Faktor-faktor yang Mempengaruhi Positif Sekolah–Rumah Komunikasi: Kajian Kes

Pelbagai Amalan Perkongsian Keluarga–Sekolah dalam Lapan Sekolah Rendah di Hawaiʻi

Jacquelyn Chappel dan Katherine Ratliffe

Abstrak

Kajian menunjukkan bahawa perkongsian berkesan antara sekolah dan keluarga membuktikan
hasil akademik pelajar. Sekolah sering bergelut untuk melaksanakan strategi yang berkesan
dengan keluarga berpendapatan rendah, walau bagaimanapun. Kajian kes berbilang ini meneliti
aktiviti perkongsian keluarga-sekolah di lapan demografi yang pelbagai sekolah di negeri
Hawaiʻi dan mengkaji strategi jangkauan keluarga yang berjaya yang merentasi status
sosioekonomi. Melukis daripada transkrip temu bual, yang dikodkan secara selektif, kajian
mengenal pasti mod komunikasi yang berjaya seperti yang dikenal pasti oleh peserta. Secara
keseluruhan, peserta melaporkan bahawa komunikasi peribadi, tidak formal dan bersemuka
adalah cara komunikasi yang paling berkesan. Penemuan ini mempunyai implikasi untuk K-12
komunikasi dalam talian guru dengan keluarga. Kata Kunci: perkongsian keluarga–sekolah–
komuniti, penglibatan keluarga, kes belajar, status sosioekonomi, komunikasi sekolah-rumah,
Hawaiʻi pengenalan Sepanjang 20 tahun yang lalu, banyak kajian telah menunjukkan bahawa
perhubungan bahagian yang berkesan dalam kalangan keluarga, guru, pentadbir dan entiti
komuniti. meningkatkan hasil sosial, tingkah laku dan akademik pelajar (Abrams & Gibbs, 2002;
Fan & Chen, 2001; Henderson & Mapp, 2002; Henderson et al., 2007; Jeynes, 2007; Pomerantz
et al., 2007; Serpell & Mashburn, 2012; Sheldon, 2003; Sui-Chu & Willms, 1996). Mereka juga
meningkatkan tarian kehadiran pelajar, motivasi, dan harga diri (Fan & Williams, 2010). Walau
bagaimanapun, sekolah sering bergelut untuk mereka bentuk dan melaksanakan strategi yang
berkesan untuk mempromosikan persaudaraan sebahagian, terutamanya dengan keluarga
minoriti dan berpendapatan rendah (Daniel, 2015; Emerson et al., 2014; Schmitz, 1999; Soutullo
et al., 2016). Ini mungkin berkaitan dengan persepsi guru terhadap ibu bapa sebagai kurang
pengetahuan (Guo & Kilderry, 2018). Ia juga mungkin berkaitan dengan kaitan antara
kemiskinan dan faktor lain termasuk tekanan, perumahan sesak, pengangguran, akses terhad
kepada pengangkutan dan sumber budaya, penyakit, dan pengasingan yang menjadikan
keibubapaan lebih sukar dan lebih tertekan (Schmitz, 1999). Tekanan ini telah ditunjukkan untuk
berkompromi perhubungan ibu bapa dan anak (Van Oort et al., 2011). Walaupun ibu bapa
daripada latar belakang minoriti dan berpendapatan rendah mungkin ada kehendak dan
pemahaman tentang keperluan untuk melibatkan diri, mereka kadangkala kekurangan keyakinan,
kapasiti, dan sumber ibu bapa kelas pertengahan (Curry & Holter, 2019; Ratliffe & Ponte, 2018).
Mereka juga mungkin terasing oleh amalan sekolah, terutamanya jika mereka berasal dari
budaya minoriti atau pendatang (Rothstein-Fisch et al., 2001; Valdès, 1996), atau mereka
mungkin mempunyai pemahaman yang berbeza tentang tanggungjawab sekolah berbanding ibu
bapa berdasarkan jangkaan budaya (Gon zalez et al., 2013; Trumbull et al., 2001). Akhir sekali,
wacana mengenai ibu bapa daripada latar belakang berpendapatan rendah sebagai "berwibawa"
atau "memerlukan bantuan," selalunya berdasarkan nilai kelas pertengahan, mengukuhkan
ketidaksamaan pendidikan yang sedia ada (Sime & Sheridan, 2014). Hubungan mungkin
dibentuk oleh andaian defisit guru bahawa ibu bapa minoriti dan berpendapatan rendah
meletakkan nilai rendah pada pendidikan (Bryan, 2005; McAlister, 2013; Yamauchi et al., 2008).
Ibu bapa mungkin mempunyai pemahaman yang berbeza tentang tanggungjawab ibu bapa dan
guru (Ratliffe, 2010), atau mereka mungkin tidak memahami tingkah laku kakitangan sekolah
(Trumbull et al., 2001). Kajian telah menunjukkan bahawa ini prakonsepsi berat sebelah boleh
diatasi apabila guru berinteraksi dengan ibu bapa (Yamauchi et al., 2008) dan apabila mereka
memasukkan perspektif budaya dalam mereka interaksi (Ryan et al., 2010). Akses berbeza
kepada teknologi dalam talian telah menghalang lagi keupayaan pendidik untuk mendekati
keluarga minoriti dan berpendapatan rendah. Jurang digital, merujuk kepada jurang antara
mereka yang mempunyai dan tidak mempunyai akses digital yang konsisten, telah dikenal pasti
sebagai halangan utama kepada penglibatan keluarga (Dolan, 2016; Guernsey, 2017; Noguerón-
