Ledicia Costas

Unha estrela no vento

 Contido

Capítulo 1
Capítulo 2
Capítulo 3
Capítulo 4
Capítulo 5
Capítulo 6
Capítulo 7
Capítulo 8
Capítulo 9
Capítulo 10
Capítulo 11
Capítulo 12
Capítulo 13
Capítulo 14
Capítulo 15
Epílogo
Créditos
A Pablo e a Tere, meus padriños
 Capítulo 1

Nos seus ollos apagados

hai un eterno castigo.
O heroe de lenda
pertence ao soño dun destino.

Héroes del Silencio

U NHA bandada de paxaros sucou o ceo, case se podería dicir que
velozmente. Lembrei algo que adoitaba pensar de neno, e aquilo resultoume
moi gracioso. Acostumaba afirmar que, cando un grupo de aves voaban en
bando, significaba que estaban a celebrar unha voda. Ridículo, non si? Mais
a min, esa estúpida idea enchíame de alegría. A mente dos nenos é
realmente incrible. A de cousas que lles pasan pola cabeza! Por poñer un
exemplo: o outro día, iamos Paula –así se chama a miña irmá– e mais eu
paseando tranquilamente, cando ela viu o cartel anunciador dunha
autoescola: «AUTOESCUELA O SEALQUILA» E non se lle ocurreu outra
cousa que dicir: «Se non teñen xente que queira aprender a conducir alugan
o local?» Quedei pampo. «Ás veces parecen parvos.»
Lograra esquecer por un momento a miña nota do último exame de
mates, pero aquel fatídico tres parecía non querer deixarme tranquilo. Como
lle ía dicir eu a miña nai que sacara un tres? Se aínda fose un catro... pero
non, era un tres! En fin, xa foi alá. Os mosqueteiros eran tres, e todo o
mundo os ten por uns tipos magníficos. E tamén están os tres
sudamericanos. Hai que ver a parte boa das cousas.
A miña nai xa me chamara un par de veces para que fose comer, pero eu
entretivérame dándolle voltas á nota do meu exame.
—A comida arrefría! –Volveu gritar ela desde o piso de abaixo por
enésima vez.
Decateime polo ton da súa voz de que estaba comezando a fartarse de
agardar por min, así que decidín facerlle caso antes de que se fartase de
todo.
—Xa estou aquí, mamá –díxenlle ao chegar á cociña.
No meu prato había macarróns. Tiñan unha pinta estupenda. Mmm!
Todo aquel tomate coloradiño por enriba.
—Que tal no instituto? –preguntoume ela como adoitaba facer todos os
días.
 Merda, xa estaba. E que lle ía dicir eu agora?
—Coma sempre –díxenlle–, e ti aquí?
—Ben. Que raro, nunca me preguntas iso.
—É unha nova teoría que teño. Se alguén me pregunta como me foi o
día, eu respondo e, seguidamente, pregunto o mesmo que me preguntaron a
min.
—Miguel, por casualidade hai algo que non me queiras dicir? –
preguntoume algo mosca tras escoitar a miña estúpida teoría inventada para
saír do paso.
—Eu? Pois... non –mentín.
—Ola, familia, xa estou aquí.
Uff! Polos pelos. Era o meu pai. Chegara no momento oportuno.
—Que boa pinta teñen eses macarróns. Están bos? –preguntou.
—Deliciosos –-respondín eu.
—Vaia, pois entón haberá que probalos.
—Que tal no traballo?
A pregunta obrigada. Miña nai sempre co mesmo. Unha das súas
teimas.
—Pois bastante ben –respondeu el–, aínda que agora que o preguntas...
—Que foi?
—Tranquila, non foi nada. O xefe pediume que viaxase con el a Madrid
para estudar un proxecto.
—A Madrid? Vas marchar? Cando? –preguntou a miña nai
ansiosamente.
—Tranquila, primeiro unha pregunta e logo outra. A viaxe está
proxectada para dentro dunha semana.
—Tan pronto? E canto tempo botas alá?
—Tres días –respondeu el.
—Tres días?
—Si, tres.
Xa estaban outra vez cos malditos treses. É que non podía ser outro
número? Parecía unha conspiración.
Púxenme a pensar en cal era a clase que me tocaba á primeira hora da
tarde pero non era quen de lembrarme.
 O certo é que eu nunca sabía que clase me tocaba, e cando por fin
aterrizaba, era tarde de máis. Os profesores xa estaban afeitos a que chegase
tarde, nin sequera se molestaban en berrarme.
Mirei o meu reloxo e decateime de que tiña que ir preparar as cousas
para marchar ao instituto.
—Eu marcho para arriba. Voume preparar, que esta tarde teño clase e
non vou ir con esta pinta que levo –anunciei.
—Que rápido comiches –protestou a miña nai.
—Así que tes que te preparar... e como é iso? –saltou o meu pai–. Hai
alguén para o que queiras estar especialmente guapo?
Xa estabamos coma sempre.
—Non digas parvadas.
—Tranquilo, tampouco é para poñerse así. Ademais, se te enfadas é por
algo.
—Papá, déixao xa. Pasa de min, xa estou farto desas historias.
—De acordo, de acordo.
Marchei para arriba, cara ao meu cuarto. Poñerme guapo para alguén,
de que ían? O motivo polo que comera tan rápido fora para escapar ao
interrogatorio da miña nai. Aínda que se de paso, pero só de paso, podía
aproveitar para estar máis ou menos pasable... mel nas filloas.
Abrín o armario e collín o pantalón de pana negro que a miña nai me
comprara había unha semana. Púxeno, e despois escollín unha camisa.
Mireime ao espello durante un tempo. Miña irmá irrompeu entón no meu
cuarto.
—Vaia, vaia. Miguel véndose ao espello.
—Antes de entrar hai que chamar á porta. Ademais, non é véndose, é
mirándose.
—Tampouco tes que enfadarte. Estás moi guapiño.
—Déixame en paz.
—Papá di que seguro que tes unha moza no instituto.
—Papá non ten nin idea.
—Si, claro, o que ti digas –e empezou a cantaruxar–: Miguel ten noiva,
Miguel ten noiva...
—Lisca do meu cuarto!
 —Está ben, está ben. Xa marcho, pero porque eu quero, non porque ti
me mandes.
Aquela rapaza ás veces era insoportable. Seguro que o meu pai fora
quen a mandara espiarme. Naquela casa había que ter os ollos abertos a
todas horas. Non se podía baixar a garda en ningún momento.
Dentro de nada, Xoán estaría chamando á porta para ir a clase. Mirei o
meu horario para saber que materias me tocaban. Primeiro literatura e logo
historia. Odiaba as clases de historia. Eran boas para durmir, só para iso, e
da literatura... mellor era non falar. A profesora odiárame desde o mesmo
primeiro momento que me vira. Aquilo non tiña solución, xa me resignara.
Ás catro menos cuarto soou o timbre, e seguidamente uns golpiños na
porta do meu cuarto.
—Pasa Xoán –dixen eu completamente seguro de que era el o que
estaba a chamar.
—Ola. Xa estou aquí. Vaia, vaia. Pero que guapo estás.
Todos co mesmo, aquilo era abafante.
—Non me fai ningunha graza –repliquei amolado.
—Parece que desde que Martiño che dixo que Marta...
—Non sigas que por aí non paso.
—Está ben pero...
—Pero nada! Non hai máis que dicir. Vós sempre sacando as cousas de
quicio –dixen.
—Anda, imos. Non quererás chegar tarde. Ademais, Marta chega ás
catro en punto, e seguro que che apetece falar con ela.
—Non hai nada que facer contigo.
Sempre co mesmo. Todos eran iguais. Entre eles e o meu pai tíñanme
farto. Collín as miñas cousas e fomos para o instituto. De camiño atopamos
a Iván, ou como todos lle chamabamos, o Maqui. O Maqui era un fantasma,
sempre andaba a contar aventuras incribles, as máis delas inventadas, para
quedar ben diante de todos.
—Vaia, vaia. Ola, Xoán, como é que Miguel se nos puxo tan guapiño? –
dixo o Maqui mirándome de arriba abaixo.
Aquilo xa era demasiado. Primeiro meu pai, logo a miña irmá e despois
os meus amigos. Quen sería o seguinte?
 —Maqui, tío, pasa de min.
—Sabedes que? –preguntou Xoán–. Non teño ganas ningunhas de ir á
clase de literatura.
—Pois xa somos dous –asegureille.
—E se marchamos á Lagoa? –preguntou o Maqui.
A Lagoa era o noso lugar de reunión, unha especie de cafetaría á que só
ía xente nova. Iamos alí case todos os días xogar ao billar ou bater unha
nova marca nalgunha das máquinas que había.
—Eu paso. Teño que entregarlle un traballo á de literatura –dixen–. Ide
vós.
—Que dis, Xoán? Imos?
—Por min vale –respondeulle el.
E así, tiven que seguir o camiño cara ao instituto eu só. O certo é que as
clases pola tarde resultaban matadoras. A metade da xente quedaba por aí,
tomando o sol ou facendo calquera cousa, calquera agás ir á clase. Pero
aquel día, non me quedou máis remedio que ir, e fun. Por suposto, non tiña
a máis mínima intención de atender as explicacións da profesora. Levaba
comigo un walkman cos seus respectivos cascos e unha cinta que me
deixara o Martiño había dous días, e que aínda non tivera tempo de escoitar.
Ás catro e media en punto soou o maldito timbre. Era hora de ir á clase.
Subín as escaleiras e fun directamente á aula que me correspondía. A
profesora quedaría alucinada. Sempre chegaba tarde; retrasábame saudando
a todo o mundo, pero aquel día non me apetecía facer nada, así que
simplemente fixen o que se supón que tiña que facer: chegar puntual.
Cando abrín a porta da clase a profesora quedou mirando para min
flipada. Eu ía preguntarlle: teño monos na cara?, pero preferín calar e
dirixirme á cadeira máis apartada do encerado.
Foi unha sensación nova a que sentín chegando de primeiro á clase. Eu
alí sentado. A profesora e eu fronte a fronte, mirándonos, observándonos.
Que estaría pensando aquela muller mentres miraba para min? Pola súa
cabeza debían de estar a pasar milleiros de ideas absurdas do tipo de: «Esta
xuventude, non ten remedio. Seguro que Miguel Foz está desexando saír do
instituto para encherse de cervexa nalgún antro ruidoso...»
—Miguel!
 Sobresalteime.
—Que pasa? –preguntei.
Era Martiño. Sentara ao meu carón.
—Levo chamándote non sei canto tempo. En que demo estabas a
pensar?
Mirei ao meu redor. A aula estaba chea. Eu nin sequera vira entrar toda
aquela xente.
—Eu... en nada –díxenlle.
—E Xoán e o Maqui? –preguntou.
—Foron á Lagoa.
—Vaia. O que daría eu por estar agora alí en lugar de ter que aturar a
esta –dixo sinalando a profesora.
Pasáballe como a min. El tamén tiña que entregar o maldito traballo, ou
no seu defecto, aturar o sermón da súa nai polo suspenso.
—Estou farto –dixo Martiño–. Isto é unha merda, unha verdadeira
merda.
O certo é que eu estaba moi de acordo co que pensaba Martiño. Xa lle
podían dar moito á literatura e mais á profesora. Eu só estudaba porque...
porque a miña nai quería que o fixese. De todos os xeitos, na avaliación
anterior suspendera catro. Quizais fose me llor ir mentalizándoa de que
repetir curso non era unha posibilidade tan remota.
Collín os cascos e púxenos. Era unha sorte ter o pelo longo, así tapaba o
cable con el, e ninguén se decataba. Deille ao play, e a música comezou a
soar. Gustábame aquel grupo. Eran bos, moi bos. Chamábanse The Brokers.
Tum, tum, tum! A batería soaba tan forte que me poñía a ton. Xa que non
podía estar na Lagoa había que buscar algo en que se entreter. Eu, con tal de
poder escoitar música sen que ninguén me molestase, xa me conformaba.
—Miguel Foz Blanco!
Abrín os ollos e albisquei a cara da profesora de literatura colorada
coma un pemento morrón. Semellaba estar furiosa. Calquei no stop
disimuladamente, e a música parou. Mirei ao meu carón. Alí estaba
Martiño, a punto de mexar polos pantalóns abaixo do ataque de risa que
estaba a sufrir. Todos e cada uns dos alumnos da clase miraban fixamente
para min, coma se eu fose un habitante doutro planeta, ou algo así.
 —Si? –dixen.
Como se aquel si fose a cousa máis graciosa que oíran na vida,
botáronse todos a rir, para ser solidarios con Martiño e non deixalo a el só
co seu ataque.
Pensei que a profesora se ía poñer a chorar de rabia, pero en vez diso,
esperou uns segundos antes de falar, como para intentar calmarse, aínda que
o certo é que eu non entendía por que estaba enfadada.
Por fin, despois dun tempiño respirando a fondo, decidiuse a falar:
—Miguel Foz Blanco –dixo amodiño mirándome directamente aos
ollos–: Estabas durmido?
As gargalladas alcanzaron un grao incontrolable e un ton case
estridente.
Durmido? Quen estaba durmido? Eu o único que facía era escoitar The
Brokers, pero aquilo non me ía valer coma desculpa.
—Non, non estaba durmindo –díxenlle.
A xente deixara de rir para pasar a observarme. Agardaban a que eu
dixese algo, calquera cousa lles serviría para poder esmendrellarse de risa
outra vez.
—Entón, por que tiñas os ollos pechados? –preguntoume a profesora en
ton sarcástico.
Martiño mirábame aos ollos con expresión burlona. Chiscoume un ollo.
Supoñíase que o meu deber era responder.
—Eu... estaba pensando –dixen.
O griterío reanudouse e a profesora esganábase intentando facelos calar.
Eu pechei os meus oídos para afastarme daquela tolemia.
No momento en que volvín poñer os pés na terra, a xente estaba máis ou
menos calmada. Falaban baixiño, entre eles. A profesora dirixiuse a min:
—Miguel Foz Blanco.
Por que tiña que repetir o meu nome e apelidos tantas veces? Todos
sabían como me chamaba.
—Que? –dixen algo farto de tanta carallada.
—Como que estabas pensando?
Aquela muller parecía parva.
—Si, estaba pensando –respondinlle.
 —E para pensar é necesario ter os ollos pechados?
Definitivamente, aquela muller era parva.
—Depende do que esteas a pensar.
Por terceira vez en oito minutos aproximadamente, a algarabía estivo a
piques de reanudarse, pero a profesora puido parala a tempo. Aproveitei ese
momento para agachar o walkman baixo a camisa.
—Miguel Foz Blanco.
E dálle, outra vez tiña que repetir o meu nome e apelidos. Poñíame dos
nervios. Tería fillos aquela muller? Meus pobres! Compadecíame deles.
—Que? –dixen.
—Estás a rirte de min?
Ben, chegara ao límite do que incluso eu podía aturar. Estaba farto.
—Eu non estou a rirme de ninguén. Non estou facendo nada. Só quero
estar tranquilo, nada máis.
—Moi ben –comezou a dicir a profesora–, pois xa que queres estar
tranquilo, que che parece se saes a dar un paseo polo corredor ata que
acougues?
O que faltaba. Agora botábame de clase. Por min perfecto. Con tal
motivo tomaría o aire.
—Vale. Cando volvo? –preguntei.
—Cando esteas tranquilo.
Levanteime da cadeira e botei a andar. Martiño chiscoume un ollo
novamente. Abrín a porta da clase e marchei.
Alí fóra, no corredor, había un gran silencio. Senteime nun banco e
púxenme os cascos de novo. A canción que soaba titulábase To the death,
algo así como Cara á morte. Levantei a vista e, entón, mireina. Era Marta.
Saía da aula número catro. Seguro que tiña física e química. Acercouse a
min e sentou ao meu lado. Pulsei o stop.
—Ola, Miguel.
Marta era prima de Martiño. Tiña dezaseis anos, un menos ca min.
Había pouco tempo que a coñecía, dous ou tres meses. Semellaba ser boa
tía, pero o certo era que aínda non tivera tempo de comprobalo, polo que
non podía estar totalmente seguro diso.
—Ola –dixen.
 —Que fas aquí? –preguntoume.
—Escoito música.
—Non tes clase?
—Si, pero a de literatura botoume fóra.
Non se sorprendeu en absoluto. Máis ben ao contrario.
—Que fixeches?
Preguntaba demasiado. Pero era moi guapa, así que sería amable.
—A verdade é que non fixen nada. Díxenlle á profesora que quería estar
tranquilo.
Botouse a rir. Aquela tarde todo o mundo parecía ter ganas de rir.
—Es do que non hai. En fin, eu vou ao baño. Xa nos veremos.
Levantouse e botou a andar. Despois de dar tres ou catro pasos, parou e
deu media volta.
—Miguel, irás hoxe á Lagoa?
Pareime a pensar. Que día era? Ah!, venres. Si, todos os venres ía alí.
—Si, irei.
—Pois... vémonos alí?
Alí e onde ti queiras –pensei–, pero respondín:
—Claro.
Perfecto, aquilo non o esperaba. Xoán ía flipar.
Encendín o walkman unha vez máis e seguín escoitando música.
Lembrei o que dixera o meu pai na casa. Nunha semana, marchaba. Tres
días sen el. En fin, por min como se eran trescentos.
Mirei o meu reloxo. Levaba vinte minutos alí fóra, no corredor. Pensei
que o mellor sería volver á aula. Levanteime e entrei na clase despois de
chamar á porta.
—Benvido, Miguel –dixo a profesora–. Xa estás tranquilo?
—Si –contestei–.
E sen máis, fun cara á miña cadeira.
—Como vai iso? –dixen, referíndome a Martiño.
El estirou a súa man dereita para que lla chocase. Senteime e mirei para
o encerado. Estaba cheo de datas e de nomes. Debía de copiar todo o que
había alí escrito, pero simplemente non tiña ganas, así que en lugar de facer
iso, pensei en pedirlle os apuntamentos a alguén ao remate da clase.
 —Martiño, sabes que? –pregunteille–.
El miroume aos ollos. Naquel momento decateime de que os tiña de cor
negra. Nunca vira ninguén cuns ollos coma aqueles. Non se distinguía a
pupila do iris.
—Quedei coa túa prima na Lagoa –anunciei con orgullo.
As súas cellas subiron e a súa fronte engurrouse. Estaba sorprendido.
—En serio? –preguntoume.
Claro que o dicía en serio, eu non bromeaba con cousas coma aquela.
—Si. Atopeime con ela no corredor. Preguntoume se hoxe ía ir por alí.
Martiño sorriu.
—Estupendo!
Todas e cada unha das persoas que había na clase xiraron as súas
cabezas sincronizadamente cara ás nosas mesas.
—Que é iso tan estupendo, Martiño? –preguntou como non, a profesora.
Non entendín por que a el só o chamaba polo seu nome e non polos
apelidos como facía comigo.
O meu compañeiro sorriu.
—Que Miguel quedou cunha moza para esta tarde –dixo el.
Botei as mans á cabeza. Agora a imbécil da profesora aproveitaría aquel
comentario para burlarse de min diante de todos.
—En serio, Miguel? –preguntoume ela en ton irónico.
Polo menos non soltaba os meus apelidos. Outra vez máis e non podería
aguantalo.
—Iso é cousa miña –rosmei.
—Non queres dicirnos quen é ela? –insistiu a profesora.
Parecía que non lle bastaba, tiña que ridiculizarme total e
absolutamente. Ía apañada.
—Profesora –comecei a dicir–, teño aquí o traballo que tiña que traerlle.
Collino, levanteime e deillo.
—Vaia, non esperaba que o entregases.
—Pois xa ve, enganouse –murmurei.
Aquilo estivera ben. Encontrara o modo perfecto de evitar o ridículo.
O que quedou de clase foi máis que aburrido. Pasei o tempo estudando a
traxectoria de voo das moscas e mirando a través da fiestra. Por fin, nalgún
momento soou o timbre. Foi un alivio. Saín disparado pola porta. Quedei
inmóbil ao pé das escaleiras. A disxuntiva que se me presentaba era
realmente difícil. Subía á clase de historia, ou marchaba por aí?
—Eh, Miguel. Imos á Lagoa?
Era Martiño. Ía dicirlle que non, que pensaba ir á clase porque había un
exame de alí a catro días, pero non fun capaz.
—Imos.
E así, dirixímonos á Lagoa.
De camiño, apenas falamos. Eu ía pensando nas miñas cousas, e supoño
que el nas súas. O certo é que todos os meus amigos eran completamente
incapaces de manter unha conversa máis ou menos intelixente. Por ese
motivo, ás veces, eu pasaba moito de falar con eles. Non sei se se pode dicir
que Martiño era o meu amigo. Quizais a palabra exacta para definilo sexa
colega. Si, eramos colegas, pero bos colegas. Se eu ou calquera de nós tiña
algún problema el sempre estaba disposto a axudar. Eu prefería a Martiño
que ao Maqui. Polo menos Martiño non presumía de todo. O Maqui falar
falaba moito. Que se coñecía moita xente, que se ninguén se metía con el
porque lle tiñan medo e cinco mil cousas máis, pero o certo é que á hora da
verdade era un paspallás.
Ás cinco en punto estabamos na Lagoa. Paseei a miña mirada polo
local, ata que vin a Xoán e ao Maqui. Acerqueime a eles. Ían comezar unha
partida de billar.
—Eh! –díxenlles.
Os dous xiraron as súas cabezas simultaneamente.
—Miguel, non esperaba verte aquí tan cedo –dixo Xoán.
Eu tampouco esperaba estar alí tan cedo, pero non o dixen. En vez diso,
dirixinme á barra; morría de sede. Entón, á miña mente acudiu un
pensamento que me roldara esa mesma tarde. Tiña que ver coa profesora de
literatura, e coas ideas que lle debesen de pasar pola cabeza cando me
mirase aos ollos e estabamos sós na clase. Refírome ao da cervexa. A xente
maior pensa que non podemos pasar unha fin de semana sen nos
emborrachar. Trabúcanse... ou polo menos no meu caso. O caso é que
decidín pedir unha Coca-Cola. Non sei, quizais só fose por levar a
contraria; quizais.
 —Eh, Mikel!
Era Bernabé, o camareiro. Sempre me chamaba Mikel. A min
parecíame algo estúpido, pero alá el.
—Ola, Bernabé.
Bernabé debía de ter uns trinta anos máis ou menos. Era un bo tipo, un
dos poucos adultos co que falaba coma se fose alguén da miña idade. De
cando en vez, invitábame a beber; para iso era o dono do bar e eu un cliente
asiduo que había que tratar ben.
—Que vai ser? –preguntoume.
Dubidei un momento. Realmente ía pedir Coca-Cola? A Bernabé
daríalle a risa. Que carallo! A min tanto me tiña o que pensara.
—Unha Coca.
Miroume aos ollos directamente. Parecía estar agardando a que eu lle
dixese algo, pero calei.
—Unha Coca con que?
Ah! Agora xa entendía a que agardaba. Debía de dicirlle o nome
dalgunha bebida, calquera que tivese suficiente alcol. Volvín dubidar. Aínda
estaba a tempo...
—Con xeo, por favor.
Por favor? Eu nunca dicía por favor.
O Bernabé tiña unha expresión no seu rostro que non acerto a definir.
Pasei del. Cando me serviu a Coca-Cola, funme tirar a unha esquina, nunha
butaca baleira.
Non había moita xente na Lagoa, era aínda moi cedo. Ata as oito non se
empezaría a encher. Estaba a soar unha música rarísima. Non coñecía
aquela canción. Levanteime e fun de novo xunto ao Bernabé. Collín a cinta
de The Brokers e deilla.
—Bernabé, pon isto.
Colleu a cinta e eu volvín ao meu asento. Sorbín a Coca-Cola. Non
estaba tan mal; podíase beber. Ao cabo duns minutos, soaba a miña música.
Podía botar así un día enteiro, alí tirado sen pensar en nada, só escoitando, e
iso foi o que fixen: escoitar.
 Capítulo 2

Tentando dicir que vexo en todo o que vexo

o lugar onde a agulla empeza o tapiz,
pero, ah!, todo parece o todo e a parte.
Longa vida ao globo do ollo e ao corazón lúcido.

Stan Rice
—Miguel, esperta dunha vez!
Abrín os ollos. Alí, de pé, diante miña, estaban Xoán e o Maqui,
mirándome como con cara de susto.
—Eh!, que hai? –dixen.
—Levas durmindo dúas horas –díxome Xoán.
Pareime a pensar un momento. Durmindo? Non me lembraba de nada.
Ah!, si, a Coca-Cola, a música... Pero de todos os xeitos dúas horas
parecíame moito tempo. Non era normal, ultimamente perdía a noción do
tempo con demasiada frecuencia.
Nese momento, chegou Martiño onde nós estabamos.
—Eh!, Miguel. Sabes quen acaba de chegar?
Ía preguntarlle quen, pero sabía de sobra a quen se refería, a Marta.
Decidín marchar de xunta deles antes de que comezaran coas súas grazas.
Levanteime da butaca. Non ía dar explicacións pero ao final dixen:
—Veño agora.
Dese modo, libraríame deles e das súas bromas. Fun ao baño. Estaba
cheo de xente coñecida. A cada paso que daba, sentía como alguén me
pegaba uns toques no lombo ou na caluga ao tempo que dicían: «Eh,
Miguel, como vai iso?»
Tan pronto como entrei no baño, saín. Decateime de que a cinta que lle
dera a Bernabé xa non estaba posta.
—Miguel?
Xireime. Era Marta.
—Ola.
—Levas aquí moito tempo? –preguntoume.
—Si, hai máis de dúas horas que cheguei.
Quedou un momento mirando para min, sen dicir nada. Por fin,
aventurouse a preguntar:
—E que fixeches tanto tempo?
 Puiden inventar calquera cousa, pero dixen a verdade:
—Durmir.
Sorprendeuse e logo botouse a rir. A verdade era que a metade dos tíos
do instituto andaban detrás dela. Aquela semana, a Marta dáballe por
interesarse por min. Alá ela. O que se supoñía que eu debía facer era
aproveitarme, e tamén era o que faría en condicións normais, pero aqueles
eran tempos propensos ao cambio, e a pesar de que nun principio me
alegrara de quedarmos aquel día para vernos na Lagoa, despois xa non
estaba tan seguro de si quería ou non ter algunha historia con ela.
Levantei a vista, e pola porta da Lagoa entrou unha moza. Todo o
mundo a mirou. Desentoaba alí dentro. Non levaba nin vaqueiros axustados,
nin un vestido co que lle custase Deus e axuda poderse agachar.
A saia que tiña posta quedáballe á altura dos xeonllos. Era de cor azul
celeste. Tamén tiña posta unha blusa branca. Quédaballe algo grande, e
pimpáballe dun lado, deixando ao descuberto o seu ombro dereito. Tiña o
pelo recollido nunha cola de cabalo. Aquela moza era xitana. Levaba nas
mans flores para vender. Os tíos comezaron a asubiar e a gritarlle todo tipo
de cousas.
—Vaia pinta que leva. Debería darlle vergoña.
Xirei a cabeza. A que acababa de falar era Marta.
Botei a andar cara á xitana. Todas as miradas estaban postas en min.
Que pensasen o que quixesen, importábame ben pouco. Parei diante da
moza. Ela levantou a vista do chan. Tiña uns ollos enormes. Parecía
asustada. Seguro que estaba agardando a que eu lle dixese calquera
barbaridade.
—Ola, como te chamas? –pregunteille cun ton de voz tan suave, que
apenas podía escoitarse por riba da música.
—Reina –sentín voar un besbello saltón.
Reina? Que tipo de nome era aquel?
—Eu son Miguel. Gustaríame mercar unha desas rosas.
Estaba sorprendida de verdade. Escolleu unha, e tendeuma sen dicir
palabra. Vista desde tan cerca, pareceume guapísima.
—Canto vale? –pregunteille.
—Duasentas.
 Tiña acento. Eu metín as mans nos petos e saquei dúas moedas de cen.
Deillas.
—Moitas ghrasas –outra vez o musical besbello.
Mirei ao meu redor. Todas as miradas se mantiñan expectantes.
—Reina, agarda un momento. Veño agora mesmo –musitei eu tamén–.
Fun onda Marta. Ela sorriu. Estaba convencida de que ía darlle a rosa.
—Marta –comecei a dicir. A ela iluminóuselle a mirada–: De verdade
pensas que debería darlle vergoña?
E sen máis, dei media volta e fun cara a Reina.
—Ven conmigo –díxenlle–. Imos fóra.
A xente quedou de pedra.
Unha vez fóra, sentamos nun banco de pedra. Reina parecía estrañada,
probablemente non entendía nada de todo aquilo.
—Dime unha cousa, Reina. Cantos anos tes?
—Desaseis.
Con dezaseis anos, e vendendo rosas. Seguro que nin sequera estudaba.
Pareime a pensar un momento. Logo collín a flor que acababa de mercar e
tendinlla. Ela miroume sen entender nada de nada. Parecía non saber que
facer, pero rematou por coller a flor.
—Pero... acabas de mercala.
—Merqueina para ti.
E por fin, Reina sorriu. Tiña un sorriso precioso. Agora parecía que eu
xa non lle daba medo.
—Ti... –atreveuse a dicir– non es como os de alí dentro.
O certo é que aquilo eu sabíao máis que de sobra, pero non importaba.
—E entón como son? –pregunteille.
Dubidou un momento.
—Es... distinto a eles.
Decateime de que non sabía ben como definir a impresión que eu lle
causaba.
—Onde vives?
Esta vez, respondeu inmediatamente, sen pararse nin sequera a pensalo.
—Vivo nunha casa de pedra que está no barrio dos sestos.
 Na rúa dos cestos, aquilo non o esperaba. Supoñía que todos os xitanos
vivían en caravanas vellas con toda a recua de polos, galiñas, porcos e
burros facéndolles compaña. Supoño que a miña cara contorsionouse nun
aceno de sorpresa, porque ela, seguidamente, dixo:
—Que pensabas?, que vivía a seo descuberto, entre ghaliñas e vacas?
O das vacas sobraba. Á miña mente nunca acudiran as vacas.
Boteime a rir, como para disimular.
—Non quería dicir iso.
—Sei que non o querías disir.
Gustábame o seu acento, facíame graza.
—Teño que marchar –anunciou.
—Tan cedo?
—Sedo? Xa debería de estar na casa. Ghrasas pola rosa. Ghardareina.
—Volverei a verte?
Non puiden facer unha pregunta máis estúpida. Non se me podía ocorrer
algo máis orixinal?
—Quisais. Outro día volverei aquí coas miñas rosas.
—Vale. Estarei agardando.
E sen máis, marchou. Aquela fora unha experiencia nova para min.
Estiven un algo mirando para ningures e sen pensar en nada, ata que por fin
me decidín a entrar de novo na Lagoa.
A miña música volvía a soar. Sentinme como na casa.
A xente nin miraba para min, cada un estaba ao seu. Isto, por suposto,
non inclúe os meus amigos, os que estaban na barra falando co Bernabé e
agardando ansiosamente o meu regreso ao mundo real.
—Mira quen volveu. SuperMikel.
—Que hai, Bernabé? –dixen por dicir algo.
—Macho, es incrible –dixo Xoán.
Despois, comezaron a facer grazas que non paga a pena contar. Farteime
axiña de estar alí e marchei para a casa.
Era moi cedo aínda, e decidín ir dando un paseo polo camiño máis
longo. Anoitecera por completo, a pesar de que só eran as nove. A miña nai
fliparía. Nunca chegaba a esa hora.
 No chan, vin unha lata baleira e dediqueime a camiñar dándolle patadas.
Ía moi entretido con esa tarefa, ata que sucedeu o inesperado. Unha
cuadrilla de tíos do instituto do lado achegábase a min... e eu ía só,
completamente só.
—Vaia, vaia. Mira a quen temos aquí.
Falara un alcuñado o Bruto. Non, non tiña nada que ver con Xulio
César, non van por aí os tiros. A alcuña vénlle porque nunha pelexa lle
arrincara a un amigo noso dous dentes dunha trompada, e soamente por
mirar para a súa moza. O caso é que agora, toda aquela recua de bestas
estaba fronte de min. Seguramente aproveitarían. Había só dúas semanas,
eu dixera que a moza do Bruto era unha estreita co gusto no cu, e dixérao a
voz en grito, un sábado pola noite que todo o mundo anda por aí, e por riba
mentres mexaba nunha farola. Ben, algo borracho quizais fose, pero agora
ía pagalo a prezo de ouro.
—Tiña ganas de verte, Miguelín –dixo o Bruto nun ton que non me
gustou nada de nada.
Merda, ía ter problemas.
—Pois eu a ti ningunhas.
Resposta suicida. Só a min se me ocorría, só a min. Non podería ter dito
algo como «Levo présa», para librarme dun gran problema?
—Quería falarche sobre certo comentario que fixeches acerca de Sari –
díxome o Bruto.
Sari? Nome ridículo onde os haxa.
Fixen un percorrido rápido coa vista. Eran sete. Dous deles non os vira
na miña vida; outros dous coñecíaos de vista, e cos tres restantes levábame
peor que coas matemáticas. Elixira a noite perfecta para saír cedo da Lagoa.
—Mira, déixame en paz que teño présa –dixen mentres me botaba a
camiñar.
Enseguida notei que me agarraban pola camisa.
—Onde vas? Eu non dixen que puideses marchar.
—Pasa de min. Teño présa.
E tan rápido como dixen iso, arrepentinme. Pegoume unha puñada no
estómago. Aquel tipo cheiraba a alcol. Ía algo pasado, pero controlaba o
que facía.
 Encollinme ao notar o golpe. A dor non fora excesiva, pero se facía
coma quen, quizais tivesen piedade. Trabuqueime.
—Vaia co marica. Se acabo de empezar.
E así, encaixei golpe tras golpe o mellor que puiden. Intentei pegarlle,
pero agarráronme por detrás, e non me quedou máis remedio que aguantar e
recibir.
Ao principio, aquilo doía de verdade, dábame a conciencia; pero chegou
un momento en que xa non sentía nada. Pechei os meus oídos, igual que
fixera ese mesmo día na clase de literatura, e afasteime de todo. Parecía
como se estivese nun soño. Ao lonxe, escoitaba voces con eco que dicían
cousas como: «Marica!» «Quen ten o gusto no cu?» Déranme un golpe nun
ollo e vía todo algo borroso. Muxicas vermellas enchían o aire; aquilo era
moi raro... Entón, o Bruto achegou a súa boca e o seu alento ao meu oído e
preguntoume:
—Chegouche, marica?
Debín quedar caladiño, pero en vez diso, díxenlle:
—Fódete! Marica teu pai!
Nese mesmo instante botou a man ao peto do pantalón e sacou algo que
ao principio non distinguín. Presentouma; era a súa navalla. Seguidamente,
e sen dubidar un intre, chantoume unha segañada no peito. Os que ían con
el gritábanlle que parase, que aquilo era demasiado, pero el parecía non
escoitalos.
Nun principio non me doeu, apenas o notei. Marcharon correndo, e eu
quedei alí, tirado no chan, sen poder moverme. A miña vista seguía borrosa,
todo o que malamente podía distinguir aparecía tinxido de vermello. As
farolas eran vermellas, igual ca o chan da calzada, o ceo, a miña camisa...
Pensei na morte. Como se sentiría a xente que está a piques de palmala?
Miraríano todo de cor vermella? Tiña frío, unha cortina de suor xeada
cubríame a cara. E Paula? Preguntábame que estaría a facer. Na casa,
procuraba evitala, pero naquel momento lembreime dela. Seguro que estaría
peiteando algunha das súas bonecas de pelo longo e vestidos rechamantes.
Escoitei o ladrido dun can. Non paraba; houbo un momento en que
chegou a resultarme realmente molesto. Debía de intentar erguerme, pero
apenas podía abrir os ollos. Que hora sería? Non tiña nin idea do tempo que
levaba alí tirado, tremendo.
Nalgún momento da noite escoitei o ruído dunha lata golpeando contra
o chan. Alguén viría dándolle patadas, xusto como eu fixera unhas horas
antes.
—MIGUEL!
A quen pertencía aquela voz? Resultábame vagamente coñecida, pero
non era capaz de distinguila dos ladridos do maldito can.
—MIGUEL!
Si, eu era Miguel. Pero que teima co meu nome. Se se deixasen de lerias
e viñesen onda min en lugar de repetilo.
—MIGUEL!
Merda.
—Podes falar? –preguntáronme.
Empezaron a darme moquetes na cara. Era máis dunha persoa.
—A nai que os pariu, quen sería o...?
—Xoán, cala dunha vez. Hai que chamar unha ambulancia.
Eran eles. Xoán e o Maqui.
—Meu Deus! É terrible!
Aquela voz pertencía a unha muller. Algunha tía que o Maqui levaba
por aí a dar unha volta.
—Vou chamar a ambulancia.
Pero Maqui, de que vas? Déixate de ambulancias e de caralladas. Eu o
que quero é deitarme a durmir na miña cama.
O frío volvérase case insoportable. Sentía as mans xeadas, non era quen
de movelas.
Estaba tan canso que chegou un momento en que non puiden
controlarme e quedei durmido.

