Το Κουτί της Πανδώρας

Τροχίζω λίγο-λίγο τους παλμούς

και κρύβω στο κουτί χίλιους αιώνες
να ατονήσω λίγο-λίγο τους καημούς
στην άβυσσο να σβήσω τους κανόνες

Θνητή μες τα στενά να τριγυρνώ

να κυνηγώ το όνειρο με την απόχη
να μου αποσπά η σκέψη το μυαλό
και να με ξενυχτά του φεγγαριού η κόγχη

Μάταια σφαλίζω την καρδιά

να κρύψω σε αυτή τα δάκρυά μου
και κάθε που απολωλώς χτυπά
ξεχύνονται σαν λάβα τα δεινά μου

Μα τότε αφού κλείσω το κουτί

και την ελπίδα έχω κρατήσει μακριά μας
πιάνομαι από μια αόρατη κλωστή
και ράβω απ’ την αρχή τα όνειρά μας

Θεοδώρα Φελέρη – Το κουτί της Πανδώρας