Liu, 2017). Menurut satu kajian, 33% daripada keluarga berpendapatan rendah hingga sederhana
tidak mempunyai akses internet rumah berkelajuan tinggi (Guernsey, 2017). Jurang digital ini
berpotensi untuk menghakis lagi keluarga perkongsian dan kemajuan pendidikan pelajar.
Penyelidik telah mengambil pendekatan yang berbeza-beza apabila mengkaji perkongsian di
sekeliling pendidikan. Kerja mani Epstein (2011) pada 1980-an dan 90-an mengenal pasti cara
bahawa ibu bapa boleh mengambil bahagian dalam sekolah anak-anak mereka. Dia
mengembangkan enam jenis penglibatan yang terdiri daripada keibubapaan, pembelajaran di
rumah, dan berkomunikasi kepada sukarela, membuat keputusan, dan bekerjasama dengan
komuniti. Walaupun kerja awalnya telah dikritik sebagai terlalu berpusatkan sekolah (Auer bach,
2012) dan kerana mengabaikan kepentingan budaya (Trumbull et al., 2003), tipologi ini
membantu untuk mengoperasikan penglibatan ibu bapa dan kekal secara meluas digunakan oleh
ramai penyelidik yang mengkaji perkongsian keluarga-sekolah (Yamauchi et al., 2017). Artikel
ini memfokuskan kepada dimensi komunikasi. Baru-baru ini, penyelidik telah melangkaui
struktur pengurusan sekolah peluang untuk penglibatan ibu bapa memberi tumpuan kepada
kualiti perhubungan dalam kalangan guru, ibu bapa, dan pentadbir dan lebih banyak kerjasama
bahagian dalam membuat keputusan pendidikan (Kim et al., 2012; Sheridan et al., 2012). Bentuk
struktur penglibatan keluarga termasuk aktiviti yang boleh diukur secara kuantitatif tanpa
pemeriksaan kualiti hubungan sebenar. Walaupun aktiviti struktur menyediakan satu ukuran
penglibatan keluarga, kadangkala mereka gagal untuk menangkap sejauh mana keluarga
merasakan mereka boleh berkomunikasi dengan sekolah, sejauh mana keluarga memahami
perkara yang berlaku di sekolah, atau betapa gembiranya mereka dengan sekolah. Penyelidik
telah mengenal pasti komunikasi sebagai salah satu pembolehubah semut yang paling penting
dalam menggalakkan hubungan keluarga-sekolah yang positif (Gartmeier et al., 2016; Park &
Holloway, 2018), dan kajian menunjukkan bahawa pelajar melakukan yang lebih baik dalam
sekolah apabila ibu bapa dan guru kerap berkomunikasi (Learning Coali tion, n.d.). Komunikasi
terbuka, dua hala atau transaksi telah ditemui menyokong kejayaan pelajar terbaik (Kim et al.,
2015), terutamanya untuk keluarga migrant (Schneider & Arnot, 2018). Komunikasi sekolah,
sama ada bertulis atau lisan, berjaya apabila ia mesra dan positif (Christenson & Sheridan, 2001)
dan membuatkan keluarga berasa dihargai (Learning Coalition, n.d.). Di samping itu, penyelidik
telah mengambil perhatian kepentingan komunikasi formal dan tidak formal dan mengesyorkan
agar sekolah mewujudkan peluang untuk kedua-duanya bagi membina kepercayaan (Christenson
& Sheridan, 2001). Memandangkan komunikasi adalah penting untuk menggalakkan
perkongsian keluarga-sekolah, Bakker et al. (2007) mencadangkan bahawa selanjutnya
penyelidikan mengenai penglibatan ibu bapa diperlukan untuk pemahaman yang lebih baik
tentang apa sebenarnya berlaku antara guru dan ibu bapa semasa komunikasi mereka. Para
sarjana telah mendapati bahawa walaupun komunikasi bersemuka boleh menjadi kritikal apabila
menyampaikan maklumat peribadi yang sensitif (Kupritz & Cowell, 2011), kedua-duanya
komunikasi dalam talian dan bersemuka mempunyai kebaikan dan keburukan (Qiu &
McDougall, 2013). Walaupun sarjana bersetuju tentang kepentingan komunikasi dua hala dalam
menjalin perkongsian keluarga-sekolah, penyelidikan tentang kepentingan relatif komunikasi
bersemuka berbanding dalam talian tidak telah diterokai dalam biasiswa mengenai hubungan
sekolah-keluarga atau dalam pendidikan K-12. Kajian kami berusaha untuk memahami jenis
komunikasi yang menggalakkan perkongsian berkualiti antara sekolah dan ibu bapa.
Kepentingan komunikasi dalam talian sekolah-keluarga hanya meningkat akibat pandemik
COVID-19 apabila kebanyakan sekolah terpaksa berpindah untuk arahan dalam talian. Tindakan
mengejut dalam talian “meningkatkan kebimbangan mengenai jurang digital” (Jibilian, 2020,
perenggan 4); pelajar yang tidak mempunyai sendiri peranti mudah alih atau yang tinggal di
rumah tanpa akses jalur lebar berpengalaman kesukaran mendapatkan akses ke sekolah.
Sementara itu, ibu bapa diminta memikul lebih banyak tanggungjawab pendidikan berbanding
sebelum ini, meningkatkan keperluan komunikasi dengan guru anak mereka.