Cando abrín os ollos de novo, atopeime cun teito branquísimo. Busquei

a lámpada do meu cuarto pero non a atopei. Alí había un tubo fluorescente.
Cheiraba a medicina. Mi madriña! Aquilo era un hospital.
 Estaba só no cuarto, completamente só. Onde estaban todos? É que alí
non había enfermeiras ou algo así? Nin sequera sabía por que estaba naquel
sitio... Ah! A pelexa, xa me lembraba.
—Vaia, por fin espertaches.
Quen falaba? Ah, unha enfermeira.
—Como estás hoxe?
Que pregunta máis estúpida! Atopábame como se me pasase un tren por
riba. Xirei a cabeza con moitísimo esforzo, e mireina. Era loura... e nova.
—É que non sabes falar? Debiches de quedar mudo coa malleira.
Igual pensaba que era grazosa e todo.
Inclinouse un pouco e colleume a man. Ía tomarme o pulso. Os meus
ollos foron parar directamente ao seu escote.
Entón, logrei dicir algo que apenas se escoitou:
—Cando podo marchar?
A enfermeira esmendrellábase de risa. Que lle facía tanta graza?
—Calma, non te precipites.
Quen se precipitaba?
—Vou chamar a túa nai. Está falando co médico. Direille que
espertaches.
Que fose onde lle petase. Era unha estúpida.
Agardei a que chegase a miña nai. Que pensaría? Seguro que me
largaba o discurso do século.
—Migueliño, como estás?
Era ela. Parecía moi preocupada. En fin, as cousas son así. Agora había
pouco que eu puidese facer.
—Estou ben. Como cheguei aquí?
—Xoán veu contigo nunha ambulancia. Atopáronte na rúa.
Intentei incorporarme, pero ao moverme sentín unha tremenda punzada
no peito.
—Ah! –gritei.
—Non debes moverte, Miguel.
A ferida, xa non me lembraba de que me picaran coa navalla.
—Quen che fixo isto?
Merda, xa empezaban as preguntas.
 —Mamá, estou ben. Só quero ir para a casa.
—O médico di que tes que quedar aquí esta noite. Mañá poderás
marchar, pero hoxe tes que quedar en observación.
Perfecto. Un día alí sen facer nada. Unha fin de semana perdida.
Estivemos unha hora sen falar apenas. Ela mirábame con ollos tristeiros,
e preguntábame como fora. Eu, con evasivas, pasaba de lerias. Marchou á
hora de comer. Pola tarde, ás cinco, chegaron o Xoán e o Martiño.
—Eh, como vai iso? –díxenlles ao velos entrar pola porta.
—Hoxe tes mellor aspecto, aínda que a túa cara... parece un mapa –dixo
Xoán.
Eu sorrín.
—Quen foron os cabróns? –preguntou o Martiño.
Pareime a pensar un momento. A eles podía dicírllelo.
—O Bruto e compañía.
Miráronse un ao outro.
—Me cago na nai que os pariu –dixo Martiño.
—Ti tranquilo –comezou Xoán–, xa nos encargaremos nós.
Empezaban a precipitarse. Non había por que ter tanta présa.
—De momento, agardade. Xa miraremos –indiquei.
—Que queres dicir? –preguntoume Xoán.
—Eu quero estar alí cando chegue o momento. Non penso perdelo.
Xoán e Martiño miráronme atentamente, como para intentar coñecer os
meus pensamentos.
Estiveron comigo ata as sete, hora en que chegou o meu pai. Era unha
lata estar alí, todo o mundo pendente de min. Nin sequera podía ir mexar
sen que me preguntasen se podía facelo eu só. Sentinme realmente aliviado
cando marcharon todos.
 Capítulo 3

Pesando na balanza do amor

a ciencia e a conciencia.
Foi a túa condena un nó de dor
estúpida sentenza.
E é que ti es o que máis quero.
E sen ti, a vida é un cero.

Mecano
P ASARA unha noite terrible. Apenas fora capaz de durmir unha hora. Voltas
e máis voltas, fora o único que estivera facendo durante aquela noite
interminable.
Pola mañá deixáronme ir para a casa. Cando entrei pola porta, sentinme
ben. Aquel cheiro tan familiar reconfortoume. A miña irmá veu correndo
onda min. Empezou a bicarme, a abrazarme e a preguntarme se estaba ben,
se me doía moito. Que raro que estivese tan amable comigo, polo xeral era
todo o contrario.
O meu pai agardou a que Paula rematase de comprobar que eu seguía
enteiro, e despois anunciou:
—Rapaces, eu teño que marchar.
—Vas traballar? –pregunteille.
—Non –respondeu el tallante.
—Entón, onde vas? –preguntei de novo.
—A Madrid, xa sabes, a viaxe que estaba proxectada.
Pareime a pensar un momento e logo dixen:
—Pero ti dixeras que marchabas pasadomañá.
—Cambio de plans. Xa sabes como son estas cousas.
Pois non, non sabía como eran esas cousas. Se dixera que marchaba
dentro de tres días, pois iso, debía de marchar aos tres días e non antes.
Volvín mirar a miña nai. Semellaba estar preocupada.
—Ben, entón eu marcho –anunciou–. Miguel, cóidate, non fagas
esforzos nin nada parecido e procura descansar.
Deulle un bico na meixela á miña nai, outro a Paula e marchou. O seu
comportamento resultoume moi pero que moi sospeitoso. Tiña que saber de
que ía aquilo; estaba seguro de que había algo detrás desa historia barata.
Tireime no sofá e quedei durmido ata que me espertaron para comer. A
maldita ferida doíame moitísimo. Pensei que ao día seguinte tería que ir á
clase. Probablemente a miña nai poría algunha pega, pero eu non estaba
disposto a quedar un día máis metido na casa. Cando estabamos comendo
decidinme:
—Mamá, mañá vou ao instituto.
—Pero ti estás tolo ou que?
—Estou perfectamente. Non vai pasarme nada.
Nese momento soou o teléfono. Colleuno Paula.
—Mamá, é para ti.
A expresión da miña nai ía cambiando máis e máis a medida que falaba.
Que demo pasaría? Por fin, colgou o teléfono.
—Que pasou? –pregunteille.
Ela sentouse á miña beira, sen falar.
—Mamá! Queres dicirme que pasa?
—Trátase de Helena e mais de Santiago.
Helena era a irmá da miña nai, e Santiago o seu home. Tiñan un fillo,
Abel. Andaba nunha cadeira de rodas e era algo atrasado, pero moito menos
do que que a xente supoñía antes de tratalo.
—Que lles pasou? –insistín ao ver que non me contaba nada.
—Eles... tiveron un accidente.
—Que tipo de accidente?
—Ían no coche e...
Non daba terminado as frases e a min estaba poñéndome nervioso.
—Mamá!
—Están mortos.
Quedei de pedra.
—E Abel?
—El está ben. Non ía no coche.
O seus ollos enchéronse de lágrimas. Quería á súa irmá con loucura.
Quedei pensando. Que se supoñía que debía dicir nun momento coma
aquel? Non se me ocorría nada. Preferín calar.
—Non o podo crer –murmurou.
—Mamá, podo facer eu algo? –preguntei.
—Pero fillo, non ves como estás.
—Haberá que chamar a papá.
Ela miroume dun modo que non acerto a definir.
 —Pasa algo, mamá?
—O teu pai non quixo deixarme o número de teléfono do hotel.
Como? A que viña aquilo?
—Non entendo por que mamá –dixen.
—Segundo el, ía estar moi ocupado en reunións. Dixo que prefería
chamar el.
Como que ía estar moi ocupado?
—Pero non lle dixeches que podiamos necesitalo para algo?
—Claro que llo dixen, Miguel.
—Entón?
Pero ela non me respondeu. En lugar diso, calou e botouse a chorar.
Eu seguín en silencio, ata que se me ocorreu algo:
—E que vai pasar con Abel?
—Nin idea, non sei. Un rapaz tan especial coma el necesita moita
atención.
—E ti vas ir ao enterro, non?
—Claro que vou ir.
—Será na Coruña?
—Si.
A tía Helena, Santiago e o seu fillo vivían alí. Ou sexa, que a miña nai
marcharía un par de días, e eu... quedaría coa miña irmá en Vigo, na casa. E
o asunto do meu pai? Aquilo de que non deixase un número de teléfono
dábame que pensar. A miña nai non era parva, e seguro que andaba algo
mosca. Tiña que saber como fose que estaba a pasar alí, e púxenme mans á
obra. Mentres a miña nai ía facer a maleta eu chamei á oficina do meu pai.
A conversa foi breve pero moi instrutiva:
—Bos días, son o fillo de Alberte Foz.
—Bos días –dixo unha voz que me resultaba vagamente coñecida–. Que
tal van as túas feridas?
Claro, era a súa secretaria, Lorena.
—Moi ben, grazas, Lorena. Necesito poñerme en contacto co meu pai.
Poderías darme o número de teléfono do hotel de Madrid onde para?
—Pero Miguel, de que estás a falar. O teu pai colleu unha semana de
vacacións. Non sei nada de Madrid.
 Calei un momento e despois despedinme.
—Ben, pois grazas entón.
—Estás ben, Miguel?
—Si, si. Moitas grazas, Lorena.
E sen máis, colguei. O meu pai mentira. A pregunta era, por que? De
todos os xeitos, cando chamase, xa me preocuparía de coller eu o teléfono e
de falar con el.
Prendín o televisor. Botaban debuxos animados en case todas as cadeas.
Vaia, non podía quitar da cabeza nin ao meu pai nin a Abel, sobre todo a
Abel. Eu tíñalle moito cariño. Custáballe entender as cousas á primeira, e
había que ter moita paciencia con el, pero era un tipo estupendo. De
pequenos viámonos máis a miúdo e levabámonos moi ben. Xa había polo
menos catro meses que non falaba con el. Como estaría nun momento así?
Probablemente lle custase comprender o que estaba pasando.
—Miguel.
Era Paula. Parecía preocupada.
—Que?
—Pasou algo?
Para ter dez anos era moi lista; eu diría que ás veces demasiado.
Naqueles momentos acababa de meterme nun brete. Debía dicirlle a
verdade, ou quizais era demasiado pequena para entendela? Cos nenos un
nunca sabe moi ben como debe de actuar. Tiven que pensar con rapidez.
—Si, Paula, pasou algo.
—Papá está ben? –preguntou realmente preocupada.
—Perfectamente.
Miroume sen comprender.
—Mira –empecei–, non se trata de papá. Ten que ver coa tía Helena e co
tío Santiago. Tiveron un accidente.
—Están no hospital?
O mellor era inventar algo, calquera cousa.
—Non sabemos nada aínda. Mamá vai ir á Coruña. Estará alí uns días,
dous ou tres. Volverá decontado.
Parecía sentirse aliviada.
—E Abel?
 —El está ben.
E sen máis, marchou ao xardín. Aqueles ían ser días difíciles. O meu
pai, por aí, Deus sabía onde. Os meus tíos mortos, eu cunha ferida de
campionato e a miña nai media histérica e a punto de marchar a outra
cidade.
—Miguel.
Era a miña nai.
—Estou no salón, mamá.
Veu a xunta miña coa maleta feita e lista para marchar. Era incrible o
rápido que podía preparar as cousas cando xurdía algún imprevisto. Que ía
facer eu sen ela eses días?
—Voume xa. Coida da túa irmá e procura non meterte con ela. Se
chama o teu pai, dille o que pasa.
O meu pai. Se ela soubese...
—Paula, ven aquí –dixo a miña nai–. Vou ter que irme uns días.
—Xa o sei. Contoumo Miguel.
A miña nai miroume aos ollos directamente. Seguro que tiña medo de
que eu lle dixese a Paula toda a verdade.
—En serio? E que foi o que che dixo?
—Que tes que ir ver que lles pasou á tía Helena e mais ao tío Santiago
porque tiveron un accidente.
Mamá respirou aliviada e logo sorriu ao mirarme.
—Pórtate ben, e obedece ao teu irmán, de acordo?
A miña irmá asentiu.
—Mamá, conduce con coidado –díxenlle.
—Sinto non poder quedar estando como estás...
—Tranquila, está todo controlado.
Pero aquilo non era máis ca unha frase. Tiña que ter conta de Paula e
nin sequera podía agacharme.
—Irás ao instituto mañá?
—Xa veremos.
E aquilo foi todo. A miña nai marchou deixando tras de si un rastro de
pesadume que non podo describir.
 É incrible como poden cambiar as cousas nun momento. Pregunteime a
min mesmo que é o que faría de morrer a miña nai. A vida seguiría pero...
non sei, é algo complexo. Todo se tornaría tan distinto. Tería que coidar da
miña irmá, aínda que para iso tamén estaría o meu pai; pero claro, con el...
nunca se sabe. Naqueles intres lembreime de algo que eu escribira nun
caderno no que adoitaba anotar calquera cousa que me pasara pola cabeza:
«Quixese ser coma o canto das aves que bordean a costa voando baixo,
perfilando os acantilados coa leve brisa que provoca o bater das súas alas.
Observar desde o alto o movemento das flores azuladas que nacen nas illas,
escoitar o xogo das ondas romper contra as rochas escarpadas, ese subir e
baixar continuo e incansable. Aspirar ese aire preguiceiro que tantas cousas
oculta, sabendo que hai un universo infinito observándome atentamente.
Case son quen de sentir o arrecendo da menta ventureira que medra neses
cantís presentidos nunca vistos máis que na imaxinación, e por iso máis
verdadeiros.»
—Miguel –dixo Paula sacándome dos meus pensamentos.
—Que pasa?
—Papá quere que te poñas ao teléfono.
Teléfono? Eu non escoitara ningún teléfono, pero alí estaba a miña irmá
con el na man; descolgado.
O meu pai. A boas horas chamaba, xusto cando menos falta facía.
—Paula, vai para o teu cuarto mentres falo con papá –ordeneille.
—Por que?
—Porque o digo eu.
Ela marchou sen estar moi conforme, pero intuía que aquel non era o
mellor momento para discutir, e obedeceu submisa.
Collín o teléfono. A conversa foi como segue:
—Papá?
—Vaia, por fin colles o maldito teléfono.
Aínda por riba de mentirnos a todos, viña con esixencias.
—Que queres?
—Paula dixo algo dun accidente.
—Helena e Santiago morreron. Mamá foi á Coruña.
Produciuse un incómodo silencio.
 —Morreron?
—Iso foi o que dixen.
—Vaia, eu...
Na súa voz podíase percibir un certo ton de culpabilidade. Sentíase mal
por algo, e non me estou a referir ás mortes dos meus tíos; alí había algo
máis.
—Papá, tes moito traballo?
—Si, bastante.
Ferveume o sangue.
—Mentes máis que falas.
—Como dis?
—Que mentes máis que falas –repetín marcando ben cada unha das
palabras.
—Pero que queres dicir? Como te atreves a falarme así?
—Chamei á túa oficina porque mamá necesitaba falar contigo, pero
claro, a ti non che deu a gana de deixar o número do hotel, cousa que me
resultou tremendamente sospeitosa. Decidín facer algo, e falei coa túa
secretaria. Pedinlle o teléfono do hotel no que supostamente te hospedabas
por motivos de traballo, pero... cal non sería a miña sorpresa cando Lorena
dixo que estabas de vacacións, e non nunha reunión de traballo en Madrid!
O meu pai calaba. Seguramente non sabía que dicir. Estivo polo menos
vinte segundos sen dar palabra, un tempo que me pareceu eterno.
—Miguel, eu...
—Cala! Se queres facer algo útil, ven para acá inmediatamente. Mamá
necesítate. Xa falaremos ti e mais eu do que está a pasar. E non me veñas
con estúpidas escusas. Por aí non paso.
—Non sei se poderei ir xa...
—Que queres dicir con que non sabes se poderás vir? Con quen estás
aí? Acaba dunha vez!
—Miguel, non che consinto que me grites así.
—Pasa de min. Es un mentireiro, e aínda por riba non vas vir estando as
cousas como están. Vai á merda!
E sen máis, colguei o teléfono. Xamais lle falara así ao meu pai, pero
aquel día estaba furioso con el. Probablemente estivese con algunha muller
pasando uns días ás escondidas. Pero... como estar seguro diso? Pensei un
momento. Tiña que falar con alguén que estivese ao tanto do asunto. O seu
mellor amigo. Pero claro, el non querería contarmo. O que me sobraba a
min era capacidade de persuasión. Púxenme en acción.
Collín a guía telefónica e busquei o número de teléfono da oficina de
Román, un amigo do meu pai. Falei con el e logrei convecelo de que viñese
á casa á hora de xantar.
Estiven agardando impaciente a súa chegada. Cando por fin soou o
timbre, Paula correu a abrir a porta. Alí estaba Román. Achegouse a min e
sentouse á miña beira. Díxenlle a Paula que fose xogar ao seu cuarto.
Protestou, pero non lle quedou máis remedio que marchar.
A min Román non me caía demasiado ben. Era un snob. Sempre con
aqueles traxes de marcas americanas e os zapatos relucentes. A súa muller
era aínda máis insoportable. Criticaba a todo o mundo, ninguén se libraba.
Levaba uñas vermellas postizas e frecuentaba un salón de peiteado, como
ela o chamaba, dúas ou tres veces á semana mínimo.
—Miguel, queres dicirme que é o que pasa? –preguntoume Román
intrigado.
Ben, era hora de poñer o meu plan en marcha.
—Ti e mais eu sabemos que o meu pai ten unha amiga moi íntima.
Miroume sorprendido, e despois dixo:
—De que estás a falar?
Reflexionei. Aquilo era un farol, seguro.
—Veña, Román, non me veñas con lerias. Sei que están xuntos agora.
—Está ben –concedeu.
Bingo! O peixe picara.
—Continúa, Román.
—Chámase Catia. Traballa nunha compañía moi importante.
—Traballan xuntos?
—Digamos que levan negocios a medias, non sei exactamente cales.
—Canto tempo levan?
—Sete meses, quizais oito.
O meu pai levaba enganándonos todo ese tempo. Caeume o mundo
enriba. Pola miña cabeza pasaban todo tipo de ideas. A familia perfecta,
quen ía imaxinalo? Aquel día estaba a dar moito de si, máis do que eu
agardaba, moitísimo máis.
—Eu... teño que falar con mamá.
—Non quero saber nada disto, prefiro estar á marxe. Agora teño que
marchar. Sinto que as cousas sexan así, Miguel; de verdade que o sinto.
Seguro que si. Aquel tipo era tan falso coma o meu pai. Desexaba
dicirlle que liscase da miña casa inmediatamente, pero non foi preciso.
Fíxoo sen que ninguén llo ordenase.
Xa estaba, confirmáranse as miñas sospeitas. Á merda co meu pai.
Como ía eu explicarlle a mamá todo aquilo? Non me correspondía, iso era
cousa do meu pai, pero claro, el... non diría nada.
A dor da ferida era cada vez máis punzante. Necesitaba tomar un
calmante. O médico receitárame uns, pero ninguén fora mercalos. Tería que
ir eu á farmacia. Aviseille a Paula que ía saír un momento. Ela estivo de
acordo en agardar a que eu chegase, non puxo obxeccións.
Cando abrín a porta da casa e respirei aire máis ou menos puro sentinme
mellor. Mirei ao meu redor. Gustábame moito o noso xardín. Naquela época
non había flores, pero aínda así, o aspecto do contorno resultábame moi
agradable. Dei un paso e notei unha punzada de dor. Chegar á farmacia
resultaríame máis difícil do que pensara. Non estaba demasiado afastada da
miña casa, pero aínda así... Botei a andar con calma procurando esquecerme
dos problemas que me rodeaban.
 Capítulo 4

O paraíso é escoitar,
o medo é un ladrón
ao que non lle gardo rancor
e a dor é un ensaio da morte.

Héroes del Silencio

A noite caera sobre a nosa casa coma un mal presaxio. A escuridade era
absoluta tanto na rúa como dentro da casa, xa que a luz marchara por mor
dun fallo eléctrico que afectaba a toda a veciñanza. Pasara a tarde mirando
pola fiestra. Aínda non sabía se ir ou non ao instituto. Outro día na casa
podía ser matador, pero a ferida resultaba máis molesta do que supuxera.
Xoán chamara no transcurso da tarde. Quedara en pasar pola miña casa
antes de ir á clase. Seguramente me convencía para ir ao instituto, aínda que
o máis probable era que fósemos á Lagoa ou a algún sitio parecido.
Atopara un candil e unha candea do trinque. Aquela era a única luz que
achegaba algo de claridade. A mi ña irmá estaba inquieta. Seguramente
botaba de menos a mamá. Non paraba de dar voltas dun lado para outro sen
facer nada concreto. De cando en cando preguntaba a hora. Eu fartárame de
mandala para a cama, pero dicía que aínda era cedo, que non tiña sono e
que non lle daba a gana de marchar. Eu sabía de sobra que debía de estar
durmindo, pero preferín pasalo por alto porque seguramente se sentía mal
sen a miña nai, sen o meu pai e comigo ferido e coa cara chea de golpes e
marcas. Nalgún momento da tarde preguntárame detalles acerca da pelexa.
Intentei explicarlle todo tal e como pasara, pero non parecía comprendelo
demasiado ben. Tamén estivera facéndome preguntas acerca de Abel e da
vida que lle agardaba. Segundo ela, o noso curmán non podería vivir sen a
súa nai. Probablemente aquela afirmación era produto da preocupación que
ela mesma tiña a causa da ausencia dos nosos pais. Intentei manter unha
conversa de adultos con ela e quitarlle importancia ao asunto, pero non
había forma. Os nenos son uns testaláns.
Pola miña cabeza pasaban todo tipo de cousas. Pensei máis dunha vez
en chamar ao meu pai, obrigalo a vir onda min e espetarlle na súa cara de
boi manso todo o que pensaba del, pero á fin e ao cabo só se trataba de
pensamentos. E eu só era un rapaz de dezasete anos farto de todo.
 Desexara tantas veces dicirlles que me deixasen en paz, que non os
necesitaba absolutamente para nada. Pero eu sabía mellor ca ninguén que
aquilo non era certo. Quería dar a impresión de que podería comer o mundo
soamente con pensalo, pero a triste e angustiosa realidade revelábame que
nin sequera sería quen de mutilar unha Barbie. O que si tiña claro era que
eu sobraba, que estaba de máis no medio de toda a maldita xente que non
podía comprender o que pasaba pola miña cabeza. Intentara falar deses
temas cos meus amigos, pero para eles eu era alguén que simplemente
desexaba estar á marxe de todo e de todos.
Quedei durmido no sofá do salón farto de beber Coca-Cola ás escuras.
Había revistas polo chan e enriba da mesa de cristal. Todo estaba feito unha
merda, pero a miña nai marchara e non había ninguén que se puxera
histérico coa desorde.
Espertei sobresaltado ao escoitar uns golpes na porta. Fun abrir sen
saber nin sequera que hora era. Tras a porta, apareceu Xoán.
—Eh, Miguel!
—Vaia, creo que quedei durmido. Que hora é? –pregunteille.
—As oito.
Ás oito e media empezaban as clases. A miña irmá entraba máis tarde
no colexio, pero non sabía a hora exacta. De todos os xeitos ela sabía ir soa.
Estaba decidido, iría ao instituto. Outro día na casa sería totalmente
insoportable.
—Non me vas deixar pasar?
—Claro, pasa Xoán, ando algo atordado.
—Como vai a ferida?
—Dóeme un pouco, sobre todo ao andar, pero cuns calmantes todo se
soluciona.
Xoán observoume en fite.
—E a túa nai?
Pensei un momento. Xa non lembraba nada do que pasara o día anterior,
pero de súpeto, todas as imaxes se agolparon na miña mente e púxeno ao
corrente da situación.
—Marchou á Coruña. Morreron Helena e Santiago.
 Quedou mirando para min sen dicir nada durante un momento ata que
por fin se decidiu a murmurar:
—Síntoo.
—Eu tamén, sobre todo por Abel.
—E o teu pai tamén foi con ela? –preguntou.
—Está non sei onde coa súa amante.
A expresión de Xoán cambiou repentinamente. Nun principio poida que
pensase que estaba a tomarlle o pelo, pero el sabía de sobra cando estaba de
carallada e cando non.
—Cóntame o que pasa, Miguel.
—Mentiunos, díxonos que iría a unha reunión de traballo a Madrid, e
non quixo deixar o número de teléfono. Cando da morte de Helena e
Santiago, chamei á súa secretaria para que nos facilitase o teléfono do hotel
no que supostamente se hospedaba. Ela dixo que non estaba en ningunha
reunión, senón de vacacións. Despois, por medio dun amigo íntimo do meu
pai, souben que ten unha amante e que agora está con ela.
Dixen todo isto cunha frialdade ata aquel momento descoñecida para
min. Lograra asimilalo todo nun día... ou polo menos iso era o que eu
pensaba.
—Miguel... estás seguro do que dis?
E tanto que o estaba.
—Claro que estou seguro, Xoán. As cousas son así e punto. Se queres
que che diga a verdade, tráeme sen coidado. Amólame pola miña nai, pero
nada máis.
Por suposto, aquilo non era certo de todo, pero diante dos amigos había
que gardar as aparencias. É certo que Xoán era o meu mellor amigo, pero
de todos modos non ía contar o que realmente sentía cara ao meu pai e o
seu comportamento.
—Veña, Miguel, cámbiate de roupa ou chegaremos tarde de máis.
—Tes razón. Cámbiome, esperto a miña irmá e xa baixo. Non tardo
nada, agarda mirando a tele ou facendo o que queiras.
Fixeime na expresión que tiña Xoán. Parecía estar preocupado,
preocupado por min. Observábame con atención, era coma se en calquera
momento pensase que eu ía estoupar coma unha gran bomba: BOOM!
 Vestínme o máis rápido que puiden, e logo fun espertar a Paula. Abrín a
porta do seu cuarto con coidadiño e acerqueime a ela. Estaba moi tapadiña e
baixo todas aquelas mantas parecía unha boneca. Tiña un pelo castaño
suavísimo e precioso que eu case cheguei a envexar.
Senteime ao seu carón e estiven un anaquiño mirando para ela. Eu víraa
crecer. Aínda me lembraba de cando Paula era un bebé. Encantábame o
cheiro a colonia que tiña sempre. Ás veces deixábanme collela no colo. Eu
poñíame moi nervioso, dábame a impresión de que sendo tan pequeniña e
tan fráxil podía romper. Pasaba o día chorando ou durmindo e sempre tiña a
cara moi coloradiña.
—Paula –bisbeille–. Paula, esperta.
Ela deu unhas voltas na cama pero seguiu cos ollos pechados.
—Paula, esperta –repetín dándolle uns suaves golpiños no lombo.
—Que pasa?
—Veña, tes que vestirte e marchar para o colexio.
—E mamá? Onde está?
—Xa non te lembras? Tivo que ir á Coruña.
—Ah, é certo.
—Hai madalenas no chineiro. Eu teño que marchar á clase. Poderás
apañarte ti soa?
Miroume con cara de estrañeza, coma se eu fose un bicho raro ou algo
así.
—Cantos anos pensas que teño?
Fíxome tanta graza a cara de adulta que puxo que me botei a rir. Ela
enfadouse e preguntoume:
—Pódese saber de que ris?
—De nada, de nada. Veña, eu marcho. Chegarei para comer. Traerei
unha pizza desas que tanto che gustan, vale?
—Vale. Deica logo.
Pechei a porta do seu cuarto e baixei xunta Xoán. Atopeino sentado no
sofá lendo unha das revistas de coches do meu pai. Achegueime a el por
detrás. Estaba babeando enriba dunha páxina publicitaria na que aparecía
Claudia Schiffer.
—Xoaaaaaan!
 Sobresaltouse.
—Pero ti estás tolo ou que? Déchesme un susto de morte.
—Perdoa... foi sen querer.
E boteime a rir. Entón, sentín unha tremenda aguillada na ferida do
costado. A miña cara retorceuse nun xesto de dor.
—Que che pasa, Miguel?
—Tranquilo, Xoán, non é nada.
—Dóeche moito?
—Un pouco, pero xa pasará. Veña, imos.
—Seguro que estás ben?
—Claro que si, veña.
E marchamos para o instituto. Aquilo de andar non me facía graza
ningunha. Custábame dar os pasos, cansaba deseguida.
Pareime a pensar. A aquelas alturas, medio instituto debía de saber o da
pelexa co Bruto. Acosaríanme a preguntas, e esa xente que a maioría das
veces pasaba de falarme, viría onda min coma se fósemos amigos
inseparables. Despois estaban as rapazas da miña clase, esas que só pensan
en chapar e que poñen cara de susto cando nos cagamos en algo ou en
alguén. Miraríanme coma a un terrible terrorista, un espécime deses que
están perseguidos en tropecentos estados por tropecentos corpos de policía.
En fin, aquel día prometía ser intenso, pero a aquelas horas da mañá, eu
nin podía imaxinar canto.
—Miguel.
—Dime, Xoán.
—A semana que vén, din que vai haber unha pelexa.
—Unha pelexa? Contra quen?
—Contra o Bruto.
Merda, xa sabía eu que pasaría aquilo. Había tanto que non había unha
pelexa das boas, que agora tiñan que aproveitar a miña malleira o máis
axiña posible.
—Eu díxenvos que quería participar, aviseivos.
—Xa o sei, pero non hai quen convenza aos outros. Dabondo sabes
como son.
—Cago en tal! A quen lle afecta é a min!
 Unha vella que pasaba ao noso lado miroume con ollos de neno
asustado. Despois persignouse, aprisionou o seu bolso cos brazos e apurou
o paso.
A Xoán deulle a risa. Chisqueille un ollo con certa complicidade.
Despois preguntoume:
—Miguel, pasou algo con Marta?
—Con Marta? A que te refires?
—A nada, é igual. É que pensaba que che gustaba.
—Gustar, o que se di gustar... digamos que está moi boa, pero é unha
imbécil.
—E ese cambio?
Entón lembreime da xitana que vendía rosas. Como se chamaba? Ah,
Reina, o seu nome era Reina.
—Dá igual, non ten importancia –díxenlle.
—Entón pasas dela?
—Si, paso dela.
Seguimos camiñando. A cada paso que daba, a maldita ferida doíame
máis e máis. Estaba desexando sentarme. Que clase tiñamos á primeira
hora? Merda! Literatura. O único que me faltaba era ter que aturar á prosma
da profesora.
Pronto chegamos ao instituto. O Maqui achegouse a nós nada máis
vernos e comezou a facerme preguntas e máis preguntas. Que se estaba ben,
que se a ferida sangraba moito, que se o Bruto e compañía ían moi
colocados... aquilo parecía un interrogatorio. Antes de que soase o timbre,
medio instituto viñera a dicirme que se había algo que eles puidesen facer
soamente tiña que dicilo e xa estaba. Que querían facer algo por min? Pois
podían abrir ao Bruto e aos cabróns dos seus amigos en canal, podían
resucitar a Helena e Santiago e, por último, podían mandar ao meu pai e á
querida do meu pai a tomar polo cu. Pero claro, estiven caladiño dando as
grazas e dicindo que estaba ben, e que os meus amigos xa tiñan pensado
arranxar as contas. Aquilo era unha merda.
RIIING! O timbre soou, e Xoán, o Maqui, Martiño e mais eu fomos
para a clase de literatura. Por suposto, chegamos tarde, cando a porta xa
estaba pechada. Eu coxeaba por mor da ferida. Entrei de último. A
profesora miroume aos ollos e decatouse de que apenas podía andar.
—Miguel Foz Blanco.
Me cago en tal. Xa empezabamos con caralladas. Todos sabían os meus
fodidos apelidos de memoria, non tiña por que dicilos cada vez que quería
falar comigo.
—Que? –contesteille sen ningunhas ganas.
—Chegas tarde.
Xoán, o Maqui e Martiño tamén chegaban tarde e a eles nin lles dicía
ola. A min, en cambio, tiña que tocarme o perello.
—Xa sei que chego tarde.
E, sen máis, dirixinme ao meu asento, a carón de Xoán.
—Miguel Foz Blanco.
E dálle! Nunha desas ía mandala á merda.
—Que?
—Dóeche unha perna?
Mirei arredor miña. Como eu imaxinara, as rapazas mirábanme con cara
de susto. Xa saberían o da malleira. Ademais, vendo todas as marcas da
miña cara, calquera se podía decatar.
—Non.
—Entón por que coxeas? E por que tes a cara así? Levas unha pinta
horrible, pareces un boxeador.
Pero aquela tipa que pretendía? Estaba a incharme os fociños ata un
punto que non alcanzaba nin a imaxinar.
—Entrei a roubar nunha floraría e o encargado deume unha somanta –
díxenlle.
O Maqui empezou a rir.
—Que...? –balbuciu ela.
—Nada, muller, é igual –díxenlle–. Nós, a xuventude, estamos
corrompidos. Sentimos que sobramos no medio desta sociedade de adultos
sofisticados e descargamos as nosas frustracións cometendo actos que
sabemos de antemán que non deberiamos facer. Pero xa ve, as cousas son
así. Agora xa non ten remedio.
 A profesora mirábame cos ollos estarrelados. Estaba abraiada. Seguro
que pensaba que eu non era capaz de construír unha frase coherente de máis
de cinco palabras. Quedara parada coma un espantallo.
No resto da hora non volveu dicir aquilo de «Miguel Foz Blanco».
Sentinme aliviado, acababa de conseguir que pasase de min. Eu, en lugar de
falar con Xoán, estiven intentando pensar en todo o que sucedera na última
semana. As cousas cambiaran moito. Non podía deixar de darlle voltas ao
asunto de Abel. Que faría sen Helena? No meu pai preferín non pensar
demasiado. Estaba furioso con el. Se ese día non se dignaba chamar por
teléfono, xa me encargaría eu de localizalo. El xa non pertencía á miña
familia, sobraba.
 Capítulo 5

