala ka pa tuloy.
Akala kasi namin ay natawagan o naitext ka na ni Eclair." Hinging paumanhin niya.

Sa totoo lang ay wala naman talaga siyang kasalanan kaya wala siyang dapat
ipagsorry. Dahil na rin siguro sa sakit at pagkapagod ng katawan ko ay hindi ko na
magawang tumugon pa kay Hense. Tanging pag-tango o pag-ngiti na lang ang
tanging nagagawa ko.

Ewan ko ba. Kahit gaano ko kagustong tugunan ang mga sinasabi niya o samahan siya
sa pagtawa, hindi ko magawa. Para akong biglang nawalan ng ganang gumawa ng kahit
ano. Kahit nga pagsasalita ay tinatamad na din akong gawin.

"And...I know that you and Eclair are not okay." She said. Malamang ay nalaman niya
iyon kay Eclair. Sa araw-araw siguro nilang pagsasama ay hindi na imposible kung
alam na niya lahat ng nangyayari sa buhay ni Eclair.

Hindi ko alam kung bakit pero wala akong maramdaman nung mga oras na yun. Inaasahan
kong makakaramdam ulit ako ng sakit pero hindi ko iyon naramdaman. Nagulat na lang
ako sa sarili ko nang nagawa ko pang tumango na parang wala lang iyon. Na parang
hindi ako nawalan ng isang kaibigan.

"I'm really really sorry, Lysse. Pakiramdam ko kasi ay dahil samin kung bakit kayo
nagkaganyan ni
Eclair. Kung hindi lang sa--" I cut her off. Bakit ba siya sorry ng sorry? Wala
naman siyang kasalanan kung bakit kmai nagkaganito ni Eclair. Hindi niya naman
kasalanan kung bakit nakakapagod akong pakisamahan. Hindi rin naman niya kasalanan
kung bakit masyadong kumplikado ang buhay ko kaya lahat na lang tao sa paligid ko
ay iniiwasan o iniiwanan ako.

"Stop saying sorry, Hense. It's not your fault."

Hindi nakinig sakin si Hense. Pakiramdam ko ay paulit-ulit niyang sinisisi ang

sarili niya.

"I tried to stop her pero ayaw niya talaga eh." Hense said to me. Tumango na lang
ako at tipid na ngumiti.

"Hayaan mo na. Mas ayos na rin siguro ang ganito." Sabi ko. She looked at me with
pity in her eyes.

"Are you sure? I can talk to her naman. Pwede ko siya pilitin na kausapin ka, baka
sakaling maayos niyo pa yan. Sayang din kasi ang ilang taong
pagkakaibigan niyo." She said.

Sayang. I always heard that word from the people who keep on holding on to things
that will just hurt them.

Sayang ba talaga? Kaya ba maraming tao ang hindi umaalis sa isang relasyon kasi
sayang? Kasi nasasayangan sila sa tagal ng pinagsamahan? Hindi ba mas sayang ang
ilang taon mong pagtitiis sa isang relasyon na hindi ka na masaya?

"There's still a beauty in losing someone, Hense. And I'm sure, Eclair would be
fine without me." nakangiting sabi ko kay Hense.

Bumuntong hininga lang siya bago ngumiti sakin ng tipid.

"We both know that's not true, Lysse. Eclair would never be Eclair without you.
Ikaw nga ang bestfriend niya, hindi ba?" Sabi niya sakin.

Tumango ako.

"Dati yun, Hense. Hindi na ngayon. Masyadong madami nang nagbago." sabi ko at
mapait na ngumiti.

Hense just sighed and smiled at me. Even if she won't tell me, I know there's a lot
of things she wants to tell me. But Hense being Hense, alam kong hindi niya pa rin
yun sasabihin sakin.

"If that's what you really want, then I guess I don't have any choice but to let
you. I just hope you will be happy with your decision. You know, being alone sucks
sometimes." She said and leave.

Napahawak ako sa dibdib ko pagkalabas ni Hense. Pero hindi katulad ng dati, normal
lang ang tibok nito at parang walang sakit na nararamdaman. Napapikit ako habang
mahinang sinusuntok ang dibdib ko.

C'mon, Lysse! Feel something! Feel something!

I closed my eyes and took a deep breath. Maybe, I'm just tired? Kailangan ko lang
sigurong magpahinga. Kaya siguro ganito ang nararamdaman ko ay dahil masyado pang
pagod ang katawan ko.
Nanatili ako sa dorm ko nang ilang oras. Hindi na rin muna ako pumasok sa pang-
umaga kong klase. Tutal, wala rin naman kaming masyadong klase pag umaga.

Nang makakain na ako ng lunch ay agad na rin naman akong nagbihis ng uniform ko at
lumabas na. Maayos ayos na rin naman ang pakiramdam ko. Kahit na masakit pa rin ng
konti ang mga katawan ko ay kaya ko na namang maglakad ng maayos. Sinuot ko rin ang
jacket ko para hindi makita ang mga pasa sa braso ko.

Buti na lang at malamig na ang panahon ngayon kaya sigurado akong walang magtataka
kung bakit ako nakajacket ngayon. Pagkalabas na pagkalabas ko pa lang ng dorm ko ay
sumalubong agad sakin ang malakas na ihip ng hangin. Agad akong napayakap sa sarili
dahil sa lamig. Kahit nakajacket na ako ay nilalamig pa rin ako.

Bago ako pumunta sa room ay pumunta muna ako sa locker ko para kuhanin ang mga
libro na kailangan ko ngayong hapon.

Napakunot ang noo ko nang makitang medyo nakaawang ang locker ko. Mukha rin itong
kabubukas lamang at may konti pang pintura na kulay pula at black.

Dali dali ko iyong binuksan. Napaatras ako nang maglaglagan ang mga binilog na
papel at mga basura mula sa loob. May mga tumalsik ding pintura sa uniform ko.
Kinuha ko ang ilan sa mga papel at binuksan iyon.

Go die, bitch!

You want money, right? Meet me at the parking lot. 9 p.m. Just one night only.

You slut! Dati, si Drew, ngayon naman si Serix? Sinong sunod? Si Brent?

It's good to know that you're alone now. You deserve it, anyway.

At marami pa. Lahat ng mga nakasulat sa mga papel ay mga mura, panlalait at may iba
pang pagbabanta. Pero bakit ganun? Bakit wala akong maramdaman? Bakit pakiramdam
ko, unti-unti na ulit akong bumabalik sa dating ako? Bakit parang ayos lang sakin
ang lahat?

Unti-unting dumami ang mga estudyanteng dumadaan at nagtatawanan kapag nakikita ako
na pinupulot ang mga papel na nakakalat sa sahig. Pero hindi ko sila pinansin.
Nagpatuloy ako sa paglilinis ng mga basura sa locker ko. Nahirapan pa akong linisin
iyon dahil may mga bubble gum din na nakadikit doon. Kahit ang mga libro ko na
nandoon ay may bahid ng pintura.

Naramdaman ko na ang ilang flash mula sa cellphone sa likod ko. Palakas din ng
palakas ang mga tawanan mula sa mga nanonood sakin. Hindi ko pa rin sila pinansin. 

Napatigil ako sa pag-aayos ng locker ko nang makita ang nakasulat sa pinto ng

locker ko. 'Go die' ang nakasulat doon gamit ang pulang pintura. Ilang beses ko
nang nabasa iyon sa mga sulat na nilagay nila sa locker ko, hindi pa rin ba sila
kuntento doon? Ganun ba nila ako kagustong mamatay?

Napahinga ako nang malalim at nagpatuloy na lang ulit sa paglilinis ng locker ko.
Kahit mukha akong tanga sa pagtatanggal ng mga bubble gum sa iba't ibang sulok ng
locker ay hindi ako tumigil. Pilit kong pinapatatag ang sarili kahit ang totoo ay
gustong gusto ko nang sumigaw ng sobrang lakas at ilabas lahat ng sama ng loob ko.

Tinanggal ko ang mga libro ko na nasa locker para madali ko iyong malinis at
maayos. Ipapasok ko na sana ulit ang kamay ko sa loob ng locker para kuhanin ang
iba ko pang libro, nang magulat na lang ako nang may biglang isang kamay ang
nagsarado nun. Halos mabingi ako sa sobrang lakas ng pagkakasara niyon.
Tumigil ang ilang tawanan sa paligid. Kahit ang flash na nagmumula kanina sa mga
cellphone ay hindi ko na maramdaman sa likod ko. Biglang tumahimik ang kaninang
maingay na paligid.

Nanatili akong parang estatwa sa kinatatayuan ko. Halos hindi na rin ako makahinga.
Hindi ko man nakikita ang reaksyon ng mga taong pinagtatawanan ako kanina ay alam
kong natatakot sila ngayon.

"Put your cellphones down." Parang kulog na sabi ni Serix. Madiin at may bahid ng
galit. Lalo akong hindi makahinga. Lalo na't alam kong galit na galit siya ngayon.

"Alam niyo ba kung gaano pinagbabawal sa school na 'to ang mga pinaggagagawa
niyo?!" Napapikit ako nang mariin nang magsimulang tumaas ang boses niya. Unti-unti
akong humarap mula sa pagkakatalikod at nakita ko si Serix na ngayo'y galit na
galit na nakatingin sa mga estudyanteng nasa harapan namin ngayon.

"Sinong may gawa nito?" Galit na tanong niya. Hinawakan ko ang braso niya na
ngayo'y nanginginig na sa galit.

"Serix, calm down." Mahinang sabi ko. Tumingin siya sakin at sandaling tiningnan
ang kabuoan ko. Lalong sumiklab ang galit sa mga mata niya nang makita ang pintura
sa uniform ko.

"Tinatanong ko kayo, sinong gumawa nito?!" Napaatras ng konti ang mga naroon. Kahit
ako ay muntik nang mapaatras dahil sa takot. Ibang iba na Serix ang nakikita ko
ngayon.

"Hey, stop it. I'm okay. Serix..." Pagpapakalma ko sakanya pero hindi niya ako
pinansin.

"N-napag-utasan l-lang k-kami, Serix." Napatingin ako sa tatlong babaeng ngayo'y

mga nakayuko na at nanginginig sa takot.

"Sinong nag-utos sainyo?" Madiin na tanong ni Serix. Lalong nanginig sa takot ang
tatlong babae at unti unti tinuro ang babaeng nasa pinakagilid ng
kumpol na mga estudyante.

Parang akong binuhusan ng malamig na tubig nang makita ko kung sino iyon.

"Si Eclair po." Napaawang ang labi ko at napatingin kay Eclair na ngayo'y parang
hindi naapektuhan sa mga nangyayari.

Tuwid ang pagkakatayo niya at diretsong nakatingin sakin. Nasa tabi naman niya si
Brent at sina Brianne na ngayo'y nakakunot ang mga noo. Halatang hindi naniniwala
sa mga sinasabi ng tatlong babae.

"What? Anong si Eclair? Pwede--" Naputol ang sinasabi ko nang biglang magsalita si
Eclair.

"Bakit niyo naman sinabi agad?" Sabi niya at humarap sa tatlong babae. Lalong
napaawang ang labi ko. Anong ibig niyang sabihin?

"You can go now." Sabi niya at nakayukong umalis ang mga estudyante na kanina'y
nanonood samin.

"What does it mean, Eclair?" Baling ni Krane kay Eclair ngayo'y hindi makatingin
sakin.
"Hindi pa ba halata?"

"Ano bang sinasabi mo, Eclair? We all know you can't do this, especially to Lysse."
Brent said.

Eclair grinned at Brent. Pakiramdam ko ay hindi siya si Eclair na nakilala ko noon

pa.

"How can you say I can't do it, Brent? Can't you see? I already did." She said.

Napatingin ako kay Serix nang bigla siyang humakbang ppaunta sa direksyon ni
Eclair. Agad ko siyang pinigilan. Napatingin samin si Eclair dahil sa ginawang
paghakbang ni Serix.

"Oh, here comes your hero, Lysse." Eclair said while smirking. I looked at her with
my lips slightly parting.

"Just...stop lying to us, Eclair. I know you can't do

this. You may be mad at me but I know you will never do this." I said. Hoping that
she will tell us she's just joking.

But it never happened.

"Why would I lie, Lysse? Besides, you deserved this. You deserved all of this." She
said. Her eyes was telling me how mad she is.

I know from the very beginning that I deserved all of this. I deserve whatever is
happening into my life. But coming it from Eclair, I never knew that it could hurt
me a lot.

"Eclair!" Sabay-sabay na pagpapatigil sakanya nina Serix kay Eclair.

Habang ako, nanatiling nakatayo habang walang ginagawa. Siguro dahil nasanay na rin
ako. Baka dahil napagod na rin akong ipaliwanang at protektahan ang sarili ko. Kasi
kahit ano namang gawin ko, kahit gaano ko pagpakahirapan na protektahan ang sarili
ko sa sakit, masasaktan at
masasaktan pa rin ako.

"What? Tama naman ako. C'mon, guys! Don't act as if you didn't doubt Lysse before!
We all know you doubted her! Nagalit pa nga kayo eh. She fooled you! She fooled
everyone. And she won't stop there. She will destroy your peaceful life. She's
going to break all of you!--" Natigil si Eclair nang biglang lumapit sakanya si
Serix at mahigpit siyang hinawakan sa braso.

"Stop what you're doing, Eclair." Serix seriously said. His jaw was clenched.

Gusto ko mang puntahan siya at alisin ang kamay niya sa braso ni Eclair ay hindi ko
magawa. Nih hindi ko nga maigalaw ang mga paa ko.

"No, Serix. You're the one who should stop. You know how much pain Lysse can give
you. She will only destroy you." Eclair said. Halata na din sa mukha niya ang
pananakit ng braso niya dahil sa ginagawang pagkakahawak sakanya ni Serix.

"You're not the one who will tell me what should I do. Between the two of us,
you're the one who knows Lysse the most." Serix said. Ngumiti ng mapait si Eclair.

"That's why I'm telling you this! Believe me, Serix. I didn't tell you this just
because I want to ruin her. Sinasabi ko 'to sainyo dahil mismong sakin nangyari
lahat ng sinabi ko." Sabi niya at kumawala sa pagkakahawak ni Serix. Pagkatapos ay
tumalikod na siya samin at naglakad palayo.

Agad lumapit sakin si Serix at hinawakan ang braso ko. His eyes was laced with
concern.

"Hey, don't worry about it." He softly said.

Inalis ko ang pagkakahawak niya sakin at ngumiti.

"It's okay. I'm used to people leaving me, anyway." I said.

"Lysse.." He trailed off.

Umiling ako sakanya habang nakangiti pa rin.

"You don't need to worry about me, Serix. All I need is to be alone. Can you give
me that?" I said. It took him  seconds before nodding.

I smiled at him before whispering, "Thanks"

I turn my back at him and walk away.

I don't know why, but that time, I can't feel anything. I feel so empty. I'm too
tired to even feel anything.

***

Chapter 67
96K
2.82K
901
"And no. Don't ever think that you're wothless. That you're useless. Because you're
not."

Weeks passed, unti-unti nang nakakalimutan ng mga tao ang mga issue tungkol sakin.
Though, sometimes, there's still some people who would look at me like they are
judging me, nasanay na rin ako. Kaya hindi ko na lang pinapansin.

Ilang linggo na rin ang lumipas mula nang mag-away kami ni Eclair. Nagsuspend siya
ng tatlong araw. Hanggang ngayon ay hindi pa rin kami nagpapansinan. Hindi na rin
ako nagtry na makipag-ayos sakanya at ganun rin siya. Sa tuwing magkakasalubong
kami ay
magkakatinginan lang kami saglit tapos pareho ring iiwas ng tingin at lalampasan na
ang isa't isa.

As for Serix, hanggang ngayon ay hindi pa rin siya tumitigil. Even if I always tell
him na hindi talaga pwede, na wala talaga, hindi siya nakikinig. He has his own
world. His own rules. And I don't think, anyone could ever break his rules. Not
even the council.

"Your next subject is Science, right? Sunduin kita pagkatapos ng klase mo. Sabay
tayong maglalunch." Serix said after our Math class ended. Sinakbit ko ang bag ko
sa kaliwang balikat ko at binitbit ang dalawa kong libro.

I looked at Serix with my emotionless eyes.

"You really don't need to do that, Sericlein." I said before leaving him in that
room. Nang lampasan ko siya ay di nakatakas sakin ang pagdaan ng sakit sa mga mata
niya.
Magsasawa ka rin, Serix. Kagaya ng iba,
magsasawa ka rin at titigil sa pakikisama sakin. One day, I wouldn't be surprised
if you won't talk to me anymore.

Halos lahat ng estudyante na madaanan ko ay napapatingin sakin pero kahit sulyap

man lang ay hindi ko sila binigyan. Ano ba namang pakielam ko sa mga iniisip nila?
For the past few months, I'm already used to people talking about me. Hindi na ako
magugulat kung isang araw, may bago na namang issue ang biglang lumabas tungkol
sakin.

Nang makarating ako sa sunod na klase ay nadatnan ko na doon ang mga kaklase ko.
Nilibot ko ang paningin ko at napansing wala pa doon sina Brianne at si Eclair.
Nagkibit balikat na lang ako.

Sa halip na umupo sa upuan ko, katabi ni Eclair, ay mas pinili kong umupo sa
pinakalikod. Sa kabilang side, kung saan malayo kay Eclair.

Sa halip na makisali sa pag-iingay nilang lahat ay kinuha ko na lamang ang libro na

nasa bag ko at nagbasa na lamang. Pero dahil sa ingay ng mga
kaklase ko ay hindi ko maintindihan ang binabasa ko.

I looked at my wrist watch. Maaga pa naman. Atsaka, sabi ng prof namin ay malalate
siya ngayon.

Kinuha ko ang libro na binabasa ko at lumabas ng room. Sa garden ko na lang siguro

ipagpapatuloy ang pagbabasa ko.

Nang makarating ako ng garden ay halakhakan at masayang kwentuhan ang agad na

narinig ko. Natigil lang iyon nang makita nila ako.

Sina Brianne, Hense, Krane, Zrel, Brent, Xyrel, Serix at...Eclair. Nakatingin lang
ako sakanila ng ilang segundo at ganun din sila sakin. Iniwas ko na agad ang tingin
ko at nagpatuloy na lamang sa paglalakad. Umupo ako sa ilalim ng puno kung saan
lagi akong nagbabasa noon. Funny how time really flies so fast.

Habang nagbabasa ako, ay siya rin namang

pagtahimik ng paligid ko. Para bang ako lang ang tao dun kahit ang totoo ay hindi
naman. To think na hindi lang iisa ang kasama ko dito kundi walo.

Inangat ko ang tingin ko nang maramdaman ko ang titig nila sakin, agad naman silang
nag-iwas ng tingin. Tss.

Pinagpatuloy ko na lang ang pagbabasa ko. Hindi naman sila ang pakay ko dito kaya
wala silang dapat na ikatahimik.

"Don't you have class?" I heard Serix asked me as he sat beside me.

"My prof. will be late." I said while still looking at my book.

Napatingin na rin si Serix sa libro ko.

"What are you reading?" He asked.

"Uhm, book?" Sarkastikong sabi ko. He just chuckled.

"Oh, so that's what a book looks like." He said while grinning boyishly. I just
rolled my eyes at him.
It's the book that Kuya Lenard gave to Brianne. Kinuha ko 'to kay Brianne
pagkatapos ng nangyaring insidente noon sa locker room.

Sa halip na sabayan si Serix sa mga biro niya ay tiningnan ko na lang ang orasan
ko. Nang makitang lagpas 20 minutes na akong nandito ay agad ko nang sinarado ang
libro ko at tumayo na. Pati si Serix ay tumayo rin.

"Aalis ka na?" Serix asked me.

I nodded.

"Yeah." Sagot ko na lang bago tuluyang umalis dun nang hindi lumilingon.

And I know, one of them will definitely follow me.

"Sabay tayong maglunch, ha?" Sunod sakin ni Serix. Hindi ko siya sinagot. Bakit ba
gusto niya
lagi akong kasabay kumain? Halos araw-araw na ata niya akong kasabay, hindi ba siya
nagsasawa sa mukha ko?

"Not sure." Baka kasi mawalan ako ng ganang kumain mamaya. Ang dami ko na kasing
kinain kanina.

"Well, susunduin naman kita mamaya sa room niyo kaya wala ka nang kawala." He said
in a cool way. Na para bang confident na confident siya na sasama ako sakanya
mamaya.

Tss. Of course, magiging confident yan, Lysse! Araw-araw ka ba namang sumama

sakanya tuwing lunch!

Hindi ko na lang siya pinansin at tuluyan nang pumasok sa room namin. Maya-maya
lang din ay pumasok na rin sina Eclair sa room.

Napansin ko ang paggala ng mata ni Eclair sa buong room na para bang may hinahanap
at tumigil ang tingin niya sakin. Inalis ko sakanya ang tingin
ko at humarap na lang sa unahan.

Pagkatapos ng klase namin, kagaya ng sinabi ni Serix sakin, nadatnan ko nga siya sa
labas ng room namin.

Nadatnan ko siya dung nakikipagtawanan kina Zrel at Brianne na kalalabas lang din
ng room.

Nang makita niya ako ay agad siyang tumuwid ng pagkakatayo at nagpaalam na kina
Brianne. Lumapit siya sakin at agad akong tinulungan sa librong dala ko. Hinayaan
ko na lang. Sa araw-araw na ginagawa niya 'to, nasanay na rin ako.

"You done?" Tanong niya. Tumango na lang ako. Pero nung mapansin kong hindi siya
naka-uniform ay agad ding bumalik sakanya ang tingin ko.

"Bakit hindi ka naka-uniform? Hindi ka pumasok?" Tanong ko sakanya.

Tumango naman siya at hilaw na ngumiti sakin.

"Oo eh," Sagot niya at nag-iwas ng tingin dahilan para mapataas ang kilay ko. Ano
na naman kayang kalokohan ang ginawa ng lalaking 'to?

"Ba't di ka pumasok? Nagbulakbol ka na naman 'no?" Naghahamon na sabi ko. Agad

napatingin sakin si Serix.
"What? No! May pinuntahan lang ako." Sabi niya.

"Where? Kailangan sa oras ng klase?" Tanong ko.

Napaiwas na naman siya ng tingin sakin kaya lalo akong nagduda.

"I went home." He said. Hindi ako nagsalita. Hinayaan ko siyang magpatuloy.

"My mom called me. May gusto daw kumausap sakin."

Nangunot ang noo ko. Sino namang gustong kumausap sakanya? Isa sa mga babaeng may
gusto sakanya?

"Tapos nung nakauwi ako, nakita ko doon si Tito Clyde. Daddy ni Fianna."
Pagpapatuloy niya.

"Gusto niyang pag-usapan namin ang tungkol sa kasal namin ni Fianna na tinanggihan
ko naman." Sabi niya.

Natigil ako sa paglalakad at humarap kay Serix.

"Bakit ka tumanggi? You know that's part of the rules, right?" Sabi ko. Nangunot
ang noo ni Serix at agad bumalatay sa mukha niya ang iritasyon.

"I don't care about that rules, Lysse! And I will not going to marry someone just
because it's a part of the rules." He seriously said.

"You can't do anything about it, Serix. Rules are still rules." Sabi ko at
nagpatuloy na sa paglalakad.

"I can stop it. As long as I have someone who I can introduce as my fianće." He
said. Natigil ako sa paglalakad pero agad ding nakabawi.

"Someone who's on your level." Dugtong ko. Nagsimula nang kumalabog ang puso ko
nang unti-unti siyang lumapit sakin.

Nang makalapit siya sakin ay napaatras ako ng konti dahil sa sobrang lapit namin.

Bahagyang yumuko si Serix upang mapantayan ang mga mata ko. Balak ko sanang iwasan
ang tingin niya pero hindi ko na ginawa dahil alam kong kahit anong gawin ko,
hahanapin at hahanapin pa rin ni Serix ang tingin ko.

"And you're on my level, Lysse. You're even higher than me." He whispered.

***

"You're heading somewhere?" Tanong sakin ni Drew nang makita niya akong bihis na
bihis habang papunta sa parking lot.

"Yes. Wanna come?" I asked.

"Where?"

"At Tita Marie's house. Heard she's here." I said and looked at him. Agad namutla
ang mukha niya nang marinig ang pangalan ng ina niya.

"No, thanks." He said. He stepped back, ready to go but I was fast to hold his arm
and stop him from running.
"Ow, poor boy. Are you scared of your mom, Drewy Drewy?" I said like I'm talking to
a baby.

Sumimangot lang sakin si Drew at kumawala sa pagkakahawak ko. Humakbang siya

paatras at sinamaan ako ng tingin.

Lalo akong natawa sakanya.

"Don't worry. I won't tell tita that you've failed in your Science and Math
subject. I also won't tell her na nagkaroon ka ng girlfriend na may boyfriend na.
At higit sa lahat, I won't tell her that you kissed Krane, the daughter of Mr. and
Mrs. Trione. Hindi
ko talaga sasabihin. Hinding hindi---" Madami pa sana akong sasabihin kaso tinakpan
na ni Drew ang bibig ko.

"Oh, God. Shut up. Shut up. Shut up." Sabi niya habang nakatakip pa rin sa bibig ko
ang kamay niya.

Natawa na lang ulit ako at tinanggal ang kamay niya sa bibig ko.

"Oo na! Puro laway ko na yang kamay mo, di ka nadidiri?" Pabirong sabi ko. Inirapan
niya lang ako.

Pumasok na ako sa loob ng kotse ko at sinarado ang pinto. Binaba ko ang bintana at
nakangising kumaway kay Drew.

"Byebye Drewy. Don't worry, shut up lang ako." Nakangising sabi ko at pinaharurot
na ang sasakyan paalis dun.

Nang makarating sa bahay nina Drew, agad kong hinanap si Tita Marie.

"Hi, Tita!" Masaya kong bati at kumaway kay Tita na ngayo'y bumababa sa hagdan.

Napangiti si Tita nang makita ako at nagmadali sa pagbaba. Niyakap niya agad ako
nang makalapit. I gladly hugged her back. Sa lahat ng mga Tita at Tito ko, si Tita
Marie at ang asawa niya, Tito Larry, lang ang ka-close ko.

"Wow. Lysse, you're here. Kala ko di ka na bibisita." Nakangiting sabi sakin ni

Tita. Natawa naman ako ng mahina.

"Bakit naman hindi ko bibisitahin ang pinakamagandang tita ko?" Malambing sabi ko.
Natawa na lang sakin si Tita at kumalas na sa pagkakayakap.

"Bolera ka pa rin talaga."

"I'm not. I'm just stating the fact. By the way, where's Tito? Kasama niyo po ba
siya pauwi dito sa Pinas?" Tanong ko.

"Ay nako, he's not with me. Masyado siyang busy sa States kaya hindi nakasama."
Sabi ni Tita.

Umupo kami ni Tita sa sofa na nasa likod namin.

"I heard a lot of issues about you. Are you okay?" Tita asked me. Sa ilang beses ko
nang narinig yun, nakasanayan ko na ang pag-tango lang at pag-ngiti bilang sagot.

"Yes, Tita. I'm okay." Sabi ko.

"Oh, right. You're not Lysse Aleford if you're not, right?" She said while smiling.
I just smiled at Tita.

"Oh wait, hindi ba sumama sayo si Drew? Yung batang yun, simula nung umuwi ako dito
sa Pinas, hindi na ako binisita!" Mukhang nagtatampo na sabi ni tita. Natawa naman
ako. Kung alam mo lang tita...

"Sorry Tita but Drew can't visit you today. He's too busy with his studies. I don't
think he even have a time to visit you here. But don't worry, I will tell
him to visit you." I said while smiling. If Drew can only hear me right now,
sasabitan na nun ako ng medalya.

"It's fine. Hanggang sa pag-aaral nakatutok ngayon ang focus niya. Dahil kapag
nalaman ko talagang hindi, naku! Yung batang yun, malalagot siya sakin!" Uh oh. So,
this is why Drew is scared of Tita?

I awkwardly laughed.

"I'll make sure of that, Tita." Sabi ko.

Tita just smiled at me. Biglang tumahimik ang paligid namin. Hindi na nagsalita si
tita, ganun din ako. Nailang tuloy ako. Lalo akong nailang nang mapansing
tinititigan ako ni tita.

"Uhm, Tita? Is there any problem? May..uhm, dumi po ba ako sa mukha?" Tanong ko.

"You look beautiful, Lysse. You grew up so fast." Tita said instead while smiling
sweetly at me.

Lalo akong nailang. I don't really know how to handle compliments.

"Uhm, thanks. You also look beautiful, Tita." Sabi ko na lang.

Natawa lang sakin si tita at nailing.

"Anyways, meron ka bang gustong kainin? Or inumin? Coffee, tea, milk or what?"

I just shake my head as a response.

"Honestly Tita, I'm here to talk to you about something." I said.

Okay, Lysse. It's time to do your business here.

"Oh, about what?" Tita asked. Her forehead was creased.

"Uhm, remember the accident that I told you before, Tita?"

Tita nodded. At unti-unting nawala ang pagkakakunot ng noo niya. Mukhang unti-unti
na niyang naiintindihan at napapagtanto kung bakit ako nandito.

"I just want...to ask for your help." I said.

"But Lysse, you know I can't---"

"Tita, you have the evidence. And that evidence can give my sister's death a
justice. Please tita, help me." I begged her. It's been years since I asked Tita
for help. Pero hindi siya pumapayag. Natatakot sa magiging resulta. Hindi ko na
siya napilit pa nung lumipad na siya papuntang States. And now that she's here
again, sisiguraduhin kong mabibigyan na ng hustisya ang kamatayan ng kapatid ko.
Tita shook her head. She sighed.

"I can't...we can't, Lysse. You know how powerful Clyde is. Pede niyang baliktarin
lahat, kahit ang pagkamatay ng kapatid mo, kayang kaya niyang
baliktarin." Tita said. I held her hands and looked at her eyes.

"Tita, listen. He killed my sister. And your evidence is enough to prove that.
Tita...please, help me. You know, I've been dying to give my sister's death a
justice." I begged again.

Tita sighed deeply. Then, nodded.

My eyes twinkled. I can even feel my heart beating so fast.

"What does that mean, Tita? Is it a yes, I will help you or Yes..."

"Yes, I will help you. But..." I bit my tongue to stop myself from screaming. Oh my
gosh!

"But?"

"Walang makakaalam na tinutulungan kita. Sana ay maintindihan mo, Lysse. I have a

family, too. And you know your tito Cylde, he's a monster. I'm just
protecting my family.--" Pinutol ko na ang sasabihin ni tita. I smiled at Tita.

"I understand, Tita. Thank you." I said while smiling. Ngumiti lang din si Tita at
hinila ako para yakapin. I hugged her back.

"Lysse?"

"Yes, Tita?"

"I want you to know that you're important. You deserve all the good things in life.
You're worth it, Lysse. I hope you know that. If no one told you that, then hear it
from me." Tita randomly said. I smiled.

If you only knew, Tita. There's already someone who told me that.

***

"Lysse, where are you? You're not in your dorm." Sabi ni Grethel mula sa kabilang
linya.

"Pauwi na ako. Bakit?" Tanong ko.

"Dad wants to talk to you. But I told him, you're not in your dorm kaya next time
na lang daw. Nasan ka ba?"

"Wala. Gumala lang. Dumaan ka sa dorm ko?" I asked.

"Obviously, duh!"

"Oh, okay. I'll check my dorm later if there's anything that's missing." I kidded.

"What? Are you accusing me?!"

I laughed.
"Of course not. Why? Are you guilty?" I teasingly said.

Napatigil ako sa paglalakad at pagtawa nang makita ko si Tito Clyde na naglalakad

papunta sa direksyon ko. Unti-unting kumunot ang noo ko.

"I'm gonna hang up this call, Grethel. I'll just see you later. Bye." Paalam ko kay
Grethel at pinatay na ang tawag.

Nang tuluyan nang makalapit sakin si tito ay tumuwid ako ng tayo at kunot-noong
tiningnan siya.

"Tito.."

"Hey. Where are you going?" Kaswal na sabi ni Tito.

"Gumala lang." Tipid na sagot ko. Lalong nangunot ang noo ko nang makita ang
dalawang bodyguard sa likod ni tito. Wow. Para namang may aatake sakanya dito sa
kalsada.

"Oh, Kasama mo ba sina Fianna? Fianna and Serix are having a date right now." Tito
said while smirking.

Bigla na lang kumirot ang puso ko. Pakiramdam ko ay may biglang gumuho sa loob ko.
Pero pinilit ko iyong binalewala.

"No. We're not together. And If I'm with Fianna and Serix, I don't think I would be
here infront of you." I said with a hint of sarcasm.

Hindi na umimik si Tito at ngumiti na lang sakin pero halata ang pagkairita sa
mukha.

"Well, anyway, since you're already here, can you do me a favor?" Sabi ni Tito.
Hindi ako nagsalita at hinayaan si Tito na magpatuloy.

"Well, it's about Serix and Fianna. You know the rules, right? They should be
married with each other. Fianna is okay with it. But Serix... I've been asking him
to marry my daughter, but he's always telling me that he already have a girlfriend.
And Fianna said that you and Serix are pretty close. Pwede mo bang pilitin si Serix
na pumayag na sa kasunduan?" Tito said. Napaawang ang bibig ko. May girlfriend na
si Serix? Bakit di ko alam? Maybe, her girlfriend is one of the Top 10? Kung ganun
nga, pwede na siyang hindi magpakasal kay Fianna at dun na sa babae niya
magpakasal.

Ewan ko, pero bigla akong nainis sa naisip ko. Eh ano naman kung may girlfriend na
siya? Edi bahala siya sa buhay niya! Sasabihing may gusto sakin tapos may
girlfriend na pala. Aba'y gago siya!

"I'm sorry Tito, but I can't. It's Serix's life. Hindi na ako kasali dun. Atsaka,
Serix and I are not really close. At kung meron na nga talagang girlfriend si
Serix, lalo akong walang magagawa dun." Sabi ko.

