ΞΕΡΩ ΚΑΤΙ ΒΑΡΚΕΣ»

Jacques Brel
«Ξέρω κάτι βάρκες… που μένουν στο λιμάνι από φόβο
μή και τα ρεύματα τις παρασύρουν και τις ρίξουν στα βράχια.
Ξέρω κάτι βάρκες… που σκουριάζουν στο λιμάνι
επειδή δεν τόλμησαν ποτέ να ανοίξουν τα πανιά τους.
Ξέρω κάτι βάρκες… που ξεχνούν να αναχωρήσουν
επειδή φοβούνται πως η θάλασσα θα τις γεράσει
και τα κύματα δεν τις έχουν μεταφέρει ποτέ πουθενά,
το ταξίδι τους σταμάτησε ακόμα πριν ξεκινήσει.
Ξέρω κάτι βάρκες… τόσο πολύ αλυσοδεμένες
που ξεμάθανε πως να απελευθερωθούν.
Ξέρω κάτι βάρκες…
που παραμένουν να κουνιούνται πάνω στο κύμα
γιατί είναι σίγουρες πως δεν θα αναποδογυρίσουν.
Ξέρω κάτι βάρκες… που πηγαίνουν σε ομάδες
να αντιμετωπίσουν τον δυνατό αέρα πέρα από κάθε φόβο.
Ξέρω κάτι βάρκες… που γδέρνονται λίγο
στις ρότες των ωκεανών όπου τις φέρνει το παιχνίδι τους.
Ξέρω κάτι βάρκες…
που δεν έπαψαν ποτέ να βγαίνουν κάθε μέρα της ζωής τους
και που δεν φοβούνται να ξεκινήσουν
αψηφώντας τους κινδύνους.
Ξέρω κάτι βάρκες…
που επιστρέφουν στο λιμάνι “πληγωμένες” παντού
αλλά πιο θαραλέες και πιο δυνατές.
Ξέρω κάτι βάρκες…που ξεχειλίζουν από ήλιο
γιατί μοιράστηκαν υπέροχα χρόνια.
Ξέρω κάτι βάρκες…που επιστρέφουν πάντα μετά το ταξίδι,
μέχρι την τελευταία τους μέρα,
και είναι έτοιμες να ξανανοίξουν τα πανιά τους
γιατί έχουν μια καρδιά μεγάλη σαν τον ωκεανό!»
ȘTIU NIȘTE BĂRCI»
Jacques Brel
Știu niște bărci … care rămân în port de frică
nu cumva curenții să le ducă și să le arunce pe stânci.
Știu niște bărci … ruginind în port
pentru că niciodată nu au îndrăznit să-și deschidă pânzele.

Știu niște bărci … care uită să plece

de frică că marea le va îmbătrâni
și valurile nu le-au dus niciodată nicăieri,
călătoria lor s-a oprit chiar înainte de a începe.
Știu niște bărci … atât de înlănțuite
că au uitat cum să se elibereze.
Știu niște bărci …
care rămân legănându-se pe val
sigure că nu se vor răsturna.
Știu niște bărci … care merg în grupuri
să înfrunte vântul puternic dincolo de orice temeri.
Știu niște bărci … puțin jumulite
de vârtejurile oceanului în care joaca le duce.
Știu niște bărci …
care nu au încetat niciodată să iasă în fiece zi din viața lor
și cărora nu le este frică să pornească
sfidând riscurile.
Știu niște bărci …
Ce se întorc în port “rănite” peste tot
dar tot mai curajoase şi mai puternice.
Știu niște bărci … care debordează de soare
pentru că au împărtășit ani minunați.
Știu niște bărci … care se întorc întotdeauna după călătorie,
până în ultima lor zi,
și sunt gata să-și redeschidă pânzele
pentru că au o inimă mare cât oceanul!»