Soalan kajian

Kami cuba memahami perkara berikut:

1. Menurut pihak berkepentingan, betapa pentingnya komunikasi bersemuka dalam mewujudkan

hubungan yang berkualiti antara keluarga dan sekolah?

2. Sejauh manakah berkesannya pihak berkepentingan menganggap komunikasi dalam talian

adalah dalam menggalakkan perhubungan berkualiti antara keluarga dan sekolah?

3. Apakah strategi komunikasi perkongsian keluarga-sekolah yang dilihat berkesan dalam

konteks sosioekonomi tinggi dan rendah?

Dalam usaha untuk memahami modaliti yang terbaik menggalakkan hubungan kualiti, kajian ini
mengkaji persepsi pihak berkepentingan terhadap pelbagai cara komunikasi dan berusaha untuk
memahami kepentingan relatif antara bersemuka berbanding pertukaran maya.

Kanta Teori
Kajian ini berakar umbi dalam teori sistem ekologi Bronfenbrenner (Bron fenbrenner, 2007),
yang memerlukan pemahaman individu dalam mereka yang lebih besar. konteks sosial, termasuk
sekolah, keluarga, budaya, dan negara mereka, semuanya yang menyumbang kepada tumbesaran
kanak-kanak. Daripada cuba memahami pendirian individu pelajar hanya berdasarkan keadaan
terdekat mereka dalam a masa atau tempat tertentu, teori sistem ekologi Bronfenbrenner (1979)
menyatakan bahawa sistem kompleks faktor dinamik mempengaruhi setiap kanak-kanak. Teori
beliau menggambarkan mikrosistem, iaitu persekitaran terdekat kanak-kanak tersebut sebagai
keluarga dan sekolah. Mesosistem menerangkan cara konteks tersebut berinteraksi antara satu
sama lain dan termasuk interaksi keluarga dan sekolah. Eksosistem termasuk konteks dengan
kesan tidak langsung terhadap kanak-kanak seperti tempat kerja ibu bapa dan pengaruh yang
lebih besar seperti kerajaan dan budaya. Akhir sekali, tem chronosys merangkumi masa,
menyedari bahawa kanak-kanak membesar dan konteks berubah. Walaupun semua konteks ini
penting untuk perkembangan kanak-kanak, mikrosistem keluarga dan sekolah memberi kesan
kepada kanak-kanak paling rapat. Perkongsian keluarga jatuh ke dalam mesosistem dan
mempengaruhi cara keluarga dan sekolah bekerjasama untuk menyokong setiap kanak-kanak.
Kerja Bronfenbrenner menonjolkan kepentingan bekerja dengan keluarga tanpa menggambarkan
keluarga secara defisit (Rosa & Tudge, 2013).

Kaedah

Kajian kes berbilang kualitatif ini diambil daripada (a) temu bual tiga jenis pihak berkepentingan
yang berbeza, (b) pemerhatian pelbagai acara sekolah, dan (c) data sedia ada, tersedia secara
umum tentang setiap sekolah untuk mengkaji bagaimana sekolah mengembangkan perkongsian
mereka dengan keluarga. Untuk menguatkan dan meningkatkan ketepatan penemuan kami, kami
mengira kekerapan tindak balas tertentu, mendokumenkan keteraturan dan keanehan tindak
balas, dan menilai intensiti tindak balas (Reams & Twale, 2008).

Tetapan

Semua sekolah dalam kajian itu terletak di Hawaiʻi, sebuah negeri yang mempunyai bahagian
keluarga pendatang dan pelbagai bahasa yang tinggi serta jurang perbezaan yang tinggi di
kalangan status sosioekonomi (SES; Biro Banci A.S., 2018). Di samping itu, yang lebih besar
bahagian keluarga Hawaiʻi menghantar anak-anak mereka ke salah satu daripada 97 persendirian
sekolah di pulau-pulau, lebih 16% berbanding 10% secara nasional (Council for American
Pendidikan Swasta, 2021; Persatuan Sekolah Bebas Hawaii, 2021; Lee, 2021). Hawaiʻi adalah
unik kerana ia adalah satu-satunya negeri yang mempunyai satu orang awam bersatu daerah
sekolah yang meliputi lapan pulau dan merangkumi sekitar 290 orang awam yang pelbagai dan
sekolah piagam dengan lebih 180,000 pelajar (Jabatan Negeri Hawaii Pendidikan, 2019).
Ciri-ciri Sekolah

Kajian kami memberi tumpuan kepada sekolah rendah kerana penglibatan keluarga cenderung
menjadi terhebat apabila kanak-kanak mula bersekolah (Henderson & Mapp, 2002; Park & Hol
loway, 2018; Shumow & Schmidt, 2014). Sekolah telah dipilih untuk mewakili kepelbagaian
saiz, geografi (iaitu, luar bandar vs. bandar), tadbir urus (iaitu, swasta, awam, piagam), dan SES
komuniti. Kes kami termasuk sejumlah lapan sekolah rendah: dua swasta, dua piagam, dan
empat sekolah awam. Daripada empat sekolah awam, dua berkhidmat di bandar dan dua
komuniti luar bandar. Dua piagam dan dua sekolah swasta berada di kawasan bandar, dan salah
satu sekolah swasta adalah berkaitan agama. Semua sekolah kecuali satu berada di pulau Oʻahu,
pulau yang paling ramai penduduknya. Saiz sekolah berbeza dari 60 hingga 1,250 pelajar. Semua
sekolah awam adalah sekolah Tajuk I, menunjukkan SES komuniti rendah. Etnik komposisi
keluarga di sekolah individu, apabila ada, dimasukkan ke dalam penerangan sekolah yang
seterusnya. Beberapa data demografi tidak tersedia untuk sekolah swasta atau piagam. Jadual 1
menyediakan senarai sekolah mengikut urutan SES komuniti, diukur dengan peratusan pelajar
yang menerima beberapa jenis daripada bantuan kewangan. Angka telah dibundarkan untuk
melindungi kerahsiaan, dan semua nama ialah nama samaran. Sekolah dikenal pasti sebagai
tinggi (H), sederhana (M), atau rendah (L) SES berdasarkan peratusan pelajar yang menerima
bantuan kewangan. Penerangan ringkas tentang setiap sekolah berikut. Untuk menamakan
sekolah, nama mereka adalah digantikan dengan nama samaran berdasarkan warna dalam bahasa
Hawaii. Sekolah Rendah ʻUlaʻula. ʻUlaʻula ialah sebuah sekolah swasta kecil yang berkhidmat
untuk 200 orang pratadika (PreK)–murid Darjah 6. Misi sekolah, seperti yang dinyatakan dalam
buku panduan, termasuk komitmen yang jelas terhadap hubungan keluarga/sekolah/komuniti.
Sekolah ini mempunyai rangkaian alumni yang kukuh dan penyertaan alumni. Sekolah Piagam
Awam `Ahinahina. ʻAhinahina berkhidmat lebih kurang 500 orang Pelajar PraK–Tahap 5.
Melukis daripada keluarga yang berpendapatan melebihi purata dan tahap pendidikan, sekolah
SES tinggi memberi tumpuan kepada pembelajaran berpusatkan pelajar dan mempunyai sikap
progresif terhadap penilaian dan penilaian. Penglibatan keluarga adalah bahagian yang jelas
daripada misi sekolah. Sekolah Piagam ʻOmaʻomaʻo. Sebuah sekolah piagam SES yang kecil,
bandar, pertengahan hingga tinggi, ʻOmaʻomaʻo memberi perkhidmatan kepada kira-kira 1,000
pelajar PraK–Gred 12. Sebagai piagam sekolah, ia mengambil pelajar daripada pelbagai latar
belakang etnik dan SES. Sekolah Melemele. Sebuah sekolah menengah SES, swasta, parokial,
sama jantina, Mele mele memberi perkhidmatan kepada kira-kira 1,000 pelajar PraK–Gred 12,
70% daripadanya pergi ke kolej empat tahun. Sekolah rendah, terletak di kampus yang sama
dengan sekolah menengah, melayani kira-kira 350 pelajar melalui Darjah 6, termasuk ramai anak
alumni. Sekolah Rendah `Akala. Sebuah sekolah kecil bandar SES rendah dengan keluarga
berbilang keturunan, Sekolah Rendah 'Akala memberi perkhidmatan kepada kira-kira 400 pelajar