Tito just shook his head in disappointment. I don't know if it's because of me or
because of Serix.

"Kung sino man yung babae niya ay dapat hinihiwalayan niya na. He's destined to
marry Fianna. He can't just marry someone that will bring him down. Someone that
will break him into pieces." He said while looking into my eyes. Hindi ko alam kung
pinapatamaan ba ako o ano pero yun ang pakiramdam ko. Nainis tuloy ako.
"Yeah. That's why he shouldn't marry Fianna." I said because of anger.

Tito just smirked.

"Pray for that, Aleford." Tito said. Tumuwid na siya ng tayo at balak na sigurong
umalis.

Mabuti naman. Hindi ako makahinga nang nandiyan siya eh. Nagdudumi kasi ang hangin
dahil sa presensya niya.

Tumigil si Tito sa paglalakad nang makatabi siya sakin. Nilapit niya ang bibig niya
sa tenga ko at bumulong.

"I know what you're doing, Lysse. Keep your eyes sharp, okay? It's the most
effective way to keep yourself safe." Tito said before finally leave.

Naiwan ako doong tulala at hindi alam ang gagawin. Alam na niya. Alam na niya.
Anong gagawin ko? For sure, gagawa si Tito na paraan para patigilin ako. I can't
stop right now. Lalo na at may ebidensya na ako laban sakanya.

Natauhan lang ako nang may magsnap ng daliri sa

harap ko.

"Problema mo? Mukha kang tanga diyan." Napasimangot ako kay Liam. Ano bang ginagawa
nito dito? Tsaka bakit ba siya nakikipag-usap sakin? Close ba kami?

"Problema ko? Yang mukha mo. Ikaw nga ang mukhang tanga diyan eh." Inis na sabi ko
at nilampasan na siya doon. Hindi pa nga ako nakakarecover sa galit kay Tito,
dadagdag pa siya.

"Bakit ang taray mo? Meron ka ba?" Habol sakin ni Liam. Tss.

Hindi ko na lang siya pinansin. Knowing him, hindi yan titigil hangga't pinapansin
ko siya.

"Ah! Alam ko na kung bakit ganyan ka! Dahil ba magkasama si Fianna at Serix
ngayon?" Sandali akong napatigil sa paglalakad nang marinig iyon mula sakanya. So,
totoo nga? Magkasama si Serix at si Fianna?

Nang makitang ngumisi si Liam dahil sa naging reaksyon ko ay natuhan ako. Iniwas ko
sakanya ang tingin ko at nagpatuloy sa paglalakad. Mas binilisan ko ang lakad ko
para hindi na siya makasunod pa. Pero dahil lalaki siya at mas mahaba ang mga binti
niya kesa sakin, naabutan pa rin niya ako.

"Alam mo Lysse, wala namang masamang umamin eh. Hindi ba't gusto ka rin ng
Sericlein na yun? Nililigawan ka nga eh." Sabi ni Liam at patuloy sa pagsunod
sakin. Hindi ko na lang ulit siya pinansin. Bakit ba ang daldal ng lalaking 'to? Sa
kaso naming dalawa, mas mukha siyang babae kesa sakin eh.

"Oh, ngayon hindi ka makapagsalita kase totoo? C'mon, Lysse! Just admit it. You
like Serix. You like him. You like--" I cut him off. I annoyingly looked at him.

"Oo na! I like him! Happy?" Inis kong sabi bago nagpatuloy sa paglalakad.

Eh ano naman kung gusto ko si Serix, may magagawa ba yun kapag nasira ko na siya?
I'm a Sarmiento, I know. But I'm an illegitimate child. At kahit gaano ako kataas,
kahit gaano karespetado ang pangalan na dinadala ko, hindi nun mababago kung sino
at ano ako.
"Yun naman pala! Gusto mo pala, eh bakit di mo sabihin sakanya? Nasabi mo nga
sakin, you can tell it to him, too. Ano bang kinakatakot mo?"

Nagpatuloy lang ulit ako sa paglalakad. Bakit ba napunta saamin ni Serix ang
usapan? Can he just leave me alone and shut up?

"Natatakot kang mareject? Well, hindi ka naman marereject kasi nililigawan ka nga.
Natatakot kang masaktan?Lahat naman tayo nasasaktan. You're being a coward, Lysse.
Pwede mo--" And that's it. I stopped from walking and looked at him.

"Bakit? Ano bang alam mo? Kung makapagsalita ka, para namang alam mo ang
nararamdaman ko. Well, listen to this Liam. You know nothing. You may
know some things about me, but not everything. Not everything, Liam." Madiin na
sabi ko at iniwan siya doon.

Calm yourself, Lysse. Calm down.

Huminga ako ng malalim at kinalma ang sarili. Bakit ba apektadong apektado ka,
Lysse? C'mon. He's just Liam! And Serix is the topic. So yeah.. Maybe that's why
you're so affected?

Peste. Bakit ba sumisingit pa 'tong konsensyang 'to? Hindi naman nakakatulong.

"Are you mad at me?" Muntik na akong mapatalon nang biglang sumulpot si Liam sa
tabi ko. Gulat akong napatingin sakanya.

"Bwisit! Bakit nanggugulat ka?!" Gulat na sabi ko.

"Sorry." He said.

Inirapan ko lang siya at naglakad na. Talagang humabol pa!

"Hey, I'm sorry. Nadala lang ako kanina. Sorry if I offended you." Habol niya
sakin. I mentally rolled my eyes. And now, he's saying sorry.

Hindi ko siya pinansin. Pero patuloy siya sa paghabol sakin. Natigil lang ako sa
paglalakad nang makita ko si Serix at Fianna na lumalabas sa isang restaurant.

"Hey, bakit ka tumigil? Pinapa--- Oh, is that Serix and Fianna?" Turo niya sa
dalawa.

Agad ko namang iniwas ang tingin ko doon at naglakad na lang paalis. Sa iba na nga
lang direksyon ako tumungo. Ayoko silang makasalubong. Lalo na at magkasama sila.

"Yes. It's them." Mahina kong sabi. Hindi naman umimik si Liam at sinabayan na lang
ako sa paglalakad.

"I won't ask you if you're okay because I know you're not. Pero..are you okay?"
Natawa naman ako sa sinabi ni Liam. Nailing na lang ako at naupo sa
nakita kong bench. Ganun din si Liam. Umupo siya sa tabi ko.

"Well, I guess I'm okay." Sabi ko at napabuntong hininga.

"Tss. I knew it. Magsisinungaling ka na naman. I don't really understand why you
keep on showing to everyone that you're okay when you're obviously not." He said.
Natawa na lang ako. Itinukod ko ang dalawang kamay ko sa upuan at ini-sway ang mga
paa ko na bahagyang nakaangat sa semento.

"Bakit? Ikaw ba, pag ba hindi ka okay at nasasaktan ka, umiiyak ka ba sa harap ng
maraming tao? Sisigaw ka ba sa sobrang sakit kahit alam mong magmumukhang tanga ka
lang kapag ginawa mo yun? Hindi diba? Kasi kahit anong gawin mo, kahit umiyak at
sumigaw ka diyan buong magdamag, masakit pa rin. Masasaktan ka pa rin." Sabi ko at
iniwas sakanya ang tingin ko.

Bakit nga pala ako nakikipag-usap sa lalaking 'to?

Parang kanina lang, halos ipatapon ko na siya sa sobrang kulit niya ah.

Pero hayaan mo na nga. Tutal kailangan ko rin naman ng kausap ngayon. Sa kaso ko
ngayon, baka hindi ko kayanin kapag mag-isa lang ako.

"There's no wrong in crying, Lysse. Sa totoo lang, maganda nga yun para mabawasan
kahit papaano ang sakit eh. Edi pagkatapos mong umiyak, magpahinga ka naman. Trust
me, gagaan yang pakiramdam mo." He said. Mapait akong napangiti sakanya at
napabuntong hininga.

"You don't know how many times I already did that, Liam. Pero tingnan mo, hanggang
ngayon ganun pa rin. Namanhid lang pero hindi naman nawala ang sakit." Sabi ko.

I suddenly wonder, bakit kaya karamihan satin hinihiling na maging manhid na lang
tayo 'no? Hindi ba't mas mahirap yun? Kasi, kapag namanhid ka, wala ka nang
mararamdaman. Walang sakit. Walang lungkot. Pero yung bigat sa loob mo,
nandoon pa rin. And I don't think it's good to feel nothing because you will not be
able to face the reality. It's okay to feel the pain. It's okay to be hurt. After
all, that's one of the reasons why we're alive, right? To love and to feel loved.
To be hurt and to learn the lessons from it. 

"Looks like we have a different opinion about it." Liam said while grinning.
Nginisian ko lang din naman siya.

Minutes have passed but none of us talked. It was a comfortable silence, honestly.

"You know what, I don't really know how you do that, Lysse." Napatingin ako kay
Liam nang nakakunot ang noo. Nanatili naman siyang nakatingin sa kawalan at hindi
man lang ako sinulyapan.

"Do what?" Tanong ko.

Tipid na ngumiti si Liam habang sa kawalan pa rin nakatingin.

"Lahat ng ginagawa mo. Sobrang daming issues ang kinaharap mo. Everyone hates you.
Your friend left you. The guy you like is destined to marry someone. And I heard
that you have a broken family. If I were you, I don't think I'm still alive right
now." Nung una, natulala lang talaga ako kay Liam. Natulala dahil hindi ko
inaasahan na sasabihin niya. Natulala kasi pati pala yun napapansin niya. At
natulala kasi... ngayon ko lang napagtanto ulit kung gaano nga ba kagulo ang buhay
ko.

Nang makabawi ako sa pagkatulala ay natawa na lang ulit ako. Yung totoong tawa.
Hindi yung tawang palagi kong ginagawa noon. Hindi yung tawang palagi kong pinepeke
noon.

"You know Liam, I'm not really alone."  I said while smiling. Tumingala ako at
nakangiting tiningnan ang langit.

Kahit gaano kadaming problema ang ibigay niya sakin, alam kong malalampasan ko
iyon. Kahit mahirap, kahit minsan ang sarap na lang sumuko,
lalaban pa rin ako. Hindi para sakin kundi para sa mga mahal ko sa buhay.
At napagtanto ko, hindi naman talaga ang pagsisinungaling sa maraming tao ang rason
kung bakit ako nandito. Maybe, God let me live to protect the people I love.

Chapter 68
91.8K
2.42K
"I said to myself, "God will bring into judgement both the righteous and the
wicked, for there will be a time for every activity, a time to judge every deed."
Ecclesiastes 3:17

"Are you sure you don't want to come?" Grethel asked me. Nandito siya ngayon sa
dorm ko.

Umiling lang ako at pinagpatuloy ang pag-aayos ng mga gamit sa dorm ko. Sobrang
gulo na kasi at sobrang kalat na rin. Palibhasa ay di pa ako nakakapaglinis.

"Hindi na siguro." Sabi ko. Umupo ako sa kama ko at sandaling nagpahinga. Tumabi
naman sakin si
Grethel.

"But it's your mother's birthday, Lysse. Ayaw mo bang makita siya sa araw ng
kaarawan niya?" Grethel said.

Kanina ay pumunta siya dito para yayain akong pumunta sakanila sa Sabado. Birthday
kasi ni mama at magkakaroon daw ng konting salo-salo sa mansion. Kaya pala gusto
akong makausap ni dad nung isang linggo ay dahil dito. Gusto niya akong papuntahin
sa mansion para batiin si mama.

"She can celebrate her birthday without me, Grethel." I said.

"Pero, ikaw ang inaasahan niyang pupunta. Matagal na kayong hindi nagkikita. Hindi
mo ba siya namimiss?" She asked. Her voice was soft when she said the last line.

Hindi ko ba namimiss si Mama? Miss na miss na miss ko na si Mama.

I sighed heavily.

"Fine. Pag-iisipan ko. Pero hindi pa ako sure kung pupunta ako, ha." Sabi ko.
Ngumiti naman ng malawak si Grethel at pumalakpak.

"Okay. Kahit di ka sure, sure naman akong pupunta ka. She's still your mother after
all." She said.

Kung ano-ano pa ang kinuwento sakin ni Grethel bago siya tuluyang umalis ng dorm
ko. Napabuntong hininga ako at humiga sa kama ko.

Birthday na ni mama sa sabado pero hanggang ngayon wala pa rin akong nabibiling
regalo. Hindi ko naman sure kung makakapunta ako. I don't think gusto rin  ni Mama
na makita ako. I mean, pagkatapos ng lahat ng nangyari saamin noon, hindi ko alam
kung may mukha pa akong maihaharap sakanya. Kahit nagkita na kami noon, hindi ko pa
rin maiwasang kabahan at maisip na paano kaya kung galit sakin si Mama? Paano kung
hindi na niya ako tanggapin pa? Paano kung katulad ng marami, ayawan niya na rin
ako?

I closed my eyes and heaved a long sigh. I'm used to people leaving me. Sanay naman
akong maiwan sa huli dahil simula pagkabata ko pa lang, ilang beses ko nang
naranasan iyon. Pero sa tuwing iisipin ko na si Mama naman ang magpaparanas sakin
noon, hindi ko maiwasang masaktan.
Napamulat ako nang biglang mag-ring ang cellphone ko. Kinuha ko ang cellphone ko sa
ibabaw ng cabinet na malapit sa kama ko at tiningnan kung sinong tumatawag.

Agad kumunot ang noo ko nang mabasa ang pangalan ni Serix sa screen. Bakit na naman
kaya tumatawag 'tong kumag na 'to? Pagkatapos ng ilang araw na walang paramdam,
bigla siyang tatawag sakin ngayon. Tapos nakuha pa niyang lumabas kasama si Fianna
pagkatapos niyang sabihin sakin na tinanggihan niya ang kasal! May nalalaman pa
siyang pag-amin sakin na ako ang gusto niya! Tapos may paligaw-ligaw pang
nalalaman! Ang landi kamo niya.

Napabuga ako ng hangin para ikalma ang sarili. Madiin kong pinindot ang cancel bago
inis na nilapag ang cellphone sa kama.

Nag-ring ulit ang cellphone ko pero hindi ko na iyon pinansin pa. Bahala siya sa
buhay niya.

Okay, Lysse. Hayaan mo siya. Yaan mo siyang tumawag nang tumawag hanggang sa
magsawa siya.

Pero hindi nangyari yun. Hindi siya tumigil sa pagtawag niya kaya wala na akong
nagawa kundi ang sagutin iyon.

"Ano bang problema mo at tawag ka ng tawag?!" Hindi ko na napigilan ang sarili ko

at kusa na lang tumaas ang boses ko. Narinig ko namang parang may bumagsak mula sa
kabilang linya.

"Ow, sh!t." Rinig kong ungol ni Serix. Siya ata ang bumagsak?

"Bakit ba naninigaw ka agad?" Lalo akong nainis

sa sinabi niya. Eh anong gusto niyang ibati ko sakanya?

"Eh bakit ka ba kasi tawag nang tawag?! Nakakaistorbo ka kaya!" Inis na sabi ko.
Sobrang diin na ng pagkakahawak ko sa cellphone ko.

"Teka... meron ka ba ngayon? Bakit ang sungit mo ata?" Aba't nakuha pang tumawa!

Sa sobrang inis ko, pinatay ko na ang tawag. Kahit ang cellphone ko ay pinatay ko
na rin. Tingnan ko lang kung makatawa ka pang bwisit ka.

"Wait.. why are you acting like this, anyway? You're not his girlfriend, Lysse.
Atsaka, bakit ka ba nagagalit? Eh wala ka namang karapatang magalit? Gosh.
Nababaliw ka na talaga." Kausap ko sa sarili ko at inis na ginulo ang buhok ko.
Binaon ko ang mukha ko sa unan at doon pinakalma ang sarili.

Ano ba, Lysse. Dapat masaya ka kasi sa wakas, nagkakamabutihan na sina Fianna at
Serix. Ibig
sabihin nun, titigil na siya sa kakahabol sayo tapos papayag na siyang magpakasal
kay Fianna tapos maiiwan ka na namang mag-isa. Ganun lang yun. Kailangan mong
sanayin ang sarili mo sa ganung eksena

Napatingin ako sa pinto nang may kumatok doon. Tss. Sino na naman ba yun? Parang
kanina lang, pumunta dito si Grethel, ah.

Nakasimangot akong nagtungo sa may pinto at binuksan iyon. Muntik na akong masamid
sa sarili kong laway nang makita si Serix sa harap ko. Anong ginagawa ng lalaking
'to dito?!

"Hey.." Bati niya. Nanatiling kunot ang noo ko at pasimpleng pinasadahan ng tingin
ang kabuoan niya. Anong meron at bihis na bihis 'to?
Pilit kong binalik ang normal kong ekspresyon bago tumingin kay Serix gamit ang
blankong mga mata.

"Anong ginagawa mo dito?" Tanong ko, hindi maiwasan ang inis sa tono.

"Uhm, visiting you?" Alinlangang sagot ni Serix. Napaismid ako. Visiting me?
Really? Eh bakit hindi na lang si Fianna ang bisitahin niya? Tutal, dun din naman
ang bagsak niya.

"Sorry but I'm busy right now. Bye." Sabi ko at isasarado na sana ang pinto nang
iharang niya ang braso niya dahilan para mapa-aray siya sa sakit.

"Aray naman!" Reklamo niya. Hindi ko namang maiwasang mag-alala nang makitang
namumula ang braso niya.

"Eh kung hindi ka ha naman kasi kalahating tanga! Ihaharang mo yang braso mo diyan
sa pinto, eh alam mong isasarado ko nga." Inis na sabi ko bago binuksan ang pinto
para makapasok siya. Baka kasi maissue pa kami kapag may nakakita kay Serix sa
labas ng dorm ko. Nang hindi pa siya pumapasok ay ako na mismo ang humila sakanya
papasok. Arte arte.

"Ano ba kasing ginagawa mo dito?" Tanong ko.

Sandaling inilibot ni Serix ang tingin niya sa kabuoan ng dorm ko bago tinigil
sakin ang tingin.

"Your dorm is nice." He said. Winawala ang tanong ko.

"Anong ginagawa mo dito?" Ulit ko.

"Ang kalat nga lang. Naglilinis ka pa ba dito?" Aba't nakuha pang manlait! Eh kung
siya kaya ang ipanglinis ko?

"Serix, anong ginagawa mo dito?" Seryoso kong tanong. Nanatili ang tingin ko sa
kanya pero hindi naman siya makatingin sakin. Nakatingin siya sa likod ko na para
bang yun na ang pinakainteresting na bagay na nakita niya sa buong buhay niya.

"Tsaka bakit nakakalat sa sahig yang mga libro mo? Hindi ka ba nahihiya sakin at
nakikita ko kung gaano kakalat ang dorm mo? Aba, pwede akong ma-turn off sayo,
hindi ka ba natatakot?" Seriously, ano bang pinagqsasabi ng lalaking 'to? Nandito
lang ba siya para laitin at punahin kung
gaano kakalat ang loob ng dorm ko? Dahil kung oo, sisipain ko na talaga siya
palabas ng pinto.

"Hindi ka ba nakakaintindi ng tagalog at hindi mo masagot ang tanong ko? Oh sige,

ie-english ko. What are you doing here?" Sarkastikong sabi ko.

Ilang segundong nakatitig lang sakin si Serix. Ganun rin ako, kahit parang tambol
na ang puso ko sa sobrang lakas ng kabog.

Pagkatapos ng ilang segundo, napabuntong hininga si Serix at lumapit sakin ng

konti.

"Fianna invited me on your mother's birthday. Pupunta ka ba?" Sabi niya. Ha. At
talagang si Fianna pa ang nag-invite sakanya? Bakit, si Fianna ba ang
magbibirthday?

Atsaka bakit niya ba ako tinatanong kung pupunta ako? Hindi ba siya makakapunta
kapag hindi ako pupunta? Ano, hawak ko ang mga paa niya?
Badtrip talaga.

"Hindi ko alam. Yan lang ba ang dahilan mo kaya ka pumunta rito?" Tanong ko.
Pinagkrus ko ang dalawang braso ko at tinaasan ng kilay si Serix. Hindi ko alam
kung saan nakakakuha ng kapal ng mukha ang lalaking 'to para humarap pa sakin eh.

Una, may girlfriend na. Tapos nakikipagdate pa kay Fianna. Tapos may paligaw-ligaw
pang nalalaman sakin. Napakalandi.

"Teka... galit ka ba sakin?" Naguguluhang tanong niya. Nakakunot ang noo at halata
ang pagtataka sa mga mata.

"Hindi. Bakit naman ako magagalit sayo?" Sabi ko, hindi maitago ang pait sa boses.

"Kasi kanina mo pa akong tinatarayan. Tapos kung makipag-usap ka sakin, parang ang
sama sama ng loob mo sakin. May problema ba?" Sabi niya. Muntik na akong matawa sa
sinabi niya.

"Matagal na naman akong ganito sayo. Hindi ka pa ba nasanay?" Sabi ko at

tinalikuran na siya.
Pinuntahan ko yung mga libro na sinasabi niya at inayos iyon.

Naramdaman ko naman ang pagsunod sakin ni Serix. Hindi ko siya hinarap. Nanatili
akong nakatalikod sakanya.

"Do we have a problem?" He asked softly.

"Wala nga." I answered without looking at him.

"Then, why can't you look at me?"

"Tss. Kailangan bang lagi akong nakatingin sayo?"

I heard him sighed. Pumunta siya sa harap ko. Iniwas ko agad sakanya ang tingin ko.
Ano pa bang ginagawa niya dito?

"Galit ka." Sabi niya. Inirapan ko siya.

"Hindi nga sabi." Inis na sabi ko. Bakit ba ang kulit niya?

"Galit ka sabi."

"Hindi nga!"

"Galit ka eh."

"Hindi nga sabi! Bakit ba ang kulit mo?" Hindi ko na naiwasan ang pagtaas ng boses
ko. Saglit namang natigilan si Serix. Kahit ako ay napatahimik din.

"Tingnan mo, galit ka nga." Sabi niya. Hindi na lang ako nagsalita at inirapan na
lang siya. Lumapit siya sakin. Nanatili akong walang kibo.

"Bakit ka galit sakin?" He softly asked. Hindi ko siya pinansin. Alangan namang
sabihin kong galit ako sakanya kasi ang landi landi niya.

Bumuntong hininga siya at hinawakan ako sa braso.

"Hey.." Mahinang sabi niya.

Tss. Bahala siya sa buhay niya.

"Tell me why you're mad." He softly said.

"I told you, I'm not mad." Sabi ko nang mahinahon. I realized na hindi dapat dapat
ako ganito umarte. First of all, hindi naman niya ako girlfriend kaya wala akong
karapatan na magalit sakanya kung makasama man niya si Fianna. Nililigawan niya
lang naman ako. Hanggang dun lang. Anong malay ko, baka napagod na siya sa
kakahabol sakin. Baka narealized na niya na wala naman siyang mapapala sakin kaya
pumayag na siya sa kasal nila ni Fianna.

"Okay, fine. Naiinis lang talaga ako." Sabi ko nang mapansing hindi siya naniniwala
sa sinabi ko.

"Why?"

"Kasi..." Uminit ang pisngi ko nang mapagtanto kung gaano nakakahiya ang rason ko.

"Kasi?" Naghihintay na sabi niya.

"Kasi... ang landi landi mo. Sasabihin mong gusto mo ako tapos makikita kitang
kasama si Fianna. Ano,
nagsawa ka na sa kakahabol sakin? Papayag ka na sa kasal ninyo ni Fianna? Alam mo,
ayos lang naman sakin eh. Naiintindihan naman kita. Pero sana sinabi mo sakin diba?
Para naman hindi ako magmukhang tanga. Nakakasira kasi ng ego eh. Tapos hindi ka pa
nakuntento. May girlfriend ka na pala, hindi mo man lang sinabi sakin. May paligaw
ligaw ka pang nalalaman, hindi mo naman pala kayang panindigan! Edi sana simula pa
lang, tumigil ka na diba!" Mahabang sabi ko.

Tiningnan ko ang reaksyon ni Serix pero lalo ata akong nainis nang makitang nakuha
pa niyang ngumisi pagkatapos ng sinabi ko.

"First of all Aleford, I don't have a girlfriend. Pero kung sasagutin mo na naman
ako, edi meron na. Pangalawa, hindi pa rin ako pumapayag sa kasal namin ni Fianna
dahil ikaw lang ang gusto kong pakasalan. Pangatlo, hindi ko gusto si Fianna. She's
just my friend. Ikaw ang gusto ko. Ikaw lang naman simula pa lang. Pang-apat..."
Napaatras ako nang nilapit sakin ni Serix ang mukha niya.

".... nagseselos ka ba?" Kung may iniinom lang siguro ako ngayon, malamang
mamamatay na ako sa sobrang pagkasamid.

Seriously. Ako? Nagseselos? Nag-aadik ba 'tong lalaking 'to?

"N-no. Bakit naman ako magseselos? Naiinis lang ako pero hindi ako nagseselos."
Depensa ko.

Nagkibit balikat si Serix at saka sinabing, "Okay. Kung yan ang sabi mo." Sabi niya
pero hindi pa rin maalis ang ngisi sa labi niya.

"Seriously? Iniisip mo talaga na nagseselos ako? Well, hindi ako nagseselos for
your information." Sabi ko ulit nang mahalatang hindi naniniwala sa sinabi ko si
Serix.

"Okay. Okay. Naniniwala na nga ako eh." He said.

Naniniwala daw pero hindi naman maalis ang ngisi sa labi. Kung makatingin pa sakin,
akala mo naman may ginawa akong nakakatawa.
"Hindi sabi ako nagseselos, Serix! Wala naman akong pakiealam kung makipagdate ka
kahit kanino." Sabi ko. Pilit na pinapaniwala siya.

"Alam ko. Binibiro lang naman kita." Sabi niya.

Magsasalita sana ako nang mapansing seryoso siya.

"You don't care if I dated so many girls, kaya bakit ka nga naman magseselos. Tss.
Don't worry, binibiro lang talaga kita kanina." Sabi niya at iniwas sakin ang
tingin.

Naguilty naman ako. Bakit kasi ang dami mo agad nasabi, Lysse? Sa sobrang defensive
mo, kung ano-ano nang sinasabi mo. Wala ka na ngang ginawa kundi itulak palayo yung
tao, sasaktan mo pa. Wala ka na bang ibang gagawin kundi ang manakit, Lysse?

"I'm... sorry. You know, it's not what I mean. Nadala lang ako ng--" Serix cut me
off.

"No. It's okay." Sabi niya habang nakangiti. Pero hindi nakaabot sa mga mata niya
ang ngiti niya. Lalo lang akong naguilty.

"Okay fine. Aaminin ko na. Nagselos ako. Nagseselos ako. Kasi naman, ang sabi mo
sakin, ako yung gusto mo tapos makikita ko kayo ni Fianna na nagdedate. Edi
syempre, sumama ang loob ko kahit hindi naman talaga dapat. Alam ko namang kay
Fianna pa rin ang bagsak mo sa huli. Ano pa bang aasahan ko?" I said without
looking at him. Hindi ko maitago ang pait sa boses ko.

"Hey.. you don't need to tell me that just to make me feel better." He said.
Tumingin ako sakanya at sinamaan siya ng tingin.

"Anong tingin mo sakin? Lolokohin ka para lang mapagaan yang loob mo? Ano ba
talagang gusto mong marinig?" Inis na sabi ko. Bagama't may hiyang nararamdaman ay
tinago ko na lang iyon.

Hindi nagsalita si Serix. Nanatili naman akong nakatingin sa sahig. Hindi ko kayang
tumingin
sakanya, lalo na ngayong nakatitig siya sakin.

Lalo kong iniwas ang tingin ko kay Serix nang humakbang pa siya palapit sakin na
para bang hindi pa sapat para sakanya kung gaano kami kalapit ngayon.

"Look at me." He said under his breathe. Sa halip na sundin ang utos niya, lalo ko
pang binaba ang tingin ko.

"Lysse, look at me." Ulit niya.

Nang hindi ko pa sinusunod ang sinabi niya ay siya na mismo ang humawak sa baba ko
at tinaas ang mukha ko para mapantayan ang tingin niya.

"You don't need to be jealous to anyone else. Ikaw lang naman ang gusto ko. Ikaw
lang."

***

"I'm going to your house. Ayaw mong sumama?" Tanong ko kay Drew nang makasalubong
ko siya
sa hallway. Kasama niya si Krane. Close pala sila?

"Hindi na muna. Bukas na lang siguro ako bibisita kay mama. Bakit ka pupunta sa
bahay namin?" Tanong sakin ni Drew. I rolled my eyes at him.

"Bawal ba akong pumunta sa bahay niyo?" Sarkastikong sabi ko.

"Tss. Bawal ka talaga dun. Bawal ang mga panget dun."

"Oh, kaya pala di ka makapunta sa bahay niyo. Now, I know." Tumatango-tangong sabi
ko.

"Tss. Bahala ka na nga sa buhay mo." Pikon na sabi ni Drew bago ako nilampasan.

Ngumiti naman sakin si Krane.

"Sorry. Pikon eh." Krane said and laughed. I just smiled at her. Unlike before, I
don't feel comfortable with her anymore. Actually, even with Hense, Zrel, Brent,
and Xyrel. Kay Brianne
lang talaga ako hindi nailang. Baka dahil siya ang unanag nakaalam ng sekreto ko. O
kaya naman dahil....siya lang ang nakaintindi at hindi ako iniwan nung mga panahong
kailangan ko ng makakasama.

"Uhm... Sige, alis na ako. Ingat ka sa biyahe." She said. Then, she left.

Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad at hindi na lang pinansin ang bigat sa loob
ko.

The sun is already setting when I arrived at Tita Marie's house.

"Oh, Lysse! Bakit hindi ka pa pumapasok?" Natauhan ako at napatigil sa pagtingin sa

langit nang kuhanin ni Tita ang atensyon ko.

I smiled at Tita when I laid my eyes at her. She smiled back too. She's wearing a
simple but beautiful dress. Even when she's only at home, she still looks so
gorgeous. No wonder why Tito Larry fell in love with her.

"Tita." I walked towards her and kissed her cheek.

"Hi! Kanina ka pa ba dito?"

"Kararating ko lang po."

"Oh, okay. Akala ko kanina ka pa dito."

"Let's go inside." Tita said. Tumango na lang ako at sumunod na kay Tita.

Nang makapasok kami sa loob ng bahay ay tumaas na agad kami patungo sa kwarto ni
Tita. Tita Marie's room is huge. Hindi na ako nagulat dun. Bukod sa Sarmiento si
Tita, lumaki rin si Tita na may marangyang buhay. Kaya kahit hindi niya pinakasalan
si Tito Larry, sigurado akong makukuha at magkakaroon pa rin siya ng ganitong
kalaki at kagandang kwarto.

Lumapit ako sa may cabinet na malapit sa kama ni Tita at tiningnan ang picture
frames na nakalagay doon.

"That was Drew when he's only five years old. He's super cute that time." Tita said
when she saw me looking at Drew's picture.

Napangiti na lang ako sa itsura ni Drew sa picture. Sobrang dungis pa niya noon.
Yun yung nagpahidan kami ng putik. Dahil lampa pa noon si Drew, mas marami siyang
putik na nakalagay sa damit niya kesa sakin.
Nang magsawa na ako sa mukha ni Drew ay pumunta na ako kay tita at umupo sa katabi
niya.

"Are you really sure about this, Lyse?" Tanong sakin ni Tita habang hinahanap ang
flashdrive kung saan nandun ang video ni Tito nang saksakin niya si Ate Braine.

"I'm more than sure about this, Tita." I said.

"You know how dangerous Clyde is. He can kill you in just a snap. Sana'y pag-isipan
mo muna ang tungkol dito." Tita said with concern and worry laced in her voice.

"Sigurado na ako dito Tita. If I won't do this, who on earth will? Tito Clyde is
dangerous, I know. He can kill me without even blinking and he can also do that to
everyone. That's why I really need to do this, Tita." I said. Tita Marie smiled.
Not just an ordinary smile but a smile with so much meaning. Her hand is slowly
stroking my long hair.

"You know why you deserve all the good things in life, Lysse?" Tita said in a low
tone.

"Do I really deserve that?" I muttered. Tita smiled at me and raise my chin just so
our eyes will meet.

"Everyone deserves that, Lysse. You deserve it. Do you know why? It's because
you're a great woman. You never choose yourself over someone you love. Because your
love for the people around you is bigger than the problems that you're carrying on
your shoulders. Perhaps, that's also one of the reasons why you always get hurt.
Because you never choose yourself. You never love yourself the way you love the
people around you. God made
you and let you live in this cruel world because He knows you can do something
about it. But never forget the reason why you're really here. Find your happiness.
Chase the love you deserve. I just hope one day, you are as happy as you're
pretending to be. " Tita said while smiling.

I don't know why but while hearing that from tita, Serix's face popped in my head.

***

"Why are you here?! Alam mo kung gaano kalaking issue ang mala--" Tita Venice
furiously said when she saw me in their house.

"I'm here to talk to Dad. Nandito ba siya?" Tanong ko habang ginagala ang mga mata
ko, nagbabakasakaling makita si mama.

"And why you want to talk to him?!"

"It's a personal matter. Andito ba siya?" Ulit ko sa tanong ko.

May sasabihin pa sana sakin si Tita nang lumapit na saamin ang isang kasambahay at
may binulong kay Tita. Sandaling nangunot ang noo ni Tita bago ako iniwan dun.

Napahinga ako ng malalim bago tinawag yung isang kasambahay na pinkamalapit sakin.

"Excuse me. Nandito ba si Celine? Yung.. kasambahay din dito?" Tanong ko. Agaran
namang umiling sakin ang kasambahay. Sa palagay ko ay mas matanda lang ito sakin ng
ilang taon.