O camiño do exceso
lévanos ao pazo do saber.

William Blake
A mañá no instituto foi moi activa. Todo o mundo se achegaba onda min
para preguntarme cando sería a pelexa. Algúns atrevéronse a pedirme que
lles ensinase a ferida. Aquilo facíame moita graza, era coma un militar
retirado contando as súas batallas, claro que as miñas «batallas» eran tan
recentes que aínda sangraban. Xoán, o Maqui, Martiño e moita máis xente
estiveron todo o tempo falando de como ía ser a trepia que lle darían ao
Bruto. Eu pasaba de todo. Estaba claro que dentro dunha semana, que era
para cando tiñan prevista a pelexa, eu aínda non estaría reposto. Asumírao
sen máis. Cando remataron as clases, ás que por certo non fun, todos me
dixeron se ía con eles á Lagoa. Díxenlles que tiña cousas que facer. Decidín
ir para a casa, a miña irmá non debía quedar soa tanto tempo. Ademais,
seguro que chamaba mamá para dar algunha nova.
De camiño, lembrei que lle prometera a Paula que levaría unha pizza
para comer, así que pasei por unha pizzaría, escollín a favorita dela e
despois fun para a casa. Ás dúas e media en punto cheguei.
—Paula, mira o que traio para comer –dixen entrando pola porta.
Ela veu correndo onda min e, cando viu a caixa que levaba nas mans,
sorriu.
—Pizza!
—Trouxen a que che gusta.
Daquela soou o teléfono. Non me deu tempo a dicir que o collía eu;
cando me decatei, xa estaba a miña irmá contestando.
—Miguel, é mamá. Que te poñas.
Fun cara ao teléfono e, mentres o collía, díxenlle a Paula:
—Ti vai poñendo a mesa mentres falo con mamá. Non tes fame?
—Si, moita.
—Pois veña.
Despois, comecei a falar coa miña nai. A conversa foi como segue:
—Mamá?
 —Ola, fillo. Que tal estás?
—Perfectamente –mentín.
—Non che doe a ferida?
—Case nada.
—Chamou papá? –preguntou ansiosa.
Non souben que responder. Dicirlle que chamara e que quedara moi
preocupado era unha mentira piadosa, pero mentira á fin. Que podía facer?
Tiven que pensar con rapidez. Educáranme coa idea de que a sinceridade é
a mellor saída. Dixen o que me pareceu máis correcto naquel momento.
—Chameino eu para avisalo do que pasara. Mamá, xa falaremos cando
veñas.
—Por que? Pasou algo?
—Tranquila, xa falaremos. Que tal está Abel?
—Non demasiado ben. Miguel, non sei que facer. Non podo deixalo só.
Precisa da nosa axuda. Que fago?
Estaba desesperada, agardaba ansiosa a que eu lle dixese que non se
preocupara, que o trouxese para Vigo.
—Mamá, fai o que penses que é mellor para el. Abel é un rapaz
estupendo, aquí estará moi ben.
—Pero que pensará o teu pai?
Que que pensaría o meu pai? E que demo importaba iso? Á merda co
meu pai. El estaba de festa coa súa amante.
—Non ten por que pensar nada. Debería de comprender a túa situación.
Trátase do fillo da túa irmá.
—Grazas, Miguel. Esta noite chegarei aí. Es un rapaz estupendo.
—Traerás a Abel?
—Creo que si, espero que ao teu pai non lle moleste demasiado.
Ao carallo co que pensara el.
—Adeus, mamá, conduce con coidado.
—Un bico, fillo.
Ese día resultoume longuísimo. Pasei a tarde tirado no sofá, agardando a
que o meu pai chamase. En lugar de chamar, apareceu pola casa alá contra
as oito.
 Antes disto, eu tivera tempo a pensar en moitas cousas. Ultimamente
pasaba o tempo dándolle voltas a todas as cousas que pasaban pola miña
cabeza.
Lembreime de Reina. Non sabía moi ben por que, pero dábame a
impresión de que ía volver atoparme con ela, e o certo é que desexaba que
sucedese aquilo.
Só contaba con dezasete anos, e xa me daba a impresión de que o tiña
todo sabido. Supoño que todos os mozos da miña idade fan o mesmo.
Pensaba que podía dicirlle ao meu pai todo o que me dese a gana sen ter
que preocuparme polas consecuencias.
Vin na televisión un anuncio no que aparecía unha nena de longo pelo
louro, o seu irmán e os seus pais. A mú sica de fondo era repugnante, e
dicían algo así como: «Porque sabes o que lles convén aos que máis
queres...» Deume noxo. Cando empezarían a ir ben as cousas?
A miña frustración acentuouse aínda máis cando chegou o meu pai.
Entrou pola porta coma se fose o amo do universo e tivese todo e a todos
aos seus pés. Saudoume con indiferenza. Polo contrario, a Paula bicouna
efusivamente e preguntoulle centos de cousas acerca do colexio e de non sei
que máis.
Como parecía evitarme, tiven que ser eu o que dese o primeiro paso.
—É que nin sequera me vas preguntar se me doe a ferida? –espeteille
enfadado.
Miroume cunha expresión que non acerto a definir. Detrás daqueles
ollos azuis, podíase enxergar a culpabilidade. Durante unha milésima de
segundo sentín compaixón por el.
—Dóeche a ferida?
—Si, claro que me doe a condenada ferida.
E volveu apartar a vista.
—Non vas preguntar se chamou mamá?
Miroume de novo.
—Chamou mamá?
Parecía que estaba de carallada. Pretendía xogar comigo? Fervíame o
sangue. Desexaba ir correndo contra el e darlle unha trompada tan forte que
tivese que dobrarse sobre si mesmo.
 —Pero que é o que pretendes? –pregunteille furioso.
—Nada.
—Non vas dicir o que pensas? Non me vas dar unha explicación?
—Non. Cando falamos onte por teléfono xa me decatei de que non me
tes respecto ningún.
—Pois claro que non che teño respecto, por que ía tercho? –contestei
con insolencia.
Miroume incrédulo polo que acababa de escoitar.
—Aínda es un neniño –dixo.
—Pasa de min.
E marchei para o meu cuarto. Ás nove chegou mamá con Abel. O meu
pai e ela foron falar para o seu cuarto, que casualmente estaba a carón do
meu. Escoitei como ela choraba convulsivamente. El contáballe a historia
detalladamente, cunha voz de zombie que nunca antes lle escoitara. En
media hora o meu pai xa rematara de confesar e decidiu marchar da casa
despois de despedirse de Paula, pero non de min, por suposto. Estiven
deitado na miña cama mirando ao teito. Aínda non falara co meu curmán,
debía de baixar a xunta del, pero antes, decidín ir falar con mamá.
Dirixinme ao seu cuarto. Detívenme diante da porta e dubidei. Debía de
entrar ou sería mellor agardar a que pasase un pouco todo aquilo?
Decanteime pola primeira opción. Chamei á porta.
—Quen é?
—Son eu, mamá –respondín.
—Pasa, Miguel.
Estaba sentada na cama. Tiña os ollos incriblemente irritados e a mirada
perdida. O seu pelo, que polo xeral se atopaba perfectamente peiteado, tiña
un aspecto terrible. Nunca antes a vira así, naquel estado. Primeiro a morte
da súa irmá, despois a responsabilidade de ter que coidar dun sobriño
diminuído física e psiquicamente, e agora o meu pai que marchaba da casa.
—Estás ben? –murmurei.
—Estou. Senta ao meu carón, anda –ordenoume ela con voz doce.
Miroume aos ollos e acariñoume con agarimo.
—Ti xa sabías todo isto, verdade? –preguntou.
Eu asentín coa cabeza.
 —Es un rapaz estupendo. Escoita con atención: o teu pai marchou da
casa e non vai volver. Neste momento, estou moi doída, pero seguro que
cando me pare a pensalo todo máis friamente, verei que é iso o mellor.
Necesito a túa axuda, Miguel. A túa irmá non vai entender moi ben todo
isto e, por riba, agora somos un máis. Fíxenme cargo de Abel, e vou coidalo
coma se fose fillo meu. Miguel, necesito a túa axuda, entendes? É necesario
que me apoies en todo o que faga, en calquera decisión que tome.
A voz quebrábaselle por momentos. Ás veces dábame a impresión de
que non ía poder continuar falando.
—Mamá, non tes que preocuparte por nada. Eu coidareivos aos tres,
asegúrocho.
Sorriu levemente e logo bicoume nunha meixela.
—Grazas, Miguel –musitou.
—Vou abaixo, quero falar con Abel.
—Moi ben, eu quedarei aquí outro pouco. Por certo, fillo, como vai a
túa ferida?
Pensei un momento. Ía mal, doíame unha pasada, pero o último que
necesitaba a miña nai era unha nova preocupación.
—Mellor, non te preocupes.
E sen máis, saín do seu cuarto, pechei a porta e baixei ao salón. Alí
estaban Paula e mais Abel mirando un programa de televisión, un concurso
ou algo así.
—Ola –dixen eu.
Abel xirou a cabeza e os seus ollos ilumináronse de pronto, xusto
despois de decatarse de que era eu o que o estaba a saudar.
—Mi..., Miguel. Ola, Miguel.
Seguía xusto como eu o lembraba. O seu pelo incriblemente rubio, e uns
ollos verdes que a maioría das veces semellaban estar extraviados.
A súa cabeza estaba ladeada e, despois de saudarme, non pechara a
boca. Un fío de saliva esvaroulle polo queixo.
Eu achegueime onda el e abraceino.
—Abel, tiña moitísimas ganas de verte.
Tardou un pouco en contestar.
—Mig... Miguel –tatexou– xa... xa non teño mamá.
 Agarreino polos ombros e mireino aos ollos.
—Abel, a partir de agora vas vivir connosco, entendes? Xa sei que os
teus pais tiveron un accidente, pero tes que ser valente, entendes?
Estivo pensando durante uns segundos e despois asentiu.
—Aquí estarás a gusto, Abel, xa verás.
—Poderás xogar comigo –dixo Paula.
—Xogar contigo –murmurou ao tempo que sorría.
Nese momento soou o teléfono. Era Xoán, quería saber como estaba e
contarme que a xitana fora á Lagoa e que preguntara por min. Iso
alegroume. Eu díxenlle todo o que pasara ao cabo do día. Faleille do meu
pai, de Abel, da maldita ferida...
Deume a impresión de que quedaba preocupado por min. Ao día
seguinte viría á miña casa para irmos xuntos ao instituto.
Tras falar eu con Xoán, Abel quedou mirando para min fixamente.
Despois dixo:
—Feridas, tes feridas na cara.
—Si, Abel, teño feridas.
—Caíches? –preguntou.
Debía mentirlle e dicirlle que si, que caera, ou polo contrario contarlle a
verdade? Inclineime pola segunda opción; foi o que me pareceu máis xusto.
—Non, non caín. Pegáronme.
Abriu uns ollos coma pratos.
—Pe... pegáronche?
—Si.
—Por que?
—Porque os que o fixeron estaban borrachos.
Intentou asimilar o que eu lle dixera. Custoulle, pero ao final
comprendeuno na medida en que lle foi posible.
—Non s... son boas persoas, verdade?
—Non, non o son.
—E ti no... non lles pegaches a eles?
—Eran moitos, non podía con tantos.
Puxo cara de preocupación e logo fixo un xesto de desprezo. Supuxen
que estaría imaxinando ao Bruto e compañía.
 Capítulo 6

Que vallo eu? Eu non son ninguén.

A pirámide social. Son só un drogadicto,
un adicto, unha víctima extra no futuro.
Todo é malo, e entrementres, grita
porque o goberno todo o arranxa con impresos.

Anónimo
A QUELA noite tivera uns pesadelos horribles que nin sequera paga a pena
poñerme a recordar.
A alarma do espertador soou ás 7:45. Espertei sobresaltado. Erguinme e,
de modo mecánico, fixen a miña cama, ducheime, vestinme a toda
velocidade e fun ao piso de abaixo. Abel estaba na cociña falando coa miña
nai dunhas clases ou algo así. Eu saudeinos sen moita efusión e,
seguidamente, bebín un vaso de leite. Logo, senteime nun dos sofás do
salón e agardei a que Xoán viñese a buscarme. A ferida continuaba
dándome a lata; eu sabía de sobra que non ía curar nun día, pero xa estaba
impaciente.
Mirei cara ao teito e quedei así, coa mirada perdida. Fixeime nunha
mancha de humidade que había nunha esquina. Levaría alí moito tempo? A
mancha era de cor marrón agrisada e estaba a carón dunha pequena e
finísima greta. Unha greta. Levaría tamén a greta moito tempo alí?
—Mig... Miguel...!
Abel estaba a berrar o meu nome. Erguinme de súpeto e volvín á
realidade.
—Estás xordo ou que? –preguntou Xoán.
Xoán? Nin sequera o escoitara chegar. Sempre pasaba o mesmo.
Poñíame a pensar nas miñas cousas, e esquecía o que se atopaba ao meu
redor.
—Perdoa, Xoán, non me decatara de que estabas aí –díxenlle a modo de
desculpa.
—En fin, imos ao instituto? –preguntoume el.
—Claro que imos!
Boteime a andar cara á porta, pero inmediatamente despois, parei e xirei
en redondo. Abel estaba alí, observando como marchabamos. Entón
ocorréuseme algo e díxeno.
—Abel, queres vir hoxe connosco á Lagoa?
 El miroume sen comprender, e despois de moito meditar, logrou dicir:
—Á... á Lagoa?
—Si, é un bar ao que adoitamos ir ao saír de clase –explicoulle Xoán–.
Por que non vés?
—Non sei... non sei se é unha idea boa.
Unha idea boa. En todo caso debería dicir «unha boa idea». Aquilo
pasáballe cando falaba con xente coa que non tiña demasiada confianza, e
como o Xoán non lle era coñecido, Abel púñase nervioso.
—Abel –díxenlle–, esta tarde vas vir connosco, de acordo?
El asentiu sen moita convicción. Xoán e mais eu marchamos ao
instituto.
—Xoán –díxenlle de camiño.
—Que pasa?
—O meu pai marchou definitivamente, non vai volver á casa.
El miroume con certa expresión de dor.
—Non sei que dicir, Miguel. A vida segue, non?
Claro que a vida seguía, iso estaba clarísimo. Pero eu tiña agora máis
responsabilidades. A miña nai estaba destrozada, a miña irmá aínda non
sabía que papá tiña unha noiva, e na nosa casa vivía agora Abel, un bo
rapaz pero tamén difícil de coidar e co que había que ter moita paciencia.
—Claro, Xoán, todo continúa.
—Sabes unha cousa? O teu curmán parece estupendo. Eu cría que...
—Que?, que non era tan listo?
—Si, pensaba iso, pero xa vexo que non.
—Hoxe estaba nervioso porque aínda non te coñece ben, pero pola tarde
xa verás como colle máis confianza.
Xoán asentiu coa cabeza e sorriu.
A mañá foi un verdadeiro aburrimento. Os minutos parecían non querer
pasar, era como se as agullas do reloxo estivesen tan cheas de ferruxe que
non se puidesen mover.
Sentín unha especie de liberación cando soou o timbre anunciando a
saída. Camiñei todo o rápido que puiden para chegar canto antes á casa e
poder comer. Unha vez alí, díxenlle a Abel que non se esquecese de que ás
cinco e media iría a recollelo para levalo despois á Lagoa.
 A tarde no instituto se cadra foi máis aburrida cá mañá, pero por fin
chegou o momento de recoller a Abel e de ir á Lagoa.
Había xa algúns días que non fora por alí. A xente estivo moi amable,
todos me dixeron que, se necesitaba calquera cousa, non dubidase en pedila,
e todas esas andrómenas que non deixaran de soltarme nos últimos días. Eu
pasei deles. Parecíame moi ben que se preocupasen por min; o que non me
parecía tan ben era que xente que polo xeral a gozaba cortándome un traxe
ás miñas costas mostrase agora unha amabilidade que a min me resultaba
vomitiva.
Abel sentíase incómodo. Todos os meus amigos intentaban falar con el
como falarían con outra persoa calquera, pero el pensaba que todos lle
prestaban atención por mero compromiso.
—Eh!, Mikel.
Era Bernabé.
—Que pasa, Bernabé? Canto tempo!
—Ultimamente non te deixas ver moito por aquí. É que agora vas aos
bares dos ricos ou que?
—Pero que dis?
E os dous botámonos a rir. Cando pasabamos tempo sen vernos Bernabé
soltábame aquilo dos bares dos ricos, porque sabía de sobra que eu odiaba o
ambiente daqueles lugares.
—E que é agora da túa vida, Mikel?
—Pois mira, aquel rapaz que está alí, con Xoán –dixen sinalando para
Abel–, é o meu curmán. Agora vive na miña casa. Os seus pais morreron
hai uns días nun accidente de tráfico.
—Parece algo tímido.
—Si, é algo tímido. A partir de agora vou intentar traelo a miúdo por
aquí. Quero que faga amigos e que se relacione coa xente.
—Mikel, es un bo rapaz.
A que viña aquilo de que eu era un bo rapaz?
—Por que dis iso?
—Es moi distinto aos teus amigos.
Aquilo xa o sabía eu.
—Miguel? –dixo alguén.
 Aquela voz resultábame remotamente coñecida, pero non acababa de
saber a quen pertencía. Xireime en redondo e alí estaba ela, Reina.
—Ola, Reina!
Bernabé marchou a servirlle a alguén unha cervexa e Reina e mais eu
quedamos sós.
—Vaia... lembras o meu nome –dixo timidamente.
Eu sorrín.
—Que tal estás?
—Ben, ghrasas.
Xa non me lembraba daquel acento tan cantareiro.
—Veña Reina, véndeme unha desas rosas tan bonitas que tes.
—Non vin a xunto túa para que me mercases unha flor, só quería falar
contigo.
—De acordo, pois logo cóntame.
—Durante esta última semana pasei moitas veses por aquí, pero nunca
estabas.
—É que... estiven enfermo.
Que estivera enfermo? Que bóla... ben, se cadra só era unha media trola,
supoñendo que a miña ferida puidese ser considerada coma unha
enfermidade.
—Enfermo? Que che pasou logo?
—Eu, pois... non me atopaba demasiado ben.
—Xa me dixeron.
Que lle dixeran o que?
—Que queres dicir?
—Contáronme que che deran unha tunda.
Quen sería o que metera a pata dicíndolle aquilo?
—E dime, Reina, quen foi o que che informou tan ben?
—Iso non cho vou disir.
—Pero por que?
—Porque non.
Vaia coa resposta. Ben, tanto tiña. Agora xa estaba, ela sabíao. Busquei
ao Abel coa mirada. Estaba con Xoán e os demais. Marta tamén andaba por
alí. O meu curmán tiña un vaso na man. Aquilo non me gustou, estando con
toda aquela cuadrilla nunca se sabía o que lle podían dar de beber.
—Reina, teño que ir un momento a xunto do meu curmán.
—Tranquilo, eu xa marcho.
—Non, ven ti tamén, só é un momento, remato axiña.
—De verdade que teño que marchar.
—Pero se acabas de chegar.
—Outro día veño, vale?
—De verdade?
—Claro que si. Esta semana, se podo, paso por aquí.
—Ben, pois ata logo –díxenlle.
—Abur.
E sen máis, marchou. Parecíame moi raro que as súas visitas fosen
sempre tan breves, pero decidín non preocuparme. Fun xunta Abel e os
demais. Nada máis verme, Marta púxose ao meu carón e empezou a falarme
de non sei que historias. Eu non lle facía nin caso, deixábaa largar sen máis.
—Abel, que tes nese vaso?
Cando dixen iso, todas as miradas se pousaron en min simultaneamente.
—Un... unha Coca-Cola –respondeu el.
Xoán e os outros sorriron.
—Dáme un pouco.
El tendeume o vaso. Bebín un pouco. Era certo, non me mentira.
—Que pasa, Miguel? É que non te fías? –preguntoume Xoán.
—Fíome, pero tiña sede.
Botáronse todos a rir, pero o caso é que a min non me fixo ningunha
graza. Despois diso, díxenlle a Abel que viñese comigo. Eu senteime nun
daqueles sofás que tanto me gustaban e o meu curmán púxose ao meu
carón. Parecía estar máis contento que cando chegara. Xoán, o Maqui e os
demais fixeran todo o posible para que Abel se sentise coma un de nós e
parecían estar a conseguilo.
—Abel –díxenlle–, que che parecen os meus amigos?
El miroume con aqueles ollos de neno inocente e despois respondeu:
—So... son estupendos.
Por que tatexaba ao falar comigo?
 —Seguro? Non tes que dicir algo que non pensas só para que eu estea
contento. Ti di a verdade, eu comprendereino. Cando chegamos, parecías
estar algo incómodo.
Novamente volveu mirarme do mesmo xeito.
—Mig... Miguel, cáenme ben. Pórtanse de marabilla comigo.
Estiveron... estiveron contándome historias acerca de ti e da túa profesora
de literatura.
Así que estaban a entreter o meu curmán a conta miña. Aquilo era
curioso. A min, as historias que a de literatura montaba comigo tíñanme
farto, e en cambio, aos demais encantábanlles.
—E dime, Abel, que che parece a miña profesora de literatura?
A súa mirada cambiou, adquiriu certa complicidade.
—Pois... a esa muller chóvelle.
Chóvelle! Abel dixera aquilo?
—Si, eu tamén penso o mesmo –díxenlle botándome a rir–. Anda, Abel,
se queres podes ir con eles de novo.
—E ti non vés?
—Non, eu vou quedar aquí outro pouquiño máis.
Observoume un intre e, despois de dubidar se debía ou non dicir o que
estaba pensando, decidiuse:
—Eles... eles teñen razón.
A que se estaba a referir?
—Non entendo, Abel, explícate un pouco mellor.
—Dixeron que adoitas sentar aquí só, a pen... pensar nas túas cousas.
El... eles din que é coma se quedases durm... durmido pero cos ollos
abertos.
Xa estaba a tatexar outra vez. Semellaba coma se temese dicir algo que
me puidese parecer mal.
—Si, é certo, Abel.
Pareceu tranquilizarse ao comprobar que eu non me enfadaba.
—E por que o fas?
Que por que o facía? Aquilo si que non ía ser capaz de respondelo.
Facíao porque... que máis daba por que?
 —Pois mira, Abel... non o sei. Gústame ter momentos para pensar con
tranquilidade, momentos para min que non quero compartir con ninguén
máis.
Abel non parecía comprender moi ben o que eu trataba de explicarlle.
—Non o entendo.
Xa temía eu que a súa resposta sería aquela.
—Pois...
—Deix... deixa, Miguel, non importa. Os demais tampouco o entenden.
E sen máis, marchou xunta o resto do grupo.
Eu quedei alí sentado, decatándome de que, probablemente, os meus
amigos falaban de min moito máis do que eu cría.
Lembreime entón de Reina. Que tipo de vida levaría? Despois, na miña
mente debuxouse a imaxe do meu pai. Canto tempo tardaría en empezar a
dar a lata? Seguro que dentro de nada querería ver a miña irmá as fins de
semana e cousas polo estilo. Á merda con el e coas súas historias. Que
marchara da casa? Pois xa non tiña dereito sobre ningún de nós.
Empezou a soar unha música que me resultaba coñecida. Claro! Era a
cinta que eu lle dera a Bernabé o día da pelexa, The Brokers. Esquecérame
de pedirlla. Xa non me lembraba daquela canción, To the death. Gustábame
tanto... Boteime para atrás, buscando atopar unha posición máis cómoda e
notei unha punzada no peito. O raio da ferida de novo. Pensaba que xa non
me ía dar problemas, pero o certo era que de cando en vez, semellaba coma
se quixese que non me esquecese dela, e facíase notar cunha daquelas
punzadas de dor. A música seguía soando. Que ben se estaba alí, sen facer
nada máis que escoitar, escoitar en silencio. Tum, tum, tum!, aquilo era moi
bo. Encantábame aquel grupo. Que hora sería? Non tiña nin idea. Para
sabelo, só tiña que levantar o brazo esquerdo e mirar o meu reloxo, pero
aquela tarefa presentábaseme incriblemente complicada. O feito de ter que
deixar aquel estado de semi-abstracción para facer algo tan trivial como
mirar a hora descolocábame. Pasei do reloxo e seguín así, inmerso no meu
mundo e alleo ao que podía pasar a unha distancia de máis de tres ou catro
pasos de min.
—Miguel!
 Reaccionei inmediatamente ao escoitar o meu nome. Era Martiño, o
curmán de Marta.
—Que pasa, Martiño?
—Como que que pasa? Levo chamándote non sei canto tempo, pero ti
nada, coma sempre, óelas oír. Anda, tócache xogar ao billar.
—Perdoa, estaba distraído.
—Anda, ven xogar.
Erguinme amodo para que a ferida non me molestase e fun cara aos
demais. Sempre contaban comigo para xogar, xa se encargaban eles de
avisarme cando me tocaba.
—Vaia, así que vou contra ti, eh, Xoán?
—Iso parece. Esta vez vou gañar eu.
—Xa veremos.
Comezou a partida e empezou tirando el. Tocábame a min, e tardei un
pouco en elixir a xogada que quería facer. Cando me decidín e me coloquei
na posición correcta para darlle á bóla, a ferida volveume dar a lata. Eu
fixen un xesto de dor.
—Miguel, estás ben? –preguntoume Xoán preocupado.
Eu tardei en responder, e cando puiden, díxenlle:
—Tranquilo, pásame axiña.
—Anda, ven sentar para aquí. Ti aínda non estás para festas –dixo
Martiño.
Non repliquei porque sabía perfectamente que aquilo era certo.
Volvinme sentar nos sofás, e Xoán púxose a carón miña.
—Miguel, aínda non curaches de todo –díxome el con certo ton de
preocupación na súa voz.
Esta si que era unha novidade. Que non curara de todo xa o sabía eu de
sobra.
—Estou ben, non te preocupes –mentín.
—Non, non estás ben. A ver se empezas a coidarte un pouco máis.
Mira, non quería falarche disto, pero vou facelo. Dentro de nada vai ser a
pelexa co Bruto. O próximo domingo, para sermos exactos.
—Xa. Non estaba prevista para dentro dunha semana?
 —Si, pero decidiron adiantala. Escóitame ben, Miguel; ti non vas
participar nesa pelexa.
—Iso é inxusto –dixen enfadado–. Pegáronme a min, ou é que xa non
vos lembrades.
—Si, home, pero as cousas están así. Ninguén quere aprazar máis esta
historia e ti non estás para pelexas.
—Pero por que? Eu teño dereito a participar.
—Miguel, non vas ir.
—Xoán, escóitame. Teño que ir, é que non o entendes? É lóxico que
queira vingarme.
—Non estás ben de todo, Miguel, sería unha parvada. Xa haberá máis
pelexas. Ademais, podes estar seguro de que o Bruto e os seus amigos van
recibir o seu merecido.
Pensei un momento. Eu xa sabía que o Bruto ía levar o que merecía,
pero quería ser eu o que lle axustase as contas. De todos os xeitos parecía
que Xoán non ía cambiar de opinión, así que non me quedaba máis opción
que ceder.
—De acordo –díxenlles–, se non me deixades participar, polo menos
permitídeme ir; aínda que só sexa para ver.
Xoán pensou mentres me observaba. Por fin, decidiuse a dicir:
—Está ben, pero só ver, nada de meterte na pelexa. Fíome de ti,
paréceche ben?
—Si, paréceme.
Eu dubidaba que fose lograr manterme á marxe de toda aquela historia,
pero polo menos ía intentalo.
Ás oito e media marchamos para a casa. De camiño, falei con Abel
acerca do que pasara pola tarde. Pedinlle por favor que non lle dixese á
miña nai nada da ferida, ela xa tiña suficientes problemas. El pareceu
entender e dixo que non me preocupase, que non ía dicir nin palabra. Cando
abrín a porta de entrada da casa, escoitei unha voz que identifiquei
inmediatamente. Era o meu pai. Sentín case inmediatamente unha vaga de
frío percorrer o meu corpo. Abel estaba a mirarme e, nos seus ollos, podíase
entrever certa preocupación.
 —Abel –díxenlle eu con voz firme–, aténdeme ben. Agarda aquí abaixo,
no salón. Eu vou subir a ver o que pasa. De acordo?
El, a pesar de ser como era, parecía entenderme, parecía comprender
todas e cada unha das cousas que pasaban pola miña cabeza sen eu necesitar
sequera dicirllas. Coma sempre, a súa boca estaba entreaberta; aínda que
pareza unha estupidez, creo que se esquecía de pechala.
—Mig... Miguel, non te preocupes. Eu... agardarei aquí, pero queda
tranquilo. Non pasa nada, verdade?
—Non, nada.
—É o tío o que está a falar con Paula?
—Si, é o meu pai.
—Xa... xa entendo. Pero ti non te enfades.
Pregunteime como era que Abel sabía que eu estaba molesto (a palabra
exacta sería furioso) co meu pai, e a única resposta máis ou menos
aceptable que atopei foi que era un rapaz moi listo que, malia a súa
aparencia, decatábase perfectamente de todo o que estaba a suceder.
—Procurarei non enfadarme.
El sorriu e seguidamente chiscoume un ollo. Eu fora o que lle ensinara a
chiscar o ollo cando tiñamos doce ou trece anos. Desde entón, sentíase
orgulloso de poder facelo. Para el era todo un logro.
Subín as escaleiras e dirixinme ao cuarto da miña irmá. De alí era de
onde proviñan as voces. Antes de entrar, agacheime detrás da porta,
intentando escoitar parte da conversa.
—Pero, papá, Miguel e eu non queremos que marches –dicía a miña
irmá deixando translucir certo asomo de incomprensión na súa voz.
—Neniña –respondeulle el–, a túa nai e mais eu estamos agora algo
enfadados, entendes? Non sería bo que eu quedase aquí porque o ambiente
ía volverse demasiado tenso. É mellor así, miña nena, de verdade que si.
—Pero se estades enfadados podes pedirlle perdón. A min sempre me
perdoa.
Durante uns segundos, que a min se me fixeron eternos, estiveron en
silencio. Despois, o meu pai aventurouse a dicir:
—Pauliña, as cousas dos maiores son un pouco máis complicadas do
que ti cres, ás veces non basta con pedir perdón.
 Un pouco máis complicadas? El era o que o complicara todo de mala
maneira, e agora debía de sufrir as consecuencias. Así aprendería.
Decidinme a entrar no cuarto de Paula sen chamar sequera á porta e así
o fixen.
Cando abrín, dous pares de ollos dirixíanse a min inquisitivamente. Un
deses pares de ollos, os do meu pai, observábanme cun aire de
culpabilidade que me resultou case noxento.
—Miguel, verdade que ti tampouco queres que papá marche? –
preguntoume Paula con voz suplicante e ansiosa porque eu dixese o que ela
agardaba escoitar.
—Paula, anda, vai abaixo xunta Abel, que está só no salón. Faille
compañía.
—Vale.
E sen máis, marchou. Eu encargueime de pechar a porta. E así,
quedamos sós o meu pai e mais eu. El, sentado enriba do edredón rosa da
cama da miña irmá, e eu, de pé, mirándoo aos ollos directamente.
Estivemos así un bo anaco, ata que por fin, el foi o que se decidiu a falar.
—Miguel, estás a comportarte coma un neno pequeno.
Coma un neno pequeno? Eu portábame como me daba a gana e punto;
ninguén tiña por que dicirme o que eu tiña que facer ou deixar de facer.
—Miguel, tes que tratar de comprender...
—Escóitame ben –interrompino eu con voz ameazadora–, estou máis
que farto desta merda. Por que tes que vir aquí cando sabes que non está
mamá? Pretendes estar coa túa filla ás agachadas sen que ninguén se
decate? Agora xa non vives aquí, e polo tanto, non podes irromper nesta
casa cando che pete, entendes?
—Miguel, Paula é a miña filla e iso non o podes cambiar.
Pensei que era unha desgraza non poder cambialo, pero pareceume que
se o dicía estaría pasando da raia.
—Non me veñas con historias. Mamá vai chegar dentro de pouco. É
mellor que marches.
—Eu teño dereito a estar coa miña filla, non te esquezas.
A súa filla, a súa filla. Levaba toda a vida preocupado pola súa filla. A
min, en cambio, non me mencionaba nunca para nada. Alá el, eu non o
necesitaba.
—Tamén tiñas a obriga de coidar de nós para sempre –dixen recalcando
especialmente a última palabrae de ser un exemplo para os teus fillos, non
si?
—Miguel, non digas cousas das que poidas arrepentirte despois.
—Lisca dunha vez.
—De acordo, pero só unha última cousa: por que sempre mostraches
cara a min ese rancor? Eu tratei de ser xusto contigo durante toda a miña
vida.
—Por favor, mamá vai chegar dun momento a outro. Non sería bo que
te atopase aquí.
El marchou sen dicir nada máis, nin sequera se molestou en obrigarme a
responder. Mellor así porque o certo era que non tiña resposta ningunha
para aquela pregunta. Ao carallo coas súas paranoias. Dábame noxo. Sentei
na cama de Paula e pechei os ollos. Estiven alí non sei canto, sen pensar en
nada, e por fin escoitei a voz da miña nai chamarme. Eu contestei e
dirixinme ás escaleiras. Alí estaba ela, ao pé delas mirándome con cara de
preocupación. Atoparíase co meu pai?
—Ola, mamá.
—Ola, Miguel. Dixéronme os rapaces que levabas moito tempo aí
arriba, atópaste mal?
—Non levo tanto tempo, uns cinco minutos.
—Pois... Paula dixo que levabas bastante tempo. Tanto ten, non importa.
Atópaste ben entón?
—Perfectamente.
Aquela resposta non era verdadeira de todo, pero calei. Tampouco lle
mencionei a papá, pero intuín que Paula xa lle falara do asunto.
—Miguel –dixo ela–, papá... estivo aquí, non si?
Eu asentín.
—Falaches con el?
Volvín asentir.
—Estivestes discutindo?
—Non, non discutimos. Só lle pedín que marchase.
—Estás a dicirme a verdade?
 —Mamá, non discutimos.
—De acordo entón. Vou facer a cea.
Eu fun para o meu cuarto. Do segundo caixón da miña mesa de noite
saquei un pequeno caderno de pastas duras e verdes. Abrino e lin algo do
que escribira nel:

