Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης

Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

Κυριακή της Πεντηκοστής

( Πράξ. 2, 1-11 )

« Φλογερή συνεργασία »

Κυριακή της Πεντηκοστής σήμερα και η Εκκλησία ζει ένα

συγκλονιστικό γεγονός. Οι μαθητές και οι Απόστολοι του Χριστού
βρίσκονται συνηγμένοι σε μία οικία, συγκεντρωμένοι στον ίδιο χώρο, εν
μιά καρδία, και ξαφνικά, απρόσμενα, μία βοή δυνατή σαν ένας άνεμος
ισχυρός που έρχεται από τον ουρανό, γέμισε όλο το σπίτι.
Όλοι όσοι βρίσκονται εκεί βλέπουν «πύρινες γλώσσες» να
κάθονται πάνω στα κεφάλια των Αποστόλων και όπως λέει ο άγιος
Σωφρόνιος Σαχάρωφ : « κατάλαβαν ένα άλλο είδος προσευχής, την
καρδιακή προσευχή. Πρώτη φορά προσεύχονταν με την καρδιά τους ...».
Οι Απόστολοι του Κυρίου «ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος
῾Αγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου
αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι». Το Άγιο Πνεύμα γέμισε, φώτισε τους
Αποστόλους και εκείνοι όχι μόνον άρχισαν να μιλάνε γλώσσες που δε
γνώριζαν, που δεν είχαν διδαχθεί ποτέ, αλλά έλεγαν λόγους ουράνιους,
θείους, θεόπνευστους και διδασκαλίες υψηλές.
Οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, όχι μόνον οι Ιουδαίοι, αλλά και
άλλων εθνικοτήτων, μένουν έκπληκτοι από αυτό το θαυμαστό και
ανεξήγητο γεγονός. Κυριεύονται από σύγχυση αφού ακούνε τους
μαθητές του Χριστού να μιλούν στη δική τους γλώσσα, παραξενεύονται,
αλλά το γεγονός αυτό φανερώνει μία κατάσταση πλήρης Χάριτος,
αγάπης και ενότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Μελετώντας το αποστολικό κείμενο διαπιστώνουμε ότι το Άγιο
Πνεύμα εμφανίζεται και μερίζεται σε ορατές φωτεινές γλώσσες. Η κάθε
πύρινη γλώσσα επικάθεται στο κεφάλι κάθε ενός ανθρώπου και αυτό
φανερώνει ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί προσωπικότητα ξεχωριστή,
γι’αυτό και ο Θεός απευθύνεται προσωπικά και ξεχωριστά.
Ο Θεός επιθυμεί προσωπική συνάντηση, επικοινωνία και
συνεργασία με τον κάθε άνθρωπο. Η Χάρη του Αγίου Πνεύματος γεμίζει
με χαρίσματα ουράνια τον άνθρωπο, ώστε να πορεύεται κεχαριτωμένος
και να εργάζεται την εν Χριστώ ενότητα.
 Η ζωή και η πορεία μας μέσα στην Εκκλησία είναι μία αδιάκοπη
και ελεύθερη συμμετοχή στα ιερά μυστήρια που βοηθούν να εδραιωθεί
εντός μας ο Χριστός. Διά των μυστηρίων ο άνθρωπος πορεύεται στον
κόσμο αυτόν ως ζωντανό όργανο του Θεού με σκοπό να σώσει και να
σωθεί.
Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, ενίοτε, πληγωνόμαστε ή ακόμη
και απογοητευόμαστε, από συμπεριφορές και λόγια απρόσεκτων
αδελφών, όπως και τότε που ...  «ἕτεροι δὲ χλευάζοντες ἔλεγον
ὅτι γλεύκους μεμεστωμένοι εἰσί» ... ορισμένοι δεν μπορούσαν να
κατανοήσουν τι συμβαίνει και περιγελούσαν και έλεγαν ότι οι άνθρωποι
αυτοί που μιλάνε δε γνωρίζουν τι λένε διότι είναι μεθυσμένοι από γλυκό
και δυνατό κρασί.
Όσοι πιστεύουμε στην αλλαγή, δηλαδή στη μετάνοια, οφείλουμε
να βλέπουμε μπροστά, χωρίς μικρότητες στη συμπεριφορά μας,
οφείλουμε να συγχωρούμε, άλλωστε η Εκκλησία είναι ο χώρος των
συνεχώς μετανοούντων και όχι των αναμάρτητων ανθρώπων, είναι ο
τρόπος για να γίνουμε ουρανοπολίτες και όχι μικροπρεπείς και
μικρόψυχοι κάτοικοι αυτής της γης.
Οφείλουμε να ασχοληθούμε με τα μεγάλα και τα υψηλά, για να
αποκτήσουμε κι εμείς ένα κομματάκι από τη μεγαλοπρέπεια του ουρανού
που τόσο επιζητούμε, όπως πολύ σοφά γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας
Μαρκ Τουαίην : «οι πραγματικά μεγάλοι, σε κάνουν να αισθανθείς ότι κι
εσύ μπορείς να γίνεις μεγάλος».
Ας ακούσουμε όμως και τη συμβουλή του Γερμανού ποιητή και
φιλοσόφου Βόλφγκανγκ Γκαίτε που μας λέει : «Θέλεις να γίνεις μεγάλος;
Πάψε να είσαι μικρός!» και θα πάψουμε να είμαστε μικροί μόνον όταν το
Πανάγιο Πνεύμα κυριαρχήσει στη ζωή μας, μόνον όταν θεραπεύσει με τη
Χάρη Του κάθε πάθος, φανατισμό και διαίρεση.
Ας παρακαλέσουμε τον Θεό να μας φωτίσει ώστε να
κατανοήσουμε τους συνανθρώπους μας, τους συνεργάτες, τους φίλους,
τους οικείους μας, που ενώ μιλούμε την ίδια γλώσσα ίσως δεν
καταλαβαινόμαστε και οδηγούμαστε σε φοβερά αδιέξοδα και χωρισμούς.
Η ζωή και όλη η πορεία μας σε αυτόν τον κόσμο είναι ένας
αδιάκοπος αγώνας, ένας αγώνας που έχει σκοπό και στόχο, όπως γράφει
ο παρεξηγημένος από τους σύγχρονους «πιετιστές χριστιανούς», Νίκος
Καζαντζάκης : «Ποιός είναι ο σκοπός του αγώνα τούτου; Έτσι ρωτάει
ο κακομοίρης, συμφεροντολόγος πάντα, νους του ανθρώπου,
ξεχνώντας πως η Μεγάλη Πνοή δε δουλεύει μέσα σε ανθρώπινο καιρό,
τόπο κι αιτιότητα.» («Ασκητική»).
 Η Μεγάλη Πνοή, η ισχυρή βοή, ο δυνατός αέρας και η φλόγα
των γλωσσών της Πεντηκοστής, αποτελούν την πιο δροσερή μα
συνάμα φλογερή συνεργασία, που έχει ως σκοπό να λαμπρύνει κάθε
πτυχή του βίου και ως στόχο την ουράνια προοπτική.
Φίλοι μου αγαπητοί ...
Πίστη στη δύναμη του Θεού.
Βεβαιότητα στη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.
Έμπρακτη αλλαγή και αρχή νέας πορείας, με οδηγό την αγάπη
και τη συγχωρητικότητα.
Αδιάλειπτη προσευχή προς τον Θεό, για να τον «αναγκάσουμε» σε
μία συνομιλία που θα καταστεί φλογερή συνεργασία, για την πρόοδό μας
και την ποθούμενη σωτηρία.