"Wala po dito si nay Celine. Sa pagkakaalam ko po ay nasa supermarket siya ngayon

para bumili ng mga groceries." Sagot ng kasambahay. Disappointed naman akong
tumango at nagpasalamat. Ayos na rin siguro yun. Hindi pa din naman ako handang
humarap kay mama ngayon.

Umakyat na ako sa taas para tumungo sa office ni Dad. Kumatok muna ako sa pinto
bago iyon dahan-dahang binuksan. Nakita ko si Dad na nakaupo sa tapat ng mesa
habang sobrang busy
sa pagpipirma at pagbabasa ng mga papel.

Pumasok na ako sa loob at pumunta sa harap niya. Hindi pa rin siya natinag. Hindi
niya ako tiningnan. Huling pagkikita at pag-uusap namin ni dad ay yung nagpapress-
conference ako. Pagkatapos nun, hindi ko na siya nakita o nakausap pa.

"Dad.." Tawag ko sa atensyon niya. Natigil naman siya at inangat ang tingin sakin.

"Why are you here?" Tanong niya.

"I..just want to talk to you." Sabi ko. Sandaling kumunot ang noo ni dad bago ako
pinaupo sa harap niya.

"You want to talk to me? About what?" Dad asked. His forehead was creased.

"Well... it's about my sister's dea--" Dad cut me off. He bore his intense and
dangerous eyes on me. Agad nanginig ang mga kamay ko kaya itinago ko iyon sa likod
ko.

"About your sister's death that is not my business anymore." Mariin na sabi ni dad.
Anger immediately filled my whole system.

"It's your business because your brother killed my sister!" I said. Nagulat ako
nang biglang malakas na binagsak ni Dad ang mga kamay niya sa mesa at tumayo. Galit
siyang tumingin sakin.

"You don't have evidence to prove that, Lysse. If you're mad at us, hurt us. Stop
making stupid and non-sense things."

Kinuha ko ang flash drive na nasa bulsa ko bago ito pinakita kay dad. Nangunot ang
noo ni Dad dahil sa ginawa ko. Nagtataka kung para saan ang flash drive.

"Here's the evidence." Sabi ko at inabot sakanya ang flash drive. Nung una ay nag-
aalinlangan pa si Dad na kunin iyon pero sa huli ay kinuha rin naman niya.

Sinalpak niya iyon sa laptop na nasa harapan niya.

Pagkatapos ay pinanood ang kaisa-isahang video na nandun.

"Wag po! Parang awa mo na. Wala akong sasabihan, kahit kanino. Wala. Wag mo lang
akong patayin."

"At sa tingin mo, maniniwala ako? Ha?!"

And then, I heard my sister's groans and screams.

Niyukom ko ang mga kamao ko. Ang kaninang galit ko para kay Dad ay napunta kay Tito
Clyde. Pakiramdam ko ay mawawala ako sa sarili ko sa sobrang galit.

"Do you believe me now?" I asked Dad.

"Why do you have this?" Dad seriously asked me.

"Well.. it doesn't matter. The important thing here is I already have an evidence
against Tito Clyde." Sabi ko.

Pero sa halip na matuwa at paniwalaan ako, lumapit sakin si Dad at hinawakan ng

mahigpit ang braso ko.

"You can't do that, Lysse." Seryoso ngunit may bahid ng galit na sabi ni dad.

Pero kahit ganun, sa halip na takot ang maramdaman ko kagaya ng palagi kong
nararamdaman noon, hindi ko na maramdaman yun ngayon. Napalitan iyon ng galit.
Tanging yun lang ang nararamdaman ko nung mga oras na yun.

"And why the hell I can't? Tito Clyde killed my sister. Your brother killed my
sister. And it didn't even bother him! He remained silent for so long! And then
what? He will come back here like nothing happened? Like he never killed anyone?" I
said out of anger.

"You will just put yourself in danger, Lysse."

"I don't care. It's my sister's death we're talking about. I will give her a
justice that she deserves.
Now dad, will you help me? You're the only person who can help me." I said. Inalis
ni Dad ang pagkakahawak sakin bago umiling na para bang disappoint na disappoint
siya sakin. May bago pa ba?

"I won't help you. I can't tolerate that kind of act. You're just wasting your time
and energy doing that non-sense thing, Lysse." Sabi ni Dad na lalo kong ikinagalit.

"Well, if this is a non-sense thing for you, then for me, this isn't! Your brother
killed my sister, the reason why my mother left me and was force to work in this
house again! My sister died without even fighting. At alam mo kung ano ang mas
nakakagalit? Yung makita ang taong pumatay sa kapatid ko na parang walang ginawang
masama. Na parang walang pinatay na tao. Na parang walang kinuhanan ng pangarap at
buhay. My sister is the only person who can understand me when you kicked me out of
your house and left me. You left me with no one and that's when I found ate
Braine." I said. Hindi mapigilan ang pagtaas ng
boses.

"Oh, wait... why am I telling you this, anyway? You won't still understand, right?
You won't understand because you never experienced it. Hindi naman kasi ikaw ang
naiwan. Hindi din ikaw ang nawalan. I'm so stupid for thinking that you can help
me." I said despite of the pain and disappoinment that I'm feeling right now.

"I'm sorry for the disturbance. Just forget what I said. And.. I hope you won't to
tell it to Tito Clyde." Sabi ko at umalis na dun.

***
Paglabas ko ng masion ng mga Sarmiento, nakita ko si Tito Clyde na nakasakay sa
loob ng kotse niya habang nakatingin ng diretso sakin sa binatana niya. Umiling
muna siya sakin bago pinaandar ang kotse niya paalis.

***

Chapter 69
88.5K
2.51K
1.07K
"For every pain that the world gave us is the love and hope that we received from
God."

"Just tell me when you change your mind. I can lend you a dress." Grethel said.

Pagkagising ko pa lang ay mukha na agad niya ang bumungad sakin sa labas. I was in
my oversized t-shirt and pajama when she greeted me at my door. Gulo-gulo pa rin
ang buhok ko dahil tinamad akong magsuklay kanina.

Samantalang siya, sobrang ayos ng itsura. Akala mo lagi may pupuntahan. Tss.
Grethel will always be Grethel.

"Okay," Nasabi ko na lang. Hanggang ngayon kasi ay di pa rin ako nakakapagdesisyon

kung pupunta ba ako o hindi. Nitong mga nakaraang araw kasi ay masyado akong
nafocus sa pagkuha ng ebidensya laban kay Tito Clyde.

Narinig ko namang huminga ng malalim si Grethel bago lumabas ng dorm ko. Pagkalabas
ni Grethel ay napabuntong hininga na lang din ako. Tuloy kaya sina Serix at Fianna
sa pagpunta?

"Kung pupunta silang dalawa, eh ano naman?" Kausap ko sa sarili ko habang inaayos
ang hinigaan ko. Nailing na lang ako sa sarili ko. Pagkatapos mag-ayos ng hinigaan
ay naligo na rin ako dahil may klase pa akong ngayong umaga.

Tiningnan ko ang orasan at nakitang 8:00 pa lang. 9:30 pa ang klase ko. Sa totoo
lang ay wala na naman kaming masyadong klase dahil patapos na ang school year
namin. Pero dahil sobrang dami ko ng absent at hindi ko na mabilang kung ilan iyon,
hindi na ako pwedeng umabsent pa.

Habang naliligo ako ay iniisip ko kung pupunta ba ako bukas. Kung pupunta naman
ako, wala namang masama dun diba? After all, I'm still my mother's daughter. Pero
kung hindi naman pwede, ayos lang. Basta mabati ko man lang si mama. Ayos na sakin
yun.

Pagkatapos kong maligo ay nagbihis na ako at dumiretso na sa klase. Tumigil pa muna

ako ng ilang minuto sa dorm ko bago tuluyang lumabas. Himala at walang Serix na
naghihintay sakin ngayon?

Luminga linga muna ako, nagbabakasakaling makita siya pero ni kahit anino niya ay
di ko makita. Pareho kami ng klase ngayon, ah.

Baka nasa room na? Baka umuna na sakin? Napakibit balikat na lang ako bago naglakad
papunta sa room namin. Nang makarating dun ay napakunot ang noo ko nang makitang
wala doon si Serix. Bakante ang upuan niya.

Kahit sina Xyrel at Eclair ay wala. Magsisimula na ang klase, ah. Nasaan na yung
mga yun? Sa pagkakakilala ko naman kay Xyrel ay di yun basta basta lumiliban ng
walang dahilan.

Nagsimula at natapos ang klase na walang Serix na dumadating. Kahit anong gawin
kong pagpapakalma sa sarili ay di ko pa rin maiwasang mag-aalala. O.A man pakinggan
pero pakiramdam ko ay may hindi magandang nangyayari. Ayos lang naman sana kung si
Serix lang ang wala eh, pero lahat sila wala. Kahit si Eclair ay hindi na rin
dumating.

Walang gana akong naglakad papunta sa cafeteria. Sobrang gulo na ng isip ko. Pero
isang lang ang siyang tumatakbo sa isip ko. I want to tell Serix about my feelings
for him. Ewan ko. Bigla ko na lang 'tong naramdaman kanina habang nag-aalala ako
para sa kanila, para sakanya.
Pakiramdam ko, bigla akong nagkalakas ng loob para sabihin sakanya kung gaano ko
rin siya kagusto. Pakiramdam ko kasi... bigla na lang siyang
mawawala anumang oras. Pakiramdam ko... malapit na siyang mawala sakin. At aaminin
ko, natatakot ako. Natatakot ako sa mga posibleng mangyari.

Habang kumakain ako ay ilang bulungan ang naririnig ko. Halos lahat ng tao sa
cafeteria ay mga nagkwekwentuhan lang sa halip na kumain. Nung una ay wala naman
talaga akong pakielam sa mga pinag-uusapan nila pero nang mabanggit ang pangalan ni
Serix ay nagkainteres ako. Pasimple kong inilapit ang upuan ko sakanila at pasimple
ring nakinig sa pinag-uusapan nila.

'I heard na mas pinaaga daw ang kasal nila?'

'Yeah. I heard that, too. Ang alam ko nga ay gaganapin na ang engagement party
ngayong linggo. I just don't know when.'

'Grabe. They're so perfect with each other, no?'

'You said it right! After all, it's still Serix Sericlein and Fianna Sarmiento.'

'Pero sabi nila, di pa naman daw pumapayag si Serix sa kasal.'

'Huli ka na sa balita, girl! Pumayag na si Serix 'no! Kaya nga may magaganap na
engagement party diba?'

Dahil sa narinig ay wala sa sarili akong napatigil sa pagkain. Pero nung pumasok sa
isipan ko ang palaging sinasabi sakin ni Serix, para akong nabunutan ng tinik.

Sabi niya, ako lang naman daw. Ako lang daw ang gusto niyang pakasalan. Kung ako
lang naman, hindi naman siya papayag na magpakasal sa iba diba? Hindi niya naman
siguro ako pagmumukhaing tanga diba? Hindi naman siguro.

Pero kung... kung sakali mang tumaliwas siya sa sinabi niya sakin, ayos lang.
Maiintindihan ko. Kahit mahirap at masakit, iintindihan ko. Pero alam ko sa sarili
ko na kung sakali mang mangyari yun, magiging mahirap para sakin ang intindihin
siya.

Dahil sa mga iniisip ay bigla akong nawalan ng ganang kumain. Pakiramdam ko ay

biglang bumigat ang dibdib ko at nanlambot ang katawan ko.

Napapikit ako ng mariin at madiing hinawakan ang kutsarang hawak ko. Kung tunay nga
ang sinasabi nila, wala na naman akong magagawa diba? Kasalanan ko rin naman.
Palagi ko siyang tinutulak palayo at pinalalapit kay Fianna. Parang tanga lang.
Gusto ko siyang mapalapit kay Fianna pero gusto ko naman siyang maging akin.

Nung araw na yun, Serix and I never see each other again. He didn't show up again.

***
"Okay. 7 o'clock ang simula ng dinner. Don't be late." Sabi ni Grethel mula sa
kabilang linya habang ako naman ay nag-aayos ng sarili. I'm wearing a backless
dress with black stilettos. Sinuot ko din ang binigay sakin ni Grethel na diamond
earings and necklace. I put my hair up into a messy bun, revealing my neck.

I looked at the mirror and stared at myself. I stared at my brown eyes. It's still
beautiful like what they always say. But if you really look closely at them, broken
pieces and loneliness is what you can only see.

Even if I'm wearing this kind of dress, an elegant shoes and diamond jewels, I know
inside of me, this is not me.
"Hey, I just wanna tell you that whatever will happen tonight, it's not your fault,
okay?" Grethel said and ended the call.

My brows shot up. Anong ibig sabihin niya? Nagkibit balikat na lang ako at kinuha
na ang purse ko sa table na nasa unahan ko. I looked at myself again for the last
time before I finally went out of my room.

I stopped for a moment, surprised that Serix is not there. Pain and fears
immediately filled my whole system. It's been three days since the last time I
saw him. Ang sabi pa niya sakin ay susunduin daw niya ako at sabay kaming pupunta
sa bahay nina Grethel. Pero hanggang ngayon ay wala pa rin siya.

I took a deep breathe. Baka may emergency lang? Or baka malalate siya ng konti? I
waited outside of my dorm for one hour. But Serix never showed up.

Nakailang tawag na din sakin si Grethel dahil malapit nang magsimula ang dinner.
Wala akong nagawa kundi ang umalis na dun.

Habang nagdadrive ako ay di ko maiwasan ang pagbigat ng dibdib ko. Sana man lang ay
tinext niya ako kung di niya ako masusundo diba? Para naman hindi ako nagmukhang
tanga na naghihintay sakanya.

Saktong 7 o'clock nang makarating ako sa bahay ng mga Sarmiento. Hindi ko maiwasan
ang paghanga nang makita kung gaano kaganda ang labas nito. Different lights filled
the whole gate. It's just a simple dinner but the whole decorations
made it looks like a big party.

Pumasok ako sa loob at sumalubong agad sakin ang sobrang daming tao. Kita rin sa
mga gilid ang mga nagsasarapang mga pagkain. Ang pinagtataka ko ay kung bakit puro
mga business man ang nandito. Is this some kind of business meeting? Party?

"Lysse!" Tumingin ako sa pinanggalingan ng boses at nakita si Grethel na lumalapit

sakin.

I expected her to be happy because I'm here. But instead of seeing happiness in her
eyes, I saw fears and guilt. I don't know why.

She smiled at me. And I know, there's something wrong behind that smile.

"You're here." She said, obviously faking a smile.

But instead of asking her, I just smiled at her, too. I guess, it's our nature. We,
as humans, palagi nating ginagawang excuse ang pagngiti to protect ourself
from looking stupid and being stupid. We always smile when all we want to do is to
cry and ask for help. We always wanted to smile but deep inside of us, we're
broken.

"I thought it's just a simple dinner?" Patanong kong sabi. Grethel gave me an
apologetic smile.

"Sorry, I didn't tell you. Well, I forgot to tell you. Dad changed the plan
yesterday. I never had a time to tell you." She apologeticly said. Napatango na
lang ako at sinabing ayos lang.

But the truth is, I was feeling uncomfortable with all the stares that everyone was
giving me. Baka kilala nila ako? I mean... I'm sure my issues with Sarmiento are
still alive.
"Uhm, maiwan muna kita, ha? May kakausapin lang akong ibang bisita. The party will
start in a minute. Don't worry. And... I will talk to your mom and tell her that
you're here so you two can talk. Okay?" She said. I smiled at her and nodded my
head.

Hinatid ako ni Grethel sa table ko. Nagulat ako ng makita doon sina Brianne at si
Drew.

"Lysse..." Gulat na sabi ni Xyrel nang makita ako. Okay? Bakit parang gulat na
gulat sila? Hindi ba nila ini-expect na pupunta ako sa kaarawan ng mama ko?

"Hey.." Awkward ngunit nakangiti kong bati sakanila. Halos lahat sila ay nandun,
pwera lang kay Serix at Fianna.

"L-Lysse... you're here!" Alinlangang sabi ni Brianne at hinila ang upuan sa tabi
niya, senyales na dun ako umupo.

"Bakit para naman kayong nakakita ng multo? Hindi niyo ba ini-expect na pupunta
ako?" Natatawang sabi ko.

"Ha? Hindi ah. Nagulat lang kaming makita ka ulit." sabi ni Krane at tumikhim bago
sumipsip ng wine na nasa harap niya.
I looked at Drew and smiled. He's sitting beside Krane. Drew smiled back at me pero
alam kong peke iyon. Gaya ng ibinigay na ngiti sakin ni Grethel kanina. What's
wrong with them?

Lumipas ang ilang minuto pero hindi pa rin nags-start ang party. Mama never came to
see me. I never saw her in the crowd. Baka mamaya pa siya magpapakita sa mga
bisita? Diba ganun naman talaga, yung may birthday ang laging huling magpapakita.

Hindi rin naman nagtagal ang nagsimula na ang party. Unang umakyat si dad and tita
Venice sa stage. Dad is wearing a black tuxedo while Tita Venice looks gorgeous in
her red dress.

"Good evening everyone! Thank you for coming tonight. I know some of you are busy
tonight but you still choose to be with us, thank you." Dad said while smiling.
Tita Venice is just smiling at the crowd.

"This night is so important and we all know that." I

smiled when I heard that. Atleast, alam kong kahit papaano ay may halaga pa rin si
mama para kay Dad.

"It's just so sad that Clyde can't be with us tonight." Nawala ang ngiti ko nang
banggitin ni Dad ang pangalan ni Tito Clyde. What's the big deal if Tito Clyde is
not here, anyway? It's my mother's birthday and Tito Clyde have nothing to do with
that.

"Pero anyway, kahit ganun, I will assure you that this celebration will be fun and
meaningful. So hindi ko na patatagalin pa. Let's call them!"

I expected mom to show up on the stage with her beautiful dress and glowing smile,
but I never expected that I'll see Serix and Fianna, holding each other's hands
instead.

"Serix Sericlein and Fianna Sarmiento who are now getting married."

Naestatwa ako sa kinatatayuan ko. Para akong

binuhusan ng malamig na tubig.
"Lysse, let's go. You don't need to see it anymore." Lumapit sakin si Drew at
hinila ako patayo pero hindi ako nagpahila.

"No. I want to watch it." Matigas na sabi ko at binalik ulit ang tingin sa stage.
Drew just sighed at umupo na ulit sa tabi ni Krane.

"First of all, I want to thank all of you for coming. I really appreciated your
effort just to celebrate this night with us. Second, I want to thank my family for
being here with me always and last, I want to thank Serix for accepting the
proposal of marrying me. We all know that it's a part of the rules and we both need
to do this. So thank you Serix for being with me tonight." Fianna said while
smiling. Her hand was clinging in to Serix's arm.

Binibigay ni Fianna ang mic kay Serix pero hindi ito kinuha ni Serix so Fianna gave
it to dad instead.

"Let's give them a big of applause!"

Everyone is clapping their hands. They are all happy for Serix and Fianna. They are
all happy with the news of them marrying each other. While... I... am stuck and
still shocked on my seat. I can even hear my heart breaking into tiny pieces. I
tried so hard to put all my shit together. I slowly clap my hand and put a smile on
my lips.

Looking at Fianna and Serix right now, I realized that I will never really be good
enough for Serix. Even if how much I want him to stay with me, I know he deserves
so much better. Someone he deserves.

And I can't be that someone. I will never be.

But even after realizing so many things, I can't help but still feel the pain
that's slowly covering the emptiness in my heart. I closed my eyes and took  a deep
breathe, hoping that it is just some kind of a dream. Wishing that when I open my
eyes, Serix and Fianna will be gone on the stage and Mama will be there instead.

But when I open my eyes, one pair of brown eyes met mine. Lungkot. Sakit. Pagod.
Takot ang namutawi sa mga matang iyon.

I tried my best to smiled at him but tears escaped in to my eyes.

It's when I realized that it's not really okay. I'm not really okay with it. I'm
not really okay with him marrying Fianna. I'm... hurting. And I can't do anything
to stop it.

Tumayo ako mula sa pagkakaupo at naglakad ng mabilis makaalis lang dun. Nang nasa
labas na ako ay di ko alam na sinundan pala ako nina Brianne, Drew at Grethel.

"Lysse, wait! Where are you going!?" Tawag sakin ni Drew. Hindi ko sila pinansin.
Nagpatuloy lang ako sa paglalakad.

Natigil lang ako sa paglalakad nang hablutin ni Grethel ang braso ko at hinarap ako
sakanila.
Anger immediately rush in me.

"Lysse, let us explain." Nagmamakaawang sabi ni Grethel.

"Explain?! Alam niyong lahat kung anong mangyayari sa party na to! Pero wala man
lang kayong sinabi sakin! Pinagmukha niyo akong tanga!" Galit na sabi ko. Hindi
sila nakaimik pa. Lahat sila ay nakayukong nakatingin sakin.
"Kaya ba gustong gusto niyo akong papuntahin dito? Para ipakita at ipamukha sakin
kung gaano ako katalunan? Kung gaano ako katanga para maniwala kay Serix? Ganun ba,
ha?!"

"Lysse, hindi. Kahit kailan ay hindi namin gagawin yan." Brianne said. Her eyes was
filled with tears.

"Kung hindi, bakit? Bakit hindi niyo sinabi sakin?" Nanghihina kong sabi.

"Nakakaloko, alam niyo ba yun? Nakakagago. Nakakabobo. Pakiramdam ko napakatanga ko

para
umasang hindi papayag si Serix sa kasal na yan kahit ako mismo ay palaging nag-
uudyok sakanya para pumayag. Pero sana man lang...sana man lang, sinabi niyo sakin.
Sana sinabihan niyo man lang ako. Nakakatanga kasi eh."

Tears are streaming down my face. My lips are trembling because of my silent sobs.
Dun ko lang naramdaman ang ganung panghihina. Pakiramdam ko ay pinagkaisahan ako ng
buong mundo.

Tiningnan ko silang lahat. Si Grethel, si Drew, si Brianne, si Eclair, si Hense, si

Xyrel, si Krane, si Brent at si si Zrel.

Sobrang dami nila, pero bakit ganun? Why do I still feel so alone?

I was about to leave when Serix suddenly showed up. Hinihingal at madilim ang ang
mukha. Biglang lumambot ang ekspresyon ng mukha niya nang makita akong umiiyak.

Lumapit siya sakin. Wala akong nagawa kundi ang

hayaan siya at manatili sa pwesto ko. Walang tigil ang pagpatak ng mga luha ko.
Lalo pa akong naiyak nang makita siya. At talagang ang lakas pa ng loob niyang
magpakita sakin?

"Lysse..." Nanghihina niyang sabi.

"You liar!" Hindi ko na napigilan ang sarili ko at kusang tumaas ang boses ko.

"Napakasinungaling mo! Pinagmukha mo akong tanga! Pinagmukha niyo akong tanga!"

Naiiyak na sigaw ko.

Humakbang siya palapit sakin kaya humakbang ako paatras.

Ayoko... Ayokong lumapit pa ulit sakanila. Nakakatakot na. Nakakapagod.

"Wag...wag kang lalapit sakin. Parang awa mo na, wag kang lalapit sakin. Baka kung
anong magawa ko sayo, Serix." Matigas na sabi ko dahilan para matigil siya sa
paglapit.

"L-look, Lysse. I'm sorry. I'm sorry for not telling you. I just don't want to hurt
you," He said miserably.

"At sa tingin mo hindi mo ako nasasaktan ngayon?" Sabi ko. Hindi siya nakaimik.

I'm so...so tired of this. I really am.

"Kayong lahat, palagi niyong sinasabi sakin na wala na akong ginawa kundi ang
saktan kayo. Kundi ang saktan ang mga tao sa paligid ko. Na palagi ko na lang
ginugulo ang mga mundo niyo. I-I tried to be enough. I tried my best to be the
person you all wanted me to be. K-Kasi dapat ganun diba? Dapat hindi lang ako
mabuhay sa pagkakamali. Dapat hindi ako maging pagkakamali lang..."

A tear fell, again. Then, another.

"H-Hindi ko alam... Tangina, hindi ko na alam kung ano bang dapat kong gawin... Sa
tuwing nasasaktan ko kayo o may nagagawa akong mali sainyo, walang beses na hindi
niyo ipinamukha sa'kin iyon... P-Pero nih kahit isang beses ba,
naisip niyo na baka p-pati ako... Baka pati ako, nasasaktan niyo rin?" I said while
sobbing. As much as I tried to hold it in, the pain came out like an uproar from my
throat in the form of a silent scream. The beads of water started falling down one
after another, without a sign of stopping

"Alam ko naman ang pagkukulang ko... Alam ko rin ang pagkakamali ko... Matagal ko
nang pinagsisihan 'yun at paulit ulit ko na ring pinagbayaran pero putangina! Ilang
beses ba dapat? Ilang beses niyo ba dapat akong saktan? I-Ilang beses...." Hikbi ko
at marahas na pinunasan ang mga luhang paulit ulit na kumakawala sa mga mata ko.

"N-Nakakapagod... Nakakagago..."

Napailing ako sakanila. Kung ito rin naman pala ako kabayaran ng pagprotekta ko
sakanila, bakit ba nagpapakahirap pa akong gawin yun?

Tinalikuran ko na sila at tumakbo paalis. Tatawid na sana ako nang may humablot na
naman ng braso
ko.

Nakita ko si Eclair. Takot at pagsisisi agad ang nakita ko sa mga mata niya. Hindi
ko alam kung para saan yung takot.

"Where are you going?" Tanong agad niya sakin. Galit ko siyang tiningnan pero nang
makita na umiiyak siya, bigla akong nanghina.

"I don't know. I.. I just want to be alone." Nanghihina kong sabi kasunod ng
pagpatak na naman ng mga luha ko. Hindi ko mapigilan ang panlalambot ng mga bilnti
ko kaya tuluyan na akong napaupo sa gilid ng kalsada.

Sobrang..sobrang pagod na pagod na ako. Kung dati, kaya ko pang lumaban at

bumangon, pakiramdam ko ngayon hindi ko na makakaya pa.

"Lysse..." Lumuhod sa harapan ko si Eclair at gaya ko ay lumuluha na din siya.

Hindi ko alam kung bakit siya umiiyak. Hindi ba't ganito rin ang gusto niya? Hindi
ba't galit siya sakin? Kaya bakit siya
umiiyak?

"Lysse... I'm... I'm sorry. I'm sorry." Humihikbi at paulit-ulit na sabi niya.

Hindi na ako tumugon pa sakanya.

Wala akong nagawa kundi ang umiyak, ganun din siya.

Nagulat na lang ako nang may puting van ang tumigil sa harapan namin at bumaba mula
doon ang ilang mga naka-itim na lalaki.

Lumapit ang ilan sakin at pilit akong pinapasok sa loob. Pinilit kong manlaban pero
masyado silang malakas.

"Bitawan niyo ako!" Napatingin ako kay Eclair at nagulat nang makitang pinapasok na
siya sa loob ng van.
Pinilit kong labanan at kumawala mula sa paglakahawak sakin ng lalaking may hawak
sakin
pero kahit anong gawin ko ay hindi ko magawa.

Hanggang sa may panyong biglang itinakip sa ilong at bibig ko. Unti-unti nang
lumabo ang paningin ko. Unti-unti ring nanghina ang katawan ko.

Then, everything went black.

Comment
Chapter 70
90.2K
2.59K
625
"For we are protected by God and no one could ever hurt us."

***

Nagising ako na sobrang sakit ng katawan ko. Unti-unti kong iminulat ang mga mata
ko at agad bumungad sakin ang isang maliit na kwarto. Ginalaw ko ang mga kamay ko
at doon ko lang napagtanto na nakatali pala ang mga ito.

Nasaan ako? Pinilit kong inalala ang mga nangyari bago ako nawalan ng malay at ang
naalala ko lang ay may biglang tumigil na isang puting van sa harapan namin ni
Eclair at kinuha kami.

Teka.. si Eclair! Nasaan siya?

Ginala ko ang paningin ko para mahanap si Eclair at hindi naman ako nabigo. Nakita
ko siyang walang malay sa tabi ko. Katulad ko ay nakatali rin siya. Pansin ko rin
ang ilang pasa niya sa mukha at braso. Anong ginawa nila sakanya?!

Pinilit ko siyang inabot gamit ang mga paa ko. Malayo kasi siya sakin ng konti kaya
kailangan ko pang ituwid ang mga paa ko, maabot lang siya.

"Eclair. Eclair, wake up." Gising ko sakanya. She just groaned.

Nilakasan ko nang konti ang pagsipa sakanya. She needs to wake up!

"C'mon, Eclair! Wake up." Napakagat ako sa labi nang makaramdam ako ng kirot sa
braso ko nang lalo ko pang inilapit ang sarili ko kay Eclair.

Nakailang sipa pa ako kay Eclair bago siya tuluyang magising. Mabagal niyang
iminulat ang kanyang mga mata bago niya pa napagtanto kung
nasaan kami.

"Oh my God! Where are we?" Takot na tanong niya sakin habang inililibot ang
paningin sa kabuuan ng kwarto.

Nagkibit balikat ako at iniwas na sakanya ang tingin.

"Kidnap?" Parang wala lang na sabi ko.

"It can't be..." Kunot noong akong tumingin kay Eclair.

"Anong it can't be? Nakidnap na nga tayo oh." Sabi ko. Inilibot ko ang paningin ko
para sana makahanap ng maaaring ipangkalas sa tali na nakatali sa mga kamay namin
pero sadya 'atang matalino ang mga kumidnap samin at walang kahit isang bagay na
maaring magamit namin para makaligtas ang iniwan nila dito.
"I told you to stop running. Hindi ka dapat umalis doon." Eclair said na para bang
sakin pa isinisisi
kung bakit kami nandito ngayon.

"And what do you want me to do? Manatili roon? Tsaka, di ko naman sinabi sa'yong
sundan mo ako." I said. Eclair just sighed.

The room was covered with silence. Nobody wants to talk. Tanging paghinga lang
namin ni Eclair at ang tunog mula sa ceiling fan sa kisame ang tanging maririnig sa
buong kwarto.

But not until the door opened. Pumasok ang tatlong kalalakihan na may suot ng itim
na mask. Kita ko rin ang ilang mga baril na nakasingit sa kanilang mga bewang.
Halos mapangiwi ako at masuka nang kakaibang amoy ang maamoy ko.

Ang baho, letse!

"Ha! Gising na pala ang dalawang prinsesa!" Sabi ng isa kasunod ng tawanan ng
dalawa niyang kasama.

Lumapit sila samin habang may hawak na pagkain

sa kanilang kanang kamay.

Lumapit sakin ang isang lalaki at gano'n din ang isa kay Eclair. Nakangisi ito
sa'kin habang nilalapag ang platong may lamang pagkain sa harapan ko. Sinamaan ko
siya ng tingin.

"Tss. Walang magagawa 'yang tingin mo sa'kin para makaligtas ka. Kumain ka na!"
Sabi niya sa'kin. Tanga ba 'to? Paano ako makakakain kung nakatali ang pareho kong
kamay?

Sa halip na magsalita ay sinamaan ko lang siya ng tingin. Sandaling nakatingin lang

sa'kin ang lalaking nasa harapan ko bago siya sarkastikong tumawa.

"Talagang matapang ka nga! Kagaya ng sinabi ni boss ay talagang mahirap kang

amuhin." Naiiling at natatawa niyang sabi.

"Bakit niyo ba kami dinala dito?!" Galit na tanong ko.

Lalong lumakas ang tawa ng lalaki sa harapan ko.

Pakiramdam ko tuloy ay nang-aasar siya.

"Hindi mo alam kung bakit kayo nandito?" Patuya niyang sabi. Lalo ko siyang
sinamaan ng tingin.

"Magtatanong ba ako kung alam ko? Tanga!" Galit na sigaw ko kasunod ng pagtama ng
palad niya sa pisngi ko.

"Lysse!" Rinig kong sigaw ni Eclair.

"Tigilan mo ako sa matalas mong dila na 'yan. Baka nakakalimutan mo, kayang kaya
kitang patayin ngayon din." Madiin na sabi niya bago tumayo habang nakatingin pa
rin sakin ng masama.

Ngumisi ako.

"Duwag ka. Kalagan mo ako ngayon at labanan mo ako ng patas." Nakangisi kong sabi.
Lalong nag-alab ang galit sa mga mata niya. Animo'y apoy na unti-unti siyang
tinutupok. Natawa ako sa kaloob-looban ko. Pikon ang letse.

"Tingnan natin ang tapang mo mamaya..." Animo'y banta niya bago tumayo.

Akala ko ay aalis na siya pero bago pa siya lumabas ng kwarto ay sinipa muna niya
ako sa sikmura dahilan para mapaubo ako.

"Oh my gosh! Lysse! Damn you, bastard!" Galit na sigaw ni Eclair.

Napasandal ako sa kahoy na nasa likod ko at napakagat sa labi dahil sa sakit ng

katawan ko.

Tatawa tawang lumabas ang dalawang lalaki habang naiwan kami ni Eclair. Sinipa ko
na palayo ang pagkain sa'kin dahil hindi ko rin naman iyon makakain. Natawa ako ng
mahina nang makitang umiiyak si Eclair.

"Umiiyak ka na naman. Hindi ka ba napapagod umiyak?" Pabiro kong sabi. Lalong

lumakas ang hikbi ni Eclair. Pakiramdam ko tuloy ay siya 'yung binugbog at hindi
ako.

"Nakakainis ka naman, eh! Nasa ganitong sitwasyon na nga tayo, nakukuha mo pang
magbiro." Impit na hikbi na sabi niya. Napangiti na lang ako at pinikit ang mga
mata ko.

Ilang minutong katahimikan ang namutawi sa pagitan naming dalawa. Walang kahit isa
sa'min ang gustong magsalita.

"Lysse..." Tawag sa'kin ni Eclair.