É tan fermosa a noite, que ás veces teño medo de chegar a poder crebar a súa beleza coa miña
presenza.
Estando así, sabendo que non me observa ninguén máis que a lúa, síntome puro, puro coma o
vento que zoa en lugares aos cales aínda non chegou ninguén.
En momentos coma este, podo sentir un gromo de liberdade nacer dentro de min. Son libre,
son libre...

Pechei o caderno de súpeto. Canto tempo había que escribira aquilo?

Non podía lembralo, resultábame totalmente imposible.
Aquela situación era abafante. Desexaba tanto fuxir, abandonalo todo e
comezar de novo. Pero claro, había xente que contaba comigo.
Alguén chamou á miña porta. Era Paula, dicía que Abel quería falar
comigo. El non era capaz de subir as escaleiras sen axuda. Díxenlle a miña
irmá que baixaría nuns minutos.
Cando ela marchou, abrín de novo o caderno, collín un bolígrafo e
escribín:

Quixera poder ter pupilas de cristal. Podería comer o corazón do máis belo dos paxaros.
Camiñaría por riba de mares de cebola, e ao mirar cara abaixo, non pararía de rir.
Os catro puntos cardinais estarían marcados por espellos que sería quen de romper cos meus
puños de ferro forxado. Non brotaría nin unha gota de sangue. Sen sangue e sen bágoas... a
felicidade eterna.
Son coma a abella palpitante que axexa tras as bambinelas transparentes.
 Capítulo 7

... déixome estar na tristura,

insociable no meu desterro,
apóiome no que teño.
Quen sabe non fala,
quen fala non sabe.

E. Bunbury
A O rematar de escribir, pechei o meu caderno e fun xunta Abel. Estaba
mirando a televisión, pero daba a impresión de que non facía caso do que
pasaba na pantalla.
—Abel.
Cando escoitou a miña voz pareceu reaccionar.
—Miguel, senta aq... aquí.
Eu obedecín sen entender moi ben o que quería.
—Cóntame que che pasa.
—Miguel, esta tarde escoitei... escoitei unha cousa.
Coma sempre, tiña a mirada perdida; parecía estar falando
mecanicamente.
—Que escoitaches, Abel?
—Algo dunha gr... gran pelexa.
Cago en tal, aquilo era o peor que podía pasar. Abel non tiña que saber
nada acerca dese asunto.
—Escoita...
—Non –interrompeume el–, escoit... escoita ti: sei que lles van pegar
aos que che fixeron esa ferida que tanto che doe. Tamén... sei que a pelexa
será dentro de tres días. Po... pois eu quero ir.
Como? Parecérame entender... pero non, non podía ser, así que lle pedín
que me repetise o que acababa de dicir:
—Que é o que dixeches, Abel?
—Que... que quero ir.
Pois si, escoitara ben. As cousas empezaban a complicarse. Sen que me
dese tempo a decatarme, escapábame das mans. Tiña que quitarlle aquela
ridícula idea da cabeza.
—Abel, aténdeme, non podes ir, non podes. Iso é algo total e
absolutamente imposible. Son xente perigosa, non ves o que me fixeron?
Poden facerche moitísimo dano, e non queremos que iso ocorra, verdade
que non?
—Non, non queremos –respondeu.
Perfecto, fora máis sinxelo do que eu esperara.
—Pero... –continuou dicindo– teño que ir.
Merda, como que tiña que ir? El o único que tiña que facer era quedar
na casiña e manter a boca ben pechada.
—Abel, non pode ser.
—Sss... si pode ser!
Nunca antes me gritara.
—Tranquilo –díxenlle–, non te poñas nervioso.
—Ti dixeches que quer... que querías que eu fose un de vós, pois ben,
iso é o que quero... ser un de vós. Déixame ir ou...
Ou que? Que ía facer?
—Si, Abel?
—Déix.... déixame ir ou cóntolle todo á túa nai.
Carallo para o raparigo! Cago en tal, controlaba máis do que eu
imaxinara. Aquilo si que era un problema. Desgraciadamente, ante aquela
ameaza eu non podía facer nada, nada en absoluto.
—Como queiras, alá ti. Se queres ir, vas e acabouse. Non me fago
responsable do que poida pasar. Que queres ver como se arrean unha chea
de tipos? Pois de acordo. É a túa vida.
E sen máis, marchei de novo para o meu cuarto, nin sequera ceei. Non
podía deixar de darlle voltas a aquela maldita historia. O que me faltaba era
ter que estar pendente do meu curmán o día da pelexa. Agora si que ía ser
totalmente imposible poder participar nela.
Descalceime e tombeime na cama sen poñer o pixama. Púxenme a
pensar en Reina. Que estaría a facer? Encantábame o seu pelo longo e negro
e aquel acento que lle daba un aire de certa inocencia.
Despois collín un libro de poemas que me encantaba, e púxenme a lelo.
Quedei durmido coa roupa posta e co libro na man.
 Ao día seguinte, coma todas as mañás, Xoán veu buscarme á casa. Por
non variar, tiñamos clase de literatura á primeira hora. Chegamos ao
instituto, tocou o timbre e Xoán, Martiño, o Maqui e mais eu fomos para a
clase. Chegamos tarde de novo, e por riba, eu non levaba feitos os
exercicios que ela mandara para a casa o día anterior.
Eu abrín a porta da aula. As chaponas rexoubaron entre elas ao verme
entrar. Eu chisqueilles un ollo e calaron de súpeto.
Á profesora non lle dediquei nin sequera unha mirada. Fun directamente
para o meu sitio e sentei coma se nada. Xoán sentou á miña beira.
A profesora comezou a clase. Falaba de poesía, ou algo así. Eu non lle
prestaba demasiada atención, estaba máis ocupado lendo as mensaxes que
había escritas na miña mesa. A maioría delas eran parvadas do tipo: «Se
estás boa, pon aquí o teu nome e o curso.»
Cando rematei de ler todo o que estaba escrito na mesa, púxenme a
escoitar o que dicía a profesora. Falaba dos deberes que mandara para a
casa.
—Xoán –díxenlle en baixo–, fixeches os exercicios?
—Pois non, había que escribir un poema, ou algo así. Eu non tiña ganas,
non sei escribir poemas.
—Miguel Foz Blanco.
A festa acababa de empezar.
—Si? –respondín.
—Le o teu poema –dixo a profesora.
—Que poema? –preguntei eu facendo como que non sabía de que ía
aquela historia.
Escoitei as típicas risiñas das parvas das chaponas.
—O que había que facer na casa –dixo con voz irónica agardando a que
eu lle dixese que non o tiña feito.
Espremín un pouco as miñas meninxes e recitei:

É unha enfermidade crónica

que machaca os meus ósos laiantes.
Rompe coa súa negrura,
con fonda negrura,
a parte limpa dos meus pensamentos.

O escuálido esqueleto
que apenas si pode cavilar,
remexe dentro da súa gruta,
(particular).
As ondas cheas de carraxe
azoutan o esqueleto moribundo.
É certo, moi certo.

Ás veces ata semellan sorrir.

Malditas ondas!,
que teñen máis nomes:
as imaxes lascivas,
ese amor negro que faleceu,
a fouce do verdugo...

E ousan preguntar!
—Tes medo pequena?
Medo... medo.

As miñas bágoas son vermellas.

Que simple resposta.
Alí fóra, as follas tremen.
Aquí dentro, todo se mantén inconmovible.

E quizais mañá todo pase.

Os xordos pensamentos morren,
igual que morre o día:
unha mirada cómplice,
probablemente carente de entendemento;
iso basta.
Un aloumiño intenso e doce,
un sorriso lene pero tristeiro;
 e os piñeiros móvense seguindo o compás.

Todos miraban para min estupefactos, sen poder articular palabra. As

chaponas xa non rexoubaban. Debían de pensar que eu era curto de mente,
ou algo así. Un poema, a min non me facía falta escribir poema ningún, eu
gravábaos na miña cabeza. Por fin, despois dun silencio expectante, a
profesora dixo:
—Miguel Foz Blanco, de onde sacaches ese poema?
Como que de onde o sacara? Pois da miña cabeciña pensante. Aquela tía
parecía parva.
—De ningures.
—Que queres dicir con que non o sacaches de ningures?
Definitivamente aquela muller era imbécil. Había que explicarlle as
cousiñas coma se fose unha nena pequena.
—Pois quero dicir que o pensei eu, coa miña cabeza. Porque... non sei
se sabe que eu tamén podo pensar coma calquera outro, non son atrasado
nin corto de intelixencia.
Xoán, Martiño e o Maqui soltaron a gargallada de rigor, pero eu non
pretendía facer graza, soamente estaba a dicir a verdade.
—Así que, segundo ti, non o copiaches de ningu nha parte.
Bingo! Un dez para a señorita.
—Exactamente.
—E dime, por que non o trouxeches escrito?
—Porque a min non me fai falta. Pénsoo, repítoo mentalmente un par de
veces e xa está, queda gravadiño para sempre.
—E agardas que crea iso? –dixo ela.
E dálle, xa empezaba a estar máis que farto daquela muller. Pasei de
responderlle, non lle dixen nada. Cando se fartou de esperar, insistiu.
—Miguel Foz Blanco, non tes nada que dicir?
—Non.
—Que queres dicir con que non?
Que vaias ao carallo –pensei–, pero en lugar diso dixen:
—Que pode crer o que queira, a min tanto me ten. Xa lle dixen antes
que non son atrasado mental, podo pensar igual que todo o mundo, pero
desde o primeiro día que entrei aquí, empeñouse en facerme a vida un
pouco máis difícil. Paso de todo, estou farto. Que pensa?, que non son quen
de construír por min mesmo unha frase que posúa máis de cinco palabras?
Pois xa ve, trabúcase porque ata podo facer poemas sen ter que escribilos,
cousa que para vostede probablemente sexa algo imposible. Está dentro do
rol social que nos xulga sen coñecernos sequera. Fíxase na nosa aparencia e
nos resultados dos nosos exames e pensa que iso é máis que suficiente para
distinguir os delincuentes dos futuros universitarios. Esquézase, profesora,
ese método non é válido.
A clase enmudecera, ninguén se atrevía a dicir nada. Durante eses
momentos sentíame realmente grande, sabendo que todos estarían dándolle
voltas ao que eu acababa de dicir, intentando buscarlle algún sentido. Non
adoitaba facer ese tipo de comentarios tan longos; polo xeral, respondía só
con algún monosílabo, os imprescindibles para que me deixasen tranquilo,
pero naquela ocasión estaba tan farto que de boa gana os mandaba a todos á
merda. Ben pensado, o meu comentario fora unha forma elegante de
mandar á merda á imbécil da profesora.
Despois duns segundos que a min me resultaron eternos, o Maqui dixo:
—Carallo para Miguel.
A profesora respondeulle:
—Coida o teu vocabulario, polo menos cando esteas nesta clase. Ten
respecto aos teus compañeiros.
—Vale –dixo el cunha risiña–, pero non creo que se vaian asustar, ou si,
neniñas? –preguntoulles ás chaponas ao tempo que miraba para elas.
Ningunha delas se atreveu a responder, así que o Maqui repetiu a
pregunta:
—Bonitiñas, asustádesvos ao escoitarme falar?
Non deron nin chío, polo que a profesora tivo que intervir.
—Veña, déixao xa, é suficiente.
—Non, non é suficiente –contradicina eu–. Sempre a mesma historia.
Botan o ano mirándonos coma se fósemos delincuentes ou algo así. Que
pasa?, é que pertencedes a unha clase social tan alta que non vos podedes
rebaixar a relacionarvos connosco? Ah! Xa sei, debe ser que, como
posuídes unha intelixencia prodixiosa e nós somos atrasados, tendes medo
de que nos sintamos inferiores.
O silencio fíxose de novo, pero esta vez foi Xoán quen o rompeu:
—E, coma sempre, quedan aí, sen dicir nada. Baixan as cabeciñas e fan
como que a historia non vai con elas.
—Vexo que estades algo ofendidos –dixo a profesora.
Vaia –pensei eu–, isto debe de ser cousa de Deus, intervención divina,
porque non é propio desta muller chegar a conclusións acertadas por si
mesma.
—Por fin se decata –dixo Martiño que polo xeral pasaba da clase pero
que agora devecía porque chegase a oportunidade propicia para unirse á
festa.
—Non sei como se pode solucionar esta situación –seguiu ela.
—É un pouco tarde para buscar solucións, iso debeu de ocorrérselle
antes, non lle parece? Estamos a metade de curso –dixen eu–. Xa non hai
nada que facer.
E, xusto aí, remataron as miñas intervencións no que quedou de clase.
 Capítulo 8

Venres pola tarde

As palabras foron avésporas

e as rúas como dunas,
cando aínda te espero chegar.
Nun ataúde gardo o teu tacto
e unha coroa co teu pelo enmarañado,
querendo encontrar un arco iris infinito.

Héroes del Silencio

C OMEZARA a chover había tempo. A tarde tornárase tristeira. Xoán,
Martiño, o Maqui e os demais estaban a xogar ao billar con Abel. Eu
decidira sentarme a falar con Bernabé pero a súa conversa resultábame tan
aburrida que me vira na obriga de dicirlle que tiña ganas de ir ao cuarto de
baño para así evitar quedar durmido na mesma barra.
O episodio da clase de literatura xa estaba esquecido. Aquel sentimento
de orgullo e de autoestima non fora máis que algo pasaxeiro, quizais
demasiado pasaxeiro. Xa non me lembraba das caras sorprendidas das
miñas compañeiras, nin da profesora, que con aquela boca aberta e inmóbil
semellaba en estado de catalepsia.
Soaba unha música que non me gustaba nada, era só ruído, nin letra
tiña, así que decidín saír á rúa por máis que chovese.
Os edificios semellaban estar afogándose no medio da densa néboa que
o cubría todo. Ao lonxe, unha vella camiñaba coma unha autómata
suxeitando o paraugas máis negro que vira na miña vida. Un can durmiñaba
debaixo dun banco de madeira sen molestarse polas gotas que lle esvaraban
polo fociño. Aquel contorno tan deprimente sumiume nunha anomia case
absoluta. De alí a un pouco, a ferida empezoume a latexar. Esquecérame
dela por completo, e agora, era coma un lastre, coma unha molesta carga
que eu tiña que arrastrar.
Farteime de dar voltas entre a néboa sen rumbo fixo. Cando me decatei
de onde estaba levei unha sorpresa. Levantei a vista e os meus ollos bateron
cun letreiro que puña: «BARRIO DOS CESTOS.» Axiña lembrei que era
alí onde vivía Reina. Cal daquelas casas sería a súa? Empecei a dar voltas
observando atentamente os arredores, pero nada, ela non andaba por alí.
Entón, sucedeu algo. A poucos pasos de onde eu estaba, había un edificio, e
cada unha das plantas dese edificio tiña un balcón. Ao primeiro dos balcóns
saíu alguén que ao principio non recoñecín, pero que, tras fixarme ben,
deixoume de pedra. Tratábase do Bruto. A súa pel morena, o su pelo negro
e aqueles ollos eran inconfundibles. A miña primeira reacción foi quedar
inmóbil. A noite da malleira pasou diante miña coma nunha película, e
revivín cada un dos golpe encaixados, cada insulto recibido.
O Bruto baixou a vista, estaba a observalo todo con moita tranquilidade.
Entón, sucedeu: mirámonos fronte a fronte. El abriu moito os ollos, parecía
estar tan sorprendido coma min. Despois deume a impresión de que a súa
boca intentaba trazar un sorriso forzado, un sorriso cheo de desprezo,
malicia, superioridade e desconcerto ao mesmo tempo. Eu seguía sen saber
que era o que debía facer. Pensei en botar a correr, pero claro, a ferida
impediríamo sen lugar a dúbidas, ademais, para que quedar máis en ridículo
do que xa quedara? Decidín facer o mesmo ca el, sorrir. Despois, dei media
volta e marchei sen camiñar demasiado rápido.
Cada vez chovía máis e máis forte, pero eu non me decataba. A imaxe
que eu debía proxectar había ser a mesma que daba o can adurmiñado
debaixo do banco de madeira, alleo a todo o que podía pasar.
Despois de camiñar o que me pareceu unha eternidade, volvín do meu
estado letárxico ao mundo dos vivos. Diante de min estaba a porta da
Lagoa. Empuxeina e entrei no bar. Que diferente me resultou aquel
ambiente do exterior! Do silencio sepulcral que reinaba fóra, pasei a unha
tremenda algarabía, produto das diferentes conversas que mantiña a xente e
da música atronadora. O cheiro tamén cambiara por completo.
Xoán, Abel e os demais estaban sentados falando. Cando me viron
correron xunto a min.
—Onde estiveches metido tanto tempo? –preguntoume Xoán enfadado.
—Sabes o preocupados que estabamos? –dixo Martiño.
—É que non podías avisar que marchabas? –dixo o Maqui.
Eu dirixinme cara ás butacas e todos viñeron tras de min. Abel
observábame sen comprender moi ben que pasaba. Senteime e dixen:
—Saín a camiñar un pouco e...
—E que? –preguntou Xoán alzando un pouco a voz.
—Atopeime co Bruto.
De súpeto fíxose un gran silencio. Ninguén dicía nada, limitábanse a
mirar para min agardando a que eu continuase contando o que pasara.
 —Non sabía que vivía no Barrio dos Cestos. Non me dixo nada, só me
mirou e sorriu. Deume noxo.
—Pero... ti estás ben? –preguntou Xoán.
—Si, estou ben. Dóeme a ferida, nada máis.
Abel continuaba mirando para min sen dicir nada.
—O que estás é empapado –dixo Martiño–, vas coller unha pulmonía.
—Necesito beber algo quente, vou pedirlle a Bernabé que me faga un
café.
—X... xa vou eu –dixo Abel para sorpresa de todos.
E colleu e marchou coa súa cadeira de rodas onda o Bernabé.
Aproveitando a súa ausencia Xoán díxome moi serio:
—Abel xa é un de nós. Nunca pensei que en tan pouco tempo encaixaría
tan ben como fixo.
—Estou de acordo. É moi intelixente. A pesar de que a maioría das
veces non emita opinión ningunha, entende perfectamente todo o que pasa –
dixo Martiño.
Todo aquilo xa o sabía eu sen necesidade de que mo dixesen.
—Ah!, por certo, Miguel –dixo Xoán–, estivo aquí esa moza... como se
chama?
—Reina?, estivo aquí Reina?
—Si, preguntou por ti. Díxenlle que saíras pero que non sabía onde
foras. Pediume que che dixese que estivo aquí.
—Vale –respondín.
—Pero quizais volva máis tarde –insistiu Xoán.
—Se cadra non tan tarde –dixo Martiño sinalando para a porta.
Alí estaba ela, esta vez sen rosas. Alegreime moito de vela. Pregunteime
se coñecería ao Bruto. Seguro que si, se vivían no mesmo barrio era o
lóxico.
Achegouse a min. Estaba seria, o típico sorriso tímido que a
caracterizaba non aparecía hoxe por ningures.
—Ola –besbellou.
—Ola, Reina –correspondín eu.
Xoán e os demais desapareceron case no mesmo instante. Abel trouxo o
café.
 —Tom... toma, Miguel, o teu café.
Reina observábao e, ao contrario do que eu imaxinara, cando Abel
marchou onda os demais, ela non fixo ningún comentario acerca da cadeira
de rodas ou das súas dificultades para falar. Aquilo gustoume.
—Estiven aquí antes –dixo.
—Xa o sei. Dixéronmo eles.
—Que tal estás?
—Ben, pero ti pareces estar preocupada.
—Teño algho que disirche.
Pese ao moito que me gustaba aquela voz, o ton que empregou non me
gustou nada de nada.
—Pois veña, empeza. Pasou algo?
—Non exactamente, pero pode ser que cheghe a pasar.
Aquilo semellaba un trabalinguas. Eu non entendía nada do que Reina
intentaba dicirme.
—Non o entendo –díxenlle.
—Non sei por onde empesar. Ben, o primeiro que debes saber é que eu
son a irmá de Antonio.
Antonio? Quen demo era Antonio?
—Reina, non sei de quen estás a falar.
—Claro que sabes, Antonio, o que che atisou a melga.
O Bruto! Reina irmá do Bruto. Aquilo era o último que esperaba
escoitar. Non acertaba a articular palabra. Eran irmáns! Reina, unha rapaza
tan incriblemente doce e tímida, irmá daquel monstro antediluviano. Non
podía crelo, era coma se estivesen a gastarme unha broma macabra.
Ela miraba para min, estaba agardando a que eu lle dixese algo,
calquera cousa do estilo de: «Tranquila, ti non tes culpa de nada», pero o
certo é que non era quen de pronunciar palabra. Naqueles momentos, o
único que tiña na mente era o careto do Bruto, a expresión dos seus ollos na
noite da pelexa.
—Miguel, eu..., eu non sei que máis podo disirche. Sinto moito todo o
que pasou.
Reina seguía agardando a que eu lle dixese que non tiña nada de que
preocuparse, pero non podía, aínda non o dera asimilado.
 —Mig... Miguel.
Era Abel.
—Que pasa, Abel? –preguteille eu.
—A que... a que hora marchamos?
—Por que? Tes présa? Quéreste ir?
—Non. É para sab... saber se me vai dar tempo de xog... xogar unha
partida de billar.
Falaba lentamente, moi lentamente. Notábase que estaba nervioso pola
presenza de Reina. Pensei que era bo para el acostumarse a falar diante de
xente á que non coñecía, tiña que aprender a relacionarse e a perder o medo
ao descoñecido.
—Ah! Pois claro, home, hoxe é venres e podemos quedar máis tempo
ca outros días –respondinlle mentres lle daba unhas palmadiñas no lombo.
—Vale.
—Agharda un intre –díxolle Reina–, chámaste Abel, non si?
El asentiu.
—Cantos anos tes, Abel?
—Dezaseis anos.
—Sabes unha cousa? –preguntoulle–, lémbrasme moito un irmán que eu
tiña.
Outro irmán máis que aparecía en escena.
—Por que? –preguntou el timidamente.
—Paresíase moito a ti.
—E onde está agora? –dixo Abel con verdadeiro interese.
—Morreu o ano pasado.
—Que pena –dixo facendo unha pausa prolongada entre cada unha das
palabras que acababa de pronunciar–. Xa non o poderei coñecer. E non...
non tes máis irmáns?
Claro que tiña, era a irmá dun diplodocus.
—Si –dixo ela timidamente–, o meu irmán Antonio, pero non, ti non lle
imitas.
Grazas a deus –pensei eu.
—É unha mágoa –respondeu o meu curmán-.
 E despois diso, Abel despediuse de Reina e marchou. De novo
quedamos sós ela e mais eu. Deume a impresión de que estaba preocupada
por algo, pero non quixen preguntarlle, agardei a que se decidise a
contarmo por si mesma.
—Miguel, eu sinto que as cousas sexan así, de verdade. Estás enfadado
comigho?
Enfadado? Eu era incapaz de enfadarme con ela.
—Non, claro que non estou enfadado, o único que pasa é que non podo
crer todo isto. Paréceme estar a vivir un mal soño. Non agardaba algo así.
Sei que ti es unha boa rapaza.
—Entón non estás enfadado?
—Non, tranquila. Co que si estou enfadado é co teu irmán.
Ela sorriu e despois dixo:
—Miguel, hai algho máis que debes saber.
—Dime.
—Antonio chamou moita xente para a pelexa, a cousa non é unha
broma.
Pareime a pensar un intre. Que entendería Reina por moita xente? Xoán
e os demais tamén avisaran xente, pero eu non sabía se moita ou pouca. O
certo era que a min mantíñanme bastante á marxe de toda aquela historia,
pasaban de falar do tema cando eu estaba diante, por iso non coñecía os
detalles.
—Que significa para ti moita xente, Reina?
—Mira, Miguel, o número exacto non o sei, pero seghundo o meu irmán
vai ser a pelexa máis ghrande que se viu nunca.
—E non pode ser que estea a esaxerar?
Coa mirada que me dedicou, entendín que a cousa ía en serio. Parecía
querer dicirme que quizais non fose para tanto, pero non podía porque
estaría mentíndome.
—Reina, impórtache vir alí? –sinaleille os sofás en que estaban os meus
amigos.
Ela asentiu sen saber o que eu pretendía. Collina da man e leveina onda
Xoán e os demais. Fíxenlle un sinal para que sentase ao meu carón e así o
fixo. Seguidamente dixen:
 —Atendede todos, hai algo que tendes que saber.
Todas as miradas se volveron na miña dirección. Cando considerei que
todos estaban atentos ao que eu ía dicir empecei a falar:
—Reina é irmá do Bruto.
Cando dixen iso, o que máis e o que menos puxo cara de susto. Abel foi
o único de todos eles que non pareceu impresionarse demasiado. Como
ninguén dicía nada continuei:
—Acábame de avisar de que están a reunir moita xente para a pelexa. A
cousa parece ser máis seria do que pensabamos nun principio.
—Así que ti es a irmá do Bruto? –preguntoulle o Maqui sen agardar
resposta–. Pois xa ves o que o cabrón de teu irmán lle fixo a Miguel. Estarás
orgullosa.
Ela non dixo nada, limitouse a baixar a cabeza.
—Maqui! –gritou Xoán–, sabes que caladiño estás moito máis guapo?
Se ela avisou a Miguel será porque está da nosa parte e non da del, non é
así?
Para a miña sorpresa, Reina respondeulle:
—Eu sei que o que o meu irmán fixo estivo moi mal; non é xusto, e por
iso lle dixen a Miguel o que están argallando. Non me gustaría que o día da
pelexa sexades des ou onse contra corenta.
—E isto non será unha trampa do Bruto? –desconfiou o Maqui–.
Pensádeo ben; é posible que el mandase a Reina a dicirnos isto para que se
faga amiga nosa e logo irlle co conto de todo o que falemos aquí. Eu teño
moita experiencia nestas historias, facédeme caso.
Todos calaron. A idea que o Maqui acababa de expresar non era tan
disparatada. Reina parecía ser unha rapaza estupenda, a min resultábame
moi raro que o que o Maqui dixera puidese ser certo pero, claro, sempre
cabía esa posibilidade.
—Abel –dixen eu–, e ti que pensas de todo isto?
—Eu... non sei. Non... non creo que Reina sexa ca... capaz de algo así. É
a túa am... amiga.
—Fagamos unha cousa –dixo Xoán–, Reina, estás disposta a
informarnos de todo o que o teu irmán argalle da pelexa?
—Eu... claro, non me importa.
 —Ben, deste modo demostrarás que estás da nosa parte –dixo Xoán.
—Diso nada, non demostra nada en absoluto porque se lle dá a gana
pode mentirnos –dixo o Maqui.
Por moito que me amolase, a verdade era que todo o que o Maqui dicía
podía ser posible.
—Entón, como arranxamos isto? –interveu Martiño.
—Non hai forma de arranxalo, simplemente teremos que fiar nela –
dixen eu.
—Miguel, estás seguro diso? –preguntou o Maqui–, eu teño moita
experiencia nestas historias, xa cho dixen antes.
Experiencia? Pero que experiencia nin que carallo?
—Maqui, déixate de lerias –díxenlle xa un pouco farto–, se digo que
nos fiemos dela é porque a coñezo.
—Que a coñeces? Cantos días hai que a coñeces?
—Pasa de min!, se non queres participar na pelexa ninguén te obriga –
griteille enfadado.
—Veña, xa está –dixo Xoán–. Se Miguel se fía dela será por algo, non
si?
Pois claro que si, se eu me fiaba dela era porque... Porque a coñecía
quizais? Non, aquilo non era totalmente certo. Entón? Por que fiaba nela?
Pois... porque si, e punto! Fiaba nela porque me daba a gana. Non tiña que
darlle explicacións nin ao Maqui nin a ninguén. Se non lles parecía ben, alá
eles; eu non os estaba obrigando a nada.
—Se ti o dis... –rosmou o Maqui mirando para Xoán.
—Deixádevos de historias –interveu Martiño–, o último que
necesitamos agora é discutir entre nós. Se esta rapaza di que o Bruto
chamou moita xente, o que temos que facer é o mesmo que el e facelo canto
antes. O día da pelexa está aí á volta, non hai moito tempo.
—Martiño, dáme un cigarro –pedinlle.
El tendeumo despois de prendelo. Había un mes que non fumaba, pero
nunha situación como aquela era o que necesitaba.
Cando lle dei a primeira calada sentín un profundo alivio. Aquel sabor
que, paradoxalmente non é un sabor agradable, logrou reconfortarme case
ao instante. Expelín unha bafarada de fume e logo respirei profundamente.
Si, definitivamente aquilo era o que me facía falta. Deume a impresión de
que todos os meus músculos se relaxaban de súpeto e iso gustoume,
gustoume moito. Decidín nese mesmo instante mandar á merda a miña
promesa de Aninovo: deixar os malos vicios.
—Mig... Miguel –dixo o meu curmán.
—Que pasa, Abel? –pregunteille.
—Ca.. cando marchamos?
—Pois non sei, queres irte?
—Non, pero Paula es... está soa, non?
—Non, Paula hoxe ten clase de música. Non te preocupes, a miña nai
recóllea e despois lévaa para a casa. Hoxe é venres, podemos chegar á hora
que queiramos.
—Seg... seguro? –preguntou dubidando da miña resposta.
—Claro que si, Abel, non tes de que preocuparte.
Pareceu tranquilizarse despois de escoitarme. Chamoume a atención
aquela continua preocupación que tiña Abel con respecto á hora da
chegada. Seguro que na Coruña non pasaba tanto tempo fóra da casa.
—Escoitádeme ben –dixo Martiño–, eu encargareime de chamar a xente
pero vós teredes que facer o mesmo, de acordo?
Todos respondemos afirmativamente.
—Mañá vinde todos aquí, que non falte ninguén –continuou dicindo.
Estivemos de acordo con el. Martiño sabía que fa cer en casos coma
aquel. El si tiña experiencia, non como o Maqui. Martiño era un ano maior
ca nós, tiña dezaoito. O seu irmán era drogadicto e pasaba máis noites fóra
da súa casa que dentro. Antes de meterse nesa historia, era un tipo
estupendo. Andaba co curmán de Xoán e con outros coñecidos. Eran unha
cuadrilla de quince ou vinte. Chamábanlles os Dragóns Vermellos. Cada
vez que había unha pelexa, os Dragóns Vermellos xuntaban moitísima
xente, a metade da cidade estaba da súa parte. Case sempre gañaban eles.
Pero despois, cando tiveron un par de anos máis, empezaron a pasar da
cuadrilla. Cada un marchou pola súa parte. Algúns remataron ben, e outros
coma o irmán de Martiño, Xacobe, non tan ben. Martiño tiña contado que
Xacobe ás veces lles roubaba o bolso ás vellas para mercar a dose do día.
Unha vez, ía eu camiñando polo centro da cidade. Quedara con Xoán na
Lagoa e chegaba tarde, así que, para atallar, decidín meterme por unha rúa
que sempre está chea de ionquis. Un tipo agarroume pola camisa e púxome
un desaparafusador no pescozo. Quería cartos. Nun principio non me
atrevía a mirarlle aos ollos, pero cando o fixen, decateime de que era o
irmán de Martiño. El tamén me recoñeceu. Pediume perdón e díxome que
marchase, que aquel non era un lugar seguro. Antes de marchar entregueille
as mil pesetas que levaba enriba, dábame pena. El negouse, díxome que xa
as conseguiría, pero eu insistín sen deixarlle opción. Estivo moi agradecido
e díxolle a Martiño que eu era un tío legal.
O caso é que Martiño coñecía moitos amigos de Xacobe e sabía a quen
chamar para o asunto do domingo.
A miña roupa xa secara un pouco, pero a min non me daba pasado o
frío. Menos mal que, sentado, a ferida non a notaba.
—Miguel –díxome Xoán–, estás tremendo. Toma algo quente.
—Xa tomei un café.
—Pois o mellor que podes facer é marchar para a casa se non queres
coller unha pulmonía.
Marchar? Como ía marchar? Era venres, o día sagrado de quedar na
Lagoa ata as tantas. Non me apetecía nada marchar.
—Xoán, é venres –repliquei.
—Lévote eu á casa, cámbiaste de roupa e logo tráiote de volta. Teño a
moto fóra –dixo Pablo, un amigo de Martiño que paraba pola Lagoa ás
veces e que sempre quería xogar comigo ao billar para ver se lograba
gañarme dunha vez por todas.
—Non che importa?
—Claro que non, pero cunha condición: lévote se despois xogas unha
partidiña contra min.
Deume a risa. Levaba meses intentando gañarme e nada, non o
conseguía.
—Iso está feito.
—Miguel –besbellou Reina–, eu marcho.
Reina! Xa non me lembraba de que ela fora alí para estar comigo, e
agora deixábaa plantada.
—Agarda, non marches. Non importa, quedarei contigo.
 —Pero non ves que estás pinghando? –recriminou en voz moi baixiña–.
Anda, vai para a casa e cámbiate de roupa. De todos os xeitos eu tiña que
marchar.
Sempre coa mesma historia, sempre tiña que marchar cedo. Eu non daba
entendido aquilo, resultábame moi raro.
—Reina –dixen–, cada vez que vés aquí dis que tes que marchar á
media hora. Non o entendo.
—Teño que cheghar á casa antes ca o meu irmán.
—Por que?
—Pois porque os nosos costumes son moi distintos aos da túa familia.
Eu non teño pai, e Antonio é o que manda na miña casa. Se el deside que
teño que cheghar ás oito da tarde, pois non me queda outro remedio que
obedeser ou...
—Ou que? –preguntei ansiosamente.
—Nada, é igual.
Como que era igual? A min non me daba igual.
—E a túa nai? Ela non é a que ten a última palabra?
—Pois non, no que se refire a min é o meu irmán quen establese as
reghras.
—Ou sexa, que tes que marchar. Non hai nada que facer, verdade?
—Así é. A non ser que...
—Que, Reina? –interrompina eu.
—Estou pensando que el os venres marcha por aí e non chegha ata as
sinco ou as seis da mañá. Con tal de cheghar antes ca el...
—Perfecto! –exclamei.
—Pero de todos os xeitos aghora teño que marchar. De aquí a nada el
chegha para sear e teño que terlle todo preparado. Cando el marche virei
para aquí... se che parese ben, claro.
Que se me parecía ben? Parecíame estupendo.
—Claro que si. Eu voume cambiar, pero dentro dun pouco volvo para
aquí. Agardarei a que chegues, vale?
—De acordo. Vémonos despois, entón.
E así, xa tiña plan para aquela noite, o mellor dos plans posibles.
 Observei como ela marchaba. Antes de nada, foi xunta Abel para
despedirse. Notábase que sentía por el un cariño especial, probablemente
polo que ela nos contara esa mesma tarde: lembráballe un irmán seu que xa
morrera.
Eu nunca coñecera ningunha rapaza coma Reina. Aquela inocencia,
aquel xeito que tiña de falar, e o pelo; o seu pelo era realmente precioso.
Pensei en escribir un poema acerca dela. En canto tivese oportunidade
faríao, pagaba a pena describir aqueles ollos e aquela cariña.
Fun onda Abel para avisarlle de que marchaba a cambiarme. El estivo
de acordo en agardar alí con Xoán e co resto. Despois, Pablo e mais eu
dirixímonos á saída da Lagoa. Subimos na moto e marchamos. Non había
necesidade de indicarlle o camiño, el sabíao de sobra.
Gustábame a sensación de notar o aire na cara. Sentíame puro; si, puro é
a palabra exacta. A moto facía un ruído incrible, pero eu non o escoitaba, o
único que podía escoitar era o zoar do vento despeiteándome con agarimo.
En momentos coma aquel, na miña mente facíase un profundo baleiro. O
mundo, a cidade, todo o que me rodeaba parecía atoparse a miles de anos
luz, na máis remota das galaxias. Era tan marabilloso poder estar cos ollos
pechados sen ter que pensar en nada que me daba mágoa ter que abrilos.
Acudiu á miña mente a imaxe illada do mar. De neno adoitaba ir á praia cos
meus pais. Mentres eles tomaban o sol, eu marchaba para as rochas.
Sentábame nelas e botaba todo o tempo observando o xogo das ondas indo
e vindo. O sol raiolaba nas augas reflectindo unha preciosa mestura de cores
e brillos que me encantaban.
Cando por fin decidín abrir os ollos, a primeira cousa que vin foi a luz
verde dun semáforo anunciando que non había perigo para continuar o
camiño pola estrada. Estabamos xa preto da miña casa. Chegamos axiña.
Pablo aparcou a moto fronte á porta e eu baixei dela. Logo díxenlle:
—Pablo, entra comigo. Aquí fóra vai moito frío.
El aceptou e entrou detrás miña.
As luces do salón estaban prendidas, pero non había ninguén. Subín as
escaleiras cara ao meu cuarto e Pablo veu detrás. Era bo rapaz, caíame ben.
Non se metía na vida de ninguén. Por poñer un exemplo, el ía participar na
pelexa e, malia ter sobradas ocasións de preguntarme por que me pegaran e
todas esas cousas que o resto da xente facía, el calaba discreto. Tampouco
viñera a dicirme aquilo de: «Se me necesitas para calquera cousa xa sabes
onde estou.» El facía as cousas doutro xeito. Encargárase de preguntarlle a
Martiño que día era a pelexa e a que hora sen que ninguén lle pedise ningún
tipo de colaboración. Facía as cousas desinteresadamente e iso gustábame.
Cando entrou no meu cuarto quedou un tanto sorprendido. Supoño que
non agardaba ver nin tantos libros, nin o póster que representaba o cadro de
Dalí Cisnes reflectindo elefantes colgado na parede, xusto enriba da
cabeceira da cama, nin todas as estrelas que había pegadas no teito e que
imitaban un pequeno universo, o meu universo particular.
—Miguel, todos eses libros son teus? –preguntoume con verdadeira
curiosidade.
—Así é –respondinlle.
—E líchelos todos?
—Algúns aínda non, pero a maioría si.
—En serio? –preguntou de novo sen dar creto ao que acababa de
escoitar.
—Claro que si. Nunca les nada?
—Si, tebeos.
—Anda, mira algún dos títulos mentres eu me visto e dime cal deles é o
que máis che chama á atención.
Collín un xersei e un pantalón do armario mentres el percorría coa vista
os estantes.
Eu xa estaba vestido cando por fin dixo:
—Cuando la melancolía se transformó en papel.
Eu sorrín ao escoitar o título do meu libro favorito.
—Pablo, deches no cravo.
—É un bo libro?
—O mellor de todos –díxenlle–. Anda, cólleo e lévao para a túa casa.
Estou totalmente seguro de que cando empeces a lelo non vas poder
deixalo. É deses libros que te enganchan ata tal punto que, cando estás no
instituto por exemplo, non deixas de pensar en como rematará.
El observábame atentamente, parecía non crer o que eu lle estaba a
contar.
 —Eu... nunca lin un libro coma este. Ten moitas páxinas, non sei se o
darei lido todo.
—Pablo, faime caso. Cólleo e lévao contigo. Empézao se queres hoxe
mesmo. Estou seguro de que che gustará.
—De acordo, probarei –aceptou por fin ao insistirlle eu tanto.
—Se queres xa podemos marchar –díxenlle.
El asentiu. Baixamos as escaleiras e saímos da miña casa. Montamos na
moto e marchamos.
Xa non tiña tanto frío coma antes pero a ferida estaba a darme a lata.
Pensei que pasaría se o Bruto chegase a saber que Reina ía estar comigo
aquela noite, e por riba sen o seu permiso. En fin, só era unha posibilidade
remota. Non tiña por que saírme mal, en peores me vira e saíra do paso sen
problemas. Todo iría ben.
 Capítulo 9