daripada PraK–Gred 5, hampir 60% daripadanya adalah etnik Cina Amerika atau Fili pino
Amerika. Daripada pelajar, 65% layak mendapat makan tengah hari percuma, dan hampir 30%
mempunyai penguasaan bahasa Inggeris yang terhad. Pendapatan median tempatan agaknya di
bawah purata negeri, dan tahap kelulusan kolej adalah setanding dengan negeri, kira-kira 30%.
Sekolah Rendah `Alani. Sebuah sekolah awam SES yang besar dan rendah dengan keluarga
berbilang keturunan, ʻAlani melayani 1,300 pelajar K–Gred 6. Sekolah Tajuk I, 56% daripada
badan pelajar sekolah menerima makan tengah hari percuma atau dikurangkan. Sekolah
berkhidmat keluarga yang kebanyakannya warga Filipina Amerika dan mempunyai sekumpulan
besar pelajar pembelajaran bahasa Inggeris. Sekolah Rendah Polu. Sebuah SES rendah, sekolah
luar bandar, Sekolah Rendah Polu melayani kira-kira 900 pelajar dari PraK–Gred 6, lebih
separuh daripadanya Orang asli Hawaii. Daripada pelajar mereka, 75% layak mendapat makan
tengah hari percuma atau dikurangkan, dan tahap kecekapan dalam pentaksiran matematik dan
seni bahasa adalah jauh lebih rendah daripada purata negeri di semua peringkat gred. Sekolah
sedang bekerja meningkatkan penglibatan ibu bapa di sekolah. Sekolah Rendah Poni. Sebuah
sekolah luar bandar yang kecil dengan SES rendah dengan pelbagai bahasa keluarga, Sekolah
Rendah Poni memberi perkhidmatan kepada kira-kira 350 pelajar dari PraK–Gred 5, 35%
daripadanya adalah Orang Asli Hawaii, dan 30% daripadanya adalah Mi cronesian. Daripada
semua pelajar, 93% layak mendapat makan tengah hari percuma atau dikurangkan, dan hampir
30% mempunyai penguasaan bahasa Inggeris yang terhad. Di samping tahap pencapaian
akademik yang rendah, sekolah bergelut dengan ketidakhadiran yang kronik.

Peserta

Di setiap lapan sekolah rendah, kami menemu bual antara 8–25 pihak berkepentingan termasuk
guru, pentadbir dan ibu bapa. Kami bercakap dengan 56 guru, 37 ibu bapa dan 19 pentadbir
merentasi lapan sekolah untuk seramai 112 peserta. Secara purata terdapat 14 orang peserta dari
setiap sekolah (julat: 8–25), termasuk tujuh guru (julat: 3–16), lima ibu bapa (julat: 1–8), dan dua
pentadbir (julat: 1–4). Menggunakan kebanyakan pensampelan bola salji, ipants peserta dikenal
pasti melalui pelbagai cara termasuk rujukan daripada yang lain pihak berkepentingan, mulut ke
mulut, jemputan bersemuka, jemputan daripada pencari semula atau pengetua melalui e-mel, dan
rujukan daripada warga sekolah. Kami kadang-kadang mengambil guru melalui ibu bapa di bilik
rumah mereka atau bertanya Penyelaras Ibu Bapa atau guru untuk merujuk mereka. Seluar
peserta tambahan ibu bapa sering dirujuk oleh ibu bapa lain. Semua peserta secara sukarela dan
borang persetujuan yang ditandatangani.

Sumber data

Kami mengumpul temu bual, pemerhatian, dan dokumen dari setiap sekolah. Data untuk kajian
ini datang terutamanya daripada transkrip temu bual. Lihat Lampiran untuk soalan temu bual,
yang disenaraikan oleh kumpulan peserta. Kami menemu bual semua peserta dalam bahasa
Inggeris pada masa dan tempat yang sesuai. Kami menghubungi mereka melalui e-mel atau
telefon untuk menetapkan janji temu. Kebanyakan peserta telah ditemu bual di sekolah mereka;
kami menemu bual sebilangan kecil ibu bapa di rumah atau lokasi komuniti mereka seperti kedai
kopi. Temuduga biasanya mengambil masa antara 20 dan 60 minit dan dirakam audio dan
ditranskripsikan dengan kebenaran peserta.

Analisis data

Kami menggunakan teori asas untuk menganalisis data (Corbin & Strauss, 2015). Kami
membuat triangulasi transkrip temu bual, daripada mana pengekodan kami diperolehi, terhadap
pemerhatian sekolah dan data yang tersedia untuk umum. Berikutan pengekodan terbuka, yang
termasuk ujian kebolehpercayaan interrater di kalangan ahli pasukan, kami mengod data secara
selektif untuk mengenal pasti mod komunikasi yang positif. Berikutan pengekodan terpilih, kami
mengira bilangan sebutan positif daripada cara komunikasi tertentu. Melalui proses penukaran
data ini, data kualitatif dikira untuk memastikan kekerapan tindak balas tertentu dan menilai
keamatan tindak balas. Menyusun data sepanjang spektrum daripada komunikasi bukan
bersemuka dengan bersemuka, kami mengenal pasti mod peserta komunikasi didapati paling
berjaya.