"Hmm?" Tugon ko nang nakapikit pa rin ang mga mata.

"What if..what if I lied to you? Can you still forgive me?" Eclair said in a low
tone with a hint of hope.

"Why? Did you lie to me?" Tanong ko. Hindi siya agad nakasagot. Minulat ko ang mga
mata ko at tiningnan siya. Bahagya akong nagulat nang makitang may mga luha na
namang pumapatak mula sa mga mata niya.

"I..did." She said between her sobs.

"You know, I'm not really mad at you. I'm not really tired of staying beside you. I
don't...really know how to live my life without you. It's just that...things were
so complicated and I needed to leave you." Umiiyak na sabi niya. Nanatili akong
tahimik. Naghihintay ng kasunod niyang sasabihin. Dahil sa totoo lang ay wala akong
maintindihan sa mga sinasabi niya.

"Clyde Sarmiento... kidnapped my mom."

Parang akong binuhusan ng malamig na tubig matapos kong marinig iyon. Tito Clyde
did what?!

"And he told me that if I won't leave you alone, he will kill you and my mom."
Humihikbing sabi niya. Nanatiling nakaawang ang labi ko habang nakikinig sa mga
kwento niya.

Ang matinding galit ko para kay Clyde, ngayo'y lalong tumindi. Pakiramdam ko ay
panandaliang dumilim ang paligid ko dahil tanging dilim lang ang nakikita ko.
"So... I did what he told me to do. Iniwan kita mag-isa. I did things that will
make you mad at me. I thought that if I do horrible things to you, you will leave
and go somewhere, far away from here."

Is that why she left me alone? Kaya ba niya nagawa sa'kin yung nangyari sa locker?

"But I did not leave." I said, sounding so guilty and confused at the same time.

Eclair nodded her head and smiled a bit.

"I know.. and I almost forgot that. That you are Lysse Aleford and no one... no one
could ever make you stop." Eclair said.

"Is that also the reason why... why Serix is marrying Fianna?" Tanong ko, umaasang
'oo' ang isagot niya.

"N-no." Mapait akong ngumiti dahil sa narinig. Bakit pa ba ako nagtanong?

"I'm sorry." Nakayukong sabi ni Eclair. Ngumiti lang ako at umiling.

"No. Don't be sorry. Alam ko na naman 'yun una pa lang." Sabi ko at iniwas na
sakanya ang tingin.

Serix will be married to Fianna soon. And for sure, he will be happy with Fianna.
As for me, I...need to move on first and accept the reality. I don't know if I can
move on that fast but I will make sure that I will. I can.

Dumaan ang gabi nang walang pagkain ang dumadating sa'min. Pareho na kaming gutom
ni Eclair ngunit wala 'atang balak ang mga kumidnap sa'min na pakainin kami.

"I'm so hungry," Ungol ni Eclair. Nilibot ko ang paningin ko, umaasang baka may
iniwang pagkain ang mga lalaki kanina pero kagaya ng laging nangyayari ay wala
akong nakita.

"WE'RE HUNGRY! CAN YOU GIVE US FOOD!?" Eclair shouted out of hunger and
frustration.

"Hey, Eclair. Don't shout. Baka magalit pa sila sa'yo at ikaw naman ang saktan
nila." I calmed her down. She pouted her lips.

"But.. I'm hungry. My stomach is screaming for food." She said. I smiled at her.

"Don't worry. I'm sure they will feed us. Let's just wait." Sabi ko kahit ako mismo
ay kumukulo na rin ang tiyan dahil sa gutom.

Ilang oras siguro ang pinaghintay namin bago kami dinalhan ng pagkain. Panandalian
munang kinalas ang tali sa mga kamay namin para makakain kami bago ulit ito
itinali.

"Sa tingin mo ba, maliligtas tayo?" Biglang tanong sa'kin ni Eclair. Ibinaluktot ko
ang mga binti ko para maipagpahinga ang baba ko sa tuhod ko.

"Don't you have trust in your family?" I asked her. She just smiled at me. Nung mga
oras na yun, doon ko lang ulit nakita ang ngiting 'Eclair'. Yung ngiting
abot hanggang sa mata.

"I trust them. But...what if they failed to find us? What if they failed to save
us? I don't want to die yet." Eclair said. It was almost a whisper. Kagaya ko ay
ipinagpahinga din niya ang baba niya sa tuhod niya.
"You won't die, Eclair. Someone, out there, will save you from this mess." I said
while smiling. Kunot-noong tumingin sa'kin si Eclair. Nakapahinga ang pisngi niya
sa tuhod niya habang nakatagilid ang ulong nakatingin sa'kin.

"And that someone will save you too, right?" She asked like a child, waiting for
her mother to continue the story. Natigilan ako. Hindi agad nakapagsalita.

"You know, Eclair, I'm not.. really expecting for someone to save me. Because I
know, in the end, there's no one who will dare to save me from death. I only have
myself. And besides, I'm ready for everything that will going to happen to me.
Even if it is my own death." I said without having a single thought. Rinig ko ang
malalim na paghinga ni Eclair. Hindi nagustuhan ang mga sinabi ko.

Isn't it ridiculous to be ready to die at a young age? While some people are
fighting for their last breathe, trying their best to survive, wishing to have a
longer life, I.. already want to die.

I wonder how does it feel to close your eyes and never wake up again. What's the
feeling of being buried 7 ft. below the ground, lifeless and not breathing? Just
resting and sleeping peacefully.

I wonder how it feels not to feel anything. But I also wonder if there will be
anyone who will be sad when they see me lifeless?

How does it feel lying below the ground, lifeless, knowing that there's no one
who's affected by you leaving this world?

"Sa tingin mo ba talaga ay walang may pakielam sayo?" Tanong niya. Tunog nagtatampo
at
naghihinakit. Hindi ako sumagot. Walang maisagot. Dahil ang totoo, gano'n talaga
ang iniisip ko.

"Everyone around you cares for you, Lysse. You can't just see it because they're
showing it in their own way. Hindi man halata, hindi mo man makita, we care for
you, Lysse. I just hope... you know that." She said. Pain and sadness was obvious
in her eyes.

I don't know. But it's so hard to believe to her right now. Even if how sincere she
may sounds, and how genuine her words are, I couldn't seem to make myself believe
in her words. Because I believe in actions more. I believe in words with actions.
At hindi sila nagtagumpay na ipakita sa'kin 'yun.

"Is that why you all left me? Alone?" I said. Hindi maiwasan ang pait at sakit sa
boses.

"We did that for your own good!" Sabi niya, hindi napigilan ang pagtaas ng boses.

I was about to speak but the door suddenly opened.

My anger boiled up and my fists clenched when I saw Tito Clyde, standing in front
of us with a big grin on his face.

"Napakawalang hiya mo! Ano pa bang gusto mo?! Ha!?" Galit agad na sabi ko.
Pinipilit kumawala sa pagkakatali sa'kin kahit alam kong puro sugat na ang braso at
kamay ko. Gustong gusto ko na talagang saktan 'tong lalaking 'to eh!

Tito Clyde laughed. Halatang tuwang-tuwa sa nangyayari sa'kin ngayon. Lalo akong
nagalit. Sinamaan ko siya ng tingin pero lalo lamang siyang natawa.
"Lysse... Lysse... Lysse... Kailan mo ba matutunan itikom 'yang bibig mo?" Sabi
niya habang umiikot sa'kin. Masamang tingin lang ang ibinibigay ko sakanya.
Nakakaidri siya! Napakasama niya!

"Kapag nawala ka na sa mundong 'to!" Sagot ko dahilan para magalit siya. Lumuhod
siya sa harapan ko at mahigpit na hinawakan ang mukha ko. Kinunot ko ang noo ko
para hindi niya mahalata
na nasasaktan ako sa pagkakahawak niya sa'kin.

"You really don't know how to respect me, huh?" Nakangising sabi niya.

"Hingin mo 'yan sa'kin kapag karespe-respeto ka na." I said, only to be slapped by

him.

"Lysse! Oh my God! Stop it!" Rinig kong ungol at sigaw ni Eclair. Dahil nakatagilid
ang mukha ko dahil sa pagkakasampal sa'kin ni Tito Clyde, hinawakan niya ulit ang
mukha ko at mahigpit at marahas niya akong hinarap sakanya.

"Wag kang matapang dito, Lysse. Baka nakakalimutan mong kayang kaya kitang patayin
ngayon din." Madiin at galit na sabi sa'kin ni tito Clyde. I smirked at him. Sa
tingin niya ba, natatakot pa akong mamatay? Go on! Kill me! I don't care.

"Then, do it. Why are you wasting your time and energy talking about some shit and
non-sense things? Go the hell on and kill me!" Matapang kong
sabi na agad kinontra ni Eclair. Dahil sa ginawang ingay ni Eclair ay napilitan ang
isang bantay na takpan ng panyo ang bibig niya.

Tito Clyde smirked. Tumayo siya mula sa pagkakaluhod at hinarap ako.

"Don't worry, I will kill you. Hindi nga lang ngayon. May kailangan pa ako sayo.
Pero bago yun, I will tell you a story first." Sabi niya.

"Once upon a time, there was a powerful guy who ruled the whole world. He's on the
top of the cruel rank. He can do whatever he wants, go wherever he wants to go, and
make whatever he wants to make. His life is just so perfect that everyone tried to
ruin him. But little did they know that the guy they thought was perfect is already
ruined. And guess why." Nakangising humarap sakin si Tito Clyde. Kahit hindi siya
magbanggit ng pangalan ay alam kong tungkol sa'kin at sa pamilya ko ang ikinekwento
niya

"His secret is he has an illegitimate child with

one of his maids. Ridiculous, isn't it?" Natatawang sabi sakin ni Tito Clyde.
Nanatili akong nakatingin sakanya ng masama. Hindi makapagsalita at makakontra man
lang.

"Can you believe that? Madaming tao na ang sumubok na sirain siya pero wala man
lang sakanila ang nagtagumpay. But the funny thing is, only the existence of a
little girl can ruin him in just a snap. And the powerful guy knows it, so he kept
his daughter for a long time." Kwento niya habang naglalakad paikot sa'kin. Lumunok
ako upang maiwasan ang pagbabara ng lalamunan ko.

"And can you imagine how hard it was for his daughter? Introducing herself as
someone else to everyone. Lying to the people around her just to protect and save
his Dad from embarrassment. Keeping herself away from the people who love her
because she knows that she will only hurt them. But do you know what the truth is?
She deserves it. She deserves all of it. Why? Because she was born by mistakes and
she will live in mistakes." He said while directly looking at me. I admit, it hurts
me. Like hell.
"Did you hear me, Lysse? You.deserved.it." Madiin niyang sabi bago makahulugang
tumango sa isang bantay at umalis.

Nang makaalis si Tito Clyde ay biglang lumapit sakin ang isang bantay at bigla
akong sinuntok. Pagkatapos akong suntukin sa mukha ay sinipa naman ako sa tiyan.
Hanggang sa magsunod sunod na. Walang awa at walang tigil akong binugbog. Pero
kahit ganun, kahit gaano kasakit, hindi ako umiyak. Hindi ko hinayaan ang sarili
kong magmukhang kawawa.

"Aba't matapang ka ha!" Sabi ng bantay at umalis. Bumalik siya nang may hawak na
latigo. Napapikit ako ng mariin nang mapagtanto kung ano ang gagawin niya roon.
Kahit may takip sa bibig, rinig ko pa rin ang impit na hikbi at pilit na sigaw ni
Eclair.

Napaubo ako ng dugo nang magsimula nang hampasin ako ng latigo ng bantay sa likod
ko at
kahit sa hita ko. Wala akong nagawa kundi ang pumikit at tahimik na sumisigaw sa
sakit.

"Tingnan ko lang kung magmatapang ka pa." Nakangisi niyang sabi habang paulit-ulit
akong hinahampas ng latigo sa iba't ibang parte ng katawan ko.

Ngumisi ako sakanya sa kabila ng sakit na nararamdaman ko. Nalalasahan ko na din

ang dugo sa labi ko. Dinilaan ko tabi ng labi at mapang-insultong humalakhak.

"Y-you're...a...coward. A-an evil. A j-jerk." Putol-putol na sabi ko kasunod ng

malakas na suntok sa tiyan ko. Napaubo ulit ako ng dugo. Napasandal na lang ulit
ako kahoy na nasa likod ko.

"Tss. Bilang na lang ang oras mo, Lysse Sarmiento." He seriously said and leave.
I'm not surprised nang sinabi niyang bilang na lang ang oras ko pero nang banggitin
niya ang buong pangalan ko, pakiramdam ko ay binuhusan ako ng malamig na tubig at
nanigas sa kinalalagyan ko.

Kakatawang matagal ko nang marinig ang apelyidong iyon kasunod ng pangalan ko pero
ngayong narinig ko na mula sa bibig ng ibang tao, hindi ko man lang magawang
matuwa.

"L-Lysse, are you okay? Kaya mo pa ba?" Napatingin ako kay Eclair at nakita siyang
umiiyak na naman at tanggal na rin ang panyo sa bibig niya. Kung paano niya nagawa
'yun ay di ko alam.

Nung oras na 'yun, do'n ko lang naramdaman ang sobrang panghihina ng katawan ko.
Doon ko lang din naramdaman ang sakit ng iba't ibang parte ng katawan ko.

"Ikaw, okay ka lang ba?" Tanong ko sakanya. Lalong lumakas ang hikbi niya. Her face
was covered with tears while I am covered with blood. I don't know which of the two
is worst. But I'm sure, both of it was because of pain.

"Why are you asking me that when you're the one who's covered with blood?!" She
asked in a high
tone. Dahil sa sobrang panghihina ay hindi na ako umimik pa. Wala na akong lakas
para makipagtalo pa.

What if...I die here? What if I die right now? I'm not scared of dying but somehow,
thinking that I'll die right now scares me. Not because I don't want to die yet but
because I know, if that happens, I won't die happy.

Fear and regrets suddenly filled my whole system. I closed my eyes tightly, hoping
that it could lead me to somewhere. Somewhere far away from here. Where no one
knows who I am. I wanted... to run away so bad but I realized there's nowhere I
could go. I want the world to forget that I exist.

Maybe... just maybe, if that happens, everything will fall into place.

"Hey, Lysse... don't close your eyes. Please," I heard Eclair sobs. But darkness
started to pull me.

The last thing I knew, the door opened and

someone came in.

***

Chapter 71
89K
2.76K
672
"Why are you here!? Don't tell me kasabwat ka rin ng tatay mo?!" Nagising ako dahil
sa ingay na naririnig ko. Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko. Nahilo pa ako ng
konti dahil sa liwanag na nanggagaling sa ilaw pero nang makarecover ay agad ko
ring naimulat ng ayos ang mga mata ko.

Una kong nakita si Eclair na galit na galit na nakatingin sa harapan niya. Sinundan
ko ng tingin kung saan siya nakatingin at nakita si Fianna na ngayo'y nasa harap
namin.

"What... are you doing here?" Nahihirapan ngunit madiin kong tanong. Napatingin
sa'kin si Fianna at Eclair. Agad napuno ng pag-aalala ang mata ni Eclair nang
makitang gising na ako pero hindi ko iyon pinansin. Nanatili ang atensyon ko kay
Fianna.
Anong ginagawa niya dito? Kasabwat ba siya ng ama niya?

"What do you think?" Balik na tanong sakin ni Fianna na nakapagpainis sakin. Bakit
hindi niya muna ako sagutin?!

"You b*tch! We trusted you!" Sigaw ni Eclair kay Fianna.

Tumingin si Fianna sa dalawnag bantay na nasa likod niya at pinaalis ang mga ito.
Nang makaalis ang dalawa ay lumapit si Fianna sa pinto at ini-lock iyon. Pagkatapos
ay muli siyang humarap samin.

"Why the hell are you both here?" Nakakunot noong tanong samin ni Fianna. Nagtaka
naman ako sa pagbabago ng mood niya.

"Ask that to your dad." Kahit si Eclair ay nagbago din ang tono ng pananalita.
Niloloko lang ba nila ako?

"Teka...akala ko ba.." Hindi matuloy tuloy na tanong

Fianna smirked at me.

"What? Akala mo ba kasabwat ako ni Dad? Don't worry, ganun din ang akala ni Dad."
She said while smirking.

"Oh please, stop that. Alisin mo na lang 'tong letseng taling 'to!" Eclair said.

Magsasalita sana si Fianna nang may kumatok sa pintuan. Dali-dali naman iyong
binuksan ni Fianna nang marinig ang boses ng kanyang ama mula sa labas.
"How are they?" Tito Clyde asked Fianna. Hindi ko mapigilan ang paghanga kay Fianna
dahil sa mabilis nitong pagpapalit ng ekspresyon. Kung kanina ay mapaglaro pa ito
at mapang-asar, ngayon ay kahit anong ekspreyon ay wala kang makikita sa mukha
niya.

"They're fine. They look like a mess. Especially

Lysse. What happened to them?" Fianna casually asked her Dad.

Tito Clyde smirked and shrugged his shoulder. Lumapit siya sa'kin at nginisian ako.

"Isang araw ka nang nawawala, bakit kaya hindi pa rin nag-aabalang maghanap ang ama
mo sa'yo? Gano'n ba siya kawalang pakielam sa'yo?" Mapang-asar na sabi niya. Hindi
ako nagsalita. Yun ba ang rason kung bakit niya ako kinidnap? Para papuntahin dito
si Dad? Tss. Hindi siya nag-iisip kung gano'n. Wala naman siyang mapapala kung 'yun
nga ang balak niya.

"Pero anyway, mahaba pa naman ang araw. I'm sure, hahanapin ka rin niya." Sabi ni
tito Clyde bago ulit humarap kay Fianna.

"How was your engagement party with Serix?" Tito Clyde asked Fianna. Nahuli kong
sumulyap sa'kin si Fianna bago sumagot sakanyang ama.

"It was... great." Sagot ni Fianna. Ngumiti naman

ang kanyang ama.

"Good,"

"Dad..."

"After our marriage, what's your plan?" Tanong ni Fianna.

"My plan? Well, pababagsakin ang Tito Leonard mo para mapaltan ko na siya sa
posisyon niya ngayon." Kaswal na sabi ni tito na para bang hindi kapatid niya ang
pinag-uusapan.

"That's great! But what about me? Makikipaghiwalay ba ako kay Serix after that?"
Tanong ni Fianna. Napayuko naman ako. Bakit ba rito pa sila nag-uusap?

"What? Bakit ka makikipaghiwalay? No. Hindi ka makikipaghiwalay. Isipin mo na lang

ang yamang mapapapunta sayo kapag naging asawa ka ni Serix." Sabi ni tito.

Alinlangang ngumiti si Fianna at tumango.

"Napakawalang hiya mo talaga. Hindi ka pa ba kuntento sa yamang meron ka ngayon at

pati ibang tao, gagamitin mo?" Galit na singit ko sakanila. Agad tumalim ang tingin
sakin ni tito pero iba ang sinasabi ng ngisi niya.

"Hindi ako makukuntento hangga't hindi ko napapaltan ang ama mo sa posisyon niya."
Madiin na sabi sakin ni tito Clyde. Tumalim ang tingin ko sakanya. Wala talaga
siyang kahiya hiya.

"He's your brother!" Sabi ko, hindi naiwasan ang pagtaas ng tono. Tumawa sakin si
tito Clyde. Patuya at sarkastiko.

"No, he's not." Sabi niya. Nangunot ang noo ko. Anong ibig sabihin niya?

"Wanna hear another story again?" Nakangising tanong sakin ni tito Clyde.

Kingina ka. Hindi ako interesado. Gusto ko sanang

sabihin 'yun pero hindi na ako sumagot pa at hinayaan na lang siyang magsalita.

"Once upon a time, there was a boy named Clyde. His mother named Fleonora Caliso
while his father named Dregado Sarmiento..." Sari-saring katanungan ang agad
tumakbo sa isip ko. Does it mean...

"Familiar story, isn't it? A married guy fell in love with a common girl. They kept
their relationship a secret. They lived happily even if they can't be together in
public. But things happened and things changed. Fleonora got pregnant. Dregado
doesn't know what to do so he broke up with Fleonora and left her with their baby
in her womb. After a few months, the baby was born. But Fleonora died. So, Dregado
doesn't have any choice but to accept the baby. And can you believe how many years
they hide the truth?" Hindi ako nakaimik dahil sa sobrang daming nalaman. Tito
Clyde is also an illegitimate child like me.

"45 years. They kept it for 45 years." Tito Clyde

said. Hatred and anger were visible in his eyes.

How... alam din ba ito ni Dad?

"Alam ba iyan ni Dad?" Tanong ko.

"Sa tingin mo ba, malalagay sa posisyon niya ngayon ang ama mo kung may mga bagay
siyang hindi alam?" Tito Clyde asked me instead. So, my Dad knows it too...

"Think about it, Lysse. Paano kung kagaya ko, gano'n din ang gawin sa'yo ng ama
mo?" Tito Clyde asked.

Lumapit siya sakin at lumuhod sa harapan ko.

"We're the same, Aleford. Your dad doesn't love you. He doesn't care about you. It
sucks, isn't it?" Tito Clyde said while smirking. I directly looked at him in the
eyes.

"Huwag mo akong itulad sa'yo. Hindi ako kasing hayop mo." I said bravely. Hinawakan
ni tito ang
mukha ko ng mahigpit pero hindi ako natinag.

"D-dad..." Rinig kong pigil ni Fianna pero hindi siya pinansin ng ama.

"Well, listen to this Aleford. Your dad...   he will never treat you as his
daughter, like what my Dad did to me. If hiding the real you is being strong for
you, think about it twice, Aleford. No matter how hard you try to protect your
dad's name and prove to him that you're worth it, you can't change the fact that
you're just one of his biggest mistakes." Madiin niyang sabi habang matapang at
galit na nakatingin sa mga mata ko.

Marahas niyang tinanggal ang pagkakahawak sa mukha ko atsaka tumayo. Tumalikod na

siya sa'kin at handa na sanang umalis nang magsalita ako.

"My sister..." Nanghihina pang sabi ko. Pakiramdam ko ay nauubusan ako ng hininga.
Hindi ko alam kung bakit.

"... why did you kill her?" I asked. Nanatiling

nakatalikod sakin si tito Clyde. Ni hindi man lang siya sumagot.

"You know, I've been asking that to myself for the past years. I keep blaming
myself for her death when the truth is, you're the one who should be blamed..." I
said. Umubo ako at saglit na nag-ipon ng hininga.
"You killed an innocent person and that didn't even bother you? Ganyan ka kahayop,
Clyde?" Sabi ko. Nagulat na lang ako nang biglang nasa harapan ko na si Tito Clyde
habang sakal-sakal ako sa leeg.

"Dad!/Lysse!" Rinig kong sabay na sigaw ni Fianna at ni Eclair.

Lalo akong parang nawalan ng hangin sa katawan dahil sa higpit ng hawak ni Tito
Clyde sa leeg ko.

"You know nothing, Aleford. You know nothing." He said. Halata ang galit at
pagkamuhi sa mga mata. Hindi ko alam kung para saan iyon gayong ako dapat ang
magalit sa kanya.

"T-Then t-tell me! W-why did y-you kill her?" Nahihirapan kong tanong. Lalong akong
naubo at parang nanghina nang lalong humigpit ang hawak ni Tito Clyde sa leeg ko.

Inilapit ni tito Clyde ang bibig niya sa tenga ko at bumulong.

"She knows everything. She will be the reason of my downfall if I didn't kill her."
He whispered. Nang makalayo siya sa'kin ay siya ring pagkawala ng kamay niya sa
leeg ko.

Hindi ako makapaniwalang tumingin sakanya.

"That's it? You killed her because of that?" Galit ngunit hindi makapaniwalang
tanong ko.

Hindi sumagot sakin si Tito Clyde, sa halip ay tumango siya sa isang bantay na
nandoon. Bigla akong kinabahan nang lumapit sa'kin ang isang bantay habang ang isa
naman ay nasa harapan namin habang may hawak na camera.

"Say hi to your beloved dad, Aleford." Nakangising sabi ni Tito Clyde sa'kin.
Sinamaan ko lang siya ng tingin. I was about to curse at him nang bigla akong
sinuntok sa sikmura ng lalaking nasa tabi ko. Hindi pa ito nakuntento at tinadyakan
pa ako sa mukha at tiyan.

Sumakit lalo ang katawan ko. Pakiramdam ko ay hinahati ako sa kalahati. Ramdam ko
ang pagkabali ng buto ko sa ilang parte ng katawan ko. Gano'n pa man ay hindi ako
nagpakita ng kahit anumang emosyon.

I can even hear Eclair's sobs and Fianna's gasp.

Dinilaan ko ang ibabang labi ko at agad naramdaman ang lasa ng dugo.

"C'mon, Lysse! Cry for help!" Tuwang-tuwa na sabi ni tito Clyde na sinundan ng
mala-kontrabida niyang tawa.

Nginisian ko lang ulit siya. Hindi ko kailanman ibibigay sakanya ang kahit na anong
gusto niyang
makuha sakin.

"Sigurado akong ikaw ang iiyak ng dugo sa dulo." Nakangising sabi ko.

Napaubo ulit ako ng dugo nang may sumipa na naman sa sikmura ko. Hindi ko na
napigilan ang pagbagsak sa sahig. Sobrang sakit na ng katawan ko. Anumang oras ay
pakiramdam kong bibigay ito.

"Talagang matapang boss, eh. Hindi man lang umiiyak." Rinig kong sabi ng lalaking
bumubugbog sa'kin.

"Hayaan mo. Mamaya ay magmamakaawa din 'yan. Huwag kang tumigil." Sabi ni Tito
Clyde bago umalis doon. Natira ang isang bantay na patuloy na binubugbog ako at ang
isang nagvivideo samin. Nandun din si Fianna.

Susuntukin na ulit sana ako ng lalaki ng patigilin na siya ni Fianna.

"Stop it." Pagpapatigil ni Fianna sa isnag bantay.

Nanatili akong nakahiga sa sahig. Naghahabol ng hininga at pilit na nag-iipon ng
lakas ng katawan. Pakiramdam ko ay anumang oras ay masusuka ako dahil sa sakit ng
sikmura ko at lasa ng dugo na nalalasahan ko.

"Pero ma'am---"

"Ang sabi ko stop it. If you can't understand english, ang sabi ko tama na."
Seryosong sabi ni Fianna. Tumigil naman ang isa sa pangbubugbog sa'kin. Ang isa
naman ay tumigil na rin sa pagvivideo. Maybe, they will send it to my dad. Ganun
naman lagi sa pelikula diba?

"You can have your lunch na. Ako na ang bahala sa mga ito." Sabi ni Fianna at
tumingin sa relo na suot niya.

Agad namang nagliwanag ang mukha ng dalawang bantay at agad kong nakita ang
malaking ngisi sa mga labi nila. Tss. Mga patay gutom.

"Sige po, ma'am. Kayo na po ang bahala sa mga

yan. Kakain lang po kami." Sabi ng dalawa at umalis na.

Kagaya ng ginawa kanina, ay ini-lock ulit ni Fianna ang pinto at agad na lumapit
kay Eclair at sinimulang kalasin ang tali na nakatali sa mga kamay nito.

Napapikit na lang ako sa sobrang panghihina. My body feels numb. I can't feel
anything. I can't even feel the pain that they've caused me. Wala na akong
maramdaman.

Kahit pagkaawa sa sarili ay hindi ko maramdaman. Tanging nasa isip ko lang ay ang
kalagayan ni Eclair. Kanina kasi, ay nabugbog din siya ng isa sa mga bantay ni tito
Clyde.

"Hold on. Itatakas ko kayo dito." Rinig kong sabi ni Fianna habang inaalis ang
pagkakatali ng mga kamay ni Eclair.

Pagkatapos tanggalin ang kay Eclair ay pumunta naman siya sa'kin at akin naman ang
tinanggal.

"What are you doing?" nanghihina kong tanong sakanya.

"Putting my life in danger, obviously." Sarkastikong sagot niya.

Tumulong na si Eclair sa pagaalis ng tali sa mga kamay ko. Sobrang dami ng sugat at
pasa niya sa mukha. Kung ikukumpara sa'king mga natamo, ay mas madami ang akin pero
malala pa rin ang natamo niya.

She doesn't deserve this! Damn it!

"You don't need to save me, Fianna. Kahit si Eclair na lang ang iligtas mo." Sabi
ko. Lalo kaming magtatagal dito kung pati ako ay ililigtas niya. Masyadong mahigpit
ang pagkakatali sakin kaya mahihirapan silang tanggalin ang mga iyon.
"Shut up. I will save you both. I'm not doing this for you, anyway. I'm doing this
for Serix. I'm sure he's very worried right now." Sabi niya. Napangiti
naman ako. Sobrang mahal talaga niya si Serix no?

"You really love him, don't you?" Tanong ko.

Saglit siyang napatigil sa pagkakalas ng tali bago nagpatuloy ulit.

"Of course, I love him." Sagot niya.

"And you two will be married soon. Good for the both of you." Sabi ko at mapait na
ngumiti.

"You really think that's true?"

"True? What?" Takang tanong ko. Fianna laughed without humor.

"The engagement party, the fiance thingy, and the whole marriage thing... It was
all fake, Lysse." She said like it's just nothing.

"What?"

"Do you think Serix will really agree to that proposal? Do you think he will marry
me just
because it's part of the rules? You know Serix, Lysse. He doesn't care about
breaking the rules hangga't para iyon sa ikasasaya ng taong mahal niya." Fianna
said habang abala pa rin sa pagtatanggal ng mga tali sa kamay ko. Mahirap kasi
iyong tanggalin dahil masyado iyong mahigpit at buhol-buhol.

"Then why..." Hindi matuloy-tuloy na sabi ko.

"Because we know about my Dad's plan. Ang alam namin ay saka ka lang niya
kikidnapin kapag hindi pumayag si Serix sa kasal. Dad thought that if he kills you,
Serix will forget you and marry me."

"Alam ba yan ni Dad?" Tanong ko.

Tumango si Fianna bilang sagot. 

"Your Dad loves you, Lysse. He cares for you. Lahat ng sinabi ni Dad kanina, hindi
iyon totoo." Fianna said.

Tumango lang ako habang nakangiti, "I know."

Bulong ko bago nanghihinang pumikit.

"This is so fucking annoying! Just...let go of each other. Jeez. Bakit kasi di ka

man lang nagdala ng kahit anong pwedeng ipangtanggal dito?" Iritang sabi ni Eclair
habang pinipilit kalasin ang tali sa mga paa ko.

"Dad didn't allow me." Fianna said.

Eclair and Fianna spent an hour sa pag-aalis ng tali sa kamay ko. Nang maalis yun
ay agad akong inalalayan ni Eclair sa pagtayo. Hindi ko na kasi maiapak pa ang mga
paa ko.

"Listen, paglabas niyo ng pintong yan, wala ng bantay diyan dahil lahat sila ay
kumakain na. Dun kayo dumaan sa right side tapos may makikita kayo dung shortcut
para mapabilis ang paglabas niyo dito sa lugar na ito. Naiintindihan niyo?" Sabi pa
samin ni Fianna. Tumango si Eclair habang ako ay tahimik na nakikinig lang.

"Pano ka?" Tanong ko.

Ngumiti sakin si Fianna.

"I'm fine here. He's still my dad after all."

Nagsimula na kaming maglakad. Lumabas kami ng kwartong iyon. Tama si Fianna. Wala
ngang bantay.

Paika ika kaming naglakad ni Eclair. Masyadong mabagal ang usad ng lakad namin
dahil sakin. Di ko kasi madyadong mailakad ang mga paa ko. Di na ako makalakad ng
ayos. Konting apak ko lang ay kumikirot agad ang mga paa ko.

Hindi ko na kinaya ang sakit ng paa ko.

Sa sobrang sakit ng paa ko ay di ko na mapigilan ang pagbagsak ko sa lupa. Kinagat

ko ang labi ko upang maiwasan ang pagungol sa sakit.

Lumuhod sa harap ko si Eclair, umiiyak na.

"Lysse, okay ka lang? Kaya mo pa ba?" Nag-aalala niyang tanong.

"Di ko na kaya, Eclair." Nanghihina kong sabi. Lalo kong narinig ang hikbi niya.

"Then, I will just carry you kung hindi mo na talaga kaya." Sabi niya. Umiiling
naman ako.

"No. Lalo tayong mahuhuli kung bubuhatin mo pa ako. Lalo tayong di makakaligtas
dito." Sabi ko.

"Eh anong gusto mong gawin ko?"

"Run, Eclair. Save yourself from this mess cause I'm done saving myself." Sabi ko
sakanya. Lalo siyang umiyak.

"No! Hindi kita iiwan dito! Ayokong iwan ka dito! Pareho tayong aalis dito! Pareho
tayong makakaligtas!" Umiiyak na sabi niya.

Inangat ko ang palad ko at pinunasan ang mga luha niya.

"Kung pati ako isasama mo sa pagtakbo mo, hindi tayo makakalabas dito Eclair.
Walang
makakaligtas satin. Kailangang may isa man lang na maligtas satin. Kailangang may
isa man lang na makaalis dito para humingi ng tulong." Sabi ko.

"Pero--" I cut her off.

"Please, Eclair. Get out of here. You don't deserve this." nanghihina kong sabi.

"Remember what I told you before? I won't leave you, right? Hindi kita iiwan. Kahit
kailan. Hindi kita iiwang mag-isa. Remember?" Ang luhang kanina pang naggegera sa
pagpatak ay tuluyan nang pumatak.

Yeah. I still remember that, Eclair. You already did your promise. You did great.

"But I promised you before that I will always protect you, right?" Nakangiti ngunit
naiiyak na sabi ko.
"This time, ako naman ang tutupad ng pangakong 'yun." Sabi ko.

Umiling iling lang si Eclair.

"Just run, Eclair. Please.."

"No. Ayoko!" Umiiling at humihikbing sabi ni Eclair.