Venres pola noite

Non me importaría morrer agora

porque non me queda nada.
Só me quedas ti,
ti e mais esta cama oxidada.

Los Piratas
N A Lagoa non se podía dar un paso. Había cola para xogar ao billar. A
min sempre me tiñan a vez reservada, historias que Xoán inventaba para
non ter que aburrirse agardando.
O primeiro que fixen ao entrar no bar foi ir xunta Abel. Estaba falando
con Martiño e a conversa que mantiñan semellaba ser moi interesante
porque nin sequera se decataran da miña presenza. Dubidei se debía
achegarme ou non a saudalos, e supuxen que pasar deles non estaría moi
ben.
—Ola –díxenlles non moi efusivo tras sentarme á súa beira.
—Que hai, Miguel? –dixo Martiño.
—Chegaches moi ced... cedo –tatexou o meu curmán.
—Parecedes estar moi entretidos. De que falades?
—Estou a contarlle a Abel as míticas pelexas dos Dragóns Vermellos.
Así que daquilo se trataba. Quedei un tanto sorprendido. Martiño non
adoitaba falar do seu irmán. Prefería pasar do asunto. O certo era que con
Abel todos deixaban un pouco de lado os seus intereses e centraban nel toda
a súa atención. Intentaban facelo sentir o mellor posible contándolle todas
as historias que para nós significaban algo.
—Vaia, os Dragóns Vermellos. Aquelas si que eran auténticas pelexas
entre bandas, verdade, Martiño?
El asentiu e despois dixo:
—A do domingo non será coma aquelas pero tampouco vai
desmerecelas, non creas.
Aquilo aínda estaba por ver, pero non dixen nada, quedei caladiño.
—Mig... Miguel –interveu entón o meu curmán.
—Que pasa, Abel?
—A ti... gústache moito esa moz... moza... Reina, verdade?
Chegara el só a esa conclusión ou alguén lle dera a vara para que mo
preguntase? Polo xeral pasaban de preguntarme polas tías. Que me gustaba
unha, pois vale, eu á miña historia e ninguén se metía; pero, claro, aquela
vez era diferente. Reina, unha xitana, era moi distinta ás tías coas que eu
adoitaba andar. Non vestía vaqueiros apertados nin camisetas cinguidas,
senón todo o contrario; e claro, querían saber que mosca me picara.
—A que vén esa pregunta, Abel? –pregunteille, convencido de que lle
escaparía o nome do que lle mandara interrogarme.
—A nada. Só é curiosid... curiosidade.
Curiosidade? Non tragaba. Martiño miraba para min agardando a que eu
lle preguntase directamente ao meu curmán algo coma: «Quen estivo
coméndote o tarro?», pero pasei de todo e quedei caladiño. Deixeinos alí e
marchei á barra, a xunto de Bernabé. Estaba ocupado servíndolle unha
cervexa a unha loura insultantemente guapa. Nunca antes a vira por alí.
Paseei a miña vista polos estantes que había detrás do mostrador, nos
que estaban colocadas as botellas cheas de bebidas, e decidín que non ía
beber alcol. Para unha noite que podía estar con Reina o peor que podía
facer era emborracharme.
Lembreime nese mesmo instante dunha noite que todos os da cuadrilla
decidiramos bautizar «O sábado etílico» en honor á cantidade de botellas
que chegamos a beber. Xoán non paraba de repetir unha e outra vez aquilo
de: «Isto é unha noite guapa, guapa», e o Martiño, mentres ía camiñando
pola rúa, dirixíase ao primeiro descoñecido que atopaba para dicirlle:
«Señor viandante, que pensa acerca do consumo de alcol en idades
adolescentes?» Si, aquela noite fora realmente o que se di unha noite para o
recordo.
—Eh, Mikel!, que hai de novo?
A voz de Bernabé chegoume coma se as palabras fosen pronunciadas
desde unha distancia quilométrica. Sentina coma un ecoar remoto case
inaudible.
Despois duns segundos que a min me pareceron longuísimos acertei a
dicir:
—Ola.
—Estás aloulado. Anda, dime que queres que che sirva para alpeirar.
O certo era que non sabía que me apetecía. Despois de darlle voltas e
máis voltas, e coa idea de estar ben por Reina, decidinme:
 —Un café.
—Un café. Unha noite de venres e ti pedindo café. Mikel, ultimamente
non sei que demo che pasa pero estás moi raro. Debe de ser esa moza que te
trae de cabeza.
Eu pasei de dicirlle nada. Decatouse e púxome o café. Pensei que non ía
facerme ningunha pregunta máis, dérame a impresión de que simplemente
ía deixarme en paz. Trabuqueime. Despois de servirme o café empezou de
novo:
—A ver, Mikel, cóntame como vai o da pelexa.
A pelexa. Todo o mundo andaba coa pelexa do inferno a voltas.
Empezaba a estar desquiciado. Enriba de non poder participar, ter que falar
do tema cada cinco minutos. Pero claro, non quedaba outro remedio.
—Pois todos andan bastante nerviosos porque resulta que Reina, esa
rapaza que para por aquí ultimamente, é irmá do Bruto.
—Veña, estás de carallada.
De carallada? Que máis quixera eu que estar de carallada. Se fose outro
seguramente pasaría de Reina para evitar un problema gordo, pero eu debía
de ser medio masoca.
—Non, vai en serio Bernabé. Ela avisounos de que o seu irmán está a
chamar moita xente. Por iso andamos un pouco preocupados.
Bernabé ollaba para min desde detrás daquela barra que, naqueles
momentos, representaba unha barreira infranqueable, a barreira dos anos, da
idade. Estou seguro de que devecía por dicirme que el tamén quería tomar
parte na historia e darlles a aqueles animais o que merecían pero, claro,
cada cousa ao seu tempo. El xa había moito que deixara atrás as pelexas.
—Mikel, non te preocupes. Eu chamarei uns cantos amigos meus que
me deben algúns favores.
—Veña Bernabé, non tes que facer nada. Martiño está encargado diso e
os demais tamén están a facer todo o que poden.
—Mikel, falo en serio. Xa sabes que polo bar coñezo moita xente, e
estou seguro de que vos virá ben a miña axuda.
O de que coñecía moita xente era certo. El non era dos de fardar, coma o
Maqui, que sempre saltaba con aquilo de: «Tranquilos, tíos, eu teño
contactos.» Bernabé dicíao de verdade, non tiña necesidade de impresionar
a ninguén.
—Non sei –rosmei–, paso de que te metas nisto ti tamén, xa hai
demasiados implicados.
—Mikel, está todo dito –dixo el con firmeza–. Non penso manterme á
marxe desta historia.
Estaba visto que por máis que eu lle dixese non ía cambiar de opinión,
estaba decidido a participar. Bernabé non era dos que andaban con
mexericadas, tiña as cousas moi claras e nunca deixaba tirado a ninguén.
—Grazas, es un amigo de verdade –vinme obrigado a dicir.
—Coñecémonos xa desde hai tempo, polo menos dous anos. Sempre te
considerei moi distinto aos teus amigos, non quero dicir que sexan mala
xente, para nada. O que pasa é que ti vives... como explicalo? Vives nunha
dimensión distinta.
Unha dimensión distinta? Poeticamente eu o que diría era: «Habitas nun
mundo particular no que todas as mañás están adornadas con arcos da vella
e todas as noites impregnadas de estrelas fugaces», pero calei e pasei de
dicirllo, había cousas que era mellor gardar para un se non quería que me
tomasen por unha especie de chiflado.
Aquela loura coa que estivera falando Bernabé achegouse a min tan
discretamente que, cando me decatei, xa estaba falándome desde tan preto
que podía notar o seu alento con aroma a cervexa na miña face.
Tiña o pelo tinxido, era loura de frasco. Decateime ao observar de cerca
as raíces do cabelo. Eran un pouco máis escuras. Sen saber moi ben o
motivo, sentía unha especial aversión polas mulleres que se maquillaban
demasiado e que levaban o pelo tinxido. Supoño que simplemente era unha
manía coma outra calquera.
Co frío que ía e ela provista dunha minúscula camisetiña de tirantes; de
cor amarela, por certo. Cada vez que se movía podía verlle o embigo
asomando baixo a camiseta. Decateime de que levaba un demo negro e
vermello tatuado na barriga.
Ela continuaba falándome, pero eu só alcanzaba a entender palabras
soltas coma intelixente, tío, billar, tío outra, e outra e outra vez...
 Fixeime nos seus ollos. Eran acastañados e tíñaos pintados, mal
pintados, por certo. Nese preciso instante puxen os pés na terra e intentei
descubrir de que ía aquela tía; presteille atención ao que estaba dicindo:
—... xa sabes ao que me refiro tío, malos rollos. Eu penso que a unha
amiga non se lle pode facer iso, verdade que teño razón?
Eu non sabía moi ben que debía facer, se mandala a tomar polo cu ou
simplemente quedar calado. Limiteime a asentir sen dedicarlle nin unha
palabra. Ela continuou co seu monólogo incesante, con aquel estúpido
torrente de palabras que podería fartar a calquera:
—... sabía que ti ías entenderme. Pois iso, tío, o que eu digo, que hai
cousas que non. E claro, así estamos. Porque paso calquera cousa, tío, pero
que a miña mellor amiga veña a roubarme o meu noivo... iso non, tío, iso si
que non o paso.
O que tal me caera! É que non había ninguén que se decatase de que eu
necesitaba axuda? Como podía desfacerme daquela prosma? Tiven que
pensar con rapidez e dixen a primeira cousa que se me ocorreu para saír do
paso:
—Perdoa, pero teño unhas ganas de mexar que non te imaxinas, e como
non vaia ao baño...
—Ai, tío!, eu compréndote. Porque, sabes? A min pásame o mesmo, tío,
cando teño ganas de ir ao servizo deixo o que sexa, tío, o que sexa. Porque é
tan molesto ter que estar aguantando e...
—Perdoa –volvín dicir–, de verdade que teño que ir.
—Claro, tío, vai. Estarei aquí agardando a que volvas, vale? –e supoño
que con algunha intención descoñecida para min, chiscoume un ollo.
Pois que agardase, que ía apañada.
Doíame un pouco a cabeza, non me sentía moi ben. Pensei que quizais
podería ser a causa da molladura e non lle dei maior importancia, un par de
aspirinas e todo arranxado.
En lugar de ir ao baño fun dereitiño á mesa do billar. Xogaba Xoán
contra un tipo que nunca vira por alí. Parecía maior, uns vinte e catro ou
vinte e cinco anos. Levaba posta unha camiseta de manga curta que
remangara por riba do ombro. Tiña pinta de matón. Observei o seu xogo.
Daba mágoa, parecía que nunca antes tocara un pau de billar.
 Escoitei dúas tías bisbar á miña beira e, polo que dicían, aquela partida
era a segunda que xogaban e estaban apostando diñeiro. Iso non me gustou
nada, nós nunca apostabamos diñeiro.
Rematou a partida e gañou Xoán. O tipo con pinta de comehomes sacou
dúas mil pesetas do peto e, xusto cando llas ía dar, dixo:
—E se triplicamos a aposta?
Aquilo sooume moi raro. Estaba a xogar de farol. Como na seguinte
partida habería máis diñeiro en xogo, o tipo empezaría a mostrar o que era
capaz de facer realmente e deixaríase de caralladas. Crin que Xoán non
picaría, pero cando vin como se lle iluminaba o rostro, decateime de que
estaba trabucado. Antes de darlle tempo a dicir que si, decidín intervir:
—Pasa de xogar, Xoán.
O tipo miroume de arriba abaixo con cara de cabreo. Despois duns
segundos dixo:
—Es o seu gardián ou que?
Xoán colleume por un brazo e díxome ao oído:
—De que vai isto? Non entendo por que queres meterte ti que sempre
pasas de todo.
—Xoán, este tipo non vai de legal.
—A que te refires?
—Estou seguro de que xoga moito mellor do que parece.
—Pero non viches a que lle metín?
—Xoán, faime caso. Non xogues.
—Ti desvarías Miguel.
—Cago en tal, Xoán. Faime caso.
O tipo xa empezaba a impacientarse e dixo:
—Estoume fartando. Deixádevos de lerias.
Como parecía non haber saída adianteime a Xoán:
—Está ben –dixen–, xogarei eu contra ti.
O tipo volveume mirar. Sorriu e rosmou:
—De acordo. De todos os xeitos es un pipiolo. A min tanto me ten
xogar contra un ou contra outro.
O tipo descubriuse. Estaba claro que sabía xogar e que estivera de farol
para sacar unha pasta.
 Xoán tamén pareceu decatarse de qué ía o tipo aquel. Miroume, e tras os
seus ollos puiden adiviñar os seus pensamentos. Sen necesidade de falar
estaba a dicirme: «Tiñas razón, Miguel.» Eu fíxenlle un xesto de
complicidade e comecei a partida.
Cando perdín a vez e lle tocou xogar ao tío, que por certo se facía
chamar Spencer, puxen toda a miña atención nos seus movementos. A súa
forma de xogar sufrira unha espectacular metamorfose. Medía sen
dificultade cada distancia, calculaba todas as posicións, en resumo, era moi
bo.
Cando me decatei, arredor da mesa de billar había unha masa de xente
observando. Ninguén dicía nada; nin o Maqui, nin Martiño, nin Pablo...
Para a miña sorpresa, incluso Bernabé estaba entre eles, e iso que sempre
pasaba do billar.
A loura que estivera a darme a vara dez ou quince minutos antes tamén
facía de espectadora. Cando mirei para ela chiscoume un ollo. Eu pasei
dela, non lle prestei a máis mínima atención. A miña vista percibiu entón o
brillo dunha longuísima melena. Reina estaba tamén alí, xusto ao lado de
Abel. Sorriume e eu devolvinlle o sorriso. Chegara antes do que eu
imaxinara. Mellor, así teriamos máis tempo para estar xuntos. Encantábame
a súa compaña. As persoas coas que mellor me sentía eran ela e o meu
curmán, e estaban alí comigo.
—Eh! –gritou o Spencer–. Tócache a ti. Estás aquí ou non?
Semellaba cabreado. Molestáralle que eu non prestase atención ao seu
xogo.
Concentrei a vista no tapete. Fixen, como tantas outras veces, unha
especie de baleiro na miña mente. Esquecinme do tumulto que nos
observaba. Varrín da miña cabeza a marilín, o Bernabé, a densa fumarada
que provocaba a enorme cantidade de cigarros que se fumaba alí dentro e
incluso a Reina. Intentei non pensar en nada que non fosen as bólas de billar
e o taco; e logreino, a verdade é que o logrei. Así, naquel estado de
profunda concentración, sentíame o amo dun universo de adolescentes
somnámbulos que vagaban con pinta de zombis por rúas e lugares que
transformaban en suburbios. Mesmo as súas mentes eran semi-suburbiais.
 Empecei a meter bóla tras bóla sen maior problema. Parecíame ben
sinxelo. Sen que ninguén se decatase, estaba lonxe de todos. Xa non
permanecían en silencio. Eu vía moverse as súas bocas, pero non escoitaba
o que dicían, nin sequera intentaba ler os seus beizos. Naqueles momentos,
para eles de profunda tensión e para min de gran relaxación, non precisaba
de ninguén. Eu mesmo bastábame.
Pero entón aconteceu algo. Distraínme durante un breve instante, cando
lle dediquei a Reina unha mirada. Pensei no doce e fermosa que era e...
fallei o tiro.
O Spencer sorriu. Merda, non tiña que distraerme con nada. Deixei de
ser o amo daquel universo de adolescentes somnámbulos. Todo ao carallo
por idiota. Pero non puidera evitalo, adoraba aqueles cabelos e aquel sorriso
tan tímido.
O que máis e o que menos botou as mans á cabeza. É certo que eu
levaba a partida moi ben, pero calquera oportunidade que se lle dese a aquel
tipo era unha ameaza porque ía aproveitala o mellor posible. Pero o caso é
que, para a miña sorpresa e para a dos demais, en lugar de aproveitar aquela
oportunidade que eu lle servira, sen querer, en bandexa, marrou o tiro de
mala maneira.
Escoitei suspiros de alivio. Propúxenme volver a concentrarme e non
distraerme con nada. Logreino. Gañei a partida.
Cando reaccionei, todos estaban gritando e abrazándose a min. Busquei
a Reina coa mirada, e atopeina falando con Abel. Parecían gustarse.
—Miguel, es o mellor –díxome Xoán.
Dei media volta e mirei para o Spencer. Semellaba ter o cabreo do
milenio. Botou a man ao peto do pantalón e sacou os cartos. Deumos
mentres dicía:
—Aí tes. A próxima vez non terás tanta sorte.
Eu aventurei:
—Non haberá próxima vez.
E quedei de puta madre comigo mesmo e cos que estaban ao meu redor.
 Capítulo 10

Venres de madrugada

...Tes que empezar

a pensar nos demais.
E se o veleno aquí son eu,
farei o que é mellor:
ireime sen avisar.

