Ang “Wit” ay hindi isang masarap-sa-pakiramdam na uri ng pelikula, dahil

pinupuno nito ang aking puso ng pakiramdam, pag-iisip, at matiniding emosyon.

Sa aking panonood ng pelikulang ito, natuklasan ko ang kabilang bahagi ng
medikal na propesyon na nagpapakita ng pagwawalang-bahala sa karapatan ng
kapwa tao. Ipinapakita din sa atin ng pelikulang ito ang pang-araw-araw na
kahihiyan na natatanggap ng ibang mga kawani sa ospital, na dapat sana’y lugar
ng ginhawa at pangangalaga. Ngunit, sa kabila ng lahat ng iyan ay ang kahanga-
hangang nars na kumakatawan sa isang propesyonal na may tunay na
pagmamalasakit at kayang lampasan at higitan ang linya ng kaniyang trabaho.
Siya si Susie Monahan, ang nars na nagpakita ng mataos na propesyonalismo at
tunay na katangian na inaasahan sa larangan ng medikal.

Sa pag-katas ng temang ito ng pakikipag-ugnayan ng tao mula sa pelikula,

ang Wit ay maaaring gamitin upang hamunin ang mga mag-aaral na suriin ang
mga epekto ng kanilang mga pakikipag-ugnayan sa ibang tao sa silid-aralan,
klinika, at komunidad. Ang mga mag-aaral ay maaaring suriin ang paraan ng
pangangalaga ni Dr Kelekian at Nurse Monahan kay Propesor Bearing at kung
paano ang kanilang paraan ng panganangalaga ay maaaring maka-impluwensya
sa pasyente. Mula sa isa sa mga pambungad na eksena sa pelikula, si Dr. Kelekian
ay nakipag-usap sa Propesor Bearing bilang Dr Bearing kaysa sa paggamit ng
kanyang unang pangalan. Ang kilos na ito ng propesyonal na paggalang ay isang
tahimik na pagkilala sa kabutihan ng kani-kanilang mga larangan at lumilikha ng
isang matibay na pagkakaibigan na nagtutulak ng kanilang relasyon sa buong
pelikula. Sa pamamagitan ng pag-aalaga na kasalukuyang nakasentro sa mga
pasyente, maaari tayong mas mahusay na tagapagtaguyod.

Ang pelikulang ito ay isang uri ng napakalakas na drama. Ang

pangunahing aral na ating makukuha mula dito ay ang aral ng kabaitan ng tao. Sa
palagay ko, dapat tandaan ng bawat tao na dapat magkaroon ng lugar para sa
simpatiya at oras para sa kabaitan sa buhay ng tao sa bawat araw. Sa katapusan
ng pelikula, nakita natin na iniisip ni Vivian na sa buong buhay niya akala nya
kailangan nyang maging matalino, ngunit kailangan lang pala nitong maging
mabait. Lubos akong sumasang-ayon na ang isyu na ipinahayag dito ay
napakahalaga para sa sinumang tao at ang kahusayan na kung saan ito ay
ipinahayag sa mga tagapakinig ay napakaganda at kahanga-hanga.
 WIT
Vivian Bearing (Emma Thompson) is a professor of English
literature known for her intense knowledge of metaphysical poetry,
especially the Holy Sonnets of John Donne. Her life takes a turn when
she is diagnosed with metastatic Stage IV ovarian
cancer. Oncologist Harvey Kelekian (Christopher Lloyd) prescribes
various chemotherapy treatments to treat her disease, and as she
suffers through the various side-effects (such as fever, chills,
vomiting, and abdominal pain), she attempts to put everything in
perspective. The story periodically flashes back to previous moments
in her life, including her childhood, her graduate school studies, and
her career prior to her diagnosis. During the course of the film, she
continually breaks the fourth wall by looking into the camera and
expressing her feelings.
As she grows increasingly ill, Vivian agrees to undergo more
tests and experimental treatments, even though she realizes the
doctors treating her, including former student Jason Posner
(Jonathan M. Woodward), see her less as someone to save and more
as a guinea pig for their treatments. The only person who seems to
care for her as a person is Susie Monahan (Audra McDonald), one of
the nurseson the staff.
Late in Vivian's illness, the only visitor she receives in the
hospital is her former graduate school professor and mentor, Evelyn
Ashford (Eileen Atkins), who reads her excerpts from Margaret Wise
Brown's The Runaway Bunny. As she nears the end of her life, Vivian
regrets her insensitivity and realizes she should have been kinder to
more people. In her time of greatest need, she learns that human
compassion is of more profound importance than intellectual wit.
Vivian dies at the end of the film, with her voiceover reciting "death
be not proud".