"Eclair, listen. Tito Clyde will kill us. He will kill us, Eclair. And no matter
how hard we try to save ourselves from him, we won't succeed. This is the only way
for us to be saved. Please, Eclair...do this for me. Please..." Sabi ko sakanya.
Lalong lumakas ang hikbi ni Eclair. Punong-puno na rin ng luha ang kanyang mukha.

"But...I can't do this alone. I c-can't do this..." She said while sobbing. A tear
fell from my eyes. 

"But you need to do this, Eclair.."

"Lysse..." Humikbing sabi niya.

"Please..."

Napikit ako kasunod ng pagtulo ng mga luha ko

nang bigla akong yakapin  ni Eclair. I'm...scared.  I don't know what to do.

"Promise me na makakalis ka dito. Maliligtas ka. Mabubuhay ka. Hindi pwedeng

bumalik ka ulit dito. Kailangan mong makaalis dito, naiintindihan mo?" Bulong ko
sakanya.

Humihikbi siyang tumango ng paulit-ulit. Parang bata na sumusunod sa utos ng

magulang niya.

"Go.." Bulong ko. Dahan dahan siyang tumayo. Umiiyak na nakatingin sakin.

"Babalik ako dito. Ililigtas kita. Kaya wag kang pipikit ha? Wag kang bibitaw.
Konting tiis lang, Lysse." Sabi niya bago tumakbo.

***

Chapter 72
103K
3.52K
2.1K
"Always trust His plan for you."

***

Saktong pagtakbo ni Eclair ay siya namang ilang pagputok ng baril ang narinig ko.
Wala akong nagawa kundi ang pumikit ng mariin at tahimik na ipinagdasal na sana..
sana makaligtas si Eclair.

"Dito! Nandito siya!" Rinig kong sigaw ng isang lalaki bago ko narinig ang ilang
hakbang ng mga paa papunta sa direksyon ko. Nanatili akong nakaupo sa lupa at
nakapikit ng mariin. Sobrang hina na ng katawan ko. Kahit 'ata magsalita o pagmulat
man lang ng mata ay di ko na magawa ng ayos.

Mapapahiga na sana ako sa lupa sa sobrang panghihina nang may mga kamay ang marahas
na humawak sa magkabilang braso ko at marahas din akong itinayo.
"Tatakas ka pa ha!" Sabi ng isang lalaki na may hawak sakin at sasampalin sana ako
sa mukha ng may isang kamay ang pumigil sakanya. 

"Let go of her." Para akong tuluyang naestatwa at nawalan ng lakas nang marinig ko
ang boses na yun.

Pinilit kong iminulat ang mga mata ko at tiningnan ang taong iyon. 

"Liam..." Nanghihina kong banggit sa pangalan niya. Napatingin siya sakin at

sandaling dumaan sa mga ma'ta niya ang pag-aalala. Hindi ko alam kung totoo ba iyon
o guni-guni ko lamang dahil agad din iyong nawala.

"Ako na ang magbabalik sakanya kay boss." Malamig at matigas na sabi ni Liam sa
dalawang
lalaki na may hawak sakin ngayon. Walang nagawa ang mga iyon kundi ang ipaubaya ako
kay Liam. Hindi katulad ng mga lalaking humawak sa'kin, mas marahan at mas maingat
ang pagkakaalalay sa'kin ni Liam. Gusto ko mang kumawala at magpumiglas mula sa
pagkakahawak niya sa'kin ay hindi ko magawa dahil sa sobrang panghihina ng katawan
ko.

"You're...a t-traitor." Bulong ko habang buhat buhat niya ako gamit ang dalawang
braso. Binaba ni Liam ang tingin sa'kin. Wala akong mabasang ni isang ekspresyon
mula sa mga mata niya. Malamig lang itong nakatingin sakin na para bang hindi niya
ako kilala.

"You think?" Tanong nito atsaka binuksan ang pintuan na nasa harapan namin.

Bago pa ako makapagtanong sakanya ay tuluyan na niya akong ipinasok sa loob. Nakita
ko roon si Tito Clyde na prenteng nakaupo sa isang upuan sa gitna at galit na
nakatingin sa'kin.

Maingat akong iniupo ni Liam sa sahig at marahang isinandal ako sa dingding.

"Sinong tumulong sainyo para tumakas?!" Tito Clyde asked me. Halata ang galit at
pagkasuklam sa boses at mga mata nito. Tumingin ako sakanya. Kahit sobrang sakit ng
katawan ko at sobrang nanghihina ako, nagawa ko pa ring ngumisi sakanya. Nanatili
namang nasa gilid ko si Liam kasama ang dalawa pang bantay. Para namang makakatakas
pa ako.

"S-sino sa t-tingin mo?" Patuya kong sabi. Napaubo ako nang biglang lumapit sa'kin
si Tito Clyde at sinipa ako sa sikmura. Lalong umikot ang paningin ko. Pakiramdam
ko ay anumang oras ay bibigay na ang katawan ko.

"SINO ANG TUMULONG SAINYO PARA TUMAKAS?!" Galit na sigaw niya sa'kin. Hindi ko siya
sinagot dahilan para tadyakan na naman niya ako sa sikmura. Hindi ko na napigilan
ang pagbagsak ko sa sahig. Lalong sumakit ang katawan ko dahil sa biglaang
pagbagsak. 

Ramdam ko na rin ang dugo sa labi ko. Napapikit na lang ako sa sobrang sakit at
panghihina na nararamdaman ko. Ramdam ko na rin ang pagpatak ng luha mula sa mata
ko.

Napaubo ulit ako nang sipain na naman ako ni tito Clyde sa tiyan. Sisipain sana
ulit ako ni tito nang pigilan siya ni Liam. Napatingin ako kay Liam at naabutan
siyang nakatitig sakin. 

"Tama na, boss. Walang tumulong sakanila para makaligtas." Liam said. Tito Clyde's
forehead creased.
"Paano mo nasabi? Imposibleng walang tumulong sakanila para makatakas dahil
masyadong mahirap tanggalin ang pagkakatali sa kanila." Sabi ni tito Clyde na para
bang siguradong sigurado sa hinala.

Seryosong umiling si Liam.

"Posible pong hindi naitali ng maayos ng mga

bantay ang tali sa mga kamay nila." Liam said.

Noong una pa lang, may hinala na ako kay Liam. Na baka kasabwat siya ni Tito Clyde.
Na baka isa siya sa mga tauhan ni Tito Clyde. Pero ngayong, nasa harapan ko na ang
ebidensya, parang ayaw kong maniwala. Hindi ko alam kung bakit pero parang...
parang may kung anong nagtutulak sa'kin para pagkatiwalaan si Liam.

Galit na humarap si Tito Clyde sa ibang bantay na naroon. Halos mga nakayuko at
parang natatakot ang mga nandoon. Hindi magawang makatingin ng diretso kay Tito
Clyde.

"Ginawa niyo ba ng ayos ang trabaho niyo?!" Madiin ngunit halata ang pagkagalit na
sabi ni Tito Clyde.

Walang sumagot. Dahilan para lalong magalit si Tito.

"Sagutin niyo ako!" Sigaw niya.

"Sorry, boss. Pero si Ma'am Fianna kasi ang nagsabi sa'min na siya raw muna ang
magbabantay sa dalawa." Sabi ng isang bantay at yumuko.

Lalong dumilim ang paningin ni Tito at walang pasabing umalis kasunod ng mga
bantay. Naiwan lang si Liam. Pinilit kong umupo pero dahil sa sobrang sakit ng
katawan ko ay di ko mapigilang mapaungol sa sakit na naramdaman. Agad naman akong
inalalayan ni Liam.

"Hey... Don't move too much." Bulong sakin ni Liam habang sinasandal ako sa
dingding na nasa likod ko. Kahit halos hindi na makagalaw at walang lakas ng
katawan, pinilit kong umiwas sa pagakakahawak sa'kin ni Liam.

"D-don't t-touch m-me." Umuubo kong sabi.

"I will. If you just stop moving." He said. I closed my eyes and let my body rest
for a while.

I want...to shout at him. I want to ask him so many

questions. I... just can't open my mouth. Maybe because of my tired body. Maybe
because I'm too tired to even talk but maybe, I'm just afraid of his answer.

"You..lied to me. You lied to us." Mahina kong sabi habang nakapikit pa rin ang mga
mata.

Hindi siya sumagot. Wala siyang sinabi.

"Bakit? Bakit mo ginagawa 'to?" Tanong ko sakanya. Minulat ko ang mga mata ko at
tiningnan siya.

"May ginawa rin ba ako sa'yong masama? May nagawa ba ako sayong kasalanan?" Tanong
ko.

Umiling lang siya bilang sagot.

"Then, why are you doing this? Bakit ka nandito?" Nanghihina kong tanong.

"Just... rest and stop asking, Lysse." He said with frustration in his voice.

"N-no! Tell me your reasons, Liam. Kailangan mo ba ng pera kaya mo ginagawa 'to? O
baka naman pinikot ka lang ni Tito Clyde?" Tanong ko. Umiling lang siya, halata ang
pagkainis sa akin.

"C'mon, Liam! Answer me." Pagpupumilit ko pero kahit isang salita ay wala akong
narinig mula sakanya.

Lalo akong nawalan ng pag-asa nang bigla siyang tumayo at akmang aalis na.

"I'm...scared. I don't really know what to do. I can't... do this alone. I thought
I'm strong enough to face this alone but it's not true. I can't... Please...help
me. Help me, Liam. Please..."

Sa ilang taon ko sa mundo, bilang lang sa daliri ko ang mga pagkakataon na humingi
ako ng tulong sa ibang tao. Kaya naman suntok sa dignidad para sa'kin ang
magmakaawa kay Liam ngayon para tulungan ako.

Pero kahit ano yatang gawin ko, hindi ako

tutulungan ni Liam.

Umalis siya.

Nang hindi man lang lumilingon sa'kin.

Nung oras na yun, tuluyan akong nawalan ng pag-asa. Para akong nauupos na kandila.
Parang isang apoy na unti-unting namamatay.

Ano pa bang ginagawa ko rito? Bakit pa ba nila ako pinapatagal dito? Papatayin din
naman nila ako, diba? Bakit hindi pa nila ngayon gawin?

I closed my eyes and let my tears fell from my eyes.

***

"Anong nangyare? Bakit nandito ka ulit? I told you to get out of here, didn't I?"
Sabi sakin ni Fianna

"I guess the world didn't want me to be saved." I joked pero napangiwi din nang
bahagyang diinan ni
Fianna ang paggamot sa sugat ko.

"Nakakapagbiro ka pa diyan samantalang pwede ka nang mamatay ngayon." Sabi niya.

Napangiti ako. Bakit ko nga ba hindi napansin noon pa lang? Mabait naman talaga si
Fianna. Tama si Serix. Fianna is nice. Hindi ko lang siguro yun nakita noon kasi
nabulag ako ng galit ko sakanya.

"Thank you, Fianna." Sa halip ay sabi ko.

"I told you, I'm not doing this for you."

"I know. But still, thank you."

Di na siya nagsalita pa at nagpatuloy lang sa paggamot ng mga sugat ko.

"Do you know how much Serix loves you?" Bigla niyang tanong. Nakangiti pa siya
habang sinasabi iyon. Para bang hindi nasasaktan sa sinabi.

Umiling ako sakanya bilang sagot.

"You know, when he looks at you, parang ikaw lang ang laman ng mundo niya. Parang
walang Fianna. Walang Xyrel. Walang kahit na sino. Ikaw lang yung nakikita niya.
Tapos kapag magkasama kami, puro ikaw ang bukambibig niya. Minsan nga, nakakapagod
na rin makinig nang makinig sa mga kwento niya kasi puro naman ikaw ang laman ng
bibig niya..." Kwento ni Fianna habang tumatawa. Tinitigan ko siya. Paano niya
nagagawang tumawa habang kinekwento iyon?

"One time, tinanong ko siya kung pede bang...pumayag siya sa kasal namin. Because
that's what he should do, right? Yun ang dapat naming sundin. Pero no...he didn't
say yes. Ang sabi niya, ikaw at ikaw lang daw ang gusto niyang pakasalan. Sobrang
sama ng loob ko sayo noon. Kasi bakit palaging ikaw? Bakit ikaw na naman? Pero
hindi ako sumuko kasi malay mo diba, magbago isip niya. Pero hindi eh.. Hanggang
huli, ikaw pa rin. Kay palagi..." Pagpapatuloy niya sa kwento habang nakangiti.
Pero nung tiningnan ko siya, kita ko ang mga luha na nakasuksok sa gilid ng mga
mata niya.

"Fianna..."

Tumingin sa'kin si Fianna at ngumiti kahit ang luha ay kumakawala na sa kanyang mga
mata.

"Did you hear me, Lysse? Serix loves you so much. So damn much." She said.

Tumango ako at ngumiti, "I know." I whispered.

Dumaan ang ilang oras at dinalhan na ako ng isang bantay ng pagkain. This time,
sinubuan na nila ako at di na inalis ang tali sa mga kamay ko. Nang matapos ay
umalis din naman ito at pumalit si Fianna sakanya.

"Eclair is already okay. Nakauwi na siya sakanila. Ang sabi niya sakin ay hihingi
din daw agad siya ng tulong para sayo." Balita agad sa'kin ni Fianna nang makapasok
siya sa kwarto.

Napangiti naman ako at napahinga ng malalim.

"I know she will be okay." Nakangiti kong sabi habang tahimik na nagpapasalamat sa
nasa taas.

Lumuhod si Fianna sa tabi ko at tiningnan ang braso ko.

"May bago ka ulit na sugat?" Tanong niya.

"Yes? Kanina kasi, pinikon ko yung isang bantay. Kinuryente tuloy ako. Binugbog
pa." Sabi ko at natawa. Ewan ko ba. Nababaliw na ata ako.

"What?!" Sabi ni Fianna at galit na tumayo. Akmang aalis na sana siya nang pigilan
ko siya.

"Fianna..no. Stop. I'm okay." Pigil ko sakanya. Humarap sakin si Fianna nang
nakakunot ang noo.

"You're okay? Naririnig mo ba ang sarili mo? How can you be okay ngayong ganito ang
nangyayari sayo?" Sabi niya. Halata ang pagkainis.
Ngumiti ako sakanya ng mapait. Ano ba kasing dapat kong maramdaman?

"I'm...okay. Ano bang gusto kong sabihin at maramdaman ko?" Sabi ko sakanya. Hindi
maitago ang pait sa boses.

"Are you really... asking me that?" Hindi makapaniwalang sabi niya.

Ngumiti ako sakanya at umiling. Pagkatapos ay umiwas ng tingin at tinuon na lamang

sa baba ang atensyon.

"Ayos lang. Sanay ako sa ganito, Fianna. Sanay ako sa sakit. Wala kang dapat ipag-
alala." Mahinang sabi ko dahilan para matigilan at matahimim siya. Magsasalita pa
sana ako nang may bigla akong narinig na putok ng baril mula sa labas kasabay ng
marahas na pagbukas ng pinto. Tumambad sa'min si Liam na pawis na pawis at may
dalang baril sa kaliwang kamay.

"Hey! They're already here. Get ready." Hihingal hingal na sabi niya kay Fianna.

"What is happening?" Tanong ko.

"It must be them." She said habang tinatanggal ang tali sa mga kamay ko.

"Them? Who's--"

"Serix. And your father." She said at nagpatuloy sa pag-aalis ng tali sa mga kamay
ko.

"What?"

"You heard me, Lysse."

Sa kabila ng sakit nanararamdaman, para ako nung biglang sumaya. Ewan ko. Sa
sobrang saya at sakit, bigla na lang ulit akong naiyak. Nababaliw na nga yata ako.

Rinig ko pa rin ang putukan mula sa labas. Unti-unti nang kumakalabog ng mabilis
ang puso ko dahil sa kaba.

Nang matanggal ang tali sa mga kamay ko ay

agad akong tinayo ni Fianna habang si Liam ay nag-aayos ng baril na hawak niya.
Bakit siya narito? Bakit niya ako nililigtas?

"May mga bantay ba sa labas?" Tanong ni Fianna habang nakaalalay sakin.

Umiling si Liam atsaka itinago ang baril sa gilid ng pantalon na suot niya.

"Wala. Halos lahat ay nakikipaglaban sa mga pulis na dumating." Sagot ni Liam.

"Itatakas natin si Lysse ngayon din. Basta lagi lang kayo sa likod ko." Sabi ni
Liam bago dahan dahang binuksan ang pinto. Tumingin muna siya sa kaliwa't kanan
bago lumingon sa'min at tumango.

"Tara." Sabi niya at lumabas na. Sumunod naman kami ni Fianna.

Kagat labi akong naglalakad dahil sa kirot na nararamdaman ko sa mga paa at binti.
Kahit ano yatang parte ng katawan ko ay hindi nakaligtas sa
sakit.

"Kaya mo ba?" Tanong sa'kin ni Fianna. Wala naman akong ibang nagawa kundi ang
tumango. Pabigat na nga ako sakanila, ayoko namang mas lalo pang maging pabigat.

"Just tell me kung hindi mo na kaya. Liam can carry you naman." Fianna said.

Napaigtad ako nang may biglang nagpaputok ng baril samin. Napaungol ako sa sakit
nang biglaan akong hinila ni Fianna papunta sa likod ng pader para magtago habang
naiwan si Liam doon, nakikipagbarilan sa mga bantay.

"Sorry." Bulong sakin ni Fianna. Ngumiti na lang ako ng tipid.

"Ayos lang." Sabi ko.

Ilang putukan pa ang narinig ko bago iyon tuluyang nawala. Nagpakita samin si Liam
na sobrang pawisan at hingal na hingal.

"Let's go." Yaya niya sa'min. Siya na rin ang umalalay sakin sa pagtayo.

"Kaya mo pa ba?" Bulong niya sa'kin. Tumango lang ako bago niya ako tuluyang
ibinigay kay Fianna.

"Wag kayong lalayo sa'kin. Sa likod ko lang kayo, okay?" Sabi sa'min ni Liam bago
nagpaputok ng baril nang may biglang nagpaputok ng baril sa unahan namin.

Sobrang takot at kaba ang nararamdaman ko. Lalo na nung padami nang padami ang mga
lalaking humahabol at nakakaharap namin.

Liam muttered a curse nang may dumating na limang lalaki. Agad kaming hinila ni
Liam papunta sa may tagong parte.

"Diyan lang kayo. Wag kayong lalabas." Sabi samin ni Liam.

"Anong gagawin mo?" Kinakabahang tanong ni Fianna. Kahit ako ay kinakabahan sa

gagawin ni
Liam.

"Lalabanan ko sila. Hindi pwedeng kasama ko kayo habang nakikipagbarilan ako sa

kanila. Masyadong delikado." Sabi ni Liam.

"Sasama ako!" Agad na sabi ni Fianna. Umiling si Liam.

"No. Paano si Lysse kung sasama ka sa'kin? Dito ka lang."

"But---"

"Tss. Wag kang makulit, Fianna." Pinal na sabi ni Liam bago umalis.

Naiwan kami dun ni Fianna. Hawak-hawak ni Fianna ang braso ko nang mahigpit. Ramdam
ko rin ang panginginig niya.

"He'll be okay." Sabi ko sakanya. Tumingin naman siya sa'kin at tipid na ngumiti.

"I know." She whispered.

Ilang minuto ang lumipas pero hindi pa rin dumadating si Liam. Kahit ang putukan ng
mga baril ay hindi pa rin tumitigil.

Nagulat ako nang biglang tumayo si Fianna.

"Saan ka pupunta?" Gulat na tanong ko.

"Diyan ka lang. Titingnan ko lang kung okay si Liam." Sabi niya.

"Pero masyadong delikado, Fianna." Natatakot na sabi ko.

"Alam ko. Pero walang mangyayari sa'tin dito kung wala tayong gagawin. Magiging
ayos ako. Babalikan kita rito. Kaya wag kang aalis, okay?" Sabi niya. Aalma pa sana
ako nang bigla na siyang umalis.

Gustuhin mo mang sundan si Fianna ay hindi ko magawa dahil sa sakit ng mga paa ko.
Lalo akong
sumisik sa may sulok nang marinig ko ulit ang putok ng baril. Pero ngayon, alam
kong malapit sa'kin iyon.

Napahawak ako sa bibig ko nang maramdaman ang panginginig nun. Kahit ang tibok ng
puso ko ay sobrang bilis dahil sa kaba.

"Tang'na! Lagot tayo nito kay boss! Nasaan na ba kasi yung babaeng 'yun?!" Rinig
kong sabi ng isa.

"Gago! Wag kang ngumawa nang ngumawa diyan! Nandito lang 'yun!"

Dahil sa sobrang takot at panginginig ay nabangga ko ang mesa sa tabi ko dahilan

para pumatak ang nakapatong doon.

"Sinong tao diyan?!"

Napapikit ako ng mariin at lalong siniksik ang sarili sa sulok. Kahit ang paghinga
ay pigil ko na rin. Lalo akong kinabahan nang marinig ang yabag ng mga paa palapit
sa direksyon ko.

Fianna, Liam, Dad... Serix, nasan na kayo? Ilayo niyo ako dito.

"Aha! Nandyan ka lang pala ha!" Napatili ako nang may kamay na humawak sa braso ko
at marahas akong tinayo at hinila.

"Bitawan mo ako!" Nagpupumiglas na sabi ko.

"Wag kang malikot! Lalo kang masasaktan kung lalaban ka pa!" Galit na sabi sa'0kin
ng may hawak sakin. Pero sa halip na matakot ay lalo akong nagpumiglas.

Ayoko rito... ayoko...

"Bitawan mo ako! Bitawan mo ako!" Sigaw ko.

"Wag ka sabing malikot eh!"

"Dad! Serix! Fianna! Liam! Tulungan niyo ako!" Sigaw ko dahilan para makatanggap
ako ng sampal sa kaliwang pisngi. Tuluyan nang pumatak ang luha ko kasabay ng
pagpatak ng dugo sa bibig
Natatakot ako... Ang totoo niyan, hindi ko naman talaga kayang mag-isa. Ayaw ko
pang mamatay. Lalo na't alam ko sa sarili ko na marami pa akong gustong gawin sa
buhay ko.

"Tumahimik ka kung ayaw mong makatanggap ng isa pa!"

Hindi na ako umimik pa. Hindi na rin ako nanlaban pa. Para akong biglang nawalan ng
lakas para lumaban.
Hanggang sa napagtanto ko na lang na hawak na ako ni Tito Clyde habang dinadala ako
sa kung saan.

"Bakit mo ba ginagawa 'to?" Nahihirapan kong tanong kay Tito Clyde. Hindi niya ako
sinagot.

"Ano bang kasalanan ko sa'yo?" Tanong ko ulit.

Matagal ko nang tinatanong iyon sa sarili ko.

Walang tigil at paulit ulit pero kahit kailan ay hindi nabigyan ng kasagutan.

Ano bang kasalanan ko?

"Dahil ba... ako ang makakasira sa pangalan niyo? Dahil ba kagaya mo ay anak rin
ako sa labas, ganun ba?" Sabi ko. Hindi ko maiwasang maluha na naman. Wala na ata
talagang katapusan ang pag-iyak ko.

"Tumahimik ka na. Hindi mo ako madadala sa pagpapaawa mo." Malamig na sabi ni Tito.
Natawa ako.

"Nakakaloko, nakakagago, nakakatanga ang mga ginagawa mo, alam mo ba yun? Kasi
kahit saan ko tingnan, kahit anong isipin ko, wala akong makitang rason kung bakit
mo ginagawa 'to." Sabi ko.

Bigla akong natakot nang tingnan ako ni Tito Clyde ng masama. Pero kahit ganun,
pinilit ko pa rin patatagin ang loob ko.

"Tumahimik ka!"

Magsasalita pa sana ako nang may biglang nagkasa ng baril sa likod namin at
pinatigil kami sa paglalakad.

"Clyde!" Nagulat ako at agad napaharap sa likod ko nang marinig ang boses ni Dad.

Napaawang ang labi ko nang makita si Dad, Serix, Liam, Fianna, Brent, Zrel, Drew,
Krane, Xyrel, Brianne Hense, Grethel, Eclair at ang mga pulis sa harapan namin.
Lahat ng mga pulis at sina Serix ay nakatutok kay Tito Clyde ang baril pwera lang
kay Fianna na hindi sa'min nakatingin ngayon.

"Oh, Brother! What a surprise! Akala ko wala ka nang pakielam sa anak mo eh!"
Napaigtad ako at naestatwa sa kinatatayuan ko nang may maramdaman ako na kung anong
malamig na bagay sa sentido ko. .

"Put your guns down. Kung hindi, pasasabugin ko ang ulo ng anak mo ngayon din."
Lalo akong
kinalibutan nang malamig iyong sinabi ni Tito Clyde.

"NOW!" Muntik na akong mapatalon sa gulat nang isigaw iyon ni tito.

Binaba ni Dad ang baril niya kasunod ng pagbaba rin ng mga baril nina Serix at mga
pulis. Natawa naman si Tito.

"See? Madali naman pala kayong kausap eh." Parang baliw na sabi niya. Nawala lang
ang ngisi sa labi niya nang makita si Fianna sa tabi nina Dad. Kumunot ang noo nito
at agad nabalutan ng dilim ang kanyang mukha.

"Fianna?" Naguguluhan niyang tanong. Umiwas lang si Fianna ng tingin dito at hindi
na nagsalita pa.
"Anong ginagawa mo diyan? Tulungan mo ako rito! Hawakan mo 'tong walang kwenta mong
pinsan!" Gigil at galit na utos ni Tito kay Fianna ngunit determinadong umiling si
Fianna.

"Sumuko ka na, Dad. Mali na 'tong ginagawa

mo." Halos nagmamakaawang sabi ni Fianna. Sarkastikong tumawa si Tito.

"Naririnig mo ba ang sinasabi mo?! Higit sa kahit sino, ikaw ang dapat mas
nakakaintindi kung bakit ko ginagawa 'to!" Sigaw ni Tito dahilan para mapapitlag
ako. Napalunok ako nang lalo nitong idiin ang baril sa sentido ko.

"Hindi ako titigil hangga't hindi ko napapatay ang babaeng 'to." Parang halimaw na
sabi niya.

"Bitawan mo si Lysse." Matigas ngunit madiin na sabi ni Serix dahilan para matawa
ulit si Tito.

"Why would I? Syempre, hindi ko siya ibibigay sainyo hangga't humihinga pa siya."
Sabi ni Tito. Natakot ako lalo. Kinalibutan nang husto. Hindi na rin ako makahinga
ng ayos. Kahit ang binti ko ay nanginginig na rin.

"Please... Clyde. Pag-usapan natin 'to ng maayos." Pakiusap ni Dad. Dahil na rin
siguro sa halo-halong emosyon, naluha na naman ako. Nakakainis naman
eh!

"Pag-usapan? Ano bang dapat natin pag-usapan?!" Galit na sabi ni Tito. Ano bang
meron sa kanilang dalawa at parang galit na galit si Tito kay Dad?

"Clyde, kung tungkol ito kay Celine, pwede pa natin itong pag-usapan---"

"Ha! Pag-usapan? Tang'na! Inagaw mo si Celine sakin tapos pag-uusapan natin ng

maayos ngayon?!" Si Mama? Anong meron kay mama?

"Alam mo kung gaano ko kagusto si Celine, Leonard! Alam mo yan! Pero anong ginawa
mo?! Ha?! Binuntis mo, gago ka! Tapos ano? Aarte ka na parang walang nangyare?!"

Gusto ni Tito Clyde si mama?!

"Alam ko... pero wag mo naman sanang idamay si Lysse! Walang kasalanan si Lysse
rito!" Napatingin ako kay Dad. Lalo akong nanghina nang makitang may luhang
tumatakas sa mga mata niya.

Dad...

"Walang kasalanan?! Siya ang nabuo sa kawalang hiyaan mo kaya paanong wala siyang
kasalanan?!" Habang sinasabi iyon ni Tito Clyde ay tiningnan ko si Serix. Naabutan
ko siyang naktitig sa'kin.

Nangunot ang noo ko nang tumango siya sa'kin. I mouthed him 'what' pero tumango
lang ulit siya.

Dun ko lang nagets nang tumingin siya kay Tito Clyde atsaka sa'kin. Tumango din ako
sakanya.

Habang busy si Tito sa kakangawa at kakasigaw kay dad, sinamantala ko iyon para
alisin ang braso niya na nakasakal sa leeg ko sa pamamagitan ng pagsiko ko sa
bandang tiyan niya at paika -ikang tumakbo palayo sakanya.

Kasunod noon ay ang pagputok ng baril ng mga pulis. Tinamaan si Tito.

Pero... bigla akong nakaramdam ng hilo. Parang... may biglang tumusok sa'kin.
Natigil ako sa
pagtakbo. Biglang umikot ang paningin ko. Naramdaman ko din sa kamay ko ang dugo.
Napaupo ako sa sahig.

"Lysse!" Napatingin ako kina Serix na tumatakbong lumalapit sa'kin. Tiningnan ko si

Tito Clyde at nakita siyang nakahalundusay na rin sa sahig, walang malay. Ngunit
ang baril na hawak niya at nakatutok sa'kin. Tila katatapos lang na ibaril.

"Hey...don't close your eyes. Please..." Serix muttered.

I smiled at him. Sinubukan kong magsalita pero walang lumalabas sa bibig ko kundi
dugo.

"Lysse..." Napatingin ako kay Dad. Kita ang pag-aalala sa mga mata niya. Kinuha
niya ako kay Serix at nilagay ang ulo ko sa kandungan niya.

Dad...you're here.

"L-Lysse...wag kang mag-aalala, makakaalis na tayo dito. Wag kang pipikit. Laban
lang anak."
Napapikit ako kasabay ng pagtulo ng luha ko.

Anak...tinawag niya akong anak.

Lalo akong naiyak nang yakapin ako ni Dad.

For the first time in my life, I felt like this could be a place I could belong to.

***
A/N: Ang lame. I know. I know.

Chapter 73
98.3K
2.92K
945
"Lysse!" I heard someone shouted. I turned around and saw Drew. He was smiling at
me. Wala na namang bago roon.

But why am I seeing the little Drew?

"Dre--" My words were cut off by a little girl's voice.

"Drew! You're here!" My forehead creased when I saw the little me running towards
Drew. Her shirt was so dirty and her face was covered with tears.

"Why are you crying? Inapi ka na naman ba ng kaklase mo?" Drew asked the little
Lysse.

Napalunok ako nang maramadaman ang

pagbabara ng lalamunan ko. Bakit... bakit ko nakikita ang mga ito? Bakit ako
nandito?

"M-my Dad doesn't love me. He hates me..." Humihikbing sabi ng batang Lysse habang
yakap yakap siya ng batang Drew.

"He loves you, Lysse. Hindi lang pinapakita ni Tito pero mahal ka niya." The little
Drew said.
Bigla ko tuloy naalala. Noong bata ako, palaging sinasabi ng mga tao sa paligid ko
na mahal ako ni Dad. Na kahit ganun ang trato niya sakin, mahal niya ako. I was a
little kid and so naive that time, the reason why it was so easy for me to believe
in them.

The little Lysse smiled when she heard what Drew said. Drew smiled back at her,
too.

Noong oras na yun, habang nakatingin ako sa batang ako at batang Drew, gusto ko
silang yakapin. I was about to hug them nang biglang nagbago ang paligid. Nasa
mansion ako ng mga
Sarmiento.

"Mama!" Umiiyak na sigaw ng batang Lysse habang pinapanood na umaalis ang kanyang
ina.

"Mama, wag niyo akong iwan. Mama!" Umiiyak at nagpupumiglas na sigaw ni Lysse mula
sa pagkakahawak sakanya ng kanyang ama.

Lumingon sakanya ang ina niya at ngumiti sakanya. Nagtama ang mga mata nila at
parehong pareho ng emosyon ang makikita sa kanilang mga mata.

Sakit. Poot. Pangungulila.

Pumunta ako sa tabi ng batang Lysse. Nakaupo na ito sa lupa at umiiyak habang
paulit-ulit na binubulong ang mga salitang 'Mama, wag mo akong iiwan.'

Then, the setting changed.

"No! I won't stop. I don't think I should stop right

now. She's the one who need to stop! Simula nang dumating ka sa buhay namin,
nagkandaleche leche na ang buhay namin! Palagi na lang ikaw ang dahilan kung bakit
kami napapahamak o nasasaktan! Ano ba talagang gusto mo?!" Tuluyan nang bumagsak
ang mga luha ko nang makita ko si Xyrel na galit na galit na nakatingin sa'kin
habang ako ay nakayuko. Ito yung dinala namin ni Brianne si Serix sa hospital dahil
nakipag-away siya sa bar.

"I'm tired of staying beside you. I'm getting tired of you."

"Kaya mo ba kami kinaibigan para gamitin kami?"

"Don't ever consider yourself as part of this family!"

"You deserved that."

"You killed my son! You killed Lenard!"

"Mukhang pera! Manloloko!"

Tinakluban ko ang dalawa kong tenga nang sari-saring boses ang narinig ko. Walang
tigil at palakas nang palakas.

Pero isang boses...isang boses lang ang nangibabaw.

"Someday, I will prove them wrong."

That was my voice.

I slowly open my eyes. White ceiling is the first thing that I saw. Ginala ko ang
paningin ko at napag-alamang nasa hospital ako.

Pinilit kong iginalaw ang mga daliri ko pero hindi ko magawa. Do' ko napagtanto na
may nakahawak pala rito.

Si Dad...

Ilang beses kong pinikit at minulat muli ang mga mata ko pero nandun pa rin si Dad.
Hindi ako nananaginip.

Dahil ata sa paggalaw ng mga daliri ko ay tuluyan nang nagising si Dad.

Worry and happiness immediately covered his eyes.

"L-Lysse! You're awake---wait, may masakit ba sa'yo? Do you want me to call the
Doctor?" Aligagang sabi ni Dad at tatayo na sana para tumayo nang hawakan ko ang
braso niya.