Buka Pengekodan

Berikutan ujian kebolehpercayaan interrater dengan kumpulan sampel lima skrip transkripsi, ahli
pasukan mengenal pasti lapan kategori umum yang digunakan untuk semua sekolah-sekolah.
Semua temu bual telah ditranskripsi dan dikodkan oleh sekurang-kurangnya dua daripada tiga
penyelidik. Ahli pasukan mengekodkan transkrip secara berasingan dan kemudian berbincang
kod-kod tersebut. Lapan kategori tersebut ialah:

• Halangan (506 rujukan)

• Komunikasi (425 rujukan)

• Peluang untuk penglibatan ibu bapa (335 rujukan)

• Hubungan kualiti (203 rujukan)

• Sokongan guru untuk ibu bapa (140 rujukan)

• Penglibatan komuniti (61 rujukan)

• Sokongan ibu bapa untuk ahli akademik di rumah (59 rujukan)

• Definisi perkongsian keluarga, sekolah dan komuniti (112)

Kategori Komunikasi, kategori kedua terbesar, termasuk 16 kategori komunikasi yang dikenal
pasti secara bebas oleh peserta.

Cara Komunikasi

• Umum (123 rujukan)

• Bersemuka (47 rujukan)

• Komunikasi digital (44 rujukan)

• Acara di kampus (39 rujukan)

• Surat Berita (32 rujukan)

• Telefon (27 rujukan)

• Perhubungan ibu bapa/budaya (26 rujukan)

• Peristiwa (21 rujukan)

• Tinjauan (15 rujukan)

• Mesej positif (12 rujukan)

• Lembaga Pengarah (10 rujukan)

• Persidangan ibu bapa-guru (9 rujukan)

• Surat (7 rujukan)

• Folder komunikasi (6 rujukan)

• Kad laporan (6 rujukan)

• Sukatan Pelajaran (1 rujukan)

• JUMLAH (425 rujukan)

Sebutan ini tidak semestinya pernyataan positif tentang mod komunikasi. Untuk mengenal pasti
mod komunikasi yang berjaya, kami menjalankan pusingan kedua pengekodan.

Pengekodan Terpilih

Pusingan kedua pengekodan berusaha untuk menjelaskan lagi mod komunikasi dan mengenal
pasti strategi komunikasi yang dikenal pasti secara bebas oleh peserta sebagai berjaya atau
"positif." Rujukan positif termasuk frasa seperti "sangat baik," "sangat baik," "suka," "sayang,"
"menghargai," "berjaya," “penting,” atau “berkesan.” Sebutan yang kurang positif termasuk frasa
seperti "lebih baik," "mudah," "cepat," "jangkaan," "cuba untuk," atau "Saya fikir" adalah tidak
termasuk. Peserta individu kadangkala membuat beberapa rujukan cara komunikasi yang sama.
Cara komunikasi yang berjaya termasuk yang berikut (nombor dalam kurungan menunjukkan
bilangan sebutan positif):

Mod Komunikasi yang Berjaya

• Tidak formal sebelum atau selepas sekolah (23)

• Acara sekolah (14)

• Surat/log komunikasi (13)

• Panggilan telefon (12)

• Bercakap (10)

• Perhubungan Budaya (8)

• Surat Berita (8)

• Awal tahun (7)

• Menghantar teks (6)

• Portal web (3)

• Mesyuarat rasmi (3)

• Rakaman suara (2)

• Tadbir urus (2)

• Tinjauan (1)

• JUMLAH (112)

Kami membahagikan kategori Komunikasi Digital yang lebih besar kepada Teks, E-mel, dan
portal Web. Kami kemudiannya menggabungkan folder komunikasi (seperti nota dalam buku
nota pelajar) dan e-mel untuk membentuk kategori luas Surat. Kami menamakan semula atau
mengkategorikan semula kategori lain untuk keseragaman. Sebutan umum komunikasi positif,
seperti "hubungi saya atau e-mel" yang merujuk lebih daripada satu mod komunikasi, telah
ditambahkan pada berbilang lajur. Kami menyusun data mengikut spektrum bukan bersemuka
dengan bersemuka komunikasi (lihat Rajah 1). Komunikasi tidak diperibadikan termasuk
tinjauan, surat berita dan portal web. Komunikasi bersemuka termasuk kedua-duanya pertukaran
tidak formal dan formal seperti acara sekolah, mesyuarat rasmi seperti persidangan ibu bapa-
pelajar, dan penyertaan dalam tadbir urus sekolah. Diperibadikan komunikasi termasuk nota atau
e-mel, panggilan telefon atau perbualan.

Keputusan
Walaupun peserta individu berkata mereka lebih suka pelbagai mod komunikasi, tiga tema
penting muncul:

1. Komunikasi yang diperibadikan (satu-dengan-satu) berbanding bukan yang diperibadikan

(jisim),

2. Komunikasi bersemuka berbanding bukan bersemuka, dan

3. Komunikasi formal berbanding tidak formal.

Secara keseluruhan, peserta melaporkan bahawa komunikasi yang diperibadikan, bersemuka,

tidak formal menyokong perkongsian keluarga-sekolah yang positif.

Komunikasi Peribadi Berbanding Bukan Peribadi Yang menghairankan, salah satu faktor yang
muncul sebagai yang paling menonjol bukanlah sama ada komunikasi berlaku secara bersemuka
tetapi komunikasi itu diperibadikan. Termasuk beberapa komunikasi bersemuka yang juga
diperibadikan, terdapat 88 sebutan positif tentang komunikasi diperibadikan dan hanya 22
sebutan positif tentang komunikasi tidak diperibadikan (lihat Rajah 1). Mod komunikasi yang
diperibadikan ini termasuk nota atau e-mel, panggilan telefon, perbualan (modaliti tidak
dinyatakan), dan perbincangan bersemuka sebelum atau selepas sekolah. Komunikasi peribadi
dalam bentuk surat dan ceramah di acara sekolah disebut oleh semua kumpulan SES. Bersemuka
Berbanding Bentuk Komunikasi Lain Pertukaran bersemuka memperoleh 55 rujukan positif
berbanding 57 sebutan positif tentang komunikasi bukan bersemuka (lihat Rajah 1). Bercakap
dalam orang sebelum atau selepas sekolah (23 rujukan) dan pada acara sekolah (14 rujukan)
telah dikenal pasti oleh bilangan peserta terbanyak sebagai mod pilihan mereka komunikasi
untuk semua kumpulan SES. Keutamaan untuk bersemuka secara tidak formal ceramah sebelum
atau selepas sekolah disokong oleh data kualitatif di mana tertentu peserta mengulangi
kepentingan interaksi bersemuka untuk mereka secara peribadi. Seorang ibu bapa di ʻUlaʻula,
sebagai contoh, mengulangi sentimen berikut tiga kali, "Bagi saya, saya mesti bersemuka."
Seorang guru di ʻOmaʻomaʻo, a sekolah pertengahan SES, bersetuju, berkata, ceramah sebelum
sekolah "adalah komunikasi terbaik kami." Tetapi tidak semua komunikasi bersemuka
menggalakkan hubungan baik. Sebagai dijelaskan di bawah, formaliti muncul sebagai faktor
ketiga yang penting.