Los Piratas
—Miguel!
A voz de Abel sobresaltoume.
—Que pasa, Abel? –pregunteille. —Pois... pois o de sempre. Levo
cham... chamándote unha chea de tempo, e ti nada, nos biosbardos. En que
dem... demo pensas?
Pois o certo é que non estaba a pensar en nada concreto. Ben, quizais no
meu pai, pero aquilo tampouco non era algo que me comera o coco ata o
punto de non escoitar se alguén me estaba a chamar. Ou si? En fin, tanto
tiña.
—Non pensaba en nada.
—Xa, o que ti dig... digas. Onde está Reina?
—Foi ao cuarto de baño un momento.
—Pois te... ten coidado, a ver se alg... alguén cha vai roubar.
—Que gracioso es –dixen rindo–. Por certo, e ti que tal por aquí?
Abúrreste?
—Non, para nada. Pás... pásoo ben falando con todos.
—Eles tamén o pasan ben contigo.
Miroume con satisfacción.
—Oes, Abel, que tal che cae Reina?
—Parece boíña.
Boíña? Aquilo era o que el dicía de Paula, a miña irmá. E tal como o
pensei díxenllo:
—Iso é o que dis de Paula.
—Si, é verd... verdade. Pero é o que me parece. Reina volveume dicir
que lle lem... lembro un irmán que tiña.
—Falouche del? –pregunteille con ansia, agardando coñecer un pouco
máis da vida dela.
—Algo, si.
—Pois cóntamo.
 —Non podo.
Como que non podía? Coñecíao desde había menos tempo que a min e
xa andaban con segredos entre eles.
—A ver, que é iso de que non podes, Abel?
—Non te celes, Mig... Miguel.
Aquilo si que era gracioso. Que non me celara! Eu non tiña por que
estar celoso.
—Paréceme que estás a aprender moito de Xoán, do Maqui e do resto
da tropa.
Abel sorriu.
Aos cinco minutos chegou Reina onda nós.
—Rein... Reina, Miguel xa pensaba que mar... marcharas con outro –
dixo o meu curmán evitando mirarme, pois sabía de sobra que, se o facía,
eu fulminaríao coa mirada.
Ela sorría docemente sen dicir nada, ata que por fin se decidiu:
—Con quen vou ir se teño aquí aos dous mellores mosos de toda a
sidade?
Aquilo gustoume, «os dous mellores mosos de toda a sidade». Diríao en
serio ou sería só unha frase para quedar ben? Preferín decantarme pola
primeira opción, non porque estivera seguro de que as cousas foran dese
xeito, senón porque era o que máis me conviña crer.
—Ola, tío –dixo alguén.
Levantei a vista. Era a prosma da loura que estivera rompéndome a
cabeza. Pasei de contestarlle, non lle dixen nada de nada. Ela volveu
insistir:
—Que ben xogas ao billar, tío, pero que ben, que ben, que ben.
Deixáchesme abraiada, tío, abraiada. Es incrible. Mira, tío, entre ti e mais
eu, ao principio, pensei que o que xogaba contra ti, como se chama? Ah!,
Spencer. Pois pensei que o Spencer ese ía machacarte. Pero tío, cando
empezaches a darlle á bóla con esa arte que tes, crin que me daba un ataque
coa impresión. Na miña vida vin xogar ninguén desa maneira. Estou
abraiada.
Reina e Abel miraban para min pasmados. Tiñan esa expresión típica de
cando se está a pensar algo así como: «Pero de onde saíu esta?» E a verdade
é que non me estrañou nada. Aquela rapaza era de película. Seguía
xesticulando e meneándose de tal xeito que xa tiveramos tempo de estudar
cada un dos trazos da tatuaxe que levaba debuxada na barriga.
Entón, Marta, a curmá de Martiño, achegouse a onde estabamos e
díxolle a aquela especie de marilín:
—Ola, Ana, non sabía que coñeceses a Miguel.
—Ola, Marta, tía. Pois si, xa ves. Desde hoxe. Estivemos antes falando
na barra e conectamos enseguida, verdade? –contestoulle ao tempo que
miraba para min.
Eu non sabía se rir ou chorar. Antes de poder dicir nada, a tal Ana
empezou a falar de novo.
—Marta, tía, tes que ver como xoga Miguel ao billar. É unha pasada,
tía.
—Mig... Miguel, eu vou para xunta de Xoán –murmurou Abel.
—Vale –díxenlle–. Eu e Reina seguramente iremos fóra dar unha volta.
El asentiu e marchou. Aproveitara a ocasión para non ter que aturar a
estarlete. Fixera ben.
—Reina? Que clase de nome é ese? –preguntou Ana botándose a rir.
Aquilo non me gustou nada de nada.
—Reina, ímonos de aquí que xa empezo a estar farto –alcei a voz algo
cabreado.
Entón, para a miña sorpresa, Marta dixo:
—Si, iso, marcha. É o mellor que sabes facer, deixar plantada á xente.
A que viña aquilo? Non o entendía.
—Marta, non sei de que vas –dixen.
—Que non sabes de que vou? Claro que o sabes, sábelo moi ben. Antes
de que aparecese esa –dixo sinalando para Reina– ti e mais eu estabamos a
piques de saír. Pero claro, tivo que meterse ela no medio.
A piques de saír? Escoitaría ben?
Reina estaba abraiada. Miraba para min sen dicir nin palabra. Entón,
Marta dirixiuse a ela directamente:
—Querida, estarás contenta. Roubáchesme a Miguel. Pero non te
preocupes, hoxe por ti, mañá por min. Xa che chegará o momento, non o
dubides.
 —Paréseme que te trabucas, eu non sei de que falas –repúxolle Reina
timidamente.
—Vaia, que acento máis sofisticado tes –dixo Marta burlándose dela.
Ata aí podiamos chegar, burlarse do seu acento. Non estaba disposto a
consentilo. Á merda con Marta.
—Es unha estúpida –espeteille sen cortarme o máis mínimo–. Non sei
de onde carallo sacaches que ti e mais eu iamos saír. Eu só che quería para
un par de días, ou que pensabas? Para iso é para o único que serves, para un
par de días.
—Es un cabrón –díxome.
—Pois se son tan cabrón como dis, marcha dunha vez e déixanos en
paz.
E así o fixo, marchou, pero non sen antes dicir:
—Es repugnante.
Reina seguía con aquela expresión de non entender absolutamente nada
do que alí acababa de pasar.
Eu esquecera que a barbie tatuada aínda seguía alí. Decateime da súa
presenza cando se puxo a criticar a Marta:
—Esta tía é unha ordinaria. Por favor, que xeito de facer o ridículo, tío.
Eu collín a Reina da man, e sen dicirlle a Ana nin unha palabra de
despedida, marchei para fóra. Antes de saír, fíxenlle a Xoán un xesto
indicándolle que marchaba. El comprendeu.
Alí, na rúa, sentíame como noutro mundo. Corría aire fresco; fresco
pero non frío. Estábase moi ben. Reinaba unha calma indescritible. Ata os
meus oídos chegaba tan só o eco dos ruídos dos automóbiles pasando a toda
velocidade pola estrada. Pensei no meu pai. Que estaría a facer? Seguro que
andaría escollendo un bo restaurante para cear coa querida. De todos os
xeitos a min tanto me tiña. E Paula?, que estaría a facer Paula?
Probablemente peitear algunha das súas bonecas e contarlle á miña nai
algunha historia do colexio.
Nunca antes me pasara pero, naqueles momentos, parecíame inxusto
estar eu alí, gozando de todo a tope, mentres que a miña nai estaba sufrindo
na casa e coidando da miña irmá. Sentinme culpable por non estar con elas.
Necesitábanme. Decidín que a partir de entón pasaría máis tempo con elas.
 —Miguel, en que pensas? –preguntoume Reina con verdadeira
curiosidade.
—Pois... nunha chea de cousas á vez.
—Cóntame alghunha delas.
Vaia, home, que lle contara algunha delas. Non me gustaba nada andar
falado por aí dos meus problemas. Aínda que para iso están os amigos, non?
Pero... Reina era realmente amiga miña? Non fun quen de responder a esa
pregunta. Un amigo non se fai en catro días nin en cinco.
—Veña, Miguel –insistiu ela ansiosa por saber o que pasaba pola miña
cabeza–, cóntame en que estás pensando.
Non había escapatoria, tiña que inventar algo, calquera cousa... ou
simplemente o que realmente estaba a pensar.
—Reina, que máis ten o que eu pense ou deixe de pensar?
—Estou seghura de que pola túa cabesa estaba a pasar algho moi
interesante.
—E por que?
—Pola expresión que tiñas.
Así que diso era do que se trataba, da expresión. Era verdade, o meu
rostro sempre era fiel reflexo do que eu estaba pensando.
—Miguel, non te fías de min?
Merda. Aquela pregunta non me gustaba nada de nada. Non sabía se me
fiaba dela. Quería dicir que si, que era incrible que coñecéndoa desde había
tan pouco tempo, xa me sentise tan unido a ela, pero para que mentir. O
certo era que lograba desconcertarme. Si, era verdade que cando estabamos
xuntos eu me sentía realmente ben, pero desde que sabía que era a irmá do
Bruto... entráranme dúbidas.
—Miguel –insistiu de modo case inaudible–, non te fías de min. Eu
pensaba que che importaba algho.
Cago en tal. Aquilo non tiña que pasar, as cousas non debían
complicarse daquela maneira. Tiña que darlle a volta á tortilla, arranxalo
como fose.
—Reina –díxenlle con suavidade–, escóitame ben. Non se trata de que
non me importes, claro que me importas, impórtasme moito. Encántame
estar contigo, ou que pensas? Ti es moi distinta ás demais. Non es como as
outras.
—Como Marta, por exemplo? –preguntou timidamente.
—Si, por exemplo. Eu téñoche moito cariño, e iso que te coñezo desde
hai moi pouco tempo. Coas demais non me paraba a pensar no cariño. Iso
dábame igual. Nin sequera me paraba a falar con elas, pero ti es distinta.
Aínda que esteamos calados, cada un pensando nas súas cousas, síntome
ben porque sei que estás ao meu carón, entendes o que quero dicir?
Ela asentiu.
—Por favor, non penses que estou contigo por estar ou por pasar o
tempo porque non é así.
—Entón, por que non me contas nada da túa vida? Non sei nada de ti.
—Non pensei que che importase...
—Pero como non me vai importar?
—A verdade é que tampouco tiven ocasión, Reina.
—Miguel, ti sabes onde vivo, sabes quen é o meu irmán, sabes que el é
o que manda na miña casa... sabes moitas cousas aserca de min. E eu, en
cambio...
Non lle deixei acabar a frase. Corteina:
—Si, poida que teñas razón. A partir de agora faremos as cousas de
modo distinto, de acordo?
O certo é que dixera aquilo para quedar ben, máis que nada. Non
entendía moi ben a que viña aquela historia. Non pasaramos tanto tempo
xuntos como para que eu lle soltase de súpeto a historia da miña vida.
Supoño que o que pasaba era que lle parecía mal que eu soubese máis da
conta mentres que ela apenas tiña idea de min.
—Pois... xa podías empesar aghora –díxome.
—A que te refires, Reina?
—Xa sabes. Dime que estabas pensando antes.
Non había escapatoria. Estaba claro que tiña unha curiosidade incrible
por saber que era o que pasaba pola miña cabeza.
—Pois mira, antes estaba pensando en que estarían facendo a miña irmá
e a miña nai. Tamén decidín que a partir de agora vou pasar máis tempo con
elas. Teño que coidalas.
 —Xa entendo, é polo do teu pai.
Bang! Directa ao corazón. Aquelas palabras chegaron ata min coma
unha bala. Como sabía ela o do meu pai? Quen carallo lle fora co conto?
Alá foi toda a teoría de que ela se sentía mal porque non coñecía apenas
nada acerca de min. Claro que sabía cousas sobre min, se cadra máis das
que debía.
—Reina, como sabes ti iso?
—Iso... non importa.
Como que non importaba? Claro que importaba. Era importantísimo
para min.
—Reina, dime quen cho dixo. Non dis que non me fío de ti? Pois veña,
dáme motivos para que poida fiarme e dime como sabes iso.
Xa estaba, Reina non tiña saída. Non lle quedaba máis remedio que
dicirmo.
—Díxomo Abel.
Ah! Fora el. Eu temía que quizais fose Xoán, e iso si que me parecería
mal.
Abel. Era evidente que el e mais Reina conectaran; a química
funcionara entre eles. Durante un instante brevísimo sentín celos. Quizais
soe ridículo, pero foi así.
—Miguel, non te enfades con el. Fíxoo con boa intensión.
Enfadarme con Abel? Claro que non.
—Tranquila, non pasa nada.
—Paréseche mal que eu o saiba?
Non se trataba de que me parecese mal, era outra cousa. Molestábame
que non fose eu o que llo contase, nada máis.
—Non, Reina, non me parece mal.
—Entón por que tes esa expresión? –a súa voz pareceume
tremendamente doce.
—Pois vou serche sincero. Prefería ser eu o que cho dixese. Pero non
pasa nada.
—Miguel, ti queres moito ao teu curmán. Seguro que se eu soubese o do
teu pai por algún dos teus amigos te enfadarías de verdade.
 Daquilo non cabía a menor dúbida. De todos modos, tanto tiña. Xa
estaba feito.
—Veña, Reina, non pasa nada.
—Seguro que non che importa?
—Seguro.
Nese mesmo instante, unha moto detívose diante de nós. Enriba dela
estaba un tipo ao que non recoñecín por levar un casco posto. Ese problema
quedou solucionado cando o sacou. Ao principio non me decataba de quen
era, pero despois de examinalo detidamente, caín na conta de que estivera
presente a noite da malleira. Era amigo do Bruto.
Reina sobresaltouse toda, tremía coma unha vara. Decateime nese
mesmo instante do medo que lle tiña ao seu irmán, auténtico pánico.
Collinlle a man e sorrín. Ela pareceu tranquilizarse momentaneamente, pero
esa tranquilidade esvaeuse de súpeto cando o tipo da moto dixo:
—Vaia, vaia, vaia. Mira o que temos aquí. A boíña de Reina con este
bocalán. Guapa –dixo dirixíndose a ela–, ao teu irmán isto non lle vai gustar
nada de nada.
—Por favor, non llo dighas, Iván –suplicoulle.
—Claro que si, claro que llo vou dicir. Unha nova coma esta non pode
quedar oculta. Tes que comprendelo –dixo sen parar de sorrir
maliciosamente.
Deume noxo. Era tan cabrón coma o Bruto.
—Fóra de aquí, vaite dunha puta vez –espeteille.
—Ti cala a boca, que contigo non vai a historia.
—Claro que vai comigo.
—Ah! –exclamou–, xa entendo. Se vai con ela, tamén contigo. Pero que
parella máis encantadora. Reina, o que non entendo é por que mantiñas un
acontecemento coma este en segredo. Muller, isto non se esconde.
—Cago en tal, lárgate xa –dixen.
—Vale, vale. Non te poñas nervioso. Marcho pero... quizais volva por
aquí esta noite. E creo que non vou volver só.
E sen máis, puxo o casco, montou na moto e marchou. Reina semellaba
estar moi nerviosa.
—Tranquila, Reina. Non vai pasar nada.
 —Como que non vai pasar nada? Ti non coñeses o meu irmán. É mellor
que marche. Si, marcho.
—Reina, agarda un intre. Ven, senta aquí comigo –díxenlle mentres a
levaba collida da man cara a un banco de pedra.
—Miguel, de verdade. O mellor que podo faser é marchar.
Sentamos no banco. Non lle soltei a man; ao revés, agarreilla máis forte.
—Escóitame ben, Reina. Non vai pasar nada, entendes? Eu estou
contigo. Non tes que ter medo.
—Miguel, o meu irmán...
—Chsss, non digas nada. Tranquilízate.
E seguidamente, biqueina. Crin que ela botaría a correr do nerviosa que
estaba. Pero ao contrario do que eu pensaba, quedou ao meu lado. Non dixo
nada. Limitouse a apoiar a súa cabeza no meu ombro e a pechar os ollos. Eu
rodeeina co meu brazo e acariñeille a meixela. Sentín caer o silencio coma
unha lousa de mármore sobre nós os dous.
Pensei en moitas cousas. No meu pai novamente, en Abel, en min
mesmo... E o certo era que non lle atopaba moito sentido a ningunha delas.
Mireime alí, sentado naquel banco de pedra abrazando a Reina, e deume a
impresión de que sobraba, de que non encaixaba en ningures. Sentíame tan
diferente do resto da humanidade... Pregunteime se eu sería o único en
pensar cousas coma aquelas, ou se aos demais lles pasaría o mesmo nalgún
momento das súas vidas. Non souben responder, pero iso tampouco foi un
problema. Estaba farto de cuestionarme temas dese estilo sen chegar a unha
conclusión máis ou menos satisfactoria. Un acaba por habituarse.
Notei que Reina estaba a tremer. Quitei a cazadora e púxenlla por riba
dos ombros. Iso gustoulle, puiden percibilo a través da súa expresión.
Estivemos así, sentados no banco, un pouquiño. Pero chegou un
momento en que as palabras do tío da moto, Iván, volveron bater na miña
testa coma un mazo: «...quizais volva por aquí esta noite. E creo que non
vou volver só.» Á merda con todo. A pelexa ía ser o domingo, non antes. É
certo que nunca se vira unha pelexa en domingo, pero iso tanto tiña. Que se
supoñía que debía de facer? Por suposto, entrar na Lagoa e avisar a todos do
que acababa de acontecer. Só deus sabía o que se aveciñaba. Pero por outra
parte, dábame tanta rabia ter que soltar a Reina. Encantábame notar o seu
pelo rozando as miñas mans.
Farteime de darlle voltas e máis voltas ás palabras do Iván e, finalmente,
tiven que decidirme a entrar na Lagoa e avisalos a todos de que ía haber
problemas.
 Capítulo 11

Venres de madrugada

E agora o mundo acaba para min,

non estou nin cheo nin baleiro.
Quero e non quero, teño e non teño,
e síntome tan vivo...

Los Piratas
A S voces histéricas de dúas ducias de adolescentes substituíran a música
estridente da Lagoa. Non paraban de oírse cousas como: «Esa panda de
maricóns, fillos de puta.» ou «Cago na madre que os pariu, van de puto cu».
Pero eu non estaba tan seguro de que fosen de puto cu. Máis ben sería ao
contrario. A cantos traerían? Podía ser que non viñesen máis de tres ou
catro. Ou ao mellor nin aparecían... non, aparecer si que ían aparecer. Eses
cabróns sempre tiñan ganas de festa.
Estaba a poñerme nervioso. Reina, sentada ao meu carón, case nin
falaba. Limitouse a collerme a man e a non facer máis nada. De cando en
vez eu preguntáballe que tal se atopaba. Ela simplemente asentía sorrindo
levemente, e baixaba a cabeza de novo reconcentrada nos seus
pensamentos. Era preciosa, non me fartarei de repetilo.
Xoán e os demais estaban fóra de si. Incluso Bernabé parecía nervioso.
Toda a Lagoa se mobilizou. Eu coñecía moita xente da que había alí aquela
noite, pero a moitos non os vira na vida. Aquilo non importaba o máis
mínimo. Os que eu non coñecía, si eran coñecidos do Xoán ou do Maqui,
ou mesmo amigos deles que andaban por alí, polo que, ao final, todas e cada
unha das persoas que estaban na Lagoa se puxeron da nosa parte.
Media hora despois, eu andaba máis tranquilo. Aínda que o Bruto
chegara coa súa xente non había por que preocuparse, había moitos do noso
lado.
Reina, polo contrario, estaba moi tensa. Deixara de dicirme que quería
marchar para a casa. Agora parecía preferir quedar comigo a ter que ir e
aturar os berros do seu irmán cando chegase... os berros e quizais algo máis.
Bernabé puxo a cinta que eu lle dera días atrás. Por todo o local
resoaron os acordes da batería de To the death. Quedei medio embobado
escoitando a canción. Encantábame. Era unha música... como definila? Era
distinta. Ata quince minutos máis tarde, non houbo nada que quebrantase a
miña tranquilidade. Pero como é sabido, nada dura eternamente, e esa
tranquilidade da que falo desapareceu como por ensalmo cando o Bruto e a
compaña entraron na Lagoa.
Reina sobresaltouse no mesmo momento de sentir abrir a porta de
entrada. Mirei para ela e díxenlle baixiño: «Tranquila, non pasa nada.»
Intentou sorrir, ou polo menos así me pareceu a min, pero non o conseguiu.
Aloumiñeille o pelo e botei unha rápida ollada a todos os que estaban na
Lagoa.
Xoán miraba para min, igual que o Maqui e o Martiño, e Bernabé...
Eles eran dez ou once. Nós, máis de vinte. Era imposible que
pretendesen pelexar, estaban en franca desvantaxe. O Bruto achegouse a
Reina, e o resto dos tíos que viñan con el seguírono coma canciños detrás
do amo todopoderoso. Déronme noxo, eran un fato de cabróns con ganas de
festa. Decataríanse de que estaban no noso territorio? Nós nunca
entrabamos no bar que eles frecuentaban, A Cova. Sabiamos que era a súa
zona.
O Bruto mirou a Reina, á que, por certo, eu tiña collida da man.
Observouna durante uns instantes ata que por fin se decidiu a dicir:
—Quen está onde non debe?
Ela non respondeu.
—Non pensas contestar? –insistiulle.
Nada, non houbo resposta.
—Reina, pode saberse que collóns fas ti aquí? Quen che deu permiso
para que viñeses? Responde!
Eu non sabía se dicir algo ou se quedar calado. A noite da pelexa pasou
diante os meus ollos unha vez máis. Revivín todas e cada unha das escenas
de xeito tan real que cheguei a estremecerme. Entre os amigos do Bruto
recoñecín algúns que tamén estiveran aquela noite.
—Cago na cona, Reina. Veña, xa falaremos na casa. Ven comigo –dixo
colléndoa bruscamente por un brazo.
Os seus modais non me gustaron nadiña.
—Merda! –gritei–. Xa estás largando de aquí, cacho cabrón. Esta non é
a túa zona.
Once pares de ollos dirixíronse a min ameazantes. Eu pensei: «ao
carallo con todo.» Importábame ben pouco o que puidese pasar.
 O Bruto dedicoume unha mirada chea de carraxe. Naquel momento
cuspiríalle á cara de moi boa gana, pero contívenme. El, pola súa parte,
seguro que estaba desexando facer o mesmo, mais sabía de sobra que
levaba as de perder, así que simplemente quedou calado. Non me dixo nin
palabra, a pesar de que a nosa pelexa estaba aínda moi fresca. Limitouse a
descargar a súa furia con Reina, que comezara a tremer coma unha folla.
—Reina, non cho vou repetir máis. E por que carallo non dis nada?
Coméronche a lingua ou que?
Ela, finalmente, alzou a vista. Notei como me apertaba a man
levemente. Por fin decidiuse a enfrontarse ao seu irmán:
—Non quero ir contigho –murmurou mirándoo aos ollos.
O Bruto alzou as cellas nun xesto de incomprensión, ou máis ben de
incredulidade.
—Que queres dicir con iso de que non queres vir? –preguntoulle para
facela recapacitar.
—Pois iso, que quedo aquí con Miguel.
—Non me fodas, Reina!
Pareceume algo así como un sacrilexio que alguén se dirixise daquel
xeito a Reina, a persoa máis doce que eu coñecía. A miña nena.
Busquei a Abel coa mirada e atopeino. Pregunteille sen necesidade de
palabras, se debía ou non enfrontarme a aquela besta. El entendeu
perfectamente a miña muda pregunta e asentiu ao tempo que un fío de
saliva lle esvarou polo queixelo. Entón, solteille a man a Reina, púxenme de
pé e collín aire profundamente.
—Cago na madre que te pariu –dixen mentres pensaba que fora unha
parvada mentarlle a nai a Bruto, que tamén a era de Reina–. Estasme a tocar
os narices e algo máis. Non escoitaches o que dixo? Non quere ir contigo,
non quere ir!; así que liscade de aquí ti e os teus amigos dunha puta vez.
Os meus berros confundíanse co resoar da música nas paredes do local.
Pum, pum, pum. A batería soaba mellor ca nunca.
—Queres levalas outra vez? –preguntoume un dos amigos do Bruto, un
cunha cicatriz na fronte que estivera a noite da malleira–. Porque se queres,
saímos fóra e arranxamos.
E entón, Xoán saltou:
 —Ti, mamalón, pecha a boca se non queres saír malparado.
—E a ti mandouche alguén tocar aquí a gaita? –preguntoulle o da
cicatriz.
—E a ti?, quen che mandou a ti, cacho cabrón?! –berroulle Xoán
achegándose a el.
—Para xa, Roxo –dixo o Bruto dirixíndose ao da cicatriz.
O Roxo estivo a piques de replicar pero finalmente contívose.
—Non quero festa esta noite –díxome o Bruto–. A pelexa está
programada para o domingo e o domingo será. Ese día vas chupar como
nunca na túa vida, pero ata entón, paso de historias. Non creas, estou
desexando verte chorar coma unha nena. Sei ter paciencia. Ese día
cebareime contigo.
—Sae fóra se tes collóns e verás como che deixo a cara, maricón, coma
un mapa! Entón xa che direi eu a ti quen é o que chora coma unha nena –
berrou o Martiño.
Iván, o tipo da moto que lle contara ao Bruto que Reina e eu estabamos
xuntos, tamén decidiu intervir na disputa aínda verbal:
—Maricón teu pai. Sodes unha panda de galiñas.
Aquilo de galiñas sooume ridículo. Pareceume a típica parida sacada
dalgunha película americana dos anos sesenta.
—Cago na cona! –berrei–. Estou farto desta merda. Mira, mamón –
díxenlle ao Bruto–, se Reina dixo que queda aquí, pois queda aquí e non hai
máis. Se tes algo que dicir vas á radio. E xa te estás poñendo fóra de aquí
porque me están entrando ganas de darche unhas hostias e empezar a festa
antes de tempo.
A batería seguía soando. Aquel grupo gustábame de carallo.
Entón sentín unha leve punzada no peito que me lembrou que a ferida
estaba fresca.
—Mira para o conainas –dixo o Bruto–. O día da pelexa estabas igual
de bocalán, pero lembra que che pechei a boquiña rapidamente. Queres que
teña que pecharcha de novo?
Nese mesmo instante sentín escachar cristais. Mirei cara á barra, que era
de onde proviña o ruído, e vin ao Bernabé cunha botella rota na man. Saltou
por riba da barra e veu onda nós. Colleu ao Bruto polo pescozo e arrimoulle
a parte rota da botella á cara.
—Escóitame ben, este é o meu bar e non quero que fillos de puta coma
ti entren nel, entendes? Non volvades a pasar por aquí ou do contrario non
serei tan sociable, de acordo?
O Bruto empezou a suar. Eu nunca antes vira a Bernabé tan cabreado.
Pareceume un xesto de verdadeira amizade que volvese por min.
—Vale, vale. Xa marchamos. Pero isto non vai quedar así. A vós
axustareivos as contas o domingo –dixo falando para todos, e a ti, Reina,
cando chegues á casa.
—Cago en tal! –berrei–. Paréceme que non entendes. Reina está neste
bando, no noso bando!, e non no teu. Como a toques, vaste cagar en todos
os teus mortos.
—Iso o veremos –replicou–. Non te esquezas de que vivimos na mesma
casa.
—Non... non te atr... atrevas a toc... tocala –dixo Abel para sorpresa de
todos.
A cinta rematara. Xa non había música ningunha, polo que podía
escoitar perfectamente a respiración axitada de Reina.
O Bruto levantou a vista e, cando viu ao meu curmán, botouse a rir
coma un tolo.
—Ha, ha, ha! Vasmo impedir ti? Veña home, se queres levanta e ven
para fóra comigo –dixo ironicamente.
Non aguantei máis, non puiden. Unha cousa é que se metese comigo,
pero de Abel... de Abel ninguén se burlaba e marchaba impunemente.
Levanteime e deille ao Bruto unha puñada de tal calibre no estómago
que se dobrou sobre si mesmo sen poder evitalo. Seguidamente, sen darlle
tempo a reaccionar, collino polos pelos, levanteille a cabeza e estampeille o
puño no nariz. Escoitei estalar os ósos. O Bruto pegou un berrido. A min
doíame a man, pero non quixen dar sinais de dor.
Todos os amigos do Bruto ían saltarme á chepa, pero Bernabé freounos
ensinándolles a botella rota.
—Ímonos de aquí! –dixo o Bruto agarrando o nariz e decatándose de
que non tiñan nada que facer contra tanta xente.
 Deu media volta e andou cara á saída, pero xusto antes de marchar,
xirouse e dixo:
—Podedes estar seguros de que isto non vai quedar así! O domingo
arranxaremos contas. Entón veremos quen sae perdendo. E a ti –díxolle a
Reina–, aconséllote que non volvas á casa se non queres ter que comer puré
durante meses.
Marchou e non houbo máis nada.
A Lagoa enteira quedou en silencio. Ninguén se atrevía a dicir nada. Era
un silencio incómodo, de inseguridade. Mirei para Reina. Estaba tremendo.
Senteime ao seu carón e acaricieina. Seguidamente deille un bico na fronte.
Ela quedou mirándome sen dicir nada. Acabou por abrazarse a min e
empezou a chorar.
Todo o mundo estaba atento aos saloucos de Reina que inundaban o bar.
E a min doíame ter que vela así, doíame que as cousas non puidesen ser
doutro xeito.
Abel tiña unha expresión que non sei definir, unha expresión entre o
desconcerto, a tristura e a impotencia. El entendía perfectamente, ou case
perfectamente, o que acababa de pasar. A súa familia sempre fora modélica,
pero nestes últimos días, el afixérase a vivir nun ambiente moi distinto ao
que estaba habituado. Na miña casa, eu sen poder ver diante ao meu pai, e
agora o de Reina. Como asimilaría a súa mente o feito de advertir Bruto a
Reina que se ousaba pasar pola súa casa recibiría unha malleira por toda
benvida?
Entre a multitude que nos rodeaba a Reina e mais a min, puiden
distinguir unha melena loura tinxida. Era Ana. Estaba de parola con alguén
que eu non coñecía. De que carallo falarían?
O silencio esvaérase paulatinamente para dar paso a distintos
comentarios do sucedido. Os saloucos de Reina foron apagados pouco a
pouco polo resto das voces que resoaban no bar e que aumentaban o seu
volume de xeito progresivo.
Pensei na merda de mundo aquel. A miña nena, a persoa máis doce,
tratada coma se fose lixo. Que ía facer ela agora?, onde ía vivir? Non podía
volver á súa casa. Tería que levala comigo, mamá comprenderíame, ela
sempre o comprendía todo. Pero papá... que diría o meu pai? Á merda con
el, xa non vivía connosco e, polo tanto, non tiña dereito a opinar... ou si tiña
dereito? Non importaba, naquel momento daba todo igual.
Non me decatei cando comezara a soar de novo a música. Pero xa non
eran The Brokers. Agora era unha música suave que, por certo, Bernabé
non adoitaba poñer. Toda a Lagoa estaba disposta a participar na pelexa do
domingo; era máis, todo o mundo quedara en avisar xente coñecida para
que nos botasen unha man, polo que non tiñamos que preocuparnos nese
aspecto. De todos os xeitos, eu si que estaba preocupado. A maldita pelexa
ía alcanzar dimensións considerables. Máis dun podería saír malparado, e
aínda por riba, eu prometéralle a Abel que podería ir. Se a el lle pasaba
algo, calquera cousa... non podería perdoarme nunca.
—Miguel –dirixiuse a min Xoán cando considerou que xa tivera tempo
suficiente para calmar a Reina.
—Ah!, Xoán, que pasa?
Reina, que seguía abrazada a min, ergueuse e dixo:
—Déixovos falar, eu vou xunta Abel un pouco.
—Estás segura?
—Claro que si.
E marchou xunta Abel. Supoño que entre eles os dous existía un
entendemento especial. Aquilo era bo.
—Ben, Xoán, xa ves como están as cousas –díxenlle con certo grao de
preocupación na miña voz.
—Fodidas –respondeu el.
—Exacto –recalquei.
Estaban máis que fodidas. Todo era unha merda, unha puta merda.
—Hai moita xente disposta a axudar –explicoume el.
—Xa o sei, pero isto non me gusta, non me gusta nada. Esta historia
converteuse en algo moi perigoso. Cago en tal, as cousas non empezaron
así. Ao principio ía tratarse dunha pelexa para devolver unhas labazadas, e
agora...
—Tranquilo, Miguel –díxome el intentando tranquilizarme–, verás
como ao final non é para tanto.
Pero el sabía que si era para tanto.
 Ollei para detrás da barra. Bernabé observábame. Chiscoume un ollo.
Eu devolvinlle o aceno.
Reina e Abel falaban nunha esquina. Máis ben falaba ela. El escoitaba
coa boca aberta e, como de costume, un fío de saliva esvarávalle polo
queixelo abaixo. Reina decatouse e limpouno cun pano de man que sacou
do seu peto. El agradeceullo sen dicir nada, e eu tamén.
Decateime de que Xoán estaba a falarme. Intentei prestar atención ao
que me dicía:
—... e o Martiño dixo que vai falar cos amigos do seu irmán. Xa sabes,
os que foron dos Dragóns Vermellos.
—E eu sen poder intervir –dixen–. Xoán, é inxusto que todos vaiades
dar a cara por min mentres eu quedo á marxe.
—Mira que es testán. A historia agora vai con todos. Acaso non farías ti
o mesmo por min se eu estivese na túa situación?
—Pois claro que o faría.
—Entón que carallo che pasa? Deixa de pensar e de preocuparte.
Ninguén obriga a ninguén a pelexar. Faino quen quere.
—Xa, pero...
—Cago en tal, Miguel! Esquece dunha puta vez esas caralladas e
céntrate no que tes que centrarte.
—Vale, tes razón. É que estou nervioso. E fódeme moito non poder
pelexar. Todo por culpa da puta ferida que non fai máis que molestar.
—Veña, Miguel, tranquilo.
—Es un bo amigo, Xoán. Non esquecerei nada disto.
El deume unha palmada nun ombro e marchou xunta ao Maqui a falar
de non sei que historia.
Estabamos cubertos de merda. Empezaba a abafarme de máis, así que
decidín avisar a Abel de que era hora de marchar para a casa. E claro, tiña
que levar a Reina comigo. Non había outra saída. Antes de avisar a Abel
fun xunta o Bernabé. Estaba bebendo un whisky na barra.
—Eh!, Bernabé.
—Que, Mikel?, como vai iso?
—Máis ou menos, Bernabé. Moitas grazas polo de antes. Se ti non
estiveses aquí... sabe deus onde carallo acabaría eu esta noite.
 —Tranquilo, Mikel, tranquilo. Xa che teño dito máis dunha vez que
podes contar comigo para calquera cousa.
—Grazas, Bernabé. Non vou esquecerme de todo o que estades a facer
por min. Sodes a hostia.
E a pesar de que a barra estivese no medio dos dous, el deume un
abrazo. Naquel momento, a barra-barreira da idade desapareceu, fixémola
desaparecer. Estabamos no mesmo bando. Os anos non importaban. Os anos
eran unha merda; unha merda máis.