"I'm okay, Dad." Sabi ko at tipid na ngumiti.

Alinlangan na umupo si Dad sa tabi ko at tiningnan ako nang may pag-aalala sa mga
mata niya. Noong mga oras na yun, pakiramdam ko nasa langit ako sa sobrang saya na
nararamdaman ko.

Pwede pala talagang ganun 'no? Yung kapag sobrang saya ka, bigla ka na lang ding
makakaramdam ng sakit.

"Where's the others?" Tanong ko at nilibot ang mga

mata. Si Dad lang kasi ang nandito.

"Pinauwi ko muna at pinagpahinga. Nung isang araw pa kasi silang nandito." Sagot ni
Dad. Nangunot ang noo ko.

"Isang araw?" Takang tanong ko.

"Tatlong araw ka nang walang malay, Lysse." Sabi ni Dad. Tatlong araw?!

"A-anong sabi ng Doctor?" Tanong ko.

"Okay ka na naman daw. Kailangan mo lang daw ng pahinga para sa mga pasa at sugat
mo. May masakit pa ba sayo?" Tanong ni Dad.

Napangiti naman ako at umiling.

"Wala na po. I'm already okay. Nakirot lang yun mga pasa at sugat ko pero ayos na
po." Sabi ko. Uupo na sana ako pero agad naman akong inalalayan ni Dad sa pag-upo.
Inayos niya ang mga unan sa likod ko at maingat akong sinandal doon.

"Mamaya din ay pupunta dito ang mama mo at ang mga Tita Venice mo." Sabi sakin ni
Dad.

Magtatanong pa sana ako nang may kumatok na sa pinto. Tumayo si Dad at binuksan
iyon.

"Omygosh! You're already awake!" Napangiwi ako nang biglang lumapit sa'kin si
Eclair at mahigpit akong niyakap.

"O-ouch." Di ko maiwasang mapaungol sa sakit.

"Ow. Sorry." Nakangiwing sabi ni Eclair at kumawala sa pagkakayakap sakin.

Lumapit naman sakin si Tita Venice habang nakangiti. Nagulat ako nang bigla niya
akong yakapin. Hindi iyon mahigpit pero ramdam ko kung gaano siya nag-alala sakin.

"I'm glad you're okay." Bulong ni Tita Venice dahilan para mapangiti ako.

"Thank you po sa pagdalaw." Sabi ko

Napatigin ako sa likod ni Tita at nakita doon si Mama na naluluhang nakatingin

sa'kin. I smiled at her and spread my arms, asking her for a hug. Nangiti sa'kin si
Mama at dali-dali akong yinakap. Kumirot pa nga yung katawan ko dahil sa biglaan na
pagyakap ni Mama pero hindi ko na ininda iyon. Napapikit ako sa sarap na
nararamdaman ko habang kayakap si Mama.

"Mamatay ako sa pag-aalala sa'yo." Bulong sakin ni Mama. Ramdam ko din ang luha
niya sa balikat ko. Natawa naman ako.

"Ayos na naman po ako." Sabi ko. Humiwalay sa'kin si Mama at sinamaan ako ng tingin
habang naluluha pa rin.

"Wag mo nang uulitin iyon, ha? Papatayin mo ako sa kaba at pag-aalala." Sabi ni
Mama na ikinatawa ko ulit.

Napatingin lang ulit kami sa pinto nang bumukas ulit iyon. Niluwa niyon sina
Brianne at sina Grethel
at Drew.

Napangiti ako. Inisa-isa ko silang lahat, umaasang makikita ko ang taong hinahanap
ko pero wala. Wala si Serix.

"Hi, Lysse!" Bati sa'kin ni Krane at nginitian ako. Ganun din sina Xyrel. Tinanguan
lang naman ako nina Brent at Zrel na may dalang mga prutas.

"Are you already okay?" Tanong sa'kin ni Grethel nang mailapag ang prutas sa table
na malapit sa kama ko. Tumango naman ako.

"Where's Fianna and Liam? Ayos lang ba sila?" Tanong ko.

Grethel sighed.

"Well, Liam is okay. But Fianna... after the incident, we never saw her again." She
said. Worry and sadness was visible in her eyes. Napakunot ang noo ko dahil doon.

"W-what? Saan naman siya pupunta?" Tanong ko.

"Maybe... she just want to be alone. Tito Clyde is still her father, Lysse. And
it's really hard for her. Lalo na ngayong wala na si Tito."

"W-what?!"

"You heard me, Lysse. Tito Clyde is gone." Grethel said. Napatingin ako kay Dad.
Ngumiti lang ito ng tipid sakin pero halata ang lungkot sa mga mata niya. Hindi ko
tuloy mapigilang sisihin ang sarili ko. Hindi naman kasi lahat 'to mangyayari kundi
lang dahil sa'kin.

"I'm...sorry." I apologized. Lumapit sa'kin si Dad at hinawakan ang baba ko para

maitaas ang mukha ko at magpantay ang tingin namin ni Dad.
"Why are you saying sorry? It's not your fault, Lysse. I'm the one who should be
sorry. I'm sorry for not treating you right for the past years. I'm sorry if I've
been a jerk father to you." Dad said. I smiled at him.

Masaya ako na maayos na kami ni Dad ngayon. Pero aaminin ko na sa kabila ng sayang
nararamdaman ko, nando'n pa rin ang sama ng loob ko sakanya. I've suffered so hard
for the past years, thinking that he doesn't care about me. And I don't think a
single sorry would immediately make the pain stop. It's still here. But I forgave
him. I already forgave him a long time ago even when he still didn't apologize. And
I couldn't help but wonder, what if Tito Clyde didn't kidnap me? Will Dad still be
here? Will he still call me his daughter and accept me as I am? Pero tanggal na nga
ba niya ako bilang anak niya? Or he's just guilty that's why he's here?

I mentally sighed.

Saka ko na lang 'yun iisipin. Sa ngayon, sarili ko na lang muna. 'Cause right now,
all I really need is time. Time for myself to heal. And to really find myself this
time.

"No Dad. I'm the one who should be sorry. I'm sorry
if I'm not the daughter you've always wanted to have. I'm sorry if I can't be the
daughter that you deserve. I'm sorry if I'm like this. I'm sorry---" My words were
cut off by Dad. He silenced me by holding my both cheeks and wiping my tears.

"Shhh. It's not your fault. Besides, you don't have to change yourself, Lysse. You,
being you is more than enough." He said while smiling. I couldn't help but to
smile, too.

"Dad..."

"Hmm?"

"Can I go to States?" I asked Dad. I heard Eclair gasp. Actually, everyone in the
room was surprised by my sudden question.

Dad's forehead creased.

"Of course, you can. Why?" Dad asked. I smiled at him. But really, my heart is
starting to break into pieces.

"I... suddenly want to go there. Maybe... for a vacation?" I said. Hindi ako
tumingin kina Eclair dahil alam kong kokontra sila sa gusto ko.

I'm happy right now. I really am. But... I want to move on from all the bad things
happened in my life. I want to breathe some fresh air. And I know...I can't do it
here.

"Why? I thought you don't want to go there?"

"That's what I thought, too. But now, I realized that I want to go to States. So
please, Dad..." I pleaded to Dad.

"But you're not even completely okay."

"I know. Kaya nga po magpapahinga muna ako bago pumuntang States." Sabi ko.

"Why are you suddenly interested of going there?" Dad asked me. I closed my mouth,
almost biting my tongue to stop it from saying any words that can only embarass me.
"Uhm, for a change? I mean... I've been here in the Philippines for eighteen years.
Maybe, it's time for me to travel the world? And Dad, I want to pursue my dreams of
being an architech." I told Dad.

Sinulyapan ko sina Eclair. Nagulat ako ng makita silang nakangiti pa sa'kin. I

thought they would be mad at me for not consulting them about my decisions but I'm
wrong. Kahit hindi nila sabihin, alam kong sinusuportahan nila ako sa mga desisyon
ko.

"You want to be an architech?" Gulat na tanong ni Dad. Nakangiti naman akong

tumango at kinuwento kay Dad kung paano ko nagustuhan at pinangarap ang maging
architech.

Then, I suddenly remember na hindi nga pala alam ni Dad na pangarap ko ang maging
architech dahil hindi naman kami nag-uusap noon ng tungkol sa ganun. Ngayon pa
lang.

"Bibili lang po kami ng pagkain." Paalam nina Eclair

bago lumabas. Sina mama naman ay pumunta sa baba para bumili ng mga gamot na
kailangan para sa mabilis na paggaling ko at para na rin magbayad ng bills namin.

"You want to be an architech to prove yourself to everyone?" Dad asked me with his
forehead being creased. I smiled at him.

"At first, that was my only reason for wanting to be an architech. But later on, I
realized that it's not really because I want to prove myself to everyone. Gusto
kong patunayan sa sarili ko na hindi lang ako isang pagkakamali." I said. Dad
smiled at me. His smile is telling me how proud he is to me. I don't even know why.

"I'm so proud of you." Dad said. I laughed without humor.

"Proud? Ano naman pong nakakaproud doon?" Tanong ko.

Sumeryoso si Dad. Tila hindi nagustuhan ang sinabi

ko. Para bang may mali sa sinabi ko. May mali nga ba?

"Don't you feel proud of yourself?" He asked me. I didn't answer.

"Don't you see how far you've come already? Look at yourself, Lysse. You're still
here. After all the things that happened to you, to your life, you're still here.
And that princess, is bravery." Dad said while smiling at me. Parang bang proud na
proud sa'kin. And I don't know why but I suddenly feel proud of myself. Not because
of the things that he told me but because for the first time in my life, naging
proud siya sakin.

"Thanks Dad." Nakangiti kong sabi. Ngumiti lang din si Dad.

The door opened. Tiningnan ko iyon. I saw Serix, holding fruits and flowers. My
heart immediately beats so fast. Even if I how much I want to see him, I still
can't deny the fact that I'm still not yet ready to talk to him. To see him.

"Titingnan ko lang ang mga Tita mo sa baba. Talk to him, okay?" Dad whispered to me
and kissed my forehead.

Right after my dad left, the room immediately covered with silence. Wala ni isa
saming nagsalita. Lalong lumakas ang kabog ng dibdib ko nang magsimulang lumapit
sakin si Serix.
Nilagay niya ang mga prutas sa table pati na rin ang flowers. Tapos lumapit siya
sakin at umupo sa upuan na nasa gilid ng kama ko.

"Are...you already okay?" Agad na tanong niya. Tumango lang ako at ngumiti.

Tapos...bigla siyang tumitig sakin. Hindi ko alam ang nangyari pero bigla ko na
lang nakita ang sarili kong nakasakay sa wheelchair at itinulak ni Serix sa garden.

"Maayos na ba ang pakiramdam mo?" Tanong sakin ni Serix nang makaupo siya sa bench
habang
ako ay nanatiling nakaupo sa wheelchair.

Tumango ako at tipid na ngumiti.

"Oo. Ayos na." Sabi ko.

Tapos naalala ko, hindi ko pa nga pala siya napapasalamatan para sa pagtulong niya
sakin.

"U-uh...salamat nga pala. S-salamat sa pagtulong kina Dad para iligtas ako." Sabi
ko sakanya habang nakangiti. Sandali siyang nakatitig lang sakin bago tuluyang
ngumiti.

"You don't have to say thank you. That's fine." Sabi niya.

Hindi na lang ako nagsalita at tumingin na lang sa kawalan.

Then, I heard him sighed.

"Is it true? That you're going to States?" He asked. Napatigil ako. Hindi agad ako
nakapagsalita. Ano
kayang magiging reaksyon niya kung o-oo ako? I can imagine him being mad me.
Telling me not to go. But the truth is, I know he won't do that. It's only me
imagining things. Baka nga hingan pa niya ako ng pasalubong.

"Yes." I said. Hinintay ko siyang magsalita pero wala akong narinig mula sakanya.
Hindi siya nagsalita.

Umabot ang ilang minuto bago siya nagsalita.

"Okay. I will wait for you." Sabi niya na parang wala lang. Gulat at kunot noo
akong napatingin sakanya.

"Pero hindi ko alam kung gaano katagal ako dun." Sabi ko. He looked at me.

"Bakit? Hindi ka na ba babalik dito?" Tanong niya. Nakatingin lang ako sakanya.
Hindi ko maitanggi ang pag-asa at sakit sa mga mata niya.

Hindi na ba ako babalik dito? Babalik ka pa nga ba, Lysse? Kaya mo pa bang bumalik
dito?

"I...don't know." I said to him with honesty. The pain in his eyes grew more. But
he still managed to smile.

"Kung hindi ka babalik dito, ako ang pupunta sa States para sunduin ka." Sabi niya.
Natawa ako. Akala ko nagbibiro lang siya pero nanatili siyang seryoso.

"Hindi ako nagbibiro, Lysse." Seryoso niyang sabi dahilan para matigil ako sa
pagtawa.
"Hindi mo naman ako kailangang hintayin." Sabi ko.

His jaw was clenched. Iniwas niya sakin ang tingin at bahagyang ngumuso.

"Wala ka bang balak bumalik dito?" Tanong ulit niya. Umiling naman ako at malungkot
na ngumiti.

"Hindi naman sa ganun. Syempre, babalik ako dito. Hindi ko lang alam kung kailan."
Sabi ko.

"Kahit ilang taon pa yan, I will still wait for you."

***
Ilang linggo akong namalagi sa hospital. Palagi ring dumadalaw sina Eclair at
Serix.

Kahit si Dad ay lagi ring nandoon para alagaan ako. Halos hindi na nga siya umuuwi
kahit pa palagi ko siyang pinipilit na umuwi.

"Sigurado ka bang ayos na lahat ng gamit mo? Wala kang nakakalimutan?" Tanong ulit
sakin ni Mama nang makarating kami sa airport.

Natawa naman ako sakanya dahil ilang beses na iyong natanong ni Mama sakin.

"Opo. Ayos na po lahat." Sabi ko.

"Mag-iingat ka dun, ha? Nandun naman ang mama ni Drew para samahan ka. Alam kong di
ka niya pababayaan." Sabi ni Mama. Tumango naman ako bilang sagot.

Kasama ko papunta sa States si Dad at si Tita

Venice. Gustuhin ko mang isama si Mama, ayaw naman niya. Wala rin kasing kasama si
Grethel sa mansion kung sasama pa si Mama.

Nilingon ko ang ibang mga kasama pa at ngumiti sakanila. Ngumiti naman sila lahat
pabalik. Sina Eclair nandito...pero bakit wala si Serix?

"Hoy, Brent! Alagaan mo si Eclair ha! Kapag nalaman kong sinaktan mo ulit siya,
babalik talaga ako dito at susuntukin kita." Pabirong sabi ko kay Brent dahilan
para mamula ang pisngi nilang pareho ni Eclair. Noon ko lang kasi nalaman na
nililigawan na pala ni Brent si Eclair. Si Maris? Ewan ko. Hindi ko alam kung anong
nangyari dun.

"At kayo naman, ayusin niyo na buhay niyo! Wag na kayong puro kalokohan ang alam!"
Sabi ko.

"Hoy, hindi kaya kami puro kalokohan!" Kontra agad ni Drew.

Tinaasan ko nga ng kilay.

"Paanong 'di yun kalokohan kung mukha mo pa lang, kaloko loko na?" Sabi ko.

"BOOM!" sabi ni Krane at tinulak si Drew ng pabiro. Agad naman siyang hinila ni
Drew palapit sakanya at pabirong sinakal gamit ang braso.

"Ikaw ha! Saan mo nalalaman yang boom na yan ha!" Natatawang sabi ni Drew habang
sakal sakal pa rin si Krane.

"Aray! Bitawan mo ako! Ano ba!" Natatawang sabi ni Krane habang pilit na kumakawala
kay Drew.

Natawa at nailing na lang ako sakanila. Hindi na ako magtataka kung isang araw,
magkadevelopan na silang dalawa.

Napatingin ako kay Eclair nang bigla siyang lumapit sakin habang naluluha.

"Aalis ka ba talaga?" Sumisinghot na tanong niya sakin. Ngumiti ako sakanya.

"Kailangan eh." Sagot ko.

"Iiwan mo talaga ako? Sino nang magtatanggol sakin kay Brent niyan?" Natawa naman
ako sakanya at hinila siya atsaka yinakap.

"Aalis ako pero babalik din ako. Atsaka hindi kita iniiwan. Mawawala lang ako
sandali pero hindi ibig sabihin nun, iiwan na kita." Sabi ko.

Napakalas ako sa pagkakayakap kay Eclair nang tawagin na ako. Kailangan ko nang
umalis.

"Tara na, Lysse." Yaya sakin ni Dad.

Niyakap ko pa muna sila ulit lahat at nagpaalam. Tinanaw ko ang labas ng airport,
nagbabakasakaling magpakita si Serix pero wala. Ni kahit anino niya, hindi ko
nakita.

Napangiti na lang ako nang mapait. Baka nagbago na rin siguro ang isip niya na
hihintayin niya ako.

Tuluyan na akong tumalikod nang tawagin muli ang

ako nina Dad. Kung nagbago man ang isip niya, ayos lang. Baka napagod na rin.

Lumingon muli ako sa mga kaibigan ko at kay Mama atsaka sila nginitiang lahat.

Tumalikod na ako sa kanilang lahat at sumunod na kina Dad.

"Sure ka bang iiwan mo sila?" Tanong sakin ni Tita Venice.

Ngumiti ako kay Tita atsaka huminga ng malalim.

Iiwan? Ngayon ko lang naman 'to gagawin sa kanila diba? Kaya siguro ayos lang? Ayos
lang siguro na iwanan ko muna sila para sa sarili ko.

The truth is, what they've done to me is still fresh to me. The pain... the
betrayal... It's still here. Even when I already know their reasons. So, I really
think that we all need this. After all, being away from each other doesn't always
mean forgetting. Sometimes, it just simply means healing.

And who knows, maybe when we meet again, everything is finally fine.

***

Chapter 74
90.7K
2.95K
941
Masyadong mabilis lumipas ang panahon. Noong unang tumapak ako sa States, para
akong nawawala. Hindi alam ang gagawin. Parang anytime, bigla na lang akong
mapapatakbo sa kung saan at hayaang mawala ang sarili.
Salamat na lang talaga kina Dad dahil hindi nila ako pinabayaan. Ti-nour ako nina
Dad sa States at tinulungang masanay roon. Sobra kasi talagang nakakapanibagong
tumira sa States. Para akong biglang napapunta sa ibang mundo kahit ang totoo ay
hindi naman talaga.

Unang linggo ko roon ay inayos ko na agad ang mga requirements ko para makapag-aral
ng architecture sa isang sikat na unibersidad sa States. Hindi naman ako nahirapang
gawin 'yun
dahil tinulungan din naman ako nina Dad.

Tumira kami sa mansion ng mga Sarmiento sa States. Halos lahat ng kamag-anak kong
Sarmiento ay nandoon. Nagulat nga ako dahil pagpasok ko pa lang ng pinto ay
sinalubong na agad ng mga tita at tito ko. Well, nakakagulat talaga iyon dahil sa
pagkakatanda ko ay galit silang lahat sakin pwera lang kay Tita Marie at Tito
Larry.

Nag-sorry silang lahat sakin. Umiyak pa nga sakin si Tita Jenine, ang ina ni
Fianna. Paulit-ulit siyang humingi ng tawad sakin dahil sa ginawa sakin ni Tito
Clyde. Luluhod pa nga sana si Tita sakin kundi ko lang pinigilan agad. She doesn't
need to say sorry about what happened to me and to Eclair. It's not her fault.
Atsaka, I know it's also hard for Tita Jenine. Tito Clyde is already gone tapos
pati si Fianna, nawawala pa.

"Hey, Tita. Stop crying. It's not your fault." I told her while rubbing her back.
She's still crying. Nandito kami ngayon sa kwarto niya. Iniwan kami kanina
nina Dad para mag-usap. At simula pa lang ng pag-uusap namin ni Tita, umiiyak na
siya.

"I'm...really...really sorry." She said again. I hugged her. I don't really know
how to comfort people so I don't know if what I'm doing right now is right.

"Hey Tita, listen. You don't need to be sorry. It's not your fault. So please, stop
saying sorry." I told her.

And yeah...just like that, we became close. I helped her to find Fianna. Pero ilang
buwan na naming hinahanap si Fianna, hindi pa rin namin siya makita. We were losing
hope pero kahit ganun hindi pa rin tumigil si Tita. May mga araw na lilipad siyang
Pilipinas para kumpirmahin ang mga nasagap na balita tungkol kay Fianna. Minsan
kasi ay may tatawag kay Tita na nakita daw nila si Fianna pero tuwing pinupuntahan
ni Tita iyon, umuuwing bigo si tita.

Naging routine na iyon ni Tita hanggang sa napagdesisyunan niyang tumira na lang

muna sa Pilipinas para hindi siya mahirapan. Siniportahan ko
naman si Tita sa desisyon niyang iyon.

"Sa Tita Marie mo na lang muna ikaw tumira. Sorry talaga, Lysse. Kailangan lang
talaga ako ng kompanya natin sa Pilipinas." Sabi sakin ni Dad habang bitbit ang
maleta niya. Pauwi na rin kasi siya ngayon sa Pilipinas kasama si Tita Venice.

I smiled at them.

"No, Dad. It's okay. I really understand." I said while smiling.

Dad sighed. Lumapit siya sakin at hinalikan ang noo ko. Napapikit ako ng gawin iyon
ni Dad. Kahit ilang beses iyong gawin ni Dad, hindi ko pa rin ata talaga maitatago
ang saya na nararamdaman ko tuwing ginagawa iyon ni Dad.

"I'm really sorry, princess." Dad said.

Natawa naman ako. Tumingin ako kay Tita Venice para humingi ng tulong. Sa nagdaang
ilang buwan na nakasama ko si Dad, nakilala ko agad ang
ugali niya. Mahirap talagang ipaintindi kay Dad ang ibang bagay. Like kunware,
nagpromise siya sayo tungkol sa isang bagay tapos hindi niya tinupad. Pag sinabi
kong okay lang yun para sakin, lalo siyang maguiguilty at parang problemadong
problemado.

"C'mon, Leonard. Lysse can handle herself. Tsaka, nandito naman si Marie para
bantayan siya. You don't need to worry about her." Tita Venice said. I immediately
nodded at what Tita Venice said. Seriously, I'm okay with it.

Dad sighed, "Okay. If that's what you said."

First month of school, aaminin ko, sobrang nahirapan talaga ako. Ibang-iba kasi
rito sa States kaya naman nahirapan akong mag-adjust. May makikita man akong mga
pilipino, kakaunti lang naman. Ang iba pa ay may mga kaibigan na kaya nahihirapan
akong makipagkaibigan.

Pero nakaraan ang ilang buwan, nakapag-adjust naman din ako. Nagkaroon ako ng ilang
mga
kaibigan. Sina Kelly, Jeff at si Clarison.

Katulad ko ay isang ring Pilipino si Jeff at Clarison. Si Kelly naman ay isang

american na tumira sa Pilipinas ng ilang taon kaya marunong magtagalog.

"I suddenly want to visit Philippines again." Kelly said while we're here in the
garden. We are eating our lunch.

"Yeah. I miss my family." Jeff said. And oh, by the way, Jeff is gay. And we accept
him for that.

"Me too." Clarison said and sighed. Hindi na lang ako nagsalita pa at nginitian na
lang sila.

Simula nung umalis ako, wala na ako naging balita sakanila. Ang huling balita ko na
lang ay nung gumaraduate silang lahat ng high school.

"Ikaw Lysse, wala ka bang namimiss sa Pilipinas?" Tanong sakin ni Jeff. Napatingin
naman ako sakanilang lahat. Hindi agad ako nakasagot.

"Ako? Syempre meron. Marami." Sagot ko habang nakangiti.

Years passed and everything went too fast. Nakagraduate ako ng architect at sumunod
naman sakin si Kelly. Sina Jeff at Clarison naman ay umuwing Pilipinas pagkatapos
naming gumaraduate. Si Kelly ay kasalukuyan na ngayong lawyer sa States.

"Lysse! Malalate ka na sa presentation mo!" Sigaw ni Tita Marie mula sa sala. Dali-
dali ko namang sinuot ang sapatos ko bago lumabas ng kwarto ko.

Nakita ko si Tita sa baba na kanina pang naghihintay.

"Ano po bang oras na?" Hingal na tanong ko.

"12:45 na!" Sabi ni Tita at umuna na sakin palabas.

I muttered a curse nang marinig iyon mula kay tita at halos lumipad na makapunta
lang agad sa parking lot. Nang makapasok sa loob ng kotse ay
nandun na si Tita Marie.
I inhaled and exhaled para mapakalma ang dibdib ko. Sobrang bilis ng tibok ng puso
ko dahil sa sobrang bilis ng pagtakbo at pati na rin dahil sa kaba.

"Are you ready for your presentation?" Tanong sakin ni Tita Marie. Dahil sa tanong
ni tita, lalo akong kinabahan.

"I'm...trying to be ready. I'm really really nervous, Tita." Kinakabahang sabi ko.

Tita smiled. Hinawakan niya ang kamay ko.

"You can do it, Lysse."

And just like the others, I started being at the lowest too. Nagtrabaho ako sa
isang kompanya sa States. Pero ilang buwan lang ako doon dahil umalis kaagad ako
nang may nag-offer sakin ng magandang trabaho sa Paris.

I worked hard to reach my dreams. Nung una, sumuko na ako sa pagiging architect
dahil sobrang malas ko talaga nung time na yun. Sobrang hirap mareach ng dream kong
yun kaya sabi ko, baka hindi talaga para sakin ang pagiging architect. Kaya pinili
ko munang maging chef sa isang sikat na restaurant sa Paris. Pero hindi ko rin
kinaya eh. Palpak pa rin.

Noong panahong yun, parang gusto ko na lang ulit umuwi sa Pilipinas at doon na lang
abutin ang pangarap ko. Kaso...ayokong umuwi ng Pilipinas nang walang
naipagmamalaki.

"Gosh! Rest, iha! Wag mong pagudin yang katawan mo!" Sabi ni Tita mula sa kabilang
linya. Pagod akong nakahiga sa kama ko habang nasa tenga ko ang cellphone ko.

"Tita, I'm already resting." Pagod kong sabi.

Ngayon, natanggal na naman ako sa trabaho. For the fifth time!

Sa totoo lang, naiinis na talaga ako. Napapagod na ako. Gusto ko nang umuwi. Gusto
ko na lang sumuko.

I heard Tita sigh.

"Lysse, that's okay. There are so many jobs that you can try there in Paris. Baka
hindi lang talaga para sayo ang pagiging chef." Sabi ni Tita. I closed my eyes and
let my tears fall.

"Umuwi na lang kaya ako, Tita?" I weakly muttered.

"Because of what? Uuwi ka kasi sumusuko ka na? Do you know why you have no
permanent job, Lysse? Dahil hindi yung pangarap mong trabaho ang kinukuha mo. You
want to be an architect, right? But why are you wasting your time trying to be a
chef? An accountant? A waitress? A secretary? Lysse, hindi ka talaga tatagal sa
trabahong kahit kailan ay hindi mo naman talaga gusto at pinangarap." Tita said.

Noong panahong yun, nabuhay muli ang pangarap

ko. Nagbakasali ulit ako. Lumaban muli para maging architect. Pero wala talaga eh.
Hindi pa rin palarin.

But not until one time, may nakakita ng mga drawings ko. Mahilig kasi talaga akong
mag-drawing mga bahay at buildings. Tapos may nakakita nun habang kumakain ako sa
isang restaurant. Tapos nagulat na lang ako nung kinuha niya ako bilang architect
ng ipapatayo niyang bahay.
And that was the beginning of my career. Matapos ng project kong iyon, may bigla na
lang tumawag saking isang kompanya at sinabi saking gusto raw nila akong maging
architect under ng kompanya nila. Syempre, pumayag ako. Isa sa pinakamalaki at
pinakamakapangyarihang kompanya iyon.

After two years, nakagawa na ako ng sarili kong pangalan sa larangan ng

arkitektura. Ang dating kompanya na pinagtatrabahuhan ko noon ay akin na ngayon.
And now, the company is already on top.

"Wow! That was...perfect!" Nakangiti at mangha na sabi ni Mrs. Rileva matapos ang
aking presentation. Kasunod niyon ay ang pagtango din ng ibang board member.
Napangiti naman ako dahil nagustuhan nila ang proposal ko.

Pagkatapos ng presentation ko ay konting usap usap at batian lang ang naganap bago
ako tuluyang umuwi.

As usual, pagkarating na pagkarating ko sa condo ko ay agad akong humiga sa kama ko

at pinagpahinga ang pagod kong katawan.

Tuluyan na sana akong makakatulog kundi lang nag-ring ang cellphone ko.

"Hello Tita" pagod kong bati.

"You're in the news again." Masayang bati ni tita. Napangiti naman ako dahil mas
mukha pang masaya sakin si Tita.

"Really?" Nakangiti ngunit pagod kong sabi.

Sobrang sakit at pagod na talaga ang katawan ko.

"Yes! Bakit mukhang di ka masaya?" Tanong ni Tita.

"No. I'm really happy, Tita. I'm just tired." Sabi ko at pinikit ang mga mata ko.

Seven years have passed, I am now proud of who I am today.

"So...how does it feel to be on top?" Kelly asked me. Nandito kami ngayon sa office
ko. Busy ako sa pagpirma ng mga papeles nang bigla na lang siyang
sumulpot.

"Stop asking me that, Kelly. I don't really like to hear that term." Sabi ko.

"What term? The 'on top'? What's wrong with that? That's true naman eh. You're
already on top, Lysse." She said. I shook my head.

"I'm not really used hearing that." Sabi ko. Kelly just smiled.

"By the way, Clarison and Jeff will be here tomorrow." She said. I arched my
eyebrow while still looking at the papers in front of me.

"Oh? I thought they won't be here tomorrow?" Tanong ko.

"That's what I thought, too. Pero nagbago isip nila eh. Gusto daw kasi nila ikaw
samahan bukas." She said.

Napailing na lang ako pero napangiti rin.

Kinabukasan ay agad bumungad sakin ang mukha nina Clarison, Jeff at Kelly.
Kagigising ko lang nun nang bigla nila akong dinambahan ng yakap.
"Omygosh girl! I missed you so much!" Baklang bakla na sabi ni Jeff.

"Oo ngaa! Omygosh! We're so proud of you!" Sabi

din ni Clarison. Habang nasa likod naman nila si Kelly na natatawa na lang din sa
sitwasyon ko. Hindi na kasi ako makahinga.

"Oo na. Oo na. Miss niyo na ako. Pero pwede bang makahinga muna kahit saglit?
Saglit lang naman kung hindi nakakahiya sainyo." Sarkastikong sabi ko. Agad naman
nila akong pinakawalan at nagpeace sign. Napailing na lang ako sakanila.

Gaya ng nakagawian, nagkwentuhan lang kami. Nanood ng movies. Kumain ng kung ano-
ano. Pinagtripan si Jeff. Pinagtawanan lahat ng makikitang nakakatawa sa movies.

Hanggang...

"Ayos naman silang lahat." Natigil ako sa pagtawa nang bigla iyong sabihin  ni
Jeff.

He smiled at me.

"I know you want to ask me that kanina pa." Sabi niya sakin. Iniwas ko sakanila ang
tingin
ko at tinutok na lang ang atensyon sa movie na pinapanood namin ngayon.

"That's good. Atleast...they're fine." Sabi ko kahit ang totoo ay masakit talaga.
Ewan ko ba. Sa tuwing iniisip ko na masaya sila kahit wala ako, nalulungkot ako.
Alam kong selfish. Alam kong hindi dapat pero hindi ko talaga maiwasan.

"Eclair and Brent are already engaged." Gulat akong napatingin kay Jeff. Is he
serious?

Napangiti sakin si Jeff dahil sa reaksyon ko.

"Hense and Zrel are already married. Si Brianne at Zander naman ay may anak na. Si
Xyrel at Viel, ikakasal na rin. Si Krane at ang pinsan mong si Drew, nagbabalak na
ring magpakasal." Sabi sakin ni Jeff. Wala akong nasabi.

Ganun ba talagang katagal akong nawala?

Hinihintay ko na may sabihin pa si Jeff pero wala na siyang dinagdag pa. Napangiti
na lang ako ng
mapait.

At 7:00 in the evening, agad na akong pumunta sa venue kung saan gaganapin ang
party nina Mrs. Reliva.

Pagkalabas ko pa lang ng kotse ay agad na akong sinalubong ng mga camera at ilang

mga reporters. Hindi ko na naman sila pinansin at nginitian na lang. Seriously,
lumipas man talaga ang ilang taon, hindi pa rin mawawala sakin ang ugali ni Lysse
Aleford.

Pagpasok ko sa loob ay sinalubong ako ng ilang mga business man na kilala ko. Ang
iba ay engineer at ang iba ay isa ring architect katulad ko.

"Oh, Hi Architect Sarmiento!" Bati sakin ni Mrs. Giela. Isa si Mrs. Giela sa naging
kliyente ko noon.

I smiled at her at pinaunlakan ang pakikipagbeso niya.

Seven years ago, Dad introduced me to the world as his daughter. As a Sarmiento.
Syempre, naging mahirap yun para kina Dad. Dumating sa point na muntik na siyang
bumagsak at mapaalis sa posisyon niya. Buti na lang ay hindi natuloy.

At seven years na rin ang nakakalipas mula nang mawala ang rank at rules.

"Architect Sarmiento!" Napatingin ako sa likod ni Mrs. Giela at nakita si Mrs.

Rivela na ngayo'y nakangiting pumupunta sa direksyon ko. Agad niya akong sinalubong
ng beso.

"I'm really glad you came." She said. I smiled at her.

"It's my honor to be here." Sabi ko.

