Mijn huwelijksdag, de dag waarop iedereen speciaal voor mij is gekomen en de dag

waarop ik weet dat iedereen trots op me is. Het moment waarop ik mijn best man en mijn zussen
zie staan, glanzend van trots, het mooiste en fijnste gevoel wat er bestaat. Het staat ze goed, ik
ben ook trots op hun. De rest van mijn familie zit om me heen, verhuwd, verloofd en verkering.
Mijn ouders op de eerste rij. Mijn moeder voelt zich zo intens gelukkig, ze voelt het in haar
lichaam, het trekt omhoog en ze begint te huilen. Het geluk komt naar buiten, traan voor traan.
Daarnaast staat de man die je heeft opgevoed en die je zijn kennis heeft geleerd. En ik kijk naar
mezelf, zoals ik hier sta, wachtend op wat er komen gaat, maar verlangend naar meer en naar een
manier om dit gevoel altijd te kunnen koesteren. En ik ben trots, trots en blij. Trots op wat er van
me geworden is. Ik ben geboren, ik besta. Ik ben begonnen aan mijn leven, zoals een blanco
schrift. Geen inhoud. De gebeurtenissen die zich voor mij voltrokken, hebben mij alles geleerd
wat ik weet. Mijn vader wist dat, ik weet het. En als ik zo naar mezelf kijk, op de fijnste dag van
mijn leven, en blij met onze gedeelde wijsheid, ben ik dankbaar, je deed het goed. Mijn zussen
kunnen niet stoppen met lachen, dat is goed. We zijn samen opgegroeid, wij kenden elkaars
leven. Nu niet meer, maar het is niet erg. Het is. Familie wordt onderschat.