Abel e Reina estaban sentados un a carón do outro, sen falar. Ela

parecera animarse un pouco, pero só un pouco. Achegueime a eles e dixen:
—Abel, imos marchar xa. Mañá vai ser un día moi complicado.
El asentiu. Semellaba canso. Non estaba afeito a deitarse tan tarde.
Despois dirixinme a Reina:
—Reina, teño que falar contigo.
—Eu vou x... xunto Xoán.
Abel decatárase de que eu quería falar con ela a soas.
Sentei ao seu carón e collina da man.
—Que pasa, Miguel?
—Tranquila, non pasa nada. Quero dicirche unha cousa.
Ela observábame impaciente.
—Escóitame, esta noite vas vir con Abel e comigo para a miña casa.
Ela abriu moito os ollos e empezou a dicir:
—Estás tolo ou que?
—Reina, cala un momento. Pensas que vou deixar que marches e que o
teu irmán che pegue pola miña culpa?
Ela non dixo nada.
—Na miña casa estarás ben.
—Pero que vai disir a túa nai? Que vai pensar de min?
A miña nai. Naquel momento alegreime moitísimo de que a miña nai
fose como era. Ela nunca poñía pegas, non era coma o meu pai.
—A miña nai estará encantada. Por iso non hai problema.
—Miguel, non podo abusar así de ti.
—Xa está decidido.
—E quen o desidiu?
—Eu –respondinlle sen darlle opción á réplica.
 Capítulo 12

Na casa

Matarei se debo,
axudareite se podo,
e se lembras o teu sono, dime: estou nel?

Enrique Bunbury
U N colega do Maqui ofrecérase para levarnos á casa. Pareceume perfecto,
todos estabamos moi cansos para ter que ir andando a pesar de que a
distancia non era excesiva.
Cando chegamos á porta da miña casa, agradecinlle que nos levase. El
despediuse de min dicindo: «Miguel, vémonos o domingo.» O domingo.
Ninguén podía pensar noutra cousa que non fose o domingo. Decidín
chamarlle O Domingo Negro. Era un nome que lle ía de perlas.
Collín as chaves da porta e abrín. O meu reloxo marcaba as tres e
media.
Reina semellaba incómoda. Intentei poñerme no seu lugar e pareceume
máis ou menos lóxico que se sentise así. A min probablemente me pasaría o
mesmo se estivese na mesma situación ca ela.
Entre os dous subimos a Abel ao seu cuarto. Despedímonos del. Reina
durmiría no cuarto de invitados. Leveina cara a alí. Abrín a porta e
entramos.
—Este é o cuarto en que durmirás, gústache?
—Claro que me gusta, Miguel. Moitas ghrasas, ghrasas por todo.
—Veña, non te preocupes –díxenlle mentres a collía e a abrazaba.
Semellaba máis fráxil nos meus brazos. Sen case eu decatarme,
empezou a chorar novamente. Sentinme tan mal que eu tamén comecei a
chorar. Chorei por ela, polo meu pai, por Abel, polo Domingo Negro, pola
miña nai, pola merda do mundo en que nos tocara vivir... chorei por
moitísimas cousas. Cando ela se decatou, limitouse a mirar para min e a
bicarme. Despois dixo: «Miguel, por que teñen que ser tan difísiles as
cousas?» E eu non souben que responder.
Despois diso marchei para o meu cuarto, pero de camiño, cambiei de
opinión e decidín que o mellor era que a miña nai soubese canto antes todo
o que pasara. Prefería dicirllo todo naquel momento e non ter que agardar a
mañá.
 Chamei á porta do seu dormitorio. Ela espertou ao instante, tiña un sono
moi lixeiro.
—Si?
—Mamá, son eu, Miguel.
—Pasa, Miguel.
Entrei no dormitorio. Ela tiña posto o pixama azul de raso que lle
regalaramos polo seu aniversario Paula e mais eu. Lembreime de que meu
pai esquecera ese aniversario e non lle regalara nada.
—Ola, mamá.
Senteime á súa beira.
—Que hora é? –preguntoume.
—As tres e pico.
—Hoxe chegaches cedo, non?
—Si.
—Que pasou, Miguel?
—Pois... de todo. Non sei por onde empezar.
—Veña, Miguel, cóntame que é o que pasa. Semellas estar preocupado.
Estaba algo máis ca preocupado.
—Pois mira, mamá, teño unha amiga, unha boa amiga. Chámase Reina.
—É só unha boa amiga ou algo máis, Miguel?
Aquela pregunta colleume por sorpresa. Non sabía moi ben que era o
que debía responder.
—Pois... non sei. Un pouco de todo, supoño.
Ela asentiu.
—Ben, pois o caso é que... descubrín que o seu irmán é o mesmo que
me deu a malleira.
A miña nai non pareceu sorprenderse demasiado. Sospeitaría algo de
todo aquilo?
—Sigue, Miguel.
—Hoxe estabamos ela e mais eu na Lagoa, xa sabes, ese bar ao que vou
sempre. Saímos un momento a tomar o aire e, casualmente, un amigo do
seu irmán pasou por alí e viunos xuntos. En vez de quedar caladiño e non
darlle máis voltas ao asunto, foi correndo a contarllo, e apareceron por alí o
irmán de Reina e unha ducia de tíos. Despois todo pasou moi rápido. O caso
é que Reina non quixo ir á casa co seu irmán porque lle ten medo, e como
se negou dúas ou tres veces, el cabreouse e faloulle de mala maneira.
Aquilo sentoume fatal, e entón pegueille unha trompada no estómago.
Despois diso empezou a berrarlle a Reina e avisouna de que se se atrevía a
aparecer pola súa casa levaría a somanta da súa vida.
—Pero é que non teñen pais que coiden deles?
—Só teñen nai, e na casa o que manda é o Bruto.
—O Bruto?
—Si, o irmán de Reina. Chamámoslle así.
—Como que manda el? E a nai?
—É que hai un detalle que aínda non sabes. Son xitanos.
Ela mirou para min con expresión de preocupación. Por fin, dixo:
—E ti tiveches que traer aquí a Reina porque se vai para a súa casa deus
sabe o que pode pasar, non si?
Bingo! A miña nai era incrible. Entendíao todo á primeiriña. Así daba
gusto.
—Si, mamá, así foi.
—Ben, non te preocupes, Miguel. Comprendo que non tiveses outra
saída.
—Seguro que o entendes? –só desexaba escoitarlle dicir novamente que
non pasaba nada, que o que eu fixera era o correcto.
—Claro que si, Miguel. Pero tes que pensar que non pode quedar aquí
eternamente.
—Si, iso seino ben.
—Ben. Buscaremos algunha solución. De momento non sei cal,
déixame que o pense.
—Grazas, mamá, moitas grazas –dixen, consciente de que aquel día non
deixara de darlle as grazas a unha chea de xente.
—Non tes que darme as grazas. Anda, Miguel, agora vai durmir. Tes
pinta de estar canso.
E tanto que o estaba, pero sentinme na obriga de preguntarlle polo seu
estado de ánimo.
—Mamá, como vai todo?
Ela dedicoume unha mirada moi doce.
 —Ben, todo vai ben.
Pero notei certo aceno de tristura na súa voz.
—Mamá, dime a verdade.
—Pois... non sei fillo, non sei. Isto é moi difícil. Eu quero moito ao teu
pai. Ten que pasar un pouco de tempo. Entendes?
—Claro que o entendo. Pero el non merece que esteas así por el. É un...
—Miguel, por favor.
—De acordo. Pero xa verás como todo vai saír ben.
Ela asentiu e bicoume nunha meixela. Deille as boas noites e marchei
para o meu cuarto. Doíame todo o corpo, e como non, en especial a ferida.
Xa estaba máis que farto da maldita ferida.
Entrei no meu cuarto e tombeime na cama coa roupa posta. Pechei os
ollos e tratei de recapacitar acerca de todas as cousas que aconteceran na
miña vida nas últimas semanas. Sentinme fatal, non sei por que pero así foi.
De moi boa gana mandaríao todo a tomar polo cu. Tiña tantísima rabia
contida dentro de min que pensei que só a daría descargado dándolle
puñadas á parede. Como facer aquilo sería unha verdadeira parvada, decidín
substituílo polo inofensivo deporte de escribir no meu caderno de pastas
verdes. Abrín o segundo caixón da mesa de noite e collino. Remexín entre
as miñas cousas de clase ata atopar un bolígrafo. Custoume atopar un que
escribise, pero ao final logreino. Tombeime novamente enriba da cama e
pechei os ollos para concentrarme e dar coas palabras exactas. Por fin,
comecei:

Os meus puños son como puñais de aceiro que devecen por cravarse na carne fresca e branda
do meu inimigo. Condenareino a sufrir ata a fin da eternidade, unha fin que lle tardará tanto en
chegar, que vivirá pregándolle a Deus que acurte os seus sufrimentos...

Meu anxo de bondade, dona de cabelos brillantes que iluminan a máis fonda das escuridades
enchéndoa de luz e...

Espertoume unha raiola de sol que entrou por un dos buratos da

persiana de xeito furtivo, dando de cheo nas miñas pálpebras. Mirei o
reloxo. Marcaba as 10:30. Decateime de que estaba vestido, e entón
lembreime de que quedara durmido escribindo no meu caderno.
 Fun cara á fiestra e subín a persiana completamente. Un día radiante
abríase ante min. Recordei que era sábado. As horas seguintes ían ser
cruciais. Tiña que chamar a Xoán e aos demais e quedar con eles nalgún
sitio. Había que reunirse e falar de como iamos facer as cousas. Non podía
haber malentendidos de ningún tipo.
Abrín a fiestra. Unha refolada de aire moi fresco axudou a que espertase
de todo. Ollei cara ao ceo. Apenas había nubes. Despois do mal tempo dos
días anteriores, parecía que iamos poder gozar minimamente dun pouquiño
de sol. Volvín a pechar a fiestra, estábame collendo o frío. Ducheime,
cambieime de roupa e púxenme outra limpa. Seguidamente fixen a miña
cama coidadosamente e gardei o caderno de pastas verdes na mesa de noite.
Ás once baixei á cociña a almorzar e atopeime con que a miña nai e
Reina estaban sentadas falando. Pregunteime canto tempo levarían así. Non
se decataron de que eu estaba observándoas e aproveiteino para escoitar
parte da súa conversa:
—... é un rapás estupendo. Lémbrame tanto ao meu irmán. Son moi
paresidos, de verdade.
—Si, Abel faise querer. É moi intelixente, e a pesar de que hai cousas
que non alcanza a comprender, hai moitas outras que entende á perfección
sen necesidade de que ninguén llas explique. Miguel quéreo moito.
—Diso xa me decatei. Está todo o día pendente del.
Quedei pampo. Parecía coma se se coñecesen desde había anos, cando o
máis seguro era que non levasen máis dunha hora falando. Decidín facer a
miña aparición, non parecía moi legal estar axexando daquel xeito:
—Ola –dixen.
Os dous pares de ollos dirixíronse a min simultaneamente.
—Vaia, espertaches cedo, Miguel –dixo a miña nai.
—Se queres volvo á cama, xa vexo que estades moi a gusto falando as
dúas –repliquei.
—Veña, home, parece mentira que te poñas celoso da túa amiga –
contestoume ela.
Celoso? Pero que manía lle entrara a todo o mundo cos celos? Primeiro
Abel e agora a miña nai.
 —Que tal durmiches, Reina? –pregunteille sen facer caso ningún da
observación que fixera a miña nai.
—De marabilla, ghrasas.
Estaba preciosa. Non acabo de saber por que a xente di que as mulleres
pola mañá teñen un aspecto horrible. Reina atopábase moi lonxe de estar
horrible; a quilómetros de distancia.
Nese momento entrou Paula na cociña. Viña correndo, e cando viu a
Reina, freou en seco. A miña irmá era un tanto tímida e cortábase diante da
xente descoñecida. Quedou mirando para nós os tres sen decidirse a dar os
bos días. A miña nai botoulle un cabo:
—Non saúdas, Pauliña?
A miña irmá dubidou. Non se atrevía a dicir nada. Permanecía calada,
mirando para a miña nai e para min alternativamente agardando a que lle
désemos algunha explicación acerca da presenza daquela estraña.
—Ola –dixo por fin timidamente.
Reina, que ata entón tamén permanecera calada, respondeu ao saúdo de
Paula máis rápido do que eu pensaba:
—Ola. Ti es Paula?
A miña irmá asentiu.
—Paréseste moito á túa nai, nunca cho dixeron?
Ela asentiu novamente.
O de que se parecían era moi certo. Había pola casa algunhas fotos
vellas de cando a miña nai tiña a mesma idade de Paula, e apenas se
distinguían unha da outra.
—E cantos anos tes, Paula? –preguntoulle Reina intentando gañar a
confianza da miña irmá.
—Once –dixo ela.
—Vaia, xa es unha mosa.
A miña irmá sorriu. Encantáballe que lle dixesen que era maior.
—Iso que tes aí é unha Barbie? –preguntou Reina ao ver que Paula
levaba unha boneca.
—Si, a Barbie hawaiana –respondeulle a miña irmá orgullosa do seu
xoguete.
—Eu na casa teño a Barbie noiva.
 Á miña irmá iluminóuselle a cara.
—A Barbie noiva co vestido ese tan bonito?
Reina asentiu.
—Que guai! –exclamou.
—Paula –comezou a dicir a miña nai–, esta rapaza chámase Reina e é
amiga de Miguel.
—Reina? Es da familia real? –preguntou a miña irmá abraiada.
Botámonos a rir todos. Paula non entendía que era o que nos facía tanta
graza.
—Claro que non é da familia real –dixen eu–. Reina é un nome coma
outro calquera.
—Pois eu non coñezo ninguén que se chame así –replicou a miña irmá.
E a verdade era que eu tampouco coñecía ninguén con aquel nome.
Entón soou o teléfono. Collino eu. Era Xoán. Quería quedar comigo
aquela tarde na Lagoa. Ía ir todo o mundo. Había que preparalo todo para o
domingo. Díxenlle que estariamos alí Abel, Reina e eu ás sete máis ou
menos. El estivo de acordo.
—Era Xoán. Esta tarde iremos á Lagoa –dixen dirixíndome a Reina.
Ela asentiu.
—Miguel, queres facerme un favor? –dixo a miña nai.
—Claro, que queres?
—Necesito que vaias ao supermercado.
Estrañoume moito que me pedise aquilo. Ela sabía que non me gustaba
nada ir de compras. Pensei que tería un motivo xustificado. Podía ser que
quixese ter tempo para falar a soas con Reina.
—Vale.
Deume unha lista cunha morea de cousas escritas nela. Eu collín unha
mazá para ir comendo polo camiño e marchei.

Gustábame saír a dar unha volta os sábados pola mañá, especialmente

se había sol. O frío non me importaba demasiado, con tal de que non
chovese eu xa tiña un motivo máis que suficiente para camiñar pola rúa.
Aquel día atopábame moito máis animado cás últimas semanas, a pesar
de que non tiña ningún motivo especial. Debía de ser ao contrario, o máis
lóxico sería que estivese nervioso xa que ao día seguinte ía ter lugar unha
liorta de mil pares de estralos, pero curiosamente, naqueles momentos
estaba tranquilo.
Pensei na ferida. Debía de facerlle as curas ao chegar á casa, non podía
esquecerme diso.
Atopei no chan unha lata de Coca-Cola baleira, e dediqueime a darlle
patadas no resto do camiño. Cruceime cunha vella a quen lle debía resultar
molesto o ruído da lata golpeando contra a beirarrúa, porque me mirou con
cara de cabreo cando pasou pola miña beira. Eu limiteime a sorrir e a
dicirlle «Bos días, señora». Ela non me contestou e púxose a rosmar algo
así como: «Esta xuventude...»
En pouco tempo xa estaba ante o edificio do supermercado. Entrei nel.
Tiña que mercar tantas cousas que non sabía por onde empezar. Decidín
comezar polo arroz, porque diante miña había unha enorme pirámide de
paquetes de oferta: «Leve dous paquetes de arroz e pague un.» Así o fixen,
collín dous paquetes. Risquei o arroz da lista. O seguinte que me dispuxen a
coller foi un paquete de café. Habíao de tantas clases no estante que lle
correspondía, que non sabía cal deles coller: mestura de café moído, café
especial puro aroma, café moka... Estaba pensando en coller o máis barato e
rematar dunha vez, cando escoitei unha voz ás miñas costas:
—Miguel Foz Blanco?
Aquela voz... Dei a volta e atopei diante de min á profesora de
literatura. É que nin un sábado podía librarme dela e da súa puta manía de
chamarme polo nome e os apelidos?
Fixeime en como ía vestida. Polo instituto sempre aparecía moi
arranxada, con traxes de chaqueta e ese tipo de roupa. O bolso sempre a
xogo cos zapatos, e os prendedores do pelo a xogo coa cor dos beizos. Pero
aquela mañá non parecía a mesma. Tiña postos uns vaqueiros cun rachón
nun xeonllo e un xersei granate. Non ía maquillada, e aquilo tamén era algo
pouco usual. Mirei para os seus pés. Ía en tenis.
—Ola –dixen por fin despois de examinala a conciencia.
—De compras?
—Iso parece.
—Xa fixeches os exercicios para o luns?
 Cago en tal, xa me parecía a min que estaba a tardar moito tempo en
empezar a darme a vara. Podía mandala á merda, á fin e ao cabo non
estabamos no instituto e non me podía botar de clase nin mandarme a falar
co xefe de estudos, pero contívenme.
—Non, e tampouco teño pensado facelos.
Ela abriu moito os ollos. Pareceume estúpido que se sorprendese daquel
xeito, xa debía de estar máis que habituada a respostas coma aquela, pois
era o tipo de resposta que sempre recibía de min.
—E por que non? –preguntoume con verdadeiro interese por coñecer os
meus motivos.
A ela que carallo lle importaba? Era cousa miña. Non os facía porque
non me petaba e punto. Pero pasei de contestarlle así, aquel día estaba de bo
humor e non era plan portarme coma un maleducado.
—Por dous motivos. O primeiro, porque non teño tempo, e o segundo,
porque nin sequera sei que é o que teño que facer.
Fitoume pensativa. Pasoume pola cabeza que podía ser que, no fondo,
se preocupase por min. Era aquilo posible? Pareceume máis lóxico pensar
que me tiña unha manía incrible e que non podía deixar de darme a lata nin
un momento.
—Non tes tempo?
Outra vez. Acababa de dicirllo, pero a aquela muller había que repetirlle
as cousas un mínimo de dúas veces para que as entendese.
—Non, non teño tempo. Estou moi ocupado.
Volveu quedar mirando para min. Decateime de que quería dicirme algo
pero que non se atrevía.
—Dígame o que estea a pensar, non se corte –animeina.
Tardou uns segundos en decidirse, pero por fin, atreveuse:
—E en que estás tan ocupado, se non é moito preguntar, para non ter nin
media hora para facer os exercicios de literatura?
Pois si, a verdade é que era moito preguntar. Fodíame ter que darlle
explicacións a ninguén, e máis aínda se era a miña profesora de literatura.
—Pois mire, esta tarde téñome que reunir cunha tropa de amigos para
organizar a pelexa que temos pensada para mañá.
Ela abriu de novo os ollos. Despois dixo:
 —Miguel, pelexar non está ben.
Era a primeira vez que esquecía os meus apelidos.
—Xa sei que non está ben, pero neste caso teño un motivo xustificado.
—E cal é?
Apoiei no chan un cesto verde que levaba na man e no que puxera os
dous paquetes de arroz «leve dous e pague un». Despois levantei a camisa.
Alí estaba a gasa co esparadrapo tapando a ferida. Tirei dunha esquina
daquela venda ata deixar ao aire a talladura. Cando considerei que a de
literatura xa tivera tempo suficiente para observar a ferida, volvín tapala.
Baixei a camisa. Puxérase pálida. Mirábame sen articular palabra. Estaba
realmente asustada. Non agardaba atoparse con algo así.
Mentres lle daba tempo a reaccionar, collín o café de oferta e metino no
cesto verde xunto aos dous paquetes de arroz «leve dous e pague un».
—Meu Deus –dixo por fin.
—Agora xa sabe o meu motivo.
—Quen che fixo iso?
E a ela que máis lle tiña quen mo fixera? Nin sequera o coñecía. Sería
absurdo responderlle.
—Non o coñece.
—E por que non o denuncias á policía?
Que policía nin que carallo? Aquilo había que arranxalo como había que
arranxalo e punto.
—A policía non ten nada que facer. De onde saco eu probas que
xustifiquen que me pegaron unha navallada?
Quedou pensando un anaco. Seguramente non sabía que dicir.
—Non vaia crer que son un delincuente, o que pasa é que non teño
sorte, é simplemente iso. Tampouco son parvo, como vostede pensa.
—Miguel, eu non creo que sexas parvo, ao contrario. Sei que es moi
intelixente, e paréceme unha solemne estupidez que desperdicies a túa
capacidade en vez de poñerte a estudar en serio dunha vez.
Aquilo pilloume por sorpresa. Por unha vez non tiña o ás para matar o
tres. Así que era certo, preocupábase por min.
—Ten coidado, non che vaian facer máis dano.
 —Eu non vou pelexar. Os meus amigos non me deixan, din que a ferida
aínda non está curada.
—Tes bos amigos.
Eu asentín ao tempo que lle sorría.
—Espero verte o luns por clase.
—Claro, non faltarei.
—Miguel.
—Si?
—Nada, tanto ten.
—De acordo. Ata o luns –díxenlle.
E así, marchou da sección de cafés deixándome flipado. Nunca en mil
anos imaxinaría algo como aquilo. Toda a película que eu montara
pensando que me odiaba... era un farol. Decidín que a partir daquel mesmo
momento ía ir sempre á súa clase e facer os exercicios que mandase para a
casa.
Xa de camiño á casa, crucei cunha muller que vendía rosas que me
lembrou a Reina. Decidín mercarlle dúas flores, unha para ela e outra para a
miña nai.
Cando cheguei á casa fun directamente á cociña para deixar a compra
no seu sitio. Deixei as bolsas e as dúas flores enriba da mesa. Non había
ninguén por alí. Probablemente estarían arriba. Subín as escaleiras e
escoitei a miña nai e mais a Reina falar. Estaban no cuarto de Abel. Entrei.
—Ola –dixen.
A miña nai tiña mala cara. Decateime de que algo pasara.
—Que pasa? –preguntei impaciente.
Respondeume Reina:
—Estivo aquí o teu pai.
O meu pai. Traguei saliva e respirei fondo. Que pintaba o meu pai na
miña casa?
—E que carallo quería?
A miña nai levantou a vista e respondeu:
—Veu buscar a Paula.
Como que viñera buscar a Paula? Paula vivía con nós e non con el. Non
tiña dereito a levala, non me parecía xusto que aparecese pola casa cando
lle petase e fixese o que lle dese a gana. El xa non mandaba na casa.
—E ti deixaches que a levase?
Ela asentiu.
—Mamá! Por que a deixaches ir? Se el marchou é porque quixo. Se
tanto se preocupa por ela, que non marchase.
—Miguel, tamén é a súa filla –dixo coa voz quebrada–, ten dereito a
vela.
—E se ten dereito, por que estás así? Non fai falta que respondas,
fareino eu por ti: estás así porque che parece inxusto que ande por aí con
outra e que abandone a súa familia, e que despois teña a cara de aparecer
porque lle apetece ver a súa filla.
A miña nai botouse a chorar, non se puido conter.
—Miguel! –exclamou Reina–, déixao xa. Anda, vai con Abel para
abaixo. Agharda a que a túa nai se tranquilise.
—Vam... vamos, Miguel –dixo o meu curmán–, Reina ten raz... razón.
A tía está moi nerv... nerviosa. Imos ao salón para que eu che conte o que
aconteceu.
Reina axudoume a baixar a Abel polas escaleiras e logo foi xunto da
miña nai. Abel e mais eu quedamos sós. Eu non tiña ganas de preguntarlle
que pasara. Seguro que houbera unha discusión, pero non me apetecía falar.
Levanteime e acendín a televisión. Estaban botando vídeos musicais. Subín
un pouco o volume e volvín sentarme no sofá.
—É que non queres f... falar? –preguntoume o meu curmán con clara
preocupación.
—Non –respondín tallante.
Estaban botando un vídeo de Michael Jackson. Aparecía el, moi
branquiño, vestido de vermello e bailando na rúa no medio dunha chea de
xente.
—Mig... Miguel, os teus pais discutiron.
Aquilo xa o imaxinaba eu, non facía falta que ninguén mo dixese. De
seguro que Abel estaba agardando a que eu lle preguntase o porqué, pero
pasei de todo. Se quería, que mo dixese el.
—Miguel, o teu pai veu aq... aquí cunha muller.
 Aquelas palabras espetáronseme no estómago como puñais de aceiro.
Levanteime de súpeto e baixei de todo o volume do televisor.
—Que muller?!
—Era a s... súa noiva.
Cago na puta, era un cabrón. Como se atrevera a facer algo así? Non
imaxinaba que puidese ser tan ruín.
—Abel, cóntamo todo, veña.
—Pois soou o tim... timbre, e Paula abriu a porta. A tía, Reina e mais eu
est... estabamos na cociña, e como Paula non dicía quen era o que cham...
chamara, a tía foi ver. Despois Reina e mais eu escoit... escoitamos que a tía
gritaba e fomos ver. Na porta est... estaban o teu pai e unha muller. A tía
dicíalle que lle parecía inc... incrible que se atrevese a vir a esta casa con
ela. El resp... respondeulle que non quería discutir, que o único que quería
era lev... levar a Paula a comer con eles. A tía est... estaba moi nerviosa e ao
final deixounos marchar, pero antes dixo que non o facía polo teu pai, fac...
facíao por Paula, porque sabía que o botaba de menos.
A explicación do meu curmán non fora o que se di un modelo de
fluidez, pero era comprensible. Estaba nervioso por todo o que pasara.
Aínda así, puiden entender perfectamente o sucedido. Mirei cara ao
televisor. O vídeo que botaban agora era un de Madonna. Aparecía ela, co
pelo longo, liso e negro. Estaba moi guapa. Fixeime en que tiña pequenas
tatuaxes nas mans. Aquilo lembroume o demo que a loura da Lagoa levaba
tatuado na barriga.
—Mig... Miguel.
—Que.
—Non v... vas dicir nada?
E que se supoñía que debía dicir? O que pensaba do meu pai e de todo
aquilo? Xa deberían de estar fartos de sabelo.
—Abel, non sei que queres que diga. Paréceme incrible que o meu pai
se comporte así. El xa non vive nesta casa, non ten dereito a nada, a nada de
nada. Que o pensase mellor antes de marchar e deixar a súa muller e a súa
filla. Xa sabía eu que non tardaría en dar problemas. Pois que se vaia
esquecendo de Paula.
 Reina entrou no salón. Mirounos a Abel e mais a min alternativamente.
Levaba posta roupa da miña nai: uns vaqueiros negros, unha camisa azul e
unha chaqueta tamén negra. Tiña o pelo recollido nunha trenza. De seguro
que lla fixera a miña nai, encantáballe fedellar no pelo.
—Ola, rapases –dixo ela.
—Ola, Rein... Reina –respondeulle Abel.
Chamoume a atención unha escena do vídeo na que salía Madonna
repetida tres veces. Na pantalla aparecían tres Madonnas. Pensei na moda
dos clons. Os científicos estaban toleando, tentar clonar as persoas. Aquilo
non me cabía na cabeza. O caso é que no vídeo aparecían tres Madonnas de
pelo longo e negro. Tomarían a idea para facer o vídeo na moda dos clons?
—Miguel!, é que non vas nin sequera falar comigho?
Reina nunca antes me falara así. Semellaba estar algo enfadada. Non
entendín por que.
—Que pasa?
—Como que que pasa? Estou cansa de falar e ti nada, non contestas.
Outra vez me pasara aquilo. Pero a culpa non era miña, eu non o facía a
propósito. Había momentos en que me afastaba da realidade, metíame tanto
nos meus pensamentos que esquecía o que me rodeaba, non o podía
remediar.
—Perdoa, non te escoitara –desculpeime eu.
—Como que non me escoitaras? Estou ao teu carón, é imposible que
non oíses o que che estaba a disir.
—Rein... Reina, si que é posible. N... non é a primeira vez que lle pasa –
explicoulle Abel defendéndome.
Ela miroume dun xeito que non alcanzo a definir, e despois dixo:
—En serio? Vaia, perdoa. Non o sabía.
—Tanto ten. Agora dime, que querías?
—Disirche que a túa nai está máis tranquila. Miguel, tes que
comprendela. Está a pasar por momentos moi difísiles.
—Eu xa a comprendo –repliquei.
—Iso non é serto, Miguel. Ponte no seu lugar, que farías ti?
Pareime a pensar. A verdade é que non sabía o que faría se estivese na
súa situación.
 —Miguel, ela nesesítate. Tes que apoiala en todo o que faga.
—Vale –díxenlle–. Vou falar con ela.
Erguinme. Reina e Abel miráronme con xesto de aprobación. Boteille
unha derradeira ollada ao vídeo de Madonna. Gustábame moito, era...
diferente. Tiña unha mestura de aire tétrico e misterioso.
Despois fun á cociña. Alí estaba a miña nai, arrombando a compra nos
estantes. Pensei entón no feito de que ela acollese a Reina na nosa casa
soamente porque sabía que era alguén moi importante para min. O que son
as cousas. Os fillos nunca nos decatamos das cousas que os nosos pais fan
por nós sen esperar nada a cambio. Sentinme culpable. Reina levaba razón,
tiña que apoiala todo o que puidese. Ela necesitábame.
—Ola, mamá.
Ela mirou para min e sorriu docemente.
—Ola, Miguel –contestou–. E estas flores? –preguntou sinalando as
rosas que eu mercara.
—Unha é para ti e outra para Reina. Merqueillas a unha muller cando
volvía de facer a compra.
Sorriu novamente. Despois dixo:
—Moitas grazas, son preciosas.
Seguidamente achegouse a min e bicoume nunha meixela.
—Mamá, perdoa polo de antes, é que me puxen moi nervioso. Eu estou
de acordo con todo o que fagas. A partir de agora voute apoiar en todo, de
verdade.
—Grazas de novo, Miguel. Anda, vai darlle a rosa a Reina, seguro que
lle encanta.
—Ti cres?
—Claro, estou segura. Esa rapaza tenche moito... aprecio.
 Capítulo 13

Preludio

O camiño é tan condenadamente longo

que temo non ser capaz de chegar ata o final.
Colle a miña man e axúdame a continuar;
sabes que eu só non podería.