Komunikasi Formal Berbanding Tidak Formal

Formaliti relatif pertukaran itu muncul sebagai faktor penting ketiga yang tidak dirakam pada
Rajah 1. Walaupun peserta sangat mengenal pasti bercakap secara peribadi (sebelum atau selepas
sekolah dan di acara sekolah) sebagai seorang yang berjaya cara komunikasi, perjumpaan
bersemuka dengan kepentingan tinggi seperti ibu bapa– persidangan guru tidak mendapat
sebutan yang tinggi. Formality pertukaran itu muncul sebagai faktor penting. Ibu bapa di
ʻUlaʻula, SES tinggi sekolah, berkongsi bahawa apabila dia mendapat “e-mel rawak [atau]
apabila kami melihatnya kampus…'Dia [anak] melakukan ini hari ini. Dia bercakap tentang
ini.'…Saya rasa seperti mereka sayang anak saya. Mereka sayangkan anak saya.” Macam mak ni,
ramai peserta kata bahawa cara komunikasi adalah kurang penting daripada formaliti relative
pertukaran; mereka menghargai kepentingan rendah, pertukaran tidak rasmi. Satu ibu bapa di
ʻOmaʻomaʻo, sebuah sekolah pertengahan SES, berkongsi, “Satu-satu perkara di luar cuff…
[adalah] jauh lebih kaya daripada setiap rumah terbuka dan setiap persidangan ibu bapa–guru,
yang sepenuhnya dikekang.” Seorang lagi guru di Sekolah Rendah Poni, sekolah rendah SES,
sama menekankan kepentingan komunikasi, "terutamanya dalam tetapan yang lebih tidak
formal." Komunikasi tidak formal membantu ibu bapa berasa berhubung. Seorang pengetua di
sekolah rendah SES mengulas bahawa penggunaan aplikasi teks seperti "Ingatkan" atau "Dojo
Kelas," yang memudahkan penghantaran teks tidak rasmi beramai-ramai, telah terbukti sangat
baik berjaya di sekolah mereka. “Ibu bapa tidak boleh percaya betapa mudah diaksesnya
perasaan guru kepada mereka,” kata pengetua ini.

Peranan SES

Sekolah SES rendah melaporkan cabaran yang lebih besar kepada keluarga yang terlibat
kadangkala tidak dapat menghadiri acara sekolah kerana bekerja pada waktu selepas itu sekolah
atau yang tidak berbahasa Inggeris sebagai bahasa pertama. Sementara itu, di sekolah SES tinggi,
selalunya ibu bapa yang tidak bekerja mempunyai masa untuk terlibat dalam tadbir urus dan
kurikulum. Atas sebab ini, sekolah SES rendah menggunakan kurang kaedah komunikasi
tradisional apabila bekerjasama dengan keluarga. Untuk contoh, sekolah SES rendah, yang
sering memberi perkhidmatan kepada sebahagian besar keluarga berbilang bahasa, melaporkan
kejayaan menjangkau keluarga melalui budaya penghubung, penggunaan penterjemah (termasuk
penterjemah elektronik) semasa ibu bapa– mesyuarat guru, mesej mel suara massa (berbanding
dengan e-mel bertulis atau surat), dan lawatan rumah. Kaedah komunikasi ini tidak dilaporkan di
semua sekolah dalam kajian tetapi dilaporkan berjaya terutamanya di kalangan sekolah rendah
SES.

Perhubungan Budaya

Penghubung budaya ialah kakitangan sekolah dari etnik yang sama dengan ibu bapa dan siapa
bercakap bahasa mereka. Individu ini memainkan peranan penting dalam merapatkan perbezaan
budaya dan bahasa antara sekolah dan keluarga di Poni. Sekolah Rendah, sebuah sekolah yang
ramai penduduknya keluarga yang bercakap bahasa yang sama. Tiga pihak berkepentingan
sekolah secara bebas mengenal pasti budaya tersebut perhubungan lapan kali sebagai kunci
kepada jangkauan keluarga sekolah. Kerana penghubung budaya bercakap bahasa banyak
keluarga di sekolah dan tinggal di mereka kejiranan, pertukaran tidak rasmi secara peribadi
sebelum atau selepas sekolah menurap cara untuk penglibatan keluarga yang positif. Menurut
penghubung budaya, “hanya bercakap dengan mereka…secara peribadi, satu lawan satu” adalah
cara yang paling berkesan untuk memalsukan perkongsian. Beliau berkhidmat sebagai orang
penting untuk guru yang menghadapi masalah pelajar tertentu dan untuk ahli keluarga. Kerana
kedudukannya sebagai ahli masyarakat, penghubung budaya dapat membuat lawatan ke rumah,
ceramah kepada ibu bapa di gereja, dan kadangkala memberi pelajar yang ponteng sekolah
menaiki bas ke sekolah. Penghubung budaya sedia terlibat secara positif, tidak formal pertukaran
yang diberikan kepadanya oleh kedudukannya dalam masyarakat dan dikenal pasti penting
dalam perkongsian keluarga di sekolah ini.

Menjadualkan Acara yang Sesuai untuk Keluarga

Mengadakan acara di luar kampus lebih dekat dengan keluarga juga nampaknya berjaya untuk
Poni Elementary. Fakulti mengadakan persidangan ibu bapa-guru kampus dan membaca malam.
Acara istimewa ini dibenarkan untuk diperibadikan secara bersemuka interaksi dan menarik ibu
bapa yang tidak dapat ke sekolah kerana kesukaran pengangkutan. Begitu juga, dua peserta di
Sekolah awal ʻAkala dan ʻAlani El menyebut kejayaan kopi yang diadakan di kampus dalam
pagi; waktu kopi ini menampung ibu bapa yang tidak dapat melakukannya acara selepas sekolah.

