Alam natin kung gaano kaganda at kaayos ating mundo. Ginawa ito ng ating Panginoon.

Ang likas na pinagkukunang yaman ay ang mga biyaya ng kalikasan tulad ng ating
pangisdaan. Kapag sinasabi nating likas na yaman, ito ay ang mga bagay na nagmumula
sa ating kalikasan.

Isa sa mga taglay ng yaman ng isang komunidad ay ang mga tao. Napakalaking salik ang
mga tao sa pagunlad ,sapagkat sa ating mga tao nakasalalay ang wastong pag gamit ng
ating mga likas na yaman.

Maraming mga pangangailamgan ang mga tao.

Malawak ang karagatan ng Lodgoron. Malawak, mayaman sa pangisdaan, malinis at

maganda ang dagat dito noon. Wala pang mga nag-aalaga ng mga baboy. Ang mga taong
nakatira malapit sa dagat ay malayang namimingwit o naliligo sa likod ng kanilang
bahay dahil sa kalinisan nito.

Ngunit sa pagdaan ng panahon, unti-unting dumadami na ang nakatira dito. Hindi

talaga natin maipagkakaila na may mga tawong iresposable. Sa araw-araw na basura na
nalilikom ng bawat kabahayan ay sa dagat napupunta. Tulad ng balat ng prutas o di
kaya gulay, mga dahon at iba pa. Unti-unti itong nagdudulot ng polusyon sa karagatan.

Isa pa rito ang pagkaroon ng baboyan. Halos lahat ng nakatira sa dito ay may kanya-
kanyang baboyan. Baboyan na hindi ginawan ng tanke. Sa dagat lahat napupunta ang
mga dumi ng baboy.

Sa kasagsagan ng mga gawaing ito, gugustuhin mo pa bang maligo at mamingwit sa

likod ng inyong bahay?

Gusgustuhin mo pa ba na mamingwit? Dahil dito, unti-unti nagreresulta humihina ang

pangisdaan dito. Ang pasimpling pagtapon ng basura ay unti unting lumalason sa mga
isda
ng n, dahil sa paggamit ng mga dinamita at iba pa na halos lahat ng mga isda ay
namamatay, hindi lang mga isda pati ang kanilang mga tirahan. Isa pa sa dahilan ng
pagkasira ng ating karagatan ay ang pagdami ng mga pabrika at mga basurang
itinatapon na syang nagdudulot ng pagkalason ng mga isda.