Anónimo
A tarde chegara sen apenas me decatar. O tempo botábasenos enriba.
Alí, na Lagoa, había unha chea de xente que non paraba de vir a xunta
min para darme ánimos e para dicirme que podía contar con todo o seu
apoio. A maioría desa xente era descoñecida. Se tiña oportunidade,
devolveríalles o favor. Iso non dubidei en dicirllo a cada unha daquelas
persoas. Pensei no feito de que quizais no mundo aínda quedase xente boa.
Abel seguía empeñado en asistir á pelexa. Aquela idea gustábame cada
vez menos, canto máis pensaba naquilo máis arrepentido me sentía por
darlle o permiso. Pero claro, o meu curmán amezara con dicirllo todo á
miña nai, e ela xa tiña problemas abondos como para ter que preocuparse
por min.
Á miña mente acudiu nese momento a imaxe de Paula co meu pai. El
dixera que só quería comer con ela, pero ás cinco da tarde aínda non se
decidira a levala para a casa. Aquilo deixoume un pouco mosca, e se a
secuestraba? Ben, quizais a palabra secuestrar fose esaxerada, pero a idea
de que ao meu pai se lle ocorrese quedar con Paula non era tan disparatada.
De todos os xeitos eu confiaba en que aquilo só fosen simples conxecturas.
Necesitaba un cigarro. Merqueille un paquete a Bernabé. O primeiro
que fumei logrou relaxarme un pouco. Ultimamente apenas fumaba.
Prometera deixalo, e case o conseguira, pero naquel momento si que o
necesitaba, e necesitábao de verdade. Quizais aquel fora un xeito estúpido
de engancharme de novo no tabaco. De todos os xeitos, tanto me tiña,
naqueles momentos iso traíame sen coidado.
Alcei a vista e a miña mirada tropezou nunha enorme lámpada que
pendía do teito. Nunca antes me fixara nela. Era grande, redonda e prateada.
Lembroume á película Febre do sábado noite. Era idéntica a unha que había
na discoteca cando John Travolta saía bailando na pista lucindo aquel
charramangueiro traxe branco.
 Merda, chegaría Paula á casa? Xa eran as oito. Rematara o cigarro e a
miña tranquilidade esvaecérase. Necesitaba fumar outro ou estalaría coa
presión. Chegaría Paula á casa ou non?
Reina estaba falando con Bernabé na barra. Ela levábase ben con todos.
Con todos menos co Maqui. El non a podía ver diante; pensei que cambiara
pero seguía sendo un racista; non soportaba nin aos negros, nin aos
coreanos, nin aos xitanos... Por máis que se esforzase en negalo, todos
sabiamos que non era sincero. Tratei de non pensar naquilo.
Chegaría Paula á casa? Xa eran as oito e media.
Cando non puiden máis, dirixinme ao teléfono público. Metín unha
moeda de cincuenta pesetas e marquei o número da casa: 27 50 31. Soou
dúas veces. Á terceira, alguén o colleu. Sentinme aliviado ao escoitar a voz
da miña irmá ao outro lado. A conversa non foi moi longa. Pregunteille que
tal o pasara na comida, a onde foran... ese tipo de cousas. Ela semellaba
contenta. Alegreime, era mellor que non sufrise.
Cando colguei o teléfono, respirei profundamente e fun cara á barra.
—Ola –saudei.
Reina e Bernabé sorriron ao mesmo tempo. Logo devolvéronme o
saúdo.
—De que falades?
—De ti –apresurouse a responder Bernabé.
—Vaia, aproveitades calquera ocasión para poñerme verde ás miñas
costas –díxenlles ao tempo que sorría.
Eles sorriron tamén. Despois, Reina engadiu:
—Pois claro, entón que pensabas? Non se pode perder o tempo.
Desfixera a trenza. Agora levaba o pelo solto. A roupa seguía sendo a da
miña nai. Quedáballe moi ben.
Nese momento sentín uns desexos irreprimibles de bicala e así o fixen,
non o dubidei un instante.
Abel falaba con Xoán e o Maqui, o cal non me quitara ollo desde que
me achegara á barra a falar con Reina e Bernabé. Decidín ir a xunta deles,
só para saber que mosca lle picara.
—Mirade, vou un momento xunta Abel –dixen dirixíndome a Bernabé e
a Reina.
 —Vale, marcha tranquilo. Eu coidareicha –respondeu Bernabé
chiscando un ollo.
—Non agardaba menos de ti –díxenlle.
Deille a Reina outro bico na meixela e fun cara ao meu curmán.
Cando o Maqui se decatou de que ía cara a eles, deixou de observarme
daquel xeito que tanto me incomodaba. Senteime a carón deles e bocexei.
Estaba a entrarme o sono, ultimamente apenas durmía.
O Maqui evitaba mirarme, noteino axiña. Había algo que pasaba pola
súa cabeza, algo que desexaba dicirme pero que non se atrevía. Daquela
noite non pasaría, íallo sacar fose como for.
A porta da Lagoa abriuse e no interior do bar penetrou unha refolada de
vento, e con ela, a loura marilín acompañada de Marta. Aquilo era o que me
faltaba. Eu non estaba disposto en absoluto a aturar nin á loura nin á moura.
En canto se achegasen a min esfumaríame con calquera desculpa.
Abel miroume e dixo:
—Com... como é que a deixaches soa?
Por suposto estaba a falar de Reina.
—Apetecíame falar convosco un pouco.
Xoán, Martiño, o curmán de Martiño, e incluso o Maqui, todos miraron
para min, como agardando a que eu lles dixese algo.
—E de que queres falar, se pode saberse? –preguntou Xoán intuíndo
que había algo que tiña que dicir.
Que tiña algo que dicir era certo. Debía de aclarar as cousas co Maqui, o
que pasaba era que non sabía que dicirlle concretamente. Non me resultaba
nada fácil saltarlle con algo como: «Es un racista indecente e non cho
consinto.» Optei por buscar outra saída:
—Pois quero falar de Reina.
O Maqui mantivo unha expresión de indiferenza, quería aparentar que
non lle importaba en absoluto nada do que estivese relacionado con ela.
—Pois veña, a que esperas? –interveu o Martiño–. Queres anunciar algo
importante? –dixo ao tempo que chiscaba un ollo.
Pois o certo era que si, quería anunciar que o Maqui era un maldito
racista, pero dicilo daquel xeito... había que ter un pouquiño de tacto.
 —Segundo como se mire –respondinlle ao Martiño–. En realidade, a
quen llo teño que dicir é ao Maqui.
Maqui miroume abrindo moito os ollos. En cuestión de segundos,
apoucara coma un neno indefenso. Gustábame, sentíame superior. El alí,
con aquela expresión de susto, agardando a que eu lle soltase calquera
barbaridade.
—Que queres? –atreveuse a preguntar cun fiíño de voz.
—Quero saber que carallo che pasa.
Todos miraron para min sen entender moi ben a que viña aquilo.
Quizais Abel o entendese. Malia a súa minusvalía, ás veces decatábase das
cousas antes ca ningún.
—A que te refires? –preguntou o Maqui amosando finxida sorpresa.
—Non me fodas –espeteille–. Sabes de sobra a que me refiro. Por que
me miras dese xeito cada vez que falo con ela? Veña, responde dunha vez
porque a miña paciencia ten un límite.
—Tranquilo Miguel –díxome Xoán.
Eu xa estaba tranquilo, o único que quería era unha explicación
minimamente convincente.
—Non sei de que falas –dixo o Maqui tratando de saír do apuro.
—Cago en tal! –exclamei–. Estou farto das túas miradiñas. Que carallo
che pasa con ela? Responde dunha vez ou pártoche os fociños –berreille ao
mesmo tempo que me levantaba e o agarraba pola camisa.
—Miguel!, tranquilízate –dixo o Martiño–. Razoemos. Estás enfadado
porque dis que o Maqui mira a Reina dun xeito que non che gusta, non si?
Eu asentín.
—Moi ben –continuou dicindo–. Pode que sexan imaxinacións túas ou
pode ser que realmente o Maqui teña algo que dicir con respecto a Reina. A
ver, Maqui, tócache falar. Acláranos o asunto dunha vez porque xa ves que
Miguel está poñéndose nervioso.
Todos miraban para el impacientes, sobre todo eu. Abel fíxome un xesto
como para que me calmase. Eu asentín mirando para el. Seguidamente, o
Maqui comezou a falar.
—Pois se queredes que vos diga a verdade, esa tía paréceme moi falsa e
tenlle a Miguel o coco comido.
 O sangue fervíame nas veas. Sentín tantas ganas de erguerme e partirlle
a cara que non fun capaz de conterme. Erguinme, levantei o puño e... Xoán
agarroume e fodeume a historia. Empecei a berrar:
—Cabrón! A ti o que che pasa é que es un racista de merda.
Xoán intentaba tranquilizarme pero eu estaba demasiado nervioso como
para razoar.
—Pasa de min. É unha falsa, unha f-a-l-s-a –dixo recalcando cada letra
aumentando así aínda máis a miña carraxe.
—Vai tomar polo cu! –exclamei.
Martiño tamén debeu de sentirse ofendido porque se levantou e abaneou
ao Maqui dicíndolle que calase, que se estaba pasando da raia.
—Eu teño dereito a dicir o que queira! –berraba el–. É o que penso. É
unha xitana, que marche cos da súa raza e que nos deixe en paz. O que tiña
que estar facendo era coidar vacas e galiñas e deixar de pasear por aquí
coma se fose unha de nós.
Nun despiste de Xoán, solteime dos seus brazos e pegueille ao Maqui
unha puñada no nariz. Púxose a berrar coma un porco na matanza. Despois
dixo:
—Que te fodan, Miguel. Mañá vaite axudar o teu pai. Hasmas pagar
todas xuntas, comigo non contes para nada. O único que sabes é traer aquí
escoura. Primeiro este atrasado e despois esa xitana.
Cando me dispuxen a pecharlle a boca cun novo golpe, o Martiño
adiantóuseme e fixo o traballo por min.
Todos lle tiñan demasiado aprecio ao meu curmán como para permitir
que o insultasen daquel xeito. Sentía tanta rabia que para evitar botarme
enriba del e mazalo a golpes tiven que marchar de alí. Cando me decatei,
puiden observar que a metade da Lagoa estivera atenta ao espectáculo,
presenciando a discusión. Reina e Bernabé tamén miraban, pero desde a
barra, e polas súas expresións decateime de que non sabían que acontecera
para que eu me enfadase daquel xeito. Alegreime. Era mellor que Reina non
soubese de que ía aquilo, podería sentirse fatal. Se a min me doera a ela
doeríalle moito máis.
Fun cara á barra. Bernabé e Reina mirábanme con expresión de non
entender nada, interrogábanme cos ollos. Eu dixen o primeiro que se me
ocorreu:
—Tranquilos, xa pasou. É o Maqui, que vai de listo dicindo que coñece
a todo o mundo.
—E por iso lle pegaches? –preguntou Reina sen dar creto ao que estaba
oíndo.
—Non, claro que non. Molestoume moito que se puxese a dicir que
Xoán e os demais eran unha cuadrilla de burros que non sabían facer nada e
que se el se encargara de organizalo todo non aparecerían problemas de
última hora.
Bernabé e Reina pareceron aceptar a miña versión.
—O Maqui sempre fardando –dixo Bernabé–. Está ben frealo de cando
en vez, necesita que lle baixen eses fumes que ten.
Intentei sorrir pero non fun capaz, estaba demasiado cabreado, e por
riba doíame a ferida. Ao golpealo a el dérame unha punzaba terrible e aínda
non me pasara. Naquel momento decateime de que non me lembrara de
facer a cura. A saber como tiña aquilo. Podía ser que se infectase ou algo
semellante, a dor era moi intensa.
Reina non me quitaba a vista de enriba. De alí a un pouco atreveuse a
dicirme:
—Seghuro que non pasou nada máis? Xa deberías de estar afeito a ese
xeito de comportarse do Maqui; sempre quere quedar por riba de todos,
pero nunca antes te molestara tanto como para pegharlle da maneira que o
fixeches hoxe. Non o acabo de comprender. Paréseme que hai algho máis
que non me queres disir.
Merda, Reina era demasiado lista. Eu non quería por nada do mundo
que ela soubese o que o Maqui andaba dicindo dela. Tiven que pensar con
rapidez e aparentar naturalidade. Malia aborrecer a mentira, eu sabía
disfrazar a verdade con moita arte, e naqueles momentos alegreime diso.
—É certo que hai algo máis –acertei a dicir.
Bernabé e Reina mirábanme intrigados agardando unha explicación.
—O Maqui chamoulle a Abel atrasado.
Os dous mostraron sorpresa, Reina máis que Bernabé. Este último dixo
sen dubidalo:
—Fixeches ben en partirlle a cara, meréceo.
 Reina agora xa non me miraba con incredulidade, máis ben ao contrario.
Nos seus ollos podíase adiviñar unha profunda comprensión.
—Aghora entendo moi ben por que lle peghaches, de verdade.
Despois diso levantouse do tallo no que estaba sentada e engadiu:
—Vou ao baño un momento, volvo enseguida.
Mireina marchar. Que pelo tan bonito tiña.
—Eh!, Mikel –dixo o Bernabé–, vaia cabrón resultou o Maqui.
—É máis ca un cabrón. Á parte do de Abel atreveuse a insinuar que
Reina era unha falsa.
—Que elemento. É incrible, pero non paga a pena pensar niso, esquéceo
Miguel. Pasa del e punto.
Asentín, tiña razón. O mellor era pasar del, facer coma se non existise.
A ver con que amigos andaba a partir de agora, porque de seguro que Xoán
e os demais xa non quererían saber nada del.
—Anda, Bernabé –díxenlle–, pon a cinta dos Brokers, a ver se me
tranquilizo un pouco.
—Tranquilizarte? Con esa música é imposible tranquilizarse.
Deume a risa, tiña razón. Aquela música non era precisamente tranquila.
—Tes razón, pero pona de todos os xeitos. Apetéceme escoitala.
E fixo o que lle pedía. A pesar de que non lle gustaba o máis mínimo
aquel grupo, non puxo ningunha obxección. Bastáballe con saber que eu
tiña ganas de escoitalo para correr a poñelo. El si que era un bo amigo.
No que quedou de noite estiven con Reina e os demais preparándoo
todo para o día seguinte.
A pelexa sería no que nós chamabamos A fin do mundo. Era unha
campa enorme no alto dun monte. Estaba rodeada de barrancos por todas
partes agás pola subida ao lugar. A maioría das pelexas eran case sempre
alí. Xa morrera algún caendo por aqueles barrancos abaixo, pero naquela
ocasión non ía pasar nada semellante. Había unhas regras. Era unha pelexa,
pero estaba terminantemente prohibido chegar ata o extremo de deixar a
ninguén sen sentido, ou sexa, que moito menos matar a alguén. Aínda que
pareza mentira, todo o mundo respectaba aquelas regras, eran sagradas e
ninguén se atrevería a quebrantalas. Claro que se podían partir narices e
dentes, pero iso era todo.
 Reina intentaba ocultalo pero andaba un tanto nerviosa, temía que lle
puidese pasar algo malo a calquera de nós. A pesar de que sabía que nin eu
nin Abel podiamos tomar parte no asunto, estaba preocupada. O Bruto
tamén o sabía, encargáranse de dicirllo, e a pesar de que ao principio puxera
pegas, acabara aceptando que non ía poder pegarme, aínda despois do que
pasara a noite anterior na Lagoa.
A pelexa comezaría ás oito en punto. A aquelas alturas do ano, a esa
hora sería noite pechada.
Cada vez quedaba menos tempo para o momento tan agardado. Eu
estaba impaciente, eu e todos os demais. De gañar seriamos case os amos
do barrio, pero de perder... ben, xa se vería o que pasaba se perdiamos.
Ás dez da noite, Abel, Reina e mais eu xa estabamos na casa. Alegreime
moito de ver a Paula nada máis entrar pola porta.
A miña nai estaba bastante tranquila. Parecía máis calmada desde o
incidente da mañá. Estivemos ceando os cinco e despois puxémonos a ver
unha película que botaban na televisión, Alien 2.
Paula pasou a maior parte da película coa cara tapada cun coxín.
Dáballe medo.
Despois, cadaquén marchou para a súa cama. Eu non deixaba de
preguntarme se sería capaz de conciliar o sono aquela noite.
Ao final resultou que si fun capaz de durmir, pero tiven uns pesadelos
horribles.
 Capítulo 14

Domingo pola tarde

Amencín cos puños ben pechados

e a rabia insolente da miña xuventude.
A inxenuidade absólvenos de equivocarnos,
que cada un achegue o que saiba.

Héroes del Silencio

O domingo xa se nos botara enriba. Pasara a mañá durmindo, estaba tan
canso que ata as dúas da tarde non me levantei. Comín e deiteime a durmir
a sesta. Semellaba un bebé, non facía outra cousa que durmir e durmir. Ás
seis en punto espertei. Estaba apampado. Dirixinme á fiestra do meu cuarto
e respirei un pouco de aire fresco, necesitábao. Seguidamente decidín poñer
os pés na terra. A pelexa estaba aí, á volta da esquina, e eu parecía un
somnámbulo.
Abrín o caixón da mesa de noite e collín o caderno de pastas verdes.
Púxenme a escribir nel:

Encántanme os atardeceres. Dentro dunha hora aproximadamente, o sol escomezará a

ocultarse por detrás desas montañas que están tan lonxe e que parecen dominalo todo co seu
incrible tamaño. Son tan pequeno a carón delas...
Reina, meu anxo querido. Ti teimas salvarme da condena que eu mesmo me impuxen. A túa
presenza é o máis doce aloumiño. Reina, a miña nena, a miña alba, o meu solpor. Ti es a
esperanza da miña triste existencia. Reina, a miña raíña...

Nese momento alguén chamou á porta do meu cuarto. Era ela, Reina.
Cando vin a súa doce expresión observándome a través duns ollos que
rebordaban tenrura e preocupación sentín un calafrío percorrer todo o meu
corpo. Sorrinlle:
—Ola, ruliña, que che pasa?
Ela sorriu tamén, pero máis levemente.
—Nada, só que falta tan pouco...
Eu tamén estaba un tanto nervioso, pero como aínda non espertara de
todo...
—Teño medo de que che pase calquera cousa.
—Reina, que me vai pasar se eu nin sequera podo intervir? Xa sabes
como están as cousas. Fixemos un trato. Non nos poden tocar nin a Abel
nin a min.
 —Iso é o único que me tranquilisa un pouco. Pero tamén estou
preocupada por Xoán, por Bernabé, por Martiño...
—E polo teu irmán –completei a súa frase con certo desprezo na voz.
Ela miroume pero non respondeu. Deixeino pasar, era mellor non
insistir.
Antes de marcharmos da casa Abel, Reina e mais eu, deille un bico a
Paula e á miña nai e prometinlles en silencio que non pasaría nada, que todo
iría ben, pero dentro de min había algo que me impedía crelo.

Ás sete da tarde a Lagoa estaba abarrotada de xente. Os sofás estaban

cheos de bates de béisbol e de barras de ferro. Reina asustouse nada máis
velos. Eu intentei calmala dicíndolle que só era para impresionar, que non
se ían utilizar, pero nin eu mesmo estaba seguro de que aquilo fose certo.
Bernabé puxera The Brokers, todo un detallazo. Xoán, Martiño e o resto
estaban medio histéricos. Berrábanse uns aos outros pola mínima. O
ambiente estaba demasiado tenso.
Reina e Abel observábano todo cos ollos moi abertos e con expresión de
susto. Non falaban, permanecían en silencio un a carón do outro sen
articular palabra.
Ás sete e media había que marchar xa cara á fin do mundo. Reina tería
que quedar no centro dando unha volta e agardando a que eu a fose buscar.
Non puidera quedar na miña casa porque a miña nai sospeitaría ao ver que
eu saía sen ela. Despedinme dela coas palabras máis tranquilizadoras que
fun quen de atopar naqueles momentos tan tensos:
—Reina, tranquila, non vai pasar nada, prométocho.
—Prométesmo?
Eu asentín. Despois engadín:
—Esta noite estaremos mirando unha película no salón da miña casa e
comendo galletas, xa verás.
—Iso espero, Miguel. Se che pasase algo, eu...
—Chsss –interrompina eu–, non penses niso porque as cousas non van
ser así. Todo irá estupendamente, xa verás.
—Confío en ti –murmurou.
 Deille un bico e quedei en recollela ás once máis ou menos na porta da
Lagoa.

Ás oito menos cuarto, eramos polo menos cincuenta persoas sentadas no

chan agardando a que chegasen o Bruto e compañía. Os meus nervios
estaban a flor de pel, igual cós dos demais. Intentaba pensar con claridade,
dicíame a min mesmo: «Tranqui, Miguel, isto é pan comido», pero non
servía de nada. Abel mantíñase á marxe. Estaba sentado con todos nós pero,
ao mesmo tempo, era coma se estivese lonxe de alí.
Bernabé non deixaba de comer cacahuetes e de repetir: «Cando carallo
pensan chegar? Xa vai ser a hora.» Cada un estaba á súa bóla, entretido no
seu. Eu dedicábame a observalos a todos concienciudamente tratando de
tranquilizarme.
Por fin, ás oito menos cinco, escoitáronse ao lonxe ruídos de motor de
automóbil. O que máis e o que menos sobresaltouse. Seguidamente, todos
nos puxemos en pé simultaneamente; dábanos vergoña que nos atopasen
tirados no chan como se estivésemos na praia. Eu metín as mans nos petos
dos pantalóns para aparentar calma, quería dar a impresión de tipo duro,
coma o resto, porque ao final todos tiñamos idéntica pose: cigarro na boca,
o pelo diante dos ollos e as mans, como xa dixen, metidas indolentemente
nos petos dos pantalóns.
Ás oito en punto, o Bruto e os seus colegas (que en número non nos
sobrepasaban), estaban diante de nós estudándonos coa mirada, igual que
nós faciamos con eles. Alí na fin do mundo, reinaba un tenso silencio que
ninguén ousaba romper. Eu paseaba a miña mirada alternativamente das
navallas que os amigos do Bruto levaban na man, ás barras de ferro
semellantes ás nosas e outros artefactos polo estilo. Sentín un calafrío.
Despois mirei ao ceo. A lúa asomara deixándose ver completamente. Lúa
chea. Novamente sentín aquela estraña sensación dun mal presentimento.
Aspirei lenta e profundamente e tratei de esquecerme desa idea. Ninguén
dicía nin palabra e aquilo estaba a poñerme nervioso. Por ese mesmo
motivo botei a andar e asomeime a un dos precipicios que bordeaban aquel
lugar. Eran tan profundos que non se vía o fondo. Estaban inzados de
enormes rochas e terra árida. Traguei saliva, aquela altura daba medo.
Volvín xunta os demais. Dalgún xeito lograra romper co meu breve paseo o
silencio da xente. Martiño e Xoán falaban entre eles, igual que algúns
amigos do Bruto.
Nese momento, un do bando dos outros deu un paso adiante. Eu non lle
vía a cara, coa escuridade non lle distinguía as faccións. Cando me decatei
de quen era non puiden evitar exclamar:
—Es un fillo de puta.
Tratábase do Maqui. O cabrón cambiara de bando. Agora estaba alí, de
pé, sorrindo, cando no fondo seguro que cagaba co medo.
—É unha mágoa que eu non poida pelexar –engadín.
El non dixo nada, limitouse a chiscarme un ollo. Xoán dixo:
—Tranqui, Miguel, dareillas eu por ti.
Despois falou Martiño:
—Xa sabedes as regras. A Miguel e a Abel ninguén os pode tocar.
O Bruto e os demais asentiron, polo menos nese aspecto eran legais. O
único que non o fixo foi o Maqui que se dedicou a sorrir. Fervíame o sangue
e tiven que dicir:
—Ti, cabrón, tamén estás incluído nesas regras. Non o esquezas.
Non dixo nada, seguiu calado e sorrindo coma un hipócrita. Sospeitei
que estaba tramando algo.
—Ben –dixo o Bruto–, vouvos sacudir a badana a cada un de vós.
—Que te fodan –dixemos Xoán e mais eu ao mesmo tempo.
—Por certo, onde escondestes o pendón da miña irmá? –preguntou o
Bruto.
Bernabé deu tres pasos adiante e cuspiulle na cara. Nese mesmo
momento desatouse a pelexa. Eu conducín a cadeira de Abel ata un lugar
apartado, preto do precipicio. El miraba sen dicir nada. Bernabé estaba a
pelexar co Bruto e Xoán co Maqui. Dez minutos despois xa non se podía
distinguir quen pegaba a quen, aquilo convertérase nunha maraña de
cabezas e brazos sen amo. Aínda non vira levantar ningunha barra de ferro,
de momento todo eran puñadas e couces. Xoán tiña agarrado por un brazo
ao Maqui. Empezou a retorcerllo máis e máis e máis... o Maqui gritaba:
«Para por favor, xa é suficiente!», pero Xoán parecía non escoitalo.
 Mirei cara ao ceo. A lúa seguía alí, observándonos coma se fose o ollo
de Deus. Sentinme culpable unha vez máis, para variar. Todos alí pelexando
por min e eu de miranda. Cago na miña sorte.
Fodíame tamén que Abel tivese que presenciar un espectáculo como
aquel, era moi sensible. Nalgún momento da pelexa sentín que me falaba:
—Miguel, t... teño que contarche unha cous... cousa.
Aquel ton de voz tan serio fixo que inmediatamente lle prestase toda a
miña atención.
—Veña, fala.
—Eu ameac.... ameaceite con dicirlle á túa n... nai o desta pel... pelexa
sen non me deixabas vir por unha r... razón.
—E cal é esa razón? –pregunteille realmente interesado.
—Pois que s... sabía que se eu viña ti ter... terías que estar pend...
pendente de min e non poder... poderías participar.
Quedei dunha peza. Agora todo encaixaba. O día que Abel me ameazara
con falar coa miña nai sorprendérame moito a súa actitude, non era a
normal nel. Pero agora xa o entendía todo. Se el ía eu non tería outro
remedio que coidalo, e así eu non podería participar na pelexa. Abel era moi
listo, moito máis do que ninguén podía pensar.
Abraceino e díxenlle:
—Es un rapaz estupendo. Estou orgulloso de que sexas o meu curmán.
Á luz da lúa puiden ver as bágoas nos ollos de Abel.
—Ti tam... tamén es es... estupendo.

A pelexa continuaba, semellaba non ir rematar nunca. Escoitábanse todo

tipo de berridos e insultos. Aquilo non era nada agradable. Pregunteime que
estaría facendo Reina. Seguro que pensar no que estaría pasando.
Eu estaba tan ensimesmado nos meus pensamentos que non me decatei
da presenza do Maqui ata que o meu curmán dixo:
—Larg... lárgate de aquí.
Mirei para o Maqui. Seguía sorrindo pero ao mesmo tempo agarrábase o
brazo que Xoán lle retorcera.
—Que fas aquí? –pregunteille.
Miroume con desprezo e logo engadiu:
 —Teño unha sorpresa para ti.
Seguidamente cravoume unha navalla xusto no sitio da miña ferida e
despois rachoume a carne. A dor era tan intensa que crin que ía
desmaiarme. Sentín o aceiro saír da miña carne, da miña pel, cunha
lentitude abafante. Eu estaba no chan sen poder moverme. O sangue
comezara a brotar. Non deixaba de pensar na promesa que lle fixera a Reina
de que non me ía pasar nada. Merda de mundo, merda de mundo. Non era
quen de erguerme a pesar das ganas que tiña de romperlle a crisma a aquel
fillo de puta. Nin sequera podía falar. Polo contrario, tiven que foderme e
escoitar saír da boca do Maqui:
—A sorpresa aínda non rematou aquí. Teño máis. O mellor está por
chegar
Despois de dicir iso achegouse a Abel. Non se atrevería a facerlle nada.
Deus!, non podía moverme. O meu curmán choraba mirándome alí, no
chan, sen poder facer nada de nada.
Colleu pola parte traseira a cadeira de Abel e asomouna un pouco ao
precipicio. Que carallo estaba facendo? Déixao en paz, fillo de puta! Voute
matar, vas morrer –pensaba eu–, pero o caso é que non podía facer outra
cousa que non fose agarrar na ferida para parar a hemorraxia. A dor era xa
insoportable. Sentía algo na gorxa e no peito que me impedía respirar con
normalidade. Ía afogar coa dor! Era insoportable. Eu retorcíame sobre min
mesmo, no meu interior, porque o meu corpo non podía dominalo. Estaba
completamente paralizado. O Maqui seguía sorrindo á beira mesmo do
precipicio. Abel mirábame con aqueles ollos seus cheos de tristura. Eu
quería dicirlle que non pasaba nada, que estaba ben, pero non podía. O
Maqui arrimou a cadeira do meu curmán, do meu pobre curmán, aínda máis
preto do bordo do precipicio. Aquilo estaba comezando a poñerse perigoso.
Merda! É que Xoán e o resto non se decataban do que estaba a pasar? E eu
que non daba berrado, a voz non quería saír, tiña un nó na gorxa e non daba
falado; na gorxa e no peito. O Maqui arrimou outro pouco a cadeira ao
bordo do precipicio. Abel, o meu curmán querido, deixou escapar un fío de
saliva da súa boca. El tampouco era capaz de falar, estaba aterrorizado, eu
podía velo nos seus ollos. Cago en todos! Socorro!, Socorrooooo! Terrible
final o que nos agardaba. Xa sabía eu que algo ía saír mal. Merda de
mundo, merda de mundoooo! Tiña as mans cheas de sangue e aquela dor
tan intensa, tan insoportable. Ía morrer desangrado coma un porco, ese era o
meu destino. Adeus, mamá, adeus, Paula, adeus, Abel, adeus, meu anxo,
Reina, adeus... papá... Cago en tal! O Maqui seguía arrimando a cadeira ao
bordo do precipicio. Que pretendía facer aquel fillo de puta?! Arrimouna
máis, e máis, e máis... ata que o corpo do meu querido Abel voou polos
aires cara á fin do barranco.
De repente, a voz saíume do corpo. O meu berro foi tan estridente que a
pelexa parou de súpeto:
—ABEEEEl!!, Abel, Abel, Abeeeeeellll!
Todos correron a xunto de min. Bernabé abaneoume e dixo:
—Miguel! Tranquilo, non te movas.
Como carallo ía moverme se non podía? Abel, meu curmán Abel.
—Abel, mirade como está Abel! –berrei a punto de tolear.
Había moita xente asomada ao barranco. Xoán miroume pero non foi
quen de dicirme nada.
—Cago en todos os santos! Dicídeme como está!
—Tranquilo, Miguel –dicíame Bernabé.
Nin tranquilo nin hostias! Abel! Irmán, meu irmán, o irmán que nunca
tiven.
Fíxose un tremendo silencio. Eu escoitaba o palpitar do meu corazón.
Rápido, moi rápido, a todo tren! Pum, pum pum, pum pum...! E o sangue
brota que brota, e o corazón palpita que palpita e o Bernabé dálle que dálle:
—Tranquilo, Miguel
Meeeerdaaaaa! Meu irmán! Que che fixeron eses cabróns? Escóitasme,
Abel?
—Bernabé –dixen cun fío de voz e respirando axitadamente–, achégame
ao barranco.
Miroume incrédulo e dixo:
—Pero...
—Nin pero nin hostias! –berrei case sen voz.
El obedeceu. Colleume nos brazos, con toda a súa forza, e asomoume ao
precipicio. Eu ía deixando na terra un ronsel de sangue, como o caracol
deixando as súas babas. Unha vez no mesmo bordo do barranco, mirei cara
abaixo. Alí, enriba dunha enorme rocha iluminado pola luz da lúa chea,
estaba Abel tendido, cos ollos moi abertos mirando ao ceo. Da súa boca
esvaraba un fío de sangue. Os ollos pecháronseme pouco a pouco.
Finalmente perdín o sentido.
 Capítulo 15

Domingo de madrugada

Estrañareite tanto,
pecharei forte os ollos ata verte,
só teño que esperar.
Estrañareite tanto
que aínda que busque unha palabra non haberá
nada
que me cure de verdade.

Los Piratas
C ANDO abrín os ollos, o primeiro que vin foi unha luz branca artificial.
Mirei ao meu redor. Paredes tamén moi brancas, cunha liña azul no medio.
Xirei a cabeza. Ao meu carón, a miña nai durmiñaba sentada nunha butaca
de coiro marrón. Que hora sería? E que facía eu alí? Intentei recordar e
logreino. Rompín a chorar. Púxenme medio histérico. A miña nai espertou
sobresaltada, ergueuse e comezou a acariñarme mentres deixaba escapar
unhas poucas bágoas, por iso de non deixarme só co meu profundo
sufrimento. A enfermeira tivo que subministrarme un calmante. Despois
diso, a miña nai díxome:
—Agora que estás máis tranquilo quero que me escoites, fillo. Pase o
que pase tes que saber que estou orgullosa de ti.
Como carallo podía dicirme aquilo despois do que pasara? Abel morrera
pola miña culpa. Eu era un asasino, un asasino! Non deixaba de bicarme e
de chorar en silencio. Cada vez que eu intentaba dicirlle algo, ela
interrompíame con algún: Chssss!
Non quería moverme porque sabía que, se o facía, volvería aquela dor
terrible do peito. Non sentía nada dentro de min, só un profundo e
incómodo baleiro que non tiña nin idea como ía poder encher.
Meu irmán, meu irmanciño. Merda de mundo! Os ollos pechábanseme
amodo, pouquiño a pouco. Cando me decatei, xa estaba soñando.
 EPÍLOGO

O día nove de febreiro, eu estaba na fin do mundo, xunto con Reina. Os

dous mirabamos ao lonxe, pensando en todo o que pasara nas últimas
semanas. Que dicir daquel día? Todo rematara dun xeito terrible. Chorei
novamente sen poder evitalo. Sentía que o meu lugar no mundo debía de ser
substituído polo de Abel. Á fin e ao cabo, el morrera pola miña culpa. El só
fora á pelexa para impedir que eu participase.
A vida é tan inxusta. Aínda agora, despois de dous anos, sigo
sentíndome culpable. Todos os meses eu e mais Reina, a miña moza, imos á
fin do mundo, para lembrar en silencio e poder encher pouco a pouco algo
dese baleiro que temos dentro de nós atormentándonos.
O meu pai veu visitarme ao hospital o día seguinte da morte de Abel.
Aquel día abrazoume como nunca antes o fixera e chorou comigo despois
de dicirme: «Quérote moito, Miguel.» Demasiado tarde. Ese «quérote» non
pagaba o prezo dunha vida.
Abel, meu irmanciño, nunca te poderei recuperar, pero a túa luz seguirá
comigo; será como unha estrela no vento.
 Edición dixital: Antonio Doiro, xuño de 2015

Deseño de capa: Miguel Vigo

Fotografía de cuberta: Manuel G. Vicente

© Ledicia Costas
© Edicións Xerais de Galicia, 2014.
Dr. Marañón, 12. 36211 Vigo
xerais@xerais.es

ISBN ebook: 978-84-9914-867-0

Unha estrela no vento

Está prohibida a reprodución total ou parcial deste libro electrónico, a súa transmisión, descarga,
descompilación, tratamento informático, almacenamento ou introdución en calquera sistema de
reposición e recuperación, en calquera forma ou por calquera medio, ben sexa electrónico, mecánico,
conocido ou por inventar, sen o permiso expreso escrito dos titulares do Copyright.

Conversión a formato digital: Newcomlab, S.L.L.

www.xerais.es