Rakaman Suara

Untuk berkomunikasi dengan keluarga di ʻAlani, sebuah sekolah besar dengan banyak bahasa
Inggeris pelajar bahasa, pentadbir menggunakan mesej mel suara massa, yang sekolah didapati
"sangat berkesan dengan peringatan." Keberkesanan jisim mel suara menunjukkan bahawa
sesetengah ibu bapa mungkin lebih selesa dengannya komunikasi bahasa Inggeris lisan daripada
komunikasi bertulis. Tidak seperti nota atau rumah surat berita yang mungkin hilang atau tidak
dibaca, mel suara massa dibenarkan pihak sekolah untuk berkomunikasi dengan cepat
menggunakan modaliti yang sesuai untuk ibu bapa.

Perbincangan

Secara keseluruhannya, kami mendapati bahawa peserta berbeza dari segi jenis komunikasi yang
mereka dapati berjaya. Ini adalah selaras dengan penyelidik lain yang telah mendapati bahawa
strategi komunikasi rumah satu saiz yang sesuai untuk semua tidak bekerja untuk ramai
(Schneider & Arnot, 2018). Sejauh manakah pentingnya komunikasi bersemuka dalam
mewujudkan hubungan yang berkualiti antara keluarga dan sekolah? Berkenaan dengan soalan
kajian pertama kami, kami mendapati bahawa komunikasi bersemuka adalah cara komunikasi
pilihan ramai. Walaupun ia terbukti sebagai cara komunikasi yang paling popular di semua SES
kumpulan, tidak semua komunikasi bersemuka menimbulkan sebutan positif. Infor mal interaksi
bersemuka menimbulkan sebutan paling positif. Tambahan pula, komunikasi bersemuka tidak
diperlukan untuk menggalakkan hubungan yang positif. Komunikasi peribadi, satu dengan satu
melalui nota, e-mel atau panggilan telefon juga dikenal pasti sebagai positif merentas semua
kumpulan SES. Sejauh manakah keberkesanan komunikasi dalam talian dalam mempromosikan
hubungan berkualiti antara keluarga dan sekolah? Kami mendapati bahawa komunikasi dalam
talian memang menggalakkan kualiti sekolah-rumah perhubungan. Walaupun tidak sepopular
komunikasi bersemuka tidak formal, peserta di seluruh kumpulan SES mengenal pasti surat
berita (termasuk surat berita digital) sebagai cara komunikasi yang berjaya. Begitu juga,
komunikasi bertulis (dalam talian dan di atas kertas) terdiri daripada salah satu cara komunikasi
yang paling popular (lihat Rajah 1). Komunikasi dalam talian digunakan dengan berkesan,
contohnya untuk berkongsi gambar pelajar di laman web kelas, adalah sangat popular di
kalangan sesetengah ibu bapa. Dengan menggunakan laman web kelas sebagai tempat untuk
berkongsi gambar, guru di satu sekolah mencipta ruang dalam talian yang tidak formal kerana
pertukaran adalah taruhan yang rendah. Apakah strategi komunikasi perkongsian keluarga-
sekolah yang berkesan kedua-dua konteks sosioekonomi tinggi dan rendah? Kami mendapati
bahawa tapak web, surat berita, nota/e-mel, perbualan tidak rasmi sebelum atau selepas sekolah,
dan ceramah di acara sekolah dikenal pasti oleh peserta di sekolah tinggi, sederhana dan rendah
SES sebagai cara komunikasi yang positif (lihat Rajah 1). Mod komunikasi ini termasuk
komunikasi bukan bersemuka formal (laman web dan surat berita), bukan bersemuka yang
diperibadikan. komunikasi (cth., nota dan e-mel), dan ceramah bersemuka tidak formal. Walau
bagaimanapun, antara ini, komunikasi bersemuka terbukti paling popular. Sembang tidak
berjadual sebelum atau selepas sekolah, termasuk perbualan tidak berjadual di acara sekolah,
terbukti sebagai kaedah komunikasi yang paling popular setakat ini. Ini benar dalam konteks
SES rendah dan tinggi. Walaupun banyak mod komunikasi yang sama terbukti berjaya merentasi
Kumpulan SES, sekolah yang berkhidmat dengan komuniti SES yang lebih rendah sering
menghadapi sebahagian besar keluarga berbilang bahasa, yang lebih sukar untuk berkomunikasi
dengan akibat daripada halangan bahasa. Akibatnya, komunikasi dengan keluarga ini
memerlukan fleksibiliti yang lebih besar, dan sekolah memerlukan sumber tambahan termasuk
penterjemah, perhubungan budaya, dan sistem pemesejan mel suara. Menangani halangan bahasa
ini membantu menjadikan sekolah mudah diakses oleh ibu bapa, memudahkan komunikasi dua
hala, dan mewujudkan persekitaran yang mesra. Sebagai contoh, walaupun mel suara massa
tidak membenarkan komunikasi dua hala, strategi ini menunjukkan kreativiti, fleksibiliti dan
responsif kepada ibu bapa keperluan komunikasi di 'Alani Elementary School, yang mempunyai
populasi besar ibu bapa yang tidak berbahasa Inggeris dengan baik.