The party started. Everyone was enjoying the party. There are some business man na
ka-age ko ang nagyaya saking sumayaw pero hindi ko na pinaunlakan pa.

Somehow, seeing the different lights flashing in the

background reminded me of what happened years ago. Nung akala ko, party ni mama ang
pupuntahan ko, yun pala engagement party nina Serix at Fianna. That was the time
when Eclair and I got kidnapped by Tito Clyde's men.

My heart hurts. I thought I'm already okay. I guess, I'm still not. I'm still not
completely okay.

My phone rang. Kinuha ko iyon sa purse ko at sinagot ang tawag.

"Lysse..." It's my dad.

"Dad..." Nakangiting sabi ko kahit hindi naman niya ako nakikita.

"Kamusta ka na diyan? You're now a successful architect. I'm so proud of you." Lalo
akong napangiti sa sinabi ni Dad.

"Thanks, Dad. " Sabi ko.

"Lysse...malapit na ang birthday ng mama mo. Hindi

ka pa ba uuwi?" Dad asked me.

Napangiti naman ako lalo.

"Do you want me to go home?" I asked Dad.

"Of course!" Dad eagerly said. Natawa naman ako.

"Uuwi na po ako. I'll be there." Sabi ko.

I guess seven years was already enough.

Chapter 75
100K
3.27K
1.09K
"God leads us to where we are needed the most."

"Okay na po ba, Ma'am?"

I sighed.
"Yes." Sagot ko. Sa totoo lang ay kinakabahan talaga ako. Pakiramdam ko ay anumang
oras, matatae ako sa sobrang kaba.

Habang nagdadrive si Manong Edgar, nakatingin lang ako sa bintana. Pinagmamasdan

kung ano bang nabago sa Pilipinas. Kaninang madaling araw ako nakauwi dito. Walang
ideya sina Dad o kahit pa sino na nandito na ako.

My forehead creased when I saw my picture on the billboard. Picture ko iyon habang
nasa likod ko ang isang building na disenyo ko.

I also saw a picture of me tapos nakasulat sa taas ay 'Most influencial architect'

at kung ano ano pa.

I don't know but upon seeing all of that, I suddenly...felt sad when I should be
happy. Pakiramdam ko may kulang pa rin. Palagi namang ganun ang nararamdaman ko.
Akala ko nung una, kapag pinakilala ako ni Dad sa buong mundo bilang anak niya,
makokompleto na ako. I was wrong. Kasi kahit nung ipakilala ako ni Dad sa buong
mundo bilang anak niya, pakiramdam ko may kulang pa rin. Parang may nawawala pa
rin.

"Kahit ilang taon pa yan, I will still wait for you."

I closed my eyes tightly. Pilit ko mang itanggi sa sarili ko, alam kong hanggang
ngayon, umaasa pa rin ako na sana...sana may babalikan pa rin ako kahit ilang taon
man ang lumipas.

Hindi ko maiwasang masaktan habang iniisip na paano kaya kung...katulad nina Hense
kasal na rin siya? Paano kung meron na siyang iba? Paano kung wala na naman talaga
akong babalikan?

Imagining him on the aisle, waiting for his bride while crying breaks my heart.
Lalo na kapag iniisip ko na hindi ako yun.

Seven years. Seven years was too long. I don't think he could wait for me that
long. I mean... there's a lot of things that could happen in that years. And who
knows, maybe while I'm busy reaching my dreams, he's busy making memories with
someone else too.

Kinuha ko ang cellphone ko nang may magtext doon.

Grethel:

I know you don't want to have a communication with us. Naiintindihan ko. You want
to move on from
your past. And I'm really proud of what you have already achieved. It's been years,
Lysse. And...I'm getting married. I hope you could come.

Ilang segundo lang akong nakatingin sa text ni Grethel. She's getting married? Did
I read it right?

Hindi ko alam kung bakit pero bigla na lang akong naluha matapos malaman iyon. Sa
sobrang saya ko para kay Grethel, nag-unahan ang mga luha ko sa paglabas.
Nakakainis.

Pati si Manong Edgar, napapatingin na rin sakin.

"Ayos lang ba kayo, Ma'am?" Tanong ni Manong Edgar habang matapos akong sulyapan sa
rear mirror.
"A-Ayos lang po ako." sabi ko at pilit na ngumiti.

Doon ko lang napagtanto kung gaano ako ka-unfair sa kanilang lahat. Pagtapak ko
kasi sa States, pinutol ko na ang komunikasyon ko sakanilang lahat. All of them
tried their best to communicate
with me but I did not give them a chance to talk to me. That time, akala ko hindi
ako makakapag move-on sa lahat ng nangyari sakin habang may koneksyon ako sakanila.
They are part of my past. And my past is what I want to forget. Kaya akala ko,
dapat kalimutan ko muna rin sila pansamantala para makapagmove-on ako but I was
wrong. I was being unfair to them.

Hindi ko napansin na sa sobrang focus ko sa pag-abot ko ng pangarap ko at

pagpapatunay sa sarili ko, nagsisimula na akong lumayo sa mga kaibigan ko.

"San ko po ba kayo ibababa, Ma'am?" Manong Edgar asked.

"Sa Livage Hotel na lang po." Sagot ko. Balak ko kasi talaga sanang hindi muna
magpakita kina Dad ngayon. Baka i-surprise ko na lang sila sa birthday ni mama?
Pero...matutuwa ba sila pag nakita nila ako?

"Kayo po ang nagdisenyo ng hotel na yun, hindi po

ba Ma'am?" Tanong sakin ni manong.

Gulat naman akong napatingin kay manong. Hindi ko naman kasi akalaing pati iyon ay
alam ni manong.

"Ah. Opo. Paano niyo po nalaman?" Tanong ko.

"Ilang beses ko na po iyong nakita sa billboard diyan. Palagi ko nga rin pong
nakikita ang pangalan niyo." Sabi ni Manong.

Ilang segundo ako napatitig kay Manong bago tumango. Hindi ko maiwasang maproud sa
sarili ko matapos marinig iyon mula kay manong. Who would have thought that I will
come this far?

"Nandito na po tayo, Ma'am." Napatingin ako sa labas at tama nga si manong, nandito
na kami.

Pinagbuksan ako ni Manong ng pinto at dinala ang gamit ko. Since hindi ko rin naman
talaga kayang dalhin lahat ng gamit ko, nagpatulog na ako kay manong.

Nang makapunta ako sa room ko, umalis na rin si manong. Agad akong humilata sa kama
ko at nagpahinga muna.

Pinikit ko ang mga mata ko para sana matulog kaso hindi talaga ako dalawin ng
antok.

Kaya para makapaglibang, binuksan ko ang cellphone ko. I was browsing my newsfeed
in my fb account when someone suddenly messaged me.

Eclair:

Hi!

Nakatitig lang ako sa chat ni Eclair for seconds. Hindi ko alam kung anong dapat
kong gawin. Should I reply to her? Pero anong sasabihin ko? Hello? Hindi ba
masyadong awkward yun?
So, instead of replying, I ignored her message.

My phone vibrated again when Eclair messaged me again.

Eclair:

Ay taray! Seen lang ganun? After seven years na walang paramdam, iseseen mo lang
ako? Hoy Lysse Aleford Sarmiento, miss na kitang gaga ka. Paramdam ka naman.

Matapos mabasa ang chat ni Eclair, hindi ko alam pero napangiti ako. Alam kong
nagtatampo na sakin sina Eclair. Kaya nga gagawin ko lahat makabawi lang sakanila.

Kinabukasan, kahit nasa Pilipinas na ako ay di pa rin ako tinigilan ng trabaho ko

sa States. Kagigising ko lang ay bumungad agad sakin ang sunod sunod na tawag at
email ng mga kliyente ko. May ilan ding galing sa sekretarya ko na si Clara at ang
iba naman ay galing kina Kelly.

Kaya agang aga ay nakaharap agad ako sa laptop ko habang umiinom ng kape. Nakashort
lang ako na maikli at loose white tshirt habang nakapusod ang buhok ko.

"Kailan mo balak magpakita sakanila?" Tanong sakin ni Clarison sa video call.

I sighed.

"Baka sa birthday ng mama ko? I heard na may party daw na gaganapin." Sabi ko.

Clarison arched her eyebrows at me. I looked away.

"Are you really ready for this, Lysse?" She asked me.

Am I ready? I mean, it's been a long time. It's been seven years.

"Ready or not, I still need to face them." I said. Clarison smiled at me. Umayos
siya ng upo at inalis muna ang mga papeles na nasa harapan niya. Isang engineer si
Clarison. Hindi man ganung kaingay ang pangalan niya sa larangan ng engineering,
masasabi ko namang isa siyang
successful na engineer.

"Do you think everything is already fine?" She asked me. Kumunot ang noo ko. Ang
random lang kasi.

"Yes?" Unsure kong sabi.

"Paano mo nasabi?"

"Because everything is really fine. Everyone...has already found their happiness.

They already found their destiny. The---" Clarison cut me off.

"But did you already find your happiness? Are you really happy, Lysse?" Clarison
said that made me silent. It was an easy question. Honestly. But I don't know why
it was so hard for me to answer it.

I mean, I already reached my dream. My father had already introduced me to the

world as his daughter. I am no longer keeping secrets from anyone. But why do I
feel like there's still something missing?

"See? You can't answer it because you're not completely happy with your life right
now, Lysse. There's still something missing. There's still someone missing." She
said. Natahimik lang ako. Nilapit ni Clarison ng konti ang mukha niya sa camera at
tipid na ngumiti sakin.

"Magiging okay lang ang lahat kung pati ikaw ay okay na rin, Lysse." She said.

Magiging okay ang lahat kung pati ako ay okay na rin.

I took my phone inside my bag and dialed my secretary's number.

"Hi, Ma'am. Good morning. Is there any problem?" Bati sakin ni Clara.

"Cancel all my appointments for tomorrow." I said.

"But Ma'am---"

"No more buts. Just do what I asked you to do.

Okay?" I said.

"Are you sure you want to cancel your meeting with Mr. Lazcano, Ma'am? It is a big
project and he's been waiting for this meeting to happen for a week now." Clara
said. Natahimik ako saglit at nag-isip. Sa huli ay bumuntong hininga na lamang.

"Okay. Don't cancel my meeting with Mr. Lazcano. But only with Mr. Lazcano."

"Yes, Ma'am. I will."

Tomorrow will be a long day. Bahala na kung anong mangyari bukas. Maybe it's time
for me to chase my happiness. Yung totoong kasiyahan.

Buong maghapon ay tinapos ko na ang trabaho ko para wala na akong gawain at

alalahanin kinabukasan. Hinanda ko ang sarili ko para sa gaganaping party sa linggo
ng gabi. Hanggang ngayon ay di pa rin alam nina dad na nakauwi na ako. Wala pa ring
nakakaalam sakanila. Ang sabi ko kasi sakanila ay di pa ako makakauwi. Syempre
nadissappoint sila dahil umasa sila sa sinabi kong uuwi ako.

"What's your plan?" Kelly asked me. Nandito siya ngayon sa hotel na tinitigilan ko.

"Para saan?" Tanong ko. Nagulat na lang ako nang may tissue na tumama sa ulo ko.

"Ouch! Anong problema mo?" Inis na sabi ko.

"Anong para saan? Edi syempre para dun sa pasabog mo sa linggo!" Sabi ni Kelly. I
rolled my eyes at her.

"Pasabog. Sari-sari ka talaga kahit kailan." Sabi ko na lang.

"Whatever. Pero ano nga? Anong plano mo?" Pangungulit niya sakin.

"Edi syempre aatend ako sa party ni mama. Tapos ayun...magsosorry ako sakanilang
lahat. Tapos..." Natigil ako sa pagsasalita nang makaramdam ako
ng hiya sa susunod na sasabihin.

"Tapos?" Paghihintay ni Kelly sa susunod kong sasabihin.

"Titingnan ko kung may chance pa..." Sabi ko. Kumunot ang noo ni Kelly sa sinabi
ko.

"Chance saan?" Takang tanong niya.

"Kay ano." Di ko masabi sabi.

"Kay ano? Wala akong kilalang ano teh." Sabi niya sakin. More like nang-aasar.

Nainis ako. Inirapan ko siya at iniwas sakanya ang tingin.

"Kay Serix! Titingnan ko kung may pag-asa pa ba." Mahina kong sabi.

"Eh paano kung wala na?" Kelly asked me. The room suddenly covered with silence.
Hindi ako nakaimik. I tried so hard to open my mouth to
answer Kelly's question but I couldn't. Nauna pa atang manakit ang dibdib ko kesa
sa pagbuka ng bibig ko.

"Masakit diba? Iniisip mo pa lang, masakit na. Paano pa kaya kung nakita mo na?"
Kelly asked me.

I sighed. Pilit pinapakalma ang puso ko.

"Kahit naman gaano kasakit, wala pa rin akong magagawa kundi tanggapin iyon.
Kasalanan ko rin naman kung sakali mang mangyari yun." Sabi ko. Hindi mapigilan ang
pait sa boses.

"Eh ikaw ba? Sa tingin mo ba hanggang ngayon hinihintay ka pa rin niya?" Tanong
sakin ni Kelly.

Natawa naman ako at nailing.

"No? Siguro minsan, naiisip ko na baka hinihintay niya pa rin ako pero sino bang
niloko ko? It's been seven years. Sobrang tagal ng seven years. Who knows? Maybe he
already found someone who's
better than me." I said.

"But he told you he will wait for you, right? Kahit ilang taon pa?" Kelly aksed me
again.

Tumango ako.

"Madaling sabihin yun, Kelly pero mahirap gawin." Sabi ko. Sinimulan ko nang ayusin
ang mga gamit ko at tumayo na.

"Let's go. Samahan mo akong bumili ng damit." Yaya ko.

***

At 7 o'clock in the evening, ayos na ako. Si Kelly ang nag make-up sakin habang
sina Clarison naman ang pumili ng susuotin ko. Hindi ko nga alam sakanila kung
bakit kailangan pang bongga ang suot ko. Eh hindi naman ako ang may birthday. Si
mama.

"Seriously, guys. Do I really have to wear this?" I

asked them while looking at myself in the mirror.

I'm wearing an off shoulder violet gown with slits in it's left side. Hanggang hita
ko ang hati nun. Kita rin ng konti ang cleavage ko. My hair is in a messy bun. I am
also covered with diamonds that it's starting to feel so weird.

"What? You look gorgeous with that gown. Don't you like it?" Jeff said using his
girly voice. I rolled my eyes at him.

"It's not that I don't like it. It's just that...isn't it too sexy?" I asked them.
They looked at me for a second then laughed.

Napanguso ako dahil feeling ko, pinaglalaruan nila ako.

"Ayos lang yan, Lysse. For sure, may bisita pa dung mas kita ang kaluluwa kesa
sayo." Sabi ni Clarison.

Inirapan ko na lang sila at tinitigan na lang ulit ang sarili ko sa salamin.

Aaminin ko, hindi ito ang first
time na nagsuot ako ng ganito. Nung nasa Paris ako at sa States, ilang beses na
akong nagsuot ng ganitong klaseng gown. Mas maikli at mas kita pa ang kaluluwa kesa
sa suot ko ngayon.

Pero iba ngayon. Ibang tao ang makikita ko ngayon. The people that I will be seeing
tonight are also the people I left seven years ago.

"Calm yourself, Lysse." Pagpapakalma sakin ni Kelly nang makasakay kami ng kotse
ko.

"Wag na lang kaya akong tumuloy?" Sabi ko. Kinakabahan at natatakot.

"Are you nuts? Nandito ka na, aatras ka pa ba?" Kelly asked me. I sighed.
Kinakabahan lang talaga ako. Paano kung hindi na nila ako tanggapin. I closed my
eyes. Paano kung kagaya nung dati, nung umattend ako ng birthday ni mama, ganun
ulit ang mangyari? Hindi man ganung ganun, paano kung mas malala pa dun? Hindi ko
na yata kakayanin.

Napamulat ako nang may humawak sa kamay ko. I saw Kelly, holding my hand while
smiling at me.

"Hey, don't be nervous. We're here for you. Stop thinking about negative things.
Who knows? Maybe this night will be the night you've been waiting for. " Kelly
said. I looked at her, she just smiled at me. Ganun rin sina Clarison at Jeff na
nasa unahan namin ngayon.

For some reason, gumaan yung nararamdaman ko. I smiled at them.

"Thank you." Sabi ko sakanilang tatlo. Kung hindi dahil sakanila, wala ako ngayon
sa kinatatayuan ko.

8:00 na nang makarating kami sa bahay ng mga Sarmiento. Pagkababa ko pa lang ng

kotse ay halos mapanganga na ako sa sobrang ganda ng dekorasyon sa labas.

"Wow...your family was really one of the Top 10, Lysse." Clarison said while her
mouth is widely
open.

"Hindi lang isa sa top 10. Sila rin ang Top 1 noon." Jeff said.

I chuckled. Hinila ko na sila papasok dahil kung hindi ko pa gagawin yun,

siguradong mananatili silang nakanganga at nakatitig sa labas ng bahay namin.

The door opened when we enter. Nagtaka ako dahil pagpasok ko ay halos lahat ng
bisita at nakatingin sakin at nakangiti. Para bang expected na nila na pupunta ako
ngayon.

"Enjoy your night, Lysse." Bulong sakin nina Kelly bago sila nawala sa likod ko.
Lalo akong nagtaka at sinimulan nang kabahan.
Pero sa kabila nang kaba at takot na nararamdaman ko, nagpatuloy pa rin ako sa
paglalakad. Baka kilala lang talaga nila ako? Maybe, ngayon lang nila ako nakita
kaya ganyan sila makatingin.

Natigil ako sa paglalakad nang mamatay ang ilaw. Sobrang dami nang pwedeng mangyari
ang pumasok sa isipan ko. Pero nawala ang lahat ng yun nang umilaw ang stage. A
familiar man is standing on the stage, staring at me while holding a mic in his
left hand.

Halos manghina ako nang makilala ko kung sino iyon. Agad nangilid ang luha sa mga
mata ko.

"Hey..." Tuluyang pumatak ang luha ko nang marinig ko ang boses niya pagkatapos
nang ilang taon. Serix...

"Siguro ngayon nagtataka ka na kung bakit ako nandito sa stage at hindi ang mama mo
ngayong ang mama mo ang may birthday." He said. I tried to smiled at him and tell
him it's fine, I'm fine but I can't open my mouth. Tanging hikbi lang ang naisagot
ko sakanya.

"You know, I've been waiting for you for seven years. And I never get tired of
waiting for you kahit
minsan, nakakasawa na. Kahit minsan, naiisip ko na baka meron ka nang iba..." sabi
niya sa basag na boses.

Kahit malayo ako, kitang kita ko ang pagpipigil niya sa mga luha niya.

Then a song started to play.

What day is it? And in what month?

This clock never seemed so alive
I can't keep up and I can't back down
I've been losing so much time

Ngayon ko lang siya narinig na kumanta. And hearing it for the first time felt like
heaven. Para akong lumutang sa sobrang ganda ng boses niya. The lights focus on me
and Serix.  Parang biglang nawala ang ibang tao na nadito. Parang biglang kami na
lang yung natira.

Cause it's you and me and all of the people with nothing to do, nothing to lose
And it's you and me and all of the people

And I don't know why I can't keep my eyes off of you

Seeing him right now suddenly reminded me of us years ago. Yung mga panahong palagi
ko siyang tinataboy palayo dahil alam ko sa sarili ko na kahit gaano namin kagusto
ang isa't isa, hindi pa rin mangyayari ang 'kami'. Pero sa tuwing tinutulak ko siya
palayo, nasasaktan ako at nagsasaktan ko rin siya. That time, I didn't realize that
I'm only hurting ourselves. Na hindi naman talaga kami bawal. Na pwede naman
talagang magkaroon ng kami. I just have to believe in love.

All of the things that I want to say just aren't coming out right
I'm tripping on words
You got my head spinning
I don't know where to go from here

Nagsimula nang maglakad si Serix pababa ng stage nang hindi pa rin tinatanggal ang
tingin sakin. Lalo akong kinabahan. Pero sa kabila ng kaba ko, mas lamang ang saya
sa dibdib ko.
Nang tuluyan siyang makalapit sakin, he smiled at me. The same smile that he gave
me when we first smile at each other.

"Why are you crying?" He asked me and chuckled.

Inis ko siyang hinampas sa dibdib at lalong humikbi.

"Nakakainis ka!" Sabi ko habang sumisinghot.

He just chuckled at me. Hindi siya nagsalita. Nanatili lang siyang natatitig sakin.
Tila ba ngayon lang ako nakita. Na parang ito ang unang pagkakataon na nakita niya
ako.

"B-bakit?" Tanong ko sakanya.

Sa halip na sagutin niya ako ay mas nagulat ako sa sinabi niya.

"Can I... hug you?" He asked.

Hindi na niya ako hinayaang sumagot dahil agad na niya akong hinila palapit sakanya
at mahigpit
na yinakap.

"I missed you. So damn much." He whispered and buried his face on my neck.

Napapikit na lang din ako at naluha na naman.

"I missed you, too." Bulong ko rin sakanya at yinakap din siya pabalik.

Nagulat lang ulit ako nang kumalas siya sa pagkakyakap sakin at lumuhod sa harap
ko.

Kahit ang mga nanonood saming bisita ay nagulat.

"Alam kong sobrang bilis ng ginagawa ko pero Lysse...hindi ko na talaga kaya. I

don't want to wait for you again when I can have you right now." He said and
sighed. Nanginginig ang mga kamay niya nang buksan ang maliit na box na hawak niya.
Tuluyang tumulo upit ang mga luha ko nang makita ang singsing sa loob.

"Will you be my girlfriend?"

Epilogue
148K
4.54K
2.87K
"For God so loved the world that he gave his one and only Son, that whoever
believes in him shall not perish but have eternal life." John 3:16

Hi! This is the last chapter na ipopost ko dito sa story na to. Thank you guys for
supporting and reading this story kahit ang daming error! Maraming maraming
salamat! Lalo na sa mga kaklase kong todo support sakin. Hi Erica at Kat! Thank you
sa support!

Happy New Year! May God be with you always. God bless.

***

"Hey Lysse, where are you?" Isiningit ko sa pagitan

ng leeg at balikat ko ang cellphone ko habang nagmamadaling isinusuot ang sapatos
ko.

"I'm on my way, Dad." Sabi ko. Napalabi ako dahil sa pagsisinungaling. Ang totoo
kasi niyan ay nasa bahay pa lang ako. Nakakainis kasi si Serix! Hindi ako ginising
ng maaga.

"Kanina ka pang hinihintay ni Grethel. Hindi mapakali hangga't wala ka." Sabi ni
Dad. Lalo tuloy akong nakonsensya. Lalo akong nagmadali at nang matapos ay agad
lumabas ng bahay at pinaharurot ang sasakyan.

"Malapit na po ako. Sige na, Dad. Ibababa ko na. Byebye." Paalam ko.

"Okay. Ingat ka sa pagdadrive. I love you." Napangiti naman ako nang marinig iyon
mula kay Dad.

"I love you too, Dad." Sabi ko bago binaba ang tawag.

Muntik na akong mapamura ng malakas nang makitang sobrang traffic. Kaya wala akong
choice kundi ang bumaba ng sasakyan ko at takbuhin ang kahabaan ng kalsada. Tinext
ko na lang si Manong na kunin ang kotse ko dun. Mahahanap naman siguro yun ni
manong.

"Damn this heels!" I muttered as I remove my heels. Tumingin ako sa suot kong relo
at lalong binilisan ang takbo nang makitang late na ako. Wala akong pakielam kung
marami mang nakatingin sakin dahil tapak ako o ano.

Siguro iniisip nila, 'Ano ba tong babaeng 'to. Mukha nang bruha' 'Siguro adik 'to'

Tse! Wala akong pakielam sainyo. Bahala kayo dyan.

Nasa kasagsagan ako ng pagtakbo nang magring ang phone ko. Agad ko iyong sinagot
nang makita ang pangalan ni Serix sa screen.

"Hi beautiful!" Pabirong bati niya saka humalakhak.

Lalo akong nainis.

"Bwisit ka! Bakit hindi mo ako ginising kanina? Late tuloy ako ngayon!" Inis na
sabi ko habang tuloy pa rin sa pagtakbo

"Eh ang sarap ng tulog mo eh. Ayoko namang istorbohin pagtulog mo." Sabi niya at
kahit hindi ko siya nakikita, alam kong nakangisi siya ngayon.

"Bwisit ka talaga! Nang dahil sayo, tumatakbo ako ngayon ng waang suot na sapatos
makaabot lang sa kasal ni Grethel!" Inis na sabi ko.

"What?! Wala kang suot na sapatos?" For some reason, biglang nag-iba ang tono ng
pananalita niya. Parang nag-aalala na ano.

"Oo! At kasalanan mo yun!" Sabi ko.

"Hey...I'm sorry. Where are you? Susunduin kita." Ngayon ay mas marahan at mas
mahinahon na ang boses ni Serix. Bibigay na sana ako kaso napasimangot ulit ako
nang maaalala na naman na
siya nga pala ang dahilan kung bakit ako ganito ngayon.

"Wag na! Nakakahiya naman sayo! Maging abala pa ako." Sarkastikong sabi ko at
umirap na para bang nakikita niya ako.
"Tss. Bakit naman magiging abala sakin ang asawa ko?" Malambing niyang sabi.

Hindi naman agad ako nakaimik. Kahit hindi ko kita ang sarili ko. Alam kong kasing
pula na ng kamatis ang mukha ko ngayon.

"Tss. E-ewan ko sayo!" Sabi ko na lang at binaba na ang tawag.

Five months ago, Serix and I got married. Hindi ganung kagarbo ang kasal namin,
though ganun ang gustong mangyari nina daddy at ng pamilya ni Serix. Gusto sana
nina Daddy na sa beach kami ikasal, hindi naman ako pumayag. Gusto ko kasi talagang
ikasal sa simbahan. Ewan ko. Feeling ko mas meaningful yung kasal kapag nasa harap
ka
ng altar tapos sa loob ka ng simabahan kinasal.

Isang oras din yata ang nilakad ko bago ako nakarating sa pangyayarihan ng kasal ni
Grethel. Katulad ko ay mas pinili din ni Grethel na sa simbahan ikasal. Ganun rin
kasi ang gusto ng mapapangasawa niya, si Kuya Marco.

Haggard na haggard ang itsura ko nang makita ako nina Dad. Buti na lang at di pa
pala nagsisimula ang kasal nang makarating ako.

"Anong nangyari sa itsura mo, anak? Kalat kalat na ang make-up mo." Tanong sakin ni
Mama at agad na pinunasan ang pawis ko gamit ang tissue.

"Naglakad ako Ma, eh. Sobrang traffic kasi." Hinihingal na sabi ko at naupo muna sa
isa sa mga upuan na nandoon.

"Oh, iha." Abot sakin ni tita Venice ng tubig na agad ko namang kinuha at ininom.

Mukha pati ata sina tita Venice ay nagulat nang

maubos ko ang laman ng isang bote ng tubig sa isang inuman lang.

"Hey..." Agad akong napasimangot nang makita ko si Serix. Umalis din naman agad
sina daddy nang makita si Serix.

"I'm sorry." He said in a low tone. Tumabi siya sakin at hinawakan ang kamay ko na
agad ko namang hinawi. Che! Bahala siya.

"Hey, I said I'm sorry."Sabi ulit niya na hindi ko naman ulit pinansin. Sa halip ay
kinuha ko ang cellphone ko sa loob ng bag ko at inabala na lang sarili dun.

"Baby..."

"Huy."

Hindi ko pa rin siya pinansin.

"Lysse."

"Mrs. Sericlein."

"Asawa ko."

This time, hindi ko na talaga napigilan ang sarili ko. Tumingin ako sakanya at
sumimangot.

"Ikaw! Nakakainis ka talaga eh, no?" Naiinis na sabi ko. Bwisit. Bakit kasi di ko
makayanang magalit sakanya ng matagal?
Serix just chuckled. Hinila niya ako palapit sakanya atsaka yinakap.

"Hindi mo talaga ako matiis, no?" Mayabang na sabi niya. Hinampas ko nga.

"Nakakainis ka kasi." Nasabi ko na lang. Walang maisip na pangontra.

"Mahal mo kasi ako kaya ganun." Mayabang ulit na sabi niya.

"Para namang hindi ka patay na patay sakin." Sabi

ko. Hindi naman siya umimik. Huminga lang siya ng malalim at saka siniksik sa mukha
sa leeg ko.

"Baka naman pwedeng wag dito maglandian, ano? Respeto lang sana sa ikakasal pa
lang." Biglang singit ni Brianne kasama si Zander at ang kanilang cute na cute na
anak na si Cassandra. Three years old pa lang si Cassandra.

Kumalas ako sa pagkaayakap kay Serix pero nanatili ang kamay ni Serix sa bewang ko.

Sa halip na gatungan si Brianne ay binuhat ko na lang si Cassandra at kinandong.

"Hi, Cassy." Sabi ko kay Cassy  na sinuklian niya ng tawa. Lalo tuloy sumingkit ang
mata.

"Hindi ko talaga alam kung saan nagmana tong batang to. Anak niyo ba talaga 'to?
Sobrang cute eh." Sabi ko habang pinipisil pisil ang pisngi ni Cassy.

"Magtataka ka pa ba, Lysse? Eh ako ang ama."

Mayabang na sabi ni Zander kasunod ng malakas na batok sakanya ni Brianne.
Napailing na lang ako. May anak na't lahat, palagi pa ring magkaaway.

"Kahit kailan talaga, napakayabang mo! At ikaw naman Lysse, gumawa ka na lang ng
iyo, hindi yung anak ko ang pinagtitripan mo." Sabi ni Brianne bago kinuha sakin
ang anak niya. Ngumiwi lang ako sakanya.

"Gusto mo ba ng baby, Lysse?" Bulong sakin ni Serix. Binatukan ko siya tapos

tinawanan niya lang ako. Nakakainis.

Hindi ko na pinansin pa si Serix at nagretouch na lang. Inayos ko lang yung make-up

ko pati na rin ang buhok ko.

"Lysse..." Tawag akin ni Serix habang naglalagay ako ng powder sa mukha ko.

"Hmm?" Tanong ko.

"Kailan balik mo sa States?" Tanong niya. Napatigil

naman ako sa pag-aayos at napatingin sakanya.

"Natin. Pareho tayong pupuntang States, remember?" Sabi ko.

"Yeah. Kailan?"

"Siguro next month? Tagal ko na kasing wala. Kailangan na rin ako ng kompanya."
Sabi ko.

"Hmm. Okay." Sabi niya. Nanatili ang tingin ko sakanya dahil halatang may gusto pa
siyang itanong.

"Spill it." Utos ko.

Napabuntong hininga naman si Serix at diretso akong tiningnan.

"Wala ka bang planong magkaanak?" Tanong niya.

Natawa naman ako.

"Bakit? Gusto mo na bang magkaanak?" Sabi ko.

"Tss. You already know the answer, Lysse. Ikaw na lang naman ang hinihintay kong
maging handa." Sabi niya.

Napangiti naman ako.

"Kaya mo pa bang maghintay?" Tanong ko.

"Nahintay nga kita ng pitong taon. Ito pa kaya?" He said. Natawa naman ako at
tahimik na nagpasalamat sa nasa taas dahil binigay niya si Serix sakin.

Hindi rin nagtagal ay nagsimula na rin ang kasal. Bumukas ang pinto ng simbahan at
lumitaw doon si Grethel. Suot nito ang simple ngunit eleganteng puting gown habang
ang buhok ay nakataas at may belo na nakatakip sa kanyang mukha. Malayo pa lang ay
kitang kita ko na ang paghikbi niya habang nakatitig kay Kuya Marco na naghihintay
sakanya sa altar.

Hindi ko mapagilan ang pagluha rin. Kahit hindi ko nakita kung paano sila
nagkakilala ni kuya
Marco, kung paano sila nagkaaminan, alam ko na madaming pagsubok ang dumating
sakanila bago sila makatungtong sa harap ng altar nang magkasama.

Naalala ko tuloy nung ikasal kami ni Serix. Naglalakad pa lang ako patungo sakanya,
umiiyak na siya. Mas una pa ata siyang umiyak kesa sakin. Kaya tawa nang tawa
sakanya sina Zrel. Sa pagkakaalam ko nga ay may video pa sila nun.

Kinuha ko ang cellphone ko nang magvibrate iyon.

Serix:

Bakit ka ngumingiti mag-isa? Inaalala mo ako 'no?

Napalingon ako sa pwesto ni Serix at naabutan siya dung nakangisi habang natingin
sakin. Binelatan ko na lang siya pabalik at nagtipa ng reply ko sakanya.

To Serix:

Inaalala ko lang kung paano ka umiyak nung kinasal tayo. Tsaka ganyan ka ba kapatay
na patay sakin at kahit anong galaw ko, tinitingnan mo?

Natawa at nailing na lang ako nang marealize ko kung gaano kami kachildish sa
ginagawa namin. Parang mga bata.

Hindi na nagreply si Serix matapos nun. Tiningnan ko siya sa pwesto niya at nagtaka
nang makitang wala na siya dun. Nasaan yung lalaking yun?

"Miss me?" Muntik na akong mapatalon sa gulat nang may bumulong sa tabi ko.

"Bakit ka nandito?" Mariin kong bulong kay Serix na ngayo'y nasa tabi ko na.

"Ayaw ko dun. Nababadtrip lang ako kina Brent." Bulong niya pabalik bago ako
hinapit palapit sakanya. Hindi na lang ako umangal at hinayaan na lang siya.
Tinuon ko na lang ako atensyon ko kina Grethel at Kuya Marco sa harap.

Hanggang sa....

"I do." Napaluha na naman ako nang marinig iyon mula kay Grethel sa basag na tinig.

I am really happy for her and for Kuya Marco. They deserved each other.

"You may now kiss the bride."

