Professional Documents
Culture Documents
Ավագ Եփրեմյան - բանաստեղծություններ
Ավագ Եփրեմյան - բանաստեղծություններ
բանաստեղծություններ
ԼՈԻՅՍ-ՓՈխԱԿԵՐՊՈԻԿ
Մի ճանապարհ,
ընդամենը մի ճանապարհ է ինձ տրվել, –
Այսքան բազմագո, այսպես բազմադեմ
Իմ աստծուն հանդիման,
Նրա ձեւերը բոլոր –
Հին համեմատության պես –
Նետերի նման իմ սիրտն են խրվել,
Ճոճվում են նետերը իմ սրտում,
Օրորվում են, ինչպես դաշտում ծաղիկները,
Ցավոտ աճում են, աճում են, աճում են
Իմ սրտում
Հիմա։
Դաշտ է իմ սիրտը՝
Աչքից հեռու, սրտից Հեռու,
Հեռու բոլոր հայացքներից ու ոտքերից
Հարազատի-խորթի.
Եւ ո՞ւր եք դուք, մարդիկ,
Եւ ո՞ւր ես դու,
Եւ ինչո՞ւ եք ընթանում այդպես փութով,
Եւ Լույսին այդքան հակառակ,
Մի՞թե այստեղ չէ Դա. –
Արյունոտ նետն է մտերմանում
Դաշտի հետ ու սրտի,
Բայց նրանք չեն գալու այլեւս.
Նրանք խաբել են ինձ, նրանք խաբել են ինձ,
Նրանք խաբել են ինձ…
(Ինձ… երկնառաք)։
Քեզ –
Մարմինս, ոգիս եւ վերքերս –
Խելակորույս ուրվական, օգնական դեւ,
Քեզ –
Զառանցանքս, կամքս եւ խնջույքս,
Եւ ճանապարհս – այսպես անտեղյակ Լույսին,
Ահա –
Ես մերկ եւ մոռացված, ոտնահարվող
Կանգնած եմ քո դեմ,
Եկ մի քիչ էլ, մի քիչ էլ…
Քիչ էլ հավատա ինձ եւ ուսիր։
***
Այս սենյակը, ցավը, անկողինը,
մահվան գաղափարը, գիրքը, ափսեն,
կյանքը – միշտ էլ զորեղ – նորը, հինը,
քամին ինչպես սաղմում մոլեգնող սեր…
***
Երկնքի թասը – (ո՞ւմ ձեռքն է դա) – լեցուն
ադամանդներով մեր բախտի։ Չի ցնցում
պատկերը։ Սակայն ամեն օտարացում
***
Տեսա անհուն ու դատարկ են քաղաքիս բոլոր փողոցները,
տեսա փլված է մանկությանս ստնտու տաճարը միակը,
***
Ահա երկինքը.
ձյան ու ագռավի, ագռավի ու ձյան
աղմուկով լեցուն։ Ես եմ ու ինքը։
Ինքն ու ես։ Նա իր այդպես մատուցյալ
պատկերով, ես իմ տիրությունները
բառավորելով։ Փառավոր մի ձայն
որպեսզի հնչի, լռություններ են
հարկավոր ահա – ագռավի ու ձյան։
***
Եվ եղավ այնպես, որ հացի հետ խելքն էլ
կերան, որովհետեւ հացը չափազանց քիչ էր
(կամ շատ), անմիտ խմբերգերով կալնվեց ելքն էլ,
մուտքն էլ. չես լսի տնքոցը մեռնողի, ծնվողի ճիչը։
Իսկ այնպես՝ կարգին է. կորստյան սերերը փեշերիդ
քսվում են – քամի փողոցում կամ խոսքեր՝ ասված,
անձկության անգղները նայում են գժտության լեշերին
եւ կտցում փտումը – մի աստված, չորս աստված, շատ աստված։
Նրանցից խույս տալու համար բառերը տողից
ցատկում են, խցկվում հաջորդ տող (ուրիշ տեղ չկա էլ),
եւ նրանց միայն հետագիծ շողից
կարող ես ճանաչել, վկայել։
Իսկ լավագույնները կփախչեն, կթռնեն
անվերջ, որ երբեւէ՜ չդառնան անձկության անգղներին՝ հաց-
իրենց գուրգուրանք-կտուցով տանելով վիրավոր թիթեռներ՝
խոր տնքոցները մեռնողների եւ զիլ ճիչերը ծնվող մանկանց։
VACUUM – 1
Գիշերն
ինչքան ուժ ունի
վրա է տալիս
երբ գիշերն ուժեղ է
չես կարող
քնել
VACUUM – 2
ինչքան
մարդիկ
շատ
էնքան
մարդը
մենակ
VACUUM – 3
մի՛
սփոփեք
չի
դարմանում
խաբե՛ք
ինձ
VACUUM-4
ազատություն
եմ
ուզում
մեծացրեք
իմ
վանդակը
VACUUM-5
իմ կողքով
անցան
եւ ցերեկները
եւ գիշերները
որտեղի՞ց են
սրբելու
ինձնից
մնացած
փոշին
VACUUM-6
Աստված իմ
գոնե ասա
որ
ուզում ես
լռել
բայց
ասա
VACUUM-7
Երեք
չափով ես
ինձ չափում
Տեր իմ
տարածությամբ
ժամանակով
եւ լռությամբ