Istorija je nauka o prošlošću, a ocem istorije nazivamo

Herodota. Prošlost je sve ono što se dogodilo. Prošlost nije

sačinjena samo od ratova, velikih ličnosti, društvenih događaja i
pojava poput revolucija već i pojava iz svakodnevnog života.
Istoričari se danas bave mnogo širim aspektom istorije i
obuhvataju je celu( za razliku od npr. istoriografije koja se bavi
političkim dešavanjima iz prošlosti). Nauka je dakle za razliku od
mita i legende, znanje potkrepljeno, obrazloženo i utvrđeno
dokazima. Nauka se od svih drugih oblika društvene svesti
najviše razlikuje upravo po svome metodu koji podrazumeva da
sve što se tvrdi mora biti izraženo jezičkim izrazima čije je
značenje jasno, precizno i društveno razumljivo. Ipak uz to opšta
odlika svih naučnih tvrđenje je i mogućnost da budu
opovrgnuta. Osnova istorijske nauke utemeljena je u istorijskim
izvorima( materijalni, pisani, usmeni..) Vrsta, brojnost i sadržaj
istorijskih izvora od presudne su važnosti za stvaranje što
potpunije slike o pojavama iz prošlosti koje se proučavaju.
Mit je prvobitno označavao govor, reč, priču, nameru, a potom
izreku, poslovicu, poruku. U daljem razvoju ova reč se koristila
za izmišljenu priču o bogovima i herojima, ali i da označi fabulu
( radnju)tragedije i komedije. Zapravo to je izmišljena priča koja
nalikuje istini ( pojava natprirodnih bića bogova, heroja,
vukodlaka, vampira..). Verovanje u natprirodnu stvarnost
osnovna je tema drevnih mitologija. 20. ti vek bio je vek
političkih mitova. Oni se objašnjavaju kao ispoljavanje
kolektivne želje masa, takvi su mit o superiornosti nordijske i
germanske rase (najčistiji pripadnici arijevske rase, bela rasa) ,
mit o vođi, mit o istorijskoj ulozi proletarijata(radnička klasa
pod uticajem Karla Marksa). Delovanje političkog mita na
podsvest svakog pojedinca kao i na kolektivnu svest jednog
naroda ili društva može da se iskoristi kao moćno političko
oružje. Ovo se najčešće događa kada je neka zemlja pogođena
krizom, najčešće ekonomskom ili političkom što može da se
prenese na sve delove života jednog društva. Politički mit
najveću moć stekli su u vreme Adolfa Hitlera i Drugog svetskog
rata. Antijevrejska mitologija: Pod uticajem crkve, hrišćani u
srednjem veku verovali da Jevreji koriste ljudsku krv u verskim
obredima i pri tome su smatrali da se Jevreji bave
veštičarenjem i da prilikom obreda ubijaju hrišćane i piju
njihovu krv, takođe hrišćani su verovali da su Jevreji koristili krv
ili neke druge materije za trovanje izvora i da je to bio uzrok
kuge. Tako pozivajući se na političke mitove koje je stvorio uz
pomoć svojih saradnika, Hitler je želeo da stvori čistu arijevsku
rasu u nemačkoj u kojoj ne bi bilo mesta za Jevreje, ljude sa
posebnim potrebama i homoseksualce. Posledica ovakve
politike bio je holokaust koji je jevrejski narod doveo do
istrebljenja. Tako da možemo reći da je mit preuveličana priča o
nekom događaju ili ličnosti iz stvarnog života ili sa stanovišta
nauke , neposredno verovanje, uverenje.
Legenda je prvobitno označavala ono što treba čitati, a u
srednjem veku pobožno štivo koje se čitalo u vreme crkvenih
praznika. Zapravo najrasprostranjenije značene jeste da je
legenda predanje, priča sa istorijskim jezgrom o nekom
neobičnom događaju sa elementima natprirodnog i čudesnog.
U srednjem veku se na stranca gledalo s podozrenjem jer se
smatralo da može da bude prerušeni đavo. Za prebivalište
đavola, pakao, u prema učenju crkve smatrano je da će ljudi
umreti u stanju greha i otići u pakao. Đavolov sluga na zemlji
bila je veštica. One su imale svoje pomagače čoveka ili demona
koji su uzimali oblik životinje, najčešće mačke. Lov na veštice
nastavio se i u novom veku na području Evrope i Severne
Amerike. Ljudi su optuživani da se bave magijom i često bivali
osuđivani na smrtnu kaznu. Najpoznatiji slučaj bilo je suđenje
vešticama iz Salema u Masačusetsu krajem 17. veka. Takođe o
Kosovskoj bici 1389 koja je bila jedan od veoma važnih
događaja srpske srednjevekovne istorije sačuvano je malo
izvornih podataka. Međutim oko istinskog jezgra zasnovanog
na stvarnom događaju nakupile su se naslage narodne
tradicije. Te naslage preoblikovale su originalnu istorijsku
pripovest i učinile da se događaj unapredi do nivoa srpskog
nacionalnog mita. Junaštvo i izdaja , dva ključna motiva
kosovskog mita , vezana su za Vuka Brankovića i junaka Miloša
Obilića. Priča o izdaji Vuka Brankovića naučno je opovrgnuta, ali
u mnogim krugovima srpskog društva je i dalje živa.
Legenda o kralju Arturu razvijale su se oko 8 vekova. U ovim
mitološkim pričama značajnu ulogu igra ljubav kako viteška
tako i božanska. U nastanku legende o kralju izvesnu ulogu
igraju istorijski događaji i to oni krajem 5 i početkom 6 veka u
vreme anglo-saksonske invazije britanskih ostrva. Prema
pričama zavladalo je bezvlašće iz koga se pojavio Artur koji je
često dovođen u vezu sa natprirodnim bićima. Njegova
domovina bila je Britanija, i živeo je u VI veku naše ere. U to
doba Britaniju su naseljavali Kelti, ali su narodi iz drugih
zemalja, Angli i Sasi, pokušavali da osvoje ostrvo i tu se nasele.
Kada je kralj Uter preminuo, nije bilo prestolonaslednika. Kada
su izašli iz crkve nakon Božićne mise, ugledali su veliki kamen s
prelepim mačem. Artur je prišao kamenu, ispružio ruku, uhvatio
mač i izvukao ga lako kao da je kamen bio od putera. To je
nemoguće! – rekli su. Artur je vratio mač natrag u kamen i svi
plemići su ponovo pokušali da ga izvade. Mač nije hteo ni da
makne.