perhubungan

Komunikasi dua hala, penting untuk menjalin hubungan keluarga-sekolah (Kim et al., 2012;
Sheridan et al., 2012), berlaku secara semula jadi. dalam satu-satu, pertukaran tidak formal.
Pertukaran tidak formal ini memberi ruang kepada berkomunikasi tentang topik selain daripada
masalah, yang telah dikenalpasti sebagai kunci kepada hubungan yang positif (Bourke-Taylor et
al., 2018). E-mel tidak rasmi, contohnya, kadangkala berubah. Seorang guru di SES tinggi
sekolah dikongsi, Saya menulis kepada ibunya tentang sesuatu yang hebat yang telah
dilakukannya. Dia menulis Saya kembali, "Untuk memberitahu anda perkara sebenar, apabila
saya melihat nama anda pada e-mel, [Saya fikir] apa yang dia buat sekarang?” Tahun
sebelumnya, dia menelefon saya [di] rumah dan mengugut untuk membawanya keluar dari
sekolah kerana beberapa perkara yang saya katakan. Pertukaran ini bercakap tentang kepentingan
menghubungi ibu bapa untuk membina menjalinkan hubungan dan menjalinkan kepercayaan
sebelum sesuatu peristiwa yang amat penting berlaku. Guru-guru lain di Polu Elementary juga
berkongsi kepentingan rendah interaksi taruhan. Guru-guru ini berkata bahawa memperkenalkan
diri mereka di permulaan tahun dengan "cara yang tidak menakutkan" "untuk membuat [ibu
bapa] berasa selesa" kadangkala membawa kepada peningkatan hubungan di kemudian hari pada
tahun itu. Idea ini interaksi kepentingan rendah berkaitan dengan idea komunikasi "positif" dan
"terbuka" yang digalakkan secara meluas dalam kesusasteraan tentang keluarga-sekolah-
komuniti perkongsian (Henderson & Mapp, 2002; Ramirez, 2002).

Ruang Kampus

Kepentingan komunikasi bersemuka tidak formal di kampus juga menunjukkan kepentingan

menyediakan ruang fizikal untuk ibu bapa di kampus. Akses ke sekolah secara fizikal dan sosial
adalah penting untuk ahli keluarga berasa dialu-alukan dan dijemput untuk bekerjasama, asas
perkongsian komuniti keluarga–sekolah–komuniti. Walaupun kajian ini menunjukkan
kemungkinan tidak formal komunikasi jarak jauh yang diperibadikan, kajian kami juga
mengukuhkan penyelidikan yang mencadangkan bahawa “sekolah perlu mewujudkan ruang
untuk belajar daripada…keluarga. Oleh mewujudkan ruang ini, sekolah juga boleh memupuk
kepercayaan dan berkongsi kuasa dengan pembohongan keluarga” (Pavlakis, 2018, p. 1067).
Sama seperti kajian lain, penemuan kami mengulangi kepentingan memegang acara di lokasi dan
pada masa yang sesuai untuk keluarga (LeRocque, 2013). Menjadualkan acara perkongsian di
lokasi geografi atau pada masa yang lebih mudah untuk keluarga dapat meningkatkan kehadiran
keluarga. Aktiviti ini memberi peluang kepada warga sekolah untuk melihat keluarga dalam
konteks mereka sendiri, mengetahui lebih lanjut tentang kekuatan mereka, mengeratkan
hubungan (Baquedano-López et al., 2013), dan meluaskan definisi penglibatan ibu bapa (Ferrara,
2009).

Komunikasi Dalam Talian

Akhirnya, walaupun kajian ini berpunca daripada minat untuk melibatkan pembohongan
keluarga, ia menawarkan pandangan untuk melibatkan ibu bapa dalam persekitaran pembelajaran
jarak jauh, yang menjadi lebih normal selepas penutupan sekolah akibat daripada Pandemik
Covid19. Komunikasi dalam talian untuk menyokong hasil pendidikan K–12 telah terbukti
berkesan (Blanco & Blanco, 2011; Yang et al., 2020). Respon peserta dalam kajian ini
menunjukkan bahawa semasa bersemuka komunikasi kekal penting untuk membina hubungan
yang bermanfaat, hubungan positif boleh dijalin dari jauh melalui pertukaran bertulis,
terutamanya komunikasi tidak formal dan satu-satu. Komunikasi ini berlaku melalui e-mel
positif yang diperibadikan, gambar yang disiarkan di tapak web kelas, dan malah aplikasi
menghantar mesej teks seperti "Remind" dan "Class Dojo", yang membenarkan guru untuk
menghantar mesej kepada ibu bapa kemas kini ringkas dan dibenarkan untuk komunikasi tidak
formal yang cepat antara guru dan ibu bapa.
Batasan/Kajian Masa Depan

Ia berulang bahawa populasi yang berbeza dan individu yang berbeza mungkin lebih suka mod
komunikasi yang berbeza untuk tujuan dan acara yang berbeza. Walaupun kajian ini
menunjukkan kepentingan komunikasi tidak formal, diperibadikan, bersemuka merentasi
pelbagai sekolah dan demografi yang sangat berbeza, penemuan ini tidak akan digunakan untuk
semua individu atau semua penduduk sekolah. Walaupun kajian ini menyiasat ciri-ciri mod
komunikasi yang berbeza, kami tidak meneroka kandungan komunikasi tersebut, baru-baru ini
dikenal pasti sebagai langkah penting seterusnya dalam penyelidikan (Bakker et al., 2007). Kes
kami kajian, yang pengumpulan datanya menjangkau bertahun-tahun, menggambarkan
kesukaran untuk meneroka kandungan komunikasi ibu bapa-keluarga. Kerana banyak yang
penting komunikasi sekolah-keluarga berlaku secara tidak formal, ia sukar untuk ditangkap.
Akhir sekali, analisis kami dihadkan oleh sifat kompleks kebanyakan komunikasi, yang
mempunyai ciri bertindih. Komunikasi boleh menjadi bukan bersemuka tetapi diperibadikan,
seperti dalam banyak komunikasi dalam talian. Mereka boleh bersemuka dan formal seperti
dalam acara sekolah. Sifat pertindihan ciri-ciri ini menyukarkan untuk mengenal pasti faktor
unik yang ada menonjol dalam menggalakkan penglibatan positif. Di samping itu, kerana mod
komunikasi telah dikenal pasti sendiri oleh peserta sendiri, sifat komunikasi dalam kajian kami
adalah kadangkala samar-samar—contohnya, "bercakap" atau "e-mel rawak [atau] apabila kita
melihatmereka di kampus.” Walaupun kajian ini menawarkan pandangan tentang pihak
berkepentingan sekolah keutamaan yang dikenal pasti sendiri untuk komunikasi, menggunakan
soal selidik untuk data pengumpulan dalam kajian masa depan mungkin membolehkan
penyelidik meneroka dengan lebih baik mod komunikasi yang diutamakan dan ciri-ciri
menonjolnya. Mod bagi komunikasi yang diperincikan di sini menyediakan titik permulaan yang
berguna untuk membangunkan a soal selidik.