Kasunod niyon ay ang palakpakan ng mga nandoon at ang hikbi nina Tita Venice at
mama.

***

"Akala ko ba sa Tagaytay tayo?" Tanong ni Krane.

"Nasan ka ba kanina at wala ka sa mundo? Sa Batangas ang punta natin." Sarkastikong

sabi ni Brianne.

Napailing na lang ako sakanila at sumandal na lang sa upuan. Nakasakay kami ngayon
sa van. Sabi kasi nila ay bago daw kami umalis ni Serix patungong States, magsaya
daw muna kami sa Batangas.

Nasa unahan si Serix, siya ang nagdadrive.

"Bakit kasi sa States mo pa piniling magpatayo ng kompanya mo kung pwede naman dito
sa Pilipinas?" Ungot ni Eclair.

"Hindi ako ang nagpatayo ng kompanyang yun, remember?" Sabi ko sakanya habang
nakapikit pa rin ang mata. Inaantok ako.

"Edi ilipat mo dito sa Pinas ang kompanya mo." Sobrang ganda na suggestion ni
Eclair.

"Sige ipapabuhat ko yun mamaya sa mga tauhan ko tapos isasakay ko rin ng eroplano
papunta dito. Ang galing mo ring mag-isip eh no?" Inaantok na sabi ko. Hindi lang
ako makumportable sa pwesto ko dahil ng sinasandalan ko. Ang sakit sa leeg
kaya hindi ako mapakali sa pwesto ko.

"Hoy, Drew! Ikaw naman dito!" Biglang hiyaw ni Serix kay Drew na sarap na sarap sa
pagyakap sa kanyang asawa na si Krane. Napamulat naman ako.

"Mamaya. Tulog lang ako ng madali." Inaantok na sabi ni Drew habang nakasiksik ang
mukha sa leeg ni Krane.

"Mamaya ka na matulog!" Sabi ni Serix bago hininto ang sasakyan sa tabi ng kalsada.

Umalis si Serix sa driver seat at lumipat sa tabi ko. Saktong nasa tabi lang namin
si Drew kaya nasipa ito ni Serix.

"Punta na dun! Magdrive ka na!" Sabi ni Serix. Wala namang nagawa si Drew kundi ang
sumunod na lang habang nagrereklamo.

"Ang sama mo talaga sa pinsan ko." Sabi ko kay Serix.

"Eh kita ko kasing nahihirapan ka diyan sa pwesto mo kaya dito muna ako." Sabi ni
Serix bago ako hinila palapit sakanya.
"Halika nga rito." Sabi niya at saka pinatong ang ulo ko sa balikat niya.

"Better?" Tanong niya. Tumango lang ako bilang tugon at tuluyan nang nilamon ng
antok.

Nagising ako sa malakas na boses ni Eclair at Brent. Akala ko nung una, nagbibiruan
lang. Yun pala, nag-aaway na.

"Ikaw kasi eh!" Eclair.

"Anong ako? Ako na lang palagi!" Sabi naman ni Brent.

"Eh sinong gusto mong sisihin ko? Sarili ko?" Inis na sabi ni Eclair.

"Teka nga. Ano bang pinag-aawayan niyong dalawa at ang lakas ng boses niyo?" Kunot
noong tanong
"Tss." Sabi lang ni Brent bago lumabas ng van. Si Eclair naman ay umirap lang sa
kawalan at padabog na umupo sa upuan niya.

Uhm, okay?

"Don't worry about them. For sure magiging ayos din sila mamaya." Bulong sakin ni
Serix na nasa tabi ko.

Tumingin ako sakanya.

"You think so?" Tanong ko.

Tumango lang si Serix at nilahad na sakin ang kamay niya.

"Let's go?" Yaya niya.

Inabot ko sakanya ang kamay ko at sabay na kaming bumaba ng van kasunod ng mga
kasama namin.

Pumunta muna kami sa rest house na sinasabi ni Zrel at dun binaba lahat ng mga dala
naming gamit.

"Swimming tayo guys. Game?" Nakangiting sabi ni Hense.

Lahat kami ay masayang tumango pwera lang kina Brent at Eclair na ngayo'y hindi
nagpapansinan kahit magkatabi sa sofa.

"Hay! Mahirap talaga ang buhay asawa no' babe?" Buntong hininga na sabi ni Krane
kay Drew.

Noong una ay naguguluhan pa si Drew pero sa huli ay nakisakay na rin.

"Yeah. But it's fine with me as long as you're with me." Drew said. Namula naman si
Krane na parang kamatis. Nailing na lang ako.

"Natatandaan ko tuloy noon. Muntik na kaming magkahiwalay ni Zander dahil lang sa

isang maliit na tinapay." Naiiling na sabi ni Brianne bago
tumingin kina Eclair at ngumiti nang mapang-asar.

"Buti na lang hindi natuloy. Ganun ka kapatay na patay sakin eh." Mayabang na sabi
ni Zander na sinundan naman ng batok sakanya ni Brianne.
"Talaga? Sino bang pumunta sa tapat ng bahay namin ay nagwala kahit umuulan? Ako
ba? Ha?" Mapang-inis na sabi ni Brianne. Hindi naman nakaimik pa si Zander.

"Walang tatalo kay Viel. Nalaman lang na pupuntang ibang bansa si Xyrel, nagpropose
agad kay Xyrel." Natatawang sabi ni Zrel na agad namang ikinamula ni Viel.

"Atleast hindi ako nanununtok agad kapag may lumalapit na lalaki sa asawa ko."
Ganti naman ni Viel.

Agad sumimangot si Zrel at natawa naman si Hense.

"Guys!" Nagulat ako nang magsalita si Serix at

biglang umakbay sakin.

"Wala man lang bang magsasabi sainyo kung gaano kapatay na patay sakin ang asawa
ko?" Sabi ni Serix.

Biglang tumahimik ang lahat. Walang nagsalita. Hanggang sa binato na nila isa isa
si Serix ng tissue. Natawa na lamang ako.

"Tigil na nga yan! Para kayong mga bata!" Natatawa na saway ko.

Humarap ako kina Brent at Eclair.

"Hindi ba talaga kayo mag-aayos?" Tanong ko sakanila. Saglit silang nagkatinginan

ngunit agad ding nag-iwasan ng tingin. Napataas ang kilay ko.

"Hoy, Brent! Hindi mo ba papansinin bestfriend ko?" Sabi ko kay Brent pero hindi
niya ako pinansin.

"Bahala ka. Baka mamaya may makita yang gwapo dito. Tapos magkakausap sila. Kakain
ng sabay. Tapos magkakainlove-an tapos makikipaghiwalay sayo tapos maiiwan ka---"
Hindi pa ako natatapos ng tumayo si Brent at hinila si Eclair palabas.

Naiwan ako dung nakanganga dahil pagkaputol ng sinasabi ko. Natauhan lang ako nang
may umakbay sakin.

"You did well, babe. I wouldn't be surprised kung mamaya bakod na bakod na si
Eclair." Nakangising sabi ni Serix at natawa.

Hindi natupad ang plano namin. Gusto sana naming magswimming kaso lang hindi na
kinaya ng katawan namin kaya nagpahinga muna kami. Sa sala kami natulog. Since
malaki naman ang sala, pinagkasya na namin ang sarili namin doon.

Kinagabihan, lumabas kami ng rest house at naglatag ng blanket sa labas para sa

bonfire at star gazing na rin.

Seeing the fire and the stars at the same time

makes me happy. I don't even know why.

Natigil ako sa pagtingin sa stars nang may maglagay ng kumot sa balikat ko.

"It's cold here." Sabi ni Serix bago umupo sa tabi ko.

I just smiled at him and thanked him bago bumaling ulit sa mga stars.

Lalo akong napangiti nang makitang sobrang dami ng mga iyon ngayong gabi. Nakangiti
kong inalis ang tingin ko sa mga bituin at binaling ang atensyon sa mga kasama ko
ngayon.
Magkakatabi ang mga mag-aasawa. Kahit si Brent at Eclair na kanina'y magkaaway ay
magkatabi rin.

"Wow. Stars never really failed to amaze me." Hense said while looking at the
stars.

I smiled. Me too.

"Hayy. Ngayon ko lang narealize na ang tanda na pala natin." Buntong hininga na
sabi ni Brianne at wala kaming naisagot sakanya kundi tawa lamang.

"Oo nga 'no? Parang kailan lang, pumapasok pa tayo at naghahari-harian sa school."
Sabi ni Brent habang naiiling.

Napangiti naman ako at inalala rin ang mga nangyari sa loob ng maraming taon.

"Naalala ko tuloy si Lysse noon! Maganda nga, napakamysterious at weird naman."

Natatawang sabi ni Krane kasabay nang pagsang-ayon ng iba. Natawa na lang din ako.

"Sinabi mo pa! Yung tipong tititigan ka lang niya, mapapaatras ka na sa takot."

Sabi ni Zrel at tumawa.

"Takot pala kayo sakin dati?" Gulat kong sabi.

"Oo kaya!" Sabay-sabay na sabi nila sakin. Napataas naman ako ng dalawang kamay na
para
bang sumusuko na sa pulis.

"Okay, chill! Nagtatanong lang." Sabi ko.

Nagulat ako nang biglang umakbay sakin si Serix at hinila ako palapit sakanya na
para bang hindi pa sapat sa kanya kung gaano kami kalapit sa isa't isa.

"Alam niyo bang si Lysse ang pinakaunang nakaalam ng relasyon namin ni Chelsie?"
Nakangising sabi ni Serix.

"Really? How?" Di makapaniwalang tanong ni Eclair.

"I'm not Lysse Aleford if I don't."

"She's not Lysse Aleford if she doesn't know it."

Kibit balikat at sabay na sabi namin ni Serix. Nagkatinginan kami saglit at sabay
na natawa.

Natigil lang kami at napahiya nang umubo silang

lahat nang sabay-sabay. Sabi ko nga eh, ang landi namin.

"Who would have thought na kayo rin pala in the end?" Nakangiting sabi ni Brianne.

Napangiti din naman ako.

"Who would have thought na tayo-tayo rin pala in the end?" Pagcocorrect ko sakanya.

"To be honest, hindi ko talaga kailanman inisip na magiging ganito pa rin tayo sa
huli kasi sobrang daming pagsubok na dumating sa atin." Sabi ni Krane na sinang-
ayunan naman naming lahat.
"But we made it." Nakangiting sabi ko.

"Si Fianna na lang ang kulang." Sabi ni Drew at bumuntong hininga. Agad namang
napalitan ng lungkot ang saya na kanina ko pang nararamdaman.

"Don't worry, I'm sure Fianna is fine right now." Sabi

ni Brianne.

Sana nga.

Napatingin kaming lahat kay Drew nang magsimula siyang magstrum ng gitara. Nung
una, tanging tunog lang ng gitara ang napakikinggan namin hanggang sa kumanta si
Brent.

You're not alone

Together we stand
I'll be by your side, you know I'll take your hand
When it gets cold
And it feels like the end
There's no place to go
You know I won't give in
No I won't give in

Sumabay si Krane sa pagkanta. Kahit ang iba ay sumabay na rin. Hanggang sa kaming
lahat na ang kumakanta.

Keep holding on
'Cause you know we'll make it through, we'll make it
through
Just stay strong
'Cause you know I'm here for you, I'm here for you

Now, looking back, I realized that my life is not that bad at all. It's a mess,
yes. I can't deny that fact but hey! that mess that I'm talking about is the reason
why I'm here.

There's nothing you could say

Nothing you could do
There's no other way when it comes to the truth
So keep holding on
'Cause you know we'll make it through, we'll make it through

When I was a child, I spent my time and energy trying to impress my dad. Trying to
prove myself to my dad. Ginawa ko lahat para mapansin lang ako ni dad. I don't even
care kung hindi ko maranasan ang dapat maranasan ng ibang bata basta ba mapansin
ako ni dad. Ayos na sakin yun. Yung kahit tawagin man lang niya akong anak. Ngitian
man lang niya ako, kahit tipid na ngiti
lamang yun, magiging masaya na ako dun.

Noon, I didn't realize how mess my life is. Basta ang alam ko lang, ayaw sakin ni
dad. My mom and dad never loved each other. My dad never want me as his daughter.
Kaya simula bata pa lang ako, nilayo ko na ang sarili ko sa ibang tao kasi akala ko
katulad ni dad, hindi rin nila ako magugustuhan.

But I was wrong. Kasi narealized ko na kahit pala gaano ka kasama, kahit gaano ka
kaimperpekto, may tao pa ring tatanggap sayo. Yung tatanggapin ka ng walang halong
kaplastikan. Yung yayakapin ang tunay na ikaw. Walang halong pandidiri at
panghuhusga.
Mahirap makatuklas ng ganung klaseng tao pero maniwala ka, may darating at darating
pa rin sa buhay mo na handang tanggapin kung sino ka talaga. Handang yakapin lahat
ng flaws mo. Time will come, you just have to wait for it.

Keep holding on
Keep holding on

Sobrang dami kong natutunan sa ilang taon kong nabubuhay sa mundong 'to. Sa sobrang
dami, mapapangiti na lang ako kasi napagtanto ko na hindi ko lahat matutunan lahat
ng yun kung hindi ako dumaan sa hirap at pagsubok na kinaharap ko.

I was miserable for years. To the point na gumigising na lang ako sa umaga kasi
kailangan. Hindi dahil gusto ko.

Na sa araw-araw, pakiramdam ko ayaw sakin ng mundo.

Na sa araw-araw, gusto ko na lamang humiga ulit at matulog, hinihiling na hindi na

ako magising pa ulit.

Araw-araw, lagi kong tinatanong sa sarili ko, do I really deserve this?

Kung noon, iniisip ko na deserve kong masaktan at mahirapan, ngayon narealized ko

na hindi ko deserve masaktan.

No one deserves to be hurt. No one deserves to be treated wrong. Kasi kahit gaano
ka kasama, kahit gaano karami ang nagawa mong kasalanan, you don't deserve to have
a messy life.

Pero...

Ayos lang masaktan.

Ayos lang umiyak.

Ayos lang magkulong sa kwarto mo at magmukmok.

Ayos lang ipakita sa iba kung gaano ka nasasaktan.

Ayos lang mahirapan.

Pero kailanman, hindi ang pagsuko ang sagot para matapos ang sakit at paghihirap.

Go on. Continue living and fighting. The world needs you.

Kasi ako, kahit ilang pagsubok man ang ibinato sakin, hindi ako sumuko. Hindi ako
nagpadala.

And look at me now, I am already happy and contented with my life right now.

Nandyan ang mga kaibigan kong handang sumalo sakin sa tuwing unti-unti akong
bumabagsak. Nandyan ang  pamilya kong laging nandyan para sakin. At syempre, nasa
tabi ko na ang asawa kong kaagapay ko sa lahat ng bagay.

At ngayon ko napagtanto kung bakit nga ba ako lumaban noon.

If I stop living and fighting before, would I experience this kind life?

Kaya ikaw na nagbabasa nito, lagi mong tatandaan na mahirap talaga ang buhay,
mahirap mabuhay pero ang bawat hirap na nararamdaman mo ngayon ay may kapalit na
saya sa huli.

With or without someone by your side, achieve the

goals and dreams that you have set. Be the person who you always want to be.

Because once upon a time, you were a little girl with big dreams that you promised
you'd make real one day. Don't disappoint yourself.

"I love you." Napangiti naman ako nang ibulong iyon sakin ni Serix.

"I love you too." Nakangiting sabi ko.

Special chapter
52.9K
2K
1.11K
Matagal ko nang pinangarap ang magkaroon ng anak at sariling pamilya. Kahit sa
murang edad, palagi 'yung kasama sa listahan ng nga pangarap ko. Ewan ko,
pakiramdan ko kasi ay makukumpleto lang ang buhay ko kapag may sarili akong pamilya
na uuwian ko gabi-gabi.

Pero hindi ko naman inakala na ganito pala kahirap magkaroon ng anak.

Jusko po!

"SERIX!" Malakas at inis na sigaw ko sa asawa kong nasa kusina.

"W-What? What happened?" Mabilis niya akong pinuntahan sa sala, may hawak pang
sandok at
tanging apron at shorts lang ang suot. Wala na namang pangtaas ang kumag!

"Ano na naman bang tinuro mo rito sa anak mo, ha?!" Masama ang tingin ko sakanya.
Naguguluhan naman siyang tumingin sa'kin bago bumaling sa anak kong ngayo'y
inosenteng nakatingin sa'kin.

"What do you mean?" Naguguluhan pa ring tanong nito. Inis kong kinuha sa anak ko
ang hawak nitong papel. Doon ay pinakita ko sakanya ang kagulong drawing ni August,
ang anak ko. Magulo man ang drawing, maiintindihan mo pa ring tao ang naroon sa
drawing.

Tiningnan naman iyon ni Serix pagkatapos ay malawak na ngumiti.

"Si August ang nagdrawing niyan? Mana talaga sa'kin!" Pagmamalaki pa niya. Lalo
kong sinamaan ang tingin ko sakanya. Doon pa lang niya tinikom ang bibig niya at
pinilit magseryoso.

"Aba't nagmalaki ka pa! Eh, tingnan mo 'tong

dinrawing ng anak mo!" Gigil na sabi ko sakanya at mas lalong nilapit sa mukha niya
ang papel na hawak ko. Kulang na lang ay maduling siya sa lapit niyon sa mukha
niya.

"Teka lang naman! Di ko makita!" Singhal niya at kinuha sa'kin ang drawing.

"Oh, ano bang problema rito? Wala naman! Isang lalaki at maraming babae lang naman
ang nandito."

"Wala?! Wala?! Eh, ang sabi ng teacher nila, i-drawing daw ang pangarap sa buhay!
Tapos, ganyan ang ginuhit ng anak mong manang mana sa'yo!" Inis na singhal ko.
Mabilis na gumuhit sa labi ni Serix ang ngisi at humalakhak.

"Walang duda! Anak nga talaga kitang tunay!" Natatawa niya pang sabi kay August at
ginulo pa ang buhok nito. Matamis namang ngumiti ang anak ko, mukhang proud pa sa
sarili dahil sinabi ng kanyang ama.

Inis kong hinampas si Serix sa kanyang braso.

"Ano ba! Limang taon pa lang 'yang anak mo! Tinuturuan mo na agad ng kaharutan!"
Galit na sabi ko at inagaw sakanya ang papel.

Tinalikod ko ang papel at gigil na pinakita iyon kay Serix.

"Kita mo 'yan?! Kita mong nakasulat?! My dream is to have many girls! Anong many
girls?! Ikaw, sabi ko sa'yo, turuan mo ang anak mo sa pag-aaral hindi sa
kaharutan!" Sabi ko pa. Marahan namang lumapit sa'kin si Serix at masuyo akong
niyakap. Gusto ko sanang kumawala pero alam ko namang walang silbi iyon dahil hindi
niya ako hahayaan.

"Shh. Tone down your voice, Lysse. Baka magising si Lia." Malambing niyang sabi.
Malakas kong hinampas ang braso niyang nakayakap sa'kin.

"Letse ka!"

"Wag ka nang mainis sa'kin. Hindi naman ako ang nagturo nun kay August. Tanungin mo
si Zrel o si Zander at baka sila ang nagturo kay August ng gano'n." Masuyo niyang
sabi.

Huminga naman ako ng malalim at kumawala sa yakap niya. Nakawala man ako, hindi
naman niya tinanggal ang nakapulupot niyang braso sa bewang ko. Bumaba ang tingin
niya sa'kin kaya naman inirapan ko siya.

"Are you guys fighting?" Sabay kaming napalingin kay August na ngayo'y inosenteng
nakatingin samin. Agad naman ako umiling at lumuhod sa harapan niya.

"No, baby. We're just talking. Are you hungry?" I asked him. August pouted his lips
and touched his stomach.

"Yes." Nakangusong sagot niya dahilan para matawa ako. Pero nang balingan ko si
Serix na ngayo'y nakangiting pinapanood kami, nawala ang ngiti ko sa labi.
Napalitan ng simangot.

"Gutom na raw anak mo!" Sabi ko sakanya. Bahagya naman siyang ngumuso.

"Galit ka pa rin sa'kin.." Parang batang sabi niya. Gusto ko sanang matawa sa
itsura niya pero pinigilan ko iyon.

"Pagluto mo kami ng pagkain. Hindi na ako magagalit sa'yo." Sabi ko dahilan para
bumusangot ang mukha niya.

"Grabe, battered husband na talaga ako rito." Pag-iinarte niya.

"Hoy, Serix Sericlein! Bihira mo lang kaming ipag-luto, 'wag kang maarte diyan!"
Agad na singhal ko sakanya.

Totoo naman kasi 'yung sinabi ko pero wala naman akong reklamo roon dahil alam ko
namang busy talaga si Serix sa kompanya nila na ngayo'y siya na ang humahawak.
Tsaka bakit naman ako magrereklamo? Eh, halos buong pahinga ni Serix
tuwing wala siyang trabaho, sa'min niya tinutuon.
Mabilis na ngumiti sa'kin si  Serix.

"Syempre joke lang 'yun. Masusunod ang iyong kagustuhan, Lysse Sericlein."
Nakangiting sabi niya bago kami tinalikuran at tumungo sa kusina.

Nang mawala siya sa paningin ko ay nakangiting tiningnan ko ang panganay kong anak.

"Baliw talaga 'yang tatay mo kahit kailan."

Nang tumuntong ng labing dalawang taon si August at pitong taon naman si Lia, hindi
ko inaasahan ang muling pagpaparamdam sa'min ni Chelsie Haria. Ang babaeng minahal
ni Serix noon. Syempre, noon lang 'yun! Ako na ngayon.

"Birthday ng anak kong babae sa susunod na linggo. Sana ay makadalo kayo."

Nakangiti at pormal na sabi nito sa'min. Nakasalubong kasi namin siya ni Serix
kasama ang asawa niya sa isang restaurant. Niyaya namin silang sumalo
sa'min sa pagkain at pinaunlakan naman nilang mag-asawa.

"Nako! Paniguradong pupunta kami. Ilang taon na ang iyong anak na babae?"
Nakangiting tanong ko.

"Nine years old sa susunod na linggo. Si Tala. Ang anak mo?" Sagot ni Chelsie.
Napahagikhik naman ako.

"Labing dalawang taon na ang panganay kong anak na lalaki. Seven years old naman
ang bunso kong babae." Sagot ko. Naramdaman ko ang paghawak ni Serix sa hita ko.
Hindi ko na pinansin iyon. Sanay na naman ako sa pagganun niya.

Umabot din ng ilang oras ang pagkwekwentuhan namin nina Chelsie. Naungkat pa nga
nakaraan nila ni Serix pero tinawanan na lang namin iyon. Nalaman ko rin na
inimbitahan din pala nila sina Brianne at ang iba pa.

Kaya naman ng sumapit ang sunod na linggo ay agad na kaming nagbihis para dumalo sa
party na
gaganapin sa bahay ng mga Suarez.

"Tapos ka na, babe?" Tiningnan ko si Serix na ngayo'y nasa hamba na ng pinto habang
nakatitig sa'kin. Mabilsi kong hinagod ng tingin ang kabuuan niya. He was weaing a
suit that perfectly hugged his body. His long and perfect legs were hugged rightly
by the soft material of his slacks.

Tumango naman ako at tumayo na mula sa pagkakaupo sa harap ng vanity table. Lumapit
na ako kay Serix na agad naman akong hinapit sa bewang.

He kissed my temple and whispered something on my ear.

"You look gorgeous."

Natawa na lang ako at nailing. Kinurot ko siya tagiliran niya dahilan para mahina
siyang mapadaing.

"Bolero. Tara na nga!"

Nang makababa kami ng hagdan ay nakita ko na ang dalawa kong anak na nakaupo sa
sofa habang naghihintay. Agad umaliwalas ang mukha ni Lia at tumakbo palapit
sa'kin.

"Lia, don't run!" Saway ko agad sakanya dahil may pagka-clumsy talaga siya. Hindi
niya naman ako pinansin at yumakap na lamang sa bewang ko. Tiningala niya ako
habang nakanguso.

"Mommy, let's go! I'm so hungry na." Nagpapaawa na sabi niya. Natawa naman ako at
marahang kinurot ang pisngi niya.

"Okay."

Binalingan ko ang anak kong panganay na ngayo'y parang bored na bored lamang na
nakatayo habang naghihintay sa'min. Ang ekspresyon ng mukha niya ay nakapagpaalala
sa'kin sa ama niya.

Noong bata siya, ako ang kamukha niya. Ngunit habang lumalaki siya, unti-unti
siyang nagiging kamukha ni Serix. Lalo na kapag seryoso siya at
magkasalubong ang kilay. Akala mo pinagbiak na bato.

Nang makarating kami sa mansion ng mga Suarez ay agad kaming binati ng mag-asawa
kasama ang isang batang babae. Agad kong napag-alaman na iyon ang bunso niyang
anak.

I smiled at the little girl as she stared at me innocently.

"Are you the birthday girl?" I asked her as I crouched a little to face her.

She nodded her head at me and smiled sweetly. Her chubby cheeks blushed.

"Yes. I'm nine years old now." She said and showed me her nine fingers. I chuckled.

"Oh, wow. Happy birthday!"

"Thank you!"

Natawa na lang ulit ako bago ako tumuwid ng tayo. Hinawakan ni Serix ang bewang ko
dahilan para mapatingin ako sakanya.

Lumapit naman siya sa'kin at bumulong.

"Puntahan ko lang sina Klare." Paalam niya na tinanguan ko lang. Sinama niya si Lia
habang naiwan naman sa tabi ko si August.

I looked at my son and caught him staring at Tala. Napataas ang kilay ko at
napatigilid ang ulo.

"Why don't you greet her a happy birthday?" I told him.

Agad naman siyang tumingin sa'kin. His brows furrowed. Mabilis niya ulit sinulyapan
si Tala na ngayo'y binabati na rin ng ibang bisita bago siya tumingin ulit sa'kin.

"I'll greet her later." He said.

"Bakit hindi pa ngayon?" Tanong ko pa.

Umiling sa'kin si Augist at sumimangot.

"May bumabati pa po sakanya." He reasoned out.

Natawa ako.

"So what? Babati ka lang din naman. Unless of course, hindi lang 'yon ang pakay
mo?" Sabi ko at makahulugang ngumiti.

Kumunot agad ang noo sa'kin ni August at tumaas ang kilay. Halos matawa ako.
Nagmana ka nga talagang tunay sa ama mo!

"What do you mean?" He narrowed his eyes at me.

I smirked and shrugged my shoulder.

"Nothing." Sagot ko. "Batiin mo na siya. Nakakahiya namang kakain tayo rito tapos
'di mo man lang babatiin."

Naglakad na ako patungo sa table namin at iniwan doon si August. Nang makita ako ni
Serix na palapit
ay agad niyang inakbayan ang upuan na katabi niya, senyales na roon ako maupo.

"Where's August?" Tanong agad niya.

Tiningnan ko naman agad ang direksyon ng pinag-iwanan ko kay August. I saw him
closing his eyes frustratedly as he scratched his nose. Ngunit ilang segundo lang
din ay naglakad na siya patungo kay Tala. Halos mapangisi ako nang nakitang hinarap
na siya ni Tala.

Iniwas ko na roon ang tingin at binalingan na si Serix na ngayo'y nag-aabang sa

sagot ko.

"Binabati pa si Tala." Sagot ko.

Serix's eyes narrowed at me accusingly. I only laughed.

Nang dumating na rin sina Brianne at ang iba pa naming mga kaibigan ay agad kaming
nagbatian at nagkwentuhan habang ang mga anak naman namin ay nasa kabilang table at
doon nag-uusap
usap.

"Where's Grethel?" Tanong sa'kin ni Eclair.

Nagkibit balikat ako.

"Hindi makakapunta. May sakit si Amelia." Sagot ko.

They all sighed.

"Kawawa naman si Amelia." Krane sadly said. I couldn't help but feel sad, too.

"Inaasikaso pa ba nila ang pag-ampon kay Amelia?" Tanong naman ni Hense.

Tumango ako at bumuntong hininga.

"Oo..."

"Ilang buwan na rin simula nang mamatay si Fianna... umiiyak pa rin ba si Amelia?"
Xyrel asked.

Tumingin ako sakanya at hindi na naman

maiwasan ang pagkalungkot.

Ilang taon na rin ang nakakalipas magmula nang mahanap namin si Fianna. She came
back to say sorry for everything. Ang sabi niya'y may kumupkop daw sakanyang isang
pamilya. Ngunit hindi rin siya nagtagal dahil bumalik din agad siya sa pamilyang
tumulong sakanya.

Nagulat na lang kami ng ilang buwan ang lumipas, sinabi niya sa'min na magpapakasal
na siya. Hanggang sa magkaanak sila.

But then... years after that, they met an accident. Kasama ng mag-asawa si Amelia
nang mangyari iyon. Sadly, si Amelia lang ang nakaligtas.

"Umiiyak pa rin... pero unti-unti na rin naman siyang nagiging ayos sa tulong nina
Ate Grethel at ni Kuya Marco." Sagot ko. Tumango na lamang sila bilang tugon.

Nang matapos ang party ay sabay-sabay na rin kaming umuwi. We bid goodbye to
Chelsie and his
husband before we went home.

Hindi ko nga lang alam kung bakit biglang naging iritado si August kay Tala. Nang
sabihin ko kasi sakanyang magpaalam siya roon, inirapan niya lang ako at dumiretso
na sa loob ng sasakyan.

Attitude rin.

"Are you okay?" Tanong agad sa'kin ni Serix nang makahiga ako sa kama.

Tumango naman ako at ngumiti.

"Yeah."

He nodded his head and wrapped his arm around my waist. He pulled me closer to him.
I sighed heavily when I felt his warmth.

"Are you worried about Amelia?" He asked me.

Hindi na ako nagulat pa nang alam niya agad kung anong bumabagabag sa'kin.

"Hmm. Hindi naman ako masyadong nag-aalala dahil alam ko namang hindi siya
pababayaan nina Ate Grethel... pero naaawa ako." Mahina kong sabi.

Serix only tightened his hug as he listened to me.

"Ang bata pa niya para mawalan ng magulang..." Dagdag ko pa.

"Grethel and Marco are there to be with her. And... we'll also be there for her."
He assured me. I smiled. Tiningala ko siya at hinaplos ang pisngi niya.

"Kapag siguro... dumating ang oras na may isa sa'ting mawala... hindi ko
kakayanin." Mahina kong sabi habang tinitigan ang buong parte ng mukha niya.

"Baka hilingin ko na sana... ako na lang ang mauna." I added.

Agad kumunot ang noo niya at dumilim ang mukha. Alam ko agad na hindi niya
nagustuhan ang sinabi ko. I smiled more.

"But of course, I will try so hard to be with you until the end... araw-araw at
gabi-gabi akong magdadasal na makasama ka hanggang dulo." Pagbawi ko.

Nanatiling madilim ang mukha niya His jaw clenched. Nanatili naman akong nakangiti.
My heart pounded so fast. Para bang kahit ilang taon man ang lumipas... kinasal man
kami at nagkaroon ng anak... gano'n pa rin ang epekto niya sa'kin.
"Why are you thinking about that?" Mariin na tanong niya.

I chuckled to lighten up the atmosphere.

"Naisip ko lang naman." Sagot ko.

Inirapan niya lang ako at niyakap na ulit ako nang mahigpit. Isiniksik niya sa leeg
ko ang mukha niya dahilan para makiliti ako ng konti. Naramdaman ko ang marahan at
ang maliliit niyang halik doon.

"Stop thinking about that. I will be with you until the end... and you will, too."
He said huskily. As if it was a promise. Para bang sigurado na siya tungkol doon.
Tiningala niya ako at marahang hinalikan ako sa labi. I closed my eyes as I felt
his lips on mine. Nang humiwalay siya ay tinitigan niya ako at maliit na ngumiti.

"I love you. Please, don't think about that anymore."

Ngumiti ako at tumango. Niyakap ko na rin siya nang mahigpit.

"Okay." I whispered and closed my eyes as I prayed to God to guide us always.

---THE END---

Final Note:

Maraming salamat sa lahat ng nagbasa ng storyang 'to. Sa lahat ng nagbasa mula

simula hanggang dito, maraming salamat. Kayo ang dahilan kung bakit ko 'to natapos
isulat. Maraming
salamat sa lahat ng votes and comments. Maliit na bagay para sainyo ngunit
napakalaking bagay na iyon para sa'kin.

Alam kong madami pa ring kulang at pagkakamali sa storyang 'to at inihihingi ko

iyon ng pasensya. Sorry sa lahat ng typos, wrong grammars, wrong spellings, at sa
ibang characters na hindi masyadong nabigyan ng exposure. I promise to do better on
my next stories.

Wala na akong masyadong masabi hahaha basta maraming maraming salamat. Walang
katumbas ang kahit anong salita sa sobrang thankful ko sainyo.

Sana ay may natutunan kayo sa storyang 'to. Sana ay may natutunan kayo sa lahat ng
characters. Lalo na kay Lysse Aleford.

Remember to be careful with your choice of words, be wise with your actions and
always, always be kind---to others, and most especially to yourself. We can do
what's right and what's good without
losing ourself in the process.

Sana ay matutunan din nating magpatawad. Hindi man ngayon ngunit sana ay balang
araw. Forgive those who have wronged us, who have hurt us in the past and who have
broke us (if they deserve it. may time na depende talaga sa sitwasyon o sa kung
gaano kabigat ang ginawa sayo. Some people just don't deserve our forgiveness.)
Most especially, ourselves. We deserve a peace of mind, too.

Sana ay makalimutan niyo man ang mga pangalan ng characters, ang mga nangyari sa
storyang 'to o ang storya mismo, sana'y hindi niyo makalimutan ang aral na
natutunan niyo rito.

May we always find a reason to live.

P.s Abusement is not and will never be okay. Never tolerate and justify it.

≧∇≦ ❤

Twitter account: @leilashenWP